အချစ်ဆုံးသီရိ (လမင်းကြီးရေးသည်)

အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အချစ်ဆုံးသီရိ

(၁)

ပင်လယ်ဘက်မှတဟူးဟူးတိုက်ခတ်လာသောလေပြင်းကမိုးကုပ်စက်ဝိုင်းဆီမှအစပြုခဲ့သယောင်ထင်ရသည်။
နိမ့်ကျလာသောတိမ်စိုင်ကြီးများမှမိုးသီးမိုးပေါက်များအသွင်သို့ပြောင်းလဲကျဆင်းလာသည်။ လေအဟုန်က မျက်စိတဆုံးရှိသောသဲသောင်ခုံများပေါ်မှ ပင်လယ်ကဗွီးပင်များနှင့်အုန်းပင်ထိပ်ဖျားများကိုပါယိမ်းထိုးလှုပ်ခတ်နေစေလေသည်။

လေပြင်းထဲတွင်ယိမ်းယိုင်လှုပ်ရှားနေသောသစ်ပင်များက အရိုင်းမိန်းမပျိုလေးများခပ်သွက်သွက်တေးသွားတွင်ကခုန်နေသကဲ့သို့ရှိပေသည်။
မိုးတိမ်တိုက်များကတိုက်ခတ်သောလေပြင်းကြားတွင်ဆောက်တည်ရာမရပြေးလွှားနေ၏။ ပင်လယ်လှိုင်းများကကမ်းခြေကိုအရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ရိုက်ခတ်လျက်ရှိနေဆဲတွင် မိုးသီးမိုးပေါက်များကအဆက်မပြတ်ရွာသွန်းချလာသည်။ မောင်းမကန်ကမ်းခြေရှိလေပြင်းထန်သောမိုးတစ်နေ့ဖြစ်လေ၏။

လိမ္မော်ရောင်မိုးကာရှည်ဝတ်ဆင်ထားသောအမျိုးသမီးရွယ်တစ်ဦးကလက်တွင်ထီးတစ်ချောင်းကိုင်ကာ
တီရှပ်အဖြူရောင်နှင့်ဘောင်းဘီတိုအနက်လေးဝတ်ထားသောခပ်သွယ်သွယ်သေးသေးအမျိုးသမီးဆီသို့ရှေးရှုပြီး
ကမ်းခြေဘက်သို့ခပ်သွက်သွက်ပြေးဆင်းလာသည်။

ဘောင်းဘီတိုနှင့်မိန်းမရွယ်ကလည်း ရင်ဆိုင်ပြေးလာလျက် နှစ်ဦးသားတွေ့သည်နှင့် ထီးကိုဖွင့်မိုးပေးကာသုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နှင့်
ပြေးသွားကြပြီးကမ်းခြေနှင့်မလှမ်းမကမ်းရှိ ဘန်ဂလိုတည်းခိုအိမ်လေးထဲသို့ဝင်သွားကြလေသည်။

သီရိမေတစ်ယောက် မှန်ရှေ့တွင်ရပ်ပြီးကိုယ်ကိုယ်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်ရှုအကဲခတ်လျက်ရှိနေသည်။
သူမစောစောကလေးတင် လေးတင်ကမ်းစပ်မှာမိုးမိလို့ပြေးလာတဲ့သူ့သူငယ်ချင်းမ ပုလဲခင်ကို
မိုးကာလေးဝတ် ထီးတစ်လက်နှင့်မိုးထဲလေထဲထွက်ကြိုရင်းရွှဲရွှဲစိုခဲ့သဖြင့် ယခုမှရေချိုးပြီးအဝတ်အစားလဲပြီးရုံသာရှိသေးသည်။
အခုတော့အဖြူရောင်ပွပွပါးပါးအင်္ကျီတစ်ထည်ကိုလဲထားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။

သူမကအသက်က ၃၈နှစ်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပေမယ့်အခုထိအရွယ်ကောင်းအပျိုစင်တစ်ယောက်လိုနုတုန်းလှတုန်းရှိနေ၏။
ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်အချိုးအစားရောမျက်နှာကျကပါလှပတုန်းဖြစ်ပြီးအနည်းငယ်ရင့်ကျက်သောအိန္ဒြေကိုဖြည့်စွက်လိုက်သောအခါ
ကျက်သရေရှိသည့်ဘက်သို့ပိုသွားလေသည်။

ဒါပေမယ့်တခါတရံသူမလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့ပေါပါးပါးနေသည့်အခါများတွင်တော့ဆယ်ကျော်သက်မလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့နုပျိုလတ်ဆတ်နေတတ်ပြန်သည်။ သူမတွင်လှပရွှန်းတောက်သောမျက်လုံးလဲ့လဲ့များ။ လှပ၍မှဲ့မထင်သောအသားအရေ၊ နူးညံ့ရှည်လျားသောဆံနွယ်ကေသာတို့က
ဝန်းရံတန်ဆာဆင်ထားသေးရာသူမ၏အလှမှာပြီးပြည့်စုံသည်ထက်ပိုသောအလှဖြစ်နေ၏။ အမှတ်တမဲ့ကြည့်လျှင်အသက်၃၀ကျော်ပြီဟုပင်မထင်ရပေ။

အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေကတော့သူမတွင်ခင်ပွန်းသည်နှင့် အရွယ်ရောက်ပြီးသားတစ်ယောက်ရှိလေသည်။
သူမက ရန်ကုန်တွင်အလှပြင်ဆိုင်တစ်ခုဖွင့်ထားပြီး နေသည်ကရွှေတောင်ကြားထဲမှာဖြစ်သည်။
သူမယောက်ျားဦးမင်းလွင်ခန့်က အစိုးရအရာရှိတစ်ဦးဖြစ်ပြီးနေပြည်တော်တွင်တာဝန်ကျနေသည်။

သားဖြစ်သူအသက်၂၂အရွယ်ရှိနေဒွေးမှာကမ်းလွန်ရေနံကုမ္ပဏီတစ်ခုမှအင်ဂျငိနီယာတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
တခါတလေ အော့ရှိုးဘက်မှာတာဝန်ကျ၍တခါတခါမှာတော့ ရန်ကုန်မှာအကြာကြီးနေရတတ်သည်။

ယခု သူမနှင့်ခင်ပွန်းဖြစ်သူဦးမင်းလွင်ခန့်တို့က သူတို့၏မင်္ဂလာသက်၂၂နှစ်မြောက်အထိမ်းအမှတ်
ဟန်နီးမွန်းခရီးအဖြစ်မောငိးမကန်ကမ်းခြေသို့လာရောက်လည်ပတ်အနားယူနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သီရိမေကသူမ၏နှစ်ကိုယ့်တစိတ်သူငယ်ချင်းရင်းချာဖြစ်သူ ပုလဲခင်ကိုအတူခေါ်ခဲ့ဖို့မမေ့ခဲ့ပေ။
အပန်းဖြေရန်အတွက်အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းပါသောဘန်ဂလိုတစ်ဆောင်ကို ငှားထားခဲ့သဖြင့် သူတို့သုံးယောက်အတွက် အနေမကြပ်လှပါ။
အခုနေ့လည်မှာတော့ ဦးမင်းလွင်ခန့်က အနီးဆုံးမြို့ဖြစ်သည့်ထားဝယ်သို့ပစ္စည်းများဝယ်ယူရန်ကားမောင်းထွက်သွားသည်။
ဒါကြောင့်သူမနှင့်ပုလဲခင်နှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ပုလဲခင်က သီရိမေနှင့်ယှဥ်လျှင် အကောင်အထည်ကသေးသည်။ သို့သော်သူမကပို၍ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိပုံရသည်။
အသားဖြူဖြူကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကသူမကိုဆွဲဆောင်မှုရှိသောအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အဖြစ်ဖန်တီးပေးထားသည်။

သူတိုနှစ်ယောက်ကငယ်သူငယ်ချင်းရင်းချာတွေ၊ အလယ်တန်းကျောင်းသူဘဝထဲက မခွဲပဲတတွဲတွဲနေလာသူတွေဖြစ်သည်။
ပုလဲခင်၏အလုပ်ကမူလတန်းကျောင်းဆရာမဖြစ်သည်။ အခုတော့သူမက မုဆိုးမဖြစ်လို့နေပြီး
တက္ကသိုလ်ပထမနှစ်တက်နေဆဲဖြစ်သော ၁၈နှစ်အရွယ်သားဖြစ်သူနှင့်အတူနေသည်။
သူမ၏ခင်ပွန်းဖြစ်သူကလွန်ခဲ့သည့်နှစ်နှစ်လောက်ကကားတိုက်မှုတစ်ခုတွင်ဆုံးပါးခဲ့ပြီး သူမကိုသားနှင့်အတူဘဝထဲမှာနှစ်ယောက်ထဲချန်ထားရစ်ခဲ့သည်။

သီရိမေကမှန်ရှေ့မှခွာလိုက်ပြီး ဘန်ဂလိုရှေ့ဧည့်ခန်းဆီထွက်လာသည်။ အခန်းထဲရှိဆိုဖာတွင်ထိုင်ချလိုက်စဥ်
သူမ၏မျက်လုံးများကဆက်တီစားပွဲဝိုင်းလေးအောက်ဆင့်မှ ဂျာနယ်တစ်ထပ်ကိုသတိထားမိသွားသည်။

ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့်ဆွဲယူ၍ကြည့်လိုက်သည်။ဂျာနယ်တွေကအဟောင်းတွေဆိုသော်လည်းရက်သိပ်မကြာသေး
ရက်စွဲတွေကလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်သုံးရက်ကရက်စွဲတွေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အပျင်းပြေဖတ်ရတာပေါ့။

ထိုစဥ်မှာပင်ပုလဲခင်ကလဲသူ့အခန်းထဲကထွက်လာပြီး နောက်ဆိုဖာတစ်လုံးမှာဝင်ထိုင်သည်။
သီရိမေ ဂျာနယ်ကိုဖတ်လို့ခဏအကြာမှာတော့လက်ထဲကဂျာနယ်ကိုသူငယ်ချင်းဖြစ်သူပုလဲခင်ရှေ့ကိုချပေးလိုက်ပြီး
သတင်းခေါင်းစဥ်ကော်လံတစ်ခုကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့အသံနဲ့…

“ပုလဲ..နင်..နင်ဒီသတင်းကိုဖတ်ကြည့်စမ်းပါဦး၊ ယုံစရာကိုမရှိဘူး။ ငါတော့ တော်တော်ရုပ်ပျက်တဲ့သတင်းပဲလို့ထင်တယ်။
ငါ့နှယ်စိတ်ဆင်းရဲလိုက်တာ။ လောကကြီးမှာဒါမျိုးလည်းရှိသေးတယ်လား..”

သီရိမေကသူမရဲ့သူယ်ချင်းကို ခံစားချက်ကိုမထိမ်းကွပ်နိုင်သကဲ့သို့ အသံထန်ထန်ဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“ဘာသတင်းမို့လို့လဲဟ..စိတ်တွေဘာတွေဆိုးလို့၊. ငါ့ပြောပြစမ်း..”

ပုလဲခင်ကပြန်မေးနေတော့..

“နင်ကလဲ..ဖတ်မှာသာအရင်ဖတ်စမ်းပါဦး..ပြီးမှဆက်ဆွေးနွေးမယ်”

ပုလဲခင်က သီရိထိုးပေးတဲ့ဂျာနယ်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး သေချာဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။ သတင်းစာသားက..

“၁၈နှစ်အရွယ်ရှိတဲ့သားဖြစ်သူက အမေအရင်းဖြစ်သူကို မလိုမတူပဲတင်းအဓမ္မသားမယားပြုကျင့်ခဲ့ပြီး အမေကိုမယားအဖြစ်သိမ်းသွင်းပြီးတဲ့နောက်မှာအတူပေါင်းသင်းနေထိုင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်ကောင်းကောင်းမနေ၊ ရှာမကျွေးပဲ အလုပ်မလုပ်ပေတေဆိုးသွမ်းနေတာ နောက်ဆုံးအမေဖြစ်သူကသည်းမခံနိုင်တော့ပဲ နောက်ယောက်ျားယူသွာတဲ့အခါ သားဖြစ်သူကလွယ်လွယ်နဲ့ကွာမပေးဘူး။ နောက်ယောက်ျားလစ်တဲ့အချိန်တွေမှာဆိုအမေနဲ့ဝင်အိပ်မြဲအိပ်တယ်။ တစ်နေ့မှာသားဖြစ်သူက သူ့အမေနဲ့ပထွေးချစ်တင်းနှီးနှောဆက်ဆံနေတာကိုကိုယ်တွေ့မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာဒေါသထွက်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ပဲပထွေးက်ုဓါးနဲ့ဝင်ထိုးတာဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာရရှိသွားကြောင်း။ ဆေးရုံပို့လိုက်ပေမယ့်မသက်သာပဲ ဆေးရုံမှာပဲသေဆုံးသွားကြောင်း။ သားဖြစ်သူတရားခံကိုပုဒ်မ၃၀၂ဖြင်အမှုဖွင့်စွဲထားကြောင်း” ကိုရေးထားသည်။

ဆုံးအောင်ဖတ်ပြီးတော့ ပုလဲခင်က ဘာမှမဖြစ်သလိုခပ်အေးအေးနဲ့..

“ဟင်..ဘာမှလဲအဆန်းတကြယ်မရှိပါဘူး၊ ဒီလိုဇာတ်လမ်းမျိုးတွေကရှိတတ်ပါတယ်။ သတင်းသာသိပ်မတက်ကြတာ။
သားအမိကတော့မကြာခဏမတွေ့ရတတ်ဘူး။ သားအဖကတော့ခဏခဏကြားနေဖတ်နေရတာပဲ။ မထူးဆန်းပါဘူး..”

“ဘာဖြစ်တယ်..ဒါမျိုးကိုမှထူးဆန်းတယ်မခေါ်ရင်ဘယ်ဟာကပိုထူးဆန်းလို့လဲ။ ငါကတော့စိတ်ပျက်စရာ၊ ရွံစရာအကောင်းဆုံးလို့ပဲထင်တယ်။
အမေနဲ့သားညားနေတာမျိုးဘယ်မှာရှိနိုင်မှာလဲ။ ငါကတော့လုံးဝလက်ခံလို့မရဘူး”

“ကဲပါသီရိရယ်..နင်ကဒါမျိုးဇာတ်လမ်းတွေ သတင်းတွေကိုသိပ်ပြီးမဖတ်ဖူးမကြားဖူးလို့ပါ၊
ဒီလိုပုံစံမျိုးကိုအနောက်နိုင်ငံတွေမှာ အင်းစက် လို့ခေါ်တယ်။ တချို့တွေဆိုရင်အမေနဲ့သားပြန်လက်ထပ်၊ မိသားစုတည်ဆောက်ပြီး
ခလေးတောင်ပြန်ယူနေကြတာတွေရှိတယ်။ ဒါကြောင့်မို့လို့ဒီလောက်ဇာတ်လမ်းလေးနဲ့ နင်ခေါင်းအနောက်ခံစိတ်ဆင်းရဲမနေပါနဲ့တော့ဟာ..”

ပုလဲကအသိအမြင်ကြွယ်ဝသူကြီးတစ်ယောက်လိုသေချာရှင်းပြပြီးဆရာမကြီးလုပ်နေ၏။

“ငါကတော့လုံးဝ လုံးဝ လက်ခံလို့ကိုမရဘူး။ ကြည့်ပါဦး ဘယ်လောက်ရွံစရာကောင်းလဲဆိုတာ..၊
ဘယ်မှာတကယ်ရှိနိုင်မှာလဲ၊ မွေးစားသား၊ လင်ပါသားနဲ့ဆိုရင်တော့ထားလိုက်တော့၊ ဖြစ်နိုင်ဦးမယ်။
နင်ပြောသလိုသားအရင်းခေါက်ခေါက်နဲ့ဆိုရင်တော့ဘယ်အမေကလင်မယားလိုအတူနေမှာလဲ..”

သီရိမေကလုံးဝအလျှော့မပေးပဲ တကယ်စိတ်လိုက်မာန်ပါပြောနေပြီး ဆိုဖာကဇောင့်ခနဲထလို့
သူ့အခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင်ပြီးဝင်သွားတော့ ပုလဲခင်တစ်ယောက်ထဲအူကြောင်ကြောင်နဲ့ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
—————————————–

အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
အသိ၊ သတိနှင့်ဖတ်ပါ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အချစ်ဆုံးသီရိ

(၂)

ဥိးမငိးလွင်ခန့်ကနေပြည်တော်ရှိဌာနဆိုင်ရာတစ်ခုမှဒုညွှန်မှူးအဆင့်ရှိအရာရှိတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ အသက်က၅၈နှစ်၊ နောက်၂နှစ်ဆိုရင်ပင်စင်ယူရပေတော့မည်။
သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ခပ်ဝဝ၊ ဖြစ်သော်လည်းခြုံကြည့်လျင်တော့ခန်ခန့်ထည်ထည်နှင့်ကြည့်လို့ကောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။

သူအခုအနားယူပိတ်ရက်ရှည်ခွင့်တင်ခဲ့ကာ ဇနီးချောလေးသီရိမေကိုခေါ်၍မောင်းမကန်ကမ်းခြေကိုလာပြီးအပန်းဖြေနေသည်။
လာရခြင်းအကြာင်းပြချက်ကတော့သူတို့ဇနီးမောင်နှံ၏၂၂နှစ်ပြည့်မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်ပွဲအထိမ်းအမှတ်ဖြစ်လေ၏။
သူကနေပြည်တော်ရုံးချုပ်တွင်သာတချိန်လုံးအလုပ်တွေရှုပ်နေခဲ့ရသည်။ မိသားစုနှင့်အတူတကွလည်ပတ်ပြီး
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်အချိန်ပေးရန်အခွင့်အရေးကသိပ်မရခဲ့ပေ။ သူတိုလင်မယားနှစ်ယောက် ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်
တစ်ယောက်တစ်နေရာစီခွဲနေခဲ့ရသည်။ တစ်လမှတစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်တွေ့ဖို့အနိုင်နိုင်။

ဦးမင်းလွင်ခန့်တစ်ယောက်ထားဝယ်မြို့သို့တက်၍လိုအပ်သောပစ္စည်းများရှာဝယ်ပြီးပြန်ရောက်တော့ ည ၇နာရီပင်ရှိတော့မည်။
ပစ္စည်းတွေကိုနေရာချသိမ်းဆည်းပြီးနောက် ရေမိုးချိုးပြီးအဝတ်အစားလဲ ဘောင်းဘီပွပွကြီးဝတ်ပြီးထွက်လာခဲ့သည်။

သီရိမေကသူတို့လင်မယား၏အခန်းထဲတွင်ရှိမနေ၊ သို့သော်ဘေးချင်းကပ်လျက်ရှိသောပုလဲခင်ရဲ့အခန်းတွင်းမှစကားသံများကိုကြားနေရသည်။
ထို့ကြောင့်သူတစ်ယောက်ထဲကုတင်ပေါ်မှာလှဲရင်း တီဗွီဖွင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ခဏကြာတော့မိန်းမဖြစ်သူသီရိမေကအခန်းထဲသို့လျှောက်ဝင်လာ၏။ သူမက ညအိပ်ဝတ်စုံအရှည်အဖြူရောင်လေးကိုဝတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။
ဝတ်စုံမှာပါးလျပြော့ပြောင်းလှသည်ဖြစ်ရာသူမ၏ပြေပြစ်အချိုးကျလှ၍ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်များနှင့်ပြည့်စုံသော
ခန္ဓာကိုယ်၏အလှကိုအသားကပ်ဖော်ကျူး၍ပြပေးနေသလိုဖြစ်နေ၏။

လင်သားဖြစ်သူအရာရှိကြီးဥိးမင်းလွင်ခန့်ပင် အမြဲမပြတ်တွေ့နေကျဖြစ်သော်လည်းမယားဖြစ်သူ၏အလှကိုငေးကြည့်နေမိ၏။
သူ့စိတ်ထဲတွင်အချစ်နတ်ဘုရားမ ဗီးနပ်စ် ဆင်းလာ၍ ကိုယ်ထင်ပြနေသည်ဟုပင်ထင်မိလေသည်။

သူမကကုတင်ပေါ်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်ကိုတီဗွီကြည့်နေသည့်လင်သား၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်မှောက်ပြီးလှဲချလိုက်သည်။
လက်တွေကလည်းရင်အုပ်တဝိုက်ဖွဖွပွတ်သပ်ကစားပေးနေသည်။ ဒီအပြုအမူကသူမအတွက်မထူးဆန်းလှပါ
ဘဝကိုအတူတကွဖြတ်သန်းလာတာနှစ်နှစ်ဆယ်ပင်ကျော်ခဲ့ပြီမဟုတ်လား။

“အကိုကြီး..နောက်ကျလိုက်တာ၊ ဘာစားလာခဲ့ပြီးပြီလဲ..”

သူမကလင်သားအတွက်ပူပန်ဂရုစိုက်စွာမေးလိုက်သည်။

“အေး..စားလာခဲ့ပြီမိန်းမ၊ အပြန်နောက်ကျမယ်မှန်းသိလို့ စျေးနားကဆိုင်မှာပဲဝက်ခေါက်ကင်နဲ့ထမင်းနဲ့စားလာခဲ့တယ်။
မဆိုးဘူးတော်တော်ကောင်းသားကွ..”

“အင်း..ပြောရမယ်ဆိုရင် သီရိတို့ ဒီလိုပူးပူးကပ်ကပ်မနေဖြစ်ခဲ့ကြတာကြာပြီနော်။
အရင်နောက်ဆုံးအခေါက်ပင်လယ်သွားခဲ့တာကြာလွန်းလို့ဘယ်တုန်းကမှန်းတောင်မမှတ်မိချင်တော့ဘူး..။
ရှေ့ရှောက်ဒီလိုခဏခဏအခွင့်အရေးရှာပြီး လည်ပတ် အနားယူကြရင်ကောင်းမယ်နော်အကိုကြီး”

ဦးမင်းလွင်ခန့်ကချစ်စဖွယ်ပြောလာသောမိန်းမဖြစ်သူ၏အမေးကိုမဖြေခင်မှာ သူမကိုဆွဲဖက်ပြီးပါးကလေးကိုနမ်းလိုက်ရင်းမှ….

“အေးကွ..ငါ့မိန်းမ အိုင်ဒီယာကကောင်းသားပဲ။ တို့နှစ်ယောက်လဲတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အချိန်သိပ်မပေးနိုင်ကြဘူးနော်..၊
ဒီလိုမျိုးအခွင့်အရေးရှာပြီးခဏခဏလည်နိုင်ရင်အကောင်းဆုံးပေါ့..”

စကားပြောရင်းမှသီရိမေ၏လက်များကအငြိမ်မနေ၊ ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ဘာင်းဘီပွကြီးထဲသို့ရှိုဝင်လာပြီး
ချစ်လင်၏ ၅လက်မခန့်သာရှိသောလိင်တန်ကိုနှိုက်၍ဆုပ်ကစားလျက်ရှိသည်။ သူမ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့်ဆုပ်၍ညှစ်၍နယ်ပေးရင်
ယောက်ကျားဖြစ်သူစိတ်ကြွနိုးထလာစေရန် ဆွပေးလျက်ရှိသည်။ ဦးမင်းလွင်ခန့်မှာလည်းသီရိမေရှိရာသို့လက်လှမ်းလျက်
ဖွံ့ထွားလှသောနို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုတလှည့်စီညှစ်နယ်ပေးလျက်ရှိ၏။

သူမ၏ရင်သားတွေကကော့ညွတ်ပြီးတင်းရင်းနေတုန်းပင်ရှိသေးသည်။
ကိုင်နေသောသူ့ယောက်ျား၏လက်ကြီးတွေနှင့်ပင်တပြည့်တမောက်၊ မနိုင်မနင်းအန်ထွက်လျက်ရှိ၏။
ဥိးမင်းလွင်ခန့်က အင်္ကျီပေါ်မှဖျစ်ညှစ်ကိုင်နေရသည်ကိုအားမရတော့ပါ။
မိန်းမဖြစ်သူ၏ညဝတ်စုံကိုဆွဲမချွတ်ယူပြီး သီရိမေကိုဝတ်လစ်စလစ်မော်ဒယ်မယ်အဖြစ်ပြောင်းလဲပေးလိုက်သည်။

အခုမှအသားချင်းထိ၍ပယ်ပယ်နယ်နယ်ညှစ်ကိုင်ခံရသောကြောင့် သူမ၏နို့ကြီးများမှာရာဂသွေးများစီးဝင်လာလျက်
ပိုပြီးတင်မာလာလျက်နို့သီးခေါင်းလေးများမှာလည်းဖူးတောင်၍လာလေသည်။ သူမကလည်းအနိုင်မခံအရှုံးမပေး။
လင်ဖြစ်သူလီးကိုလှိမ့်၍ညှစ်၍ဆုပ်ပေးနေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူ၏နူးညံ့သောလက်လေးများဖြင့်ဆော့ကစားခြင်းခံရသောအရသာကြောင့်
လီးတွင်းသွေးကြောများပြည့်တင်းလာပြီးအကြောတွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်အောင်ကောင်းလာလေသည်။

စိတ်တွေပါလာကုန်ပြီဖြစ်သောကြောင့်လှဲနေရာမှကုန်းထပြီး မိနးမဖြစ်သူသီရိမေ၏နှုတ်ခမ်းစွေးစွေးလေးများကိုကုန်းစုပ်၍နမ်းရှုတ်လိုက်လေသည်။
တပြိုင်ထဲလိုလိုပင်လက်တွေကသီရိမေ၏ပေါင်ကြားစောက်ဖုတ်ဆီသို့ရောက်သွားပြီး
ဖောင်းမို့နူးညံ့၍လက်ဆစ်အုပ်စာမကရှိသောရွှေတောင်ပို့လေးကိုစတင်တူးဆွပြီး သုတေသနပြုနေတော့၏။

အထိမခံ ရွှေပန်းကန်နေရာကို လာရောက်တူးဆွမွှေနှောက်ပြီဆိုတော့ သူမကရောဘာမို့နည်း..၊
အသွေးအသားဖြင့်ဖွဲ့စည်းထားသောခန္ဓာအိမ်ကြီးဖြစ်ရာ တရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်းတက်လာသောဖီလင်နှင့်အတူ
စောက်ရည်ကြည်များစတင်စီးဆင်းလိမ့်ထွက်လာလေပြီ။ သူမအနေဖြင့် ဒီအထိအတွေ့နှင့်ဝေးနေခဲ့သည်မှာလနဲ့ချီကြာမြင့်ခဲ့ပြီ။
ဒီမောင်းမကန်ခရီးမထွက်ခင်အထိ ခင်ပွန်းဖြစ်သူကနေပြည်တော်မှာပဲတောက်လျောက်ရှိနေခဲ့တာလေ။

သီရိကဦးမင်းလွင်ခန့်၏လိင်တန်ကြီးခပ်ကျစ်ကျစ်ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်၍တပျစ်ပျစ်မြည်အောင်ဂွင်းထုပေးနေတော့သည်။
မြန်မြန်ထကြွပြီးမြန်မြန်အလုပ်စနိုင်အောင်ပေါ့။ ဒါပေမယ့်မိနစ်အတော်ကြာခဲ့ပြီ။ ညီတော်မောင်လေးကတုတ်တုတ်မလှုပ်၊
ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေ၏။ အိပ်ဆေးသောက်ထားသကဲ့သို့ထ၍မလာပေ။ သူမစိတ်မရှည်တော့၊ လီးကိုကုန်းစုပ်လိုက်လေတော့၏။

သူမစိတ်ထဲတွင်စတင်ပြီးအံ့ဩစိတ်များနှင့်သံသယစိတ်များဝင်လာခဲ့ရသည်။
ဆွပေးတာတောင်ထရိပ်မပြသဖြင့်စိတ်လက်မကြည်မသာစဖြစ်လာတော့၏။ ပါးစပ်ထဲငုံထားရင်းလျက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်ကြိုးစားကြည့်သေးသည်။
နောက်ထပ်အချိန်နည်းနည်းထပ်ကြာသွားသည်အထိ၊ ဟိုကောင်ကခေါင်းတောင်မထူ။
ဒီမှာသူမကဆတ်ခနဲထလိုက်ပြီးနောက်ဆုတ်ထိုင်လိုက်သည်။ ပုံစံကစိတ်တိုသွားတဲ့ပုံ..။ သူ့ယောက်ျားမျက်နှာကိုကြည့်ပြီးတော့..

“ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ။ အကိုကြီးဘာတွေသွားလုပ်လာသလဲ။ သီရိကြိုးစားတာလက်တောင်မီးတောက်တော့မယ်နော်။
ဘာဖြစ်လို့နဲနဲလေးမှမထတာလဲ..ဒီပုံမျိုးနဲ့ဆိုအလုပ်မဖြစ်တော့ဘူး”

“အကိုကြီးလဲနားမလည်ဘူး..ဒါဘာဖြစ်တာလဲ..တခါမှလဲမဖြစ်ဖူးဘူး”

သူကစိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်မိန်းမကိုပြောလိုက်သည်။

“သီရိစိတ်တွေမရှည်တော့ဘူးနော်..သိရဲ့လား။ ကြာကြာမှတခါ လနဲ့ချီအချိန်ယူပြီးမှစောင့်စားယူရတဲ့
သာယာမှုလေးကိုရမလားအားခဲထားတာ အခုဒီလိုဆိုတော့တကယ်စိတ်ကုန်တယ်..စိတ်ကုန်တယ်..”

“ဒါမှမဟုတ်အကိုကြီးနေပြည်တော်မှာတခြားဟာမတွေနဲ့ခိုးစားနေတာလား၊ ကျမအပေါ်စိတ်မလာရတာ..”

“မဟုတ်ပါဘူးကွာ..၊ စိတ်အေးအေးထားပါ၊ အဲဒီပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး..ဘာဖြစ်လို့အကြောတွေကမထတာလဲ။ မထရတာလဲ”

ဦးမင်းလွင်ခန့်ကလည်းသူ့ကိုယ်သူစိတ်တိုနေ၏။ သီရိမေကလည်းသူမယောက်ျားကိုမျှော်လင့်ချက်မဲ့စိတ်ပျက်စွာနဲ့ကြည့်နေမိတော့သည်
သူမ၏စိတ်ထဲတွင်တနုံ့နုံ့ဖြစ်နေ၏။ အတွေးထဲမှာခင်ပွန်းသည်က အခြားမိန်းမတွေနှင့်ငြိစွန်းနေပြီဟုသမုတ်ချင်နေသည်။

သီရိမေကမကျေမနပ်နှင့်ထရပ်လိုက်ပြီး တံခါးကိုခပ်ဆတ်ဆတ်တွန်းဖွင့်လျက်အခန်းထဲကထွက်သွားတော့သည်။
ပြီးတော့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူပုလဲခင်၏အခန်းထဲသို့ဝင်သွားအိပ်နေတော့၏။
စိတ်ရှုပ်တွေးညစ်ငြူးနေသောယောက်ျားဖြစ်သူကိုတစ်ယောက်ထဲပစ်ထားခဲ့၏။

ဦးမင်းလွင်ခန့်မှာထွက်သွားသောသီရိမေ၏နောက်ကျောပြင်ကိုကြည့်၍နားမလည်နိုင်စွာကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
အာရုံတွေလည်းနောက်ပြီးလည်လိမ်ခံထားရသောကြက်အိုကြီးတစ်ကောင်လိုပုံပျက်ပန်းပျက်ကျန်ခဲ့သည်။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာဘာတွေဖြစ်နေလဲ၊ ဘာကြောင့်လဲ၊ နားမလည်နိုင်တော့။

သူအလုပ်တွေ ပရက်ရှာတွေတအားပိသိပ်နေလို့များလား။ ခဏခဏနေမကောင်းလို့လား။ သိပ်ပြီး fit မဖြစ်တော့လို့လား။
မိန်းမကိစ္စကတော့သူမရှုပ်တာသေချာသည်။ သူမအပေါ်အချိန်သိပ်မပေးနိုင်ခဲ့ပေမယ့် သူကသီရိကိုမြိုထားမတတ်ချစ်သည်။
ဒီနှစ်ပတ်လည်ဟန်းနီးမွန်းလေးမှာပျော်လိုက်မဟဲ့လို့အားခဲထားခဲ့ရတာတွေကရေစုန်မှာလုံးလုံးမြောသွားခဲ့ပြီ။

ကားမောင်းပြီးပြန်လာသောရန်ကုန်အပြန်လမ်းတလျှောက် သီရိမေတစ်ယောက်စိတ်ကောက်ပြီးသူ့ကိုစကားတစ်ခွန်းမှမပြောတော့ပေ။
အခုထိစိတ်ဆိုးမပြေသေး။ ရန်ကုန်မှနေပြည်တော်ခရီးကတော့ဦးမင်းလွင်ခန့်အဖို့ အထီးကျန်စိတ်ပျက်လက်ပျက်ခရီးတခုသာလျှင်ဖြစ်ခဲ့၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

နေဒွေးတစ်ယောက်ဒီမနက်ပိုင်းကမှမောနင်းဖလိုက်ဖြင့် ကျောက်ဖြူမှရန်ကုန်သို့ပြန်ရောက်သည်။
ညနေ၄နာရီမှာအိမ်ကကားကိုမောင်းထွက်လာပြီး သူ့ရည်းစားဖြူဖြူထွေးရှိရာအလုပ်ရုံးခန်းသို့သွားကြိုခဲ့လိုက်သည်။
ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းသူမကိုဖုန်းဆက်ချိန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။

လွန်ခဲ့သည့်တစ်လလုံးသူကရွှေ ဂက်စ်ဖီးလ် (Shwe gas field) ကမ်းလွန်သဘာဝဓါတ်ငွေ့ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင်ရှိနေခဲ့သည်။
ယခုမှအော့ဖ်ဂျူတီရ၍ရန်ကုန်ပြန်ခွင့်ရလေရာ။ ရောက်ရောက်ချင်းနေ့မှာပင်ချစ်ရည်းစားအသည်းကျော်လေးနှင့်အလွမ်းသယ်ရန်ချိန်းလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

သူကပုံသဏ္ဌာန်ကအရပ်အမောင်းမြင့်မြင့်ထည်ထည်။ မျက်တောင်စင်းစင်း၊ မျက်ခုံးထူထူ၊ နှာတန်ပေါ်ပေါ်၊
အသားလတ်လတ်နှင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးကြည့်ကောင်းသောလူချောတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။

ရုံးဆင်းချိန်ကားပိတ်တာနှင့်ဘာနှင့်ဖြူဖြူထွေးတို့ရုံးကိုရောက်တော့ညနေ၅နာရီနီးပါးရှိပြီဖြစ်သည်။
ဖြူဖြူထွေး၏ကုမ္ပဏီနားရောက်တော့၊ ပလက်ဖောင်းဘေးမှာပင်ကားကပ်ရပ်လိုက်ပြီးအဝင်ဂိတ်ဘက်သို့ကြည့်လိုက်သည်။
သူ့ကားကိုမြင်၍ဖြူဖြူထွေးလျှောက်ထွက်လာတာမြင်ရသည်။

သူမကကုမ္ပဏီဝတ်စုံဝတ်ထားသည်။ အင်္ကျီအပြာ လုံချည်အနက်နှင့် ထမီအောက်ပိုင်းကအနားတွင်အပြာနှင့်ရွှေရောင်အချိတ်ဆင်လေးထိုးထားသည်။
ဆံပင်တိုတိုဂုတ်ဝဲ အသာဖြူဖြူနှင့်ပင်ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင်လူကောင်သေးသလိုလိုဖြစ်နေသော်လည်
းခပ်ပြည့်ပြည့်နှင့်ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်ရှိ၏။ မျက်နှာလေးကနုနုချိုချိုလေးနှင့်ချစ်စရာလေးဖြစ်သည်။

သူမကကားနားသို့ရောက်သည်နှင့်တဘက်သို့ပတ်လျှောက်သွားလိုက်ကာ ကားရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်၍
ယာဥ်မောင်နှးင့်ယှဥ်လျက်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ နေဒွေးကလည်းကားမောင်း၍ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

“ဖြူ..စောင့်ရတာကြာသွားလားဟင်..”

“သိပ်မကြာပါဘူး။ စောင့်ရင်းအလုပ်လုပ်နေတာ။ ဒါနဲ့ဖြူတို့အခုဘယ်သွားကြမှာလဲ။
ထမင်းအရင်သွားစားမလား။ ရှော့ပင်းအရင်ထွက်ရင်ကောင်းမလား.”

“ပစ္စည်းတွေအရင်သွားဝယ်လိုက်တာကကောင်းမယ်။ အပြန်မှတစ်နေရာရာမှာညစာစားပြီးမှ အိမ်ဝင်ကြတာပေါ့”

“ဒါလဲကောင်းတာပဲ..”
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၃)

သူမကရည်းစားဖြစ်သူကိုဧည့်ထောက်ခံလိုက်ပြီးစကားစပြတ်သွား၏။
လမ်းတလျောက်လမ်းဆုံမီးပွိုင့်တိုင်းမှာတခါတခါမိရင်လမ်းဆုံကြီးရင်ကြီးသလောက်အချိန်ကြာကြာစောင့်ရသည်။ ကားရပ်ထားရတုန်း
အခြေအနေကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးနေဒွေး၏လက်တွေကအငြိမ်မနေ။ နဘေးခုံမှဖြူဖြူထွေးရဲ့ပေါင်တွေကိုကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လျက်ရှိသည်။

ထမီသားလေးကပျော့ပါးပါးလေးဆိုတော့ပေါင်တံစင်းစင်းကြီးတွေ၏ပုံပန်း အမို့အဖောင်းကတင်းရင်းစွာနှင့်၊ ဖုံးမရပိတ်မနိုင်
အလှတွေဖော်ပြနေသည်မို့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ထမီပေါ်ကပင်ပေါ်တင်ပွတ်ပေးနေသည်။ ဖြူဖြူထွေးကဒွေးဘက်လှည့်ကြည့်ပြီးမထိတထိပြုံးရင်း။

“ဒွေးနော်..ဒွေး..စိတ်တွေလက်တွေကလောလှချည်လား။ လမ်းလယ်ခေါင်ကြီးတောင်မရှောင်လာဆွနေပြန်ပြီ”

နဲနဲလောက်တော့ပေးပါလားကွာ.. နော်..နော်..ဒီကတွေ့ချင်လွန်းလို့ ပင်လယ်ကိုဖြတ်၊ ရိုးမကိုကျော် တပင်တပန်းအားထုတ်လာခဲ့ရတာ”

“အမယ်တွေ့ချင်လွန်းလို့လာတာ တွေ့ပေါ့။ ဟိုကိုင်ဒီကိုင်နဲ့လက်အငြိမ်မနေတာကဘာသဘောလဲ”

“သူကလဲတွေ့ချင်တဲ့သဘောပေါ့ကွာဖြူကလဲ”

“တွေ့ချင်တာထက်ကဲချင်တာက ပိုများပါတယ် မသိဘူးမှတ်လို့လား။ ပလီပလာကလဲများသေး ..ဟိ.. ဘာတဲ့..
ပင်လယ်ဖြတ်၊ ရိုးဖြတ်တဲ့လား..အလကား လေယာဥ်ပေါ်ကကျွေးတာစား။ လေယာဥ်မယ်လေးတွေကိုငန်းပြီးလာခဲ့တာကိုများ..၊ တော်တော်ပင်ပန်းတယ်..”

“ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..အမှန်တွေသိပ်မပြောနဲ့လေ..”

နေဒွေးကသဘောကျပြီးတဟဲဟဲရီနေလေသည်။ ဖြူဖြူထွေးကလဲလိုက်ရီပြီး..

“ရော့..ဒါလောက်တောင်တွေ့ချင်ရင်လဲတွေ့..”

ပြောရင်းသူမ၏လက်ကိုနေဒွေးဘက်သိုကမ်းပေးလိုက်သည်။

“သြောင်း..လက်ကလေးနဲ့ ဘာလုပ်ရမှာလဲ..”

“တတ်နိုင်ရင်လုပ်ပေါ့၊ ကားလဲကောင်းကောင်းမောင်းဦး တကထဲငတ်ကြီးကျလာတယ်”

ဒီနောက်တော့ နေဒွေး၏လက်တွေကတလမ်းလုံး အဖုတ်နှိုက်နို့နှိုက်လိုက်နှင့်သောင်းကျန်းလာခဲ့သည်။
မိုးချုပ်၍မှောင်စပြုပြီဖြစ်သဖြင့် ကားထဲတွင်အမှောင်ရိပ်သန်းလာရာ။ သူ့အတွက်တပမ်းသာနေလေသည်။

နောက်ဆုံးသူတို့ မြန်မာပလာဇာသို့ရောက်လာခဲ့ကြပြီး ရှော့ပင်းလုပ်ကြသည်။ မားကက်ပလေ့စ်သို့ဝင်သည်။
လိုချင်ရာရာများကိုလှည့်ပတ်ဝယ်ပြီး၊ အပေါ်ထပ်ရှိစားသောက်ဆိုင်တစ်ခုမှာပင်ညစာစားကြပြီး
ညဥ့်နက်စပြုလာပြီဖြစ်သဖြင့်ကားပေါ်တက်ပြီးဖြူဖြူထွေးငှားနေနေသောတိုက်ခန်းသို့ရှေးရှုလာခဲ့ကြတော့သည်။

ဖြူဖြူထွေးကစစ်ကိုင်းတိုင်းမြို့ကြီးတစ်မြို့မှဖြစ်သည်။ အညာသူဖြစ်သော်လည်းအသားမညိုပဲနာမည်နဲ့လိုက်အောင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးဖြစ်၏။
သူမ၏မိဘများကချမ်းသာသည်၊ ချည်ထည်လုပ်ငန်း၊ စောင်စက်လုပ်ငန်းတွေရှိသည်။
အထက်တန်းအောင်တော့မန္တလေးမှာပင်တက္ကသိုလ်တက်ဖို့ရှိသော်လည်း မိဘများကတတ်နိုင်သည့်အပြင်
အဆက်အသွယ်ကောင်းသဖြင့် ရန်ကုန်မှာလာထားလေသည်။ စီးပွားရေးနှင့်ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးအဓိကဖြင့်ပြီးခဲ့ရာ
ကျောင်းပြီးတော့လည်းရန်ကုန်မှာပင်အလုပ်ရခဲ့သည်။ အိတ်စ်ပို့အင်ပို့ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကျောင်းတက်နေကထဲကမေဂျာမတူသော်လည်း သူငယ်ချင်းများမိတ်ဆက်ပေးမှုကြောင့်တွေ့ဆုံခွင့်ရခဲ့ပြီး
နေဒွေးနှင့်ချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ကြသည်မှာနှစ်နှစ်နီးပါးရှိလေပြီ။ သူကဖြူဖြူထွေးကိုနှစ်ခြိုက်မိသည်မှာ
ဖြူဖြူထွေးကအုံ့ပုံးသမားလေးမဟုတ်ပဲအစစအရာရာပွင့်လင်းသည်။ ပျော်ပျော်ပါးပါးနေတတ်လို့ဖြစ်သည်။

နေဒွေးရန်ကုန်မှာရှိနေသည့်အချိန်များတွင် သူတို့နှစ်ယောက်အတူတွေ့ဖို့အခွင့်အရေးကိုတစ်ပတ်တစ်ခါလောက်တော့ပုံမှန်ရအောင်ရှာခဲ့သည်။
အများအားဖြင့်ကတော့ ဖြူဖြူထွေးငှားရမ်းထားသောအခန်းလေးသည် သူတို့နှစ်ယောက်၏ချစ်ရိပ်မြုံလေးဖြစ်လို့နေတတ်သည်။

နေဒွေးယခုတခေါက်ရန်ကုန်ပြန်ဝင်လာတာကိုအမေဖြစ်သူဒေါ်သီရိမေကကသိရုံသာသိပြီး သားဖြစ်သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ခွင့်မရသေးပေ။
ကိုယ်တော်ချောကရောက်တာနှင့်ကားယူပြီးသူ့အသဲကျော်လေးဆီထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီညအဖို့လည်းသူအိမ်ပြန်ဖို့မမြင်။

နေဒွေးကဖြူဖြူထွေးရဲ့တိုက်အောက်ရောက်တော့ တိုက်အနောက်ဘက်ပါကင်ထားပေးသောကွက်လပ်မှာဝင်ရပ်လိုက်ပြီးအခန်းဆီသို့တက်ခဲ့သည်။
ဖြူဖြူထွေးကတစ်ယောက်ထဲနေစဥ်အနဲငယ်ဖြစ်သလိုနေတတ်သဖြင့် ရည်းစားရောက်တုန်းအခန်းနည်းနည်းပါးပါးသပ်ရပ်ရပ်သပ်ဖြစ်သွားအောင်
သန့်ရှင်းရေးလေးအမြန်လုပ်လိုက်သည်။ နည်းနည်းသာဆိုတာ အချိန်အတော်တော့ယူလိုက်ရသည်ပဲ။
နေဒွေးကလဲမနေနိုင်သဖြင့်တယောက်တလက်ဝင်ကူရင်း သန်ရှင်းရေးပြီးရေမိုးချိုးပြီးတော့ ညကိုးနာရီရှိသွားခဲ့ပြီ။

နေဒွေးကဘောင်းဘီပွပွကြီးဝတ်ပြီးကုတင်ပေါ်မှာလှဲရင်းတီဗွီထိုင်ကြည့်နေ၏။ ဖြူဖြူထွေးကရေချိုးလို့မပြီးသေး၊
သူမကအရမ်းကြာသည်။ ထိုင်စောင့်နေတာတောင်တော်တော်ကြာသွားပြီ။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာမှရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီး
သဘက်ဖြင့်ရေသုတ်ရင်းအဝတ်ဘီဒိုဆီသို့သွားကာ ညဝတ်အင်္ကျီပန်းရောင်လေးကိုလဲလာလိုက်သည်။
ကုတင်ဆီလျှောက်လာရင်းချစ်ရည်းစားဆီအသော့ဝင်သွားသည်။ ချစ်သူကလက်တန်းရင်ဖွင့်ပြီးအသင့်ဖက်ဖို့စောင့်ကြိုနေလျက်..။

နေဒွေးကဖြူဖြူထွေး၏ကိုယ်လုံးသေးသေးသေးကျစ်ကျစ်လေးကိုသူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်လေသည်။
ပြီးတော့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် နှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးကိုကစ်ဆင်ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။
သူမကလည်းအားကျမခံနှုတ်ခမ်းလေးဟပြီးဖွင့်ပေးလျက်အနမ်းကိုကြိုလင့်၏။ နေဒွေး၏နှုတ်ခမ်းတွေကပါးစပ်မှတဆင့်အောက်စုံဆင်းလာရာ
လည်တိုင်ကျော့ကျော့ဖွေးဖွေးလေးနှင့် လုံးလုံးတစ်တစ်လေးပြည့်နေသောရင်သားမို့မို့လေးများဆီသို့နှာခေါင်းထိုးနမ်းရှုတ်ဆင်လာပြီး
နောက်ဆုံးနို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးများကိုငုံစို့လိုက်လေတော့သည်။

တချိန်ထဲမှာပင်လက်တွေကလည်းပေါင်ကြားဝင်သွားပြီး နူးညံ့သောအသားလိပ်ကလေးများဖြင့်တန်ဆာဆင်ထားသည့်
စောက်ခေါင်းဝလေးကိုနှိုက်ကလိနေပြန်သည်။ နေဒွေးကနို့သီးလေးများကိုလည်းသွားဖျားဖြင့်ဆတ်ဆတ်လေးကိုက်ပေးပြီးလျှာဖြင့်လှိမ့်၍လှိမ့်၍စို့လေရာ
အထက်အောက်ပြိုင်တူထိုးစစ်ဆင်ခံရသဖြင့် ဖြူဖြူထွေးမှာအကြောလေးတွေတဖျင်းဖျင်းထ၍စိတ်တွေကြွလာတော့သည်။

သူမကလည်းတဘက်သတ်ငြိမ်ခံမနေပါ။ သူမ၏လက်ကလေးကနေဒွေး၏ဘောင်းဘီတိုအဝကျယ်ထဲသို့ရှိုသွင်းပြီး၊
လီးကိုပိုငိပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စတင်၍တောင်နေပြီဖြစ်သောသူမနှစ်သက်သည့်အရသာချောင်းကြီးကလက်တဆုပ်အပြည့်။
သူမကနှိပ်၍ နှိပ်၍ ဖိ၍ ဖျစ်၍၏နရင်းမှလက်ဆုပ်လေးဝိုင်းကာကိုင်လိုက်ပြီးလျောတိုက်ဂွင်းထုပေးတော့သည်။
သူမအပြူအမူတွေကသာသာလေးပါပဲ။ ဒီညကသူမအတွက်ပထမဆုံးညမှမဟုတ်ပဲလေ..။

ဘဝရဲ့ပထမဆုံးည မဟုတ်ခဲ့ပေမယ့် လက်ထဲမှာတဒုတ်ဒုတ်တိုးနေအောင်ခံစားနေရတဲ့ ကြီးထွားမှု၊ ရှည်လျားမှုဆိုတဲ့
အထိအတွေ့ခံစားချက်ကရင်ခုန်မှုကိုပေးမြဲပေးနေဆဲ။ ဒါကြီးရဲ့လွှမ်းမိုးမှုကိုဘယ်နှစ်ခါဖြစ်ဖြစ်သူမတွန်းလှန်လို့မရခဲ့ပါ၊
တကယ်ကြုံခဲ့ရတဲ့ပထမညတုန်းကအတွေ့အကြုံကို ပြန်လည်ခံစားမိလာရသည်။ ဒ
ါကြီးနင့်ကနဲဝင်လာလို့အသဲ ရောအူရောကလီစာရောသိမ့်သိမ့်တုန်သွားခဲ့ဘူးတာမေ့နိုင်ပါ့မလား။

နေဒွေးကချစ်သူလေးရဲ့အောက်ပိုင်းက ပန်ဂျာ့မာ့စ် အောက်ပိုင်းဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီပါးလေးက
အရည်လေးတွေစိုပြီးကွက်နေပြီ။ သူကရှင်းလင်းပြီးအပြောင်သားလေးဖြစ်သွားတဲ့ချစ်သူရဲ့အောက်ပိုင်းအလှကိုမျက်စိအရသာခံ၍ကြည့်နေသည်။

ဖြူဖြူထွေးကလူကောင်သေးသလိုထင်ရသော်လည်းချွတ်လိုက်တော့၊ သူ့ဆိုက်နဲ့သူအဟုတ်သား၊ ဖွေးဖွေးဥဥ တစ်တစ်ပြည့်ပြည့်လေးပင်ဖြစ်သည်။
စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းလေးကလဲအသားအပြည်. အမွှေးလိမ်လိမ်လေးတွေကဆီးခုံမှာမထူမပါးယှက်သန်းနေသည်။
သူကလက်ညှိုးလက်ခလယ်နှစ်ချောင်းနှင့် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲသိုနှိုက်၍ကလိလိုက်ရင်းအပေါ်တွင်လွတ်နေသောလက်မလေးဖြင့်
စောကိစိဖုလေးအားတပြိုင်ထဲပွတ်ခြေပေးလိုက်ရာဖြူဖြူထွေးမှာဒွန့်ခနဲဖြစ်သွားရပြီးကော့တက်သွားလေတော့သည်။
ပြီးတော့သူမ၏ဖင်ကြီးတွေကရမ်းလာပြီးကုတင်တွင်ကပ်မနေနိုင်တော့ပဲမြောက်ကြွပြီးဘယ်ညာဒါန်းလွှဲနေလေ၏။

“အို..ဒွေး..ဆော်တော့ကွာ ဒီမှာမနေနိုင်တော့ဘူး”

နေဒွေးလား..၊ ဒီလိုပြောရုံနဲ့တော်မှာ…၊ ပိုတောင်ဆိုးလာသေးသည်။ လက်တွေကဖြူဖြူထွေး၏အပေါ်ပိုင်းက
အင်္ကျီကိုခေါင်းပေါ်ကဆွဲမပြီးချွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ အခုတော့သူမတကိုယ်လုံးဂျပန်မင်းသမီးဖြစ်သွားပြီ။ ဘာမှမကျန်တော့။

ဖြူဖြူထွေးကလက်ထဲကလီးကိုတင်းတင်းညှစ်ထားသည်။ လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား။
သို့သော် သူ့လက်ထဲကအရာကငါးရှဥ့်မဟုတ်။ ချောထွက်သွားမည့်အစားပိုပြီးကြီးမားတုတ်ခိုင်၍တောင်လာသေးသည်။
သူမကလီးကြီးကိုမက်မက်မောမောကြည့်လိုက်ပြီးမှလက်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး နေဒွေး၏ဘောင်းဘီကြီးကိုဆွဲချွတ်ချပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့သူ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေကိုတလုံးခြင်းဖြုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးထွက်ပေါ်လာသော
ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်မျက်နှာအပ်လျက် နှုတ်ခမ်းလေးတရွရွဖြင့်လိုက်နမ်းနေ၏။

မကြာခင်မှာပင်နှစ်ယောက်စလုံး၏ကိုယ်ပေါ်တွင်အဝတ်တစ်စမှမကျန်တော့..၊
အိပ်ရင်းမှတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ဖက်ထားပြီး လူးလှိမ့်ပွတ်သပ်နှိုးဆွနေကြသည်လေ။
နေဒွေး၏လီးကြီးကအသကုန်ထောင်မတ်ပြီးမိုးမျှော်နေပြီ။ စိတ်ဓါတ်တွေပြင်းထန်လာခြင်း၏အဆုံး
ဖြူဖြူထွေးကိုပက်လက်ဆွဲလှဲလျက်ဖားပေါင်စင်းလေးထားပြီးအပေါ်မှတက်ခွကာ၊ သူ့ဒစ်ကြီးကိုစောက်ခေါင်းဝတွင်တေ့လျက်ဖိချလိုက်တော့သည်။

အစိမ်းမဟုတ်တော့သဖြင့်ဖြူဖြူထွေးအဖို့ ဆတ်ဆတ်လူးမနာပါ။ နေဒွေး၏ချော့သွင်းလိုက်သောဒစ်ကြီးက
တအိအိ တပျိပျိနဲ့ တရစ်ချင်းဝင်သွားလိုက်တာ တဆုံးမြုပ်သွားလေပြီ။ ဒီ့နောက်တော့ဖင်ကြွပြီးစလှုပ်ရှားတော့၏။
လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ မြှောက်လိုက်ချလိုက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ကနေ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းလာမြန်လာသည်။
ဖြူဖြူထွေးစိတ်ထင် လှုပ်ရင်းလှုပ်ရင်းနဲ့လီးကြီးကစောက်ခေါင်းထဲမှာပင်ပိုထွားတက်လာသလိုခံစားရ၏။ နည်းနည်းလဲစပ်လာ နာလာသည်။

“အိုးးး ဘာလို့ဒီလောက်ပြည့်ကြပ်ညပ်သပ်နေရတာလဲ.. ဖြေးဖြေးရှင့်..ဖြေးဖြေးး..ဖြူနာလာပြီ..သာသာလေးဆို..”

ချစ်သူကဒီလိုအော်တော့..နေဒွေးလည်းကိုယ်ချင်းစာစွာနဲ့ဆောင့်ချက်တွေကိုလျော့ပေးလိုက်သည်။
သူသိသည်လေ၊သူ့ပစ္စည်းကအရှည်အတုတ်ကနည်းတာမှမဟုတ်တာ။ အခုတောင်သူမသားအိမ်ဝမှာနစ်ပြီးထောက်နေပြီ။
အဲ့တော့သူကသာသာလေးကပ်ထောက်ကြိတ်ပြီးပွတ်ညှောင့်ပေးးနေလိုက်သည်။
ဒါကလည်းတမျိုးကောင်းတာပဲ။ ခဏကြာတော့ဖြူဖြူတထွေးဖီလင်တွေလှိမ့်တက်နေပြီ။

“အားး..ရှီး..ကောင်းလိုက်တာကိုရာ။ ဘာလို့ဒွေးတစ်ယောက်တော်နေ၊ လုပ်တတ်လွန်းနေရတာလဲ..ဖြူမနေနိုင်တော့ဘူးနော်..ထွက်ကုန်တော့မယ်..”

နေဒွေးကအထွတ်အထိပ်မရောက်သေး။ ဒါကြောင့်သူကစပိဒ်ကိုတင်ပြီး အရှိန်ပြန်မြှင့်သည်။ သူမကတော့ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့်တဟူးဟူးဖြစ်နေသည်။
အားကုန်၍ပက်လက်လေးမြော့ပြီး ယဲ့ယဲ့လေးဖြစ်ကာလုပ်ချင်ရာလုပ်လွှတ်ပေးထားလိုက်မိသည်။
နေဒွေးကတော့သူ့ကိုယ်သူရေနံတွင်းတူးစင်မှတ်နေလားမသိ။ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့်တရစ်ရစ်ဖောက်လိုက်ဆောင့်လိုက်လုပ်နေရာ။
ဖြူဖြူထွေး၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း ဆောင့်ချက်တွေနှင့်အပြိုင်လိုက်ပြီတသိမ့်သိမ့်ခါနေတော့၏။

နောက်ဆုံးတော့နေဒွေးကိုယ်တိုင်လည်း တောင့်မခံနိုင်တော့ပါ၊ နောက်ဆုံး လေးငါးခြောက်ချက်တဖန်းဖန်းဆောင့်ပြီး
ချစ်တုံးလေးဖြူဖြူထွေး၏စောက်ခေါင်းထဲ လျှံထွက်သွားအောင်ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။
ရှိသမျှအားအင်အကုန်ထုတ်သုံးလိုက်ရသဖြင့် ချစ်သူ၏ရင်ပတ်ပေါ်သို့မှောက်ရက်ကြီးကျသွားတော့သတည်း။

အဲဒီညမှာ သုံးချီသုံးလားရေကုန်ရေခမ်းထိုးပြီးနှစ်ယောက်စလုံးနောက်ကောက်ကျသွားကြလေတော့သည်။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၄)

ပုလဲခင်..
အရွယ်ကောင်းနုပျိုဆဲရှိသေးသောမုဆိုးမလေးတစ်ယောက်။
သူမ၏ချစ်ခင်ပွန်းကသူမနှင့်သားဖြစ်သူ သူရဟန်၊ နှစ်ဦးထဲကျန်ခဲ့သော မိသားစုကိုစိတ်ချလက်ချထားခဲ့ပြီး အပြီးအပိုင်ခွဲခွာသွားခဲ့လေပြီ။
သူရဟန်ကသူတို့၏တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်ပြီးယခု အသက်၁၈နှစ်ရှိခဲ့ပြီ။
သူမကငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်မုဆိုးမဖြစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်ရာ သူ့ယောက်ျားဆုံးတော့ သာလေးသူရက၁၀နှစ်သာသာပဲရှိခဲ့သေးသည်ပဲ။

တခုတော်သေးတာက သူမအနေနှင့်အစိုးရဝန်ထမ်းဆရာမဖြစ်နေသောကြောင့် အခြေမပျက်လေးရှိနေပြီးလိမ့်လိမ့်လဲလဲဖြစ်မသွားခြင်းပင်။
တစ်ယောက်ထဲသောသားလေးကို သိပ်မပင်ပန်းရပဲသက်သက်သာသာကျွေးမွေးနိုင် ပညာသင်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။
သူမကအရွယ်ကောင်းတုန်းမှာမုဆိုးမဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ အချစ်သစ်ရှာဖို့၊ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖို့မစဥ်းစား၊ ဘယ်သူနဲ့မှမပတ်သက်၊
ကိုယ့်ကိုကိုယ်အပျိုကြီးတစ်ယောက်ကဲ့သို့လုပ်နေလေသည်။ အခုထိသူမယောက်ျားကိုသူမချစ်နေသေးသည်။
နှလုံးသားထဲမှာကိန်းအောင်းနေသေးသည်။ ဒါကြောင့်သူမ၏နှလုံးသားတံခါးကိုဘယ်သူ့ကိုမှဖွင့်မပေးခဲ့သေးပေ။

တခါတလေတော့လည်းလိင်စိတ်ဆန္ဒနဲ့ပတ်သက်ပြီးအထီးကျန်ဆန်တဲ့ခံစားချက်လေးတွေတော့ကြိုကြားကြိုကြားပေါ်လာတတ်သည်၊
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊သူလဲသွေးနဲ့ကိုယ်၊ သားနဲ့ကိုယ်ပဲလေ။ အဲဒီလိုအချိန်တွေမှာတော့အနီးကပ်လူတစ်ယောက်ကိုတောင့်တမိပြန်သည်။
တကယ်ရှာမယ်ဆိုတော့လဲမရှာချင်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းကိုမသိတော့။

မကြာမကြာ လိင်စိတ်လေးတွေထန်ပြီးမရိုးမရွဖြစ်လာတဲ့အချိန်တွေမှာတော့။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲလက်စောင်းထိုးလိုက်ရတာပဲ။ ဒါပဲလေမုဆိုးမဘဝ။
လက်ရှိနေတဲ့အိမ်က တောင်းဟုမ်းလို့ခေါ်တဲ့ခန်းချင်းတွဲတစ်ထပ်တိုက်ပုလေးပါ။ ခန်းတွဲဆိုပေမယ့် ရင်ခွဲထားပြီးသူ့ခြံကိုယ့်ခြံသပ်သပ်ပါ။
လွတ်လွတ်လပ်လပ်တော့ရှိပါသည်။ ခင်ပွန်းရှိစဥ်ထဲကဝယ်ထားပေးခဲ့၍ သူမတို့ဒီလိုနေနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

အိမ်ကအိပ်ခန်း၂ခန်း အိမ်သာခန်း၂ခန်း။ မိသားစုသေးသေးလေးအတွက်ကတော့လုံလောက်နေသည်။
သူမက ရေချိုးခန်းအိမ်သာတွဲရက်ပါသောအခန်းကြီးမှာနေပြီး၊ သားက အသက်၁၅နှစ်လောက်ကထဲကနောက်တခန်းမှာခွဲအိပ်သည်။
အိမ်နောက်မကျတကျမှာတော့ထမင်းစားခန်းနှင့်နောက်ဘက်မှာကတော့မီးဖိုခန်းပေါ့။

အိမ်ရှေ့တံခါးမှာတပ်ဆင်ထားသောလူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံကမြည်လာသဖြင့်ထွက်ကြည့်လိုက်ရာ
ပါဆယ်ပို့သောဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ပစ္စည်းလာပို့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသိလိုက်ပြီ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၄-၅ရက်ကသူမအွန်လိုင်းမှမှာယူထားသော
စီဒီချပ်များလာပို့ခြင်းဖြစ်မည်။ အွန်လိုင်းမှအဆက်အသွယ်ဖြင့်အိမ်တိုင်ရာရောက်အလုံထုပ်၍ပေးပို့စေခြင်းသည်။
အပြင်မှာလွယ်လွယ်ကူကူဝယ်လို့မရသည့်အရာ။ ပေါ်ပေါ်တင်တင် ဝယ်လို့မသင့်သည့်ပစ္စည်းသာဖြစ်ရပေမည်။

ဟုတ်သည် သူမသူငယ်ချင်းအချို့အဆွယ်ကောင်းသဖြင့် ဖောင်းဒိုင်းကား HD စီဒီ ၃ချပ်မှာထားခဲ့သည်။
သူမကအလျဥ်းသင့်လျင်သင့်သလို အောကားစီဒီတွေကိုကြိတ်မှာယူလေ့ရှိပြီး၊ ဟိုစိတ်တွေထန်လာ၊ ရွလာသည့်အချိန်များတွင်
အခန်းထဲ၌ တစ်ယောက်ထဲကြိတ်ကြည့်ကာအာသာဖြေလေ့ရှိတာမနှစ်လောက်ကထဲကဖြစ်ခဲ့သေအကျင့်ဖြစ်၏။
ဒါကသူမမှာတဏှာရာဂမီးတွေမငြိမ်းနိုင်သေး မကုန်သေးကြောင်းသက်သေပြဆိုချက်ဖြစ်၏။

နောက်တစ်နေ့ ပုလဲခင်နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီးအိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ နေကသိပ်မကောင်းချင်။ ခေါင်းတစ်ခြမ်းကိုက်နေတာ မနက်ကထဲကဖြစ်သည်။
တခါတလေမှအိမ်အစောကြီးပြန်ရောက်တတ်ခြင်းထဲကတစ်ခေါက်ဖြစ်သည်။
အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ သားဖြစ်သူ၊ သူရဟန်ရဲ့အခန်းတံခါးကပွင့်နေတာမြင်ရသည်။ ဒါပေမယ့်လူကိုမတွေ့။ ဘယ်ပျောက်နေပါလိမ့်.။
အခုအချိန်ကစာမေးပွဲတွေပြီးလို့ကျောင်းကြီးပိတ်ထားတာဆိုတော့ ဒီအရွယ်တွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်းကွန်ပြူတာရှေ့မှာသဲကြီးမဲကြီးဂိမ်းပဲကစားနေမှာပေါ့။

သူမကဒီလိုတွေးပြီးအိမ်ထဲတပတ်လျှောက်ကြည့်တော့လဲသားတော်မောင်ကိုမတွေ့ပေ။
သူ့အခန်းထဲလဲ၂ခါကြည့်ပြီးပြီ၊ မတွေ့လိုပြန်ထွက်လာသည်။ နောက်ဆုံးနေပစေတော့ဟုတွေးကာသူမကိုယ့်အခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။
သူမအခန်းကတော့ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့်တခုသတိထားမိသွားတာက ရေချိုးခန်းတံခါး။ တံခါးကစိစိကြီးပိတ်လို့နေသည်။

သူမမှတ်မိလိုက်သည်။ မနက်ကအိမ်ကမထွက်ခင်ပြင်ဆင်တော့ ရေမိုးချိုးပြီးတံခါးပြန်မပိတ်ပဲ မှန်တင်ခုံမှာပဲတန်းဝင်ထိုင်လိုက်တာ။
အဝတ်အစားလဲပြီးအိတ်တွေခြင်းတွေဆွဲပြီးအိမ်ကထွက်ခဲ့တာ။ တံခါပြန်ပိတ်ဖို့အချိန်မရခဲ့တာတွေအစီအရီပေါ်လာသည်။
အခုတံခါးပိတ်ထားတာအရေချိုးခန်ထဲဘယ်သူဝင်နေသလဲ…။

အဖြေကတယောက်ပဲရှိသည်။ သား..သူရ သူမအခန်းထဲကအိမ်သာထဲဘာဝင်လုပ်နေတာလဲ။
ခါတိုင်းဒီလိုဝင်လေ့မရှိ၊ သူ့အခန်းနောက်ဘက်မီးဖိုနားကအခန်းကပိုနီးသည်မဟုတ်လား။ ပုလဲခင် သိချင်စိတ်တွေထိမ်းမရတော့
တံခါးနားကပ်သွားပြီး တံခါးဖုကိုကြိတ်လှည့်ဖွင့်ပြီးတစ်ထွာလောက်ဆွဲဟလိုက်သည်။ ခေါင်းလေးအသာရှိုကြည့်တော့..ဟင်…၊

သားဖြစ်သူ သူရဟန်က မတ်တပ်ကြီးရပ်ပြီးသူ့လီးကြီးကိုအားရပါးရညှစ်လျက်ဂွင်းဆောင့်နေတာပါလား။
တကိုယ်လုံးကကိုယ်တုံးလုံးကြီး။ မာထန်နေသောလီးကြီးကရဲတွတ်လျက်ရှေ့ငေါထွက်နေပြီး ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နှင့်။
ပေါင်ကြားဆီးခုံမှာတော့ထူထပ်မဲသဲသည့်လမွေးအုံကိုတွေ့နေရသည်။သူ့ကိုဘေးတိုက်အနေအထားမြင်နေရခြင်းပင်။

သူကနံရံဘက်သို့မျက်နှာမူထားသည်။ သူစူးစိုက်ကြည့်နေတာက နံရံပေါ်မှာစကော့တိတ်အကြည်လေးဖြင့်ယာယီကပ်ထားသည့်ဓါတ်ပုံတစ်ပုံ…။
သူမလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ချက်ချင်းသိသွားသည်။ သူမမောင်းမကန်သွားတုန်းကကမ်းခြေတွင်ရိုက်လာသည့် တူးပိစ်ဘီကီနီနှင့်
ကိုယ်လုံးပြည့်ဇွန်းဆွဲပြီးရိုက်ထားတဲ့ဓါတ်ပုံ။ မျက်နှာထားမချိုမချဥ်နှင့်ဆွဲဆောင်ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်နှင့်
၎င်းပုံကိုသူငယ်ချင်းဖြစ်သူသီရိမေကရိုက်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဓာတ်ပုံမှာအသက်ပါလွန်းသဖြင့် သူမကဖုန်းထဲမှာပဲဆေ့ဖ်မထား၊ သွားကူးပြီးအယ်လဘန်ထည့်ထားတာ။
အခုအဲဒီပုံကအိမ်သာနံရံပေါ်မှာ။ ဒီပုံကိုမျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ပြီးလီးကိုတဖြောင်းဖြောင်းထုနေတာကသူ့သား..။
သူမကသူ့သားလက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လီးကြီးကိုသေချာကြည့်လိုက်မိတော့မှ၊ လားလား..လီးကိုပတ်ထုပ်ပြီးကိုင်ထားတာကသူမရဲ့ပင်တီပန်းရောင်လေးပါလား။
မနက်ကတင်အလုပ်မသွားခင်လျှော်မယ့်ခြင်းထဲပစ်ထည့်ခဲ့တာ အခုသူ့လီးမှာအကျအနပတ်လို့။ လီးကစိမ့်ထွက်လာတဲ့အရည်ကြည်တွေနဲ့တောင်စိုနေပြီ။

လက်စသတ်တော့ ဒင်းကသူ့အမေပုံမှန်အတိုင်းညနေကျမှပြန်လာမယ်ထင်ပြီး အယ်လဘမ်ထဲကဓါတ်ပုံထုတ် နံရံမှာကပ်ပြီး
သူ့အမေစောက်ပတ်နံ့သင်းနေတဲ့ပင်တီဟောင်းကိုယူ လီးနဲ့ပွတ်ပြီးစိတ်ထင်တိုင်းကြဲပြီးလီးဖီလင်ခံနေတာလေ။
မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းနဲ့ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာသဘောပေါက်လိုက်တဲ့ပုလဲခင်တစ်ယောက်မျက်လုံးတွေတောင်ပြာပြီးပူထူသွားလေသည်
မျက်နှာကြီးရဲတက်အောင်ရှက်ပြီးဒေါသတွေကအလိပ်လိုက်တက်လာ၏။

“အမလေးးး..သူရ..သား..ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ကြည့်စမ်းပါဦး..ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေလုပ်နေပါလား..၊ ငါ့အခန်းထဲမှာ..
ဒါ..ဒါကရောဘာလဲ..ငါ့ဓါတ်ပုံနဲ့ ငါ့အတွင်းခံမဟုတ်လား ငါ့ကိုမှန်းနေတာပေါ့ဟုတ်လား..နင်တော်တော်ယုတ်ပတ်တာပဲ..ကိုယ့်အမေကို..”

သူရလဲရုတ်တရက်လန့်ပြီးဆွံ့အသွားမိသည်။ သူအမေဒီအချိန်ရောက်လာမယ်လို့မထင်ခဲ့မိပေ။ ဂွင်းထုနေတဲ့လက်တွေကလဲလန့်ပြီးတန့်သွားသည်။
လက်ထဲမှာကပင်တီလေးကိုဆုပ်ရက်သား။ သူရလည်းတူတူပဲ၊ ပြာသွားတာပဲ။ သူခိုးလူမိဖြစ်သွားတော့သူကလည်းရှက်ပြီးစိတ်ဆိုးသွားသည်။

“ပြောလေ..ဒါဘာလုပ်တာလဲလို့…”

ပုလဲခင်ကဒေါသတဝက်ဖြင့်အသံတင်ပြီးဆောင့်အော်၍မေးလိုက်သည်။
သူရဟန်ကလဲရှက်ရမ်းရမ်းပြီးခင်ငေါက်ငေါက်ပြန်ဖြေသည်။

“ဂွင်းထုနေတာလေ..ဘာဖြစ်လဲ”

“ဖြန်း..”

သားဖြစ်သူ၏မခန့်လေးစားအဖြေကြောင့်ပုလဲခင်ဒေါသငယ်ထိပ်ဆောင့်ပြီးပူထူသွားကာ၊ သူရဟန်၏မျက်နှာကိုခပ်ပြင်းပြင်းဖြတ်ရိုက်လိုက်မိလေသည်။
သူမ၏လက်တွေနာသွားသကဲ့သို့၊ သူရမှာလည်းမီးပွင့်သွားပြီးမျက်နှာကြီးအမ်းသွားသည်။ ပါးစပ်ထောင့်စွန်းကသွေးစလေးတွေပါထွက်လာ၏။

သူရလည်းမမျှော်မှန်းပဲမျက်နှာကိုအခုလိုဖြတ်ရိုက်ခံရတော့တန်ပြန်ဒေါသတွေထွက်လာသည်။ မျက်စိတွေပြာပြီးဘာမှမမြင်တော့၊
သူ့အမေပုလဲခင်၏ခါးဆီသို့လက်ရောက်သွားပြီးကျောင်းစိမ်းထမီကိုဇတ်ခနဲဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့သည်။
ဒါနဲ့တင်မပြီးသေး၊ လက်မြန်ခြေမြန်နှင့် ခါးပေါ်မှအတွင်းခံပင်တီကိုပါတဆက်ထဲချွတ်ချလိုက်တော့သည်။

အရမ်းဒေါသတွေအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားချိန်တွင် လက်ခြေတွေ၏လှုပ်ရှားမှုတွေကလည်းအရမ်းမြန်လွန်းလေရကား
ရေချိုးခန်းထဲမှနေ၍ အမေဖြစ်သူကိုတွန်ထိုးဆွဲငင်ပြီး အိပ်ခန်းထဲသွင်းခဲ့ကာကုတင်ပေါ်သို့ပက်လက်တွန်းလှဲချလိုက်သည်။
ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကစက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းတွင်ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်၏။

ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လေးလန်ကျသွားသောပုလဲခင်မှာရုတ်တရက်မထနိုင်ခင် သားဖြစ်သူသူရကပေါင်နှစ်ချောင်းကိုင်ပြီ
ဘေးဖြဲလိုက်ရာဟက်ပဲ့လေးဖြစ်သွားတော့၏။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေပြီဖြစ်ရာ ပေါင်ဖြဲလိုက်သည်နှင့်
အဆင်သင့် အနေအထားသို့ရောက်ရှိသွားသည်။ သူကဂွင်းထုထား၍တောင်နှင့်နေပြီးဖြစ်သောဒစ်ဖူးကြီးကို
ဟပြဲလေးအဆင်သင့် ဖြစ်သွားသော သူ့အမေ၏စောက်ဖုတ်ဝသို့တရှူးထိုးတေ့ချိန်လျက်ဖိထိုးချလိုက်တော့သည်။

“ဗြစ်..ဗြစ်..စွိ..ဇိ..”

“အင့်..အမလေးးးအား..နာလိုက်တာ..”

ဘာမှအသင့်မရှိ၊ နှူးနှပ်၍သဘောညီမျှသောဆက်ဆံမှုမဟုတ်သဖြင့် အခြောက်တိုက်ကြီးပေါ့။ သို့သော်ဒေါသအရှိန်ဖြင့်အားနှင့်အင်နှင့်
ထိုးလိုက်သောလီးကြီးမှာဘာချောဆီအကူမှမပါသော်လည်းရိုက်ထည့်အားကများသဖြင့်တချီတည်းနှင့်တဝက်လောက်ဝင်သွားလေသည်။

ပုလဲခင်မှာအသဲခိုက်အောင်နာသွားသဖြင့် လွှတ်ခနဲအော်လိုက်မိသည်။
သူမမှာလက်ကလွဲ၍လီးနင့်တိုက်ရိုက်မထိတွေ့ခဲရသည်မှာနှစ်ပေါင်းချီခဲ့ပြီလေ၊ ထိတော့တာပေါ့။ သူရကတော့စိတ်ဆိုးနေသည့်အရှိန်ဖြင့်ချော့လုပ်မည့်ဟန်မပေါ်။
ဆက်တုက်၃-၄ချက်သွက်သွက်ဖိထိုးလေရာ ဒုတ်ဒုတ်ထိသွားသည်နှင့်ဆက်တိုက်အမြန်ညှောင့်တော့သည်။

ပုလဲခင်မှာမထင်မှတ်သောအချိန်တိုလေးအတွင်းဖြစ်ပွားသွားပုံမှာမြန်လွန်းလှရကား၊ ဘာမှအဆင်သင့်ပြင်ချိန်မရလိုက်။
သတိလည်းဝင်လာရော။ သားဖြစ်သူ၏လီးကြီးကစောက်ဖုတ်ထဲအနင့်သားကြီးဝင်နေပြီ။ ရုန်းချိန်ပင်မရလိုက်။
ဘယ်လိုနည်းနှင့်မှမလွတ်တော့။ သူရဟန်တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်အရသာကိုတွေ့သွားပြီ။ အားရပါးရဆက်ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။

ပုလဲခင်မှာရုတ်တရက်အလိုမတူပဲအပြုကျင့်ခံလိုက်ရပေမယ့်၊ ယောက်ျားသားဖိုသတ္တဝါ၏အထိအတွေ့ကိုပြတ်လပ်နေတာကြာလှပြီဖြစ်လေရာ
ယခုကဲ့သို့ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ဒဲ့ကြီးအကစ်ခံလိုက်ရသောအခါ၊ အာရုံတွေထောင်းခနဲနိုးကြွလာလျက် ရာဂစိတ်တွေတလိပ်လိပ်တက်လာတော့၏။

သူမငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအားမရှိတော့ပဲသားဖြစ်သူအသားကုန်ဆောင့်ချင်သလောက်ဆောင့်စေတော့ဟု စိတ်လျော့ပြီးလွှတ်ပေးထားလိုက်တော့ရာ
ကုတင်ပင်သွက်သွက်ခါနေပြီလေ။ သူရမှာအရှိန်ရနေပြီဖြစ်သောအင်ဂျင်စက်ကြီးတစ်ခုတဗြောင်းဗြောင်းခုတ်နေသကဲ့သို့
တရစပ်မရပ်တန်းဆောင့်နေတော့လေရာရမ္မက်ရှိန်တက်လာပြီဖြစ်သောပုလဲခင်မှာလည်းစောက်ရည်များရွဲစိမ့်ထွက်လာသဖြင့်
နာကျင်မှုတွေပျောက်စပြုပြီးဆောင့်ချက်တွေကချောမွေ့လာရ၏။

ဗျောက်..ဗျောက်..ဗျောက်..ဗြိဗြိ..ဇိဇိ..ဒုတ်

“အိ..အိ..အိ အင့်..ဟစ်။

ပုလဲခင်မှာလည်ချောင်းထဲကအသံတွေပဲထွက်ပေါ်လာနိုင်တော့သည်။ ပါးစပ်ကမချင့်မရဲနှင့် နှုတ်ခမ်းကိုကိုက် အံကိုကြိတ်ပြီးသာနေရလေသည်။
တဒုတ်ဒုတ်နှင့် အသေအကြေဆောင့်နေသောသူရဟန်မှာနောက်ဆုံးဆက်ထိမ်းမထားနိုင်တော့၊
ကပ္ပယ်အိတ်ထဲကသုက်ရည်များမှာလီးထဲကသုက်ပြွန်တလျောကအရှိန်ဖြင့််တွန်းကန်တက်လာပြီးဖြန်းခနဲဆောင့်ပန်းထွက်လာတော့လေသည်။

လရည်များကသူ့ကိုမွေးထွက်လာခဲ့သောစောက်ခေါင်းထဲတွင်လျှံထွက်သွားပြီး အချို့ကစောက်ပေါက်ဝမှတဆင့်
အိပ်ရာခင်းပေါ်သို့အန်ထွက်ကျလာသည်မှာရွှဲအိုင်ထွက်သွား၏။
သူရဟန်မှာအရည်တွေလဲထွက်သွားရော အားကုန်သကဲ့သို့ဖြစ်သွားပြီး သူ့အမေ၏ဘေးတွင်ထိုးလှဲပြီးငြိမ်နေတော့သည်။

ပုလဲခင်မှာလရည်၏အရသာကိုမခံစားရသည်မှာကြာပြီဖြစ်လေရာစိတ်ကဘယ်လိုပင်ဆန့်ကျင်ပြီးလက်မခံနိုင်သော်လည်း
ခန္ဓာကိုယ်နှင့်အသွေးအသားကတော့တဖျင်းဖျင်းတစိမ့်စိမ့်ဖြစ်အောင်ကောင်းပြီးကျေနပ်မှုရရှိသွားသည်။
သို့သော်..အသိစိတ်ကတော့ သတိဝင်လာသည်နှင့်ရှော့ဖြစ်မတတ်တုန်လှုပ်ပြီးဒေါသတကြီးထ၍ သားဖြစ်သူကို သဲကြီးမဲကြီးရန်တွေ့တော့၏။

“နင်..နင်..ဒါ..ဘာလုပ်လိုက်တာလဲသူရ..ကိုယ့်အမေကိုပြန်လိုးတယ်..နင်လူမဟုတ်ဘူး၊
ခွေး..ခွေး..ခွေးတိရစ္ဆာန်..အီးဟီးဟီး.. နင်..နင်..စောက်ရမ်း စောက်ကျင့်ယုတ်တယ်..”

ဒီတော့မှသူရဟန်တစ်ယောက်ပုံမှန်သတိတွေပြန်ဝင်လာသည်။ သူအရမ်းမှားသွားခဲ့ပြီ။
ခေါင်းကြီးငိုက်စိုက်ကျသွားပြီးသူ့အမေဖြစ်သူကိုအသည်းအသန်တောင်းပန်တော့သည်။

“မေမေ..မေမေ..သားကန်တော့ပါတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ် သားစိတ်ဆိုးပြီးဘာတွေလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိဘူး။
သားကိုရိုက်လိုက်လို့သတိလွတ်သွားတယ်။ သားမှားသွားပြီမေမေ။ တောက့်…ဒီလောက်မိုက်တဲ့ကောင်၊ မနေသင့်တော့ဘူး”

သူရဟန်သူ့ကိုယ်သူနာနာကျည်းကျည်းကျိန်ဆဲအပြစ်တင်ပြီးတောက်တစ်ချက်ခေါက်လိုက်ရင်းက
သူ့အမေကုတင်ဘေးရှိအဝတ်ဘီရိုကြီးဆီသို့လျှောက်သွားကာ ဘီရို၏အတွင်းအံ၊ အံဆွဲကိုဖွင့်လျက်တစ်စုံတခုကိုဆွဲထုတ်ယူလာခဲ့သည်။
ထိုတစုံတရာကို သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်သာသိလေသည်။

အဖေရှိတုန်းက အကာအကွယ်အနေဖြင့်လိုင်စင်ဖြင့်လျှေက်ပြီးကိုင်ခဲ့သော သေနတ်ဟောင်းတစ်လက်ကို အဖေ့အမှတ်တရသိမ်းထားခဲ့တာ။
ထုတ်မကြည့်တာတောင်ကြာပြီ။ သေနတ်ကအိုးမော်ဒယ်ကြီးဖြစ်သော်လည်းအကောင်းကြီး၊ သုံးလို့ရတုန်းရှိသေးသည်။
သူရဟန်ကဆွဲထုတ်ယူလာသောသေနတ်ကို သူ့အမေဖြစ်သူ၏ လက်သို့ကမ်းပေးရင်း…

“မေမေ..ဒီလောက်မိုက်တဲ့ သားမိုက်ကို မေမေ့လက်နဲ့ပဲသတ်လိုက်ပါ။ သားမကောင်းဘူး။ သားမနေချင်တော့ဘူး..”

ဟုငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောနေလေသည်။ သေနတ်ကိုမြင်တော့ပုလဲခင်မျက်စိမျက်နှာတွေပျက်သွားပြီး အရမ်းတုန်လှုပ်သွားရသည်။

“သား…သူရ မလုပ်နဲ့..အဲ့လိုမလုပ်နဲ့..သား၊ သေနတ်ကြီးသိမ်းထားလိုက်စမ်း..၊ မေ..မေမေခွင့်လွှတ်တယ်..သား၊
သားကိုစိတ်မဆိုးဘူး..အဲဒါကြီးနဲ့မလုပ်ကောင်းဘူးသားရယ်..၊မေမေမှားတာပါ။ သားကိုမေမေဒီလိုတခါမှမရိုက်ဖူးဘူး..အီးးဟီးး..”

သူမသားကိုဒီလိုစိတ်ထိခိုက်နေတာမြင်ရတော့လည်းဝမ်းနည်းလာသည်။သူ့သားလက်ထဲကသေနတ်ကိုယူပြီးခေါင်းအုံးအောက်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။
သူရဟန်ကအမေ့ကိုလက်အုပ်လေးချီ၍ကုန်းကန်တော့လိုက်ရင်း..

“သား မှားပါတယ်၊ ကန်တော့ပါတယ်မေမေ..။ သားဒီအမှားကြီးကိုမဆင်မခြင်လုပ်ခဲ့မိတဲ့အတွက်
သားကိုမေမေကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ။ သားခံပါ့မယ်”

သူမကတုန်လှုပ်စိတ်များမငြိမ်သက်သေးပဲသားဖြစ်သူကိုကြည့်နေဆဲဖြစ်သည်။ သူ့သားကဖိစီးမှုကိုမခံနိုင်ပဲတဆုံးတစလုပ်သွားမှာကို သူမပူပန်မိသည်။
ဒါကြောင့်သားဖြစ်သူကိုအသံပြေပြေလေးနဲ့ဖျောင်းဖြရသည်။

“သားရယ်..မိုက်မိုက်မဲမဲတွေမတွေးနဲ့၊ မလုပ်နဲ့နော်။ မေမေ့ဘဝမှာဒီသားလေးတစ်ယောက်ထဲရှိတာ၊ တခုခုဖြစ်သွားလို့ကတော့မေမေရင်ကျိုးရလိမ့်မယ်။
သားကိုမေမေခွင့်လွှတ်တယ်။ သားအခန်းမှာစိတ်အေးအေးပြန်နေနော်။ အခုတော့မေမေတစ်ယောက်ထဲနေချင်သေးတယ်… ”

ပုလဲခင် သားကိုဖြောင်းဖြပြောလိုက်တော့သူရလည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ဖြင့်သူ့အခန်းဘက်သို့ပြန်ထွက်သွားလေသည်။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၅)

သူရကတာဝါတဘက်ကြီးကိုခါးမှာပတ်ရင်း ရေချိုးခန်းဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
သူ့အခန်းမှာရေချိုးခန်းမရှိ။ နောက်ဘေးဘက်ကအခန်းတွင်သွားချိုးရသည်။
ရေချိုးရင်းနဲ့ရော၊ ရေချိုးပြီးတော့ရော သူပြုလုပ်ခဲ့သောအမှားကြီးအတွက်တချိန်လုံးနောင်တရနေပြီးအခန်းထဲမှာသာအောင်းနေတော့သည်။

ပုလဲခင်မှာလည်းသားထွက်သွားကာမှ ကုတင်ပေါ်မှထပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတော့၏။ သား၏လရည်တွေကလည်းသူမစောက်ဖုတ်ထဲမှာပေပွနေတာပဲ။
အိမ်သာထဲအရင်ဝင်ပြီးဆေးကြောရသည်။ ပြီးမှတလက်စထဲရေချိုးရန်ပြင်တော့ နံရံမှာကပ်ထားသောသူမဓါတ်ပုံကိုမြင်သွားပြန်သည်။
ဓါတ်ပုံထဲမှာသူမက ဘီကီနီနှင့်ကြာမူပါပါဖိတ်ခေါ်ပြုံးလေးနင့်ပို့စ်ပေးထားသည်မှာပုံမြင်တဲ့ယောက်ျားသားတွေပစ်မှားချင်စရာ။

ဘီကီနီလေးမလုံ့တလုံက ဖွံထွားလှသောနို့ကြီးတွေကိုလုံအောင်မပိတ်ဖုံးနိုင်ရကား မြင်ရသူသကောင့်သားများလီးတောင်ရလောက်သည်။
အခုတောင်သူ့သားကပင်သူ့ပုံယူပြီးဂွင်းထုယူရသည်အထိ။ ဟင်း..ကောင်ဆိုးလေး..။

ရေချိုးရင်ဓါတ်ပုံရေစိုကုန်မှာစိုး၍အရင်ဖြုတ်သိမ်းရသေးသည်။ ရေချိုးရင်းစောစောကဖြစ်ခဲ့သောအဖြစ်အပျက်ကိုပြန်စဥ်းစားမိသည်။
ဒီအဖြစ်မှာသူမကိုယ်တိုင်၏အမှားလည်းမကင်းကြောင်းလက်ခံလိုက်မိသည်။
သူမကလည်းလက်ပါပြီးသားကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ရိုက်မိတာကိုနောင်တရနေမိသည်။ ပြေပြေလည်လည်ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောရင်ရရဲ့သားနဲ့
သူမကအရင်ရိုက်မိတာကိုး။ သူမသားကငယ်ငယ်ထဲကစိတ်ဆတ်ဒေါသကြီးတတ်တာကိုသူမလဲသိထားသားနဲ့လေ..။

အဲဒီနေ့က အဲဒီဇာတ်လမ်းဖြစ်ပြီးတဲ့နောက် သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကကြိုးစားပြီးမျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင်နေမိကြသည်။
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ရှက်နေကြလို့ဖြစ်သည်။

ထိုမှ ၄-၅ ရက်လောက်ကြာခဲ့ပြီးပိတ်ရက်မှာဖြစ်သည်။ ပုလဲခင်လည်းအိမ်မှာပဲ။ သူရလည်းအိမ်မှာပဲ။ နှစ်ယောက်စလုံးဘယ်မှမထွက်ဖြစ်ကြ။
အသီးသီးကိုယ့်အခန်းကိုယ်အောင်းနေကြတာ။ ညဦးပိုင်းထမင်းစားချိန်မှာမှ ထမင်းစားပွဲမှာဆုံဖြစ်ကြတော့သည်။

ပုလဲခင်ကရှက်နေသေးတုန်း၊ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ခေါင်းကြီးငုံ့ထားတုန်းဖြစ်၏။
သူရဟန်၏လက်ထဲတွင်ပန်းစည်းတစ်စည်းပါလာသည်။ နှင်းဆီဖြူကြီးများပါသောပန်းစည်းဖြစ်၏။
ဘယ်အချိန်ထဲကစီမံထားလည်းမသိ။ သူ့အမေဖြစ်သူပုလဲခင်ကိုကမ်းပေးလိုက်သည်။
ပုလဲခင်ကအံ့ဩ၍နားမလည်နိူင်သောမျက်လုံးဝိုင်းကြီးများဖြင့်ကြည့်လေသည်။ ဘာလဲပေါ့။
သူကအခန်းထောင့်ရှိဘီရိုဘေးဆီသိုလျှောက်သွားပြန်သည်။

ပြန်လာတော့လက်ထဲမှာကိတ်မုန့်ဝိုင်းတစ်ခုကပါလာခဲ့ပြန်သည်။ ဖယောင်းတိုင်အသေးစားလေးတွေ ၃၈တိုင်စိုက်ထား၏။
ပြီးတော့အမေဖြစ်သူထိုင်နေသောရှေ့တည့်တည့်စားပွဲပေါ်တွင်ချလိုက်ပြီး..။

“ဟက်ပီးဘတ်ဒေးပါမေမေ..”

ပုလဲခင်အံ့ဩသွားသည်။ ပြန်စဥ်းစားလိုက်တော့..
“ဟယ်..သေလိုက်ပါတော့.. ဒီနေ့သူ့ ၃၈နှစ်မွေးနေ့ပါလား”
သူမလုံးလုံးလျားလျားကြီးမေ့နေလေသည်။
ပထမအရမ်းအံ့ဩသွားသည်။ နောက်တော့သူမမျက်နှာလေးကဝင်းတက်လာသည်။ ဝမ်းသာပီတိဖြင့်လွှမ်းသောအရောင်..။

သူမကိုယ်တိုင်မေ့နေသောကိုယ့်မွေးနေ့ကိုမှတ်မှတ်ရရရှိပေးသော သူ့သားဖြစ်သူ၏မျက်နှာကိုစိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။
အရမ်းဝမ်းသာသွားသဖြင့်မျက်ရည်စလေးများပင်လည်လာလေသည်။

“အို..မေမေ့မွေးနေ့ကိုမမေ့ပဲသတိရပေးတဲ့အတွက်ကျေးဇူးပဲသားရေ..”

သူရကမီးခြစ်ယူပြီးဖယောင်းတိုင်တွေမီးတို့လိုက်သောအခါ သူမကထရပ်ပြီးကုန်းမှုတ်လိုက်သည်။

“ဟင်း..ဟင်း..ဟင်း..ဟင်း..”

မှုတ်ပြီးတော့သဘောကျစွာဖြင့်သူမကခပ်ညှင်းညှင်းရယ်လေသည်။
ပြီးတော့ကိတ်မုံ့ကိုလှီး၍ သားအမိနှစ်ယောက်အတွက်တစ်ပန်းကန်စီခွဲထည့်လိုက်သည်။
ထိုစဥ်မှာပင်သူရကသူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲသို့လက်နှုက်ပြီးတစုံတရာကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်သည်။
ထွက်လာတာကဗူးသေးသေးလေးတစ်ဗူး။ ဗူးကိုဖွင့်လိုက်တော့အထဲမှာရွှေလက်စွပ်သေးသေးလေးတစ်ကွင်း။

သူရဟန်ကသူ့အမေ၏ ဘယ်လက်ကိုဆွဲပြီး လက်သူကြွယ်လေးတွင်စွပ်ပေးလိုက်သည်။ အနေတော်ပင်ဖြစ်၏။
မစွပ်ခင်ကအထိ ဒီလက်သူကြွယ်ကနှစ်ပေါင်းများစွာလွတ်လပ်လာခဲ့သည်၊ အခုမှအမြင်တင့်တယ်သွားတော့သည်။
တနည်းအားဖြင့်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုရလျှင်လည်း၊ ဤအမျိုးသမီးသည်ပိုင်ရှင်ရှိသွားပြီဟုဆိုလိုရာရောက်သွားပြီ။

သူကချစ်မေမေ၏လက်လေးကိုဆွဲမ၍လက်စွပ်ဝတ်ထားသောလက်ချောင်းလေးကိုနမ်းလိုက်လေ၏။
ပုလဲခင်က သူ့သားကိုစိတ်လှုပ်ရှားမှုဖြင့်ပြည့်လျမ်းနေသော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်နေလေသည်၊။
သားပေးသောလက်ဆောင်က သေးငယ်သောလက်စွပ်ကွင်းလေးသာဖြစ်ပေမယ့် သူမအတွက်တော့တန်ဘိုးများစွာကြီး၍ အဓိပ္ပါယ်ရှိလှပေသည်။

သူရကစားပွဲတဘက်သို့ပတ်လျှောက်လာလိုက်လျက် ပုလဲခင်ထိုင်နေသောခုံနောက်တွင်ဝင်ရပ်လိုက်သည်။
သူမ၏မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ပြီးပါးစုံ့လေးများကိုဖွဖွလေးတစ်ချက်နမ်းလိုက်၏။
ပုလဲခင်ကသားဖြစ်သူမွှေးမွှေးပေးတာကိုမေတ္တာဓါတ်အပြည့်ဖြင့်ကြည်ကြည်သာသာခံနေသည်။
သူကအမေဖြစ်သူ၏၏နောက်ဘက်ချိုင်းကြားနှစ်ဘက်မှလက်ရှိုပြီးအရှေ့ပိုင်းသို့သိုင်းဖက်လိုက်သည်၊
ပြီးမှကုန်း၍မေးဖျားလေးများနှင့်လည်တိုင်လေးကိုနှာခေါင်းနှစ်ပြီးနမ်းလိုက်သည်။

နူးညံ့သောအထိအတွေ့လေးများဖြင့်တဖြေးဖြေးကျူးကျော်သုံးသပ်လာသောသားဖြစ်သူ၏ပြုမူချက်များကို
ဒီတစ်ခါတော့သူမ မငြင်းမဆန်လက်သင့်ခံပေးလိုက်သည်။ ပုလဲခင်က သီရိမေကဲ့သို့သောမိန်းမမဟုတ်။
သဘာဝတရားကို သူ့အတိုင်းပဲထားပြီး။ သိပ်အလေးအနက်ထားပြီးဘောင်ခတ်စဥ်းစားလေ့မရှိ။
မကြာမတင်ကလေးတွင်ပင်သူမနှင့်သားဖြစ်သူတို့ မှားယွင်းမိကြပြီးခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကျွံခဲ့ပြီးပြီ။ ပေါက်သည့်နဖူးမထူးတော့ဟုသာခံယူမည်ဆိုပါက၊
နဖူးကတော့ပေါက်သွားပြီးပြီ။ ဘာမှအရင်အတိုင်းပြန်ဖြစ်ချင်လို့ရမှာမဟုတ်တော့ပေ။စိတ်ခံစားချက်တွေကလည်းပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။

ရှေ့ရှောက်အကယ်၍သူကသူမကိုတကယ်သာအလိုရှိလာပါက သူမအနေနှင့်ရှောင်ပြေး၍လွတ်မည်လည်းမဟုတ်တော့ပါပေ။
တစ်အိမ်ထဲမှာဒီနှစ်ယောက်ပဲနေနေတာပဲလေ။

နောက်ကနေသိုင်းဖက်ထားသောလက်တွေကအင်္ကျီကြားမှရှိုဝင်ပြီးသူမ၏ရင်သားအစုံက်ုမိမိရရကြီးကိုင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့စ၍ဖျစ်ညှစ်နှိပ်နယ်တော့သည်။ ဒါပေမယ့်ကြမ်းတမ်းမှုမရှိ ဖြေးဖြေးသာသာညက်ညက်လေး။
သား၏လက်တွေနဲ့နို့တွေကိုပွတ်ဆွခံလိုက်ရတာနဲ့ပုလဲခင်မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကျသွားရသည်။

ပြီးတော့သူရ၏လက်တွေက နို့တွေဆီမှာတင်ရပ်မသွားပေ။ ခါးဆီသို့လျောဆင်းသွားပြီး သူ့မိခင်၏ထမီခါးထုံးကိုဖြေ၍
ပေါင်ကြားထဲလက်ဝင်သွားသည်။ သူလုပ်နေပုံကအေးအေးဆေးဆေးပင်…။
မကြာခင်မှာပင်ရှာဖွေနေသောပစ်မှတ်သို့တိုက်ရိုက်ထိသွားပြီ။ သူရဟန်ကစောက်ဖုတ်ကိုမိမိရရကိုငိမိသွားလေသည်။

တားဂက်မိသွားတာနဲ့လက်တွေကသူ့အလုပ်သူသိသည်လေ။ စောက်ဖုတ်ဆီသို့လက်ရောက်သွားလျှင်
ဘယ်လက်ကိုမှအထွေအထူးသင်တန်းပေးနေစရာမလိုတော့ပါလေ။ လက်တွေကညင်ညင်သာသာပင်သူလုပ်စရာရှိတာလုပ်သွား၏။
ပေါင်ကြားမှမြက်ရိုင်းပင်လေးများယှက်သန်းနေသောတြိဂံပုံတောင်ပူစာခုံးခုံးလေးကိုထိတွေ့မိသည်နှင့်တလန်းလန်းဖြစ်နေသော
လက်ထိပ်လေးများကတောင်ပို့လေးကျောရိုးပေါ်မှလျှိုကြားအက်ကြောင်းလေးကိုရှာဖွေ၍လမ်းကြောင်းရှာဆင်းသွားသည်။

ပုလဲခင်ကထိုအထိအတွေ့ကိုသိသိကြီးနှင့်မငြင်းဆိုပါ။ မျက်လုံးလေးစင်း၍ငြိမ်နေသောမိခင်ဖြစ်သူကိုကြည့်ပြီး
သူမကအခြေအနေကိုလက်သင့်ခံလိုက်ပြီဆိုတာတွေးလို့ရနေပါပြီ။
ဒါကြောင့်မို့နဂိုထဲကသေးသေးကျစ်ကျစ်ရှိသောသူ့အမေ၏ ကိုယ်လုံးလေးအားစွေ့ကနဲပွေ့ယူလျက်သူရဲ့အိပ်ခန်းသို့ချီယူခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။
ကုတင်နားရောက်တော့အိပ်ရာပေါ်ဖြေးဖြေးလေးချထားလိုက်သည်။

“မေမေ…မေမေက၊ သားပိုင်တဲ့ရတနာလေးဖြစ်ပါရစေလားဟင်!..သားမေမေ့ကိုချစ်တယ်”

သူရဟန်ကတိုးတိုးလေးပြောသည်။
ပုလဲခင်ကဘာမှပြန်မဖြေ။ ချထားပေးတဲ့အတိုင်းမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးလှဲနေလေသည်။ မျက်နှာလေးကတော့ရဲနေ၏။
သူ့စိတ်ထဲမှာအပျိုဖြန်းလေးလိုအရှက်တရားတွေပိုနေသည်။ သေချာစဥ်းစားကြည့်တော့သူမ၏နှလုံးသားက သားကိုလက်ခံမိပြီးဖြစ်သည်။

သူရဟန်က သူမဘေးတွင်လှဲလိုက်ပြီးသူမ၏အဝတ်အစားများကိုဂရုတစိုက်ဖြေးဖြေးချင်းတစ်စချင်းစီချွတ်ချနေလေရာ
နောက်ဆုံးသူမ၏မွေးနေ့ဝတ်စုံအစစ်ဖြစ်သောအဝတ်မပါဗဗလာကိုယ်တီးဖြစ်သွားသညိအထိပင်။
လွန်ခဲ့သည့် ၃၈နှစ်က ဤနေ့ဤအချိန်တွင်သူမဒီဝတ်စုံကိုပင်ဝတ်၍ဤလောကကြီးထဲသို့ရောက်လာခဲ့ရသည်မဟုတ်လား။

သူမ၏အဝတ်တွေကိုချွတ်ပေးပြီးတော့ သူရဟန်ကသူ့အဝတ်တွေကိုလည်း ထိုနည်းတူစွာချွတ်ချလိုက်လေရာ
သူ့အမေနှင့်ယူနီဖောင်းဆင်တူဖြစ်သွားတော့သည်။ သူကသူမ၏အနောက်ဘက်တွင်ပူးကပ်လှဲနေလိုက်ပြီးမှတတောင်ဆစ်ကိုအားပြု၍
ကိုယ်ကိုမတ်ပြီးအပေါ်မှမိုးကာ၊ အရှက်တရားနှင့်အခုထိမျက်လုံးမှိတ်နေဆဲရှိသောသူ့အမေ၏မျက်နှာလှလှလေးနှင့်
ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကုန်းစုပ်နမ်းလိုက်တော့သည်။

သူမကပါးစပ်လေးမဟတဟဖြင့်လက်ခံကြိုလင့်၏။ သူ့လက်တွေကနို့အစုံကိုညင်သာစွာပွတ်ညှစ်ကစားနေသည်။
သူကကုန်းထလိုက်ပြီးမိခင်ဖြစ်သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးလိုက်သည်၊ ဂဟေချင်းဆက်ထားသောနှုတ်ခမ်းများကိုတော့မလွှတ်ပါ။
နှစ်ဦးသားမက်မောစွာဆက်လက်နမ်းရှုတ်နေဆဲဖြစ်သည်။

ပုလဲခင်၏လျှာလေးများကသားဖြစ်သူ၏ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးသွင်း၍ရှာဖွေစူးစမ်းမှုလုပ်နေသည့်အလား..။
သူမ၏လက်တွေကသား၏ကျောပြင်ကိုအုပ်မိုးသိုင်းဖက်ထားလိုက်လေပြီ။ အနမ်းတွေကပူလောင်လာ၏။
သူရဟန်ကအနမ်းကိုမခွာသေးပဲနမ်းနေရင်းမှပင်သူ့အမေ၏တင်ပါးအောက်လက်ရှိုပြီး ဖင်ကိုကြွ၍နေရာပြင်ပေး၏။

ပေါင်လေးတွေကိုခပ်ထောင်ထောင်ခပ်ကားကားလေးဖြစ်အောင်ဟပေးလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကပေါင်ကြားထဲ
အတိအကျနေရာဝင်ယူလိုက်လေပြီ။ ပြောစရာမလို၊ သူ့ဒစ်ကြီးကပိုဇေရှင်အမှန်ကိုရောက်နေပြီ။
ပုလဲခင်၏စောက်ပတ်မှာဟပြဲလေးအနေအထားနှင့်အရည်လေးတွေပင်စိမ့်ရွှဲနေပါပကော။
လီးကအဆင်သင့်အနေအထားအဖြစ်ရာနှုန်းပြည့်တင်းမာစွာတောင်နေပြီးဖြစ်သည်။
တစ်လက်မရှေ့တိုးလိုက်သည်နှင့်အပေါက်ဝမှာတေ့ပြီးသားအသင့်ဖြစ်သွားသည်။

သူဖင်ကိုကြွ၍ဖိချလိုက်သည်။ တရစ်ခြင်းတရစ်ခြင်း။ လီးကတအိအိ၊ တရစ်ရစ်ဖြင့်ဝင်သွားတော့သည်မှာဒုတ်ဒုတ်ထိသွားလေပြီ။
ပုလဲခင်မှာနင့်နင့်ကြီးခံစားလိုက်ရ၏၊ ပါးစပ်လေးလည်းဟသွားသည်။
ညည်းသံမျှင်းမျှင်းလေးလည်းထွက်လာတော့သည်။

“အင်းးးဟင်းး..”

သားဖြစ်သူ၏အသားစိုင်ကြီးကသူမစောက်ခေါင်းထဲတွင်ပြည့်သိပ်နင့်နေသည်။ လီးကြီးကမတန်တဆကြီးထွားသည်ဟုဆိုရမည်။
တကယ်လို့သာသွားလေသူသူရဟန်၏အဖေနှင့်သာယှဥ်ကြည့်မည်ဆိုပါက အခုသားပစ္စည်းကပိုကြီးတာအထူးပင်ပြောစရာမလိုတော့။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အခုလက်ရှိအခြေအနေကတော့အခုသူမအနေဖြင့်သားဖြစ်သူ၏ဇနီးမယားဘဝသို့လုံးလုံးလျားလျားကြီးရောက်ခဲ့လေပြီတည်း။
သူရဟန်ကဖြေးဖြေးညင်ညင်သာသာစ၍လှုပ်ရှားသည်။ ကပ်ကြိတ်ဆွဲ၍နောက်ပြန်ဆွဲထုတ်လာသည်။ ကျွတ်သလောက်ရှိမှရှေ့ပြန်ဖိသွင်းသည်။

ဖြည်းဖြည်းသာသာနှင့်အကြိမ်ရေအတော်များများ ဒီတိုင်းဆက်လုပ်နေရင်းမှသူ့အမေ၏ပေါင်တွေကိုလည်းကားသွားအောင်ဖိချပေးနေသည်။
ပုလဲခင်ကလဲပြောစရာမလို အလိုက်တသိဖြင့်သူ့သားအလုပ်လုပ်ရတာအဆင်ပြေအောင် ဖင်ကြီးကိုတတ်နိုင်သလောက်ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။

အချက်ရေလေးအတော်ရလာတော့ သူရဟန်ကရိုက်ချက်တွေကိုနှေးရာမှမြန်အောင်အရှိန်စတင်လိုက်ပြီ၊
ပြည့်နင့်နေသောလီးကြီးကစောက်ဖုတ်ထဲမှာအရှိန်ဖြင့်လွန်းထိုးလာတော့သူမသွေးသားတွေကတဖျင်းဖျင်းထလာသည်။
ပုလဲခင်ငြိမ်ငြိမ်နေလို့မရနိုင်တော့ပဲဖင်ကြီးကိုကြွကြွ၍ ခါးကော့ပြီးခံတော့သည်။

ဆောင့်ချက်တွေပြင်းလာမှန်လာတော့ကုတင်ကတဝုန်ုဝုန်းလှုပ်လာ၏။
လူကတော့ပြောမနေနဲ့တော့ တဆတ်ဆတ်ခါနေပြီး နို့လုံးကြီးတွေကခါရမ်းကာဘောင်ဘင်ခတ်နေပြီလေ။
သူမနေနိုင်တော့၊ ခါရမ်းနေသောနို့ကြီးများဆီလက်လှမ်းပြီးအရသာရှိရှိညှစ်ဆုပ်ဆော့ကစားနေသည်။

အထက်ရောအောက်ရောပြိုင်တူလှုပ်ရှားဆော့ကစားဆက်ဆံခံနေရတော့ ပုလဲခင်ကြာကြာတင်းမခံနိုင်တော့
တဖျင်းဖျင်းကောင်းနေသောသွေးသားများက အဆုံးစွန်အမှတ်သို့ရောက်လာသလို။ သူရဟန်မှာလည်း
စောက်ခေါင်းအတွင်းမှဆွဲညှစ်ပေးနေသောအမေဖြစ်သူ၏တု့န်ပြန်မှု၊ နူးညံ့လှသောအတွင်းသားများဖြင့်အရသာရှိစွ
ထိတွေ့ပွတ်တိုက်နေရမှုများကြောင့် ဆက်ထိမ်းမထားနိုင်တော့ပဲ၊ သူ၏သုက်သွေး လရည်များကို မာတာမိခင်၏
စောက်ခေါင်းထဲအပြည့်လျှံထွက်သွားအောင်ညှစ်ချပန်းထုတ်လိုက်စဥ်တွင်နှစ်ယောက်စလုံးအထွတ်အထိပ်ရောက်၍ပြိုင်တူပြီးသွားကြသည်။

သားအမိနှစ်ယောက်သားချွေးတလုံးလုံးဖြင့်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်၍အငမ်းမရနမ်းရှုတ်နေကြပြီး
အချိန်အနည်းငယ်ကြာတော့မှသာယာမှုများကိုတစိမ့်စိမ့်ခံစားရင်းငြိမ်ကျသွားကြတော့လေသည်။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၆)

သူရဟန်ကသူ့အမေ၏စောက်ပတ်ထဲမှတန်းလန်းစွပ်လျက်ရှိနေသေးသောလီးကိုပလောက်ခနဲဆွဲချွတ်လိုက်လေ၏။
ဆို့ထားသောလီးကိုဖယ်လိုက်သဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲမှ နှစ်ဦးသားတို့၏အချစ်ရည်များကပြန်ဆန်၍စီးထွက်ကျလာသည်။
သူ့အမေကိုရင်ခွင်ထဲတွင်ထည့်ဖက်အိပ်လျက်ကျောလေးတွေကိုညင်ညင်သာသာလေးပွတ်ပေးနေရင်းမှ…၊

“သားအရမ်းကြည်နူးရတယ်မေမေ၊ မေမေက လှလည်းလှ။ ကျွမ်းလဲကျွမ်း တော်လဲတော်လိုက်တာ။
မေမေနဲ့အခုလိုပျော်ခွင့်ရတာသားရင်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားရတာပဲ။ အခုဒီနေ့ကကစပြီး မေမေ့အခန်းကိုပြောင်းလာအိပ်လို့ရပြီလား…”

သူရဟန်က အမေဖြစ်သူကိုခပ်မြှောက်မြှောက်လေးပင့်ပြောပေးရင်းက သူလိုရာအချက်ပါအောင်ဆွဲပြောလိုက်လေသည်။

“အမယ်..ဟောဒီဇာတ်လိုက်လေးကလဲတော်တာပဲ။ ဘယ်မှာသွားသင်လာတာလဲမသိဘူး။
ကိုယ့်အမေကိုအားမနာလျှာမကျိုး ဒီလိုလုပ်ပြီး၊ ဒီအခြေအနေရောက်ပြီးမှတော့ ခုမှအခန်းပြောင်းလို့ရပြီလား တမင်လာပြီးမေးနေသေးတယ်၊
မပြောင်းချင်လဲရတယ်။ လုပ်ထားသမျှတာဝန်မယူချင်ဘူးမဟုတ်လား။ လိပ်ပြာလုံရင်တော့ပြောင်းလာခဲ့ပေါ့…”

သူမကလည်းသားဖြစ်သူကိုပြန်စနေသည်၊

“လိပ်ပြာလုံသမှကိုယ့်ဇနီးမယားလေးလိုတာဝန်ယူတော့မှာ၊ ဒါဆိုအခုဒီညကိုပြောင်းတော့မယ်…။
ငါအမေကသိပ်သဘောကောင်းတာပဲ။ ဒီကအမေလှလှလေးကို ညတိုင်းဖက်အိပ်မယ်..ပြီးတော့..ပြီးတော့..”

“ပြီးတော့ဘာဖြစ်လဲ..သတ္တိရှိရင်မှန်မှန်ပြော..”

“ပြီးတော့မိန်းမရဲ့ဒါကြီးကိုနေ့တိုင်းလိုးမှာပေါ့..”

ဒဲ့ကြီးအကစ်ခံရတော့လည်း ပုလဲခင်ရှက်သည်။

“အရူး..သွား…အမေကိုများ”

သူမကသား၏ပေါင်ကိုမနာအောင်ဆွဲလိမ်သည်..။

“အမေကချစ်စရာကောင်းတာကိုး…၊ တစ်ခါလောက်ထပ်ပေး ဦးနော်..မေ”

“ဟယ်တော်..အခုလေးတင်ပြီးသွားတာမလွန်လွန်းဘူးလား…”

“ဝတောင်မဝသေးဘူး။ ဒါနဲ့များစောစောကပဲတာဝန်မယူချင်ဖူးလားမေးနေပြီးတော့..”

သားကခလေးဆိုးကြီးလိုထပ်တောင်းနေပြန်သည်။

“သူတာဝန်ယူပုံကြီးကသေးတောင်ပေါက်ချိန်ရပါ့မလားမသိဘူး…တခါထဲ..၊ ကဲ..သဘော..သဘော.. ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မေမေကသူ့ မယားဖြစ်ပြီးမှပဲ..”

“ကျေးဇူးပဲမိန်းမရာ..ချစ်လိုက်တာ..”

သူရဟန်က ရှက်သွေးလေးဖြန်းကာတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သောသူ့အမေပုလဲခင်၏နားနားကပ်၍ပိုင်စိုးပိုင်နင်းကြီးပြောချလိုက်သည်။
အခြေအနေမှန်အရဆိုလျှင်လည်း သူ့အမေက အခုသူ့မယားဘဝသို့လုံးလုံးလျားလျားကျရောက်ခဲ့ပြီမဟုတ်ပါလား။
ပြောရင်းနှင့်တဆက်ထဲဆိုသလိုပင်သူမအားရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး စိုအိနေသောနှုတ်ခမ်းလေးများကိုအရသာရှိစွာစုပ်နမ်းလိုက်တော့၏။

မကြာခင်အတွင်းမှာပင်အခန်းထဲမှအငွေ့အသက်အခြအနေများမှာမင်္ဂလာဦးသတိုးသား၊ သတိုးသမီးတို့၏တို့၏
ခန်းဝင်မင်္ဂလာခန်း၏ နိမိတ်များလွှမ်းမိုးသက်ရောက်လာသကဲ့သို ရင်ခုန်ကြည်နူးချစ်ရည်လူးသည့်အသံများဖြင့်၎င်း
ရာဂရမ္မက်ဆန္ဒ၏အငွေ့အသက်များဖြင့်၎င်းပြည့်လျှမ်းလာခဲ့လေသည်။

မိန်မူးလှိုက်မောသောတရှိုက်မက်မက်အနမ်းများက ပူလောင်စွာဆူတက်လာသည့်ရာဂသွေးအရှိန်ဒီဂရိတက်လာသည်နှင့်အတူ၊
ကုတင်ပေါ်မှအဝတ်ဗလာဖြင့်ဖိုမစုံတွဲမောင်နှံတို့ တဦးနှင့်တဦးနေရာအနှံ့ပွတ်သပ်ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ရင်းလုံးထွေးနေသည်။
ချွေးသီးလေးများစို့နေသည့်ခန္ဓာကိုယ်များ၊ ပြင်းထန်စွာရှုနေသောအသက်ရှူသံများကကာမရသရှုခင်းကိုအားဖြည့်ပေးနေသည်။

ဂဟေဆက်ထားသောနှုတ်ခမ်းများကသံလိုက်ဆွဲထားဘိသကဲ့သို့ခွာလို့မရနိုင်သေး။
သူကချစ်မိခင်၏မွှေးပျံ့ချိုမြိန်သောစွဲမက်ဖွယ်နှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးများ၏အရသာကိုဇိမ်ခံ၍တရှိုက်မက်မက်ခံစားသုံးဆောင်နေသည်။
လက်တွေကလဲတကိုယ်လုံးပေါ်မှာတရွရွပြေးလွှား၍စူးစမ်းရှာဖွေရေးလုပ်နေသည့်အလား။
နောက်ဆုံးတော့လည်းပေါင်ကြားက ပိရမစ်ကလေးမှာလမ်းဆုံးတာပါပဲ။

သားဖြစ်သူက သူမကိုဆွဲထူလိုက်ပြီးသူ့ဘက်ဆွဲအလှဲမှာတော့သူမကသားဖြစ်သူရဲ့ခါးလည်ပေါ်မှောက်ရက်ကျသွားရသည်။
ပုလဲခင်ခဏတာမျှကြောင်နေပြီးနောက်သူမ၏မျက်နှာရှေ့အဆင်သင့်ရောက်လာသော ဟော့ဒေါ့ဝက်အူချောင်းအကြီးစားကြီးကို
ပါးစပ်ဟပြီးကောက်ထည့်လိုက်လေတော့သည်။

ပုလဲခင်က ခေါင်းလေးနှိမ့်ချည်မြှောက်ချီဖြင့်တကုန်းကုန်းစုပ်နေသည်မှာအလွန်အရသာတွေ့နေသည့်အလားပင်။
သူမအဖို့ဤအလုပ်ဤအရသာနှင့်ပြတ်လပ်နေခဲ့သည်မှာနှစ်ပေါင်းချီ၍ကြာမြင့်ခဲ့ချေပြီ။
ဒါ့ကြောင့်ပင် သူမယခုစုပ်နေသောလီးသည်သူမကိုယ်တိုင်ဖန်တီးမွေးထုတ်ပေးခဲ့သောသားငယ်၏လီး ဆိုတာလဲဂရုမစိုက်တော့ပါ။
သံလိုက်ဓါတ်ဆွဲဆောင်ဘိသကဲ့သို့ပူလောင်ပြင်းပြစွာမက်မက်မောမောပင်စုပ်နေမိသည်။

သူရဟန်အဖို့လည်း မိခင်၏နူးညံ့သောနှုတ်ခမ်း၊ ပါးပါးလေးလျှပ်၍လှိမ့်၍လျက်နေသောလျှာစွမ်း။
နွေးထွေးသောအာငွေ့များကြောင့်လီးကပါးစပ်ထဲမှာပင်အဆမတန်ထွားတက်လာသည်ဟုထင်ရသည်။
အားရပါးရစုပ်ရင်းမှသူမစိတ်တွေတအားပါလာပြန်ပြီ။ လီးကိုပါးစပ်မှခဏချွတ်လိုက်ပြီး..၊

“အား..သားရာ..လီးကြီးကအကြီးကြီးပဲ..တနင့်တပိုးကြီး..”

“အူးးး..စစ်ရှ်..မေမေကြိုက်လား..”

ပုလဲခင်က ဘာမှပြန်မပြောတော့သူမ၏လက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်လျက်သားကြီးရှိနေသောလီးကိုသာလက်ဆုပ်နုနုလေးနှင့်ဆုပ်ရင်း
မိုးမျှော်ထောင်ထားကာအောက်ဘက်မှပင့်၍လီးထိပ်ကိုမျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့်
မက်မောစွာတခဏလောက်ကြည့်နေပြီးမှတဖန်လီးကိုထပ်မံ၍ကုန်းစုပ်လိုက်ပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့စိတ်လိုက်မာန်ပါအားရပါးရကြဲလေတော့ရာလီးကိုအာခေါင်ထောက်သည်အထိငုံစုပ်လိုက် သွားလေးဖြင့်ခဲလိုက်၊
ပတ်ချာလှည့်၍လျက်လိုက်၊ ဥလေးတွေကိုတကျွပ်ကျွပ်စုပ်ပေးလိုက်ဖြင့်စိတ်ပါသလိုလုပ်ပေးနေသည်။
တခါတရံ လီးကြီးကငုံစုပ်ရင်းမှပါးစောင်ကြီးတွေကိုချော်ထိုးမိရာတွင် မိခင်ဖြစ်သူ၏ပါးကြီးကတလှညိ့စီဖောင်းထွက်လာလိုက်ပိန်သွားလိုက်
ရှိသည့်မြင်ကွင်းကိုသူရဟန်ကအရသာခံကြည့်နေမိသည်။ လီးကလဲတဖျင်းဖျင်းထပြီးထံစားချက်ကအရမ်းကောင်းနေပြီ။ သူမနေနိုင်ပါလေတော့။

“မေ..မေမေ ခဏတော်ဦး..ထွက်ကုန်တော့မယ်..”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့အမေကိုဆွဲဖက်လှဲချလိုက်ပြီး ပက်လက်ဖြစ်သွားသောအခါအပေါ်မှတက်ခွလိုက်သည်။
ပြီးတော့တင်းတင်းနို့ကြီး၂လုံးကိုခဲ၍စို့လိုက်လေသည်။

“အူးးး…အာာ..စစ်ရှ်သားရာ..အင့်..အင့်..”

“မေမေ့နို့ကြီးတွေကစို့လို့အရမ်းကောင်းတာပဲ..၊ တသက်လုံးစို့သွားချင်တယ်..”

“မွေးကထဲကစို့လာခဲ့တာပဲဟာများ..”

“ဟုတ်ဘူးမေရဲ့ အခုလိုသားမိန်းမအဖြစ်နဲ့..ညတိုင်းစို့ပေးနေချင်တာ”

“နိုစို့ရုံသက်သက်ပဲလား..၊ အဲဒါဆိုသေချာတယ်နော်..၊ ဒါတစ်ခုပဲဟုတ်လား ၊ မှတ်ထားလိုက်မယ်၊ မပါတာမလုပ်ကြေး…”

“မေမေလူလည်မကျနဲ..စို့တာရောထောင်းတာပါပါတယ်”

“ဟင်း..ငတ်မှာစိုးလို့ဖြစ်နေပုံများ၊ ဟိဟိဟိ..ခိခိ ခ်ခ်..”

ရယ်သံခိုးခိုးခစ်ခစ်များနောက်တွင် သူလက်တွေကဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နှင့်မိခင်ဖြစ်သူ၏ပေါင်ကြားကိုမိမိရရကြီးနှိုက်လိုက်ရင်း၊
ပေါင်ကြီးတွေကိုလည်းဘေးတဘက်တချက်ဖြဲချထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်တွေကြားလက်ရှိုချိတ်တင်လိုက်သည်။
ပြီးမှအစွမ်းကုန်တောင်နေပြီဖြစ်သောလီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝမှပွတ်ဆွဲပြီးစောက်ခေါင်းဝထဲဒစ်ကြီးမြုပ်ရုံလက်နဲဖိချလိုက်၊
လျှော့ပြီးဆွဲထုတ်လိုက်နှင့်အဝတွင်ပင်မထိတထိကစားပေးနေလေရာ။ ပုလဲခင်၏ ကာမအာရုံတွေကထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရမဆတ်တငံ့ဖြင့်
ရွစိထိုးတက်လာတော့သည်။ ခါးလေးကော့ကော့ထိုးပြီးတအင်းအင်းနဲ့ညည်းကာ၊ မရှက်ကြောက်နိုင်တော့ပဲ ဖွင့်တောင်းမိလေပြီ။

“အားးးရှ် အားး..ဟားး ဘာတွေလာပြီးမထိတထိဆွနေတာလဲ၊ လုပ်မှာဖြင့်လုပ်တော့ကွာ..သားရာ..”

သူရဟန်ကသူ့အမေ ကလိကျလိဖြစ်ပြီးထွန့်နေတာကို သဘောကျပြုံးမိရင်း၊ ဒစ်ဖူးခေါင်းတွဲကြီးဦးဆောင်သောလီးရထားကြီးအား
အမေ၏ဦးမင်လှိုဏ်ခေါင်းထဲခုတ်မောင်းသွင်းလိုက်တော့သည်။ လီးကဗြိကနဲဗြိကနဲ တစ်လက်မခြင်းဝင်သွားရာ
ဆုံးလုဆဲဆဲအရောက်တွင်ပုလဲခင်ကစိတ်မရှည်သည့်အလားတင်ဆုံကြီးတွေပင့် စောက်ပတ်ကိုကော့ထိုးပြီးခံလင့်၏။
လက်မောင်းနှစ်ဘက်ကသားလင်လေး၏လည်ပင်းကိုဆွဲခိုဖက်ထားလိုက်သည်။

“အိုးးးဝ်..မိန်းမဟာကြီးကတကယ့်ကိုစေးကြပ်ထုပ်နေတာပဲကွာ၊ အပျိုတွေထက်တောင်ကြပ်မလားမသိဘူး
ဆွဲညှစ်ထားလိုက်တာကြည့်ဦး၊ နာလားဟင်..မိန်းမ”

သူရဟန်က အမေကို မိန်းမဟုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးခေါ်ချလိုက်ပြီးမှ သူ့အတွေးတွေကိုဖွင့်ဟပြနေပြန်သည်။
အမှန်တော့သူ့လီးကြီးကလည်း တကယ်ပင်ကြီးလှသည်။ သူ့မေပုလဲခင်သည် လူကောင်ငယ်ငယ်၊ သေးသေးသွယ်သွယ်အမျိုးသမီးတစ်ဦး၊
အချိုးကျသာမန်စဥ်းစားကြည့်မည်ဆိုလျှင် ပေါင်ကြားကစောက်ပတ်ကဘယ်လောက်မျှရှိမည်မထင်ရ။
ဒါပေမယ့် ကျဥ်းကျဥ်းကြပ်ကြပ်ကြားက လာ့ဂ်ျဆိုက်သူ့လီးကြီးကမကြာခင်ပင်လျောလျောလျူလျူအဆုံးထိဝင်သွားခဲ့တာ ယုံနိုင်စရာတောင်မရှိ။

ဒီနောက်တော့ သူရဟန်က မအေလိုးခြင်းအနုပညာကိုစတင်တော့သည်။
တစ်ချက်ခြင်းကြွ၍ ဖြေးဖြေးခြင်းတဆွဆွညှောင့်ရာက၊ အဆင့်ဆင့်အင်ဂျင်ကိုတင်လိုက်လေသည်။
မကြာခင်မှာအရှိန်ရသွားသောမီးရထားကဲ့သို့တဂျုတ်ဂျုတ်ဖြင့်ခုတ်နေလေပြီ။
ပုလဲခင်လည်းသူ့ကိုလိုးနေသောသား၏လက်မောင်းသားတွေကိုကိုင်ဖက်ရင်းက ဖင်ကိုအချက်ကျကျကော့ထိုးခံနေလေ၏။

“အီးးးရ်ရ် စစ်..အင့်..ကောင်းလိုက်တာ.. ဒီလိုအရသာမျိုးမခံစားရတာ မေ့သလောက်တောင်ရှိတော့မယ်. ”

သူမ၏ညည်းသံတွေကစိတ်ကြည်နူးစွာဖြင့်ပွင့်ထွက်လာသည်။
အတော်ကြာအောင်လှေကြီးထိုးပုံစံရိုးဖြင့်လိုးဆောင့်နေပြီးတော့မှ၊ သူရဟန်ကလီးကိုဆွဲနှုတ်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သည်။
သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုမြှောက်မပြီးအပေါ်သို့ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။ ပုလဲခင်ဘာလုပ်ရမည်ကိုအပြည့်အဝနားလည်သည်။
စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းသူမကသား၏အပေါ်တွင်ခွလျက်သားကြီးဖြစ်နေပြီ။

သူမကအတောင့်လိုက်ကြီးရှိနေသောချွဲကျိနေသည့်လီးကြီးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ်ကိုင်လျက်မအပေါ်အောက်ဆောင့်ပြီး
တခဏတာမျှဂွင်းအရင်ထုပေးလိုက်သေးသည်။ ပြီးမှသား၏ခါးလည်တည့်တည့်သို့ဖင်ကြွရွှေ့သွားပြီး
သူမ၏အဆင်သင့်အာထွက်ပြီးရှိနေသောစောက်ဖုတ်ဝကိုလီးနှင့်တည့်တည့်ကိုင်တေ့လိုက်ပြီးမှသူမရဲ့ဖင်ဆုံကားကားကြီးတွေကိုဖိချလိုက်လေတော့၏။

သူရဟန်၏လီးကြီးကတစ်မုဟုတ်အတွင်းမျက်လှည့်ပြလိုက်သကဲ့သို့မိခင်ဖြစ်သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။

“အားးးဟားး..ရှီး..မေမေ..စောက်ဖုတ်ကြီးကအထဲမှာနွေးအိနေတာပဲ”

သူမကတဖတ်ဖတ် တဖုံးဖုံးဖြင့်မြင်းကဆုန်စိုင်းစီးရင်းလီးကိုကြိတ်နှဲ့ပေးနေသည်။ ပါးစပ်မှလည်းညည်းသံလေးများကအစီအရီ။

“အားးရှစ်စ်..အမလေးးး ထိလိုက်တာ..သူ့လီးကြီးကတအားထွားတာပဲကွာ၊ အထဲမှာညပ်သိပ်နေတာပဲ၊ အင့်..အင့်..အိ..အိ..အိ…အာ့..သေပြီ…”

ဖောက်. ဖောက်..ဖောက်..ဖတ်..ဖတ်. ဖတ်..ပျလစ်..ပျိ..ကျိ…

ပါးစပ်ကသာသေပြီ ညည်းနေတာ၊ ဖင်ကြီးတွေကသူ့သားလီးကြီးပေါ် ဒလကြမ်းမန်းဆောင့်ဆောင့်ချနေလေသည်။

“အားး ဟားး…အားးး..မရတော့ဘူး..အင့် ထွက်..ထွက်တော့မယ်..ယောက်ျား..အားး မိန်းမ ပြီးပြီ..၊ ပြီးပြီ..”

ပုလဲခင်မှာစောက်ခေါင်းထဲမှ တစစ်စစ်ဆွဲစုပ်ရင်း ကာမအထွတ်အထိပ်အရောက်တွင် သူမကိုယ်သူမမေ့လျော့စွာ
မိန်းမဟုသုံးနှုန်ညည်းတွားရင်းသားဖြစ်သူ၏ရင်အုပ်ပေါ်သို့မျက်နှာအပ်ပြီးမှောက်ကျသွားလေသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်းနတ်ပူးသကဲ့သို့တဆတ်ဆတ်တုန်နေ၏။ သူမ၏သားမှာ အခုသူမ၏ချစ်လင်ဘဝသို့လုံးလုံးလျားလျား ပြောင်းလဲသွားခဲ့လေပြီ။

“မိန်းမရေ.. ယောက်ျားကမပြီးသေးဘူးနော်..ဆက်ဦးမှာ..”

သူမကခေါင်းညိတ်ပြီးစကားထောက်ခံလိုက်သည်တွင်၊
သူက သူမကိုဆွဲထူပြီးလေးဘက်ကုန်းလိုက်စေသည်။ သူမကလည်းအလိုက်တသိသူ့ဘက်ဖင်ပေး၍ ဖင်ပူးတောင်းကြီးကုန်းပေးလိုက်ရာ
ကြီးမားတင်းကားနေသည့် ဖင်ဆုံကြီးများ၏ကြားမှနောက်ဖက်သို့ပြူထွက်လာသောစောက်ဖုတ်ပြူးပြူးကြီးက
အဆောင့်ခံရန်အဆင်သင့်ဟုဖိတ်ခေါ်နေသယောင်ပင်။ ဒါလောက်အသေအကြေအဆောင့်ခံထားရပြီးတာတောင်
စောက်ဖုတ်ကပြဲအာမနေပဲ။ ခပ်စိစိရှိနေသေးသောသူ့အမေ၏ပစ္စည်းကောင်းတုန်း၊ လှပတုန်းကိုသူရဟန်အသိအမှတ်ပြုလိုက်ရပါ၏။

သူကသူ့အမေဖင်ကုန်းထားသည့်နောက်တွင်ဝင်၍အကျအနမုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုအားရပါးရဆုပ်ကိုင်
ထိမ်းထားပြီးမှလီးကိုစောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ပြီးဆောင့်သွငိးလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ အားပါတဲ့ဆောင့်ချက်များ..။
ပုလဲခင်ကဖင်ကြီးကို သူ့သားဆောင့်ချက်များနှင့်အညီနောက်သို့ကော့ပြီးပစ်ပစ်ပေးနေသည်။

ဖောင်း..ဖောင်း..ဖောင်း..ဖောင်း..ဖတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..

သားဖြစ်သူကရှေ့သို့အားနှင့်အဆောင့်၊ အမေကဖင်ကော့ပြီးနောက်အပစ်။ အသားချင်းရိုက်သံတွေကမြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်။
ဂွေးစိကြီးကဖင်ကိုရိုက်၏၊ အိကနဲပိသွား၏၊ ပြီးတော့ဖင်ကြားထဲတွင်ပျောက်သွား၏။ ဂွေးဥကြီးပါ ဝင်သွားသလိုလိုထင်ရ၏..။
ဒါပေမယ့်မဟုတ်ပါ။ အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဖြစ်နေခြင်းသာ။
အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်ပုလဲခင်ထံမှအသံတွေထက်လာပြန်သည်။

“အူးးး အင့်..အစ်..အစ်..ထပ်ပြီးချင်လာပြန်ပြီ..မိန်းမပြီးတော့မယ်ယောက်ျား..ဆောင့်..ဆောင့်..
နာနာလေးး..ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ကွာ..ဟင့်..ဟင့်..”

သူမကနောက်တချီပြီးရန်နီးကပ်လာသဖြင့် အတင်းလော၍ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။

“အား..အားး ဆောင့်ပေးနေတာပဲ..၊မောင်လဲကောင်းတယ်မိန်းမရေ..ကဲဟာ..ကဲဟာ..”

“အမလေးဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး..၊ အူးးးရ် ရှီးစ်စ် အားးပြီးး..ပြီးပြန်ပြီ..အီး..”

ပုလဲခင်နောက်တကြိမ်တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးအိပ်ရာခင်းပေါ်သို့ခေါင်းစိုက်ကျသွားပြန်ပြီ။

“အာ..ယောက်ျားကိုစောင့်ဦးလေ..၊ မိန်းမစောက်ဖုတ်ကြီးကအရသာတကယ်ရှိလိုက်တာ..ဟားးရှစ်စ်..ယောက်ျားလဲပြီးပြီမိန်းမရေ..”

ပြောရင်းဆိုရင်းမှ သူရဟန်ကသူ့ကိုမွေးထုတ်ပေးလာခဲ့ဖူးသောစောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့
လရည်များကိုတဖျစ်ဖျစ် တစစ်စစ်နှင့်ညှစ်ထုတ်ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သတည်း။

ထိုညက သူရဟန်တစ်ယောက် မွေးမိခင်ပုလဲခင်၏ မွေးနေ့မင်္ဂလာပွဲလေးကိုစပွန်ဆာလုပ်၍ကျင်းပပေးရင်း၊
ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာဖြင့် ဘယ်သားမှမိခင်အား ပေးလေ့ပေးထမရှိသောအထူးမွေးနေ့လက်ဆောင်ကြီးကိုပေးဆက်ရင်း
မိခင်၏အသည်းနှလုံးကိုရောကာမကိုပါအပိုင်ရယူလိုက်လေသည်။

သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်တစ်ယောက်ရင်ခွင်တွင်တစ်ယောက်မှေးစက်ရင်းကြည်နူးစွာဖက်ပြီးအိပ်ပျော်သွားကြတော့၏။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၇)

ဦးမင်းလွင်ခန့်တစ်ယောက်ကျန်းမာရေးအခြေအနေကသရိုးသရီဖြစ်လျက်ရှိနေသည်။ နေမကောင်းချင်သလိုလို၊ ဖျားချင်သလိုလို..
ဖြစ်နေတာ ၃-၄ ရက်လောက်ရှိပြီ။ စိတ်ထဲတွင်ယခုတလောသူ့ကျန်းမာရေးမကြာခဏချူချာလာနေသည်ဟုခံစားမိသည်။

ရန်ကုန်တွင်အခြေချပြီး အလုပ်အသီးသီးရှိနေသော မိသားစုရှိသည့်လူတစ်ယောက်အဖို့
နေပြည်တော်တွင်တစ်ဦးတည်းတာဝန်လာရောက်ထမ်းဆောင်နေရတာဘဝအတွက်တော့ဆင်းရဲပင်ပန်းလှသည်ဟုထင်သည်။
နိုင်ငံဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်နေတော့လည်းမငြင်းသာ။

မိသားစုနှင့်အချိန်အကြာကြီးခွဲနေရပြီးကြာကြာမှတခါဆုံရသောအခြေအနေကြောင့်၊
ဘဝကတစ်ကိုယ်တည်းသမားလိုဖြစ်နေပြီးအထီးကျန်ဆန်လှသည်။ ကြာကြာနေတော့လည်းအထီးကျန်မှုကိုဂုဏ်တူဒြပ်တူ
အပေါင်းအသင်းတို့ဖြင့်လည်ပတ်၍၎င်း၊ အရက်ဖြင့်၎င်းဖြေဖျောက်တတ်လာသည်။

တခါတလေ အရက်သောက်သီချင်းသွားဆိုရင်း အပျော်အပါးလေးတွေလည်းပါလာတတ်တော့ ကြယ်လေးတွေ၊ လလေးတွေကြား
ပျော်ပါးကစားမိသည်လည်းရှိခဲ့၏။ ဒါကလည်းမိသားစုဇနီးအိမ်သူနှင့်ဝေးသောယောက်ျားသားများတွင်ဖြစ်တတ်သဖြင့်အဆန်းဟုတော့မဆိုနိုင်ပါ။
ဒါပေမယ့်သူ့ကိုယ်သူအတတ်နိုင်ဆုံးထိမ်းပါသည်။ မကြာခဏတော့မဟုတ်ပါ။

ရက်ပေါင်းများစွာကြာပြီးတဲ့နောက်သူ့ကိုယ်သူ ခဏခဏနေမကောင်းဖြစ်လာတာကိုသတိထားမိလာသည်။
အထူးသဖြင့်သူ့ရဲ့လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာစွမ်းရည်တွေကျဆင်းလာခြင်းပါပဲ၊ ဒါကို မောင်းမကန်သွားတုန်းက ဇနီးဖြစ်သူသီရိ၏မေနှင့်
ပြဿနာတက်ခဲ့ကတည်းသိသိသာသာကြီးသတိထားမိလာတာဖြစ်သည်။

အဲဒီခရီးမတိုင်ခင်အတော်ကြာကြာကထဲကသူအပျော်အပါးဖြတ်ခဲ့တာအတန်ကြာခဲ့ပြီ။ ဇနီးဖြစ်သူနှင့်လည်းမတွေ့ခဲ့ မစပ်ယှက်ဖြစ်ခဲ့။
သီရိမေစွပ်စွဲသလိုအငယ်အနှောင်းထားဖို့ကတော့ဝေလာဝေး။

သူ့ကျန်းမာရေးကိုသူကိုယ်တိုင်သံသယဖြစ်လာသဖြင့် မနေ့ကပဲ သူနှင့်ရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေဆရာဝန်လေး၏ ဆေးခန်းသို့သွားပြပြီး
တိုင်ပင်ကာစစ်ဆေးစေသည်။ တကိုယ်လုံးဆေးစစ်ဆေးမှုအကြီးစားလုပ်ခိုင်းခဲ့ပြီး ယနေ့ဆေးစစ်ချက်အဖြေထွက်မည်ဖြစ်သဖြင့်
ဒေါက်တာလေးထံထွက်လာခဲ့သည်။ ဆေးခန်းရောက်တော့သူ ကောင်တာတွင်စာရင်းပေးပြီး
စောင့်ဆိုင်းရာနေရာတွင်ထိုင်စောင့်နေလိုက်ပြီးအတန်ကြာတွင်ဆရာဝန်ကစမ်းသပ်ခန်းထဲသို့ခေါ်ပြီးနှစ်ဦးတည်းတွေ့မှ..၊

“ဟာ..ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..လာ..ထိုင်ပါဦး”

“ဟုတ်ကဲ့..ကောင်းပါပြီဆရာ..”

ဟုတ်ကဲ့တွေ ဆရာတွေရောရှုပ်ကုန်တော့၏။ မရှုပ်ပါနဲ့။
ဒေါက်တာက ဦးမင်းလွင်ခန့်ကို အစိုးရဌာနအကြီးအကဲတစ်ယောက်မို့ဆရာဝုဏ် တင်ခေါ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊
ဦးမင်းလွင်ခန့်က ဆရာဝန်ကိုအသက်ပင်ငယ်သော်ငြားလည်းသမားဂုဏ်တင်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

“ဆရာခန့်ရေ..နားမထောင်ခင်မှာ သတိလေးကပ်ပြီးနားထာင်ပေးစေချင်ပါတယ်ဆရာ၊ အရမ်းကြီးလည်းစိတ်မလှုပ်ရှားစေချင်ပါဘူး..”

ဆေးစစ်ချက်အဖြေကိုမပြောမီ ဆရာဝန်ကစကားပလ္လင်ခံ၏။

“ဘာတွေများဆိုးဆိုးဝါးဝါးအဖြေရှိလို့လဲ ဆရာ”

ဆရာဝန်၏စကားဦးနှင့်ပင်ဦးမင်းလွင်ခန့်မျက်နှာပျက်ပြီးညှိုးကျသွားရသည်။ တခုခုတော့အကြီးအကျယ်ဖြစ်ပြီဟုသူ့စိတ်ထဲမှာခန့်မှန်းမိသည်။

“ကျနော်ပြောရမှာတော့ဝမ်းနည်းပါတယ်ဆရာ။ ဒါပေမယ့်မပြောလို့ကလည်းမပြီးဘူး။
ဆရာ့ရဲ့သွေးစစ်ချက်အဖြေမှာ အိပ်ခ်ျ အိုင် ဗွီ ပေါ့စတစ်ဗ် ဖြစ်နေတယ်ဆရာ..”

ဆရာဝန်၏အဖြေစကားကြားလိုက်ရသောအခါ ဦးမင်းလွင်ခန့်အဖို့ ဦးခေါင်းကိုမိုးကြိုးပစ်လိုက်သကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။
ရှော့ဖြစ်သွားလုမတတ်လန့်သွား၏။ အဖြေကသေဒဏ်ကျအမိန့်ကိုဖတ်ပြခံလိုက်ရသော ရာဇဝတ်သားပမာပင်။
သူကိုယ့်နားကိုပင်ကိုယ်မယုံချေ။ ရုတ်တရက်ထရပ်မိပြီး ပါးစပ်ကြီးဟ၊ မျက်လုံးကြီးဝိုင်းလျက် မျက်နှာအကြီးအကျယ်ပျက်သွားတော့သည်။

ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ ဒီကိစ္စကိုသူအထူးသတိထားကာကွယ်လာခဲ့သည်။
ကြယ်စင်တို့ လမင်းတို့လို အမျိုးသမီးများနှင့်ပျော်ပါးမိသည့်အခါများတွင် အစွပ်ကိုမမေ့စေရန်အမြဲသတိထားစွပ်ခဲ့သည်။
အလွန်မူး၍လူမှန်းမသိဖြစ်နေသောအကြိမ်အနည်းငယ်သာလျှင် မစွပ်မိပဲရှိလျှင်ရှိနိုင်လိမ့်မည်။
ထိုတစ်ကြိမ်တလေလွတ်သွားခြင်းက ဒီလောက်ထိကြီးကျယ်သွားလိမ့်မည်ဟုသူမထင်မိခဲ့ပေ။
သူကစိတ်တွေသတိတွေကိုပြန်လည်စုစည်းမိတော့မှ..၊

“ဆရာ..ဆရာ..အဲဒါတကယ်သေချာရဲ့လား..”

“သေချာပါတယ်ခင်ဗျ။ ကျနော်တောင်မယုံလို့မမှားရအောင်နှစ်ကြိမ်တောင်ထပ်စမ်းခဲ့တာပါ”

“ဒါ..ဒါဆိုကျနော် အေအိုင်ဒီအက်စ် ကူးနေပြီပေါ့..အခုကျနော်ဘာလုပ်ရမလဲ”

ဦးမင်လွင်ခန့်မှာနဖူးကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့်အုပ်ကာခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားလေသည်။

“ဆရာ..ဆရာခန့်..သတိလေးထားပေးပါ။ အရမ်းကြီးလည်းလန့်မသွား၊ အားလျော့မသွားပါနဲ့။
ဒီရောဂါကပျောက်ဖို့ဆေးမရှိဘူးဆိုတာတော့မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ချက်ချင်းကြီးအသက်အန္တရာယ်ဆုံးရှုံးမယ်လို့မဆိုလိုပါဘူး။
ကျနိးမာရေးနဲ့ညီအောင်နေရင်ရောဂါတန့်ပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာဆက်နေသွားနိုင်တဲ့ရောဝါသည်တွေဒုနဲ့ဒေးပါ ဆရာ..”

“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ..ဒါဆိုကျနော်ဘာဆက်လုပ်ရမှာလည်း။ အကြံပေးပေးပါဦး”

“ကျနော်အကြံပေးချင်တာကတော့ ဒီရောဂါနဲ့ပတ်သက်တဲ့အထူးကုဆရာဝန်ကြီးတွေနဲ့တိုင်ပင်စေချင်တာပါပဲ။
ကျွမ်းကျင်သူတွေရဲ့အကြံပေးကုထုံးအတိုင်း စည်းကမ်းတကျဂရုစိုက်နေထိုင်သွားမယ်ဆိုရင် အကြာကြီးဆက်နေသွားနိုင်ပါတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ..ကျနော်ဆရာပေးတဲ့အကြံအတိုင်းဆောင်ရွက်ပါ့မယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာ..”

သူ့မှာ ဘဝအတွက်မျှော်လင့်ချက်ကုန်ဆုံးနေသူတစ်ဦးပမာ၊ စိတ်ပျက်အားငယ်စွာဖြင့်ကလင်းနစ်မှပြန်ထွက်လာခဲ့ရလေသည်။

ဦမင်းလွင်ခန့်က နေပြည်တော်မှရန်ကုန်သို့ လေယာဥ်ခရီးစဥ်ဖြင့်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူ့မှာစိတ်ပျက်အားလျော့စွာဖြင့်အမြန်လမ်းမှကားမောင်းပြန်ဖို့ပင်အားမရှိတော့..။
ဒီတစ်ကြိမ်အိမ်ပြန်ခရီးမှာ အရင်အခေါက်တွေကကဲ့သို့ပျော်ရွှင်သောခံစားချက်တွေမရှိတော့ပဲ ခြားနားလှသည်။

ဘဝရှေ့ရေးလမ်းပိတ်ကိုသာမြင်နေရပြီး သေခြင်းတရားကိုသာနှလုံးသွင်းနေရတော့မည့်အခြေမဟုတ်လား။
သူ့ဘဝမှာဘာဆက်လုပ်ရမလဲမသိတော့။ လက်ရှိမအခြေအနေကို သားဖြစ်သူနေဒွေးနှင့်ဇနီးဖြစ်သူသီရိမေတို့ကို
ဘယ်လိုပုံစံနှင့်ဖွင့်ပြောရမည်နည်း။ ဖွင့်ပြောရန်လည်းမရဲ၊ အားလည်းမရှိတော့။

တက်စီကားကအိမ်ရှေ့မှာရပ်ပေးတော့ သုကအိမ်ရှေ့အဝင်ဝင်းတံခါးကြီးရှေ့တွင်အသိမဲ့စွာရပ်စောင့်နေမိသည်။
အိမ်ကြီးကကြီးမားခန့်ထည်ပြီး၁ဧကလောက်ရှိသောခြံကြီးအလယ်တွင်ရှိနေသည်။ အမှန်ပင်ဒီအိမ်ကြီးကသူနှင့်သူ့မိသားစုတို့၏အိမ်ကြီးဖြစ်သည်။

သူအတန်ကြာမျှစိတ်နှင့်လူမကပ်ပဲရပ်နေမိပြီးမှသတိဝင်လာပြီးခြံတိုင်ရှိလူခေါ်ခေါင်းလောင်းကိုနှိပ်လိုက်သည်။
ခဏကြာတော့သားဖြစ်သူနေဒွေးကခြံဝသို့လျှောက်လာပြီးခြံတံခါးဖွင့်ပေးသည်။

“ဟာ..ဖေဖေပါလား..၊ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဘယ်လိုပြန်လာတာလဲ၊ ကားလဲမပါပါလား”

ဒီနေ့ နေဒွေးကဘယ်မှမသွား၊ အိမ်မှာပဲတနေကုန်ရှိနေသည်။

“ဟာ..သား..အော့ဖ်ရှိုးကပြန်ရောက်နေတာလား..၊
ဖေဖေကားမမောင်းချင်လို့ လေယာဥ်နဲ့ပဲပြန်လာတာ၊ အခုလေဆိပ်ကလာတာ။ ဒါနဲ့ မင်းအမေရော..”

“မေမေမရှိဘူးဖေဖေရ၊ သူ့ဗြူတီပါလာသွားတယ်လေ။ ညနေလောက်မှပြန်မယ်ထင်တယ်။
အရေးအကြောင်းရှိရင်တော့သူ့ဆီဖုန်းဆက်လို့မှာထားတယ်၊ ဆက်ပေးရမလား”

“ရတယ်..ဆက်မနေနဲ့၊ ညနေကျမှတွေ့တာပေါ့။ ဒါနဲ့သားရောဘယ်မှအပြင်မထွက်ဘူးလား”

“ထွက်မလို့တော့စိတ်ကူးသားပဲ။ အခုဖေဖေလာတာမြင်တော့စိတ်ပြောင်းသွားပြီ၊
ဖေဖေနဲ့နေပြီးစကားစမြည်လေးပြောနေတာပိုကောင်းတယ်။ ခဖဖေနဲ့စကားမပြောရတာတော်တော်ကြာခဲ့ပြီပဲ..”

“အေး..ကောင်းတယ်သား..ဖေဖေလဲသားနဲ့ပြောစရာတွေရှိသေးတယ်။ သားနဲ့အချိန်ယူပြီးအကျိုးအကြောင်းစုံအောင်ပြောဖို့စဥ်းစားထားတာ..”

“ဖေဖေဘာကိစ္စများအထူးတလည်ရှိလို့လဲ”

“ဖေဖေအမောပြေအောင်ခဏနားလိုက်ဦးမယ်ကွာ၊ ပြီးမှပဲဆင်းလာပြောတော့မယ်”

သားအဖနှစ်ယောက်အိမ်ဆီသို့လျှောက်လာကြရင်းလမ်းမှာပြောနေကြတာဖြစ်သည်။
ဦးမင်လွင်ခန့်ကအိမ်ပေါ်ထပ်အခန်းအတက်တွင် နေဒွေးကသူ့အဖေလက်ဆွဲအိတ်ကိုဆွဲ၍လိုက်ပို့ပြီးမှအောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲပြန်ဆင်းခဲ့သည်။

ဦးမင်လွင်ခန့် အိမ်မပြန်ဖြစ်ခဲ့တာတစ်လကျော်ပြီ။ မောင်းမကန်မှာ ဇနီးဖြစ်သူသီရိမေနှငိ့စိတ်အခန့်မသင့်ဖြစ်ခဲ့ပြီးကထဲကပင်။
သူကကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ချလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းပတ်ချာလည်လှည့်ပတ်ကြည့်နေမိသည်။ ပြီးတော့ကြမ်းခင်းလည်ကိုငုံ့ကြည့်၏။
ဘာရယ်လို့ရည်ရွယ်ချက်မရှိ၊ မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေသူတစ်ယောက်၏ဝေဝါးဝါးအကြည့်များသာ။
သူ့အတွေးထဲတွင်သူ့ဘဝကြာကြာဆက်ရပ်တည်နိုင်ဖို့ ဒီရောဂါဆိုးကြီးနှင့်အင်အားရှိသမျှတောက်လျှောက်တိုက်ပွဲဝင်သွားရပေဦးမည်။
သူဒီအဖြစ်ကိုဇနီးဖြစ်သူသီရိမေကိုအသိမပေးရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

သူရေဝင်ချိုးလိုက်ပြီးနောက်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအဝတ်အစားများလဲကာအခန်းထဲလမ်းသလားမိစဥ်၊ သီရိမေ၏မှန်တင်ခုံနားအရောက်
အပေါ်တွင်တင်ထားသော ဂျာနယ်အဟောင်းတစ်စောင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူကအမှတ်တမဲ့ဆွဲယူပြီးဂျာနယ်ကိုကြည့်လိုက်တော့၊
သတင်းခေါင်းစဥ်တစ်ခုကိုကာလာဆော့ပင်နှင့်ဝိုင်းထားတာတွေ့၍ သူ့မျက်မှန်သွားယူလာခဲ့ပြီးကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ သတင်းစာသားကိုဖတ်နေလေသည်။

တကယ်တော့ထိုဂျာနယ်မှာ မောင်းမကန်မိုးသက်မုန်တိုင်းကျသောတစ်ညနေက၊ သီရိမေနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူပုလဲခင်တို့အကြာ
းအခြေအတင်ဆွေးနွေးငြင်းခုန်ခဲ့သော သတင်းပင်ဖြစ်တော့၏။ ထိုစာစောင်မှာ သီရိမေကိုယ်တိုင်ပင်ဘန်ဂလိုမှမထွက်ခင်
ခေါက်ခက်ပြိး အိတ်ထဲထိုးထည့်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမှမသိလိုက်။ သူမမကြိုက်သော်လည်းသတင်းကိုစိတ်ဝင်စားမှုကထိမ်းချုပ်၍မရ။
သူမကိုအကျောက်အကန်ငြင်းခုန်ခဲ့သောပုလဲခင်ကိုလည်းသိပ်မကြည်၊ အတေးအမှတ်ဖြင့်ဆွဲယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

နာရီဝက်ခန့်အကြာ၊ နေဒွေးကဧည့်ခန်းထဲမှာပင်ရှိနေသေးပြီးတီဗွီကြည့်လျက်ရှိသည်။ သူအဖေဖြစ်သူလှေခါးမှဆင်းလာသည်ကိုတွေ့ရပြီး
လက်ထဲမှာသတင်းစာလိုလိုတစ်စောင်ကိုကိုင်ထားသည်။ သူ့အဖေက ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီများရှိရာသို့လျှောက်ဝင်လာပြီး
ဆိုဖာတစ်ခုတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း စဥ်းစားတွေးခေါ်သောအရိပ်အယောင်များအပြည့်ဖြင့်သူ့ဘက်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည်နေလေသည်။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၈)

သူ့အဖေ၏အကြည့်များက နေဒွေး၏စိတ်တွင်ထူးဆန်းလို့နေ၏။ ဒါကြောင့်သူမနေနိုင်တော့ပဲအဖေဖြစ်သူကိုဖွင့်မေးလိုက်သည်။

“ဖေဖေသားကိုကြည့်လှချည်လား..၊ ဘာပြောချင်လို့လဲ”

“ဘာမှမရှိပါဘူးကွာ..”

ပါးစပ်ကသာဒီလိုပြောပေမယ့်၊ လက်တွေကသူကိုင်လာခဲ့သောဂျာနယ်ကိုသားဖြစ်သူနေဒွေးဆီကမ်းပေးလိုက်သည်။
လက်ကလဲဆော့ပင်ဖြင့်ဝိုင်းထားသောသတင်းခေါင်းစဥ်ကိုထိုးပြနေသည်။
နေဒွေးကဖခင်ဖြစ်သူကိုနားမလည်စွာဖြင့်ကြည့်နေဆဲဖြစ်ပြီး ကမ်းလင့်လာသောဂျာနယ်ကိုဆွဲယူပြီး ပြထားသောသတင်းကိုဖတ်ကြည့်လိုက်၏။

“ဖေဖေ ဒါကိုဘယ်ကယူလာတာလဲ..”

သူကသတင်းကိုအဆုံးထိဖတ်ကြည့်ပြီးမှမေးလိုက်သည်။

“ဘာမှအရေးမကြီးပါဘူးကွာ..၊ မင်းအမေမှန်တင်ခုံပေါ်မှာတင်ထားတာတွေ့လို့ဆွဲယူလာတာ..”

အမှန်တော့ နေဒွေးကခတ်ပညာတတ်လူငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အတိုင်း ဒီလိုပုံစံခပ်ဆင်ဆင်သတင်းမျိုးကိုသတင်းစာမျာတွင်
ကြိုကြားကြိုကြားပါလာတတ်သည်ကိုသိပြီးဖြစ်လေသည်။ အဆန်းတကြယ်တော့မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့်ဘာကြောင့်သူ့အမေကဒီလိုသတင်းမျိုးကို
စိတ်ဝင်တစားရှိပြီး တကူးတကသိမ်းထား၊ ဆော့ပင်နှင့်ဝိုင်းထားသည်အထိရှိနေသည်ကို အံ့ဩသည့်စိတ်ကထိမ်းလို့မရနိုင်ခဲ့ပေ။

“မေမေကတကယ်လို့..ဖတ်ပြီးအဲဒီမှာပဲမေ့ထားခဲ့တာဆိုရင်ကော၊ ဒါပေမယ့်..အဲ..မေမေကဒါမျိုးသတင်းမျိုးကိုစိတ်ဝင်စားဖူးလို့လား..”

“ဒါကလဲတခါတလေတွေ့ရတဲ့ထူးထူးဆန်းဆန်းသတင်းမို့လို့ဖြစ်ရင်ဖြစ်မှာပေါ့။ ဖေဖေသိသလောက်ကတော့ မင်းမေမေက
ဒါမျိုးတွေကိုလက်မခံတတ်ပါဘူးတောက်တောက်ခါးခါးပဲ၊ အဲဒါဘာဖြစ်လို့သိမ်းထားသလဲပဲစဥ်းစားမရတာ”

“ဒါနဲ့ဒွေး..သား..မနက်ဖြန်မင်းအားလား..”

ဦးမင်းလွင်ခန့်က စကားဦးတည်ချက်ပြောင်းလိုက်သည်။

“အားပါတယ်ဖေဖေရဲ့ အော့ဖ်ဂျူတီကျတုန်းပြည့်ပြည့်ဝဝအနားယူနေတာ၊ ဘယ်မှသိပ်မထွက်ဖြစ်ဘူး”

“ဒါဆိုမနက်ဖြန်ကျရင် မင်းအမေကိုခေါ်ပြီး မယ်ဒီကယ်ချက်အပ်ဖ် (ရောဂါစုံဆန်းစစ်မှု) လုပ်ပေးလို့ရမလား..”

“သြောင်း..မေမေကဘာများဖြစ်နေလို့လဲဖေဖေရဲ့”

နေဓဒွးကသူ့အဖေကိုထူးဆန်းစွာကြည့်ပြီးမေးလိုက်သည်။

“မင်းအမေဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ဖေဖေကသာသူ့ကိုစိတ်ပူလို့ပါ။ သူကအလုပ်ကိုပဲအာရုံစိုက်နေတာလေ..။
အသက်လေးရစပြုပြီဆိုတော့ ဒီလိုဆေးစစ်မှုမျိုးကနှစ်စဥ်၊ ဒါမှမဟုတ်အနည်းဆုံးနှစ်နှစ်တစ်ကြိမ်လောက်လုပ်သင့်တာ။
မင်းအမေကသူ့ဖာသူဆိုစိတ်ဝင်စားတာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒါသားကဦးဆောင်ခေါ်သွားပေးဖို့..”

အမှန်တော့ဦးမင်းလွင်ခန့်ကသူ့သားကို အဖြစ်မှန်ကိုဖုံးပြီးလှည့်ပတ်ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
သူတကယ်စိုးရိမ်တာက သူ့မိန်းမ သီရိမေတစ်ယောက် သူ့ဆီကများရောဂါကူးစက်နေခဲ့ပြီလားသိချင်ခြင်းပင်။
နောက်ပိုင်းတွေမှာသူနှင့်သီရိမေတို့ဆက်ဆံခြင်းမပြုဖြစ်ကြသည်မှာအတော်ကြာသွားပြီဖြစ်သော်လည်း
သူကစိတ်မချ၍၊ သေချာအောင်စစ်ကြည့်ခိုင်းခြင်းဖြစ်လေသည်။

“ကောင်းတာပေါ့ဖေဖေ။ မေမေလည်းစစ်ဆေးထားသင့်တာပေါ့။ အခုခေတ်ကရောဂါအသစ်အဆန်းတွေကစုံလို့။ သားမေမေ့ကိုခေါ်သွားပေးပါ့မယ်”

“ကောင်းတယ်သား..စုံအောင်သာအကုန်စစ်ခိုင်းလိုက်၊ အရေးအကြီးဆုံးကသွေးစစ်ဖို့ပါမမေ့နဲ့..”

“ဟုတ်ကဲ့ဖေဖေစိတ်ချပါ..”

နေဒွေးကဖခင်ဖြစ်သူစိတ်ချစေရန်ကတိခံလိုက်သည်။

“ကဲ.. ဖေဖေကိစ္စတစ်ခုရှိလို့အပြင်သွားဥှီးမယ်။ ညနေစောင်းမှပြန်ဖြစ်မယ်။ မင်းအမေကိုလဲပြောထားဦး..”

ဦးမင်းလွင်ခန့်က အိမ်ကမထွက်ခင်သားဖြစ်သူအားသေချာမှာထားပြီး အိမ်ရှေ့လမ်းမထွက်၍တက်စီတစ်စီးငှားကာထွက်သွားသည်။
သူကသားဖြစ်သူနေဒွေးကိုပွင်ပွင့်လင်းလင်းမပြောရဲပါချေ။ အမှန်တော့သူက အိပ်ချ်အိုင်ဗွီနှင်ပတ်သက်ပြီး
ကူးစက်ရောဂါပါရဂူကြီး၏ဆေးခန်းသို့တိုင်ပင်ရန်ထွက်သွားခြင်းသာဖြစ်သည်။

နေဒွေးကသူ့အဖေစားပွဲပေါ်မှာထားပစ်ခဲ့သောဂျာနယ်စာစောင်ဆီမျက်စိပြန်ရောက်သွားပြန်သည်။ ပြီးတော့ဆွဲယူလာကာ
သေချာစိတ်ဝင်တစားထိုင်ဖတ်နေပြန်သည်။ စာပိုဒ်မှပုစ္ဆာကိုအဖြေရှာနေဘိသည့်အလားပင်။ သူ့သံသယကတော့ကြီးထွားနေဆဲဖြစ်၏။

“အင်းးး မေမေကဘာလို့ဒီလိုဇာတ်လမ်းမျိုးကိုသိမ်းထားတဲ့အထိစိတ်ဝင်စားရတာလဲ၊
သူ့စိတ်ထဲမှာမသိစိတ်ကများ..အဲ..ဟာကွာတော်စမ်းငါရူးကြောင်ကြောင်တွေလျှောက်စဥ်းစားနေမိပြီ..”

သူ့အတွေးထဲမှာမကောင်းစိတ်ကူးဇာတ်အိမ်များဝင်လာသောကြောင့် ခေါင်းရမ်းထုတ်လိုက်ပြီး။ တီဗွီကိုပြန်ကြည့်၍အာရုံလွဲလိုက်ရလေသည်။
ညနေစောင်းတွင်သူ့မေမေ ဒေါ်သီရိမေအိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။ နေဒွေးကဧည့်ခန်းထဲတွင်တီဗွီကြည့်ကောင်းတုန်းပင်ဖြစ်သည်။

“ဒွေးရေ..မေမေပြန်လာပြီဟေ့..၊ တစ်ယောက်ထဲဘာကားတွေများကြည့်နေလဲ..၊ ထမင်းရောစားပြီးပြီလား”

“ဟာ..မေမေကလဲကိုးလိုးကန်လန့်အချိန်ကြီးကို အစောကြီးရှိသေးတယ်။ နေ့လည်စာနောက်ကျမှစားလို့မဆာသေးဘူးမေမေရ”

သီရိမေကဘာမှမပြောတော့ နောက်ဖေးခန်းထဲလျှောက်ဝင်သွားကာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှရေနှစ်ဖန်ခွက်ငှဲ့ယူလာခဲ့ပြီး
အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ သူ့သားဖို့တစ်ခွက်၊ သူ့ဖို့တစ်ခွက်ဖြစ်၏။ သီရိမေကသူ့သားနေဒွေးကို သိပ်ချစ်သည်။
ဘာပဲသောက်သောက်စားစား။ သူ့သားဖို့အပိုတစ်ခွက်ယူလာမြဲဖြစ်၏။ ယခုလည်းကြည့် အပြင်မှခုမှပြန်လာသည့်သူက
အိမ်မှာအခန့်သားတီဗွိကြည့်နေသူကိုရေခပ်ပေးပြီးပြန်ဧည့်ခံနေသည်။

“ရေသောက်ဦးသား၊ မေမေကအပြင်မှာကထဲကရေဆာလာတာ။ ရာသီဥတုကလည်းပူ၊ ကားကလည်းပိတ်”

ပြောရင်းညည်းရင်းမှသားဖြစ်သူကိုရေဖန်ခွက်ကမ်းပေးလိုက်ပြီသူမကလည်းကိုယ့်ဖန်ခွက်ကိုသောက်လိုက်သည်။

“မေမေ့ဆိုင်မှာလူကျသလားမေမေ..”

နေဒွေးကမေးလိုကိပေမယ့်မျက်လုံးတွေကတီဗွီမှမခွာသေး။

“လူသိပ်မဝင်ပါဘူးသားရယ်။ မေမေ့ဧည့်သည်ဟောင်းတွေအတော်များများလည်း ဘယ်ပျောက်ကုန်သလဲမသိပါဘူး..”
အခုလည်းဆိုင်ခန်းခ အပြေမပေးရသေးပဲကျန်နေသေးတယ်။ လူလည်းးနုန်းချိချိညီးစီစီကြီးဖြစ်ပြီးနေမကောင်းချင်သလိုလိုဖြစ်နေလို့စောပြန်ခဲ့တာ”

“ဟုတ်လား..ဒါဆိုရင်မနက်ဖြန်ဒွေး မေမေ့ကို ဆရာဝန်ဆီမှာချက်ကပ်သွားလုပ်ပေးမယ်လေ။
မစစ်တာကြာပြီ၊ စစ်လိုက်တာကောင်းတယ်။ ဟုတ်လားမေမေ”

နေဒွေးက အနေတော်အကွက်နင်းပြီးအဖေခိုင်းထားတာကိုအဆင်ပြေစေရန်ဖောလိုးဝင်လိုက်သည်။
ဒီအတိုင်ဆိုရင် အမေ့ကိုဆေးရုံသွားရန်အထူးတလည်စည်းရုံးရေးဝင်စရာပင်မလိုတော့..။

“အင်းလေကောင်းသားပဲ၊ ဆရာဝန်အွန်ပေးတဲ့ဆေးသောက်ရတာပေါ့..”

အစီအစဥ်ကကွက်တိဖြစ်သွား၏။

“ဟင်..အပေါ်ထပ်မေမေ့အခန်းထဲက ဒီစာစောင်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ဒီရောက်နေရတာလဲ”

အခုမှသီရိမေက သူမအခန်းထဲကဂျာနယ်အောက်ထပ်ကစားပွဲပေါ်မှာရောက်နေတာကိုအံ့သြစွာမေးသည်။

“ဪ..ဖေဖေရောက်နေလို့ယူချလာတာမေမေရဲ့ ၊ ဖတ်ပြီးလောလော လောလောနဲ့အပြင်ပြန်ထွက်သွားလို့ဒီမှာမေ့ကျန်ခဲ့တာ။
အဲဒီမှာဝိုင်းထားတဲ့သတင်းကိုသားလည်းဖတ်ပြီးသွားပြီ။ မေမေကဒီသတင်းမျိုးကိုစိတ်ဝင်စားလို့လား”

နေဒွေးကသူ့အမေကိုတည့်တည့်ပဲမေးလိုက်သည်။

“ဘာရယ်လို့မဟုတ်ပါဘူးဟယ်။ သတင်းကပုံမှန်ထက်ဆန်းပြားနေလို့ဖတ်ကြည့်တာ။ ဖတ်ပြီးမှန်တင်ခုံပေါ်မှာပဲပစ်ထားခဲ့မိတာ..”

“အင်းး သားအထင်တော့ဆန်းပြားတယ်မထင်ပါဘူး။ ဒီလိုသတင်းမျိုးတွေဇာတ်လမ်းတွေက
နိူင်ငံခြားသတင်းစာတွေမှာခဏခဏတွေ့ရတတ်တယ်။ သားတို့နိုင်ငံမှာတော့သိပ်မရှိဘူးပေါ့၊ ရှိခဲ့ရင်လဲလူသိရှင်ကြားဘယ်ဖော်ရဲမလဲ။
အများစုတွေ့ရတတ်တဲ့သတင်းကတော့ အဖေနဲ့သမီးတွေဖြစ်ကြတာများတယ်”

နေဒွေးကအရှည်ကြီးရှင်းပြနေသေးသည်။ နေဒွေးပြောတာတွေက ပုလဲခင်သူမကိုပြောပြခဲ့ဘူးတာတွေနဲ့ဆင်နေကြောင်းသီရိမေသတိထားမိသည်။

“တော်ပြီ..တော်ပြီ..မေမေရေသွားချိုးတော့မယ်..”

သီရိမေကစကားလမ်းကြောင်းကိုပြောင်းပြီးစကားစဖြတ်လိုက်ကာရေချိုးမည်ဟုရှောင်ထွက်သွားတော့သည်။
စိတ်ထဲမှာဒီသတင်းကိုအမြဲပြန်စဥ်းစားလိုက်တိုင်းသူမရင်တွေကတုန်လှုပ်နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။

နေဒွေးတီဗွီဇာတ်လမ်းပြီးတော့ နေတောင်အတော်စောင်းနေပြီ။ သူ့တယ်လီဖုန်းသံထမြည်သဖြင့်ကြည့်လိုက်တော့ အဖေ။
သူ့အဖေကဒီညအိမ်ပြန်ဖြစ်မှာမဟုတ်ကြောင်းပြောသည်။ သူ့သူငယ်ချင်း၏ပင်စင်မသွားမီနှုတ်ဆက်ပွဲကိုသူငယ်ချင်းအိမ်မှာပင်
စားကြသောက်ကြမည်ဖြစ်သဖြင့် ပွဲရှည်မည်ဖြစ်သောကြောင့်မပြန်ဖြစ်တော့နှင့်စောင့်မနေရန်မှာသည်။ အမေ့ကိုလည်းပြောပေးဦးဟုဆို၏။

နောက်တစ်နေ့ နေဒွေးက သူ့အမေကိုအာရှတော်ဝင်သို့ခေါ်သွားသည်။
ရောဂါစုံစစ်ရန်အတွက်ဖူးလ်မယ်ဒီကယ်ချက်အပ် ပက်ကေ့ခ်ျကိုလုပ်ခဲ့လေသည်။
သူ့အဖေမှာသည့်အတိုင်းသွေးဖောက်စစ်တာပါအပါအဝင်ပေါ့။ ဆေးစစ်ချက်အဖြေကတော့နောက်နေ့မှရလိမ့်မည်။

ဦးမင်းလွင်ခန့်ကတော့တညလုံးပျောက်နေပြီး၊ နောက်နေ့နေ့လည်မှအိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။
အကြောင်းကတော့ သူဖြစ်နေတဲ့ရောဂါကြီးနှင့်ပတ်သက်ပြီး အထူးကုပါရဂူများနှင့်သွားတိုင်ပင်ပြီးနောက်ဝယ်၊
အိမ်သို့ပြန်ရန်ပင်စိတ်မရှိတော့သဖြင့် သူငယ်ချငိးအိမ်သို့သွားခဲ့ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပင်အိပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေ၏။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၉)

နောက်တစ်နေ့ထပ်ကူးသွားပြန်သည်။

နေဒွေးကသူ့အမေကိုခေါ်ပြီး ဆေးစစ်ချက်အဖြေကိုသွားယူပြီးဆရာဝန်၏အကြံပေးချက်ကိုသွားနားထောင်ကြသည်။
အဖြေကတော့အားလုံးကောင်းသည်။ သီရိမေ၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်ကျန်းမာရေးမှာပုံမှန်ပါပဲ။ ဘာရောဂါမျှမရှိ။
နည်းနည်းနေမကောင်း၊ အားနည်းချင်သလိုဖြစ်တာက အနားယူနည်းလို့သာဖြစ်သည်ဟုဆရာဝန်ကဆိုသည်။
သောက်ရမည့်အားဆေးများပေးပြီးပြန်လွှတ်လိုက်သည်။

ဆေးရုံကအပြန်အမေဖြစ်သူကို သူ့အလှပြင်ဆိုင်သို့လိုက်ပို့ပေးခဲ့ပြီးအိမ်သို့ကားမောင်းပြန်ခဲ့သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့သူ့အဖေကဧည့်ခန်းထဲထိုင်ပြီးသတင်းစာဖတ်နေ၏။ သူဝင်လာတာမြင်တော့မျက်မှန်ကိုကျော်၍တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ..

“ဒွေး..မင်းအမေကိုဆေးသွားစစ်ပေးခဲပြီးပြီမဟုတ်လား။ ရီဇတ်ကဘာတဲ့လဲ..”

“သွားခဲ့ပြီးပြီဖေဖေ၊ ရီဇတ်အခုပဲရခဲ့တယ်။ မေမေက အားလုံးပုံမှန်ပဲ၊ သွေးစစ်ချက်လဲကောင်းတယ်။ ဘာမှမရှိဘူး”

နေဒွေးကသူတို့သားအမိဆေးစစ်သွားခဲ့သောအဖြေအနေကို ဖခင်ဖြစ်သူသိစေရန်အစီရင်ခံနေသည်။

“အင်း..ဖေဖေမပြောတော့ဖူးလို့ပဲ၊ ဒါပေမယ့်မပြောရင်လဲမပြီးဘူးကွ။ သားသိထားသင့်တယ်ထင်လို့..၊ ဒီလိုသားရဲ့၊
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်လလောက်ကထဲကဖေဖေခဏခဏနေမကောင်းဖြစ်နေတာ။ ပြီးတော့ကွာ..ဟို..လိင်မှုကိစ္စပိုင်းတွေမှာလည်းဘာမှခံစားချက်မရှိတော့ဘူး။
မင်းအမေတောင်သတိထားမိသွားပြီးစိတ်တွေအလိုမကျလို့ ကတောက်ကဆတောင်ဖြစ်ကြသေးတယ်။ အခုဖေဖေ့ကိုစကားမပြောတာတစ်လကျော်ပြီ။
ဒါနဲ့ဖေဖေနေပြည်တော်မှာဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ပြီးဆေးစစ်ကြည့်တော့ ဖေဖေ့မှာ HIV ပေါ့စတစ်ဗ် ဖြစ်နေတယ်တဲ့ကွာ..”

ဦးမင်လွင်ခန့်၏အသံကပြောရင်းတိမ်ဝင်သွားသည်။ သူသားကိုတော့ဖွင့်ပြောမှရလိမ့်မည်ဟုဆုံးဖြတ်ပြီးပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့မျက်ဝန်းတွေကစိတ်နာကျင်ခံစားမှုများဖြင့်အပြည့်ဖြစ်သည်။

“ဟာ..ဖေဖေရာ..ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ..ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”

နေဒွေးအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားပြီးအဖေဖြစ်သူကိုလည်းသနားမိလေသည်။
သူ့အဖေကိုကူညီချင်သော်လည်းဘာလုပ်ရမည်မသိ၊ သူကိုယ်တိုင်ကပြာနေပြီ။

“ဖေဖေဒီလိုဖြစ်နေတာကိုမင်းအမေကိုဘယ်လိုပြောရဲ၊ ပြောထွက်မှာလဲကွာ၊
မင်းအမေလက်မခံနိုင်ရင်ဖေဖေတို့ကိုထားခဲ့ပြီးထွက်သွားမှာအကြောက်ဆုံးပဲ”

ဦးမင်လွင်ခန့်ကနေဒွေးကိုအားနည်းစိတ်ပျက်သံကြီးဖြင့်ရင်ဖွင့်နေရှာသည်။

“သား..ဖေဖေ့ကိုကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။ အခုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ၊ သားဖေဖေ့ကိုကူညီချင်တယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲမသိသေးဘူး”

“ကိစ္စမရှိဘူးသား..ဖေဖေခံနိုင်ရည်ရှိအောင်ကြိုးစားမယ်၊ ဖေဖေပူတာက၊ ရှေ့ရှောက်သားမေမေ ဘယ်လိုလုပ်၊ ဘယ်လိုနေသွားမလဲ။
ဖေဖေလည်းသူနဲ့ပူးပူးကပ်ကပ်နေလို့ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး..”

“ဟုတ်ပါတယ်ဖေဖေ၊ ဖေဖေကသားမေမေ့ကိုခေါ်ပြီးသွေးသွားစစ်ခိုင်းတာဒီကိစ္စအတွက်မေမေ့ကိုပူလို့ကိုး၊ သားအခုသဘောပေါက်ပါပြီ..”

“ဒွေး..သားသိတယ်နော် မင်းမေမေဘယ်လိုခံစားရမလဲဆိုတာ။ အခုတောင် အမှန်တရားကိုမသိရသေးခင်တောင်၊
ဖေဖေ့ကိုမုန်းနေ၊စိတ်ကောက်နေတာ။ ဒီကိစ္စ မေမေ့ကိုလုံးဝအသိမပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ်..”

“ဟုတ်ကဲ့..သားသဘောပေါက်ပါတယ်”

“ဖေဖေသိတယ်..ဖေဖေကနယ်မှာချည်းနေနေတာဆိုတော့ မင်းမေမေအရမ်းကိုအထီးကျန်ဆန်နေတာ၊
အခုဒါကြီးဖြစ်လာတော့ ဖေဖေသူ့နားကိုတောင်ကပ်လို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ကြာရင်ဖေဖေ့ကိုပစ်ပြီးတခြားသူရှာသွားလိမ့်မယ်၊ ဖေဖေဘာလုပ်ရမလဲ..”

အို..ဖေဖေရယ်..သားဖေဖေ့ကိုဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ၊ စဥ်းစားလို့မထွက်ဘူး။ နည်းလမ်းရရင်ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သားလက်နှေးမနေဘူး..”

“ဖေဖေ့အတွက်ကကိစ္စမရှိပါဘူးကွာ၊ ဒါပေမယ့်မေမေ့အတွက်ကူမယ်ဆိုရင်ကူနိုင်မလား၊ လုပ်ရဲ မလုပ်ရဲပေါ်မှာပဲမူတည်တယ်”

“ရတယ်ဖေဖေရာ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်..သားလုပ်ပေးရမှာပေါ့။ ပြောသာပြောပါဖေဖေ”

“ဒါဆို..အခုကစပြီး ရှေ့ရှောက် သားကမေမေ့ကိုဖေဖေ့ကိုယ်စားတာဝန်ယူဂရုစိုက်ပေးနိုင်မလား”

“ဒါအတွက်တော့မပူပါနဲ့ဖေဖေရာ၊ သားကမေမေ့ကိုပြုစုစောင့်ရှောက်ပြီးသားပါ။ ဘိုးဘွားရိပ်သာပို့ထားမယ်များထင်လို့လား..ဖေဖေကလဲ ..ဟဲဟဲ..”

ဦးမင်လွင်ခန့်ကခေါင်းဖြေးလေးစွာကိုရမ်းလိုက်သည်။

“ဒွေး..ဖေဖေပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုနားလည်ပုံမရသေးဘူး။ သားဘယ်လိုထင်သလဲ၊ မင်းမေမေကလှလား..”

သူ့အဖေကထူးထူးဆန်းဆန်းမေးခွန်းမျိုးမေးလာသည်။

“ဖေဖေကဘာလို့မေးတာလဲ၊ သားနားမလည်ဘူး။ မေမေ့ရဲ့အလှတရားနဲ့ဘာပတ်သက်လို့လဲ။ မေမေကနဂိုထဲကလှပြီးသားပဲလေ။
အရင်ကလှယဥ်ကျေးမယ်ဟောင်းတစ်ယောက်ပဲဟာ မလှရှိမလား”

“အဲဒါကိုဖေဖေပြောချင်တာ။ ဒွေးမေမေ့ကိုမိန်းမလှတစ်ယောက်အနေနဲ့ခံစားလို့ရလား၊ ချစ်စရာမကောင်းဘူးလား။ ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူးလား”

သူ့အဖေရဲ့စကားတွေကဆန်းသည်ထက်ဆန်းလာသည်။ သူကသူ့အဖေမေးခွန်း၏အဖြေကိုရှာကြည့်၏။ တွေ့ပြီ..။

“ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ကြည့်ရင်တော့၊ အရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိတာပေါ့။ ချစ်စရာကောင်းတာပေါ့”

“အင်း..ဒါဆို သားကမေမေ့ကိုယောက်ျားတစ်ယောက်အမြင်နဲ့ကြည့်ပေးပါလား။
ဒွေးက မေမေ့ကို ဒွေးမိန်းမအဖြစ် ဖေဖေ့ကိုယ်စားစောင့်ရှောက်ပေးနိုင်မလား”

အဖေ့ဆီကထွက်လာတဲ့စကားကြောင့် နေဒွေးတစ်ယောက် လည်ချောင်းတွေအစ်ပြီးရှော့ရိုက်သွားသလိုဖြစ်သွား၏။
သူ့နားကိုမယုံလိုက်သဖြင့်ပြန်မေးလိုက်သည်။

“ဖေဖေဆိုလိုတာက..မေမေ့ကို..သားက..အဲ..အဲ..မိန်းမလုပ်ရမယ်..!”

“အေးးး ဟုတ်တယ်..သား..”

“ဟာ…ဖေဖေကလဲ..ဘယ်လိုလုပ် ရမှာလဲ..မေမေက သားအမေအရင်းကြီးပဲဟာ..ဖေဖေတခြားနည်းစဥ်းစားပါဦး”

“ထင်တော့ထင်သားပဲ..၊ မလုပ်ရဲလောက်ပါဘူးလို့…၊ ထားလိုက်ပါတော့ကွာ၊ ကံစီမံတဲ့အတိုင်းပေါ့..၊
ဖြစ်ချင်တာကသူ့ဖာသာဖြစ်သွားမှာပဲ၊ အတင်းဖန်တီးယူလို့မှမရတာ..”

ဦးမင်းလွင်ခန့်ကသက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ထိုင်ရာမှထလိုက်ကာ အပေါ်ထပ်ရှိအိပ်ခန်းသို့တက်သွားတော့သည်။
နေဒွေးကစိတ်ရှုပ်ထွေးမှုမပျောက်သေးသောပုံစံနှင့်အပေါ်ထပ်တက်သွားသောသူ့အဖေ၏နောက်ကျောကိုလိုက်ကြည့်နေလေသည်။

သူ့အတွေးတွေက၊ တစ်နေ့က သူ့အဖေယူလာ၍ဖတ်သွားခဲ့ဖူးသော ဂျာနယ်စာစောင်ဆီရောက်ရှိသွားပြန်သည်။ သူစဥ်းစားမိတာကသူ့အဖေ
ယနေ့လာ၍သူ့ကိုကမ်းလှမ်းသည့်အိုင်ဒီယာသည် ထိုစာစောင်မှသတင်းကိုဖတ်ပြီးပေါ်လာသည့်အကြံပင်ဖြစ်မည်ဟုယူဆလိုက်သည်။

ဒီလိုဇာတ်လမ်းမျိုးသတင်းမျိုးကိုမကြာခဏကြားဘူးလှပြီ။
အမှန်မှာလည်းနေဒွေးကပညာတတ်ခေတ်လူငယ်တစ်ယောက်။ သတင်းစာ၊ ဂျာနယ်တွေထဲတွင်၎င်း၊
ဆိုရှယ်မီဒီယာ ဖေ့စ်ဘုတ်များတွင်၎င်းပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းတွေ့နေကျ။ သူ့အဖို့မထူးဆန်းဟုဆိုသော်လည်း၊
မအေကိုမယားလုပ်ရမည့်အခြေအနေမျိုးကို အခုလိုအဖေလုပ်သူကိုယ်တိုင်ကကမ်းလှမ်းလာပြီး နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ရင်ဆိုင်ရလိမ့်မည်ဟုမတွေးမိခဲ့ပါပေ။

သီရိမေဆိုင်ကပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲအဝင်တွင် ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်နေသောသားဖြစ်သူနေဒွေးကိုတွေ့လိုက်ရ၏။
ရိပ်ခနဲမြင်သဖြင့်နေဒွေးကသူ့အမေသီရိမေကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

ဒီနေ့သူမက ခပ်ပွပွဂါဝန်ရှည်ကြီးကိုဝတ်ထားသည်။ ဂါဝန်ကအတွန့်ကြီးတွေနှင့်၊ အရှည်ကတော့ဒူးလောက်အထိပဲရှိသည်။
အရောင်ကအသားရောင်။ အပေါ်ပိုင်းကတော့လက်ရှည်ရင်စိဘလောက်အပြာလွင်လွင်လေးဖြစ်၏။
ခါးတဝက်ထိရှည်သောဆံပင်ကို နောက်ဘက်တွင်ဖန်စီရှုံ့ကြိုးလေးဖြင့်စုစည်းထားသည်။

ခပ်ယဥ်ယဥ်ဖြစ်သော်လည်းအရမ်းကြည့်ကောင်းနေသည်။ စကပ်ကြီးကခပ်ပွပွပင်ဖြစ်သော်လည်းသူမ၏ကြီးမားတင်းကားသည့်
တင်ဆုံအိုးကြီးကိုပျောက်အောင်ဖုံးကွယ်ထားနိုင်စွမ်းမရှိပါ။ ပွယောင်းယောင်းအဝတ်အောက်မှပင်အိုးကြီးကကန်ထွက်နေ၏။
ဒူးအောက်ပိုင်းမှပေါ်နေသောခြေသလုံးစင်းစင်းလေးများကသွယ်ပြောင်းလျက်ဝင်းအိနေသည်။

ယနေ့မှသူ့အမေဖြစ်သူကိုဂရုတစိုက်သေချာကြည့်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ယခင်ကယခုကဲ့သို့စိတ်ဝင်တစားမကြည့်ခဲ့မိဖူးပေ။
အကွေ့အကောက်အဖြောင့်အစင်းများအားလုံးကဆွဲဆောင်မှုရှိနေပါလား။

‘အဲ..ကြည့်စမ်း..ငါ့အမေကကြည့်ရတာ၊ လှလိုက်၊ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာပါလား’
စိတ်ထဲကထွက်သွားသောလွှတ်ခနဲစကားဖြစ်သည်။ သေချာအာရုံစိုက်ကြည့်တော့မှအဘက်ဘက်ကပြေပြစ်ပြီး
စိတ်အာရုံကိုညှို့ယူဆွဲငင်နိုင်၍သောအမျိုးသမီးတစ်ဦးသူ့ရှေ့ရောက်နေပါလား။
သူသည်အလွန်လှပပျိုမြစ်သောအမေတစ်ယောက်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားရပါလားဟုသိလာရသည်။

ပြောရရင်သူ့ရည်းစားအပျိုမဖြူဖြူထွေးထက်ပင်ကြည့်ကောင်းသေးတော့သည်။ ဖြူဖြူတွေးဆိုလို့၊
နေဒွေးသူမနှင့်မတွေ့ရသည်မှာသုံးပတ်လောက်တောင်ရှိတော့မည်။ အခုသူမဘာလုပ်နေလဲမသိ။ ညနေဘက်အားမှသွားတွေ့ရဦးမည်။

“ဒွေး..မေမေ့ကိုကြည့်လှချည်လား..ဘာတွေများဖြစ်နေလို့လဲ..”

သီရိမေကသူမဝင်လာကထဲကငြိမ်ချက်သားကောင်းပြီးသူမကိုစူးစူးရဲရဲကြည့်နေသောသားဖြစ်သူဒွေးကိုသတိထားမိသွားသဖြင့် မေးလိုက်လေသည်။
သူမကိုယ်သူမလည်းမလုံမလဲဖြင့်လှည့်ပတ်ငုံ့ငက်ကြည့်နေသည်။

“ဟင့်အင်း..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးမေမေ။ အဲ..အဲ..ခုနက ဖေဖေပြန်ရောက်လာပြီ။ အပေါ်ထပ်မှာ၊ သွားတွေ့လိုက်ဦး၊ မေမေ့ကိုစောင့်နေတယ်ထင်တယ်..”

နေဒွေး၏အခဖြက အမေးကတခြား၊ အဖြေကတခြားဖြစ်သည်။ သူ့အမေကိုစူးစူးရဲရဲကြည့်မိနေစဥ်သူခိုးလူမိသွားသဖြင့်
ဖြေမိဖြေရာလွှဲပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
အတော်ပါပဲ၊ ဦးမင်းလွင်ခန့်ကလှေခါးမှပြန်ဆင်းလာစဥ် သူ့မိန်းမကိုမြင်၍နှုဆ်ဆက်လိုက်သည်။

“သီရိရေ..ပြန်လာတာကြာပြီလား..”

သီရိမေကသူ့ယောက်ျားဘက်သို့ပင်မကြည့်၊ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သူမက လွန်ခဲ့သည့်လက ကတေက်ကဆဖြစ်ခဲ့တာကို
စိတ်ဆိုးမပြေချင်သေးပေ။ သူမကိုဘာမှမလုပ်နိုင် တူတူမအိပ်နိုင်တာကို၊ စိတ်ထဲကတနုံ့နုံ့ကောက်နေသေးသည်။
ပြီးတော့နေပြည်တော်တွင်အငယ်အနှောင်းထားနေသည်ဆိုသည့်ယူဆချက်သံသယကလည်းကြီးထွားဆဲ။

ဦးမင်းလွင်ခန့်က သူ့သားနေဒွေးဘက်သို့လှည့်ပြီးအဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်လိုက်သည်။
သူ့မျက်ဝန်းတွေကပြောနေတာက..

“ကြည့်..မင်းအမေအခြေအနေကိုမြင်ပြီမဟုတ်လား။ ဘယ့်နှယ်ထင်သလဲ..” ဟုတိုင်တည်နေသယောင်။

နေဒွေးကသူ့ဖခင်ကိုသဘောပေါက်ကိုယ်ချင်းစာစွာကြည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့သက်ပြင်းချလိုက်၏။
စိတ်ထဲမှာသူ့အဖေယခုလိုဖြစ်ပြီးခံစားနေရတာကိုသနားနေသည်။ ဒါပေမယ့်ဘာလုပ်ပေးရမှန်းမသိ။
အခုတော့အဖေနဲ့အမေတို့လွတ်လပ်စွာစကားပြောနိုင်စေရန် ရှောင်ထွက်ပြီးသူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။
—————————————–
အချစ်ဆုံးသီရိ

(၁၀)

အထက်ပါဖြစ်ရပ်တွေဖြစ်ပြီးနောက် ရက်သတ္တပတ်အနည်းငယ်ဖြတ်ကျော်သွားခဲ့ပြန်လေသည်။
သူတို့မိသားစုအတွင်းအခြေအနေအပြောင်းအလဲအချို့လည်းဖြစ်လာခဲ့၏။

ဦးမင်းလွင်ခန့်ကအစိုးရဌာနအထက်အရာရှိအကြီးအကဲပီပီအလုပ်များသဖြင့်ဌာနမှတာရှည်ခွာ၍မရ။
ကူးစက်ရောဂါအထူးကုပါရဂူကြီးများနှင့်ရန်ကုန်မှာတွေ့ဆုံတိုင်ပင်ခဲ့ပြီးနောက်၊ ကုထုံးအရကျင့်ကြံနေထိုင်လိုက်နာသင့်သည်များ၊
ကိုယ်ခံအားကောင်းအောင်ဖြည့်တင်းပေးရမည့်ဆေးဝါးစသည်တို့ကိုအကြံပြုချက်ရယူပြီး နေပြည်တော်သို့ပြန်သွားရပြန်သည်။
သူကသူ့ကိုယ်သူတတ်နိုင်သမျှကျန်းမာရေးနှင့်ကိုယ်ခံအားကောင်းအောင်နေပြီး ဒီရောဂါကိုဖိုက်တင်ချသွားမည်ဟုမောင်းတင်ကာ ပြန်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သီရိမေကျတော့တမျိုး၊ သူမက ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှာအင်မတန်အန္တရာယ်ရှိသောရောဂါဆိုးကြီးနှင့်တိုက်ပွဲဝင်နေရသည်ကိုသူမအားဖွင့်မပြောသဖြင့်မသိရှာပါ။
သူမကသူ့ယောက်ျားအပေါ်တောင်သိပ်စိတ်ဆိုးမပြေသေး။ မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ပင်ရှိသေးသည်။ သူ့ယောက်ျားကအကြောင်းရှိ၍
အနားသိပ်မကပ် ဆွေးဆွေးနွေးနွေးမနေတော့သည်ကိုပင်သူမကပို၍အထင်လွဲလျက်ရှိသည်။ ဦးမင်းလွင်ခန့်ကလည်းဘာများတတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း။

ပြီးတော့ပိုဆိုးတာကသူမ၏အလှပြင်ဆိုင်လုပ်ငန်းကအခုတလောသိပ်အဆင်မပြေ၊ လုပ်ငန်းကကျနေသည်။ ကပ်စတန်မာတွေပျောက်ကုန်သည်။
ငွေရေးကြေးရေးမလည်တော့ပဲအရှုံးပေါ်စပြုနေ၏။ သည်ဘက်မှာလည်းသူမ၏စိတ်တွေကညစ်ညူးနေရသည်။

နေဒွေးကျတော့အကာင်းတဘက်၊ အဆိုးတဘက်။
ကောင်းတာကသူဒီတစ်ခေါက် အော့ရှိုးပလက်ဖောင်းက တစ်လနားတစ်လဆင်းစနစ်တွင်၊ အော့ဖ်ဂျူတီလာနားနေလို့အချိန်မပြည့်ခင်မှာပင်
သူ့ကုမ္ပဏီက၊ ပလက်ဖောင်းသို့ပြန်သွားမခိုင်းတော့ပဲ။ ကုမ္ပဏီ၏အခြားအခြေစိုက်ဌာနတစ်ခုဖြစ်သော သီလဝါဆိပ်ကမ်းရှိ
ဆီနှင့်ဂက်စ်ဖြန့်ဖြူးရာ tank farm စခန်းသို့အကြီးတန်းအင်ဂျင်နီယာရာထူးတိုးပြီးခန့်အပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

အဆိုးကတော့ သု့ရည်းစားဖြူဖြူထွေးနောက်ဘဲတစ်ပွေနှင့်ခြေရှုပ်နေခြင်းပင်တည်း။ သတင်းသန့်သန့်ကြားကာစက သူမယုံ။
ဖြူဖြူထွေး၏ fb တိုင်းမ်လိုင်းမှာပုံတွေတက်တော့ရုံးကအစုအဖွဲ့တွေနဲ့အတူပျော်ကြစားကြတဲ့ပုံတွေထဲမှာ
ကောင်လေးတစ်ယောက်နှင့်အရမ်းနီးစပ်လာတာကိုသတိပြုမိသည်။ စကြနောက်ကြသလိုနှင့်ခွံ့ကြွေးနေပုံများ
ဖက်လားရမ်းလားနေကြပုံများကအများနှင့်ဆိုပေမယ့်လည်းကြာတော့သိသာလာသလိုရှိသည်။

ဒါကြောင့်သူကပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်မေးတော့။ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း ရင်းနီးမှုနှင့်စကြတာ၊ ဘာမှမဟုတ်ပါ။
သူမမှာဒွေးမှဒွေးတစ်ယောက်ပါဟုဆိုလာသည်။ သူယုံပေးလိုက်သော်လည်း နောက်တွင်သူ့ဘော်ဒါများကတဆင့်တွေ့ရှိလာတာက
အဲဒီဘဲ၏အကောင် ဘယ်လ်ဘန်ထဲတွင်ဖြူဖြူထွေးနှင့်သာနှစ်ဦးသားဖက်ရိုက်၊ လက်တွဲရိုက်ထားသောပုံတွေတွေ့လာရသဖြင့်
နေဒွေးနှင့်ဖြူဖြူထွေးစကားများကြရတော့၏။

ဖြူဖြူထွေးကဝန်မခံ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားဆက်ဆံရေးက လိပ်ခဲတင်းလင်းဖြစ်သွားရသည်။ သူမကလည်းအရွဲ့တိုက်ပြီးတွဲပြလာသည်။
နေဒွေးကလည်းသူမအခန်းနောက်ထပ်မသွားတော့။ ပြတ်လုဆဲဆဲဖြစ်သွားသည်။

နေဒွေးက သီလဝါမှာအလုပ်ဆင်းရသဖြင့် ရန်ကုန်ကအိမ်မှာမနေပဲ သံလျှင်ဘက်ကမ်းမှာပင်နေတော့သည်။
ချမ်းသာသောရေနံကုမ္ပဏီကြီးဖြစ်သဖြင့် အပေါ်ပိုင်းဝန်ထမ်းတွေကိုခံစားခွင့်တွေဖောဖောသီသီပေးထားသည်။
နေထိုင်ရေးအတွက်သံလျှင်ရှိ စတားစီးတီးတွင်ကုမ္ပဏီစားရိတ်ဖြင့် အကောင်းစားအခန်းကြီးငှားပေးထားလေသည်။
ဒါကြောင့်နေဒွေးက ဂျူတီပြန်ဆင်းကထဲက သံလျှင်စတားစီးတီးရှိသူရသောအခန်းသို့ပြောင်းသွားခဲ့၏။

ရန်ကုန်အိမ်မှာတော့ သီရိမေတစ်ယောက်ထဲပျင်းခြောက်ခြောက်ကျန်ခဲ့ရ၏။
သီရိမေမှာသူ့ဆိုင်ငွေမလည်သည်သည့်ကိစ္စကိုအကြီးအကျယ်ခေါင်းစားလျက်ရှိလေသည်။သူမဆိုင်စတည်ပြီးအတော်ဟန်ကျလာတော့
ဆိုင်ကိုမော်ဒန်ဆန်ဆန်ပြင်ဆင်ပြီးတိုးချဲ့ခဲ့သည်။ ကပ်စတန်မာဖောက်သည်တွေများလာသကဲ့သို့၊ ဆိုင်ဝန်ထမ်းတပည့်တပန်းတွေလည်းများလာသည်။

ဆိုင်ကိုချဲ့ထွင်ခြင်း၊ နေရာကောင်းသို့ပြောင်းခြင်းများအတွက်အရင်းအနှီးကို၊ လုပ်ငန်းပြပြီး ဘဏ်မှချေးယူခဲ့ရသည်။
တို့တိတို့တိနှင့်မထင်ရ၊ သိန်းရာနှင့်ချီချေးခဲ့ရသည်။ ဘဏ်ကြွေးကိုအရစ်ကျပြန်ဆပ်ခဲ့ရာ ယခုငွေမပေါ်၊ ငွေမလည်တော့
ဆပ်နေကျဘဏ်ကြွေးကိုပြေအောင်မဆပ်နိုင်တာလအတန်ငယ်ကြာခဲ့ပြီ။ ဘဏ်အကောင့်ထဲမှာလည်းပြောင်သလောက်ရှိနေပြီ။

သူမ ဟိုပြေးဒီပြေးနှင့် ငွေလိုက်ဖန်ရတော့သည်။ ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေ၊သူငယ်ချင်းများဆီ၊ ငွေလှည့်လို့ရသူတွေဆီ၊ စုံနေပြီ။
ဒါပေမယ့်ထင်သလောက်မလွယ်။ အခုဘယ်သွားရှာရမှန်းမသိတော့။

ခင်ပွန်းဖြစ်သူဘက်စဥ်းစားကြည့်တော့လဲ သူ့မှာဘာမှများများစားစားမရှိတော့၊ သူ့ကားကြွေးနှင့်သူလုံးနေတာကိုသိသည်။
သူမ၏အခက်အခဲကိုအသိမပေးတာပိုကောင်းမည်။ ပြီးတော့သူမက ခင်ပွန်းအပေါ်စိတ်ဆိုးမပြေသေးတော့အောက်ကျခံမပြောချင်။

အထပ်ထပ်အခါခါစဥ်းစားတော့ မျှော်လင့်ချက်ကသူ့သားနေဒွေးတစ်ဦးတည်းသာရှိတော့၏။
နေဒွေးကအသက်သာငယ်တာ ဩစီသို့ ပို့ပီးကျောင်းတက်ခိုင်းဘွဲ့ယူလာခဲ့ခိုင်းသဖြင့်။ ချမ်းသာသောနိုင်ငံခြားအခြေပြုစွမ်းအင်ကုမ္ပဏီကြီးတွင်
ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ကစိတ်ချယုံကြည်ရသော အင်ဂျင်နီယာဝန်ထမ်းတစ်ဦးအဖြစ်နေရာရယူနိုင်ခဲ့ပြီးအခြေခိုင်၍လစာကောင်းသည်။
သူကဒေါ်လာစားလည်းဖြစ်ကာ မြန်မာငွေနှင့်ပြန်တွက်လျှင် လစာကသိန်းရာဂဏာန်းနားကပ်နေပြီ။

ဒီလိုတွေးမိတော့သူ့သားဆီအကူအညီတောင်းတာကဖြစ်နိုင်ခြေအရှိဆုံးဟုယူဆကာ သီရိမေတစ်ယောက် စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီး
နေဒွေးရှိရာသံလျှင်ဘက်သို့ ကူးလာခဲ့လိုက်သည်။ ပထမဖုန်းဆက်၍ပြောမည်ဟုစိတ်ကူးသေးသော်လည်း
အရေးကြီးသည့်ငွေရေးကြေးရေးကို လူချင်းတွေ့ပြီးဆွေးဆွေးနွေးနွေးတိုင်ပင်တာပိုကောင်းသည်ဟုယူဆ၍၎င်း၊
သားဖြစ်သူ၏နေရာအသစ် စတားစီးတီးကိုလည်ပတ်ချင်၍၎င်းထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူမကြားဖူးတာကစတားစီးတီးအပေါ်ထပ်အခန်းများမှကြည့်လျှင် မြင်ကွင်းကအရမ်းလှဟုဆိုသည်။ ရန်ကုန်မြစ်၊ ပဲခူးမြစ်
မြစ်ဆုံနှင့်အဝေးမှရန်ကုန်မြို့အပေါ်စီးမြင်ကွင်းကို၎င်း၊ သံလျှင်မြစ်ကူးတံတားကြီးမြင်ကွင်းကို၎င်းသာမောဘွယ်ကြည့်ရှုခံစားနိုင်ပေမည်။

သူမကသားဖြစ်သူထံမှ ယခင်ကသိန်း၇၀လောက်တစ်ခါချေးခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ အဲဒီတုန်းကနေဒွေးကမချေး။ မေမေ့ကိုကန်တော့တာပါဆိုပြီးထုတ်ပေးခဲ့ဖူးသည်။
အခုတခါတော့တကယ်ငွေပူလိုလို့ချေးရပေတော့မည်။ သူ့သားဆီကအလကားမယူတော့ဟုဆုံးဖြတ်ထားသည်။ သားမှာရှိမှရှိပါ့မလား။

သီရိမေက သံလျှင်သို့ တက်စီနှင့်ပင်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သားကစတားစီးတီးဘယ်အဆောင်ဘယ်အခန်းမှာနေသည်ကိုပင်သူမမသိ။
ဟိုဘက်ကမ်းရောက်မှတစ်နေရာရာမှာစောင့်နေပြီး၊ နေဒွေးရုံးဆင်းချိန်ကျမှလာကြိုခိုင်းလိုက်မည်ဟုစိတ်ကူးသည်။
သံလျှင်ဘက်ရောက်တော့နာရီစင်အနီး မုန့်တိုက်နှင်တွဲဖွင့်ထားသောကော်ဖီဆိုင်တွင်ကော်ဖီနှင့်မုန့်မှာသောက်ရင်းမိမိဟန်းဖုန်းကိုထုတ်ဆက်သည်။

“ဟဲလို..ဒွေး..သားလား..၊ အေး..မေမေပြောနေတာ။ ရုံးဆင်းတော့မှာလား၊ ဘယ်အချိန်ဆင်းမှာလဲ”

“ဟင်…မေမေ၊ ဘာကိစ္စထူးလို့လဲ၊ မဆက်စဖူး..၊ အခု ၅နာရီဆိုရင်ရုံးဆင်းတော့မှာပဲ”

“မေမေ..အခု ကယ်လိုရီမှာ၊ သားသိတယ်မဟုတ်လား၊ နာရီစင်နားကကော်ဖီဆိုင်လေ။ မေမေသားဆီလာလည်တာ။
အိမ်မှာပျင်းခြောက်ခြောက်ဖြစ်နေလို့..အပြောင်းအလဲဖြစ်အောင်လို့..၊ သားရုံးဆင်းရင်မေမေ့ကိုအဲဒီမှာလာကြိုချည်..”

“သြောင်း…မေမေကဘယ်အချိန်ထဲကရောက်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ဖုန်းကြိုမဆက်တာလဲမေမေရဲ့၊ သိရင်..ဒွေးစောဆင်းလာတာပေါ့..”

“ဆောရီး. .ဆောရီး..ဒွေး..မေမေကြိုမဆက်မိတာ၊ စိတ်ကလဲလောနေလို့..”

“မေမေ..အဲဒီကပဲစောင့်နေနော်။ ဒွေးအခုပဲထွက်လာခဲ့မယ်၊ သီလဝါက မြို့ထဲကို ၁၅မိနစ်၊ မိနစ်၂၀လောက်ကြာဦးမှာ”

“အေး..အေး..သားမေမေဒီကပဲစောင့်နေမှာ၊ ဘယ်မှလဲမသွားတတ်ဘူး..”