အင်းစက် အောစာအုပ်များ သီးသန့်
နှဖူးထက်က ချွေးစလေးတွေကို လက်ခုံနဲ့တို့သုတ်ရင်း ရှင်းလက်စအမှိုက်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်လိုက်သည် အရာရာ နေရာတကျရှိမရှိ ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်ရင်း ကျေနပ်ဟန် ပြုံးသွားကာ အခုမှ စိတ်သက်သာသည့်ဟန်နှင့် အမှိူက်ပုံးနား တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ချလိုက်သည် ခန့်ငြားသည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှ ပန်းပွင့်အကြီးကြီးပုံတွေနဲ့ ခင်းထားသည့် မွေ့ယာ…
ခက်တယ်ကွာ…မင်း..လုပ်တာ ငါတော့ သေတောင်သေ လိုက်ချင်တော့တာဘဲ … အမ ရယ်..ဘယ်သူမှ သိတဲ့ ကိစ္စမှမဟုတ်တာ ..လာပါဗှာ..လိုးကြရအောင် … ( အို…လွှတ်..လွှတ် ..မင်း…မင်း..သိပ်ရဲတာဘဲ …) အာဝါး က တော်တော် သန်မာ သည်…
တကယ်တော့ လောကကြီးကအေးချမ်းပါတယ် ပူလောင်ခြင်းဆိုတာတွေ မကောင်းမှုဆိုတာတွေကို လူတွေကသာဖန်တီးဆေးခြယ်လိုရာပုံသွင်းပစ်ခြင်းကို လောကကြီးကသာ ခါးစီးခံနေရတာပါ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလင်းကမျက်နှာကို ထိုးကျလာပေမဲ့ မလှုပ်မယှက်ထိုင်ရင်း သံလွင်မြစ်ပြင်ကိုငေးကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းထဲ မျက်ရည်လေးများဝေ့လာရင်း ကမ်းစပ်ကိုအပြေးလေးရိုက်ခတ်လာတဲ့ လှိုင်းခွက်ကလေးများကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဦးငြိမ်းချမ်း တစ်ယောက် ရင်ထဲမငြိမ်းချမ်းပဲ…
သမီးဈေးသွားလိုက်ဦးမယ်နော် “” အေး အေး သမီး ဘယ်လောက်တောင်ကြာမှာလဲ “” ကြာမယ်ထင်တယ်အမေ ဆိုင်စောင့်ပေးရမယ်ထင်တယ် သွားပြီနော်အမေ့ “မိထားက ကိုယ့်အကြံနှင့်ကိုယ် ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့သည်။ အခုတလော အမေပုံမှန်မဟုတ်။ အဖေကလည်း ဒီတစ်ခေါက်ခရီးထွက်တာ ကြာနေသည်မဟုတ်လား။အမေ့အသက်က ၃၅…
မြိုစွန်တနေရာ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး အနောက်ဖက် ပျံကျဈေးလေးက ရောင်းသူဝယ်သူ အသံပေါင်စုံနဲ့ ဆူညံနေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း မိန်းမကို ဈေးခင်းပေးပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ” မချို ငါပြန်ပြီ နေ့လည်ကျမှ လာတော့မယ် “” အင်းပါ ကိုမောင်ခြိမ့်…
ကိုမိုးအသက်၂၀မှာအိမ်ထောင်ကျကာ သူအသက်၃၀မှာ မိန်းမဖြစ်သူနှလုံးရောဂါနဲ့ဆုံးသွားထည်းကတယောက်ထည်းနေလာခဲ့တာ ခုဆိုအသက် ၃၅နှစ်ရှိပီလေ သားသမီးရတနာလည်းမထွန်းကားခဲ့တော့ တယောက်ထည်းဘဝကိုဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်… တရက်က မူးပီးပြန်လာတော့ လမ်းမှာအချောက်မတယောက်တွေ့တာနဲ့ လိုးခဲ့သေးတယ် ဘယ်ရမလည်း မိန်းမကိုမလိုးရတော့ အချောက်ကိုလိုးလိုက်တာ အချောက်အဲ့နေ့က တော်တော်လေးအီစလန်ဝေသွားပုံရတယ် ဖြစ်ပုံကဒီလိုဗျ အလုပ်ကနေအပြန်အရက်လေးဝင်သောက်ပီး အိမ်ပြန်တော့လမ်းမှာအချောက်တယောက်က ဇတ်လမ်းစလာတယ်…
တိုက်ခန်း တံခါးဝကိုရောက်တော့ ဖွင့်လျှက်မို့ ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမ ဖိနပ်တစ်ရံ တွေ့တာနဲ့ ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိတယ်။ ဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလဲ မတွေ့ရ နောက် ကိုသိန်းအောင် အခန်းက အသံကြားနေရသည်။ အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပုံမှန်ထက်တော့ပိုသည်။ သုံးထပ်သားအခန်းဖွဲ့မို့…
ထွန်းမြိုင် ကျနော်နဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း ။ ကျနော် ဆည်မြောင်းမှာအလုပ်ဝင်တော့ ပစ္စည်းထိန်းဌာနမှာ အတူတူ ကျနော်တို့မြို့က မြန်မာနိုင်ငံရဲ့အလယ်ပိုင်း ခရိုင်မြို့လေးပါ။ အဲ့ချိန်က ကျနော်ရော ထွန်းမြိုင်ပါ အသက်၂၀ အရွယ်တွေဘဲ ရှိသေးတယ်။ ဆည်မြောင်းဌာနပစ္စည်းထိန်းတွေဆိုတော့ သိတဲ့…
လည်ပင်းမှာ ရှုပ်ယှက်ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံးတွေ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းနီကို တစ်ရှုးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ခုံပေါ်ထိုင်ချရင်း သောက်ရေဘူးဆီ လက်အလှမ်း… “ရှေး…နင့်ကို ဂျာကြီးလှမ်းခေါ်နေတယ်… ဘိုးတော်တွေဝိုင်းမှာ” “ငါအမောတောင် မပြေသေးဘူး” “အဲ့ဒါဆို ငါသွားလိုက်ရမလား” “သွားချင်သွားလေ…ငါမလာနိုင်ဘူးပြောလိုက်” ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသွယ်ပေမဲ့…
ကုမ္ပဏီကြီးဖွင့်လိုက်တာဟာ သန်းသန်းစိုးတို့လင်မယားအတွက်လားဟုပင်ထင်ရသည်။ သန်းသန်းစိုးနှင့် စိုးမောင်တို့ကား အစက ဒီနေရာလေးမှာတိုက်ခန်းကျဉ်းလေးမှာ လခပေးပြီးငှားနေကြသည်။ အစက ကြုံရာကျပန်းလုပ်စားနေသော သန်းသန်းစိုးတို့လင်မယားအတွက် ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်ပင်.. ။စိုးမောင်က ကုမ္ပဏီမှာဒရိုင်ဘာဝန်ထမ်းလုပ်သည်။သန်းသန်းစိုးက အစက ကုမ္ပဏီမှ ဝန်ထမ်းတွေကို မနက်ပိုင်း ထမင်းသုတ် ထမင်းပေါင်းများရောင်းချပေးသည်။ ကံကောင်းချင်တော့…
