အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။

မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊

ယာတောထဲကမိသားစု

(ရေး – လမင်းကြီး)

အဆက်မှ https://incest.mrnoegyi.xyz/archives/3131

ဖိုးထွဋ်က အမေလုပ်သူရဲ့နို့သီးစူစူလေးတွေစု့ိစုပ်နေရာမှ လျှာလေးဖြင့်လှိမ့်ပြီးဖွဖွလေးလျက်ပေးနေပြန်ရာ၊
မိမိမွန်မှာမျက်လုံးလေးစင်းကျသွားပြီး ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးထွက်လာ၏။
ညာဘက်နို့ကိုစို့ရင်ဘယ်ဘက်နို့လုံးကြီးကိုလက်ဖြင့်တစ်ပြည့်အုပ်ကိုင်ပြီးအားရပါရပွတ်နယ်ပေးနေပြီး၊
ဘယ်ဖက်နို့ကိုပြောင်းစို့သောအခါညာဘက်နို့အုံကြီးကိုဂျုံနှဲသလိုနှဲနေပြန်သည်။

အမေဖြစ်သူမိမိမွန်မှာသားဖြစ်သူ၏ နှိပ်ချေလှိမ့်နယ်မှုများကြောင့် ကာမဆိပ်ဖီလင်တွေအကြီးကြီးဆောင့်တက်လာနေရပြီ။
စောက်ပတ်ထဲကစောက်ရေများက ဒလဟော တသွင်သွင်စီးထွက်လာနေပြီ။

“ဟူးးး မေမေ့နို့ကြီးတွေကအကြီးကြီးပဲ ကိုင်ရတာအားရလိုက်တာ တစ်ပြည့်ကြီးပဲ”

ဖိုးထွဋ်က အသက်ကိုလုရှူရင်း၊ သက်ပြင်းကြီးဟူးကနဲချရင်းကပြောနေ၏။
တကယ်ပါပဲသူ့ရှေ့မှာမျက်လုံးနဲ့တစ်ပြည့်ဓာတ်ကျွဲကောသီးကြီး ၂လုံး..။

“ဟဲ့..နင့်ကိုနံပြားလုပ်ဖို့ဂျူံနယ်ခိုင်းနေတာမဟုတ်ဘူး နို့စို့ရင်နို့ပဲစို့ …အားးး ဖြေးဖြေး အင်း…ဟင်း..ရှူး..”

မိမိမွန်စကားတောင်မဆုံးလိုက်..ဖိုးထွဋ်ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေတဇတ်ဇတ်ကိုက်၊
လျှာဖြင့်လိမ်လှည့်ပြီးအပြင်းစားဆွဲစုပ်မှုကြောင့် မိမိမွန်ရင်ကြီးကော့ကော့ပြီးတဆတ်ဆတ်လူးနေရပြီ။
တချိန်ထဲမှာပဲစောက်ခေါင်းပေါက်ထဲလက်ချောင်း၂ချောင်းပူး၍ကလိုင်းတော့ရာ၊ နို့တင်မက ခါးနဲ့စောက်ပတ်ပါကော့တက်လာပြီး…

“အမလေး…အားးး အီးးးး ဖြေးဖြေးကွာ.. သားရာ..အွန့် ..ဘာတွေသရဲ မင်းရဲ စီးလာတာလဲ..ဟင့်..”

ဖိုးထွဋ်ဘာမှတုန့်ပြန်မပြောတော့ပဲနို့စို့နေသောပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး
ကော့ထိုးတက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖမ်းငုံပြီးလျှာတင်လိုက်တော့သည်။

“အာ့…အင့်”

မိမိမွန်ပျော့ကျသွားရပြီ။
မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကဖောင်းကားပြီးကြီးမားလွန်းလှသည်။
ဆီးစပ်တွင်အမွှေးမထူမပါးယှက်သန်းနေပြီး ထူထဲသောနှုတ်ခမ်းသားများနှင့်ဖြစ်သည်။
စောက်စိလေးကပြူပြီးဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

သူ့ကိုမွေးထုတ်ခဲ့ရာအပေါက်ကြီးပါလားဆိုတဲ့အသိက သူရင်ကိုပိုခုန်စေပြီး သူ့သွေးတွေကလဲဆူဝေတက်လာသည်။
ဖိုးထွဋ်မေမေ့ကိုဘာဂျာအပြတ်ကိုင်ပြီ..။

“အားးး ဟားးဟားးအင့်…ဟင်းး”

မိမိမွန်မှာ သားဖြစ်သူရဲ့လျှာစွမ်းကြောင့် တွန်လိမ်ကောက်ကွေးသွားရပြီး
မိမိပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်နေသောဖိုးထွဋ်ရဲ့ခေါင်းကြီးကိုကိုင်ပြီးဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ဖွနေသည်၊
ပေါင်ကြီးအသားကုန်ဖြဲကား၍ အရသာရှိရှိခံနေလေ၏။

“မေ..သားဟာကြီးကိုလဲမှုတ်ပေးပါလား”

“ဒီဘက်တိုးပြီးပက်လက်လှန်လိုက်လေ..”

ဖိုးထွဋ်ပက်လက်လှန်လိုက်ချိန်တွင်မိမိမွန်ကသူ့သားအပေါ်ကားယားခွပြီးလီးကုန်းစုပ်တော့၏။
ပြီးတော့သူမဖင်ကားကားကြီးကိုဖိုးထွဋ်မျက်နှာပေါ်သို့ဝဲပြီးလှည့်လာလိုက်ရာ
အခု သားအမိ၂ယောက် ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်အနေအထားဖြစ်သွားပြီ၊ သားကပက်လက်၊ အမေဖြစ်သူကကုန်ကုန်းကြီးနဲ့အပေါ်မှာ၊
အမေ့ဖင်လုံးလုံးကြီးကသားရဲ့မျက်နှာပေါ်ဝဲနေသည်
စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက မဟတဟအနေအထားနဲ့ ဖိုးထွဋ်မျက်နှာရှေ့ပြူးလို့…
ဖိုးထွဋ် စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့၊ ဇပ်ခနဲလှမ်းဟပ်လိုက်တော့သည်။

သူ့အမေစောက်ပတ်ကြီးထဲ သူ့နှာခေါင်းနစ်ဝင်သွား၏။ စောက်စိကြီးကထစ်ပြီးပြူးနေသည်၊
စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုဖြဲရဲကြည့်တောစောက်ခေါင်းသားနီတျာရဲကြီးကိုတွေ့ရသည်။
အရည်ကြည်တွေကရွှဲစိမ့်အိထွက်နေပြီ။

တချိန်ကဒီစောက်ခေါင်းကြီးထဲကသူထွက်လာခဲ့တာတဲ့လား။ ကြည့်ရင်းနဲ့လီးကစွတ်တောင်တက်လာသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူ့ကိုမွေးထုတ်ခဲ့တဲ့အပေါက်ကြီးကိုပြန်ကစ်နေရပြီ၊
သူ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုသူပြန်လိုးပြီးနေ့လည်ကမယားလုပ်ခဲ့ရသည်။
အခုလဲခံဖို့အဆင်သင့်၊ သူဘယ်လိုမှဒီအခြေအနေကိုထင်မထားခဲ့၊

အခုတော့သူချစ်ခင်လေးစားခဲ့သောသူ့မွေးမေအရင်းကြီးက၊ ဖင်ကြီးကုန်းစောက်ပေါက်ကြီးဖြဲပေးထားပြီး
သူစုတ်ပေးလျက်ပေးနေတာကို မျက်လုံးကြီးမှေးပြီးအရသာခံနေ၏။
သူ့ကိုဆိုဆုံးမခဲ့သောသူ့မေမေရဲ့ နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးတွေက အခုသူ့လီးကြီးကိုပါးစပ်အပြည့်ငုံစုပ်ပေးနေသည်လေ၊
ဖိုးထွဋ်တယောက်တဆတ်ဆတ်နှင့်လီးကြောတစ်ထောင်ဆိမ့်၍နေလေသည်။

ဖိုးထွဋ်၏လျှာကလဲအမေဖြစ်သူရဲ့စောက်ခေါင်းထဲထိုးဝင်လာ၏။
အမေ့ဖင်ကြီးကနောက်ပြန်တွန်းတွန်းပေးနေလေရာ ကိုယ့်အမေစောက်ပတ်နဲ့စောက်စိကို
အငမ်းမရစုပ်လျက်နေသောသားရဲ့နှာခေါင်းကြီးကိုအချက်ကျကျဖိပေးနေသဖြင့် ဖိုးထွဋ်မှာအသက်ရှူရကြပ်လာတော့သည်၊
လျှာကစောက်ခေါင်းထဲထိုးနေချိန်၊ နှာခေါင်းကဖင်ကြားထဲမြုပ်နေ၏။

မေမေ မိမိမွန်က အိပ်ရာမဝင်ခင်ရေချိုး၊ အမွှေးနံ့သာလိမ်းထားပြီဖြစ်လို့ အောက်သက်သက်အနံ့လေးမဆိုသလောက်ကလွဲလို့ မနံပါ၊
ဖိုးထွဋ်ကအသက်ကိုကြိုးစားလုရှူရင်းစိတ်ရှိလက်ရှိဆက်မှုတ်နေလေသည်။

——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၀)

သားအမိ၂ယောက်စိမ်ပြေနပြေ စစ်စ်တီနိုင်းဆွဲလို့အားရတော့မှ၊ ဖိုုးထွဋ်ကသူ့မေမေကိုတွန်းဖယ်လိုက်ပြီး
အိပ်ရာပေါ်ပက်လက်ပြန်လှဲစေသည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ၅တိုင်အားဖိုက်ဝပ် မီးလုံးပြာကလေးက အစကမှိန်သလိုလိုနှင့်
အခုကျင့်သားရသွားတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခန်းလုံးကိုပြတ်ပြတ်ထင်ထင်မြင်နေရပြီ။

ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော မေမေ့ကို ပေါင်၂ချောင်းဆွဲဖြဲ၊ ဒကောက်ကွေးတွေကိုခေါက်ပြီးတွန်းတင်လိုက်တော့
စောက်ပတ်ကြီးကပြဲပြီးဟသွားသည်။ ဖိုးထွဋ်က အသားကုန်တောင်နေပြီဖြစ်သော သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး
ပြူးပြဲထွားကျိုင်းလှသောလထစ်ကြီးကိုမာတာမိခင်ရဲ့စောက်ပတ်ကြီးအဝမှာတေ့လိုက်သည်။

ဒါပေမယ့်သူထိုးမသွင်းသေး၊ လီးကိုစောက်ပတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်းအလျားလိုက်တင်ပြီး၊ ရှေ့နောက်လျောတိုက်နေဖိဆွဲနေသည်။
ရှေ့နောက်ဆွဲတိုင်းလည်းပြဲလန်လန်ဒစ်ဖူးကြီးက မေမေ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကိုပွတ်ဆွနေသလို…
ဒစ်နဲ့စောက်စိကိုမထိခလုပ်ထိခလုပ် ဖိပွတ်ျနတော့ မိမိမွန်ဆတ်ဆတ်လူးနတ်ပူးနေရပြီ…၊
နောက်ဆုံး…တင်းမထားနိုင်တော့ပဲ…

“ဟင့်..သားရာ..မေ့ကိုဆက်နှိပ်စက်မနေပါနဲ့တော့ကွာ..ရှီးးး အင့် ဟင့်.. လုပ်စရာရှိလဲလုပ်ပါတော့…”

မေမေကအသံညှင်းညှင်းလေးနဲ့ပြောလာတော့မှဖိုးထွဋ်လဲ မေမေ့စောက်ခေါင်းဝကိုဒစ်နဲ့သေချာတေ့ပြီးဖိချလိုက်တော့သည်။

ဗြစ်…ဖွိ…

“အာ့ အားးး သားလီးက..ကြီးလိုက်တာသားရာ..”

လီးကြီးစောက်ပေါက်ထဲနစ်ဝင်သွားတော့၏။
အရည်တွေကရွှဲအိပြီးသားဆိုတော့မိမိမွန်ညည်းသလိုကြီးတယ်ဆိုပေမယ့် ခဲခဲယဉ်းယဉ်းမသွင်းလိုက်ရ။
လီးကြီးကတော့စောက်ခေါင်းထဲပြည့်ညပ်လို့နေသည်။
ဖိုးထွဋ်ကဖင်ကြီးကိုစ၍ကြွကြွပြီး၊ တစ်ချက်နှစ်ချက် ဖွဖွဆွဆွလေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးမှ
အရှိန်လေးနဲနဲရလာတော့မှ ခပ်သွက်သွက်လေးဖိလိုးတော့သည်။

ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖျစ်..ဖျစ်..ဗြစ်..

“အားးး အားး..ဟားး..ဟင်းးးး”

ဖိုးထွဋ်….ဆောင့်နေရင်းမှရှေကုန်းပြီးအမေ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုကုန်းစုပ်လိုက်ရာ မိမိမွန်ကလည်းအငမ်းမရတရှိုက်မက်မက်တုန့်ပြန်နမ်းလာသည်။
အနမ်းကခွာလိုက်တော့ဆက်ဆောင့်ရင်းနဲ့…

“မေ….စောစောကပြောတယ်မဟုတ်လား၊ လင်မယားဖြစ်မှနှုတ်ခမ်းနမ်းလို့ရမယ်ဆို၊ အခုနှုတ်ခမ်းစုတ်ပြီးပြီဆိုတော့မေကမောင့်မိန်းမဖြစ်ပြီလား”

“အင်း ဟင့်..ဟင့်…သူ့ဟာကြီးသူများစောက်ပတ်ထဲ၊ ဒီလောက်ဆောင့်သွင်းပြီးဝင်နေထွက်နေ၊
လိုးနေတာကို မှမိန်းမမဖြစ်သေးဘူးလားလို့…ခု…သူ့မယားဖြစ်နေမှပဲဟင့်..”

“ဒါဆိုမေမေကသားမိန်းမဖြစ်ပြီပေါ့ ချစ်တယ်မိန်းမရာ၊ ယောက်ျားစိတ်ကြိုက်ချစ်တော့မယ်နော်…”

မိမိမွန်ကဘာမှမပြောတော့ပဲ သူမလက်မောင်း၂ဘက်ဖြင့် သားဖြစ်သူ၏ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်လိုက်ခြင်းအားဖြင့်သာ အဖြေပေးလိုက်သည်။
ဖိုးထွဋ်တစ်ယောက် အားထည့်ပြီး သူ့အမေကိုတဖုန်းဖုန်း တဖတ်ဖတ်ဖြင့် ကြုံးလိုးလေတော့သည်။
အမေလုပ်သူကလဲပေါင်ကြီးတွေအစွမ်းကုန်ဖြဲကားပြီး ဖင်ကြီးကော့ကော့ပြီးသားရဲ့လီးအရသာကိုနှစ်လိုစွာခံလျက်ရှိသည်။

ဒါလားငါ့ကိုမွေးပေးခဲ့တဲ့အမေဆိုတာ၊ အမေပေးနေတဲ့အရသာကတငြိမ်ငြိမ့်တက်နေတာနတ်ပြည်ခြောက်ကိုကျော်သွားပြီ။
လိုးရတာဆွေမျိုးမေ့နေသည်၊

ဟုတ်တယ်လေ၊ အနီးဆုံးဆွေမျိုးဖြစ်တဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုတောင်မေ့သွားပြီ၊
ဒါသူ့အမေမဟုတ်တော့၊အမေမရှိတော့၊ မယားပဲရှိတော့သည်။
ဒီမေမေဆိုတဲ့မိန်းမတော့ ဒီနေ့အားရအောင်အမုန်းဆွဲပြီးလိုးပစ်လိုက်ဦးမည်။ တစ်ကိုယ်လုံးခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတိုင်းက ဆက်စီကျနေသည်၊
စွင့်ကာနေသောဖင်ကြီးကိုကြည့်၍လည်းဖင်ချကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။

“အားးး မိန်းမ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ..ဖာ့ခ်..ရှယ်ပဲ..”

“အာ့..အာ့..အားးး မေ..မပြီးချင်သေးဘူး..ဖယ်အုံး..မိန်းမတစ်လှည့်လုပ်ပေးမယ်”

မိမိမွန်က အရင်ပြောခဲ့ပြီးသည့်အတိုင်းဏှာထန်သည်။
သူ့သားဖိုးထွဋ် လူငယ်အားနဲ့ဒီလောက်ဆောင့်လိုးပေးနေတာတောင်မှ အားမရတော့၊ သူမကိုယ်တိုင်တက်ခွပြီးဦးဆောင်ရန်ကြိုးစားတော့သည်။
ဖိုးထွဋ်ကပက်လက်လှန်လှဲပေးတော့၊ မိမိမွန်ကအပေါ်မှတက်ခွထိုင်ပြီး ဒက်ဂလုပ်..ဒက်ဂလုပ်နဲ့ မြင်းတက်စီးတော့၏။

“အာ့….ရှူး…ကျွတ်ကျွတ်..အမလေးးး ပြီးပြီ..မေထွက်ကုန်ပြီ.. ဟင်းးးးး”

ဟင်းးရှည်ကြီးချ၍မိမိမွန်တစ်ယောက် သား၏ရင်အုပ်ပေါ်မှောက်လျက်ကျသွားပြီးမောဟိုက်စွာအသက်ရှူနေသည်။
စောက်ပတ်ကလဲလီးကို တဖြစ်ဖြစ်ညှစ်လျက်ရှိလေ၏။

ဖိုးထွဋ်ကမပြီးသေးပေ၊ ခုနကခေါင်းထဲပေါ်လာသော ခရေချွေပြီးမေမေ့နောက်ပေါက်ကိုလိုးကြည့်ချင်သည့်အကြံကို
အကောင်အထည်ဖော်ဖို့လုပ်ငန်းစတော့၏။
အမေဖြစ်သူကိုပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီးဘေးကဖက်လုံးကြီးကိုဆွဲယူလို့အမေ့ဖင်အောက်ထဲထိုး၍ခုလိုက်သည်။ မိမိမွန်ကအလိုက်သင့်ဖင်ကြွပေးသည်။

ဖိုးထွဋ်..သူ့လချောင်းပေါ်ပျစ်ချွဲချွဲကပ်နေတဲ့လရည်စောက်ရည်စပ်ထားတဲ့အမြှုပ်တွေကိုလက်ခလယ်နဲ့လိမ်းကျံပြီးဖင်ဝခရေပွင့်
လေးအားလကိဖျားနံ့ကလိပြီးတဖြည်းဖြည်းခြင်တစ်ရစ်စီထိုးသွင်းကြည့်သည်။

“ဟင်…သား!…အာ့ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ အဲဒါဖင်ပေါက်လေ၊ ကျွတ်..ကျွတ်..နာတယ်..ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်..”

“ခဏလေး…သားအဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်..”

ဖိုးထွဋ်ကလက်ခလယ်ကိုဖင်ဝထဲကပြန်ထုတ်လိုက်သည်။
နောက်တော့လက်ဝါးထဲတံထွေးထွေးထည့်ပြီးခရေဝမှာအုံလိမ်းလိုက်ပြန်ကာ လချောင်းပေါ်ကသူ့အမေပြီးထားတဲ့စောက်ရည်တွေနဲ
့လက်ခလယ်ကိုလိမ်းလိုက်ပြန်သည်က်ခလယ်ကိုဖင်ပေါက်ထဲနောက်တစ်ခါချော့သွင်းပြီး စအိုဝကိုချဲ့လာလိုက်တာ၊
လက်ခလယ်တောင်လက်တစ်ဆစ်ကျော်ကျော်ဝင်သွားပြီလက်ခလယ်ကိုဖင်ခေါင်းထဲထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်နေချိန်မှာပဲ
တပြိုင်ထဲမှာလက်ညှိုးက စောက်စိကိုကလပ်ကလပ်နဲ့ တဒပ်ဒပ်ဆွနေသေးသည်။

မိမိမွန်မှာရှေ့ပေါက်နောက်ပေါက်၂ခုစလုံးမှ ရှိန်းဖိန်းကျင်တက်ပြီးတပြိုင်ထဲအရသာ၂မျိုးကိုထွန့်ထွန့်လူးခံစားလိုက်ရသည်။
သူမတခါမှမခံစားရဘူးသောအရသာသစ်ဖြစ်သည်၊
ဟုတ်သည်၊ မိမိမွန်ဖင်ကအပျိုစစ်စစ်ရှိနေသေးသည်။ ဖိုးထွဋ်အဖေ၊ သူမခင်ပွန်း ကိုမျိုးဝင်းတောင်မှ သူမဖင်ကိုအခုလိုမဆွခဲ့သေးပေ၊
ဟိုလူကြီးကကျွမ်းပေမယ့်တစ်လိုင်းတည်းသမားဖြစ်သည်၊
အခု သားချစ်လေးဖိုးထွဋ်ကအခုလိုလာဆွနေတော့ မေမေထွန်ထွန့်လူးနေရပြီသားရေ။

“သားဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ ဘာတွေလျှောက်နှိုက်နေတာလဲ မကောင်းဘူး၊ အဲဒါဖင်ပေါက်လေ..”

“သိသားပဲမိန်းမရ၊ ဒါပေမယ့်အဲ့ဖင်ပေါက်လေးကစူစူလေးချစ်စရာလေးမို့နှိုက်ကြည့်ချင်လို့”

“နှိုက်တောင်နှိုက်ပြီးပြီပဲဟာ ဖယ်ကွာဆွမနေနဲ့၊ မေနာတယ်..”

“မိန်းမ..”

“ဘာလဲ”

“ယောက်ျားကိုအဲဒါပေးလို့ရမလားဟင်”

“ဘာ..ဘာကိုပေးရမှာလဲ”

“အခု ဒီအပေါက်လေးကိုလေ၊ ဘယ်လိုနေလဲလုပ်ကြည့်ချင်လို့”

“အိုဘယ်ရမလဲ…မေမလုပ်ဖူးဘူး၊ ပုံမှန်ပေါက်ပဲလုပ်ပါကွာ”

“ဖေကြီးကတခါမှမလုပ်ပေးဖူးဘူးလား”

“ဟင့်…ဘာတွေမေးနေတာလဲကွာ၊ မလုပ်ပေးပါဘူးဆို..”

“ဒါဆို..တစ်ခါလောက်ပေးကြည့်ပါလားမိန်းမရာယောက်ျားစမ်းကြည့်ချင်လို့ပါ”

“မဖြစ်ဘူးထင်တယ်၊ မိန်းမမလုပ်ဖူးလို့နာမှာလဲကြောက်တယ်”

“မစမ်းကြည့်ရင်ဘယ်သိမှာလဲမိန်းမရဲ့၊ နဲနဲစမ်းကြည့်တာပေါ့၊ မကောင်းတော့လဲနောက်မလုပ်နဲ့ပေါ့၊ ယောက်ကျားဖြေးဖြေးလေးလုပ်ပေးပါ့မယ်၊
တခါထဲပါကွာ နော်နော်၊ မောင့်ကိုမချစ်ဖူးလား..”

“ဟင့်…ယောက်ကျားကလဲအတင်းကြီးပဲ၊ တခါပဲနော်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်။ အဲဒါမောင့်ကိုချစ်လို့သိလား”

“အင်းပါမိန်းမရာ…မောင်မိန်းမကိုနာအောင်တော့ဘယ်လုပ်ပါ့မလဲ”

ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေဖင်ပေါက်ဝကိုတံတွေးရွှဲရွှဲထပ်ဆွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ဖင်ပေါက်ဝမှာ၃-၄ကြိမ်ပွတ်ဆွဲပြီးအရှိန်ယူလိုက်သည်၊
ပြီးမှဖင်ဝကိုသေချာတေ့ပြီးဒစ်ကြီးကိုဖြေးဖြေးချင်ဖိသွင်းလို်က်သည်။

ဇွိ ဖောက် ဗြစ်…

“အား လား လားးးကျွတ်ကျွတ် အမလေးနာတယ်၊ ပြန်ထုတ်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်”

“ရပါတယ်မိန်းမရဲ့၊ ခဏလောက်အောင့်ခံလိုက်၊ မလှုပ်ပဲခဏစိမ်ထားမယ်၊ တော်ကြာမနာတော့ပါဘူး…”

ဖိုးထွဋ်ကငြိမ်၍ ဆက်မလုပ်ပဲ လီးကိုဖင်ထဲစိမ်ရက်ရပ်ထားပြီး၊ အမေမိန်းမရဲ့ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုဖြေးဖြေးဖွဖွလေးပုတ်၍ပွတ်ပေးနေသည်၊
မကြာလိုက်ပါ၊ ဖင်ထဲမှာအတောင့်လိုက်ကြီးနစ်နေသောဒစ်ကြီးကသွေးတဒုတ်ဒုတ်တိုးနေသဖြင့်သူမဖင်တွင်းကြွက်သားမျှင်လေးများကိုဆွနေ၏။
ဒစ်ကြီးကဖင်ထဲမှာနွေးနေသည်။ ပေါင်တွင်သားလေးတွေကိုညင်ညင်သာသာလေးအပွတ်ခံနေရသောသာယာမှုကြောင့်လဲ၊
သူမနာတာတွေပျောက်သလောက်ရှိသွားပြီ၊ သူမမျက်လုံးလေးမှေးပြီးဖီလင်ယူနေသည်။

ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေအခြေအနေကိုအကဲခတ်ပြီး OKပြီ ဆက်လုပ်လို့ရပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီ။ ဒီတော့လီးကိုစ၍လှုပ်ရှားပြီးဆက်ညှောင့်သည်။
ဒီတခါတော့ မိမိမွန်မအော်တော့၊ အံလေးကြိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီးကြိတ်ခံနေ၏။
လီးကတဝက်ကျော်ဝင်သွားသည်၊

“အင်း….ရ ရပြီ၊ သိပ်မနာတော့ဘူး…ဖြေးဖြေးချင်းလုပ်ယောက်ျား..”

ဖိုးထွဋ်ဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်သည်။

“အားးးအင့်…ကျွတ်ကျွတ်..”

“အိုးးးး အီး အမလေး ကောင်းတယ်မောင် အင့် အင့်”

“အူးးးးအမလေး စီးနေတာပဲ မိန်းမရာ၊ စောက်ဖုတ်လိုးရတာထက်ကောင်းလိုက်တာ၊ မြိနေတာပဲ..”

အကြိမ်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်ဆောင့်လိုးပြီးတော့၊ ဖိုးထွဋ်ကနားလိုက်ပြန်သည်။

“မိန်းမ မောင်နောက်ကနေသွင်းကြည့်မယ်၊ ကုန်းပေးပါလား..”

အခုတော့မိမိမွန်ဘာစောဒကမှမတက်တော့၊ သားလင်လေးပြောသမျှကိုရှောရှောရှူရှူကြည်ဖြူစွာလိုက်လျောနေသည်။
သားပြောတဲ့အတိုင်းဒူးထောက်ပြီးဖင်ကုန်းပေးလိုက်၏။
အမေလုပ်သူရဲ့ဖင်လုံးလုံးစွင့်စွင့်ကားကားကြီးက ဖိုးထွဋ်ရှေ့မှာပြူးနေအောင်ကုန်းပေးထားသည်။

ဖိုးထွဋ်ကဘယ်အပေါက်ထဲမှမထည့်သေးပဲ၊ ဖင်ကြားအမြှောင်းကြီးထဲလီးကိုလျှောတိုက်၍ဖင်ကြားကိုပဲအရသာခံလိုးနေလိုက်သည်။
အတန်ကြာမှဖင်ဝကို တံတွေးထပ်ဆွတ်လို့ နောက်ကနေလီးကိုဖင်ထဲသွတ်ပြီးဆောင့်တော့သည်။
ဒီတခါကုန်းရက်ကြီးဖင်ချနေတာအချိန်အတော်ကြာသွားသည်၊

မိမိမွန်မှာလည်းဖင်ခံရတာအထာကျသွားပြီ၊ စအိုကြွက်သားများဖြင့်လီးကြီးကိုညှစ်ညှစ်ပေးနေလိုက်သည်။
သားအမိ၂ယောက်စိတ်တိုင်းကျဖင်လိုးဖင်ခံနေပြီးမှ ဖိုးထွဋ်မနေနိုင်တော့၊ ပြီးချင်လာပြီ။
ဒါပေမယ့်ပြီးရင်တော့သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကြီးထဲပဲပြီးချင်၏။
ဒါကြောင့် လီးကိုဖင်ထဲကအမြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်အောက်မှပြူးထွက်နေသောစောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ပြီးသွင်းကာဆက်ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြစ်..ဗြစ်..ပလစ်..

“အာ့..အားးယောက်ျားထွက်ပြီကွာ၊ ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပြီမိန်းမရေ”.

“အု…ဟာ့…အားးး မေလဲပြီးပြန်ပြီ..အင်း..ဟင်းးး”

သားအမိ၂ယောက် ထပ်ရက်ကြီးအပြိုင်းအရိုင်းပြိုလဲကျသွားသည်။
ခဏကြာမှ..

“သားး ဖယ်အုံးကွာ..မေ့ပေါ်ဖိထားတာလေးလိုက်တာ”

ဖိုးထွဋ်သူ့အမေပေါ်ကဖယ်လိုက်မှ မိမိမွန်ကိုယ်ကိုပြန်လှည့်ပြီးထိုင်ရတော့သည်။
အဖုတ်ဝမှသားဖြစ်သူပန်းထည့်ထားသောသုက်ရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များက တတောက်တောက်ယိုစီးကျလာသည်။

“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး၊ သူများစောက်ဖုတ်ထဲပြီးလိုက်ပြန်ပြီ။
နေ့လည်ကလဲ ၃-၄ခါလုပ်ခဲ့သေးတယ်၊ ဆေးလဲသောက်မထားရသေးဘူး၊ တော်ကြာဗိုက်ထွက်လာမှ ဟုတ်ပေ့ဖြစ်နေဦးမယ်”

“ထားလိုက်ပါမေရယ်၊ ဖေကြီးလဲမေ့ကိုအမြဲကစ်နေတာပဲဟာ၊ ထွက်လာတော့လဲ သူ့ပဲထိုးချလိုက်ပေါ့..”

“ဟွန်..ဒါမျိုးကျသိပ်တတ်..”

ဖိုးထွဋ်က မိမိမွန်၏ နို့လုံးကြီးများကိုင်ဆုပ်၍ညှစ်နယ်နေပြန်ပြီ..

“မောင့်မိန်းမကတော့ကွာ၊ ဘယ်နှစ်ခါလိုးလိုး အီသွားတယ်ကိုမရှိဘူး..”
ပြောရင်းစောက်စိကိုလက်နဲ့ဆွနေပြန်ပြီ။

“ဘာလဲ..အခုပဲပြီးတယ်၊ ထပ်လုပ်ချင်နေပြန်ပြီလား”

“ဟဲ..ဟဲ..နောက်တစ်ချီလောက်..”

“အူး…ဒီညတော့တော်ပြီကွာမောင်ရာ။ တနေကုန်လဲခံထားရတာပြိုင်းနေပြီ၊ အခုလဲဖင်တွေကျိန်းစပ်နေတာပဲ၊ မေအိပ်တော့မယ်ကွာ..နော်..နောက်နေ့မှ..”

“မောင်မေနဲ့ပဲအိပ်လိုက်တော့မယ်”

“မဟုတ်သေးဘူးကွာ…တို့တခန်းထဲအိပ်နေတာကိုတနည်းနည်းနဲ့သူများတွေသိသွားရင်မကောင်းဘူး..၊
မောင်အခန်းကိုပဲပြန်အိပ်လိုက်တော့နော်၊ နောက်နေ့တွေရှိသေးတယ်။
ရန်ကုန်ရောက်မှ အဖေမလာခင် မေ့အခန်းညတိုင်းလာအိပ်ပေါ့”

“အင်းပါ ဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ..၊ ဟက်ဗ်အေဂွတ်ဒရင်းမ်၊ အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ၊ မောင်ပြန်ပြီနော်..အာဘွား…”

——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၁)

ချိုမြတစ်ယောက် ထမင်းစားပြီးတိုင်းသွေးတိုးထိမ်းရန်သံပုရာရည်တစ်ခွက်သောက်တတ်သည့်
ဦးမြတ်သာ၏အကျင့်ကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးအိပ်ဆေးကိုအောင်မြင်စွာခတ်လိုက်နိုင်ရာ၊
ဦးမြတ်သာမှာလည်းတူမချောဆီဘယ်လိုသွားရမလဲအကြံထုတ်နေစဉ်တွင်မှာပဲအိပ်ဆေးကအစွမ်းပြလာသဖြင့်
မဟန်နိုင်တော့ပဲ ဖလက်ပြအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ဒီနေ့ညအဖို့စိတ်အပျက်ရဆုံးသူတွေကိုပြရမယ်ဆိုရင်တော့ ဦးမြတ်သာနဲ့ဇွန်သံသာတို့တူအရီးပင်ဖြစ်ပေမည်။

ချိုမြကတော့ နေ့လည်ကဝင်းမောင်သူမကိုပေးဆက်ခဲ့သောလောကစည်းစိမ်မှာတပ်မက်နစ်မြောသွားမိပြီ၊
သူမအနေနှင့်သူ့အဖိုးကြီးထက်စာရင်အားကောင်းမောင်းသန်၊
ပြီးတော့သူ့စောက်စိကိုဒွန့်ကနဲနေအောင်ပွတ်ဆွဲပေးနိုင်သောဝင်းမောင်လီးကိုစွဲမိနေပြီ။
ဒီနေ့ညဝင်းမောင်ကိုပေးသိပ်ထားသည့်အခန်းမှာသွားတွေ့ဖို့၊ ညနေအပြန်ကားပေါ်မှာလီးစုပ်ရင်းနဲ့အချိန်းအချက်လုပ်ခဲ့သည်။

ဦးမြတ်သာတခေါခေါဟောက်ကာနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားပြီဖြစ်သော်လည်း
ဒေါ်ချိုမြက သေချာအောင်အတော်ညဉ့်နက်တဲ့အထိစောင့်နေလိုက်သည်။
အခုဒီမှာလာဆုံနေကြသည့်အိမ်သားတွေကလဲအတော်များသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင်ဘယ်သူမှတစွန်းတစမတွေ့သွား၊ မသိသွားစေချင်၊
ဒါကြောင့်အိမ်သားတွေအားလုံးအိပ်ပျော်သွားလောက်ပြီဟုယူဆရသောအချိန်လောက်တွင်မှ
ဝင်းမောင်ရှိရာအိမ်နောက်ဘက်အစွန်အခန်းဘက်ချွတ်နင်း၍ကူးလာခဲ့တော့သည်။
အမှန်တော့သူမအတွေးမှားသွားခြင်းဖြစ်ကြောင်းမသိလိုက်ရှာပါ။

အဲဒီအချိန်မှာပဲတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေမိမိမွန်ကိုစောစောစီးစီးဝင်ဝုန်းခဲ့ရာ၊
အမေဖြစ်သူဖင်ကျိန်းပြီးဆက်မခံနိုင်တော့သဖြင့်နှင်လွှတ်ခဲ့သောကြောင့်၊ ဒိုင်ရှိုလေးပြန်ထွက်ခဲ့ပြီးသူ့အခန်းပြန်တော့မယ်အလုပ်…

သူ့ကြီးတော်ကြီးဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက် ငတက်ဖြားခြေသံဖြင့်ချွတ်နင်းပြီးလှေခါးမှညင်သာစွာဆင်းသွားသည်ကို
တွေ့လိုက်ရလေရာ၊ စိတ်ထဲတွင်တခုခုထူးတော့ထူးနေသည်ဟုထင်လိုက်မိသည်။
ဒါနဲ့ပဲနောက်ကအသာလိုက်ချောင်းပြီးလှေခါးထောင့်စွန်းမှလက်ရမ်းလေးကိုင်၍ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့
သူ့ကြီးချိုကဒရိုင်ဘာဝင်းမောင်အခန်းထဲဝင်သွားတာတွေ့လိုက်ရသည်။

ဝင်းမောင်ကိုပေးထားတဲ့အခန်းကလှေခါးခြေရင်းမလှမ်းမကမ်း မျက်စောင်းထိုးမှာရှိသည်။
ဖိုးထွဋ်အတော်စိတ်ဝင်စားသွားပြီ၊ ဒါနဲ့သူလဲချွတ်နင်းလိုက်ဆင်းသွားပြီး ဝင်းမောင်အခန်းရှေ့၊ တံခါးနားကပ်ပြီးအထဲသို့နားစွင့်လိုက်သည်။

“မောင်က မမချိုမလာတော့ဘူးအောင့်မေ့နေတာ”

“မလာပဲနေတော့မလို့ပဲ၊ တော်ကြာကိုယ့်ပယောဂနဲ့တစ်ယောက်ယောက်ငတ်သေသွားမှာသနားလို့ ခ်ခ်ခ်”

နောက်ထပ်စကားလုံးတွေက ဗလုံးဗထွေး၊ မသဲမကွဲ၊ ခဏကြာတော့အသံကပြတ်သားလာပြန်သည်။

“အိုးးး ကျွတ်ကျွတ်.. ဟင့် ကောင်းတယ်၊ ချို့ကိုမောင့်လီးကြီးပေးစုပ်ကွာ..”

ဖိုးထွဋ်သဘောပေါက်သွားပြီ။
သူ့ကြီးချိုက ဝင်းမောင်နဲ့နောက်မီးလင်းနေတာပဲ၊ ဘယ်အချိန်ကများဖြစ်လိုက်ကြပါလိမ့်၊
အခုမှရောက်တာ၂ရက်တောင်မပြည့်သေးဘူး၊ မြန်လိုက်ကြတာ။
အခန်းထဲကစိမ့်ထွက်လာသောဏှာသံတွေက သူ့စိတ်တွေပြန်ထလာစေပြီးလီးကြီးတောင်တက်လာရပြန်သည်။

သူစောစောကသူ့အမေကိုလိုးခဲ့ရတာ မဝသေး၊ အားမရသေး၊ ဒါပေမယ့် သူရှည်ပြီးဖင်သွားချလိုက်လို့၊
အမေကဆက်မခံနိုင်တာ့ပဲကုန်သွားပြီ။ သူ့ကိုပြန်နှင်လိုက်လို့မတ်တငံ့ဖြစ်နေချိန်မှာ
သူ့ကြီးချိုလင်ငယ်နဲ့ကုန်းနေတာကိုသိလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။

ကြီးချိုက သူအမေမိမိမွန်နှင့်အသက်ကမတိမ်းမယိမ်းပင်ဖြစ်သည်။
အစကအသားညိုသော်လည်း အခုတော့ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတသွေးတမွေးကြီးဖြစ်လို့အကိတ်ကြီးကိတ်နေသည်လေ။
မှောင်ထဲတွင်သူ့အဒေါ် (ဘကြီးမိန်းမ) ကြီးချိုရဲ့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုစိတ်ထဲကပြန်ပုံဖော်ကြည့်သည်။
နို့ကြီးတွေကသူ့အမေမိမိမွန်လောက်မကြီဘူးဆိုတာတောင် အနဲဆုံး၃၆လက္မဆိုက်အောက်တော့လျော့မည်မဟုတ်။
ဖင်ကြီးကျတော့သူ့အမေထက်တောင်ကြီးချင်သေးသည်။ ပစ္စည်းတစ်ခုခုကျလို့ကုန်းကောက်တဲ့အချိန်၊ ဖင်ကြီးကပြူးထွက်နေတာနည်းတာမှမဟုတ်ပဲ။
သူကြီးချိုကိုလစ်တိုင်းချောင်းကြည့် ခိုးကြည့်နေတာကြာပြီ၊ လိုးချင်နေတာလဲကြာပြီ။

ဝင်းမောင်၏ အခန်းတံခါးရှေ့မှာရပ်နေရင်း ဖိုးထွဋ်မျက်နှာကကောက်ကျစ်ပြုံးလေးတစ်ခုပြုံးလိုက်သည်။

“ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်..ကိုဝင်းမောင်..အိပ်ပြီလားဗျ..”

အခန်းထဲမှာငြိမ်ကျသွားတော့၏။
တော်တော်လေးကြာအောင်စောင့်လိုက်ရပြီးမှ ဝင်းမောင်ကအခန်းတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။
ဝင်းမောင်မျက်နှာက ကျီးကြည့်၊ကြောင်ကြည့်နှင့် သူခိူးလူမိသလိုဖြစ်နေသည်။ အခန်းထဲမှာဝင်းမောင်ကလွဲလို့ဘယ်သူမှမရှိ၊
သူသေချာတာတခုက၊ ကြီးချိုတစ်ယောက် အဝတ်ဘီရိုထဲမှာရှိနေမယ်ဆိုတာကိုပါပဲ..။

“ကိုဝင်းမောင်ကြီးရေအိပ်နေပြီလားဗျ၊ ဆောရီးဗျာ၊ ဒီလိုပါ၊ ကျနော်ကားထဲမှာသိမ်းထားခဲ့တဲ့ခေါင်းကိုက်ပျောက်ဆေးလေးလိုချင်လို့သွားယူမလို့ပါ။
ကားသော့ကကိုဝင်းမောင်ဆီမှာမဟုတ်လား၊ ကိုဝင်းမောင်တဆိတ်လောက်သွားယူပေးပါလားဗျာ၊
ဘကြီးသာကိုနှိုးပြီးးတောင်းမလို့ပဲ၊ သူအိပ်ပျော်နေရင် မနှောင့်ယှက်ချင်တော့လို့ပါ”

“ရပါတယ်ကိုလေးထွဋ်…ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ကျနော်သွားယူပေးပါ့မယ်”

ဝင်းမောင်က ဖိုးထွဋ်ကိုမျက်နှာရဲရဲမဆိုင်ဝံ့ပဲခေါင်းကြီးသာငုံ့ထားသည်။
သူ့သူဌေးသား၏အဒေါ်ကို မိမိအခန်းထဲသွင်း၍ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်နေတုန်း၊ ကံကောင်းလို့မမိတာဟုယူဆနေသည်၊
သူအမှားလုပ်ထားမိ၍လည်း၊ ခပ်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်နေ၏။

ဝင်းမောင်က ဖိုးထွဋ်ထက်အသက်၂ဆနီးပါးကြီးသော်လည်း၊ မိမိအလုပ်ရှင်သူဌေး၏သားဖြစ်သောကြောင့်
ရိုရိုကျိုးကျိုးအမြဲဆက်ဆံခဲ့တာ ထုံးစံလိုဖြစ်နေပြီ၊ ဘာခိုင်းခိုင်းစောဒကတက်ခဲ့ဘူးသည်မရှိ၊
အခုလည်းအရေးကောင်းဒိန်းဒေါင်းဖျက်၍ နဲနဲကျွဲမြီးတိုချင်သော်လည်း အကျင့်ကအသားသေနေပြီဖြစ်လို့၊
သူဌေးသားခိုင်းတဲ့အတိုင်းကားရုံထဲသွားရတော့သည်။

ဝင်းမောင်အခန်းထဲကထွက်သွားတာနဲ့ ဖိုးထွဋ်လဲအခန်းထောင့်ကမတ်ရပ်အဝတ်ဘီရိုကြီးဆီလျှောက်သွားလိုက်သည်။
ဘီရိုတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ သူ့ကြီးတော်ကြီးဒေါ်ချိုမြ ဘီရိုထဲမှာမတ်တပ်ကြီးတွေ့ရသည်။
သူ့ကိုမကြည့်ရဲပဲခေါင်းကြီးသာအတွင်ငုံ့ထားသည်။
ဖိုးထွဋ်ကအသံတိုးတိုးလေး၊ ဒါပေမယ့်ပြတ်သားတဲ့အသံနဲ့..

“ကြီးချို..ကျနော်တို့အခုကိစ္စကို သေချာဆွေးနွေးဖို့ရှိသေးတယ်၊ ဘကြီးသိသွားရင်မကောင်းဘူး၊
ကြီးချိုအခုကျနော့်အခန်းထဲမှာသွားစောင့်နေလိုက်၊ ကျနော်ကြီးနဲ့ပြောစရာရှိတယ်၊ ကျနော်လိုက်လာခဲ့မယ်..”

ဖိုးထွဋ်သူ့ကြီးဒေါ်ကြီးကိုမှာပြီးတာနဲ့ ဝင်းမောင်သွားတဲ့ကားရုံဘက်ထွက်လိုက်သွားပြန်သည်။

“ကိုဝင်းမောင်ရေ..ရှာလို့တွေ့လားဗျ”

“မတွေ့ဘူးခင်ဗျ..ကိုလေး”

“အဲဒါကျနော် ဒက်ရှ်ဘုတ်ထဲထည့်ထားခဲ့တာတော့မှတ်မိနေတယ်ဗျ၊ ကျနော် ကိုဝင်းမောင်ကိုပြောဖို့မေ့သွားလို့..”

“ဩ…ဟုတ်သား..ဒီမှာကိုလေး..တွေ့ပြီ..”

“ကျေးဇူးပဲဗျာ..”

ဖိုးထွဋ်က ဆေးထုပ်ကိုယူပြီးသူ့အခန်းရှိရာအပေါ်ထပ်သို့ပြန်တက်သွားတော့ရာ၊
ဝင်းမောင်လည်းကမန်းကတန်းသူ့အခန်းသို့ပြန်ပြေးလာ၏။ သူဘီရိုတံခါးဖွင့်ကြည့်တော့ ချိုမြကမရှိတော့ပါလေ။

“ဟာ…သွားပါပြီကွာ..တောက်..”

ချိုမြက ဖိုးထွဋ်မှာသည့်အတိုင်း သူ့တူအခန်းထဲတွင်သွားစောင့်နေသည်။ သူမခေါင်းတွေပူနေသည်၊
ဖိုးထွဋ်ကိုသူ့ဘကြီးသွားမတိုင်အောင် ဘယ်လိုရှင်းပြပြီးဘယ်လိုစည်းရုံးရပါ့၊ ဟု အတွေးပွားနေသည်။

ဝင်းမောင်စိတ်ထဲထင်နေတာကတော့ ချိုမြတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ဖြစ်ပေါ်လာသောအခြေအနေကြောင့်၊
ကြောက်သွားပြီး သူမအခန်းသို့ပြန်ပြေးပြီဟုယူဆလိုက်သည်။

“ဒီညတော့ငတ်ပါပြီကွာ..တောက်..နှမြောလိုက်တာ..”

ဝင်းမောင်တဖြစ်တောက်တောက်ရေရွတ်နေရင်း၊ ကြွနေသောစိတ်ကိုငြိမ်းသတ်ရန်အတွက် ဂွင်းပဲထုပစ်လိုက်ရတော့သည်။

အခုဒေါ်ချိုမြကဖိုးထွဋ်အခန်းထဲရောက်နေသည်။ ဖိုးထွဋ်၏ကုတင်ပေါ်မှာပင်ခေါင်းကြီးငိုက်စိုက်ကြီးချ၍သူ့တူရှေ့တွင်ထိုင်နေလေသည်။

“ကြီးချို..သိပ်ကြောက်မနေပါနဲ့ဗျာ၊ စိတ်ချပါ၊ သားဘယ်သူ့မှပြန်မပြောပါဘူး”
သူ့တူကဒီလိုပြောလိုက်တော့ချိုမြဒိတ်ခနဲဝမ်းသာသွားပြီး ဖိုးထွဋ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လျက်..

“တကယ်လား…”

“တကယ်ပေါ့..ဒါပေမယ့်ကြီးချို သားကိုတစ်ခုတော့အလိုလိုက်ရမယ်”

“အလိုလိုက်ရမယ်..? ဘာကိုလဲ..”

ချိုမြကသံယောင်လိုက်၍ရွတ်လိုက်ပြီး နားမလည်နိုင်စွာဖြင့်မေးသည်။
ဖိုးထွဋ်ကချိုမြဆီလျှောက်လာပြီး ဘလောက်စ်အင်္ကျီကြီးအောက်မှရုန်းထွက်နေသောနို့ကြီးများကိုကိုင်ညှစ်လိုက်သည်။
သူနေ့စဉ်ကြည့်ပြီးပစ်မှားနေမိသော၊ သူကိုင်ကြည့်ချင်တာကြာပြီဖြစ်သောကြီးချို၏ခန္ဓာကိုယ်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးသူကိုင်လေပြီ..။

“ဟင်.. ဟင့်အင်း..ကြီးကိုဒီလိုမလုပ်နဲ့လေ၊ ဖိုးသား..”

ဒေါ်ချိုမြဆတ်ခနဲလန့်သွားပြီးနို့ကြီးတွေကိုမိမိရရကြီးကိုင်လာနေသောဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်တွေကိုကာရင်းရုန်းတော့၏။
ချိုမြက ဖိုးထွဋ်ကိုလဲ သားတစ်ယောက်လိုချစ်သဖြင့် ငယ်စဉ်ကထဲက ဖိုးသားဟုချစ်စနိုးခေါ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။
ဖိုးထွဋ်ကတော့ ဘယ်လိုတားတားမရပ်ပါလေ။
စောစောထဲကသူ့အမေကိုလိုးခဲ့သည့်ကာမစိတ်အရှိန်တွေက အကင်းမသေသေး၊ လိုးခဲ့ရတာလဲမဝသေး၊
အခုအခွင့်ကောင်းရတုန်းကြီးချိုကိုအပြတ်ကိုင်ပြီ။
ကြီးချိုအနေနှင့် သူမကျူးလွန်ထားသောအပြစ်တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် သူ့ကိုငြင်းဆန်နိုင်အားမရှိကြောင်းသူသိသည်။

ဖိုးထွဋ်လက်တွေက ကြီးဒေါ်ချိုမြရဲ့နို့ကြီးတွေကိုပိုပြီး မိမိရရကြီးကိုင်ညှစ်လုံးချေနေပြီ။
နောက်လက်တစ်ဘက်ကလဲ ခါးကထမီစကိုဆွဲဖြေချ၍ ပေါင်ကြားထဲနှိုက်လိုက်ပြီးစောက်စိငြီးကိုစမ်းကာဖိချေပြီးဆွပေးနေလေသည်။

“ဟောတော်..ဒုက္ခပါပဲ၊ အူးးးး ဖိုးသားး အဲ့နေရာကိုမပွတ်နဲ့လေ၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆို…ရှီးးး”

ဖိုးထွဋ်လုပ်ပုံကြောင့်ချိုမြတစ်ယောက်ထွန်ထွန့်တက်နေရပြီ။ သူမ ခံချင်စိတ်တွေက စောစောကထဲကရွနေပြီးသား၊
ခုနကဖိုးထွဋ်အခန်းတံခါးလာခေါက်တုန်းက ဝင်းမောင်ကသူမကို ၂ချက်၃ချက်ပဲညှောင့်ရသေးသည်၊
တံခါးခေါက်သံကြောင့်ခံရင်းတန်းလန်းကြီးဘီရိုထဲဝင်ပြေးခဲ့ရခြင်းသာ။

အခုတဝက်တပျက်ခါးပြတ်နေသောဖီလင်က သူ့တူတော်မောင်ပြန်ဆွလို့ ပြန်ထလာရပြီ။
လူငယ်သွေးတက်ကလေးက ဆူလောင်စွာနဲ့အတင်းလုံးပြီးဖွနေတော့ကြွတက်လာတဲ့သူမစိတိဆန္ဒတွေကိုနှိပ်ကွပ်လို့မရတော့..။

——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၂)

ဖိုးထွဋ်က ချိုမြရဲ့ဘလောက်စ်ကြီးကိုဆွဲမပြီးချွတ်လိုက်တော့ သူမအသာတကြည်ပဲ လက်တွေကိုမြှောက်ပြီးလွယ်လွယ်ချွတ်နိုင်စေရန်ကူပေးလိုက်သည်။
သူမကဝင်းမောင်နဲ့ခံဖို့ အစကတည်းကပြင်ဆင်လာပြီးသားဆိုတော့ ဘရာစီယာလဲဝတ်မလာခဲ့ပါ။
အင်္ကျီကျွတ်သွားလို့အလုံးလိုက်ထွက်ကျလာသောနို့ကြီးတွေကို ဖိုးထွဋ်ကကုန်းစို့စုပ်ပစ်လိုက်လေရာ..

“အူးးး အိ..စ်..သား..မစို့ပါနဲ့ ကြီးကသားအဒေါ်လေ..”

နို့မစို့ပါနဲ့ဆိုတော့မှ ဖိုးထွဋ်ရဲ့တားဂက်ကအောက်ပိုင်းပြောင်းသွားတော့သည်။
ကုတင်စောင်းထိုင်နေတဲ့အဒေါ့်ထမီကြီးဆွဲလှန်ပြီးကုတင်ပေါ်ပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်သည်။
ဒူးကြီး၂ချောင်းကိုတွန်းတင်ပြီးပေါင်ကြီးများကိုဘေးတဘက်တချက်ဖြဲချလိုက်ရာ စောက်ပတ်မို့မိုကြီးကပြဲပြဲကြီး ဖြဲပြီးသားဖြစ်သွားသည်။
ဖိုးထွဋ်ကစောက်ပတ်ကြီးပေါ်မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီးစောက်စိကိုစုပ်လိုက်ပြန်လေရာ..

“အားးးးး စူးးရှ်..ဖိုးသား၊ ဘာတွေလာလျက်နေပြန်တာလဲ…တော်တော့ကွာ…အမလေး..ကြက်သီးထလိုက်တာတော်…
သားး မလုပ်ပါနဲ့ကွာ… မကောင်းပါဘူး..တို့တွေကတူအရီးတွေလေ..”

ဖိုးထွဋ်ကတော့သူ့အဒေါ်ပြောတာကိုဘာမှမတုန့်ပြန်၊ ဘာဂျာကိုသာစိတ်ပါလက်ပါမှုတ်နေလေသည်။ ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲကတော့ပြောနေမိသည်။

“တူအရီးတွေ ဘာတွေလာလုပ်မနေနဲ့ကြီးချိုရေ၊ တူအရီးမပြောနဲ့အခုလေးတင်ပဲ ကိုယ့်ကိုမွေးထုတ်ပေးထားတဲ့
အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုတောင် ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေအောင်လိုးခဲ့ပြီးပြီဗျ..”

အသံထွက်၍တော့မပြောရဲ၊ ကိုယ်အမေကိုယ်လိုးတာက၊ လိုးတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူများသိသွားလို့တော့မဖြစ်ပေ။
ချိုမြ တစ်ယောက် တူတော်မောင်ရဲ့ခပ်ပြင်းပြင်း ဘာဂျာစွမ်ရည် ပါဖောင်းမဲန့်ကြောင့် တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းနဲ့
အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ကောင်းနေတော့၏။ သူမက သူ့တူ အဲ့ဒီလောက်တတ်လိမ့်မယ်လို့တောင်ထင်မထားဘူး။

“အမလေး..ဖိုးသားး..ကြီးချိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ..ကြီးကိုလုပ်ပါတော့..”

ဖိုးထွဋ်ကမရပ်ပဲ တမင်အချိန်ဆွဲပြီးဆက်မှုတ်နေသည်။
သူ့ကြီးဒေါ်ကြီးချိုမြ သူ့ကိုဝင်းမောင်ထက်ပိုစွဲသွားအောင်လုပ်ထားမှဖြစ်မည်။ ဒါမှလည်းကြီးချိုကို ရှေ့ရှောက် အခွင့်အရေးရရင်ရသလိုတွယ်နိုင်မှာဖြစ်သည်။
ဒါကြောင့် သု့ကြီးကြီးကိုအလောသုံးဆယ်မလိုးသေးပဲ ဘာဂျာကိုသာစိမ်ပြေနပြေကိုင်နေတော့၏။

လျှာကိုစောက်ခေါင်းထဲထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖိစုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေရင်း
သူ့ကြီးဒေါ်ချိုမြ ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲအကြောဆွဲတွန့်တက်သွားပြီး ဟင်းကနဲသက်ပြင်းရှည်ကြီးချ၍ငြိမ်ကျသွားတော့ရာ၊
သူ့အဒေါ်တစ်ယောက် လီးချက်မမိသေးခင်လျှာစွမ်းနဲ့ပင် နတ်ပြည်သို့တစ်ကြိမ်တက်သွားပြီဟု သူသိလိုက်သည်။

ပြီးသွားတဲ့စောက်ရည်တွေကချိုမြ စောက်ခေါင်းထဲမှခပ်ပြင်းပြင်းပင်ပန်း၍စီးကျလာ၏။
ဖိုးထွဋ်၏နှာခေါင်းမှာလည်းအဒေါ်ဖြစ်သူ၏ စောက်ရည်များဖြင့်ပေကျံကုန်ပြီ။
ဖိုးထွဋ်ကမတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့လုံချည်ကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ တောင်နေပြီဖြစ်သောလီးကြီးကငေါက်တောက်ကြီးပေါ်လာ၏။
သူ့တူရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကိုမျက်တောင်မခတ်ပဲလိုက်ကြည့်နေတဲ့ ချိုမြကလီးကြီးကိုကြည့်ပြီးလန့်သွားသည်။ စိတ်ထဲမှလဲ..

“အိုး.. ဘာလို့အဲ့လောက်ကြီးတောင်ကြီးနေတာလဲ၊ ငါမျက်စိများမှားသလား၊
ဒါကြီးနဲ့သာအလုပ်ခံရရင်တော့၊ ငါ့စပ်ပတ်တော့ကွဲမှာကျိန်းသေတယ်..”

ဖိုးထွဋ်က သူ့အဒေါ်တွေပြီး တွေးနေတာကိုကြည့်ရင်းသဘောပေါက်လိုက်သည်၊ သိတာပေါ့ ဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာ။
သူ့အဒေါ်လဲ သူ့လီးကြီးကိုမြင်ပြီးကြောက်တဲ့အထဲမှာတစ်ယောက်အပါအဝင်ဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့်အလုပ်ခံရပြီးရင်တော့မိန်းမအားလုံးကသူ့ကိုစွဲသွားသည်ချည်းဖြစ်၏၊ သူ့အမေအပါအဝင်ပေါ့။

“ကြီးချို သိလား..၊ ကြီးချိုကတကယ်ဆက်စီကျတယ်၊ မိန်းမတွေထဲမှာမှတော်တော့်ကိုလိုးချင်စရာကောင်းတဲ့မိန်းမ၊
ကြီးချိုရဲ့စောက်ရေတွေကလဲချိုနေတာပဲ၊ သားထပ်လျက်အုံးမယ်နော်”

မိန်းမအတော်များများက လိုးနေရင်းပါးစပ်က အသုံးအနှုန်းကြမ်းကြမ်းပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်တွေပြောတာကြိုက်သည်ဟု ဖိုးထွဋ်ကြားဘူး၏။
ဒါကြောင့် အားမနာတမ်းပြောပေးလိုက်သည်။
ပြောပြီးတော့ သူ့ကြိးချိုကိုစပ်ပတ်ဖြဲပြီး ထပ်မှုတ်ပြန်သည်။ စောစောကပြီးထားသောစောက်ရည်တွေကို မရွံမရှာ တပြတ်ပြတ်နှင့်လျက်နေ၏။
သို့သော်စောက်ရေတွေကကုန်မသွားသည့်အပြင်၊ ထပ်၍တောင် ဒလဟောထွက်လာနေသေးသည်။

ဖိုးထွဋ်၏လျှာစောင်းထက်မှုကြောင့်ချိုမြမှာလည်းထွန့်ပြီးရင်းထွန့်ရင်းဖြစ်နေသည်။
ဖိုးထွဋ် သူမကိုလိုးစေချင်လှပြီ။ ဒါပေမယ့်တစ်ဘက်ကလဲဖိုးထွဋ်လီးကြီးကိုကြည့်ရင်းစောက်ပတ်ပြဲထွက်သွားမှာကိုကြောက်နေမိသည်။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အဒေါ်အသားကုန်ခံချင်နေပြီတွက်မိပြီးလိုးဖို့အချိန်ကျပြီဟုသိလိုက်သည်။
ခေါင်းအုံးကိုယူ၍ ချိုမြဖင်အောက်ထဲထိုးသွင်းဆွဲခုလိုက်တော့ စောက်ပတ်ခုံးခုံးကြီးကရှေ့ပစ်ပြီးကော့တက်လာသည်။
လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝမှာတေ့လို့ လီးကိုတစ်ရစ်ခြင်းထိုးသွင်းလိုက်သည်။
ချိုမြကလဲ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးထဲလီးကြီးထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတာကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း၊ ရင်ခုန်စွာဖြင့်လိုက်ကြည့်နေသည်။

“စီး..ရှ်..အူးးးး သူ့လီးကြီးကညပ်သပ်နေတာပဲ။ အဆုံးထိဝင်ပြီလားးးး ရှူး…အားးး”

“အားးးး ဟားး နဲနဲကျန်သေးတယ်ကြီးချို၊ အမလေးလီးကိုဆိမ့်နေတာပဲ…”

ဖိုးထွဋ်ကလီးကိုတဖြည်းဖြည်းနဲ့နှဲ့သွင်းနေချိန်မှာ လက်၂ဘက်စလဲုးကိုလည်းအအားမထားဘူး၊
အခုသူ့မိန်းမအရိုက်အရာအဆင့်မြှင့်ပေးတော့မယ့် သူ့ကြီးဒေါ်ချိုမြရဲ့နို့ကြီး၂လုံးကိုအားရပါးရနယ်ပေးနေသည်။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်းလက်ဖျားလေးတွေဖြင့်ပွတ်ချေပေး၏။
ကာမခလုပ်တွေအဖြုတ်ခံနေရတော့ ချိုမြမှာ နာဖို့အာရုံမရောက်တော့ တစိမ့်စိမ့်နှင့်ကောင်းနေတာပဲသိတော့သည်။
လီးကတရွေ့ရွေ့ဖြင့်အရင်းရောက်တော့မည်။ သူလှုပ်တောင်မလှုပ်ရှားရသေး၊ ချိုမြကထအော်သည်။

“အူးးးး အမလေး…ရပ်..ရပ်ဦး..သူများထွက်ကုန်ပြန်ပြီကွာ”

ဖိုးထွဋ်ကောင်းကောင်းတောင်မလိုးရသေး၊ ချိုမြကလီးမဆုံးသေးခင်ဖီလင်တက်ပြီး ၂ကြိမ်မြောက်ပြီးသွားပြန်ပြီ။
ဖိုးထွဋ်သဘောပေါက်လိုက်တာက သူ့ကြီးဒေါ်ကြီးချိုမြ ကာမဖီလင်ကောင်းကောင်းမခံစားရတာကြာပြီ၊
ဒါကြောင့်မို့အခုကောင်းကောင်းကျကျနနတောင်မလှုပ်ရှားရသေးပဲနဲ့တောင် အရှိန်တက်ပြီးထွက်ထွက်ကုန်ခြင်းဖြစ်မည်။

“ကြီးချို…ပျော်ရဲ့လားဟင်..”

“လီးကြီးလို့က..မိချိုတို့မပျော်ပဲရှိမလား၊ ခ်ခ်သူ့ဟာကြီးကသပ်ရိုက်ထားသလိုပဲ”

“ကြီးချိုကျေနပ်ရင်ပြီးတာပဲ၊ ကြီးချိုပျော်တာမြင်ရင် ကျနော်လဲပျော်တယ်”

ဖိုးထွဋ်ကပြောရင်းနဲ့သူ့လီးကို၂ချက်၃ချက်ဆက်ညှောင့်သွင်းလိုက်တာ ဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားပါလေရော။
ဖိုးထွဋ်လီးကိုစပြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့ အရှိန်ယူပြီးစဆောင့်ပြီလေ။
ပါးစပ်ကလဲနို့ကြီးတွေကိုစို့ပေးနေရင်းက နို့သီးခေါင်းကြီးတွေကိုသွားနဲ့မနာ့တနာကိုက်ပေးနေသည်။

“အမလေး…ဖိုးသားးး..အားးး ချို့လင်ကလေးရယ်၊ ဆောင့်..ဆောင့်.. မညှာနဲ့ ကြမ်းကြမ်းသာဆောင့်…အားး ချိုကောင်းနေပြီ..မရပ်လိုက်နဲ့”

“ကိုဝင်းမောင်လုပ်တာထက်ပိုကောင်းလား..ဟင်! ”

“အင်းးးး ဖိုးသားကလီးပိုကြီးတယ်..လိုးတာလဲပိုတော်တယ်..အု..”

ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်။ ဖိုးထွဋ်လီးက အကြီးစားXL ဆိုဒ်ကြီးဖြစ်သည်။
ဝင်းမောင်လီးလိုဂေါ်လီမပါပေမင့်၊ အရသာကတမျိုးစီဖြစ်သည်၊ ဂေါ်လီအရသာကတစ်မျိုး၊ သူ့တူလီးကျတော့ကြီးကိုကြီးတာ၊
အရသာကဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရသည်၊ စောက်ပတ်နံရံနဲ့အပြည့်ပွတ်တိုက်နေသည်။
ကားထွက်နေသောဒစ်ဖူးကြီးနဲ့ပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်းအသဲခိုက်အောင်ကောင်းလှသည်။

ဖြောင်း..ဖြောင်း..ဖတ် ဖတ်..ဖတ်..ဗြိ..ဗြစ်..

ဖိုးထွဋ်အသားကုန်ကြုံးဆောင့်ပြီလေ။ ကြီးချို၏စောက်ပေါက်ကလဲ ထင်သလောက်မကျယ်၊ ကြပ်ကြပ်စီးစီးပင်ဖြစ်သည်။
သူ့လီးကြီးတာကြောင့်လဲဖြစ်လိမ့်မည်၊ စောစောကချိုမြကြောက်နေ၊စိုးရိမ်နေသလိုတော့၊ စောက်ပတ်ကြီးကွဲမသွားပါ၊
ရမ္မက်စိတ်တွေတက်လာရင်လိင်အင်္ဂါတွေက အလိုလိုအံဝင်ခွင်ကျဖြစ်သွားကြတာထုံးစံပင်မဟုတ်ပါလား။

ချိုမြ၏စောက်ခေါင်းကလဲ သူ့တူလီးကြီးကိုကောင်းကောင်းကြီးဆုပ်ညှစ်ပေးနေသည်။
ဖိုးထွဋ်ကဒီလောက်နှင့်မတော်၊ ဆောင့်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီးသူ့လီးကြီးကိုဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။
စောက်ပတ်နဲ့လီး၂ခုပေါင်းမှထွက်ထားသောလိုးရည်ချောဆီပျစ်ချွဲချွဲများက လီးချွတ်တာနဲ့လိုက်ပြီးအံထွက်လာသည်။

“အင်..ဟင့်..ဘာလို့ချွတ်လိုက်တာလဲ..”

“ပုံစံပြောင်းမလို့..ချစ်မရယ်..”

ချိုမြစောက်ပတ်ကြီးထဲမှာ ဟာတာတာအေးစက်စက်ကြီးဖြစ်သွားရသည်။ စောက်ပတ်ဝက လုံးဝမစေ့ပဲဟစိဗြဲလေးဖြစ်နေသည်။
ဖိုးထွဋ်ကချိုမြပိုဆွဲ၍ ကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး၊ ဖင်ကြီးကိုဆွဲမြှင့်လို့ဖင်ပူးတောင်းထောင်အနေအထားပြင်လိုက်သည်။
ဒီနေအထားမှာစောက်ပတ်ကပိုပြီးဟသွားသည်။ နှုတ်ခမ်း၂လွှာကြားမှ အတွင်းသားနီရဲရဲတွေကိုတွေ့နေရသည်။
ထိုစောက်ခေါင်းပေါက်ထဲမှာဖြူပျစ်ပျစ် အရည်များလိမ်းကျံလျက်ရှိသည်။
မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းက အလှပဆုံး၊ ရင်ခုန်စရာအကောင်းဆုံး မြင်ကွင်းတစ်ခုပင်ဖြစ်၏။

ဖိုးထွဋ်ကစောက်ပေါက်ဝသို့လီးတေ့ချိန်လိုက်ပြန်ပြီး၊ ဖိသွင်းချလိုက်သည်၊ လက်၂ဘက်ကသူ့အဒေါ်ရဲ့ခါးကျင်လေးကိုကိုင်၍ထိမ်းထားသည်။
စောက်ပတ်ထဲလီးဝင်သွားတာနဲ့ အချိန်မဖြုန်းတော့၊ ဆ်တိုက်လိုပင်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်သည်။

“အိုးးး အမလေးတော်၊ ချို….အားးး ကြီးချိုမရတော့ဘူး၊ ယောက်ျားရယ်၊ မိန်းမမနေနိုင်တော့ဘူး..အီးးးး”

ချိုမြတစ်ယောက် တကယ်ပဲ၊ မိမိတူကပေးသောလောနိဗ္ဗာန်ကိုတဖျင်းဖျင်းနှင့် မြိနေအောင်ခံစားနေရသည်လေ။

“အမလေးးး ပြီးပြီ…မိန်းမပြီးပြီ၊ မောင်ရယ်..”

ဖိုးထွဋ်လဲသူ့လီးထဲက စစ်ခနဲ၊ စစ်ခနဲဖြစ်လာသည်။ သူလဲပြီးတော့မည်။
ပြီးတော့မယ်ဆိုတဲ့အရှိန်တက်လာလို့လဲ လိုးရှိ်န်ကိုမြှင့်ပြီးအသေအကြေ ဒရစပ်ပစ်ဆောင့်နေလေသည်။
နောကျတော့ဂမူးရှူးတိုးဖွငျ့သူ့ကွီးဒေါျခြိုမွရဲ့မကြျနှာကျိုသူ့ဖကျဆှဲလှညျ့ပွီး၊ နှုတျခမျးခငြျးတေ့ကာအငမျးမရ ကစျဆငျဆှဲပစျလိုကျသညျ။

“အိုး..အမလေးကြီးချို…သားလဲထွက်ကုန်ပြီ၊ မောင်ပြီးပြီကွာ..”

ဖိုးထွဋ်က သူ့ကြီးချို၏် မွေးလမ်းကြောင်း စောက်ပေါက်ကြီးထဲသို့ သူ့လရည်များကိုတဖြင်းဖြင်းညှစ်ချပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး၊
မှောက်ရက်ကြီးဖြစ်သွားသောဒေါ်ချိုမြ၏ကျောပေါ်သို့ထပ်ရက်ကြီးကျသွားကာငြိမ်၍မှိန်းနေတော့သည်။

ခဏအကြာမှာတော့ ဖိုးထွဋ်က လီးကိုအဖုတ်ထဲမှဆွဲချွတ်လိုက်တော့..၊
ဗလွပ် ကနဲမြည်လို့ကျွတ်ထွက်လာပြီး လီးနဲ့အတူအရည်တွေတစက်စက်တန်းပြီးပါလာသည်။
စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း့ဖြူပျစ်ပျစ်သုက်ရည်များတအိအိလိမ့်ဆင်းလာသည်ကိုတွေ့ရ၏။

“ဘယ့်နှယ်လဲကြီးချို၊ ပျော်ဖို့ကောင်းရဲ့လားဟင်!..”

“ဟင့်..ကိုယ့်အဒေါ်ကိုပြန်မယားလာလုပ်ပြီးမှအသားယူပြီးမေးနေပြန်ပြီ…၊
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဖိုးသားလိုးပေးတာသိပ်ကောင်းတာပဲ၊ အဲ့ဒီလီးကြီးကို ကြီးချိုတော့စွဲသွားပြီ..”

“ဒါဆို..နောက်တစ်ချီဆွဲကြရအောင်နော်..”

“အို..ဒီညတော့ဒီလောက်နဲ့ပဲတော်အုံးကွယ်၊ အခုအတော်ကြီးညဉ့်နက်နေပြီ၊ ကြီးချိုပြန်အိပ်မှဖြစ်မယ်၊ နင့်ဘကြီးလဲရှိနေတယ်။
မနက်စောစောနိုးနေကျ မနိုးလို့ရှိရင်၊ သူများတွေသံသယဝင်ကုန်မယ်၊ တော်တော့နော်”

ချိုမြလဲဖရိုဖရဲနဲ့ချွတ်ထားတဲ့သူမအဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး သူမရဲ့အခန်းနွမ်းလျစွာကိုပြန်သွားတော့သည်။

ဖိုးထွဋ်ရဲ့လီးဆိပ်ပြင်းပုံက နဲနဲနောနောတော့မဟုတ်၊ ချိုမြတစ်ယောက် လျှောက်ထွက်သွားတာကိုက အားမပါ၊ ယိုင်တိယိုင်ထိုး၊ ကွတကွတနှင့်…။

——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၃)

နောက်တစ်နေ့မိုးလင်းတော့ အိမ်မှာမနက်စာထမင်းကြော်၊ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့လဘက်ရည် စားသောက်ပြီးကြတာနဲ့
ဦးမြတ်သာက၊ ညီမဖြစ်သူမိမိမွန်နဲ့ တူ၊ တူမတွေကိုယာတောစခန်းဘက်ကိုခေါ်သွားပြီးလည်ကြသည်။
သူတို့တွေကားပေါ်တက်၊ ယာတောဘက်ထွက်လာကြတော့ဒေါ်ချိုမြ မပါခဲ့ပေ။
သူမ ညကအတော်ပြိုင်းသွားပြီးညဉ့်နက်မှအိပ်ရသောကြောင့် မအီမသာဖြစ်လို့နေသည်။
ဒါကြောင့်မနေ့ကမိုးမိထားလို့သိပ်နေမကောင်းဘူးဟုအကြောင်းပြကာ အိမ်မှာပဲနေခဲ့လိုက်သည်။

နောက်တစ်ခုက သူမဝင်းမောင်နှင့်တွေ့ဖို့ရှိသေးသည်။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ဒီမနက် အိမ်ထဲမှာဖြတ်သွားဖြတ်လာကြုံရင်
ဝင်းမောင်ကမျှော်လင့်တကြီးအကြည့်ဖြင့် သူမကိုမကြာခဏကြည့်နေလို့ပဲဖြစ်သည်။ အဲ့လိုဆိုတော့လဲသနားစရာပဲလေ။
ဟိဟိ.. အမှန်တော့ဝင်းမောင်ရဲ့ပုလဲသွယ်လီးကြီးကို တစ်ချက်လောက်ထပ်စမ်းချင်စိတ်ပြင်းပြနေလို့သာဖြစ်သည်။

ဦးမြတ်သာရဲ့ယာတောစခန်းက ရွာကအိမ်နဲ့ဆို ၆ဖာလုံလောက်ဝေးသေး၏။
သူပိုင်တဲ့ယာကွက်တွေက အဲ့ဒီနားတစ်ဝိုက်မှာတမျှော်တခေါ်ကြီးပဲဟုပြောနိုင်သည်။
ပဲ၊ ပြောင်း၊ ငရုတ်၊ မုန်လာဥနီနဲ့ နိုကိုဥတွေကိုအဓိကထားပြီးစိုက်ပြီး၊ သံပုရာခြံက၂ခြံသီးသန့်ဖြစ်သည်။ နေကြာခင်းကလည်း၂ခင်းပါသေး၏။

သူကအခု၊ တောသူဌေးဖြစ်နေပြီ။ သူကိုယ်တိုင်ဘာမှသိပ်ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်စရာမလိုတော့၊
တပည့်တွေ၊ စာရင်းငှားတွေကိုအုပ်ချုပ်ပြီးစီမံကွပ်ကဲရုံတစ်ခုပါပဲ။
ယာတွေကိုက ဧကလေး-ငါးဆယ်မကပေ။
ယာကွက်တွေရဲ့အလယ်၊ အဖက်ဖက်ကိုလက်လှမ်းမီတဲ့နေရာမှာ ယာတောစခန်းရုံးဆောက်ထားလေသည်။
ခေတ်ဆန်ဆန်ခြေတံရှည် ဘိုအိမ်ဒီဇိုင်းနဲ့၊ အောက်ထပ်မှာစားပွဲနဲ့ခုံတန်းလျားတွေနဲ့၊ အလုပ်သမားတွေနဲ့စာရင်းရှင်းရာနေရာ၊
ကပ်ရက်မှာက ယာယီသိုလှောင်ရုံကလေး၊

အပေါ်ထပ်မှာတော့သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရုံးခန်းကလေးဖွဲ့ထားသည်။
အလုပ်စားပွဲနှင့်၊ လယ်ဂျာစာအုပ်တွေထားသောဘီရိုနှင့်၊ အလုပ်ခန်း၏နောက်မှအခန်းမှာနားနေခန်းလေးဖြစ်၏၊
အိပ်ခန်းဟုလည်းဆိုလို့ရနိုင်သည်။ ရေချိုးခန်းအိမ်သာလေးနဲ့ သီးသန့်တွဲထားသေးသည်။
အမယ်..ဦးမြတ်သာက တောသူဌေးဆိုပေမင့် အထင်မစမောလိုက်နှင့်၊ မြို့သူဌေးလိုအဆင့်ရှိရှိနေတတ်သည်။

အိမ်၏ညာဘက်စွန်းအစွန်တွင်တော့နောက်ထပ်တစ်ထပ်၊ ထပ်မြှင့်ထားပြီး မျှော်စင်လေးလုပ်ထားသည်။
ယာတောတခွင်ကိုအရပ်လေးမျက်နှာမျှော်ကြည့်လို့ရသည်။

ယာတောစခန်းအိမ်ရောက်လာကြတော့ ဦးမြတ်သာလဲ လူခွဲထွက်ပြီး
အလုပ်သမား၊ စာရင်းငှားများကိုခေါ်ကာ၊ အစုအစုခွဲတာဝန်တွေခွဲပေးပြီ စီမံကွပ်ကဲနေ၏။
အဓိက ကတော့မနေ့ကလောလာလတ်လတ်၊ မြွေကိစ္စပြဿနာတက်ထားသဖြင့်။
ယာတောတွင်မြွေဆိုးများမခိုအောင်းနိုင်စေရန်၊ ခြုံခုတ်၊မီးရှို့ရှင်းလင်းရေးလုပ်ခိုင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေနှင့်ညီမကိုခေါ်ပြီး ယာတောတစ်လျှောက်စိုက်ခင်းများနှင့်ရှုခင်းများကိုလိုက်ပြနေသည်။
သူကဒီကိုကျောင်းစပိတ်ကထဲရောက်နေတာ၊ တစ်လကျော်ပြီ။
ဒီတော့ယာတောကိုကောင်းကောင်းနောကြေနေပြီ။ သူကပင် အိမ့်ရှင်လုပ်၍ ဂိုက်လုပ်ပြီးလိုက်ပြနေခြင်းဖြစ်သည်။

ယာတောဟိုဘက်အစပ်တွင် မြင်းဇောင်းများရှိ၏။ ဦးမြတ်သာကဝါသနာအရမြင်းကိုလည်းတဘက်ကမွေးသေးသည်။
ဖိုးထဋ်က သူ့အမေနှင့်ညီမကို စိုက်ခင်းတွေဘက်အရင်ခေါ်သွားသည်၊
ပြီးတော့မြင်းဇောင်းတွေဘက်လည်းသွားကြည့်ကြပြန်၏။
မြင်းကြီးတွေက ဒေါက်ကောင်းကောင်း၊ အသွေးအမွေးလှလှတွေချည်းဖြစ်သည်။ မြင်းထိမ်းတွေကမြင်းစာကျွေးနေကြသည်။
မြင်းဇောင်းမှတစ်ဘက်ကူးတော့နေကြာခင်းတွေဖြစ်သည်။
နေကြာခင်းထဲရောက်တော့ မိမိမွန်နှင့်ဇွန်တို့သားအမိ သဘောအကျကြီးကျသွားကြသည်။
ဓာတ်ပုံတွေရိုက်၊ ဆယ်လ်ဖီတွေဆွဲနှင့် ပျော်နေကြသည်။

နေ့လည်မွန်းတည့်ခဲ့ပြီ…
ဦးမြတ်သာတစ်ယောက် ခုမှ စီမံခန့်ခွဲမှုတွေပြီး၍ ရုံးခန်းဘက်ပြန်တက်လာဖြစ်ခဲ့သည်။ ခြေပစ်လက်ပစ် နဲနဲတော့အနားယူလိုက်ဦးမည်ဟုစိတ်ကူး၏။
အပေါ်ထပ်ရုံးခန်းတံခါးကိုဖွင့်အဝင်၊ အတွင်းခန်းထဲမှာတစ်ယောက်ယောက်ရေချိုးနေသံကြားရသည်။

“ဘယ်သူများပါလိမ့်”

သူနဲနဲတော့သံသယဝင်သွားသည်။
ဒီရုံးခန်းနဲ့ကိုယ်ပိုင်အနားယူခန်းကို၊ သူရယ်၊ ချိုမြရယ်။ နောက်.. ၊ ဖိုးထွဋ်ရယ် (ဖိုးထွဋ်လာနေပြီးကထဲက) ကလွဲလို့ဘယ်သူမှမသုံးကြ၊ မသုံးရဲကြ။
အခုချိုမြကလဲပါမလာ။ ဒီနေ့ ညီမတွေတူမတွေလိုက်လာသော်လည်း၊
ဖိုးထွဋ်ဦးဆောင်၍ ယာထဲနှံ့အောင်သွားလည်နေကြပြီ။ ပြန်မရောက်လောက်သေး။
ဒါဆို..အထဲမှာဘယ်သူလဲ..!

သူကရုံးခန်းကိုအနားယူခန်းအပြင်၊ အိပ်ခန်းအဖြစ်ပါအသုံးပြုလေ့ရှိသည်။
တချို့ရက်တွေ ယာထဲမှာအလုပ်များလို့ မပြန်ဖြစ်ခဲ့ရင်ဒီမှာပဲအိပ်တာ။ သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်နေရာလေးလို့သတ်မှတ်ထားသည်။
ငါ့အခန်းပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့၊ ဘယ်သူဝင်ချိုးနေပါလိမ့်ဟူသောအတွေးဖြင့်၊ ရေချိုးခန်းတံခါးဝနားလျှောက်လာခဲ့သည်။

အတော်ပါပဲ၊ ရေချိုးနေတဲ့သူက တံခါးဖွင့်ပြီးထွက်လာခဲ့သည်။ အဲ့ဒီသူကတော့သူ့ညီမဖြစ်သူ မိမိမွန်ပါပဲ…၊
သူအံ့ဩသွားသည်။ သူမိမိမွန်ကိုရုံးခန်ထဲမှာတွေ့ရလိမ့်မည်ဟုမျှော်လင့်မထားခဲ့၊
သူထင်တာက အခုအချိန် သူုမသားသမီးတွေနှင့်လှပသောနေကြာခင်းထဲလျှောက်လည်နေပြီးပြန်မရောက်လောက်သေးဟု…၊

သူ့ညီမပုံကလဲကြည့်ဦး၊ ပါးလျသောကိုယ်သုတ်ပုဝါတစ်ထည်ထဲကိုသာရင်လျား၍ပတ်ထားပြီးထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။
မြင်လိုက်သည်နှင့်သူ့ခန္ဓာကိုယ်၏တုန့်ပြန်မှုကမြန်လွန်းလှသည်။
အောက်ကကောင်ကြီးကချက်ချင်းနိုးကြားတောင်တက်လာ၏။ မတောင်ခံနိုင်မလား..
မိမိမွန်ရဲ့လုံးဝန်းဖောင်းကားနေသောဖြူဖြူထွားထွားနို့ကြီး၂လုံးက၊ရေသုတ်သဘက်အောက်မှအတင်းရုန်းထွက်နေသည်။

နို့အကြီးကြီးတွေကို မရမကအတင်းဆွဲစည်းထားရလို့နို့အုံအထက်ပိုင်းအသားစိုင်ဝင်းဝင်းမို့မို့ကြီးတွေက ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်၍ ဆွဲဟပ်ချင်စရာ…၊
ထိုနို့အုံသားပေါ်တွင်ရေစက်ရေပေါက်ကလေးများသီးနေသည်။
စိုစွတ်နေသေးသောရေစုပ်ထားသည့်ဆံနွယ်များက ကြည့်ရတာကိုဆက်စီဖြစ်လွန်းလှသည်။
သူကြည့်ဘူးသောအပြာHDကားတွေထဲက ရေချိုးပြီးကာစ အောမင်းသမီးလေးတွေနှင့် တူ၊ တူသေးတော့…၊

“ဟာ.. ညီမလေး..မိမွန်..နင်ကဘယ်လိုလုပ်ဒီရောက်နေရတာလဲ၊ ငါကပြန်မလာကြသေးဘူးအောင်းမေ့လို့၊ ဟိုမောင်နမရော…”

“မွန် လျှောက်ရတာမောလို့ တစ်ယောက်ထဲအရင်ပြန်လာတာကိုကြီး၊ ရေလေးချိုးလိုက်မှနဲနဲလေးလန်းသွားတယ်။
ဟိုမောင်နှမ၂ယောက်တော့ဆက်ပြီးခြေရှည်နေကြလေရဲ့ တောစပ်သွားပြီးပန်းတွေခူး၊ သစ်ခွတွေရှာလုပ်နေကြသလားမသိဘူး…
သူတို့ကိုတော့ပြောထားပြီးပြီ၊ ညနေ၄နာရီမထိုးခင်ပြန်ုကြမယ်။ ရုံးကိုအရောက်လာကြလို့..”

ပြောပြီးတာနဲ့ မိမိမွန်က အဝတ်အစားလဲဖို့ အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်သွားသည်။
သူမမျက်နှာလေးရဲနေ၏။ သူမကိုသူ့အကိုကြီးကြည့်နေတာကတမျိုးကြီးပဲ။
အကြည့်တွေက သူမရဲ့အန်ထွက်နေတဲ့နို့အုံကြီးပေါ်မှာချည်းပဲလေ။
အခန်းထဲဝင်သွားတော့ တံခါးလော့မချခဲ့ဘူး၊ မောင်နှမ၂ယောက်ပဲရှိတာပဲဟာ ဘာဖြစ်မှာလိုက်လို့…။

အဝတ်လဲ ပေါင်ဒါလိမ်းရန် ပတ်ထားထဲ့ရေသုတ်တံဘက်ကိုခွာချလိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးကဖွေးဥလို့နေ၏။

“ဟိ..ငါသာဖေ့စ်ဘုတ်ပေါ်ဂျီစထရင်းဝတ်ရိုက်ပြီးတင်လိုက်ရရင်ရနန်းမွေ့စံလောက်ကတော့ မြောင်းထဲရောက်သွားမယ်…”

တွေးရင်း ကိုယ့်အတွေးကိုသဘောကျပြီးပြုံးမိသည်။
သူမအပြုံး မဆုံးလိုက်သေးခင်မှာ သူမကိုယ်ကတစ်စုံတယောက်ရဲ့ ရုတ်တရက်ဆွဲအဖက်ကိုခံလိုက်ရပြီး၊
နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုတ်ခြင်းခံလိုက်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းတွင်ဖြစ်သည်။ မြန်လိုက်တဲ့လှုပ်ရှားမှု…။

မိမိမွန်အရမ်းလန့်သွားသည်။ သူ့ကိုလာဖက်ပြီးအငမ်းမရနမ်းနေတဲ့သူကတော့ သူ့အကိုကြီးဦးမြသာအပြင် ဘယ်သူရှိရဦးမှာလဲ။
သူ့အကိုကြီးကိုလည်းကြည့်ဦး သူမလိုပင်ကိုယ်လုံးတီးကြီးနှင့်ဖြစ်သည်။ ဘယ်အချိန်ကချွတ်လိုက်မှန်းတောင်မသိရ။
သူ့အကိုရဲ့တောင်နေတဲ့လီးနီနီကြီးက သူမစောက်ဖုတ်နားမှာဝဲတဲဝဲတဲ၊ ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့..။

မိမိမွန်ကိုအတင်းဖက်ဆွွဲလွဲနမ်းစုပ်နေတဲ့လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ ဦးမြသာရဲ့ဒစ်ဂေါင်းကြီးက
စောက်စိစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းတွေကိုတမင်မလုပ်ရပဲနဲ့တောင်၊ ထိလိုက်၊ ထိုးလိုက်၊ ပွတ်ဆွဲလိုက်လုပ်ပေးနေသလိုပဲ။
သူ့လက်၂ဘက်ကလဲအငြိမ်မနေဘူး။ ညီမဖြစ်သူရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို၊ ထိတွေ့၊ ပွတ်တိုက်သုံးသပ်ရွေ့လျားနေလေသည်။
အခုတော့သူ့လက်တွေကညီမဖြစ်သူရဲ့စောက်စိကိုချေနေပြီ။

“အူးးးး အကိုကြီး..ဒါဘာလုပ်တာလဲ..! မွန်..မွန့်ကို…မ…မလုပ်ပါနဲ့ …”

“ကိုကြီးက ညီမလေးကိုသိပ်ကောင်းတဲ့ သာယာမှုလေးပေးမလို့ပါကွာ..၊ စိတ်ချ ..ဖိုးထွဋ်လုပ်တာထက်ပိုကောင်းစေရမယ်”

သူ့အကိုစကားကြောင့် မိမိမွန်တစ်ယောက်ဆတ်ခနဲတောင်လန့်သွားရ၏၊ သူနဲ့ သူ့သားဖိုးထွဋ်ဖြစ်ကြတာ အကိုကြီးဘယ်လိုသိသွားပါလိမ့်။
အဲ့ဒီစကားကြောင့်ပဲ သူမဆက်ရုန်းဖို့မေ့နေပြီး ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုငြိမ်ကျသွားတဲ့ခဏမှပဲ…
ဦးမြတ်သာက သူမကို ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ရာပေါ်ကိုတွန်းလှဲချလိုက်တော့သည်။
ပက်လက်လေးပေါင်ကားပြီးဟပြဲလေးဖြစ်သွားသောသူမကို၊ ဦးမြတ်သာကကုန်း၍စောက်စိကိုဆွဲစုပ်လိုက်တော့သည်။
စုပ်တာမှ ပါးစပ်ထဲအစိတစ်စိလုံးကပ်ပါလာပြီး ကျွတ်ထွက်လာတော့မလားအောင်းမေ့ရသည်။
လက်၂ဘက်ကလဲ အခုအချိန်မှာမာတောင်တက်နေပြီဖြစ်သော နို့သီးခေါင်းလေး၂လုံးကို လက်ထိပ်လေးများနှင့်ပွတ်ချေပေးနေသည်။

“စီးးးရှ်..ကိုကြီး…အူးးးး အဲ့ဒါ..အဲ့လိုကြီး မစုပ်ပါနဲ့ကွာ..၊
ညီမတို့က မောင်နှမ..အားးး အရင်းကြီး..တွေလေ..မလုပ်ကောင်းဘူးး ရှူး…စစ်..မလျက်ပါနဲ့..”

မိမိမွန်က ပါးစပ်ကသာကြိုးစားပြီးတားနေပေမယ့်၊ ခံချင်စိတ်တွေတက်လာတာက၊ ငယ်ထိပ်ရောက်နေပြီ၊
ဦးမြတ်သာတစ်ယောက်မှာလည်းသူ့ညီမကိုချချင်နေသည်မှာကြာပြီ၊ မှန်းနေတာလဲကြာပြီ၊
အခုမထင်မှတ်ပဲအခွင့်သာပြီးအခြေအနေပေးလာတော့ဝုန်းပစ်လိုက်တာ၊
သူအိပ်မက်ထားတဲ့သူ့ညီမကိုယ်လုံးလေးကိုထိတွေ့လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ကာမပိုးတွေဦးဏှောက်ထဲအထိတက်သွားပြီလေ။

သူက ညီမဖြစ်သူ၏ကာမသော့ချက်အားလုံးကိုဆူလောင်စွာဖြင့်လိုက်ဖြုတ်လျက်ရှိသည်။
မိမိမွန်မှာလည်းသူ့အကိုကြီး၏ကျွမ်းကျင်လှသောနှိုးဆွမှုများကြောင့်၊
ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့ စောက်ဖုတ်ထဲမှတအားရွတက်လာအောင်ပင်ခံချင်လာရ၏။
သူမစိတ်တွေထနေတာမနေ့ညကထဲကဖြစ်သည်။
သူမကို သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်စိတ်ကြိုက်လိုးသွားတုန်းက၊ ဖင်ပါချသွားသဖြင့် နာပြီးဆက်မခံလိုတော့သဖြင့် ပြန်လွှတ်လိုက်ရာ၊
သကောင့်သားက ဘကြီးမယား၊ သူ့အဒေါ်ကိုခေါ်ပြီးဆက်ချနေသေးသည်။

မနေ့ညက မိမိမွန်ပြိုင်းပြီးတရေးမျှမှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားသေး၏။
တရေးနိုးတော့ ရှူရှူးပေါက်ချင်လာသဖြင့်၊ ရှူးလဲပေါက်၊ အဖုတ်ထဲမှာသားနဲ့လိုးထားသောကပ်စီးစီးအရည်တွေလဲရှိနေသေးသဖြင့်
ဆေးလဲဆေးရန်၊ အိမ်သာဘက်သွားခဲ့သည်။ အိမ်သာကအပြန်၊ ဖိုးထွဋ်ကိုပေးထားသောအခန်းရှေ့ကအဖြတ်၊
ခြင်ထောင်သံတွေ၊ လိုးသံတွေသဲ့သဲ့ အန်ထွက်လာသည်ကိုကြားလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။

သူမမျက်လုံးပြူးသွား၏။
ဟောတော်..ဘယ်သူနဲ့ဆော်နေပြန်ပါလိမ့်၊ ဒီကောင်လေးတော့..ငါ့အပြင်ဘယ်သူရှိသေးလို့လဲ!
တံခါးနား ကပ်နားထောင်တော့ အသံတွေကိုသဲသဲကွဲကွဲ ကြားလာရသည်။
“ဟယ်..ဒီကောင်လေးကြည့်စမ်း..ဇ ကတော့မသေးဘူး၊ ချိုမြကိုတောင်ရအောင်ခေါ်ချတယ်။
သောင်းကျန်းပုံများ..အခုလေးတင် ငါ့ကိုတက်လုပ်သွားပြီးတောင်..၊”

တူအရီး၂ယောက် လိုးနေဆော်နေသံများကိုကြားရတော့၊ စောက်ဖုတ်ထဲကပြန်ရွစိတက်လာပြန်ပြီ၊
သူမပါဝင်သွားပြီးအတူခံပစ်လိုက်ချင်သည်၊ ဒါပေမယ့်သူမအဲ့ဒီလောက်တော့မရဲ၊ သတ္တိမရှိပါ၊ ချိုမြကိုရှက်လို့နေသည်။
ထန်တာကအရေးမကြီး၊ သူများရှေ့မှာ သားဖြစ်သူနဲ့ခံပြရမှာတော့ဝန်လေးနေမိ၏။
ဒါနဲ့ပဲစိတ်ကိုမျိုသိပ်ပြီး အခန်းပြန်ဝင်၍ အဖုတ်ပွတ်ပြီးအိပ်ပျော်ရန်ကြိုးစားခဲ့ရသည်။

ညကထိမ်းချုပ်ထားရလို့၊ ငုတ်နေတဲ့ခံချင်စိတ်များကြောင့်
ယခု့သူ့အကိုကြီးဦးမြတ်သာရဲ့ကာမခလုတ်တွေဖြုတ်ပြီး နိူးဆွမှုများအောက်ဝယ်၊ မိမိမွန်တစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူးရင်း..၊

——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၄)

“အူးးး စစ်ရှ်..ကိုကြီးရယ်. မွန့်ကိုဘာတွေလာလုပ်နေတာလဲ၊ တော်..တော်ပါတော့..”

သူမကြိုးစားပြီး အခြေအနေကိုတားဖို့လုပ်ပေမယ့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးအားမရှိတော့သလိုနုန်းခွေနေပြီ။
မိမိမွန်တစ်ယောက်မိန်းမူးပြီးဂယောင်ကတမ်းဖြစ်နေတုန်းမှာ သတိမထားလိုက်မိခင်မှာပဲ၊
ဦးမြတ်သာရဲ့လီးကစောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတာဘယ်အချိန်ထဲကလဲမသိဘူး။ အခုဆုံးတောင်ဆုံးတော့မည်။
ဦးမြတ်သာကရှေ့ထိုးနောက်ငင်နဲ့စညှောင့်နေပြီ။
လက်ကြီးတွေကလဲညီမဖြစ်သူရဲ့နို့ကြီး၂လုံးကိုအားရပါးရဖိနယ်နေလေသည်။

“ဟာကွာ…လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာညီမလေးရာ၊ ထင်တောင်မထားဘူး”

ဦးမြတ်သာက အားရပါးရပြောနေရင်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပြီးဆော်နေပြီလေ။
မိမိမွန်ရဲ့စူပါကပ်ဆိုဒ်နို့လုံးကြီးတွေကလိူင်းလုံးကြီးတွေလိုပဲဆင်းလိုက်တက်လိုုက်နဲ့ဆောင့်လိုက်တိုင်းရမ်းခါနေတာ၊
မြင်နေရတဲ့သူ့အဖို့စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး။ ကုန်းဟပ်ပြီးအသားကုန်စို့ပစ်လိုက်မိတော့သည်။

မိမိမွန်မှာလည်းအထန်မ၊ ဒီလောက်သွေးသားတက်ကြွနေတဲ့အရွယ်၊
ဒီလောက်ဖိဆောင့်လိုးပေးတာခံနေရတော့မှ ဘယ်နေနိုင်တော့မည်နည်း။ သူမအဖို့မထူးတော့ပြီ။
မနေ့ကသူမကိုယ်တိုင်ဝမ်းနဲ့လွယ်မွေးခဲ့တဲ့သားအရင်းနဲ့တောင်ခံမိပြီးတဲ့နောက် ဘာကျန်တော့သနည်း။
အခုလဲအကိုအရင်းကတက်လိုးပြန်ပြီ။ အကိုလည်းအကိုပေါ့၊ အခုဒီလောက်ကောင်းအောင်လိုးပေးမှတော့၊
အားရအောင်ခံပစ်လိုက်တာပဲကောင်းသည်။ သူမအဲ့လိုအတွေးဝင်သွားတာနဲ့စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။

“အိုးးးကောင်းလိုက်တာကိုကြီးရာ…လိုးး..လိုး.. သွက်သွက်လိုး… မွန် အရမ်းကောင်းနေပြီ၊
အကိုကြီးလီးကကြီးလိုက်တာ၊ ပြင်းပြင်း..ဆောင့်..ဆောင့်..အားးယားးး”

ဦးဘသာက တဖန်းဖန်းနဲ့ပစ်ဆောင့်နေသည်။ မိမိမွန်ဖင်ကြီးတွေကစိတ်လိုလက်ရကော့ခံနေသဖြင့်
ကုတင်ကြမ်းနှင့်မကပ်တော့ပဲကြွပြီးလေထဲမြောက်နေပြီ။ လီးတစ်ချက်ဆောင့်ဝင်လာတိုင်းလည်းစောက်ဖုတ်ကိုညှစ်ညှစ်ပေးနေမိ၏။

“အူးးးး မိမွန်..ငါလိုးတဲ့မှပဲ..နင့်စောက်ပေါက်ကညပ်နေတာပဲဟ..စီးကြပ်နေတာပဲ ကောင်းတယ်ဟ! ”

“အို..ကိုကြီးကလဲ..ပြောနေလိုက်တာ၊ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်..”

“မိမွန်ကလဲဟာ! ဒီလောက်လိုးနေကြမှတော့၊ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်မပြောလို့၊ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ..”

“အိုးးး အားး ဟာ့ ကိုကြီး…”

ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်..ဖြိ..ဖြိ….

ဦးမြသာပြောသလို စီးတယ်ဆိုတာဟုတ်မယ်။
အသံကအသားခြင်းကြိတ်ဆွဲတဲ့အသံ၊ တဗြစ်ဗြစ် တဖြိဖြိနဲ့၊ လေသံမပါဘူး။
လီးကြီးတစ်ချက်ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းလဲ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေလိပ်တက်ပြီးပါလာသည်။

ဦးမြတ်သာက တစ်သက်လုံးလက်နဲ့တောင်ကောင်းကောင်းမထိခဲ့တဲ့သူ့ညီမလေးကိုအခုတော့
ပက်လက်အနေအထားနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိအသေလိုးနေပြီးမှ အရှိန်ကိုလျှော့ပြီးခဏ ဘရိတ်လုပ်လိုက်သည်။
လီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးသူ့ညီမဖြစ်သူကိုဆွဲထူလို့တစ်ဘက်ကိုလှည့်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။
မိမိမွန်ကလည်းအလိုက်တသိ သူ့အကိုဘက်သို့ဖင်ပေးဒူးထောက်ကာ လေးလက်ကုန်းပေးလိုက်၏။

မိမိမွန်၏စောက်ပတ်ကဖင်ကြားတွင်အနည်းငယ် ဟပြဲလေးဖြစ်နေ၏။
စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲလေးကိုတွေ့မြင်နေရပြီး မပျစ်မကျဲစောက်ရည်များက တဖြည်းဖြည်းချင်း စိမ့်ထွက်စီးဆင်းလာနေသည်။
လိုးထားသည့်အရှိန်ကြောင့်ရော၊ သူ့အကိုကြိးဖြစ်သူ၏လီးမှထွက်သောကာမရှေ့ပြေးရည်များကြောင့်ရော၊
အရညျကွညျအဆငျ့မဟုတျတော့ပဲပစြျခြှဲခြှဲနောကျကြိကြိအရောငျဘကျသို့သနျးနပွေီ။

ဦးမြတ်သာက စောက်ခေါင်းဝသို့ လီးကြီးကိုဇတ်ကနဲကောက်ဖိ၍ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေရာ
မိမိမွန်မှာရုတ်တရက်မို့ ရှေ့ကိုဟပ်ထိုးကျသွားတော့မလိုတောင်ဖြစ်သွားသည်။ သူကသာခါးကိုကိုင်၍ဆွဲမထားလျှင်ကုတင်ပေါ်ကခွေးကျကျမည်ဖြစ်သည်။

“အီး…ကျွတ်ကျွတ်..ကိုကြီး..လိုးး..လိုးစမ်းပါ၊ မွန်အရမ်းကောင်းနေပြီ..အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ်..
မွန့်ကိုမညှာနဲ့.. ဆောင့်..နာနာဆောင့်..သေအောင်ဆောင့်..”

အခုလိုခွေးလိုးသလိုကုန်းဆော်တဲ့ပုံစံကလိုးရတာလီးကိုပိုပြီးနက်နက်နဲနဲဝင်စေသည်။ ဦးမြတ်သာတစ်ချက်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း
မိမိမွန်ရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းစောက်ခေါင်းထဲ နင့်ကနဲ၊ နင့်ကနဲ၊ နဲ့သားအိမ်ခေါင်းကိုဖိဖိထောက်မိနေတယ်လေ။

ဦးမြတ်သာကသူ့ညီမဆံပင်ကိုအားပါပါလေးဆောင့်ဆွဲတော့ ခါးလေးကော့တက်ပြီး၊ ခေါင်းလေးမော့အသွားတွင်
ကုန်းပြီးတော့ နားရွက်အနားလေးတွေ၊ နားရွက်ဖျားလေးတွေကိုကိုက်လိုက်လေသည်။
တစ်ဆက်ထဲ နားရွက်တစ်ခုလုံးကိုလျှာဖြင့်ပတ်၍လျက်ပေးနေရာ၊ မိမိမွန်မှာ ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့ထွန့်ထွန့်လူးနေရတော့၏။
ပြီးတော့နားပေါက်လေး ၂ခုထဲလျှာဖျားလေးထိုးသွင်း၍၊ တစ်လှည့်စီကလိပေးနေရာမှ
လက်များကလည်းကို်ယ်အောက်ရှိူ၍မိမိမွန်၏ နို့ကြီး၂လုံးကိုအားမနာတမ်းညှစ်နယ်ပေးနေ၏။

ဒါလောက်အသားကုန်သားမယားအဖြစ်အားရပါးရလိုးပေးတာခံနေရတော့မှ မိမိမွန်အထန်မ ဘယ်နေနိုင်တော့မည်နည်း။
သူမ၏တဆတ်ဆတ်ခါရမ်းနေသောမျက်နှာလေးလှည့်လာ၍၊ သူအကိုကြီးနှုတ်ခမ်းကိုအငမ်းမရစုပ်နမ်းတော့သည်။
သူတို့၂ယောက်မောင်နှမဆိုတာလုံးဝမေ့ပစ်လိုက်ပြီ။ အခုသူ့ကိုလီးတစ်ဆုံးလိုးပေးနေမှတော့၊ သူ့လင်ပဲမဟုတ်လား။

“အိုးးးး အကိုကြီးးးး…မွန့်လင်..လင်ကြီးရယ်..ယောက်ျားရယ် ဆောင့်..ဆောင့်..အသေလိုးစမ်းပါ..
အားးးး ထွက်ကုန်ပြီ..မွန်ပြီးပြီ…မိန်းမပြီးပြီ..အားး ယောက်ျား..!!!!..”

မိမိမွန်တစ်ကိုယ်လုံးဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲတုန်တုန်တက်သွားတော့သည်။
ဦးမြတ်သာလည်း လိုးမယ့်လိုးပီးမှတော့ မထူးတော့ပါဘူးအပြည့်အဝမိတ်လိုက်ပစ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး
လီးကိုညီမဖြစ်သူဖင်ကြီးနဲ့အတင်းတသားထဲကပ်ဖိပြီးသူ့မျိုးစေ့သုက်ရည်တွေကို ကပ်ညှစ်သွင်းနေလေသည်။

မိမိမွန်တစ်ယောက် အခု၂နေ့နဲ့တစ်ညအတွင်း သားအိမ်ထဲလရည်တွေအကြိမ်ကြိမ် အသွင်းခံခဲ့ရပြီးပြီ၊
သူ့သားအရင်းရဲ့အရည်တွေရော၊ အကိုအရင်းရဲ့အရည်တွေရော…။
လက်ရှိအခြေအနေမှာ၊ သူမကသွေးမဆုံးသေးသောဆူဖြိုးအားရှိသောမိန်းမတစ်ယောက်၊
အခုနေ မျိုးအောင်ပြီးဗိုက်ထွက်လာရင်တော့၊ ဘယ်သူ့အဖေခေါ်ရမလဲမသိဆိုတာလိုဖြစ်တော့မည်။

လရည်တွေကိုတဆတ်ဆတ်ကုန်အောင်ညှစ်ချပြီးလီးအတုန်ရပ်သွားမှ ဦးမြတ်သာက၊
မိမိမွန်မျက်နှာကိုသူ့ဘက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ညီမရဲ့ကာမရမ္မက်ဆန္ဒအပြည့်နဲဟဟလေးဖြစ်နေတဲ့
နှုတ်ခမ်းစွေးစွေးလေးတွေကိုတရှိုက်မက်မက်စုပ်နမ်းနေလေ၏။ ပြီးတော့သူ့ညီမရဲ့နားနားကိုလည်းတိုးတိုးလေးကပ်ပြီး..၊

“ညီမလေး..ကိုကြီးမိန်းမဖြစ်ပေးတာကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ..၊ သိပ်ချစ်တယ်မိန်းမရာ၊ လိုးလို့သိပ်ကောင်းတာပဲသိလား ဟိဟိ”

မိမိမွန်မျက်နှာလေးရှက်စိတ်နဲ့ရဲသွားသည်။
ဦးမြတ်သာက သူ့လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ထဲမှဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးကုတင်ပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။
မိမိမွန်အခုမှရှက်အားပိုပြီးမျက်နှာလေးငုံ့လို့ဖွက်ထားပေမမယ့်၊ သူ့အကို သို့မဟုတ်
လောလောလတ်လတ်ပရိုမိုးရှင်းလုပ်အဆင့်မြှင့်ပေးခဲ့တဲ့လင်ကြီးရဲ့ ၊ လရေနဲ့စောက်ရေတွေရွှဲနေတဲ့လီးကြီးကို
လက်နဲ့ဆွဲယူပြီး၊ မျက်နှာအပ်လို့လျှာနဲ့ဖြေးဖြေးချင်းစလျက်လေသည်။

လီးတံတစ်လျှောက်ကိုပတ်ချာလည်လှည့်လျက်လိုက်တော့၊ ပေပွပြီးကပ်နေတဲ့အရည်တွေပြောင်သလောက်ရှိသွားပြီ။
သူမကမရွံမရှာ လျှာကိုလိမ်းလိမ်းပြီးမြိုချနေသည်။ လီးဘေးတွေပြောင်သွားမှ၊ ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်ဟပြီး၊ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုငုံစုပ်လိုက်တော့၏။
လီးချောင်းကြီးကပါးစပ်ထဲသို့တဖြည်းဖြည်းဝင်ရောက်ပြီးပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။

“ရှီး..အမလေး..ဒါမျိုးကျတော့ငါ့ညီမက၊ ကျွမ်းလိုက်တာကွာ..အူးးးး”

မိမိမွန်ကလီးကိုပါးစပ်ထဲသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ ကောင်းကောင်းစုပ်ပေးနေရင်းက အရှိန်မြှင့်လိုက်တော့တဖြေးဖြေးမြန်လာသည်။
သူမလုပ်နေပုံကအရသာရှိလှတဲ့ ချော့ကလက်ရေခဲချောင်းကိုအားရပါးရစုပ်နေသလိုမျိုးဖြစ်သည်။
ဦးမြတ်သာကလက်နဲ့သူ့ညီမခေါင်းကဆံပင်တွေလှမ်းဆုပ်ပြီးပြီး မချင့်မရဲနဲ့ ကုတ်ဖွပေးနေမိတော့၏။
သူက မိမိမွန်၏ခေါင်းကိုလက်နဲ့တွန်းထားလိုက်ပြီးတော့..၊

“တော်တော့..တော်တော့..မိမွန်၊ ရပ်တော့…ငါမနေနိုင်တော့ဘူး..ငါ့အပေါ်ကိုနင်တက်ပြီးလုပ်ပေးစမ်းပါလားဟာ..”

မိမိမွန်မှာလဲတူတူပဲ၊ အထန်ကြောကအသားကုန်အရှိန်တက်ပြီးရွနေအောင်ခံချင်လာပြန်ပြီမို့
ပက်လက်လှန်ပေးထားတဲ့သူ့အကိုပေါ်တက်ခွထိုင်လိုက်သည်။

“အိုးးး ကျွတ်ကျွတ်…ရှ်..ရှီးး”

မိမိမွန် ခေါင်းကိုမော့၊ ပါးစပ်လေးဟပြီးညည်းလိုက်သံနှင့်အတူစောက်ဖုတ်ကလီးပေါ်ဖိချလိုက်သည်။
အဖုတ်ကလီးကြီးကိုတရစ်ခြင်းမြိုသွင်းသွားသည်။ ဆီးခုံခြင်းဖိကပ်မိတော့မှသူ့အကိုရဲ့ရင်ဘတ်ကိုလက်၂ဘက်ဖြင့်စုံထောက်ပြီး
ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ဖိချီကြွချီလှုပ်ရှားတော့သည်။ သူမပုံစံက အခုဒီလိုးဂိမ်းကိုကိုယ်ကဦးဆောင်ပြီးကစားရတာကိုပျော်နေပုံရသည်။

“အမလေးးး လေးး စောက်ဖုတ်ထဲကိုမြိနေတာပဲ..ကောင်းလိုက်တာကိုကြီးရာ”

ဇောတွေတအားတက်နေသောဦးမြတ်သာက မိမိမွန်ရဲ့နို့ကြီးတွေဆီလက်လှမ်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်နေပြန်သည်၊
ဘယ်လောက်ကြမ်းကြမ်း၊ မိမိမွန်အတွက် နာသည်ဟုမထင်၊ ကာမစိတ်တွေပိုကြွလာအောင်ဆွပေးသလိုပင်ဖြစ်နေသေးသည်။

“အားးး နင့်စောက်ဖုတ်ကညှစ်ထားလိုက်တာဟာ..”

ကိုကြီးမြတ်သာကသူ့ညီမစောက်ဖုတ်ကြီးဖိချလာတိုင်းလီးကြီးကိုကော့ပြီးအချက်ကျကျပစ်တင်ပေးသည်။
မိမိမွန်အကြောတွေတဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားပြီးဂလင်းတွေ၊ နာဗ်ကြောတွေကဆက်ထိမ်းမထားနိုင်တော့ပဲ၊ အရည်တွေကိုတွန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

“အိုးးးးး ထွက်ကုန်ပြန်ပါပြီ..ကိုကြီး..အဟင့်..အဟင့်..”

မိမိမွန်…စောက်ဖုတ်ကတဆတ်ဆတ်ညှစ်နေရင်းမှငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
ဦးမြတ်သာက မပြီးသေးတော့၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်နေသောညီမဖြစ်သူကိုဆွဲမ၍ဖယ်လိုက်ပြီးကုတင်စောင်းသို့ဆွဲလာသည်။
ကုတင်စောင်းမှာမိမိမွန်၏ဖင်ကြီးကိုမှေးတင်ထားပြီး၊ ပေါင်ကြီး၂ဘက်ထောင်ကားလိုက်ကာ၊
လီးကြီးကိုအဖုတ်ဝတေ့ကာသွင်းလိုက်ပြီး သွက်သွက်ဆောင့်လိုးပြန်တော့၏။

ပထမတော့စောစောကလေးတင်ပြီးသွားလို့မောနေတဲ့အရှိန်နဲ့မလှုပ်မရှားငြိမ်ခံနေတဲ့ မိမိမွန်မှာ၊
ဆောင့်ချက်တွေသွက်လာတာနဲ့အမျှလှုပ်ရှားလာပြန်ပြီး ကိုယ့်နို့တွေကိုယ်ပြန်ပြီးမချင့်မရဲနဲ့ညှစ်နေပြန်ပြီ။

“ဟားးး…ရှီး..အခုမှငါပြီးပြီဟေ့…လရည်တွေထွက်ကုန်ပဟ၊ အူးးးး…”

မိမိမွန်မလဲ သူ့အကိုအပြီးတွင်စောက်ဖုတ်ကအသားကုန်တုန့်ပြန်ပြီးအလိုလိုညှစ်ပေးနေမိပြန်၏။
ဦးမြတ်သာကလဲသူ့မျိုးရည်တွေကို သူ့ညီမစောက်ခေါင်းထဲဒုတိယအကြိမ်မြောက်ညှစ်ထည့်ပေးနေပြန်တော့သည်။

“ကောင်းလိုက်တာကွာ..ဒါလား ငါ့ညီမ..ဒီလောက်လိုးလို့ကောင်းမယ်မှန်းအစကသိခဲ့ရင်
ညည်းကိုလင်ပေးမယူဘူးသိလား.. ငါကို်ယ်တိုင်ပဲယူလိုက်တာကြာပြီ။ နောက်လဲကိုကြီးကိုပေးလုပ်အုံးနော်..သိလား..”

ဦးမြတ်သာကလက်တစ်ဘက်က ညီမလုပ်သူ၏နို့သီးခေါင်းတောင်တောင်လေးကိုညှစ်ကစားရင်း၊
နောက်လက်တစ်ဘက်ကချွေးစို့အဆီပြန်နေသောကျောပြင်လေးကိုသပ်ပေးနေရင်းက တတွတ်တွတ်ပြောနေ၏။
မိမိမွန်ကလဲရှက်ပြုံးလေးနှင့်..

“ဟွန့် .. ကိုကြီးကလဲ..ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ၊ ကိုယ့်နှမကိုယ်ပြန်ယူစရာလား၊ မယူလဲ အခုလုပ်လို့ရနေပြီမဟုတ်လား.. ကိုကြီးသဘောပဲပေါ့..”

ဦးမြတ်သာကလဲပြုံးပြုံးကြီးနှင့်..သူ့ညီမချော၏နဖူးလေးကိုကြင်နာညင်သာစွာဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့သည်။

သူတို့ကိုယ်သူတို့ကြင်စဦးဇနီးမောင်နှံတွေလို့များထင်နေကြသလားမသိ…။

——————————————

ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၅)

ဇွန်သံသာရယ်၊ သူ့အမေမိမိမွန်ရယ်ကို ယာတောမှာတစ်လလောက်အရင်ကြိုရောက်ပြီးအသားကျနေတဲ့
ဖိုးထွဋ်ခေါ်ရဲထွဋ်က အိမ့်ရှင်လုပ်ပြီးသာယာတဲ့၊ ယာတောတစ်ခွင်ကို ဒီနေ့မှလိုက်ပြဖြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးမြတ်သာက ပိုက်ဆံလဲရှိ၊ မျက်စိအမြင်လဲရှိပြီးခေတ်မီသူမို့၊ စိုက်ကွင်းစိုက်ကွက်တွေကိုလှပအောင်အကွက်ဆင်ပုံဖော်ထားသည်။
ယာခင်းအပြင် အချို့နေရာ၊ ယာစိုက်မရတဲ့မြေကွက်လပ်လေးတွေမှာပါ၊
နေချင်နားချင်စဖွယ်မျက်စိပသာဒဖြစ်အောင်ပန်းခြံလေးတွေပါတွဲပြီးတည်ဆောက်ထားသည်။

ဇွန်နဲ့မိမိမွန်တို့သားအမိက၊ သူတို့အကို/ ဘကြီးရဲ့ယာတောကိုဒါလောက်တောင်ထင်မထားမိ၊
ရောက်လေရာအရပ်မှာလှလှပပဓာတ်ပုံရိုကိချင်စရာချည်း။
လတ်ဆတ်သောလေ၊ သဘာဝအလျောက်လှပနေသောရှုခင်းများက၊ သူတို့၏စိတ်ကိုလန်းဆန်းစေသည်။
နောက်ဆုံးသူတို့တွေနေကြာခင်းကြီးဘက်ရောက်လာကြသည်၊ ဝါထိန်ပြီးအောင်မြင်စွာပွင့်နေကြသော
နေကြာပန်းပွင့်ကြီးများကထမင်းစားတိုက်ပန်းကန်ကြီးများထက်ပင်အရွယ်အစားကကြီးသေး၏။

ဇွန်တို့သားအမိ၊ ပန်းခင်းကြီးမြင်တော့ပျော်သွားပြီ။
မနားတမ်းလှည့်ပတ်ပြီးဓာတ်ပုံတွေရိုက်ကြသည်။
ဇွန်ကချက်ချင်းပုံတွေအွန်လိုင်းပေါ်တင်၊ live တောင်လွှင့်လိုက်သေး၏။

မောလာကြတော့မှနေကြာခင်းအလယ်ကတဲလေးမှာနားကြသည်။
တဲလေးကလဲနားချင်စရာ။ ခုံတန်းလေးတွေနှင့်၊ တံစက်မြိတ်ပတ်လည်မှာရောင်စုံပန်းအိုးလေးတွေ၊ ဗူးသီးခြောက်လေးတွေ၊
စာဗူးတောင်းသိုက်လေးတွေချိတ်ဆွဲလျက်မျက်စိပသာဒ အလှဆင်ထားသေးသည်။
မောမောနဲ့ထိုင်မိကြတော့…၊

“ရေဆာနေကြပြီလား…၊ ရော့..ဒါသောက်လိုက်ကြဦး..”

ဖိုးထွဋ်ကသူ့သားရေလွယ်အိတ်ထဲထည့်ယူလာသောဆန်းကစ်အချိုရည်ဗူးများကိုထုတ်ပြီး အမေနှင့်ညီမဖြစ်သူကိုတစ်ဗူးစီပေးလိုက်သည်။
သူကိုယ်တိုင်လည်းတစ်ဗူးဖောက်သောက်သည်။

“ဖောက်”

ဖိုးထွဋ်ကသံဗူးဖွင့်သောကွင်းကလေးကို အင်နှင့်အားနှင့်ဆွဲဖွင့်လိုက်သဖြင့် အသံအကျယ်ကြီးမြည်သွားရာ၊ ဇွန်အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်သည်။

သူ့အက်ုဖိုးထွဋ်ကသံဗူးကိုလက်ထဲတွင်ဆုပ်ကိုင်၍လက်ကိုမြှောက်ပြီးအားရပါးရသောက်နေလေရာ၊
လက်မောင်းကြွက်သားများကအမြှောင်းလိုက်၊ ချွေးစို၍အသားကပ်နေသောတီရှပ်ပါးပါးအောက်မှရင်အုပ်ကြီးများကိုတွေ့နေရသည်။
ဖိုးထွဋ်ကကကျောင်းလက်ရွေးစင်ဘတ်စကက်ဘောသမားတစ်ယောက်၊
ပြေးလွှားလက်မြှောက်ကစားထားသဖြင့်လှပသောကြွက်သားများနှင့်ခန္ဓာကိုယ်၊ အရပ်ကမြင့်မား၍ကြည့်ကောင်းလှသည်။

ဇွန်ကသူ့အကိုကိုကြည့်ပြီးအတွေးတွေဖြန့်ကြက်သွားလေတော့သည်။

—————————————————————————–

ညကဇွန်သံသာတော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်၊သူမနေ့လည်ကကြုံခဲ့ရတဲ့သူမနဲ့ဘဘသာတို့ရဲ့ရင်ခုန်ဖွယ်အဖြစ်အပျက်ကို
ပြန်တွေးစားမြုံ့ပြန်ရင်းမျှော်လင့်ချက်တစ်ခုနဲ့ဘာကိုမှန်းမသိစောင့်မျှော်နေမိသည်။
ဒါပေမယ့်သူမမျှော်လင့်ချက်ကဒီအိမ်ပေါ်မှာဆိုရင်တော့ သူမအတွေးကအိပ်မက်မျှသာဖြစ်ကြောင်းသိနေလေသည်။

ကြီးချိုနဲ့တစ်ခန်းထဲရှိနေသရွေ့ဘသာသူမဆီလာနိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်းသိနေသည်၊ စိတ်ဒုံးဒုံးချ၍အိပ်တော့မည်ပြုစဉ်၊
ထိုစဉ်မှာပင်ထိုအသံတွေကသူမနားထဲဝင်ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

အခန်းတွေကဟော်တယ်ခန်းတွေလိုလုံးဝအလုံတွေမှမဟုတ်တာ။
ဇွန် အသံသဲမကွဲပေမယ့် ထရံနားကပ်နားထောင်တော့အကုန်ကြားနေရသည်၊ အသံတွေကတစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုပဲ။
စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလှသည်။ အသံလှိုင်းတွေက အလိုလိုနေရင်းသူမကိုကြက်သီးမွေးညင်းထစေသည်။ ဘာ့ကြောင့်ရယ်တော့မသိ..။

ဖြစ်ချင်တော့သူတို့အခန်း၂ခုကြားနံရံမှာ ချောင်းကြည့်နိုင်တဲ့အက်ကြောင်းတစ်ခုသွားတွေ့တော့၏။
မျက်လုံးကပ်ကြည့်ရင်ဟိုဘက်ခန်းမှာဖြစ်ပျက်နေသမျှရှင်းရှ်းလင်းလင်းမြင်နိုင်လေသည်။

“ဟင်!! မေမေနဲ့ကိုကိုတို့လိုးနေကြပါလား၊ ဘယ်တုန်းကဘယ်လိုဖြစ်သွားကြပါလိမ်…့! ”

ဇွန်မှာလဲသူမကိုယ်တိုင်အိပ်မပျော်နိုင်၊ နေ့လည်ကဘကြီးမယားအဖြစ်သို့သက်ဆင်းကျရောက်ပြီး
ကာမဂုဏ်ဆက်ဆံရတာကိုသာယာသွားပြီ၊ တနည်းခံရတဲ့အရသာကိုစွဲသွားလေပြီ။
သူမဘကြီး ညကျသူမအခန်းဘက်တက်လာမလားလို့ စောက်ပတ်ထဲကရွစိရွစိနဲ့မျှော်လင့်နေမိတာ၊ ဘကြီးကပေါ်မလာ၊
အဲ့ဒီမှာပဲမေမေ့အခန်းထဲကထူးထူးဆန်းဆန်းအသံတွေကြားရလိုချောင်းကြည့်မိတော့မှပိုဆိုးနေသည်။

အကိုနဲ့မေမေတု့ိအားရပါးရလိုးဆော်နေကြတာကြည့်ပြီးသူမရာဂပိုးတွေအလုံးလိုက်အရင်းလိုက်တက်လာခဲ့ရပြီ
မေမေတို့လိုးချက်တွေနဲ့အတူ သူမစောက်ပတ်ကြားလက်နှိုက်အာသာဖြေရင်း အရည်တွေတသုတ်ပြီးတသုတ် ထွက်နေရလေ၏။
မေမေထွက်သွားတော့ သူမ ကိုယ်တိုင်အကို့အခန်းသွားပြီးခံချင်စိတ်တောင်ပေါက်လာမိ၏။
ဒါပေမယ့်သူမနဲ့အကိုကဘာမှအဆက်အစပ်မရှိ၊ အကိုကလိုးပါ့မလား။ မေမေနဲ့အတိုတို့ကဘယ်အချိန်ထဲကဖြစ်နေခဲ့ကြသလဲမှမသိတာ…။

မကြာခင်မှာပဲဇွန်တစ်ယောက်စောက်ရေတွေအများကြီးထွက်ထားလို့နုံးလာပြီး မှေးကနဲငိုက်သွားမိတော့သည်။
ဒါပေမယ့်သူမလုံးလုံးအိပ်မောမကျမီ အသံတစ်စုံတရာကြောင့် နိုးလာရပြန်၏။
ဒီတစ်ခါလဲစောစောက မေမေနဲ့အကိုတို့လိုးကြတဲ့အသံမျိုးအတိုင်းပဲ၊ ကာမဆက်ဆံနေတဲ့ဗလုံးဗထွေးအသံတွေ၊

အကိုနောက်တကြိမ်ပြန်ဝင်လာပြီးမေမေ့ကိုထပ်ဆော်နေပြန်ပြီလား။ သူမမျက်လုံးကျယ်သွားရသည်။
ဒါပေမယ့်မဟုတ်ပါ၊ သေချာနားထောင်တော့ ဒီတစ်ခါအသံက သူမအမေအခန်းဘက်ကမဟုတ်၊
အခြားတစ်ဘက်အခန်းဆန့်ကျင်ဘက်နံရံဆီမှပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

ဖြစ်ချင်တော့ဇွန်သံသာယူထားမိတဲ့အခန်းက သူမရဲ့အမေနဲ့အကိုရဲ့အခန်း၂ခန်းကြားအလယ်မှာဖြစ်နေသည်။
ဒါဆို..ဒီတစ်ခါလှုပ်ရှားသံကြားရတာက သူ့အကိုအခန်းကပေါ့။
မေမေများခံရတာမဝသေးလို့ အကို့အခန်းဘက်ကူးသွားပြီးထပ်ခံနေပြန်ပြီလား။ ကဲလဲကဲတဲ့သားအမိ…။

သူမစိတ်ဝင်စားပြီးမျက်လုံးတွေပြန်ကျယ်သွားရ၏။
သူမတစ်ဘက်ခန်းနံရံဘက်သို့သွားလိုက်သည်။ ဒီဘက်နံရံကတော့တော်တော်လုံလှ၏။
ဘာပေါက်မှမတွေ့သေး၊ အသံတွေကထွက်နေဆဲ၊ ဒါပေမယ့်မသဲမကွဲ။
သူမထရံနားနားရွက်ကပ်၍သေချာနားထောင်တော့ကြားရတဲ့အမျိုးသမီးအသံက သူ့အမေဒေါ်မိမိမွန်အသံမဟုတ်ပါ။

သူမစိတ်ရှုပ်ထွေးသွားရ၏၊ အကို့အခန်းထဲရောက်နေတာဘယ်သူပါလိမ့်။
သူမသေချာထပ်ပြီးနားစိုက်ထောင်လိုက်သည်တွင်တော့..

“ဟင်..ဒါ..ဒါ ကြီးချိုမြအသံပဲ၊ ငါ့ကိုကိုက ဆော်လှချည်လား။ ကြည့်စမ်း၊ အမေအရင်းရော၊ အဒေါ်ရောမလွတ်ပါလား၊ လူရှုပ်ကြီးပဲ..”

စိတ်ထဲတွေးရင်းမျက်စိတပ်အပ်မြင်ချင်လာသဖြင့်၊ ကြိုးစားပြီးအပေါက်ရှာသည်။ ဇွဲနပဲနှင့်ရှာလို့အတန်ကြာတော့မှ၊
သံပေါက်သေးသေးတစ်ခုကိုကံအားလျော်စွာတွေ့လိုက်ရပြန်လေရာဝမ်းသာစိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့်ကြည့်မိ၏။

အဲဒီမှာတင် သူ့အကိုနှင့်ကြီးချိုတို့၏ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးကို ဇွန်တစ်ယောက်ဘေမကုန်၊ ဒေါင်းလုဒ်မဆွဲပဲကြည့်လိုက်ရပြန်လေသည်။
သူမခေါင်းတွေလဲလည်ကုန်ပြီ၊ အိမ်ထဲမှာဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ၊ အကုန်လုံးပတ်ချလှည့်ဆော်နေကြပါလား။
သူမစောက်စိတွေတအားယားတက်လာပြန်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်ပွတ်မိလေသည်။
လိုးအားသန်သောသူ့အကိုကိုကြည့်ရင်း…

“ဟင်း..အဒေါ်လဲမရှောင်၊ မွေးထားတဲ့အမေအရင်းတောင်မရှောင်ရင်၊
ငါကများအထာပေးလို့ကတော့ ငါ့လဲအလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီအကိုတော့…”

ထိုသို့တွေးမိတော့စောက်ပတ်ထဲကတရွရွဖြစ်လာပြန်ကာ အရေတွေတတောက်တောက်ကျလာပြန်၏။
ဇွန်တစ်ယောက်အခု သူ့ဘကြီးသာ၏နေ့ခင်းကပေးသောအရသာကိုမေ့စပြုပြီး၊ သူ့အကိုကိုအကြီးအကျယ်စိတ်ဝင်စားလျက်ရှိချေပြီ။

ဇွန့်အတွေးတွေက ပစ္စုပန်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်။
ဖိုးထွဋ်က၊သောက်ပြီးသောအချိုရည်ဗူးကိုလက်ဖြင့်ပိပြားအောင်ဆုပ်ချေလျက်တဲထောင့်သို့လွှင့်ပစ်လိုက်၏။

“ကိုကို…နောက်ထပ်တခြားဘာလှလှပပတွေကြည့်စရာရှိသေးလဲ”

“ဒီမှာတော့ဒီပန်းခင်းပြီးရင်ကုန်ပြီ၊ ဟိုတောစပ်လေးလွန်ရင်တော့သစ်ပင်ကြီးတွေခွကြားမှာ
သဘာဝတောသစ်ခွပင်ကြီးတွေရှိတယ်၊ အပွင့်ကြီးတွေကအရမ်းလှတာပဲ…”

“ဟယ်..သွားကြည့်ချင်လိုက်တာ။ မေမေရေသွားကြည့်ရအောင်နော်..၊ အဆင်သင့်ရင်လဲခွာလာခဲ့ပြီးရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင်အိမ်မှာစိုက်ရမယ်”

ဇွန်ကသူ့အမေကိုအဖော်ညှိသည်။

“ဟယ်…ထပ်သွားရင်အဝေးကြီးပဲ၊ မေမေတော့တော်တော်ညောင်းနေပြီ၊ ဆက်မလျှောက်နိုင်တော့ဘူး၊
နင်တို့၂ယောက်ပဲသွားကြတော့၊ နင့်အကိုကိုပဲလို်က်ပို့ခိုင်း၊ မေမေတော့ ဒီကနေပဲယာတောရုံးဘက်လှည့်ပြန်တော့မယ်..”

မိမိမွန်ကငြင်းသဖြင့်၊ ဇွန်သံသာကသူ့အကိုကိုအတင်းဆွဲပြီးတောထဲသစ်ခွပန်းရှာရန်လိုက်ပို့ခိုင်းသည်။

မိမိမွန်ကတော့ သူ့အကိုဦးမြတ်သာ၏ ယာတောရုံးအနားစခန်းသို့တစ်ယောက်ထဲလှည့်ပြန်ခဲ့လေရာ၊
အဲ့ဒီမှာတင်သူ့အကိုနှင့်၂ပါးသွားလိုက်ရခြင်းဖြစ်လေသည်။

——————————————

ဇွန်သံသာနှင့်ဖိုးထွဋ်တို့မောင်နှမလဲ၊ သစ်ခွပင်တွေရှာရင်းတောစပ်ရောက်သွားခဲ့ကြသည်။
သူတို့ဘကြီးဦးမြတ်သာပိုင်တဲ့ခြံကဒီဘက်ပိုင်းမှာတော့ရွာကယာမြေတွေရဲ့အစွန်ဆဲုးခြံပဲ၊ ခြံဆုံးရင်ဘယ်သူ့ပိုင်မြေမှမရှိတော့၊ ရိုးမတောစပြီ။
သစ်ခွပန်းပင်တွေလိုက်ကြည့်တော့ အရင်အပတ်တွေက ဖိုးထွဋ်တွေ့ထားဘူးတဲ့အပင်တွေကခြောက်ကုန်ပြီ။ ပန်းတွေလဲမလှတော့။

“ဟင်..ပြောတော့မိုးလားကဲလားနဲ့၊ အခုဘာမှလဲမရှိဘူး၊ ဘယ်မလဲကိုကိုပြောတဲ့ပန်းတွေ၊
လှလဲမလှပဲနဲ့..လျှောက်လာတာမောတာပဲအဖတ်တင်တယ်”

ဇွန်ကမှန်းချက်နှင့်နှမ်းထွက်မကိုက်၍နှုတ်ခမ်းစူဆောင့်အောင့်ပြီးသူ့အကိုကိုအပြစ်တင်နေသည်။

“ဟာ..ကိုကိုမညာပါဘူးကွာ..ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကတကယ်တွေ့ခဲ့တာပါကွ၊ ဒီနေရာ..ဒီအပင်တွေပါပဲ၊
အခုကအပွင့်တွေကျကုန်လို့နဲ့တူတယ်..ညီမလေးလိုချင်ရင်ဒီအပင်တွေပဲခွာယူသွားလေ၊
ပြန်ပျိုးပြီးမြေဩဇာသေချာထည့်လိုက်ရင်၊ အတက်သစ်တွေထွက်ပြီးပြန်ပွင့်မှာပေါ့”

“သွားပါ..လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေတွေ့ ရမလားလို့မျှော်လင့်ထားခဲ့တာ၊ ဒါလောက်ကြီးအချိန်ယူပြီးတော့ပြန်မပျိုးနိုင်ပါဘူးနော်.. ”

“ဒါဆိုလဲညီမလေး..တို့တွေတောထဲနဲနဲထပ်ဝင်သွားကြည့်ရအောင်၊ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အပင်တွေရှိဦးမှာပါ”

“အဝေးကြီးတော့ဆက်မလျှောက်နိုင်တော့ဘူးနော်၊ နဲနဲပါးပါးဝင်ကြည့်လို့မတွေ့ရင်ပြန်မယ်”

သူတို့တွေဆက်လျှောက်သွားလိုက်ကြတာတောထဲကိုတစ်ဖာလုံလောက်တောင်ကျွံဝင်သွားခဲ့ကြသည်။
လျှောက်သွားရင်းသစ်ခွပင်တွေတော့မတွေ့၊ ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းများကသာထူထပ်လာသည်၊ အချို့ခြုံတွေကဆူးပါသောနွယ်ပင်တွေ။
လျှောက်သွားရင်းဆာလာတာနဲ့တောထဲကပင်မှည့်ငှက်ပျောသီးတွေတောင်ခူးစားခဲ့လိုက်ကြသေး၏။

သူတို့အခုရောက်နေတဲ့ ၂ရက်၃ရက်အတွင်း မိုးကလဲခဏခဏရွာနေသည်၊ အခုလဲမိုးဆင်လာပြန်ပြီ၊
ဇွန်ကလဲညည်းညူလှပြီ။ ဆက်လျှောက်နေလဲမိုးလွတ်မှာမဟုတ်လို့ယာတောဘက်ပြန်ခဲ့ကြရာမှာ
ယာစပ်နဲ့ကိုက် ၂ဝဝ လောက်အကွာမှာမိုးကအသံပေးအော်ပြီးနောက်ကလိုက်လာခဲ့ရာ၊
မောင်နှမ၂ယောက်အမောတကော၊အပြေးအလွှားပြန်ခဲ့ကြရ၏။

ပြေးရင်းလွှားရင်းမိုးပေါက်ကြီးတွေကျလာ၍၊ ပို၍အရှိန်မြှင့်အပြေး၊ ဇွန်တစ်ယောက်နွယ်ပင်နဲ့ညိပြီးလဲတော့သည်။
အပြေးအလွှားလာခဲ့တဲ့လမ်းမှာလည်းဆူးခြုံတွေတိုးလာမိခဲ့သဖြင့်၊ ဆူးခြုံအခြစ်ခံခဲ့ရသည်။
ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကလေးဝတ်ခဲ့မိသောဇွန်မှာ၊ ခြေသားလုံးတွေမှာဆူးခြစ်ရာတွေ၊
ဘယ်ဘက်ပေါင်မှာလဲသွေးစို့ပြီးအစင်းရာကြီးဖြစ်နေလေသည်။

နွယ်ပင်ငြိလို့ခေါက်လဲနေသောဇွန့်ကိုအကိုဖြစ်သူဖိုးထွဋ်ကအလောတကြီးဆွဲထူရင်း
အရှိန်မသတ်နိုင်ပဲ၂ယောက်သားထပ်ရက်ကြီးလဲကျသွားပြန်ရာ..၊
တီရှပ်ပါးပါးလေးသာဝတ်ထားသောဇွန်၏နို့အုံကြီးကိုဖိုးထွဋ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကဖိမိသဖြင့်နို့အုံကြီးကပြူးထွက်လာပြီး၊
နို့ထဲတွင်ဖိုးထွဋ်နှာခေါင်းကနစ်နေတော့သည်။ ဖိုးထွဋ်မှာလဲမထင်မှတ်ပဲအိစက်လှသောညီမဖြစ်သူ၏ပေါက်စီကြီးထဲ
နှာခေါင်းအပ်မိသဖြင့်အောက်ကမောင်က ထန်ကနဲထောင်လာတော့၏။

အခြေအနေကိုအမိအရအသုံးချတတ်သော၊ ဖိုးထွဋ်က နှာခေါင်းကိုပြန်မခွာတော့ပဲနို့ကြီးကိုသိသိသာသာကြီးဖိလို့ဆက်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။
အမှန်တော့ဇွန်က လဲလို့ခြေခေါက်ပြီးနာတာရော၊ ဆူးခြစ်ဒဏ်ရာတွေကစပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေတာရောပေါင်းပြီးခံစားနေရသော်လဲ၊
နို့ကြီးကိုနမ်းနေသောဖိုဓာတ်အထိအတွေ့ကြောင့်၊ နာတာတွေခဏမေ့ပြီးမင်သက်နေမိသည်။
ခဏကြာမှစပ်ဖြင်းဖြင်းဖြစ်လာသောဒဏ်ရာတွေကြောင့် အော်ငိုပြီးမျက်ရည်တွေဝဲလာတော့သည်။

“အိုးးးး ကိုကို ဖယ်ပါ၊ အား..တစ်ကိုယ်လုံးလဲစပ်နေတာပဲ၊ ခြေထောက်ကလဲနာတယ်ကိုကို”

“မှန်း…ပြစမ်း..ကိုကိုကြည့်ပေးစမ်းမယ်။

ဖိုးထွဋ်ကဇွန့်ခြေထောက်တွင်ငြိနေသောနွယ်ကိုဆွဲဖြုတ်ပြီးဖြေဆစ်ကိုကိုင်စမ်းကြည့်သည်။
သူ့ညီမခြေထောက်ကျိုးသွားမှာတို့ခြေဆစ်လည်ပြီးလွဲသွားမှာတို့စိုးရိမ်မိသည်။
သေချာကြည့်တော့နွယ်နဲ့ဖြေချင်းဝတ်ချိတ်ပြီးပွန်းသွားပြီအရှိန်နှင့်နာနေခြင်းသာဖြစ်သည်။
ဖိုးထွဋ်ကခြေကျင်းဝတ်ကလေးကိုအသာနှိပ်ကြည့်လှည့်ကြည့်ရင်း၊

“အထဲကနာသလားညီမလေး”

“ဟင့်အင်း..အဲ့လိုတော့မနာဘူး၊ ဒီနွယ်ငြိသွားတဲ့နေရာကပဲ နာတာ”

“ဒါဆိုအပေါ်ယံပွန်းရုံပဲ၊ အရိုးမထိဘူး၊ ဆေးလိမ်းရင်ပျောက်သွားမှာပါ၊ အခုလျှောက်နိုင်တယ်မဟုတ်လား ”

“ရမယ်ထင်တာပဲ”

“ဒါဆိုဆက်ပြေးရအောင်၊ မိုးဒီထက်သဲလာရင်ပိုဆိုးမယ်၊ ဟိုယာစပ်မှာဂိုဒေါင်တစ်လုံးရှိတယ်။ အဲဒီအထိပြေးရအောင်..! ”

မိုးကတဝုန်းဝုန်းရွာပြီးလိုက်လာလို ့ကိုက်၂ဝလောက်အကွာက သိုလှောင်ရုံဟောင်းဘက်ဂမူးရှူးထိုးပြေးလာခဲ့ကြရသည်။
ဂိုဒေါင်ဝရောက်တော့ သော့ခတ်မထားသောတံခါးကြီးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးကမန်းကတန်းအထဲဝင်လိုက်ကြသည်။

“ကဲ…ဒု့ိဒီမှာမိုးခိုရအောင်၊ တော်တော်နဲ့တိတ်မယ့်ပုံမပေါ်သေးဘူး၊ မိုးကပိုတောင်သည်းလာသေးတယ်”

အထဲမှာတော့ခြောက်သွေ့နေသည်၊ အလင်းရောင်ကမလင်းမမှောင်၊
ဒီဂိုဒေါင်ကမြင်းတွေအတွက် မြက်ခြောက်ထုံးတွေကောက်ရိုးတွေ သိုလှောင်ထားတဲ့နေရာ၊
နံရံကပ်ပြီးမြက်ခြောက်ထုံးတွေ အစည်းလိုက်ထပ်ထားသည်။ ထောင့်တစ်နေရာမှာတော့ကောက်ရိုးပုံ။
ကောက်ရိုးပုံအစပ်ကကောက်ရိုးတွေမကြာခဏဆွဲယူ၊ကဲ့ယူထားသဖြင့်လျှောကျ ပြန့်ကျနေပြီးကောက်ရိုးဖျာခင်းထားသည့်သဖွယ်။

“ဟာ…ဒီနေရာမှာ ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူးနဲ့ထိုင်လို့ကောင်းမယ်၊ လာညီမလေး..လာ”

ဖိုးထွဋ်ကဦးဆောင်ပြီးကောက်ရိုးပုံဘက်ခေါ်လာခဲ့သည်။
သူတို့၂ယောက်စလုံးမှာလဲရွှဲရွှဲရိုက်နေတော့၏။ ထိုင်မိကြတော့မှ..

“မှန်းစမ်းဇွန်…ညီမလေးဒဏ်ရာတွေကိုကိုကြည့်ပေးစမ်းမယ်”

ဖိုးထွဋ်ကဇွန်ရဲ့ခြေထောက်တွေကိုနှံ့စပ်အောင်လှန်လှောကြည့်ရှုနေ၏။

“ကြည့်စမ်းပါဦး..ပေါင်မှာလဲဆူးခြစ်ရာတွေနဲ့ အစင်းတွေချည်းပဲ၊ ရဲတွတ်နေတာပဲ၊ နေပါဦး ကိုကို့မှာပရုပ်ဆီဗူးပါလာတယ်ထင်တယ်..”

ဖိုးထွဋ်ကသူ့လွယ်အိတ်ထဲမွှေရှာတော့၊အိတ်ထဲမှာရှူဆေးသဖွယ်သုံးရဆောင်ထားတဲ့ပရုပ်ဆီဗူးလေး။

“ဟာ..အတော်ပဲဟေ့..ဒီမှာတွေ့ပြီ၊ ဒါအရင်လိမ်းထားလိုက်၊ ဒါမှဒဏ်ရာတွေ ရောင်ရမ်းမလာမှာ..
ညီမလေးငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ကိုကိုပဲလိမ်းပေးမယ်”

ဖိုးထွဋ်ကဒဏ်ရာတွေဖြစ်နေသော ပေါင်မှအစင်းကြောင်းများနှင့် ပွန်းပဲ့ရာများကိုပရုပ်ဆီလိမ်းပေးပြီး၊
ဆေးစိမ့်ဝင်စေရန်ပေါင်လေးကိုနှိပ်၍ပွတ်ပေးနေသည်။

“အားးး ကိုကိုထွဋ်စပ်တယ်၊ ပူတယ်.. ”

“ခဏကြာရင်ပျောက်သွားမှာပါညီမလေးကလဲ.. ”

ဖိုးထွဋ်ကဆေးလိမ်းပေးရင်းနှင့်ညီမဖြစ်သူရဲ့ပေါင်သားနုနုလေးများကိုအရသာခံပွတ်ပေးနေလေသည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ဆေးအရှိန်ကြောင့်ပေါင်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ ပူရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေသည်။
ဒါပေမယ့်ပွတ်သပ်ပေးနေသောအရသာကိုခံကောင်းနေသည်။
သူမ ချမ်းနေတဲ့ကြားကကြက်သီးနွေးလေးတွေထလာရလေသည်။
ပြီးတော့သူမစိတ်ကူးယဉ်ထားသည့်အကိုက၊ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေအထိနှိုက်ပွတ်ပေးနေတယ်ဆိုတော့လေ…

သူမအတွေးအိမ်ထဲမှာ ညတုန်းကသူ့အကိုက မေမေနဲ့ ကြီးချိုတို့ကို တစ်လှည့်စီအားရပါးရဆော်နေပုံတွေက ဝေ့ဝဲရောက်ရှိလာတော့
ပေါင်ကြားထဲမှာအရည်နွေးနွေးလေးတွေစပြီးစိမ့်ထွက်လာလေပြီ။

အပြင်ဘက်မှာလည်း၊ အခုလေးတင်အားရပါးရဆင်ပြီးရွာလာသောမိုးကပိုပြီးသည်းလာသည်။
သူတို့တွေအမိုးအကာအောက်ရောက်နေပြီဖြစ်သော်လဲ၊ စောစောကအသည်းအသန်ပြေးလာပေမယ့်
မိုးလွတ်အောင်မပြေးနိုင်ခဲ့သောမောင်နှမ၂ယောက်မှာရွှဲရွှဲရိုက်ထားသဖြင့်ချမ်းလာချေပြီ။

အထူးသဖြင့်ဇွန်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်လာတော့သည်၊ဝတ်လာမိသည်မှာလဲတီရှပ်အပါးလေး၊
ရေစို၍အသားကပ်နေသည်မှာအောက်ခံဘရာအနက်ကလေးကမနိုင့်တနိုင် ‘မ’ထားရသော၊
အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင်ထွားလှတဲ့နို့အုံကြီးက ရေစိုနေသောတီရှပ်နှင့်အသားကပ်ပြီးပြူးပြဲနေအောင်မြင်နေရလေရာ
ဖိုးထွဋ်လိုအထန်ကောင်အဖို့တောင်လက်စလီးမှာပြန်မကျတော့ပဲအတင်းရုန်းထွက်နေလေသည်။

ချမ်းတုန်တက်၍မေးရိုက်နေသောဇွန်သံသာမှာ၊ မခံနိုင်တော့သည့်အဆုံးသူ့အကိုကိုအကူအညီတောင်းရရှာ၏။

“အမလေးကိုကို..အရမ်းချမ်းတယ်.. ညီမလေးချမ်းလိုက်တာ၊ ညီမလေးကိုဖက်ထားပေးစမ်းပါ”

ဖိုးထွဋ်ကသူ့ညီမတောင်းဆိုသည့်အတိုင်း နောက်ကျောကနေသိမ်းဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းထားသည်။
ဒါပေမယ့်ဇွန်တစ်ယောက်အချမ်းမပျောက်၊ ဘယ်ပျောက်လိမ့်မလဲ။ ရွှဲရွှဲစိုနေသောရေစိုအင်္ကျီကိုမှမချွတ်တာ။
ပိုတောင်တုန်တက်လာသေးသည်။ ဒါကိုသတိပြုမိသည့်ဖိုးထွဋ်က..

“ညီမလေး..တို့ဝတ်ထားတဲ့အက်ျီတွေကဒီလောက်ရွှဲရွွှှဲရိုက်နေတာ၊ အချမ်းဘယ်ပျောက်မလဲ။
အင်္ကျီခဏချွတ်ပြီးရေညှစ်လှမ်းထားမှဖြစ်မယ်၊ အစိုကြီးဝတ်ထားသမျှချမ်းနေဦးမှာပဲ။
ချွတ်ထားလို့ကိုယ်သွေ့သွားရင်အများကြီးသက်သာလာလိမ့်မယ်..”

“ဟယ်ကိုကိုကလဲ၊ ဘာလို့ချွတ်ရမှာလဲ။ ပေါ်ကုန်မှာပေါ့”

“ဟဲ့…ပေါ်လဲဘယ်သူမှရှိတာ၊ မြင်တာမှမဟုတ်တာ၊ ဒီမိုးနဲ ့ဒီလောက်ခေါင်တဲ့ဒီတဲကိုဘယ်သူမှမလာဘူး။ ငါပဲရှိတဲ့ဟာကို”

“အဲ့ဒါပြောတာလေ.. ကိုကိုမြင်ကုန်မှာပေါ့…”

“အမယ်လေး..သူ့ဟာများနှမြောနေသေးတယ်။ ငါမြင်တော့ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ။ မောင်နှမအချင်းချင်းပဲဟာ..”

“ကဲ..ဒါဆိုလဲပြီးရော ဇွန်တော့ချွတ်ပြီ၊ လာမကြည့်နဲ့..၊ ဒီထဲမှာလုံပြီးနွေးနေရဲ့သားနဲ့ ဒီရေစိုအဝတ်တွေကြောင့်တုန်တက်နေတာ”

ဇွန်ကဘရာစီယာအနက်ကလေးတစ်ခုထဲချန်ထားပြီးရေစိုတီရှပ်ကိုချွတ်ချလိုက်ရာ၊ ဖိုးထွဋ်ကကောက်ယူလိုက်သည်။
ကိုယ်တိုင်လဲချမ်းနေပြီဖြစ်သဖြင့် သူ့တီရှပ်ပါချွတ်လိုက်သည်။
ပြီးမှ ၂ထည်စလုံးကိုရေစင်အောင်ညှစ်၍ မြက်ထုံးကြီးတွေပေါ်ဖြန့်လှမ်းပေးထားသည်။

“ဟဲ့..အဲ့ဒါနဲပဲ့အချမ်းပြေရောလား၊ နင့်ဘရာလဲရေစိုနေတာပဲ”

ဖိုးထွဋ်ကဘရာကိုမျက်စပစ်ပြီးပြောလိုက်တော့…

“ဟိုး..ဟိုး..ဒါတော့မရဘူးဆရာ၊ ချမ်းရင်ချမ်းပါစေ”

“ညီမလေး အအေးမိပြီးဖျားမှာကိုကိုစိုးရိမ်လို့ပါ၊ နွေးသွားအောင်ကိုကိုဖက်ထားပေးမယ်၊
ဘာမှတောင်တောင်အီအီစဉ်းစားမနေနဲ့နော်..”

ပြောပြောဆိုဆို ဖိုးထွဋ်ကဇွန်ကိုယ်လုံးလေးကိုသိမ်းကြုံးဖက်၍ ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
ပြီးတော့ညင်သာစွာဖြင့်ဇွန်ရဲ့နဖူးဆံစလေးများကိုပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
ဇွန်ကဖိုးထွဋ်ရဲ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးထဲခေါင်းမှီထားသည်။ သူမအကိုဖြစ်သူဖက်ပေးတာကိုငြိမ်သက်စွာခံနေသည်။

သူမကိုယ်တိုင်ကအကိုဖြစ်သူအပေါ်ရင်ခုန်နေသည်မဟုတ်ပါလား…။

——————————————

ယာတောထဲကမိသားစု

(၁၇) (ဇာတ်သိမ်း)

“ညီမလေး…ဇွန်”

“အင်”

ဖိုးထွဋ်ကသူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားသောညီမဖြစ်သူဇွန်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲဖိကပ်ထားသဖြင့်အဓိကနေရာများဖြစ်သောနို့လေးတွေ၊
အဖုတ်တွေကိုတိုက်ရိုက်မမြင်ရသော်လည်း၊ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ညီမလေးကလှချင်တိုင်းလှနေသည်။
ဖိုးထွဋ်ကြည့်ရင်းအသဲယားလာသဖြင့် ရင်ထဲကလှိုက်တက်လာသောအစ်တစ်တစ်အသံဖြင့်ခေါ်လိုက်မိလေရာ၊
ဇွန်ကလဲတိုးညှင်းသောညှောင်နာနာအသံလေးဖြင့်ပြန်ထူး၏။

“ညီမလေးကသိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ..”

“ကိုကို့ညီမကလှပြီးသားပဲဟာ..အု..”

ဇွန်စကားမဆုံးသေးဖိုးထွဋ်က ဇွန့်ပါးမို့အစ်အစ်လေးများကို ရွှတ်ခနဲဖိနမ်းလိုက်ရာဇွန်တစ်ယောက်အသက်ရှူမှားပြီးအုကနဲဖြစ်သွားတော့သည်။

“ဟွန့်..ကိုကိုကလဲအာမပြောညာမပြော..”

“ညီမလေးကိုကြည့်ရင်းနဲ့ချစ်လာလို့အာဘွားပေးတာလေ၊ ဇွန်လေးကိုမနမ်းရတာတောင်ကြာပြီနော်….”

မောင်နှမ၂ယောက်၏နှလုံးသားတွေကြည်လင်နေသည် (သို့မဟုတ်) လှုပ်ခတ်နေသည်။
သူ့အကိုက သူမကိုညီမတစ်ယောက်အဖြစ်ကိုယ်ထိလက်ရောက် မွှေးမွှေးမပေးဖြစ်တာကြာပြီ၊
သူမအပျိုဖြစ်ကထဲကဆိုပါတော့၊ တဖြေးဖြေးဝေးသွားသလိုလိုကြာလှပြီကော…။

ယခုအခိုက်အတန့်လေးမှာ၊ ဝေးကွာခဲ့သောမောင်နှမအချစ်ကယိုစိမ့်စီးထွက်လာသလို၊
တဘက်ကလည်းကြက်သီးတွေအလိုလိုထကာ၊ သွေးများပွက်လာသလိုလို၊ ရင်ထဲကပဲခုန်လာသလိုလို။
ရောထွေးသောဖီလင်များတပြိုင်ထဲဖြစ်နေ၏။
ထိုစဉ်မှာပင် သူမ၏နှုတ်ခမ်းစွေးစွေးလေးပေါ်သို့တစ်စုံတစ်ရာပိကျလာခြင်းဖြစ်၏။ သူ့အကို၏လှိုက်မောဖွယ်အနမ်းများ…။
ရုတ်တရက် သူ့အကိုရင်အုပ်ကိုအသာတွန်းထုတ်လျက်..

“ဟင်..ကိုကိုနမ်းတာကြီးကဘယ်လိုကြီးလဲ..၊ မောင်နှမအချင်းချင်း..”

“ညီမလေးနှုတ်ခမ်းလေးကဖူးဖူးစိုစိုလေး အသဲယားလာလို့..”

“ဒါပေမယ့်မောင်နှမအချင်းချင်းတွေကဒီလိုမနမ်းကြဘူးကိုကိုရဲ့”

“အခုကိုကိုနမ်းတယ်လေဘာဖြစ်လဲ..၊ ညီမလေးကရောဘယ်လိုခံစားရလို့လဲ။
ညီမလေးနှုတ်ခမ်းလေးကကြည့်ရတာနဲ့တင်စိုအိနေတာပဲချိုချဉ်လေးလိုစုပ်ချင်စရာ။ မရဘူး၊ ကိုကိုတော့ထပ်နမ်းပြီ..ဒါပဲ..”

“အို..ဟင့်..ကိုကို…ဖု..အု..”

ဒီတစ်ခါတော့ဖိုးထွဋ်ကစုပ်ရုံသက်သက်မဟုတ်တော့သူ့လျှာဖျားနွေးနွေးကြီးကိုသူမပါးစပ်ထဲလှိမ့်လိမ်၍နမ်းခြင်းဖြစ်သည်။
အပျိုမလေး (မစစ်တော့) ဇွန်တစ်ယောက်မျက်လုံးလေးမှိန်းပြီးငြိမ်ကျသွားသည်။
မစစ်တော့ဘူးဆိုပေမယ့်သူကအမှန်တော့အရိုင်းလေးပါ။
မနေ့ကမှ သူ့ဘကြီးနဲ့စပြီးပက်ကင်ပွင့်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

အခုသူ့အကိုကလည်းခလုပ်အဖြုတ်ကောင်းသူမို့အရိုင်းမလေးမျောသွားတာမဆန်း
ဖိုးထွဋ်ကဇွန့်နှုတ်ခမ်းလေးများကိုတရှိုက်မက်မက်နမ်းစုပ်နေရင်းမှလက်တွေကလွတ်လွပ်လပ်လပ်လေး
အနှောင်အတွယ်မဲ့နေသည့်နို့လေးများကိုဆုပ်နယ်နေလေပြီ။
ဇွန်တစ်ယောက်သူ့အကိုကိုတားဆီးရန်စိုးစဉ်းမျှပင်သတိမရတော့ပဲမိန်းမူးမျောပါသွားတော့သည်။
ဖိုးထွဋ်က ရင်အုံတင်းတင်းလုံးလုံးလေးကိုကုန်းနမ်းပြီးနို့သီခေါင်းလေးတွေကို့စုပ်စို့ပေးနေပြီ။

“အိုးးးး ကိုကိုရာ ဇွန့်ကိုဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..”

ဖိုးထွဋ်ကစကားများများမပြောတော့၊ အတွေ့အကြုံရှဲ့ဖူးသူပီပီ၊ မိန်းခလုပ်တွေကိုလိုက်ဖွင့်နေ၏။
သူဘယ်လောက်အဆွကောင်းမကောင်း၊ သူ့အမေရင်းဒေါ်မိမိမွန်တောင်သူ့ခြေရင်းဝပ်ဆင်းခဲ့ရသည်လေ။

မောင်နှမ၂ယောက်သားတဖြည်းဖြည်းဖီလင်တက်လာကြပြီ၊
ဖိုးထွဋ်ကဇွန့်အောက်ပိုင်းမှာမချွတ်ရသေးတဲ့ရေစိုဂျင်းဘောင်းဘီလေးကိုဇစ်ဆွဲချပြိး လက်တွေကပေါင်ခြံထဲလျှိုဝင်သွားကာ
စောက်ဖုတ်ထဲနှိုက်ကစားနေပြီ။ စောစောက၊ ပရုပ်ဆီတွေကိုင်လိမ်းထားပြီးလက်ကလဲမဆေးထား၊
ဇွန်မှာစောက်စိတွေစောက်ခေါင်းတွေပူစပ်ကုန်ပြီ၊ ဒါပေမယ့်ပူတာကတစ်ပိုင်း၊
ဖီလင်တက်ပြီးအရည်တွေစိမ့်ထွက်လာတာကတစ်ပိုင်းဖြစ်သည်။ အခြားအပူတွေကရာဂအပူကိုတော့လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းမရှိပါလေ။
ပရုပ်ဆီပူတာရှိန်းတာကိုဖိုးထွဋ်နဲ့ဇွန်သံသာတို့အမှုမထားနိုင်တော့ပါ။

“ညီမလေးချမ်းနေတုန်းပဲလား”

“အင်းးး ဟင်းးး ဟုတ်တယ်ကိုကို၊ ကောင်းကောင်းမပျောက်သေးဘူး”

“ကိုကို ညီမလေးလုံးဝနွေးသွားအောင်လုပ်ပေးမယ်.. ဒီဘောင်းဘီကြီးကလဲရွှဲနေတုန်းပဲချွတ်လိုက်”

စောစောကနှိုက်နေချွတ်နေကထဲက ကြယ်သီးဖြုတ်၊ဇစ်ဆွဲချပြီးဖြစ်သောဇွန့်ရဲ့ဂျင်းပင်အတိုကိုဖိုးထွဋ်ကအလွယ်တကူ
လျောချချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပင်တီလေးကိုပါ်တပြိုင်ထဲကပ်ဆွဲချလိုက်သဖြင့်၊ ပင်တီပါပါသွားသည်။

ဇွန်ကဘာမှမတားဆီးတော့၊ မျက်လုံးလေးကိုသာမှိတ်ထားတော့၏။
ဖိုးထွဋ် ညီမလေးကိုခပ်လျော့လျော့လေးကောက်ရိုးမွေ့ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး အခုဖင်တုံးလုံးလုံးလေး
ဖြစ်သွားပြီဖြစ်သောညီမလေး၏ရွှေတြိဂံနယ်မြေလေးထဲမျက်နှာအပ်လိုက်လေတော့သည်။

“အူးးးး ကိုကို..ဘာလုပ်တာလဲ၊ အင့်..”

“နှင်းဆီဝတ်ရည်စုပ်မလို့…”

“ဘာလဲ…ကိုကိုကပျားကြီးလား..အူ့…ဟင့်…ကိုကို…”

ဖိုးထွဋ်ကစောက်စိပြူးပြူးလေးကိုလျှာပြားဖြင့်ထိုးလျက်လိုက်လေရာ။ ဇွန်မှာထွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးဆက်လက်စကားများနိုင်တော့…၊
ဟုတ်သည်၊ ပြောလဲပြောချင်စရာ..အဖုတ်လေးကနှင်းဆီပွင့်ဖတ်ကလေးနှင့်တူနေသည်လေ..။

ဖိုးထွဋ်ကတစ်ကိုယ်တော်ဘာဂျာစွမ်းရည်ပြပွဲကိုတင်ဆက်တော့ရာ၊
ဇွန်တစ်ယောက်ထွန့်ထွန့်လူးပြီး၊ စောက်ရေများဒလဟောလျှံကျလာတော့သည်။
ဇွန်ကဖိုးထွဋ်ခေါင်းကဆံပင်များကိုဆွဲဆုပ်ချေမွလျက်ဘယ်ညာတွန့်လိမ်နေသည်။ ဖင်ကိုလည်းကော့ကော့ပြီးပစ်တင်ပေးနေရာ
ဖိုးထွဋ်နှာခေါင်းနဲ့ပါးစပ်ကိုအဖုတ်နှင့်ကော့ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေ၏။
ငတ ကသူ့ညီးမအလွန်အမင်းခံချင်နေပြီဖြစ်ကြောင်းသဘောပေါက်လိုက်သည်။ လုပ်ရင်ရပြီဖြစ်သည်ကိုသူသိသည်။

“ညီမလေး…နွေးသွားပြိလား…”

“ဟင့်…သိဘူးကွာ..”

“တကယ်သွေးပူသွားအောင် အိပ်ဆာဆိုက်လုပ်မှရမယ်၊ လာ..ကိုုကိုနဲ့တူတူလုပ်လိုက်ရအောင်”

ဖိုးထွဋ်ကဇွန်ရဲ့ပေါင်လေး၂ချောင်းကိုတဘက်တချက်ဖိဖြဲပြီးတွန်းတင်လိုက်ရာ၊ ဖားပေါင်စင်းလေးဖြစ်သွား၏။
သူ၏မာထန်နေပြီဖြစ်သောလထစ်ပြီးဖြင့်ကပ်တေ့ချိန်လိုက်သည်။ ဇွန်ကရှေ့ဘာဆက်ဖြစ်တော့မယ်တိုတာကိုသိနေပြီ၊
ဒါပေမယ့် သူမ မရုန်းတော့ပါ။ မနေ့ကထဲက ဒီလိုမျိုးအသားချောင်းကြီးစားဖူးလိုက်ခဲ့သည်။
အသားချောင်းရဲ့အရသာကိုလည်းသိသွားခဲ့ပြီ။ သူမထပ်မံစားချင်နေသည်မှာ ညကထဲက၊
စားဖူး၍သူမထပ်ဆာနေသည်။ ဒီအချိန်မှာသူ့အကိုကကြင်ကြင်နာနာလာကျွေးတော့သူမ ဘာလို့ငြင်းဆန်နေမည်နည်း။
အလိုတူအလိုပါ၊ ပေါင်လေးကိုဖြဲကားပေးထားလိုက်သည်။

ပြိ..ပြိ..ဇိ..ဖောက်..

“အာ့…အမလေး ကိုကို..ကျွတ် ကျွတ်”

အရည်တွေရွှဲနေပြီဖြစ်သောကြောင့် လီးက တစ်ချက်တော့ရုံနှင့် စောက်ပတ်ထဲ တစ်ဝက်ကျော်ဝင်သွားပြီ။
တစျခကြျပွနျဆှဲနှုတျပွီး၂ခကြျ၃ခကြျ၊ ဆကျတျိုကျရိုကျသှငျးလိုကျတာ၊ ဒုတျဒုတျထိသှားလတေော့သညျ။
ဖိုးထွဋ်နဲနဲတော့တွေးမိသည်၊ သူ့ညီမအဖုတ်က အဝင်နဲနဲများလွယ်နေသလားလို့။
အမှန်တော့ ဇွန့်အဖုတ်ကမနေ့ကပဲဘကြီးအရင်းဦးမြတ်သာနဲ့လမ်းထွင်ခဲ့ပြီးဖြစ်တာဖိုးထွဋ်မသိလိုက်သောကြောင့်။

ဒါပေမယ့် သူကြာကြာခေါင်းထဲထည့်မထားပါ။ အရိုးများသောချေးခါးသောတွေတွေးမနေ၊
သူကိုယ်တိုင်တောင် အမေပါမရှောင်ဘယ်လောက်ရှုပ်ခဲ့တာသူအသိ။ သူညီမရောဘာမို့လဲ၊ ဘဲတွေနဲ့ကုန်းရင်ကုန်းဖူးမည်။
အခုဘာမှဆက်မစဉ်းစားသူညီမအရင်းခေါက်ခေါက်လေးကိုလိုးနေရပြီ၊
လိုးရတာကောင်းနေတာကိုပဲသိတော့သည်၊ ဒါကိုပဲအာရုံစိုက်ထားလိုက်တော့သည်လေ။

ဗြိ..ဗြိ..ဗြိ….ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်..ကျွိ..

ဖိုးထွဋ်စိတ်ရောကိုယ်ပါနှစ်၍ ညီမဖြစ်သူကို အားရပါးရ ဆောင့်၍လိုးနေလေသည်။
ဇွန်ကလဲအရှိန်ရသွားပြီ၊ စကောဝိုင်းလိုက်၊ ကော့ခံလိုက်နှင့် ဟန်ချက်ညီညီ အပေးအယူမျှမျှ ဆော်နေချနေကြတော့သည်။

မကြာလှသောအချိန်လေးအတွင်းမှာ ပိုဇေရှင်ပြောင်းပြီး၊ ကောက်ရိုးထုံးမွေ့ယာပေါ်တွင်
ညီမဖြစ်သူကိုလေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး၊ အားရပါးရဆောင့်ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။

ပတ်..ပတ်..ပတ်..ပတ်..

“အူးးး ရှီး…ညီမလေးရာ..ကောင်းလိုက်တာ..”

“အူးးး အင့် ဟင့်..သွက်သွက်…မြန်မြန်လေးလုပ် ကိုကို..
ညီမလေးမရတော့ဘူး.. အထဲကတမျိုးကြီးပဲ..ရှူရှူးတွေထွက်ကုန်တော့မယ်ထင်တယ်”

ဇွန်က ပြီးချင်တာကိုပြီးတယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးကသုံးအနှုန်းမတတ်၊
ထွက်တော့မည့်ဆဲဆဲအခြေအနေကို၊ သူမခံစားနေရသည့် ဖီလင်အတိုင်းပြောချလိုက်သည်။

“အဲဒါညီမလေးပြီးတော့မှာလေ..၊ ကိုကိုလဲပြီးချင်နေပြီ၊ အားးးး ဖာ့ခ်..”

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ် ဖောင်း..ဖောင်း..ဖောင်း.. ပြိ. ဗြိ..

“အားးးး ရှီးးးဖာ့ခ် ပြီး…ပြီးပြီ..”

“အမလေးကိုကို..အားးး ကောင်းလိုက်တာ…အီးးး”

ဖိုးထွဋ်က သူ့သုက်ရည်တွေ ဖြန်းကနဲဆောင့်ထွက်လာတာသိတော့၊ ကတိုက်ကရိုက်ပဲလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊
သူ့ညီမလေးက ဒီကိစ္စတွေအတွက်အဆင်သင့်ပြင် ဆေးထိုးထားမှာမဟုတ်ဘူးလို့သူယုံကြည်သည်။
ဒါကြောင့် သူ့ညီမလေးမလိုအပ်ပဲဗိုက်ထွက်မယ့်ပြဿနာမဖြစ်စေချင်ဘူးလေ။

ကမန်းကတန်းဆွဲချွတ်လိုက်လို့သာပေါ့၊ စက္ကန့်ပိုင်းလေးနောက်ကျရင်ဝင်ကုန်တော့မှာဖြစ်သည်။
အရေတွေကမီးသတ်ပိုက်ခေါင်းဖွင့်လိုက်သလို ပရက်ရှာနဲ့ထွက်လာခဲ့သည်။။
အဖုတ်ဝကကျွတ်ပြီးလီးကတင်ပါးပေါ်တင်မိရုံရှိသေး၊ ဇွန့်ဖင်ဖွေးဖွေးလေးတစ်ခုလုံး ထမင်းရည်တွေဆမ်းပြီးသားဖြစ်သွားပြီတည်း။

လီးကငေါက်တောက်ကြီးတဆတ်ဆတ်နဲ့ အရည်တွေကိုကုန်အောင်ပန်းထုတ်နေချိန်မှာ
လက်ဝါးကိုအားပြုလေးဘက်ကုန်းထားတဲ့ဇွန်မှာလဲတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး လက်တွေကမနိုင်တော့ပဲ၊
တတောင်နဲ့လက်ဖျံလေးထောက်ပြီး ဝပ်ကျသွားတော့သည်။
သူမအရမ်းကောင်းလဲကောင်း၊ မောလဲမောနေပြီ။

ဖိုးထွဋ်တစ်ယောက်ဘေးမှာ ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ဇွန်ကတစ်ပတ်တလှည့်ထလာပြီး၊
ဖိုးထွဋ်ပေါင်ကြားကငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့အသားချောင်းကြီးကိုသူမလက်ကလေးတွေနဲ့ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
လီးကြီးကချွဲချွဲကျိကျိအရည်ပျစ်ပျစ်တွေနဲ့ချော်ထွက်နေ၏။ ဆုပ်လိုက်တဲ့လက်ကလေးတွေပေကျံကုန်ပေမယ့်သူမကမိမိရရဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
လက်ညှိုးနဲ့လက်မကြားလက်ဆုပ်လေးထဲမှာနီရဲပြောင်တင်းနေတဲ့ဒစ်ဖူးကြီး။
ဒစ်ကြီးထိပ်ကအပေါက်လေးကအရည်ဖြူဖြူလေးတွေစိမ့်ထွက်နေတုန်းရှိဆဲပင်။

သူမ ဒီအသားချောင်းကြီးကိုသေချာကိုင်ကြည့်ချင်နေတာကြာပြီ။ မနေ့ကဘဝမှာပထမဆုံးအတွေ့အကြုံမို့
ရှက်လဲရှက်ဘာလုပ်ရမှန်လဲမဝေခွဲတတ်သေးလို့၊ ဘသာရဲ့လီးကြီးကိုသေချာမကိုင်ကြည့်ခဲ့မိပါ။
အခုဒုတိယအခွင့်အရေးမှာတော့သူ့အကိုရဲ့ပေါင်ကြားကအသားချောင်းကိုသေချာစေ့ငုလေ့လာရတော့မည်။

ခဏအကြာ၊ သူမစိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ကပ်လာချိန်မှာတော့ လက်ကလေးနဲ့သူ့အကိုလီးကိုတင်းတင်းညှစ်ပြီးရှေ့နောက်လျှောတိုက်ဂွင်းထုပေးနေမိပြီလေ။
လီးကြီးကလက်ထဲမှာငါးရံ့အရှင်ကြီးလိုတဇတ်ဇတ်ခုန်လှုပ်နေတုန်း…။
တဏှာရာဂစိတ်တွေထန်နေချိန်၊ ဖုံးလွှမ်းနေချိန်မှာရာဂအမိုက်မှောင်ရဲ့အားပေးမှုကြောင့်
လုပ်သင့်မလုပ်သင့်ဘာမှအရေးမထားတော့၊ မလုပ်ဖူးတာတွေကိုလဲစိတ်နောက်ကိုယ်ပါလုပ်ကုန်သည်။

ဇွန်ကအရမ်းအသန့်ကြိုက်တဲ့မိန်းခလေး၊ အစားအသောက်ကိုတောင်တော်ရုံတန်ရုံအကိုင်အတွယ်မသန့်ဘူးထင်ရင် မစားတော့ပေ။
အရမ်းရွံတတ်သည်။ အခုသူမအကိုလီးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ရင်းရွံရှာစိတ်တွေထွက်ပြေးသွားပြီ၊
ရမ္မက်စိတ်ငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်ပြီး ပါးစပ်ကလေးဟ၍ သူမစောက်ရေများနှင့်သူမအကို၏လရေများ
ရောနှောပေကျံနေသော အသားချောင်းကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်မိလေတော့၏။

ရာဂစိတ်သည်၊ အရာရာကိုပြောင်းလဲစေနိုင်လေသည်။ ဇွန်အခုသူမ သေချာစေ့ငုလေ့လာလိုသော
အသားချောင်းကြီးကိုအရသာခံ၍လေလာခွင့်ရပေပြီ။

ထို့နောက်…ထို့နောက်..တွင်တော့..
မောင်နှမ၂ယောက်သား ကာမသမုဒ္ဒရာပြင်ကျယ်ကြီး၏ ဟိုဘက်ကမ်း၊ သည်ဘက်ကမ်းကို
၂ကြိမ်တိုင်တိုင်ထပ်မံ၍ အားသွန်ခွန်စိုက်ကူးခတ်ကြလေတော့သတည်း…။

မိုးလဲစဲစပြုပြီ၊ ခန္ဓာကိုယ်မှရေဓာတ်များလည်းတော်တော်ဆုံးရှုံးသွားပြီးကြပြီ။
အမောဖြေရင်းနှင့်ဇွန်ကမထင်မှတ်သောကွက်ရှင်ကိုထ၍ထုတ်လိုက်သည်။

“ကိုကို..မနေ့ညက မေမေ့အခန်းထဲမှာကိုကိုရောက်နေတယ်။ ကိုကိုနဲ့မေမေအဲ့ဒါဘာလုပ်ကြတာလဲ! ”

“ဟင်..ညီမလေးက ဘယ်လုပ်သိသလဲ..”

“ညီမလေးအခန်းကမေမေ့အခန်းနဲ့ ကိုကို့အခန်းကြားမှာလေ။ မေမေနဲ့ပြီးတော့ကြီးချိုနဲ့ဆက်ပြီး ၂ပါးသွားတာတောင်သိသေးတယ်”

“ဟာ..ကုန်ပါပြီကွာ။ ငါလုပ်သမျှအကုန်သိနေပါလား”

“ခစ်..ခစ်..ခ်ခ်ခ်..”

ဖိုးထွဋ်လက်ခံလိုက်ရပါ၏။ ဘာမဆိုဆိတ်ကွယ်ရာဆိုတာမရှိကြောင်းသိသွားပြီ။

“ဟွန်း…ကိုကိုလူဆိုး..ဏှာဘူးကြီး..အမေအရင်းကိုလဲလုပ်တာပဲလား..”

“ဒါကတော့မထင်မှတ်ပဲဖြစ်သွားတာပါကွာ..၊ ဒီနေ့ ညီမလေးနဲ့ကိုကိုဖြစ်သလိုပေါ့”

“ကိုကို့မထင်မှတ်တာတွေကလဲများလှချည်လား..ဟင်း..ကိုကိုနော်..ရန်ကုန်အိမ်ပြန်ရောက်ရင်
မေမေ့အခန်းထဲချည်းပဲသွားသွားမနေရဘူး..ညီမလေးဆီလဲတန်းတူလာရမယ်”

“အရမ်းမလောနဲ့လေညီမလေးရဲ့၊ မေမေရိပ်မိသွားရင်မကောင်းဘူး၊ မောင်နှမအချင်းချင်းလိုးနေတာသိသွားရင်ဆူမှာ”

“ဟင်..သူကိုယ်တိုင်ကရော အမေအရင်းကြီးဖြစ်ပြီး ဘာလို့ကိုကိုနဲ့ခံသေးလဲ..”

“ဒါတော့သူစိတ်ပါလို့နေမှာပေါ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လောလောဆယ် မေမေသိသွားလို့မဖြစ်သေးဘူး။
ဒို့မောင်နှမ၂ယောက်အတတ်နိုင်ဆုံးလျို့ဝှက်ပြီး၊ ကြိတ်ပြီးလုပ်ကြရအောင်နော်…”

“ဟင်း..ဟင်း..ကိုကိုကတော့လေ..၊ မေမေနဲ့ကျတော့လဲကြိတ်ပြီးလုပ်၊ ညီမလေးနဲ့လဲကြိတ်ပြီးလုပ်၊
ကြီးချိုနဲ့လဲကြိတ်ပြီးလုပ်….၊ အားလုံးအကြိတ်ချည်းပဲ..ကိုကြိတ်ကြီးလို့ပဲခေါ်လိုက်တော့မယ်…”

“ဟား…ဟား…ဟား…ဟားးးးး”

ဖိုးထွဋ်ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်မိတော့သည်။

“ကဲပါ..ညီမလေးကိုတော့အများဆုံးကြိတ်ပေးပါ့မယ်..နော်..ကိုကို့အချစ်လေးရယ်…
ကဲ..ထ..အချိန်လဲနှောင်းနေပြီ။ တို့တွေယာတောအိမ်အပြန်နောက်ကျနေလိမ့်မယ်..”

မိုးလဲတိတ်သွားပြီ။ နေလေးတောင်ပြန်ပွင့်လာ၏။
မောင်နှမ၂ယောက်သား၊ သွေ့စပြုပြီဖြစ်သော အဝတ်အစားများကိုပြန်ဝတ်လိုက်ကြပြီး၊ ဂိုဒေါင်ထဲမှပြန်ထွက်လာကြ၏။

နေကြာခင်းကြီးဘက်ပြန်ရောက်လာ၏။
မိုးရွာပြီးစနေအပွင့်တွင်နေကြာခင်းကြီးပေါ်သို့လှပသော ရရောင်ချယ် သက်တံ့ကြီးတစ်စင်းကကွေးကွေးကြီးသက်ဆင်းကျရောက်နေသည်။

အစွမ်းကုန်လှပလျက်ရှိသောနေကြာခင်းကြီးကိုဖြတ်၍၊ သူတို့မေမေနှင့် ဘကြီသာတို့စောင့်နေမည်ဖြစ်သော
ယာတောအိမ်ကလေးသို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်အပြေးပြန်လာခဲ့ကြတော့လေသတည်း။

ယာတောထဲကမိသားစု

ဤတွင်ပျော်ရွှင်စွာပြီးဆုံးပါပြီ။

အားလုံးကိုခင်တဲ့
(လမင်းကြီး)