ယာတောထဲကမိသားစု (လမင်းကြီးရေးသည်) Part 1
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
ယာတောထဲကမိသားစု
(ရေး – လမင်းကြီး)
(၁)
ဒီနေ့…..
ဒေါ်မိမိမွန်တစ်ယောက်သမီးဖြစ်သူသံသာဇွန်ကိုခေါ်ပြီးရိုးမတောင်ခြေတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ အကိုဖြစ်သူဦးမြတ်သာရဲ့ယာတောကိုအလည်လာခဲ့တယ်။
သူတို့အိမ်ကဒရိုင်ဘာဖြစ်တဲ့ကိုဝင်းမောင်ကကားမောင်းလိုက်ပို့တာပါ။ လာရတဲ့အကြောင်းရင်းကတော့…၊
မြို့မှာအနေကြာနေတဲ့မိမိမွန်ကမတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့သူ့အကိုကိုလည်းလာတွေ့ရင်း၊
သူ့ဘကြီးရဲ့ယာတောကို ကျောင်း(တက္ကသိုလ်)တွေစပိတ်ကထဲကအလည်လာပြီး နေနေတဲ့သားဖြစ်သူမျိုးထွဋ်ကိုလာခေါ်တာပဲဖြစ်သည်။
“ဘဘသာကြီး…မင်္ဂလာပါနော်၊ နေကောင်းရဲ့လား၊ သမီးတို့ကလွမ်းနေတာ”
ဇွန်ကကားပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်းသူ့ဘကြီးကိုဝမ်းသာအားရနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
“ဟာ!.. ရောက်လာတာနောက်ကျလှချည်လား၊ နေတောင်အတော်စောင်းသွားပြီ”
“မိဇွန်ကြောင့်ပေါ့ အကိုကြီးရဲ့၊ ဒီဟာမအိပ်ရာထနောက်ကျလို့ပေါ့၊ အိမ်ကနေမြင့်မှထွက်လာနိုင်တာ”
“ကဲ…ဖိုးထွဋ်ရေ..မင်းအမေနဲ့ညီမလေးကိုအပေါ်ထပ်ကအခန်းထဲခေါ်သွားပြီးနားပစေအုံး၊ ပြီးတော့မှဆင်းလာပြီးထမင်းစားကြတာပေါ့”
“လာ..မေမေ..လာ..ပေးပေး..အိတ်တွေသားပဲဆွဲလာခဲ့မယ်”
မျိုးထွဋ်က သူ့အမေနဲ့ညီမကိုအိမ်အပေါ်ထပ်က ဧည့်သည်တွေလာရင်ပေးသိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းတွေဘက်ကိုခေါ်သွားပေးသည်။
အမျိုးတွေလာရင်တည်းရအောင်ပလန်ချပြီးဆောက်ထားတဲ့၂ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးဆိုတော့အပေါ်ထပ်မှာလုံလုံလောက်လောက်နဲ.။
သူ.အမေနဲ.သူ.ညီမကိုတစ်ခန်းစီပို.ပေးလိုက်ပြီး။
အဝတ်အစားအိတ်တွေလဲဆွဲလာပြီးသူ.အခန်းနဲ.သူနေရာချပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲသား..ဒီမှာနေတုန်းလိမ်လိမ်မာမာနေရဲ့လား၊ သားဘဘတို့အပေါ်ဆိုးသေးလား”
“တခါလေးတောင်မရှိခဲ့ဘူးမေမေ၊ လုံးဝပဲ၊ မယုံရင်ဘသာကိုမေးကြည့်”
“ဒါနဲ့မမချိုတစ်ယောက်ကောမမြင်ပါလား၊ ဘယ်သွားလဲ!…”
“ကြီးချိုက အိမ်ဖော်ကောင်မလေးနဲ့ဈေးဘက်သွားတယ်မေမေရဲ့၊ တော်ကြာနေလာတော့မှာပါ..
ကဲ..သားအောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်၊ မေမေတို့ရေချိုးချင်ရင်နောက်ဖေးကပြင်မှာတိုင်ကီတွေရေဖြည့်ထားပြီးသားနော်..”
“ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်…”
‘မိမိမွန်’
မျိုးထွဋ်နဲ့ သံသာဇွန်တို့ရဲအမေ၊ ကိုယ့်ကို်ယ်ကိုလှပကျော့ရှင်းအောင်အရမ်းဂရုစိုက်တဲ့မိန်းမ၊
ငယ်ငယ်အပျိုအရွယ်ထဲကအလှအပကိုမက်မော၊ မြတ်နိုးတတ်တဲ့သူ၊
အောင်မြင်တဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်နဲ့အိမ်ထောင်ကျတော့၊ ငွေရေးကြေးရေးလိုလေသေးမရှိ၊
ဒီတော့ အလှအပအတွက်စိတ်ကြိုက်သုံးဖြုန်းချယ်သနိုင်တဲ့အတွက် တအားကိုနုနေတာ။
အသက်အမှန်က၃၈ပေမယ့်၊ အပြင်လူတွေကခန့်မှန်းရင် ၂၉-၃ဝလောက်ပဲရှိဦးမယ်ထင်ရတယ်။
ညနေထမင်းစားဝိုင်းမှာ သာကြောင်းမာကြောင်းသတင်းအဆိုးအကောင်းတွေကိုပြောကြဆိုကြပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ၊
မိဇွန်ကစကားစသည်။ သူ့ဘကြီးဦးမြတ်သာကိုမေးခွန်းထုတ်တာ။
“ဘဘသာရေ၊ မနက်ဖြန်ဘယ်ထွက်လည်ကြရင်ကောင်းမလဲ”
“အေး…နင်တို့ ဝါးကျရေတံခွန်သွားလည်ကြပါလား၊ သိပ်လှတာပဲကွ၊ ဖိုးထွဋ်ဆိုသိပ်သဘောကျတာ..”
“ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့ တကယ်လှတဲ့နေရာပဲ။ တိတ်ဆိတ်ပြီးကိုယ်ပိုင်သီးသန့်လိုပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့လည်ပတ်တဲ့လူတွေက
ဒီနေရာကိုသိပ်မှမသိကြတာ၊ အတက်လမ်းကလဲဖိုးဝှီး လေးဘီးယက်ကားမှတက်လို့ရတာ”
“ဟာ..ပျော်စရာကြီး၊ ဒါဆိုအကုန်သွားကြမှာလား”
သံသာဇွန်ကမေးသည်။
“ကြီးချိုတော့မလိုက်နိုင်ဘူးထင်တယ်သမီးရေ၊ အခုပဲဖျားချင်သလိုလိုဖြစ်နေတယ်၊ ဈေးကပြန်လာတုန်းက မိုးမိလိုက်သေးတယ်၊
အခုတောင်ဝင်အိပ်တော့မလို့၊ ကျန်တဲသူတွေအေးအေးဆေးဆေးသာစကားပြောနေခဲ့ကြ”
မိမိမွန်ရဲ့ယောင်းမ၊ ဦးမြတ်သာရဲ့ဇနီးဒေါ်ချိုမြကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထမင်းစားဝိုင်းကထလိုက်၏။
“အေး…မိချို..ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့ဦးနော်” ဦးမြတ်သာကသူ့မိန်းမကိုစိတ်ပူလို့မှာနေသေးသည်။
“အင်းပါ တော့်..”
သူတို့ခရီးကလဲပန်းလာ၊ မနက်ဖြန်လဲရေတံခွန်ဘက်စောစောတက်ကြမှာမို့လို့ အိပ်ရာကိုစောစောပဲဝင်လိုက်ကြသည်။
****************************************************
နောက်တစ်နေ.နံနက် ၉နာရီခန်….
“အိုး..ဟို..ကိုကိုထွဋ်ပြောသလို တကယ်လှတာပဲကိုကို..နော်..”
“ဘဘပြောသားပဲ..၊ လှပါတယ်လို့၊ အဲ…တို့ကံကောင်းတယ်ကွ၊ ဒီနေ့တခြားဘယ်သူမှမလာကြဘူး၊ တို့အဖွဲ့ပဲရှိတယ်၊ လွတ်လပ်တာပေါ့..”
“ကိုကြီးကလဲ..ဒီလောက်ဝင်ရ၊ ထွက်ခက်တဲ့နေရာ၊ တော်ရုံလူဘယ်လာပါ့မလဲ”
မိမိမွန်က သူ့အကိုကြီးကိုစကားထောက်တယ်။
“ရှိတယ်မေမေရ..၊ သားတခါတွေ့ဘူးတယ်”
“သမီးတော့ ရေအရင်ဆင်းဆော့ပြီနော်..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဇွန်ကသူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ချလိုက်ရာ။
ဘကြီးဖြစ်တဲ့ဦးမြတ်သာရဲ့မျက်လုံးတွေကတစ်ချက်ဝိုင်းကနဲဖြစ်သွားပြီးတူမဖြစ်သူကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်စိုက်ကြည့်မိနေပြီးတော့မှ၊
သတိရသွားဟန်နဲ့စိတ်ကိုချုပ်ပြီးမျက်လုံးအသာလွှဲလိုက်တယ်လေ။
အမှန်တော့ဇွန်က အောက်မှာဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံကိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသား၊
ရေတံခွန်မှာတခြားလာလည်ကြတဲ့လူတွေများရှိမလားလို့ နဲနဲရှက်တာနဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်နဲ့ဘောင်းဘီထပ်ဝတ်လာခဲ့တာ၊
အခုတော့ဘယ်သူမှမရှိ ၊ မိသားစုချည်းဆိုတာသိတော့မှချွတ်ချပြီးရေထဲဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။
ဇွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှက၊ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေထဲက ကိုယ်ဟန်ပြမယ်မော်ဒယ်တွေနဲ့ နင်လားငါလားပဲ။
၃၅လက္မ ဆိုက်လောက်ရှိမယ့်ရင်သားလုံးလုံးလုံးတွေက ဘီကီနီထဲကကြွတက်ပြီးဝင်းဝါလို့။ ဘော်ဒီလေးကလဲသွယ်သွယ်လျလျပါပဲ။
အဓိကနေရာကတော့ပေါင်ခြံကြားကတြိဂံနယ်မြေလေးပေါ့၊ မို့ဖောင်းပြီးခုံးခုံးလေးကြွရွလို့နေ၏။
ဦးမြတ်သာက တူမကိုကြည်ု့ပီးပြစ်မှားမိမှာစိုးလိုု့မျက်လုံးလွှဲလိုက်မိကာမှ၊ သူ့ညီမဖြစ်သူ မိမိမွန်ဘက်ကြည့်မိရက်သားဖြစ်သွားသည်။
အဲ့ဒီတော့မှပိုဆိုးတော့တယ်။ မိမိမွန်ဆီကမျက်လုံးခွာလို့မရတော့ဘူး။ မိမိမွန်ကရဲ့အပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးပြီးသားအရွယ်။
အလှအပနဲ့ဘော်ဒီကျန်းမာရေးကိုလဲစနစ်တကျထိမ်းသိမ်းဂရုစိုက်တော့၊ နို့အုံကြီးက ၃၈လက္မလောက်ဆိုက်ကြီး၊
အောက်ပိုင်းမှာလဲဖင်ဆုံကြီးကအကြီးကြီး၊ လုံးဝန်းပြီးကောက်တက်နေတာ။ အိချောပိုလိုလို၊ မအေးသောင်းလိုလို၊
သူ့ကိုအဆွဲဆောင်ဆုံးကတော့သူ့ညီမဝတ်ထားတဲ့ရေကူးဝတ်စုံပေါ့။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သမီးကိုအားကျမခံ သူဝတ်လာတဲ့ပန်းပွင့်အကြီးကြီးတွေပါတဲ့ဟာဝေယံရှပ်အပွကြီးနဲ့ ဘေးကွဲထမီစကတ်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့၊
အောက်ကရေကူးဝတ်စုံပေါ်လာတဲ့အခါ၊ သူ့သမီးလိုတောင်လုံလုံခြုံခြုံမဟုတ်ပဲ အပေါ်အောက် သီးသန့်စီဖြစ်တဲ့
ဖက်ဖူးစိမ်းရောင်တောက်တောက် တူးပိစ်ဘီကီနီလေးနဲ့။ အောက်ပိုင်း (အန်ဒါပိစ်) ကအစသေးသေးဂျီစထရင်းသာသာပဲရှိတာ၊
သူအကြည့်မမှားဘူးဆိုရင်၊ အမွေးလေး၂ချောင်း ၃ချောင်းတောင်ရိပ်ရိပ်လေးပြူထွက်နေသလားလို့။
သူ့ညီမကိုကြည့်မိတော့မှပဲဦးမြတ်သာ ဂလုကနဲတံတွေးမြိုချလိုက်ရတော့သည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ ရေထဲဆင်းသွားပြီ။
တသွင်သွင်စီးကျနေတဲ့ရေတံခွန်ရဲ့အောက်ခံချိုင့်ခွက်ကြီးက ပေ၂ဝ x ပေ၃ဝလောက်ရှိတဲ့ရေအိုင်ကြီးဖြစ်လို့နေသည်။
ပတ်ပတ်လည်မှာကျောက်တုံးအကြီးကြီးတွေဝိုင်းရံလို့..။ အတွင်းဂွင်ကတော့ရေကူးကန်လေးသဖွယ်ဖြစ်လေ၏။
“ဟေးးးးးး”
ဇွန်ကအသံစူးစူးလေးနဲ့အော်ပြီး တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့တစ်ဘက်ကိုဖြတ်ကူးသွားသည်၊ ရေကအေးစိမ့်လို့။
“ဘသာကြီး…ဆင်းလာခဲ့လေ၊ ကျနော်တို့နဲ့အတူရေဆော့ကြရအောင်”
ဖိုးထွဋ်က ရေထဲဆင်းပြီးသူ့ညီမနောက်လိုက်သွားရင်းနဲ့သူ့ဘကြီးဆီလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
သူကတော့ဘာမှချွတ်စရာ၊ လဲစရာမလိုတော့ဘူးလေ၊ တခါထဲဘောင်းဘီတိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသားပဲဟာ။
ရေဆင်းကူးနေစဉ်အတွင်းမှာ ဇွန်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့မောင်နှမ၂ယောက်က ရေကူးရင်းပြေးတမ်းလိုက်တမ်းလိုက်ဖမ်းပြီးကစားနေကြသည်။
တစ်ကြိမ်မှာတော့ ဇွန်ကဖိုးထွဋ်ကိုလှမ်းဆွဲအဖမ်းလိုက် သူ့အကိုရဲ့ပေါင်ကြားကခပ်မာမာအရာကြီးတစ်ခုကိုဆွဲမိရက်သားဖြစ်သွားတယ်။
“ဟင်! ဘာကြီးလဲ”
ဇွန်တစ်ယောက် ထိတ်ကနဲလန့်သွားပြီးချက်ချင်းလက်လွှတ်ချလိုက်တယ်။
စိတ်ထဲမှာလဲဘာဖြစ်လို့သူ့အကိုဟာကြီးကဒီလောက်ကြီးနေရတာလဲလို့စဉ်းစားနေမိသည်။
တချိန်ထဲမှာပဲရေစပ်ကျောက်တုန်းပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ဘဘသာကိုလှမ်းကြည့်မိတော့
ဒူးထောင်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ဘဘရဲ့ဘောင်းဘီဂွဆုံကြီးကလဲဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီးထောင်ထွက်နေတာတွေ.ရသည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ အံ့ဩပြီးရင်းအံ့ဩရင်းပဲ။ သူတို့တွေဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသစ်ပင်အောက်ကပစ်ကနစ်ဖျာပေါ်မှာချထားတဲ့ ဦးမြတ်သာရဲ့ဟန်းဖုန်းက၊ ရင်းတုန်သံစဉ်ကထမြည်လာတော့….၊
ဦးမြတ်သာလဲကမန်းကတန်းနဲ့ထကိုင်လိုက်ရသည်။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၂)
“ဘယ်လို…ဘာဖြစ်တယ်..၊
ယာထဲကအလုပ်သမားပိုးထိလို့ဟုတ်လား၊ ဒီလိုလုပ်..ယာထဲကထော်လာဂျီနဲ့ပဲ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးကိုလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ငါအခုလိုက်လာခဲ့မယ်”
“ဘယ်သူပိုးထိလို့တဲ့လဲအကိုကြီး”
မိမိမွန်ကမေးလိုက်တော့။
“ယာထဲကအလုပ်သမားပါ၊ အခုပဲကျေးလက်ဆေးခန်းကိုသွားနေပြီ၊ အကိုကြီးအရင်ပြန်လိုက်ဦးမှဖြစ်မယ်။
ညနေတစ်ခေါက်ညီမလေးတို့ကိုလာကြိုမယ်လေ”
“အကုန်ပြန်လိုက်ကြရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ တော်ကြာအကိုကြီးတစ်ခေါက်သက်သက်လာကြိုနေရလို့အချိန်ကုန်နေဦးမယ်”
“ကိစ္စမရှိပါဘူးမိမွန်ရယ်၊ ဒီမှာပဲကစားနေခဲ့ကြဦး၊ အခုမှရေထဲဆင်းတာတအောင့်လေးရှိသေးတယ်”
“ဒါဆိုသမီးလဲပြန်လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ အခုမှသတိရလို့၊ သမီးကြည့်နေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွဲက ဒီနေ့ဇာတ်သိမ်းတော့မှာ၊ နေ့လည်ပြမှာအတော်ပဲ၊ လွတ်သွားရင်နှမြောစရာကြီး”
တူအရီး၂ယောက် သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ကားပေါ်တက်သွားကြသည်။ အဝတ်အစားတောင်မလဲနိုင်ကြတော့ဘူး။
ဇွန်တစ်ယောက်လဲအပေါ်ကတီရှပ်လေးကိုပဲကမန်းကတန်းကောက်စွပ်လိုက်လာခဲ့သည်။ ခဏနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့မှာပဲလေ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။
ဦးမြတ်သာကားထွက်သွားတော့၊ ရေတံခွန်မှာ မိမိမွန်နဲ့သူ့သားမျိုးထွဋ်တို့၂ယောက်ပဲကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေကိုခေါ်ပြီးရေထဲမှာပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစားပြန်သည်၊ ညီမလေးမရှိတော့လဲ အမေနဲ့ကစားလဲရတာပဲဟာ။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သားခေါ်တာကိုမငြင်းတော့ဘူး၊ ဒီလိုရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးမကစားရတာလဲကြာပြီဆိုတော့လေ…။
ရေအိုင်ထဲလှည့်ပတ်ကူးရင်းနဲ့အတော်အကြာမှာ၊ မိမိမွန်တစ်ယောက်ကြွက်တက်ပါလေရော၊
ဒါနဲ့သူ့သားကိုအော်ခေါ်ပြီးလာကူခိုင်းရသည်။ ဖိုးထွဋ်လဲသူ့အမေကိုပွေ့ချီပြီးရေထဲကတက်လို့အိုင်စပ်ကကျောက်ဖျာပြန့်ပြန့်ပေါ်မှာ
ချထားပေးလိုက်ပြီးတော့သူ့အမေရဲ့ကြွက်တက်နေတဲ့ခြေသလုံးကိုနှိပ်ပေးရလေတော့၏။
ဖိုးထွဋ်ကအိမ်မှာတခါတလေတောင်သူ့အမေကိုနင်းပေးနှိပ်ပေးတာမျိုးမရှိခဲ့ဘူးပါ၊
အခုနီးနီးကပ်ကပ်နှိပ်ပေးရတော့မှသူ့အမေရဲ့အလှအပကိုအနီးကပ်မြင်နေရတော့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ။
သူနှိပ်ပေးနေတဲ့သူ့အမေရဲ့ခြေသလုံးလေးတွေကဝင်းမွတ်နေတာပဲလေ။ ခြေသလုံးသားတင်းတင်းလေးတွေကလည်းနုပြီးအိစက်လို့နေတယ်။
ကြည့်ရင်းဖိုးထွဋ်စိတ်ထဲမှာသရိုးသရီနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ၊စိတ်တွေကလှုပ်ရှားလာခဲ့ရသည်။
ပေါင်လယ်မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့အငယ်ကောင်ကနေရင်းထိုင်ရင်းထောင်ထလာတယ်လေ။
အမှန်တော့အိစက်ညက်ညောနေတဲ့မဓာတ်ရဲ့ဒါရိုက်အထိအတွေ့က အမေဖြစ်နေပေမယ့်လဲ၊
သဘာဝအကြောတွေကအလိုလိုနိုးထလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ အမေဆိုပေမယ့်လဲအခုလိုထိတွေ့ပွတ်သပ်တာမျိုးမရှိခဲ့ဖူးဘူး၊
အခုနီးနီးကပ်ကပ်ထိတွေ့ပွတ်သပ်ခွင့်ပေါ်လာတဲ့အခြေအနေကျမှပဲဝတ်ထားတာတွေကကြည့်ဦး၊
တကိုယ်လုံးရဲ့ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်၊ ကောက်ကြောင်း၊ အမို့အမောက်အဖောင်းအဖုတွေကို အတိုင်းသားမြင်နေရတာ၊
တကိုယ်လုံးမှာမှ တူးပိစ်ဘီကီနီနဲ့ ၂နေရာထဲ့ဖုံးကွယ်ထားတဲ့အပြင်၊ ဖုံးထားတဲ့နေရာတွေကလဲရုန်းကြွတက်နေတာလေ။
မိမိမွန်မှာလဲသူ့သားရဲ့ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးမှုကြောင့် ကြွက်တက်နေတဲ့နာကျင်မှုကပျောက်သွားပြီး
အနှိပ်ခံရတဲ့ဇိမ်စိတ်ကလေးဝင်လာတော့၊ မျက်လုံးလေးမှေးပြီးသာယာနေမိလေသည်။
“မေမေ..သားနှိပ်ပေးလိုက်တာသက်သာရဲ့လား၊ အခုဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အင်းး..အတော်လေးသက်သာလာပါပြီ။ နဲနဲလောက်တော့ဆက်ပြီးနှိပ်ပေးဦး..သား”
အခုသူ့သားဖိုးထွဋ်ကအပေါ်ကိုတိုးတိုးပြီးနှိပ်လာလိုက်တာလေ..၊ အခုပေါင်သားဖွေးဖွးကစ်ကစ်ကြီးတွေကိုနှိပ်နယ်ပေးနေပြီ၊
လက်မနဲ့ထိုးဖိလိုက်၊ ရွရွလးပွတ်ပေးလိုက်နဲ့၊ မိမိမွန်ကြက်သီးလေးတွေတောင်ထလာလေတော့၏။
ဖိုးထွဋ်လက်တွေကပေါင်ခြံနားရောက်လာပြီးသူ့အမေရဲ့ပေါင်တွင်းကြောတွေကိုဆွဲပေးနေသည်။
ဆွဲရင်းနှိပ်ရင်းနဲ့ လက်ကဘီကီနီပါးပါးလေးတစ်ထပ်သာအုပ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအုံကြီးကိုသွားသွားခိုက်မိသည်။
အမှန်တော့ဖောက်ပြန်နေပြီဖြစ်တဲ့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေကြောင့် တမင်ကိုပဲအမှတ်တမဲ့ဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးထိမိကိုင်မိအောင်လုပ်နေတာပါ။
ဖြစ်နိုင်ရင်ဇတ်ကနဲတောင်ကိုင်လိုက်ချင်သေး။
“ကောင်းတယ်သား..စစ်ရှ်..နဲနဲလောက်အထက်ကိုတိုးနှိပ်ပေးဦး…ဟင်းမ်မ်…”
အခုမျိုးထွဋ်ရဲ့လီးကပေါက်ကွဲလုမတတ်မာတောင်နေပြီ။
သူ့အမေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း၊ တိုတိုပြတ်ပြတ်၂စထဲသာရှိတဲ့ရေကူးဝတ်စုံအောက်ကအမို့အဖောင်းတွေနဲ့
တကိုယ်လုံးကို တုံးလုံးနီးပါးအကုန်မြင်နေရတာကြောင့်ရယ်၊ ခေတ်လူပျိုပီပီမိန်းကလေးတွေနဲ့လိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံကရှိပြီးသားလက်ယဉ်နေပေမယ့်
ဘကြီးယာတဲရှိရာတောထဲကိုရောက်နေတာလချီနေပြီမို့ပြတ်လပ်နေတာကြောင့်ရယ်၊
ပေါင်းစုလိုက်တော့လူပျိုသွေးတွေဆူကြွလာရပြီ၊ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကမထိမ်းနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေပြီလေ။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေမှာလဲရာဂစိတ်တွေကြွလာနေပြီလို့တွက်မိသည်လေ။
အဖေကအလုပ်ကိစ္စနဲ့နိုင်ငံခြားခရီးကိုထွက်သွားတာအရက်၂ဝလောက်ရှိပြီဆိုတော့ ဆာမယ်ဆိုရင်ဆာနေလောက်ပြီ။
အခုဖိုးထွဋ်ကအမေဖြစ်သူမိမိမွန်ရဲ့နဲနဲတိုးနှိပ်ဖို့တောင်းဆိုလာမှုကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး
ပေါင်ခြံကြားကပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုပါးပါးလေးပုတ်ပေးတယ်။ ရွရွလေးပွတ်ပေးနေတယ်။ မိမိမွန် ထွန့်နေရပြီ။
ဖိုးထွဋ်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊ သူ့လက်ကပေါ်တင်ပဲဘီကီနီအောက်စလေးထဲလျှိုဝင်သွားပြီးသူ့အမေရဲ့စောက်စိလေးကိုဖိပွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။
“ရှီးးးး စစ်..ကောင်းတယ်သား…”
မိမိမွန် ညည်းတွားရင်းနဲ့သူမရဲ့ခံစားချက်ကိုလွှတ်ကနဲပါးစပ်မှထွက်သွားမိ၏။
မျက်လုံးလေးမှိတ်၊ မျက်နှာလေးမော့ပြီးလွှတ်ကနဲညည်းလိုက်တဲ့သူ့အမေပုံစံလေးက ဖိုးထွဋ်ကိုအကြီးအကျယ်စိတ်လှုပ်ရှားသွေးကြွစေသည်။
သူ့လက်တွေကအလိုလိုသွက်နေပြီ။ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့သူ့မေမေရဲ့ဘီကီနီအန်ဒါပိစ် (အောက်ပိုင်းဝတ်ပင်တီစ) လေးကိုဖြုတ်ချနေသည်လေ။
မိမိမွန်ရဲ့ဘီကီနီက ခါးဘေးတစ်ဘက်စီမှာကြိုးတစ်ချောင်းစီနဲ့ထုံးချည်ထားရတဲ့အမျိုးအစားပေါ့။
ဖိုးထဋ်ကြိုးထုံးလေးတွေကိုဖြုတ်နေချိန်မှာမိမိမွန်တစ်ယောက်ကတော့ မျက်စိမှိတ်ပြီးဖီလင်တက်နေတော့မသိသေးဘူး။
ကြိုးထုံးတွေပြေသွားတော့၊ ဘီကီနီလေးလဲဖတ်ကနဲကွာကျသွားပြီ။
ပေါ်လာတဲ့သူ့အမေစောက်ပတ်ကြီးကိုမျက်စိနဲ့တပြည့်မြင်လိုက်ရတော့ ဖိုးထွဋ်မှာအသက်ရှုရပ်ခမန်း။
လည်ချာင်းထဲတက်လာတဲ့တံတွေးတစ်လုံးကို ဂွတ်ခနဲမြိုချလိုက်ရ၏။
သူ့အမေပေါင်ကြီးတွေကိုဆွဲဖြဲပြီးအခုပဲလိုးကြည့်ချင်တဲ့စိတ်တွေကတဖွားဖွားပေါ်လာ၏။
တသက်နဲ့တကိုယ်၊ ဒီလောက်ကြီးပြီးဒီလောက်လှတဲ့စောက်ဖုတ်မျိုးမမြင်ဖူးသေးဘူး။
သူကောင်းကောင်းခန့်မှန်းမိတာကတော့ မေမေလဲစိတ်တွေပါနေပြီ၊ ဒါပေမယ့်သိပ်အရှိန်မတက်သေးဘူး၊
သူ..သူ့အမေရဲ့ဆန္ဒတွေမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်အောင် အဆုံးစွန်အထိတင်ပေး၊ ဆွပေးမှဖြစ်တာ့မယ်၊ ဒါမှလွယ်လွယ်ပေးလာမှာလေ။
သူ့မျက်နှာကသူ့မေမေရဲ့ပေါင်ကြားကိုအပ်ကျသွားတော့၏။
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးဖီလင်ယူနေတဲ့မိမိမွန်ကသူမရဲ့အောက်ပိုင်းကဘီကီနီလေးကွာကျသွားတာသတိမထားမိသေးပါ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာခပ်နွေးနွေးနဲ့နူးနူးညံ့ညံ့တစုံတရာက သူမရဲ့စောက်စိကိုစစ်ကနဲကျင်တက်သွားအောင်ထိတွေ့မှုတစ်ခုကြောင့်
လန့်ပြီမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့…၊
“အိုးးး သားး ဘာလုပ်တာလဲ..”
ဖိုးထွဋ်ကလျှာကိုကစားပြီး သူ့အမေရဲ့ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းတလျှောက်နဲ့စောက်စိပြူးပြူးချွန်ချွန်လေးကိုကပ်လျက်၊ ကပ်စုပ်နေပြီ။
မိမိမွန်ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားတဲ့အခြေအနေကိုလန့်သွားပြီးထထိုင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
တချိန်ထဲမှာဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေရဲ့နို့အုံကြီး၂လုံးကိုအားပါပါညှစ်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး၊
ကိုယ်လုံးအားနဲ့ဖိပြီးတော့လဲသူ့အမေထမလာနိုင်အောင်တွန်းထားလိုက်၏။ ပါးစပ်ကလဲစောက်စိကိုဆက်စုပ်နေသည်။
“အိုးးး သားး…ဖိုးထွဋ်၊ ရပ်စမ်း..သားးး မေမေ့ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့ကွာ..ဟင့်”
စောက်ပတ်ကိုဒီလောက်အလျက်ခံနေရမှတော့မိမိမွန်တစ်ယောက်ထွန်ထွန့်လူးနေပြီလေ။
အခုသူမစိတ်နဲ့သွေးသားကတောင်းဆိုလာမှုတွေကိုအတင်းကြိုးစားပြီးထိမ်းချုပ်ဟန့်တားနေရသည်။
ဖိုးထွဋ်ကမရပ်တော့ဘူး၊ အရှိန်ရနေပြီ။ သူ့အမေစောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုပတ်ချာလှည့်ပြီးလျက်နေ၊ ဂျာနေတော့တာ။
လက်၂ဘက်ကလဲနို့သီးလေးတွေကိုဖိပွတ်လှိမ့်ကစားပေးနေသည်။
ဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်ဖျားလေးတွေကြားမှာပဲမိမိမွန်ရဲ့နို့သီးခေါင်းညိုဖျော့ဖျော့လေးတွေကမာတောင်တက်နေပြီ။
အခုမိမိမွန်တစ်ယောက်အားကုန်သလိုဖြစ်ပြီး ရုန်းကန်ဖို့တောင်အင်အားမရှိတော့ဘူး။
ပက်လက်လေးလှန်ပြီးမျက်နှာကိုဘယ်ညာလူးလို့ညည်းနေရုံပဲတတ်နိုင်တော့သည်။
“အူးးး တော်တော့သား..တော်ပြီ..မေ..မေမေ..ထွက်ကုန်ပြီ..”
မိမိမွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ခနဲ..ဆတ်ခနဲ..တုန်တက်သွားတယ်။ ဖိုးထွဋ်သိလိုက်ပြီ..၊ သူ့အမေဖီလင်ကနတ်ပြည်အထိတက်သွားပြီဆိုတာ..။
ဖိုးထွဋ်ကသူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုကိုကမန်းကတန်းချွတ်ချလိုက်ပြီး၊
မျက်လုံးလေးစင်းပြီးမောဟိုက်စွာအသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတဲ့ သူ့အမေပေါ်ကိုမိုးပြီးငုံ့သွားလိုက်တော့…၊
“ဟင့်အင်း..ကိုထွဋ်..သားးး”
သူမစကားကိုအဓိပ္ပါယ်ပေါ်အောင်တောင်မပြောလိုက်ရသေးဘူး၊
သူမသားရဲ့နှုတ်ခမ်းက၊ သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်တင်းတင်းကြီးဖိပြီးပိတ်လိုက်တာခံလိုက်ရတော့၏။…
မိမိမွန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူဖူးဖူးကြီးကိုဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြီးသားက အမေရဲ့ပါးစပ်ထဲလျှာထိုးသွင်းထဲ့လိုက်ပြီးလျှာချင်းလှိမ့်မွှေ.လိုက်သည်၊
သားဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်တွေကလဲမိမိမွန်ရဲ့ ဘီကီနီအပေါ်စဘရာလေးကိုဆွဲချွတ်နေပြီ။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေကိုအရသာတရှိနဲ့ကစ်စင်ဆွဲနေလိုက်တာမှအကြာကြီးပဲ။
မိမိမွန်မှာအသက်ရှူချိန်တောင်ကောင်းကောင်းမရလို့အသက်ရှူကြပ်ပြီးသေတော့မလားလို့တောင်အောင်းမေ့ရတယ်။
အနမ်းရှည်ကြီးပြီးတဲ့နောက်ဖိုးထွဋ်ကပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး၊ ပါး၊ လည်ပင်း၊ ပုခုံး၊ ရင်ညွန့်တွေကို ကုန်းပြီးတော့၊
တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ၊ ပတ်ချာလှည့်ပြီးနမ်းလိုက်၊ ရှိုက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လျက်လိုက်လုပ်နေတာ၊ မိမိမွန်မှာလည်းတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြီ။
နောက်ဆုံးတော့သူ့အမေရဲ့ စူပါကပ် ၃၈လက္မဆိုက်နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်တော့သည်။
သူ့လက်ချောင်းတွေကတော့ စောက်ဖုတ်ကိုမွှေလိုက်၊ စောက်စိကိုချေလိုက်..။
“အိုးး သား.. တော်တော့ကွယ်..အမေမနေတတ်တော့ဘူး..ရပ်ပါကွာ..နော်..အူးးးးရှီးးး”
ဖိုးထွဋ်ကတော့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးပြီ။ သူ့မေမေရဲ့ရမ္မက်စိတ်တွေကိုအစွမ်းကုန်ထအောင်ဆွတော့မယ်လို့…။
စို့ပေးနေတဲ့နို့ကြီးတွေဆီကခွာလိုက်ပြီး၊ အနမ်းတွေကအောက်ကိုနောက်တခါစုန်ဆင်းလာပြန်ပြီး၊
ပေါင်ကြားရောက်တော့စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်တပ်ပြီး၊ စောက်ခေါင်းထဲလျှာထည့်မွှေလိုက်ပြန်ပြီ။
မိမိမွန်ဘာမှမိမိရရကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိမ်းလိုက်နိုင်ခင်မှာဖိုးထွဋ်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက သိပ်ကိုမြန်လွန်းနေသည်။
အခုမိမိမွန် သားရဲ့လျှာစွမ်းအောက်မှာဂျွမ်းပြန်နေပြီ။
“အူးးး တော်…တော်ပါတော့သားရယ်..ကျွတ်ကျွတ်..”
ဖိုးထွဋ်..သူ့စောက်ဖုတ်ကမျက်နှာခွာလိုက်တာကို မိမိမွန်သိလိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်သားရဲ့လျှာဆိပ်ကြောင့် မျက်လုံးကြီးမှိတ်ပြီးတဟင်းဟင်းညည်းနေတုန်းပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်လေးမှာပဲစောက်ပေါက်ကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်အထိအတွေ့တစ်ခုနဲ့၊ နာကျင်မှုတခုကိုခံစားလိုက်ရလေသည်။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၃)
“အူးးးသားးး မ..မလုပ်နဲ့..မေမေ့ကို..အားးး”
မျက်စိကိုဖွင့်အကြည့်၊ သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်က သူ့ရဲ့၆လက္မကျော် ရလက္မနီးပါးရှည်တဲ့လီးကြီးကို
သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲတရစ်ချင်းကြိတ်သွင်းနေတာကိုအလန့်တကြားတွေ့လိုက်ရတော့သည်။
စောက်ခေါင်းထဲမှာလည်းပြည့်ညပ်တင်းကြပ်တဲ့ခံစားမှုနဲ့စောက်ခေါင်းနံရံအတွင်းသားတွေဆီကစူးရှတဲ့နာကျင်ခြင်းတစ်ခု။
မိမိမွန်အနေနဲ့၊ သူမပါကင်အဖွင့်ခံနေရသလိုခံစားနေမိရတယ်။ သူ့သားရဲ့လီးကြီးက သူ့ယောက်ျားလီးထက်
မယှဉ်သာနိုင်လောက်အောင်ကိုသိသိသာသာကြီးနေသည်လေ။
ဒီနေ့အထိသူမရဲ့ဘဝမှာမျိုးထွဋ်တို့အဖေသူ့ယောက်ျားရဲ့လီးတစ်ချောင်းထဲသာသူမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲပေးသွင်းခဲ့ဘူးတာ။
အခုဝင်လာတဲ့သူမသားရဲ့လီးကြီးကျတော့ကြီးလိုက်တာ၊ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုနှစ်ပိုင်းပြတ်သွားအောင်ဖြဲထုတ်နေသလိုကြီးပဲ။
“အားးး ပြန်ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်၊ကျွတ်ကျွတ်..သေပါပြီတော်..နာလိုက်တာ..”
ဒီလိုပြောရုံလောက်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့ကရပ်ရိုးလား..၊ မရပ်တဲ့အပြင်သူ့အမေရဲ့နို့အုံထွားထွားကြီးတွေကိုလက်၂ဘက်နဲ့စုံကိုင်ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့အားရပါးရကုန်းပြီးငုံစို့လိုက်လေသည်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စို့နေတာများ တော်တော်အရသာတွေ့နေပုံရသည်။
မိမိမွန်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ထဲမတရားတစ်ဆို့နေသောလီးကြီးကြောင့်အသဲခိုက်မတတ်နာနေပေမယ့်၊
လျှာလှိမ့်ပြီးနို့စို့ခံနေရတာကြောင့်ရမ္မက်စိတ်တွေကလဲမနေတတ်အောင်ကြွလာနေတယ်၊ ဒါပေမယ့်ခဏနေတော့နာနေတဲ့ဖီလင်ကတဖြည်းဖြည်းနဲ့လျော့လာပြီ။
သူမရဲ့သာယာလာပြီဖြစ်တဲ့ရမ္မက်စိတ်ကြောင့်တစိမ့်စိမ့်ကနေများလာပြီဖြစ်တဲ့ချွဲကျိကျိစောက်ရေချောဆီတွေကြောင့်နာတာတွေပျောက်စပြုတဲ့အချိန်မှာ
ဖိုးထွဋ်ကလဲနပ်တယ်။ မဟားဒရားဆက်မလုပ်ပဲ၊ သူ့လီးကိုကြိတ်ပြီးဖြေးဖြေးခင်းချော့သွင်းနေလိုက်တာ
ဆီးစပ်ချင်းကပ်မိသွားတဲ့အချိန်၊ လီးကလဲဒုတ်ဒုတ်ထိတဆုံးဝင်သွားပြီ။
“အာ့… အင်းးးး ဟင့်..”
မိမိမွန် ဆတ်ကနဲ တွန့် တွန့်တက်သွားရတော့သည်။
ဖိုးထွဋ်ကသူလှုပ်ရှားလို့ရပြီဆိုတာကိုနားလည်လိုက်တော့၊ လီးကိုတဖြည်းဖြည်းခြင်းပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီးတော့၊
အားထည့်ပြီးပြန်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ တစ်ချက်…နှစ်ချက်…သုုံးချက်…၊
အင်ဂျင်ကတော့စခုတ်ပြီ။
“အူးးးးး…သား..ထွဋ်…အင့် ဟင့်.. မေ…မေမေ..အစ်..ဖြေးဖြေးစလုပ်နော်..သားးး”
ဖိုးထွဋ်က သူ့မေမေလို့ခေါ်သည့် အခုသူလီးတန်းလန်းစွပ်ထားတဲ့သူ့ကိုယ်အောက်မှာပေါင်ကားပြီးပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့အမျိုးသမီးကိုစေ့စေ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
မျက်နှာကသွေးရောင်တွေဖြန်းပြီးရဲတွတ်နေသည်။ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာကရမ္မက်ခိုးတွေရစ်သိုင်းရီဝေနေသည်။
ထိုမျက်ဝန်းတွေကပင်ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကာမဂိမ်းကိုဆုံးအောင်ကစားတော့မည်ဟုပြောပြဖိတ်ခေါ်နေသကဲ့သို့ပင်။
ဖိုးထွဋ်…ထိုမျက်နှာလေးကိုကြည့်၍စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့၊ ဖိတ်ခေါ်နေသောနှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကိုကုန်းပြီးစုပ်ပစ်လိုက်မိပြန်ပြီ။
ဒီတစျခါအနမျးမှာတေော့မိမိမှနျကလြှာခငြျးခြိတျလိမျးလှညျ့ပွီးစိတျလိုလကျရတုနျ့ပွနျနမျးနတေော့၏။
ဖိုးထွဋ်ရဲ့ခါးကနွဲ့၍နွဲ့၍ကြွပြီးစဆောင့်နေပြီ။
ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာတာနဲ့အမျှမိမိမွန်စောစောကနာနေတာတွေပျောက်သွားပြီး၊ ကောင်းတဲ့အရသာကအစားထိုးဝင်ရောက်လာတယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြိ..ပလွတ်..ပြိ..ပြိ..
“အားးး ဟာ့..အင့်..ဟင့်..ရှူး..”
“အားးး..ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ကောင်းရတာလဲကွာ၊ အီးးမေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကစီးနေတာပဲ၊
ကိုယ့်အမေကိုယ်လိုးရတာဒီလောက်ကောင်းလိမ့်မယ်လို့မထင်ခဲ့ဘူးးး အူးးးးး…”
ဖိုးထွဋ်ဖီလင်တက်တက်နဲ့တအားကုန်းဆော်နေသလို၊ အမေဖြစ်သူမိမိမွန်မှာလဲအောက်ကဆတ်ဆတ်လူးလို့..၊
တဖြည်ဖြည်းတရိပ်ရိပ်နဲ့နတ်ပြည်ကိုတစ်ဆင့်ခြင်းတက်နေရတယ်လို့တောင်သူမခံစားနေရသည်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲဖိုးထွဋ်က လိုးနေတာကိုရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီးလီးကိုအသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့၊
နတ်ပြည်ကိုတရိပ်ရိပ်တက်နေရာကနေရုတ်တရက်ပြုတ်ကျသွားသလိုခံစားလိုက်ရ၏။
“အွန့်..ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ…လို့..”
“သားတို့ ဂိမ်းကလေးကိုမေမေ့ကိုဦးဆောင်ပြီးကစားခိုင်းချင်လို့၊ မေမေလုပ်ပေးပါလား..”
သူ့သားပွောလိုကျဲ့စကားကွားလိုကျတော့မိမိမှနျရှကျသလိုလိုဖွစျသှားရသညျ။ ကိုယျ့သားကိုကိုယျကဦးဆောငျပီးလိုးပေးရမညျတဲ့လား။
ဒါပေမယ့်အခုအချိန်မှာသူမရဲ့ကာမဆန္ဒစိတ်တွေကအထွတ်အထိပ်ရောက်နေပြီ။ သူမထိမ်းချုပ်လို့မရတော့။
ဒါပေမယ့်နဲနဲတော့မူလိုက်သေး၏။
“ကောင်းပါ့မလားကွာ…မေ..ရှက်တယ်”
မိမိမွန်က သူ့ကိုယ်သူမေမေလို့တောင်အပြည့်အစုံမခေါ်တော့၊ အဖျားဆွတ်ပြီးသုံးလိုက်သည်။
ဒါကိုသတိထားမိသောဖိုးထွဋ်ကချက်ချင်းဖောလိုးလိုက်၏။
“ကောင်းပါတယ်မေရဲ့…၊ မေလဲအရင်ကတစ်ခါမှမပျော်ဘူးတဲ့အပျော်မျိုးနဲ့အခုကြည်နူးနေရပြီမဟုတ်လား၊ စိတ်လွှတ်ပြီးချစ်လိုက်နော်..မေ..”
ဖိုးထွဋ်ကပြောပြီးတာနဲ့မိမိမွန်နံဘေးကကျောက်ဖျာပြန့်ပေါ်မှာပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ လီးကြီးကထန်ကနဲမိုးသို့မျှော်နေပြီ။
မိမိမွန်ကအရှက်တရားကိုခဏဘေးချိတ်ထားလိုက်ပြီး (တကယ်တော့လဲမရှက်ပါဘူး၊ ထန်နေပြီလေ)
ဖိုးထွဋ်ကိုယ်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီးခွထိုင်လိုက်သည်။ ကျောက်ဖျာပေါ်ခြေထောက်အားပြုပြီး၊ ဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်သည်။
ပြီးမှလက်တစ်ဘက်နဲ့သားဖြစ်သူရဲ့ထောင်ထနေတဲ့လီးကြီးကိုဖမ်းဆုပ်ပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာတေ့လိုက်သည်။
ဖြေးဖြေးချင်း၊ ဖြေးဖြေးချင်း၊ ဖိထိုင်ချလိုက်တော့၊
ဗြိ..ဖောက်..စွိ..
“အာ့ာ့…”
“ရှီးးးး ….”
“အိုးးး ကြပ်လိုက်တာ..ဟင့်..”
မိမိမွန်တချက်ကလေးလွှတ်ခနဲညည်းပြောပြောပြီးတော့၊ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ပြီးဖိထိုင်ချလိုက်သည်။
၂ချက်၃ချက်ကြိတ်နှဲ့နှဲ့သွင်းလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကလီးတစ်ချောင်းလုံးကိုမြိုသွားပြီ။ သူမသက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ဟင်းကနဲလွှတ်ပြီးချလိုက်သည်။
ဖိုးထွဋ်လဲအောက်ကနေလက်လှမ်းပြီးသူ့အမေရဲ့နို့အိအိထွားထွားပြီး၂လုံးကိုဖမ်းကိုင်ပြီးနယ်ပစ်လိုက်၏။
မေမေ့ဖိထိုင်ဆောင့်ချချက်တွေနဲ့စည်းချက်ညီအောင်၊ ခါးပင့်ပြီးကော့ကော့တင်ပေးနေသည်။ သူ့အမေဆောင့်ချက်တွေကပိုပြီးသွက်လာတော့သည်။
“ဖတ်..ကျွိ..ဖတ်.. ဖွတ်..ဖျစ်…ဗျစ်..ကျွီ..”
“အိုးးးး သူ့ဟာကြီးကအကြီးကြီးပဲ…အင့်.. ”
“ကောင်းလား…မေ…”
“သိဘူး…အာ့..အာ့..အားးးးး မေထွက်ပြန်ပြီကွာ..”
မိမိမွန်ကတော့တဆတ်တဆတ်တုန်ပြီးငြိမ်ကျသွားပြန်ပြီ၊
ဖိုးထွဋ်မှာလဲအထွတ်အထိပ်ရောက်တော့မယ်။ ဒါပေမယ့်သူတကယ်မထွက်သေးဘူး။
သူ့မေမေကိုအသာမပြီးသူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေတွန်းဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့တစ်ကိုယ်လုံးဆွဲမလိုက်ပြီးလေးဘက်ထောက်ပိုဇေရှင်နေရာချထားလိုက်တော့
မိမိမွန်ကလဲဖိုးထွဋ်ဘာလိုချင်တာကိုသဘောပေါက်သည်။ လျောလျောရှူရှူပဲအလိုက်သင့်ကုန်းပေးလိုက်၏။
ဒီပုံစံကဖင်ကြားကနေနောက်ကိုပြူထွက်လာတဲ့သူ့အမေရဲ့စောက်ဖုတ်ထူထူဖောင်းဖောင်းကြီးကို ပြူးပြဲနေအောင်မြင်နေရသည်။
ဖိုးထွဋ်တုန့်ဆိုင်းမနေတော့၊ မိမိမွန်နောက်ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး၊ သူ့ရဲ့နီရဲတင်းပြောင်နေသောဒစ်ကြီးကိုစောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့လို့ ဗြိကနဲထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
ဝင်သွားပြီဆိုရင်ပဲတဖတ်ဖတ်နဲ့ဆော်တော့၏။
ဖိုးထွဋ်ကမိမိမွန်၏ဝင်းဝင်းဝါသောလက်မောင်းလုံးလုံးလေးများနှင့်လက်၂ချောင်းအားနောက်ပြန်ဆွဲထားပြီး
ဖင်ဆုံအိအိကြီးတုန်ကနဲတက်တက်သွားအောင်ဖိဖိဆောင့်နေသည်။
“အိုးးး အားးး မေမေ..ချလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးကွာ၊…ရှီးးးးးး”
“ဆောင့်..ဆောင့်..သား..မေပြီးချင်လာပြန်ပြီ…အာ့..”
“ခဏလေးထိမ်းထားလိုက်ဦး..မေ..၊ တပြိုင်ထဲပြီးရအောင်..နော်…”
မျိုးထွဋ်အသေအကြေပစ်ဆောင့်တော့၏။
မိမိမွန်ရဲ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက မျိုးထွဋ်ရဲ့လီးကြီးကို အတင်းဆွဲဆုပ်ဖြစ်ညှစ်နေသည်။
သူတို့သားအမိ၂ယောက်ကာမဆိပ်တက်ပြီးလိုးနေဆော်နေကြသည်မှာ
သူ့တိုကိုယ်သူတို့သားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးတွေဆိုတာကိုမေ့နေကြပုံရလေသည်။
သူတို့တွေကအခုဆက်စ်ပါတနာတွေလိုဖြစ်နေပြီ။ လင်မယားတွေသာလုပ်သည့်အလုပ်ကိုသားနဲ့အမေကမိုးမမြင်လေမမြင်
အမှောင်ကမ္ဘာထဲကျရောက်သွားသကဲ့သို့ ဂမူးရှူးထိုးနှင့်လုပ်နေကြလေသည်။
ကာမအမြိုက်အရသာတွင်ပျော်မြူးနေကြလေ၏။
“ရှီးးးး အားးးး ထွက်ပြီ..ထွက်ကုန်ပြီမေ”
ဖိုးထွဋ်၏လီးတံထဲမှ များပြားလှစွာသောသုက်ပိုးကောင်များပါသည့်လရည်များကအရှိန်ဖြင့်ဆောင့်ပန်းထွက်လာပြီး
အမေရင်းဖြစ်သူမိမိမွန်ရဲ့သားအိမ်ခေါင်းထဲသို့ညှစ်ချနေ၏။
“အိုးးးး မေ..မေလဲ..ထွက်ကုန်ပြန်ပြီ..စစ်စ်…အာ့ာ့ာ့…”
ဖိုးထွဋ်ကခဏတာမျှစိမ်ထားပြီးမှလီးကိုပလွပ်ကနဲချွတ်လိုက်သည်။
မကြာမီမှာပင်မိမိမွန်၏်စောက်ခေါင်းဝမှ လရည်နှင့်စောက်ရည်များရောပေါင်းစပ်ထားသည့်ဖြူနှစ်နှစ်အရည်များကအန်ကျ စီးထွက်လာတော့သည်။
သားအမိ၂ယောက်စလုံးမှာလည်းအားကုန်ပြီးတရှိုက်ရှိုက်ဟိုက်လို့၊ ကျောက်ဖျာပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြစ်လဲလို့..။
အတန်ကြာတော့မှ ဖိုးထွဋ်ကထထိုင်ပြီးသူ့အမေကိုအနမ်းမွမွလေးပေးလိုက်တော့ မိမိမွန်ကလဲသားဖြစ်သူကိုဗေတရှိုက်မက်မက်တုန့်ပြန်နမ်းလိုက်သည်။
“မေမေ.. သားနဲ့ခုလိုနေရတာပျော်ရဲ့လားဟင်၊ သားလုပ်ပေးတာကိုကောကျေနပ်ရဲ့လား! ”
သားရဲ့အမေးကိုမိမိမွန်ပြန်ဖြေရမှာရှက်နေသည်။ သူမရှက်ပြုံးလေးနဲ့ငုံ့ပြီးခေါင်းကိုသာငြိမ့်ပြနိုင်တော့သည်။
မကြာလိုက်ပါ၊ မိမိမွန်တစ်ယောက် သားဖြစ်သူကရေထဲဆွဲခေါ်ချသွားတာခံလိုက်ရပြီး
သားဖြစ်သူ၏တဒင်္ဂ မယားအလှလေးဘဝသို့၊ ဒုတိယအချီမြောက်ကျရောက်သွားပြန်လေသည်။
ရေအိုင်ထဲမှာအမုန်းလိုးကြဆော်ကြပြီးတက်လာကြတော့သားအမိ၂ယောက်လုံးပြိုင်းသွားပြီး
ရေကန်စပ်ကျောက်တုံးပေါ်မှာလှဲနေကြရာက၊ မေ့ကနဲအိပ်ပျော်သွားကြလေသတည်း။
——————————————
ယာထဲကအလုပ်သမားတစ်ယောက်ပိုးထိတဲ့သတင်းကိုရလို့၊ ဒီယာတောရဲ့လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဦးမြတ်သာက
ရေတံခွန်ကိုရောက်နေရာကနေ ယာတောဘက်ဆီအမြန်ပြန်ခဲ့ရတော့သည်။
သူ့ညီမနဲ့တူဖြစ်သူကိုရေတံခွန်မှာထားခဲ့ပေမယ့်လဲ၊ တူမဖြစ်သူသံသာဇွန်ကတော့သူနဲ့အတူကားပေါ်တက်လိုက်လာခဲ့တယ်။
အပြန်လမ်းမှာကားမောင်းရတာစိတ်ကလောနေပေမယ့်၊ ထင်သလောက်မမြန်လှဘူး။
ရေတံခွန်ဆီလာရာတောလမ်းကအတော့်ကိုကြမ်းလှသည်။ ချိုင့်တွေ၊ ခွက်တွေ၊ အိုင်တွေ၊ ဂမူတွေနှင့်၊
ဝါးဆွဲတဲ့လှည်းလမ်းကိုကားသွားနိုင်အောင်ပြုပြင်ထားခြင်းသာဖြစ်၏။ ဖိုးဝှီးကားတောင်မနဲရုန်းနေရသည်။
ဦးမြတ်သာလမ်းကိုကြည့်ပြီးသတိထားမောင်းနေရသည်။
ဒါပေမယ့်အတူပြန်လိုက်လာတဲ့တူမတော်က၊ ဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံပေါ်မှာတီရှပ်ထပ်စွပ်ရုံသာဝတ်ခဲ့ပြီး၊ အောက်ပိုင်းကဘာမှစွပ်မလာတော့၊
ပေါင်ဖွေးဖွေးကစ်ကစ်ကြီးတွေနဲ့ စမူဆာတောင်ကုန်းကိုမလုံ့တလုံဖုံးထားတဲ့ဘီကီနီအောက်ပိုင်းကိုရှိုးပြနေလေသည်။
ဒီတော့ဦးမြတ်သာမျက်လုံးတွေကဂဏှာမငြိမ်တော့၊ ကားလမ်းကိုကြည့်မောင်းရင်း
ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့တူမတော်၏ အဖုတ်အုံဖောင်းဖောင်းလေးကိုခိုးခိုးကြည့်နေရသည်မှာအမော။
မောင်းလာရင်းလမ်းတဝက်လောက်ရောက်တော့၊ ရေဝပ်နေတဲ့ချိုင့်နက်နက်တစ်ခုထဲကားဘီးကျပြီးတစ်နေလို့ဦးမြတ်သာကိုယ်တိုင်အားသုံးပြီးဆင်းတွန်းရသည်။
ဆင်းတွန်းစဉ်တူမတော်ဇွန်ကိုစတီယာရင်းကိုင်ခိုင်းပြီးကားကိုထိမ်းပေးထားခိုင်းသည်။
ကားဘီးချိုင့်ကလွတ်ထွက်သွားတော့ရေစပ်စပ်နေရာကိုဘီးယက်ထဲ့လိုက်တာ၊
မြေစိုင်ခဲတွေနဲ့ရွှံ့ရေတွေကစင်ထွက်ပြီးဦးမြတ်သာရဲ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးပေပွကုန်တော့သည်။
“အိုးးး..ဟ..အမယ်လေး..”
ဦးမြတ်သာရဲ့ရုတ်တရက်လန့်အော်လိုက်တဲ့အာမေဋိတ်သံကြောင့်၊ ဇွန်ကကားတံခါးဖွင့်အမြန်ဆင်းခဲ့ပြီးသူမရဲ့ဘဘသာဆီပြေးလာခဲ့သည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ..ဘသာ!”
“သဲတွေဘဘမျက်လုံးထဲဝင်ကုန်ပြီကွာ..၊ သမီးဇွန် ကူပြီးမှုတ်ထုတ်ပေးပါဦး”
ဇွန်ကပြာပြာသလဲနဲ့ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးဘူး။ ဦးမြတ်သာကလဲမျက်နှာတစ်ခုလုံးပေပွနေတော့
အရင်သုတ်ပစ်ဖို့စဉ်းစားလိုက်သည်၊ ဘာအဝတ်မှလက်ထဲအဆင်သင့်မရှိတော့၊ သူမဝတ်လာတဲ့ရေစိုနေတဲ့တီရှပ်ကိုချွတ်လိုက်ပြီး
သူ့ဘကြီးရဲ့ပေပွနေတဲ့မျက်နှာကိုနှံ့အောင်သုတ်ပြီးသန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုနေသေးလဲ..ဘသာ!”
ဦးမြတ်သာဖြေးဖြေးခြင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ပထမဆုံးစမြင်လိုက်ရတာက၊ သူ့မျက်စိရှေ့မှာ အလုံးကြီးကြီးကျွဲကောသီးဖြူဖြူကြီး၂လုံး။
အောက်ဘက်ကိုနဲနဲစုန်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ပေါင်၂လုံးကြားအပြည့်ဘီကီနီအောက်ကအတင်းရုန်းထွက်နေတဲ့
တူမလေးရဲ့မို့မို့ဖောင်းဖောင်းတောင်ပူစာကြီး၊ တောင်ကြားချိုင့်ခွက်လေးကိုတောင်ရေးရေးမြင်နေရသည်။
“ဘဘမျက်လုံးထဲကောင်းကောင်းမရှင်းသေးဘူးသမီး၊ မျက်လုံးကိုနဲနဲမှုတ်ပေးပါလား”
ဇွန်ကလဲဘသာခိုင်းတဲ့အတိုင်း၊ မျက်လုံးကိုမှုတ်ပေးမယ်လို့အနားကပ်သွားပြီး ပါးစပ်လေးဟလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ၊
ဘကြီးသာရဲ့ပါးစပ်က ဇွန်ရဲ့မဟတဟနှုတ်ခမ်းလေးကိုဇတ်ကနဲဆွဲပြီးစုပ်ယူလိုက်တော့သည်။ ဇွန်မှာရုတ်တရက်အတော်ကြီးကိုထိတ်လန့်သွားရ၏။
သတိရလိုက်တော့ ဘသာရဲ့လျှာကြီးကသူမရဲ့လျှာနုနုလေးကိုလှိမ့်လှည့်၍မွှေနေပြီလေ။
ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်အပျိုနုနုလေးဇွန်အဖို့ ဒါဟာဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ရဲ့
ပထမဦးဆုံးထဲထဲဝင်ဝင်ပွတ်သပ်ထိတွေ့ခြင်းကိုခံရခြင်းဖြစ်သည်။ အပျိုသွေးအပြည့်ရှိသောဇွန်အဖို့ဒီလိုအထိအတွေ့ကြောင့်
ရင်ခုန်နှုန်းတွေတအားဆောင့်တက်သွားပြီးတဇတ်ဇတ်တုန်နေပြီလေ။
ယာတောသားဘကြီးသာရဲ့အသားအရေ၊ လျှာကြီးရဲ့အထိအတွေ့ကအတန်ငယ်ကြမ်းသော်လည်း ယောက်ျားကယောက်ျားသားပဲဖြစ်သည်။
ဖိုဓာတ်အထိအတွေ့ကိုဇွန်၏သွေးသားကမဆန်ကျင်နိုင်တော့..၊ သူမချက်ချင်းပျော့ကျသွားရ၏။
ဇွန်ကတတ်နိုင်သလောက်ရုန်းကန်ဖို့ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ဘဘဦးမြတ်သာကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထား၏။
ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အင်အားလဲဖြစ်၊ အလုပ်ကြမ်းအကိုင်ကြမ်းအမြဲလုပ်နေရလို့ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းနေသော
ဘဘသာ၏် အပွေ့အဖက်များမှအပျိုနုနုဖတ်ဖတ်လေးဇွန်တစ်ယောက်ရုန်းထွက်နိုင်ရန်အင်အားမရှိပါ။
သူ့ဘကြီးစိတ်ကြိုက်နမ်းစေရန်သာလွှတ်ပေးထားလိုက်ရတော့သည်။
တချိန်ထဲမှာပင်ဘဘသာ၏လက်ကြမ်းကြီးများကလဲသွက်လှသည်။ သူမ၏ ရေကူးဘီကီနီဝတ်စုံကိုဆွဲချွတ်ချပြီးနေပြီ။
ဘဘရဲ့လက်များကဇွန်ရဲ့အပျိုနို့အိအိလေးကိုအရသာရှိလှစွာညှစ်နယ်နေလေရာ၊
လက်ချောင်းလေးများကြားထဲမှာပင်၊ နို့သီးလေးတွေစူ၍မာတောင်တက်လာ၏။
ဘသာက အကြာကြီးစုပ်နမ်းနေလေသည်။
သူ့ရဲ့အနမ်းကိုတူမလေးဇွန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးမှခွာလိုက်သောအခါတွင်မှ ဇွန်မှာအသက်ကိုလုရှူလိုက်ရသည်။
“ဘသာ..သမီးကိုလွှတ်ပါဦး”
ဦးမြတ်သာကဘာမှပြန်ပြောမနေတော့၊ တူမချစ်ကလေးကိုစွေ့ကနဲပွေ့ချီပြီးတော့၊ လမ်းဘေးနားကမြက်ခင်းပြင်ပြန့်ပြန့်လေးပေါ်ချပေးလိုက်သည်။
ဇွန့်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်လေး၂ဘက်ကိုဆွဲစုလို့သူ့လက်ကြီးတစ်ဘက်ထဲနဲ့ချုပ်ကိုင်ထားလိုက်၏။
ဦးမြသာခေါင်းကြီးငုံ့လို့တူမချစ်လေးရဲ့ပေါက်စီတင်းတင်း၂လုံးကိုကုန်းပြီးတော့စို့လိုက်တော့သည်။
သူစို့ပေးတာကမနုမကြမ်း၊ အကိုင်အတွယ်ကနူးညံ့သည်၊ ဒါပေမယ့် စို့ပေးနေချက်တွေကလေးလေးပင်ပင်ထိထိမိမိ၊
မကျမ်းကြေပြီးသားလူတစ်ယောက်ပဲလေ။
ဘသာရဲ့လွတ်နေတဲ့နောက်လက်တစ်ဘက်ကတော့သူမရဲ့စောက်စိလေးကိုချေနေပြီ။
“အားးး ဘသာရယ်၊ သမီးကိုမလုပ်ပါနဲ့..”
ဘသာကတော့ သူမရဲ့စကားကိုစိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ သူရေတံခွန်မှာရေကစားကထဲကစိတ်ဝင်စားပြီးစားပစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒပြင်းပြခဲ့ရတဲ့
နို့အုံထွားထွားအိအိလေးတစ်စုံကိုစိတ်ရှိလက်ရှိပစ်စို့နေတော့တာ။
“အိုးးး ဘသာရယ်..သမီး..ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး..တော်ပါတော့..အူးးးး”
ဇွန်တစ်ယောက်သူမရဲ့ဘကြီးကိုတောင်းပန်ပြီးကြိုးစားတားမြစ်နေရင်းက၊
သူမကိုယ်သူမလဲသာယာမိနေပြီဖြစ်တဲ့စိတ်နောက်ပါမသွားမိဖို့အတင်းနှိပ်ကွပ်ဟန့်တားနေရသည်။
အခုဘသာက ခေါင်းကြီးအောက်ဘက်စုန်ဆင်းလာပြီးဇွန့်ရဲစောက်ပတ်အုံလေးကိုသွေးအေးအေးနဲ့စိမ်ပြေနပြေလျက်နေပြီလေ။
ဇွန်ကသူ့ဘဘသာထင်သလိုမလျက်နိုင်အောင် ပေါင်၂ဘက်ကိုလိမ်ပြီးကြိုးစားဆွဲစိထားပေမယ့်
ဘသာကသူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေနဲ့ဇွန့်ပေါင်၂ဘက်ကိုဖိဖြဲထားတာယောက်ျားအားဆိုတော့ ဘယ်လိုလိမ်ထားထားမရဘူး။
ဘသာခေါင်းကြီးကိုလဲတွန်းထုတ်ပေမယ့် အားနဲ့အတင်းကပ်ဖိပြီးလျက်နေတယ်လေ။
နောက်ဆုံးတော့စောက်စိလေးကိုလျှာဗြားကြီးနဲ့ဖိဖိလျက်နေတာကိုမတော်လှန်နိုင်ပဲပေါင်ကြီးတွေကားထားပေးရတော့တယ်။
“အိုးးးရပ်ပါတော့ဘရယ်..သမီးဟာလေးကကျင်စိမ့်စိမ့်နဲ့…သမီးမနေတတ်တော့ဘူး..”
ဇွန်ရဲ့ဘကြီးဦးမြသာတစ်ယောက်ကတော့ သူ့တူမရဲ့စောက်စိနဲ့စောက်ပတ်လေးကိုလျက်ရင်းလျှာဆိမ့်အောင်ကောင်းနေရသည်။
အပျိုစစ်စစ်လေးရဲ့ကာမခလုတ်လေးတွေကိုဆွပေးလို့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ထွက်လာတဲ့စောက်ရေတွေရဲ့အရသာက သူ့အဖို့ မွှေးပြီးချိုနေသည်ဟုထင်ရ၏။
“အူးးးစစ်..ကျွတ်ကျွတ်..ဘဘသာ..”
ဇွန်တစ်ယောက်အဆိပ်ထုတ်ထားတဲ့မြွေမလေးတကောင်လိုအားမရှိပျော့ခွေနေပြီးမှပြန်မလုပ်နိုင်ပဲ
သူ့ဘဘသာစိတ်တိုင်းကျဂျာနေသည်ကိုပက်လက်လှန်ညည်းနေရုံသာတတ်နိုင်တော့သည်။
ဦးမြတ်သာကမှုတ်နေရင်းနဲ့ပဲ သူဝတ်ထားတဲ့သရီးကွာတားဘောင်းဘီကြီးရဲ့ခါးပတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး၊ ဇစ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချလိုက်သည်။
ပြီးတော့အသားကုန်တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့သူ့ရဲ့လီးတံညိုတုတ်တုတ်ကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်၏။
လက်သဲကြီးများကြားတွင်ကျရောက်နေသောသူ့အမဲသမင်ပျိုမလေးကိုစားတော့မည်ဟန်ပြင်နေသောကျားရဲကြီးနှယ်..။
ဘသာက ဇွန်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်မှမျက်နှာခွာလိုက်ပြီးကိုယ်ကိုအထက်ပိုင်းသို့ရွှေ့လာခဲ့၍
တူမချောလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းထွတ်ထွတ်လေးတွေကိုထပ်ပြီးစုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ရမ္မက်အားပြင်းထန်စွာဖြင့်တရှိုက်မက်မက်စုပ်နမ်းပေးနေခြင်းဖြစ်၏။
ဇွန်မှာလဲအခြေအနေတွေဆွဲဆောင်ရာကိုမလွန်ဆန်နိုင်တော့ပဲသူ့ဘဘသာရဲ့စုပ်နမ်းချက်များကိုလျှာချင်းလိမ်းလှည့်ပြီးတုံ့ပြန်နေမိပြီလေ။
သူမရဲ့ပေါင်ကြားမှာတော့ သု့ဘကြီးရဲ့နီရဲပြီးပြောင်တင်းနေတဲ့ဒစ်ပြဲပြဲတုတ်တုတ်ကြီးက သူမရဲ့စောက်စိထွတ်ထွတ်လေးကိုမထိခလုတ် ထိခလုတ်ပွတ်ဆွဲနေ၏။
“အိုးးးး ဟင့်.. အင့်.. ဘသာရယ်၊ သမီးကိုဆက်ပြီးညှင်းဆဲမနေပါနဲ့တော့၊ ဘ လုပ်ချင်တာလုပ်ပါတော့…ရှူး..စစ်စ်”
အခုဘသာက နို့ထွားထွားကြီးတွေကိုအားရပါးရစို့နေပြန်ရာကပါးစပ်ချွတ်လိုက်ပြီးသူ့တူမချောအသည်းလေးကို
စေ့စေ့ကြီးပေါ်တင်စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဇွန်ကမျက်စိလွှဲပြီးမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်လိုက်၏၊ မျက်နှာပြင်မှာတော့အရှက်သွေးတွေဖြင့်ရဲတွတ်နေသည်။
ဦးမြတ်သာကအခုသူ့တူမမှာအရာရာအတွက်အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဆိုတာကို သိလိုက်ပြီလေ။
သွေးကြောတွေအပြည့်ဖောင်းကားပြောင်တင်းနေသောသူ့ဒစ်ညိုညိုကြီးကို
တူမချော၏စောက်ခေါင်းဝ နှုတ်ခမ်းများမှာ အထက်အောက်စုန်ဆန်ဖိပြီးပွတ်တိုက်ဆွဲပေးနေသည်။
“ရှီး..ကျွတ်ကျွတ်… သမီးကိုကယ်ပါဦး..ဘရယ်”
“ဘ..က၊ ဘာကယ်ရမှာလဲသမီးရဲ့၊ အူးးး ”
“သမီးကိုလုပ်…လုပ်ပေးတော့..စစ်..”
ဇွန့်အသံလေးကတိုးညှင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့်ဦးမြတ်သာရဲ့နှလုံးသားတွေကိုဆွဲစုပ်ယူငင်သွားသလိုပင်။
သွေများပွက်ပွက်ထလာအောင်ကိုယ်တွင်းမှရာဂပိုးလေးများက၊ ထကကြတော့သည်။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၅)
ဦးမြတ်သာ..သူ့ဒစ်ညိုညိုကြီးကိုလက်ညှိုးလက်မညှပ်ကိုင်ပြီး၊ ဇွန်ရဲ့စောက်ခေါင်းဝလေးမှာဆွဲဖိပွတ်ပြီးမှခါးကိုနွဲ့၍ဖိချသည်။
ဒစ်ထိပ်ကြီးကတော်တော်နဲ့မဝင်။ တစ်ကြိမ် နဲနဲနှင့် ၃ကြိမ်လောက်ဖိသွင်းမှဒစ်မြုပ်သွား၏။
ဇွန်တစ်ယောက်ခေါင်းလေးဘယ်ညာရမ်းခါနေရပြီ၊
“အာ့..နာတယ်..ဖြေးဖြေး..အု..”
ဦးမြတ်သာကောင်းကောင်းရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ သူ့တူမလေးတစ်ခါမှ မတစ်ခါရသေးဘူးဆိုတာ။
သူလဲအတော်စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်၊ ပန်းဦးလေးတစ်ပွင့်တော့ချွေရလိမ့်ဦးမည်။
အလောမကြီးဖို့သူ့ကိုယ်သူသတိပေးရင်း၊ လက်ချောင်းဖျားလေးတွေကတူမချစ်ရဲ့စောက်စိလေးကိုညင်ညင်သာသာချေပေးနေသည်။
နောက်လက်တစ်ဘက်က နို့အုံလေးကိုမာဆတ်ချ် လုပ်ပေရင်းတူမလေးရဲနာကျင်မှုတွေကိုသာယာမှု အဖြစ်ပြောင်းပေးရန်ကြိုးစားရ၏။
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲနှဲ့နှဲ့ပြီးဝင်လာတဲ့လီးညိုကြီးကစောက်ဖုတ်ထဲလှည့်မွှေရင်းပြည့်ကြပ်နေပြီ။
“အိုးးးး ဘသာ..နာတယ်၊ ကောင်းလဲကောင်းတယ်”
“ခဏကြာရင်သမီးဒီထက်ပိုကောင်းမယ်၊ ကြည့်နေ..”
ဦးမြတ်သာကဖင်ကြီးကိုမြှောက်ပြီးအရှိန်ယူလိုက်တော့ ဇွန့်ဖင်ကြီးကအော်တိုမက်တစ်ကြွလိုက်လာသည်။ လီးကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးရိမ်သည့်အလား။
စောက်ပေါက်ဝရောက်အောင်သူ့လီးကြီးကိုနောက်ဆုတ်လာပြီး အားပါပါဖြင့်ပြန်ဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ..
ဒီတစ်ခါတော့လီးတစ်ချောင်းလုံးစောက်ပတ်ထဲမှာပျောက်သွားရပြီ။
ဖျစ်..ဖျစ်..ဖောက်..ဒုတ်..
“အားးးး အမလေး…သေပါပြီ..နာတယ် ကျွတ်..ကျွတ်”
သွားပြီ… အပျိုစင်လေး အမှေးပေါက်သွားပြီ..။
သူပန်းညှာလေးကိုဆတ်ကနဲချိုးလိုက်ပြီလေ။
ဇွန်တစ်ယောက်နင့်ကနဲခံစားလိုက်ရ၏။ အဆမတန်လည်းနာကျင်နေသည်။
ဦးမြတ်သာကဒုတ်ဒုတ်ထိသွားသောသူ့လီးကြီးကိုဆက်မလှုပ်ရှားပဲ ဆီးခုံချင်းကပ်ပြီးမိနစ်ပိုင်းမျှငြိမ်၍နှပ်ထားလိုက်သည်။
ပြီးတော့ဇွန့်ရဲ့နို့သီးလေးတွေကိုလျှာဖျားဖြင့်လှည့်ဝိုင်းစုပ်ပေးလိုက်၊ နို့အုံတင်းတင်းလေးကိုမနာအောင်ငုံခဲလိုက်လုပ်ပေးနေတော့၊
ကာမစိတ်တွေအာရုံပြောင်းပြီး အဖုတ်မှနာတာပျောက်စပြုပြီ။
“ဘသာဟာကြီးကနာလိုက်တာ..၊ အထဲမှာလဲပြည့်ကြပ်နေတာပဲ.. ကျွတ်ကျွတ်..”
“ခဏနေရင်တအားကောင်းလာမှာပေါ့ ခလေးရယ်..”
ဘသာက လုပ်ငန်းပြန်စသည်၊ လီးကိုတဆုံးနီးပါးပြန်ထုတ်ပြီး၊ ၆ကြိမ် ရကြိမ်လောက် ဖြေးဖြေးချင်းအထုတ်အသွင်းလုပ်၍ညှောင့်လေပြီ။
ပြီးတော့မှအရှိန်ကိုမြှင့်လာလိုက်၏။
“အိုးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ..သမီးရောကောင်းလား..ဇွန်..”
“ကောင်း..ကောင်းတယ်..အီးးး”
ဇွန့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ၂ကြိမ် ၃ကြိမ် အပြင်းအထန်ဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားတော့
သူ့တူမအရိုင်းမလေးဇွန်တစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတာ ဘသာသိလိုက်သည်။
ဒါပေမယ့်သူကတော့လွယ်လွယ်နဲ့ပြီးနိုင်မှာမဟုတ်၊ ဒီလိုပစ္စည်းကောင်းကောင်းမျိုးမစားရတာကြာပြီဆိုတော့ဇိမ်နဲ့စားမည်။
သူကဇွန့်နို့တွေကိုတစ်ခါထပ်၍ကုန်းစို့နေပြန်သည်။ စို့နေပုံက ဆာနေတဲ့ခလေး အမေ့နို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ မလွှတ်တမ်းစို့နေတော့တာ။
တချိန်ထဲမှာပဲ အောက်ပိုင်းက ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ပုံမှန်လိုးနေသည်။
“အိုးးး ကောင်းတယ် ဘသာရယ်၊ သမီး..အင့်..ဟင့်..”
ဦးမြတ်သာက သူ့တူမဆီကလီးချွတ်ပြီးနောက်ဆုတ်ထွက်လိုက်ပြီးဆွဲထူမတ်တပ်ရပ်လိုက်စေသည်။
ပြီးတော့ သူ့ဖက်ကိုကျောပေးခိုင်း၍ အနားမှသစ်ပင်ကိုလက်ထောက်ပြီးခပ်ကုန်းကုန်းလေးရပ်လိုက်စေရာ၊
ဇွန်၏စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ဖင်ကြားမှနေ၍နောက်ဘက်သို့လှပစွာပြူထွက်လာ၏။
ဘသာအချိန်မဖြုန်းတော့..ချစ်တူမရဲ့စောက်ပတ်ဝကိုလီးတေ့ပြီးအမြန်ပင်ဆောင့်ထိုးချလိုက်လေသည်။
“အိုးးး သမီးဇွန်စောက်ဖုတ်လေးကလိုးလို့ကောင်းလို်က်တာကွာ”
“အူးး ဘသာ..ဖြေးဖြေးနော်”
ဇွန်တစ်ယောက်ပြောမပြနိုင်လောက်တဲ့ကာမအရသာကိုခံစားနေရတယ်။ အလိုးခံရတယ်ဆိုတာကောင်းကြောင်းသူမသူငယ်ချင်းတွေဆီကကြားဖူးပေမယ့်၊
အခုတကယ်အလိုးခံရတော့မှ၊ ကာမစပ်ယှက်ခြင်းရဲ့တစိမ့်စိမ့်အရသာကိုမိန်းမူးနေအောင်ခံစားသိရှိလိုက်ရပြီလေ။
သူမအရင်ဘယ်တုန်းကမှဒီလိုသွေးသားရဲ့သာယာပျော်ရွှင်မှုမျိုးကိုမခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။
“အားးးး ဘသာ..သမီး..သမီး..ရှူရှူးတွေထွက်ကုန်ပြီ”
“ရှူရှူးတွေ မဟုတ်ပါဘူးသမီးရဲ့၊ အဲ့ဒါ သမီးအရမ်းကောင်းလို့စောက်ရေတွေထွက်သွားတာကွ..ဟဲဟဲ..”
ဦးမြတ်သာလဲတူတူပါပဲ၊ မနိုင်တော့ပါ၊ သူ့တူမချောရဲ့စောက်ပတ်လေးကကြပ်ညပ်နေတဲ့အပြင်၊
စောက်ခေါင်းထဲကလဲအတင်းဆွဲညှစ်နေတာလေ။ သူ ၅ကြိမ် ၆ကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဒလစပ်ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီးတော့
သူ့လရည်တွေကို သူ့တူမစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြောဖြောပန်းပြီးညှစ်ချလိုက်တော့သည်။
“အီး..ဟီး..အဟင့်ဟင့်..ဘသာ..သမီးကိုဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ၊ သမီးကဘဘတူမလေ”
“ဘသာကမီးလေးကိုသိပ်ချစ်လို့ပါကွာ၊ ဘဘတူမလေးသာယာကြည်နူးမှုရတာမြင်ချင်လို့ သမီးပျော်ရွှင်စေချင်လို့ဘဘလုပ်ပေးရတာပါ”
ဦးမြတ်သာကသိပ်လည်သည်။ တူမလေးကအပျိုပန်းဆွတ်ခူးခံလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ဓာတ်ဖိစီးပျက်ပြားသွားမှုကို
တစ်ဘက်လှည့်ဖြင့်စိတ်ကျေနပ်မှုရစေရန်၊ အလိမ္မာသုံး၍ချော့တတ်သည်။
ဇွန်ကျေနပ်လိုက်ရပါ၏။
သူမမှာကြာကြာစိတ်ဖိစီးနိုင်ဖို့အချိန်မရပါ။ ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်းနှင့်ကာမဆိပ်တွေကသွေးကြောတွေထဲလှည့်ပတ်နေဆဲမို့…။
ဦးမြတ်သာက ၂ချီမြောက်ဆက်ရန်အစပျိုးဖို့စိတ်ကူးနေစဉ်မှာပင် တယ်လီဖုန်းခါ်သံကထမြည်လာပြန်သည်။
“ဟလို…အေး..ကားချိုင့်ထဲကျနေလို့ကွာ..၊ မနဲတွန်းတင်လိုက်ရတယ်။ အခုရပါပြီ..
ဘာ..အေး..သွားစရာမလိုတော့ဘူး..ဟုတ်လား..အေး ..အေး..ဒါပဲနော်..”
“ဘယ်သူဆက်တာလဲ..ဘသာ”
“နင့်ကြီးချိုပေါ့၊ သူပြောတာက လူနာကိုဆေးခန်းပို့ဖို့မလိုတော့ဘူးတဲ့၊
ကိုက်တာကအဆိပ်မရှိတဲမြွေစိမ်းလေးတဲ့ဟ..၊ လန့်သွားကြတာ၊ အခုဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးတဲ့”
“ဟင်!… ဟုတ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့၊ ဘာမှမဖြစ်လို့၊ ဒါဆိုလဲ..မေမေတို့ရှိတဲ့ရေတံခွန်ပဲပြန်သွားကြရအောင်”
“ဩ..ဒါဆို ဇွန်လေးကြည့်ချင်တဲ့ တီဗွီဇာတ်လမ်းတွဲမကြည့်တော့ဘူးလား”
“မကြည့်တော့ဘူး၊ ယာတောပြန်ရောက်ပြီးမှသက်သက်တစ်ခေါက်ပြန်ကြိုနေရရင်အလကားအချိန်ကုန်မှာ။
အခုလမ်းတဝက်ကပြန်လိုက်တာမကောင်းဘူးလား၊ ပြီးတော့ခုမှဇာတ်လမ်းတွဲလေးဘာလေးနဲ့။
ဒီမှာပဲအချိန်ကုန်အောင်လုပ်တာဘယ်သူလဲ..ဟွန်း… ဘသာ လူဆိုးကြီး..”
“နင်ကငါ့ကို လူဆိုးကြီးပြောတယ်ပေါ့..။ အဲ့လိုဆိုးတာကြိုက်သွားပြီမဟုတ်လား။ ကဲ..ဒါဆိုထပ်ဆိုးကြည့်ရအောင်ကွာ”
ဘသာကတူမချစ်လေးဇွန်ကိုသူ့ဘက်ရုတ်တရက်ဆွဲပြီးရပ်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်ပြန်သည်၊
ပြီးတော့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုထပ်မံကစ်စင်ရိုက်လိုက်ပြန်ပြီး လက်မကြီးဖြင့်စောက်စိလေးကိုချေပေးနေပြန်၏။
“အု..ဘသာရယ်..တော်ပါဦး..”
ဦးမြတ်သာဇွန့်ကိုမြက်ခင်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီးပက်လက်လေးချလိုက်ပြန်ပြီးတော့နို့ကလေးတွေကိုထပ်ညှစ်နေပြန်ပြီ။
တချိန်ထဲမှာပဲသူ့လထစ်ကြီးနဲ့စောက်စိလေးကိုတဒပ်ဒပ်တောက်ပြီးအပျိုမလေးရဲ့စိတ်ကိုဆွနေပြန်သည်။
“အူးးးးစီးးးအင့် အင့်”
ဇွန်တစ်ယောက်မှာလည်းခံချင်စိတ်တွေနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကြွပြီးရွလာပြန်ပြီ။
သူမကိုဘသာကတမင်များညှဉ်းနေသလားဟုထင်မိသည်။ ကြည့်လေ…ဟိုပွတ် ဒီဆွဲနှင့်၊ ဒစ်ကြီးကစောက်ခေါင်းထဲတဝက်ဝင်နေပြီ။
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်လိုးတော့မလားဆိုတော့လည်း၊ မလိုးသေး။
တူမချောကမရိုးမရွဖြစ်နေပြီ…၊
“အိုးးး လုပ်ပေးပါတော့ဘသာရယ်..လိုးတော့…အီးးးသမီးမရတော့ဘူး…. လုပ်ပါ”
ဦးမြတ်သာမျက်နှာကြီးကပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ကျေနပ်နေသည်။ သူ့တူမချော..ရွစိတက်ခံချင်လာအောင်ထပ်ဆွပေးလိုက်နိုင်လို့လေ။
သူတဝက်တပျက်တန်းလန်းထားတဲ့လီးကြီးကိုဇတ်ကနဲဖိထိုးချလိုက်တော့၏။
“အားးး ကောင်းလိုက်တာကွာ…စီးနေတာပဲ၊ အထဲကလဲစုပ်သဟ! ငါ့တူမစောက်ဖုတ်နှယ်..အူးးး..ရှီးးး”
ပလစ်..ဖြစ်..ဗြစ်..ဖွတ်..ပလပ်..ပတ်..ပတ်..
“အာ့ အာ့ အာ့ ဘသာ…အီးးး……”
ဇွန်က လက်ထောက်ပြီးအသားကုန်ဆော်နေသောသူ့ဘကြီးသာရဲ့ လက်မောင်းအိုးတုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးများကို
ကယောင်ကတန်းဖြင့်တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ဖျစ်ညှစ်ကုပ်တွယ်လိုက်လုပ်နေသည်။
သူမကြိုက်သွားပြီ။ သူမ၏ဘကြီးပေးအပ်လာသောကာမဖီလင်ကို၊ လိုလားကြည်ဖြူစွာဖြင့်တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားလျက်ရှိနေလေပြီ။
လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံဖြင့်အတန်ကြာအောင်စိတ်တိုင်းကျဆော်ပစ်လိုက်ပြီးမှ၊ ဦးမြတ်သာကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး
တူမချောကိုမြက်ခင်းပေါ်ဒူးထောက်၊ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။
ဖလွတ် ဖတ်
“အင့်…အမလေး..”
ဖင်ကြားမှနောက်ဘက်သို့ပြူထွက်လာတဲ့စောက်ဖုတ်ပြူးပြူးလေးထဲသူ့လီးညိုညိုကြီးတေ့လို့တစ်ချီထဲဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ၊
ဇွန်တစ်ယောက် တံကျင်လျှိုခံလိုက်ရသကဲ့သို့ နင့်ကနဲ့ခံစားလိုက်ရပြီးအင့်ကနဲတောင်အော်လိုက်မိရ၏။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖြန်း..ဖြန်း..
ဦးမြတ်သာအသားကုန်ဆွဲပြီ။
“အူးးးး အမလေးး..သူ့လီးကြီးကသူများသားအိမ်ဝထောက်နေပြီ..အာ့..”
“သိပ်ကောင်းနေလား မိန်းမ..”
“ကောင်းတယ်ဘသာ..ကျင်စိမ့်နေတာပဲ၊ အူးးးး ဆောင့်..ပြင်းပြင်းလေး…နာနာလေး..”
ဒီလိုပြောလာတော့ဦးမြတ်သာမညှာမတာဝုန်းပြီလေ…။
လက်ကြမ်းကြီးတွေကလဲဇွန့်ကိုယ်အောက်လျှိုပြီးနို့အုံလေူတွေကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပြီးပလာတာသမားဂျုံနှဲသလိုနှဲနေသည်။
ဇွန့်မျက်နှာလေးမှာလည်းရှုံ့မဲ့လျက်၊ ကာမဖီလင်အရသာကိုမချိမဆန့်အပြည့်အဝခံစားနေရသလိုပင်..။
“အိုးးးး…သမီး..ပြီး..ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပြန်ပါပြီ…အားးးယားး..”
“အီးးးး ဘလဲထွက်ပြီ… အားးးးရှီးး”
ဦးမြတ်သာကလီးကိုတဇတ်ဇတ်နဲ့မော်တာခုတ်သလိုအကြိမ်တော်တော်များများဆောင့်လိုက်ပြီးမှရုတ်တရက်ဇတ်ကနဲဆွဲထုတ်ပြီး၊
တူမချောလေးဇွန်ရဲ့လုံးဝန်းဖြူဖွေးနေတဲ့ဖင်နဲ့ကျောပြင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ်ကိုသူ့သုက်ရည်များ ဖြန်းကနဲ..ဖြန်းကနဲ..ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
ဇွန်လဲမြက်ခင်းပေါ်မှောက်လျက်လှဲလိုက်ပြီး၊ ဦးမြတ်သာကလဲ ဇွန့်ကျောပေါ်ထပ်ရက်ကြီးဖက်ထားပြီးငြိမ်ကျသွားကြတော့သည်။
ခဏကြာမှ…
“ဘသာ…ဖယ်တော့..သူများကိုလာဖိထားတာ..လေးတယ်ရှင့်.. ”
ခုမှ ဦးမြတ်သာကကျောပေါ်ကဆင်းပြီး၊ ဇွန့်ကိုအာဘွားတစ်ချက်ဖွပ်ခနဲပေးလိုက်သည်။
“သိပ်ချစ်တာပဲ..မိန်းမလေးရာ..”
ဇွန်ကမျက်စောင်းလေးထိုးလျက်..
“ဟွန့်…ဘသာ..လူဆိုးကြီး..”
တူဝရီး ၂ယောက် အဝတ်အစားများပုံမှန်ပြန်လဲကြပြီး ရေတံခွန်ဘက်သို့ကားမောင်းပြန်သွားကြတော့သည်။
ဒေါ်ချိုမြက ခင်ပွန်းဖြစ်သူဦးမြတ်သာကိုယာထဲကအလုပ်သမားလူနာအကြောင်းဖုန်းဆက်သတင်းပို့အပြီးအခြေအနေတွေပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီမို့လို့
အနီးဆုံးမြို့လေးကဈေးဘက်ကိုဈေးဝယ်ထွက်ခဲ့သည်။ အိမ်မှာအမျိုးတွေရောက်နေတော့လဲဖွယ်ဖွယ်ရာရာစားချင်စားရအောင်ပေါ့။
အိမ်ကဖိုးဝှီးကားက ဦးမြတ်သာနဲ့တူ၊ တူမတွေရေတံခွန်ဘက်ယူသွားတော့၊ အိမ်မှာရပ်ထားရတဲ့ပစ်ကပ်ကားကိုပဲသုံးရတော့မည်။
ဒါနဲ့ပဲတောထဲလိုက်မသွားတဲ့မိမိမွန်တို့ဒရိုင်ဘာ ဝင်းမောင်ကိုခေါ်ပြီးဈေးဘက်ထွက်လာခဲ့ရတာ။
ဝင်းမောင်ပါတော့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကူသယ်ပေးလို့လဲရတာပေါ့လေ။
ဈေးကနေယာထဲအိမ်အပြန်လမ်းမှာ၊ မထင်မှတ်ပဲမိုးတပြိုက်က သည်းကြီးမည်းကြီးရွာပါရော။
အခုယူလာတဲ့ကားက ဒပ်ဘယ်လ်ကက်ဘ် ပစ်ကပ်ဆိုတော့ဈေးဝယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေကနောက်ဘက်မှာပက်လက်။
ပစ္စည်းတွေမိုးရေစိုမှာစိုးတဲ့အတွက်၊ ကားကိုအလောသုံးဆယ်ပဲလမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ရပြီး၊
ကားပေါ်မှာအရေးရှိသုံးရအောင်ခေါက်ထားတဲ့ရွက်ဖျင်မိုးကာကို၂ယောက်သားဖြန့်ပြီး ပစ္စည်းတွေကိုကမန်းကတန်းအုပ်ကြရသည်။
အဲဒီမှာပဲ ဒေါ်ချိုမြရော၊ ဝင်းမောင်ပါ ၂ယောက်စလုံးရွှဲရွှဲစိုကုန်တော့တာပဲ။
ကားပေါ်ပြန်တက်လာကြတော့ မိုးကလဲတော်တော်နဲ့တိတ်မယ့်ပုံမပေါ်သေး။
ဒေါ်ချိုမြကတော့ချမ်းလို့ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ မိုးကလဲပိုသည်းလာသည်။
ဝင်းမောင်ကမောင်းရင်းနဲ့လမ်းဘေးကလယ်ယာအလုပ်သမားတွေနေပူမိုးရွာရာသီဥတုခိုဖို့ဆောက်ထားတဲ့တဲတစ်လုံးတွေ့တော့ရပ်လိုက်သည်။
“ဒီမှာခဏနားရင်ကောင်းမယ်မမချို၊ ရှေ့ဆက်သွားရင်လဲလမ်းကရေကျော်နေပြီ။
တစ်လမ်းလုံးလဲချိုင့်တွေကျင်းတွေချည်းပဲ၊ လမ်းမမြင်ရရင်ကားရောလူရောအန္တရာယ်ရှိတယ်”
“အေး..အဲ့ဒါကောင်းတယ်ဟဲ့၊ မိုးတိတ်၊ ရေကျမှ သွားတာပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်”
“ဒါဆိုမမချိုတဲထဲဝင်ပြီးနားနေလိုက်၊ အထဲမှာခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ရှိမှာ။ ကားထဲမှာကမှန်ချထားလဲမိုးပက်၊
မှန်တင်ထားတော့လဲပူ၊ အဲကွန်းဖွင့်တော့လဲရေစိုအဝတ်တွေနဲ့တအားချမ်းမှာ၊ အဆင်မပြေဘူး”
“နင်ကရော..ဝင်းမောင်”
“ကျနော်ကားထဲမှာပဲစောင့်ပါ့မယ်၊ မမသာသွားပါ”
“အေး..အေး..”
ဒေါ်ချိုမြကတဲထဲဝင်သွားတော့ အတွင်းခန်းမှာခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့နဲ့၊ ဝါးကွပ်ပျစ်တစ်ခုလဲတွေ့လိုက်ရသည်။
သူမက တဲတံခါးကိုအသာစေ့ပြီး ဝတ်ထားသည့်အဝတ်များကိုချွတ်လိုက်သည်။
ရေစိုအဝတ်များကိုရေညှစ်ပြီးသွေ့သွားစေရန်ကွပ်ပျစ်စောင်းတွင်လွှားထားလိုက်သည်။
သူမဝတ်လာသည့်အဝတ်အစားများကလည်းကြည့်ဦး။
သူမအိမ်တွင်အိပ်ခန်းထဲမှာတရေးတမောမှိန်းနေစဉ်၊ ကိုယ့်အခန်းထဲမို့လို့၊
လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဘောင်းဘီတိုအပွကြီးဝတ်၊ တီရှပ်ပါးပါးပဲဝတ်ထားမိသည်။
ထိုစဉ်အတွင်းအလုပ်သမားမြွေကိုက်ခံရသည်ဆိုသဖြင့်ပြူးတူးပြာတာနဲ့ ထမီတစ်ထည်ကောက်စွပ်၊
တီရှပ်ပေါ်မှ ဦးမြတ်သာရဲ့ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး၊ဆေးခန်းပို့ရန်ပြင်ရသည်။
အလုပ်သမားအန္တရာယ်မှလွတ်ကင်းပြီဟုသိရတော့မှ၊ အနားယူရန်ပြန်ပို့ပေးပြီး၊ ဈေးသွားရန်ကိစ္စဖြစ်လာတော့
အဝတ်အစားအထူးအထွေလဲမနေတော့ပဲဝတ်လက်စအတိုင်းပင်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
ဒေါ်ချိုမြ၊ သူမအခုတဲထဲမှာတစ်ယောက်ထဲမို့လို့ အပေါ်ကဝတ်ထားတဲ့ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ထမီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး
ရေတွေညှစ်ထုတ်ပြီးလှမ်းထားလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာတီရှပ်ပါးလေးနဲ့ဘောင်းဘီပွကြီးပဲကျန်တော့သည်။
တီရှပ်ကလဲရေစိုထားသဖြင့်အချမ်းကမပျောက်၊ နေရင်းနဲ့တုန်လာပြန်ပြီ၊
ဒါကြောင့်တီရှပ်ရောဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးရေညှစ်ချလိုက်ရပြန်တော့ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာကြီးတစ်ထည်နှင့်
အောက်ပိုင်းကပင်တီအသားရောင်နွမ်းနွမ်းတစ်ထည်သာကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဘရာစီယာကလည်း
သူ့ကပ်ဆိုဒ်နဲ့မတန်အောင်ကြီးမားလှသောနို့အုံကြီးကိုမနိုင့်တနိုင်ထမ်းထားရရှာ၏။ နို့ကြီးများကအပြင်သို့ခုန်ထွက်ချတော့ခမန်း…။
သူမကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်၍ အဝတ်များသွေ့စေရန်စောင့်နေစဉ်၊ သူမမျက်လုံးများပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားရ၏။
သူမ၏မြင်ကွင်းထဲဝင်ရောက်လာသောတစ်စုံတစ်ရာကြောင့်ပင်။
တဲယောက်တန်းအစပ်တစ်နေရာတွင်တွဲလောင်းလိမ်ခွေနေသောမြွေတစ်ကောင်..။
“အားးးး အမလေး..လုပ်ကြပါအုံး…မြွေ..မြွေ..”
ဒေါ်ချိုမြရဲ့ငယ်သံပါအောင်ခြစ်အော်လိုက်တဲ့အသံကြောင့်ကားထဲမှာစောင့်နေတဲ့ဝင်းမောင်တစ်ယောက်
ရုတ်တရက်အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားပြီး၊ တဲထဲကိုအမြန်ပြေးဝင်လာခဲ့တော့သည်။
ဝင်းမောင်တဲတံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ၊ ဒေါ်ချိုမြရဲ့ခုန်ဖက်တာခံလိုက်ရလို့ပိုပြီးလန့်သွားပြန်သည်။
ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက်သူ့ခါးမှာခါးထစ်ခွင်ထားသလိုကားယားခွလျက်ကြီး..။
“မမချို..မမချို..ဘာဖြစ်တာလဲ..”
“မြွေ..မြွေ…ဟိုမှာ..ခေါင်မိုးမှာ..”
ဝင်းမောင်မော့ကြည့်လိုက်တော့မြွေကိုအမြီးပိုင်းပဲမြင်ရတော့သည်။
ဒေါ်ချိုမြရဲ့စူးစူးရှရှအော်သံကြောင့်၊ မြွေခမြာမှာလည်းပြန်လန့်သွားပြီးလျှောကနဲအမိုးစပ်မှတံစက်မြိတ်ဘက်သို့ထွက်သွားပြီဖြစ်၏။
မြွေအပြင်ထွက်သွားတာသေချာလို့အခုမှဒေါ်ချိုမြဘက်လှည့်ကြည့်မိတဲ့ဝင်းမောင်တစ်ယောက်
mask ရုပ်ရှင်ကားထဲကဇာတ်လိုက်လို မျက်လုံးကြီးတွေအပြုံလိုက်အုံထဲကကျွတ်ထွက်လာတော့မတတ်ပြူးထွက်သွားသည်။
ဒေါ်ချိုမြပုံစံကစောစောကပြောပြထားတဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အပေါ်တစ်စအောက်တစ်စပဲကျန်တော့တာကို။
နို့ကြီးတွေ၊ ဖင်ကြီးတွေ၊ ပေါင်ကြီးတွေကအတုံးလိုက်အတစ်လိုက်၊ တလုံးတခဲကြီးး…။
ဝင်းမောင်နက်နဲတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကနေပြုံးလိုက်သည်။
“မမချို၊ မလှုပ်နဲ့..အဲ့ဒီမှာပဲငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေလိုက်ဦး၊ မြွေကအရင်နေရာမှာပဲ…”
ပြောနေရင်းနဲ့ဝင်းမောင်လက်တွေကဒေါ်ချိုမြကိုသိမ်းကြုံးဖက်ပြီး၊ ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်လေ၏။
ဒေါ်ချိုမြကတော့မြွေကိုမြင်လိုက်မိပြီးကထဲကကြောက်စိတ်ကြောင့်သူမကိုယ်သူမလည်းမပေါ်ရုံတမယ်ရှိနေတာကိုလဲသတိမထားမိ၊
ဝင်းမောင်ကအားရပါးရဖက်နေတာကိုလဲ မရုန်းမိပေ၊ သူမကတောင်ကြောက်အားလန့်အားနှင့်ဝင်းမောင်ကိုတိုးဖက်ထားလိုက်သေးသည်။
အတင်းဖက်ထားတာတွေကတသားတည်းဖြစ်လာလေ၊ ဝင်းမောင်၏လက်နက်ပုန်းကြီးကကြွတက်လာလေဖြစ်သည်။ လီးကြီးကအတော်တောင်နေလေပြီ။
ဘောင်းဘီအောက်မှမတ်မတ်ကြီးထောင်လို့ဒေါ်ချိုမြရဲ့စောက်ပတ်ကြီးကထိထိမိမိကြီးထောက်လျက်ရှိနေလေသည်။
တကယ်လို့ဝင်းမောင်ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုနဲ့သူ့ ပင်တီသာခံမနေခဲ့လျှင် ဝင်းမောင်လီးကြီးကစောက်ပတ်ထဲတဲ့တဲ့ဝင်သွားလောက်ပြီ။
မြွေကြောက်တာကတစ်စိတ်၊ ခန္ဓာကိုယ်သွေးသားတွေကတုံ့ပြန်လာတာကတစ်စိတ်ဖြစ်သည်။
ချိုမြ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များတစိမ့်စိမ့်နှင့်အော်တိုမက်တစ်ထွက်ကျစပြုလာ၏။ အဲဒါကိုသူမကိုယ်တိုင်ပင်သတိမထားမိလိုက်။
ဝင်းမောင်ကဒေါ်ချိုမြ၏ဖင်လုံးကြီးများကိုအားရပါးရကိုင်နယ်နေလိုက်ပြီးသူမ၏နားရွက်ဖျားလေးများကိုလည်း
လျှာဖြင့်လျက်ပေးရင်းသွားလေးများဖြင့်မနာအောင်ငုံခဲ၍ကိုက်ပေးနေလိုက်သည်။
“အူးးးးစစ်..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…ဝင်းမောင်၊ မြွေ..မြွေသွားပြီလား..”
ဝင်းမောင်ကဒေါ်ချိုမြမေးတာကိုပြန်မဖြေပေ၊ သူမ၏နားရွက်လေးတွေကိုသာမနာအောင်ကိုက်လိုက်၊
ပိုဖိလျက်လိုက်လုပ်နေပြီးလျှာနွေးနွေးကြီးနဲ့နားတွင်းထဲတောင်ထိုးပြီးကလိနေလိုက်သေးသည်။
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကိုဘယ်မိန်းမမှတောင့်မခံနိုင်ပါ။ ကြက်သီးတွေတဖြန်းဖြန်းထလာမည်သာဖြစ်သည်။
ချိုမြလည်းဘာမို့လို့နည်း..၊
အသည်းတအေးအေးဖြင့်ကြက်သီးဖုလေးများထလာပြီလေ။
ဝင်းမောင်ကသူမရဲ့မျက်နှာလေးကိုပါး၂ဘက်မှကိုင်၍ဆွဲမော့လိုက်ပြီး၊
ပါးလေးများ၊ နဖူးနှင့် နှာခေါင်းလေးများကို လက်ဖြင့်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။
အခုမှအခြေအနေကိုသဘောပေါက်သွားပြီးချိုမြတစ်ယောက်ရုန်းရန်ကြိုးစားတော့၏။
သို့သော်ဝင်းမောင်ဖက်ထားတာကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြစ်နေလို့ရုန်းမထွက်နိုင်တော့..။
“လွှတ်…ဝင်းမောင်၊ လွှတ်..အမကိုလွှတ်အုံး..အိုးး ကျွတ်ကျွတ်..မလုပ်ပါနဲ့”
ဝင်းမောင်ကဒေါ်ချိုမြပါးစပ်ကိုနှုတ်ခမ်းချင်းဖိ၍ပိတ်ပေးလိုက်သည်။
လက်၂ဘက်စလုံးကလည်းဂမူးရှုးတိုးနှင့်နို့အုုံဖြူဖြူထွားထွားကြီးကိုနယ်ချေနေပြီ။
ပြောခဲ့သလိုပင်နို့ကြီးတွေကအဆမတန်ထွားကြိုင်းလှသဖြင့်ဘရာကပ်အောက်မှရုန်းကန်ထွက်လျက်ရှိရာ၊
ဝင်းမောင်၏ရှိုနှိုက်နယ်ချေမှုကြောင့်အပြုံလိုက်ကြီးထွက်ကျလာတော့၏။
ဝင်းမောင်ကလွတ်လပ်စွာထွက်ကျလာသောနို့အုံကြီးကိုစိတ်ကြိုက်နှဲနေပြီးမှ
နို.သီးခေါင်းညိုညိုကြီးတွေကိုကုန်းဟပ်ပြီးတပြွတ်ပြွတ်စို့လိုက်တော့သည်။
ဒေါ်ချိုမြမှာ ယာပိုင်ရှင်ကတော်၊ ရွာတွင်မြေရှင်သူဌေးတစ်ယောက်အဆင့်ရှိသော်လည်း၊
အခြေခံလက်လုပ်လက်စားတောင်သူဘဝမှအောက်သက်ကြေစွာလုပ်ရင်းတဖြည်းဖြည်းဖြင့်ချမ်းသာလာသူဖြစ်ဖြင့်၊
လယ်ယာအလုပ်ကြမ်းနှင့်မကင်းခဲ့ရာ၊ ကျန်းမာရေးနှင့်ပြည့်စုံပြီးသန်မာထွားကျိုင်းလှသည်။
အဆက်အပေါက်တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့်ညိုညိုတုတ်တုတ်၊ တလုံးတခဲကြီးဖြစ်၏။
အခုတော့ယာပိုင်သူဌေး မမဖြစ်လာပြီဖြစ်သဖြင့်သိပ်ပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ရတာ့ပဲ၊
အပေါ်မှသာစီစဉ်ညွှန်ကြားမှုသာများလာသဖြင့် ရာသီဥတုကြမ်းဒဏ်သိပ်မခံရတော့သည့်အတွက်
အသားတွေလတ်လာကာ၊ တသွေးတမွေးကြီးအလှကြွယ်နေသောအချိန်ဖြစ်လေသည်။
ဝင်းမောင်မှာသူ့သူဌေးမ ဒေါ်မိမိမွန်တို့မိသားစုကိုကားမောင်း၍ဤယာတောသို့လိုက်ပို့ရာမှ
ရောက်ရောက်ခြင်းပင် တလုံးတခဲဘော်ဒီကြီးပိုင်ရှင်ဒေါ်ချိုမြကိုစိတ်ဝင်စားပြီးစိတ်တွင်းမှကြိတ်၍ပစ်မှားနေမိရာ၊
အခုအခွင့်အရေးကသူ့အတွက်သိကြားမသလိုဖန်တီးလာခိုက်လက်လွတ်မခံပဲ အသုံးချလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
“အင်းးး.. အားးး ဟားး…”
နို့အုံကြီးများကိုဒလကြမ်းဆွဲစိုု့ခံလိုက်ရသောဒေါ်ချိုမြမှာတုန်ကနဲတက်သွားလျက်မျက်လုံးများမှေးစင်းသွားရပြီ။
ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက် ကာမဖီလင်တက်လာသည်ကတစ်စိတ်၊ မြွေကိုလည်းကြောက်နေရသည်ကတစ်စိတ်နှင့်
အလွန်ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရသောခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားရလျက်ရှိသည်။
သူမအနေဖြင့်ယခင်ကဒီလိုအကြောက်နှင့်အညိမ့်ရောထွေးနေသောခံစားမှုမျိုးကို တစ်ခါမှမကြုံဖူးခဲ့ပေ။
ခံစားမှု၏လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှအရည်များစိမ့်ထွက်လာသည်မှာအိုင်ထွန်းလို့ပင်နေလေပြီ။
ဝင်းမောင်ကချိုမြ၏ အသားရောင်နွမ်နွမ်း ပင်တီထဲသို့လက်ရှိုပြီးနှိုက်လိုက်ရာ
မီးခလုတ်တစ်ခုသဖွယ်စောက်စိပြူးပြူးကြီးကိုစမ်းမိလိုက်သည်။
ဒေါ်ချိုမြမှာခန္ဓာကိုယ်တုတ်ခိုင်ပြည့်ဖြိုးသလို၊
စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်းကြီးလှသဖြင့်လက်တစ်အုပ်အပြည့်ဖြစ်လေရာ၊ စောက်စိကြီးမှာလည်းအထစ်လိုက်ကြီးပြူးနေသည်။
ဝင်းမောင်ကစမ်းမိသောစောက်စိကြီးကိုမိသည်နှင့်တခါထဲဖိပြီးပွတ်ချေပေးလိုက်သောအခါ၊
မချိုမြ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာတဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားရာမှပျော့ကျသွားပြီး လျော့ရဲစွာပြုတ်ကျသွားတော့ရာ
တဲကြမ်းခင်းမြေပေါ်ကျမလိုဖြစ်သွား၍ဝင်းမောင်ကခါးကိုဆွဲဖက်ပြီးအမြန်ထိမ်းလိုက်ရသည်။
ဝင်းမောင်ကချိုမြကိုဝါးကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်၍လှဲချပေးလိုက်စဉ်တွင်လက်ကလဲမြန်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊
ချိုမြ၏အသားရောင်ပင်တီကိုပါတပြိုင်ထဲဆွဲချွတ်ပြီးသားဖြစ်နေပြီ။
ချိုမြကွပ်ပျစ်ပေါ်ကျောကျသွားသည်နှင့်ဝင်းမောင်ကပေါင်ကြားကိုမျက်နှာအပ်ပြီးစောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလျှာဖြင့်ထိုးကော်လျက်လိုက်တော့သည်။
“ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…အိုးးးး အ..အမကို မလုပ်ပါနဲ့..”
ပြောတော့မှ ဝင်းမောင်ကစောက်စိကြီးကိုငုံခဲလိုက်ပြီးလျှာဖြင့်လိမ်းယူ၍ အားရပါးရစုပ်လိုက်လေတော့သည်။
လက်များကလည်းနို့ကြီး၂လုံးကိုကောင်းကောင်းနယ်ပေးနေသည်။
အခုတော့ချိုမြမှာကြက်သီးမွေးညင်းတဖြင်းဖြင်းထအောင်ကောင်းနေရုံမျှမက၊ ရင်တွေပါတသိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိတော့၏။
အကြောင်းမှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုအခုအရသာရှိစွာလျက်ပေးမှုတ်ပေးနေသည်မှာ သူမ၏ခင်ပွန်းသည်မဟုတ်ပဲအခြားတစိမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်နေခြင်းပင်။
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကိုသူမဘယ်လိုမှမထင်ထား၊ မတွေးထားမိခဲ့။
“အားးး ကျွတ်ကျွတ်..ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ဝင်းမောင်..၊ ဘာဖြစ်လို့လျက်တာဒီလောက်တော်ရတာလဲ…၊
အိုးးးး မ.. မမ..အရှုံးပေးပါပြီကွယ်၊ အင်းးး အဲ..လျက်ပေး၊ စောက်စိကိုစုပ်ပေးးး ..အင်းးးး..ဟင်းးး..”
ဝင်းမောင် ကောင်းကောင်းကြီးဂျာပေးနေရာမှ စောက်ပတ်ကနေမျက်နှာခွာလိုက်ပြီး
မတ်တပ်ရပ်၍ သူ့အင်္ကျီနှင့်လုံချည်များကိုဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှချိုမြနားသို့ပြန်ကပ်လာရာတွင်၊
ချိုမြမှာဝင်းမောင်၏လီးကြီးကိုကြည့်ပြီးလန့်သွားကာ၊ အံ့အားသင့်၊ ကြက်သေသေလျက်ရှိတော့သည်။
ဝင်းမောင်မှာရမ္မက်ရှိန်ကြောင့်လီးကြီးမှာအသားကုန်တောင်လျက်ရှိနေပြီဖြစ်လေရာ၊
လီးကြီးမှာကြီးလဲကြီး၊ ဒစ်ကြီးမှာလဲပြဲနေသည့်အပြင်၊ ဒစ်ပတ်ပတ်လည်အရေပြားတဝိုက် အဖုကြီးမျာ ၃-၄ ဖုကဖုထစ်၍ပြူးထွက်နေသေးသည်။
ဝင်းမောင်က ဂေါ်လီထည့်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
ဝင်းမောင်ကမျက်လုံးကြီးဝိုင်းလျက်အထိတ်တလန့်ကြည့်နေသောဒေါ်ချိုမြအားကြည့်လျက်…
“မကြောက်ပါနဲ့မမချိုရယ်၊ အဲဒါကြီးက မမကိုအရင်ကတခါမှမကြုံဘူးလောက်အောင်ကောင်းတဲ့အရသာနဲ့သာယာမှုကိုပေးမှာပါ…”
ဝင်းမောင်ကပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင်မချိုမြရဲ့လက်လေးတစ်ဘက်ကိုဇတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်ပြီး၊
မာတောင်နေပြီဖြစ်ပြီးခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်နေသောသူ့လီးကြီးကိုအုပ်၍ကိုင်ခိုင်းလိုက်လေတော့သည်…။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၇)
ချိုမြအသည်းထဲမှာတလှပ်လှပ်နဲ့..။
လက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ထားမိသောဝင်းမောင်၏လီးချောင်းကြီးက သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်အလား တဒုတ်ဒုတ်သွေးတိုး၍တဇတ်ဇတ်လှုပ်ခုန်နေသည်။
လက်မနှင့်လက်ညှိုးကွင်းအကြားပြူထွက်နေတဲ့ဒစ်ထိပ်ကြီးရဲ့ပတ်လည်မှာ ဂေါ်လီဖုကြီးတွေကဖူးထွက်နေ၏။
ချိုမြရင်တွေခုန်လွန်းလှသည်။
တချို့ယောက်ျားတွေလီးမှာဂေါ်လီမြှုပ်ထားတတ်လေ့ရှိကြောင်း၊ ခံရတဲ့မိန်းမတွေအဖို့ အသည်းခိုက်အောင်ကောင်းကြောင်း၊
ကြားဖူးနေသည်မှာကြာပြီ။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့မှ အဲ့ဒီဂေါ်လီမြှုပ်ထားတယ်ဆိုတဲ့ဟာကြီးကိုနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်၏။
အခုပင် လက်ထဲမှာဖလန်းဖလန်းနှင့်ဖြစ်နေသည်။ ဈေးဗန်းထဲကငါးရံ့ကြီးတစ်ကောင်အလား။
ပြီးတော့အဲဒါကြီးနဲ့သူမကိုလုပ်တော့မည်မှာ ရာနှုန်းပြည့်မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ၊
တွေးရုံနှင့်ပင်သူမပေါင်ကြားမှအရည်တွေတောက်တောက်ကျလာသည်။
ဝင်းမောင်ကသူ့လီးကို မချိုမြပါးစပ်နားထိုးကပ်ပြီး…
“ပါးစပ်ထဲတစ်ချက်လောက်စမ်းပြီးငုံကြည့်လိုက်ပါလားမမချို၊…. ငုံလိုက်..နဲနဲလေး..နဲနဲလေး”
ဝင်းမောင်ပြောနေပုံကစိတ်ညှို့ဆရာတစ်ယောက်အိပ်မွေ့ချနေတာနဲ့ တူ..တူသေးတော့..၊
ဖြေးဖြေးလေးလေးနဲ့ပြောနေတာ၊ ချိုမြကပြောတာကိုမငြင်းဆန်နိုင်သလုလိုက်လုပ်နေ၏၊
ပါးစပ်လေးဖြေးဖြေးဟပြီး ဒစ်ကြီးကိုငုံလို့စုပ်သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့လီးပတ်ပတ်လည်ကိုညင်သာစွာလျက်၏။
နောက်တော့ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟပြီးလီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကိုစုပ်မြိုသွင်းလိုက်တော့သည်။
“အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ မမချို…ရှီးးး”
ဝင်းမောင်ဖီလင်တက်လာပြီးပုလွေမှုတ်ပေးနေတဲ့မချိုမြရဲ့ ပါးစပ်ထဲကိုအရှိန်နဲ့ထိုးညှောင့်ပေးနေလိုက်သည်။
လက်ကလဲချိုမြရဲ့ဆံပင်အုံကိုအားနဲ့တင်းတင်းဆွဲဆုပ်နေ၏။
ချိုမြတစ်ယောက် ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲခံထားရလို့နာမနာတော့မသိ၊ စိတ်ထဲမှာတော့ဒီလောက်လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို
ပါးစပ်အပြည့်ငုံစုပ်ပေးနေရတာ အရသာသိပ်တွေ့နေလေသည်။
ဝင်းမောင်ကသူ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲတစ်ချက်ညှောင့်သွင်းလာတိုင်း ချိုမြကပို၍အားပါပါကြမ်းကြမ်းစုပ်ပေးနေလိုက်သည်။
ဝင်းမောင်ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး၊ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ချိုမြပါးစပ်ထဲကသူ့လီးကြီးကိုဇတ်ကနဲဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး
ချိုမြကိုကွပ်ပျစ်ပေါ်ပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးတော့ ပေါင်ကြီးဆွဲအဖြဲလိုက်မှာဟသွားတဲ့
စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးအဝကိုသူ့ဒစ်ကြီးတေ့ပြီးအားပါပါနဲ့ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။
“အိုးးးး ဖြေးဖြေး… သာသာလေးအရင်လုပ်ပါဟဲ့… ရှူး…စီးး…ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်…”
ဂေါ်လီပတ်ချာလည်အပြည့်နဲ့ လီးကြီးကြီးရှည်ရှည်ကြီး စောက်ခေါင်းထဲထိုးခွဲဝင်ရောက်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ ချိုမြတစ်ယောက်ကျင်ဆိမ့်တက်သွားရပြီ…။
လီးကြီးတစ်ချက်တစ်ချက်ဆောင့်ဝင်လာတိုင်း သူမရဲ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ဆွဲလို့နေသည်။
“အမလေး.. ကျွတ် ကျွတ်.. ဆောင့်..ပြင်းပြင်းဆောင့်စမ်းပါတော်…အိုးးး
ဘာလို့ဒါလောက်ကောင်းရတာလဲ၊ အမလေးစိမ့်ကနဲနေတာပဲ၊ အင်း…ဟင်းးး…”
ဝင်းမောင်က ဒေါ်ချိုမြရဲ့ပေါင်ကြီး၂လုံးကိုဆွဲမြှောက်ပြီးပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ဆောင့်ချက်တွေကိုဒရစပ်အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်တော့သည်။
“အမလေးတော်..ကောင်းး..ကောင်းတယ်..သွက်သွက်ကလေးလုပ် မောင်လေး..”
မချိုမြတစ်ယောက်အသားကုန် ကုန်းအော်ညည်းတွားလျက်ရှိသည်။
သူမတစ်သက်မှာအရင်က အဲ့ဒီလိုခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ခါမှအလိုးမခံရဘူးခဲ့ပေ။
ကောင်းလိုက်သမှ သူမဘယ်နှစ်ခါပြီးသွားလိုက်မှန်းတောင်မသိတော့။
“အူးးး မမချို၊ ကျနော်ဒီလိုမျိုးလုပ်ပေးတာကြိုက်လားဟင်! ကောင်းလား..”
“ရှူး…အီးးးး ကောင်းတယ်၊ နာနာလေးဆောင့်စမ်းပါ..”
ဒီလိုဧည့်ထောက်ခံလမ်းဖွင့်ပြောပေးလိုက်တော့ဝင်းမောင်မလဲဘယ်ရတော့မှာလဲ၊
နသိုးကြိုးပြတ်၁ဝကြိမ်၊ ၁၅ကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်တာ၊ ချိုမြတစ်ယောက်ဓာတ်လှေခါးစီးပြီးနတ်ပြည်တက်သလို
လှပ်ခနဲလှပ်ခနဲဖြစ်နေချန်မှာပဲဝင်းမောင်ရဲ့လရည်တွေကဖြောကနဲဖြောကနဲ၊ သားအိမ်ထဲအထိပန်းထည့်တာခံလိုက်ရလေသည်။
ဒေါ်ချိုမြဆတ်ဆတ်ဆတ်ခါအောင်တစ်ချက်နှစ်ချက်တွန့်ပြီးနောက်တစ်ချီပြီးသွားရတော့၏။
ဝင်းမောင်လည်းပုခုန်းပေါ်ထမ်းထားရတဲ့ပေါင်ကြီးတွေကိုဖြုတ်ချပြီး ဒေါ်ချိုမြရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကိုမှောက်ရက်ကြီးထပ်ပြီးကျသွားတော့သည်။
သူတော်တော်လေးအားကုန်သွားသည်လေ။
ဒါပေမယ့်ခဏအကြာမှာပဲဒေါ်ချိုမြက၊ တစုံတခုသောခံစားမှုကိုရလိုက်ပြန်သည်။
ခုနကတဒင်္ဂပျော့ကျသွားသော့သူမစောက်ခေါင်းထဲစွပ်ရက်သားအတံကြီးကပြန်ပြီးပြည့်ကြပ်လာတာသတိထားလိုက်မိသည်။
ဝင်းမောင်၏လီးကြီးကစောက်ပတ်ထဲမှာပင်ပြန်မာလာပြန်ပြီ။
“အိုးးး..ဘယ်လိုကြီးလဲဟ…၊ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး..အဖုတ်ထဲပြန်ပြည့်လာပြန်ပြီ၊ တောင်..တောင်နိုင်လွန်း ခ်ခ်၊
တော်တော့်နော်..၊ တောကြာအိမ်ပြန်နောက်ကျနေမယ်..၊ အူးးး စစ်စ်..”
“နောက်တစ်ချီထဲပါ မမရယ်၊ မမချိုစောက်ဖုတ်ကြီးကသိပ်ကောင်းတာပဲ၊မမနာမည်နဲ့လိုက်အောင် ချို..မြ..နေတာပဲ၊ စွဲသွားပြီမမရယ်၊ ပေးလိုးဦးနော်..”
“အမယ် ချို..မြ..နေတယ်ဆိုရအောင် နင်ကငါ့စောက်ဖုတ်ကိုဝါးစားလို့လား၊ ခ်ခ်ခ်”
“ခုနကလျက်ပေးထားတယ်လေ မမရဲ့၊ လျှာကအရသာသိသဗျ..ဟ..ဟ..ကဲပါမမရယ်..
မမရဲ့စောက်ဖုတ်ချိုချိုကြီးကိုလိုးချင်လွန်းလို့လီးကြီးကဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ
ခဏလေးပါ၊ မမဟာကြီးကလဲဆွဲဆွဲညှစ်နေတာကိုး.. ကျနော်လီးကြီးကိုပေးချစ်လိုက်ပါနော်..မမ”
ဝင်းမောင်၏အပြောများကြားတွင်ချိုမြတစ်ယောက်ပစ်ကျသွားရသည်။
သူမနှင့်သူမယောက်ျား ဦးမြတ်သာတို့လိုးသာလိုးလာခဲ့ကြလို့အိမ်ထောင်သက်ဒီလောက်ကြာလာပေမယ့်၊
အခုဝင်းမောင်ပြောသလိုတစ်တစ်ခွခွတွေမပြောဖြစ်ကြပေ၊
အခုလိုတစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကခပ်ကြမ်းကြမ်းပြော၍လိုးလာတော့
မခံစားခဲ့ရဘူးသောအတွေ့အကြုံဖီလင်တစ်မျိုးဖြစ်လာပြီးစောက်ဖုတ်မှာရွတက်လာရပြန်တော့၏။
ဝင်းမောင်ကပြန်တောင်လာနေပြီဖြစ်သည့်သူ့လီးကြီးဖြင့် ဖင်ကိုကြွကြွပြီးဖြေးဖြေးမှန်မှန်ဖြင့် နောက်တစ်ချီထပ်လိုးပြန်လေသည်။
ပြီးတော့နို့အုံလုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးများကိုအားကုန်ဆွဲဟပ်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းစို့ပစ်လိုက်သည်။
ဝင်းမောင်ရဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းနည်းဗျူဟာအောက်တွင်တုန်ခိုက်နေပြီဖြစ်သောဒေါ်ချိုမြမှာ
ဘယ်လိုမှတင်းမခံနိုင်တော့၊ စိတ်လွှတ်၍ဖီလင်အတိုင်းအော်ညည်းလာတော့သည်။
“အိုး..ကျွတ်ကျွတ်..ရှီး…ကောင်းတယ်ကွာ..ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်တော်နေရတာလဲ..အီးးးး..”
ဝင်းမောင်က မချိုမြရဲ့စောက်ပတ်ထဲကလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ဟင်…ဘာဖြစ်လို့လဲ..”
ဝင်းမောင်ဘာမှပြန်မပြော၊ မချိုမြကိုဆွဲထူမတ်တပ်ရပ်စေလိုက်ပြီးမှ သူက ကွပ်ပျစ်ပေါ်ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သည်။
“မမချိုသိလား၊ ကျနော်ကယောက်ျားဖြစ်ပေမယ့်၊ အောက်ကပက်လက်ခံရတာအကြိုက်ဆုံးပဲ၊
အဲ့လိုခံတိုင်းဖီလင်အရမ်းရှိတာ။ မမလုပ်ပေးတတ်လား..”
ချိုမြသိတာပေါ့၊ ဝင်းမောင်ဘာလိုချင်လဲဆိုတာ၊ သူ့ကိုမြင်းစီးခိုင်းနေတာပဲ၊
သမ္ဘာရင့်နေတဲ့အိမ်ထောင်သည်ပဲလေ၊ ဒါလောက်တော့အပျော့ပေါ့၊
ဒါပေမယ့်အခုမှအမှတ်မထင် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ခံမိတဲ့တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုသူမကဦးဆောင်ပြီးကြဲပေးရမှာကိုတော့ရှက်တက်တက်ဖြစ်နေမိသည်။
ပြီးတော့သူကယာပိုင်လုပ်ငန်းရှင်ကတော်၊ ဟိုက မြို့ကပါလာတဲ့ယောင်းမရဲ့ဒရိုင်ဘာ။
သူမစိတ်တွေမတင်မကျဖြစ်နေတုန်း ဝင်းမောင်ကသူမရဲ့စောက်စိကိုလှမ်းပြီးဖိပွတ်ဆွပေးနေရာကနေ
သူမကိုသူုကိုယ်ပေါ်အတင်းဆွဲချပြီး ကားယားခွထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။
အခုမချိုမြရွေးစရာလမ်းမရှိတော့. ၊ သူမကိုယ်တိုင်ကလဲစိတ်နှလုံးဝုန်းဒိုင်းကြဲအောင်ထန်နေပြီ။
ချိုမြကလက်တစ်ဖက်နဲ့ဝင်းမောင်ရဲ့လီးတောင်တောင်ကြီးကိုဖမ်းဆွဲလို့
သူမရဲ့စောက်ပေါက်ဝမှာတည့်တည့်တေ့လိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းဖိထိုင်ချလိုက်တော့၏။
“အမ…လေးးး..ရှူး..အ..ညပ်နေတာပဲ..ကြီးလိုက်တာ..သူ့ဟာကြီးက..”
သူမစောက်ခေါင်းထဲကိုတဖျစ်ဖျစ်ဝင်သွားတဲ့လီးကြီးကသူမကိုအရမ်းထူးခြားတဲ့အရသာကိုပေးနေတယ်။
လီးပတ်လည်ကဂေါ်လီစိတွေက သူမောက်စိကိုတချိန်လုံးဖိချေပေးနေသည်လေ။
ဝင်းမောင်မှာလဲတွဲလောင်းကြီးရမ်းခါနေတဲ့နို့အုံတင်းတင်းလုံးလုံးကြီးတွေကိုမျက်နှာနားကပ်မြင်ရတော့သည်းခံနိုင်စွမ်းအားတွေကုန်သွားပြီ။
လက်၂ဘက်နဲ့နို့ကြီးတွေကိုမပြီးအတင်းဆွဲဖိညှစ်ဆုပ်နယ်နေလိုက်သည်။
“အမယ်လေး…မညှစ်ပါနဲ့ ..အိုးးးး”
“မကောင်းလို့လား မမချိုရယ်..အူးးး”
“အမလေးးး လေး… ကောင်းလွန်းလို့အသက်ထွက်တော့မယ်..အင်းးး ဟင်းးး”
အဲ့ဒီလိုပြောနေမှတော့ဝင်းမောင်မှာလည်း စိတ်တွေတအားထန်လာရပြီး မချိုမြရဲ့ခါးကိုလက်၂ဘက်နဲ့ကြပကြပ်ကိုင်ပြီး
အထက်အောက်မြှေက်လိုက်ချလိုက်နဲ့၊ ဆောင့်ထိုင်ချနေတဲ့အရှိန်ကိုပိုပြီးသွက်အောင်ကူပြီးဆောင့်ပေးနေတော့၏။
ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာလည်းခါးကိုကော့ကော့ပီးလီးကြီးကိုပစ်တင်ပေးနေသည်။
“အိုးးးး ဝင်းမောင်..ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာဟယ်…အားးးး…..”
“ရှီး…အားးး…ဝင်းမောင်တွေ ဘာတွေလုပ်မနေပါနဲ့၊ မောင်လို့ခေါ်စမ်းပါလားမမရယ်၊ ခေါ်ကြည့်စမ်း..မောင်..လို့..”
“အို…ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ…ခေါ်နိုင်ပါဘူး..အားးးး ကောင်းတယ်..မောင်..မောင်လိုးတာတော်လိုက်တာကွာ..”
ချိုမြတစ်ယောက် အခုအချိန်မှာ သူမရဲ့ယောက်ျားကြီးဦးမြတ်သာကို လုံးလုံးကြီးမေ့နေလေပြီ။
အခု သူမခံစားနေရသောအရသာမှာ ဦးမြတ်သာလိုးပေးစဉ်ကထက် အဆမတန်ကောင်းမွန်နေ၏။
အမှန်တော့ ဦးမြတ်သာမှာလည်းအလိုးသန်လှပြီး တက်ကနစ်နည်းလမ်းစုံကလဲကောင်းလှပါ၏။
ဒါပေမယ့်ပေါ့..၊ ဆိုရိုးစကားရှိသည်လေ၊ မဖတ်ရသေးတဲ့စာအုပ်ဟာ မဖတ်ဖူးသေးသူအတွက်အသစ်ပေါ့၊
စာအုပ်ဟောင်းကရသစာပေဖြစ်ပေမယ့်၊ ၏၊သည်မရွေးအလွတ်ရနေတော့
အသစ်ဖတ်နေရသောစာအုပ်အပေါ်စိတ်လှုပ်ရှားစီးမြောနေမိခြင်းသာ။
ချိုမြက ဝင်းမောင်ရဲ့လီးကိုစောက်ခေါင်းကြွက်သားတွေဖြင့် အားပါပါအချက်ကျကျဆွဲညှစ်ပေးနေလိုက်သည်။
“အိုးးးး အားး ကျ..ကျနော်ပြီးပြီ.. မောင်ပြီးပြီ မမ”
“အူးးး မမကိုလဲစောင့်ဦးလေ.. မလဲပြီးတော့မယ့်ဟာ..အမလေး..ကျွတ်ကျွတ်..အင်းးး”
ဝင်းမောင်၏အားသန်လှသောလရည်များက ချိုမြသားအိမ်ခေါင်းထဲတဖြောဖြောပန်းထွက်သွားပြန်လေပြီ။
ချိုမြလည်းအရမ်းကောင်းပြီးဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မရှေးမနှောင်းပင်ဆက်တိုက်ပြီးသွားတော့သည်။
ချိုမြလည်းခြေကုန်လက်ပမ်းကျပြီး ဝင်းမောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်မှောက်ကျသွားသည်။
ဝင်းမောင်ကချိုမြရဲ့ပါးလေး၂ဘက်ကိုအုပ်၍ သူ့မျက်နှာနားဆွဲယူပြီး
ချစ်မ၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ညင်ညင်သာသာလေးတရှိုက်ရှိုက်စုပ်နမ်းပေးလိုက်သည်။
ခဏအကြာမှာတော့၂ယောက်စလုံးထ၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီးကားဆီလျှောက်လာကြသည်။
မိုးလဲတိတ်သွားလေပြီ။
ယာတောအိမ်သို့ကားမောင်း၍အပြန်ခရီးမှာတော့ ချိုမြတစ်ယောက်
ဝင်းမောင်ပေါင်ပေါ်တွင်မျက်နှာအပ်ပြီး၊ တစ်လမ်းလုံးလီးစုပ်လျက်လိုက်ပါလာသည်။
ဝင်းမောင်မှာ ကောင်းလည်းကောင်း၊ ကားမောင်းရတာကလဲအဆင်မပြေ၊
ကားမှာလမ်းဘေးထိုးကျတော့မလိုဖြစ်ခဲ့ရတာ ၃-၄ကြိမ်မက….၊
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၈)
ဦးမြတ်သာတို့တူဝရီးကားကိုပြန်လှည့်မောင်းလာကြရာကနေ ရေတံခွန်နားအနီးဆုံးနေရာပြန်ရောက်တော့ကားရပ်ပြီးဆင်းလိုက်ကြသည်။
“ဇွန်လေး..ကားနားမှာပဲစောင့်နေခဲ့တော့နော်၊ ဘသာပဲသူတို့ဆီလိုက်ခေါ်လိုက်တော့မယ်၊ အချိန်လည်းနှောင်းနေပြီတန်းပြန်ကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်..ဘသာ..မီးလဲအပေါ်မတက်နိုင်တော့ပါဘူး..ဒီကပဲစောင့်တော့မယ်”
ဦးမြတ်သာကလဲ ပြောပြီးတာနဲ့ ကျောက်တုံးတွေ၊ သစ်မြစ်တွေထူထပ်တဲ့ခြေလမ်းကလေးကနေရေတံခွန်ဘက်တက်သွားလေသည်။
လမ်းကလေးကတော်တော်လေးခက်ခက်ခဲခဲတက်ရသည်။
ဒီရေတံခွန်က လူသိသိပ်မများ၊ လူသွားလူလာလည်းသိပ်မရှိသေးသဖြင့်၊ လမ်းကမဖုံသေး။
မြို့နယ်၏အနာဂါတ်ခရီးသွားလုပ်ငန်းအတွက်အဓိကနေရာဖြစ်လာမည့်အခြေအနေဖြစ်သော်လည်း
ဖွံ့ဖြိုးရေးအတွက်သေချာအဆင့်မြှင့်တင်နိုုင်ခြင်းမရှိသေးပေ။ ခြုံနွယ်များသစ်ရွက်သစ်ခက်များကလည်းပိတ်ဆို့နေသေးသည်။
ရေတံခွန်ရောက်ခါနီးအတက်တစ်ကွေ့၊ အုံ့ဆိုင်းနေသောအရွက်ဖားဖားကြီးများနှင်သစ်ကိုင်းကြီးတစ်ခုပိတ်ဆို့ထားသောမြင်ကွင်းမှအကျော်
သစ်ရွက်ကြီးများကြားအနည်းငယ်ရှင်းသွားသောမြင်ကွင်းက မလှမ်းမကမ်းကကျောက်ဆောင်တစ်နေရာကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။
လှစ်ကနဲမြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက ဘသာခေါ် ဦးမြတ်သာရုတ်တရက်ကြက်သီးမွေးညှင်းထ၊
အောက်ကဖွားဘက်တော်ကြီးကလဲကြွလာခဲ့ရတော့သည်။
သူ့ညီမဖြစ်သူမိမိမွန်တစ်ယောက်၊ သူမ၏သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်ကိုကောင်းကောင်းကြီးပုလွေမှုတ်ပေးနေခြင်းပင်။
ခပ်လှမ်းလှမ်းကဆိုပေမယ့်မြင်ကွင်းကကြည်ကြည်လင်လင်ပြတ်ပြတ်သားသား..။
မိမိမွန်ကသူဒီကမသွားခင်ကသူမြင်ခဲ့ရတဲ့ရေကူးဝတ်စုံတောင်မကပ်တော့၊
ညီမဖြစ်သူ၏ ကြီးမားတင်ရင်းနေသောနို့အုံလုံးလုံးခဲခဲကြီးအစုံကိုဦးမြတ်သာတစ်ယောက်မျက်စိနဲ့တပြည့်ပြူးပြဲနေအောင်မြင်လိုက်ရသည်။
လှပထွားကြိုင်းလှသောနို့ကြီးများက၊ သူထင်ထား၊ စိတ်ကူးယဉ်ထားသည်ထက်ပင်ပိုကြီး၊ ပိုလှနေသေး၏။
ပြီးတော့သူ့နေရာနဲ့သူအချိုးကျပြေပြစ်ပြီးဖုထစ်လုံးထွားနေတဲ့နန်းမွေ့စံဘော်ဒီနဲ့ ညီမကိုအတိုင်းသားကြီးမြင်နေရတော့
သူ့ညီမကိုအခုပဲဒရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်လာပြီးအားရပါးလိုးပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေပေါ်လာတော့သည်။
သူသိလိုက်ပြီလေ၊ ဒီသားအမိစုံတွဲဘာတွေဖြစ်ပြီးခဲ့ပြီဆိုတာ…။
ဒီတော့ ဒီအကြောင်းကိုအခြေပြုပြီးဘယ်လိုအကျိုးရှိအောင်အသုံးချရမယ်ဆိုတာစိတ်ထဲတေးထားလိုက်တော့သည်။
ဦးမြတ်သာကအကြံနဲ့နောက်ဘက်ကိုအတော်ဝေးဝေးအထိပြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ြ
ပီးမှအသံကျယ်ကျယ်နဲ့ကုန်းအော်ပြီးသူ့တူဖိုးထွဋ်နာမည်ကိုအော်ခေါ်လိုက်သည်။
သူစောစောကသစ်ပင်နားပြန်ရောက်လာပြီးခြုံနောက်ကထွက်လိုက်မိတယ်ဆိုရင်ပဲသူ့တူဖိုးထွဋ်ကိုကျောက်ဆောင်ဘေးရေအိုင်ထဲမှာတွေ့လိုက်ရသည်။
ဦးမြတ်သာကြိတ်ပြုံးလိုက်မိ၏။
သိတာပေါ့…ဒီကောင်ရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးတောင်နေတဲ့လီးဖွက်ထားတယ်ဆိုတာ…။
မိမိမွန်ကတော့ကျောက်ဆောင်ဘေးသစ်ပင်အောက်မှာ။ ဘီကီနီကိုနေသားတကျပြန်ဝတ်ပြီးနေပြီ။
ဦးမြတ်သာက မိမိမွန်ဆီတန်းလျှောက်ဝင်သွားပြီးမျက်နှာမချိုမချဉ်ဖြင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။
မိမိမွန် သူ့အကို၏အကြည့်ကြောင့်မလုံမလဲ နှင့်ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်နေရသည်။
သူမစိတ်ထဲ ‘အကိုကြီးများတို့လုပ်နေတာမြင်သွားလားမသိဘူး’ ဟုတွေးနေမိ၏။
ဒါပေမယ့် ဟန်ကိုယ့်ဖို့လုပ်ကာဘာမှမဖြစ်သလိုအိန္ဒြေပြန်ဆည်လိုက်ရင်း…
“ဟင်..အကိုကြီးတို့ပြန်လာတာမြန်လှချည်လား..၊ ဒါနဲ့..လူနာရောဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အေးလမ်းတစ်ဝက်မှာပဲ၊ မိချိုဖုန်းဆက်လာတာနဲ့အတော်ပဲဟေ့၊ အဆိပ်ရှိတဲ့မြွေဆိုးမဟုတ်ဘူးတဲ့၊ ဆေးရုံလဲသွားဖို့မလိုတော့ဘူး၊
ဒါနဲ့ပဲနင်တို့ဆီပြန်လှည့်ခေါ်တာ၊ ငါတို့မှာကားဘီးကျွံပြီးစောက်လုပ်ရှုပ်သွားသေးတယ်.. ”
(စိတ်ထဲမှာတော့..ဟီးဟီး..တော်တော်ရှုပ်တဲ့စောက်လုပ်ကြီး..)
“ဟုတ်လားကိုကြီး..တော်တော်ပမ်းသွားရောပေါ့..”
“အေးပေါ့..ဟဲဟဲ..ဘယ်လိုလဲ၊ နင့်သားနဲ့ကစားရတာ တော်တော်ကြီးပျော်ရဲ့လား..”
“ပျော်..ပျော်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်မောတယ်ကိုကြီးရဲ့…”
မိမိမွန်သူ့အကိုကြီးရဲ့ထေ့တေ့တေ့လေသံနဲ့စကားကြောင့် စိတ်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သွားပေမယ့် မသိသလိုအလိုက်သင့်ပဲပြန်ပြောလိုက်တယ်၊
စကားအကျကောက်ပြီးဖြေရှင်းပြနေရင်ပိုပြီးရှုပ်မယ်လေ။
“ကဲ…ကျမတို့ပြန်ကြရင်ကောင်းမလားကိုကြီး..၊ ညီမလေးလဲမောပြီ..”
“ကောင်းသားပဲ..ပြန်ကြစို့..နောက်နေ့တွေအချိန်ရရင် ညီမလေးနဲ့ကိုကြီးတို့လာကစားကြသေးတာပေါ့၊
ဒီနေ့တော့မကစားလိုက်ရဘူး၊ လမ်းပေါ်မှာတင်အချိန်ကုန်နေတာ..”
အားလုံးပြန်လျှောက်ဆင်းလာခဲ့ကြပြီးကားပေါ်ကိုတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင်တက်လာခဲ့ကြသည်။
အပြန်တစ်လမ်းလုံးကားပေါ်မှ ၄ယောက်မှာကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ဖြင့်စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ ငြိမ်ချက်သားကောင်းလှသည်။
အတွေးတွေကတော့ဒီနေ့သူတို့အသီးသီးကိုယ်တွေ့ကြုံခဲ့ရသည့်အဖြစ်အပျက်များကိုတရစ်ဝဲဝဲစားမြုံ့ပြန်ပုံဖော်နေမိခြင်းသာဖြစ်၏။
အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့လည်းတိတ်ဆိတ်စွာကိုယ့်အခန်းကိုယ်တက်သွားကြပြီးအနားယူကြတော့သည်။
ညနေ၅နာရီလောက်မှမြို့ဈေးဘက်ကအပြန်မိုးမိလာသောဒေါ်ချိုမြတို့ပြန်ရောက်လာကြသည်။
ညစာထမင်းဝိုင်းကတော့ သိပ်စိုစိုပြေပြေမရှိလှ၊ လုံးဝတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့့်
ပုံမှန်ထမင်းအကြောင်း၊ဟင်းအကြောင်း၊ အနဲအကျဉ်းသာပြောဖြစ်ကြ၏။
အားလုံးမှာအသီး၊အသီး၊အသက၊အသက၊ နေ့လည်မှာတုန်းက အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုစီကြုံခဲ့ရသူချည်းများသာဖြစ်လေရာ၊
ထိုအဖြစ်အပျက်အရိပ်များကလွှမ်းမိုးနေဆဲဖြစ်သည်။
တစ်ဦးချင်းစီကြည့်ရအာင်….
ချိုမြ………
ဒေါ်ချိုမြတစ်ယောက် ညနေစာထမင်းဝိုင်းအပြီးသူ့ယောက်ျားဦးမြတ်သာကို သွေးတိုးထိမ်းရန်အတွက်သောက်နေကျအတိုင်း
သံပုရာရည်တစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ရာတွင် အိပ်ဆေးတိတ်တိ်တ်လေးခပ်ထားခဲ့သည်။
သူမအဖို့ဝင်းမောင်ရဲ့ဂေါ်လီပတ်ကြီးနဲ့တမူဆန်းပြားတဲ့တက်ကနစ်တွေကိုစွဲနေမိပြီ။
သူ့လင်ကြီးဒီနေ့ရေတံခွန်ဘက်ကမောပြီးပြန်လာတာ၊ အိပ်ဆေးအရှိန်နဲ့ပါဆိုရင်ကောင်းကောင်းမှောက်သွားမည်။
ဒါဆိုသူမ၊ ညလူခြေတိတ်မှာ လင်သစ်ကလေးဝင်းမောင်အခန်းကိုပြေးလို့ရမည်လေ၊
ကားပေါ်မှာကထဲကအချိန်းအချက်လုပ်ထားခဲ့သည်။
သံသာဇွန်…
သူ့ဘသာလီးကြီးကသူမရဲ့အတွေးထဲက၊ ခေါင်းထဲကမထွက်၊ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဘသာက၊ သူမဘဝမှာပထမဦးဆုံးလင်ဖြစ်ခဲ့ပြီလေ။
သူမကိုလည်းတခါမှမခံစားခဲ့ရဘူးသောသာယာပျော်ရွှင်မှုတွေကိုပေးစွမ်းနိုင်ခဲ့သည်။
ဘသာ၏ခပ်ကြမ်းကြမ်းအကိုင်အတွယ်ဖြင့်သူမရဲ့အပျိုစင်ပန်းလေးကိုရယူသွားတာကိုရင်တသိမ့်သိမ့်ခုန်၍စွဲလန်းသွားရပြီ။
ဘဝရဲ့ပထမဆုံးလီးကြီးဆိုတော့လေ..၊
သူမဒါကြီးကိုထပ်မံမျှော်လင့်မိသည်။
ဒီညသူ့ဘကြီးသူမထံလာဦးမည်လား၊ သူမကတော့မိန်းကလေး၊ မသွားရဲပါ၊ ပြီးတော့..ကြီးချိုကြီးကလဲရှိနေသေးသည်။
အပျိုစင်မိန်းကလေးဆိုတော့ ဘာမှမရဲသေး၊ မျှော်စောင့်ရန်တစ်ခုထဲသာရှိသည်။
မျှော်လင့်ချက်ကလေးနှင့်အခန်းတံခါးကိုချက်မထိုးထားခဲ့…၊
ဦးမြတ်သာကရော..၊
သူ့ကို သူ့မိန်းမချိုမြကအိပ်ဆေးတိုက်မည်ဟုဘယ်လိုမှမထင်ထားခဲ့…၊
သူတော်တော်လေးတော့စဉ်းစားနေသည်။ သူလဲသူ့မိန်းမအသစ်စက်စက်၊ တူမချောလေးဇွန်ကိုတော်တော်စွဲနေမိပြီ၊
သူ့တူမအဆောင်တော်ဆီဘယ်လိုကူးရမလဲခေါင်းခြောက်အောင်စဉ်းစားကြည့်သည်။
လွယ်တော့မလွယ်၊ အိမ်မှာကအိမ်သားတွေများနေသည်၊
သူ့မိန်းမချိုမြကလည်းအတူအိပ်နေတော့ အချိန်တော်တော်ကြာအောင်သူပျောက်သွားလို့မဖြစ်၊
ညဉ့်နက်ပိုင်းချိုမြအိပ်လို့သိုးနေမှ မီးစင်ကြည့်ကရမည်။
သူ့စိတ်ကလဲဇဝေဇဝါ၊
တစ်ဘက်ကလဲသူ့ညီမအကိတ်ကြီးကိုကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့်သားဖြစ်သူအားလီးစုတ်ပေးနေသည်ကို
မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့လာခဲ့ရပြန်သဖြင့်၊ ညီမကိုလည်းဖြုတ်ချင်လာပြန်သည်၊
မိမိမွန်ကသူမသားအရင်းနဲ့တောင်ခံသေးတာဆိုတော့ သူ့လိုအကိုလောက်တော့မငြင်းဟုသူထင်သည်။
တူမပဲဆက်လိုးရမလား၊ ညီမပဲကြံရမလားစိတ်များနေ၏။
ဒါပေမယ့်အခြေအနေက ဟိုကောင်ဖိုးထွဋ်သူ့အမေအခန်းထဲရောက်နေဖို့များသည်။
ဒါကြောင့်လွတ်လွတ်ကင်းကင်း အခြေအနေကြည့်ပြီး တူမချောလေးဆီပဲသွားဖို့ချောင်းရမည်၊
ပြောလို့သာပြောရ၊ တွေးရင်းဆရင်းတဝါးဝါးနှင့်သမ်းလာတော့၏။
မျိုးထွဋ် ခေါ် ဖိုးထွဋ်…
ဒီနေ့..မမျှော်လင့်ပဲ၊ သူ့ရဲ့မွေးမိခင်အရင်းကြီးနှင့်မှ ချစ်ပွဲကြီးဆင်နွှဲခဲ့ရသည်၊
သူ့ရဲ့စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်ကတကယ်ကြီးဖြစ်လာခြင်း…။
တကယ်ကျတော့လဲထင်သလောက်မခဲယဉ်း၊ သူ့ဘာသာအလိုက်အထိုက်ဖြစ်သွားကာ
ချစ်မေမေကသူ့ကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင်ပေးလာခဲ့သည်။ ခုတော့အမေဘဝကနေသူ့ရဲ့ချစ်မယားလေးဖြစ်နေပြီ၊
ရေတံခွနမှာတုန်းကသူ့မေမေရဲ့အပြုအစုတွေကအခုထိ သူ့ရင်ထဲတဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေဆဲ..၊
ရေတံခွန်ကပြန်ခါနီးသူတို့သးအမိ၂ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်အကြည့်မှာနှလုံးသားထဲကအထိနားလည်သည်။
ဒီညသူ့အမေနှင့်ထပ်၍ချစ်ပွဲဆင်ဖို့အချက်တွေအချင်းချင်းပေးဖြစ်ကြသည်။
မေမေတံခါးဖွင့်၍စောင့်နေမှာကိုသိလိုက်၏။
မိမိမွန်…
မထင်မှတ်သောဘဝရဲ့အလှည့်အပြောင်းတစ်ခု၊
ဒီနေ့သူမလင်အသစ်တစ်ယောက်ရလိုက်သည်။
အဲဒီလင်က သူမရဲ့ဝမ်းထဲကလွယ်၍မွေးထုတ်လိုက်သောသူမရဲ့သားအရင်း၊ ဘယ်လိုမှကိုသူမ မတွေးခဲ့၊ မထင်ခဲ့မိ…၊
သူမကဏှာထန်သည်၊ အရွယ်အလည်းကာမဆန္ဒအတက်ဆုံးအရွယ်၊
အပြတ်သိပ်ခံ၍မရသောအချိန်တွင်မှသူမခင်ပွန်းကအလုပ်ကိစ္စနဲ့နိုင်ငံခြားထွက်သွားတာ ၂ပတ်စွန်းခဲ့ပြီ၊
ဆာပြီးစိတ်တွေရွနေချိန်မှာမဟန်နိုငတေ့တာကြောင့်စိတ်ပြေလက်ပျောက်အကိုဖြစ်သူရဲ့ယာတောဘက်သားကိုကြိုရင်းလာခဲ့ကာမှပိုဆိုးနေသည်။
ခရီးထွက်လိုက်ရင်စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်သွားမယ်ထင်ခဲ့တာကိုး…၊
ဒီနေ့ရေတံခွန်မှာကြွက်တက်တော့သားဖြစ်သူကနှိပ်ပေးတာကိုသာယာမိသည်၊
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖိုဓာတ်၏ထိအတွေ့ကိုသူမ မလွန်ဆန်နိုင်။
သူမဝတ်ထားတာကလဲနန်းမွေ့စံယူနီဖောင်းကြီးနဲ့ဆိုတော့၊ သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်ကလဲမနေနိုင်တော့ပဲအတင်းနသားပါယားလုပ်တော့သည်၊
ရေတံခွန်မှာပဲတောစောင့်နတ်တွေ၊ ချောင်းစောင့်နတ်တွေကိုသက်သေအရာထားလို့ သားအမိ၂ယောက်ညားပြီးလင်မယားအရာမြောက်ခဲ့ကြတော့၏။
သူ့သားလင်သစ်လေးကလဲ လက်စလက်နကမသေး၊ သူမကိုကောင်းကောင်းကျအောင်ပြုစုနိုင်သည်။
သူမကလဲဆာနေတုန်းဆိုတော့၊ သားလဲသားကွာ… ဘာဖြစ်တုန်းပေါ့။
နေ့လည်ကရေတံခွန်မှာထပ်ကောင်းဖို့အစပျိုးနေတုန်းသူ့အကိုကြီးတို့ထင်တာထက်စောပြီးပြန်ရောက်လာလို့ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်သွားရတော့၏။
သူမအာသာမပြေသေး၊ ဖိုးထွဋ်ကိုမသိမသာမျက်ရိပ်ပြထားခဲ့သည်၊ ၂ဦးချင်းသာသိသောအထာ၊
ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးမှုကအချိန်တိုလေးအတွင်းနှင့်ချက်ချင်းသဘောပေါက်လိုက်ကြသည်၊ ဖိုမသဘာဝပဲလေ။
ဒီတော့ ညမှာသူမက အခန်းတံခါးကိုချက်မထိုးတော့ပဲ သားဖြစ်သူလင်ကလေးကိုစောင့်နေလိုက်လေသည်။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၉)
“ဟင်းး….”
ဇွန်သံသာတစ်ယောက် သက်ပြင်းမောလေးတဟင်းဟင်းချရင်းအိပ်ရာပေါ်မှာလယ်လှိမ့်ညာပြောင်း၊ တလူးလူးတလှိမ့်လှိမ့်ဖြစ်နေရသည်။
သူမရာနှုန်းပြည့်မမျှော်လင့်ရဲပေမယ့် မျှော်တော့မျှော်နေမိသည်။ သူမဲ့အသစ်စက်စက်လင်ကြီး ဘသာကိုပေါ့၊
ကြီးချိုကြီးရှိနေပေမယ့် ဘသာကြီး မရရအောင်လမ်းရှာထွက်နိုင်ပြီး သူမဆီလာနိုင်ပါစေဟုဆုတောင်းနေမိသည်။
အချိန်တွေသာကုန်သွားသည်။ သူမဆုတောင်းကပြည့်မလာခဲ့။
ဘသာ၏ အရိပ်အယောင်နဲနဲလေးမှပေါ်မလာ၊
အမှန်တော့…. ဦးမြတ်သာတစ်ယောက်သူ့မိန်းမဒေါ်ချိုမြရဲ့ဆင်ကွက်အတိုင်းဝင်သွားပြီး
သူ့အခန်းထဲမှာတခေါခေါဟောက်၍နှစ်ခြိုက်စွာမှောက်နေလေပြီ။
ဇွန်တစ်ယောက်စိတ်ပျက်စွာသက်ပြင်းထပ်ချရင်းလက်လျှော့လိုက်ရတော့သည်။
နောက်ဆုံးတော့မချင့်မရဲဖြင့်စောက်ခေါင်းထဲလက်ထည့်ပွတ်သပ်ရင်း မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားရတော့သည်။
ကလက်..ကလက်..ချပ်..ကျွိ..
အသံကတိုးညှင်းပေမယ့် ပီပီသသကြီးကြားလိုက်ရသည်။ တံခါးကိုကြိတ်ဖွင့်သံ..
သိသိကြီးနဲ့ မိမိမွန်ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသေးသည်။
သူတကယ်ပဲလာပါပြီ..။
ကုတင်ခေါင်းရင်းကမီးပွင့်ပြာလေးမှအလင်းရောင်မှိန်မှိန်လေးဖြင့်ခပ်ဟဟပွင့်လာသောတံခါးမှ
အရိပ်တစ်ခုခပ်လောလောပင်လှစ်ကနဲဝင်လာသည်။
ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အရိပ်၊
အနားရောက်တော့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုသဲကွဲလာသဖြင့်သေချာသွားသည်။ ဖိုးထွဋ်ပါပဲ။
အေးလေ သူ့အပြင်ဘယ်သူရှိရဦးမှာလဲ၊တခြားတစ်ယောက်ယောက်ကဒီလိုညအချိန်မတော်
ဘာအဆက်အစပ်မှမရှိပဲနှင့်သူမအခန်းထဲခွင့်မတောင်းပဲပိုင်စိုးပိုင်နင်းရဲရဲတင်းတင်းဝင်လာစရာမရှိ၊
ဒါကအရင်ရန်ကုန်အိမ်မှာတုန်းကသူ့ယောက်ျားရဲ့အပြုအမူတွေနဲ့အတူတူပဲ၊
ယောက်ျားတွေက၊ သူ့မိန်းမအရင်ဝင်အိပ်နေတဲ့အိပ်ခန်းထဲဝင်ရင်ဒီလိုချည်းပါပဲ၊
အခုသူ့လင်ကြီးကနိုင်ငံခြားခရီးမှာ၊ ဒီယာတောလာလည်တဲ့ခရီးမှာလင်ကြီးပါမလာခဲ့၊
ဒါပေမယ့်သူမအခန်းထဲကိုလင်တစ်ယောက်လိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းဝင်လာရဲ၊ ဝင်လာခဲ့သူရှိနေပြီ၊
အဲဒီသူကသူမရဲ့သားအရင်းခေါက်ခေါက်ဖိုးထွဋ်..။
သူကအခုဒီလိုအခွင့်အရေးနဲ့ဝင်ပိုင်ခွင့်ရှိသွားပြီဟုယူဆရမည်လား။
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်၊ နေ့လည်ကသူတို့တတွေတစ်ကြိမ်မကလင်မယားအရာမြောက်ခဲ့ကြပြီးပြီမဟုတ်လား။
သူမကို်ယ်တိုင်ကပဲတံခါးမပိတ်ပဲမျှော်စောင့်နေမိသည်လေ။
“မေ..အချစ်.. အိပ်ပြီလား..”
ဖိုးထွဋ်က မိမိမွန်ရဲ့နဖူးကိုဖွဖွလေးတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ညုတုတုအသံလေးဖြင့်မေးလိုက်သည်။
“အမယ်..သူများကိုများတင်တင်စီးစီးနဲ့၊ အချစ်လေးတွေ၊ မေတွေ၊ မောင်တွေနဲ့၊ ကျမကရှင့်အမေနော်၊ ဟင်းး”
“အင်းလေ၊ အမေမို့လို့ခေါ်နေကျ မေမေကိုအဖျားဆွတ်ခေါ်တာပဲဟာ၊ သားအမိချင်းကောအချစ်လို့မခေါ်ရဘူးလား”
“အမယ် ဘယ်သားအမိတွေက အဲ့လိုခေါ်ကြလို့တုန်း၊ လင်မယားတွေ၊ သမီးရည်းစားတွေမှခေါ်ကြတာ”
“ဟုတ်လား၊ တကယ်လို့လင်မယားဆိုရင်ခေါ်လို့ရတယ်ပေါ့..”
“သိဘူး..ဒါနဲ့ဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ၊ ဘယ်သူကခေါ်လို့လဲသူများအိပ်တဲ့အခန်းကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့”
ဖိုးထွဋ်ကမိမိမွန်၏နဖူးလေးကိုလက်ညှိုးလေးဖြင့်ဖိရင်း.
“ဟောဒီ..မေကပဲခေါ်နေတာလေ၊ လာခဲ့ပါတဲ့၊ စောင့်နေမယ်တဲ့”
“အမယ်…ရှာရှာပေါက်ပေါက်..ဘယ်တုန်းကခေါ်လို့လဲ၊ တစ်ခွန်းမတောင်မဟခဲ့ဘူး”
“ဟောဒီတံခါးကစကားပြောတတ်တယ်မေမေရဲ့..၊တံခါးလေးကိုင်ကြည့်တော့ဟပေးပြီး၊ ပိတ်မထားပါဘူး၊ ဝင်ခဲ့ပါတဲ့သိလား”
“ဟွန့်..လူလည်ကြီးသားသမီး..အခုဘာလာလုပ်တာလဲ၊ အချိန်မတော်ကြီး၊ သွားတော့..ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်”
“မေမေကလဲ မေမေနဲ့ခဏတဖြုတ်နေချင်လို့ပါ၊ ဘာလဲကိုယ့်အမေနဲ့တောင်နေလို့မရဘူးလား”
“ရဘူး…ဘယ်တုန်းကနေခဲ့ဘူးလို့လဲ၊ ထူးထူးဆန်းဆန်း”
“ကဲပါမေရာ…ဂီမ်းတွေသိပ်ကစားမနေပါနဲ့တော့၊ တို့တွေနေ့ခင်းကပဲလောလောလတ်လတ်ငြားပြီးလို့လင်မယားပဲဖြစ်ပြီးပြီ၊
ဒီညဟန်းနီးမွန်းလေးထွက်ကြရအောင်၊
ဘာလဲတကယ်မနေစေချင်ဘူးလား၊ အဲဒါဆိုလဲအခုပြန်တော့မယ်..”
“ကဲ..သဘော..သဘော..၊ ဒါပေမယ့်သွား တံခါးချက်ချလိုက်ဦး၊ အချိန်မတော်ကြီးသူများတွေမြင်သွားရင်မကောင်းဘူး”
မိမိမွန်ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားရ၏ အမှန်တော့သားလင်လေးကိုချွဲနေညုနေစနေခြင်းဖြစ်သည်၊
တကယ်အပြန်ခံလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ သူမမျှော်လင့်တကြီးစောင့်နေရတာ။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားပုံကိုကြည့်၍ကြိတ်ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး တံခါးဆီလျှောက်သွားလို့ချက်ချပစ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ကုတင်ဆီပြန်လာပြီးသူ့အမေရဲ့ပါးမို့မို့လေးများတစ်ဘက်တစ်ချက်ကိုအားရပါးရမွှေးမွှေးပေးလိုက်ပြီး..
“မွှေးနေတာပဲ ဟောဒီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးရောပေးနမ်းမလား..”
“မရဘူး၊ ပါးပဲနမ်းလို့ရမယ်၊ အမေနဲ့သားပါးနမ်းတာက ချစ်လို့နမ်းတာ၊ နှုတ်ခမ်းစုပ်နမ်းတာကလင်မယားတွေမှပဲနမ်းကြတာ”
“လာပြန်ပြီဒီလင်မယားဆိုတာကြီး၊ အမေ့ကိုရောနမ်းလို့မရဘူးလား”
မရဘူး၊ ဘယ်သားအမိကနှုတ်ခမ်းစုတ်နမ်းလို့လဲ၊ လင်မယားမှနမ်းကြတာ.. ”
“မယားဖြစ်မှနမ်းလို့ရတယ်ဆိုပါတော့..”
“ဟုတ်ပါတယ်ဆို…ရှင်းလေရှုပ်လေပါလား”
“ဒါဆိုသားကမေမေ့ခလေးဆိုတော့၊ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ၊ ပါးကိုပဲနမ်းတော့မှာပေါ့..မွ..မွ..”
ပြောရင်း ဖိုးထွဋ်ကမေမေ့ပါးကိုတစ်ချက် မွကနဲ အာဘွားပေးလိုက်ပြန်သည်။
သူကတမင်သူ့အမေကိုဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်အောင်စနေခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟင်း..မြောင်းပေးနေတာတောင်မလာဘူး…ဘာလဲ..ခလေးပဲဖြစ်ချင်နေတယ်ပေါ့၊ ဒါဆိုချိုချိုစို့ပြီးအိပ်တော့”
“အဲ့ဒီချိုချိုကြီးစို့ချင်နေတာကြာပြီသိလား..၊ ဒါနဲ့မေမေ့ကိုမေးရဦးမယ်၊ သားငယ်ငယ်ကဒီနို့ကြီးတွေစို့ခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လားဟင်..”
“သားကိုမေမေကဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမွေးထုတ်ထားခဲ့တာပဲ၊ ဒီနို့တွေမှမစို့ခဲ့ရင်နင်ဘယ်လိုလုပ်ကြီးလာမလဲ၊ မမှတ်မိတော့ဘူးလား”
“အဲ့တုန်းကသားကငယ်ငယ်ပဲရှိသေးတာ၊ ဘာမှပြန်မမှတ်မိတော့ဘူးလေ၊
နို့စို့တယ်ဆိုတာဘယ်လိုမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး၊ အခုပြန်စို့ကြည့်လို့ရမလား”
“ခ်ခ် ဒီအရွယ်ကြီးရောက်နေပြီမကြီးမငယ်နဲ့၊ သွား..မသိဘူးအောင့်မေ့နေလား၊ ပေါ်တင်ကြီးလာပြီးဂွင်ဖန်နေတယ်။
နေ့ခင်းတုန်းက ခွင့်လဲမတောင်းပဲနဲ့ဘာမပြောညာမပြောစို့သွားပြီးမှ..အခုမှလာပြီး..ခ်ခ်ခ်…ကဲရော့စို့ကြည့်”
မိမိမွန်ကသူမရဲ့ညအိပ်ဝတ်စုံသင်တိုင်းကြီးအောက်မှပြူးကားရုန်းထွက်နေသောနို့လုံးကြီးအစုံကို
ဖိုးထွဋ်မျက်နှာနားကော့ပြီးကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးထွဋ်တို့ကဒါမျိုးတော့ဘယ်လက်နှေးလိမ့်မလဲ၊
ချက်ချင်းပဲမေမေ့ရဲ့ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ကြီးအနားစဆီလက်ကရောက်သွားပြီ။
ညအိပ်ဝတ်စုံကြီးကိုပင့်လို့ မတင်လိုက်တော့၊ စူပါကပ်ဆိုဒ်နို့လုံးကြီးတွေကအပြုံလိုက်ပြိုဆင်းလာ၏။ .
သူ့မေမေ ဘရာစီယာဝတ်မထားပါ၊ နို့အုံကြီးတွေကမာတင်းနေတုန်းရှိသေးသည်။
အခြေအနေကနှိုးဆွထားပြီးဖြစ်သဖြင့်၊ နို့သီးလေးတွေကမာတောင်ပြီးစူထွက်နေပြီ၊
ညိုဖျော့ဖျော့လက်သန်းလုံးလောက်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဆွဲစုပ်စို့ပစ်လိုက်သည်။
“အင်းး ဟင်းး ဟင့်”
One thought on “ယာတောထဲကမိသားစု (လမင်းကြီးရေးသည်) Part 1”