မျဥ်းပြိုင်နိယာမ
အခန်း-တစ်
………
တိတ်ဆိတ်သောည
………
နီစွေးရဲထွေးသော လမင်းကြီးသည် မဟူရာကောင်းကင်အလယ်တွင် ထီးထီးကြီးရပ်နေ၏။ မွှေးထုံအေးစက်သော မိုးသက်လေတို့သည်
ပြူတင်းတံခါးမှ မညှာမတာ၀င်လာသည်။
အခန်းအတွင်းမှ မီးရောင်သည် လမင်းကြီးကိုအံတုနေပါ၏။
ကျွိ ခနဲ တံခါးကိုဖွင့်ဝင်လာသော မိခင်က ဂရုဏာဒေါသဖြင့်
ဆူညံသောစကားသံ ပြုလုပ်သည်။
“ဟဲ့ နီလာ၊နင်ဒီဖုန်းပဲနှိပ်နေလိုက်။ညစာလာစားချိန်တောင် လာပင့်နေရတယ်။ ပြတင်းပေါက်လည်းမပိတ်ဘူး။ နင်ဖျားတာကအရေးမကြီးဘူး ဆေးဖိုးတွေကခေါင်ခိုက်နေတာနဲ့။ မိဘကိုမကူညီချင်နေ
ဒုက္ခတော့မပေးစမ်းပါနဲ့။ အသက်ကဖြင့် ၂၅နှစ်ရောက်နေပြီ။ ခုထိအလုပ်အကိုင်မရှိ။ ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်……….”
မာတာမိခင်တို့ထုံးစံအတိုင်း အပ်ချည်လုံးမှ ချည်မျှင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သလို အမျှင်မပြတ်သော စကားလုံးများအား နီလာတစ်ယောက် ရိုးနေပါပြီ။ ဘယ်ဖက်နားကဝင်ညာဖက်နားကထွက်ဆိုတော့လည်း သိပ်ဂရုမစိုက်တော့။
ဖုန်းထဲက ဖတ်လက်စ BL စာအုပ်ကိုတောင်
ဆက်ဖတ်ချင်စိတ်ကုန်သွားကာ
စောင့်စောင့်အောင့်အောင့်ပဲ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာပါတော့၏။
မိခင်ဖြစ်သူက ပြတင်းတံခါးပိတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်း
နီလာကတော့ မီးဖိုချောင် ထဲ မွှေနေပါပကော။
“ဟဲ့ ဘာဟင်းချက်လည်း”
“နင့်ဘာနင်ကြည့်ပါလား မျက်စိမပါဘူးလား”
“အောင်မယ် ဟဲ့သေချင်တာလား ဂျပု။နင့်အမနင်အဲ့လိုပြောစရာလား။”
“ပြောတော့ဘာဖြစ်တုန်း ။ အရူးမ ”
“အံမယ်၊ ယောင်းမနဲ့ခေါက်မှာနော် ခေါ်ရဲ ထပ်ခေါ်စမ်း။ ”
“နင်ငါ့ကို အရင်ဂျပုလို့ခေါ်တာနော် လက်မပါနဲ့”
“ဟို၂ကောင်……”
“……”
“….”
အဖေ့အသံတစ်ခုထဲနဲ့ ၂ယောက်လုံးငြိမ်သွားသည်။
ဒါတောင်တစ်ချက်လှည့်မကြည့် candy crush ဆော့ရင်း
လှမ်းမာန်ရုံမာန်တာပဲရှိတာ။ မီးကိုရေနဲ့ငြိမ်းလိုက်သလို ဟုပ်ခနဲ
၀ပ်သွားတာပဲ။ ဒါတောင် အငယ်ကောင်က လျာထုတ်ပြနေသေး။
“ကြောင်အိမ်ထဲမှာ ငါးကြော်တစ်တုံးကျန်သေးတယ်။ အိုးထဲမှာ
မုန်ညှင်းရွက်ကြော်ရှိတယ်။ ထမင်းကတော့ အဲ့တာအကုန်ပဲ။
စောစောစီးစီးလာစား နောက်ခါကျ။”
“ဟုတ်ကဲ့ ဖေကြီး”
အဖေ့ကိုတော့ ၂ကောင်လုံးက ကြောက်လည်းကြောက်
ချစ်လည်းချစ်သည်။ ဆုပေးဒဏ်ပေးဆိုတာ
ကျောင်းကဆရာမတွေက လေပဲရှိတာ။
အဖေကတော့ ဆုဆိုရင်လည်း လုံး၀အကုန်အကျခံပြီးပေးတာ။
ဒဏျဆျိုလို့ကတော့ ၃ရကျလောကျဖြားတယျ။အကိုကွီးနားပေါကျဖောကျလာတုနျးက သမတာ။ အဲ့တုနျးကလညျး အဖကေဘာမှမပွောဘူး။ အမကေ ထုံးစံအတိုငျး ပှစိပှစိနဲ့ဆူတာပေါ့။ အဲ့တာကို
ကိုကြီးက ပြန်အော်တာ။ အဖေက
ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပြေးကန်တာ။
ပြီး လှိမ့်ချည်းထိုးတာ။ မင်းက ဂေါ်လီလား လူမိုက်လားကွဆိုပြီး
မေးမေးသမတာ။ အဲ့ထဲက ၃နှစ်လောက်ရှိပြီ အဖေနဲ့ကိုကြီးစကားမပြောဘူး။ သူမိန်းမရပြီးတာတောင် အိမ်လာသတင်းကျွတ်ကန်တော့တောင် သူကရှောင်နေတာ။ အဖေကတော့ အတော်ပြတ်သားတယ်။
သူ့လစာထဲက တ၀က်ကိုအမြဲ သူယူထားတယ်။ အကုန်မပေးဘူး။
အရက်သောက်ဖဲရိုက်တာလဲမဟုတ်ဘူး။ ကလေးတွေအတွက်ဆိုပြီး
ဖယ်ထားတာ။ အားရက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်မယ်။ ဒါပဲ။
နီလာကစာတောျတယျ အမွဲ အတနျးထဲ ပထမ မရတောငျ ဒုတိယ တတိယပဲ။ ပထမရတိုငျး လျိုခငြျတာအကုနျဝယျပေးတယျ။
စက်ဘီးကနေ အောက်စက် ဒီဗီဒီ အကုန် နီလာပူဆာလို့ရတာချည်း။ စက်ဘီးရတော့လည်း နီလာ စီးရတာနည်းနည်း။
အားနေ အငယ်ကောင်ပဲ တက်ခွနေတော့တာ။
ဒီဗိိဒီလည်းသူပဲ သီချင်းဒိုင်ခံဖွင့်တာ။
အငယ်ကောင်ဆိုလို့ အဲ့ကောင်က အတန်းထဲမှာ ဘိတ်ချီး။
အမြဲအောင်တယ်ဆိုရုံလေးပဲ။ အေခန်းအမြဲရတာဟုတ်တယ်။
စာမလုပ်ဘူး။ စာမေးပွဲနီးမှ ဆရာမတွေပေးတာဖုတ်ပူမီးတိုက်
လုပ်ပြီးဖြေတာ။ ဒါတောင် အေခန်းကတန်းနေတာပဲ။
အဖေကတော့ ဒီကောင့်ကိုမျက်နှာသာပေးတယ်။ ပေးမှာပေါ့
စာသာမလုပ်တာ ပေါင်းတတ်သင်းတတ်တယ်။ အဖေမပြောနဲ့ဆွေမျိုးတွေအကုန် သူ့ဆို အသေချစ်တာ။
ကိုယ်ကတော့ သူ့လိုအပိုတွေမပြောတတ်မလုပ်တတ်ဆိုတော့
ချဥ်ဖတ်မကြီးကိုဖြစ်လို့။ ခုခေတ်စကားနဲ့ဆို ကိုယ်ပဲခင်မို့မို့အေး။
ထားပါတော့ စားစရာရှိတာစားပြီး BL လေးဖတ်ရဥိီးမယ်။
…………..
ပုပ်အက်ညှိီစို့သော မြောင်းပုပ်ရေမှ အနံ့တို့သည် ခနော်ခနဲ့
တဲအိမ်ကလေးကို အတင်းတွန်းလှဲနေ၏။ အေးစိမ့်ခြောက်ရှသည့်
မိုးသကျလတေို့သညျ အောျဂလီဆနျဖှယျ အငှေ့အသကျတျို့ကို
သယ်ဆောင်လာ၏။ မိုးတွင်းဖားဂုံညှင်းအကောင်ရာချီ
အော်နေသကဲ့သို့ ကလေးငယ်တို့၏ ဝမ်းဗိုက်အတွင်းမှ
တဂွီဂွမ်အော်သံသည် မိခင်ဖြစ်သူ၏ နားအတွင်းသို့
အက်စစ်လောင်းသကဲ့သို့ ခံစားရသည်မဟုတ်ပါလော။
“မိန်းမရေ …. အကိို ညစာ၀ယ်လာပြီ။ ဒီနေ့ သူဌေးက
ဘောက်ဆူးပေးလိုက်လို့ မင်းကြိုက်တတ်တဲ့ ဝက်ခေါက်လေးပါဆွဲလာတယ်။”
“လာမဖားနဲ့ ရှင် အရည်တွေ မြိုလာပြန်ပလား။”
“မပူပါနဲ့ကွာ။ ဘောစိတိုက်လွှတ်လိုက်တာပါဟ။ အိမ်လခရယ်
ဒေါ်သိန်းတင်ကိုပေးရမယ့် ခေါက်ပြန်ကြေးရယ် အကုန်
ဟောဒီအိပ်ကပ်ကြီးထဲမှာပါတယ် ဟဲဟဲ။”
“သွား သွား ရေမိုးချိုး။ ထမင်းနွေးတုန်းလေးစားရအောင်။ ကလေးတွေမစားရသေးဘူး။ ရှင့်ကိုစောင့်နေတာ။”
“နင်တို့ပဲစားလိုက်တော့ ငါအမြည်းအ၀စားလာတယ်။ပြီးတော့
တရုတ်မ လာဥိး။ ငါ့သမီးချောလေး အတန်းထဲမှာ အဆင့်၈ရတယ်ဆို။ ရော့ သမီးအတွက် ဘောပင်တစ်ကတ်။ ရိုရိုသေသေသုံးနော်။
မှင်စိုဘောပင်တွေကစျေးအတော်ကြီးတာဟ။ ဟိုကောင်
ခွေးပု မင်းကောဘယ်တော့ ၈တန်းအောင်မှာတုန်း။ ၃နှစ်ငယ်တဲ့
မင်းညီမတောင် နောက်နှစ်ဆို မင်းကိုကျော်တော့မယ်။
စာလေးဘာလေးလုပ်ဥိး အားနေ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ထိုင်မနေနဲ့။”
“သွားသွား ကိုလှအောင် ကိုယ့်ရေချိုးစရာရှိတာချိုး။
ဟိုနှစ်ကောင် ထမင်းစားမယ်လက်သွားဆေး။
တရုတ်မ ပြီးရင် ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်ယူ ထမင်းခူးထား။
ငါအကြွေးဆပ်ရင်း လိုတာလေးသွားဆွဲဥိးမယ်။”
ပြောပြောဆိုဆို လင်ဖြစ်သူပေးသော ပိုက်ဆံလိပ်ကလေးကို
ကျစ်နေအောင်ဆုပ်ရင်း ကုန်စုံဆိုင်ဆီအပြေးသွားရပါတော့သည်။
ကြူးကြောျရပျကှကျလေးမှာ တစျရာတနျမီးလုံးမြားဖွငျ့ လငျးနေ၏။ ည၉နာရီဆိုပမေယျ့ ကုနျစုံဆျိုငျက အိမျဆိုငျဆိုတော့
မပိတ်သေး။ ငွေယားလေးရှိတုန်းတော့ ကလေးတွေကို
ခါတိုငျးလျို ငပိရညျတို့စရာနဲ့ မကြှေးခငြျ။ အကွှေးဆပျလို့ပိုတာလေးတှကေို ဆီဆားဝယျရငျး ကွကျသားဟငျးအနှစျလေးတှေ ငါးရာဖိုးလောကျတော့ဝယျရဥိးမညျ။
ဖြာခငျးထားသောထမငျးဝိုငျးလေးမှာ တို့စရာငါးပိရညျကွကျသားဟငျးအနှစျ ခေါကျဆှဲကွောျတို့ဖွငျ့ ဖှယျရာလှပသေညျ။
အကြီးကောင်က ငါးပိရည်ကို ဇွန်း၃ဇွန်းလောက်ထည့်ပြီး
ဇလုံထဲ ကြက်သားအနှစ်ထည့်ကာ အားပါးတရနယ်
ပါးစပ်နဲ့မဆံ့အောင် ထမင်းပလုပ်ပလောင်းစားရင်း
ခရမ်းဂျွတ်သီးကို ဂွပ်ခနဲကိုက်ကာစားနေတာမြင်တော့
ရေချိန်မှန်နေတဲ့ကြားက ကိုလှရွှေခမျာ ၀မ်းနည်းရမလို
၀မ်းသာရမလိုနဲ့ သက်ပြင်းလေးကြီးဖူးခနဲချမိတာပဲ။
ခေါက်ဆွဲကြော်ပန်းကန်ကို ဘယ်သူမှမနှိုက်ကြ။
အမေဖြစ်သူဘာမှမစားရသေးတာ သားသမီးတွေသိသည်လေ။
ဒိီတော့အမေဖြစ်သူကပဲ ကိုယ်တိုင် ယူထည့်ပေးပြီး
တ၀က်ကျော်ကျော် ပိုတာကို ဂျပန်ခေတ်ကတီဗီရှေ့
ထိုင်နေတဲ့ လင်ကိုပေးကာ
“ရှင် အရက်သောက်ရင် အမြည်းအများကြီးမစားတာ
ကျုပ်သိပါတယ်အေ။ ဒါလေးတော့စားလိုက် အစာအိမ်ထိမယ်။”
စားကောင်းသောက်ဖွယ်ဟင်းလျာများကြားထဲတွင်
ခေါက်ဆွဲကြော်ပန်းကန်ကလေးမှာ မျက်နှာငယ်ရရှာပေသည်။
တီဗီမှာလာနေတဲ့ မာစတာရှက် မြန်မာကဘာမှန်းမသိတဲ့
ဟင်းများကိုကြည့်ရင်း ကိုလှဆွေ အားပါးတရ ခေါက်ဆွဲကို
သွပ်ထည့်မိပါတော့သည်။ အရက်သောက်ထားလို့ထင်ပါရဲ့
ခေါက်ဆွဲက အတော်စားလို့ကောင်းလှပေသည်။ ။
အခန်း-၂
———–
သန်းခေါင်ယံအရသာ
———–
ညင်သာပျော့ပြောင်းသော တေးသံသည် အခန်းအတွင်းပြန့်နှံ့နေသည်။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုဖော်ကျူးသော သံစဥ်တို့သည်
အျိပျယာခငျးအား ထုံသငျးမှှေးကွိုငျစသေညျ။ ကြော့ရှငျးသော
ကောကျကွောငျး၊ ဖွူအိသော အသားအရညျ၊ ရှှနျးလဲ့ဝိုငျးစကျသော
မျက်၀န်းနှစ်စုံ အရာရာက သူ့ကိုညှို့ယူခေါ်ဆောင်နေသည်။
အို ရဲရဲနီသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ ဖြောင့်ဆင်းနေသည့်နှာတံငယ်လေး၊
ဒီအလှတရားတွေက နီလာ့ရင်ကိုပူစေသည်။
ချစ်သူငယ်ချင်းမလေး၊
သူငယ််ချင်းမလေးရဲ့ အလှတရားကို အားကျမိသည်။
အားကျရာမှ တပ်မက်မိသည်။ အ၀အလင်စားသုံးချင်သည်။
အငမ်းမရ ဆာလောင်မိသည်။ နဒီ့ဘေးနားအမြဲရှိနေပေမယ့်
နဒီမမြင်နိုင် ၊ နဒိီ့ဘေးနားစကားတွေများနေပေမယ့် နဒီမကြားနိုင်။
နဒီ့အမြင်မှာတော့ ငယ်သူငယ်ချင်း၊ အခင်ရဆုံးသူငယ်ချင်း၊
ပြောမနာဆိုမနာ၊ ဆိုးတူကောင်းဖက်၊ ဒီလောက်ပါပဲ။ ဟုတ်တယ်။
ဒီလောက်ပါပဲ…. ဒီထက်ပိုမလာဘူး။ နီလာတစ်ယောက်သာ
ခင်မင်ရင်းနှီးစွာထွေးပွေ့ခံရတာတောင် ညည စောင်ကိုက်ပြီး
ဇိမ်ယူတတ်နေတာပဲ။ အခုလည်း သူငယ်ချင်းရဲ့ Instagram
accကို ၀င်မွှေရင်း ညဝတ်ဘောင်းဘီ လေးထဲ လက်နှိုက်ရင်း
အသက်ရှူတွေပြင်းနေမိတာမဟုတ်လား။
ရေငတ်သည်၊ ပင်လယ်ထဲမှာ ငတ်သလိုငတ်သည်။
သူ့ဆီကရရှိသော ဂရုစိုက်မှုနှင့်အထိအတွေ့တွေက နီလာ့ရင်ကိုပိုပူစေသည်။ အာခေါင်ပိုခြောက်စေသည်။ ခေါင်းပိုမူးစေသည်။
သွေးပေါင်ချိန်ကျစေ တိုးစေသည်။ သူ့ရည်းစားတွေအကြောင်း
လာလာပြောတိုင်း ရင်အစုံမှာ မုန်တိုင်းထန်ရသည်။
မြေငလျှင်လှုပ်သလို နှလုံးသားတစ််ခုလုံး ရမ်းခါလှုပ်ရှားရ၏။
ဟော်တယ်က ရေချိုးခန်းမှာ ဓာတ်ပုံရိုက်တင်ထားတာမြင်တော့
၀မ်းနည်းမိသည်။ သူ့ရည်းစားကောင်လေးကို မျက်နှာတွေ
စုတ်ပြတ်သွားအောင် ကုတ်ဖဲ့ချင်သည်။ မိမိ မထိရက်မနမ်းရက်သော နှုတ်ခမ်းလေးကို ဘယ်နှစ်ခါစုတ်နမ်းပြီးပြိီလဲ။
မိမိ မတို့ရက် မထိရက်သော ရင်သားကျစ်ကျစ်လေးကို
ဘယ်လောက်တောင် ညှစ်ကိုင်ဆွဲစုပ်နေပြီလဲ။
မိမိအမြဲပွတ်သပ်ချင်သော တင်သားနုနုလေးကို
ဘယ်လောက်တောင်ဆုပ်ကိုင်ရိုက်နှက်နေပြီလဲ။
ချစ်ရသူရဲ့ ခံတွင်းမွှေးမွှေးလေးကို ဒီကောင့်ရဲ့ လိင်တံကြီး
အတင်းထိုးထည့်မှာပဲ။ ဒါမဟုတ် နဒီကကော အားပါးတရ
လျက်နေမှာလား…
“””mmm hmmmm အင်း.. အင်း”
နီလာတစ်ယောက်၏ စိတ်ကူးယဥ်မှုတွေဟာ ပုံရိပ်တွေအဖြစ်
အာရုံမှာပေါ်လာ၏ ။ ကိုင်ထားသောဖုန်းလေး မွေ့ရာပေါ် ဘုတ်ခနဲ
ပြုတ်ကျသွားတာတောင် သတိမထားမိ။ကိုယ့် ရင်သားကိုယ်ညှစ်ရင်း ကိုယ့်အဖုတ်ကလေးကိုယ်ပွတ်ရင်း ဇာတ်ရှိန်တက်နေမိသည်။
သူ့ကောင့်၏ လိင်တံကြီး ၊ နဒီပေါင်လေးကားပြီး ညည်းနေရပုံ၊
ဖင်ကြီးကုန်းပြီးခံနေရပုံ။ အိုး…ညစ်ညမ်းစုတ်ပဲ့သော ပုံရိပ်တွေ
မနာလို၀န်တိုမှု၊ တပ်မက်လိုချင်မှု၊ အကုန်လုံးကအထွဋ်အထိပ်မှာ။
လိင်စိတ်ကပြင်းပြစွာ ပေါက်ကွဲထွက်၊ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများက တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့ တစုံတရာကိုတောင့်တနေမိသည်။
အစ််ိကလေးကို ဖိပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကိုညှစ်နေရင်း
ဖင်ကြီးကိုကော့ကာ ကော့ကာနဲ့ လက်မှာ ညှီစို့စို့အရည်ကြည်များ
စိုရွှဲသွားပါတော့သည်။ အခန်းငယ်လေးမှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏
အငွေ့အသက်များ တစစီပြန့်ကျဲသွားပါတော့သည်။
လင်ကောင်ပိုးငှက် (ခေါ်) ငှက်ဆိုးထိုးသံက ကျူးကျော်ရပ်ကွက်ထဲ
စူးရှရှထွက်နေသည်။ ကြွက်စုတ်၀၀ဖီးဖီးကြီးတွေပေါများသည့်
ဒီပတ်၀န်းကျင်မှာ ငှက်ဆိုး၊ဇီးကွက် နဲ့ မြွေဆိုးတွေ ရှိတာထူးဆန်းလှသည်မဟုတ်ပါလေ။ ၀မ်း၀၍ ခြေပစ်လက်ပစ်အိပ်မောကျနေသော သားနှင့်သမီး၏ဟောက်သံမှာ မိုးဇက်၏ တေးသွားများထက် ချိုမြိန်လှသည်။ ဖူးခနဲ သက်ပြင်းလေးကြီးချမိတော့
ယောကျာ်းဖြစ်သူက သတိထားမိသွားသည်။
“မအျိပျသေးဘူးလား မိနျးမ”
“အိပ်မလို့ပါတော် ကလေးတွေနောင်ရေးစဥ်းစားတိုင်း
အိပ်မရပါဘူး။”
“မိန်းမရယ်…စိတ်မညစ်ပါနဲ့ လာ အကိုဖက်ထားပေးမယ်”
အမှောင်ထဲတွင် သက်ထားတစ်ယောက် ပြုံးလိုက်တာကို
ကိုလှရွှေမြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသည်။
“အံမယ်.. ဘာပြုံးတာတုန်း”
“တောျဟာလေ…တောျတောျ ကိုယျ့ဘာကိုယျအျိပျ။ ရှငျ့အကွောငျးမသိရငျခကျမယျ။”
ပြောရင်းဆိုရင်း အတင်းတွန်းကာ ဟိုဖက်လှည့်အိပ်သည်။
“ဟောဗျာ… ကျွန်တော်မျိုးဘာများလုပ်မိလို့တုန်း”
လှဆွေကလည်း အနောက်မှ ခါးလေးကိုဖက်ကာ အတင်းပြန်ခွ၏။
“ရှင်ကြီး မူးလာပြီဆို ဒါပဲ။ အမြဲလူကိုခေါက်ဆွဲကြော်လေးတဗူးနဲ့
ညဆ််ိုသောင်းကျန်းပြီ”
သက်ထားစိတ်ဆိုးတဲ့စကားပြောနေပေမယ့် စိတ်ဆိုးတဲ့လေသံတော့မပါနိုင်
“ဟောဗျာ ကျွန်တော်ဘာမှမသောင်းကျန်းပါဘူးနော်”
“ရှင့်ပါးစပ်ကသာမသောင်းကျန်းဘူးပြောနေ၊ ရှင့်ဟာကလူကို
ထောက်ထားတာ ဟွန့်”
“အာ ဒါကတော့မိန်းမရယ် သွေးသားက တောင်းဆိုလို့ပါ။
ပြီးတော့ကလေးတွေလည်းအိပ်ပြီလေ ။ အဟင်းဟင်း”
“အမယ် သွေးသားကတောင်းဆိုတာဟုတ်လား။”
သက်ထားကိုလှဆွေဖက်ပြန်လှည့်ရင်းမေးလိုက်သည်
“ဟုတ်သယ် ဟုတ်သယ်”
“ဒီသွေးသားကြီးက တောင်းဆိုတာပေါ့လေ ဟမ် ဟမ်”
သက်ထားက မပြောမဆို ရုတ်တရက် အညှာကိုကိုင်ပြီးမေးလိုက်တော့ ကိုလှဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားတာပဲ
“ဟ.. မိန်းမ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ဘာ လူညွန့်တုန်းသွားဥိးမယ်”
“တုန်း တုန်း ၊ ရှင်ဟာတုန်းသွားမှအေးမယ် မဟုတ်ရင်
ကလေးထပ်ရနေဥိးမယ်”
ပါးစပ်ကသာပြောနေတာ လက်ကတော့ ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာပါပဲ။
“မိန်းမကလည်းကွာ စကားအရမ်းများတာပဲ ကိုင်း”
သက်ထားရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးကို အားပါးတရစုပ်နမ်းတာ
ခံလိုကျရတော့ ရုတျတရကျဆယျကြောျသကျကလေးလျို
ခံစားမိတာပဲ။ လက်ထဲက လီးကြိီးက
တဖြည်ဖြည်းထွားလာသလို
သက်ထားအဖုတ်ကလည်း ဖောင်းဖောင်းလာတယ်။
မကြာပါဘူး ကိုလှဆွေတစ်ယောက် စိတ်သိပ်မရှည်နိုင်
သက်ထားထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပေါင်ကိုထမ်းကာ
အဖုတ်ထဲကို လီးကိုဖိထည့်တာ
စိုရွှဲ ဖောင်းကြွနေတော့ အဆုံးထိ၀င်သွားသည်။
လိီးတစ်ဆုံးဖိချပြီး နှုတ်ခမ်းကို ခွာကာ မျက်နှာချင်း
ကပ်ပြီး တိုးတိုးကလေးပြော၏
“မိန်းမ…..”
“အင်း….”
“အရမ်း…. ချစ်တယ်ဟာ”
“အ….”
“အင်း အင်း”
“အင်း အင်း အ အ ”
လငျမယားသကျတမျး ၁၆နှစျမှာ ကိုလှဆှမေူးလာတျိုငျး
သက်ထားမှာ ကော့ပျံလန်နေအောင်ခံရသည်။
ကိုလှဆှကေမူးလာရငျ မရစျ မရိုကျ တညလုံးနီးပါးလျိုးတာ။
မိန်းမတွေအရက်သမားကိုမကြိုက်ဘူးဆိုတာက
မလိုးနိုင်တဲ့ကောင်တွေကိုပဲမကြိုက်တာပါ။
ကိုလှဆွေလို မူးလေလိုးလေကောင်မျိုးကိုတော့
ပါးစပ်ကဘယ်လောက်ဆဲဆဲ ဆူဆူ
ချစ်နေပြီးသား။ ခုလည်းသက်ထားတစ်ယောက်
ချွေးစီးတွေပြန် အံကြိတ်ခံနေရတာတောင်
ယောကျာ်းရဲ့ ကြွက်သားအစိုင်အခဲတွေကြားမျက်နှာအပ်ရင်း
ကာဘော်လိပ်ဆပ်ပြာနံ့ခပ်သင်းသင်းကြားမှာ
အသကျဝအောငျရှူလို့ ကာမစညျးစိမျကို ခံစားနတော ပြောျလျို့
ရွှင်လို့။
ဒါဟာ ငရဲလား၊ နတ်ပြည်လား မသိဘူး။
မနက်ဖြန်ဘာဟင်းချက်မလဲမသိဘူး။
သမီးကိုကျူရှင်ထားပေးရမလား မသိဘူး။
အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ် မသိဘူး။
ကုသိုလ်၊ အကုသိုလ်မသိဘူး။
ဒီအခိုက်အတန့်ကလေး
ဒီအချိန်ကလေး
နည်းနည်းလောက်
နည်းနည်းလောက်
နည်းနည်းလောက် ပိုပြီး
ရှညျကွာခိုငျမွဲသှားအောငျ နှစျယောကျစလုံးကွိုးစားကွမယျဆျိုတာ
သန်းခေါင်ယံအမှောင်ထုထဲက အပြုံးပန်း၂ပွင့်က သက်သေပါပဲ။ ။
******************
အခန်း(၃)
အာရုဏ်ဉိး၏တွန်ကျူးသံ
=============
“လူသာမန်တို့သည် အကြောင်းတရားကိုလွန်ဆန်လို့မရပေ။
မမြင်ရသော နတ်သိကြားဖန်ရှင်းဆင်ကြမ္မာနတ်ဆိုး စသည်တို့ကို
သင်တို့ဆန့်ကျင့်၍ရချင်ရမည် သင်ကိုယ်တိုင်စိုက်ပျိုးသော အကြောင်းတရားကို သင်ကိုယ်တိုင်သာ
အကျိုးတစ်ရပ်အနေနဲ့ရိတ်သိမ်းရမည်သာဖြစ်၏။”
ရှုပ်ပွနေသော စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှ နှိုးစက်နာရီလေးသည်
ဆာလောငျစှာ အောျဟစျငိုကွှေးလပွေီ။ အျိပျမှုနျစုံမှှားအလူးအလဲ
အိပ်ရာကထရင်း ဖုန်းကိုအရင်ကောက်ကိုင်မိတော့ လေးနာရီတောင်ထိုးပါကော။ ကမန်းကတမ်း မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး စာကြည့်စားပွဲပေါ်ထိုင်တော့ ၄နာရီခွဲပြီ။ ဂျပန်စာက ခက်သည်။
ခန်ဂျီးကို ခုထိစာလုံးပေါင်းတွေလွဲတုန်း။ ဆွဲတာအသာထား။
စာအုပ်တွေလှန် နုတ်တြွေပန်ဖွင့် အသည်းအသန် လွန်ဆွဲနေရတဲ့
အတွေးတွေထဲမှာ မြောနေတာမလို့ နီလာတစ်ယောက် အခန်းတံခါး
အဝက ပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့ မိခင်ကိုမတွေ့နိုင်။ စာလုံးတွေကြား
တိုက်ပွဲဝင်ပြီးတော့ နာရီက ငါးနာရီတောင်ခွဲပြီ။ ဗိုက်ဆာပြီ။
ဗိုက်ဆာတယ်လို့တွေးနေတုန်းမှာကို ထမင်းကြော်နံ့သင်းသင်းလေးက အစာအိမ်နံရံကို လက်သည်းနဲ့ ကုတ်ခြစ်သည်။
စိတ်ကိုမနည်းထိန်းပြီး စာအုပ်ကိုကြည့်တော့ ထမင်းကြော်ဒယ်အိုးကိုပဲ မျက်စိထဲမြင်၏။ ခေါင်းကိုအသည်းအသန်ကုတ်ရင်း
စာလုပ်နေတုန်း မိခင်က ထမင်းကြော်ပန်းကန်လေးလာချပေးတော့
ပြုံးပြုံးကြီးစားရင်း အမေ့ကိုချစ်မိပြန်ရော။ စာလုပ်နေရင်းဗိုက်တင်းထားတော့ ဖတ်ခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
နီလာအိပ်မက်မက်သည်။
အိပ်မက်ထဲမှာ ရုပ်အရမ်းချောတဲ့ကောင်လေး
သူ့ကိုစကားလာပြောသည်။ သူ့ကိုယ်သူ အိုင်းခရပ်လား အိုင်းရစ်လားမသိ မိတ်ဆက်သေးသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝါရောင်
အလင်းတန်းတို့နှင့် တဖိတ်ဖိတ်လက်နေ၏။
သာမန်ကောင်ချောလေးတစ်ယောက်ထက်ကို
ထူးခြားကြီးမြတ်သော ရှိတည်မှုတစ်ခုအနေနဲ့
နီလာ ပိုပြီးခံစားသိမြင်မိသည်။
“နီလာ…မင်း ကံ ဆိုတာယုံလား။ ကံဆိုတာဘာလဲ။
ကံဆိုတာ မင်းတို့တွေထင်သလို အတိတ်ဘ၀က လုပ်ရပ်ကြောင့်
မပြုပြင်နိုင်တဲ့ အကျိုးဆက်ကိုခံစားရတာမဟုတ်ဘူး။
ကံဆိုတာ အလုပ်ပဲ။ ကံဆိုတာ အကြောင်းတရားပဲ ကြမ္မာဆိုတာ
အဲ့ဒီ့အကြောင်းတရားကြောင့်ဖြစ်လာရတဲ့ အကျိုးတရားပဲ။
ဒါဖြင့် ဒီကြမ္မာကိုပြောင်းလဲလို့မရဘူးလား။ မင်းဒီလိုတွေးလိမ့်မယ်။ ရတော့ရတယ် ဒါပေမယ့် မရဘူးလို့ဖြေရမယ် နီလာ။
မင်းဟာ သရက်စေ့စိုက်ပြီး မာလကာသီး သီးစေချင်လို့မရဘူး။
ငရုတ်သီးစိုက်ပြီး သံပုရာပင်သီးစေချင်လို့မရဘူး။
ဒါဖြင့်ပြောင်းလဲလို့ ဘယ်လိုရမလဲ။ မင်းသရက်ပင်မလိုချင်ရင်
ခုတ်လှဲပလိုက်လို့ရတယ်။ငရုတ်သီးမစားချင်ရင် မစားလို့ရတယ်။
မင်းက အရမ်းစပ်တဲ့ ငရုတ်ပင်လည်းစိုက်ထားတယ်။ ငရုတ်သီးလည်းခူးစားတယ်ဆိုရင် မင်းဟာသေချာပေါက်စပ်တဲ့ဒဏ်ကို
ရှောင်လွှဲလို့မရဘူး။ ကံဆိုတာအမြဲနောက်တစ်ခုသော
ကံကိုဖန်တီးတယ်နီလာ။ မင်းဟာ အဆုံးသတ်ကိုမရွေးသ၍ အကြောင်းတရားအသစ်တွေဖန်တီးလို့ရပါသေးတယ်။
မငျးအရမျးစပျတဲ့ငရုတျသီးစားခါနီးမှာ ရတေခှကျကွိုဆောငျထား။ ဒါမှမဟုတျ ရခေဲမုနျ့အေးအေးလေးပေါ့။ဒါဆျိုရငျ အရမျးစပျမယျ့အရသာလညျးခံစားလို့ရမယျ ။ ပွီးးရငျ အရမျးစပျခွငျးရဲ့ ဒုက်ခကိုလညျး အတောျအတနျသကျသာစမေယျမဟုတျလား။ ဒါပမေယျ့ နီလာ။ တခြို့ငရုတျသီးတှကေ တောျရုံတနျရုံ အစပျမပွဘေူး။
ငရုတ်သီးစားရင်းသေသွားတဲ့သူတွေလည်းအများကြီးရှိတယ်နီလာ။ ဘာလုပ်လုပ်အကျိုးတရားကိုသေချာတွက်ချက်ပါ။ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့
တန်ပြန်ဖြေရှင်းရမယ့်အကြောင်းတရားတွေကို တည်ဆောက်ပါ။
တတ်နိုင်ရင်တော့ င ရုတ် သီး ရှောင်နိုင်ရင်ကောင်းတာပေါ့။
အလုပ်ရှုပ်သက်သာတယ်လေ။ မရှောင်နိုင်ရင်တော့ ကိုယ့်ထိုက်နဲ့
ကိုယ့်ကံပေါ့။ ပါးနပ်ပါ။ လိမ္မာပါ။ ငါတော့သွားပြီ။”
ထိုကောင်လေးက ပြောချင်တာပြောပြီး နေမင်းရှိရာအရပ်ကို
တည့်တည့်ကြီးပျံတက်သွားသည်။ တဖြည်းဖြည်း တဖြည်းဖြည်း
သူ့ပုံရိပ်ကိုမျက်စိဖြင့်မမြင်နိုင်တော့တဲ့အထိ။ နေမင်းကြီးဆီ
ပျံသန်းနေသည်။ နေမင်းထဲကိုဝင်သွားသည်လော။ နေမင်းအနားမှာ
လောင်ကျွမ်းသွားသည်လော။ နေမင်းနှင့်တသားတည်းဖြစ်သွားသည်လား။ နီလာ မသိနိုင်တော့။ နားမလည်မှုများစွာနဲ့
အိပ်ငိုက်နေရာမှ ကြောင်တောင်တောင် နိုးထလာမိပါသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××
မှိုင်းထနေသော မီးသွေးမီးတို့က အိမ်ထဲမှာလုံးတက်လာသည်။
အရက်နာကျနေသည့် ကိုလှဆွေလည်း ခြင်ထောင်ထဲမှ
လှမ်းမေးရသည်။
“ဟဲ့ မိန်းမ အ စောကြီးရှိသေးတယ် ထမင်းအိုးတည်နေပါလား။
ဒီနေ့အာရုဏ်ဆွမ်းရှိလို့လား။”
“ဟုတ်တယ်လေတော်။ ဒီနေ့လပြည့်နေ့”
“အေးအေး အဲ့တာဆျိုငါလညျးလာကူမယျ။ ”
“တော့ျဘာသာ ခွငျထောငျသိမျးပွီး အျိုးခှကျတှဆေေးထား။
ပြီးရင်မျက်နှာသစ်ရင်းနဲ့ ရေတစ်ပုံးသွားဆွဲ ကလေးတွေသုံးဖို့။”
“အေးအေး”
ရေတွင်းက ဘုံရေတွင်းသုံးရတာ။ အဝီစိတွင်း မတူးနိုင်သေး။
လူတွေမသိလို့ ဆင်းရဲသားဖြစ်ရတာဈေးပိုကြီးသည်။ အဝီစိတွင်းလေးတူးရင်တောင် ငါးသိန်းဆယ်သိန်းကြားကအနည်းလေးပဲ။
ရေကအစအရမ်းဈေးကြီးတာ။နေဖို့စားဖို့ဝတ်ဖို့အသာထားဦး။
ကလေးတွေပါပါလာတော့ အများကြီးလျော့ရတာပါပဲ။
၂ယောက်သားတူတူ ဆွမ်းလောင်းပြီးတော့ ကျေနပ်မှုကိုယ်စီနှင့်
ကုသိုလ်ကံလေးတစ်ခုကိုတူတူလုပ်ခွင့်ရတာကိုက သူတို့အတွက်
အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော ပီတိတွေပါပဲ။
အိမ်ရောက်တော့ သမီးချောတရုတ်မက စာလုပ်နေပြီ။
ညကပေးထားတဲ့ ဘောပင်တွေကိုထုတ်မသုံးဘူး။
ခဲတံအတိုလေးနဲ့ သချာ်ထိုင်တွက်နေတာ။
သူ့မှာစာလုပ်ချိန်ကဒီတချိန်ပဲရှိတာ ညနေဖက်ဆိုလည်း
အမေနဲ့ အိမ်ကိစ္စကူရတယ်။ ခနနေခြောက်နာရီထိုးရင်
အကွောျရောငျးကူရသေးတယျ။ ဒီဲကွားထဲကနေ
စာကြိုးစားတာမြင်ရတော့ ကိုလှဆွေခမျာ အလုပ်ပိုကြိုးစားရမယ်
ဆိုတဲ့ စကားပဲ အခါခါပြောနေမိတယ်။
ကိုလှဆွေအလုပ်က ကားဒရိုင်ဘာ။ သူဌေးကားကိုမောင်းရတာ။
မနက်စောစောထသွား ကားရေဆေးစရာရှိဆေးမရှိရင်
အိမ်ရှေ့ကနေထိုင်စောင့်ရုံပဲ။ သူဌေးကတော့ ခြံထဲ လာနေဖို့ပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက မာနခဲ။ သူဌေးအိမ်မှာတော့ မကူချင်ဘူး။သူ့သားသမီးတွေလည်း သူဌေးခိုင်းဖတ်မဖြစ်စေချင်ဘူးတဲ့။
ပညာတတ်တွေများခက်ပါ့။ ဟုတ်တယ် တရုတ်မက အမေတူသမီး
ဉာဏျကောငျးမာနကွီး။ သားဖွစျသူကသာ အဖေ့လျိုဒူအအ။
အိမ်နဲ့လည်းသိပ်မဝေးတော့သူဌေးကမပြောတော့ပါဘူး။
လမ်းလျောက်ရင်း သူဌေးအိမ်နားရောက်လာတော့ ခြံစောင့်ကိုခေါ်ပြီး ကားသော့တောင်း ကားတွင်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်။စက်နှိုးကြည့်။
ကားကိုစစ်။အားလုံးပြီးတော့မှ ဒန်းပေါ်မှာအေးဆေးထိုင်ရင်းနဲ့
ထွက်သစ်စနေမင်းကြီးကိုကြည့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့နေထွက်တာ
အတော်ကြာကြာပါပဲ။
အခန်း(၃)
အာရုဏ်ဉိး၏တွန်ကျူးသံ
=============
“လူသာမန်တို့သည် အကြောင်းတရားကိုလွန်ဆန်လို့မရပေ။
မမြင်ရသော နတ်သိကြားဖန်ရှင်းဆင်ကြမ္မာနတ်ဆိုး စသည်တို့ကို
သင်တို့ဆန့်ကျင့်၍ရချင်ရမည် သင်ကိုယ်တိုင်စိုက်ပျိုးသော အကြောင်းတရားကို သင်ကိုယ်တိုင်သာ
အကျိုးတစ်ရပ်အနေနဲ့ရိတ်သိမ်းရမည်သာဖြစ်၏။”
ရှုပ်ပွနေသော စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှ နှိုးစက်နာရီလေးသည်
ဆာလောငျစှာ အောျဟစျငိုကွှေးလပွေီ။ အျိပျမှုနျစုံမှှားအလူးအလဲ
အိပ်ရာကထရင်း ဖုန်းကိုအရင်ကောက်ကိုင်မိတော့ လေးနာရီတောင်ထိုးပါကော။ ကမန်းကတမ်း မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး စာကြည့်စားပွဲပေါ်ထိုင်တော့ ၄နာရီခွဲပြီ။ ဂျပန်စာက ခက်သည်။
ခန်ဂျီးကို ခုထိစာလုံးပေါင်းတွေလွဲတုန်း။ ဆွဲတာအသာထား။
စာအုပ်တွေလှန် နုတ်တြွေပန်ဖွင့် အသည်းအသန် လွန်ဆွဲနေရတဲ့
အတွေးတွေထဲမှာ မြောနေတာမလို့ နီလာတစ်ယောက် အခန်းတံခါး
အဝက ပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့ မိခင်ကိုမတွေ့နိုင်။ စာလုံးတွေကြား
တိုက်ပွဲဝင်ပြီးတော့ နာရီက ငါးနာရီတောင်ခွဲပြီ။ ဗိုက်ဆာပြီ။
ဗိုက်ဆာတယ်လို့တွေးနေတုန်းမှာကို ထမင်းကြော်နံ့သင်းသင်းလေးက အစာအိမ်နံရံကို လက်သည်းနဲ့ ကုတ်ခြစ်သည်။
စိတ်ကိုမနည်းထိန်းပြီး စာအုပ်ကိုကြည့်တော့ ထမင်းကြော်ဒယ်အိုးကိုပဲ မျက်စိထဲမြင်၏။ ခေါင်းကိုအသည်းအသန်ကုတ်ရင်း
စာလုပ်နေတုန်း မိခင်က ထမင်းကြော်ပန်းကန်လေးလာချပေးတော့
ပြုံးပြုံးကြီးစားရင်း အမေ့ကိုချစ်မိပြန်ရော။ စာလုပ်နေရင်းဗိုက်တင်းထားတော့ ဖတ်ခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
နီလာအိပ်မက်မက်သည်။
အိပ်မက်ထဲမှာ ရုပ်အရမ်းချောတဲ့ကောင်လေး
သူ့ကိုစကားလာပြောသည်။ သူ့ကိုယ်သူ အိုင်းခရပ်လား အိုင်းရစ်လားမသိ မိတ်ဆက်သေးသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝါရောင်
အလင်းတန်းတို့နှင့် တဖိတ်ဖိတ်လက်နေ၏။
သာမန်ကောင်ချောလေးတစ်ယောက်ထက်ကို
ထူးခြားကြီးမြတ်သော ရှိတည်မှုတစ်ခုအနေနဲ့
နီလာ ပိုပြီးခံစားသိမြင်မိသည်။
“နီလာ…မင်း ကံ ဆိုတာယုံလား။ ကံဆိုတာဘာလဲ။
ကံဆိုတာ မင်းတို့တွေထင်သလို အတိတ်ဘ၀က လုပ်ရပ်ကြောင့်
မပြုပြင်နိုင်တဲ့ အကျိုးဆက်ကိုခံစားရတာမဟုတ်ဘူး။
ကံဆိုတာ အလုပ်ပဲ။ ကံဆိုတာ အကြောင်းတရားပဲ ကြမ္မာဆိုတာ
အဲ့ဒီ့အကြောင်းတရားကြောင့်ဖြစ်လာရတဲ့ အကျိုးတရားပဲ။
ဒါဖြင့် ဒီကြမ္မာကိုပြောင်းလဲလို့မရဘူးလား။ မင်းဒီလိုတွေးလိမ့်မယ်။ ရတော့ရတယ် ဒါပေမယ့် မရဘူးလို့ဖြေရမယ် နီလာ။
မင်းဟာ သရက်စေ့စိုက်ပြီး မာလကာသီး သီးစေချင်လို့မရဘူး။
ငရုတ်သီးစိုက်ပြီး သံပုရာပင်သီးစေချင်လို့မရဘူး။
ဒါဖြင့်ပြောင်းလဲလို့ ဘယ်လိုရမလဲ။ မင်းသရက်ပင်မလိုချင်ရင်
ခုတ်လှဲပလိုက်လို့ရတယ်။ငရုတ်သီးမစားချင်ရင် မစားလို့ရတယ်။
မင်းက အရမ်းစပ်တဲ့ ငရုတ်ပင်လည်းစိုက်ထားတယ်။ ငရုတ်သီးလည်းခူးစားတယ်ဆိုရင် မင်းဟာသေချာပေါက်စပ်တဲ့ဒဏ်ကို
ရှောင်လွှဲလို့မရဘူး။ ကံဆိုတာအမြဲနောက်တစ်ခုသော
ကံကိုဖန်တီးတယ်နီလာ။ မင်းဟာ အဆုံးသတ်ကိုမရွေးသ၍ အကြောင်းတရားအသစ်တွေဖန်တီးလို့ရပါသေးတယ်။
မငျးအရမျးစပျတဲ့ငရုတျသီးစားခါနီးမှာ ရတေခှကျကွိုဆောငျထား။ ဒါမှမဟုတျ ရခေဲမုနျ့အေးအေးလေးပေါ့။ဒါဆျိုရငျ အရမျးစပျမယျ့အရသာလညျးခံစားလို့ရမယျ ။ ပွီးးရငျ အရမျးစပျခွငျးရဲ့ ဒုက်ခကိုလညျး အတောျအတနျသကျသာစမေယျမဟုတျလား။ ဒါပမေယျ့ နီလာ။ တခြို့ငရုတျသီးတှကေ တောျရုံတနျရုံ အစပျမပွဘေူး။
ငရုတ်သီးစားရင်းသေသွားတဲ့သူတွေလည်းအများကြီးရှိတယ်နီလာ။ ဘာလုပ်လုပ်အကျိုးတရားကိုသေချာတွက်ချက်ပါ။ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့
တန်ပြန်ဖြေရှင်းရမယ့်အကြောင်းတရားတွေကို တည်ဆောက်ပါ။
တတ်နိုင်ရင်တော့ င ရုတ် သီး ရှောင်နိုင်ရင်ကောင်းတာပေါ့။
အလုပ်ရှုပ်သက်သာတယ်လေ။ မရှောင်နိုင်ရင်တော့ ကိုယ့်ထိုက်နဲ့
ကိုယ့်ကံပေါ့။ ပါးနပ်ပါ။ လိမ္မာပါ။ ငါတော့သွားပြီ။”
ထိုကောင်လေးက ပြောချင်တာပြောပြီး နေမင်းရှိရာအရပ်ကို
တည့်တည့်ကြီးပျံတက်သွားသည်။ တဖြည်းဖြည်း တဖြည်းဖြည်း
သူ့ပုံရိပ်ကိုမျက်စိဖြင့်မမြင်နိုင်တော့တဲ့အထိ။ နေမင်းကြီးဆီ
ပျံသန်းနေသည်။ နေမင်းထဲကိုဝင်သွားသည်လော။ နေမင်းအနားမှာ
လောင်ကျွမ်းသွားသည်လော။ နေမင်းနှင့်တသားတည်းဖြစ်သွားသည်လား။ နီလာ မသိနိုင်တော့။ နားမလည်မှုများစွာနဲ့
အိပ်ငိုက်နေရာမှ ကြောင်တောင်တောင် နိုးထလာမိပါသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××
မှိုင်းထနေသော မီးသွေးမီးတို့က အိမ်ထဲမှာလုံးတက်လာသည်။
အရက်နာကျနေသည့် ကိုလှဆွေလည်း ခြင်ထောင်ထဲမှ
လှမ်းမေးရသည်။
“ဟဲ့ မိန်းမ အ စောကြီးရှိသေးတယ် ထမင်းအိုးတည်နေပါလား။
ဒီနေ့အာရုဏ်ဆွမ်းရှိလို့လား။”
“ဟုတ်တယ်လေတော်။ ဒီနေ့လပြည့်နေ့”
“အေးအေး အဲ့တာဆျိုငါလညျးလာကူမယျ။ ”
“တော့ျဘာသာ ခွငျထောငျသိမျးပွီး အျိုးခှကျတှဆေေးထား။
ပြီးရင်မျက်နှာသစ်ရင်းနဲ့ ရေတစ်ပုံးသွားဆွဲ ကလေးတွေသုံးဖို့။”
“အေးအေး”
ရေတွင်းက ဘုံရေတွင်းသုံးရတာ။ အဝီစိတွင်း မတူးနိုင်သေး။
လူတွေမသိလို့ ဆင်းရဲသားဖြစ်ရတာဈေးပိုကြီးသည်။ အဝီစိတွင်းလေးတူးရင်တောင် ငါးသိန်းဆယ်သိန်းကြားကအနည်းလေးပဲ။
ရေကအစအရမ်းဈေးကြီးတာ။နေဖို့စားဖို့ဝတ်ဖို့အသာထားဦး။
ကလေးတွေပါပါလာတော့ အများကြီးလျော့ရတာပါပဲ။
၂ယောက်သားတူတူ ဆွမ်းလောင်းပြီးတော့ ကျေနပ်မှုကိုယ်စီနှင့်
ကုသိုလ်ကံလေးတစ်ခုကိုတူတူလုပ်ခွင့်ရတာကိုက သူတို့အတွက်
အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော ပီတိတွေပါပဲ။
အိမ်ရောက်တော့ သမီးချောတရုတ်မက စာလုပ်နေပြီ။
ညကပေးထားတဲ့ ဘောပင်တွေကိုထုတ်မသုံးဘူး။
ခဲတံအတိုလေးနဲ့ သချာ်ထိုင်တွက်နေတာ။
သူ့မှာစာလုပ်ချိန်ကဒီတချိန်ပဲရှိတာ ညနေဖက်ဆိုလည်း
အမေနဲ့ အိမ်ကိစ္စကူရတယ်။ ခနနေခြောက်နာရီထိုးရင်
အကွောျရောငျးကူရသေးတယျ။ ဒီဲကွားထဲကနေ
စာကြိုးစားတာမြင်ရတော့ ကိုလှဆွေခမျာ အလုပ်ပိုကြိုးစားရမယ်
ဆိုတဲ့ စကားပဲ အခါခါပြောနေမိတယ်။
ကိုလှဆွေအလုပ်က ကားဒရိုင်ဘာ။ သူဌေးကားကိုမောင်းရတာ။
မနက်စောစောထသွား ကားရေဆေးစရာရှိဆေးမရှိရင်
အိမ်ရှေ့ကနေထိုင်စောင့်ရုံပဲ။ သူဌေးကတော့ ခြံထဲ လာနေဖို့ပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက မာနခဲ။ သူဌေးအိမ်မှာတော့ မကူချင်ဘူး။သူ့သားသမီးတွေလည်း သူဌေးခိုင်းဖတ်မဖြစ်စေချင်ဘူးတဲ့။
ပညာတတ်တွေများခက်ပါ့။ ဟုတ်တယ် တရုတ်မက အမေတူသမီး
ဉာဏျကောငျးမာနကွီး။ သားဖွစျသူကသာ အဖေ့လျိုဒူအအ။
အိမ်နဲ့လည်းသိပ်မဝေးတော့သူဌေးကမပြောတော့ပါဘူး။
လမ်းလျောက်ရင်း သူဌေးအိမ်နားရောက်လာတော့ ခြံစောင့်ကိုခေါ်ပြီး ကားသော့တောင်း ကားတွင်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်။စက်နှိုးကြည့်။
ကားကိုစစ်။အားလုံးပြီးတော့မှ ဒန်းပေါ်မှာအေးဆေးထိုင်ရင်းနဲ့
ထွက်သစ်စနေမင်းကြီးကိုကြည့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့နေထွက်တာ
အတော်ကြာကြာပါပဲ။
အခန်း-၄
နေ့သစ်ရဲ့အစ
=======
ခစြျခွငျးမတေ်တာကို ကနြောျတို့ ဘယျလိုဖောျကြူးမလဲ။ ဘယျလျိုမြိုး
ရေးဖှဲ့တငျဆကျရမလဲ။ ဘယျပုံမြိုး ထုဆစျပွသရမလဲ။ ဘယျသံမြိုး သီဆိုဟစျကြှေးရမလဲ။ စိတျဝိဉာဥျတစျခုမှာ ခံစားခကြျမြားစှာ
ရှိတတ်ပေမယ့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ကျရင်တော့ တူညီစွာ ကွဲပြားလေ့
ရှိတတ်တာပါပဲ။ မြှီးကောင်ပေါက်စရဲ့အချစ်လား။ အသည်းကွဲဖူးသူ တစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်လား။ လင်ဖြစ်သူစားဖို့ ဘဲဥတစ်လုံးလုံးချန်ထားတဲ့ အချစ်လား။သားဖြစ်သူစားဖို့ ဟင်းအနှစ်ပဲခပ်သွားတဲ့
ဖခင်ရဲ့အချစ်လား။ ပေးဆပ်မှုလား ၊ ရယူခြင်းလား။ ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတဲ့ ကျနော်တို့နေ့စဥ်ဘ၀ထဲ လောကဓံရဲ့ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှုအောက်မှာ အလူးအလဲရှင်သန်နေရခြင်းကို
ပျောက်ကင်းအောင်ကုသပေးမယ့် သေခြင်းတရားရဲ့ အချစ်လား။
ကျနော်ကတော့ ဥာဏ်သိပ်မမှီပါဘူး။ ကျနော်သိခဲ့တဲ့
အချစ်ဇာတ်လမ်းကတော့ ကားဟွန်းသံ တပွမ်ပွမ်ကစခဲ့တယ်။
လှည်းတန်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်း လူငယ်လူကြီးများစွာကို
သိမ်းသွင်းညို့ယူထား၏။ လှည်းတန်းရဲ့ အနံ့ကဘာလဲ။
ငါးကင်နံ့လား။ လူတွေရဲ့ချွေးနံ့လား။ စာအုပ်အသစ်တွေရဲ့
အနံ့လား။ မိန်းမချောတွေရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လား။ ကျနော်မသိပါ။
ကျနော်တို့နိုင်ငံမှာ အရှားပါးဆုံးနဲ့ ဖြုန်းဖို့ အလွယ်ဆုံးဖြစ်တဲ့
အချိန်ကို ရွှေလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာထိုင်ဖြုန်းရင်းနဲ့ ကျနော်
စဥ်းစားနေမိတယ်။ မြန်မာလူမျိုးတို့ထုံးစံအတိုင်း အချိန်မတိကျတဲ့
သူငယ်ချင်းကို စိတ်မဆိုးနိုင်။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကိုငေးရင်း
တောင်တောင်အီအီတွေတွေးနေမိသည်။ကိုယ့်ကောင်က ရောက်လာတော့လဲ ၀ရုန်းသုန်းကား ဖရိုဖရဲ အ၀တ်အစားနဲ့ မဖီးသင်ရသေးသောဆံပင်ဘုတ်သိုက်။
“ကျဆိမ့် တစ်ခွက်….. ဟေ့ကောင် သင်တန်းမသွားသေးဘူးလား။နောက်ကျနေဥိီးမယ်”
“အာ…အေးဆေးပါ။ မင်းကိုစောင့်နေတာဟ။ သင်တန်းက ၁၀နာရီမှစမှာကို။ ခုမှ ကိုးခွဲပဲရှိသေးတယ်။”
“အေးပါကွာာ ငါလည်းကားပိတ်နေလို့ ၂မှတ်တိုင်လောက်
လမ်းဆင်းလျောက်လာရတယ်။ လှည်းတန်းကသိတဲ့အတိုင်းပဲ။
ဒါနဲ့နေပါဥိီး မင်းစော်ထပ်မထားတော့ဘူးလား။မင်းကြည့်ရတာလည်း စုတ်ပေပေနဲ့ ရည်း၀ားလေးဘာလေးထား။”
“အောင်မာ ခေါင်းတောင်မဖီးတဲ့ကောင်ကပြောသေးတယ်။
ငါ့ဘာငါ တစ်ယောက်တည်းနေချင်လို့ပါကွာ။ စော်ရှိရင်
ကွမ်းတောင်စားလို့ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး။”
“မင်းပြောရင်ဒါပဲ။ အရင်စော်ကို မမေ့နိုင်သေးရင် မမေ့နိုင်ဘူးပေါ့။”
“လီးလီးလားလားတွေ။ ဟော လဖက်ရည်ရပြီ ဇိမ်ခံမသောက်နဲ့တော့။ လစ်မယ်။”
“အေးပါ အေးပါ။ အိမ်စာတွေကော ပြီးပြီလား”
“ဘယျလိုပွီးမလဲ။ ငါလိုးမ ဆရာမက ရုပျကဆျိုးသလောကျ
အိမ်စာအသေပေးတာ။ လီးလိုပဲ။ ”
“အေးဆျို။ နားငွီးဦးမယျ။ဒါနဲ့ ဟိုကောငျမလေး မျိုကျတယျနောျ။
စာလည်းတော်တယ်။ ရုပ်လေးကလည်းမဆ်ုး။”
“နီလာတင်ထွေးဆိုတဲ့တစ်ယောက်လား”
“လီးကိုနီလာတင်ထွေး”
“နီလာရွှေစင်ဖိတ်ပါကွ”
“နာမည်ကြီးက စားတယ်….လစ်ရအောင်”
“မင်း မကြားချင်မပြောတော့ပါဘူး။ ကျီးကန်းကများ ဘဲဥညှီတယ်လုပ်နေသေးတယ်။ ညီလေးရေ ရှင်းမယ်ဟေ့”
xxxxxx
“အနုပညာဆိုတာဘာလဲ။ ဒီလောက် အန္တရာယ်များတဲ့ ခေါင်းစဥ်ကို
ကျနော် ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိပါဘူး။ အနုပညာဟာ ဖော်ပြလိုစိတ်ကနေ ထွက်ပေါ်လာတယ်လို့ ကျနော်တော့မြင်တယ်။
ကျောက်ခေတ်က လူသားအရိုင်းစိုင်းကြီးဟာ သူမြင်လာတဲ့
ဆင်ကြီးအကြောင်း ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဖော်ပြမယ်။
သူတို့သတ်ယူလာတဲ့ အစွယ်ရှည်ဆင်ကြီးတွေအကြောင်း
သားငယ်လေးကို ပုံလေးဆွဲလို့ ပြောပြမယ်။
သူတို့ကြားရတဲ့ သားရဲတွေရဲ့အသံကို တုပလို့ သီဆိုပြမယ်။
အဆင့်ထပ်မြင့်လာတဲ့လူသားတွေဟာ ပိုမိုသာလွန်တဲ့
အမြင်တွေရလာတယ်။ လောကကြီးကို ပိုမိုရှုမြင်တတ်လာတယ်။
ပိုမိုနားဆင်တတ်လာတယ်။ အသံတွေအဆင်းတွေအာရုံသိမှုတွေထက်ကိုမှ ခံစားသိမှုတွေကိုပါဖော်ပြတတ်လာတယ်။
သစ်ပင်အိုကြီးတင်မကပဲ သစ်ပင်အိုကြီးရဲ့ အထီးဆန်မှုကိုပါ
ထည့်သွင်းရေးဆွဲဖော်ပြတတ်လာတယ်။ ငှက်ကလေး၂ကောင်တင်မဟုတ်ဘူး ငှက်ကလေး၂ကောင်ရဲ့ အချစ်ရန်ပွဲကိုပါ
ရေးသားဖော်ပြနိုင်လာတယ်။ ရှုစားသိမြင်မှုတွေအားကောင်းလာတာနဲ့ အမျှ ဖော်ပြတင်ဆက်နိုင်စွမ်းတွေဟာ မြင့်မားလာတယ်။
အနုပညာဟာ ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့အဟုန်တဲ့ တိုးတက်နေခဲ့တာ
အခုထိပါပဲ။ ကျနော့်အနေနဲ့ အနုပညာဘာလဲလို့ပြောရရင်
အနုပညာရဲ့ဝိဥာဥ်ဓာတ်မှာ “ခံစားနိုင်စွမ်းနဲ့ဖော်ပြနိုင်စွမ်း”ဆိုတဲ့
သဘောတရားနှစ်ခုမြောပါနေတယ်လို့ သတ်မှတ်ရမှာပဲ။
ကျနော့်မှာခံစားနိုင်စွမ်းမနည်းဘူးထငိတာပဲ။ သစ်ရွက်ပေါ်ကပ်တင်နေတဲ့ ဖုန်မှုန့်ကလေးတွေကနေ နေ့စဥ်ရက်စက် ဆွဲဆန့်ခံနေရတဲ့
အလုံးစုံ စကြ၀ဠာက မဟာအမှောင်ထုကြီးအထိ ခံစားနိုင်ပါတယ်။
ဖော်ပြဖို့တော့ မတတ်သာပါဘူး။ ကျနော့်ရှေ့မှာ အခုရပ်နေတဲ့
ကောင်မလေးရဲ့ အလှတရားကိုတောင် ကျနော် ခင်ဗျားတို့နားလည်အောင် မဖော်ပြတတ်ဘူး။ သူ့ရဲ့ ရွှေအချိုးကျမျက်နှာလေးပေါ်က
သေနေတဲ့မျက်လုံးကြီးနဲ့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ဖြစ်လှတဲ့
ဖြူစင်တဲ့ အပြုံးလေးလား။ လက်တစ်ဖြစ်စာပခုံးလေးကနေ
တိကျတဲ့အကွာအဝေးမှာရှိတဲ့ ရွှေရင်နှစ်ခုတို့ ဆုံတဲ့နေရာလေးလား။ ယောကျာ်းမဆန် မိန်းမမဆန် ချုပ်နှောင်ခြင်းကင်းစွာပေါ့
သံခြေချင်းနဲ့ တခါမှ မငြိဖူးသလို လွတ်လပ်တဲ့ ခြေလှမ်းဟန်ကိုလား။
ကျနော် ခင်ဗျားတို့နားလည်အောင် မြင်သာအောင် ဖော်ပြဖို့တော့
မတတ်သာပါဘူး။ ကျနော်ညံ့တာပါ။ ဒါမှမဟုတ် လိုအပ်နေသေးတာပဲနေပါလိမ့်မယ်။ နီလာဆိုတဲ့ ခပ်ရွယ်ရွယ်
ချာတိတ်မလေးတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ဒီခေါင်းစဥ်ကြီး
ခေါင်းထဲထည့်ပေးတာ ကျနော့်ကိုကျနော်
နားမလည်နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ”
သင်တန်းဆင်းတော့ ခြေလှမ်းတွေက အလာတုန်းကလောက်
စိတ်အားထက်သန်မှု မပါ။ တစ်နေ့တော့ သေသေချာချာ
တိုက်ဆိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ခုတော့ ခန အနားယူပါဥိီးမယ်လေ။ ။