ဘဝဆိုတဲ့အရာကြီးသည် ချိုမိန်မှုထက်ခါးသီးမှုကိုသာပို၍ ပေးစွမ်းတတ်ပါသည်။ ဘဝကြီးဟာအကြမ်းတွေချည်းဖြစ်နေချိန်မှာ ကိုယ်ကနုနေလို့ဘယ်ရတော့မလဲ။ ကိုယ်တိုင်လည်းလိုက်ကြမ်းရတော့မပေါ့။ ဒါကိုပတ်ဝန်းကျင်က ရိုင်းတယ်လို့ပြောကြတယ်။ ရိုင်းတယ်ဆိုတော့လည်းရိုင်းတယ်ပေါ့ တချိန်ကကိုယ်ခံနေရချိန်တုန်းကရော သူတို့ဘာများကူညီခဲ့လို့လဲ။
လူလောကထဲမရောက်ခင်မှာပင်အဖေသေပြီး ယောင်္ကျားမရှိရင်မနေတတ်တဲ့အမေကနောက်ယောင်္ကျားယူချိန်တွင်တော့ အေးမအသက်မှာ၂နှစ်အရွယ်သာရှိသေးသည်။ အေးမအမေသည် သိပ်ကိုပွေရှုပ်သောမိန်းမဖြစ်သည်။ ယောင်္ကျားတကာနှင့်ညစဉ်ပျော်ပါးနေတတ်သည်။ အသက်ကလည်းငယ်ငယ်မို့ ကလပ်တတ်သည်၊ ဖဲဝိုင်းထိုင်သည်။ သူမ၏နောက်ယောင်္ကျားဖြစ်သော ဦးဖိုးမောင်ကိုပင် ရှိသည်မထင် သူမလုပ်ချင်ရာလုပ်သည်။
အေးမလေးဘဝမှာလည်း ကံမကောင်းရှာပေ၊ အမေ့၏ဂရုစိုက်မှုကိုမရဘဲ ပထွေး၏လက်ပေါ်တွင်သာ အရွယ်ရောက်လာခဲ့ရသည်။ ပထွေးသည်လည်း သူမအမေကိုမနိုင်သဖြင့် သူမကိုသာမဲနေပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်းအေးမသည် ပထွေးဦးဖိုးမောင်ကို အမေထက်ပင်ချစ်ကြောက်ရိုသေဖြစ်နေပါသည်။ ချစ်ကြောက်ရိုသေဆိုရာတွင်လည်း ကြောက်တာကထိပ်ဆုံးဖြစ်ပြီး ချစ်တာကတော့ ဘာမှန်းကိုမသိပေ။
အေးမငါးတန်းတတ်ချိန်မှာတော့ အေးမအမေသည် ဦးဖိုးမောင်မဟုတ်သည့်အခြားတယောက်နှင့် ကားလျှောက်စီးရင်း အက်စီးဒန့်ဖြစ်ကာ ဘဝတဝက်ချုပ်ငြိမ်းသွားပါတော့သည်။ ဘဝတဝက်ဟုဆိုရခြင်းမှာ အသက်မသေဘဲ အောက်ပိုင်းလှုပ်မရတော့ခြင်းကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
အေးမအမေကိုမကျေနပ်သောဦးဖိုးမောင်သည် အေးမအမေအောက်ပိုင်းသေပြီးသိပ်မကြာခင်မှာပင် သူ့နောက်မိန်းမကိုအိမ်ခေါ်လာပါတော့သည်။ အေးမအမေမှာလဲအောက်ပိုင်းသေနေသည်မို့ သူနဲ့ရန်ဖြစ်လျှင်အရှုံးချည်းသာဖြစ်သည်။
ဦးဖိုးအောင်သည် အေးမအမေ့ကိုအရှေ့ထား၍ သူ့နောက်မိန်းမနှင့်လိုးပြသည်။ အစပိုင်းတွင်အေးမမသိသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်တော့ အကြောင်းအခွင့်တိုက်ဆိုင်စွာ ထိုကိစ္စကိုအေးမသိလိုက်ရပါသည်။
အေးမရတန်းတတ်ချိန်တွင်တော့ အေးမကျောင်းသွားနေသောတနေ့တွင် အေးမအမေသည် အပေါ်ထပ်လှေကားထစ်မှဖြုတ်ကျကာ သေဆုံးသွားပါတော့သည်။ အေးမကျောင်းပြန်လာချိန်တွင်တော့ အသက်မဲ့နေသောအမေ့ခန္တာကိုယ်ကိုသာ အေးမတွေ့ရပါတော့သည်။ အေးမအမေမည်သို့မည်ပုံသေသည်ကိုတော့ အိမ်ဖော်ဒေါ်စော၏ပြောချက်အရ အမေနှင့်ဦးဖိုးအောင်တို့စကားများကြပြီး ဦးဖိုးအောင်အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်ကို နောက်မှအတင်းလိုက်ရင်း ပြုတ်ကျသွားခြင်းဖြစ်သည်ဟုသိရပါသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍အေးမဘဝသည်လည်း ပြောင်းလဲမှုများစတင်ခဲ့တော့သည်။
‘ဟဲ့အေးမခေါ်နေတာမကြားဘူးလားးးးးး’
‘အေးမငါခေါ်နေတယ်လေ မြန်မြန်လာခဲ့စမ်း’
ရေချိုးခန်းတွင်အဝတ်များလျှော်နေရာမှ အိမ်ရှေ့မှအော်ခေါ်နေသော ဒေါ်လှလွန်းသူ၏ခေါ်သံကြောင့် အေးမအပြေးအလွှားအိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းသို့သွားလိုက်ပါသည်။
‘ညည်းကိုငါဒီလောက်နေတာတောင်မကြားဘူးလား’
အပြောနှင့်အတူ ဒေါ်လှလွန်းသူ၏လက်များသည် အေးမ၏ဗိုက်ခေါက်ကို အတင်းလိမ်ဆွဲလိုက်ပါတော့သည်။ အေးမသည်လည်းအပျိုးကျိုးနေသူတယောက်မို့ ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲခြင်းကိုပင်ခံလိုက်ပြီး တခွန်းမျှပြန်မပြောပါ။
‘ဒီအမှိုက်တွေကိုသိမ်း’
သူမရုပ်ရုင်ကြည့်ရင်းစားထားသည့်နေကြာစေ့အခွံများနှင့် ပျံ့ကျဲနေသောကလေးကစားစရာများကို လက်ညှိုးထိုး၍ပြောပါသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အေးမအနားမှသူမထသွားပါသည်။
အေးမသည် ဒေါ်လှလွန်းသူခိုင်းသည့်အတိုင်းအမှိုက်များကို ရှင်းလင်းနေပါသည်။ အမှိုက်များသည် တော်တော်ဖွထားခြင်းဖြစ်သဖြင့် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိရှင်း၍မပြီးနိုင်ခဲ့ပါ။
‘အေးမ ဒီကိုအမြန်လာခဲ့စမ်းးးးး’
‘ေအးမ….’
နောက်ဖေးမှဒေါ်လှလွန်းသူ၏အသံဖြစ်သည်။ အေးမလုပ်လက်စများကိုရပ်နား၍ အလျင်အမြန်သွားလိုက်ပါသည်။
‘ဒီမှာကြည့်စမ်း’ ဟုဆိုကာ အေးမဆံပင်ကိုဆွဲ၍ အေးမလက်စမသတ်ခဲ့မိသောအဝတ်ပုံကို ထိုးပြပါသည်။
‘ညည်းဒါတွေကိုဆက်မလုပ်ဘဲဘာလုပ်နေတာလဲ’
‘သမီး ဒေါ်လေးခိုင်းတဲ့အတိုင်းအမှိုက်တွေကို ရှင်းနေပါတယ်’
‘အဲ့အမှိုက်လေးနည်းနည်းကိုရှင်းတာအခုထိမပြီးသေးဘူး’
‘ညည်းဟာလေဘာလုပ်ခိုင်းလုပ်ခိုင်းကြာကိုကြာတယ်၊အချိုးကိုမပြေဘူး၊ သွားမြန်မြန်သွားရှင်း’
အေးမလည်း အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ပြန်လာ၍ အမှိုက်များကိုအလျင်အမြန်ရှင်းပါသည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူကတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်၍ရေချိုးနေပြီဖြစ်ပါသည်။
အေးမတို့အိမ်သည် နှစ်ထပ်တိုက်အိမ်လေးဖြစ်ပြီး ခြံဝန်းမှာအကျယ်ကြီးမဟုတ်သော်လည်း မကျဉ်းလှပေ။ အိမ်အပေါ်ထပ်တွင်အိပ်ခန်းနှစ်ခန်း၊နှင့်ဘုရားစင်ရှိပြီး နောက်ထပ်တွင်တော့ ဧည့်ခန်းနှင့်မီးဖိုခန်းရှိပါသည်။ အိမ်တွင်အိမ်သာနှင့်ရေချိုးခန်းတခုသာ မီးဖိုခန်းနှင့်တွဲလျက်ရှိနေပါသည်။
အေးမလည်းအမှိုက်များကိုရှင်းပြီးပြီမို့ အဝတ်လျှော်စရာများရှိရာ ရေချိုးခန်းသို့ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ သို့သည့်တိုင်ဒေါ်လှလွန်းသူသည် ရေချိုးနေဆဲဖြစ်ပါသည်။ ရေချိုးနေဆဲဖြစ်သော်လည်း အေးမရောက်ချိန်တွင်ရေသံကိုမကြားရသဖြင့် ဒေါ်လှလွန်းသူရေချိုးနေသည်ကို မသိဘဲအေးမသည် ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပါသည်။ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကိုယ်လုံးတီးနှင့်ရေချိုးနေသော ဒေါ်လှလွန်းသူကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။ မထင်မှတ်ထားသည်မို့ အေးမအနည်းငယ်ကြောင်သွားပြီး၅လောက်ရပ်ကြည့်နေမိပါသည်။ ပြီးနောက်တံခါးကိုပြန်ဆွဲပိတ်လိုက်ပါသည်။ သို့သော်တံခါးမပိတ်သွားခဲ့ပါ။ ဒေါ်လှလွန်းသူ၏လက်က ပိတ်သွားမည့်တံခါးကိုဖမ်းတားထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
‘အထဲဝင်ခဲ့စမ်းးးးးး’
ဒေါ်လှလွန်းသူ၏အမိန့်ပေးသံကြောင့် အေးမတယောက်မဝင်ချင်ဘဲနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့ရပါသည်။ ထို့နောက်ဒေါ်လှလွန်းသူက တံခါးကိုပိတ်၍လော့ချလိုက်ပါသည်။
အေးမထိုအဖြစ်အပျက်မျိုးကိုဖြစ်ဖူးပါသည်။ အချိန်ကတော့ အေးမအမေသေပြီးနှစ်လအကြာတွင်ဖြစ်ပါသည်။
လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ်ကျော်ခန့်က……..
အေးမသည်အားကိုစရာဟူ၍မရှိတော့ပေ။ အမေရှိချိန်ကအားမကိုးရသော်လည်း အမေရှိသည်ဟူသောအသိက အေးမကိုအားရှိစေခဲ့သည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည်သာ အေးမ၏အဓိကအုပ်ထိန်းသူဖြစ်လာပြီဖြစ်သည်။ အေးမသည်နဂိုကပင် ဦးဖိုးအောင်ကိုကြောက်ရသူမို့ထွေထွေထူးထူးတော့မပြောင်းလဲသွားပေ။ ပြောင်းလဲသွားသည်ကတော့ နဂိုကသိပ်မကြောက်ခဲ့ရသော ဒေါ်လှလွန်းသူကို အခုအချိန်တွင်ပိုမိုကြောက်ရွံ့နေရပြီဖြစ်သည်။
အေးမအမေသေပြီးနှစ်လအကြာတရက်တွင် အေးမအောက်ထပ်သို့ရေချိုးဆင်းချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ ထဘီရင်လျားနှင့်ပခုံးအပေါ်တွင်မျက်နှာသုတ်ပဝါကိုတင်ကာ ရေချိုးခန်းရှိရာသို့ အေးမလာခဲ့ပါသည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးကပိတ်ထားသော်လည်း အထဲတွင်ဘာသံမျှမကြားရသဖြင့် လူမရှိလောက်ဟုထင်ကာ အေးမရေချိုးခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပါသည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးပွင့်သွားချိန်တွင်တော့ ငုတ်တုတ်ထိုင်၍ခြေထောက်ကိုချေးတွန်းနေသော ဦးဖိုးအောင်ကိုအေးမတွေလိုက်ရပါသည်။ ရေချိုးနေသည်မို့ဦးဖိုးအောင်ကိုယ်ပေါ်တွင်အဝတ်မရှိဘဲ လုံးတီးဖြစ်နေချိန်ဖြစ်ပါသည်။ အရွယ်ရနေပြီဖြစ်သောအရွယ်မို့ တံခါးကိုချက်ချင်းပြန်ပိတ်လိုက်ပါသည်။ တံခါးသည်လည်းပိတ်သွားပါသည်။ သို့သော်ချက်ချင်းဆိုသလိုတံခါးပြန်ပွင့်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာရှိသောဦးဖိုးအောင်သည် အေးမကိုချုပ်၍ ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ဆွဲခေါ်သွားပါသည်။ ဖျတ်ခနဲမို့ရုန်းချိန်ပင်မရလိုက်ဘဲ အေးမရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ရောက်သွားပါသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည်ထင်မှတ်မထားသောအပြုအမူများကိုစတင်ပြုမူပါတော့သည်။
အေးမရုန်းပါသည်၊ သို့သော်ကြာကြာမရုန်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ အေးမရုန်းလိုက်သည်နှင့် ဦးဖိုးအောင်၏လက်ဝါးက အေးမ၏တင်ပါးပေါ်သို့အရှိန်ပြင်းစွာကျလာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်အေးမမရုန်းနိုင်တော့ဘဲ ဦးဖိုးအောင်ပြုသမျှဖြစ်ရပါတော့သည်။
ရင်လျားထားသောထဘီကိုဆွဲချ၍ နောက်သို့ကွင်းလုံးကျစေပြီးနောက် အေးမအားမတ်တပ်ရပ်အတိုင်းထား၍ အေးမ၏သေးငယ်လှသောအဖုတ်လေးကို သူ့၏လက်ဝါးကြီးနှင့်အုပ်လိုက်ပါသည်။ လက်ဝါးဖြင့်ကြမ်းတမ်းစွာတဖျင်းဖျင်းပွတ်မှုကြောင့် အေးမအဖုတ်မှသေးများပန်းထွက်လာပါသည်။ သေးများထွက်ကျသွားပြီးနောက်မှတော့ ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏လက်ခလယ်ကို အေးမအဖုတ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်ပါသည်။ တခါမှမနာကျင်ဖူးသောနာကျင်မှုကို အေးမတယောက်ခံစားလိုက်ရပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်၏လက်ခလယ်သည် အေးမအဖုတ်အတွင်းသို့နှစ်ဆစ်လောက်ဝင်နေပြီဖြစ်သည်။ နောက်တဆစ်ဝင်ရန်ကိုလည်း ဦးဖိုးအောင်သည်ဆက်လက်ထိုးသွင်းနေပါသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ ကျန်တဆစ်သည်လည်းဝင်သွားပါတော့သည်။
လက်ခလယ်တခုလုံးဝင်သွားချိန်တွင်တော့ ဦးဖိုးမောင်သည် မွှေနှောက်ပါတော့သည်။ သူစိတ်ကျေနပ်လောက်အောင်မွှေနှောက်ပြီး၍ လက်ချောင်းကိုပြန်ထုတ်လိုက်ချိန်တွင်တော့ ပျစ်ပျစ်အရည်ကျဲများ၊သွေးစများနှင့်ပေကျံနေပြီဖြစ်သည်။
အေးမကတော့ ပျော့ခွေ၍ထိုင်နေပါသည်။
‘ေအးမ…..’
သူကအားအပြည့်နှင့်ခေါ်သော်လည်း အေးမကတော့မော့ကြည့်ရုံလောက်သာ မော့ကြည့်လိုက်ပါသည်။ အေးမ၏ထိုအပြုအမူကို သဘောမကျဖြစ်ကာ ‘အေးမ နင်ကငါခေါ်နေတာကို ပြန်မထူးပေါ့လေ’ဟုဆိုကာ ပျော့ခွေ၍ထိုင်နေသောအေးမကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး အေးမ၏ဖင်ကိုလက်ဝါးဖြင့်ရိုက်လိုက်ပါတော့သည်။ အားမရှိလောက်အောင်ပျော့ကျနေသည်မှန်သော်လည်း နာကျင်မှုကြောင့် အေးမလန့်ဖြန့်သွားပါသည်။
‘နင်ကငါခေါ်နေတာကိုမထူးဘူးပေါ့ဟုတ်လား…. ကဲဟယ်.. ကဲဟယ်..’
ဦးဖိုးအောင်သည် အေးမ၏တင်ပါးကိုလက်ဝါးဖြင့် တဖြန်းဖြန်းထပ်ရိုက်ပါတော့သည်။ ၁၀ချက်၊၁၅ချက်လောက်ရိုက်လိုက်ပါသည်။
‘နောက်ငါခေါ်ရင်သေချာထူးကြားလားးးး’
‘ဟုတ္ကဲ့…’
ထူးရန်အားနည်းနေသော်လည်း အရိုက်ခံရမည်ကိုစိုးသောကြောင့် အားသုံး၍ထူးလိုက်ရပါသည်။
နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည်အေးမအား အမျိုးမျိုးလက်စွမ်းပြပါသည်။ အေးမအခန်းနှင့် သူတို့လင်မယားအခန်းသည် အပေါ်ထပ်တွင်ဘေးချင်းကပ်လျက်မို့ အိမ်တွင်ဒေါ်လှလွန်းသူမရှိချိန်နှင့် ညဖက်လူခြေတိတ်ချိန်များတွင် အေးမအားနှိပ်စက်ပါတော့သည်။
အစပိုင်းတွင် အေးမအဖုတ်ကိုအမျိုးမျိုးကိုကလိပါသည်။ အေးမအဖုတ်သည်လည်းအရွယ်နှင့်မလိုက်အောင်ပင် အပေါက်ကျယ်နေပြီဖြစ်ပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် အေးမအားလက်ဖြင့်သာအဖုတ်နှင့်နို့များကိုလုပ်သော်လည်း အေးမ၈တန်းအရွယ်ထိအေးမအားလိုးခြင်းကိုမူ မပြုလုပ်သေးပါ။ သို့တိုင်အောင် အေးမအား သူ၏လီးအားစုပ်ပေးခြင်း၊လျက်ပေးခြင်းများကိုတော့ အမြဲတန်းလိုလိုလုပ်ခိုင်းတတ်သည်။ သူရေချိုးသည့်အခါတော်တော်များများတွင် အေးမအားရေချိုးခန်းအတွင်းခေါ်၍ ချေးတွန်းခိုင်းတတ်သည်။ အေးမသည် တနေ့တကြိမ်လောက်အနည်းဆုံးအနေဖြင့် သူ၏ဂွေးကိုစုတ်ရတတ်ပြီး လရည်များကိုလည်းသောက်ရတတ်သည်။ ဦးဖိုးအောင်ထို့သို့လုပ်နေခြင်းမှာ အခွင့်အခါတိုက်ဆိုင်တာလည်းပါသလို တချိန်ကသူ့ကိုအလေးမထားခဲ့သော အေးမအမေ၏အပြစ်ကြွေးများကို အေးမထံတွင်တောင်းနေခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ အေးမအမေရှိစဉ်က သူတို့အမျိုးမျိုးလိုးဖူးခဲ့ကြသော်လည်း သူကသာအေးမအမေအဖုတ်ကိုစုပ်ပေး၊လျက်ပေးရပြီး အေးမအမေကတော့ သူ့ဂွေးကိုရွံသည်ဆိုကာ မည်သို့မျှမလုပ်ပေးခဲ့ဖူးပေ၊ ထို့ထက်မက အေးမ၏အမေသည် သူ့အပေါ်ကျွန်တယောက်လိုဆက်ဆံခြင်းသည် သူ့အတွက်အခဲမကျေစရာတခုပင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။
ဦးဖိုးအောင်သည်သူ၏မကျေနပ်ချက်များကို အေးမ၏ဂွေးစုပ်ပေးမှုကိုခံရင်း ပြန်လည်မြင်ယောင်လာမိပါတော့သည်။
ဦးဖိုးအောင်သည် ယရစ်ဖြင့်ပြိုသောလူပြိုကြီးဘဝဖြင့် အချိန်အတော်ကြာကြာနေခဲ့ပြီး ကံအကြောင်းမလှစွာဖြင့် အေးမအမေ၏အလှတောမှာမျောခဲ့ရပါတော့သည်။ ရခါစမှစ၍နောက်ဆုံးအချိန်အထိ အေးမအမေသည် သူ့အပေါ်အမျိုးမျိုးစိတ်အနှောက်အယှက်ပေးခဲ့ပါသည်။
လူပျိုကြီးနှင့်မုဆိုးမတို့လက်ထပ်ယူခဲ့ကြပြီးနောက် အိမ်ထောင်ရေးအတွေ့အကြုံနည်းပါးသောလူပျိုကြီးသည် မုဆိုးမထဘီအောက်ပြားပြားမှောက်ခဲ့ရပါသည်။ အေးမအမေသည်ဦးဖိုးအောင်ကို အတော်လေးပင်နိုင်လွန်းလှပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်ကိုယ်တိုင်က ရိုကျိုးလွန်း၍သာ ထိုသို့အပြတ်အသတ်အနိုင်ယူနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ညတိုင်းမိန်းမကိုနှိပ်နယ်ပေးသည်။ မိန်းမကလေးဘက်ထောက်ခိုင်း၍ မြင်းလုပ်စီးမည်ဆိုလျှင်လည်း မကြီးမငယ်နှင့်လေးဘက်ထောက်ကာစီးစေသည်။ အေးမအမေသည်လည်း နိုင်လို့ရမှန်းသိသဖြင့်ပိုအနိုင်ယူလာသည်။ အရင်ကသာမာန်သာမြင်းစီးသော်လည်း အဆင့်တတ်၍အဝတ်များကိုချွတ်စေသည်။ လင်မယားချင်းကာမဆက်ဆံရာတွင်လည်း ဦးဖိုးအောင်၏ဂွေးကိုရွံသည်ဟူ၍အကြောင်းပြကာသူမဘာမျှမလုပ်ပေးသော်လည်း ဦးဖိုးအောင်ကိုတော့ သူမ၏အဖုတ်နှင့်ဖင်များကို လျှက်ပေး၊စုပ်ပေးပြီးမှသာ သူမနှင့်ကာမဆက်ဆံစေသည်။ ဖင်ကိုလျှက်ပေးခိုင်းရာတွင် စအိုပေါက်ထဲထိတိုင်လျှာကိုထည့်ရသည်။ သူမ၏စအိုပေါက်ညိုညိုလေးတွင်လျှာထိုးထည့်၍ ဖင်ထဲမှချီးအရသာကိုခံစားခိုင်းသည်။ ထိုသို့ဖြစ်ရခြင်းမှာလည်းဦးဖိုးအောင်ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။
အေးမအမေက သူမကိုဘယ်လောက်ထိချစ်နိုင်လဲမေးချိန်တွင် ဦးဖိုးအောင်ကသူမ၏ကိုယ်မှထွက်သောအညစ်အကြေးကိုပင် ချစ်နိုင်ကြောင်းကိုဖြေလိုက်ပါသည်။ ထိုသည်ကိုအေးမအမေက’မယုံပါဘူး တကယ်ချစ်မချစ်လက်တွေ့ပြရမယ်’ဟုဆိုလာပြီး အဲ့အချိန်မှစ၍စတင်ခဲ့ပါတော့သည်။
နေ့ဖက်တွင်ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်ရှုပ်နေတတ်ကြပြီး ညအချိန်မှနှစ်ယောက်သားပြန်ဆုံကြသည်။ အခန်းတွင်းပြန်ရောက်ပြီဆိုသည်နှင့် ဦးဖိုးအောင်သည်အေးမအမေအညောင်းပြေဖို့ရာ နှိပ်နပ်ပေးရပါသည်။ သူမအညောင်းပြေသွားချိန်တွင်တော့ အခါတရံဦးဖိုးအောင်ကို မြင်းလုပ်၍စီးပါသည်။ မြင်းမစီးဖြစ်ဘူးဆိုရင်တော့ နောက်လုပ်ငန်းစဉ်တခုဖြစ်တဲ့ သူမ၏ခန္တာကိုယ်အနှံ့ကို ဦးဖိုးအောင်ကလျှက်ပေးရပါသည်။ ရေမချိုးရသေးသော ချွေးများနှင့်စီးကပ်ကပ်ခန္တာကိုယ်ကို ဦးဖိုးအောင်သည်နေ့စဉ်လျှက်ပေးရပါသည်။ လိုးဖို့ခွင့်ပြုသောနေ့များတွင်တော့ အဖုတ်ကိုလျှက်ပေး၊စုပ်ပေးပြီးနောက် လိုးနိုင်ပြီး လိုးခွင့်မရသောနေ့များတွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည် လိင်ကျွန်တကောင်ဖြစ်ရပါသည်။ သူမခန္တာကိုယ်မှချွေးစေးများကိုလျှက်ပြီးပြီဆိုပါက သူမခိုင်းသမျှကိုလုပ်ရပါတော့သည်။
တခါတရံသူမသည်ဦးဖိုးအောင်အား သူ့ဂွေးသူပြန်စုပ်ပြခိုင်းပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်ကလည်းခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်ပါသည်။ သို့သော်ပြန်မစုပ်နိုင်ဘဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းသာမိုးပေါ်ထောင်နေပါသည်။ ဒါဆိုကြည့်၍အေးမအမေကရယ်ပါသည်။ ဒါကတော့သူမပျင်းတဲ့ညတိုင်းလုပ်ခိုင်းတတ်ပါသည်။
အေးမအမေသည်နောက်ထပ်အဆင့်ဆင့်တတ်ကာ ဦးဖိုးအောင်အားပို၍ပို၍အနိုင်အထက်ပြုလာပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်အားသူမ၏ကျင်ငယ်ရည်များကို သောက်ခိုင်းလာပါသည်။ သို့တည်းမက ဦးဖိုးအောင်သည် ကိုယ့်သေးကိုပင်သောက်ရတတ်ပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်ကို ကို့ဂွေးကိုယ်ပြန်စုပ်ခိုင်းသည်၊ မရဘဲခြေထောက်နှစ်ချောင်းကမိုးပေါ်ထောင်နေချိန်တွင် အေးမအမေသည် ဦးဖိုးအောင်၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းပေါ်တွင်တတ်ထိုင်၍ ဦးဖိုးအောင်အား အောက်မှပါးစပ်ဟအနေအထားဖြင့်နေစေပါသည်။ ထို့နောက်မှတော့ သူမသေးပေါက်ပါတော့သည်။ သူမ၏သေးရည်များသည် ဦးဖိုးအောင်ပါးစပ်ထဲသို့အဝင်နည်းပြီး မျက်နှာနှင့်ခန္တာကိုယ်များကိုတော့ ရွှဲရွှဲစိုစေပါသည်။ နောက်တမျိုးကတော့ သူမကလာထိုင်၍သေးပေါက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဦးဖိုးအောင်ကိုပင် သေးပေါက်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ အဲ့လိုအခါမျိုးတွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည် ခေါင်းကိုလောင်းချိုးထားသလို သူ၏သေးများဖြင့်စိုရွှဲနေတတ်ပါသည်။ ဒီအနိုင်ကျင့်မှုများသည် အစပိုင်းတွင်လုံးဝမသိသာသော်လည်း အေးမအမေနောက်ထပ်ယောင်္ကျားတယောက်နှင့်ဖေါက်ပြန်ချိန်တွင်တော့ ရေနံဆီပုံးပေါ်ကို ဆေးလိပ်မီးကျသကဲ့သို့ ထပေါက်ကွဲပါတော့သည်။ အေးမအသက်၉နှစ်လောက်မှာတော့ ဦးဖိုးအောင်တို့အိမ်ထောင်ရေးသည် ပျက်စီးနေပြီဖြစ်သည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ ဝဋ်လည်လည်စမြဲဆိုသလို အေးမအမေ၏ဝဋ်များကို အေးမခံနေရပြီဖြစ်သည်။
အေးမ၏သွားများသည် အရသာခံနေသောဦးဖိုးအောင်ကို အရသာပျက်စေလိုက်ပါတော့သည်။ ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားသည်နှင့် ဦးဖိုးအောင်အတွေးများပျက်ပြယ်သွားပြီး သူ၏ဂွေးနာသွားသဖြင့် အေးမ၏ဆံပင်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပါသည်။ အေးမလည်းလန့်ဖြန့်သွားပါသည်။ ထို့နောက်အေးမပါးကိုနှစ်ချက်လောက်ချပါသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အေးမအားဆွဲယူ၍ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲစေလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်သူ၏အနည်းငယ်လျှောချထားရာမှ ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ အပေါ်မှဖုံးအုပ်လိုက်တော့ ဦးဖိုးအောင်၏တင်ပါးကြီးကြောင့် အေးမတယောက်အသက်ရှူကျပ်သွားပါသည်။ သို့သော်လည်းအပေါ်မှတတ်ဖိထားသူက မဖယ်ပေးသဖြင့် အသက်ရှူရယ်မနဲကိုကြိုးစားနေရပါသည်။
‘ဟဲ့အသုံးမကျတဲ့ကောင်မ…ငါ့ဖင်ကိုလျှက်ပေးစမ်း’
အေးမလည်း အသက်ရှူချောင်ရယ်ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကိုလျှက်ပေးလိုက်ပါသည်။ အချိန်အတော်ကြာလျှက်ပေးပြီးချိန်တွင်တော့ အေးမကို ခဏအနားပေးပါသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏မစင်စွန့်ရာအပေါက်ဖြစ်သော စအိုပေါက်ကိုလျှက်ခိုင်းပြန်ပါတော့သည်။ ဒီတခါမှာတော့ အေးမအတွက်အတော်ပင်မလွယ်ကူခဲ့ပါ။ စအိုကြီးကိုဖြဲ၍ အပေါက်ကိုလျှာဖြင့်သေချာလျက်ပေးရပါသည်။ မစင်နံ့များရနေသည်မို့ တချက်တချက်ပြန်ပြန်ပျို့လာတတ်ပါသည်။ သို့သော်အန်ပါက အန်သမျှကိုပြန်စားရမည်ဆိုသဖြင့် မအန်အောင် ကိုယ်ကိုကိုယ်မနဲထိန်းနေရပါတော့သည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် စအိုပေါက်လျက်ခြင်းကို အချိန်အတော်ကြာကြာအေးမအားခိုင်းစေပါသည်။ နောက်ကြုံတိုင်းလည်း သူ့စအိုပေါက်ကို အေးမကလျက်ပေးရပါသည်။
တခါတရံဆိုလျှင် သူအိမ်သာတတ်နေချိန်တွင် အေးမသည်သူ၏ဂွေးကိုစုပ်ပေးနေရပြီး သူကအရသာခံ၍မစင်စွန့်နေတတ်ပါသည်။ အေးမကိုအခုအချိန်အထိမစင်မစားခိုင်းဖူးသော်လည်း ဦးဖိုးအောင်၏လရည်နှင့်သေးများကိုတော့ အေးမနေ့တိုင်းသောက်သုံးနေရပြီဖြစ်သည်။
မျက်မှောက်ကာလ
အခုအချိန်တွင်တော့ အေးမ၏အသက်သည်၁၇ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး ဆယ်တန်းကိုကျသဖြင့်ဆိုကာ ဦးဖိုးအောင်တို့က အေးမအားကျောင်းဆက်မထားတော့ပေ။ အိမ်တွင်လည်းအရင်ရှိသော အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးကလည်းမရှိတော့သည်မို့ အေးမသည်အိမ်၏ကိစ္စမှန်သမျှကိုလုပ်နေရပါတော့သည်။
‘ဟဲ့အေးမဘာကြောင်နေတာလည်း ငါ့နောက်ကျောကိုချေးတွန်းပေးစမ်း’
ခိုင်းသည့်အတိုင်းမလုပ်လျှင် အသားနာမည်ဖြစ်သဖြင့် အေးမသည် အမိန့်ကိုအမြဲလိုက်နာနေရပါသည်။
ဒေါ်လှလွန်းသူသည်အေးမအား ချေးတွန်းခိုင်းပြီးချိန်တွင်တော့ ရက်စက်ညစ်ပတ်သောအရာများကို စတင်ပြုလုပ်ပါတော့သည်။
‘ေအးမ….’
‘ရွင္…’
‘ညည်းနဲ့ငါ့ယောင်္ကျားနဲ့ညဖက်ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ…’
ဒေါ်လှလွန်းသူ၏အမေးသည် သိလျက်နှင့်မေးနေမှန်းအလွန်ပင်သိသာလွန်းလှပါသည်။ ထို့ကြောင့်အေးမသည်လည်းကြောက်ကြောက်နှင့်ပင်….
‘သမီးမှာအပြစ်ရှိလို့ဦးလေးကအပြစ်ပေးနေတာပါ…’
‘ညည်းကဘာအပြစ်တွေကျူးလွန်ထားလို့လဲ….ပြောစမ်းငါ့ကို’
‘ဟို..ဟို…ဟိုလေ…’
‘ဟိုလေဒီလေမလုပ်နေနဲ့ညည်းဦးလေးကအချိုးမကျတဲ့ညည်းပုံစံကိုသဘောမကျလို့အပြစ်ပေးတာမှတ်လားးးး’
ဘာပြန်ပြောရမယ်မှန်းမသိသဖြင့် အေးမသည်ငယ်သူပီပီလူကြီးပြောသမျှ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါတော့သည်။ အဲ့ဒီ့မှစ၍ အေးမသည် ဦးဖိုးအောင်အတွက်သာမက ဒေါ်လှလွန်းသူအတွက်ပါ ကျွန်အဖြစ်အမှုထမ်းရပါတော့သည်။
‘ညည်းရဲ့အချိုးမကျတဲ့ပုံစံကိုငါလည်းသဘောမကျဘူး ငါလည်းညည်းကိုညည်းဦးလေးအပြစ်ပေးသလိုအပြစ်ပေးရမယ် ခံမှာလား…..’
သူတို့ပြောသည့်အချိုးမကျသည့်ပုံစံကိုအေးမမသိသော်လည်း ငြင်းလည်းခံရမည်၊ မငြင်းလည်းခံရမည်မို့ ငြင်းမနေတော့ဘဲ ခေါင်းကိုသာညှိမ့်နေလိုက်ပါသည်။
‘ကဲ ဒါဆိုအခုကစမယ္’
‘ညကညည်းဦးလေးဖင်ကိုလျှက်ပေးသလိုငါ့ကိုလည်းလျှက်ပေးစမ်းးး ငါရေချိုးမယ် ညည်းကအောက်ကလျှက်ပေးနေချည်’
ဒေါ်လှလွန်းသူသည် ရေကိုတဝုန်းဝုန်းနှင့်ချိုးနေပြီး အေးမမှာတော့ ဒေါ်လှလွန်းသူရဲ့တလှုပ်လှုပ်နှင့်ဖင်များကို သူမ၏လျှာပါးလေးဖြင့်လျက်ပေးနေရပါသည်။ ထို့အပြင်အပေါ်မှလောင်းချလိုက်သောရေများကြောင့်လည်း တစ်ကိုယ်လုံးတွင်ရေများစိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။
ဒေါ်လှလွန်းသူရေချိုးပြီးချိန်တွင်တော့…..
‘အေးမ…ညည်းကျန်တဲ့အဝတ်တွေကိုသေချာလျှော်ထားးး’
‘ဟုတ္ကဲ့’
ထို့နောက်ဒေါ်လှလွန်းသူသည် ရေချိုးခန်းမှအပြင်သို့ထွက်လာပါသည်။
‘အော်…နေအုန်းးးး’
‘ညည်းရဲ့ဒီပုံစံကိုငါသဘောမကျဘူး ညည်းအခုဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်’
‘ရွင္’
‘မရှင်နေနဲ့…နောက်ပြီးအိမ်ကလူတွေချည်းရှိနေချိန်ဆိုညည်းအဝတ်အစားလုံးဝမဝတ်ကဘူးကြားလားးး’
‘အခုဝတ်ထားတာတွေကိုလည်းချွတ်လိုက်တော့’
ဒေါ်လှလွန်းသူသည် အေးမအဝတ်များချွတ်၍ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် အဝတ်များထိုင်လျှော်နေပြီဆိုမှသာ အနားမထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။
အေးမတို့အိမ်တွင် ဦးဖိုးအောင်၊ ဒေါ်လှလွန်းသူ၊ သူတို့၏ကလေး၊ အေးမ၊ ကလေးထိန်းနှင့် ခြံစောင့်အဘိုးကြီးတို့သာရှိပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်ကညဖက်မှသာပြန်ရောက်တတ်ပြီး ဒေါ်လှလွန်းသူနှင့် ကလေးထိန်းတို့သာအိမ်ပေါ်တွင်အမြဲရှိနေတတ်သည်။ ခြံစောင့်အဘိုးကြီးကတော့ အိမ်ဘက်သို့ယောင်လို့ပင်မလာချေ။ ကလေးထိန်းသည်လည်းကလေးအနားတွင်သာ အမြဲရှိနေသဖြင့် အေးမ၏အဖြစ်မတွေ့သေးပေ။
ကလေးကိုလည်းသိပ်ပြီးပြီမို့ အပေါ့အပါးသွားရန် ညိုမသည်အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာပါသည်။ အနောက်ဘက်မှတဖုန်းဖုန်းရိုက်သံကြောင့် အေးမအဝတ်လျှော်နေတာဖြစ်မည်ဟု သိလိုက်ပါသည်။ ရေချိုးခန်းရှေ့သို့ရောက်ချိန်တွင်တော့ အဝတ်အစားမပါသောအေးမသည် ငုတ်တုတ်ထိုင်၍ အဝတ်များကိုရိုက်လျှော်နေပါသည်။
‘ဟင်… ဟဲ့အေးမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ….’
ညိုမသည်အလန့်တကြားဖြင့်မေးလိုက်ပါသည်။
‘အဝတ်အစားမဝတ်ဘဲဘာလို့ဒီအတိုင်းနေနေတာလဲ…အဝတ်အစားဝတ်လေ..’
‘ဒေါ်လေးကမဝတ်ရဘူးတဲ့ နောက်လည်းဒီအတိုင်းဘဲနေရမယ်တဲ့’
ညိုမသည်ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားပါသည်။ ထို့အချိန်တွင် သူတို့အနားသို့လူတယောက်ရောက်လာပါသည်။
‘ဟုတ်တယ်ညိုမရေ…ငါသူ့ကိုမဝတ်ခိုင်းထားတာ’
‘အချိုးမပြေလို့ဒီလိုထားထားတာ နောက်လည်းဒီအတိုင်းဘဲထားမှာ’
‘ဟာဒေါ်လေးကလည်း ကောင်းပါ့မလားးးး’
ညိုမသည်တယောက်ယောက်မြင်သွားရဖြင့်ဆိုသည့် ပုံစံမျိုးဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဖြစ်သည်။
‘ကောင်းတာပေါ့ညိုမရဲ့ ဒီကောင်မကဒီလိုထားတာအကောင်းဆုံးဘဲ’
ထို့နေ့မှစ၍ အေးမသည်အိမ်တွင်ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်သာ နေရပါတော့သည်။ အစပိုင်းတွင် သူမ၏ကုန်းလိုက်ကွလိုက်လျှင် ပြဲသွားသောဖင်များ၊အဖုတ်များကို လိုက်ကြည့်မိကြသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်တော့ အိမ်သားများသည်လည်းမြင်နေကြမို့ သူမ၏ဝတ်လစ်စလစ် ပုံစံကိုပင် ပုံမှန်ဟုမြင်လာပြီး တခါတရံအပြင်သွားချိန်အဝတ်အစားဝတ်လိုက်သည်ကိုသာ အထူးအဆန်းပုံစံဖြစ်နေပါတော့သည်။
ညိုမသည် ဒေါ်လှလွန်းသူ၏ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သူဖြစ်ပြီး ခလေးထိန်းရန်အတွက် ဒေါ်လှလွန်းသူမှခေါ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်(၁၈)နှစ်အရွယ်ရှိပြီဖြစ်သောညိုမသည် အေးမထက်အသက်လပိုင်းခန့်သာကြီးသူဖြစ်သည်။ ကျောင်းပညာရေးအတွက် စရိတ်မရှိသောကြောင့် 6တန်းတွင် ကျောင်းထွက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒလတွင်နေထိုင်သူဖြစ်ပြီး မွေးချင်းများစွာရှိခြင်းနှင့် မိသားစုစီးပွားရေးကြောင့် မပြည့်မစုံဖြင့် နေထိုင်လာရသူဖြစ်သည်။
ညိုမငယ်စဉ်ဘဝ…..
ငယ်စဉ်က အိမ်စီးပွားရေးမကောင်းသဖြင့် ညိုမသည် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သော အဒေါ်တဦးအိမ်တွင် ‘ထမင်းစားကျွန်ခံ’ဘဝဖြင့် နေထိုင်ခဲ့ရသည်။ အသက်12နှစ်အရွယ်ညိုမသည် ရောက်စတွင် အတော်လေးကိုဒုက္ခခံခဲ့ရသည်။ အပေါက်ဆိုးသောအဒေါ်နှင့် သူမ၏တဦးတည်းသောသမီးသည် ညိုမအတွက်တော့ ငရဲမင်းဟုပင်ထင်ရအောင်ပင် ရက်စက်လွန်းလှပါသည်။
နံနက်အုန်းပေါင်းမခေါက်မီတွင်ထရပြီး ထမင်းချက်ပြုတ်ရပါသည်။ ကုသိုလ်ရေးမို့ ပင်ပန်းသည်ဟုမဆိုသာပေ။ တံမြက်လှည်း၊ကြမ်းတိုက်အလုပ်များဖြင့် နံနက်နေရောင်ထွက်သည့်အထိပင်ဖြစ်ပါသည်။ အိမ်ရှိလူများရေချိုးရန် ရေဖြည့်ပေးထားရပြီး သူတို့အားလုံးချိုးပြီးချိန်မှသာ သူမအလှည့်ရောက်ပါတော့သည်။
အဝတ်လျှော်ရာတွင် ဖြူစင်နေဖို့ရာ အားကုန်ကြိုးစားရပါသည်။ အဝတ်များမပြောင်စင်ပါက မပြောင်စင်သောအဝတ်ဖြင့် အရိုက်ခံရတတ်သောကြောင့် ပြောင်စင်အောင်သေချာလျှော်ရပါသည်။ ညိုမအဒေါ်၏တဦးတည်းသောသမီးလေးသည် အသက်၁၈ကျော်နေပြီမို့ ရာသီလာနေပြီဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏အောက်ခံဘောင်းဘီများအား စင်အောင်မလျှော်မိပါက ဘောင်းဘီခွကြားကို လျှာဖြင့်ထပ်ခါထပ်ခါလျက်ခိုင်းတတ်ပါသည်။
တခါကဆိုလျှင် အဝတ်များကိုရေစင်အောင် မညှစ်မိလို့ဆိုကာ ညိုမ၏ပါးစပ်ကိုဟခိုင်းထား၍ ညိုမအဒေါ်မှအဝတ်ရေများကို ညှစ်ထည့်ပါသည်။ ဝင်လာသမျှကိုလည်း ထွေးမထုတ်ရဘဲ သောက်ရပါသည်။ အိမ်တွင် ညိုမအဒေါ်နှင့်သူ့သမီးသာရှိပြီး အဒေါ်ယောင်္ကျားကတော့ ပွဲစားပီပီအိမ်မကပ်ပါ။ အိမ်တွင်ရေလုံအိမ်သာရှိသော်လည်း ညဖက်တွင်စွန့်သမျှများကို နံနက်တိုင်းသွန်ပေးရပါသည်။
အဒေါ့်သမီးလှလှ၏အခန်းထဲမှအတွက်တွင် မတော်တဆခလုတ်တိုက်မိသွားပြီး ညိုမသည်သယ်လာသော သေးခွက်မှောက်ကျသွားပါသည်။ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်အလှပြင်နေသောလှလှသည် အသံကြားသည်နှင့်တဆက်တည်းလှည့်ကြည့်လာပါသည်။ ညိုမလည်း ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်သွားပါသည်။
‘ဟဲ့ညိုမနင်ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ၊ ငါ့အခန်းရှေ့ကြီးမှာသေးနံ့တွေနံကုန်တော့မှာဘဲ…’
‘ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲသုတ်လေ…’
အဲ့ကျမှပင် ပြာပြာသလဲနှင့် ညိုမအဝတ်စုတ်သွားရာပါသည်။ အဝတ်စုတ်ဖြင့် ကြမ်းတွင်ပေကျံနေသော သေးများကိုလိုက်သုတ်လိုက်ပါသည်။ သို့သော်အနံ့ကတော့မပျောက်သွားပေ။ လှလှသည်နှာခေါင်းကို တရှုပ်ရှုပ်လုပ်ရင်းးးး
‘ညိုမနင်ဘာနံ့ရလဲပြောစမ်းးးး’
‘ေသးနံ႔ေတြပါမလွလွ…’
‘နင်ကိုငါပြောတယ်ပြောင်အောင်သုတ်ဆိုတာကို အခုအနံ့တွေဒီလောက်ထွက်နေတာ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ’
ညိုမလည်း ဘာမှမပြောတတ်တော့တာမို့ ခေါင်းကြီးငုံ့၍သာနေနေပါတော့သည်။ အဲ့အချိန်တွင် လှလှ၏အမေသည် အခန်းရှေ့သို့ရောက်လာပါသည်။
‘ဟဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ’
‘ဒီမှာလေညိုမပေါ့ သေးခွက်မှောက်ကျတာလေ’
‘အေးဟယ်..ဟုတ်ပါရဲ့နံ့ဆော်နေတာဘဲ’
‘ညိုမ..ညည်းလုပ်လိုက်ရင်အဲ့အတိုင်းချည်းဘဲ’
ဟုဆိုကာ ညိုမ၏ခေါင်းကိုလှမ်းခေါက်လိုက်ပါသည်။ ခေါက်ချက်ပြင်းသဖြင့် ညိုမ”အား”ခနဲအသံတချက် ထွက်သွားပါသည်။
‘အဲ့နေရာကိုရေနဲ့သေချာပြန်ဆေးလိုက်…ပြီးရင်ညည်းငါ့ဆီလာခဲ့၊ ညည်းကိုကောင်းကောင်းအပြစ်ပေးရမယ်’
လှလှနှင့်ညိုမအဒေါ်သည်အိမ်ရှေ့သို့ထွက်ခွာသွားပါသည်။ ညိုမသည်လည်း သေးနံ့နံနေသောကြမ်းများကို သန့်ရှင်းနေရင်းကျန်ရစ်ခဲ့ပါသည်။
ထိုနေ့သည် ညိုမအတွက်ပထမဦးဆုံး ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်အပြစ်ပေးခံရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကြမ်းများကိုအနံ့မကျန်အောင် သန့်ရှင်းပြီးချိန်တွင်တော့ အိမ်ရှေ့သို့ညိုမထွက်လာခဲ့ပါသည်။ TVကြည့်နေသောအဒေါ့်နားမှာမတ်တပ်သွားရပ်လိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘာမှမပြောမဆိုဘဲ အဒေါ်မှညိုမဝတ်ထားသောထဘီလေးကို ဆွဲချလိုက်ပါသည်။ ညိုမလှမ်းဆွဲသော်လည်း လက်ကိုပြန်အရိုက်ခံလိုက်ရပြီး ထဘီလေးကွင်းလုံးကျွတ်သွားပါသည်။
‘ညည်းဒီအတိုင်းလက်မြောက်နေ’ ဟုပြောပြီး သူမတို့ကတော့ TVကိုသာဆက်ကြည့်နေကြပါသည်။ ခဏအကြာTVဇာတ်လမ်းပြီးသွားချိန်တွင်တော့ ညိုမဘက်ကိုပြလှန်လာပါသည်။ ညိုမသည်လည်း အောက်ပိုင်းတွင် ဗလာကျင်းခံထားရသဖြင့် ရှိုးတို့ရှန့်တန့်ဖြစ်နေပါသည်။ အခုအချိန်တွင် အိမ်သို့ဧည့်သည်တယောက်ယောက်ရောက်လာမည်ကိုလည်း ကြိုတွေး၍ကြောက်နေပါသည်။
‘ညိုမ…ခြံထဲမှာညည်းကိုရိုက်ဖို့တုတ်သွားကောက်ခဲ့စမ်း’
ညိုမလည်း ခြံထဲကိုဒီပုံစံကြီးဖြင့် မဆင်းရဲသည်မို့ပေကပ်ကပ်လုပ်နေပါသည်။ ထို့သို့ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသည်ကို ညိုမအဒေါ်ကစိတ်မရှည်စွာဖြင့် တင်ပါးကိုလက်ဝါးပြားဖြင့် သုံးလေးချက်ဆင့်ရိုက်ပါတော့သည်။ ညိုမလည်း နာလွန်းသဖြင့် ‘တအားအားးးတအီးအီးးး’ဖြစ်သွားပါသည်။
‘သွားအခုသွားကောက်သွားးးပေကပ်ကပ်လုပ်နေရင်ထပ်အရိုက်ခံရမယ်’
ထပ်အရိုက်ခံရမည်ကိုစိုးသောကြောင့် ပိပိလေးကိုလက်ဖြင့်ဖုံးကာ ခြံထဲသို့ဆင်းလာခဲ့ပါသည်။ နံနက်ခင်းအချိန်ဖြစ်သောကြောင့် အားလုံးကတော့လင်းရှင်းနေပါသည်။ ညိုမအိမ်ရှေ့ထင်းပုံဘေးမှ ဝါးခြမ်းပြားတခုကိုသွားယူလိုက်ပါသည်။ အလျင်အမြန်ယူ၍အိမ်ပေါ်သို့ပြန်တတ်ခဲ့ပါသည်။
‘ေဒၚေလးးးး’
ညိုမဝါးခြမ်းပြားကို သူ့မအဒေါ်လက်ထဲသို့ကမ်းပေးလိုက်ပါသည်။ လှလှကတော့ သဘောကျစွာဖြင့်ပင် ဘေးမှကြည့်နေပါသည်။ ပြီးနောက်လက်မြောက်ထား၍ အိမ်ရှေ့ဘက်ကိုမျက်နှာပေးကာ နောက်လှည့်ပေးထားရပါသည်။
‘ဖြောင်းးးဖြောင်းးးဖြောင်းးး’
ရိုက်ချက်ပြင်းမပြင်းတော့မသိ ငါးချက်၊ခြောက်ချက်ဖြင့်ပင် ဝါးခြမ်းပါးသွင်သွင်ကျိုးသွားပြီဖြစ်သည်။
‘ညည်းဝါးခြမ်းပြားကလည်းပျော့လိုက်တာ နောက်တချောင်းသွားကောက်ချည်’
ညိုမလည်း မျက်ရည်များဖြင့်တရှုတ်ရှုတ်ဖြင့် ခြံထဲသို့ဆင်းရပြန်ပါသည်။ နောက်ထပ်တချောင်းထပ်ကောက်၍ပေးလိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတော့ ဆယ်ချက်လောက်ကျွေးလိုက်ရပါသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဝါးခြမ်းပြားထပ်မကောက်ခိုင်းတော့ဘဲ ထိုင်ထလုပ်ခိုင်းပါတော့သည်။ ထိုင်ထမည်မျှလုပ်ရမည်ကိုမပြောဘဲ ရပ်ဆိုမှရပ်ရမည်ဟု သတ်မှတ်ပေးပါသည်။ ညိုမအောက်ပိုင်းဗလာကျင်းပုံစံဖြင့် တင်ပါးမှနာကျင်မှုကြောင့် ငိုလည်းငို ထထိုင်လည်းလုပ်နေရပါသည်။ သူတို့ကတော့ နောက်ထပ်ကုလားကားအပိုင်းတပိုင်းကိုကြည့်နေကြပါသည်။
ထထိုင်လုပ်ခြင်းကိုမရပ်ခိုင်းသေးသော်လည်း ညိုမခြေထောက်များကတော့ ယိုင်လဲချင်နေပြီဖြစ်သည်။ ထပ်မံအရိုက်ခံရမည်စိုးသဖြင့်သာ အားတင်း၍လုပ်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင်လှလှမှ TVကြည့်နေရာမှထ၍ ညိုမအနားရောက်လာပါသည်။ ပြီးနောက်ညိုမ၏အရိုက်ခံထားရသော အရှိုးရာများဖြင့်ဖင်ကို ဖိဆွဲလိုက်ပါသည်။ ညိုမအော်သံနှင့်အတူမျက်ရည်များ ဖြိုးဖြိုးဖြောက်ဖြောက်ဖြင့် ထပ်မံကျလာပါသည်။ ညိုမတင်ပါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးရိုက်၍ နောက်ဖေးဘက်သို့ထွက်သွားပါသည်။
ခဏအကြာတွင်လှလှနောက်ဖေးမှပြန်လာပါသည်၊ ထိုအချိန်တွင်လည်း ညိုမတင်ပါးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ထပ်မံရိုက်ပါသေးသည်။
ညိုမထိုင်ထလုပ်နေတာလည်း နှေးကွေးလာပြီဖြစ်သလို ညိုမအဒေါ်သည်လည်း TVကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပြီဖြစ်သည်။ ထိုအခိုက်တွင် လှလှသည် ညိုမအနားထပ်မံရောက်လာပါသည်။
‘ညိုမ..နင်ထိုင်ထဆက်မလုပ်ချင်တော့ဘူးမှတ်လားးး’
ညိုမလည်း ပင်ပန်းနေပြီမို့ခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါသည်။
‘ထိုင်ထဆက်မလုပ်ချင်ရင် နင်ငါခိုင်းတာကိုလုပ်ရမယ်..လုပ်မှာလားးး’
ညိုမလည်း ကောက်ရိုးတမျှင်ကိုပင်လှမ်းဆွဲလိုက်ပါသည်။
‘ဒါဆိုအရင်ဆုံးနင့်အင်္က ျီချွတ်လိုက်’
‘ရွင္’
‘ရှင်မနေနဲ့ နင်ဘဲငါခိုင်းတာလုပ်မယ်ဆို’
ညိုမအပေါ်ပိုင်းတွင်ဝတ်ထားသော အင်္က ျီလေးကိုချွတ်လိုက်ပါသည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ ညိုမကိုယ်တုံးတီးဖြစ်သွားပြီဖြစ်သည်။ ညိုမ၏ခန္တာကိုယ်အချိုးအစားသည် ဝါဆိုမိုးဦးငယ်ငယ်ကပုံစံအတိုင်းဖြစ်သည်။ အနီးအနားတွင်ယောင်္ကျားလေးများမရှိသော်လည်း ကြောက်စိတ်ကတော့မွှန်နေပါသည်။ လှလှကညိုမနားရွက်ကိုဆွဲ၍ သူမအခန်းရှိရာသို့ ညိုမကိုခေါ်သွားပါသည်။ အိမ်ရှေ့တွင်တော့ ဖွင့်ထားသော ကုလားဇာတ်လမ်းတွဲနှင့် အိပ်ပျော်နေသောညိုမအဒေါ်ကျန်ခဲ့ပါသည်။
လှလှသည်ကုတင်ပေါ်သို့ဦးစွာတတ်လိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်သူမဝတ်ထားသောထဘီကို ဖြေလျော့လိုက်ပါသည်။
‘ညိုမလာ..ငါ့ထဘီအောက်ထဲကိုဝင်’
ညိုမကမဝင်သေးသဖြင့် လှလှမှညိုမခေါင်းကိုအတင်းဆွဲ၍ သူမထဘီအောက်ထဲသို့သွင်းလိုက်ပါသည်။
‘ငါ့အဖုတ်ကို လျှက်ပေးးးး’
ညိုမတခါမှမလုပ်ဖူးသည်မို့ မလုပ်ရဲ၊ သို့သော်အတင်းခိုင်းသဖြင့် လှလှ၏အဖုတ်မို့မို့လေးကို ညိုမလျှာဖြင့် လျှက်ပေးလိုက်ပါသည်။ လှလှသည်လည်းပထမဦးဆုံးအတွေ့အကြုံမို့ ရှိန်းတိန်းတိန်းဖြစ်နေပါသည်။ ခံစားရသောအရသာအပေါ်တွင်လည်း အာသီသတွေ့နေပါသည်။
အချိန်အနည်းငယ်ကြာပြီးချိန်တွင်တော့ လှလှပါးစပ်မှအသံလေးများဖြင့်အတူ လှလှအဖုတ်မှ အရည်ကျဲလေးများထွက်ကျလာခဲ့ပါသည်။ ညိုမမှာလည်း ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိပေမယ့် ထွက်လာသမျှကိုတော့ လျှက်လိုက်ရပါသည်။ ထိုင်ထလုပ်နေရသည်ထက်စာရင် ဒါကတော်သေးသည်ဟုပင် ညိုမတွေးထင်နေမိပါသည်။ သို့သော်အခုမှအစရှိသေးသည်ကိုတော့ ညိုမမသိခဲ့ပါ။
အချိန်အခိုက်အတန့်ကြာပြီးနောက် လှလှအခန်းရှေ့သို့ လှလှအမေရောက်လာပါသည်။ ခုတင်ပေါ်တွင် အရသာခံနေသောလှလှကိုတွေ့သောအခါ စိတ်တိုသွားပြီး တံမြက်စီးကိုကိုင်၍ ပွဲကြမ်းပါတော့သည်။ ထိုမှပင်လန့်ဖြန့်ပြီး လှလှရော၊ညိုမပါ ထပြေးရပါတော့သည်။ အဆုံးတွင်တော့ အပြစ်ရှိသောညိုမရော အတတ်ကောင်းတတ်နေသောလှလှပါ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မတ်တပ်ရပ်လက်မြှောက်နေကြရပါတော့သည်။
နောက်ပိုင်းတွင်တော့ လှလှမှသူ့အမေလစ်ရင်လစ်သလို အဖုတ်ကိုလျှက်ခိုင်းခြင်း၊စုပ်ခိုင်းခြင်းများကို လုပ်ခိုင်းတတ်ပါသေးသည်။ သူ့မအမေကလည်း မိတာနဲ့မညှာဘဲနှစ်ယောက်လုံးကို အပြစ်ပေးပါသည်။ ညိုမအသက်16နှစ်တွင်တော့ အေးမတို့အိမ်ကိုရောက်လာခဲ့ပါတော့သည်။ လှလှကမသွားစေချင်သော်လည်း လှလှအမေက သူ့သမီးအကြောင်းကိုသိနေသဖြင့် ညိုမကို သူမ၏တဝမ်းကွဲအမထံပို့လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။လက်ရှိအချိန်
ညိုမ၏နှိုက်မှု့ကြောင့် အေးမအဖုတ်မှသွေးစများပင် ထွက်လာပြီဖြစ်သည်။
‘အေးမ..နင်နောက်ထပ်စောက်ရည်ထွက်အုန်းမလားးးး’
ညိုမသည် အေးမအား ကလေးနိုးအောင်လုပ်ရမလားဆိုကာ ပုခက်တုတ်ဖြင့် အေးမဖင်ကိုရိုက်ပါသည်။ အေမလည်းနာလွန်းသဖြင့် အော်လည်းအော်၊မျက်ရည်လည်းကျမိပါသည်။ ဒါကိုညိုမက မျက်ရည်ကျရကောင်းမလားဆိုပြီး အေးမအားအပြစ်ပေးပါသည်။
‘မျက်ရည်ကျသလို၊စောက်ရည်ထွက်သလိုငါလုပ်ပေးမယ်’ ဟုဆိုကာ အေးမအဖုတ်ကို လက်ဖြင့်အားကုန်နှိုက်ပါတော့သည်။ အဖုတ်မှအရည်ထွက်ရုံမက သွေးစများပင် ညိုမလက်တွင်ပါလာပါသည်။ သို့တိုင်အောင် ညိုမမရပ်သေးပါ အေးမအဖုတ်ကိုဆက်နှိုက်နေပါေးသးသည်။
‘မှတ်ထားးးနောက်ဆိုမလွယ်ဘူးမှတ်..ဒီထက့်ပိုနာမယ်…’
အေးမလည်း စပ်ဖြန်းဖြန်းဖြစ်နေသောသူမ၏အဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ညိုမအနားမှထွက်လာခဲ့ပါသည်။
‘ဟေ့…အေးမဒီကိုလာအုန်းးးး’
ဒေါ်လှလွန်းသူကလှမ်းခေါ်သဖြင့် အေးမအမြန်သွားလိုက်ပါသည်။
‘ငါရေချိုးတော့မယ်လေ…ညည်းဘာလုပ်ပေးရမယ်ဆိုတာကိုမသိဘူးလား’
ထုံးစံအတိုင်းပင် ဒေါ်လှလွန်းသူရေချိုးနေစဉ်တလျှောက်လုံးတွင် ချေးတွန်းပေးခြင်းကိုခဏပြုလုပ်၍ ဒေါ်လှလွန်းသူ၏ဖင်ကို နောက်မှထပ်ကြပ်မခွာကပ်၍ လျှက်ပေးရပါသည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူက နှစ်ထောက်နှစ်ချောင်းကိုဟပေးလိုက်ချိန်တွင်လည်း အလိုက်တသိပင်ဝင်၍ အဖုတ်ကိုလျှက်ပေးရပါသည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူရေချိုးပြီးစီးသွားမှသာ အေးမတယောက်အနားရပါတော့သည်။
အေးမဒီအိမ်နှင့်အဝေးသို့ထွက်သွားလိုက်ချင်ပြီဖြစ်သည်။ သို့သော်သူမတွင် အားကိုးစရာမရှိ၊ အပြင်လောကအကြောင်းလည်းသိပ်မသိသည်မို့ အေးမသည် လက်ရှိဘဝတွင်သာ အဆင်ပြေအောင်နေနေရပါသည်။ သို့သော် အခွင့်အလမ်းကိုတော့ တချိန်ရှိသ၍ အေးမစောင့်စားနေမိပါသည်။
မိုးချုပ်ပြီမို့အိမ်ရှိလူများအားလုံးအနားယူနေချိန်ဖြစ်သည်။ ညိုမသည်အေးမအရင်နေခဲ့သောအခန်းတွင် ကလေးနှင့်အတူအိပ်ပျော်နေပြီဖြစ်ပြီး အေးမသည် အောက်ထပ်အခန်းတွင် သူမ၏မူရင်းပုံစံအတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ခွေခွေလေးအိပ်ပျော်နေပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်အေးမအခန်းတွင်းသို့ ဦးဖိုးအောင်ရောက်ရှိလာပါသည်။ ခွေခွေလေးအိပ်ပျော်နေသောအေးမကို လှုပ်နှိုးလိုက်ပါသည်။ အေးမမျက်လုံးဖွင့်၍ နှိုးလာပြီဆိုတာနှင့် ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏လိင်တံကြီးကို အေးမပါးစပ်ဝတွင်တေ့ပေးလိုက်ပါသည်။ အေးမလည်းအလိုက်သင့်ပင်ပါးစပ်ဟပေးလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ဦးဖိုးအောင်၏တုတ်ခိုင်လှသောလိင်တံကို အေးမပါးစပ်ဖြင့် ‘တပြွတ်ပြွတ်’ စုပ်ပေးလိုက်ပါသည်။ အတွင်းရှိလျှာဖြင့်လည်း လိင်တံ၏ထိပ်လေးများကိုလျှက်ပေးနေလိုက်ပါသည်။ အမြဲတစေလုပ်ပေးခိုင်းနေကျမို့ ထိုအခြင်းအရာများသည် အေးမအတွက်အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ပေ။ အေးမ၏အစုပ်တော်မှု့ကြောင့် လိင်တံမှလရည်များသည် ထိုးထွက်ကျလာပါတော့သည်။ လရည်ပျစ်ပျစ်များကို တစက်အောက်မကျစေဘဲ မိန်ရည်လျက်ရည် အေးမမြိုချသောက်သုံးလိုက်ပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် အေးမလုပ်ပေးသမျှကိုကြည့်၍ သဘောကျကာအရသာခံနေပါသည်။
‘ကဲ…လေးဘက်ထောက်လိုက်တော့’
ဦးဖိုးအောင်သည် အေးမအားအမြဲတန်းလေးဘက်ထောက်ခိုင်းတတ်သော်လည်း လိုးခြင်းမပြုဘဲ အဖုတ်နှင့်စအိုပေါက်ကိုသာနာကျင်အောင်လုပ်တတ်သည်။ သို့သော်ဒီညတွင်တော့ သူ၏လက်ဖြင့်မလုပ်ဘဲ အေးမတံထွေးများဖြင့်ပေကျံနေသော သူ၏လိင်တံကြီးဖြင့် အေးမအဖုတ်ကိုတေ့လိုက်ပါသည်။ အေးမလန့်ဖြန့်သွားပါသည်။ လက်ချောင်းတွေနဲ့တောင် ဒီလောက်နာတာ တုတ်ခိုင်တဲ့လိင်တံကြီးနဲ့ဆိုရင် တော်တော်လေးနာမှာဘဲဟုလည်း တွေးလိုက်မိပါသည်။
‘ညည်းလည်းအရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ ဒီအရသာကိုခံစားဖူးရမှာပေါ့’
‘သေချာလေးဘက်ထောက်ထားနော်…လဲမသွားနဲ့’
‘နောက်ပြီးအသံမထွက်စေနဲ့ အသံထွက်ရင် ညည်းပိုနာမယ်မှတ်’
အေးမလည်းခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် သေချာလေးနေပေးလိုက်ပါသည်။
‘အြန္႔….’
‘အြန္႔…’
အသံတိုးတိုးဖြင့်ကြိတ်ကာပင်အေးမအော်ရပါသည်။ သို့သော်နာသည့်အရှိန်ကတော့ တော်တော်ပြင်းလှပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့်အေးမအဖုတ်ကို စိတ်ကြိုက်လုပ်နေပါတော့သည်။ အေးမအဖုတ်တွင်လည်း အဖြူရည်များစီးကျနေပြီဖြစ်သလို ဦးဖိုးအောင်တုတ်တွင်လည်း သွေးစနှင့်အဖြူရည်များပေကျံနေပြီဖြစ်ပါသည်။ သို့တိုင်အောင်ဦးဖိုးအောင်သည် တချီမပြီးသေးပါ။ ခဏအကြာတွင်တော့ ပြီးတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် ဦးဖိုးအောင်သူ၏တုတ်ကို အေးမအဖုတ်အတွင်းမှဆွဲထုတ်လိုက်ပါသည်။ အေးမသည် ဆတ်ခနဲဆွဲထုတ်လိုက်သော ခံစားမှု့ကြောင့် ဟာခနဲဖြစ်သွားပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏လိင်တံကို ဟနေသောအေးမပါးစပ်ထဲသို့လာထိုးထည့်ပါသည်။ လိင်တံပါးစပ်တွင်းရောက်သည်နှင့် လိင်တံအတွင်းမှ လရည်များသည် အေးမ၏အာခေါင်ထိတိုင်ပန်းထွက်လာပါသည်။ အေးမလည်း သူ့ကိုသောက်ခိုင်းမှန်းသိသဖြင့် မြိုချလိုက်ပါသည်။ ဒါတောင်ဦးဖိုးအောင်ကမပြီးသေးဘဲ အေးမပါးစပ်ထဲမှာပင် သေးပေါက်လိုက်ပြန်ပါသေးသည်။ အေးမသည် ညှီဆို့ဆို့အနံ့ကိုခံရင်း အနံ့ရောအရသာပါဆိုးလှသည့် ဦးဖိုးအောင်၏သေးများကိုသောက်သုံးလိုက်ရပါသည်။
သေးပေါက်ပြီးသွားပေမယ့် ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏လိင်တံကို အေးမပါးစပ်ထဲမှမထုတ်သေးပါ။ အေးမအား စုပ်ခိုင်းထားပြီး သူကအရသာခံနေပါသေးသည်။ ဘယ်တုန်းထဲက ဆာနေသည့်လီးမှန်းမသိပေ အေးမစုပ်ပေးနေရင်းပင် ထိုးထောင်၍ပြန်လည်ကြီးမားလာပါသည်။ အေးမမှာတော့အပျိုစင်ဘဝနိဂုံးချုပ်သွားရပြီဖြစ်သည်။ ကြမ်းတမ်းလှသော အပျိုရည်ဖျက်မှုကြောင့်လည်း အဖုတ်တခုလုံးနာကျင်နေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးဖိုးအောင်ခိုင်းသမျှကို ဆက်လုပ်ပေးနေရပါသည်။ အေးမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း အေးနံ့၊အဖုတ်နံ့၊လရည်နံ့များဖြင့် သင်းကြိုင်နေပြီဖြစ်ပါသည်။
လိင်တံပြန်လည်ထိုးထောင်လာပြီမို့ အေးမပါးစပ်ထဲမှပြန်လည်ဆွဲထုတ်လိုက်ပါသည်။ ဒီတခါမှာတော့အေးမကို လေးဘက်မထောက်ခိုင်းတော့ဘဲ ဖင်ကုန်းခိုင်းပါသည်။ အားလျော့၍မထချင်သော်လည်း မထလျှင်အသားနာမည်ကို ကြိုသိနေသဖြင့် ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ပါသည်။ ဖင်ကုန်း၍ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းကျယ်ကျယ်ဟပေးထားရပါသည်။ ဦးဖိုးအောင်သည်သူ့စိတ်ကြိုက်အနေအထားရပြီဖြစ်သဖြင့် အေးမကိုဒုတိယအကြိမ်ထပ်မံလိုးပြန်ပါတော့သည်။ ဒုတိယအကြိမ်ပြီးဆုံးသွားချိန်တွင်တော့ အေးမတယောက်ပစ်လဲကျသွားပါတော့သည်။ ဦးဖိုးအောင်သည် ဒီတခါတော့အေးမဖင်ပေါ်တွင်ပင် လရည်များကိုပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်ဦးဖိုးအောင်ခဏအနားယူပါသည်။ အနားယူပြီးချိန်တွင်တော့ အေးမအိပ်နေရာအခန်းတွင်းမှ ဦးဖိုးအောင်ထွက်သွားပါတော့သည်။ အဖြစ်အပျက်အစအဆုံးကို အမှတ်မထင်မြင်မိလိုက်သောညိုမသည် အဖုတ်အတွင်းမှ ယားကျိကျိဖြစ်လာပြီး သူမလက်ဖြင့်သူမသာ ဒေါင့်ကပ်၍အာသာဖြေနေပါတော့သည်။
ညိုမသည်အချိန်ရှိတိုင်းဦးဖိုးအောင်၏လီးကြီးကိုသာမြင်ယောင်နေပါတော့သည်။ ဦးဖိုးအောင်ကတော့ ညိုမထိုသို့ဖြစ်နေသည်ကို တစွန်းတစိမျှပင်မရိပ်မိနိုင်ခဲ့ပေ။
လအနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် အေးမတို့အိမ်သို့ ဒေါ်လှလွန်းသူ၏တူတယောက်ရောက်ရှိလာပါသည်။ အိမ်သို့ရောက်သည်နှင့် ဖြိုးဝေသည် သူ့အတွက်အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသော အေးမကိုတစိုက်မတ်မတ်လိုက်ကြည့်ပါတော့သည်။ အိမ်ရှိအခြားလူများနှင့်သူရင်းနှီးသော်လည်း အေးမကတော့သူ့အတွက် သူစိမ်းတယောက်ဖြစ်နေပါသည်။ ဧည့်သည်အောက်နေချိန်ဖြစ်သဖြင့် အေးမလည်းအဝတ်အစားများကိုပြန်ဝတ်ခွင့်ရထားပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ထိုလာသောဧည့်သည်ကို အေးမအလွန်ကျေးဇူးတင်နေမိပါသည်။ သို့တိုင်အောင် အပေါ်အဝတ်အစားများဝတ်ခွင့်ရခြင်းသာဖြစ်ပြီး အတွင်းခံများကိုတော့ ပေးဝတ်ခြင်းမပြုထားပါ။
အေးမရဲ့တလှုပ်လှုပ်အိုးလေးနှင့် လျှက်ခနဲ၊လျှက်ခနဲမြင်ရတတ်သော အကာအကွယ်မပါသည့်ရင်သားများကို ဖြိုးဝေအလွန်သဘောကျနေပါသည်။ ဖြိုးဝေသတိထားမိတာကတော့ သူ့အဒေါ်ရေချိုးသည့်အခါတိုင်း အေးမကိုဘာလို့ရေချိုးခန်းထဲခေါ်ထားရလဲဆိုတာပင်ဖြစ်သည်။ ဦးဖိုးအောင်ကလည်း ညဖက်မှသာလှုပ်ရှားသူမို့မသိနိုင်ပေ၊ ညိုမကလည်း အေးမကိုအခန်းအတွင်းတွင်သာ အနိုင်ကျင့်တာကြောင့် ဖြိုးဝေတယောက်သတိမထားမိချေ။
ဖြိုးဝေဒီအိမ်ရောက်တာ တပတ်ကျော်ပြီဖြစ်သည်။ အခုထိဒီအိမ်၏လျှို့ဝှက်ချက်များကိုမသိသေးပေ။ သို့သော်အေးမကိုသူတော်တော်စိတ်ဝင်စားနေသဖြင့် အေးမကိုတော့ မျက်ချည်မပြတ်စောင့်ကြည့်နေပါတော့သည်။ သူမဂရုမထားတာဆိုလို့ ညိုမကခေါ်လို့ အေးမအပေါ်ထပ်ခလေးအခန်းသို့ သွားသည့်အချိန်သာရှိသည်။ သို့သော်ထိုအချိန်အများစုသည် သူ့အတွက်အခွင့်ကောင်းများဖြစ်နေသည်ကိုမူ တပတ်ပြည့်သည်အထိသူမသိရှိသေးပါ။ အပေါ်ထပ်တွင်ညိုမသည် ခလေးသေးတည်သည့်အခါတိုင်း အေးမပါးစပ်ကိုသာအသုံးများသည်၊ ညိုမအပေါ်ထပ်မှလှမ်းခေါ်ပြီဆိုအေးမသိလိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ခုတင်အောက်ဘက်တွင် ဒူးထောက်၍သူမ၏ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟပေးထားလိုက်သည်၊ ညိုမက “ရှုးရှုး”အခုပြုကာ ကလေးကိုသေးတည်ပေးပါသည်။ မျက်နှာတွင်လာစင်သောသေးများကို အေးမလျှော်စရာအနှီးညစ်များဖြင့်သာသုတ်ပြီး ကလေးချီးဝတ်၊သေးဝတ်များကိုယူ၍ အောက်ထပ်သို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့ပါသည်။ ဖြိုးဝေကတော့ အဝတ်သွားယူသည်ဟုသာသိထားသဖြင့် လိုက်မချောင်းမိလိုက်ချေ။ ဖြိုးဝေသည်အေးမ၏လှုပ်ရှားမှု့တိုင်းကိုလိုက်ကြည့်နေသဖြင့် အေးမ၏တချက်တချက် လျှက်ခနဲပေါ်သွားတတ်သောရင်သားနှင့် တခါတရံအောက်စလွှတ်နေသည်များကိုတော့ သူတွေ့ဖူးပါသည်။ အောက်စလွှတ်သွားသည်နှင့် အေးမသည် အဖုတ်ကိုပြနေသလိုဖြစ်သွားပါသည်။ အေးမအတွင်းခံများမဝတ်တာကိုလည်း ဖြိုးဝေကသိနေပြီဖြစ်သည်၊ ထိုသို့အတွင်းခံမဝတ်ခြင်းကိုပင် သူသဘောကျနေပြီး ဝတ်မှာကိုပင်စိုးရိမ်နေပါသည်။ သို့သော် အေးမတွင်အတွင်းခံဝတ်ခွင့်မရှိသည်ကိုတော့ သူလုံးဝမသိရှိပါ။
ဖြိုးဝေသည်အေးမအားစိတ်ဝင်စားကြောင်းကိုဖွင့်ပြောလိုက်ပါသည်။ နေ့လည်ပိုင်းအိမ်တွင်လူကြီးများမရှိဘဲ အေးမ၊ညိုမနှင့်ကလေးသာရှိသောအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ အေးမသည် ရေချိုးခန်းထဲတွင် အဝတ်လျှော်နေချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ ဖြိုးဝေသည်အေးမအနားကိုရောက်လာပြီး အေးမကိုသူဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းများကို ဒရဆက်ပြောပါသည်။ အေးမကလက်မခံနိုင်ကြောင်းငြင်းပါသည်။ ဖြိုးဝေသည် အေးမကအမျိုးမျိုးငြင်းနေသဖြင့် အကြပ်ရိုက်နေပါသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ မကောင်းသောအကြံတခုကိုသူကြံစည်ပြုလုပ်လိုက်ပါသည်။
သူဘယ်လောက်ပြောပြောငြင်းနေသောအေးမသည် ရေချိုးခန်းအတွင်းတွင်အဝတ်လျှော်လျက်ရှိနေပါသည်။ ဖြိုးဝေသည်ဘာမှပြောညာမပြောနှင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာပြီး အေးမပါးစပ်ကိုသူ့လက်ဝါးဖြင့်ဖမ်းပိတ်ကာ ရေချိုးခန်းတံခါးကိုလော့ချလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်အေးမအားနံရံဘက်သို့အတင်းကပ်ခါ အေးမဝတ်ထားသော အဝတ်များအားအတင်းဆွဲဖယ်၍ အေးမအဖုတ်အားစတင်ကာ ကာမစပ်ယှက်ပါတော့သည်။ ဖြိုးဝေ၏ဒုတ်သည် ဦးဖိုးအောင်လောက်မကြီးသော်လည်း အတင်းအကြပ်ကာမစပ်ယှက်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် အေးမအလွန်နာကျင်ခဲ့ရပါသည်။ အေးမအားတချီပြီးသည်အထိလိုးပြီးနောက် အေးမအားအသံမထွက်ရန်ခြိမ်းခြောက်ကာ ပါးစပ်အားဖုံးထားသောလက်ကို ဖယ်ပေးပါသည်။ အေးမလည်းအသံမထွက်ဘဲ နာကျင်မှု့ကို တဟင့်ဟင့်နှင့်ခံစားနေရပါသည်။
‘အေးမရယ်ကိုယ်ကအေးမကိုချစ်လို့ပါ…မငိုနဲ့တော့နော်တိတ်တိတ်’
အေးမကတဟင့်ဟင့်ဖြစ်နေသဖြင့် ဖြိုးဝေကဘေးမှနေ၍ လေသံအေးလေးဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးနေပါသည်။ ထို့နောက်ဖြိုးဝေကအေးမပုခုံးကိုကိုင်၍ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ အေးမခန္တာကိုယ်လေးကို ဆွဲသွင်းလိုက်ပါသည်။ အေးမလည်းအလိုက်သင့်နေပေးလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍အေးမနှင့်ဖြိုးဝေတို့သည် ရည်းစား(သို့)ချစ်သူဘဝရောက်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ သို့သော်ဧည့်သည်ဖြစ်သောဖြိုးဝေသည် အချိန်တန်အိမ်ပြန်ရမည်မှာ ဓမ္မတာတာပင်ဖြစ်ပါသည်။ သို့တိုင်အောင် ဖြိုးဝေသည် အေးမတို့၏အိမ်တွင်းရေးအခြေအနေများကို လုံးဝသိရှိသေးခြင်းမရှိဘဲ၊ လူလစ်ခိုက်များတွင်သာ သူတို့နှစ်ဦးစကားစမြည်ပြော၊ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်လုပ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။
ဖြိုးဝေသည်အိမ်ပြန်ရန်အချိန်အခါရောက်နေပြီမို့ အိမ်ပြန်ရန်ပြင်ဆင်ပါတော့သည်။ အေးမကိုသူမခွဲလိုပါ၊ ထို့ကြောင့် အေးမနှင့်သူ့အကြောင်းကို အဒေါ်ဖြစ်သူဒေါ်လှလွန်းသူအားဖွင့်ပြောကာ အေးမကိုသူနှင့်အတူခေါ်သွားရန် ကြံစည်နေမိပါသည်။ အခုလည်းအဒေါ်ဖြစ်သူထံတွင် အေးမကိုသူနှင့်အတူလိုက်ပါခွင့်ပြုပါရန်တောင်းဆိုဖို့ရာ ဒေါ်လှလွန်းသူအခန်းသို့ ဖြိုးဝေလာခဲ့ပါသည်။ အခန်းဝသို့အရောက်တွင် ဒေါ်လှလွန်းသူသည် ကုတင်ပေါ်တွင်အိပ်စက်နေချိန်ဖြစ်ပါသည်။ တခါတရံမှအားရက်ရသည်မို့ ရသောအားရက်တွင် အပြည့်အဝအိပ်စက်ခြင်းဖြင့် အနားယူနေခြင်းဖြစ်သည်။ အခန်းတံခါးကလော့မချထားသည်မို့ အဒေါ်ဖြစ်သူကိုစကားပြောရန်အတွက် ဖြိုးဝေအခန်းအတွင်းသို့ဝင်ခဲ့ပါသည်။ အခန်းထဲရှိကုတင်ပေါ်မှ အဒေါ်ဖြစ်သူကိုတွေ့ချိန်တွင်တော့ ဖြိုးဝေစိတ်ထဲတွင် မယိုးမရွဖြစ်သွားပါသည်။ လှည့်ဘဲထွက်ရတော့မလို၊ ဒီအတိုင်းဘဲဆက်ကြည့်နေရတော့မလိုဖြစ်သွားပါသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော ဒေါ်လှလွန်းသူဝတ်ထားသောထဘီသည် ဖြေလျော့၍ထဘီအောက်စသည် ခါးအနီးသို့ပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။
ဖြိုးဝေအနီးသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းကပ်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူကတော့အိပ်မောကျနေချိန်မို့ဘာဆိုဘာမှမသိပါ။ ဖြိုးဝေသည်လည်းအတွင်းစိတ်ကိုမချိုးနှိမ်နိုင်တော့ဘဲ အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ပစ္စည်းအပေါ်တွင်ပင် အာရုံရောက်နေပါတော့သည်။ ပျိုဆဲနုဆဲဖြစ်သည့် လှပလှသည့်အဖုတ်လေးကလည်း ဖြိုးဝေကိုလက်ယက်ခေါ်နေသယောင်ပင်။ ဖြိုးဝေကုတင်နားကပ်၍ ကုတင်အောက်ဘက်နားလောက်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ပေါ်နေသောအဖုတ်လေးကို အရသာခံ၍ရှုစားနေပါသည်။
ပြီးနောက်အဖုတ်နားသို့ခေါင်းတိုး၍ အဖုတ်အားအနံ့ခံလိုက်ပါသည်။ အနံ့ခံနေရင်းမှ သူ၏လျှာဖြင့် ဖင်နှစ်ခုကြားမှအဖုတ်လေးကိုလှမ်းလျက်လိုက်ပါသည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူကဘေးစောင်းအိပ်နေပြီး ဖြိုးဝေသည် ဖင်ပေးထားတာဘက်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်၍ နေရာယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်လှလွန်းသူသည် အိပ်မောကျနေဆဲဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်အခန်းဝတွင်တော့ ညိုမသည်ဖြစ်စဉ်တရပ်လုံးကို ငြိမ်၍ကြည့်နေပါသည်။ ဖြိုးဝေလည်းသူ့အာရုံနဲ့သူမို့ အခန်းတံခါးဘက်ကို ဂရုမစိုက်မိလိုက်ချေ။ ဖြိုးဝေသည် ဒေါ်လှလွန်းသူ၏ အဖုတ်နှင့်ဖင်လုံးများကို သူ၏လျှာဖြင့် မနားတမ်းလျက်နေပါသည်။ တချက်တချက်အဖုတ်ထဲထိအောင် လျှာကိုထိုးထည့်ပါသည်။ သူ၏နှုတ်
ဖြိုးဝေတဆင့်ထပ်တတ်၍ အဖုတ်အားသူ့ညီလေးဖြင့် စပ်ယှက်ရန် သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်လျှောကျလိုက်ပါတော့သည်။ တိုက်ပွဲဝင်ရန်အဆင်သင့်ဖြစ်နေသော ဖြိုးဝေညီလေးသည် မတ်ထောင်၍ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ အသံမပေးဘဲကြည့်နေသော ညိုမဆီမှအသံထွက်ပေါ်လာပါတော့သည်။ ထိုအသံသည် မလုပ်ရန်ကန့်ကွက်သောအသံပင်ဖြစ်ပါသည်။
ဖြိုးဝေသည်ညိုမကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကြောက်လန့်ပြီးလုပ်လက်စများကိုရပ်တန့်၍ အခန်းတွင်းမှပြေးထွက်ရန်ကြံလိုက်ပါသည်။ သို့သော်မပြေးထွက်နိုင်ခဲ့ပါ။ ညိုမ၏ပြန်တိုင်လိုက်ရမလားဆိုသောစကားကြောင့် ဖြိုးဝေတယောက်ညိုမလက်အောက်ရောက်ခဲ့ရပါတော့သည်။
ဖြိုးဝေသည်သူတခါမှပင်စိတ်ကူးမယဉ်ခဲ့ဖူးသောဘဝသို့ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ညိုမသည်သူ၏မျက်နှာပေါ်တွင်ခွထိုင်နေပြီး သူ၏နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်ပေါက်များအား အဖုတ်၊ဖင်တို့ဖြင့်ဖိထားပါသည်။ အသက်ရှုရန်အနည်းငယ်လောက်ပင်ကြွကြွပေးပါသည်။ ခုတင်ပေါ်မှာမို့ အောက်ခြေကမွေ့ယာခံနေသော်လည်း အပေါ်မှာဖိထားသဖြင့် အသက်မနဲရှုနေရပါသည်။ သူ၏ဗိုက်ပေါ်တွင်တော့ ခလေးကိုလဲပြီးသိပ်ထားပါသည်။
ကလေးလည်းအိပ်သွားပြီဖို့ အညောင်းအညာဖြေရန် ညိုမထလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်အခန်းတံခါးဖွင့်၍ အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့ပါသည်။ သို့သော်ထုံးစံအတိုင်းအခန်းတံခါးကိုတော့ ပိတ်မထားခဲ့ပါ။ ဖြိုးဝေသည် ညိုမသူ့ကိုမိသွားချိန်မှစ၍ အခုအချိန်ထိညိုမနှင့်ပင်အတူရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ အခုဆိုလျှင်တညပင်ကုန်လွန်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နောက်နှစ်ရက်လောက်နေရင် သူဇာတိမြေကိုပြန်ရမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော်အေးမကိုခေါ်ဖို့ကိစ္စကိုတော့ ဒေါ်လှလွန်းသူထံတွင်ခွင့်မတောင်းရသေးပေ။ ဖြိုးဝေနောက်နှစ်ရက်နေရင်ပြန်မည့်ကိစ္စကို ညိုမလည်းသိသည်။ သို့သော်ဝင်လာသောအခွင့်အရေးကို ညိုမသည်အသုံးချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
အေးမတယောက် ဖြိုးဝေကိုမတွေ့မိသဖြင့်ဘယ်များရောက်နေသလဲဟု တွေးနေမိပါသည်။ ထို့သို့တွေးရင်းနဲ့ပင် အိမ်မှု့ကိစ္စများကိုလုပ်ကိုင်နေပါသည်။
‘ဟဲ့ အေးမခလေးအဝတ်တွေလာယူအုန်း’
အိမ်သာအထွက်လာသောညိုမသည် အေးမကိုလှမ်းပြောလိုက်ပါသည်။
‘ဟုတ္ကဲ့ လာယူပါ့မယ္’
ညိုမလည်းပြောပြီးသည်နှင့် အပေါ်ထပ်သို့ပြန်တတ်ခဲ့ပါသည်။ ပြီးနောက်ခုတင်ပေါ်တတ်၍ ဖြိုးဝေမျက်နှာပေါ်သို့ခွလိုက်ပြီး ဖြိုးဝေမျက်နှာကိုအပေါ်စီးကငုံ့ကြည့်လိုက်ပါသည်။
‘ဟဲ့တဏှာကောင် ငါခုနအိမ်သာသွားတတ်တာ ဖင်ရော၊အဖုတ်ရောရေမဆေးလာခဲ့ဘူး နင်ယက်ပေးရမယ်’
ညိုမသည်အပေါ်စီးမှကြည့်၍ပြောရင်း သူမ၏ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ချလိုက်၍ ဘေးတွင်ထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်ဖြိုးဝေ၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပါသည်။
‘ဟဲ့တဏှာကောင် ဘာလုပ်နေတာလဲယက်လေ’
ဖြိုးဝေကကြောင်တောင်တောင်လုပ်နေသဖြင့် ညိုမကယက်ရန်အမိန့်ပေးလိုက်ပါသည်။ ဖြိုးဝေလည်း ညိုမ၏အမိန့်အတိုင်းပင်လိုက်နာလိုက်ပါသည်။ ထိုတိုင်အောင် ခလေးသည်ဖြိုးဝေ၏ဗိုက်ပေါ်တွင် အိပ်နေမြဲဖြစ်ပါသည်။
ရေမဆေးခဲ့သော်လည်း အိမ်သာထဲကအထွက်တွင် ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်သောကြောင့် အနံ့သာကျန်ပြီ အရသာတို့သည်ဘောင်းဘီထဲတွင်ကျန်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ချီးနံ့သေးနံ့ ရနေသေးသောအဖုတ်ကို ဖြိုးဝေသည် မနဲယက်ပေးနေရပါသည်။ ညိုမကလည်းဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ အရသာခံနေပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်အခန်းတံခါးဖွင့်၍ အခန်းထဲသို့အေးမရောက်ရှိလာပါသည်။
အေးမသည် ကိုယ့်မျက်လုံးကိုပင် ကိုယ်မယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်သွားပါသည်။ ညိုမသည် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသောယောင်္ကျားလေးတယောက်မျက်နှာပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ခလေးကိုထိုဝတ်လစ်စလစ်၏ဗိုက်ပေါ်တွင်တင်သိပ်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
‘အေးမအဝတ်တွေလာယူလေ အခန်းဝမှာရပ်ပြီးဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ’
‘ဟို..ဟို..’
အေးမသည် ညိုမအောက်ရှိအရာကိုလက်ညှိုးထိုး၍ တဟိုဟိုဖြစ်နေပါသည်။
‘အော်ဒါလား ဒါငါရဲ့ကျွန်အသစ်လေးလေ’ ဟုဆိုရင်းညိုမသည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှထလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်တေ့ာ အောက်မှပေါ်လာသောမျက်နှာသည် အေးမအားပြီး၍ပင် အံ့အားသင့်နေစေပါတော့သည်။
ဖြိုးဝေသည်လည်း သူ၏ချစ်သူလေးရှေ့တွင် အခုကဲ့သို့ဖြစ်နေရခြင်းဖြစ်သဖြင့် မျက်နှာတွင်ရှက်ရွံ့စိုးရိမ်မှု့များ ဖြစ်ပေါ်နေပါသည်။
‘ကိုဖြိုးဝေဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟင်…’
အေးမသည် သိချင်စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လှမ်းမေးလိုက်ပါတော့သည်။ အေးမ၏အမေးကို ဖြိုးဝေကပြောရန်စွံ့အနေသော်လည်း ညိုမမှဖြည့်စွတ်၍ ဝင်ရောက်အဖြေပေးလိုက်ပါသည်။
‘ဘယ်လိုဖြစ်ရမလဲအေးမရယ်၊ ဒီတဏှာကောင်ပေါ့၊ ဒေါ်လေးကိုမုဒိန်းကျင့်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်လေ၊ ဒါကိုငါကတွေ့လို့ဒင်းကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ပညာပေးနေတာ’
အေးမစိတ်ထဲတွင်တော့ ‘ကိုဖြိုးဝေရယ် တော်တော်ဆိုးတဲ့လူပါလားရှင်ဟာလေ’၊
အေးမစိတ်ထဲတော်တော်လေးကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိနေပါသည်။ သူရဲ့ချစ်သူက အဒေါ်အရင်းတယောက်လုံးကိုပင် ထို့သို့ပြုရလောက်အောင် ယုတ်မာလိမ့်မည်ဟု အေးမဘယ်တုန်းအခါမှမထင်ထားဘူးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
အေးမစိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အဝတ်တောင်းကိုယူကာ အိမ်ထပ်လို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့ပါသည်။ အေးမရင်ထဲအတေ်ာလေးကို ခံစားနေရပါသည်။ လျှော်စရာအဝတ်များကိုလျှော်ရင်း အေးမမျက်ရည်များဖြင့် ခံစားနေပါတော့သည်။
အပေါ်ထပ်မှ ညိုမသည်လည်း ဖြိုးဝေကိုခွထိုင်၍ လျက်ပေးသည့်အရသာကိုခံစားနေပါသည်။ ညိုမသည် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိအလျက်ခံပြီးနောက် တခြားတခုကိုပြောင်းခိုင်းရန်အတွက် ခလေးကို ပုခက်ထဲသို့မချီ၍ပို့လိုက်ပါသည်။
‘ဟဲ့တဏှာကောင် ခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီးလေးဘက်ထောက်စမ်း’
ဖြိုးဝေ၏လေးဘက်ထောက်ထားသောကျောကုန်းပေါ်တွင် ညိုမခွထိုင်ကာ အခန်းတွင်းပတ်စီးပါတော့သည်။
‘အခန်းထဲမှာချည်းဆိုတော့ ပျင်းစရာကောင်းပါတယ်၊ အပြင်ထွက်ရအောင်’
သူမကကျောအထက်မှာနေ၍ ဖြိုးဝေအားအမိန့်ပေးပါသည်။ ဖြိုးဝေလည်းအမိန့်ပေးသည့်အတိုင်းပင် အခန်းတံခါးပေါက်မှထွက်လာခဲ့ပါသည်။ လှေကားနားအရောက်တွင်တော့ ညိုမသည်ကျောပေါ်မှဆင်း၍ ဖြိုးဝေကိုတော့လေးဘက်ထောက်လျက်ပင် နောက်ကလိုက်ဆင်းစေခဲ့ပါသည်။
အေးမသည်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသောညိုမ၏အသံကိုကြားသဖြင့် ကျနေသောပါးပြင်ရှိမျက်ရည်များကို လက်ဖြင့်သုတ်လိုက်ပါသည်။
ညိုမသည် အေးမအဝတ်လျှော်နေရာ ရေချိုးခန်းသို့ ဖြိုးဝေကိုစီး၍ရောက်လာခဲ့ပါသည်။
‘အေးမ ငါ့စီးတော်မြင်းကြီး မမိုက်ဘူးလားဟ’
အေးမသည်အပြုံးနဲ့ပင်ပြန်အဖြေပေးလိုက်ပါသည်။
‘အေးမညည်းအဝတ်တွေလျှော်ပြီးရင်ငါ့ဆီလာခဲ့အုန်း’
‘ဟုတ္ကဲ့’
ညိုမသည် သူပြောချင်တာပြောပြီးနောက် ဖြိုးဝေကိုစီး၍ အိမ်ထဲတွင်လှည့်လည်ပါတော့သည်။ ဖြိုးဝေခမျာမှာလည်း အငြင်းနိုင်တာသောအခြေအနေမို့ ဆက်လက်၍ ခိုင်းသမျှလုပ်ပေးနေရပါသည်။
အေးမအလုပ်များလက်စသတ်ပြီးပြီမို့ ညိုမရှိရာဆီကိုလာခဲ့ပါသည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ ညိုမသည်အပေါ်ထဲအခန်းထဲသို့ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင်ခြေထောက်ချပေးထားသော ညိုမ၏ခြေချောင်းများကို ဖြိုးဝေကစုပ်ပေးလျက်ပေးနေပါသည်။
‘အော်…အေးမရောက်ပြီလား လာလေ…ဒီကို’
ညိုမကခေါ်သဖြင့် ကုတင်နားသို့အေးမသွားလိုက်ပါသည်။ ဖြိုးဝေကအေးမကို အနည်းငယ်မျက်လုံးပင့်၍ကြည့်လိုက်ပါသည်။ အေးမလည်းဖြိုးဝေကိုပြန်ကြည့်လိုက်ပါသည်။
‘အေးမ…နင့်အဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်တော့ ပုံမှန်အတိုင်းပေါ့ဟာ’
အေးမမချွတ်လိုပါ၊ သို့သော်…..
‘ဘာမှရှက်မနေပါနဲ့ဟယ်…ဒီတဏှာကျွန်ကိုဂရုစိုက်မနေနဲ့ ငါချွတ်ခိုင်းနေတယ်ချွတ်ဆို’
အေးမလည်း ကိုယ်ပေါ်တွင်တင်တယ်ဆိုရုံဝတ်ထားသော အင်္ကျ ီနှင့်ထဘီများကိုချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ ပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်သော အေးမ၏ဝတ်လစ်စလစ် အိမ်တွင်းနေထိုင်မှုပုံစံလေးပေါ်လာပါတော့သည်။
ဖြိုးဝေတအံ့တသြဖြစ်သွားပြီး လက်ဖြင့်ကိုင်ထားသော ညိုမ၏ခြေထောက်များကိုပင် အောက်သို့ပစ်ချလိုက်မိပါသည်။
‘တဏှာကျွန် နင်တော်တော်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်ဟုတ်လား၊ ငါခြေထောက်ကိုတောင်လွှတ်ချလိုက်တယ်၊ ငါ့ခြေထောက်ကိုကိုင်ပြီးပြန်တောင်းပန်စမ်း’
ဖြိုးဝေသည်ထိုမှပင်ပြာပြာသလဲနှင့်……
‘သခင်မကျွန်တော်တဏှာကျွန်ကတောင်းပန်ပါတယ်ခွင့်လွှတ်ပါနော်’
‘ဒီလောက်နဲ့ဘယ်ရမလဲ..ငါ့ခြေဖဝါးအောက်နင့်ခေါင်းထားပြီးတောင်းပန်ချည်’
ဖြိုးဝေလည်း အင်တင်တင်ဖြင့်ပင် သူ၏ခေါင်းကို ညိုမ၏ခြေဖဝါးအောက်သို့ရောက်ရန် ခေါင်းငုံ့ပြီးကုန်ေးနလိုက်ပါသည်။
‘တောင်းပန်ပါတယ်သခင်မ တဏှာကျွန်နောက်အဲ့လိုမဖြစ်စေရပါဘူး…’
‘ေအးးးးအဲ့လိုမွေပါ့’
‘ကဲရပြီ….နင်တို့နှစ်ယောက်ကိုငါခိုင်းစရာရှိတယ်’
ရပြီဆိုသဖြင့် ဖြိုးဝေခေါင်းကိုခြေဖဝါးအောက်မှထွက်လိုက်ပါသည်၊ သို့သော်ဒူးထောက်လျက်ပင် ညိုမကိုကြည့်၍ ညိုမပြောမယ့်အမိန့်စကားသံကိုနားထောင်နေပါသည်။ အေးမသည်မတ်တပ်ရပ်လျက်ပင် အနားတွင်ရှိနေပါသည်။
ညိုမသည်ကုတင်ပေါ်တွင်ခြေထောက်ဆင်း၍ထိုင်နေရာမှ အောက်သို့ဆင်းလိုက်ပြီးးး
‘တဏှာကျွန်ကုတင်ပေါ်တတ်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းလှဲနေစမ်း’
ဖြိုးဝေလည်းခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် ခုတင်ပေါ်တတ်၍ ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟကာ လှဲနေလိုက်ပါသည်။
‘အေးမညည်းကဒီပေါ်မှာထိုင်’ ဟုဆိုကာ အေးမကိုလက်ဆွဲ၍ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး ဖြိုးဝေ၏မျက်နှာပေါ်တွင်ခွ၍ ထိုင်စေပါသည်။ ညိုမကဆွဲတင်လိုက်သဖြင့် အေးမသည် ဖြိုးဝေ၏ပါးစပ်ဟထားသောမျက်နှာပေါ်တွင် ပုံလျှက်သားထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ အေးမကိုယ်တွင်အဝတ်များမရှိသဖြင့် ပါးစပ်နှင့်အဖုတ်သည်ဝမ်းဆက်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ အောက်မှဖြိုးဝေသည် အပေါ်မှတတ်ထိုင်ထားသောအေးမ၏ကိုယ်အလေးချိန်ကြောင့် အသက်ပင်မနဲရှူနေရပါတော့သည်။
‘ဟဲ့တဏှာကျွန်…အေးမအဖုတ်ကိုသေချာစုပ်ပေးလိုက်စမ်း’
ဖြိုးဝေသည်လည်း ညိုမခိုင်းသည့်အတိုင်းကိုပင် အေးမအဖုတ်ကို အသက်မနဲရှူနေရသည့်ကြားမှ ‘တပြွတ်ပြွတ်’နှင့် စုပ်ပေးနေရပါသည်။ ဖြိုးဝေ၏စုပ်ပေးမှုကိုအေးမသည် ညိုမခိုင်း၍သာခံနေရခြင်းဖြစ်သော်လည်း အခုအချိန်တွင်တော့ သူကိုယ်တိုင်ကပင်စိတ်ပါလာပြီဖြစ်သည်။ အေးမစိတ်ပါလာသည်ကိုကြည့်၍ ညိုမကဘေးမှအားပေးနေပါသည်။
‘ဘယ်လိုလဲကောင်းတယ်မဟုတ်လားအေးမ…ငါလည်းခံဖူးပြီးပြီ…ညည်းလည်းအရသာတွေ့နေတယ်မဟုတ်လား’
အေးမဘာမှပင်ပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ဖြိုးဝေ၏စွမ်းဆောင်ပေးမှုတွင်သာ မိန်းမောနေပါတော့သည်။
ညိုမကလည်း မိန်းမသားချင်းသိနေသည်မို့ အေးမ၏သာယာနေ၍ကို အနှောက်အယှက်မပြုဘဲ ဘေးကပင်အရသာခံ၍ထိုင်ကြည့်နေပါသည်။
အချိန်အတော်ကြာသွားပြီနောက်…..
‘ကဲအေးမရေ ဆင်းအုန်းဟဲ့ ငါတဏှာကျွန်ကိုနောက်ထပ်ခိုင်းစရာတွေကျနေသေးတယ်’ ဟုဆိုကာ ညိုမသည်ကုတင်ပေါ်တတ်၍ အေးမအားဆွဲမလိုက်ပါသည်။ အောက်မှစုပ်ပေး၊လျက်ပေးနေသောဖြိုးဝေရော အပေးမှအရသာခံနေသောအေးမပါ ‘ပြွတ်’ခနဲအသံနှင့်အတူ အဆက်ပြတ်သွားပါသည်။ အေးမဘယ်နှစ်ခါလောက်အရည်ထွက်သွားသည်တော့မသိ ဖြိုးဝေပါးစပ်တစ်ပြင်လုံးတွင်တော့ အရည်ပျစ်များစိုရွှဲနေပါသည်။
‘ဘယ်လိုလဲအေးမအရသာတော်တော်ရှိသွားလား’
အေးမဘာမှပြန်မပြောခေါင်းကြီးငုံ့နေသည်။
‘ဘာလဲပြန်မဖြေဘူးလား ပြန်မဖြေရင် ညည်းအဖုတ်ကိုငါနှိုက်မှာနော်’
အဖုတ်အနှိုက်ခံရမည်ကိုကြောက်သဖြင့် ‘ဟုတ်ကဲ့ကောင်းပါတယ်’ ဟုအေးမပြန်၍အဖြေပေးလိုက်ရပါသည်။
‘ဒီတခါတမျိုးပြောင်းမယ်’ ဟုဆိုကာ ဖြိုးဝေ၏ဟနေသောပါးစပ်ပေါ်သို့ ညိုမကဘောင်းဘီချွတ်၍တခါတတ်ထိုင်ပြန်ပါသည်။ အေးမကိုတော့ ဖြိုးဝေ၏ညီလေးအားစုပ်ပေးရန် ခိုင်းစေလိုက်ပါသည်။ ညိုမသည်အေးမအားမျက်နှာမူထား၍ ဖြိုးဝေ၏ပါးစပ်ဟထားသောမျက်နှာ ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ အေးမဖြိုးဝေ၏လိင်တံအားစုပ်ပေးနေပုံကို အရသာခံ၍ကြည့်နေပါသည်။ ထိုအချိန်ထိတိုင်အိပ်နေသောခလေးသည် ပုခက်ထဲတွင်ပင်ရှိနေပြီး မနိုးသေးပါ။
ပြန်ရမည့်ရက်ရောက်ပြီမို့ ဖြိုးဝေလည်းအထုပ်အပိုးများပြင်နေပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဖြိုးဝေ၏အခန်းအတွင်းသို့ ညိုမရောက်ရှိလာပါသည်။
‘တဏှာကျွန်… နင့်ငါမှာတာကိုမမေ့နဲ့နော်..’
‘ဟုတ်ကဲ့… သခင်မပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပါ့မယ်’
ညိုမသည် ဖြိုးဝေအားအကြပ်ကိုင်၍ ဒီအိမ်သို့ပြန်လာရန် ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
ပြီးနောက်ညိုမသည် အထုပ်အပိုးပြင်နေသော ဖြိုးဝေအနားသို့သွားကာ ဖြိုးဝေအားလက်မောင်းမှဆွဲ၍ ခုတင်ပေါ်တွင်လှဲစေလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်ထုံးစံအတိုင်းပင် ဖြိုးဝေအားပါးစပ်ဟခိုင်း၍ သူမကဘောင်းဘီအနည်းငယ်ချွတ်၍ မျက်နှာပေါ်မှခွထိုင်ကာ သေးပေါက်ပါတော့သည်။
‘ဒါက နင့်အတွက်အိမ်အပြန်လက်ဆောင်ဘဲ တဏှာကျွန်… နင်ကြိုက်ရဲ့လားးး’
ဖြိုးဝေဘာမျှမပြောပါ ညိုမပေါက်ချလိုက်သော သေးများကိုသာ အလျင်မီအောင် မဖိတ်ချစေဘဲ လိုက်သောက်ပေးနေပါသည်။ ထိုသည်ကပင် ညိုမပေးသော အိမ်ပြန်လက်ဆောင်ကို ဖြိုးဝေကြိုက်နှစ်သက်ကြောင်း သိသာထင်ရှားနေပါတော့သည်။
ထို့နောက်ဖြိုးဝေသည် အောက်ထပ်ရှိအေးမဆီသို့ရောက်လာပြီး ခြံထဲတွင်အဝတ်လှမ်းနေသော အေးမခြေထောက်အောက်ဒူးထောက်လိုက်၍ အေးမခြေချောင်းများကို လျှာဖြင့်အလျင်လျက်လိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်ခေါင်းမော့၍……
‘ကျွန်တော် တဏှာကျွန်သွားပါတော့မယ်ခင်ဗျာ’ ဟုပြောလိုက်ပါသည်။ အေးမလည်း အပြုံးဖြင့်ပင်ပြန်အဖြေပေးခေါင်းညိမ့်လိုက်ပါသည်။ ညိုမကတော့ အနောက်မှနေ၍တောက်လျှောက်ကြည့်နေပါသည်။ ခလေးကိုချီလျက်ဖြင့်ဖြစ်ပါသည်။
အေးမရင်ထဲရှိ ဖြိုးဝေအပေါ်ထားသောခံစားချက်တို့သည် လွန်ခဲ့သောတစ်ရက်ကျော်ကပင် ပြောင်းလဲသွားပြီဖြစ်တာကြောင့် အခုအချိန်တွင်တော့ အေးမသည် ဖြိုးဝေနှင့်ပက်သက်၍ အလွမ်းအဆွေးတို့မရှိနိုင်တော့ပြီဖြစ်သည်။
အေးမသည် ဒီအိမ်နှင့်လွှတ်ရာလွှတ်လမ်းကို ရနိုင်ပြီဟုတချိန်ကထင်ခဲ့မိသော်လည်း အခုအချိန်တွင်တော့ ဒါတွေအားလုံးသည် အိမ်မက်ပမာပင်ဖြစ်သည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ အေးမသည် သူမ၏အခန်းအတွင်းတွင်ပင် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် လေးဘက်လေးထောက်ကာ အန်ကိုကြိတ်လျက် အနောက်မှဦးဖိုးမောင်ပေးသော အရသာတစ်လုံးတစ်ခဲကြီးကို ခံစားနေရပါသည်။ တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးဟုဆိုရခြင်းမှာ ဦးဖိုးအောင်သည် သူ၏ကြီးမားသောလိင်တံကို အေးမ၏ဖင်ပေါက်လေးအတွင်းသို့ အတင်းသွပ်သွင်း၍ သူ၏လက်များကို အေးမအဖုတ်အတွင်းသို့ထည့်ကာ ထိုးသွင်းမွှေနှောက်နေခြင်းကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ အေးမခမျာ အသံလည်းထွက်ခွင့်မရှိသည်မို့ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ နာကျင်မှုကိုခံစားနေရပါသည်။ ထိုသည်ကိုချောင်းကြည့်၍ သရေကျနေသူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ညိုမပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။
ထူးထူးခြားခြားပင် နေ့လယ်နေ့ခင်းအိမ်ပြန်လာလေ့မရှိသော ဒေါ်လှလွန်းသူသည် အိမ်အတွင်းသို့ အလောသုံးဆယ်နှင့်ဝင်လာပါသည်။ အေးမလည်း အိမ်ရှေ့ဘက်မှအသံကြားသဖြင့် တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။ ခြံတံခါးသော့ကတော့ ဒေါ်လှလွန်းသူကိုယ်တိုင် ဖွင့်၍ဝင်လာသည်မို့ အေးမမသိလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အေးမကို စကားတခွန်းမျှပင် မပြောဘဲအေးမဖွင့်ပေးသော တံခါးမှဝင်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ အလျင်အမြန်တက်သွားပါသည်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါ၊ ခရီးဆောင်အိတ်ကိုကိုင်၍ ဒေါ်လှလွန်းသူပြန်ဆင်းလာပါသည်။
‘အေးမရေ ဒီမှာတံခါးလာပိတ်အုန်းးး’
အေးမလည်း ရေချိုးခန်းအတွင်းအဝတ်လျှော်နေရာမှ ထပ်မံထွက်လာပြီး တံခါးပိတ်ရန်ပြင်လိုက်လာခဲ့ပါသည်။
‘အေးမ ငါကိုဘယ်သူလာမေးမေးမသိဘူးလို့ဖြေလိုက်နော်… ဘယ်အချိန်ပြန်လာမလဲမေးရင်လည်း မသိဘူးဘဲဖြေလိုက်…ကိုဖိုးမောင်မေးရင်တော့ အထက်မြန်မာပြည်ဘုရားဖူးကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထွက်သွားတယ်လို့ ဖြေလိုက်ကြားလားးး ညိုမကိုလည်း ငါခရီးသွားတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောလိုက်ကြားလား ဒင်းကအခုခလေးနဲ့အတူအိပ်ပျော်နေလောက်တယ်’
‘ဟုတ္ကဲ့…’
‘အေးး ပြီးရော တံခါးပိတ်တော့ ငါမှာတာတွေမမေ့နဲ့နော်…’
‘ဟုတ္ကဲ့..ဟုတ္ကဲ့…’
အေးမလည်း ဒေါ်လှလွန်းသူမှာသည့်အတိုင်းပင်မှတ်၍ ရေချိုးခန်းအတွင်းပြန်ဝင်ကာ အဝတ်ပြန်လျှော်နေလိုက်ပါသည်။ အခုအချိန်တွင်တော့ အိမ်တွင်လည်းဧည့်သည်မရှိသည်မို့ အေးမကိုယ်တွင် အဝတ်အစားတစွန်းတစပင် မရှိပေ။
ဒေါ်လှလွန်းသူမှာသမျှစကားများကို အေးမသည် ညိုမနိုးလာချိန်လောက်ကိုမှန်း၍ သွားပြောလိုက်ပါသည်။ ထိုသို့ပြောနေခိုက်တွင် ခြံရှေ့မှလူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံကို ကြားလိုက်ရပါသည်။ ခြံရှေ့တွင်လူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံကြားသဖြင့် အကျိုးအကြောင်းသိဖို့သွားရန် အေးမသည် ညိုမနှင့်ခလေးနေသော အခန်းထဲရှိ ညိုမအဝတ်အစားများကိုပင်ဝတ်၍ ခြံရှေ့သို့ အပြေးအလွှားသွားလိုက်ပါသည်။
‘ခလေးမတံခါးဖွင့်ပါ’
‘ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးးးး’
‘အထဲရောက်မှပြောမယ်အခုတံခါးဖွင့်’
အသံမာမာဖြင့်ဟောက်လိုက်သော ရဲကြီး၏အသံကြောင့် အေးမလန့်သွားပြီး တုန်ရီသောလက်များဖြင့် ခြံတံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်ပါသည်။
‘ခလေးမအိမ်ထဲမှာ ဒေါ်လှလွန်းသူရှိလားး’
ရပ်ကွက်လူကြီး၏အမေးစကားကို ‘မရှိဘူး’ ဟုပင် ချက်ချင်းပြန်အဖြေပေးလိုက်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ရဲများနှင့် ရပ်ကွက်လူကြီးများသည် တာဝန်အရမို့ အိမ်ထဲသို့ပြန်ရှာကြပါတော့သည်။
‘ဆရာ…မေတြ႔ဘူးးးးဆရာ….’
‘ေအးးး’
ထိုအချိန်တွင်တော့ ညိုမလည်း ခလေးကိုချီ၍ အောက်ထပ်သို့ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ အေးမရော၊ ညိုမပါ မျက်လုံးကလေးအပြူးသား၊ ခလေးသည်လည်း မငိုအသံတိတ်နေပါသည်။ ထို့နောက်ရဲသားကြီးက အေးမတို့ဘက်လှည့်၍ တခုခုပြောမည်ပြုပြီးမှမပြောတော့ဘဲ ရပ်ကွက်လူကြီးများဖြင့်သာ ပြန်ကြရန် အချက်ပြလိုက်ပါသည်။ အေးမနောက်မှနေ၍ ခြံတံခါးလိုက်ပိတ်လိုက်ပါသည်။
ဦးဖိုးမောင်ပြန်လာချိန်တွင်လည်း အေးမမှနေ၍ ဒေါ်လှလွန်းသူ ပြောထားသည့်အတိုင်းပင် ပြန်ပြောပြပေးလိုက်ပါသည်။
အရင်ကညဘက်ဆိုလျှင် ကိုရီးယားကားသံကြားရတတ်သော်လည်း ယနေ့မူ အပေါ်ထပ်မှခလေးငိုသံကိုသာကြားရပြီး အောက်ထပ်တွင်တော့ တိတ်ဆိတ်လျက်။ ဦးဖိုးမောင်သည်လည်း ညဘက်တွင် အေးမအား အကွက်ဆန်းဖြင့် ကြမ်းမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသဖြင့် လုပ်စရာအလုပ်များကို အစောပိုင်းအချိန်တွင် အားသွန်ကြိုးစားလုပ်နေပါသည်။ ညိုမကတော့ ခလေးနှင့် နပန်းလုံးလျက်။ အေးမကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ညဘက်အိပ်ရေးပျက်နေကျမို့ အခုအချိန်တွင် အိပ်စက်နေပါသည်။
အချိန်မှန်စွာပင် ဦးဖိုးမောင်သည် အောက်ထပ်ရှိ အေးမအခန်းသို့ရောက်လာခဲ့ပါသည်။ ပြီးနောက်အိပ်မောကျနေသောအေးမ၏ နောက်ကျောဘက်တွင်ဝင်လှဲနေလိုက်ပြီး အေးမ၏တင်ပါးကို သူလက်ဝါးများဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ပါသည်။ သူပွတ်သပ်နေချိန်တွင်ပင် အေးမသည် အိပ်နေရာမှ နိုးလာပြီဖြစ်သည်။ အနောက်တွင်ဦးဖိုးမောင်ရောက်နေသည်ကိုလည်း သိပြီးဖြစ်သဖြင့် လှုပ်ရှားမှုမပြုဘဲ ဆက်နေလိုက်ပါသည်။ ဦးဖိုးမောင်သည် အေးမ၏တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်နေရာမှ သူ့လက်ချောင်းများသည် အေးမအဖုတ်အတွင်းသို့ ထိုးဝင်လာပါသည်။ အေးမသည်မူရင်းအတိုင်း အဝတ်အစားများဝတ်ထားခြင်းမရှိသောကြောင့် ဦးဖိုးမောင်တယောက် အဖုံးအကာတခုခုကိုမျှ ဖြတ်ကျော်ခြင်း မပြုလိုက်ရပေ။
ဦးဖိုးမောင်၏လက်ချောင်းများအစွမ်းပကားကြောင့် အေးမနှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ နာကျင်မှုနှင့်ကာမအရသာကို ကြိတ်ခံစားနေပါသည်။ ဦးဖိုးမောင်၏လက်ချောင်းများသည် အဖုတ်တစ်ခုတည်းသို့ သွင်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ ၊ တရွေ့ရွေ့ဖြင့် စအိုပေါက်ကိုပင် ထိုးသွင်းနေပါတော့သည်။ အခန်းအတွင်းမှောင်နေပါသည်၊ သို့သော်ဦးဖိုးမောင်က အခန်းတံခါးကို ဒီအတိုင်းဖွင့်ထားခဲ့ခြင်းကြောင့် အပြင်မှကြည့်နေသော ညိုမအဖို့ အမှောင်အမှောင်ထဲတွင် မြင်နေရပါသည်။ ညိုမအခန်းဝ အကွယ်နားလေးတွင် သူမအဖုတ်ကိုသူမ လက်ဝါးဖြင့်ပွတ်ကာ သူမလည်း အံကြိတ်နေပါတော့သည်။
ဦးဖိုးမောင်သည် အေးမကို အချိန်အတော်ကြာထိုးဆွမှု လုပ်ပေးပြီးချိန်တွင်တော့ ထ၍အခန်းမီးကိုဖွင့်လိုက်ပါသည်။ အရင်ကအခန်းမီးကိုမဖွင့်သော်လည်း အခုအခါတွင်တော့ အိမ်တွင်သူ့မိန်းမဒေါ်လှလွန်းသူလည်း မရှိသည်မို့ လွတ်လပ်စွာကဲရန် အခန်းမီးကို ဖွင့်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အချိန်မီးပွင့်၍ လင်းသွားချိန်တွင်တော့ ကိုယ့်လက်ဖြင့်ကိုယ်အရှိန်တက်နေသော ညိုမကို ဦးဖိုးမောင်သည် ထင်းလင်းမြင်သာစွာ တွေ့လိုက်ရပါသည်။
ဦးဖိုးမောင်သည် ညိုမအနားသို့တိုးသွားလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ ညိုမအသိပြန်ဝင်လာပြီဖြစ်သဖြင့် ထပြေးရန်ပင်ပြင်လိုက်ပါသည်။ သို့သော်ထမပြေးဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဦးဖိုးမောင်သည်လည်း ညိုမ၏အပြုအမူကို သဘောပေါက်ကာ ဝတ်ထားသော သူ၏ပုဆိုးကိုလျှောချလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက်ညိုမလက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပါသည်။ လျော့ချနေပြီးသားဖြစ်သော ညိုမ၏ထဘီသည် ယခင်နေရာတွင် ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပါသည်။ ဦးဖိုးမောင်သည် ညိုမအားကျောခိုင်းအနေအထားပြု၍ အနောက်မှမတ်တပ်ရပ်လျက်ဖြင့်ပင် အခန်းဝတွင် စတင်ထိုးသွင်းပါတော့သည်။
‘အု…အ….အု…အဟင့်….’
‘အ…အ…အ…အ…’
ဦးဖိုးမောင်၏အဆက်မပြတ်ထိုးသွင်းမှုများကြောင့် ညိုမလည်း ‘တအအ’ အသံထွက်၍ သူမတောင်းတနေသော အရသာကိုခံစားရရှိလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အနောက်မှနေ့၍ အေးမမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့် ကြည့်နေပါသည်။
ဦးဖိုးမောင်တချီပြီးသွားချိန်တွင်တော့ ညိုမလည်း တော်တော်လည်းပီးသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဦးဖိုးမောင်သည် သူ၏ထုံးစံအတိုင်း အပြင်မှာပင်ပီးလိုက်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ညိုမ၏ဖင်တွင် လရည်များဖြင့် အလှဆင်ပြီးသားဖြစ်နေပါသည်။ ဦးဖိုးမောင်ရော ညိုမပါ ညောင်းသွားပြီဖြစ်သဖြင့် အခန်းဝမှအခန်းတွင်းသို့ဝင်၍ အေးမအနားတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပါသည်။
သို့သော် ညိုမထိုင်မည်ပြုစဉ်တွင် ဦးဖိုးမောင်မှ…..
‘ညိုမမထိုင်ချလိုက်နဲ့အုန်းးးး’
အေးမကိုလှမ်းဆွဲခေါ်လိုက်၍ ညိုမဖင်အောက်သို့ဝင်၍ လဲစေလိုက်ပါသည်။
‘အေးမ…ညိုမဖင်မှာပေနေတာတွေကို ယက်ပေးလိုက်စမ်းးး’
အေးမလည်းခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် ညိုမဖင်အောက်ဝင်၍ ညိုမဖင်တွင်ပေကျံနေသော ဦးဖိုးမောင်၏လရည်များကို လျှာဖြင့်ယက်၍ သန့်စင်ပေးလိုက်ပါသည်။ ထို့သို့သန့်စင်သွားသည့်တိုင်အောင် အေးမကို ညိုမဖင်အောက်မှ ဦးဖိုးမောင်မှမထွက်ခိုင်းသေးဘဲ ညိုမအားထိုင်ချခိုင်းထားပါသည်။
အေးမနှာခေါင်းပေါက်နှင့် ညိုမ၏စအိုပေါက်တို့တသားတည်းဖြစ်နေသဖြင့် စအိုမှလာသမျှအနံ့များကို အေးမခံစားနေရပါသည်။ တက်ဖိထားသဖြင့် အသက်ရှူမဝသည့်ဒဏ်ကိုလည်း ခံစားနေရပါသေးသည်။ သို့သော်အေးမ မငြင်းနိုင်ပါ။
နှစ်ယောက်စလုံးအမောပြေသွားပြီမို့ ဦးဖိုးမောင်သည် ညိုမအားနောက်တချီဆွဲရန်ပြင်လိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ ညိုမအားလေးဘက်ထောက်စေ၍ သူကအနောက်မှနေရာယူလိုက်ပါသည်။ ကံမကောင်းရှာသူ အေးမလေးကတော့ ညိုမ၏အောက်တွင် အဖုတ်ဘက်ကိုမျက်နှာမူလျက် လှဲနေရပါသည်။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင် ဦးဖိုးမောင်၏အသွင်းအထုတ်မှန်သမျှကို အေးမသည်မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်နေရပြီး နှစ်ယောက်ကြားမှထွက်လာသော အရည်တို့သည်လည်း အေးမမျက်နှာပေါ်သို့ကျလာဖို့ရာ အလားအလာများစွာရှိနေပါသည်။
‘အေးးးမ ညိုမအဖုတ်ကိုယက်ပေးလိုက်စမ်း’
ဦးဖိုးမောင်သည် ညိုမအဖုတ်ကိုလုပ်နေရင်းကပင် အေးမအားညိုမအဖုတ်ကို ယက်ပေးစေပါသည်။ အဖုတ်ထဲမှ အရည်များကို လျှာပြားဖြင့်ယက်ကာ အမိန့်အတိုင်းအေးမ ‘ပလပ်…ပလပ်…’ ဖြင့် ယက်ပေးလိုက်ပါသည်။ ကျွတ်ထွက်လာသော ညိုမအမွှေးများနှင့် ဦးဖိုးမောင်၏အမွှေးများသည်လည်း အေးမ၏ပါးစပ်အတွင်းသို့ပင် ဝင်ကုန်ပြီဖြစ်သည်။ အဆုံးသတ်တွင်တော့ ဦးဖိုးမောင်သည် ညိုမအဖုတ်အတွင်းမှ သူ၏လိင်တံကိုထုတ်၍ အေးမပါးစပ်ပေါက်ထဲတွင် ပီးထည့်လိုက်ပါသည်။ ညိုမ၏အရည်များကိုတော့ အေးမကယက်ပေးခြင်းဖြင့်ပင် သန့်စင်စေခဲ့ပါတော့သည်။
ထိုညတွင်တော့ သုံးယောက်စလုံးအေးမအခန်းထဲတွင်ပင် အိမ်စက်လိုက်ကြပါသည်။ အေးမထိုညက အလိုးမခံရသော်လည်း လရည်နှင့်အဖုတ်ရည်များကိုတော့ သောက်သုံးလိုက်ရပါသည်။ မျက်နှာသစ်ခွင့်လည်းမပေးသည်မို့ တညလုံးထိုအနံ့များ၊အညစ်အကြေးများဖြင့်ပင် အေးမအိပ်စက်ခဲ့ရပါသည်။ ညိုမကတော့ သူမလိုချင်တော့ အရာကိုရသဖြင့် ကြည်နူးဝမ်းသာလျက်။
သိပ်မကြာလိုက်သော ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းတွင်ပင် ဒေါ်လှလွန်းသူအား လိမ်လည်မှု၊တရားမဝင်ကုန်သွယ်မှုများဖြင့် ရဲကဖမ်းဆီးအရေးယူလိုက်ပြီဖြစ်ကြောင်းကို ရဲစခန်းက ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားသောကြောင့် အေးမတို့သိလိုက်ကြရပါသည်။
နှစ်နှစ်ခန့်ကြာသောအခါ……..
အခုအချိန်တွင်တော့ အရာရာအားလုံးသည် ပြောင်းလဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထောင်ကျသွားသော ဒေါ်လှလွန်းသူသည် ကျန်းမာရေးအခြေအနေများကြောင့် ထောင်ထဲတွင်ပင် အသက်ဆုံးသွားခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ အပြင်မှာတုန်းကတော့ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားနှင့်မို့ မသိသာသော်လည်း ထောင်ကျသွားချိန်တွင်တော့ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းပြီး အစာအစားများကို ဟိုရှောင်ဒီရှောင် စားသောက်ခြင်းကြောင့် ရောဂါများအလွယ်တကူဝင်ရောက်လာပြီး သေသည့်အထိတိုင်ဖြစ်သွားခဲ့ရပါတော့သည်။
ဦးဖိုးမောင်ကတော့ ဒေါ်လှလွန်းသူသေပြီး သိပ်မကြာခင်လေးတွင်ပင် ညိုမအားတရားဝင်လက်ထပ်ယူလိုက်ပါသည်။ ဦးဖိုးမောင်နှင့်ဒေါ်လှလွန်းသူမွေးထားသော ခလေး၏အမေနေရာတွင်ပင် ညိုမနာမည်ကိုပြောင်းလဲထားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
‘အေးးးဖြည်ဖြည်းးးးဖြည်းဖြည်းးးး’
‘အ…အ…အ….’
အေးမသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပေါင်ကိုကား၍ပက်လက်လှဲနေလျက် အေးမ၏ကားထားသော ပေါင်ကြားနေရာတွင်တော့ ဖြိုးဝေက ဒူးထောက်ကာနေရာယူထား၍ အေးမ၏အဖုတ်အတွင်းသို့ သူ၏လိင်တံအားထိုးသွင်းပေးနေရပါသည်။
ဖြိုးဝေအနည်းငယ်ကြမ်းမိသွားပါက အေးမမှ ဖြိုးဝေ၏ပေါင်ကို လက်သည်းဖြင့် ကုတ်သဖြင့် ဖြိုးဝေ၏ပေါင်တွင် အနီးစင်းကြောင်းများဖြင့် ပြည့်နေပါသည်။
ဦးဖိုးမောင်နှင့်ညိုမ၏ကျေးဇူးတို့ကြောင့် အေးမသည် သူမမနေချင်သောနေရာမှ လွတ်မြောက်၍ သာယာသောဘဝတစ်ခုကို ရရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ဖြိုးဝေ အေးမတို့အိမ်သို့ နောက်တစ်ခေါက်ရောက်လာချိန်တွင် ညိုမ၏အစီအစဉ်ဖြင့် ဖြိုးဝေကိုအေးမဖြင့် လက်ထပ်စေလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် ဖြိုးဝေအား ဦးဖိုးမောင်၏လုပ်ငန်းတွင်ပင် အလုပ်လုပ်ရန်နေရာပေးလိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဦးဖိုးမောင်နှင့်ညိုမတို့သည် လက်ထပ်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်။
အခုအချိန်တွင်တော့ အေးမသည် ဖြိုးဝေ၏ငွေရှာဖွေတော်မှု့၊ ဦးဖိုးမောင်နှင့်ညိုမတို့၏ကျေးဇူးတော်တို့ကြောင့် ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းလေးတွင် ကျွန်တယောက်လိုဖြစ်နေသော လင်တော်မောင်ဖြိုးဝေ၏ ခစားပေးမှု့တို့ကို ခံစားကာ သာယာချောမွေ့သော ဘဝလေးတစ်ခုကို ရရှိခံစားနေရပြီဖြစ်သည်။
( အစအဆုံး အားပေးခဲ့ကြကုန်သော စာဖတ်ပရိသတ်အပေါင်းကို ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါကြောင်းနှင့် နောက်ထပ်လာမည့်ဇာတ်လမ်းများကိုလည်း ထပ်မံအားပေးပေးကြပါအုန်းလို့ )

ပြီးပါပြီ။