စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းဖြစ်သဖြင့် အပြင်လောကတွင် မကြိုးစားကြပါရန် ပန်ကြားအပ်ပါသည်။

အား ကျွတ်ကွတ် သောက်ခွေးတဲ့မှပဲ။
ဦးငွေထွန်းစောစောစီးစီး ဗိုက်ထဲကရစ်ပြီးအောင့်လာသဖြင့်စိတ်ပေါက်ပေါက်ဖြင့်ကလော်ဆဲလိုက်သည်။ခြေလှမ်းများကတော့ အိမ့်တောင်ဖက်ခြမ်းမှ တောဆီသို့ အိပ်မှုန်စုံမွှားဖြင့်။ ။
အတော်အတန်ခြုံကောင်းကောင်းနောက်သို့အရောက်တွင်ကား မာန်တင်းထားသမျှ လျောကနဲလျောကနဲ။ အိပ်ရေးမဝသေးသောမျက်လုံးများက ကြိမ်းစပ်နေဆဲမို့ မျက်လုံးလေး မှေးရင်းဇိမ်းယူရင်း။ညက စားထားတဲ့ ပဲဟင်းကြောင့်ပဲဖြစ်မည်။ ချဉ်သလိုလိုတော့ တွေးမိသား။ တနေကုန်ရုန်းထားရတော့ ဘာမှမတွေးနိုင်။ဗိုက်ဆာဆာနှင့်တွေ့သမျှအကုန်လွေး။ အရင်ကလည်း ရှိတာနှင့်ဖြစ်သလိုစားလာနေကျ။တော်ရုံတန်ရုံကတော့ဘာမှမဖြစ်။ စိုက်ပျိုးရေးသမားမို့ အကြမ်းခံသည်။ ဒီပဲဟင်းကျမှ ဘယ်လိုဖြစ်သည်မသိ။ ဒီတော့စောစောစီးစီးခြုံထတိုးရပြီပေါ့။ငွေထွန်းတို့ဖက်မှာက အိမ်သာမရှိ ။ရွာထဲမှာဆိုရင်တော့ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် စိုက်သည့်ပျိုးသည့်နေရာနှင့် ရွာထဲမှအိမ်ကအတော်ဝေးသဖြင့် ကိုယ့်ပိုင်လယ်မြေထဲတွင်သာ အိမ်ဆောက်ပြီးနေလိုက်ကြတော့သည်။ ဒါထွန်းငွေတို့တစ်မိသားစုတည်းမဟုတ်။ တစ်ရွာလုံးလိုလိုပင်အဲ့လိုနေကြသည်။ ရွာထဲအိမ်တွင် အိုကြီးအိုမနှင့် အဖော်တစ်ယောက်လောက်သာ။ အားကောင်းမောင်းသန်အားလုံးက လယ်ထဲမှာ။ လယ်ဟုပြောသာပြောရသည်။ဘယ်လိုပြောပြရမလဲမသိ။ သူတို့က အစုံစိုက်သည်။ စပါးထက် မြေပဲတို့ ခရမ်းချဉ်တို့ကိုပိုစိုက်ဖြစ်သည်။

အား ခုမှပေါ့သွားတော့တယ်။ ဟူး ။
လျောကနဲထွက်သွားခါမှ ဝေဒနာကသက်သာသွားသည်။ ထိုစဉ် ခြေသံတဖုန်းဖုန်းနှင့်တစုံတယောက်သူရှိရာသို့ပြေးလာနေပြန်သည်။အလို သမီး နှင်းနုပါလား။သူလဲဗိုက်အောင့်ရှာတယ်ထင်ပ။မြန်လိုက်တာမှ အသံပြုမည်လုပ်တုန်း မှာပင်သူ့နားရောက်လာသည်။ တော်ပါပြီ ရှက်သွားပါဦးမယ် သူ့ခမျာအတော်အောင့်နေပုံရတယ် ဟုတွေးရင်း ဦးငွေထွန်း အသံမပြုဘဲ တိတ်တိတ်နေပေးလိုက်သည်။ သူကတော့ခြုံကောင်းကောင်းနောက်မှာမို့ သမီးကြီးက သူ့ကိုမြင်ဟန်မတူ။ထမီကို ပုခုံးပေါ်ထိဆွဲတင်ရင်းသူ့ဖက်ကိုဖင်ပေးကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
ဗြုန်းခနဲ ထင်မှတ်မထားသဖြင့် ဦးငွေထွန်း ကြောင်အအပင်ဖြစ်သွားသည်။ အားရိုးရိုး လှလိုက်တာ။ ဆုံကောင်းကောင်းနှင့် အိုးကြီးကို မြင်လိုက်ရမှဖြင့် သူလဲဘာသားနဲ့ထုထားတာမှတ်လို့။ သမီးဆိုတာကို တခဏမေ့သွားပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သမီးကတော့သူရှိနေတာ လုံးလုံးမှမသိ။ ဖင်ကြီးကို ကော့ခါကော့ခါဖြင့်ပင် ဇိမ်ပြေနပြေ အခင်းစွန့်နေလေသည်။ တကယ်တော့ နှင်းနုမှာ အခုမှ ဆယ့်ငါးနှစ်ထဲဝင်ခါစရှိသေးသည်။ ဒီလောက်ထိအရွယ်ရောက်လာပြီလား။ အချိန်တွေကုန်တာမြန်လိုက်တာဟုတွေးရင်း ယောင်ယမ်းပြီးမိမိလိင်တံကိုကိုင်မိတော့ သကောင့်သားက အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လို့။ နှစ်ချက်သုံးချက်အပေါ်အောက်ဆွဲပြီးခါမှ ရုတ်တရက်အသိပြန်ကပ်လာသည်။ အော် ငါ့နှယ် ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ မလုပ်သင့်ဘူးဟဲ့။ အဲ့ဒါနင့်သမီးအရင်းဟ ငွေထွန်းရ ဟုကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်သတိပေးနေမိသည်။ စိတ်ကသာသတိပေးနေတာ မျက်လုံးကရွေ့မရ။ လှတာတော့ အတော်လှသည်။ သမီးလေးကတော့ အမေတူစွာ ထွားလွန်းလှသဖြင့် ဒီအသက်အရွယ်နှင့် ဒီဖင်ဒီဆိုက်ကိုပိုင်ဆိုင်နေပါလား။ အတွေ့အကြုံ ကစကားပြောသည်ဆိုရမလား။ မြင်လိုက်တာနှင့် ငွေထွန်း ဆိုဒ်ကို အော်တိုမှန်းမိပြီးသားဖြစ်နေသည်။ သူ့အထင် ခါး၂၃ တင်၃၅လောက်ပင်ရှိမည်။နွေရာသီ ကျောင်းအားတိုင်း အဖေအမေနှင့်အတူသူလဲဝင်လုပ်ရကိုင်ကရရှာတော့ သဘာဝတရားရဲ့လက်ဆောင်ခန္ဓာကိုယ်က ကျစ်ထုပ်နေကာ အဆီပိုမရှိ။ မေ့ပြီးတံတွေးတစ်ချက်မြိုမိပြန်သည်။
ဦးငွေထွန်းအသိဝင်လာတော့ သမီးပင် အိမ်ဖက်ပြန်သွားပြီ။ အင်း ဒီလမ်းကပြန်လို့မဖြစ်။ ဘယ်သူမှရိုက်မစစ်သော်လည်းကိုယ့်ဘာကိုယ်လိပ်ပြာမလုံသဖြင့် တခြားလမ်းမှ တကွေ့တပတ်လှည့်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ သူ့မိန်းမထွေးခင်နှင့်သားကြီးသူရ တို့ကို ခမောက်တစ်လုံးစီနှင့်တွေ့လိုက်ရသဖြင့်
ဟဲ့ ဒါကဘယ်တုန်း စောစောစီးစီး’
‘ခရမ်းချဉ်ခင်းဖက် ပေါင်းရှင်းသွားမလို့
မနေ့ကကျုပ်တို့ရှင်းတဲ့မြောက်ဖက်စွန်းနားက နည်းနည်းကျန်နေသေးလို့။ဘာလဲ ရှင်လိုက်မလို့လား ‘
‘တကတည်း ငါလုပ်တဲ့ဖက်ခြမ်းက ပြောင်လို့ ရှင်းလို့။ နင်တို့သားအမိတွေပဲ ဒါလေးကိုလုပ်နေတာ သုံးရက်ရှိပြီ။ မကူနိုင်ဘူးဟေ့ ကိုယ့်ဘာကိုယ်လုပ်ကြ။ တခါတလေလေး နားလိုက်ဦးမယ်။ ‘
‘သိပါတယ် ရှင်မကူချင်မှန်း။ တကတည်းခွဲခြားခွဲခြားနဲ့။’
‘မိန်းမကလည်းကွာ ပေါင်းနှုတ်တာလေးကဘာပင်ပန်းတာလိုက်လို့။ ပင်ပန်းမယ့်ဟာတွေဆိုမင့်တောင်မခိုင်းဘူး ငါပဲဒိုင်ခံလုပ်တာပဲကို။ဟုတ်ဘူးလား။ဖုန်းယူသွားဦး အရေးကိစ္စရှိရင်လိုက်လိုက်ခေါ်မနေချင်ဘူး နေကပူပါဘိသနဲ့။ ဒါနဲ့သမီးရော။
ရှင့်သမီးလေး မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ဟင်းချက်လို့ပါရှင့်။ဟင်းချက်လို့ပါ။ နေ့ခင်းစာစားဖို့အသင့်ဖြစ်ရင်သာ ဖုန်းခေါ်လိုက် ဟုတ်ပလား။ လာ သားကြီး သွားမယ်။’
‘ဟုတ် အမေ
အဖေ သွားပြီနော်’
‘အေးအေး’
ထွက်ခွာသွားသောမိန်းမကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း လှုပ်ခါသွားသော တင်အစုံကိုအမြင်မှာ ရာဂတွေက ထလာရပြန်သည်။ ထွေးခင်မှာ ယခုမှ သုံးဆယ့်တစ်စွန်းစွန်းသာရှိဦးမည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ခိုးပြေးကြတုန်းက ပညာတစ်ပိုင်းတစ်စ ထွေးခင်ကဆယ့်ငါးနှစ် သူကဆယ့်ရှစ်နှစ်သာရှိသေးသည်။ယခုကလေးနှစ်ယောက်ရပြီးတော့လည်း တောင့်တုန်း။ငါးပေငါးရှိသောအရပ်အမောင်းနှင့်လိုက်လျောညီထွေစွာပင် ထွားသောနို့ ကျဉ်းသောခါး တောင့်သောအိုး ဆိုက်ကြီးများက မြင်ရသူ သွားရည်တများများကျချင်စရာပင်။အိမ်ထောင်ကျကတည်းကသူဘယ်လိုဖြိုဖြို မပြို။ သူ့အတွက်တော့ တကယ့်လက်ဆောင်ထူးကြီးပင်။အသားအရေကအဖြူဖက်ပါသော်လည်း နေလောင်ထားသဖြင့် ညိုသယောင်ထင်ရသည်။အဝတ်ဖုံးသောနေရာများကတော့ ပကတိဖွေးဖွေးဆွတ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်းမှာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် တွဲလိုက်တော့ သက်မွန်မြင့်နှင့်ပင်ခပ်ဆင်ဆင်။အိမ်မှာ သားသမီးသုံးယောက် သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် စုစုပေါင်းငါးယောက်။ အော် ပြောရဦးမည်။ တကယ်တော့သားကြီးသူရက ထွေးခင်နှင့်ဆို တူဝရီးတော်စပ်သည်။ထွေးခင်အမ အိဖြူ တို့လင်မယား ကလေးငါးနှစ်သားလောက်မှာ မတော်တဆမှု ဖြင့်ဆုံးပါးသွားသဖြင့် သူတို့ကပဲတာဝန်ယူမွေးစား လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အောက်မှ သမီးကြီး နှင်းနုက ဒုတိယ နှင်းနုအောက်သုံးနှစ်ငယ်သော သားငယ် ရဲရင့် က တတိယ။ နှင်းနုနှင့် ရဲရင့်ကခါတိုင်းကျောင်းဖွင့်ရက်ဆို ရွာထဲအိမ်မှာပဲသူတို့အဖွားနှင့်နေလေ့ရှိသည်။လောလောဆယ် နွေရာသီပိတ်ရက်မို့ လယ်တောအိမ်မှာရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
သူမီးဖိုထဲရောက်တော့ သမီးက စားလက်စပန်းကန်များကိုဆေးကြောနေသည်။ မရည်ရွယ်ပါဘဲ မျက်လုံးက ဖင်ကိုကြည့်မိပြန်သဖြင့်မျက်စိလွဲလိုက်ရသေးသည်။ ပြီးမှ သူမမြင်လောက်ပါဘူးဟုဆက်ခြေပေးရင်း မျက်စိစားပွဲထိုင်နေလိုက်တော့သည်။
ကိုယ့်သမီးကိုယ် စိတ်နှင့်အားရပါးရပစ်မှားနေတုန်း ရုတ်တရက် သူ့ဖက်လှည့်လာသဖြင့် ယောင်ကန်းကန်းနှင့် ‘အော် အေး သမီး နင့်မောင်လေးရော’ ဟုမေးလိုက်ရာ
အမလေး လန့်လိုက်တာအဖေရယ် အသံမပေးဘာမပေး။ အဖေ့သားက သွားကစားပြီအဖေရေ့ ။ဒီမှာသမီးတစ်ယောက်တည်းအကုန်လုပ်နေရတာ ဟွန်း ဟုစူအောင့်အောင့်နှင့် ပြောနေသဖြင့်
‘သမီးတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ပါဘူး အဖေလဲရှိပါတယ် ပြော ဘာကူပေးရမလဲ’ဟုမေးလိုက်ရာ
ရပါပြီအဖေရယ် ပြီးတော့မှာပါ။အဖေသာအေးအေးသက်သာထိုင်နေပါ ဟုပြောသဖြင့် နီးရာ မဂ္ဂဇင်းလေးတစ်အုပ် ဆွဲယူပြီး စာဖတ်သယောင်နှင့် ဆက်လက်ပစ်မှားနေလေတော့သည်။
သူရတစ်ယောက် ရှေ့ကသွားနေသောအမေဖြစ်သူ၏စွဲမက်ဖွယ် တင်နှစ်လုံးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း အသာလိုက်လာရာမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် ဘေးချင်းယှဉ်လိုက်ပြီး
“ဖြန်း”
‘အို့ – ဟဲ့သား နေဦးလေ လူတွေမြင်သွားမယ်’။ဟုတားသော်လည်း သူရလက်ကြီးများက တင်ပါးကိုအားရပါးရဖြစ်ညှစ်နေလေရာ’ အော် ဟဲ့ ခက်ကုန်ပါပြီ။ ခဏလေးနေပါဦးဆို တကတည်း’
‘အာ မရဘူးဗျာ ဒီမှာကြည့်ဦး သားလီးကို’ဟုပြောရင် ပုဆိုးလှန်ပြလိုက်ရာ ထွေးခင်က
‘ဒီလောက်ဖြစ်လှတာ တွေ့မယ် ‘ ဟုကြုံးဝါးရင်း လီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာသူတို့ ချစ်တလင်းခေါ်နေကျ နေရာလေးသို့ ဆွဲခေါ်သွားလေတော့သည်။
သူတို့ကိုယ်ပိုင်နေရာကားအခြားမဟုတ် အိမ်ဖက်မှလူလာလျှင်ကောင်းကောင်းမြင်နိုင်သောအရိပ်ကောင်းကောင်းအပင်အောက်နေရာ ပင်ဖြစ်တော့သည်။ဘေးမှာလည်းခြုံပုလေးတွေနှင့်။ကဲဘာလိုသေးလဲဗျာ။

လူကွယ်ရာရောက်သည်နှင့် နှစ်ယောက်သားအငမ်းမရပွေ့ဖက်နမ်းစုပ်ကြရင်း
‘ အွန်း ပြွတ် ပြွတ် သားလေး ဖြေးဖြေး ‘
သူရကား တမူးရှူးထိုးပင်။
ထွေးခင်ကို တွန်းလှဲလိုက်ပြီး ထဘီလှန်ကာပေါင်ခွကြားတွင်နေရာယူပြီးသည်နှင့် ဂူအောင်းချင်လွန်းလှပြီဖြစ်သော သကောင့်သားကို တစ်ရစ်ချင်း ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့သည်။
အောင်းနေကျဂူမို့ လီးကလည်း အဝင်တည့်သည်။ ၆လက်မခန့်အရှည်ရှိသော်လည်း လုံးပတ်က Lolane water gel ဘူးခန့်တုတ်သဖြင့် အမှတ်တမဲ့ကြည့်ပါကတိုသယောင်ထင်ရသော်လည်း တဆုံးထိုးပါက သားအိမ်ခေါင်းထိ ခိုက်အောင်ရှည်လှပေသည်။
‘ဗြစ်ဗြစ် ဒုတ်
‘အား အာ့ ဖြေးဖြေးပါဆို အွန်း ‘
အစလည်းဖြစ်ပြန် လီးကလည်းစံချိန်လွန်လီးကြီးမို့ စောက်ပတ်ကအရည်ရွဲနေသော်လည်း ထွေးခင်မခံနိုင်။ ကလေးနှစ်ယောက်မွေးဖူးသော်လည်း ထွေးခင်မခံနိုင်။ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ရင်းအနီးအနားမှမြက်ပင်ကလေးများကို အားကုန်ဆွဲထားမိသည်။
‘အား ရှီးးးးးး’ ကောင်းလိုက်တာအမေရယ်’
လီးကြီးအဆုံးထိဝင်သွားခါမှ ထွေးခင်အပေါ်မှောက်ချလိုက်ရင်း ထွေးခင်ဝတ်ထားသောတီရှပ်လေးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အသင့်စောင့်နေသည်က စွဲမက်စရာ ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်း နို့အုံ တစ်စုံ။ ဒါကတော့ထွေးခင်၏ကုသိုလ်ပင်။ ကလေးရှိသည့်အပြင်နို့အုံတွေကထွားသော်လည်း ပျော့တွဲကျမနေ။ အရင်ကတော့ဘော်လီအမြဲခံသည်။ကလေးနှစ်ယောက်ရပြီးနောက်ပိုင်းနို့တိုက်တာနှင့်ဘာနှင့်ဆိုတော့ အလုပ်ရှုပ်တာကတစ်ကြောင်း။ကိုယ့်အိမ်သားချည်းရှိတာကတစ်ကြောင်းမို့နောက်ပိုင်း အိမ်မှာနေရင်းဆို အောက်ခံဘော်လီမဝတ်ဖြစ်တော့။ ဧည့်သည်သောင်သည်လာသည့်အချိန်နှင့် ရွာထဲသာရေးနာရေးသွားသည့်အချိန်တွင်သာဝတ်သည်။ ကျန်အချိန်ဆို မိမိကလေးတွေနှင့်ယောက်ျားဖြစ်သူသာရှိသဖြင့်လဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေသည်။ ဒါကပင် သူရကိုဖြားယောင်းသလိုဖြစ်သွားခဲ့သလားမသိ။
သူရတစ်ယောက်ဘယ်လောက်စို့စို့ မဝနိုင်သော နို့အုံကြီးပေါ်အငမ်းမရမှောက်စို့လိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ကျန်နို့တစ်လုံးကို အားရပါးရဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
အား အမလေး နာတယ်ဟဲ့ စောက်ကောင်ရဲ့
လုပ်လိုက်ရင်ဒီလိုချည်းပဲ။အမြဲတမ်းကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းနဲ့ အွန်းးးးး ကောင်းလိုက်တာဟယ်’
ထွေးခင်ပြောဆိုနေတုန်းမှာပင် သူရက သူ့လီးကိုအလုပ်ပေးလိုက်သဖြင့် ထွေးခင်တစ်ယောက် မျက်တောင်လေးများစင်းကျသွားပြန်သည်။
‘အမေပဲ ဒီလိုကြမ်းမှကြိုက်တာဆို ပြွတ်’
ပြောပြောဆိုဆို သူရတစ်ယောက် ထွေးခင်နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းလာပြန်သဖြင့် ထွေးခင်တစ်ယောက် အကောင်းကြီးကောင်းကာ သူရကျောပြင်ကြီးကိုလှမ်းဖက်လိုက်ရင်း နို့လေးနှစ်လုံးပြားသွားအောင်ဖိကပ်မိပါတော့သည်။
တကယ်တော့ထွေးခင်သည် ဖင်သရမ်းသူတစ်ယောက်တော့မဟုတ်။ ငွေထွန်းနှင့်သာ ခံဖူးသူဖြစ်သည်။ ငွေထွန်းနှင့်ရပြီးအတော်ကြာထိပင် ကိုယ်လုံးတီးမခံဖူး။ညားခါစက ညညဆိုလျှင်ငွေထွန်းက မမြင်ရပါသဖြင့်ဖယောင်းတိုင် မီးထွန်းပြီးလိုးမည်ဆိုတာကိုတောင်လက်မခံ။ကိုယ့်လင်နှင့်ကိုယ်ပင် အလွန်အရှက်ကြီးခဲ့သူဖြစ်သည်။ယခုတော့ ခံစရာရှားလို့ ကိုယ့်တူအရင်းခေါက်ခေါက် ကိုယ်မွေးစားထားသောသားဖြစ်သူနှင့်ပင် မက်မက်စက်စက်ခံနေပါလား။ ဒါကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ။ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဆိုတော့. . . . .
အင်းးးးးးး. . . . . . လွန်ခဲ့သည့်နှစ်လလောက်ကပေါ့။
‘အုန်း ဂျိန်း ဂျလိန်း’
‘ဒုက္ခပါပဲတော် သားရေမြန်မြန်လာ မိုးရွာတော့မယ်’ ပြောရင်းထွေးခင် ရှေ့ကသုတ်သုတ်သွားနေသည်။
‘အမေသာမြန်မြန်သွားပါ သားကမှီတယ်’ဟုပြန်ဖြေရင်းသူရတစ်ယောက် နောက်ကထပ်ချပ်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများကတော့ ရှိုးနေကျအိုးတောင့်တောင့်ကြီးများပေါ်မှမခွာ။
သူတို့သားအမိ တောထဲ ထင်းကောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်ထင်းတစ်စီးစီ ကောက်အပြီး အပြန်မှာ ယခုလိုမိုးမိခြင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။
‘ဝေါ ဂျိမ်း ဂျလိန်း’
မလှမ်းမကမ်းဆီမှ အပင်တစ်ပင်ဆီအမြန်ပြေးပါသော်လည်း မမှီလိုက် လေကလည်းပါသဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးရွဲရွဲပင်စိုလို့။
‘အရေးထဲ ဒီမိုးနဲ့တော့ ဒုက္ခပါပဲ’ ထွေးခင်တစ်ယောက် ထင်းစည်းကိုပစ်ချရင်း ညည်းပြောလေးပြောသည်။ သူရကား ကိုယ့်အာရုံနှင့်ကိုယ်မို့ ဘာမှမဆို။
မိုးကား မစဲ။တဖြည်းဖြည်းပိုသဲလို့သာလာသည်။
သူတို့မိုးခိုရာနေရာလေးကာ မိုးသိပ်မလုံ။

မထူးပါဘူး မိုးသာခိုနေရတာ သူ့တကိုယ်လုံးလည်းရွဲလို့။
‘သားကြီး လာ အမေ့ဖက်တိုး ဒီနားက မိုးသိပ်မပက်ဘူး’
လှမျးပွောသောအမေ့ကို ကွညျ့တော့လညျး ရှဲရှဲစိုလို့။ အမဘောတှဆေကျပွောနသေလဲသူရမကွား။ သူ့အာရုံထဲရှိနတောက အမဝေတျထားသောအိမျနရေငျးခညြျပါးလေးနှငျ့ လုံခညြျအနှမျးလေး။ မိုးစိုထားသဖွငျ့ အသားနှငျ့ကပျနသေညျမှာ နို့သီးခေါငျးလေးမြားကိုပငျမွငျနရေသညျ။သူရစိတျတှေ မနညျးထိနျးနရေသညျ။လကျရာမွောကျလှနျးလှသော ဒီခနာ်တကိုယျနှငျ့နီးနီးကပျကပျနရေသဖွငျ့ သူ့စိတျတှဖေောကျပွနျနပွေီ။ သူဂှငျးထုတိုငျး မွငျယောငျနမေိသော ဒီခန်တာကိုယျ။အခှငျ့ရတိုငျးစိတျကူးနှငျ့ပစျမှားနကေဒြီခန်တာကိုယျ အခုတော့ သူ့ရှေ့မှာ အဆီတဝငျးဝငျးနှငျ့။
တကယ်တော့သူရ အဒေါ်ဖြစ်သူအပေါ်သူ့စိတတွေ်ပြောင်းလဲနေတာ ကြာပီ။ အရင်ကတော့ ဒီလိုမဟုတ်။ အဒေါ်ဆိုသော်လည်း ကိုယ့်အမေရင်းလိုခံစားမိသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ သူကလဲဒီကိစ္စတွေကိုနားလည်လာသည့်အရွယ်၊ ညီမလေးနှင့်ညီကလည်း ရွာထဲမှာသာကျောင်းတက်နေသည့်အချိန်၊ သူပြောင်းအိပ်ရသည်က အမေတို့နှင့်ကပ်လျက်အခန်း။ ပြောင်းသည့်ညမှာပင် တသိမ့်သိမ့် တုန်သဖြင့် သူရနိုးလာသည်။ ငလျှင်လေလားတွေးမိသော်လည်း ညည်းသံညူသံများအပြင’် အကို ဖြေးဖြေးလုပ်လေ ဟိုဖက်ခန်းမှာသားရှိတယ်’ ဆိုသောအသံများကိုကြားလိုက်ရသဖြင့်အသာနားစွင့်ရင်း ဒါလင်မယားလိုးတဲ့အသံဆိုတာသိလာသည်။ အဖေကလည်းအတော်ကြမ်းသည်။ အမေ့ရဲ့ညည်းငြူသံများအောက် မှာ သူရတစ်ယောက် လိင်ဆက်ဆံနေသော အမေ့ပုံစံကိုမြင်ယောင်မိလာသည်။ ဒီနောက်ပိုင်း အမေ့အပေါ် သူရအကြည့်တွေ မရိုးသားတော့။ အဖေနှင့်အမေလိုးကြပြီဆိုသည်နှင့် တစ်ဖက်ခန်းမှာလည်း သူရတစ်ယောက် လက်ငါးချောင်းကို အလုပ်ပေးတော့သည်။ အစကတော့ ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်မလုံ။ လေးငါးခြောက်လလောက် နေ့ခင်းဆိုအမေ့နို့တွေဖင်တွေခိုးကြည့်လိုက်။ ညည အမေတို့လိုးကြပြီဆို နေ့ခင်းကမြင်ခဲ့သမျှမှန်းရင်း အမေ့ညည်းငြူသံလေးများလည်းနားထောင်ရင်း ဂွင်းတိုက်ရတာကို စွဲလမ်းလာနေပြီဖြစ်လေသည်။ကာယကံအရ ဘာမှမကျူးလွန်သေးသော်လည်း မနောကံထဲမှာ အမေကား ဖွတ်ဖွတ်ကျေနေလေပြီ။
‘သားရေမိုးစဲတုန်းလေးမြန်မြန်ပြန်ရအောင် လာ အမေ့ကိုထင်းစည်းလေးပင့်ပေးဦး’
‘ဗျာ ဟုတ်’
အတွေးနယ်ချဲ့နေသော သူရတစ်ယောက် ကမန်းကတန်းပင် ထင်းစည်းကိုကောက်ကာ အမေ့ခေါင်းခုပေါ်တင်ပေးရင်း နို့အုံကြီးများကို အနီးကပ်မြင်ရပြန်တော့ လီးကတောင်လာပြန်သည်။
‘အို ဟဲ့ ‘
မထွေးခင် ထင်းစည်းကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့်ထိန်းပြီး အထမှာ ဖြစ်ချင်တော့ စိတ်ကူးနှင့်နို့စို့နေသော
သူရခြေထောက်က ထွေးခင်ထဘီကိုနင်းထားမိသဖြင့် ကွင်းလုံးပုံအကျ စောက်မွှေးထူထူနှင့် နေမထိလေမထိစောက်ပတ်လေးမှာ သူရရှေ့တည့်တည့်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်။
ထွေးခင်တစ်ယောက်အဖြစ်အပျက်ကိုသေချာမသိလိုက်ခင်မှာပင် သူရကား ထွေးခင်ကိုတွန်းလှဲကာ သူအနှစ်နှစ်အလလ ပစ်မှားနေခဲ့သော စောက်ပတ်ကို လိုးနိုင်ဖို့အားထုတ်နေပါတော့သည်။
‘ဟဲ့သားကြီး ဘာလုပ်တာလဲ ဘာဖြစ်နေတာလဲ’
မိခင်မေတ္တာကား မိမိကို မုဒိန်းကျင့်ဖို့ကြိုးစားနေသော အခါတွင်ပင် ချက်ချင်း မပျက်သေး။ ခြေထောက်ကိုအတင်းဖြဲ လက်ကိုအတင်းချုပ်ပြီး ပေါင်ကြားထဲဝင်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေတာကို ရုန်းရင်းကန်ရင်း အခြေအနေကိုသုံးသပ်မိသောအခါတွင်မှ
‘ဟဲ့ ခွေးမျိုး နင်ယုတ်မာလှချေလား ဟဲ့ကောင် ဆင်းစမ်း ခုဆင်းစမ်း’
ပါးစပ်ကလဲဆဲဆိုရင်း လက်ကလည်းအတင်း တွန်းထိုးနေပါသော်လည်း အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ထွေးခင်မောပန်းလာသည်။ သူ့အရွယ်အစားနှင့်တော်ရုံနံပိန်လောက်ကိုမမှုသော်လည်း သူရကား အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် သန်မာထွားကျိုင်းသောလူငယ်ဖြစ်ရကား နောက်ဆုံးတွင် ထွေးခင်စောက်ပတ်အပေါ်တွင်အောင်လံလွှင့်လေတော့သည်။
‘အင့် အွန်း’
LOLANE GEL ဘူးခွံအရွယ် ဒစ်တုတ်ကြီးကားထွေးခင်စောက်ပတ်ထဲမြှုပ်နေလေပြီ။ အိမ်ထောင်ရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်း ဒီလိုလီးမျိုး မခံဖူးသဖြင့် ထွေးခင်ကားထွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။
‘အာ့အား သားကြီးရယ် မင်းလုပ်ရက်တယ်ကွာ ဟီးရွှတ် ရွှတ်’
ထွေးခင် ဗလုံးပထွေးပြောရင်းမျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျသည်။ စောက်ခေါင်းနှင့်လီးမဆန့်သဖြင့် နာကျင်ရသောအနာထက် မိမိတူအရင်း မိမိယုံကြည်ရသော မိမိသားအရင်းသဖွယ် ယူဆခဲ့ရသော တစ်ယောက်က မုဒိန်းကျင့်တာကိုခံရသဖြင့် မျက်ရည်ကျရခြင်းဖြစ်သည်။ မိမိစိတ်ထဲမှာကလေးပေါက်စလေးဟု လို့တွေးထင်ထားသူက တက်လိုးတာခံရသဖြင့် မယုံကြည်နိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။
‘ဗြစ် ဗြစ် အား ‘
တဖြေးဖြေး စံချိန်လွန်လီးကြီးက ထွေးခင်စောက်ခေါင်းကိုထိုးခွဲလာသည်။ ဘာမှမတတ်နိုင်သောအခြေအနေမှာ ထွေးခင်တစ်ယောက်အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ငိုရှိုက်နေရုံမှတပါး။ ။
လီးကြီးတစ်ဆုံးဝင်ပြီးနောက် သူရဖြည်းညှင်းစွာအသွင်းအထုတ်စလုပ်သည်။ လေးငါးမိနစ်ကြာတော့ ထွေးခင်၏ တွန်းထိုးလှုပ်ရှားမှုများတဖြည်းဖြည်းငြိမ်ကျလာသည်။ ထွေးခင်၏ ခန္တာကိုယ်ကထွေးခင်ကို စတင်သစ္စာဖောက်နေပြီ။ အသွင်းအထုတ်ကလည်းတဖြည်းဖြည်းအရှိန်ရလာသည်။ သူရ ထွေးခင်လက်များကိုတော့လွှတ်မပေးရဲသေး။ နောက်ထပ်အချက်လေးငါးဆယ်ခန့်အရမှာ ထွေးခင်ညည်းသံလေးများဆူညံလာသည်။ ငိုကားငိုနေဆဲ။ ထွေခင်ခေါင်းခုကလေးကား အပြေလိုက်လေး။ထွေးခင်ဆံပင်များမှာဖရိုဖရဲ ။ လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း ယမ်းခါနေသည်မှာ အနုပညာပင်ဆန်နေသလိုလို။
‘ပြွတ်ဘတ်ပြွတ်ဘတ် ‘ ‘အင်းးးး အွန်းးး အင်းးး အား အမလေး အာ့ အာ့ ‘ ဟုအော်ရင်းထွေးခင်တစ်ယောက်ကော့တက်သွားသည်။ တစ်ချီပြီးသွားပြီမှန်းသူရသိလိုက်သည်။ သူရမပြီးသေး။ ဒီပွဲမှာ သူရှုံးလို့မဖြစ်။ သူ့အကြံအစည်ကထွေးခင်ကိုတဖြည်းဖြည်းကြုံးသွင်းဖို့။ သူရ လိုးနေသောအရှိန်ကိုမြှင့်တင်လိုက်သည်။ သားအိမ်ထိပ်ဝကိုထိအောင်ကော့ထိုးသည်။ အရသာဖူးကို ထိထိမိမိပွတ်တိုက်မိအောင် လိုးသည်။ သူရပညာပြတာကို ထွေးခင်မခံနိုင်
‘ အာ့ သားလေး အမေ့ကိုဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ အား ရှီး ‘ ဟူသောအသံကို ကြားရချိန်မှာ သူ့ဂွင်ထဲဝင်လာပြီဆိုတာ သူရသိလိုက်သည်။ နောက်တစ်ဆင့်အနေနှင့် သူရ ထွေးခင်လက်နှစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက် ပြီး ရင်ဖုံးဘလောက်အကျင်္ီနှိပ်စေ့များကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ထွေးခင်က လက်နှင့်ကာဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း သူရ၏ဆွဲဖယ်ခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး အငမ်းမရနို့စို့ခြင်းကိုပါခံလိုက်ရလေရာ အွန်းကနဲ မျက်တောင်လေးများစင်းသွားရှာသည်။ နို့စို့ခံရတာကိုသာယာမိအခိုက် သူရညာဖက်လက်က ကျန်နို့အုံတစ်ဖက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ်ကိုင်ခြေမွလေရာ
‘အား နာတယ် ခွေးကောင်လေးရဲ့’ ပြောခါမှ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီးလျှင်
‘ကောင်းလား အမေ ‘ ဟုမေးလေရာ
‘ နင်ငါ့ကိုအမေမခေါ်နဲ့ ငါနင့်အမေမဟုတ် ‘ဟု ပြန်ပြောနေစဉ်မှာပင် သူရမှ သူ့လီးကြီးကို အလုပ်ပေးလိုက်ပြန်လေရာ အွန်းးးးကနဲ ဖြစ်သွားရပြန်လေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင်သူရက ထွေးခင်နှုတ်ခမ်းများကို ဖမ်းစုပ်လိုက်ပြီး ရုန်းမရအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ခေါင်းကိုကိုင်ထားလေရာ ထွေးခင်မှာ ငြင်းပယ်ခြင်းငှာမစွမ်းသာဘဲ လှေနှင့်မြင်းပမာ စီးသူနောက်သာကောက်ကောက်ပါလေတော့သည်။

ပထမဆုံးသတိဝင်လာသူကား ထွေးခင်။ သတိဝင်လာလာချင်းသူရကိုတွန်းပစ်လိုက်ပြီး အဝတ်များပြန်ဝတ်နေရင်း ‘ဟဲ့အကောင် နင် ဒီလိုလုပ်တာဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေ ။ငါတို့အဖြစ်ကလူကြားလို့မတော်။ဘယ့်နှယ့် တူဖြစ်သူကအဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်ကို မုဒိန်းကျင့်ရတယ်လို့။ နင်မရှက်ပေမယ့်ငါရှက်တယ်။ဒီတစ်ခေါက်တော့ရှိစေတော့ ငါ့အရှက်မကွဲချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါပြောလိုက်မယ်။ နင်နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ကြိုးစားရဲကြိုးစားကြည့် ငါ့အရှက်အကွဲခံပြီး နင့်ကို တိုင်မယ် အမှုဖွင့်မယ် နင်ထောင်ကျစေရမယ်။ ဒါငါ့ကတိပဲ။ ‘ ဟုပြောလေရာ ‘သူရမှာ မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ‘ဟုတ်ကဲ့ပါအမေရယ် နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး။ သားမှားမှန်းသိပါပြီ’ ဟုပြောလေသော်လည်း သူရစိတ်ထဲတွင်ကား ဤမျှအတွေ့ထူးကိုခံစားပြီးခါမှတော့ ထောင်ကျလိုကကျပါစေ အခွင့်ကြုံသည်နှင့် လိုးခွဲပစ်ဦးမည်ဟု တေးမှတ်နေလေတော့သည်။

တကယ်လည်း ကြုံပါသည်။ မိသားစုသုံးယောက်သာရှိသောအိမ်မှာ အဘယ်မှာလျှင် ရှောင်ပြေး၍ရပါမည်နည်း။ ဒီတစ်ခါတော့ထွေးခင် သူ့စကားအတိုင်း ရုံးဂတ်တိုင်ဖို့ပြင်သည်။ သူ့ယောက်ျားနှင့် တိုင်ဖို့ လုပ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒါပေမယ့်ပေါ့လေ။
ဖြစ်ပုံက အဲ့ဒီနေ့သူအိမ်ပြန်အရောက်မှာ ယောက်ျားဖြစ်သူက ဖျားနေသည်။ ဖျားတာမှအပြင်းဖျားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ထွေးခင်တစ်ယောက် သူ့ကိစ္စကိုခဏထားပြီး ယောက်ျားဖြစ်သူကို ပြုစုရသည်။ နောက်နေ့နောက်နေ့တွေကျလည်း ဦးငွေထွန်း ကမသက်သာ သဖြင့် အလုပ်ထဲသို့ သူတို့သားအမိကိုသာလွှတ်ရသည်။ မလွှတ်လို့ကလည်းမရ။ သူတို့စိုက်ပျိုးတာက အချိန်နှင့်ရာသီဥတုနှင့်လုပ်ရတာမို့ ။ သူရင်းငှားကလည်းဈေးကြီး ခလေးတွေကိုကျောင်းထားရသဖြင့် ငွေကုန်ပေါက်ကများသဖြင့်လူအပိုမငှားနိုင်။ ဒီတော့ ဦးငွေထွန်းသောက်ရန်ဆေး၊ စားရန် အစာများပြင်ဆင်ပေးပြီး အလုပ်သွားကြရသည်။ ထွေးခင်အခက် သူရ အချက်ပင်တည်း။ ဒီအချိန်သူမရှိလျှင် ထွေးခင်တို့အနေနှင့်မလွယ်။ ဒီတော့ ရှင်းရှင်းပြောရလျှင် ထွေးခင် သူရကိုကုန်းရသည်။ဦးငွေထွန်းလည်း အဖျားကပျောက်မလိုပျောက်မလိုနှင့် တာရှည်သွားသည်။ ဦးငွေထွန်းဖျားနေသည့် တစ်လလုံးလုံး သူရအတွက်တော့ ပွဲတော်ကြီးပင်။အလုပ်လုပ်ရင်း လယ်ထဲမှာလဲလိုးသည်။ ခရမ်းချဉ်ခင်းထဲလည်းလိုးသည်။ ထင်းခွေရင်းလဲလိုးသည်။ ဦးငွေထွန်း အိမ်ထဲအိပ်နေလျှင်အိမ်အောက်မှာလိုးသည်။ ဦးငွေထွန်းအိမ်ရှေ့မှာထိုင်နေလျှင် မီးဖိုထဲမှာလိုးသည်။ ရေချိုးသွားရင်းချောင်းထဲမှာလဲလိုးသည်။နေရာအစုံမှာပုံစံအစုံနှင့်လိုးသည်။ ကြာတော့ ထွေးခင်တစ်ယောက် သူရလီးကိုအစွဲကြီးစွဲလေတော့သည်။ ငါ့တူလေးငါ့သားလေးပါလားဟု နောက်ဆံမတင်းတော့။ ငါ့ယောက်ျားကိုသစ္စာဖောက်မိနေပါလားဟုမတွေးတော့။သူတို့သားအမိကာမအရသာကိုသေချာသိသွားပြီးသည့်နောက် သောက်လေသောက်လေငတ်မပြေဘဲ အရူးအမဲသားကျွေးသလိုပင် လစ်လျှင်လစ်သလို လိုးနေခံနေ ဆော်နေကြသည်မှာ ကလေးတွေကျောင်းပိတ်ပြန်မလာခင်အထိပင်။ အခုတော ့သူတို့လိုးရတာအရင်လိုမလွတ်လပ်တော့။ ။
‘ဟဲ့ သား ဘာလို့နှေးသွားတာလဲ။ ဆောင့်စမ်းပါ ။ဒီမှာကောင်းနေပြီ’
ဟူသောအသံကြားခါမှ သူရတစ်ယောက် သတိပြန်ဝင်လာကာ
‘ဗျာ ဟုတ်ကဲ့ပါအမေရဲ့ ဟိုလေ အမေ သားကို လေးဖက်ထောက်ပေးပါလားဟင်’
‘ထင်သားပဲ ဒီဖင်ကိုရန်ရှာချင်သေးတာမဟုတ်လား။ ကဲ ဖယ်ဖယ် လေးဖက်ထောက်ဆိုလည်း ရှင့်လီးလေးတော့ချွတ်လိုက်ပါဦး ယောက်ျားရေ့’
သူရတစ်ယောက်’ဟီး ဟုတ်သား’ ဟုပြန်ဖြေရင်း ‘ ဗြွတ်’ ခနဲဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ ပုံစံပြောင်းပေးရန်
မထွေးခင် ကုန်းထလာစဉ်မှာပင် သူရက ရုတ်တရက်
‘အမေ နေပါဦး ကျနော့လီးကိုသန့်ရှင်းရေးလေးလုပ်ပေးပါဦး’.ဟုပြောလေရာ
‘အမလေး ဒီကလည်း လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုမြင်တာနဲ့ မနေနိုင်လို့ ကုန်းစုပ်မလို့ပါပဲတော်။ အမလေး တလုံးတခဲကြီး ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ’ ဟုပြန်ပြောရင်း သူရလီးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖမ်းကိုင်ကာလီးထိပ်ဖူးကိုငုံလိုက်လေသည်။
‘ပြွတ် ပြွတ်’
‘အား ရှီး ကောင်းလိုက်တာအမေရယ်’ဟုပြောရင်း သူရလက်နှစ်ဖက်က ထွေးခင်ခေါင်းကို ကိုင်လာလေရာ အထာသိသော ထွေးခင်မှာ အသင့်အနေအထားလုပ်ထားလိုက်ရလေသည်။
‘ဗျစ် ဗျစ် အွတ် ဗြွတ်’
တခြားမဟုတ်။ သူရတစ်ယောကိ သူ့လီးထွားကြီးကို ထွေးခင်ပါးစပ်ထဲ တဆုံးသွင်းနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
တဆုံးဝင်ခါမှ နှစ်ချက်သုံးချက် လိုးဆောင့်လိုက်ပြီး
‘ဗြွတ် ခနဲဆွဲထုတ်ကာ
‘ကဲ အမေ ကုန်းပေးတော့ လိုးတော့မယ် ဟုပြောလေရာ လီးဆာနေသောထွေးခင်တစ်ယောက် အသက်ပင်ဝအောင်မရှူနိုင်ဘဲ’ဟုတ်ကဲ့ပါ သားယောက်ျားလေးရယ် ရှင်လေးအလိုကျပါရှင့်’ဟုပြောရင်း သူရအလိုကျ ကမန်းကတန်း ကုန်းပေးလိုက်လေတော့သည်။
‘သား ဆောင့် ဆောင့် လိုးသာလိုး ရတယ် အမေ့ကိုမညှာနဲ့’ ပြောလည်းပြောရင်း ကော့လည်းကော့အပေး သူရကအဆောင့် အရည်များရွဲနေသောစောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ယဉ်ပါးနေပြီဖြစ်သော လီးကြီးမှာ တအိအိနှင့် ဝင်သွားလေတော့သည်။
‘အွန်း အား ဆောင့် သားကြီး အား ကောင်းလိုက်တာ ဆောင့် ဆောင့် ‘
‘ဟုတ် အမေ သားလည်းကောင်းတယ် အိုး လိုးလို့ကိုမဝဘူးဗျာ အွန်း အွန်း’
စသဖြင့် သားအမိနှစ်ယောက်အပေးအယူမျှမျှလိုးနေကြသည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာ သူရလည်း ပြီးတော့မလိုဖြစ်လာသဖြင့် လီးကိုတစ်ဆုံးထုတ်ပြီး အားကုန်ဆောင့်သွင်း လိုက်ရာ အမေ့ ဟူသောအော်သံနှင့်အတူ ထွေးခင်တစ်ယောက်ကော့တက်အလာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထွေးခင်ကိုယ်လုံးကိုဖမ်းထိန်းပြီးကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထွေးခင်မျက်နှာကိုလှည့်စေကာ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရအတင်းနမ်းစုပ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်လိုးဆောင့်ပေးကာ ကာမပန်းတိုင်ကိုပြိုင်တူ တက်လှမ်းလေတော့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက် မှာကိစ္စပြီးသွားကြပြီဖြစ်၍ အဝတ်အစားများပြင်ဆင်ဝတ်ပြီး ဟန်မပျက် ဆက်လက်ထွက်ခွာသွားကြချိန်တွင် သူတို့လိုးဆော်နေရာသစ်ပင်အပေါ်မှ တစုံတယောက်ဆင်းလာသည်ကိုကား . . . . . .

ထိုအချိန်တွင်ကား ဦးငွေထွန်းမှာ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင် စာထိုင်ဖတ်နေလေပြီ။ ထိုစဉ် နှင်းနုတယောက် ထဘီရင်ရှားနှင့်အတွင်းခန်းမှထွက်လာသဖြင့်
‘သမီး ဒါကဘယ်လဲ ရေချိုးသွားမလို့လား’ ဟု ဦးငွေထွန်းမှလှမ်းမေးလိုက်ရာ
‘ဟုတ်တယ်အဖေ ထမင်းဟင်းလဲအကုန်ကျက်ပြီ။ အဝတ်လေး တစ်ထည်နှစ်ထည်လျော်ရင်း ရေမကူးရတာလဲကြာပြီမို့’
‘ဟား ဒါဆိုအတော်ပဲ အဖေလည်းရေချိူးချင်နေတာ အဖေပါလိုက်ခဲ့မယ်’
‘အိမ်မှာလူစောင့်မရှိဘဲနေမှာပေါ့ အဖေရဲ့’
‘ရပါတယ်ကွာ တို့အိမ်ဘာခိုးစရာရှိတာကျလို့’
‘သဘော သဘော ဒါဆိုလည်းအဖေ့သဘော’ ဟုပြောရင်း ရှေ့မှသွားနှင့်လေရာ ဦးငွေထွန်းလည်း ကမန်းကတန်းနောက်မှပြေးလိုက်သွားသည်။ ကျော်ကားမကျော်။ နှင်းနုနောက်မှ အသာမှေးလိုက်ရင်း မနက်ကမြင်ခဲ့ရသော ဖင်ဆုံကြီးကို ပြန်လည်စားမြုံ့ပြန်နေလေသည်။
သူတို့သွားနေသည့်နေရာကားမြစ်ဆိပ်ပင်တည်း။ သို့သော်အများသူငါပိုင်မြစ်ဆိပ်မဟုတ်။ သူတို့လယ်ဘေးမှဖြတ်ဆင်းသော မြစ်၏ချိုးရအဆင်ပြေသောတစ်နေရာတွင် ရေချိုးခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ တစ်နည်း သီးသန့်မြစ်ဆိပ်ပင်တည်း။
မြစ်ဆိပ် သို့အရောက် ရောက်လျှင်ရောက်ချင်း ဦးငွေထွန်းကား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပုဆိုးကိုမကာ ရေထဲတန်းဆင်းလေတော့သည်။ တခြားကြောင့်မဟုတ် သူလီးတောင်နေတာကို သမီးသိသွားမှာစိုးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ဦးငွေထွန်းအတွက်ကံကောင်းသည်မှာ သူတို့ရေချိုးချိန်တွင်မြစ်ရေနောက်ကျိနေခြင်းပင်။ သူလဲ ထိုအခွင့်ကောင်းကိုလက်လွတ်မခံ။ရေထဲ ခေါင်းလေးပေါ်ရုံသာနေပြီး လက်တစ်ကမ်းအကွာမှ သမီးငယ်လေး၏ နုနယ်ဖွံ့ထွားသောအလှအပကို ကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေလေတော့သည်။ နှင်းနုကား ဘာမှမသိ။စိတ်လွတ်လက်လွတ်ပင် အဝတ်လျှော်နေသည်မှာ ဖွပ်ရင်းဖွပ်ရင်း ရင်လျားထားသောထဘီလေးကလျော့လာလိုက်။ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်။လျော့လာပြန်လိုက်နှင့် ငွေထွန်း စိတ်များကား ပေါက်ကွဲလုဖြစ်နေပေပြီ။ မိမိသွေးသားရင်းမို့ ‘မလုပ်သင့် မလုပ်သင့်’ ဟူ၍ စိတ်ကိုထိန်းနေသော်ငြား ယခုပင် ဂွင်းတိုက်မိနေလေပြီ။ အစကတော့ မြင်နေရတာကိုပင် ‘မကြည့်သင့်မကြည့်သင့်’ ဟု ထိန်းနေသော်လည်း နောက်ဆုံး ‘အိုကွာ ကြည့်ရုံကြည့်တာ သူ့ဘာထိခိုက်မှာလဲ’ ဟုကိုယ့်ကိုကိုယ်ဖော့တွေးရင်း ယခုလည်း ‘အိုကွာ ကိုယ့်ဘာကိုယ်ဂွင်းတိုက်တာ သူ့ဘာထိခိုက်မှာလဲ ‘ဟုတွေးပြီး ရေထဲအလိုက်သင့်နေရင်းအားရပါးပင်ဂွင်းတိုက်နေလေပြီ။တချီတွင် သမီးငယ်နှင့်အတော်လေးနီးသွားလေရာ သမီးငယ်လေးက’ အဖေ ဘာပြောမလို့လဲ’ ဆိုသည့်သဘောနှင့်မေးငေါ့ပြလေရာ
‘သမီးကအခုဆယ်တန်းတက်မှာနော်’
‘ဟုတ်အဖေ’
‘ဒါဆို ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိပြီပေါ့’
‘အင်း ဆယ့်ငါးထဲဝင်ပြီအဖေ ဆယ့်လေးပြည့်ပြီးတာ သုံးလေးလရှိပြီ’
‘အော် အေးအေး အဖေလည်းအလုပ်တွေများနေတာနဲ့ ကိုယ့်သားသမီးကိုမွေးနေ့လေးဘာလေးမလုပ်ပေးဖြစ်ဘူး နောက်နှစ်မှမှတ်မှတ်ရရလုပ်ပေးရဦးမယ်’ စသဖြင့် စကားဖောရောဖောလုပ်နေလိုက်ရာ ‘ရပါတယ် အဖေရယ် သမီးတို့ကျောင်းတက်နေရဖို့အဖေဘယ်လောက်ပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်လုပ်နေရတယ်ဆိုတာ သမီးလဲသိနေတာပဲ။ တခါတခါဆိုတွေးမိသေးတယ်။ အော် အဖေ့ခမျာ ရှာသမျှ သူလဲမသုံးရ ငါတို့အတွက်ပင်ပန်းလိုက်တာလို့။ အဲ့လိုတွေးမိရင် သမီးလေ အဖေ့ကိုတအားသနားတာ’ဟု ညှိုးငယ်သောမျက်နှာနှင့်ပြောလေရာ
‘ရပါတယ်သမီးရယ် ဒါအဖေတို့ဝတ္တရားပဲ ထည့်ပြောစရာလိုက်လို့’ဟု မလုံမလဲပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။
နောက်ဆုံး အဝတ်လျော်ပြီးသွားဟန်တူသည်။နှင်းနုတစ်ယောက် ထိုင်နေရာမှထလိုက်ပြီး ဘေးတစ်ချက်လှည့် ဖင်ကော့ ရင်ကော့ ထဘီကို တင်းတင်းစည်းကာ ဗွမ်းခနဲ ဒိုင်ဗင်ပစ်ရင်းရေကူးနေတော့သည်။
ဦးငွေထွန်းလည်း စကားပြောလိုက်ရသဖြင့် ထန်နေတာနည်းနည်းလျော့အသွား ရေကူးပါဦးမည်ဟု အတွေး နှင်းနုမှာ ဆပ်ပြာတိုက်ရန်ကမ်းပေါ်ပြန်တက် လေရာ ‘အိုး ‘ ဟု ပင်ယောင်ပြီးအသံထွက်တော့မလိုဖြစ်သွားလေသည်။ ဟုတ်သည်။ ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ်နုနယ်ပျိုမျစ်သောအလှနှင့် ရေစိုထဘီဘော်ဒီတောင့်တောင့်ကိုမြင်လိုက်ရသော အဘယ်သူ အံ့ဩမျှင်တက်ခြင်းမရှိဘဲ ခံနိုင်ပါအံ့နည်း။ဦးငွေထွန်း၏ကျမလိုလိုဖြစ်နေသော လီးမှာ ငေါက်ခနဲပင်ထောင်လာသည်။ ဦးစွာ လက်နှင့်ရင်ဘတ်အပေါ်ပိုင်းကိုဆပ်ပြာတိုက်သည်။ ပြီးနောက် ထဘီကိုအနည်းငယ်လျော့ကာ အစွန်စကိုပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ပြီး ရင်ဘတ်ကိုတိုက်ပြန်သည်။ ဦးငွေထွန်းဖက်ကိုကျောပေးနေသည်မို့ ရင်သားအစုံကိုမမြင့်ရသော်လည်း လျော့သွားသောထဘီမှာခါးလယ်ခန့်ထိလျောကျလာလေရာ မြင်နေရသောဦးငွေထွန်းမှာ ကတုန်ကယင်ပင်ဖြစ်လာလေသည်။ တဖန် ထဘီကိုပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကိုကုန်း၍ ဂျီးတွနိးချိန်တွင်ကား ဦးငွေထွန်းမှာ သမီးငယ်ဖင်ကို လီးဖြင့်ပြေးပြေးဆောင့်ချင်စိတ်ပင်ပေါ်လာရတော့သည်။ ဤအချိန်ထိကားသူထိန်းနိုင်သေးသည်။ ထို့ထက်ပိုလျှင်ဘာတွေဖြစ်လာမလဲငွေထွန်းသူ့ကိုယ်သူပင်အာမ မခံနိုင်။ နှင်းနုတစ်ယောက်ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး၍ ရေထဲပြန်ဆင်းရန်ပြင်နေလေပြီ။ ဒီတစ်ခါသုမဦးတည်တာကရေနက်ရာသို့။ ဦးငွေထွန်းလန့်သွားသည်။ ‘သမီး အဲ့ဖက်မသွားနဲ့ အဲ့ဖက်ကနက်တယ်’ ဟုတားသော်လည်း နှငိးနုက ‘အမလေးအဖေရယ် ရေနဲ့ဖက်ပြီးမွေးလာတာပါ။ ပူတတ်ရန်ကော ခိခိ။’ဟုမခို့တရို့လေးပြန်ပြောလေရာ’ ဟုတ်တာတော့ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရေဆိုတာပြောရခက်တယ်သမီးရဲ့’
‘ဟွန်း လူကိုများ အထင်သေးလို့ ။ သတ္တိရှိရင် အဖေနဲ့သမီး ဟိုဖက်ကမ်းဒီဖက်ကမ်းကူးကြေးလောင်းမလား’
‘တော်ပါပြီသမီးရယ် မပြိုင်တော့ပါဘူး သမီးရေကူးကျွမ်းတာယုံပါတယ် ယုံပါတယ်’ဟုပြန်ပြောသော်လည်း နှင်းနုက
‘မရဘူးအဖေ ဒီကနေဟိုဖက် ဟိုဖက်ကနေ ဒီဖက်ထိ ဟုတ်ပြီလား အဖေမပြိုင်ရင် သမီးငိုလိုက်မှာနော် အဟင့်’ဟုအတင်းပင်ပြောနေရာ
ဦးငွေထွန်းလဲ ‘ကဲကဲ ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီဘ မငိုပါနဲ့ လာ လာ ကူးကြတာပေါ့’ ဟုပြောရင်း သားအဖနှစ်ယောက်ရေကူးပြိုင်ကြလေသည်။
နှင်းနုကားအမှန်ပင်ရေကူးကျွမ်းသူလေးပင်တည်း။ တစ်ဖက်ကမ်းရောက်သည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက်မတိမ်းမယိမ်းပင်ဖြစ်နေလေရာ ပြန်လှည့်လာသည့်အချိန်တွင် ဦးငွေထွန်းကားယောက်ကျားမာနဖြင့် ပိုမိုအားစိုက်ကူးရလေသည်။ ယောက်ျားနှင့်မိန်းမ ဘယ်မှာတူလိမ့်မည်နည်း။ ဒီဖက်ကမ်းရောက်လုတွင်ငွေထွန်းကားရှေ့မှဦးဆောင်နေလေပြီ။ရုတ်တရက် အော်သံလိုလိုကြားမိသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နှင်းနုကား ရေနစ်နေလေပြီ။ မခံချင်စိတ်ကြောင့်အတင်းကူးရင်း ကြွက်တက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးငွေထွန်း ရုတ်တရက် ထူပူသွားသည်။ သမီးကိုစိုးရိမ်စိတ်နှင့် ပြေးဆယ်တော့ သမီးငယ်ကားရေမွန်းပြီးသတိလစ်နေလေပြီ။ ဟိုဖက်ကမ်းမှပြန်လှည့်ကတည်းက ကြွက်တက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ နှင်းနုအော်ပါသော်လည်းဦးငွေထွန်းမှာ အရှုံးမပေးလိုသောဇောဖြင့်အားစိုက်ကူးနေသောကြောင့်မကြား။ထို့ကြောင့် နည်းနည်းကြာသွားသဖြင့် သတိလစ်သည်အထိဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးလေး ။တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေး ။သေလို့မဖြစ်။ ကမ်းပေါ်ရောက်သည်နှင့် ရှေးဦးသူနာပြုနည်းနှင့်အသက်ပြန်ရှူနိုင်အောင်ကြိုးစားသည်။ထဘီကားဘယ်နားကျန်ခဲ့သည်မသိ။ သို့သော်ငွေထွန်း ဒါတွေမတွေးအား။ နှာမထအား ။မိနစ်အနည်းငယ်ကြာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့လေသွင်းလိုက် သူအငမ်းမရခိုးကြည့်ခဲ့သောနို့နှစ်လုံးနှင့်ရင်ဘတ်ကို ပြန်ဖိလိုက်လုပ်ခါမှ အဟွတ်ဆိုသည့်အသံနှင့်အတူ နှင်းနုအသက်ပြန်ရှူလာသည်။ ဝမ်းသာလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။သို့သော် အသက်ဘေးစိတ်ချရပြီဆိုသည့်အသိနှင့်အတူ လီးကချက်ချင်းတောင်လာသည်။ သမီးငယ်၏ကိုယ်လုံးတီးအလှကိုမြင်လာသည်။သူ့စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲထွက်သွားပြီ။သူ့မျက်စိထဲဘာမှမမြင်တော။့ခုနကလေမှုတ်သွင်းနေသော နှုတ်ခမ်းအစုံကိုအငမ်းမရလှမ်းစုပ်သည်။ ပေါက်စီတစ်လုံးတစ်လုံးစာခန့်ခပ်ထွားထွားနို့နှစ်လုံးကိုအငမ်းမရညှစ်သည် ။ခြေသည်။ သမီးငယ်၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားရအောင်ဝင်သည်။ နှင်းနုတစ်ယောက် ရေမွမ်းနေသဖြင့် အဖြစ်အပျက်ကိုသေချာမသိသေး။စောက်ခေါင်း ထဲသို့တစ်စုံတစ်ခုဝင်လာခါမှ သူ့အဖေသူ့ကိုတက်လိုးနေတာရိပ်မိသွားသည်။ ‘ပြွတ် ပြွတ် အွန်း ‘ နှုတ်ခမ်းကိုငုံ့စုပ်ခံနေရသဖြင့် မအော်နိုင် ။လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဦးငွေထွန်းကို အတင်းဆွဲခွာသည်။’ အဖေ အဖေ ဘာလုပ်တာလဲ အား ဘာလုပ်တာလဲ ဆင်း ဆင်း ခုဆင်း အမလေး အား အာ့’
ငွေထွန်းကားလူစိတ်မရှိတော့။ ရာဂဘီလူးစီးနေလေပြီ။ နှုတ်ခမ်းစုပ်နမ်းနေရတာကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရသဖြင့် အောက်ပိုင်းကို ပိုအားထည့်လာသည်။ခါးကိုချုပ်ပြီးအတင်းလိုးသည်။ခန္တာကိုယ်ကထွားသော်လည်း နှင်းနုစောက်ပတ်ကား လီးမယဉ်သေး။ဝင်သလောက်လေးချော့လိုးနေရသည်။ ငွေထွန်းလီးကလည်း သူရလီးထက် နည်းနည်းသာပိုသေးသည်။အရှည်ကတော့မတိမ်းမယိမ်းမို့ နှင်းနုမခံနိုင်တာ မထူးဆန်း။
‘ဒုတ် ဒုတ် ဗြစ် ဒုတ်’
‘အာ့ အား နာတယ်အဖေ နာတယ် အမေနဲ့တိုင်ပြောမယ် အား ရှီး ကျွတ်ကျွတ် အာ့ ဒုတ် အားးးးးး နာတယ် အဖေရဲ့ နာပါတယ်ဆို’ စောက်ပတ်ကား တင်းခံနေသည်။ဆက်မဝင် ။ ငွေထွန်း စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် ပစ်ဆောင့်လိုက်သည်။ ‘ဒုတ် အာ့ ‘ဟူသောအသံနှင့်အတူ နှင်းနုမျက်ဖြူလန်မလိုလိုဖြစ်သွားသဖြင့် ငွေထွန်းသူ့လီးကိုကမန်းကတန်းချွတ်လိုက်ရသည်။ တော်သေးသည်။သတိတော့မလစ်သေး ။
ငွေထွန်းတိုက်ကွက်ပြောင်းပြီ။ သူ့လီးကိုဝင်နိုင်ဖို့မကြိုးစားတော့။ အဲ့ဒါအစား နှင်းနုစောက်ပတ်လေးကို ကုန်းယက်လိုက်သည်။ လျှာကိုအပြားလိုက်လျှက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲထိုးယက်သည်။ အစိကိုခြေသည်။စောက်ခေါင်းတလျောက်လျှာနှင့်ကစားပေးသည်။နှင်းနုရုတ်တရက်ကြောင်သွားသည်။ ‘အို့ အဖေ ဘာလုပ်ပြန်တာလဲ အား ရှီး အမေနဲ့တိုင်ပြောမှာလို့ဆို အား အဖေ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ငရဲကြီးတော့မှာပဲ’ ပါးစပ်ကမျိုးစုံအော်သည်။ခြေထောက်နှင့်ကန်သည်။ရုန်းဖို့ကြိုးစားသည်။ အချည်းနှီးသာ။သို့သော် မနာမှန်းသိတော့ နှင်းနုနည်းနည်းငြိမ်လာသည်။သိပ်မရုန်းတော့။ ပြီးတော့ သည်အတွေ့အကြုံမျိုးသူ့ဘဝမှာမကြုံဖူးသဖြင့်ထူးဆန်းနေသည်။ အဖေသူ့အပေါ် မလျော်ကန်တာလုပ်နေသည်ဆိုတာကိုတော့သိသည်။ ဒါပေမယ့် ရုန်းမရ။ တဖြည်းဖြည်း ခံရတာကောင်းသလိုလိုဖြစ်လာသည်။ သူမ မသိလိုက်ခင်မှာပင် သူ့စောက်ပတ်ကိုကော့ပေးနေမိပြီ။
‘အိုး ရှီးးးးး အဖေ အိုးးး ခဏ ခဏလေး သေးပေါက်ချင်လို့ သေးပေါက်ချင်လို့ ရှီး ရှီး’
ဦးငွေထွန်းသိလိုက်ပြီ။ ချက်ချင်း အနေအထားပြင်ပြီး သူ့လီးကိုစိုက်သွင်းလိုက်သည်။
‘ဗြစ် ဗြစ် ဒုတ် အို့ အား ရှီး’
နှင်းနုတစ်ယောက် နာကျင်လွန်းလှသော်လည်း တဖက်ကကောင်းသည့်ခံစားချက်ကပါ အပြိုင်ဝင်လာသဖြင့် အဖေ့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကိုသာအတင်းဖက်တွယ်ရင်း အံကြိတ်ပြီး တင်းခံနေမိသည်။
‘ဗြစ်. . . ဒုတ်. .. . အား . . . ဗြစ်. . . ဒုတ် . . အား အဖေ အား အား ဘာတွေထွက်လာလဲမသိဘူး အားအူးးးး ဗြစ် အာ့ ဒုတ် အာ့ အားးးးးးးး’ ဟူသောအော်ညည်းသံနှင့်အတူ နှင်းနုတစ်ယောက်ကော့တက်သွားသည်။ သမီးဖြစ်သူ၏စောက်ဖုတ်နုအိလေးကို လိုးနေရသဖြင့် ဦးငွေထွန်းတစ်ယောက်လဲကြာကြာတောင့်မခံနိုင် ။ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပင် ပြီးသွားလေတော့သည်။
‘အား ဟူး ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်’ဟုညီးနေရာ နှင်းနုမှာနာကျင်ခံကောင်းကြီးဖြစ်သော်လည်း အတင်းအကျပ်လုပ်ခံရခြင်း ရှက်ခြင်းတို့ကြောင့်
‘ဘာာာာ ဘာကောင်းတာလဲ ဖယ် ဖယ်တော့ အမေနဲ့ကိုတိုင်ပြောဦးမယ်’ ဟုပြောရင်းနှင်းနုတစ်ယောက် ရေလဲထဘီထားရာဆီထထွက်ရန်ကြိုးစားလေရာ ဦးငွေထွန်းတစ်ယောက်’ မလုပ်ပါနဲ့သမီးရယ် မလုပ်ပါနဲ့။ အဖေ့ကိုမသနားဘူးလားဟင် အဖေ့ကိုမသနားဘူးလား’ဟုအတင်းတောင်းပန်သော်လည်း
‘အဖေတောင်သမီးကိုမသနားလို့မုဒိန်းကျင့်သေးတာပဲ။မရဘူးတိုင်မှာ’ဟုနှင်းနုမှ တိုင်မည်သာတွင်တွင်ပြောလေရာ ဦးငွေထွန်းတစ်ယောက်ကြံမိကြံရာ သမီးခြေထောက်ကိုလိုက်ဖက်ပြီး ‘သမီးရယ် အဖေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါကွယ် အဖေရှိခိုးဆိုရှိခိုးပါ့မယ် နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး နော် နော် နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး’ဟုပြောရင်း နှင်းနုခြေမကိုအတင်းငုံ့စုပ်လေရာ နှင်းနုလည်း ဖြစ်သည်ကလည်းဖြစ်ပြီးသွားပြီ အဖေ့ကိုကြည့်ရင်းအမှန်တကယ်လည်းသနားလာသဖြင့် ‘ကတိနော် ကတိ သမီးကိုနောက်ထပ်မုဒိန်းမကျင့်ရဘူးနော်’ဟုပြောလေရာ ဦးငွေထွန်းမှာ ဝမ်းသာလွန်းလှသဖြင့် သမီးငယ်နှင်းနုခြေထောက်ကိုအကြိမ်ကြိမ်ဦးတိုက်လေသည်။

သူတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထွေးခင်နှင့် သားကြီးက ထမင်းပွဲပင်ပြင်ပြီးနေပြီ။ သားငယ်ကားပြန်မလာသေး။သူတို့စားသောက်ပြီးခါမှ ပြန်ရောက်လာသည်။ ထွေးခင်ကပန်းကန်ဆေးနေရင်း “ဟိုအကောင် နင်ပြန်လာသေးတယ်နော်”ဟုငေါ့လိုက်ရာ ‘ဘာဖြစ်လဲဗျာ သွားဆော့တာပဲ မဟုတ်တာသွားလုပ်တာမှမဟုတ်တာ’ ဟုပြန်ပက်ရင်းပေစောင်းပေစောင်းဖြင့်အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားလေသည်။ ခါတိုင်းဒီကောင်ဒီပုံစံမဟုတ်။မယ်ခင်ကတစ်ခုခုပြန်ပြောမလိုလုပ်ပြီးမှ ဘာမှဆက်မပြော။ငွေထွန်းလဲ ကလေးချင်းကစားရင်း စိတ်ကောက်လာကြတယ်ထင်ပါရဲ့ဟုတွေးမိပြီး သတင်းစာကိုသာဆက်ဖတ်နေလိုက်သည်။
ညနေစောင်းတော့ သားကြီးကလဲဘောလုံးကန်သွားပြီ။ အခွင့်စောင့်နေသောငွေထွန်းက ‘ ဟေ့ မယ်ခင် ရေချိုးမှာဖြင့်လည်းချိုးတော့ အေးလာတော့မယ်’ဟုပြောလိုက်လေရာ မထွေးခင်လည်း ‘ခုပဲသွားတော့မလို့ပါတော် သားငယ်လေး မလိုက်တော့ဘူးထင်တယ်’ဟု ပြောရင်းထမီကိုရင်ရှားနှင့်ထွက်လာလေသည်။
‘လိုက်မှာအမေ’ ဟု အော်ဖြေသည့်အသံနှင့်အတူ တစ်နေကုန်အခန်းအောင်းနေသော ရဲရင့်တစ်ယောက်ထွက်လာပါတော့သည်။ ငွေထွန်း ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သားအမိက ရေချိုးအတူသွားနေကျ။ သားငယ်က ငယ်သေးသဖြင့်ချောင်းစပ်နား တစ်ယောက်တည်းမလွှတ်ချင်တာလည်းပါသည်။ ။
ရေဆိပ်ရောက်တော့ မထွေးခင်တစ်ယောက် အဝတ်လေးများချပြီး ရေစပ်ကလေးတွင် လျော်ဖွပ်ဖို့ပြင်ဆင်နေစဉ် ပုခုံးကိုတစ်စုံတစ်ခုလာထိသဖြင့်လှည့်အကြည့် ရဲရင့်လီးက မျက်နှာကိုထိုးမိမတတ်ဖြစ်သွားသည်။
‘ အမလေး ဟင် နင်ဒါဘာလုပ်တာလဲ’ ဆိုတော့ ရဲရင့်က’ ဘာလုပ်လို့လဲ အမေရဲ့ ခါတိုင်းလဲသားကို ဂျီးဖယ်ပေးနေကျပဲမဟုတ်ဘူးလား’
ဟုတ်တော့ဟုတ်သည် ရေချိုးတိုင်း သားငယ်ထိပ်ဖူးကြားမှာ ဂျီးမပြောင်မှာစိုး၍ကိုယ်တိုင်သေချာဆေးပေးနေကျ။သို့သော်ဒီနေ့ပုံစံကတစ်မျိုး ဒီလိုလီးအတောင်သားပုံစံနှင့် မဆေးပေးဖူး။
ဒီနေ့ထူးတော့ထူးခြားနေသည်။ သူဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ ‘ကဲ လာလာ ရေထဲနည်းနည်းဆင်းလိုက်ဦး’ဟုပြောရင်း သားငယ်လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။’ အမလေး အကြောတွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေလိုက်တာ မသာလေး ဘယ်နားကဘာတွေမြင်လာလဲမသိဘူး လူကသာငယ်တာ လူကြီးစိတ်ဝင်ချင်နေပြီ ဟုတွေးရင်း ရေဖြင့်သေသေချာချာ ဆေးပေးလိုက်သည်။ ကလေးဆိုပေမယ့်လီးကမခေ ငါးလက်မခန့်ရှိနေပြီ။
‘ကဲပြီးပြီ ‘
ဟုပြောလိုက်တော့ ခါတိုင်းလို ရေဆင်းမချိုးဘဲ သူမဆီသို့ပင်နှစ်လှမ်းခန့်ထပ်တက်လာသည်။ မယ်ခင်က ဘာလဲ ဆိုသည့်သဘော မေးဆတ်တော့
‘ရှေ့တိုးနောက်ငင်လေးလုပ်ပေးပါဦးလားဗျာ’ဟုတစ်ဆင့်တက်လာသည်။
‘ခွေးကောင်လေး နင်ကိုယ့်အမေကိုဘာစကားပြောတာလဲ နင့်ကိုဘယ်သူသင်ပေးလိုက်တာလဲ ဟင်’ ဆိုတော့ ‘ဘယ်သူမှမသင်ပေးပါဘူး အမေပဲ ကိုကြီးကိုလုပ်ပေးနေတာမြင်ခဲ့တာလေ’
‘ထွေးခင် မိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဟင် . . . နင်နင်’
ဟုတ်တယ်အမေ မနက်က အမေတို့လိုးဆော်နေကြတဲ့အပင်ပေါ်မှာ သားရှိတယ်’
ပြီးပြီ သွားပြီ သူတို့ကိုယ်သူတို့လုံလှပြီမှတ်နေတာ။
‘ညည်းအဖေကိုပြန်မပြောနဲ့ ကြားလား’
‘စိတ်ချပါအမေရယ် သားကိုသာ’ သူရဆက်မပြော သူလီးကိုမေးငေါ့ပြလိုက်သည်။
ဒီလိုလုပ်ပေးလို့ဖြစ်ပါ့မလား ။သားအမိချင်း ။ သူရက ကိုယ့်သွေးသားအရင်းမဟုတ် ဒါကကိုယ့်ဝမ်းနဲ့လွယ်မွေးထားတဲ့ကိုယ့်ကလေး။ သူတို့အဖေကိုသွားပြောပြန်ရင်လဲ ကိုယ်ကျိုးကနည်းဦးမှာ။ ကဲပါလေ ဂွင်းတိုက်ပေးရတာလောက်နဲ့ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဟုတွေးရင်း ‘ကဲ ကဲ ဒါဆိုလဲ ရှေ့နည်းနည်းတိုး ကိုယ်တော်ချော’ ပြောရင်း သားငယ်လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ကြည့်ပါဦး တဆတ်ဆတ်တုန်နေလိုက်တာ ။ တွေးရင်းဂွင်းတိုက်တာလေးငါးချက် အရောက် ‘အဲ့လိုမျိုးမဟုတ်ဘူးအမေ’
သူနားမလည်သလိုမော့ကြည့်တော့
‘ပါးစပ်နဲ့’
‘ဘာ ငါမွေးလို့လူဖြစ်လာတဲ့ကောင်ကများ တောက်’
ခုနကငြိမ်မလိုဖြစ်နေသောဒေါသက ငယ်ထိပ်ဆောင့်တက်လာသည်။ ဒီကောင်ရောင့်တက်လွန်းပြီ။ဒါပြီးရင်လဲနောက်တစ်ဆင့်တက်လာလိမ့်ဦးမည်။ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ပစေတော့။ကိုယ့်သားနှင့်ခွေးဇာတ်တော့မခင်းနိုင်။ သူဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။
‘မင်းကနိုင်ကွက်ရှိတယ်ဆိုပြီး ဒီအချိုးချိုးတာလား။အေး မင်းတိုင်တာမခံဘူး မင့်လီးကိုလညိးစုပ်မပေးနိုင်ဘူး။ ငါ့ဘာသာငါ ငါ့ယောက်ျားကို အမှန်အတိုင်းဖွင့်ပြောမယ်ပြီးမှမင့်ကိစ္စကိုရှင်းမယ်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့’
သွားပြီ သူရတစ်ယောက ်အမေဖြစ်သူဒီလို်လုပ်လိမ့်မယ်လို့မထင်မိ။ ဂွင်းတိုက်ပေးတာအေးဆေးငြိမ်နေလိုက်ရင် အေးဆေး ။ ခုတော့မိုးမီးလောင်ပြီ။ပြသနာကဘယ်အထိကြီးမလဲသူရမသိ။ ကလေးဆိုတော့ အကိုဖြစ်သူကိုလုပိပေးတာမျိုး သူ့ကိုလဲလုပ်ပေးစေချင်တာသာရှိသည်။
ထွေးခင်ကတော့ဒေါသတကြီး ချက်ချင်းပင် ထမိန်စွန်တောင်ဆွဲကာ ရှူးရှူးရှားရှားနှင့်ထွက်သွားပြီ။အချိုးအစားကျသောခန္ဓာကိုယ်မှာ ကား ဒေါသဦးစီးချိန်မှာပင် လှနေဆဲပါလား။
စိတ်ညစ်နေသည့်ကြားမှပင် ရဲရင့်တစ်ယောက် ထွေးခင်တင်ပါးအလှကိုငေးကြည့်နေမိသည်။ မသိဘူးကွာ ဘာဖြစ်ဖြစ် ။ဖြစ်ချင်တာဖြစ်
ထွေးခင်တို့သားအမိရေချိုးထွက်သွားသည်နှင့် ဦးငွေထွန်း သမီးငယ်နှင်းနု၏ အိပ်ခန်းရှေ့ရောက်လာသည်။
ဒုန်းဒုန်းဒုန်း ” သမီးလေး သမီး တံခါးဖွင့်ပါဦး”
နေ့လည်ကအရှိန်ကြောင့် နာကျင်နေဆဲ ကြောက်နေဆဲ နှင်းနုတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်လှဲနေရာမှ ငေါက်ခနဲထထိုင်သည်။ တုတ်တုတ်မှမလှုပ်။ မျက်လုံးအစုံကား တံခါးဆီသို့သာ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေသည်။
“သမီးရေ သမီးအမေကို ပြန်မပြောတာ အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ် သမီးနေ့လည်က တော်တော်နာသွားမှာပေါ့ အဖေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါသမီးရယ်” ဟု ငွေထွန်းတစ်ယောက် သနားစဖွယ်တောင်းပန်နေသည်။
“သမီး သမီးလေး တံခါးဖွင့်ပေးပါဦးကွယ်”
နှင်းနုကားတုပ်တုပ်မလှုပ်။
ငွေထွန်း မျက်နှာဖုံးကွာကျပြီ ။ငွေထွန်းစိတ်မရှည်တော့။ စားရလေလေ ငတ်လေလေ ဟုပင်ပြောရမလား။ သမီးဖြစ်သူ၏နုပျို ခြင်းက သူ့ဆင်ခြင်တုံတရားအားလုံးကိုမှုန်ဝါးသွားစေပြီ။ ဒေါသတရားက သူ၏မေတ္တာကို ငြိမ်းစေခဲ့ပြီ။ တဏှာရာဂက သူ၏ အကြင်နာတရားကို တိုက်စားသွားခဲ့ပြီ။ သမီးအရင်းဆိုတာကိုမသိတော့။
“ကောင်မ ငါကောင်းကောင်းပြောနေတုန်းဖွင့်ပေးစမ်း” ငါ တယ် ” ပြောပြောဆိုဆို အတင်းတွန်းလေရာ ဖြစ်သလိုလုပ်ထားသောတံခါးဂျက်မှာ ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်ရလေသည်။
တံခါးပွင့်ပွင့်ချင်း ငုတ်တုပ်လေးဖြစ်နေသော နှင်းနုကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ချသည်။ ကြမ်းပေါ်တွင်လှိမ့်နေအောင်ကန်သည်။
“အား ကြောက်ပါပြီအဖေရဲ့ အမလေး နာလှချည်ရဲ့”
“ဘာခုမှကြောက်ပါပြီလဲ ဟင် ဖေလိုးမ အေး ခုကိစ္စ တယောက်ယောက်သိကြည့် ငါထောင်ထဲဒီတိုင်းမဝင်ဘူး နင့်သတ်ပြီးမှဝင်မှာ ကြားလား” ဖုန်း ဒိုင်း ”
ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် လှမ့်ပိန့်ဆော်လေရာ နှင်းနုတယောက် အသံပင်မထွက်နိုင်တော့ ခပ်မျော့မျော့ပင်ကျန်သည်။ အဖေဖြစ်သူ၏ဒေါသကိုမြင်လိုက်ရသည့်အချိန် နဂိုကကြောက်ရင်းစွဲအခံကလည်းရှိသဖြင့် နှင်းနုတယောက်တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ ဘာတစ်ခွန်းမှပြန်မဟရဲ။
ဦးငွေထွန်းတစ်ယောက် နှင်းနုမပြေးနိုင်အောင် တံခါးပေါက်ရှိရာဖက် ပိတ်လှဲကာပုဆိုးကိုလှန်ပြီး ” လာစမ်းကောင်မ ဒီလောက်တောင်ဖြစ်လှတာ ငါနင့်ကိုမလိုးဘူး။နင်ငါ့ကိုလာလိုး။ ငါ့ပေါ်ကလာဖိထိုင်စမ်း။ ပြောတဲ့အတိုင်းမလုပ်ရင်ဒီ့ထက်ဆိုးမယ်နော်” ဟု ခြိမ်းခြောက်လေရာ နှင်းနုတယောက် တုန်တုန်ရီရီ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် ထမီကိုမရင်း အဖေဖြစ်သူ၏လီးကြီးပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိချလိုက်ရလေသည်။
“ဗြစ် ဗြစ် ဒုတ် အ အ အား”
ချောဆီလဲမပါသဖြင့် နာလွန်းလေရကား နှင်းနု တစ်ယောက် ငွေထွန်း လီးကို ဒစ်မြှုပ်အောင်အထိပင် မထည့်နိုင်
“အ အား အဖေ မရဘူး အူး အားး နာတယ် နာတယ်”
ထိုအခါမှပင် အစိမ်းလိုးသလိုဖြစ်နေကြောင်း ငွေထွန်းသတိရသွားသည်။
“အော် အေး ညည်းက ဒီအတိုင်းထိုင်ချတာကိုး နာမှာပေါ့။ လာလာ ချောဆီအရင်သုတ်ပေးရတယ် ထ ထ သမီး” ဟုပြောပြီး တဖန် နှင်းနုခေါင်းကိုကိုင်ကာ လီးကြီးဆီ တွန်းပို့လေရာ နှင်းနုက နားမလည်သလိုကြည့်နေပြန်သဖြင့် ” အော် ခက်တော့တာပဲ သမီးပဲနာတယ်ဆို ဒါကြောင့် အဖေ့လီးကို ချောဆီထည့်ပေးခိုင်းမလို့”
“ရှင် အဖေ ပြောတာက အဖေ့ကို ”
“ဟုတ်တယ်သမီး အဖေ့လီးကိုစုပ်ပေးပါ အဖေသမီးကို တဖက်သတ်မခိုင်းပါဘူး မလိုးခင်သမီးကိုလဲပြန်ယက်ပေးပါ့မယ်” ဟုပြောရင်း အတင်းပင် ခေါင်းကိုဖိချနေလေရာ နှင်းနုတစ်ယောက် အဖေဖြစ်သူ၏လီးကို ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်ငုံလိုက်ရလေသည်။

“ဟင် ”
ထွေးခင်ရောက်သောအချိန်တွင် အိမ်ရှိလူနှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံပင်ဖြစ်နေလေပြီ။ နှင်းနုမှာလည်း မည်မျှပင်အလိုမတူသော်လည်း သွေးသားသဘာဝကိုမလွန်ဆန်နိုင်ရကား ခုနကလို တငိုငိုတရီရီ မဟုတ်တော့ ။ အရှိန်ရနေလေပြီ။ ထွေးခင်ကိုပင်မမြင်တော့။
“ဒင်းတို့က ဒီလိုကိုး တောက် တွေ့မယ် ။ကြဘ့်ပါဦး အဖေနဲ့သမီးတဲ့ ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ”
ထွေးခင်ဒေါသတို့ကား ဦးတည်ချက်ပြောင်းသွားလေပြီ ။ တဖန် အဖေနှင့်သမီး၏ မြင်ကွင်းကလည်း သူ့ကာမစိတ်ကိုနှိုးဆွပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားလေပြီ။ ထွေးခင်တစ်ယောက် လာရင်းရည်ရွယ်ချက်အတိုင်းမလုပ်တော့ဘဲ ရေဆိပ်သို့ပြန်ဆင်းလာရင်း “ရတယ်လေ ဟင်း ထွေးခင်အကြောင်းသိရတာပေါ့ ဦးငွေထွန်းရယ် ” ဟု ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။ဝ

. . . . . . . .
ဒေါနှင့်မောနှင့် ပြန်ဆင်းချလာသော အမေဖြစ်သူကို မြင်ရတော့ သူရတစ်ယောက် ထိတ်လန့်တကြီး အမေ့နောက်ကိုကျော်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အဖေများ ဓားဆွဲပြီးလိုက်လာမလားလို့။ လိုက်လာလည်း အကိုနဲ့အမေလိုးနေကြတာဖွင့်ပြောပစ်လိုက်မည်ဟုဆုံးဖြတ်ပြီးသား။ ခုတော့ နောက်မှာဘယ်သူမှမပါ။ ဘာလို့များပါလိမ့်ဟု တွေးမရဖြစ်နေစဉ်မှာပင် ထွေးခင်က “ကဲ သားငယ် မင်းကိုယ့်အမေ့ကိုပြန်လိုးချင်နေတာမဟုတ်လား ကဲ လာလိုးစမ်း။ နေဦး မင်းမိန်းမလိုးဖူးလား ။မလိုးဖူးဘူးမလား။ ကဲ ပုဆိုးချွတ် ။အိပ်နေ ။ ငါသင်ပေးမယ်” ဟု တယောက်ထဲတရစပ်ပြောရင်း သူရကိုတွန်းလှဲကာ တက်ခွလေတော့သတည်း

ပြီး၏