မမခိုင်
မမခိုင်
အပိုင်း-(၁)
…………….
ဖိုးကောင်း တို့ အမေက
မုန့်ဟင်းခါးရောင်းတော့ မနက်တိုင်း
တက္ကသိုလ်မသွားခင် ကူလုပ်ရတယ်။
မနက်ခြောက်နာရီအတိဆိုရင်
ဆင်မယဉ်သာလေးလမ်းလျောက်လာတဲ့
မမခိုင်ကိုတွေ့ရတာပဲ။
ရုံးဝတ်စုံ အသားနုရောင်၊
ဒေါက်ဖိနပ် ခပ်ဆန်းဆန်းလေး၊
ဆံပင်ကို ပုခုံးနားမှာဆင်းနေအောင်ဖြောင့်ထား….
ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ
တင်းရင်းတောင့်ဖြောင့်နေတာ။
ဖိုးကောင်းတို့များ မမခိုင်ကိုငမ်းဖို့
မနက်အစောကြီးထဲကဆိုင်ခင်းပြီးတာနဲ့
ငါးနာရီလေးဆယ့်ငါးဆိုရင် မျက်နှာသစ်ရေချိုးပြီးပြီ။ မမခိုင်အလာကို စောင့်နေတော့တာပဲ…။
ဖိုးကောင်းပဲလားဆိုတော့…မဟုတ်ဘူး။
တစ်လမ်းလုံးက လူပျိုလူအိုမရွေးပါပဲ။
မမခိုင်လာတာနဲ့ကို ပုရိသအပေါင်း လည်ပင်းကြီးစောင်းကျန်ခဲ့ကော။
တစ်ရက်ကျတော့ မမခိုင် နဲ့ဖိုးကောင်း
အကြောင်းဆုံပါလေကောဗျာ..။ဖိုးကောင်းက
ကျောင်းကဆော်လေးနဲ့ မြေနီကုန်းဟိုတယ်က အထွက်..မမခိုင်က ကားအကောင်းစားကြီးပေါ်ကအဆင်း..နှစ်ယောက်သားတွေ့တော့
မမခိုင်မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားတယ်။
ကိုယ့်ဘဲပါမျက်နှာပျက်တာမြင်တော့
ရည်းစားဖြစ်သူက အသိတွေလားဆိုပြီးမေးတယ်။
ဘူးခံငြင်းပြီးပြန်လာခဲ့ပေမယ့်..မမခိုင်ကိုပိုပြီး
စိတ်ဝင်စားလာတာပေါ့။ ခါတိုင်းလို ခိုးခိုးကြည့်ရာကနေ…ရဲရဲတင်းတင်းကြည့်တဲ့အထိ
သတ္တိတွေရှိလာတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ…
အပြာကားတွေထဲကလို မလွယ်ဘူးလေ။
မုန့်ဟင်းခါးသည်လေးအနေနဲ့က
အလှပဂေးလေးကို ဘာများလုပ်နိုင်မှာလဲ
…..
…
.
ငမ်းရုံပေါ့။
အဲ့နေ့ကစပြီး ဖိုးကောင်းတို့
အလုပ်ကြိုးစားတော့တာပဲ။ရသမျှပိုက်ဆံစု
ပြီးရင် ဆော်ကို အဲ့ဟော်တယ်ခေါ် ဖြုတ်..
အမှန်က မမခိုင်နဲ့
ထပ်တွေ့ရမလားမျှော်လင့်ချက်ပေါ့။
၃လလောက် နှစ်ပတ်တစ်ခါသွားပေမယ့်
မတွေ့ခဲ့ပါဘူး။ မရလေ လိုချင်လေဆိုတဲ့
လူ့သဘာဝအတိုင်း… ကိုယ့်ရှေ့က ဖင်ကြိီးကုန်းပေးနေတဲ့ ရည်းစားကိုတောင် စိတ်မပါဘူး…
လုပ်နေရင်းမပြီးတော့ မမခိုင်ကိုစိတ်ကူးယဉ်မှ
တန်းပြီးတော့တဲ့အဆင့်ရောက်တော့တာ။
ဖိုးကောင်းတစ်ယောက်ထဲ စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းတွေရေးနေတာမမခိုင်ကတော့
မသိပါဘူး….။
ဖြစ်ချင်ကြတော့ မိုးတွေအရမ်းအုံ့နေတဲ့ ညနေခင်း..ဖိုးကောင်း တက္ကသိုလ်ကအပြန်
busပေါ်ကနေ မြောက်ဥက္ကလာပ အဝိုင်းနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ မမခိုင်ကိုဖြတ်ခနဲတွေ့လိုက်တယ်။ မြင်မြင်ချင်း… မီးပွိုင့်မိနေတဲ့ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ခုန်ချမတတ်ဆင်းပြေးလို့ ကားသမားဆဲတာ ကြားလိုက်သေး ဂရုမစိုက်အားပါဘူး။ သူ့စိတ်က အဝိုင်းနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ မမခိုင်ဆီမှာ…
ပလက်ဖောင်းပေါ်ရောက်တော့
မပြေးရုံတမယ်ကနေ.. မမခိုင်ကိုမြင်တော့
ကိုယ်ရှိန်သတ် အမောဖြေလို့ ခပ်တည်တည်
လမ်းလျောက်လာတာပေါ့..။
မမခိုင်ကတော့သူ့ကိုမမြင်ပါဘူး…။
ထိုင်ပြီး ကတ္တရာလမ်းမကြီးကိုငေးလို့…
တခုခုကိုစဉ်းစားနေတဲ့ပုံစံ….။
မမခိုင်ငိုင်နေတာမြင်တော့ ဖိုးကောင်းလဲ
ခနတော့ ပြောစရာစကားပျောက်သွားတယ်။
… ..
သူ့နားမှာလူရပ်နေတာ သိတော့ မမခိုင်
မော့အကြည့် ဖိုးကောင်းကမေးဖို့အပြင်နဲ့
သွားတိုက်ဆိုင်…
“မမခိုင်”
ဆိုပြီး ယောင်ပြီးထွက်သွားတယ်။
အမှန်က အမဆို အမပေါ့….
မမခိုင်ဆိုတာ ကာလသားတွေ ရပ်ကွက်ထဲခေါ်တဲ့နာမည်လေ။ ပြီးမှ သူ့ဘာသူရှက်ပြီး ခေါင်းကုတ်လိုက် ဖင်ကုတ်လိုက်နဲ့ ထပ်မေးတယ်။
“မမခိုင် နေမကောင်းဘူးလား” တဲ့
ပေါက်ကရ…. သူ့ဘာသူထိုင်နေတာကို..
အဲ့လိုပဲ..ယောကျာ်းလေးတွေက သူတို့သဘောကျတဲ့ မိန်းကလေးရှေ့ကျ ပီဘိယုန်သူငယ်လေး။
မမခိုင်လည်း ဖိုးကောင်း ကြောင်ပျောက်နေတာမြင်တော့ ရယ်ချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့်
အိနြေ္ဒပြန်ဆယ်ပြီး… ပြုံးပြတယ်။
“ကောင်းပါတယ်ကွာ…မင်းကောကျောင်းလွှတ်တာ ဒီမှာဘာလုပ်နေတုန်း”
ဆိုပြီးပြန်မေးတယ်။
အာဏာသံမပါဘူး။ ကရုဏာသံအပြည့်။
စိတ်ထဲကလှိုက်လှိုက်လဲလဲမေးသလိုကြီး..
ဖြေရခက်သွားတာက ဖိုးကောင်း..
ခက်မှာပေါ့ဖွန်ကြောင်ချင်လို့…
ကားပေါ်ကဆင်းလာတာလေ..
” အမ်…ဟိုလေ..ကျနော်ဒိနားမှာ ဟော့ပေါ့ဆိုင်ဆိုလား…ရှိတယ်ဆိုလို့.. လာကြည့်တာ”
ပေါက်ကရတွေ အဲ့တုန်းက အဝိုင်းနားမှာ
ဘာဟော့ပေါ့မှမရှိဘူး..အခုတော့မသိပါဘူး။
မမခိုင်က ရယ်ချင်စိတ်ကို ခနထိန်းပြိီး
“အျိုကှာ.. ဘယျဟော့ပေါ့ဆိုငျရှိရမတုနျး..
မင်းကောင်မလေး မင်းကိုကြပ်လိုက်ပြီ
ထင်တယ်။ ကဲကဲလာ..ဒါဖြင့် ခနကော်ဖီသွား
သောက်ရအောင် ပြီးရင်
မမခိုင်နဲ့တူတူပြန်တာပေါ့။”
ဆိုပြီး ထလို့ဖုတ်ဖတ်ခါပြီး အရှေ့ကသွား
နောက်ကနေ…ဖိုးကောင်းတစ်ယောက်
နှားကွီးနဖားကွိုးထိုးထားသလိုပါသှားတယျဆိုတာတော့ ပွောစရာမလျိုတော့ပါဘူးဗြာ…..
မမခိုင်
အပိုင်း-(၂)
…………….
နီယွန်မီးတွေ လင်းလာပြီ.။ ညနေစောင်းလေးမှာ
လမ်းမီးတိုင် ဝါထိန်ထိန်တွေက
မမခိုင်ရဲ့ ရုံးဝတ်စုံနုနုလေးကို
အရောင်တွေထွက်စေတယ်။
မမခိုင်မနှေးမမြန်လေးလျောက်နေတော့
အနောက်လိုက်ရတဲ့ ဖိုးကောငး်တစ်ယောက်
ရင်တဖိုဖိုပေါ့လေ။ ရုံးစကပ်တင်းတင်းလေးနဲ့
နိမ့်၊မြင့်၊တက်၊ကျဖြစ်နေတဲ့ တင်းပါးလုံးလုံးကြီးကို အနောက်ကနေ ကြည့်ရင်းတံတွေးမြိုချရင်းလိုက်လာရာက ကာဖီဆိုင်လေးရှေ့ရောက်လာတယ်။
ကော်ဖီတစ်ယောက်တစ်ခွက်..မှာ
မမခိုင်က မိုခါး
ဖိုးကောင်းက အိတ်စ်ပရက်ဇို
ကော်ဖီခွက်လေးကို ဖွဖွလေးကိုင်ရင်း
မမခိုင်က စကားစပြောတယ်
“မင်းကောင်မလေးနဲ့ အဆင်ပြေတယ်မလား”
“ဟုတ်….”
“ကောင်လေးက အရမ်းအလုပ်ကြိုးစားတာနော်။
မနက်ဆို…တာနဲ့ မင်းကအကုန်ပြီးနေပြီ။
အိမ်ကိုသိတတ်တဲ့သားလေးပဲ”
“ဟုတ်.”
“ကျောင်းကော ပြီးတော့မှာလား..”
“ဟုတ်….အဲ.. မဟုတ်…”
ဖိုးကောင်း အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြစ်တာမြင်တော့ မမခိုင်ရယ်တယ်။
အကြာကြီးမဟုတ်သလို မခို့တရို့လဲမဟုတ်ပါဘူး။
ဒီတိုင်းလေးပဲ.. မတိုးမကျယ်လေး
“ဟင်း..ဟင်း..ဘာလဲ မင်းက ကိုယ့်ကိုရှိန်နေတာလား။ ကိုယ့်ကို ကြိုက်နေတာတော့
မဟုတ်ပါဘူးနော်..။”
ဆိုပြီး အတည်ပေါက်ကြီးနဲ့ စသလိုလို
ကလိတယ်။သိတာပေါ့ ဖိုးကောင်းကြိုက်နေမှန်း
ချာတိတ်မှမဟုတ်တာ..မမခိုင်ပဲကို။
ဖိုးကောင်းကသာ မျက်နှာကြီး နီပြီး
ကော်ဖီကို ဂွပ်ခနဲမော့လို့ လျာကျက်သွားသေး။
“…ဟို…မမခိုင်..ခုနကလေ…ငိုင်နေတာတွေ့လို့
အဲ့တာ… ”
ဖိုးကောင်းစကားလမ်းကြောင်းလွှဲတာ
စကားမဆုံးသေးဘူး မမခိုင်က
ပါးနပ်သူပြီပြီ
“အင်း..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ..အလုပ်ထဲက
စိတ်ရှုပ်စရာလေးပါ…ကဲပါ ပြော..လူလည်မကျနဲ့
မေးတာဖြေ…ကောင်လေး မင်းကိုယ့်ကို
ကြိုက်နေတာလား..ဟ..ဟ..”
ဖိုးကောင်းလညျး ဖွစျခငြျတာဖွစျကှာလို့တှေးပွီး
မမခိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်..
“ဟုတ်တယ်… မမခိုင် ..ကျနော်
မမခိုင်ကို အရမ်း…”
ဖိုးကောင်းစကားမဆုံးခင် မမခိုင်က
ပြုံးပြီး နဖူးကို ဒေါက်ခနဲတောက်တယ်..
ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း ခပ်ထေ့ထေ့လေးရယ်ပြီး
ပြောတယ်
“ကောင်လေး မင်းက အတော်ဆိုးတာပဲနော်။
ဟင်းဟင်း.. ရည်းစားကြီးငုတ်တုတ်နဲ့
ကိုယ့်ကိုရည်းစားစကားလာပြောနေတာလား။”
ဖိုးကောင်းလဲ ပေါက်တဲ့ နဖူးမထူးဆိုသလိုပဲ
“ရည်းစားက ဖြတ်နေတာကြာပြီဗျာ.. မမခိုင်ကို ကျနော်မကြိုက်ဘူးပြောရင်
ကျနော်လိမ်ရာကျမှာပေါ့….ပြီးတော့…
အပျော်တွဲဖို့ ၊ အပျော်ကြံဖို့လဲမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။
မမခိုင်သိပါတယ်….”
ဆိုပြီး စေ့စေ့ကြည့်ပြိီးပြောတော့
မမခိုင်တစ်ယောက် မသိချင်ယောင်ပြီး
ကော်ဖီလေး အာစွတ်ရုံလေးသောက်ပြီး
ဘာမှပြန်မပြောဘူး။ဒီလိုနဲ့ စားပွဲဝိုင်းလေးက
သုံးမိနစ်လောက်…တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တယ်။
မမခိုင်ကပဲစပြီး…လက်နှစ်ဖက်နဲ့
ကော်ဖီခွက်ကလေးကို ဖွဖွလေးကိုင်ရင်း
တစ်ဝက်သာသာကျန်တဲ့ မိုခါးရည်တွေကို
ငေးလို့ ပြောတယ်
” မင်းကိုယ့်ကိုသဘောကျနေတာတော့
သတိထားမိတာကြာပြီ…ဒါပေမယ့်..
..(ခန ရပ်ရင်းကော်ဖီကို တစ်ကျိုက်မော့)
ကိုယ်က အဲ့လောက် တန်ဖိုးထားဖို့မသင့်ပါဘူးကွာ။မင်းလည်း…ငယ်သေးတာပဲ.. ကောင်မလေးငယ်ငယ်လေးတွေ အများကြီးတွဲပေါ့..ဟားဟား”
“မဟုတ်ဘူး..ကျနော်….” ဆိုပြီး
ဖိုးကောင်းက ပြန်ပြောဖို့အလုပ်မှာ
“…ရှူး… ”
ဆိုပြီး
ကလေးများလိုပဲ သူ့ရဲ့ ထွေးအိရဲစိုနေဆဲ့
နှုတ်ခမ်းလေးပေါ် လက်ညိုးလေးတင်ပြီး
တိတ်တိတ်လေးနေဖို့ အမူအယာလေးနဲ့
မမခိုင်လုပ်ပြတော့ ဖိုးကောင်းမှာ
ပြောလက်စကြီးရပ်လို့ ခနလောက်မြောသွားသေး….ပြီးမှ.. မမခိုင်ကဆက်ပြောတယ်
“ဒီလိုကွာ….ကိုယ်က..အဲ.. မမခိုင်လို့
ခေါ်ရတာကြိုက်တယ်ထင်တယ်..မမခိုင်လို့ပဲ
သုံးမယ်ကွာနော်….”
ဖိုးကောင်းခေါင်းညိတ်လိုက်တာ ကြမ်းပြင်ပါထိမတတ်ပဲ… မမခိုင်ကပြုံးရင်နဲ့..
“ဒီလိုကွာ.. မမခိုင်က ငယ်ငယ်ထဲက.. လိမ္မာတာကွ… ဖိုးကောင်းလိုပဲ။ ဟားဟား..”
ပါးစပ်ကရယ်နေပေမယ့် မျက်လုံးက အသေကြီး၊
“ပြောရရင်ကွာ…မမခိုင် ငယ်ငယ်က စာသိပ်တော်တာ…. ဆယ်တန်းကို ဂုဏ်ထူးလေးဘာသာနဲ့ အောင်တာလဲ မင်းတို့အသိပဲမလား။ ကျောင်းတက်..တက္ကသိုလ်အထိ အရှုပ်အရှင်းမရှိဘူး။
မင်းတို့လောက်တောင် အဖြစ်မရှိခဲ့ဘူးပေါ့..
အဟင်း…..ဒါပေမယ့်ကွာ….”
ပြောနေတုန်းမှာပဲ
“တီ..တီ..တီ.တီ…” ဆိုတဲ့ ဖုန်းဝင်လာတော့
လက်ကလေးပြလို့ ခနနော်လို့ဆိုပြီး
မမခိုင်… ခန ထ ထွက်သွားတယ်။
ကော်ဖီဆိုင်ကမှန်တွေကာထားတော့
ဘာသံမှမကြားပေမယ့် မမခိုင်
ဖုနး်ပြောနေရင်း အတော်စိတ်ညစ်နေတဲ့ပုံပဲ..
တံခါးဖွင့်လို့ဝင်လာရင်း…
“ဟုတ်ကဲ့..အမေ… သမီးပြန်လာမယ်..ဒါပဲနော်အမေ. ”
ဆိုပြီး ဖုန်းချပြီးပြီးချင်း ဖိုးကောင်းကို
ပြုံးပြလို့ ဆက်ပြောတယ်
“ဆောရီးကွာ..အမေဖုန်းဆက်တာ..သိတယ်မလား.. အိမ်ကအရမ်းချစ်တာလေ..သမီးလေးကို
အဟင်း…ခုနကပြောတာ ဘယ်ရောက်ပြီလဲ..
အော်…သိပြီ…ဒါပေမယ့်ကွာ….ကိုယ့်မှာလဲ
အမည်းစက်တွေရှိတာပေါ့..ပြောရရင်… ခနနော်…”
စကားစရပ်ပြီး မမခိုင်
့လက်ကလေးပြလို့
waiterလေးလှမ်းခေါ်တယ်..
အပြင်ဝို်င်းကိုပြောင်းမယ်ပေါ့..
မိုခါးအပူနောက်တစ်ခွက်..
ပြီးတော့..သူ့ စလင်းဘတ်ထဲက
ဆေးကရက်အကောင်းစားတစ်ဗူး..နဲ့
ရွှေရောင်မီးခြစ်လှလှလေး…ထုတ်လိုက်တယ်။
မမခိုင်တစ်ယောက်တည်းအလုပ်တွေရှုပ်နေတာကို ကလေးများ ကာတွန်းကားကြည့်သလို ငေးနေတာက ဖိုးကောင်း….
“ကောင်လေး..မင်းသောက်ဦးမလား..ရော့..”
ဆိုပြီး မမခိုင်က ထိုးပေးတော့…မငြင်းသာ
ဆေးလိပျယူပွီ မီးညှိ…ဖျိုးကောငျးမီးညှိနတေုနျး..
မမခိုင်က ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ထုတ် နှုတ်ခမ်းမှာတေ့ရင်း waiterလေးကို ဆေးလိပ်ညှပ်ရင်း
လက်လေးလှမ်းပြတယ်… ပြာခွက်တောင်းတာပေါ့လေ…။ ပြီးတာနဲ့..လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့
.မီးခြစ်လေးပြန်တောင်းတော့ ဖိုးကောင်းက
အလိုက်သတိ မီးညှိပေးမိရက်သား..
ဒိီတော့လဲ… မမခိုင်ပြုံးမိတာပဲ..
ဆေးလိပ်ကို မီးညှိရင်း အဝရှိုက်လို့
ဖြေးဖြေးချင်း မှုတ်ထုတ်ရင်း..
စကားကို ဆက်ပြောတယ်
“အဲ့တုန်းက….ဖေဖေဆုံးခါစ….။အိမ်မှာ
လူစောင့်မရှိလို့ဆိုပြိီး ကိုယ်တို့ဆီမှာ အဘိုးနဲ့အဘွား လာနေတယ်။ ပြောရရင်ကွာ…
သိပ်လည်း အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်ဘူး။
ကိုယ်လည်းတက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ်ကိုး။
ကျောင်းစာပဲလုံးပန်းရတာပေါ့။ Btech ပါဖို့ကို
မနည်းကြိုးစားနေရတာ။ အိမ်ကလည်း
မကပ်နိုင်ဘူးလေ။ အိမ်မှာ အမေနဲ့အဘွားနဲ့ကပဲ အလုပ်လုပ်နေရတာ… အဘိုးက လက်ကျိုးထားတော့ အလေးအပင်မလို့မရဘူး။
အဲ့နေ့က…ကိုယ် ကျူရှင်ကပြန်လာတာပေါ့.။..
နည်းနည်းညမိုးချုပ်တယ်…ထုံးစံပါပဲ..
စာမေးပွဲနီးတော့ ကျူရှင်ကလည်း အချိန်ပိုခေါ်တာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့ အမေကစိတ်ပူ
အဘွားကလည်းစိတ်ပူပေါ့…
အဲ့မှာ အဖိုးက ပြောတယ်..ညဖက်ကြိိီး
မိနး်မပျိုလေးပြန်လာရတာ မသင့်တော်ပါဘုးကွာ။ မိုးချုပိမယ်ဆို သွားကြိုသင့်တယ်ပေါ့။
အမေနဲ့ အဘွားကလည်းသဘောတူတာပေါ့။
ည ည စိုးရိမ်ရတယ်လေ။..ကယ်ရီနဲ့ပြန်လာရင်လည်း သမီးမိန်းကလေးဆိုတော့
အဆင်မပြေဘူး။ အဲ့တာနဲ့ အဖွားနဲ့ အဘိုးနဲ့က
အလှည့်ကျ ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့လာကြိုတာပေါ့။”
ဆေးလိ်ပ်ပြာကို ခွက်ထဲခြွေချရင်း..
အသစ်ရောက်လာတဲ့ ကော်ဖီပူပူလေးကို
မှုတ်သောက်လို့…မမခိုင်
ဆက်ပြောတယ်
“အဲ့တုန်းက …အတော်ဆိုးခဲ့တာကွာ..
ကဲလာ ပြန်ရအောင် မိုးချုပ်နေပြိီ
နောက်နေ့ဆက်ပြောတာပေါ့။”
ပြောပြောဆိုဆို ထပြီး အကုန်ရှင်းပေးပြီး
တက္ကစီငှါးလို့ နှစ်ယောက်သားတူတူပြန်ခဲ့တယ်။
ဖိုးကောင်းကတော့ ပျော်လွန်းလို့
အသားတုန်နေပေမယ့် မမခိုင်မှာတော့
အတိတ်ကို နယ်ချဲ့….နေမိတယ်။
….
မမခိုင်
အပိုင်း-၃
………….
ခိုင်သဇင်မွှေး
=*=*=*=*=*
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေး ခိုင်သဇင်မွှေး
အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်ကလှတယ်။ မပြင်မဆင် စာကြမ်းပိုးဆိုတော့ ကြိုက်တဲ့ဘဲလေးတွေ နည်းပေမယ့် ကြံနေတဲ့
လူကြီးတွေတော့ ရှိတာပေါ့။ မနူးမနပ်လေးဆိုပြီး ကြံကြတာ။ စုစုပေါင်းသုံးယောက်ရှိတယ်
ကောင်မလေး ကျူရှင်ကပြန်လွှတ်ရင်
မယောင်မလည်နဲ့ ကျူရှင်နား
ထို်င်စောင့်နေတဲ့ သူဌေးသားလူလည်က
တစ်ယောက်..တမင်သက်သက်
အချိန်ပိုခေါ်ပြီး ဖင်ကြိီးနို့ကြီးတွေ ပေါ်တင်
ငမ်းနေတဲ့ ကျူရှင်ဆရာက တစ်ယောက်။
နောက်ဆုံးကတော့….အတော်ဆိုးဆိုး..
ဦးလေးဖြစ်သူပေါ့။ ဦးလေးက အိမ်ခွဲနေပေမယ့်
တက္ကစီဒရိုင်ဘာ။ အိမ်ရောက်တိုင်း စားမယ့်ဝါးမယ့််အကြံနဲ့…။ဘဝပျက်ချင်တာက….
ကျူရှင်ဆရာ ကမြင်းရာကနေစတာပဲ။
…
လေဝင်ပေါက်
—————–
ခိုင်တို့ ကျူရှင် အိမ်သာက ခွဲထားတယ်။ မိန်းကလေးအိမ်သာရယ် ယောကျာ်းလေးအိမ်သာရယ်။ ယောကျာ်းလေးအိမ်သာက ခြံအစွန်ဖက်မှာ မိန်းကလေးအိမ်သာက အိမ်ဖက်ပေါ့။ နှစ်လုံးကတွဲဆောက်ထားတာ။ မိန်းကလေးအိမ်သာရဲ့ နောက်တစ်ဖက်မှာက ရေချိုးခန်း။
စားနေကျကြောင်ဖား ကျူရှင်ဆရာက
မိန်းကလေးအိမ်သာကို အပေါက်ကြိီးဖောက်ပြီး
အပေါ်ကနေတစ်သျူးလိပ်တင်တဲ့ဟာနဲ့ဖုံးထားတယ်။ ချောင်းကြည့်လို့တော့မရဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့်..လီးတစ်ချောင်းလုံးထည့်လို့ရတယ်။
ခိုင်စပြီး အကြံခံရတော့…
အောစာအုပ်နဲ့…လမ်းခင်းခံရတာပဲ။.
အိမ်သာဆပ်ပြာခွက်ပေါ်မှာ အောစာအုပ်
တင်ထားတာတွေ့တော့ ယူဖတ်မိတာပေါ့။
အဲ့တုန်းက ရုပ်ပြ စာအုပ်တွေကလည်း
ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆိုတော့ တစ်ရွက်လောက်ဖတ်ပြီး
ဆက်မဖတ်ရဲဘူး..။ ဒီတိုင်းထားခဲ့တယ်။
နောက်ရက်ကျတော့လဲ..စာအုပ်က သု့နေရာမှာမရှိတော့ဘူး။ ခိုင့်စိတ်ထဲတော့
ကျောင်းသူတစ်ယောက်ယောက်ကျန်ခဲ့တယ်
ထင်တာပေါ့ အမှန်က ကျူရှင်ဆရာက ဖန်တာ။
နောက်တစ်ပတ်ကျ သူငယ်ချင်းနဲ့တူတူ
အိမ်သာသွား အပေါ့သွားရင်း
ခိုင်အရင်ဝင်တော့ အဲ့နားမှာပဲ
ဓာတ်ပုံတစ်ခုတွေ့တယ်။ အဲ့တာနဲ့
ကောက်ကြည့်တော့မှ… ကပ္ပလီကြိးက
အဖြူမလေးကိုအပေါ်က တက်ဖိပြီးလိုးနေတဲ့ပုံ။
လီးကိုအသားပေးရိုက်ထားတော့
လီးချောင်းမည်းမည်းရှည်ရှည်ကြိီးက
ထင်းနေတာပဲ။ ပုံကိုမြင်ပြိီး..ပေါက်ချင်တဲ့သေးက ထိန်းမရဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့တာနဲ့ပေါက်ချလိုက်တာ ဗြန်းဗြန်းမြည်ကော။ သူငယ်ချင်းက
ဟဲ့ဟဲ့ ရေပန်းတွေဖွင့်နေတာလားတောင်စသေး။ အဲ့ပုံကြီးမြင်ပြိး မျက်စိထဲကမထွက်ဘူး။
ပိုဆိုးတာက သူငယ်ချင်းသိရင်ပိုခက်မယ်လေ။
အဲ့တာနဲ့ ပုံလေးကို အတွင်းခံထဲထည့်ရင်း
တူတူပြန်လာတယ်။ ပြန်ခါနီးကျတော့..
အိမ်သာထပ်သွားမယ်ပေါ့။ အကုန်လုံးပြန်နေပြီ။
သူတစ်ယောက်ပဲကျန်တာ။ အချိန်ပိုဆိုပြီး ဆရာက စာတော်တဲ့ထဲကအတော်ဆုံး
ကောင်လေးတစ်ယောက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်ခေါ်တယ်လေ။ အဲ့မှာ အိမ်သာ
ထပ်သွား ပုံလေးကိုသူ့နေရာသူပြန်ထားတာပေါ့။ ထားရင်းနဲ့ကြည့်ရာကနေ အဖုတ်ထဲက
ယားလာတယ်။ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ရင်း
ပုံလေးကိုကြည့်ရငိးနဲ့ အရည်တွေက သေးပေါက်သလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲထွက်ရင်း
ပြီးသွားတာပေါ့။ ပြီးမှရေသေချာဆေးပြီး
ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပုံလေးကိုထားခဲ့ရမှာလဲ
သမြောတာနဲ့… အိမ်ကိုယူလာတာပေါ့။
ဆရာကတော့ ဘာမှမပြောဘူး။သိတယ်လေ။
ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်တာကိုး။အိမ်မှာလည်း
ကိုယ်ပိုင်အခန်းရှိပေမယ့် တံခါးကအသေပိတ်ထားလို့မရဘူးဆိုတော့.. အိမ်သာထဲမှာပဲ
စိတ်ကြိုက်ပွတ်တာပေါ့။ အထဲတော့မနှိုက်ရဲသေး။ အဲ့ပုံလေးသုံးပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့.. ကောင်လေးတွေကိုခိုးကြည့်တတ်နေပြီ။
ပုဆိုးကြားက ဖောင်းဖောင်းအတံလေးတွေကို
ခိုးကြည့်ရင်းစိတ်ထဲကနေ ပစ်မှားနေတာ။
သားကောင်ကိုစောင့်ကြည့်နေတဲ့ဆရာကလည်း
ရိပ်မိလာတာပေါ့ အဲ့ထဲက စာကျက်ရမယ်နေ့ဆို
ကောင်လေးနဲ့ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို
တစ်ခန်းထဲဆိုညဖက်ကြိီးမသင့်တော်ဘူးဆိုပြီးတစ်ယောက်တစ်ခန်းကျက်ခိုင်းတယ်။ အမှန်က
မသင့်တော်တာကို သူလုပ်ချင်တာ။
ပြိီးမှ စာမေးမယ်ဆိုပြိီ ခိုင်စာကျက်နေတဲ့
အခန်းထဲသွားတယ်။ ပုဆိုးဝတ်ထားပြီး
အောက်ခံဘောင်းဘိီမပါဘူး။ ခုံပေါ်မှာခြေတစ်ချောင်းချိတ်ထိုင်ရင်း လဥကြီးနှစ်လုံးနဲ့ လတံကြီး
တစ်ချောင်းလုံးပေါ်အောင်ထိုင်တယ်။
အပေါ်ကနေ ရရင်လာဆိုနော် ငါစာဖတ်ဦးမယ်
ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်ထိုင်နေတာ။ဆရာက
အပြင်ကိုကျောပေးထားတော့ ခိုင်တစ်ယောက်ပဲ ဒီလပြွတ်တစုံမြင်ရတာပေါ့။
ခိုင်ကတော့စာကြမ်းပိုးဆိုတော့
စာကုန်းကျက်တာပေါ့ ပြတဲ့ဆရာပါ
လေဖြတ်တော့မယ်။ စာရလို့ဆိုမယ်ဆိုတော့မှ
မော့ကြည့်တော့ ဆရာက တွဲလောင်းကြီး။
စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဆစ်ခနဲယွလာတယ်။
စာဖတ်သလိုလိုနဲ့ခိုးခိုးကြည့်တာပေါ့။
ခိုင်ကြည့်နေတာရိပ်မိတော့
ငပဲကတင်းခနဲ့တောငိလာတာ။
ကပ္ပလီကြိးလီးလောက်မရှိပေမယ့်
ဆေးတွေလိမ်း ဆေးတွေစားထားတော့
ကျောင်းသားလေးတွေရဲ့ ပိစိထက်စာရင်
ရှယ်ကြီးလေ။ တုတ်ကြီးက ကြည့်နေရင်းနဲ့
ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ့ ထောင်ထောင်လာတာ။
ခိုင်လည်း အပျိုလေးပဲ..ချက်ချင်းဆိုသလို
ပေါင်ကြားက ရွှဲလာတာပေါ့။ မနေနိုင်တော့တာနဲ့။ ဆရာ အပြငိထွက်ခွင့်ပြုပါဆိုပြီး..
အိမ်သာထဲသွားပြိီး စိတ်ကြိုက်ပွတ်ချလိုက်တာ။
တချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးမှပြန်ထွက်လာတာပေါ့။
တခုပြီးတခုဆိုသလိုပဲ.. အဲ့နေ့ကျမှ
လာကြိုတဲ့ အဘိုးဖြစ်သူကနောက်ကျတယ်။
ည ရှစ်နာရီလောက်ကြီးကျူရှင်ထဲမှာထိုင်စောင့်ရင်း ဆရာကပြောတယ်။
“သမီးရေ ဆရာလိုက်ပို့ရမလား..မိုးလည်းချုပ်နေပြိီ။ မနက်ကျောင်းသွားရဦးမယ်”
ဆိုတော့ ခိုင်လဲမငြင်းသာဘူး။
အဲ့တာနဲ့ ဆရာက သူ့ကားနဲ့ အိမ်ကိုလိုက်ပို့တယ်။ ဆရာလိုက်ပို့တာမြင်တော့
မိသားစုက ပြာပြာသလဲပေါ့…ဆရာထိုင်ဦး
ဘာညာနဲ့ လေတွေပစ်ကြတာ ကိုးနာရီမှ
အိပ်ပျော်တယ်။ ဆရာကလည်းသူဘာမှလုပ်ထားသလို မဟုတ်တော့ ခိုင်စိတ်ထဲ
မတော်တဆပဲပေါ်သွားတာနေမှာပေါ့လေ ..
ဆိုပြီးတွေးမိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် တပတ်လောက်
မှနး်ပြီးပွတ်နေတော့ဆရာ့လီးကိုလုံးဝကြွေနေပြီ။
အဲ့နေက နေဝင်တာစောတယ်။ ၇နာရီနဲ့ကို မိုးကချုပ်နေပြီ၊စာကျက်ထားနှင့်က
ရေချိုးဦးမယ်ဆိုပြီး ဆရာထ ထွက်သွားတော့
ခိုင်လည်းစာကျက်တာ ၅ မိနစ်လားပဲရှိသေး ချောင်းချင်လာကော..။
ဆရာ ရေဘယ်လိုချိူးလဲပေါ့။ အမှန်က
မမြင်ရတာကြာတဲ့ ဆရာ့ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို သတိရနေတာ။ဒါနဲ့ပဲ…စွန့်စားခန်းဖွင့်တော့တာပေါ့…
မမခိုင်
အပိုင်း-၄<စွန့်စားခန်း>
=============
ခိုင်အိမ်သာထဲရောက်တော့
တဗြန်းဗြန်းရေလောင်းသံကိုကြားရတယ်။ အိမ်သာက အလုံပိတ်မဟုတ်ပေမယ့်
အုတ်နဲ့ ဆောက်ထားတော့ ထရံလိုချု်ိးမရဘူး။
–
ရေလောင်းသံရပ်သွားတော့…ကောင်မလေး
ရင်ဖိုလာတယ်။ မြင်ချင်လာတယ်။ အဲ့တော့ အပေါက်လေးများရှိမလားဆိုပြီး မွှန်ပြီးရှာတာပေါ့။
အဲ့မှာ တစ်သျူးလိပ်ကိုဖယ်လိုက်တော့ အပေါက်က လက်သီးလက်လုံးစာလောက်
ဝင်လို့ရတယ်။ ဘာလို့လဲ ဘာအတွက်လဲ
သူမစဉ်းစားအားဘူး။ အေးဆေး ထိုင်ကြည့်တာပေါ့။ မျက်စိက ဆရာ့ကိုကြည့်နေတုန်း
လက်က ပွတ်နေပြီ။ရေချိုးခန်းကလည်းအကျယ်ကြီးမဟုတ်ဘူး..။ရေကန်လေးက ဟိုဖက်က။ ချိုးတဲ့ နေရာက ဒီဖက်။ ဆိုတော့ ဆရာ့ကို
အတိုင်းသားမြင်ရတာပေါ့။
ဆရာကတော့သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဗိုက်ပူပူနဲ့
ခြေသလုံးမွှေးထူထူ။ဆပ်ပြာတိုက်နေတယ်။
ရုတ်တရက်ဆရာက ရပ်ပြီး
ဒီဖက်လှည့်လာတော့လန့်ပြိီး
အနောက်ဆုတ်မိတယ်။
ပွတ်နေတာလည်းရပ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့မှပြန်ချောင်းတော့ ဆရာက
ဆပျပွာတျိုကျတုနျး။ ဒီခါကြ
ပေါင်ကြားတွေတိုက်နေတာ။
ဆရာက ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်တော့
ပြုံခနဲ လပြွတ်ကြီးကထွက်လာတယ်။
ပြီးတော့ ရေလေးနဲနဲလောင်းပြီးဆပ်ပြာနဲ့
ပွတ်လို့ ခိုင်ရှိတဲ့ဖက်မျက်နှာမူပြီး
ဂှငျးကိုထုနတော။ ခိုငျကတော့ ဆပျပွာတျိုကျတယျပဲထငျနတောပေါ့။ ဆရာက လီးကို
ကိုးဆယ်ဒီဂရိီထောင်ပြီးထုပြနေတော့
ခိုင်အမြင်မှာ
လီးအစအဆုံးမြင်နေရတာပါပဲ
အဲ့မှာပှတျလိုကျကွညျ့လိုကျနဲ့ နှစျခြီလောကျပွီးသှားတယျ။ ငယျသေးတာကိုး၊..ဒါတောငျ မကြနေပျနျိုငျသေး။
ဆရာကလည်းပြီးခါနီးကျ…ခိုင့်ဆီတန်းတန်းကြီးလျောက်လာတယ်။ ဆရာ့မြင်တော့ လန့်ပြီး ထပြေးလို့လဲမရ တိတ်တိတ်လေးထိုင်နေတာပေါ့။ သူဘယ်လိူပဲတိတ်တိတ်လေးထိုင်ထိုင်
အိမ်သာမီးက နဂိုထဲကဖွင့်ထားတာဆိုတော့
အိမ်သာအပေါက်ထဲကနေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်တဲ့
အလင်းလေးကကွယ်လိုက်ပျောက်လိုက်ကို
ဆရာကမြင်တယ်တယ်။ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး
တန်းတန်းလျောက်တာ
တလှမ်းချင်း.
တလှမ်းချင်း..
တလှမ်းချင်း…….
ခိုင့်ဖက်လှည့်ပြီး သေချာဆပ်ပြာတစီစီနဲ့
လတံမည်းမည်းကြီးကို ပွတ်ပြနေတာ..
ခိုင်လည်း ပွတ်တာပေါ့၊ ထန်နေတာကိုး…
ပွတ်နေတုန်းရှိသေး..လီကြီးက ဇွပ်ခနဲ
နံရံပေါက်ထဲကနေဝင်လာတယ်။ လီးကိုမြင်ပြီး
လန့်သွားတာပေါ့ ရှက်လဲရှက်..
အသံမပေးရဲဘူး။ အဲ့မှာ ဆရာက အပေါက်ကို
လိုးသလိုမျို ရှေ့နောက်ဆောင့်တာပေါ့..
အပေါက်ကျယ်နေတော့ ချောင်ချောင်ကြိီး
အိမ်သာကျဉ်းကျဉ်းလေးကို
လီးကရှည်တော့ ခိုင့်မျက်နှာရှေ့မှာ
ဒစ်ကြီးက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ပေါ့။
လီးကို ငုံရှောင်လိုက် နောက်ဆုတ်လိုက်နဲ့.
စောက်ဖုတ် တစ်ခုလုံးလဲ
အရည်ကရွဲနေပြီ..ခိုင်ကလဲ
မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး
ဘာမှမလုပ်တာက တစ်မိနစ်လောက်နေတော့
ဆရာကလီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်သွားတာပဲ။
ချက်ချက်ဆိုသလိုပဲ ခိုင့်နားထဲမှာ
ဟိုဖက်ခန်းက တဖတ်ဖတ်နဲ့အသံကြားရတယ်။
အသံမပေးရဲ ချောင်းမကြည့်ရဲ…
အ….ရှိီး…ဟင်း…. ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ
ဆရာလီးကြီးက အပေါက်ထဲကနေ
တဇွတ်ထုးိဝင်လာပြီး ပန်းထုတ်ချလိုက်တာ…
ရည်းစားတောင်မရှိလို့ အနမ်းမခံဖူးတဲ့
ခိုင့်မျက်နှာ နုနုထွတ်ထွတ်လေးမှာ
ဘယ်နှစ်လအောင်းထားမှန်းမသိတဲ့
လရည်ပူပူနွေနွေးကြိီးတွေ
အပျစ်လိုက် အခဲလိုက် စင်ကုန်တော့တာပေါ့…
မမခိုင်
====
ပန်းကလေးပွင့်သောရက် (ep-5)
…….
ခိုင့် အပျိုရည်ဖျက်တာ တခြားမဟုတ်ဘူး။
ခိုင်လည်းမမှတ်မိဘူး။ပြောရင်ရှက်စရာကြီး။
ခိုင်ဆယ်တန်းပြီးတဲ့အထိရည်းစားမရှိပါဘူး။
ဒါပေမယ့် နို့သီးလေးတွေထွားလာပြီ။
ဖင်လေးကကောက်လာပြီ။ ခိုင့်အိမ်ကအရမ်း
ရှေးဆန်တော့ အိမ်မှုကိစ္စကိုလည်းကျွမ်းနေပြီ။
ခိုင်တို့အိမ်က အရင်ထဲက အမှိုက်ဆိုရင်
ပေါင်းမပစ်ဘူး။ ပလတ်စတစ်ကသက်သက်၊
မီးဖိုချောင်သုံးကသက်သက်ပစ်တာ။
အမှိုက်ထုတ်ပစ်ဆိုရင် ခိုင်ပဲပစ်ရတာ။
ခိုင်တို့နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာအမှိုက်ကန်ရှိတယ်။
အရင်ခေတ်ကလူတွေမှတ်မိတာပေါ့။
အမှိုက်ကိုကန်တွေလုပ်ပြီးပစ်ရတာလေ။
အနားဖြတ်တာနဲ့နံဟောင်နေတာပဲ။
တစ်ပတ်နေလို့တစ်ခါလာမသိမ်းဘူး။
အမှိုက်ကန်ကခိုင်တို့အိမ်နဲ့တော့နည်းနည်းလှမ်းတယ်။ ခိုင်တို့ကလည်း ရပ်ကွက်အစွန်နားဆိုတော့ အိမ်နီးချင်းတောင်သုံးအိမ်လောက်ရှိတာ။
ကျန်တာကအိမ်ငှါးတွေ၊အဆောင်တွေ၊
အသိမိတ်ဆွေနည်းတယ်။
အဲ့လမ်းကြားကလည်း ည ညဆို လမ်းနားက
လူငယ်တွေစုပြိးအရက်သောက်ကြ
ချိန်းရိုက်ကြနဲ့ ခနခနပြသနာတက်တယ်။
တော်ရုံဆို ခိုင့်ဖေဖေပဲ အမှိုက်သွားပစ်တာ။
ဒီနေ့ကျအိမ်ကငါးချက်တယ်လေ။
ခိုင်ဖြင့်မကြိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုင်တတ်အောင်ဆိုပြီးသင်ထားရတော့ သေချာခုတ်ထစ်
ကိုင်တွယ်ပြီး အမှိုက်အိတ်ကလည်း
ပြည့်နေတာဆိုတော့ ပေလက်စ၊ညှီလက်စနဲ့
ငါးကိုရေဆေး အိုးထဲထည့်ပြီး
အမှိုက်သွားပစ်တာပေါ့။
အမြဲတမ်းအိမ်နေရင်းဆို ထဘီနဲ့၊
ငါးကိုင်ရင်းထထွက်လာတာ၊ခုံမှာရေတွေစင်လို့
ဖင်ကြီးမှာ ရေကွက်နေတာမသိဘူး။
အပျိုဖြန်းဆိုတော့ အတွေးကများတယ်။
ဆတ်ဆတ်နဲ့ထ ထွက်သွားတာ
အိမ်ကိုတောင်မပြောမိဘူး။
အမှိုက်ကန်ရောက်တော့ ထူးထူးခြားခြားအမှိုက်က
သိမ်းပီးပီ။ ဒါတောင်အနံ့က ပြင်းချက်ပဲ။
အနားမကပ်နိုင်ဘူး ။အဲ့တာနဲ့ အင့်ဟယ်ဆိုပြီး
အားနဲ့လွှဲပစ်လိုက်တာ…ပလတ်စတစ်က
ဗြန်းခနဲထကွဲ အမှိုက်ကန်ကျော်ပြိီးတော့
အပ္ပနားရဲ့ သံတိုသံစဆိုင်ရေ ပလဲကျတာပဲ။
အပ္ပနားဆိုင်ကလည်း အမှိုက်ကန်ရဲ့ မျက်စောင်းထိုး။ ဆိုင်သာပြောရတယ် တဲလေးစုတ်စုတ်။
ဝါးတိုင်ထောင်ပြိး ဓနိမိုးထားတာ။ ထရံတောင်မရှိဘူး။ ပလုံးတွေအိတ်တွေစီပြီးချထားတာ။
အမယ် ပလတ်စတစ််ခုံအကျိုးလေးကို
သစ်သားနဲ့ခြေထောက်တုလုပ်ပြီးဇိမ်ယူနေတာ။
အပ္ပနားသာယာနေတုန်းလေး ငါးအကျိအချွဲတွေရော မီးဖိုချောင်အညစ်အကြေးတွေရော ဆိုင်ရှေ့
ဂွပ်ခနဲကျတော့..
အမငီး တတော့တာပေါ့။ အနံံ့ကထောင်းခနဲထနံ
ဇိမ်ကပျက်။ အဲ့တာနဲ့ ပုဆိုးတိုတိုပြင်ဝတ်ပြိီး
ဆဲတော့တာ။
“နာရိုးမတားတွေ၊ အပ္ပနားကိုစပြန်ပြိလား။
အရင်တခါ နော် နင်တို့စတယိနော်
အပ္ပနားစိတ်မဆိုးဘူး။ မနေ့ညကနော်
အရက်လာသောက်ပြိးအန်သွားတယ်
အပ္ပနားစိတ်မဆိုးဘူး။ အပ္ပနားအိပ်တယ်နော်
ငါးညှီထုတ်နဲ့ပေါက်တယ်နောိ။ အပ္ပနားစိတ်ဆိုးတယ်။ သတ္တိရှိရင်ထွက်ခဲ့ကွာ ချမယ် “ဆိုပြီး
မပီကလာပီကလာနဲ့ အမှိုက်ကန်နောက်က
အိမ်ငှါးဆောင်ကို တည်ဆဲတာ။
ခိုင်ကအမှိုက်ကန်ကွယ်နေတော့မသိဘူးပေါ့။
အပ္ပနားဆဲလို့ကောင်းနေတုန်း ခိုင်လည်းမျက်နှာပူတာနဲ့ နေပါဦးနေပါဦးဆိုပြီးအကျိုးအကြောင်းရှင်းပြတော့မှ နည်းနည်းငြိမ်သွားတယ်။
ဒါတောင်ခိုင့်ကိုသူကပြောချင်သေးတာ။
အပ္ပနားအပါအဝင် ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေက
ခိုင်က မိကောင်းဖခင်သားသမီးလေးမှန်းသိတော့
မပြောရှာပါဘူး။
“ခေါင်မလေး ည ည်းနောက်ခါဂရုချိုက်နော်
အပ္ပနားနော်စိတ်ဆိုးတယ်နော်”
ပဲပြောရှာတယ်။
ခိုင်အမှိုက်တွေပြန်သိမ်းပေးမလိုလုပ်တော့လည်း
“နာ့ဘာနာလုပ်မယ်။
ရဒယ်ရဒယ်တွားတွား နင်ညန်ညန်လစ်”
ဆိုပြီး
မောင်းထုတ်တာနဲ့အိမ်ပြန်ရောက်လာကော။
အပ္ပနားကတော့အမှိုက်သိမ်းရင်းနဲ့ ရေကွက်နေတဲ့
ခိုင့်တင်ပါးဆုံကြိးကိုငမ်းနေမှာပေါ့။
ခိုင့်မှာတော့ရင်ကဖို၊လန့်ကလန့်၊ရယ်ကရယ်ချင်နဲ့. First semester ပြီးကာစ
အင်တာနက်ရှား ဖုန်းရှားတဲ့ခေတ်ကြီးဖြစ်တော့
ခုခေတ်လိုလေပစ်စရာသူငယ်ချင်းလည်းမရှိ။
တစ်ယောက်ထဲ ခေါင်းအုံးကိုက်လိုက်ရယ်လိုက်ပေါ့။ အမေ့ပြန်ပြောလည်းနားအုံကျင်းခံရမှာကိုး။
နောက်ရက်ကျ အပ္ပနားက လှမ်းလှမ်းပြုံးပြပါတယ်။တိုက်ဆိုင်ရင်ပေါ့။ ခိုင်ကလည်း မေမေတို့ပါရင်တော့မသိချင်ယောငိဆောင်ရတာပေါ့။ မပါရင်တော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ခေါင်းလေးညိတ်ပြ။
ဗမာကားတွေထဲကလိုတော့ကြိုက်သွားကြလေသတည်းမဖြစ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကို်ယ်ပါပဲ။
ခိုင် တတိယနှစ်ရောက်တော့ စီးပွားရေးကကြပ်တည်းလာတယ်။ မေမေကလေးဘက်နာထဖြစ်၊ ဆေးမြီးတိုလေးစမ်းပြိီး ကုရင်းကုရင်းနဲ့
အခြေနေဆိုးလာတာနဲ့ဆေးရုံတင်လိုက်ရကော။
ဆေးစရိတ်ကလည်းမနည်းဘူးလေ၊ စုထားတာလေးတွေ လုပ်ထားတဲ့ရွှေလေးတွေရောင်းပြီးကုရတာပေါ့။ အဲ့တော့ခိုင့်အတွက်လည်း
ကျောင်းမုန့်ဖိုးရအောင်… ဆယ်တန်းတုန်းက ကျူရှငိဆရာဆီမှာပဲဂိုက်ပြန်သင်ရတာပေါ့။
လစာကကောင်းတယ်။ ဆရာက သချာ်အဂ်လိပ်သင်၊ ခိုင်က ကျက်စာပေါ့။ ကျူရှင်မှာ ဂိုက်ယူတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကို ခိုင်က တစ်သောင်းရတယ်။ ဆယ်ယောက်ဆိုတစ်သိန်း။ ခိုင်တို့ခေတ်က တစ်သိန်းဆိုတာ တော်တော်များတဲ့ပမာဏ၊ ရွှေတစ်ကျပ်သား၆သိန်းခေတ်၊
နည်းနည်း ပြန်အဆင်ပြေတာပေါ့။ ခိုင်ကလည်း
အိမ်တွေပါလိုက်ပြပေးရကော၊ကြာလာလေလေ၊
နာမည်ရလာလေလေပါပဲ။
ထန်းသီးကြွေခိုက် ကျီးနင်းခိုက်ပဲပြောမလား၊
သူနဲ့ကျမှတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပြောမလားပဲ။
ခိုင် ညဂိုက်ကပြန်လာရင် နောက်ဖေးလမ်းကြားက တော်ရုံမပြန်ဘူး။ စက်ဘီးနဲ့ဆိုပေမယ့်
လမ်းတစ်ပတ်ပတ်ပြိီးမှ ပြန်တာ။ ဖြတ်လမ်းလို
ဝင်ချလိုက်ရင်နီးပေမယ့် ညဖက်၇နာရီဆိုလူပြတ်ပြိီလေ။ တစ်ရက်ကျ နောက်ဖေးလမ်းမှာ
မီးတိုင်လေးတွေလုပ်ပေးထားတယ်။
အများကြိးတော့မဟုတ်ပါဘူး။
မီးချောင်း တစ်ချောင်းပါ။လမ်းထိပ်က အ
အပ္ပနားဆိုင်ရှေ့မှာက မီးလုံးတစ်လုံး။
ခိုင်တို့အိမ်နားမရောက်ခင်လမ်း
အလယ်နားလောက်မှာက နှစ်ပေ
မီးချောင်းလေးတစ်ချောင်း။
ခိုင်စာသင်တော့ အမှိုက်ကန်ကလည်း
ဖျက်လု်ိက်ပီ။ အမှိုက်ပစ်မရတော့ဘူး။
မီးသတ်ကန်ဆိုလား လုပ်ပလိုက်တာ။
ရေကန်ဖြစ်သွားတာပေါ့။
ခါတိုင်းထက်စာရင်သန့်သွားတာပေါ့။
ခိုင်အဲ့ညကအရမ်းနောက်ကျတယ်။
အိမ်ရှေ့လမ်းကလည်းလူပြတ်ပြီ၊
ခိုင့်ဘာခိုင်စက်ဘီးလေးနင်းပြီးပြန်ရတာ
လမ်းထိပ်အရောက်မှ ဖြတ်ခနဲ့မီးကပျက်ရော။
မီးပြတ်ကာမှ လမ်းထဲမှာရိပ်ခနဲ့ အရိပ်တစ်ခုကအရှေ့ဖြတ်သွားတာမြင်တော့ လန့်ပြိး
စက်ဘီးပြန်ကွေ့ပြီးနောက်ဖေးလမ်းကြား
အပ္ပနားဆိုင်ရှေ့ထိအသည်းအသန်နင်းရတာပေါ့။ အပ္ပနားတို့ဆိုင်လေးတောင် သန့်လာပြီ။
ထရံလေးဘာလေးနဲ့ဖြစ်နေပြိီ။ သူတို့ဆိုင်နားက
မိးသီးကလည်း မီးပျက်သွားတောင်လင်းနေတဲ့ဟာမျိုးဆိုတော့အဲ့နားလေးကွက်လင်းနေတာပေါ့။
အရှေ့လမ်းလည်းမသွားရဲ
နောက်ဖေးလမ်းကြားကလည်း အပ္ပနားဆိုင်က
မီးမှိန်မှိန်လေးပဲရှိတာ။ စက်ဘိီးလေး ခနရပ်ပြီး
စောင့်နေသေးတယ်။ ရှပ်ရှပ်နဲ့ခြေသံက အမှောင်ထဲကကြားရပြန်ကော.. အဲ့တာနဲ့လန့်လန့်ပဲ
စက်ဘီတွန်းပြေးတာ… ဂလုံးခနဲ
ရေကန်နားမှာ မူးပြီးခွေနေတဲ့အရက်သမားကို
ဝင်တိုက်ပြိးမှောက်ပါလေရော။
ဟဲ့…ငါလခွေး..ဆိုပြီးထအော်တာပေါ့
ခိုင်လည်း အမလေး။ဆိုပြီးလန့်အော်
အဲ့ကျမှမီးကဖြတ်ခနဲ့လာ…
အိမ်ငှါးဆောင်ဖက်ကမီးကော လမ်းထဲကမီးရောပွင့်တော့ စက်ဘီးရဲ့ နှစ်ဘီးကြားမှာ
လန့်ုပီးဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့အရက်သမား။ ခြေထောက်လေးကိုဆင်းလို့၊
သူ့ကိုမျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ကြည့်လို့
အိပ်နေရာကနေ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားပုံပဲ။
အဲ့တော့မှခိုင်လည်းတောင်းပန်ပါတယ်ပေါ့ဘာညာပြောပြီး စက်ဘီးကိုမရွေ့ပြီး ထူရတာ။
ခိုင်အဲ့အချိန်ထိလူကိုတိုက်မိတယ်ထင်တာ။
လက်ကိုဆွဲထူပါမှ အရက်နံထောင်းခနဲရတယ်။
အဲ့တော့မှ အရက်သမား မူးပြီးအိပ်နေမှန်းသိပြီး
မထူပေးတော့ပဲ
စက်ဘီးကိုပြန်တွန်းပြီးအထွက်…
အနောက်က ငမူးကလှမ်းဆွဲတာ ထဘီကိုကွင်းလုံးကျွတ်ပါလေရော။ လမ်းမီးတွေကထိန်နေတာ။ဘေးမှာလူတွေမရှိလို့တော်သေး။
အဲ့နေ့ကျမှ ပင်တီအနီလေးဝတ်ထားမိတာ။
“အနီလေးကွာအေ့ဂ်”ဆိုပြီးပြောသေးတယိ။
ခိုင်လည်းရှက်လွန်းလို့မျက်နှာကြီးနီနေပြီ။
စက်ဘီးကိုလွှတ်ချပြီး ထဘီကိုပြန်ဆွဲတာပေါ့
အော်ကမအော်ရဲဘူး ကြောက်တာရယ်
ရှက်တာရောနေပြီ။
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေတုန်း မီးကဖြတ်ခနဲ
ထပ်ပျက်ပါရော။
နှစ်ယောက်သားမီးပြတ်တာနဲ့
ယောင်ပြိး ထဘီကိုဆွဲအဆောင့်
ဗြိခနဲထပြဲပါရော။
ခိုင့်ခမျာ မဆွဲဲရဲတော့ဘူး
ထဘီသာအကုန်ပြဲသွားရင်အိမ်ရောက်ရင်
ဘယ်လိုရှင်းပြရမယ်မသိဘူး။
ခိုင့်ဘက်ကရပ်သွားတာသိတော့
ငမူးကအားပါးတရ ဆောင့်ဆွဲလိုက်တာ
ဗြိ……..ဗြိဆိုပြိီးထဘီက
တစ်ဝက်စာလောက်
ထပ်ပြဲသွားသလို
အိုခနဲ့ခိုင်လည်းသူအပေါ်ပုံရက်သား
လဲကျသွားတယ်။
ငမူးကလည်း လူထပ် ထဘီဖြဲချင်စိတ်ပိုများနေပုံရတယ်။ အတင်းစောင့်စောင့်ဆွဲ ပြီးဖြဲချလိုက်တာ။ ထဘ ီတကွင်းလုံးပြဲ ပြီး ပင်တီလေးပဲကျန်တော့တယ်။
မှောင်န့ဲမဲမဲရုန်းလေ နစ်လေပါပဲ။
အမူးသမားရဲ့ လက်ကြမ်းကြီးတွေအောက်မှာ
အပျိုရိုင်းလေး ခိုင်တစ်ယောက် ဘယ်လောက်ရုန်းနိုင်မှာလဲ…မီးလည်းပြန်လာကောခိုင်တို့ကလမ်းလည်ကောင်ကြိးမှာ..
ဘေးမှာမှောက်နေတဲ့စက်ဘီး
ခိုင့်စောက်ဖုတ်လေးကြားထဲမှာ အရက်သမားရဲ့
ခေါင်းကရောက်နေပြီ။ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကြီးကို
ဆွဲရင်းည ည်းနေရတာခိုင်။
လက်တစ်ဖက်က စက်ဘီးကိုကိုင်ရင်း..
တစ်ဖက်ကဂျေးတွေနဲ့ထူခဲနေတဲ့ အရက်သမားရဲ့ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကြိီးကို ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲနေမိတယ်။ မြေပြင်ပေါ်မှာ ပလက်လေးလှန်လို့
ရွှတ်ခနဲ့ လျာကြမ်းကြိးက တစ်ချက်စုပ်လိုက်တိုင်း ခိုင့်ရဲ့ပေါင်တံဖြူဖြူလေးတွေက ကားကားသွားတယ်။ အ…အ…အငး်း..ဆိုပြီးတချီပြီးသွားတယ်။ ခိုင်ပြီးလို့ပျော့ကျသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ
အရက်သမားကခို်င့်ကိုပွေ့ချီပြီး
အရိပ်ကျနေတဲ့ ရေကန်နံရံဖက်ကိုခေါ်သွားတယ်။ စက်ဘီးကိုပါသေချာထောင်ပြီး.ရေကန်မှာမှိီထားတယ်။ ခိုင်ကတော့ ဖင်ပြောင်လေးအရိပ်ခိုပြီး လှဲနေရတာပေါ့။
အရက်သမားက မြေပြင်ပေါ်က အဝတ်စသာသာဖြစ်နေတဲ့ခိုင့်ထဘီလေးကိုယူလာတယ်။
ခိုင်အားယူပြီးထတော့ အတင်း ပခုံးကိုဖိချပြီး
တွန်းလှဲတော့တာပဲ။ ရေကန်ကို ကျောမှီပြီး
ကားကားလေးဖြစ်နေတဲ့ခိုင့်ကို သူက
ချိုင်းကနေဆွဲမလိုက်တာ စွေ့ခနဲပါသွားတယ်။
လေထဲမှာကားကားလေးဖြစ်နေတုန်း
ရေကန်ဘောင်ကိုနောက်ပြန်ကိုင်ထားမိတာပေါ့။
အဲ့ကျတော့ ခိုင့်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားကနေမတ်တပ်ရပ်ပြီး..မပြောမဆို ဇွပ်ခနဲထိုးချလိုက်တာ
ဒုတ်….ခနဲခိုင်မျက်ဖြူပါလန်သွားတယ်။
နာလွန်းလို့…လန့်ပြီးမေ့သွားတာပဲ။
သိပ်မကြာပါဘူး
သတိပြန်လည်လာတော့ သူကစောင့်နေပြီ
ခိုင်ငုံ့ကြည့်မိတာ မြင်တချင်မမြင်တချက်
အောက်ကသွေးစတွေနဲ့ သူ့လီးတံကြီးမှာကအစ
သွေးတွေ၊ အဖြူစလေးတွေရောပဲ..
ခိုင်မသိတော့ဘူး..
အာခေါင်တွေခြောက်နေပြီ..
ခိုင် အပေါက်လေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနာရာကနေ ကောင်းလာသလိုပဲ..အရည်တွေနဲ့ ဇွပ်ဇွပိ
ဖွတ်ဖွတ်နဲ့မြည်နေတာ အတော်ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်။ ခို်င်သတိထားမိတော့ သူ့လည်ပင်းကိုဖက်ထားတာပဲ..
အို..တခါတခါ ခိုင့်ဖက်က လိုလိုလားလား
ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို
အားပြုရင်းဆောင့်နေမိတယ်..
အာ..း…မတွေးချင်ဘူး…မတွေးချင်ဘူး…
ခိုင့်ကိုသူက ဆောင့်နေတာလား ခိုင်ကပဲဆောင့်နေတာလား ခိုင်မမှတ်မိတော့ဘူး.
ခိုင်မှတ်မိတော့ သတိပြန်လည်တော့..
ထမိန်ကိုသေချာပတ်ပေးနေတယ်။
ခိုင့်စက်ဘီးကိုတွန်းပြီးခိုင်ခြံထဲရောက်နေပြီ..။
အဘိုးဖြစ်သူကတံခါးလာဖွင့်တယ်။
“နောက်ကျလိုက်တာ သမီးရယ်တဲ့။
အမေတို့အဖေတို့အိပ်ကုန်ပြိီ သမီးလည်းအိပ်ဦး”ဆိုပြိးခြံတံခါးသွားပိတ်တယ်။မသိဘူး…
ခိုင့်မှာသာ မျက်ရည်တွေကျနေမိတာပဲ…။ ။
မမခိုင်
====
အပိုင်း(၆)
———–
ပင်လယ်ကျယ်ကျယ်ငါးငယ်ငယ်
=================
မမခိုင်ဆိုပြီး တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့
ပန်းတစ်ပွင့်မဖြစ်ခင်
ရင်းခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေက
မနည်းဘူး။
ပန်းဦးကို ဖျက်စီးခံခဲ့ရပြီးတဲ့နောက်
ခိုင့်မှာအကြာကြီးဝမ်းမနည်းနိုင်ဘူး။
အပျိုဖော်ဝင်ထဲက လိင်ကိစ္စနဲ့ရင်းနှီးခဲ့ပြီးသားလေ၊ သိပ်တော့မထူးဆန်းဘူး။ ကျူရှင်အိမ်သာထဲ
ခိုးခိုးဖတ်ရတဲ့ အောစာအုပ်တွေရဲ့ ကျေးဇူးနဲ့
မဆွတ်ခင်က ညွတ်နေရတဲ့ မိန်းမရိုင်းလေး။
ဆရာ့ကျေးဇူးနဲ့ ယောကျာ်းမှန်ရင် ပေါင်ခြံခိုးကြည့်တတ်တဲ့ အထန်မ၊ ဒါတွေဘယ်သူမှမသိဘူး။
ခိုင်တစ်ယောက်ထဲပဲသိတာလေ၊ ခို်င်ဘယ်လောက် တဏှာစိတ်ပြင်းထန်လဲဆိုတာခိုင်အသိဆုံး။
အိမ်းကတင်းကြပ်သလို၊ အရမ်းထိန်းသိမ်း
စောင့်စည်းရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းအရမ်းလေးစားကြတာ၊ စာကြမ်းပိုးဂေါက်သီး၊
အိနြေ္ဒရှင်ကြိးဆိုပြီး မိန်းမလို့ကိုမမြင်ကြတာ။
ခို်င့်မှာသာ ကားတိုးစီးရင်းဖင်ချင်းပေါက်ရင်တောင် အဖုတ်ကရွှဲနေပြိီ။ ရည်းစားကျတော့မထားရဲ။
အိမ်ကသတ်မှာကြောက်နေရတုန်း။
ဒီတော့ ပျက်စီးရာလမး်ကြောင်းစတော့တာပဲ။
ဂိုက်ဆရာမဖြစ်ပြီဆိုတော့ ဆရာရဲ့အရောဝင်မှုတွေကပိုလာတယ်။ သမီးရေ၊ သမီးရေဆိုပြီး
အကြည့်တွေက ဖင်နဲ့နို့တွေမှာပဲ။
ဆရာက သူ့အမဖြစ်သူလင်မယားကို
အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားတယ်။သူကိုယ်တိုင်ကျ
လူပျိုကြီးဆိုတော့ အရမ်းဇီဇာကြောင်တာ။
အခန်းသန့်ရှင်းရေးမပြောနဲ့..ရေတောင်သူ့အခန်းနဲ့သူချိုးတာ။ အမှန်ကတော့ဂွင်ဖန်တာလေ။
အောစာအုပ်ကို အိမ်သာထဲထား..
ချောင်းကြည့်ပေါက်ဖောက်ထားပေး။
ပြီးရင်ထုလိုက်ရရင်ကျေနပ်နေပြိီ။
အဖြစ်ကတော့မရှိဘူး။ ဒါမလို့လဲလူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ။ အပျော်တွေကတော့လိုက်ဖူးတာပေါ့။
သုံးလေးခါပါပဲ။ ဆရာဆိုတော့လဲ
နာမည်ပျက်မှာကြောက်တော့မလုပ်ရဲဘူး။
ဆရာနဲ့ခိုင်ငြိတာကလည်း ရယ်ရပါတယ်။
ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ဇရက်ဆတ်ဆလူးဆိုသလိုပဲ
ခိုင်ကလည်း သွေးသားအရမ်းထနေတဲ့
ဓမ္မတာပြီးခါစ၊ အရက်သမားနဲ့ကိစ္စဖြစ်ပြိးတာ
တလကျော်ကျော်ပေါ့။
ဆရာရေချိုးတုန်း အိမ်သာထဲဝင်ချောင်းတာပေါ့။
ညကိုးနာရီလောက်ကြီး၊နှစ်ယောက်သားက
အကြံကိုယ်စီနဲ့…ခိုင်ကလည်း သူ ရေချိုးတာစောင့်နေတာ ဆရာကလည်း ခိုင် အိမ်သာဝင်မယ့်အချိန်စောင့်တာ။ ခိုင်ကလည်း ည၈နာရီ ဂိုက်လာတယ်။ ကိုးနာရီဒင်ဆို အိမ်သာသွားတယ်။
တိကျလိုက်တာ။ ကျူရှင်လာတာနောက်ကျချင်
နောက်ကျမယ်အဲ့တာတော့အတိအကျပဲ။
အခမဲ့ မွငျကှငျးကျို။
အဲ့နေ့ညကခိုင်လည်း ထုံးစံအတိုင်း ဆရာ့ရဲ့
ယောကျာ်းအဂ်ါကြီးကြည့်ရင်း၊ လက်ညိုးလေးကို
ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်းပေါ့။
အိမ်သာက ကျားမ မခွဲထားဘူးဆိုတော့။
သေးလာပေါက်တဲ့ကျောင်းသားတွေနဲ့ တိုးတာပါပဲ။ တံခါးပိတ်ထားတော့ အိမ်သာထဲ ဘယ်သူရှိလဲမသိဘူး။ ကျောင်းသားတွေကတော့ ဆေးလိပ်ဝင်ခိုးသောက်တာ။ ဆရာမ အိမ်ထဲရောက်နေတယ်ထင်ပြိးတော့ သောက်တင်းတုတ်နေတာပေါ့။ ညာဖက်မှာ ရေချိုးခန်းထဲက ဆရာက
လီးကိုထုပြနေတယ်၊ ဘယ်ဖက်ကအိမ်သာထဲမှာက ကျောင်းသားနှစ်ကောင် အတင်းတုတ်၊
“ဆရာမက ရှယ်ကြိီးကွာ၊ ဖင်ကြိးကိုလုံးနေတာပဲ” ဆိုသောစကားသံကြောင့် ခိုင်လက်ညိုးလေးပင်
တဆုံးဖွတ်ခနဲဝင်သွားသည်။ ပြန်မထုတ်ရဲ။
“ဟေ့ကောင် ထိန်ဝင်း၊ ငရဲ ကြီးမယ်နော်။
ငါလိုးမ တရုတ်၊ မိုးကြိုးပစ်ရင်ငါတို့ပါ စက်ကွင်းမလွတ်ဘူး”
“မအေဘေး၊နေဝင်းသား ဖင်ယားပြန်ပြီ၊
မင်းကောရရင်မလိုးဘူးလား၊ ဆရာမခိုင်ကိုပြောတာကွ၊”
နာမည်တွေကြားတာနဲ့တန်းသိသည်။
ခိုင်နှင့်တစ်နှစ်သာကွာမည်။ ထိန်ဝင်းဆိုသည့်
ကောင်လေးက ဆယ်တန်းလေးခါကျ၊
နေဝင်းသားဆိုသည့် အေးကိုက တစ်နှစ်ကျ။
နှစ်ကောင်သား တစ်တစ်ခွခွတွေပြောနေတာ
ကြားရတော့ ခိိုင့်အဖုတ်ကြီးကဖောင်းတက်လာသည်။ ညာဖက်ကဆရာကလည်းခိုင့်ဖက်ကြည့်ကာ လီးကိုသေချာဆပ်ပြာတိုက်ပြနေသည်။
အရည်များရွှဲနေပြီ၊ ခုချိန် လက်ညှိုးဆွဲထုတ်လျှင်လဲ အသံကထွက်တော့မှာ။ အရမ်းလည်း
ဆာနေပြီ။
“ဆရာမခိုင်ကတော့လိုးချင်စရာပါကွာ၊
ငါဆိုရင်စာသင်ခုံပေါတွန်းလှဲ ပြီး ထဘီချွတ်လိုးချင်တာ”
(..အာ..ခက်ပြီ.ကွယ်…)
“အေးဆို…မင်းအဖေနေဝင်းကိုပါပေးလိုးခိုင်းရမှာ၊ ဆရာမခိုင်က အထန်၊ အတောိဆာနေတာတဲ့”
.
(လက်နောက်တစ်ချောင်းကိုအဆုံးထိ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်မိသည်)
“မင်းကိုဘယ်သူပြောတုန်းဟ၊ဖင်ယားပြန်ပြီ
ငါလိုးမတရုတ်”
“ဟဲဟဲ။ပြောကြည့်တာပါကွာ..အပြန်မှပြောမယ်
ဆေးလိပ်ကုန်ပြီလစ်စို့”
ပြောပြောဆိိုတို အိမ်သာမီးကိုပြန်ပိတ်ပြီးထွက်သွားကြသည်။
သူတို့ထွက်သွားတာပြသနာမဟုတ်
ပြသနာက ခိုင့်မှာ ပူလောင်ပြိးကျန်ခဲ့တာပဲ။
လက်သုံးချောင်းပြည့်အောင့်ထည့်ပြိး
မွှေနေမိသည်။ အားမရ..
ဖင်ကြီးကို အင့်ခနဲအင့်ခနဲလုပ်ကာ
စောင့်ချသည်။ အားမရ။
လီးအစစ်ပူပူနွေးနွေးကြီးနှင့်
အလိုးခံရပြီးနောက်ပိုင်း
လက်ကအားမရတော့၊
ညာဖက်လှည့်ကြည့်တော့မှ
ဒုတ်ခနဲ လီးတံကြီးက ဝင်လာသည်။
ဆပ်ပြာအမြူပ်တွေနှင့်.. ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်
ရမ်းခါနေသည်။
အိမ်သာအပေါက်ထဲသို့ ရေချိုးခန်းထဲကအလင်းရောင်ကဝင်နေသောကြောင့်
ရိပ်ခနဲရိပ်ခနဲလှုပ်နေသည်ကိုမြင်ရသည်လေ။
ခိုင်တစ်ယောက် မျက်စိမှိတ်ပြီး မိမိလက်ကိုမိမိ ဆောင့်နေတာကို ဆရာမြင်သွားတာပေါ့။
လီးကိုရေပင်မဆေးအား
အတင်းထိုးထည့်ုပီးရမ်းနေသည်။
သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြောက်နေတာမို့
ဘာမှမပြောရဲ..လီးကိုတဆတ်ဆတ်
တုန်နေတော့သည်။
ခိုင်…ကျန်သည့်အချ်ိန်ဆို လီးကိုရှောင်နေမှာပါ။
အခုတော့အရမ်းထန်နေပြီလေ..မစဉ်းစားအား။
အိမ်သာကျဉ်းကျဉ်းလေးမို့ဆရာ့ဖက်ကိုဖင်ပေးပြိး
အရှေ့ကိုကုန်းကြည့်သည်။မရပေ..အတော်ကျဉ်းသည့်အိမ်သာပင်။ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်လုပ်ရင်း
စအိုဝကိုလီးကအထိ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီးအရှေ့ကိုငိုက်အကျ လက်ကထောက်အပြီး
ဖားပျံမလေးလိုအိမ်သာထဲ ကားကားလေးပေါ့။
ဆရာ့လီးကြီးကို လက်ကလေးနှင့်ကိုင်လိုက်တော့ လီးကတင်းခနဲဖစ်သွားသည်။
တစ်ရစ်ချင်း ဖြစ်ဖြစ်မည်အောင် ထည့်ရင်း.
အင်း..အငး်နှင့် ညှည်းနေမိသည်။
လီးအဆုံးထိတော့မဝင်ပေ၊ အုတ်တစ်ချပ်စာကျန်နေသည်လေ။ဆရာ့ကလည်း အတင်းကပ်ထားတာတကိုယ်လုံးဖုန်တွေပင့်ကူမျှင်တွေပေနေပြီ။ ခိုင်ကလည်းတင်ပါးနှစ်လုံးမှာ
ဖုန်တွေချည်းပဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း
နောက်ပြန်ဆောင့်ရသ်းဆောင့်ရင်း
ဖီးလ်တက်နေတုန်းရှိသေး.
စွပ်ခနဲ ဆရာကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ
ဗွက် ဟုမြည်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲလေပါခိုသွားသည်။
အာ….ကွာ…ဟု အသံမထွက်ရုံတမယ် ညီးမိသွားသည်။ အပေါက်ကိုပြန်ချောင်းတော့ဆရာမရှိတော့။
ရေလေးဆေးရင်းပြန်မယ်အလုပ်
အိမ်သာတံခါကိုလာခေါက်သံကြားသည်။
တံခါးဖွင့်ပေးတာနဲ့ ဘာမှမပြောပဲ ဆရာက
အတင်းနမ်းပါတော့သည်။
အိမ်သာတံခါးတောင်မပိတ်။
တံခါးတံခါးပြောမှ တံခါးကိုပိတ်ပြီး
စိတ်ကြိုက်လိုးပါတော့သည်။
မတ်တတ်ရပ်ကြိး ပေါင်ထမ်းအလိုးရတာတစ်ခါ။
ဖင်ကြိးကုန်းပြီးခံရတာတစ်ခါ။
ဒါတောင်အားမရလို့ဆိုပြိး
ရေချိုးခန်းထဲခေါ်လိုးတာတစ်ခါ။
တစ်ညထဲသုံးခါအလိုးခံရပြီး
စာတောင်မသင်နိုင်တော့…ဆရာ့ညီမလင်မယားလဲအိပ်နေပြီလေ၊
ဆယ်နာရီကို။ဆရာက ကျောင်းသားတွေကို
ဆရာမနေမကောင်းဘူးပြောပြိးပြန်လွှတ်လိုက်ပြီ။
အခန်းထဲတောင်မခေါ်ဘူး အသံတွေကြားမှာစိုးလို့ပါကွာဆိုပြီး စာသင်ခန်းထဲမှာပဲ မီးပိတ်ပြီး
ညလုံးပေါက်လိုးတာ။ အိမ်ကိုတော့ မနက်မှပြန်လာမယ်ဆိုပြီးဖုန်းဆက်ရတာပေါ့။
အဲ့နေ့ကစပြီး ဆရာက လစ်ရင်လစ်သလို
ခေါ်လိုးတော့တာပဲ။ လစာကလည်းကောင်းသလားမမေးနဲ့ တစ်လတစ့်မုန့်ဖိုးတင်ငါးသောင်းပိုရတယ်။ ဆရာကလည်း တစ်လငါးသောင်းပေးပီး တစ်ပတ်လေးခါလောက်လိုးနေတာဆိုတော့
ပျော်ပျော်ကြီးပေးတာပေါ့။
ခိုင်ကလည်း အဆာလည်းပြေ၊ ပိူက်ဆံလဲရဆိုတော့ မငြင်းပါဘူး။ ခိုင်ငယ်ငယ် ရှစ်တန်းထဲက
တက်လာတဲ့ကျူရှင်ဆိုတော့ မဆော့ဖူးတဲ့နေရာမရှိ။
အခုတော့ မကုန်းဖူးတဲ့နေရာမရှိတော့။
ယုတ်စွအဆုံး ညသန်းခေါင်ဆိုရင် ဆရာက
ခြံထဲမှာပါ ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီးလိုးတာ။
ဒါကို ဆရာ့ညီမက မသိဘူးလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး။ တစ်အိမ်ထဲနေတာပဲ
သိိတာပေါ့
မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ။ဘာလို့ဆို
သူ့အကြံနဲ့သူကိုး။ သူကလည်း သူ့လင်တော်မောင် ရှေ့တန်းထွက်တုန်းငတ်နေတာနဲ့အနေတော်ဖြစ်သွားတာပဲ။
တစ်နေ့ ခိုင်တို့ လိုးပြီးဖုတ်ပြီးလို့…ဆရာ
အိပ်နေတုန်းရေဆေးဖို့အထိ သူ့ညီမက
ခပ်တည်တည်ရပ်ကြည့်နေတယ်ခိုင့်ကို။
မိန်းမချင်းကြည့်တဲ့အကြည့်ပေါ့။
ပေါလိုက်တာလွယ်လိုက်တာဆိုတဲ့အထာ။
ခိုင်ကတော့ရှက်လို့.. ထွက်ပါပြေးချင်တယ်..
ဟိုလေ…ဟို….ဆိုပြီးပြောမလို့အလုပ်မှာ
ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့ခိုင့်ကို လက်ကဆွဲ ပြီး
သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။
အထဲရောက်တာနဲ့ပါးတွေနားတွေရိုက်တော့တာပဲ။စောက်ကောင်မ..နင်အတော်နန့်နေတယ်ဟုတ်လား.ဆရာနဲ့မှဖြစ်ရတယ်လို့…စောက်ရှက်ကိုမရှိဘူး…ဆိုပြီးပြောလိုက်ရိုက်လိုက်နဲ့
ခိုင့်မှာကွေးနေအောင်ခံရတာ။
သူကရိုက်နေပေမယ့် ဘာရယ်မသိဘူး
ခိုင့်အဖုတ်ကရွှဲလာတယ်ဖောင်းလာတယ်
ဒါကိုမြင်တော့သူကပိုဒေါသထွက်သွားပုံပဲ။
ခု်ိင့်ရဲ့ ဖောင်းအယ်ပြီးစိုရံွှဲနေတဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို
လက်မကြီးထိုးထည့်ပြီး မေးတာ။
“ဟဲ့…ဖာသည်လောက်တောင်အဆင့်မရှိတဲ့ဟာ၊
မိန်းမပျက်…ဖင်သရမ်းတယ်ပေါ့လေ…ခုတောင်ခံချင်နေတာ ယားနေတာမလား။”
သူကပြောလေ..လူကမနေနိုင်လေပဲ။
သူကမေးလိုက် လက်မကြိးနဲ့လိုးလိုက်ဆိုတော့
လူကထံွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။
လက်မကတုတ်ပေမယ့်
တိုတော့သိပ်မထိဘူးနာတာပဲရှိတာ။
အဲ့မှာယောင်ပြိး အစိကိုချေမိတာပါပဲ။
ဒါကိုမြင်တော့သူအရမ်းတင်းသွားပြီး
ဒီလောင်တောင်ဖြစ်တဲ့ကောင်မဆိုပြိး
သူ့အခန်းဘူရားစင်ရှေ့က ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်ကြိးနဲ့ ထိုးထိုးပြီးညှောင့်တော့တာပါပဲ။
လျာထွက်တဲ့အထိ ခံရတာ..ခိုင့်မှာ
အသက်တောင်ဝဝမရှူအားဘူး
သူပြောတာတွေလဲမကြားဘူး။
မနက်မိုးလင်းတော့ …သူ့အခန်းထဲမှာ
ဖင်ပြောင်ကြီးအိပ်နေတာမောမောနဲ့။ မထနိုင်ဘူး။ သုူ့အကိုနဲ့သူနဲ့ရန်အကြီအကျယ်ဖြစ်ကြပုံပါပဲ။ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့။ ခနနေတော့
ဒုန်းဒုန်းနဲ့ ရောက်ချလာပြီး အဝတ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ခိုင့်ကိုဆွဲခေါ်တယ်။
ပြီးတော့ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်ကြီးကိုင်ပြီး
ခိုင်က အပျက်မပါ..ခိုင်က အရမ်းထန်တာ၊
တဏှာအရမ်းကြိးတာ အတည်မကြံဖို့
စတာတွေပြောတော့ ဆရာက ခို်င့်ကို
ရွံသလို၊မယုံသလိုအကြည့်နဲ့ကြည့်တယ်။
ဆရာ့ညီမကခိုင့်ကိုတွန်းလှဲပီး စောက်ဖုတ်ထဲ
လက်မ ထိုးထည့်ချ….
အ…ာ..ဆိုတဲ့ ဖီးတက်တဲ့အသံထွက်သွားတော့
ဆရာလည်းမျကိနှာကြီးနီပြီးအခန်းထဲဝင်သွားတယ်။သူ့ညီမကတော့အောင်နိုင်သူအပြုံးနဲ့။
အဲ့နေ့ကစပြီး အချိန်ပြည့်ဝန်ထမ်းဖြစ်တော့တာ
ကျောင်းတက်တဲ့ကာလတောက်လျောက် ကျူရှင်မှာပဲနေ ကျူရှင်မှာပဲစား။ ကျူရှင်မှာပဲအလိုးတော်ခံဘဝ။ ဆရာကလည်း အရင်ကလို
မညှာတော့ဘူး။သူလိုးချင်တဲ့အချိန်ခေါ်လိုးတာ။
မနှူးတော့ဘူး။မကလိဘူး သူလိုးပြီးရင်
ထသွားရော။ ဆရာ့ညီမကလည်း
ကြုံရင်ကြုံသလိုနှိပ်စက်…
ဘွဲ့ရတော့မှ..အိမ်ကအလုပ်လုပ်ဖို့ပြောတော့မှ
.ကျူရှင်ကထွက်ခွင့်ရတယ်။
ဒါတောင်ကြုံရင်ကြုံသလို စာလာသင်ဖို့ပြောသေးတယ်။ ခိုင်တော့လန့်သွားတာအဲ့ထဲကပဲ။