ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(လမင်းကြီးရေးသည်။)

အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(၁)

မွေးနေ့ကျော်ခဲ့ပြီလေ။ ကျနော် ‘ဘော့စ်’ ဆိုတဲ့ကောင် အသက်၂ဝထဲဝင်ခဲ့ပြီပေါ့။

ဘဝမှာဂြိုဟ်စီးဂြိုဟ်နင်း ကံဇာတာဆိုတာအလှည့်အပြောင်း အတက်အကျရှိတယ်တဲ့၊
ကြားဖူးတာဖတ်ဖူးတာပြောပါတယ်၊ ကျနော့်ကံဇာတာကမွေးလကျော်ရင်ပိုလို့တောင်ကောင်းဦးမယ်တဲ့ဗျ။
ကျနော့်ဂြိုဟ်ခွင်ဇာတာက မွေးခါစကအရမ်းညံ့ခဲ့ပြီး၊ အရွယ်ရောက်ပြီးနောက်ပိုင်းဘာနဲ့နှိမ်နှိမ်၊
နှိမ်လို့မရအောင်အရမ်းတိုးတက်ချမ်းသာဦးမယ်လို့၊ ကျနော်ဘကြီး ဗေဒင်ဆန်းကျမ်းအတတ်ကိုအရမ်းလေ့လာပြီး
အခုဆရာတစ်ဆူလိုဖြစ်နေတဲ့ ဘဦးအောင်ဘော်ကပြောဘူးတယ်။

ဒါတွေကျနော်ကသိပ်အယုံအကြည်ရှိတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါတွေကိုမယုံရလောက်အောင်ကလဲ ကျနော့်ဘဝကအရမ်းပြည့်စုံနေတယ်။
အခုပြောနေတာကလဲစကားစပ်မိလို့သာပါ။

ဟုတ်တယ်…ကျနော်ငယ်ငယ်က(မမွေးမီကထဲကဆိုပါတော့)
ကျနော်တို့မိသားစုဟာကုန်းကောက်စရာတောင်မရှိဘူးဆိုရလောက်အောင်၊ ဆင်းရဲခဲ့၊ မွဲတေခဲ့ဘူးတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်၁ဝနှစ်သားအရွယ်ကျော်လာကထဲကစပြီး ဘဝပေးအခြေအနေတွေအလိုလိုကိုတိုးတက်ပြောင်းလဲလာခဲ့တယ်။

မမျှော်လင့်တဲ့စီးပွားရေးတွေအစပ်အဟပ်ဂွင်တဲ့ပြီးချမ်းသာလာရင်း၊ လုပ်ငန်းတွေချဲ့ရင်း၊
အောင်မြင်လာလိုက်တာ၊ အခုတော့လဲ ၁ဝနှစ်အတွင်းမှာ၊ စောစောကပြောခဲ့တဲ့၊ ကုန်းကောက်စရာမရှိတဲ့ဘဝကနေ၊
ပိုက်ဆံဆိုတာထားစရာနေရာမရှိတဲ့ အခြေအနေကိုရောက်လာခဲ့ပြီ။

အခြေအနေခိုင်ပြီးအသိုင်းနဲ့အဝိုင်းနဲ့ အဖိုးတို့အဖွားတို့ဆိုရင်လဲဂုဏ်သရေရှိလူကြီးစာရင်းဝင်လာခဲ့ပြီလေ။
နွေးထွေးပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းတဲ့မိသားစုကြီးပေါ့။

ဒါပေမယ့်ကျနော့်မှာ အမေဆိုတာ၊ မူးလို့ရှူစရာမရှိခဲ့ပါဘူး။
ကျနော်လူမှန်းသိတတ်တဲ့အရွယ်ကစပြီး၊ အဖေနဲ့ အဖေ့က်ကအဖိုးအဖွားတို့သာကျနော့်ကိုအစဉ်တစိုက်မွေးမြူစောင့်ရှောက်ခဲ့ကြတာ။
အဖေက အမေ့အကြောင်းကိုတစ်ခွန်းမှစကားစပ်လို့တောင် မဟခဲ့ဖူးဘူး။

အဖိုးနဲ့အဖွားတို့ဆီကအရိပ်အမြွက်လောက်သိရတာက၊
ကျနော့်ကိုမွေးပြီးကထဲက အမေကကျနော်တို့မိသားစုကိုပစ်ပြီးဆင်းပြေးသွားခဲ့တယ်တဲ့။
ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပေါ့၊ အဖေကအဲ့ဒီတုန်းကဘာအစွမ်းအစမှမရှိ၊ နပ်မှန်အောင်တောင်စားစရာမရှိတဲ့မိသားစုက
သူ့ဘဝလိုအပ်ချက်တွေဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့တယ်လို့ယူဆပြီး၊
လသားပဲရှိသေးတဲ့နီတာရဲရင်သွေးလေးကျနော့်ကိုတောင်မိခင်မေတ္တာမထားနိုင်ပဲ၊ ရက်ရက်စက်စက်ပစ်ပြေးသွားခဲ့တယ်။
ဪ..သူ့ခမြာ၊ အဲ့ဒီတုန်းက သူ့အတွေးမှားသွားတာမသိလိုက်ရှာဘူး။

အဖိုးကတော့ကျနော်ကြီးလာရင်ပြဖို့ဆိုပြီး၊ အမေ့ရဲ့ဓာတ်ပုံဟောင်းလေးတချို့ကိုအဖေမသိအောင်သိမ်းပေးထားခဲ့တယ်။
ဖိုးဖိုးပြောတာက အနည်းဆုံးကျနော့်အမေ အပျိုအရွယ်တုန်းကမျက်နှာပုံပန်းသဏ္ဍာန်ဘယ်လိုရှိတယ်၊
ဘယ်လောက်လှတယ်ဆိုတာလောက်တော့မှန်းကြည့်နိုင်တာပေါ့တဲ့..။

ဖိုးဖိုးကသာပြောနေတာ၊ ကျနော်ကတော့ဒီလောက်ကြီးသိပ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး။
ကျနော့်ကိုအဖွားကသားအရင်းလေးလိုကျွေးလာမွေးလာခဲ့တယ်။ ကျနော်လိုချင်တာအားလုံးလဲအကုန်ရနေတယ်။
အဖေကလဲကျနော့်ကိုသိပ်ချစ်တယ်၊ ဘာလိုသေးလဲ…။

အဖေကလဲနောက်အိမ်ထောင်မထူတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့်ဆော်ငယ်ငယ်ချောချောအလန်းစားလေးတွေ၊
အရသာချင်းမထပ်ရအောင်တော့၊ မျက်နှာချင်းမထပ်ရအောင်တော့၊ ခေါ်ကဲနေတာပဲ။
ဒီကိစ္စကိုကျနော်စိတ်ထဲမှာဘာမှမထားပါဘူး၊ လူချမ်းသာဘောစိတစ်ယောက်အနေနဲ့ဒါဟာအဆန်းတကြယ်ဖြစ်ရပ်မဟုတ်ဘူးလေ။

အဖေနဲ့ကျနော်က သားအဖတွေလိုထက်သူငယ်ချင်းတွေလိုကိုပိုရင်းနှီးတာ။
အရာရာမှာပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောဆိုတိုင်ပင်ကြတယ်။
အဖေကကျ နော်၁၈နှစ်ပြည့်တယ်ဆိုရင်ပဲ၊ ကျနော်ကိုယ်ပိုင်သုံးဖို့ကားတစ်စီးဝယ်ပေးထားပြီ။

ကျနော့်မှာသူငယ်ချင်းရင်းချာတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ပေါင်းလာခဲ့တာနှစ်တောင်အတော်ကြာပြီ။
သူကလဲသူဌေးသားပဲ၊ အမျိုးတွေကအခြေကြီးအနေကြီးတွေ။ ဒီကောင့်နာမည်ကပေါ်ဦး၊
ကျနော့်နာမည်ကတော့ ဘော့စ် ပဲမှတ်ထားပါ။

ဖိုးဖိုးကပြောတယ်၊ ဒီနာမည်ကအမေပေးသွားခဲ့တာတဲ့၊ ကျနော်တို့ကိုပစ်မသွားခင်ကပေါ့။
သူ့ခမြာဆင်းရဲရှာလွန်းလို့၊ နာမည်လေးမှချမ်းသာပါစေတော့လို့ ဘော့စ်လို့ ပေးခဲ့သလားမသိပါဘူး။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်အခုအနေအထားကတကယ့်ဘော့စ်ဖြစ်နေပါပြီ။

ကျနော်နဲ့ပေါ်ဦး၊ အသက်၁ရနှစ်လောက်ကစပြီး၊ ခိုးခိုးပြီးဖာချ၊ အလန်းဇယားတွေရှာစားတတ်နေပြီ။
အဖေက ကားဝယ်ပေးပြီးတဲ့နောက်တော့ မြင်းကိုဂျိုတပ်ပေးလိုက်သလိုပဲပေါ့၊
၂ယောက်ပေါင်းမွှေတော့တာပေါ့၊ ဆတ်ဆလူးနဲ့ကြိုက်ကုန်းလေးတွေပါ ပါလာတယ်။
အဖေသိတော့ ဒီကိစ္စဟာ ကျနော်တို့လိုအရွယ်တွေအတွက်မဆန်းတဲ့ပုံမှန်ပါပဲတဲ့။

ဒါပေမယ့်အဖေကတစ်ခုတော့သတိပေးတယ်။ ရောဂါဆိုးတွေသတိထားဖို့နဲ့၊ ဗိုက်ကိစ္စပြဿနာမတက်အောင်ထိမ်းကစားဖို့ပဲ။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီကိစ္စကိုကျနော်လဲသတိအရမ်းထားပါတယ်။
အများဆုံးချဖြစ်တာကတော့ပရော်ဖက်ရှင်နယ်မတွေပါပဲ၊ သူတို့ကဒီကိစ္စကာကွယ်ထားပြီးသားပဲ၊
ကြိုက်ကုန်းလေးတွေတွေ့လာရင်လဲအဆင်သင့်ဖြစ်အောင်၊ အိတ်ထဲ ဒါမှမဟုတ်ကားထဲမှာ
ကွန်ဒုံးပက်ခ်လေးတွေ အမြဲဆောင်ထားတော့၊ ဗိုက်ကိစ္စကြောက်စရာတော့သိပ်မရှိပါဘူး။

တကယ်တော့လဲကျနော်ကဒီကိစ္စမှာဒီလောက်လဲသိပ်မစိပ်ပါဘူး၊
၂ယောက်စလုံးသိပ်စိတ်ဆာမှ ခပ်ကြဲကြဲတစ်ကြိမ်သွားဖြစ်ကြတာပါ။
ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၂)

ဒီလိုနဲ့ပဲတစ်ကြိမ်မှာတော့ကျနော်ပရိုဖက်ရှင်နယ်ဇယားမမကြီးတစ်ယောက်နဲ့ဆုံဖြစ်ခဲ့တယ်။

ပုံစံကြီးကချောချော ကိတ်ကိတ်၊ မျက်နှာနေမျက်နှာထားကအဆင့်ရှိတယ်။ ထင်စရာတောင်မရှိဘူး။
အတွေ့အကြုံကလဲရင့်နေပြီဆိုတော့ ပထမတန်းပဲဗျာ၊ ကျနော်ကချာတိတ်ပေါက်စ။ အခုမှအလိုးပညာစသင်တုန်း။
အမှန်တော့လဲကျနော်ကလက်တည့်စမ်းကြည့်ပြီးရွေးခေါ်လိုက်တာပါ။
ဒီအရွယ်ဆော်ကြီးတွေက အသက်သိပ်ကွာတဲ့ချာတိတ်တွေဆိုသိပ်မလိုက်ချင်ကြဘူး။ သူကတော့လိုက်လာတယ်ဗျာ။
အဲ့ဒီမှာမှ မမကြီးကပညာစွမ်းတွေပြတော့တာပဲဗျ၊ ကျနော့်ကိုလဲ ဘယ်လိုလုပ်၊ ဘယ်လိုကိုင်ဆိုပြီးသင်ပေးသေးတယ်။

အဲ့ဒီနေ့ကစပြီးကျနော့်ကိုယ်ကျနော်သတိထားမိလာရတာကတော့ကျနော့စိတ်ခံစားချက်တွေသိသိသာသာကြီးပြောင်းလာခဲ့တယ်ဆိုတာပါပဲ။
ကျနော်အသက်ငယ်ငယ်ချာတိတ်မတွေ၊ ရွယ်တူကောင်မတွေကိုမကြိုက်တော့ဘူးလေ။
အဲ့ဒီကောင်မတွေကစောက်အိုင်တင်ကလဲခံသေး၊ ဂဂျီဂဂျောင်ကလဲကျချင်သေး။
ပေးရင်လဲကောင်းကောင်းပေးတာမဟုတ်ဘူး၊ အလုပ်သဘော၊ စေတနာမပါ၊ စပဖြဲပေးရုံသက်သက်ပဲ။

နောက်ပိုင်းဆော်သွားဖြုတ်ကြဖို့ပေါ်ဦးကကျနော့်ကိုလာဆွယ်ရင်
ကျနော်လဲအသက်ခပ်ကြီးကြီးဆော်ကြီးတွေ (၃ဝအထက်) ပဲသတိထားကြည့်မိ၊ ရွေးမိတယ်။
တခါတလေ အငယ်လေးတွေပဲရှိတယ်ဆိုရင် လှည့်ပြန်တာပဲ။ ကျနော်ကလဲ ကျနော့်ခံစားချက်အတွေးအခေါ်တွေကို
ပေါ်ဦးကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောထားတော့ဒီကောင်ကလဲနားလည်ပေးတယ်။

ကျနော်ပြောမယ့်အဓိကဇာတ်လမ်းက အခုမှစမှာ။ တစ်နေ့တော့ ပေါ်ဦးကထုံးစံအတိုင်းလာခေါ်ပြန်ပါလေရော။

“ဟေ့ရောင်..ဘော့စ်..ငါ့ဟိုကောင်ကသွေးတောင်းနေပြန်ပြီကွာ၊ လာ.. ဇယားကွက်လေးတွေသွားဖြည့်ရအောင်..”

“မင်းလဲတဖြည်းဖြည်းစိပ်လာပြီနော် ဟေ့ကောင်၊ ဟိုတစ်ခါသွားတာဘာကြာသေးလို့လဲ”

“အေးပါကွာ ဒီနေ့ကငါ ဂွင်ကောင်း၊ ဂွင်အသစ်တွေ့ထားလို့ပါကွ”

ပေါ်ဦးပြောတာက သူဆော်ပွဲစားတစ်ယောက်နဲ့ သိလာခဲ့တဲ့အကြောင်း၊
(အမယ် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးသုံးနှုန်းနေရသေးတယ်၊ ဒဲ့ပြောရရင်တော့ဖာခေါင်းပေါ့)
အဲဒီပွဲစားက ကျနော်တို့လိုအထည်ကြီးသူဌေးတွေအတွက်ပဲသီးသန့် ဆားဗစ်ပေးတာတဲ့၊
သူခေါ်ပေး၊ ဆက်သွယ်ပေးမှာကလဲ ဖာကမြောက်ကခြောက်တွေမဟုတ်ဘူးဆိုပဲ၊
ငွေလိုလို့ တိတ်တိတ်ပုန်းအောက်ဆိုဒ်ရှာတဲ့ သူတို့လောကအခေါ် ဆိုက်လိုင်း (side line) တွေ၊ အသန့်တွေရှာပေးမှာတဲ့။

ပေါ်ဦးက..

“ဒီလိုလိုင်းမျိုးမှ မင်းစိတ်ဝင်စားတဲ့ဆိုရှယ်ကျကျဆော်ကြီးကြီးတွေကစားတာကွ၊
အခန်းတွေမှာသွားရှာရင်၊ ကောက်မစိုက်ချင်လို့တောကတက်လာတဲ့ ဂွက်ထော်တို့ပဲရမယ်၊ မှတ်ထား..
ဒါပေမယ့်ဈေးကတော့မသေးဘူးကွ..သားရီးရေ”

ဒီလိုမျိုးကြားလို့ကတော့ကျနော်တို့ကလွှတ်စိတ်ဝင်စားတော့တာပဲ၊ သေချာတာပေါ့..၊
ဈေးကြီးတယ်ဆိုတဲ့စကားမျိုးကတော့လာမပြောနဲ့၊ ကျနော်ကလုံးဝကိုဂရုမစိုက်ဘူး။
ငွေရေးကြေးရေးဆိုတာကျနော်လိုလူမျိုးအတွက်ထည့်တွက်ဖို့ကိုမလိုတော့တာပဲ။
ဒါနဲ့ပဲကျနော်တို့၂ယောက်ချီတက်ကြလေသတည်းပေါ့..၊ ပေါ်ဦးကပဲ ဦးဆောင်ပြီးအကုန်စီစဉ်သွားတာလေ။

သူက သူ့အသိပွဲစားမမကြီးနဲ့အရင်ချိတ်လိုက်တယ်။
ကျနော်တို့အချိန်းအချက်လုပ်ထားတဲ့သရီးစတားဟော်တယ်တစ်ခုရဲ့
ပထမထပ်စားသောက်ခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး ဘီယာစုပ်၊ စကားပြောရင်းစောင့်နေကြတယ်။

မကြာခင်မှာပဲကျနော်တို့စားပွဲဆီ အန်တီမမကြီးတစ်ယောက်လျှောက်လာတယ်။
ပေါ်ဥိးပြောတဲ့ပွဲစားမကြီးနဲ့တူပါရဲ့၊ ချောချောခန့်ခန့်ကြီးဗျ၊ ခေါင်းလို့ထင်စရာတောင်မရှိဘူး။
သူ့နောက်မလှမ်းမကမ်းက အမျိုးသမီး၂ယောက်ပါလာတယ်။ မကြာခင်မှာပဲစားပွဲမှာအားလုံးဆုံမိကြတယ်။

အန်တီမမကြီးက ကျနော်တို့၂ယောက်ကို အမျိုးသမီး၂ယောက်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးတယ်။
မှန်းကြည့်ရတာ တစ်ယောက်ကအသက် ၂ဝကျော်အစိတ်ပိုင်း၊ နောက်တစ်ယောက်က ၄ဝစွန်းစွန်းလောက်။
အဲ့ဒီ ၄ဝကျော်မမက ကြည့်ရတာအသက်သာရလာတာ၊ သူ့ရဲ့မျက်နှာပုံပန်းနဲ့ဘော်ဒီရှိတ်က အမိုက်စားပဲ၊
သူ့အသက်အရွယ်နဲ့လိုက်ပြီးရင့်တယ်လို့ဆိုနိုင်ပေမယ့် အစပ်အဟပ်ကအရမ်းကြည့်ကောင်းနေတယ်။
ဒီဇိုင်းကကျနော်ကြိုက်တဲ့ပုံစံမျိုးအံကိုက်ပဲ။

အန်တီကြီးမိတ်ဆက်ပေးလို့သိရတာက အသက်အစိတ် အပျိုမက သရဖီ၊
အကြီးမ မမကြီးက မဝင်နီတဲ့၊ နာမည်အရင်းတော့ဟုတ်ဟန်မတူဘူး။
မဝင်နီကြည့်ရတာမျက်နှာကမနေတတ်မထိုင်တတ်၊ မအီမလည်၊
အောင့်သီးအောင့်သက်ပုံစံမျိုးဖြစ်နေတာသတိထားမိတယ်၊ စကားလဲမပြောဘူး။

ပွဲစားအန်တီကြီးက ကျနော်တို့ဘက်ကိုမေးတယ်။ ကျနော်တို့သူပြတဲ့ပစ္စည်းကိုသဘောကျ၊ ကျေနပ်ကြပြီလား။
မကျေနပ်သေးရင်လဲခဏထပ်စောင့်ကြဦး၊ ထပ်ချိတ်ပေးမယ်တဲ့။
ပေါ်ဦးကပြာပြာသလဲနဲ့ ကျေနပ်ပါတယ်လို့ပြောလိုက်တယ်။ သေချာတာပေါ့..၊ ဒီကောင်ကဆော်ငယ်ငယ်မှကြိုက်တာ၊
သရဖီကလဲအိုးကောက်လေးနဲ့ဆိုတော့ဘယ်အလွတ်ခံမလဲ။

ကျနော်ကတော့ တော်တော်စိတ်ဝင်စားနေပြီဖြစ်တဲ့ဝင်နီဆိုတဲ့မမကြီးကိုကြည့်လိုက်တယ်။
သူကကျနော့်ကိုရှုတည်တည်နဲ့ပဲကြည့်နေတာဗျ၊ မျက်နှာလဲတစောင်းလွှဲထားပြီး စိတ်မဝင်စားသလိုဘာလိုနဲ့၊
ကျနော်ကပွဲစားမမကြီးကို..

“Ok သဘောတူတယ်ဗျာ..”

မဝင်နီဆိုတဲ့ဆော်ကြီးက ဆတ်ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီးကျနော့်ဘက်လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ပြီးမှအသက်မပါတဲ့အသံနဲ့..

“သေချာလို့လား..”

ပေါ်ဦးကကျနော့်အစားဝင်ဖြေလိုက်တယ်။

“ကျနော့်သူငယ်ချင်းပြောတာတကယ်ပါ။ သူက အသက်ကြီးကြီးမှကြိုက်တာ၊ ဖီလင်ရှိတာတဲ့”

ပွဲစားအန်တီမမက မဝင်နီဘက်လှည့်ပြီး..

“ကျမ..မလာခင်ကထဲကကြိုပြောထားပြီးသားပဲမဟုတ်လား..”
မဝင်နီကပြန်ပြီး..

“အသက်ခပ်ငယ်ငယ်လို့တော့ပြောထားဘူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်၊ ဒီလောက်ငယ်မယ်လို့တော့မထင်ခဲ့မိဘူး”

ပွဲစားမကြီးကကျနော့်ဘက်ကိုအားနာတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး…။

“တကယ်လို့တစ်ဘက်ဘက်ကသဘောမကျရင်လဲ၊ တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမနာမည်အပျက်မခံပါဘူး၊ နောက်ထပ်ထပ်ပြီးဆက်ပေးပါ့မယ်”

ကျနော်လဲဆော်ကြီးဘက်ကသဘောမတူတဲ့အတွက်၊ နှမြောပေမယ့်၊ အခြေအနေကိုနားလည်ပေးလိုက်ပါတယ်။
သူတို့ကအခန်းအပိုင်မဟုတ်ပဲ ဆိုက်လိုင်းတွေဆိုတော့ သူတို့ကျေနပ်မှခံမှာလေ၊
အတင်းအကြပ်ခိုင်းလို့မှမရပဲ။ ဒါကြောင့်..

“ရပါတယ်ဗျာ..ကိစ္စမရှိပါဘူး…”

အန်တီမမကြီးက မဝင်နီဘက်တခါထပ်လှည့်ပြီးတော့၊

“ဘယ်လိုလဲ…မဝင်နီ..၊ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ဆုံးဖြတ်လို့ရသေးတယ်နော်..”

သူမတစ်ချက်ငြိမ်ကျသွားပြီးစဉ်းစားနေပုံပဲ။ တစ်အောင့်ပဲကြာလိုက်တယ်အဖြေပြန်ရပြီ။

“အေးလေ..ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ လာမိပြီးမှတော့မထူးတော့ပါဘူး။ ပြေလည်အောင်သာလုပ်လိုက်ပါတော့..”

နောက်ဆုံးမတော့၊ ညှိလို့ရသွားကြပြီး၊ ကျနော်နဲ့ပေါ်ဦးတို့ အဲဒီဟိုတယ်မှာပဲ၊ အခန်းတစ်ယောက်တစ်ခန်းဖွင့်လိုက်ကြတယ်၊
ပေါ်ဦးကတော့သူနဲ့အိပ်ဖော်အမျိုးသမီးကိုတော်တော်ကျေနပ်နေပုံရတယ်။ ပျော်ပျော်ပါးပါးစကားတွေဖောင်လို့။

ကျနော်ခေါ်ထားတဲ့မဝင်နီလား၊ ဒေါ်ဝင်နီခေါ်ရကောင်းမလား၊ အဲဒီဆော်ကြီးကစကားဟဟမပြောသေးဘူး။
ကျနော်ထင်တာကတော့၊ ငွေပူလိုလို့ ဒါလုပ်ဖို့ချိန်းလိုုက်ပေမယ့်၊
ကျနော့်လိုသူ့သားအရွယ်လောက်ပဲရှိဥိးမယ့်ချာတိတ်တစ်ယောက်နဲ့အတူအိပ်ပြီး အီစီကလီလုပ်၊ မိတ်လိုက်ဖို့ကျတော့ဝန်လေးနေပုံရတယ်။

ဒါပေမယ်လို့ ကျနော်တို့၂ယောက်၊ ငှားထားတဲ့အခန်းဆီကိုတက်လာကြတာတော့အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ၊ ဘာမှပြဿနာမရှိဘူး၊
ကျနော်တို့ ဟော်တယ်ခန်းထဲကိုဝင်ခဲ့ကြပြီးတဲ့နောက် အမျိုးသမီးကသူလွယ်လာတဲ့ဟန်းဘက်အိတ်ကိုစားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး
အခန်းလယ်က၂ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးအစွန်းမှာပေါင်ချင်းချိတ်ပြီးထိုင်လိုက်တယ်။

ကြီးမားလှတဲ့ဖင်ဆုံတင်းတင်းကြီးတွေက ခင်းထားတဲ့ ၂ထပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်အိကနဲနစ်ကျသွားတာတွေ့ရတယ်။
ဂါဝန်အပျော့သားအနက်ရောင်ကိုဝတ်ထားလို့လဲပေါင်ချင်းချိတ်ထိုင်ထားတဲ့အတွက်၊
ဂါဝန်သားပါးပါးအောက်ကပေါင်တံကြီးတွေရဲ့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုအရှင်းသား၊ အထင်းသားတွေ့နေရတာ..။

ဖင်ကြီးကြီးတာနဲ့လိုက်ဖက်အောင်ပေါင်တံကြီးတွေကလဲစင်းနေတာပဲ၊
ဂါဝန်က ဒူးအောက်ကျော်ရုံလေးဆိုတော့၊ ကုတင်စောင်းမှာခြေချိတ်ထားတဲ့အနေအထားအရ ခြေသားလုံးဖွေးဖွေးလေးတွေမြင်နေရတယ်။
ဖင်ကြီးတွေ၊ ပေါင်တွေနဲ့မလိုက်၊ ခြေသားလုံးတွေကတုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးတွေမဟုတ်ပဲအချိုးကျစွာသွယ်ဆင်းသွားပြန်ရော၊
ကျနော်တော့အပြင်ပန်းကြည့်ရုံနဲ့တင်သွားရည်တမြားမြားကျနေပြီ။

ဒါပေမယ့် အဲဒီဝင်နီဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက၊ အခုထိစကားတခွန်းမှမပြောသေးဘူး။
ကုတင်စောင်းမှာပဲခပ်စူစူထိုင်နေတော့၊ ကျနော်လဲသူ့ဘေးမှာကပ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
သူမက ကျနော်ကိုလှည့်ပြီးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲသူ့ကိုပြန်ကြည့်ပြီး..၊

“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”

သူမကမျက်နှာကြီးခပ်တည်တည်ထားပြီးပြန်ဖြေတယ်။

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမှာနဲနဲထူးဆန်းနေလို့..၊
မင်းကဘာဖြစ်လို့ အမတို့လိုအရွယ်အသက်ကြီးကြီးမိန်းမမျိုးကိုစိတ်ဝင်စားရတာလဲ၊
အပျိုရွယ်နုနုထွဆ်ထွတ်လေးတွေ အများကြီးရှိရဲ့သားနဲ့…”

“ကျနော်က အသက်ငယ်ငယ်အပျိုရွယ်တွေကို မကြိုက်ဘူးဗျ။
မကြိုက်ဘူးဆိုတာထက်၊ မနှစ်မြို့ဘူးဆိုရင်ပိုမှန်မယ်။
သူတို့အိုဗာအိုင်တင်တွေ၊ ဆက်ဆံပုံတွေက၊ တကယ်ငြီးငွေ့ဖို့ကောင်းတယ်၊ တခါတလေစိတ်တောင်ကုန်တယ်။
အမတို့အရွယ်က အထာနပ်တယ်၊ ကျနော်တို့ဘာလုိုချင်တယ်ဆိုတာသိတယ်”

ပြောရင်းနဲ့ကျနော်ကသူ့ရဲ့ဒူးခေါင်းလေးတွေနဲ့ပေါင်တံစင်းစင်းကြီးတွေကိုပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ပွတ်ရင်းနဲ့ဂါဝန်ကိုတဖြေးဖြေးလိပ်တင်လာလိုက်တာသူကနောက်ကိုနဲနဲတွန့်ပြီးဆုတ်သွားပေမယ့်၊
လက်တွေဘာတွေနဲ့ကာတာတို့ဖယ်ထုတ်တာတွေတော့မလုပ်ဘူး။

သူမက သက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ချလိုက်ပြီးတော့…

“အမ..တစ်ခါမှမဆက်ဆံ..အဲ..အဲလေ.. လူ..လူကြီးတွေနဲ့ပဲဆက်ဆံဘူးတာ..၊
မင်းတို့အရွယ်လေးတွေနဲ့တော့..တစ်ခါမှအိပ်ဖူးတာမဟုတ်ဘူး”

“ဒါဖြင့်ရင်လဲ ဒီနေ့..ကျနော်နဲ့စမ်းကြည့်ပေါ့..အမရယ်..”

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၃)

“အေးလေ..လာပြီးမှတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ..နော…”

မဝင်နီကပြုံးပြီးပြန်ပြောတော့ ကျနော်က၊

“ခင်ဗျားကြည့်ရတာဒီလိုမကြာမကြာ လာဘူးတယ်ထင်တယ်။ လုပ်တာကြာပြီလား၊ မေးတာစိတ်မရှိနဲ့နော်..”

မေးတော့သူကကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲခေါင်းရမ်းရင်းဖြေတယ်။

“အခုမှစလုပ်တာမကြာသေးပါဘူး၊ တစ်နှစ်တောင်မပြည့်ချင်သေးဘူး၊ တစ်လတစ်ကြိမ်လောက်ပါပဲ၊
အများဆုံးနှစ်ကြိမ်ပေါ့..အသုံးစားရိတ်အရမ်းပြတ်လပ်လာမှပါ…”

သူပြောနေတုန်းကျနော်ကဂါဝန်အောက်ကိုလက်တစ်ဆုံးနှိုက်သွင်းပြီး၊
သူ့ပေါင်ကြီးတွေကိုခပ်ဖွဖွညှစ်ပြီးပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူမကကျနော့်ဘက်လှည့်လာပြီးတော့…

“မောင်လေးကိုဘယ်လောက်အထိကျေနပ်အောင်လုပ်ပေးနိုင်မလဲ၊ အမမသေချာဘူးနော်။
ဒါပေမယ့်ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ လာခဲ့ပြီးမှတော့ စမ်းကြည့်ရတာပေါ့..”

သူကအဲ့ဒီလိုပြောပြီးတာနဲ့ထိုင်ရာကထရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ဘက်ကျောပေး၊ လက်၂ဘက်မြှောက်ပြီး
သူ့ရဲ့ကျောတစ်ဝက်လောက်ရှည်တဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကိုစုစည်းပြီးတော့ အစုလိုက်ကလေးဖြစ်အောင်ဆွဲထုံးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့အဝတ်ဘီဒိုနားအထိ ၃-၄လှမ်းလောက်လှမ်းသွားပြီး အင်္ကျီကိုချွတ်နေတယ်။
အမူအရာကတော့မလုပ်မဖြစ်လို့သာလုပ်ရတဲ့အတွက်စိတ်ဒုံးဒုံးချလိုက်ရသလိုလို…။

ကျနော်ကလဲစိတ်တွေလှုပ်ရှားစွာနဲ့ပဲ၊ ကိုယ့်အဝတ်အစားတွေကိုယ်ချွတ်လိုက်တယ်။
သေချာတာပေါ့၊ စိတ်လောနေတဲ့ကျနော့်အဖို့ ချွတ်တာကသူ့ထက်မြန်တာပေါ့။
သူကအခုမှခါးပတ်ဖြုတ်ပြီး၊လျှော့ပြီးမှခါးထဲကအင်္ကျီစထုတ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းချွတ်နေတာ။

အင်္ကျီကျွတ်သွားပြီ၊ မမကြီးက ဘရာစီယာအနက်ရောင်လေးဝတ်ထားလို့
ဖြူဝင်းနေတဲ့သူမရဲ့အသားအရေနဲ့ဟပ်ပြီးလိုက်ဖက်လွန်းလှတယ်။ ကျနော်ကသူ့အနားလျှောက်သွားပြီး
နောက်ဘက်ကနေသူမရဲ့ပခုံးသားဝင်းဝင်းလေး၂ဘက်ကိုကိုင်လိုက်တော့နဲနဲတော့တွန့်ကနဲဖြစ်သွားလေရဲ့။
ကျနော်ကနောက်ကျောဘက်ကဘရာစီယာ ချိတ်ကလေး၂ခုကိုဖြုတ်ထုတ်လိုက်တော့
ဘရာစီယာလေးကဖတ်ခနဲဟသွားပြီး လျော့ကျသွားတယ်။

“လောလှချည်လားဆရာရဲ့…၊ ဒါပေမယ့်ကူချွတ်ပေးတာတော့ကျေးဇူးပဲ..”

ပြောရင်းနဲ့လက်မောင်း၂ဘက်ကိုခါချတော့ ဘရာလေးလဲအောက်ကိုလုံးလုံးကျွတ်ကျသွားတယ်။
သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလုံးဝရှင်းရှင်းကြီးပြောင်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်ကနောက်ကနေ နေတော့
ရှေ့ပိုင်းအလှဘယ်လိုရှိတယ်မမြင်ရသေးဘူး၊ ကျောသားဖွေးဖွေးလေးတွေပဲမြင်နေရတာ။

မြင်သလောက်ကတော့လှတယ်ဗျို့၊ သူမအသက်အရွယ်နဲ့ ဆိုရင် ကျောသားအဆီပြင်ထူအစ်အစ်နဲ့
လက်မောင်းတစ်တစ်ကြီးတွေနဲ့မဟုတ်ပဲ၊ အဆီမရှိပါးပါးလျားလျားနဲ့အသားကညက်နေတာပဲ။
လက်မောင်းသွယ်တာကလဲသူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အလောတော်လေးပဲ၊ ပိန်တာလဲမဟုတ်ဘူးနော်၊
အလုံးအထည်ကခပ်ကစ်ကစ်ရယ်၊ အဆီမရှိကျစ်လစ်တာကိုပြောတာ။

သူ့ကျောသားလေးတွေကိုကျနော်ကသပ်ပေးပြီးကိုင်ကြည့်တော့ နုအိပြီးကိုင်လို့ကောင်းတယ်၊
ကျနော်ကြားဘူးတဲ့ဖဿဆိုတဲ့အတွေ့ကောင်းဆိုတာဒါပဲလားမသိဘူး။

သူမကတော့သဘောတူပြီးဖြစ်လို့ကျနော်ကိုင်နေတာကိုဘာမှမပြောတော့ဘူး။
ဆက်ပြီးတော့သာ ဂါဝန်စကပ်ရဲ့ခါးကချိတ်ကိုဖြုတ်၊ ဇစ်ကိုလဲဆွဲချလိုက်တော့၊ ဂါဝန်လဲကျွတ်ကျပြီးကြမ်းပေါ်ပုံသွားတယ်။
သူမကဆက်ပြီး နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ ပင်တီလေးကို ကုန်းကုန်းလေးလိပ်ပြီးချွတ်နေချိန်မှာ၊
ကျနော်ကသူမရဲ့ဂျိုင်း၂ဘက်အောက်ကလက်ရှိုသွင်းပြီး၊ ရှေဘက်ကိုလှမ်းလို့နို့ကြီး၂လုံးကိုကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာအိအိနွေးနွေး၊
အပျိုတွေလောက်တင်းတင်းရင်ရင်းပြီးမရှိပေမယ့်၊ ပျော့ပြဲကြီးစိတ်ပျက်စရာမဟုတ်ဘူး၊ အလတ်ကြီးရှိသေးတယ်ဆိုတာအဲ့ဒါနေမှာ။

နို့ကြီးတွေကကျနော့်လက်တစ်အုပ်စာထက်အများကြီးလျှံတွက်နေတော့အကြီးစားကြီးလို့ပဲပြောရလိမ့်မယ်။
သူမက ခပ်တုန်တုန်အသံလေးနဲ့…

“ကဲလှချည်လား အဖေလေး..”

ခပ်နောက်နောက်ပြောနေတယ်။
ကျနော်ကလက်ကိုပြန်ရုတ်ပြီးသူ့ဖင်ကြီး၂လုံးကိုကိုင်လိုက်တော့ ရုတ်တရက်လန့်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးထအော်တယ်။

“အမလေး..”

အော်ရင်းလက်လွှတ်ပြီး ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်တော့၊ ပင်တီလဲလွတ်ကျသွားပြီ။
တစ်ကိုယ်လုံး လုံးဝချွတ်လိုက်တော့လဲ ဖင်ကြီးတွေကကားထွက်ပြီးအကြီးကြီးပဲ၊ ဖင်သားကြီးတွေလဲ နို့လိုပဲတင်းတင်းအိအိ။
အသက်အရွယ်ရော၊ ဘော်ဒီရော၊ ပစ္စည်းဆိုက်ရော၊ ပစ္စည်းအရည်အသွေးရော၊ ကျနော်ကြိုက်တတ်တဲ့အနေအထားအားလုံးအပြည့်ပဲ။
ကျနော်အရွေးမှန်သွားပြီပဲ၊ အဲ..တစ်ခုပဲကျန်တော့တယ်..။ အပေးကောင်းမကောင်း..။ လုပ်ကြည့်မှပဲသိရတော့မှာ..။

ကျနော်ကသူမကိုနောက်ဘက်ကနေသိမ်းကြုံးဖက်ထားတယ်။ ကျနော့်ဆီးစပ်က သူ့ဖင်ကြီးကိုတင်းတင်းကြီးဖိကပ်နေတယ်။
သူမကထအော်တယ်…၊

“အားးးး ဒါဘာကြီးလဲ??”

သူလက်တွေကနောက်ဘက်ကိုလက်ပြန်လှမ်းလာပြီးထောင်တက်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။
လီးကြီးကသူ့ဖင်ကိုထိုးနေတာလေ။

“ဘယ်လိုကြီးလဲ…မိန်းမနဲ့ချိန်းပြီးဟော်တယ်လာတက်တာ၊
ဘယ်နှယ်စိန်ပြောင်းကြီးဆောင်လာရတာလဲ၊ ရှင်ကဘယ်တပ်ကလဲ..”

ခပ်သောသောမေးတယ်။
ကျနော်သူနောက်နေမှန်းသိလိုက်ပြီ။ ကျနော်ကလဲအားကျမခံပဲ…

“အမြောက်တပ်က..၊ အဲ့ဒါစိန်ပြောင်းလဲမဟုတ်ဘူး အမြောက်ကြီး..”

“အမလေး…ဒီညတော့အမြောက်စာမိပြီးသေတော့မယ်ထင်ပါရဲ့..”

ကျနောိသူပြောတာဆက်နားမထောင်တော့ဘူး။ ကျနော့ညာလက်ကသူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ညှစ်ပေးနေပြီး
ဘယ်လက်ကတော့ပေါင်ကြားထဲဝင်သွားပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုအုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ကျနော့်လက်ကအမွေးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေနဲ့စီးကပ်ကပ် အထိအတွေ့ကိုရလိုက်တယ်လေ။
ကျနော်ကသူ့ရဲ့ဇက်ပိုးလေးတွေ၊ လည်တိုင်လေးတွေကိုကပ်ပြီးကုန်းနမ်းပေးရင်းနဲ့…၊

“အလကားပြောတာ…၊ မကြောက်ပါနဲ့၊ အဲဒါအမြောက်မဟုတ်ပါဘူး ဒုတ်ကြီးပါ။ ကျနော်ကအိုးရိုက်ခွဲမလို့ယူလာတာ..”

မဝင်နီမမကြီးကလှည့်ကြည့်မလာဘူး။ လက်ကတော့ကျနော့်လီးကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကိုင်ထားတုန်းပဲ။

“ဒါကြီးနဲ့ရိုက်ခွဲရင် အိုးကွဲပါ့မလားနော်…ပြောသာပြောရ..ဒုတ်ကလဲမနဲမနောကြီးပဲ..”

“ကျနော့ဒုတ်ကမသေးဘူးလေ၊ ဒါကြောင့်ကျနော်ကလဲသက်တမ်းရင့်ပစ္စည်းကောင်းကောင်း၊
အိုးကြီးကြီးမျိုးတွေကိုမှရွေးကြိုက်တာပေါ့ မမရဲ့.. ကျနော်ဒီနေ့အစွပ်မစွပ်ပဲလုပ်ချင်တယ်၊ ခင်ဗျား OK မလား..”

“သန့်တယ်ထင်လို့လား…မကြောက်ဘူးလား..”

“ကျနော်ကတော့ သန့်ပြီးသားပဲ၊ ကျနော့်ဘက်ကိုစိတ်ချ။
ခင်ဗျားကတော့ ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းခဏခဏလုပ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုရင် သန့်မယ်လို့ထင်တယ်၊
ခင်ဗျားပုံကြည့်ရတာရောဂါအဝင်မခံ၊ကိုယ့်ကိုကိုယ်အကောင်းဆုံးထိမ်းသိမ်းထားနိုင်စွမ်းရှိသူတစ်ယောက်
လို့လဲယုံနေမိတယ်လေ၊ ဒါကြောင့်တောင်းကြည့်တာပေါ့..”

“အေးလေ..အမလဲ၊ ပစ်စလက်ခတ်တော့မထားခဲ့ပါဘူး၊ မင်းကိုယ်မင်းယုံရင်တော့ သဘောပဲ၊
ဒါပေမယ့်အမဗိုက်ကြီးသွားမှာကောမစိုးရိမ်ဘူးလား”

“ဟားဟားးးး ခင်ဗျားကလဲ၊ ဒီလိုလာဖို့စီစဉ်ထားပြီးသားဆိုမှတော့၊ ဆေးထိုးဆေးသောက်ပြီးမှလာမှာပေါ့၊
ဘာလဲ..ကိုယ်နဲ့မသိတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ ဗိုက်ယူဖို့စိတ်ကူးထားလို့လား..”

“ဟင်း ဟင်းဟင်း..ခ်ခ်ခ်..သိလှချည်လား..လူလည်လေးပဲ..”

ကျနော်ကသူမရဲ့ကျောကိုနှိမ်လိုက်ပြီးရှေ့ကိုကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။

“အခုပဲလုပ်တော့မလို့လား…လောလိုက်တာ..အေးလေ..သဘောပဲ..”

သူမရှေ့ကိုကုန်းပြီးစားပွဲဘေးကကုလားထိုင်နောက်မှီကိုလက်ထောက်ပြီးပေါင်ကြီး၂ဘက်ကိုချဲပေးလိုက်တယ်။

ကျနော်ရှေ့ဆက်ထိမ်းထားလို့မရတော့ဘူး၊ ကိုယ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီးသူ့ဖင်ဆုံကြီးနဲ့ခါးကျင်လေးအဆုံကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး
ကျနော့်လီးထိပ်ဒစ်ကြီးကိုရှေ့ကရှိနေတဲ့ဖင်ကြားမြောင်းကွဲကြောင်းပေါက်ကြီးထဲကော့ထိုးရိုက်သွင်းလိုက်တော့တယ်။

၂ကြိမ်၃ကြိမ်တဆတ်ဆတ်သွင်းနေလိုက်တာ၊ပေါင်ကြားပဲထိုးမိသလားဖင်ကြားပဲထောက်မိသလား၊
ခွေခေါက်ပြီးဘယ်အပေါက်မှမဝင်ဘူး။
သူကထအော်တယ်။

“အမလေး… အပေါက်မမှားစေနဲ့နော်…”

သူကအဲ့သလိုပြောအပြီးကျနော်လဲလီးကိုခပ်စောင်းစောင်းထပ်နှိမ့်ပြီး၊
လီးကိုနောက်တစ်ကြိမ်သူ့ဖင်ကြားထဲတစ်ချက်ထပ်ရိုက်လိုက်ပြန်တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့မမှားတော့ဘူး။ ဒစ်ကစောက်ခေါင်းထဲတည့်တည့်ဝင်သွားတော့တယ်။
ကျနော်ကဖင်ကိုကပ်ဖိပြီး ၃-၄ချက်လောက်ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တာ၊ မမကြီးဆတ်ခနဲတွန့်တက်သွားပြီး၊

“အိုးးးအားးး အမယ်လေး ….နာလိုက်တာနော် ဘာလို့အဲ့လောက်ကြီးရတာလဲ၊
ဖြေးဖြေးအဖေလေးရဲ့၊ စောက်ဖုတ်တော့ပြဲကုန်ပါပြီ..”

——————————————

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၄)

“ကျနော်ပြောသားပဲ..ကျနော့်ပစ္စည်းကမသေးပါဘူးလို့…၊ နဲနဲတော့ကြိတ်ခံလိုက်ဦးနော်..

“အာ့..”

ဆယ့်လေးငါးချက်လောက်ဆက်လုပ်တော့၊ ကျနော်နောက်ကဆောင့်လိုးနေတာအရှိန်ရအထာကျလာပြီ၊
လီးကစောက်ပေါက်ထဲအဆုံးအထိ၊ ဝင်ထွက်နေပြီ။
သူ့မှာလဲတော်တော်ပြည့်ပြည့်ညပ်ညပ်ကြီးမအီမသာခံစားနေရပုံရတယ်။

“အမလေး..သူ့ဟာကြီးက ကြီးလဲကြီးရှည်လဲရှည်လိုက်တာ၊ အကုန်ဝင်သွားပြီလားဟင်..”

“ကုန်သွားပြီ..ကျနော်ဆောင့်တော့မယ်နော်..မမ”

သူမကခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးတော့အသံနွဲ့နွဲ့လေးနဲ့..

“အူးးးးးဒီလောက်တောင်ထင်မထားဘူး..”

“ဘာကိုပြောတာလဲ”

“ရှည်လိုက်တာ..သားအိမ်တောင်ထောက်တယ်ပြောတာ”

ကျနော်လီးကိုကုန်သလောက်နီးနီးပြန်ဆွဲထုတ်ပြီးမှ ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။

“အူးးးး ရှီးးး ကျွတ်ကျွတ်…အင့်..”

ကျနော်သူ့ဖင်ကြီးကကိုင်ပြီးတော့နောက်ကနေတဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ချက်မှန်မှန်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
ကျနော့်ဆီးစပ်ကသူ့ဖင်ကြီးကိုရိုက်သံကတဖတ်ဖတ်နဲ့ပေါ့။
ကျနော်အားရပါးရတွယ်နေချိန်မှာ မဝင်နီလဲခေါင်းကိုဘယ်ညာဆတ်ဆတ်ခါအောင်ရမ်းပြီး၊ အိုးး အိုးးနဲ့အော်ညည်းနေတာ။

“နာရင်လဲကန်တော့နော်အမ..နဲနဲတော့အောင့်ခံပေးပါ..”

“မ…မနာတော့ပါဘူး..အခုကောင်းနေပြီကွာ..အဖုတ်ထဲစိမ့်တက်နေတယ်၊
ဒီလောက်ကောင်းကောင်းဖီလင်မရခဲ့တာကြာပြီ၊ လုပ်တတ်လိုက်တာ”

ကျနော်ကဆောင့်လိုးနေရင်းကနေ၊ ရှေ့ကုန်းပြီးနို့ကြီးတွေကိုလှမ်းနှိုက်ပြန်တယ်။ နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ညှစ်ရင်း…

“လီးတွေအတော်များများတွေ့ဘူးခဲ့မှပဲ၊ အတူတူပဲနေမှာပေါ့၊ ဘာကွာလို့လဲ!”

သူမကလှုပ်ခတ်သောအသံနဲ့..

“မတူဘူး..မောင်လေးလီးကြီးကိုကတစ်မျိုးဆန်းနေတာ။ ကြီး၊ တုတ်ပြီး ရှည်တာအကုန်စုထားတော့
တစ်ချက်ပွတ်ပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်း၊ တကယ့်ကိုဆိမ့်ပြီးကျင်တက်နေအောင်ကောင်းတယ်။
ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ၊ တခြားယောက်ျားဟာတွေနဲ့ကိုမတူဘူး..”

ဒီအရွယ်မျိုးရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့၊ ဒီလိုသဘာမမကြီးတစ်ယောက်ကချီးမွမ်းခန်းဖွင့်တော့၊ ကျနော်လဲကိုယ့်ကိုကိုယ်အတော်ကြီးကျေနပ်သွားတာပေါ့။

ဒီတော့ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးအားရပါးရမော်တာတပ်ထားသလိုကစ်တော့တာပဲ။
အရှိန်ရလာတော့စောက်ဖုတ်ကထင်သလောက်မကြပ်တော့ပါဘူး။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်လီးကိုဆွဲနေတဲ့စုပ်အားညှစ်အားတော့အတော်ကောင်းတာသိသိသာသာကြီးဖီလင်ရနေတယ်။
အဖုတ်ထဲကစိမ့်ထွက်လာတဲ့ကာမရည်ပျစ်ချွဲချွဲတွေကြောင့်အရှိန်ကောင်းကောင်းနဲ့လိုးနေနိုင်ပြီ။
ကျနော်သူ့နို့ကြီးတွေကိုလဲအားမနာတမ်းညှစ်ပြီးနှဲနေတာကိုလဲဘာမှမပြောတော့ဘူး၊
တရှီးရှီးတအူးအူးနဲ့ပဲဖီလင်အပြည့်နဲ့ညည်းနေတော့တယ်။
အသက်ရှူသံတွေကလဲတဖြည်းဖြည်းပြင်းလာပြီးမောသံရှိုက်သံတွေနဲ့ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်လာပြီ။

“အာ့ အာ့ အာ့ ကောင်းတယ်.. အင့် ..ဟင့်..ဆောင့်..ဆောင့်..အီးးး.. ”

ဇုတ်..ဇုတ်..ဇုတ်..ဇုတ်…ဖတ် ဖတ်.. ပလစ်..ဗြိ..ဗြိ….

ကျနော်က တဇုတ်ဇုတ်နဲ့မော်တာခုတ်သလိုဝင်ထွက်နေတဲ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်တော့
ဖွူဖွူပစြျပစြျခြှဲခြှဲအရညျနဲ့အမွှုပျဖတျတှကေ၊ အဖုတျထဲကလီးတစျခကြျထုတျလိုကျတိုငျး၊ လီးနံရံမှာကပျကပျပါလာတယျ။

ကျနော်ဆော်တွေဖြုတ်ခဲ့တာလဲမနဲတော့ဘူး၊ ဘယ်ဆော်မှအဲ့ဒီလောက်လိုးရေထွက်တာမတွေ့ဖူးဘူး။
ကြည့်ရတာ ဒီမဝင်နီဆိုတဲ့ဆော်ကြီးက မထိမ်းနိုင်မသိမ်နိုင်၊ တကယ်ထန်၊ တကယ်စိတ်ပါနေပုံရတယ်။

ကျနော်မတ်တပ်ရပ်ပြီးနောက်ကနေစိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်ဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ၊
ဆော်ကြီးကဖင်ကြီးကိုနောက်ကိုပစ်ပစ်ပြီးကော့တင်ပြီးဆောင့်ချက်ကိုကြိုကြိုခံတယ်။
ပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲ ဖင်ကြီးကဝိုင်းစက်ပြီးနဲတာကြီးမှမဟုတ်တာ။ ဂန်သရဖူကြီးလေ။

ကျနော့်ဆီးစပ်နဲ့သူ့တင်ပါးကြီးကိုဆောင့်မိတိုင်း ဖင်ကြီးကတုန်ကနဲ..တုန်ကနဲ တက်သွားပြီး..
လဥက ဖင်ကိုတဖတ်ဖတ်နဲ့ရိုက်နေတာလေ..။

ဒီပုံစံအတိုင်းလိုးနေတာအချိန်တော်တော်ကြာပြီ။ သူကဟန်ချက်မပျက်သေးဘူး၊
တော်ရုံတန်ရုံ အပျိုရွယ် (အသက်ငယ်ငယ်ပြောတာ) ဆိုရင်ဒီပုံစံမျိုးအတိုင်းကြာကြာမခံနိုင်ဘူး။သူကတော့အေးဆေးပဲ။

ကျနော်နောက်ထပ်၅မိနစ်လောက် မနားတမ်းဆက်ဆောင့်တော့မှ၊ သူ့ခြေထောက်တွေခါလာတယ်။
ခြေမခိုင်တော့တာလား၊ ပြီးချင်တာလား မသိဘူး၊ တကိုယ်လုံးသိသိသာသာတောင့်တက်လာပြီး၊
စောက်ဖုတ်ကကျနော့်လီးကို တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ဆွဲစုပ်နေပြီ…။
ကျနော်က….

“ခင်ဗျားအထဲမှာပြီးပစ်လိုက်လို့ရမလား”

သူကမောသံတုန်တုန်ကြီးနဲ့…

“လုပ်..လုပ်.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သဘောကျသလိုသာလုပ်..၊ အမ မရတောာူး..၊ ပြီးတော့မယ်”

ကျနော်လဲအားကုန်သုံးပြီး လေး ငါး ခြောက်ကြိမ် လောက်ဒလစပ်ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး
လီးထဲကလရည်တွေဘယ်လိုမှဆက်ထိမ်းမထားနိုင်တော့ပဲ ဆော်ကြီးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုပန်းလွှတ်ထည့်လိုက်တော့တယ်။
သူမကခေါင်းကြီးဆတ်ဆတ်ခါအောင်ရမ်းနေပြီးမောသံကြီးနဲ့၊

“ကုန်ပြီလားဟင်..ထည့်လိုက်ပြီလား..”

ကျနော်လဲမောလို့ချက်ချင်းမဖြေသေးဘူး၊ သူမကျောပေါ်မှာအလိုက်သင့်မှောက်ပြီးတော့အမောအရင်ဖြေနေရတယ်။
လက်တွေကိုဂျိုင်းအောက်ကလျှိုပြီးနို့အုံကြီးနဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အသက်ရှူလေးပြန်မှန်လာမှ..

“ကုန်ပြီလေ…တစ်စက်တောင်မကျန်တော့ဘူး..၊ လိုးလို့ကောင်းတယ်ဗျာ၊ နောက်တစ်ချီပေးဆွဲဦးနော်..”

သူမလန့်သွားပုံရတယ်။

“ဟင်…ဘာပြောတယ်! အခုပဲပြီးတယ်..”

“ကျနော်ခင်ဗျားကိုသိပ်ကြိုက်တာပဲ၊ နောက်တစ်ကြိမ်လောက်ထပ်လိုချင်လို့..”

သူမက ခဏလောက်ငြိမ်နေပြီးစဉ်းစားနေသလိုပဲ။ ပြီးမှ..၊

“သူက မမနဲ့နေဖို့အချိန် ၂နာရီတောင်ဝယ်ထားတာပဲ၊ အချိန်လဲရှိသေးတယ်၊ လုပ်လဲလုပ်နိုင်သေးတယ်ဆိုရင် လုပ်ပေါ့။
ဒါပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး။ အခုတော့ခဏဖယ်ပါဦး..၊ ကြည့်ပါအုံး..သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ဖိထားလိုက်တာ..၊
အိမ်သာလေးဝင် သန့်ရှင်းရေးလေးဘာလေးလုပ်ပါရစေဦး..”

ကျနော်ကလီးကိုချွတ်ပြီးနောက်ကိုဆုတ်ပေးလိုက်တော့မှ သူလဲထရပ်နိုင်ပြီး၊
လက်တွေနဲ့စောက်ဖုတ်တွေနို့တွေကိုပိတ်ပြီးအိမ်သာခန်းထဲသုတ်သုတ်၊ သုတ်သုတ်နဲ့ဝင်သွားလေရဲ့။
ကျနော်ကုတင်ပေါ်မှာလှဲပြီးနားနေရင်း၊ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ သူမပြန်ထွက်လာတယ်။
မွေးပွတံဘက်အကြီးကြီးရင်လျားလို့…၊ ကျနော့်ကိုလှမ်းပြောတယ်။

“ကဲ…ထပ်လုပ်ဦးမယ်ဆိုလဲရေသွားချိုးလိုက်ပါလား၊ ပိုပြီးလန်းလန်းဆန်းဆန်းနဲ့အားရှိပြီးကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်အောင်။
သိတဲ့အတိုင်း ကျမကဈေးသိပ်ကြီးတာနော်၊ တန်အောင်မလုပ်နိုင်ရင် အရှုုံးပေါ်လိမ့်မယ်..”

ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ခပ်ထေ့ထေ့ပြောနေတာ။
ကျနော်လဲချွတ်ချထားတဲ့ဘောင်းဘီထဲကပိုက်ဆံထည့်တဲ့ဝေါလက်သားရေအိတ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊

“ခင်ဗျားအတွက်၊ကိုယ်ကြေးကတော့ဘယ်လောက်ဖြစ်ဖြစ်ကျနော့်အတွက်လုံးဝပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး၊ အေးဆေးပါ..”

ကျနော်က ကုတင်ပေါ်မှာတင်ပိုက်ဆံအိတ်ကိုထားခဲ့ပြီး၊ ရေချိုးခန်းဘက်လျှောက်လာခဲ့တယ်။
တကယ်လို့ဆော်ကြီးကပိုက်ဆံအိတ်ယူပြေးပြီးလစ်သွားမှာလဲမပူပါဘူး၊
ကျနော်ကပိုက်ဆံများများစားစားအိတ်ထဲထည့်ထားတတ်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်ဘူး။
ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ သူ့ကိုယ်ကြေးပေးဖို၊ ့ပွဲစားနဲ့ညှိပြောထားတဲ့ပိုက်ဆံလောက်ပဲပါတာ၊
ကျန်တာက ကားထဲမှာပဲလော့ကာထဲထည့်ထားတာလေ။

ကျနော်ရေချိုးပြီးပြန်ထွက်လာတော့၊ ဆော်ကြီးက ပိုက်ဆံအိတ်ကိုဖြဲရဲပြီး စပ်စပ်စုစုလုပ်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
သူ့မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တော့တစ်ခုခုကိုအရမ်းစိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ၊
မျက်ခုံးတွေတွန့်၊ မျက်မှောင်ကြီးတွေကြုတ်ပြီး၊ သံသယတစ်စုံတရာဖြစ်နေပုံမျိုး။

“ဘာလဲဗျ..၊ ခင်ဗျားကိုပေးဖို့ရှိတဲ့ငွေများ မလောက်လို့လား!…”

သူမကပြန်မဖြေဘူး၊ တစ်ခုခုကိုပဲ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတာ..။ တအောင့်လောက်ကြာတော့မှ..
ပိုက်ဆံအိတ်ကို ကျနော့်ဘက်ထိုးပေးလာပြီး၊

“ဒါ…ဒါက..ဘာလဲ..!.. ”

——————————————

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၅)

ကျနော်လဲသူဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပဲ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံကလွဲလို့ဘာအထူးစိတ်ဝင်စားစရာလဲမရှိဘူးလေ။

“လုပ်စမ်းပါဦးဗျ၊ ပြပါဦးဘာများလဲ ! ဘာတွေစိတ်ဝင်စားစရာတွေ့နေလို့လဲ..”

“ဒီမှာလေ..ဒါဘယ်သူ့ဓာတ်ပုံလဲ..!”

ကျနော်တစ်ချက်လှမ်းရှိူးလိုက်တော့သိလိုက်ပြီ။ ဓာတ်ပုံဆိုလိ့ကျနော်ထည့်ထားတာ တစ်ခုပဲရှိတာကိုး။

“ဪ..ဒါလား..၊ အမျိုးသမီးကလှတယ်မဟုတ်လားဗျ၊ အဖိုးကပြောတော့အဲဒါကျနော့်အမေပုံဆိုပဲ..အဖိုးပေးထားလို့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်ထားမိတာ”

ဒီလိုပြောလိုက်မိတာနဲ့ပဲ မဝင်နီဆိုတဲ့ဆော်ကြီးအတော်ကြီးကိုအလန့်တကြားဖြစ်သွားပုံရတယ်။
လက်တစ်ဘက်ကိုမြှောက်ပြီးအံ့ဩလွန်းလို့ဟသွားတဲ့ပါးစပ်လေးကိုပိတ်လိုက်တာ၊ လက်တွေကတဆတ်ဆတ်တုန်နေတာသိသာလှတယ်။

“မဟုတ်ဘူးး…မဟုတ်ရဘူး..မဖြစ်နိုင်ဘူး…”

သူမပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်ရေရွတ်နေတယ်လေ။

“ဘာ..မဟုတ်ရမှာလဲဗျ။ အဖိုးပြောတာ..ဒါကျနော့်အမေပုံပဲတဲ့..”

ဆော်ကြီးကျနော့်ကိုမျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ကြည့်ပြီး၊အံ့ဩတကြီးနဲ့မေးလာတယ်။

“မင်းအဖေနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲ၊ မင်းအမေကရောဘယ်သူလဲ..”

“ဟင်..ကျနော် ဟိုတယ်လေးတစ်ခေါက်လာလည်မိပါတယ်၊ ကိုယ်ရေးရာဇဝင်ပါပေးရတော့မှာလား၊..”

သူမကခေါင်းကိုဆတ်ဆတ်ခါရမ်းပြီး အသံတုန်တုန်လေးနဲ့..၊

“အရင်သာဖြေစမ်းပါလေ..”

“ကျနော့်အမေကလား၊ ကျနော်နာမည်အတိအကျမသိဘူး၊ လူကြီးတွေဆီက နားစွန်နားဖျားကြားဘူးတာကဝင်းဝင်းဆိုလားဘာလား၊
ကျနော်စိတ်မဝင်စားဘူး။ ကျနော့်ကိုမွေးပြီးလသားပေါက်စကထဲကကျနော့်ကိုပစ်သွားတာ။ ကျနော့်အဖေနာမည်ကဦးသက်ပိုင်..”

အဲ့ဒီမှာပဲ သူကလက်၂ဘက်နဲ့မျက်နှာကိုအုပ်ပြီးငုံ့ဆင်းသွားတယ်၊ ရှိုက်သံတစ်ချက်ထွက်လာသလိုပဲ။ကြည့်ရတာငိုတော့မယ့်ပုံစံ..
ကျနော်ကသူ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး၊ သူ့ကျောလေးကိုသပ်ပေးရင်းနဲ့..

“ဘာဖြစ်သွားရတာလဲ..! စိတ်ပြောင်းပြီးပေးမလုပ်ချင်တော့ဘူးဆိုလဲရပါတယ်။ ငိုပြဖို့မလိုပါဘူးဗျာ..”

သူမကတစ်ချက်နှစ်ချက်ရှိုက်ပြီးကျနော့်ဘက်လှည့်လာတယ်။
သူ့လက်လေးတွေမြောက်လာပြီးကျနော့မျက်နှာနဲ့ပါးလေး၂ဘက်ကိုကိုင်ကြည့်ပြီးပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ လက်ကလေးတွေကတုန်လို့..၊
သူ့အပြုအမူကိူကျနော်အဓိပ္ပါယ်မဖော်တတ်ဘူး၊ အူကြောင်ကြောင်တောင်ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။
သူကတုန်ရင်တဲ့ရှိုက်သံနဲ့..

“ဒီပုံက မင်းအမေရဲ့ပုံအစစ်ပဲ..၊ ပြီးတော့ဟောဒီကထိုင်နေတဲ့ မေမေ့ရဲ့ပုံပဲ၊ မေမေငယ်ငယ်အပျိုတုန်းကရိုက်ထားခဲ့တာ..”

ဘယ်လိုမှမျှော်လင့်မထားတဲ့စကား။ ကျနော်ပါးစပ်ကြီးဟပြီးကြောင်သွားရပြီ။
ကျနော်ဓာတ်ပုံကိုတစ်လှည့်၊ သူမမျက်နှာကိုတစ်လှည့် အထပ်ထပ်အခါခါကြည့်လိုက်တယ်။
သူမရဲ့မျက်နှာနေမျက်နှာထားအကျအနပုံစံက ဓာတ်ပုံထဲကအတိုင်းတထေရာထဲပဲဗျ၊ မလွဲဘူး။
အခုမှသေချာကြည့်ပြီးသတိထားလာမိတယ်။ သူ့မျက်နှာကြည့်ရတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မှန်ထဲပြန်ကြည့်ရသလိုခံစားချက်ရလိုက်တယ်။
တကယ်ပဲသူ့မျက်နှာပေါက်ကကျနော်နဲ့ဆင်နေသလိုပဲ။

“ဒါ..ဒါဆို..ခင်ဗျားက ကျနော့်အမေလား..!”

“ဦးသက်ပိုင်..ဖြိုး.. သူကမေမေ့ရဲ့ပထမဆုံးယောက်ျားပေါ့.. ပြီးတော့သားလေးတစ်ယောက်ရခဲ့တယ်..။
မင်းရဲ့အဖိုးနာမည်က ဦးxxxx အဖွားနာမည်က ဒေါ်xxxx
မင်းရဲ့နာမည်ရင်းက ဝေယံဖြိုး၊ အိမ်အခေါ်နာမည်က..ဘော့စ်..ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..”

ကျနော်ပိုပြီးအံ့အားသင့်သွားရပြီ.. အမျိုးသမီးကြီးကနာမည်တွေတန်းစီရွတ်ပြသွားတာလေ။ ကျနော်လဲဝန်ခံလိုက်ရတယ်။

“ဟုတ်တယ်..ခင်ဗျားဘယ်လိုသိသလဲ..”

“တကယ်လို့ ဟုတ်တယ်ဆိုရင်၊ ဒီမှာကြည့်လေ..ဒီဓာတ်ပုံထဲကမိန်းမဟာ အမပဲ..၊ မင်းအမေဆိုတာပေါ့၊
အခုမေမေ..သားရှေ့မှာထိုင်နေတယ်လေ..”

သူမကပြောရင်းနဲ့မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။ ကျနော့ဘဝမှာတော့အအံ့ဩဆုံးအခိုက်အတန့်လေးပါပဲ။
ကျနော်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်အားမရှိတဲ့အပြုံးတစ်ခုဖြစ်မယ်လို့ထင်မိတယ်။

ကျနော့်ဘဝမှာနှစ်ပေါင်းများစွာကွဲနေတဲ့အမေအရင်းနဲ့ပြန်တွေ့ရပြီလား..
းါပေမယ့်ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့များလာတွေ့ရတာလဲ၊
စောစောကမိနစ်ပိုင်းလေးတွင်မှာ အဲ့ဒီ အမေဆိုတဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့..လိုးမိခဲ့ပြီးပါပကော..။ အမေမှန်းမှမသိလိုက်ခဲ့ပဲလေ။
ဘယ်လိုများဖြစ်သွားရတာလဲ။ ကျနော်အူကြောင်ကြောင်နဲ့ပြန်မေးမိတယ်။

“အဲဒါဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ၊ ခင်ဗျားပြောနေတာတွေတကယ်လား၊
ပြီးတော့ကျနော့်အမေဆိုတာကဘယ့်နှယ်ဒီပုံစံမျိုးလာဖြစ်၊ လာလုပ်စားနေရတာလဲ.. ”

“တကယ်တော့မေမေက သားနဲ့သားအဖေကိုပစ်ခဲ့ပြီးတခြားချမ်းသာတဲ့လူတစ်ယောက်နောက်လိုက်သွားခဲ့တယ်။
သားရဲ့အဖိုးနဲ့အဖွားဖြစ်တဲ့မေမေ့မိဘတွေကလဲ သားအဖေကိုသက်ပိုင်နဲ့လုံးဝသဘောမတူဘူး။
ဗိုက်ရှိပြီးကလေးတစ်ယောက်မွေးပြီးတာတောင်ကွာရှင်းပြီးခွဲထွက်လာဖု့ိပဲအတင်းတိုက်တွန်းနေတယ်။
အဲ့ဒီတုန်းကကိုသက်ပိုင်နဲ့နေရင်စားစရာတောင်မရှိအောင်အခြေအနေကဆိုးလွန်းတယ်”

“အဲဒိတော့…”

ကျနော်ကထောက်ပေးလိုက်တော့..

“အခုတော့မင်းအဖိုးနဲ့အဖွားလဲဆုံးသွားရှာကြပြီ၊
ချမ်းသာပြီးအခြေခိုင်တယ်ဆိုပြီး ယူလိုက်တဲ့နောက်ယောက်ျားကလဲ ချမ်းသာပေမယ့် မယားတွေကမှိုလိုပေါက်နေတာ။
ကိုယ်လဲ အကြီး မဖြစ်ခဲ့ဘူး။ မကြာပါဘူး သူလဲစီးပွားပျက်ပြီးဘာမှမကျန်ဘူး။ ရှိသမျှအကုန်ကုန်တာပဲ။
နောက်ဆုံးစိတ်ဓာတ်ပျက်ပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေသွားတယ်၊ အဲဒါနှစ်တောင်အတော်ကြာခဲ့ပြီ…။
သူနဲ့သမီးလေးတစ်ယောက်ထပ်ရခဲ့တယ်။ သူသေတော့တို့သားအမိအတွက်ဘာမှမထားခဲ့နိုင်ဘူး။
အိမ်ငှားနေရင်းကကြုံသလိုရှာဖွေစားသောက်ရတယ်။ အိမ်ငှားခနဲ့သမီးလေးကျောင်းစရိတ်နဲ့မလည်ဘူး။
ကိုသက်ပိုင်ချမ်းသာလာတာသိပေမယ့်၊ သွားပြန်ပြီးအကူအညီမတောင်းရဲတော့ဘူး။ ကိုယ်ကအရင်မှားခဲ့တာလေ..”

သူ့ဇာတ်ကြောင်းပြန်တာနားထောင်ပြီးကျနော်ရင်မောသွားခဲ့ရတယ်။

“ဒီနှစ်ထဲမှာတော့ တတ်နိုင်သလောက်ရှာပေမယ့်၊ လုပ်သမျှကိုင်သမျှ ဘာမှအဆင်မပြေဘူး။
နေစားရိတ်၊ စားစရိတ်အတွက်အရမ်းဒုက္ခရောက်ရတယ်။ အဲဒီမှာပဲအသိတစ်ယောက်ကချိတ်ပေးလို ့ဒီဆိုက်လိုင်းအလုပ်လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။
လုပ်ဖြစ်ပေမယ့်ရှက်တယ်။ စိတ်ကပါတာမဟုတ်ဘူး။ အရမ်းပြတ်လပ်လာလို့မတတ်သာမှ ပွဲစားကိုဖုံးဆက်ပြီးရှာခိုင်းရတာ။
ဒါပေမယ့်တစ်ခါလာပြီးရင်တော့ငွေလေးစို့စို့ပို့ပို့ရပါရဲ့၊
လိုအပ်မှလုပ်မယ်လို့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတော့ အခုဘယ်နှစ်ကြိမ်မှမရှိသေးဘူး။ ဒီနေ့လဲငွေပူအရမ်းလိုလို့…”

မေမေဆို့တဲ့အမျိုးသမီးက တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ရင်းပြောပြနေတယ်။

“ဘာဖြစ်လို့ခင်ဗျားနာမည်က ဝင်နီဖြစ်နေရတာလဲ”

“မေမေ့နာမည်ရင်းက ခင်ဝင်းနီလေ၊ မင်းအဖေနဲ့နေတုန်းက တစ်အိမ်လုံးက ဝင်းဝင်းပဲခေါ်ကြတာ၊
အခုဒီလိုထွက်လုပ်တော့လွယ်လဲလွယ်အာင်၊ အပြင်လူတွေလဲမသိအောင်၊ ဝင်နီလို့ပဲပေးထားတာ”

“ဪ..”

ပြီးတော့သူကကျနော့်အဖေအကြောင်းမေးနေသေးတယ်။ ကျနော်ကပိတ်ပြောလိုက်တယ်လေ။

“အဖေကပြောဘူးတယ်၊ အမေ့အကြောင်းလာမမေးနဲ့…မကြားချင်ဘူးတဲ့…”

သူမကခေါင်းလေးတဆတ်ဆတ်ငုံ့ပြီးညိတ်ရင်း…

“အင်းးး ..မေမေနားလည်ပါတယ်..၊ သူ့မှာလဲနာကျည်းရှာမှာပေါ့..”

အမျိုးသမီးစိတ်ကအတိတ်ကိုပြန်လွင့်မြောပါသွားပုံရတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်အဖို့တော့ အမေဆိုတဲ့စကားလုံးဟာဘာမှတော့အဓိပ္ပါယ်သိပ်မရှိလှပါဘူး။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာလည်းမရှိခဲ့တာကြာပြီလေ။
ဒီအမျိုးသမီးကကျနော့်အမေတကယ်ပဲဖြစ်နေပြီဆိုပါတော့၊ သူမပြောခဲ့တဲ့စကားအကြောင်းအရာတွေနဲ့၊
ဓာတ်ပုံတွေက သက်သေတစ်စုံတရာအနေနဲ့အမေဖြစ်ကြောင်းလက်ခံနိုင်စရာအကြောင်းတွေကလဲ ရှိနေတယ်။

ဒါပေမယ့်ကျနော်သူနဲ့တစ်သက်လုံးဘာအဆက်အဆံမှ၊ သံယောဇဉ်မှနှောင်တွယ်ခြင်းမရှိခဲ့ဖူးဘူး။
သူကျနော့်ကိုအတွယ်အတာမရှိ သာသာလေးပစ်သွားခဲ့တာမွေးကထဲက၊ အဖေ့မှာ ဘဝကိုဆင်းရဲပင်ပန်းစွာရုန်းကန်နေရတုန်းက၊
ကျနော်အဖွားနဲ့နေခဲ့ရတာဘဝမှာစိတ်ချမ်းမြေ့ဖွယ်အတိ၊ အမေဆိုတာကိုတခါမှမြည်တမ်းရှာဖွေခဲ့ခြင်းမရှိဘူး။

အခုလိုအခြေအနေမှာ အမှတ်မထင်ပဲသူမနဲ့လာပြန်တွေ့လိုက်ရတော့၊
သူမရဲ့လက်ရှိအခြေအနေကိုကြည့်ပြီးကျနော့်စိတ်ထဲအားရလိုက်တာလေ၊
တစ်ချက်ကလေးမှပြန်လှည့်ကြည့်ဖော်မရ။ သားလေးရယ်လို့တစ်ခေါက်လေးမှပြန်လာရှာဖော်မရပဲ၊
အဖေနဲ့ကျနော့်ကိုပစ်ပြီးတစ်ကိုယ်တော်သာယာမှုရှာသွားတာသာကြည့်တော့။

ကျနော့်အတွင်းစိတ်ထဲမှာတော့သူဟာသူပြောတဲ့အတိုင်းကျနော့်အမေရင်းဖြစ်တယ်လို့နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းခံစားနေရမိတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်ကဒါကိုအရေးမထားသယောင်၊ စိတ်မဝင်စားသလိုလုပ်နေလိုက်တယ်။
ဘာမှခံစားမှုမရှိသလိုပုံစံဖမ်းပြီး၊ အားပေးစကားပြောသလိုသက်သက်ပုံစံမျိုးနဲ့….

“ကိစ္စမရှိပါဘူး..ခင်ဗျားတကယ် အခက်အခဲတွေကြုံ၊ ဒုက္ခတွေ့နေရလို့ အကူအညီလိုလို့ရှိရင်လဲ၊ ကျနော့်ကိုပြောပေါ့။
ကျနော်တို့ကဟိုးအရင်တုန်းကလိုဆင်းရဲမွဲတေမနေတော့ပါဘူး..”

သူမကမျက်နှာမော့လာပြီးပါးပေါ်ကမျက်ရည်စီးကြောင်းတွေကိုလက်ခုံနဲ့သုတ်လိုက်ရင်းကျနော့်ကိုရီဝေစွာကြည့်တယ်။

“ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားကိုအဖေမြင်သွား၊ သိသွားအောင်တော့လုံးဝအရိပ်အယောင်တောင် မပြသင့်ဘူး။
ခင်ဗျားနားလည်မှာပါ၊ အကူအညီလိုရင်ကျနော့်ဆီကပဲတဆင့်ပြောပါ…”

သူမခေါင်းလေးပဲငြိမ့်ပြီးသဘောတူလိုက်တယ်။

——————————————

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၆)

ကျနော်က အဲ့ဒီ ကျနော့်အမေလို့ဆိုတဲ့မဝင်နီဆိုတဲ့ဆော်ကြီးကို နောက်ထပ်အမြင်တစ်မျိုးနဲ့ကြည့်ကြည့်တယ်။
ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဒီမိန်းမကတော်တော်ချောတာပဲ။
အဖိုးပေးလို့ကျနော်သိမ်းထားတဲ့၊ သူငယ်ငယ်အပျိုတုန်းကပုံအတိုင်းပဲ အရမ်းစင်းအောင်ချောတယ်။
အသက်အရွယ်အရပုံလေးကနဲနဲလေးမဆိုသလောက်အလိုက်သင့်လေး နဲနဲလေးရင့်လာတာလောက်ပဲ။
အခုအသက်၄ဝလောက်မှာတောင်ချောချောကြီးနဲ့ဆက်စီအရမ်းကျနေတာ။

ကျနော်စိတ်ထဲမှာနှစ်ရှည်လများကွဲကွာနေရတဲ့အမေရင်းကိုတွေ့ရလို့ စိတ်လှုပ်ရှားရတာမျိုး၊ ဝမ်းသာရတာမျိုးပေါ်မလာပဲ၊
အမေလို့လဲမခေါ်ချင်မိဘူး။ ကျနော်သူမကိုစိတ်ဝင်စားတာက၊ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့မဟုတ်ဘူး။
လိုချင်တာက၊ မသတ္တဝါတစ်ယောက်အနေနဲ့၊ မိန်းမတစ်ယောက်လိုချစ်ချင်။ ကျားနဲ့မ မိတ်ဘက်တစ်ယောက်လိုပေါင်းသင်းဆက်ဆံချင်တာ။

ကျနော်ရှေ့မှာရေးခဲ့ဘူးသလို ကျနော့်မှာကလဲအသက်ကြီးကြီး မားချား (mature) လိုင်းကိုကြိုက်တဲ့ဗီဇက
ဘယ်အချိန်ထဲကအမြစ်တွယ်နေတာလဲမသိဘူး။ ဒီဟိုတယ်ကိုရောက်လာပြီး သူမကိုရွေးကထဲက
ကျနော့်စိတ်တိုင်းကျပုံစံတွေအားလုံးသူ့မှာရှိလို့လေ။ ခုနကတစ်ချီပြီးသွားတာတောင်မှကျနော့်မှာအားမရလို့ထပ်တောင်းထားတာပဲဟာ..။

ကျနော်ကသူမျက်နှာဆီကိုလက်လှမ်းလိုက်ပြီး မျက်လုံးထောင့်ကပုလဲသွယ်မျက်ရည်စတွေနဲ့၊
ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်စီးကြောင်းကိုညင်ညင်သာသာလေးအရင်သုတ်ပေးလိုက်ပြီးမှ၊
လက်ကိုအောက်နှိမ့်ပြီးရင်လျားသလိုပတ်ဝတ်ထားတဲ့ တံဘက်အဖြူကြီးရဲ့ရင်အုံမှာထုံးထားတဲ့အထုံးကိုဇတ်ခနဲဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။

သူမတော်တော်လန့်သွားပြီးကမန်းကတန်းနဲ့ မွေးပွတံဘက်အနားစကိုဖမ်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး၊
ကျနော့်ဆီကိုမျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ကြည့်လာတယ်။ ကျနော်က..

“ကိစ္စမရှိပါဘူးလေ..ကျနော့်ကိုနဲနဲပေးကြည့်စမ်းပါ။ စောစောတုန်းက ဘာမှမမြင်လိုက်ရသေးဘူး၊
နောက်ပိုင်း ကျောကုန်းနဲ့တင်ပါးကြီးပဲမြင်ရတာကို…”

သူမက အသံတုန်တုန်နဲ့…

“ခုနကဖြစ်မိပြီးတာတော့..ထားလိုက်တော့..၊ သိမှမသိကြတာ..၊ အခုကိုယ့်အမေဆိုတာကို ဘော့စ်ကသိသွားမှပဲ..ဘာလို့..”

သူမစကားတောင်မဆုံးသေးဘူးကျနော်ကသူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်ညှိုးလေးတင်လို့ဖြတ်ပိတ်ပြီး…။

“ခင်ဗျားဘယ်သူဖြစ်တယ်ဆိုတာ အခုထားလိုက်တော့။ တကယ်လို့ခင်ဗျားဟာကျနော်အမေလို့ဆိုခဲ့ရင်
နှစ်ပေါင်းများစွာကွဲနေတဲ့ကျနော့်အမေရဲ့ပစ္စည်းလေးတွေဘယ်လောက်လှတယ်ဆိုတာသေချာသိချင်၊ ကြည့်ချင်လို့ပါ”

ကျနော့်ဒီစကားကြားတော့သူက ကျနော့်မျက်နှာကိုခဏလောက်စိုက်ငေးကြည့်နေသေးတယ်။
ပြီးတော့မှဆတ်ကနဲခေါင်းငုံ့မျက်နှာလွှဲသွားပြီး ကျနော်ကိုယ်သုတ်တံဘက်ကြီးဆွဲချွတ်နေတာကို မတားတော့ပဲလွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။

ကိုယ်သုတ်ပုဝါကြီးကျွတ်ကျသွားတာနဲ့သူမရဲ့မိမွေးတိုင်းဘမွေးတိုင်းခန္ဓာကိုယ်ကဘွားကနဲပြန်ပေါ်လာတယ်။
အမလေးလေး သူမကမွေးနေ့ဝတ်စုံနဲ့အရမ်းလှနေပါလား။
စောစောကတစ်ချီအကုန်ချွတ်ခဲ့ပြီးပေမယ့်နောက်ကမြင်ကွင်းလေ။
အခုမှရှေ့ပိုင်းအကွက်အကွင်းကျတဲ့နေရာတွေကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့လိုက်ရတော့တယ်ဗျာ။

ကျနော်သူမရဲ့လှပတဲ့နို့အစုံကိုစူးစူးရဲရဲကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာကျနော့်မျက်လုံးတွေကပြူးပြီးထွက်နေတယ် (ထင်တာပဲ)။
ကျနော်တကယ်ပဲစိတ်ထဲကကျေကျေနပ်နပ်ကြီးအရသာခံကြည့်နေမိတာပါ။
ကျနော့်အမေဆိုတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့နို့အစုံတွေလေ။ နို့လုံးကြီးအဒီအသက်အရွယ်မှာရှိလေ့ရှိတဲ့
အအိုမိန်းမတွေလိုတွဲရရွဲကျမနေပဲ၊ တင်းတင်းရင်းရင်းချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ရှိနေတယ်။ နဲနဲလေးတောင်ပျင်းတွဲတွဲလျော့ရဲမနေဘူး၊
ဘယ်လိုထိမ်းထားသလဲမသိဘူး၊ ဒါမှမဟုတ် သေသွားတဲ့သူ့နောက်ယောက်ျားကြီးက အမှန်တကယ်မစားသုံးနိုင်ခဲ့ဘူးထင်တယ်။

ကျနော်လက်တွေကနို့အစုံဆီရောက်သွားပြီးဖြေးဖြေးခြင်းပွတ်ပေးညှစ်ပေးနမိပြီ။
ကျနော်သူ့နို့သီးခေါင်းမာမာတောင်တောင်လေးတွေကိုလက်ချောင်းဖျားလးတွေနဲ့ညှပ်ညှစ်ရင်း…

“နို့တွေက သိပ်လှတာပဲ..”

ကျနော်အဲဒီလိုပြောလိုက်တော့မှ၊ သူ့မှာလည်းသတိရသွားသလိုလက်တွေကြက်ခြေခတ်ယှက်ပြီး
ပခုံးလေးတွေကိုကိုင်ထားတယ်၊ ကာလိုက်တဲ့သဘော..၊
ကျနော်ကတော့ကာထားတဲ့ကြားကပဲလက်ရအောင်သွင်းပြီးနို့တွေကိုဆက်ညှစ်နေတာ။
အမေ(ဆိုပါတော့) ကခေါင်းကြီးငုံ့၊ ဘာမှလဲပြန်မပြော၊ ကျနော့်ကိုလဲမကြည့်ရဲပဲငြိမ်ခံနေတာ။

ကျနော်အမေ့ကိုကုတင်ပေါ်ပက်လက်ကလေးဖြစ်အောင်အသာလေးတွန်းလှဲချပေးလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီတော့မှပေါင်ကြားကရွှေတြိဂံနယ်မြေကြီးကို ရှင်းရှင်းကြီးမြင်လိုက်ရပြီ။
ပေါင်ကြားခွဆုံကအဖုတ်ကြီးကအသားအပြည့်နဲ့ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ့။
စောက်မွေးကတော့မထူဘူးဗျ၊ ဆီးခုံပေါ်မှာခပ်ပါးပါးပဲယှက်နေတာ။
ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲစည်းပုံကခပ်ပြည့်ပြည့်ကစ်ကစ်ရယ်၊ ဒါပေမယ့် ဝတယ်လို့လဲမဆိုနိုင်ဘူး၊ အကိတ်ကြီးပေါ့..။

ဆီးခုံအထက်နဲ့ချက်ကြားကဗိုက်သားလေးတွေပေါ်မှာအကြောပြတ်ထားတဲ့အစင်းကြောင်းရာလေးတွေ
ခပ်မှိန်မှိန်ရေးရေးတွေသတိထားကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့တွေ့ရမယ်။
ဒါကတော့ကျနော်အပါအဝင် ခလေး၂ယောက်တောင်ရှိခဲ့ဖူးတာကိုး။
သာမန်ကာရှန်ကာကြည့်ရင်တောင်ဗိုက်သားလေးတွေကမွတ်နေတာ၊
ကျနော့်အမေဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကသိပ်လှ၊ သိပ်ဆက်စီကျတယ်ဆိုတာလက်ခံလိုက်မိပြီ။

ကျနော်သူ့ကို ကုတင်ပေါ်နေရာတကျဆွဲတင်ပြီးတော့ ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေချိန်မှာ
သူမအခုအထိတစ်ချက်ကလေးရုန်းကန်ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိသေးဘူး။ တစ်ခုပဲရှိတယ် ကျနော့်ကိုတော့တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်မကြည့်ဘူး။

ကျနော်အမေ့ပေါင်လေး၂ချောင်းကိုကိုင်ပြီးဖိတွန်းလေးတွန်းလိုက်တော့ အဖုတ်က မဟ တဟ လေးဖြစ်သွားတယ်။
ကျနော်စောက်ဖုတ်ကိုလက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီးစပွတ်တော့၊ အမေ့လက်တစ်ဘက်ကအဖုတ်ကိုလာပိတ်ပြီး ခေါင်းထောင်ကြည့်လာရင်း..၊

“အဲဒါ..ဘာလုပ်မလို့လဲ..”

“သိချင်တာတစ်ခုရှိလို့..၊ လွန်ခဲ့တဲ့၁၉နှစ်လောက်ကကျနော်ဒီလောကကြီးထဲကိုထွက်လာခဲ့တဲ့လမ်းကြောင်းက၊
ဒီအပေါက်ကြီးဟုတ်မဟုတ် သေချာကြည့်ချင်လို့ပါ..”

ကျနော်သူ့လက်ကိုအုပ်ကိုင်ပြီးအဲ့ဒီလက်နဲ့ပဲအဖုတ်ကိုခပ်ဖိဖိ ၃-၄ချက် ဖိပွတ်ပေးလိုက်ပြီးမှလက်ကိုဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်တော့
ပေါင်ကြီးဖြဲကားပေးထားတဲ့ကြားကစောက်ဖုတ်ကြီးကဟက်တက်ကြီးပြန်ပေါ်လာပြန်ပြီ၊

စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူပြည့်ပြည့်ကြီးတွေကြားက၊ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတစ်လွှာက
ပြူတစ်ကလေးလန်ထွက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သိပ်အရုပ်ဆိုးကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊
ခြုံကြည့်ရင်စောက်ဖုတ်အနေအထားက၊ အကောင်းကြီးအလတ်ကြီး၊ လှတပတရှိနေသေးတာ။

ကျနော်က အဲ့ဒီအမေ့စောက်ပတ်ဆိုတာကြီးကိုလက်၂ဘက်နဲ့ဆွဲဖြဲပြီးကြည့်လိုက်တော့ အဖုတ်ကြီးဟသွားပြီး၊
စောက်စိပြူးပြူးလေးရယ်၊ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
သူ့သားလို့သိသွားပြီဖြစ်တဲ့ကျနော်ကသူ့ဟာကြီးကိုစိမ်ပြေနပြေဖြဲရဲကြည့်နေတာကို
ရှက်စိတ်တွေဝင်လာပြီနဲ့တူတာပဲ၊ သူမကမျက်နှာကိုလက်၂ဘက်နဲ့အုပ်ထားတယ်လေ။

ကျနော်ကတော့ရှေ့ကဟက်တက်ကြီးဖြဲပြပေးထားတဲ့အဖုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်းဒီထဲကငါတကယ်ထွက်လာတာလားလို့တွေးနေတာ..။
ကျနော်ကြည့်ရင်းနဲ့မနေနိုင်တော့လို့ မျက်နှာကိုစောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်ငုံ့ချလိုက်ပြီးရှူးကနဲဖိနမ်းလိုက်မိတယ်။
ပြီးတာနဲ့တဆက်ထဲလျှာထုတ်ပြီးကုန်းလျက်ပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။
စောက်စိကိုလဲတပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဖုတ်နံ့ဟောင်စပ်စပ်မရဘူးဗျ။
အခုမှရေချိုးပြီးထွက်လာတာကိုး၊ ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေးရနေတယ်။

အဖုတ်အရသာလေးကတမျိုးလေးပဲ။ ကျနော် ဘယ်သူ့စောက်ဖုတ်ကိုမှ တစ်ခါမှမလျက်ဖူးဘူး၊ ဘာဂျာမကိုင်ခဲ့ဖူးဘူး။
ဒီ..ကျနော်အမေဆိုတဲ့မိန်းမနဲ့ကျမှ မနေနိုင်မထိုင်ကုန်းလျက်လိုက်မိတာ၊ ဒါ..ဘဝမှာပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ။

ကျနော်သေချာတာက သူ့ပစ္စည်းသန့်လိမ့်မယ်လိ့ယုံသွားမိလို့ပါပဲ။
သားအမိမှန်းသိသွားလို့သူအမှန်တွေပြောခဲ့တယ်လို့ယုံတယ်။
တစ်ချိန်လုံးဒါလုပ်စားနေတာမဟုတ်ပဲအရမ်းလိုအပ်မှလုပ်တာရယ်၊
ထိမ်းထိမ်းကွပ်ကွပ်နဲ့ဖြစ်သလိုလွှတ်မပေးထားဘူးဆိုခဲ့တော့သရိုးသရီဖြစ်မနေတော့ပဲ၊
သံသယကင်းကင်းနဲ့မှုတ်ပစ်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်သိလိုက်တယ်၊ ကျနော်မွှန်သွားပြီ။

“အာ့ာ့…စူးးး(ရှ်) အင့်..ဟင်းး”

ဒီလို အစုတ်၊ အလျက် ခံလိုက်ရတာနဲ့ အမေဆိုတာကြီးက၊ ဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲ ထွန့်သွားရောဗျ။
ညည်းသံတိုးတိုးထွက်လာပြီးကော့တက်သွားတဟ်။
ကျနော်လျက်ရင်းနဲ့စောက်ပတ်ကြီးကိုအသေအချာဖြဲပြီး လက်ထည့်ပြီးကလိုင်းလိုက်တော့
သူကကျနော်လက်ပေါ်အုပ်ကိုင်လို့တွန်းပစ်ဖို့ကြိုးစားရင်းတုန်တုန်ယင်ယင်အသံနဲ့ပဲ..

“မ..မလုပ်နဲ့.. တော်ပါတော့ကွာ..”

ကျနော်ကကိုယ်ကိုလျောတိုက်အပေါ်ဘက်ရွှေ့တက်သွားပြီး၊ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးကျွတ်နေတဲ့အမေ့ကိုယ်ပေါ်ထပ်ဖိထားရင်း၊
နို့လုံးကြီးတွေကိုအားရပါးရကုန်းငုံခဲလိုက်ပြီးနို့သီးခေါင်းတွေကိုစို့ပစ်လိုက်တယ်။
လက်တွေကတော့အဖုတ်ထဲနှိုက်လိုးပေးနေရင်းစာက်စိကိုလဲဖိဖိညှစ်ပေးနေတာ။

မေမေဝင်နီတစ်ယောက်အသက်ရှူသံတွေပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက်ရှိုက်သံလေးတွေတက်လာတယ်၊
ငိုလို့ရှိုက်တဲ့အသံမဟုတ်ဘူး၊ အသက်ရှူမြန်လာလို့မောပြီးရှိုက်သံ။

“အင်းးဟင့်..အင့်..တော်ပြီကွာ..မလုပ်ပါနဲ့တော့.. တို့တွေကသားအမိအရင်းကြီးတွေဆိုတာသူလဲသိသွားမှပဲဟာ၊ မလုပ်ကောင်းတာ့ဘူး..”

ကျနော်ကဂျစ်တိုက်ပြီးအမေ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

“အဲဒါကို အခုလောလောဆယ် မေ့ထားလိုက်ဦးဗျာ။ ခင်ဗျားကကျနော့်အမေပဲထားအုံး၊ အခုမနေနိုင်တော့ဘူး၊
အဲ့ဒီအမေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ တစ်ထွာလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ်ပြန်ဝင်ပြီးလေ့လာကြည့်ချင်လို့..”

သူမဘာမှပြန်မပြောလိုက်နိုင်ခင်ကလေးမှာပဲ၊ ကျနော့်ရဲ့မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့
ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်တဲ့လီးကြီးက သူမစောက်ဖုတ်ကြီးထဲဇွိကနဲထိုးသွင်းဖြဲဝင်သွားပြီ။
အမေလို့ပြောတဲ့ မဝင်နီဆိုတဲ့ဆော်ကြီး ပါးစပ်လေးဟပြီး၊ မျက်နှာတစ်ချက်ရှုံ့သွားတယ်။

“အာ့..အမလေး..”

တစ်ချက်အော်ပြီးမျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ ပြီးတော့အလန့်တကြားမျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်လာတယ်။
လီးကသူမစောက်ဖုတ်ထဲမှာစွပ်ရက်တန်းလန်းကြီး…၊

——————————————

ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၇)

“ကောင်းလိုက်တာ..ဝင်သွားပြီမဟုတ်လား..”

ကျနော်နောက်ထပ်ညှောင့်သွင်းလို့နင့်ကနဲထပ်ဝင်အသွားမှာတော့ အင့်ကနဲအော်ပြီး၊
အမေ့မျက်လုံးတွေပြန်ပြီးမှေးစင်းကျသွားပြန်တော့တယ်။
နူးညံ့တဲ့လက်မောင်းသွယ်သွယ်၂ဘက်ကကျနော့်လည်ပင်းကိုခိုသိုင်းဖက်လာပြီး၊
ကျနော့်မျက်နှာကိုဆွဲငုံ့နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့လို့ လျှာနွေးနွေးလေးကကျနော့်ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။

မိန်းမတွေကယောက်ျားတွေအပေါ်လိူက်ခနဲစွဲ သွားတဲ့အချိန်ပိုင်းလေးက၊ အဲ့ဒီလီးနင့်ကနဲဝင်သွားတဲ့စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲ၊
လချောင်းက မွေးလမ်းကြောင်းလို့ပဲခေါ်ခေါ်၊ စောက်ဖုတ်လို့ပဲအမည်တပ်တပ်၊
အဲ့ဒီစောက်ခေါင်းနံရံကိုပွတ်ဆွဲတွန်းတိုက်ဝင်ရောက်သွားတဲ့အခိုက်အတန့်လေးပဲ၊

ကိုယ့်ကိုလိုးနေတာဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကျေနပ်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အတင်းကျင့်ခံရလို့ပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ဘယ်မိန်းမမဆိုအဲ့ဒီစက္ကန့်လေးမှာ အင့်ကနဲဖြစ်ပြီးမျက်လုံးလေးစင်းကျသွားတာ။ လီးအရသာကိုအသိအမှတ်ပြုလိုက်ရတာချည်းပဲ။

သူမရဲ့အခုလိုတုန့်ပြန်လာမှုက အခုသူမအကျိုးတူပူးပေါင်းပါဝင်လာပြီဆိုတာပြနေတယ်။
ဖောင်းဖောင်းပြည့်ပြည့်နူးနူးအိအိစောက်ဖုတ်ကြီး၊ တစ်ကိုယ်လုံးတင်းတင်း ကျစ်ကျစ် ကစ်ကစ်၊
ဖက်လိုက်ရင်တလုံးတခဲနဲ့ရေချိုးပြီးကာစကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ ဣတ္ထိယဓာတ်ဖြစ်တဲ့အခုကျနော်ကိုယ်အောက်ကဆော်ကြီးကို
ကိုယ့်အမေပါလားလို့သိလာရတဲ့တိုင်အောင်ကျနော်ဂရုမစိုက်တော့ပဲအားရပါးရတဗြုတ်ဗြုတ် တဇွပ်ဇွပ်လိုးနေမိပြီ။

အခုအဲ့ဒီကျနော့်အမေ မဝင်နီခေါ် ဒေါ်ခင်ဝင်းနီဆိုတဲ့ဟာမကြီးကကျနော့်ကိုအတင်းကြီးကုန်းဖက်ထားတယ်။
ပါးစပ်ကလဲလျှာချင်းလိမ်းပီးအသက်မရှူတမ်းစုပ်နမ်းနေတယ်။
ခါးကလဲကျနော်ပစ်ပစ်ဆောင့်နေတာကိုကော့ကော့ထိုးပြီးခံနေတော့တာ
သူ့ဖင်ကြီးကမွေ့ယာနဲ့မကပ်ပဲလေထဲဝဲမြောက်နေတယ်။

ကျနော်သူ့နို့ကြီးတွေကိုအားမနာတမ်းအပြတ်ကိုင်ညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကြာကြာညှစ်ရင်ထမနဲဖြစ်တော့မယ်။
ဒါပေမယ့်သူမကမပြော၊ မတားတော့ဘူး။ ကျနော့်စိတ်ကြိုက်လုပ်ဖို့လွှတ်ထားပေးတယ်။
အသက်ရှူမမှန် မောသံကြီးနဲ့ တအင့်အင့်ညည်းနေတော့တယ်။

ပတ်..ပတ်..ပတ်..ဗြုတ်..ဗြုတ်..ဗြုတ်..ဗြုတ်…

“အာ့ …ဟာ့…အင့်..အင့်..အင့်..”

“အဲ့ဒီလို စိတ်ပါလက်ပါလွှတ်ပြီးအားရပါးရခံတာမျိုးမှ ကျနော်ကကြိုက်တာ၊ ဒါမျိုးမှလိုးရတာဖီလင်အပြည့်ရှိတာ၊
ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ခင်ဗျားအဖုတ်ကြီးကစီးစီးကြီးနဲ့အီဆိမ့်နေတာပဲ..အားးဟားးး ရှီးးး”

သူမက ရှက်တက်တက်ပုံစံကြီးနဲ့မျက်နှာကြီးရဲနေပြီး မပွင့်တပွင့်နဲ့

“စိတ်တွေတအားလာနေတယ်ကွာ၊ အရမ်းခံချင်တယ်၊ အူးးးး လိုး..လိုးး..လိုးကွာ…အဖုတ်ထဲကအရမ်းယားတာပဲ၊ ရွစိရွစိနဲ့..”

“အခု…အယားးပျောက်အောင် ကျနော့်ဒုတ်ကြီးနဲ့ထိုးကုတ်ပေးနေတယ်လေ၊ ကြိုက်လားး”

“ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပေးစမ်းပါ..၊ မြန်မြန်လေး…၊ ပြင်းပြင်းလေး..၊ ဟင့်..အရမ်းကောင်းနေပြီ..”

ကျနော်လဲမရတော့ဘူးအသားကုန်မွှန်ပြီးအဆိပ်တက်နေပြီ၊ သူကအဲ့လိုပြောလာမှတော့၊ အားမနာတော့ဘူး၊
မညှာတမ်းအသားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တာ သူ့မှာငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ
တစ်ကိုယ်င်္လုးဆတ်ဆတ်ခါရမ်းနေတာ ငါးရံ့ခေါင်းအထုခံရသလိုပဲဗျို့…။

အမေပဲဖြစ်ဖြစ်ဘာဖြစ်ဖြစ် လိုးရမှတော့ပျော်ပျော်ကြီးလိုးပစ်လိုက်တယ်။
ကြာနိုင်သမျှကြာအောင်အချိန်ဆွဲလိုးနေလိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးအဲ့ဒီမေမေဆိုတဲ့မိန်းမဇတ်ဇတ်တုန်ပြီးထွန့်ကနဲ၊ထွန့်ကနဲဖြစ်သွားတဲ့အထိပေါ့။

ပထမ၊ သူမတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တက်သွားတယ်။ နောက်ပေါင်သားလေးတွေခြေဖျားလေးတွေ ဆတ်ဆတ်ခါလာတယ်။
၂ချက်လောက်ဒွန့်ပြီးအဖုတ်ကကျနော့်လီးကိုညှစ်ဆွဲတယ်။ ပြီးမှအဖုတ်ကြားကအရည်ပျစ်ပျစ်တွေစီးကျလာတယ်။
ဖင်ကြားထဲ ဖင်သားဖြူဖြူပေါ်စီးကြောင်းလေးအဖြစ်ဖြတ်စီးပြီး အိပ်ရာခင်းဖြူလွလွအပေါ်မှာအကွက်လိုက်ကြီးကျသွားတယ်။

အဲ့သလိုမြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်ရလေ၊ ကျနော့်ဏှာစိတ်တွေ ထောင်းကနဲပိုထလာလေဖြစ်ပြီး၊
အရှိန်တင်ပြီးအဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုက်တာ၊ နောက်ဆုံးဆက်မထိမ်းနိူင်တော့ပဲအကြောတွေတဆတ်ဆတ်ခါပြီး
လရေတွေကဆောင့်တွန်းထုတ်လိုက်သလိုဖြန်းကနဲပန်းထွက်လာရော။

ဒလစပ်ဆောင့်နေတဲ့လီးထိပ်က၊ သူ့သားအိမ်ခေါင်းကိုနင့်ကနဲပိကနဲဆောင့်ထိုးဖိမိနေရင်းကကို
အရှိန်နဲ့ပန်းထုတ်ပစ်တော့ သားအိမ်ခေါင်းပွင့်ပြီးသားအိမ်ထဲကျနော့်မျိုးဆက်သုက်ရည်တွေဒါရိုက်ဝင်သွားမှာသေချာတယ်ဗျ။
ဒီမိန်းမကြီးသာကျနော့်အမေရင်းဟုတ်တာမှန်ခဲ့ရင်၊ ကျနော်ကိုယ့်အမေရင်းနဲ့အားရပါးရမိတ်လိုက်၊ သွေးနှောနေမိပါပကော။

ကျနော် သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို လရည်တွေအရှိန်နဲ့ပန်းထည့်နေရင်းကအရှိန်လျော့သွားပြီး
အရည်ကုန်လုနီးပါးဖြစ်သွားပေမယ့် လီးကတဆတ်ဆတ်နဲ့လက်ကျန်အရေတွေကိုညှစ်ချနေတုန်းမှာ၊
အမေ့စောက်ဖုတ်ကလဲလီးကိုအချက်ကျကျညှစ်ပြီးဆွဲစုပ်ပေးနေတယ်။

ကျနော်လဲသူ့အပေါ်ဖိမှောက်ချလိုက်ပြီးစိတ်လိုလက်ရဖက်ထားလိုက်မိတယ်ဗျာ။
သူကလဲကျနော့်ကျောကိုပြန်ပြီးသိုင်းဖက်ထားတယ်။ ၂ယောက်စလုံးရဲ့အသက်ရှူသံတွေကတဟောဟောနဲ့ဖြစ်နေတာ။

ခဏလေးကြာလို့အမောပြေသလိုရှိသွားတော့မှကျနော်ကကိုယ်ကိုကြွလိုက်ပြီး၊
မေမေလို့ခါ်တဲ့သူမရဲ့ပါးလေးတွေ၊နှာခေါင်းဖူးဖူးချွန်ချွန်လေးတွေကိုတရှိုက်မက်မက်နမ်းပေးလိုက်တယ်။
အမေ့ကိုနမ်းတဲ့အနမ်းဖီလင်မဟုတ်၊ အဖိုကအမကိုနမ်းတဲ့တဏှာချစ်အနမ်း။
အဲ့ဒီအနမ်းမျိုးကယောက်ျားနဲ့မိန်းမလိုးပြီးပြီးချင်းအချိန်တွေမှာနမ်းတတ်ကြတယ်။
သူမကလဲကျနော့်ပါးတွေကိုတမွမွပြန်နမ်းနေရင်းက…

“အလိုးသိပ်တော်တာပဲနော်..”

“ကျနော်ကအတွေ့အကြုံဘယ်လောက်မှမရှိသေးပါဘူး၊ ခင်ဗျားသာကျနော့်ထက်အများကြီးပိုရင်ပိုမှာ”

“ဒါကတော့ သူ့အဖေကိုသက်ပိုင်အပါအဝင် ယောက်ျား ၂ယောက်ပဲရှိခဲ့တာပဲ”

“နို့…ဒီအလုပ်လုပ်ရင်းကြုံတာတွေကိုရောထည့်မတွက်တော့ဘူးလား..”

ဆော်ကြီးမျက်နှာကြီးငုံ့ပြီးရှက်သွားတယ်။
အမေမှန်းသိရဲ့နဲ့ဆော်ကြီးလို့ခေါ်တာကျနော့်ကိုတမျိုးမထင်နဲ့
အခုလိုးချင်လို့သာအရင်လိုးပစ်လိုက်တာ၊ သူ့ကိုဘယ်လိုခေါ်ရမယ်မှန်းမသိသေးဘူး၊ ဆုံးဖြတ်လို့မရသေးဘူး၊
သူ့အတွက်နာမ်စားကိုလဲဘယ်လိုရေးရမယ်မှန်းမသိသေးဘူး။
ရုတ်ချည်းဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ၊ ကျနော့်စိတ်တွေကိုကရောနှောရှုပ်ထွေးနေတာ။
ဒါကြောင့်ဖီလင်သင့်သလိုပေါ်ရာရှောက်ရေးနေမိတာ..။
ကဲပါလေ..အမေပဲထားပါတော့…။ အဲ…ကျနော့်စကားကြောင့် သူရှက်သွားပြီး မပွင့်တပွင့်ပြောလာတယ်။

“အမှန်တော့အခုမှဒီအလုပ်စလုပ်ခါစပဲရှိပါသေးတယ်၊ တစ်နှစ်တောင်မပြည့်သေးဘူး၊
အဲ့ဒီအတွင်းရေကြည့်မှ၊ ၄ယောက်၊ စုစုပေါင်း၆ကြိမ်ပဲရှိသေးတာ၊ စိတ်လဲမပါပါဘူး..
ဘာအတွေ့အကြုံမှလဲမရပါဘူး ရိုးရိုးပါပဲ….အခုမင်းနဲကျ့မှစိတ်ထဲမှာတမျိုးကြီး…..ရင်တွေခုန်နေမိတယ်..”

အမေစကားဖြတ်ပြီးဆက်မပြောတော့ပြန်ဘူး..ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီးရှက်နေပြန်တယ်။
ကျနော်တွက်တာကတော့ သူဒီအလုပ်ကိုငွေရေးကြေးရေးအခက်အခဲကြောင့်လိုမှထလုပ်တာရယ်၊
ပြောသလိုလုပ်တာလဲအခုသိပ်မကြာသေးခင်ကမှဆိုတာယုံကြည်ပါတယ်။ ထားလိုက်တော့။
ဒါပေမယ့် လင်၂ယောက်ရခဲ့ပြီးခလေးယောက်ရခဲ့ပြီးမှတော့ ကုတင်ပေါ်ကအတွေ့အကြုံကတော့များပြီးသားပါ။

ဒါပေမယ့်သူ့ကြည့်ရတာစိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ်၊
(နောက်မှသိရတာက သားအရင်းမှန်သိသွားလို့သူမကနောက်ဆုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် သားကအတင်းတက်လိုးလိုက်လို့
အဲ့ဒီအခိုက်လေးမှာသူ့ကိုဟတ်ထိသွားစေခဲ့တယ်လို့ဆိုပါတယ်)

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကျနော်ချက်ချင်းကြီးသိပ်စိတ်မလှုပ်ရှား၊ ရုတ်တရက်လက်မခံနိုင်သေးပေမယ့်၊
အမေလို့ယူဆနိုင်တဲ့အသိတစ်ခုနဲ့သံယောဇဉ်နှောင်ဖွဲ့သွားပြီး၊ သူမကိုဒီအလုပ်ကြီးကိုဆက်မလုပ်စေချင်တော့ဘူး၊
နောက်အတွင်းစိတ်တစ်ခုကလဲသူမကိုကျနော်တစ်ယောက်ထဲပိုင်ချင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ…။

“ဒီအလုပ်ကြီးဆက်မလုပ်လို့ရမလားဟင်…”

“အမယ်..လုပ်ချင်လွန်းလို့မှတ်သလား..ငွေလိုလို့ထွက်ပေါက်မရှိ့လို့သာလုပ်ရတာ..”

“ငွေကိစ္စကျနော်ကြည့်စီမံပေးမယ်ဗျာ..ဖြတ်ပစ်ဖို့သာဆုံးဖြတ်လိုက်ပါ..”

သူမမျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားတယ်။ မျက်ဝန်းမှာဝမ်းသာရိပ်လေးတွေလဲ့တက်လာတယ်။
သူမသားဟာနောက်ဆုံးတော့သူမရဲ့အခက်အခဲတွေဖြေရှင်းဖို့ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်လာခဲ့ပြီလို့ဝမ်းသာရိ်ပ်တွေပေါ်လာပုံမျိုး။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာမှ၊ ဒီပုံစံကြီးသားနဲ့ပြန်တွေ့ရတဲ့အနေအထားကဟတ်ကော့ကြီးလေ။
သူမသားဆီကလဲအကူအညီကိုဒီလိုမျှော်လင့်မထားခဲ့ဘူး။

“ရတယ်လေ သူ….ဒို့ကိုငွေအကူအညီပေးနိုင်မယ်လို့စဉ်းစားတယ်ဆိုရင်ပေါ့..”

ဒုတိယအကြိမ်သူမကိုလိုးထားပြီးတော့ အခုအခြေအနေမှာ ကျနော့်ကိုသားလို့တောင်မခေါ်ရဲတော့ဘူး၊
သူမစိတ်တွေလဲကျနော့်လိုရှုပ်ထွေးနေတယ်ထင်ပါရဲ့။

“ငွေရေးကြေးရေးကကျနော့်အတွက်ပြဿနာမရှိပါဘူးလို့ပြောဖူးခဲ့ပြီပဲ။
မပူပါနဲ့ ခင်ဗျားအသုံးစရိတ်တွေအတွက်တော့အဆင်ပြေစေရမှာပေါ့..
ဒါပေမယ့်တစ်ခုတော့ခင်ဗျားနဲ့အပေးအယူတစ်ခုတော့လုပ်ချင်တယ်”

“ဘာအပေးအယူလဲ..”

“လစဉ်အသုံးစရိတ်အတွက်ကော၊ ညီမလေးကျောင်းစရိတ်အတွက်ရော၊ ခင်ဗျားဘာမှပူစရာမလိုဘူး၊
ဒါပေမယ့်ကျနော်ခင်ဗျားနဲ့အခုလိုပျော်ချင်သေးတယ်။ အဆင်သင့်ရင်သင့်သလိုပေါ့..”

“အဲ့..အဲ့ဒါတော့မကောင်းဘူးထင်တယ်။ သူကောသိရဲ့သားနဲ့..ဒို့၂ယောက်ကသားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးတွေလေ”

——————————————
ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၈)

“ဒါတွေကျနော်စိတ်မဝင်စားဘူး..ကျနော်ခင်ဗျားနဲ့ကြည်ကြည်နူးနူးနေရရင်တော်ပြီ..”

“ဒါဆို..သူက..ကိုယ့်..ကိုယ့်အမေကို အငှားမယား..၊ တိတ်တိတ်ပုန်းမယားပြန်လုပ်ထားမယ်ပေါ့..!”

“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..၊
ခင်ဗျားကိုအမျိုးအရင်းကြီးမှန်းယုံသွားလို့ကူညီတာပါ၊ တောင်းဆိုတာကတော့ ခင်ဗျားကိုတကယ်ဖီလင်ရှိလို့ပါ၊
အစကပြောထားဘူးတဲ့အတိုင်းပဲ၊ ကျနော်ကအသက်ကြီးကြီးမိန်းမတွေကိုမှကြိုက်တာဆက်ဆံချင်တာလေ၊
အခုကျနော်သဘောကျမိတဲ့အမျိုးသမီးကြီးကကျနော့်အမေပါဆိုတော့ပိုတောင်စိတ်ဝင်စားသွားသေးတယ်။
အမေနဲ့မနေခဲ့ဘူးတော့အမေဆိုတာချစ်ရကောင်းမှန်းမသိဘူး၊ ဒါပေမယ့်အမေကိုလိုးမိတယ်ဆိုတာကို
သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာဒိတ်ခနဲဖြစ်ပြီးသွားတယ်၊ အဲ့ဒီဖီလင်ကိုအရမ်းကြိုက်သွားတယ်။
အဲ့ဒီဖီလင်က အမေကိုတကယ်လိုးမိမှရတဲ့ဖီလင်။ ကျနော်ကလဲအမေမှန်းသိသွားတဲ့အချိန်၊
ခင်ဗျားကလဲသားမှန်းသိသွားတဲ့အချိန်မှာမှ၊ အခုလိုထပ်လုပ် ထပ်လိုးရတာပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားရတဲ့ ဖီလင်ရှိသလားလို့..၊
အမေမှန်းသိမှပိုလိုးကြည့်ချင်လာတယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားလဲရင်ခုန်နေတာပါဗျာ..၊ ကျနော်သိပါတယ်။
ကျနော်ပြောတာကြမ်းသွားရင် ကျနော့်ကိုခွင့်လွှတ်။
တစ်နေ့နေ့ကျနော်ခင်ဗျားကိုအမေလိုတကယ်ချစ်ချင်ချစ်လာမှာပါ”

ကျနော့်စကားအရှည်ကြီးအဆုံးမှာ အမေသို့မဟုတ်သူမက သိသိသာသာကြီးငြိမ်ကျသွားတယ်။
ခေါင်းလေးငုံ့၊ နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီးအကြာကြီးစဉ်းစားနေတယ်။

“ကဲ…စဉ်းစားလို့ရပြီလား၊ ဘယ့်နှယ်လဲကျနော်ပြောတာ”

“အင်းးး ရတယ်လေ..ပေါက်တဲ့နဖူးမထူးတော့ဘူးဆိုသလိုပဲပေါ့..၊
ညားပြီးမှတော့ပြီးတာပဲပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ကတိအတိုင်းနော်..”

“စိတ်ချစမ်းပါ..ပြောထားပြီးသား၊ ကျနော်ကတိတည်ပါတယ်”

“ကောင်းပါတယ်၊ မထင်မှတ်ပဲလင်တစ်ယောက်ရပြန်တာပေါ့၊ ရတဲ့လင်ကလေးကလဲအလိုးစပယ်ရှယ်လစ်…ခ်ခ်ခ်..”

သူမက ဘာတွေးမိတယ်မသိတိုးတိုးလေးကြိတ်ဟားနေပြီးတော့မှ၊

“ကဲ..သဘောတူပြီးပြီဆိုမှတော့တို့ကိုသူပိုင်သွားပြီ..၊ အခုထပ်လိုချင်သေးလား..”

ကျနော်ကပြုံးပြီး…

“ဒီနေ့တော့တော်ပါပြီ..၊ အားမွေးလိုက်ဦးမယ်၊ သတိုးသမီးလေးလဲနားပါစေဦး”

ဒီလိုပြောတော့သူမဘာမှခွန်းတုံ့မပြန်ဘူး။ ပြုံးတုံ့တုံ့ပဲလုပ်နေတယ်။
ပြီးမှကုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လို့အဝတ်အစားလဲပြီးပြန်ထွက်လာတယ်။
အမေနဲ့ကျနော် အခုမှစဖြစ်တဲ့ရီးစားတွေလိုပြန်ခါနီးကျမှပဲ ဖုန်းနံပါတ်ချင်းလဲဖြစ်ကြတော့တယ်။

“ဒါဆိုနောက်မှဖုန်းခေါ်ပြီးချိန်းကြမယ်လေ၊ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ်လောက်တော့တွေ့ကြတာပေါ့။
ကတိအတိုင်းတခြားဘယ်သူနဲ့မှမသွားရတော့ဘူးနော်..”

“ပြောပြီးပါပကော..တို့ကဝါသနာပါလို့လုပ်ခဲ့တာမှမဟုတ်တာကြီးကို…”

“ဟုတ်ပါပြီ..ကျနော်ခင်ဗျားကိုဖုန်းဆက်လိုက်မယ်၊ ၂ရက် ၃ရက်အတွင်းပေါ့၊ ခင်ဗျားအမြဲအဆင်သင့်ဖြစ်နေမှာလား”

“ရတယ်လေ..တခြားဘာထွေထွေထူးထူးမှလုပ်စရာမရှိတာ..၊
ဒါနဲ့ ဒီလိုကြီးပဲခေါ်နေတော့မှာလား၊ ခင်ဗျား..ခင်ဗျားနဲ့..မေမေမခေါ်ချင်လဲ တို့မှာနာမည်ရှိတယ်လေ..”

“ရတယ်လေ၂ယောက်သားအမြဲတွေ့မှာတစ်ခုခုတော့သတ်သတ်မှတ်မှတ်ခေါ်ရမှာပေါ့၊ ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ၊”

“အမေလို့မခေါ်ချင်ဘူးဆိုတာကတော့ရိပ်မိနေပါပြီ၊
ဒီလိုမျိုးလုပ်မိကြပြီးမှတော့ခေါ်လဲမခေါ်သင့်တော့ပါဘူး လိပ်ပြာမသန့်ဘူး၊
ဒါပေမယ့်လဲတစိမ်းမဟုတ်ပြန်ဘူးဆိုတာသိသွားမှတော့တို့နာမည်အရင်းရှိတယ်လေ..”

“ဘာလဲ ဝင်းဝင်းလား၊ အဲလိုခေါ်ရမှာလား..”

“အဲ့လိုကြီးတော့မခေါ်ပါနဲ့ကွာ တို့ကအခုသူနဲ့ပတ်သက်နေပြီပဲ
ကြင်ကြင်နာနာလေးတော့ခေါ်ပါ၊ အမေမခေါ်ချင်လဲအမလောက်တော့ခေါ်ပေါ့၊

“ဒါဆိုမမဝင်းပေါ့ အိုရှုပ်ပါတယ်၊ မတစ်လုံးပဲခေါ်မယ်ဗျာ..ဟုတ်ပြီလား မ..ဒါမှကြင်ကြင်နာနာလေးဖြစ်မှာ..”

“အာ့ဆိုပြီးရော မကတော့သူ့ကိုဘော့စ်ပဲခေါ်မှာနော်..”

“ဒါကျနော့်နာမည်ပဲလေ ခေါ်ပေါ့ ဒါဆိုမသွားပြီ။ ဘော့စ်လိုတဲ့အချိန်ဖုန်းဆက်လာပေါ့၊ ဘိုင်…”

ကျနော်တို့အဲ့ဒီနေ့က ဟော်တယ်ကနေမသိသလိုနဲ့တစ်ယောက်တစ်လမ်းစီပြန်ခဲ့ကြတယ်လေ။
သူမကိုဒီနေ့ဆားဗစ်အတွက်ပွဲစားနဲ့ပြောထားတဲ့ဈေးကမနည်းဘူး၊
မပြန်ခင်မှာ အဲ့ဒီပြောထားတဲ့ငွေပမာဏထက်အများကြီးပိုပြီး ကျနော့်အမေလို့ခေါ်တဲ့
ရည်းစားအသစ်စက်စက်ကြီး မ လက်ထဲထည့်ခဲ့တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမှန်တော့လဲ သူကတစိမ်းမှမဟုတ်တာ။
ကျနော်သူတို့သားအမိရဲ့စားဝတ်နေရေးစရိတ်၊ ညီမလေးရဲ့ကျောင်းစရိတ်တွေ ကျနော်ကူညီဖို့လဲဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်အပေါ်ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘဲပစ်သွားလို့အစာသိပ်မကြေပေမယ့်၊
အကူအညီလိုအပ်နေချိန်မှာတော့ပစ်ပစ်ခါခါကြီးလုပ်ရက်တဲ့နှလုံးသားကျနော့်မှာမရှိပါဘူး။

အခုကျနော်လက်လီခွက်ချင်ဝယ်သုံးနေရာကနေ၊ လပေးဆွဲထားလိုက်ပြီ။
ကျနော်လိုချင်တဲ့ ကျနော့်စိတ်ကြိုက်ပုံစံအရည်အသွေးအားလုံးပြည့်စုံတဲ့ မမမာချား (mature) ကြီး
တစ်ယောက်ကိုအချိန်မရွေးဆွဲနိုင်အောင်အပိုင်ကိုင်ထားနိုင်လိုက်ပြီ၊
ဒါပေမယ့်အဲဒီမမကြီးဟာ ကျနော့်ကိုမွေးထုတ်ပေးခဲ့တဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး ဆိုတာကိုတော့
ကျနော်တို့၂ယောက်ကလွဲပြီးတခြားဘယ်သူမှသိနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
အဖေ့ကိုတောင် (သိတဲ့အတိုင်း) လုံးဝပေးသိလို့မဖြစ်ဘူး၊ အဖေစိတ်နာထားတဲ့အဖေ့မယားဟောင်းကြီးလေ။

ကျနော်ကတော့စိတ်မနာနိုင်တော့ပဲစိတ်ပါသွားမိပြီ။

ကျနော်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒီနေ့လုပ်ခဲ့တဲ့လုပ်ရပ်ကြီးကိုပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တယ်၊
ကျနော်လုပ်တာမှန်ရဲ့လားလို့။ ကူညိသင့်တဲ့အမျိုးကိုကူညီတာမှန်တာပေါ့၊
ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမတင်မကျဖြစ်နေတာက သူမမှတ်ချက်ချလိုက်သလို သိသိကြီးနဲ့ကိုယ့်အမေကိုယ်ပြန်ပြီး
တိတ်တိတ်ပုန်းအချိန်ပိုင်းမယားလုပ်မိလေသလားပေါ့။

ကျနော်ကမဟုတ်ဘူးလို့ငြင်းခဲ့တယ်၊ သူ့ကိုဖီးရှိသွားလို့ထပ်တွေ့ချင်တာလို့ချေပခဲ့ပေမယ့်၊
တကယ်ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လဲဟုတ်နေတာပဲဗျ။
အခုလုပ်ခဲ့တာကကျနော်ငွေပေး၊ အခွင့်အရေးပေးပြီး၊ အငှားမယားချထားတာနဲ့မတူဘူးလား။
ပြီးတော့ အဖေမသိအောင်၊ ပတ်ဝန်းကျင်မရိပ်မိအောင်တိုးတိုးတိတ်တိတ်ကြိ်တ်လှုပ်ရှားရမှဆိုတော့၊
သူပြောခဲ့တဲ့တိတ်တိတ်ပုန်းမယားဆိုတာမှန်နေတာပဲ။

ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် နောက်မှကြည့်ရှင်းမယ်ဗျာ၊ ကျနော်သူနဲ့ပြန်တွေ့ချင်ပြန်ပျော်ချင်သေးတယ်၊
ကျနော့်ရင်ထဲနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကလာတဲ့ဆန္ဒပါ။

ငါ့အမေဆိုတာကိုပြန်လိုးမိပါလားလို့နောင်တရစိတ်မပေါ်တာတော့အမှန်ပဲဗျ။
ဒါပေမယ့်အမေသာဆိုတယ်ချရတာမိုက်လှချည်လားဆိုပြီးရင်တွေပိုခုန်လာရတာက ပိုကောင်းတဲ့ဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။
ကျနော်အသက်ကြီးကြီးဆော်ကြီးတွေကိုကြိုက်မိရာကနေ
ဒီအရွယ်ကြီးတွေကိုပဲစွဲလန်းပြီးလိုးချင်လာခဲ့မိတာ ရောဂါတစ်မျိုးလား၊ ကျနော်မသိဘူး။
မာချားလိုင်းကြိုက်တတ်တဲ့ကျနော် အခုသူမကိုအသက်ကြီးလို့သဘောကျရာကနေအချစ်ဘက်ကူးသွားတာကိုသတိပြုလိုက်မိတယ်။
ဟိုက်သေရော…၊ ကျနော့်အမေဆိုတဲ့ဆော်ကြီးကိုကျနော်ချစ်နေမိပါပကော။
ချစ်တာကအမေမှန်းသိသွားလို့အမေဆိုပြီးချစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ တဏှာရာဂနဲ့ယှဉ်ချစ်တာ။
အမေမှန်းသိသွားရဲ့သားနဲ့တောင်ဘယ်လိုမှန်းလဲမသိဘူးဗျာ သူနဲ့ဆက်ပြီးချစ်တင်းနှောချင်တယ်၊
ဖီလင်လေးကတစ်မျိုးဘဲ။ ကျနော်သူ့ကိုချစ်သွားတာတော့တာပဲသိလိုက်တယ်။

ပြောတော့နောက်၂ရက်၃ရက်ကြာရင်ပြန်ဆက်သွယ်မယ်ပြောတာ၊
အဲ့ဒီပြန်လာလာချင်းညမှာပဲ ကျနော်ဂဏှာမငြိမ်ဖြစ်ရပြီ။ ကျနော် မလို့ခေါ်တဲ့ ကျနော့်အမေ ဝင်နီကိုအရမ်းသတိရနေမိတယ်။
ဘုရားဘုရား..ကျနော်သူနဲ့ပျော်ပါးခဲ့ရတဲ့အာရုံအပေါ်တပ်မက်စွဲလန်းနေမိပြီလား၊
ချက်ချင်းကိုမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖုန်းထဆက်မိလိုက်တယ်။

“ဟယ်လို…မ လား..”

“ဟောတော့..ပြောတော့၃-၄ရက်ကြာမှဆက်မယ်ဆို..၊ ခုတော့ ညကြီးမင်းကြီးပါလား။ နေ့တောင်မကူးသေးဘူး..”

“မကိုအရမ်းသတိရလာလို့ထဆက်မိတာပါ..အိပ်ပြီလား..”

“အခု တီဗွီကြည့်နေတာ..ခဏကြာရင်အိပ်တော့မယ်”

“မနက်ဖြန်တွေ့လို့ရမလား..တွေ့ကြရအောင် မ..”

“ပြောတော့တစ်ပတ်တစ်ကြိမ်လာက်ဆို.. အခုတော့ချက်ချင်းကြီးပါလား..ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ”

“အရမ်းတွေ့ချင်လို့ပါ..၊ ပြန်လာမှသိလိုက်ရတာ၊ မရဲ့အယုအယတွေကိုအရမ်းစွဲသွားပြီကွာ၊ အဲဒါနက်ဖြန်ချိန်းကြရအောင်နော်..”

“ဟင်..ခုတော့လဲရက်မဆိုင်းချင်တော့ပါလား၊ အဲ့လောက်တောင်ကြီးလား..”

“ဖြစ်နိုင်ရင်..အခုညတောင်တွေ့လိုက်ချင်သေးတယ်..မကောင်းတတ်လို့..”

“ဟင့်..အသည်းအသန်ကြီးပါလား..၊ ၂ရက်လောက်တောင်ဆိုင်းလို့မရဘူးလား”

“မရဘူး၊ မနက်ဖြန်ပဲ၊ တွေ့ရမှဖြစ်မယ်.. မကိုချစ်လို့ပါကွာနော်..”
ကျနော်လွှတ်ခနဲထွက်သွားမိပြီ။

“ဟောတော်..တွေ့ခဲ့တဲ့တစ်ချိန်လုံးချစ်တယ်လို့တစ်ခွန်းမှမပြောခဲ့ပါဘူး၊ အခုဘယ်လိုဖြစ်..”

“မသိဘူးဗျာ..ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်၊ မနက်ဖြန်လာမှာလားပြော..”

“ဘယ်ကိုလာရမှာလဲ.. ”

“မနက်၁ဝနာရီခွဲ..မြန်မာပလာဇာမှာအရင်ဆုံမယ်”

“ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်..”

“ဂွတ်နိုက် မ”

“ဂွတ်နိုက်..သား..”

သူနောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်သွားပုံကကြည့်..။ ကျနော့်ကိုတမင်ကလိသွားတာ၊ ဒါပေမယ့်ကျနော်စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ဘူး။

——————————————
ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၉)

မြန်မာပလာဇာအပေါ်ထပ်က ရက်စတောရင့် ပတ်ဘ်တစ်ခုရဲ့ အလင်းရောင်မှိန်မှိန်အထူးခန်းလေးထဲမှာ
ကျနော်တို့ (သားအမိလို့ခေါ်ရမလား၊ လင်မယားလို့ခေါ်ရမလား) ၂ယောက် နေ့လည်စာစားနေကြတယ်။

“ကဲ..ကိုယ်တော်လေး..ညက ညကြီးမင်းကြီးဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ..”

“နေရင်းထိုင်ရင်းမကိုအကြီးအကျယ်သတိရလာလို့”

“ဒါနဲ့..သူများကိုဘာပြောသွားတာလဲ..”

“မကိုချစ်တယ်လို့လေ..”

“မြန်လှချည်လားကွာ..မနေ့ကမှတွေ့တာ နေ့ချင်းညချင်းချစ်စကားပြောတယ်ပေါ့၊ မိန်းမသားတစ်ယောက်အနေနဲ့ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ”

“မသိဘူးဗျာချစ်သွားတာပဲသိတယ်၊ မနဲ့နီးနီးနေချင်လို့ချက်ချင်ပြန်ဆက်မိတာ”

“သေချာလို့လား..၊ ကိုယ့်အမေကိုယ်ချစ်ရေးဆိုနေတာကိုလေ..”

“အဲ့ဒါကြီးကိုမေ့ထားလိုက်စမ်းပါဗျာ၊ မနေ့ကကျနော်စကားကုန်ပြောပြီးပြီပဲ၊
အခုကျနော်တို့သဘောတူထားတဲ့အတိုင်း ၂ယောက်သားကြည်ကြည်နူးနူးအတူနေကြဖို့ ခေါ်လိုက်တာ၊
တစိမ်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိ်သွားလို့ရော၊ သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားလို့ရော ကြေးစားလိုစိတ်ထဲမှာထားမဆက်ဆံနိုင်တော့ဘူး၊
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ချစ်သွားမှ ဆက်ဆံရေးလေးကပိုပြီးသိမ်မွေ့သွားမှာမဟုတ်လား”

“ဘော့စ်ကချစ်တယ်ပဲပြောတာ၊ ဘာမှပြန်ပြီးအဖြေမတောင်းဘူးမဟုတ်လား၊
ဒီကလဲအခုအချိန်မှာ အဲ့ဒီအဖြေမျိုးပေးဖို့ဘယ်လိုမှမစဉ်းစားရဲဘူး၊
အခြေအနေတွေဖြစ်လာတာတွေကအရမ်းမြန်တယ်၊ မျှော်လဲမမျှော်လင့်ခဲ့ဘူး။
တို့တွေဘာတော်လဲဆိုတာကိုသိထားတဲ့အမှန်တရားကလဲစိတ်ထဲမှာခြောက်နေသေးတယ်။
အချိန်ကြာသွားရင်တော့မပြောတတ်ဘူး။ အခုအချိန်ဘာမှမှတ်ချက်မပေးပါရစေနဲ့ဦး၊
ဘော့စ်ပျော်ချင်တယ်ဆိုရင်တော့ မကဖြည့်ဆည်းပေးဖို့အသင့်ပဲ”

သူမက စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ကျနော့်လက်ဆီကိုလှမ်းလိုက်ပြီးဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ရင်းပြောလိုက်တယ်။
သူပြောတာအမှန်တွေမို့ကျနော်ငြိမ်ပြီးပဲနားထောင်နေပြီးဘာမှပြန်မပြောမိဘူး။

“ကဲ..မောင်ပျော်ချင်တယ်ဆိုရင်..မောင်ဘယ်ခေါ်သွားသွား မ လိုက်မယ်..သိလား..အခုဘယ်ဆက်သွားကြမှာလဲ..”

သူ..ကျနော့်ကိုလိုက်လျောတဲ့အနေနဲ့ အခေါ်အဝေါ်အသုံးအနှုန်းလေးတွေပြောင်းသွားတယ်၊
ကျနော်ကြက်သီးလေးတွေတောင်ဖြင်းကနဲထသွားတယ်လေ။

“ကဲ..ဒါဆိုထ..၊ မကို နတ်ဥယျာဉ်ထဲခေါ်သွားမယ်..”

ကျနော်တို့ဝေးဝေးမသွားပါဘူး၊ မြန်မာပလာဇာဘေးကပ်ရက် မီလီယာ (Melia) မှာပဲအခန်းတစ်ခန်းယူလိုက်တယ်။
ပလာဇာထဲလဲတွဲလျှောက်ပြီးလူလုံးပြမနေတာ့ဘူး၊ နေရာတိုင်းမှာမျက်စိတွေရှိနေတယ်လေ။
ကျနော်ကကားကိုဟော်တယ် ပါကင်ထဲရွှေ့လာပြီး၊ အခန်းအရင်သွားယူတယ်။
သူကဟော်တယ်ရှေ့ပေါက်ကလျှောက်ဝင်လာပြီး လိုဘီထဲမှာတွေ့ကြတယ်။ ဒါပါပဲ။

၂ယောက်သား အခန်းထဲရောက်ရောက်ခြင်း တံခါးကိုလော့ခ်ချပြီးကျောပေးလိုက်တာနဲ့
ကျနော်သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး အငမ်းမရကစ်ဆင်ပေးလိုက်မိတော့တယ်။

“အု..အမလေး..လောလှချည်လားခလေးရယ်.. မ ထွက်မပြေးပါဘူး..”

“မကိုအရမ်းချစ်တယ်ဗျာ..”

ကျနော်လဲဒါပဲပြောနိုင်တယ်။ ဒီနောက်ပိုင်းကျနော်တို့၂ဦးကြားမှာ ဘာစကားမှမရှိတော့ဘူး
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တရှိုက်မက်မက်နမ်းစုပ်နေကြတာပဲရှိတော့တယ်။
အဲလေ..တစ်ခွန်းတော့ပြောမိသေးတယ်။

“မ စိတ်ကိုလွှတ်ပြီး မတတ်သမျှအယုအယတွေမောင့်ကိုအကုန်လုပ်ပေးကွာ..”

ကျနော်မကိုအခန်းအလည်ကကုတင်ကြီးဆီစွေ့ကနဲပွေ့ပြီးသယ်လာလိုက်တယ်။
တစ်မိနစ်မပြည့်ခင်ကလေးတင်မှာကျနော်ရောသူရော၊ ခန္ဓာကိုယ်မှာအဝတ်တစ်စတောင်မကျန်တော့ဘူး။
မရတော့ဘူး၊ ကျနော်အရမ်းလိုချင်နေပြီလေ။

ကျနော်မကိုကုတင်ပေါ်မှတင်ကန့်လန်ဖြတ်ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီးပေါင်၂လုံးကိုဆွဲဖက်လို့ ဖင်ကိုကုတင်စောင်းအထိဆွဲယူလာလိုက်တယ်။
ဖင်ကကုတင်စောင်းမှာတင်လျက်သားရှိတဲ့အခြေအနေမှာမှ၊ ဒူးလေးကိုခေါက်ပေါင်လေး၂ချောင်းကိုဖြဲပြီးတွန်းတင်လိုက်တော့
ပေါင်ကြားကလျှိုကလေးရဲ့အလှကဘွားကနဲထွက်လာတယ်။

အားလုံးက မနေ့ကအတိုင်းပဲ။ လျှိုကြားကလှိုဏ်ဂူဝကကျောက်ချပ်လေးတွေကပိပိရိရိပိတ်နေတယ်၊
ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ခြုံနွယ်လေးတွေပါးပါးယှက်သန်းနေတယ်။ လှလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးပါပဲ။
ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကိုကျနော်အပိုင်ရထားလိုက်ပြီဆိုတာကိုလဲစိတ်ထဲကသိနေတယ်လေ။
အရင်ဆော်တွေအများကြီးကိုချခဲ့တုန်းက၊ ဘယ်အဖုတ်ကိုမှကိုယ့်ပစ္စည်းလို့မသတ်မှတ်ခဲ့ဘူး။ ဟုတ်မှလဲမဟုတ်တာပဲလေ။
အခုရှေ့ကဟက်တက်လေးနဲ့အဖုတ်ကိုတော့ငါ့ပစ္စည်း၊ ငါ့ဟာဆိုပြီးစိတ်ထဲကစွဲနေတယ်၊
အဖုတ်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်းမာန်တက်ချင်သလိုတောင်ဖြစ်လာတာ။

သူမကလဲမနေ့ကလိုရှက်လို့လက်နဲ့ပိတ်ထားတာတွေ၊ မျက်နှာအုပ်ထားတာတွေမရှိတော့ပဲ
နားလည်မှုအပြည့်နဲ့သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မျက်တောင်မခပ်သုံးသပ်နေတဲ့ကျနော့်ကိုရီဝေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ပြန်ကြည့်နေလေရဲ့။
ကျနော်က ခပ်ဖြဲဖြဲထောင်ထားတဲ့ပေါင်လေးတွေရဲ့ပေါင်တွင်းသားဝင်းအိအိလေးတွေကိုလျှာလေးနဲ့တစ်လွှားစီလျက်ပေးနေလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ခြေသလုံးသားလေးတွေကိုသွားဖျားလေးတွေနဲ့မနာအောင်ကိုက်လိုက်စုပ်ပေးလိုက်လုပ်ပြန်ရော။
တစ်ခါ အဖုတ်နဲ့ဖင်ဝဘေးနားကပ်နေတဲ့ဖင်တုံသားနုနုလေးတွေကို လျက်ရင်းကအားမလိုအားမရ ငုံခဲလိုက်မိတယ်၊
ကျနော်ဒါတွေအားလုံးလုပ်နေချိန်မှာသူမမျက်လုံးလေးတွေစင်းကျသွားပြီး၊
အသားလေးတွေ၊ အကြောလေးတွေ၊ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့။

တင်သားလေးတွေမနာအောင်ကိုက်ပေးနေတဲ့ကျနော့်ပါးစပ်ကစောက်ဖုတ်ပေါ်ရွေ့သွားပြီ။
ကျနော့်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကိုဖြဲပြီးစောက်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲကိုမြင်လိုက်ရတာနဲ့
ကျနော့်လျှာကအတွင်းထဲကိုလှို်က်ထိုးလိုက်ပါပြီ။
ကျနော် မကို ရွံရှာမှုဆိုတဲ့စိတ်စိုးစဉ်းမှမရှိပဲ စိတ်လိုလက်ရဘာဂျာကိုင်ပါတော့တယ်။
စောက်စိလေးကိုပါဖိစုပ်ပေးလိုက်တော့ မခမြာ ဖင်လေးကော့ကော့တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး၊ ကျနော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုဆွဖွနေလေရဲ့။

ကျနော်အားရပါးရဂျာပြီးတဲ့နောက်အပေါ်ဘက်လျှောတိုက်တက်ပြီး
၂ယောက်သားပူလောင်တဲ့အနမ်းတွေနဲ့ကစ်ဆင်ရိုက်ကြပြန်တယ်။ နို့၂လုံးကိုလဲအားရပါးရစို့ပြီးတော့မှ
ကျနော်ကသူနဲ့ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်လှည့်ပြီးစောက်စိကိုစိမ်ပြေနပြေစုပ်နေတုန်း၊
မကလဲခေါင်းအုံးတစ်ခုထပ်ခုပြီးသူ့မျက်နှာပေါ်ဝဲနေတဲ့ကျနော့်လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်ပုလွေပေးပါတော့တယ်။
ကောင်းလိုက်တဲ့လျှာစွမ်းဗျာ..။

ပါးစပ်ကိစ္စတွေပြီးတော့ကျနော်အရမ်းထန်နေပြီ၊ ညကထဲက…၊ ခုနကစားသောက်ဆိုင်မှာကထဲက…၊
အရမ်းရုန်းကန်နေတဲ့လီးကိုသတ်ကွင်းထဲလွှတ်ပေးလိုက်တာ၊ ကုတင်ပေါ်မှာပဲနသိုးကြိုးပြတ်တဖုန်းဖုန်းကြုံးဆော်နေလိုက်တယ်။
မလို့ခေါ်တဲ့ ကျနော့်အမေဆိုတာကြီးဟာ၊ ဝက်မကြီးကြိုးတုပ်ရိုက်နေသလိုပဲ တအိအိ တအားအားနဲ့အော်နေတော့တာဗျာ။

တစ်ချီပြီးသွားပြီး လရည်တွေကိုလဲသူ့သားအိမ်ခေါင်းထဲဘုံးဘောလအောသွန်ထည့်လိုက်တယ်။
အတော်လေးကြာအောင်တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ပြီးနားနေကြရင်းက အမောပြေတော့
ရေတစ်ခေါက်ချိုးကြဖို့ပြင်တယ်။ အစီအစဉ်က၊ ကျနော်တို့ဒီဟော်တယ်မှာပဲတစ်နေကုန်တစ်နေခန်းအပန်းဖြကြမှာလေ။

ဟော်တယ်ခန်းကလပ်ဇူရီ (Laxury) အခန်းကြီး။
ဘယ်လောက်ပေးရသလဲကျနော့်ကိုလာမမေးနဲ့၊ အခန်းရဲ့အရှေ့ဘက်မှန်ချပ်ကြီးတွေကနေ လှပတဲ့အင်းယားကန်ဗျူးကို၊ အပေါ်စီးကမြင်နေရတယ်။

ရေချိုးခန်းကြီးကိုကအကျယ်ကြီး။ ရေချိုးခန်းထောင့်မှာလေးထောင့်ပုံ ဂျာကူဇီလို့ (Jacuzzi) ခေါ်တဲ့ရေနွေးစိမ်ကန်ကြီးရှိတယ်၊
ကျနော်ကရေပူရေအေး ဘုံဘိုင်ခေါင်းတွေဖွင့်ချိန်ပြီး ရေဖြည့်နေတုန်း မက တွိုင်လက်ပေါ်မှာရှူရှူပေါက်နေတယ်၊ ဖင်ဆေးနေတယ်။

ဂျာကူဇီကလူ၂ယောက်တော့အေးအေးဆေးဆေးအတူစိမ်လို့ရတယ်။
ရေ တစ်တောင်သာသာလောက်ပြည့်တော့မှ ဗားတွေပိတ်ပြီး ကျနော်ရေထဲဆင်းလိုက်တယ်၊
ပြီးတော့လက်ဆေးကောင်တာရှေ့ကမှန်ချပ်ကြီးမှာသူမရဲ့ကိုယ်လုံးတီးအလှကိုပြန်ကြည့်နေတဲ့မကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

“လာ..မ..အတူတူစိမ်ရအောင်၊ ဒါမှအမောတွေပြေသွားမယ်၊ ဒါက ဟဲလ်သီးဝါးတား (Healthy water)..”

ကျနော်နဲ့မတို့၂ယောက်ရေကန်ထဲရောက်တာနဲ့ ညားကာစလင်မယား၂ယောက်လို (ဟုတ်လဲဟုတ်တာပဲ)
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရေနဲ့လှမ်းပက်ပြီးကျီစယ်နေကြတာ။ သူမက လက်ခုပ်နဲ့ရေကိုဆွဲပြီး ဖြန်းကနဲလှမ်းပက်တော့၊
ကျနော်သူ့ကိုအတင်းဝင်လုံးပြီး နို့ကြီးတွေကိုအားရပါးရညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမက တခိခိရီရင်းရုန်းတယ်။

နို့ကိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ လီးကထန်ကနဲတောင်လာပြန်ရော။
ကျနော့်လက်ကစောက်ဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီးစောက်စိကိုဖိချေလိုက်တာနဲ့၊ သူ့လက်နုနုလေးတွေကလဲလီးကိုဆုပ်ကိုင်မိပြီ၊
ကျနော်က ဂျာကူဇီရဲ့ထောင့်တစ်ထောင့်မှာကျောမှီချပြီးပေါင်ကားထိုင်လိုက်တယ်၊
လက်၂ဘက်ကိုဟိုဘက်ဒီဘက်ဘောင်ပေါ်တင်ထားတယ်။
သူမကလီးကိုမလွှတ်ပဲမှောက်ရက်လိုက်လာရင်း၊ လီးကိုပါးစပ်တပ်လို့မှုတ်ပြန်ပါလေရောဗျာ။

လီးကရေထဲမှာဥကမြုပ်နေပြီး လီးအပေါ်ပိုင်းနဲ့ဒစ်ကရေပေါ်မှာ။
သူမကရေစပ်စပ်မှာမြုပ်တစ်ဝက်၊ပေါ်တစ်ဝက်ဖြစ်နေတဲ့လီးကိုကုန်းမှုတ်နေတာ။
ပထမပါးစပ်ဟလို့ဒစ်ကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်ပြီးမှ ဒစ်ဖူးနဲ့ဒစ်ဇောင်းသားလေးတွေကိုလျှာပြားနဲ့လိုက်လျက်တယ်။
ပြီးမှဒစ်ထိပ်ပေါက်လေးကိုလျှာအဖျားလေးနဲ့ထိုးထိုးကလိတာ၊ ကျနော်မှာကြက်သီးဖျင်းဖျင်းကိုထယူရော။
တခါ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုပတ်ချာလှည့်လျက်တယ်၊ လီးကိုလက်နဲ့ဆုပ်ဆွဲလို့ကျနော်ခါးကော့အတက်၊
ရေပေါ်ပေါ်လာတဲ့ဥ၂လုံးကိုတစ်လှည့်စီငုံပြီးစုပ်ပေးနေသေးတယ်၊
အမှန်ပြောရရင်ကျနော်မိန်းမတွေနဲ့သွားလာလည်ပတ်နေခဲ့တာကြာပြီ၊ ဘယ်သူမှအဲ့သလိုမလုပ်ခဲ့ပေးဖူးဘူး။

“ရှီးးး…အား..ကောင်းလိုက်တာ မရာ..ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး အဲ့လောက်တောင်လုပ်နေတာတုန်း”

“မောင်ပဲ မရဲ့အယုအယတွေကိုအစွမ်းကုန်လွှတ်ပြီးသုံးပေးဆို..”

“ဟဲ..ဟုတ်သား..ဆောဒီး..မ မှုတ်တာအရမ်းကျွမ်းတာပဲ၊ ဘာမှမလုပ်ရသေးပဲနဲ့တောင်လီးဆိမ့်ပြီး၊ ပြီးချင်လာလောက်အောင်ကောင်းတာ”

“မရဲ့ ယောက်ကျားတွေကလွဲလို့အလုပ်လက်ခံခဲ့တဲ့လူတွေကိုဘယ်သူ့ကိုမှမလုပ်ပေးဖူးဘူး”

“ဒါဆိုမောင်က မယောက်ကျားလို့လက်ခံတဲ့သဘောလား”

“အင်းလေ..ဘာလဲမဖြစ်ချင်ဘူးလား”

“မနေ့ကပဲ..သားဆိုပြီးတော့အင်တင်တင်နဲ့..”

“အဲ့ဒီသားဆိုတာက မနေ့ကပဲကိုယ့်ကိုဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင်လိုးသွားလို့ လရေတွေဗိုက်ခေါင်းထဲရောက်ပြီးမှတော့ လင်ဖြစ်ပြီပေါ့၊
တကထဲဗိုက်ကြီးမလားတောင်မသိဘူး..အစကထဲကသားမှန်းမသိလိုက်ရလဲအကောင်းသား၊ အခုတော့သိသိကြီးနဲ့မျက်စိမှတ်ပြီးခံနေရတယ်”

“ဒီတစ်ခါမျက်စိဖွင့်ပြီးခံ..သိလား၊ ဝင်နေထွက်နေတာတွေကြည့်ပြီးအရမ်းရင်ခုန်ရတယ်..”

“သွား…ခွေးလေး..”

မက ကျနော့်လက်မောင်းတွေ၊ ရင်ဘတ်တွေ တဗုန်းဗုန်းနဲ့ထုပြီးပြောတယ်။ မျက်နှာကြီးကရှက်ပြီးရဲလို့..။

“စတာပါ မရယ်..”

ကျနော်ကသူ့လက်သီးဆုပ်လေးတွေကိုဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နဖူးလေးကိုမွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်။

“ဒါဆို မက မောင့်ကိုယောက်ျားလိုချစ်ပြီပေါ့..”

“အင်းပေါ့..တကယ်တော့ မက မြန်မာမိန်းမပြီပြီယောက်ျားတစ်ယောက်ထဲရှိချင်တာပါ၊ ဒါပေမယ့်ဘဝအခြေအနေတွေက အမျိုးမျိုးလှည့်စားခဲ့တယ်။
ပထမ..မောင့်အဖေ ဦးသက်ပိုင်၊
ဒုတိယ..သမီးလေးအဖေ ဦးအောင်မိုး၊
ဟောဒီလင်လေး ဦးဘော့စ်ကတော့တတိယပါ့။ နောက်ထပ်လဲမရှိတော့ပါဘူး”

“ဒါဆို မက လင်၃ယောက်ကိုပဲပုလွေမှုတ်ပေးခဲ့ဘူးတာပေါ့။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ပစ္စည်းကစိတ်ကြိုက်အတွေ့ဆုံးလဲ..”
သူမရှက်သွားပြီး..

“ဟာ..ဘာတွလာမေးနေမှန်းမသိဘူးကွာ..”

“ပြောပါကွာ..မောင်သိချင်လို့..”

“အမှန်အတိုင်းပြောရရင်..ဟော့ဒီ တတိယလင်ကလီးအကြီးဆုံးပဲ၊ စွဲအောင်လဲလိုးနိုင်တယ်၊
ရှင်းရှင်းဝန်ခံရရင် မနေ့က စစခြင်းစိတ်ကိုမပါတာ။ ဟိုပွဲစားမနဲ့ပြောပြီးသားဖြစ်နေလို့၊ အလုပ်ဖြစ်အောင်ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တာ၊
နောက်မှမောင့်ဟာကြီးနောက်ပြန်စမ်းမိတော့၊ ဘယ်ကစိန်ပြောင်းကြီးယူလာတာလဲလို့မေးတာ၊ နောက်တာမဟုတ်ဘူး၊ တကယ်အံ့ဩလို့..။
စမ်းမိရုံနဲ့တင်အကြီးကြီးပဲ၊ စိတ်ထဲမှာဖြစ်မှဖြစ်ပါမလားလို့တောင်စိုးရိမ်မိသေးတယ်။
မောင့်ဟာကြီးမထဲဝင်လာတော့နင့်ကနဲပဲ။ အဲ့ဒီတစ်ချီထဲနဲ့တော်တော်ကျေနပ်သွားတာ။
နောက်တော့..မောင်က..အမေမှန်းသိသွားတာတောင်တောင်းလိုးတော့၊ မလဲစိတ်တွေထွေပြီးငြင်းရင်းကနေကိုအလိုလိုက်မိတာပဲ။
မောင်ကအလိုးသိပ်ကာင်းတာ။ မောင်လိုးတာသာယာသွားမိတယ်။
ယောက်ျား၃ယောက်ထဲမှာ မောင်ကမကိုရင်ခုန်အောင်အလုပ်နိုင်ဆုံးပဲ..”

“ဒါကြောင့်သားမှန်းသိရဲ့နဲ့လင်အဖြစ်လက်ခံလိုက်တာ”

သူပြောတဲ့စကားတွေနားထောင်ရင်း၊ ကျနော်စိတ်ကူးတစ်မျိုးပေါက်လာတယ်။

——————————————
ထင်မထားတဲ့အလှည့်

(အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊)

(၁၀) (ဇာတ်သိမ်း)

ကျနော်ဖတ်ဘူးတဲ့အင်းစက် အောဇာတ်လမ်းတွေ။ ကြည့်ဘူးတဲ့အင်းစက် ဗွီဒီယို၊ ဂျေအေဗွီတွေ မှာ
အမေနဲ့သားအရင်းတွေပြန်လိုးကြတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေအများကြီးပဲ၊
ကြည့်တုံးကတော့အောဇာတ်လမ်းအနေနဲ့ဖတ်ကောင်း၊ ကြည့်ကောင်းရုံပါ။
သိပ်အကြိုက်ကြီးမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်မှာအမေမှမရှိခဲ့တာ၊ ခံစားလို့သိပ်မရခဲ့ဘူး။

အခု ကျနော် မ လို့ခေါ်နေတဲ့ မဝင်နီခေါ် ဒေါ်ခင်ဝင်းနီက၊ ကျနော့်အမေရင်းဆိုတာယုံကြည်နိုင်လောက်တဲ့
အကြောင်းတွေရှိလို့လဲကျနော်ယုံကြည်ခဲ့တယ်၊ သိလိုက်တဲ့အချိန်မှာကျနော်သူ့ကိုလိုးပြီးသွားပြီ။
အခုကျနော်သူ့ကိုချစ်တောင်ချစ်မိနေပြီ။ အင်းစက်ဆိုတာဒါပဲလား၊ အမေမှန်းသိသိကြီးနဲ့ချစ်မိသွားတယ်၊ ထပ်ထပ်ပြီးလိုးချင်လာတယ်။
တကယ်လို့ အမေနဲ့သားလို့ခေါ်ပြီးလိုးကြည့်ရင်ဘယ်လိုဖီလင်ရှိမလဲ။ ဒီလိုလဲတွေးလိုက်ရော၊ ကျနော့်လီးကထန်ကနဲ ပြန်ထောင်တက်လာတယ်။
ချက်ချင်းကြီးထောင်တက်လာတဲ့ လီးကြီးကို အမေသတိထားမိတော့ ပြူးတူးပြဲတဲနဲ့..

“ဟောတော်..ချက်ချင်းကြီးထလာလိုက်တာ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ”

“မေမေက သားအတော်ဆုံး၊ သားလိုးတာသာယာသွားတယ်လို့ပြောလိုက်လို့၊ လီးကအသိအမှတ်ပြုတာလေ”

“ဟင်..! ဘယ်လို..ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်..၊ မေမေတဲ့လား!..”

“ဟုတ်တယ်လေ.. မေမေလို့ခေါ်ခေါ်ပြီးသားအမိလိုလိုးကြည့်ချင်လို့..”

အမေအံ့အားသင့်သွားတယ်..

“ဟယ်.. ပေါက်တတ်ကရတွေ..”

“ဟုတ်တယ်လေ..မေမေ..၊ အမှန်တရားကသားအမိပဲဟာ၊ ဒါကြောင့်မေမေခေါ်လိုက်တာ၊
ဒါပေမယ့်မေမေ့ကိုသားချစ်တယ်၊ မိန်းမလိုချစ်တာ၊ မိန်းမလဲဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီလေ၊ မေမေလို့ခေါ်ပြီးလိုးကြည့်ချင်တယ်၊
မေမေကလဲ သားလို့ခေါ်ပြီးခံကြည့်ပါလား..နော် မေမေ နော်…”

ကျနော်ကပြောလဲပြော၊ သူ့လက်ကလေးကိုလဲဆွဲပြီးကျနော်လီးကြီးပေါ်အုပ်ကိုင်ပေးထားလိုက်တယ်။

“အို.. မ..အဲ့သလိုခေါ်ပြောပြီးတော့မခံရဲပါဘူး၊ စိတ်ထဲကရှက်တယ်၊
သားနဲ့ခံနေရတယ်ဆိုတဲ့အတွေးကိုမနဲဖျောက်ထားရတာတောင်ပင်ပန်းလှပြီ”

“အဲ့ဒီလို ဘေးမကွေ့ပဲတည့်တည့်တွေးလိုက်ပေါ့၊ ဖီလင်လေးကတစ်မျိုးပဲ။
တွေးကြည့်တာနဲ့ရင်တဇတ်ဇတ်ခုန်ရတယ်..စမ်းကြည့်စမ်းပါမေမေ..နော်..”

ကျနော်ကသူ့လက်လေးကိုအုပ်ကိုင်ပြီး၊ ကျနော်လီးကိုဂွင်းထုပေးနေတယ်။
သူမရဲ့လက်ဆုပ်ထဲက လီးတံနွေးနွေးကြီးကသွေးတွေအပြည့်နဲ့၊ သွေးတွေတိုးနေတာနဲ့အတူ
လီးကလက်ကိုတဇတ်ဇတ်တိုးနေတယ်။ အဲ့ဒီအထိအတွေ့ကိုသူမငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအားမရှိဘူး။

“နော်..မေမေရယ်…နော်..စိတ်ကလေးကိုလျှော့ထားကြည့်လိုက်ပါ၊ မေမေရင်ခုန်ရလိမ့်မယ်”

ကျနော်ကမေမေဆိုတဲ့ဝေါဟာရချည်းပဲတဖွဖွသုံးရင်း သူ့ ကျန်လက်တစ်ဘက်ကနို့လုံးလုံးလေးတွေကို
ကိုင်ညှစ်ကစားပေးလိုက်ရာမှာ သူမမျက်လုံးလေးတွေစင်းကျသွားပြီ။
ကျနော်တို့ဂျာကူဇီထဲကရေတစ်တောင်လောက်မှာစိမ်ရင်းဒီစကားတွေပြောနေကြတာလေ၊
ကျနော်သူမကိုသိုင်းဖက်လိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းချင်ဖိလို့တပ်မက်စွာနမ်းလိုက်ပြန်တယ်။

ကျနော့်လက်ကသူ့လက်ပေါ်ကဖယ်လိုက်ပေမယ့် သူ့ကတော့ကျနော့်လီးကိုဆက်ပြီးတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားလျက်
အရှိန်နဲ့ဆက်ပြီဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ အနမ်းရပ်ပြီးတော့ကျနော့်လက်တွေကသူမစောင်ခေါင်းထဲဝင်သွားပြန်ပြီး
ကလိုင်းလိုက်မွှေလိုက်လုပ်ပေးပြန်တော့ ခါးလေးကော့မျက်နှာလေးမော့မော့ပြီးတဆတ်ဆတ်တွန့်သွားတယ်။

ဂျာကူဇီထဲကရေနွေးထဲစိမ်ထားတာတောင်စောက်ခေါင်းထဲကထွက်လာတဲ့အရည်ချွဲကျိကျိတွေရဲ့အထိအတွေ့က ကွဲကွဲပြားပြားသိသာနေတယ်။
ဒီတစ်ခါသူမကကျနော့လည်ပင်းကိုလက်၂ဘက်နဲ့သိုင်းသူ့ဘက်ဆွဲပြီး တစ်လှည့်ကစ်ဆင်ပေးပြန်ပါရော၊
ကျနော်လက်ကစောက်စိကိုချေလိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲမွှေလိုက် ဆက်လုပ်နေလိုက်တာ..

“အားးးဟင့်.. သားရယ်..လုပ်တော့ကွာ..”

ကျနော်ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ကျနော့်ကြိုးစားချက်အောင်မြင်သွားပြီ။

“ရေအရင်ပြီးအောင်ချိုးလိုက်ကြစို့လားမေမေ၊ ပြီးမှကုတင်ပေါ်မှာလုပ်ကြတာပေါ့..”

ဒါကသူဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘူးဆိုတာသိလို့တမင်ဆွပြီးပြောလိုက်တာ…

“မေမေ မနေနိုင်တော့ဘူး.. လိုးရင်လဲဒီထဲမှာပဲလိုးပါလားကွာ…နော်..သား”

အခုအမေ အရမ်းထန်လာတာ့ တသားသားနဲ့ကျနော့်ကိုတောင်းနေပြီ။
ကျနော်ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ခွေခွေခေါက်ခေါက်အနေအထားနဲ့ပဲအမေ့ပေါင်၂ချောင်းကိုထောင်၊
ဘေးဖြဲထုတ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်ဝလီးတေ့လို့ထိုးချလိုက်တယ်။

ဖလပ်…ကျွိ..

အားနဲ့ဖိချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ရိုက်လိုက်မိလို့ထွက်လာတဲ့ရေသံပါ။
အဖုတ်ထဲလီးဝင်သွားတဲ့ကျွိသံတောင် ရေသံဖုံးနေလို့စိတ်နဲ့ကြားလိုက်ရခြင်းပါဘဲ။

“အာ့..စစ်ရှ်..ကျွတ်ကျွတ်..”

လီးနင့်ကနဲဝင်အသွား အမေ့ညည်းသံလေးကြားလိုက်ရတယ်။

“နာလို့လားမေမေ..ရရဲ့လား..”

ညည်းတာက မိန်းမတွေလီးဝင်သွားရင်ညည်းနေကျပုံမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တမင်မေးလိုက်ခြင်းတာပါ။
သားအမိချင်းလိုးနေတယ်ဆိုတာကိုသတိပြုမိအောင် တမင်မေမေခေါ်လိုက်ခြင်းပါဘဲ။

“မဟုတ်ပါဘူး..ဒီလိုပါဘဲ..”
မေမေကပြန်ဖြေတော့..

“ဒါဆို..သားဆောင့်တော့မယ်နော်.. မေမေ”

“သားသဘော..”

တိုးတိုးလေးပြန်ပြောလာတယ်။ အသံလေးကမထွက်ချင်..။

“အာ့..အာ့..အာ့.. ဆောင့်..ဆောင့်”

“အားးး ဖာ့ခ်..မေမေ..အူးးး ရှီးး..”

“အင့်..အင့်..ဟင်း.”

“သားလိုးတာကောင်းလား မေမေ.. ”

“ကောင်းတယ်…အီးးး ဆောင့်..သား..ဆောင့်..မေမေ့ကိုသေအောင်လိုးစမ်း…”

“အား..ရှစ်..ငါ့လိုးမ..လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့အမေ..”

ပလောက်..ပလောက်..ဖျတ်..ဖျတ်..ဖြန်း..ဖြန်း..

တဖျတ်ဖျတ် တဖြန်းဖြန်းအသံတွေက ကျနော်အမေ့ကိုအသားကုန်ကြုံးပြီးဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတုန်းထွက်လာတဲ့ရေသံတွေ၊
ဘောင်ဘင်ခတ်သံတွေပါ။ ကျနော် အရင်ကမိန်းမဆိုတာကိုကုတင်ပေါ်မှာသာချဘူးတာ၊ အခုလိုရေချိုးကြွေဇလုံထဲမှာတစ်ခါမှမလိုးဖူးဘူး။
လိုးမယ့်လိုးရတော့လဲအမေအရင်းနဲ့၊ အကုန်လုံးအတွေ့အကြုံအသစ်တွေချည်းပဲ။
ရေစပ်စပ်မှာအဲ့ဒီလိုမလိုးဘူးတော့ဖီလင်ကတစ်မျိးကြီးပဲ၊ လိုးရင်းရေကစားနေရသလိုပဲ၊
ရေကသိပ်သည်းဆနဲတော့ဆောင့်တဲ့အချိန်သိပ်အားမပါဘူး မနဲအားထည့်ရတယ်။

ကျနော်လီးနဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကြားမှာရေတွေ၊ ဆောင့်လိုက်တိုင်းရေတွေကဖြန်းကနဲ၊ ဖြန်းကနဲစင်ထွက်တယ်။
ပြီးတော့ဘေးကရေကချက်ချင်းစီးဝင်လာပြန်ရော၊ ရေသံတဖျန်းဖျန်းနဲ့လိုးနေရတာ၊ ရီလဲရီရတယ်၊ ပျော်လဲပျော်စရာကြီး..။
ခဏကြာတော့ကျနော်မပြီးသေးဘူး၊ ဒူးတောင်ချောင်လာပြီ။

“သား..ရရဲ့လား..မေမေတလှည့်လုပ်ပေးရမလား..”

“မေမေ့သဘော..”

ကျနော်လဲစောစောကအမေပြောသလိုပြောလိုက်တယ်။ ကျနော်ဂျာကူဇီကန်စောင်းမှာခေါင်းမှေးတင်ပြီးပက်လက်လှန်ထားပေးတော့
အမေကကျနော့်ခါးပေါ်ဖြတ်ခွထိုင်ပြီး လီးကိုဆွဲ၊ သူ့စောက်ပတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။

ပလပ်..ဖွတ်..

ရေသံနဲ့ ဖွတ်ကနဲဝင်သွားသံကြားလိုက်ရပြန်တယ်။
အမေကသူ့ဖင်ကြီးကိုကျနော့်လီးပေါ်ဆောင့်ဆောင့်ချပြီးအပေါ်ကနေစိတ်ကြိုက်ယူနေတော့တာ။
အမေနဲ့ကျနော် စဖြစ်ကထဲက၊ ဒီ၂ရက်အတွင်းအမေအပေါ်ကမလုပ်ခဲ့ပေးဖူးသေးဘူး၊ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ၊
မကြာခင်မှာပဲရေသံတွေကဆိုင်းတီးသလိုစည်းချက်ညိညီပြန်ပြီးစီဝေလာပါတော့တယ်။

ပလပ်..ဖတ်…ပလပ်..ဖတ်…ပလပ်..ဖတ်..

အမေကကျနော့်ဘက်ကျောပေးပြီးကန်ဘောင်ကိုလက်၂ဘက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကိုဆောင့်ဆောင့်ချနေတာ။
ရေစပ်စပ်မှာအမေ့ဖင်ကြီးကနိမ့်ချည်ကြွချည်နဲ့..
ကျနော်ကပက်လက်အနေအထားကခေါင်းထာင်ထားတော့လှုပ်ရှားမှုအကုန်လုံးကိုထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရတယ်။
ဖင်ကြားထဲကနောက်ကိုပြူထွက်ပြီးနေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ဟပြဲပြဲကြီးကြားမှာကျနော့်လီးမာမာတုတ်တုတ်ကြီးကိုမြင်နေရတယ်။
အမေဖင်ကြီးကိုဆောင့်ချလိုက်တိုင်းအဖုတ်ကြီးထဲမှာလီးကြီးကပေါ်လာလိုက်၊ မြုပ်ဝင်သွားလိုက်။
ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းကျနော့်မှာနင့်ကနဲ၊ လီးကလဲစစ်ကနဲ၊ စိမ့်ကနဲ၊ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်လေ၊ အဖုတ်ကြားထဲကကျနော့်လီးကြီးကပိုပြီးမာလာသလိုပဲ။
ကြည့်နေရင်းအမေ့ဆောင့်ချက်တွေကပိုပြီးကြမ်းလာ၊ မြန်လာတယ်။

“အာ့..အာ့..အားးး မေမေ့သားလီးကြီးကကြီးလိုက်တာ၊ သိပ်အားရတာပဲ”

“အူးးး မေမေ..ဆောင့်ချ..ဆောင့်ချ..ကောင်းလိုက်တာ..သားပြီးတော့မယ်..”

“ရှီး…အူးးး သား..မေမေ..မေမေလဲပြီးပြီ..အားးးး”

မေမေ့နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်တွေက ဒလကြမ်းမန်းဖြစ်လာပြီးကော့ကော့ထိုးသွားတယ်၊
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲကျနာ့်လီးထဲကလရည်တွေလဲ ဆောင့်ဆောင့်ပန်းထွက်ပြီးအမေ့မွေးလမ်းကြောင်းထဲညှစ်ထုတ်လိုက်တယ်၊
အမေလဲလက်လေးထောက်ရှေ့စိုက်ကျသွားသလို၊ ကျနော်လဲခေါင်းမော့၊ ပါးစပ်ကြီးဟပြီးအသက်လုရှူ နေလိုက်ရတယ်။

ဂျာကူဇီပွဲပြီးတော့၊ တစ်နေကုန် ကျနော်တို့လင်မယားသားအမိ ၂ယောက်
အင်းစက်မာရသွန်အချစ်ပွဲကြီးကို မပြီးနိုင်မစီးနိုင်ဆက်ပြေးကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
အဲ့ဒီနေ့က ကျနော်နဲ့ ကျနော့်အမေ ‘မ’ တို့ရဲ့တိတ်တိတ်ပုန်းဇနီးမောင်နှံဘဝအစပါပဲ။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းတော့ ကျနော်အမေတို့ငှားနေတဲ့တိုက်ခန်းကိုတစ်ခေါက်ရောက်သွားဖြစ်ခဲ့တယ်၊
ကျနော်မယားပါသမီး (ကျနော့်အမေတူအဖေကွဲ ညီမလေး) စုထွေးလေးနဲ့လဲတွေ့ခွင့်ရခဲ့တယ်၊
သူက ၁၄နှစ်သမီးလောက်ရှိနေပြီ၊ ချစ်စရာ ချက်ချက်ချာချာလေးပါ။
မျက်နှာကသူ့အမေနဲ့ချွတ်စွပ်၊ ကျနော်နဲ့လဲတူသလိုလို (တူမှာပေါ့ တစ်မအေထဲမွေးတွေပဲဟာ)။

အမေ ကကျနော်နဲ့သူ့သမီးကိုမိတ်ဆက်ပေးရမှာ ရင်မောပြီးချီတုံချတုံဖြစ်နေပုံရတယ်။ အကိုလို့ပဲပြောရမလား၊ အဖေလေးလို့ပဲပြောရမလားပေါ့၊
ဒါပေမယ့်နောက်ဆုံးသူမအားတင်းပြီး အမေ့ရဲ့ချစ်သူအသစ်ပါလို့ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တော့တယ်၊ ကျနော့်ကိုအဖေအရာပေးလိုက်ပြီပေါ့..၊
သူ၉တန်းတက်ရတော့မယ်တဲ့။ အင်း..သမီးလေးပညာပြည့်စုံလူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်ဖို့ကလဲကျနော့်တာဝန်ဖြစ်လာရတော့မယ်လေ။

သူတို့ရဲ့ဝင်ငွေလေးနဲ့ လောက်အောင်တန်သင့်သလောက်အခန်းလေးပဲငှားရတော့၊ အခန်းကခပ်ကျဉ်းကျဉ်းဟောင်းဟောင်းလေးပါ၊
ကျနော်တော့သဘောမတွေ့မိဘူး။ ကျနော် နောက်ပိုင်းမှာ သူတို့သားအမိချောင်ချောင်ချိချိသက်သက်သာသာနေရအောင်၊
အဆင့်မြင့်ကွန်ဒိုတစ်ခန်း ငှားထားပေးတယ်။
(ဗျာ..ငွေကဘယ်ကရလဲဟုတ်လား၊ ကျနော်၁၈နှစ်ပြည့်ပြီးတာနဲ့အဖေ့ကုမ္ပဏိရဲ့ရှယ်ယာဝင်တစ်ယောက်အနေနဲ့သတ်မှတ်ပြီးထားပြီလေ။
အမြတ်အစွန်းတွေကအချိုးကျ ကျနော့်အကောင့်ထဲဝင်နေတာပေါ့ဗျ)

အဲ့ဒီငှားထားတဲကွန်ဒိုခန်းက ကျနော့်ရဲ့အားလပ်တဲ့အချိန်မှာကွန်းခိုရာနေရာလေးဖြစ်လာတာပေါ့၊
အိပ်ခန်း၂ခန်းပါတဲ့ကွန်ဒိုကြီးဆိုတော့အမေတစ်ခန်း၊ သမီးတစ်ခန်း သားအမိလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးနေလို့ရသွားပြီ။
ကျနော်လာနားရင်တော့ မေမေတစ်ဖြစ်လဲ မလို့ခေါ်တဲ့ ကျနော့် မိန်းမအခန်းမှာပေါ့ဗျာ။

ဒါပေမယ့်သမီးလေးစုထွေးကိုအားနာလို့ သူကျောင်းသွားနေတဲ့အချိန်တွေမှာပဲအိမ်မှာအလုပ်ဖြစ်တာ၊
အများအားဖြင့်တော့ ချောင်းသာ၊ ငွေဆောင်၊ ငပလီ၊ မေမြို့၊ မန္တလေး၊ တောင်ကြီး၊ တစ်လှည့်စီချနေရတာပေါ့။
ထိုင်းသွားပြီးပတ္တရားတို့၊ ဖူးခက်တို့တောင်ပါသေး။ တစ်ချိန်လုံး ကမ္ဘာပတ်ပြီးဟန်းနီးမွန်းထွက်နေရသလိုပါပဲဗျာ။

ကျနော်တို့ ၃ယောက်ရှိနေတဲ့အချိန်တွေမှာနဲ့ အပြင်လူတွေရှေ့မှာ မောင်နဲ့မပဲခေါ်ကြတယ်။ သားအမိမှန်းမသိကြအောင်ပေါ့။
သမီးလေးကိုလဲအကိုမှန်းပေးမသိဘူး၊ သူက ကျနော့်ကိုအမေ့ရဲ့နောက်အတွဲ၊ ညားနေတဲ့ရီးစားအသစ်လို့ပဲထင်ထားတာ၊
အကိုနဲ့အမေသားအမိအရင်းချင်းလိုးနေတယ်ဆိုတာညီမလေးသိသွားရင်၊ ဘယ်လောက်ရှက်လိမ့်မလဲ။

ဒါကြောင့်အပြင်မှာ မောင်နဲ့မ အမြဲခေါ်ကြပြီး၊ ၂ယောက်ထဲအိပ်ခန်းထဲရောက်မှ သားနဲ့မေမေခေါ်ပြီးလိုးကြဆော်ကြတယ်။
အဲ့လိုခေါ်မှလဲလိုးရတာပိုအရသာရှိတယ်လို့ထင်တယ်၊
ကျနော်တို့သားအမိ၂ယောက်စလုံး အင်းစက်အရသာကိုအပြည့်အဝသိသွားကြပြီ၊ စွဲလမ်းသာယာမိနေကြပြီလေ။

ထင်မထားတဲ့ဘဝရဲ့လှည့်ကွက်လေးတစ်ခုကြောင့်၊ဖြစ်လာခဲ့တဲ့ကျနော့်ဘဝအကြောင်းရေးပြမိတာပါဗျာ။

လောကကြီးမှာမထင်ထားတဲ့ထူးဆန်းမှုလေးတွေလဲရှိတယ်ဗျ။

ပြီးပါပြီ။
ထင်မထားတဲ့အလှည့်

ခင်မင်လျက် (လမင်းကြီး)