မယုံလျင် ပုံပြင်သာမှတ်
* * * * * * *
ဘုံခုနှစ်ဆင့် ရေးသည်။
• • • • • • • •
( ၁ )
“ဆင်ရွာကြီး” အမည်ရှိသောရွာကလေး မိုးတွင်းရောက်လျင် မြစ်ရေ ချောင်းရေ နေရာ အနှံ့တက်လာကြသည် ခြေတံရှည် အိမ်များနှင့် ရွာ ပတ်ပတ်လည် ကျွန်းပင် ကိုင်းပင်များ ထူထပ်စွာ ပေါက်ရောက် ဝန်းရံလျက်ရှိသည်

ထိုရွာလေးသို့ မန္တလေးမှ သစ်ပွဲစားတစ်ယောက်က
မြေဧက ၄ဧက လောက်ဝယ်ယူ၍ ခြံခတ်ကာ အိမ်တစ်လုံးဆောက်ခဲ့သည်
သူဋ္ဌေး အမည်က “ဦးနေမော်” ဖြစ်သည်

ဦးနေမော်သည် မန္တလေးသားဖြစ်၍ ဆင်ရွာကြီးသူဒေါ်သူဇာဖြင့် အကြောင်းပါခဲ့ရာ သားတစ်ယောက် သမီးတစ်ယောက်ထွန်းကားခဲ့သည်
ဆင်ရွာကြီးမှခြံသို့ အလုပ်သမား ၅ဝလောက်ဖြင့် သစ်စက်တစ်လုံးတည်ထောင်ကာ ၃လ တစ်ကြိမ်သာ
လာရောက် စီမံလေ့ရှိသည် ဒေါ်သူဇာ၏မောင် တစ်ဝမ်းကွဲ ဦးပုအား မန်နေဂျာခန့်ကာ အစစအရာရာ လွဲထားလေသည်

မန္တလေးမှာလည်း ပရိဘောဂဆိုင် ၃ဆိုင်ထိဖွင့်ထားလိုက်သည် စီးပွားရေး အမြင်ရှိသဖြင့် သားဖြစ်သူ လင်းဆက်မော် နှင့် သမီးဖြစ်သူ ဖူးငုံ တို့အား ပရိဘောဂ ဆိုင်နှင့် သစ်စက်တို့ကို ဦးစီးနိုင်ရန် သင်ပေးထားခဲ့သည်

သားနဲ့သမီး ဘွဲရပြီး အလုပ်မဝင်သေးခင် သစ်စက်ကို စံမံခန့်ခွဲနိုင်ရန် ဆင်ရွာကြီးသို့ ခေါ်လာခဲ့သည် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်သူဇာမှာ ဇာတိချက်မြှုပ်ဖြစ်ပေမယ့် ယောင်နောက်ဆံတုံးပါဆိုသလို မန္တလေးသို့ ရောက်နေခဲ့သည် ယောကျင်္ားဖြစ်သူလာမှသာ သူမလည်း ရွာသို့ရောက်လေ့ရှိသည်

ခြံဝင်းကြီးကို ရောက်သောအခါ လင်းဆက်မော်နဲ့ ဖူးငုံတို့ ပျော်သွားကြသည်— မန္တလေးက ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေနဲ့ ပြည့်ကျပ်နေသော သူတို့အိမ်နဲ့ တခြားဆီ ဖြစ်နေတော့သည်

ခြံထဲမှ မန်နေဂျာ ဦးပုနှင့် အလုပ်သမားတစ်ချို့ သူတို့ရှိရာရောက်လာကြသည်
“အကိုကြီး နေကောင်းရဲ့လား” “ဆရာကြီး လမ်းမှာအဆင်ပြေရဲ့လား လာနုတ်ဆက်ကြသည်

ဦးနေမော် မောင်းလာသောကားကို ခြံဝင်းအတွင်းရပ်၍
ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ

” ကျနော် တစ်ပတ်နေပြန်မာ ကိုပု သားနဲ့သမီးကို ခင်များပဲ စောင့်ရှောက်ပေးပါ ”

ဟုတ် ကိုရီးနေမော် ကျနော်တာဝန်ယူ သင်ပေးပါ့မယ်
“ကဲ ကဲ ” နားလိုက်ကြဦး “လာကြဟေ့ အထုတ်ပိုးတွေဝိုင်းသည်ပေးကြဦး” —— မမသူဇာရော နားလိုက်လေ အထုတ်ပိုးတွေ ဒီပေးဟု အမ ဖြစ်သူပါ တခါထဲ ပြောလိုက်လေသည်

အိမ်ကြီးထဲ နေရာတကျ အခန်းကိုယ်စီ ယူပြီးသည်နှင့် ရေချိုး အနားယူကြလေသည် ထို့နောက် သစ်စက်ရှိရာသို့ သွားရန် ဦးနေမော် ပြောရာ

ဒေါ်သူဇာမှ ” နောက်ရက်မှ သွားပါလား ကိုမော် ”

မဖြစ်ဘူး သူဇာရေ စာရင်းတွေစစ် လိုအပ်တာတွေ လုပ်ပေးရမှာ ဒါမှ တစ်ပတ်နေ ကိုယ်တို့ ပြန်လို့ရမှာ

“ကဲ” ကိုယ်သွားပီဟေ့ သူဇာတို့ အနားယူကြဦး

ည ရနာရီလောက် လင်းဆက်မော်တစ်ယောက် အိမ်၏အနောက်ဘက် ဦးလေးဖြစ်သူ ဦပုနေတဲ့
အိမ်လုံးလေးသို့ သွားရောက်ရာ အိမ်ခန်းလေးအတွင်း

“အားးး အင့်အင့် ရှီးးးး အားးး
ညည်းသံများကြားရသဖြင့် ခြေဖွဖွနင်းကာ အသာချောင်းကြည့်မိသည်——
ကုတင်အပုလေးပေါ်တွင်
“ဟင်” မေမေ ပါလား ထမိန်က မပါတော့ လေးဖက်ထောက်လျက် ဖင်ကြီးအား ကော့ပေးထားရာ
ဦးလေးပုမှ တစ်ဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးနေသည်

အမေဖြစ်သူ၏ခါးအား ဖိချပြီး ကော့တက်လာတဲ့ ဖင်းကြီးအား ဆီးခုံးနဲ့ကပ်သည်အထိ ဖိလိုးနေသော ဦးလေးပုမှာ အံတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ –မသူဇာရယ် ၃လ ၁ခါလောက် လိုးရလို့လားမသိဘူး — လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ အားးး အအ ရှီးးးး ဘွတ်ဘွတ် ဗြွတ်
လီးအဝင်အထွက် လေသံများရမ္မက်စိတ်ကို ပိုကြွစေလျက်

လင်းဆက်မော် မှာ — အမေဖြစ်သူနဲ့ ဦးလေးဖြစ်သူ လိုးပွဲအားကြည့်ရင်း လီးတောင်နေလျက်ရှိသည်
အမေဖြစ်သူမှာ အဖေဆီက မရတဲ့ ကာမစည်းစိမ်များကို မောင်ဝမ်းကွဲဆီမှ ရယူနေတော့သည်

“အားးး အ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ပုရယ်”
မြန်မြန်ဆောင့် မြန်မြန်လိုးပေးပါဟာ အင်းးး အင့်အင့်
စောက်ရည်များစီးကျလာရင်း ဖင်ကိုအစွမ်းကုန်ကော့ကာ— ဒေါ်သူဇာ တစ်ယောက်သည်းတွားနေရာ
ဦးလေးပုမှာ ဖေါင်းကြွစူထွက်နေသော အဖုတ်နုတ်ခမ်းသားကို ကြည့်၍ အမေ့ခါးကို စုံကိုင်ကာ ခပ်မြန်မြန်လိုးရင်းးး အားးး အ အားးးး ပြီးပြီ မသူဇာ ကျနော်ပြီးပြီ အားးးးး ရှီး ဟူးးးးးး

ဦးလေးပုလည်း အမေ့အဖုတ်ထဲမှ လီးကြီးဆွဲထုတ်၍ အမေ့ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်လှည်းချလိုက်သည်

“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ပုရယ် ” အမ-လေ ဒီလို မခံစားရတာကြာပါပြီ — ကိုနေမော်က စီးပွားရေးဘက် အာရုံများနာ ဟုပြောရင်း ဦးပုလီးကြီးအား လရည်နှင့်စောက်ရည်များ ပြောင်စင်တဲ့အထိ ကုန်းစုပ်ပေးလိုက်သည်

ဒီလိုနဲ့ လူလစ်ရင်လစ်သလို ဒေါ်သူဇာနဲ့ ဦးပုတို့
မန္တလေး အိမ်မပြန်မချင်း ဦးပု အိမ်လုံးလေးထဲ ခိုးခိုးလိုးကြတော့သည်
တစ်ကယ်တော့ ဦးပုနဲ့ဒေါ်သူဇာ တို့မှာ ဟိုးအရင်ကထဲက မောင်နှမချင်း လိုးနေကြ
ဆေးသောက်ရင်း ကိုယ်ဝန်ရှိလာသဖြင့် မန္တလေးမှ ပွဲစား ဦးနေမော်နှင့် ခိုးရာလိုက်ခဲ့တော့သည်
လင်းဆက်မော် မှာ ဦးပု သားအရင်းဖြစ်နေတာ ဦးပု မသိခဲ့ပါ

အမေနဲ့အဖေတို့ – မနက် ၁ဝနာရီခန့်က မန္တလေးသို့ ပြန်သွားကြရာ လင်းဆက်မော်နဲ့ ဖူးငုံတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်သာ ကျန်ခဲ့သည် —

နေ့လည် ၁၂ခွဲခန့် တွင် တံခါးခေါက်သံကြောင့် လင်းဆက်မော် အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည် ထမင်းစားဖို့ ဦးပု လာခေါ်သဖြင့်
“ဟုတ်” ဦးလေးပု ညမလေးခေါ်ပြီး ထမင်းစားခန်း လာခဲ့ပါမယ် ——- ပြောရင်း ဘေးချင်းကပ်လျက် ညမလေးအခန်းအား ခေါက် လိုက်လေသည်

ဒေါက် — ဒေါက်ဒေါက် ——
ညမလေးအခန်းမှ အသံမကြားရ၍ တံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်ရာ— ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးအိပ်လျက် ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ထားရာ—– ထမိန်အနားစက ဒူးပေါ်တင်နေသဖြင့် ညမဖြစ်သူ ပေါင်ကြားမှ နီတာရဲစောက်ဖုတ်လေးအား စောက်မွေးပါးပါးလေးများနဲ့အတူ မြင်လိုက်ရသည်

တီးရှပ်အနက်ရောင်အကျပ်လေးဝတ်ထားသဖြင့်
ဖောင်းအိနေတဲ့နို့လေးများက စို့ချင်သဖွယ်
ထိုစဉ် ဖူးငုံ မှာ အိပ်ရာနိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ အကိုဖြစ်သူမှာ လက်တဖက်က သူ့လီးအား ကိုင်ထားလျက် မိမိအဖုတ်လေးအား စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်
“ဟင်” ကိုကို ညမလေး အခန်းထဲ ဘာလာလုပ်တာလဲ

ဟာ— အော် ထမင်းစားဖို့ လာနိုးတာ ညမလေးရ ညမလေးအိပ်နေတာ ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ ကြည့်မိတာပါ
ပြောပြောဆို အခန်းပြင် ထွက်ခဲ့လိုက်ပီး ထမင်းစားခန်းလာခဲ့နော်ဟု ပြောရင်း
အိမ်အတွင်းဘက်က ထမင်းစားခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်

နေဝင်တော့လည်း ညက တဖြည်းဖြည်း မှောင်လာသည်—- ညမဖြစ်သူ စောက်ဖုတ်လေးအားမြင်ယောင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရာ
ခါးအောက်ပိုင်းက နွေးကနဲ့ အထိအတွေ့က
ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ အရသာလေး– ခဏကြာတော့ လီးထိပ်က တဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းနဲ့ ခံစားမှု့အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာနီးမို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတော့ “ဟင် ညမဖြစ်သူက ကျနော်ပေါင်ကြားထဲရောက်နေကာ လီးတစ်ချောင်းလုံးပါးစပ်ထဲ မြုပ်လျက် စုပ်ပေးနေသည် —- ကျနော့်ဆီသို့ မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ရာ တခဏအတွင်းမှာပင်
ညမဖြစ်သူ၏ မျက်လုံး နှာခေါင်းမှာ မရှိတော့ပေ
ဆံပင်များကလည်း ဦးခေါင်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်နေသည်

ရုတ်တရက် ကာမစိတ်များပျောက်၍ ကြောက်ကြောက်လှန့်လှန့်နဲ့ သူ့ခေါင်းကိုထိန်း လီးကိုအမြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ်မှ တွန်းချပစ်လိုက်သည်

“သွား သွားးးးးးးး နင်ဘယ်သူလဲ သွားစမ်း”
ဦးလေးပုရေ ဦးလေး ကယ်ပါဦးဗျို့

“အိုရ် —ကိုကို — ကိုကို ဘာလိုု့တွန်းချတာလဲ ”

“ဟာ ” ညမလေး ဖူးငုံ ညမလေးလားးး

ဒါဆို ကိုကို့ အခန်းထဲ ဘာဝင်လုပ်တာလဲ

“ညမလေး အိမ်သာသွားတာ ဒီနားက ဖြတ်သွားတော့
အခန်းက ပွင့်နာ ပန်ကာလဲ ဖွင့်ရက် ခြင်ထောင်မချပဲ အိပ်နေလို့ —– ပန်ကာပိတ် ခြင်ထောင်ချပေးတာ
အဲတာ ဟို- ဟို —- ဟိုလေ — ကိုကို့ပုဆိုးက ကျွတ်နေပီး ကိုကိုဟာကြီးက ပေါ်နေလို့ ဖုံးပေးနေတုန်း တွန်းချ ခံလိုက်ရတာပါ

ဟူးးးးးးး သွားတော့နော် ညမလေးးး

ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို

စိတ်ထဲစနိုးစနှောက်ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည် ခုန — ညမလေးမျက်နှာ မျက်လုံး နှာခေါင်းတို့ ပျောက်ကွယ်၍ —– ဆံပင်များ ဦးခေါင်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားရာ ခုကျ အကောင်းးးး ??

ငါ အိပ်မက် မက်တာလားးး ?
” အိပ်မက်လား တကယ်လား ” — ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ရာ —-

ရှပ် — ရှပ်
ရှပ် —– ရှပ် —— ရှပ် — ရှပ်
ခြေသံများးးး ကြားနေရသဖြင့် ——–
% % % % % % % %
( ၂ )
ရှပ် — ရှပ် — ရှပ်
ရှပ် ——– ရှပ် —— ရှပ်
ခြေသံများကြားရသဖြင့်—– အခန်းတံခါးအား
အသာလေးဖွင့်ကာ အပြင်ဘက်ကြည့်သည်။
“ဘယ်သူမှ မမြင်ရ” အခန်းထဲပြန်ဝင်၍- အိပ်ပျော်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်
မနက် ၉နာရီလောက်မှ- အိပ်ရာနိုးတော့သည်။
နာရီဝက် အကြာတွင် ဦးလေးပုနှင့် ညမလေးဖူးငုံတို့
ဈေးခြင်းတောင်းများနှင့် ပြန်လာသည်ကို – တွေရှိလိုက်ရသည်။

ဦးလေးပုမှ- ” လင်းဆက်မော် တူလေး ” “မနက်စာဘယ်ချိန်စားတတ်လဲ”

” နေ့လည် ၁၂နာရီနဲ့ ၁နာရီကြား စားတယ် ဦးလေးပု”

အေးအေး – ထမင်းချက်တဲ့သူကို ငါပြောလိုက်မယ်
မင်းက အမဲသား မစားဘူးဆိုလို့ ဝက်သားနဲ့ငါး ဝယ်ထားလိုက်တယ် ” ဖူးငုံလေးအတွက်က ပုဇွန် ”

“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေးပု”

ဒီနေ့ ဝက်သားနဲ့ပုဇွန် နှစ်မျိုးချက်ခိုင်းလိုက်မယ်

“ရတယ် ဦးလေးပု ကောင်းကောင်းလေးချက်ခိုင်းလိုက်”

ညမဖြစ်သူ ဖူးငုံမှာ ထမင်းချက်ဒေါ်စောနဲ့ ချက်ပြုတ်ရေး ကူညီနေသည်။ လင်းဆက်မော်- ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာ၍ ရေသောက်ရန် ရေခဲသေတ္တာဖွင့်လိုက်ရာ— “ဟင်” -.အထဲမှာလဲ ဝက်သား ဆိတ်သား နဲ့ အသီးအရွတ်တွေ အများကြီးပါလား ??

သူတို့ ၃ဦး တစ်ပတ်စာ စားလောက်သည်။ ဒေါ်စောက—သက်သက် ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုပ်စားတတ်သည်။ ထမင်းစားခန်းက အထွက်-

“နင် – ညက ဘာလုပ်တာလဲ ငါအကုန်သိတယ်”

“ငါသဘောကျလို့- လုပ်ပေးတာလေ ဘာဖြစ်လဲ”

“နင့်ကို- ငါ- သတိပေးထားမယ်နော် ဘဝချင်းက တူတာမဟုတ်ဘူး – ဆင်ခြင်နေပါ”

“နင်လည်း – သူ့ကို မထိနဲ့နော် ငါဦးထားတာ ပြောရဲ့နဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးရင် ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့” — ညက ငါထွက်သွားတော-့ နင် – “သူုအခန်းရှေ့မှာလမ်းလျှောက်နာ ငါသိတယ်”

ထမင်းစားခန်းနဲ့ ကပ်လျက် စတိုခန်းထဲမှ— အချီအချ ပြောနေသော မိန်မအသံများ ကြားလိုက်ရသည်။
ထိုအခန်းဝသို-ခြေခပ်ဖွဖွနင်း၍ အသာလေးနားထောင်နေလိုက်သည်။ ထိုနောက် – အခန်းတံခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်လိုက်ရာ “ဘယ်သူမှ-မတွေ့ရပေ” စကားသံကြား၍ လူမတွေ့ရသည်မှာ- ထူးဆန်းလှပေသည်။

“ထိုစဉ်”—- နောက်ကျောဘက်မှ – “ကိုကို – အခန်းထဲဘာတွေကြည့်နာလည်း ဝင်ချင်ဝင်လေ”
ဖူးငုံ အသံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။

မဝင်တော့ပါဘူး ညမလေးရာ ဒီအခန်းထဲက စကားသံတွေကြားလို့ ဖွင့်ကြည်မိတာပါ။ လင်းဆက်မော်လည်း ပြောပြီးပြီးချင်း မိမိအိပ်ခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့သည်။

” ဒုတိယ- ည – ရောက်ခဲ့ပြန်သည် ”
ဒီည မှာတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘာမှ မကြားရ
အိပ်ပျော်လု နီးနီး – အခန်းတံခါး ဖွင့်သံ တိုးတိုးလေးကြောင့် အသာလေးမျက်လုံးဖွင့်၍ —
အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

ညမဖြစ်သူ ဖူးငုံမှာ တောင့်တောင့်ကြီးလမ်းလျောက်လာပြီး— ကျနော့်ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်သည်– ထို့နောက်
ကျနော့်မျက်နာပေါ်- ညဝတ်ဂါဝန်လေး ခါးထိတင်ရင်း
ထိုင်ချလိုက်သည်။

ကျနော့် နှာခေါင်းအား သူ့စောက်ဖုတ်လေးနှင့်ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ရင်း — အားးးး အ
အ ရှီးးးးး ဟင်းးး အားးးး ညည်းတွားနေသည်။ “မျက်လုံးတော့ မဖွင့်” —- လျှာလေးဖြင့် ဘေးနှမ်းသားနီတာရဲလေးများအား ထိုးယက်ပေးလိုက်ရင်း စောက်စိလေးအား ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ရာ ——- အ- အားးး – ဟုတ်တယ်
အင်းးး ဟင်း ———— ရှီးးးး ” ဖူးငုံ တစ်ယောက် ညည်းတွားနေတော့သည်။

အဖုတ်အုံလေးအား ကျနော့်မျက်နာနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း
နို့လေးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ကလေးများနှင့် သူဘာသာချေမွနေသည်— အားးးးရှီးးးး အ-အ
ဖောင်းတင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဆီမှ- အရည်ကြည်များက — နီရဲတွတ်နေသောအခေါင်းလေးမှတဆင့် — “တစ်ဗြန်းဗြန်းနှင့် — ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ပန်းထုတ်နေသည်” —- “အီးးးး ဟူးးး အားးး ရှီးးး ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာရှင်ရယ်”

လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ပြောရင်း မတ်တပ်လှည့်ရပ်ကာ
ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် နေရာယူလိုက်ပြန်သည်။ ကျနော့် ပုဆိုးအားဖြည်၍— ဒူးဆစ်အောက် ဆွဲချကာ —
ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးအား ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း
ဆာလောင်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို အငမ်းမရ စုပ်နေတော့သည်။

ကျနော့် မျက်စိရှေ့ စောက်ဖုတ်လေးက တချီပြီးထားရင်း ဆူပွဆူပွ ဖြစ်နေရာ ဒုတိယအကြိမ်
ယက်ပေးလိုက်သည်။ နှာခေါင်းထိပ်က ဖင်ဝလေးအား တချက်တချက် ထိမိရာ —- အင့် ဟင်းးး အားးအ
သူမ- ဖင်သားလေးများ “တင်းကနဲ့တင်းကနဲ့”ဖြစ်နေရင်း လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဆွဲဆွဲစုပ်နေရာ ” — အရသာမှာ ထူးကဲလွန်းလှသည်။

ထို့နောက်– ဖူးငုံတစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွလိုက်ပြီး ——– လင်းဆက်မော် လီးကြီးအား လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းရင် စောက်ဖုတ်လေးအား ဖိချပစ်သည်— ” မှန်မှန်လေး လိုးနေရင်း အရှိန်ရလာကာ – အပေါ်မှ တဘွတ်ဘွတ်ဖြင့် ဆောင့်လိုးနေသည်။

အားးး အီး အင့်-အင့် ကောင်းလိုက်တာ ” အားးး ရှီး”
ဘွတ် – ဘွတ် ဘွတ် ——- “လင်းဆက်မော်- လီးကြီးမှာ – ဖူးငုံ စောက်ဖုတ်လေးက ခပ်စီးစီး ဖိဆောင့် လိုးနေသောကြောင့် အချက်ပေါင်း ၇ဝကျော်လောက်တွင်” လရည်ပူပူများ ထွက်ကုန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးဆီက တင်းကနဲ့ ညစ်ချရင်း ဖူးငုံလည်း ဒုတိယ အချီ ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။

ဖူးငုံလဲ — ကုတင်ပေါ်မှဆင်း၍ လင်းဆက်မော် အခန်းထဲမှ —- ပြန်ထွက်သွားရာ ဝင်လာတုန်းကလိုပင် ကိုယ်လုံးခပ်တောင့်တောင့်ဖြင့်
လမ်းလျောက်သွားလေသည်။

( ၃ )
မနက်လင်း လင်းချင်း ဦးလေးပု တစ်ယောက်
အလုပ်သမားတစ်ချို့ကို- ခြံထဲတွင် ပေါင်းမြက်ရှင်းခိုင်း နေသည်။ လင်းဆက်မော်လည်း ခပ်စောစောနိုးလာသဖြင့် ဦးလေးပုနဲ့ သစ်စက်လုပ်ငန်းအကြောင်း — အခြားရောက်တတ်ရာရာများ ပြောဆိုနေစဉ်
မိန်းမ တစ်ယောက် ခြံဝမှာ ရပ်နေသဖြင့်– ဦးလေးပုမှ
“ဟေးးးး မြခင် ရောက်လာပီလား လာဟေ့ အထဲဝင်ခဲ့”

ကိုယ်လုံးလှလှနဲ့ သာမာန်ရုပ်ရည်ရှိသူ မြခင် တစ်ယောက် သူ့တို့ဆီ ဝင်လာခဲ့သည်။
“ကိုင်းးး ငါ့တူကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် မင်းအဖေ ကိုနေမော် – က – ဖူးငုံလေး ပျင်းနေမဆိုးလို့တဲ့
ရွာထဲက သားချင်းမကင်းတဲ့ မိန်းမအဖေါ်တစ်ယောက်လောက်— လခပေးပြီး ခေါ်ခိုင်းလို့ကွ” မင်းတို့နဲ့ မောင်နှမ ဝမ်းကွဲ တော်တယ်

“မြခင်” ဒါက- နင့်- မောင်-တော်တယ် – သမီးလေး ဖူးငုံက အိပ်တုန်းမို့ ပြီးမှ မိတ်ဆက်ပေးမယ်

“ဟုတ် မမမြခင် ကျနော်က လင်းဆက်မော်ပါ”

“အင်း မောင်လေးရေ အမျိုးတွေ ခုမှဆုံရပေတယ် ခ်ခ်”

“မြခင်”မှာ အပျိုမဟုတ်တော့ပါ ယောကျင်္ားက လက်ထပ်ပြီး ၁နှစ်အကြာ ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားခဲ့သည်။
ဦးပု – က – တူမ ဖြစ်သူ မြခင် အား ထောက်ပံပေးရင်း
ရွာထဲသို့ ၁ပတ် ၃ကြိမ်လောက် သွားသွားလိုးနေရာ
ခု အခါခွင့်သင့်တုန်း နေတိုင်းလိုးဆော်ရန်အတွက် အကြံနဲ့ ခေါ်ယူလိုက်သည်။

ညနေ ၅နာရီခန့် နေအရှိန်လဲ လျော့ပါးသွားချိန်–
လင်းဆက်မော် – ဖူးငုံ – မြခင် တို့၃ယောက်
ထန်းလျက်စားရင်း ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း
စကားလက်စုံကြနေကြသည်။

ဖူးငုံက ” မမမြခင် သမီးနဲ့ပဲ အိပ်တော့ — ညပိုင်းလဲ အဖေါ်ရတာပေါ့ ”

အင်းပါ ဖူးငုံရဲ့ ” ဦးလေးပု ပြောရဦးမယ် သူက ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲ မသိသေးဘူး”

“အော် – ရပါတယ် မမရဲ့ သမီး ပြောလိုက်ပါ့မယ် အထုတ်တွေ အခန်းထဲ သယ်ခဲ့တော့ ”

ညပိုင်းကျ ရေချိုး ထမင်းစားကြသည်။ လင်းဆက်မော်လဲ — ည ၉နာရီခန့်တွင် အခန်းတွင်းဝင်ခဲ့သည်။ မအိပ်ချင်သော်လည်း အပြင်တွင် မထိုင်ချင်တော့ — အိပ်ရာထက်တွင် ဖင်ကြီး ဝိုင်းကားနေသော အမမြခင်၏ အကြောင်းတွေးရင်း လှဲနေတော့သည်။

အခန်းရှေ့က လူဖြတ်လျှောက်သံကြားသဖြင့် အသာထပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်ရာ အမမြခင်မှာ ဖင်တရမ်းရမ်း—နောက်လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်ဖြင့်
ခပ်သုတ်သုတ် အိမ်အပြင်သို့ ထွက်သွားရာ
အနောက်မှ အသာလေး လိုက်သွားခဲ့သည်- မကြာမှီ
ဦးလေးပု အိမ်လုံးလေးထဲ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။

ဦးလေးပု အိမ်လုံးနားသို့ ခြေဖွဖွလျှောက်၍ တံခါးပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ—-
ဦးလေးပုက– အမေနှင့် လိုးသောကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်၍— ပုဆိုးလှန်ပေးထားသည်- အမ မြခင်မှာ – ကုတင်အောက်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဦးလေးပု လီးကြီးအား ကိုင်ထားရင်း စကားပြောနေသည်။

“မြခင်” ဖူးငုံတို့ အိပ်ပီလား— ?

ဟုတ် – ဘဒွေး – ၂ယောက်လုံး အိပ်လို့ ထွက်လာတာပေါ့— ပြောပြောဆိုဆို – လီးထစ်ခေါင်းအား အားရပါးရစုပ်–လီးထစ်အခြေကို လျှာဇောင်းတိုက်ပေးနေသည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပါးစပ်ထဲသွင်း၍ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေရာ
လင်းဆက်မော်-မှာ- ထင်မှတ်မထားသောမြင်ကွင်းမို့
အသက်ရှုရန် မေ့နေရသည်။

အမမြခင်-လဲ ဘယ်ချိန်ထဲက ခံချင်နေမှန်းမသိ
ဘဒွေး – ဒီနေ့ စောက်ဖုတ်မယက်နဲ့တော့ မြန်မြန်လိုးပေးပါနော်– ” တအားယားနေလို့ပါ ”
ထမိန်လေးချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ဖြဲပေးထားသည်။

ဦးလေးပု-လဲ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ အမမြခင် စောက်ဖုတ်ထဲ အမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ လီးကြီးအား
ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်—- အ – အ အီးဟီး ဘဒွေးရယ်– ကောင်းလိုက်တာ – လိုးပါ ခပ်နာနာလေး လိုးပေး – “အင်း” ဟုတ်တယ် “လိုး – လိုး ” ——- ” အားးးး အင့်အင့် ရှီးးးးး အ အ ”
အမမြခင်မှာ – ဦးလေးပု ကျော်ပြင်အား ဆွဲဖက်ထားရင်း —- လီးကြီးအရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်လာခိုက် — အောက်ကနေ- ဟန်ချက်ညီညီ ကော့ထိုးပေးနေသည်။

ဦးလေးပု-မှာ ဆောင့်ချက်များ မြန်လာရင်း
အားးး အိ့ အားးး အ ပြီးပြီ “မြခင်” အားးးရှီးးးးး
သုတ်ရည်များ အမမြခင်၏ အဖုတ်ကြီးထဲ ပန်းထည့်ရင်း ငြိမ်ကြသွားလေသည်။

လင်းဆက်မော်-လဲ အမမြခင် ပြန်ထွက်မလာခင်
အိမ်ကြီးဆီသို့ အမြန်ပြန်ရင်းးး အိပ်ခန်းထဲဝင်၍
ဂွင်းထုပြီး အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

နောက်ရက်များတွင် — ထမင်းချက် ဒေါ်စောမှ
အသားငါးများ လျော့လျော့နေကြောင်း သူသတိထားမိလာကြောင်း ဦးလေးပုနှင့် ကျနော်အား
ခဏ ခဏပြောလေသည်။

အမှု့မဲ့ အမှတ်မဲ့ နေရာကနေ ညသန်းခေါင်ယံ တရေးနိုး ရေဆာလာသဖြင့် ထမင်းစားခန်းသို့ဝင်၍ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေဘူးထုတ်ရင်း မီးဖိုချောင်ဖက်သို့ ကြည့်မိရာ—- ရေခဲသေတ္တာထဲ ထားသော အသားဗူးများအားယူ၍ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အမမြခင်နှင့် ဖူးငုံတို့ အငမ်းမရ အသားစိမ်းများအား စားသောက်နေကြသည်။

“ဟင် – အသားစိမ်းတွေ စားနေကြပါလား ”
ရေသောက်ချင်သော စိတ်ပင် ပျောက်သွားရသည်။
ဟိုနေ့ကလည်း— စတိုခန်းမှ မိန်းမ စကားသံတွေကြားရသော်လည်း – တံခါးကနေ ချောင်းကြည့်တော့ ဘယ်သူ့မှ မရှိ —- “ထူးဆန်းတယ်” ဟူးးးး ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်

အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာရာ ရေဘူးတောင် ဘယ်နားထားမိမှန်း မသိတော့- ကြိတ်မှိတ်အိပ်ရာ
အိမ်ရှေ့ တံခါးမှ တဒုန်းဒုန်း ထုသံကြောင့် အခန်းပြင်ထွက်ခါ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

“ဘယ်သူလဲဗျာ”

“ဦးလေးပုပါ တူလေး – ခုန အိမ်ဘက်က လူရိပ်တွေ့လို့ သူခိုးများ ကပ်လားလို့ပါ”

“ဗျာ”—— ” ဟူးးးးးး ”

ကဲပါ – ဦးလေးပု ခြံထဲပတ်ကြည့်လိုက်မယ် မင်းက ပြန်အိပ်လိုက်တော့ —–

အမမြခင်နှင့် ဖူးငုံတို့ သားစိမ်းငါးစိမ်းများ စားနေကြခြင်းကို – ဒွိဟ ဖြစ်နေရာက ဦးလေးပုမှ
လူရိပ်တွေ့သည်ဟု ပြောလာခြင်းက- အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပေ။

အိပ်ပျော်ခါနီး ” ကျွီ – ကျွိ ကျွိ ကျွီ ”
ဝှီးးး ဝှီးးးး ဘရော ကျွီ ကျွီ – အသံမျိုးစုံကြောင့်
လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ ဘေးကို ကြည့်မိရာ လူသူမနေတဲ့ တောနက်ကြီးထဲ ရောက်နေတော့သည်။
% % % % % % %
( ၄ )
ချွေးစီးများကျနေပြီး – ရုတ်တရက်ထပြေးရာ
ရှေ့တွင် ချောက်ကြီးထဲသို့ ထိုးကြလေသည်
” အားးးးးးးးး ” @#$%@#$%

“ကိုကို—နိုးပြီလား”

“မောင်လေး — ဘာဖြစ်တာလဲ ” – အမတို့အော်သံကြားလို့ – နိုးပြီးထွက်လာတာ

” စကားသံများနဲ့အတူ တံခါးခေါက်သံများကြောင့်”
ဟုတ် အမနဲ့ညမလေး – အိပ်မက် – မက်ပြီး လန့်အော်မိတာပါ – လာပြီ လာပြီ ————။

ခဏအကြာ ရေမိုုးချိုး ထမင်းစားကြလေသည်။
လင်းဆက်မော် နှင့် ဖူးငုံတို့ ထမင်းစားရာ အမမြခင်မှာ
ဘေးမှ လိုအပ်တာများလုပ်ပေးနေသည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက် စားသောက်ပြီးတော့ အမမြခင်က ပန်ကန်များသိမ်းရင်း – မောင်လေး ညကြ ညမလေးကိုဘုရားပွဲ လိုက်ပို့ပေးမလို့ မောင်လေးနဲ့ဘဒွေးတို့ လိုက်ခဲ့ပါလား——–။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြုံရတဲ့ရွာ ဘုရားပွဲမို့
“ညမလေး- သွားချင်လို့လား ”

“ဟုတ် – ကိုကို ”

“အေးလေ – ညကြ ဦးလေးပု ခေါ်ပြီးသွားကြတာပေါ့”

“တကယ်နော် ကိုကို ”

“အေးဘာ– ညမလေးရ ”
တကယ်တော့ လင်းဆက်မော်လည်း အိမ်ကြီး၏ ချောက်ခြားဖွယ်အဖြစ်များ– အိပ်မက်ဆိုးများကြောင့်
စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဖြစ်စေရန် ဘုရားပွဲသို့ လိုက်ပို့ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ည ရနာရီခန့်တွင် – လေးယောက်သား ရွာထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ အထူးခြားဆုံးမှာ ဘင်သံ ခရာသံများနှင့် မျက်လှည့်ပွဲ ဖြစ်သည်—- ရုံဝင်ပေါက်မှာ ဝတ်စုံနက်ကြီးတဖွားဖွားနဲ့ အသက်၅ဝခန့် လူကြီးတစ်ဦး၏ပုံ ချိတ်ဆွဲထားသည်။
လူကြီး၏ နာမည်မှာ “ပဉ္စလက်ဆရာတိုင်းကျော်” တဲ့ဗျ
ရောင်စုံမီးတွေနဲ့ သူ့ပုံစံက ရွာသူရွာသားတွေကို အတော် ဆွဲဆောင် နိုင်လေသည်။

မျက်လှည့်သာ ပြောတာပါ — မြွေတို့ ခွေးတို့ မြောက်တို့—- အစုံပါပဲဗျာ —— ကျနော့်တို့ လေးယောက်လည်း သဘောကျလွန်းလို့ လက်ခုပ်တစ်ဖြောင်းဖြောင်း တီးပေးလိုက်တယ် —
မြွေတွေကို လှလှပပ ကခိုင်းနိုင်တယ် မျောက်လိမ္မာလေးများက — ဂျွမ်းထိုးလိုက် ခွေးလေးတွေပေါ်တက်စီးလိုက်ပေါ့—-
ခုထိကို ဆရာတိုင်းကျော် ထွက်မလာသေးဘူး ပရိတ်သတ်က— ဟားးး ဟေးးးး မိုက်တယ်ကွာ
အသံမျိုးဆုံပေါ့——–။

မကြာပါဘူးဗျာ — အရပ်အမောင်းကောင်းကောင်း အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ ရုပ်ရည်ခန့်ခန့်ညားညား
နှုတ်ခမ်းမွှေးသဲသဲနဲ့ လူတစ်ယောက်—-
ဇတ်စင်ရှေ့ထွက်လာတော့တယ် – ရုံအပြည့်အားပေးကြတဲ့ – ပရိသတ်ကြီးကလည်း
” ဖြောင်းး – ဖြောင်း – ဖြောင်းးးး ရွှီ ရွှီ ”
“ဖြောင်းးးးးဖြောင်းးးးး – ရွှီ ရွှီ ——- လက်ခုပ်တီးကြိုဆိုကြလေသည်။

တစ်မျိုးပီးတစ်မျိုး မရိုးအောင်ပြသလေသည်- တုတ်ကောက်ကနေ မြွှေဖြစ်တာမျိုး – ပါးစပ်ကနေ မန္တန်လိုလို ရွတ်ပြီး ငှက်အသေးလေးအား တောင်းနဲ့အုပ်ကာ လင်းယုန်ငှက်ကြီး ဖြစ်စေတာမျိုး
ပရိတ်သတ်ကို တချိန်လုံး ဖမ်းစားနိုင်သူပါ —။

စိတ်ဝင်းစားဆုံးက နောက်ဆုံးပြကွက်ပဲ– မီးပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဇတ်စင်ပေါ်တွင် အရိုးခေါင်းများ
မျက်စိနေရာမှ မီးများထွက်၍ ပျံသန်းနေကြသည်။
ဖူးငုံနဲ့ အမမြခင်တောင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
ပူးကပ်ကာ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ကြည့်နေကြသည်။

ကျနော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာ တွေးမိရင်း မျက်လှည့်ဝိုင်းသိမ်းတော့ — ည ၁၂နာရီ မို့ ဦးလေးပုတို့ မုန့်စားရင်း ခဏစောင့် ပါ ကျနော် လုပ်စရာရှိလို့ ပြီးမှ ပြန်ကြတာပေါ့ — ပြောလိုက်ရင်း မျက်လှည့်စင် အနောက်ဖက် ဆရာတိုင်းကျော် နေတဲ့အခန်းသို့ မေးမြန်းကာ ဝင်သွားလိုက်သည်။

ဆရာတိုင်းကျော်အား – သူ့အမနဲ့ ညမ မှာ- ညအချိန်မတော်—- အသားစိမ်းငါးစိမ်းများ စားတတ်ကြောင်း — မိမိမှာလည်း အိမ်မက်ဆိုးများ ခဏခဏ မက်နေကြောင်း အဖြစ်အပျက်များကို “ညမလေးဖူးငုံနှင့် လိုးတဲ့အကြောင်း ချန်ထားပြီး” အစဆုံးပြောပြလိုက်ရာ—
ဆရာ တိုင်းကျော်က — ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်၍ —
မောင်ရင်နဲ့ရော ကာမဆက်ဆံသူရှိတယ်မလားဟု
” မေးလိုက်လေသည်” ——–

” ရှိကြောင်းဝန်ခံလိုက်ပြီး — ဆက်ဆံချိန်တွင် ဖူးငုံမှာ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ အသားရည်မှာ အေးစက်နေကြောင်း”
မချွင်းမချန် ပြောပြလိုက်သည်။ထိုနောက် ဆရာတိုင်းကျော်ကကူညီမည် ဖြစ်ကြောင်း မကောင်းဆိုးဝါးတွေက ဝင်ပူး၍ စားသောက်ကာ ကာမဂုဏ် ခံစားနေကြောင်း ရှင်းပြက အစီအစဉ် ဆွဲလေတော့သည်။

လင်းဆက်မော်တို့ လေးဦးလည်း ရွာထဲမှ ခြံဝင်းဆီသို့ပြန်လာရာ — ဆရာတိုင်းကျော်မှာ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လိုက်လာခဲ့လေသည်။ ခြံဝင်းထဲသို့ ရောက်လျင် — ဦးလေးပု မှာ သူ့အိမ်လုံးလေးဆီသို့ တမ်းဝင်သွားလေသည်။ လင်းဆက်မော်တို့ မောင်နှမ သုံးဦးလည် အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်သွားကြတော့သည်။

ခဏအကြာတွင် – လင်းဆက်မော်သည် ခြံအပြင်ထွက်၍ ဆရာ တိုင်းကျော်အား အိမ်ထဲသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်——– ဖူးငုံတို့ အခန်းရှေ့ အရောက် ဆရာတိုင်းကျော်မှ – ဖူးငုံတို့ အခန်းအား အနည်းငယ်ဟပြီး———– လွယ်အိတ်ထဲမှ ခွက်ခပ်သေးသေးတစ်လုံး- အသင့်ပါလာသော ဆေးရည် ဖြည့်ကာ—- ဆေးဖယောင်းတိုင်လိုလို
တစ်တိုင် ထုတ်၍အရိုးခေါင်းတစ်ခေါင်းပေါ်တွင်– တင်ထွန်းရင်း ဂါထာမန္တန်များ ရွတ်ဆိုနေသည်
၁ဝမိနစ်ခန့် အကြာတွင်—- လေသံပြင်းပြင်းတချက်တိုက်၍ အခန်းတံခါးအတွင်းသို့ ပွင့်သွားပြီး— ဖူးငုံနဲ့ အမမြခင်တို့ ကုတင်ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေကြသည်။

” ကဲ – မောင်ရင် ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး အိမ်ပတ်ပတ်လည် – ဒီဘူးထဲက ရေနဲ့ဖြန်းပေတော့”
တပတ်ပြည့်ရင် အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တော့ —

“ဟုတ် ဆရာတိုင်းကျော်”

“ကျနော်လည်း ဆရာပြောသည်းအတိုင်း” အိမ်ပတ်ပတ်လည် ဖြန်းရာ ၁ဝမိနစ်လောက် အကြာတွင် အိမ်အတွင်းဘက်ပြန်ဝင်ပြီး ဖူးငုံတို့အခန်းရှေ့ အရောက်” အခန်းထဲကြည်မိရာ ဆရာတိုင်းကျော်နဲ့ ဖူးငုံတို့ညမနှစ်ယောက်မှာ အဝတ်စားမရှိကြတော့ပေ— ကိုယ်တုုံးလုံးများနှင့်
ဆရာက ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးအား လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းခြင်းဂွင်းထုနေသည်။

“လီးကြီး” မှာ အရှည် ၈လက်မခန့် — ခပ်တုတ်တုတ်
အောက်တွင်တွဲကျနေသော လဥကြီး၂လုံးမှာ မဲချိတ်နေသေးသည်— လက်မောင်းအိုးကြီးများနဲ့ ပေါင်တံအတုတ်ကြီးများမှာလည်း အကြောအပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ ကြည့်ကောင်းသလို
ကုတင်အောက်မှ လေးဖက်ထောက်၍ ဖင်ကုန်းနေသော ဖူးငုံနှင့် အမမြခင်တို့မှာ ဆရာတိုင်းကျော် လီးကြီးအားကြည့်၍ ——-
အားမလို အားမရနှင့် လျှာလေးတွေထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းသပ်နေကြသည်။

ထိုစဉ်- ဆရာ တိုင်းကျော်မှ ” ကိုင်း နင်တို့ ဒီည နောက်ဆုံးပျော်ပါးပြီးရင် အပီးထွက်သွားရမှာနော်”

အမမြခင်နှင့် ဖူးငုံတို့ ပြိုင်တူ ခေါင်းညိတ်ကာ
ဆရာတိုင်းကျော်၏ လီးညိုကြီးအား – အလုအယက် ဆွဲစုပ်ကြလေသည်။ ပြွတ် ပြွတ် — ပလပ် ပလပ်
အိခ့် အီးးးး —- ဆရာတိုင်းကျော်လည်း လီးကြီးအားပယ်ပယ်နယ်နယ် အစုပ်ခံနေရ၍
မေးကြောများထောင်လာကာ — အားးးး ရှီးးးး အားးးး
ဟူးးးးးး အားးးးး နှင် ညည်းငြူနေရတော့သည်။

ခဏ အကြာတွင်တော့ ဖူးငုံနှင့် အမ မြခင်တို့
ကုတင်ပေါ်တက်၍ – ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကို ပြားကပ်နေအောင်ဝတ်ပြီး—- ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်၍ အစွမ်းကုန်ကော့ရင်း မိမိတို၏ စောက်စိလေးများကို ပေါင်ကြားထဲ လက်လျိုရင်းးး လက်ချောင်းလေးများနှင့်ချေနေကြတော့သည်။

” ထိုနောက် – ဆရာတိုင်းကျော်မှ မောင်ရင် ဝင်ခဲ့လေကွာ အဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီကွ” ပြောဆိုရင်း
ဖူးငုံလေး၏ ဆူထွက်နေသောစောက်ဖုတ်လေးအား
တဖုန်း ဖုန်း နှင့် ဆွဲ ဆွဲ လိုးတော့သည်။
လင်းဆက်မော်လည်း အခန်းထဲ ဝင်လာကာ
အမမြခင်၏ ခါးကို စုံကိုင်၍ စောက်ရည်များနဲ့ရွဲနှစ်နေ
သော– စောက်ဖုတ်ကြီးအားးး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေလိုက်သည်။

“ပြွတ် ပြွတ် — စွပ် စွပ် —- ဘွတ် ဗျစ် ဗျစ်”
အားးး ရှီးးးး အားး အအ ဘွတ်ဘွတ်
” အင့် အင့် အင့် – အားးး ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ်
ဗျစ် အားးး ရှီးးးး အင့် အင့် အားးးးး

ကုတင်လေးမှာ တကျွီကျွီမြည်နေရင်း ရမ်းခါနေသည်
ဆရာတိုင်းကျော်နှင့် လင်းဆက်မော်တို့မှာ လူချင်းလဲလိုးရင်း အချက် ၁၀ဝကျော်ကျော်တွင်
လရည်များးး ပန်းထုတ်ကြတော့သည်။

နောက်ရက်တွင် အနီးပတ်ဝန်းကျင်မှ မကျွတ်မလွတ်သော ဝိညာဉ်များ သရဲများ မရှိကြတော့ပေ –ဆရာတိုင်းကျော်၏ ဆေးအစွမ်းလား လီးညိုကြီးအစွမ်းလားဆိုတာ– ကာယကံရှင် ဝိညာဉ်များသာ သိနိုင်ပေလိမ့်မည်။ လင်းဆက်မော်နှင့် ဖူးငုံတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်လဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်ရင်း မန္တလေးသို့ ပြန်သွားလေသည်။
********************************
( အဆုံးထိဖတ်ပေးတဲ့ မိတ်ဆွေများအားလုံး ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည် )

#ဘုံခုနှစ်ဆင့်