မိုးမင်းသမီးရဲ့ မွေးနေ့ ကျိန်စာ
မိုးမင်းသမီးရဲ့ မွေးနေ့ ကျိန်စာ – စ \ ဆုံး
မြသာ ပရမ်းပတာ လက်ကမြင်းသည်။
============================
ကိုစောမွန် တယောက် ရည်းစားနဲ့ ကွဲပီး ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဆိုကာ ဇာတိမြေ မန်းလေးကနေပီး ရောက်ရာ ပေါက်ရာထွက်လာခဲ့ချိန်မှာ ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်း နမ့်ခမ်း အလွန် တရုတ် မြန်မာနယ်စပ် ရွာလေး တစ်ရွာကို ရောက်ရှိလာခဲ့တယ်။
ရွာဆိုပေမဲ့ အိမ်ခြေ ၄ထောင်လောက်ရှိတဲ့ ရွာမကျ မြို့မကျ တောမြို့လေးတခုပါ။ ရောက်လာတဲ့ချိန်က တောင်စွယ်နေကွယ်လို့ မိုးတောင်ချုပ်နေပီ။ မြေသားတဝက် ကျောက်သားတဝက် ရောနေတဲ့ လမ်းပေါ်မှာ နွမ်းနယ်နေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို သယ်ဆောင်ရင်း တည်းခိုခန်းရှိမယ့်နေရာကို မေးလိုက်တယ်။
ရွာခံလူတယောက်ညွန်ပြမှုနဲ့ တည်းခိုခန်း ကိုရောက်ခဲ့တယ်။ တည်းခိုခန်းက တည်းရုံ အဖြစ်သာသာရှိလေသည်။ ဧည့်ကြိုကောင်တာ၌ စာခြောက်ရုပ်နှင့် တူသော မိန်းမတယောက်သည် ရရက်ထမင်းမစားရသော မျက်နှာနှင့်ထိုင်နေလေသည်။
“အခန်းလိုချင်လို့ပါဗျာ”
“ကျမနောက်လိုက်ခဲ့ပါ”
တည်းခိုခန်းအတွင်းဘက် အခန်းတခုသို့ ခေါ်သွားလေသည်။ အခန်းထဲတွင် လူလေးယောက် အရက်ဝိုင်းဖွဲ့ကာ သောက်လျက်ရှိလေသည်။ စာခြောက်ရုပ်က…
“ဧည်သည်က အခန်းလိုချင်လို့ပါ ဆရာ”
ဟုပြောလေရာ မန်နေဂျာ ဖြစ်ဟန်တူသူက အနီးရှိ ခြင်းတခုထဲမှ သော့တစုံထုတ်ပေးကာ…
“နံပါတ် ၁၀”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခန်းမှ ထွက်ခွာကာ တည်းရမည့် အခန်းသို့ လိုက်ပို့ပေးကာ ထွက်ခွာသွားလေသည်။
ခရီးဆောင်အိတ်ချပီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အိပ်မည် အပြု ဗိုက်ထဲက တဂွီဂွီ ဆန္ဒဖော်ထုတ်လာလေသည်။ ညစာ မစားရသေးကြောင်း သတိရလာလေသည်။ သို့ဖြင့် စာခြောက်ရုပ်ဆီ ပြန်ထွက်လာရလေသည်။
“စားစရာများရနိုင်မလားဗျာ”
“ထမင်းဆီဆမ်း ကြက်ဥကြော် မျှစ်ကြော်”
“အကုန်သာပေးပါဗျာ”
“ကျမနောက်လိုက်ခဲ့ပါ”
စာခြောက်ရုပ်နောက်လိုက်သွားလေရာ စားသောက်ခန်းဖြစ်ဟန်တူသော အခန်းသို့ရောက်ရှိလေသည်။
စားသောက်ခန်းရောက်မှသာ ဧည့်သည်မှာ ကိုယ်တယောက်ထဲ မဟုတ်ကြောင်း သိရလေသည်။
စားသောက်ခန်း အလယ် ဟိတာ ဘေးတွင် လူစိမ်းတယောက်ထိုင်နေလေသည်။ တောင်ပေါ်ဒေသလည်းဖြစ် ဆောင်းရာသီအလယ်ပိုင်း ဒီဇင်ဘာလအလယ် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းသောကာလလည်းဖြစ်သောကြောင့် အပူပေးသောဟိတာ ထားပေးလေသည်။
ထိုလူစိမ်းသည် ကိုစောမွန်အား စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ကိုစောမွန် ပြန်လှည့်ကြည့်သောအခါ တဖက်သို့ ဖြတ်ခနဲ့ လှည့်သွားလေသည်။ လူစိမ်းပုံစံကို သိပ်မကြိုက်သောကြောင့် ခပ်တန်းတန်းနေရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
၁ဝမိနစ်ခန့်ရှိလေသော် စာခြောက်ရုပ်သည် လင်ပန်းတခုတွင် စားစရာများထဲ့ကာ ယူဆောင်လာလေသည်။ ဆေးလိပ်ကုန်နေသည်ကို သတိရသဖြင့် ရရာဆေးလိပ်ပိုမှာလိုက်လေရာ တရုတ် စီးကရက်တဘူးလာချပေးလေသည်။ စားဖြစ်ရုံသာ ရှိသောညစာကို အမြန်စားလိုက်လေသည်။
လူစိမ်းသည် ဟိတာခလုတ်ကိုလှည့်၍ အပူချိန်မြှင့်လေရာ လူ၂ယောက်စာ လုံလောက်သွားလေသည်။ ကိုစောမွန်က ကုလားထိုင်ကို ဟိတာ နားရွေ့ထိုင်လေရာ လူစိမ်းက…
“လာပါဗျာ”
“ဆေးလိပ်သောက်ပါဦးဗျ”
စီးကရက်တလိပ် လှမ်းပေးလိုက်လေသည်။ ဆေးလိပ်သောက်နေစဉ် လူစိမ်းအား စကားပြောကြည့်သော်လည်း “အင်း” “အဲ”ဖြင့် မပြောလိုသည့် အမူအယာ ပြနေသောကြောင့်မပြောတော့ပဲ ဆေးလိပ်ကိုသာ သောက်နေလိုက်လေသည်။
ဆေးလိပ် ကုန်၍ ထမည်ဆိုသော အခါမှ လူစိမ်းက စကားပြောလာလေသည်။
“မိတ်ဆွေက မြေပြန့်ကလာတာလားဗျာ”
အပြောအဆိုကိုကြည့်၍ တောင်ပေါ်သား မဟုတ်ပဲ အောက်ပြည်အောက်ရွာ ဇာတိဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်လေသည်။ ကိုစောမွန်မှာ စကားပြောစဉ်က ပြန်မပြောပဲ ထမည်ဆိုသောအခါမှ လာပြောသော လူစိမ်းအား အမြင်ကပ်မိလေသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ထွက်လာတာပါ”
“အင်း စိတ်ပြေ လက်ပျောက်ထွက်လာတာကောင်းပါတယ်ဗျာ ကျနော့်အဖြစ်ကတော့ တကယ်ပါဗျာ ကျနော်က ဇာတိဖြစ်တဲ့ ရာမညတိုင်းကိုပြန်မလို့ပါဗျာ”
အောက်သားဖြစ်ကြောင်း ခန့်မှန်းမှု မှန်သွားလေသည်။ လူစိမ်းမှာ တခုခုကို မထွေးနိုင် မအန်နိုင် ဖြစ်နေပုံရသဖြင့် နားထောင်ပေးရန် ကိုစောမွန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
“နောင်ကြီးရင်ဖွင့်စရာများရှိလို့လားဗျ”
“ကျနော့် အဖြစ်က ပြောတဲ့သူတိုင်းယုံချင်မှ ယုံမှာဗျ”
“ပြောရခက်နေလဲ မပြောပါနဲ့ဗျာ လောကမှာ ထူးဆန်းတာတွေကတော့ လူတွေရဲ့ ဦးနှောက်နဲ့ မမှီတာတွေ အများကြီးပါဗျာ”
“ကျနော်က အောက်ပြည်ကပါ နာမည်က ဝဏ္ဍလို့ခေါ်ပါတယ် ပထမ မန်းလေးမှာလာပီး အလုပ်လာရှာတယ် တရုတ်တန်းက အသီးဆိုင်တခုမှာ ဝင်လုပ်ရင်း ပိုင်ရှင်ကသဘောကျလို့ အလုပ်သမားတွေ ကြီးကြပ်တဲ့နေရာမှာ ထားတယ် ကျနော် ဆရာက ဒီအလုပ်တင်မဟုတ်ဖူး လာရှိုးဘက်နယ်တွေမှာ သူပိုင်တဲ့ခြံတော်တော်များများရှိတယ် လားရှိုးခြံတခုမှာ လူလိုလို့ဆိုတော့ ကျနော့်ကို ခြံစောင့်အဖြစ်နေပေးဖို့ပြောတယ် အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ အလုပ်က အလုပ်သမားတွေ လိုက်ကြည့်နေရတာပါပဲ အဲ့လိုနဲ့ ၃နှစ်လောက်နေတော့ ဒီဘက်မှာ ခြံ၃ခြံ ဝယ်လိုက်တယ် ကျနော့်ကို ကြီးကြပ်ဖို့ဒီလွှတ်လိုက်တယ် ပြသနာက အဲ့ဒီမှာစတာပါပဲဗျာ ဒီကိုရောက်လို့ ၃လလောက်နေတော့ ကျနော့်မွေးနေ့ရောက်လာတယ် အသက်၃၅နှစ်ပြည့်တာပါ”
“မွေးနေ့နဲ့ ဘာများဆိုင်လို့လဲဗျာ”
ကိုစောမွန်မှာ ဘာမှ ထူးမလာသော အကြောင်းကို နားထောင်လိုစိတ် မရှိတော့သောကြောင့် စကားဖြတ်ရန် အတွက် အစပျိုးလိုက်လေသည်။
“ဆိုင်ပါတယ်ဗျာ မွေးနေ့မှာ နေ့ခင်း ထမင်းစားပီးချိန် လောက်မှာ ခြံဝမှာ အဘိုးအို တယောက်လာတောင်းတယ် အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ၃၂နှစ်ပြည့် အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ပိုက်ဆံ ၃၂ဝ လှူ လိုက်တယ် အဲ့မှာ အဘိုးကြီးက ဘာပြန်ပြောလဲဆိုတော့… ၃၂နှစ်ပြည့်ပီဆိုတော့ ကတိအတိုင်း ပေးဆပ်ရမှာပဲ ဒါပေမဲ့ မင်း စေတနာဖြူ စင်မှုကို အသိမှတ်ပြုလို့ ကျိန်စာကိုပြင်ပေးလိုက်မယ် ဆိုပြောပီးထွက်သွားတာပါပဲဗျာ”
“အဲ့ဒီတော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲဗျာ”
ကိုစောမွန်မှာ စိတ်ဝင်စားစပြုလာလေပီ။
“အဲ့ဒီည အိပ်လဲအိပ်ရော အိပ်မက်ထဲမှာပဲဆိုရမယ်ဗျ ဒါပေမဲ့ အပြင်မှာလို တကယ်ကြီးရယ်”
ကိုဝဏ္ဍမှာ အိပ်ပျော်ကာစ အချိန်တွင် အခန်းထောင့်တွင် အသက်၂၅နှစ်ခန့် မိန်းကလေးတယောက် ရပ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဘယ်ကမှန်းမသိသောကြောင့်…
“မင်းဘယ်သူလဲ ဘယ်ကလဲ ထွက်သွားပါ ညကြီးအချိန်မတော်”
“ခစ်ခစ် ခစ်ခစ် ခမည်းတော်ကလဲ ခမည်းတော် ကတိပေးထားတဲ့အတိုင်းပဲလေ ဒါပေမဲ့ခု ခမည်းတော်စေတနာကြောင့် သမီးတော်နဲ့ ခမည်းတော် ပျော်ပွဲဆင်ရဦးမှာပါ”
ကိုဝဏ္ဍမှာ မိန်းကလေး အသံကိုကြားမိသောအခါ မိမိ သမီးအရင်းလိုခံစားလာမိလေသည်။ ထိုအပြင် ထိုမိန်းကလေးနှင့် ကာမဆက်ဆံလိုစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာလေသည်။
မိန်းကလေးမှာ ရှမ်းတိုင်းရင်းသူ အဝတ်စားဝတ်ဆင်ထားပီး အသားဖြူ ဖြူ မျက်လုံးမှေးမှေး နှာတံပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းထူထူလေးဖြစ်ကာ ရင်သားအစုံမှာ မကြီးသော်လည်း မသေး အလတ်စားဖြစ်ကာ တင်အစုံမှာလည်း မကြီး မသေးပဲ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ရှိလေသည်။ မျက်နှာလေးမှာရှင်းသန့်နေသော်လည်း သူ့အားကြည့်နေသောအကြည့်မှာ ရမ္မက်ဇော ကြွစေသော ကြာပါပါ အကြည့်ဖြစ်ကာ ကိုဝဏ္ဍမှာ ထူးဆန်းစွာပင် တဏှာရာဂမီး ဟုန်းဟုန်းတောက်လျက် ကိုယ့်သမီးကိုယ် ပြန်လိုးတော့မည်ဟူသော အတွေးများလည်းဝင်လာလေသည်။
“မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
ကိုဝဏ္ဍ၏ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်စွာ မေးလိုက်သော အသံ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“မိုးမင်းသမီးလို့ ခမည်းတော် မြတ်မြတ်နိုးနိုး ခေါ်ခဲ့တာလေ မမှတ်မိတော့ဘူးလား ဟင်”
ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်းများ လှုပ်ခါစေလျက် ညို့မြူ ရီဝေသော အကြည့်ဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်း ကိုဝဏ္ဍရှိရာသို့ မိုးမင်းသမီးလေး တလှမ်းချင်းလျှောက်လာလေသည်။ ကိုဝဏ္ဍရင်ခွင်သို့ အသာလေးတိုးဝင်ကာ မှီချလိုက်လေသည်။ ကိုဝဏ္ဍမှာ အသိစိတ်အာရုံတို့ လွတ်ထွက်သွားချေပီ။
မိုးမင်းသမီးအား တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ယင်း ထူထူပြဲပြဲ နှုတ်ခမ်းစုံကို အငမ်းမရ စုတ်နမ်းလေတော့သည်။ မိုးမင်းသမီး၏ အကျႌအား ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။
“ဗြိ”
“ခစ် ခစ် ခစ် ကြမ်းလှချေလား ခမည်းတော်ရယ် ဟိုးအရင်တိုင်းပါပဲလား ခစ်ခစ်ခစ်”
မိုးမင်းသမီးမှာ သူလုပ်နေသမျှကို အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည့်အလား တခစ်ခစ် ရီမော ပျော်ရွင်နေလေသည်။ မိုးမင်းသမီး၏ နို့များကို လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသညိ့အလား အားရပါးရစို့လေသည်။ နို့တခုလုံးရသမျှငုံကာ အားနှင့် စုပ်ကာ စုပ်ကာ စို့ပီး လက်တဖက်က ကျန်နို့သီးခေါင်းလေးအား ချေပေးရာ မိုးမင်းသမီးမှာ ရီသံများအစား ညီးသံလေးများ အစားထိုးထွက်ပေါ်လာချေသည်။
“အ အ အားးး အားးး ဟင်းးး အားးး ကောင်းးး အားး ကောင်းး လိုက် တာာ ခမည်းတော်ရယ်”
နို့စို့၍ အားရသောအခါ မိုးမင်းသမီးဝတ်ထားသော လုံချည်ကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားလေသည်။
ထူထူပြဲပြဲ နီရဲနေသော နှုတ်ခမ်းလေးအား မက်မက်မောမော နမ်းရှိုက်ကာ လျှာကို အတောင့်လိုက်ထုတ်ကာ မိုးမင်းသမီး မေးစေ့မှ ကိုယ်ခန္ဓာ အလယ်လမ်းအတိုင်း ဆီးစပ်ဆီသို့ ဆွဲချကာ ယက်လိုက်လေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်သွားကာ ခါးလေးကော့တက်လာချေသည်။ သူဘာလုပ်တော့မလဲဆိုတာ ကြိုတင်သိနေပုံပင်။ သူက ကစားလိုသေး၍ ပေါင်ခြံ အတွင်းဘက်ကို အသာယက်ပေးလေရာ မိုးမင်းသမီးမှာ ခါးကို ဘေးတိုက်ရွေ့လျက် သူ့လျှာနှင့် စောက်ပတ် အပ်မိအောင် ကြိုးစားလေသည်။ သူကလဲ စောက်ပတ်ကို မထိအောင် စောက်ပတ်အနားတဝိုက်ကို ရက်ရက်ရောရော ယက်ပေးလေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ စောက်ပတ် အယက်ခံလိုသောကြောင့် ခါးကော့ကာ တွန့်လိမ်နေလေသည်။ နောက်ဆုံးနှုတ်မှ ထုတ်ပြောလာလေတော့သည်။
“အ အ အားးး အားးး ဟင်းးး အားးး စောက် အားး ပတ် ယက် ယက် ပေး ပေးပါ အားး အ အ ခမည်းတော်ရယ်”
ကိုဝဏ္ဍက ယက်နေရာမှ အသာခွာကာ မိုးမင်းသမီး စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးကို ခုံးခုံးလေးလုပ်ကာ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုက်လေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကာ ကိုခန္ဓာတွန့်လိမ်ကာ တချီပီးသွားလေသည်။ ထိုအခါကျမှ ကိုဝဏ္ဍက စောက်ပတ်လေးအား အသာဖြဲကာ စအိုဝမှစ၍ လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ပင့်ယက်လိုက်လေသည်။ ထောင်းခနဲ့ နှခေါင်းအတွင်းသို့ တိုးဝင်လာသော မိန်းမစောက်ပတ်အနံ့နှင့်အတူ သုတ်ရည်အနံ့ကပါ စွက်လျက်ရှိသော စိန်းရွှေရွှေ မွေးတေးတေး မိုးမင်းသမီး၏ စောက်ပတ် အနံ့အား မက်မောစွာရူ ရှိုက်ရင်း အားရပါးရ ယက်ပါတော့လေသည်။
“အ အ အားးး အားးး ဟင်းးး အားးး ကောင်းးး အားး ကောင်းး အားးး အားးး ဟင်းးး အားးး ကောင်းးး အားး ကောင်းး လိုက် တာာ ခမည်းတော်ရယ်”
မိုးမင်းသမီး၏ ညီးသံလေးများ မြိုင်ဆိုင်စွာ ထွက်ပေါ်နေလေသည်။ သူကလဲ စေတနာ အပြည့်ဖြင့် စောက်ပတ်ထဲလျှာသွင်း၍ ကစ်ဆင်ဆွဲသလို စောက်ပတ်အား ကစ်ဆင်ဆွဲပေးလေသည်။ တပြိုင်နက် ဖင်ထဲသို့ လက်တချောင်းထိုးထဲ့ကာ ဖင်ကိုပါတပြိုင်နက် ကလိပေးလေသည်။ ထိုနောက် တဖန် ဖင်ဝကို ယက်ပေးရင်း စောက်စိကို လက်မနဲ့ဖိပွတ် ပေးကာ ကလိပြန်သည်။ သမီးတော် မိုးမင်းသမီးမှာ လူးလွန့်ကော့ပြန်နေလေသည်။ သူလဲ ထွက်လာသမျှသော မိုးမင်းသမီး၏ စောက်ရေတို့အား နှစ်ခြိုက်စွာ သောက်မျိုလေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ စူးရှ ကျေနပ်စွာ မိန်းမိန်းမူးမူး ခံစားအော်ဟစ်ရင်း အကြိမ်ကြိမ်ပီးလေသည်။ စောက်ရေများလည်း အိုင်ထွန်းနေအောင် ထွက်လေသည်။ အားရအောင် ယက်ပီးမှ သူ့၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝမှာ အသာတေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်းသွင်း လေတော့သည်။ တဖြေးဖြေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်းဖြင့် အလွှာလေးတခုကို ထောက်မိလေသည်။
ကိုဝဏ္ဍမှာ အူမြူ းကာ ပျော်ရွင်သွားလေသည်။ ထောက်မိသောအလွှာမှာ မိုးမင်းသမီး၏ အပျိုမှေးဖြစ်လေသည်။ အပျိုမှေးထိ အသွင်းထုတ်လုပ်ရင်း တဖြေးဖြေး ကောင်းလာသောအခါ ကိုဝဏ္ဍသည် ဒစ်ပေါ်လုနီးပါး ဆွဲထုတ်ပြီး အဆုံထိတချက်ထဲ ဆောင့်ချလိုက်လေသည်။
“အမလေး ခမည်းတော်ရဲ့”
ဟုသာအသံထွက်ပီး အသံပေါ်မလာတောချေ။ ကိုဝဏ္ဍက နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ လီးတဆုံးဝင်သည်နှင့် ကိုဝဏ္ဍသည် စက်သေနတ်ပစ်သည့်ပမာ တောက်လျှောက်ဆောင့်ကာ လိုးလေတော့သည်။ ကိုဝဏ္ဍကား မိုးမင်းသမီး ခါးကိုကိုင်၍ အသားကုန်စောင့်လေရာ ညီးညူ သံလေးများ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“အားးး အားးး အားးး အားးး
ခ မည်းးး အားးး အားးး တော် အားးးသ သ မီးးး အားးး သမီးအားးး တော်အားးးကောင်း ကောင်းအားး ပီး အားးး တော့အားးး အားးးး ပီး အားးး တော့မယ်အားးး အားးး အားးး”
ပြီးတော့မည်ဆိုသောကြောင့် ကိုဝဏ္ဍလည်း သူပါ စိတ်သွင်းလိုက်လေသည်။ နောက်ဆုံး ပီးသည့် အချိန်တွင် တဆုံး ဖိကပ်ထားပြီး သုတ်ရေများ တဆစ်ဆစ် ပန်းထဲ့သည့် အချိန်တွင် လောကကြီးတခုလုံးအား မေ့သွားလေတော့သည်။
“ကောင်းရဲ့လား သမီးတော်လေး”
အနူးညံ့ အငြင်သာဆုံး အသံဖြင့် ကြင်နာစွာမေးလိုက်လေသည်။ မိုးမင်းသမီးမှာ ရီဝေသော မျက်လုံး အစုံဖြင့် ခမည်းတော်ဖြစ်သူအား စိုက်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလေသည်။ ကိုဝဏ္ဍမှာ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်လျက် ဘယ်သူတွေ ဘယ်ဝါတွေ ဘာအကြောင်းအရာများကို မမေး မသိ မစုံစမ်းချင်တော့ပါ။ ယခု လက်ရှိအခြေ အနေသည် ပီးပြည့်စုံနေပီဖြစ်လေသည်။
သို့သော် မျက်စိကလေး ခဏမှိတ်ထားကာနားနေရာမှ အသံပလံများကြောင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိလေသည်။
မိုးမင်းသမီးလည်းမရှိတော့။ ယခုတွေ့ရသည်မှာ အာဏာပါးကွက်သားပုံစံ လူထွားကြီးသုံးယောက် အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီများဖြင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးဖြင့် တဟဲဟဲရီနေလေသည်။
“ခင်ဗျားတို့ဘယ်သူတွေလဲ”
မေးလိုက်ကာမှ မိမိအသံသည် မိန်းကလေးသံပြောင်းနေကြာင်းသိလိုက်ရလေသည်။ မိန်းကလေးတယောက်ပမာ မိမိခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး ပြောင်းလဲနေကြာင်း သတိပြုမိလေသည်။ယောက်ျားကြီးတဦးက…
“ခုနက မင်းရဲ့စေတနာအကျိုးခံစားပီးပီ ခုက မင်းပေးဆပ်ရမယ့်အလှဲ့လေ ဟဲဟဲဟဲ”
ဟုပြောရင်း သုံယောက်စလုံး မိမိအနားလျှောက်လာကာ ဝိုင်းချုပ်၍ လူကြီး လက်သန်းလုံးခန့်ရှိသော ကြိုးအနီဖြင့် တုပ်ပါလေတော့သည်။ ထို့နောက် တယောက်က မိမိရင်သားစုံကိုဖြစ်ညှစ်ကာ တယောက်က မိမိစောက်ပတ်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ကြမ်းတမ်းစွာ ကလိ၍ ဖင်ထဲသို့လည်း လက်ညိုး လက်ခလယ် ၂ချောင်ပူးကာ ထိုးထဲ့ပါတော့သည်။ ထိုသို့ ဖြစ်ညှစ်ကလိနေစဉ် ကျန်တယောက်က လွတ်နေသော ဝမ်းဗိုက်အားကြိမ်ဖြင့်ရိုက်ပါလေတော့သည်။
နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းသော အရသာကို လှိမ့်နေအောင်ခံရပါတော့သည်။ အားရအောင် ရိုက်နှက်ကလိပီးနောက် သူ့အား ကြိုးဖြေပေးကာ ခုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်စေလိုက်လေသည်။
ထို့နောက် လူထွားကြီး တယောက်သည် ကိုဝဏ္ဍ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွသည်။ စောက်ဖုတ်တွင် သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာ ဆတ်ခနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ လီးကြီးက မချောင်ပဲ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းပင် တိုးဝင်သွားသည်။
ကိုဝဏ္ဍခမျာ ဘာမှန်း မသိဖြစ်သွားချိန်မှာပင် လူထွားကြီးသည် အသာဘေးသို့ လှိမ့်ချကာ ကိုဝဏ္ဍကို ဖက်ဆွဲလျက် ပင့်တင်လိုက်သည်။ အဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းထားသောလီးကို ပြန်မကျွတ်စေပဲ ကိုဝဏ္ဍက အပေါ် ၊လူထွားကြီးက အောက် ချက်ချင်းပင် နေရာပြောင်းသွားသည်။
နောက်လူထွားကြီး တယောက်၏ ပူနွေးတုတ်ရှည်သော လီးထိပ်ဖူးကြီး ဖင်ဝတွင် လာတေ့သည်ကို ကိုဝဏ္ဍ သိလိုက်ရသည်။ ကြောက်လိုက်တာ ပြောမနေပါနှင့်တော့။
“အမလေးလေး….ဗျစ်….ဘု…..ဘွတ်….သေပါပြီ ….ဖင်ပြဲပါပြီ….အားအား……”
ကိုဝဏ္ဍမှာ အော်ဟစ်ညည်းညူ ရင်းပင် လူထွားကြီး၏ ဖင်ထဲ လီးသွင်းမှုကို ခံနေရသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ကိုဝဏ္ဍ၏ ကျဉ်းကြပ်လှသော ဖင်ခေါင်းလေးထဲသို့ လူထွားကြီး၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီး တဆုံးဝင်သွားလေတော့သည်..။ ထို့နောက် လူထွားကြီးနှစ်ယောက်သည် ကိုဝဏ္ဍ၏ ဖင်နှင့် အဖုတ်တို့ကို ကျကျနန လိုးကြဆော်ကြလေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျန်လူထွားကြီးက ကိုဝဏ္ဍပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လီးထဲ့ကာ လီးစုပ်ခိုင်းလေသည်။
ကိုဝဏ္ဍခမျာ လီးသုံးချောင်းဖြင့် ပြိုင်တူလိုးနေမှုကို အသည်းတုန် အူတုန်ခမန်းပင် ခံနေရသည်။ ခုနက မိုးမင်းသမီးဖြင့် ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့သည်များလည်း ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ချေပီ။
လိုးကြဆော်ကြသည်မှာလည်း အဆက်မပြတ်ပင် နောက်ဆုံး သူမခံနိုင်တော့သဖြင့် သတိလစ် မေ့မြောသွားလေတော့သည်။
ကိုဝဏ္ဍသတိရလာတော့ သတိထားမိသည်မှာ တကိုယ်လုံးအရိုက်ခံထားရသော နာကျင်မှုများ စအိုကနာကျင်မှုများ ရင်ဘတ်ဆီက နာကျင်မှုများပင်ဖြစ်လေသည်။ အိပ်မက်ဟုဆိုရအောင်ကလည်း လက်တွေ့နာကျင်မှုများကရှိနေလေသည်။ မိမိထိုကဲ့သို့ဖြစ်နေချိန် မည်သူမှ မနိုးသည်ကလဲ ထူးဆန်းလှပေသည်။
! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ ! ¡ !
“အဲ့ဒါပါပဲဗျာ ကျနော့် မွေးနေ့ လစဉ်၂၈ရက်နေ့ညဆို အဲ့တိုင်းခံရတာပါပဲဗျာ ဘာကြောင့်လဲမသိဘူး ဘာမှလဲမေးမရဘူး ဒါပေမဲ့ မိုးမင်းသမီးကိုတော့ သမီးရင်းလေးလိုကော ချစ်သူလိုပါချစ်တယ်ဗျာ ဒါတွေကိုပြန်ပြောပြလဲ ဘယ်သူမှယုံမှာ မဟုတ်ဘူး ရူးနေတယ်ပဲ ပြောကြမှာ ဒါနဲ့ ဇာတိကိုပြန်မလို့ အလုပ်ရှင်ဆီ အလုပ်ထွက်တော့ လူစားလွှတ်ပေးမယ်ဆိုလို့ စောင့်နေတာ ခုလူစားလာတော့ လွဲပေးပီး အလုပ်ထွက်လိုက်ပီ မနက်ဖြန်ဇာတိမြေပြန်မလို့ပါ”
“ကျနော်လည်းဘာပြောရမလဲတောင်မသိတော့ဘူးဗျာ”
ကိုစောမွန် စာနာနားလည်စွာဖြင့်ပြောမိလေသည်။ လူထူးလူဆန်းကြီး ကိုဝဏ္ဍကား ဘာမှမပြောပဲ သူ့အခန်းဆီသို့ ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ပြက္ခဒိန် ၂၈ရက်နေ့မြင်တိုင်း ကိုစောမွန်တယောက် အောက်ပြည်သား လူထူးလူဆန်းကြီး ကိုဝဏ္ဍအား အမှတ်မထင် သတိရမိလေတော့သည်။
____________________________
ဖနျတကျဆီသညျ စိတျကူးယဉျ ကမာ်ဘထဲမှ ဖနျတကျဆီသာဖွစျသညျ။
W.Somerset Maugham ၏ A Man From Glasgow ဘာသာပြန် ဝထ္ထုတိုအား မှီငြမ်းပါကြောင်း။
ပြီးပါပြီ
အချိန်ပေး ဖတ်ရှုမှုကို ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့်
မောင်မြသာ