သင်္ကြန်အိမ်တွင်းရင်ခုန်သံ
(အင်းစက်အတွေ့အကြုံဖြစ်ပါသည်)
(၁)
ဟုတ်ကဲ့.. ကျနော်တို့ဇာတ်လိုက်ကလေးနာမည်ကတော့ဇင်ဝေ။
ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးမှာပဲမွေး၊ ရန်ကုန်မှာပဲကြီးတဲ့ ရန်ကုန်သားစစ်စစ်လေးပေါ့။
သူကတစ်ဦးတည်းသောမိဘအသည်းကျော်သားကလေး၊
မိသားစုကသူအပါအဝင် ၃ယောက်ထဲ၊ သူရယ်၊ သူ့အဖေရယ်၊ အမေရယ်။
သူ့မှာညီအကိုမောင်နှမမရှိတော့ မောင်နှမငတ်ရှာတယ်၊
သူ့မှာ ညီလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်၊ ညီမ သို့မဟုတ် အမတစ်ယောက်လောက်ရှိရင်ကောင်းမှာပဲလို့မကြာခဏတမ်းတမိတယ်။
ခက်တာက ဘာတွေများခက်ခဲနေလို့လဲမသိဘူး၊ အခုထိသူ့အဖေနဲ့အမေက သူ့အတွက်၊ ညီ၊ ညီမလေးတွေထပ်မွေးမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး၊
ဇင်ဝေအခု ၁၆နှစ်ကျော်လို့ ၁ရနှစ်ထဲဝင်လာပြီ၊ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းစာမေးပွဲတောင်ဖြေပြီးသွားပြီပဲ။
သူငယ်ချင်းတွေရှိပေမယ့်သူကခပ်အေးအေးသမား၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ရုံးစုရုံးစု၊ အပြင်သွားဖြစ်တာလဲသိပ်မရှိဘူး၊
အိမ်မှာဆိုရင်တော့ မောင်နှမ မရှိရှာလို့ အဖေနဲ့အမေကိုပဲ ညီအကိုပေါင်း၊ မောင်နှမပေါင်းပေါင်းနေရတယ်။
အဖေဦးမိုက်ကယ်ကျော်က နိုင်ငံခြားကပြန်လာပြီးလုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံရှိတဲ့ စက်မှုလုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူ၊ တက်ကနစ်ရှင်ပညာရှင်တစ်ယောက်။
မြန်မာပြည်ပြန်လာပြီးတော့ တရုတ်ကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုလာရောက်ရင်းနှီးမြှုပ်နှံပြီးထုတ်လုပ်နေတဲ့ စက်ရုံကြီးတစ်ခုမှာစက်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြံပေးအဖြစ်နဲ့လုပ်နေတယ်။
အမေဒေါ်ဇင်သဲဖြူကတော့ အိ်မ်မှာအေးဆေးပဲ၊ ခြေမွေးလက်မွေးသိပ်မီးမလောင်ရတဲ့အိမ်ရှင်မပေါ့။
ဒီနှစ်သင်္ကြန်မတိုင်မီ ၂ပတ်လောက်အလိုမှာ အဖေမိုက်ကယ်ကြီးက ဒီနှစ်သင်္ကြန်နှစ်ကူးစက်ရုံပိတ်ရက်၊ မန္တလေးသင်္ကြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ကတိပေးခဲ့တယ်။
ဇင်ဝေသိပ်ပျော်သွားတယ်လေ၊ သူ့တစ်သက် မန္တလေးတစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး၊
မန္တလေးသင်္ကြန်ကအရမ်းစည်တယ်လို့စသူငယ်ချင်းတွေပြောတာကြားဘူးတယ်၊ ပြီးတော့မြန်မာ့ရိုးရာသင်္ကြန်ဆိုလို့ အဲ့မှာပဲရှိတော့တာတဲ့။
မန္တလေးကျုံးနဲ့မြို့ရိုးကြီးကိုမြင်ရတော့မယ်၊ မန္တလေးတောင်တက်မယ်၊ မေမြို့တက်မယ်၊ အီပ်မက်တွေကြိုမက်နေလိုက်တာ။
သင်္ကြန်ရက်နားကပ်လာတော့ ဇင်ဝေတစ်ယောက်ခရီးအတွက်အသင့်ပြင်နေပြီ၊ အဝတ်အစားတွေရွေး၊ အိတ်တွေဖုံသုတ်လို့။
ဒါပေမယ့်သူ့အိပ်မက်ကလေးကရုတ်တရက်လှုပ်နှိုးခံလိုက်ရသလိုပြိုကျပျက်စီးသွားတယ်။
သူတို့ခရီးထွက်ဖို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်မတိုင်ခင်၂ရက်အလိုမှာ၊ အဖေမိုက်ကယ်ကြီးမှာအားဂျင်းအလုပ်ကိစ္စနဲ့တရုတ်ပြည်ရှန်ဟိုင်းဘက်ကိုသွားဖို့ခရီးပါ်လာတယ်။
မသွားလို့ကမရဘူးတဲ့၊ ဟိုကသူတို့ပင်မစက်ရုံကြီးမှာအရေးကြီးတဲ့စက်ပိုင်းဆိုင်ရာတစ်ခုပြဿနာတက်နေတယ်၊
သူ့အကူအညီ၊ အတိုင်ပင်လိုတယ်တဲ့လေ။ ဒီတော့ ဦးမိုက်ကယ်ကြီးတရုတ်ပြည်ပြေးဖို့ပြင်ရတော့တာပေါ့၊
အလုပ်ကအရေးကြီးတော့ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။
ဇင်ဝေတစ်ယောက်အရမ်းစိတ်ဓာတ်ကျသွားတယ်၊ စိတ်တွေလဲဆိုး၊ ဝမ်းလဲနည်းပေါ့၊ ကံကြမ္မာကဒီလိုဖန်လာတာကိုး၊
သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး ဆယ်ကျော်သက်ခလေးပီပီ စိတ်ခံစားမှုကိုမလွန်ဆန်နိုင်ပဲ အခန်းအောင်းပြီးငိုင်နေမိတယ်။
အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ဇင်သဲဖြူက သားဇင်ဝေရဲ့စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဝမ်းနည်းနေတဲ့အခြေအနေကိုတွေ့တော့၊
ဝင်လာပြီးဖြေသိမ့်ပေး၊ ချော့မော့ပေးရင်း အကျိုးနဲ့အကြောင်းကိုဆင်ခြင်နိုင်ဖို့ရှင်းပြတယ်။
အမေဖြစ်သူရဲ့ကြိုးစားချော့မော့မှုကြောင့် ဇင်ဝေလည်း စိတ်ဖြေဆည်လာနိုင်ပြီးသိပ်ဝမ်းမနည်းတော့ပဲ အခုမှစားနိုင်သောက်နိုင်ဖြစ်လာတယ်လေ။
“သားရယ်..ဒီနှစ်မသွားဖြစ်တော့လဲ၊ နောက်နှစ်ကျသွားကြတာပေါ့၊ မန္တလေးကဘယ်မှမပြေးပါဘူး။
ဒီနှစ်တော့ခါတိုင်းလိုပဲ အိမ်နီးနားချင်းတွေနဲ့စုပြီး အိမ်ရှေ့မှာပဲကစားကြတာပေါ့၊ တို့အိမ်ရှေ့လမ်းမှာလဲရေပက်ခံကားတွေအဖြတ်များသားပဲ”
သင်္ကြန်အကြိုနေ့ကတော့ခပ်ခြောက်ခြောက်ပါပဲ။
အဲ…အကျနေ့ကျတော့ ဇင်ဝေလဲအိမ်ထဲကပလပ်စတစ်စည်ပိုင်းကြီး၂လုံးလှိမ့်ထုတ်လာပြီးလမ်းစပ်မှာတည်တယ်။
အိမ်နီးချင်းဘေးအိမ်တွေက ခလေးလူကြီးတွေလဲတူတူပဲ၊ ထွက်လာကြပြီးပုံးတွေခွက်တွေ၊ ဗြွတ်တွေ၊ သေနတ်တွေနဲ့လာစုကြတယ်ပေါ့။
အိမ်ရှေ့ရေငုတ်ကပိုက်တွေသွယ်ပြီးစည်ပိုင်းတွေထဲရေဖြည့်တယ်။
တစ်အိမ်ကျော်ကအကိုကြီးက အုန်းလက်၂လက်ရှာခုတ်လာပြီးတိုင်ထောင်ပြီးစိုက်ထားတယ်။
ဆောင်းဘောက်စ်ကြီးတွေချပြီးသင်္ကြန်သီချင်းတွေအကျယ်ကြီးဖွင့်တယ်။
မနက်ပိုင်းကပြင်တာဆင်တာနဲ့ပဲဟုတ်တိပတ်တိမကစားလိုက်ရပါဘူး၊
နေတက်လာပြီးတော်တော်ကြီးကိုပူလို့ကားဆက်လဲနဲနဲပြတ်သွားလို့နေ့လည်ခဏနားကြတယ်။
နေ့လည်၂နာရီကျော်တော့ပြန်ထွက်လာကြပြီးပက်ကြကဲကြပြန်ရော။
သင်္ကြန်ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ပတ်ဝန်းကျင်က၊ ကိုကြီး၊ မကြီးတွေကကစားလို့ကောင်းအောင်၊
ဘီယာဗူးတွေရေခဲစိမ်ပြီးထည့်ထားတယ်လေ။ ခလေးတွေအတွက်ကတော့ အချိုရည်ဗူးတွေပေါ့။
ဇင်ဝေတို့စကစားပြီးတစ်နာရီလောက်ကြာတော့၊ ဇင်ဝေ့အမေ ဒေါ်ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်လဲ ထွက်လာပြီးကစားတယ်၊
ပုံမှန်အတိုင်းဆို အရင်နှစ်သင်္ကြန်တွေမှာဇင်ဝေ့အမေကရေဝင်ကစားလေ့မရှိဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲနေနေတတ်တာ။
ဒါပေမယ့်အခု သူ့သားဇင်ဝေ မန္တလေးမသွားရလို့ဝမ်းနည်းနေတာကိုဖြေသိမ့်ပေးတဲ့အနေနဲ့
ဇင်ဝေပျော်အောင်ရယ်၊ အဖော်လဲရအောင်ရယ်စိတ်ကူးပြီးဝင်ကစားလိုက်တာ။
ဇင်သဲဖြူကဘောင်းဘီအတိုအဖြူလေးဝတ်ထားတယ်။ အပေါ်ကလဲတီရှပ်အဖြူရောင်လေးနဲ့ပဲ၊
ခွက်ကလေးကိုင်ပြီးထွက်လာတဲ့ဇင်သဲဖြူကိုမြင်ကြတော့၊ ရေကစားနေကြတဲ့အိမ်နီးချင်းအုပ်က…
“ဟေးးးးး ဟာ…ဒီမှာ..အန်တီဖြူကြီးထွက်လာပြီဟေ့..ပက်ကြ၊ ပက်ကြဟ..”
အုပ်စုထဲမှာဘေးပတ်ဝန်းကျင်အိမ်ကမမကြီးတွေနဲ့မြီးကောင်ပေါက်မလေးတွေလဲပါတယ်။ ဇင်သဲဖြူရေတွေနဲ့ဝိုင်းသမခံလိုက်ရတယ်။
တဟီးဟီး တဟားဟား တခွိခွိအသံတွေလည်းစီညံသွားတော့တယ်။
“ရော့…မမဖြူ အေးအေးလေးအရင်သောက်လိုက်ဦး၊ ဒါမှကစားရတာလန်းသွားမယ် ဟီးဟီး”
အပျိုကြီးတစ်ယောက်က ဘီယာတစ်ဗူးလှမ်းပေးတယ်။
ရေတွေရွှဲရွှဲစိုသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ဇင်သဲဖြူဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်အဖြူပါးပါးလေးကအသားနဲ့ကပ်သွားပြီ။
အသားကလဲဖြူဝင်းနေတော့၊ အောက်ခံဝတ်ထားတဲ့ဘရာစီယာအနက်ရောင်လေးကရေစိုနေတဲ့အင်္ကျီဖြူဖြူပါးပါးအောက်မှာ
ဘယ်လိုမှဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိပဲ ရုန်းကြွတက်ပြီးထင်းထင်းကြီးပေါ်လာတယ်လေ။
ရေပက်ခံကားတွေပေါ်ကနဲ့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတွေရဲ့မျက်လုံးအစုံတွေကဇင်သဲအပေါ်မှာပဲစုပြုံကျနေတာ၊ ကျွတ်ကျလုမတတ်၊
မကြည့်ပဲနေနိုင်ရိုးလား၊ ဇင်သဲကအသားကလဲဖြူဝင်းအိလို့၊ လက်မောင်းသားလေးတွေကနို့နှစ်ရောင်။
အသက်က၄ဝပြည့်ပြီသာဆိုတယ်၊ နုတုန်း၊ ဘော်ဒီကလဲအကိတ်၊ သူမကိုမရင်းနှီးသေးတဲ့ အပြင်လူတွေအနေနဲ.ကြည့်မယ်ဆိုရင်
လွန်ရောကျွှံရော၃၅နှစ်လောက်ခန်.မှန်းကြမှာသေချာတယ်။
ဘရာအနက်လေးအောက်ကရုန်းကြွနေတာကဓာတ်ကျွဲကောသီးအလတ်စား၂လုံး။
တခြားသူတွေကိုထည့်ပြောမနေနဲ့၊ သားဖြစ်တဲ့ဇင်ဝေကတောင် ဒီနေ့သူ့အမေရဲ့အဆင်အပြင်နဲ့ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး
အောက်ကဒုတ်ကထောင်လာရတဲ့အထိပဲ၊ ဘယ်လိုမှနှိပ်ကွပ်လို့မရဘူး။
ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်လဲသင်္ကြန်မကစားဖြစ်တာနှစ်ချီကြာခဲ့ပြီ။
အခုကစားဖြစ်တော့မှငယ်မူပြန်ပြီး ဘေးအိမ်ကမမတွေနဲ့လုံးထွေးပြီးစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပျော်နေတယ်။
ကစားရင်းသောက်ရင်း ဘီယာ၄-၅ဗူးလောက်သောက်မိလို့ ဇင်သဲဖြူလဲနဲနဲထွေနေပြီ။
သူတို့တတွေပျော်ပျော်ပါးပါးကြီးရေကစားနေကြတာ၊ တဖြေးဖြေးနေချိုချိန်ရောက်ပြီး ၅နာရီတောင်ကျော်ခဲ့ပြီ။
သူတို့ပစ္စည်းတွေသိမ်းမလို့လုပ်နေတုန်း၊ ရေပက်ခံတဲ့ဒိုင်နာတစ်စီးအုန်းနှစ်လက်ရေပက်မဏ္ဍပ်ရှေ့လာရပ်တယ်။
“ဟေးးး ဟေးးး ဟေးးး ဟေးးး”
ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်းးးး
ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်တွေနဲ့လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ယောက်ျား ၄-၅-၆ ယောက်လောက်သံပုံးတွေဆူညံအောင်တီးပြီး..
“ဟိုမှာ..ဝါရှာတွေကွ..ဝါရှာတွေ…”
“ဟားးး ဝါရှာအသေးတွေရော…ဝါရှာအလတ်တွေရော..ပျော်စရာကြီး”
“ဟေးးး ဒီမှာဝါရှာ ကွင်းအကြီးကြီးတစ်ကွင်းကွ..”
ဒီကအဖွဲ့တွေကရေပုံးတွေနဲ. အနီးကပ်ဝိုင်းသမကြတော့လုံးထွေးကုန်ပြီ၊
ကားပေါ်ကငတိတွေကထိုင်းစတိုင် နံ့သာခဲအဖြူတွေ၊ပေါင်ဒါအဖြူတွေရေဖျော်ပြီး မိန်းမအုပ်ကိုပါးတွေမျက်နှာတွေ၊ လည်ပင်းတွေကိုလိုက်သုတ်တယ်။
နို့တွေကိုလား!
ဘယ်နေလိမ့်မလဲ၊ ကောင်းကောင်းကိုင်တာပေါ့။
သူတို့ကဝါရှာကွင်း အကြီးကြီးလို့ညွှန်းတဲ့ဒေါ်ဇင်သဲဖြူမှာလည်းကျွဲကောသီး၂လုံးအအားမရအောင်အကိုင်ခံလိုက်ရတယ်။
ဒါပေမယ့်သူမကအပျော်တွေကြားမှာ စိတ်မဆိုးနိုင်ပဲတဟီးဟီးတဟားဟားနဲ့ ရီရင်းသဘောတွေကျနေတယ်လေ။
ပစ္စည်းတွေသိမ်းအပြီး၊ ဇင်ဝေနဲ့ ဇင်သဲဖြူတို့သားအမိ၂ယောက်အိမ်ဝင်းထဲလျှောက်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။
အိမ်ထဲရောက်တော့ဇင်ဝေကမကျေမနပ်နဲ့သူ့အမေကိုမေးတော့တာပေါ့။
“ဟိုကောင်လေးတွေအုပ်စု မေမေ့ကိုဒီလောက်ကြီးရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကိုင်နေတာ၊ မေမေကဘာလို့စိတ်မဆိုးပဲသဘောတွေကျနေရတာလဲ”
ဇင်သဲက..
“ဘာလို့စိတ်ဆိုးနေမှာလဲသားရယ်..၊ သင်္ကြန်ဆိုတာဒီလိုပဲလေ၊ ကစားရင်တော့အကိုင်ခံထိတာချည်းပဲပေါ့။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကိုင်တာကကိုင်တာလောက်ပါပဲ၊ မေမေ့ဟာယူသွားလို့ရတာလဲမဟုတ်၊ ပဲ့ပါသွားတာလဲမဟုတ်..
နောက်ပြီးတော့ ငယ်ငယ်တုန်းကဘဝကိုသွားပြန်သတိရလို့သားရဲ့.. အဲ့လိုကစားလိုက်တော့ငယ်မူပြန်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်အတော်ပြန်ငယ်သွားတယ်လို့ထင်ရတယ်”
ဇင်ဝေတစ်ယောက်သူ့အမေရဲ့အဖြေကိုလိုက်မမီဘူးဖြစ်သွားတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့သိပ်အစာမကြေဘူး။
“ဒါမှမဟုတ်..သူများကကိုင်ရပြီးကိုယ်မကိုင်ရလို့မနာလိုတိုရှည်ဖြစ်နေတာလားးးး အနဲနဲ..ဟင်းဟင်း..”
ဇင်သဲဖြူကသူ့သားကိုမထိတထိစပြီးလောင်နေတယ်။ ဇင်ဝေကသူ့အမေအဲ့လိုပြောတာကြားလိုက်ရတော့
လူငယ်ပီပီလီးကချက်ချင်းတောင်ထလိုက်လာတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာသူ့အမေရဲ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ပြီးအားရပါးရနယ်နေတယ်လို့စိတ်ကူးယဉ်နေတယ်။
ဇင်ဝေစိတ်ကူးယဉ်ကောင်းနေတုန်းရှိသေး၊ ဇင်သဲဖြူက သူ့သားလက်တွေကိုဆွဲသူပြီးသူမနို့အုံထွားထွားကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရော..။
“ကဲ…ကိုင်စမ်း..၊ မကိုင်ရလို့အားငယ်နေတာတွေပျောက်သွားအောင်..”
အမှန်တော့ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်ဒီအပြုအမူကိုအမှတ်မထင်ပဲလုပ်လိုက်မိတာပါ၊
ဇင်ဝေကတစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်လို့၊ မောင်နှမငတ်တိုင်း အမေလုပ်တဲ့သူက အမလိုနေပေးရင်းနောက်နေပြောင်နေကျမို့၊
အခုသူ့သားရဲ့စိတ်ကောက်မကျေမနပ်အမူအရာကိုကြည့်ပြီးတော့စလဲစချင်လာတာနဲ့၊ နဲနဲလေးလဲထွေနေတော့ နို့ကြီးတွေပေးကိုင်ကြည့်လိုက်တာ။
ဇင်ဝေ သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့သူ့အမေရဲ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ၊ အင်္ကျီအပြင်ဘက်ကကိုင်တာဖြစ်ပေမယ့်လဲမွှန်ထူသွားရတယ်လေ။
ဇင်ဝေကသူ့အမေနို့ကိုဖြေးဖြေးချင်းစညှစ်တယ်။
သူကြည့်လိုက်တော့သူ့အမေဒေါ်ဇင်သဲဖြူမှာမျက်လုံးလေးတွေမှေးစင်းနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့အမေများစိတ်ပါနေပြီလားမသိဘူး။
ဇင်ဝေက သူ့လက်ကိုသူ့အမေရဲ့တီရှပ်အောက်လျှိုသွင်းလိုက်ပြီးတဲ့နောက်၊ ကျောကဘရာစီယာချိတ်လေးတွေကိုဖြုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။
အခု ဇင်ဝေက သူ့အမေရဲ့အဝတ်မခံတော့တဲ့နို့အုံကြီးကိုအစိမ်းအတိုင်းကြီးအသားစစ်စစ်ကိုဖြစ်ညှစ်ပြီးကိ်ုင်နေရပြီ။
သူ့လက်တွေကထွားပြီးအိနေတဲ့အသားဆိုင်ကြီးရဲ့အထိအတွေ့ကိုရှိန်းဖိန်းနေအောင်ခံစားနေရပီလေ။
ဇင်ဝေက သာသာလေးပဲလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့နို့သီးခေါင်းတွေကို ဖျစ်လိုက်တောက်လိုက်ကစားပေးတော့
ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်တုန်တက်သွားရတယ်။ ဒါပေမယ့်ငြိမ်ခံနေတယ်။
ဒီအချိန်မှာဇင်ဝေလဲအတင့်ရဲလာပြီးသူ့အမေရဲ့ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်လေးကိူဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
ဇင်သဲဖြူကလဲချွတ်လို့လွယ်အောင်လက်တွေကိုအလိုက်သင့်မြှေက်ပေးတယ်။
ဇင်ဝေ အမေ့နို့အုံကြီးတွေကိုကုန်းပြီးစို့ပစ်လိုက်တယ်။
“ရှူး….အားးးးး”
ဇင်သဲရဲ့ညည်းသံလေးကထွက်လာတယ်၊
ဇင်သဲဖြူစိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊
သင်္ကြန်မကျခင်လေးကပ်လို. ဇာတ်သိမ်းပိုင်းလေးအမီတင်ပေးလိုက်ပါတယ်။
ပျော်ရွှင်နိုင်ကြပါစေ။
သင်္ကြန်အိမ်တွင်းရင်ခုန်သံ
(အင်းစက်အတွေ့အကြုံဖြစ်ပါသည်)
(၂) (ဇာတ်သိမ်း)
ဇင်သဲဖြူစိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊
သူ့သားဇင်ဝေဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီတိုထဲလက်ရှိုထဲ့လိုက်ပြီးတောင်နေတဲ့လီးကြီးကိုဆုပ်လိုက်တယ်။
အမေလုပ်တဲ့သူက သူ့သားလီးနွေးနွေးကြီးကိုကိုင်မိရင်ပဲ…
“သားလီးကြီးတောင်နေပြီ..စိတ်ပါလို့လား..”
တီးတိုးလေးမေးလာတယ်။ ဇင်ဝေကယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့….၊
“ဒီလိုလုပ်၊ တို့တွေအခု တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကူပြီးစိတ်ဖြေပေးကြရအောင်၊ မေမေလဲဟိုအဖွဲ့တွေဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ်ကထဲထစိတ်ထနေတာ၊
ဒါပေမယ့်မေမေ့ကိုတကယ်လုပ်ရမှာမဟုတ်ဘူးနော်၊ စိတ်ဖြေရုံသက်သက်ပဲ”
ပြောပြီးတာနဲ့ဇင်သဲဖြူကသူ့အဝတ်အစားတွေအကုန်ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဇင်ဝေကလဲသူ့အမေစချွတ်တာတွေ့တော့သူလဲလိုက်ချွတ်တော့တယ်။
အခုသူတို့၂ယောက်လုံးအိမ်လည်ဧည့်ခန်းမှာကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့….
“ဟဲ့သား! မေ့လို့…တံခါးတွေသေချာလိုက်ပိတ်လိုက်ဦး၊ တော်ကြာသူများတွေဝင်လာမှဂွမ်းနေဦးမယ်..”
ဇင်ဝေက သူ့အမေပြောမှလီးကြီးတန်းလန်းတန်းလန်းနဲ့ထလျှောက်သွားပြီး အိမ်တံခါးနဲ့ပြူတင်းပေါက်တွေပိတ်၊ ခန်းဆီးလိုက်ကာတွေလိုက်ချနေတယ်။
အိမ်ထဲမှာခပ်မှောင်မှောင်ဖြစ်သွားပြီ၊ ညနေ၆နာရီလောက်ရှိသွားပြီကိုး၊ မီးကိုလဲမဖွင့်ပဲထားလိုက်တယ်။
ဇင်သဲဖြူက ဇင်ဝေကိုကြမ်းခင်ကော်ဇောပေါ်ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီးသူမက သားရဲ့ခြေဆင်းထားတဲ့ဘက်ကိုမျက်နှာလှည့်လို့
သားဇင်ဝေရဲ့မျက်နှာပေါ်စောက်ဖုတ်အပ်လို့ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှအသာကုန်းပြီးသားဖြစ်သူရဲ့လီးကိုသာသာဖွဖွလေးစစုပ်တယ်။
စုပ်လိုက် လျှာဖျားလေးနဲ့ဒစ်ဖူးထိပ်ကိုလျက်လိုက်တစ်လှည့်စီလုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ဇင်ဝေ့ရင်ထဲလှပ်ခနဲ ဟာခနဲခံစားရတယ်။
သူမော့ကြည့်တော့မျက်နှာပေါ်မှာမေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီး၊ သူ့နှာခေါင်း၊ ပါးစပ်တွေနဲ့ ၂လက်မလောက်ပဲကွာတော့တယ်။
သူ ဒီနေ့လိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်လာမယ်လို့တစ်ခါမှစိတ်ကူးထဲအိပ်မက်ထဲမှာတောင် မတွေးမိ၊ မမက်မိခဲ့ဖူးဘူး။
အခုတော့သူ့ကိုမွေးထုတ်ခဲ့ဘူးတဲ့သူ့အမေအရင်းရဲ့စောက်ပတ်ကြီးကသူ့မျက်နှာပေါ်မှာအနီးကပ်…၊ ဘယ်လိုတွေဖြစ်သွားရတာလဲ။
မေမေ့စောက်ပတ်ကြီးကစောက်ရည်ကြည်တွေနဲ့လဲ့နေတယ်။ ရွှဲအိနေတာကိုအမြင်နဲ့တင်တွေ့နေရတယ်။
ဆီးခုံဖောင်းမို့မို့အပေါ်မှာအမွှေးအုံကမနုမရင့်၊ မထူမပါး။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူတွေကစိုလဲ့နေတယ်၊
နှုတ်ခမ်းသားတို့ပေါင်းစပ်စုစည်းရာဆီးခုံမို့မို့အစပ်မှာတော့အသားဖု ဖူးဖူးချွန်ချွန်လေး၊ စောက်စိဆိုတာဒါပဲနေမှာ၊
ဇင်ဝေတစ်ယောက်မင်သက်သလိုဖြစ်နေပြီးသူ့အမေစောက်ဖုတ်ကြီးကိုကြည့်နေရင်းအတွေးတွေပွားနေလိုက်တာ။
“အင်းမ်..အင်းမ်..အင်းမ်..”
ပလပ်..ပလပ်..ပြွတ်..ပြွတ်..
အမေ့ဆီက တအင်းမ် အင်းမ်နဲ့လီးစုပ်နေတဲ့အသံကခဏရပ်သွားပြီးတော့..
“သားး…ဇင်ဝေ..ဘာကြည့်နေတာလဲ..စတော့လေ၊ မေမေ့စောက်ပတ်ကိုလျက်ပေးလေ..”
အခုမှဇင်ဝေလဲသတိဝင်လာပြီး မျက်နှာပေါ်ဝဲနေတဲ့စောက်ပတ်ကြီးကိုလှမ်းဟပ်လိုက်တယ်။
ဖူးထွက်နေတဲ့စောက်စိလေးကိုနှုတ်ခမ်းနဲ့ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်ပြီးလျှာလေးနဲ့စောက်စိကိုပတ်လျက်ပေးလိုက်တော့..
“အာ့…အားးးး ဟင်းးးမ်..”
ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်ဆတ်ဆတ်တုန်၊ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရတယ်။ ပြီးတော့အလိုအလျောက် စောက်ဖုတ်ကိုသားဇင်ဝေရဲ့မျက်နှာနား
ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ ဇင်ဝေကလဲသူ့လက်၂ဘက်နဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုဘေးတဘက်တချက်ဖြဲပြီး
ပေါ်လာတဲ့သူ့အမေရဲ့စောက်ခေါင်းနီရဲရဲလေးထဲကိုလျှာထိုးပြီးလှည့်ပြီးပတ်ချာလှည့်လျက်နေတယ်။
“အားဟားးး သားးး မေမေ့သားကစောက်ဖုတ်လျက်တာတော်လိုက်တာကွာ၊ ဘာလို့ဒီလောက်ကျွမ်းနေရတာလဲ…
ရှူး အီးးးး အရသာရှိလိုက်တာ…မေမေ့စောက်စိကိုနာနာလျက်ပေးသား…”
ဇင်သဲဖြူ တဆတ်ဆတ်တွန့်လိမ်ပြီးအဆက်မပြတ်ညည်းနေတယ်။ ပြီးမှသူမလွှတ်ထားတဲ့လီးကြီးကိုပြန်ဖမ်းဆုပ်ပြီးပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးမှုတ်ပြန်တယ်။
ဇင်ဝေကလဲ ခါးကော့ပင့်ပင့်တင်ပြီးသူ့အမေပါးစပ်ထဲလီးကိုအရှိန်နဲပစ်ပစ်ညှောင့်ပေးနေလိုက်တယ်၊
အက်ရှင်တွေကစိတ်စူးစိုက်လုပ်စရာတောင်မလိုဘူး၊ အလိုလိုအော်တိုကိုသွားနေတော့တာ။
“မေမေ..”
“အင်”
“သားကိုတစ်ခုခွင့်ပြုနိုင်မလား..”
“ဘာများလဲသားရဲ့”
“သားလီးနဲ့မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုပေးပွတ်လို့ရမလား..ဟင်၊ အဝလေးပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ပွတ်ကြည့်ရုံလေးပဲ၊ ဘယ်လိုများဖီလင်ရှိမလဲသိချင်လို့..”
ဇင်ဝေက သူ့အမေကိုကပ်ချွဲပြီးတောင်းနေတော့ဇင်သဲဖြူကလဲ တစ်ခဏငြိမ်ပြီးစဉ်းစားနေတယ်။ ပြီးမှ…၊
“မှတ်ထားနော်၊ အဝလေးမှာပွတ်ကြည့်ရုံလေးပဲ၊ နင့်ဟာကြီးမေမေ့အထဲလုံးဝထိုးမထည့်ရဘူးနော်၊ ကတိပေး၊ အဲဒါဆိုခွင့်ပြုမယ်”
“ကတိပေးတယ်မေမေ.. သားအတွေ့အကြုံရချင်လို့ပါ”
ဇင်ဝေက အရမ်းကာရောဖောဖောသီသီပဲကတိပေးလိုက်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူက သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကိုလီးနဲ့ထိတွေ့ကြည့်ချင်စိတ်ကထိမ်းမရတော့ဘူး။
သဘောတူညီချက်ရတော့ ဇင်သဲဖြူကပိုဇေရှင်ပြောင်းလိုက်တယ်၊ အခုသူမကကြမ်းပေါ်မှာပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်တယ်။
ဇင်ဝေက ထပြီးတော့သူ့အမေပေါ်တက်ခွလိုက်တယ်။ ဇင်သဲဖြူကပက်လက်လှန်ပေးနေပေမယ့် ဖြဲကားမထားပဲပေါင်ကိုတတ်နိုင်သလောက်စိထားတယ်၊
အဖုတ်ကညပ်နေတော့၊ မတော်တဆသူ့သားလချောင်းလွယ်လွယ်နဲ့လမ်းမှားဝင်မလာနိုင်အောင်လို့ပေါ့။
ဇင်ဝေက နီရဲတင်းပြောင်အောင်တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဒစ်ဖူးကြီးနဲ့သူ့အမေရဲ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအကွဲကြောင်းအတိုင်း၊
အရှည်လိုက်အထက်အောက်စုန်ဆန်ပွတ်ဆွဲနေလိုက်တယ်။ သားဇင်ဝေရဲ့ဒစ်ကြီးက စောက်စိထွတ်ထွတ်လေးကို မထိခလုတ် ထိခလုတ်ပွတ်ပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်း၊
ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲတွန်သွားအောင်ကောင်းနေပုံရတယ်။
တဖြေးဖြေးနဲ့ဇင်ဝေရဲ့ပွတ်ဆွဲချက်တွေကအရှိန်တက်လာတယ်၊ အားပါလာပြီးမြန်လဲမြန်လာတယ်။
“အားးးး အမယ်လေးလေး..သားရယ်..ဟင့်”
“မေမေ..ကောင်းလို့လားး..”
“အင်းး.. အို.. မသိဘူးသွားကွာ”
“မေမေ့အဖုတ်ကြီးကိုထိရတာနဲ့တင် သားလဲအရမ်းကောင်းနေပြီ…အားးးရှူး… မေမေ့အဖုတ်ကနွေးပြီး အသားကနုအိနေတာပဲ”
ဇင်သဲဖြူမှာအဖုတ်ကိုအတင်းပိအောင်ဆွဲစိညှပ်ထားရပေမယ့်အဖုတ်ဝမှာတမြမြလေးဖြစ်နေတဲ့ကာမစိတ်ဖီလင်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်တော့
အဖုတ်ကြားကစောက်ရေတွေထိမ်းမရအောင်တသွင်သွင်နဲ့ပြည့်လျှံစီးထွက်လာနေတယ်။
ဖီလင်အပြည့်နဲမျက်လုံးလေးမှေးစင်းရင်းဖင်ကလဲလှုပ်ရမ်းလာတော့ပေါင်တွေပြဲထွက်သွားပြီး အဖုတ်ကဖြဲပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီ။
ဇင်ဝေအံကြိတ်ပြီးခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ဖိထိုးလိုက်တဲ့အချိန်မှာလီးကအံကိုက်ပဲ အမေဖြစ်သူရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုအားပါပါနဲ့ဝင်သွားတော့တယ်၊
ရွှဲနေတဲ့စောက်ရေတွေကချောဆီလိုကူပေးတော့ အားနဲ့အထိုးမှာလီးတစ်ဆုံးအထိပေါ့။
ဗြစ်..ဗြစ်..ပလစ်..ဒုတ်..
“အာ့…အမလေးးး”
နင့်ကနဲဝင်ရောက်လာတဲ့အတွေ့အထိကြောင့် ဇင်သဲဖြူလန့်အော်လိုက်ပြီး၊ မှေးထားတဲ့မျက်လုံးကိုဖွင့်ပြီးပြူးတူးပြဲတဲနဲ့
သူ့အပေါ်မိုးနေတဲ့သားဖြစ်သူဇင်ဝေကိုမယုံနိုင်သလိုကြည့်နေမိတယ်။
သူမသိလိုက်တာကတော့သူမရဲ့စောက်ခေါင်းမွေးလမ်းကြောင်းထဲမှာပြည့်ကြပ်တစ်ဆို့နေတဲ့သပ်ကြီးတစ်ချောင်း
သို့မဟုတ်သူမကိုယ်တိုင်မွေးထုတ်ထားတဲ့သားဖြစ်သူရဲ့လီးကြီး။
“အို…ဟင်..ဘယ်လို…ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး…”
ဇင်သဲဖြူရဲ့ အံ့ဩမှု၊ အာမေဋိတ်တောင်မဆုံးလိုက်..၊ ဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ဇင်ဝေဘာမှဆက်မစဉ်းစား၊ စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။
သူ့အမေဖြစ်သူကိုကြုံးဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။
ဇင်သဲဖြူမှာ သားရဲ့လိုးချက်တွေကြောင့်ဆတ်ဆတ်ခါနေရပြီ။
သူ့သားအားရပါးရဆောင့်နေတာကိုမျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ကြည့်နေရာက၊ ဘယ်လိုမှရပ်တော့မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသဘောပေါက်သွားတော့၊
မျက်လုံးလေးပြန်ပြီးမှေးစင်းလို့ တဟင်းဟင်းညည်းနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့အောက်ကဖင်ကြီးကလဲအလိုက်သင့်စကောဝိုင်းပေးနေမိပြီ။
“အိုးးး သားရဲ့လီးကမေမေ့အဖုတ်ထဲပြည့်ကြပ်နေတာပဲ၊ ဆောင့်..သားးး..နာနာဆောင့်..၊
မေမေတအားလိုချင်နေတယ်သား…အမလေးးး လေးး ကောင်းလိုက်တာသေပါပြီတော်..”
ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက်သူ့ကိုယ်သူအမေဆိုတာလဲမေ့သွားပြီ၊ သားအရင်းဖြစ်သူရဲ့အလိုးကိုစိတ်လိုလက်ရဖြဲကားပြီးခံနေမိတယ်။
“အိုးးး မေမေ..ကောင်းလိုက်တာ၊ မေမေ့စောက်ပတ်ကြီးက၊ သားလီးကိုညှစ်ပေးထားလိုက်တာ၊ ကောင်းတယ်၊ အဲ့လို..အဲ့လို..ဟူးးး စီးနေတာပဲ…”
ဇင်ဝေကဆက်ဆောင့်လိုးပေးပေမယ့်၊ခဏအကြာမှာတော့၊ ဏှာတအားထန်လာပြီဖြစ်တဲ့ဇင်သဲဖြူတစ်ယောက် အားမရတော့ဘူးနဲ့တူတယ်။
လိုးနေရင်းနဲ့ထထိုင်လိုက်ပြီး သားဇင်ဝေကိုတွန်းလှဲလိုက်တယ်၊ စောက်ပတ်ထဲကလီးကကျွတ်ထွက်သွားတယ်၊
ဇင်သဲဖြူကအလိုက်သင့်ပါသွားတော့ အခု သားကအောက်က၊ အမေကအပေါ်ကခွထိုင်လျက်သားကြီးဖြစ်နေပြီလေ။
ဇင်သဲဖြူကသူ့သားရဲ့လီးတောင်တောင်ကြီးကိုလက်နဲ့ဆွဲယူလိုက်ပြန်ပြီး သူမရဲ့စောက်ပတ်အဝကြီးမှာတေ့ပြီတော့တဖြေးဖြေးထိုင်ချလိုက်တယ်။
လီးကြီးကစောက်ခေါင်းထဲတဗြစ်ဗြစ်နဲ့ဝင်သွားပြန်ပြီ။
လီးတဆုံးအထိထိုင်ချပြီးတဲ့နောက် အမေဇင်သဲတစ်ယောက်၊ တဖတ်ဖတ်နဲ့ထိုင်ပြီးဆောင့်တော့တာပဲ..။
ဇင်ဝေကလဲ ခန္ဓာကိုယ်လှုပ်ရှားချက်တွေနဲ့အညီဘောင်ဘင်ခတ်ရမ်းခါနေတဲ့သူ့အမေရဲ့နို့ကြီး၂လုံးဆီလက်တွေလှမ်းပြီးဖမ်းဆုပ်ညှစ်နယ်ပေးနေပြီလေ။
“မေမေ…မေမေ…အားးးး ပြင်းပြင်းဆောင့်ပေး”
ဇင်သဲဖြူမှာလဲသူ့ဘဝကိုသူမေ့ပြီး အမှန်အမှားမစဉ်းစားနိုင်တော့ပဲ၊ သူ့သားအရင်းရဲလီးကြီးအပေါ်မက်မက်မောမောနဲ့၊
ဆောင့်လဲဆောင့်၊ မွှေ.လဲမွှေ.၊ အသားကုန်ဝုန်းပြီးကာမအရသာကိုယူနေတော့တယ်။
“သားးး အားးး ကောင်းတယ်ကွာ၊ မေမေအရမ်းကြည်နူးရတယ်..သိလား..အားး မေမေနီးနေပြီသားး ထွက်ခါနီးနေပြီ”
“အားးး မေမေ မွှေပေးး ဆောင့်ပေး…အူးးးသားပြီးတော့မယ်”
“အူးးးသား..မေမေလဲအရမ်းကောင်းနေပြီ…နောက်ဆိုမေမေသားကိုနေ့တိုင်းပေးလုပ်မယ်နော်၊ အိုးးး မရတော့ဘူး၊ မေမေထွက်ပြီ၊ ထွက်..ကုန်..ပြီ..အစ်စ်စ်စ်..”
“အားးးး သားလဲပြီးပြီမေမေ..အူးးးရှီးးး ထွက်ကုန်ပြီ..မေမေ့အထဲကို…”
ဇင်ဝေလဲသူ့လီးထဲကတွန်းကန်ထွက်လာတဲ့လရေတွေကိုအမေဖြစ်သူဒေါ်ဇင်သဲဖြူရဲ့စောက်ခေါင်းထဲ တပျစ်ပျစ်၊ တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ပန်းထုတ်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။
ဒေါ်ဇင်သဲဖြူမှာလဲ သူမရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းထဲမှာ သားဖြစ်သူလူပျိုပေါက်လေးရဲ့အားကောင်းလှတဲ့
သုက်မျိုးရေတွေရဲ့အထိအတွေ့ကို နွေးကနဲနွေးကနဲနဲ့ခံစားလို်က်ရတယ်။
သူမဘဝမှာတခါမှဒီလောက်ကျေနပ်အားရခဲ့ခြင်းမျိုးမဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူး။ သားအရင်းဖြစ်သူနဲ့အလိုးခံလိုက်ရတယ်ဆိုတဲ့အသိကလဲ
သူမရဲ့အသွေးအသားတွေဆူပွက်စေပြီးအရမ်းကိုရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရမှုကိုခံစားနေရတယ်။
သူမသားဇင်ဝေရဲ့ခေါင်းလေးကိုကြည်နူးစွာနဲ့ဆံပင်တွေကိုထိုးဖွပြီး ရွရွလေးပွတ်ပေးနေမိတော့တယ်။
သေချာတာပေါ့.. အဲ့ဒီညရော..၊ နောက်ထပ်သင်္ကြန် ရက်တွေနဲ့နှစ်ဆန်း၁ရက်နေ့မှာရော၊ သားအမိ၂ယောက် နေ့နေ့ညညချစ်ပွဲဝင်နေလိုက်ကြတာ၊
အဖေဖြစ်သူ ဦးမိုက်ကယ်ကြီးပြန်မလာမချင်းပေါ့၊ အိမ်ထဲကအိမ်ပြင်ကိုမထွက်ဖြစ်ကြတဲ့အထိပဲ။
မန္တလေးမသွားရလို့ဝမ်းနည်းနေတဲ့စိတ်တွေလဲကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားပြီ။
ဒီနှစ်သင်္ကြန်ကတော့၊ သူတို့သားအမိ၂ယောက်အဖို့တော့တကယ့်ကိုရင်ခုန်စရာကောင်းပြီးတစ်သက်လုံးမမေ့နိုင်တော့တဲ့နှစ်သစ်အခါသမယလေးပါပဲ…
ပြီးပါပြီ။
သင်္ကြန်ကာလမှာရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ
(လမင်းကြီး)