လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (လမင်းကြီးရေးသည်)
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၁)
ဒီဇာတ်ကြောင်းကတော့ လူတွေရဲ့တကယ့်ဘဝထဲကအကြောင်းအရာလေးတစ်ခုပေါ့။
စိုက်ပျိုးရေးအားထားရတဲ့တိုင်းပြည်တစ်ခုကအခြေခံလူတန်းစား တွေရဲ့ဘဝထဲကဇာတ်ကြောင်းတခုပေါ့။
မြို့ကြီးပြကြီးတွေနဲ့အမှန်ဘယ်လောက်မှမဝေးပေမယ့်၊
မဖွံ့ဖြိုးသေးတဲ့ကျေးလက်လမ်းပမ်းဆက်သွယ်ရေးစနစ်ကြောင့် မြို့နဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်နေပြီး၊
လူနေမှုအခြေအနေတော်တော်လေးနွမ်းပါးနေရတဲ့ရွာငယ်လေးတစ်ခုက လယ်သမားပေါက်စလေးရဲ့
ဒီအဖြစ်အပျက်လေးကစိတ်ကူးယဥ်ဆန်ပေမယ့်တကယ်ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာပါ…။
တောနေလူတန်းစားမှာလည်းရုပ်ရှင်ထဲကလုပ်ကြံဇာတ်လမ်းတွေထက်
မယုံနိုင်လောက်အောင်ရင်ခုန်စရာဇာတ်လမ်းတွေရှိတယ်ဆိုတာပြောပြတာပါ။
နွမ်းပါးတဲ့သာမန်လယ်သမားလေးတစ်ယောက် ရဲ့ဘဝပုံစံခွက်အတိုင်း၊
ကျုပ်ဘဝမှာလဲမွေးကထဲကဆင်းရဲပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ဘဲနဘမ်းလုံးခဲ့ရတယ်။
လယ်သမားဘဝဆိုတာမိုးကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊ နေပူဒဏ်နဲ့မိုးရေစက်တွေကြားမှာပဲ
နေ့စဥ်ဘဝကိုဖြတ်သန်းခဲ့ရတာကလား…၊
အဖေနဲ့အမေက ကြုံရာကျဘမ်း၊ အထွေထွေအလုပ်သမား၊ မျိုးစုံလုပ်ပြီးဘဝဝမ်းကိုကျောင်းခဲ့ကြရတယ်။
ဒါပေမယ့်မိုးကျလယ်လုပ်ချိန်ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ လယ်သမားတွေရဲ့အဓိကမူရင်းအလုပ်ဖြစ်တဲ့၊
မိဘလက်ငုတ်လယ်ကွက်လေးမှာလယ်ထွန်ကောက်စိုက်ရတော့တာပေါ့..။
ကျုပ်နာမည်ကတော့ အငယ်လေးပါ။
အငယ်လေးဆိုလို့ကျုပ်ထက်အကြီး၊ ညီအကိုမောင်နှမတွေလဲမရှိပါဘူး၊ တစ်ဦးထဲသောသားပါ၊
ဒါ့ပေမယ့်အဖေနဲ့အမေက ဘာစိတ်ကူးနဲ့ ဒီနာမည်မှည့်ခဲ့သလဲတော့မသိဘူး..။
ကျုပ်တောမှာနေပေမယ့် အဖေအမေတို့က ပညာတတ်ဖြစ်စေချင်လို့ ကြိုးစားပြီးကျောင်းထားရှာတယ်။
တစ်ရွာကျော်ကတွဲဘက်အထက်တန်းကျောင်းမှာ ၉တန်းတက်နေရတယ်။
ကျုပ်ကဥာဏ်ကောင်းပေမယ့်စောက်ပျင်း..၊ စာကိုလဲဟုတ်တိပတ်တိအာရုံစူးစိုက်သင်ချင်တာမဟုတ်ဘူး
တော်အိလျော်အိရယ် ၆တန်းမှာတစ်ခါ၊ ၈တန်းအစိုးရစစ်မှတစ်ခါ၊ ကျခဲ့ဖူးပြီး၂နှစ်ပုပ်သွားခဲ့တယ်။
ကျောင်းနေနောက်ကျတာကတစ်နှစ်၊ (၆နှစ်မှကျောင်းစနေဖြစ်တာ)
ဒီတော့၉တန်းဆိုပေမယ့် အသက်က၁၇ နှစ်ရှိနေပြီ။
လယ်ထဲကိုင်းထဲကြီးလာတော့လူကောင်ကတော့ထွားထွားကြီးဖြစ်နေပြီ။
ကြားရက်တွေမှာကျောင်းတက်၊ စနေတနင်္ဂနွေကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ အဖေနဲ့အမေကိုကူဖို့လယ်ထဲကိုင်းထဲ
ဆင်းပေးရတာပေါ့။ ဒါကလဲတောကလယ်သမားသားသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ပုံမှန်ဘဝကောက်ကြောင်းပဲလေ…။
တစ်ခါတလေတော့လဲ၊ ပျင်းတာ..၊ ဒီအလုပ်တွေကိုငြီးငွေ့တာတွေလဲရှိတာပေါ့လေ။
ဒါပေမယ့်ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ..လုပ်စရာရှိတော့လဲလုပ်ရမှာပေါ့။ ကျုပ်ကသာမန်လယ်သမားတစ်ယောက်ရဲ့သားသမီးလေ။
တစ်ခါတလေတော့လဲ ငှက်ပစ်ထွက်၊ ချောင်းထဲငါးသွားထောင်တို့နဲ့အပျင်းဖြေရတယ်။ အိမ်အတွက်ဟင်းစားလဲရတာပေါ့…။
ဒီနှစ်ကတော့ဘဝရဲ့တော်တော်ဆင်းရဲပင်ပန်းတဲ့နှစ်လို့ပဲပြောရမယ်ထင်တယ်။
ဒီနှစ်စပါးဈေးတွေကတအားထိုးကျနေတယ်။ အစိုးရကလဲဟုတ်တိပတ္တိညှိမပေးနိုင်ဘူး။
လယ်သမားတွေအရှုံးကြီးပေါ်ပြီး ပြာနဲ့နှစ်ပဲ။
တော်သေးတယ်၊ စာမေးပွဲပြီးလို့နွေကျာင်းပိတ်တော့ ကျုပ်လဲနေရာစုံမှာအထွေထွေကျဘမ်းဝင်လုပ်တယ်။
ရသမျှလေးစုတယ်။ ဒီနှစ်၉တန်းအောင်လို့နောက်နှစ် ၁၀တန်းတက်ဖို့အတွက်ပြင်ဆင်ရဦးမယ်လေ။
ဒီတော့လုပ်လို့ရသမျှအမေ့ကိုအပ်ပြီးအိမ်အသုံးစရိတ်ပေးပြီး အနည်းအကျဥ်းကိုတော့ ကိုယ့်အတွက်စုရတယ်၊
မေလနောက်ဆုံးအပတ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ နောက်လဆန်းဆိုကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်ပြီ။
တတ်နိုင်သမျှကျောင်းစာအုပ်ဖိုးတွေ အဖေနဲ့အမေ့တာဝန်လျော့သွားအောင်ပေါ့..။
ဒီနှစ်ကလဲမိုးခေါင်သမှ မိုးရိပ်မိုးခြေကိုမမြင်ရသေးဘူး။ တနိခူးလကထဲကသင်္ကြန်မိုးလေးတောင်မရွာခဲ့ဖူးဘူး။
ခါတိုင်းနှစ်တွေမေလလယ်ကျော်ရင်မိုးစရွာပြီ။ မုတ်သုန်ဝင်ပြီ။ အခုတော့ပူလိုက်တာ…။
ဇွန်လဆန်းကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်ခဲ့ပြီ။ ဖွင့်ပြီး၂ပတ်ကျော်လာလို့ ဇွန်လလယ်ကျော်တာတောင်
မိုးကတစ်ပေါက်မှမရွာသေးဘူး။ တကယ့်ကိုထူးထူးခြားနှစ်ပါဘဲ။
လယ်တွေချောင်းတွေ၊ ဗြိုက်တွေလည်း ပတ်ကြားအက်ပြီးအငွေ့တလျံလျံထနေတယ်။
လယ်သမားတွေလဲညည်းလှပြီ..၊ မိုးမှမရှိတာ ဒီနှစ်လယ်စိုက်လို့အချိန်မီပါဦးမလား..။
နောက်ဆုံး မိုးစောင့်ရတာသည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။
အဖေနဲ့အမေတိုင်ပင်ပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ကြတယ်။ ဒီနှစ်လယ်မလုပ်တော့ဘူးလို့။
ဒီတစ်မိုးတော့တခြားအလုပ်တွေကိုပဲအချိန်ပြည့်အငှားလိုက်စားတော့မယ်ပေါ့…။
အဖေက သူရန်ကုန်တက်ပြီးပွဲရုံတွေမှာဒါမှမဟုတ်၊ စက်ရုံဖြစ်ဖြစ်၊ ဆောက်လုပ်ရေးဖြစ်ဖြစ်၊
ရရာအလုပ်လုပ်ပြီးငွေပို့ပေးမယ်ပေါ့။ ဒီတစ်မိုးစားဖို့နဲ့ မနှစ်ကစပါးရှုံးထားတဲ့အကြွေးတွေကလဲဆပ်ရဦးမယ်လေ။
ဒီလိုခက်ခဲတဲ့အခြေအနေမျိုးမှာ အိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်တဲ့အဖေက အိမ်ကခွာ၊
အဝေးကိုထွက်ပြီးပိုက်ဆံရှာဖို့မလွှဲမရှောင်သာဖြစ်လာရတယ်လေ။
အဖေသွားတော့ အိမ်ရဲ့လုပ်ငန်းတာဝန်အဝဝက အမေ့ခေါင်းပေါ်ကျလာရတော့တာပေါ့။
ဒါကြောင့်အမေလဲယာယီအိမ်ထောင်ဦးစီးဖြစ်လာရတော့တယ်။
အဖေရန်ကုန်တက်သွားပြီးတဲ့နောက်၊ အမေကလည်း အိမ်မှာရွာမှာနေရင်း ရွာနားတစ်ဝိုက်ကကြုံရာကျဘမ်း
အလုပ်တွေရှာလုပ်ရင်းတစ်ဘက်ကဝင်ငွေရှာသေးတယ်လေ…။ လုပ်အားခသိပ်မများလှပေမယ့်၊
တစ်နေ့တစ်နေ့ စားစရိတ်တော့ကာမိသေးတာပေါ့..။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်။
မိုးကလဲမရွာသေးပဲတင်းခံနေတယ်ဗျို့။
အဖေသွားပြီး ၁၅ရက်လောက်ကြာတော့ ပထမအကြိမ် ဝေ့ဗ်မန်းနီးနဲ့ငွေပို့လာတယ်။
သိပ်များလှပေမယ့်အမေကတော့ဝမ်းသာနေတယ်။ မျက်ရေတွေကျပြီးသူ့ယောက်ျားကိုသတိရနေသလိုပဲ…။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အိမ်အတွက်လိုအပ်တဲ့အသုံးစရိတ်လေးတွေတော့အဆင်ပြေသွားပြီလေ။
ဇွန်လအကုန်ပိုင်းရက်တွေကိုရောက်လာပြီ။ ပေါ်တော်မူကိုရွှေမိုးကအခုမှအရိပ်အယောင်လေးတွေ ဆင်လာ ပြလာတယ်။
ဟုတ်တယ်..တကယ်ပဲ..အဲ့ဒီနေ့ညနေပိုင်း မိုးကြီးညို့လို့ဆင်လာပြီး သည်းကြီးမဲကြီးရွာချတာ့တယ်။
ရွာသားတွေ၊ လယ်သမားတွဝမ်းသာလိုက်ပုံများပြောမနေနဲ့တော့၊ အမလေး… မျှော်လိုက်ရတာမိုးရယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဖို့တော့ သိပ်ပြီးအထူးတလည်ကြီးဝမ်းမသာလှပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနှစ်ကျနော်တို့မိသားစု
လယ်လုပ်မှာမှမဟုတ်တော့တာ။ ရာသီဥတုအေးသွားတာကိုသဘောကျမိသလောက်ပဲရှိတယ်။
ဒါပေမယ့်ဗျို့….မိုးကလဲရွာမယ့်ရွာတော့ဆက်တိုက်ပဲ၊ တအုံးအုံးချလိုက်၊ စွေနေလိုက်နဲ့ မပြတ်တော့ပြန်ဘူး။
၂ရက်အကြာမှာအမေကနေရင်းထိုင်ရင်းစိတ်ပြောင်းသွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်ကျောင်းကပြန်လာတော့ ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး…
“ဟဲ့..သား….အငယ်လေး..မိုးကရွာမယ့်ရွာတော့လဲ အရမ်းကောင်းနေပြန်ပြီ။
ရက်တိုစပါးစိုက်ရင် တန်ဆောင်မုန်းရိတ်ချိန်မီသေးတယ်။ ဒီနှစ်လယ်ကို အဖေမရှိလဲ
ဒို့သားအမိ၂ယောက်ထဲလုပ်ကြရင်မကောင်းဘူးလား..”
အမေက လယ်သူမပီသတယ်၊ လယ်မလုပ်တော့ဘူးလို့ဆုံးဖြတ်ထားတာတောင်၊
မိုးကိုလဲမြင်ရောမနေနိုင်တော့ဘူး၊ သံယောဇဥ်မပြတ်ဘူး။ လယ်ထလုပ်မယ်ဖြစ်လာရော..။
“အမေကစိတ်ပြောင်းသွားပြန်ပြီလား..၊ အဖေမှမရှိတဲ့ဟာကြီး ဖြစ်ပါ့မလားးး..”
“အဖေမရှိပေမယ့် မိုးကတအားကောင်းနေပြီ။ လယ်တွေ ရိုးတွေ ဗြိုက်တွေထဲလည်းရေတွေဆက်တိုက်ဝင်နေပြီ။
အမေတို့လယ်ကလဲသိပ်များတာမဟုတ်ဘူး၊ တို့သားအမိ၂ယောက်လုပ်ရင်နိုင်လောက်ပါတယ်…။
သားက အမေ့ကို တစ်အားကူပေးပေါ့..ဖြစ်မလား”
“ရပါတယ်အမေ… ဒီလုပ်ငန်းတွေကလုပ်ဖူးနေကျပဲဟာ..ဘာမှလဲမခဲယဥ်းပါဘူး..”
ဟုတ်တယ်လေ၊ အမေပြောသလို လယ်လေး၂ကွက်လောက်ဟာဘာများတာမှတ်လို့။
ကျုပ်ကလဲထွန်စက်မောင်းဘူးနေတာပဲ။ ခဲယဥ်းတဲ့အလုပ်မှမဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့်လုပ်မယ်လို့အမေ့ကိုပြောလိုက်တယ်။
သြော်..ကျောင်းကလား…၊ လယ်ထွန်ကောက်စိုက်ချိန်လယ်သမားသားသမီး
ကျောင်း၂ပတ်လောက်ပျက်တာက တောမှာရိုးနေပြီဗျ။ ဆရာမတွေကလဲဘာမှမပြောကြဘူး၊
အရေးကြီးတဲ့အချိန်လူခွဲမရှိလို့မိဘကိုကူပေးနေတာကိုသိကြတယ်လေ..။
ဒီလိုနဲ့ကျုပ်နဲ့အမေလဲလိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းနဲ့လယ်လုပ်ကိရိယာတွေကိုအသင့်ပြင်ပြီး
နောက်တစ်နေ့အကူးမှာပဲ။ သားအမိ၂ယောက်လယ်ထဲကိုဆင်းလာခဲ့ကြတော့တယ်ဗျ…။
အရင်နှစ်တွေကတော့ကျုပ်ကအဖေ့ကိုကူရုံသက်သက်ပဲ။ အခုတော့ကျုပ်တာဝန်လုံးလုံးလျားလျားကြီးဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့။
ဒီနေ့စမယ့်နေ့ကလဲ စနေနေ့ဆိုတော့ကျောင်းပိတ်တာနဲ့အတော်ပါဘဲ။
လိုအပ်မယ့်ပစ္စည်းပစ္စယတွေစုံမစုံစစ်ဆေးပြီးလယ်ထဲဆင်းခဲ့ကြတယ်။
ဒီနေ့မနက်စောစောရာသီဥတုကလဲကြည်လင်ပြီးအေးမြနေတယ်။
မိုးကတစ်ညလုံးအားရပါးရကြီးရွာခဲ့ပြီး၊ အခုမနက်မိုးမလင်းခင်ကလေးကမှတိတ်သွားတာ။
၃-၄ ရက်ဆက်တိုက်ရွာပြီးခဲ့တဲ့မိုးကြောင့်မြေသားနူးပြီးလယ်ထွန်ဖို့အကောင်းဆုံးအချိန်ဘဲဆိုတာ
လယ်ကိုဖက်ပြီးကြီးပြင်းလာခဲ့ရတဲ့ကျုပ်တို့ကသိတာပေါ့။
ကျုပ်တို့မိသားစုခြစ်ချုပ်ပြီးဝယ်ထားခဲ့ရတဲ့ လက်တွန်းလယ်ထွန်စက်လေးကိုမောင်းပြီးလယ်ထဲဘက်ဆင်းခဲ့တယ်။
ကျုပ်တို့လယ်ကရွာနဲ့တစ်တိုင် (၂မိုင်) မရှိတရှိဝေးတယ်။
တောသူတောင်သားခြေထောက်တွေနဲ့ဆိုတော့သိပ်အကြာကြီးမသွားလိုက်ရပါဘူး။
လယ်ထဲရောက်တော့ထင်တဲ့အတိုင်းရေပြည့်ပြီးနူးနေပြီ…။ ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် လယ်လုပ်ငန်းမစခင်ရိုးပြတ်တွေမီးရှို့၊
လယ်မြေကိုသေချာပြင်ဆင်ပြီးမှ ရေဝင်တာနဲ့ထွန်ရေးငင်ကြတယ်။
အခုတော့ထုံးစံအတိုင်းတွေလုပ်ချိန်လဲမရတော့ဘူး။ ဗြုံးစားကြီးစိတ်ကူးရပြီးထလုပ်ရတာကိုး။
လယ်ထဲရောက်ပြီးတာနဲ့ကျုပ်စက်ကိုခဏပဲနားပြီးဆက်ထွန်လိုက်တာ လယ်တစ်ကွက်တစ်ဝက်ကျိုးသွားမှပဲရပ်တော့တယ်။
အခုမှပဲဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုသေချာပတ်ကြည့်မိတော့ အမယ်လေး… လယ်ပတ်ပတ်လည်မြက်ရိုင်းနဲ့ကိုင်းပင်ချည်းဘဲ။
နေပူရှိန်ကြောင့်ခြောက်နေပေမယ့်အတော်တော့အထူသား။ စောစောကပြောသလိုလယ်ရှင်းချိန်မှမရလိုက်ပဲဟာ။
ကျုပ်တို့လယ်ကတခြားလယ်တွေရဲ့အစွန်းမှာတဆုံးပဲ။ ကျုပ်တို့လယ်ဆုံးရင်
ကုန်းမို့မို့တောင်ပူစာလေးနဲ့ခင်တန်းလေးပဲရှိတော့တယ်။ ကုန်းတန်းနဲ့ဆက်နေလို့မြက်ပိုထူတာပေါ့။
လယ်ဘေးတစ်ဘက်မှာတော့ဗြိုက်ဖြစ်နေတဲ့ရေကန်လေးရှိတယ်။
ဒါကြောင့်ကျုပ်တို့လယ်ဘက်ကိုတော်ရုံတန်ရုံလူသူသိပ်မရောက်ဘူး။
ရေကန်လေးရဲ့ဘေးမှာတော့ ကျုပ်တို့ရဲ့လယ်စောင့်တဲလေးရှိတယ်။
အမေကအခုထိတဲကိုသန့်ရှင်းလှည်းကျင်းနေတာမပြီးသေးဘူး။ အေးလေ…မလာတာလဲကြာမှကိုး..။
ကျုပ်လဲတဲထဲကအမေ့နားအထိလျှောက်ဝင်သွားလိုက်ပြီး ဆင့်ပေါ်မှာအမေဖြည့်ထားပြီးဖြစ်တဲ့
သောက်ရေအိုးထဲကရေကိုခပ်ပြီးခွက်ဆင့်သောက်ချလိုက်တယ်။
အမေကရေလွတ်အောင်တစ်ဆင့်မြှင့်ဆောက်ထားတဲ့ဝါးခင်းတဲကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဟိုဟာရွှေ့၊ ဒီဟာသိမ်းနဲ့
အတော်အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံဘဲ။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲချွေးတွေရွှဲလို့…။
“အမေရေ…လယ်ဘေးကမြက်တောတွေလဲရှင်းဦးမှနဲ့တူတယ်..၊
အခုပုံအတိုင်းဆို လယ်မပြီးခင်မြွေကိုက်လို့ အရင်မာလကီးယားနေဦးမယ်”
အမေကကျုပ်ပြောတာကိုကြားတော့ရီတယ်..
“အေး..ဖြည်းဖြည်းတော့ရှင်းသွားကြတာပေါ့သားရယ်..ဒါနဲ့သား…အလုပ်လုပ်ရတာတော်တော်မောနေလား..ဟင်..”
“မောပါဘူးအမေရ…ပင်ပဲ..ပင်ပန်းတာပါ ဟား..ဟား..ဟားးးး..”
ကျုပ်ကတမင်လုပ်ရီပြီးနောက်လိုက်တယ်။
“ဟယ်…ခွေးလေး…အဲဒါအတူတူပဲပေါ့..ဟဲ့..ပေါတောတောနဲ့…”
အမေကကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာပြီးထိုင်တယ်။ ပြီးတော့သူဝတ်ထားတဲ့ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကြီးကို
ကြယ်သီးတွေတစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ အမေကလယ်လုပ်ရင်းနေပူဒဏ်၊ လေဒဏ်ခံနိုင်အောင်
အဖေ့ရှပ်အင်္ကျီဟောင်းကြီးကိုအပေါ်ကထပ်ဝတ်လာပြီးခမောက်ဆောင်းလာတာလေ။
အခုတော့တဲထဲမှာတင် ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နဲ့ ချွေးတွေအပြိုက်အပြိုက်ထွက်လာလို့ မနေနိုင်တော့ပဲချွတ်ပစ်နေတာ။
အင်္ကျီကြီးချွတ်လိုက်တော့ အောက်က အသားခပ်ပါးပါး ဖြူရော်ရော် တီရှပ်ဘလောက်စ်တစ်ထည်ပဲကျန်တော့တယ်။
အသစ်တုန်းကတော့အဖြူဆွတ်ဆွတ်ပေါ့။ အခုတော့မှဖြူရော်ရော် ဝါတာတာဖြစ်နေတာ။
မျက်နှာမှာသီးနေတဲ့ချွေးသီးလေးတွေစုပြီးပါးပြင်ထက်ကတဆင့် မေးစေ့ဖျားလေးမှာလာသီးနေတယ်။
ပြီးတော့မှချွေးသီးလေးက အမေ့ရဲ့တီရှပ်အောက်ကရုန်းပြီးပြူထွက်နေတဲ့အမေ့ရင်အုံသား ဝင်းဝင်းပေါ်ကိုပေါက်ခနဲခုန်ချလိုက်တယ်…။
ကျုပ်..အမေ့ကိုအမှတ်မထင်ငေးကြည့်နေတုန်းမှာမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်း…။
ဒီမြင်ကွင်းမျိုးတစ်ခါမှကျုပ်မမြင်ဖူးခဲ့ဘူးတာကိုဝန်ခံရလိမ့်မယ်။
အမေ့ကိုယ်လုံးတစ်တစ်လေးမှာဖစ်(တ်) ဖြစ်နေတဲ့တီရှပ်ဖြူပါးပါးက ချွေးတွေမတရားထွက်ထားတော့စိုရွှဲပြီး
အသားနဲ့အင်္ကျီကပ်နေတယ်။ အောက်ကဘရာစီယာအနက်လေးကမနိုင့်တနိုင်မထားရလို့တဝက်လောက်
အန်ထွက်နေတဲ့နို့ကြီး၂လုံးရဲ့အသားကပ်မြင်ကွင်းကိုအတိုင်းသားမြင်နေရတယ်ဗျာ..။
အမေကမျက်ခုံးမျက်လုံးနှာတံလှပြီး နဂိုအသားအရေဖြူဝင်းမွတ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။
ဘဝပေးအခြေအနေအရ လယ်လုပ်၊ အလုပ်ကြမ်းလုပ်တော့အသားကိုနေဒဏ်၊ လေဒဏ်ထိတာတောင်
အတွင်းသားတွေကဖွေးဥနေတုန်းပဲ။ အဖေအရင်စကားစပ်မိလို့ပြောဘူးတာက အမေကအရင်က၊
ရွာရဲ့ကွမ်းတောင်ကိုင်ထဲမှာအမိုက်ဆုံးစတားပဲတဲ့။ ဝိုင်းပိုးတဲ့သူတွေ တောင်ပုံရာပုံပဲတဲ့။ သူကြီးသားကဆိုရင်အသဲအမဲဆိုပဲ။
ဒါပေမယ့်အဖေကသူကြီးသားနဲ့အပြိုင်လုပြီး အမေ့အချစ်ပန်းကိုရခဲ့တာတဲ..။ အဖေပြောဘူးတာပြောပါတယ်။
အဖေကအမေ ၁၇နှစ်သမီးကထဲကခိုးပြေးပြီးညားခဲ့ကြတာ၊ တစ်နှစ်အကြာမှာကျုပ်ကိုမွေးတာပဲ။
နောက်ထပ်သားသမီးလိုချင်ပေမယ့်၊ ထပ်မရတော့ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲတော့မသိဘူး။
အမေက အခုမှအသက် ၃၅နှစ်ပဲရှိသေးတာ။
အခု…ကျုပ်ရှေ့မှာတွေ့နေရတဲ့ အမေ့ရဲ့ဆက်စီကျလှတဲ့အသားကပ်အလှကို
ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်နေရပေမယ့် ကျုပ်ရဲရဲကြီးတည့်တည့်မကြည့်ရဲဘူး..။
မကြည့်ရဲကြည့်ရဲနဲ့အမေမရိပ်မိအောင်မသိမသာလေးမျက်လုံးစောင်းနဲ့ပဲခိုးကြည့်နေမိတယ်။
ဒါပေမယ့်လဲကြာကြာထိုင်ကြည့်ချင်တော့ စကားတွေဟီုရောက်ဒီရောက်ရှာကြံပြောပြီး ဆက်ထိုင်နေမိတယ်…။
——————————————
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၂)
ကျုပ်ကရေတစ်ခွက်ထခပ်ပြီး အမေ့ဆီကမ်းပေးလိုက်တယ်။
အမေ့နားကပ်တော့ အမေ့ဆီကခပ်စူးစူးကိုယ်နံ့တစ်မျိုးကိုရတယ်။ အနံ့ကချွေးနံ့နဲ့ပေါင်ဒါနံ့ ရောနေတဲ့အနံ့သစ်တစ်မျိုး…၊
မတူညီတဲ့အနံ့၂မျိုးပေါင်းစပ်ထားပြီးမွှေးတဲ့ အဲဒီအမွှေးနံ့သစ်ကတမျိုးလေးထူးဆန်းနေတယ်လေ..။ အမေက..
“ကဲ…လယ်လည်းတစ်ဝက်ကျိုးပြီ…၊ မွန်းလည်းတည့်ခါနီးနေပြီ…၊ ထမင်းတစ်ခါထဲစားကြစို့…”
အမေတောင်းနဲ့ထည့်ယူလာတဲ့နေ့လည်စာထမင်းတွေကိုခင်းပြီးသားအမိ၂ယောက်သားစားကြရင်း
ထွေရာလေးပါးတွေဆက်ပြောနေဖြစ်ကြတယ်။ ပြောရင်းနဲ့အဖေ့အကြောင်းစကားစပ်မိသွားပြန်တော့…
“အမေ…အဖေ့ကိုအောင်းမေ့နေလား…ဟင်..? ”
“ဟဲ့…အတူနေလာခဲ့ကြပြီးမှ အဝေးကြီးခွဲနေရတာ မအောင်းမေ့ရှိမလားဟဲ့..
တချို့ညတွေဆိုရင် အမေတစ်ယောက်ထဲအားငယ်လို့ ငိုမိ၊ မျက်ရည်ကျမိတယ်..”
“အင်းလေ…ဒါတော့ရှိမှာပေါ့အမေရာ…ဒါပေမယ့်အဖေကအကြာကြီးမသွားပါဘူး။ မိုးကုန်ရင်ပြန်လာမှာပါ..၊
လယ်မစိုက်တဲ့အတွက် အစားထိုးဝင်ငွေရအောင်သူ့ခမြာသွားရှာရတာ…၊
အခုကျုပ်တို့ကလဲ တစ်ဘက်ကလယ်ကူလုပ်နေနိုင်ပြီဆိုတော့ ဒီမိုးကုန်ရင်အကြွေးတွေအားလုံးကြေမယ့်အပြင်..အများကြီးစုမိမှာဗျ..”
“အေးပေါ့ဟယ်…ဒါကြောင့်သည်းညည်းခံနေရတာပေါ့၊ ဒါနဲ့…သားလဲ ည..ညကျ
အမေနဲ့အဖော်ရအောင် လာအိပ်ပေးပါလား…။ အဖော်ရှိတော့ အမေမငေါင်တော့ဘူး…အားရှိတာပေါ့…”
အမေကဒီလိုပြောတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာမတင်မကျဖြစ်နေသေးတယ်…။
ကျုပ်ကဘယ်သူနဲ့မှအတူအိပ်ချင်တာ၊ အိပ်တတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်
အိပ်ရတာကိုပိုသဘောကျတယ်…။ ဒါပေမယ့်..အမေ့ကိုသနားသွားလို့…၊
“ရပါတယ်..အမေ…ကျုပ်လာအိပ်ပေးပါ့မယ်..”
ကျုပ်တို့တောမှာကတော့ အဖေ အမေနဲ့ လူကြီးသူမတွေကိုလဲ “ကျုပ်” နဲ့ပဲနာမ်စားသုံးပြောတာပဲဗျ။
မြို.မှာလို သားသားတို့ သမီးတို့ ဆိုပြီးကဗျာဆန်မနေနိုင်ကြတော့ဘူး..။
ထမင်းလည်းစားပြီးသွားပြီ…စကားလဲကောင်းနေတုန်းမှာဘဲ မိုးကညို့တက်လာတော့တယ်ဗျို.၊
မိုးထပ်ရွာပြန်လိမ့်ဦးမယ်ထင်တာပဲ။ အတွေးမဆုံးသေးဘူး..ဟုတ်တာပေါ့….ကြည့်စမ်းပါဦး…၊
ဟိုးအဝေးပြီးကထဲကနေ မိုးကဒီဘက်ကိုပြေးပြီး ရွာလိုက်လာတာလှမ်းမြင်နေရတယ်…။
ဖျပ်..ဖတ်..ဖလပ်…ဖတ်…. “ဂျိမ်း…ဒလိန်းးး ဒိန်းးးးး ဝုန်းးးး…”
လျှပ်ပြက်သံတွေ မိုးခြိမ်းသံတွေကတဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာနေပြီ..
ကျုပ်နဲ့အမေတို့လဲမိုးဆီအာရုံရောက်သွားကြတယ်.. စကားလဲပြတ်သွားကြပြီ..။
မိုးကသည်းကြီးမဲကြီးဆော်မယ့်ပုံမျိုး…အိမ်လဲတော်တော်နဲ့ပြန်လို့ရတော့မယ့်ပုံမပေါ်တော့ဘူး…။
“သားရေ…မိုးကတော့အကြီးအကျယ်လာပြီဟေ့…ဒီမိုးနဲ့ထွန်မရတော့မယ့်အတူတူ
တဲထဲမှာဘဲတရေးအိပ်ပြီးစောင့်လိုက်ဦး… နင်လဲ မနက်ထဲကလယ်ထွန်ထားတာ
တော်တော်မောနေလောက်ပြီ…ထမင်းလုံးစီရင်း အိပ်လိုက်ပါလား..”
တဲထဲမှာ လယ်စောင့်ရင်းအိပ်ရအောင် အဖေထားထားတဲ့ သင်ဖျာအဟောင်းလေးတစ်ချပ်ရယ်၊
ခေါင်းအုံးခပ်ညစ်ညစ်တစ်လုံးရယ်၊ စောင်ခပ်နွမ်းနွမ်းလေးတစ်ပိုင်ရယ်ကရှိနေတယ်…။
အဲဒါကိုအမေမနက်ကရောက်ကထဲက တုတ်နဲ့ရိုက် ဖုံတွေခါပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးပြီ..။ အိပ်မယ်ဆိုအိပ်လို့ရအောင်ပေါ့..။
“အမေပဲအိပ်ရင်းနားလိုက်ပါ…၊ ကျုပ် ထွန်စက်ဆီ နဲနဲအခြေအနေသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”
ကျုပ် မိုးရေထဲမှာပဲပြေးထွက်သွားပြီး လယ်ကွက်အလည်မှာရပ်ထားတဲ့ထွန်စက်ကိုသွားကြည့်တယ်။
စိတ်ကူးကတော့ တဲနားနီးနီးမောင်းလာထားမယ်ပေါ့..။ စတတ်လုပ်တော့စက်ကမနိုးတော့ဘူးဗျို…၊
ကျုပ်လဲ ၃-၄ ကြိမ်နှိုးမရတော့ကြိုးစားပြီး ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ် ပြင်ကြည့်တယ်။
စက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်သွားလိုက်တာ ၁၀မိနစ်လောက်ရှိသွားပြီ၊ မိုးလဲရွှဲပြီး ချမ်းတောင်ချမ်းလာပြီ…။
အဲဒီမှာ အမေတဲထဲကပြေးထွက်လာတာကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်..။
နီးလာတော့မှ ကျုပ်ဆီလှမ်းပြီး အသံကုန်ကုန်းအော်တယ်..၊
“ဟဲ့….အငယ်လေး…ဘာတွေလုပ်နတာလဲ…မိုးရွာကြီးထဲမှာ..တော်ကြာ..အအေးမိပြီးဖျားလိမ့်မယ်…”
အသံလဲဆုံးရော အမေကကျုပ်နားရောက်လာတာနဲ့အံကိုက်ပဲ..။
ကျုပ်အမေ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်မျက်လုံးတွေဝိုင်းသွားရတယ်ဗျို့…။
တံတွေးတွေသီးတက်လာလို့ ဂလုကနဲ တစ်ချက်မြိုချလိုက်ရသေးတယ်။
အမေ့တစ်ကိုယ်လုံးကလည်းရွှဲရွှဲရိုက်နေပြီ…၊ အမေဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ဖြူပါးပါးလေးက
အမေ့ကိုယ်လုံးတစ်တစ်လေးပေါ်မှာ နေရာမလပ်ကပ်နေလိုက်တာအားလုံးကွက်တိဘဲ။
ရေစိုထမီ၊ အင်္ကျီနဲ့ဆက်ဆီကျကျရိုက်ထားဆွဲထားတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေ၊ ပန်းချီကားတွေ
ခင်ဗျားတို့တွေ့ဘူးတယ်မဟုတ်လား..၊ အဲ့ဒီအတိုင်းဘဲဗျ..။
အခုမှပဲအမေ့ရဲ့ဘော်ဒီစတက်ချာကိုသေချာဂရုစိုက်သတိထားမိတော့တယ်။
ဒီရှိတ်မျိုးနဲ့ဆိုရင် ဖွင့်မပြောရင်ခလေးအမေမှန်းဘယ်သူမှသိမှာမဟုတ်ဘူး..။
အခုလိုအခြေအနေမှာ ကျုပ်နေရာမှာ ကျုပ်မဟုတ်ပဲတခြားတစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်သာဆိုရင်
အမေတော့ချက်ချင်းဆွဲပြီးမုဒိန်းအကျင့်ခံရမလားမသိဘူးဗျို့….အဲ့လောက်ကိုဆက်ဆီကျတာ..။
အမေအနားရောက်လာလို့၊ ကျုပ်ကထွန်စက်ဘေးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးစက်ကိုကြည့်နေရာကကုန်းအထ၊
အမေကလဲငုံ့ပြီးကုန်းအကြည့် အံကိုက်ပါဘဲ…ကျုပ်ခေါင်းနဲ့အမေ့နို့ကြီးတွေကို မိမိရရကြီးခွေ့မိတော့တာ၊ အိ..ခနဲဘဲ..။
အမေပက်လက်လန်လဲတော့မလို့သီသီလေး၊ ကျုပ်အမေ့လက်မောင်းတစ်ဘက်အချိန်မီဆွဲလိုက်နိုင်လို့တော်သေးတာပေါ့…။
ကျုပ်လဲမတ်တပ်ပြန်ရပ်မိပြီးသားဖြစ်နေပြီး ကျန်လက်တစ်ဘက်ကလဲ
အမေ့ခါးလေးကိုဖက်ပြီးထိမ်းထားမိပြီးသားဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။
တော်သေးတာပေါ့..၊ နို့မဟုတ်ရင်အမေတော့ဗိုင်းကနဲပဲ….။
ဒါပေမယ့်ချမ်းနေတဲ့ကြားက ကျုပ်မှာသွေးတွေပူနွေးတက်လာပြီးထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုတစ်မျိုးကိုခံစားလာရတယ်။
အမေ့ရဲ့ခါးလေးကိုအတင်းကပ်အောင်ဆွဲဖက်ထားမိတော့ ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ကြားနဲ့
အမေ့ရဲ့ပေါင်ကြားကတိုက်မိနေပြီး ဆီးစပ်ချင်းဖိပွတ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီ…။
ချမ်းနေတဲ့ကြားကအမေ့ရဲ့ဆီးခုံမို့မို့အောက်ကနွေးထွေးတဲ့အထိအတွေ့ကိုခံစားသိရှိနေရတယ်လို့ထင်မိတယ်။
ကျုပ်ဆီးစပ်ကတစ်စုံတရာကလဲ အလိုလိုနေရင်းဖောင်းကြွတက်လာတယ်လို့ခံစားမိရသလို၊
အမေကလဲပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အထိအတွေ့ကိုသိနေလောက်ပြီ။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်စလုံး အဲဒီအနေအထားအတိုင်းဆက်ပြီးဖက်ထားလျက်သားရှိနေတုန်းဘဲ…။
ဘာစကားတစ်ခွန်းမှလဲပြောမထွက်ကြဘဲနှုတ်ဆွံ့နေမိကြတယ်…။
ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှာ အက်ရှင်ခန်းကနေ ရုတ်တရက်ရုပ်သေပုံရပ်ပြီး ရိုက်ပြလိုက်တဲ့အတိုင်းဘဲဗျ။
“ဒိန်းးးး ဂျိန်း ဒလိန်း လိန်း…ဝုန်းးး”
“အူးးး..အမလေးးးး…”
အဲဒီအတိုင်းရပ်နေမိတာဘယ်လောက်ကြာသွားလဲတော့မဆိုနိုင်ဘူး၊
မိုးခြိမ်းသံ၊ မိုးကြိုးသံအကျယ်ကြီးကြားလိုက်ရတော့ အမေလန့်ပြီးကျုပ်ကိုအတင်းကြုံးဖက်ထားပါလေရော…
အခုအမေ့နို့လုံးထွားထွားကြီးတွေကကျုပ်ရဲ့ရင်အုပ်မှာနူးနူးအိအိကြီးဖိကပ်လို့နေတယ်။
အမေကကျုပ်ကိုအတင်းကပ်ဖက်ထားတဲ့အချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေကလဲ
စောစောကအတိုင်းအကြားအလပ်မရှိ ဆီးစပ်ချင်းဖိကပ်နေတာကပိုလို့တောင်ပိလာသေးတယ်။
ကျုပ်ကလဲအမေ့ခါးကိုကြပ်ကြပ်ဆွဲဖက်ထားတာကိုး။ ဒါလောက်အေးစက်နေတဲ့မိုးရေစက်တွေ
တပေါက်ပေါက်ကျနေတဲ့ကြားမှာရပ်နေကြပေမယ့် ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပူချိန်တွေက
ပိုပြီးပူသထက်ပူ၊ နွေးသထက်နွေးလာတယ်လေ။
၂ယောက်သား တပြန့်တပြောကျယ်တဲ့ လယ်ကွင်းရဲ့အလယ်ကောင်၊
တဖြောဖြောနဲ့သည်းထန်စွာကျနေတဲ့ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေရဲ့အလယ်ကောင်မှာ
မတ်တပ်ရပ်လျက်သားတင်းကြပ်စွာဖက်ထားနေမိကြတုန်းဘဲ….။
မိုးရေတွေက အမေ့ချွေးနဲ့ပေါင်ဒါတွေကိုဆေးချလိုက်ပြီးဖြစ်ပေမယ့်၊
အစောပိုင်းကတဲထဲမှာရထားခဲ့တဲ့ အမေ့ရဲ့ကိုယ်နံ့လေးတွေကမပျောက်ပျက်ပဲရှိနေဆဲပဲ…။
ကျုပ်လက်တွေက အမေ့ရဲ့စွင့်ကားကောက်ထွက်နေတဲ့တင်ပါးဆုံသားကြီးတွေကို
ရေစိုလို့အသားကပ်နေတဲ့ထမီပေါ်ကပဲဖြေးဖြေးသာသာစပြီး ပွတ်ပေး၊ ဆုပ်နယ်ပေးနေပြီ…။
ကျုပ်ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်းထလာတယ်၊ မိုးရေရဲ့အချမ်းဓာတ်ကြောင့်လား၊
ရာဂရမ္မက်စိတ်ကြောင့်ထတဲ့ကြက်သီးလားတော့မခွဲခြားတတ်တော့ဘူး…။
အမေ့လက်မောင်းမှာလဲအသားဖုလေးတွေ အသီးအသီးထနေတယ်၊ အမေလဲကျုပ်နဲ့အတူတူပဲခံစားနေရတယ်လို့သိလိုက်ရတယ်။
ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲကကောင်ကမခံသာအောင်အတင်းရုန်းထတိုးထွက်နေပြီ။
ပုဆိုးကြားကနေအမေ့ဆီးစပ်ကိုအတင်းထိုးထောက်နေတယ်..။
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာအမေဆိုတာသိချင်သိပေမယ်လဲ ကျုပ်လက်တွေကတော့ မသိတော့ဘူး။
ဖင်လုံးကြီးတွေကိုအားရပါးရပွတ်နယ်နေပြီး၊ လက်ချောင်းတွေကအော်တိုပဲဖင်ကြားမြှောင်းထဲရောက်ပြီးဇောင်းဆွဲပွတ်ပေးနေမိပြီ။
နှာခေါင်းကလဲ အမေ့ဆံစတွေ၊ နားရွက်ဖျားလေးတွေနဲ့ လည်တိုင်ကျော့လေးကို
တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာကူးပြောင်းပြီးညင်ညင်သာသာလေးနမ်းနေမိတယ်။
အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာ စိတ်ထဲမှာကမ္ဘာကြီးလည်တာရပ်သွားပြီလို့ထင်မိတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်တွေကဝါဂွမ်းလေးလိုပေါ့ပါးသွားပြီး လေနဲ့အတူလွင့်ပါးသွားပြီလို့လဲထင်မိတယ်။
ကျုပ်အမေ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူး…။ ဒါပေမယ့် အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို
နေရာလပ်မကျန်အောင်ရွှေ့ပြောင်းနမ်းနေမိသလို၊ လက်တွေကလဲ အမေ့ကျောပြင်ကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးလိုက်၊
ဖင်လုံးကြီးတွေကိုညှစ်နယ်၊ ပွတ်ဆွဲ၊ ကစားလိုက်နဲ့အလုပ်များနေတယ်။
အမေ့ဘက်ကိုလဲကြည့်ပါဦး…
စောစောပိုင်းကကြောက်ကြောက်နဲ့ အတင်းကပ်ဖက်ထားတဲ့အမေ့လက်တွေက အခု ပုံစံပြောင်းပြီး
ကျုပ်ကျောကိုလက်သည်းနဲ့ဖိကုပ်ဆွဲလိုက်၊ လက်ဖဝါးတွေနဲ့ကျောပြင်ကိုဖွဖွပွတ်ကစားပေးလိုက်လုပ်နေပြီ။
ဒီအခြေအနေထိရောက်လာပေမယ့် ပင်ကိုယ်အသိစိတ်လေးကတားထားတော့
ကျုပ်ဒီ့ထက်ပိုပြီးတော့ဘာမှပိုမလုပ်ရဲသေးဘူး။ ဒါပေမယ်လို့ပေါ့ ဖိကပ်ပွတ်ဆွဲနေကြတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေက
သဘာဝအတိုင်းလှုပ်ရှားနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့မြွေဟောက်က အမေ့တွင်းထဲကိုဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။
ပုဆိုးတွေ ထမီတွေခံနေပေမယ့်လဲ ကျုပ်ညီလေးဖိုးထောင်ကအမေ့ပေါင်ကြားဆီးစပ်ထဲကို
လမ်းပေါက်ရှာပြီးတိုးဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတာ ဟိုချော်ထိုးဒီချော်ထိုးနဲ့ပေါ့..။
အမေ့အနေအထားကရှောင်ထွက်ဖို့ကြိုးစားနေသလိုမျိုးပဲ၊ ဒါပေမယ့်လည်းမဟုတ်ပြန်ဘူး၊
ကြည့်ရတာလီးသွားတဲ့ဘက်လိုက်ပေးနေတဲ့ပုံစံမျိုး၊ ကျုပ်ထင်တာလေ…။
ကျုပ်တော့ဒုက္ခပဲ…အဝတ်အပြင်ကတောင်ဒါလောက်ရင်ခုန်နေရရင်
တကယ်သာထိုးသွင်းခွင့်များရလိုက်ရင် ကျုပ်နှလုံးတွေဗုံးပေါက်သလိုပေါက်ကွဲထွက်ကုန်မလားမသိဘူး။
(အဲဒီတုန်းကခံစားချက်ပြောတာပါ၊ နောက်ပိုင်းတကယ်လုပ်ဖြစ်တော့လဲအေးဆေးပါဘဲ)
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ စိုရွှဲပြီးအသားနဲ့ကပ်နေတဲ့တီရှပ်အောက်ကအမေ့နို့တွေကလဲ
နို့သီးခေါင်းလေးတွေသိသိသာသာကြီးတင်းပြီးစူထွက်ထောင်ထနေတာမြင်နေရတယ်..။
အခုအချိန်အထိကျုပ်အမေ့နို့တွေကိုတော့ပေါ်တင်ကြီးမကိုင်ရဲသေးဘူး…။
အမေကတော့ကျုပ်ရင်အုပ်ကိုသူနို့ကြီးတွေနဲ့ကပ်ပွတ်နေတယ်။
အမေ့ရဲ့ရင်ခွင်ကနူးညံ့အိစက်နေတဲ့အရသာကိုခံစားနေရတယ်…။
ကျုပ်အမေ့ကိုတည့်တည့်မကြည့်ရဲသေးဘူး။ အမေ့ကိုကပ်ဖက်ထားရာကနေလဲခွာမပေးရဲသေးဘူး။
ပါးတွေနားတွေကိုပဲဖိနမ်းနေမိတုန်းဘဲ။ အမေကလဲ ရုန်းခြင်းကန်ခြင်း၊ တွန်းထိုးခြင်းမရှိဘူး..၊
ကြည်ကြည်သာသာနဲ့ငြိမ်ခံနေတာပဲ…။ ဒါပေမယ့် အမေ့အသက်ရှူသံတွေကအရမ်းမြန်၊
အရမ်းပြင်းနေတယ်။ ဒါ့ကြောင့်အမေရင်တွေအရမ်းခုန်နေမယ်ဆိုတာလဲခန့်မှန်းလို့ရနေပြီလေ။
ကျုပ်နှာခေါင်းနဲ့ပါးစပ်တွေကအမေ့ပါးတွေကိုနမ်းဆင်းလာရင်း အမေ့နှာခေါင်းဖျားလေးတွေနဲ့
နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေကိုအသာလေးထိတွေ့လိုက်တယ်။
ကျုပ်ရင်တွေအရမ်းတုန်နေတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။
ပထမဆုံးရှော့ဖြစ်သွားတဲ့အထိအတွေ့ကတော့ အမေ့နှုတ်ခမ်းကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ပိပိရိရိဖိမိသွားတဲ့အချိန်ပဲ။
အမေ့ကြည့်ရတာကျုပ်အနမ်းကိုပြန်ပြီးတုန့်ပြန်နမ်းတော့မယ့်ပုံပဲ။ ဒါပေမယ့်သူထိမ်းလိုက်ပုံရတယ်၊
မတုံ့ပြန်ပေမယ့်ကျုပ်နမ်းတာကိုတော့ငြိမ်ပြီးခံနေလေရဲ့။
ကျုပ်အမေ့နှုတ်ခမ်းကိုကပ်ဖိစုပ်ပြီးနမ်းနေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်တော့မပြောတတ်ဘူး။
အမေကလဲမလှုပ်ရှားပဲငြိမ်နေတော့၊ အငမ်းမရလျှာချင်းလိမ်းလှည့်တာတွေတော့မရှိဘူး။
ကျုပ်ရဲ့မနမ်းတတ်နမ်းတတ် တစ်ဘက်သတ်အနမ်းတွေပဲရှိနေတာ…။
တော်တော်လေးအကြာမှာတော့ကျုပ်အမေ့ဆီအနမ်းခွာလိုက်ပြီးအမေ့ပုခုန်းလေးပေါ်မှာမေးလေးတင်လို
ဆက်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်အမေ့ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိသလို၊
အမေကလဲသိသိသာသာတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးပြန်ဖက်လာတယ်။ ချစ်သူ၂ယောက်တအားချစ်လို့ဖက်ထားသလိုမျိုး။
အမှန်တော့ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးကိုတစ်ခါမှအိပ်မက်တောင်မမက်ခဲ့ပါဘူး။
အခုစောစောကမိနစ်ပိုင်းလေးကမှဖြစ်သွာတဲ့မတော်တဆမှုလေးပါ။
ဒါပေမယ့်ဘာဖြစ်လို့ချစ်သူတွေလိုစွဲစွဲမက်မက်ဖက်ထားမိနေမှန်းမသိဘူး၊ နားမလည်နိုင်တော့ဘူးဗျာ…။
ကျုပ် အမေ့နားနားတိုးတိုးလေးကပ်ပြီးတော့…၊
“ကျုပ်တို့တဲဆီပြန်ကြရအောင်နော်…အမေ..”
အမေကငြိမ်ပဲနေတယ်၊ ဘာမှပြန်မပြောဘူး..။
ကျုပ်အမေ့ကိုလက်မောင်းလေးကကိုင်ပြီး ပူးကပ်နေတဲ့ကျုပ်တို့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တွေကိုခွာထုတ်လိုက်တယ်…
——————————————
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၃)
အမေကျုပ်မျက်နှာကိုစေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူးဗျ။
မျက်နှာလေးမသိမသာလွှဲပြီးကျုပ်ကိုကျောပေးလို့တဲဘက်ပြန်လျှောက်ထွက်သွားတယ်။
ကျုပ်လဲမိုးရေစိုရွှဲနေလို့အဆက်အပေါက်တွေကိုကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီးမြင်နေရတဲ့အမေ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နောက်ပိုင်းအလှကို
မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ရင်း အမေ့နောက်ကတုန့်ဆိုင်းတုန့်ဆိုင်းနဲ့ပဲဖြေးဖြေးလျှောက်လိုက်လာခဲ့တယ်။
အမေ့ရဲ့ကော့တင်းနေတဲ့အိချောပိုပုံစံဖင်ကောက်ကြီးရယ်၊ အပေါ်ကသိမ်ဆင်းသွားတဲ့
ခါးလေးနဲ့ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကပြေးပြီးခုန်အုပ်ချင်စရာကြီး…၊
ဒါတဲ့လားဗျာ ခလေးတစ်ယောက်အမေ၊ တစ်စက်မှပစ်ရစရာမရှိဘူး..။
ရင်ကလဲကော့ကော့လေးချီလို့နို့ကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးကလဲနဲတဲ့ဟာကြီးတွေမဟုတ်ဘူး..။
ကျုပ်အရင်က ကိုယ့်အမေကိုဒီလိုအတွေးမျိုးအကြည့်မျိုးနဲ့မကြည့်ခဲ့မိဘူးဗျာ။
အခုမှစောစောက မတော်တဆမှုလေးကြောင့်ကျုပ်စိတ်တွေကအမေ့ပေါ်ကိုဖောက်ပြန်တဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်မိနေပြီ။
အမှန်တော့ကျုပ်စိတ်ကလှည့်စားနေတာပါ။ တကယ်ကတော့အမေကတောမှာနေတဲ့၊ အလုပ်ကြမ်းလုပ်တဲ့၊
ခလေးအမေလယ်သူမတစ်ယောက်ပါ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးအပျိုစင်မော်ဒယ်တွေရဲ့ဘော်ဒီကိုမှီမှာလဲ။
ဒါပေမယ့်ပြညိ့ပြည့်တင်းတင်းတစ်တစ်ရစ်ရစ်နဲ့လှတာတော့အမှန်ပဲ၊
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အခုအချိန်ကျုပ်အတွေးထဲမှာအမေကကျုပ်ရဲ့နတ်သမီးလေးပါ။
အတွေးတွေပွားရင်းအမေ့နောက်ကလျှောက်လိုက်သွားလိုက်တာအမေ့ဖင်ကြီးတွေက
တစ်လုံးတက်တစ်လုံးဆင်းညှစ်ထုတ်ပြီးလျှောက်နေသလိုပဲ၊ တုန်တုန်..တုန်တုန်နဲ့ပေါ့..
အိစက်နေတဲ့လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ်ဖင်ကြီးကကြည့်မိသူတွေရဲ့စိတ်နှလုံးကိုသိမ်းကြုံးဆွဲဆောင်နေမယ်လို့ထင်တယ်..။
နောက်ဆုံးတော့ကျုပ်တို့၂ယောက်စလုံးတဲထဲကိုပြန်ဝင်လာလာခဲ့မိကြပြီ။
ကျုပ်မလဲစိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တော့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ခေါင်းထဲမှာလည်နေအောင်စဉ်းစားမိနေတာက အခုကျုပ်ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ..၊
ဒီအတိုင်းပဲဟန်မပျက်ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်ရရင်ကောင်းမလား၊ အတင်းပဲဝင်လုံးလိုက်ရရင်ကောင်းမလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။
“ဟဲ့..သား…အဝတ်တွေချွတ်ပြီးလှမ်းထားလိုက်ပါလား။
ရေစိုကြီးနဲ့အဲဒီအတိုင်းမနေနဲ့လေ..၊ တော်ကြာအအေးမိပြီးဖျားနေလိမ့်မယ်…”
ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့အမေ့အသံကြောင့်ကျုပ်လဲလန့်ပြီးအတွေးကနေနိုးထလာခဲ့တယ်။
အသံဘယ်ကထွက်လာသလဲရှာကြည့်တော့မှ အမေက တဲအထက်ဆင့်လေးပေါ်ကဖျာဟောင်းလေးခင်းထားတဲ့
အိပ်ရာပေါ်ကိုရောက်နေပြီ..။ ဘယ်အချိန်ထဲကတက်သွားလိုက်မှန်းတောင်မသိဘူး၊ စောင်လေးခြုံလို့…။
ကြည့်ရတာကျုပ်အတွေးလွန်ပြီးပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတယ်နဲ့တူတယ်။
ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကျုပ်မျက်စိတစ်ချက်ကစားကြည့်လိုက်တော့ စောစောကအမေဝတ်ထားတဲ့
တီရှပ်နဲ့ရေစိုထမီတွေကိုတဲထဲကဝါးလုံးတန်းမှာလှမ်းရက်သားတန်းလန်းလေးတွေတွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ…။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်နှလုံးခုန်မမှန်တော့အောင်စိတ်တွေတအားလှုပ်ရှားသွားစေရတာကတော့
ဝါးတန်းပေါ်မှာ အမေ့ဘရာစီယာလေးရယ်၊ အတွင်းခံပင်တီလေးရယ်ကိုပါတွေ့လိုက်ရတာပါဘဲ..။
ဒါ..ဒါ..ဆိုရင်…စောင်အောက်မှာဝင်နေတဲ့အမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအဝတ်အစားတစ်စမှရှိမနေတော့ဘူးပေါ့….။
“ဟိုက်..ဒီအတိုင်းဆိုငါဘာလုပ်ရပါ့မလဲ…”
ကျုပ်ယောင်တောင်ပေါင်တောင်ဖြစ်နေတုန်းပဲ..။
“ဟဲ့…ဘာတွေကြောင်ပြီးစဉ်းစားနေတာလဲ…ချမ်းပြီးသေချင်နေလို့လား..”
“ဒါဖြင့်အမေက အခြားဘက်လှည့်နေလေ၊ ကျုပ်ကိုခိုးကြည့်မနေနဲ့ဉီးနော်…”
ကျုပ်ပြောလို့အမေကတဘက်လှည့်သွားပြီးစောင်းအိပ်နေတယ်။
ကျုပ်လဲအင်္ကျီလုံချည်တွေချွတ်၊ ရေစင်အောင်ညှစ်ချပြီးမှ နောက်ဝါးတန်းတစ်ခုမှာလှမ်းလိုက်တယ်။
အဝတ်တွေမရှိတော့ပေမယ့် ရေစိုအဝတ်ကြီးတွေဝတ်ထားတာထက်စာရင်တော့ အချမ်းသက်သာသွားတယ်ဗျ။
လုံချည်မချွတ်ပဲနေဉီးမလို့ပဲ…ဒါပေမယ့်ဒီလောက်ရွှဲရွှဲရိုက်နေတာ မချွတ်လို့မဖြစ်တော့ဘူး။
နောက်ဆုံးတစ်ထည်ထဲကျန်နေတဲ့အတွင်းခံကလဲရေတွေစုပ်ထားတာကနည်းမှမနည်းပဲ၊
မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီးသူ့ပါချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ တဲထဲပတ်ရှာတော့လဲ အဖေကပုဆိုးစုတ်လေးတစ်ထည်တောင်မထားထားဘူး။
ကျုပ်လဲအမေဟိုဘက်လှည့်နေတုန်းမှာအမြန်ပဲစောင်အောက်ကိုလှစ်ခနဲဝင်လိုက်ရတယ်။
ဒါပေမယ့်ဖျာတိုလေးတစ်ချပ်နဲ့လယ်စောင့်ရင်းအိပ်ဖို့အဖြစ်လုပ်ထားတဲ့ အိပ်ရာဟောင်းလေးက
ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်အတွက်သိပ်သေးနေတယ်လေ။
အမေကကျုပ်အိပ်ဖို့နေရာတစ်ဝက်ခွဲပေးတဲ့အနေနဲ့ရှေ့ကိုနဲနဲတိုးပေးတယ်။
အနေအထားကတော့တစောင်းလေးနဲ့ကျုပ်ကိုကျောပေးထားရက်ပေါ့။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဖို့အိပ်ရတာကျဉ်းကြပ်ခက်ခဲလွန်းနေတုန်းဘဲ..?
ကျုပ်နောက်ကိုနဲနဲဆုတ်ပြီးဖျာပေါ်တစ်ဝက်၊ ဝါးကြမ်းပေါ်တစ်ဝက်အနေအထားအိပ်ရတယ်။
ကျုပ်တို့၂ယောက်မျှခြုံထားရတဲ့စောင်ပိုင်းလေးကလဲဘာထူးလဲ၊ သေးသေးလေးပဲ..။
ကျုပ်ကဆွဲလိုက် အမေကဆွဲလိုက်နဲ့ စောင်ကလွတ်ပြီးခြုံရတဲ့ဆီကိုမရောက်တော့ဘူး။ နောက်ဆုံးအမေက…
“ကဲ…ဒီဖျာပေါ်မှာဘဲ ၂ယောက်စလုံးရအောင်အိပ်မှဖြစ်မှာဘဲ…လာ..တက်ခဲ့..။
တည့်တည့်တော့မရဘူး တစောင်းတွေအိပ်ကြမှပဲရမယ်။ ဒါမှနွေးသွားအောင်စောင်ခြုံလို့ရမှာ..”
နောက်ဆုံးတော့..ဖျာလေးပေါ်မှာ ကျုပ်ကအမေ့ဘက်လှည့်တစောင်းအိပ်ပြီး
အမေကကျုပ်ကိုကျောပေးပြီးပူးကပ်အိပ်ဖြစ်သွားတယ်။
အခုမှပဲနည်းနည်းနွေးနွေးထွေးထွေးဖြစ်သွားပြီးအချမ်းတွေလဲပျောက်စပြုလာပြီ။
အပြင်မှာတော့မိုးကသဲကြီးမဲကြီး တဝေါဝေါနဲ့မရပ်တမ်းဆော်နေတုန်းပေါ့…။
စောင်လေးကိုအတင်းဆွဲခြုံလို့ရလာတဲ့အနွေးဓာတ်နဲနဲလေးကနေ၊ ကိုယ်ခန္ဓာချင်းပူးကပ်အိပ်လို့
ရလာတဲ့ကိုယ်ငွေ့ဓာတ်တွေကြောင့်အနွေးဓာတ်ကနေပူတောင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့်အပြင်မှာမိုးကအတော်အေးနေတာမို့အတော်ပါဘဲ..။
ကျုပ်ရဲ့လီးကကျုပ်ဘက်ကိုဖင်ပစ်ပြီးတစ်ဘက်လှည့်စောင်းအိပ်နေတဲ့အမေ့ဖင်ဆုံကြီးနဲ့ဖိကပ်မိနေတယ်။
စောင်အောက်မှာအမေအဝတ်အစားတစ်စမှမရှိဘူးဆိုတာသိထားတဲ့ကျုပ်က
ကိုယ့်လီးကိုကိုယ်လက်တစ်ဘက်နဲ့အုပ်ကိုင်ပြီးထိမ်းထားရတယ်..။ အဲ့ဒီကြားကမှအသား၊အသားချင်းထိတွေ့
နေရတဲ့အတွေ့ဓာတ်ကြောင့်ကိုရွှေလီးက ဖောင်းကြွထွားတက်လာတာကိုသတိထားမိလာတယ်။
ကျုပ်အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုမှအိပ်မပျော်ဘူး။
အမေ့ဘက်ကလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုခုလုပ်ဖို့အနေအထားကိုသိလိုက်တယ်။
ကြည့်ရတာအမေကကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက်ကိုလှည့်လာဖို့ ဟန်ပြင်ပုံဘဲ..။
ကျုပ်ကလက်တစ်ဘက်နဲ့လီးကိုအုပ်ကိုင်ထားရင်းနဲ့နောက်တစ်ဘက်ကအမေ့ကျောကိုအသာလေးထိမ်းပြီးတွန်းထားလိုက်တယ်၊၊
အမေခဏပြန်ငြိမ်ကျသွားပြီး မလှည့်လာတော့ပဲ နဂိုအတိုင်းဆက်အိပ်နေတော့ကျုပ်လဲအမေ့ကျောလေးကို
ဖွဖွလေးဆက်တွန်းထားလိုက်ရင်းကလက်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီးအမေ့ခါးလေးကိုပိုက်ပြီးဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။
လက်ဖျားလေးတွေကအမေ့ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးတွေပေါ်မှာတင်ထားရင်း သာသာလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်။
အမေကငြိမ်နေပေမယ့်အသက်ရှူပြင်းပြင်းနဲ့ အသက်ရှူနှုန်းတွေမြန်လာတာကိုကျုပ်သတိထားမိလိုက်တယ်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့အမေ့ရင်အုံကြီးကနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ဖားဖိုကြီးလိုတရှူးရှူးဖြစ်နေလို့ပါပဲ။
ဒါကအမေ့ဗိုက်သားကိုပိုက်ပြီးဖက်ထားတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကခံစားသိနေရတယ်လေ။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်လက်တွေကိုအမေ့ရင်အုံပေါ်နေရာရွှေ့သွားဖို့အထိတော့သတ္တိတွေမရှိသေးဘူး။
ကျုပ်လည်းအသာလေးလီးကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်တော့လီးကဘုတ်ခနဲအမေ့ဖင်ကောက်ကြီးပေါ်ပြေးရိုက်တယ်၊
သိပ်အသိသာကြီးတော့မဟုတ်ဘူး။ အမေကတော့သတိထားမိသလားကျုပ်မပြောတတ်ဘူး။
တစ်ချိန်ထဲလိုလိုမှာအမေကတစ်ချက်လွန့်ကနဲလူးပြီးအောက်နဲနဲရွှေ့လိုက်တော့
ဗိုက်ကိုဖွဖွဖက်ထားတဲ့ကျုပ်လက်ဖဝါးကအမေ့နို့ကြီးတွေနဲ့ထိမိသွားပြီး မိမိရရကြီးဖိအုပ်ကိုင်မိတော့တယ်။
ကျုပ်လက်တွေကအမေ့နို့ကြီးရဲဖဿအတွေ့အာရုံကိုရလိုက်တာအိအိစက်စက်နွေးနွေးကြီး..။
ကိုင်မိမှတော့မထူးဘူး..၊ နုအိဖွံ့ကားနေတဲ့နို့ကြီးတွေကိုကျုပ်သိသိသာသာကြီးဖိနယ်ပေးလိုက်တယ်။
နို့ကြီးကိုအုပ်ကိုင်ထားမိတဲ့လက်ချောင်းတွေက တောင်ပူစာပေါ်တက်နေတဲ့ကဏာန်းတစ်ကောင်ရဲ့ခြေချောင်းတွေလိုပဲ၊
တရွေ့ရွေ့နဲ့ဘေးတိုက်ကလေးရွစိရွစိနဲ့တက်လာလိုက်တာနောက်ဆုံးမှာတောင်ထိပ်ရောက်တော့
မာတင်းပြီးတောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုကိုင်မိသွားပြီ။
“အိုးးး စစ်စ်..အင်းး..”
အမေ့ဆီကညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်လာတယ်..
အဲ့ဒီအမေ့ရဲ့ညည်းသံလေးကကျုပ်ကိုနှိုးစက်ပေးလိုက်သလိုပဲ…။ အခုမှကျုပ်သတ္တိတွေဝင်လာတယ်။
အမေ့နို့တွေကိုရဲရဲတင်းတင်းပဲခပ်သွက်သွက်လေးပွတ်သပ်ညှစ်နယ်ပေးးနေလိုက်တော့တယ်။ နို့အုံသားအိအိကြီးတွေကိုရော၊
နို့သီးခေါင်းမာမာတင်းတင်းလေးတွေကိုရောတစ်လှည့်စီကောင်းကောင်းညှစ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။
အမေ့ညည်းသံလေးတွေကပိုပြီးတော့ပြတ်သားလာတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေရောက်လာမှတော့
ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကလဲသဘာဝအတိုင်းသူလုပ်စရာရှိတာကိုအလိုလိုသိနေတယ်ဗျ။ တုန့်ဆိုင်းမနေတော့ဘူး။
အမေ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုရဲရဲတင်းတင်းဘဲကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေပြီ။
စောစောက လီးအုပ်ထားတာကိုလွှတ်ပေးလိုက်တဲ့လက်က အမေ့ပေါင်သားအိအိကြီးတွေပေါ်ရွရွလေးပွတ်ဆင်းသွားပြီ
းဒူးဆစ်အထိရောက်တော့ရပ်လိုက်ပြီးအပေါ်ပိုင်းထိပြန်ပွတ်တက်လာပြန်ရော။
အဲဒီလိုအကြိမ်အတော်များများစုန်ချည်ဆန်ချည်ရွရွလေးပွတ်ကစားပေးနေတာ
အမေ့ခြေထောက်တွေကစိထားရာကနဲ့တဖြည်းဖြည်းကားထွက်လာတယ်။
အဲ့ဒီမှာပဲကျုပ်လေက်တွေကအမေ့ပေါင်အတွင်းပိုင်းအသားတွေကိုလှမ်းနှိုက်လို့ရတဲ့အထိအဆင်ပြေသွားပြီ…။
အခုကျုပ်လဲကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘာဖြစ်နေလဲမသိတော့ဘူးဗျာ။ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေ၊ အသိစိတ်တွေကို၊
တစ်ခုခုနဲ့ပိတ်ကာခံထားလိုက်ရသလိုပဲ၊ အဆိုးအကောင်းအမှန်အမှားရယ်လို့မခွဲခြားတတ်တော့ဘူး။
သားတစ်ယောက်အနေနဲ့မလုပ်သင့်မှန်းသိနေတဲ့ကိုယ့်အမေရဲ့ပေါင်အတွင်းသားတွေကိုကာမစိတ်နဲ့
အားရပါးရပွတ်သပ်ဖျစ်နယ်နေပြီးနောက်ဆုံးတော့ကျုပ်ရဲ့လက်သန်းထိပ်ကလေးက
အမေ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းကိုသွားထိပြီးတဒပ်ဒပ်နဲ့ကုတ်မိနေပြီ။
လက်သန်းဖျားကလေးက အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲကိုနစ်ခနဲဝင်သွားတော့ စိုထိုင်းထိုင်းချော်ကျိကျိအထိအတွေ့ကိုရလိုက်တယ်။
ကျုပ်မှာအတွေ့အကြုံဘာမှမရှိသေးတော့ အဲ့ဒါဘာကြောင့်လဲဆိုတာအစကမသိဘူး။
ဒါပေမယ့်အမေ့အဖုတ်ထဲမှာအရည်တစ်မျိုးနဲ့ ရွှဲအိနေတာကိုတော့သိလိုက်ရတယ်…။
ကျုပ်ကအမေ့စောက်ဖုတ်ကိုရုတ်တရက်ပေါ်တင်ကြီးတော့မကစားရဲသေးဘူး..။
ဒါကြောင့် ပေါင်တွင်းသားတွေကိုပဲပွတ်လက်စနဲ့ဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ကျုပ်လဲ..ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုတစောင်းလေးအိပ်နေတဲ့အမေ့ကျောပြင်နဲ့ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး
အမေ့လည်ပင်းနဲ့ကျောတစ်ပြင်လုံးကိုနှာခေါင်းနဲ့ထိုးပြီးနေရာအနှံ့လိုက်နမ်းပေးနေတယ်။
အမေစပြီးတော့ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်လို့ ဟိုလူးဒီလှိမ့်ဖြစ်လာပြီ။
အမေ့ကိုယ်လုံးလေးကတောင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးကိုယ်လေးကိုကွေးထားလိုက်တာပုဇွန်ထုပ်ကလေးကျနေတာပဲ..။
နောက်ဆုံးတော့ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်ကအမေ့စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲနှိုက်မိသွားတော့တယ်။
လက်ဝင်သွားတာနဲ့တပြိုင်နက်ထဲမှာပဲ အမေကပေါင်ကိုအလိုက်သင့်လေးကားပြီးဖြဲပေးလာတယ်လေ..။
ကျုပ်လက်တွေက အမွှေးခပ်ထပ်ထပ်လွှမ်းနေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်အုံဖောင်းဖောင်းကြီးကိုလက်ဖဝါးနဲ့တစ်ပြည့်အုပ်ကိုင်မိလိုက်ပြီ…။
အဖုတ်အုံကြီးကနွေးနွေးဖောင်းဖောင်းကြီး..။ စမ်းမိသလောက်ကတော့စောက်မွှေးအုံကသိပ်အထူကြီးတော့မဟုတ်ဘူး။
ကျုပ်ကအဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုစိတ်တိုင်းကျလက်နဲ့ဖိဆုပ်ပြီးနယ်နေမိတယ်။
စောက်စိလေးကိုလဲစမ်းပြီး လက်မလက်ညှိုးနဲ့ဖိချေပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ
အမေ့ဆီကမပီမသဗလုံးဗထွေးညည်းသံတွေကတန်းစီပြီးကျလာတော့တယ်…။
မြောင်းကြားထဲဝင်သွားပြီးဖြစ်တဲ့လက်ခလယ်ကစောက်ခေါင်းထဲမှာမွှေနှောက်ပြီးစိစစ်ရေးတွေမနားတမ်းလုပ်နေတယ်လေ။
အထဲကစောက်ရေတွေဒလဟောစိမ့်ထွက်ကျလာလိုက်တာဗျာ..၊ စောက်ခေါင်းထဲမှာဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့
ကလိုင်းပေးနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်ကချောဆီထိုးပေးထားသလိုတစွပ်စွပ်နဲ့သွက်နေတော့တာပဲ..၊
ကျုပ်ကလက်ကိုအဖုတ်ထဲကနေပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီး အမေ့ကိုနောက်ကနေဖက်ထားလိုက်ရင်း
လက်မှာရွှဲအိနေအောင်ပေနေတဲ့အမေ့စောက်ရည်တွေကိုလီးထိပ်မှာရွှဲနေအောင်သုတ်လိုက်ပြန်တယ်။
နောက်လက်တစ်ဘက်ကလဲ အမေ့နို့ကြီးတွေကိုအရှိန်မပျက်ဆက်ညှစ်ပြီးကစားပေးနေတာလေ…။
အခုကျုပ်လီးကအသားကုန်တောင်နေပြီ…၊ တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးချောင်းကြီးကို
အမေ့ဖင်ကြားမြောင်းကြီးတစ်လျှောက်ကပ်ပြီးပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တာ ဖင်ကြားတစ်ခုလုံးလဲရွှဲပြီးပေသွားပြီ။
အမေ့ကိုကြည့်ရတာလဲတော်တော်ကြီးကိုစိတ်တွေထလာပြီးမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာနေပုံကကျုပ်နဲ့ဘိန်မသာလိမ်မသာပဲ..
ဖင်ကြီးကိုနောက်ကိုတွန်းတွန်းပြီးပစ်ပေးနေတယ်။၊ ကျုပ်လဲဒီတစ်ခါမှာတော့လီးကိုပွတ်မဆွဲတော့ပဲ
နောက်ဘက်ကနေစောက်ပတ်ဝရှိမယ်လို့ထင်ရတဲ့နေရာကိုမှန်းပြီးဒဲ့ထိုးလိုက်တော့တယ်။
အမေကပေါင်လေးတစ်ချောင်းအသာမပြီးဖင်ကြားဟလို့စောက်ခေါင်းဝပွင့်သွားအောင်လမ်းဖွင့်ပေးတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကလီးကိုရမ်းသွင်းနေတော့ ဒစ်ကဖင်ကြားထဲထိုးမိလိုက်၊ အဖုတ်ဝချော်ထိုးမိလိုက်နဲ့ပေါ့။
အဲဒီလိုဖြစ်နေတာကိုကစိတ်လှုပ်ရှားစရာဖီလင်တစ်မျိုးဖြစ်နေတာဗျို့…၊ စိတ်ထဲပျော်သလိုတောင်ဖြစ်လာတယ်…။
ဒါပေမယ့်အမေကအတွေ့အကြုံရင့်ပြီးသားဆိုတော့..အသွားအလာ အဝင်အထွက်ကိုတွက်ပြီးမှန်းမိနေပုံရတယ်။
ဒီတစ်ခေါက်ကျုပ်ကော့ပြီးဆောင့်အထိုးမှာ..အမေကလဲလီးလာမယ့်လမ်းကြောင်းကိုမှန်းပြီး ဖင်ကိုဟလို့နောက်ကိုပစ်အပေးမှာအံကျပဲ၊
လီးကစွပ်ခနဲဆိုစောက်ခေါင်းထဲဝင်ချသွားတော့တာပဲဗျို့…။
——————————————
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၄)
“အားးးး စစ်စ်…”
“ရှီးးးးးးးး အူးးး…”
၂ယောက်စလုံးဆီကညည်းသံတွေ ပြိုင်တူလိုလိုထွက်လာတော့တယ်…၊
ကျုပ်လီးကိုဆွဲငုံစုပ်သွားတဲ့ အမေ့ရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကနူးနူးညံ့ညံ့နဲ့နွေးထွေးတဲ့အထိအတွေ့ကိုခံစားလိုက်တာ
ရှိန်းခနဲ၊ ဖျင်းခနဲဖြစ်ပြီး နတ်ပြည်ကိုအရှင်လတ်လတ်ရောက်သွားသလိုပဲ…။
အမေ့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကကျုပ်လီးကိုညှစ်ပြီးစုပ်ဆွဲပေးနေတာကိုသိသိသာသာကြီးခံစားနေရတယ်..
ကျုပ်လီးကမာသထက်မာလာသလားမသိဘူး။
ကျုပ်အဲဒီတစောင်းအနေအထားလေးမပျက်စေပဲ ခါးကိုနွဲ့လို့အမေ့ဖင်ကြီးကိုကပ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းစညှောင့်နေပြီ။
ကျုပ်လီးက အမေ့စောက်ပေါက်ပူပူနွေးနွေးကြီးမှာထဲတပျစ်ပျစ်နဲ့ဝင်နေထွက်နေတဲ့အထိအတွေ့ကဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ၊
သွေးသားတွေကတော့ဆူသထက်ဆူတက်လာတယ်၊ ရင်တွေကလဲတဒိန်းဒိန်းနဲ့ပေါက်ထွက်တော့မလားပဲ…။
တအိအိနဲ့ကပ်ထိုးနေရာကနေညှောင့်ချက်တွေကမြန်လာပြီး၊ ညှောင့်ရာကနေဆောင့်တဲ့အဆင့်အထိရောက်လာပြီ။
အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကထွက်လာနဲ့စိုစိစိအရေတွေကြောင့်လည်းဆောင့်ချက်တွေကလျှောလျှောလျူလျူနဲ့အဆင်ကိုပြေလို့….။
နောက်ဆုံးတော့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နားလည်မှုရသွားတဲ့အဆင့်ရောက်သွားတယ်လို့ဆိုရမလားပဲ…၊
ကျုပ်အမေ့ခါးကိုကိုင်လို့အရှိန်မြှင့်ပြီးဒလကြမ်းမန်းဆောင့်နေပြီ…။
တအီးအီး တအားအား တဟင်းဟင်းနဲ့ ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်စလုံးရဲ့ညည်းသံတွေကတဲထဲမှာညံနေပြီလေ..။
ကျုပ်ကလဲ..ရဲသထက်ရဲလာပြီ။ အခုကျုပ်လီးနဲ့ကပ်ဆောင့်ပြီးလိုးနေရတဲ့ကျုပ်ရှေ့ကမိန်းမကို
ကျုပ်အမေလို့ကိုစိတ်ထဲမှာမရှိတော့ဘူး၊ အိပ်ဖော်အိပ်ဖက်၊ လိုးဖော်လိုးဖက် မိန်းမတစ်ယောက်လိုအားမနာတမ်းဆော်နေမိပြီ။
ကျုပ်တစ်ချက်တစ်လျက်ပစ်ပစ်ဆောင့်တိုင်းအမေ့ဖင်ကြီးက အိကနဲအိကနဲနောက်ကိုပစ်ပစ်ပေးလာနေတယ်။
ပထမပိုင်းကကိုယ့်အမေဆိုပြီးရှိန်နေပေမယ့် အခုလီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်နေမှတော့မထူးတော့ဘူးလေ..။
ရှေ့ကအမေ့ပေါင်ကြီးတွေကိုမီသလောက်လှမ်းဆွဲပြီး ပေါင်ခြံကြားကနေဒူးခေါင်းအထိမိမိရရကြီး ပွတ်ဆွဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။
နောက်ဆုံးတော့ အမေ့ပေါင်တစ်ဘက်ကိုလှမ်းဆွဲ၊ အောက်ကလက်တစ်ဘက်လျှိုသွင်း၊
ခြေချောင်းကိုမိုးမျှော်အောင်ဆွဲထောင်ပြီး၊ တစ်ပေါင်ကျော်ပင့်ပင့်ပြီးဆော်ပစ်လိုက်တယ်။
အခုကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်…မိုးအေးတာတွေ၊ လေအေးတာတွေလဲဂရုမစိုက်တော့ဘူး။
စောင်ပိုင်းလေးကလဲဘယ်ရောက်လို့ရောက်သွားမှန်းကိုမသိတော့ဘူး။
တစ်ပိုင်းထဲသောစောင်လေးပျောက်သွားတော့ဖျာလေးပေါ်မှာ၂ယောက်သားကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ပူးကပ်လုံးထွေးနေတာ။
စိတ်နောက်ကိုယ်ပါလှုပ်ရှားနေလိုက်ကြတာများ၊ ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်၊ ရမ္မက်စိတ်ရဲ့ဦးဆောင်မှုကြောင့်အရှက်တွေလဲကုန်သွားကြပြီ။
အခုတော့အမေ့ရဲ့ဘော်ဒီရှိတ်ကို ရေစိုအဝတ်ပါးအောက်ကရိပ်တိပ်တိပ် ရေးတေးတေးကို စိတ်နဲ့မှန်းပြီးကြည့်စရာမလိုတော့ဘူး။
အမေ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုပြူးပြဲနေအောင်ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်နေရရုံမကလုံးထွေးပူးကပ်လို့တောင်နေပြီလေ..။
နို့ကြီးတွေကကျုပ်လက်ထဲမှာတပြည့်တခဲကြီး…။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာကကျုပ်လီးကစွပ်ရက်သား…။
ဒါနဲ့…ကျုပ်ကတော့.. အဖေ့ကိုသဝန်တိုရတော့မလားမသိတော့ဘူး..၊
အခုအနေအထားကအဖေနဲ့ကျုပ်ကမယားလုဘက်ပုံစံမျိုးတောင်ဖြစ်လာပြီ။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အဖေ့လိုပဲ ကျုပ်လဲအခုအမေ့ကိုလိုးနေပြီလေ။
အမေကကျုပ်မယား၊ ကျုပ်လဲပဲ အခုအမေ့နောက်လင်ဖြစ်နေပြီမဟုတ်လား။
အမေကပေါင်ကြီးတစ်ချောင်းထောင်မျက်လုံးလေးမှေးပြီးဖီလင်ယူရင်း ကျုပ်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း
တအင်းအင်းနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိညည်းနေတာတွေ့တော့ကျုပ်စိတ်တွေကတဟုန်းဟုန်းထပြီးရင်းထလာတော့တာ…။
ကျုပ်လဲလီးကိုခဏချွတ်၊ အမေ့ရဲ့မြှောက်ထားတဲ့ပေါင်တစ်ဖက်ကိုပြန်ချပေးလိုက်ပြီး
အမေ့ကိုတစောင်းအနေအထားကနေပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ပေါင်၂ချောင်းကိုခေါက်လို့
နို့ကြီး၂လုံးနဲ့ကပ်သွားအောင်တွန်းတင်လိုက်တော့ ဖွေးနေတဲ့ပေါင်ကြားကစောက်စိပြူးပြူးနဲ့
စောက်ပတ်ကြီးကမျက်စိရှေ့မှာဟက်ပဲ့ကြီးအတိုင်းသားပေါ်လာတယ်…။
ကျုပ်အမေ့စောက်ပတ်ကြီးကိုအချိန်တော်တော်ကြာအောင်အရသာခံပြီးကြည့်နေလိုက်သေးတယ်ဗျ။
ကွဲကြောင်းကြားမှာအရေစီးစီးပျစ်ပျစ်တွေလဲ့နေတယ်လေ။ ချွတ်လိုက်တဲ့ကျုပ်လီးမှာလဲတစ်ပုံစံထဲပဲ၊ အရည်တွေအမျှင်တန်းလို့ပေါ့။
နှုတ်ခမ်းသား၂ဘက်ကဟပြဲလေးဖြစ်နေပြီးအတွင်းကစောက်ခေါင်းသားနီတျာရဲကိုတွေ့နေရတယ်။
ကျုပ်အခုလောလောလတ်လတ်လိုးနေတဲ့ဒီအဖုတ်ကြီးထဲကကျုပ်ကိုမွေးထုတ်လာတာတဲ့လား။
ဒီလိုတွေးမိရင်းကြက်သီးတွေတောင် တဖြင်းဖြင်းထလာတယ်ဗျို့..၊
အခုလက်ရှိကတော့ဒီအဖုတ်ကြီးကိုကျုပ်လီးနဲ့ပြန်လိုးနေရလို့ကျုပ်လဲအမေ့လင်ဖြစ်နေပါပကော။
အဲဒီအတွေးမျိုးခေါင်းထဲဝင်လာတာနဲ့ နဂိုကတောင်ပြီးသားလီးက သံမဏိလိုမာလာသလားတောင်ထင်ရတယ်။
“ဟိတ်…ဘာလို့အဲ့လောက်ကြီးကြည့်နေရတာလဲ…သွားကွာ..မကြည့်နဲ့…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်..”
ကျုပ်ကအတွေးပွားပြီးပြီတီတီနဲ့အဖုတ်ကိုပြူးပြဲစိုက်ကြည့်နေတော့ အမေကကျုပ်လက်မောင်းကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေ
းမနာအောင်ရိုက်ရင်းအော်တယ်။ မျက်နှာလှလှလေးကလဲရဲတွတ်ပြီးရှက်သွေးတွေဖြန်းတက်နေတယ်။
ကျုပ်ကဘာမှပြန်မပြောတော့ပါဘူး။ ဟပြဲလေးဖြစ်နေတဲ့အမေ့စောက်ပတ်ဝကိုဒစ်နဲ့ပြန်တေ့ပြီး
စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းတစ်လျောက်နဲ့စောက်စိဖူးကလေးကိုအလျားလိုက်အစုန်အဆန်ပွတ်ဆွဲကစားပေးလိုက်တယ်။
“အားးး ဟာ့…အင်းးးအင့်…”
အမေအသံလေးလွှတ်ပြီးညည်းတက်လာတော့တယ်..။
လီးကိုပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်း အမေ့မှာထွန့်ကနဲဖြစ်လို့ခေါင်းလေးဘယ်ညာရမ်းခါပြီးတဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာတယ်။
ကျုပ်လဲ ၁၄-၅ ကြိမ်လောက်စောက်ပတ်ဝလေးမှာပွတ်လိုးနေပြီးတော့မှနောက်ဆုံးစောက်ခေါင်းထဲဒစ်တေ့ပြီးဖိချလိုက်တော့တယ်။
စွိ…ပလစ်..ဗြိ…..ဒုတ်…..
“အားးးး အင့်…အင့်…အငယ်လေး…..အု..”
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်………ဇုပ်..ဇုပ်…….ဇုပ်..ဇုပ်…
အခုအနေအထားမှာကျုပ်ကအမေ့ကိုလှေကြီးထိုးပုံစံနဲ့ပဲလိုးနေတာဗျ။
ဒါပေမယ့်ဒူးကိုခေါက်ပြီးရင်ဘတ်အထိကပ်တွန်းထားတော့လိုးရတာတစ်ဆုံးထိတယ်ဗျို့…။
အမေကလဲကျုပ်ကသူမွေးထားတဲ့သားဆိုတာမေ့သွားပြီလားမသိဘူး ကျုပ်ဆောင့်ချက်တိုင်းကိုဖင်ကြီးပင့်ပင့်ပြီး
အဖုတ်ကြီးကိုအံကျကော့ကော့ပေးပြီးခံနေတယ်။ အမယ်…သားအမိ၂ယောက်အပေးအယူအရမ်းမျှနေကြတာလေ….။
ကျုပ်လဲခါးညွတ်ပြီးတဖတ်ဖတ်ဆောင့်နေရင်းက အမေ့နို့အုံဖွေးဖွေးခဲခဲကြီးကိုကုန်းငုံပြီးစို့ပစ်လိုက်တယ်။
တဲပေါ်ကအမေနဲ့ကျုပ်အချစ်ဇာတ်လမ်းက၊ စကထဲက နို့ကိုကိုင်ရုံကလွဲလို့မစို့ရသေးဘူး။
ပြီးတော့..ကျုပ်လူမှန်းသိတတ်တဲ့အချိန်၊ အရွယ်ရောက်ပြီးကထဲက ကျုပ်အမေ့နို့ကိုစို့ဖူးတာ ဒါကပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ…။
ကျုပ်ငယ်ငယ်တုန်းကအမေ့နို့စို့ဖူးသလားဆိုတာတော့ လုံးဝကိုမမှတ်မိတော့ဘူး…။
အမေ့နို့ကြီးတွေကဗျာ…ထိရကိုင်ရတာ တကယ်ပဲ အိစက်လို့နေတယ်။
ကျုပ်လဲပါးစပ်ထဲငုံမိနေတဲ့ပေါက်စီသားအိအိလေးကိုသွားနဲ့မနာအောင်ဆတ်ဆတ်လေးကိုက်ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။
မာတောင်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းစုစုချွန်းချွန်းလေးတွေကို လျှာဖျားနဲ့လိပ်လိပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်ဖိစို့ပစ်လိုက်တယ်၊
ကျုပ်အဖို့တော့ချိုမြိန်လှတဲ့အရသာခဲလေးပါဘဲ…။
ကျုပ်လဲအသက်ကြီးမှပဲအမေ့နို့ကိုပြန်စို့ရတော့တယ်။ စို့တာကလဲ အမေ့နို့ကိုလသားအရွယ်
သားလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ စို့တာသက်သက်မဟုတ်တော့ဘူး၊ အခုကျုပ်ကအမေ့ကိုမယားတစ်ယောက်လိုဆက်ဆံရင်း၊
ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် မိန်းမသားတစ်ယောက်အနေနဲ့လိုးရင်းစို့နေတာလေ…။
အရမ်းခုန်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ရင်တွေလဲပွင့်ထွက်တော့မယ်ထင်ရတယ်…။
ခဏကြာတော့ နို့စို့တာကိုရပ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းလေးကိုစုပ်၊ နားရွက်ဖျားလေးတွေနမ်း၊
အသားထူထူနဲ့ နားသန်သီးဖျားနုနုလေးကိုကပ်ပြီးကိုက်လိုက်စုပ်ပေးလိုက်လုပ်နေတာ အ
မေ့မှာတစ်ကိုယ်လုံးကော့လိမ်တွန့်တက်ပြီး နတ်ပူးသလိုတဆတ်ဆတ်နဲ့ကိုတုန်နေပါလေရော…”
နောက်ဆုံးကျုပ်လဲ အမေ့ပါးလေးဆီပါးစပ်ရွှေ့လာပြီးပါးအို့အို့လေးတွေကိုတရှုတ်ရှုတ်နမ်းရင်းကနေ
တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကိုပါးစပ်ချင်းကပ်ပြီးဖိစုပ်လိုက်တော့တယ်။
နှုတ်ခမ်းခြင်းဂဟေဆက်မိတာနဲ့ ကျုပ်တို့၂ယောက်စလုံး ဖိန်းကနဲရှိန်းကနဲ ဓာတ်လိုက်သလိုရှော့ဖြစ်သွားကြတယ်။
အမေ့လက်၂ဘက်ကကျုပ်ရဲ့လည်ပင်းကိုအတင်းသိုင်းဖက်ဆွဲချလိူ့လျှာကိုကျုပ်ပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးသွင်းလာပြီး အငမ်းမရနမ်းတော့တယ်လေ…
အပေါ်ပိုင်းကအငမ်းမရနမ်းရှုပ်နေကြသလို၊ ခါးအောက်ပိုင်းကလဲအချက်ကျကျ အပေးအယူမှန်မှန်နဲ့ဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးနေလိုက်ကြတာ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ရာဂရှိန်တွေတက်လာလေ ကျုပ်တို့သားအမိရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကမြန်လာလေပဲ။
“အာ့….အားးးးစီးးရှ်… အငယ်လေး… ဘယ်လိုတွေတောင်လုပ်နေတာလဲကွာ… အင့်.. အင့်…”
“ရှီး..အားးးး ကောင်းလားအမေ…”
“စစ်..ရှ်… အင့် ကောင်းတယ်..ဆောင့်..ဆောင့်… အီး..အီးးးးး..”
“အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကလိုးလို့အရမ်းကောင်းတာပဲ…။ စီးပိုင်ပြီးကြပ်နေတာ ခလေးအမေဆိုတာတောင်ယုံစရာမရှိဘူး…”
“စစ်..အင့်…မယုံလို့ကောရမလား….၊ နင်ကိုယ်တိုင်တစ်ကောင်လုံးဒီထဲကထွက်လာတာကြီး….”
“ရှီးးးး အာားးး အခုကျတော့လဲကြပ်ထုပ်နေတာဘဲ…”
“ဒါကတော့ကြာသွားတော့လဲပြန်စိသွားတာပေါ့…အိ အိ…အဲ့တော့မကြိုက်ဘူးလား..”
“ကြိုက်တာပေါ့…အားးးးး အမေ..အမေ..ကျုပ်..ကျုပ်…စီးနေတာပဲဗျာ..အီးးးးး”
ဇုတ်ဇုတ်… ဇုပ်ဇုပ် ဖြစ်…ဗြစ်…ဖောက်…ဖောက်..
“အားးးး အစ် အစ် အမလေးးးး ရှူးးးး…ဟင့် လိုးကွာသားရာ…. အင့်.. အမေ.. ဟင့်…”
ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မရှက်ကြတော့ဘူး။
မလုပ်ကောင်းဘူးဆိုတာသိနေကြပေမယ့်ရာဂမျက်ကန်းတစ္ဆေမကြောက်၊ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ ပူလောင်ပြင်းပြစွာနဲ့ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးလိုးနေမိကြပြီ။
သားအမိ၂ယောက်အသားကုန်ဝုန်းပြီးဆော်နေတဲ့အရှိန်ကြောင့် ကျုပ်တို့ရဲ့လယ်တဲလေးကလည်းတဗြုန်းဗြုန်းနဲ့ သွက်သွက်ခါနေပါရောဗျို့…။
အပြင်မှာကမိုးကတဝုန်းဝုန်းတဝေါဝေါနဲ့သည်းကြီးမဲကြီးကောင်းနေတုန်း၊ လေကလဲတစ်ချက်တစ်ချက်
ခပ်ပြင်းပြင်းဝေ့ဝေ့ပြီးတိုက်ချလာတယ်။ ဒါပေမယ့်တဲခါတာကကျုပ်တို့သားအမိဒလကြမ်းမန်းဆော်နေလို့ တုန်နေတာကပိုများမယ်။
မိုးရွာရင်းကနေ မိုးတွေကလဲတဂျိမ်းဂျိမ်းနဲ့ခြိမ်းပြီး၊ တခါတလေ ထိန်းကနဲ..ထိန်းကနဲ မိုးကြိုးတွေပစ်ချနေလိုက်သေးတယ်ဗျ..။
ကျုပ်တို့သားအမိအခုလုပ်နေကြတာကလည်း မထော်မနန်း..သားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးတွေလိုးနေကြတာလေဗျာ..၊
မိုးကြိုးတကယ်ပစ်မယ်ဆိုရင်အကြိမ် ၁၀၀ လောက် ပစ်ချပြီးနေလောက်ပြီ..။
ကျုပ်နဲ့အမေကတော့ ဘာမှမမြင်တော့၊ မစဉ်းစားတော့ဘူးဗျို့..မိုးကြိုးပစ်လို့သေခါမှသေရော၊ အခုလိုးလက်စတန်းလန်းကိုတော့မရပ်နိုင်ကြတော့ဘူး။
သားအမိလိုးလို့ မိုးကြိုးကလဲတကယ်တန်းကျတော့မပစ်ပါဘူးဗျာ…၊ သူ့သဘာဝအတိုင်းပါ…။
အခု..ကျုပ်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကစက်တပ်ထားသလိုမြန်လာတယ်။
အချိန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲအမေ့ရဲ့လက်တွေကကျုပ်ကျောကိုသိုင်းဖက်ထားရာကနေ၊ ကျောပြင်ကိုလက်သည်းတွေနဲ့စိုက်ပြီး
ကုတ်လာတော့တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲကလည်းကျုပ်လီးကိုတဇပ်ဇပ်နဲ့တအားဆွဲညှစ်နေတော့တယ်။
အမေ့ကိုယ်လေးကသိသိသာသာကြီးတောင့်တက်လာတာခံစားရတယ်..။
“အာ့…အားးးးးအမလေး..ငါပြီးတော့မယ်… ထွက်ပြီ၊ ထွက်ကုန်ပြီ…အာ့ာ့ာ့…..”
အမေ..အသံအကျယ်ကြီးနဲ့စူးကနဲထအော်လိုက်တယ်။
ကျုပ်မလဲ ၄ -၅ချက်လောက်ဒလစပ်ပစ်ဆောင့်လိုက်ပြီးအမေ့စောက်ပတ်ကြီးကိုဆီးခုံချင်းကပ်ပိအောင်ထပ်ဖိထားမိတဲ့အချိန်မှာ
ကျုပ်ဥထဲကလရည်တွေက ပန့်နဲ့တွန်းထုတ်လိုက်သလိုဆောင့်ထွက်သွားပြီး အမေ့စောက်ခေါင်းထဲကိုပန်းထုတ်ထည့်လိုက်တာ
သားအိမ်ဝထောက်နေတဲ့ကျုပ်လီးကြောင့် လရည်တွေကသားအိမ်ထဲထိဝင်သွားမယ်လို့တောင်ကျုပ်ထင်တယ်။
ကျုပ်လဲအရည်တွေကိုကုန်အောင်၊ ကပ်ပြီးတော့တပျစ်ပျစ် တစစ်စစ်နဲ့ညှစ်ချနေမိတယ်။
ကျုပ်အမေ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာထပ်ဖိမှောက်နားနေရင်းဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်မသိဘူး…၊
အတော်လေးကြာလို့သတိထားမိတော့မှအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာစွပ်လျက်သားတန်းလန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ကျုပ်လချောင်း
အရည်တွေကုန်အောင်ထွက်သွားပြီးလို့၊ ပျော့ကျသွားပြီး အဖုတ်ထဲကဖြွတ်ခနဲထွက်ကျလာတယ်။
ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်ပေါင်းထားတဲ့ အချစ်ရည်ခေါ်ရမလား လိုးရည်ခေါ်ရမလား၊ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေက
အမေ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းလမ်းကြားအတိုင်း တအိအိတသွင်သွင်စီးကျလာနေတယ်။
ပြီးတော့ဖင်ကြားတလျှောက်စီးကျလာပြီး၊ သင်ဖြူးဖျာအစုတ်လေးပေါ်ကျရောက်အိုင်ထွန်းသွားတယ်။
အမေ့ဖင်ကြားတလျှောက်ကတလိမ့်လိမ့်ထွက်ကျလာတဲ့ အဖြူရည်စီးကြောင်းလေးကကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေးတော့တယ်…။
အမေ့ဆီးခုံ၊ ပေါင်ခြံနဲပေါင်တွင်းသား၂ဘက်စလုံးမှာလည်း လိုးနေတုန်းကတဖတ်ဖတ်ကပ်ပြီး
ဆောင့်ရိုက်ထားတုန်းကအရည်တွေနဲ့ ရွှဲရွှဲရိုက်ပြီးစီးကပ်ပေပွနေတာပဲဗျ…။
ဒီမြင်ကွင်းကအိပ်မက်မဟုတ်တာတော့သေချာတယ်။ ကျုပ်မျက်စိထဲတစ်သက်လုံးစွဲနေမိတော့မှာဘဲ…။
အမေကမောလျစွာနဲ့မျက်လုံးလေးမှေးပြီးမှိန်းနေတယ်..။
ကျုပ်..အမေ့ နဖူးလေးတွေ၊ မျက်ခွံလေးတွေ၊ ပါးမို့လေးတွေ၊ နှာခေါင်းဖျားလေးတွေကိုတစ်နေရာကတစ်နေရာပြောင်းပြီ
းမြတ်မြတ်နိုးနိုးတရှိုက်မက်မက်နမ်းနေမိတယ်။ အမေကကျုပ်ကျောကုန်းကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆက်ပြီးဖက်ထားတုန်းပဲ..။
ကျုပ်အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုတစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်တော့၊
အမေ့လက်တွေကကျုပ်လည်ပင်းကိုခိုတွယ်လာပြန်ပြီး မက်မက်မောမောတုန့်ပြန်နမ်းလာပြန်ပါလေရော…။
ကျုပ်တို့သားအမိ ဘာမှတော့ဆက်မပြောဖြစ်ကြဘူး။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်တွယ်ငြိမ်သက်ပြီး
ကာမရှိန်ကိုမှိန်းပြီးဇိမ်ယူနေကြတော့တယ်။ ကျုပ်လဲစောစောကလုံးရင်းထွေးရင်းကန်ချလိုက်မိလို့
ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတဲ့စောင်ပိုင်းလေးကိုပြန်လိုက်ရှာပြီး ၂ယောက်သားအတူခြုံလို့ဖက်ပြီးမှေးနေလိုက်ကြတယ်။
ဒီနေ့တော့…ကျုပ်..အပြင်ကလယ်ရော၊ အမေ့လယ်ကွက်လေးကိုရောတစ်ပြိုင်ထဲထွန်မိသွားပြီထင်တယ်ဗျို့….။
——————————————
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၅)
ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်ဖက်မှိန်းနေကြတာ၊ အားသွန်ခွန်စိုက်လိုးခဲ့ကြတဲ့အမောဒဏ်ကြောင့်ရော၊
ကပ်ဖက်ထားလို့ရနေတဲ့ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးကြောင့်ရော၊ အပြင်ကမိုးတစိမ့်စိမ့်ရာသီဥတုကြောင့်ရော၊
ဝိုင်းဝန်းအားပေးကြလို့ ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ကြဘူး..။
နိုးလာလို့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိထားကြည့်လိုက်မိတော့၊ ဟင်…ညနေတောင်အတော်စောင်းပြီး
နေတောင်ဝင်ခါနီးနေပါပကောလား…။ မိုးကလဲတိတ်ပြီးကောင်းကင်ကပြန်ကြည်နေပြီ။
အမေ့ကိုကမန်းကတန်းရှာကြည့်လိုက်တော့ အမေကတဲတံစက်မြိတ်အစပ်မှာရပ်နေတယ်။
ကျုပ်နိုးလာတာတွေ့တော့လှမ်းပြီးပြုံးပြတယ်။ အမေကအဝတ်အစားတောင်ပြန်ဝတ်ပြီးနေပြီ။ အမေကလှမ်းပြီး..
“သားရေ…အဝတ်တွေသွေ့နေပြီ…ပြန်လဲတော့…၊ မှောင်တောင်မှောင်တော့မယ်။
အိမ်ပြန်လို့ရပြီ။ ထွန်စက်လဲစက်ပြန်နှိုးကြည့်ပါဦး…”
ကျုပ်လည်း အဝတ်အစားကမန်းကတန်းလဲ၊ လယ်ထဲဆင်းသွားပြီး
ထွန်စက်ကိုစတတ်လုပ်ကြည့်တော့ ထောက်…ဝှီး ပဲ..။ ချက်ချင်းနိုးသွားတယ်..၊
ကျုပ်..ကြောင်တောင်ကြောင်သွားရတယ်။ နေ့လည်ကဒီကောင်ကဘယ်လိုနှိုးနှိုး နိုးမှမနိုးတဲ့ဟာ…။
ဒီကောင့်ကြောင့်ဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်ကုန်တော့တာပဲ…။ အမေ့ကိုအကဲခတ်ကြည့်တော့ ပုံမှန်ပဲ..၊
စောစောပိုင်းကဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပုံစံမျိုးနဲ့….။
လယ်ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး ကျုပ်တို့တတွေအိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့နေ့စဉ်လုပ်နေကျအိမ်အလုပ်တွေ ကိုယ့်တာဝန်နဲ့ကိုယ်လုပ်ကြတာပေါ့။
အားလုံးပြီးတော့ ကျုပ်လည်းရေမိုးချိုး၊ အဝတ်အစားခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့လဲပြီး
အိမ်ရှေ့ကဝါးခုံလေးဆီ ထမင်းစားဆင်းလာခဲ့တယ်။ အမေကညစာချက်ပြုတ်ခူးခပ်ပြီးစောင့်နေပြီလေ။
ကျုပ်လည်းတဘက်ကထမင်းစားရင်းနဲ့ မျက်လုံးကမသိမသာနဲ့အမေ့ကိုခိုးကြည့်နေမိတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့အမေဝတ်ထားတာတွေက လုံလုံခြုံခြုံ၊ ထူထူထဲထဲနဲ့ဖြစ်နေပြန်ရော…။
ကျုပ်ကသာမျက်လုံးတွေကကစားပြီးခိုးကြည့်နေတာ၊ အမေကတော့ ဘာမှမသိသလို မဖြစ်သလိုခပ်မှန်မှန်ပဲ..၊
သူ့ကြည့်ရတာက၊ နေ့လည်ကပဲဘာတစ်ခုမှမဖြစ်ခဲ့သလိုမျိုးအေးအေးသက်သာနဲ့..။
ထမင်းစားသောက်ပြီးကြတော့ ကျုပ်လဲအိမ်ကတီဗွီလေးဖွင့်ပြီး အပြင်းပြေဟိုလျှောက်ကြည့် ဒီလျှောက်ကြည့်
ကြည့်နေရင်း တီဗွီကိုလဲသိပ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ ဆယ်ကျော်သက်ခလေးပီပီ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ဂိမ်းထိုင်ဆော့နေပြန်ရော…။
(ကျုပ်တို့ရွာက အစိုးရမီးမရောက်သေး၊ မသွယ်ရသေးပေမယ့် သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ဗျာ၊
အခုခေတ်ကဆိုလာပြားတွေဝယ်ရတာပေါမှပေါ။ ရွာတွေမှာဆိုလာပြားအားကိုးပြီးမီးထွန်းရတာဘဲ၊
အနည်းဆုံး တီဗွီလေးဘာလေးကြည့်၊ ဖုန်းချပ်ဂျာလေး အားသွင်းရုံလောက်တော့အဆင်ပြေတာပေါ့..)
အမေကတော့ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေလေရဲ့၊ ည၉နာရီကျော်လာခဲ့ပြီ..၊
ကျုပ်ဂိမ်းဆော့ရတာလဲပျင်းလာပြီ၊ အိပ်ကလဲငိုက်လာပြီ…။ ဒါနဲ့ပဲ တီဗွီကြည့်နေတဲ့အမေ့ကို…
“အမေ…ကျုပ်တော့အရမ်းအိပ်ငိုက်နေပြီ..၊ သွားအိပ်တော့မယ်နော်..”
“ဒါနဲ့..နင်ပြောတော့ အမေနဲ့အဖော်ရအောင်လာအိပ်ပေးမယ်ဆို..၊ အမေနဲ့မအိပ်တော့ဘူးလား..”
ကျုပ်နည်းနည်းရပ်ပြီးစဉ်းစားနေလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ…
“အမေက..တီဗွီကြည့်လို့ကောင်းနေတုန်းပဲဟာ…ကျုပ်အခန်းကျုပ်ပြန်အိပ်တော့မယ်၊ နောက်နေ့မှပဲထားလိုက်တော့ဗျာ…”
ပြောပြီးကျုပ်လည်းအတွင်းခန်းဘက်လျှောက်ဝင်သွားတော့..အမေ့အသံကနောက်ကလိုက်လာတယ်..။
“အေးပါ…အမေလည်းအိပ်ချင်နေပါပြီ…၊ အခုပဲအမေ အိမ်တံခါးပိတ်၊ တီဗွီပိတ်ပြီးလာခဲ့တော့မယ်၊
သား..အမေနဲ့အဖော်အိပ်ပေးနော်.. အမေ့အခန်းထဲကပဲသွားစောင့်ချည်…”
“အင်းလေ…ဒါဆိုကျုပ် အဲဒီကိုပဲဝင်အိပ်နှင့်လိုက်တော့မယ်၊
ကျုပ်မျက်လုံးတောင်မဖွင့်နိုင်တော့ဘူး….ဝါးးးး…ဟား….”
သမ်းဝေရင်းနဲ့ပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့…ဘယ်လိုက ဘယ်လိုအိပ်မောကျသွားမှန်းကိုမသိတော့ဘူး…။
ကျုပ်တရေးနိုးတဲ့အချိန်မှာစိတ်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်မရှိသလိုခံစားရလို့ သတိထားကြည့်မိတော့မှ၊
ကျုပ်ကိုနောက်ကျောကနေတယောက်ယောက်ကသိမ်းဖက်ထားမှန်းသိလိုက်ရတယ်။
ဟုတ်တာပေါ့..အမေ့အပြင်ဘယ်သူရှိရဦးမှာလဲ..။
ကျုပ်တို့အိမ် အိမ်ရှေ့ခန်းနဲ့မီးဖိုဆက်တဲ့စင်္ကြန်လမ်းမှာ ညရေးညတာအတွက် ၁၅ ဝပ်လောက်ရှိတဲ့
မီးမှိန်မှိန်တစ်လုံးတော့ထွန်းထားတယ်။ အပြင်မီးရောင်က ထရံကြိုထရံကြားကဖြတ်ပြီး
အိပ်ခန်းထဲအထိတိုးဝှေ့ဝင်ရောက်လာတာကြောင့် အတန်အသင့်မြင်နိုင်တယ်လေ။
ကျုပ်ကိုသိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်မောင်းသားနုနုလေးတွေကိုကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီးအမေ့ကိုကြည့်လိုက်တယ်။
အမေက အရောင်ဖျော့ဖျော့(အသားရောင်ထင်တယ်) တီရှပ် ပါးပါးဝတ်ထားတယ်။
အမေကတောသူမဆိုပေမယ့်ခေတ်တောသူမ၊ ချည်ကြမ်းထူထူပိန်းပိန်းတွေဝတ်ကြတော့တာမဟုတ်ဘူး။
လေဘေးထည်၊ တရုတ်ထည်တွေကလည်းအလွယ်ဝယ်လို့ရနေတော့ တီရှပ်ကိုမချွတ်တော့တာ..။
အောက်ပိုင်းကတော့အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့မာဆရိုက်လုံချည်ပွင့်ခပ်ပျော့ပျော့ပါးပါးနဲ့။
ကျုပ် အိပ်ရာဘေးချထားတဲ့ဖုန်းကိုစမ်းပြီးနာရီကြည့်တော့ ခုမှ ၁၁နာရီကျော်ရုံလေးရှိသေးတယ်။
ဒါဆိုကျုပ်အိပ်ပျော်သွားတာ တစ်နာရီစွန်းစွန်းပဲရှိသေးတာပေါ့။ ကျုပ်တွေးမိတာက
အမေအခုမှအိပ်ရာထဲဝင်လာခါစဖြစ်ရမယ်၊ အမေအိပ်ပျော်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့်သူမျက်လုံးလေးမှိတ်ထားပြီး အသက်မှန်မှန်ရှူလို့အိပ်ပျော်နေသလိုလုပ်နေတယ်။
ကျုပ်အမေ့ဘက်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်ပြီးပြန်ဖက်ထားရင်းကနေ အမေ့လက်မောင်းလေးတွေ၊
ကျောလေးတွေကိုဖြည်းဖြည်းပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ဟုတ်ပါ့ဗျာ..အမေအိပ်မပျော်တာတကယ်ပဲ..၊ အသက်ရှုသံတွေပြင်းလာပြီး၊ ရင်အစုံကလှုပ်ခတ်ကြွတက်လာလေရဲ့…..။
တရှူးရှူးနဲဖောင်းကြွတက်လာတဲ့ရွှေရင်အုံကိုကြည့်တော့ အထဲကဘာအတွင်းခံဘော်လီမှဝတ်မထားပါဘဲလား…။
အိညက်နေတဲ့အမေ့နို့ကြီး၂လုံးကတီရှပ်အသားပါးပါးအောက်မှာကပ်ရက်ရုန်းကန်ထွက်နေတယ်။
ကျောသား ခါးသားတွေကိုပွတ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်လက်အစုံတွေက အခု နေရာရွှေ့ပြီး
အမေ့နို့အုံဖွံ့ဖွံ့ကြီးတွေကိုတီရှပ်သားအပေါ်ကနေဖိအုပ်ပြီးနယ်ပေးနေမိပြီ။
အမေကမျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ဘူး၊ ဒါပေမယ့်ကျုပ်လက်တွေအဆင်ပြေပြေနှိုက်လို့ကိုင်လို့ရအောင်
နောက်ကိုမသိမသာလေးဆုတ်ပြီးနေရာရွှေ့ပေးတယ်လေ…။
အခြေအနေကပေးပြီဆိုတော့ကျုပ်လဲစစ်ဆင်ရေးစပြီပေါ့..။
ကျုပ်ကြမ်းပြင်ကိုတထောင်နဲ့ထောက်ထလိုက်ပြီး အမေ့ကိုယ်လေးပေါ်အုပ်မိုးလို့ အမေ့ပါးတွေကို
ဖွခနဲရွှတ်ခနဲ ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးမစူ့တစူလေးလုပ်ထားတဲ့
အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုကပ်ဖိပြီးစုပ်ဆွဲလိုက်တော့တာပဲ..။
အမေ့လက်တွေကကျုပ်ကျောကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးသိုင်းဖက်လာပြီး အမေ့လျှာနွေးနွေးလေးက
ကျုပ်ရဲ့ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတယ်၊ အမေကသူ့ရဲ့လျှာနဲ့ကျုပ်လျှာတွေကိုလူးလှိမ့်လှည့်ပတ်ကစားတော့တာ။
အမေ့အနမ်းတွေက ပူလောင်ပြင်းပြ တရှိုက်မက်မက်ရှိလွန်းလှတာက သိပ်သိသာလွန်းတယ်။
ကျုပ်တို့၂ယောက်နမ်းနေတာအချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားမပြောတတ်တော့ဘူး၊
သတိတစ်ချက်ပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ ၂ယောက်စလုံးအဝတ်အစားတွေမရှိကြတော့ဘူး၊
ဘယ်အချိန်ထဲကဘယ်လိုချွတ်ပစ်ကြကျွတ်ထွက်ကုန်ကြသလဲမသိတော့ဘူးဗျီု့ ..၊
သိတဲ့အတိုင်းပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ရာဂစိတ်ရိုင်းတွေဝင်လာတာနဲ့ ဘာအသိဥာဏ်ကမှထိမ်းချုပ်လို့မရနိုင်တော့ဘူး..။
ကျုပ်ကအမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာကားယားကြီးခွပြီး အမေ့နို့ကြီးတွေကိုအငမ်းမရစို့နေမိတာကိုအဲ့ဒီတော့မှသိရတယ်..။
အမေ့နို့တွေကို ကျုပ်ပါးစပ်ကချွတ်လိုက်တဲ့ခဏမှာ အမေကကျုပ်ပါးနှစ်ဘက်ကို စုံကိုင်ဆွဲဆုပ်ပြီး ဏှာသံလေးနဲ့…
“မိန်းမကိုချစ်လား…”
တီးတိုးလေးမေးလာတယ်လေ..
“ချစ်တာပေါ့ အမေရ…၊ ဟင်..အမေဘယ်လိုပြောလိုက်တယ်…”
“အခု..အမေကသူ့မိန်းမဖြစ်နေပြီ..သိရဲ့လား..၊
နေ့လည်ကသူများကိုအားရပါးရမယားလုပ်သွားပြီးမှ၊ တာဝန်ယူရမှာနော်…ဒါဘဲ..”
ကြားလိုက်ရတဲ့စကားတွေက အမေ့လိုကျုပ်အမေအရင်းတစ်ယောက်ဆီကကြားရလိမ့်မယ်လို့
လုံး၀မျှော်လင့်မထားခဲ့တဲ့စကားတွေလေ၊ ဒါပေမယ့် ဒီစကားတွေကြောင့်ပဲ ကျုပ်သွေးတွေပွက်ပွက်ဆူတက်လာရတယ်။
အမေပြောတာဟုတ်တော့ဟုတ်သား..၊
ကျုပ်ကကိုယ်အမေကိုယ်လိုးပြီးမှတော့အမေ့ကိုမယားလုပ်ပြီးနေပြီလေ။ အမေကကျုပ်မိန်းမဖြစ်နေပြီပေါ့..၊
“ဒါဆိုလဲရတယ်…ယောက်ျားတာဝန်ကျေအောင် တာဝန်ယူပြီးမိန်းမကိုနေ့တိုင်းလိုးပေးးမယ်…”
ကျုပ်ပါးစပ်ကလဲအမေ့ကိုတစ်ခါမှမပြောဘူးတဲ့တုန့်ပြန်စကားတွေအလိုလိုထွက်သွားတော့တယ်။
“အင်းပါ..အင်းပါ..ပြောစကားမှတ်ထားနော်.. မလိုးပေးတဲ့နေ့သိမယ်..ဟင်း..ဟင်း…ခစ်..”
“ဒါဆိုလဲလင်မယားအရာတကယ်မြောက်သွားအောင်..
လင်မယားတွေလုပ်တဲ့အလုပ် အကုန်လုပ်ကြရအောင်..နော်..မိန်းမ..”
ကျုပိနဲ့အမေလင်မယားစကား..၊ ခြင်ထောင်စကားတွေပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောမိသွားကြပြီးတဲ့နောက်အရှက်ကုန်သွားကြပြီ။
ကျုပ်လဲကျုပ်ကြည့်ဘူးတဲ့အောကား ဗွီဒီယိုကလစ်တွေထဲကလို အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုယက်ကြည့် ဘာဂျာမှုတ်ကြည့်ချင်လာတယ်…။
ဒါနဲ့ကျုပ်လဲမျက်နှာကိုအမေ့ပေါင်ခွကြားရောက်အောင်လျှောချလာပြီး အမေ့စောက်ပတ်ကြီးကိုဟပြဲကြီးဖြစ်အောင်
ဒူး၂ဘက်ကိုကွေးတင်၊ ပေါင်ကြီးတွေဖြဲချပြီး စောက်ဖုတ်ကိုကုန်းယက်တော့တာပဲဗျို့…။
“အာ့..သား..ဟင့်..အို..ဘာလုပ်တာလဲ.. ဖယ်ဖယ်..အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ..”
အမေလုံးဝမျှော်လင့်မထားတဲ့အကွက်လေ..၊ နောက်မှကျနော်သိလာရတာက
အမေကလုံးဝ ဘာဂျာအမှုတ်မခံခဲ့ရဖူးသေးဘူးဆိုပဲ၊ အဲဒါကြောင့် အမေမတရားကြီးထွန့်သွားရတာ…။
“သားရာ..ပါးစပ်နဲ့မလုပ်ကောင်းပါဘူးကွာ၊ ငရဲတွေငအုံတွေကြီးကုန်တော့မယ်..တော်တော့.. မလုပ်နဲ့…”
အမေက ကျုပ်ဆံပင်တွေကိုဆုပ်ဆွဲပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားက အတင်းတွန်းထုတ်နေတော့တာဗျို့…။
ကျုပ်အဖို့ကလဲအခုတမှဘဝတစ်သက်မှာပထမဆုံး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကို
ပထမဆုံးအကြိမ်နီးနီးကပ်ကပ်တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တွေ့ဘူးကြည့်ဘူးရတာဗျ..။ အရင်ကပုံတွေပဲကြည့်ဘူးမြင်ဘူးတာ။
နေ့လည်ကလည်း အမေ့ကိုလိုးသာလိုးမိတာ စောက်ဖုတ်တောင်သေချာစေ့စေ့ကြည့်ခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး။
အမေခေါင်းကိုတွန်းထုတ်နေတဲ့ကြားက ကျုပ်ကလဲအတင်းပဲကပ်ပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကို
လက်ချောင်းတွေနဲ့ဖြဲရဲပြီးစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေလိုက်တယ်။ လက်ညှိုးနဲ့လက်မကိုသုံးပြီးစောက်ပေါက်ကိုဖြဲထားတော့
စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကရဲတွတ်နေတာဘဲ။ အရည်ကြည်တွေက စောက်ခေါင်းထဲမှာတလဲ့လဲ့စိမ့်ထွက်နေတယ်။
စောက်ခေါင်းပေါက်ကိုပတ်လည်ဝန်းရံထားတဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားကခပ်ပါးပါးနဲ့ တွန့်လိပ်တက်နေတယ်။
စောက်ဖုတ်အပြင်ဘက်နှုတ်ခမ်းသားကတော့ အသားထူထူဖောင်းဖောင်းနဲ့..။
နှုတ်ခမ်းသားတွေ သွားရောက်စုစည်းပေါင်းဆုံရာအပေါ်ဘက်ထိပ်စမူဆာပုံ ဆီးစပ်အဖျားမှာတော့
အသားထစ်ချွန်ချွန်လေးလိုဖြစ်နေတဲ့စောက်စိလေးကထူထူပြူးပြူးလေးပေါ့..။
ဆီးခုံမှာတော့ အမွှေးခပ်ထပ်ထပ် အတော်များများမဲနေအောင်ပေါက်နေပြီး
စောက်ပေါက်နှုတ်ခမ်းသားပတ်လည်မှာတော့အမွှေးကောက်ကောက်လေးတွေကြိုးတိုးကြဲတဲနဲ့ဗျ…၊
ဂျပန်ကားထဲကစောက်ပတ်ဖြဲကြည့်နေတေဲ့အခန်းတွေ၊ အောပုံတွေထဲကစောက်ဖုတ်ပြဲပြဲကြီးတွေကို
ကြည့်ဖူးပေမယ့် အခုဟာကသွေးနဲ့သားနဲ့အရည်လဲ့နေတဲ့စောက်ဖုတ်အစစ်ကြီးကို
လက်နဲ့သေချာကိုင်ပြီးဖြဲရဲကြည့်နေရတာလေ။ ပြီးတော့ဒီအဖုတ်ကြီးကတခြားတစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ပစ္စည်းမဟုတ်ပဲ
ကိုယ့်အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးရဲ့ စောက်ဖုတ်၊ ကိုယ့်ကိုမွေးထုတ်လာခဲ့တဲ့စောက်ပေါက်ကြီးဆိုတာ
သိသိကြီးဖြစ်နေတော့ သွေးတွေမနေနိုင်အောင်ဆူတက်လာရတယ်လေ၊ လှလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးဗျာ..။
ကျုပ်လဲအမေကခေါင်းကိုတွန်းနေတဲ့ကြားကနီရဲပြီးအထဲမှာအရည်တွေတရွှဲရွှဲလဲ့နေတဲ့စောက်ခေါင်းကြီးထဲကို
ကျုပ်လျှာဖျားနဲ့တဆတ်ဆတ်ထိုးသွင်းပြီးလျက်ပစ်တယ်။ ကပ်ပြီးထိုးလျက်နေတော့ ကျုပ်နှာခေါင်းထိပ်ဖျားက
အလိုလိုပဲအမေ့တောက်စိထိပ်ဖျားကိုထိုးကော်ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်နေတော့တာလေ…။
“အားးးး..အွန့်…အငယ်လေး..၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆိုနေ..ကျွတ်. ကျွတ်..အင့်..အင့်..”
အမေ့ခါးလေးက ဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲကော့တက်လာပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားတယ်…။
“အားးး သားရာ..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..ရှူး..စစ်..ရှီးးး..”
ကျုပ်လဲမလွှတ်တမ်းကပ်ပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေကိုကပ်စုပ်လိုက် ထိုးကော်လိုက်ဖိလျက်လိုက်နဲ့
စိမ်ပြေနပြေ အချိန်ဆွဲပြီးတစ်လွှားချင်း၊ တလှပ်လှပ်မှုတ်ပေးနေတာ အမေ့မှာကော့ပျံနေတော့တာဘဲ။
အမေအခု ဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ထိုးတင်ပေးပြီးစောစောကတွန်းထုတ်နေတဲ့လက်တွေက ကျုပ်ဆံပင်တွေကို
အတင်းဆွဲဖွနေရင်းကကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ပြီးမျက်နှာကို သူ့စောက်ဖုတ်ပေါ်အတင်းဆွဲဖိချနေပြီလေ..၊
ဘယ်လောက်များလဲဆိုရင်၊ နောက်ဆုံးအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲနှာခေါင်းမြုပ်နေလို့အသက်ရှူမဝပဲမွန်းလာတာနဲ့
အတင်းပဲလက်တွေကြားကခေါင်းကိုရုန်းထွက်လိုက်ရတယ်။
အမေကတော့ကျုပ်ဆံပင်တွေကိုဖွပြီးလူးလွန့်နေရင်းက အအင်းအင်း တဟင်းဟင်းညည်းနေတော့တာဘဲ..။
နှာခေါင်းဖော်ပြီးအသက်အားရပါးရရှူလိုက်ပြီးတော့ မျကိစိရှေ့မှာအနီးကပ်ပြဲကားနေတဲ့စောက်ပတ်ကြီးကိုပြန်ကြည့်မိတယ်။
အဲဒီစောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးက သံလိုက်ဓါတ်လိုပဲကျုပ်ကိုအတင်းဆွဲနေတယ်။ ကျုပ်ရုန်းထွက်လို့မရဘူး။
ရာဂစိတ်တွေကိုကျုပ်ငယ်ထိပ်အထိတက်ဆောင့်စေတယ်။ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးက ကျုပ်ပစ္စည်း၊
ကျုပ်ပိုင်တဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးပါလားလို့ဦးနှောက်ကအချက်ပေးတယ်။
အခုအချိန်ကျုပ်ကိုဘယ်သူလာဆွဲဆွဲ၊ ဘီလူးကြီးကပဲတင်းပုတ်ကိုင်ပြီးလာတားတား မရတော့ဘူးဗျို့.၊
မွှန်နေပြီ၊ အမေအရင်းသောဘာသောနားမလည်တော့ဘူး၊ ဒါကျုပ်မိန်းမဗျာ…၊ကျုပ်အားရပါးရချစ်တော့မယ်…။
ကျုပ်ပါးစပ်ကချက်ချင်းပဲစောက်ဖုတ်ဆီပြန်အပ်သွားပြီးအမေ့စောက်စိပြူးပြူးကြီးကိုလျှာနဲ့သိမ်းလျက်ရင်
းအပီဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့တပြတ်ပြတ်မြည်အာင်ကိုအငမ်းမရဘာဂျာဖိဆွဲပေးလိုက်တာ…
“အားးး အိုးးးး ဟင့်..အားးးဟားးး ဟင်း..ဟင်းးး တော်…တော့..အီးးး ငယ်..လေး…”
အမေဆတ်ဆတ်ခါလူးပြီးဘာမှန်းမသိအဓိပပါယ်ဖော်မရတဲ့အသံပေါင်းစုံနဲ့ဗလုံးဗထွေးတွေအော်နေတယ်။
နောက်ဆုံးအမေတဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားပြီးကျုပ်ခေါင်းကိုအတင်းတွန်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ..၊
“အားးး သားး တော်ကွာ…မိန်းမကိုဘယ်လိုကြီးလုပ်လိုက်တာလဲ..သိပ်ဆိုးတာပဲ..
သူများမနေနိုင်တော့ဘူး.. လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ပေးတော့..”
ကျုပ်အမေ့မျက်နှာလေးကိုစေ့စေ့ကြည့်လိုက်တာ့ ပန်းလျနေတယ်။
သွေးရောင်တွေကတစ်မျက်နှာလုံးလျှမ်းထနေတယ်၊ ချွေးသီးလေးတွေကစို့လို့….၊
မှေးစင်းတဲ့မျက်လုံးနဲ့အကြည့်လေးတွေက ကျမကိုလိုးပေးပါတော့လို့ဖိတ်ခေါ်နေသလို..။
ကျုပ်ကဘာမှမပြောပဲကြည့်ပဲနေတော့…
“ဟင့်…ဘာကြည့်နေတာလဲ..လုပ်တော့လေကွာ..”
“မိန်းမ..”
“အင်…”
“တစ်လှည့်မှုတ်ပေးပါလား…”
“ဟင်..ဘာလုပ်ပေးရမယ်..”
“ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ပြောတာ…မိန်းမရဲ့ယောက်ျားကြီးကိုမမှုတ်ပေးဖူးဘူးလား”
“ဘယ်လို…ပုလွေ..!!…”
ကျုပ်အမေကတောသူပီပီတကယ်ရိုးတာပဲ။
လိင်ဆက်ဆံမှုကိစ္စ ဘမ်းစကားအသုံးအနှုန်းတွေတောင်အကုန်သိပုံမရဘူး။
တောမှာနေ၊ လိင်စကားများများမပြောဖူး၊ တစ်လင်တစ်မယားပဲနေလာခဲ့တာ၊
အဖေကလဲခပ်ရိုးရိုးကြီးဆိုတော့ ပုလွေဆိုတာရုတ်တရက်နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေပုံရတယ်။
ကျုပ်ကတော့ခေတ်လူငယ်မို့သိနေတာလေ။
တကယ်တော့အမေကလဲ အခုမှသူ့သားဖြစ်တဲ့ကျုပ်နဲ့လင်ငယ်စနေဘူးတာလေ..။
——————————————
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ
(လမင်းကြီးရေးသည်)
အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်
လယ်ထွန်မင်္ဂလာ (၆)
(ဇာတ်သိမ်း)
“ပုလွေမှုတ်တယ်ဆိုတာလီးစုပ်ပေးတာကိုပြောတာမိန်းမရဲ့…၊ ယောက်ျားကြီးကိုလီးစုပ်မပေးဖူးဘူးလား..”
ဒီတော့မှအမေကမျက်နှာလေးရဲပြီး…
“တစ်ခါတစ်လေတော့စုပ်ပေးဖူးပါတယ်…ကိုယ့်ယောက်ျားမို့သာစုပ်ပေးတာ…”
“အခုရော.. ကျုပ်ကအမေ့ယောက်ျားမဟုတ်သေးဘူးလား..၊ စောစောကပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မိန်းမဆို..၊
မိန်းမလို့လက်ခံရင်ယောက်ျားကိုပုလွေမှုတ်ပေး လီးစုပ်ပေးဖို့ပြောတာမိန်းမရဲ့ ..နော်..မိန်းမ..”
ပြောရင်းနဲ့ကျုပ်ကအမေ့ကိုလက်ကမ်းပြီးဆွဲထူလိုက်တော့အမေကအလိုက်သင့်ပါလာတယ်။
၂ယောက်သား အိပ်ရာပေါ်မှာထိုင်လျက်သားအနေအထားရောက်သွားတော့ ကျုပ်အမေ့ကိုဖက်ရင်း
မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ပြီးကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်ပြန်တယ်။ အမေကလဲတုန့်ပြန်စုပ်နမ်းလာတော့
ကျုပ်ကအမေ့လက်လေးကိုဆွဲလို့ တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
ကျုပ်လက်ကအမေ့လက်ပေါ်အုပ်ကိုင်ပြီးရှေ့နောက်လွန်းထိုးဆွဲပေးတော့ ပထမဖွဖွလေးကိုင်ထားတဲ့အမေ့လက်တွေက
လီးကိုတဖြည်းဖြည်းချင်းတင်းတင်းဆုပ်လာပြီးရှေ့ထိုးနောက်ငင်လျှောတိုက်ပြီးဂွင်းထုပေးတော့တယ်။
အမေ့လက်တွေက နုနုဖတ်ဖတ်ကလေးမဟုတ်ပါဘူး။ ကောက်လှိုင်းတွေစည်းနေရတဲ့ လယ်သူမလက်တွေပါ။
ဒါပေမယ့်ကြမ်းထော်ကြီးလဲမဟုတ်ပြန်ဘူး။ မိန်းမလက်က မိန်းမလက်ပါဘဲ..၊
မိန်းမလက်နဲ့ လီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ပြီးဂွင်းထုပေးနေတော့ ကျုပ်ရဲ့ကိုရွှေလီးကလဲ ဆန့်ကျင်ဘက်သွေးသားရဲ့
အထိအတွေ့ကိုတုန့်ပြန်မှုချက်ချင်းပေးပြီး အမေ့လက်ထဲမှာတင် ထွားပြီးရင်းထွားတက်လာတယ်။
ကျုပ်တို့၂ယောက်ထိုင်ရက်ကစ်ဆင်ပေးနေရင်းက တစ်ပတ်လှည့်ပြီးကျုပ်ကအိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်တော့
အမေက ကုန်းကုန်းကြီးကျုပ်အပေါ်ကပါလာတယ်။ လက်ကလဲကျုပ်လီးကိုမလွှတ်ဘူး…။
ကျုပ်ကအမေ့နှုတ်ခမ်းကအနမ်းကိုခွာရင်း..
“မှုတ်ပေးပါလား…မိန်းမရာ..”
ကျုပ်စကားဆုံးတော့အမေလဲစိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နဲ့ကျုပ်နံဘေးထိုင်ချပြီ၊း သူ့လက်ထဲဆုပ်ထားဆဲ
လီးကြီးကိုသေချာဖြဲကြည့်နေရင်းက..ပါးစပ်ကလည်း…
“ဟွန့်…နဲတဲ့ဟာကြီးမဟုတ်ဘူး…”
“အဲ့ဟာကြီးကြိုက်လား…”
“သွား…သိဘူး…”
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တာပဲ…၊ ကျုပ်လီးကလည်းတောသား လူကောင်ထွားဆိုတော့လီးဆိုဒ်ကလဲမသေးဘူးဗျ၊
ဒီကြားထဲ အမေ့စောက်ပတ်ကြီးကိုလည်းလောလောလတ်လတ်လျက်ထားခဲ့ပြီးသား၊
အမေ့ကိုလဲအခုလိုးရတော့မယ်ဆိုတာသိနေတော့..တောင်နေလိုက်တာများ လေအဖြည့်လွန်တဲ့ပူဘောင်းလိုပေါက်ထွက်တော့မလားဘဲ…။
လီးကအကြောအပြိုင်းပြိုင်းထောင်ထနေပြီး၊ ဒစ်ကြီးကပြောင်တင်းရဲတွတ်နေတော့တာ….။
အမေကကျုပ်လီးကြီးကိုလေးငါးဆယ်ချက် ခပ်ဆပ်ဆပ်ဂွင်းဆက်ထုပေးရင်းကနေခေါင်းလေးငုံ့လာပြီး
လီးကိုပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်ပြီးငုံစုပ်လိုက်တော့တယ်။
အားးးး ကောင်းလိုက်တဲ့အရသာဗျာ…၊ အမေ့အာငွေ့လေးကနွေးနေနေပြီး အမေ့လျှာလေးကလဲနူးညံ့ထွေးအိနေတယ်၊
အမေက လီးပတ်ချာလည်ကိုလျှာလေးနဲ့တစ်လွှားချင်းပတ်ပြီးလျက်ပေးနေရာကနေ
ဒစ်ကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်ပြီး ဒစ်ကိုလျှာနဲ့အုပ်လျက်လိုက်၊ ဒစ်ထိပ်ကအပေါက်လေးကိုလျှာဖျားလေးနဲ့
ဆွဆွပြီးကလိလိုက်လုပ်ပေးနေတာ၊ ကျုပ်မှာတထွန့်ထွန့်ဖြစ်သွားရတယ်။
ပြီးမှအမေက လီးကိုအာခေါင်အရင်းထိငုံသွင်းလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ကနေ
စိမ်ပြေနပြေကောင်းကောင်းကြီးစုပ်ပေးနေတော့တာဗျို့…။ အမယ်ဒါတောင်စောစောကပြောတော့
တစ်ခါတစ်လေမှလုပ်ပေးဘူးတာတဲ့၊ လက်ကျလက်နကိုကြည့်တော့မှအမေက အိပ်စပတ်ဗျ…။
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာအခုလက်ရှိဖြစ်နေတာကို ယုံတောင်မယုံချင်ဘူးဗျာ။
ကျုပ်ကိုဒီလောကကြီးထဲကိုမွေးထုတ်ပေးလာခဲ့တဲ့ကျုပ်အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးက
သူ့သားဖြစ်တဲ့ကျုပ်ကို လင်တစ်ယောက်လိုအားရပါးရလီးစုပ်ပေးနေတာ..။ ကျုပ်အိပ်မက်များမက်နေသလားဗျာ။
အမေကျုပ်လီးကိုအခုလိုစိတ်လိုလက်ရစုပ်ပေးလိမ့်မယ်လို့စိတ်တောင်တခါမှကူးမကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး..။
အခုဟာကအိပ်မက်မဟုတ်ပါဘူး..။ အမေ့လျှာဖျားလေးရဲ့အရသာကိုလက်ရှိခံစားနေရလို့ ကျုပ်မှာကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့..။
ကျုပ်သည်းမခံနိုင်တော့ဘူးဗျာ..။ ကျုပ်အမေ့ကိုလက်၂ဘက်နဲ့ဆွဲမပြီးကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။
အမေကလီးကုန်းစုပ်နေတုန်းအမေ့မျက်နှာကိုခြေရင်းဘက်လှည့်ပြီးဆွဲတင်လိုက်တော့
အမေ့ဖင်ကြီးကကုန်းကုန်းကြီးကျုပ်မျက်နှာနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားတယ်။
အမေက ကျုပ်ကိုယ်ဘေးတဘက်တချက်ကိုဒူးခွထောက်ပြီးပုလွေကုန်းမှုတ်နေတုန်းကျုပ်မျက်နှာရှေ့ရောက်လာတဲ့
အမေ့ဖင်ကြီးကိုတင်ပါးဆုံ၂လုံးဖြဲကြည့်တော့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကနောက်ကိုပြူထွက်လာပြန်တယ်။
အဲဒီမှာပဲကျုပ်လည်းခေါင်းထောင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးနေတဲ့အမေ့ဖင်ကြားကစောက်ဖုတ်ကြီးကို
လှမ်းလျက်ပြီးလျှာတွေကိုအလုပ်ထပ်ပေးလိုက်တော့တယ်ဗျာ…။
အခု အမေနဲ့ကျုပ်က စစ်စ်တီနိုင်း (69) ပုံစံနဲ့ ပုလွေ၊ ဘာဂျာပြိုင်တူကိုင်နေကြပြီ။
အမေကကျုပ်အပေါ်မှာဖင်ဘူးတောင်းကြီးထောင်လို့ပေါ့..။
အိမ်အပြင်ဘက်မှာတော့မိုးတစ်မ ရွာချလာပြန်ပြီ။ မိုးကျပြီးကထဲကမုန်တိုင်းအရှိန်နဲ့ဆက်တိုက်လိုဆော်နေတာဗျို့။
မိုးအရှိန်ကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကအတော်အေးနေတာဗျ။
ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့အသစ်စက်စက်လင်မယား၊သားအမိကတော့ရာဂအပူမီးရှိန်ကြောင့်ချွေးတွေတောင်စို့နေတယ်ဗျို့။
မကြာပါဘူးကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်ရဲ့ရမ္မက်မီးအာသာဆန္ဒတွေအမြင့်ဆုံးရောက်လာချိန်မှာ
ကျုပ်လဲကုန်းထပြီး အမေ့ကိုလက်ရှိဖင်ဘူးတာင်းထောင်အနေအထားကမပြင်တော့ပဲ
နောက်ဘက်ကနေဒူးထောက်ထိုင်လို့၊ အမေ့စောက်ပတ်ဝကိုဒစ်တေ့လို့ဆောင့်သွင်းချလိုက်ပြီးခွေးလိုးလိုးနေတော့တယ်။
တစ်ချိန်ကကွမ်းတောင်ကိုင်ဖြစ်ခဲ့ဘူးတဲ့အမေ့ဘော်ဒီရှိပ်ကတအားလှတယ်ဗျို့…၊
ကျုပ်ရှေ့မှာလေးဘက်ကုန်းပးထားတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးကဖွေးဥပြီးကားစွင့်နေတာဗျ။
ကျုပ်ကအမေ့ကျောကိုဖိချထားတဲ့အချိန်မှာ ဖင်ကြီးကနောက်ဘက်ကိုပြူးပြီးကော့တက်လာတယ်လေ။
အဲ့ဒီမှာကျုပ်ကအမေ့ခါးကျင်လေးကိုကိုင်ပြီးတဖုန်းဖုန်း အရှိန်နဲ့ပစ်ဆောင့်ပြီးလိုးတော့တာပဲ။
ကျုပ်လဲအဲ့ဒီလိုအမေ့ကိုဖင်ထောင်ပြီးချနေလိုက်တာ တစ်ချက် တစ်ချက်ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်တိုင်း
အမေ့ဖင်ကြီးကစပရိန်ကန်သလို တုန်ခနဲ တုန်ခနဲခါတက်နေတယ်လေ။ ကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေးတော့..။
ဒါလား..ကိုယ့်ကိုမွေးခဲ့တဲ့အမေ…ဖာ့ခ်..အမလေးးးအီနေတာပဲ..၊
အမေအရင်းကိုလိုးရတဲ့အရသာက…ပြောမပြတတ်အောင်ကောင်းလွန်းတယ်ဗျာ..။
“အာ့..အာ့..အာ့..အင့် …ဟင်းးး.. အမလေး..ကောင်းတယ်မောင်…
ဆောင့်..ဆောင့်ပါ ယောက်ျားရယ်၊ မရပ်..နဲ့…”
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖြန်း..ဖြန်း..ဇုတ်..ဇုတ်..ဇုတ်..
“အားးး..ဟားးးး….ရှီးး…..”
ဖင်ထောင်လိုးလို့တော်တော်ကြာတော့ အမေ့ကိုပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးဆော်လိုက်တာ
တစ်ချီပြိုင်တူပဲပြီးသွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့တောမှာဘာကွန်ဒုန်းလွယ်လွယ်ရှိမှာလဲ..။
စိတ်လာတဲ့အချိန်မတရားဆော်ကြဝုန်းကြတော့ ထိမ်းချုပ်ရကောင်းမှန်း အပြင်မှာထုတ်ရကောင်းမှန်းမသိဘူး၊
သိလဲအချိန်မမီတော့ဘူး။ ပြီးပြီဆိုတာနဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲဖျောကနဲပန်းထည့်ပီးနေပြီ။
ကျုပ်လရည်တွေကလဲသန်သလားမမေးနဲ့။ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကတအိအိအန်ထွက်လာတာနည်းမှမနည်းပဲ။
အမေဗိုက်မကြီးရင်တော့ကံကောင်းလို့ပဲ။ ကြီးလဲ နောက်မှရောက်ရားဗျာ…။
တခုတော့တဆုံးတစ လိုးပစ်ခံပစ်ချင်တာပဲကျုပ်တို့၂ယောက်စိတ်ထဲမှာရှိနေကြတယ်ဗျ။
တစ်ချီပြီးလို့အမောပြေတော့ဖက်ရင်းကိုင်ရင်းပွတ်ရင်းသပ်ရင်း စိတ်တွေထပ်ထလာပြန်ရောဗျို့…။
ဒီတစ်ချီတော့ အမေ့ကိုအပေါ်တက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ နေ့လည်ကတစ်ချီစောစောကတစ်ချီ
ကောင်းကောင်းလိုးမိပြီးသွားကြပြီဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့အမေလဲတစ်ယောက်စိတ်တစ်ယောက်သိသွားကြသလိုဖြစ်သွားပြီး
အတိုင်အဖောက်ညီနေကြပြီ၊ ရှက်စိတ်၊ တွန့်ဆုတ်တွေဝေစိတ်တွေလဲမရှိကြတော့ဘူး။
ခြင်ထောင်စကားတွေလဲပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမရှက်တမ်းပြောလာကြပြီလေ။
အမေက အပေါ်ကတက်ထိုင်ပြီး ကပ်ဖိ၊ ဆွဲပွတ်၊ စကောဝိုင်းလိုက်၊ လုပ်ပေးနေတာကျုပ်အဖို့တော့
လီးဆိမ့်ပြီးနတ်ပြည်ကိုအရှင်လတ်လတ်ရာက်နေသလိုပဲ။ အမေက အရမ်းအပေးကောင်းတယ်ဗျ။
ဖင်ကြီးကိုအားကုန်မြှောက်မြှောက်ပြီးတော့ကိုပြန်ပြန်ဆောင့်ချနေတာ တကျွိကျွိ တဖတ်ဖတ်နဲ့။
ကျုပ်လဲမနေနိုင်တော့ဘူး၊ အမေ့ဆောင့်ချချက်တွေမှာဖင်ကိုကြွပြီး လီးကိုအချက်ကျကျပြန်ပြီးကော့ထိုးပေးနေမိတယ်။
တစ်ချက်ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်တိုင်းတုန်ကနဲအိကနဲခါနေတဲ့အမေ့နို့အုံကြီးတွေကိုလည်းဖမ်းဆွဲဆုပ်ချေပြီ
းအားရပါးရနယ်ပြီးဆွပေးနေတော့သားအမိ၂ယောက်စလုံးကာမဒီဂရီတွေတဟုန်းဟုန်းတရိပ်ရိပ်ဆောင့်တက်ပြီး
ကောင်းလွန်းလို့နတ်စည်းစိမ်နဲ့တောင်မလဲနိုင်ဘူးဗျို့..။
နတ်တွေကအငွေ့နဲ့သာယာပြီးခံစားရတဲ့ကာမစည်းစိမ်ကတယ်ကောင်းဆိုဘဲ။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကတော့ အခုအမေ့ကိုလိုးနေရတဲ့အတွေ့အရသာကိုနတ်ရဲ့ကာမစည်းစိမ်ကလိုက်မီမယ်မထင်ဘူးဗျို.။
နူးညံ့နွေးထွေးအိစက်နေတဲ့အမေ့စောက်ခေါင်းသားအတွင်းနံရံဖိကပ်ပွတ်ဆွဲချလိုက်တဲ့အရသာ၊
တပြိုင်ထဲမှာပဲ အချက်ကျကျဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးနေတဲ့မျှော့ဓါတ်ကြောင့်ကျုပ်မှာကောင်းချက်ကခိုက်ခိုက်ကိုတုန်တက်နေတာဘဲ။
ကျုပ်ကအိပ်ရာခေါင်းရင်းဘက်ကျကျမှာထားထားတဲ့ အုပ်ဆောင်းလေးပါတဲ့
စားပွဲတင်မီးစလောင်းလေးဆီလက်လှမ်းပြီး ခလုပ်လေးကိုစမ်းပြီးနှိပ်လိုက်တယ်။
မီးအလင်းရောင်ခလးဖြာထွက်လာတော့ ဆက်ဆီကျလှတဲ့အမေ့မျက်နှာလေးကိုမြင်လိုက်ရတော့တာပဲ..။
စောက်ဖုတ်ကိုသားဖြစ်သူရဲ့လီးနဲ့ပွတ်ဆွဲနေလို့တက်နေတဲ့ကာမဆိပ်ကအမေ့မျက်နှာမှာပေါ်နေတယ်။
မျက်နှာလေးကရှုံ့မဲ့ပြီး၊ မျက်လုံးလေးစင်း၊ အပေါ်ကိုခပ်မော့မော့လေးအနေအထားနဲ့
အောက်နှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့ခဲပြီး ဖင်ကြီးကိုအားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်ချနေတဲ့ ပုံစံလေးက
မော်ဒယ်ရုပ်ကလေးအဖြစ်ပန်းပုထုထားချင်စရာ…။ ဒီလိုမြင်ရလေကျုပ်ကလဲကော့ကော့ထိုးလေဘဲ..။
အမေကဖင်ကြီးကိုတဖတ်ဖတ်ဆောင့်ချရင်း ကုန်းပြီးတော့ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ပြန်ပါရော..။
ကျုပ်တို့သားအမိ၂ယောက်စိတ်နောက်ကိုယ်ပါဝုန်းနေကြတုန်းမှာပဲရုတ်တရက်လန့်သွားအောင်အမေ့ဖုန်းကထမြည်လာတယ်..။
ဘယ်သူဆက်တာလဲဟ.. ညကြီးသန်းခေါင်..။ ဒီလိုတွေးရင်း..ဖုန်းနဲ့အနီးဆုံးဖြစ်တဲ့
ကျုပ်ကဆွဲယူကြည့်လိုက်တော့ အဖေ့ဆီကဖုန်းဖြစ်နေတယ်။
“အမေ…အဖေ့ဖုန်း..”
အမေဆတ်ခနဲတွန့်ပြီးလန့်သွားတာမြင်ရတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကိုမျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ကြည့်ပြီး ခေါင်းလေးခါလို့
မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲနဲ့ ပြန်မဖြေဖို့ပြောနေတယ်။ ဒါပေမယိ့မမီတော့ဘူးဗျို့ ..၊ ကျုပ်က အစိမ်းခလုပ်လေးကိုနှိပ်ပြီးနေပြီ..။
ကျုပ်ကအမေ့ကိုဖုန်းကမ်းပေးလိုက်တော့ အမေလဲမတတ်သာတော့ဘဲပြောရတော့တာပေါ့။
အမေကကျုပ်အပေါ်မှာခွရက်ကြီး၊ အဖုတ်ထဲလီးတန်းလန်းစွပ်ရက်ကြီးနဲ့ဖုန်းပြောနေရတယ်။
ကျုပ်ကအမေ့နို့တွေကိုနယ်နေတော့အမေကမျက်စောင်းတစ်ချက်လှမ်းထိုးကြည့်လိုက်ပေမယ့်ဘာမှတော့မပြောဘူး။
ဖုန်းပြောရင်းနဲ့ပဲဖင်ကြီးကတော့အရှိန်မပျက်ဆက်ဆောင့်ချနေတုန်းဘဲ။
အဖေနဲ့အမေဖုန်းပြောနေကြတာတော်တော်ကြီးကိုကြာသွားတယ်…။
ကျုပ်ကလဲ အောက်ကနေပင့်ပင့်ဆောင့်ပေးနေတုန်းဘဲ။
“ကိုလှဖေ…ဒီမှာ အခုအေးခက်တို့လယ်လုပ်နေပြီ၊ သားအမိ၂ယောက်ထဲလုပ်နေကြတယ်..၊
မိုးနောက်ကျပေမယ့် အခုမိုးကတအားကောင်းနေပြီလေ၊ အလကားနေ အလကားပဲ..လုပ်ဖြစ်တော့ဒီနှစ်ငွေများများစုနိုင်တာပေါ့..”
အဖေ့အသံကတော့ဖုန်းထဲမှာကွိကွိကွကွနဲ့ဗလုံးဗထွေးပဲကြားရတယ်..
“မဟုတ်ဘူး…ကိစ္စမရှိပါဘူး..အဖေအဲ့ဒီမှာလုပ်လက်စနဲ့ တစ်မိုးတော့ပြီးအောင်နေဦး၊ အပိုရမယ့်ဝင်ငွေပဲဟာ..
ဒီဘက်ကိုမပူနဲ့..၊ အငယ်လေးကအားကိုးနေရပြီ။ လယ်ကိစ္စအစအဆုံးသူ့လက်သူ့ခြေချည်းပဲ။
သူကကောင်းကောင်းကိုလုပ်တတ်နေပြီပဲ။ ကြီးလဲကြီးပြီလေ..၊
(အမေကပြောရင်း၊ မျက်နှာမချိုမချဥ်နဲ့ ကျုပ်ကိုလှမ်းပြီးမျက်စိတစ်ဘက်မှိတ်ပြလိုက်သေးတယ်)
အဖေမပူပါနဲ့၊ ည..ညလည်းအေးခက်ကြောက်မှာစိုးလို့အဖော်လုပ်ပြီးလာအိပ်ပေးနေသေးတယ်၊ သိပ်လိမ္မာတဲ့သားလေး..”
အဖေ့ဆီကအသံတချို့ တကွိကွိကြားရပြန်ပြီးတဲ့နောက်အမေက ဖုန်းကို ကျုပ်ဖက်ထိုးပေးရင်း…
“အဖေကနင်နဲ့ပြောဦးမလို့တဲ့..”
ပထမတော့ကျုပ် သိပ်မပြောချင်ဘူး..။ ဒီလောက်အကြိတ်အနယ်ကောင်းနေတဲ့အချိန်ကြီး
ဘယ်သူကရောပြောချင်မှာလဲ..စဥ်းစားကြည့်..။ ဒါပေမယ့် ပြောဆိုတော့လည်းပြောရမှာပေါ့..။
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ..ကျုပ်နေကောင်းပါတယ်..၊ အဖေဘာမှမပူပါနဲ့ကျုပ်အမေ့ကိုကူပြီးလယ်ထွန်ပေးနေတာ..
(ဟုတ်သား..ကျုပ်အခုပဲအမေ့လယ်ကွက်လေးထွန်ပေးနေတာလယ်တောင်ညက်တော့မယ်)..
လယ်ရေသွင်းတာရောပေါ့….(လုပ်ပြန်ပြီ..၊အမေ့လယ်ထဲကျုပ်ရေသွင်းတာ နှစ်ခိရှာ၊ နှစ်ခါရှိ သွားပြီ…)”
“@#$%^&*-+&$#^%—-#&%$@*”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..အမေဘာအကူအညီလိုလဲ..အမေကူခိုင်းတာ ကျုပ်အကုန်လုပ်ပေးလိုက်တာချည်းဘဲအဖေ၊ ကျုပ်ကိုစိတ်ချပါ..”
ကျုပ်ကဖုန်းပြောရင်းအမေ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ အမေကပါးစပ်ပိတ်ပြီးတခွိခွိရီနေတယ်ဗျ..။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်ပြီးမျက်ခုံးတွေပင့်ပြမိကြတယ်..ရီတော့အရီရသား…။
ပတ်..ပတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဘွတ်..ဘွတ်..ကျွိ..ကျွိ..ကျွိ..
အမေ့ရဲ့ထိုင်ချတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကလဲမြန်ပြီးပြင်းလာတယ်လေ။
“ဟုတ်ကဲ့အဖေ..ဒါဘဲ..ဒါဘဲ..အိပ်တော့နော်..”
ကျုပ်လဲဖုန်းကိုပိတ်..ဘေးချလိုက်ပြီး အမေ့ခါးလေးကိုကိုင်လို့အမေ့ဖင်ကိုကျုပ်လီးပေါ်ဆွဲဆွဲရိုက်ချပေးတယ်။
“အူ့ ..အူ့.. အား…ဟာ့…အီးးး အမေ့လင်လေးရယ်..”
အမေလဲ ဒလကြမ်းစကောဝိုင်းပြီးအသေအကြေကိုမွှေ့တော့တာပဲဗျို့…။
“အားးး အု…ရှီးးးး အမေ…ငါ့မိန်းမ..လခွီးး ကောင်မ..ငါ..ပြီးး..ပြီးတော့မယ်..”
“မိန်းမလဲထွက်ပြီ..ယောက်ျားရေ..အူးးးး ဟင်းးး…”
နောက်ဆုံးတော့အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေနောက်တစ်ချီပန်းထုတ်ထည့်ဖြစ်လိုက်ပြန်ပြီ။
ကျုပ်ရဲ့သားလောင်းသုက်ကောင်လေးတွေ အမေ့သားအိမ်ထဲရောင်အောင်ကူးခတ်ဝင်ရောက်သွားတာကို
စိတ်ကူးနဲ့မြင်ယောင်နေမိတယ်..။
“အေးခက်ကိုချစ်လားဟင် ယောက်ျား..”
“သိပ်ချစ်တာပဲမိန်းမရာ..နေ့တိုင်းလိုးမယ်နော်..”
“သူ့မိန်းမဖြစ်မှတော့ ..လိုးပေါ့..ဘယ်အချိန်လိုးလိုး..ဘယ်လောက်လိုးလိုး..သေအောင်ပဲလိုးလိုး…ခစ်ခစ်..”
“သေအောင်တော့မလိုးပါဘူးနော်…ကြာကြာဝါးမယ့်သွား..အရိုးကြည့်ရှောင်တဲ့.. အဲ..ဟုတ်သေးပါဘူး..၊
ကြာကြာဝါးချင်တော့ ထိမ်းဆွဲရမယ်..ဟီးဟီး..”
“ဟင်း…ဒါမျိုးကျတတ်တယ်.. ”
အမေကကျုပ်ဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်တယ်..။
ကျုပ်နဲ့အမေတို့ဖက်ရက်ပြီး ဘယ်သားအမိမှပြောကြမှာမဟုတ်တဲ့တဏှာစကား၊ ခြင်ထောင်စကားတွေနဲ့
ချစ်တင်းနှောရင်း နွမ်းလျပြီးအိပ်ပျော်သွားကြတော့တယ်ဗျာ..။
ကျုပ်အခု..မြေပေါ်ကကျုပ်တို့မိသားစုပိုင်တကယ့်လယ်ကွက်အပြင်၊
ကျုပ်အမေအရင်းဖြစ်တဲ့ (ဒေါ်)အေးခက်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်လယ်ကွက်ဖြစ်တဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပါ
လယ်ထွန်မင်္ဂလာဆင်နွဲပြီးကြေညက်အောင်ထွန်လို့ မျိုးစေ့တွေလည်းချခဲ့လိုက်ပြီးပြီ။
အပြင်ဘက်ကလယ်ကွက်ကတော့စပါးပင်တော့ပေါက်မှာဘဲ၊
အမေ့လယ်ကွက်ကတော့ ဘာလေးတွေပေါက်လာမလဲတော့မသိဘူးဗျ။ မျိုးစေ့ကောင်းရင်တော့အပင်သန်မှာပါဘဲ..။
အခု ဒီနေ့ကိုယ့်အမေ့လယ်လေးကိုပါကိုယ်ပြန်ထွန်လိုက်ရတာကျုပ်အတွက်တော့
သိပ်ကောင်းသိပ်ကြည်နူးတဲ့ခံစားချက်ကလေးတော့ရလိုက်တယ်ဗျာ…။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ဘယ်တော့မှပျက်ပြယ်သွားပြီးဆုံးသွားနိုင်မယ်မဟုတ်တဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာပေါ်မှာအခြေခံထားလို့ပါပဲ။
အင်း…အဖေပြန်မလာခင်တမိုးတွင်းလုံးတော့..အမေ့လယ်လေးကိုညက်ပြီးရင်းညက်အောင်ထွန်ရတော့မှာပေါ့လေ…။
အခုတော့ခဏနားဦးမယ်။ ထယ်သွားလည်းညောင်းလှပြီဗျာ..။
ပြီးပါပြီ..(လယ်ထွန်မင်္ဂလာ)
ခင်မင်စွာဖြင့်
လမင်းကြီး