ထွန်းမြိုင် ကျနော်နဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း ။ ကျနော် ဆည်မြောင်းမှာအလုပ်ဝင်တော့ ပစ္စည်းထိန်းဌာနမှာ အတူတူ ကျနော်တို့မြို့က မြန်မာနိုင်ငံရဲ့အလယ်ပိုင်း ခရိုင်မြို့လေးပါ။ အဲ့ချိန်က ကျနော်ရော ထွန်းမြိုင်ပါ အသက်၂၀ အရွယ်တွေဘဲ ရှိသေးတယ်။ ဆည်မြောင်းဌာနပစ္စည်းထိန်းတွေဆိုတော့ သိတဲ့ အတိုင်းလက်ဖျားနဲနဲရေစိုတာပေါ့။ အော် သူများအကြောင်းထက် ကိုယ့်အကြောင်းပြောပြအုန်းမှ ဖြစ်မယ်။ ကျနော့်နာမည် သူရ အဖေမရှိတော့ဘူး။ အကိုတစ်ယောက်ရှိတယ် သူရိန် တဲ့။ ကျနော့်ထက် ၅ နှစ်ကြီးတယ်။ မြို့က အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျလို့ ဆံထုံးနောက်ယောင်ပါသွားတယ်။ သူ့အမျိုးသမီးက ဈေးထဲမှာ ကုန်ခြောက်ဆိုင်ဖွင့်ထားတော့ သူလဲဈေးသည်ဖြစ်နေပြီပေါ့။ အမေကတော့ အသက်သိတ်မကြီးသေးဘူး ၅၁နှစ်ဘဲရှိသေးတယ်။ အရွယ်တင်လို့ မထင်ရဘူး။ အမေ့တောင်လာရစ်ချင်သူရှိနေသေးတယ်ဗျ။

အသားဖြူဖြူ ဆံပင်ကောင်းကောင်းနဲ့ မနိမ့်မမြင့်တဲ့ အရပ် ရှိသင့်သမျှအမို့အမောက် အကွေ့အကောက်တွေပိုင်ထားလို့ ခုချိန်ထိ ပုရိသ တွေယိုင်နေတာပေါ့။ အဖေဆုံးတော့ အမေကအရွယ်ရှိပေမဲ့ ကျနော်တို့ညီအကို ကိုငဲ့လို့ နောက်တစ်ပင်မထူခဲ့ဘူး။ အကိုက ပညာရေးမှာ ပါရမီ မပါရှာဘူး ဆယ်တန်းကို နှစ်နှစ်ဆက်အကျမှာ ပညာပါရမီမပါပေမဲ့မြာ ပါရမီတော့အပါ။ ခု သူ့မိန်းမနဲ့ ခိုးပြေးလို့ နှစ်ဘက်မိဘတွေ ကစီစဉ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော်က အမေရုပ်နဲ့ အဖေ့အသားရောင်အမွေခံလိုက်ရတယ်။ အဖေက အညာသားဆိုတော့အသားညိုတယ်။ အရပ်ကောင်းတယ်။ ဒီတော့ ကျနော်လဲ အသားညိုညို အရပ်မြင့်မြင့် ဗလ လဲကောင်းပြီး ရုပ်ချောတဲ့သူပေါ့။ ဟဲဟဲ..ကြော်ငြာဝင်ရသေးတယ်။ ကျနော်ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်ဆက်မတက်ဘဲနဲ့ ဆည်မြောင်းကိုအလုပ်ဝင်လိုက်တာ။ အဲ့ခေတ်ကဆယ်တန်းဆို စာရေးအလုပ်က အလွယ်တကူပါဘဲ။ ထွန်းမြိုင်နဲ့ ကျနော်အလုပ်အတူဝင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားကြတာ။ အစကတော့ တစ်မြို့ထဲနေပေမဲ့ မရင်းနှီးကြဘူး မရင်းဆို ထွန်းမြိုင်က တိုင်းရင်းသားမဟုတ်ဘူးဗျ အရပ်အခေါ် ကုလား အိန္ဒြိယအနွယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည်ပေါက်။ ကိုးကွယ်တော့လဲ ခရစ်ယာန်ဗျ။ ဒီတော့ အစားလဲ မကွဲလေတော့ တရုပ်ဆိုင်လဲ တူတူထိုင်ရတာမို့ ပိုပြီးရင်းသွားပြီးနှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်တွေဖြစ်လာကြတယ်။

အဲ့လိုနေရာက ဒီကောင်က မိန်းမခိုးပြေးပါလေရော။သူ့မိန်းမက မြို့ပေါ်ကမဟုတ်ဘူး ကျနော်တို့မြို့နယ်ထဲက ကျေးရွာလေး တစ်ခုက သူ့ကောင်မလေးကိုမတွေ့ခင်က ကျနော်ထင်ထားတာ အညာသူဆိုတော့ ကျနော့်လို အသားညိုမယ်လို့။ ဟောဗျာ တွေ့တော့ တစ်ခြားစီဘဲ မော်လမြိုင်သူလို့ပြောရင်ရတယ်။ အသားလဲ ဖြူသလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ခပ်ပြက်ပြက်နဲ့ ရင်ကြီးသလို တင်လဲကြီးတယ်။ ပြောရရင် သူ့မိန်းမနဲ့ သူ့ကိုသဘောမတူဘူးလေ သူ့အိမ်ကပေါ့။ ဘယ်တူပါ့မလဲ ဘာသာကလဲခြားနေသေးတယ်။ အသက်ကလဲ ခုမှ၂၂နှစ် တစ်အိမ်လုံးလဲ ယောက်ကျားလေးက သူတစ်ယောက်တည်းပါတာ။ အစ်မချည်းလေးယောက် သူကအငယ်ဆုံးလဲဖြစ်တော့ ချစ်ကြအလိုလိုက်ကြပေါ့။ ခုလိုမိန်းမယူလိုက်တော့ အားလုံးစိတ်ဆိုးပြီး ပစ်ထားလိုက်ကြတယ်။ ဒီမှာ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း ကျနော်။ သူဝန်ကို ကူထမ်းရတော့တာဘဲ။ ပထမဆုံးနေစရာရှာရပြီ။လက်ထဲမှာကလဲ ဘယ်လိုဘဲ စိုတယ်ပြောပြော ရရသုံးသုံးဆိုတော့ အထုအထယ်မရှိဘူးလေ။ နောက်ဆုံးရပ်ကွက်လေးတစ်ခုက လေးခန်းတွဲတန်းလျားအခန်းလေးကို ငှါးလိုက်ရတယ်။ အခန်းလေးကကျဉ်ပေမဲ့ ညားခါစဇနီး မောင်နံှအတွက်ကတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။

ခင်ဆွေသက်… ထွန်းမြိုင်ရဲ့ မဟေသီ မြို့ပေါ်ကမဟုတ်ဘဲ မြို့နဲ့မလှမ်းမကမ်းက ရွာလေးဆီကပေမဲ့ အစ်မဖြစ်သူ ခင်မေသက်အိမ်ထောင်ကျတော့ အစ်မရဲ့အဖေါ်လဲဖြစ် ကိုယ်တိုင်လဲတော အလုပ်တောင်အလုပ် မလုပ်ချင်လို့ အစ်မနဲ့လိုက်နေတော့ မြို့ သူတွေလိုဘဲ အဆင်အပြင်တတ်တော့ နဂိုရ် ရှိလို့ နဂိုင်းထွက်တယ်ဆိုဆို ကြည့်လို့ရှုလို့ကောင်းတယ်။အရပ်လေးပုတာကလွဲလို့ ရင်တွေ တင်တွေက ၉ မဟုတ်တောင် နဲနဲဘဲလျော့မယ်။ ထွန်းမြိုင်နဲ့ ခင်ဆွေသက်တို့က ရေစက်ပါတယ်။မြို့မှာနှစ်စဉ်ကျင်းပမြဲ ဘုရားပွဲတစ်ခုရှိတယ်။ ခုနှစ်ရက် ခုနှစ်လီ ရက်ရှည်ဘုရားပွဲ။ အဲ့ပွဲကိုလာတဲ့ ခင်ဆွေသက်နဲ့ ထွန်းမြိုင်တို့ ဆုံကြပြီးနွယ်ကုန်ရာက နောက်ဆုံးခိုးပြေးသည်ထိ ဖြစ်လာကြတယ်။ ထွန်းမြိုင်နဲ့ခိုးပြေးချိန်မှာ ခင်ဆွေသက်က သူ့အစ်မအိမ်ကနေရွာပြန်နေတဲ့ အချိန်။ ရွာကနေလိုက်ပြေးလာတာမို့။ ပြန်အပ်ကြတော့လဲ ရွာကသူ့အမေဆီမှာပဲပြန်အပ်ကြတယ်။ သူတို့မှာကအဖေမရှိတော့ဘူး။ အမေမုဆိုးမ နဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက်ဘဲအိမ်မှာကျန်တယ်။

ခင်ဆွေသက်အထက်က ခင်ဝေသက်။ ခင်ဝေသက် အထက်ကမှ ခင်မေသက်။ ခင်မေသက်အထက်က အစ်ကိုကြီး သိန်းအောင်။ အစ်ကိုကြီးက အသက်၂၆။ အားလုံးနှစ်နှစ်ကြီး နှစ်နှစ်ငယ်တွေ။ သူတို့အဖေ ပိုးထိပြီးဆုံးသွားပေလို့ဘဲ။ နောက်မို့ဆို ဘယ်လောက်တန်းစီနေမယ် မသိဘူး။ အကိုကြီး သိန်းအောင် ကလွဲလို့ညီမသုံးယောက်လုံး ခုတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီပေါ့။ ခင်ဝေသက်ကလဲ စစ်သားနဲ့ အကြောင်းပါလို့ ပဲခူးဘက်ကတပ်ရင်းတစ်ခုမှာ။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်လေးက အသက် ၅၃ ဆိုတော့ အရွယ်က ဟိုမရောက်ဒီမရောက်။ ဟိုမရောက် ဒီမရောက်ဆိုတာက အိမ်ထောင်ပြုတာပြောတာ။ ပြုရဖို့ကျတော့လဲ အသက်ကြီးနေသလိုလို။ မပြုပြန်ဘူးဆိုတော့လဲ အချိုးအစား ပစ္စည်းပစ္စယတွေကကောင်းတုန်း။ ထားပါတော့။ အဲ့ဒါတွေ ခင်ဆွေသက်တို့ရွှာလေးမှာဘဲ အကျဉ်းချုံးပြီး မင်္ဂလာ ပွဲလေးလုပ်လိုက်တယ်။ အစ်မတွေတောင်လာဖို့မဖိတ်နိုင်ဘူး။ အမေနဲ့အစ်ကိုတို့နဲ့ပဲ ပြီးလိုက်ရတယ်။ မင်္ဂလာပွဲပြီးတော့ မြို့ပြန်လာ။ ငှါးထားတဲ့ အိမ်ခန်းလေးမှာ လိုအပ်တဲ့ အိမ်သုံးပစ္စည်းတွေ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြေးလွှားလို့ဝယ်ရ။ အိမ်ခန်းလေးကိုလဲ ကြည့်ကောင်းအောင် ပြင်ရဆင်ရပေါ့။ လေးခန်းတွဲမှာ ရလိုက်တာက အလယ်ခန်း။ ဧည့်ခန်းသဘောတစ်ခန်းနဲ့ အိပ်ခန်းကတစ်ခန်း။ အနောက်ဖက်အဖီချပြီး ထမင်းချက်ဖို့မီးဖို ချောင်သဘော ၅ပေခန်းလေးကတစ်ခု။ ညားခါစလင်မယားတော့ နေပျော်ပါတယ်။

ကျနော်ကကန့်လန့်ပါနေတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ သင်ဖြူးခင်းအိပ်လိုက်ရတာပေါ်။ ပြန်မယ်ဆိုတော့လဲ လင်မယားနှစ်ယောက်က ပေးမပြန်ဘူး။ ညစာစားပြီး ခဏတစ်ဖြုတ်စကားထိုင်ပြောပြီးတာနဲ့ ထွန်းမြိုင်က သူ့မဟေသီကို အိပ်ခန်းဝင်ဖို့ မျက်ရိပ်ပြနေပြီ။ ခင်ဆွေသက်ကတော့ အားနာလို့ “အကိုကလဲအစောကြီးရှိသေးတယ် အိပ်ချင်နေပြီလား ကိုသူရကြီးအားနာစရာ ပျင်းနေမှာပေါ့” တဲ့။ အာ့ကိုဘဲ ထွန်းမြိုင်က “ပျင်းရင်ချောင်းကြည့်ပစေကွာ” တဲ့။ တော်တော့ဆိုးတဲ့လူ ခင်ဆွေသက်ဆို ရှက်လို့မျက်နှာတွေနီလို့ပေါ့။ ကျနော့်ကလဲအလိုက်သိစွာဘဲ မဆွေသွားလိုက်ပါ ကျနော်လဲပြေးရလွှားရနဲ့မို့ စောစောဘဲ အိပ်ချင်နေတာ လို့ပြောလိုက်ရတယ်။ ဒါတောင်မှ ထွန်းမြိုင်က “အဲ့သလိုသိတတ်လို့ သူငယ်ချင်းထဲမှာ မင်းကိုအ ချစ်ဆုံး” လို့လုပ်နေလို့။ ” ငါ့မချစ်နဲ့ဟကောင် မင်းမိန်းမသာ မင်းဝအောင်ချစ် ” လို့ပြောလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လဲ အိမ်မပြန်ဖြစ်ဘူး။ ထွန်းမြိုင်နဲ့က တစ်ဌာနထဲဆိုတော့ ရုံးတက်ရုံဆင်းလဲ ဖယ်ရီနဲ့ အတူတူမို့ သူတို့အသားကျတဲ့အထိနေပေးမယ် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ သိတဲ့အတိုင်းပေါ့။ အိမ်ထောင်တစ်ခု တည်ပြီဆိုရင် လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းကလဲ မကုန်နိုင်မခမ်းနိုင် ဟိုဟာလေးလိုသေးတယ်။

ဒါလေးလိုသေးတယ်နဲ့ယုတ်စွအဆုံး အကျီင်္ချိတ်ဖို့ လွယ်အိတ်ချိတ်ဖို့ သံငုတ်ကလေးတွေရိုက်ဖို့တောင် အခန်းနီးချင်းနားက တူငှါးရ သံမရှိလို့ပြေးဝယ်ရ။ ရှင်းရှင်းပြောရင် ကျနော်က ကျွန်ဝယ်ရာ အဆစ်ပါနေတဲ့အဖြစ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူငယ်ချင်းအတွက် ကူညီပေးရတာမို့ပင်ပန်းတယ်လို့လဲမထင်ပါဘူး။ မချက်တတ်ချက်တတ်နဲ့ ချက်ကျွေးတဲ့ အိမ်ရှင် မလက်သစ်မဆွေရဲ့ လက်ရာကို သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကျိတ်မှိတ် မြိုချပြီး “ငါ့အလှည့်ကျ အကျင့်ရအောင်ခုထဲက ကျင့်ထားတာကွ” လို့ပြောပြီး သုံးယောက်သား ရီကြမောကြ။ ကျနော့်အဝတ်တွေတောင် လဲစရာမရှိလို့ အိမ်ပြေးယူတော့ အမေက ” မိန်းမယူတာ နင်များလား” လို့ စ နေသေးတယ်။ ဟုတ်လဲဟုတ်ပါ့။ ထွန်းမြိုင်မိန်းမယူထဲက ကျနော်အိမ်မကပ်တာ။ တစ်ခုဘဲဆိုးတယ်။ ညအိပ်ချိန် သူတို့လင်မယားကလဲ ညားခါစဆိုတော့ ချစ်စခန်းဖွင့်တာက မီးကုန်ယမ်းကုန် ။ မဆွေခမြာလဲ အသံမထွက်အောင် ကြိတ်မှိတ်နေရှာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး မအောင့်အဉ်းနိုင်လို့ ထွက်လာရင် အဲ့အသံက ကျနော့်ရင်ကိုအဆုံးအစမဲ့ ကိုင်လှုပ်ခံရသလိုဘဲ။ ကျန်တဲ့ အင့်အင့် အ အ နဲ့ ဖွတ် ဖွတ် ဖတ် ဖတ်တွေကတော့ ဘေးအခန်းက လူတွေကတောင် မနက်ဆို ညကသံစုံတီးဝိုင်းက မြိုင်တယ်လို့ စ ကြတယ်။ တန်းလျားနေရင် လိင်ကိစ္စအရှက်ကုန်တယ်ဆိုတာ ခုမှနားလည်တော့တယ်။

တစ်နေ့တစ်ရက်မဟုတ်လေတော့ ဘယ်သူကထိန်းနိုင်ပါ့မလဲ။ နေကြထိုင်ကြတော့လဲ နံရံလေးဘဲ ခြားပြီးခြားတဲ့နံရံလေးကလဲ သစ်သား။ တော်သေးတယ် ထရံဆိုရင်တော့ ဟိုဘက်ဒီဘက် ဒိုးယိုပေါက်ဖြစ်လောက်တယ်။ လေလည်ရင်တောင် ကြားနေရတော့ ဆီးခုံရိုက်သံကိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်တော့။ မဆွေလဲ အစကတော့ ရှက်နေသေးတယ်။ နောက်တော့နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဖြစ်လာတော့လဲ အရေထူသွားရှာပြီပေါ့။ သူတို့ကအရေထူပေမဲ့ လူပျိုလူလွတ် ကျနော့်မှာ တစ်ခါတစ်လေ အပြင်မ ထုတ်ရလို့ အောင့်တောင်နေတယ်။ အဲ့တော့လဲ အအောင့်မခံတော့ဘဲ သူတို့စခန်းသွားချိန်မှာအိမ်သာပြေးလို့ လက်စာကျွေးရင် ပြဿနာရှင်းနေရတယ်။ တစ်နေ့ ကျနော်တို့ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ခန်းမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ယောက်ျားလေးခလေးငယ် တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မဆွေက သူ့အစ်မကြီးမခင် မေသက်နဲ့တူလေး သက်နောင်လို့ မိတ်ဆက်ပေးလာမှ မဆွေအရင်က လိုက်နေတဲ့ အစ်မမှန်းသိရတယ်။ မဆွေသာမိတ်မဆက်ပေးရင် မမေကို ညီအစ်မလို့ဘယ်လိုမှမသိဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမေက အရပ်၅ပေ၅လောက်ကိုရှိတာ ညီအစ်မဖြစ်ပြီးအဲ့လိုကွာတာ။ နောက်မှမဆွေပြောပြတာက မမေက အဖေတူတာတဲ့ အဖေက ပထန်စပ်တယ်ပြောတယ်။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းကြီးတဲ့။ အဖေ့အမွေရထားလို့ ထင်တယ် မမေမျက်နှာပေါက်ကလဲပဲ အိန္ဒြိယနွယ်ပုံပေါက်တယ်။ ခါးသိမ်ပြီးအောက်ဖက်ကို ကားပြီး ဆင်းသွားတဲ့ တင်သားတွေက ပုရိသတွေလည်ပြန်ကြည့်မိရတဲ့အထိ စွမ်းဆောင်နိုင်ပါပေတယ်။ မမေရဲ့အထူးခြားဆုံးကမျက်လုံးဘဲ။ မမေအကြည့်က ကြာပါတယ်ပြောရမလားပဲ။ သူ့အကြည့်က လူကိုဖမ်းစားနိုင်တယ်။

ရွှေရင်အစုံကလဲ သားကောင်းမိခင်ပီသစွာ ဝင့်ဝင့်ထည်ထည်။ မမေကိုမြင်လိုက်တဲ့ခဏ ကျနော့်ရဲ့စစ် တမ်းကောက်ချက်ဆိုပါတော့။ မမေတို့သားအမိရောက်လာတော့ ကျနော်အိမ်ပြန်အိပ်ရပြီပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ရုံးကအပြန်ဆိုရင်တော့ ထွန်းမြိုင်နဲ့အတူတူလိုက်ပြီး ညစာစားပြီးမှ အိမ်ပြန်တယ်။ မမေသားလေး နဲ့လဲခင်နေပြီ။ မောင်အောင်ထက်ကလေးနှစ်သားပေမဲ့ စကားလဲတတ်သလို ကျနော့်လိုဘဲ ပန်းချီဝါသနာပါလို့ ပိုပြီးခင်နေမိတယ်။ ညနေထမင်းစားပြီး မပြန်ခင် အောင်ထက်လေးကို ပန်းချီသင်ပေးရတာ ကျနော့်အလုပ်။ မမေရောက်လာမှ ကျနော်တို့လဲ ထမင်းမြိန်တော့တယ်။ မမေက အချက်အပြုတ်တော်တယ်။ မဆွေကိုတောင် မမေနားကနေသင်ထားလို့ပြောရသေးတယ်။ မမေက အရင်အိမ်လိုက်နေတုန်းကလဲ သင်ပေးတယ် သူက ပျင်းလို့မသင်တာလို့။ ကျနော်ကလဲ “အဲ့တုန်းကအပျိုလေ မသင်လို့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ အခုကအိမ်ထောင်ကျနေပြီ သင်ကိုသင်ရတော့မယ်” လို့။ အဲ့လိုပြောတော့ မမေကရီပြီး သူ့ညီမကိုဘဲ ကြည့်နေတယ်။

မဆွေကတော့ သူ့ပြောရပါ့မလားဆို နှုတ်ခမ်းစူလို့ပေါ့။ “ခုမှမမေလာလို့ အရင်က ဆွေ ချက်ကျွေးတာဘဲစားနေပြီးတော့” လို့ ပြောတယ်။ မဆွေကအဲ့လိုဘဲ စကားပြောရင် ဆွေ က ဆွေ ကနဲ့သူ့ကိုယ်သူနာမ်စားလေးနဲ့ ပြောတတ်တာ။ ကျနော်ကလဲ စကားကိုအနိုင်ယူပြီး အဲ့ဒါကတော့ဟာမစားရင် ငတ်မှာမို့စားရတာ ကြိုက်လို့မှ မဟုတ်တာ ဆိုတော့။ “မှတ်ထားပါ မမေ မရှိတော့မှတွေ့မယ်” တဲ့။ “ဟ မတွေ့အောင်ခုထဲက သင်ထားဖို့ပြောနေတာ” ဆိုတော့။ “မသင်ဘူး မကြိုက်မစားနဲ့” တဲ့။ ” ဪခုတော့ ကျေးဇူး ကန်းပြီလား သူတို့ယူထဲက လိုက်ဒုက္ခခံခဲ့ရတာကို” ဆိုတော့မှ။ “ဟာ ကိုသူရ ကလဲ အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး” လို့ပြန်ပြီး လျော့သွားတယ်။ အနိုင်ရသွားတဲ့ ကျနော်ကလဲသွားကြီးဖြီးလို့ မမေကတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် စကားအနိုင်လုနေတာကို ပြုံးလို့ဘဲကြည့်နေတယ်။ မမေ မဆွေတို့ဆီဘာလို့လာသလဲဆိုတာ နောက်မှထွန်းမြိုင် ပြောပြလို့သိရတယ်။ မမေနဲ့သူ့ယောက်ျား တရားဝင် ကွာရှင်းလိုက်ကြပြီတဲ့။ မမေတို့မှာ လေးနှစ်သား မောင်အောင်ထက်ဘဲ ရှိတာ။ ကွာရှင်းတော့ လက်ရှိပစ္စည်းဥစ္စာတွေကို မမေနဲ့သားကိုပေးခဲ့ပြီး သူ့ယောက်ျားကတော့ ဇာတိဖြစ်တဲ့မြိတ်ကိုပြန်သွားခဲ့တယ်ပြောတယ်။

မမေယောက်ျားက စက်ပြင်ဆရာ ကားတွေပြင်သလို အင်္ဂျင်မှန်သမျှလဲပြုပြင်နိုင်တယ်။ စီးပွားလဲဖြစ်ပါတယ်။ စီးပွားဘက်ကိုအာရုံစိုက်နေတော့ အိမ် ထောင်ရေးဘက်မှာ လစ်ဟင်းလာတယ်။ သွေးသားဆူဝေနေချိန် အလှအပကလဲ ပြည့်နေချိန် ဆိုတော့ လမ်းလျှောက်ရင်း ပန်းကိုကောက်သူလဲ ရှိခဲ့တယ်လေ။ နောက်ဆုံးတော့ ခိုးစားရင်းကနေ အရှိန်မသတ်နိုင်တော့ လင်နားကိုပေါက်ကြားခဲ့တော့ လူရိုးဖြစ်တဲ့ လင်သားလဲအရှက်ပိုပြီး တရားဝင်ကွားရှင်းလို့ အဝေးကို ရှောင်ပြေးခဲ့တယ်။ မမေနဲ့ဖြစ်တဲ့သူလဲ တကယ်ကွဲကြကွာကြတော့ မမေကိုယူရင် အပြောခံရမှာကြောက်တာမို့ သူလဲ တခြားပြေးသွားခဲ့တယ်။ ကျန်ရစ်တဲ့ ပစ္စည်းဥစ္စာတွေနဲ့ ရွာမှာဆိုင်ကန္နားဖွင့်လို့ မမေကတော့ မကြောင့်မကြမတောင့်မတ နေနိုင်ပါတယ်။ ခုလဲ ဆိုင်ကအမေနဲ့လက်လွဲလို့ရလို့ ညီမဆီအလည်အပတ်လာခဲ့တာ။ အဲ့မှာ ကျနော်နဲ့တွေ့တော့တာဘဲ။ ကျနော်နဲ့ထွန်းမြိုင်က လူငယ်တွေဆိုတော့ မကြာခဏညနေ ထမင်းမစားခင် အသောက်အစားလေးလုပ်လေ့ရှိတယ်။

ကျနော်တို့ ဝိုင်းစပြီဆိုရင် မမေက အမြည်းလုပ်ပေးတတ်တယ်။ ပြီးရင် ဘေးကနေ မမေရော မဆွေပါ အမြည်းစား စကားပြောနဲ့ဝိုင်းကိုစည်စေတာပေါ့။ အရက်မသောက်တဲ့အချိန်က မမေ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခိုးကြည့်ပြီး အရက်ဝင်ပြီဆိုရင်တော့ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း မျက်စိကိုအစာကျွေးတော့တာဘဲ။ မမေကလဲ ကျနော့်အကြည့်တွေကို သိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့ အကြည့်ခံသလို သွားတဲ့လာတဲ့အခါ ပိုတောင်လှုပ်တယ်လို့ ထင်တာပဲ။ မူးလာပြီဆို ထွန်းမြိုင်ကလဲ ကျနော်တို့ရှေ့တင် သူ့မိန်းမမဆွေကို ဖက်လိုဖက် နမ်းလိုနမ်း။ မဆွေကတော့ ရှက်တာမို့ “ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ အစ်မရော ကိုသူရရော ရှိနေတာ အားနာစရာကြီး” လို့ ပြောရှာပါတယ်။ သကောင့်သားထွန်းမြိုင်က ဘာပြောတယ်ထင်လဲ။ “နင့်အစ်မ ကရိုးနေပါပြီဟာ ဟိုကောင်သူရကလဲ ငါတို့အိပ်တာတောင် အမြဲချောင်းနေမယ့်ကောင်” တဲ့။ မဆွေက “ကိုကတော့ပြောလေဆိုးလေဘဲ ” တဲ့။ အဲ့လိုပြောတဲ့အခါ မမေကိုကြည့်ရင် သူကလဲကျနော်ကိုကြည့်နေတတ်တယ်။ ပြီးသူ့အကြည့်မှာက ရာဂ အငွေ့တွေဝေနေသလိုဘဲ။ ကျနော်ကလဲ အားမနာပါးမနာ သူ့ရဲ့ထွားကျိုင်းတဲ့နို့အုံကြီးတွေကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်မိတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ မမေ အမြည်းကုန်လို့ ထပ်လုပ်တဲ့အခါ မီးဖိုချောင်ထဲအထိ လိုက်ပြီး ကူသလိုလိုနဲ့ မမေရဲ့တင်သား ရင်သားတွေကို မတော်တဆလိုလိုနဲ့ထိမိအောင် ပွတ်မိအောင်လုပ်တော့တာ။ အဲ့လိုထိမိရင် နူးညံ့အိစက်တဲ့ အတွေ့ကြောင့် ကျနော်ညီငယ်ကအတွင်းခံမဝတ်ထားလေတော့ ပုဆိုးရှေ့မှာ တငေါငေါဖြစ်နေတယ်။

အဲ့လိုငေါနေတာကို မမေခိုးကြည့်ပြီးပြုံးနေတာကိုလဲတွေ့နေရတယ်။ ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားမျက်နှာနဲ့မို့ ကျနော်အတတ် နိုင်ဆုံးထိန်းပါတယ်။ တစ်ရက်ကတော့ ကြက်ဥကြော်ပြီးလို့ ပန်းကန်ထဲ ကုန်းထည့်နေတဲ့ မမေရဲ့နောက်မှာရှိနေတဲ့ ကျနော်။မမေရဲ့ကုန်းပေးသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကိုမြင်ပြီး စိတ်လွတ်သွားပြီး အနောက်ကနေငေါနေတဲ့ ညီလေးကို မမေဖင်ကြားထိုးထည့်လိုက်မိတော့ အို ဆိုပြီးဖင်လေးကော့သွားပြီး နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လို့ ကျနော်ကို နခမ်းကိုက်ပြတဲ့ မမေကိုဆွဲဖက်လို့ နခမ်းကိုငုံခဲလို့ စုပ်ပစ်လိုက်တော့။ ပထမအလစ်မိပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ အစုပ်ခံနေပြီးမှ သတိလဲဝင်ရော အတင်းရုန်းပြီး “အာ မလုပ်နဲ့လေ ” ဆိုပြီးကျနော်စုပ်ထားတဲ့ သူ့နခမ်းကို လက်ခုံနဲ့သုတ်နေတယ်။ ကျနော်လဲ ပြန်ပြီးစိတ်ကိုထိန်းလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့နေ့က ဝိုင်းမှာသူနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံတိုင်း နခမ်းစုပ်တဲ့ပုံလုပ်ပြသလို သူကလဲ နခမ်းကိုက် မျက်စောင်းထိုးပြန်လုပ်ပြတယ်။ စားသောက်ပြီးရင်ကျနော်က ကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်။ ကျနော့်အိမ်ကရပ်ကွက်တစ်ခုခြားတယ်လေ။ စက်ဘီးနဲ့ပြန်တယ်။ မနက်ကျစက်ဘီးစီးလာ။ ထွန်းမြိုင်အိမ်မှာထား။ ထွန်းမြိုင်နဲ့နှစ်ယောက်ရုံးကဖယ်ရီနဲ့ အလုပ်တက်။ အလုပ်ဆင်းတော့လဲ ဖယ်ရီနဲ့ပြန် ထွန်းမြိုင်အိမ်မှာ ညစာစားသောက်ပြီးမှ အိမ်ကိုပြန်တယ်။ မမေသား အောင်ထက်လေးနဲ့ကလဲ တော်တော်ကိုရင်းနေပြီ။ မမေကလှတယ် တောင့်တယ် ဒါပေမဲ့ ကျနော်တကယ်လက်တွဲဖို့ကျတော့ မရဲဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့ရာဇဝင်ပြန်ကြည့်ရင် ခြံခုန်ခဲ့ဘူးတယ်။ ခုန်ခဲ့လို့လဲခုလို တစ်ခုလပ်ဘဝရောက်တာဘဲလေ။ အဲ့မိန်းမမျိုးကို ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့တော့ လက်မတွဲရဲတာ အမှန်။ ဒါပေမဲ့ မမေအလှကိုတော့ခံစားချင်တယ်။

မမေအလှကလဲ စွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်ဗျာ။ အဲ့နေ့က စနေရုံးပိတ်ရက် အိမ်မှာ အမေနဲ့ မနက်အစောမုန့်ဟင်းခါးစားပြီး ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ကို စက်ဘီးနဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဈေးနားရောက်တော့ မောင်အောင်ထက် လေးပူဆာထားတဲ့ ပုံဆွဲစာအုပ်လေးနဲ့ ပုံဆွဲခဲတံကို အမှတ်ရတာနဲ့ဝယ်လိုက်သေးတယ်။ ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ရောက်တော့ မဆွေနဲ့ထွန်းမြိုင်တို့က အဝတ်အစားသစ်တွေနဲ့ ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါတွေ တောက်နေတာမို့ “ဟ ဘယ်လိုလဲဟ အရောင်အဆင်းတွေ ဝင်းနေပါလား” ဆိုတော့ ထွန်းမြိုင်က “အေး မင်းရောက်လာတာ အတော်ဘဲ မမေတို့သား အမိ အဖေါ်ရပြီပေါ့ ငါနဲ့ဆွေက ငါတို့အိမ်သွားမလို့ကွ ဟိုနေ့က ဦးလေးမောင်နဲ့ အမှာပါးလိုက်တယ် အိမ်လာအုန်းလို့” ဆိုပြီး ထွန်းမြိုင်ပြောလာတော့ သူတို့လင်မယားအတွက် ဝမ်းသာမိပါတယ်။ မိဘဆိုတာ အစက ဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးဆိုးလေ နောက်ကျတော့ ကျေနပ်ရ ခွင့်လွှတ်ရမြဲမဟုတ်လား။ “ဟေ ဒါဆိုအခြေနေကောင်းလာပြီပေါ့ကွ” လို့ကျနော့်အပြောကို ထွန်းမြိုင်က ခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံရင်း “အာ့ကြောင့်ငါတို့လင်မယား သွားမလို့ မင်းက မမေတို့ကို အဖေါ်လုပ်ပေးလိုက်ကွာ” ဆိုတော့ “အေးပါကွာ မင်းတို့သွားစရာရှိတာသာ သွားပါ” လို့တိုက်တွန်းလိုက်တယ်။

ထွန်းမြိုင်နဲ့ မဆွေတို့သွားတော့ ကျနော်က အောင်ထက်လေးကို ပုံဆွဲစာအုပ်နဲ့ ပုံဆွဲခဲတံ ပေးလိုက်တော့ သူလိုချင်ရာကလို့ပျော်နေတဲ့ အောင်ထက်ခေါင်းကို ပွတ်လိုက်ပြီး ကဲ ကျေနပ်ပြီလား လို့မေးတော့ ဟုတ်ကဲ့ လို့ခေါင်းငြိမ့်ဖြေရင်း ဦးပုံဆွဲပြအုန်းဆိုတာနဲ့ သူ့ကို ပုံလေးတွေဆွဲပြနေရတယ်။ ကျနော်နဲ့အောင်ထက် ပုံဆွဲနေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားသလဲမသိဘူး။ မမေက “သူရရေ မင်းတူအလိုလိုက်နေရင် နေကုန်သွားလိမ့်မယ် တော်တော့ လာ ဒီမှာ မမေလက်ဘက်သုပ်ထားတယ် လာစားအုန်း” တဲ့။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲကြမ်းပြင်မှာ ကုန်းပြီးပုံဆွဲနေရာက ခါးကိုဆန့်လို့ “ကဲထက်အောင် သားဘာသာဆွဲတော့နော်” ဆိုပြီး မမေ အနားကပ်ထိုင်လို့ လက်ဘက်ခွက်ဆွဲယူပြီး လက်ဘက်တစ်ဇွန်း နှစ်ဇွန်း ကောက်ဝါးလိုက်တယ်။ “ကောင်းရဲ့လားသူရ မမေပုဇွန်ခြောက်လေးပါ ထည့်သုပ်ထားပေးတယ်” လို့အပြောကို “ကောင်းတယ်မမေ မမေက တကယ်တော်တယ်” ပြောတော့ “မမြှောက်နဲ့ ခုလဲစားနေရတာဘဲ ဘာစားချင်လို့လဲ” လို့ မမေပြောမှ မမေကိုသေချာကြည့်မိတယ်။ မျက်နှာမှာ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးတင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းကိုတော့ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့နခမ်းနီဆိုးပြီး လည်ဟိုက် ဘလောက်အကျီင်္က ရင်သားတစ်ချို့တစ်ဝက်ကိုလှစ် ပြထားသလိုဘဲ သင်းပျံ့တဲ့ကိုယ်သင်းနံ့ကလဲ စိတ်ကိုနိူးကြားစေပြန်တယ်။

“မမေ ကကျနော်စားချင်ရင် ကျွေးမှာလား ” ဆိုတော့ မမေကပြီ တီတီအပြုံးနဲ့ “သူရက ဘာစားချင်လို့” ဆိုပြီးမေးလာတော့ ကျနော်လဲ အရဲစွန့်ပြီး မမေကိုစားချင်တာ လို့ပြောချလိုက်တယ်။ မမေက ခေါင်းငုံ့သွားပြီး “ဟာ သူရကလဲ ” လို့မပွင့်တပွင့်ပြောလာတော့ အခြေအနေကောင်းပြီ ဆိုတာ သိတာမို့ မမေလက်လေးတစ်ဖက်ကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ” ကျွေးမယ်မဟုတ်လားဟင် ” ဆိုတော့ “မသိဘူးကွာ ဘာတွေပြောမှန်း” လို့မမေကပြန်ပြောတယ်။ လူပျိုလက်ဝက်မြီးတဲ့ ကျနော်လဲ မမေကိုဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပန်းနုရောင်ဆေးဆိုးထားတဲ့ နခမ်းကိုဆွဲနမ်းလိုက်မိတော့ ချိုအီအီအနံ့နဲ့ လျှာမှာနခမ်းနီအရသာကိုခံစားလိုက်ရတာပေါ့။ မမေက “ဟာ ဧည့်ခန်းကြီးမှာ ” လို့ ပြောလာတော့ ကျနော်လဲ မမေကိုဆွဲထူလို့ ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲ ဆွဲသွင်းတဲ့အခါ ဟန်ဆောင်ရုန်းရင်း ကန်ရင်းဘဲ အိပ်ခန်းထဲရောက် သွားပါတော့တယ်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားအိပ်တဲ့အိပ်ရာဆီကို ဆွဲလှဲလိုက်တော့ မမေကအလိုက်သင့် ပက်လက်ကလေးအိပ်ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ ခြေဖျားကနေ မမေရဲ့ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မမေကလဲကျွတ်လွယ်အောင် ဖင်ကိုကြွပေးတာမို့ မမေအောက်ပိုင်းက အခံမဝတ်ထားတာကြောင့် မိမွေးအတိုင်း ဖမွေးအတိုင်းဖြစ်လို့ပေါ့။

ကျနော်လဲ နာမည်ကသာလူပျို တာဝန်ကလဲ ပစ္စည်းထိန်းရယ်မို့ ရန်ကုန်ရုံးချုပ်ကို ပစ္စည်းထုတ်သွားရင် အကြံအဖန်နဲ့ ရေလျှံနေတာမို့ ကိုယ်တည်းတဲ့ တည်းခိုခန်းမှာကို တစ်နေ့တစ်မျိုးမရိုးအောင် စခန်းသွားနေကြ။ ခု မမေရဲ့စောက်ပတ်မျိုးမမြင်ဘူးသေးဘူး။ မမေက ဆံပင်ကကောင်းသလို စောက်ပတ်အမွှေးကလဲ သန်ချက် အမွှေးတွေဖုံးနေလို့မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမဲ့ အစိကတော့ လက်မလောက်ပြူးပြီးအပေါ် ချွန်ထွက်နေတယ်။မမေ ဘယ်လောက်ဆာနေသလဲမသိပါဘူး။ ကျနော်တောင် မနူးမဆွရသေးဘဲ စောက်ပတ်ဝမှာအရေစိုလို့နေပြီ။ ကျနော် ဖြဲကြည့်တော့ နခမ်းဝမှာသပြေသီးမှည့်ရောင်လိုက်နေပြီး အထဲကအတွင်းသားတွေကတော့ နီလို့ရဲလို့ကျနော်သူ့စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်နေတဲ့အချိန် မမေတစ်ယောက်မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ကျနော်ဘာလုပ်လုပ်ငြိမ်နေမယ်ဆိုတဲ့ပုံ။ ကျနော်လဲ မမေ စောက်ပတ်ကို သေချာကြည့်နေမိတယ်။ မမေစောက်ပတ် ကွဲကြောင်းကြီးကလဲ တော်တော်ရှည်တယ်ဗျာတစ်ထွာလောက်တောင်ရှိမလားဘဲ။ နှာထန်သလောက်ပစ္စည်းကလဲ ကောင်းနေပြန်တယ်။ အားရစရာကြီးပေါ့။ ကျနော့်လဲဂျာဖို့တွေ ဘာတွေသတိမရတော့ဘူး။ အမြန်ဆုံးမမေထဲသွင်းဖို့ဘဲကျိုးစားတာကြောင့် ကျနော့်ခါးကပုဆိုးကို ခေါင်းကကျော်လို့ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်ပုဆိုးချွတ်တာသိတဲ့ မမေက ကျနော့်လီးဆီကို ခိုးကြည့်တာ ကျနော်သိတယ်။ သူအကြည့်မှာတပ်မက်မှုတွေ ဆာလှောင်မှုတွေနဲ့ မျက်လုံးကအရောင်တောက်နေတယ်။

အဲ့ဒါကိုတွေ့တဲ့ကျနော် ပိုလို့ထန်လာတယ်လေ။ မမေက ကျနော်လိုးမယ်ပြင်တာမြင်တော့ ဒူးတွေကိုထောင်ပြီးပေါင်ကိုကားပေးတော့ စောက်ပတ်ကဖြဲပြီး ဖွင့်ထားပေးသလို အဆင်သင့်ဘဲ။ အပျိုနဲ့ အအို လိုးရတာ အာ့တွေကွာတာဘဲ။ အပျိုဆိုရင်မူယာမာယာနဲ့ ရုန်းနေကန်နေလို့ အနေအထားပြင်နေရတာနဲ့ချွေးပျံနေပြီ။ ပြီးလိုးပြန်တော့လဲ သစ်တုံးတက်ခွရသလို ဒါကြောင့် ကျနော်တော့ ဘာပြောပြော အပျိုထက် အအိုဘဲလိုးချင်တယ်။ ကျနော် မမေပေါင်ကြားနေရာယူပြီး လီးကိုထည့်မယ်လုပ်တဲ့အခါ မမေကသူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်ဆီးစပ်ကို လှမ်းတွန်းထားတယ်။ သဘောကတော့ တအားမသွင်းလိုက်နဲ့ ဖြေးဖြေးလိုးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အဲ့အချိန်မှာက ကျနော့်စိတ်က မမေက အအို ခလေးအမေ ပြီးတော့ဖင်မငြိမ်ဘဲလင်ငယ်နေလို့လင်မယားကွဲလာတယ်။ အာ့တွေက စိုးမိုးပြီး မမေကိုလိုးရင်မသနားဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးရမယ်လို့ ကိုယ့်ဟာကို နိူးဆော်နေမိတယ်။ အာ့ကြောင့်လဲ လီးကို စောက်ပတ်အဝနဲ့တေ့ပြီးတာနဲ့ဘဲ အားပြင်းပြင်း ထည့်ပြီး တစ်ခါတည်းဆောင့်လိုးချလိုက်တယ်။ ဗလွတ် ဆိုတဲ့ လီးစောက်ပတ်ထဲဝင်သွားတဲ့ အသံရဲ့နောက်က အမလေး လို့အော်လိုက်တဲ့ မမေရဲ့ငြီးသံကကပ်ပါလာတယ်။ ” သေပါပြီ မောင်ရယ် ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ” တဲ့။ မမေ နှုတ်က ကျနော်မတောင်းဆိုပါဘဲ မောင် လို့ခေါ်လိုက်တဲ့အသံပါ မိန်းမတွေက လီးဝင်တာနဲ့အခေါ်အပြောတယ် ပြောင်းတယ်ဆိုတာ တကယ်မှန်တာဘဲနော်။ ကျနော်လဲလီးတဆုံးသွင်းထားပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

မမေရဲ့ စောက်ဖုတ်က ကျနော့်လီးကို စပါးကြီးမြွေက သားကောင်ကိုမြိုထားသလို မြိုထားတဲ့ အရသာကကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ခလေး အမေသာပြောတယ် မမေစောက်ပတ်က ဖွယ်ခြင်းချောင်ခြင်းမရှိပါဘဲ အိစက်နူးညံ့ပြီး ခပ်နွေးနွေးနဲ့ စိမ်ထားတဲ့လီးကို အရသာ အပြည့်အဝ ပေးစွမ်းနိုင်တယ်။ ကျနော်လဲလီးကိုကျွတ်လုနီးပါးပြန်ထုတ်လိုက် အဆုံးထိအား ပါပါဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ လိုးပေးနေသလို မမေကလဲ လီးတစ်ခါ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အာ့ အီး အင့် နဲ့အသံပေးရင်း ကျနော့်လီး အရသာခံနေတယ်။ ကျနော်က မမေကို နို့စို့မယ် အကျီင်္ချွတ်လို့ ခပ်မာမာဘဲခိုင်းလိုက်တယ်။ အဲ့လိုပြောရတာကိုက ပိုဖီးလာနေသလိုပါဘဲ။ မမေကလဲမငြင်းရှာပါဘူး သူ့ဘလောက်အကျီင်္လေးကိုချွတ်ပေးတယ်။ အောက်ကပေါ်လာတဲ့ဘရာ ကိုကျနော်ချွတ်တဲ့ထိ မစောင့်နိုင်တာနဲ့ လက်နဲ့ဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့ ဗြုတ်ဆိုပြီးချိတ်တွေပြုတ်ပြီး လက်ထဲပါလာတယ်။ လက်ထဲက ဘရာကို အခန်းခြေရင်း လှမ်းပစ်လိုက်တာပေါ့။ ” သေပါပြီမောင်ရယ် ကြမ်းလိုက်တာတအားဘဲ ” လို့မမေပြောတာကို ဂရုမထားဘဲ လွတ်လပ်လာတဲ့ ဝင်းအိနေတဲ့နိ့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့နေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေထဲ မမေကသူ့လက်ချောင်းတွေထိုးမွှေလို့ ဆော့ကစားရင်း အရသာခံနေတယ်။

အဲ့အချိန်မှာဘဲ အခန်းဝက အရိပ်တစ်ခုကြောင့် ကျနော်ရော မမေပါ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်လုံးရဲ့နှုတ်ကလဲဘဲ ဟာ လို့ထွက်သွားပါတော့တယ်။ အခန်းဝမှာက မမေသားလေး အောင်ထက် တံခါးဘောင်လေးကိုကိုင်ပြီး သူ့အမေနဲ့ကျနော် လိုးနေတာကို မမြင်ဘူးလို့ သေချာကြည့်နေရှာတယ်။ မမေက သားသွားပုံဆွဲလေ သွား လို့ပြောနေပေမဲ့ အောင်ထက်လေးက နေရာမရွေ့ဘူး။ သဘာဝက လှုပ်ဆော်မှုအာရုံကြောင့်ထင်တယ်။ သေချာကြည့်နေတော့တာ ကျနော့်စိတ်မှာလဲ အမေဖြစ်သူကို သားရှေ့မှာလိုးနေရတာပါလားဆိုတဲ့ အသိဝင်လာလို့ စိတ်တွေပိုကြွလာပြီး မမေစောက်ပတ်ထဲ စိမ်ထားတဲ့ လီးကြီးကပိုကြီးလာသလို သွေးတိုးနှုန်းတွေ ကလဲ လီးတလျှောက် တဒုတ်ဒုတ်ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်လဲ မမေကို အားပါပါနဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တာဘဲ မမေလဲ သားကြည့်နေတာကို မေ့သွားပြီး ကျနော်လိုးပေးတာကိုသဘောခွေ့လို့ အောက်ကနေပင့်ပြီးကော့ကော့ပေးနေတော့တာ။ နှစ်ယောက်သားစိတ်တွေ အမြင့်ဆုံးရောက်နေကြတာမို့ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံတွေ စောက်ပတ်ထဲကို လီးဝင်လီးထွက်သံတွေအပြင် မမေရဲ့ငြီးငြူသံတွေ ကျနော့်ရဲ့ အသက်ရှူပြင်းပြင်းနဲ့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ အံ့ကြိတ်သံတွေနဲ့ တစ်ခန်းလုံးညံနေတော့တာဘဲ။ လူပျိုဖြစ်တဲ့ကျနော် အခုလိုစိတ်ကြိုက်လိုးရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမရတော့ ကြာကြာမလိုးလိုက်ရဘူး မမေ စောက်ပတ်ထဲလီးကို တဆုံးထည့်ပြီး သုတ်ရေတွေပန်းလိုက်တယ်။ နောက်မမေပေါ်မှာ အသာမှောက်လို့ အသက်ကိုမနဲဝအောင်ရှူနေရတယ်ဗျာ။

မမေက “မောသွားလားမောင်” ဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်လို့ အင်း လို့ ဖြေတော့ မမေကတခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေတယ်။ ကျနော်ပြီး သွားပေမယ့် မမေမပြီးသေးဘူးဆိုတာ ရိပ်မိတာမို့ “ဆောရီးမမေ ကျနော်မထိန်းလိုက်နိုင်ဘူး” ဆိုတော့ “ရပါတယ် မောင်ကလူပျိုဘဲ မမေနားလည်ပါတယ်” တဲ့။ ကျနော်မမေကိုယ်ပေါ်ကနေဘေးကို လှဲလိုက်တော့ မမေစောက်ပတ်ထဲက ပျော့စပြုနေတဲ့ကျနော်ရဲ့ လီးက ပလွတ်ဆိုထွက်လာသလို မမေစောက်ပတ်ထဲကကျနော် ပန်းထည့်ထားတဲ့ သုတ်ရေတွေက ပွက်ဆိုထွက်ကျလာတော့ မမေကဘေးမှာ ချွတ်ထားတဲ့ထမိန်ကိုလှမ်းယူပြီး ဖင်ကိုမြှောက်လို့ အောက်ဖက်ကခံထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှထွက်သမျှ သုတ်ရေတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်။ပက်လက်လေးနဲ့အမောဖြေနေတဲ့ ကျနော့်ကိုပြုံးပြလို့ ကျနော့်ရဲ့ပျော့လေးတဲ့လီးကို အသာအယာကိုင်ပြီး ပေနေပွနေတာတွေကို သူ့ထမိန်နဲ့ဘဲယုယုယယသုတ်လို့ပေးပါတယ်။

မမေရဲ့ပြုစုယုယမှုကို ကျနော်တစ်ယောက် မျက်လုံးလေးစင်းလို့ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ ပြီးမမေကိုဆွဲပြီးရင်ဘတ်ပေါ်မေးတင်ထားပြီး သူ့ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ပေးနေမိတာပေါ့။ မမေကလဲပဲ ကျနော့်နို့သီးလေးတစ်ခုကို လက်ညှိးလက်မနှစ်ခုနဲ့ဆွဲလိုက်အသံချဲ့ခလုတ် အတိုးအကျယ်လုပ်သလို ကလိလိုက်နဲ့လုပ်နေသလို ကျန်တဖက်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့စုပ်လိုက် လျှာလေးနဲ့ထိုးတာတစ်ဖုံ ယက်တာတစ်မျိုး အမျိုးမျိုးလုပ်နေတော့။ စောစောက ပျော့နေတဲ့ လီးထဲသွေးတွေပြန်စီးဝင်လာလေတော့ မာတာတာဖြစ်လာလေတော့ မမေခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်မိုးလို့ လီးရှိရာအောက်ဘက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ အလိုက်သိတဲ့မမေက သူ့ကိုလိုးထားတဲ့လီးကို မရွံမရှာ စုပ်ပေးရှာတယ်။ လီးကလဲ နွေးထွေးတဲ့အာခေါင်အတွေ့ ရစ်ပတ်တွန်းထိုးအမျိုးမျိုးမှေွှနေတဲ့ လျှာကြောင့် ဆထက်တစ်ပိုးတိုးပြီး မာကျောတောင့်တင်းလို့လာပါတယ်။ စောစောထဲကမပြီးလိုက်ရလို့ တဏှာရှိန်မသေ သေးတဲ့မမေ ကျနော့်လီးပြန်မာလာတာနဲ့ ဝမ်းသာအားရ ကျနော့်အပေါ်တက်ခွတော့တာဘဲ။ ကျနော့်လီးကိုလဲ သူ့ဖာသာသူကိုင်ပြီး အဝတေ့လို့ ကြိတ်ပြီးထိုင်အချ အီးး လို့တောင့်အသံထွက်အောင်ကောင်း သွားရှာသလို ကျနော်လဲ လီးအဝင်မမေမျက်နှာအသွင်အပြင်ကိုကြည့်ပြီးပိုလို့ဖီးတက်လာတာမို့ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ပြီးဆောင့်လိုက်တာ တဘောက်ဘောက်ကိုမြည်လို့ပေါ့။

မမေကလဲဒီတစ်ချီပြီးရမယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ကျနော့်ပေါ်ကနေ ဆောင့်ခါတစ်မျိုး ပွတ်ခါတစ်ဖုံ မျိုးစုံအောင် စိတ်ကြိုက်လိုးနေပါတော့တယ်။ ကျနော့်ကလဲ အားကျမခံ အောက်ကနေသူ့ဖင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ကိုင်ဆောင့်တာဟာဖြင့် ဆွေမျိုးမေ့တယ်လို့ပြောရမလားဘဲ။ အစထဲကတက်နေတဲ့ အရှိန်ရယ် စိတ်တိုင်းကျ သူကိုယ်တိုင် လိုးရတာမို့ ခဏနေတော့ “အားး မောင် မမေပြီးးးပြီးတော့မယ်” တဲ့ သူ့ဆီကမက်ဆေ့လဲရရော ကျနော်လဲအောက်ကနေမနားတမ်း ပင့်ဆောင့်ရင်းစိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သားတွန့်လိမ်ကွေးကောက်လို့ အရေတွေပြိုင်တူပန်းပြီး ပြီးဆုံးစေလိုက်တယ်။ မမေလဲ ဟူးးး ဆို့တဲ့လေပူတွေမှုတ်ထုတ်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ပါးလေးတင်လို့ မှိန်းပြီးလီးအရသာခံနေသလို ကျနော်ကလဲသူ့ဖင်ကြီးနှလုံးကိုဆုပ်ဆုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်အရသာခံနေလိုက်တယ်။ အဲ့အချိန် မမေကသူ့စောက်ပတ်ထဲကို ရောက်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကို အထဲကနေစုပ်စုပ်ပေးတာက သုတ် ရေတွေတစ်စက်မကျန်အောင် ကုန်သလိုဘဲဗျာ။ ကျနော့်ပါးစပ်ကမနေနိုင်ဘဲထွက်သွားတာက “မမေရယ် မမေစောက်ပတ်ကြီးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ” ဆိုတော့ “တကယ်လား ”တဲ့ “ညာစရာလိုလို့လား” လို့ မေးလိုက်တော့ “မောင်ကောင်းရင်ပြီးတာပါဘဲ”တဲ့ ကျနော် မမေရဲ့ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းမိပါတော့တယ်။ပြီးးး