အင်းစက် အောစာအုပ်များ သီးသန့်
“ဟဲ့—နင်ဒါလေးတောင်အသုံးမကျဘူးလား” “ကဲဟယ္—” “ဖြန်း” “ထားလိုက်တော့ –အဲဒီပန်းအိုးကို-“– သွား—–အခန်းထဲမှာအဝတ်ခြင်းထဲ ကငါ့ထမီအဟောင်းတွေ လျှော်လိုက် ကြားလား— ပြီးရင်ရေမြန်မြန်ချိုး သနပ်ခါးသွေးထား နောက်ကျရင် အရင်တခါ မှတ်မိလား”—— “ဟုတ္—ဟုတ္” ဒေါ်အိအိတယောက် ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဦးတိုးကြီး ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် အသက်…
တိမ်ပြာပြာတွေနဲ့ရာသီဥတုသာယာတဲ့တစ်နေ့……………………………………………………….. ရန်ကုန်-ပြည်လမ်းတစ်လျှောက် ကားလေးတစ်စီးတစ်ရိပ်ရိပ်ပြေးလို့….ကားပေါ်မှာတော့ကျွန်တော်ရယ်၊ ကျွန်တော့်အန်ကယ်လေးရယ်၊ အန်ကယ်လေးမိန်းမ ကျွန်တော့တီတီလေးရယ် သုံးယောက်ပေါ့။ “သားသား အန်ကယ်လေးသွားရင်အိမ်မှာသွားအိပ်ပေးအုံးနော်၊မင်းတီတီလေးနဲ့ အိမ်ကကောင်မလေးနဲ့နှစ်ယောက်ထဲမို့လို့” “ဟုတ်ကဲ့လေးလေးငယ် ….စိတ်ချသွားပါ” “အေးအေး” စကားတွေပြောနေရင်းနဲ့တစ်ဖြေးဖြေးကားလေးက ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ကြီးကိုရောက်လာတယ်။ လေဆိပ်ကိုရောက်တော့ လေယာဉ်က check in ဝင်ဖို့ခေါ်နေပြီ။…
အဲဒိတုန်းက ကျနော်၉တန်းအောင်ခါစ နယ်သို့ ဦးလေးလင်မယားအလည်လာကြရင်းက ရန်ကုန်သို့လိုက်လည်ရန်မရမကခေါ်သဖြင့် လိုက်ခဲ့တယ် ဦးလေးတို့လင်မယားကသားသမီးမရှိတော့ ကျနော့်ကို ပိုဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတယ် ကျနော့်ဦးလေးဦးရဲထွန်းနှင့်ဒီအရွယ်အထိဆုံဖူးတာဆို၍ ၄ကြိမ်လောက်ဦးလေးမိန်းမအန်တီစန်းစန်းနဲ့ကအခုတခါ ဦးလေးရုံးသွားပြီဆို အန်တီစန်းစန်းကအဖော်ပြုတယ် သို့သော်အစမို့မရင်းနှီး ကျနော့်ပုံကကိုရိုးပုံရိုးအ စကားသိပ်ပြောလေ့မရှိ စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီရင်းသာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာမျိုး ဒါပေသည့်ကျနော့်မှာအရည်အချင်းတစ်ခုမွေးရာပါပြောရမလားဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်လိုဆက်ဆံဘယ်လိုပြောရတယ်ကအစသိတာ ဦးလေးရုံးသွားပြီးတော့…
ကျတော်၁၀တန်းအောင်..ကောလိပ်တစ်ခုမှာ ကျောင်း လာတက်ရတယ်..နယ်ကဆိုတော့ အဆောင်ငှါးနေရတာပေါ့.ငွေကြေးမတက်နိုင် တော့..ကျူရှင်မယူနိူင်ဘူးလေ ပထမနှစ်ကတော့….အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ အောင်မြင်တယ်..ဒုတိယနှစ်ကျတော့.. မရတော့ဘူး..ကျောင်းမှာလည်း..စာတွေသေချာ သင်သလို..စာမေးတာတွေလည်းလုပ်လာတယ် ကျတော်ကစာမရတာများတယ်… မေးတိုင်းမရတော့..တနေ့မှာ.အင်္ဂလိပ်စာပြတဲ့ ဆရာမက..နှစ်ပြားမတန်အောင်ဆူပါလေရော. မျက်နှာတောင်မဖော်ရဲဘူး..ပြောလိုက်တာဗျာ ကျောင်းဆင်းတော့..ဆရာမကိုတွေ့တာနဲ့.. “ဆရာမ..စကားနည်းနည်းပြောချင်လို့ပါ” “အေး..ပြောလေ” “ကျတော်နယ်ကလာပြီးကျောင်းတက်တာပါ ကျတော်တို့ဘဝက..မပြည့်စုံပါဘူး.. ကျူရှင်လည်းမတက်နိုင်ပါဘူး..ဆရာမ” မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောနေတော့……
၃ နှစ်လောက်ပေါင်းလားတဲ့ ယောကျာင်္းက နှလုံးရောဂါနဲ့ ရုတ်တရက်ဆုံးပါးသွားတော့ ကျမဘဝ ယောင်လည်လည်ရယ်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝမှာ သား/သမီးလဲ အဖတ်မတင်ခဲ့တော့ နေ့စဉ်ပျင်းရိ ငြီးငွေ့စွာပေါ့။ ညဖက်တွေဆိုလည်း ခေါင်းခွေ့တိုးဝင်စရာ ရင်ခွင်ကမဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့စဉ်က လက်ဖွဲ့ရရှိခဲ့တဲ့ အိမ်ကို ငှားရမ်းလိုက်ပြီး…
အင်း…..ဟင်း…..ဟင်း….အင်း……ဟင်း…..” ဝမ်းခေါင်းထဲမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲညီးညူသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဖိုးဇော် ကျောရိုးထဲ စိမ့်ကနဲဖြစ်ကာ ကြက်သီးမွေးညင်းထသွားရသည်။ အချိန်က ညသန်းခေါင်ကျော်နေပြီ။ နေရာက ပုဂ္ဂလိကဆေးခန်းအကြီးစားကြီးတစ်ခု။ ဆေးရုံဆေးခန်းလိုနေရာမှာ ညအချိန်မတော် ညီးညူသံကြီးကို အမှတ်မထင်ကြားလိုက်ရသော ဖိုးဇော်မှာ ကြက်သီးမွေးညင်း ထသွားရခြင်းပင်။ နိုက်ဂျူတီကျသဖြင့်…
ဖင်စီခံရောက်လုရောက်ခင်သောက်လက်စ စီးကရက်တိုကို ပစ်ချလိုက်ပြီးရှေ့မှာရှိတဲ့ ဆေးလိပ်ပွဲထဲမှာ လက်ကျန်ရှိနေတဲ့ Ruby တစ်လိပ်ကို ဆက်လက်မီးညှိလိုက်တယ် ” ရွှတ် ရွှတ် ညီလေးပိုက်ဆံရှင်းရအောင် ” လို့ခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ရှင်းလိုက်တယ် “ဘယ်လောက်ကျလည်း ညီ ” “လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ဆေးလိပ်သုံးပွဲ…
ကိုယ်တိုင်ရေးအောစာတစ်ပုဒ် ဆရာမ ဆရာမ ကျနော့ရင်ထဲက ထာဝရအော်ခေါ်ရင်း တမ်းတနေမိတဲ့ နာမည်တစ်ခုပါ။ ဆရာမ နာမည်က ဒေါ်ဟန်သီထွန်းတဲ့။ ကျနော်တို့၁၀တန်းကို englishစာ သင်တဲ့ဆရာမပေါ့။ ငရဲကြီးမလားတော့ မသိဘူးဗျာ။ ကျနော်လေ ဆရာမကို စိတ်နဲ့မှန်းမိ ည တိုင်းလိုလို…
ကာယကံရှင်ရဲ.နာမည်ကိုလွဲထားပါ သည်။ဖြစ်ရပ်မှန်လေးပါ။လွန်ခဲ့တဲ့ 2004/2005လောက်ကပေါ့။လေရှည်သွားပြီ။ဇာတ်လမ်းပြောပြမယ်။ ကျွန်တော်10တန်းပြီးတော့ ရန်ကုန်တက်လာတာပေါ။ထုံစမ်းအတိုင်း သင်တန်းတွေဘာတွေတက်ဖို့ပေါ့ဗျာ။ရန်ကုန်မှာ ဦးလေးလူပျိုကြီးအိမ်ရှိတော့ သူအိမ်ကနေတက်ရမှာပေါ့။အိမ်မှာက အဖိုးရယ် အဖွားရယ် ဦးလေးရယ် ကျွန်တော်ရယ် အိမ်ကအိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီးရယ် သူ.သမီးရယ် စုစုပေါင်း6ယောက်နေတယ်။ ဇာတ်လမ်းကဒီလိုဗျ ကျွန်တော်.ဦးလေးကအရင်က ရန်ကုန်မှာမရှိဘူး။အကြောင်းတခုကြောင်မြန်မာပြည်ပြန်လာတယ်။အဲ့တုန်းကတော့ ဘာအကြောင်းကြောင်. မြန်မာပြည်ပြနလာတယ်ဆိုတာမသိဘူး။နောက်တောက်.…
ဒီနေ့ည ဒေါ်တင်တင်မေ ခပ်စောစောပင် အိပ်ယာဝင်ခဲ့သည် ။ အစောကြီး အိပ်လို့လားတော့ မသိ ..။ ညသန်းခေါင်ကျော်ကျော်လောက်တွင် တစ်ရေးနိုးလာကာ ၊ မျက်စိကြောင်လျက် ဘယ်လိုမှ ပြန်အိပ်မရတော့..။ အစတွင်တော့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ အသာလဲလျောင်းနေသေးတယ်..။ မျက်စေ့ကကြောင်ကာ အိပ်မရတော့ပဲ…
