အင်း…..ဟင်း…..ဟင်း….အင်း……ဟင်း…..” ဝမ်းခေါင်းထဲမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲညီးညူသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဖိုးဇော် ကျောရိုးထဲ စိမ့်ကနဲဖြစ်ကာ ကြက်သီးမွေးညင်းထသွားရသည်။ အချိန်က ညသန်းခေါင်ကျော်နေပြီ။ နေရာက ပုဂ္ဂလိကဆေးခန်းအကြီးစားကြီးတစ်ခု။ ဆေးရုံဆေးခန်းလိုနေရာမှာ ညအချိန်မတော် ညီးညူသံကြီးကို အမှတ်မထင်ကြားလိုက်ရသော ဖိုးဇော်မှာ ကြက်သီးမွေးညင်း ထသွားရခြင်းပင်။ နိုက်ဂျူတီကျသဖြင့် တတိယထပ်အခန်းမှ လူနာတစ်ယောက်ကို ဒရစ်ပုလင်းလဲချိတ်ပေးပြီး ပြန်အလာတွင် ဓာတ်လှေကား ဘေးတစ်ဖက်ရှိ လှေကားထစ်များဘက်ဆီမှ ထိုညီးညူသံကြီးကို ဖိုးဇော်ကြားလိုက်ရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အကူသူနာပြုရာထူးဖြင့် ထိုပုဂ္ဂလိကအထပ်မြင့် ဆေးခန်းကြီးမှာ အလုပ်လုပ်နေသော ဖိုးဇော်မှာ လုပ်သက် နှစ် နှစ်ကျော်ကြာခဲ့သည့်တလျောက် ထိုသို့ အချိန်မတော် ညီးညူသံကြီးကို ပထမဆုံးစပြီး ကြားလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ဝင်စားစိတ်က တစ်ဖက်၊ ထိတ်လန့်စိတ်က တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုညီးညူသံ ကြားရာဆီသို့ ဦးတည်လျှောက်လာမိသည်။ ဓာတ်လှေကားဘေးရှိ ပုံမှန်လှေကားထစ်များအတိုင်း ဖိုးဇော် ခြေသံတိုးတိတ်စွာ ဆင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ လှေကားတစ်ထစ်၊ နှစ်ထစ်၊ သုံးထစ်မှ သည် လှေကားတစ်ကွေ့ဆီသို့ ဖိုးဇော်ရောက်လာသည်။ “ အင်း……ဟင်း…..ဟင်း…..” ညီးညူသံကို ပြတ်ပြတ်သားသားထပ်မံကြားလိုက်ရသည်။ ဖိုးဇော် ချွေးသီးချွေးပေါက်များ ကျအောင်ပင် ထိတ်လန့် သွားရပြန်၏။ ဒါပေမယ့် သိချင်၊ မြင်ချင်စိတ်ကြောင့် ရှေ့သို့ဆက် ဆင်း လာမိပြန်သည်။ နောက်ထပ်လှေကားအကွေ့တစ်ခုသို့ အရောက်တွင်တော့ ဖိုးဇော် မြင်ကွင်းတစ်ခုကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ အစွယ်ဖွေးဖွေး ဆံပင်ဖားလျားချထား ပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် သဏ္ဍာန်တစ်ခုကို မြင်ရလေမလားဟု ထင်ခဲ့မိသော ဖိုးဇော်မှာ သူမြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်း ကြောင့် အံ့သြသွားခဲ့ရသည်။ သူ၏ ရှေ့လှေကားထောင့်ချိုးကြမ်းပြင်ထက်တွင် နံရံကိုကျောမှီထားကာ လူးလွန့်ညီးတွားနေသော မိန်းမပျိုတစ်ယောက်နှင့် လောကကြီးကိုမေ့ကာ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသော လူငယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်တို့ သဘာဝရဲ့ အနူးအညံ့ အညင်သာဆုံးသော အရသာတစ်ခုကို ဖန်တီးစားသုံးနေကြခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လုံးဝလျစ်လျူရှုထားကြသော စုံတွဲက ကာမဆိုသော အရသာနွံမှာ မျောချင်တိုင်း မျောနေကြ သည်။ ဖိုးဇော်မှာ ယခုမှပင် သူကြားခဲ့ရသော ညီးညူသံ၏ ဖြစ်တည်ရာကို ပြတ်သား
ရှင်းလင်းစွာ မြင်တွေ့ကြားသိခွင့်ရပြီဖြစ် ၏။ ကောင်မလေးထံမှ မချင့်မရဲညီးတွားသံက ဖိုးဇော်ကို အစက ထိတ်လန့်စေခဲ့ပေမယ့် ယခုတော့ ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားစေရ သည်။ လှေကားထောင့်မှာ မီးချောင်းကွေးလေးတစ်ချောင်း တပ်ဆင်ထားခြင်းကြောင့် ကာမနွံထဲနစ်မျောနေကြသော စုံတွဲကို ဖိုးဇော်အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ကောင်မလေးက အခန်း(၂၀၇)မှ အဘွားအိုကို လူနာစောင့်ပေး နေသော အိမ်ဖော် ကောင်မလေးမှန်း ဖိုးဇော် မြင်မြင်ချင်းမှတ်မိလိုက်သည်။ ကောင်လေးကိုတော့ ဖိုးဇော်မမြင်ဖူး။ အခန်းနီးနားက လူနာစောင့် လူငယ်အချင်းချင်း မြင်ကြတွေ့ကြ ချစ်ကြကြိုက်ကြဟန် တူလေသည်။ ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်စုံတွဲရဲ့ ကာမဆက်ဆံဖို့ စိုင်းပြင်းနေကြပုံက ဖိုးဇော်ကို တစ်မျိုးတော့ စိတ်လှုပ်ရှားစေရ သည်။ အထိအတွေ့၊ စိတ်ခံစားချက်တို့ အထူးပြင်းထန် ခံစားလွယ်သောအရွယ်မို့ ကာမဆက်ဆံကြချိန်၌လည်း ညင်သာနူးညံ့ မှု၊ ကြင်နာမှုများရှိနေကြသည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အသားချင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း၊ လိင်အင်္ဂါချင်း ထိတွေ့နိုင်သမျှ ထိတွေ့ထားကြပြီး အဆက်မပြတ်၊ အငမ်းမရ လှုပ်ရှားလိုးဆော်နေကြ၏။ “ အီး…..အင်း…..ဟင်း….ဟင်း…..လုပ်…..လုပ်…..သွက်သွက်လုပ်ပါ အကိုရယ်…… အ… ဟင့်…..အ…. .မြန်မြန်…..အ….အိ….အ…..အမေရေ….အ….အီး….ဟင်း….” ကောင်မလေးမှာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ကာ ကောင်လေး၏ ဆောင့်လိုး၊ ကြိတ်လိုး နေမှုကို လူးပျံနေအောင်ခံရင်း ကာမဆန္ဒတွေ အဆုံးစွန်ရောက်ရှိသွားပုံရ၏။ ကောင်မလေး တဆတ်ဆတ်ခါ၍ ပြီးသွားသည့် ခဏမှာပင် ကောင်လေးကလည်း တအီးအီး တအားအားဖြင့် ကြိတ်အော်ရင်း ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ကောင်မလေးပေါ်ဖိ မှောက်ကာ ငြိမ်သက် သွားသည်။ လှေကားကွေ့အကွယ်မှာ ချောင်းကြည့်နေမိသော ဖိုးဇော်တစ်ယောက် အခုမှသတိပြန်ဝင် လာသည်။ ကာမစိတ်ချစ်စိတ်မွှန်နေကြသော စုံတွဲကတော့ ဆေးရုံကို တည်းခိုခန်းဟု မှတ်ထင်ထားသည်လား မသိ။ ဖိုးဇော် ခြေသံဖွဖွနင်းပြီး အပေါ်ပြန်တက်ကာ ဓာတ်လှေကားဖြင့် အောက်ထပ်သို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် လူနာစောင့်တန်း လျားမှာ ခဏဝင်လှဲပြီး စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြင့် အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်သည်။
အရေးပေါ်လူနာတို့၊ ဆေးရုံမှ ထူးခြားဖြစ်စဉ်တို့လည်းမရှိသဖြင့် ဖိုးဇော် အေးအေးသက်သာဖြင့်ပင် ထိုတစ်ညကို ကုန်လွန်ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ခဲ့ရသော ချစ်ရည်လူးပွဲက ဖိုးဇော်၏အာရုံထဲတွင် ရစ်ဝဲလည် လည်ဖြစ်နေလေရာ မရိုးမရွထကြွလာသော စိတ်ဆန္ဒတို့ကို မနည်းပင်ထိန်းချုပ်နေခဲ့ရ၏။ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် သက်ပြင်း အခါခါချရင်းဖြင့်ပင် နိုက်ဂျူတီ ညတစ်ညကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရပါတော့၏။
“ ဖိုးဇော်ရေ….စတိုခန်းထဲမှာ ထိုးဆေးပုံးတွေရှိတယ် အဲ့ဒါစာရင်းသွားလုပ်ထားလိုက်….မနက်ဖြန် ကုမ္ပဏီက ဆေးအဝင်ရောက်လာမှာ…..” “ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါက်တာ…” ဒေါက်တာဝင်းမောင် ခိုင်းသဖြင့် ဖိုးဇော် စတိုခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ စတိုခန်းချောင်ကျကျဘက်တွင် ရှိနေသော ထိုးဆေးပုံးတွေကို ဖိုးဇော် စစ်ဆေးနေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် အခန်းထဲသို့ လူဝင်လာသံ နှင့်အတူ စကားပြောသံကိုပါ ဖိုးဇော်ကြားလိုက်ရသည်။ “ မောင်…ရှင်းပြမယ် သဇင်….” “ အို….ဘာမှ ရှင်းပြမနေပါနဲ့….” “ မဟုတ်သေးဘူး သဇင်….ဒီကိစ္စ သဇင် သက်သက် အထင်လွဲနေတာ…..” “ စားသောက်ဆိုင်ထဲကို နှစ်ယောက်အတူတူ တွဲဝင်သွားတာကို သဇင့်မျက်လုံးနဲ့ သေချာ မြင်ခဲ့တာပါ….. ဒါတောင် ငြင်းချင်သေးလား…..” “ အဲ့ဒါ ပါရဂူကြီးက စားစရာဝယ်ခိုင်းလို့ သွားဝယ်ပေးတာ….မောင်နဲ့ မေမီက ပါရဂူကြီး လက်အောက်မှာ အနီးကပ် သင်ကြားနေရတဲ့သူတွေဆိုတော့ အတူသွား အတူလာတာကလွဲပြီး ဘာမှပတ်သက်မှုမရှိဘူး သဇင်…..” “ မောင် တကယ်ပြောတာလား…..” “ တကယ်ပါ သဇင်ရယ်…..မောင့်ကို ယုံစမ်းပါ…..” “ အို….ဟင့်အင်း….အွန့်…ဟွန့်….ဟွန်း….” စကားအခြေအတင်ပြောနေရာမှ ရုတ်တရက် အသံအနေအထားပြောင်းလဲသွားပြီး ထူးဆန်းစွာ အသံတိတ်သွား သဖြင့် ဖိုးဇော် ဆေးပုံးတွေကို ကွယ်ကာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အလုပ်သင် ဆရာဝန် ရဲထက်နှင့် ဆေးရုံမှ အကြီးတန်း သူနာပြုဆရာမလေး သဇင်မိုးတို့ဖြစ်နေ၏။ သဝန်တိုမှု ပြဿနာကို နှစ်ဦးသား လူရှင်းသောအခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး အထင်နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လာရောက်ဖြေရှင်းနေကြခြင်းပင်။ သူတို့ဆီမှ အသံတိတ်သွားခြင်းမှာ အသံမထွက်နိုင်သေး၍ ဖြစ်ကြောင်း ဖိုးဇော် မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်တွေ့လိုက်ရ၏။ ဆရာဝန်လေး ရဲထက်က သဇင်မိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မဟနိုင်အောင် သူ၏နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဖိကပ် နှုတ်ပိတ်ထား ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သဇင်မိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကျစ်ကျစ်လေးကို ရဲထက်က ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲ ပွေ့ဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မက် မောမော အာသာပြင်းပြင်းဖြင့် စုပ်ယူနမ်းနေတာဖြစ်၏။ ချစ်သူ အထင်လွဲစိတ်ကောက်မှုကို အထိအတွေ့များဖြင့် ဖမ်းစားကာ ဖြေရှင်းနေသော ဆရာဝန်လေး
ရဲထက်၏ ပညာစွမ်းကို ဖိုးဇော် လေးစားသွားရသည်။ သဇင်မိုး ခမျာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ရဲထက်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် တစ်ကိုယ်လုံးပြားကပ်နေအောင် ရောက်ကာ မေးလေး မော့၍ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခြင်းခံနေရှာသည်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ သဇင်မိုး၏ သွယ်ပျောင်းသောလက်လေးက ရဲထက်၏ ကျောပြင် ကြီးကို ပြန်လည်သိုင်းဖက်လာ၏။ အသံတိတ်ချော့မြူမှု အတွေ့အထိအောက်တွင် သဇင်မိုးတစ်ယောက် ပျော့ကျသာယာ သွားပုံရသည်။ အထင်လွဲစိတ်ကောက်မှုတို့ ကွယ်ပျောက်သွားပုံရ၏။ နှစ်ဦးသား မက်မက်မောမောဖက်တွယ် နမ်းစုပ်၍ အားရ သွားတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်းဖယ်ခွာကာ အသက်ကို အငမ်းမရရှုရှိုက်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကိုကြည့်ပြီး ဖိုးဇော်လည်း အသက်ရှုမဝနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ “ မောင်….သဇင့်ကို ကျောရရုံ ကြံသွားမှာလားဟင် ” ခုနက ဒေါင်းတီမောင်းတီနဲ့ ရန်တွေ့နေလေခဲ့သော သဇင်မိုး၏လေသံက ခုတော့ အသနားခံနေသည့် ဟန်။ “ ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ သဇင်ရယ်…..မောင့်ရင်ထဲမှာ သဇင်တစ်ယောက်ထဲ ရှိတာပါ….ဒီနေ့ သဇင် ညနေ ဂျူတီထွက်ရမှာမဟုတ်လား…..အိမ်ကို နိုက်ဂျူတီဆက်ဝင်ရမယ်ဆိုပြီး ဖုန်းဆက်ထားလိုက်နော်…..မောင်တို့ ဒီနေ့ အချစ် နိဗ္ဗာန်ဘုံလေးဆီ သွားကြမယ်လေ…..” “ ဟွန်း….မောင်နော်……အမြဲတမ်း အဲ့လိုကြီးပဲ….” “ သဇင်ရယ်…..သဇင်နဲ့မတွေ့ရတာ သုံးရက်ရှိနေပြီလေ…နော်….သဇင့် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်နော်…..” ရဲထက်က သဇင်မိုး၏ ခါးလေးကို ဆွဲယူပွေ့ဖက်ကာ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ ချွဲနေသည်။ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေ။ သဇင်မိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို အစုန်အဆန်ပွတ်သပ်မှုများ ပြုလုပ်ပေးနေသည်။ သူနာပြုဆရာမလေး သဇင်မိုးမှာလည်း ငြင်းဆန်ချင်စိတ်ရှိပုံမပေါ်။ မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ချက် ထိုးလိုက်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်ကို ဖိုးဇော် မြင်တွေ့လိုက်ရ တော့၏။ အကြီးတန်း သူနာပြုဆရာမလေး သဇင်မိုးတစ်ယောက်တော့ ဒီနေ့ညနေဂျူတီထွက်ပြီးချိန်မှာ ဆရာဝန်လေး ရဲထက် နဲ့အတူ အချစ်နိဗ္ဗာန်လို့ သူတို့ခေါ်တဲ့ နေရာလေးမှာ သူမ၏အသွေးအသားတွေကို ပေးဆပ်ရဦးတော့မည်ဆိုတာ ဖိုးဇော် တွေးမိလိုက်ပါတော့၏။
ဖိုးဇော် ဒီဆေးရုံကြီးမှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်ကာလတလျောက် ဆေးရုံထဲမှ အရှုပ်ထုတ် ဇာတ်လမ်း တော်တော်များများကို မြင်တွေ့ကြားသိခဲ့ရသည်။ ပုထုဇဉ်လူသားတိုင်းက တဏှာရမက်နဲ့ ကင်းလွတ်ကြတာမဟုတ်တော့ ပုံစံအမျိုး မျိုး၊ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ပတ်သက်ဆက်နွယ် ဖောက်ပြန် နေကြသည်။ ဖိုးဇော်မှာလည်း ပုထုဇဉ်လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်မို့ တဏှာရမက်တွေ အထူး
လွှမ်းခြုံနေသည့် ထိုဆေးရုံကြီးထဲမှာ ပါဝင်ပတ်သက်နေရသည်ဖြစ်၏။ ဖိုးဇော်က အသက်(၂၅)နှစ်နီးပါး၊ လူကောင်ထွားထွား၊ ကရင်ဗမာတစ်ယောက်မို့ ရုပ်ရည် ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးဇော်ကို မျက်စိကျနှစ်သက်နေတဲ့ မိန်းမပျိုလေးတွေရှိသည်။ သူနာပြုနာ့စ်မလေးတွေ၊ သူနာပြုမမကြီးတွေ အချို့က ဖိုးဇော်ကို အရေးပေးဆက်ဆံတတ်ကြသည်။ ဖိုးဇော်က ဆော်ကြည်ဘဲ ဆိုပါတော့။ ဖိုးဇော်က နယ်မှလာတာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စရောက်ရောက်ချင်း နေထိုင်စရာ အခက်အခဲ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်စဝင်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဖိုးဇော်နေထိုင်စရာနေရာအတွက် အဆင်ပြေသွားခဲ့ရ၏။ သူနာပြုအဖွဲ့မှူး ဒေါ်အေးသက်မာ၏ အိမ်တွင် ဖိုးဇော်နေခွင့်ရခဲ့သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက ဖိုးဇော်မိဘတွေနှင့် ရပ်ဆွေရပ်မျိုး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဖိုးဇော်ကို နေထိုင်ခွင့်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာမှာ အသက်(၃၉)နှစ်ရှိပြီဖြစ်သော တစ်ခုလပ်ကလေးတစ်ယောက်အမေဖြစ်သည်။ ဖိုးဇော်က ထိုအိမ်တွင် တူလိုသားလိုနေထိုင်ရသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ၏ သမီးဖြစ်သူက အိမ်ထောင်သည် တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ထိုအိမ် မှာပင် အတူနေထိုင်သည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဖိုးဇော်အတွက် အနေအထိုင်မကျဉ်းကျပ်ခဲ့။ ဆေးရုံမှာ အချိန်ပြည့်နီးပါး လုပ်ကိုင် နေရသူမို့ အိမ်ကို အိပ်စက်အနားယူရုံသာ လာတတ်သည်ဖြစ်ရာ ဖိုးဇော်အတွက် အဆင်ပြေနေခဲ့သည်။ ပြောခဲ့သလိုပဲ ဖိုးဇော်တစ်ယောက်လည်း ဆေးရုံထဲက အရှုပ်ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာ ပါဝင်ပတ်သက်နေခဲ့သည်။ ဖိုးဇော်နှင့် ပတ်သက်နေသူကတော့…..။ ဒေါ်အေးသက်မာမှာ အသက်(၃၉)နှစ်ဝန်းကျင်ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်ဖြစ်ပေမယ့် အတော်လေးနုပျို နေသေးသည်။ သူနာပြုဝတ်စုံဝတ်ထားလျှင် စွင့်ကားသော တင်သားလုံးလုံးကြီးများ၊ သေးကျဉ်သောခါးနှင့် မို့မောက်ကြွတက် နေသော ရွှေရင်အစုံက တပ်မက်ဖွယ်အတိဖြစ်နေသေးသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကို အချောင်နှိုက်ချင်နေသည့် ဆေးရုံမှ ဆရာဝန်၊ ပါရဂူကြီးတွေ ဒုနဲ့ဒေး။ သို့ပေမယ့် ဒေါ်အေးသက်မာက ခဲမှန်ခဲ့ဖူးသော စာသူငယ်ပမာ ခံစားနေရသည်။ သူမနှင့် ကွဲ သွားခဲ့သော ယောကျ်ားက သူမထက် အသက်ကြီးသည်။ ဇီဇာကြောင်သည်။ သဝန်တို အူတိုပြီး ဟိုလူနဲ့သမုတ်၊ ဒီလူနဲ့ သမုတ် စွပ်စွဲပြောဆိုပြဿနာရှာသည်။ အစကတော့ သူမကိုချစ်၍ သဝန်တိုခြင်းဟု ဒေါ်အေးသက်မာဘက်မှ နားလည်ပေး နိုင်ခဲ့ပါသေးသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ထက် အသက်ငယ်တဲ့ မိန်းမကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီး လောကဓမ္မတာ ကာမဆန္ဒတွေကို အပြည့် အဝ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့သည့် လင်အို၊ လင်ညစ်၊ လင်ပြဿနာတုံးကြီးကို ကြာလာတော့ စိတ်ပျက်လာရသည်။ သည်းမခံ နိုင် ဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံးနှစ်ဦးသား သဘောထားခြင်း မတိုက်ဆိုင်၊ ညှိနှိုင်းနားလည်ပေးနိုင်ခြင်း
မရှိကြတော့သဖြင့် ကွဲကြ ရတော့သည်။ ထိုအကြောင်းတွေကြောင့် ဒေါ်အေးသက်မာက ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးတဲ့ယောက်ျားတွေကို စိတ်မဝင်စားရဲ တော့။ ရင်မခုန်ရဲတော့။ အဲဒီမှာ သူမ၏အမြင်အာရုံ၊ အတွေးအာရုံတွေထဲမှာ ဖိုးဇော်ကို မြင်တွေ့လာသည်။ တွေးမိလာသည်။ ဖိုးဇော်က လူပုံဖြောင့်ဖြောင့်၊ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တောင့် တင်းတင်းနဲ့ ဆိုတော့ တူလိုသားလိုပြောဆိုနေထိုင်နေရင်းမှပင် ဒေါ်အေးသက်မာ စိတ်ထဲ စိုးမိုးလာသည်။ မြင်ပါတွေ့ပါများလာတော့ သူမကို ဒိန်းတလိန်းနတ်ဖမ်းစားသွားတော့သည်။ ဖိုးဇော်ကို တပ်မက်စိတ်များ ထိန်းမရသိမ်းမရဖြစ်လာသည်။ ဖိုးဇော်အပေါ်ယစ်မူးလာသည်။ သို့ပေမယ့် ဖိုးဇော်က သူမထက် လည်း အသက်ငယ်ပြီး အသိမိတ်ဆွေရဲ့သားတစ်ယောက်မို့ ဒေါ်အေးသက်မာမှာ သူမ၏ စိတ်ကို ထိန်းသိမ်းချိုးနှိမ်ကာ နေခဲ့ သည်။ အုံ့ပုန်းစိတ်များ အုံကြွမလာအောင် ထိန်းသိမ်းထားရ၏။ ဒါပေမယ့် အကြောင်းက တိုက်ဆိုင်တော့…..။ “ ဟယ်….ဖိုးဇော်….နင် ဒီညနိုက်ဂျူတီဝင်ရမယ်ဆို ” “ ဟုတ်တယ်….အန်တီသက်မာ…..ဒါပေမယ့် ကိုတင်ဝင်းက မနက်ဖြန် သူအပြင်သွားစရာရှိလို့ဆိုပြီး ကျနော့် အချိန်နဲ့ဂျူတီလဲလိုက်လို့ ပြန်လာတာ…..” “ အော်…..အေး…..အေး….ဒါဆိုလည်း ရေမိုးချိုး…..ငါ ထမင်းပွဲပြင်ထားလိုက်မယ်….. အတူတူစားရအောင် ” “ ဒါနဲ့ အန်တီ့ သမီးလင်မယားလည်း မမြင်ပါလား…..ဘယ်သွားကြလဲ…..” “ သူ့ယောက္ခမအိမ် သွားတယ်လေ…..အဲ့ဒီမှာ အိပ်မယ်တဲ့….” “ ဒါဆို အန်တီသက်မာကို တစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့ကြတာပေါ့….ဟုတ်လား ” “ အမလေး….ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲလည်း ဘာဖြစ်လဲ….ကျုပ်က အဘွားကြီးဖြစ်နေပြီ…. တစ်ယောက်ထဲနေလည်း ကြောက်စရာမရှိဘူး…..ဘယ်သူမှ ထိကပါးရိကပါး လာလုပ်မယ့်သူ မရှိဘူး….တစ်ယောက်ထဲလည်း နေရဲတယ်….” “ အန်တီသက်မာကို ဘယ်သူက အဘွားကြီးလို့ ပြောတာလဲ….ဒီလောက်ချော ဒီလောက်လှ နေသေးတာကို ရုပ်ရှင်မင်းသမီး မေသန်းနုနဲ့ နင်လားငါလားပဲ…ဟဲဟဲဟဲ….” “ အောင်မယ်….ဖိုးဇော်နော်….လာမြှောက်မနေနဲ့ ” ဖိုးဇော်နဲ့ စကားအပြန်အလှန်ပြောဆိုနောက်ပြောင်နေရတာကို ဒေါ်အေးသက်မာစိတ်ထဲ ဆွတ်ပျံ့ ကြည်နူးလာသည်။
“ ကဲ…ကိုယ်တော်….ရေချိုးတော့….ပြီးရင် ထမင်းအတူစားမယ်…..” ဖိုးဇော် အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတော့ ဒေါ်အေးသက်မာ သက်ပြင်းမောကြီးချလိုက်မိသည်။ သူမရဲ့
အုံ့ပုန်းစိတ်တွေ အုံကြွလို့လာနေပြီ။ ဖိုးဇော် ရေချိုးရန်အောက်ဆင်းသွားတော့ ဒေါ်အေးသက်မာက ထမင်းပွဲကို အသေအချာပြင်ဆင်လိုက် သည်။ ထို့နောက် အိမ်ရှေ့တွင် ခုံတစ်လုံးယူ၍ ထိုင်ပြီး ဂျာနယ်တစ်စောင် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ ထိုင်လိုက်သည့်နေရာက အိမ်အောက်ရှိ ရေချိုးကန်ကို အတိုင်းသား မြင်နိုင်သည့် နေရာ။ ထိုနေရာမှာက ဖိုးဇော် ရေချိုးနေသည်။ ဂျာနယ်ဖတ်ချင်ယောင်ဆောင်၍ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ယောက် ဖိုးဇော် ရေချိုးနေ သည်ကို တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်သည်။ ယောက်ျားနဲ့ ကွာပြီးကတည်းက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နဲ့ ကင်းကွာနေတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်အေးသက်မာမှာ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် တပ်မက်စွဲလန်းနေမိသော သွေးမတော် သားမစပ် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်မြင်နေရတော့ စိတ်တွေဖောက်ပြားလာသည်။ အိမ်တွင်လည်း နှစ်ယောက်ထဲရှိနေသည် ဆိုသော အသိ ကြောင့် ပိုမိုရဲတင်း၍ ရမက်စိတ်တို့ အုံကြွလာရသည်။ ဖိုးဇော်ရေချိုးနေတာကို အရသာခံကာတစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ဒေါ်အေးသက်မာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက တစစ်စစ်ဖြင့် ရွထလာသည်။ အရည်ကြည်တချို့က စိမ့်ထွက်လာသည်။ မရတော့ပေ….။ ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် သူမစိတ်ကို သူမ မနိုင်တော့။ ဖိုးဇော်ကို ဒီည အမိဖမ်းတော့မည်ဟု စိတ်ထဲက ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချမိနေတော့လေသည်။ ဖိုးဇော် ဒေါ်အေးသက်မာနှင့်အတူ ထမင်းလက်ဆုံစားလိုက်တာ တော်တော်လေး စားလို့ ဝင်သွားသည်။ ဟင်းတွေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာနဲ့ စားကောင်းအောင် ပြင်ဆင်ထားခြင်းကြောင့် ဖိုးဇော် အဝကြိတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ဆူးပုတ်ရွက်နဲ့ ကြက်ဥကို ရောပြီး ကြော်ပေးထားသည်။ တို့စရာအဖြစ် ငါးပိရည်နဲ့ဒညင်းသီးလည်း စီစဉ်ပေးထားသေးသည်။ ထမင်းမြိန်စားကောင်း သည့် ဟင်းလျာများမို့ ဖိုးဇော် အတော်စားဝင်သွားသည်။ ထမင်းစားပြီး အချိုတည်းဖို့ဟုဆိုကာ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးနှစ်လုံး ပင် အဆစ်ကျွေးလိုက်သေးသည်။ ထမင်းစားပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဖိုးဇော်ခဏထိုင်၍ ဂျာနယ်တစ်စောင် ကောက်ဖတ်နေလိုက် သေးသည်။ ထိုအတောအတွင်း ဒေါ်အေးသက်မာက အိမ်ရှေ့ခန်းကို တံမြက်စည်းလှဲလိုက်၊ ဖုန်သုတ်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်ပြ နေသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာနဲ့ ဖိုးဇော်က တူလိုသားလိုနေကြတယ်ဆိုပေမယ့် ယခုအချိန်လို သိပ်ပြီး အချိန် အတော်ကြာ အနီး ကပ်ရှိမနေခဲ့ဖူးပေ။ ဖိုးဇော်က ဆေးရုံမှာ အချိန်ကုန်နေတတ်ပြီး အိမ်ပြန်လာ လျှင်လည်း ဒေါ်အေးသက်မာ၏ သမီးလင်မယား တို့ရှိနေသဖြင့် ဖိုးဇော်က အခန်းအောင်းနေသည်က များသည်။ အိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲရှိနေသည်ဆိုသော အသိက ဖိုးဇော် စိတ်ထဲသို့ ရောက်ရှိလာ သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဆေးရုံမှ မုဆိုးဖိုဆရာဝန်ကြီးတွေ ကြိတ်ခိုက်နေသော ဒေါ်အေးသက်မာကို ဖိုးဇော် သေသေချာချာ သတိထားကြည့်မိတော့သည်။
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက အသက်(၄၀)နားကပ်နေပြီဆိုသော်လည်း နုပျိုသည်ဟု ဆိုရ မည်။ နောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း တောင့်တင်းနေဆဲပင်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသည့် ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပေါင်တံကြီးများ၊ ကားစွင့်နေသည့် ဖင်ဆုံကြီးနှစ်မွှာတို့က နိမ့်ချီမြင့်ချီလှုပ်ရှားလျက်ရှိနေ ရာ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် ခိုးကြည့်နေရင်း ရင်တွေပူလာရသည်။ လမ်းလျှောက်လိုက်လျှင် တုန်ခါလှုပ်ရမ်းသွားသော ဖင်ဆုံတစ် တစ်ကြီးကို အငမ်းမရကြည့်ရင်း ဖိုးဇော် တံတွေးမျိုချနေမိသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ကြာကြာ ဆက်ထိုင်နေပါလျှင် ဖိုးဇော် ဒေါ်အေးသက်မာကို စိတ်ရောလူရော ပြစ်မှားမိပေတော့မည်။ “ အန်တီသက်မာ…..ကျနော် သွားအိပ်တော့မယ်ဗျာ….ဟင်းကောင်းတွေနဲ့စားတာများလို့ ဗိုက်လေးသွားပြီ ” “ အော်….အေး….အေး ” ဒေါ်အေးသက်မာကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိပ်ယာထဲရောက်တော့ ဖိုးဇော် ကြိုးစားပြီးအိပ်ကြည့်သည်။ မရ။ အတွေးအာရုံ ထဲမှာ ဒေါ်အေးသက်မာ၏ စွဲမက်ဖွယ်ရာ တင်သားလှလှကြီးကို မြင်ယောင်နေသည်။ ဖိုးဇော် စိတ်ကိုထိန်းမရတော့။ တင်းနေ တဲ့ စိတ်တွေကို ဖြေဖျောက်ပစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးကို ဖြေချပြီး တင်းမာတောင်မတ်စပြုနေပြီဖြစ်သော လီးတန် ကြီးကို လက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးအစုံကို မှေးမှိတ်ပြီး အာရုံထဲတွင် ဒေါ်အေးသက်မာကို ဝတ်လစ် စလစ် ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် မြင်ယောင်စိတ်ကူးကာ စိတ်တိုင်းကျပုံဖော်စိတ်ကူးပြီး ဆက်ဆံ လိုးဆော်ပစ် လိုက်သည်။ ထို့အတူ လက်ကလည်း အဆက်မပြတ်ပင် လှုပ်ရှားကာ ဂွင်းတိုက်နေမိသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကို စိတ်နဲ့ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ပြစ်မှားရင်း ဖိုးဇော်ရဲ့စိတ်ကူးက အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်ရှိလာ၏။ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသောလက်ကို ပိုပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်သွက်သွက်ကြီး လှုပ်ရှားပစ်လိုက်သည်။ ခဏ အကြာတွင်မှာတော့…..။ “ အ….အ…..အီး ” ဖိုးဇော် ခါးကြီးကော့ကနဲဖြစ်သွားကာ နှုတ်မှ မချင့်မရဲအော်ညီးရင်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ် လိုက်သည်။ ဆေးပညာအရ မိမိဘာသာလက်ဖြင့် အာသာဆန္ဒဖြေဖျောက်ခြင်းမှာ ကျန်းမာရေးအပြင်၊ အဖက်ဖက်မှ သင့်တော်သော နည်းလမ်းဖြစ်သည်ဟု ဆေးပညာစာစောင်တစ်ခုမှာ ဖိုးဇော် ဖတ်ရဖူးသည်။ လူပျိုလူလွတ် ဆယ်ကျော်သက်လူငယ်များ အတွက် ဂွင်းတိုက်ခြင်းသည် မိမိစိတ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်သလို အဓမ္မပြုကျင့်ခြင်းအစရှိသည့် မှုခင်းဖြစ်ရပ်များမှလည်း အတော်အသင့် လျော့ပါးစေ သည်။ ဂွင်းတိုက်ခြင်းသည် မိမိအိပ်ခန်းထဲတွင် မိမိသာလျှင် ဘုရင်တစ်ဆူဖြစ်သည်ဟု ဆေးပညာရှင် အဖွဲ့ က ထုတ်ဖော်ကြေငြာဖူးသည်။ အဓိပ္ပာယ်က မိမိဘာသာစိတ်ကူးယဉ်ပြီး ဆန္ဒဖြေဖျောက်ခြင်း
ကြောင့် ဘယ်လိုမိန်းမမျိုးကို မဆို မိမိစိတ်ကူးထဲတွင် စိတ်ကြိုက်ပုံဖော်ဆက်ဆံခွင့်ရခြင်းပင်။ ဖိုးဇော်လို လူပျိုလူလွတ်တစ်ယောက်အတွက် ဂွင်းတိုက်ခြင်းမှာ သူ၏ မဟာသုခဘုံပင်ဖြစ်နေသည်။
ဖိုးဇော် စိတ်ကူးထဲမှာ ဒေါ်အေးသက်မာကို စိတ်ကြိုက်ပုံဖော်ပြီး စိတ်တိုင်းကျဆက်ဆံ လိုးဆော်ပစ်လိုက်သည်။ သုတ်ရည်ထွက်သွားတော့ သွေးသားဆန္ဒက ငြိမ်သက်သွားသည်။ အကြောပေါင်းတစ်ထောင် မဟုတ်တောင် အကြောတော် တော်များများ စိမ့်ကျင်သွားပြီမို့ ဖိုးဇော် အိပ်၍ရသွားသည်။ မကြာခင်မှာပင် ဖိုးဇော် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရသည်။ ဖိုးဇော် အိပ်ပျော်သွားမည့်အချိန်ကို ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး စောင့်နေရသည်။ ဖိုးဇော်ဆီမှ သူမလိုချင်တပ်မက်နေသောအရာကို အမိဖမ်းနိုင်ဖို့ သူမရဲ့ အသက်အရွယ်၊ ရာထူးအဆင့်အတန်းကြောင့် စိတ် ထင်တိုင်းကျဲလို့မဖြစ်မှန်း သူမအသိစိတ် ထဲမှာတော့ သိနေသည်။ ဖိုးဇော်နဲ့သူမက အသက်အရွယ်အရမ်းကွာဟနေသည့် အပြင် အခြေအနေတွေကြောင့် ချစ်ကြကြိုက်ကြ၊ နှစ်ဦးသဘောတူကာမဆက်ဆံကြဖို့ မဖြစ်နိုင်သည့် အနေအထား။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ဖိုးဇော်အိပ်ပျော်သွားမည့်အချိန်ထိ စောင့်ကာ သူမစိတ်ကူးထဲကအကြံ အစည်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ စောင့်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဖိုးဇော်က လူငယ်ဆိုတော့ စားရင်လည်း တဝတပြဲ။ အနားယူရင်လည်း အပြည့်အဝယူတတ်သည်ကို ဒေါ်အေးသက်မာ သိထားသည်။ နောက်ပြီး ဒီနေ့ညနေ ဖိုးဇော်ကို ထမင်းကျွေးတော့ သူမဘက်က အကြံအစည်ရှိသည်မို့ ကောင်လေးကို တက်စာများများကျွေးထားသည်။ သူမအကြံအစည် အောင်မြင်သည်ဟု ပြော၍ရပေသည်။ ဖိုးဇော် အိပ်ချင်သည်ဟုဆိုကာ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် အသေအလဲအိပ်မောကျသွားလိမ့်မည်ဟု ဒေါ်အေးသက်မာ ယုံကြည်ထားသည်။ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ တစ်နာရီကျော်ကြာလောက် စောင့်နေသော ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ယောက် ဖိုးဇော်၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ဟောက်သံသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ သူမ၏ မျက်နှာတွင် စိတ်လှုပ်ရှားသော အရိပ်လေးတစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားရသည်။ ဒီ့ထက်ပိုပြီး မစောင့်နိုင်တော့သည်မို့ ဖိုးဇော်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ခြေဖော့နင်းကာ အသာလှမ်းဝင်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ခြင်ထောင်ကို အသာမ၍ ဝင်လိုက်ပြီး ဖိုးဇော်၏ ဘေးတွင် တင်ပါးလွှဲထိုင်ကာ ပြေလျော့နေသော ပုဆိုးကို အသာလေး အောက်သို့ ဆွဲဖယ်ချပစ်လိုက်သည်။ “ အိုး…” ဒေါ်အေးသက်မာ ရင်ဖိုသွားရသည်။ ဖိုးဇော်၏ လီးက လုံးလုံးတုတ်တုတ်ကြီး။ ဗိုက်ပေါ်သို့ မမာ မတောင့် အနေအထားနှင့် အပြားလိုက်ကပ်နေသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် တံတွေးကို မနည်းမျိုချလိုက်မိသည်။ စိတ်တွေက ထိန်းလို့မရနိုင်တော့။ လီးကို သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့်
တယုတယဖွဖွရွရွလေးဆွဲကိုင်ယူကာ ဆွပေးနေမိသည်။ လူက အမှန်တကယ် အိပ်ပျော်နေပေမယ့် လီးကတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် ဆွပေးနေမှုကြောင့် တဖြည်းဖြည်း မာကြော ထကြွလာသည်။ လီးတန်ကြီးက တဖြည်းဖြည်း ပိုမိုတင်းမာကြီးထွားလာသည်။ ဖိုးဇော်၏ လီးကို ကိုင်ဆွနေရင်း ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက်လည်း ရမက်စိတ်တွေ ပိုမိုထကြွပြင်းထန် လာရပြီ ဖြစ်သည်။ ယောကျ်ားနဲ့ ကင်းကွာနေရတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်အေးသက်မာမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်နေရခြင်း ကြောင့် ချိုးနှိမ်ထားရသော သူမ၏ ရမက်စိတ်များ ထိန်းမရသိမ်းမရဖြစ်လာရသည်။ ယခင် သူမလင်ယောကျ်ားကြီးနှင့် အတူရှိခဲ့စဉ်က လီးစုပ်ပေးခဲ့ဖူးသည့် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့သောကြောင့် ဖိုးဇော်၏ လီးကိုကိုင်ထားနေလျက်မှပင် လီးစုပ်ချင်စိတ် များ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးများကို လျှာဖြင့်သပ်သပ်ပြီး ခံတွင်းထဲတွင်လည်း တံတွေးများ စွတ်စိုလာမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးဇော်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟကာ ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းစုပ်ယူမိလိုက်ပါတော့သည်။ မအိပ်ခင်က ဂွင်းတိုက်ထားသောကြောင့် ဖိုးဇော်၏ လီးတွင်ကပ်ကျန်သော လရည်နံ့က ဒေါ်အေးသက်မာ၏ လျှာဖျားမှ တဆင့် တစ်ကိုယ်လုံး အနှံ့ စီးဆင်းသွားသည်။ ကပ်ကျန်နေသော လရည်အချို့က လျှာဖျားထဲစိမ့်ဝင်သွားခြင်းကြောင့် ဒေါ်အေးသက်မာ၏ အသွေးအသားတွေက အထူးလှုပ်ရှားသွားသည်။ ပါးစပ်ထဲမှ လီးဒစ်ကြီးကို ခပ်ပြင်းပြင်းဖိစုပ်ရင်း အတွင်း မှ လျှာဖျားလေးဖြင့်လည်း ထိုးယက်ပေးလိုက်သည်။ “ အွန်း….ဟင်း…..ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….” ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် လီးကိုအငမ်းမရဖြင့်ပင် စုပ်ယူနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ လက် တစ်ဖက်ကလည်း ဖိုးဇော်၏ ဂွေးအုကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးလေးထဲတွင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်လှိမ့်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ လီးကို အစွမ်းကုန် စုပ်ယူနှိုးဆွပေးနေမှုကြောင့် လူက အိပ်ပျော် နေသော်လည်း လီးကြီးက အဆမတန်တင်းမာလာကာ ဂွေးအုကြီး များက ရှုံ့လိုက်တွလိုက်ဖြစ်ကာ လုံးတစ်လာကြသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ချက်တစ်ချက် စိတ်မာန်တက်ပြီး လီးဒစ်ကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ အသံထွက်မြည်အောင်ပင် စုပ်ယူနေသည်။ လီးတန်ကြီး၏ ဒစ်အောက်ဖက်နားကို နှုတ်ခမ်း အစုံဖြင့် ဖိကပ်စုပ်နမ်းပြန်သည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကို အနည်းငယ်ဟ၍ ခေါင်းကိုငုံ့ချပြီး ဖိုးဇော်၏ လီးတန်မာမာကြီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် ငုံခဲစုပ်ယူသည်။ ဖိုးဇော်၏လီးမှာ လုံးပတ် ကြီးသော လီးဖြစ်သဖြင့် သူမပါးစပ်ထဲတွင် အပြည့်အသိပ် ဖြစ် လို့နေသည်။ လီးဒစ်ထိပ်ကြီး ဒေါ်အေးသက်မာ၏ အာခေါင်ကို လာထောက်တော့ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနှင့် ဖိုးဇော်၏ ဆီးခုံလမွှေးအုံကြီးတို့ ဖိကပ်မိသွားသည်။ ဖိုးဇော်၏ လီးကို ဒေါ်အေးသက်မာ တဆုံးငုံကာ စုပ်မိနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
“ အု…အု….ဟူး…” ဖိုးဇော် အိပ်မောကျနေမှန်းသိသဖြင့် ဒေါ်အေးသက်မာမှာ စိတ်ထင်တိုင်း သောင်းကျန်းနေမိခြင်း ဖြစ်သည်။ လီးကို အဆုံးထိအာခေါင်ထောက်အောင် စုပ်ယူလိုက်မိသဖြင့် မျက်ရည်များပင် ဝဲတက်လာရသည်။ လီးစုပ်နေရင်းမှလည်း သူမ စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အစွမ်းကုန် ဖောင်းကား တင်းမာလာပြီး အရည်ကြည်လေးတွေ တစစ်စစ်စိမ့်ထွက်နေပြီဆိုတာ သတိ ထားမိလိုက်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ ဘာမှမစဉ်းစားနေတော့ပေ။ သူမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ထမီကိုခါးဆီသို့ လိပ်တင်ကာ ဖိုးဇော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်သို့ ကားယားခွဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမစုပ်ယူထားသဖြင့် တံတွေးများဖြင့် ရွှဲစိုနေသော လီးတန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲမတ် ထိန်းကိုင်ကာ သူမစောက်ဖုတ်ဝသို့တေ့ကာ တအိအိ ဖြင့် ဖိထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ “ အ….အား….ဟင်း….ရှီး….ကြီးလိုက်တဲ့ လီးကြီး….ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ…..” ဒေါ်အေးသက်မာ နှုတ်မှ တီးတိုးလေးရေရွတ်ငြီးတွားသည်။ နှစ်အတော်ကြာ ကင်းကွာ ပြတ်လပ် နေတဲ့ အရသာကို ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရသည်။ လီးရဲ့ အရသာကြောင့် အသွေးအသားရမက်ဆန္ဒတွေက အရှိန်အ ဟုန်ပြင်းစွာ ထကြွသောင်းကျန်းနေလေပြီ။ ကာမရမက်စိတ် ကြောင့် ဘာကိုမှမစဉ်းစားနိုင်တော့လောက်အောင် ဖြစ်သွား သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ ဖိုးဇော် လီးတန်ကြီးပေါ်ခွထိုင်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွကြွတင်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဖိဆောင့်လိုးချပစ် လိုက်သည်။ “ ပြွတ်….ဗြစ်…..ဗြစ်….ဖွတ်…ဖတ်…ဖတ်….ပြွတ်…ဗြစ်….ပလွတ်….” စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်အချို့ကြောင့် လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ဝင်တိုင်းထွက်တိုင်း အသံမြည် လာသည်။ အပေါ်မှ ကားယားခွထိုင်ပြီး ဆောင့်ချနေခြင်းကြောင့်လည်း ဒေါ်အေးသက်မာ၏ တင်သား ပုံ့ပုံ့ကြီးနှင့် ဖိုးဇော်၏ ဆီးခုံတို့ ရိုက်ခတ်မိသံတို့ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဖိုးဇော် အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးသွားမည်ကို စိုးရိမ်စိတ်မရှိတော့လောက်အောင်ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ရမက်စိတ် အရှိန်အဟုန်ဖြင့် အရမ်းဟော့နေပြီဖြစ်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်ကြီး နင့်နင့်နဲနဲဝင်အောင် ဖိဆောင့်ချပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ်ပင် အပေါ်မှ တက်လိုးနေမိသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ယောက် စိတ်ထန်ပြီး အပေါ်မှစိတ်တိုင်းကျ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းတက်ဆောင့်နေမှတော့ ဖိုးဇော်လည်း အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးရပြီပေါ့။ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ခွတက်ထိုင်ပြီး လှုပ်ရှားနေမှုကြောင့် လန့်နိုးသွားသော ဖိုးဇော်မှာ နိုးနိုးချင်း လန့်သွားသေးသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့လီးတန်ကြီးဆီမှ နွေးထွေး အိစက်နေသော အတွေ့နှင့် ပွတ်တိုက်မှုအရသာတို့ကို ခံစားလိုက်မိချိန်မှာတော့ ဖိုးဇော် သတိ ဝင် လာသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဖိုးဇော် အသာလေးမှိန်းပြီး နေလိုက်သည်။ ဒီအိမ်ထဲမှာ
ဒေါ်အေးသက်မာနဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက် ထဲရှိနေသည်ဆိုတော့ သူ့အပေါ်တက်ခွပြီး ဆောင့်လိုးနေသူမှာ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ယောက်မှ လွဲပြီး တခြားသူမရှိနိုင်။ ခံစားနေရသည့် အရသာကလည်း ကောင်းလွန်းလှသည်မို့ ဖိုးဇော် အရသာခံကာ ငြိမ်နေလိုက်၏။ “ ဖွတ်…ဖတ်….ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ပလွတ်…ပြွတ်…ဖတ်…ဖတ်…..” “ အ….အ….ဟင့်….ဟင့်….အ….အီး…..ဟင်း….ကျွတ်….ကျွတ်….ရှီး…ကောင်းလိုက်တဲ့ လီးကြီး…..” ဒေါ်အေးသက်မာ ဖိုးဇော်ရဲ့လီးကို တ တပြီး စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ဆောင့်ချပြီး လိုးနေသည်။ ဖိုးဇော်မှာ ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ဆောင့်လိုးချက်တွေကို အံတင်းတင်းကြိတ်ပြီး ခံစားနေရသည်။တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ မအိပ်ခင်က ဒေါ်အေးသက်မာကို မှန်းပြီး တစ်ချီပြီးအောင် ဂွင်းတိုက်ထား၍သာ ယခု ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ဆောင့်ချက်တွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်ဟုဖိုးဇော်တွေးမိလိုက်သေးသည်။ “ ဖတ်…ဖတ်….ပြွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဒုတ်….အ….ဟား….ရှီး….လီးက သားအိမ်ကိုတောင် လာထောက်တယ်……. ကျွတ်….ကျွတ်…..ဖွတ်….ဖတ်….အင်း….ဟင်း…..” တစ်ချက်တစ်ချက် ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ဆောင့်ချက်က အားပါသွားပြီး အရှိန်ပြင်းသွားရာ သူမ၏ သားအိမ်ကို ဖိုးဇော် လီးဒစ်ကြီးက အရှိန်နှင့်ဝင်ဆောင့်မိသဖြင့် သူမ ဖင်ဆုံကြီးကို နှဲ့ဝိုက်ကာ လှုပ်ရှားရင်း ဖိကြိတ်ပေးပြန်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ မောလည်း မောလာပြီ။ အပေါ်မှ စိတ်ကြိုက်တက်ဆောင့်နေရင်းမှ ပင် နှစ်ချီဆက်တိုက် ပြီးသွားပြီ ဖြစ်၏။ သို့ပေမယ့် ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် အားမရနိုင်သေးချေ။ အားရပါးရ ဖိဆောင့် လိုးချလိုက်၊ လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိသွင်းထားပြီး နှဲ့ဝိုက်ကာ ဖိကြိတ်လိုးလိုက်ဖြင့် နှစ် အတော်ကြာ ပြတ်လပ်နေသော လီးအရသာကို အတိုးချခံစားလို့နေ၏။ အောက်က ဖိုးဇော် တစ်ယောက် မှာတော့ မရိုးမရွ ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး တလျှောက် ပူထူကျင်ဆိမ့်ကာ ယားကြွနေ၏။ စိတ်ထဲမှာ အဆက်မပြတ်လှုပ်ရှား လိုးဆော်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာရသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကို အပေါ်မှဆွဲချကာ ပက်လက်လှန်ပေါင်ဖြဲပြီး တက်ဆော်ပစ်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို အနေအထားမျိုးမှာ ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး သူ့ကို ငြင်းဆန်ကာ ရှောင်ဖယ်သွားမှာစိုးရိမ်မိသည်။ နောက်ပိုင်းကျရင် ဒေါ်အေးသက်မာကို ဖိုးဇော် ထပ်ပြီး ပတ်သက်ချင်နေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏စိတ်ကို မနည်းချိုးနှိမ် ထားလိုက်ရသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက ဖိုးဇော်၏ လီးတန်ကြီး မာတောင်ထောင်မတ်နေသရွေ့ သူမစိတ်ကြိုက် အပေါ်ကတက် ဆောင့်နေမည့်ပုံပေါ်သည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုးချလိုက်၊ ဖိကြိတ်ဆောင့်လိုက်ဖြင့် ်
အစွမ်းကုန် သောင်းကျန်းနေသည်။ ဖိုးဇော် အောက်ကနေ သူ့ခါးကို မသိမသာ ကော့ကော့တင်၍သာ ပြန်လိုးပေးနေရသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကတော့ သူ့ရမက် ဇောနှင့်သူမို့ မရိပ်မိ။ သူမက ဆောင့်အချ၊ ဖိုးဇော်ကလည်း အောက်မှကော့ကော့တင်ပြီး လိုးအပေးနှင့် အထာကျလာသည်။ “ ဖတ်….ဖတ်….ပြွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်…..ဗြစ်….ဖတ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….” “ အင်း…..ဟင်း….အို….ကျွတ်သွားပြီ…..”
တစ်ချီမှာတော့ ဒေါ်အေးသက်မာက အားရပါးရဆောင့်လိုးချရန် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွလိုက်ရာ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက စိတ်တိုသလိုရေရွတ်ရင်း လီးကို အငမ်းမရလက်ဖြင့်ပြန်ဆွဲယူကာ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပြီး ပြန်ထိုင်ချသည်။ ဖိုးဇော်၏ လီးတန်ကြီးနှင့် ဆီးခုံပေါင်သားတို့ တဝိုက်တွင် ဒေါ်အေးသက်မာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ထွက်ထားသော စောက်ရည်များဖြင့် ရွှဲစိုနေသည်။ “ အင့်….အင့်….ဟင့်….အင့်….ဟင့်….” စောက်ဖုတ်ထဲလီးကို ပြန်သွင်းပြီးသည်နှင့် ဒေါ်အေးသက်မာက လီးအဆုံးထိ အားနှင့် ဖိဆောင့် လိုးချကာ ဖင်ကို ဖိကြိတ်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ကြီးကြိတ်လိုးလာသည်။ သူမ နောက်ထပ်တစ်ချီပြီးရန် တာစူနေပေပြီ။ ဒေါ်အေးသက်မာ အပေါ်မှ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိကြိတ်ပြီး အဆက်မပြတ်လိုးနေသည့်ဒဏ်ကို ဖိုးဇော် ခံနိုင်ရည်မရှိတော့။ လီးက ထူပူလာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ခါးကို ကော့ကော့တင်ရင်းဖြင့် လရည်တွေကို ဒေါ်အေးသက်မာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်မိတော့သည်။ ဖိုးဇော်၏ လီးထိပ်မှ လရည်များပန်းထွက်လာချိန်တွင် ဒေါ်အေးသက်မာ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံများမှ နွေးကနဲခံစား သွားရကာ သူမ၏ သားအိမ်မှ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ခါသွားမှုကို မခံစားနိုင်တော့ဘဲ စောက်ရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်လိုက်မိလေ တော့သည်။ “ အို….အို….အ…..အဟင့်…..အမလေး….လေး….ပူနွေးသွားတာပဲ…..အ….အ…အိ….အ…. အား….ရှီး….ထွက်….. ထွက်ကုန်ပြီ…..ဟင်း….” ဖိုးဇော် မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ ညကအကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကို စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေမိ သည်မှာ မှန်သော်လည်း တကယ်တန်း ညကတွေ့တော့ သူ့ဘက်က ဘာမှ မစွမ်းဆောင်လိုက်ရ။ ဒါကိုတွေးပြီး ဖိုးဇော် မကျေ မနပ်ဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဆေးရုံကို ညနေပိုင်းမှ ဂျူတီဝင်ရမှာဖြစ်သည့်အတွက် အိပ်ယာထဲမှ မထသေးဘဲ ဖိုးဇော် တွေးနေ ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာကတော့ အလုပ်သွားလောက်ပေပြီ။ ညက ဖိုးဇော် လရည်ထွက်ကာပြီးသွားတော့ ဒေါ်အေးသက်မာလည်း ပြိုင်တူပြီးသွားကာ ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွ၍ လီးကိုချွတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ်မှဆင်းသည်။ ထို့နောက် ဖိုးဇော်၏ ပုဆိုးကို ပြန်ဖုံးပေးပြီး ကသုတ်ကရိုက်ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဖိုးဇော်လည်း အကြောပေါင်းတစ်ထောင် အပီအပြင် ဆိမ့်သွား သည်မို့ မျက်လုံးများမှိတ်ကာ ဇိမ်ခံရင်း
နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်၍ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရ၏။ ဒေါ်အေးသက်မာက သူ့ထက် အသက်ကြီးပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားနှင့် ရုပ်ရည်က စွဲမက်စရာကောင်းနေ သေးသည်ကို ဖိုးဇော်သိသည်။ ဒီကြားထဲ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးဆီမှ ရရှိလိုက်သော အတွေ့အထိအရသာကြောင့် ဒေါ်အေးသက်မာကို ဖိုးဇော် ပိုလို့စွဲမိသွားရပြီ။ ရှေ့ဆက်ပြီး ဒေါ်အေးသက်မာထံမှ သူရယူချင်တာတွေ ရှိသေးသောကြောင့် ဖိုးဇော် ဒေါ်အေးသက်မာကို အပိုင်ကိုင် ဝါးနိုင်ဖို့ တွေးနေရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အိပ်ယာထဲလှဲနေရတာ ကျောပူလာသဖြင့် ဖိုးဇော် ထထိုင်လိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ကိုမ၍ အပြင်ထွက်မည်ဟု ပြင်လိုက်စဉ် မှာပင် ဖိုးဇော်၏ လက်က တစ်စုံတစ်ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ “ ဟင်….အတွင်းခံဘောင်းဘီပါလား….ဒါ….အန်တီသက်မာရဲ့ ဘောင်းဘီပဲ….” မိန်းမဝတ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဖိုးဇော်ကိုင်ကြည့်ရင်း ရေရွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဖိုးဇော် တစ်ယောက် အကြံကောင်းတစ်ခုကို တွေးမိလိုက်လေတော့၏။ “ ဟား….ဟား….ဟုတ်ပြီ….အကြံရပြီ….တွေ့ကြပြီပေါ့ အန်တီသက်မာရယ်…. ကျနော့် အတွက်တော့ အန်တီသက်မာက “ရေမီးအစုံ” ဖြစ်ရတော့မှာပေါ့ဗျာ…..ဟား….ဟား….”
“ ဟယ်….ဖိုးဇော်….နင် ညနေမှဂျူတီဝင်ရမှာ မဟုတ်လား…..ထွက်လာတာ စောလှချည်လား….. ဘာလဲ သမီးတို့ ပြန်လာလို့လား….” ဖိုးဇော် ဂျူတီချိန်မဟုတ်ဘဲ ဆေးရုံသို့ အစောကြီးထွက်လာသဖြင့် ဒေါ်အေးသက်မာက အံ့သြတကြီးဖြင့် မေးခွန်း ထုတ်သည်။ ဖိုးဇော်ကိုမြင်တော့ သူမကိုယ်သူမ မလုံတာလည်းပါသည်။ ညကအဖြစ်အပျက်မှာ သူမ၏လုပ်ရပ်ကို ဖိုးဇော် မသိနိုင်ဟု သူမစိတ်ထဲ တွေးထားသည် မဟုတ်လား။ ဖိုးဇော်က သူနာပြုဝတ်စုံဖြင့် တင်းရင်းစွင့်ကား၍ တပ်မက်ဖွယ်ကောင်း နေသော ဒေါ်အေးသက်မာကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း….. “ အန်တီသက်မာ အခုအလုပ်အားပြီလား….ကျနော် ပြောစရာရှိလို့….” “ အော်….အေး….အားပါတယ်….ပြောလေ…” “ လာ…..ဒီမှာ မပြောချင်ဘူး….” ဖိုးဇော် ထိုသို့ပြောပြီး ရှေ့မှလှည့်ထွက်သွားသဖြင့် ဒေါ်အေးသက်မာလည်း ဘုမသိဘမသိဖြင့်ပင် ဖိုးဇော်နောက်သို့ လိုက်လျှောက်လာမိသည်။ ဖိုးဇော် ဦးတည်နေတာက စတိုခန်း…။ “ ဟဲ့…ဖိုးဇော်….စတိုခန်းထဲထိဘာလို့ခေါ်လာတာလဲ…..ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ…..” ဒေါ်အေးသက်မာ နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် မေးသည်။ ဖိုးဇော် ဘာမှပြန်မပြောသေး။ စတိုခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပိတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ ဘာလုပ်တာလဲ ဖိုးဇော်…..ဘာလို့ တံခါးကို လော့ချလိုက်တာလဲ…..” “ အန်တီသက်မာကို ပြစရာရှိလို့….သူများတွေမြင်သွားရင် မကောင်းဘူးလေ….” ပြောပြောဆိုဆို ဖိုးဇော်က သူ၏ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ အရာတစ်ခုကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ ဟင်….အို…..အဲဒါ….” “ ဟုတ်တယ်လေ….အန်တီသက်မာရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေ….ညက ကျနော် နိုးနေတာ ကြာပြီ….အပေါ်က အန်တီသက်မာ တက်ဆောင့်နေတာ ဖီးလ်ပျက်သွားမှာစိုးလို့ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတာ….” “ အို…ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း….” ဒေါ်အေးသက်မာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်လောက်အောင် ရှက်ရွံ့ဆွံ့အသွားခဲ့ရသည်။ ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ထားသော်လည်း သူမမျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံး နီရဲသွားသည်ကို ဖိုးဇော် မြင်လိုက်ရသည်။ “ ကဲပါ….ရှက်မနေပါနဲ့….ကျနော် ဘယ်သူ့မှ ပြန်မပြောပါဘူး….” “ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောပါနဲ့ ဖိုးဇော်ရယ်….နော်….ငါ…ငါတောင်းပန်ပါတယ်ဟာ….” “ စိတ်ချပါ….ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး…..ဒါပေမယ့် ဒီမှာ ကြည့်ပါအုံး….” “ အိုး….” ဒေါ်အေးသက်မာ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးဇော်က သူ၏ဘောင်းဘီကို ပေါင်လည်လောက်ထိ ချွတ်ချပစ်လိုက်ရာ လီးတန်ကြီး မတ်ထောင်တင်းမာနေသည်ကို မြင်လိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ “ ကျနော့် လီးကို စုပ်ပေးဗျာ…..လီးက တော်တော်တောင်နေပြီ….” “ ဟို…ဟို….ဒီဆေးရုံထဲမှာ မကောင်းပါဘူး ဖိုးဇော်ရယ်….နင်….နင်…ငါ့ကို အိမ်ကျမှ ကြိုက်သလို လုပ်ပါဟာနော် …..ငါ….တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ….” ဒေါ်အေးသက်မာ အကြောက်အကန်ပုံစံဖြင့် တောင်းပန်သည်။ ဟုတ်သည်လေ။ ဒီဆေးရုံမှာ သူမက လုပ်သက်ရင့် သူနာပြုဆရာမကြီးမဟုတ်လား။ မတော်လို့ တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် သူမရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေ အကုန်မြောင်းထဲ ရောက်သွားမည့်အဖြစ်။ “ သေချာလား…..အိမ်ကျရင် အန်တီသက်မာကို ကျနော် ကြိုက်သလိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ တကယ် ပြောတာလား…” “ တကယ်ပါဟယ်….တကယ်ပါ….ဒီမှာတော့ မသင့်တော်ပါဘူး ဖိုးဇော်ရယ်….နော်….ငါ ကြောက်လို့ပါ….” “ အိမ်မှာ အန်တီသက်မာရဲ့ သမီးလင်မယား ပြန်ရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ….” “ ငါ သူတို့ကို သမီးရဲ့ ယောက္ခမအိမ်မှာ သွားနေခိုင်းထားပါ့မယ်….ဖိုးဇော်ရယ် နင့်ဟာကြီးကို မြန်မြန်ပြန်သိမ်းပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ပါဟာ…..တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက်မြင်သွားရင် ဒုက္ခပဲ….” ဒေါ်အေးသက်မာက ဖိုးဇော်ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ “ ကောင်းပြီ….အန်တီသက်မာ ကတိတည်ပါစေ….ကျနော် ဒီနေ့ညခွင့်တင်ပြီး အိမ်ပြန်လာမယ်…. ညကျရင် ကျနော့် စိတ်တိုင်းကျ လိုက်လျောရမှာနော်…..လောလောဆယ်တော့ ဒီဘောင်းဘီလေးကို ကျနော် သိမ်းထားလိုက်အုံးမယ်. …..”
“ ဟာ….နင် အဲ့ဒါကြီးကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ပြီး လျှောက်သွားမနေပါနဲ့….ငါ့ကို ပြန်ပေးလိုက်ပါ…..” “ ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူး….ညကျရင် တွေ့မှပြန်ပေးမယ်….” ဖိုးဇော် ပြုံးစိစိဖြင့်ပြောရင်း ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်ကာ ဝတ်သည်။ ဒါပေမယ့် လီးတန်ကြီးက ဘောင်းဘီထဲ ဖုထစ်ကာ အနေရခက်နေ၏။ “ ကျနော့် လီးက တော်တော်ကို မာန်ထနေတာဗျ….နည်းနည်းစိတ်ကျေနပ်သွားအောင် လုပ်ပေးဗျာ….” “ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ….” “ တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးဗျာ….” ဖိုးဇော်က လီးကို ဘောင်းဘီဇစ်ပေါက်မှ ပြန်ထုတ်ရင်း ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ လှုပ်ပြရင်း အထွန့်တက် ပြန်သည်။ လီးတန်ကြီး ငေါ့ကနဲ ဆတ်ကနဲ တောင်ပြနေတာကိုမြင်တော့ ဒေါ်အေးသက်မာ တစ်ယောက် ရင်ဖိုစိတ်ကြွသွားပုံရသည်။ ဖိုးဇော်ကို မျက်စောင်းလေး ခဲရင်း…. “ နင် တော်တော်ဆိုးတာပဲ ဖိုးဇော်ရယ်…..ညကျ အိမ်ပြန်ရင် နင်နဲ့တွေ့ရမှာတောင် လန့်လာပြီ…” ငြိုငြင်သလိုလေး ပြောလိုက်ပေမယ့် ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ဖိုးဇော်၏ ရှေ့တွင် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် မတ်ထောင်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့် အောက်သို့ ဆွဲချသည်။ ဖိုးဇော်က လီးကို တင်းခံထား သည်။ လီးတန်ကြီး၏ မာကျောမှုနဲ့ အကြောသန်မှုကို ခံစားမိလိုက်သော ဒေါ်အေးသက်မာတစ်ယောက် ရင်ထဲလှိုက်ဖိုသွားရ ကာ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုဟ၍ လီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံကာစုပ်ယူလိုက်မိလေတော့သည်။ “ ပြွတ်….ပြွတ်….အား….ရှီး….” တစ်ချက် နှစ်ချက်လို့ ဖိုးဇော်ပြောပေမယ့် တစ်မိနစ်လောက်ကြာသွားသည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ် ကာ လီးကို ယုယကြင်နာစွာစုပ်ပေးနေသည်။ “ ကဲ…တော်ပြီ…..ကျနော် ခွင့်သွားတင်လိုက်အုံးမယ်….” ဖိုးဇော် ဘောင်းဘီထဲ လီးကိုပြန်သွင်းယူလိုက်ပြီး ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူမကာ မတ်တပ်ရပ်စေ လိုက်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက လီးစုပ်ပေးလိုက်ရသဖြင့် သူမပါးစပ်တွင် အနည်းငယ်ပေကျံသွားသော တံတွေးများကို လျှာ ဖြင့်သပ်လိုက်သည်။ “ မမ အရင်ထွက်နှင့်….” ဖိုးဇော်က ဒေါ်အေးသက်မာကို “ မမ ” ဟု ပြောင်းလဲခေါ်ဝေါ်လိုက်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာ ဘဝင်ခိုက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ပြုံးယောင်သမ်းကာ တွန့်ကွေးသွားသည်။ ဖိုးဇော်ကို ်
ကျောခိုင်း၍ လှည့်ထွက်မည့်ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်…. “ ဖြန်း…” “ အ….ဟင့်…” ဖိုးဇော်က နောက်ကနေ ဒေါ်အေးသက်မာ၏ ကားအယ်နေသော ဖင်သားလုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးကို လက်ဝါးဖြင့် လှမ်းရိုက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်အေးသက်မာက နောက်သို့ သမင်လည်ပြန်လေးလှည့်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် သည်။ ထို့နောက်…. “ ညကျမှ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါ မောင်ရယ်….” ဟုပြောရင်း ကားစွင့်လုံးတစ်နေသော ဖင်ဆုံကြီးကို လှုပ်ခါလျှောက် သွားလေရာ ဖိုးဇော်တစ်ယောက် သဘောခွေ့သွားတော့သည်။
+++++++++++