ၿဖဴစင္သန္႕”တဲ့ ………………
ဟိုးငယ်ငယ်ကလေးဘဝထဲကကျွန်မသိပ်ကြိုက်ခဲ့ရတဲ့နာမည်လေးပေါ့။သမီးနာမည်လေးကလှတယ်နော်
ဆိုတိုင်း ဒါဖေဖေပေးထားတဲ့နာမည်လေလို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာဖြေတတ်ခဲ့တယ်။ဒီလောကတစ်ခုလုံးမှာ ဖေဖေသာ မေမေ ဖေဖေသာ ဖေဖေအဖြစ်နဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဘဝထဲမှာအရေးပါဆုံးဖြစ်ခဲ့တယ်။ မေမေဆိုတာကျွန်မလူူမှန်းမသိခင်ထဲကလောကကြီးထဲကထွက်ခွာသွားခဲ့တယ်လေ။ ကျောင်းခန်းထဲရောက်တိုင်းသူငယ်ချင်းတွေက ငါမေမေလာကြိုမှာလို့ပြောရင်ကျွန်မ ဝမ်းနည်းမိတယ်။အခန်းနံရံထက်ကကျွန်မကိုပြုံးကြည့်နေတဲ့မေမေဓတ်ပုံလေးကိုမြင်တိုင်း
ကျွန်မတိုးတိုးလေးခေါ်နေမိတယ်။
“ေမေမ …။”

ဦးမောင်မောင်သန့် ဒေါ်ဖြူဝင့်သော်တို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေးအဖြစ်လူလားမြောက်ခဲ့တဲ့ကျွန်မဘဝလေးကအရာအားလုံးပြီးပြည့်စုံခဲ့ပါတယ်။
ဖေဖေရဲ့ မေမေနဲ့ဖေဖေ ကျွန်မရဲ့ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေရဲ့ အချစ်ဆုံးမြေးလေးပေါ့ မိတဆိုးလေးဖြစ်တာကြောင့်လဲအားလုံးရဲ့အလိုလိုက်တာကိုခံခဲ့ရတယ်လေ။ မေမေဖက်ကဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေနဲ့တော့ ကြာကြာမှတစ်ခါတွေဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရှမ်းပြည့်အရှေ့ပိုင်း ကလီဆူးရွာလေးတစ်ရွာမှမွေးဖွားခဲ့တဲ့လီဆူးတိုင်းရင်းသူလေးမေမေနဲ့ရန်ကုန်သားစစ်စစ်ဖေဖေတို့ရဲ့တွေဆုံးမှုကဆန်းကြယ်လိုက်တာနော်။ ကျွန်မကမေမေနဲ့သိပ်တူတယ်လို့ ဖေဖေမကြာခဏပြောတတ်တယ်။ အဲ့ဒီစကားကိုကြားရတိုင်းလဲကျွန်မပျော်တယ်။ ကျွန်မဘဝမှာမေမေ ကိုသိပ်လိုအပ်ခဲ့တာပေါ့။
ကျွန်မ ၆ နှစ်သမီးအရွယ်မှာ ဖေဖေနဲ့ကျွန်မဘဝထဲကိုတစ်စိမ်းတစ်ယောက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတို့ရဲ့စီစဉ်မှုနဲ့ ဖေဖေအိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ်လေ။ အန်တီ လင်းလက်သွယ် တဲ့….။
ကျွန်မ အန်တီလို့ခေါ်တဲ့အခါ ဒါကသမီးရဲ့မေမေပဲလေ သမီးလေးရဲ့ မေမေ လို့ပဲခေါ်ရမယ်နော် လို့ ဖေဖေပြောတိုင်းကျွန်မကိုပြုံးကြည့်ရင်း… ခေါ်တတ်သလိုခေါ်ပါစေ ကို ရယ် လို့ ကျွန်မခေါင်းကိုတယုတယပွတ်သပ်ချော့မြူတတ်တဲ့ အန်တီကို ကျွန်မ တစ်စတစ်စခင်မင်လာတယ်။
သိပ်ကိုငယ်သေးတဲ့ကျွန်မအတွက်တော့ မေမေတစ်ယောက်အစားရတာဟာ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မနှုတ်ကနေ မေမေသွယ်လို့ပဲခေါ်ခဲ့တယ်။ မေမေသွယ်ရောက်တဲ့နေကစပြီးတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့အိမ်ခန်းလေးကဟိုးအရင်ကထက်သပ်ရပ်လှပလာတယ်။ဖိုးဖိုးဖွားဖွားအိမ်ကနေပို့ပေးတဲ့ထမင်းဟင်းတွေထက် မေမေသွယ် ကိုယ်တိုင်ချက်တဲ့ထမင်းဟင်းတွေက ကျွန်မအတွက် ပိုပြီး ထမင်းမိန်သလိုပါပဲ။ ပြီးတော့ အရင်ကထက်ပိုပြီးပြုံးတတ်လာတဲ့ ဖေဖေ လေ…….ငယ်သေးပေမဲ့ကျွန်မခံစားတတ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ကျွန်မ အသက် ၁၀ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ။ မူလတန်းကျောင်းကနေအထက်တန်းကျောင်းကိုပြောင်းရတော့မဲ့အချိန်ပေါ့။ တစ်နေ့ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့အတူထမင်းစားရင်း….“သမီးလေးဖေဖေတို့မြို့ထဲကိုပြောင်းတော့မလို့မနက်ဖြန် ဖေဖေမေမေတို့နဲ့လိုက်ခဲ့နော် သမီးကိုအိမ်အသစ်ပြမယ်”
ဖေဖေစကားဆုံးတော့ ကျွန်မဘာမှန်းမသိပျော်ခဲ့ရတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ အခုနေတဲ့ အိမ်ခန်းလေးကကျဉ်းတယ်။အိမ်ထဲမှာအိပ်ခန်းလေးတစ်ခန်း ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းအဖြစ်ဖန်တီးထားတဲ့ ဆိုဖာခုံတွေနဲ့တင်အိမ်ခန်းလေးကပြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်တစ်နေ့ဖေဖေနဲ့မေမေတို့နဲ့အတူမြို့ထဲက အိမ်ခန်းအသစ်လေးကိုရောက်တော့ ကျွန်မ ပိုပြီးပျော်ခဲ့ရတယ်။ အိပ်ခန်းသုံးခန်းတောင်ပါတဲ့ကျယ်ဝန်းတဲ့အခန်းပြီးတော့ အခန်းရှေ့ဝရံတာကနေရန်ကုန်မြစ်ကြီးကိုလှမ်းမြင်နေရတဲ့ရှူခင်းတွေကကျွန်မအတွက်တော့အထူးအဆန်းတွေပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲကျွန်မတို့မိသားစုလေးအိမ်အသစ်မှာပျော်ခဲ့ရပါတယ်။
ကျောင်းတွေစဖွင့်တဲ့နေ့ပေါ့။
မေမေသွယ်မောင်းတဲ့ကားကိုဘေးကနေထိုင်လိုက်ရင်းကျွန်မစိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိတယ်။ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရကျောင်းကြီးလေ။ ကားတံခါးကိုလာဖွင့်ပေးရင်း သမီးလေးဆင်းလေဆိုတဲ့အသံကကျွန်မအတွက်ပိုလို့ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်လာတယ်။ကျောင်းအပ်တဲ့နေ့က
တခေါက်သာရောက်ခဲ့ဘူးတဲ့ကျောင်း….အခုအတန်းထဲကိုသွားရတော့မယ်ပြီးတော့သူငယ်ချင်းအသစ်တွေတွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိက ၁၀ နှစ်အရွယ်ကျွန်မအတွက်တော့ အထူးအဆန်းတစ်ခုပါပဲ။ဒါပေမဲ့မေမေသွယ်ရဲ့အားပေးမှုတွေကကျွန်မရဲ့ငယ်ရွယ်တဲ့နှလုံးသားကို နွေးထွေးစေခဲ့တယ်။
“ညနေမေမေလာကြိုမယ်နော်သမီးလေး စာသေချာကြိုးစားနော်”
“ဟုတ် …မေမေ”
တကယ်တော့ မေမေသွယ်ကကျွန်မရဲ့မေမေအရင်းမဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်မအပေါ်အမေတစ်ယောက်လိုကောင်းခဲ့ပါတယ်။ မေမေသွယ်အမြဲပြောတဲ့စကားလေးပေါ့.။ သမီးလေးဖြူစင်ကမေမေသမီးလေးပါပဲတဲ့လေ။ မေမေသွယ်ပြောတိုင်း ကျွန်မ မေမေရင်ခွင်ထဲမှာခေါင်းလေးဝှက်ရင်းကြည်နူးခဲ့မိတယ်။
ဒီလိုနဲ့ကျွန်မ အသက် ၁၃ နှစ်ကျော်လာခဲ့တဲ့တစ်နေ့ပေါ့။ ကျောင်းပိတ်ရက်မနက်စောစောအိပ်ရာနိုးတဲ့အချိန်ကျွန်မ မြင်လိုက်ရတဲ့အရာကြောင့်သိပ်ကိုကြောက်သွားခဲ့မိတယ်။
“ေမေမ ေရ………….ေမေမ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲသမီးလေး…………..။”
မေမေကိုမြင်တော့ မေမေကိုပြေးဖက်ရင်းကျွန်မငိုမိတယ်။ပြီးတော့ ကုတင်ထက်မှာစွန်းထင်းနေတဲ့သွေးကွက်လေးကိုထိုးပြမိတော့ ကျွန်မခေါင်းလေးကိုထိုးဖွပေးရင်း….
“သမီးလေး တောင်အပျိုဖြစ်ပြီပဲ”
“အမ် …..မေမေကလဲ သွေးတွေမြင်တာနဲ့သမီးကအပျိုဖြစ်ပြီလား”
“လာ….ခုံမှာထိုင်မေမေပြောပြမယ်”
“မိန်းခလေးဆိုတာ အရွယ်ရောက်ပြီအပျိုပေါ်ဝင်ပြီဆိုရင် ဒီလိုပဲ ။ အဲ့ဒါကိုသွေးဆင်းတယ်လို့ခေါ်တယ် ရာသီလာတယ်လိုလဲခေါ်သေးတယ်”
“သမီးလေးကိုယ်ထဲမှာသားအိမ်ဆိုတာရှိတယ် အဲ့ဒါက ကိုယ်ဝန်ဆောင်တဲ့အခါကလေးလေးရှိနေတဲ့အိတ်လေးပေါ့ အဲ့ဒီသားအိမ်နံရံက အချွဲတွေနဲ့မကောင်းတဲ့သွေးတွေအပြင်ကိုထွက်လာတာပေါ့ အဲ့ဒီသွေးတွေနဲ့အတူတူ သားဥဆိုတာတွေပါပါသွားတာလေ”
“သားဥဆိုတာဘာလဲမေမေရဲ့ သမီးမှာရှိတယ်ပေါ့”
“ရှိတာပေါ့ မိန်းခလေးတိုင်းမှာရှိတယ် သမီးရဲ့အရွယ်ရောက်ရင်ပေါ့ ဘာမှမကြောက်နဲ့နော်သမီးအဲ့လိုဖြစ်မှ မိန်းခလေးဆိုတာအသားအရည်စိုပြည်ပြီးလှလာတာ တစ်လကိုတစ်ခါဖြစ်တတ်တယ် အခုဖြစ်ပြီးရင်နောက်လဆိုတစ်ခါဖြစ်မှာဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာမေမေသင်ပေးမယ်နော် အခုဂါဝန်လေးကိုချွတ်ပြီးတော့ လျှော်မဲ့ခြင်းထဲထည့်ထားလိုက် မေမေပြန်လာခဲ့မယ်နော်”
“ဟုတ္…..ေမေမ”
မေမေသွယ်ပြန်လာတော့ လက်ထဲမှာအဖြူရောင်အထုပ်လေးတစ်ထုပ်………
“လာ…..သမီး သမီင်္းအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးယူခဲ့”
“မိန်းခလေးတွေအဲ့လိုဖြစ်ပြီဆိုရင်ဒီဟာလေးသုံးရတယ် မေမေပြမယ်”
ပြောရင်းကျွန်မအတွင်ခံဘောင်းဘီခွကြားကပိတ်သားနှစ်ထပ်ချုပ်ထားတဲ့နေရာလေးကိုကပ်ပေးတယ်။
“မေမေလုပ်တာကြည့်ထားနော် ..နောက်ဆိုသမီးကိုယ်ဟာကိုယ်လုပ်ရတော့မယ်လေ”
“ဟုတ် မေမေ”
“ကဲ….ရပြီ သမီးရေသွားချိုးလိုက်တော့ ရေချိုးပြီးရင်ဒီဘောင်းဘီဝတ်နော် ပြီးရင်မေမေနဲ့အတူစျေးသွားဝယ်မယ်နော်”
ကျွန်မအတွက်တော့မေမေက အမြဲရှေ့ကနေဖြေရှင်းပေးတတ်သူပါ။ ကျွန်မလေမေမေသွယ်ကိုချစ်တယ်။
ဒီလိုနဲ့ကျွန်မ ၁၀တန်းအောင်လို့ ဆေး တက္ကသိုလ်တက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ အခုဆိုကျွန်မအသက် ၁၈ ပေါ့။ ကျွန်မကိုမွေးခဲ့တဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့အလှတရားတွေအညီအမျှပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတဲ့
ကျွန်မကိုမြင်သူတိုင်းလှည့်ကြည့်ရလောက်အောင် ပါပဲ။ ဖြူဝင်းတဲ့အသားအရေနဲ့အတူ အနားသတ်တွေခွေလိပ်နေတဲ့ ဆံနွယ်အိအိတွေက ဖြူူစင့်ရဲ့မျက်နှာနုနုလေးကိုပိုလို့ချစ်စရာကောင်းလာစေတာပေါ့။ပြီးတော့ဒီအရွယ်အထိ ဖြူစင့်ကိုဂရုစိုက်တတ်တဲ့မေမေသွယ်က ကျောင်းဝတ်စုံလှလှလေးတွေချုပ်ပေးတယ်လေ။ ကျောင်းသွားတိုင်းရင်ဖုံးအကျီလေးနဲ့
ရှေ့ဖုံးဖိစကတ်အိအိလေးက ဖြူစင့်အလှကိုပိုလို့ထင်ရှားလာစေတယ်။
အခုဆိုဖြူစင်ဒုတိယနှစ် MC ကျောင်းသူကြီးဖြစ်ပြီလေ။
“သမီးရော့…..ဒါမေမေမနေ့ကချုပ်လာပေးတာ။ ဝတ်ကြည့်အုံးနော်”
“ဟုတ်မေမေ”
မနက်စောစောအခန်းဝမှာမေမေပေးလာတဲ့အထုပ်လေးကိုလှမ်းယူရင်း မေမေကိုပြုံးပြမိတယ်။
ပြီးတော့ မှန်ရှေ့မှာရပ်ရင်း ညဝတ်ဂါဝန်လေးကိုချွတ်ချလိုက်တော့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ခန္ဓာကိုယ်လေးက ချစ်စရာမျက်နှာလေးနဲ့လိုက်ဖက်လိုက်တာ။ ကိုယ်ကိုကိုယ်ကျေနပ်ရင်းဖြူစင်လက်လေးတစ်နဲ့နောက်ဖက်ကဘော်လီချိတ်လေးကိုဖြုတ်ချလိုက်တဲ့အချိန် အိထွေးတဲ့ နို့အုံအိအိလေးက မာမာလေးတင်းနေတာပေါ့။ လက်တဖက်နဲ့နို့အုံပြည့်ပြည့်လေးကိုဖိဆုပ်မိတော့ တင်းတင်းလေးအိစက်နေတဲ့အသားစိုင်တွေကတစ်ဆင့် ခံစားချက်ဆန်းဆန်းလေးတစ်ခုကိုဖြူစင် ခံစားလိုက်မိတယ်။
အို………………………………………. ဖြူစင်ဖွဖွလေးဆုပ်နယ်နေမိတယ်ရှင်။
ခံစားချက်လေးနဲ့အတူစိမ့်ဆင်းလာတဲ့အရည်နွေးနွေးတစ်ချို့….ဖြူစင်ပေါင်ကြားလေးထဲမှာပေါ့။
“ဟာ…………သွေးဆင်းပြန်ပြီထင်တယ် ဟိုနေ့ကမှပြီးတာကို”
တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်ရင်းအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုဟကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည်ကြည်လေးတွေကဘောင်ဘီဂွကြားမှာ စွတ်စိုလို့………….။
ပြီးတော့ ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အိအိလေးကိုကုတင်ပေါ်မှာလှဲချလိုက်မိတယ်။ နွေးထွေးစိုစွတ်နေတဲ့ဘောင်ဘီခွကြားလေးကိုစမ်းကြည့်မိလိုက်တဲ့ခဏ ဖြူစင်အတွက်သိပ်ကိုထူးဆန်းတဲ့ခံစားမှုလေးတစ်ခုလေ…….။ဘောင်းဘီလေးကိုလက်နဲ့ဖိကပ်လိုက်တဲ့အချိန် ဖြူစင် ပေါင်ကြားက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့အသားစိုင်လေးကိုထိမိတဲ့အချိန်မှာပေါ့။
“အား……………………….”
အဲ့ဒီခံစားချက်လေးကိုဖြူစင်သိပ်သဘောကျသွားမိတယ်။ပြီးတော့ …..ပြီးတော့…………..
အချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာတဲ့အချိန် ပေါင်ကြားကအသားအိအိလေးကိုပွတ်နေမိလဲဆိုတာဖြူစင်မသိတော့ပါဘူး။
မေမေရဲ့တံခါးခေါက်သံကြားမှအသိစိတ်တွေပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။
“သမီးရေချိုးပြီးပြီလား ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ”
“ဟုတ်မေမေခဏ…ခဏ”
အဝတ်တန်းပေါ်မှာလွှားထားတဲ့သဘက်လေးကိုလှမ်းယူပြီးတော့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာပတ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့မှအခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ….
“သမီးရေမချိုးူရသေးဘူးလား ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ”
“ဟုတ်အခုပဲချိုးမလို့ပါမေမေရဲ့”
“အေးအေး ဒါဆိုမြန်မြန်ချိုးနော်”
ပြောရင်း ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်ကိုအကြည့်ရောက်သွားတဲ့မေမေမျက်နှာမှာ အံ့သြမှုလေးတစ်ခုဖြစ်သွားသလိုဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတော့ အိပ်ယာခင်းပန်းရောင်လေးပေါ်မှာ ကွက်နေတဲ့ရေကွက်လေးတစ်ကွက် ………
ဖြူစင်မျက်နှာနီနီလေးကိုကွယ်ဝှက်ရင်းနေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်သွားမိတယ်လေ။
ရေချိုးနေရင်း နဲ့ အသားဖောင်းဖောင်းလေးကိုဆပ်ပြာတိုက်တဲ့အချိန် ဖြူစင်ရင်တွေတဆတ်ဆတ်ခုန်လို့ပေါ့။
အဝတ်လဲပြီးတော့အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့အချိန် မေမေအပြုံးလေးကိုမြင်ရတာအရင်ကနဲ့မတူသလိုခံစားလိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ………။
“သမီးလေး အရွယ်ရောက်ပြီ ရည်းစားတွေဘာတွေရောရှိနေပြီလား”
“အာ…မေမေကလဲမရှိသေးပါဘူး”
“အင်းပါ……မေမေသမီးလေးက သိပ်လှနေတော့ရည်းစားတွေဘာတွေရှိနေပြီလားလို့ ပါ တွေ့နေပြီဆိုရင်မေမေကိုပြောနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေကလဲ”
မေမေနဲ့နှစ်ယောက်အတူ ဓတ်လှေကားထဲဝင်တဲ့အထိဖြူစင်ရှက်နေမိတယ်လေ။ အခုဆိုဖြူစင်လဲ ၁၈ ကျော်ပြီ ။ ဘာလိုလိုနဲ့ဖေဖေေတောင် ပြီးခဲ့တဲ့လက အသက် ၅၀ ပြည့်တယ် ဖေဖေအိပ်ထောင်ကျတော့ ၃၀ ကျော်ပြီလေ။ မေမေကဖေဖေထက်နည်းနည်းပဲငယ်တယ်လို့တော့ပြောတယ်။ အခု မေမေသွယ်ကတော့ ၄၂ ကျော်ပြီပေါ့။
“သမီးလေး ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ်မေမေကိုပြောနော်။ မေမေသမီးလေးရဲ့ မေမေ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့အကောင်းဆုံးသူငယ်ချင်းပဲ နော်သမီး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေ သမီးပြောမှာပါ”
မေမေဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပေမဲ့ မနက်ကဖြစ်ခဲ့တာအတွက်တော့ ဖြူစင်ရှက်နေမိဆဲပါပဲ။
“အော် မေမေ ….ညနေကျောင်းဆင်းရင်သမီးသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လှည်းတန်းခဏသွားပြီးမုန့်စားမလို့အဲ့ဒါမေမေလာမကြိုနဲ့တော့နော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လိုင်းကားစီးပြီးပြန်လာခဲ့မယ်”
“ဟားဟား……. သမီးလဲသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်တတ်ပြီပေါ့”
“အာ….မဟုတ်ပါဘူးမေမေရဲ့ မိန်ူးခလေးသူငယ်ချင်းတွေပါ”
“အင်းပါ ….မေမေလဲဘာမှမပြောရပါဘူး ….ကဲပါ မေမေကိုတော့ဖုန်းဆက်ဟုတ်ပြီလား”
“ဟုတ် မေမေ……”
မေမေနဲ့စကားပြောရင်း ကျောင်းအဝကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းပြီးတော့ ကျောင်းထဲလှမ်းဝင်တဲ့အချိန် လူတွေရဲ့မျက်လုံးက ဖြူစင်ပေါ်မှာဝေ့ဝဲလို့ပေါ့။ ဖြူစင်မလုံမလဲနဲ့နောက်လှည့်ကြည့်မိတော့ ကားပေါ်ကနေဖြူစင်ကိုပြုံးရင်းလက်ပြတဲ့မေမေကိုတွေ့လိုက်တယ်လေ။
“ဟလို………မေမေလား……သမီးပြန်လာတော့မယ်နော် အခုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့စားပြီးပြီ”
လူတွေရှပ်ရှက်ခပ်နေတဲ့လှည်းတန်းလိုနေရာမျိုးမှာသူငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားရတဲ့လွတ်လပ်မှုမျိုးကိုဖြူစင်သဘောကျမိတယ်။
ခြေလှမ်းတွေလှမ်းလိုက်တိုင်းမှာ ကောင်လေးတွေရဲ့အကြည့်စူးစူးတွေကိုသတိထားမိတိုင်းရင်ဖိုမိတာလဲအကြိမ်ကြိမ်…….။
“ဟဲ့….ဖြူစင်နင်လိုင်းကားစီးလို့ဖြစ်ပါ့မလား Taxi နဲ့ပြန်မလား”
“ရပါတယ်ဟ ငါလဲစီးချင်လို့ပါ”
“အင်းဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ…..ဟိုမှာ ၄၅ လာပြီ တက်ရအောင်”
ပြောရင်းရှေ့ကတက်သွားတဲ့သူငယ်ချင်းဟေမန်နောက်ကို ဖြူစင်လိုက်တက်သွားမိတယ်။
ဖြူစင်အတွက်တော့အခုလိုလူတွေအများကြီးနဲ့စီးရတာစိတ်ထဲမှာပျော်သလိုလိုရယ်လေ။
ကားကချက်ခြင်းမသွားသေးပဲအကြာကြီးလူစောင့်နေတဲ့အချိန်အိုက်စပ်စပ်နဲ့လည်ဂုတ်ဖြူဖြူလေးမှာချွေးစလေးတွေတွဲခိုလို့ပေါ့။ တစ်စတစ်စနဲ့လူတွေပြည့်ကြပ်လာတဲ့အချိန်….။
“ၿဖဴစင္ဒီနားကိုတိုး ဒီမွာကိုင္စရာရွိတယ္”
“အင်းအင်း”
ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကိုရှေ့ဖက်ပို့ရင်း လက်တစ်ဖက်ကစာအုပ်လေးတွေကိုပိုက်လို့ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့သံတန်းလေးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။
ကားစပယ်ယာရဲ့အော်သံနဲ့အတူ ကျပ်လာတဲ့လူတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အစီအရီကပ်လို့ပေါ့။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲမထင်မှတ်တဲ့အထိအတွေ့လေးတစ်ခုကိုဖြူစင်ခံစားလိုက်မိတယ်။မေမေချုပ်ပေးထားတဲ့ ဖိစကပ်ပျော့ပျော့တင်းတင်းလေးထဲကနေတင်းတင်းလေးစူထွက်နေတဲ့ဖြူစင်တင်ပါးလုံးလုံးလေးကို
မထိတထိပွတ်သပ်လိုက်သလိုပါပဲ။ ကားဘီးတွေကလဲစလှိမ့်နေတဲ့အချိန်အပြင်ကဝင်လာတဲ့လေအေးအေးလေးကဖြူစင်ရင်ထဲက ပူနွေးမှုတွေကိုမဖြေဖျောက်နိုင်ပါဘူးရှင်……။ ဖြူစင်ရင်တွေခုန်လာတယ်လေ။
မတော်တဆထိမိရုံတင်လို့ထင်မိတာ…ဖြူစင်အထင်တွေတက်တက်စင်အောင်လွဲပါရောလား။
ကျပ်သိပ်နေတဲ့လူအတွေကြားမှာဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်အတွင်းခံဘောင်းဘီသားရေကြိုးလေးအတိုင်းဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
ဟေမန်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကားအပြင်ဖက်ကိုငေးကြည့်နေတယ်လေ။ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လာတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေက
ဖြူစင်တင်ပါးအိအိလေးနှစ်ခုကြားကိုထိုးပွတ်နေတယ်။ မနက်ကခံစားခဲ့ရတဲ့ခံစားမှုလေးတွေကိုအသက်သွင်းပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့မနက်ကခံစားမှုတွေထက်ပိုကောင်းတာတော့အမှန်ပါ။ လူပုံအလယ်မှာသူစိမ်းတစ်ယောက်က ဖင်ကိုအကိုင်ခံရတာဖြူစင်အတွက်တော့ ပထမဆုံးအကြိမ်လေ။ပေါင်ကြားကစိမ့်ထွက်လာတဲ့အရည်ကြည်လေးတွေကအဆက်မပျက်ပေါ့
။ပေါင်လေးကိုတင်းတင်းစေ့ရင်းပွတ်သပ်လာတဲ့အထိအတွေ့လေးကိုခံစားနေမိတယ်။နှုတ်ခမ်းဖျားမှာချွေးစလေးတွေနဲ့.။
ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အထိအတွေ့……..ဖြူစင်မောလိုက်တာ…..။ပြီးတော့ ……….ပြီးတော့။
ခံစားမှုဆန်းဆန်းလေးပျောက်ကွယ်သွားမှာစိုးရွံတဲ့စိတ်လေးဖြစ်လာတုံးမှာပဲ ဖြူစင်တင်ပါးအိအိလေးကိုဖိကပ်လာတဲ့မာတင်းတင်းအရာလေး…………..။
အို…………………………………………………..
ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်….ပါးမို့မို့လေးနှစ်ဖက်မှာတော့ပန်းနုရောင်ဖြာလဲ့လို့……………………………….။
အိစက်ပြည့်တင်းနေတဲ့တင်သားအိအိလေးအလယ်ကိုမှရွေးပြီးနေရာယူလာတဲ့အရာလေး.
ဖြူစင်တင်သားတွေပေါ်မှာနွေးထွေးတဲ့ပွတ်သပ်မှုတွေနဲ့လူးလှိမ့်လို့……။

“အ…..”
ဖြူစင်နှုတ်ကတိုးတိုးလေရေရွတ်မိတယ်။ဖြူစင်လုံးမထင်ထားမိဘူးလေ………….။
ဘေးသိုင်းလွယ်အိတ်လေးကိုအကာအကွယ်ယူရင်းဖိစကပ်လေးရဲ့အလွှာအထပ်လေးအောက်ကိုဖွဖွတိုးဝင်လာတဲ့
လက်လေးတစ်ဖက်…..။ဖြူစင်သတိထားမိတော့ဖြူဖြူနုနုလေးလေးတစ်စုံပါပဲ။ ဖြူစင်အရဲစွန့်ပြီးနောက်ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ချောတယ်လို့မဆိုသာပေမဲ့ယောကျင်္ားပီသတဲ့လူမျိုးပေါ့။ သူလေ..ဖြူစင်ကိုပြုံးပြတယ်။
ဟင့်….ဘယ်လိုလူကြီးလဲ လူတွေအလယ်မှာလူကိုလဲလာနှိုက်သေးတယ် ပြီးတော့သူကဖြူစင်ကိုပြုံးပြလို့….။
ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းလေးစူရင်းရှေ့ကိုပြန်လည့်လိုက်တဲ့အချိန် ယိမ်းလိုက်တဲ့ကားရဲ့အရှိန်ကြောင့် ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံးသူရင်ခွင်ထဲကိုရောက်သွားတယ်။ပိုပြီးဖိကပ်လာတဲ့အသားချောင်းနွေးနွေးလေးက
တင်ပါးအိအိကြားမှာပိုပြီးနစ်ဝင်လို့ …..ရှေ့ပိုင်းကိုတိုးဝင်လာတဲ့လက်လေးကဖိစကတ်အလွှာလေးကြားမှာဖြူစင့်ဆီးခုံမို့မို့လေးကိုမိမိရရပွတ်သပ်လို့လေ။ တဆတ်ဆတ်ခုန်နေတဲ့ရင်ခုန်သံတွေနဲ့ ရှေ့နောက်ထိထိမိမိပွတ်သပ်ထိုးဆွမှုတွေကြားမှာဖြူစင်လွင့်မျောနေမိတယ်။
ပြီးတော့ …သူလေ
ဆီခုံမို့မို့လေးအောက်ကိုတိုးဝင်ရင်း ဖြူစင့်ရဲ့ ပေါင်တံအိအိတွေကြားကအသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကိုဖွဖွလေးထိုးဆွလိုက်တဲ့အချိန်……..။
“ဟင့်….”
ဖြူစင်မျက်ရည်တွေတောင်ဝဲတက်လာမိတယ်။ရင်ထဲမှာဘာမှန်းမသိတဲ့ခံစားမှုတွေ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှမထိဘူးတဲ့အသားနုလေးတွေကတဆင့်ပေးစွမ်းတဲ့ အရသာ……………။
“အာ႕………”
ဒူးတွေကွေးညွှတ်သွားမိမတတ်တုန်ရင်လာမိတယ်။
အဆက်မပြတ်ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေရဲ့အထိအတွေ့အောက်မှာ ဖြူစင်ရူးမတတ်ပါပဲ။
“အား…….”
နှုတ်ကတိုးတိုးလေးအော်သံနဲ့အတူ ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ချက်တုန်ခါသွားမိတယ်။ ပေါင်တံလေးအလယ်ကတဆစ်ဆစ်သွေးတိုးနေတဲ့ခံစားမှု… ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုပျံ့နှံ့သွားတဲ့သာယာမှု….ပြီးတော့….ပြီးတော့…………….။
ဖြူစင်အမူအရာကိုကြည့်ရင်းလက်လေးပြန်ထုတ်သွားတဲ့သူကိုတောင်ဖြူစင်ကကျေးဇူးတင်နေမိတာ.။
မဟုတ်ရင်ဘေးကလူတွေသိမှာလေ ။ခဏကြာတော့…..။
“ဖြူစင်ဆင်းရအောင်လေ အဝကိုထွက်မယ်”
“အော် အေးအေး”
ပြောရင်းဟေမန်နောက်ကကပ်ပြီးတိုးထွက်လိုက်မိတယ်။ မဆင်းခင်အချိန်လေး ဖြူစင်ရပ်ခဲ့တဲ့နေရာလေးကိုခိုးကြည့်မိတော့ သူလေဖြူစင်ကိုလှမ်းကြည့်လို့…..ပြီးတော့ ပြုံးပြတယ်။
ရှက်လိုက်တာ………..။ နှုတ်ခမ်းလေးစူရင်းတိုးတိုးလေးတစ်ကိုယ်ထဲရေရွတ်မိလိုက်တယ်။
“ဟင့်…..ဆိုးလိုက်တဲ့လူကြီး…………….”
ကားဂိတ်ကနေအိမ်ကိုပြန်တဲ့ခြေလှမ်းတွေက နုံးခွေအားလျော့လို့ပေါ့……………………………..။
“မေမေ သမီးပြန်လာပြီးနော်……”
“အော် ….အေးအေး အဆင်ပြေရဲ့လား ပြန်လာတာ”
မေမေ့ အမေးကိုကြားတော့မှ ဖြူစင်မျက်နှာလေးရဲသွားမိတယ်။
“ဟုတ္………”
တစ်ခွန်းထဲဖြေပြီးတော့အခန်းထဲဝင်ရင်းအခန်းတံခါးကိုလော့ခ်ချထားလိုက်တယ်။
“ဟူး……………………….”
ရင်ထဲမှာတင်းကျပ်နေတဲ့အရာတွေကသက်ပျင်းချသံနဲ့အတူပါသွားသလိုစိတ်တွေနဲနဲလန်းဆန်းလာတယ်။
အတွေးတွေထဲမှာတော့ကားပေါ်ကအဖြစ်ကတရေးရေး……………….။
“သိပ္ဆိုးတာပဲ……….”
တကိုယ်ထဲရေရွတ်ရင်း အပေါ်ရင်ဖုံအကျီလေးကိုချွတ်ချလိုက်တော့ ထွေးပွေ့ထားတဲ့ဘော်လီအသားရောင်လေးထဲမှာတင်းတင်းလေးဆူဖြိုးနေတဲ့ နို့အုံအိအိတွေကလှပလို့ပေါ့။
ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်လေးရှေ့ကိုရောက်တော့ ဘေးတိုက်အနေအထားနဲ့မှန်ထဲမှာပေါ်နေတဲ့ပုံရိပ်လေးကိုကြည့်ရင်းဖြူစင်
ကိုယ့်ကိုကိုကျေနပ်နေမိတယ်။အိစက်မို့မောက်နေတဲ့တင်သားတွေကဖိစကတ်လေးထဲကနေရုန်းကန်လို့လေ…
အဲ့ဒီတင်သားစိုင်တွေပေါ်မှာ……………..
အို…………..ငါဘာတွေစဉ်းစားနေမိပါလိမ့်.။
ရှက်ရွံ့သွားမိတဲ့အပြုံးချိုချိုကဖြူစင်ပါးလေးနှစ်ဖက်ပေါ်နေရာယူထားတယ်။မှန်ထဲမှာကြည့်ရင်းစကတ်သားပျော့ပျော့လေးပေါ်ကနေ
တင်ပါးအိအိတွေကြားကိုဖြူစင့်လက်အိအိလေးတွေနဲ့ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရသာလေးကနောက်ထပ်ပြန်ပြီးနိုးထလာသလိုလို………။
ဖိစကတ်လေးရဲ့ဘေးက ဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန်ဟသွားတဲ့စကတ်အနားစလေးနှစ်ဖက်ကြားမှာဖြူစင့်ရဲ့
အတွင်းခံပန်းရောင်ချောချောလေးပေါ့။စကတ်လေးကိုမချွတ်ပဲကုတင်လေးပေါ်ကိုပက်လက်လှန်ချလိုက်မိတယ်။
မရည်ရွယ်ပဲဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်က စကတ်လေးရဲ့အလွှာပျော့ပျော့အောက်ကိုတိုးဝင်သွားမိတယ်လေ။
စကတ်သားပျော့ပျော့လေးတစ်ထပ်သာဖုံးအုပ်ထားတဲ့ဖြူစင့်ဆီးခုန်လေးကဖောင်းဖောင်းအိအိလေးပေါ့…။
ဖုံးအုပ်ထားတဲ့စကတ်ပျော့လေးအောက်ကိုလက်နဲ့ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း ကားပေါ်မှာ ပွတ်သပ်ခံခဲ့ရတဲ့နေရာလေးရောက်တော့ဖြူစင်ရင်တွေတဆတ်ဆတ်လှပ်ခါသွားမိတယ်။လက်ချောင်းလေးတွေလှုပ်ရှားသွားတဲ့
တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့အရည်ချွဲချွဲလေးတွေက ဖြူစင့်ရဲ့ပန်းရောင်အတွင်းခံလေးကိုရွဲနစ်လို့လေ။ဖြူစင့်မျက်လုံးတွေကိုတင်းတင်းမှိတ်လို့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ခပ်ဟဟ…..။တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကားထားတဲ့ပေါင်တံဖြူဖြူလေးက ဖိစကတ်လေးရဲ့ဖုံးအုပ်ထားတဲ့အသားပျော့ပျော့လေးထဲကနေတိုးထွက်လို့နေတယ်။
သူငယ်ချင်းတွေပြောတဲ့ယောကျင်္ားတစ်ယောက်နဲ့နေတဲ့အရသာဆိုတာဒါလား………..။
ဖြူစင်လေ……………….။ သိပ်လို့နှစ်သက်ခဲ့မိတယ်ရှင်။

ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်……ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်……………
တံခါးခေါက်သံလေးနဲ့အတူ တိုးတိုလေးကြားလိုက်ရတဲ့မေမေသွယ့်အသံ……………..။
“လာၿပီ ေမေမေရ”
တန်းပေါ်ကသဘက်တစ်ထည်ကိုဆွဲယူလို့ဖြူစင်ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်လွှားလိုက်တယ်။
တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်အခန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့မေမေ……။
“သမီးရေမချိုးသေးဘူးလား”
“ဟုတ်ချိုးတော့မလို့မေမေရဲ့”
မေမေကိုပြန်ဖြေရင်း နောက်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ ဖြူစင်ထမိန်စကတ်လေးနောက်မှာ ကွက်ကွက်လေးထင်းနေတဲ့အရည်ကြည်တွေ………..။
“သမီးလေး”
“ရှင်မေမေ…….”
“ထိုင်ပါအုံးမေမေသမီးလေးရဲ့”
မေမေစကားဆုံးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့မေမေဘေးမှာဖြူစင်ဝင်ထိုင်မိတယ်။
“သမီးလေးတောင်အရွယ်ရောက်ပြီပဲ”
“ဟာ…ေမေမကလဲရွက္စရာၾကီး”
“ဒါရှက်စရာမှမဟုတ်တာသမီးရဲ့ မေမေလေးသမီးတို့အရွယ်ကနေကြီးခဲ့တာပါ”
“အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုရင် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကိုစိတ်ဝင်စားတတ်လာပြီ ပြီးတော့ သွေးသားက အလိုဆန္ဒတွေကိုတောင့်တတ်လာတာ သဘာဝပဲသမီးရဲ့”
“သမီး….”
“ရွင္…ေမေမ”
“မေမေကို မေမေလို့သဘောထားသလိုပဲ တချို့ကိစ္စတွေမှာ အမတစ်ယောက်လိုသဘောထားလို့ရတယ်နော်”
မေမေစကားကဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ ဖြူစင်နားလည်ပါတယ်။ပြီးတော့ဖြူစင်ခေါင်းလေးငုံထားမိတယ်။
ဖြူစင်ပုခုံးအိအိလေးတွေကိုဖက်ရင်းဖုံးအုပ်ထားတဲ့သဘက်လေးကိုမေမေတွန်းချလိုက်တော့ ဖြူစင် မေမေကိုကြည့်မိတယ်။
“မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်ထားသမီးလေး….မေမေကိုသမီးရဲ့အမတစ်ယောက်လိုသဘောထားမရှက်နဲ့”
ဖြူစင်မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်လိုက်တော့ဖြူစင်ကြောပြင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ်ကဘော်လီချိတ်လေးကို
မေမေဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ပွင့်ကျလာတဲ့ဘော်လီလေးအောက်မှာဖြူစင့်နို့အုံလေးကတင်းရင်းအိစက်လို့ပေါ့။
နောက်ကြောကနေသိုင်းဖက်လာတဲ့လက်ကလေးဖြူစင့်ချိုင်းအောက်ကနေတိုးထွက်လာရင်းနို့အုံအိအိလေးကို
ဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်တော့…………….
“အ……………………….ယားတယ္”
ဖြူစင်စကားသံလေးမဆုံးခင်မှာပဲဖြူစင့်ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေကနေတစ်ဆင့်အတွင်းခံပန်းရောင်လေး
အောက်ကိုတိုးဝင်လာတဲ့လက်လေးတစ်ဖက်က ဖြူစင်စောက်ဖုတ်နုအိအိလေးကိုရွရွလေးထိုးသပ်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။
“အား………….”
ဖြူစင်တိုးတိုးလေးငြီးရင်းမေမေကိုဖက်ထားမိလိုက်တယ်။
“ကောင်းလားဖြူစင်လေး…..”
“ဟုတ္…..”
ဖြူစင်နှုတ်ကမပွင့်တပွင့်လေးပြောရင်း ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်နေမိတယ်။
“အ….အ…..အား…………….”
ဖြူစင်ဆွဲဆွဲငင်ငင်လေးငြီးရင်းငြိမ်သက်သွားတော့ မေမေလက်တွေကိုထုပ်လိုက်ရင်းကနေ….
“သမီးလေး……….ကောင်းသွားလား”
မေမေကိုကြည့်ရင်းဖြူစင်ပြုံးပြမိတယ်.။
“ယောကျင်္ားနဲ့မိန်းမလိုးကြတဲ့အခါအဲ့ဒီအရသာလေးအတိုင်းပဲလေ”
“အို……………..လိုးရင္”
ဖြူစင်တိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်တော့ မေမေက
“ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့…………..နောက်စိတ်ထဲမှာအဲ့လိုဖြစ်လာတဲ့အခါ မေမေလုပ်ပေးသလိုကိုယ်ဟာကိုယ်လုပ်လို့ရတယ် ဒါပေမဲ့တစိမ်းယောကျင်္ားတစ်ယောက်နဲ့တော့အခုလိုမနေနဲ့နော်သမီး ချစ်သူရှိပြီဆိုရင်လဲမေမေကိုပြောနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေရယ်”
“ပြီးတော့ အခုလိုအရာတွေကို ကိုယ်အမတစ်ယောက်လိုသဘောထား
ပြီးတော့ မေမေကိုပြောလို့ရတယ်ဒါကရှက်စရာမဟုတ်ဘူးနော်”
ဖြူစင်ခေါင်းလေးနဲ့မေမေရင်ခွင်ထဲကိုတိုးဝင်ရင်းပေါ့……..။
ကျေးဇူးပါမေမေရယ်။
ဒီလိုနဲ့ဖြူစင်နဲ့မေမေသွယ်တို့ဆက်ဆံရေးက ညီအမဆန်လာခဲ့တယ်။
ပွင့်လင်းလာတဲ့ဆက်ဆံရေးနဲ့အတူမေမေသွယ်နဲ့အဓိကပြောဖြစ်တာတွေက လိင်အကြောင်းတွေများခဲ့တယ်။
မေမေသွယ်ဟာအဲ့ဒီအရာတွေပေါ်မှာသိပ်ကိုခုံမင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဆိုတာသိခဲ့ရသလိုဖြူစင်လဲအဲ့ဒီအရာလေးတွေအပေါ်မှာ သာယာခုံမင်လာတတ်ခဲ့တယ်လေ။
ဒီလိုနဲ့တစ်နေ့ပေါ့………………………။
အဲ့ဒီနေ့ကစနေနေ့ဖြူစင်ကျောင်းပိတ်ရက်ပေါ့……..။မနက်စောစောမေမေနဲ့စျေးအတူသွားပြီးပြန်တာတဲ့အချိန်။
“အမ ေစ်းကၿပန္လာၿပီလား”
“အော်အေး မောင်လေးပြန်လာပြီ”
ဖြူစင်သိပ်အမြင်ကပ်တဲ့ကောင်လေးပေါ့ ဖြူစင်တို့ကွန်ဒိုက ဓတ်လှေကားမောင်းပေးတဲ့ချာတိတ်လေ။ ဖြူစင်ထက်ငယ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ရုပ်လေးကသနားကမားလေးပေမဲ့ သူလေ…နှာဘူးသိလား။
ဖြူစင်လာတိုင်းဖြူစင်ဖိစကပ်လေးနောက်ကတင်းတင်းလေးမို့နေတဲ့တင်ပါးအိအိတွေကိုလိုက်လိုက်ကြည့်တတ်တာ…
.ဖြူစင်သိတာပေါ့ မိန်းခလေးပဲ။ အစကတော့ကြောက်မိပေမဲ့အခုနောက်ပိုင်းသူ့အကြည့်တွေကိုပဲသာယာမိနေသလိုလိုရယ်….။ ဒါပေမဲ့ အဆင့်မှအတူတာ သူကဒီတိုက်ကခန့်ထားတဲ့ဝန်ထမ်းလေ။
သူနှုတ်ဆက်တာကိုမသိယောင်ဆောင်ရင်းဓတ်လှေကားထဲအရင်ဝင်လိုက်တော့ သူကမေမေလက်ကခြင်းတောင်းလေးကိုကိုင်ရင်းနောက်ကဝင်လာတယ်။ဓတ်လှေကားထဲကနံပါတ် ၈
ခလုပ်ကိုနှိပ်ပြီးတော့ သူလေမေမေနောက်ကိုတိုးသွားတယ်။ သူ့ကိုအမြင်ကတ်တဲ့စိတ်ကြောက့်ဖြူစင်သူဘက်ကိုလှည့်မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ နံပါတ် ၂ရောက်တဲ့အချိန်မှာတုံခနဲ့ရပ်သွားတဲ့ဓတ်လှေကားကြောင့်ဖြူစင်အဖွင့်ခလုပ်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်
မေမေနောက်ကနေရုတ်တရက်လှပ်ရှားမှုတစ်ခုကိုဖြူစင်သတိထားမိလိုက်တယ်။
တံခါးပွင့်သွားတော့ အပြင်မှာဘယ်သူမှရှိမနေခဲ့ပါဘူး
“ဘယ်ကလေးတွေဆော့သွားလဲမသိဘူး”
ဖြူစင်ပြောရင်းတံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်တယ်…ဖြူစင့်မျက်လုံးတွေကပြောင်လက်နေတဲ့ဓတ်လှေကားနံရံကနေတစ်ဆင့်ခိုးကြည့်မိတော့ ။
အို………….သူလေ………သူ…….မေမေ စကတ်တင်းတင်းလေးနောက်ကနေမေမေတင်ပါးတွေကိုပွတ်သပ်နေတယ်။
မဆိုသလောက်ကော့ပေးနေတဲ့မေမေနှုတ်ခမ်းပါးလေးကတင်းတင်းလေးစေ့လို့………..။
ဟူး………………………………………
ဖြူစင်ရင်တွေခုန်လိုက်တာ…နဂိုကမှအထိအတွေ့တွေကိုသာယာတတ်နေတဲ့ဖြူစင်၊အခုလို့မြင်လိုက်ရတော့ ဖြူစင်ရင်တွေတဆတ်ဆတ်လှုပ်ရှားလို့ပေါ့။
တင္..ေတာင္…………..။
“ကဲ မမကိုပေးတော့ ကျေးဇူးပဲနော်မောင်လေး”
“ဟုတ္ကဲ့ မမ”
မေမေကိုနှုတ်ဆက်တဲ့သူမျက်နှာလေးကိုဖြူစင်ခိုးကြည့်မိတော့ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့အေးချမ်းတဲ့မျက်နှာနုနုလေး မဖြူပေမဲ့ဝင်းမွတ်နေတဲ့အသားအရည်နဲ့တစ်မျိုးလေးကြည့်ကောင်းနေသယောင်ယောင်ပါ။
အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်လေးပေါ်ပက်လက်လှန်ရင်း………
ဟူး…………………………………………….
သက်ပျင်းချသံသဲ့သဲ့ကိုဖြူစင်ကလွဲပြီးဘယ်သူမှမကြားနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။

ဒေါက်..ဒေါက်….ဒေါက်
သမီးအပြင်ထွက်ပါအုံး သမီးလေးလေးလာတယ်။
မေမေရဲ့အသံစူးစူးလေးကြောင့်ကုတင်ပေါ်ကလူလဲထရင်းအခန်းအပြင်ရောက်တော့ ဖေဖေညီအငယ်ဆုံးလေ။
“အန်ကယ် လေးလုံးဘယ်တုံးကပြန်ရောက်တာလဲ သမီးတောင်မသိဘူး”
မနက်ကလေယာဉ်နဲ့သမီးရေ သမီးဖို့လက်ဆောင်ပါတယ်။
“ရော့ ဒါက အကိုအတွက်….ဒါကတော့ မမသွယ်အတွက်…..ဒါက တူမချောလေးအတွက်”
“ဟဟ….တယ်ဟုတ်ပါလားဒါကြောင့်လေးလေးလုံးကိုချစ်တာ”
ဖြူစင်ဖေဖေမှာ မောင်နှမငါးယောက်ရှိတယ်လေ။အကြီးဆုံးနဲ့အငယ်ဆုံးကယောကျင်္ားလေးပေါ့ ကျန်တာကတော့အဒေါ်တွေ အန်ကယ်ကမျက်မှန်တတ်လို့လေးလုံးလို့စရင်းကနေ အန်ကယ်လေးလုံးဖြစ်သွားတာပါ။အခုတော့ သူ့မိန်းမနဲ့မကာအိုမှာနေနေတာပေါ့။
“အန်ကယ်လုံးဒီမှာဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“တစ်လ လောက်ကြာမယ်သမီး”
“မမေရာပါမလားဘူးလား”
“အေး..သူကခွင့်မရဘူးလေ အဲ့ဒါနဲ့တစ်ယောက်ထဲပြန်လာတာ”
“ဒါဆိုလဲ ဒီမှာအိပ်ပေါ့ဒီည”
“ဟားဟား ညီးဖိုးဖိုးက ဒီညပြန်လာတဲ့စကားပြောစရာရှိတယ်တဲ့ဗျာ”
“ဒါဆိုလဲပြီးရော ပြီးရော”
“သမီး အောက်မှာကော်ဖီသွားဝယ်ပါအုံး ကုန်နေပြီ မေမေမနက်ကမေ့သွားလို့”
“ဟုတ် ”
မေမေကိုပြောရင်းအခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီးတော့မှဖြူစင်ခေါင်းထဲမှာအတွေးလေးတစ်ခုဝင်လာခဲ့တယ်။
ဟုတ်ပြီ…………………။
ဘီဒိုထဲကညဝတ်ဘောင်းဘီအဖြူလေးကိုတီရှပ်အဝါလေးနဲ့တွဲဝတ်လိုက်တယ်။
အဖြူပါးပါးဘောင်းဘီလေးထဲကဖြူစင်အခုဝတ်ထားတဲ့အတွင်းခံအနက်လေးကထင်းထင်းလေးပေါ့။
မေမေဆီကပိုက်ဆံလှမ်းယူရင်းဖြူစင်တံခါးဆီကထွက်လို့
ဓတ်လှေကားခလုတ်လေးကိုနှိပ်လိုက်တဲ့လက်တွေကတုံယင်နေသလိုလိုရယ်လေ။
တင်…တောင်
တံခါးလေးပွင့်လာပြီးတော့ ဓတ်လှေကားထဲကခုံမှာထိုင်နေတဲ့သူကိုတွေ့လိုက်တယ်။တုံယင်နေတဲ့လှေလှမ်းတွေနဲ့
ဓတ်လှေကားထဲကိုလှမ်းဝင်လိုက်တော့ပြန်ပိတ်သွားတဲ့တံခါးလေးနဲ့အတူပြောင်းလဲသွားတဲ့အထပ်နံပါတ်တွေ………..။
သူကိုခိုးကြည့်မိတော့ ဖြူစင်ဘောင်းဘီပါးလေးကိုစူးစူးလေးခိုးကြည့်နေတဲ့သူကိုတွေ့လိုက်မိတယ်။နံပါတ်တွေက ၄ကိုရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့……..
“အို…..အေမ႕”
တုံခနဲရပ်သွားရင်းမဲမှောင်သွားတဲ့ဓတ်လှေကားထဲမှာဖြူစင်နဲ့သူနှစ်ယောက်ထဲလေ။
ဒုကပါပဲ ဖြူစင်ဖုန်းလဲယူမလာမိဘူး။
“မကြောက်နဲ့နော်မမ မီးပျက်သွားလို့ထင်တယ် အောက်ကမီးစက်နှိုးရင်ပြန်လာမှာပါ”
အမှောင်ထဲကတိုးတိုးလေထွက်လာတဲ့သူအသံတွေက ဖြူစင်ရင်တွေကိုနဲနဲငြိမ်သွားစေတယ်။ပြီးတော့ ….ပြီးတော့
အို………………………..
ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးသူရင်ခွင်ထဲမှာပေါ့………။
“ဟာ….နင္ဘာလုပ္တာလဲ”
“တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ် မမကြောက်နေမှာဆိုးလို့ပါ”
“မေၾကာက္ပါဘူး ဖယ္ပါ”
ဖြူစင်ပါးစပ်ကပြောနေပေမဲ့ ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်ကမရုန်းမိပါဘူး။
သူရင်ခွင်လေးကနွေးထွေးနေသလိုရယ်…………။
“ဖယ္ပါကြာ”
“မဖယ်ပါရစေနဲ့မမရယ် ကျွန်တော်မမကိုချစ်လို့ပါ”
“ရွင္………………………………”
ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားတဲ့ဖြူစင်နားဝကစကားသံတိုးတိုးလေး……….. ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေတယ်ရှင်။
“မမပြန်ပြောရင်ကျွန်တော်အလုပ်ထွက်ရမယ်ဆိုတာသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်သိပ်ချစ်လို့ဖွင့်ပြောမိတာပါ”
ဖြူစင်ဘာပြန်ပြောရမလဲလေ…….အခုအချိန်မှာဖြူစင်အပြင်ကိုရောက်ချင်တာပဲသိတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်ပေါ့ ရုတ်တရက်လင်းလာတဲ့မီးရောင်နဲ့အတူတဖြေးဖြေးစပြီးရွေ့လာတဲ့ဓတ်လှေကားကြောင့်ဖြူစင်ကိုလွှတ်ရင်း
သူ့ခုံလေးမှာပြန်ထိုင်နေတယ်။ မြေညီထပ်ရောက်တော့…..
“မမ ကျွန်တော့ကိုစဉ်းစားပေးပါနော်”
ဖြူစင်ခေါင်းငုံထားမိတယ်။ပြီးတော့ ခုံမှာထိုင်နေတဲ့သူခြေထောက်ဝင်းဝင်းလေးတွေကတီပါဖိနပ်အနက်ရောင်လေးပေါ်မှာလှပကြော့ရှင်းလို့ပေါ့…။
ကော်ဖီပုလင်းလေးကိုင်းရင်းငွေရှင်းနေတဲ့အထိဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေဆဲပါ။
ပြန်တက်တဲ့အချိန်ဓတ်လှေကားထဲမှာသူ့ကိုဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမလဲလေ။ဖြူစင်အတွေတွေယောက်ယက်ခတ်နေတုံး……………….။
“ညီမေလး…………ညီမေလး”
“ရွင္”
“၂၈၀၀ ကျတယ်ညီမလေး အမပြောနေတာလေးငါးခါရှိပြီ”
ပြုံးရင်းပြောလာတဲ့ အမစကားကိုကြားတော့ဖြူစင်ရှက်လိုက်တာ….။
“ဆောရီးပါနော်အမ ညီမအတွေးလွန်သွားလို့”
“ရပါတယ် ညီမရဲ့”
ကော်ဖီပုလင်းနဲ့ပြန်အမ်းတဲ့ပိုက်ဆံကိုယူရင်းဖြူစင်ပြေးထွက်ခဲ့မိတယ်။
ဓတ်လှေကားရှေ့ယောက်တော့ အပေါ်ထပ်ကအန်တီသားအမိနှစ်ယောက်ဓတ်လှေကားစောင့်နေတာတွေ့တော့မှ
ဖြူစင်သက်ပျင်းလေးခိုးချမိတယ်လေ။ ဓတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ခိုးပြီးပြုံးပြတဲ့သူ့အပြံုးကိုဖြူစင်မျက်စောင်းလေးနဲ့တုံ့ပြန်မိတယ်။
ဟူး………………………..ရင်တွေပူလိုက်တာနော်။
အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ ဆိုဖာမှာထိုင်နေတဲ့ အန်ကယ်လေးနဲ့မေမေ….။
“ေဖေဖေရာ”
“ခါးနာလို့တဲ့အခန်းထဲမှာလှဲနေတယ် မေမေ ကော်ဖီမိတ်ထည့်ပြီးပြီသမီးကော်ဖီတစ်ဇွန်းထည့်ပြီးတော့ ရေနွေးထည့်လိုက်ရင်ရပြီ”
“ဟုတ်မေမေ”
ကော်ဖီလင်ဗန်းလေးကိုင်ထားတဲ့ဖြူစင်လက်တွေက ရင်ခုန်နှုန်းကြောင့်နဲနဲလေးတုန်နေတယ်။ မီးဖိုခန်းကထွက်တော့ ဖြူစင်အိပ်ခန်းပြီးတော့ ဖေဖေမေမေအိပ်ခန်း အဲ့ဒီဘေးမှာမှဧည့်သည်လာရင်ပေးတဲ့အခန်းလွတ်လေး….။အဲ့ဒီအခန်းဒေါင့်လေးရောက်တော့မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကိုကုလားကာနောက်ကဖြူစင်ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ မေမေသွယ် စကတ်အိအိလေးက ဒူးအထက်နားမှာကပ်ကပ်လေးပေါ့…မေမေနဲ့တည့်တည့်မှာထိုင်ရင်းစကားပြောနေတဲ့
အန်ကယ်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေကမေမေမျက်နှာဆီကနေတစ်ချက်တစ်ချက် စကတ်ကပ်ကပ်လေးအောက်ကနေတင်းတင်းလေးခုံးမို့နေတဲ့ဆီခုံးဖောင်းဖောင်းလေးဆီ တစ်ချက်တစ်ချက် ဒူးနှစ်လုံးတင်းတင်းလေးစိထားတဲ့ကြားကိုခိုးခိုးကြည့်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါကိုမေမေသွယ်လဲသိမယ်ထင်တယ် ရယ်လိုက်တိုင်းဒူးလေးကိုဟဟလေးလုပ်လုပ်ပေးနေသလိုလို….အခန်းတံခါးပေါက်ကအလင်းရောင်ကြောင့်
မေမေသွယ်ဟလိုက်တိုင်းပေါင်ရင်းထိပ်က အတွင်းခံပန်းရောင်လေးကလှစ်ဟသွားတယ်။
အို…………………………
ဖြူစင်နားရွက်လေးတွေရဲလာတဲ့အထိပူထူသွားမိတယ်။ ဖေဖေကအခန်းထဲမှာ
မေမေကဧည့်ခန်းကဆိုဖာမှာထိုင်ရင်းဖေဖေညီအငယ်ဆုံးရဲ့အကြည့်တွေကိုသာယာနေတဲ့မြင်ကွင်းပြီးတော့
မရီးရဲ့လှပတဲ့ကိုယ်လုံးအိအိတွေနဲ့ ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးတွေကိုကြည့်ရင်းသာယာနေတဲ့အန်ကယ်လေး…….။
ကော်ဖီခွက်လေးကိုနောက်ဖေးမှာပြန်ထားလိုက်ရင်း ဖြူစင်အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေမိတယ်။
မေမေရယ်………..ယောကျင်္ားအခန်းထဲမှာရှိနေရက်နဲ့ ခဲအိုနဲ့သာယာနေတဲ့မေမေ။ ဒါကလူမှုရေးဖောက်ပြန်တာပဲလေ…..။မျက်လုံးကိုတင်းတင်းလေးမှိတ်ထားရင်းဖြူစင်မျက်ရည်တေဝဲလာမိတယ်
ဖေဖေကိုသနားမိသလိုလိုပြီးတော့….ပြီးတော့……ဘာကြောင့်မှန်းမသိ.ဖြူစင်ရင်တွေခုန်နေတယ်လေ။

“သမီးဖြူစင်….”
“ရှင် မေမေ”
“အော် …သမီးကအခန်းထဲမှာလား မေမေက ကော်ဖီယူမလာသေးလို့လေ”
“ဟုတ် မေမေ သမီးအဝတ်လဲချင်လို့ပါ အဲ့ဒါနဲ့ခဏဝင်လာတာ”
“ဘယ္သြားမလို့လဲသမီးက”
“ဘယ္မွမသြားပါဘူး”
“အေးအေး …ဒါဆိုအေးအေးဆေးဆေးလုပ် မေမေပဲသွားယူလိုက်တော့မယ်”
“ဟုတ္…..”
မေမေနဲ့စကားပြောပြီးတော့ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်မှာစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်လှဲချလိုက်မိတယ်။
ရင်တွေတော့ပူနေဆဲလေ….။
မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကအထာပေးတယ်ဆိုတာဖြူစင်သူငယ်ချင်းတွေလဲပြောဘူးတယ်။
ပြီးတော့မေမေသွယ့်အမူအရာတွေ…..။
မေမေကအသက်၄၂ ဆိုပေမဲ့ အရွယ်ကောင်းတုံးလေ။ ပြီးတော့ အရင်ကမေမေပြောဘူးတယ်…သမီးဖေဖေနဲ့မေမေက မောင်နှမတွေလိုပဲနေတော့တာတဲ့။
ဒါဆို……………………………………။
ဟူး…………………………………………………………………………………
လေပူတွေကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်ပေမဲ့ရင်ထဲက ခပ်နွေးနွေးခံစားမှုတစ်ချို့ကတော့ကျန်နေဆဲပါ။
ပြီးတော့………………………
ဖြူစင်ကုတင်လေးပေါ်မှာပက်တပ်ရပ်လိုက်မိတယ်။ ဖြူစင်အခန်းရဲ့အပေါ်က သစ်သားပွတ်လုံးချောင်းလေးတွေ…ကံကောင်းရင်တော့ဧည့်ခန်းကိုလှမ်းမြင်ရမယ်ထင်တယ်။
အခုချိန်ထိဖြူစင်အဲ့ဒီလိုတစ်ခါမှာမကြည့်ခဲ့ဘူးပါဘူး…ဒါပေမဲ့ ဖြူစင်ရင်ထဲကလှုံ့ဆော်မှုတွေကိုဖြူစင်မတားဆီးနိုင်းခဲ့ဘူး။
သစ်သားချောင်းလေးတွေကြားကဖြူစင်ကြည့်လိုက်မိတဲ့အချိန်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်
ဖြူစင်တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားမိတယ်။
အန်ကယ်လေးရဲ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း ကော်ဖီခွက်လေးကိုမွှေနေတဲ့မေမေ ပြီးတော့ မေမေရဲ့ခါးသိမ်သိမ်လေးတွေပေါ်မှာရွရွလေးပွတ်ကစားနေတဲ့လက်တစ်စုံ……….။
ဒါဆို………….ဒါဆို………………။
ဖြူစင်အတွေးတွေရှေ့မဆက်ခင်မှာပဲခါးသိမ်သိမ်လေးပေါ်ကလက်တွေကိုဖွဖွလေးထပ်ကိုင်ရင်း ရင်သားတင်းတင်းလေးပေါ်ကိုအကျီပေါ်ကနေအသာလေးဖိကပ်လိုက်တဲ့မေမေရဲ့လက်တစ်စုံ………
ဖြူစင်အသက်ရှူသံတွေမြန်လာခဲ့တယ်။
ဒီအချိန်ဖေဖေသာထွက်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေအခန်းကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့
တံခါးလေးကပိတ်ရက်သား………….။
အို……………………………………………..
ကိုယ်ကိုကိုယ်သတိမထားလိုက်မိဘူး ….ဖြူစင်လက်လေးတစ်ဖက်ကဖြူစင်ပေါင်ကြားမှာနေရာယူနေခဲ့ပြီလေ။
ချောအိနေတဲ့အသားနုနုလေးတွေကချွဲကျိကျိအရည်နွေးနွေးတွေနဲ့စိုစွတ်လို့ပေါ့………………..။
ကုတင်ဒေါင့်လေးမှာထိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်လေးကိုဖွဖွပွတ်နေမိတယ်။
“သမီး”
အခန်းဝနားကခေါ်သံ……..။ဖြူစင်ရင်တွေ ဒိန်းခနဲ……တော်သေးတာပေါ့ဝင်မလာလို့
“ဟုတ်မေမေ”
“မေမေ သမီးအန်ကယ်ကိုသွားပို့လိုက်အုံးမယ်နော်”
“အော် ဟုတ်”
“ကို သွယ် မောင်လေးကိုပြန်လိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ် နောက်ကျရင်စိတ်မပူနဲ့နော် သူသွားချင်တဲ့နေရာရှိရင်တစ်ခါထဲလိုက်ပို့မလို့လေ”
“အော်…အေးအေး…….ကားဖြေးဖြေးမောင်းနော်”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုရဲ့”
ဖေဖေကိုလှမ်းပြောပြီးတော့ ကားသော့ကိုယူရင်း………….
“အော် မေ့လို့ သမီးအပေါ်မှာအဝတ်တွေလှမ်းထားတယ် သွားရုတ်လိုက်အုံးနော်”
“ဟုတ်မေမေ”
ဖြူစင်ကိုပြောပြီးတော့ မေမေနဲ့အန်ကယ်လေး အပြင်ကိုထွက်သွားတယ်။
ၿဖဴစင္သိခ်င္လိုက္တာ……..သူတို့ဘယ္ကိုသြားၾကတာလဲ။
ဟူး…………………………….. ရင်တွေမောလိုက်တာ.။
ခပ်အေးအေးနေတတ်တဲ့ဖေဖေကတော့ဘာမှမသိခဲ့ဘူးလေ။
မေမေတို့ထွက်သွားတော့မှာဧည့်ခန်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့ကော်ဖီခွက်တွေကို သိမ်းပြီးတော့ဖြူစင်အိမ်သော့လေးယူရင်း တိုက်အပေါ်ဆုံးထပ်ကိုတက်ခဲ့တယ်။ဖြူစင်တို့ကွန်ဒိုက ဟိုးအပေါ်ဆုံးခေါင်မိုးထပ်မှာရေစည်တွေနဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ အလှည့်ကျနေဖို့အခန်းလေးတစ်ခန်းပဲရှိတယ်လေ။ ရှေ့ဖက်ကနေရာလွတ်မှာတော့ အဝတ်တွေလှမ်းတတ်ကြတယ်။ အပေါ်ဆုံးကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့ရှူခင်းကဖြူစင်စိတ်တွေကိုနည်းနည်းတော့ငြိမ်သက်သွားစေတာအမှန်ပါ
။နေ့လည်တစ်နာရီရဲ့ နေပူပူပြင်းပြင်း ကြောင့်လှေကားထိပ်က အရိပ်လေးမှာဖြူစင်ရပ်နေမိတယ်။
“မမ”
ဟိုးအဝေးကိုအာရုံရောက်နေတဲ့ဖြူစင်…ခေါ်သံကြောင့် ကိုယ်လုံးလေးသိမ့်သိမ့်တုံသွားတဲ့အထိလန့်သွားမိတာပေါ့။လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ……သူ။
“မမ အ၀တ္လာရုတ္တာလား”
“ဟုတ္တယ္”
နှုတ်ခမ်းလေးကိုစူစူလေးထားပြီးတော့ ပြောမိခါမှဖြူစင့်အမူအရာကချစ်စရာများကောင်းသွားလားမသိဘူး။
“မမပြောပုံလေးကချစ်စရာကောင်းတယ်နော်”
အသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိပေမဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ကြည်နူးသား………..။
ကိုယ်ကိုလှတယ်ပြောတာဘယ်မိန်းခလေးကများ တင်းနေနိုင်ပါ့မလဲလေ.
“ကျွန်တော့ဂျူတီပြီးလို့အပေါ်တက်လာတာမမရဲ့”
“အင်း ” ဖြူစင်ခေါင်းလေးညိမ့်ပြမိတယ်။
“မမ မနက်က ကျွန်တော်ပြောမိတာ စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်”
“ဘာပြောလို့ဘာကိုဆိုးရမှာလဲ”
ဖြူစင်မသိဟန်ဆောင်ပြီးပြောလိုက်တော့….
“မမကိုချစ်နေမိတယ်ဆိုတဲ့အကြောင့်ပေါ့”
ဘုရားရေ………….ဒီကလေးတော့ခက်နေပါပြီ…။ဖြူစင်ဘယ်လိုပြောရမလဲလေ။
“နေပါအုံး မင်းအသက်ကဘယ်လောက်မို့လို့လဲ”
“၁၈ ကျော်ပြီမမ”
“ကလေးပဲရှိသေးတာပဲ ဒီလိုတွေကတွေးတတ်နေပြီလား”
ပြောမဲ့သာပြောရတာပါ။ ဖြူစင်ကသူ့ထက်နှစ်နှစ်ပဲကြီးတာလေ။
“မမရယ်အချစ်ဆိုတာအသက်အရွယ်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး ရင်ထဲကအလိုလိုချစ်မိလာတာဘယ်လိုတားရမလဲမမရယ်။ပြီးတော့ ကျွန်တော်ကဒီတိုက်ကအလုပ်သမားပါ မမတို့အလုပ်ထုတ်ချင်လဲကျွန်တော်ထွက်ရမှာပါ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ရင်ထဲမှာမျိုသိပ်မထားနိုင်လို့ပြောမိတာပါမမရယ်။”
အို……………………….
မျက်ရည်လေးဝိုင်းရင်းပြောလာတဲ့သူ့ကိုဖြူစင်သနားမိသွားတယ်။ပြီးတော့ မနက်ကအဖြစ်….
မေမေသွယ်ရဲ့တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို ဓတ်လှေကားထဲမှာပွတ်ပေးနေတဲ့မြင်ကွင်းကိုပြန်မြင်မိလာတယ်။
ဒါဆို…………
ဖြူစင်ရင်တွေနွေးလာမိတာတော့အမှန်ပါ ပြီးတော့ မေမေကိုမနာလိုနေမိသလိုလိုရယ်။
အာ…………မဟုတ်သေးပါဘူး။
စိတ်ကိုချုပ်တည်းရင်း……..သူကိုကြည့်လိုက်တော့သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ယောကျင်္ားပီသတဲ့
သူ့ပုံစံလေးကတစ်မျိုးလေးရင်ခုန်ချင်စရာ။
“ကဲနောက်မှပြောမယ် ဟုတ်ပြီလား”
“မမရယ်ကျွန်တော်သိခွင့်ရှိမယ်ဆိုရင်သိပါရစေလား ။ပြီးတော့ ကျွန်တော်ဒီနှစ်ကုန်ဆိုအလုပ်ထွက်တော့မှာပထမနှစ်တက်ရတော့မယ်လေ နောက်နှစ်ဆို ”
ပြောရင်းဖြူစင့်ရှေ့မှာဒူးလေးထောက်လိုက်တဲ့သူကိုမြင်တော့ဖြူစင်မနေနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
“အို….ဘာလုပ္တာလဲထပါ”
သူ့ကိုထူဖို့သူ့ရှေ့မှာဖြူစင်ထိုင်လိုက်မိတယ်။
“ကဲ ကလေးလေး…အဲ့လောက်မဆိုးနဲ့ ညနေ ဂျူတီရှိလား”
“မရှိဘူးမမ နောက်နေ့မနက်၉နာရီမှလေ”
“ဒါဆိုညနေမှဒီကိုတက်ခဲ့မယ် ဟုတ်ပြီလားအဲ့တော့မှပြောမယ် အခုတော့ စဉ်းစားရအုံးမယ်”
“မမတကယ်ပြောတာနော်”
“မမ မညာတတ်ဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“ပျော်လိုက်တာမမရယ် တကယ်ကျေးဇူးပါနော်”
ပြုံးသွားတဲ့မျက်နှာနုနုလေးက အပြစ်ကင်းနေသလိုလို………
ပြီးတော့…………………………….ပြီးတော့………………………………………
အာ…………….ငါသူ့ကိုအမှတ်တွေဘာလို့ပေးနေမိပါလိမ့်
တစ်ယောက်ထဲတွေးရင်းဖြူစင်ပြုံးမိတယ်။
“ကဲသွားတော့ မယ် ညနေမှတွေ့မယ် OK”
“ဟုတ် မမ”
…………………………………………………………
ဖြူစင်အဝတ်တွေလဲမရုတ်မိပါဘူး….ပြီးတော့လေ………အေးစက်နေတဲ့လက်ဖျားတွေနဲ့အတူရင်တွေလဲခုန်လို့။
ဖေဖေအတွက်ညစာပြင်ပေးနေရင်း ဖြူစင်စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေတယ်။
“သမီးမေမေလဲပြန်မလာသေးဘူး shopping လိုက်ပို့နေတယ်ထင်တယ်”
“အင်း ဟုတ်မယ် ဖေဖေ အန်ကယ်သွားချင်တဲ့နေရာလိုက်ပို့မယ်လို့တော့ပြောသွားတယ်လေ”
“အေးအေး….ဒါဆိုစားပြီးရင်ဖေဖေလဖက်ရည်ဆိုင်သွားအုံးမယ်နော်”
“ဟုတ်ဖေဖေ”
ဖေဖေနဲ့အတူထမင်းစားရင်းဖြူစင် အတွေးတွေကပျံ့လွင့်လို့……………………….။
………………………………………………………..
“သမီးဖေဖေသွားပြီနော်”
“ဟုတ္”
နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၇နာရီခွဲ….. အိမ်သော့ကိုယူပြီးဖေဖေထွက်သွားတော့ ဖြူစင်အခန်းထဲဝင်ပြီး အဝတ်လဲလိုက်တယ်။
တီရှပ်အနက်ရောင်လေးနဲ့အတူဖိစကတ် အသားရောင်လေးကဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးပေါ်မှာတိတိကျကျလေးလှပလို့ပေါ့။
အိမ်သော့လေးယူပြီးတော့ဓတ်လှေကားထဲရောက်တော့ ဖြူစင်လက်တွေအေးစက်တုံယင်နေမိတယ်။
တင်တောင်……………..
ဓတ်လှေကားကထွက်လာတဲ့အသံ နံပါတ်၈နေရာမှာရပ်သွားတဲ့ဓတ်လှေကားထဲကထွက်လိုက်တော့ လောကရဲ့တခြားဖက်ကိုလှမ်းဝင်လိုက်ရသလိုပါပဲ။
ခေါင်မိုးထပ်ကဟင်းလင်းပြင်မှာတော့ ညရဲ့လေနုအေးတွေက တိုးဝှေ့တိုက်ခတ်လို့…………။
အလင်းရောင်ခပ်မှိန်မှိန်သာရှိတော့တဲ့ညနေရဲ့ကောင်းကင်အောက်မှာလှပနေတဲ့နတ်သမီးလေးတစ်ပါး…………။
“မမ”
မျော်လင့်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြားလိုက်ရတော့ ဖြူစင်ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ခနဲတုန်သွားမိတယ်။
“မမကိုမျော်နေတာ”
အလင်းဖျော့ဖျော့အောက်က သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာမျော်လင့်ချက်တွေကတောက်ပလို့လေ.။
“မင်းမှာမောင်နှမတွေရှိလား”
“ဟုတ်ရှိပါတယ်မမ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်နယ်မှာပဲမိဘတွေနဲ့အတူနေတယ်လေ”
“အော်”
“ကျောင်းကရောဘာမေဂျာလဲ”
“Law မမ တစ်လပိုင်းဆိုကျောင်းဖွင့်ပြီလေ”
“စာကြိုးစားနော် ကျောင်းတက်ရင်”
“ဟုတ္”
“ဒါနဲ့ မမအဖြေကိုသိချင်လှပြီမမရယ်”
သူ့စကားသံတွေအောက်မှာဖြူစင်ဘာကြောင့် ပျော်ဝင်သွားမိတာလဲ…ဒါကအချစ်လား.ဒါမှမဟုတ် စိတ်ကစားမိတာလား….ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကြောင့်တော့ဖြူစင်ရင်ခုန်ခဲ့မိတယ်။
“မမ ကျွန်တော်ကိုချစ်လားဟင်”
ကလေးတစ်ယောက်လိုအပြစ်ကင်းတဲ့မျက်နှာနုနုမှာ မျော်လင့်ချက်တွေအပြည့်ပေါ့..။
ဖြူစင်မြင်တယ်ဆိုတာထက်နှလုံးသားနဲ့ခံစားမိတာဆိုပိုမှန်မယ်ထင်တယ်။
ပြီးတော့…ဖြူစင်လေ သူကိုကြည့်ရင်းခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ဟာ…….မမတစ်ကယ်ပြောတာနော်”
အေးစက်နေတဲ့လက်ဖျားလေးတွေကသူ့ရဲ့လက်တစ်စုံကြောင့်နွေးထွေးခဲ့ရတယ်။
ပြီးတော့ ခေါင်းငုံထားတဲ့ဖြူစင့်ပါးမို့မို့တွေထက်မှာ တွဲခိုနေတဲ့အပြုံးတစ်ပွင့်………..။

ဒီည……………………………..
တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ကြယ်စင်တွေကကောင်ကင်မှာပျံ့ကြဲလို့လေ
ချမ်းစိမ့်စိမ့် လေနုအေးတွေအောက်မှာ ချစ်သူရဲ့ရင်ငွေ့ကြောင့်ကျမနွေးထွေးခဲ့ရတယ်။

ငှက်ကလေးတွေက ချစ်သူနှစ်ဦးကို ငုံကြည့်ရင်း
အပြုံးတွေနဲ့ နှုတ်ဆက်လို့အိပ်တန်းဆီကိုအသောနှင်နေလေရဲ့။
ရင်ခွင်ထဲကိုတိုးဝှေ့ရင်း ညရဲ့အလှတရားကိုခံစားနေမိတဲ့ကျမအတွက်တော့
ဂုဏ်ဒြပ်တွေက ဟိုးအဝေးမှာဝိုးတဝါးလက်ပြလို့ပေါ့။

အနာဂတ်တွေကိုရင်မောမိပေမဲ့…………
နှလုံးသားတစ်စုံကတော့ ညရဲ့လမင်းအောက်မှာ ထပ်တူမျှခဲ့ကြပြီလေ။

“ၿဖဴစင္”
မေမေရဲ့ခေါ်သံကဖြူစင်နဲ့သူ့ကိုအေးစက်တောင့်တင်းသွားစေတယ်။
“ဒီခလေးအဝတ်တွေလဲမရုတ်ရသေးဘူး ဖုန်းလဲအခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တယ် ဘယ်သွားလဲမသိဘူး”
ပြောရင်းလမ်းလျောက်လာတဲ့မေမေ…….
ရုတ်တရက်ပဲဆွဲခေါ်သွားတဲ့သူ့နောက်ကို သတိလက်လွတ်လိုက်သွားမိတယ်။ အဝတ်တွေရုတ်ပြီးတော့ပြန်ဆင်းသွားတဲ့မေမေကိုရေစည်တွေကြားကနေချောင်းကြည့်နေတဲ့ဖြူစင်ကိုယ်လုံးအိအိလေးကသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်ဝင်အိကပ်လို့လေ။
“လြတ္ပါအံုး ေမာလာၿပီ”
“မမ”
“ဘာလဲ”
“ဒီအတိုင်းလေးခဏလောက်နေပေးပါနော်”
တောင်းပန်တဲ့လေသံတိုးတိုးလေးအောက်မှာ ဖြူစင်နှုတ်ခမ်းပါးတွေစွံအသွားခဲ့တယ်။
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အမှောင်ထုထဲမှာချစ်သူနှစ်ဦး…
တလှပ်လှပ်ခုန်နေတဲ့နှလုံးသားတစ်စုံနဲ့…
ပါးမို့မို့လေးထက်ကိုကြွေဆင်းလာတဲ့အနမ်းတစ်ပွင့်….
အို…………………………………………….

ဟိုးအဝေးမှာပေါ့……………
ညရဲ့လမင်းက တိမ်ညိုတွေကြားမှာ
ချစ်သူနှစ်ဦးကို ခိုးကြည့်လို့…………….။

က်မေလ ရွက္လိုက္တာ။

“ “မ” ပြန်တော့မယ်နော် အရမ်းနောက်ကျနေရင်မကောင်းဘူးလေ”
ဖြူစင်စကားကိုကြားတော့သူ သက်ပျင်းတိုးတိုးလေးချရှာတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ နောက်နေ့တွေဆိုရင် ဒီနေရာလေးမှာပဲတွေ့မယ်နော် မ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္”
သူ့ကိုပြန်ဖြေရင်း ခြေဖျားလေးထောက်လို့ အနမ်းလေးတစ်ပွင့်လက်ဆောင်ပေးမိတယ်။
“အာ…”
အံ့သြသွားတဲ့သူ့အသံလေးမဆုံးခင်ပဲ ဖြူစင်ပြေးထွက်ဖို့လှည့်လိုက်တဲ့အချိန်..
နောက်ကနေလှမ်းဖက်လိုက်တဲ့သူ့လက်တစ်စုံကခါးအိအိလေးပေါ်မှာတိတိကျကျ
ယိမ်းယိုင်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက သူရင်ခွင်ထဲကိုနောက်ပြန်လေးအိဆင်းကျသွားခဲ့တယ်။
သိုင်းဖက်လိုက်တဲ့လက်တစ်စုံက ဖြူစင်ဆီးခုန်မို့မို့လေးပေါ်မှာပေါ့။အရှိန်ကြောင့်ဖိကပ်သွားတဲ့တင်ပါးအိအိလေးတွေပေါ်မှာ ဖိကပ်လာတဲ့အရာလေးတစ်ခု…
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲတဖြေးဖြေးတင်းမာလာတဲ့အထိအတွေ့ကဖြူစင်သွေးတွေကိုပူနွေးလာစေတယ်။
ဖြူစင်မရုန်းမိပါဘူး…………..။နှုတ်ကဖွင့်မပြောပေမဲ့ အထိအတွေ့တွေရဲ့နူးညံ့မှုကိုတော့ နှစ်ဦးလုံးမလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူးလေ။
“မမ ခဏထိုင်ရအောင်နော်”
ဖြူစင့်လက်ကိုဆွဲလာတဲ့သူနောက်ကိုဖြူစင်လိုက်ခဲ့မိတယ်။
ဒါကျွန်တော်ညအားရင်အိပ်တဲ့အခန်းလေ…
ခေါင်မိုးထပ်က အုတ်တိုက်သေးသေးလေးထဲမှာကုတင်လေးတစ်လုံးသာရှိတဲ့အခန်းလေး
မထည်ဝါပေမဲ့ သန့်ရှင်းတဲ့မွေ့ရာခင်းလေးနဲ့ပေါ့…..။
သူမီးခလုတ်ကိုပိတ်လိုက်တော့….
“ဘာလို့ပိတ်လိုက်တာလဲမှောင်နေမှာပေါ့”
“မမရယ် လူတွေတက်လာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
သူပြောတာလဲဟုတ်ပါရဲ့လေ
အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးဂျက်ထိုးလိုက်တော့ အပြင်ကအလင်း မှိန်မှိန်လေးမှတပါးလုံခြုံသွားတဲ့အခန်းလေးထဲမှာဖြူစင်နဲ့သူ….
အို……………………………
ဖွဖွလေးသိုင်းဖက်လာတဲ့သူလက်တစ်စုံကြောင့်ဖြူစင်ရင်ဖိုမိပြန်ပါတယ်။
ဖိကပ်နေတဲ့ဆီးခုံမို့မို့ထက်ကခံစားမှုလေးကတော့မာတင်းတင်းရှိနေဆဲပေါ့။
နူးညံ့တဲ့ဆံနွယ်စလေးတွေကိုတွန်းဖွယ်လိုက်တော့လှစ်ဟာသွားတဲ့လည်ပင်းသားဖွေးဖွေးလေးကိုဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့…….ဖြူစင်လေ

အချစ်ဟာနူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ပန်းလေးတစ်ပွင့်ဆိုရင်…
သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာကြွေဆင်းဖို့ကျမ ပွင့်ဖူးခဲ့ပါပြီ………………………..။
တရွေ့ရွေ့တိုးလာတဲ့လက်တစ်စုံကခါးသိမ်သိမ်လေးတွေကိုထွေးပွေ့မယူလိုက်တဲ့အချိန်
နီးကပ်သွားတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုဖွဖွလေးငုံလိုက်တဲ့သူ့အယုအယတွေအောက်မှာကျမ သာယာနေခဲ့ပြီ။
ဖူးဖူးလေးတင်းနေတဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုထိတွေ့လာတဲ့လျှာနွေးနွေးလေးရဲ့အရသာ….
ပူးကပ်နေတဲ့ခန္ဓာနှစ်ခု…
ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်ရင်းခြေမခိုင်ချင်တော့တဲ့ကျမ ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။
ထိုင်ချလိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့်ခါးအောက်တစ်ထွာလောက်အထိခွဲထားတဲ့ဖိစကတ်အပေါ်အလွှာလေးက ဘေးတစ်ဖက်ကိုလန်လို့….။ ဖြူစင်ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်းပုခုံးသားအိအိလေးတွေကိုဖက်လိုက်တဲ့အချိန် ဖြူစင့် ခန္ဓာကိုယ်လေးကသူဆီကိုယိမ်းယိုင်သွားခဲ့တယ်။
“ချစ်တယ် မမ ရယ်”
တိုးတိုးလေးပြောရင်း သူလေ ဖြူစင့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖွဖွလေးနမ်းလာပြန်တယ်။ ပြီးတော့……ပြီးတော့လေ
လန်နေတဲ့ဖိစကတ်လေးအောက်ကဝင်းမွတ်အိစက်နေတဲ့ပေါင်တံပြည့်ပြည့်လေးကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း
ဖြူစင့်စိတ်တွေဆောက်တည်ရာမဲ့ခဲ့ရတယ်။
နွေးနွေးလေးတိုးဝင်လာတဲ့သူလက်တွေကိုဖြူစင်ပေါင်နှစ်ဖက်စိကပ်ထားရင်းတွန့်ဆုတ်နေမိတယ်။ဖြူစင်ဖိကပ်လိုက်တိုင်း ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်းချော့ပြီးထိုးရှာတဲ့သူကိုလဲဖြူစင်သနားနေမိပြန်တယ်။
တစ်ကြိမ်….နှစ်ကြိမ်……………………..
အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားရှာတဲ့သူ့ကိုဖြူစင်မငြင်းရက်ခဲ့ပါဘူး။ ဖိကပ်ထားတဲ့ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကိုဟဟလေးခွာပေးလိုက်တော့ နူးညံ့တဲ့သူလက်အထိအတွေ့တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ပေါင်ရင်းဆီကိုချည်းကပ်လာခဲ့တယ်လေ။ အသားစိုင်အိအိတွေကိုပွတ်ဆွဲသွားတိုင်း တစိမ့်စိမ့်စီးဆင်းလာတဲ့ အရည်နွေးနွေးတွေကဖြူစင်ပေါင်ခွကြားလေးတစ်ခုလုံးကိုစွတ်စိုနွေးထွေးလာခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပေါ့………..
နူးညံ့ အိထွေးတဲ့အသားဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ကိုဖွဖွလေးထိကပ်လိုက်တဲ့လက်ချောင်းလေးတွေ…
“အား…………………………ကေလးရယ္”
ပေါင်တံလေးနှစ်လုံးကြားက သူလက်လေးတွေကိုဖြူစင်ပိုလို့နေရာပေးလိုက်မိတယ်လေ။
ဟသွားတဲ့ပေါင်တံလေးကြားကနေ မို့ဖောင်းနေတဲ့အသားအိအိလေးတွေကိုသူလက်နဲ့ဖိကပ်အုပ်ကိုင်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေအသားနှစ်လွှာကြားကိုထိုးပွတ်လိုက်တိုင်း ကော့သွားမိတဲ့ဖြူစင်ကို
သူလက်တစ်ဖက်နဲ့တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးရှာတယ်။

“အား….မောင်ရယ်……….တော်ပါတော့ကွာ ”

“အ ..အ ….အ ..မောင့်………..အ”

ခေါင်းလေးကိုခါရမ်းရင်းဖြူစင်လေ………

“အ………….မောင့်……………..အ”

“အား……………ရှီး………….အား………..မောင့်…………..”

ဆွဲဆွဲလေးမောင့်ကိုခေါ်ရင်း တုန်သွားတဲ့ဖြူစင်ကို သူလက်တွေနဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုတင်းတင်းလေးဆွဲသွင်းထားတယ်။

“မောင်ရယ်…………………….”

တုန်ခါသွားတဲ့စောက်ဖုတ်လေးရဲ့အရသာကတစ်ကိုယ်လုံးကိုပျံ့နှံ့သွားသလိုလို………..
လူတစ်ကိုယ်လုံးမောဟိုက်နုံးချိသွားတယ်။
“မမ”
“မသိဘူးကြာ”
“စိတ်ဆိုးသွားလို့လား …တောင်းပန်ပါတယ်မမရယ်”
“ဘယ်သူကစိတ်ဆိုးတယ်ပြောလို့လဲ”
“ဒါဆိုမဆိုးဘူးပေါ့”
“အာကွာ တော်ပြီ ပြန်တော့မယ် လူဆိုး….ကလေးဆိုပြီးတော့သနားလို့ပြန်ချစ်မိတာ….သူအရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”
ဖြူစင်ပြောရင်း သူရင်ခွင်ထဲကနေရုန်းထွက်လိုက်မိတယ်။ တံခါးဆီကိုအတူလျောက်လာတော့ တွဲထားတဲ့သူ့လက်တွေက ဖြူစင့်အတွက်ခွန်အားတွေစီးဆင်းလာသလိုပါပဲ။
တံခါးလေးဖွင့်လိုက်ရင်းနဲ့ တိုးတိုးလေးခေါ်ရှာတယ်။
“မမ ”
မပီဝိုးတပါးအလင်းရောင်အောက်မှာ နုနယ်တဲ့သူမျက်နှာလေးကိုမော့ကြည့်မိတော့
“မမအရမ်းလှတာပဲ”
သူ့စကားတွေကဖြူစင့်ရင်ကိုနွေးထွေးသွားစေတာအမှန်ပါပဲ….ဖြူစင်လေ…………………။

ရုတ်တရက်ပေါ့…………………
အနမ်းလေးတစ်ပွင့်သူ့ပါးထက်ကိုကြွေဆင်းခဲ့တယ်။
ချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ ကြည်နူးမှုတွေ ကူးစက်ခံခဲ့ရတဲ့ ကြယ်ပွင့်လေးတစ်ချို့
ကောင်းကင်ထက်မှာကခုန်နေကြလေရဲ့……….
လွင့်ပျံ့လာတဲ့လေပြေညှင်းတွေပေါ်ခိုတွယ်လာတဲ့ပန်းရနံ့သင်းသင်းက
ချစ်သူ့ပါးကိုပွတ်သပ်ကြည်စယ်သွားတဲ့အချိန်…………
ည ဟာပိုလို့လှပခဲ့တယ်။

“အရမ်းချစ်တယ် မမ ရယ်”

အပြေးတစ်ပိုင်းခြေလှမ်းတွေနဲ့သူနားကပြေးထွက်ရင်း…………..ကျမလေ
ငုံ့ထားတဲ့ဦးခေါင်းထက်ကခိုတွဲကျနေတဲ့ဆံနွယ်အိအိတွေကြားမှာ ရှက်ရွံနေတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးက တိုးတိုးလေးပေါ့….။
“ မ လဲချစ်ပါတယ် ကလေးရယ်”
တိုးတိုးလေးပေါ့…..တကယ့်ကိုတိုးတိုးလေးရယ်ပါ…….သူကြားနိုင်ပါ့မလား
ကျမယုံကြည်နေမိပါတယ်။
အဲ့ဒီစကားသံလေးတွေက သူ့နှလုံးအိမ်ကိုဖွဖွလေးထိခတ်သွားမယ်ဆိုတာကိုပေါ့….။
သူ……………….နှလုံးသားနဲ့ကြားနိုင်မှာပါလေ။
“သမီးဘယ်သွားနေတာလဲ”
အိမ်တံခါးဝကဝင်ဝင်ခြင်း မေမေရဲ့အသံကြောင့်ဖြူစင်ရင်တွေတုန်သွားခဲ့မိတယ်။တည်ငြိမ်နေပေမဲ့
ဒေါသသံနည်းနည်းစွပ်နေတယ်လို့ဖြူစင်အလိုလိုသိနေမိတာပေါ့။
“ဟို …သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့ပြီးစကားကောင်းနေလို့ပါ”
“ဖုန်းကရော”
“ညနေကသူတို့ဖုန်းဆက်တော့ အောက်မှာရောက်နေပြီဆိုတာနဲ့ သမီးလောပြီး ဆင်းသွားလို့ဖုန်းကအခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တာ”
မေမေဆက်မမေးခင်ဖြူစင်အခန်းထဲကိုအမြန်ဝင်လာခဲ့မိတယ်။ဆက်များမေးနေရင်
ဖြူစင်အလိမ်တွေပေါ်ကုန်တော့မှာအခုတောင်အသံတွေကတုန်ချင်ချင်ရယ်လေ။
စားပွဲထက်ကရေဘူးလေးကိုဖွင့်သောက်လိုက်ပြီးတော့
ကုတင်ပေါ်မှာလှဲချလိုက်တဲ့အချိန်ကျမှတုန်ခါနေတဲ့ဖြူစင်စိတ်တွေနဲနဲတည်ငြိမ်သွားသလိုခံစားမိလိုက်တယ်။
“ဟူး……………………….မလွယ်ပါလားကောင်လေးရယ်”
“မဖြစ်သေးပါဘူးလေ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီးအပြင်ထွက်အုံးမှပါ တော်ကြာမေမေရိပ်မိနေအုံးမယ်”
ကိုယ်ကိုကိုယ်ပြောရင်းအဝတ်တွေကိုချွတ်လိုက်တယ်။ခြေရင်းမှာပုံကျနေတဲ့စကတ်ထမီလေးကိုကုန်းကောက်လိုက်ရင်း ဖြူစင်အတွင်းခံပေါင်ကြားကစိုနွေးနွေးအရသာလေးကိုခံစားလိုက်မိတော့ ဖြူစင်ရှက်မိပြန်ရော။
ထမိန်စကတ်လေးကိုတန်းပေါ်မှာလွှားရင်း ဖြူစင်နေချိုးခန်းထဲလှမ်းဝင်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲမှာ ထင်းထင်းလေးလှနေတဲ့ဖြူစင်လေ ကိုယ်ကိုကိုယ်ငေးကြည့်မိရင်း ပြုံးမိတဲ့အပြံုးတွေရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ဖြူစင်ကိုယ်တိုင်တောင်ဘာသာမပြန်တတ်ခဲ့ဘူး။
လူဆိုတာကြည်နူးရင်လဲပြုံးတတ်ပြန်တာကို…..။
ပေါင်ရင်းမှာ တိတိလေးကပ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုချွတ်လိုက်မိတော့အမွေးစုစုလေးနဲ့မို့မို့လေးဖောင်းနေတဲ့ဆီးခုန်ရင်းလေးကလဲ ဖြူစင်အလှကိုပိုလို့တိုးစေပြန်တယ်လေ။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုဘေးတိုက်လေးလှည့်လိုက်ပြန်တော့ မို့မို့လေးဆူထွက်နေတဲ့တင်သားလုံးလုံးလေးတွေကိုလဲဖြူစင်ကျေနပ်မိပြန်ရော။ရေပန်းလေးကိုဖွင့်လိုက်တော့
ပန်းထွက်လာတဲ့ရေကြည်ကြည်လေးတွေကဖြူစင် ခန္ဓာကိုယ်ဖွေးဖွေးလေးတလျောက်လိမ့်ဆင်းလို့
ဆပ်ပြာမြုတ်လေးတွေနဲ့အိစက်နေတဲ့ကိုယ်တိုက်ဖော့တုံးလေးနဲ့ကိုယ်ခန္ဓာအနှံပွတ်တိုက်နေမိတဲ့အထိအတွေ့ကလဲ
ဒီနေ့မှဖြူစင့်အတွက်နူးညံ့နေပြန်တယ်။ဖြူဖွေးဖောင်းအိနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖြူစင့်ပေါင်ကြားနုနုလေးကိုပွတ်တိုက်လိုက်မိတဲ့အချိန်လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ထိခပ်ပွတ်တိုက်သွားတဲ့
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေရဲ့ခံစားမှုကမောင့် ကို တမ်းတမ်းတတ ဖြစ်မိစေတယ်။
“မောင်ရယ်”
မျက်လုံးလေးမှေးစင်းရင်း စောက်ဖုတ်လေးနဲ့ထိနေတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေက
ဆပ်ပြာမြုတ်ဖြူဖြူတွေကြားမှာနွေးထွေးနေပြန်တယ်။
“သမီးမေမေထမင်းပြင်ထားတယ်နော် မြန်မြန်ချိုး”
မေမေအသံစူးစူးကဖြူစင်ခံစားမှုတွေကိုလွင့်စင်သွားစေခဲ့တယ်။
“ဟုတ်မေမေ”
ရေကိုမြန်မြန်ချိုးရင်း အခန်းပြင်ထွက်လိုက်တော့ တီဗွီဖွင့်ထားတဲ့ဧည့်ခန်းမှာဘယ်သူမှရှိမနေဘူးလေ ဖေဖေလဲလဖက်ရည်ဆိုင်ကပြန်မရောက်သေးဘူးထင်တယ်။ ဧည့်ခန်းကဆိုဖာလေးမှာထိုင်လိုက်တော့ တံခါးပိတ်ထားတဲ့ဝရန်တာမှာမေမေအရိပ်ကိုလွတ်နေတဲ့လိုက်ကာစကြားကနေဖြူစင်မြင်လိုက်တယ်
။မေမေဖုန်းပြောနေတယ်ထင်တယ်။
ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေတဲ့မေမေအသံက နားစွင့်နေမိတဲ့ဖြူစင့်အတွက်တော့ တိုးလွန်းမနေပါဘူး။
တီဗွီကအသံလေးကိုလျော့လိုက်ရင်း ၀ရံတာတံခါးနဲ့အနီးဆုံးခုံမှာဖြူစင်ထိုင်ရင်းနားစွင့်နေမိတယ်။
“မောင်လေးက လဲ အိမ်က မင်းအကိုကြီးပြန်လာတော့မှာ မမဘယ်လိုထွက်ခဲ့ရမှာလဲ”
“ဒီနေ့လဲတော်တော်ဆိုးတယ်နော် ဟိုမှာဆိုမိန်းမကိုရောအဲ့လိုပဲလား”
မေမေစကားသံတိုးတိုးကဖြူစင်ခေါင်းကိုအကြီးအကျယ် ပူလောင်သွားစေတယ်။မေမေ..အန်ကယ်လေးနဲ့များ
ဟာ………….မဟုတ်လောက်ပါဘူး။
ကိုယ်ကိုယ်ကိုညာနေမိပေမဲ့ဖြူစင်စိတ်ထဲမှာအတိအကျသိနေခဲ့တယ်။
“အိမ်ကမင်းအကိုကြီးက မမကိုသိပ်မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မမလဲအဲ့လိုနေချင်တာကြာပြီလေ”
“မင်းလိုးတာအရမ်းကောင်းတယ်သိလား”
“အချိန်တွေရှိသေးတာပဲ နောက်နေ့မင်းအကို စက်ရုံသွားတဲ့အချိန်
မင်းတူမလေးလဲကျောင်းသွားတဲ့အချိန်အိမ်လာခဲ့လေ နေ့လည် ၁၁လောက်ပေါ့”
အို……..ဖြူစင်ရင်တွေဖိုသွားမိတယ်။ သေချာပါပြီ။ ဒါဆို ဖေဖေ…..
ဖြူစင်ဖေဖေကိုတွေးရင်း မျက်ရည်တွေတောင်ဝဲခဲ့ရတယ်။ငယ်ငယ်ထဲက
ဖေဖေနဲ့ မေမေ သွယ့်လက်ပေါ်မှာကြီးလာတဲ့ဖြူစင်လေ ပြီး တော့ မေမေ ရဲ့ အနီးကပ်ကြီးကျပ်မှုအောက်မှာ အရွယ်ရောက်ခဲ့တဲ့ဖြူစင် အခုမေမေ လုပ်ရပ်ကိုတွေ့တော့ ဖြူစင်အံ့သြမိသလိုဝမ်းလဲနည်းမိသလိုလိုရယ်။
ဖြူစင် လေးလံတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ထမင်းစားပွဲရှိရာနောက်ဖက်ကိုလှမ်းထွက်ခဲ့မိတယ်။