အိပ်ယာကနိုးတာနဲ့ စံပယ်ပန်းရနံ့တွေက မွှေးလွန်းလှသည်။ မေမေ ဘုရားပန်းတင်ထားတာပဲ ဖြစ်မည်။ မေမေရဲ့ ဘုရားရှိခိုးသံကိုလည်း ကြားနေရသည်။ ဒါပေမယ့် မေသင်း မထချင်သေး။ ဆက်အိပ်နေချင်သေးသည်။ မိုးအေးအေးနဲ့ အိပ်ယာထဲ ကွေးနေချင်သေးသည်။

“ဟဲ့ မေသင်း မထသေးဘူးလား။ ဒီကလေးမ ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ”

ဟု မေမေလှမ်းပြောမှ အိပ်ယာက လူလဲထပြီး အခန်းအပြင် ထွက်လိုက်သည်။ မေမေက မေသင်းကို ပြူးကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့

“ဟာ ဒီဟာမ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လည်း ပြန်ကြည့်ဦး။ အပျိုဖြစ်နေပြီ အခုထိ ဖင်တုန်းလုံးနဲ့ ငါလာရိုက်လိုက်ရ”

လို့ပြောမှ ကိုယ့်ဘာသာ ငုံ့ကြည့်မိသည်။ အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေတာပါ ဘယ်ရောက်သွားလဲမသိ။ ရှက်လိုက်တာလေ။ တော်သေးတာပေါ့ သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ နေတဲ့အိမ်မို့လို့။ မေမေ့ကို ဘာမှပြန်ပြောမနေတာ့ပဲ အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်ပြေးဝင်လိုက်မိသည်။ အိပ်နေရင်း ကျွတ်ကျထားတဲ့ ထဘီက ခြင်ထောင်ခြေရင်းမှာ ပုံရက်သား။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ချလိုက်ပြီး အဝတ်တွေကို လျှော်ပုံးထဲထည့်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဝတ်ဗလာ ကိုယ်လုံးတီးမြင်ရတိုင်း မေသင်း ရင်ဖိုမိသည်။ ဘာကြောင့်ရယ်လို့တော့ အတိအကျ မပြောတတ်။ မေသင်း ရင်ဖိုသည်။

ပြီးတော့ ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို အပေါ်သို့ ပင့်ဆကြည့်သည်။ နို့တွေကကြီးလွန်းလို့ ကိုယ့်ဘာသာ ပြန်ကိုင်ရတာကိုပင် အားရစရာကောင်းလှသည်။ ကလေးအရွယ်ဝတ် အတွင်းခံတွေ မေသင်းနဲ့မတော်တော့။ အကြီးဆိုဒ်တွေပဲ ရွေးဝယ်ရသည်။ ပြီးတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီလည်း ဆိုဒ်ကြီးမှ မေသင်းနဲ့တော်သည်။ အမေဆို “ညီးလည်း ငါနဲ့တူလို့လားမသိ ထွားလိုက်တာအေ” လို့ မကြာခဏ ပြောတတ်သည်။

စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ဆီးစပ်နားမှာ အမွှေးစိမ်းလေးတွေက အစီအရီ။ အခုလို အမွှေးစိမ်းနုနုလေးတွေကို မေသင်း သဘောကျသည်။ မေသသင်းသူငယ်ချင်း တင့်တင့်ထွေးဆိုရင် သူ့အမွှေးတွေက မည်းပြီးအရှည်ကြီးတွေတဲ့။ ခဏခဏရိတ်လို့ အမွှေးကြမ်းတွေ ထွက်လာတာလို့ ပြောတယ်။ မေသင်းတော့ မရိတ်ပေါင်။ ဒီလိုစိမ်းနုနုလေးကိုပဲ သဘောကျသည်။ အောက်ကို နည်းနည်းငုံ့ပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို အသေအချာ ကြည့်မိသည်။ ပန်းနီရောင် ဖောင်းကြွကြွလေး။ မေသင်း ချစ်လိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့် အသက်ကြီးလာရင် မေသင်းစောက်ဖုတ်လေး မဲသွားမှာကိုတော့ စိတ်ပူသည်။

မေသင်း မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ဖူးသည်။ မေမေလည်း မေသင်းလိုပဲ အိပ်ရင် ထဘီတခြား လူတခြား ဖြစ်တတ်သည်။ မေသင်းနဲ့မတူတာက ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပြီး အိပ်တတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မေသင်းကတော့ အိပ်ရင် ငြိမ်ငြိမ်လေး အိပ်တတ်သည်။ ဒါကြောင့် မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခဏခဏ မြင်ဖူးသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ မေသင်းလက်ဝါးထက်ပင် ကြီးချင်သေးသည်။ ပြီးတော့ မဲတူးပြီး ဖောင်းကားနေတာ။ မေသင်းလည်း ဒီအမေက မွေးလာတာမို့ အသက်ငယ်သေးပေမယ့် စောက်ဖုတ်ကတော့ လက်တစ်ဝါးရှိသည်။ ဒါပေမယ့် မေမေလိုတော့ စောက်ဖုတ်ကြီး မမဲချင်။ အခုလို နီရဲရဲ ဖောင်းကြွကြွလေးပဲ လိုချင်သည်။

“သမီး မေသင်း ရေမြန်မြန်ချိုးစမ်း။ ဒီကောင်မလေး ကျောင်းနောက်ကျတော့မှာပဲ”

လို့ မေမေလှမ်းအော်မှ မေသင်း အတွေးလွန်နေမိတာကို သတိရသည်။ ကိုယ့်ဘာသာ ရှက်ပြုံးကလေး ပြုံးမိပြီး ရေအမြန်ချိုးရတော့သည်။

“မေသင်း ကြာလိုက်တာဟယ်”

လို့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်ရင်း မျက်စောင်းထိုးနေတဲ့ တင့်တင့်ထွေးလက်ကိုဆွဲပြီး မေသင်းတို့ ကျောင်းအမှီ ခြေကုန်သုတ်ရပါတော့သည်။ ဇွန်လသည် မိုးဖြိုင်ဖြိုင်ကျတဲ့လဟု ဆိုတဲ့အတိုင်း မိုးက ရွာလွန်း သည်းလွန်းလှသည်။ ညက စိတ်တိုင်းကျ ရွာချထားတဲ့ မိုးကြောင့် လမ်းတစ်လျှောက် စိုစွတ်နေသည်။ သစ်ပင် သစ်ရွက်တို့သည်လည်း သူတို့ကိုယ်ပေါ်က မိုးရေးစက်တွေကို ခါချပြီး စိမ်းစိုလဲ့မှုန်နေတော့သည်။

မေသင်းတို့ ကျောင်းသွားချိန် မိုးတိတ်နေလို့ တော်သေးသည်။ ကျောင်းအဝင်လမ်းမမှာ စိန်ပန်းပွင့် နီရဲရဲတို့သည် မြေပြင်ပေါ် အတုံးအရုန်း လဲကျနေကြသည်။ ညတုန်းက လေရောမိုးရော ကျထားတာကြောင့် ကြွေကုန်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။ စိန်ပန်းပွင့်နီရဲရဲတွေကို ကျော်ပြီး ငုဝါပင် တရုတ်စကားပင်တွေကို ကျော်လိုက်တာနဲ့ မေသင်းတို့အတန်း ၉ တန်း B ခန်းကို ရောက်သည်။ မေသင်းတို့ အတန်းထဲ ခြေချမိတာနဲ့ ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းထိုးသံ မြည်တော့တာပဲ။

“တော်သေးတယ် မဟုတ်ရင် ဆရာမကြိမ်လုံးနဲ့ နင့်ဖင်ကောက်ကြီးနဲ့ တိုးပြီ”

လို့ ပြောပြီး တင့်တင့်ထွေး ရယ်နေသည်။ နိုင်ငံတော်သီချင်းဆို ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့ အတန်းခေါင်းဆောင်ရဲ့အသံက ဟိန်းထွက်လာသည်။

“ဒီနေ့ ဆရာမ မလာဘူး၊ ခွင့်ယူထားတယ်တဲ့”

ပျော်လိုက်တာလေ။ ပထမဆုံး စာသင်ချိန်ကိုတော့ မေသင်းတို့ အေးဆေးနေလို့ရပြီ။ မေသင်းတို့လည်း ဖြူဖြူတို့ရှိရာ နောက်တန်းဘက်လှည့်ပြီး စကားဖောင်ဖွဲ့မိကြသည်။ ဖြူဖြူက မပွတ်ကျွတ်လို့ ခေါ်ရလောက်အောင် သတင်းစုံသည်။ တစ်ကျောင်းလုံး သူမသိတာမရှိ။ အခုလည်း ဖြူဖြူက သတင်းတစ်ခု ဖောက်သည်ချဖို့ ပြင်နေသည်။

“C ခန်းက အောင်ကိုတို့အဖွဲ့ သိတယ်မလား။ အရပ်ရှည်ရှည် မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ မျက်နာရူးလေ။ အေး အဲ့ကောင်တွေအဖွဲ့ မနေ့က အတန်းထဲမှာ ဖုန်းယူလာပြီး အောကားကြည့်လို့တဲ့။ ဒီနေ့ မိဘခေါ်ထားတယ်။ ဆရာကြီးက မိဘတွေရှေ့မှာ ဒီကောင်တွေကို ဆော်ပလော်တီးမာတဲ့”

ဖြူဖြူပြောတာကို နားထောင်ပြီး မေသင်းတို့မှာ ရင်တွေပန်းတွေ တုန်းလိုက်တာ။ အောကားတဲ့ အောကားဆိုတာ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ဟိုဟာလုပ်တဲ့ကား။ အဲ့ထဲက ယောက်ျားလီးကြီးတွေက အကြီးကြီးတွေလို့ ဖြူဖြူ တစ်ခါပြောဖူးတယ်။ မေသင်းမှာ ရင်တွေတုန် နှလုံးတွေတုန် လိုက်တာဆိုတာ။ တင့်တင့်ထွေးကတော့ ဘာမှမသိသလို နားမလည်သလိုနဲ့ မျက်လုံးလေး ပြူးကြောင်လျက်သား နားထောင်နေသည်။ ကျောင်းဆင်းတော့ မိုးအုံ့လာတာကြောင့် မေသင်းတို့အိမ်ကို သုတ်ခြေတင်ပြန်ရသည်။

လမ်းမှာ တင့်တင့်ထွေးက မေသင်းကို ဒီည အိမ်လိုက်အိပ်ဖို့ ပြောသည်။ မေသင်းလည်း မနက်ဖြန်ကျောင်းပိတ်တာမို့ တင့်တင့်ထွေးတို့အိမ်ကို လိုက်အိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မေမေဆီခွင့်တောင်းပြီး အဝတ်အစားလဲကာ တင့်တင့်ထွေးတို့အိမ် တစ်ခါတည်း လိုက်သွားလိုက်သည်။ တင့်တင့်ထွေးတို့အိမ်က အဝေးကြီးမဟုတ် ငုဝါတို့ နောက်တစ်လမ်းကျော်လေးတင်။ တင့်တင့်ထွေးအမေ ရွာပြန်နေတာကြောင့် အိမ်မှာ တင့်တင့်ထွေးနဲ့ သူ့အဖေသာရှိသည်။

တင့်တင့်ထွေးကလည်း မေသင်းလို တစ်ဦးတည်းသော သမီး။ တင့်တင့်ထွေးနဲ့ မတူတာက မေသင်းမှာ အဖေမရှိတော့ အဖေဆုံးတာ ဆယ်နှစ်တင်းတင်း ပြည့်တော့မယ်။ တင့်တင့်ထွေးရဲ့ အဖေနဲ့အမေက မေသင်းကို ချစ်ကြပါသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက ပေါင်းလာတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေမို့ မိဘတွေနဲ့လည်း ရင်းနှီးနေကြသည်။ မေသင်းမှာ အဖေမရှိတာကြောင့်ပဲလားမသိ တင့်တင့်ထွေးအဖေကိုတော့ မေသင်း အတော်လေးခင်သည်။ ဦးလို့ပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်သည်။ မေသင်းကိုမြင်တော့ တင့်တင့်ထွေးအဖေက ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆတ်သည်။

“လာ လာသမီး၊ အိမ်ထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေ၊ တင့်တင့်ထွေးအမေကတော့ ပြန်မရောက်သေးဘူးကွ…..။ အထွေး သမီးသူငယ်ချင်းကို မုန့်တွေ ထုတ်ကြွေးလိုက်နော်”

ဟုပြောသည်။ တင့်တင့်ထွေး အဖေနဲ့ အမေက တင့်တင့်ထွေးကို အထွေးလို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ ပြီးတော့ မေသင်းဆံပင်တွေကို လက်နဲ့ အသာကလေး ထိုးဖွပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားသည်။ မေသင်းလည်း လျှာထုတ်ပြီး

“ဟုတ် ဦး”

လို့ ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မေသင်းတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် စကားပြောနေစဉ်မှာ မိုးက ဒလဟော ရွာချလာသည်။ ဒီညတော့ အိပ်ကောင်းပြီဟု မေသင်း တွေးလိုက်မိသည်။ မိုးရွာသံကြားတာနဲ့ အထွေးအဖေက ဘောင်းဘီတို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ထွက်လာသည်။ အထွေးက

“ဖေဖေ သမီးတို့လည်း မိုးရေချိုးမယ်”

လို့ပြောပြီး မေသင်းလက်ကိုဆွဲကာ အထွေးဖေဖေနဲ့အတူ အိမ်အပြင်ကို လိုက်ထွက်သည်။ အထွေးဖေဖေ ဘာမှမပြော မေသင်းတို့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေသည်။ မေမေသာဆို မေသင်းကို အော်လိုက်ဆူလိုက်မယ် ဖြစ်ခြင်း။ တစ်ကိုယ်လုံး မိုးရေရွှဲရွှဲစိုတော့မှ မေသင်းသတိထားမိသည်။ မေသင်း အတွင်းခံဘော်လီရော အောက်ခံဘောင်းဘီရော ဘာတစ်ခုမှ ဝတ်မထားမိ။ ညအိပ်ဂါဝန်ပါးပါးလေးကိုသာ ဝတ်ထားမိခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ကလည်း တင်ပါးဖုံးရုံလောက်လေး။ မေသင်း လက်မြှောက်လိုက်ရင်တောင် စောက်ဖုတ်လေး ပေါ်နေပြီ။ တင့်တင့်ထွေးကတော့ ထဘီနဲ့ အင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့မို့ ဘာမှ မသိသာ။ မေသင်းမှာတော့ နဂိုကတည်းက နို့တွေ ဖင်တွေက ကြီးပါတယ်ဆိုမှ ဂါဝန်အပါးလေးကို မိုးရေစိုရွှဲနေတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ရစရာမရှိအောင် ပါပဲ။ နို့တွေဆိုတာလည်း အင်္ကျီအပြင် ပေါက်ထွက်တော့မလား ထင်ရတယ်။ စောက်ဖုတ်မွှေးလေးတွေတောင် မြင်နေရပြီလားမသိ။ မေသင်းရဲ့ ဖင်ကြီးဆိုတာ ဂါဝန်ပါးပါး တိုတိုအောက်မှာ စွင့်ကားပြီး အိုးး မေသင်း မတွေးချင်တော့ပါဘူး။ ရှက်လိုက်တာဖြင့် ပြောမနေနဲ့တော့။

ညဘက် လမ်းပေါ်မှာ လူရှင်းနေလို့ တော်သေးသည်။ မဟုတ်ရင် မေသင်း ရှက်တာနဲ့ သေမှာပဲ။ လမ်းပေါ်မှာ လူမရှိပေမယ့် အထွေးအဖေ ရှိသေးတာပဲလို့ ပြန်တွေးမိတော့ မေသင်း ရှက်ရပြန်သည်။ အထွေးအဖေက မေသင်းတို့နဲ့ ခြေငါးလှမ်းလောက်မှာ ရပ်နေတယ်။ အို အထွေးအဖေ မေသင်းကို စိုက်ကြည့်နေပါလား။ မေသင်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ရင်ဘတ်ကို ချေးတွန်းနေတယ်။ အထွေးအဖေ ရင်ဘက်ကြီးတွေက အကျယ်ကြီးတွေ၊ လက်မောင်းတွေဆိုတာလည်း ကြွက်သား အမြောင်းမြောင်းနဲ့ ပြီးတော့ဗိုက်မှာလည်း ဘော်ဒီကစားထားလို့ ကြွက်သားအဖုအထစ်တွေနဲ့။ ပြီးတော့ မိုးရေစိုနေတဲ့ ဘောင်းဘီအပြင်ကို ပေါက်ထွက်လာတော့မလား ထင်ရတဲ့ လီးကြီး။ အို မေသင်း ရှက်လိုက်တာ ချက်ချင်းဆိုသလို လူကို တခြားဘက် လှည့်လိုက်ရသည်။

ငါကြည့်လိုက်တာ အထွေးအဖေ မြင်သွားပြီလားဆိုပြီး မေသင်းရှက်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ စောနက အထွေးအဖေ မေသင်းကို စိုက်ကြည့်နေတာ သတိရမိသည်။ မေသင်းရဲ့ နို့ကြီးတွေ စောက်ဖုတ်တွေကို မြင်သွားပြီလားမသိဘူးလို့ တွေးရင် မေသင်း ရှက်နေသည်။ ရင်တွေလည်း ခုန်လွန်းလို့ မောဟိုက်ချင်သလိုလို။ ပြီးတော့ အထွေးအဖေရဲ့ တုတ်ခိုင်သန်စွမ်းတဲ့ ကြွက်သားကြီးတွေ ဘောင်းဘီအပြင် ဖောက်ထွက်လုနီးပါးဖြစ်နေတဲ့ လီးကြီး၊ အို…. မေသင်း ရှက်တာရော ရင်ခုန်တာရောပေါင်းပြီး မောဟိုက်ကြီး ဖြစ်နေတော့သည်။

မေသင်း ဒီဘက်ကို လှည့်နေတော့မှ သတိထားမိသည်။ ဟင် မေသင်းရဲ့ ဖင်ကြီး။ ရေစိုပြီးကပ်နေတဲ့ မေသင်းရဲ့တင်ပါး ပေါ်လုပေါ်ခင်ဖြစ်နေပြီး စွင့်ကားထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို အထွေးအဖေ ကြည့်နေမလား။ အို… မေသင်း ဒီဘက်လှည့်ပြီး မေသင်းရဲ့ဖင်ကြီးကို ထိုးပြနေသလို ဖြစ်နေပြီလား။ မေသင်းသိချင်စိတ်ကို ထိန်းမထားနိုင်တော့။ အထွေးအဖေဘက် လှည့်ကြည့်မိသည်။ အို…သေချာတာပေါ့ အထွေးအဖေ မေသင်းရဲ့ဖင်ကို ကြည့်နေတာပေါ့။

မေသင်း လှမ်းကြည့်တာမြင်တော့ မေသင်းကို ပြုံးပြပြီး အထွေးအဖေ ခေါင်းငုံ့ပြီး လက်ပိုက်လျှက်သားရပ်နေသည်။ အထွေးအဖေရဲ့ လက်မောင်းကြွက်သားကြီတွေကို မေသင်း ကြည့်မိပြန်သည်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီအပြင်ဘက် ဖုဖောင်းထွက်နေတဲ့ လီးကြီး၊ ဟင်… ခုနကထက်တောင် ပိုကြီးလာပါလား။ ဖြူဖြူပြောတဲ့ အောကားထဲက လီးကြီးတွေကို သွားသတိရမိသည်။ မေသင်း ရင်တွေတုန် မောဟိုက်ကြီး ဖြစ်ရပြန်သည်။ ခဏနေတော့ အထွေးက

“ငါတော်ပြီ မေသင်း၊ တက်တော့မယ် ချမ်းလာပြီ ဟ”

ဟုပြောသည်။ မေသင်းလည်း အထွေးနဲ့အတူ အိမ်ထဲလိုက်ဝင်လိုက်သည်။ အထွေးအဖေလည်း မေသင်းတို့နဲ့အတူ အိမ်ထဲဝင်လာသည်။

“ခေါင်းတွေ သေချာသုတ်ကြနော် သမီးတို့”

ဟု လှမ်းပြောသည်။

“သမီးက ဆံပင်တိုတယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ မေသင်းက ဆံပင်က ရှည်လည်းရှည် အုံလည်းအထူကြီး၊ ဖေဖေ လာသုတ်ပေးလိုက်”

ဟုပြောပြီး အထွေး အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ မေသင်းမှာသာ အခန်းဝမှာ ရေစိုဂါဝန်ကြီးနဲ့ ကြောင်ပြီးရပ်နေမိသည်။ အထွေးအဖေလည်း သူ့အခန်းထဲဝင်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ မေသင်းဆီ တည့်တည့်ပြန်လျှောက်လာသည်။ မေသင်း ခေါင်းကို ချက်ချင်းငုံ့လိုက်သည်။ အထွေးအဖေက လူချင်းထိလုထိခင်အထိ တိုးကပ်လာပြီး သူ့ပခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ သဘက်နဲ့ မေသင်း ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွသုတ်ပေးသည်။ သန်စွမ်းတဲ့လက်မောင်းကြီးတွေက မေသင်းပါးပြင်နားမှာ ဝေ့ကာ ဝေ့ကာနဲ့။ မေသင်းမျက်နှာက အထွေးအဖေရဲ့ မို့မောက်မောက် ရင်ဘတ်နဲ့ ထိလုထိခင် ဖြစ်နေပြီ။ မေသင်းရဲ့ အသက်ရှူသံ ငွေ့ငွေ့လေးက အထွေးအဖေရဲ့ ရင်ဘတ်အမွှေးတွေကြားမှာ ဖြတ်ပြေးလို့။ မေသင်းရဲ့နို့တွေကလည်း အထွေးအဖေ ဗိုက်အပေါ်နားမှာ ထိလိုက် ပြန်ကွာသွားလိုက်နဲ့။ မေသင်း ရှက်ဖို့ မေ့လျော့သွားသည်။ အထွေးအဖေရဲ့ အထိအတွေ့မှာ သာယာလာသည်။ ရင်ခုန်တိမ်းမူးလာသည်။ အထွေးအဖေဗိုက်နဲ့ ပွတ်တိုက် ထိတွေ့နေတဲ့ နိုးသီးခေါင်းလေးတွေ မာတင်းလာသည်။

မေသင်း ခေါင်းငုံ့ထားတာကြောင့် အထွေးအဖေရဲ့ လီးကြီးကိုလည်း အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ အဲ့ဒီလီးကြီး ဘောင်းဘီအပြင် ထွက်လာပါစေလို့တောင် မေသင်း ဆုတောင်းမိသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်ဖိုနေတော့သည်။ မေသင်းရဲ့ဆံပင်တွေကို သုတ်ပေးပြီးတော့ အထွေးအဖေက မေသင်းနဖူးလေးကို ဖွဖွကလေး ငုံ့နမ်းသည်။ ပြီးတော့

“အဝတ်မြန်မြန်လဲလိုက် သမီး၊ ဖျားနေဦးမယ်”

ဟုပြောသည်။ မေသင်းလည်း

“ဟုတ် ဦး “

လို့ပြောပြီး အထွေးရှိရာအခန်းထဲ ပြေးဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ မေသင်း မျက်လုံးကြောင်နေသည်။ ဘယ်လိုမှအိပ်မရ။ အထွေးကတော့ ဟောက်တောင်ဟောက်နေပြီ။ ဒီမိန်းမ ခေါင်းချတာနဲ့ အိပ်ပျော်တော့တာပဲလို့ မေသင်း စိတ်ထဲက ပြောမိသည်။ မေသင်း ဘယ်အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ။ စောနက အဖြစ်အပျက်တွေက မေသင်းစိတ်ထဲမှာ အခုထိရှိနေတုန်း၊ အခုထိ မြင်ယောင်နေမိသည်။ အပျိုဖော်ဝင်စ ဘယ်လိုမိန်းကလေးကများ အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ ရှင်ရယ်။

အထွေးအဖေကို မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်ရင်း မေသင်း‌စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာကို သတိထားမိသည်။ စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေက ဖင်ကြားတွေအထိ စီးကျနေသည်။ မေသင်း စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးဖြစ်နေတယ်မသိ။ ဖြူဖြူ ပြောသလို မေသင်း အလိုးခံချင်နေတာများလား။ အိုးးး မေသင်း ဘာမှ မလုပ်တတ်တော့ဘူး။ စိတ်ပြေလိုပြေငြား စောက်ဖုတ်ကိုရေဆေးရင်း သေးပေါက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မေသင်း အိပ်ယာက ထသည်။

အခန်းအပြင်ထွက်လာတော့ အထွေးအဖေ မအိပ်သေး။ ဆိုဖာဆတ်တီပေါ်ထိုင်ပြီး သတင်းစာဖတ်နေသည်။ မေသင်းကိုမြင်တော့

“သမီး မအိပ်သေးဘူးလားကွ”

ဟုပြောပြီး မေသင်းကို ကြည့်နေပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်လည်း မေသင်း စောနကလို ညဝတ်ဂါဝန်လေးပဲ ဝတ်ထားတာလေ။ အထွေးအဖေက မေသင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးကြည့်နေပြန်သည်။

“ဟုတ် ဦး… သမီးသေးပေါက်ချင်တာနဲ့ အိပ်မပျော်ဘူးဖြစ်နေလို့”

ဟုပြောပြီး အိမ်သာဆီ လှည့်ထွက်သွားလိုက်သည်။ အထွေးအဖေသည် မေသင်းရဲ့ မလုံ့တလုံ တင်ပါးမပေါ်ရုံတမယ် ဂါဝန်အောက်မှာ စွန့်ကားထွက်နေတဲ့ မေသင်းဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်နေမှာ သေချာသည်။ အဲ့လိုတွေးမိပြန်တော့ မေသင်းစောက်ဖုတ်ထဲက အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြန်သည်။ “အော် ဒုက္ခပါပဲ နင်အဲ့လို အရည်တွေထွက်နေတော့ ငါနေရခက်တယ်ဟဲ့” လို့ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ထဲကပြောမိသည်။

အိမ်သာထဲ ထိုင်ရုံရှိသေးသည်၊ သေးရော အရည်အချွဲတွေရော ဒလဟော ထွက်ကျလာသည်။ စောက်ဖုတ်ကို အသေအချာ ရေနဲ့ဆေးပြီး မေသင်း အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ အထွေးအဖေက

“သမီး အိပ်မပျော်ရင် TV လာကြည့်လေ”

ဟု ပြောသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မေသင်း မငြင်းမိ။ အထွေးအဖေဘေးနား ဆိုဖာပေါ်မှာပင် ထိုင်ပြီး TV ထိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုင်ချလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သွားတာကြောင့် ဂါဝန်ကို လက်နဲ့ပြန်ဆွဲချရသေးသည်။ မေသင်းထိုင်ပြီး ဘယ်လောက်မှ မကြာလိုက်ဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို အထွေးအဖေက မေသင်းကို ထိုင်လျက်ပဲ ဂျိုင်းက ချီမပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ မေသင်းလည်း ကြောင်လျက်သား၊ ပြီးတော့ အထွေးအဖေ ပေါင်ပေါ်မှာ ခွထိုင်မိလျက်သား။

ပေါင်ကားပြီး ထိုင်ချလိုက်တာကြောင့် ဂါဝန်က အပေါ်လိပ်တတ်သွားပြီး ဖင်ကြီးရော စောက်ဖုတ်ကြီးရော ဘာအဖုံးအအုပ်မှ မရှိတော့။ နောက်မှာ ဖင်ကြီးက ကားစွင့်နေသလို ရှေ့မှာလည်း မေသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးက အထွေးအဖေအပေါ်မှာ ဖြဲကားထားသလို ဖြစ်နေသည်။ အထွေးအဖေလည်း ဘယ်အချိန်တည်းက ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ထားမှန်း မသိ။ မေသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးနားမှာ ထောက်ပြီး တေ့ထားသလို ဖြစ်နေသည်။

မေသင်း ဘာမှပြင်ဆင်ချိန် မရလိုက်။ အထွေးအဖေက မေသင်းကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးတာနဲ့ မေသင်းနှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းသည်။ မေသင်းရဲ့ဂါဝန်အောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး မေသင်းဖင်ကြီးကို သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်သည်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ကိုလှန်တင်ပြီး မေသင်းရဲ့နို့ကြီးတွေကို စို့နေပြန်သည်။ အိုးးး မေသင်း မျက်စိကိုမှတ်ပြီး တအင်းအင်းနဲ့ ငြီးနေမိသည်။ မေသင်း ဘာမှမတတ်နိုင်တော့၊ အထွေးအဖေရဲ့ အကိုင်အတွယ်အောက်မှာ ရစ်မူးသွားပြီ။ အထွေးအဖေ မေသင်းကို ဆက်မလုပ်တော့မှာကိုတောင် စိုးရိမ်စိတ်ကလေး ဝင်မိသေးသည်။

အထွေးအဖေက သူမဂါဝန်ကို ခေါင်းကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေသင်း ကိုယ်လုံးတီးလေး ဖြစ်သွားသည်။ မေသင်း မရှက်အားတော့ပါ ရင်ဖိုပြီး အထွေးအဖေ စိတ်တိုင်းကျ လုပ်တာကိုပဲ မက်မောတောင့်တနေမိတော့သည်။

မေသင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေဆိုတာလည်း ဘယ်ကနေဘယ်လိုတွေ ထွက်လာတယ်မသိ။ များလိုက်တာဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် အံ့သြမိတယ်။ မေသင်းစောက်ဖုတ်က ကျလာတဲ့ အရည်တွေက မေသင်းစောက်ဖုတ်နားမှာ ထောင်မတ်နေတဲ့ အထွေးအဖေရဲ့ လီးကြီးပေါ်ကိုတောင် စီးကျနေလျက်သား။ အထွေးအဖေက မေသင်းစောက်ဖုတ်လေးကို လက်နဲ့စမ်းပြီး စောက်ဖုတ်တစ်လျှောက် ပွတ်သတ်နေသည်။ အထွေးအဖေ လက်ကြီးတွေက ဖောင်ကားနေတဲ့ မေသင်းစောက်ဖုတ် တစ်ခုလုံးကို ပွတ်ဖြဲနေသလို ဖြစ်နေသည်။ အဲ့ဒီအရှိန်ကြောင့် မေသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး အရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့အပြင် အရင်ကထက် စောက်ဖုတ်ကြီး ပိုပြဲ ပိုကြီးလာသလားတောင် ထင်ရသည်။ မေသင်းလည်း အစွမ်းကုန် ဖြဲထားပေးတာ ပါမှာပေါ့လေ။

အထွေးအဖေက သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး မေသင်းစောက်ဖုတ် အဝမှာ တေ့လိုက်သည်။

“ထိုင်ချလိုက် သမီး ဖြည်းဖြည်းလေး မဟုတ်ရင် သမီးနာလိမ့်မယ်”

ဟုပြောသည်။ မေသင်းလည်း သူမစောက်ဖုတ်အဝမှာ တေ့ထားတဲ့ အထွေးအဖေလီးကြီးကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင် နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ပါလား။ မေသင်း လက်ကောက်ဝတ်ထက်ပင် ကြီးဦးမည်။ မေသင်း နာမှာကိုလည်း မကြောက်တော့။ အထွေးအဖေလီးကြီးကို မေသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ လိုးဖိချလိုက်ချင်တာပဲ သိတော့သည်။

အထွေးအဖေက မေသင်းခါးလေးကို ကိုင်ထားသည်။ မေသင်း ခါးကော့ထားတာကြောင့် ဖင်လုံးကြီးတွေက စွင့်ကားပြီး အနောက်မှာ ကော့နေသည်။ ပြီးတော့ အထွေးအဖေ လီးကြီးအပေါ် တဖြည်းဖြည်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးက မေသင်းစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ဝင်လာသည်။ မေသင်းလည်း တိုး၍တိုး၍ ထိုင်ပြီး ဖိသွင်းသည်။ အထွေးအဖေက မေသင်းခါးကို ဖက်ရင်း ခေါင်းမော့ကာ မေသင်းရဲ့နို့တွေကို စို့နေသည်။ မေသင်း မနေနိုင်တော့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဆုံးအောင် ထိုင်ချ လိုက်မိသည်။ အထွေးအဖေလီးက မေသင်းစောက်ဖုတ်အခေါင်းထဲ ပြည့်တင်းနေသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပွတ်တိုက်ဆွဲနေတဲ့အသံကို မေသင်း ကြားမိသလိုတောင် ထင်မိသည်။

အပျိုစင်လေးဆိုပေမယ့် မေသင်းစောက်ဖုတ်က ကြီးသည်။ ပြီးတော့ အလိုခံချင်လွန်းလို့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ ပြဲလန်နေတာရော၊ စောက်ရည်တွေ ဒလဟော ထွက်နေတာရောကြောင့် အထွေးအဖေလီးကြီးက မေသင်းအတွက် အနေတော်ပင် ဖြစ်နေသည်။ မေသင်း အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာသည်။ အထွေးအဖေရဲ့ အပေါ်ကနေ လိုးဆောင့်ချက်တွေ ပိုပြင်းလာသည်။ အထွေးအဖေကလည်း မေသင်းခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အောက်ကနေ ကော့ပင့်ပြီး လိုးပေးနေသည်။ အိုးးး မေသင်း စောက်ခေါင်းထဲက မနေနိုင်တော့ အားရပါးရကို လိုးချင်လာသည်။ လီးတွေ တစ်ချောင်းပြီး တစ်ချောင်း ထည့်အလိုးခံချင်လာသည်။ မေသင်း မနေနိုင်တော့

“ဦးရေ သမီးကို လိုးပေးပါ လိုးပေးပါ လီးအကြီးကြီးနဲ့ လိုးပေးပါ”

ဟု ပြောရင်း မေသင်းဖင်ကြီးတွေနဲ့ အားကုန်လိုးဆောင့်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သံ တဖျစ်ဖျစ်၊ မေသင်းဖင်ကြီးနဲ့ အထွေးအဖေ ပေါင်ကြွက်သားတွေ ရိုက်သံ တဘုန်ဘုန်းက မေသင်းကို ပိုပြီး ထန်လာစေသည်။ အိုးးး မေသင်းစောက်ဖုတ် ဟိုးအတွင်းပိုင်းထဲက အရည်တွေ ဒလဟောစီးကျလာပြီး အထွေးအဖေလီးကြီးနဲ့ ပြည့်ကြပ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရးပါးရ ညှစ်ကာညှစ်ကာနဲ့ မေသင်း နုံးချည့်ပျော့ကျသွားတော့သည်။ အထွေးအဖေလည်း မေသင်းစောက်ဖုတ်က ညှစ်တဲ့အားကြောင့် လီးရည်တွေ မေသင်းစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ပြီး

“ချစ်တယ် သမီးလေးရယ်”

ဟုပြောပြီး မေသင်းနဖူးလေးကို တဖွဖွ နမ်းနေသည်။ မေသင်း အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ မနက် မိုးစင်စင်လင်းမှပဲ နိုးတော့သည်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ အထွေးအဖေ လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်လျက်သား၊ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိ။ အထွေးအဖေလီးကြီးကို မေသင်း ကိုင်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အထွေးအဖေ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီး မေသင်းခေါင်းကို ငုံ့နမ်းသည်။

“ထပ်လုပ်ဦးမလို့လား”

ဟုမေးသည်။

“မိုးတောင်လင်းနေပြီ၊ တော်ကြာ အထွေးနိုးလာမှ တွေ့သွားဦးမယ်။ နောက်တစ်ပတ်ကြ သမီး ထပ်လာခဲ့မယ်လေ”

ဟုပြောပြီး အထွေးအဖေရဲ့ လီးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။

“အားးး ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်”

ဟု ငြီးသည်။ မေသင်းလည်း လီးကြီးကိုပါးစပ်နဲ့ အားရပါးရစုပ်ပြီး လက်ကလည်း မေသင်းစောက်စိလေးကို ပွတ်နေမိသည်။ ခဏနေတော့ အထွေးအဖေရဲ့ လရည်တွေ မေသင်းပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျလာပြီး ပါးစပ်တစ်ခုလုံး လရည်တွေနဲ့ ပြည့်လျှံသွားတော့သည်။ လရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲမြိုချပြီး မေသင်းစောက်စိလေးကို အရှိန်နဲ့ပွတ်ရင်း ဦးကလည်း နို့လေးကို စို့ရင်းပေါ့။

“ဦးရယ် သမီးကို အမြဲတမ်းလိုးပေးနော်၊ ဦးရဲ့ လီးအကြီးကြီးနဲ့ လိုးပေးနော်၊ သမီး လီးကြီးကြီးနဲ့ပဲ လိုးတာခံချင်တယ်၊ လီးကြီးတွေ အများကြီးနဲ့ သမီးကို ဝိုင်းလိုးကြပါ”

ဟုပြောပြီး စောက်စိလေးကို ပွတ်နေရာကနေ စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ဒလဟော စီးကျလာပြီး ပြီးဆုံးချင်းဆီ ရောက်သွားလေသည်။ ပြီးတော့မောမောနဲ့ ဦးရဲ့ပါးကို မော့နမ်းပြီး အထွေးရှိရာ အခန်းထဲကို ပြေးဝင်သွားမိသည်။

မေသင်း အိမ်ပြန်ဖို့ အဝတ်အစားလဲနေရင်း ဦးနဲ့လိုးတာတွေ ပြန်တွေးမိတော့ ရှက်ပြုံးကလေးပြုံးမိကာ အထွေး အိပ်ယာနိုးတာကိုပင် မစောင်တော့ပဲ အိမ်ကိုအပြေးကလေး ပြန်နေမိပါတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။