အပျိုစင် နုနုလေးရယ်

အသားညိုညို မျက်နှာကသိပ်အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် အသက် ၁၉ နှစ်လို့ မထင်ရလောက်အောင် သာမာန်ထက်ထွားကြိုင်းတဲ့ မိန်းမပျိုလေး။ အထူးသဖြင့်ကတော့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ပေါင်သား အထက်က အိစက်တင်းပြည့်ကာ ကောက်တက်နေတဲ့ တင်သားအလှက အထူးခြားဆုံးဆိုရမယ် ရင်သားကတော့ သာမာန် လောက်ပါပဲ။

လေးတန်းအထိပဲပညာသင်ခဲ့ရပြီး စက်ဘီးတစီးနဲ့ ရွာစဉ်လှည့်ကာ အသားငါးအသီးအရွက် အစုံရောင်းချပြီး အဖေမရှိတော့တဲ့ အမေမုဆိုးမနဲ့ မောင်လေးတယောက်တို့ကို လုပ်ကိုင် ကျွေးမွေးနေသူပါ။ သူမကို တဖက်သတ်ချစ်နေပြီး ခဏခဏ ရီးစားစကားလိုက်ပြောနေတဲ့ ဇီးကျွန်းကအောင်ခိုင်ကို သူမ သဘောမကျမနှစ်သက်လို့ အတန်တန်ငြင်းပယ်ခဲ့တယ်။

ဒါကိုသိသိနဲ့အောင်ခိုင်က မရမကကိုသူမပြန်တိုင်း နောက်ကတကောက်ကောက် လိုက်နေပြန်လေသည်။ တရက်မှာတော့ ” နုနု ငါ့အချစ်ကိုလက်ခံပါဟာ ငါနင့်ကိုအတည်ယူ ပေါင်းသင်းမှာပါ” အောင်ခိုင်က စက်ဘီးရှေ့ကနေပိတ်ရပ်ထားပြီး ဇွတ်တရွတ် အဖြေတောင်းနေသည်။ နေရာကလည်း သူတို့ဇီးကျွန်းရွာ အစပ်နားက လျှိုလမ်းအဆင်းထဲမှာဖြစ်သည်။

နုနုအခက်တွေ့နေရသည်။ စကားအပြတ်ပြောလိုက်မှအေးမည်။ ” ဒီမှာကိုအောင်ခိုင် ကျမရှင့်ကိုပြန်မချစ်နိုင်ပါဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲဟင် ကျမအဲ့ဒါတွေ စိတ်လည်းမဝင်စားဘူး ရှင့်လို လူကိုလည်း အထင်ကိုမကြီးတာ ဆယ်တန်းတဖုန်းဖုန်းကျ မိဘတွေကမရှိရှိတဲ့ကြားက ထားပေးတာတောင် စောက်ဖြစ်မရှိတဲ့လူ ရှင့်မိဘတွေကရော ဘယ်လောက်မှချမ်းသာကြတာမဟုတ် ကျမ ဈေးကြွေးတွေတောင်မပေးနိုင်ဘူး ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ့ ရက်ရွှေ့ရွှေ့ နေတာထွီ” ထိုစကားကို တမင်မာန်တင်းပြီ ပြောလိုက်ရာ အောင်ခိုင်တယောက် မျက်နှာအပျက်ပျက်ဖြင့် တောက်တချက်ခေါက်ကာ ရွာဘက်ပြန်လှည့်သွားတာမို့ နုနုလည်းစက်ဘီးနင်းပီး ပြန်လိုက်သည်။

နုနုကို မရရတဲ့နည်းဖြင့်ရအောင်ယူဘို့ အောင်ခိုင်အကွက်ချ စီစဉ်ထားသည်။ တညနေစောင်းချိန် ထုံးစံအတိုင်း နုနုတယောက်ပြန်လာတော့ အောင်ခိုင်နှင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်တို့ လျှိုလမ်းအဆင်းထိပ်နားမှ စောင့်ဆိုင်းနေတာ နုနုမသိရှာ။

ရုတ်တရက် မျက်နှာကိုပုဆိုးစည်းသိုင်းလျက် မျက်လုံးပေါက်သာဖော်ထားသော လူသုံးယောက်ထွက်ပေါ်လာပြီး နုနုစက်ဘီးကို တွန်းလှဲလိုက်ကြသည်။ နုနုစက်ဘီးတခြားလူတခြား လွင့်စင်သွားခါ အနဲငယ်နာကျင်သွားတော့သည်။ တပြိုင်တည်းမှာပင် ယောကျာ်းသုံးယောက်အားဖြင့် ပါးစပ်ပိတ်ချူပ်နှောင်ခြင်း ခံလိုက်ရတော့ နုနုအားကုန်ရုန်းလေသည်။

သို့သော် လက်ပြန်ရိုက်ချက်တခု လည်စောင်းဒုတ်ခနဲဝင်လာကာ သတိမေ့သွားလေသည်။ အောင်ခိုင်တို့သုံးယောက် နုနု ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီမယူခါ ငြုတ်ခြံရေလောင်းခင်းထဲက တဲအိမ်လေးသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး အောင်ခိုင်တယောက်သာ ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။

သန်မာတောင့်တင်းတဲ့နုနုကို သတိမေ့နေတုန်း လက်တဖက်စီအား ကြိုးအပျော့တချောင်းစီ လက်ကောက်ဝတ်မှာချည်လျက် တဲတန်းအသားချောင်းမှာ တွဲချည်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက် အပေါ်မြှောက်ထားခံနေရသဖြင့် ရင်သားကမို့မောက် တက်လာသည်။

ပက်လက် အနေအထားဖြင့် လုံချည်ကလည်း ကပိုကရို မလုံ့တလုံ ဆိုတော့ အောင်ခိုင် တယောက် အာခေါင်များ ခြောက်ကပ် လာပြီး စိတ်မခိုင်တော့… နုနုဘေးနား ဝင်လှဲလိုက်ပြီး ပေါင်တဖက် ခွတင်လျက် မိမိဘက် မျက်နှာတစောင်း အနေအထားကို ပြင်ယူလိုက်သည်။

နှုတ်ခမ်းတဝိုက် လျှာတချက် သပ်လိုက်ပြီး နုနုရဲ့ ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်း ထူထူပြဲကို ဖိကပ်စုပ်ယူ ပစ်လိုက်သည်။ လက်တဖက်က ယောကျာ်းဝတ် ရှပ်လက်တို အင်းကျီ ကြယ်သီများကို ဖြုတ်လိုက်ခါ ဘောလီကို အပေါ်တွန်း ရွှေ့လိုက်တော့ နုနုရဲ့ အပျိုစင် နို့နှစ်မွှာက အထင်းသား ပေါ်လာချေပြီ တကား၊

ချွေးနံ့ သင်းသင်း ရနေတဲ့ အပျိုစင် ညိုညက်ညက်ကို စိတ်ရှိသလို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ခွင့် ရနေပြီး အခုဆို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးက အောင်ခိုင်ရဲ့ အချစ်စိတ်ထက် တဏှာရာဂ စိတ်ကို ဟုန်းခနဲ ထတောက် လာစေပြီး နုနုကိုယ်ပေါ် တက်ခွကာ ပေါင်သားထူထူ အရင်းခွဆုံကို နေရာချဲ့ လိုက်သည်။

ယခု အချိန်ထိ နုနုတယောက် အသက်မှန်မှန် ရှုနေပြီး သတိပြန် မရသေး ဒါက သူ့အတွက် မဟာ အခွင့်အရေး တင်းကျပ် စေ့ကာနေတဲ့ နုနု အင်္ဂါစပ်ကို အသာစွဲ ဖြဲလိုက်ပြီး လိင်တံကို တံထွေးများများ ဆွတ်ခါ ဆတ်ခနဲ ချော့သွင်း လိုက်သည်။

ပြီးနောက် မလှုပ်ရှားသေးပဲ နုနု ချိုင်းအောက်ထဲ လက်လျှို ထည့်ထားပြီး အသားချင်း ဆီးခုံချင်း ထိအောင် ဖြေးဖြေးချင်း ခရီးဆုံးအထိ သွားနေ လိုက်သည်။ “အင့်… အု ” ဆိုတဲ့ မပီဝိုးတဝါး ညည်းသံ သဲ့သဲ့ နုနု နှုတ်ခမ်းဝကနေ ထွက်လာတော့ အောင်ခိုင် လန့်ကာ မှိန်းနေ လိုက်သည်။

သူမ အိမ်မက်ထဲမှာ စက်ဘီး မှောက်လဲကာ ပေါင်ခွဆုံ နေရာက အောင့်သက်သက် နာကျင် နေသလိုလို ခံစား နေရသဖြင့် နုနု လူးလွန့်ကာ လှုပ်ရှား နေမိသည်။ မျက်လုံး များကတော့ မှိတ်နေဆဲ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စက်ဘီး ပိနေတယ်။

နောက် လှုပ်လေတိုင်းလည်း ခါးနဲ့တင်ပါး ဆီးခုံ အလယ်မှာက ဆစ်ခနဲ ကျင်ခနဲ နာနာလာတာ ခံစားနေရတော့ မလှုပ်ရှား ရဲတော့ပေ။ လည်ပင်းကလည်း ခေါင်းခါမိတိုင်း နာနေတာပါလား အောင်ခိုင် မှာတော့ နုနု ယောင်ယမ်းပြီး လှုပ်ရှားကော့ပြန် နေတုန်းက အရသာ ရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်းဟု တွေးနေခိုက် စိတ်လောပြီး ခါးညွှတ် ချလိုက်သည်။

”ဟင့်… ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ” နုနု နာကျင်စွာ ညည်းသံနှင့် အတူ ဦးခေါင်းဘယ်ညာ ခါးယမ်းကာ မျက်စိပွင့် လာတော့သည်။ ” ဟင်…” သူမ အံ့သြ ထိတ်လန့်ကာ စကားသံ တိတ်သွားသည်။ သူမကိုယ်ပေါ် ကားယားခွ ထားပြီး အဝတ်ဗလာနဲ့ အောင်ခိုင့်ကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူး ကြည့်နေမိသည်။

နောက် သူမ လက်နှစ်ဖက်က ခေါင်းရင်းဘက်မှာ လှုပ်မရ တပြေးတည်း မြင်နေရတာက ဆီးခုံချင်း ထိကပ်နေတဲ့ အဝတ်မဲ့ သူမနဲ့ အောင်ခိုင် ”အီး ဟီး ရှင် ရှင် ကိုအောင်ခိုင် အခုဆင်းစမ်း ခွေးကောင်ကြီး အမေ့ရေ ကယ်ပါအုံးတော့ ဟီး ဟီး” နုနု သူမ အခြေအနေတွေကို သိလိုက်ခါ အော်ဟစ်ငိုယိုပြီး ခြေထောက်များကို တဖျောင်းဖျောင်း ပေါက်ချ စောင့်တွန်း နေတော့သည်။

ဒီအခြေအနေ ရောက်နေမှတော့ အောင်ခိုင် မညှာရဲတော့ နုနု ဂျိုင်းအောက်ထဲက လက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးသား လှမ်းဖျစ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ယူခါ အားကုန် စောင့်စောင့် ချပစ်လိုက်သည်… ” အု… ဝူး အွတ် ” နာကျင်ခြင်း ဒေါသဖြစ်ခြင်း ရှက်ရွံ့မှု အစရှိတဲ့ ခံစားမှုများ နဲ့အတူ ဖိုမထိတွေ့ ဆက်ဆံခြင်းကလည်း

အသွေးအသားဖြင့် တည်ဆောက် ထားတဲ့ နုနုမှာ မလွန်ဆန်သာပဲ မသိစိတ်က သာယာလှိုက်မော နေမိပြန်သည်။ ငြိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ကာမလှိုင်းများ စီးနေရတာ သိပ်မကြာလိုက် နုနယ်သော အတွေ့အကြုံနှင့် စိတ်ပြင်းပြ မှုတို့ကြောင့် ဖျောခနဲ နွေးခနဲ နှစ်ဦးသား ခံစားလိုက် ကြရပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်ကာ ဗလာကျင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ပူးကပ် သွားကြလေသည်။

ခဏ အကြာမှာတော့… ” ကျွန်မကို ကြိုးဖြေ ပေးပါတော့ ရှင်ကျေနပ် အားရပီ မဟုတ်လား ကျမလည်း အရှက်ကုန် နေပါပြီ ” ငိုသံပါ တုန်တုန် ယင်ယင်ဖြင့် နုနု ပြောစကား အဆုံး ” အဲ့လို မပြောပါနဲ့ နုရယ် ကိုက နုကို အတည် ပေါင်းသင်း ယူမယ် ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ ဒီလို လုပ်ခဲ့တာပါ”

” အို ကျွန်မမှ ရှင့်ကို မချစ်တာလေ ဘယ်လိုလုပ် ပေါင်းသင်းလို့ ရမှာလည်းတော့ အပြင်မှာလည်း မှောင်နေပြီ လုပ်ပါ အမြန် ကြိုးဖြေပေးပါ ကျမ ပြန်ပါရစေ” ” မရတော့ဘူး နု ကို့သူငယ်ချင်း တွေက နုစက်ဘီးကို နုတို့အိမ် သွားပို့ပြီး ကိုတို့နှစ်ယောက် ခိုးပြေး ကြပီလို့ သတင်းလွှင့် ပြောခိုင်း ထားပြီး နေပြီ”

” ရှင် …… အဟင့် ဟီး ကျမကို အသေသာ သတ်လိုက်တော့ ကိုအောင်ခိုင်ရေ ဟင့် ဟီး ရွှတ်” ဒီတခါတော့ စိတ်လျှော့ သွားလေတဲ့ နုနုလက်က ကြိုးများကို အောင်ခိုင် ဖြေပေး လိုက်ပြီး နုနုကို နွေးထွေးစွာ ဖက်ခါ ထားလိုက်သည်။

အမှောင်ထဲ စမ်းတဝါးဝါးဖြင့် နုနု နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးကို ပြင်းပြစွာ စုပ်ယူ ငုံခဲလိုက် စွတ်စို ချွဲပြစ်နေတဲ့ နုနု အင်္ဂါစပ် တအုံလုံးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင် ဖျစ်ချေပေးရင်း ပြန်လည် တင်းမာလာတဲ့ လချောင်းကို ငုတ်တုတ်ထိုင် အနေအထားဖြင့် နုနု ပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခါးမှာ တွဲချိတ်ခါ စွတ်ခနဲ ထိုးစွတ် လိုက်သည်…။

” အ ဟင်း” ဒီတခါ နုနုတယောက် ညည်းသံလေးက အရည်များဖြင့် စွတ်စို နေလေတော့ နာကျင်ပုံ မပြပဲ သာယာ ကောင်းမွန်တဲ့ အရသာ ခံစားလိုက်ရဟန် တူသည်။ အောင်ခိုင့် လည်ပင်းကို ကျော်လွန်ခါ ကျောပြင်ကို နုနု လက်များက ဖက်တွယ် ရစ်သိုင်း လာလေသည်။

နုနု တယောက် ရီးစားမထား လိုက်ရပဲ ထိုတညက မင်္ဂလာဦး ညသဖွယ် တညလုံး မိုးလင်းပေါက် လင်ပေါက်စ အလိုကျ လိုက်လျော ဖြည့်ဆည်း ပေးရင်းဖြင့် ချစ်စိတ် ကြင်နာစိတ်တို့ အောင်ခိုင့်အပေါ် ယိုဖိတ်မိ လာခြင်းကို အံ့အားသင့်စွာ တွေ့ကြုံ ခံစားလိုက်ရ ပေတော့သည်။