ကျုပ်က အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်လုပ်ငန်း လုပ်ပါတယ်။ အိမ်ပွဲစား ပေါ့လေ။ ကိုယ့်ဝါသနာနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့အလုပ် ဆိုတော့လည်း ဒီအလုပ်ကို လုပ်ရတာ ပျော်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ပတ်မှာ နာရီ ၄၀ လောက် တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ် ဖိနပ်ပေါက်အောင်သွားပြီး အာပေါက်အောင် ပြောရ ဆိုရတာတော့ သိပ်မသက်သာလှပါဘူး။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေလို ပိတ်ရက်မျိုးဆို ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်ကို ထီးဖြူ ဖိနပ်ပါး အလုပ်လို့ လူတွေ ပြောကြတာကိုး။ အိမ်ရောင်းချင်တဲ့ သူတွေက ကျုပ်ကို နေ့လည် ၁၂ နာရီ လောက်ကနေ ညနေ ၄ နာရီအထိ အချိန်အတွင်းမှာ ဝယ်မယ့်သူတွေကို လာပြစေချင်ကြတာ။ တစ်နေ့လုံးနီးပါး ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဝယ်မယ့်သူလေး တစ်ယောက် နှစ်ယောက်လောက် လာကြည့်မယ့်အရေးကို ကျုပ်က တစ်နေကုန် ကျောတောင့်အောင် တပိန်ပိန် တလိမ်လိမ်နဲ့ သွားစောင့်ပေးရတာပါပဲ။ သူများအိမ်မှာ သွားနေရတာဆိုတော့ ကိုယ့်အိမ်လိုလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ ဘယ်ရပါ့မလဲ။ ဣန္ဒြေကြီး တစ်ခွဲသားနဲ့ အတောင့်လိုက် ထိုင်နေရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နှင်းမြူတွေ အုံ့မှိုင်းပြီး ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်အေးတဲ့ ဆောင်းရာသီရဲ့ နေ့တစ်နေ့ကို ရောက်လာပါတယ်။

အဲဒီနေ့မှာ ကျုပ်က ရောင်းမယ့်အိမ်တစ်လုံးကို သွားပြတာဗျ။ အိမ်က နေရာအချက်အချာလေးလည်း ကျပြီး ပတ်ဝန်းကျင်လေးလည်း ကောင်းတယ်။ အိမ်ရှင်တွေက ပြောင်းသွားပြီဆိုတော့ အဲဒီအိမ်မှာ လူမရှိဘူးပေါ့ဗျာ။ အိမ်က သိပ်မကျယ်လှပါဘူး။ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးလို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။ ပရိဘောဂလေး နည်းနည်းပါးပါး ထပ်ထည့်ချင်ရင်တောင် နေရာက သိပ်မရှိဘူး။ တစ်ခန်းက အီးပေါက်ရင် တစ်ခန်းက အတိုင်းသားကြားရမယ့် အိမ်မျိုးပါ။ နံရံမှာ ကပ်ပြီး ဆောက်ထားတဲ့ ဗီရိုတစ်လုံးကလွဲရင် တစ်အိမ်လုံး လှည့်ပတ်ကြည့်မှ နံရံနဲ့ တံခါးပဲ ကြည့်စရာရှိတယ်။ အဲဒီအိမ်ကို နှစ်ဦး သုံးဦးတော့ လာကြည့်ပါတယ်။ ကြည့်သာ ကြည့်တယ်… ဝယ်ဖို့ကို စကားတောင် မဟကြဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ၄ နာရီထိုးခါနီးတော့ ကျုပ်ပစ္စည်းပစ္စယလေးတွေ သိမ်းဆည်းပြီး အိမ်ကို တစ်ချက်လောက် လှည့်ပတ်ကြည့်တာပေါ့လေ။ မီးတွေမှိတ်၊ တံခါးတွေပိတ်လိုက်တော့ အိမ်ထဲမှာ မှောင်ကျသွားသလို အိမ်အပြင်က ဒီဇင်ဘာညနေခင်းကလည်း သူရိယနေဝန်း ကွယ်ပျောက်ပြီးလို့ မှောင်ရီနေရောပေါ့။ ကျုပ် မီးဖိုခန်းထဲမှာ နာရီကြည့်နေတုန်း ကားမီးရောင်လိုလို မြင်မိလို့ ရပ်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။

ကားက ဒီအိမ်ဘက်ကို ကွေ့လာတာပါ။ ကြည့်ရတာ ဝယ်သူတွေ လာကြည့်တာဖြစ်မှာပေါ့။ သူများတွေပြောတာတော့ ဆောင်းတွင်းက နေ့တာ တိုသတဲ့။ ကျုပ်ကတော့ ဒီနေ့အဖို့ အင်မတန်ရှည်လျှားလှတဲ့ စိတ်ပျက်စရာ ဆောင်းတစ်ရက်ကို ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီးပါပြီ။ အလုပ်မဖြစ်လိုက်ပုံများတော့ သက်ပြင်းချဖို့တောင် စိတ်ကုန်သွားသလိုပဲ။ အားချင်းဝယ်မယ့်သူ ဝေးလို့ စုံစမ်းရုံသက်သက်လာတဲ့ တစ်ယောက် နှစ်ယောက်တောင် နှစ်ခါပြန်ကြည့်မသွားတဲ့ အိမ်မျိုးပါဗျာ။ အခုလည်း ကြည့်မယ့်သူတော့ လာပြန်ပြီ။ ကားက နှစ်စီးပဲ။ ကားတစ်စီးမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်စီ ပါလာတာကိုး။ သူတို့ဆင်းလာတော့ နှစ်ယောက်လုံးက ရုပ်ရော အဆက်အပေါက်ပါ ခပ်ဆင်ဆင်မို့ သားအမိလို့ ခန့်မှန်းလိုက်မိတယ်။ အမေလုပ်တဲ့သူက သမီးကို အိမ်ဝယ်ပေးဖို့ လာကြည့်တာ ထင်ပါရဲ့။ ကျုပ်လည်း တံခါးဝက ဆီးကြိုပြီး ဧည့်ခန်းတွေ၊ အိပ်ခန်းတွေကနေ မီးဖိုခန်းထဲအထိ လိုက်ပြပေးလိုက်ပါတယ်။ အမေဖြစ်သူက ညနေ ၄ နာရီထိုးခါနီးမှ ရောက်လာလို့ တောင်းပန်တဲ့အကြောင်း ပြောပါတယ်။ သူ့သမီးက ရုံးမှာ အလုပ်တွေ ကျပ်နေလို့ ညနေ ၃ နာရီလောက်မှ ထွက်လာခဲ့ရလို့ပါ တဲ့။ ဒီအိမ်က နေရာကောင်းလေးလည်း ဖြစ်၊ သူတတ်နိုင်တဲ့ ငွေကြေးပမာဏနဲ့လည်း ဝယ်နိုင်တာမို့ စိတ်ဝင်စားကြောင်း ပြောပါတယ်။ ကျုပ်ကလည်း အိမ်ကို စိတ်ကြိုက် ကြည့်နိုင်ကြောင်း၊ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ ကျုပ် စောင့်ပေးမယ့်အကြောင်း ပြောရသေးတယ်။ ပွဲစားတို့ ထုံးစံအတိုင်း အပိုဆာဒါးလေးတွေလည်း ညွှန်းရ ဆိုရသေးတာပေါ့လေ။

အိမ်အပေါ်ထပ် လှေကားပေါ်ကို သူ့သမီးနောက်ကနေ တက်သွားတဲ့ မိန်းမကြီးက ကျုပ်ကို လှည့်ပြီး ပြုံးပြတယ်ဗျ။ အဟုတ်ပြောတာ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ လှေကားတစ်ထစ် တက်လိုက်တိုင်း နိမ့်ခနဲ မြင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ တင်ပါးဆုံ ကားကားကြီး နှစ်စုံကို ကျုပ်ဖြင့် ဘယ်လိုမှ မျက်စိလွှဲလို့ မရပေါင်ဗျာ။ သူတို့ လှေကားပေါ်ရောက်လို့ လျှောက်လမ်းပေါ်ကို ချိုးကွေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ မိန်းမကြီးက ကျုပ်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြုံးပြပြန်ရောဗျို့။ ကျုပ်လည်း အဲဒီတော့မှ နှစ်ယောက်လုံးကို အသေအချာ ကြည့်မိလိုက်တော့ အတော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးတွေပဲလို့ သတိပြုမိသွားတယ်။ အမေလုပ်တဲ့သူက ဆံပင်ကို ကုတ်ထောက်လောက်အထိ ညှပ်ထားပြီး အသားဖြူဖြူနဲ့ ကျန်းမာရေးပြည့်စုံတဲ့ အသွင်သဏ္ဍာန်အပြည့်ရှိတဲ့ အသက် ၄၀ အရွယ် မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ။ ခန္ဓာကိုယ်အရွယ်အစား တော်တော်ကြီးတယ်ဆိုပေမဲ့ လိပ်ခါး ဖားဖင် ဆိုသလို ဗိုက်ခေါက်ထူကြီး မဟုတ်ဘဲ အနွေးထည်အောက်မှာ မလုံ့တလုံ ဖုံးထားတဲ့ ခပ်ထွားထွားရင်သားအစုံနဲ့ လိုက်ဖက်တဲ့ ခါးအရွယ်အစားမျိုး ပိုင်ဆိုင်တဲ့သူပါ။ အပြာရောင် ပိုးထည်ပြောင်ထဘီကလည်း ကြီးမားလုံးဝန်းတဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကြောင့် ပြောင်တင်းနေပါတယ်။

သမီးဖြစ်သူကတော့ ဘောင်းဘီအနက်နဲ့ ခါးတို ရှပ်အင်္ကျီအနီရောင်ကို အပေါ်က ဂျက်ကက်အင်္ကျီနဲ့ ထပ်ပြီး ဝတ်လာတာပါ။ ဒီကပြန်ရင် စားသောက်ဆိုင်မှာ ညပိုင်းအလုပ် ဝင်ရဦးမှာမို့ တစ်ခါတည်း အလုပ်ဝတ်စုံကို ဝတ်လာတာ ဖြစ်မှာပါပဲ။ သူ့အင်္ကျီအောက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးဟာ ကြယ်သီးတွေပြုတ်ပြီး ဗြုန်းခနဲ ကန်ထွက်တော့မလိုလိုတောင် ဖြစ်နေတာပါ။ ဘောင်းဘီပုံစံကလည်း တသိမ့်သိမ့်နဲ့ ခုန်နေတဲ့ အိုးကားကားကြီးတွေကို ထင်သာမြင်သာအောင် ပြနေသလိုပါပဲဗျာ။ အတွေးနယ်ချဲ့နေတဲ့ ကျုပ်ဟာ သူတို့ အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းလာတဲ့အသံ ကြားတော့မှ သတိပြန်ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်တို့လည်း စကားစမြည်လေး နည်းနည်းပါးပါး ထပ်ပြောဖြစ်တာပေါ့လေ။ သမီးဖြစ်သူကတော့ သူအရင်ကြည့်ဖူးတဲ့ အိမ်တစ်လုံးနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ပြောပြပါတယ်။ အဲဒီအိမ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာရွက်စာတမ်း အချက်အလက်တွေ ကျုပ်ကြည့်ရအောင် ကားထဲက သွားယူပေးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်လေ။ သူထွက်သွားပြီးတော့ အမေလုပ်တဲ့သူကလည်း အခန်းတွေကို ထပ်ကြည့်ချင်သေးတယ်ဆိုပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို သုတ်ခနဲ ပြန်ဝင်သွားလေရဲ့။ ခဏလောက်ကြာတော့မှ ကျုပ်ကို လှမ်းခေါ်တဲ့အသံ ကြားမိလိုက်တယ်။

လူမရှိတဲ့အိမ်ဆိုတော့ လှိုင်သံလိုလို ပဲ့တင်သံလိုလိုနဲ့ ဘာမေးမှန်း မသဲကွဲတာမို့ သူရှိတဲ့နေရာကို လိုက်ဝင်သွားရတာပေါ့ဗျာ။ သူဝင်သွားတဲ့ အခန်းရှေ့ရောက်လို့ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ ဟိုဟာမကြီးက အနွေးထည်ကို ရင်ဘတ်ဖွင့်ပြီး အောက်က တီရှပ်ကို လှန်တင်ထားလို့ သူ့လည်ပင်းအောက်မှာ တွဲလောင်းကြီးတွေ ချိတ်နေတဲ့ နို့ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးကို အပြူးသားကြီး မြင်လိုက်ရတော့တာပဲ။ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်က အဲဒါကြီးနှစ်လုံးဟာ ကြီးမားထွားကြိုင်းသလောက် နူးနူးညံ့ညံ့ရှိမယ့်ပုံဆိုတာ သူလှုပ်လိုက်တိုင်း တုန်ခနဲ တုန်ခနဲ ဖြစ်သွားတာကိုကြည့်ရင် သိသာတယ်ဗျို့။ လုံးဝန်းတဲ့ သူ့ဝမ်းဗိုက်ပေါ်မှာ ဣန္ဒြေရရ တည်နေတဲ့ သူ့ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်ငပဲကလည်း အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားရင်းနဲ့ကို ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်လာတော့တာပဲ။ ကျုပ်ကလည်း အဲဒီနေ့မှ ပလေကပ်ပုဆိုး ဝတ်လာမိတာဆိုတော့ ကောင်မကြီးက ကျုပ်အဖြစ်ကို ရိပ်မိသွားတာပေါ့။ ပြီးတော့ “ခစ်” ခနဲ မပွင့်တပွင့်တောင် ရယ်လိုက်သေးတယ်။ “အစ်မကြီးသမီး ခဏနေရင် ပြန်လာတော့မှာနော်” ကျုပ်လည်း ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်ရတယ်။

သူက ရယ်နေရင်းက… “သူ့ကားက ကြွက်သိုက်လို ရှုပ်ပွနေတာပါ။ အဲဒီစာရွက်ကို တွေ့ဖို့ တော်တော်ရှာယူရလိမ့်မယ်။ သူမလာခင် ရှင်ကရော ကျွန်မကို ဘာတွေထပ်ပြဖို့ ရှိသေးလဲ” လို့ မေးပြန်ပါတယ်။ နို့သီးတွဲလောင်းနဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ရပ်နေရတာ ကျုပ်လည်း ရှိုးတိုးရှန်းတန်းတော့ ဖြစ်တာပေါ့ဗျ။ မျက်နှာတွေတောင် နီနေမယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျုပ်က အာသဝေါကုန်ခန်းနေတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ။ ဒါမျိုး ဘယ်အလွတ်ပေးလိမ့်မလဲဗျ… နော်။ ကျုပ် သူ့ရှေ့ကို လျှောက်သွားလိုက်တော့ ကောင်မကြီးက ကျုပ်ပေါင်ခွဆုံကို သူ့လက်နဲ့ ဆီးပြီး ဆုပ်လိုက်တော့တာပဲ။ ပါးစပ်ကလည်း “အင်း” လည်း မဟုတ်… “ဟင်း” လည်း မဟုတ်… အဲဒီနှစ်ခုကြားထဲက အသံမျိုးနဲ့ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်ငပဲကို ဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်ကလည်း အငြိမ်နေတယ်လို့မှ မရှိဘဲ။ ပွတ်လိုက် သပ်လိုက် ဇတ်ခနဲ ဆိတ်သလိုလုပ်လိုက်နဲ့ တဆွတည်း ဆွနေတော့တာကိုး။ ကျုပ်လည်း နောက်ကို နည်းနည်းပြန်ဆုတ်ရင်း မဆိုစလောက်ကလေး ရွှဲနေတဲ့ သူ့ဗိုက်ခေါက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တာ ကောင်မကြီး တော်တော်သဘောကျသွားပုံရတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျုပ်ကို ဒီလိုမေးတယ်လေ။ “ရှင် ကြိုက်ရဲ့လား။ ကျန်တာတွေ ကိုင်ချင်လည်း ရပါတယ်ရှင့်။ ကျွန်မသမီးကို ပြန်လွှတ်ဖို့ အကြောင်းပြချက်တစ်ခု ရှာလိုက်မယ်လေ” တဲ့။ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့အင်္ကျီတွေရော ဘရာကိုပါ ပြန်ဆွဲချလိုက်ပြီး အနွေးထည်ကြယ်သီးတွေပါ ပြန်တပ်လိုက်တယ်။

“မပူပါနဲ့ရှင်… ကျွန်မသမီးနဲ့ အတူ ပြန်သွားလိုက်မယ်။ လမ်းပေါ်ရောက်တော့မှ ကားပျက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေရစ်ခဲ့မယ်။ သူက အလုပ်သွားရမှာပဲ။ သူသွားရင် ကျွန်မ ပြန်လာမယ်လေ။ အဲဒီကျရင် ရှင်သာ စိတ်ပြောင်းမသွားနဲ့” ဒီလောက်ပျော်စရာကောင်းတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ကျုပ်ကလည်း သဘောတူရုံအပြင် ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲလေ။ သူ့သမီးရောက်လာတော့ စာရွက်တွေ ပါလာတယ်။ ကျုပ်လည်း လှန်လှောကြည့်ပြီး အဲဒီအိမ်မျိုးတွေက ဈေးကွက်ထဲမှာ ပေါချင်းသောချင်း ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်း၊ ဒီအိမ်ကသာ ဈေးနှုန်းချိုချိုနဲ့ ရနိုင်တာမို့ ရဖို့မလွယ်ကြောင်း အကြံပေးလိုက်ရတာပေါ့။ သူတို့ အိမ်ပြင် ပြန်ထွက်သွားတော့ ကျုပ်လည်း အိမ်ကို တစ်ခါလောက် ပတ်ကြည့်ပြီး မီးတွေ မှိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကလေး ငါးမိနစ်ဟာ ကျုပ်ဘဝမှာ အကြာဆုံးသော ငါးမိနစ်ပါပဲ။ သူတို့သားအမိ စကားတပြောပြောနဲ့ သွားနေတာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူတို့လည်း ကားတွေပေါ် အသီးသီး တက်ပြီး မောင်းထွက်သွားကြပြီပေါ့။ ကျုပ်မှာတော့ ဟိုမိန်းမကြီးစကားကို ယုံရမလို၊ မယုံရမလိုဖြစ်ပြီး ကျန်နေခဲ့တာပေါ့လေ။ သူ့ကားထဲမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ မီးရောင်ကြောင့် သူ့ကို ကောင်းကောင်းမြင်နေရတယ်ဗျ။

အား ပါးပါး ပါးပါး… တကယ်ဟုတ်တယ်ဗျို့။ ဟိုကောင်မကြီး သူပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်နေပြီ။ သူ့သမီးရဲ့ကား ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ရောက်သွားတော့ သူ ကားကို ရပ်ထားလိုက်တယ်။ သူ့သမီး အဝေးကြီးရောက်သွားတာ သေချာတော့မှ ကားကို ပြန်ကွေ့လာပြီး အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် သူ့ကို ဒီအိမ်တံခါးဝမှာ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်တွေ့ရတာဟာ ပထမတစ်ခေါက်တုန်းက သူနဲ့ ဆုံခဲ့တဲ့ ခံစားချက်မျိုးနဲ့ လုံးဝကို ခြားနားသွားပြီ။ သူက အိမ်ထဲကို စိတ်ချလက်ချဝင်လာပြီး ကျုပ်ရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားပါတယ်။ “ကဲ… ယုံပြီလား ကိုယ်တော်ချော။ ဒီတော့ ရှင် ဘာဆက်လုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ” ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်ကို ကြာကြည့်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့စကားပါ။ ပြီးတော့ နောက်တောင် နောက်လိုက်သေးတယ်။ “မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ကျသွားဦးမယ် ဆရာကြီး” တဲ့။ မုတ်ဆိတ်ပဲ ပျားစွဲတာလား… ဂွေးစိပဲ ပျားတုပ်တာလားတော့ မသိဘူး။ စားရကံ ကြုံနေတာကတော့ သေချာသလောက် ဖြစ်သွားပြီ။

အဲဒီမှာ အဆင်မပြေတာလေးတစ်ခုက အိပ်ယာပြဿနာပဲ။ လူမနေတဲ့အိမ်ဆိုတော့ ပရိဘောဂတွေ ဘာတွေလည်း မရှိတော့ဘူးလေ။ ဒါနဲ့ပဲ သူ့ကို အားနာကြောင်း ပြောရတယ်။ “အို… ဒါ ကိစ္စမရှိပါဘူးရှင့်။ အပေါ်ထပ်မှာ ကော်ဇော ခင်းထားတဲ့ အိပ်ခန်းတစ်ခု တွေ့ခဲ့တယ်။ မိုးဖိုခန်းတွေမှာ ခင်းတဲ့ဟာမျိုးလေ… အိနေတာပဲ။ အပေါ်ထပ်ကို သွားရအောင်” ဒီတစ်ခါ သူ လှေကားတက်တဲ့ ပုံစံကတော့ သူ့ဖင်လုံး အယ်စတုံကြီးတွေကို ကျုပ် မြင်သာအောင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ တစ်လုံးချင်း ပစ်ပစ်ပြီး တက်နေတာဗျို့။ သူပြောတဲ့အခန်းကို ရောက်တော့ သူ့နောက်က လိုက်ဝင်လာတဲ့ ကျုပ်ဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး ရမ္မက်ခိုးတွေ ဟုန်းဟုန်းတောက်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဆင်မလည်ပြန် ရှိုးတယ်။ ကျုပ်အနားကပ်လာပြီး ကျုပ်ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဆွဲဖြည်ရင်း “ကျွန်မနို့တွေနဲ့ ကစားချင်တယ်ဆိုရင် ရှင့်ပစ္စည်းကိုလည်း အရင်ပြစမ်းပါဦး” လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်ပုဆိုး ပုံကျသွားတဲ့အခါမှာ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲ သူ့လက်နဲ့နှိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်လဗြွတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။

ကျုပ်လချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းနဲ့ပဲ ကျုပ်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဝိုင်းဝိုင်းလေးလုပ်ရင်း လဒစ်ထိပ်ကနေ အရင်းဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်သွင်းလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်သွားလိုက်နဲ့ လုပ်နေတော့တာပဲလေ။ “အင်း… ဒါဆို အဆင်ပြေသွားပြီ။ ကျွန်မအဝတ်တွေလည်း ကူချွတ်ပေးပါဦးနော်” ဟုတ်သားပဲ… သူ့ကုတ်အင်္ကျီအပြင်ဇစ်က ကျပ်နေတာနဲ့ တူပါရဲ့။ ဒီကိစ္စ ကျုပ်မှာ တာဝန်ရှိတာပေါ့။ ပြောမယ့်သာ ပြောတာပါ… တကယ်တမ်းကျတော့ ကျုပ်တောင် အောက်ခံဘောင်းဘီမချွတ်ရသေးခင် သူက ကုတ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေရော ဇစ်တွေပါ ဖြုတ်ပြီးနေပါပြီ။ သူ့နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုဟာ ခဲရောင် တီရှပ်ကို ဖောက်ပြီး ထွက်လာတော့မတတ် တင်းပြီး ထောင်တက်နေတာကိုလည်း မြင်နေရပါပြီ။ ကျုပ်လက်အစုံဟာ တီရှပ်အောက်ကိုနှိုက်ပြီး သူ့နို့တွေပေါ်ကို ရောက်သွားပါပြီ။ ဘော်လီအင်္ကျီကတောင် မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရတဲ့ သူ့နို့ကြီးတွေကို လက်တစ်ဖက်စီနဲ့ အောက်ကပင့်ရင်း ဆ ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

အချိန်စီးလှတဲ့ တောင်ပူစာကြီးနှစ်လုံးရဲ့ နူးညံ့ စိုပြည်ပုံက မြင်ရုံနဲ့တင် သိသာနေပါပြီ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူ့တီရှပ်ကို သူ့ခေါင်းပေါ်ကကျော်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ သူ့တီရှပ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်ပြီးတဲ့နောက် ထွားကြိုင်းတဲ့ သူ့လက်ကြီးတွေ ကျုပ်ပုခုံးပေါ် ပြန်ကျလာတယ်။ ကျုပ်ကလည်း သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့ကို ဆွဲယူလိုက်တာပေါ့။ ပြီးမှ တစ်ဖက်ကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး ဗိုက်ခေါက်ကိုပါ ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ “ရှင် ဒါကြီးတွေကို ကြိုက်လား” လို့ ကျုပ်ကို မေးရင်းနဲ့ သူ့နို့နဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကို သူကိုယ်တိုင် ပွတ်သပ်လိုက်ပါတယ်။ “ဒါကြီးတွေက တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် ပိုပိုပြီး ကြီးလာတာရှင့်။ ရယ်စရာကြီးနော်” အဲလိုပြောရင်းနဲ့ သူ့နို့သီးကြီးနှစ်လုံးကို ခါလိုက် ယမ်းလိုက် လုပ်နေတယ်ဗျို့။ သူ အဲသလိုလုပ်လိုက်တော့ သူ့ဟာကြီးနှစ်လုံး ဝရုန်းသုန်းကား ခုန်ပေါက်နေလိုက်တာဟာ ဘယ်လောက်များ ကြမ်းသလဲဆိုရင် ဘယ်ဘက်နို့သီးကြီး ဘော်လီထဲကနေ ဗြွတ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်လာတဲ့အထိပါပဲဗျာ။

ကျုပ်လည်းပဲ အဲဒီ နို့ပျဉ်းတွဲကြီးကို မြင်ရတော့ စိတ်ထဲ ဖျင်းခနဲ ဖြစ်သွားပြီး အောက်က ငပဲကလည်း တဆတ်ဆတ်နဲ့ လှုပ်လာပြီပေါ့လေ။ သူကလည်း ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး သဘောပေါက်သွားတဲ့ ပုံမျိုးနဲ့ ကျုပ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပေးပါတယ်။ ဘောင်းဘီ ကွင်းလုံးကျွတ်သွားပြီးတဲ့အချိန်မှာ သူ ထရပ်ဖို့ ကြိုးစားနေလို့ ကျုပ်က ကူပြီး ပင့်ပေးလိုက်ရသေးတယ်။ ကျုပ်အပေါ်မှာ ခွပြီး မားမားကြီး ရပ်နေရင်းကနေ သူ့ထဘီကို တဖြည်းဖြည်းချင်း မ လည်းတင်လိုက်ရော ထဘီအောက်မှာ ငုပ်လျှိုးနေတဲ့ အဖုအထစ်၊ အတုံးအခဲကြီးတွေ အားလုံးဟာ ဘွားဘွားကြီးကို ပေါ်လာတော့တာပေါ့ဗျာ။ ထဘီအောက်က ထွက်လာတဲ့ ခပ်တွဲတွဲ ဖင်ပြောင်ကြီးတွေကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျုပ်မှာတော့ စိတ်တွေ ဆောက်တည်ရာမရတော့ဘဲ ကိုယ့်လီးကိုယ်သာ နာနာဆုပ်ထားမိတော့တာပဲဗျို့။ “ရှင် ဒါကြီးတွေကို ရတော့မှာပါ။ ဒါပေမဲ့ အခုလောလောဆယ် ကျွန်မပြတာ အရင်ကြည့်ဦး” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူဟာ ကျုပ်ကို နောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး ထဘီကိုလည်း ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ချွတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီတော့ ဟီးဟီးထနေတဲ့ သူ့ဖင်ကောက်ကြီးနှစ်လုံးဟာ ကျုပ်မျက်နှာရှေ့မှာ တပြောင်ပြောင်တဝင်းဝင်း ဖြစ်နေတော့တာပေါ့။ ကျုပ်လည်း သူ ဒီဘက်ပြန်မလှည့်ခင် သူ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှာ ပြူးထွက်နေမယ့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ချင်ဇောနဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး အပေါ်တွန်းတင်လိုက်မိရော ဆိုပါတော့ဗျာ။ ကျုပ် အဲသလိုလုပ်လိုက်တော့ ကောင်မကြီးက ဒူးကို နည်းနည်း ကွေးချလိုက်ပြီး ဒူးပေါ် လက်ထောက်ရက် ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထားနဲ့ ကျုပ်မျက်နှာရှေ့ကို သူ့ဖင်ကြီး ကော့ပေးလာပါတယ်။ ကောင်မကြီးကလည်း မခေဘူးဗျို့။ သူအသက်အရွယ်နဲ့စာရင် သူ့လှုပ်ရှားပုံတွေက တော်တော်နန့်တယ်လို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။ သူက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး စိန်ခေါ်သလို ပြုံးရင်းက “ကျွန်မကို လုပ်စေချင်တဲ့နေရာကို ပြနေပြီနော်” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရင်း ဒီဘက်ပြန်လှည့်လာပါတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့စောက်ပိနဲ့ သေသေချာချာချိန်ပြီး ဖင်ကြီးကို နှိမ့်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

ကနဦး အနေနဲ့ ကျုပ်ပါးစပ်နားရောက်လာတဲ့ သူ့စောက်စိကို လျှာဖျားလေးနဲ့ အောက်ကနေ အပေါ်ကို တစ်ကြောင်းတည်းပဲ ခပ်ကြာကြာလေး မျှဉ်းပြီး ဆွဲပေးလိုက်ပါတယ်။ စောက်ဖုတ်အကွဲရာတစ်လျှောက် စုန်ချည် ဆန်ချည် လျက်ပေးနေရင်း အခွင့်သင့်ရင် သင့်သလို အတွင်းနံရံတွေကိုပါ မွှေ့ပေးလိုက်ပါသေးတယ်။ ကျုပ်လျှာကို မြန်နှုန်း မြှင့်ပေးလိုက်တော့ အဲဒီဟာမကြီးခမျာ ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ရင်း ကျုပ်မျက်နှာကို ပွတ်နေရပြီပေါ့။ သူ ကျုပ်ကို ဖိပြီးပွတ်နေတဲ့ စည်းချက်နဲ့ ကျုပ်ရဲ့ လျှာချက်ကလည်း တော်တော်လေးကို စည်းဝါးကိုက်နေပါပြီ။ ဒီကောင်မကြီး ကျုပ်လျက်ပေးတာကို တော်တော်အသည်းခိုက်နေပြီ ထင်ပါရဲ့။ သူ့ဖင်ကြီးတွေ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လာလာပြီး ထိတာကို မမြင်ရပေမဲ့ သိနေပါတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်မှာ သူ့ဖင်ကြီးတွေ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ယိမ်းထိုးနေရင်း နို့ပျဉ်းတွဲကြီးတွေပေါ်ကို သူ့လက်က ရောက်သွားပြီး တစ်လုံးချင်းစီ ဆုပ်နယ်လိုက်၊ နှစ်လုံးပူးပြီး ညှစ်လိုက်နဲ့ တရွတည်း ရွပြီး တညည်းတည်း ညည်းနေတာကိုလည်း မြင်နေရပါတယ်။ ရုတ်တရက် ကျုပ်ခေါင်းပေါ်က ခွကျော်ပြီး နောက်ခိုင်းလိုက်ရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ဇတ်ခနဲဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေပါတော့တယ်။

ဒီကောင်မကြီး အတော်ရွနေပြီဗျ။ မရွဘဲ ဘယ်နေမလဲဗျာ… ကျုပ်ကလည်း နည်းပညာအစုံသုံးပြီး မှုတ်နေတာကိုး။ ကျုပ်လျှာကို ခပ်တောင့်တောင့် လုပ်ပြီး အဖုတ်ဘတ်လပ်ပြားနှစ်ခုကြား ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတာမျိုး… စောက်စိကို အပြန်ပြန် အလှန်လှန် လျှာဖျားလေးနဲ့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ခလုတ်တိုက်ပေးတာမျိုး… တစ်ခါတစ်ခါ အဲဒီ အစိလေးကို ဖွဖွလေး စုပ်ပေးလိုက်တာမျိုး… အိုး… မှုတ်နည်းကို စုံနေရောပဲဗျို့။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်ရဲ့ လျှာဖျားလျှာစောင်းပညာကြောင့် ဟိုဟာမကြီး အီဆင်းသွားပုံရပါတယ်။ သူ့ရှေ့ကို ကုန်းချလိုက်ရင်း စောစောကလိုပဲ ပါးစပ်ဝိုင်းလေးနဲ့ ကျုပ်လီးကို စုပ်နေပြီပေါ့လေ။ သူ မှုတ်လိုက်တိုင်း သူ့နို့သီးခေါင်း ချွန်ချွန်နှစ်ခုဟာ ကျုပ်ဝမ်းဗိုက်ပေါ်မှာ တရွရွနဲ့ ထိုးနေသလို ဖင်အိုးကြီးကလည်း ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ တရမ်းရမ်းနဲ့ ခါနေပါတယ်။ ကျုပ်လည်း အဲဒီ ဖင်ဆုံကြီးကို လှမ်းဖက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာနားကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်တာပေါ့။ အရည်တရွှဲရွှဲဖြစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပိုပြီး အရသာရှိသွားအောင် လျှာနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ထပ်လျက်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်ကလည်း အပေါ်မှာ မနားတမ်း မှုတ်ပေးနေသလို သူကလည်း အောက်မှာ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေပါတယ်။

သူ့ဦးခေါင်း မြင့်လိုက် နိမ့်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့အချိန်တိုင်း သူ့ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေကလည်း ကျုပ်ဝမ်းဗိုက်ပေါ်မှာ တအိအိနဲ့ လာလာဖိနေကြလေရဲ့။ သူက စုပ်ချက် ကြမ်းလာလေ ကျုပ်လျှာချက်တွေကလည်း ပိုမြန်လာလေဖြစ်နေရာက တစ်ချက်မှာ ကျုပ်လျှာက သူ့အဖုတ်ထဲ ခပ်နက်နက်ဝင်သွားလိုက်တာ ကောင်မကြီးလည်း ဇတ်ခနဲဖြစ်ပြီး ထရပ်လိုက်ပါတယ်။ သူက ကျုပ်အပေါ်ကနေ ခေါင်းကလေး ငဲ့ကြည့်ရင်း “ရှင့်လီးကို ကျွန်မအဖုတ်ထဲ ထည့်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ ဒီဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး ကျုပ်အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်တော့မှာပဲလို့ ကျုပ်က ထင်လိုက်မိတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ တခြားအစီအစဉ်တစ်ခု ရှိနေတယ်။ မပြောမဆိုနဲ့ ကောင်မကြီးက ပြတင်းပေါက်ကို လျှောက်သွားတယ်။ ခါးကော့ကော့ အနေအထားနဲ့ ဖင်အိုးကြီးကို အားရပါးရ ပစ်ထုတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်မှာ လက်ထောက်လိုက်ပါတယ်။ အသက်အရွယ်အရ နည်းနည်းလေး အိုင့်တိုင့်တိုင့်ဖြစ်နေတဲ့ ဗိုက်အိုးကလည်း အောက်ကို တွဲကျလာပါတယ်။ ကျုပ် သူ့နောက်ကို လိုက်သွားပြီး မိုးပေါ်ကို တမျှော်မျှော်နဲ့ ထောင်နေတဲ့ ကျုပ်ငပဲကိုကိုင်ရင်း ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ရှိရာ နေရာလောက်မှာ လဒစ်နဲ့ စမ်းပြီး ထောက်လိုက်တာပေါ့။ ကျုပ်လည်း အထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ရော ဟိုဟာမကြီး တစ်ကိုယ်လုံး ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ရှေ့တိုးနောက်ငင်တွေ ဖြစ်ပြီး ကျုပ်လဗြွတ်တောင် ပြုတ်ထွက်မလိုဖြစ်သွားတာနဲ့ သူ့ဖင်ကြီးကို လိုက်ဖမ်းရသေးတယ်ဗျ။

မိလည်း မိရော အဲဒီဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်ထားလိုက်မိတော့ ကျုပ်လက်ထဲမှာ အဲဒီဖင်ကြီးက အိစက်နေတာပဲဗျို့။ ကျုပ်ဆောင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူ့နို့ကြီးတွေဟာ ရှေ့က ပြတင်းပေါက်ဘောင်နဲ့ တဘတ်ဘတ် သွားရိုက်နေပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်က အဲဒါကြီးတွေကို သူ့အနောက်ကနေ လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ဆုပ်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်တာပေါ့လေ။ အောင်မြင်လိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေဗျာ… ကျုပ်လက်ဖဝါးတွေထဲမှာ တပွေ့တပိုက်ကြီးကို ပြည့်နေတော့တာပဲ။ ဆုပ်ထားတဲ့ လက်တွေကို ဖြေလည်းချလိုက်ရော နို့ကြီးတွေ အောက်ပြန်ကျသွားပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ခုန်နေရောဗျ။ ကျုပ်လည်း လက်နဲ့ အသာ ပြန်ပွတ်ပေးနေရင်း အနောက်ကနေလည်း ဆောင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်ဗိုက်နဲ့ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေ ထိတဲ့အသံကလည်း တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လာတယ်။ အဲဒီလို တဖုန်းဖုန်းမြည်အောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်လို့ ကောင်မကြီးတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကျုပ်ဆောင့်ချက်နဲ့ စည်းချက်ညီညီပဲ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ယိမ်းထိုးနေပါပြီ။ အသားအရည်ရဲ့ ကောင်းခြင်းနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ဗိုက်သားတွေဟာ နူးညံ့ချောမွေ့နေလိုက်တာများဗျာ… ကျုပ်လက်က လွှတ်မပစ်နိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ အဲသလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား အားကြိုးမာန်တက် ကြိုးစားနေလိုက်ကြရင်းနဲ့ တစ်ချက်တော့ ကောင်မကြီး ကျုပ်ကို လက်နောက်ပြန် တွန်းလွှတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ဘက်ကို ပြန်လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ ပြတင်းပေါက်နံရံမှာ ကျောမှီထိုင်ရင်း ကျုပ်ကို ဒီလိုပြောတယ်။

“အဲဒီမှာ ရပ်မနေနဲ့တော့။ ကျွန်မ နို့တွေကို လာလိုးလှည့်” အဲဒီစကား ကြားလိုက်တော့ ကျုပ်လည်း ဝမ်းပမ်းတသာပဲ နာခံလိုက်တာပေါ့လေ။ အသာလေး ရှေ့တိုးပြီး ကျုပ်လဗြွတ်ကို သူ့နို့နှစ်လုံးကြားက မြောင်းထဲမှာ တင်လိုက်ပါတယ်။ သူကလည်း သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကနေ တွန်းဖိပြီး ကျုပ်လီးကို နို့နဲ့ ညှပ်ပေးလိုက်တာများဗျာ… သူ့အယ်စတုံနို့ကြီးနှစ်လုံးကြားမှာ ကျုပ်လဗြွတ်တစ်ချောင်းလုံး စုပ်စမြုပ်စပျောက်သွားလိုက်တာ လဒစ်ကလေးတောင် နို့အုံအပေါ်ပိုင်းနားမှာ ပြူတစ်ကလေးပဲ မြင်ရတော့တယ်။ ကျုပ်က ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ ညှောင့်ပေးလိုက်တော့ သူကလည်း အိထွေးနေတဲ့ သူ့နို့ကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကို ကျုပ် ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရအောင်လို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ဖိပေးထားပါတယ်။ ကျုပ်လီးကို ထိုးထည့်လိုက်ရင် ကျုပ်လက်က သူ့နို့ကို ဖိပေးတယ်။ ပြန်ထုတ်လိုက်ရင် ဆုပ်နယ်ပေးတယ်။ အဲဒီလို တစ်လှည့်စီ လုပ်ပေးရင်း ညှောင့်နေတာပေါ့ဗျာ။ ခဏနေတော့ ကျုပ်လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး နို့တွေကို အာဘွားလေးတွေ တဖွဖွ ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှာ ပုန်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း လက်ခလယ်နဲ့ အသာနှိုက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အဲသလိုလည်း လုပ်ပေးလိုက်ရော ကောင်မကြီး မနေနိုင်ဖြစ်လာတာနဲ့ တူပါရဲ့… ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲှခိုင်းတော့တာပဲ။ သူ ကျုပ်အပေါ်ကို လေးဖက်ထောက်ပြီး တက်လာတော့ သူ့ရဲ့ နို့တွဲလောင်းကြီးတွေဟာ ဗူးသီးကြီးနှစ်လုံး မုန်တိုင်းမိသလို ယိမ်းထိုးနေတာကို မြင်ရတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ကျုပ်အပေါ်မှာ ကျကျနန ခွထိုင်ပြီး ကျုပ်ငပဲကို သူ့အဖုတ်မှာ စွပ်လိုက်တော့တာပဲ။ ကျုပ်အပေါ်ကနေ သူ ခုန်လိုက်တိုင်း သူ့နို့ကြီးတွေကလည်း ထက်အောက် စုန်ဆန်ရော ဘေးဘီဝဲယာပါ ဦးတည်ရာမရှိ ပြေးလွှား ခုန်ပေါက်နေရောဗျို့။ သူ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေ ဘယ်လောက်များ ထွက်လိုက်သလဲဆိုရင် ကျုပ်ဆီးခုံတစ်ခုလုံး စိုရွှဲပြီး အမြှုပ်တွေတောင် ထနေတယ်။ ကျုပ်ကလည်း အောက်ကနေ သူ့နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲပြီး ဆုပ်ညှစ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း လက်ထိပ်ကလေးတွေနဲ့ ချေပေးတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ကောင်မကြီး တဖြည်းဖြည်း ကြမ်းလာလိုက်တာ ကျုပ်အောက်က ကြမ်းတွေတောင် တကျိကျိ မြည်လာတော့တာပဲ။ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ လန့်သွားတယ်ဗျ။

ကျုပ် လန့်သွားတာကို သူ မရိပ်မိဘူးလို့ ကျုပ်က ထင်တာပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့ ကောင်မကြီးက ရိပ်မိသွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ဆောင့်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး ဒီလိုပြောတယ်ဗျ။ “ကြမ်းခင်းတွေက အခြေအနေ သိပ်မကောင်းဘူးနော်… ကျွန်မ အောက်က နေမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ကျွန်မကိုယ်က ဆိုဖာကြီးလို ဖြစ်နေတာဆိုတော့ ရှင် အပေါ်က တအားဆောင့်လည်း ကြမ်းတွေ မလှုပ်တော့ဘူးပေါ့… အဟိဟိ” ပြောရင်းဆိုရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချလိုက်တော့ နို့ပျဉ်းကြီးနှစ်လုံးက သူ့နံဘေးနှစ်ဖက်ကို လျှောခနဲ ကျသွားပြီး တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ ဖြစ်နေလိုက်တာ ခဏကြာတော့မှ ငြိမ်သွားတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ် အပေါ်စီးက ဖြစ်သွားပြီပေါ့ဗျာ။ ဒီတော့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ပြီး စောက်ပတ်ပြဲကြီးထဲ ကျုပ်ငပဲကို ပြန်ထည့်ရတာပေါ့။ ကျုပ် အပေါ်ကဆောင့်ပြီး သူ အောက်ကခံရတဲ့အလှည့်မှာ သူ့နို့သီးတွေ လှုပ်ရှားပုံက ပြောင်းသွားတယ်ဗျ။ စောစောကလို ဦးတည်ရာမရှိ ပြေးလွှားခုန်ပေါက်နေပုံမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲနဲ့ ဘေးဘက်မှာ စက်ဝိုင်းလှည့်သလို လည်နေတာဗျို့။ ကျုပ်ဆောင့်တာ မြန်လာလေ စက်ဝိုင်းလှည့်တာလည်း မြန်လာလေပဲ။ အဲသလို မြင်ရတာ ကျုပ်စိတ်ထဲ ကလိကလိ ဖြစ်လွန်းလို့ အဲဒါကြီးတွေကို လက်နဲ့ဖမ်းပြီး ညှစ်ပစ်လိုက်ကရော ဆိုပါတော့ဗျာ။

အချိန်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျုပ် ပြီးချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်ပြီးသလို ကောင်မကြီးကိုလည်း အီဆိမ့်နေအောင် ပြီးသွားစေချင်တယ်လေ။ ဒီတော့ ကျုပ်လည်း ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်တင်လိုက်ပြီး လက်ညှစ်အားကို တိုးလိုက်တယ်။ နည်းနည်း ကြာတော့ ကောင်မကြီး ဆတ်ခနဲဆို တုန်သွားပြီး ပါးစပ်ကလည်း ညည်းသံရှည်တစ်ခု မသဲမကွဲ အော်လိုက်တာကြောင့် သူ့ ကိစ္စတော့ ပြတ်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လည်းပဲ ပြီးတော့မှာမို့ စောက်ဖုတ်ထဲက ကျုပ်ငပဲကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ “ရှင့်ဟာကြီးက ဘယ်ကိုများ သွားချင်နေတာလဲ” သူမေးတာကို ဖြေမလို့ ပါးစပ်ပြင်နေတုန်းမှာပဲ ကျုပ်လဗြွတ်ကို သူ့နို့ကြားထဲ ပြန်ဆွဲယူတာ ခံလိုက်ရတယ်။ လဗြွတ်ကို နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ဖိညှပ်လိုက်တဲ့အတွက် ကျုပ်ငပဲဟာ နေမဝင်တောင်ကြားထဲ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်သွားတာပေါ့ဗျာ။ သူ ညှစ်ပေးတဲ့အရှိန်ကြောင့် နို့ကြားထဲမှာတင် ကျုပ်လဗြွတ်ရည်တွေ လေးငါးချက်လောက် ထစ်ခနဲ ထစ်ခနဲ ပန်းထွက်လာပါတယ်။

အဲဒီအထဲမှာ အားရအောင် နှပ်ထားပြီးတော့မှ လဗြွတ်ကို ပြန်ထုတ်ရင်း ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ခဏလောက် ငေးကြည့်နေပြီးတဲ့နောက် ကျုပ်ဘေးနားမှာ ကျနေတဲ့ အင်္ကျီကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဖြန့်ခင်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့ပေါင်ကြားမှာ ကျုပ်ခေါင်းကို ငုံ့ချလိုက်ပြီး စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးရှေ့မှာ ကျုပ်မျက်နှာကို အပ်ထားလိုက်ရင်း ကျကျနန နေရာယူလိုက်ပါတယ်။ အရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေတဲ့ စောက်ပတ်ပြဲကြီးထဲကို မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပစ်သွင်းလိုက်တော့ နှာခေါင်းထဲမှာ မွှန်ထူပြီး ရေနစ်နေသလို ခံစားလိုက်ရပေမဲ့ ကျုပ် ပြန်မထုတ်ချင်တော့ဘူး။ ပါးတွေပါ စိုရွှဲသွားအောင် ထိုးပြီး နှစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီလို ရွှေဘိုမင်းကြိုက် ဘော်ဒီမျိုးဆိုတာ ကြိတ်ရခဲဘိချင်းဗျာ။ ကျုပ်ကတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဆော်လိုက်ရရုံတင် မဟုတ်ဘူးဗျို့… နို့ကြားထဲမှာတောင် ကျုပ်လဗြွတ်ကို အပြုစုခံလိုက်ရသေးတယ်။

သူကတောင် ဒီလောက် လုပ်ပေးမှတော့ ကျုပ်ကလည်း သူ့ကို ဒီလို နောက်ဆက်တွဲအရသာကလေးတွေ ပေးရတာ ဘာများ မကျေနပ်စရာ ရှိမှာတုံး။ ကျုပ် သူ့စောက်ဖုတ် အခေါင်းထဲကို လျှာလေးနဲ့ထိုးပြီး ရွရွကလေး နှိပ်ပေးနေသလိုမျိုး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီး တထွန့်ထွန့်နဲ့ ပြန်လူးလာတဲ့အထိ စောက်စိ ပြူးပြူးကလေးကို ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်း ညည်းသံတွေ ခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်လာပါတယ်။ သူ စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝ ရသွားပြီဆိုတာ သေချာသလောက် ရှိသွားတော့မှ ကျုပ်မျက်နှာကို ပြန်ထုတ်ပြီး သူ့စောက်ရည်တွေနဲ့ ပေပွနေတဲ့ မျက်နှာကို လက်နဲ့သုတ်လိုက်ပါတယ်။

သူ့မျက်နှာကလည်း အားရကျေနပ်သွားပုံမျိုးနဲ့ သက်ပြင်းလေးတစ်ချက် ရှိုက်လိုက်တာကို မြင်ရတယ်လေ။ ဒါကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်အောက်က ငပဲက ဇာတ်လမ်း ပြန်စချင်သလိုလို တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်လာတာနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရတော့တယ်ဗျို့။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ကြရင်း အိမ်ရှေ့ကို ရောက်သွားပါတယ်။ ကျုပ်တို့ တံခါးပေါက်ကို လျှောက်လာတုန်း ကျုပ်ရဲ့ ဖုန်းစာအုပ်မှတ်စုမှာ သူ့ကို စာရင်းသွင်းချင်ကြောင်း ပြောလိုက်တော့ သူကလည်း ကြည်ကြည်သာသာပဲ ပေးတာကိုးဗျ။ “အစ်မကြီးကို အိမ်ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း ရှာပေးမလို့ပါဗျ။ တွေ့ရင် သတင်းပေးရအောင်လို့ပါ… ဟဲ ဟဲ” သူ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားရာကနေ ကျုပ်ဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ “ကျယ်တာ မကျယ်တာ သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို လူမရှိတဲ့ အိမ်မျိုး တွေ့ရင်တော့ ဆက်ဆက် အကြောင်းကြားလိုက်ပေါ့ရှင်” တဲ့။ ပြီးပါပြီ အတွေးပင်လယ်ပြာ