“အဖြည့်ခံ” (စ/ဆုံး)
———— ——–
Written by – GoD
အသက်၅ဝကျော်တော့ ပန်းသေ ပန်းညိုးပြသနာနဲ့ရင်ဆိုင်ရတာ အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်။ စိတ်ညစ်မိတာက အရင်ကအရမ်း တဏှာထန်တဲ့ ဦးသိန်းမောင် ခုတော့
မိန်းမ တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးကို သားရည်ပဲကျခွင့်ရှိသည်။ သူအသက်၄ဝမှာအသက်၁၉အရွယ် ကလေးမလေးကို ယူထားတုန်းကတော့ ဖြီးနေခဲ့တာ။ ဒီလိုတွေဖြစ်လာခဲ့ရင်
ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မသိ။ အတိတ်ကာလကို ပြန်တွေးမိတိုင်း လက်ရှိဘဝကိုမကျေနပ်။ ကလေးမလေးက ၁၉ဆိုပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့သူကတော့ ထွားသည်။
အသဲအမဲ..၁ဝနှစ်လုံး နေ့တိုင်းလိုလို အားတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ အခုမှ တောက်တခတ်ခတ်ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့နည်းတူ စိတ်ညစ်ရတာ စန်းစန်းအေး။
အရပ်ထဲမှာတော့သူ့ကို အစန်းလို့ခေါ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပေမယ့် သူ(မ)စိတ်မညစ်ခဲ့။ မိသားစု မပြေလည်လို့ ချမ်းသာသည့် လူပျိုကြီးသိန်းမောင်ကိုယူခဲ့တာလေ။
မယူခင်ကတော့ အဘိုးကြီးမလို့ ဘာမှလုပ်နိုင်မယ်မထင်ခဲ့ဘူး။ မင်္ဂလာဦးညကစပြီး သူ(မ)အမြင်မှားခဲ့ကြောင်းကို ဦးသိန်းမောင်က သက်သေပြခဲ့သည်။
ထိုမျှသာမက ၁ဝနှစ်ကျော် နေ့စဉ်နီးပါး။ တပတ်၃ရက်လောက် မသေရုံတမယ် အလိုးခံရတာ။ ဒီကျေးဇူးတွေကြောင့်လည်း မော်ဒယ်ဆိုဒ်လေးကနေ အခုတော့
ရင်ကလည်းထွား တင်ကလည်းကားနှင့် တတုံးတခဲကြီးဖြစ်နေပါပေါ့။ စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတာကတော့ အစန်း လိင်စိတ်အထကြွဆုံးအချိန်(ဝါ) အထန်ဆုံးအချိန်မှာမှ
ဦးသိန်းမောင်က ပန်းသေတာလေ။ ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲ ဆက်ဖြစ်ကြမလဲ..အတွေးကိုယ်စီနှင့်..ပေါ့။
ဦးသိန်းမောင်၏ တပည့် အေးကိုတို့လင်မယားကျတော့ အဆင်ပြေတာထက်ကိုပိုသေး။ အသက် ၁၉ထဲက ၂ယောက်လုံး အသက်တူရွယ်တူ အိမ်ထောင်ကျတယ်။
စီးပွားအဆင်မပြေပေမယ့် အိမ်ထောင်ရေးကတော့ အဆင်ပြေသည်။စိတ်ရင်းလည်းကောင်းတော့ တမိသားစုလုံးကို ဦးသိန်းမောင်အိမ်ထဲ ခန့်ထားသည်။ အခုတော့ ၂ယောက်လုံးက အသက်၃ဝဖြစ်နေပြီ။
အေးကိုမိန်းမ ခင်ကြည်က ရုပ်ကလည်းရွက်ကြမ်းရေကျို၊ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အလန်းကြီးမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် အေးကိုက ဒရိုင်ဘာဖြစ်သည့်အပြင်
အလုပ်ကြမ်းအကုန်လုပ်ရသူဆိုတော့ ညစာစားချိန်ကတော့မှန်သည်။ ၁ပတ်၁ခါလောက်တော့ ပုံမှန်စခန်းသွားဖြစ်ကြတယ်။ တော်ရုံတန်ရုံ လင်မယား၂ယောက် ဆက်ဆံတာဆိုပေမယ့် ခြံဝင်ထဲက အိမ်ခန်းကျဉ်းလေးထဲဆိုတော့ အိမ်မကြီးက မီးမှိတ်ရင် သူတို့မီးကလင်းနေသည်လေ။ သာမန်ရက်တွေမှာ သတိမထားမိပေမယ့် အစန်းတစ်ယောက် တောင့်တနေချိန်မှာတော့တွေးမိတာပေါ့။ မီးလင်းနေချိန်ဆို အေးကိုများ ခင်ကြည့်ကို လိုးနေပီလား။ အေးကိုလို သန်သန်မာမာကြီးက ခင်ကြည့်လို ကောင်မလေးကို ဘယ်လိုများလုပ်နေမလဲ။ စသဖြင့် အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ ထမိန်စိုခဲ့ရတဲ့
ညတွေ မရေတွက်နိုင်။ မှတ်မှတ်ရရ ဦးသိန်းမောင်ကြီး ဒင်နာကပြန်လာတဲ့ည။ အတော်အမူးလွန်လာတယ်လေ။ လူမှန်းသူမှန်းပင်မသိတော့။
“အစန်းရေ..အစန်းး။ ကိုကြီးနားလည်ပါတယ် အစန်းရေ။ အစန်းကို ကိုကြီးကသိပ်ချစ်တာ။”
လေးလုံးမကွဲသော လေသံဖြင့် အာလေး လျှာလေးကြီးပြောနေသော ဦးသိန်းမောင်ကို အေးကိုက တွဲလာရသည်။ အသက်ကြီးပေမယ့် လူကောင်က ထွားသည့်အပြင် ယိမ်းထိုးနေတော့
အစန်းပါ ဝင်တွဲရသည်။ တွဲပြီးတော့ အိပ်ရာထဲရောက်တဲ့အထိ ဦးသိန်းမောင်ကြီးမှ တတွတ်တွတ်ပြောနေတုန်း။
“အမ ကျွန်တော် ခြံတံခါးသွားပိတ်ဦးမယ်။ ဆရာတော်တော်များသွားပုံပဲ။ သူဝယ်လာတဲ့လက်ဆောင်တွေကားထဲမှာ ခနနေယူခဲ့မယ်”
ဟုဆိုကာအေးကို လှည့်ထွက်သွားသည်။ အေးကိုထွက်သွားတော့ ဦးသိန်းမောင်ကြီးက ရုပ်တည်ကြီးဖြင့်
“အစန်း..ကလေးရေ။ ကိုကြီးကလေးကိုချစ်တာယုံတယ်မလား။ ကိုကြီးလေ..ကလေးခံစားနေရတာမကြည့်ရက်ဘူးကွယ်”
“…ကိုကြီး မူးနေပီ။ ခနလေးလှဲနေလိုက်နော်..။ခန……”
” ရှူး………….” အစန်းနှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ လက်ညိုးကြီးတင်ကာ ဆက်ပြောသည်။
“ကိုကြီးလေ..အေးကိုနဲ့ဆို ကလေးကိုသဘောတူတယ်။ သိလား။ အေးကိုသာဆိုရင် ကလေးကိုဖြည့်စည်းပေးနိုင်မှာ”
“အာ…ကိုကြီးဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလဲ” ရှက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာကြီးနီရဲတက်လာသည်။
“တကယ်ပါ..ကလေးရယ် ကိုကြီး အဖြစ်မရှိတာရင်နာတာထက်..ကလေးခံစားနေရတာမကြည့်ရက်ဘူးကလေး”
ထိုစဉ် အေးကိုက လက်ဆောင်ထုတ်တွေ ဆွဲလာတော့၂ယောက်သား ခနတိတ်သွားသည်။ အေးကို ပြန်အထွက် တံခါးထအပိတ် ဦးသိန်းမောင်လုပ်ရပ်ကြောင့်
“အို…”ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြည့်ပါဦး အနောက်မှ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်လေ။ အစန်း၏အာမေဋိတ်သံကြောင့် အေးကိုလှည့်အကြည့်
မျက်လုံးများပြူးထွက်ကာ ဒေါင်ခနဲမတ်သွားသည်။ မီးကဖွင့်ထားတော့ အောက်ပိုင်းအလှအရှင်းသား။ အမွှေးတွေရိတ်မထားတော့ တောအုပ်လေးကိုမြင်နေရသည်။
ရှက်ရှက်နဲ့ ထမိ်န်ကို ကုန်းအကောက်.. အနောက်မှ ဦးသိန်းမောင်က ကျောကိုဖိပြီး လိုးနေသလို အနောက်ကဆောင့်သည်။ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးမြငနေရသည့်အေးကိုမှာတော့
ပါးစပ်အဟောင်းသား လီးအတောင်သား။ ရှက်ပီးရင်းရှက်ရတာက အစန်းပင်။ ထမီအမြန်ဆွဲတင်ပြီး မူးနေသော ဦးသိန်းမောင်ကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲကာ တံခါးကို “”ဂျိမ်း””ခနဲပိတ်ချလိုက်ရတော့သည်။

မနက်နိုးလာတော့ ဦးသိန်းမောင် မမှတ်မိ။ မှတ်မိသူတွေ၂ယောက်ကသာ မျက်နှာတရဲရဲ။ အစန်းကလည်း ဦးသိန်းမောင်အပေါ်လေးစားရသမျှအဲ့နေ့ထဲက ရွံသွားသည်။
ဒီဖက်ကိုရွံတော့ ဟိုဖက်ကို ကပ်ချင်လာသည်။ဒီတော့ အေးကို ကားမလိုက်ရတဲ့ရက်တွေမှာ သူ့ဖက်ကပဲ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို စကားတွေပြော.တာပေါ့။ အဲ့လိုဆိုတော့လည်း အေးကိုဘဝမှာ
ဆုပ်လည်းစူး စားလည်းရူးလေ။ သူ့အတွက်ကတော့ အစန်းက သဲပုံထဲကျသည့် ဝက်သားသုံးထပ်သားလို ပစ်ရမှလည်း အဆီတဝင်းဝင်း စားရမှာလည်းသဲတရှပ်ရှပ်။ ကျောက်ဆောင်များတောင်တွန်းပါများရင်နဲ့သည်ပဲ အေးကိုလည်းလူပဲလေ။ ပိုက်က မအုပ် ယုန်က ချုပ်နေတော့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ရမယ့် တစ်နေ့ကိုရောက်လာပါလေရော။
အဲ့နေ့မှာလည်း ဦးသိန်းမောင် မူးတာများ လူမှန်းသူမှန်းပင်မသိ။ ပါးစပ်ကလည်း အေးကိုနဲ့ အစန်းကိုပေးစားနေသည်။ အရင်ကလောက်မရှက်ပေမယ့် ၂ယောက်သား ရင်ဖိုနေသည်ကအမှန်။
တစ်ယောက်တစ်ဖက်တွဲနေရင်း အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ဂျလောက်ခနဲ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သူက အေးကို။ ကျောနဲ့ ကုတင်နဲ့ထိသည်နှင့် လှုပ်မရတော့တာက ဦးသိန်းမောင်။
ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်လေးရပ်ရင်း ရင်ဖိုနေရသူက အစန်း။ အေးကိုက အခန်းထဲရှိ မီးချောင်း ၃ခုလုံးကို ပါ ကလစ်ခနဲဖွင့်လိုက်တော့ လင်းထိန်သွားသည်။ ထိုအချိန်မှစပြီး
အသက်ရှူရပ်မတပ် ရင်ခုန်ဖွယ်အတွေ့အကြုံကို ၃ယောက်လုံးခံစားရပါတော့သည်။

“အာစိ…အာစိ မိန်းမကို ကျနော်လုးိမယ်ဗျာ” ဟူသော အေးကိုစကားက ဦးသိန်းမောင် နားထဲ ကြားတချက်မကြားတချက်ဖြစ်နေသော်လည်း သံရည်ပူလောင်းချသလိုခံစားမိသူက
အစန်း။ ထိုမျှသာမက
“အမ..ကျနော်လိုးတာခံချင်နေတာမလား”
ဟူသော အမေးကြောင့် အသားတွေပါတဆတ်ဆတ်တုန်သည်။ ရှက်တာကော ရင်ခုန်တာကော ကြောက်တာကော ရောပြွန်းနေသည့် ခံစားချက်။
အေးကိုက စကားအဆုံးမှာပင် ပုဆိုးကိုဆွွဲချွတ်ကာ ဦးသိန်းမောင် ဦးခေါင်းနား၊ အစန်း၏ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်ပြီးလီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဂွင်းထုပြနေသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ
ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေသော အစန်းကို ပုခုံးက ဆွဲပြီး ဦးသိန်းမောင်မျက်နှာနားအရောက်တွင် ပါးစပ်ထဲ လီးထုးိထည့်ချလိုက်သည်။ အတင်းပါးစပ်ပိတ်ထားသော်လည်း ကြာကြာမခံ
ပါးစပ်ထဲတွင် တုတ်ခဲနေသော လီးကြိးက ဇွပ်ခနဲဝင်သွားပါလေကော။ ဦးသိန်းမောင်မှာ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို မူးကြောင်ရူးကြောင်ဖြင့် မြင်နေကြားနေရသည်။
ပါးစပ်ကိုစောင့်လိုးနေရင်းကနေ အေးကိုက အစန်းကို ဦးသိန်းမောင် ကိုယ်ပေါ်သို့ တွန်းလှဲကာ ထမီကို လှန်တင်ပြီး ဖင်ကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်ပါတော့သည်။
ဒါတောင် ဦးသိန်းမောင်ကြီးက မူးမူးဖြင့် အစန်းကျောကိုသပ်ပေးနေသေး။ ခံစားမှုပေါင်းစုံဖြင့် စွံအနေသောအစန်းမှာ ကြာကြာ မအနိုင်။
ဗြွတ်ခနဲဝင်လာသော လီးကြီးကြောင့် “””အားးးးး အမေ့….”ဟု အော်မိသည်လေ။ တံတွေးပေနေသဖြင့် လျောလျောရှူရှူ ဝင်သွား၏။
မိမိယောကျာ်းကိုယ်ပေါ်မှောက်ပြီး တခြားလူတစ်ယောက် အလိုးခံနေရသည်မှာ ဖီလ်းတက်ချင်စဖွယ်။ အဖုတ်က စိုစိစိဖြစ်လာတော့
“ကောင်မ ထန်နေတာကြည့်စမ်း။ ဖင်အတော်သရမ်းတာပဲ” ဟူသော အရိုင်းဆန်သည့်အပြောကြောင့် စိမ့်ထွက်နေသော အရည်တို့က ပိုရွှမ်းလာသည်။
ဒီတိုင်းစောင့်နေရတာ အားမရပုံရသည့် အေးကိုက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ အစန်းကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ကာ ဦးသိန်းမောင်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ခိုင်းပြီး အနောက်မှဆောင့်လိုးပါလေရော။
ဒီအချိန်မှာတောင် ဦးသိန်းမောင်က အစန်း၏နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို မူးမူးနှင့်နမ်းနေသေး။ အစမ်းမှာ အော်လည်းမရ. နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းပေါ့။
နာရီဝက်လောက် ဖြည်းဖြည်းတမျိုး မြန်မြန်တသွယ်စောင့်ပြီးတော့ အစန်းမှာမှောက်ရက်သားလေး ။ ဦးသိန်းမောင်ကိုဖက်ပြီးလဲသွားသည်။ ဆိုးတာက
မပြီးသေးတာ အေးကို..။ အေးကိုက ဦးသိန်းမောင်၏ခေါင်းကို ကားယားခွကာ အစန်းပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုးပြန်ပါလေကော။ ရိုးရိုးမဟုတ် ဆံပင်ကိုဆွဲကာ ပါးကိုတဖတ်ဖတ်ရိုက်ရင်း လိုးတာ။
လဥ၂လုံးကလည်း ဦးသိန်းမောင် မျက်နှာပေါ်ဝဲလို့။ တခါ တခါ နှဖူးပြောင်ပြောင်ကို တဘတ်ဘတ်နဲ့ရိုက်မိသေး။ ဖီလ်းလင်တွေက အထွဋ်အထိပ်ဆိုတော့ ခနလေးနဲ့ တပြစ်ပြစ်ထွက်ကာ ပါးစပ်ထဲ
အကုန်လွှတ်ချလိုက်သည်။အစန်းလည်း ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်ပြီးထွေးချမိတာပေါ့။ တံတွေးတွေနဲ့ သုက်ရည်တွေက ဦးသိန်းမောင်၏ ထိပ်ပြောင်ပြောင်ပေါ် အရွှဲသား..။
အေးကိုအားစောင့်နေသည့် ခင်ကြည်အတွက် ဒီညဘယ်လောက်ရှည်မလဲ… ဘယ်သူသိနိုင်မှာတုန်း။
==============
ပြီး၏