အခန်း(၁)
+++++++++
အမနဲ့မောင် အသက်သိပ်မကွာရင် လိင်စိတ်ပေါ်တာ ထုံးစံပါပဲ။ ကျွန်တော်ဆို အမကို ငယ်ငယ်တုန်းကသာ ဘာစိတ်မှမရှိတာ။
လူပျိုဖော်ဝင်ထဲက ချောင်းတာ ကတော့ လုပ်မိတယ်။ တဖြည်းဖြည်း နောက်ပိုင်းတော့ ပိုပြီးရဲရဲလာတာပဲ။
ကျွန်တော့်နေရာခင်ဗျားတို့ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ။
ကျွန်တော့်အမက အခုဆို အသက် ၃၄။ အရပ်ကတော့ နည်းနည်းပုတယ်။ ၅ပေ၃လောက်ပဲရှိမယ်။
အသားကတော့ဗျာ ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အရမ်းကြီး မဝသလို အရမ်းကြီးလည်းမပိန်ဘူး။
Gymတွေဘာတွေမသွားတော့ ဆိုဒ်က သာမန်ဆိုဒ်ပဲ။ ဖင်ကတော့ မသိရင် အဖြုတ်ခံထားတဲ့အတိုင်း ပြားပြားကြီး။
သူ လမ်းလျောက်ရင် ပိုသိသာတယ်။ ရင်သားတွေကတော့ အရမ်းမကြီးသလို အရမ်းလည်းမသေးဘူး။ စိတ်ဝင်စားရင်တော့
နာက်မှလာမေးပေါ့။ ခုပြောမယ့် ကိစ္စလေးတွေက ကိုယ်တွေ့အဖြစ်အပျက်လေးတွေကို မသိမသာနည်းနည်းချင်းစီ
ပြာင်းထားတာတွေပါပဲ။ ဖြစ်ရပ်မှန်တွေချည်းမဟုတ်သလို စိတ်ကူးယဉ်တွေချည်းလည်းမဟုတ်ဘူး။ စပြောရမယ်ဆိုရင်
ဒရိုင်ဘာနဲ့ ကိစ္စက စပြောမှ ရမယ်။
————————
ဒရိုင်ဘာမှနှိုက်မြည်းခြင်း
————————–
ကျွန်နော်တို့နေတာက ပဲခူး။ အဲ့ညက အမျိုးအိမ်သွားပြီး စော်ဘွားကြီးကုန်းကနေ ပြန်လာတာ။
အဲ့အချိန်က လိုင်းကားတွေက ဟိုင်းလက်ကားတွေဗျ ။မောင်နှမ၂ယောက်ခေါင်းခန်းကတူတူ စီးပြန်တာပေါ့။
ကိုယ်က ကွမ်းစားတော့ ပြူတင်းပေါက်နားထိုင်တယ်လေ။ အမက အလယ်ကပေါ့။ ဟိုဖက်က ဒရိုင်ဘာ။
ပဲခူးနဲ့စော်ဘွားကြီးကုန်းဆိုတာ အတော်ဝေးတာဗျ။ အမြန်ဆုံးမောင်းရင်တောင် ၃နာရီလောက်ကြာတယ်။ ကားစထွက်တော့
မိုးက အတော်ချုပ်နေပြီ ၈နာရီထိုးပြီ။ ပထမတော့ အမကလည်း အိပ်မပျော်ဘူး။ နောက် မင်္ဂလာဒုံလောက်ရောက်တော့ အိပ်ပျော်သွားတယ်ထင်တယ်။
ကိုယ်ကလည်း တောကြည့်တောင်ကြည့်နဲ့ ကွမ်းစားလိုက် ပလုပ်ကျင်းလိုက်နဲ့ လိုက်လာတာ ဝါယာလက်လောက်ရောက်မှ တွေ့တယ်။
ဒရိုင်ဘာက ဂီယာထိုးသလိုဘာလိုလိုနဲ့ လက်က ကျွန်တော့်အမ ပေါင်ကိုပွတ်နေတာဗျ။ ပေါင်ကို ညှစ်လိုက် ပွတ်လိုက်နဲ့။
အမကလည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာ အသိသာကြီး။ သိသိချင်းတော့ ဒေါသထွက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရင်းနဲ့ ငြိမ်ခံနေတဲ့အမကိုလည်း
မကျေနပ်ဘူး။ ဒီ့အပြင်ကိုယ့်ငပဲကလည်း ထောင်းခနဲပဲ ထောင်လာတာ။ ထောက်ကြံ့နားရောက်တဲ့အထိ ဒရိုင်ဘာက လက်ကမြင်းတုန်း။
ထောက်ကြံ့လမ်းဆုံရောက်ခါနီးမှ ငြိမ်သွားတယ်။ ထောက်ကြံ့လမ်းဆုံမှာ ပဲခူးကားတွေက တော်တော်ကြာကြာလေးရပ်တယ်လေ။
အဲ့ကပြန်ထွက်တော့မှ ဒရိုင်ဘာက ပိုဆိုးတော့တာပါပဲ။ အမက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာကနေ နိုးနေပြီလေ။ ဒါကိုသိသိကြီးနဲ့၂မှတ်တိုင်လောက်မောင်းပြီးတော့
လက်က ပေါင်ပေါ်ကို ဖတ်ခနဲပြေးတင်တာ။ ပထမ တော့ အမကမသိမသာ ဆွဲခွာပါသေးတယ်။ ဘယ်လိုခွာခွာ သူက ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးကို ညှစ်လိုက်နယ်လိုက်လုပ်နေတော့
မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြန်တာပေါ့။ ကျနော့်မှာသာ ဘေးကနေ ခိုးခိုးကြည့်ရင်း လီးကတောင်တာ တင်းနေပြီ။
ဇာတ်ရှိန်က တက်သထက်တက်လာတာ ဘယ်ထိတောင်ဖြစ်သွားလဲဆိုရင်..လှည်းကူးအဝင်ရောက်တော့ အမနို့ကို ဟိုကောင်က လှမ်းကိုင်တယ်။
အမကလည်းဘေးမှာ ကျနော်ပါတော့ လက်ကို ဆွဲဆွဲချတာပေါ့။ အဲ့တော့မှ သကောင့်သားက အမလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ ပုဆိုးပေါ်တင်ပေးတယ်။
ပြောချင်တာက ထုပေးပေါ့ဗျာ။ အမက တကယ့် အပျိုဗျ။ ရည်းစားတောင်မထားဖူးဘူး။ ဂွင်းထုပေးဖို့နေနေသာ လီးတောင်မြင်ဖူးရဲ့လားမသိဘူး။ ဒါပေမယ့်
ဒရိုင်ဘာ့လီးကိုတော့ အပေါ်ကနေ ကိုင်ပေးထားတယ်ဗျ။ ဟိုကောင်လည်းကြာတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့ အမလက်ကိုကိုင်ပြီး အပေါ်ကနေ ဂွင်းထုသလို
အပေါ်အောက်စုန်ဆန်လုပ်ပြပေးလိုက်တော့ အမလည်းထုပေးတတ်သွားပုံရတယ်။ သိပ်ကြာကြာမလုပ်လိုက်ရပါဘူး ၁မှတ်တိုင်လောက်အရောက်မှာပဲ
နှာခေါင်းထဲ ညှီစို့စို့ အနံ့က တိုးဝင်လာတော့တာပဲဗျို့။ ဘယ်ရမလဲ ကားပေါ်ကဆင်းတာနဲ့
“အမ အဲ့ဒရိုင်ဘာက နင့်ဘဲလား။” ဆိုပြီး အမကိုမေးတာပေါ့။ အမကလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ဘာမှမပြောဘူး။
သူကိုထပ်မေးဖို့လုပ်တုန်းမှာပဲ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားတွေကဘေးနားရောက်လာတာနဲ့ တစီးငှားပြီးစီးလာခဲ့တယ်။
ကိုယ့် ဖွားဖက်တော်က သူ့ကိုထောက်ထားတာတော့ပြောစရာမလိုတော့ပါဘူးလေ။ ညရောက်တော့ အိမ်မှာ လူကြီးတွေက စောင့်နေပါတယ်။
ပြောသင့်တာတွေပြောပြီး အကုန်အိပ်တော့မှ တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
“ဟဲ့ပြန် မတိုင်နဲ့နော်” ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားလေရဲ့။
အခန်း (၂)
=======
“တွေးစရာလေးတွေမှတဆင့်”
မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ဆိုသလို ကိုယ့်နားက ကောင်တွေထဲမှာ ဘယ်ကောင်က ကိုယ့်အမကို ကြံနေလည်းဆိုတာ သိသည်။
သိသာသိပေမယ့် ကျွန်တော့်အမကလည်း ဆတ်ကော့လတ်ကော့မဟုတ်သလို ကျွန်တော့်အိမ်ကလည်း အရပ်ထဲမှာ သိက္ခာရှိရှိနေသဖြင့်
ဇာတ်လမ်းလာမရှုပ်ကြ။ ဒီလိုနဲ့ အပျိုကြီးဖြစ်မှာ သေချာသည်။ ဒရိုင်ဘာကိစ္စဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း အမက ကျွန်တော့်အပေါ်
ဂရုစိုက်လာသည်။ မုန့်ဖိုးတွေဘာတွေလည်း ခါတိုင်းထက်ပိုပေးသည်။ ဟုတ်တယ်ဗျ.. လူကဘွဲ့သာရတာ သုံးစရာရှိအမဆီက လက်ဖြန့်ရတုန်းပဲ။
ဈေးတန်းထဲမှာ ကုန်စုံဆိုင်လေးဖွင့်ထားတော့ အမက ဝင်ငွေရွှင်သည်လေ။ ကျောင်းမုန့်ဖိုးထက် တခြားအရေးပေါ်သုံးစရာရှိရင်
အိမ်က တောင်းစရာမလို အမဆီကတောင်းရုံပဲ။ နေ့စဉ်မုန့်ဖိုးကတော့ အဖေနဲ့အမေက ပေးတာပေ့ါ။ အဖေကတော့ အငြိမ်းစားယူထားတာ သိပ်မကြာသေး။
အမေက အနီးနားတဝိုက်က ကလေးတွေအတွက်စာကျက်ဝိုင်းလုပ်ထားသည်။ စာကျက်ဝိုင်းကလည်း ကျွန်တော် ၈တန်းနှစ်ထဲက
အိမ်မှာ စပြီး လုပ်ခဲ့ရာမှ ကျွန်တော် ဘွဲ့ရတဲ့အထိ ရှိတုန်း။ ဒီတော့ ညဖက်ဆိုလည်း ရနာရီ၈နာရီအထိ အိမ်မှာက လူစည်သည်။
နောက်ထပ်ရင်ခုန်စရာထပ်ဖြစ်တာကမှတ်မှတ်ရရ အမျိုးသားနေ့ကြီး.။ ကလေးတွေကလည်း မနက်ခင်းထဲက စောစောစီးစီး လာပြီးပြန်သွားပြီ။
အိမ်မှာ အဖေနဲ့အမေရယ် ကျနော်ရယ် အမရယ်ပဲရှိတာ။ ၆နာရီလောက်မှာ အမက ရေဆင်းချိုးသည်။သူက ရေချိုးရင်း အဝတ်လျော်တာဆိုတော့ နည်းဆုံး ၁နာရီလောက်ကြာသည်။ အိမ်သာနဲ့ ရေကန်က သိပ်မဝေး။ အိမ်သာထဲကလှမ်းချောင်းရင် ရေချိုးနေသည်ကို တန်းမြင်ရသည်။ ကိုယ့်လူတို့သိတဲ့အတိုင်းပေါ့
အမ ရေချိုးတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ရေအိမ်ထဲပြေးဝင်ပြီး လုပ်ငန်းစတာပေါ့။ အဲ့မှာဖြစ်တာက ကိုယ့်အရင်ဦးနေတဲ့ကောင်ရောက်နေတာ ဗျာရေ။
အဲ့ကောင်အကြောင်းမပြောခင် ကျနော်တို့ခြံအကြောင်းပြောမှရမယ်။ခြံက နည်းနည်းကျယ်တယ်။ ရေချိုးကန်နဲ့ အိမ်သာက ခြံနောက်ဖက်မှာ။ ရေချိုးကန်က ကျတဲ့ရေမှန်သမျှကို ခြံနောက်က သီးပင်စားပင်တွေနဲ့ သွယ်ထားတာ။ အပင်ကတော့ စုံတယ်ဗျ သရက်ရှိတယ်၊ တညင်းရှိတယ်ပန္နဲရှိတယ်။
အဲ ခုနက ပြောတဲ့ကောင်က တခြားမဟုတ်ဘူး။ စောစောကပြောထားတဲံ့ကိုယ့်အမကိုကြံနေတဲ့ကောင်ဆိုတာပဲ။ ဒီကောင်က ခြံစည်းရိုးနားကပ်ပြီး သေချာချောင်းနေတာ။
ခြံစည်းရိုးဆိုတာကလည်း သွပ်တွေနဲ့ကာထားတာ။ ရှေ့မှာသွပ်ပြား သူ့နောက်မှာလည်း သရက်ပင်ကြီး ခံနေတော့ အနောက်ကလူတွေ့မှာ မပူရဘူးလေ။ ကိုယ်ကသာ အိမ်သာထဲကဆိုတော့ ဘေးဖက်နည်းနည်းကျတဲ့အတွက် ဒီကောင့်ကိုမြင်ရတယ်။
ခြံစည်းရိုးနဲ့ ရေကပြင်နဲ့ သိပ်မဝေးဘူးဗျ။ ကျနော့်ထက်စာရင်ဒီကောင်ကမှ ကျနော့်အမထက်ပိုနီးသေးတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဂွင်းထုလို့ထွက်တဲ့အသံတဖတ်ဖတ်ကိုတောင်
ကြားချင်ကြားးရမှာ။ ချောင်းနေတာဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလည်းတောင်မသိဘူး။ အမကရေလောင်းချလိုက်။ ထဘီပြင်ဝတ်လိုက်နဲ့။ သူ့ကိုကျောပေးထားပြီး စိမ်ပြေနပြေချိုးနေတာ။
ဒီကောင်က ကြည့်ပြီပယ်ပယ်နယ်နယ်ထုနေတာ။ ဘေးနားက သစ်ကိုင်းတွေပါလှုပ်တယ်။ အမ က လှည့်တောင်မကြည့်ဘူးဗျာ။ သူလည်းရိပ်မိနေတာကြာပြီထင်ပါရဲ့။
အခုပြန်စဉ်းစားရင်တောင် လီးကတောင်တယ်။ ကိုယ့်အမကို တစိမ်းတစ်ယောက်က ဂွင်းထိုင်ထုတဲ့မြင်ကွင်းကို ခုထိ မျက်စိထဲကမထွက်ဘူး။ ကိုယ်လည်း ခနလောက်ဆက်ထုလိုက်တာ ပြီးသွားတာပဲ။ မရှေးမနှောင်းပါပဲ ဒီကောင်လဲ ပြီးသွားတယ်ထင်တယ် လှုပ်နေတာရပ်သွားတယ်။ သကောင့်သားက ပြီးတာနဲ့ တန်းလစ်တော့တာပဲ။ အဲ့မှာ ထူးဆန်းတာက ဒီကောင်လစ်လစ်ချင်း
အမက အဲ့ခြံစည်းရိုးနားကိုရေလောင်းလိုက်တာပါပဲဗျာ။ အဲ့တော့မှ တွေးစရာလေးတွေကျန်ခဲ့တာပေါ့…
အခန်း(၃)
=======
အေးသန်း၏ စွန့်စားခန်း
ရေချိုးတိုင်း လာလာချောင်းနေတာတော့ အေးသန်း သိသည်လေ။ ပထမရက်တွေကတော့ ရှက်လို့ အေးသန်းမသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။
နောက်ရက်တွေကျတော့ အေးသန်းလည်း ဖီလ်းတက်လာတာပေါ့။ ဒီနေ့တော့ မောင်လေးကော အဖေတို့ကောမရှိ။ အမေနေမကောင်းလို့ ဆေးခန်းလိုက်ပို့ကြတာ။ မိုးချုပ်မယ်ထင်တာပဲ။ အိမ်မှာတယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိက စိတ်ကို ပိုလှုပ်ရှားစေသည်။ ဒီ့အပြင် အေးသန်းက
သရဲကြောက်တတ်တယ်။ ရေချိုးနေရင်ချောင်းနေတဲ့သူရှိတော့ သရဲတော့မကြောက်တော့ဘူးပေါ့။ ဒီနေ့တော့ အထူးအဆန်းလေး စမ်းကြည့်ဖို့
အေးသနျးစဉျးစားထားသညျ။ ပထမ အေးသနျးရစေခြိုးဖို့လုပျတော့ လာခောငြျးတဲ့သူက မရောကျသေး။ အဝတျတှရေစေိမျ.. မောငျလေးအဝတျတှေ လြောျနတေုနျး အနောကျက ဂြိုးဂြိုးဂြှတျဂြှတျအသံကွားရတော့ သကောငျ့သားရောကျပွီဆိုတာ အေးသနျးရိပျမိသညျ။
ဒီတော့မှ ဖြေးဖြေးချင်း မျက်နှာပေါ်ကနေ ရေတစ်ခွက်ကိုလောင်းချလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး စိုစွတ်စွတ်ဖြစ်သွားသလို..
ဖင်ပြားကြီးကလည်း ပိုပီပြင်စွာမြင်ရသည်။ အေးသန်း အဝတ်လျော်လိုက်. ကိုယ်ကိုရေလောင်းလိုက်နဲ့ လုပ်နေရင်း မသိမသာ တဖြည်းဖြည်း သွပ်နားကပ်လာသည်။ ၂ပေကွာကွာ လောက်အရောက်မှာတော့ အေးသန်း ဖင်ကြီးကုန်းပြီတော့ အဝတ်ကို ရေထဲနှစ်လိုက် မလိုက်လုပ်သည်။
အဝတ်လျော်ဖူးသူတိုင်းတော့ သိလိမ့်မည်။ ဆပ်ပြာတွေနှင့်ရိုက်လျော်ပြီးလျှင် ဆပ်ပြာတွေကော ဂျီးတွေပါပြောင်အောင် ဒီတိုင်းလုပ်ဖို့လိုသည်။
ဒါကို အေးသန်းက ရိုးရိုးမလုပ်။ ဖင်ကြီးကုန်းပြီးတော့ လုပ်နေတော့ ချောင်းကြည့်နေသော ငဒိန်ကို စိန်ခေါ်သလိုဖြစ်နေတာပေါ့။
ငဒိန်ကပထမတော့ တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် တံတွေးဆွတ်ပြီးထုသည်။အသံကြားတော့ ဖင်ကုန်းနေသော အေးသန်းလည်း အဖုတ်ဖောင်းကြွလာပြီး အာခေါင်ခြောက်သလိုရေငတ်သလို ဖြစ်လာ၏။ နောက်တော့ ထုနေသောအသံရပ်သွားသည်။ ဘာများဖြစ်တာလိမ့်ဟု လှည့်ကြည့်ချင်သော်လည်း လူရှိနေမည်စိုးသဖြင့်မကြည့်ရဲ။ ထို့နောက်တွင် “ကျွိ ကျလိ”ဟူသော သွပ်အပေါက်ကို ဆွဲဖြဲသည့်အသံကြားရသည်။
အေးသန်း ခေါင်းလေးစောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူမ ဖင်နားတည့်တည့်တွင် လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။
ရုတ်တရက် တစိမ်းတစ်ယောက်၏ လီးကိုမြင်လိုက်ရတော့ လန့်ဖြတ်သွားကာ ရေကန်နားပြေးတိုးလိုက်မိသည်။ ရှက်စိတ်တွေက ခုမှ မွန်ထူကာ တက်လာပြီး ရေတွေ တခွက်ပြီးတခွက်လောင်းချရင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိ၏။ရေ၁ဝခွက်လောက်လောင်းပြီးလို့ လှည့်ကြည့်မိတော့လည်း လီးကြီးက ထုံးစံအတိုင်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတုန်း။ ခုချိန် အဖေတို့ပြန်လာရင် အကျိုးနည်းဖို့များပြီ။ ထိုသို့ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဉ်..
ငဒိန်က ” မမ ဖင်ကြီးကို လိုးချင်လိုက်တာဗျာ။ ကြည့်ပါဦး ဒီလီးကြီးကိုမကြိုက်ဖူးလား” ဟူသော အသံကိုရှင်းရှင်းကြီးကြားလိုက်ရသည်။
တဆက်တည်း .. ” လီးတောင်တာ မရပ်မချင်း ဒီအပေါက်ထဲက ဆွဲမနှုတ်ဘူးဗျာ။ ” ဟု ထပ်ပြောလာသဖြင့်
“ဟဲ့ လူတွေမြင်ကုန်မှာမရှက်ဘူးလား” ဟူပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ကြိတ်အော်မိသည်။
“အို..လူတွေသိကုန်ရင် မမ ကျနော့်ကိုဖင်ကုန်းပြတာ ပြောပြလိုက်မှာပေါ့။ အဲ့ကျမှ မမနဲ့ကျနော်ငြားပြီး တရားဝင်လိုးခွင့်ရမှာ”
ဆိုသော ငဒိန်၏ ရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးတွေ အောက်မှာ အေးသန်း စောက်ဖုတ်ကြီးလည်း ဖားဂုံညင်းကြီးလို ဖောင်းထနေပြီ။
“လုပ်ပါ မမရဲ့ ။ မမလက်လေးနဲ့ ကိုင်လိုက် ချက်ချင်းပြီးသွားမှာ။ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပါ မကိုက်ပါဘူး။ ဟဲဟဲ”
အေးသန်းလည်း အရဲစွန့်ကာ လက်၂ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လီးက ပိုပြီး မာထန်လာသည်။
“နင်ဘယ်သူလည်း..ပြောစမ်း” မိန်းကလေးပီပီ စပ်စုသောစိတ်ကြောင့် ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲထွက်သွားသည်။
“ကျနော် ငဒိန်လေ မမရဲ့။ မမမောင်လေးရဲ့ သူငယ်ချင်း။ အဟင်း..”
“လူကငယ်ငယ်လေးနဲ့ သူများရေချိုးချောင်းစရာလား ဟဲ့..အကောင်ရဲ့”ဟုပြောပြီး လီးကိုလက်၂ဖက်နှင့် လိမ်ချိုးမလိုလုပ်သည်။
“အအ..အအ..မမ အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ..မောင်လေး လီးကျိုးသွားရင် မမကိုဘယ်လိုးပေးလို့ရတော့မှာလဲ””
“အောင်မာ… ဘယ်သူက အလိုးခံမယ်ပြောလို့တုန်း” အဆက်မပြတ် ရင့်သီးသော စကားများကြားနေရတော့ ကိုယ်ကလည်းလွှတ်ခနဲ ပြောမိတာပေါ့။
“မမရယ် မမဖင်ပြားကြီးကိုမြင်ပြီး လီးကတုန်နေတာကြည့်ပါဦး..မသနားဘူးလား”
“ခစ် ..ခစ်..ဒါဖြင့် ဒီဖင်ပြားကြီးကို ဒီလီးလေးက ထိချင်တာပေါ့..ဒီလိုလား”ဟုဆိုကာ လီးကို ကိုင်ပြီး ဖင်နှင့်တေ့ပေးလိုက်တော့..
ဓာတ်လိုက်သွားတာက အေးသန်းကိုယ်တိုင်ပင်။
“ဟုတ်တယ်မမ ထည့်လိုက် စောက်ဖုတ်ထဲထည့်လိုက်..”
ပြောလို့သာလွယ်တာ တကယ့်တကယ်ထည့်ဖို့က အဆင်မပြေ။ ဖင်အပေါ်လီးကိုကိုင်ကာ စုန်ဆန်ပွတ်ပေးလိုက်တော့
သုက်ရည်တွေ တဆတ်ဆတ်ပန်းကာ ထဘီတခုလုံးရွှဲသွားပြီး လီးကပျော့ခွေသွားသည်။ အေးသန်းသာ စောက်ဖုတ်ကြီးဖောင်းပြီးကျန်ခဲ့မိတာပေါ့။
လီးပျော့သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် ငဒိန်လည်း နောက်နေ့ချိန်းကာ လစ်ထွက်သွားပါတော့သည်။ အေးသန်း ယားနေသောစောက်ဖုတ်ကို ဖြေရန် ပစ္စည်းလိုက်ရှာတော့.. မောင်လေး၏ အတွင်းခံ လှန်းထားတာကိုတွေ့သည်။ ဒီအတွင်းခံကို အဖုတ်ကြားထဲညှပ်ပြီး အပေါ်အောက်၃လေးခါလောက်ဆွဲလိုက်တော့မှ အရည်တွေထွက်ကာ ပြီးသွားပါတော့သည်။ ကံဆိုးကံကောင်းတော့မပြောတတ်
အေးသန်း သူ့မောင်လေးအတွင်းခံယူတော့ အိမ်စောင့်ဖို့လာတဲ့ ဦးလေးဖြစ်သူက နောက်ဖေးထွက်တဲ့တံခါးဝမှာ။
သာမန်အချိန်ဆိုတွေ့နိုင်ပေမဲ့ ဖီလ်းအရမ်းတက်နေတော့ မတွေ့။ ဦးလေးဖြစ်သူက သူ့မောင်လေး အတွင်းခံနဲ့ အာသာဖြေနေသော အေးသန်းကို ကြည့်ရင်း အမည်မဖော်နိုင်သော အပြုံးတစ်ခုပြုံးလိုက်ပါတော့သည်။
အခန်း(၄)
ဆုံးမနာယူ
တူမဖြစ်သူ၏ ပုံရိပ်ကို အခုထိမျက်စိထဲကမထွက်။ ဖြစ်သွားတာကတော့ ၃ရက်ကျော်ပြီ။ ဦဘသိန်းစိတ်ထဲ အဲ့ထဲက ကိုယ့်တူမလေးလို့မမြင်တော့။ အေးသန်းကို မရရအောင် ဖြုတ်ဖို့သာကြိုးစားနေမိသည်။
တရေးနိုးသော် အကြံပေါ်ဆိုသလို နေခင်းနေ့လည် တရေးအိပ်ပြီးတော့ အကြံကထွက်လာသည်။
ညနေမိုးချုပ်ချိန်ဆိုတော့ ကလေးတွေနဲ့ရှုပ်နေမှာသေချာသည်လေ။

ဦးဘသိန်း ။ ။ “ဟဲ့..မိချို နင့်သမီးကိုခေါ်လိုက်စမ်းပါဦး။ ခိုင်းစရာလေးရှိလို့”
ဒေါ်ချို။ ။”သမီးရေ….ဒီမှာ နင့်ဘကြီးခေါ်နေတယ်။”
ဦးဘသိန်း။ ။”တူမကြီးရေ..နင်ဒီလထဲ ရန်ကုန်တက်ဖို့ရှိလား”
အေးသန်း ။ ။”ရှိတယ်ဘကြီး..သင်တန်းသွားစုံစမ်းဖို့”
ဦးဘသိန်း။ ။ “အေး..အေး..အဘ မြို့ထဲမှာပစ္စည်းတစ်ခုမှာမလို့ နင့်မောင်ကိုပေးလိုက်ရင် ဒီကောင်သုံးတာက တစ်ဝက်လာက်ကုန်မှာ။ညည်းပဲဝယ်ခဲ့။”
အေးသန်း။ ။”ဟုတ် ဘကြီး”
ဦးဘသိန်း။ ။ ‘ဘယ်တော့သွားမှာတုန်း’
အေးသန်း။ ။ ”နက်ဖြန် ဘကြီးရဲ့။”
ဦးဘသိန်း။ ။ “အေးအေး နက်ဖြန်စောစော အိမ်ဝင်ခဲ့လေ။ ၁ဝနာရီလောက်ပေါ့..ငါပိုက်ဆံပေးလိုက်မယ်။”
အေးသန်း။ ။”ဟုတ် ဘကြီး..ဟုတ်ဟုတ်။”
အမှန်က အေးသန်းကလည်း ငဒိန်နဲ့ တွေ့ဖို့ချိန်းထားတာ။ သူ့အကြံနဲ့သူ။ ဦးဘသိန်းကလည်း သူစားဖို့ဖန်မှာ..
ဒီလိုနဲ့…………..နောက်နေ့မနက်ရောက်ပါလေရော။

အေးသန်း ။ ။ဘကြီးရေ ဘကြီးရေ။
ဦးဘသိန်း။ ။ စောလှချေလားအေးသန်းရဲ့။ လာလာ အထဲဝင်။
အေးသန်း။ ။ဟုတ် ဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ကော်ဖီသောက်မယ်ဆိုဖျော်သောက်။ ညည်းကိုဆုံးမစရာရှိလို့။
အေးသန်း။ ။ရှင်
ဦးဘသိန်း။ ။ဟုတ်တယ်။ နင့်မိဘတွေသိရင် ရင်ကွဲလိမ့်မယ်။ နင့်ဟယ်.. ဖြစ်စရာရှားလို့..။
အေးသန်း။ ။ သမီး .. ဘာလုပ်မိလို့လည်း..(စိတ်ထဲတွင်တော့ ငဒိန်နှင့်ကိစ္စမိသွားသည်ဟုထင်ကာ လန့်ဖြတ်နေပြီ။)
ဦးဘသိန်း။ ။ဘာလုပ်မိလည်း ဟုတ်လား။နင့်မောင်အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး အတွင်းခံနဲ့ နင်အာသာဖြေနေတာလေ။
ငါအဲ့နေ့က အစအဆုံးတွေ့တယ်။ နင့်မိဘတွေနဲ့ တိုင်ပင်ဖို့စဉ်းစားသေးတယ်။ နင်လည်းငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူးလေဟာ။
အေးသန်း။ ။သမီး..သမီး…(စိတ်ထဲတွင်တော့ပေါ့သွားသည် ဒါပေမယ့် ဒီအမှုက ပိုကြီးတယ်မဟုတ်လော)
ဦးဘသိန်း။ ။နင့်မိဘတွေကို ပြောလည်း သူတို့ရင်ကွဲမှာပဲရှိမှာ။ ငါကိုယ်တိုင်ဆုံးမမယ် နင့်ကို။
အေးသန်း။ ။ ………
ဦးဘသိန်း။ ။နင်ကြားလား။ ငါပြောတာ။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်..
ဦးဘသိန်း။ ။နင်ငါနဲ့လိုက်ခဲ့။ ဒီမှာဆုံးမရင် ဘေးအိမ်တွေကြားလိမ့်မယ်။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်..အဖေတို့ကိုတော့မပြောပါနဲ့နော်။
ဦးဘသိန်း။ ။အေးပါ အေးပါ။
——–
ကားဂိတ်ရောက်တော့ မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသော အေးသန်းနှင့် ဦးဘသိန်းတို့ကိုတွေ့တော့ ငဒိန် အစီစဉ်ပျက်သွားမှန်းသိလိုက်ရသည်။
ဦးဘသိန်းကတော့ လှည်းကူးက သူ့ခြံထဲခေါ်သွားခြင်းသာ။ ခြံထဲမှာက အလုပ်သမားတွေတော့ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးဘသိန်းက ညထဲက အကုန်လုံးကို အနားပေးထားပြီးသား။ ဒီတော့ ၁ဝဧကလောက် ကျယ်တဲ့ ခြံအလယ်တည့်တည့်က တဲထဲမှာ ဦးဘသိန်းပြုသမျှနုရမည်သာ။

ဦးဘသိန်း။ ။ ဟဲ့ လာဒီမှာထိုင်။

ဖျာမခင်းထားသော မြေတလင်းပေါ်တွင် အေးသန်းကိုထိုင်ခိုင်းသည်။ သူကတော့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ။

ဦးဘသိန်း။ ။နင်တို့ ငယ်ငယ်က ငါဘယ်လိုအပြစ်ပေးလည်းမှတ်မိလား။
အေးသန်း ။ ။မှတ်မိပါတယ် ဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။အေး ဆိုးရင် ထိုင်ထလုပ်ခိုင်းတယ်။ ခိုးတာတို့ ရန်ဖြစ်တာတို့ဆိုရိုက်တယ်။ နင့်အမှုက ခိုးတာ ရန်ဖြစ်တာထက်ဆိုးတယ်။
အဲ့တာနင်သိလား။
အေးသန်း။ ။သိပါတယ် ဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ဒါဖြင့် လေးဘက်ထောက်။ ဟိုဖက်လှည့်။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်.. ဟုတ်.။

ဦးဘသိန်း အသင့်ထောင်ထားသော ကျွဲရိုက်သည့် ကြိမ်လုံးကို လေထဲသို့ တရွှမ်းရွှမ်းနှင့်ယမ်းသည်။

ဦးဘသိန်း။ ။ပြောစမ်း…နင့်အပြစ်ကိုနင်။
အေးသန်း။ ။သမီး..သမီး…
“ဖြန်းးးးးးး.. . .” “အားးအမေ..့ နာတယ်”
ဖင်ပြားကြီးပေါ်သို့ ကြိမ်လုံးက အားနဲ့ကျသဖြင့် အရှိုးရာပင်ထင်လောက်သည်။
ဦးဘသိန်း။ ။ပြောလေ..နင်လုပ်တုန်းကလုပ်ပြီး။
အေးသန်း.။ ။သမီး မောင်လေးရဲ့အတွင်းခံနဲ့ အာသာဖြေမိပါတယ်။
ဦးဘသိန်း။ ။ဟဲ့ ငါတကယ်ရိုက်ရင် ကျွဲပါ အရေခွံကွာတယ်ဆိုတာသိတယ်မလား။
အေးသန်း။ ။ ဘကြီး.. သမီးကိုသနား…(ဖြန်းးးးးးးး).အား။
အေးသန်းစကားမဆုံးမီ ကြိမ်လုံးကကျလာသည်။
ဦးဘသိန်း။ ။ နင့်ထမီကိုလှန်တင်လိုက်စမ်း။ ငါရိုက်ရင် ထဘီ ပြဲသွားမယ်။
အေးသန်း။ ။.. . ..
ဦးဘသိန်း။ ။လှန်ဆို တယ်..
ကြိမ်လုံးကိုကြောက်သဖြင့် ထဘီကိုလှန်တင်လိုက်တော့ အတွင်းခံလေးက ပေါ်သွားသည်။
ဦးဘသိန်း ။ ။ အောင်မယ်… စပ်စမိုင်ဒါလေးပါလားဟ။ နင့်ဘဲနဲ့ချိန်းထားလို့လား။ သွားအလိုးခံမလို့ပေါ့လေ။ ဟုတ်လား။
အေးသန်း။ ။ မဟုတ်ပါဘူး ဘကြီးရယ်။ ..(ရွှမ်း. .း းး ) အား…
ဦးဘသိန်း။ ။ မလိမ်နဲ့…နင်ဘယ်တုန်းက အဲ့လိုဟာတွေဝတ်လို့လည်း ။ မှန်မှန်ပြောစမ်း နင်ဘဲရနေပြီမလား။
ပြောရင်း ထပ်ရိုက်လိုက်သည်။ (ရွှမ်း.. . .. ) “အား….”
အေးသန်း။ ။ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်ဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ ဘယ်ကကောင်လည်း…။
ဦးဘသိန်းပြောရင်းမသိမသာ အရိုးရာထင်နေသော ဖင်ဖြူဖြူကြိီးကို သေချာပွတ်နေသည်။ ထဘီကိုလည်း အပေါ်အကုန်လှန်တင်လိုက်ရာ
အေးသန်း ခေါင်းပေါ်ခြုံထားသလိုဖြစ်နေ၏။
အေးသန်း။ ။ ငဒိန်ပါဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ဒီကောင်က မိန်းမပွေတဲ့ကောင်ဟ။ နင့်ကိုတောင်လိုးပြီးပြီထင်တယ်။ ဟဲ့ နင် အလိုးခံပြီးပြီလား။
အေးသန်း။ ။.ဟင့်အင်း။
“ဖြန်းးးးးးးးးးးးးးးး” “အာားး..အမေ..ရေ..အီး..ဟီး..နာတယ် ဘကြီးရယ်”
ဦးဘသိန်း။ ။တိတ်စမ်း မငိုနဲ့..ငါမေးတာဖြေ။ နင့်ကိုလိုးပြီပြီလားလို့။
အေးသန်း ။ ။ မလိုးရသေးပါဘူး ဘကြီးရယ်။သမီးတောင်းပန်ပါတယ်ခွင့်လွှတ်ပါ။ မရိုက်ပါနဲ့တော့။
ဦးဘသိန်း။ ။နင်အခုငါမေးတာ အမှန်တိုင်းဖြေရင်မရိုက်ဘူး။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်…ဘကြီး။
ဦးဘသိန်။ ။ ပထမအချက်..နင့်မောင်ရဲ့အတွင်းခံနဲ့ နင်အာသာဖြေတယ် ဒုတိယအချက်နင် မိန်းမလိုက်စားတဲ့ကောင်နဲ့
ရည်းစားဖြစ်နေတယ်။ အဲ့တာဟုတ်လား။
အေးသန်း။ ။ ငဒိန်နဲ့က ခုမှ တွေ့ဖို့ချိန်းတာပါ ဘကြီး..(ဖြန်းးးးးးး).အားးးးးးးးး
ဦးဘသိန်း။ ။ငါမမေးတာမဖြေနဲ့ မေးတာ ဖြေ။
အေးသန်း။ ။ ဟုတ်ပါတယ်ဘကြီး.ဘကြီးပြောတဲ့တိုင်းပါပဲ။
ဦးဘသိန်း။ ။ဒါဖြင့် နင်က … လီးဆာနေတာပေါ့လေ။ ဟမ်း စောက်ကောင်မ ယွနေတယ်ပေါ့။
အေးသန်း။ ။ မဟုတ်…..(ဖြန်းးးးးးးးးးး.) အမေ့ ..အား.. နာတယ် ဘကြီးရေ အား ရှီး…….
ဦးဘသိန်း။ ။မလိမ်နဲ့နင့်ကိုယ်နင်သိတယ်။ ဖြေစမ်း။
အေးသန်း။ ။ ဟုတ်ပါတယ်ဘကြီးရယ်.ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့..။
ဦးဘသိန်း။ ။ဘာဟုတ်တာလဲ သေချာဖြေစမ်း။
အေးသန်း။ ။သမီး..သမီး..လီး..လီး..ဆာနေတာပါ။
ဦးဘသိန်း။ ။ဒါဖြင့် နင်ငါ့လီးလည်းလိုချင်နေတာပေါ့ဟုတ်လား။ ဟေ နင့်ဦးလေးရဲ့လီးကိုပါနင်လိုချင်နေတာပေါ့။
အေးသန်း။ ။မဟုတ်…. (ဖြန်းးးးးးးးးးးးး) အား..အမေ့…ဟုတ်ပါတယ် ဟုတ်ပါတယ် ဘကြးီ
ဦးဘသိန်း။ ။ဘာဟုတ်တာလည်း။ သေချာပြောစမ်း။
အေးသန်း။ ။ သမီး ဘကြီးလီးကိုလိုချင်ပါတယ်ဘကြီးရယ်။
ဦးဘသိန်း။ ။ဒါဖြင့်တောင်းပန်လေ နင့်ကို ငါလိုးပေးမယ် ။ သေချာတောင်းပန်။
အေးသန်း။ ။ သမီးကိုလိုးပေးပါ ဘကြီးရယ်.. သမီးတောင်းပန်ပါတယ်။ သမီးကိုလိုးပေးနော်။

ဦးဘသိန်း ကြိမ်လုံးကိုချပြီး ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံချလိုက်သည်။ ထောင်ထနေသောလီးကြီးှမှာ အေးသန်းဖင်ပေါ်တွင်ဝဲနေသည်။
အရှိုးရာတို့ဖြင့်ပြည့်နေသော အေးသန်း တင်ပါးပေါ်မှ စစမိုင်ဒါလေးကိုဆွဲချွတ်ကာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တန်းထည့်လိုက်သည်။
ဇွပ်…ဒုတ်…..အမေ့…..
အဆုံးထိဝင်မသွား အပျိုအမြှေးကခံနေသည်။ ခါးကိုသေချာမပြီးဖိထည့်လိုက်တော့ ဗြိခနဲမြည်သံနှင့်အတူ သွေးတို့ထွက်ကျလာသည်။
အပျိုအမြှေးပေါက်သွားပြီ။ ခါးလေး၂ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖြေးဖြေးှနှင့်မှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေရင်း စိတ်ပါလာသည်။
အေးသန်း၏ဖင်ကြီးက ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှုပ်လှုပ်သွားသည်။ ဒါကိုကြည့်ရင်း ခပ်ပြင်းပြင်း အချက်၂ဝလောက်ထပ်ဆောင့်လိုက်တော့
လူက ဟူးဟဲဟူးဟဲဖြစ်လာကာ မောလာသည်။ အသက်ကလည်းကြီးပြီကိုး။ ဒီတော့ လက်မဖြင်အေးသန်း၏ အစိလေးကို ပွတ်ရင်း
ဆက်ဆောင့်လိုက်ရာ အား အား နှင့် အေးသန်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ ထိုတော့မှ ဦးဘသိန်းလည်း ထိန်းထားသမျှအကုန်လွှတ်ချလိုက်ရာ အဖုတ်ထဲမှ တဆင့် အောက်သို့စီးကျလာပါတော့သည်။
ဦးဘသိန်း ။ ။ ကဲ ထ . .ရေသွားဆေး ။ ပြီးရင် မြို့ထဲသွားစရာရှိတာသွားတော့.. ငါလည်းပြန်မယ်။
အေးသန်း ။ ။ . . . .
ဦးဘသိန်း။ ။ဟဲ့ ထဆိုနေ.. ဘာမှိန်းနေတာလဲ။
အေးသန်း။ ။ ဟုတ်..ဘကြီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ကောင်းလား။
အေးသန်း။ ။ရှင်..
ဦးဘသိန်း။ ။ ငါလိုးတာကောင်းလားလို့။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်…ကောင်းတယ်. အဟီး။
ဦးဘသိန်း။ ။ဘာ .. အဟီးလည်း ဖြတ်ရိုက်လိုက်လို့.. ။ နောက်ခါ အလိုးခံချင်ရင် ငါ့ဆီလာခဲ့။ မဟုတ်က ဟုတ်ကကောင်တွေဆီမသွားနဲ့။
ကြားလား။
အေးသန်း။ ။ဟုတ်ဘကြီး.. ဟုတ်ဟုတ်………….။ ။
အခန်း(၅)

ဖင်နန့်တဲ့အမ
ဦးလေးဖြစ်သူရဲ့ အဆုံးအမကိုခံယူပြီးတဲ့နောက်မှာ အေးသန်းတစ်ယောက်ကတော့ ၁လလောက်ငြိမ်သွားတယ်။ မငြိမ်လို့လဲမရဘူူး။ ၁လ တည်း ဈေးထဲက ဆိုင်ပိတ်တာနဲ့
ဦးလေးက ခေါ် ကျုံးတာကိုး။ သူမရှိတဲ့အချိန်ဆို ဈေးထဲက ဆိုင်လေးမှာ မောင်ဖြစ်သူ ကျနော်က စောင့်ပေးရတာပေါ့။ ကိုယ့်အမကို ဦးလေးက ဖြုတ်နေမယ်လို့လည်းမထင်ဘူးလေ။စသိတော့ ဈေးအိမ်သာမှာ ကျနော်သေးပေါက်ရင်း ကြားရတာ။
အထူးသဖြင့်အများသုံးအိမ်သာတွေမှာဆိုရင် မတ်တတ်ရပ်မပေါက်ဘူးဗျ။ သေးတွေစင်ရင် ရောဂါကူးနိုင်တယ်လေ။ အထဲဝင်ပေါက်တယ်။
အိမ်သာမှာကတော့ဗျာ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေစုံနေတာပဲရေးထားတာ။ အဲ့အချိန် လူနှစ်ယောက်ဝင်လာသံကြားရတယ်။
သေးပေါက်ပြီး ထွက်မလို့လုပ်တုန်း။
“ဟေ့ကောင် မင်းသိပြီးပြီလား အေးသန်းကို သူ့ဘကြီးဖြုတ်နေတာ”
“ဟေ ဘယ်အေးသန်းတုန်းကွ” ဒုတိယလူ ပြောသံနှင့်အတူ ကိုယ်တိုင်လည်း တံခါးဖွင့်မလို့ ကိုင်ထားရာက ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ဘယ်အေးသန်းရမှာတုန်း ဟိုနားက ကုန်စုံဆိုင်ကလေကွာ။ သူ့ဘကြီးဦးဘသိန်းလေကွာ။”
“ေအော်အော်.. လှည်းကူးဖက်မှာ ခြံစိုက်နေတဲ့ အဘိုးကြီးလား။”
“အေး မင်းပြောတဲ့အဘိုးကြီးက အေးသန်းကိုဖြုတ်နေတာ ကြာပြိီကွ”
“ဟေ ဟုတ်လို့လား။”
“ဟုတ်တာမှ သိပ်ဟုတ်။ ခြံအလုပ်သမားတွေ ချောင်းနေကြမလို့ သိတာ။ အဲ့အလုပ်သမားထဲက တစ်ယောက်က
ငါ့အကိုကွ။”
“ဟာကွာ…ငါလည်းဖြုတ်ချင်လိုက်တာ။ အဲ့ဆော်ကြီးက ဖင်ပြားကြီးကွ။ ၁လလောက်ဖြုတ်လိုက်ရင် ပြုတ်တယ်။”
“အေးပေါ့ကွ…တစ်ခုခုကြံကြတာပေါ့” ဟု ပြောရင်း သေးပေါက်ပြီးသည်နှင့်ထွက်သွားကြသည်။
မထွက်နိုင်သေးသည်မှာ ကျနော်။ ကိုယ့်အမအကြောင်း ကိုယ်မယုံနိုင်။ သို့ပေမယ့်လည်း သေချာအောင်တော့ စုံစမ်းရဦးမည်လေ။
============================================================
နောက်ရက် လူတွေရှင်းတဲ့အချိန် အမကိုမေးသည်။
“ဟဲ့..အမ..နင်ဈေးပိတ်ရက်တွေဘယ်သွားတာတုန်း။”
“ဒီလိုပဲ ဝယ်စရာရှိတာဝယ်တာပေါ့ဟ။ ရန်ကုန်သွားနေကြပဲကို ဘာအထူးဆန်းလုပ်မေးတာလဲ”
“နင် လှည်းကူး မဝင်ဘူးလား”
“ဘာကိစ္စဝင်ရမှာတုန်းဟ လှည်းကူးဆို တရေးတောင်ရနေပြီ”
“အော်..အော်အော်..” ကျနော်လည်း စိတ်မရှည်တော့ သို့ပေမယ့် သူကဘူးခံငြင်းနေတာလား အမှန်တိုင်းပြောနေတာလားကလည်း
မသေချာ။ သေချာအောင်တခုခုတာ့ကြံမှဖြစ်မည်။ စဉ်းစားနေရင်းနဲ့ လီးက တောင်လာသည်။ ဆိုင်ပုံစံပြောပြဦးမယ်။
ကျနော်တို့ဆိုင်လေးက ကျဉ်းကျဉ်းလေး။ လူ ၁ယောက်စာ အဝင် အထွက်ပဲရသည်။ တစ်ယောက်ဝင်ထိုင်နေရင် တစ်ယောက်ထွက်နေရသည်။
အခု ကျနော်က ဆိုင်ထဲဝင်ထိုင်နေတော့ လီးတောင်နေတာကို ဘယ်သူမှမမြင်။ ထလိုက်ရင်တော့မြင်မှာ အသေချာ။
ထိုစဉ် .. အမက “ဟဲ့ ခနဖယ်စမ်း.. ငါအထဲဝင်မလို့ “ဟုဆိုကာ ပြောပြောဆိုဆိုဝင်ချလာသည်။ ကျနော်လည်း မထရဲ။ ထရင် လီးကထောင်နေတာဆိုတော့ သူ့ကိုထောက်ရင်ထောက် မထောက်ရင် ဆိုင်ရှေ့ဖြတ်တဲ့သူတွေမြင်နေရမှာ။ ပေါက်တဲ့နဖူး မထူးဟုဆုံးဖြတ်ပြီး အမကို အရှေ့ကလျောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး အနောက်ဆုတ်
မတ်တတ်ရပ်နေလိုက်သည်။ ဆိုင်အောက်က ဆီဘုံးကို လာထုတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အမကဖင်ကြီးကုန်းပြီး ဆိုင်အောက်က ဆီဗုံးကိုဆွဲထုတ်နေတဲ့အချိန်
အနောက်က ကျနော့်လီးထိုးထုးိထောင်ထောင်က ဖင်ထဲကို ဝါးလုံးဖြင့်ထောက်ထားသလို ဝင်နေသည်။ ထဘီခံနေတယ်ဆိုပေမယ့် အသိသာကြီး။ ဒါကိုသူကမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဖင်ကြီးလှုပ်ကာ လှုပ်ကာနှင့် ကျနော့်လီးပေါ်မှာ စကောဝိုင်း လုပ်နေသည်။ လူကလည်းမနေနိုင်တော့ အမြန်ထထွက်လာကာ။ ဆိုင်ရှေ့မှာထိုင်နေလိုက်ရသည်။ ဘာစကားမှလည်းမပြော။ ဒိတိုင်းမသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်းနေနေသော အမကိုကြည့်ရင်း အသည်းယားလာသည်။ သေချာတာကတော့ အမသည်လီးနှင့်မစိမ်းတော့။
====================================================
မောင်ဖြစ်သူက မိမိဖင်ကို လီးဖြင့်ထောက်နေသည်။ နေရာကလည်း ကိုယ့်ဆိုင်ခန်းထဲမှာ။ လီးတံပူပူနွေးနွေးကြီးက မိမိ၏ဖင်၂လုံးကြားတွင် မြုပ်ကာ ရုန်းကန်နေသည်။
ဒီအချိန်မှာ အရှေ့ကဆီဗုံးကိုလည်းမမှီသေး။ ဆက်ကုန်းရင်လည်း အနောက်က လီးဖက်ကို တိုးနေသလို။ဒီတိုင်းနေတော့လည်း မမှီ။ တော်သေးသည် သကောင့်သားက
အနောက်ဖယ်သွားလို့။ မိမိမှာသာ ရင်မောပြီးကျန်ခဲ့သည်။ ဆီဖြည့်ပြီးသည်နှင့် ဈေးအိမ်သာတန်းထွက်လာရသည်။ မထွက်လာလည်းမရ။ အဖုတ်က ဖောင်းကြွပြီး အရည်တောက်တောက်ကျနေပြီ။ အိမ်သာထဲ ဝင်တော့ အပေါက်စောင့်ကောင်က စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ကြည့်နေသည်။ အထဲဝင်သွားတော
ဖင်ကြီးကကွာ..ရှယ်ပဲ ဟူသော သကောင့်သား၏ မတိုးမကျယ်အသံကိုကြားရသည်။ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အိမ်သာထဲစောင့်ကြောင့်ထို်င်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို ၃လေးချက်လောက် ပွတ်လိုက်ရာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ အရည်တွေထွက်ကျလာရင်းပြီးသွားသည်။ ဒီတော့မှ ရေတွေဘာတွေဆေးရင်း လယ်ခလယ်နဲ့၅မိနစ်လောက်ထပ်ကလိလိုက်တော့ နောက်တစ်ချိီထပ်ပြီးသွားသည်။ ၂ချိီပြီးပြီဆိုတော့ သက်ပြင်းချ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ပြီးထွက်လာတာပေါ့။
ထွက်လာတုန်းရှိသေး “အမ..အမ်းငွေယူဦးလေ”ဟုဆိုကာ မိမိအား ၁၀ဝတန်တစ်ရွက်လှမ်းပေးသည်။ ၁၀ဝအတိပေးတာလား ၂၀ဝတန်ပေးတာလားပင်မမှတ်မိ
စိတ်လောနေသည်ကိုး။ သူ့ပိုက်ဆံယူပြီး ပြန်လာတုန်း သေချာကြည့်မိမှ ပိုက်ဆံတွင် လီးပုံကြီးဆွဲထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထို့ပြင်
“”ဦးလေးအရင်းနဲ့ ဖင်နန့်နေတဲ့ကောင်မ ငါ့လီး၈လက်မနဲ့ အလိုးခံမယ်ဆိုရင် ဒီပိုက်ဆံပြန်ပေး” ဟူသော စာကိုပါရေးထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။
အိုး ကြက်သီးထလိုက်လေချင်း… ။ ။
အခန်း(၆)
ကြမ္မာဆိုး
======
ကောလဟာလက ပြန့်တာ မြန်လွန်းသည်။ အေးသန်း အကြောင်း မသိသူမရှိတော့။ သို့လော သို့လော ဖြစ်နေတာကတော့အမှန်။
တချို့ကလည်း မဖြစ်နိုင်ဟုထင်သည်။ တချို့ကတော့ ဖြစ်နိုင်သည်ထင်သည်။ ချိီးမွမ်း ရ ရက် ကဲ့ရဲ့ ရရက်ဆိုသလို အချိန်ကြာလာတော့လည်း
မဖြစ်နိုင်ဟုထင်တဲ့သူတွေက ပိုများလာပြီး ကောလဟာသ သက်သက်အဖြစ်သာ ဇာတ်သိမ်းသွားသည်။ တကယ်ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ယုံတဲ့သူ အနည်းစုထဲတွင် ကျနော်တို့၏ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး ငဒိန်က ထိပ်ဆုံး။ ဟုတ်သည်လေ။ အေးသန်း ဘယ်လောက်တောင်ထန်လဲဆိုတာ သူက
မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့လေ။ သူက ဂွင်ဖန်ချင်သော်လည်း အေးသန်းတို့ ခြံစည်းရိုးကို ပြန်ကာလိုက်သဖြင့် ဘာမှလုပ်မရတော့။ သွပ်အစား
ဝါးကပ်တွေကာထားသဖြင့် ချောင်းရင်တောင်ကိုယ့်မျက်နှာကြီးမြင်နေရမှာ။ ဒီတော့ ငဒိန် က တမျိုးကြံရတာပေါ့။
———————————————————————————————————————–
ဆိုင်တွေလူရှင်းတဲ့အချိန် နေ့လည်ခင်းရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း နားနားနေနေ ဖုန်းလေးပွတ်နေစဉ် ဆိုင်ရှေ့မှ..
“အမရေ ဈေးဝယ်ချင်လို့”ဟူသော အသံနှင့်အတူ ပြုံးစိစိကြည့်နေသော လူတစ်ယောက်ကိုတွေ့သည်။
ဈေးဝယ်ချင်တာထက် အေးသန်း၏ ရင်သား တွေကိုမျက်လုံးက မခွာ။ အကြည့်ရိုင်းရိုင်းတွေကို ဒေါသကထွက်လာသဖြင့်
“ဘာလိုချင်လို့လဲ” ဟု ခပ်မာမာ ဖြေလိုက်သည်။
“နို့ဘူး လိုချင်လို့…”
“ဘာပြောတယ်.. ” အေးသန်းအော်လိုက်သောအသံက ဆိုင်ပင်ကွဲထွက်မတက်။
“အာ မ..မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာ ဒီထဲမှာပါတဲ့ အတိုင်းမှာလိုက်လို့။ အဲ့တာလေးရှိရင်ပေးလိုက်ပါတဲ့။”

စာရွက်ကိုယူပြီးဖတ်ကြည့်တော့ အောက်ပါအတိုင်းရေးထားသည်။
“””သို့/ မအေးသန်း
ကျနော်ငဒိန်ပါ။ အခုအိမ်နောက်ဖေးက ရေကပြင်မှာ ခြံစည်းရိုးခတ်ဖို့ သွပ်တွေများ ရောင်းဖို့ရှိသေးလား။ အခု
ကျနော့်သူငယ်ချင်း သံချောင်းနဲ့ဒီစာကိုပေးလိုက်တာပါ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ချက်ချင်းအကြောင်းပြန်ပေးနော်.။ “””

စာကိုဖတ်လို့ပြီးတော့ အေးသန်း ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် သံချောင်း၏ ဗို့အား ၁သိန်းတန် ခေါ်တော အကြည့်ကို လန့်သဖြင့်
ချက်ချင်းရုပ်ပြန်တည်ကာ ..
“ဟဲ့ နင့်နာမည်သံချောင်းမလား။ ငဒိန့်ကိုပြောလိုက်.. အိပ်ကသွပ်တွေက ကုလားဆိုင်သွင်းလိုက်ပြီ လို့။ လိုချင်ရင် ကုလားဆိုင်က ပြန်ထုတ်ပေးမယ်လို့။ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့ လို့ပြောလိုက်။ ကြားလား”
“ဟုတ်…ဟုတ်အမ။”
“ဟဲ့..ဘာရပ်လုပ်နေတာလည်း သွားလေ..။”
“ဟုတ်..ဟုတ်..”
====================================================================================
အေးသန်း၏ စကားကို သံချောင်းထံမှကြားရတော့ ငဒိန် ထခုန်မတတ်ပင်ပျော်သွားသည်။ သို့သော်တွေ့ဖို့နေရာမပြောလိုက်ရ။ အို..တွေးရင်းနဲ့ လင်းခနဲ ဉာဏ်ကပွင့်သွား၏။ အဟင်းဟင်း.. အေးသန်း ကို ဒီတစ်ခါတော့ ခါးကျိုးအောင် ဖိရဦးမည်။ နောက်ရက် အေးသန်းဆိုင်သွားပြီး သွပ်သွားပြန်ဝယ်ဖို့ ကိစ္စပြောတော့ ဈေးပိတ်ရက်တရက်တူတူသွားဖို့ချိန်းထားလိုက်သည်။ ထိုဆိုင်က ကုလားက ငဒိန့်ဘော်ဒါ။ ဘော်ဒါဆိုတာထက်ပိုသည် ကုလားအတွက် ငဒိန်က ဖာတွေရှာရှာပေးနေကျ။ အနီးအနားက ဖာတွေက ဒန်ကုလားဆို လန့်သည်။
ဒီကောင့်ပစ္စည်းကကြီးသည့် အပြင် ညှာညှာတာတာလည်း မလုပ်။ နွားသတ်သလို လူကိုလုပ်သဖြင့် ဘယ်ဖာမှ ဒန်ကုလားနှင့် မနေရဲ။
ဒီတော့ ငဒိန်က တခြားမြို့တွေက ဖာကိုရှာခေါ်လာပေးသည်။ နေရာကတော့ ကုလားရဲ့ တဲနောက်ရှိ ကုတင်လေးပေါ်မှာပေါ့။
ကုလားဆိုင်က မြို့စွန် အမှိုက်ပုံနားမှာဆိုတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ကားသံတွေပဲကြားရမည်။ အရှေ့တွင် အမှိုက်ပုံ အနောက်တွင် ကားလမ်း။
ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကလည်း ညံ့တော့ မိတ်ဆွေဆိုလို့ ငဒိန်တစ်ကောင်ပဲရှိသည်လေ။ ဒီတော့ ငဒိ်န့်ဂွင်ဝင်တာပေါ့။
=====================================================================================
ပထမ သွပ်တွေ လာရောင်းတော့ အေးသန်းမလာ သူ့မောင် ဖိုးလပြည့်ကိုလွှတ်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အေးသန်းကိုယ်တိုင်လိုက်လာသည်။
ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ဒန်ကုလားက ရောင်းပြီးပစ္စည်းဆိုပေမယ့် ရောင်းတဲ့ဈေးထက် ၁ဝဆပိုရမှ ပြန်ရောင်းမည်လုပ်သည်။ ဒီအတွက်လည်း အေးသန်းကိုလိုက်လာရခြင်းဖြစ်သည်။

“ဟဲ့ နင့်ဆီ ငါသွင်းတော့ အချိန်နဲ့နင်ဝယ်တာလေ။ အကုန်လုံးမှ ၁ထောင်လားရတာ။ အခု နင်က သွပ်တစ်ချပ် ၂ထောင်ဆိုတော့ ၁သောင်းဖြစ်နေပြီ”

“အာ.. မဟုတ်ဘူးလေ အယ်မကျိရယ်။ ချွန်ဒေါ်တို့ စီးပွားရေးဆိုတာက..”
“ဟဲ့လျာ မရှည်နဲ့ အကုန်လုံး ၅ထောင်ရရင်ယူမယ်။ ”
“အယ်မ.. ငါးထောင်တော့ မယ်လုပ်ပါလဲ့။ ၈ထောင်ထား”
“မရဘူး ငါးထောင်ပဲ.. တပြားမှပိုမပေးနိုင်ဘူး။ ဘယ့်နှယ်..မတန်မရာ”
“ရထောင်တော့ပေးပါ အယ်မကြီးရယ်..နော်..”
“၆ထောင်ပေးမယ်..နောက်ဆုံးဈေးပဲ”
“၆ထောင့် ငါးရာတော့ပေးပါ။”
“၆ထောင်မရတာ တော်ပြီ မယူတော့ဘူး။ ဟဲ့ ငဒိန်လာပြန်မယ်”
“နေ..နေပါဦးအယ်မရဲ့။ ၆ထောင်နဲ့ယူသွား”
“အေး…အေး ဘယ်မှာလည်းသွပ်တွေက။”
“ချွန်တော်အိမ်မှာထားခဲ့တယ်။ ခနစောင့် ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့မယ်.။”
ကုလားပြောပြောဆိုဆို သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နှ်င့်ထွက်သွားသည်။ တိတ်ဆိတ်ပြီးကျန်ခဲ့သည်မှာ ငဒိန်နှင့် အေးသန်း.။

“ဟို….”
“ဘာတုန်း..”
“မှတ်မိသေးလား..”
“ဘာကိုတုန်း..ဘာကိုမှတ်မိရမှာလည်း”
“ခနလေး.. ကျနော်ရေသွားသောက်ဦးမယ်။ “ဟုဆိုကာ ငဒိန် တဲနောက်ဖက်အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။
“အား…အ…မအေးသန်းရေ လုပ်လုပ်ပါဦး”ဟူသော ငဒိ်န်၏ အလန့်တကြားအော်သံ ကြားရတော့ ခေါင်းနဘန်းကြီးကာအေးသန်း တဲနောက်ဖက်အခန်းထဲရောက်ချသွားတော့ ကြမ်းပြင်တွင် လိမ့်ကာ ခြေထောက်ကိုင်ရင်းအော်နေသော ငဒိန့်ကိုတွေ့ရသည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာတုန်း”
“မြွေ…မြွေ..”
“မြွေကိုက်လို့လား..ဘယ်မှာတုန်း…အော် ဒုက္ခပါပဲ ဒီလောက် ရှုပ်ပွနေတာကို”
အေးသန်းပြောနေတုန်း ငဒိန်က ဇာတ်ခနဲထကာ အခန်းတံခါးကိုပိ်တ်ချလိုက်သည်။
“ဟမ်..ဟဲ့အဲ့ဒါဘာလုပ်တာတုန်း”
ငဒိန်မှာမူဘာမှမပြော.. စပို့ရှပ်အကျီ်ိကိုချွတ်ကာ ပုဆိုးတိုတိုပြင်ဝတ်ရင်အေးသန်းထံသို့ တလှမ်းချင်း လှမ်းလာနေ၏။ အေးသန်းလည်း
အနောက်သို့ ဆုတ်ရင်း ဆုတ်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ ဖင်ထိုင်ရက်ပြုတ်ကျသွား၏။
အေးသန်း၏ ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ငဒိန်က
“မအေးသန်း..ရေချိုးတုန်းက ကျနော့်လီးကိုကိုင်ပေးခဲ့တာမှတ်မိတယ်မလား။ အခုလည်း ကိုင်ပေးလေ ရော့”
ဟုဆိုကာ ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်းလိုက်ပြီး လီးကြီးကိုထုတ်ပြသည်။ လီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေသဖြင့် အေးသန်း၏ လက်တစ်ထွာသာသာရှိသည်။
ငဒိန့်လီးကြီးကိုကြည့်ရင်း အေးသန်း ကြောင်အနေတုန်း ငဒိန်က အေးသန်းမျက်နှာရှေ့တွင် လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထိုင်ထုပြနေသည်။
ဦးလေးဖြစ်သူ၏ လီးထက် နည်းနည်းပိုရှည်သလိုုရှိသည်။ ထို့အပြင် လီးကြီးမှာ ဘယ်ဖက်သို့ကောက်စောင်းနေသည်။
အေးသန်း ထပြီးထွက်ပြေးမလို့အလုပ်မှာ.. ငဒိန်ကပုခုံးကိုကိုင်ပြီးတ ွန်းလှဲချလိုက်ရာ ကုတင်မာမာအပေါ်သို့ စောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးထပ်ကျသည်။
ထို့နောက်တွင် ချက်ချင်းဆိုသလို အေးသန်းအပေါ်သို့ခွတက်ပြီး ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့်ဖိချထားလိုက်သည်။ အေးသန်းထဘီကို ဆွဲဖြည်လိုက်ရင်း
အေးသန်းပေါင်၂လုံးကြားလို့ ခြေထောင်၂ချောင်းထည့်ကာ အဖုတ်နှင့်လီးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားသည်။ လက်၂ဖက်ကလည်းအေးသန်း၏ လက်အောက်ဝတ်မှကိုင်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကိုနမ်းနေသည်။ အေးသန်းရုန်းသည်။ ရုန်းမရ။ အားတွေဘယ်ရောက်ကုန်လည်းမသိ။ဒီတော့
“ကယ်ကြပါဦး..ကယ်ပါဦး..”ဟု တဆာဆာ အော်မိသည်။ အေးသန်းအော်သည်နှင့် ငဒိန်က အေးသန်း၏ လည်ပင်းကိုညှစ်ကာ
“ထပ်အော်ရဲအော်ကြည့် “ဟုပြောရင်း လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်ကာ အေးသန်း စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဖိထည့်လိုက်သည်။
လက်ကလည်း လည်ပင်းကိုညှစ်ရင်း အောက်ကလည်း အားနဲ့ဖိစောင့်နေသဖြင့်အေးသန်းမျက်ဖြူလန်လာသည်။ ဒါကိုတွေ့တော့ လက်ကို လျော့ပေးလိုက်၏။ “ရှူး.”ခနဲ အေးသန်းအသက်ရှူသံကြားသည်နှင့် ထပ်ညှစ်သည်။ လည်ပင်းကိုညှစ်ရင်း အေးသန်းကို အပေါ်မှ ဖိချလိုးနေတုန်း။
ကျွီခနဲ တံခါးကပွင့်လာသည်။ ဒန်ကုလား..ဝင်လာချင်းဖြစ်သည်။ ဒန်ကုလားကိုမြင်တော့ အေးသန်း အကူညီတောင်းသော မျက်လုံးလေးဖြင့် ကြည့်ကာ”ကယ်..ကယ်..ပါဦး”ဟု လှမ်းပြောသည်။ သို့သော် အသံက လည်ချောင်းအထိပဲရောက်လာသည်။
“ဟာ…ဟေ့ကောင် ငဒိန်..ဘာလုပ်နေတာလည်း”
“မတွေ့ဘူးလားဟ လိုးနေတာပေါ့”
“ဟာ..ဒီလိုမလုပ်နဲ့လေ။”ကုလား၏ စကားကြောင့် ငဒိန် အဆောင့်ရပ်ကာ လှည့်ကြည့်သည်။ လက်ကလည်းညှစ်ထားတာ လျော့လိုက်တော့
အေးသန်း အသက်အဝရှူရှင်း
“ကုလားရယ် ငါ့ကိုကယ်ပါဟာ.. ကယ်ပါဦးနော်..ဟီး…အီးဟီး”ဟူသော ငိုကြီးချက်မအသံဖြင့် အကူညီတောင်းသည်။
ကုလားသည် တလှမ်းချင်းလျောက်လာကာ ….
“ဖြောင်း”ခနဲ
အေးသန်းပါးကိုပိတ်ရိုက်လိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင် နောက်တစ်ခါဆို ငါအရင်နော် ဟေဟေးဟေး”ဟုဆိုကာ အေးသန်း၏လက်၂ဖက်ကိုဆွဲစုကိုင်လိုက်၏။
“အေးပါ မအေလိုးရယ် အခုတော့ ငါပြီးအောင်လုပ်ပါရစေဦး” ဟု ငဒိန်ကပြောရင်း အေးသန်း၏ ခါးကို ကိုင်ကာ
အရည်တွေနှင့် တဗြွတ်ဗြွတ်အသံထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အချက်၂ဝလောက်ဆောင့်ရင်းပြီးသွားပါတော့သည်။
======================================================================
ငဒိန်ပြီးတော့ ကုလားက လည်းလိုးချင်သည်။ သို့သော် ငဒိန်ကပေးမလိုး။
“ငဒိန် မင်းကလည်းကွာ..ငါလည်းလုးိချင်တာပေါ့” အေးသန်း၏ ရင်သားတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ညှစ်ရင်း ကုလားကပြောသည်။
“မရဘူးဟေ့ကောင် မင်းလီးနဲ့ လိုးရင် ဒီကောင်မသေသွားလိမ့်မယ်။ဖာတွေတောင် တညနဲ့ပြေးတဲ့ဟာကို”
“ဟားဟား မင်းကောင်မကအလိုးခံချင်နေတာကွ..မတွေ့ဘူးလား အတွင်းခံတောင်ဝတ်မလာဘူး။ဖာသည်မထက်တောင်ဆိုးတယ့်ကောင်မ အပျက်မ။ လီးဆာမ။”
“အေးသန်း နင်ကလီးဆာနေမလား။ ဟေ ပြောစမ်း။ ကုလားပြောတာမှန်တယ်မလား။” ငဒိန့်အမေးကို အေးသန်းမဖြေ။
မျက်ထောင့်နီနှင့်ကြည့်နေမိသည်။
“အောင်မယ်… စောက်အပျက်မကများ ငါ့ကို ဒီလိုကြည့်ရသေး။ ”
“ဖြောင်းး” “ဖြောင်း” “ဖြောင်း”
ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ၃ချက်ဆင့်ရိုက်လိုက်တော့ အေးသန်း ပါးစပ်မှသွေးစလေးတွေထွက်လာသည်။
“နင်ကနင့်ဦးလေးနဲ့တောင်လိုးတဲ့ကောင်မလေ။ စောက်အပျက်မရဲ့။ အဲ့လို ငါ့ကိုကြည့်စရာလား”ဟုဆိုကာ
ဗိုက်ကို လက်သီးဖြင့် တစ်ချက်ထပ်ထိုးလိုက်ရာ အေးသန်း ခွေလှဲကျသွားသသည်။
“ငါက သနားလို့မလုပ်ခိုင်းတာကွာ။ ဒီကောင်မက မင်းလိုးတာခံချင်နေတဲ့ပုံပဲ။ ဟေ့ကောင် မှတ်လောက်အောင်
လိုးပေးလိုက်” ငဒိန်က ခွင့်ပြုချက်ရတော့ ကုလားက လူးလှိမ့်နေသော အေးသန်းကို ခါးမှ မကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ထားလိုက်သည်။
တကိုယ်လုံးနာကျင်နေသဖြင့် ထောင်မရ လဲလဲကျနေ၏။ ဒီတော့ ငဒိန်က အေးသန်း၏ကျောပေါ်မှတက်ထိုင်ကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း ငြိမ်အောင်တည်ပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့ ဦးလေးဖြစ်သူဘသိန်းကို ကုန်းသလို ကုန်းထားရမှန်း သွားသတိရလိုက်မိသည်။
မတူတာက ဦးဘသိန်းက အသက်ကြီးပြီလေ။ အခုကုလားက သူများနဲ့မတူတော့လီးကြီး။ ဒီလီးကိုမှ ဂေါ်လီ ၂ပတ်သွယ်ထားသည်။
စောက်ဖုတ်ကိုမြင်သည်နှင့် ဘာမှမပြော ဖင်သားကြီးတွေကိုင်ရင်း စောင့်စောင့်လိုးချလိုက်သည်။
ဒီမြင်ကွင်းကို နီးနီးလေးမှထိုင်ကြည့်နေသော ငဒိန်က အောကားထဲတွေကလို လီးကြီးအဝင်အထွက်ကိုမြင်နေရကာ အသည်းယားလာပြီး ဖင်ကြီးကို တဖြန်းဖြန်းဖြင့်ချသည်။
“အမေရေ..အား..အားးအား..အ..ဖြန်းဖြန်း…….ဗြိဗြိ”ဟူသောအသံပေါင်းစုံသည် ကုလား၏ တဲထဲမှထွက်နေသည်။ ဘယ်သူမှမကြားနိုင်။
တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် သားအိမ်ကိုလာထိနေသည်ကိုလည်းခံစားရသည်။ ထို့အပင်ဖင်ကလည်း အရိုက်ရသဖြင့်ရဲတွတ်နေသည်။ အပေါ်ကလည်း တက်ဖိထားသဖြင့် ကျောကလည်းနာလှပြီ။ ဒီတွင် ငဒိန်ကမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကျောပေါကဆင်းကာ အေးသန်းအရှေ့တွင် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင် ခေါင်းကိုဆွဲတင်ပြီး ပါးစပ်ထဲလီးကြီးထုးိထည့်သည်။ အေးသန်း ဘာမှမငြင်းဆန်နိုင်။ အိပ်မက်လိုုလို.တကယ်လိုလို ဖြစ်နေသည်။
ငဒိန်၏လီးအေးသန်းပါးစပ်ထဲအရောက်တွင် မညှာမတာ စောင့်လိုးသည်။ အရှေ့ကောအနောက်ကော တပြိုင်နက် အလိုးခံနေရသည့်အေးသန်း ဘယ်အချိန်ပြီးသွားမှန်းပင်မသိ။ အသိစိတ်ပြန်လည်လာတော့ ညနေ၆နာရီပင်ထုးိနေပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းနံဟောင်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲကလည်းစေးကပ်ကပ်နှင့်သွေးစတွေလည်းတွေ့သည်။ အကျီ်ကလည်းအနံ့ပေါင်းစုံ။ အဓိကက အာပုပ်နံတွေရော သုက်နံ့တွေကော စုံနေသည်။သူမဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာတော့ ကုလားနှင့်ငဒိန်။ လှဲအိပ်နေကြသည်။ ထဘီရှာမတွေ့။ဟောတွေ့ပြီ ကြမ်းပြင်မှာသဲတွေပေနေသည်။ အဖေတို့အမေတို့စိတ်ပူနေလောက်ပြိီ။ ဘယ်လိုထပြန်ရမလဲ။ဒီပုံနဲ့ဆို . . . ပြသနာကတော့တက်ပြီလေ။ ။
အခန်း(၇) (ဇာတ်သိမ်း)
————————-

မုဒိမ်းအကျင့်ခံရတာကို ဘယ်သူ့ကိုမှလည်းပြန်မပြောရဲဘူး။ ရေလက်သန့်စင်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း ဆပ်ပြာ အခါခါတိုက်မိတယ်။ အိမ်ကတော့ မရိပ်မိ။ ဘယ်သူမှလည်းမရိပ်မိဘူးလေ။ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းကြိတ်ငိုရတာ။ ရေချိုးရင်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပေ့ါ။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ နာကျင်နေပြီ။ ဖြစ်နိုင်ရင်သေသာသေလိုက်ချင်တယ်။
တကယ်ပြောတာ။ လူတွေကိုလည်း ကြောက်လာပြီ။ ဟန်မပျက်ဆက်နေရတာ အချိန်ကုန်တာ ကြာလွန်းလှပေါ့ရှင်။ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်လည်းမဖြစ်ချင်။ တိုင်ပင်ဖော်မရှိ။
အခနျးထဲမှာေ ခါငျးမွှီးခွုံငိုရှိုကျရငျးနဲ့ ခေါငျးရငျးက ဘာမီတှနျဆေးဘူးကို လကျနဲ့တိုကျခမြိရာက ဒီအကွံကိုရတော့တာပဲ။
ကျွန်မ သတိရလာတော့ ဆေးရုံမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပိုက်တွေနဲ့။ အမေကတော့ အတော်ငိုထားပုံရသည်။ အဖေကလည်း မှိုင်တွေလို့။ ဘကြီးဆို မျက်နှာပျက်နေတာ အတိုင်းသား။
မောင်လေး. မောင်လေးကတော့ ကျွန်မလက်ကိုကိုင်လို့.။ အဲ့အချိန်သိလိုက်ရတာ သူတို့နဲ့မခွဲချင်ဘူး။
အော်ပြုံးတောင် ပြုံးခဲ့မိသေး ။သေမင်းနဲ့ စစ်ခင်းပြီးတဲ့နောက်မှာတေ့ာ မုဒိမ်းကောင်တွေကို ရင်ဆိုင်ရဲပြီလေ။
ဟုတ်တယ်.. ရင်ဆိုင်ရဲပြီ။ သေတာထက်ဆိုးတာ ဘာမှမရှိ။ ကျွန်မ မိသားစု ကျွန်မချစ်တယ်။ ဘကြီးဆိုးခဲ့တာတွေလည်း ခွင့်လွှတ်နိုင်တယ်။ မောင်လေး ဆိုးတာတွေလည်း ရတယ်။

ဟို၂ယောက်လုပ်ရပ်ကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးတရားဥပဒေအရ အရေးယူဖို့ ကျွန်မထွက်ဆိုခဲ့တယ်။ ၂ယောက်လုံး နှစ်၃ဝစီကျတယ်။ ထောင်ထဲမှာတော့ ကံကောင်းဖို့ မမြင်ဘူး။ဘကြီးပြောတယ်
သူ့မိတ်ဆွေတွေ အထဲမှာရှိတယ်တဲ့။ ချိီးမွမ်း ရ ရက် ကဲ့ရဲ့ ရ ရက်ဆိုတဲ့ဒဏ်လည်း ကျွန်မခံနိုင်သမျှတော့ခံမှာပဲလေ။ မောင်လေးကလည်း မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံ။ ဆိုင်ကလည်းအရင်ကထက်တောင်ရောင်းကောင်းလာသေး။ ဘကြီးဆို ငယ်ငယ်ကထက်တောင်ပို ဂရုစိုက်တယ်။ အရင်ကလို အမြင်တွေလည် မရှိကြတော့ဘူး။
ပါးစပ်က ထုတ်မပြောပေမယ့် သူတို့တောင်းပန်ချင်နေကြတာ မျက်စိတွေထဲ အတိုင်းသား။ ကိုယ်သာယာခဲ့တာတောင် သူတို့မသိကြတော့ဘူး။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ တန်ပါတယ်လေ။

၄လလောက်ကြာတော့ သတင်းကြားတယ် ငဒိန်ထောင်ထဲမှာသေပြီတဲ့။ ဝမ်းသာတာတော့မဖြစ်ဘူး။ ဘာမှလည်းမခံစားရဘူး။ အော် ဟုတ်လား လောက်ပါပဲ။ ဖြစ်နိုင်ရင်သာ အဲ့နေ့က
မသွားဖြစ်ဖို့ပဲဆုတောင်းမိတယ်။ နောက် မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ကုလားလည်း သေသွားပြီတဲ့။ ဘကြီးကတော့ အဲ့သတင်းကို အားပါးတရ ပြောတယ်။ မောင်လေး မျက်လုံးတွေဆိုဝင်းလို့။
သေချာတာကတော့ ကျွန်မ အိမ်ထောင်ရက်သားကျဖို့မဖြစ်နိုင်တော့။ တခြားနယ်ကလူနဲ့ဆိုရင်တော့ဖြစ်တယ်။ အို ကျွန်မကို ယူမယ့်သူရှိတောင် မယုံရဲတော့ဘူး။ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားတွေကိုမယုံတော့တာ။ ကျွန်မဖက်က စခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းရိုးလေးတစ်ပုဒ်ပဲကျန်တော့တယ်။ အင်း ဟုတ်တယ်။ ဒီတစ်ခုကတော့ နောက်ဆုံးနဲ့အမြဲပါပဲ။

၃နှစ်လောက်ကြာတော့ အကုန်မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်နေပြီ။ မိုးတွင်းတစ်ရက်။ အဲ့နေ့ကလည်း မိုးတွေသည်းကြိီးမည်းကြီးရွာတယ်။ မောင်လေးက နေမကောင်းလို့ အိပ်နေတယ်။
အမေနဲ့အဖေကတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စကားတွေပြောလို့။ မောင်လေးအခန်းထဲဝင်ပြီး သေချာကြည့်မိတော့။အိပ်နေတာများ ကလေးလေးအတိုင်းပဲ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ။ ငယ်ငယ်တုန်းက
ထိန်းခဲ့ ရန်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာလေးတွေသတိရတယ်။ နဖူးလေးကိုဖွဖွလေးနမ်းရင်း ပြန်အထ။ သူ့မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ အို..ရှက်နေတာများ မျက်နှာတွေတောင်နီလို့။ သူတစ်ခုခုပြောမလို့ ပါးစပ်အဟမှာပဲ
နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်မိတာ။ ပြီးတော့လည်း ” နေကောင်းအောင်နေ၊ ဘာမှလျောက်မတွေးနဲ့” လို့ပြောခဲ့တယ်။ မောင်လေး နေပြန်ကောင်းတော့ ကိုယ့်တောင်မကြည့်ရဲ။ ကိုယ်သာ စကားရောပေါရောနဲ့ ဝင်ဝင်ပြောရတာ။ အဲ့နောက်ပိုင်း ညည ရုပ်ရှင်အတူတူကြည့်ရင် သူက ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေး တိုးအိပ်လို့။

ဘကြီးနဲ့ကျတော့လည်း သူ့ခြံသာကိုယ်ခနခနသွားတာ။ ကိုယ့်ဆိုင်သူမလာဘူး။ သူလည်း ရှက်နေပုံရတယ်။ မနေ့ကတော့ သူ့ကိုလည်း အခွင့်ရေးပေးထားလေရဲ့။ ဟုတ်တယ်။
အဲ့တုန်းက ကိုယ်လာတုန်းသူက အိပ်နေတာ။ အမှန်က သူအိပ်တဲ့အချိန် ကိုယ်သွားတာ။ အဟဲ လူသာအိပ်တာ သူ့ငပဲကြီးက ထောင်လို့။ ပုဆိုးကိုဖွဖွလေး လှန်တင်ပြီးတော့ ရှေ့နောက်ဖြေးဖြေး ပွတ်ပေးလိုက်တာ ပိုတောင်တင်းလာသေး။ အရမ်းတင်းပြီးနွေးလာတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ့်ပါးစပ်လေးနဲ့အသာ ငုံရင်း လျာလေးနဲလိပ်လို့။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးလိုက်တာ ပါးစပ်ထဲတင်
သုက်တွေ ထွက်ကျလာတာ။ ဒီတော့မှသူနိုးတယ်။ လရည်တွေကို ဂလုခနဲ အကုန်မျိုချပြီးတော့မှ ဘကြီး သမီးပြန်ပီ တာ့တာဆိုပြီး လျာလေးထုတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ;P နောက်ဘာဆက်ဖြစ်မလဲကတော့
မပြောတော့ဘူးနော့။
×××××××××××××××××
ပြီးပါပြီ