တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း (လမင်းကြီးရေးသည်)

အင်းစက် အတွေ့အကြုံဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၁)

ကျုပ်နာမည်ကဒီလုံး၊ အသက်က၁၉နှစ်မပြည့်တပြည့်။

ကျုပ်တို့ကတောသူဌေးအဆက်အနွယ်တွေပါ၊ ကျုပ်တို့ရဲ့နေရပ်ကဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်တဲ့မြို့ကြီးပြကြီးတွေနဲ့
အရမ်းကိုအလှမ်းကွာဝေးလှတဲ့ရိုးမတောစပ်တောင်ကြားဒေသတစ်နေရာမှာပေါ့။
ကျုပ်ကတောမှာကြီးပြီးဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှတော့အဆက်အပေါက်ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်းကာလသားလူပျိုဖားဖားဖြစ်နေပြီပေါ့။

ကျုပ်အဘ(အဖေ) ဦးတောကျော်ကဒီနယ်တစ်ဝိုက်မှာသြဇာတိက္ကမလွှမ်းမိုးတဲ့မိသားစုရဲ့နောက်ဆုံးအဆက်အနွယ်ကပေါ့။
ဒီဒေသမှာအစစအရာရာသူကသြဇာအာဏာရှိတယ်။ အရာရာသူမပါရင်မပြီးဘူး။
ဒီနားတစ်ဝိုက်ကရပ်သူရွာသားတွေကကိစ္စတစ်ခုခုရှိရင်သူနဲ့ပဲတိုင်ပင်ရတယ်။ သူအကြံဥာဏ်ကိုတောင်းခံနာယူရတယ်။
သာရေးနာရေးလူမှုရေးအားလုံးပေါ့။ အစိုးရအုပ်ချုပ်ရေးလက်တံလက်လှမ်းမမီတော့၊
တရားဝင်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးမဟုတ်ပေမယ့်သူကသူကြီးပဲလို့တောင်ဆိုရလောက်တယ်။

ကျုပ်အဘကတပည့်တပန်းလည်းပေါတယ်၊ အခြံအရံတွေများတယ်။ လယ်တွေ၊ ဥယျာဥ်ခြံတွေ၊ ဧကများစွာပိုင်တယ်။
ရှားပါးတောပစ္စည်းတွေနဲ့၊ ဘယဆေးလုပ်ငန်းတွေလည်းလုပ်တယ်။ အရှိန်အဝါကလည်းကြီး အနေအထိုင်ကလည်းခက်ထန်တော့
ပတ်ဝန်းကျင်ကသူ့ကိုလေးစားကြောကိရွံ့ရတယ်။တော်ရုံတန်ရုံသူ့ကိုဘယ်သူမှကလန်ကဆန်မလုပ်ရဲဘူး။

သီးခြားနယ်မြေတစ်ခုကသြဇာအာဏာရှိသူလူချမ်းသာတွေထုံးစံအတိုင်း မယားတွေများတယ်။
ကျုပ်အဘမှာ တရားဝင်မိန်းမလေးယောက်ကြီးများတောင်ရှိတယ်။ အဘအသက်က ၇၀တောင်ရှိနေပြီ ဒါပေမယ့်
ကျန်းမာရေးကဒေါင်ဒေါင်မြည်ကောင်းတုန်း၊ သန်သန်မာမာရှိတုန်းပဲ။ တောတက်တုန်း၊ ခရီးထွက်လို့ကောင်းတုန်းပဲ။

ကျုပ်တို့အိမ်ကြီးကရှေးအိမ်ပုံစံအကြီးကြီး၊ အဆောင်ဆောင်အခန်းခန်းနဲ့ သစ်ဝါးပေါတဲ့ဒေသမှာ
ကျွန်းတိုင်လုံးအကြီးကြီးတွေနဲ့စိတ်ကြိုက်ဆောက်ထားတာလေ၊ ရှေးခေတ်ဟော်နန်းကြီးတွေ၊ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေကျနေတာပဲ။

မိန်းမလေးယောက်စလုံးကို ဒီအိမ်ကြီးပေါ်မှာပဲအတူထားတယ်။ တစ်ဆောင်တစ်ခန်းစီနဲ့ပေါ့။
အတူနေခိုင်းပြီးမိန်းမတွေကိုကောင်းကောင်းစည်းကမ်းချနှိပ်ကွပ်ထားတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
ဘာအကြောင်းနဲ့မှရန်မဖြစ်ရဘူး။ အငြူအစူအစောင်းအမြောင်းမရှိရဘူး။ တည့်အောင်နေရတယ်။

တစ်ခါက မေမေကြီးနဲ့ မေမေလတ်တို့ အနည်းငယ်စိတ်အခန့်မသင့်ရုံကလေးနဲ့ ကတောက်ကဆဖြစ်ရုံလေးငြင်းခုန်မိကြတာ၊
အဘနှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးထောင်အောင်ဒေါသထွက်ပြီး၊ နှစ်ယောက်စလုံးကိုပါးနားတွေချည်းဖြတ်ရိုက်ပစ်လိုက်တာ။
အဲဒီနောက်ပိုင်းဘယ်သူမှပြဿနာမရှာရဲ ရန်မဖြစ်ရဲကြတော့ဘူး။

ဒီနယ်မှာ အဘကိုကြောက်လို့ငြိမ်ဝပ်ပိပြားကြတယ်။ ရာဇဝင်လူဆိုးမရှိ၊ မထကြွရဲဘူး၊ ဒီနယ်မှာရန်ဖြစ်ကြလို့သတ်ကြဖြတ်ကြရင်တောင်၊
အစိုးရဥပဒေကလက်လှမ်းမမီဘူး၊ ကိစ္စကအဘဆီရာက်လာရင်၊ အဘအဆုံးအဖြတ်ကဥပဒေပဲ။

အဘကတည်တည်တံ့တံ့ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းပေမယ့်၊ သူ့သားသမီးတွေထဲမှာကျုပ်ကိုတော့အချစ်ဆုံးအလိုလိုက်ဆုံးပဲ၊
အစစအရာရာကျုပ်လိုချင်တာရှိရင် ရအောင်၊ ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးတာချည်းပဲ။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့
ကျုပ်ကအဘရဲ့တစ်ယောက်ထဲသောသားလေ။ အဘမိန်းမတွေထဲမှာကျုပ်အမေတစ်ယောက်ပဲသားယောက်ျားလေးမွေးပြီး
ကျန်တဲ့မိန်းမတွေကမွေးလိုက်တိုင်းသမီးတွေချည်းပဲကိုး။ ဒါကြောင့်ချစ်တာအလိုလိုက်တာမဆန်းပါဘူး။

ကျုပ်အမေကအဘရဲ့သုံးယောက်မြောက်မယား၊ အားလုံးရဲ့အခေါ်ကတော့ မေမေလေးပေါ့။
ဪ..ရှင်းပြရဦးမယ်။ အဘဦးစီးတဲ့ဒီအိမ်တော်ကြီးထဲမှာ၊ အဘရဲ့ဇနီးအားလုံးကို အိမ်ကသားသမီးတွေကရော၊
အစေခံတွေ အိမ်တော်ထိမ်းအလုပ်သမားတွေနဲ့ တပည့်တပန်း၊ ရွာနီးချုပ်စပ်ကအစ အစဥ်အလိုက်လေးစားသမှုနဲ့၊
မေမေကြီး၊ မေမေလတ်၊ မေမေလေး၊ မေမေထွေး လို့ခေါ်ကြရတယ်လေ။

ကျုပ်အမေ မေမေလေးက နာမည်အရင်းက မပန်းဖူးတဲ့၊ ဒါပေမယ့်ဒီအိမ်မှာတော့နာမည်ပျောက်နေပြီ၊
အဘတစ်ယောက်ကပဲ နာမည်တပ်ခေါ်တယ်၊ ကျန်တဲ့အားလုံးကမေမေလေးပဲခေါ်ကြရတယ်။

မေမေလေးက အသက်က၃၇နှစ်လောက်ပဲရှိသေးတာ။ တကယ့်အရွယ်ကောင်းတုန်းပေါ့။
ကျုပ်အမေအသက်၁၇လောက်ကထဲက အမေ့မိဘတွေက အဘရဲ့ကြွေးလည်ပင်းနစ်နေလို့အဘဆီထိုးဆပ်လိုက်တာ။
ဘာပဲလုပ်လုပ်။ အိမ်မှာခိုင်းချင်တာခိုင်းရအောင်ပေါ့။ ပထမတော့အဘကသမီးအဖြစ်မွေးစားမလို့ပဲ။
အဘနဲ့မေမေလေးတို့က အဖေနဲ့သမီးအရွယ်တွေလေ။ မေမေလေးကသိပ်လှတော့နောက်တော့အဘကမယားမြှောက်လိုက်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီမှာကျုပ်ကိုမွေးပြီး အဘရဲ့အချစ်ဆုံးသားဖြစ်လာရတယ်။

ဘယ်လိုပဲထိမ်းကွပ်ထားထား ပြဿနာဆိုတာဖြစ်ချိန်တန်ရင်ဖြစ်တတ်တာမျိုးပဲ၊
အဲ့ဒီတစ်ချိန်မှာကျုပ်တို့အိမ်လှုပ်ခတ်သွားစေတဲ့ပြဿနာတစ်ခုတက်လာခဲ့တယ်၊
ပြဿနာတက်တုန်းကကျုပ်နဲ့လုံးဝမပတ်သက်ခဲ့ပေမယ့်။ ပြဿနာတွေအေးသွားတော့
ကျုပ်ရဲ့ဘဝမှာတစ်ဆစ်ချိုးအပြောင်းအလဲကြီးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ရတယ်ဆိုရင်လဲမမှားဘူး။

********************************************

ပြဿနာရဲ့အစကဒီလိုဗျ…

တစ်နေ့မှာ အိမ်တော်ထဲက တစုံတစ်ယောက်က အဘရဲ့ဒုတိယမယားဖြစ်တဲ့မေမေလတ်ကို
တခြားတစ်နယ်ကလာတဲ့စပါးနဲ့သီးနှံပွဲစားလူရွယ်တစ်ယောက်နဲ့ နှစ်ဦးသားဆိတ်ကွယ်ရာမှာစကားပြောနေကြတာကို
အမှတ်မထင်တွေ့သွားပြီး အဘနားကိုသတင်းပေါက်သွားတာကစတာပေါ့။ စကားပြောရုံမဟုတ်၊
လက်ကိုင်၊ ပုခုန်းကိုင်ဆိုတော့ တစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ပုံမှန်ဆက်ဆံရေးမဟုတ်တော့ဘူး။

မေမေလတ်ကလည်းတကယ်တော့ အရွယ်ကကောင်းတုန်း၊ လှတုန်း၊ အဆက်အပေါက်ကောင်းကောင်းနဲ့
အသက်ကလဲကျုပ်အမေမေမေလေးနဲ့ဆိုရင် ၃-၄နှစ်လောက်ပဲပိုကြီးလိမ့်မယ်။ အသက်၄၀လုံးကြီးပေါက်လှအရွယ်လေ။

ရှေးရိုးစွဲဓလေ့စရိုက်ထုံးစံဟောင်းတွေဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ဒီလိုအရပ်ဒေသမျိုးမှာ၊ ဒီမေမေလတ်ရဲ့လုပ်ရပ်က
အရမ်းအမှားကြီးကျူးလွန်တဲ့စရိုက်ဖောက်ဖျက်မှု အပြစ်ကြီးတဲ့အမှုကြီးတစ်ခုပေါ့။ ဒီအရပ်ထုံးစံအတိုင်းဆို
အရပ်ကမောင်းထုတ်၊ နယ်နှင်ဒဏ်ပေးတာတို့၊ ဒါမှမဟုတ်ရွာကလူရာမသွင်းတော့ပဲ၊ သူများခိုင်းဖတ်အဖြစ်ဝိုင်းခိုင်းကြပြီး၊
အရပ်ရဲ့ဘုံအစေခံအဆင့်လောက်ပဲထားပြီးဆက်ဆံကြတော့တာ၊ ရပ်ရွာကတကယ်ရွံရှာသွားကြတာ။

တကယ်လို့လင်ရှိမယားတစ်ယောက်က မျောက်မထား၊ လင်ငယ်နေ၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မယ်ဆိုရင်
သေဒဏ် သို့မဟုတ် ရပ်ရွာလူကြီးတွေပေးတဲ့အပြင်းဆုံးပြစ်ဒဏ်ကိုခံယူရတယ်။
တချို့ကိုဆိုရင်မှတ်လောက်သားလောက်ဖြစ်အောင် မြို့ကပြည့်တန်ဆာခန်း၊ ဖာတန်းကိုပို့ပစ်လိုက်တယ်။
ရပ်ရွာလူကြီးဆိုတာကလည်းတခြားမဟုတ်၊ ကျုပ်အဘပဲပေါ့။

မြင်တဲ့သူကလာတိုင်ပြီးသတင်းပေးတော့ အဘအရမ်းဒေါသတွေထွက်ပြီး ကျုပ်ကိုခေါ်လို့ မေမေလတ်နောက်ကို
လိုက်ခိုင်းပြီးခေါ်လာခဲ့ခိုင်းတယ်။ ဒီသတင်းကြားပြီးအန္တရာယ်ကိုရိပ်မိတဲ့စပါးပွဲစားလူရွယ်လည်း၊
ချက်ချင်းကောက်ခါငင်ခါ၊ ရွာကရှောင်ပြီးထွက်ပြေးသွားတော့တယ်။

မေမေလတ်တုန်တုန်ရီရီနဲ့ အိမ်ကိုပြန်လိုက်လာတော့ အဘကသူ့ရဲ့ကျန်တဲ့မိန်းမ၃ယောက်ကိုအမိန့်ပေးပြီး
မေမေလတ်ကိုဝိုင်းချုပ်စေကာ၊ ကျုပ်တို့ခြေတံရှည်အိမ်တော်ကြီးရဲ့အောက် ကျွန်းတိုင်လုံးကြီးတစ်တိုင်မှာ
ပရိသတ်ဘက်ကျောပေးပြီးကပ်ချည်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ အသားတုန်အောင်ကြောက်နေရှာတဲ့ မေမေလတ်ကိုသနားပေမယ့်
အဘအမိန့်ကိုမလွန်ဆန်ရဲတာကြောင့်၊ မေမေကြီး၊ မေမေလေး၊ မေမေထွေးတို့က မေမေလတ်ကိုတိုင်မှာကပ်ပြီးကြိုးနဲ့တုပ်ပေးရတယ်။

အဘကအိမ်သားနဲ့တပည့်အစေခံတွေအားလုံးကိုအိမ်အောက်လာကြဖို့ဆင့်ခေါ်ခိုင်းတယ်။
ပြီးတော့အဘက မေမေလတ်ဝတ်ထားတဲ့ရှန်အင်္ကျီလေးကိုဒေါသတကြီးနဲ့ဆွဲဖြဲပြီးသူမရဲ့ကျောကိုဖွင့်လိုက်တယ်။
အနီးဆုံးမှာရှိတဲ့ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးအစုံထဲမှာ မေမေလတ်ရဲ့ဖွေးဥနေတဲ့ကျောပြင်သားလေးတွေကိုအတိုင်းသားမြင်လိုက်ရတဲ့အပြင်၊
လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဘက်ကိုလည်းပူးပြီးအပေါ်ထုပ်တန်းနဲ့လှမ်းဆိုင်းပြီးချည်ထားသေးတော့ချိုင်းနှစ်ဘက်ကြားကဘေးကို
အန်ထွက်လာတဲ့နို့လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကကပ်ချည်ထားတဲ့တိုင်မှာပိကပ်နေတာကိုလည်းမျက်စိနဲ့အပြည့်မြင်လိုက်ရတယ်။

မေမေလတ်ကတော့ကြိုးနဲ့အချည်ခံထားရတဲ့အပြင်။ ပါးစပ်ကိုလည်းအသံထွက်လို့မရအောင်အဝတ်နဲ့အဆို့ခံထားရလေတော့
တစ်ကိုယ်လုံးဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ကြောက်နေရှာတယ်။ သူ့ဘဝတော့မလွယ်တော့ဘူးဆိုတာသိနေပြီလေ။

အဘက လက်ညှိုးလုံးလောက်တုတ်တဲ့သူ့ရဲ့လက်စွဲတော်ကြိမ်လုံးကြီးကိုထုတ်လာပြီး လေထဲမှာဝင့်ကနဲနေအောင်
အားကုန်လွှဲပြီးအညှိုးတကြီးနဲ့မေမေလတ်ကျောပြင်ပေါ်ကိုတစ်ချက်ချင်းရိုက်ချနေတယ်။
ကျန်တဲ့မိန်းမနဲ့သားသမီးအားလုံးရဲ့ရှေ့မှာသူတို့တွေရှိနေကြည့်နေတယ်ဆိုတာကိုတောင်ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။

မေမေလတ်ရဲ့ကျောဖြူဖြူလေးပေါ်မှအရှိုးရာကြီးတွေချက်ချင်းထလာပြီး အရှိုးရာတစ်လျောက်သွေးစတွေစိမ့်ထွက်လာတယ်။
သူမအဝတ်ဆို့ထားလို့အသံမထွက်ပေမယ့်ကြိမ်တစ်ချက်ထိလိုက်တိုင်းဆတ်ခနဲတုန်တုန်တက်သွားတဲ့ပုံကိုကြည့်ပြီး
သူမအသည်းခိုက်အောင်ဘယ်လောက်နာကျင်ခံစားနေရလဲဆိုတာအဝတ်ဆို့ထားတဲ့ပါးစပ်က
တအူ့အူ့ တအီးအီးနဲ့အသံအကျယ်ကြီးထွက်လာကထဲကတွေးကြည့်နိုင်ကြတယ်။

ကြည့်နေကြတဲ့အိမ်သားအားလုံးကတော့ အဘရဲ့မကြုံစဖူးထူးထူးကဲကဲဒေါသအရမ်းထွက်နေတာကိုမြင်တော့
ဝင်ပြီးဟန့်ဖို့နေနေသာသာ၊ အားလုံးတုန်နေအောင်ကြောက်နေကြတယ်ပေါ့..။
အရင်တုန်းကဒီရပ်ဒီရွာမှာ၊ ဘယ်အိမ်ထောင်ရှင်မိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ်လင်ငယ်နေတာဖမ်းမိလို့ကတော့
နှစ်ယောက်စလုံးကိုတရွာလုံးကသေတဲ့အထိဝိုင်းရိုက်တာတို့၊ ဂဲတွေနဲ့ဝိုင်းပစ်တာတို့လုပ်ခဲ့တဲ့ဓလေ့တွေရှိတယ်။

ပြောရရင်တော့ တော်တော်ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရပ်ရွာဓလေ့ဥပဒေရှိတယ်လို့ဆိုရမှာပေါ့။
ကျုပ်မှာလည်းအဘလိုခက်ထန်တဲ့စိတ်ထားမျိုးအမွေရ ထားပေမယ့်မေမေလတ်ကိစ္စမှာတော့ကျုပ်အမြင်ကတမျိုးဖြစ်နေတယ်။
ကျုပ်အနေနဲ့အဘရိုက်လို့လက်လွန်ပြီးသူသေသွားမှာကိုဒီလောက်မစိုးရိမ်ပါဘူး။
ဒါပေမယ့်အခုနလေးတင်ကမှအဘကအင်္ကျီတွေဆွဲစုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာရုတ်တရက်ခေါင်းထဲဝင်လာတဲ့
မေမေလတ်ရဲ့မကျသေးတဲ့အရွယ်နဲ့အလှတရားကိုနှမြောမိသွားတာပါပဲ။
ဒါကြောင့်ပဲကျုပ်ကအဘကို..

“အဘရယ် …တော်ပါတော့နော်..တော်ကြာလက်လွန်ပြီးမေမေလတ်သေသွားပါဦးမယ်..”

မေမေလတ်ရဲ့သမီး ကျုပ်ရဲ့အဖေတူမအေကွဲညီမလေးငုဝါကသူ့အမေကိုသနားလို့တအိအိနဲ့ထိုင်ငိုနေတုန်း
ကျုပ်ကအဘကိုတားလိုက်တာကိုကြားလိုက်တော့ကျေးဇူးတင်တဲ့မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ကျုပ်ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။
ကျုပ်ညီမလေးကလဲအချောလေးတစ်ယောက်ပါပဲ။ ငုဝါက ကျုပ်ထက်အသက်တစ်နှစ်ငယ်တယ်။
ကျုပ်အမေ မေမေလေးက အဘရဲ့တတိယမယားဆိုပေမယ့်၊ ကျုပ်အမေကတစ်နှစ်စောကိုယ်ဝန်ရပြီးကျုပ်ကိုအရင်မွေးခဲ့တာလေ။
အဘက..

“ဒီဗိုင်းတာမက.. ငါ့မျက်နှာထားစရာမရှိအောင်အိုးမည်းသုတ်တဲ့ကောင်မ၊ သူ့ဖာသာသူမခံနိုင်ရင်သေပစေပေါ့”

ကျုပ်က..

“အဘကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်။ နှမြောစရာကြီးအဘရယ်”

ကျုပ်ပြောတဲ့စကားကိုအဘကအဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးကောက်ပုံရတယ်။ အဘကအသားတွေဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ဒေါသတွေကြီးပြီး..

“ဒီ..အကျင့်တန်တဲ့ မယားစုတ်ကို ငါကဘာလို့နှမြောနေရမှာလည်း။ ဟေ့..သား..ဒီလုံး..
မင်းနှမြောရင်မင်းကိုငါပေးတယ်။ ငါ့အတွက်မလိုတော့ဘူး။ မင်းခေါ်သွားပြီး၊မင်းဖာသာမင်းကြိုက်တာခိုင်း။
အစေခံပဲလုပ်လုပ်၊ မယားပဲလုပ်လုပ်၊ ဖာခန်းပဲပို့ပို့၊ ငါဂရုမစိုက်တော့ဘူး၊ မင်းသဘောပဲ။
ငါချစ်တဲ့သားတောင်းပန်လို့သာဒီကောင်မကိုချမ်းသာပေးလိုက်တာ၊ သွားဒီကောင်မကိုငါ့ရှေ့ကခေါ်သွားတော့”

အဘစကားကြောင့်ကျုပ်နည်းနည်းတော့အူလည်လည်ဖြစ်သွားတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်စကားကိုလက်ခံပြီးအဘကမေမေလတ်ကိုဆက်မရိုက်တော့လို့သူမအနေနဲ့ကံကောင်းသွားပြီး
ဒီ့ထက်ပိုပြီးမနာကျင်ရတော့လို့ဝမ်းသာမိတယ်။ မေမေလတ်ရဲ့ကျောတပြင်လုံးလည်းသွေးတွေချင်းချင်းရဲနေပြီလေ။
အဘကသူ့ရဲ့ကျန်တဲ့မိန်းမတွေကိုမေမေလတ်ကိုကြိုးဖြည်ပေးဖို့အမိန့်ပေးတယ်။
ကြိုးဖြည်လိုက်တော့မေမေလတ်ပုံရက်ကလေးတိုင်ခြေမှာထိုင်ကျသွားပြီးအိမ်တိုင်ကိုဖက်ထားလိုက်ရတယ်။
အဘက အခုထိနေရာမှာထိုင်ပြီးတုန်နေသေးတဲ့ကျုပ်အမေ မေမေလေးကိုလှမ်းပြီး..၊

“ဟဲ့..မိပန်းဖူး..ငါမိလတ် (မေမေလတ်ရဲ့နာမည်ရင်းကလည်းဒေါ်ခင်ခင်လတ်တဲ့) ကိုနင့်သားဒီလုံးဆီပေးလိုက်ပြီ။
နင်တို့ခေါ်သွားပြီးခိုင်းဖတ်အဖြစ်ကြိုက်တာခိုင်းလို့ရတယ်။ ကြားလား..။
ရှေ့ရှောက်ဘယ်သူဘာပြဿနာပဲလုပ်လုပ်၊ အခုမိလတ်စောက်ချိုးလိုမျိုးလုပ်လာရင်၊
ငါရှိနေသေးသရွေ့ငါ့ရဲ့သံမဏိစည်းမျဥ်းကိုဖောက်ဖျက်ရင်၊ နောက်ကိုဒီ့ထက်ပိုဆိုးတဲ့ပြစ်ဒဏ်နဲ့တွေ့ကြမယ်မှတ်ထားကြ..”

အဘကဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့ကြိမ်းမောင်းပြီးထွက်သွားတယ်။
မေမေလေးနဲ့ကျန်တဲ့သူတွေကမေမေလတ်ကိုအင်္ကျီဝိုင်းဝတ်ပေးကြပြီးဆေးထည့်ပေးဖို့အခန်းထဲကိုတွဲခေါ်သွားကြပြီ။
မေမေလတ်အိပ်ရာကသုံးရက်လောက်မထနိုင်ပဲအကြီးအကျယ်ကုယူခဲ့ရတယ်။
အဲ့ဒီသုံးရက်မြောက်မှာပဲ အဘကကျုပ်ကိုပြောတယ်။

“သား..ဒီလုံး..အဘတော့ ရပ်ရွာကိုကြေငြာပြီးပြီ။ မိလတ်ကို ကြီးလေးတဲ့အပြစ်ပေးပြီးပြီလို့၊
မယားအဖြစ်ကလဲစွန့်လွှတ်ပြီး ခိုင်းဖတ်အစေခံလုပ်ခိုင်းလိုက်ပြီလို့သတင်းလွှင့်ထားတယ်”

ကျုပ်ကခေါင်းငြိမ့်ပြီးတော့ပဲအဘကိုစကားထောက်တယ်။

“နောက်သုံးရက်လောက်ဆိုရင်အဘမိန်းမအငယ်ဆုံးတစ်ယောက်အသစ်ရတော့မှာကွ။ ဟိုဘက်တောင်ရိုးရွာကဖိုးမြတုတ်ရဲ့သမီးပေါ့၊
သူတို့ကအဘကိုထိုးအပ်နေတာကြာပြီ။ အဘက အဘရဲ့စည်းအတိုင်း မယားလေးယောက်ထက်တော့ပိုမထားချင်ဘူး။
ဒီတော့ ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့အပြစ်ကိုလုပ်လာတဲ့တစ်ယောက်ကိုတော့ဆက်ထိမ်းမထားပဲ ပထုတ်ရမှာပဲ။
ဒါတောင်သားတောင်းပန်လို့၊ သူလုပ်ခဲ့တာထက်အများကြီးအပြစ်လျှော့ပေးခဲ့တာ၊ သူကံကောင်းသွားတာပေါ့၊
မင်းကိုလက်လွှဲပေးပြီးပြီဆိုတော့ကြိုက်တာလုပ်၊ ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက်သာလုပ်ပေတော့၊
အဘပြောတာသားနားလည်တယ်မဟုတ်လား..ဟားး ဟားး”

ပြောပြီးတော့အဘကတဟားဟားနဲ့ရယ်နေသေးတယ်။

ဒါကတော့ထုံးစံအတိုင်းလေ။ ဒီလိုအရပ်ဒေသရဲ့ဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း၊ သမီးပျိုရှိတဲ့မိဘတိုင်းက
သြဇာအာဏာရှိတဲ့လူကြီးဆီကိုသမီးထိုးအပ်ကြတာမဆန်းတော့ဘူးလို့ပြောရမယ်။
—————————————–

တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၂)

အဲ့ဒီညမှာပဲကျုပ်မေမေလတ်အခန်းကိုသွားပြီးသူ့ဒဏ်ရာတွေပျောက်မပျောက်သတင်းသွားမေးရင်းအခြေအနေသွားကြည့်တယ်။

အခန်းထဲမှာထွန်းထားတဲ့ဆီမီးခွက်အလင်းရောင်နဲ့၊ မေမေကြီးနဲ့ငုဝါတို့ကို မေမေလတ်နဲ့အတူအခန်းထဲမှာရှိနေတာတွေ့တယ်။
မေမေလတ်ကကျောကဒဏ်ရာတွေနဲ့မို့ပက်လက်အိပ်မရဘူးနဲ့တူပါရဲ့။ အိပ်ရာပေါ်မှာမှောက်ရက်အနေအထားအိပ်နေရတယ်။
မေမေကြီးကကျုပ်ဘာကြောင့်ညမိုးချုပ်ကြီး မေလတ်အခန်းလာတာကိုသိပုံရတယ်။
ကြည့်ရတာအဘကတစ်ခုခုကြိုမှာထားသလိုပဲ။ သူကညီမလေးငုဝါကို..

“သမီး..ငုဝါ..ဒီညသမီး မေကြီးနဲ့လိုက်အိပ်နော်။ နင့်အကိုဒီလုံးက နင့်အမေနဲ့
ပြောစရာကိစ္စလေးတွေရှိလိမ့်ဦးမယ်။ လာ..တို့သွားကြရအောင်”

ငုဝါကြည့်ရတာစဥ်းစားမရ၊ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေပုံပေါ်တယ်။ မေမေကြီးကသူ့ကိုလက်ဆွဲပြီးတော့
အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်မေမေလတ်အိပ်ရာဘေးဝင်ထိုင်ပြီးတော့မေးလိုက်တယ်။

“ဒီနေ့ဘယ်လိုနေသေးလည်းမေမေလတ်..၊ မသေတာပဲကံကောင်းတယ်နော်..”

“မဆိုးပါဘူး..တော်တော်လေးသက်သာလာပါပြီ။ မေလတ်ကိုသားဝင်ကူပေးတာကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်ကွယ်…”

“အဘကနောက်ထပ်မိန်းမတစ်ယာက်ယူတော့မယ်တဲ့မေလတ်ရဲ့..၊ အမေနဲ့ငုဝါတို့တော့အခက်ကြုံရတော့မှာပဲ။
ဒါပေမယ့်မေလတ်တို့မဆင်းရဲမပင်ပန်းရအောင်ကျုပ်ကူပါ့မယ်လေ..၊ ဒါပေမယ့်အဘမှာတဲ့အတိုင်း
အမေ့ရဲ့အရိုက်အရာကတော့ပြောင်းသွားရတော့မှာနော်။ အမေသိတယ်မဟုတ်လား..”

မေမေလတ်ကျုပ်ဆီကစကားကိုကြားလိုက်တော့ မှောက်နေရာကခေါင်းထောင်လာပြီး
လန့်သွားတဲ့မျက်နှာနဲ့ကျုပ်ကိုတစောင်းမော့ကြည့်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုရွှေ့ဖို့ပြင်တယ်။
ကျုပ်ကလက်လှမ်းပြီးမေမေလတ်ရဲ့ပခုံးသားလေးတွေကိုဖိကိုင်ထားရင်းနဲ့..

“အဘကပြောတယ်..၊ သူ့မှာမယားလေးယောက်ပဲရှိရမယ်တဲ့၊ အခုမေလတ်ကအပိုဖြစ်သွားပြီတဲ့၊
မေလတ်ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲအိပ်နေတာကောင်းမယ်။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲလုပ်ရင်အမေအခုခံခဲ့ရတာထက်ပိုနာနေလိမ့်ဦးမယ်။
အဲဒါဆိုကျုပ်လည်းမကူနိုင်တော့ဘူးနော်။ ပြစမ်းပါဦး..ကျုပ်အမေ့ကျောကိုကြည့်ပါရစေလား..”

ကျုပ်ကမေမေလတ်ရဲ့ကျောကိုလွှမ်းထားတဲအဝတ်ဖျင်စကိုဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။ ကျောဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးကပေါ်လာတယ်။
ဒဏ်ရာတွေကအတော်လေးခြောက်နေပါပြီ။ ဆေးလိမ်းထားတာတွေ့ရတယ်။
ကျုပ်ကကျောကိုလက်နဲ့ဖြည်းဖြည်းခြင်းပွတ်ပေးရင်းနဲ..

“မေလတ်..နာနေသေးလား..”

မေမေလတ်ကကျုပ်အမေးကိုခေါင်းရမ်းပြီးဖြေတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲကိုယ်နဲ့ဖိထားလို့ဘေးတဘက်တချက်ကိုအိထွက်နေတဲ့
သု့နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုသူ့လက်နှစ်ဘက်ကိုကောက်ကွေးပြီးတော့ဖိပိတ်ဖုံးထားရင်းတုန်ယင်နေတဲ့အသံနဲ့..

“သားး..ဒီလုံး..ဘာလုပ်မလို့လဲ..”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ..ဟုတ်လား..ဒီတစ်ခါမနာစေရပါဘူးမေလတ်ရဲ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အဘကအမေ့ကိုအပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့
မြို့ကဖာခန်းရောင်းပို့တာထက်စာရင်အများကြီးတော်သေးတာပေါ့..”

ကျုပ်ကမေမေလတ်ရဲ့ခါးကထမီစကိုဖြူတ်ပြီးလှိမ့်ဆွဲပြီးချွတ်ချလာလိုက်တော့ သူ့မလဲအကျောက်အကန်မရုန်းရဲဘူး။
အခုကျုပ်မျက်စိရှေ့မှာဖြူဖွေး၊ လုံးဝန်းပြီးကျစ်လစ်လှတဲ့မေမေလတ်ရဲ့တင်သားကြီးတွေကိုမြင်လိုက်ရပြီလေ။
သူမရဲ့တင်မှာကြိမ်အရှိုးအဖျားခတ်ထားတဲ့အရာတစ်ချက်နှစ်ချက်လောက်တော့တွေ့တယ်။

မေမေလတ်ဖင်ကြီးပေါ်လာတော့ကျုပ်လဲရပ်ရင်းကနေကြက်သေသေပြီးကြည့်နေမိတယ်။
ကျုပ်အဖို့အရင်ကအရွယ်ရောက်ပြီးသားမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အဝတ်မပါပဲချွတ်ထားတဲ့ဖင်သားတင်သားတွေကိုတစ်ခါမှမမြင်ခဲ့ဖူးဘူး။
၁၀နှစ်အောက်ခလေးဖင်လေးတွေကိုပဲမြင်ဖူးခဲ့တာလေ။ ကျုပ်မေမေလတ်တင်သားတင်းတင်းလေးတွေကို
လက်နဲ့အလိုလိုသာသာလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်။ သူမကရှိုက်သံတစ်ဝက်နဲ့..

“မလုပ်နဲ့နော်..သားးး အင်း..ဟင်း..ဒီလုံး..”

ကျုပ်ကမရပ်ပဲ၊ မေမေလတ်ဖင်ကိုအရသာခံဆက်ပွတ်ရင်းနဲ့..

“အဘက..မေလတ်ကိုကျုပ်ပစ္စည်းဆိုပြီးအပိုင်ပေးလိုက်ပြီဗျ။ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ်ရတယ်တဲ့..။
ကျုပ်မှာလဲကိုယ်ပိုင်ဖျော်ဖြေစရာ၊ ကစားစရာမိန်းမတစ်ယောက်လောက်ရှိချင်နေတာကြာလှပြီ”

ကျုပ်ကအသားတွေနဲ့တလုံးတခဲပြည့်တင်းနေတဲ့ဖင်လုံးကြီးနှစ်ဘက်ကြားကိုကျုပ်လက်နဲ့ဖြဲကြည့်တယ်။
ဖင်နှစ်ဘက် တစ်ဘက်တစ်ချက်ဆီကွာပြီးဟသွားတော့ဖင်ပေါက်လေးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
ကျုပ်တစ်သက်တစ်ခါမှဘယ်သူ့ဖင်မှဖြဲမကြည့်ဖူးဘူး၊ အခုဟာကလည်းမေမေလတ်ကကျုပ်အမေတစ်ယောက်လိုနေလာခဲ့ပေမယ့်
အရွယ်ကောင်းပြီးလှပဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အပြင်အဘကမင်းကြိုက်သလိုလုပ်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့
အားပေးအားမြှောက်စကားတွေကြောငိ့ကျုပ်စိတ်တွေပြောင်းလဲပြီးရာဂနတ်ဝင်ပူးခံနေရပြီ။

ဘာကဘယ်လိုတိုက်တွန်းလိုက်တယ်မသိဘူး၊ အရင်ကကျုပ်ထိတောင်မထိရဲတဲ့မေမေလတ်ကိုကျုပ်ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ဖင်ဖြဲကြည့်နေမိပြီ။
မေမေလတ်ရဲ့ဖင်ပေါက်ဝလေးကအညိုနုရောင်လေးသန်းနေတယ်။ ကြွက်သားအရစ်အရစ်လေးတွေစအိုဝရှိရာကို
စုဆုံဝင်သွားပုံက၊ ခရေပန်းပွင့်ကလေးနဲ့တူနေတယ်။

ကျုပ်လည်းကြည့်ရင်းအသည်းယားလာတာနဲ့ လက်ခလယ်ကိုပါးစပ်ထဲငုံပြီးဖင်ပေါက်ဝလေးထဲလက်ခလယ်နဲ့ထိုးနှိုက်ကြည့်တယ်။
တံတွေးဆွတ်ထားလို့ဖင်ဝထဲလွယ်လွယ်နဲ့လက်ဝင်သွားတော့မေမေလတ်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးဖင်က
လက်ကိုဆွဲညှစ်လိုက်သလိုခံစားရတယ်။ မျက်နှာကိုဖခါင်းအုံးပေါ်ကပ်ပြီးဖိမှောက်ရင်းက…၊

“အားးး သားးး ဘာလို့အမေ့ကိုဒီလိုလုပ်တာလည်း၊ သားအမေ၊ မေလေးလိုပဲ၊
မေလတ်လည်း သားအမေတစ်ယောက်ပဲလေ”

အမှန်တော့ကျုပ်ရော၊ တခြားမောင်နှမတွေရောက ဒီအိမ်ကအဘမိန်းမတွေဖြစ်တဲ့ မေမေကြီး၊ မေမေလတ်စတဲ့
မေမေတွေရဲ့ထိမ်းကျောင်းမှုအောက်မှာကြီးလာကြရတာ။ ကျုပ်လည်းမေမေလတ်လက်ပေါ်မှာတင် ကြီးလာခဲ့တာပဲ။
ကျုပ်ကသူ့ကို မေလတ်ဒါမှမဟုတ် အမေခေါ်သလို သူကလည်းကျုပ်ကိုသားတယောက်လိုချစ်ပြီးသားလို့ပဲခေါ်နေကျ။

သူ့ကိုလည်းကျုပ်ကအမေလိုချစ်ခဲ့တာပဲ၊ အခုမှသာကျုပ်စိတ်ပြောင်းသွားတာ၊
မေလတ်အင်္ကျီကိုအဘဆွဲဖြဲပြီးကျောကိုရိုက်ကထဲကမေမေလတ်အပေါ်ကျုပ်စိတ်ခံစားမှုတွေပြောင်းလဲခဲ့တာ။
သူများဒုက္ခရောက်ချိန်မှာမှ မဟုတ်တာတွေလျှောက်တွေးနေတယ်လို့အပြစ်တင်ရင်လဲတင်ကြပေတော့..။

“အဘကကျုပ်ကိုအပိုင်စားပေးလိုက်ပြီလို့ဆိုနေမှဗျာ။ မေလတ်နားမလည်သေးဘူးလား။ အခုကစပြီးမေမေလတ်ဆိုတာ
နာမည်ပဲရှိတော့မယ်။ ဒါပေမယ့်အရိုက်အရာကပြောင်းသွားပြီလေ။ ဒီအခန်းထဲမှာတော့ကျုပ်အမေမဟုတ်တော့ဘူး”

ပြောပြီးတာနဲ့ကျုပ်ကပုဆိုးကိုကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့အိပ်ရာပေါ်မှာဖင်ပြောင်လေးနဲ့မှောက်ရက်သားဖြစ်နေတဲ့
မေလတ်ရဲ့ဖင်ပေါ်မြင်းစီးသလိုခွထိုင်လိုက်တယ်။ မေလတ်ကအော်ပြီးတားတယ်၊ ဒါပေမယ်အသံကအားမရှိတော့သလိုတိုးတိုးပဲ။

“မ..မလုပ်နဲ့..မရဘူးနော်..မလုပ်ကောင်းဘူးသားး..အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့..”

“မရုန်းပါနဲ့…ငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်နေစမ်းပါအမေရာ..”

ကျုပ်အရင်ကဘယ်မိန်းမနဲ့မှကာမစပ်ယှက်ဆက်ဆံခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါပေမယ့်သဘာဝကကျုပ်ကိုသင်ပေးသွားတယ်။
တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျုပ်ရဲ့လီးကြီးကိုမေလတ်ရဲ့ဖင်ကြားမြောင်းထဲတေ့ချိန်ပြီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့သုံးလေးချက်လောက်ဆက်တိုက်ဆက်ညှောင့်လိုက်တာ အပေါက်တော့အပေါက်ပဲ၊
ဘာပေါက်မှန်းတော့ငုံ့မကြည့်မိလို့ကျုပ်မသိဘူး။ အဲ့ဒီအပေါက်ထဲကိုစွပ်ခနဲဝင်သွားပါလေရော။

လီးပွတ်တိုက်ဝင်သွားတဲ့ခံစားချက်အရတော့ စီးကြပ်ညပ်နေတာပဲ။
လီးထိပ်အရေပြားတွေတောင်ပွန်းပါသွားသလားထင်ရအောင် တော်တော်လေးလည်းနာသွားတယ်ဗျ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာတာ့စိတ်ကတအားထန်လည်းထန်၊ ဖျင်းကနဲထအောင်လည်းအရမ်းကောင်းနေတော့နာတာကိုမေ့သွားတယ်။

“အားး..နာတယ်..နာတယ်..အိုးးးပြန်ထုတ်လိုက်၊ ထုတ်ပေးစမ်းပါ”

ကျုပ်ကနားမထောင်ဘူး။ တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက်ဆောင့်ဆောင့်သွင်းရင်းလီးကတဖျစ်ဖျစ်တဗြိဗြိနဲ့ဝင်သွားတော့တာ။
မကြာလိုက်ဘူး၊ လီးကတဆုံးဝင်သွားပြီးမေလတ်ဖင်ကြီးနဲ့ကျုပ်ဆီးခုံကကပ်ရိုက်နေပြီ။

ကျုပ်ကလီးကိုတဝက်လောက်ဆွဲထုတ်လာလိုက်ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးနေတာ။
မေလတ်ဆီကညည်းသံတဝက်နဲ့ရှိုက်သံ တအင့်အင့်နဲ့ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ကြိုးစားပြီးဖင်ကိုလှုပ်ခါထုတ်ပြီးရုန်းရှာတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကအခွင့်အရေးမပေးပဲဖိဆောင့်ချည်းချနေတာ။

“ရှီးးးအားး…အိုးးအိုးး..ကြပ်လည်းကြပ်၊ နာလည်းနာ၊ ကောင်းလည်းကောင်း..ရှီးးတဲ့..
ဒီလောက်ကောင်းမယ်လို့ထင်မထားမိဘူး..အူးးး”

ကျုပ်ကမေမေလတ်ကို..

“အမေ..ဘယ်လိုနေလည်း..၊ အရိုက်ခံရတာလောက်တော့မနာဘူးမဟုတ်လား”

ကျုပ်ကသာပြောနေပေမယ့်မေမေလတ်ဆီကတော့ တအီးအီး၊ တဟင့်ဟင့်ရှိက်သံတွေပဲထွက်နေတယ်။
သူမကဖင်ကိုရွှေ့ပြီးရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားနေတော့၊ ကျုပ်ရဲ့အားနဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြားမှာသူမရဲ့ဖင်သားကြီးတွေကလှုပ်ခတ်နေတယ်လေ။
ကျုပ်အနေနဲ့လုပ်ရတာတအားကောင်းနေသလိုပျော်လဲပျော်လာတာနဲ့ပိုပြီးပြင်းပြင်းသွက်သွက်ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။

ကျုပ်တစ်သက်မှာတစ်ခါမှအဲ့ဒီလောက်ရင်ခုန်စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးအရင်ကမရခဲ့ဖူးသေးဘူး။
သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး၊ ကျုပ်လီးထဲကလရည်တွေကအရှိန်နဲ့ဆောင့်ထွက်သွားပြီးကျုပ်ထိုးထားတဲ့အပေါက်ထဲပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။
ကျုပ်လီးကတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးလရည်တွေကိုပလစ်ပလစ်နဲ့ကုန်အောင်ညှစ်ချနေတာ။ အာရုံကြောတွေလဲဆိုင်းပြီးငြိမ်ကျသွားရတော့တာပဲ။

ကောင်းတယ်ဗျာ..၊ တအားကောင်းတယ်၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး။ ဂွင်းတိုက်လို့ပြီးတာထက်အဆပေါင်းများစွာပိုကောင်းတယ်။
ကျုပ်လည်းမေလတ်ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်ရက်သားကြီးထပ်နေရင်းငြိမ်နေမိတာ၊ တအောင့်လောက်ကြာမှပဲ
သူ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီးဘေးနားမှာပဲလှဲအိပ်နေလိုက်တယ်။ မောတော့မောသွားတယ်ဗျ။

မေမေလတ်က မှောက်ပြီးတအိအိနဲ့ရှိုက်ငိုနေတုန်း၊ မရပ်သေးဘူး။
သူမကပေါင်လည်အထိလျောကျနေတဲ့ထမီကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီးပေါ်နေတဲ့ဖင်ကိုဖုံးတယ်၊ ကျောအထိဆွဲတင်သွားပြီးရင်လျားလိုက်တယ်။
ဘေးအိထွက်နေတဲ့နို့ကြီးတွေကိုလည်းဖုံးချင်သေးတာကိုး။ သူ့နို့ကြီးတွေကလည်းနည်းမှမနည်းတာ။

ခဏကြာတော့ကျုပ်ကလက်ထောက်ထလိုက်ပြီးသူ့ပုခုန်းလေးကိုအသာကိုင်လို့ပက်လက်လန်အောင်ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။
သူမကကိုယ်လေးကိုတောင့်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာမလိုက်လျောချင်သလိုပဲ။ ဒါပေမယ့်အကျောက်အကန်တော့မရုန်းတော့ပဲ
နောက်ဆုံးကျုပ်ဆွဲသလိုပက်လက်လေးပါလာတော့တယ်။

ဒါပေမယ့်မျက်နှာတစ်ဘက်စောင်းလှည့်ပြီးဖွက်ထားတယ်။ ကျုပ်ဘက်ကိုမကြည့်ဘူး။
လက်ခုံလေးနဲ့ပါးကမျက်ရည်စတွေကိုသုတ်နေတယ်။ ကျုပ်ကစောစောကမှရင်လျားလိုက်တဲ့ထမီကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြန်တယ်။
မေလတ်ကအတင်းပြန်ဆွဲထားတော့ ကျုပ်နည်းနည်းဒေါခီးသွားမိပြီးတော့..

“ဘာဖြစ်နေတာလည်း..”

လို့ခပ်ထန်ထန်အော်မိပြီး လက်နဲ့ဖြတ်ရိုက်တော့မလိုရွယ်လိုက်မိတယ်။ မေလတ်လည်းလန့်သွားပြီ
းလက်ကလေးနဲ့ကမန်းကတန်းကာလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကတစ်ကြိမ်ထပ်ပြီးထမီကိုဆွဲချတော့၊ မငြင်းရဲတော့ဘူး။
သူမရဲ့ရင်အုံကြီးတွေပေါ်လာတော့ကျုပ်လဲအံ့အားသင့်သွားရတော့တာပဲ။ လှလိုက်တဲ့နို့ကြီးတွေဗျာ။
ထမီအောက်ကရုန်းထွက်လာတဲ့ရင်သားအစုံကထည်ဝါစွာနဲ့အလှပြနေတယ်လေ။

ကြည့်တာနဲ့တင်၊ တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့ဖောင်းပြီးအိစက်နေတဲ့ပစ္စည်းကောင်းကြီးမှန်းသိသာတယ်။
ကျုပ်လဲကျုပ်ကိုအဖိုးတန်ပစ္စည်းလက်လွှဲပေးခဲ့တဲ့အဘကိုလည်းအရမ်းကျေးဇူးတင်သွားမိတယ်။
ပစ္စည်းကြီးကိုကြည့်ပြီး ပီတိလည်းဖြစ်မိတယ်ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်ကလည်းလက်နှေးမနေတော့ဘူး၊ မျက်စိရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့နို့လုံးလှလှတလုံးတခဲကြီးတွေကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီ
းဖိညှစ်နယ်ကစားပေးလိုက်တော့ မေမေလတ်မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးမျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျုပ်လဲတလက်စထဲနဲ့မထူးတော့ပါဘူး
မေမေလတ်ရဲ့ထမီကိုခြေရင်းအထိဒုတိယအကြိမ်မြောက်ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ပက်လက်အနေအထားနဲ့ပေါ့။

ဟိုက်..ရှားဘား ကျုပ်မျက်လုံးကြီးပြူးပြီးအကြီးအကျယ်မင်သက်သွားရတယ်။
စောစောကမှောက်ရက်ချွတ်တော့ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး၊ အခုပက်လက်ဆွဲချွတ်တော့ ပေါင်ကြားထဲမှာဖားခုံညှင်းဖောင်းဖောင်းကြီး၊
အိုးးးဟိုးး အမေလတ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအတိုင်းသားတွေ့လိုက်ရတယ်။

အမေလတ်ကစောက်မွှေးတော်တော်ထူတာပဲ။ ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံးစောက်မွှေအုံကြီးကမဲပြီးတောထနေတယ်။
ဖားခုံညှင်းလိုစောက်ဖုတ်ကြီးကလက်တစ်ပြည့်ခုံးပြီးဖောင်းနေပေမယ့်၊ တောင်ပူစာပေါ်သစ်တောကြီးပေါက်နေသလိုပဲ။
စောက်ပေါက်ကိုတောင်သေချာမမြင်ရဘူးလေ။

မေမေလတ်အရမ်းရှက်နေတယ် လက်ဝါး၂ဘက်နဲ့သု့မျက်နှာသူအုပ်ထားတော့တာ..။
ဟုတ်တယ်လေ၊ မေမေလတ်တို့က မြို့နဲအနေဝေးတဲ့တောသူစစ်စစ်တွေပါ။ မြို့သူတွေလိုစောက်မွှေးကိုညှပ်ရိပ်ပြီး
သတဲ့အကျင့်ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဖို့ကတော့တစ်သက်မှာတစ်ခါအရွယ်ရောက်ပြီးတဲ့
မိန်းမစောက်ဖုတ်ဆိုတာမျက်စိနဲ့တပ်အပ်မမြင်ဘူးသေးတော့အရမ်းကိုအံ့ဩနေတာပေါ့။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၃)

ကျုပ်လက်တွေကတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ပဲတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေတဲ့စောက်မွှေးအုံကြီးကို
ထိုးဖွပြီးကိုင်ကြည့်နေမိရင်းမေမေလတ်ကိုမေးလိုက်တယ်။

“စောက်ဖုတ်လို့ခေါ်ခေါ်နေကြတာဒီနေရာဟုတ်လားအမေ..”

မေမေလတ်ကဘာမှပြန်မဖြေဘူး၊ ငြိမ်ပဲနေတယ်။ ကျုပ်ကစောက်မွှေးအုံကိုလက်နဲ့ဖြဲဖယ်ပြီး
နှုတ်ခမ်းသားထူထူနဲ့စောက်ပတ်ဝကိုဖြဲကြည့်တယ်။ အထဲမှာနှုတ်ခမ်းသားပါးပါးလိပ်လိပ်တစ်ထပ်ကိုထပ်တွေ့ရပြီးတော့
နှုတ်ခမ်းသားတွေသွားဆုံရာအစပ်အပေါ်ထိပ်ပိုင်းမှာတော့အသားဖုချွန်းချွန်းလေးကိုစမ်းပြီးတွေ့မိတယ်။
စောက်စိဆိုတာဒါပဲနေမှာပေါ့။ အထဲကိုပိုပြီးနက်နက်ဖြဲကြည့်တော့ရဲရဲနီနေတဲ့အရောင်နဲ့အသားနုနုပါးပါးတွေနဲ့အပေါက်ကို
တွေ့လိုက်ရပြီးအပေါက်ထဲမှာတော့ချွဲကျိကျိနဲ့စိုထိုင်းနေလေရဲ့။

ကျုပ်ကအဲ့ဒီအပေါက်နီရဲရဲထဲကိုလက်ညှိုးနဲ့စမ်းပြီးထိုးထည့်ကြည့်မိတယ်။
အဲဒီမှာကျုပ်ခေါင်းထဲလက်ခနဲဖြစ်သွားပြီးစဥ်းစားမိတော့တယ်ဗျို့…။
ဟိုက်..သေပါတော့ကွာ..ငါခုနကအပေါက်မှားထိုးမိတာပေါ့..။ ဒါနဲ့မေမေလတ်ကို..

“အမေ..စောစောကကျုပ်အပေါက်မှားသွားတယ်မဟုတ်လား..ဟင်..”

သူမကတစ်ချက်ရှိုက်ရင်းကခေါင်းညိတ်ပြတယ်။

“ကျုပ်..မှားပြီးအမေ့ဖင်ပေါက်ထဲထိုးထည့်မိခဲ့တာသေချာတယ်။ ကန်တော့နော်အမေ။
မှောင်ကလဲမှောင်၊ ကျုပ်လည်းတစ်ခါမှမှမလုပ်ဘူးတာ..ဒီလိုဆိုရင်ကျုပ်ဒီတစ်ခါမမှားအောင်ထပ်လုပ်ပေးမယ်လေ..”

မေမေလတ်ငိုချလိုက်ပြန်ပြီးတားပြန်တယ်..

“မ..မ..မလုပ်ပါနဲ့..သားကလည်းအမေ့သားပဲ..နော်..”

မေမေလတ်ကကျုပ်အသိစိတ်တွေပြန်လည်လာအောင်ပြောရှာပေမယ့်ကျုပ်ဘာမှနားမထောင်တော့ဘူး။
အမေလတ်ပေါင်ကြီးတွေကိုဆွဲဖြဲပြီး သူမအပေါ်ကိုတက်ခွပစ်လိုက်တယ်။
မေမေလတ်က ကိုယ်ကိုလှိမ့်ရွှေ့ပြီးရှောင်ထွက်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကမေမေလတ်မလှုပ်နိုင်အောင်ဖိထားပြီး
လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်လို့ စေစောကဖြဲကြည့်ခဲ့တဲ့စောက်ပေါက်ကိုတေ့ပြီး သုံးလေးချက်လောက်ဖိပွတ်ပြီး
အပေါက်နဲ့လီးနဲ့တည့်ပြီးမှားစရာအကြောင်းမရှိတာသေချာတော့မှလီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲဖိထိုးထည့်လိုက်တယ်။

မေမေလတ်ကသက်မောကြီးတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီးမေးလေးကပင့်ပြီးမော့တက်သွားတယ်။
နှုတ်ခမ်းလေးကိုအတင်းဖိကိုက်ထားပြီးဆတ်ခနဲအကြီးအကျယ်တုန်တက်သွားတယ်။
ကျုပ်နှစ်ချက်သုံးချက်ဆက်တိုက်ညှောငိ့ထိုးလိုက်တော့လီးတဆုံးဝင်သွားတော့တာပဲ။ မထင်ရလောက်အောင်သိပ်လွယ်နေတယ်။
စောစောကဖင်ပေါက်ထိုးမိတာလောက်မခက်ဘူး။ နာလည်းမနာတော့ဘူး။ ကျုပ်လိုးတဲ့အထာကိုနည်းနည်းပေါက်လာပြီ။
လီးကိုထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်မောင်းထောင်းသလိုတဇတ်ဇတ်နဲ့ဖိဖိလိုးချနေတယ်။ ဝိတ်နဲ့အားပါပါဆောင့်ရင်းအရှိန်ရလာတော့
အိပ်ရာကတကျွိကျွိနဲ့မြည်လာပြီ။ အမေလတ်နဲ့ကျုပ်ရဲ့ဆီးစပ်ခြင်းရိုက်မိသံကတဖတ်ဖတ်နဲ့စည်းချက်ကျကျထွက်လာနေပြီ။

ကျွိ..ကျွိ..ကျွိ..ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်..

“အိ..အီးး ဟီးးး အင်းအင်း..”

အခုမှစောက်ဖုတ်လိုးရတာကစောစောကအပေါက်မှားပြီးဖင်လိုးရတာထက်အများကြီးကောင်း၊ အီဆိမ့်ပြီးအရသာရှိလှတာကို
သဘောပေါက်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲလိုးရင်းပျော်သလိုလိုဖြစ်လာတယ်။
အမေလတ်ရဲ့စူပါကပ်နို့ကြီးတွေကိုအားရပါးရနယ်ပြီးလှိမ့်နှဲနေမိတယ်။ မေမေလတ်ကတော့တအိအိနဲ့ငိုနေတော့တာပါပဲ။
ဒါပေမယ့်နဲနဲ၏လေးကြာသွားတော့၊ တွန့်လိမ်ပြီးရုန်းနေတာတွေ၊ ခြေထောက်တွေအတင်းဆွဲစိထားတာတို့၊
ကန်ထုတ်တာတို့မရှိတော့ပဲအလိုလိုငြိမ်သွားတော့တယ်လေ။

“အိုးးးဟို..ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ အီနေတာပဲ၊ တကယ့်အရသာခဲကြီး၊ ငါလိုးလေစိတ်လာလေပဲကွာ၊
ဒါကြောင့်မို့ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းမအပိုင်ယူထားပြီးလိုးကြတာနေမှာ၊ အဘဆိုရင်လေးယောက်ကြီးများတောင်။
အဘဝေပေးလို့ ဒီ..မေလတ်စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလိုးရတာ၊ ငါတအားကြိုက်သွားပြီ၊ နေ့တိုင်းလာလိုးတော့မယ်..”

ကျုပ်စိတ်လွတ်လက်လွတ်လိုးနေမိတယ်။ မေမေလတ်ကငိုနေတာမရပ်သေးဘူး။
ငိုလည်းငို ရှိုက်လည်းရှိုက် တဲ့အသံ၏တွေကြားမှာညည်းသံလေးတွေရောပါလာပြီ။
နောက်ဆုံးမေမေလတ်ပေါင်နဲ့ခြေသလုံးတွေကဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲနှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်ဖြစ်သွားတယ်။
ကျုပ်ထင်မိတာကသူကြွက်တက်သွားပြီထင်လို့ ကြွက်တက်ပျောက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်ပြင်းပြင်း
အချက်တော်တော်များများပစ်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးကျုပ်လီးထဲကလရည်တွေတဖြန်းဖြန်းပန်းထွက်လာပြန်ပြီး
အမေလတ်စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲညှစ်ချလိုက်မိပြန်တယ်။
ကျုပ်လဲအဲဒီတော့မှ မေလတ်နို့ကိုညှစ်နယ်နေတဲ့လက်တွေကိုရပ်ပြီး အမေလတ်ရဲ့ခြေသလုံးကိုဖျစ်ပြီးနှိပ်ပေးရင်းနဲ့..

“အမေလတ်..ကြွက်တက်နေတာလား..”

သူမကလက်နဲ့မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ရင်း ခေါင်းကိုခါပြလိုက်တယ်။

“ကျုပ်..အမေနဲ့ဒီလိုလုပ်ရတာအရမ်းကောင်းတယ်အမေ..အရမ်းလဲသာယာပျော်ရွှင်ရတယ်။
အရင်ကဒီလိုတခါမှမပျော်ခဲ့ဖူးဘူး၊ ခဏကြာကျုပ်ထပ်လိုးဦးမယ်နော်”

မေမေလတ်ကဘာမှပြန်မပြောဘူး၊ ကျုပ်ကိုတွန်းခွာလိုက်ပြီး ဟိုဘက်ကိုလှည့်လို့တစောင်းကျောပေးအိပ်နေတယ်။
ကျုပ်လဲမေလတ်ခြေထောက်လေးတွေ၊ တင်ပါးတွေကိုပွတ်ပြီးဆက်နှိပ်ပေးနေရင်း၊ နို့တွေအဖုတ်တွေကို
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်နှိုက်ပြီးကစားနေပြန်ရော..။ ဒါပေမယ့်သူ့ကျောပြင်ကိုတော့မထိမပွတ်ပေးတော့ဘူး။
ကောင်းကောင်းမကျက်သေးတဲ့ကြိမ်ဒဏ်ရာတွေကို ထိမိရင်နာမှာစိုးလို့..။

နည်းနည်းကြာတော့မေလတ်ကိုတစ်ခါပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီးနောက်တစ်ချီထပ်လိုးပြန်တယ်။
ဒီတစ်ချီမှာတော့မေလတ်လုံးဝအရုန်းအကန်မရှိတော့ဘူး။ ပက်လက်ကလေးပေါင်ဖြဲပြီးတော့ကျုပ်လိုးတာကိုအေးအေးဆေးဆေးခံတယ်။
ငိုလည်းမငိုတော့ဘူး။ ရှိုက်သံလေးဘလာက်ပဲတစ်ချက်တစ်ချက်ထွက်လာတယ်။ ခါးလေးကနွဲ့ပေးလာပြီး
တင်ပါးကမြှောက်ချည်ချချည်နဲ့ကော့ကော့ပေးလာတော့တယ်။ ကိုယ်လုံးလေးနဲ့လက်မောင်းသားလေးတွေကဟိုဒီလူးလွန့်ပြီး၊
လက်သီးဆုပ်ကလေးတွေကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထားတယ်။

ကျုပ်စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်၊ နို့ကိုကောင်းကောင်းကိုင်နေတာကိုလဲလွှတ်ပေးထားလိုက်တော့တယ်။
အချိန်အတော်လေးကြာအောင်ကျုပ်စိတ်ကြိုက်လိုးနေတာနောက်ဆုံးတော့ မေလတ်ကိုယ်ကလေးတောင့်သွားပြန်ပြီး
ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ အကြောဆွဲသလိုဖြစ်သွားပြန်ပြီ။ ကျုပ်မလဲသုံးကြိမ်လောက်မှသဘောပေါက်တော့တယ်။
အစကကြွက်တက်တယ်လို့ထင်ထားတာ၊ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ မိန်းမတွေခံလို့အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီး၊
ပြီးသွားတယ်ဆိုတာဒါကိုးလို့တွေးမိတော့တယ်။

ဒါဆိုမေမေလတ်ကရုန်းသာရုန်းနေတာ၊ နောက်ဆုံးတော့ကျုပ်နဲ့စိတ်လာပြီး၊ ပြီးအောင်စီးအောင်ခံလိုက်တာပါလား
ဆိုတာသိရတော့ကျုပ်လည်းဝမ်းသာမိတယ်။ ကျုပ်လဲကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေကိုအမေလတ်စောကိဖုတ်ထဲ
သုံးကြိမ်မြောက်ပန်းထည့်လိုက်မိတော့တာပဲ..။ သုံးကြိမ်ပြီးတော့ကျုပ်မလည်းတော်တော်ပြိုင်းကျသွားတယ်။
မောမောနဲ့ပဲအသက်ရှူမှန်အောင်နားနေရင်း၊ အမေလတ်ဘေးနားမှာပဲအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

မိုးစင်စင်လင်းတော့မှကျုပ်လည်းနိုးပြီးမေမေလတ်အခန်းထဲကထပြီးထွက်လာတော့၊ တစ်ပြိုင်ထဲလိုလို အဘကလည်း၊
ကျုပ်အမေ မေမေလေးအခန်းထဲကထွက်လာတာကိုတွေ့တယ်။ အဘက ကျုပ်ကိုမြင်တော့..

“ဘယ့်နှယ်လဲကွ ညကကိစ္စပြတ်ရဲ့လား..”

ကျုပ်ကခေါင်းပဲညိတ်ဖြေပြီးမှ အဘနဲ့ဆက်ပြောတယ်။

“အဘရယ်..မေမေလတ်ကို အစေခံ၊ ခိုင်းဖတ်နေရာတော့မချလိုက်ပါနဲ့နော်..၊ ကျုပ်သူ့ကိုနိုင်အောင်ထိမ်းပါ့မယ်။
သူ့ကိုအရင်အနေအထားအတိုင်းပဲနေပါစေနော်..အဘ”

ကျုပ်ရဲ့ဒီစကားကြားတော့ အဘကစူးစူးကြီးစိုက်ကြည့်ရင်း ခဏလောက်ငြိမ်ပြီးစဥ်းစားနေတယ်။ ပြီးမှ..

“စွဲသွားပြီပေါ့လေ..ရတယ်..သားတောင်းဆိုချက်အဘလိုက်လျောပေးမယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မ
နောက်တစ်ခါအမှားလုပ်လာရင်တော့ ငါမထားတော့ဘူးနော်..”

ကျုပ်ကကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးလိုက်သလို။ အဘကလည်းပြုံးလိုက်တယ်။

“ဒါဆို နေ့လည်ကျရင်သူ့ကိုခေါ်ပြီးသတိပေးရအောင်..၊ သူဒီကိစ္စမှာပြင်းပြင်းထန်ထန်မခံရပဲလွတ်သွားတာ၊
ဒုက္ခမရောက်ရတာ၊ ဒီလုံးတောင်းပန်ထားလို့ဆိုတာသူသိအောင်ပြောရမယ်။ ဒါပေမယ့်သူအိမ်ထဲမှာပဲနေပြီး
အိမ်အလုပ်တွေပဲလုပ်ရမယ်၊ အိမ်ပြင်လုံးဝထွက်ခွင့်၊ လည်ခွင့်၊ ပွဲတက်ခွင့်မရှိဘူး..”

နေ့လည်စာစားပြီးကြတော့အဘပြောတဲ့အတိုင်း မေမေလတ်ကိုခေါ်ပြီး အဘက မျက်နှာကြီးရှစ်ခေါက်ချိုးနဲ့ ဆူနေဆဲနေ၊
အပြစ်တွေတင်နေသေးတယ်။ မေမေလတ်မှာအရမ်းကြောက်နေရှာတယ်။ အဘခြေထောက်ကိုဦးတိုက်ကန်တော့တောင်းပန်ပြီး
အဘထားရာနေပါ့မယ်လို့ပြောရှာတယ်။

“ကောင်းပြီ..ဒါဆိုရင်..ငါ့သားဒီလုံးကအခုနင့်သခင်အသစ်ပဲ၊ နင့်ဘဝကိုရော၊ နင့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုရောပိုင်သွားပြီ။
ဘယ်အချိန်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလုံးကနင့်ကို အလိုရှိရင်ရှိသလို ဘာလုပ်လုပ်ဘာခိုင်းခိုင်း၊ မငြင်းရဘူး။ မညည်းမညူလိုက်လျောရမယ်။
ဒါ..ငါ့အမိန်ပဲ..၊ ကလန်ကဆန်လုပ်တယ်ကြားလို့ကတော့ နင့်ကိုငါဆက်မထားတော့ဘူး။ ပြစ်ဒဏ်ကလည်းအရင်တစ်ခါထက်ဆိုးမယ်မှတ်..”

“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါအဘ..”

“အေး..ခုကစပြီး နင်ဒီလုံးကိုလင်တစ်ယောက်ထက်တောင်ပိုပြီးဂရုစိုက်လိုက်၊ မြဲမြဲမှတ်ထား၊ ကြားလား…”

မေမေလတ်တစ်ယောက်ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ငြိမ်လို့ပဲနေတော့တယ်..”

ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်ကျုပ်ကအိမ်မှာသိပ်နေဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး။ နေ့ပိုင်းတွေမှာဆိုရင်ဥယျာဥ်ထဲမှာဖြစ်ဖြစ်၊
တောထဲမှာဖြစ်ဖြစ်ရွာသားအလုပ်သမားတွေနဲ့အတူအချိန်ကုန်လေ့ရှိတယ်။ ဒီလိုနေလာခဲ့တာပဲ နှစ်နှစ် သုံးနှစ်လောက်ရှိခဲ့ပြီ။
အိမ်နဲ့ကွာနေတော့ အဘရဲ့မိန်းမဖြစ်တဲ့မေမေတွေနဲ့လည်းနည်းနည်းစိမ်းလာခဲ့တယ်။ မေမေလတ်နဲ့လည်းအတူတူပါပဲ၊
ကုန်ကုန်ပြောရရင်၊ ကျုပ်အမေအရင်းဖြစ်တဲ့မေမေလေးနဲ့တောင်၊ အနေဝေးလာခဲ့ရတယ်။

ကျုပ် မေလတ်နဲ့စပြီးလိုးမိပြီးကထဲက ကျုပ်သူနဲ့နီးစပ်မှုရတာကိုနှစ်မြို့လာခဲ့တယ်။
အမေလတ်ကတော်တော်လေးချောမိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်လို့ပဲ။ ပြီးတော့ဘဝမှာပထမဆုံးကိုယ်လက်နှီးနှော၊
ရင်းနှီးခွင့်ရတဲ့မိန်းမလည်းဖြစ်လို့လေ။ ဒါပေမယ့်ဟို..သူ့ကိုစလိုးတဲ့နေ့က
အကြမ်းပတမ်းတွေလုပ်ခဲ့မိတာကိုပြန်တွေးရင်းသူ့ကိုသနားမိတယ်။

အဲ့ဒီနေ့ကအဘကမြန်မြန်ကိစ္စပြတ်အောင်လုပ်လိုက်ဆိုလို့သာလုပ်ခဲ့ရတာ။
သူ့ကျောကဒဏ်ရာတွေကကောင်းကောင်းမကျက်သေးဘူးဆိုတာသိရဲ့သားနဲ့လေ..။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၄)

အဲဒီညကစပြီးတော့ကျုပ်မေမေလတ်ကိုထပ်ပြီးသွားမတွေ့တော့ဘူး။
သူကောင်းကောင်းပျောက်ပါစေတော့ဆိုပြီးလွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကျုပ်လုပ်ခဲ့တာတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး
စိတ်လဲဖြေနိုင်သွားအောင်ပေါ့။ သူလဲဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုရှက်မှာပေါ့လေ။
တစ်အိမ်ထဲမှာအတူနေကြတော့မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတဲ့အခါတိုင်း၊ မျက်လုံးချင်းတော့မဆုံမိအောင်မေမေလတ်ကကြိုးစားရှောင်နေတယ်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အဘရဲ့မိန်းမတွေအားလုံးကတော့မေမေလတ်အပေါ်စာနာပါတယ်။ အားလုံးကနားလည်ပေးကြပြီး၊
မေလတ်စိတ်မညှိုးငယ်ရအောင်ဆက်ဆံပေးကြတယ်။ ပြီးတော့ကျုပ်နဲ့မေမေလတ်တို့ရဲ့ဆက်ဆံရေးအပေါ်စကားဦးသန်းပြီးမပြောကြဘူး။
ရွာထဲမှာကတော့ အဘကမေမေလတ်ကိုကျုပ်ဆီလက်လွှဲပေးလိုက်တဲ့အကြောင်းရင်းအမှန်ကိုဘာမှမသိကြဘူး။
ခေါင်းဆောင်ပိုင်းရွာလူကြီး သုံးလေးယောက်လောက်ပဲသိပြီးသူတို့ကလည်းစကားများများစားစားပြောကြတဲ့လူတွေမဟုတ်ကြဘူး။
အရပ်ထဲကတော့ သူမနဲ့သင့်တော်တဲ့အပြစ်ဒဏ်ခပ်ကြီးကြီးအခိခံရတာလောက်ပဲဇဝေဇဝါသိကြတယ်။

ဒီလောက်နဲ့ပဲဝါးတားတားပြီးသွားတာပဲကောင်းပါတယ်လေ။
နို့မဟုတ်ရင်တောထူပြီးတောင်တွေအထပ်ထပ်အလုံးလိုက်ထိစပ်နေတဲ့ကျုပ်တို့နယ်မြေရဲ့
ရှေးရိုးစွဲဓလေ့ထုံးစံပြင်းထန်လှတဲ့ဒေသမို့အမှန်အတိုင်းသိခဲ့ရင် အမဲဝိုင်းဖျက်ခံရရင်ခံရ၊ မဟုတ်လည်းရွာကနှင်ထုတ်ခံရမှာ..။

မေမေလတ်အခန်းမှာကိစ္စဝိစ္စတွေဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီး ၂ရက်လောက်ကြာတော့ကျုပ်တို့မြို့တက်ဖြစ်တယ်၊
မြို့လို့ကျုပ်တို့ပြောတာကအနီးဆုံးခရိုင်မြို့ကြီးကိုပါ။ သွားတာကရွာထဲကလူတစ်ချို့နဲ့အိမ်တော်ကအဘတပည့်တပန်းတစ်စုနဲ့ပေါ့။
တောထွက်နဲ့ဥယျာဥ်ထွက်ပစ္စည်းတွေဒိုင်သွားပို့တာရယ်၊ အဘရဲ့မယားအငယ်ဆုံးလေးနဲ့မင်္ဂလာဆောင်ပွဲအတွက်
လိုတဲ့ပစ္စည်းတွေလည်းဝယ်ရင်းပေါ့။ ဒီတစ်ခါမြို့မှာ လေးရက်လောက်ကြာဖြစ်တယ်။

ညဘက်နားချိန်တွေမှာတခြားအဖော်တွေကဖာခန်းတွေသွားပြီးအလန်းဇယားလေးတွေရှာကြတာပေါ့။
ကျုပ်ကတော့အဲဒီဘက်မသွားဘူး။ အောကားပြတဲ့ဘိတွေလိုက်စုံစမ်းပြီး အပြာကားကြည့်တယ်ပေါ့။
အခုကျုပ်အတွက်သင်ကြားမှုတွေလိုနေပြီလေ။ ကျုပ်အတွက်လက်တွေ့ဖတ်ရမယ့် မေမေလတ်ဆိုတဲ့စာအုပ်ကြီးကအဆင်သင့်ရှိနေပြီ၊
ဒါပေမယ့်ကျုပ်အဆင့်ကစာလုံးပေါင်းဖတ်နေရတုန်း။ ဟိုတစ်နေ့ကအပေါက်မှားလုပ်မိတာအခုထိကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်ပြီး
ရှက်လို့မဆုံးသေးဘူး။ အပြာကားထဲမှာဘယ်လိုပုံစံမျိုးတွေလိုးကြဆော်ကြတယ်ဆိုတာကိုဗဟုသုတရအောင်သွားကြည့်ရတော့တယ်။

ကျုပ်တို့တွေ အဘရဲ့မင်္ဂလာဆောင်ပွဲမတိုင်မီတစ်နေ့မှာရွာကိုအမီပြန်ရောက်ကြတယ်။
ရောက်ရောက်ချင်းပဲလုပ်စရာအလုပ်တွေကတပုံတပင်ကြီးဆီးကြိုနေလို့ ပွဲအတွက်လိုအပ်တာတွေကိုအစစအရာရာလိုက်ကူပြီး
ဖြည့်ဆည်းပေးနေရတာနဲ့၊ မေမေလတ်ကိုသွားတွေ့ဖို့တောင်အချိန်မရှိ၊ အခွင့်အရေးမရခဲ့ဘူး။

မင်္ဂလာပွဲနေ့မနက်မှာ အဘရဲ့လက်ရှိမယားတွေကပွဲတက်အဝတ်အစားတွေဝတ်စား ပြင်ဆင်ပြီးသတိုးသမီးအသစ်ကိုထွက်ကြိုရတယ်။
ဒါပေမယ့်မေမေလတ်ကတော့ပါမလာဘူး။ သူမအရိုက်အရာကအခုဆိုရင် အဘရဲ့ကတော်အဆင့်မဟုတ်တော့ပဲ
သား၊ သမီး၊ မြေး၊ ချွေးမတွေလို အိမ်ရဲ့ဒုတိယတန်းစားမိသားစုဝင်ပဲရှိတော့တာဖြစ်လို့
သူမရဲ့လက်ရှိအခြေအနေကိုအားငယ်ပြီး ထွက်မလာတော့တာလေ။

ဒါကိုကျုပ်ရိပ်မိတော့သူ့ကိုတော်တော်သနားသွားမိပြီးလူအလစ်မှာသူ့အခန်းဘက်သွားလိုက်တယ်၊
စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းလောက်ပြောချိန်ရလိုက်လို့အားပေးစကားပြောပြီး၊ သူမအတွက်ပဲရည်ရွယ်ပြီးဝယ်လာတဲ့
မြို့ပြန်လက်ဆောင်အင်္ကျီလုံချည်တစ်စုံကိုပေးလိုက်တော့။ မျက်နှာလေးဝင်းလက်ပြီးအရမ်းဝမ်းသာသွားပုံရတယ်။

“သား..ဒီလုံး..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်သားရယ်..အမေ့ကိုသတိရပေးတာ..”

မေမေလတ်က အဘဆီကဒါမျိုးလက်ဆောင်တစ်ခါမှမရခဲ့ဖူးဘူးလို့နောက်မှသိရတယ်။ မေမေလတ်တင်မကဘူးအဘက
ဘယ်သူ့ကိုမှလည်းဂရုတစိုက်လက်ဆောင်မပေးခဲ့ဖူးဘူးတဲ့။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့အဘကခပ်တည်တည်ရှေးရိုးသမားကြီးလေ။

အဲ့ဒီညကျတော့မိုးတော်တော်သည်းသည်းရွာချနေတယ်။ အိမ်ကလူအားလုံးကိုယ့်အခန်းကိုယ်ဝင်အိပ်နေကြပြီ။
မေမေလတ်ကအရင်အဘမယားဘဝကနေလာခဲ့တဲ့အခန်းကနေ၏ရွှေ့လာပြီးပြီ။
သူပြောင်းလာတဲ့အခန်းကနှစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးရဲ့ အဆောင်ကြီးရဲ့နောက်ဘက်အစွန်ဆုံးလှေခါးနားကကပ်ရက်
သပ်သပ်ဘေးထွက်နေတဲ့အခန်း။ အဆောင်ကြီးဆိုတာက အဘရဲ့ကလေးတွေနဲ့သမီးတွေစုပြီးထားတဲ့အပိုင်းပေါ့။

မေမေလတ်အနေနဲ့ အိမ်ကြီးရှင်ရဲ့ဒုတိယအကြီးဆုံးမယားအရာကနေ၊ အခန်းကြီးအခန်းကျယ်မှာနေလာခဲ့ရပြီးမှ
အခုလှေကားဘက်နောက်ဆုံးအစွန်အခန်းလေးထဲကိုရွှေ့နေရတာသိမ်ငယ်သွားပေမပေါ့။
ဒါပေမယ့်အစေခံတန်းလျားရောက်မသွားတာကပဲသူအများကြီးကံကောင်းလှပြီ။ ကျုပ်ကလည်းအဘရဲ့သားတစ်ယောက်အနေနဲ့
အခန်းတစ်ခန်းသီးသန့်ရထားတယ်။

ကျုပ်လဲမေမေလတ်ကိုသတိရလာတာနဲ့ သူ့အခန်းဘက်ကူးသွားလိုက်တယ်။ သူမအခန်းတံခါးနားခပ်ရှိုရှိုသွားပြီး
တံခါးကိုတိတ်တိတ်ကြိတ်ဖွင့်လိုက်တယ်။ အတော်ပဲမေမေလတ်ကတံခါးကိုမင်းတုတ်ထိုးပိတ်ထားဖို့မေ့နေခဲ့တော့
အလွယ်တကူပဲပွင့်သွားတာ။ ကျုပ်သူ့ဖွင့်ဝင်သွားတော့ သူ့ကြည့်ရတာ ရုတ်တရက်လန့်သွားပုံရတယ်။
ကျုပ်ကတံခါးမင်းတုပ်ကိုထိုးလိုက်ပြီးမှသူ့ဘေးသွားလို့ကုတင်ပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အခန်းလည်းသေးသလို
ကုတင်ကလည်းမထည်ဝါဘူး။ ခပ်နိမ့်နိမ့်ရယ်။ သူမကထထိုင်ပြီးတစ်ဘက်ကိုတိုးပေးလိုက်ရင်း…

“သား..ဘာလာလုပ်တာလည်း..”

“အမေ့ကိုလာကြည့်တာ..အမေ့အနာတွေကောင်းကောင်းပျောက်ပြီလား၊ ကျုပ်စိုးရိမ်လို့..”

အမေလတ်ကခေါင်းညိတ်ပြရင်း..

“ပျောက်သွားပါပြီ..အလုပ်တောင်ပြန်လုပ်နိုင်ပြီ..ကျေးဇူးနော်သား..အမေ့ကိုလက်ဆောင်တွေဝယ်လာခဲ့ပေးတာ..”

“ကိစ္စမရှိပါဘူးမေလတ်ရ..ဒါကခက်ခက်ခဲခဲကြီးမဟုတ်ပါဘူး..အမေလတ်ဘာလိုချင်တာရှိရှိကျုပ်ကိုသာပြော..”

သူကထပ်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြန်တယ်။ ကျုပ်သူ့ရဲ့အင်္ကျီရင်ပတ်ကြယ်သီးအဟကြားကလှမ်းမြင်နေရတဲ့ဖောင်းအိနေတဲ့
ရင်သားအစုံကကျုပ်ကိုထွက်ပြူနှုတ်ဆက်ပြနေတော့ကျုပ်ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်လာတယ်။
အင်း..ဒီညတော့သူ့ကိုတချီတမောင်းလောက်ဆွဲလိုက်ရင်အဆင်ပြေမယ်ထင်ပါရဲ့..။

“ဟိုတနေ့ကအဘမှာထားတဲ့အတိုင်းမို့လို့အမေ့ကိုအဲ့ဒီလိုလုပ်ခဲ့ရတာပါ။ ကျုပ်မလုပ်ချင်ပါဘူး
အဲ့တုန်းကအမေကနာနေတုန်းဒဏ်ရာတွေကောင်းကောင်းကျက်သေးတာမှမဟုတ်တာ..”

“ကိစ္စမရှိပါဘူးကွယ်..”

“ဒီနေ့အဘမိန်းမအသစ်တစ်ယောက်ရပြီနော်၊ ပြီးတော့ငယ်ငယ်လေး။ ဒီကအမေ..အမေ တွေကတော့
အထီးကျန်ဆန်ပြီး၊ အကုန်ငေါင်ကုန်တော့မှာပဲ..နော်..အမေလတ်ရောဘယ်လိုထင်လည်း”

သူမကအသံတိုးညှင်းစွာနဲ့ပဲ..

“ဒီလိုပဲနေမှာပေါ့လေ..”

ကျုပ်ကလက်လှမ်းလိုက်ပြီးသူမလက်မောင်းကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်မှာတော့ သူမကိုယ်ကနည်းနည်းတော့တုန်သွားတယ်။
ကျုပ်ကဆက်ပြောတယ်..

“ဒါပေမယ့်အမေလတ်ကကျုပ်တစ်ယောက်လုံးရှိသေးတယ်လေ။ ကျုပ်ကအမေလတ်ကို အထီးမကျန်စေရအောင်
လုပ်ပေးမယ်လေ။ အမေကျုပ်ကိုခွင့်ပြုနော်..”

ကျုပ်ရဲ့စကားကြောင့်မေမေလတ်နေမထိထိုင်မထိနဲ့ဖြစ်သွားပုံရတယ်၊ ရုတ်တရက်ငြိမ်ပြီးဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘူး။
ကိုယ်ကိုနောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းရွှေ့ဆုတ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလည်းနောက်ကကပ်ပြီးလိုက်တိုးတယ်။
ကျုပ်ကသု့လက်မောင်းတွေကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ပခုန်းဆီပြောင်းကိုင်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်ရင်းနို့အုံကြီးဆီကို
တဆက်ထဲလက်ပြောင်းတင်လိုက်တယ်။ အမေလတ်နှုတ်ခမ်းတွေပါးစပ်တွေတင်းတင်းစိထားပြီးတော့ကျုပ်ကိုမကြည့်ပဲ၊
မျက်နှာကိုတစ်ဘက်လှည့်ထားတယ်။

“အဘက အမေ့ကိုကျုပ်ဆီပေးလိုက်ပြီလေ..။ အမေ့ကိုကျုပ်လိုးပါရစေနော်..”

သူမဘာမှပြန်မပြောဘူး၊ ဒါပေမယ့်စိတ်လျော့လိုက်ပုံနဲ့ခေါင်းလေးမသိမသာညိတ်ပြတယ်။
ဘယ်လိုမှရှောင်လို့ရမှာမဟုတ်ကြောင်းသိလို့၊စိတ်ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပုံပဲ။ ကျုပ်ကစောစောကလှမ်းမြင်နေရတဲ့ရင်အုံနဲ့တည့်တည့်
အင်္ကျီကြယ်သီးကိုဖြုတ်လိုက်ပြီးလက်တွေကအင်္ကျီထဲစွပ်ကနဲရောက်သွားပြီ။ အိစက်နူးညံ့နေတဲ့အမေလတ်ရဲ့နို့အစုံကို
ဖြေးဖြေးသာသာကိုင်ညှစ်ပွတ်နယ်နေမိတယ်။ အမေရုန်းဖို့တော့မကြိုးစားဘူး။ ကျုပ်ပါးစပ်ကတော့လွှတ်ခနဲ…

“အကြီးကြီးပဲနော်..၊လက်ထဲမှာနုအိနေတာပဲ..”

ကျုပ်လည်းကျန်နေတဲ့ကြယ်သီးတွေအားလုံးဖြုတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကြယ်သီးတွေကုန်လို့ရင်အုံဟင်းလင်းပွင့်သွားတော့
သူမကလက်နှစ်ဘက်နဲ့ယှက်ပြီးကိုယ်ကိုကာထားတယ်။ ကျုပ်ကလည်းခပ်ရွတ်ရွတ်ပဲ။
ယှက်ထားတဲ့လက်နှစ်ဘက်ကြားကနေခေါင်းထိုးပြီး အို့အုံကြီးနေရာနှာခေါင်းနှစ်လို့ နို့နံ့၊ ကိုယ်သင်းနံ့တွေကိုအားရပါးရရှူသွင်းလိုက်တယ်။
ကျုပ်ကနို့တွေပေါ်ယှက်ထားတဲ့လက်တွေကိုဖယ်ထုတ်ပြန်တော့လည်းလွယ်လွယ်နဲ့ဖယ်ပေးတာပါပဲ။

အခုတော့ကျုပ်ရဲ့အမေလတ်ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းဗလာနဲ့..ကျုပ်ကိုအလှကြည့်ခံရှိုးနေပြီပေါ့။
အခုည အားကောင်းလှတဲ့ဆီမီးခွက်နဲ့အလင်းတိုင်တွေရဲ့မီးရောင်အောက်မှာ၊ မေလတ်နို့ကြီးတွေကိုမြင်ရတာ
ဟိုးအရင်ညကထက်ထင်းထင်းပြတ်ပြတ်ပီပီသသကြီးပေါ့၊ တင်းရင်းဝိုင်းစက်ပြီး စူပြီးချွန်းထွက်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေနဲ့
နို့လုံးကြီးအစုံကကျုပ်အတွက်တော့လှရက်အားတဲ့သိင်္ဂါရရသပါပဲ။

ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ အမေလတ်ဘယ်ဘက်နို့ကြီးကိုကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်။
ကျုပ်မြို့မှာအောကားကြည့်ပြီး သေသေချာချာခေါင်းထဲစွဲအောင်မှတ်လာတဲ့ဗဟုသုတတွေက အခုကျုပ်ဘာပြီးရင်
ဘာလုပ်ရတော့မယ်ဆိုတာလမ်းညွှန်ပေးနေတယ်။ နို့စို့နေတာနဲ့တစ်ချိန်ထဲမှာလက်တွေကအားနေတဲ့ကျန်နို့တစ်ဘက်ကို
ဆုပ်နယ်နှိပ်ချေပေးနေတယ်လေ။ ပြီးမှဖြည်းဖြည်းချင်းသူ့ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲချလိုက်တော့မရုန်းတော့ပဲငြိမ်ငြိမ်လေးကျသွားတယ်။
လက်တွေကိုဆန့်ထားပြီးကိုယ်ဘေးမှာကပ်ထားတယ်။ မျက်နှာတစ်ဘက်စောင်းလှည့်ထားပြီး
ကျုပ်ကိုတည့်တည့်မကြည့်မိအောင်ရှောင်နေတယ်။

ကျုပ်ကနို့လုံးကြီးတွေကိုကုန်းပြီးအပြတ်ဆွဲစုပ်စို့တော့ မေလတ်အသက်ရှူသံတွေကပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်လာပြီ။
ကျုပ်ကိုယ့်ပုဆိုးကိုယ်အရင်ချွတ်ချလိုက်ပြီး၊ မေလတ်ရဲ့ခါးကထမီစကိုဆွဲဖြုတ်ပြီးဆွဲချလာလိုက်တယ်။
သူကလက်နဲ့ကမန်းကတန်းအဖုတ်ကြီးကိုဖုံးတယ်၊ တပြိုင်ထဲမှာကျုပ်ကလည်းသူ့လက်ပေါ်အုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှ
ာသူ့လက်ကလေးတွေတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်နေတယ်။ ပြီးတော့မာတောင့်တောင့်ကြီး။ ကျုပ်က…

“အမေ့..လက်တွေဖယ်ပေးစမ်းပါ..”

အဲဒီတော့လည်းလက်တွေကိုရုပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကိုအုပ်ထားပြန်တယ်။
ကျုပ်မေမေလတ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုနောက်တစ်ကြီမ်ပြက်ပြက်ထင်ထင်မြင်လိုက်ရပြန်ပြီလေ။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူ ဖောင်းဖောင်းအိအိ
သုံးမြှောင့်စမူဆာပုံဆီးစပ်အရင်းကစောက်ဖုတ်ကြီးကအမွှေးမဲမဲတွေထူလပြစ်ယှက်နေတဲ့အုံကြီးအောက်မှာပေါ့။
—————————————–

တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၅)
အခုလိုခြေထောက်ပြေပြေဆန့်ထားတုန်းအချိန်မှာ ဖောင်းကားနေတဲ့ဆီးခုံအောက်ကစောက်ဖုတ်က ပိရိသပ်ရပ်တဲ့မျဥ်းလေးတစ်ကြောင်းပဲ။
ကျုပ်မြို့ရောက်တုန်းကကုန်တိုက်မှာတွေ့ခဲ့ဘူးတဲ့ဓါတ်လှေခါးဆိုလားဘာလား၊ အဲဒါရဲ့တံခါးချပ်ကလေးစိနေသလိုပဲ။
အဲဒီပိရိနေတဲ့မြောင်းကြားလေးထဲကမှအတွင်းနှုတ်ခမ်းသားလိပ်လိပ်ရေးရေးလေးကမြောင်းတစ်လျောက်ပြူတစ်တစ်လေး
ထွက်နေတာအရောင်ကနီရဲရဲလေးဆိုတော့တီကောင်သေးသေးလေးတစ်ကောင်အုတ်ဆက်ကြောင်းကြားမှခိုနေသလိုပဲဗျ။

အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ်၊ ကျုပ်ရင်တွေက ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်းနဲ့စည်းလွတ်ဝါးလွတ်ခုန်နေတယ်၊
ကျုပ်လက်လှမ်းပြီးစောက်ဖုတ်ပေါ်လက်ဝါးအုပ်ပြီးပွတ်ပေးမိတယ်။ လက်ညှိုးလက်ခလယ်လေးနှစ်ချောင်းသုံးပြီး၊
အဖုတ်ဝလေးကိုဖြဲဟလိုက်တော့စိုစိစိလေးဖြစ်နေပြီ။ လက်ခလယ်ကရဲတွတ်ပြီးနူးညံ့နေတဲ့အပေါက်ထဲနစ်ဝင်သွားပြီ။

အမေလတ်ဆတ်ခနဲတုန်တက်သွားတယ်။ လက်ကစောက်စိဖူးကဘေးကိုမထိခလုတ်ထိခလုတ်ပွတ်တိုက်သွားပြီး
စောက်ခေါင်းထဲကို တရွရွဝင်သွားတယ်။ ကျန်အားနေတဲ့လက်တစ်ဘက်က အခုလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးပွင့်နေပြီဖြစ်တဲ့
နို့အုံကြီးတွေကိုစိမ်ပြေနပြေကိုင်ပြီးနှဲနှိပ်ပေးနေတယ်။ မေလတ်လက်တွေကအောက်လျှောဆင်းလာပြီး
သူ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတဲ့ကျုပ်လက်မောင်းကိုလာကိုင်ရင်းကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်နေပုံက ရှက်သလိုလို၊
မျက်လုံးတွေကဝမ်းနည်းနေသလိုလို..။

ဒီနေ့ကျုပ်လုပ်နေတာတွေကတအားစိတ်အေးလက်အေးနိုင်နေတယ်။ ဟိုတစ်ညကလိုဂမူးရှူးထိုးနဲ့မဟုတ်ဘူး..။
ကျုပ်သူ့ထောက်တွေကိုထောင်ကိုင်ပြီးအင်္ဂလိပ်အက္ခရာဗွီပုံဖြစ်အောင်ဆွဲကားလိုက်တယ်။
ကျုပ်ခုမှ တစ်ကိုယ်လုံးဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့သူမရဲ့ဖွံ့ဖြိုးလှတဲ့ခန္ဓကိုယ်ကိုရှင်းရှင်းကြီးမြင်လိုက်ရတယ်။

အဝတ်မဲ့မေလတ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကတခါထဲဖွေးဥနေတာပဲ။ သူ့ကြည့်ရတာနည်းနည်းတော့ရှက်နေပြီးလိုက်လျောချင်ပုံမရပေမယ့်၊
ကျုပ်ကိုင်နေဖြဲနေတာတွေကိုတော့လည်းရုန်းထွက်ငြင်းဆန်မရှိပဲငြိမ်ခံနေပြန်တယ်။
ကျုပ်ကသူ့ဟူးနှစ်ဘက်ကိုကွေးကွေးလေးထောင်ထားပြီး၊ လျော့လျဲမှုမရှိတင်းနသေးတဲ့ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေကို
လက်နဲ့ဇိမ်ခံပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာကပေါင်သားလေးတွေအိနေတာကပြောမပြတတ်တဲ့အရသာဗျ။

ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကိုဆက်ပြီးကလိုင်းပေးပြန်ရော။ မေလတ်ကတကိုယ်လုံးကျွတ်နေပေမယ့်ရှက်နေတုန်းပဲ။
ကျုပ်လက်တွေကအောက်ပိုင်းမှာကစားနေရင်၊ ပွင့်ဟာသွားတဲ့ အပေါ်ပိုင်းကနို့ကြီးတွေကိုလက်နဲ့ယှက်ပြီးပိတ်ထားပြန်တယ်။
ကျုပ်ကတိုက်ကွက်ကိုအမြန်ပဲစလိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက်ကုန်းလို့ပေါင်ကြားထဲမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီးစူးရှရှညှီလိမ့်မယ်လို့ထင်ရတဲ့
သူမရဲ့စောက်ဖုတ်နံ့ကိုအားရပါးရှိုက်ရှူသွင်းလိုက်တယ်။

ကျုပ်အထင် အနံ့ပြင်းပြင်း ညှီတီတီအောက်သိုးသိုး ဒါမှမဟုတ်စူးစူးနဲ့စိမ်းရွှေရွှေ အနံ့တစ်မျိုးမျိုးရလိမ့်မယ်ထင်ထားပေမယ့်
ထင်ထားသလိုနံတဲ့အနံ့မျိုးလုံးဝမရှိပဲ။ မသိသာလှတဲ့အသားနံ့လား၊ အရည်နံ့လား၊ ချွေနံ့လား၊ ပေါင်ခြံနံ့လား မကွဲပြားတဲ့
အနံ့လေးတမျိုးတော့ရှိနေတယ်။ ညှီသင်းသင်းလေးပေါ့။ အဲဒီအနံ့ကိုပဲအဖုတ်နံ့ခေါ်တာလားကျုပ်လည်းမသိဘူး။

အမေလတ်ကအသန့်ကြိုက်တော့မအိပ်ခင်ရေမိုးချိုးထားပြီးတာတော့ကျိန်းသေတယ်လေ။
ကျုပ်မေလတ်စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်နဲ့ငုံအုပ်ပြီးတစ်ချက်ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီးမှ လျှာဖျားနဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကိုလှိမ့်မွှေပြီးပတ်လျက်လိုက်တယ်။
အမေလတ်ရုတ်တရက်လန့်သွား၊ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ၊

“ဘာ..ဘာလုပ်တာလဲ၊ မ..မလုပ်နဲ့နော်..သား”

အမေလတ်လက်ကကျုပ်ခေါင်းကိုအတင်းတွန်းထုတ်နေတယ်။ ကျုပ်ကလည်းမရဘူးအတင်းထိုးပြီးကပ်ဖိလျက်ပေးနေလိုက်တယ်။
အမေလတ်အဖုတ်ကရတဲ့အနံ့နဲ့အရသာကိုကျုပ်အတော်ကြိုက်မိသွားပြီ။ ဒါနဲ့ပဲကျုပ်လည်းမက်မက်မောမောဆက်လျက်နေလိုက်တယ်။
လျက်ရင်းကနေအပြင်နှုတ်ခမ်းသားတွေဆွဲဖြဲတော့အထဲကစောက်ခေါင်းသားကရဲတွတ်နေတာပဲ။
ကျုပ်လည်းစောက်ခေါင်းထဲလျှာကိုထိုးသွင်းပြီးရှလူးရှလူးနေအောင်လျက်မိနေတော့တယ်။ ရွံရှာတယ်ဆိုတဲ့အတွေးက
ခေါင်းထဲကိုလုံးဝရောက်မလာခဲ့ဘူး။ အမေလတ်ကတော့ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းကိုက်ပြီးမချိမဆန့်အော်နေညည်းနေတယ်။

“အားးး သား..ဒီလုံး..မလုပ်ပါနဲ့..”

အမေလတ်မှာ ခြေထောက်ကလေးတွေတောင့်ကောက်ကွေးပြီး၊ ကိုယ်လေးကဘယ်လူးညာလိမ့်နဲ့
အဖုတ်ကြီးကကော့ကော့တက်လာတယ်။ ကျုပ်ကလည်းပေါင်ကြီးတွေပြန်စိမသွားအောင်လက်တစ်ဘက်နဲ့အတင်းဖိထားရတယ်။
လျှာကလည်းဘာဂျာဆက်ကိုင်နေသလိုအဖုတ်ဖြဲထားတဲ့လက်ညှိုးကလည်းစောက်စိလေးကိုဖိပွတ်ပွတ်ပေးနေရတယ်။
မေလတ်လည်းအံကိုအတင်းကြိတ်ရင်းတအီးအီးနဲညည်းနေရှာတယ်။ အသက်ရှူသံကတရှူးရှူးနဲ့မောနေသလိုကြီးပဲ။ ပြီးမှပါးစပ်ဟလာပြီး၊

“မလုပ်နဲ့..တော်..တော်တော့..သား”

ပြောလေကျုပ်ကမရပ်လေပဲ..ကျုပ်ကတခါမှလုပ်ဖူးတာမဟုတ်ဘူး၊ အောကားထဲမှာပဲကြည့်ဖူးတာ။
ဒီလိုပါးစပ်သုံးပြီးမှုတ်တာနဲ့တင် သူမအဲ့လိုပြင်းပြင်းထန်ထန်အလူးအလဲဖြစ်လိမ့်မယ်ဆိုတာထင်တောင်မထင်မိခဲ့ဘူး။
ကျုပ်ကအခုမှအစ၊ အတွေ့အကြုံရှိသူတစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်ခန့်မှန်းကြည့်ရုံနဲ့
သူကာမစိတ်တွေမတရားတက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်ပြီ။ တဆတ်ဆတ်နဲ့လူးလှိမ့်နေပုံများခေါင်းထုခံရတဲ့ငါးခူကြီးလိုပဲ။
နောက်ဆုံးအသံမျှင်းမျှင်းလေးနဲညည်းရှိုက်ရင်းက..

“တော်တော့သားရယ်.. အမေမရတော့ဘူး..သားသဘောပဲ၊ အမေ့ကိုလုပ်ချင်တာလုပ်ပါတော့..အမေလက်ခံပါပြီ..”

ကျုပ်ကကိုယ်ကိုအပေါ်ဘက်ရွှေ့တက်လာပြီးအမေ့ကိုယ်ပေါ်ထပ်ရက်ဖိထားလိုက်ရင်းသူ့ပါးလေးတိုတစ်ချက်မွှေးမွှေးပေးပြီးတော့..

“အမေကျုပ်ကိုပေးလိုးမှာလား..”

အမေလတ်က မျက်စိတွေစုံမှိတ်ထားရင်း မျက်နှာလေးကလဲ ရာဂဆိပ်ကြောင့်ရှုံ့မဲ့နေတယ် ပြတ်တောင်းတောင်းအသံညှင်းကလေးနဲ့..

“မထူးတော့ဘူးပါဘူး..လုပ်ချင်သလိုသာလုပ်တော့..အမေအရှုံးပေးပါပြီဆိုမှ..”

ကျုပ်လည်းဒီတော့မှလီးကိုစောက်ခေါင်းဝတေ့ပြီးဖိတိုးထည့်လိုက်ပေမယ့် ၂ချက်၃ချက်အပေါက်မတည့်ပဲချော်ထိုးနေလိုက်သေးတယ်။
သေချာမှကိုင်မထည့်ပဲဟာလီးချည်းပဲလွှတ်ပေးလိုက်တော့ အပေါက်တည့်အောင်ရုတ်တရက်မရှာနိုင်သေးဘူး။
သုံးလေးကြိမ်ဆင့်ထိုးမှစွပ်ခနဲဝင်သွားတော့တယ်။ သူမကအသက်ကိုပြင်းပြင်းတဆုံးရှူပြီးလီးအဝင်မှာ
အဖုတ်ကိုကော့တင်ပေးလိုက်တာနဲ့အတော်ပါပဲ။ အမေလတ်လက်နှစ်ဘက်ကကျုပ်ကိုယ်ကိုကျုံးဖက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ
ကျုပ်ကလည်းသူ့ပိုပါးစပ်ချင်းကပ်စုပ်လို့နမ်းကြည့်မိတယ်။

ပထမတော့သူကအံကြိတ်ပြီးပါးစပ်တွေတင်းတင်းစိထားပေမယ့်မကြာပါဘူးပါးစပ်လေးဟပြီးညည်းလာတဲ့အခါမှာ
ကျုပ်လျှာကိုထိုးသွင်းလိုက်နိုင်ခဲ့တယ်။ မြို့မှာကြည့်ခဲ့ရတဲ့အပြာကားထဲကအတိုင်းကျုပ်ကလိုက်လုပ်ကြည့်တာပေါ့။
လျှာနဲ့လျှာချင်းချိတ်လူးပြီးမွှေ့နမ်းမိတဲ့အချိန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးနွေးကနဲဖိန်းကနဲဖြစ်သွားရဲ့အရသာကပြောမပြတတ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်မေလတ်ကြည့်ရတာပါးစပ်ချင်းစုပ်ပြီးကစ်ဆင်ရိုက်ရတာကိုသိပ်လုပ်တတ်ပုံအတွေ့အကြုံရှိပုံမရဘူး မတတ်တတတ်နဲ့ပေါ့။

အေးလေသူလဲအဘလိုရှေးရိုးစွဲလူအိုကြီးကိုလင်လုပ်ထားရတော့လည်းဘယ်အတွေ့အကြုံရှိမှာလည်း။
ကျုပ်ရောတတ်သလားဆို၊ မတတ်ဘူး။ အပြာကားကြည့်ပြီးစမ်းကြည့်နေတာ။
ကျုပ်မလည်းနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းချည်တစ်လှည့်၊ နို့ကြီးတွေကုန်းစို့ချည်တလှည့်၊ ခါးကတော့ပုံမှန်ညှောငိ့ပြီး
စောက်ပတ်ကိုတဖတ်ဖတ်ရိုက်ပြီးလိုးနေတာပေါ့ကျုပ်လက်တွေကလည်းတစ်ခါတစ်ခါစောက်ပတ်နဲ့လီးပွတ်ဆွဲနေတဲ့ကြား
လက်နှိုက်ဖြဲပြီးစောက်စိကိုပွတ်ကစားနေလိုက်သေးတယ်။

သူကတော့ပါးစပ်လေးဟပြီးတအိအိ တဟင်းဟင်းညည်းရင်းလီးကပေးတဲ့ကာမအရသာမှာမိန်းမောနေပြီ။
နှေးတစ်လှည့်မြန်တစ်ခါ၊ ရပ်လိုက်၊ ဒဲ့ဆောင့်လိုက်၊ ပွတ်ဆွဲလိုက်၊ ကော့ထိုးလိုက်၊ နည်းမျိုးစုံသုံးနေတော့
နောက်ဆုံးမေမေလတ်စောက်ဖုတ်ထဲကစောက်ရေတွေရွှဲရွှဲရိုက်အောင်စိမ့်ထွက်လာပြီး၊
သူ့စောက်မွှေးတွေမှာရော၊ ကျုပ်လီးမှာပါပျစ်ချွဲပေကျံကုန်ပြီ။

နောက်ဆုံးအမေလတ်ခြေချောင်းလေးတွေကုတ်၊ ခြေထောက်တွေတောင့်ပြီး သုံးလေးချက်လောက်တဆတ်ဆတ်ကော့ပြီး
တုန်တက်သွားတယ်။ ဖင်ကလည်းအိပ်ရာနဲ့မထိပဲလေထဲမြောက်နေတော့တာ။ အဲ့ဒီအနေအထားမှာ
ကျုပ်လည်းခပ်ကြမ်းကြမ်းပစ်ပြီးဒလစပ်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ လီးထဲကလရည်တွေဖျောကနဲပန်းထွက်ပြီး၊
စောက်ခေါင်းထဲအပြည့်ဖြည့်ပေးလိုက်မိတယ်။ အမေလတ်မျက်နှာကြည့်ရတာတအိအိနဲ့ငိုတော့မယ့်ပုံစံမျိုး၊
ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူးဗျ၊ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီးဖီလင်တက်နေတာ။

သွေးလေးနည်းနည်းငြိမ်ကျသွားတော့ကျုပ်သု့ကိုအသာသိုင်းပြီးဖက်ထားတယ်။
သူကမောနေသေးသလိုအသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ရှူရင်းငြိမ်နေတယ်။
ကျုပ်ကသူ့မျက်နှာပေါ်ခေါင်းစိုက်ချပြီး ခဏလောက်မျက်နှာချင်းပွတ်ပေးနေလိုက်ပြီးမှ၊ နေရာအနှံ့လျှောက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

“အမေရာ၊ အမေနဲ့ဒီလိုလုပ်ရတာ ကျုပ်ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့အပျော်ဆုံးပဲသိလား။ အမေရောရင်ခုန်လားဟင်”

“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်အမေဒီလောက်သာယာပျော်ရွှင်မှုတစ်ခါမှမရှိခဲ့သေးဘူးကွယ်”

“တကယ်လား..၊ အမေလတ်ကလဲအဘနဲ့ညားလာတာပဲနှစ်ပေါင်းမှမနည်းတော့တဲ့ဟာကြီး”

အမေလတ်ကကျုပ်ကိုဇတ်ခနဲဆွဲဖက်ပြီးပါးစပ်ချင်းတေ့လို့စုပ်နမ်းနေတယ်။ အမေလတ်လျှာကကျုပ်ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာပြန်ပြီ။
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်အငမ်းမရလျှာချင်းလိမ်းစုပ်ပြီးမှအမေလတ်ကပါးစပ်ခွာရင်း..

“သားအဘက သားအခုလုပ်ပေးနေသလိုမျိုးထွေလီကာလီတွေလုပ်မပေးဘူး၊ လုပ်လည်းမလုပ်တတ်ဘူး။
တက်ခွပြီးလိုးရုံတစ်ခုပဲတတ်တယ်။ သူ့အရည်တေ့ထွက်သွားပြီးတာနဲ့ထသွားရော။ လင်မယားရယ်လို့ဆွေးဆွေးနွေးနွေးနေမယ်မရှိဘူး”

အမေလတ်ဒီလိုပြောတော့ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတွေးမိပြီ။ အဘက ဘာမှအတတ်ဆန်းတွေတတ်ပုံမရ၊
စမ်းကြည့်ဖို့လည်းစိတ်ဝင်စားပုံမရ၊ ရှေးရိုးဆန်ပြီးတည့်တည့်တွေးရိုးရိုးလုပ်ပုံမှန်သမားကြီးပဲဖြစ်မှာ။
လူကသာမိန်းမလေးယောက်လောက်ယူထားတာ။

ကျုပ်ကအမေလတ်စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်လိုက်၊ နှိုက်ကလိကစားပေးနေလိုက်လုပ်ရင်းက၊

“အမေ့စောက်ဖုတ်ကျုပ်ပထမဆုံးလိုးဖူးတဲ့စောက်ဖုတ်ပဲ။ လိုးလို့အရမ်းကောင်းပြီးအရသာကလဲရှယ်ပဲ..”

ကျုပ်ဒီစကားပြောလိုက်တော့အမေလတ်မျက်နှာကရှက်တက်တက်နဲ့ရဲသွားပေမယ့်မျက်နှာလေးကသိသိသာသာဝင်းပသွားတယ်။
သူ့အနေနဲ့ ကျုပ်လိုအတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့လူပျိုပေါက်စတစ်ယောက်ရဲ့လူပျိုရည်ပန်းဦးကိုထိုက်ထိုက်တန်တန်ရလိုက်လို့
ကျေနပ်ပီတိဖြစ်သွားသလိုမျိုးပါပဲ၊ ဟုတ်တယ်လေ..အဘနဲ့တုန်းကသူ့အပျိုဘဝပန်းဦးကိုမယားကြီးရှိတဲ့
အဘရင်ခွင်မှာပေးဆက်ခဲ့ရတယ်မဟုတ်လား။ အမေလတ်ကနောက်မှပြောပြတယ်။
အဲဒီညက သူ့အဖို့အပျိုဖျန်းလေးတစ်ယောက်သူ့ချစ်သူကိုတစ်ဘဝလုံးပေးလိုက်ရတဲ့ညလိုရှက်လည်းရှက်။
မမြင်ရတဲ့အားအင်တွေလဲလောင်းလိုက်သလိုပဲတဲ့..။

သူမကနှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြီးတော့..

“နင့်အဘများ ဒီလိုနှုတ်ခမ်းချင်း၊ ပါးစပ်ချင်းစုပ်ပြီးနမ်းပေးဖို့နေနေသာသာ၊ စောက်ဖုတ်တောင်မိမိရရကိုင်ပေးပွတ်ပေးတာသိပ်မရှိခဲ့ပါဘူးဆို..
သားလိုပါးစပ်နဲ့လျက်ပေးဖို့တော့ဝေးသေး..။ သားဒီလုံးဒါလောက်လုပ်တတ်နေတာ အမေကသိပ်အံ့ဩနေတာ..”

“ဒါဖြင့်အမေ…ကျုပ်ကိုခဏခဏပေးလိုးနော်..”

အမေလတ်ကသွေးရောင်လျှမ်းပြီးရှက်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့..

“အမေက အခုမှတော့..သားရဲ့မယားဖြစ်နေပြီပဲ၊ ခွင့်တောင်းဖို့လိုသေးလို့လား..”
—————————————–

တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၆)

ကျုပ်ဒီညအဖို့အမေလတ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုဒုတိယအကြိမ်မြောက်ပြန်နှူးပြန်နှပ် ပြန်ဆွနေပြန်ပြီပေါ့။
အခုတစ်ခါတော့အစစအရာရာအဆင်ပြေသွားပြီ။ ကျုပ်ကြိုက်သလောက်ကိုင်ကြိုက်သလောက်နှိုက်၊ မငြင်းမရုန်းတော့ပဲ
စိတ်လိုလက်ရလိုက်လျောနေတယ်။

ကျုပ်ပုခုန်းလေးကိုလျော့လျော့လေးလက်တင်ဖက်ထားရင်းရာဂသွေးလျမ်းတဲ့မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ဆိုင်ကြည့်နေတယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကျုပ်ကိုင်ချက်နှိုက်ချက်တွေကသွက်လာသလို၊ ကျုပ်ကသူ့ကိုဆွဲလို့ကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ခိုင်းလိုက်ပြီးဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။
ကျုပ်ကလဲတခါမှလုပ်ဖူးတာမဟုတ်၊ နှစ်ယောက်စလုံးကအတွေ့အကြုံမရှိကြတော့ယောင်တောင်ပေါင်တောင်တွေဖြစ်နေကြတယ်။
နောက်ဆုံးသူကမနေနိုင်တော့ပဲထမေးရော..

“ဒါကဘာလုပ်ဦးမလို့လည်း..”

“မြို့မှာ..အပြာကားကြည့်လာတာအမေရ၊ အဲဒီထဲကလိုခွေးလိုးလေးလိုးကြည့်မလို့..”

“အမေ..အမေမှမလုပ်ဖူးတာ..”

“ကျုပ်ကရောဘယ်တုန်းကလုပ်ဖူးလို့လဲ၊ ကဲ..လာပါမေလတ်ရာ..စမ်းကြည့်မှသိမှာပေါ့…”

ဒါနဲ့ကျုပ်ပြင်ပေးတဲ့အတိုင်းအမေလတ်ကလိုက်လုပ်တယ်။ လေးဘက်ကျဒူးထောက်ကုန်းပြီးဖင်လုံးကြီးနောက်ပစ်ပြီးကော့တင်ပေးတယ်။
ဖင်ကြီးကျုပ်ရှေ့ပြူးနေတော့မျက်နှာနဲ့ပေါင်ကြားကိုအပ်လိုက်ပြီးတရှူးရှူးနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
သူ့ဖင်ကြီးကြားကိုဖြဲကြည့်တော့ဖင်ပေါက်ဝစုစုညိုတိုတိုလေးကိုတွေ့လိုက်ရပြီ။

“အူးးးးအူ့..”

ဖင်ပေါက်ဝလေးတွေ့တော့ကျုပ်လျှာနဲ့ထိုးလျက်ပစ်လိုက်တယ်။
ရာဂစိတ်များထူးဆန်းလိုက်တာ..၊ လူတစ်ယောက်ရဲ့စအိုဝ၊ ချီးပါတဲ့ဖင်ပေါက်မှန်းသိရဲ့သားနဲ့ကျုပ်မှာရွံရှာတဲ့စိတ်အလျဥ်းဖြစ်မလာပဲ၊
ထန်တဲ့စိတ်တွေသာပိုတက်လာတော့တာပဲ။ ကျုပ်လျှာဖျားကဖင်ပေါက်ဝနုနုလေးကိုတဇတ်ဇတ်နဲ့ကလိလေတော့
ဖင်ဝလေးကပွစိပွစိနဲ့ရှုံ့ရှုံ့ပြီးအူးးး အူးးးနဲ့အသံလေးမျှဥ်းပြီးအော်ညည်းနေရှာတယ်။

ကြည့်ရတာဖင်ဝလေးယားကျိယားကျိနဲ့ခံလို့တောင်းနေတာနေမှာပေါ့။ ဖင်ကိုနောက်စူပြီးလေးဘက်ကုန်းပေးထားတော့၊
ဖင်ပေါက်အောက်ပေါင်ကြားအပြည့်အမွှေးထူထူတွေကြားကစောက်ဖုတ်ကြီးကအုံလိုက်ကြီးနောက်ကိုပြူးထွက်နေတယ်။
နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေပြူးထွက်နေတဲ့ဖင်ကြားကစောက်ခေါင်းပေါက်ထဲကျုပ်ကလက်ခလယ်ထိုးသွင်းပြီးကလိုင်းပေးလိုက်တယ်။

“အူးး..ကျွတ်ကျွတ်..ရှီးးး..”

အမေလတ်ညည်းသံတွေနဲ့တပြိုင်ထဲမှာကျုပ်ကသူ့ခါးကိုစုံကိုင်ပြီးဖင်ပေါ်အုပ်စီးလို့ လီးထိပ်ကိုဖင်ကြားနဲ့တည့်တည့်တေ့ချိန်လိုက်ပြီး..

“အမေ…ကျုပ်လိုးပြီနော်…”

သူကခေါင်းလေးမသိမသာဆတ်ပြပြီး ပေးလိုက်တဲ့အဖြေနောက်မှာကျုပ်လဲနောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းကြားကို
ဒစ်ထိပ်နဲ့နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်ပွတ်ဆွဲပြီးမှခါးကိုရှေ့တိုးလို့ဆောင့်ထိုးလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်မဝင်ဘူး။
ဝင်မလိုလိုမဝင်မလိုလိုနဲ့သွင်းရခက်သလိုလို။ ဖင်ကုန်းထားတော့စောက်ဖုတ်လမ်းကြောင်းမှမတည့်တာ။
နောက်ဆုံးအသာလေးရှိုပြီးပင့်ထိုးထိုးလိုက်မှဝင်သွားတော့တာ၊ အမေလတ်စောက်ဖုတ်ကအရည်ရွှဲနေပြီဆိုတော့သိပ်မခက်တော့ဘူး။
ဒါတောင်သူကအလန့်တကြားနဲ့..

“နာတယ်..နာတယ်..ဖြေးဖြေး..အဲ့လိုတခါမှမလုပ်ဖူးဘူး..”

အဲဒီတော့လဲကျုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲလိုးပေးနေတယ်။ ဆောင့်ရင်းနဲ့ အဖုတ်ကိုရှိုနှိုက်လိုက်၊ နို့ကြီးတွေရှိုကိုင်လိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့
လိုးရတာတော်တော်တောင်ပျော်စရာကောင်းနေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲနှစ်ယောက်စလုံးဒေါ့ဂီစတိုင်နဲ့ တစ်ချီပြီးသွားကြတယ်။
လိုးနေရင်းထွန်းထားတဲ့မီးခွက်မီးက ဆီကုန်သွားလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမှိန်ပြီးငြိမ်းသွားတော့တယ်။ အခန်းထဲမှာလုံးဝမှောင်ကျသွားပြီ။

ဒါပေမယ့်ကျုပ်တို့သားအမိရဲ့ရမ္မက်မီးကတော့အရှိန်ကောင်းတုန်း၊ လောင်လို့ကောင်းတုန်း။
ခဏကြာတော့မှောင်ထဲမှာပဲသူ့ကိုပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး သူ့ခြေနှစ်ချောင်းပုခုန်းထမ်းပြီးမိုးမျှော်လို့နောက်တစ်ချီဆောင့်ဆောင့်ကစ်နေပြန်ပြီ။
ဒါနဲ့ပဲဆက်တိုက်လိုလိုသုံးချီစီပြီးသွားတော့တာပေါ့။ အမေလတ်က..

“နင့်အဘကတစ်ခါမှသုံးချီဆက်တိုက်ပြီးအောင်မလုပ်ပေးခဲ့ဖူးဘူး။ တစ်နှစ်လုံးလုံးလုပ်တာတောင်
တစ်ခါလုပ်တစ်ချီပဲ။ နှစ်ချီဆိုတာအရမ်းရှားတယ်”

သူပြောလို့တောင်မပြီးသေးဘူး..ကျုပ်သူ့ကိုဆွဲပြီးနောက်တစ်ကြိမ်ဆော်ပြန်ပြီ။
သူကတော့ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး။ လုပ်သမျှဆွဲသမျှကတော့အသာတကြည်ခံနေတာပဲ။
အခြေအနေကတော့မှောင်နဲ့မဲမဲ၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုဘာမှမမြင်ရ၊ မျက်နှာကိုလည်းမမြင်ရဘူး။
တအင်းအင်းညည်းနေတဲ့အသံလေးနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်း၊ ဆောင့်လိုးချက်တွေကြောင့်လှုပ်ရှားနေတဲ့
အဝတ်မပါကိုယ်ခန္ဓာတွေရဲ့အထိအတွေ့ကိုပဲသိရှိခံစားနေရတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ်မှောင်နဲ့မဲမဲမှာပဲပြီးသွားခဲ့ရပြန်ပြီး
နှစ်ယောက်သားပွတ်သပ်ဖက်တွယ်ရင်းအိပ်မောကျသွားတော့တာပဲ။

နောက်တစ်နေ့မနက်မိုးလင်းလို့အဆောင်အပြင်ဘက်ထွက်လာတော့ အဘရဲ့နောက်ဆုံးမယားအသစ်ငယ်ငယ်ကလေး
ဆောင်ကူးလမ်းကြားကနေအိမ်ရှေ့ခန်းမဆောင်ကြီးဘက်ကိုခြေနှစ်ချောင်းကွတကွတနဲ့ အတော်ထိမ်းပြီးလျှောက်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့
အမေလတ်ကအဓိပ္ပါယ်ပါပါပြုံးပြီး..

“တစ်ခါမှမကြုံဘူးသေးတဲ့ခလေးဆိုတော့အစမှာဒီလိုပဲပေါ့ဒီလိုပဲပေါ့..ခိခိ..”

“အမေလတ်ကျတော့ရော..လေးချီတောင်အလူးအလဲခံလိုက်ရတာ၊ ဘာမှကွတကွတဖြစ်တာမတွေ့ဘူး..”

ကျုပ်ကသူ့ကိုစလိုက်တော့အမေလတ်က မကျေနပ်သလိုမျက်နှာပေးကြီးနဲ့ပြူးကြည့်လိုက်ပြီးမှခိကနဲရီလိုက်တယ်။

အမေလတ်နဲ့ကျုပ်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလိုးမိကြပြီးတဲ့နောက် ပထမအပတ်မှာ
အမေလတ်အခန်းကိုညတိုင်းဝင်အိပ်ပြီးရူးရူးမူးမူးအချစ်ပွဲဝင်ကြတယ်၊ အနည်းဆုံးတော့တစ်ည နှစ်ချီပဲ။
နောက်အပတ်တွေကျတော့လည်းတစ်ရက်ခြားသွားအိပ်ဖြစ်တာပါပဲ။ အခုတော့လည်းကျုပ်နဲ့အမေလတ်
အသားကျပြီးတဲ့လင်မယားတွေလိုပဲဖြစ်နေကြပြီ။ အမေလတ်နဲ့အိပ်တိုင်းလည်း ကျုပ်တောင်းဆိုသမျှလုပ်သမျှကိုမငြီးမငြူ ကျေကျေနပ်နပ်ခံတာပဲ။

အဲဒီကနေနောက်တစ်လလောက်ကြာသွားတယ်။ နောက်တစ်ခေါက်မြို့တက်ဖို့အချိန်လည်းတစ်ပတ်ပြန်လည်လာပြန်ပြီ။
ဒီတစ်ပတ်တော့ အဘလည်း အတူမြို့လိုက်မယ်တဲ့ မြို့မှာသူ့အကိုနဲ့တိုင်ပင်စရာရှိသေးလို့လေ။
မြို့ကိုတက်တဲ့အခါတိုင်းကျုပ်တို့အဖွဲ့တွေကအဘရဲ့အကိုဘကြီးထူးရဲ့ခြံကြီးထဲမှာတည်းကြတယ်။
ဘကြီးထူးကမြို့မှာအနေကြာနေပြီဖြစ်ပေမယ့် ကျုပ်တို့ရပ်ရွာတိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးမှုအတွက်အဓိကနေရာကနေပြီး
တတပ်တအားထောက်ပံ့ပေးနေတဲ့ ကျုပ်တို့ရွာအတွက်မြို့ကအခြေခံအဆောက်အအုံအဖွဲ့အစည်းဆိုလည်းမမှားပါဘူး။

ဘကြီးထူးကပဲအထောက်အပံ့တွေမျိုးစုံပေးနေတာ။ ကျုပ်တို့ရပ်ရွာက တိုးတက်ချင်စိတ်ရှိသူတွေရွာရဲ့သားမြေးတွေ၊
မြို့ကျောင်းတက်ချင်သူတွေရှိလာခဲ့ရင်လည်း၊ ဘကြီးထူးဆီပဲလာအပ်ထားရတာပဲ။
ဒါပေမယ့်လည်း အဲ့သလိုလာနေတဲ့သူတွေရှားပါတယ်။ ကျုပ်တိူ့ဒေသကတောအရမ်းကျ၊ ရှေးရိုးအရမ်းဆန်တယ်။
တောသဘာဝကိုပဲနှစ်သက်တယ်၊ မွေးမြူရေးနဲ့ လယ်စိုက်ယာစိုက်၊ ခြံလုပ်ကိုပဲစိတ်ဝင်စားကြတယ်။
အမဲလိုက်နဲ့တောထွက်ပစ္စည်းရှာရတာနဲ့ပျော်နေကြတယ်။

မြို့ရောက်တော့ကျုပ်ကကျုပ်မယားတဖြစ်လဲအမေလတ်အတွက်လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးတွေအမှတ်တရဝယ်နေတာတွေ့တော့
အဘကကြည့်ပြီးကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးနေတယ်ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ကျုပ်ကိုပြောတာက၊

“သား…ဒီလုံး..မင်းလဲနောက်ထပ်မိန်းမငယ်ငယ်တစ်ယောက်ယူရလိမ့်ဦးမယ်။ အဘမြေးလိုချင်သေးတယ်၊
မြေးတစ်ယောက်လောက်တော့ရှိဦးမှ။ အခုမင်းမယားမိလတ်က၄၀ဆိုတော့စက်ရုံပိတ်သွားပြီကွ၊
ကလေးရဖို့မလွယ်တော့ဘူး။ ရမယ်ဆိုရင်တောင်တော်တော်ကြိုးစားရမှာ..”

ကျုပ်ကအဘစကားကိုခေါင်းညိတ်ထောက်ခံရင်းက..

“အခုလောလောဆယ်တော့ခဏထားလိုက်ပါဦးအဘ..”

ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးအဘကသဘောကျပြီးရီနေတယ်။
ကျုပ်တို့လဲအချိန်စေ့တော့တောအိမ်ကိုပြန်ခဲ့ကြတယ်။ တောအိမ်ပြန်ရောက်တော့မွန်းလွဲပိုင်းဖြစ်နေပြီ။
ညနေပိုင်းရောက်တော့အိမ်တော်မှာဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။ ဟိုးတောင်ဖျားရွာပိုင်းကလယ်ပိုင်သမီး
မင်္ဂလာဆောင်ရှိလို့သွားကြတယ်။ အမေလတ်လည်းပါသွားတယ်။
အဘကကျုပ်ကိုလည်းပွဲအတူသွားဖို့ခေါ်သေးတယ်။ ကျုပ်ကလည်းအဲ့ဒီတောင်ဖျားကိုရောက်အောင်သွားဖို့ပျင်းနေတာ။
မနက်လင်းအားကြီးကထဲကမြို့ကနေအစောကြီးထလျှောက်ပြီးပြန်လာခဲ့ရတာ၊
ဘယ်မှထပ်မသွားချင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့အိမ်စောင့်ပါရစေပြောပြီးနေရစ်ခဲ့တယ်။

နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့ကျုပ်လဲဥယျာဥ်ထဲဝင်ပြီး ပုံမှန်အလုပ်ဝင်လုပ်နေလိုက်တယ်။
ညက အိမ်ကအမေ အမေတွေနဲ့အမျိုးသမီးအဖွဲ့တွေမင်္ဂလာပွဲကအပြန်တော်တော်မိုးချုပ်ကြတယ်။ အဘရောပေါ့။
သူတို့ပြန်လာတော့ကျုပ်ကအိပ်တောင်ပျော်နေပြီ။ မွန်းတည့်ချိန်ရောက်တော့ အမေလတ်ကကျုပ်ရှိတဲ့ခြံထဲအထိ
ရအောင်ရှာပြီးလိုက်လာတယ်၊ အမေလတ်က နေ့လည်စာ ထမင်းတောင်းလေးယူလာပြီးကျုပ်ဆီလာပို့တာ၊
ကျုပ်တောင်အတော်အံ့သြသွားတယ်။

သူပြောတာကကျုပ်ဆာမှာကြောက်လို့တဲ့။ သူကထမင်းပွဲပြင်ပြီးကျုပ်ကိုထမင်းအတူစားဖို့ခေါ်တယ်။
ကျုပ်ထူးဆန်းနေတာကအမေလတ်ကျုပ်အပေါ်ဒီလောက်အထိဂရုစိုက်ပူပင်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်တခြားအကြောင်းတစုံတရာ
ရှိလို့လားမသေချာဘူး။ ပုံမှန်အဆိုင်းဆိုယာထဲတောထဲမှာကျုပ်ဘာသာစားစရာရှာစားနေကျပဲ။ ဘာမှမခက်ဘူး။

ကျုပ်တို့ဥယျာဥ်ထဲကသစ်တောအုပ်အောက်မှာသစ်ပင်ကိုမှီထိုင်ကြရင်းထမင်းစားကြတယ်။ စားပြီးတော့ဟိုဟိုဒီဒီစပ်မိစပ်ရာပြောကြတယ်။
ကျုပ်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်တော့တောကလည်းတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ အနီးအနားမှာဘယ်သူမှမရှိကြဘူး။
တော်ရုံတန်ရုံလွယ်လွယ်နဲ့ကျုပ်တို့ရှိတဲ့နေရာကိုဘယ်သူမှမမြင်နိုင်ဘူးဆိုတာသေချာတော့မှကျုပ်ကအမေလတ်နားတိုးပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး၊
သူ့လက်မောင်းကိုကိုင်လိုက်တယ်။ သူမရုတ်တရက်တွန့်သွားပြီး..

“ဘာလုပ်မလို့လဲ..”

“ကျုပ်ကိုအမေလတ်ဒီအထိရှာပြီးလိုက်လာတာဘာကိစ္စရှိလို့လဲ..”

ပြောရင်းမေးရင်းက ကျုပ်လက်တွေကအမေလတ်ရဲ့ချည်ထမီလေးပေါ်ကနေတင်းတင်းရင်းရင်းအမြှောင်းလိုက်ပေါ်နေတဲ့
ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေကို အသာဖွဖွပဲလက်နဲ့ပွတ်ကစားပေးနေလိုက်တယ်။
သူမနည်းနည်းတော့အနအထိုင်ရခက်နေပုံရပေမဲ့အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ချွဲပြီး..

“အမယ်..ကိုယ့်သား၊ ကိုယ့်လင်လေးကို သတိရ ပူပန်လို့မရဘူးလား၊ တခါထဲ..၊ မြို့တက်သွားတာလဲရက်အကြာကြီး။
ပြန်လာတော့လည်းအစောကြီးဝင်အိပ်သွားတယ်၊ အမေ့ကိုလက်ဆောင်တွေဝယ်လာပေးတာလဲကျေးဇူးပဲနော်။
ဒါပေမယ့်အမေအလိုချင်ဆုံးကဟောဒီ ဒီလုံးဆိုတဲ့လက်ဆောင်ပဲ..”

အမေလတ်ကဒီလိုပြောလာတော့ကျုပ်သိလိုက်ပြီလေ။ သူဆာနေလို့ဒီအထိလိုက်လာတာကိုး။
အခုသူဆာရင်တောင်းစားလို့ရတဲ့သူ့လင်ကကျုပ်ပဲရှိတော့တာပဲ..။ ကျုပ်သူ့ကိုဆွဲဖက်ပြီးပါးတွေကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်တမွမွနမ်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့မေးဖျား။ လည်ပင်း၊လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့်အစပ်လေးနဲ့၊ ရင်ညွန့်အောက်ကမို့မောက်ခုန်တက်သွားတဲ့ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကို
နှာခေါင်းနှစ်နမ်းနေရင်းက၊ ထမီကိုပေါင်လည်အထိဆွဲလှန်တင်လာခဲ့ပြီးပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုပွတ်လိုက်ညှစ်လိုက်ကစားပေးနေတယ်။

ပြီးမှထမီကြားထဲလက်ရှိုသွင်းပြီး စောက်မွေးထူထူတွေအုပ်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုမွှကစားရင်း၊
စောက်ခေါင်းထဲလက်နှိုက်စောက်စိကိုဖိပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ တောမှာကထုံးစံအတိုင်း အမျိုးသမီးတွေက
အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပင်တီတွေခံဝတ်တတ်တဲ့အကျင့်မှမရှိကြတာ။ သူကတိုးတိုးလေးနဲ့ဟန့်တယ်..။

“ဟွန့်..သားးး ဒီလုံး..မကဲနဲ့ကွာ..၊ နေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင်၊ တော်ကြာသူများတွေမြင်ကုန်မယ်…”

ပါးစပ်ကသာပြာနေတာ၊ ပေါင်ကတော့ဒူးထောင်ဟပေးထားပြီး ကျုပ်နှိုက်ရလွယ်အောင်လမ်းဖွင့်ပေးထားတယ်။
ဘယ်သူကဒီနေရာထိနက်နက်နဲနဲလာမြင်မှာလည်းအမေရ၊ တောကလူကပြတ်သနဲ့၊ ဟောဒီကျုပ်တစ်ယောက်ထဲပဲ
အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုကြည့်ချင်တဲ့သူရှိတာ”

“အမေ့ကိုလိုးလာတာအကြိမ်ရေပေါင်းမနည်းတော့ဘူးနော်..သူများစောက်ဖုတ်ကိုမကြည့်ဖူးသေးဘူးလား..ဟင်..”

“ည..ည..မီးခွက်အလင်းရောင်နဲ့ကြည့်ရတာသိပ်မသဲကွဲဘူး။ အခုလိုနေ့ခင်းအလင်းရောင်နဲ့ပြတ်ပြတ်သားသားကြည့်ချင်တာအမေရ”

“သွားပါ..အရူးလေး..ပေါတောတောနဲ့..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၇)

ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုသစ်ပင်အုပ်ကြားကမြက်ခင်းပြန့်ပြန့်ပေါ်မှာပဲဆွဲလှဲပြီးပက်လက်လှန်အိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ထမီကိုဆွဲလှန်တင်တော့တာပေါ့။ ခါးအထက်ပိုင်းထိလန်သွားတော့ကျုပ်လဲပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့အံ့အားသင့်နေရပြီ။
ညဘက်မီးမှိန်မှိန်မှောင်မဲမဲထဲမှာပဲလိုးလာခဲ့ရတာ။ တခါမှသူချွတ်တုန်းရယ်လို့လင်းလင်းချင်းချင်းကြည့်မှမကြည့်ခဲ့ရဖူးပဲ၊

အမေလတ်ဗိုက်သားတွေက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ပဲရှိသေးတယ်၊ အဆီကလေးမဆိုသလောက်ပါးပါးပဲရှိနေတာ။
ဗိုက်မှာကိုယ်ဝန်ဆောင်ဖူးတယ်ဆိုရလောက်အောင် ဘာအစင်းအကြောင်းအပြတ်မှမရှိသလောက်ပဲ၊ ဗိုက်သားလေးကဖွေးနေတယ်။
အမွှေးတွေဖုံးနေပေမယ့် အဖုတ်ကြီးကဖောင်းဖောင်းကြီးဆိုတာကြည့်တာနဲ့သိသာလှတယ်။
နေ့အလင်းရောင်ကြောင့်အကြိုအကြားမကျန်အကုန်မြင်ရတော့တာပါပဲ..။
ဘယ်သူမှမရှိဆိတ်ကွယ်ရာဖြစ်ပေမယ့် နေ့ခင်းကြောင်တောင်ဆိုတော့သူကရှက်နေပုံရနေသေးတယ်။
အမေလတ်ကစောက်ဖုတ်ကိုမကြည့်ရအောင်လက်နဲ့လှမ်းပိတ်တော့ကျုပ်ကလက်ကိုဖမ်းဆွဲထားလိုက်ပြီး…။

“ပစ္စည်းလှလှပပလေးကိုဘာဖြစ်လို့ဖုံးထားမှာလည်း၊ ကျုပ်ကြည့်ဦးမယ်..”

“မကြည့်နဲ့တော့..တော်ပြီကွာ..အမေရှက်ထှာ..”

“ဘာတွေလာရှက်နေတာလည်းဗျာ..ကျုပ်စိတ်လာနေပြီ..လိုးချင်ပြီ..”

အမေလတ်မျက်လုံးကြီးဝိုင်းပြီးလန့်သွားတယ်။

“ရူးနေလား..မလုပ်ရဘူးနော်..အဘတောင်အမေ့ကိုနေ့ဘက်ကြီးမလိုးဖူးဘူး”

“ဟိုကအဘ..ဒါကကျုပ်ဗျာ၊ အဘမလိုးတာနဲ့ကျုပ်ကမလိုးရတော့ဘူးလား..”

“လိုးတာမလိုးတာထက်..တောထဲမှာဟဲ့၊ နတ်တွေအစောင့်တွေကြိုက်မှန်းမကြိုက်မှန်းမသိ..”

အမေလတ်ကတော့စံဘဲ..အဘရဲ့အသက်ထက်ဝက်လောက်ကွာပေမယ့်အတွေးအခေါ်ရှေးရိုးကျတာကတော့အတူတူပဲ။ ကျုပ်ကရီလိုက်ပြီး..

“အစောင့်တွေကကြိုက်မှာပါအမေလတ်ရ..၊သူတို့လဲပျင်းနေမှာ၊ သူတို့လဲလိုက်ဖ်ရှိုးလေးကြည့်ချင်မှာပေါ့၊
ဒါမျိုးကကြည့်ရခဲတယ်မဟုတ်လား..လာပါမိန်းမရာ..”

ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုအတင်းဝင်လုံးပြီးနို့လုံးကြီးတွေပစ်စို့လိုက်တော့

“အာ့…အားးး အမလေး…လွှတ်..အတင်းကြီးပဲ..သွားးးနှာဗူး..”

နို့တွေပါးစပ်ထဲမှာအတင်းစို့စုပ်ခံလိုက်ရတော့အမေလတ်ပျော့ကျသွားတယ်..။ ကျုပ်ကပြုံးပြုံးကြီးနဲ့…

“မိန်းမစောက်ဖုတ်ကြီးကသိပ်လှတာပဲ၊ ကျုပ်သိပါတယ် အမေလဲခံချင်နေပါပြီ၊ ဘာမှတွေးမနေနဲ့တော့..လာ..
နေ့ခင်းဘက်လိုးဖူးသွားတာပေါ့..ကျုပ်တို့လင်မယားရဲ့အတွေ့အကြုံအသစ်ပေါ့..နော..”

ပြောရင်းဆိုရင်းကျုပ်လဲကိုယ်ဝတ်ထားတဲ့လုံချည်အင်္ကျီတွေအကုန်ချွတ်ချလိုက်ပြီးဝမ်းလျားမှောက်လို့သူ့ပေါင်ခြံထဲမျက်နှာထိုးနှစ်ပစ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့စောက်ဖုတ်ကိုလျှာနဲ့အလျားလိုက်ပြားလိုက်ဖိလျက်ပေးရင်းစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွန့်လိပ်လိပ်လေးတွေကိုလည်း
တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဖိစုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မြို့မှာကြည့်ခဲ့တဲ့အောကားထဲကအကွက်တွေလေ။

အမေလတ်တစ်ယောက် နေ့လည်နေ့ခင်းကြီးအမိုးအကာမပါတဲ့နေရာမှာပေါ်တင်ကြီးထမီလှန်ပြီးဘာဂျာအမှုတ်ခံလိုက်ရတော့
ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။ ရှက်လဲရှက် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ဘယ်ညာကိုဟီုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ မတော်တဆ
သူများတွေလာတွေ့သွားမှာကိုလည်းကြောက်ပုံရတယ်။ ဒါပေမယ့်ပါးစပ်ကတော့တရှူးရှူးတရှီးရှီးအသံလေးတွေစထွက်လာပြီ။

ပလပ်..ပလပ်..ပွတ်..ပြွတ်..

“အူးးး အိုးး…ရှီးး…စစ်ရှ်..အာ့..”

အမေလတ်သိနေပြီလေ..ကျုပ်ကစောက်ဖုတ်ကိုလျက်ရတာအသေကြိုက်သွားပြီးအရသာခံစုပ်တတ်နေပြီဆိုတာ..။
ဒါပေမယ့်သူကဒီနေရာမှာအမှုတ်ခံရတာစိတ်မဖြောင့်ဘူး၊ နောက်ဆုံးတော့…၊

“မြန်မြန်…လုပ်မှာဖြင့်ရင်လဲလုပ်တော့..တော်ကြာလူတွေမြင်ကုန်မယ်..”

ဒါနဲ့ကျုပ်ကအပေါ်ကတက်ခွလိုက်ပြီးသူ့ပါးစပ်ကိုဆွဲပြီးကစ်ဆင်ရိုက်လိုက်သေးတယ်။ ပါးစပ်ချင်းတေ့နေတုန်းတပြိုင်ထဲလိုလိုပဲ၊
လက်ကလီးကိုဆွဲ၊ စောက်ပတ်ဝမှာတေ့ပြီးထိုးသွင်းနေတော့ သူ့မလဲဘယ်ညာလူးပြီးသံထွက်လို့လဲမရ၊ တအုအု..တအိအိနဲ့။
ပါးစပ်ကအတင်းထိုးပြီးလျှာချင်းအလိမ်ခံနေရသေးတာကိုး။ စောက်ဖုတ်ကလဲလီးအတောင့်လိုက်ဝင်နေပြီး၊
ကျုပ်ကတဇတ်ဇတ်နဲ့အရှိန်မပြတ်ဗျင်းနေပြီ။ ပြီးတော့မျက်နှာကိုအောက်လျောဆင်းလာပြီးနို့အုံကြီးကိုတရှူးရှူးနဲ့
မွှေ့နမ်းပစ်လိုက်ပြီးမှ သူ့ရဲ့ရင်ပတ်ကအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဆွဲဖြုတ်နေတော့..

“တော်ပြီ..တော်တော့ကွာ..”

ဒါပေမယ့်ကျုပ်က အကုန်ပြုတ်အောင်ဖြုတ်လိုက်နိုင်ပြီး၊ နောက်ဆုံးဘော်လီကိုပါဆွဲချွတ်ဖြုတ်လိုက်တယ်။
ဖွေးဥပြီးကန်ထွက်နေတဲ့နိုလုံးကြီးနှစ်လုံးဗျာ။

“အိုး..ဟို..အမေ့နို့ကြီးတွေကဝင်းအိပြီးတင်းနေတာပဲ၊ လှလိုက်တာ။ နေ့ခင်းဘက်မှဒီလိုပြတ်ပြတ်သားသားမြင်မှာကိုသိရင်
အစထဲကနေ့ခင်းဘက်ပဲရွေးလိုးတာကြာပြီ..”

“ဒီလုံး..နင်ရူးသွားပြီ..အားးး လိုး..ဆောင့်စမ်းပါ..အမေ့အဖုတ်ထဲကကလိကလိနဲ့..၊ ဆောင့်ပေး၊ နာနာလေးဆောင့်
ဆုံးအောင်ဆောင့်..အူးးအု..”

ကျုပ်လဲအမေလတ်ကတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်းအသားကုန်ကစ်ပြီပေါ့။ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ဆောင့်ရင်းနို့ကြီးတွေဆီခေါင်းထိုးပြီ
းဂမူးရှူးထိုးစို့စုပ်ရင်းကျုပ်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့လျော့နေမိတယ်။

“အားး သားးနို့ကိုမကိုက်နဲ့လေ..နာတယ်..အီးး”

“ဟာ..အမေ..ကျုပ်မေ့သွားလို့..စိတ်လွတ်သွားတယ်၊ ကန်တော့၊ ကန်တော့နော်..အဟီးး..”

“လိုးရင်လဲကောင်းကောင်းလိုး အာရုံစိုက်ပြီးလိုးစမ်းပါ။ တကထဲ… ခွေးစိတ်ကပေါက်လာရသေးတယ်..ဟင်း..”

ကျုပ်လဲတကယ်စိတ်လွတ်သွားတာ၊ နို့သီးခေါင်းတောင်တောင်လေးတွေကိုအငမ်းမရတပြွတ်ပြွတ်ကုန်းစို့ရင်းနဲ့
နို့သီးတွေကိုငုံခဲရင်းအားပါသွားတာလေ။ ကျုပ်အမေလတ်ကိုပြာပြာသလဲတောင်းပန်လိုက်ရင်းက ဝက်တစ်ကောင်မြေထိုးနေသလိုမျိုး၊
နို့အုံကစ်ကစ်ကကြီးကိုနှာခေါင်းနဲထိုးမွှေ့ပြီးနမ်းနေမိတယ်။ လီးကတော့တဖတ်ဖတ်ဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးပေးနေတုန်းပဲ။
ဘယ်ဘက်စောင်းထိုးပြီးတဗြုတ်ဗြုတ်ဆော်လိုက်၊ ညာဘက်စောင်းကပ်ပြီးတကျိကျိနှဲ့လိုက်ပေါ့..။
စီးစီးပိုင်ပိုင်လိုးရင်းကနေ၊ ကျုပ်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ကျုပ်လီးမှာဖြူဖြူပျစ်ပျစ်အနှစ်တွေ။
ခဏကြာတော့အရည်ဖြူဖြူကျဲကျဲတွေစောက်ခေါင်းထဲကလိုက်လာတာတွေ့ရတော့..

“အမေ..သေးထွက်တော့မှာလား..”

အမေလတ်ကအသံတုန်တုန်တိုးတိုးလေးနဲ့ညည်းနေရင်းက..

“ရူးနေလားဟယ်..ခံချင်စိတ်ကြောင့်ထွက်တဲ့ စောက်ရည်တွေပေါ့ဟဲ့၊ အမေအရမ်းကောင်းနေပြီ၊ ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်…”

ဖတ်..ဖတ်..ဖျစ် ဗြစ်..ဖောက်..ဖန်း..ဖန်း..

“အာ့..အာ့…အာ့..အိ..ဆောင့် အမလေးးး..”

ဖွတ်..ဖွတ်..ဖျန်းး

ကျုပ်နဲ့အမေလတ်မိုးမမြင်လေမမြင်အသားကုန်ဆော်နေကြပြီ။ အစောပိုင်းကစိတ်ပူနေတဲ့သူများလာတွေ့သွားမှာကိုရော၊
တောထဲမှာအစောင့်တွေဘာတွေမကြိုက်မှာကိုရောဘာတစ်ခုမှခေါင်းထဲမှာမရှိတော့ဘူး။
နှစ်ယောက်သားချစ်နေကြတာ၊ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်ရောက်ပြီးတရိပ်ရိပ်လွင့်ပါးနေတာကိုပဲသိတော့တယ်။

ကျုပ်တို့အကြာကြီးဆွဲပြီးလိုးနေမိကြတာ၊ အမေလတ်ကြွက်တက်သွားပြန်ပြီ..(အဟဲ..ဟုတ်ပါဘူး)
တဆတ်ဆတ်တုန်တက်ပြီးပြီးသွားတဲ့အထိပေါ့..။ ကျုပ်လည်းအမေလတ်စောက်ဖုတ်ထဲလရည်တွေလျှံထွက်သွားအောင်၊ ပြီးချပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်မြို့တက်သွားကထဲကမလိုးရတာရက်အတော်ကြာပြီလေ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ပြီနမ်းနေကြသေးတယ်။
နောက်တော့သူကကျုပ်ကိုတွန်းထုတ်ပြီးသူ့ အင်္ကျီကိုပြန်ဆွဲဝတ်လိုက်ပြီးမှ..

“ဒီလုံးနော်..ဒီလုံး..နင်လုပ်တာအမေ့အင်္ကျီတွေအကုန်ကြေကုန်ပြီ၊ ထမီလည်း စောက်ရည်တွေလရည်တွေ
ဘယ်လောက်ထိပေကုန်လည်းမသိဘူး၊ သူများတွေမြင်ကုန်ရင်ရှက်စရာကြီး..”

ပြီးတော့သူယူလာတဲ့ထမင်းတောင်းထဲက အဝတ်စတစ်ခုကိုထုတ်လာပြီး ထမီပေါ်မှာပေနေတဲ့လရည်စီးစီးတွေကိုသုတ်ပစ်နေတယ်။
ကျုပ်ကသဘောကျလို့ရီမိတယ်။ တကယ်တော့သူကိုယ်တိုင်ကိုကကျုပ်အဖြုတ်ကိုခံချင်လို့တစ်ခါထဲအဆင်သင့်ပြင်လာပြီးသား။
လရည်သုတ်ဖို့အဝတ်စုတ်တောင်မမေ့ဘူး..ကြည့်လေ..။ ကျုပ်လည်းအသည်းယားလာတာနဲ့သူကိုဆွဲဖက်ပြီးပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။
သူမကလဲပြန်လှည့်ပြီးနမ်းလာတယ်။

“နောက်နေ့တွေမှာကျုပ်တို့နေ့ခင်းဘက်လိုးကြဦးမယ်နော်..”

“စကားသိပ်မများနဲ့..အမေ..သွားတော့မယ်..၊ လုပ်စရာအလုပ်တွေအများကြီးရှိနေသေးတယ်”

ပြောပြီးတော့အမေလတ်ကထိုင်ရာကထသွားတော့.. ကျုပ်ကလှမ်းပြီးပြောဖြစ်အောင်ပြောလိုက်သေးတယ်။

“အမေလတ်..ဒီနေ့ညကျုပ်တို့ထပ်လုပ်ကြဦးမယ်နော်..”

သူမက နောက်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲရှေ့ရှောက်ရင်းနဲ့..

“အမေ့အခန်းတံခါးက ဂလန့်မထိုးထားပါဘူး..”

********************************************************************************************

ကျုပ်နဲ့အမေလတ်ရဲ့ဆက်ဆံရေးကတော့ အစစအရာရာပြေပြစ်ပြီး သာယာပျော်ရွှင်စရာကောင်းတဲ့ခရီးလမ်းလေးပါပဲ၊
ကျုပ်မကြာမကြာဆိုသလိုအမေလတ်အခန်းထဲဝင်အိပ်ပြီးသာယာတဲ့အချိန်လေးတွေဖြတ်သန်းကြတယ်။
ရကာစကဆိုရင်ညတိုင်းလိုလိုပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာလည်းတစ်ပတ်ကိုနှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်အနည်းဆုံး၊ ကြုံသလိုပဲ။

တကယ်လို့တောထဲဖြစ်ဖြစ်၊ ခြံထဲဖြစ်ဖြစ်၊ ငါးကန်ဘက်ဖြစ်ဖြစ်နေ့ခင်းဘက်လူပြတ်ချိန်အမေလတ်လိုက်လာပြီဆိုရင်တော့
အဲဒါသူဆာနေလို့ပဲဆိုတာသဘောပေါက်လိုက်တော့။ အဲ့ဒီအချိန်မျိုးမှာသူ့ကိုကျုပ်စိတ်မပျက်စေရဘူး။
သူလိုချင်တာကောင်းတောင်းပေးလိုက်တာချည်းပဲ။ သူမအနေနဲ့လည်းဘယ်တော့မှငြင်းဆန်ဖို့မကြိုးစားတော့ဘူး၊
ကျုပ်လိုချင်တဲ့ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ပေးတော့တာပဲ။

တကယ်တော့အမေလတ်နဲ့က အဘသဘောတူပေးစားထားတဲ့မိန်းလို့ပဲဆိုလို့ရနေတယ်။
အဘလုံးဝစွန့်လွှတ်လိုက်ပြီးကျုပ်ကိုလူသိရှင်ကြားလက်လွှဲပေးထားတာလေ။ အမေလတ်ကိုကျုပ်ပိုင်တယ်၊ ကျုပ်လုပ်ချင်တာလုပ်၊
စေချင်သလိုစေလို့ရတယ်။ အိမ်ရှိလူအားလုံးကလည်းကျုပ်နဲ့အမေလတ်လင်မယားဆိုတာအသိအမှတ်ပြုထားကြပြီ။

အမေလတ်ကလဲအခုကျရောက်နေတဲ့သူ့ဘဝမှာပဲပျော်နေပြီ။ ကျုပ်ကသူ့ဘဝကိုလိမ့်လိမ့်လဲလဲလွင့်စင်ထွက်သွားရမယ့်
အခြေအနေကကယ်တင်ခဲ့တဲ့ကယ်တင်ရှင်ပဲ။ သူကအရမ်းကျေးဇူးတင်နေတာ။
ပြီးတော့သူမမခံစားခဲ့ရဘူးတဲ့ရင်သိမ့်ဖွယ်ကာမအရသာအသစ်အဆန်းတွေကိုပေးလာနိုင်စွမ်းရှိတဲ့
အားကောင်းမောင်းသန်လူရွယ်လေးရဲ့ရင်ခွင်မှာပျော်နေပြီ။ လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအဘကိုလုံးဝမလွမ်းတော့ဘူး။

ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လူမှုဆက်ဆံရေးအခြေအနေကသာပြောင်းသွားတာ၊ ဒါပေမယ့်အမေနဲ့သားဆိုပြီးအခေါ်အဝေါ်ကတော့မပြောင်းခဲ့ဘူး။
အမေ၊ သားခေါ်ပြီးလိုးနေကြတာပဲ။ အမေလတ်ကကျုပ်အမေအရင်း မဟုတ်ခဲ့ပေမယ့်၊ အမေရင်းလိုပဲအရမ်းချစ်ခဲ့ရတာ၊
ကျုပ်ငယ်ငယ်က ကျုပ်အမေအရင်း မေမေလေးနဲ့ အမေလတ်တို့ကတစ်လှည့်စီထိမ်းလာခဲ့တာလေ။
အမေလတ်လက်ပေါ်မှာပဲကြီးလာခဲ့တာဆိုတော့၊ အမေလတ်ကသူ့သားလိုပဲချစ်တာ။ သူ့ကမီးအရင်းငုဝါထက်တောင်ချစ်ဦးမယ်။
အခုမမျှော်လင့်ပဲလင်လာတော်ခွင့်ရတဲ့အပြင်။ သွေးသားချင်းလည်းနှီးနှောလိုက်ရပြီဆိုတော့သူကျုပ်ကိုနင့်နင့်နဲနဲချစ်ပြီပေါ့၊
ဒါပေမယ့်ခံသာခံတာ အမေအမေနဲ့ပါးစပ်ဖျားကမချဘူး။ ကျုပ်ကလဲအဲဒါကိုပဲဖီလင်ရှိတာဗျ။

တစ်ခါတလေလည်း အမေခေါ်လိုးရင်းကျုပ်အာရုံက အမေရင်းမေမေလေးဆီပျံ့လွင့်ပြီးရောက်သွားတတ်တယ်။
ဒါလည်းအမေပဲ၊ ဟိုဟာလည်းအမေပဲ၊ ဒါပေမယ့် မေမေလေးက မွေးထားတဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်၊
တကယ်လို့မေမေလေးနဲ့ဆိုရင်ကောဒီလိုပဲနေမှာလား၊ မိန်းမတွေဆိုတာ ကုတင်ပေါ်မှာလိုးနေရရင်အားလုံးအတူတူချည်းပဲလား။
အခုကျုပ်အောက်ကအမေလတ်လို မျက်လုံးလေးစင်းပြီးမိန်းမောနေမှာလား။ ဒီလိုတွေးမိရင်းကျုပ်ရဲ့သွေးတွေက
ရှိန်းခနဲဖိန်းခနဲဆူတက်လာတယ်၊ လိုးနေတဲ့အမေလတ်အပေါ်လဲဆောင့်ချက်တွေကဒလကြမ်းမန်းပြင်းထန်လာရတယ်။

အမေလတ်ကိုလိုးနေရရင်းက၊ ကျုပ်အမေအရင်းမေမေလေးအပေါ်စပြီးစိတ်ကူးတွေယဥ်တတ်လာပြီ။
မေမေလေးကလည်းအခုမှနုပျိုတုန်း၊ အရွယ်တက်အရွယ်ကောင်းလေ၊ သူ့ရဲ့ရုပ်ရည်ကိုယ်ခန္ဓာအဆက်အပေါက်ကို
စိတ်ထဲကမှန်းပြီးဖီလင်ယူတတ်လာပြီ။ သူလဲအမေလတ်လို အဘရဲ့မပြည့်မဝ၊ သက်ဝင်လှုပ်ရှားအားမပါလှတဲ့
ကာမဖီလင်ရရှိမှု ကိုအားရပြည့်စုံမှုရှိပါ့မလားလို့လည်းခဏခဏစဥ်းစားမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့နောက်တစ်လလောက်အကြာ တစ်ညမှာအမေလတ်နဲ့တစ်ချီလိုးပြီး ဟိုပွတ်ဒီသပ်နဲ့အမောဖြေနေတုန်းမှာ..၊

“ကျုပ်အမေ..မေမေလေးအခုတလောကြည့်ရတာမျက်စိမျက်နှာညှိုးပြီးရွှင်ရွှင်လန်းလန်းမရှိသလိုပဲနော် နေမှကောင်းရဲ့လားမသိဘူး..”

ကျုပ်ဒီလိုပြောလိုက်တော့အမေလတ်ကပြုံးရာကနေရီချလိုက်ပြီး။

“ဟီးဟီးးး ကိစ္စမရှိပါဘူးဒီလုံးရဲ့…စိတ်တွေဆာပြီးမဆတ်တငံ့ဖြစ်ရုံလေးပါ။
အဘက အားရည်မရှိတော့တာကြာပြီဆိုတော့ အဘရဲ့မိန်းမတွေအားလုံးအားမရှိတော့တာမဆန်းပေါင်။
ခစ်ခစ်..ဒီကြားထဲမယားအထွေးဆုံးလေးကသွားယူလာခဲ့သေးတယ်။ သူများသားသမီးကိုမဝရေစာနဲ့
သက်သက်ဝေဒနာတွေပေးနေသေးတယ်။ သားမေမေလေးကိုလည်းဒီတိုင်းပဲ၊ ကူညီချင်ပေမယ့်အမေလတ်လည်းဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး..”

အမေလတ်စကားကို ကျုပ်နားလည်သလိုလိုတော့ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့်မသေချာလို့ထပ်မေးရတယ်။

“အမေလတ်က မေမေလေးကိုဘာကူညီချင်တာလည်း..”

“အမျိုးသမီးတွေရဲ့ကိစ္စကိုမသိချင်ပါနဲ့လေ..၊ အမေလတ်ကသားဒီလုံးရှိနေပြီ၊ အမှန်ကတော့အမေကံကောင်းတာလေ။
သားလည်းသိသားပဲ..အမေနဲ့မေမေလေးတို့ကအရမ်းရင်းနှီးကြတာဆိုတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အဆိုးအကောင်းအမြဲဖွင့်ဟတိုင်ပင်ကြတယ်။
အထူးသဖြင့်ဆင်းရဲဒုက္ခတွေကိုလဲမျှဝေခံစားရင်ဖွင့်ကြတယ်”

ကျုပ်လဲနည်းနည်းတော့စိတ်ရှုပ်သွားပေမယ့်…

“အင်း..သနားပါတယ်နော်..”

“သနားတယ်လား..၊ သားတကယ်သနားရင် မေမေလေးကိုနောက်တစ်ယောက်ယူမလား၊ အမေလတ်အူမတိုဘူးတတ်ဘူးနော်..”

အမေလတ်စကားကြောင့် ကျုပ်ဆတ်ခနဲတောင်လန့်သွားမိတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်စိတ်ထဲမေမေလေးကိုကြိတ်သဘောကျနေတာတော့အမှန်ပဲ။ မေမေလေးက အမေလတ်ထက်ပိုပြီး
နည်းနည်းပိန်၊ ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသေးပေမယ့်၊ သူ့အချိုးနဲ့သူပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးတော့ရှိသား။ ပြီးတော့တော်တော့်ကိုလှတယ်။
ပြောခဲ့ဘူးတဲ့အတိုင်းပဲလေ၊ တစ်ခါတလေအမေလတ်ကိုလိုးနေရင်းမေမေလေးဆီစိတ်ရောက်သွားပြီးစိတ်ကူးယဥ်နေမိတာ။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်က..

“ဟာ..အမေကလဲ..ဘာတွေပြောနေတာလည်းဗျ။ ကျုပ်ကဘယ်လိုလုပ်လို့ရမှာလည်း၊
မေမေလေးက ကျုပ်အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးလေ..”

“ဘယ်လိုလုပ်လို့ရမလည်းတဲ့..အမလေး..မခက်ပါဘူးတော်..အခုအမေလတ်ကိုလုပ်နေသလိုမျိုးလုပ်ပေါ့..အတူတူပဲဟာ…”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၈)
အမေလတ်ရဲ့ဒဲ့ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်၊ ကျုပ်ရင်ထဲမှာဗလောင်ဆူသွားပေမယ့် စိတ်ဝင်စားသလိုနဲ့ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ..

“ကျုပ်ဘဝမှာအမေလတ်တစ်ယောက်ရှိနေရင်ပဲတော်ပါပြီ၊ လုံလောက်ပါပြီဗျာ..”

“ဒါဆိုကိုယ့်အမေအရင်းကိုတော့ ပစ်ထားတော့မယ်ပေါ့လေ။ ကြည့်ရတာ..အပြောနဲ့အတွင်းစိတ်တစ်ထပ်ထဲမကျပါဘူး။
သားစိတ်ကိုအမေမှန်းတတ်ပါတယ်။ သားမေမေလေးက အခုဘာနဲ့တူလည်းဆိုတော့ မှည့်ဝင်းပြီးစားဖို့အကောင်းဆုံးအရွယ်သစ်သီးတစ်လုံးပဲ။
စားလို့ရတုန်းမစားဘူးဆိုလူမိုက်ပေါ့။ ပုပ်ပြီးအလဟသလွှင့်ပစ်လိုက်ရအောင်ပစ်ထားလိုက်မှာလား၊ နောက်မှနောင်တရနေဦးမယ်။
သားအမိအရင်းဆိုတာကြီးကိုသိပ်အတွေးခေါင်မနေပါနဲ့။ ပစ္စည်းကောင်းတွေ့နေတာတောင်အငတ်ခံဦးမလို့လား။
ဘာမှမစဥ်းစားနဲ့အမေလတ်တာဝန်သာထားလိုက်။ အမေကသဝန်မတိုတတ်ဘူး၊ မလေးအတွက်ဆိုရင်အမေလတ်ဝေစားလို့ရတယ်”

အမေလတ်ကသူတို့အချင်းချင်းဆိုရင် မေမေလေးကို မလေးပဲခေါ်တယ်။
အမေလတ်ကကျုပ်နဲ့အတူနေရတာတောင်မကြာသေးဘူးကျုပ်စိတ်ကိုကောင်းကောင်းကြီးနောကြေနေပြီ။
ဒါကြောင့်ကျုပ်ပြုံးပြီတော့ပဲငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီအပြုံးကိုလည်းအမေလတ်ကသိတာပဲ။ သဘောကတော့…
‘အမေလတ်သဘောပဲဗျာ..ခေါ်ချင်လဲခေါ်ခဲ့’ လို့အဖြေကပါပြီးသားလေ။

နောက်တစ်ပတ်ကျော်ကျော်လောက်မှာ အိမ်ကအဖွဲ့တွေမြို့တစ်ခေါက်ထပ်တက်ဖို့အချိန်ရောက်လာပြန်ပြီ။
အမေလတ်ကကျုပ်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း တိုးတိုးလေးလက်တို့ပြောတယ်။ ဒီတစ်ခေါက်မြို့တက်ရင်ကျုပ်လိုက်မသွားဖို့ပေါ့..။
ဒါနဲ့ဒီတစ်ခေါက်ကျုပ်မလိုက်တော့ဘူးလို့အဘကိုပြောထားတယ်။ အဘကတော့သူ့မယားအထွေးလေးမြို့ရောက်ဘူးအောင်
ခေါ်သွားချင်လို့စုံတွဲခုတ်ပြီးမြို့တက်အဖွဲ့နဲ့ပါသွားလေရဲ့။

အဘမြို့တက်သွားပြီးဒုတိယမြောက်ညမှာ မိုးတွေကလည်းဆင်ပြီးရွာချလာတယ်၊
အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်းတိတ်ဆိတ်လို့ကိုယ့်အခန်းကိုယ်အောင်းနေကြတာပေါ့။ ကျုပ်ကတော့ထုံးစံအတိုင်း
အမေလတ်အခန်းဘက်ကိုအသာရှိုပြီးကူးခဲ့တယ်။ အမေလတ်အခန်းရှေ့ရောက်တော့အမေလတ်က
အခန်းအပြင်ဘက်မှာထိုင်နေလို့နည်းနည်းတော့ထူးဆန်းသွားပြီး..

“မေလတ်..ဘာလို့အပြင်မှာထွက်ထိုင်နေတာလည်း။ လာ..အခန်းထဲသွားကြမယ်လေ..ဒချိ..ဒချိ..ကြရအောင်”

ကျုပ်လည်းစိတ်ထဲပျော်ပျော်ရှိတာနဲ့အမေလတ်ကိုစနေသေးတယ်။
အမေလတ်မပြုံးပဲမနေနိုင်တော့ဘူး။

“အားအားရှိဒါပဲတွေးနေ..၊ နှာဘူး..၊ နင်ဒချိရမယ့်သူကအထဲမှာ၊ သွား..စိတ်ကြိုက်ဒချိချည်..”

“ဘာ!..ဘယ်လို..အထဲမှာဘာကိုဒချိရမှာလည်း”

“အထဲမှာနင့်အမေ မေမေလေး စောင့်နေတယ်လေ။
မလေးက စဥ်းစားပြီးလို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်ပြီးပြီတဲ့၊ မထူးဘူး၊ စမ်းကြည့်မယ်တဲ့..”

“ဟင်..မေမေလေးကဘာလာစောင့်ပြီး၊ ဘာစမ်းကြည့်မှာလည်း..”

“အမယ်လေး..မသိချင်ယောင်ဆောင်မနေပါနဲ့၊ သားကိုစောင့်နေတာ၊
သားအမေလတ်ကိုလုပ်သလိုမျိုး၊ အလုပ်ခံဖို့စောင့်နေတာ..၊ ရှင်းပြီလား..အခု..”

အမေလတ်စကားကကျုပ်ကိုလုံးဝမင်သက်သွားစေတယ်၊ ဒီ..ဒီကိစ္စကတကယ်ကြီးလား..။
ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမှကတော့..တကယ်ဆိုရင်လဲကောင်းတာပဲ..ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ..။

“ဟာ..အမေလတ်ကလည်း၊ လာနောက်နေပြန်ပြီနော်..”

“ဟယ်..တကယ်ပေါ့ဟဲ့၊ ကျားကိုက်ပါတယ်ဆို၊ နာတာရှည်လားမေးနေရသေးတယ်။ မယုံရင်ဝင်ကြည့်။
မိုးကလဲရွာတော့မယ်။ လာဝင်ကြစို့..အမေအဖော်လုပ်ပြီးနေပေးမယ်..နင်ရှက်မနေပါနဲ့တော့ဟာ..”

အမေလတ်ကကျုပ်ကိုလက်ဆွဲပြီးအခန်းထဲဆွဲသွင်းသွားတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာကျုံ့ကျုံ့လေးခြေချထိုင်နေတဲ့ကျုပ်အမေ၊
မေမေလေးကိုတွေ့လိုက်ရရင်ပဲ ဒါဟာနောက်နေတာမဟုတ်မှန်းသိလိုက်ပြီ။ ကျုပ်ခေါင်းမွှေးတွေတောင်ထောင်သွားသလိုပဲ။
ဟုတ်ပါ့ အဲ့ဒါကျုပ်အမေမှကျုပ်အမေစစ်စစ်..။

မေမေကကျုပ်ကိုမျက်လုံးချင်းတစ်ချက်ဆိုင်ကြည့်ပြီးမှခေါင်းလေးပြန်ငုံ့သွားရော။
အမေလတ်ကမေမေ့ညာဘက်ဘေးကုတင်စောင်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး၊ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ရပ်နေတုန်းဖြစ်တဲ့ကျုပ်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

“ဟဲ့..လာလေ..မတ်တပ်ကြီးဘာတွေစဥ်းစားနေတာလည်း။

ရှင်းရှင်းပြောရရင်ကျုပ်ရင်တွေကပြုတ်ထွက်ကုန်မတတ်တဒိန်းဒိန်းခုန်နေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ်အမေလတ်နဲ့စပြီ
းလုပ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ညကထက်ကိုစိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားနေမိတာကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိထားမိနေတယ်။
ကျုပ်သတိလက်လွတ်နဲ့ ကျုပ်မေမေ (မေမေလေး) ရဲ့ညာဘက်မှာဝင်ထိုင်လိုက်မိပြီ။
မေမေကမျက်နှာလေးစောင်းပြီးအမေလတ်ဘက်လှည့်သွားရော။ အမေလတ်က..

“မလေးရယ်..အမပြောသလိုကိစ္စမရှိပါဘူး၊ သားလဲရောက်လာပြီလေ၊ ဘာမှမစဥ်းစားနဲ့
ကိုယ်လုပ်ချင်တာသာစိတ်လွှတ်ပြီးလုပ်လိုက်၊ တို့ကလွဲလို့ဘယ်သူမှသိတာမဟုတ်ဘူး”

မေမေလေးကပျော့ချွဲချွဲလေသံလေးနဲ့..

“ကောင်းပါ့မလား မမလတ်ရယ်..”

အမေလတ်ကဖြတ်ပြီး..

“လုပ်စမ်းပါအေ..ဒီလုံးမှာလည်းလီးရှိတာပဲ။ တို့အချင်းချင်းလုပ်လို့ကျမမှာကအဲဒါကြီးမရှိဘူးမရွှေချောရဲ့..”

အမေလတ်ပါးစပ်ကလွတ်လာတဲ့စကားကြောင့်ကျုပ်တွေးမိပြီဒီနှစ်ယောက်ကတော့ ခဏခဏအပြားချင်းပွတ်ဖူးနေကြမယ်ဆိုတာလေ..၊
ကျုပ်ဖြင့်ထင်တောင်မထင်ဘူး။ အေးလေ..မေမေကြီးကတော့ အသက်၆၀ကျော်ဆိုတော့ဘာမှမပြောလိုတော့ဘူး။
မေမေလတ်နဲ့မေမေလေးတို့က အရွယ်ကောင်းတွေရှိသေးတာ။ မဝရေစာသာကျွေးနိုင်တဲ့ အဘလိုလင်အိုကြီးရဲ့မယားပြိုင်တွေလာဖြစ်ရတာ၊
နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူငတ်နေမှာပေါ့လေ..၊ ဒါကြောင့်သူတို့ချင်းရင်ဖွင့်ရင်းပွတ်ကြတာနေမှာပေါ့။

ကျုပ်တွေးမိရင်းအမေနှစ်ယောက်စလုံးကိုသနားသွားတယ်။ ဒါကြောင့်အမေလတ်ကကျုပ်နဲ့ရတာကိုပျော်နေတာကိုး။
သူ့ခမြာ..သူဝဝစားရတော့သူနဲ့ဘဝတူညီအမ မေမေလေးကိုလဲစားစေချင်၊ ဒီဘဝကကယ်ထုတ်ချင်လို့
သားအမိ အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုချိတ်ပေးရှာတာ။

“ကဲ..သား..ဘာမှအားနာမနေနဲ့၊ ရှက်မနေ၊ ကြောက်မနေနဲ့တော့၊ သားမေမေလေးကို အမေလတ်လက်လွှဲပေးတယ်၊
လုပ်စရာရှိတာလုပ်၊ အမေ့ကိုလုပ်သလိုလုပ်၊ သားအမေကကြည်ကြည်ဖြူဖြူခံမှာဆိုတော့၊
ငရဲလည်းမကြီးပါဘူး။ မေလတ်ကကူပေးမယ်လေ”

ကျုပ်ရဲ့ညာလက်ကမေမေ့ရဲ့ညာလက်ကောက်ဝတ်ကလေးကိုဖမ်းဆွဲဆုပ်ပြီးကိုင်လိုက်တော့နည်းနည်းလေးတွန့်သွားတယ်။
မေမေကသူ့လက်နှစ်ဘက်ကိုတင်းတင်းပါအောင်ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ရင်းမလှုပ်ပဲငြိမ်နေတယ်။ ကြောက်နေတာလား၊ အရမ်းရှက်နေတာလားတော့မသိဘူး။

“မေမေ..မေမေ..အမေလတ်ပြောတော့အဘက သူ့မိန်းမတွေကိုအိမ်ထောင်ရေးသုခမပေးနိုင်တာကြာပြီ၊
မေမေ့ကိုလည်းဒီတိုင်းလွှတ်ပေးထားခဲ့တယ်တဲ့၊ အဘကအရည်တွေခန်းကုန်ပြီ၊ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကအားအပြည့်ရှိသေးတယ်”

ကျုပ်ကမေမေ့ကိုစည်းရုံးနေတုန်းမှာပဲ၊ နေရင်းထိုင်ရင်းအမေလတ်ကမေမေ့ပါးကိုဖက်နမ်းပြီးတော့..

“မကြောက်နဲ့..မလေး..နင့်သားကအရမ်းကျွမ်းတယ်..”

အမေလတ်စကားကြောင့်မေမေကကျုပ်ကိုတစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြန်ပြီးတော့ခေါင်းလေးမသိမသာညိတ်လိုက်ပေမယ့်
ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားပြီးဘာမှမပြောတော့ပြန်ဘူး။ ကြည့်ရတာအားလုံးအဆင်ချောနေတယ်။ ကျုပ်အိပ်မက်ကတကယ်ဖြစ်လာတော့မှာပေါ့။

အခြေအနေကကျုပ်ကိုရဲတင်းလာစေတော့ကျုပ်ရဲ့ဘယ်လက်ကပိုင်စိုးပိုင်နင်းပဲ မေမေ့ရဲပုခုန်းလေးကိုအုပ်ပြီးသိမ်းဖက်လိုက်တယ်။
တပြိုင်ထဲမှာပဲ မေမေကလည်းကိုယ်လေးစောင်းပြီးလျှော့ချလိုက်တဲ့အချိန်တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ကျုပ်ရဲ့ရင်အုပ်ထဲကိုအလိုက်သင့်မှီပြီးပါလာတယ်။

ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ၊ တစ်နည်းပြောရရင်ကိုယ့်သားဖြစ်သူရဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုကိုယ်လေးအထွေးလိုက်ကျသွားတော့
သူမကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်နေအောင်စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကထိမ်းလို့နိုင်ပုံမပေါ်ဘူး။
အမေလတ်ကဒါကိုမြင်တော့ပြုံးပြီး…

“ကိစ္စမရှိပါဘူးဆိုမှကွယ်..စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါ..”

မေမေလေးက စကားတွေအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့..

“ကျ..ကျမဘယ်သူနဲ့မှဒီလိုမျိုးမလုပ်ခဲ့ဖူးပဲ..ပြီးတော့ ဒီ..ဒီလုံးက ကျမရဲ့…”

အမေလတ်ကဖြတ်ပြီး…

“အခုလုပ်ဖူးတော့မယ်လေ။ သူ့ဖာသာအဆင်ချောပြီးအားလုံးကောင်းသွားလိမ့်မယ်။ အမကိုယုံစမ်းပါ..နော်..မလေး..
ကြည့်ထား…တော်တော်ကြာရင်၊ ဟောဒီသားလေး၊ ကိုယ်မွေးထားခဲ့ရတာဘယ်လောက်အဖိုးတန်မှန်းသိလာလိမ့်မယ်..”

ပုခုန်းကိုသိမ်းဖက်ထားတဲ့ကျုပ်လက်က မေမေ့ရဲ့လက်မောင်းသားအိအိလေးတွေကိုဖွဖွလေးဆွပြီးညှစ်နှိပ်ပေးနေပြီ။
ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုမြန်မြန်လေးပွဲဆူအောင်လုပ်ရမယ်လို့ကျုပ်တွေးမိပြီး၊ ကုန်းပြီတော့နဖူးလေးကိုစနမ်းလိုက်တယ်၊
ပြီးတော့တစ်ဆက်ထဲ၊ မျက်နှာ၊ နှာခေါင်းနဲ့ပါးလေးတွေကို ဆက်တိုက်ဖိပြီးတရှုတ်ရှုတ်နဲ့အနမ်းမိုးရွာချလိုက်တယ်။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကတုန်နေတာပဲ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲကျုပ်ကဇတ်ခနဲဆိုမေမေ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး မဟတဟလေးကိုဖိပြီးစုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
မေမေလန့်သွားပုံများ ကျုပ်အမေလတ်ကိုပထမဆုံးအကြိမ်ကစ်ဆင်ဆွဲတုန်းကအတိုင်းတစ်ပုံစံထဲပဲ။
မျက်လုံးကြီးပြူးပြီးမျက်အိမ်ကြီးလည်လို့ကျုပ်ကိုမျက်တောင်မခတ်ပဲကြည့်နေတာ အသက်ရှူဖိုမေ့နေတယ်ထင်ပါ့။
တစ်သက်လုံးတစ်ခါမှလည်းကစ်ဆင်အဆွဲမခံခဲ့ရဖူးတာလေ။

ကျုပ်ကနှုတ်ခမ်းကိုလျှာနဲ့လှိမ့်ကစားပြီးလျှာနဲ့ပဲပါးစပ်ကိုတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ လျှာကြီးဝင်လာတော့ပါးစပ်လဲ
အော်တိုပွင့်သွားရတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ကိုယ်လုံးလေးကအတောင့်လိုက်ကြီး။

“ဟဲ့..မလေးရယ်..ကိုယ်ကိုတောင့်မထားနဲ့လေ..အလိုက်သင့်လေးစိတ်လျော့ထားစမ်းပါ”

အမေလတ်တောင်ဝင်ပြောယူရတယ်။
ကျုပ်မေမေ့ကိုလျှာချင်းလူးပြီးမွှေ့၊ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနုနုလေးတွေကိုဖိကိုက်ပြီးသူမမခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့အရသာကိုပေးနေလိုက်တော့၊
မျက်လုံးလေးလည်းမိန်းမောသွားပြီ၊ ကိုယ်လေးလည်းပျော့ကျသွားပြီ။ လက်မောင်းသားလေးတွေကိုပွတ်ညှစ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက
နို့အုံပေါ်ရွှေ့ပြီးကျကျနနကြီးကိုင်မိလိုက်တာနဲ့မေမေတွန့်သွားပြန်ပြီးလက်နှစ်ဘက်ယှက်လို့ယောင်အုပ်လိုက်ထားတယ်။

ကျုပ်ကခေါင်းငုံ့ပြီးလည်ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ လည်တိုင်သားလေးတွေကိုနှာခေါင်းနှစ်ပြီးတရှုပ်ရှုပ်လိုက်နမ်းပေးနေလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီတော့လည်းလည်တိုင်လေးကမော့သွားပြန်ရော..။ ကျုပ်လက်တွေကနေရာပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်နေပြန်ပြီ။
မေမေ့ရင်စိဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးရဲ့ကြယ်သီးတွေကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်ချဖွင့်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
အတွင်းမှာမေမေဝတ်ထားတာက ဟို..မြို့သူတွေဝတ်တတ်တယ်ဆိုတဲ့။ အပြာကားထဲမှာဘိုမတွေဝတ်ထားတတ်တဲ့၊
ခါးပတ်ကြိုးပါးပါးလေးနဲ့ဘရာစီယာမဟုတ်ဘူး။ တောနေလူတန်းစားမိန်းမတွေအများဆုံးသုံးတဲ့ခါးပတ်ပြားကြီးကြီးဘော်လီပဲ။

မေမေ့နို့ကစောစောကပြောခဲ့သလိုသိပ်မကြီးပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်ဘော်လီခွက်ကလေးကခပ်သေးသေးဆိုတော့၊
အနေတော်နို့ကပဲ ကြီးနေသလိုထင်ရပြီးဘော်လီအောက်ကရုန်းထွက်နေတယ်။ ကျုပ်ကလက်နောက်ရှိုပြီးဘော်လီချိတ်တွေဖြုတ်တယ်၊
ဖြုတ်တော့ဖြုတ်တာပဲ၊ အဆင်မပြေဘူး၊ အထာမှမသိတာ၊ ဒါကိုဘေးကစောင့်ကြည့်နေတဲ့အမေလတ်ကတခိခိရီနေတယ်။
နောက်ဆုံးတော့အမေလတ်ကပဲကျုပ်လက်တွေကိုပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ မေမေ့ဘော်လီချိတ်တွေကိုကူဖြုတ်ပေးတယ်။

ချိတ်ဖြုတ်ရုံသက်သက်တောင်မဟုတ်၊ သိုင်းကြိုးတွေပါကူဖြုတ်ပြီးလုံးဝချွတ်ချပေးလိုက်တယ်လေ၊
မေမေကတော့ရှက်လို့မျက်နှာကြီးရဲနေပေမယ့်အမေလတ်ကိုမတားဘူး။
အမေလတ်ဆွဲချွတ်တော့လက်ကလေးတွေကိုတောင်မြှောက်ပေးလိုက်သေးတယ်။

မေမေ့နို့အုံတွေကကျုပ်ရဲ့လက်ဝါးနဲ့တအုပ်စာကောင်းကောင်းအုပ်မိနိုင်လောက်အောင်ပဲရှိတယ်ဆိုတော့၊
လက်တစ်အုပ်စာမကလျှံထွက်နေတဲ့အမေလတ်နို့လုံးကြီးတွေနဲ့စာရင်တခြားစီပဲ။ ဒါပေမယ့်မေမေ့နို့တွေက
လေပြည့်နေတဲပူပေါင်းတွေလိုတင်းပြည့်နေတုန်းဆိုတာကတော့သိသာလှတယ်။ ကျုပ်ဖြေးဖြေးချင်းညှစ်ပြီးလှိမ့်ပေးနေတယ်။

လက်တစ်ဘက်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ပေးနေတုန်း ပါးစပ်ကကျန်တဲ့နို့တစ်ဘက်ကိုဖမ်းဆွဲစုပ်ပြီးစို့ပေးလိုက်တယ်။
အခုအခြေအနေမှာမေမေ့မျက်နှာလေးမော့သွားပြီး ဘယ်ညာခါထွက်နေတော့တာပဲ။
အသက်ရှူသံကလည်းတရှူးရှူုးနဲ့သိသိသာသာကြီးကျယ်နေတယ်။

ကျုပ်လည်းကိုယ့်အမေနို့ကိုအရွယ်ရောက်ပြီးမှပထမဆုံးအကြိမ်ပြန်စို့ရခြင်းပဲ၊ စို့ပုံခြင်းကတော့ကွာခြားတယ်။
ခလေးတုန်းကတော့အာဟာရအဖြစ်စို့တာ၊ အခုစို့နေတာကကာမဆက်ဆံချင်လို့စို့တာ။ မိတ်လိုက်ချင်လို့စို့တာ၊ မတူဘူး။
ကျုပ်အောက်ကငပဲကလည်းတအားတောင်ပြီးရုန်းထနေပြီ။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၉)

ကျုပ်ကပါးစပ်ကိုအကျယ်ဆုံးဟပြီးအနေတော်ဆိုက်လောက်ပဲရှိတဲ့ နိ့အုံကိုတစ်အုံလုံးနီးပါးဝင်အောင်ဆွဲစုပ်စို့ပေးလိုက်ရင်း
သွားနဲ့ခပ်ဖိဖိလေးမနာအောင်ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါလောက်လုပ်နေမှတော့မေမေလဲစိတ်တွေကြွပြီးမထိမ်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့။
ကိုယ်လုံးလေးကလူးပြီးရင်အုံကိုကော့ကော့တင်ပေးလာတယ်။ ကျုပ်လည်းတူတူပဲ၊ မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး။
သူ့ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲချလိုက်ပြီးအပေါ်ကမိုးလို့ နို့နှစ်လုံးစလုံးကို ညှစ်လိုက်၊ နယ်လိုက်ဘယ်ပြန်ညာပြန်အားရပါးရစို့လိုက်လုပ်ပစ်တာ…

“အင်းးဟင်း…ရှူးးးစစ်ရှ်..အားး သ..သားး..ဟု…”

မေမေလေးလူးလိမ့်နေတုန်းမှာအမေလတ်က မေမေလေးရဲ့ခါးကထမီအစကိုကျွတ်ကျသွားအောင်ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်တော့
မေမေ့ရဲ့အတွင်းသားဖွေးဖွေးလေးတွေလှစ်ကနဲပေါ်လာပြီ၊
ပေါင်ကြားသုံးခွဆုံကမဲမဲအုံကြီးကိုမြင်လိုက်ရတာနဲ့ စားနေကျကြောင်ဖားဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျုပ်လက်တွေက
သားကောင်အနံ့ရသွားသလိုချက်ချင်းပေါင်ကြားထဲရောက်သွားပြီး အသားနုနုအုံကြီးကိုထိတွေ့လိုက်ပြီ။

အုပ်ကိုင်မိတာနဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေခဏတော့ငြိမ်ပြီးဆိုင်းသွားတယ်။သူ့ဟာကအမေလတ်ပစ္စည်းကြီးလို
လက်တစ်အုပ်စာလောက်မကြီးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လက်ထဲမှာအမွှေးကြမ်းကြမ်းတစ်ထပ်ရဲ့အထိအတွေ့ကိုတစ်ပြည့်ကြီးခံစားလိုက်ရတယ်။
ဟာ..မထင်ရဘူးဗျို့..ကျုပ်ရဲ့အမေ မေမေလေးက စောက်မွှေးတော်တော်သန်တာပဲဗျ..။

စောက်ဖုတ်ကိုအကိုင်ခံလိုက်ရတော့မေမေကကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ပြီးရှောင်ထွက်တယ်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲစိပြီးလိမ်ထားလိုက်တယ်။
ဒါကိုအမေလတ်ကစိတ်မရှည်တော့ဘူး မေမေလေးထမီကိုခြေဖျားကလုံးဝကျွတ်ကျသွားအောင်ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီ
းပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဘေးတစ်ဘက်တချက်ဟက်ပဲ့ဖြစ်သွားအောင်ကူဖြဲပေးတယ်။

အခုမှပေါ်တင်ကြီးမြင်လိုက်ရတော့စောစောကလက်နဲ့စမ်းလို့သိလိုက်ရသလိုပဲ၊
ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံးအမွှေးတွေအထပ်လိုက်၊ ရိုးမတောထဲရောက်နေသလားပဲ။
ကျုပ်စောက်မွှေးတွေကိုလက်နဲ့ဖြဲရဲပြီးစောက်ပတ်ကွဲကြောင်းဝကိုလိုက်ရှာတယ်။
မေမေလေးကပိန်ပိန်သွယ်သွယ်မိန်းမတစ်ယောက်၊ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့လိုက်အောင်စောက်ဖုတ်ကခပ်သေးသေးရယ်
စောက်ဖုတ်ကိုကြည့်ရုံနဲ့တော့ခလေးတစ်ယောက်အမေလို့ထင်စရာမရှိဘူး။ ဒီအပေါက်လေးကကျုပ်ကိုဘယ်လိုမွေးထွက်လာသလဲမသိဘူး။
ဒါပေမယ့်ဗျို့အဖုတ်ဆိုက်ကသေးပေမယ့်အသားပြည့်ပြီးကျစ်ကျစ်လစ်လစ်တော့ရှိတယ်။

အမေလတ်က မေမေလေးပေါင်တွေပြန်မစိအောင်အတင်းဖိပြီးဖြဲပေးထားတယ်။
မြင်ကွင်းပိုရှင်းသွားတော့ကျုပ်သေချာစေ့စေ့စပ်စပ်ငုံ့ကြည့်မိတော့တာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုမွေးထုတ်ထားတဲ့စောက်ပေါက်ကြီး၊
ကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုမျက်စိရှေ့မှာဖြဲရဲပြထားတော့လည်းစိတ်ဝင်စားတာပေါ့ဗျာ။
မေမေ့အဖုတ်အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားအဖျားစတွေကအပြင်နှုတ်ခမ်းထူတွေအပြင်ကိုထွက်မလာဘူးတကယ့်ကိုပိပိရိရိရှိတယ်။
အပေါ်ထိပ်ပိုင်းမှာစောက်စိဖူးဖူးကလေးနည်းနည်းပြူထွက်နေတယ်၊ ဒီလောက်ပဲ။

မေမေက သူ့မွေးရာပါကြီးကိုသေချာဖြဲရဲကြည့်နေတယ်ဆိုတာသိတော့ အရမ်းရှက်ပြီးသူ့မျက်နှာသူလက်နဲ့အုပ်ထားတယ်။
ကျုပ်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး စောက်ဖုတ်ကြီးကိုမျက်နှာနှစ်ပြီးကုန်းနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
ယှက်နေတဲ့စောက်မွှေးအုံကိုဖြဲ၊ စောက်ပေါက်ဝကိုရှာပြီးအစိလေးကိုလျှာနဲ့ထိုးလျက်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
စောက်စိကိုလျှာနဲ့စုပ်မိတာနဲ့မေမေဒန့်ကနဲတွန့်သွားတော့တာပဲ…

“အွန့်..အူးးရှီးးး…”

ပလပ်..ပလပ်..ပျစ်..ဖွ..ကျွတ်..

ကျုပ်ကပါးစပ်ကိုအဖုတ်ကမခွာပဲဖိကပ်ထားပြီးလေမဝင်အောင်ကိုဆက်တိုက်စုပ်ပေးနေတော့တာ၊
မေမေ့မှာတထထွန့်ထွန့်နဲ့ခါးကြီးရမ်းလာပြီးစောက်ဖုတ်ကကော့ကော့တက်လာတယ်။ အသံတော့ထပ်ထွက်မလာတော့ဘူး။
ပါးစပ်လေးစိပြီးနှုတ်ခမ်းကိုအတင်းဖိကိုက်ထားတာ။ ဒါပေမယ့်မကြာပါဘူး၊ ကျုပ်ကစောက်စိကိုစုပ်လိုက်၊
ဖိလျက်လိုက်၊ လျှာထိပ်နဲ့မွှေ့လိုက်လုပ်နေတော့တင်းမခံနိုင်တော့ဘူး၊ ပါးစပ်လေးဟလာပြီး..

“အူးးးးစစ်ရှ် အီးး ဟင့်…ဒီလုံး..သားး…တော်တော့..
မလုပ်..မလုပ်နဲ့တော့ကွာ..အားး မေမေမနေတတ်တော့ဘူး..တော်ပါတော့..”

မေမေ့စောက်ဖုတ်က အနံ့ပြင်းပြင်းကစူးရှရှက ကျုပ်ရဲ့ရမ္မက်စိတ်ကိုပိုပြီးဆွပေးနေတယ်။
ကျုပ်လိုးချင်စိတ်တွေငယ်ထိပ်တက်ဆောင့်ပြီး သွေးတွေတအားဆူလာပြီ။ အမေလတ်နဲ့စလိုးတုန်းကထက်တောင်ပိုဆိုးသေးတယ်။
ရှင်းရှင်းပြောရရင်အောက်ကမိန်းမဟာကိုယ့်အမေအရင်းဆိုတာသိနေရတော့စိတ်ကပိုထ၊
တကိုယ်လုံးအပူချိန်တွေကတလျှမ်းလျှမ်းနဲ့။ ကျုပ်ရာဂမီးတွေတောက်နေပြီ။
ကျုပ်အမေရင်းကိုကျုပ်သိပ်လိုးချင်နေပြီ။ မြန်မြန်လိုးပါမှပဲ၊ လီးကပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲအမေလတ်ကဝင်ပြီးအရှိန်တင်ပေးတော့တာပဲ။ သူက မေမေလေးရဲ့တင်းကန်နေပြီဖြစ်တဲ့နို့လုံးလေးတွေကို
ဖျစ်နယ်ရင်းကုန်းစို့ပေးနေတော့တယ်။ ကျုပ်ကလဲလက်နှစ်ချောင်းပူးပြီးမေမေ့စောက်ခေါင်းလေးထဲထည့်
ကလိုင်းပစ်လိုက်တော့ မေမေ့ခမြာဘယ်ညာလူးပြီးဆတ်ဆတ်ခါနေပြီ။

ကျုပ်ကဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးတော့ကုတင်အောက်ကိုခတ်ချလိုက်တယ်၊
ပြီးမှဖားပေါင်စင်းကားကားလေးဖြဲထားပြီးဖြစ်တဲ့မေမေ့ ပေါင်ကြားမှာအကျအနဒူးထောက်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးမှ
ကလိုင်းလက်စလက်နဲ့ပဲစောက်ခေါင်းဝကိုဖြဲဟလို့၊ အခုအသကုန်တောင်ပြီးညိုမှောင်ပြောင်တင်းနေတဲ့
ကျုပ်ဒစ်ကြီးနဲ့တည့်တည့်ချိန်တေ့ထားလိုက်တယ်။ အားလုံးကတော့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။

အဲဒီအချိန်မှာမေမေကကျုပ်ကိုမျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ကြည့်လာတယ်။ အကြည့်ထဲမှာတော့ အကြောက်ရိပ်တွေ၊
တုန်လှုပ်မှုနဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေရောပြွမ်းနေသလိုပဲ။ ကျုပ်က..

“မေမေ့အဖုတ်ကအရည်တွေရွှဲနေပြီ..။ ကျုပ်သိတယ်..မေမေစိတ်ပါနေပြီမဟုတ်လား..၊
မေမေစိတ်ဆာပြေသွားအောင်ကျုပ်လုပ်ပေးမယ်၊ နော်..မေမေ၊ စိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်..”

မေမေလေးဘာမှပြန်ပြောဖို့အချိန်မရလိုက်ခင်မှာပဲ၊ ကျုပ်ကအသင့်တေ့ထားပြီးဖြစ်တဲ့ဒစ်ကြီးကိုဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။

ပြိ..ဗျစ်..ဖျစ်..

“အိုးးး ဝါးး(ရ်) အု..”

မျက်ကလဲဆန်ပြာနဲ့ထအော်ပါလေရော..။ ပြီးတော့တဆက်ထဲလိုလိုမှာ၊ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးစင်းကျသွားတယ်။
သူ့စောက်ဖုတ်ကကျပ်ညပ်နေပြီး အတင်းထိုးသွင်းနေရတော့၊ မတော်တဲ့ဘောင်းဘီကိုအတင်းစွပ်ဝတ်နေရသလိုမျိုး။
သားရေကွင်း၂ခေါက်ချိုးထပ်ခေါက်ပြီးလက်မှာစွပ်ထားရသလိုမျိုးတင်းနေတော့ လီးတောင်နာလာတယ်။
အတင်းဖိဖြဲသွင်းခံရတော့သူလည်းနာမှာပဲလေ။

အမေလတ်ကျုပ်ကိုပြောပြဘူးလို့သိရတာက ကျုပ်ပြောင်းကနည်းနည်းနောနောမဟုတ်ဘူးတဲ့။
အဘလီးထက်ကိုအပုံကြီးကြီးတယ်ဆိုပဲ။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ကလဲကျုပ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အချင်းချင်းလီးအကြီးပြိုင်၊
ဂွင်းတိုက်ပြိုင်ဖူးတယ်။ အားလုံးထဲမှာကျုပ်ပစ္စည်းကအကြီးဆုံးလေ။

အခုကျုပ်အမေ မေမေလေးက အလုံးအထည်ကခပ်သေးသေး၊ အဘကလည်းလီးသေးတဲ့အပြင်အလုပ်သိပ်ဖိဖိစီးစီးမလုပ်ခဲ့တော့
မေမေ့စောက်ဖုတ်ကသိပ်အချဲ့မခံရ၊ အခုမှကျုပ်ရဲ့စံချိန်မှီလီးကြီးနဲ့နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့တွေ့ရတော့အရမ်းထိပြီပေါ့။

“အားးး..အာ့..သားး…နာတယ်..တော်..တော်တော့..မဝင်ဘူး၊ အရမ်းကြီးတာပဲ”

တော်တော့ဆိုတာကစကားအဖြစ်ပြောတာပါ။ ကြည့်တော့လည်းနှုတ်ခမ်းလေးကိုက်၊ မျက်လုံးလေးမှိတ်၊
မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီးကြိတ်ခံနေတော့တာ။ ကျုပ်မှာလည်းအံကိုကြိတ်ပြီးတစ်ရစ်ချင်းနှဲ့ပြီးသွင်းနေရတယ်၊
တစ်ချက်ထိုးလိုက်၊ နဲနဲရပ်ပြီးနားလိုက်၊ နှစ်ချက်လောက်ဆက်ညှောင့်သွင်းလိုက်
အကြိမ်ပေါင်းတော်တော်များများလုပ်လိုက်တော့မှ လီးလည်းဒုတ်ဒုတ်ထိဆုံးသွားတော့တယ်။

အမလေးဗျာ..တကယ့်ကိုစီးကျပ်ထုပ်နေတာပဲ။ မေမေ့ကိုယ်လေးကလည်းတဆတ်ဆတ်ခါပြီးလူးနေတာများ၊
ဈေးဗန်းထဲကငါးရံ့ခေါင်းထုခံထားရသလိုပါပဲ။ မျက်နှာလေးကငိုတော့မလိုလိုရှုံ့မဲ့ပြီးကျုပ်မျက်နှာကိုပြူးကြည့်နေတာ။
အသက်ရှူသံကပြင်းပြင်းရှိုက်သံတစ်လှည့်၊ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းတစ်လှည့်။

စောစောကနို့တွေဝင်စို့ပေးနေတဲ့အမေလတ်ကအခုနောက်ဆုတ်ထွက်သွားပေးတယ်။
အဲဒီတော့မှကျုပ်လည်း မေမေ့ကိုယ်လုံးလေးဘေးတစ်ဘက်တစ်ချက်မှာကုတင်ကိုလက်ထောက်ပြီးကုန်းလိုးတော့တာပဲ။
လီးကလည်းတဆုံးဝင်ထားပြီးပြီဆိုတော့၊ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်၊ ပြီးတော့ပြန်ထည့်၊
နှေးရာကနေအရှိန်တင်လာပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် သွက်သွက်ဆောင့်ပစ်လိုက်တယ်။

“အင်းးဟင်းး..ဟင့်..ဟင့်..ရွှတ်..အူးး”

အခုမေမေမေ့ဆီကထွက်လာတဲ့အသံကတော့ရှိုက်သံတဝက်စွက်နေတဲ့ညည်းသံအဖြစ်ပြောင်းသွားပြီ။
ကိုယ်လုံးလေးတွေခြေထောက်လေးတွေတောင့်တက်ပြီးဆတ်ဆတ်ခါတုန်နေတယ်။
စောက်ဖုတ်ထဲကအတွင်းသားတွေက ကျုပ်လီးကိုအတင်းဖျစ်ပြီးမွစိမွစိနဲ့ညှစ်ဆွဲထားတာ
ကျုပ်မှာလီးကတဖျင်းဖျင်းနဲ့ကျင်တက်ပြီးချက်ချင်းအရည်ထွက်လုနီးနီးတောင်ဖြစ်နေပြီ၊
ကျုပ်မနဲစိတ်လွှဲပြီးအသက်မှန်မှန်ရှူရင်းထိမ်းထားလိုက်ရတယ်။

သူမရဲ့တုန်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဖိစုပ်ပြီးနမ်းလိုက်တော့မေမေကလျှာလေးကလှိမ့်ပြီးအလိုက်သင့်တုန့်ပြန်လာတယ်။
စောစောကပထမအကြိမ်နမ်းတုန်းကလိုမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်မေမေ့ကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီးထည့်နေတာမြန်ချည်တစ်လှည့်နှေးချီတစ်ခါ၊
တစ်ချက်တစ်ချက်ပစ်ရိုက်ထည့်လိုက်တိုင်းလည်းလီးတဆုံးပဲ.. ဆီးစပ်ချင်းရိုက်သံ၏တွေကတဖြာင်းဖြောင်းနဲ့ထွက်လာတယ်။

ဖြောင်းး..ဖြောင်းးး..ဖြောင်းး..ဖန်း..ဖန်း…

“အားးး. ဟာ့..အာ့..”

မေမေတစ်ယောက်ဆတ်ဆတ်လူးခါပြီး..ခါးကိုကော့ကော့ထိုးပေးနေတော့၊
တစ်ချက် တစ်ချက်စောက်ဖုတ်ထဲကလီးကျွတ်ထွက်သွားတော့မတတ်ပဲ။

“မေမေ့စောက်ဖုတ်ကလိုးလို့သိပ်အရသာရှိတာပဲဗျာ.. အရမ်းကောင်းတာပဲ”

ဟုတ်တယ်ဗျကျုပ်လိုးဘူးသမျှအခုမေမေ့အဖုတ်ကဘဝမှာနှစ်ခုမြောက်ပဲ။
ပထမစောက်ဖုတ်ကမွေးစားအမေ။ အခုဒုတိယစောက်ဖုတ်ကအမေအရင်းခေါက်ခေါက်ဟာလေ..။
မေမေကလည်းခံရင်းကနေ အရမ်းကောင်းလာပုံရတယ်။

“အားးး ဒီလုံး..ဆောင့်..လိုး…လိုး..ဆောင့်..သားးး..အား…မေ..မေမေလဲကောင်းတယ်..
အဖုတ်ထဲကကလိကလိနဲ့၊ နာနာလေးဆောင့်ကွာ လီးလည်းတဆုံးအထိလိုး”

ကျုပ်လည်း ကျုပ်အခုလိုးနေတာအမေအရင်းပါလားဆိုတဲ့အသိ၊
ဒီစောက်ပတ်ကြီးဟာကိုယ့်ကိုမွေးထုတ်ထားတဲ့စောက်ပတ်အစစ်ကြီးဆိုတာအတွေးထဲဝင်လာတော့
လီးကတအားတောင်တက်လာတာပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ပဲ။ လိုးရတာလဲအားပါလာတယ်။
ကျုပ်စိတ်နှစ်ပြီးတည့်တည့်ဒဲ့လိုးလိုက်၊ လီးကိုစွေပြီးနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဖိကြိတ်လိုးလိုက်..

“အားးး သား..ဟင့်..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ..မေမေ..မေမေ..အရမ်း..အူးးးး”

ကျုပ်ကဘာမှဆက်ပြောမနေတော့ပဲ၊ အဲ့ဒီလိုပဲဆက်ပြီးထောင့်မျိုးစုံကပွတ်ဆွဲကြိတ်ထိုးစိတ်ရောကိုယ်ပါနှစ်ပြီးလိုးနေတာပေါ့။
ထွက်လာတဲ့ချော်ချွဲနေတဲ့အရည်တွေကြောင့်ထူထဲလှတဲ့စောက်မွေးအုံတစ်အုံလုံးလည်းစေးထန်းပြီးရွှဲအိနေပြီ။

အားရပါးရလိုးနေလိုက်တာဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်တော့မဆိုနိုင်ဘူး။
နောက်ဆုံးမေမေ့ကိုယ်လေးတောင့်ပြီးတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်တက်သွားတော့သိလိုက်ပြီ.. သူပြီးသွားပြီပဲ။
ကျုပ်ကအတွေ့အကြုံရသွားပြီလေ။ မေလတ်တုန်းကလို၊ ကြွက်တက်တာများလားလို့၊ ဘယ်တော့မှထပ်ပြီးမတွေးတော့ဘူး။

လီးတွေစောက်ဖုတ်တွေလည်းဖိကြိတ်ပွတ်နေရတာများလို့ပူနေပြီ။
နောက်ဆုံးကျုပ်လည်းဆက်ထိမ်းမထားနိုင်တော့ဘူး။ ဆီးစပ်ချင်း အတင်းကပ်ဖိပြီး
လီးထဲကလရည်တွေက သူ့မူလလာရင်းအခေါင်းပေါက်ထဲကိုတဖျောဖျောနဲ့စီးဝင်သွားပြီလေ။
လရည်လည်းအထွက်၊ အားကုန်သလိုဖြစ်ပြီး၊ ကျုပ်သူ့ပေါ်မှောက်ရက်အပ်ထပ်ကျသွားပြီးငြိမ်ကျသွားတော့တာပဲ။

မေမေ့ရင်အုံကြီးပေါ်မျောက်ရင်း မေမေ့ရင်ခုန်သံတွေကိုတဒုတ်ဒုတ်နဲ့အကျယ်ကြီးကြားနေရတယ်လေ။
ကျုပ်တို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံးတဟူးဟူးတရှူးရှူးနဲ့ အမောလုဖြေနေကြရင်း
ထပ်ရက်သားကြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိကြတယ်။ အတော်လေးကြာလို့အသက်ရှူမှန်လာမှ
ကျုပ်လည်းသူ့အပေါ်ကလှိမ့်ဆင်းလာခဲ့ပြီးထဖို့ကြိုးစားတယ်။
ကျုပ်ထသွားတော့အမေလတ်ကမေမေလေးကိုဝင်ဖက်ပြီး..၊

“ဘယ့်နှယ်လည်းမလေး..၊ ညည်းသားလက်ချက်..၊ ညည်းကိစ္စပြီးရဲ့မဟုတ်လား”

“ဟို..မလတ်ကလည်း၊ ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..ဟင့်.. ပြောလို့သာပြောရတယ်။ ကျမသုံးချီတောင်ထွက်သွားတာ..ခစ်..”

မေမေလေးကရှက်နေပုံရပေမယ့် အမေလတ်ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလာတယ်။ ကျုပ်တောင်အူလည်လည်ဖြစ်သွားတယ်။
ကျုပ်သိလိုက်တာသူတုန်တက်သွားတဲ့တစ်ခါပဲ။ ဘယ်တုန်းကသုံးချီပြီးလိုက်လဲမသိ။ ဒါနဲ့ပဲ..

“ဘယ်တုန်းကလဲ၊ သား..သိတောင်မသိလိုက်ဘူး..”

မေမေလေးကရှက်တက်တက်လေသံပျော့လေးနဲ့…

“ဟို..ဟိုဟာ..အဖုတ်ကိုအလျက်ခံရတုန်းကတစ်ကြိမ်၊ သူ့ဟာကြီးနဲ့စစချင်းထိုးသွင်းခံရလိုက်ရတော့တစ်ကြိမ်။
နောက်ဆုံးပွဲသိမ်းအားကုန်သွားတော့တစ်ကြိမ်..လေ.. ”

“အမ မပြောဘူးလား၊ အမတို့လင်လေးကစောက်ဖုတ်အလျက်အရမ်းတော်တာဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်လို့..၊
ပြီးတော့စိတ်မပျက်ရပဲ မှန်းချက်ကိုက်တယ်မဟုတ်လား”

မေမေက ရှက်တက်တက်လေးခေါင်းညိတ်ပြီး..

“ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျမလိပ်ပြာမလုံဘူး..ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားအရင်းနဲ့ပြန်ဖြစ်ရတာ..။
စိတ်ထဲမှာမရှင်းဘူး၊ ပြီးတော့အရည်တွေအထဲအကုန်ဝင်သွားပြီ။ တော်ကြာကိုယ်ဝန်ရှိလာရင်အခက်..”

“သိပ်အတွေးများမနေပါနဲ့တော့မလေးရယ်။ ဗိုက်တလုံးကပ်ဖို့ဆိုတာလွယ်တဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်တာ၊
သားအရင်းတွေဘာတွေလဲစဥ်းစားမနေနဲ့၊ ဖြစ်ပြီးသွားပြီပဲ၊ ညည်းသာယာမှုမရဘူးလား၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမေးကြည့်စမ်း။
ညည်းသားကညည်းလိုချင်တာအကုန်ပေးနိုင်တယ်။ အိုကြီးအိုမမဟုတ်ဘူး။
ပြီးတော့ကိုယ့်သားအရင်းနဲ့ပြန်လိုးရတာဘယ်လောက်ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတဲ့အတွေ့အကြုံလဲ။
ငါထင်တယ်..ဘယ်အမေမှဒီလိုကြုံဘူးမှာမဟုတ်ဘူး၊ နင်ကကံကောင်းတာပေါ့။
မအေလိုးဆိုတာ တကယ်တော့အဆဲစကားသက်သက်ပဲရှိတာ ဘယ်သူမှတကယ်ကြုံဖူးတာမဟုတ်ဘူး။
အခုတကယ့်မအေလိုးလေးနဲ့တွေ့သွားပြီ။ ဘယ်လောက်စိတ်လှုပ်ရှားရလဲ.. ”

မေမေ..မျက်နှာကြီးရဲတက်ပြီး…

“မမလတ်ကလည်းပြောတော့မယ်..ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေ..”
—————————————–

တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၁၀)

“ကဲပါအေ..စိတ်လျှော့ထားလိုက်စမ်းပါ..ဒီလုံးကရှေ့ရှောက်နင့်ကိုအထူးဂရုစိုက်ပါလိမ့်မယ်”

ကျုပ်ကလဲဝင်ပြီး..

“ဟုတ်ပါတယ်မေမေ..မေမေ့ကိုအဘပြည့်ဝအောင်မပေးနိုင်ခဲ့တဲ့၊ မေမေ့ဘဝလေးသာသာယာယာဖြစ်သွားအောင်
သားအစွမ်းကုန်လုပ်ပေးပါရစေ..နော်၊ သားမေမေ့ကိုသနားတယ်။ မေမေပျော်စေချင်တယ်”

ပြောရင်းမေမေ့ကိုယ်လုံးလေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီးနဖူးလေးကိုအာဘွားပေးလိုက်တော့မေမေကပြုံးရိပ်လေးနဲ့ငြိမ်ခံနေတယ်။
သူ့လက်လေးတွေကလည်းကျုပ်လက်ခုံတွေကိုလာပြီးဖျစ်နေတယ်။ အသိအမှတ်ပြုတဲ့သဘော။

“ကဲပါလေ..မေမေကကျေနပ်ပါသတဲ့ရှင်..”

“ကဲ..မယ်မင်းကြီးမ..တစ်ယောက်ထဲချည်းကျေနပ်မနေပါနဲ့…၊ ကျမကိုလည်းတစ်လှည့်ပေးကျေနပ်ပါဦး။
သား..ဒီလုံး..မေလတ်လည်းလိုချင်လာပြန်ပြီ..အမေ့ကိုလည်းပစ်မထားနဲ့ဦးလေ..”

“ပစ်မထားပါဘူး..ရရမှာပေါ့မေလတ်ကလည်း..”

ကျုပ်ရဲ့လူငယ့်အား လူရွယ်သွေးတွေကအရမ်းကောင်းတော့လီးကချက်ချင်းပြန်တောင်တက်လာပြန်ပြီ။
ကျုပ်ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်လိုက်ပြီးအမေလတ်ကိုဖက်လှဲဆွဲချလိုက်တယ်..။

“ဟဲ့..ပလုတ်တုတ်..လန့်လိုက်တာ..တကထဲမှပဲ..”

ကျုပ်ဘာမှဆက်မပြောပဲ မေလတ်ကိုနသားပါ့ယားတော့တာပဲ။
နသိုးကြိုးပြတ်အတင်းဝင်လုံးတဲ့ကျုပ်ကိုအမေလတ်က သူ့အဝတ်အစားတွေသူအလွယ်တကူပဲချွတ်ချပေးလိုက်တယ်။
ဘေးနားမှာလှဲရင်းကကျုပ်တို့ကိုစူးစမ်းနေတဲ့မေမေ့ကိုကျုပ်ကြည့်လိုက်မိပြီးနည်းနည်းတုန့်ဆိုင်းသလိုဖြစ်သွားတော့၊ အမေလတ်က..

“ကိစ္စမရှိဘူးသား..၊ အမေနဲ့နင့်မေမေလေးကြားမှာရှက်တယ်ဆိုတာမရှိဘူး၊
အားနာမနေနဲ့ လုပ်စရာရှိတာလုပ်၊ ကဲ..အမေ့ကိုလိုးလို့ရပြီ..”

ကဲ..မိန်းမတွေကမှမရှက်ကြတော့တာ..၊ကျုပ်ဘာပြောဖို့လိုဦးမလဲဗျာ။ ကျုပ်အမေလတ်ကိုအားမနာတမ်း တွယ်တော့တာပေါ့။
အမေလတ်ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးက အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီတိုင်းက ကျုပ်မေမေလေးထက် ပိုကြီး၊ ပိုကိတ်၊ အိုအယ် တာချည်းပဲ။
လိုးရတာ၊ စိတ်လှုပ်ရှားရတာနဲ့ အရသာကတစ်ယောက်တစ်မျိုးစီကောင်းသဗျ။ ကျုပ်ကတော့နှစ်ယောက်စလုံးကိုကြိုက်တယ်။

မေမေကဘေးမှာလှဲအိပ်ပြီးကျုပ်နဲ့အမေလတ်လိုးတာကိုကြည့်နေရင်းကသူ့ရဲ့ကျွတ်နေတဲ့ထမီကိုဆွဲယူဝတ်ပြီးရင်လျားထားလိုက်တယ်။
ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုစိတ်ကြိုက်ဆော်လိုးနေတာပေါ့။ ကျုပ်တို့ကလင်မယားဖြစ်လာတာအတော်အသားကျနေပြီဆိုတော့
အပေးအယူမျှနေကြပြီလေ။ ပုံစံမျိုးစုံပြောင်းလိုးနေတာ။

အမေလတ်အဖို့စောစောကမှ ကျုပ်နဲ့ကျုပ်အမေသားအမိအရင်းကြီးလိုးနေတာကိုအစအဆုံးကြည်ခဲ့ရပြီး၊
ဖီးတွေတက်၊ စိတ်တွေအရမ်းထန်နေပုံရတယ်။ အသားကုန်ပေးတော့တာပါပဲ။
ဒါကြောင့်ဒီတစ်ခါမေမေလတ်ကိုလိုးရတာကလဲပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ပွဲကြမ်းလေးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပြီးအရမ်းကိုအရသာရှိနေတော့တာ။

ကျုပ်မေမေကလည်းမျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားလက်ကလေးတွေတစ်ဘက်နဲ့တစ်ဘက်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး
မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေသဗျ။ ပေါင်တွေကလည်းတစ်ဘက်နဲ့တစ်ဘက်လိမ်ပွတ်နေပြီးစိတ်တွေတဖွားဖွားပြန်ထလာပုံရတယ်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖြန်း..ဖြန်း. ဗျစ်..

“အား..ဆောင့်..ဆောင့်..သား..အမေ့ကိုသေအောင်ဆောင့်စမ်း၊ အီးးး ကောင်းလိုက်တာ..အဲ့လို..”

အမေလတ်က ညည်းလည်းညည်း၊ ပြောလည်းပြော..၊
ဖင်ကြီးကိုလည်းအသကုန်နောက်ကိုမြှောက်မြှောက်ကြွပြီးကော့ကော့တင်ပေးနေတာ..။

ဖန်း..ဖန်း..ဖောက် ဖောက်..ဖတ်..ဒုတ်..

နောက်ဆုံးပြီးခါနီးမှာခွေးလိုးပုံစံနဲ့ လေးဘက်ကုန်းဆော်နေတာလေ။

“အားးး အီးး စစ်..ပြီး..ပြီးပြီ။ အမေပြီးပြီ”

ဖတ်. ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..

“အားးး အင်း..အင်း..ရော့…အမေ၊ ကျုပ်..ထွက်ကုန်ပြီ..အူးးး”

ကျုပ်..အမေလတ်စောက်ဖုတ်ထဲကိုလရည်တွေဒလဟောသွန်ချလိုက်ပြန်ပါလေရော..။
မေမေ့ဘက်ကြည့်လိုက်တော့သူ့စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့ပြန်နှိုက်ပြီးပွတ်နေပြီ။ မျက်လုံးတွေကကျုပ်လီးနဲ့အမေလတ်စောက်ဖုတ်
တပြိပြိတဖတ်ဖတ်ဝင်ထွက်နေတဲ့နေရာကနေမခွာတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးကျုပ်လည်းအမေလတ်အပေါ်မှာထပ်ပြီးမှောက်ကျသွားတယ်။

ကျုပ်အမေလတ်နဲ့လိင်ဆက်ဆံမှုအတွေ့အကြုံပထမစရခဲ့၊ စပြီးလိုးတတ်ခဲ့ပြီး၊ လင်မယားဘဝကိုလည်း
အနည်းငယ်ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီးပြီ။ လိုးသက်ကလေးကလည်းရလာပြီ၊ ဒါပေမယ့်ဒီညလောက်သာယာပျော်ရွှင်မှုမရဖူးခဲ့ဘူး။
ဒီညကကျုပ်အဖို့တော့ ပထမတန်းရှယ်ပဲ။ ကျုပ်ကိုထိမ်းကျောင်းပေးခဲ့တဲ့အမေရော။ မွေးအမေအရင်းကိုရော
နှစ်ယောက်စလုံးကိုစိတ်ရောကိုယ်ပါ ဖီလင်အပြည့်နဲ့ကစ်လိုက်ရတာလေ။
အမေနှစ်ယောက်စလုံးကလည်းအသားကုန်ယူတာ စိတ်ကြိုက်ကျေနပ်သွားကြပုံရတယ်။

အခုမေမေလေးကစောက်ဖုတ်ထပ်နှိုက်နေပြန်ပြီ။ သူ့ဖာသာသူပြန်ကစားရင်းစိတ်ပါလာပြန်ပြီးထပ်ခံချင်ပုံရနေတယ်။
ဒါပေမယ့်အရှက်စိတ်ကခံနေသေးတော့ ဖွင့်မပြောရဲဘူးလေ။ ညကလည်းအတော်ညဥ့်နက်လာပြီ။
အမေလတ်ကထထိုင်ပြီးကျွတ်နေတဲ့အဝတ်အစားတွေကိုပြန်ဝတ်ရင်းကနေ မေမေလေးနဲ့စကားပြောနေတယ်။
အမှန်တော့သူတို့နှစ်ယောက်ဝေစုခွဲနေတာပါ။ကျုပ်နဲ့လိုးဖို့ကိုသူတို့နှစ်ယောက်အကြားဘယ်လိုအချိန်ခွဲမလဲဆိုတာကိုပေါ့။
ကျုပ်ကိုဘေးနားထားပြီး ဂရုတောင်မစိုက်ကြပဲ၊ သူတို့ကလီးကိုဘယ်လိုဝေစားမလဲဆွေးနွေးနေကြတာလေ။

နှစ်ယောက်ညှိပြီးတဲ့နောက် မေမေနဲ့အမေလတ်သဘောတူညီမှုရသွားပြီ။
အမေလတ်အတွက်ကတော့ဘာမှအထူးတလည်ပြဿနာမရှိပါဘူး။ အားလုံးကသိနေပြီပဲဟာ..။
မေမေလေးအတွက်ကတော့အဘလစ်တဲ့အချိန်ကိုရှာကြံပြီးတွေ့ကြဖို့၊ အဘမြို့တက်၊ ဒါမှမဟုတ်တောတက်၊
မဟုတ်ရင်လည်းတခြားရွာတွေဘက်ခရီးထွက်တဲ့အခါ၊ ကျုပ်မေမေကအမေလတ်ရဲ့အခန်းမှာလာခံဖို့ပေါ့။
တကယ်လို့အရမ်းလိုချင်လာတယ်ဆိုရင်လည်း၊ နေ့ခင်းဘက်မှာဥယျာဥ်ခြံတောဘက်ကိုလူပြတ်တဲ့အချိန်ခိုးပြီးလာတွေ့ဖို့ပေါ့။
အမေလတ်ကအဆိုပြုတာပါ။

“ငါသူနဲ့လင်မယားဖြစ်ပြီးနေလို့၊ ညတိုင်းလိုလိုခံနေရတာတောင် တစ်ခါတလေငါအရမ်းစိတ်ပါလာရင်၊
နေ့ခင်းဘက်ခြံထဲလိုက်သွားတာပဲ။ အဲဒီနေရာမှာက ဘယ်သူမှမလာဘူးမလေးရဲ့..တော်တော်ကြီးကိုလွတ်လပ်တယ်..”

မေမေကနားမလည်နိုင်စွာနဲ့ပဲ..

“ဟင်..မမလတ်တို့က နေ့လည်နေ့ခင်းကြီးလည်းလုပ်ကြတာပဲလား..”

မေမေတို့ကတောသူတကယ့်ရှေးရိုးစွဲကြီးတွေ၊ လင်မယားလိုးကြတယ်ဆိုတာညဘက်မှ၊ အိပ်ရာဝင်တော့မှ
လိုးကြတယ်လို့ပဲစွဲမှတ်ထားကြပုံရတယ်။ ကျုပ်နဲ့အမေလတ်တို့ကအခုပြောင်းလဲသွားကြပြီ။
ဆော်ချင်တဲ့အချိန်ဆော်တာပဲ၊ မေမေလေးကတော့ အဘနဲ့ညားကထဲက ညပိုင်းပဲခံဖူးတာကိုး။ ထူးဆန်းနေတာပေါ့..။

“အို..မလေးကလည်းတောထဲမှာသဘာဝအတိုင်းလိုးကြတာပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာဘယ်သူမှလည်းမရှိကြဘူး။
ငှက်သံလေးတွေ၊ တောသံလေးတွေနဲ့ အခန်းထဲမှာလိုးရတာထက်ထူးထူးခြားခြား အရသာခံရတာကဖီလင်တစ်မျိုးပေါ့။
ပြီးတော့ လိုးနေတာကိုအတိုင်းသား၊ ရှင်းရှင်းထင်းထင်းမြင်နေရတာစိတ်ကပိုလာတယ်သိလား။
မလေးသဘောကျသွားပြီးအဲဒီပဲအမြဲသွားချင်နေမှာ..ဖီလင်ကသေမလောက်ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတာ..သိလားခစ်ခစ်..”

“ဟွန်း..မပြောချင်ဘူး..မမလတ်တို့လည်း ကျမသားနဲ့တွေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း အတတ်ကောင်းတွေတတ်နေတယ်။
မလတ်အများကြီးပြောင်းလဲသွားပြီနော်..”

“ဪ..အားကောင်းမောင်းသန်လင်လေးနဲ့နေ့စဥ်ပျော်နေရတော့၊ ငါ့ဘဝကအခုသာယာနေပြီလေ။
လိုချင်တဲ့ဆန္ဒတွေလည်းအကုန်ပြည့်ဝ၊ ငါ့ပုံစံကအရင်ကနဲ့တူသေးရဲ့လားကြည့်စမ်း”

“ဟုတ်တယ်နော်…မမလတ်ကအခုအရမ်းကိုစိုပြေနေတာပဲ..”

“နင်ကလည်း မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြနေသေးတယ်။ ကျမသားတဲ့..၊ ဒီလုံးကနင့်တစ်ယာက်ထဲသားမဟုတ်ပါဘူး။
ငါ့သားလို့လဲပြောလို့ရပါတယ်။ နင်တစ်ယောက်ထဲအပိုင်မစီးချင်ပါနဲ့။ အခုသူကငါတို့သားမဟုတ်တော့ဘူး။
ဒါလောက်တောင်ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးပေးပြီးမှတော့လင်ဖြစ်နေပြီလေ။ ငါတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့လင်ပေါ့။
နင်ကဆိုပိုတောင်မိုက်သေး။ ကိုယ်ဖြဲပြီးမွေးထုတ်ထားတဲ့သားအရင်းကိုခံပြီး လင်ပြန်လုပ်ထားရတာ၊
နင့်စိတ်ထဲဘယ်လိုနေလည်း။ တသိမ့်သိမ့်နဲ့မဟုတ်လား..ခစ်ခ်ခ်..”

မေမေ့မျက်နှာကြီးနီရဲတွတ်သွားပြန်ပြီ..

“ဟာ..မမလတ်ကလည်း..ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်းမသိပါဘူး..”

“နင်မညာနဲ့…ရင်ခုန်တယ်မဟုတ်လား။ ကြိုက်သွားပြီမဟုတ်လား..၊ ငါသိပါတယ်..သာလိကာမရယ်။
ငါတို့လင်လေးက အလိုးကတော့တော်ချက်..ဆွေမျိုးမေ့သွားအောင်ကိုလိုးနိုင်တယ်။
တော်ကြာနင်၊ ငါ့ဆီကအပိုင်လုသွားမှာတောင်စိုးနေရတယ်”

“တော်ပါတော့မလတ်ရယ်..၊ ရှက်ရတဲ့အထဲ၊ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး။ ကျမသွားတော့မယ်”

အမေလတ်ရဲ့စကားတွေကိုမေမေကအရမ်းရှက်နေတယ်။ ပြီးတော့ကုတင်ပေါ်ကထပြီး သူ့အခန်းပြန်ဖို့လုပ်တယ်။
အဲဒီမှာကျုပ်ကမေမေ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲထားလိုက်တော့ သူကလှည့်ပြီးကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်တယ်။

“မေမေ..မသွားပါနဲ့ဦး..နောက်တစ်ချီလောက်ထပ်လုပ်လို့ရဦးမလားဟင်..”

ကျုပ်ကတစ်ချီထပ်တောင်းတော့မေမေမျက်လုံးပြူးပြီးလန့်သွားပုံရတယ်။ အမေလတ်ကကြားဝင်ပြီး…၊

“ဒီလုံးက..ဒီကိစ္စအရမ်းသန်တာမလေးရဲ့၊ အမကိုလုပ်ဖူးတာဆိုရင်တစ်ညအတွင်းမှာလေးငါးချီလောက်ဆက်တိုက်လိုးဖူးတယ်။
နောက်ဆုံး..စွပ်ရပ်တန်းလန်းကြီးနဲ့၊ ငါ့မှာပင်ပန်းလို့အိပ်ပျော်သွားတာတောင်၊ သူကဆက်ညှေင့်နေသေးတာ။ တကယ်ပဲ..မနိုင်ဘူး..”

မေမေကအလန့်တကြားပါးစပ်လေးကိုသူ့လက်လေးနဲ့ဖိပိတ်ပြီးတော့…

“အမယ်လေး..သေတော့မှာပဲ..ဒီလုံးရယ်..မေမေ့သားဘာလို့ဒီလောက်တောင်လုပ်ရတာလည်း”

“မေမေကမယုံလို့လား၊ ကျုပ်..မေမေ့ကိုအခုလက်တွေ့လုပ်ပြမယ်လေ..”

ကျုပ်ကမေမေ့လက်နှစ်ဘက်ကိုကိုင်ပြီးကုတင်ပေါ်ဆွဲလှဲချလိုက်တယ်။ ရင်လျားထားတဲ့ထမီကိုဆွဲချွတ်ချပြီး
တကိုယ်လုံးနေရာအနှံ့လိုက်နမ်း၊ လိုက်စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။

မျက်နှာ၊ ပါး၊ နားရွက်ဖျား၊ နားတွင်းလေး၊ လည်ပင်းလေးတွေကို မေမေကြက်သီးလေးတွေတဖျင်းဖျင်းထလာတဲ့အထိ
တဖွဖွ တရှုတ်ရှုတ် လိုက်နမ်းပေးနေတာ။
ပြီးတော့နို့အုံလေးကိုနှာခေါင်းနှစ်၊ အားရပါးရစုပ်စို့ပြီး မေမေ့ကိုအရသာတွေပေးလိုက်တယ်လေ။
နောက်တစ်ခါ ကိုယ်အောက်ခြမ်း၊ ပေါင်တွင်း၊ ပေါင်ခြံ၊ ဒူးခေါင်း၊ ခြေသလုံး၊ နောက်ဆုံး စောက်စိလေးကိုပါ
လိုက်စုပ်ပေးလိုက်တာ၊ မေမေ့ပါးစပ်က ငရုပ်သီးစပ်စပ်စားထားသလို၊ တရှူးရှူး တစစ်စစ်နဲ့မနားတမ်းညည်းနေတော့တာပဲ။

မေမေတခါမှဒီလိုအနှိုးအဆွမခံရဖူးဘူးဆိုတာကျုပ်သိနေတယ်လေ။ အမေလတ်ပြောဖူးတာက၊
အဘက အဲဒီလိုအပိုဆာဒါးနှူးနှပ်တာတွေ၊ ဖီလင်တက်အောင်လုပ်ပေးတာတွေဘာမှမရှိဘူး၊ တတ်လဲမတတ်ဘူးတဲ့။
တခါထဲတက်ခွပြီး ဒဲ့ပဲလိုးတတ်တယ်တဲ့။ ဒါကြောင့်အမေလတ်ကကျုပ်ကိုစွဲတာ..။ အခုကျုပ်အမေအရင်းဆိုတာကရော
ဘာသားနဲ့ထုထားတာမို့လဲ။ ကျုပ်အစွမ်းတွေလက်ကုန်ပြလိုက်တာ မေမေကျုပ်အောက်မှာလူးလှိမ့်နေပြီ။

“အားးး စစ်ရှ်..ရှ်..ရှီးးး သာ့..သားးအူးးးတော်ပြီ မေမေမရတော့ဘူး..လုပ်ရင်လဲလုပ်ပါတော့..”

မေမေ့စိတ်တွေကိုအသကုန်ဆွပေးပြီးမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ရွတက်လာပြီးလုပ်ပေးပါတော့လို့တောင်းလာတော့မှ
ကျုပ်လည်းမေမေ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီးတော့အားပါပါဆောင့်လိုးတော့တာပေါ့။

ဖတ်..ဖတ်ဖတ်..ဖျန်း..ဖျန်း..ဖျန်းး..ဒုတ်..ဇိ..ဇိ..

“အားးး ရှီး..စစ်စ်..အူးးဟူးး အင့်အင့်..အင့်..”

ပခုံးထမ်းလိုးပြီးခဏကြာတော့ပေါင်တစ်ဘက်ကိုချ၊ နောက်ပေါင်တစ်ချောင်းထဲမိုးမျှော်လို့တစောင်းလေးဖိပြီ
းတစ်ပေါင်ကျော်လိုးတယ်။ ကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့အပြာကားထဲကလိုးကွက်တွေကဒီမှာအရမ်းအသုံးဝင်လာတော့တာပေါ့ဗျာ။
မေမေကဒီပုံစံတွေနဲ့လည်းတခါမှမခံဖူးဘူးတဲ့ (နောက်မှသူပြန်ပြောပြတာပါ)။ သူ့အတွက်တော့အသစ်အဆန်းချည်းပဲပေါ့။

သူ့မှာလည်းအရင်ကမခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ ကာမအရသာမျိုးစုံကိုကျုပ်လိုသူ့သားအရင်းရဲ့လီးနဲ့တွေ့တော့မှပဲဒိန်းတလိန်းနတ်ဖမ်းပြီး
ဆွေမျိုးတကယ်မေ့လောက်အောင်ကိုခံစားနေရတော့တာလေ။ သူ့ခမြာဘာသံထွက်လို့ဘာအဓိပ္ပာယ်မှန်းမသိတဲ့
ညည်းနည်းပေါင်းစုံ၊ အသံမျိုးစုံနဲ့ကိုညည်းနေရရှာတယ်။

ဒီတစ်ချီအလိုးမှာတော့ ကျုပ်မေမေ့ကိုလုံးဝညှာခြင်း၊ အားနာခြင်းတွေမထားတော့ပဲခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုဆော်ပစ်လိုက်တာ၊
နောက်တစ်ကြိမ်မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လရည်တွေကုန်အောင်ပန်းထည့်လိုက်ပြန်ပြီ..။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း

(၁၁)

ကျုပ်တို့သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးမောပြီးမှိန်းကျသွားတာ စောက်ဖုတ်ထဲလီးတန်းလန်းစွပ်ရက်သားနဲ့ငြိမ်ပြီးနားနေရင်းက
အိပ်တောင်ပျော်သွားလုမတတ်ပဲ။ အတော်လေးကြာတော့၊ မေမေကကုန်းရုန်းထလိုက်တော့မှ လီးကျွတ်ထွက်သွားတယ်။

“တော်ပြီ..တော်ပြီ..မောလိုက်တာသေတော့မယ်၊ အဖုတ်တွေလဲကျိန်းကုန်ပြီ”

မေမေကတစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ရင်းနဲ့ထမီတွေအင်္ကျီတွေပြန်ရှာပြီးကောက်စွပ်နေတယ်။

“ကဲ..ကျမအခန်းပြန်တော့မယ်မမလတ်..”

မေမေက စောင်းတောင်းစောင်းတောင်း၊ ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ထွက်သွားတယ်။
ကျုပ်လည်းခဏလောက်ဆက်မှိန်းပြီးနားနေတယ်။ အမောပြေလာတော့ဘေးနားမှာအိပ်နေတဲ့အမေလတ်ကိုဆွဲဖက်လိုက်တော့..၊

“သား..နင်မအိပ်သေးဘူးလား..”

“မေလတ်ကလည်း..သိနေရဲ့သားနဲ့..”

“ငါ့လင်ကလေးကတော့လေ..၊ စံပါပဲ..”

ကျုပ်မေမေလတ်ကိုပြန်ဆွ၊ တစ်ချီထပ်ဖြုတ်ပြီးမှပဲ တကယ်အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ နောက်ထပ်နှစ်ည၊
အဘမြို့မှာပဲရှိနေတဲ့ရက်တွေမှာကျုပ်ကမေမေ့အခန်းထဲကိုညတိုင်းခိုးဝင်ပြီး၊ တစ်ညကိုတစ်ချီနှစ်ချီလောက်စီလိုးဖြစ်ကြတယ်။

ပြီးမှအမေလတ်အခန်းကိုပြန်သွားတော့၊ အမေလတ်က သူ့ကိုအားမနာဖို့၊ လာလုပ်ဖို့မလိုတဲ့အကြောင်း၊
မေမေလေးကိုသာဂရုစိုက်ပေးဖို့ပြောတယ်။ အဘပြန်လာတဲ့အခါကျရင်တွေ့ဖို့အခွင့်အရေးကသိပ်မလွယ်ဘူးတဲ့။
အဘကလည်းလုပ်အားသိပ်မရှိတော့တာနဲ့ မမေလေးတော့ငတ်ပြတ်နေတော့မှာဖြစ်ကြောင်း၊ သနားပါတယ်လို့ဆိုလာတယ်။

“အမေ့အတွက်တော့မပူပါနဲ့သားရယ်..၊ အားလုံးကလည်းသိပြီးသားဖြစ်လို့ အမေ့အခန်းဘယ်အချိန်ဝင်လိုးပေးပေးရပါတယ်။
ဘာမှခိုးစားစရာမလိုဘူးလေ။ နင့်မေမေကိုပဲစားခွင့်ရတုန်းဝဝစားပါစေ”

မေမေလတ်က ကျုပ်အမေ မေမေလေးကိုအရမ်းချစ်ရှာတာအခုမှပဲသိရတော့တယ်။ လီးကိုတောင်ဝေစားတာလေ။
သူကိုယ်တိုင်အတွက်တောင်မပူဘူး။ အဘမြို့ကပြန်ရောက်လာတော့၊ အားလုံးကမူလပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားကြတယ်။
ကျုပ်လည်းပုံမှန်အတိုင်းအမေလတ်ကိုပဲအမြဲဝင်လိုးနေတာပေါ့။

အဘပြန်ရောက်ပြီးဘယ်နှစ်ရက်မှမကြာသေးဘူး၊ အမေလတ်ကကျုပ်ကိုပြောပြလာတယ်။
ဟိုဘက်ရွာဓနုံးတောင်အဖျားက ဘိုးသာဒင်က အမေလတ်ရဲ့သမီးငုဝါကိုသူ့သားနဲ့လက်ထပ်ဖို့အတွက်လာတောင်းပြီး
ကြောင်းလမ်းတယ်တဲ့။ တောတွင်းရွာဒေသတွေဘက်က ရွာသားတွေ၊ မိသားစုတွေအနေနဲ့ စောစောစီးစီး၊ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်၊
အိမ်ထောင်ပြုကြ၊ လင်ယူသားမွေးကြတာလေ။ အများအားဖြင့်အသက် ၁၆၊ ၁၇လောက်ဆိုရင်ပေးစားကုန်ကြပြီ။

“ဩ..ဟုတ်လား..၊ ဘိုးသာဒင်သား သာဂဒိုးကကျုပ်သူငယ်ချင်းပဲ၊ သူ့ကြည့်ရတာ၊ ငုဝါကိုကြိုက်နေတာကြာပြီ။
ဒီကောင်ကအကျင့်စာရိတ္တကောင်းပါတယ်။ အမေသဘောတူရင်ပေးစားလိုက်ပေါ့”

“သူတို့က မိသားဖသားပီပီလာတောင်းတော့..နင့်အဘကလည်းသဘောတူတယ်။
ငုဝါလည်းအရွယ်ရောက်ပြီပဲ။ လင်ယူမယ်ဆိုယူလို့ရပြီပဲလေ..”

“အင်းလေ၊ အချိန်တန်ရင်တော့ဖြစ်သင့်တာစီစဥ်ပေးရမှာပေါ့အမေလတ်ရယ်။ ဒါနဲ့..မေမေထွေးလည်းကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီဆို၊
ကြားလိုက်ပါတယ်။ ဒါဆိုမကြာခင်အိမ်သားသစ်တစ်ယောက်တိုးဦးတော့မှာပေါ့”

မေမေထွေးဆိုတာက၊ အဘမကြာခင်ကမှလက်ထပ်ယူထားတဲ့ အငယ်ဆုံးမိန်းမလေးကိုပြောတာပါ။ အထွေးဆုံးလေးမို့ ဒီနာမည်ရတာလေ။

“အမယ်..ရှင့်အဖေကြီးက မယားအထွေးလေးကျတော့ဗိုက်ထွက်အောင်လုပ်နိုင်တဲ့အရည်အချင်းတော့ရှိသေးသားပဲ။
အရည်လက်ကျန်အကပ်အသပ်တွေ ထိမ်းထားတယ်ထင်တယ်။ တော်လိုက်တာ..”

“ဒါနဲ့..အမေကရော..ကျုပ်အတွက် ညီလေးရအောင် ဘယ်တော့ဗိုက်ရှိပေးမှာလည်း”

“အမယ်မယ်… ညီလေးလိုချင်တာလား၊ သားလေးလိုချင်တာလား။ သားက အမေလတ်နဲ့ခလေးလိုချင်တယ်ပေါ့လေ။
သားကအမေ့ကိုတကယ့်မယားတစ်ယောက်လိုပီပီပြင်ပြင်ခလေးပါကိုယ်ဝန်ဆောင်စေချင်တယ်ပေါ့..ဟုတ်လား..။
အမေသိပ်မသေချာဘူးသား..ဒီအရွယ်မှာဗိုက်ရှိဖို့တော့အခွင့်အရေးနည်းသွားပြီ။ ဒါပေမယ့်အမေ သွေးမဆုံးသေးဘူး..၊
ရမယ်ဆိုရင်ရနိုင်သေးတယ်၊ သားကြိုးစားလေ။ သားမျိုးရည်တွေအားသန်ရင်ကပ်နိုင်စွမ်းရှိဦးမှာပါ။

တကယ်တန်းကျ အမေနဲ့စာရင်၊ သားရဲ့မေမေ မေမေလေးနဲ့ဗိုက်ရနိုင်ဖို့ပိုရှိတယ်။
သူကအမေ့ထက် နှစ်နှစ်သုံးနှစ်ငယ်တယ်၊ ပြီးတော့ သွေးအားကကောင်းတုန်း..”

“မဖြစ်နိုင်ပါဘူးအမေရာ။ သားအမိအရင်းကြီးတွေဟာ၊ ဗိုက်ယူဖို့တော့မစဥ်းစားပါဘူး၊
ပြီးတော့အဘသတ်လို့အရင်သေမှာဗျ။ မေမေ့ကိုသနားလွန်းလို့သာအရိပ်အခြေကြည့်ပြီးလိုးပေးနေရတာ”

တွက်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ၊ အဘအိမ်မှာပုံမှန်ပြန်ရှိနေတော့ မေမေနဲ့ခိုးတွေ့ ခိုးလိုးဖို့ပိုခဲယဥ်းသွားတယ်။
အဘကမေမေ့အခန်းကိုဆောင်တော်မကူးဘူးပဲထား၊ ကျုပ်ကမေမေ့ဆီညဘက်သွားဝင်လိုးဖို့မလွယ်တော့ဘူး။
နေ့လည်နေ့ခင်း မေမေ့အခန်းသာမန်သွားတွေ့တာကဘယ်သူမှသံသယမဝင်ဘူးလေ။ ကျုပ်တို့က သားအမိတွေပဲဟာ။

ဒါပေမယ့်အဘမရှိတုန်းကလို၊ ညဘက်သွားခိုးမစားဝံ့ဘူး။ မယားထွေးလေးဗိုက်ရှိနေလို့၊ အဘကမေမေ့ဆီကူးရင်ကူးလာမှာ..။
တော်ကြာကွိကနဲမိနေမယ်။ အဘမိသွားလို့ကတော့သေပြီပဲ။ အဘကကျုပ်ကိုဘယ်လောက်အချစ်ဆုံးလို့ပဲဆိုဆို၊
ဒါမျိုးကတော့ခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ အဘဒေါသကိုလည်းသိသားနဲ့..။

ဒါကြောင့်ကျုပ်နဲ့မေမေသတိထားပြီးခပ်ကင်းကင်းနေလာခဲ့ကြပေမယ့်၊ ရက်အတော်ကြာလာတော့
မေမေ့မှာနေမထိထိုင်မသာ၊ စိတ်တွေတိုပြီးအလိုမကျဖြစ်နေရတာကို၊ ကျုပ်တို့၊ မေမေလတ်တို့ အနီးကပ်လူတွေကသတိထားမိတာပေါ့။
ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတဲ့အကြောင်းရင်းခံကိုလည်းကုပ်သိလေတော့မေမေ့ကိုသနားပိုလာမိတယ်။

ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း အဘတခြားမိန်းမတွေ၊ အထူးသဖြင့်မေမေငယ်နဲ့မယ်ထွေးလေးအခန်းတွေကမထွက်ပဲရှိတဲ့အချိန်၊
မေမေ့အခန်းကိုတိတ်တိတ်ခိုးသွားတယ်။ သားအမိအချင်းချင်းဘယ်သူမှမထင်လောက်ဘူးဆိုတဲ့အချက်ပေါ်
အားကိုးပြီးအရဲစွန့်ရတာပေါ့၊ အဲဒီနေ့ကအိမ်မှာလည်းလူသိပ်မရှိဘူး၊ နေ့လည်ပိုင်းလူခြေခပ်တိတ်တိတ်အချိန်ပေါ့။

မေမေ့အခန်းထဲရောက်တော့သူကအိန္ဒြေတောင်မဆည်နိုင်ဘူး။ ဝမ်းသာအားရနဲ့ကျုပ်စိတ်ကြိုက်ကစားရအောင်
ထမီချွတ်ပြီးပေါင်ဖြဲပေးတော့တာပဲ။ ဒီတချီမေမေ့ကိုလိုးရတာအရသာရှိလိုက်တာ…။ အန္တရာယ်ကြားကခိုးစားရလို့လားမသိဘူး။
အဘမြို့ကပြန်လာပြီးကထဲက သုံးပတ်ဆိုတဲ့အချိန်အတွင်းမှာ၊ ပထမဆုံးအကြိမ်ခိုးတွေဖြစ်တာပဲ။

မသွားခင်အမေလတ်ကိုလက်တို့တော့..
“ဟဲ့သား..နင့်နှယ်အန္တရယ်များလိုက်တာဟယ်” လို့ပြောတယ်။

ဒါပေမယ့်သူကအရေးကြုံရင်သတိပေးရအောင် လမ်းရှင်းမရှင်းအခြေအနေစောင့်ကြည့်ပေးရှာပါတယ်။
ဒါနဲ့အဲဒီတစ်ရက်တော့အလုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့။ သိပ်စိတ်ချလက်ချနဲ့လုပ်ရတာမဟုတ်တော့၊ ခပ်သုတ်သုတ်ပါပဲ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မေမေ့အတွက်ကတော့ အားဆေးတစ်ခွက်ပဲပေါ့။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အခွင့်အရေးကမသာပြန်ဘူး။

အမေလတ်ရဲ့သမီးငုဝါနဲ့ကျုပ်သူငယ်ချင်းသာဂဒိုးတို့ရဲ့မင်္ဂလာဆောင်မယ့်ရက်ကတဖြည်းဖြည်းနဲ့နီးလာတော့
အမေလတ်လဲသူ့သမီးကို အိမ်ထောင်မကျခင် မှာကြားဆုံးမလေ့ကျင့်ပေးနေရတာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေပြီ။
အိမ်ထောင်သည်တာဝန်တွေလက်ချာပေးနေရတာပေါ့။

တစ်နေ့ကျုပ်အမေလတ်အခန်းထဲရောက်သွားတော့ သူက..

“ငုဝါကတခြားအိမ်အလုပ်တွေ၊ ဝေယျာဝစ္စတွေကိုတော့အားလုံးနားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ယောက်ျားနဲ့ကုတင်ပေါ်က
အကြောင်းတွေကိုတော့ နကန်းတစ်လုံးမှနားမလည်ဘူး။ အရိပ်အမြွက်ပြောပြလည်း အထာမပေါက်ဘူး”

“ဟာ..အမေကလည်း၊ ဘာတွေများဒီကိစ္စအထိလိုက်ပူနေရတာလည်း။ ငုဝါကဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေလာပြီး
ရည်းစားတောင်မထားဖူးတဲ့မိန်းခလေးပဲဟာ၊ မကြုံဖူးတော့မသိတာမဆန်းပါဘူး။ သူ့ဘာသူ သဘာဝက
သင်ပေးသွားလိမ့်မပေါ့။ ကျုပ်တောင်အမေနဲ့စမလိုးခင်က ဘာမှမသိ၊ ဘာမှလုပ်တတ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး”

မေမေလတ်ကရယ်ပြီး..

“အေးပါ..နင်ကဘာမှမသိဘူးဆိုပြီး ၊ အူသလိုလို၊ မတတ်သလိုလိုနဲ့ပထမညမှာပဲ၊ ငါ့ကိုဖင်ချသွားတာမသိဘူးမှတ်နေလား ခစ်ခစ်..”

“ဟာဗျာ..အမေကလည်း အဲဒါကတကယ်မှားတာပါဗျ၊ ဟိးဟီးး…၊ နောက်အချီတွေကျ တည့်လို့မဟုတ်လား။
ပြောသာပြောရတယ်၊ နောက်ပေါက်ကသိပ်ကောင်းတာပဲ။ တစ်ညလောက်ကျုပ်အမေ့ကိုတောငိးလိုးဦးမယ်..၊ပေးမှာလား”

အမေလတ်မျက်နှာ ပန်းရောင်လျှမ်းတက်သွားတယ်။

“သွားကွာ…ဘာမှန်းလဲမသိဘူး၊ သဘာဝအတိုင်းပုံမှန်ပေါက်ပဲလုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ နာတယ်သိရဲ့လား၊
တခါထဲစကားအကောင်းပြောနေတုန်းမှာ နှာဘူးကထလာပြန်ပြီ”

“ကဲပါ..အမေကဘာပြောချင်နေတာလဲ..”

“ဒီလိုကွယ့်.. အမေကငုဝါကိုယောက်ျားတွေအကြောင်းပြောပြ၊ သင်ပြတဲ့အခါသားကနည်းနည်းလောက်ပုံစံပြအနေနဲ့နေပေးဖို့ပေါ့..”

“ဟာ!..ဟားဟားးး..အမေကလည်း လာနောက်နေပြန်ပြီ။ သတိုးသမီးကိုအဲ့လိုသင်ပေးရလို့လား၊
တခါမှမကြားဖူးဘူး..။ ကျုပ်မလုပ်ရင်မရဘူးလား”

“ငါကသူသိသွားအောင်သင်ပေးနေတာဟဲ့။ နင်ကဘာရှက်နေရပြန်တာလည်း၊ ဒါလေးများ..”

“ကျုပ်ကလား..ရှက်မှာ၊ ဒါလောက်တောင်ပြမှဖြစ်မယ်ဆိုရင်လည်း၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ်၊ မေလတ်သဘောပဲ..”

“ဒါဆို..ဒီညမေလတ်အခန်းကိုလာအိပ်လှည့်ဦးနော်..”

ကျုပ်လည်းအမေလတ်ကိုလာမယ်လို့ကတိပေးပြီးပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်တောင်အမေလတ်နဲ့မအိပ်ဖြစ်တာ
နှစ်ညသုံးညရှိခဲ့ပြီ။ ညကျတော့ထုံးစံအတိုင်း ၉နာရီလောက်မှာ အမေလတ်အခန်းကိုကူးခဲ့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့
အမေလတ်တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘူး။ မကြာခင်ရက်တွင်းမှာမင်္ဂလာဆောင်တော့မယ့်ညီမလေးငုဝါပါအတူရှိနေတယ်။

ငုဝါကကျုပ်ဝင်လာတာတွေ့တော့ခေါင်းကြီးကိုငုံ့၊ လက်လေးနှစ်ဘက်ကိုလိမ်ဖျစ်ရင်းရှက်နေတာကသိသာလှတယ်။
အမေလတ်ကကျုပ်ကိုသူနဲ့သူ့သမီးအကြား အလယ်မှာထိုင်ခိုင်းတယ်။ အမေလတ်ကငုဝါကို။

“သမီးဘာလို့ရှက်နေတာလည်း။ ရှက်စရာကြောက်စရာမလိုဘူး။ ဒီလုံးကသမီးးအကိုပဲလေ။
သူက..သမီးဗဟုသုတရအောင်လို့ နမူနာပုံစံပြရအောင်လာပေးတာ။ နင့်ကိုသိထားစေချင်လို့၊
နင်ယူမယ့်ယောက်ျားလည်းဒီလိုမျိုးအတူတူပဲဆိုတာနမူနာအနေတဲ့သိထားရအောင်အမေကခေါ်ထားရတာ..”

ပြီးတော့တဆက်တည်း…

“ကဲသား…လုံချည်နဲ့အတွင်းခံကိုချွတ်ပြီးနင့်ညီမကိုပြလိုက်စမ်း။ ယောက်ျားတွေရဲ့ဟာက ဘယ်လိုလဲဆိုတာသိသွားရအောင်”

အမေလတ်စကားအဆုံး ကျုပ်ကပြုံးရင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီးလုံချည်နဲ့အတွင်းခံကိုပြိုင်တူချွတ်ချလိုက်တယ်။
သူ့ရှေ့မှာလီးတန်းလန်းနဲ့တောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေတဲ့ကျုပ်ကိုငုဝါကမကြည့်ရဲဘူး။

“ငုဝါမ..နင်ကဘာတွေကြောက်နေရတာလဲ။ တော်တော်ကြာနင်လဲ ဒါမျိုးကိုနေ့တိုင်းမြင်၊
နေ့တိုင်းကစားနေရမှာ။ သေချာသိအောင်ကြည့်ထား”

ဒါနဲ့ပဲငုဝါကကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး မရဲတရဲနဲ့မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လာတယ်။

“ကဲ..ဒီမှာတွေ့ပြီလား..အဲဒါကြီးက၊ နင်နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့တွေ့ရမယ့် ပစ္စည်းအစစ်မဟုတ်သေးဘူး၊ ဒါပေမယ့်..ဒါနဲ့တစ်ပုံစံထဲပဲ”

အမေလတ်ကကျုပ်လီးကိုလှမ်းဆွဲပြီး ခပ်ဖွဖွဆုပ်ညှစ်ပေးနေရင်းက၊ လက်ကွင်းထဲထည့်ပြီးဂွင်းတိုက်သလို
ရှေ့နောက်ဆောင့်လှုပ်ပေးပြီးတော့ လီးကအမေ့လက်ထဲမှာတင်ထွားပြီးထောင်ထလာပြီ။ ငုဝါကမျက်လုံးလေးပြူးပြီးစိုက်ကြည့်ရင်း၊
ကိုယ်လုံးလေးကသိသိသာသာတုန်ယင်နေတယ်။ သူတစ်ခါမှလူကြီးလီးကိုမမြင်ဖူးခဲ့တာပဲ။

“ကဲ..သမီး..နင့်အကိုဟာကိုကိုင်ကြည့်စမ်း”

သူ့အမေစကားကြောင့်ငုဝါတွန့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ကြောက်လည်းကြောက်၊
လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကိုအချင်းချင်းဖျစ်ညှစ်နေရင်း၊ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတော့ သူ့အမေကဇတ်ခနဲ
ငုဝါရဲ့ညာလက်လေးကိုဆွဲတဲ့ပြီးလီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။

ငုဝါကတော့အိမ်မြောင်တစ်ကောင်ကိုကိုင်လိုက်ရသလိုတွန့်ပြီးတော်တော်လန့်သွားပုံရတယ်။ ဒါပေမယ့်သူ့အမေက
သူ့လက်ကိုထပ်ပြီးအုပ်ကိုင်ထားတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့လက်ကလေးနဲ့လီးကိုဖျစ်ကြည့်ပြီး၊ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့..

“အမေ…ဘာလို့အကိုဒီလုံးရဲ့ဂျိုးကဒီလောက်မာနေရတာလဲ၊ ကြီးလည်းအကြီးကြီးပဲ၊
လက်ထဲမှာတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ခုန်နေတယ်၊ သမီးကြောက်တယ်အမေ..”

“အဲဒါကြီးကို ခလေးအရွယ်မှာပဲ ဂျိုးလို့ခေါ်တာဟဲ့၊ လူကြီးဖြစ်သွားရင် ဂျိုးမခေါ်တော့ဘူး လီးလို့ခေါ်တယ်။
သူများတွေတိုင်းပြီးဆဲဆဲနေကြတာကြားဘူးတယ်မဟုတ်လား။ အခုနင်ကိုင်ထားတာလီးကြီးပဲ၊ လီးဆိုတာကနင့်ကို
သာယာအောင်၊ပျော်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ဟာကြီး၊ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး။ ခုနကအမေလုပ်သလိုလိုက်လုပ်ကြည့်စမ်း..”

အမေလတ်ကငုဝါလက်ပေါ်သူ့လက်အုပ်ပြီးကျုပ်လီးကိုကိုင်၊ ဂွင်းထုခိုင်းနေတယ်။
ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ထားတဲ့ငုဝါရဲ့လက်ဖဝါးလေးတွေကနူးညံ့နေတာပဲ။ အပျိုစင်မလေးတစ်ယောက်ကလီးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ပြီး
ဂွင်းထုပေးနေတော့ကျုပ်ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘူး။ လီးကတအားတင်းလာတာ။ ဒီတိုင်းဆိုခဏကြာရင်ထွက်ကုန်တော့မယ်။

ကျုပ်လည်းအသက်ရှူတွေမှားပြီး ညီမလေးငုဝါရဲ့မျက်နှာနုနုလှလှလေးကိုငေးကြည့်နေမိတယ်။
ကျုပ်စိတ်တွေထလာပြီဗျာ။ ငုဝါကိုဆွဲဖက်လှဲပြီးလိုးချင်စိတ်ပေါက်လာပြီ။ အမေလတ်လုပ်ပုံနဲ့..ကျုပ်တော့ဒုက္ခပါပဲ…။
—————————————–