“စွဲလန်းမိတဲ့…ကိုကို”

(1)
“ကိုကို…မနက်စာ မြန်မြန်စားလေ ညီမလေးသင်တန်းနောက်ကျနေလိမ့်မယ်…”

လှေခါးပေါ်မှဆင်းလာလျက် စကားအော်ပြောနေသော ညီမဖြစ်သူကို ဘာစကားမှပြန်မပြောပဲ သက်နောင် ထမင်းကြော်ကိုသာ အာရုံစိုက် စားနေလိုက်သည်။

“ကိုကို…မြန်မြန်စားပါဆိုနေမှ…”

အသံစူးစူးလေးထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင့်အတူ မွှေးပျံ့သော ရနံ့တချို့ကို ရှုရှိုက်လိုက်ရတော့ သက်နောင် သဘောတကျ ပြုံးလိုက်ကာ ထိုင်နေရာမှ အနောက်သို့ ခေါင်းလှည့်၍

“အေး…ငါက…စားပြီးနေပြီ…နင်က ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ မနက်မလင်းသေးဘူး သင်တန်းသွားဖို့ အသည်းအသန်လုပ်နေတာဘာသဘောလဲ သင်တန်းအကြောင်းပြပြီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုတွေ မကြားချင်ဘူးနော်”

လေသံမာမာဖြင့် ပြောလာသည့် အကို ဖြစ်သူရဲ့စကားသံကြားလိုက်ရသည့်အချိန်လေးမှာနှင်းပွင့်ရဲ့မျက်နှာကလေးက စူပုတ်သွားသည်။

ထို့နောက်သက်နောင်ဘေးသို့ကပ်ထိုင်လိုက်ကာ သက်နောင်လက်ထဲမှ ဇွန်းကို လုယူလိုက်ပြီးထ္မင်းကြော်တစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်သည်။

“ဟာ…နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…နင်စားချင် ဒေါ်တင့်ကို ထည့်ခိုင်းလေ”

“ကိုကိုစားနေတာကြာလို့…ကူစားပေးတာ….ကဲပါကိုကိုရယ်ထမှာဖြင့်ထတော့သင်တန်းကနောက်ကျလို့မဖြစ်လို့ပြောနေတာ…ညီမလေးကဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုကိုသာ တနေ့တနေ့ ရှိုးစမိုးတွေများများလာတာ…ဟွန်းးးကျပ်ကျပ်သတိထားနော် ကိုကို…”

သက်နောင်ညီမဖြစ်သူရဲ့ပြောစကားကြောင့်စိတ်ထဲသဘောတကျဖြစ်သွားပေမဲ့ ခပ်တည်တည်ဖြင့်ထိုင်နေရာမှထလိုက်ပြီး
“သွားမယ်….လာ…”
ညီမဖြစ်သူအားပြောရင်းရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်သည့်သက်နောင်ရဲ့ပေါင်ခွဆုံနှင့် ညီမဖြစ်သူနှင်းပွင့်၏ပုခုံးစွန်းတို့ဖျပ်ကနဲပွတ်သွားမိသည်။

သက်နောင် ဘောင်းဘီအောက်မှ ငပဲက တင်းကနဲဖြစ်ကာ ရုန်းကန်လူးလွန့်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။

“ဟော…သားနဲသ္မီးစားပြီးကြပြီလား…”
“ဟုတ်မေမေ…ဒီမယ်လေမနက်မလင်းသေးဘူး သင်တန်းသွားဖို့ပြင်နေလို့…”

သက်နောင်စကားသံမဆုံးခင်လေးမှာပဲ
“ကိုကိုနော်…ညီမလေးကို အပြစ်လိုက်ရှာနေတာ…တော်ပြီ ဘာသင်တန်းမှမသွားတော့ဘူး…”

ဒေါ်နှင်းမျိုးဝေတစ်ယောက်
မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်အချီအချစကားပြောနေတာကို ပြုံးနားထောင်နေပြီး ခုံတလုံးဆွဲကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ကဲ…စောစောစီးစီး စကားမများကြနဲ့…မေမေမနက်ဖြန် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ တောင်ကြီးဘက်ကို သွားရမှာ တစ်ပတ်လောက်ကြာမယ်ထင်တယ်…”

ဒေါ်နှင်းမျိုးဝေစကားသံဆုံးသည့်နောက်နှင်းနုမျက်နှာလေး ညိုးငယ်သွားကာ
“ဟင်…မေမေကလဲ တပတ်ကြီးများတောင်…”

“ကဲပါ…စကားရှည်မနေနဲ့….လိုချင်တာရှိရင် ဖုန်းဆက်မှာလိုက် ဝယ်လာခဲ့ပေးမယ်…နင်တို့အဖေကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော်…ဒီရက်ပိုင်း အိမ်ပြန်မိုးမချုပ်ဖို့အရက်လျော့သောက်ဖို့ သေချာပြောထားခဲ့တယ်ကြားလား”

ဒေါ်နှင်းမျိုးဝေစကားအပြီးသတ်ပြောလိုက်ကာ ဒေါ်တင့်ချပေးသော ထမင်းကြော် ပန်းကန်ကို ရှေ့သို့ဆွဲယူ စားရန်ပြင်လိုက်သည်။

“ဟုတ်…မေမေ…လိုတာရှိမှာလိုက်မယ်…အခု သင်တန်းနောက်ကျမှာစိုးလို့ သွားပြီနော်…”

ပြောလည်းပြောအပြေးအလွှားထွက်သွားသော သမီးဖြစ်သူနောက်ကျောကို ငေးကြည့်ရင်းတော်တော်ဆိုးတဲ့သမီးပဲဟုတွေးလျက်ဒေါ်နှင်းမျိုးဝေသက်ပြင်းတစ်ချက်မသိမသာ ချလိုက်သည်။

(2)
အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသောဆိုင်ကယ်ပေါ် ခွလျက်စောင့်နေသောသက်နောင်ရဲ့ဆိုင်ကယ်နောက်တက်ထိုင်လိုက်ချိန်ဆိုင်ကယ်က ဝူးကနဲဆောင့်မောင်းလိုက်တော့
“အေမ့…”
နှင်းပွင့်အလန့်တကြားဖြင့်သက်နောင်ခါးကို တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်သည်။

“ဖြည်းဖြည်းမောင်းပါ ကိုကိုကလဲ ”
အကိုဖြစ်သူ ပုခုံးပေါ်မေးတင်၍ နားရွက်နားကပ်ပြောလိုက်သည့်အချိန် သက်နောင် မျက်နှာက တခြမ်းစောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့…
“ရွှတ်…”
နှင်းပွင့်နှုတ်ခမ်းနှင့် သက်နောင်ပါးပြင်ထိမိသွားသည်။

သက်နောင် စိတ်ထဲနွေးကနဲဖြစ်သွားကာ ဆိုင်ကယ်စီးနေလျက် ပြုံးလိုက်သည်။

“ဘယ်အချိန်လာကြိုရမှာလဲ…”
“လာကြိုမနေနဲ့…သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“နင်ကခါးကိုတအားကြီးဖက်မထားနဲ့ဟ…ဆိုင်ကယ်စီးရတာ အဆင်မပြေဘူး”

သက်နောင်ညီမဖြစ်သူကိုပြောလိုက်ပေမဲ့ နှင်းပွင့်ကသက်နောင်နောက်ကျောပြင်သို့ ပိုတိုးကပ်လိုက်ပြီးသူမရဲ့နို့အုံလေးတွေပြားကပ်သွားမတတ်တိုးဖက်လိုက်သည်။

“အားးးးးးကျပ်တယ်ဟ….လျှော့ဖက်”
“ဖက်ဘူး….ကိုယ့်ကိုကိုကို ချစ်လို့တိုးဖက်တာသိလား….”

နှင်းပွင့်ရဲ့ကလေးဆန်ဆန်အပြုအမူနဲ့စကားတွေကြောင့်သက်နောင်စိတ်ထဲကြည်နူးသွားကာ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ဆိုင်ကယ်ကိုအရှိန်မြှင့်မောင်းလိုက်သည်။

သင်တန်းခန်းမထဲ ဝင်သွားသော ညီမဖြစ်သူရဲ့နောက်ပိုင်းအလှကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည့် သက်နောင်တစ်ယောက်ဂလုကနဲမြည်အောင်တံတွေးတို့မျိုချလိုက်ပြီးအကြည့်တို့ကို လွှဲဖယ်လိုက်သည်။

ဆိုင်ကယ်မောင်းသာထွက်လာရပေမဲ့ နှင်းပွင့်ရဲ့ကားစွင့်ဝိုင်းစက်တင်းရင်းနေသောဖင်လုံးကြီးများနိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် လှုပ်ခါသွားတာကိုပဲ မြင်ယောင်နေမိသည်။

(3)
“ဟဲ့…နှင်းပွင့် ညည်းအကိုက တနေ့တခြားပိုမိုက်လာတယ်ဟာ….ဘောဒီရော အသားအရည်ရော စတိုင်ရော…တကယ်အလန်းဟ…ငါတော့နင့်အကိုကိုစွဲလန်းချင်နေပြီ…ငါ့ကိုပြောပေးပါလားဟာ”
ဘေးခုံမှ သွယ်မိုးရဲ့ စနောက်သည့် စကားကို အလေးမထားဟန်ဖြင့် ပုခုံးချင်းတစ်ချက်တိုက်လိုက်ကာ
“ငါကယောင်းမတော်ချင်နေတာပါနော်…နင်သာကိုကို့ကိုရအောင်ကပ်…ငါသဘောတူတယ် သိလား…”
“ဟဲ့…သွယ်မိုး သူ့အကိုကို သွားမကြိုက်ပါနဲ့အေ….”

ဘေးမှဝင်ပြောလာသောကေသီ့အသံကြောင့် နှင်းပွင့်က စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ကာ

“ကိုကိုကဘာဖြစ်နေလို့လဲ…ကောင်စုတ်မ နင်တောင် ကိုကို့ကို ကြိုက်သေးတာပဲ…သွယ်မိုးကြိုက်မယ်ဆိုမှကဖျက်ယဖျက်မလုပ်ပါနဲ့…ငါ့ယောင်းမလေး သွယ်မိုး စိတ်ညစ်နေပါ့မယ်”
နှင်းပွင့်က ရယ်ဟဟဖြင့်ပြောလိုက်တော့ ကေသီက မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့ကာ

“အမလေး…ငါကနင့်အကိုကိုတကယ်မကြိုက်ရဲပါဘူးအေ …ရုပ်ကိုက ဂျစ်တစ်တစ်နဲ့ မင်္ဂလာဦးညတင် ဂျုံးဂျုံးကျသွားအောင် ဆွဲမဲ့ရုပ်မျိုး…ကြောက်ပါ့တော်ရေ…”

ကေသီ့စကားကြောင့်နှင်းပွင့်စိတ်ထဲတမျိုးကြီးဖြစ်သွားပေမဲ့ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဟန်ဖြင့်ရယ်မောပြစ်လိုက်သည်။

သင်တန်းကတစ်ချိန်ပဲတက်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် အားလုံးက ပျော်ရွှင်နေကြသည်။

“နှင်းပွင့်… ကိုယ့်အိမ်လိုက်ခဲ့ပါ့လား နှင်းပွင့်ကိုအိမ်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးချင်လို့…”
“အယ်…”
နှင်းပွင့် ဘာစကားမှဆက်မပြောနိုင်ပဲ နိုင်ထူးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။

နိုင်ထူးဆိုတာ နှင်းပွင့်ကို ပိုးပန်းနေသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။နှင်းပွင့်ကတော့ စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှမနေပေမဲ့ နိုင်ထူးကတော့ အချိန်ရှိသရွေ့ နှင်းပွင့်အနားကပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

နိုင်ထူးကနည်းနည်းတော့ရှုပ်သည်လို့ကြားရပေမဲ့သင်တန်းတက်နေသည့်အချိန်တွင်းမှာ တခြားသူများနှင့်အသံမထွက်ပဲ နှင်းပွင့်တစ်ယောက်ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီးပိုးပန်းနေသည်။

နှင်းပွင့်နိုင်ထူးကိုသာမာန်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ထက်မပိုနိုင်မှန်းသိပေမဲ့ အလိုက်အထိုက်ကလေးဆက်ဆံနေခဲ့သည်။

ဒီနေ့သင်တန်းအားချိန်မှာနိုင်ထူးအိမ်သို့အလည်လိုက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။
(4)
“နှင်းပွင့် နင်တစ်ယောက်ထဲ လိုက်ခဲ့လေ”
နိုင်ထူးရဲ့လေသံကစိတ်ညစ်နေသည့်အသံမှန်းသိသာလှသည်။

“ဟဲ့…ငါပါတော့ဘာဖြစ်လို့လဲဟ…နိုင်ထူးနော်နင်နှင်းပွင့်ကိုမဟားဒယားကြံမလို့လား”

ဒဲ့ထိုးကြီးပြောချလိုက်သော ကေသီ၏စကားကြောင့် နိုင်ထူးမျက်နှာတွေပျက်သွားသည်။

“ဟာ…ကေသီကလည်းငါ့ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ နင်တို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုတင်ရမလဲ…”

“အမလေးမပူပါနဲ့ငါ့ဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်မှာပေါ့…တကထဲလူကိုများခြေလျင်လာတယ်မှတ်နေသလား…”

ကေသီက ပွစိပွစိပြောလိုက်တော့
“နှင်းပွင့်ကိုငါ့အိမ်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးချင်တာ…ဟိုဟာ…ငါသူ့ကို အတည်ယူမှာမို့ အိမိခေါ်ပြချင်တာ…အဲ့ဒါ…အဲ့ဒါ…”

“အို….”
နိုင်ထူးရဲ့အဆက်အဆတ်မရှိပြောလိုက်သောစကားကြောင့် နှင်းပွင့် ပါးပြင်ကလေး ရဲတွတ်သွားကာ ရှက်စိတ်ကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်ကနဲဖြစ်သွားသည်။

“ေဩာ်…အဲ့ဒီလိုဆိုလည်း ခေါ်သွားပါ…ငါကြားကနေ ဝင်မရှုပ်တော့ပါဘူး…အကောင်းအတိုင်းတော့ ပြန်ပို့နော် ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကို”
ကေသီက စနောက်ပြောကာ ထွက်သွားသည်။

နိုင်ထူးရဲ့ဆိုင်ကယ်နောက်ထိုင်ဖို့ နှင်းပွင့်တွန့်ဆုတ်နေမိသည်။ခုနကပြောစကားတွေအရသူ့အိမ်လိုက်သွားမည်ဆိုပါက နိုင်ထူးကို လက်ခံလိုက်မိသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးရိမ်နေမိသည်။

“နှင်းပွင့်…တက်လေ…”
“နင်…နင့်အိမ်နဲ့ငါ့ကိုဘယ်လိုမိတ်ဆကိပေးမှာလဲ…ငါနဲ့နင်က…ဘာမှမဖြစ်ပဲနဲ့”

“ဟာ…နှင်းပွင့်ရာငါပြောလ်ုက်မိတာတမျိုးမထင်ပါနဲ့ ကေသီကတမျိုးထင်မှာစိုးလို့ ပြောချလိုက်တာပါ…”

နှင်းပွင့်ခြေလှမ်းတို့ရွေ့လိုက်ကာ နိုင်ထူးဆိုင်ကယ်နောက်တက်ထိုင်လိုက်သည်။
“ဝူးးးးးးးး”
“အေမ့….”
“ငါ့ခါးကို ဖက်ထားလည်းရတယ်နော်”
နိုင်ထူးလေသံကပျော်နေမှန်းသိသာသည်။

ဆိုင်ကယ်လေးက.တရိပ်ရိပ်ဖြင့်ပြေးနေသည်။ဆိုင်ကယ်မောင်းနေသည့် နိုင်ထူးမျက်နှာမှာညစ်ကျယ်ကျယ်အပြုံးတချို့ ဖုံးလွှမ်းနေလျက်…

လေအရှိန်ကြောင့် ဆံပင်တို့ နောက်သို့ လွင့်နေတာကို ကာကွယ်ရန် နှင်းပွင့်နိုင်ထူးခါးကို တိုးဖက်ကာ ပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှီဖို့ပြင်လိုက်ချိန်…
“တီ…တီ…တီ…”
“နှင်းပွင့်…”
ကျယ်လောင်သည့်အော်သံကြောင့်နှင်းပွင့်ရောနိုင်ထူးပါလန့်သွားသည်။

“ဟင်…ကိုကို…”
နှင်းပွင့်စိတ်ထဲတုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားကာ ပါးစပ်မှ အသံတချို့ ထွက်ပေါ်သွားသည်။

“နိုင်ထူး…ရပ်…ရပ်….ဒါ…ငါ့အကို…”
“ကျွီ….”
ဘရိတ်အုပ်သံနှင့်အတူနိုင်ထူးဆိုင်ကယ်က လမ်းဘေးမှာ ထိုးရပ်သွားသည်။

“ကိုကို…ဟို…ဟို…”
“ဘာမှစကားမရှည်နဲ့ လာသွားမယ်”
သက်နောင်လေသံခပ်တင်းတင်းပဲထွက်သွားသည်။

“အကို…နှင်းပွင့်နဲ့ကျွန်တော်က သူငယ်ချင်းတွေပါ…”

နိုင်ထူးက ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းပြီး သက်နောင်ကို ပြောလိုက်သည်။

“ဟေ့ရောင်နိုင်ထူးမင်းဘာကောင်လဲဆိုတာ ငါအကုန်သိတယ် နောက်ငါ့ညီမနဲ့မပက်သက်မိစေနဲ့…မင်းတို့အဖွဲ့…ထွန်းမင်းညီမကိုအပြတ်နွှာတဲ့videoငါကြည့်ပြီးပြီ…ထပ်ပြောမယ်…ငါ့ညီမကို လုံးဝမပက်သက်နဲ့….”

နိုင်ထူးမျက်နှာပေါ်မှာ ချွေးစက်တို့ယိုစီးကျလာသည်။
“ကျွန်…ကျွန်တော်…နှင်းပွင့်ကို တကယ်…တကယ်…ချစ်တာ…”

“တိတ်စမ်းးးးးး”
နိုင်ထူးလန့်သွားသလိုဘေးနားဝန်းကျင်မှလည်းစူးစမ်းသလိုဖြင့်ကြည့်လာကြသည်။

“ဒီမယ်ငါ့အကြောင်းသိချင်ရင် မင်းသူငယ်ချင်းအောင်ဝင်းဆီမှာစုံစမ်းလိုက်…ငါ့ညီမကိုထိလို့ကတော့ မင်းသေပြီသာမှတ်ကြားလား…လာနှင်းပွင့် သွားမယ်”
(5)
အရှိန်ပြင်းစွာမောင်းနေသည့်သက်နောင်ဆိုင်ကယ်နောက်လိုက်လာသည့် နှင်းပွင့်ကြောက်စိတ်တွေကြောင့်မျက်လုံးတို့မှိတ်ကာ ခါးဖက်လိုက်လာသည်။

“ကျွီ….”
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းလိုက်သည့် နှင်းပွင့် ခြေလှမ်းတို့ လှမ်းရန်ပြင်လိုက်ချိန်
“နှင်းပွင့်…နင်…ဒါဘာအချိုးချိုးတာလဲ…ပြောစမ်း”
သက်နောင်ရဲ့လေသံမာမာကြောင့် နှင်းပွင့် ခေါင်းငုံ့ထားလျက်

“ကိူကို…ညီ…ညီမလေးကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့… ကိုကို…ဟို…ဟိုလေ ..ညီမလေး…ညီမလေး…”
နှင်းပွင့် ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်ကာ စကားတွေတုန့်ဆိုင်းထစ်ငေါ့စွာဖြင့်ပြောလိုက်မိသည်။

“တော်စမ်း…ငါစိတ်ထင့်နေလို့ နင့်အခန်းထဲကငါ့သူငယ်ချင်းညီမောင်လင်းဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ သင်တန်းကတချိန်ပဲရှိတာသိလိုက်ရတာ…နင်…နင်…ဒီကောင့်အကြောင်း ဘာသိလို့လဲ…”

နှင်းပွင့်ဘာစကားမှပြန်မပြောပဲ တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် ရပ်နေသည်။

“မေးနေတယ်လေ နင်နဲ့သူနဲ့ ကြိုက်နေကြတာလား…”

သက်နောင် ဒေါသတကြီးဖြင့် အော်လိုက်တော့နှင်းပွင့်မျက်နှာပျက်သွားကာသက်နောင်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီးလေသံမာမာဖြင့်
“အဲ့ဒါ ကိုကိုနဲ့ဘာဆိုင်လဲ ညီမလေးကအရွယ်ရောက်နေပြီလေ ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ကိုယ်ရည်းစားထားချင်ထားမယ်မထားချင်မထားဘူး…ကိုကိုဘာမှလာပြောစရာမလိုဘူး”

နှင်းပွင့်ရဲ့ခပ်တင်းတင်းလေသံကြောင့် သက်နောင် ဒေါသတွေထွက်သွားကာ
“နင်ဒီကောင့်အကြောင်းဘာသိလို့လဲ…ဒီကောင်ကတဏှာရူးကောင်…”
သက်နောင်စကားမဆုံးခင်နှင်းပွင့်ကြားဖြတ်၍…
“ကိုကို သူများကို အဲ့ဒီလို မတရားမပြောပါနဲ့”

နှင်းပွင့်အော်သံကသက်နောင်အသံကိုဖုံးလွှမ်းသွားပြီးသည့်နောက် အသံတို့တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

နှင်းပွင့်တစ်ယောက် ဘာစကားမှမပြောပဲ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ကာ အခန်းတံခါးတွန်းဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။

“နှင်းပွင့်…”
နောက်နားဆီမှထွက်ပေါ်လာသည့် အသံကြောင့်နှင်းပွင့်လန့်ကနဲဖြစ်သွားကာ လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန် သက်နောင်က သူမကို ဆွဲဖက်လိုက်တော့…
“အို…ကိုကို…”
နှင်းပွင့်ရုန်းကန်ဖယ်ရှားဖို့ ပြင်လိုက်ချိန်
“ညီမလေး….ကိုကို…ညီမလေးကို ချစ်တယ်…ကိုကိုကလွဲပြီး ညီမလေး ဘယ်သူ့ကိုမှမချစ်ရဘူး…”

သက်နောင်ကပြောလည်းပြော နှင်းပွင့်ကိုဖက်ထားသည့်လက်တို့ကို လွှတ်မပြစ်ပဲပိုမိုတင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်တော့ နှင်းပွင့်နို့အုံနှစ်လုံးက သက်နောင်ရင်ဘတ်နှင့်အိကနဲနေအောင်ဖိထားသလိုဖြစ်သွားသည်။

သက်နောင်ရင်တွေတထိန်းထိန်းခုန်နေသလို နှင်းပွင့်စိတ်ထဲမှာလည်း တခုခုကို စိုးရိမ်နေမိကာရင်ထဲလှိုက်ဖိုမောချင်သလိုလိူ ဖြစ်လာသည်။

“အသက်ရှုကြပ်တယ်…ဖယ်…လွှတ်…”
“မဖယ်ဘူး….ညီမလေးကို ချစ်တယ်ကွာ…အရမ်းချစ်တယ်…တခြားသူလက်ထဲအရောက်မခံနိုင်ဘူး…”

သက်နောင်လက်ချောင်းတို့က နှင်းပွင့်ဖင်သားများကိုစိကနဲဆုပ်ချေလိုက်ပြီးသူ့ဘက်သိုဆွဲလိုက်တော့နှင်းပွင့်ပေါင်ခွဆုံနှင့် သူ့ပေါင်ခွဆုံတို ထိသွားမိကြသည်။

ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်မှခပ်တင်းတင်းအဖုကြီးတခုက သူမပေါင်ကြားသို့ ဖိမိလာတော့နှင်းပွင့်စိတ်တွေတမျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။

မျက်နှာချင်းအပ်ကာ နှင်းပွင့်ပါးပြင်ကို နမ်းလိုက်ပြီးနောက် တဆက်တည်း ရွေ့သွားကာ လည်တိုင်တို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းချလိုက်သည်။

“အင်း…ဟင်…အဲ့ဒီလို မလုပ်နဲ့ကိုကို”

နှင်းပွင့်ရဲ့ငြင်းပယ်စကားကိုအလေးမထားပဲသက်နောင်နှင်းပွင့်ကိုဖက်ထားလျက် ရှေ့သို့တိုးလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ် ထပ်လျက် လဲကျသွားသည်။

“ဘုန်း…”
“အွန့်…”

နှင်းပွင့်ရဲ့ရင်အုံဖွေးဖွေးကြားမျက်နှာအပ်မိသွားချိနိသက်နောင်အနမ်းကြမ်းကြမ်းတို့ဖြင့်ရင်ညွန့်တစ်ဝိုက်နမ်းပေးလိုက်ကာဆူဖြိုးတင်းမာနေသောနှင်းပွင့်နို့အုံတစ်ဘက်ကို အကျႌပေါ်မှကိုင် ညှစ်ချေလိုက်သည်။

“အားးးးးကိုကို…ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ ဖယ်ပါ…လွှတ်…ခုလွှတ်…”

နှင်းပွင့်အကြောက်အကန်ပြောဆိုရုန်းကန်ပေမဲ့ သက်နောင် လက်တို့က နှင်းပွင့်ရဲ့ အကျႌနှိပ်သီးများကိုဆွဲခွာပြစ်လိုက်သည်။

ဘရာစီရာအောက်မှနို့နှစ်လုံးကမို့မောက်တင်းရင်းစွာဖြင့် အတင်းခုန်ထွက်မတတ် ဆူထွက်နေတာမြင်လိုက်ရတော့ သက်နောင်မျက်လုံးများမီးဝင်းဝင်းတောက်မတတ်အရောင်လက်သွားကာ နှုတ်ခမ်းသားတို့ကိုလျှာဖြင့်ဝိုက်ပွတ်လိုက်ပြီးနှင်းပွင့်နို့အုံနှစ်ခုကြားမျက်နှာအပ်၍နမ်းလိုက်သည်။

“ရှုးးးးးရှလွတ်…”
“ကို…ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…ဖယ်ပါနော် လွှတ်တော့နော်…”

သက်နောင်မျက်နှာကိုအတင်းဆွဲဖယ်ရုန်းကန်ပြောလိုက်ပေမဲ့ သက်နောင်က ရုတ်တရက်အနမ်းတို့ရပ်လိုက်ပြီး နှင်းပွင့်အပေါ်မှအုပ်မိုးငုံ့ကြည့်လျက်
“မဖယ်ဘူး…ညီမလေးကို ဒီနေ့ လိုးပြီးမှ ကိုကိုဖယ်မယ်”

ရုတ်တရက်သက်နောင်ရဲ့ပါးစပ်မှလိုးမည်ဆိုသည့် စကားကြောင့် နှင်းပွင့်တစ်ကိုယ်လုံးစိမ့်ကနဲအေးသွားကာ ကျက်သီးတဖျန်းဖျန်းထသွားလျက် ဆောက်ပတ်အထဲမှာစစ်ကနဲခံစားလိုက်ရပြီး စိတ်ထဲတမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည်။

“ညီမလေး…နို့တွေလှန်ပေးနော်…”
“ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း….”
နှင်းပွင့် ကုန်းထဖို့ပြင်ပေမဲ့ သက်နောင်က အပေါ်မှတက်ခွဖိထားလျက်ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် ချုပ်ထားတော့ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ကာငိုချလိုက်တော့သည်။

“ဟင့်….ဟီးးးးးဟီးးးးး”
“မငိုပါနဲ့ကွာ…ကိုကိုနဲ့လိုးတာပဲ….ကြောက်မနေနဲ့… အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြစ်မယ်နော်”

ပြောပြောဆိုဆို နှင်းပွင့် ထမိန်စကို ဆတ်ကနဲအောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

နှင်းပွင့်အောက်ပိုင်းတခုလုံးအေးကနဲဖြစ်သွားကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ထားလိုက်သည်။
အောက်ခံပင်တီအနီရောင်လေးဖုံးထားသည့်ကြားမှ မို့ဖောင်းနေသော ဆောက်ဖုတ်ကြီးကိုသက်နောင်လက်တစ်ဘက်ကအုပ်မိုးပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လိုက်ပြီးဘောင်းဘီကြိုးကိုဆွဲကာ အောက်သို့တွန်းချလိုက်သည်။

နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်တပြင်လုံးအေးကနဲဖြစ်သွားတော့ လန့်ဖျန့်ပြီး လက်ဝါးဖြင့် လှမ်းအုပ်ပေမဲ့သက်နောင်က လက်တို့ကို ဆွဲဖယ်ကာအောက်သို့ရုတ်ချည်းငုံ့လျက်နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အကွဲကြားမျက်နှာအပ် နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။

“ပြွတ်…ရှလွတ်…”
“အမေ့…ကို့…ကိုကို…ဟား မ…မ…လုပ်နဲ့”
နှင်းပွင့်ရဲ့မချင့်မရဲလေသံကို ဂရုမစိုက်ပဲ သက်နောင်ဆောက်ပတ်နှစ်ချမ်းကိုလက်ဖြင့်ဆွဲဖြဲကာ လျှာထုတ်၍ ထိုးမွှေသွင်းလိုက်သည်။

စူးရှရှအနံ့ကနှာခေါင်းထဲပျံ့လွင့်လာပေမဲ့ သက်နောင် နှုတ်ခမ်းသားတို့ စုချွန်ကာ ဝက်များ အစာစားသလို ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများကိုထိုးထိုးကော်ပြစ်လိုက်သည်။

“ပလပ်…ပလပ်…ပျပ်…ပြွတ်…ပြွတ်”
ဆောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းထဲသို့လျှာဖြင့်ယက်ပေးနေရာမှသက်နောက်နှင်းပွင့်ဆောက်စိမာမာခဲခဲလေးကို တမျှင်းမျှင်းစုပ်ပေးလိုက်သည်။

“အိုးးးးးးအမေ့….အွန်းးးးးကို…ကို….င…င…ငရဲ….ငရဲတွေ….ကြီးကုန်တော့မှာပဲ”

မတိုးမကျယ်ပြောလိုက်သည့်အသံနှင့်အတူ လက်ချောင်းတို့ကသက်နောင်ခေါင်းကို လှမ်းထိန်းကာမပီမသစုပ်သပ်ညည်းညူနေသည့်နှငိးပွင့်အသံတို့ကတုန်ခါနေပေမဲ့ ပေါင်နှစ်ချမ်းပြဲသထက်ပြဲအောင်ကားပေးလျက်လက်တို့ကလည်းသက်နောင်ခေါင်းမှဆံပင်များကို ဖမ်းဆုပ်ဆွဲချေကာ ဆောက်ပတ်နှင့်သက်နောင်ပါးစပ်ကွာမသွားရန် လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။

ညီမဖြစ်သူရဲ့ဆောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့်ထိုးမွှေကလိရင်းဆောက်မွေးနုနုလေးများကို လက်ဖြင့်ဖွဖွပွတ်သပ်ပေးနေသည့်သက်နောင်လီးကလည်းဘောင်းဘီထဲမှတိုးထွက်ဖို့ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားနေသည်။

သက်နောင် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ကို မျက်နှာအပ် ယက်ပေးနေလျက် လက်တဘက်ကဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်ဖွင့်ချလိုက်သည်။

အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ လီးကြီးကပေါက်ထွက်မတတ်တင်းမာနေတာကြောင့် သက်နောင် ရုတ်တရက် ဘောင်းဘီကိုအောက်သို့လျောချွတ်လိုက်ချိန် လီးတံကြီးက ဖြောင်းကနဲ လေထဲမတ်မတ်တောင်လျက် ပေါ်ထွက်လာသည်။

လီးကိုနှစ်ချက်သုံးချက်ရှေ့နောက်ဆွပေးနေရာမှလက်ထဲတံတွေးများထွေးကာ လီးထိပ်ဖူးကို ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး အတင်းကုန်းထဖို့ကြိုးစားနေသော နှင်းပွင့်အပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။

“ကိုကို….အဲ့ဒီလို…ဟွန့်…”
“ပြွတ်…ပလွတ်စ်…ဟွန်းးး”

အတင်းရုန်းကန်တွန်းထိုးကာ စကားပြောလာသည့် နှင်းပွင့်ပါးစပ်ကို သေချာစုပ်ယူနမ်းပြစ်လိုက်ပြီး အောက်မှမတ်ထောင်နေသောလီးထိပ်ဖူးဖြင့် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ပေါ်သို့ တေ့ထောက်လိုက်သည်။

နှင်းပွင့် စိတ်ထဲ ကိုကို့လီးဖြင့် သူမဆောက်ပတ်ပေါ်ပွတ်တိုက်သွားမိချိန်လေးမှာပဲ ဒီနေ့တော့ ကိုကို့လီးဖြင့် အလိုးခံရဖို့ သေချာသွားပြီဆိုတာ တွေးမိတော့ ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။

ဖြဲထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပြန်စေ့ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့သက်နောင်လီးထိပ်ဖူးကြီးကဆောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာပြန်တော့ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းရင်း ငိုချလိုက်သည်။

“အဟင့်ဟင့်…ကိုကိုရယ်…မလုပ်ပါနဲ့…ညီမလေးကို သနားပါဦး…”

ငိုရှိုက်ရင်းပြောလိုက်သည့်စကားသံကြောင့် သက်နောင်တစ်ယောက် ညီမဖြစ်သူ နှင်းပွင့်နားနားကပ်လျက်….
“ကိုကိုမလိုးရင် ညီမလေးကို သူများလိုးသွားမှာလေ…အဲဒီလို အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး…ညီမလေးဆောက်ဖုတ်ကြီးကကိုကို့လီးအတွက်ပဲဖြစ်ရမယ်”

သက်နောင်ပြောလည်းပြော သူ့လီးဒစ်ခေါင်းနောက်နားကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်လျက် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်နှစ်လွှာကြား သေချာထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ဘု…ဘလွတ်…စွိ…အွိ…”
“အွန့်….အမေ့….အ….”
“ဗွတ်….”
“အ…ဟားးးးးးလီးထိပ်….ဝင်…ဝင်သွား…ဝင်သွားပြီ….ညီမလေး ဆောက်ပတ်ကို ဖြဲထားပေးလေ….”
နှင်းပွင့် ဆောက်ပတ်ထိပ်ဝသို့ ကိုကို့လီးထိပ်ဖူးနူးနူးညံ့ညံ့ပူပူနွေးနွေးကြီးဝင်လာချိန်စိတ်ထဲမှာမြွေတကောင်လူးလွန့်ဝင်လာသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ရုန်းကန်မပြစ်ပဲ အလိုလိုနေရင်း ခြေထောက်တို့ချဲ့ကားပေးလိုက်မိသည်။

“ဗြွတ်…ပတစ်…ပတစ်…ဗျစ်…ဘလွတ်…ဖွတ်…”

လီးထိပ်ဖူးကငြိမ့်ကနဲဆောက်ပတ်ထဲထိုးစိုက်ဝင်သွားချိန်နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုလေးများက အလန့်တကြားဖြင့်ရုန်းကန်တွန်းထိုးတားဆီးလိုက်တော့သက်နောင်လီးကိုအထဲမဝင်စေရန်အတင်းအကျပ်ဟန့်တားထားသလိုဖြစ်နေသည်။

သက်နောင်တစ်ယောက်သူ့ညီမရဲ့ မချိမဆန့်မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး လီးကို ခါးအားစိုက်ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်။

“ဗျစ်….ဗျစ်….အ…အမေ့….ကို…ကို….ကိုကို့…လီးကြီးကမဆန့်လောက်ဘူး….နာ….နာ….တယ်…ကိုကိုရဲ့…အဟင့်…ဟင့်….”

နှင်းပွင့်ပါးစပ်က သူ့လီးကြီးကို ကြီးတယ်လို့ပြောလိုက်သံကြောင့်သက်နောင်စိတ်ထဲသဘောကျသွားလျက် လီးတစ်ချောင်းလုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပိုမိုတင်းထောင်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

နှင်းပွင့်တစ်ယောက်သူ့အလိုးခံဖို့ မငြင်းဆန်တော့ဘူးဆိုတာကိုပါ သိလိုက်ရသည့်အတွက် သက်နောင်စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။

နှင်းပွင့်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုနောက်သို့အသာအယာတွန်းပင့်လိုက်ပြီး ဆောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေသော လီးကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ကာ သက်နောင် အံကြိတ်၍ သူ့လီးကို ရှေ့သို့ ဆောင့်ဖိချလိုက်သညိ။
“ဗြစ်….ဘွတ်…ဖောက်….အားးးးအ….အမလေး….ကိုကို….ကိုကို…အ…အ…စပ်တာ….ဖယ်…ခု…ဖယ်…အင့်….ဟင့်….အွန်….အို….အမေ့….နာတယ်ကိုကိုရဲ့…”

နှင်းပွင့်အတင်းရုန်းကန်လူးလွန့်ကာ သက်နောင်ကို တွန်းပြစ်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ သက်နောင်ရဲ့တဏှာစိတ်တွေပိုမိုထကြွလာပြီးအတင်းဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။

နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲတအိအိဖြင့် ထိုးခွဲဝင်ရောက်နေသော သူ့လီးထိပ်ကြီးက ဆောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းမှ တစုံတခုကို ထောက်မိချိန် သက်နောင် လီးကို အားစိုက်ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“အူးးးးးဟူးးးးးးနာ….နာ….တယ်….ကိုကို….ကိုကို့ဟာကြီးပြန်ထုတ်….ညီမလေးဟာလေး ပြဲသွားလိမ့်မယ်… ”

“အင့်…ဖွတ်….ပြွတ်….အမေ့….”
“အိုးးးးးဟိုးးးးဟိုးးးးး”

သက်နောင်လီးကြီးတစ်ချက်ညှောင့်သွင်းလိုက်တိုင်းနှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများကညှစ်ပေးနေသလိုခံစားလိုက်ရပြီး လီးတစ်ဝက်လောက်အဝင်မှာ
အပျိုမှေးကိုသူ့လီးထိပ်ဖူးဖြင့်ထောက်မိကာရှေ့ဆက်တိုးမရသည့်အချိန်သက်နောင်မျက်လုံးတွေပြူးကာအသားတွေတုန်နေအောင် ကျက်သီးတွေထသွားသည်။

အပျိုစစ်စစ်ညီမဖြစ်သူရဲ့ဆောက်ပတ်ကိုပါကင်ဖောက်လိုးရတော့မည်ဆိုသည့် အတွေးကြောင့် သက်နောင် လီးကြီးက ဆောက်ပတ်အတွင်းမှာ ငေါက်ကနဲငေါက်ကနဲဖြစ်သွားလျက် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲ မဆန့်မပြဲ အတင်းတိုးခွေ့ဝင်ရောက်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။

“ညီ…ညီမလေး…..နည်းနည်းနာမယ်….မအော်နဲ့နော်…”
ပြောလည်းပြော သူ့လီးကို ဖြည်းလေးစွာဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဖိထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ကိုကို…ကျပ်…အင့်…”
သက်နောင် နှင်းပွင့် ပုခုံးတစ်ဘက်ကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ ဆောက်ပတ်အမြေးပါးအားထောက်နေသော သူ့လီးထိပ်ဖူးကြီးကို နောက်သို့ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ရာနှင်းပွင့်တစ်ယောက် လီးကြီးဆောက်ပတ်ထဲမှပြန်ထုတ်လိုက်မှာစိုးရိမ်သလိုလိုဖြစ်သွားကာမရိုးမယွဖြင့် ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ဖင်ကြီးမြောက်ကြွတက်လာလျက် တွန့်လိမ်လူးလွန့်သွားသည်။

လီးထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံလောက်ဆောက်ပတ်ထဲထည့်ထားရာမှ သက်နောင် ဇတ်ကနဲ သူ့လီးကိုတရှိန်ထိုးဆောင့်ချလိုက်သည်။

“ဗျစ်…..ပတစ်…”
“အင့်….”
“ဒုတ်…”
“ဖောက်…”
“ဗျိ… ဗျိ….”
“ဗွတ်…”
“အားးးးး”

နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အမြှေးပါးကို ထိုးခွဲသွားသည့် အသံထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင့်အတူ သက်နောင် လီးထိပ်ဖူးကြီး ကျင်ကနဲ ခံစားလိုက်ရကာ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဆောက်ပတ်ထဲ စုန်းစုန်းမြုပ်ဝင်သွားတာ ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေ ပိုတိုးလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

ညီမဖြစ်သူအပျိုစစ်စစ်ကလေးရဲ့ ဆောက်ပတ်အမြှေးပါးကို သူ့လီးထိပ်ဖူးဖြင့်အတင်းဖိဖောက်လိုးလိုက်ရသည့်အတွက်စိတ်ထဲအကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ လီးတဆုံးဖိသွင်းထားလျက် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အုံကြီးနှင့်သူ့လီးအရင်းတို့ ထိကပ်နေအောင် သွင်းထားပြီး နှင်းပွင့်လည်တိုင်တို့ကို နမ်းစုပ်လိုက်…ပါးပြင်ကိုနမ်းလိုက်လုပ်ပေးနေယင်း လက်တို့ကလည်း နှင်းပွင့်ရဲ့ နို့အုံများကို ဆုပ်ချေနယ်ပေးနေလျက် လီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း နဲ့နှဲ့ လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည်။

သက်နောင်လီးကိုဖြည်းညင်းစွာဆွဲထုတ်လိုက်ချိန် နှင်းပွင့် မျက်နှာမှာ ချွေးစေးတို့ ပျံနေလျက် ပါးစပ်ကလေးဟကာ အသက်တို့ကြိုးစားရှုနေတာမြင်လိုက်ရတော့ ညီမဖြစ်သူကိုသနားသလိုလိုဖြစ်သွားရသလို ချစ်လည်း ပိုချစ်မိသွားသည်။

သူ့လီးဒဏ်ကိုမချိမဆန့်ခံနေရသည့်ညီမလေးပါးပြင်ကိုမြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းလိုက်ပြီး
“ကိုကိုလိုးတာကောင်းကောင်းခံနော်…အခု ကိုကို့လီးကြီးက ညီမလေး ဆောက်ပတ်အဆုံးထိဝင်သွားပြီ…ညီမလေးအော်ချင်သလောက်အော်….ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပေးမယ်…”

သက်နောင်စကားသံတို့ကိုနားထောင်နေသည့်နှင်းပွင့်ပါးပြင်မှာရှက်သွေးနှင့်ရမ္မက်သွေးတို့ ရောထွေးစိုလက်နေလျက် ဘာမှပြန်မပြောပဲ ငြိမ်နေသည်။

သက်နောင်လီးထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံလောက်ထိ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲတရှိန်ထိုး ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။

“ဖွတ်…ဘွတ်…အု…”
“ဖောင်းးးးးဖောင်းးးးဖောင်းးးးးဘွတ်….ဖလွတ်….ဗြွတ်…ဘု”

“ဗြစ်ဗြစ်ဗြစ် ပြွတ် ဘုဘလွတ် ဇွပ် ဒုတ်…အမလေးလေးးးးးးးးကိုကို့လီးက သားအိမ်ထိပ်ကို ဆောင့်နေပြီကိုကိုရဲ့”

နှင်းပွင့်ရဲ့မပီမသပြောလိုက်သည့် အသံလေးကြောင့်သက်နောင်စိတ်ထဲပိုကောင်းလာသလိုခံစားလိုက်ရပြီး လီးကြီးက ပိုမိုမာကြောလာလျက် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ကို တအားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။

“ဘွတ်ဘွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပလပ်ပလပ်”
အု အား ဖန်းဖန်းဖန်းဖန်း အားးး သေပြီ”

ရင်ဘတ်ကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့်တွန်းကန်လျက် ရှုံ့မဲ့အော်ဟစ်နေသည့် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုတို့ကလည်း သက်နောင် လီးကြီးကို တရစ်ရစ်ဖြင့်ဆွဲညှစ်ပေးနေလျက်ရှိနေရာ လိုးနေသည့် သက်နောင်အဖို့ လီးတစ်ချောင်းလုံးတင်းကျပ်စေးပိုင်နေလျက် လီးအဝင်အထွက်တိုင်းမှာ သွေးကြောတွေထဲတဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းထနေအောင် ကောင်းလာသည်။

“အား ဖြည်းဖြည်းလိုးပါ ကိုကို”

ပါးစပ်မှပြောလည်းပြောသက်နောင်ခါးကို လက်တို့ဖြင့်ဖမ်းကိုင်ထိန်းပေးကာ အလိုးခံနေသည့်နှင်းပွင့်နို့သီးလေးနှစ်လုံးကကျောက်ကျောတုံးများကိုင်လှုပ်နေသလို အိတုံအိတုံဖြင့် လှုပ်ခါရမ်းလျက် ယိမ်းနွဲ့နေကြသည်။

“အု…အုအု ဘွတ်ဘွတ် ဗလစ်ဘုဗြွတ်
ဘူ…ဘု…ဘု…ဗြစ်…ဘလွတ်”
“တအားဆောင့်မလိုးနဲ့…”
“အရမ်းကောင်းလာလို့ ဆောင့်လိုးတာ…ငြိမ်ခံပေးကွာ…”
“ကိုကို့လီးကြီးက မဆန့်မပြဲဖိလိုးနေတာ ဒီက သေတော့မယ်…ကိုကိုရဲ့”

နှင်းပွင့်စကားတို့ကို ဂရုမစိုက်နိုင်ပဲ သက်နောင် သူ့လီးတန်တစ်လျှောက် ဖျိုးဖျိုးဖျစ်ဖျစ်ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များစုဝေး ရောက်ရှိလာတာကို သတိထားမိခြင်းနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးရှိသွေးကြောများလှည့်ပတ်စီးဆင်းတာမြန်ဆန်လာသလိုခံစားလိုက်ရပြီးလူတကိုယ်လုံးလည်းလန်းဆန်းပေါ့ပါးလာကာ နှင်းပွင့်ကို မြန်မြန်သွက်သွက် ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။

“အင့်….အား….အွန်….ဘွတ်…ဗျစ်….ဒုတ်….ဖောက်….အမလေး….အားးးးကျွတ်စ်…ကျွတ်စ်…”

သက်နောင် လီးကို တဆုံးထိဆွဲထုတ်ပြီး အားဖြင့်ပြန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ နှင်းပွင့်အံတင်းတင်းကျိတ်ကာ ပါးစပ်မှ မပီမသ ညည်းညူလိုက်မိပေမဲ့ ကိုကို့လီးကြီးဖြင့်ပွတ်တိုက်အလိုးခံနေရသည့် အချိန်လေး ကုန်ဆုံးသွားမှာ စိုးကြောက်မိသလိုလို ဖြစ်နေလျက် ကိုကိုတစ်ချက်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူမဖင်ကြီးတွေ အိပ်ယာခင်းပေါ် အိကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်အထိ တောင့်ခံပေးနေမိသည်။

“ညီ…ညီမလေး….ကိုကို…ပြီးတော့မှာ….”
“အွတ်…”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင်းပွင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်တွန်းကားလိုက်ပြီး ဆောင့်လိုက်တော့ နှင်းပွင့်ပါးစပ်မှ အွတ်ကနဲအသံတစ်ချင်သာထွက်ပေါ်သွားသည်။

“ဖွတ်…ဗြွတ်…ဘလွတ်…ဖောင်း….ဖောင်း….”
“အိုးးးးအမေ့….အ….ရှီး…ဟင်းးးးးကို…ကို….ကိုကို…ညီမလေး မခံနိုင်တော့ဘူး….အားးးးးအမလေး….အ…အ….ရှီး….ပြီး….ပြီးပြီ….ပြီးလိုက်ပြီ…..”

နှင်းပွင့်ဖင်ကြီးတွေလေထဲမြောက်ကြွတက်လျက် သက်နောင်လီးကို ကော့ကော့ ခံပေးနေရင်း ဆောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်များ ပွင့်အံထွက်ကျ လာသည်။

နှင်းပွင့်ရဲ့ ဆောက်ရည်များဖြင့် ပက်ဖျန်းခြင်းခံလိုက်ရသည့်အတွက်
သက်နောင်လီးတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာဆောက်ပတ်အတွင်းဝင်ထွက်နေသော လီးချောင်းကြီးက အဝင်အထွက်ပိုမိုချောမွေ့သွားသလိုဖြစ်ကာလိုးရတာ ပိုကောင်းလာသလို သူ့လီးပတ်လည်ရှိသွေးကြောမျှင်များမှာလည်းဆောက်ရည်များစိုရွှဲသွားခြင်းကြောင့် ပိုမိုဖောင်းကြွလာသလိုလို ခံစားလိုက်ရပြီးနှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများက သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်စုပ်ယူနေမှု့ကြောင့် လီးထိပ်ဖူးဆီမှ တစစ်စစ်နှင့်ခံစားလိုက်ရပြီး သုတ်ရည်များကိုတရစပ်ပန်းထုတ်ချလိုက်သည်။

“အားးးးးးအ….လရည်တွေထွက်…ထွက်…ထွက်ပြီ…ညီမလေးဆောက်ပတ်ကြီးထဲ ကိုကို့ လရည်တွေ ပန်းလိုက်ပြီ…”

“ဘွတ်…ဖွတ်….အူးးးးးးးအု….အု…
ဟားးးးးးးးးအ…အ…..ဗျစ်….ဗျစ်….ဗျစ်…ပတစ်…ဗျစ်…ဖလွတ်….ပြွတ်…ဗျိ…အင့်….အ….ရှီးးးးးးအ….အ….ဟားးးး”

“ဗျစ်…ဗြစ်….ဗျိ….ဗျိ….”
သက်နောင် လီးထိပ်ဖျားမှ သုတ်ရည်များက အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲသို့ ရေပြွတ်မှ ရေများပန်းထွက်သလို ပန်းထွက်သွားသည်။

နှင်းပွင့်မှာလည်း သူမ သားအိမ်ထိပ်ဝသို့ လီးထိပ်ဖူးကြီး စိကနဲထိုးစိုက်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးများ တဗျစ်ဗျစ်ပန်းထည့်ခံလိုက်ရတာကို အရသာခံ မှိန်းနေရင်း ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများကို ညှစ်ညှစ်ပေးကာ သက်နောင်၏ လီးရည်များကို တစက်မှ အပြင်မထွက်ရန် ညှစ်ယူလိုက်ပြီး သက်နောင်၏ နောက်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ကာ တသိမ့်သိမ့်ဖြင့် ငိုချလိုက်တော့သည်။

“အင့်…ဟစ်…ဟစ်….ဟီးးးးးး”
“ဘာလို့ငိုတာလဲကွာ…ကိုကိုလိုးတာ မကောင်းလို့လား…ဟင်…ပြောစမ်းညီမလေး….ကိုကို့လီးကို မကြိုက်လို့လား….”
“ဟင့်အင်းးးးကိုကို ရက်စက်တယ်…အရမ်းရက်စက်တယ်…မောင်နှစ်မခြင်းကို…အဟင့်…ဟင့်…လုပ်ရက်တယ်….”

“တိတ်ပါကွာ…ကိုကို့ ညီမလေးကို သူများလိုးသွားမှာစိုးလို့ ကိုကိုက အရင်ဆုံးလိုးလိုက်တာပါ…ညီမလေးဆောက်ပတ်ကို လိုးရတာ အီစိမ့်နေအောင်ကောင်းသွားတာပဲ…ညီမလေးလည်း ကိုကို့ လီးကြီးကို ကြ်ုက်သွားပြီမို့လား…”

နှင်းပွင့် ဘာစကားမှပြန်မပြောပဲ တအင့်အင့်ဖြင့် အသံတိတ် ငိုရှုကိနေမိသည်။

“ဟားးးးးအရမ်းချစ်တယ်…ညီမလေးရာအင့်…ရွှတ်…”
ပြောလည်းပြော နှင်းပွင့်ပါးပြင်ပေါ် အနမ်းတပွင့်ပေးလိုက်ပြီးသက်နောင် နှင်းပွင့် နို့သီးတစ်လုံးကို ငုံ့စုပ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။

“ဟင့်အင်း….ကိုကို…တော်တော့ကွာ…ညီမလေးတကိုယ်လုံးနုံးချိပြီးနာနေတယ်…ကိုကိုဖယ်တော့နော်”

သက်နောင်ကိုယ်လုံးကြီးအားအတင်းတွန်းချနေသည့် နှင်းပွင့်မျက်နှာလေးကို ခပ်တည်တည်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီး သက်နောင် နှင်းပွင့်အပေါ် ထပ်ဖိထားရာမှ ဘေးသို့ လှိမ့်ချလိုက်သည်။

“ဖွတ်….ပလွတ်….ဘွတ်….”
တိတ်ဆိတ်နေသည့်အခန်းထဲမှာနှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲမှလီးကျွတ်ထွက်သွားသည့် အသံများထွက်ပေါ်သွားသည်။

“ဟာ…ဆောက်ရည်တွေက ရွှဲအိုင်နေတာပါလား…”

သက်နောင် နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲမှ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျနေသော ဆောက်ရည်များနှင့် သူ့လီးရည်များ ပေါင်းစပ်လျှံထွက်ကျလာတာကိုတအံ့တဩကြည့်ရင်း ပါးစပ်မှ ထုတ်ဖော်ပြောလိုက်တော့ နှင်းပွင့် ရှက်သွားပြီး သူမဆောက်ဖုတ်ကလေးကို လက်ဝါးလေးဖြင့် လှမ်းအုပ်ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို စေ့ကပ်လိုက်မိသည်။

“အ….”
နှင်းပွင့်မျက်နှာလေးမဲ့ကနဲဖြစ်ကာ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပေါ်သွားသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ…ညီမလေး…”
သက်နောင်စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်စွာဖြင့်မေးလိုက်ကာ နှင်းပွင့်ပေါင်ကြားသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“စပ်တယ်…ကိုကို…”
“ဘယ်နားက စပ်တာလဲ…ညီမလေး….”
နှင်းပွင့် အသံတို့ ထွက်မလာတော့ သက်နောင် အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်လိုက်ကာ ဆောက်ပတ်ပေါ်အုပ်ထားသောနှင်းပွင့်လက်ကလေးကိုဆွဲဖယ်ကြည့်လိုက်သည်။

ဆောက်ပတ်အကွဲကြောင်းညိုညိုလေးနှစ်ခုက အနည်းငယ်ရောင်ကိုင်းနေပြီး သုတ်ရည်များနှင့်အတူသွေးစတချို့တို့က အိပ်ယာခင်းပေါ်ပေပွနေတာ မြင်လိုက်ရတော့သက်နောင်ရင်ထဲဒိတ်ကနဲခုန်သွားကာနှင်းပွင့်ကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။

“ဆောက်ပတ်အောက်နားလေးကွဲသွားတာညီမလေး…ဘာမှမပူနဲ့ နောက်ရက်ကျ ကောင်းသွားမှာ….ဒီမှာ ကိုကို့လီးကိုကြည့်ဦး…ညီမလေး ဆောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထပ်ဝင်ချင်နေလို့ တောင်နေတာ…”

နှင်းပွင့်မျက်လုံးများကသက်နောင်ရဲ့လီးဆီသို့ အကြည့်တို့ရောက်သွားချိန် သူမရဲ့ဆောက်ရည်များ…သက်နောင်ရဲ့လရည်များနှင့်အတူ လီးအရင်းဆီမှ သွေးစက်တချို့ကိုမြင်လိုက်ရသည့်အတွက် သူမဆောက်ပတ်ထဲမှ သွေးစက်များ ကိုကို့လီးမှာပေသွားတာနေမှာဟုတွေးလိုက်မိပြီး….
“ဖယ်တော့ကိုကို…ညီမလေး….ညီမလေး….အဟင့်…အဟင့်….”

ဘာစကားမှဆက်မပြောတတ်ပဲ ရင်ခွင်ထဲမျက်နှာအပ်ငိုနေသောနှင်းပွင့်ရဲ့ ဆောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ဖျားဖြင့် လှမ်းပွတ်လိုက်တော့…
“သွားတော့…ကိုကို လိုချင်တာရပြီးပြီလေ…ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ အေးဆေးနေချင်တယ် ကိုကို”

သက်နောင်အိပ်ယာမှထလိုက်တော့ သုတ်ရည်များစိုရွှဲနေသော လီးကြီးက နှင်းပွင့်မျက်နှာရှေ့တရမ်းရမ်းဖြင့် လှုပ်ခါသွားသည်။

ဆောက်ရည်များ လီးရည်များနှင့် သွေးစသွေးနတချို့ပေပွနေသော လီးကြီးကို နှင်းပွင့်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ချလိုက်သည်။
(6)
“ညီမလေး…သင်တန်းချိန်နောက်ကျနေပြီ ထတော့လေ”

အော်ဟစ်လိုက်သောအသံတို့ကအသံကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်သွားပေမဲ့ အခန်းထဲမှ ဘာတုန့်ပြန်သံမှမကြားရတော့
သက်နောင်စိတ်ပူသွားသည်။

“ဒုန်းးးဒုန်းးးးဒုန်းးးး”
“ညီမလေး….နှင်းပွင့်….တံခါးဖွင့်စမ်း….
သင်တန်းသွားရတော့မှာလေ…”

သက်နောင်စိတ်ထဲ စိုးရိမ်ခြင်းများစွာဖြင့်ပြောလိုက်ရင်း အထဲမှ အသံတခုခုကြားရမလားဟု နားစွင့်လိုက်မိသည်။

“ဒုန်းးးးးးဒုန်းးးးး”
“ဒီနေ့သင်တန်းမရှိဘူး…အခန်းပြင်လည်း မထွက်ချင်ဘူး အေးအေးဆေးဆေးနေပါရစေ”

အခန်းထဲမှ နှင်းပွင့်လေသံကြောင့် သက်နောင်သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ချလိုက်ကာ
“ကိုကို အပြင်သွားမလို့ ဘာစားချင်လဲ မှာလိုက်လေ”
“ဘာမှမစားချင်ဘူး…ဘာမှလည်း လာမပြောနဲ့ ”

နှင်းပွင့်ရဲ့စူအောင့်အောင့်လေသံကြောင့်သက်နောင်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။

“အင်းပါ…အပြန်ကျ မုန့်ဝယ်ခဲ့မယ်…သွားပြီ”

သက်နောင်ဆိုင်ကယ်ထွက်သွားသည့်အသံကြားရမှ နှင်ပွင့်တစ်ယောက် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။

ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လိုက်ချိန် ဖေဖေ့အားမြင်လိုက်ရတော့
“ဖေဖေ အလုပ်မသွားသေးဘူးလား”
“အင်း…ဒီနေ့ဖေဖေနောက်ကျနေတယ်…ဒါနဲ့ သမီးဘာဖြစ်လို့လမ်းလျှောက်တာ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြစ်နေတာလဲ”

နှင်းပွင့်မျက်နှာပျက်ချင်သလိုလိုဖြစ်သွားပေမဲ့အချိန်မှီထိန်းလိုက်ကာ…
“ခြေထောက်မျက်သလိုလို ဖြစ်နေလို့ပါဖေဖေ…”
“ေဩာ်…ဒဏ်ကြေဆေးလိမ်းထားလား…ဖေဖေလိမ်းပေးရမလား…”
“ရတယ်ဖေဖေ…သမီးညထဲက လိမ်းထားတာ သက်သာပါတယ်”
“သက်သာတယ်ဆိုပြီးရောလေ…ကဲ… ဖေဖေ အလုပ်သွားတော့မယ် ”
ပြောပြောဆိုဆို ထထွက်သွားတဲ့ ဖေဖေ့ကိုမလုံမလဲတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

(7)
“နှင်းပွင့်…ညီမလေး…တံခါးဖွင့်ပေးဦး”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
ပြတ်တောင်းစွာထွက်ပေါ်လာသည့်နှင်းပွင့်လေသံကဒေါသကိုထိန်းထားရသည့်လေသံမျိုးဖြင့် ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ကိုကို့ကိုဘာလို့ရှောင်နေတာလဲ…သင်တန်းလဲမသွားဘူူး…ကိုကိုအရမ်း စိတ်ပူနေတယ်”

“မသိဘူး…ဘာမှလာမပြောနဲ့…မနက်ဖြန်ကစပြီး ကိုယ့်ဘာသာ သင်တန်းသွားမှာ ကိုကို လိုက်ပို့စရာမလိုတော့ဘူး…”

“ဘာ…ဘာပြောတယ်…ညီမလေး…ပြောစမ်း…ပြန်ပြောလိုက်စမ်း…”
“ကြားတဲ့အတိုင်းပဲလေ….ထပ်မပြောနိုင်ဘူး…တံခါးလည်း ဖွင့်မပေးနိုင်ဘူး”
“မရဘူး…ဖွင့်ကွာ…ခုဖွင့်…”
“မဖွင့်ဘူး…ဖွင့်မပေးနိုင်ဘူး…”
“ဟာ…ကဲကြာ…”
“ဝုန်းးးးးးဒုန်းးးး”
တံခါးကိုဆောင့်ကန်လိုက်သည့်အသံတို့ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်သွားသည်။

“သား…ဘာဖြစ်နေတာလဲ…တံခါးကို ခြေထောက်နဲ့ ဘာလို့ ဆောင့်ကန်ရတာလဲ”

“ဖေဖေ…ညီမလေးက အလကားနေ စိတ်ကောက်နေလို့”

ဖေဖေ့မျက်ဝန်းတွေထဲအရိပ်အယောင်တချို့ဖြတ်ပြေးသွားသည်။

“ကဲ…သူစိတ်ကောက်နေလဲ မနက်မှ ချော့ကွာ…မင်းပြန်လာတာ ဘယ်အချိန်ရှိပြီထင်လဲ….အရက်မူးလာရင်လည်း အေးဆေး ငြိမ်ငြိမ်နေလေ…ဟိုရမ်းဒီရမ်းဟိုအော်ဒီအော်လုပ်တာ ဖေဖေမကြိုက်ဘူး”

ဖေဖေ့လေသံမာတင်းတင်းကြောင့် သက်နောင် ဘာမှပြန်မပြောပဲ သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။

“သား…ညက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ တအား အော်ဟစ်နေရတာလဲ”

သားအဖ သုံးယောက် မနက်စာ စားနေချိန် နှင်းပွင့်က တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် မနက်စာကိုတို့ကနန်းဆိတ်ကနန်းစားနေကာ သက်နောင်က ကော်ဖီခွက်ကိုင်ကာ ငိုင်နေချိန် မေးလိုက်သည့် ဖေဖေ့ စကားသံကြောင့် သက်နောင် ခေါင်းအောက်ငိုက်ကျသွားသည်။

“မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာဖြစ်ထားကြတာလဲ…”
အခန်းလေးထဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

“ဖေဖေ သမီးသင်တန်းကို ဖေဖေ့ကားနဲ့ပဲ လိုက်ခဲ့မယ်…”

နှင်းပွင့်စကားသံကြောင့် သက်နောင် ရုတ်တရက် ကော်ဖီခွက်ကို နံရံသို့ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ပြစ်ပေါက်လိုက်သည်။
“ခွမ်းးးးး”
“ဖြန်းးးးး”
ကော်ဖီခွက်ကွဲကြေသံနှင့်အတူ လက်ဝါးပြင်နှင့်ပါးထိရိုက်သံ တစ်ချက်ထွက်ပေါ်လာပြီး သက်နောင် မျက်နှာတစ်ပတ်လည်ထွက်သည်။

“ဒီမှာ…ဖအေတစ်ယောက်လုံးရှေ့ထားပြီး မိုက်ကြေးခွဲတဲ့စတိုင်လ် လုပ်ပြရဲတယ်ပေါ့…ဟုတ်လား…မင်းတို့ မောင်နှစ်မ ရန်ဖြစ်တာနဲ့ပဲ မိဘကို မလေးမစားလုပ်ရဲတာ ဘာသဘောလဲ”

“မဟုတ်ဘူး…ဖေဖေ…ညီမလေးက…ညီမလေကးးးးး”
“တော်ကွာ…ဒီနေ့ သမီးကို သင်တန်းပို့ဖို့ ငါ့ကားနဲ့ခေါ်သွားမယ်…မင်းအေးအေးဆေးဆေးနေခဲ့….မနေ့ကလိုရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်လုပ်ရင် မင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်…လာသမီးသွားမယ်…”

သက်နောင်စိတ်ထဲကြေကွဲခြင်းများစွာဖြင့် ငေးကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

တနေကုန် အရက်ဆိုင်သွားထိုင်နေကာ ညမိုးချုပ်မှပြန်လာပြီး သက်နောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲ အော်ဟစ်ပေါက်ကွဲနေသည်။

“နှင်းပွင့်…ညီမလေး…ကိုကို့ကို မရက်စက်နဲ့ကွာ…ကိုကို ရူးမတတ်ဖြစ်နေပြီ…”
“ဟာကြာ…”
“ကဲ…”
“ဝုန်းးးးး”
“ခွမ်းးးးး”
စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် အရက်တွေ အမူးသောက်ကာ စိတ်လွတ်ကို်ယ်လွတိဖြင့် အခန်းထဲမှာ သောင်းကျန်းနေသည့် သက်နောင် ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်စတချို့ ပေပွနေလျက်…ရှိုက်သံအချို့ထွက်ပေါ်လာပြီး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

(8)
မနက်အာရုဏ်တက်တော့မည်ဆိုပေမဲ့ အမှောင်ထုခပ်ပါးပါးက ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားလျက် ရှိနေသေးသည်။

တိတ်ဆိတ်နေသည့် အခန်းတခုရှေ့မှာ လူတစ်ယောက် ခြေသံဖွဖွ နင်းလျက် အခန်းတံခါး လက်ကိုင်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“ကျွီ….”
အခန်းတံခါးကို ဖြည်းလေးစွာဖွင့်လိုက်သံထွက်ပေါ်လာပြီးသည့်နောက်ပြန်ပိတ်လိုက်သည့်အသံခပ်တိုးတိုးလေးထွက်ပေါ်သွားသည်။
“ချပ်…”
နှင်းပွင့် ခြေလှမ်းတို့ကို တရွေ့ရွေ့ဖြင့် သက်နောင်ကုတင်အနားသို့လျှောက်လှမ်းလာနေသည်။

“ဟင်…”
နှင်းပွင့်ရင်တွေအသည်းတွေတဖျပ်ဖျပ်တုန်ရင်သွားကာ အကြည့်တို့က အိပ်ယာပေါ်ခြေတစ်ဘက်စင်း၍ကျန်ခြေတစ်ဘက်ကွေးကာ အိပ်နေသည့် သက်နောင် ပေါင်ခွကြားသို့ မမှိတ်မသုဉ်ကြည့်နေရင်း တံတွေးတို့အကြိမ်ကြိမ်မျိုချမိနေသည်။

လူတကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေလျက် သက်နောင်အိပ်နေသည့်ဘေးသို့ဝင်ထိုင်ကာ လက်တို့က သက်နောင်ရဲ့ တင်းမာထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးဆီသို့ လှမ်းရွယ်လိုက်သည်။

“အွန်းးးးးးး”
နှင်းပွင့်ရဲ့ လက်ချောင်းနုနုလေးတွေက သက်နောင်ရဲ့ကားစွင့်တင်းပြောင်နေသော ဒစ်ထိပ်ဖူးနောက်နားမှနေ၍ လက်ညိုးလက်မကို ဝလုံးဝိုင်းသည့်ပုံစံကွေးလျက် ဖမ်းကိုင်လိုက်တော့ သက်နောင်ထံမှ အသံတစ်ချက် ထွက်ပေါ်သွားသည်။

လီးထိပ်ဖူးကြီးနောက်နားမှာတွန့်ကွေးနေသော လထစ်အရည်အပြားကို နောက်သို့ ဆွဲချပေးလျက် ဟိုညက သူမဆောက်ပတ်ထဲဝင်ချည်ထွက်ချည်လုပ်ခဲ့သောလီးကြီးကိုသေချာကြည့်နေရင်း နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲမှ စစ်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ လက်ချောင်းတို့က လီးတံကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်လိုက်ပြီးနှစ်ချက်သုံးချက်ဆင့် ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။

သက်နောင်တစ်ယောက် သူ့လီးကြီးကိုလက်ဖြင့်ဆုပ်ညှစ်ခံလိုက်ရသည့်အတွက်တင်းကနဲဖြစ်သွားကာ အိပ်နေရာမှ လန့်နိုးလာသည်။

“အင်….ဟင်…”
သက်နောင်ပါးစပ်မှအသံထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင့်အတူမျက်လုံးတို့ပွင့်လာပြီး သူ့လီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားသူအားကြည့်လိုက်ချိန်
“ညီ…ညီမလေး….ဟာ…ဟာကွာ…ကိုကို…ဝမ်းသာလိုက်တာ…”
စကားလည်းပြော ရုတ်ကနဲ ထထိုင်ကာ နှင်းပွင့်ကို ဖက်လိုက်တော့
“အို…ဖယ်ပါ…ခုမှ လာဖက်မနေနဲ့…သွား”

နှင်းပွင့်ရဲ့အမူအယာပိုပိုလေးကြောင့် သက်နောင် အူယားဖားယားဖြစ်သွားပြီး ရုတ်တရက် မွေ့ယာပေါ်ထိုင်နေသည့် နှင်းပွင့်ကို ဆွဲဖက်လှဲချလိုက်သည်။

“ညီမလေးက စိတ်ကောက်နေတော့ ကိုကို့မှာမနေနိုင်မထိုင်နိုင်တွေဖြစ်နေပြီး လွမ်းနေရတာ…ခုတော့ ညီမလေး စိတ်ကောက်ပြေပြီပေါ့…”
“အင့်…ရွှတ်…”
“အားးးးးးချစ်လိုက်တာ ညီမလေးရာ”
နှင်းပွင့် ပါးပြင်ပေါ် အနမ်းတစ်ချက်ခြွေချလိုက်ပြီး သက်နောင်တစ်ယောက် နှင်းပွင့် ရင်ခွင်ထဲမျက်နှာအပ်နမ်းရှိုက်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။

“ဘာမှချစ်မနေနဲ့သွား…ဖယ်…ဖယ်ပါ…ဟွန်း…မူးရူးပြီးဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ…မနေ့ညကညီမလေးဖြင့်တံခါးကန့်လန့်မထိုးထားပဲမျှော်နေတာ…အခန်းတံခါးခေါက် ပြောချင်တာတွေပြောပြီး ပြန်ထွက်သွားတာ အမြင်ကိုကပ်တယ်…ဟွန်းးးး”

“ဟာ…တကယ်…ဟုတ်လား…သိပါဘူး…ကိုကိုက ညီမလေး မုန်းသွားပြီမှတ်လို့…စိတ်လေနေတာ…”
“မမုန်းလို့ ကိုကို့ဆီ ခုရောက်နေပြီလေ ဘာလို့မူးရူးပြီးသောင်းကျန်းရတာလဲ…လာတော့မချော့ပဲနဲ့”

“ညီမလေးကို ထပ်မလိုးရမှာ စိတ်ပူပြီး သောင်းကျန်းမိတာပါ…ကိုကို…ညီမလေးကိုချစ်တယ်…တခြားသူလိုးသွားမှာစိုးလို့ ကိုကို အရင်ဦးအောင် လိုးလိုက်မိတာ…ကိုကို့ကိုခွင့်လွှတ်နော်”

နှင်းပွင့်သူ့အကိုရဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်နေလျက်တောင်ထနေသော လီးကြီးကို ခါးလယ်မှ ဆုပ်ကိုင်ထားလျက်…
“ကိုကို့ အခန်းထဲထိ ဝင်ပြီး ကိုကို့ဟာကြီး ကိုင်ထားတာသိရက်နဲ့ ခွင့်လွှတ်ဖို့ပြောနေသေးတာလား…ကိုကိုလူအကြီး….ခ်ခ်…”

သက်နောင် နှင်းပွင့်အပေါ်မှ အုပ်မိုးထားလျက် ကျေနပ်သည့် အပြုံး ကြည်နူးသည့် အပြုံးတို့ဖြင့် အနမ်းမိုးတို့ရွာချပေးကာနှင်းပွင့်နို့အုံတစ်ဘက်ကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ချေပေးရင်း
“အဝတ်အစားတွေချွတ်…ချိုချိုစို့ချင်တယ်….ပြီးရင် ညီမလေး ဆောက်ပတ်ကို ဘာဂျာပေးမယ်နော်…ညီမလေးက ကိုကို့လီးကို စုပ်ပေး…”
သက်နောင်စကားကြောင့် နှင်းပွင့် အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

(9)
ဘွားကနဲ ပေါ်လာသော နို့အုံဖွေးဖွေးတစ်ဘက်မျက်နှာအပ်၍ကျန်တစ်ဘက်ကိုလက်ဖြင့်ဆုပ်ချေညှစ်လျက် သက်နောင်တစ်ယောက် နို့ငတ်နေသော ကလေးများနို့စို့သလို စို့ချလိုက်သည်။

“ပြွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…စွိ…”
“အ….စို့…ကိုကို…စို့စို့….အင်း…ဘက်ပြောင်းစို့ပေး…အင်း…ဟင်း…ဟင်းးး”

နှင်းပွင့်တစ်ယောက်သက်နောင် ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့ကိုညင်သာစွာပွတ်သပ်ပေးလျက် နို့တိုက်နေရင်း ဆောက်ပတ်ထဲမှ အရည်တို့ တစိမ့်စိမ့်ဖြင့် ထွက်လာသည်။

သက်နောင် လီးကြီးကလည်း အကြောမြောင်းများထလာကာ ထိပ်ဖူးကြီးကနှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲတိုးခွေ့ဝင်ရောက်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။

“ညီမလေး….ကိုကို့လီးစုပ်ပေးဦး…”
“အင်း….ကိုကိုလည်း ညီမလေး ဆောက်ပတ်ယက်ပေးမှာဆို…”
“အိုကေ…”

သက်နောင်ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်အနေအထားသို့ ပြုပြင်လိုက်ပြီး နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ပေါ်သို့မျက်နှာအပ်ကာအကွဲမြောင်းလေးကြား လျှာဖျားဖြင့်ထိုးမွှေကလိပေးလိုက်သည်။

“အင်းးးးဟင်းးးးးးးဟင်းးးးးးးး”
နှင်းပွင့်အသံမထွက်အောင် ကျိတ်ညည်းညူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားတို့မပွင့်တပွင့်ဟကာသက်နောင် လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ ဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်သည်။

“အူးးးးးးးးးးး”
ပူနွေးစိုစွတ်နူးညံ့သောပါးစပ်ထဲသို့လီးချောင်းကြီးက အိကနဲ ဝင်သွားတော့ သက်နောင် လီးတန်ကြီး ထန်ကနဲ ထန်ကနဲဖြစ်အောင်ထောင်ထတင်းမာလာသည်။

ညီမအရင်းကကိုယ့်လီးကိုစုပ်ပေးနေတာဆိုသည့် အသိနှင့်အတူ လီးကြောတွေက မကြုံစဖူး အရသာ ပိုထူးလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ပြွတ်…ပြွတ်….”
“ပလပ်…ပလပ်…”
“အ…အားးးးးးးရှီးးးးး”
“အိုး….ကောင်းတာကွာ…စုပ်…စုပ်….လီးအရင်းထိစုပ်”

နှင်းပွင့်နှာခေါင်းက သက်နောင် လမွေးတွေကြားထဲမြုပ်သွားအောင်အထိလီးတဆုံးအာခေါင်သို့စိုက်ဝင်အောင်စုပ်ပေးနေသလိုသက်နောင်ပါးစပ်ကလည်း နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကိုဆွဲညှပ်စုပ်ပေးနေလျက် လက်ခလယ်ဖြင့် ဆောက်စေ့လေးကိုထိုးပွတ်ဆွပေးနေတော့ နှင်းပွင့်တစ်ယောက် ဆောက်ရည်များတစိမ့်စိမ့်ဖြင့်ယိုစီးကျလာကာ မယိုးမယွဖြစ်လာတော့ သက်နောင်လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲမှထုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်အလောတကြီးလေသံဖြင့်
“ကိုကို…ညီမလေး မရတော့ဘူး…ညီမလေးကိုလိုးပေးပါတော့ကိုကို…”

သက်နောင်သွေးကြောတွေထဲလှည့်ပတ်စီးဆင်းနေသော သွေးများက မီးပြင်းပြင်းမြိုက်ထားသည့်သံရည်ကျိုခွက်ထဲထည့်ခံလိုက်ရသလိုတဖျစ်ဖျစ်ဖြင့်ပူနွေးဆူပွက်လာလျက် လီးတန်ပတ်လည်ရှိသွေးကြောများဖျင်းကနဲဖြစ်သွားကာ လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီးက ပေါက်သင်ညို ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သလိုငေါက်ကနဲငေါက်ကနဲတဆတ်ဆတ်လှုပ်ခါသွားသည်။

ပေါင်နှစ်ခြမ်းကားပေးထားလျက် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်အိပ်နေကာ သက်နောင်လီးကိုစိုက်ကြည့်နေသည့်နှင်းပွင့်မျက်လုံးတွေကိုအုပ်မိုးစိုက်ကြည့်နေသည့် သက်နောင်တစ်ယောက် သူ့လီးထိပ်ဒစ်ဖူးနောက်နားမှလက်မလက်ညိုးဖြင့်ထိန်းကိုင်လျက်နှင်းပွင့်ဆောက်ဖုတ်ဝသို့ လီးဖြင့် တေ့လိုက်သည်။

နူးညံ့တင်းမာသည့် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီး ဆောက်ပတ်ဝသို့ အိကနဲ ထိုးစိုက်လာတော့ နှင်းပွင့် ခြေနှစ်ချောင်းကို မြောက်ကနဲ လေထဲမြှောက်လိုက်ကာ ဆောက်ပတ်ကို အသာအယာလေး ဖြဲပေးလိုက်သည်။

“နာရင်…မအော်နဲ့နော်…”
“အင်းးးးပါ….”
သက်နောင်ခါးကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ဆွဲကိုင်လျက် နှင်းပွင့်ဖင်ကြီး လေထဲကော့တက်လာသည်။

“ဖွတ်…”
“အာ….ချော်…ချော်သွား…ပြီ”
မချင့်မရဲလေသံထွက်ပေါ်သွားပြီး သက်နောင်သူ့လီးကိုလက်တဘက်ဖြင့်ကိုင်ထားပြီးကျန်လက်တစ်ဘက်က နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ကိုဖြဲကာ လီးထိပ်ဖူးဖြင့်တေ့သွင်းလိုက်သည်။

“ဗျစ်…ဗျိ…အိ.. အ….ဟား… အ….အ….ဝင်ပြီ….ကိုကို…ဝင်.. ”
“အင့်… ဘလွတ်…ဗြွတ်….ဖပ်”

တရစ်ရစ်ဖြင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသည့် လီးထိပ်ဖူးကြီးကိုဆောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုလေးများကစွိကနဲအိကနဲဖြစ်အောင်ဆွဲညှစ်လိုက်တော့သက်နောင်တကိုယ်လုံးတုန်ခါသွားကာ လီးကို အသာအယာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

လီးတန်တချောင်းလုံးကိုနူးညံ့အိစက်ပူနွေးသည့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများကအပြင်သို့ပြန်မထုတ်နိုင်အောင် ဆွဲညှစ်လိုက်တော့သက်နောင်လီးတန်ကြီး တင်းကနဲဖြစ်သွားကာ လီးတစ်ချောင်းလုံး အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ပြန်သွင်းထည့်လိုက်သည်။

“ဗြစ်…ဖွတ်…ဖောင်းးးးးးအင့်….ဗြစ်….ဖောက်….ဖလောက်…ဇွိ…ဖွတ်…ဖပ်….”

လီးတဆုံးဆောင့်ချလိုက်သည့် သက်နောင်ရဲ့အားမာန်ပါပါဆောင့်လိုးလိုက်မှု့ကြောင့် နှင်းပွင့်မျက်နှာလေး မဲ့ကနဲဖြစ်သွားသည်။

“နာလား….ညီမလေး….”
“ဘွတ်…ဗလွတ်…ဖပ်…”
“မ…မ…မနာဘူး…ကို…ကိုကို…လိုး…မြန်မြန်လေးသာလိုး…ညီမလေး…ကို…အသေသာလိုးလိုက်ပါ…ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ တအားဆောင့်လိုးလိုက်စမ်းပါ….”

နှင်းပွင့်ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်တို့ကလည်းသက်နောင်နောက်ကျောကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလျက် သူမလက်သည်းချွန်ချွန်လေးဖြင့်ဖိညှစ် ကုတ်လိုက်တော့သက်နောင်တစ်ယောက် စူးကနဲနာကျင်သွားခြင်းနှင့်အတူ ဆောက်ပတ်ထဲမှလီးကြီးပိုမိုတင်းတောင်လာကာနှင်းပွင့်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်မြှောက်၍ သူ့လီးကို တရှိန်ထိုးဆောင့်ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်တော့သည်။

“ဖွတ်…ဘွတ်.. ဖောက်…..အွန့်….ဖောင်း….အမေ့….ဖောင်း…ဗြွတ်…ဘွတ်….ဗွိ….ဇွိ….စွပ်…ပြွတ်စ်”

“အားးးးကိုကို….….….. …...”
နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အုံတခုလုံး တင်းမာဖောင်းကြွလာခြင်းနှင့်အတူ သက်နောင်ရဲ့အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးချောင်းကြီး ဆောက်ခေါင်းထဲ ထိုးဝင်လာတိုင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို အမြန်ပူးကပ်စေ့ပေးလိုက်ပြီး ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် စိကနဲစိကနဲနေအောင်ညှစ်စုပ်ပေးလိုက်တော့လိုးနေသည့်သက်နောင်လီးကြီးကလည်းထူးကဲလှသည့်အရသာကြောင့်လားမသိ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် မီးရထား စက်ခေါင်းကြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်နေသလို ဆောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် လိုးပေးနေသည်။

“ျ..…စ်…. ……ဘလွတ်….ဘွတ်…ဖွပ်…ဖပ်…ဖပ်…”

နှင်းပွင့်ဆီးခုံနှင့် သက်နောင်ဆီးစပ်တို့ ရိုက်မိသံတဖပ်ဖပ်ဖြင့်ထွက်ပေါ်နေသံက စည်းချက်ကျကျဖြင့် လိုးနေခံနေသူ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် နားဝင်ချိုနေသလိုလိုဖြစ်ပေါ်နေသည်။

“ဖွတ်စ်….ပြွတ်…ဒုတ်….”
သက်နောင် လီးကို တဆုံးထုတ်လိုက်ပြီး ဆောက်ပတ်ထဲ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့်တရှိန်ထိုးဆောင့်လိုးလိုက်တော့
“……ကိုကိုရာ….သားအိမ်ကွဲသွားလိမ့်မယ်…ဖြေးဖြေးလိုးပါ…အားးးးးကျွတ်စ်…ကျွတ်စ်…”

နှင်းပွင့်အော်သံအဆုံးမှာ သက်နောင်က ရယ်ဖြဲဖြဲဖြင့်
“ကွာ…ကိုကို လိုးရတာ ပိုကောင်းလာလို့ ကြမ်းလိုက်တာ…”

“ …......…. …”
“ကောင်းလား….မိန်းမ….”
“းးးးးအစ်….ဗျစ်….ကိုကို…နို့တွေတအားမညှစ်နဲ့…ဟင့်….ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ခံရတာစိတ်ထဲ….”
“အမ်….ဘွတ်….အင့်….ကိုကို့လီးက မကောင်းလို့လား….ကိုကိုလိုးတာမကြိုက်လို့လား….လီးသေးတယ်ထင်လို့လား”
သက်နောင် အရှိန်မပျက် လိုးနေလျက် နှင်းပွင့်ကိုမေးလိုက်တော့…

“ဟင့်အင်း….ကိုကို့လီးကိုကြိုက်တယ်…အ…အ…အခု…က… နဲ့မို့ ပြောတာ….”

“ညီမလေးကြီးလိုးရတာ  …ကိုကို့လီးကို တစိစိနဲ့ အထဲကနေ ော့ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်ကွာ….”

    ….”
“ကောင်းလားးးးးးညီမလေးးးးး”
“းးး းးးး ”
“ကိုကိုပြီးချင်လာလို့ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတော့မယ်…အောင့်ခံနော်”
ပြောလည်းပြော သက်နောင် နှင်းပွင့် ပုခုံးဘေး လက်နှစ်ဘက်ထောက်၍ လိုးညှောင့်နေခြင်းကို အရှိန်မြှင့်တင် လိုးတော့သည်။

“ဘွတ်…ဗလွတ်….ပြွတ်…ဖောင်းးးးးဖောက်….ဖွိ….ဖွတ်…ပလွတ်…အို….ကိုကို….လိုး….လိုးးးးးညီမလေး ပြီးတော့မှာ ပြီးတော့မှာ….”

နှင်းပွင့် သူ့အကို လည်ပင်းကို ယီးလေးခိုထားလျက် အောက်မှ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပေးကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကားလိုက်စုလိုက်ဖြင့် သက်နောင်လီးကြီးကို ဆောက်ဖုတ်အတွင်းသားများဖြင့်ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။

“........…ဗျိ…ပြွတ်….စွပ်…ဖပ်…”

“းး….….…ှူးးးးး…အွန့်…ကောင်းလိုက်တာကွာ…ညီမလေးဆောက်ပတ်ကြီးကကိုကို့လီးကိုဆွဲဆွဲစုပ်ပြီးညှစ်ပေးနေတာ….အရမ်းကောင်းတယ်…”

သက်နောင်လီးကလည်းဆောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုလေးများရဲ့စွဲညှစ်မှု့ဒဏ်ကြောင့်လီးပတ်လည်ရှိအကြောများတလျှောက်သုတ်ရည်များဖြင့်ပြည့်ဖောင်းကားလာပြီးလရည်များပန်းထွက်ဖို့အရှိန်ယူနေသလိုဖြစ်ကာအသက်ရှုသံတို့မြန်ဆန်နေပုံက ဖားဖိုထိုးသည့်လေသံလို တဟူးဟူးတရှုးရှုးအသံတို့ထွက်ပေါ်လာခြင်းနှင်အတူလိုးချက်များမြန်ဆန်သွက်လက် လာသည်။

“  ….…... .. .... ”
နှင်းပွင့် သူ့အကိုပါးစပ်ကို အောက်မှနေ လှမ်းပြီးကစ်ဆင်စုပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်စ်….”
ပါးစပ်ခြင်းတေ့စုပ်နမ်းလိုက်တော့ နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲဆစ်ကနဲဖြစ်သွားခြင်းနှင့်အတူ ဆောက်ရည်များ တရွှတ်ရွှတ်တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် ထောင်ပန်းထွက်ကုန်သည်။

“အ…အားးးးပြီးပြီးးးးကိုကို….ညီမလေးပြီးသွားပြီ…..ဟားးးး”
ခြေထောက်တို့အားပြုကာ လေထဲဖင်ကြီးယိမ်းထိုးကော့ပေးနေရာမှ မွေ့ယာပေါ်သို့ဝုန်းကနဲပြုတ်ကျသွားသည်။

နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲဝင်နေသော သက်နောင်လီးတန်ကြီးတလျှောက် ဆောက်ရည်များဖြင့် စိုရွှဲသွားကာ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပူကနဲဖြစ်သွားလျက် လီးထိပ်ဖူးဆီမှ ကျင်ကနဲဖြစ်လာခြင်းနှင့်အတူလီးကို ဆောက်ပတ်ထဲအတင်းဖိကပ်၍ အဆက်မပြတ်ညှောင့်လိုးလိုးလိုက်သည်။

“......… .. ....…ဘွတ်…ဘု…ဘလွတ်…ဗြွတ်…..”
“ဟားးးးးးးဟားးးးးးးအားးးးးးရှီးးးးးးးးလီးးးးးးလီးရည်တွေ…ညီမလေးဆောက်ဖုတ်ထဲပန်းလိုက်တော့မယ်….ရော့….အင့်….အင့်…..အားးးးးး”

သက်နောင် တကိုယ်လုံးရှိအကြောများ တုန့်ဆိုင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး
လီးတန်ပတ်လည်တစ်လျှောက်ရှိအကြောများဖောင်းကြွတင်းမာလာခြင်းနှင့်အတူ ဆောက်ပတ်ထဲ ဝင်ချည်ထွက်ချည် လုပ်နေသော လီးချောင်းကြီးက ပိုမိုမြန်ဆန်စွာအထုတ်အသွင်းလုပ်လိုးနေရာမှသက်နောင်တကိုယ်လုံးရှိအကြောများ တုန့်ဆိုင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးမှ သွေးများက လီးထိပ်ဖူးဝဆီစုရုံးရောက်ရှိလာသလို ခံစားလိုက်ရကာလီးတန်ကြီးတချောင်းလုံးလုံးကျင်ကနဲဖြစ်သွားပြီးသုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးများကနှင်းပွင့်သားအိမ်ထဲသို့ရေပိုက်ခေါင်းမှရေများပန်းထွက်လာသလို တဖျောဖျောဖြင့်ပန်းထည့်ချလိုက်သည်။

နှင်းပွင့်တကိုယ်လုံးနွေးကနဲဖြစ်သွားခြင်းနှင့်အတူကိုကို့လီးထိပ်မှလီးရည်များဆောက်ပတ်ထဲသို့တစ်စက်မကျန် ဝင်လာစေရန်သူမဆောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများကိုရှုံ့ပွပွလုပ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။

လီးတဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ပြီးသုတ်ရည်များပန်းထည့်နေသည့်သက်နောင်လီးကြီးမှာလည်းနှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်အတွင်းသားများက ညှစ်ပေးနေမှု့ကြောင့် စိကနဲစိကနဲအသံထွက်လာအောင် သုတ်ရည်များကို တစ်စက်မကျန် ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။

(10)
“ဟူးးးးးးးးးးလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရာ…”

ပါးပြင်ဘေး မျက်နှာအပ်ပြောလာသည့် သက်နောင် ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းဖယ်ရန်ကြိုးစားနေသည့် နှင်းပွင့်ကို သက်နောင်က အတင်းဖက်ထားလိုက်ပြီး

“ကိုကိုဖြင့် ဒီတစ်သက် ညီမလေးကို လိုးမှလိုးရပါတော့မလားလို့ စိုးရိမ်နေတာ…”

“တော်ပါကိုကိုရာ…ညီမလေးကဖြင့်ကိုကိုလာမလားလို့ မျှော်နေရတာ…ကိုကို အရက်တွေသောက်ပြီးတအားမူးနေတော့ စိတ်ထဲအရမ်းပူပြီးတညလုံး အိပ်မပျော်ဖြစ်နေတာသိလား…”

နှင်းပွင့်ရဲ့ချွဲပျစ်ပျစ်လေသံကြောင့် သက်နောင်အူယားကာပါးပြင်ပေါ်အနမ်းတပွင့်ချွေချလိုက်သည်။
“ရွှတ်….”
“ကိုကို့ကို ချစ်တယ်သိလား….”
“မသိဘူး…ကိုကို့ကိုချစ်တာလား ကိုကို့လီးကို ချစ်တာလား…”

သက်နောင်က စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့် ပြောလိုက်တော့နှင်းပွင့်မျက်နှာကလေးမဲ့သွားကာ
“ကိုကိုကိုလည်း ချစ်တယ် ကိုကို့လီးကိုလည်းချစ်တယ်….ကိုကို့တကိုယ်လုံးကို ချစ်တယ်….”
ရဲရဲတင်းတင်း ပြောလိုက်သည့် ညီမဖြစ်သူကို ချစ်မြတ်နိုးစွာကြည့်ရင်း သက်နောင်သေချာအောင်ထပ်မေးလိုက်သည်။

“တကယ်ပြောတာလား….'”
“တကယ်ပေါ့ကိုကိုရ…”
“ဟားးးးးးးကိုကိုပျော်သွားပြီကွာ….ခုနောက်တချီလောက်ထပ်လိုးရအောင်နော်ညီမလေး…ကိုကို့လီးပြန်တောင်လာပြီ”

နှင်းပွင့်ဆောက်ပတ်ထဲမှလီးကြီးက ပျော့မသွားပဲ ပြန်လည်တင်းမာလာသည့်အချိန် သက်နောင်တစ်ယောက်ဖင်ကိုကြွလိုက်ချလိုက်လုပ်ညှောင့်ပေးနေရင်းပြောလိုက်တော့ နှင်းပွင့်က…

“ခိခိ…ကိုကို့လီးကလည်း အလိုးခံချင်နေတဲ့လူအကြိုက်သိလို့နေမှာချက်ခြင်းကိုပြန်တောင်လာတာပဲ…. နောက်လည်းကိုကို့လီးနဲ့ညီမလေးဆောက်ပတ်ကိုပဲ လိုးရမယ်နော် တခြားသူတွေမလိုးရဘူး…မိန်းမလည်းမယူနဲ့”

“ဟောဒီက ညီမ မယားလေးရှိမှတော့ ဘယ်မိန်းမဆောက်ပတ်မှ လိုးဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ပါဘူးကွာ….ကဲ…ညီမ
လေး…လေမရှည်နဲ့ အချိန်ရှိတုန်း နောက်တချီထပ်လိုးမယ်…လာစမ်းကွာ…”
ပြောပြောဆိုဆို သက်နောင်က နှင်းပွင့်နို့သီးခေါင်းစူတူတူလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ်…စွိ…စွ်….ပလွတ်….အွန့်….ကိုကို….အမေ့….”

နှင်းပွင့်ရဲ့ ညုတုတုအသံလေးက အခန်းထဲမတိုးမကျယ်ထွက်ပေါ်လာချိန် အခန်းတံခါးကိုအသာဟချောင်းနေသော သူတို့အဖေ ဦးသက်ကျော်က ပုဆိုးအောက်မှ ငေါထွက်နေသော သူ့လီးကြီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ဂွင်းထုနေရင်း လရည်တို့တဗျစ်ဗျစ်ဖြင့် ပုဆိုးထဲပန်းထွက်သွားတာကို အသာအယာသုတ်ကာ တနေ့နေ့တော့
သမီးဖြစ်သူ နှင်းပွင့်ကို ရအောင်လိုးမည်ဟုတွေးလိုက်ကာ အခန်းတံခါးဝမှတိတ်တဆိတ်ထွက်သွားတာကို နှင်းပွင့်တို့မောင်နှစ်မ သိများသိခဲ့လျင်…..

ပြီးပါပြီ
နှင်းစက်ညို