အခန်း(၁)
ရင်ထဲသို့စူးသော မြှား၃စင်း
—————————-
^^ဖင်ကြီးက ကိတ်လိုက်တာကွာ။ တက်ဖိလိုက်ရင်တော့ ရှယ်ပဲ^^
“ဟေ့ကောင်ဝင်းကို၊အဲ့တာ ငါ့အမကွ ။ ငါ -ိုးမသား ။ -ီးပဲ”
“ဟီး..ဆောတီးသားကြီး။ ငါလည်းမသိလို့ပါကွာ။ ဟီးဟီးဟီး”
ပြောမနာဆိုမနာသူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့လည်း ဘာမှမဖြစ်။
နေမျိုးဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ပါးစပ်သရမ်းတဲ့ကောင်ဆိုတော့ မတော်လို့ဖြစ်သည်သာထင်သည်။
သို့ပေမယ့်နေမျိုးစိတ်ထဲတော့ ရှိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
ဒါပထမ မြှား. . .

ဒုတိမြှား – – –
နောက် ၂ရက်လောက် အကြာမှာ
နေမျိုး ညနေဖက် ၆ခွဲလောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကအပြန်တွင် ဖြစ်သည်။
နေဝင်ခါစအချိန်ဆိုတော့ နည်းနည်းမှောင်စပြုနေပြီ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ရပ်ကွက် တောင်ဖက်၊ နေမျိုးတို့အိမ်က မြောက်ဖက်။
ရပ်ကွက်က သိပ်မကျယ်ပေမယ့် နေမျိုးတို့ခြံကတော့ အတော်ကျယ်သည်။ ခြံပြင်မှာလည်းသီးပင်စားပင်တွေစိုက်ထားသည်။
အိမ်နောက်ဖက်က ပတ်ပြန်လာသော နေမျိုး ခြံနောက်က အပင်အကွယ်မှာလူရိပ်မြင်လိုက်ရသည်။ သူခိုးထင်ပြီးရိုက်ဖို့ တုတ်ရှာနေစဉ်မှာပင်
ခြံထဲက တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့ရေချိုးနေသံကြားလိုက်ရသည်။ ဟုတ်ပေသည်။ အခုချိန်သည် နေမျိုးအမ စက်ရုံကအပြန် ရေချိုးနေကြအချိန်။
ခြံနောက်ကလူသည် နေမျိုးအမရေချိုးတာချောင်းနေပုံရသည်။ ပထမတော့ထောင်းခနဲဒေါသထွက်သွားသည်။
နောက်တော့ ^^ဖင်ကြီးက ကိတ်လိုက်တာကွာ။ တက်ဖိလိုက်ရင်တော့ ရှယ်ပဲ^^ဆိုသော ဝင်းကို စကားသံက နားထဲပြေးကြားပြီး
ရှိန်းခနဲပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ခြေသံကိုဖော့နင်းပြီး ချောင်းနေသောကောင်ကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ ၂ခြံကျော်က ကုလားဒိန်ဖြစ်သည်။
ကုလားဒိန်မှာမူ ဘယ်သူမှမရှိသည်အထင်နှင့် ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းပြီး အမှန်အကန် ဂွင်းတိုက်နေပုံရသည်။
အလင်းရောင်မရှိသဖြင့် လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ်သာမြင်ရသည်။ စည်းရိုးကြားမှတဆင့် ရေကပြင်ကလျှပ်စစ်မီးရောင်ကြောင့်သာ ကုလားဒိန်၏
အဆီပြန်နေသောမျက်နှာကိုတွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကုလားဒိန်အား အားရပါးရပြေးထိုးချင်သော်လည်း မိမိအမ အရှက်ကွဲမည်ကိုလည်း စဉ်းစားမိကာ
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့သာ အသာပြန်ထွက်လာမိသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ခိုးလိုးခုလု..

တတိယမြှား – – –
အဖြစ်အပျက်တွေအနည်ထိုင်လာတော့ နောက်တစ်ခုဖြစ်ပြန်သည်။ ဒါက သင်္ကြန်ကာလ ဆိုတော့လည်း ပြောရခက်သည်။ နေမျိုးတို့ဘော်ဒါတစ်သိုက် ရပ်ကွက်အဝင်ဝမှာ
မဏ္ဍပ်လေးဆောက်ပြီး မနက်ပိုင်း ကလေးတွေ အုပ်စုလိုက်ကြီးနဲ့ သူငယ်ပြန်။ နေ့လည်ဖက် စတုဒိသာကျွေူး ညနေပိုင်းဆို ကလေးတွေပြန်လွှတ်ပြီးသောက် မူးကြ အိမ်ပြန်အိပ်။
ဒါက နေမျိုးတိုးရပ်ကွက်ရဲ့ အလှလို့ပြောရသည်။ နေမျိုးတို့အဖေတွေခေတ်ထဲက အချင်းချင်းထိန်းလာသော ယဉ်ကျေးမှုလေး။ ဖြစ်မယ့်ဖြစ်တော့ သင်္ကြန်တို့ရဲ့ထုံးစံ အတက်နေ့။ နေမျိုးတို့သောက်နေတုန်း ဟေးဝါးဟေးဝါးနဲ့ လူငယ်တစ်သိုက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပတ်လည်ဝိုင်းကာ မဏ္ဍပ်နားမတိုင်ခင်ထိရောက်လာသည်။
မဏ္ဍပ်ရှေ့ကဖြတ်တော့မှ ထိုကောင်တွေမှာ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေပြောနေခြင်းဖြစ်ကြောင်းသိရသည်။ “အမရယ်ဘာတွေများစားလို့ ဒီလောက်တောင်ကြီးရတာလည်းဗျာ။
” (ဟားဟားဟား) “ဟေ့ကောင်ရ သူ့ရည်းစားလက်စာတွေနေမှာပေါ့” (ဟားဟားဟား) လူငယ် ၄ယောက် ရေဗုံးတွေကိုယ်စီနှင့် .။တစ်လမ်းလုံးတောက်လျောက်လောင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ နေမျိုးရယ် ဝင်းကိုရယ် နောက်တစ်ယောက်က မြှီးကောင်ပေါက်စ အောင်ကျော်ထွန်း.. ၃ယောက်ပဲမဏ္ဍပ်ထဲရှိသည်။
–
(ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ကကောင်တွေ၊ ကိုနေမျိုး ကျနော်တို့ပိုင်းထဲထိ ကျွံလာတာနော်။ ဝိုက်လိုက်ရမလား)
–
လူငယ်ဆိုတော့ သွေးက ဆူလွယ်သည်။ နေမျိုးကတော့ထိန်းသင့်တာထိန်းသည်။

(ခနမသိချင်ယောင်ဆောင်နေပါကွာ)

ပြောတုန်းရှိသေး.. သားကြီးတို့ ရေတစ်ဗုံးလောက်ကွာဆိုပြိး တိုင်ကီထဲက ရေကိုလာခပ်သည်။
ခေါင်းဆပ်ပြကာ ခပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ မဏ္ဍပ်ကျော်ပြီးတာ်တော်လှန်းမှ နေမျိုးတို့ရပ်ကွက်ထဲမှ ကောင်လးတစ်ယာက် သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်နဲ့ပြေးလာသည်။
“ကိုနေမျိုး၊ ကိုနေမျိုး ကိုနေမျိုးအမ မသိဂီင်္ကို ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ငနီတို့ လိုက်နှောက်ယှက်နေတာ မတွေ့ဘူးလား”

<ဟိုက်.. ကိုယ့်အမကိုယ်မမှတ်မိ.. :P >

“ကောင်လေးကပြောတုန်းရှိသေး ဘယ်ချိန်ထဲက တုတ်သွားရှာလာသည်မသိ အောင်ကျော်ထွန်းက တုတ်ဆွဲပြီးပြေးဝင်ရိုက်တော့သည်။
အတော်လှမ်းတော့ ဟိုကကောင်တွေကမြင်သည်။ ခါးပတ်ချွတ်ပြီးစောင့်သူက စောင့် အုတ်နီခဲကိုင်သူကကိုင်..နဲ့ရပ်စောင့်နေသည်။
တစ်ချိန်ထဲမှာ နေမျိုးက “အောင်ကျော် ဟေ့ကောင်ရပ်စမ်း” ဟုဆိုကာပြေးကာ ဂုတ်ကိုဆွဲသည်။
“မင်းတို့၄ယောက်က ဟိုဖက်ရပ်ကွက်ကကောင်တွေမလား”
ဘုရှိုးပြန်ရှိုးသည်။
“သွားတော့၊ အဲ့တာငါ့အမကွ..ပြသနာထပ်မရှာနဲ့တော့။”
..
ဘာမှတော့ပြန်မပြော ကုတ်ချောင်းချောင်းနှင့် စောင်းငန်းငန်းကြည့်ကာ လစ်သွားသည်။
မလစ်လို့လည်းမရ။ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကထွက်ကြည့်နေပြီလေ။
ရပ်ကွက်အစွန်ရောက်တော့ လွတ်ပြီအထင်နှင့် “သွားပြီယောက္ဖကြီးရေ”ဆိုပြီး အအော်မှာပဲ
အသင့်စောင့်နေသောဝင်းကိုက ဖြောင်းခနဲ ကျွေးချလိုက်တာ အော်တဲ့ကောင်မှောက်သွားသည်။
ဟဆော်ကုန်ပြီဟဆိုပြီး ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေကလည်းပြေးဆင်းလာသည်။ ကြည့်ဖို့လာသူတွေရော
ဆွမ်းကြီးလောင်းချင်သူတွေကော အစုံ။ နေမျိုးလည်း အောင်ကျော့်လက်ထဲက သစ်သားတုတ်ကိုယူကာ လိုက်ပါတော့သည်။
ဟိုကောင်တွေလည်း ပထမတော့ ချာတိတ်လေး တုတ်ကိုင်လာတော့ မကြောက်..ခုတော့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးဆိုတော့ပြေးတာမှ မှုန်နေတာပဲ။
ဝင်းကိုက မှိီတဲ့တစ်ကောင်ကို ဆွဲကာ တုတ်နဲ့သိမ်းနေသည်။ “ဖြောင်း”ခနဲ ဖြောင်းခနဲ ။
၁ကောင်ကအမှောက် ဝင်းကိုရိုက်နေတဲ့ကောင်ကကွေးလို့ ဝပ်နေသည်။
နေမျိုးလည်းအရောက်ဟိုကောင်က လုှပ်တောင်မလှုပ်။ ဒါတောင်ဝင်းကိုက သမနေသေးတော့ လက်လွန်မှာစိုးသဖြင့်ပြန်ထိန်း..။
ခနနေတာ့ ဟိုဖက်က လူကြီးစုံရာနဲ့ လာတောင်းပန်… အမှုတော့မဖွင့်..။ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်တော့ဖြစ်မသွား။
ပြသနာတွေအကုန်ပြီးသွားတော့ နေမျိုးကို လူကြီးဆန်သည်၊ စိတ်ထိန်းနိုင်သည်ပေါ့။ နာမည်ကိုကြီးရော။ ဝင်းကိုကတော့
အိမ်ကိုဝင်ထွက်ခွင့်လိုင်စင်ရသွားတာပေါ့။ အဲ့မှာ တတိယမြှားကစတာ။ သူတောင်းစားဝင်းကိုက သူ့အမကို အတည်ကြံပါလေရောလား။

အခန်း ၁ ပြီး၏
အခန်း(၂)
————
ယောက္ဖကြက်ဥတို်က်
××××××××××××
၂လလောက်ကြာတော့ ဝင်းကိုက သိင်္ဂီနဲ့အတာ်ခရီးရောက်နေပြီ။ နေမျိုးကလည်းဘာမှမပြော။ ပြောလည်းရမှာမှမဟုတ်တာပဲ။ ဒီ့ပြင် ဝင်းကိုကအတည်ကြံတာဆိုတော့လည်း
လျစ်လျူရှုထားတာပေါ့။ အဖေကလည်းဘာမှမပြော။၂ဖက်မိဘကသဘောတူတော့ အဆင်ကိုပြေနေတာ။ ဒါပေမယ့် ဖောက်ချင်တာက ဝင်းကို။ယူတာကယူမည် သီတင်းမကျွတ်ခင်တော့
စားချင်သောက်ချင်သေးသည်။ လူကြီးတွေကလည်း ခြေလွန်လက်လွန်တွေဖြစ်မှာစိုးတော့ အိမ်မှာတွေ့တာလောက်ပဲလက်ခံသည်။ အပြင်သွားရင်နေမျိုးပါလိုက်ခိုင်းသည်။ ဘုရားသွားသွား၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ကြည့် နေမျိုးက ကန့်လန့်ကန့်လန့်။ နမ်းတာတောင် ၄ခါလားရှိသေး။ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်တော့ နှိုက်တာ ကိုင်တာရသည် ဒီပြင်မရ။

ရည်းစားသက်တမ်း၃လလောက်ရှိတော့ ဝင်းကို မနေနိုင်တော့။ အကြံထုတ်တော့သည်။ လှော်ကားသွားမည်ပေါ့။
လှော်ကားမှာ ဝင်းကို့ ဂွင်လေးတစ်ခုတွေ့ထားသည်။ ဒီနေရာက လူတော်ရုံမလာ။ သူဖာချတိုင်း ခေါ်ခေါ်ချနေကြနေရာ။
လှော်ကားသွားမည်ဆိုထဲကလည်း နေမျိုးက ဒက်သည်။ ဒါပေမယ့်သူတတ်နိုင်တာဘာရှိလို့တုန်း။
မလွန်စေနဲ့ပဲပြောရတာကိုး။ လှော်ကားဥယျာဉ်ထဲရောက်တော့ ရေသန့်မပါဘူးဆိုကာ နေမျိုးကိုသွားဝယ်ခိုင်းသည်။
နေမျိုးကလည်းမငြင်းနိုင်။ သိသိကြီးရှောင်ပေးရသည်။ နေမျိုးလှည့်ထွက်တုန်းရှိသေး ဝင်းကိုလက်က သိင်္ဂီ့ ထမီထဲရောက်နေပြိ။
တမင်သက်သက်လုပ်ခြင်းပင်။ မောင်ကရှိသေးတော့ အသံမထွက်ရဲမရုန်းရဲ။ ဟိုကဘာဖြစ်တာတုနးဆိုပြီးလှည့်လာမှ အရှက်ရမှာ။
အတွင်းခံအပေါ်မှနေပြီး ဆီးခုံလေးကိုုပွတ်ပေးနေသည်။ နေမျိုးလည်းမြင်ကွင်းထဲကပျောက်ရော..
“လာ..သိင်္ဂီ”ဟုဆိုကာ.. သူ့တွေ့ထားသော နေရာသို့ခေါ်ပါတော့သည်။

အဖုတ်ကယွစိ ယွစိနဲ့ သိဂီင်္လည်း ချက်ချင်းထကာ ခေါ်ရာနေရာသို့ပါသွားပါတော့သည်။
နေရာကသစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ဆိုပေမယ့် ခြုံထူကြီးကြားထဲမှာဆိုတော့ လူမမြင်နိုင်။
ချောင်းမယ်ဆိုတစ်နေရာပဲရှိသည်။ ခြုံအထက်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးအပါ်ကတက်ကြည့်မှသာမြင်ရမည်။
ခြုံထဲရောက်ရောက်ခြင်း သိင်္ဂီကို နမ်းပါတော့သည်။ ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ လန့်သွားသည်။
နောက်မှသာ အလိုက်သင့်လေး ပြန်နမ်းတုန်းရှိသေး… လျာကြီးက ပါးစပ်ထဲဝင်လာသည်။ ခါတိုင်းနမ်းလျှင် လျှာမပါ။
အထူးအဆန်းမို့ကြောင်သွားတုန်း ဝေလင်း ဘယ်လက်က ရင်အုံပေါ်ရောက်လာသည်။ သာမန်ထက်ပိုကြီးသော နို့အုံကြီးများကို
ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဖျစ်သည်။ စပို့ရှပ်ဆိုတော့ ကြေမှာလည်းသိပ်မပူရ။ အကျီအပေါ်ကနေ အားနဲ့ညှစ်နေရင်း သူ့ညာလက်က သိင်္ဂီ့ လက်ကိုဆွဲကာ
ပုဆိုးကြားထဲထိုးထည့်သည်။ ပူပူနွေးနွေးချောင်းကြီးက သိင်္ဂီလက်အာက်မှာ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သွေးတိုးနေသည်။ ကျန်တာတွေသိဂီင်္မသိတော့ .
.အထိအတွေ့မှာယစ်မူးနေလိုက်တာ..အသိပြန်ဝင်လာတာ့ မျက်စိလေးကိုမှေးမှေးလေးဖွင့်ကြည့်မိတာ . အို.. တစ်ကိုယ်လုံးကျွတ်နေပီ။
အကျီ်ကိုလှန်တင်ထားသည်။ ထမီနဲ့ ပုဆိုးကလုံးကာ ဘေးမှာ။ ဝင်းကိုခေါင်းက သိဂီင့်္ ပေါင်ကြားထဲမှာ ရောက်နေသည်။
တပြက်ပြက်နဲ့ သိဂီင့်္ စောက်ဖုတ်လေးကိုယက်တာ အကြောတွေအကုန်ဆိုင်းသွားသလိုပင်။ အားတွေအကုန် မရှိတော့..။
အချိန်ကိုက်ပဲ ဝင်းကိုကလည်း သိဂီ့်ကို ပေါင်၂ခြမ်းဖြဲကာ တစ်ရစ်ချင်းထည့်ပါတော့သည်။ ဝင်းကို၏ လီးမှာမရှည်သော်လည်းတုတ်သည်။
၅လကျမသာသာပငျရှိသောျလညျး လုံးပတျကတုတျသောကွောငျ့ တစျရစျခွငျး ဗွစျခနဲဗွစျခနဲဝငျသညျကို သိဂီငျ် ခံစားရသညျ။
သိဂီင့်္အတွက်တော့ ပထမဆုံး လီးဆိုတော့ ရှည်သည်တိုသည်မသိပေ။
…
နေမျိုးပြန်ရောက်လာတော့ နေရာမှာ ဟို၂ယောက်မရှိ။ သူသိလိုက်ပြီ။ ဒီလိုနဲ့ ဟိုဒီ ပတ်ရှာတော့ ခြုံကောင်းကောင်းတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်သည်။
ကုက္ကိုလ်ပင်ကလည်းမိုးထားသည်။ ကုက္ကိုလ်ပင်ပေါ်တက်ချောင်းရမလား။ ဒီတိုင်းပဲ ခြုံထဲတိုးချောင်းရမလား၊ ပြန်လှည့်ရမလား စဉ်းစားတုန်းရှိသေး
“အ…ဝင်းကို ဖြည်းးဖြည့်း အ…အ…”ဟူသော သူ့အမ၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ ခြုံနားကပ်နားထောင်ကြည့်တော့
“ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်နေတာပဲလေကွာ ကြည့်ပါလား လီးတောင် အဆုံးမဝင်သေးဘူး”
“အာ…ရှက်တယ်ကွာ မြန်မြန်လုပ်၊မောင်လေးစောင့်နေလောက်ပြီ”
“မြန်မြန်မလုပ်ပေါင်ဗျာ၊ နေမျိုးစောင့်ပစေ။ အဲ့ကောင်စောင့်နေတုန်း သိင်္ဂီကိုကျုပ်ဆောင့်ပေးမယ်”
အတိုင်းသားကြားနေရသော စကားသံများက နေမျိုးကို အကြောသေသွားစေသည်။
ဘာသံမှတော့ဆက်မကြားရ ဗြစ်ဗြစ် အအ နှင့် လိုးသံ ဏှာသံတွေသာကြားရတော့သည်။
“စောက်ဖုတ်ကြီးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ..အ..အား”
“အင်း.. ဆောင့်ဆောင့်…ဝင်းကို..ဆောင့်..ကောင်းတယ်..”
၂ယောက်သား စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်သောင်းကျန်းနေကြသည်။
ဘေးမှာကတော့ နေမျိုးအကြောင်သား။နောက်ဆုံးစိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ
ကုက္ကိုလ်ပင်ပေါ်တက်ပြီးချောင်းမည်ဟု ကြံကာ တက်သည်။
ကုက္ကိုလ်ပင်ခွမှထိုင်ပြီးချောင်းတော့ အရှင်းသားမြင်ရသည်။
ဝင်းကိုက သူ့အမ ခွကြားမှာပေါင်၂ချောင်းကို ဖြဲပြီးဆောင့်နေသည်။
သူ့အမကတော့မျက်စိလေးစဉ်းပြီး ဇိမ်ယူနေသည။်
ပြီးမှသူပြန်ကွယ်လိုက်သည်။ ဟုတ်သည် သူ့အမသာမျက်စိဖွင့်ရင် သူ့ကိုမြင်ရသည်။
ခေါင်းလေးပြူချောင်းရင်းနှင့် အားမရတော့ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟုကြံကာ
ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကိုထုတ်ကာ လက်တစ်ဖက်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကိုဖက်ပြီး တစ်ဖက်က ဂွင်းတိုက်ရင်း ထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
====
ဝငျးကို ဆောငျ့နရေငျး သိဂီငျ် ပွီးသှားသညျ။ ပွီးသှားသှားခငြျး ဝငျးကိုကဆောငျ့ကောငျးတုနျး..
မျက်စိလေးမှေးပြီးဖွင့်လိုက်တော့.. လားလား. အပေါ်မှာ သူ့မောင်လေးက သူတို့ကိုကြည့်ပြီး ဂွင်းထုနေသည်။
ရှက်စိတ်များကြောင့် စောက်ဖုတ်ပင်ကျုံ့သွားသည်။ ဒါကို ဝင်းကိုညှစ်ပေးသည်အထင်နှင့် ပိုပြီးဆောင့်သည်။
ဝင်းကိုရိပ်မိသွားမှာစိုးသဖြင့် တရစပ် နမ်းသည်။ ဝင်းကိုကတော့မသိ။နမ်းရင်းဆောင့် ဆောင့်ရင်းနမ်း။
နေမျိုးလည်း ဂွင်းထုနေရင်း ပြီးချင်လာသဖြင့် ကုက္ကိုလ်ပင်ကိုပဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ အောက်သို့ဆင်းကာ
နဂိုနေရာမှာပင်ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။
….
ခနကြာတော့ ဟို၂ယောက်ပြန်ရောက်လာသည်။ ဝင်းကိုကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲ။ နေမျိုးကမသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသော်လည်း သိဂီင်္မှာရှက်လို့နေသည်။
“ယောက္ဖ ရေရလား။ငါတို့လျောက်ကြည့်နေတာ မင်းကြာတာနဲ့”
“အေး ရှားတယ်ဟ ဟို့ရှေ့ထိထွက်ဝယ်ရတာ။ ရော့ ဒီမှာ sharkပါဝယ်လာတယ်။”
“အမ်း အေးအေး..”
သိဂီ်ကတော့ ခေါင်းငုံ့ကာပြုံးလိုက်ပါတော့သည်။

အခန်း(၂) ပြီး၏

အခန်း(၃) ဘုရားလည်းဖူး၊ လိပ်ဥလည်းတူး(က)
×××××××××××××××××××××××××
ဒီဇင်ဘာရောက်ပြီ။ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့လည်းရက်ရွေးဖို့တိုင်ပင်နေကြပြီ။ မင်္ဂလာမဆောင်ခင်လေး ကုသိုလ်ဖြစ် မိသားစုလိုက်ဘုရားဖူးထွက်ကြမည်ဟု ဖခင်ဖြစ်သူက စီစဉ်သောကြောင့် ကျိုက်ထီးရိုးသို့သွားရန်ပြင်ကြသည်။
ကျိုက်ထီးရိုးမှာ ၂ရက်နေမည်ပေါ့။ အဖေတို့ အမေတို့ကတော့ အစုံမသွားတော့ဘူး။ သိဂီင်္ကတော့ ကျောက်ထပ်ကြီးရောက်ဖူးသည်။ ရေတံခွန်တော့မရောက်ဖူး။ နေမျိုးကတော့ အစုံရောက်ဖူးသည်။သို့သော်လည်း
ယခုတစ်ခါ အမဖြစ်သူကို နေရာစုံလိုက်ပို့ရမည်ဟု တာဝန်ကျသည်။ ကြားထဲက အချိန်တွေမှာတော့ လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့ပြီးသွားသည်မဟုတ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ချောင်းရင်း၊ မှန်းရင်းနဲ့ ဖြတ်သန်းလာရသည်။
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်။ ညညဆိုမိဘတွေက အစောကြီးအိပ်။ သိဂီင်္က ကိုရီးယားကားကြည့် ၊နေမျိုးကစာဖတ်။ ဝင်းကိုနဲ့ကိစ္စမဖြစ်ခင်ကအထိအကောင်း။ ဝင်းကိုနဲ့ကိစ္စဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်
မျက်နှာခြင်းမဆိုင်ရဲ။ မျက်နှာခြင်းသာမဆိုင်ရဲသာ ချောင်းတာကတော့ အပြန်အလှန်ချောင်းသည်။ သိဂီင်္ဆိုသည်မှာလည်း လောလာလတ်လတ် အပျိုရည်ပျက်ခါစ။ နေမျိုးဆိုသည်မှာလည်း သူ့အမနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး မရိုးမသား
တဏှာစိတ်အခံကရှိပြီးသားကို။ သွေးရင်းမောင်နှမဆိုတဲ့ စည်းသာမခြားရင် ဇာတ်လမ်းကဖြစ်ပြီးတာကြာပြီ။

ဇာတ်လမ်းကို အစပြန်ပျိုးရရင်တော့ နေမျိုးတို့ အဖေနဲ့အမေကပြောရမည်။ နေမျိုးအဖေက ဗမာစစ်စစ်ကြီး။ နေမျိုးအမေက တရုတ်ကပြား။ အဘိုး၏သွေးက နေမျိုးမှာတန်းပေါ်သည်။ အသားအရောာင်က ကြေးနီရောင်သန်းသည်။ (ညိုသည်ပေါ့)
အမေနဲ့တူတာဆိုလို့ မျက်လုံးမှေးတာပဲရှိသည်။ အရပ်ကထောင်ထောင်မောင်းမောင်း။ မထောင်မောင်းခံနိုင်ရိုးလား ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်ထမင်းအိမ်ဟင်းပဲစားတဲ့ကောင်။ ဆေးလိပ်အရက်ကွမ်း လုံးဝမစား။ လူပျိုပေါက်ဘဝကဆို
ဘုန်းကြီးပေါက်စလို့တောင် အခေါ်ခံရသည်။ ရန်ပွဲဆိုလို့လည်း ပထမ ပြောဖူးသလို သွေးအေးချက်က တုတ်တုတ်မလှုပ်။(အမှန်တော့လည်း အဲ့လိုလူတွေက လုပ်ရင် အဆုံးပဲလုပ်တာ ဆိုတော့ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းသား)။
သိဂိင်္ကျတော့ ထွားထွားဖွံ့ဖွံ့ကြီးဖြစ်နေတာ တခြားမဟုတ်။ သူမြှီးကောင်ပေါက်စက မြန်မာ့အသံတို့မြဝတီတို့က အေရိုးးဗစ်ဆိုတာ ခေတ်ထသည်လေ။ လိုက်ပြီးလုပ်ရုံမက သင်တန်းတွေဘာတွေတက်ခဲ့တော့ ရင်သားတွေတင်သားတွေက
အယ်စတုံကြီးတွေဖြစ်နေတာ။ ဒါ့အပြင်ကို သူ့အမေဆီက အသားအရောင်ရတော့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးရေဆေးငါးကြီးကိုဖြစ်လို့။ အိမ်မှာက ရှေးမဆန်လှပေမယ့် အရမ်းလည်း ခေတ်မဆန်ကြတော့ မိတ်ကပ်တွေလိမ်းရကောင်းမှန်းမသိ။
ဒူးပေါ်ပေါင်တွေဝတ်ရမှာလည်းရှက်။ ထမိန်တောင်ခွဲမဝတ်ရဲ။ တစ်မြို့လုံးရဲ့ ဂန္တဝင်မမဖြစ်နေတော့တာ။ ယောကျာ်းလေးတွေကလည်း အဲ့လိုမျိုးဆိုရင် မထိရဲကြဘူး။ သူတို့မိသားစုကလည်း လူမှန်တွေဆိုတော့ ငရှုပ်တွေကလည်းရှောင်ကြတယ်။
ဝငျးကိုကသာ ဂှငျမိတုနျး ပွေးဝငျလိုကျလို့ရတာ။ အသကျက ၃နှစျပဲကှာတာ။ နမြေိုးက ၂၂ သိဂျီက ၂၅။ ကလေးထပျယူလို့လညျးမရတော့ဘူး။ ဒီတော့ မိဘ၂ယောကျလုံးရဲ့ အရာရာက ဒီသားနဲ့သမီးအတှကျဖွစျနတော။
အမျိုးဆိုလို့ အညာကအမျိုးတွေရယ် ရန်ကုန်က သူ့အမေဖက်ကအမျိုးတွေပဲရှိသည်။ အနားပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဆွေမျိုးမရှိ။ တအိုးတအိမ်ထူထောင်ဖို့ဆိုပြီး ဒီရပ်ကွက်လေးထဲရောက်လာကြတာ နေမျိုးတစ်သက်ပဲ။
ဆိုတော့ကာ အချုပ်ပြောရရင် မြို့ခံတွေအကုန်လုံးက ဒီမိသားစုငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနေတာကို သိတာကြာပေါ့။ အလှပဂေးသမီး၊ ခပ်တည်တည်ခပ်အေးအေးသားနဲ့ ကားဝပ်ရှော့ဆရာမိသားစု ဆိုပြိီးသိတာ။
ဟုတ်တယ်ဗျ ပြောဖို့မေ့နေတာ။ နေမျိုးတို့ အဖေက အရင်က စစ်မှုထမ်း၊နောက်တော့ မျက်စိကျန်းမာရေးကြောင့် တပ်ကဆေးစာနဲ့ထွက်ထားရတာ။ ရှေ့တန်းမှာ ရလာတဲ့ဒဏ်လို့တော့ပြောတာပဲ။ တခြားသူတွေလိုတော့
လက်သီးလက်မောင်းတန်းပြီး ရှင်းပြတာမရှိဘူး။

ဟုတ်ပြီ အခုလက်ရှိကာလကိုပြန်သွားဖို့ မသွားခင်မှာ နေမျိုးနဲ့သိဂီင်္ကြား ရင်ခုန်စရာလေးဖြစ်သွားသေးတယ်။ တခြားဟုတ်ရိုးလား နေမျိုးက computer နဲ့ပတ်သတ်လို့ A+နဲ့ Hardware ပိုင်းကို အတော်ပိုင်တယ်။ပြီးတော့ အရင်ကလည်း
ရန်ကုန်မြို့ထဲက service ဆိုင်တွေမှာလုပ်ဖူးတယ်။ နေမျိုးအခန်းဆို လက်တော့ အပျက်တွေ ၊ မားသားဘုတ်တွေ နဲ့ပြည့်နေတာ။ သူ့မှာကိုယ်ပိုင် desktopတစ်လုံးနဲ့ လက်တော့လေး၁လုံးရှိတယ်။ အဲ့လက်တော့လေးက သီချင်းသွင်းပေးတာတို့
ရုပ်ရှင်ကူးပေးတာတို့လုပ်တယ်။ သူများတွေလိုဆိုင်ကြီးကနားဖွင့်ပြီး တကူးတက serviceဆိုင်ဖွင့်တာတော့မဟုတ်ဘူး။ အကြောင်းသိတွေက အကူညီတောင်းရင် သူလုပ်ပေးတယ်။ ဒီလောက်ပဲ။ သူ့ဆီမှာက အမြဲ ရုပ်ရှင်တွေကအပြည့်လေ။
သူကိုယ်တိုင်downloadဆွဲတာဖြစ်ဖြစ်၊သူများဆီကရတာဖြစ်ဖြစ် သိင်္ဂီကိုပေးပေးကြည့်နေကျ။ အခုဖြစ်တာလည်း ကုလားဒိန်မွှေတဲ့မီးပဲ။ ကုလားဒိန်ဆီကနေ ရုပ်ရှင်တွေဆိုပြီး သူယူထားတာ မဖွင့်ရသေးဘူး။
အဲ့မှာ သိဂီင်္က ဘာအသစ်ရှိလည်းဆိုတော့ အသစ်ရတဲ့ထဲက ရှိတာလေးတွေထည့်ပေးလိုက်တာ။ နေမျိုးလည်း သေချာရွေးပေးတာပါ။ ပုံလေးတွေကြည့် နာမည်တွေဖတ်ပြီးပေးတာ။ ဆိုးတာက ဂန်းနာမသားက channel Myanmarကဒေါင်းထားတာလေ။
Halfကား၂ကားပါလာတာ။ သူမသိလိုက်ဘူး။ အဲ့မှာဂွမ်းတော့တာပဲ။အဲဂွမ်းတယ်ဆိုတာထက် လန်းတယ် ဆိုရင်ပိုမှန်မယ်။ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျာ
–
“ဟဲ့ နေမျိုး နင်ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဗျာ..အမ”
“အောင်မယ်.. .ကြောင်သူတော်မျက်နှာပေးနဲ့”
“ဟေ့ သမီးတို့ဘာဖြစ်တာလဲ” အဖေက လှမ်းမေးသည်။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အဖေ ဒီမှာမောင်လေး အချိုးမပြေလို့”
“ဟဲ့အမ ငါဘာလုပ်လို့လည်း”
“အေး..ပြီးရင်တွေ့မယ်”
“ဟဲ့ နင်တို့ကလေးတွေလည်းမဟုတ်တော့ဘူး ရန်ဖြစ်မနေနဲ့၊ငါဈေးသွားပြီ”
“ညည်းတို့အမေပြောတာကြားတယ်နော်၊ငါလည်း လက်ဖက်ဆိုင်သွားထိုင်ဦးမယ်၊ သတ်မနေကြနဲ့။ ”
“ဟုတ်ကဲ့..””ဟုတ်”

“ကဲပြောစမ်းပါဦး…နင်ကဘာထဖြစ်တာတုန်း”
“အမ်.ခုထိမသိသေးဘူးလား..နင်ငါ့ဖုန်းထဲ အပြာကားတွေထည့်ပေးတယ်လေ၊ လူကြည့်တော့ ရိုးသလိုလို အသလိုုလိုနဲ့..”
“အဲ..အဲ့တာ.ဟုတ်ဘူး..ဟိုလေ”
“ခုမှ ခွေးအကြီးလှည်းနင်းမနေနဲ့…မသာလေး” သိင်္ဂီ ရယ်ချင်စိတ်ကိုဖုံးရင်းပြောသည်။
“ဟုတ်ဘူး အမ ကျနော်မှားထည့်..”
“မှားထည့်စရာလား။့ ငါနဲ့ဝင်းကိုနဲ့ ကိစ္စမြင်တယ်ဆိုတိုင်း င့ါပါနင်ကကြံချင်တာလား။ နင်နော် အမကိုမပြစ်မှားနဲ”
“အာ..အမကလည်း မဟုတ်ဘူး”
“တိတ်စမ်း.. ငါနင့်ကိုအဖေနဲ့တိုင်မယ်”
“အမ..မဟုတ်ဘူးလေဗျာ။ကျနော်က အဲ့တာ ကုလားဒိန်”
“အပိုတွေ..တိတ်စမ်းဆို”
“ဟုတ်..”
“ငါပြောမယ်..အဲ့လိုကားတွေ ရှိသေးလား”
“အွန်”
“မအွန်နဲ့ … ရှိသေးရင်ပေး၊”
“ဟုတ်”
ပြောတော့လေတစ်လုံးမိုးတစ်လုံး၊ပြီးတော့လည်း သူလည်းမထန်တာကျလို့။
“ဟဲ့ကောင် ပွစိပွစိမလုပ်နဲ့၊ ထည့်ပေး။ငါလည်းမကြည့်ဖူးလို့ဟ။ ဟီး”
“အေးပါဟ။”
ကပ္ပလီကားတွေပဲ ၃ကားထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ဒါတွေပဲရှိတယ်လောလောဆယ်။ ကျန်တာက desktopထဲမှာ။ ခုမီးမလာဘူး။နောက်မှယူ”
“သိတယ်လျာမရှည်နဲ့”
ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့ တနင်္ဂနွေ အမေမီးဖိုချောင်ထဲဝင်တုန်း ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ မိသိဂီ နေမျိုးအခန်းထဲရောက်ချလာသည်။
“နင်သက်သက်လုပ်တာမလား” (အသံကိုညင်းပြီး မျက်နှာကိုရှုံမဲ့ကာပြောသည်)
“ဘာကိုလဲ..”
“အံမာ..မနေ့ကနင်ပေးတာတွေလေ၊ ရွံစရာကြီးတွေ။” (ခုမှ တခြားယောကျာ်းပစ္စည်းမြင်ဖူးတာကိုး၊သူ့ကောင် တုတ်က ၅လမက်မလောက်မပြည့်တပြည့်ကို ဟိုက ရလက်မကျော်တွေမြင်တော့လန့်ပြီပေါ့ 😛 )
“ရွံစရာဆိုမကြည့်နဲ့ပေါ့”
“မသာလေး၊ ဒီပြင်ဟာပေး။ အဲ့လိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတွေမကြိုက်ဖူး”
“နင်ဟာလေ ဂျိီးကိုများတယ်၊ 0င်းကိုသာမကယ်ရင် နင်အပျိုကြီးဖြစ်မှာ”
“လျာမရှည်နဲ့၊ ပေးစရာရှိတာသာပေး”
(မနေ့ကပေးလိုက်တာက 5minစာလေးတွေ။ နောက်ပေါက်ဖွင့်တာမပါဘူး။ ဒီခါတော့ ၂ပေါက်၁ပြိုင်နက်ဖွင့်တာပေးလိုက်မယ်။ အာ မကောင်းသေးပါဘူး တဖြည်းဖြည်းပေါ့)
“ရော့… ၁ကားပဲထည့်ပေးမယ်။ နင်ကြိုက်မှာပါ ဇာတ်လမ်းလေးနဲ့”
“အေးပြီးရော..ဟီး၊ လစာထုတ်ရင် မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်။”
(အမရာ ငါစားချင်တာမုန့်မှမဟုတ်တာ နင့်ကိုဟ )
“ဘာတွေတွေးနေတာလည်း ငါသွားပြီ”
..
အမှန်တော့ သိဂီင်္ကလည်းသိသည်။မသိမဟုတ်…နေမျိုးလိုကောင်ကလည်း အမကို မုဒိမ်းတက်ကျင့်မယ်သူမဟုတ်။ ပြီးတော့ ဒီလိုနေတာက ပွင့်လင်းတာမဟုတ်ပဲ နောက်ဆုံးအခြေနေထိရောက်ဖို့
အားယူနေတာဆိုတာကိုလည်း ရိပ်မိသည်။ နောက်ဆုတ်လို့တော့မရတော့ပေ။
ဒီလိုနဲ့ ၁လလောက်ကြာတော့ လူမျိုးစုံသွားပြီ။ ဇာတ်လမ်းတွေကထပ်လာ၊ရိုးလာပြိီပေါ့။
“နင့်ဟာတွေကလည်းဟယ်။ တစ်ခါလာဒါ တစ်ခါလာဒါပဲ။ရေပိုက်ပြင်လိုက် ကားပြင်လိုက်၊ တက္ကစီခမပေးနိုင်လိုက်နဲ့ ဒါတွေပဲရှိတာမလား”
“ဟုတ်ဘူးဟ ဒီပြင်ဟာတွေက နင်ကြိုက်မှာမဟုတ်ဘူး”
“ပြကြည့်၊”
“ပြီးရော။ နောက်မှငါ့တမျိုးမပြောနဲ့”
(banging daughter in front of her father- ဆိုတဲ့ ဟာတွေချည်းရွေးထည့်ပေးလိုက်သည်)

—
ထိုည သိင်္ဂီခြင်ထောင်ထဲတွင်..
အမ် ကပ္ပလီကောင်ပဲ။ သေနာလေး ငါမကြိုက်ပါဘူးဆို။ ဘေးကကောင်မလေးက ငယ်ငယ်လေး။ အရပ်ကထက်ဝက်တောင်ကွာတယ်။ အဲ ဘေးက အဘိုးကြီးက..ဘာထိုင်လုပ်နေတာလည်း။
“i’ll fuck ur daughter ”
ဘုရားရေ သူ့အဖေရှေ့မှာ သမီးကို လိုးနေတာပါလား။ အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဘာကြီးတုန်း။ အိုအဆုံးထိကြည့်မယ်။
ကပ္ပလီက လီးမတောင်သေးပါလား။ ဒါတောင် ဝင်းကိုထက် ပိုရှည်သေး။ တုတ်လည်းတုတ်တယ်။
“Suck my dick”
အဖေ့ရှေ့မှာ လီးစုပ်ခိုင်းတာကြည့်စမ်း။ ငါ့အဖေဆို အဲ့ကောင်အသေပဲ။ အို ငါဘာတွေတွေးနေတာလဲ ငါ့အဖေနဲ့ဒီလိုဖြစ်စရာလား။ ငါ့မောင်နဲ့တော့ဖြစ်ခဲ့သေးတာပဲ။
သေနာလေး ဒီလိုဖြစ်ချင်နေတာကိုး။
(စဉ်းစားရင်း အရည်တွေရွဲလာသည်။ အစိလေးကို ၂ချက်လောက်ပွတ်လိုက်ရုံနဲ့ ၁ချီပြီးသွားသည်။)
ကပ္ပလီကလိုးတောင်မလိုးသေးဘူး။ ငါတစ်ချီပြီးသွားပြီ။အပြင်မှာတကယ်ဆို… အို…။
(ဒီလိုနဲ့ တစ်ညကုန်ဆုံးသွားခဲ့ပြီ)
—-
နောက်ရက်တွေမှာတော့ အောကားတူတူကြည့်တဲ့အဆင့်တွေဖြစ်ကုန်သည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တော့ ဘာမှမလုပ်ကြ။
အဆင်ပြေနေတုန်းမှာပဲ အဖေက ဘုရားဖူးသွားဖို့စီစဉ်သည်။ လမ်းမှာလည်း ၂ယောက်တည်း ၁ရက်လုံးလည်ပတ်ခွင့်ရဦးမည်။
စဉ်းစားရင်း တွေးရင်း မေးခွန်းလေးတွေ..ပေါ်လာပါတော့သည်။
××××××××××××××××××××××××
အခန်း (၃) <က> ပြီး
#GoD
အခန်း(၃) ဘုရားလည်းဖူး၊ လိပ်ဥလည်းတူး(ခ)
×××××××××××××××××××××××××
“သားရေ သွားကူပေးလိုက်ဦး။ ”
“ဟုတ် အမေ”
ကားဒရိုင်ဘာက ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ ချည်ထားသောပစ္စည်းများကို ချနေခြင်းဖြစ်သည်။
ကင်ပွန်းစခန်းသို့ရောက်ရောက်ခြင်း၊ ဖခင်၏ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်အတိုင်း တောင်ပေါ်သို့တန်းတက်ရန်ပြင်ရလေသည်။
ကားနဲ့တက်တာပဲ ဘာမှတော့မပင်ပန်း။ ဒါပေမယ့်လမ်းမှာတော့ မနက်ဖက်ကြီး တောင်ပေါ်တက်တာလေ။ အေးတာပေါ့။
တောာင်ပေါ်လည်းရောက်ရော။ လမ်းနည်းနည်းထပ်လျောက်။ တည်းခိုဖို့နေရာငှား။ ရွှေသင်္ကန်းတွေဘာတွေကပ်။ ပြီးတော့မှ
မနက်စာသွားစားကြ။ မနက်စာစားပြီးတော့ ၉နာရီတောင်ထိုးပြီ။
“ကဲမင်းအမကို လိုက်ပို့လိုက်။ အဖေတို့ကတော့ တောင်ပေါ်မှာပဲနေမယ်။”
“ဟုတ်အဖေ”
လမ်းမှာကတော့ စကားတွေဖောင်ဖွဲ့ကြ၏။
“ဟဲ့နင်ဘယ်သွားမှာလည်း၊ ကျောက်ထပ်ကြီးသွားမှာမလား”
“အေးလေ၊ပြီးမှ ရေတံခွန်ကိုဆက်သွားမယ်”
“ဟဲ့ပင်ပန်းတယ်နော်။”
“အမလေးဟယ် ဒီလောက်ကတော့အပျော့ပါ။”
“အေးပါ၊ အေးပါ”
ပထမကတော့ နေမျိုးက အရှေ့က သွားသည်။ အအေးဝင်ဝယ်ရင်းနဲ့ သိင်္ဂိကို သွားနှင့်ခိုင်းရင်း အလန်းဇယားတွေ့လိုက်ရသည်။
တခြားမဟုတ်.. သူ့အမက အရှေ့ကသွားတော့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဘယ်ညာမြင်ရတာ အလွန်အရသာရှိလှသည်။
သူကလည်းပုဆိုးဝတ်ထားတာဆိုတော့ လီးကတောင်ချင်တိုင်းတောင် အရမ်းကြီးထိုးထိုးထောင်ထောင်တော့မဖြစ်သော်လည်း
အတွင်းခံဝတ်မထားသဖြင့် သေသေချာချာ ကြည့်ရင်တော့မြင်ရသည်။။
အနောက်ကနေမှေးလိုက်ရင်းနဲ့ မျက်စိအစာကျွေးနေမိသည်။ သိင်္ဂီကလည်း မရိပ်မိတာတော့မဟုတ်၊ သိသည်။ လမ်းလျောက်နေတာ ၁ဝမိနစ်လောက်ကြာတော့။
“ဟဲ့သေနာလေး၊ တော်တော့”
“ဗျာ အမ”
“ဗျာမလုပ်နဲ့ နင်ဘာတွေလုပ်နေလည်း ငါသိတယ်”
“ဟာ ဘာတွေပြောနေတာလည်း”
“လာ ဟိုရှေ့နားသွားထိုင်မယ်”
“အွင်း”
ဒါတောင် နေမျိုးက အနောက်ကလိုက်လာခြင်းသာ။
“ဟဲ့.. အသိလည်းကပ်ပါဦး။ ငါက နင့်အမလေ၊ နင်နဲ့တော့ခက်တာပဲ”
“ဟာဘာကိုလည်း။ ငါဘာလုပ်လို့လည်းဟ”
“အံမယ်။ နင် အနောက်ကနေ ငါ့ဖင်ကြီးကိုပဲ တစ်လမ်းလုံးကြည့်လာတာလေ”
“ဟီး ဟီး ”
အရင်ကလိုတော့ နေမျိုးမရှက်တော့။ အောကားတောင်တူတူကြည့်ပြီးပြီလေ။
“ဘာ ဟီးဟီး လည်း၊ သေနာလေး”
“အမကလည်း နင့်ဖင်တွေက အကြီးကြီးကို၊ ကြည့်နေရင်း (ဂလု ခနဲ တံတွေးမျိုချလိုက်သည်)”
“ကြည့်နေရင်းဘာဖြစ်လည်း”
“ထားပါလာထ။ နောက်ကျလိမ့်မယ် နောက်၁ဝမိနစ်ဆိုရောက်ပီတဲ့”
“ဟဲ့ကြည့်နေရင်းဘာဖြစ်လည်းလို့”
“ကြည့်နေရင်းနဲ့ …(သိဂီင့်္ နားနားကပ်ကာ) လိုး..ချင်…တယ်”
“အို”..မျက်နှာနီတက်လာသည်။
သိင်္ဂီ့လက်ကိုဆွဲကာ “ကဲသွားမယ်”
သိင်္ဂီ ၃မိနစ်လောက်တော့ တိတ်သွားသည်။နောက်တော့
“နင် တစ်ကယ်ကြီး ငါ့ကြိုက်နေတာလား။ နေမျိုး နင်ပြောစမ်း”
“အေးဟ။ မောင်နှမ ချင်းမလို့ထားလိုက်ပါတော့ဟာ”
“ငါကတော့ နင့်ကိုမောင်လေး၁ယောက်လိုပဲချစ်တာဟ။ နင်ကလည်း”
“အင်းပါ”
“ဟဲဟဲ ငါလည်းအပျိုမဟုတ်တော့ပါဘူး။ နင်လိုချင်ရင် ငါပေးပါတယ် ခိခိ”
“တကယ်လား။ ”
“တကယ်ဆို”
“ဒါဆို ဒီကပြန်ရင် ရေတံခွန်မသွားတော့ဘူး ဟိုတယ်တစ်ခုခုသွားမယ်”
“အေး”
ဘုရားတောင်ကာင်းကောင်းမဖူးနိုင်ကြ။
ကျောက်ထပ်ကြီးက အပြန်လမ်းမှာ လင်မယားတွေအတိုင်းပါပဲ။
လစ်ရင်လစ်သလို ဖင်ကိုညှစ်လိုက်၊ နို့ကို ညှစ်လိုက်နှင့်။
သိဂီင်္ကလည်း ဇတော့မသေး။ ခနထိုင်ပြီဆိုတာနဲ့ ပုဆိုးပေါ်မှနေ လီးကို ကိုင်သည်။
ဒိလိုနဲ့ ရင်ပြင်ပေါ်မရောက်ခင် ဟိုတယ်လေးတစ်ခုတွေ့သည်။
သူတို့ ၂ယောက် ၁ရက်စာ ငှားလိုက်သည်။ ခက်တာက ဟိုတယ်ဆိုပေမယ့် ၁ဝယောက်၁၁ယာက်အိပ်တဲ့အိပ်ခန်းကြီး။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဓိကက ဇာတ်လမ်းဖြစ်ဖို့မလား။ဒီလိုနဲ့ လိပ်ဥစတူးတော့သည်။
–
သူတို့၂ကောင်လုံးညစ်ပတ်နေကြသော်လည်း စိတ်တွေက ထန်နေတော့ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့တံခါးပိတ်ပြီး။ နမ်းကြတော့သည်။
နမ်းရင်းနဲ့ ပုဆိုးတွေထမီတွေချွတ်ချလိုက်သည်။ သိင်္ဂီ့လက်က လီးပေါ်ကမချ ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။
နေမျိုးလက်ကလည်း စောက်ဖုတ်အပေါ်မှာမိုးရင်းနဲ့ အစိကို လက်နဲ့ချေပေးသည်။
ထို့နောက်တွင်
“အမ…လီးစုပ်ပေး။”
ဒိန်းခနဲ နားထဲဝင်လာသည့် စကားသံက ကြက်သီးမွှေးညင်းထသွားသည်။
“အေး..”
ခုမှသေချာကြည့်မိတယ်။ နေမျိုးလီးက စံချိန်ပြည့်ပဲ။ ဝင်းကိုလီးထက် အလုံးလည်းတုတ်သည်။ အရှည်ကတော့ ၆လက်မကျော်ကျော်ရှိသည်။
လီးကြီးကိုမော့်ကြည့်ရင်း ကြောင်အသွားသည်။
“ဟဲ့အမ လီးစုပ်လေဟာ နင်မစုပ်ဖူးဘူးလား”
“စောက်ကာင်ရဲ့ ငါမစုပ်ဖူးဘူးလေ။ နင်ချောင်းတဲ့တစ်ခါပဲ နေဖူးတာကို”
“လှော်ကားမှာ ဝင်းကိုနင့်ကိုလိုးတာကိုပြောတာလား”
“အေးလေ။ အဲ့တစ်ခါပဲကို”
“နင်က ဒါဆို ချာတိတ်မလေးပဲဟ ။ ဟားဟား”
“အံမာ ငါလည်းအောကားတွေကြည့်ထားတာပါနော်”
“ဒါဖြင့်စုပ်လေ၊ ငါ့လီးကိုစုပ်စမ်းပါ ”
ဆံပင်နောက်ကနေကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖျားတေ့ပေးလိုက်သည်။
“ဟဲ့ ညှီစို့စို့ကြီး”
“စုပ်စမ်းပါ”
သိင်္ဂီ ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ဟကာ ငုံချလိုက်သည်။
မထိတထိ် ခေါင်းငုံလိုက်မော့လိုက် မလုပ်တတ်လုပ်တတ်တွေလုပ်နေသည်။
နေမျိုးစိတ်မရှည်တော့။လီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး-
“ဟဲ့အမ။ လျာထုတ်”
“အေး”
” ပါးစပ်ဟ”
နေမျိုး သူ့အမ လျာပေါ်လီးတင်ပြီး ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးပါတာ့သည်။
“ငါဘာလုပ်နေလည်းသိလား”
“ဝု..ဝု”
“နင့်ပါးစပ်ကိုလိုးနေတာဟ”
ပြောနေရင်းနဲ့ သုတ်တွေထွက်ကုန်သည်။
သိင်္ဂီရုန်းသော်လည်း ခေါင်းကိုဖိထားသဖြင့် သုက်တချို့ လည်ချောင်းထဲရောက်ကုန်သည်။
“မြိုချလိုက်။ ကောင်းတယ်မြိုချ”
သိင်္ဂီပြို့ခနဲ အံတက်လာပြီး နေမျိုးလီးမှာ တံတွေးတွေရော သုက်တွေရော ပေကုန်သည်။
အမရဲ့တံတွေးတွေပေနေသော လီးကိုကြည့်ပြီး လီးကချက်ချင်းပြန်တောင်လာသည်။
သိင်္ဂီ့ကိုဖင်ဘူးတောင်းထောင်ခိုင်းပြီး ထပ်လိုးသည်။ သိပ်မလိုးရ ၁ဝမိနစ်လောက်နဲ့တင်
တစ်ချိီထပ်ပြီသည်။ (သိင်္ဂီမှာမူ မပြီးသေး)
“အမ ငါရေသွားချိုးဦးမယ်”
“အေးအး ချိုးချိုး ငါအခန်းထဲရှင်းလိုက်မယ်”
အမှန်တော့ သိင်္ဂီမပြီးသဖြင့် တစ်ကိုယ်ရည်အာသာဖြေရန်ဖြစ်သည်။

သိင်္ဂီတို့ခြေရင်းအခန်းမှ ဘုရားဖူးတစ်ဦးက ဖြစ်စဉ်အစအဆုံးကို ချောင်းကြည့်နေသည်။
သူတို့ အဖွဲ့ဘုရားသွားဖူးတုန်း ပစ္စည်းကြည့်နေရခြင်းသာ။
နေမျိုးထွက်သွားပြီးပြီးချင်း သိင်္ဂီက စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ကာ ပွတ်နေတုန်း စိတ်ထဲကလည်း သူ့မောင်ကိုမကျေနပ်။
ပြီးအောင်တောင်လုပ်မပေးနိုင်။ လီးအဆာဆုံးအချိန်ဆိုမှန်သည်။
ချောင်းကြည့်နေသောသူဆိုသည်မှာလည်း အသက်၃ရလောက်ရှိသည့် ကုလားကြီးဖြစ်သည်။
သိင်္ဂီလီးဆာနေသည်ကို ရိပ်မိသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် နံရံကို ခေါက်သည်။ ပျဉ်ပြားတွေနဲ့ကာထားသည့် အခန်းကြီးတွေလေ။
“ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်”
“ဒေါက်ဒေါက်ဒေါက်”
သိဂီင်္စောက်ဖုတ်ပွတ်နေစဉ် နံရံကိုခေါက်သံနှင့်အတူ။
“ကောင်မလေး စိတ်အာသာပြေချင်ရင်ဒီဖက်ကိုကူးခဲ့”ဟူသော စကားသံကိုကြားလိုက်သည်။
သာမန်အချိန်ဆိုရင် အလွန်အိန္ဒြေကြီးသော်လည်း အခုလို အရမ်းထန်နေချိန်မှာတော့ ဘာများဆက်ဖြစ်မလည်း။ ။

အခန်း(၃) <ခ> ပြီး၏။
အခန်း(၄) ရေစက် လေး တစ်စက် (က)
=====================
တဖက်မှ စကားသံကြောင့် ပွတ်နေသော လက်ပင် ရပ်သွား၏။ သင်္ဂ ီ စိတ်ထနေသော်လည်း
လူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ နေဖို့အထိတော့ သတ္တိမရှိ။ ဒါကို တဖက်ခန်းမှ ကုလား ကလည်း နပ်သည်။

“ကောင်မလေး … အလိုးမခံရဲဘူးလား။ ညည်းကောင်လီးထက် ကိုကြီး လီးက ပိုကြီးတယ်နော်.. ဒီဖက်ကိုကြည့်”

သိင်္ဂ ီ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာကြီးနီရဲတက်သွားသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် အဖုတ်ကလည်း ဖောင်းကြွလာသည်။

“ဒီဖက်လှည့်ပြီး ပေါင်ကားလိုက်စမ်းပါ။ နင့်စောက်ဖုတ်ကြီး သေချာကြည့်ချင်လို့”

ထိုကုလားသည် ရိုင်းစိုင်းစွာပြောရင်း သိင်္ဂ ီ့ အရှက်တရားကို တစစီ ဖြုတ်ချနေသည်။
သိင်္ဂ ီမှာ ရှက်လည်းရှက် ၊ အဖုတ်ကလည်း ယားစိစိဖြစ်ရုံတင်မက အရည်ပါထွက်နေပြီ။ ခုနက မပြီးသေသော
အရှိန်နှင့်အတူ ယခုလို လူစိမ်းတစ်ယောက်က ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်တွေပြောတော့
ကာမစိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်နေပြီ။ ယခုချိန် ထိုလူသာ ဒီဖက်ခန်းကူးလာပါက ပေါင်ကားပေးဖို့အသင့်။
သို့ပေမယ့် ထိုလူကလည်း ကူးမလာပေ။

“ကောင်မလေး . . . ညည်း အလိုးခံချင်ရင် ခုလာနော်.. ခနနေ ငါ့သူငယ်ချင်းပြန်လာမှာ။ အဲ့တော့မှ လီး၂ချောင်းနဲ့ ဖင်ကော စောက်ဖုတ်ကော ကွဲသွားမယ်။”

သိဂီ ငျ် ထိနျးမရတော့ ခကြျခငြျးထှကျပွေးခငြျနပွေီ။ ရှကျလှနျးသဖွငျ့ ထကာ အခနျးတံခါးဖှငျ့ပွီး ထှကျသှားဖို့လုပျသညျ။ တံခါးဝရောကျမှသတိရတာက သူ့ပါးစပျကခုလေးတငျသုကျတှေ ဝငျထားတာ။
ဒါတင်မက နေမျိုးကလည်း လူပျိုပေါက်ဆိုတော့ သုက်တွေက ပျစ်ခဲကာ ပေါင်ကြားတွင် စေးထန်းထန်း. ။ အပြင်လည်းမထွက်ရဲ။ အထဲဝင်ထိုင်နေလျှင်လည်း ဘေးက လူက ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်းတွေပြောတာခံရဦးမည်။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
သိင်္ဂ ီ တစ်ယောက် ဒုက္ခတွေ့နေတုန်း နေမျိုးမှာ ရေချိုးခန်းတွင် သာယာနေသည်။ လေလေးတချွန်ချွန်နှင့် သီချင်းတောင်ဆိုနေသေး..။
သူ့အဖ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေတာလေးပြန်စဉ်းစားလိုက်တိုင်း လီးက ဆစ်ခနဲဆစ်ခနဲပင်ကိုက်သည်။ ခုနလေးတင် ၂ချိီပြီးထားတော့ လူကထန်နေသော်လည်း ပစ္စည်းက ငြင်းသည်။
သူ့အဖြစ်သူပြန်တွေးရင် နေမျိုး စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် ဖြစ်နေသည်မို့ ဘေးက ယောကျာ်းတွေကဝိုင်းကြည့်တော့မှ ရုပ်ပြန်တည်ကာ တဝုန်းဝုန်းလောင်းချိုးလိုက်ရ၏။
နေမျိုးအခန်းထဲပြန်ရောက်တော့… သိဂီ င်္ကို အခန်းတံခါးဝမှာရပ်နေတာတွေ့ရသဖြင့် –

“ဟဲ့ နင်ဘာလုပ်နေတာလည်း..”

“ငါ..ငါ..ရေချိုးမလို့ဟ…။သွားပြီ…” ကမန်းကတန်းထွက်သွားသော သိဂီ င့်္ လက်ကိုဆွဲရင်း

“ဟဲ့..ဟဲ့..တဘတ်လေးယူသွားဦးလေ..။ ငါခုနကမှ ဝယ်လာတာ.”

“ဘယ်မှာတုန်း..”

“ဒီမှာ.. ရော့.. ” ဟုဆိုကာ
ခါးတွင်ပတ်ထားသော တံဘတ်ကိုချွတ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။

“အာ…ဟဲ့..ကောင် နင်နဲ့လည်းနော်..ခက်တာပဲ..သွား ပုဆိုးသွားဝတ်ဦး.. တံခါးဖွင့်မှ အရှက်ကွဲဦးမယ်.”
ဟုုဆိုကာ လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နှင့်ထွက်သွားသည်။

သူ့အမ မူမမှန်တာသိသော်လည်း ခုနက သူနဲ့ဖြစ်သည်ကို ရှက်နေသည်လို့သာထင်သောကြောင့် ဘာမှ သံသယမဝင်။
နေမျိုးပြန်ရောက်လာတော့ ဟိုဖက်ခန်းကလူကလည်း တိတ်သွားသည်။
သိင်္ဂ ီ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲဖို့ လုပ်သေးသည်။ ရေချိုးပြီးသား အနံ့တွေထွက်ကုန်မည် ဟု အတင်းငြင်းသဖြင့်
ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာရ၏။ တစ်ဖက်ခန်းကလူကိုတော့ စိတ်ထဲတွင်တွေးရင်း ရှက်ရင်း … ဘုရားပင် ကောင်းကောင်းမဖူးနိုင်။
ဒီလိုနဲ့ဘုရားဖူးကာလတစ်လျောက်လုံး တခြားဘာမှထပ်မဖြစ်..လူမလွတ်တာလည်းပါသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း ၂လလောက် နေမျိုးက ကျားချောင်းချောင်းသည်။ အခြေနေကလည်း မပေး.. မှန်းထု.. လစ်ရင် ကိုင်၊ နှိုက်.။
ဒီလောကျနဲ့ပဲကြနေပျရသညျ။ ဝါကြှတျတော့ သိဂီ ငျ် မငျ်ဂလာဆောငျသညျ။
သိပ်လည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တော့မဟုတ်.. အများနည်းတူပင်.. ။ ဒုက္ခအရောက်ဆုံးနဲ့ စိတ်အညစ်ရဆုံးကောင်က
နေမျိုးပင်။ သူ့ကိုတွေတဲ့ကောင်တိုင်း စပ်ဖြိီးဖြီး..ဝင်းကိုကလည်း သူ့အမ ခါးကိုဖက်လိုက် ပုခုံးကိုဖက်လိုက်နဲ့..။ လစ်ရင်လစ်သလို ခါးပေါ်ကလက်က ဆင်းဆင်းလာသေး။ ဒါတောင် လူတွေကြားထဲမလို့.။
ကမ္ဘာကြီးက ကျဉ်းတာပဲလား.. ကံတရားက သရော်တာပဲလား..မသိ..။
ဝင်းကိုတို့ ဖခင် ဖက်မှ ဧည့်သည်တစ်ယောက်က တက္ကစီနဲ့ ဝင်လာသည်။
ရပ်ကွက်ထဲ မင်္ဂလာဆောင်တာဆိုတော့ အဝေးကလာတဲ့သူတွေအဖို့ တက္ကစီလေးနှင့်ဝင်လာမှ အဆင်ပြေသည်လေ။
ခုလာသော ပုဂိဂုလျမှာ ဝငျးကိုအဖရေဲ့ အထကျအရာရှိဟောငျးတစျယောကျလို့သိရသညျ။
ဝင်းကိုတို့ တမိသားစုလုံး အဘ အဘ နှင့် ပါးစပ်က ကို မချ…။ အားနာသမှုနဲ့ စောင့်နေသော တက္ကစီသမားကို ပါ ဝင်စားဖို့ အတင်းဆွဲခေါ်သည်။ တက္ကစီသမား မဏ္ဍပ်ထဲဝင်တော့ လောကဝတ်အတိုင်း
အားနာပါးနာနှင့် သတို့သမီးဘယ်သူ သတို့သားဘယ်သူကြည့်ရသေးတာပေါ့..။
သူ့စိတ်ထဲ သတို့သမီးကိုမြင်ဖူးသလိုရှိနေသည်။ သို့သော်မသဲကွဲ..။အနားလာပြီး ဧည့်ခံတော့မှ
ချက်ချင်းမှတ်မိသွားသည်။
“စားနော် အကိုတို့ အားမနာနဲ့..” ဟူသော
အသံလွင်လွင်လေးကို ကျက်မိသွားသဖြင့် အပေါ်မော့ကြည့်တော့. . . ကျိုက်ထီးရိုးက အဆက်ဟောင်းတွေမှန်း
တန်းသတိရလိုက်သည်။ သိဂီ င်္ကတော့မမှတ်မိ…သိပုံပင်မပေါ်..ပြုံးလို့ရွင်လို့။
တက္ကစီသမားကုလားကတော့ ဘယ်လိုအကွက်ရွှေ့ရမလည်းဖန်ပါတော့သည်။

“အကို အကို.. မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင် ဟန်းနီးမွန်ထွက်မယ်ဆို ကျနော့်ကိုခေါ်နော်. ဟဲဟဲ..။ ကျနော် နက်ဖြန် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ချောင်းသာသွားမလို့
ခါတိုင်းဈေးထက် လျော့ပေးမယ်။ ဟဲဟဲ”

ဟု ကုလားက ထပြောတော့…။ ဘေးမှာစားနေသော အဘက

“ဒီကောင်ကလည်းကွာ. အလကားရတဲ့ဒန်ပေါက်အေးဆေးမစားဘူး စီးပွားရေးတောင်လာလုပ်နေသေး။ မင်းတို့ကုလားတွေလောက်သာ
ဒို့ဗမာတွေအလုပ်လုပ်ရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။ ကုလားလိုရှာ ဆိုတဲ့ စကားကသိပ်မှန်တာပဲကွဟေ.. ”

..ဟူသော စကားကြောင့် ဝါးခနဲ ပွဲကျသွားသည်။

“ဟန်နီးမွန်းက တော့ထွက်ဖို့ အစီအစဉ် မရှိပါဘူးဗျ..။ ထွက်ဖြစ်ရင်တော့ပြောမယ်လေ..အကိုဖုန်းပေးထားခဲ့..”

“ဟုတ်ကဲ့ အကို ဖုန်းက .၀၉၄၁ဝ …… ”

“အင်းပါ အင်းပါ ကျနော်ဆက်လိုက်ပါမယ်။.”

လူတိုင်းထင်တာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီဆိုရင် မင်္ဂလာဦးညမှာပဲ အလုပ်ဖြစ်ကြမယ်လို့..။တကယ်က တစ်နေကုန် မတ်တပ်ရပ်နေရုံမက .. ရပ်ကွက်ထုံးစဉ်တွေလုပ်ရ.. သူငယ်ချင်းတွေပြုစုရ၊ လက်ဖွဲ့တွေခွဲရ သိမ်းရ စီစဉ်ရနဲ့ မင်္ဂလာဦးညမှာဘာမှမလုပ်နိုင်
၂ယောက်သားစာရင်းတွေအကုန်လုပ်ပြီတော့ ၁၂ထိုးနေပြီ။ ဘာမှ မဘာနိုင်တော့ ၂ယောက်လုံးမောကာ တုံးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။ နောက်နေ့ကျတော့စာရင်းပြန်စစ် မြတ်တာက ငွေတင် သိန်း၂ဝလောက်မြတ်သည်။ ဒါတောင်ပစ္စည်းတွေမရှင်းရသေး…။
စဉ်းစားတော့လည်း ဘယ်နေရာသုံးရမှန်း ဘာလုပ်ကမှန်းမသိ။ ခုမှ အိမ်ထောင် စဖြစ် ခုချက်ချင်း ငွေကိုင်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရတော့ လူပျိုစိတ်ကမကုန်နိုင်။ မနေ့က တက္ကစီကိုခေါ်ပြီး ဟန်းနီးမွန်းထွက်မည်ဟု ၂ဖက်မိဘတွေကိုပြောသည်။
၂ဖက်မိဘက သဘောမတွေ့လှသော်လည်း ခုမှ အမျိုးတော်ခါစတွေဆိုတော့ အသည်းအသန်ကြီးမငြင်းကြ။ ဝင်းကိုကတော့ ဖုန်းတောင်ဆက်ပြီးနေပြီ..။ ဒီလိုနှင့်ပဲ ခင်ပွန်း အသစ်စက်စက်၏ ကျေးဇူးဖြင့်
ဘယ်သူမှ မသိလိုက်သည်က သိင်္ဂ ီအတွက် ရှာမှရှားသော ဟန်းနီးမွန်း တစ်ခုက့ စောင့်ကြိုနေပါလေတော့သည်။ ။
×××××××××××
အခန်း ၄ (က) ပြီး၏
အခန်း(၄) ရေစက် လေး တစ်စက် (ခ)
=====================
ချောင်းသာ သို့ ဟန်းနီးမွန်း ထွက်ခဲ့သည်။ စစချင်း နာရီဝက်လောက် ဘယ်သူမှ စကားမစကြ။ တိတ်ဆိတ်မှုလေးကို စတင် ဖြိုခွဲလိုက်သူကတော့
ဒရိုင်ဘာ ထွန်းမောင် .။

“အကိုလေး အရှေ့မှာ စားသောက်ဆိုင်ရှိတယ်။ စားဦးမလား”

“စားလာတယ်ဗျ။ အကိုလေးလို့ မခေါ်ပါနဲ့။”

“ဒါဖြင့် ဘယ်လိုခေါ်ရမလည်း အကိုလေးရဲ့။ ”

“ကျနော့်နာမည် ဝင်းကို။ ဝင်းကိုလို့ပဲခေါ်”

“အာ . . .ဝင်းကိုလို့တော့ မခေါ်ချင်ပါဘူးဗျာ။ ကျနော့် ထမင်းရှင်တွေကိုမှ မယဉ်ကျေးရင် ဘယ်သူ့ယဉ်ကျေးရမလဲ။
ကိုဝင်းကိုလို့ပဲခေါ်မယ်။ ရတယ်မလား”

“သဘောဗျာ သဘော.။ ”

“ကျနော့်နာမည် ထွန်းမောင်ဗျ။ အဆင်ပြေသလိုသာခေါ်”

“ဟုတျကဲ့ပါ ကိုထှနျးမောငျရေ။ ဒါ ကနြော့ျ အမြိုးသမီး သိဂ ီ ငျ် တဲ့။ အမလေးလို့ခေါျမနနေဲ့ဦးနောျ။ ”

“ဟီး ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ။ အကိုလေး အဲ ကိုဝင်းကိုတို့က အဘနဲ့ အသိတွေလား”

“အင်း အသိဆိုတာထက် အဘ ရဲ့ ကျေးဇူးတွေမနည်းဘူးဗျ။ ကျနော့် အဖေကို အရမ်းချစ်ပုံရတယ်။ ”

” အော်.. ဟုတ်လား။ ကျနော့်ကိုလည်း တက္ကစီဆွဲလို့ရအောင်လုပ်ပေးတာ အဘပဲ။”

“အင်း သိတယ် သိတယ်။ အဘ မပြန်ခင်ပြောတော့ ကိုထွန်းမောင် အကြောင်းပြောတယ်။ ကိုထွန်းမောင်ကို ချီးကျူးတာတွေချည်းပဲ။ ဟားဟား”

“အာ.. အကိုကလည်း…။ လက်လုပ်လက်စားဘဝလေ အကိုရာ ကြိုးစားမှဖြစ်မှာပေါ့….”

ဒီလိုနဲ့ . . .တစ်စ တစ်စ စကားတွေပြောရင်းနဲ့ ရင်းနှီးလာကြသည်။ ၂နာရီလောက်မောင်းပြီးတော့ ခြေဆန့်လက်ဆန့် အပိုအပါးသွားဖို့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုဝင်ထိုင်ကြ။
ချောင်းသာရောက်ခါနီးတော့ သိဂီ င်္ပါ စကားဖောင်ဖွဲ့နေပြီ။ တိုတိုပြောရရင်တော့ ချောင်းသာရောက်..ကရော။ ရောက်တော့မှ ထွန်းမောင်က ဟိုတယ်အစ အရက်ဝယ်တာအဆုံး အစစအရာ လိုက်လုပ်ပေးသေးတယ်။
ရောက်ရောက်ချင်း ခနတဖြုတ်နားပြီး ရေကစားကြတာပေါ့ ထွန်းမောင်ကတော့ အလိုက်တသိရှောင်ပေးပါတယ်။ ရေကူးရင်းနဲ့ ဝင်းကိုကလည်း ဟိုကိုင်ဒီညှစ်လုပ်သေးတာ။ လူတွေကျနေလို့
အရမ်းကြီးမကဲတာပဲရှိတယ်။ ရေ ကစားပြီးတာနဲ့ ရေမိုးချိုးပြီး ထမင်းတွေဘာတွေစား မင်္ဂလာဦး ပွဲလေး နွဲဖို့ ကြံပါလေရော။ ထွန်းမောင်က ဘီယာကော ဝီကောဝယ်ပေးထားတော့..သိဂီ င့်္ကို မသောက်တတ်လည်းဘီယာတော့ သောက်ခိုင်းတာပေါ့။
သိဂီ င်္လည်းနည်းနည်းရိပ်တိပ်တိပ် ဝင်းကိုကလည်း ဝီတန်ခိုးနဲ့ နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြုတ်ချင်နေပြီ။ စားရင်းသောက်ရင်း ပိုက်ဆံတွေရှင်းတော့မှ ကောင်တာနားကို ထွန်းမောင်က ကပ်လာပြီး..

“အကိုရော့ ရော့ … “ဆိုပြီး လက်ထဲ ဆေး ၃လုံးလာထည့်ရင်း မျက်စိတစ်ချက်မှိတ်ပြတယ်။

“OK..ကိုထွန်းမောင်ရေ။ ကိုထွန်းမောင် ဘောက်ဆူး ကတော့ တိုးပြီးရင်း တိုးရင်းပဲဗျာ” လို့ ဝင်းကိုကပြောတော့

“ကျနော်ကဘောက်ဆူးမလိုချင်ပါဘူးဗျာ။အဟင်းဟင်း ခင်လို့ပါ “ဆိုပြီး ၂ခွထွက်တဲ့စကားကိုပြောတယ်။

ဝင်းကိုလည်းမူးနေတာဆိုတော့ မသိဘူး။ သိဂီ င့်္ကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းတွေနမ်း.. နှို့တွေနှိုက်.. မနှူးမနှပ်တော့ပဲ ချက်ချင်းကြီး ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီး
လှကွေီးထိုးနညျးအတိုငျး အားနဲ့ ဆောငျ့ ဆောငျ့ထညျ့ပါလရေော။ သိဂီ ငျ် မူးနတောလေးပါပြောကျသှားတယျ။ ဒါပမေယျ့လညျး မငွငျးနိုငျဘူး ကိုယျက မိနျးမဖွစျနပွေီလေ။
တက်နိုင်သမျှသာ ပေါင်ကို ကားပြီး တအား အား..အော်ရတော့တာပေါ့။ တော်ပါတော့…နာပါတယ်။ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဆိုတဲ့ အသံတွေက ဝင်းကိုအတွက်တော့
အရသာတွေ့ပြီး မညှာမတာကို အားနဲ့ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ။ အရက်အရှိန်ကဝင်နေတော့ အချက်၄ဝလောက်ဆောင့်တာလည်း မပြီးချင်သေးဘူး။
အောက်က ခံရတဲ့ သိဂီ င်္အတွက်တော့ ငရဲပါပဲ။ မုဒိမ်းကျင့်ခံနေရသလိုကြီးဖြစ်နေတာ။ စိတ်မှမပါပဲ..။နာတာပဲရှိတာ ဖီလ်းကမတက်လာဘူး။
ဝင်းကိုက ဆောင့်ရတာ မောလာပုံရတယ်။ သိဂီ င့်္ကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့တိုင်းနေခိုင်းပြီး ခုနက ထွန်းမောင်ပေးထားတဲ့ ဆေးလုံးလေး၁လုံးကို ရေတစ်ခွက်နဲ့မြောသောက်ရင်း
သိဂီ င့်္နောက်ပိုင်းအလှကို အရသာခံကြည့်နေတယ်။ ကြာကြာမကြည့်နိုင်ပါဘူး ။ အယ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ဗြစ်ခနဲ ထည့်ချလိုက်တာ လေတွေပါထွက်ချလာတယ်။ လေးဖက်ထောက်နေတဲ့ သိဂီ င်္ရှေ့လက်တွေပါခွေပြီးတော့
ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးသလိုဖြစ်သွားပါလေရော။ ဒီတော့မှ ဖင်ကြီးကိုကြည့်ရင် ဇိမ်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုုးပါတော့တယ်။ ဖင်ကိုညှစ်လိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်.. ဗြိုးဗြိုးဗြစ်ဗြစ်နဲ့ အသံတွေနဲ့အတူလီးကထွက်လာလို့ ဒစ်လောက်အထိရောက်ရင်
ဖုန်းခနဲဆောင့်ချလိုက်.. နဲ့ ၁ဝချက်လောက်လုပ်ပေးလိုက်တော့ သိဂီ င်္လည်း အဖုတ်က စိုခါစ ပြုလာတယ်။ သူလည်း ဖီးလ်းတက်နေပြီ။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ထွန်းမောင်ပေးတဲ့ ဆေးက အစွမ်းပြပါလေရော။
ဝင်းကို လိင်တံက ပူထူလာတယ်။ လက်နဲ့ကိုင်ညှစ်ထားသလိုတင်းကြပ်ပြီးတော့ ထောင်ထနေတယ်။ ဝင်းကိုလည်း သူပြီးချင်နေပြီထင်ပြီး တရစပ် ဆောင့်ပါရော။ ဆိုးတာက ဆေးအရှိန်ကြောင့် ဝင်းကိုက မပြီးနိုင်သေးဘူး။
အောက်က သိဂီ င်္ကသာ ၁ချိီပြီးသွားတယ်။ အချိန်ကလည်း နာရီဝက်သာသာပဲရှိသေးတယ်။ ညနေ ၆နာရီလောက်က စပြီး ဆွဲချလိုက်တာ။ ည ၁ဝနာရီလောက်မှ ဝင်းကို ရပ်တော့တယ်။ ပုံစံကိုမျိုးစုံသွားတာပဲ။
ဒါတောငျမှ လီးကွီးက တောငျနတေုနျးပဲ။ ဆေးတနျခိုးက တကယျကွမျးတာ။ လီးကလုပျခငြျပမေယျ့ လူကမလှုပျနိုငျတော့ဘူး။ တစျကိုယျလုံးညောငျးကိုကျနပွေီလေ။ ဘေးလှညျ့ကွညျ့တော့လညျး သိဂီ ငျ် ဘယျနှစျခြီပွီးမှနျးမသိ။ တအငျးအငျးနဲ့
လှုပ်ကိုမလှုပ်တော့။ သေချာတာကတော့ သူတို့ တော်တော် သောင်းကြမ်းခဲ့တာပဲ။ ဟော်တယ်သာ အသံမလုံလို့ကတော့ လူသတ်နေတယ်တောင်ထင်ရဦးမယ်။
ဝင်းကို တစ်ရေးနိုးတော့ ၂နာရီထိုး လီးက တောင်နေတုန်းပဲ။သူ့ဟာသူတောင်လန့်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြာကြာမလန့်အားပါဘူး။ သိဂီ င့်္ကို ဆွဲလှန်ပြီး အပေါ်ကခွလိုးတော့တာပဲ။ သိဂီ ့်အတွက်ကမနှူးမနှပ်ပဲလိုးတာဖြစ်တဲ့အပြင်ခုနလေးတင် အကြိမ်ကြိမ်ပြီးထားတော့
နာရုံကလွဲပြီးဘာမှ ဖီလ်းမတက်။ ဝင်းကိုစိတ်ကြိုက်သောင်းကြမ်းပြီးသွားတော့ သိဂီ င်္လည်းမျော့မျောာ့ပဲကျန်တယ်။ ဝင်းကိုလည်း လှဲလှဲခြင်းအိပ်ပျော်သွားတာ။ ၂ယောက်သား နိုးတော့ နောက်နေ့ နေ့လည် ၃နာရီဖြစ်နေပြီ။
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး သိဂီ င်္က တစ်ခုခုစားရအောင်ကွာဆိုပြီး ပြောတော့ သူ့ကိုယ်သူတောင်မယုံ။ ဟုတ်တယ်လေ.. အရင် သမီးရည်းစာဖြစ်ခါစကလို ညုတုတု အသံကြီးထွက်သွားတယ်။
ဝင်းကိုလည်း မျက်ခွက်ကြီးဖြီးပြီး အင်းအင်း ဆိုပြီး အောက်ဆင်း စားစရာသွားဝယ်တာပေါ့။ စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ ထွန်းမောင်က စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ကြည့်နေတယ်။

“ဘယ်လိုလည်း ကိုဝင်းကို အဆင်ပြေလား။ ”

“ပြေတာပေါ့ဗျ။ ခင်ဗျားဆေးက ရှယ်ပဲ။ ခုစားပြီးရင်တစ်လုံးထပ်သောက်ဦးမလို့”

“အိုး အိုး မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဝင်းကိုရယ် အေးဆေးပေါ့ ဒါမျိုးက ဆက်တိုက် သောက်လို့မရဘူး။
ဒီနေ့ညအေးဆေးအားမွေးထား။ နောက်တစ်ရက်လောက်နေမှ သောက်။ ကိုယ့်ဆရာ ကျော်မကောင်းကြားမကောင်းတွေဖြစ်ပါဦးမယ်”

“ဟုတ်လား။ ထင်တော့ထင်သားဗျာ။.. ဒါဖြင့် ဒီနေ့ လွတ်ရမှာပေါ့…”

“မတန်ဘူးထင်လို့လားဗျ။”

“ဟာ ..ဘယ်လိုပြောလိုက်ပါလိမ့်။ တန်တာမှသိပ်တန်။ ”

“ဟားဟား…မဟေသီကို ရေလေးဘာလေး ဆင်းကူးခိုင်းလိုက်လေ..။ အညောင်းပြေ အညာပြေပေါ့ ”

“ခင်ဗျားဗျာ တယ်ကြပ်တဲ့သူ။ ကျုပ်ယောက်ဖသာ ရှိရင် ခုချိန် မျက်ခွက်ကြီးနီနေလောက်ပြီ။ ဟားဟား။”

…

သိဂီ င်္တို့ စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ရေမိုးချိုးပြီး ပင်လယ်ထဲဆင်းကြသည်။ အဝေးကြီးတော့မသွားကြ။
ထွန်းမောင်နှင့် ရင်းနှိီးပြီးသွားပြီဆိုတော့ သူ့ကိုပါ ရေဆင်းကူးခိုင်းကြသည်။ သိဂီ င်္ကတော့ မလှုပ်နိုင်။ ဘောကွင်းကြီးပေါ်ထိုင်ရင်း ညက ဒဏ်ရာတွေ ဆားငန်ရေစိမ်နေရသည်။
ထွန်းမောင်ကလည်း ရေကူးတတ်၊ ဝင်းကိုကလည်းရေကူးတတ် ဒီတော့ ၂ယောက်သား အပြိုင်ကူးရင်းနဲ့ ကမ်းစပ်အရောက်မှာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက
သိဂီ င့်္ကိုကြည့်ရင်း ဝင်းကိုကတိုးတိုး ပြောသည်။
“ကိုထွန်းမောင်ကြီး.. ကျနော်ဒီည ထပ်ဖိုက်ချင်သေးတယ်ဗျာ”
“ဟာ .. ဟုတ်မှလည်းလုပ်ပါဗျာ။ ကျနော် ဒီမှာ တပါတ်နေပေးမယ်။ အေးဆေးနားစမ်းပါ”
“၁ ပတ်ဆိုလည်း ၁ပတ်ပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဒီညတော့ ထပ်ဖိုက်ချင်တယ် အကြံပေးပါဦး။”
“ဒါဆိုရင် ဆေးမသောက်နဲ့ဦး ၁ချီလောက်ပဲဆွဲ။စောစောအိပ်ပြီးသာ အားမွေးထား”
“၁ချီဆိုလည်း ၁ချိီပေါ့ဗျာ”
ယောကျာ်းသား၂ယောက် တီးတိုး တီးတိုးနှင့် မလို့ သိဂီ င်္ကလှမ်းကြည့်တော့
“ဟိုမှာ ကိုဝင်းကို မဟေသီ ရှိုးနေတယ်။ ဒီကနေ ဟိုဖက်ထိ ကူးရအောင်”
“ဘီယာတစ်ပုလင်းကြေးဗျာ” အသံကိုသိဂီ ်ကြားလောက်ထိချဲ့အော်ပြောရင်း ကမ်းစပ်တလျောက်အပြိုင်ကူးကြပါသည်။

ထိုတော့မှ ထွန်းမောင်ကသူ့ဝှက်ဖဲကိုသုံးပါလေတော့သည်။ ဖြေးဖြေးလေးကူးရင်းနှင့် ပြတ်ကျန်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ
သိဂီ င်္နားအရောက်တွင်
“ကျိုက်ထီးရိုး ကိစ္စ မှတ်မိသေးရင် ခနနေသူအပေါ်တက်ရင် စားသောက်ဆိုင်ကိုလာခဲ့” ဟု ပြောပြီး အမြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
သိဂီ င့်္မျက်နှာထူပူသွားသော်လည်း ဝင်းကိုကတော့ အနိုင်ရသဖြင့် ခြေကားယားလက်ကားဖြင့်
“ဘီယာ ၁လုံး ဘီယာ၁လုံး ” ဟုအော်နေလေ၏။
×+×××+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×+×
“ကိုဝင်းကိုကတော့ ရေကူးကျွမ်းသဗျာ…။ ဘီယာ၁လုံးမဟုတ်ဘူး ဒီတဝိုင်းလုံးရှင်းရတောင်တန်တယ်။”
“ဟာ အဲ့လောက်လည်းမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ”
“ဟုတ်တယ်လေ။ ခင်ဗျားမှာ မနေ့ကလည်း အလုပ်ကဒီလောက်ပင်ပန်းတာကို။ ဟားဟား”
“ကိုထွန်းမောင်ကတော့လုပ်ပြီ…။ကဲ…ပြောကာမှ သတိရတယ် ကျုပ်လည်း..”
“ဘာလည်း.. အနားယူချင်ပီပေါ့လေ..”
“ဟဲဟဲ … ဟဲ”
“သွားသွား ကျုပ်ရှင်းထားလိုက်မယ်”
“နောက်မှပေါင်းပေးတော့မယ်ဗျာ…”
–
ဝင်းကိုအခန်းထဲအရောက်တွင်..
“ခနနေဦး..ပိုက်ဆံကောရှင်းခဲ့ရဲ့လား”
“အို.. သူရှုံးတာပဲသူရှင်းမှာလေ”
“ယောကျာ်းနဲ့တော့ခက်တော့တာပဲ…ကျမသွားပေးလိုက်မယ်”
“သဘော သဘော… အဲ အဲ ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်။” သိဂီ င့်္လက်ကိုဆွဲကာ.. မေးသည်။
“ယောကျာ်းပါဆို..တကတည်း.. ဖယ်ဖယ်…။”
သိဂီ င်္ပိုက်ဆံအိပ်ယူကာ စားသောက်ဆိုင်ဖက်လှည့်လာသည်။
ခုနကပြောလိုက်သည်ကို နားထဲမှာပင် ဆွဲနေသည်။။ ကျိုက်ထီးရိုး…ကျိုက်ထီးရိုး..။
မဟုတ်နိုင်ပေ။ ကိုထွန်းမောင်သည် ယဉ်ကျေးသောသူတစ်ဦး ဟိုလူသည် ရိုင်းစိုင်းသော သူတစ်ယောက်။
စကားလုံးတွေကအစ လားလားမှမတူ။ တခြားကိစ္စဖြစ်မည်။
စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ ဟိုကရှင်းပြီးနေပြီ။ သူ့ကိုထိုင်စောင့်နေပုံ။
“ကိုထွန်းမောင်…ရှင်းတောင် ရှင်းပြီးပြိီလား.။ အားနာစရာကြီးရှင်..။”
“အားမနာပါနဲ့…ကောင်မလေးရယ် အဟင်း ဟင်း..။ အကိုကြီးတို့ကြားမှာ အားနာစရာလား”
“ကိုထွန်းမောင်.. ရှင်မူးနေပြီ။ ကျမပြန်တော့မယ်။” ဟုပြောကာ သိဂီ င်္ထအပြန်..။
“ကောင်မလေး မေ့နေပြီလား.. ကျိုက်ထီးရိုးမှာတုန်းက ကောင်လေးနဲ့ မင်းနဲ့ အလိုးဇာတ်လမ်းကို အကိုကြီး ကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့တာလေ”
“အို..တိုးတိုးပြောစမ်းပါ.။ဘေးဝိုင်းတွေကြားကုန်မယ်။”
“ဒါဖြင့်လာ ကမ်းစပ်သွားမယ်။” ပြောပြောဆိုဆို.. သိဂီ င့်္လက်ကိုဆွဲကာ ကမ်းစပ်ခေါ်သွားပါတော့သည်။ကမ်းစပ်အရောက်…
“ကောင်မလေး..ခုချိန်ဆို မင်းယောကျာ်းလည်း ဆာနေလောက်ပြီ။ ဒါပေမယ့် အကိုကြီးပြောစရာရှိတာပြောရမယ်။” သိဂီ င်္ရှက်လွန်းသဖြင့် အသံပင်မထွက်..။
“ကောင်မလေး မင်းသိပ်ဆိုးတယ်။ အဲ့နေ့ကကောင်လေးကို အကိုကြီး မျက်စိနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်မှာတွေ့တယ်။ မင်းမလုပ်သင့်ဘူး ကောင်မလေး။”
“အဲ့..အဲ့တာ..” ကံကောင်သည်ပင်ပြောရမလား မောင်နှမဆိုတာကို ထွန်းမောင် သိဟန်မပေါ်ပေ။
“ထားပါလေ..။ အခု အကိုကြီးပြောချင်တာက ဟဲဟဲ.. ရော့ ဒီဆေးမှုန့်ကို နင့်ကောင်ကိုဒီညတိုက်လိုက်။ပြီးရင် သူ အကြာကြီး အိပ်ပျော်သွားမယ်။ အဲ့ကျရင် အကိုကြီး အခန်းဖက်လာခဲ့..။ အဟင်း ဟင်း
အကိုကြီးအခန်းက ဘယ်ဘက်ကအခန်း။ ဉာဏ်များမယ်ဆိုရင်တော့ အဲ့နေ့က ရိုက်ထားတဲ့ဗီဒီယိုလေး ပြလိုက်ရုံပါပဲလေ။”
“မလုပ်ပါနဲ့..ဗီဒီယိုတော့ပြမဖြစ်ပါဘူး။ကျမ..ကျမ..ရှင်ခိုင်းတာလုပ်ပါ့မယ်။”
“ဒါဖြင့်သွား…တော်တော်ကြာနေပြီ မင်းယောကျာ်းစိတ်ပူနေမယ်။စောင့်နေမယ်နော်… ရော့..ဒီဆေးယူသွား”
-++-+-
ဟိုတယ်အခန်းထဲအရောက်တွင် အမူးပြေခါစ ဝင်းကိုက စိတ်တိုနေပုံပေါက်သည်။
“မိန်းမ၊ နင့်ဟယ်ကြာလိုက်တာ..။”
“ကြာဆို..တော့်လူက ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိဘူး။ ထိုင်စောင့်နေရတာ”
“အေးအေး..ထားပါ.. ကိုယ်တို့အလုပ်ကိစ္စစ ရအောင်…”
“ဘာအလုပ်ကိစ္စလည်း .. ခုထိအောင့်နေတုန်း..မနေ့ကရှင်တော်တော်သောင်းကြမ်းတာ..”
“အာ…မိန်းမကလည်းလုပ်ပါ..”
“ဒါ..ဒါဖြင့်ဟို…တစ်ခုစမ်းကြည့်ချင်တယ်။”
“ဘာတုန်းဟ”
“ပါးစပ်.ပါးစပ်ကိုလုပ်ပါလား။ အဲ့လိုလုပ်လို့ရတယ်မလား..အောက်ကတော့ တော်တော်နာနေလို့ပါ..ယောကျာ်းရယ်”
ဝင်းကို မျက်နှာဝင်းသွားသည်။ သိဂီ င်္ထံမှ ပုလွေမနည်းတောင်းရမည်ထင်ထားတာ ယခုတော့ အေးဆေးပင်ရပေသည်။
ဆေးတန်ခိုး ဟုတွေးကာ ထွန်းမောင်ကြီးကို ကြိတ်ကျေးဇူးတင်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း မျက်နှာကို ပြန်တင်းကာ..
“၁ခါတော့ပြီးအောင်လုပ်ပေးနော်..”
“မသိဘူး..ကွကိုလုပ်”ဟုဆိုကာ ဒူးထာက်ထိုင်ပြီး လီးကိုကုန်းစုပ်ပါတော့သည်။
“ဟဟ…လောလှချည်လားမိန်းမရ”
“ဝေါ့..ဝေါ့..”
“ဘာနံ့ကြီးတုန်း အံချင်လိုက်တာ..”
“ဟီး..ငါ့မိန်းမက အစမလို့ပါ..နောက် အဲ့အနံ့လေးချစ်သွားမှာ..လာလာ..”
သိဂီ ငျ် ဝငျးကိုလီးပြော့ပြေ့ာကွီးကို ရခေဲခြောငျးစုပျသလိုစုပျရငျး အာခေါငျခွောကျလာသညျ။
သို့သော် ဝင်းကိုက ခေါင်းကိုဖိထားသဖြင့်.. အမြန်ပြီးပြီးရော သဘောထားကာ ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးလိုက်တော့
ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာသည်။ လျာလေးနှင့် လီးထိပ်လေးကို လိပ်ပြီးလျက်ပေးလိုက်တော့မှ ဇတ်ခနဲ ပန်းထွက်လာသည်။
မနေ့က အရှိန်ကြောင့် သုက်က အများကြီးမဟုတ်…။ နေမျိုးးနဲ့တုန်းကခံဖူးထားသဖြင့် ချက်ချင်းဆွဲထုတ်ကာ သုက်ရည်တွေထွေးထုတ်လိုက်သည်။
ချက်ချင်းထပြီး ပလုပ်သွားကျင်းကာ…ရေတစ်ခွက်မော့သောက်လိုက်သည်။ အဲ့တော့မှ အိပ်ဆေးတိုက်ရမှာသတိရလာပြီး စိတ်ဆင်းရဲသွားမိသည်။
မတတ်နိုင်…မလုပ်မဖြစ်တာမို့ လုပ်ရဦးမည်။
“ကဲယောကျာ်းရေ..ဒီမှာထိုင်..။”
“ဘာလုပ်မလို့တုန်း”
“ကန်တော့မလို့ပေါ့…”ဟုဆိုကာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ရင်း ပါးစပ်ကတိုးတိုးတိုးတိုးနှင့်ပြောရင်း ကန်တော့လိုက်သဖြင့် ရုတ်တရက်ကြောင်သွားသည်။
ထို့နောက်ယောကျာ်းသောက်ဖို့ဆိုပြီး ရေတစ်ခွက်ယူလာတော့ ဝင်းကို မငြင်းပဲသောက်လိုက်မိသည်။
ဝင်းကိုရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးတိုးဝင်ပြီး တီတီတာတာပြောနေသော သိဂီ င်္၏အသံကို ၁ဝမိနစ်ထက်ပိုမကြားနိုင်တော့မှန်း . . . .သင်သိပြီး ဖြစ် ပေ မည် ။ ။
——————————————-

အခန်း(၄) (ခ) ပြီး
အခန်း(၅) ဇာတ်သိမ်း
===========
သိင်္ဂ ီယောကျာ်းအိပ်သည်နှင့် ဟိုဖက်အခန်းကူးလာခဲ့သည်။ ထွန်းမောင် အရက်သောက်ရင်းစောင့်နေသည်မှာ ၆ပတ်ပြား ၁ပြားပင်ကုန်ပြီ။ အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း ထွန်းမောင်မှ အခန်းတံခါးကို သေချာဂျက်သွားထိုးသည်။ “ဂျလောက်”ဟူသော ဂျက်ထိုးသံက သိင်္ဂ ီ အတွက် ရွေးချယ်စရာ မရှိတော့ဟု သတိပေးနေသယောင်ယောင်။ ရှက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာပင်မကြည့်ရဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျနေမိသည်။
မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ လာ ဒီမှာထိုင် ဟု ဆိုကာ သိင်္ဂ ီ့လက်ကို ဆွဲပြးီ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းသည်။ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့လည်း
သိင်္ဂ ီ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲသဖြင့် ကျောပေးကာထိုင်နေမိသည်။ ဒါကို ထွန်းမောင်က အနောက်မှ ချိုင်းအောက်တဆင့် ပင့်ဖက်ကာ လည်ပင်းကို
တောက်လျောက်နမ်း၏။ မလှုပ်နိုင်မရှားနိုင် ရင်တွေဖိုနေတုန်း လက်တစ်ဖက်က နို့အုံပေါ်သို့ရောက်လာသည်။ အတင်းဆွဲခွာဖို့ကြိုးစားတော့
ကျန်လက်တစ်ဖက်က ပေါင်ခြံသို့ရောက်လာပြန်သေး၏။သိင်္ဂ ီခဗျာ ဇာတ်လေးစောင်းပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံး အလုပ်မအား။
အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံသော ထွန်းမောင်က အားဖြင့် အနောက်သို့ဆွဲလှန်ချလိုက်ရာ ကုတင်ပေါ်တွင်သိင်္ဂ ီပက်လက်လန်ကျသွားသည်။
ထိုတော့မှ ရင်ဘတ်ပေါ်တက်ခွရင်း ပုဆိုးကို ခေါင်းမှ မချွတ်လိုက်သည်။ သိင်္ဂ ီ မျက်နှာနားတွင် ထွန်းမောင်၏ လိင်တံကြီးက တယမ်းယမ်း။
သိင်္ဂ ီကတော့ အဝတ်တွေမချွတ်ရသေး။ ဒါကို ထွန်းမောင်ကရင်ဘတ်ပေါ်တက်ပြီး မျက်နှာရှေ့တွင် ဂွင်းထိုင်ထုနေသည်။ သိင်္ဂ ီရှက်လွန်းသဖြင့်
မကြျစိကိုအတငျးမှိတျထားသညျ။ ရုနျးလို့လညျးမရ အားလညျးမရှိတော့။ သိငျ်ဂ ီအားလောြ့သှားမှနျးသိတော့မှ အပေါျသို့ ထကျတကျလာကာ နှုတျခမျးကို လီးနဲ့ ပှတျနသေညျ။ သိငျ်ဂ ီစိတျထလာကာ ပေါငျလေးကို ကားလိုကျစေ့လိုကျလုပျနမေိသညျ။ ဒါကိုမွငျသညျနှငျ့ ကုတငျအောကျဆငျးကာ။ ဘာဂြာပေးပါတော့သညျ။ ထှနျးမောငျ၏ ဘာဂြာနှငျ့ပငျ သိငျ်ဂ ီ၁ခြီထှကျသှားသညျ။ ကနြျတာတှကေိုတော့
သိငျ်ဂ ီမမှတျမိတော့.. အသိပွနျလညျတော့. . . မနကျ၃နာရီထိုးနပွေီ။ ကုတငျမှာလညျး အရညျတှအေကှကျလိုကျ ..။ ထှနျးမောငျက သိငျ်ဂ ီကိုခှရကျသားကွီး အိပျပြောျနသေညျ။ အကငြျ် ီနှငျ့ထဘီ ယူကာ ကိုယျ့အခနျးကိုယျပွနျလာပါတော့သညျ။

သိင်္ဂ ီမနက်နိုးတော့ ၈ နာရီ။ ယောကျာ်းဖြစ်သူက ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိ။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲကိုက်ခဲ့နေသည်။ ဗိုက်ကလည်း အတော်ဆာ။ ဘာမှလည်းမလုပ်ချင်။ ထမင်းကြော်တစ်ပွဲလောက်တော့ စားလိုက်ရင် ကောင်းမည်ဟုတွေးမိနေတုန်း “ကွ ျီ”ခနဲ တံခါးပွင့်ကာ..
“နိုးပြီလား ။ တစ်ခုခုသွားစားဦးလေယောကျာ်းကတော့စားပြီးပြီ။ မနက်ဖြန်ပြန်မှာဆိုတော့ ဒီနေ့ ရေမကူးတော့ဘူး ဟဲဟဲ။ သွားသွား အဝစားခဲ့”
ဝင်းကို၏ စကားသံအဆုံးမှာ စားချင်စိတ်ပင်ပျောက်သွားသည်။ ညကတည်းက လူကမလှုပ်နိုင်တော့ ခု တစ်နေကုန်ထပ်ခံရရင် အိပ်ပြန်တဲ့အခါ
အရိုးပင်ကျန်ပါဦးမလားမတွေးတတ်။ ဒီလိုနဲ့ ရေမိုးချိုးစားသောက်ပြီးတော့ ၁ဝနာရီထိုးပါလေရော။ စားပြီးသောက်ပြီးလို့ တမှေးတောင်မှေးခွင့်မရှိ
လင့်အလိုကိုလိုက်ရပါသေးသည်။ ဝင်းကိုစိတ်ကျေနပ်တော့ ညနေ၃နာရီထိုးနေပါပကော။ သိင်္ဂ ီကြွက်သားတွေအကုန် ထုံဆေးပေးထားသလို..
ဘာမှလှုပ်မရ။ ဝင်းကိုကတော့ ဆေးအစွမ်းနဲ့ နောက်ထပ်တီးချင်သေးသည်။ အရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျနေသော သူ့မိန်းမ သူကြည့်ကာ
တယ်တော်တဲ့ငါပါလားဆိုပြီး ဖီလ်းတွေလိမ့်တက်နေ၏။ ညနေစာ ထပ်စားပြီးတော့လည်း ဝင်းကိုကို ညစာထပ်ကျွေး ရပြန်၏။
ပွနျမယျ့နေ့ရောကျတော့ သိဂ ငျ် ီ့ မကြျကှငျးဟောကျပကျ။ လမျးပငျကောငျးကောငျးလြောကျမရ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဟနျးနီးမှနျးဇာတျလမျးက
အဆုံးသတ်ပါကော။

သိင်္ဂ ီတို့ အိမ်ထောင်သက်၂လလောက်အကြာမှာ ဇာတ်လမ်းက ထပ်ဖြစ်သည်။ ဒီဇာတ်လမ်းကနေပဲ သာမန်မိန်းကလေး သိဂီ င်္ကနေ
အပျက်မ Rosy အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။ အိမ်ထောင်သက် ၂လလောက်ဆိုတော့ ဝင်းကိုက လည်း အရင်ကလိုနေ့တိုင်း သိဂီ င့်္ကို
မပြုစုပေးနိုင်။ ဆိုးတာက သိဂီ င်္က လိင်ကိစ္စကို အရမ်းစွဲလမ်းနေပြီလေ။ တခြားယောကျာ်းနဲ့ဖောက်ပြန်ဖို့ကလည်း သိဂီ င်္က အပျိုဘဝထဲက
နာမည်ပျက်မရှိတဲ့အပြင် ယောကျာ်းရသွားတော့ ဇာတ်လမ်းလာရှုပ်မဲ့သူတွေ မရှိသလောက်ရှားသွားတယ်။ ကွယ်ရာ ပါးစပ်သရမ်းရုံကလွဲ
သတ္တိရှိရှိတိုးဝင်လာတဲ့ ဘဲ မရှိ။ ဒီတော့ သိဂီ င်္လည်း လက်ခလယ်နဲ့ပဲ ၂ပါးသွားရတာပေါ့။ အဲ့နေ့က မှတ်မှတ်ရရ သိဂီ င်္ဈေးကအပြန်..

(ဒီနေရာကနေစပြီး သိဂီ င်္ပြန်ပြောပြတဲ့အတိုင်းရေးပေးမယ်ဗျ။ ဖတ်ရလည်းပိုအဆင်ပြေတာပေါ့)
အဲ့နေက ငါဈေးကပြန်လာတာဟာ။ ကားလမ်းကူးဖို့လုပ်နေတုန်း တက္ကစီတစီးကဘေးနားလာရပ်တယ်။ ဘယ်သူရှိရမှာတုန်း ထွန်းမောင်ပေါ့။
အဲ့ကောင်ကလည်း သူ့ခရီးသည်တစ်ယောက်ကိုစောင့်နေတာတဲ့။ စကားအများကြီးတော့မပြောဖြစ်ပါဘူး။ ဝင်းကိုရှိတဲ့အချိန်လာခဲ့မယ်ဆိုလို့
ဒီည ဝင်းကိုရှိတယ်ဆိုပြီးပြောပြီးထွက်လာတာ။ မထွက်လာလည်းမရဘူးလေ။ မဟုတ်ရင် တက္ကစီပေါ်မှာ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သွားမှာ။ဒီကောင်က ခပ်သွက်သွက်နဲ့ ငါက ခပ်ယိုင်ယိုင်။ ညရောက်တော့ အရက်ဝိုင်းဖြစ်တာပေါ့။ မတွေ့တာကြာလို့ပါမိန်းမရယ်ဘာညာဆိုတာနဲ့ ငါ့မှာ အမြည်းလုပ်ပေးရပါလေရော။ ထွန်းမောင်ဆိုတဲ့ကောင်က ကြာကူလီမှတကယ့် ကြာကူလီအစစ်။ အံမယ် ဝင်းကိုရှေ့ဆို ငါ့ကို ရှိတယ်တောင် မထင်တာ။ အဲ့နေ့ကစပြီး အလုပ်ကိစ္စဘာကိစ္စအကြောင်းပြပြီး အိမ်မှာ၁ပတ်၁ခါလာလာသောက်ပါလေရော။ ပုံမှန်ကြီးကိုဖြစ်လို့။
ငါလည်း ငါ့ယောကျာ်း ကေတီဗွီမသွားပြီးရောဆိုပြီးလွှတ်ထားလိုက်တာ။ တစ်နေ့ ဝင်းကိုမူးပြီးသေးသွားပေါက်နေတုန်း ငါ့ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီကြီးလာပေးတယ်ဟာ။ သိဂီ င်္ဒီဟာလေးမှတ်မိလားဆိုပြီး။ မှတ်မိတာပေါ့ဟ အဲ့ဘောင်းဘီက ငါဟန်နီးမွန်းတုန်းက သူ့အခန်းထဲကျန်ခဲ့တဲ့ဟာလေ။ အဲ့ဘောင်းဘီကောင်းမှုနဲ့ နောက်နေ့ ဟော်တယ်သွားရသေးတယ်။ပိုဆိုးတာက ဖာတန်းရောက်သွားတာပဲ။
ဟုတ်တယ်။ ဖာတန်းမှ တကယ့်ဖာတန်း။ စုတ်ပြတ်နေတဲ့နေရာ။ ဒီကောင်က တည်းခိုခန်းဆိုပြီး ငါနဲ့သူနဲ့ပုံတွေရိုက်ထားတာ။ ငါ့ယောကျာ်းပြမယ်ခြိ်မ်းခြောက်ပြီးတော့ ဘဲကြီးတစ်ပွေနဲ့အိပ်ခိုင်းတယ်။ နောက်တော့ ၃ယောက်လောက်ပြောင်းပြီးမှာ ဖာတန်းရောက်တော့တာပဲ။နာမည်ကတော့ rosyပေါ့ဟာ။ ဖာတန်းကလည်း ဒီကောင်ပိုင်တဲ့ဖာတန်း။ နင်မြင်သာအောင်ပြောရရင်
ကုတင်လေးတွေ စီချထားတယ်ဟာ။ ဘေးဘက်တွေက လိုက်ကာတွေပဲ ချထားတာ။ ဟိုဖက်ကုတင်က အသံ ဒီဖက်ကုတင်က ကြားရတယ်။
လိုက်ကာလေးဆွဲပြီးကူးလိုက်ရင်ရနေတာကို။ ငါက အလကားဆိုတော့ ငါ့ဆိုဖာသည်မတွေက အသေမုန်းတာ။ ဆိုဒ်ပြည့်ဂိုက်ပြည့် တကယ်ကျုံးမယ့်ဘဲတွေဆိုရင် ငါနဲ့ပဲလွှတ်ပေးတာ။သွားဖြစ်ရင်တော့ တစ်နေကုန်ပဲ။ ကျန်တဲ့ရက်တွေကတော့ အိမ်မှာပဲ အိမ်အလုပ်လုပ်တယ်။ အရမ်းဆာလာရင်တော့ ဒီကောင်ဆီသွားလိုက်တာပဲ။ ဒီကောင်ကလည်း ငါလာရင် အဆင်သင့်ချိ်တ်ထားပြီးသား။
ကုသိုလ်လဲရ ဝမ်းလဲဝပေါ့ဟာ..။ ။
—————————————————————————————————–
(ပြီးပါပြီ)