သာမန်ဖြစ်ရပ်
————-
အခန်း(တစ်)
=======
(အသက်၁၈ ကျော်မှဖတ်ရန်)

“ကိုမောင်…ရေ ကိုမောင်.. ”
ဟိုဘက်အိမ်က အပျိုကြီး ထွေးလေး ခြံရှေ့မှ တကျော်ကျော်ခေါ်နေသံကို
ကြားသည်။ “အန်းနမီး ဟက်စ်ဘင်း စလိန်း”
မိုဘိုင်းလဂျင့်ဆော့နေသောကြောင့် အသံကိုဂရုမစိုက်အား။
“ဝင်ခဲ့ဗျာ တံခါးဖွင့်ထားတယ်” ဟုအော်ရင်း ကိုယ့်ဂိမ်းကိုယ် မဲဆော့နေမိ။

အပျိူကြီး ကော့ကော့ ကော့ကော့နှင့်ဝင်လာရင်း တွေ့လိုက်ရတာက
ခြေထောက်တစ်ချောင်းက ခွေးခြေပေါ် တစ်ချောင်းက ပလက်ကုလားထိုက်ပေါ် တင်ရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲကားထိုင်နေသော ဖိုးမောင်..။
ပုဆိုးနှင့် ဆိုတော့ အောက်စကလွတ်နေသပေါ့။
ဖိုးမောင်ကလည်း ယောကျာ်းလေးထုံးစံ သေးပေါက်ချင်တာတောင် အောင့်ပြီး ဂိမ်းဆော့နေသည်မလို့ လီးကြီးက တင်းရင်းနေသည်။

ဒါကိုကြည့်ပြီး တံတွေးမြိုချရတာ ဒေါ်ထွေး။
ငယ်စဉ်ထဲက တုတ်စီးထိုးကြ၊ တူတူပုန်းကြ၊ ခွေးရူးမောင်းကြနှင့်
မောင်နှမတွေလိုနေလာတာမလို့ တခြားစိတ်မပေါ်။
ခုကျမှ လီးကြီးမျက်မည်းမြင်တော့ တံတွေး ဂလုခနဲမြိုချ။
ကတုန်ကရင်ဖြစ်လို့ ရှေ့တည့်တည့်ထိုင်ချမိရဲ့သားဖြစ်ကော။

“ဟဲ့ မိထွေး ပြောလေ. . . ဘာကိတ်..။ ငါဒီမှာ တပွဲမပြီးသေးလို့။”
ဖိုးမောင် မော့မကြည့်ပဲ မေးတော့
“အဲ.ဟိုလေ.. သရက်သီး ခူးတဲ့ခြင်း….ယူ..ငှါးမလို့”
အယောင်ယောင်အမှာမှားနဲ့ မယ်ထွေးခမျာ
မျက်နှာလွှဲလိုက် ပြန်လှည့်ကြည့်ရင် တန်းခနဲတွေ့လို်က်နှင့်..။
ဖိုးမောင်က ချက်ချင်းပြန်မဖြေအား ပွဲကောင်းနေပုံရသည်။
“ယူ ဟက်စ် ဘင်း စလိန်း.. “”
“လီး….တဲ့မှ ငါလိုးမသား tank”
ဖိုးမောင် ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ခြေထောက်က ခွေးခြေကို
စောင့်ကန်လိုက်ရင်း ဆဲပါလေရော။
ဆိုးတာက ကန်လိုက်ပါမှ ပုဆိုးပြေလျော့လျော့ကြားရှိ
လပြွတ်ကြီးက ဖြွတ်ခနဲ ထွက်လာ၏။

“ဟယ်…… ”
ရိုးတိုးရိတ်တိတ်ကို ခိုးခိုးရှိတ်နေသော အပျိုကြီး
လပြွတ်တစုံလုံးမြင်ကာမှ အာမေဋိတ်တွေပါ ထွက်လို့.။
မျက်နှာကြီးနီပြီး ဟိုဖက်လှည့်သွား၏။
ဒီတော့မှ ဖိုးမောင်လည်း ရှက်သွားပြီး
ထကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်။ ဝတ်သော်ငြား လီးတစ်ထောင်ထောင်က
မကျ။ ငေါငေါကြီးထွက်နေ၏။ ခါးလေးကုန်ပြီး
အရှက်ပြေ မေးရတာပေါ့။
“ဟီး မိထွေး ခုနက ဘာပြောတာ။ ”
..
လှည့်မကြည့်ပဲ မိထွေး အိုးနင်းခွက်နင်း ဖြေပုံက
“သရက်သီးတပြွတ်ခူးဖို့ အဲ့တာခြင်းလာတောင်းတာ..အို..”
ပြောပြီးကာမှ ပိုရှက်ပြီး ခေါင်းကြီးငုံ့ကာ မလှုပ်တော့။
ဖိုးမောင်လည်း “ခဏစောင့် ”
ဟုပြောကာ နောက်ဖေးပြေးပါလေတော့သည်။
..
နောက်ဖေးရောက်လျှင်ရောက်ခြင်း အိမ်သာထဲဝင်
သေးဝင်ပေါက်။ သေးပေါက်လို့ပြီးတာတောင် ငယ်ပါက
လျော့မသွား၊ ညီတော်မောင်က အပျိုကြီးကိုမြင်သွားသဖြင့်
ဒေါသတင်းနေပုံ။ ဇာတ်ပိုးကတစ်ထောင်ထောင်။
ဒီလောက်ထတာကွာဆိူပြီး ဖိုးမောင်ကလည်း ညီဖြစ်သူကို ဂုတ်ကနေကိုင်ပြီး ရှေ့နောက် ဆောင့်ပါလေရော။ ဆိုးတာက မငြိမ်သွား။
ပိုတောင် တင်းလာသေး။ ဒိန်းဒလိန်းနတ်ကပ်သည်ဆိုသလို
မီးဖိုခန်းထဲဝင်ကာ မိထွေးကိုချောင်းကြည်ရင်း
အားပါးတရ ဂွင်းထုပါတော့သည်။
မိထွေး၏ တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေက ထိုင်နေတော့ ပိုအားရသည်။
ပေါင်သားကြီးတွေကိုကြည့်ရင်းမှာတင် ဗြွတ်ခနဲ ဗြွတ်ခနဲလရည်များက
မီးဖိုခန်း ထရံကိုပေသွားပါလေရော။ ညီတော်မောင် အကြောပြေတော့မှ သရက်သီးခြင်းကိုသွားရှာပြီးပေးရတာပေါ့လေ။
ကျေးဇူးတင်စကားတောင်မပြောသွား ယူပြီး စောင့်စောင့်နှင့် ထွက်သွားပုံက ဘယ်ညာကိုယိမ်းလို့…။
“ငါလိုးကွာ rank ကျပြန်ပြီ.. reportလည်းမိပြီတူပါရဲ့။ “ဟု ဆိုကာ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်မိပါတော့သည်။
အခန်း (၂)
======
တော်တော်ပျင်းတဲ့ကောင်.. ငပျင်း။
စောက်လုပ်လည်းမလုပ်ဘူး။ ဒီအသက်ဒှအရွယ်ရောက်နေပြီ
အိမ်မှာ ကပ်စားတုန်း.. ။ အိမ်ကလူကြီးတွေ ဘယ်လောက်ပြောပြော
နားလေးသလိုလို မကြားသလိုလိုနဲ့ ဂိမ်းပဲဆော့နေတာ ကျနော်။
ဘွဲ့ရပြီးသား ဒေးကို ဓာတုဗေဒမေဂျာ နဲ့ သုံးနှစ် တက်လိုက်ရတယ်။
ကျောင်းမှာကလည်း အပေါင်းသင်းက နည်းတယ်။ ဂိမ်းပဲ အရူးအမူးဆော့တာဆိုတော့ မိတ်ဆွေက ရှားသား။ ကျနော်ဆို့ခေတ်က ကောင်တာခေတ် ဒိုတာခေတ် ဆိုတော့ ကျနော်နဲ့တူတူဆော့တဲ့ လူတွေကလည်း မိန်းမတွေ အလုပ်တွေကိုယ်စီနဲ့။ စာပဲဖိလုပ်ရတာပေါ့။ ကျောင်းပြေးပြီးဂိမ်းဆော့ရင်လည်း ရွယ်တူ ကလေးတွေက ငပိန်းတွေများတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တက္ကသိုလ်ကိုအောင်လာတယ်။ ဆိုးတာကဘာလဲဆို ရည်းစားမရှိတာပဲ။
တက္ကသိုလ်မှာ ရည်းစားရဖို့ဆိုတာ အပေါင်းအသင်း လည်းလိုတာကိုး။
ကိုယ်ပေါင်းတဲ့ သူတွေကလည်း အ်ုကြီးအိုမတွေဖြစ်တော့ အရက်ဆိုင်ပဲသွားဖြစ်တာများတယ်။ မိန်းမ အတွေ့အကြုံရှိလားဆိုတော့ ဖာတော့ချဖူးတယ်။ ဖာတစ်ခါချပြီးရင် အဲ့အနံ့ကြီးက နှားခေါင်းထဲစွဲနေတာနဲ့
သွားမချဖြစ်တော့ဘူး။ စော်လန်းလန်းလေးမြင်ရင်တော့ ရင်ခုန်တာပေါ့။
ဒါပေမယ့်လည်း အဖြစ်မရှိပါဘူးဗျာ။
အခုလည်းကြည့် တည့်တည့်ကြီးဝင်လာတဲ့ မယ်ထွေးကိုတောင် ဘာမှ မလုပ်မကိုင်ရဲပဲ ဂွင်းပဲတိုက်ရဲတာ။ အဖြစ်မရှိပုံပြောပါတယ်။
ဖူးစာရေးနတ် ဖန်ချင်တော့လည်း ထပ်ဖြစ်သေးသဗျာ။

နောက်တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ မယ်ထွေးတစ်ယောက် ရောက်ချလာပြန်ရော။ ဒီခါတော့ ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ အဖေရှိတယ်။ အဖေက
ခြံဝင်းထဲ ပလက်ကုလားထိုင်ပေါ်လှဲရင်း ရေဒီယိုကြီး တဂျီဂျီနဲ့ထုံးစံအတိုင်း
အလုပ်ရှုပ်နေတာ။
“ဦးအောင်ရေ.ဟိုကောင် ရှိလား”
မယ်ထွေးအသံစူစူးကြားတော့ ကျနောိလည်း ဖုန်းပွတ်နေရာက ခေါင်းထောင်မိတာပေါ့။
“ထွေးလေးသမီးလေး လာလေ အထဲမှာရှိတယ် ဂိမ်းဆော့နေလားမသိပါဘူးကွာ။ ဟေ့ကောင် ငမောင် မင်းသူငယ်ချင်းလာတယ်။ ငမောင်..
ဟာ ဒီကောင် ဂိမ်းဆော့နေပြန်ပြီထင်တယ်။
အဲ့လိုပဲသမီးရေ ဒီကောင်က ဆော့နေရင် ခေါ်မကြားအော်မကြား။
သမီးဝင်သွားလိုက်သွား၊ဧည့်ခနိးထဲမှာပဲရှိလောက်တယ်။”

အမှန်က ကျွန်တော့်ဘာ ကျွန်တော်ရှက်လို့ ထွက်မတွေ့တာ
အထဲလွှတ်လိုကိတော့လည်းထတွေ့ရတာပေါ့။
“ကဲ ပြော ထွေးခံ ရေ ဘာကိစ္စ”
“အောင်မာ.. သေနာ အဲ့လို မခေါ်နဲ့ပြောထားတာ။နာချင်ပြန်ပြီလား”
ပါးစပ်ကနာချင်ပလားပြောတာ ခြေထောကိက ညိုသကျည်းဖြတ်ကန်ထည့်တာ အောင့်ကရော။
“အေးပါ ထွေးလေးရာပြောစမ်းပါ ။ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလ”
“အိမ်မှာ ငါ့ညီမ ကွန်ပြူတာ ဘာဖြစ်တယ်မသိဘူး
တတီတီနဲ့အော်နေတယ် လာကြည့်ပေးဥိီး။နင်ကွန်ပြုတာပြင်တတ်တယ်ဆို။”

“ဆိုင်သွားပြလိုက်ပြီးတာကို.. ”

“မရှည်နဲ့.. ငါလည်းလာချင်လို့မဟုတ်ဘူး။ အမေလွှတ်လိုက်တာ။ လာလိုက်ခဲ့။A plus လား B plusလားနင်တက်ထားသေးတယ်မလား။ လိုက်ကြည့် ”

“အေးပါ အေးပါဟာ။”
ကွန်ပြူတာကိုကြည့်တော့ မမ်မိုရီကဒ်လေးလွတ်နေတာ.. ဒီတိုင်းကောက်ပြီး ဖြုတ်တတ်လည်းရတယ်။ဒါပေမယ့် မယ်ထွေးကိုညစ်ချင်တာမို့.
“အန်တီ သားခနဖြုတ်ယူသွားမယ်နောိ။ ဖုန်လေးဘာလေးဆေးပြီး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်ကောင်းမှာပါ။ နက်ဖြန်လာပို့မက်။ ”
“အော် အေးအေး.. သားကတတိတဲ့သူပဲ ယူသွား။ယူသွား။
အဲ့ ကလေးမ ဘာတွေလျောက်ကလိတယ်မသိဘူး။
ဟိုတလောကပဲ window,ဆိုလားတင်ပေးရသေးတယ်။
တစ်သောင်း လောက်ထွက်ပြီးပြီ။ ခုလည်းဘာဖြစ်တယ်မသိ။”
ဖုန်လေးဘာလေးဆေးပြီး မမ်မိုရီကဒ်လေးသေချာပြန်တိုက် ပြန်ထည့်။
ကိုယ့် မော်နီတာနဲ့ကိုယ်စစ်ကြည့်တော့ ကောင်းသွားကော။ ရက်တောင်မကူးလိုက်ဘူး။ ကောင်းသွားတော့ စပ်စုချင်စိတ်ရှိတာနဲ့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ပေါ့။ အမယ် ကလေးမက hidden folder လုပ်ထားသေးတာ။
မိန်းကလေးဆိုတော့ သိပ်မကလိလိုက်ရပါဘူး
Video ထဲမှာ *koko&kalay*ဆိုတဲ့ folder လေးတွေ့ပါလေရော။
အထဲဝင်ကြည့်တော့ သူနဲ့သူ့ဘဲနဲ့ နှစိယောက်သား ဘုရားကပုံတွေကော၊ ကန်ဘောင်ကပုံတွေပါစုံလို့။ အိမ်ကမသိလောက်ဘူးထင်ပါရဲ့။ scrollလိမ့်ရင်းနဲ့ Videoလေးတစ်ဖိုင်တွေ့လို့ဖွင့်ကြည့်ကာမှ အံဩရတယ်။
မှောင်တိမှောင်မည်းကိုသူ့ဘဲလီးကိုစုပ်ပေးနေတာဗျာ။ ဆံပင်က အတိုဆိုတော့ အလင်းနည်းနည်းရတာနဲ့ မျကိနှာက အတိုုင်းသား ။
ပထမတော့ ကျနော်လည်း copyကူးပြီးသိမ်းထားမလို့ပဲ။
အော် ပြန့်သွားရင် မကောင်းပါဘူးလေဆိုပြီး ဒိတိုင်းထားပြီ။ hide ပြန်လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ နောက်နေ့သွားပေးတော့ မုန့်ဖိုးဆိုပြီးငါးထောင်ပေးသေး။ ကိုယ်က မယူလို့တဲ့ ဖုနိးဘေပေးလိုက်ကော။
ကိစ္စကဒီမှာတင်ပြီးမယ်ထင်တာ။ မပြီးဘူးဗျာ။
နောက်ရက်ကျ မယ်ထွေးရောက်ချလာတယ်။
“ဟဲ့ ဖိုးမောင်ငါ့ညီမ ကွန်ပြူတာပဲ ဘာတွေ့တုန်း။သူနဲ့သူ့ဘဲပုံတွေတွေ့တယ်မလား။”
ဆိုပြီးစကားလာအစ်တာ။
“အာ ငါဘယ်သိမလဲ ငါက ပြင်ပဲပြင်ပေးတာ ဝင်မကြည့်ပါဘူး။”
“အံမယ်..ကြည့်ကြည့်မကြည့်ကြည့် ခုလိုက်ခဲ့ ရှာပေး။ ငါမရှာတတ်လို့။”
“ဟဲ့ ဘာကိစ္စရှာပေးရမတုနိးသူများ ပရိုင်ဗေစီကို”
“ပရိုင်ဗေစီတွေ ဂလိုင်ဘေရီတွေမသိဘူး။ သူ့ဘဲကဟိုဘက်လမ်းက ငခွေးဆိုရင် သေပြီသာမှတ်ကောင်မ။ နန့်နေတာ။ခွေးကြီး ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့
ဖြစ်နေတယ်ကြားလို့။ဟုတ်လို့ကတော့ ပါးချည်းပဲချမယ်။”
ဟုတ်တာက အဟုတ်ဗျာ။ ငခွေးမှ ငခွေး။ ဘော်ဒါတွေခေါ်တာ ခွေးကြီး။နာမည်အရင်းက အောင်ထက်ဆွေ။မိန်းမကိစ္စပွေလွန်းလို့
တော်လသင်းခွေးကြီးလို့ခေါ်ကြရင်းခွေးကြီးဖြစ်တာ။
ရပ်ကွက်ထဲက မြီးကောင်ပေါက် လေးတွေဆို သူကဝိုက်ပြီးသား။
ခုလည်း ပါသွားပြီ။ စဉ်းစားရင်းမနေ့က ဗီဒီယို ဖိုင်လေးမြင်ယောင်ပြီး
လီးကတောင်လာကော။ မယ်ထွေးကိုကြည့်မိတော့မှ နှုတ်ခမ်းက ညီအမတွေတယ်တူတာကိုး၊မယ်ထွေးနှုတ်ခမ်းကြည့်ရင်းစိတ်ကူးယဉ်နေကာမှ
“ဟဲ့အကောင် ဘာကြည့်နေတာလဲ လာသွားမယ်”
အတင်းလူကိုဂုတ်မဆွဲရုံတမယ်ခေါ်သွားတော့ ယက်ကန်ယက်ကန်ပါသွားတာပေါ့။အဲ့တာနဲ့ သူ့ညီမအခန်းထဲရောက်တော့ နှစ်ယောက်တည်း
စိတ်ကကြွလာတော့နဲ့ သူ့ရှေ့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ရှာပြရင်း
လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်မိတာ စားပွဲပေါ်က
ဘောပင်ဗူးကို မတော်တဆလိုလိုတိုက်ချလိုက်ကော။ အဲ့တော့
“ငါကောက်ပေးမယ် နေနေ နင့်ဘာနင်သေချာရှာ။”ဆိုပြီး
မယ်ထွေးကပြောပြောဆိုဆိုမကြောကိမလန့်
စားပွဲအောက်ဝင်ကောက်တယ်။လီးကလည်းတောင်နေတာ။
ဒီအပြင် ပုဆိုးကိုသက်သက်တိုတိုဝတ်ပြိးအောက်စလွတ်အောင်ထိုင်ထားတော့ မယ်ထွေးကခေါင်းလှည့်တာနဲ့ လီးနဲ့က တစ်တောင်လောက်ပဲကွာတယ်။ ပထမတော့ မယ်ထွေးလည်း ဘောပင်ကောက်သပေါ့။လှည့်ကြည့်တော့မှ သူ့ကို အမြောက် နဲ့ချိန်ထားတာသိကော။
ဟိုတစ်နေ့က အဖြစ်ကိုပြေးသတိရပြီး အဖုတ်ကဖောင်းတက်လာတာပေါ့။
ဟန်ကိုယ့်ဖို့ဆိုတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့ ကုန်းရုန်းထရင်း
“ဟဲ့တွေ့ပလား မတွေ့လည်းထားလိုက်”ဆိုပြီး
ကျနော့်နှင်ပါလေရော။ဘယ်ရမလဲ ကို်ယ်ကလဲ အဲ့တော့မှ ထုတ်ပြရတာပေါ့။
“တွေ့ပီ တွေ့ပြီ ။ ဒါလား. ကိုကိုနဲ့ကလေးဆိုတာ။မှန်း..”
ဖွင့်လိုက်တော့ ခွေးကြီးနဲ့သူ့ညီမရဲ့ စုံတွဲ ပုံလေးတွေတန်းစီလို့။
ခုနက စိတ်တောင်ပြန်ကျသွားပုံပဲ ထွေးလေးကြည့်ရတာ။
အံတကြိတိကြိတ်နဲ့။ကျနော်လည်း အောက်ချရင်း ရှိပြီးသားဖိုင်ကို
“ဟာဗီဒီယိုဖိုင်လေးပါလား”
ဆိုပြီး ဖွင့်ထည့်လိုက်တာဘေးက speakerကနေ
ပြွတ်ပြွတ်နဲ့အသံကြီးထွက်လာပါကော။
မယ်ထွေးလည်းဒေါသထွက်ရာကနေ မျက်စိအပြူသား.
ဘာမှမပြောဘူး။ ကိုယ်ကလည်း ခပ်တည်တည်ပဲ။
ခနထပေးလိုက်တော့။ သူကဝင်ထိုင်ပြီးသေချာကြည့်တယ်။
ခွေးကြီးရဲ့လီးကြီးကို သု့ညီမရေခဲချောင်းစုပ်သလိုစုပ်နေတာကြည့်ရင်း
အံ့ဩနေပုံ။နောက်တော့မှ ကျနော်ရှိတာသတိရပြီး အတင်းကွန်ပြူတာကြီးကိုပိတ်ချတယ်။ ချက်ချင်း အခန်းတံခါးပြေးပိတ်ပြီး
“ဟဲ့ ဒိကိစ္စနင် ရပ်ကွက်ထဲ ဖွရဲဖွကြည့် အသေပဲကြားလား။”ဆိုပြီး
ကျနော့်အသားလွတ်ကြီးဖြဲပါလေကော။
“ဖွတာကမဖွပါဘူး။ ဒါပေမယ့်..”
“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်တုန်း..”
“ဒါပေမယ့် နင်ငါ့လိုးတာခံရင် ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဘူး စိတ်ချ”
ကျနော့်ပါးစပ်ကအဲ့လိုထွကိတာ ကျနေ်ာတောင်မယုံ..။
ဒါပေမယ့် အဲ့လိုကြမ်းကြမ်းပြောလိုက်တော့ သူရှက်ပြီးမျက်နှာကြီးနီလို့။
ကျနော်လည်း ပြောခွင့်သာလို့ဆကိပြောတာပေါ့။
“နင်သာငါ့ပေးလိုးရင် ခွေးကြီးဆီက ဗီဒီယိုတွေပါဖျက်ပေးမယ်။”
ကျနော်အဲ့လိုပြောတော့ မယ်ထွေး အံ့အားသင့် သွားတယ်။
ကိုယ်လည်းဖောလက်စနဲ့ ဆက်ဖောရတာပေါ့။”ဟုတ်တယ်၊
ဟို့ကောင့်ဆီမှာ နင့်ညီမဖင်ကြီးကုန်ပြီးအလိုးခံနေတဲ့ဟာတွေပါရှိတယ်။
ငါတောင် နင့်အမေကိုပြရင်ကောင်းမလားစဉ်းစားနေတာ။ အပြင်တော့မဖြန်ပါဘူး။ငါတို့ကမိသားစုတွေလိုနေတာမဟုတ်လား။”
ကျနော်ဖောတာများသွားပုံရတယ်။ သု့ခမျာ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရက်သားလေးကျသွားကော။
“အဖေ တို့ အမေတို့ကိုတော့မပြပါနဲ့ဟာ၊ သူတို့သိရင်သေလိမ့်မယ်။ပြီးကျ အအဖေကဒေါသကြိးတယ်မလွယ်ဘူး။”
“ဒါဖြင့်. . .”ကျနော်ကပြောပြာဆိုဆိုဘေးဝင်ထိုင်ပြီး
အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်တော့သူလည်း ခေါင်းလေးကိုဖြည်းဖြည်းလေးငြိမ့်ပြတာပေါ့ဗျာ။
အခန်း၃
=====
မယ်ထွေး စောက်ဖုတ်လေးမှာ စိုစွတ်နေပြီ။
ကျနော့်လက်လခယ်လေး ထက်အောက်ပွတ်လိုက်တော့
ဖင်လေးကော့ပြီး အင်းခနဲ ည ည်း၏။ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်း
နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးကိုလည်း ကိုက်ဆွဲ စုပ်ယူ နမ်းရှုံ့။
လက်တစ်ဖက်ကတော့ ကပိုကရိုဖြစ်နေတဲ့ ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
မယ်ထွေး အသက်ရှုသံတွေက တဖြည်းဖြည်းမြန်လာသည်။
အဖုတ်လေးထဲ လက်ခလယ်ကိုထုတ်လိုက်တိုင်း
ဖင်လုံးကြီးက အွန်းခနဲ အွန်းခနဲ ပါပါလာ၏။
အရည်တွေက အဖုတ်နံရံမှာ စိုစိုစိစိ ဖြစ်လာတော့
ကျတော်လည်း အတွင်းခံကို ချွတ်ပြီး တက်ခွတာပေါ့။
လီးကို ကိုင်ပြီး တစ်ရစ်ချင်း တစ်ရစ်ချင်း ဖိထည့်လေတော့
အ..အာ…အ..ဆိုတဲ့ တိုးညည်းညည်းလေး ကြာရသည်။
ဖြည်းဖြည်းချင်းစိတ်ထိန်းလို့ တစ်ချက်ချင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း
ဆောင့်ပေးတော့ အချက်နှစ်ဆယိလောက်မှာ အဖုတ်က တဗြွတ်ဗြွတ်မြည်နေပြီ။ သူ့ဖက်က ကျနော့်ကျောကိုကို ခပ်တင်းတင်းလာဖက်တော့
တဗြုန်းဗြုန်းနဲ့ အားထည့်ဆောင့်မိတာပေါ့။ အဲ့လိုလဲဆောင့်ကော
အား. အမေ့ အ.. အဖေရေ.အအ. နာတယ်..နာတယ်ဆိုပြီး
ဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ပြီး အော်တာ။ လူကသာနာတယ်အော်တာ
အဖုတ်ကတော့ လီကိုညှစ်ထားတာ ကြေသွားမတတ်ပဲ။
မယ်ထွေးကအပျိုကြီးသာလုပ်နေတာ စောက်ဖုတ်က အပျိုမစစ်တော့။
ဘယ်ကောင်လိုးသွားလည်းမသိဘုး။စဉ်းစားရင်း လီးကပိုတင်းမာလာသည်။ ဖီးလ်ပိုတက်လာရင်းနဲ့ ဇွပ်ခနဲ ဒစ်ဖျားထိရောက်အောင်
ထုတ်လိုက် ဒုတ်ခနဲ သားအိမ်နားထိအောင်ဆောင့်လို်က်နဲ့ ကျုံးထည့်တာ
သူလည်းပြီးသွားတယ်။ ပြီးသွားလို့ အကြောတွေလျော့
ပျော့ခွေနေတဲ့ မယ်ထွေးကို ခြေနှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ထောင်ခိုင်းပြီး
တရစပ် စက်သေနတ်ပစ်သလို တဖုန်းဖုန်းနဲ့ လိုးတာ လဥက ဖင်ဝကိုသွားသွားရိုက်တော့ဖတ်ဖတ်ဖတ်နဲ့မြည်နေတာပေါ့။
မယ်ထွေးအောက်မှာ အလူးအလှိမ့် ခံနေရတာကြည့်ရင်း
ကျနော်လည်းပြီးချင်လာတာနဲ့ ဆွဲထုတ်ပြီး ဗိုက်ပေါ်မှာတင်ပန်းချလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်းမော သူလည်းမျော့။ ခနလောက်နားနေရင်းက
သူကထပြီး ထမိန်ကို ကုန်းကောက်တယ်။ ဖင်လုံးကြီးမြင်တာနဲ့
လူပျိုသိုး ကျနော်လည်းချက်ချင်းတောင်တာပေါ့။ အဲ့ပုံစံကိုပဲ အနောက်ကနေ နောက်တစ်ချီဆက်ဆွဲလိုက်တာ။ သူတစ်ခါ ကိုယ်တစ်ခါ ဇိမ်ပြည့်သွားပါကရော။ တစ်ယောက်နှစ်ချီ ဆွဲအပြီးမှာတော့ သူရှက်လို့
စောင်ကြီးခြုံထားတယ်။ ကျနော်လည်းဘာမှ မပြောဘူး၊ ကွန်ပြူတာကြီး
ရှေ့ကခုံယူ သူ့ဘေးဝင်ထိုင်နေမိ။
နှစ်မိနစ်လောက်နှစ်ယောက်လုံးတိတ်နေတာကို ဖြိုခွင်းလိုက်တာ။
အရှေ့ကခြေသံ..။
ခြေသံလည်းကြားရော နှစ်ကောင်သား ကမန်းတန်းထလို့
ကွန်ပြုတာကိုထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။
ခြေသံက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အခန်းနား နီးလာတယ်။
နှစ်ယောက်လုံးလဲ ဇောချွေးတွေပျံနေပြီ။
အခန်း တံခါးကို ဖွင့်ကာမှ
အိမ်ထဲဝင်လာတာ ဘယ်သူလဲဆိုတာသိရတယ်။
အငယ်မ အေးနွယ်။
.”ဟယ် အမ တို့ ဘာလုပ် နေတာလဲ။”
ကို်ယ့်မှာ ဘာဖြေရမှန်းမသိ. . ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေတုန်း
“ငါလည်း ကွန်ပြူတာသုံးတတ်ချင်လို့ ဒီကောင့်သင်ခိုင်းနေတာ။”
ဆိုပြီး မယ်ထွေး က ဖတ်ခနဲလှမ်းဖြေတယ်။
အခန်းက သိပ်မကျယ်တော့ အနံ့တွေက ကျန်သေးတာပေါ့။
အငယ်မလေးက နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကြည့်တော့ သူသိတယ်လေ။
ဒီအနံ့ကို။ ဘာမှတော့မပြော။ ခပ်တည်တည်ပဲ။ လွယ်အိပ်လေးချပြီး။
“အမတို့ လုပ် စရာရှိတာလုပ် သမီမနှောင့်ယှက်တော့ဘူးနော်။ ခြေလက်သွားဆေးဦးမယ် ဟဲဟဲ။” ဆိုပြီး နှာခေါင်းလေးပိတ်ပြီး သူ့အမကိုစသွားသေးတယ်၊အငယ်မလည်းထွက်ကော ဗြောတီးခံရတာ ကျုနေ်ာ။
“အကောင်စုတ်.. နင့်ကြောင့်အဲ့တာ နင့်ကြောင့်”ဆိုပြီး
တစ်ဘုန်းဘုန်းနဲ့ထုတာ အဆုတ်ကွာမတတ်ပဲ။
အငယ်မထွက်ပြီးသိပ်မကြာပါဘူး ကျနောလည်း
အမြန်လစ်လာကတာပေါ့။ သူတို့ညီအမတွေဘယ်လိုဆက်ရှင်းမယ်မသိ။
ကိုယ့်မှာတော့ ခေါင်းကိုမီးတောက်လို့.. .။