ရွှေညာမြေမှချစ်တေးသံ (အခန်း-၁)
—————————————–
နာမည်က နှင်းဝေ။ ဒီဇင်ဘာလ နှင်းတွေကျတဲ့အချိန်ကြီးမွေးလို့ အလွယ်တကူနဲ့လှလှလေးပေးထားကြတာ။ ဆွေမျိုးထဲမှာ သမီးမိန်းကလေးဆိုလို့ နှင်းဝေတစ်ယောက်ထဲ။
ဝမ်းကွဲဆိုလို့ မောင်တွေ အကိုတွေချည်း။ဒါ့ထက်ဆိုးတာ နှင်းဝေ ဦးလေးက ရပ်ကွက် လူမိုက်။ ဓါးထိုးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကထွက်တဲ့အချိန်
တူမလေးမွေးမှ မိုက်တာရပ်တော့တာ။ နှင်းဝေ မွေးကတည်းက တဆွေတမျိုးလုံးစီးပွားတက်တော့ အကုန်လုံးကဝိုင်းချစ်ကြတာပေါ့။ဦလေးကလည်း လူမိုက် အကိုတွေမောင်တွေလည်း
များတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ရည်းစားကမရ။ ညားမယ့်ညားတော့လည်း အညာသား နဲ့မှညားတော့တာ။ အပျိုကြီးပေါက်စဖြစ်နေတဲ့အချိန် အသက်၃၅။ ရန်ကုန်လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့ မလည်မဝယ် အညာသားနဲ့ ညားပါလေရော။ မောင်အညာသားက ရန်ကုန်မှာ အဲကွန်းတွေပြင်တယ်။ အဲ့တုန်းက နှင်းဝေ အဆောင်နေတုန်း အဲကွန်းလာပြင်တဲ့ မောင်ညာသားနဲ့ငြိပြီး အပိုင်ဝိုက်ပလိုက်တာ။
မဝိုက်လို့လဲမရဘူးလေ။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနဲ့ညားဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်။ အညာသားကလည်းအိမ်ကိုလာတောင်းတော့ ဆွေစုံမျိုးစုံပဲ။ တွဲတာ ၁လလောက်နဲ့ အိမ်ပေါ် ကန်တော့ပွဲကြီးမလာတာ။
ဒီတော့လည်း မငြင်းသာဘူးပေါ့။ အညာသားမှာလည်း အကိုတွေညီတွေချည်းပဲ။ လာတင်တောင်းတာတော့ ရွှေ၅ကျပ်သားနဲ့ ဗျ။ အရမ်းအများကြီးမဟုတ်ပေမယ့် နည်းတာတော့မဟုတ်။
အညာသားတို့ဆွေမျိုးတွေကလည်း မြို့သူချောချောလေးရတာဆိုတော့ ဝိုင်းအုံပြီး တင်တောင်းကြတာလေ။ ပြုံးပြုံးကြီးရှိနေတာကတော့ ဘယ်သူရှိမတုန်း။သူ့ဦးလေး လူမိုက်ကြီးပေါ့။
မင်္ဂလာတွေဘာတွေဆောင်ပြီးလို့ ဆွေပြမျိုးပြလေး အညာလည်ကြမယ်ဆိုတော့မှ ခမျာမှာ မပြုံးနိုင်တော့။ အညာမှာ ၁လလောက်နေဖို့ ခွင့်တွေပါယူပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။
လမ်းမှာတော့ ဖုန်ကတထောင်းထောင်းနဲ့ ရွာရောက်တော့ မြို့သူလည်း ရွံ့ရုပ်ဖြစ်ကရော။ ရွာလေးက အတော်ဝေးတယ်။ မြင်းခြံမြို့ကြီးကနေတဆင့် တက္ကစီတွေ လိုင်းကားတွေထပ်ငှားပြီးမှ ရွာဖက်ရောက်တာ။ ရွာဆိုပေမယ့် မြေနီလမ်းလေးတစ်ခုပဲ ရှိတာ။ အိမ်စေ့လိုလို အင်တာနာတိုင်လေးတွေနဲ့ နေရောင်ခြည်သုံး ဘက်ထရီအိုးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့။ အင်တာနက်လည်းရတယ်။
အကုန်လုံးက MPTနဲ့ဗျား။ မြို့သူပါလာတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးက ကိုယ့်ခြံထဲကနေကိုယ် ယောင်လည်လည်နဲ့ စပ်စုကြတာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့မှ အံ့ဩရတာ နှင်းဝေရယ်။

အိမ်ကြီးက ရေနံချေးသုတ် ၂ထပ်အိမ်ကြီး။ ကျယ်လည်အတော်ကျယ်တယ်။ ခြံဝန်းကလည်း ၈ဝ ပတ်လည်ခြံကြီး။ ခြံနောက်ဖက်မှာက ပျိုးပင်တွေရယ် တဲပုတ်လေးရယ်ရှိတယ်။
တစ်အိမ်လုံးမှာ မိန်းမသားဆိုလို့ နှင်းဝေရယ် သူ့ယောက္ခမကြီးရယ်။ ကျန်တာအကုန် ယောကျာ်းတွေချည်း။ လာတင်တောင်းတုန်းက ပါလာတဲ့ အဒေါ်တွေ ညီမတွေဆိုတာက တစ်ခြံထဲဆိုပေမယ့် အိမ်မတူကြဘူး။ အညာသား အဲ အညာသားနာမည်က အေးမောင်တဲ့။ အေးမောင်ရဲ့ အကို၂ယောက်ရယ် ညီတစ်ယောက်ရယ် သူ့ယောက္ခမရယ်ပေါ့။ ပထမ တစ်ရက်၂ရက်ကတော့ အကုန်လုံးက
စကားတောင် မပြောဖြစ်။ အေးမောင်ကလည်း အတူသာအိပ်တာ မတို့မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ့ ၁ပတ်လောက်ကြာတော့ နှင်းဝေက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းတာတစ်ကြောင်း၊ ရုပ်လေးချောတာကလည်းတစ်ကြောင်းဆိုတော့ ရွာကအပျိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်လို့။ မိတ်ကပ်ကို ဘယ်လိုလိမ်း၊ ဘာလေးကဘာ သင်ပေးရတာပေါ့။ eyeliner ခြယ်တာလောက်လုပ်ဖူးတဲ့
တောသူလေးတွေက နှင်းဝေရဲ့ အခု၁၀ဝလောက်ရှိတဲ့ မိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေမြင်တော့ ပါးစပ်ကိုအဟောင်းသား။ ပျော်ရွင်ဖွယ် ဟန်းနီးမွန်းလေးဖြစ်နေတာပေါ့။
တချိန်တည်းမှာပဲ.. ထန်တောထဲဝယ်
“ဟေ့ကောင် အေးမောင်..မင်းမိန်းမ တယ်လှသကွာ။ မင်းတော့ ထောတာပဲ ငါ့ကောင်ရ။”
အေးမောင်၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက ချိီးကျူးစကားပြောသည်ကို
“ဟီး ဟီး ”
ဟုသာ ရယ်နိုင်သည်။
“အေးမောင်ကိုကြည့်ထားကြဟေ့ နွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိဆိုတာ ဒါမျိုး။ ဟားဟား”
ကျန်တဲ့တစ်ယောက်က ထဖောက်သဖြင့် ပွဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ဆက်ဖောက်သူက တခြားသူမဟုတ်
အေးမောင်၏ အကိုအရင်း ထွေးမောင်
“မင်းတို့ နွားပြာကြီးကလည်းကွာ အောက်သွားမရှိသလို စောက်ဖြစ်လည်းမရှိပေါင်ကွာ။ဟေဟေ”
ထွေးမောင်၏ စကားကြောင့် အေးမောင် မျက်နှာကြီးနီရဲသွားကာ ထန်းရည်အိုးကို ယူပြီး ဂလွတ် ဂလွတ်နှင့်မော့ချနေသည်။
“ဟာ ဘယ်လိုတုန်း ကိုထွေးမောင်ရ။ ဒီလောက်ချောပုံရတာ အေးမောင် လမ်းတောင်လျောက်နိုင်မယ်မထင်ဘူး။ ဟားဟား”
“ဘယ်ကလာ ငနီရာ။ မင်းကောင်ကြီးက ခုချိန်ထိ လက်ဖျားနဲ့တောင်မတို့ရသေးဘူးမောင်။ ဟားဟား”
“ဝါး..ဟား ဟား ” အကုန်လုံး ဝိုင်းရယ်ကြသည့် အချိန်
“ဒုန်းခနဲ” ထန်းရည်အိုးကို ချရင်း အေးမောင်တစ်ခွန်းထဲပြောသည်
” ဒီညတော့ ကိုကြီးထွေးမောင် စောင့်ကြည့်ထား။ ဒီညတော့ သေချာဖိုက်ပြီပဲ”
“မင့်မလည်းဖိုက်လာတာ ရန်ကုန်ထဲက ဟော အညာရောက်တာတောင် ပေါင်တံဖြူလားမည်းလားမသိဘူးမဟုတ်လား။ ဟား ဟား ဟား”
အကုန်လုံး၏ နောက်ပြောင် ကျီစယ်မှုကို မသိကျိုးကျွံပြုရင်း ထန်းရည် တမြူပြီးတမြူ တကျိုက်ပြီးတကျိုက် မော့သောက်မိပါတော့သည်။

“ကိုအေးမောင်.. ကိုအေးမာင်..။ အာ. ထန်းရည်တွေသောက်လာတာများ နံဟောင်နေတာပဲ။ သွားသွားရေသွားချိုးချေ။”
“နှင်း..ဝေ..။ နှင်း ဝေ ဂို ကို သိ ပ် . . . ချစ်..”
“တော်တော်.. သွားရေသွားချိုး။ ရေမချိုးရင် အခန်းထဲဝင်မလာနဲ့ဒါပဲ။” ဟု ဆိုကာ တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ဖင်ထိုင်လဲကျသွား၏။
ခြံဝမှစောင့်နေသည့် နှင်းဝေ၏ တုံ့ပြန်မှုကြောင့်လည်း ကာလသားတသိုက် ဝါး ခနဲ ပွဲကျသွားသည်။
ထန်းရည်မူးမူးနှင့် ရေစည်မှ ရေ တစ်မုတ်ပီး တမုတ်လောင်းရင်း စိတ်ထဲမှမခံချင်စိတ်ကော ဒေါသတွေပါ တလှိုက်လှိုက်။
ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ပင်သတိမရတော့။ အိမ်ပေါ်တက်တော့ ည၁၁ပင်ထိုးပီ။အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ဖက်လှည့်အိပ်နေသော
နှင်းဝေ၏ အလှကိုမြင်ကာ တံတွေးဂလုခနဲမျိုချမိသည်။ အဝတ်အစား မဝတ်တော့ပဲ ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း
ပွဲကြမ်းမယ်ကြံကာမှ မျက်စိက မှေးမှေးလာကာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။ မတင်မကျဖြစ်ရသူက နှင်းဝေ။
((ခေါ ခလူး)) နှင့် အိပ်မောကျနေသော လင်တော်မောင်ကိုကြည့်ရင်း ဒေါသကလည်းထွက်သည်။ ငယ်ပါကတော့ ထောင်တာမှမတ်လို့။
အေးမောင်၏ လိင်တံကိုကြည့်ရင်း ရေငတ်သလိုဖြစ်လာကာ။ တက်စောင့်ချင်စိတ်တွေပေါ်လာသည်။ အို ကိုယ်ကမိန်းကလေးပဲ။ သူက လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိတဲ့ကိစ္စ။
တွေးရင်း ဒေါသထွက်လာကာ တွန်းထုတ်ရင်း အိမ်သာဖက်သို့ထလာခဲ့သည်။
စောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်လာခါကစ တော့ ဒေါသထွက်နေလို့ ပြသနာမရှိ။ အိမ်ပြင်ထွက်တော့မှ ပုဇဉ်းရင်ကွဲသံတွေကြားပြီးကျောချမ်းမိ၊
ဒီမှောင်မို်က်နေတဲ့ လမ်းကြီးကို သူမဖြတ်ရဲ။ အိမ်သာက ခြံနောက်စွန်းမှာလေ။
ဒီတော့မှ သေးက ပိုထွက်ချင်လာသည်။ အရင်ညတွေကဆို အေးမောင်ကိုနှိုးပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းရသည်။ ခုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတုန်း။
ဖတ်ခနဲ ပုခုံးလာပုတ်သော လက်အေးအေးကြီးကြောင့် အမလေး ဆိုပြီးလန့်အော်မိသည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ”
“အော်..ဘယ်သူများလဲလို့လန့်လိုက်တာ ကိုကြီးထွေးမောင်ရယ်။”
“အေး.. ဘာလုပ်နေတာတုန်း အိမ်နောက်မှာရပ်ပီး”
“ညီမ..အပေါ့သွားမလို့။မသွားရဲ့ လို့.. အဲ့တာ.. အေးမောင်ကလဲ အိပ်နေတာ..”
“အာ..ဒါများ ငါတို့လာခေါ်ပေါ့ဟ။ ကျန်တဲ့ကောင်တွေရှိနေတာပဲ။ လာလာ”
ထန်းရည်အရှိန်လေးနဲ့မို့ လက်က ဖတ်ခနဲ ဆွဲကာ အိမ်သာသို့ ခေါ်ချလာပါတော့သည ်။

အိမ်သာထဲရောက်တော့ ရှဲ ခနဲ သေးထွက်သံက လော်စပီကာဖြင့်ဖွင့်သလို ပင် တိတ်ဆိတ်သောညယံမှာ အသံကျယ်ကြီးထွက်လာသည်။
ရှက်လွန်းလို့ နှင်းဝေ မျက်နှာကြီးနီရဲနေပါတော့သည်။ မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်သာအပေါ်မှ လျှပ်စစ်မီးသီးဝါဖန့်ဖန့်အရောင်က ဘေးဖက်ကို ဖြာကျနေသည်။
ရေခွက်ယူကာဆေးမလို့လုပ်ကာမှ အပြင်မှ အေးမောင်၏ ဗြဲခနဲ သေး ကာ့ပန်းနေသံကြောင့် တွန့်သွား၏။
တဗြဲဗြဲ သေးပန်းနေသော အသံနှင့်အတူ မျက်စိထဲသို ခုနက အေမာင်၏ လီးကြီးက ပေါ်လာသည်။
အတင်းခေါင်းခါကာ ရေခွက်လေးခပ်ရင်း တဖတ်ဖတ်နှင့်ရေဆေးမိကာမှ စိတ်က ထလာ၏။ အိမ်သာဘေးဖက်တွင်လည်း ထရံက အပေါက် ရှိသည်လေ။
အပေါက်က သေးသေးမဟုတ် လက်၃လုံးစာလောက်ရှိသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းလေးစောင်းကာအပေါက်လေးမှချောင်းကြည့်တော့ မပီဝိုးတဝါးနှင့် အေးမောင်၏
ပစ္စည်းကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ညီအကိုတွေဆိုတော့ ဆိုဒ်ကသိပ်မကွာ။ ဒါပေမယ့် ထွေးမောင်က ပိုကြီးပြီး ပိုတုတ်သည်။ သေးပေါက်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ပိုတောင်တာလည်းပါသည်။
ထရံပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်ရင်း လက်ကလည်း အဖုတ်လေးကို အလိုလို ကလိနေမိသည်။
လူနပ်ချမ်းသာဆိုသလို ထွေးမောင်ကလည်း ငနပ်။ မူးတာမူးနေတာ အမူးပါး။
ထရံပေါက်ကျလာသော အလင်းကွယ်သွားတာကို ဖတ်ခနဲသတိပြုမိသည်နှင့် ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးကြီးကို ရမ်းရင်း သေးစက်တွေကို ခါထုတ်၏။
ထို့နောက်တွင် အိမ်သာဖက် တစ်လှမ်းရွေ့ကာ လီးကြီးကိုကိုင်ကာ နှင်းဝေသေချာမြင်အောင် လဥတွေကိုစုပ်နယ်ပြနေ၏။ နှင်းဝေကတော့ ဖီလ်းလာပြီးရင်းလာပင်။
တဖြည်းဖြည်း ကြည့်နေရင်း အိမ်သာဖက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လီးကိုထိုင်ထုပြနေသည့်အဆင့်သို့ရောက်သွားပါတော့သည်။

ထွေးမောင်တို့က မူးရင် တော်ရုံမပြီး။ ထန်လည်းအသေထန်သည်။ ခုလိုအခြေနေမှာဆို ဆက်ပြောဖို့တောင်မလို။ နှင်းဝေဖက်ကလည်း လမ်းကြောင်းခင်းပြီးသားဆိုတော့
အဝင်နပ်ရင်ပြီလေ။ဒီတော့
“ညီမလေးရေ…ပြီးပလား။ အကိုတော့ပြီးပီ။ ထွက်ခဲ့လေ။”
ဂွင်းထုပြရင်း ပါးစပ်ကလည်းမေးသည်။
“ခန…ခနလေး အကိုအေးမောင်။ ပီးတော့မယ်”
“မြန်မြန်လုပ်လေ..ခြင်ကိုက်တယ်ညီမရဲ့။ဟဲဟဲ”
“ဟုတ်ဟုတ်”
နှင်းဝေ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ ရေအမြန်ဆေးရင်းထွက်ချလာတော့ ခုနကအတိုင်း ပုဆိုးဂွင်းသိုင်း ဂွေးတန်းလန်းနှင့် အေးမောင်။
(အို)
“ဘာလဲ ညီမ”
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး အကိုသွားမယ်”
မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသော နှင်းဝေ။ ဒါကိုလည်း အေးမောင်က ဒက်သည်။
သက်သက်မူနေတာလေ။ ရိုးတာပေါ့
“သွားညီမ ရှေ့ကသွား။ အကိုအိမ်သာ မီးပိတ်လိုက်မယ်”
အမှန်က အိမ်သာမီးပိတ်စရာမလို။ သက်သက်ကြီး မလန့်လန့်အောင်လုပ်တာလေ။ ဒီ့အပြင် အိမ်သာထဲက ရေ လက်တစ်ခုပ်ခပ်ပြီး လီးပေါ်လောင်းချခဲ့သေးသည်။
အိမ်သာမီးမရှိတော့ ပြန်လမ်းက မှောင်မဲနေသည် အဝေးကြီးမလျောက်ရဲ။ အနောက်က ထွေးမောင်၏ တဖတ်ဖတ် ဂွင်းထုသံကိုလည်းကြားနေရသည်။
၂ယောက်သားစကားမပြောဖြစ်ပေမယ့် နားလည်နေကြပီ။
လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့..
“နှင်းဝေ”
“ရှင်…”
ညီမလို့မခေါ်တော့ ဒါကိုရှင်ခနဲ ထူးပြီး တုံ့ခနဲရပ်မိသည်။
“နှင်းဝေကို အကို့ညီက မလိုးဘူးဆို”

“ရှင်……”
နားထဲ ဒိုင်းခနဲဝင်လာသော စကားကြောင့် ရှိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။
“အကို့ညီက အဖြစ်မရှိတော့ အကိုလည်း အားနာမိတယ်။ နှင်းဝေရယ်။ ဒီမှာ”
ပြောပြောဆိုဆို လက်ကိုဆွဲကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။
“အို…”
“အကို့လီးက နှင်းဝေ အတွက်ပါပဲကွယ်။ တခြားဘာမှမတွေးနဲ့သိလား”
လက်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုသလိုရှေ့နောက်တွန်းပေးနေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ နှင်းဝေ”
ဘာသံမှမကြားရ။
“လာ လာ လိုက်ခဲ့” ဟုဆိုရာနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင်ပါသွားတော့သည်။

နှင်းဝေရောက်သွားတာက ဘူးပင် ခြံအောက်။
အိမ်က မီးရောင်ဖျော့ဖျော့တော့ ကျနေသည်။အိမ်သာလို အိမ်နဲ့သိပ်မဝေး။
ဘာစကားမှမပြောတော့ပဲ နှင်းဝေကို တွန်းလှဲကာ ထမီကိုလှန်တင်လိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအတိုင်း တက်ခွကာစောင့်ပါတော့သည်။
နူးတာနှပ်တာလည်းမလုပ်။ဒီတိုင်းကြီး ဖိထည့်သဖြင့် နာကျင်မှုက စူးခနဲ။
ပိုဆိုးတာက အပျိုစစ်စစ်ဆိုတော့ ဒစ်မြုပ်ရုံပဲဝင်သည်။ ထပ်ထည့်မရ။ အပျိုမြှေးခံနေသည်လေ။
အားနဲ့ထပ်ဖိချတော့ ဗျလစ်ခနဲအမြှေးပေါက်သွားကား သွေးစတွေထွက်ကုန်သည်။
ဒါကို မသိသော ထွေးမောင်က အားပါးတရစောင့်လိုးသဖြင့်
အားး အားး းးး အားး အု အု အု ဖြင့် အော်လိုက် ပြန်ထိန်းလိုက်နှင့် ခံနေရပါတော့သည်။
ဖင်မှာလည်းသဲတွေပေလို့။ ပထမ ပက်လက်လှန်ကာခံနေရင်း။
တဖြည်းဖြည်း တချက်ပီးတချက်ကြာလာတော့ လည်ပင်းကို ဖက်ကာ ဖင်ကိုကော့ပေးလာမိသည်။
သူမကိုယ်သူမလည်း မယုံနိုင်။ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့စေ့ဆော်ချက်တွေပင်။ သွေးစတွေနှင့် အဖုတ်အရည်ကြည်တို့
ရောကာ ချစ်ကြည်နူး အသံလေးတွေ ဗြစ် ဗြစ်ဗြွှတ်ဗြွတ်ဖြင့် ထွက်လာပါလေသည်။
ရှက်လည်းရှက်၊နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမလို့ ကြာကြာမထိန်းနိုင်။
အားနဲ့ဖက်ကာ ပီးသွားပါတော့သည်။ နှင်းဝေပြီးသွားတာသိတော့ ထွေးမောင်လည်း ထိန်းထားတာလွှတ်ချလိုက်ကာ
စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရည်များလျံကျလာပါတော့၏။
=====
အခန်း (၁) ပြီး၏
အခန်း(၂)
———–

အိုးကမပူ စလောင်းကပူဆိုသလို ဘသားချောရှက်တာက နှင်းဝေထက်တောင်ပိုဆိုးနေသေးတယ်။
မျက်နှာချင်းတောင်မဆိုင်ရဲ။ စကားပြောဖို့နေနေသာ။ ညက မူးမူးနဲ့လွန်ထားတာ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကျက်သီးပါထတယ်လေ။
ထွေးမောင်ရှက်နေတာမြင်တော့ နှင်းဝေကလည်း ရယ်ချင်တာပေါ့။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ တခွိခွိနဲ့။
ထွေးမောင်နဲ့နှင်းဝေ ကိစ္စကို ရိပ်မိနေတာက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ဘုမ။ သူကလည်း လက်ပူးလက်ကြပ်မမိတော့ ပြောမရ။ စိတ်ထဲတော့
ဒီချွေးမကို မကြည်တော့ဘူး။ နှင်းဝေ ဘာလုပ်လုပ် သူ့သားတွေကို မြူဆွယ်တယ်ထင်နေတော့တာ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။
နှင်းဝေက အပျိုကြီးဆိုဒ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဖင်ကြီးတွေက အကိတ်၊ ရင်သားတွေကလည်း ဆိုဒ်ပြည့်လေ။ တံမြက်စည်းပဲလှဲလှဲ
အဝတ်ပဲလျော်လျော် သူ့ဖင်တွေက တင်းရင်း လှုပ်အယ် ထွက်နေတာ။ မကြည့်ချင်မှ အဆုံး။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် သူ့ဖင်တွေက စိန်ခေါ်နေသလိုကြီး။
ဒီ့အပြင်ကိုမှ အောက်သူဆိုတော့ အသားကဖြူတယ်လေ။ ရေချိုးနေတဲ့အချိန်များဆို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးအတိုင်းပဲ။
တစ်မနက်လုံး အလုပ်တွေရှုပ်လို့ ညနေဖက် အမောပြေ ခနကျောချရုံရှိသေး။ အေးမောင်က ထန်းရည်ဆိုင်ရောက်နေပြီ။ မနေ့ညက မဖြစ်ခဲ့တဲ့ပွဲ ဒီညဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ပေါ့။
အားကြိုးမာန်တက်နဲ့ တစ်မြူပြီးတစ်မြူတင်နေလေရဲ့။

ကာလသားအပေါင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးမောင်ကို နောက်လိုက်ပြောင်လိုက်နဲ့။ အထူးအဆန်း ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတာက ထွေးမောင်။
သူ့ကိစ္စနဲ့သူဆိုတော့ မနေ့ကလို ဝင်မနောက်သည့်အပြင်ကို သောက်လဲမသောက်ရဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်နေရသည်။ နည်းနည်းသောက်လိုက် အမြည်းများများစားလိုက်နဲ့ပေါ့။
အေးမောင်က ထန်းရည်လေးထွေလာတော့ ပါးစပ်က အကုန်ထွက်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဘယ်လောက် တောင့်တဲ့အကြောင်း၊ သူဘယ်လောက်ကံကောင်းတဲ့အကြောင်း၊ စသဖြင့်
မိန်းမဘွဲ့တသီကြီးကြူးပါလေကော။ မနေ့ကလည်း တမြူနဲ့တင် မိန်းမဘွဲ့ကြူးတာ။ အခုကတော့ ၂မြူကုန်မှ ကြူးတာဆိုတော့ ခံနိုင်ရည်တက်လာပုံ။ အေးမောင်၏ ငယ်သူငယ်ချင်း
အောင်ဘုက အနားနားကပ်ကာတိုးတိုးပြောသည်။ ထွေးမောင်စိတ်ဝင်စားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်လေ။ အပြန်ကျတော့ မနေ့ကလောက်မိုးမချုပ်။
ဒါပေမယ့်အေးမောင်က အောင်ဘုအိမ်ခနဝင်မယ်ဆိိုလို့ အိမ်ကိုစောပြန်ခဲ့သည်။ ခြံရှေ့ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့စောင့်နေသော နှင်းဝေကိုမြင်တော့
ထွေးမောင် “အ”သွား၏။ ရွှေစင်ရုပ်ထုလေးဆိုတာ ဒါကိုပြောတာဖြစ်မယ်။ စိတ်ထဲမှတ်ချက်ချရင်း မနေ့ကကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ဝင်လာခဲ့သည်။
သို့ပေမယ့် . . ..
“ကိုကြီးထွေးမောင် ၊ အေးမောင်ကော ပါမလာဘူးလား။”
– ဟူသော နှင်းဝေအမေးကြောင့် တုံ့ခနဲရပ်ကာ
“အင်း…ခနနေပြန်လာမယ်။ သူငယ်ချင်းအိမ်ဝင်မလို့တဲ့”
-ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာ နွားသိုးက ကြိုးပြတ်ချင်နေပြီလေ။

သိပ်မကြာ ကိုယ်တော်ချောက သို်င်းကွက်နင်းပြီးဆင်းလာသည်။ ရေချိုးစေချင်သော်လည်း လူမှန်းသူမှန်းမသိမူးနေသည့် လင်တော်မောင်ကို တွဲကာ အခန်းထဲပို့ရတာပေါ့။
အံမယ်လူသာမူးနေတာ ပုဆိုးက တထောင်ထောင်နဲ့။ လင်တောင်မောင်က ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ ခြင်ထောင်လေးချပေး။ မီးလေးပိတ်ပြီး ဝင်လှဲကာမှ ဖြုန်းနဲ ဖက်ခံလိုက်ရ၏။
ဘာမပြောညာမပြော အဖက်ခံရလို့ ရင်ဖိုသွားတုန်းရှိသေး။ ထမီကိုဆွဲချွတ်ကာ လက်ခလယ်အတင်းထိုးထည့်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်နေသဖြင့် အဖုတ်က လက်ခလယ်ပင်ကြပ်နေသည်။
မနေ့က ခံထားရတဲ့အရှိန်ကြောင့်လည်း နာကျင်နေသောအဖုတ်က လိင်စိတ်ချက်ချင်းမပေါ်။ ဒါကိုမသိသော အေးမောင်က အပျိုအစစ်ပဲဟ ဆိုပြီး ပြီးအောင်ပင် မနှူး။
လီးကြီးတည်ကာ ဗြစ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဆုံးဝင်သွားပြီး နှင်းဝေလေးတစ်ယောက် ကြယ်တွေလတွေမြင်သွားသည်။ ဝင်ဝင်ချင်းမနားပေ။ ချက်ချင်းအဆုံးထိဆွဲထုတ်ပြီး
ဗြစ်ခနဲ ထပ်ထည့်သည်။ ဒီတကြိမ်တော့ မရ.. “အမေ့”ဆိုပြီး အော်မိသည်ပေါ့။ ဒါကိုလည်း မညှာမတာ အေးမောင်က ပါးစပ်အတင်းပိတ်ကာ လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး
ဇွပ်ခနဲထည့်ကာ ကျွဲလိုးနွားလိုး လိုးပါလေသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက် ဘာခံစားချက်မှမရ။ နာကျင်မှုသက်သက်ဖြင့် ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေမိသည်။
အကင်းမပါးသော အေးမောင်က အပျိုမလေး ကြေကွဲနေသည်ကို ဂုဏ်ယူအားမိတော့ လီးက တင်းသထက်တင်းလာသည်။
လဥတွဲတွဲကြီးက ဖင်ကို တဖတ်ဖတ်ရိုက်နေသည့်အပြင် အဖုတ်က အရေကြည်မထွက်တော့ ဗြိခနဲ ဗြိခနဲ အသံက အတိုင်းသား။
အသားစတို့ပွန်းပွဲ့ကာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေတော့ နှင်းအိ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျမိသည်။ ကိုယ့်ယောက်ျားပဲလေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
မျက်စိဆုံမှိတ်ပြီးစိတ်လျော့ချလိုက်ကာ။ ကဲလုပ်ချင်ရာလုပ်စမ်းဆိုပြီး အံကြိတ်ခံရတာပေါ့။အေးမောင်တို့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိပုံက ဒါသူ့ကိုခိုက်သွားသည်ထင်ပြီး
ပေါင်၂ချောင်းကိုထမ်းကာ အပေါ်က ဖိဖိဆောင့်ပါလေရော။ နာသထက်နာ အောင့်သထက်အောင့်..။ နှင်းဝေ ခမျာ..လောကငရဲ အရှင်လတ်လတ်ကျနေပါတော့သည်။ အချက် ၂ဝလောက်စောင့်တော့
နှင်းဝေ ဖီလ်းလာနေပြီ။ ထိုတော့မှတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြပ်သိပ်နေတဲ့ အဖုတ်ဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ အေးမောင်လည်းအရည်တေ အထဲမှတင်ထွက်သွားသည်။ ပြီးပြီးချင်း ကျောပစ်လှဲကာ တခေါခေါအိပ်ပျော်သွားပါလေရော။ နှင်းဝေမှာတော့ ဒေါသ၊ အလိုမကျဖြစ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့က တလှိုက်လှိုက်တက်လာပြီး မျက်ရည်တသွင်သွင်စီးနေပြီပေါ့။
ခမျာမှာ လင်မယားချင်း ပထမဆုံးဆက်ဆံတာမှာ မုဒိမ်းအကျင့်ခံလိုက်ရတာလေ။ မောပန်းနွမ်းလျမှုနဲ့ နာကျင်ခြင်းတို့ကြောင့် ခနလောက်အကြာ မှေးခနဲဖြစ်သွားသည်။
ကြာကြာအိပ်ခွင့်မရ ထဘီ ပြန်မဝတ်ရသေးသောကြောင့် အရှင်းသားဖြစ်နေသည့် ခါးအောက်ပိုင်းမှ ယခင်ကလိုနာကျင်မှုမျိုးထပ်ခံစားရပြန်သည်။
ဒီတစ်ခါတော့မရုန်းနိုင်တော့။ ငိုလည်းမငိုနိုင် အော်လည်း မအော်နိုင်။ အေးမောင်မှာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ စောင့်စောင့်လိုးနေပုံမှာ ကုတင်ပင် တကျိကျိမြည်အောင် တုန်သည်လေ။
တချီပြီးထားသဖြင့် ဒီတစ်ခေါက်မှာ ၄၅မိနစ်သာသာ တရစပ် ဆောင့်လိုက်နားလိုက်ဖြင့် အကြမ်းပတမ်း ဆော်တာပေါ့။ အောက်က နှင်းဝေမှာ ဖီလ်းမလာသည့်အပြင်
နာကျင်မှုတွေသာ တစ်ထပ်ပီးတစ်ထပ်။ မုန်းတီးမှုတွေက တစ်ရစ်ပီး တစ်ရစ်။ ပြီးသွားတော့လည်း ခုနကအတိုင်း ဟောဟဲ ဟောဟဲဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ ပြန်အိပ်သွားပြန်သည်။
အာရုဏ်တက်တော့လည်း နောက်တစ်ချီ ဒီတစ်ခါတော့ မနက် ၅နာရီခွဲတဲ့အထိ မပြီးနိုင်။ မောလွန်းလို့သာ နားလိုက်ရသည်။ အေးမောင် ဆက်မဖိုက်နိုင်တော့။
အောင်ဘုဆီက ဆေးက ခုထိအစွမ်းပြတောင်နေတုန်း ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ဖလက်ပြနေပီလေ။
မောမောနဲ့ ဆက်အိပ်လိုက်တာ နေ့ခင်း ၁ဝနာရီတောင်ထိုးပါလေရော။ အေးမောင်နိုးလာတော့ နှင်းဝေဘေးမှာမရှိတော့။ အခန်းကိုလည်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပီးသွားပြီ။ သူ့ကိုလည်းအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပေးထားသည်။ ငပဲကတော့ ထောင်နေတုန်း။ ပုဆိုးကို ငပဲဖုန်းအောင်ဝတ်ပြီး ထမင်းကြမ်းလေးလှန်လှောစားကာ ကြောင်အိမ်ထဲ ကာကြက်ဥ၃လုံးကို အစိမ်းဖောက်သောက်လိုက်ကာ စိတ်ထဲက အောင်ဘုကိုကျေးဇူးတွေလွှတ်တင်နေမိ။ဒီညလည်း နှင်းဝေ ငရဲခံရဖို့ သေချာပြီလေ။ အေးမောင် နှိပ်စက်တဲ့ဒဏ်က နှင်းဝေမျက်နှာမှာအတိုင်းသား။
တစ်မိသားစုလုံး ညက သူ့တို့ကောင်သောင်းကြမ်းတာသိတော့ ပြုံးစိစိ။ အပျော်ဆုံးက သူ့ယောက္ခမဆိုတာပြောဖို့မလို။ ဝမ်းနည်းသလို သနားသလိုဖြစ်နေတာ လူနပ်ကြီးထွေးမောင်။
နှင်းဝေ ညက ငရဲခံရမှာ သူသိသည်လေ။ နှင်းဝေလို အပျိုလေးကို အားတိုးဆေးတွေနဲ့ နေဖို့မလို။ ထို့ပြင် နှင်းဝေလေးကိုသနားမိသည်။ အဆိုးဆုံးက နှင်းဝေလေးအပေါ် သနားချစ်ချစ်မိနေပြီဆိုတာ သူလုံးဝမရိပ်မိခဲ့ပေ။ ဒီအတွက်လည်းဇာတ်လမ်းတွေက ငရုတ်ကောင်းပင်လိုနွယ်ယှက်လာပါလေတော့သည်။ ။
×××××××
အခန်း( ၂) ပြီး
ရွှေညာမြေမှချစ်တေးသံ (final)
=============
-+——–
ဧည့်သည်လည်းဖြစ်၊ ပူပူနွေးနွေး အလိုးလည်းခံထားရတော့ နှင်းဝေလေးဘာမှမလုပ်ရဘူး။
အစအဆုံးယောက္ခမကြီးကလုပ်ပေးတာ။
အရင်ရက်တွေက မကြည်သလောက်
သူ့သား လူဖြစ်ပြီဆိုတာသိတော့ နည်းနည်း
ဂရုစိုက်ပေးတာပေါ့။ သူ့သားကြမ်းချက်ကလည်း
အိမ်တစ်အိမ်လူံး ကြားရတယ်လေ၊
သစ်သားအိမ်ဆိုတော့ အသံကအတိုင်းသား၊
မိန်းမချင်းကိုယ်ချင်းစာတော့ ခြံထဲက ကြက်ဖကြီးကို စွတ်ပြုတ်လေးလုပ်ပြီး
ကဲချွေးမလေးအတွက် ဆိုပြီး သေချာပြုတ်၊
ဂွေးတောက်ရွက်လေးခတ်ပြီး ပူပူလေး တိုက်တာ။ မနက်စာကို ကော်ဖီနဲ့ ကြက်စွတ်ပြုတ်နဲ့
ထမင်ကြော်ပူပူလေးနဲ့ ၊ ရှယ်ပေါ့။
သားတော်မောင်က စပ်ဖြီးဖြီး၊
ကြက်ဥတွေသောက်နေတာတော့တွေ့တယ်။
မြို့သူနှင်းဝေလေးလဲ အပိုးကိုကျိုးသွားတာပဲ။
ဒါပေမယ့် သူတွေးနေသလိုမဟုတ်ဘူး။
နှင်းဝေကတော့စိတ်ထဲဝမ်းနည်းနေရတာပဲ။

အေးမောင်ကတော့ ထန်းတောထဲရောက်တာနဲ့
ဖောက်သည်ချတော့တာပါပဲ။ ထွေးမောင်ကြီးသာ မျကိနှာကြီးပူနေတာ။ ဒီကောင်ကတော့
ကိုယ့်မိန်းမကိုယ်တန်ဖိုးထားရမှန်းကိုမသိတာ။
နှင်းဝေစောက်ဖုတ်လေးက ကျပ်နေတာပဲတိ့ု့
လိုးတာမှ ကုတင်ပါနဲ့သွားတယ်တို့
ကြွားတာပေါ့။ ထွေးမောင်ကတော့
သက်ပြင်းတချချနဲ့ ထန်းရည်ပဲ
လွှတ်တွယ်နေတော့တာ။
ဒီညကျတော့ အေးမောင်လည်း ဘာမှမဘာနိုင်တော့။ မနေ့ကအရှိန်ရယ် မူးတာရယ်နဲ့
မှောက်တာပါပဲ။ ထွေးမောင်ကပဲ ညီဖြစ်သူကို
တွဲလာရတာ။ အခန်းထဲထိပို့ပေးပြီး အထွက်
နှင်းဝေက လက်ကိုလှမ်းဆွဲတယ်။
ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး..။
ခေါင်းကိုခါပြီး အသာအယာထွက်ခဲ့ရတာပဲ။

နောက်ရက်တွေကစပြီး ညတိုင်းနီးပါး
မုဒိမ်းမကျင့်ယုံတမယ်၊ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း
အဆက်ဆံခံရတယ်။ နှင်းဝေခမျာ အလိုမပြည့်စိတ်တွေအပြည့်ပေါ့။ ဘယ်လိုမှဖြေသိမ့်မရဘူး။ အညာမှာ နှစ်ပတ်ပြည့်တော့မှ ရွာထဲထွက် အလည်အပတ်သွားရဲတယ်။ လင်တော်မောင်ကတော့ ဆွေပြမျိုးပြပေါ့ အိမ်လည်တွေခေါ်။
မြို့သူချောချောကိတ်ကိတ်လေးဆိုတော့
အမျိုးတွေကလည်းချစ်ကြပါတယ်။
ဟင်းကောင်းတွေချည်းကျွေးကြတာ။
မနက်ပိုင်းပျော်ပေမယ့် ညကျငရဲ။

သုံးပတ်မြောက် အင်္ဂါနေ့မှာ ယေ
အေးမောင်စရိုက်ပြတာပါပဲ။ဟိုဖက်ရွာ
ဖဲဝိုင်းရှိတယ်ဆိုပြိီးသွားရိုက်တာ
မိုးချုပ်တဲထိပေါ်မလာဘူး။ အခန်းထဲမှာ
တစ်ယောက်တည်းနှင်းဝေ ကြောက်လာတယ်။
ခြံကလည်းအပင်တွေများတော့ လေတိုက်တိုင်း
သစ်ရွက်လှုပ်သံတွေက ည ည ခြောက်ခြားစရာ၊
အမှန်က ဆယ်နာရိီပဲရှိသေး။ ရန်ကုန်မှာဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးခါစအချိန်၊ ရွာမှာတော့ အကုန်အိပ်နေပြီ။ ၉နာရီဆိုအကုန်အိပ်နေကြပြိီ။

နှင်းဝေကြောက်ကြောက်နဲ့ အိမ်အောက်ဧည့်ခန်းထဲ ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်တော့လည်း မြန့်မာ့အသံနဲ့မြဝတီပဲရတာ။ ရေခပ်သောက်လိုက် လာတဲ့ကားတွေကြည့်လိုက်သတင်းကြည့်လိုက်နဲ့၊
ထိုင်နေပေမယ့် သေးကအရမ်းပေါက်ချင်နေပြီ။
မရတော့တဲ့အဆုံးမှာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ပဲ
ရေအိမ်ဖက်ကိုထွက်ခဲ့ရတာပေါ့။

နောက်ဖေးပေါက်အရောက်မှာ
ရေအိမ်ကို လရောင်အောက်ကနေ
မြင်နေရတယ်။ သစ်ပင်အိုကြီးတွေကလည်း
လူတွေရပ်နေသလိုကြီး။
တွေးရင်းသေးပါထွက်မလိုဖြစ်သေး။
ချီတုံချတုံဖြစ်နေတုန်း အနောက်ကခြေသံကြားတာနဲ့လှည့်ကြည့်တော့ ထွန်းမောင်။

“ညီမ အကိုလိုက်ပို့မယ်လာလာ “ဆိုပြီး
ခေါ်တော့မှ သူ့နောက်ကနေလိုက်လာမိတယ်။
ဘယ်ညာကြည့်မိတော့ ဘူးပင်ခြံလေးကို
လှမ်းမြင်ရတယ်။ မြင်တော့လည်း ဖင်မှာသဲတွေလူးပြီး အပျိုရည်အဖျက်ခံရတာသတိရမိ။
ရှက်သွားသေး။ ရေအိမ်ရှေ့ရောက်တော့..
မီးဖွင့်တာမီးကမလာဘူး။ အဲတာနဲ့ပဲ
တံခါးလေးစေ့ပြီး
” ကိုကြီး ဟိုဖက်လှည့်နော် ကန်တော့”
ဆိုပြီး ရှူးခနဲ ပေါက်တာ တဗြန်းဗြန်းမြည်ရော။
ထွန်းမောင်ကြီးကတော့ လှည့်မကြည့်ပေမယ့်
အသံကြားရတော့ လီးကတောင်နေပြီ။
အရင်ကလို မူးမနေတော့သွေးကမရဲ။

နှင်းဝေလည်း တံခါးလေးစေ့ထားပေမယ့်
သေးပေါက်ရင်းခိုးကြည့်တာပေါ့
လရောင်အောက်မှာ ထွန်းမောင်ရဲ့
ကိုယ်လူံးကိုယ်ထည်ကိုမြင်ပြီး
ကြက်သီးပါထတယ်။
သေးကြောကလည်းရှည်နေသေး၊
ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ထားတော့
ခြေသလုံးကြွက်သားအမြောင်းလိုက်က
ရင်ဖိုစရာ သေးပေါက်ပီးတာတောင်
အဖုတ်လေးကို ကိုင်ပြီးပွတ်နေမိတယ်။
အော်မတော်သေးပါဘူးဆိုပြီး
ရေခွက်ကိုင်ရေဆေးမယ်လုပ်ကာမှ
ရေကမရှိတော့ဘူး။ အိမ်သာမှ ရေပိုက်ခေါင်းလဲ
သွယ်မထားတော့။ ညနေထဲက ရေခပ်ထည့်ကမှာ၊ အိမ်သားတွေကတော့ ကို်ယ့်ဘာကိုယ်ခပ်ကြတာပဲလေ၊ နှင်းဝေမှာသာအခက်တွေ့နေတာ၊
“ကိုထွန်းမောင်…ဟို….ရေ…ကုနိနေတယ်”
ဆိုပြီးပြောတော့ ထွန်းမောင်ကလှည့်တောင်မကြည့်ဘူး +
“အင်းအင်း”ဆိုပြီး ရေသွားခပ်ဖို့အလုပ်မှာ
အိမ်သာထဲ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း
နှင်းဝေကျန်ခဲ့တာပေါ့။
အဲ့တာနဲ့ အမြန်ကပျာကယာထပြိး
“နေပါဦးနေပါဦး”
ပြောရင်း လိုက်ရတာပဲ
ကြောက်တာကိုး..
ရေကန်ကအကြိးကြီး လူကြီးခါးလောက်ရှိတယ်။အိမ်သာနဲ့မဝေးပါဘူး လေးငါးလှမ်းဆိုရတယ်။
ထွန်းမောင်ကို ခနစောင့်ခိုင်းရင်း
ရေကန်မှာပဲ သေချာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းယအဖုတ်ကိုဆေးလိုက်တယ်။
ထွန်းမောင်ကတော့ အုတ်ကန်ရှေ့ရပ်နေတာပေါ့။ နှင်းဝေက အုတ်ကန်နောက်မှာ။နှင်းဝေ
သေချာဆေးနေတုန်းရှိသေး။
“ညီမ…ညီမ…ခနလေးတိတ်တိတ်လေးနေ
လူလာတယ်ထင်တယ်”ဆိုတော့
နှင်းဝေလန့်သွားတယ်။
ဟုတ််တယ်လေ ခုလိုအခြေအနေကြီး
တစ်ယောက်ယောက်မြင်ရင်ပြသနာတက်မှာ။
ကံကောင်းချင်တော့၊ ယောက္ခထီးကြိးဖြစ်နေတယ်။ မှောင်ထဲရပ်နေတဲ့ထွန်းမောင်မြင်တော့
“ဟေ့ကောင်ထွန်းမောင် အဲ့မှာဘာလုပ်နေတာတုန်း” ဆိုပြီးမေးရော
“ခြေလက်ဆေးမလို့ပါအဖေရာ၊ သေးပေါက်မှာပေါက်ပါ”
“ဟာ…ညကြီးမိုးချုပ်ကွာအအေးမိဦးမယ်”
“မျက်နှာသစ်ခြေလက်ဆေးအိပ်တာ ကျန်းမာရေးကောင်းတယ်ဆိုလို့ပါအဖေရဲ့…”
“ဘာလဲ ချွေးမလေးပြောတာလား”
နှင်းဝေ သူ့အကြောင်းပါတော့ သေချာနားထောင်မိတာပေါ့
“ဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကျုပ်စာထဲဖတ်ဖူးတာပါ”
“အောင်မာ…ပြောလိုက်ရင်အကြိီးအကျယ်၊
ပဌာန်းတောင်မရေးတတ်တဲ့ကောင်က”
အဖေဖြစ်သူပွစိပွစိပြောရင်းအိမ်သာထဲအဝင်
“ဟ လီးတဲ့မှ မီးကလည်းမရပြန်ဘူး။မနက်ဖြန်ပြင်ထားဦးဟေ့၊”
ယောက္ခထီးကြိး အင်အင်းပါနေတုနိး။နှစ်ယောက်သား ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနဲ့
အိမ်ထဲရောက်မှသက်ပြင်းချနိုင်တယ်။

အပေါ်ထပ်မှာအိပ်တာ နှင်းဝေတို့က
ထွန်းမောင်ကျ ခြံထဲက တဲပုတ်လေးမှာအိပ်တာ။
ပြောရရင် သားကြိးဆိုပေမယ့်သူက
မွေးစားသား၊ လယ်တွေယာတွေသူပဲဦးစီးတာ။
အိမ်ထဲနေဆိုလဲမနေဘူး။ ခြံစောင့်သဘောပဲ
သူကနေတာ။ သူ့လမ်းသူပြန်သွားတာကြည့်ရင်း
သနားသလိုလို၊ အားကိုချင်သလိုဖြစ်တုနိး
ရေအိမ်နားက
“လီးလိုမှ ရေကမရှိပြန်ဘူး”ဆိုတဲ့အသံကြားတေ့ာ နှင်းဝေ တသွင်သွင် ရယ်မိတာပဲ။

ညတာကရှည်လွန်းတယ်၊…
ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ကျ ဒေါင်ချာဆိုင်းပြီးပြန်လာတဲ့ လင်တော်မောင်ကို ထွန်းမောင်ကြီးက
တွဲလာတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့နှင်းဝေပဲ တံခါးထဖွင့်ပေးရတာပေါ့။.အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မယ်မင်းကြိးသားက တန်းကျိုးတာပါပဲ။
ထွန်းမောင်ကတော့ သူလုပ်စရာသူလုပ်ပြီး
ပြန်ထွက်တာပေါ့။.နှင်းဝေလည်း…
“ကိုကွီးထှနျးမောငျ….နှငျးဝေ နောကျဖေးသှားမျို့အဲ့တာ..”
“အင်း…” နှင်းဝေစကားမဆုံးသေး..ထွန်းမောင်ကြိီးရဲတုံးတိတိအဖြေနဲ့ပဲရေအိမ်ထဲရောက်လာခဲ့တယ်။
ယောက္ခထီးကြီးကရေဖြည့်ထားပုံရတယ်။
နှင်းဝေသေးမှမပေါက်ချင်တာ..ဘယ်လောက်ညှစ်ညှစ်မထွက်ဘူး။
ထွန်းမောင်လည်းသိတယ်၊
နှင်းဝေသူ့ကိုနွယ်နေပြီဆိုတာ…
ငါးမိနစ်လောက်တိတ်ဆိတ်နေရာကနေ..ထွန်းမောင်လှည့်ကြည့်တော့ တံခါးက လုံးဝကြီးဖွင့်ထားတာ
စေ့ထားတာတောင်မဟုတ်ဘူး မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး လက်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း အဖုတ်ကိုပွတ်နေတဲ့နှင်းဝေကို လရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာမြင်တော့ လီးကထောင်းခနဲတောင်တာပေါ့။
သူ့ကိုကြည့်ပြီးပွတ်နေတာပဲ ထွန်းမောင်ကြိး
လှည့်လာတာနှင်းဝေသိတာပေါ့
ရှက်လို့သာမျက်စိမှိတ်ထားတာအောက်က
ညီမလေးကအရမ်းဆာနေပြီ။

ထွန်းမောင်လည်း ဒီလောက်ထိတော့
တင်းမခံနိုင်ပါဘူး။အိမ်သာထဲဝင် တံခါးချက်ချပြီး
နှင်းဝေကိုချီပြီးလိုးတာပဲ။အချက်၃၀လောက်ကျတော့ အားမရပြန်ဘူး။ အဲ့အတိုင်းလေးပဲ မပြီးတော့ သူ့တဲဖက်ကို ခေါ်သွားတာပဲ။လီးကိုမချွတ်၊တော့ လမ်းတစ်ခါလျောက်တိုင်း တစ်ချက်ဆောင့်နေသလိုပါပဲ။
ထွန်းမောင်တဲပုတ်ရှေ့ကွတ်ပျစ်လေးရှိတယ်။
ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးအောက်မှာ။
အဲ့နားရောက်တော့ အသာအယာချလိုက်တယ်။
ကားကားလေးဖြစ်သွားတာပေါ့။ အဲ့တော့မှ
နို်ကြိးနှစ်လုံးကို အားပါးတရစို့တော့တာပဲ
ဖင်ကလည်းညှောင့်တာပေါ့။ကွတ်ပျစ်ကဝါးဆိုတော့ တကျွိကျွိနဲ့…တစ်ချက် ချင်းဆောင့်လိုးတာ
ဒုတ်ခနဲ ကျွိခနဲ..တိုင်ပင်ကိုက်နေတာပဲ။
ထွန်းမောင်က ဒါတောင် အားမရသေး…
“နှင်း…မှောက်လိုက်ကွာ…”ဆိုတော့
သူ့အလိုကျ မှောက်ပေးရတာပဲ။ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းက မြေကြိးနဲ့မထိဘူးကွတ်ပျစ်ကမြင့်တယ်။ အဲ့တာကိုမှ ခါးကိုကိုင်ပြီး
ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ..လရောင်နဲ့ဖင်ကြိးတွေ
လှုပ်လှုပ်သွားတာ ထွန်းမောင်အတိုင်းသားမြင်ရတယိ။ နှငး်ဝေရဲ့ရင်သားတွေကလည်း ဝါးကွတ်ပျစ်နဲ့ ဆိုတော့ နာတာပေါ့။ ရင်သားကနာ
အဖုတ်ကကောင်းနဲ့ အရှေ့ကသစ်ပင်ကို
ကိုကိုင်ပြိးပြန်ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။
“ဖတ်..ဖတ်.ဖတ်…အ…အ… ကျွိကျွိ”နဲ့
သံစုံတီးဝိုင်းငယ်လေး။ ထွန်းမောင်ရဲ့
လိုးဖုတ်မှုတွေအောက်မှာ နှင်းဝေလဲ
ကြာကြာမခံနိုင်ဘူး။ပျော့ခွေကျပြီး
တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ထွန်းမောင်လည်း
နှင်းဝေလေးပီးတာမြင်တော့ စိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်တာ….အရည်တွေပျစ်ပျစ်နဲအထဲမှာတင်
ပြည့်ပြီး.လျံပါကျရော။ စောက်ခေါင်းထဲမှာ
နွေးခနဲဖြစ်သွားတာနဲ့ နှင်းဝေလဲ
သက်ပြင်းကြီးချပြီး.ကွတ်ပျစ်ပေါ်ပက်လက်လှဲရင်းကောင်းကင်ကြီးကိုကြည့်နေမိတယ်။
ထွန်းမောင်ကလည်းဘာမှမပြော သူ့ဘေးထိုင်ပြီး ကောင်းကင်ကိုပဲ ကြည့်နေတာပေါ့။
ဒီလိုပဲ ပြီးသွားမှာပါ။
ဘာမှထပ်ဖြစ်စရာတော့မရှိဘူးလေ၊
ကြယ်တွေကတော့ စုံလို့
ပြောစရာစကားမရှိဘူး။

တစ်လပြည့်..မြို့ပြန်ကြတော့ ထွန်းမောင်ကြီးက
ပစ္စည်းတွေအကုန်ကားပေါ်ထိတင်ပေးတယ်။
အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်မှာ သားလေးတစ်ယောက်ရတယ်…နှင်းမောင်တဲ့..
ဆားပုလင်းနှင်းမောင်သဘောကျလို့ပေးတာဆိုပဲ။ အဖေနာမည်ရော အမေနာမည်ပါ ပါတယ်လေဆိုပြီး အေးမောင်ပြောတိုင်း နှင်းဝေကတော့
ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေတာပါပဲ။

===
ပြီး