အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Spoiler: Show

ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ

(ရေး – လမင်းကြီး)

(၁)

“ဒါလီလင်း”
အခုမှအသက်၁ရနှစ်ထဲဝင်မယ်ကြံသေး၊ဒီနှစ်မှအပျိုဖြန်းကလေး၊
အပျိုဘဝမှပြည့်ပြည့်ဝဝဖြစ်မယ်မကြံသေးဘူး၊
ဒီနေ့ကစပြီးသူမရဲ့လူငယ်ဘဝလွတ်လပ်မှုတွေကုန်ဆုံးခဲ့ရပြီလေ။

ဒီနေ့သူမရဲ့မင်္ဂလာလက်ထပ်ပွဲအခမ်းအနားကျင်းပတဲ့နေ့။
အသက်၅၀၊ အဖေအရွယ်လောက်ရှိတဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးက
သူမရဲ့မိဘတွေဆီမှာငွေအပုံလိုက်တင်ပြီးလာတောင်းသွားတာလေ။

တကယ်….တစ်ခါမှတစ်ခါထဲပါပဲ၊ မျက်နှာကြီးအသိုင်းအဝိုင်းကငွေရတုဧည့်ခံပွဲတစ်ခုရဲ့ညတစ်ညမှာ
မိဘတွေနဲ့တစ်ကြိမ်ပဲလိုက်သွားမိလိုက်ပါတယ်၊
ပိုက်ဆံရှိ၊ ဂုဏ်သရေရှိတယ်ဆိုတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးတစ်ယောက်ရဲ့မျက်စေ့ကျခြင်းကိုခံလိုက်ရပြီး၊
အပျိုပေါက်မလေးဒါလီလင်းတစ်ယောက်

ဆယ်ကျော်သက်တို့ဘာဝ၊ အချစ်ဆိုတဲ့အရာ သင်ခန်းစာကို အစပျိုးလို့လေ့တောင်မလေ့လာနိုင်လိုက်ခင်မှာပဲ၊
ဝတ္ထုတွေထဲကလိုအချစ်ရဲ့အရသာအကောင်းအဆိုးဖြစ်တဲ့၊ ရင်ခုန်ရခြင်း၊ ဒါမှမဟုတ်ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရခြင်း၊
ဒါမှမဟုတ် အသဲကွဲရခြင်း၊ ဒါမှမဟုတ် ကြေကွဲမျက်ရည်ကျရခြင်း၊ စတာတွေကို…
တစ်ခုခုတောင်မမြည်းစမ်းလိုက်နိုင်ခင်မှာပဲ၊ တခါထဲဘွတ်ကင်လုပ်ပြီးစရံသတ်ခံလိုက်ရပြီ။

သူမဘဝရဲ့ဖြတ်သန်းသင့်ဖြတ်သန်းထိုက်တဲ့အချိန်ကာလတစ်ခု၊ ဘဝအတွေ့အကြုံတစ်ခုကို၊
ဖိအားသုံးပြီးဖြတ်ထုတ်ခံလိုက်ရသလို ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ရပြီ။

“ကွန်ဂရက်ကျူရေးရှင်းနော်..ဒါလီ၊ နင့်အစားတို့တွေဝမ်းသာလိုက်တာ၊ နင်တော့စိုင်ကော်လို့ခြုံပေါ်ရောက်တာဟဲ့..သိလား”

သူ့သူငယ်ချင်းအပျိုမလေးတွေက ဝမ်းသာအားရနဲ့အားပေးဂုဏ်ပြုစကားဆိုကြသည်။

“အေးဟဲ့..ခုကစပြီးတော့နင့်အဖေအမေတွေလဲ အေးဆေးပဲ၊ သက်တောင့်သက်သာနဲ့၊ လည်လိုက်ပတ်လိုက်၊ ဘုရားဖူးထွက်လိုက်နေနိုင်ပြီ၊ အားကျစရာကြီးဟယ်…”

ဒါပေမယ့် ဒါလီလင်းရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ရဲ့စိတ်ဆန္ဒမပါတဲ့ ဒီနေ့လက်ထပ်ပွဲကို သိပ်ပြီးတော့ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုမရှိခဲ့ပါချေ။
ဒါလီလင်းရဲ့မိဘ မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်းက၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ.ပြီးရှေးရိုးဆန်တဲ့၊ အစဉ်အဆက်လူတကာလေးစားကြည်ညိုကြတဲ့မျိုးရိုးကပါ။
သူမကိုလည်းငယ်စဉ်ထဲကဘိုးဘွားမိဘတွေက မျိုးရိုးဂုဏ်နဲ့အညီ စည်းနဲ့စနစ်နဲ့ကြပ်မတ်သွန်သင်မှုအောက်မှာနေခဲ့ရတော့၊
သေဝပ်ပြီးလူကြီးမိဘစကားနားထောင်တဲ့ကလေးမတစ်ယောက်ဖြစ်လေတော့၊ သူမအဖို့ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ပါ၊
ဒီလက်ထပ်ပွဲကိုစိတ်မပါလှပေမယ့်၊ မိဘစကားကိုငြင်းပယ် ကလန်ကဆန်လုပ်ချင်တဲ့အင်အားမရှိလေတော့….

မင်္ဂလာဦးညမှာတော့ သင်္ချိုင်းကုန်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးခြေတဘက်လှမ်းဖို့ပြင်နေပြီဖြစ်တဲ့ သတိုးသားအိုကြီးက၊
ပန်းဦးလေးကိုကမန်းကတန်းအလောတကြီးချွေခူးပြီးတော့ ခဏလေးနဲ့အားကုန်ပြီးဖလက်ပြ၊ အိပ်မောကျသွားရာမှာ၊

ဒါလီလင်းတစ်ယောက်ထဲ အပျိုစင်ဘဝနဲ့လွတ်လပ်မှုလေးတွေကိုဆုံးရှုံးရလိုက်လို့
တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ကြိတ်ပြီးငိုကြွေးရင်းအဲ့ဒီညကိုကုန်လွန်သွားခဲ့ရရှာ၏။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၂)

……..၁၉ နှစ်တာ ကြာမြင့်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်……..

“မေမေရေ…သား သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထွက်ပြီး ဂေါက်သွားရိုက်လိုက်ဦးမယ်နော်..မေမေ”
အသက်၁၈နှစ်လောက်ရှိတဲ့လူရွယ်လေးတစ်ယောက် လက်တစ်ဘက်ကဂေါက်ရိုက်ကက်ဦးထုပ်လေးကိုဆွဲယူဆောင်းရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့မိခင်ဖြစ်သူကိုလှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။

“နေဦး..နေဦး..သား…ကိုဆက်၊ မေမေ့ကိုခဏစောင့်ဦး၊ သွားရင်းနဲ့ မေမေ့ကိုအသင်းတိုက်ကိုလမ်းကြုံအရင်ဝင်ပို့ပေးခဲ့ဦး၊ ဒီနေ့အစည်းအဝေးရှိလို့”
ဒါကတော့ ဒေါ်ဒါလီလင်းရဲ့အသံပေပဲ။

“မြန်မြန်လေးနော် မေမေ၊ ဟိုမှာချိန်းထားတဲ့အချိန်ရောက်တော့မယ်”

“အေးပါကွာ..၊ လာပါပြီသားရ”

ဒါလီလင်းရဲ့ခင်ပွန်းက လက်ထပ်ချိန်မှာအသက်တော်တော်ရပြီး အိုစာနေပြီဖြစ်ပေမယ့်
ဒါလီလင်းကိုတော့ဗိုက်တစ်လုံးထွက်အောင်လုပ်ဖို့အစွမ်းအစကလက်ကျန်ရှိသေးတယ်လေ၊
ဒါနဲ့ပဲဒါလီတစ်ယောက်ကိုယ်ဝန်ရှိခဲ့ပြီး သားလေးဆက်အောင်ကို အမွေခံအဖြစ်မွေးလာနိုင်ခဲ့သည်။

******************************************

ဂေါက်ကွင်းတစ်နေရာ၊ ဂရင်းနံပါတ်၆ မှာ….

“ဒီနေ့မင်းရိုက်ချက်တွေကျနေပါလား၊ စောက်တလွဲတွေချည်းပဲထက်အောင်၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
ဆက်အောင်ရဲ့အရင်းဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့သီဟက သူ့ကိုကြည့်ရင်းမေးလိုက်သည်။
ဆက်အောင်ကခေါင်းကိုစိတ်ပျက်လက်ပျက်ရမ်းရင်း..

“မသိဘူးကွာ..စိတ်တွေတော်တော်ပိန်နေတယ်၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင်ဒီနေ့ဒီကိုလာတာ
မင်းကိုကတိပေးပြီးချိန်းထားပြီးသားဖြစ်နေလို့သာ လာခဲ့တာ၊ သိပ်စိတ်မပါဘူး”

သူဌေးကတော်ကြီး ဒေါ်ဒါလီလင်းရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသား ဆက်အောင်၊ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ညည်းရင်း
ဂေါက်တံကိုလက်တစ်ဘက်နဲ့ထောက်ပြီးတော့ မြက်ခင်းပေါ်ဒူးကားပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ဘာတွေဖြစ်လာလို့လဲကွာ၊ ငါ့ကိုပြောပြစမ်းပါဦး”
သီဟလဲ သူ့သူငယ်ချင်းဘေးမှာလိုက်ပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး မေးလိုက်၏။

“ဟို…ငါတို့ကျောင်းနားက၊ မိန်းကလေးကျောင်းက မိနန္ဒာပေါ့ကွာ၊ ငါလိုက်နေတဲ့စော်လေး၊ မင်းလဲသိတာပဲ၊ အဲ့ဒီဟာမလေးကရည်းစားရှိနေပြီတဲ့ကွ”
“ဟား…ဒါဖြင့်မင်းတော့ကွဲတာပေါ့”
သီဟကမျက်ခုံးတစ်ဖက်ချီ၊ ပုခုန်းတွန့်ပြီးဟန်ပါပါပြောလိုက်၏။

“ဒါနဲ..သူ့ဘဲကဘယ်သူတဲ့လဲကွ၊ ဟိုနေ့ကသူ့ဘေးနားမှာကပ်တပ် ကပ်တပ်တွေ့နေတဲ့ မှန်ကြောင်ပဲလို့တော့မပြောနဲ့နော်…”
“အေး…မင်းပြောတာ တည့်တည့်ပဲ..အဲ့ဒီငတိပဲကွ၊ ပြောကြတာတော့ အဲ့ကောင်နာမည် စောကြည်ဖြူဆိုလား”
“ဟား…အကြည်တော့်ဇာတ်လိုက်နာမည်ပဲ၊ အူကြောင်ကြောင်ကောင်ပဲနေမှာပါကွာ၊ ဘာလို့မင်းသူ့ဆီကရအောင်မလုသလဲကွာ ဆက်အောင်”
“ဟာကွာ..ဖြစ်ပြီးမှတော့ထားလိုက်ပါတော့ကွာ၊ သူများပစ္စည်းလုပြီး ငါဝဋ်ကြွေးကြမ္မာမဖြစ်ချင်ဘူး၊
စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ကွာ၊ ကိုယ်လဲအဲ့လိုကြုံရင်ဘယ်လောက်နာကျင်ရမလဲ၊ အခုတောင်ကိုယ်ရသေးတာမဟုတ်ဘူး၊ တော်တော်ခံစားနေရပြီ”

“အမလေးကွာ..ခုမှကိုယ်ချင်းစာတတ်နေလိုက်တာ”
သီဟ ညည်းပြောပြောပေမယ့်သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ အတွေးနဲ့စိတ်ထားကိုတော့ချီးကျူးမိတယ်၊

သူထရပ်လိုက်ပြီးတော့၊ ဆက်အောင်ရဲ့ပုခုန်းကိုခပ်သာသာလေးပုတ်ပြီး…
“ကဲပါကွာ..စိတ်မပျက်ပါနဲ့၊ ငါအခုမင်းကို သိပ်ကောင်းတဲ့အစီအစဉ်လေးတစ်ခုပြောပြမယ်၊ သေချာတယ်၊ မင်းစိတ်ညစ်တာတွေပျောက်သွားဖို့ ငါအာမခံတယ်”

“ဘာမို့လို့လဲကွ”

“အဟမ်း..အဟမ်း..”
သီဟကမပြောခင် အိုက်တင်လုပ်ပြီးချောင်းအရင်ဟန့်နေလိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့မှ အသံတိုးတိုးနဲ့…

“မနက်ဖြန်ည ဖန်စီနိုက် (Fancy Night) ပါတီပွဲရှိတယ်ကွ၊ မျက်နှာဖုံးစွပ်ပါတီပွဲ၊
—–ဟော်တယ်အပေါ်ထပ်မှာ၊ လူ့ရေပေါ်ဆီ ကလပ်စ်တွေချည်းပဲအတွက်တိတ်တိ်တ်ကြိတ်လုပ်တာကွ”

“ဒါပဲလားကွ..၊စိတ်ဝင်စားဖို့မကောင်းပါဘူး၊ ရိုးရိုးပါတီပွဲလေးများ…”
ဆက်အောင်ကခေါင်းရမ်းရင်းပြောသည်။
“ဟေး..မင်းကိုဒါပဲလို့ဘယ်သူပြောလဲ၊ စကားကိုဆုံးအောင်လဲနားထောင်စမ်းပါဦးကွ၊ ဒီပွဲကလျို့ဝှက်အထူးပွဲကွ၊
ဒီပွဲဝင်ခွင့်လက်မှတ်က VIP မဲန်ဘာတွကိုပဲကြိတ်ပြီးဝေတာ၊ တော်ရုံလူဝင်ခွင့်ရမယ်မထင်နဲ့၊ အနားတောင်မကပ်နိုင်ဘူး”

“ဘာ အထူးပွဲမို့လို့လဲကွာ၊ ပြောပါဦး”
“အားလုံးတစ်ယောက်မကျန်မျက်နှာဖုံးစွပ်ပြီးလာရမယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် အဝတ်အစားတော့လုံးဝမဝတ်ရဘူး”

“ဟာ….”

ဆက်အောင်တစ်ယောက်အံ့ဩသွားတာများ မျက်လုံးကြီးပြူး ပါးစပ်ကြီးဟလို့.. သီဟက သူ့သူငယ်ချင်းကိုစချင်တာနဲ့..
“ငါသိပါတယ်ကွာ.. မင်းလိုက်ချင်မှာမဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းကလူကောင်းလေးပဲ၊ ဒါဆိုလဲငါတစ်ယောက်ထဲသွားတော့မယ်၊
ဒါမှမဟုတ် လင်းမြတ်၊ စိုးကြီး တစ်ယောက်ယောက်ကိုအဖော်စပ်ပြီးလစ်မှပဲ”
သီဟကပြောရင်းထထွက်သွားမလို့လုပ်တော့…

“ဟဲ ဟဲ..မငျးအဲ့လျိုဆုံးဖွတျတယျဆိုရငျတော့၊ မငျးဒီနေ့လမျးလြှောကျပွီးပွနျလိုကျတော့”

သီဟ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ပြန်လှည့်လာ၏။

***************************************************************

အထက်တန်းလွှာအမျိုးသမီးတွေ၊ ကတော်ကြီးတွေပေါင်းစပ်ဖွဲ့စည်းထားတဲ့၊ နာမည်ကြီးစွမ်းဆောင်ရှင်အသင်းကြီးတစ်ခုရဲ့အသင်းတိုက်နားနေခန်းတစ်နေရာမှာ…

“ဘာပြောတယ်…၊ မျက်နှာဖုံးပဲစွပ်ပြီး အဝတ်အစားမဝတ်ရဘူး…???”
ဒါလီလင်း…ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားဟပြီး အလန့်တကြားနဲ့ အာမေဋိတ်ပြုတယ်။

“မာလာသော်” ဒါလီလင်းရဲသူငယ်ချင်းမက ကမန်းကတန်း ဒါလီရဲ့ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့လှမ်းအုပ်ပြီး..
“တိုးတိုးလုပ်စမ်းပါဒါလီရယ်၊ တော်ကြာသူများတွေအကုန်သိကုန်လိမ့်မယ်”

“ရူးသလားမာလာရယ်၊ အဲဒါတကယ်လား..၊ အဲ့လိုဆိုကိုယ်တော့မလိုက်ဘူး၊ ဘယ်လိုရူးကြောင်ကြောင်ပွဲကြီးလဲမသိဘူး”

“မရွှေဒါလီ..ရှင်မသွားရင်တော့နောက်မှ နှမြောရလိမ့်မယ်သိလား၊ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ကျမတို.သွားခဲ့ကြတာ၊
ပျော်ဖို့၊ ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းသလားမမေးနဲ့၊ အခုထိကိုမမေ့နိုင်သေးဘူး..ဟုတ်တယ်နော် သွဲ့”

“ဟုတ်ပါ့..မနှစ်ကကိုယ် မာလာနဲ့၂ယောက်သားသွားခဲ့တာဒါလီရေ၊ ဗဲရီးအိတ်ဆိုက်တင်းပဲ၊ ရင်ခုန်မမေ့နိုင်စရာအဖြစ်လေးတွေ၊ ဟိ..”

နောက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သွဲ့သွဲ့အေးကဝင်ပြီးစကားထောက်သည်။
အတူပေါင်း မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းမ ၂ယောက်ကအခုလိုပြောလာတော့၊ ဒါလီလင်းတစ်ယောက်စိတ်ဝင်စားစပြုလာပြီး
သိချင်စိတ်တွေဖြစ်လာတာနဲ့ အသာငြိမ်ပြီးဆက်နားထောင်နေလိုက်သည်။

“ကိုယ်လေ..အဲ့ဒီတုန်းကစိတ်လှုပ်ရှားလိုက်တာများပြောမနေနဲ့တော့၊
ပြန်စဉ်းစားရင်အခုထိကြက်သီးထပြီးတဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေတုန်းပဲ၊ တကယ့်ကိုထူးထူးခြားခြားပွဲတစ်ပွဲပဲ”
မာလာသော်ကကြက်သီးဖုလေးတွေထနေတဲ့ သူ့လက်မောင်းကိုမြင်သာအောင်အသာထိုးပြပြီးပြောနေသည်။

“အားလုံးက သူတို့ရဲ့မျက်နှာအစစ်ကိုမမြင်ရ၊ မမှတ်မိလောက်အောင်သာ၊လုံအောင်ဖုံးထားကြတာ။
ဘယ်သူကဘယ်သူဆိုတာမသိနိုင်ကြဘူး။
အဲဒီခန်းမထဲမှာ၊ မှောင်ကလဲမှောင်၊ ဒင်းမ်လိုက် မီးသီးမှုန်မှုန်လေးတွေကိုပဲ မှိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်ထွန်းပေးထားတော့ ပိုပြီးမမြင်ရသေးတယ်၊
သီချင်းသံတွေကလဲဖွင့်ပေးထားတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကပ်ပြောမှကြားရတာ၊
မှောင်ထဲမှာ ဘယ်သူဘာလုပ်နေလဲဘယ်သူမှစိတ်မဝင်စားကြဘူး ဒါလီရဲ့”

“ဒါဆို မမတို့ကမရှက်ကြတော့ဘူးလားဟင်၊ ဒီလိုပဲကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကြီးတွေနဲ့…”
သွဲ့သွဲ့က…
“အမယ်..ဒါလီကလဲကွာ၊ တစ်ခုတော့ချွင်းချက်ပေးထားပါတယ်ဟဲ့၊
သိပ်ရှက်တတ်တဲ့မိန်းကလေးတွေအတွက်၊ မျက်နှာဖုံးအပြင်၊ အတွင်းခံပင်တီတစ်ထည်တော့ပေးဝတ်ပါသေးတယ်၊
တကယ်လို့စိတ်ရှိလို့ချွတ်ပြီးရှိုးချင်ရင်လဲ ဘယ်သူမှကွန်ပလိန်းမတက်ပါဘူး၊ ဟီး..ဟီးးး..၊ ဒါပေမယ့်မျက်နှာဖုံးကတော့လုံးဝချွတ်ခွင့်မရှိဘူး..”

မာလာသော်ကဆက်ပြောပြန်တယ်၊
“ဒီပွဲကအားလုံးဖရီးအော့ဖ်ချာ့ဂ်ချည်းပဲဒါလီရဲ့၊ အစားကော၊ အသောက်ကော၊ အောဖရီး၊ ပွဲဝင်ခွင့်လက်မှတ်တစ်ခုပဲရှိရင်ဝင်လို့ရပြီ၊
လက်မှတ်ကလဲငွေရှိတိုင်းဝယ်ဝင်လို့ရတာမဟုတ်ဘူး၊ တကယ့်ကို ဗွီအိုင်ပီ မဲန်ဘာတွေကိုပဲကြိတ်ဝေတာ၊
အတောျပဲ ကိုယျရလာတာက ၃စောငျ…၊ ရှငျ့ကိုသူငယျခငြျးအရငျးမို့ခစြျလှနျးလို့ခေါျတာသျိရဲ့လား မမဘုရားရဲ့၊
နင်ပဲခဏခဏညည်းနေတာ၊ အခုလက်ရှိအိမ်ထောင်ရေးဘဝကြီးကိုစိတ်ကုန်လှပါပြီလေး ဘာလေးနဲလေ…့၊
ဒါကြောင့်အသစ်အဆန်းလေးဘာလေးဖြစ်ရအောင်စိတ်ပြေလက်ပျောက်ခေါ်နေရတာရှင်ရဲ့”

ဒါလီလင်း ခဏငြိမ်ပြီးထိုင်နေမိသည်၊ မျက်နှာလေးနီပြီး၊ တကိုယ်လုံးပူပူထူထူကြီးဖြစ်နေသလိလိုခံစားရသည်။
ဘဝမှာတစ်ခါမှအဲ့ဒီလိုမျိုးလုပ်မှမလုပ်ဖူးပဲ၊ ဖြစ်ပါ့မလား…။

“အဲ့ဒီတော့…အဲ့လိုသွားရင် ဟို..ဟို..sex ကိစ္စတွေကောပါဦးမှာလား!”

“ဒါကတော့ဒါလီရယျ..ကိုယျ့သဘောနဲ့ကိုယျပေါ့၊ ကိုယျကြနေပျရငျလုပျနျိုငျတယျ၊ ကိုယျမကြနေပျတော့လဲငွငျးလှှတျလိုကျရုံပဲပေါ့”
မာလာသော်ကဒါလီမေးတာပြန်ဖြေလိုက်တော့၊ သွဲ့သွဲ့ကဝင်ပြီးထပ်ပြောပြန်တယ်။

“အမယ်..ယောက်ကျားတွေများနှယ်၊ ခန်းမတစ်ခုလုံးအပြည့်ပဲသိလား၊ ညှိလို့ရမယ့်စော်တွေလိုက်ရှာနေတာ၊
ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်၊ ဒုတ်ကြီးတွေတထောင်ထောင်နဲ့ မိန်းမတွေရှေ့လိုက်ပြီးရှိူးနေတာ၊ ဟီးဟီး..ရီလဲရီရတယ်။
ကိုယ်စိတ်ဝင်စားရင်လဲရွေးခေါ်လိုက်ပေါ့၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ဖြောင့်ဖြောင့်၊ ဒုတ်လှလှ၊ အများမှအများကြီးပဲ၊ ကြီးကြီးရှေရှေယူမလား..ရတယ်၊
တော့်ယောက်ကျား အဖိုးကြီးအိုခါးကုန်းကုန်းက ပါဖောင်းမဲန့်တွေလဲကျနေပါပြီ၊
သူ.ဆီက မဝရေစာနဲ့ပျော်ရွှင်မှုလေးများရမလားလို့ထပ်မျှော်မနေပါနဲ့တော့ဒါလီရယ်၊ ဒီမှာကြုံတုန်းအခွင့်အရေးအသုံးချလိုက်စမ်းပါ”

“အမယ်..အမယ်..ကျမကိစ္စရှင်တို့ဝင်မပူနေပါနဲ့..၊ ကျမယောက်ကျားက အိုပေမယ့်၊ ငုတ်တုတ်ကြီးရှိသေးတယ်၊
တော်တို့နှစ်ယောက်လို လင်သေမုဆိုးမတွေမဟုတ်တော့ မစွန့်စားရဲဘူးတော်ရေ့၊
ဒါနဲ့ မနှစ်ကနင်တို့နှစ်ယောက် အဲ့ဒီယောက်ကျားတွေနဲ့ ဘာညာဘာညာခဲ့သေးလား!…”

ဒါလီလင်းသူတို့နှစ်ယောက်ကိုသိပ်မသင်္ကာတော့…။
မာလာနဲ့သွဲ့သွဲ့တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးရယ်လိုက်ကြတယ်။

“မပြောပါဘူး…၊ သိချင်ရင်ကိုယ်တိုင်လိုက်လာပြီးကြည့်ပေတော့၊ ဟိ..ဟိ..”

ဒါလီလင်းတစ်ယောက် ချီတုံချတုံဖြစ်နေတုန်းပင်။
“ကိုယ်မဖြေသေးဘူးကွယ်၊ စဉ်းစားကြည့်ပါရစေဦး”

“ရတယ်လေ၊ နောက်တစ်ရက်တောင်အချိန်ရသေးတာပဲ၊ ပွဲကမနက်ဖြန်ညမှစမှာ၊
တကယ်လို့စိတ်ပါတယ်ဆိုရင်ဖုန်းဆက်လိုက်၊ ကိုယ်ဒါလီ့အိမ်ဝင်ခေါ်လိုက်မယ်”

မာလာသော်ကအပြီးသတ်ပြောလိုက်သည်။ ။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၃)

“ဟေးးး ကောင်းပါ့မလားကွာ၊ ငါတော့ရှက်တယ်ကွ”

“ဘာလဲကွာဆက်အောင်ရာ..၊ အကန်လုံးအပြောင်မချွတ်လဲရပါတယ်ကွ၊
ဆပ်စပင်းဒါ တစ်ထည်တော့ နောက်ဆဲုးကာဗာအဖြစ်ပေးဝတ်ပါသေးတယ်၊ ဒါဆိုအရှက်လုံပါပြီကွာ”
သီဟကလက်ပိုက်၊ ကိုယ်ကိုဘယ်ညာလှည့်အကြောဆန့်ရင်းပြောလိုက်သည်။

“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ၊ရှက်တာကရှက်တာပဲကွ၊ အဖေအမေမွေးလာကထဲကတစ်ခါမှခုလို ဘယ်သူ့ကိုမှချွတ်ရှိုးဘူးတာမဟုတ်ဘူး”
ဆက်အောင်စိတ်ထဲမှာမတင်မကျကြီးနဲ့ဖြစ်နေသည်။

“မချွတ်ပဲသွားလို့မရဘူးလားကွာ”

“ဟေးးး မင်းရူးနေလားဆက်အောင်၊ ဒီလိုသာဆိုမင်းကသူများထက်အခွင့်အရေးပိုယူသလိုဖြစ်နေမှာပေါ့၊
အားလုံးကချွတ်လျှောက်ပေးနေတဲ့အချိန်မှာ၊ ကိုယ်ကအလုံပိတ်ကြီးဝတ်လို့၊
ကိုယ့်ဟာတော့မပြချင်၊ သူများဟာတွေချည်းလျောက်ကြည့်နေရင် တရားပါ့မလားကွ၊ ဘယ်သူကလက်ခံမှာလဲ”

“အေးကွာ..မင်းပြောတာလဲဟုတ်တာပဲ”

“လုပ်စမ်းပါကွာ..သူများတွေလဲမရှက်ကြပါဘူးကွ၊ မင်းသိပ်ရှက်တတ်နေရင်လဲ၊ ပွဲမသွားခင်ရဲဆေးလေးအရင်တင်သွားကြတာပေါ့၊ ငါတကာခံပါ့မယ်”

“အေးအဲ့လိုဆိုကောင်းသားပဲကွ၊ ငါလဲရှက်သာရှက်တာ၊ သွားတော့သွားကြည့်ချင်တယ်ကွာ၊ ဘယ်လိုလဲဆိုတာသိပ်သိချင်နေပြီ”
ပြောလို့အပြီး၊ ကားလဲသီဟအိမ်ဝင်းတံခါးရှေ့အရောက်ကွက်တိပါပဲ။

“ကဲ..ဒါဆို ရော့..ဒီမှာမင်းလက်မှတ်၊ ကောင်းကောင်းသိမ်းထားကွ၊မင်းအမေလဲမမြင်စေနဲ့ဦးနော်၊
တော်ကြာမသွားရတော့ပဲငတ်နေမယ်။ ပွဲကတော့ ၃ညဆက်တိုက်လုပ်မှာတဲ့ကွ…”
သီဟကဆက်အောင်ကိုလက်မှတ်လှမ်းပေးရင်းပြောသည်။ ပြီးမှ ဆုံကြမယ့်အချိန်တွေချိန်းဆိုပြီး၊
ဆက်အောင်လဲ သူ့အမေရှိနေမယ့် မျက်နှာကြီးအမျိုးသမီးအသင်းတိုက်ဆီကိုမောင်းလာလိုက်လေသည်။

***************************************************************

“ဟာ..သား ဒီနေ့ ကစားတာမြန်လှချည်လား၊ အစောကြီးပြန်ရောက်တယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

ဒါလီလင်းက ဆက်အောင်သူ့အသင်းတိုက်ကိုအစောကြီးပြန်လာကြိုတော့ တအံ့တဩမေးလိုကိသည်။
ပုံမှန်ဆို ၁၈ကျင်းပြည့်အောင် အချိန်အများကြီးယူရတော့ သူမကို အချိန်မီပြန်ကြိုနိုင်လေ့မရှိ။ သူမက မာလာသော့်ကားနှင့်ကပ်ပြန်ရလေ့ရှိ၏။

“အဲ..ဟို..အင်းး ဒီနေ့ရိုက်လို့သိပ်မကောင်းဘူး၊ လမိုင်းမကပ်ဘူး မေမေရ၊ ဆက်မကစားချင်တော့လို့ပြန်ခဲ့တာ..”
ဆက်အောင် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ဖြေသည်။ သူ့ကြည့်ရတာစိတ်နဲ့လူနဲ့ကပ်သေးပုံမရ။

“ဒါနဲ့မေမေကရော အစည်းအဝေးကအစောကြီးပြီးတာလား၊ ဒီထွက်ထိုင်နေတာ”

“အဲ..အင်း..မ..မေမေလဲ ခေါင်းထဲငြီးစီစီကြီးဖြစ်နေလို့ အရင်ထွက်လာတာ..သား..”
ဒါလီလင်းလဲ အတူတူပင်၊ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ပြန်ဖြေ၏။

သားအမျိ၂ယောကျ အတှေးကိုယျစီနှငျ့ငွိမျငွိမျသကျသကျပဲအိမျပွနျလာခဲ့ကွသညျ။

***************************************************************

နောက်တစ်နေ့ကိုရောက်ခဲ့ပြီလေ..

ဒါလီလင်းတစ်ယောက် သူ့သူငယ်ချင်းများဖိတ်ကြားတဲ့ပါတီပွဲကိုလိုက်သင့် မလိုက်သင့် ယခုထိဆုံးဖြတ်၍မရသေးပဲ ချီတုံချတုံဖြစ်နေတုန်းပင်။
သွားဖို့သာဆုံးဖြတ်ချက်မကျသေးတာ။ ဒါပေမယ့်ဘယ်ပင်တီဝတ်ပြီးသွားရင်ကောင်းမလဲလို့ ရွေးချယ်ချင်စိတ်ကတားမနိုင်ဆီးမရ၊

“အင်း..ဘယ်ဟာဝတ်ရမလဲ၊ အဲ..ဒါလေးကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ လုံလုံခြုံခြုံရှိတယ်၊ ဟယ်.. မဟုတ်သေးပါဘူး၊
သိပ်ပြီးအလုံပိတ်ကြီးဖြစ်နေရင်လဲ မြင်တဲ့သူတွေကရှေးအဖွားကြီးထင်နေဦးမယ်၊
ဒါဆိုဒီဟာလေးကရော..၊ မဖြစ်ဘူး..ပါးလွန်းအားကြီးလို့ အတိုင်းသားပဲ၊ ဒါမှမဟုတ် ဟို G-စထရင်းလေးဆိုရင်ကောကောင်းမလား”

“မေမေရေ..ဘာတွေလုပ်နေလဲ”

စိတ်ကူးတယဉ်ယဉ်နဲ့ အရွေးကောင်း၊ အတွေးကောင်းနေတုန်း၊ ရုတ်တရက်ကြီးအခန်းထဲဝင်ချလာပြီး
မေးလိုက်တဲ့သားဖြစ်သူဆက်အောင်ကြောင့်၊ ဒါလီလင်းတစ်ယောက်ထိတ်ကနဲလန့်သွားပြီး၊ ရင်တုန်ပန်းတုန်တဒိန်းဒိန်းခုန်သွား၏။

“ဟဲ့..ပလုပ်တုတ်..အမလေးးး သား..ကိုဆက်ရယ်၊ မထိတ်သာမလန့်သာ၊
မေမေ့အခန်းထဲမဝင်ခင် တံခါးခေါက်ပြီး အသံလေးဘာလေးပေးပါတော့လား”

“အာ..မေမေကလဲ.. မေမေပဲ အခန်းတံခါးကြီးဒီအတိုင်းဟထားလို့ သားကဝင်လာခဲ့တာပဲဟာ”

“အင်..အဲ..ဟုတ်လား..ဒီလိုဆိုတစ်ချက်လောက် ပိတ်ပေးစမ်းပါသားရယ်၊ ဒီမှာမေမေအဝတ်အစားလဲမလို့”

“ဟုတ်ကဲ့… ဪ..ဒါနဲ့မေမေ..သားမေမေ့ဆီခွင့်တောင်းမလို့၊
ဒီနေ့ညသား ဟိုကောင်..သီဟတို့အိမ်သွားအိပ်မယ်နော်၊ ဘောလုံးပွဲအတူကြည့်မလို့ချိန်းထားလို့ မေမေရဲ့”

“သူများအိမ်ညအိပ်ညဉ့်နေသွားအိပ်ပြန်ပြီလား..သား၊ အားနာဖို့ကောင်းတယ်၊ အဲ..အဲ..ဒါပေမယ့်၊ သားသဘော၊ သွားရင်လဲသွားလေ”

“ယေးးး..ဟေးဟေးး ဒါမှငါ့မေမေကွ..”
ဆက်အောင် အခန်းတံခါးပိတ်ပေးခဲ့ပြီး၊ ဝမ်းသာအားရထွက်လာခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမှာ…
“အမယ်..ဒီတစ်ခါခွင့်တောင်းရတာလွယ်လှချည်လား၊ ထူးထူးဆန်းဆန်း..၊
ခါတိုင်းဆိုသေမလောက်ပြောယူရတယ်၊ ထားလိုက်ပါတော့ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုရင်ပဲ OKပြီပေါ့”

အခန်းထဲမှာတော့ ဒါလီလင်းကသူ့ဖုန်းကောက်ကိုင်ပြီးတစ်နေရာကိုဆက်တယ်။

“ဟဲလို…မာလာလား..ဒီညကိစ္စ အိုခေလေ..၉နာရီနော်..”
“ဟားး စိတ်ပြောင်းသွားပြီလား၊ တကယ်လိုက်တော့မှာပေါ့လေ..၊ ဒါနဲ့ နင့်ယောက်ျားကြီးကရော..ဒါလီ..”

“ဒီကိစ္စအတွက်ပူမနေပါနဲ့..၊ ကျမကြည့်လုပ်ပါ့မယ်”
“ရတယ်လေ..ဒီလိုဆို ၉နာရီအတိဆုံမယ်နော်..”

***************************************************************

ည၉နာရီထိုးတော့ မာလာသော်ရဲ့ကားခြံထဲကွေ့ဝင်လာသံကြားရသည်။
ဒါလီလင်း ဟဲန်းဘက်အိတ်လေးဆွဲ၍ထွက်ရန်ဟန်ပြင်တော့ သူမ၏ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးချစ်ထွန်းမောင်က
တောင်ဝှေးတစ်ချောင်းကိုထောက်ပြီးအိမ်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာရင်း…

“အေး..ဒါကဘယ်သွားဦးမလို့လဲဒါလီ”
သူမ၏ခင်ပွန်းကအသက်ကြီးခြင်းနှင့်အတူ၊ ရောဂါဝေဒနာခံစားရသူသူတို့၏လက္ခဏာအတိုင်းတုန်ယင်အက်ကွဲသောအသံဖြင့်မေးလိုက်သည်။

“သမီးတို့ အမျိုးသမီးအသင်းတိုက်မှာ ဧည့်ခံပါတီပွဲရှိလို့အကိုကြီး၊ ဒီညအိမ်ပြန်နဲနဲညဉ့်နက်မယ်နော်..၊
အကိုကြီးအတွက်ထမင်းတွေဟင်းတွေကို ထမင်းစားခန်းထဲမှာမကြည်ကစီစဉ်ထားပြီးသား၊ သမီးသွားပြီနော်အကိုကြီး”

ပြောပြီးတာနဲ့ ဒါလီလင်းလဲ ခင်ပွန်းဖြစ်သူထံမှတုန့်ပြန်ချက်တစ်စုံတစ်ရာကိုမှပြန်မစောင့်တော့အိမ်ပေါက်ဝကလှမ်းထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
သမီးဟုသူ့ကိုယ်သူသုံးနှုန်းခြင်းမှာလည်း၊ ခင်ပွန်းဖြစ်သူနှင့်အသက်ချင်းကွာလှသဖြင့်စတင်ပေါင်းသင်းချိန်ကထဲက နှုတ်ကျိုးခဲ့သည်မှာကြာလှပြီဖြစ်သောကြောင့်ပင်။

***************************************************************

ဒီလိုနဲ့ဒါလီလင်းတို့ အပျိုကြီးမမအဖွဲ့ ပါတီပွဲကျင်းပရာ ——– hotel ကိုရောက်လာခဲ့တော့သည်။
ဟော်တယ်ဧည့်ကြိုကို VIP ကဒ်လေးအသာကပ်ပြီးပြလိုက်တော့.. ”

ဟုတ်ကဲ့ မမတို့ကျမနောက်သာလိုက်လာခဲ့ကြပါ..”

Lobby ကနေဓာတ်လှေခါးနဲ့ သုံးထပ်ကိုအရင်တက်ခဲ့ရတယ်၊ ပြီးတော့မှကော်ရစ်ဒါရှည်ကြီးတစ်လျှောက်နောက်ဘက်ကိုခေါ်သွား။
လှေခါးတစ်ဆင့်ထပ်တက်ပြီး တံတားတစ်ခုကနေ ပင်မဟော်တယ်ကနေ နောက်ထပ် wing အဆောင်တစ်ခုကိုကူးရသေးတယ်၊
wing ကိုရောက်ပြန်တော့ လှေခါးတွေ ဓာတ်လှေခါးတွေအဆင့်ဆင့်နဲ့ ဘယ်ချိုးလိုက်၊ ညာချိုးလိုက် ဘယ်နှစ်ချိုးမှန်းမသိ၊
နောက်ဆုံးတံခါးသေးသေးလေးတစ်ခုထပ်ဖြတ်ပြီးမှ ပါတီပွဲကျင်းပရာခန်းမကြီးကိုဦးတည်တဲ့ ကော်ရစ်ဒါကိုရောက်တော့သည်။

“အိုးး ဟိုးးး ပြင်ဆင်ထားလို်က်တာကလဲ၊ ကြည့်ပါဦး တကယ့်လပ်ဇူရီကလပ်စ်ပဲ၊
အထက်တန်းစားလူ့ရေပေါ်ဆီတွေအတွက်ပဲစပယ်ရှယ်ပြင်ထားသလိုပဲ၊
ဖဲကြိုးရောင်စုံတွေဆင်ထားလိုက်တာလဲခန်းလုံးပြည့်၊ တကယ့်ဖဲသားအစစ်တွေချည်းပဲနဲ့တူတယ်”

ဒါလီလင်းက အံ့ဩတကြီးပြောလာသည်။

“ဒါပေါ့..ဒါလီရဲ့ VIP အဆင့်ပွဲကြီးပဲဟာ၊ တော်ရုံလူကပ်လို့မရဘူးဆို၊ ဝင်လာခဲ့ရတဲ့လမ်းကိုလဲကြည့်ဦး၊
ဒီအထဲရောက်ဖို့သိုသိုဝှက်ဝှက်နဲ့ ဘယ်နှစ်ဆင့် ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်ဖြတ်ခဲ့ရသလဲ…”
မာလာကထောက်ပြောလိုက်ပြန်သည်။

“အမလေးး ငါတော့ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်နေပြီဟယ်..မာလာ..ဒါလီ..”
သွဲ့သွဲ့တစ်ယောက်ကတော့ကြက်သီးမွေးညင်းလေးတွေထပြီးပြော၏။

“ငါလဲ တူတူပါပဲဟယ်..”
မာလာသော်ကလဲပြန်ပြောသည်။

ဒါလီလင်းကတော့ ဘာမှပြောမထွက်နိုင်အောင်ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကသူမကိုမင်သက်နေစေသည်။
သူမကတံတွေးကိုလည်ချောင်းထဲတစ်ချက်မြိုချလိုက်ပြီးအသက်ကိုပြင်းပြင်းရှည်ရှည်ရှိုက်၍ရှူလိုက်မိ၏။

“ဒီဘက်ကိုကြွကြပါရှင်၊ ဒီမှာအဝတ်အစားလဲခန်းတွေရှိပါတယ်။ ကြိုက်တဲ့အခန်းဝင်ပြီးအလှပြင်၊ အဝတ်လဲလို့ရပါတယ်ရှင်”

ပါတီခန်းမရှေ့ရောက်တော့နောက်ဧည့်ကြိုတစ်ယောက်ကလက်ပြောင်းပြီးသူတို့ကိုစိတ်ကြိုက်အဝတ်အစားလဲရန်ခေါ်သွားပြန်သည်။
သူတို့သုံးယောက်လုံး စီစဉ်ပေးထားသောအဝတ်အစားလဲခန်းတစ်ခုထဲသို့ဝင်လိုက်ကြသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ မကြာခင်နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံရတော့မည့်ပါတီအတွက်ရဲရဲရင်ဆိုင်နိုင်စေရန်စတင်၍သတ္တိများကိုစုစည်းရတော့သည်။
အခုစလုပ်ရမှာက သူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာပင်အဝတ်အစားပေါ်ဆင်ချွတ်ပြီးလဲရတော့မည်။
အရင်တခါမှမလုပ်ဖူးတော့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရှက်တက်တက်၊ နဲနဲနှေးကွေးပြီးတုန့်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေကြပြန်သည်။
မာလာသော်က ဒါကိုသတိပြုမိပြီးအခြေအနေကိုပြေလျော့စေရန်စတင်၍..

“ငါက ၃၅နှစ်သာရှိလာတယ်၊ ဘော်ဒီစတက်ချာကဟော့တုန်းပဲ၊တွေ့တယ်မဟုတ်လား၊ နင်တို့ဘယ်လိုမြင်လဲ”

မာလာက သူငယ်ချင်းတွေရှက်စိတ်ပြေလျော့လာစေရန်စကားစခေါ်လိုက်၏။
ပြောရင်းသူမဝတ်လာသောမိန်းမဝတ်ရှပ်အင်္ကျီနှင့်စကတ်တိုကိုပါချွတ်ချလိုက်သည်။
ပြီးတော့သူမဝတ်ထားသောအတွင်းခံဘရာစီယာကိုချိတ်ဖြုတ်ပြီးချွတ်လိုက်တော့၊
သူမ၏ဓာတ်ကျွဲကောသီးတွေလိုနို့အုံကြီးတွေကပြိုပြီးအန်ကျလာကာ သူငယ်ချင်းမနှစ်ယောက်ကိုစိန်ခေါ်လိုက်သလို။
အသက်အရွယ်အရနဲနဲလေးတော့စတွဲနေပြီဖြစ်သည်၊ သို့သော်မသိသာ၊ အရုပ်မဆိုးလှ။

ကျန်နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒါလီနဲ့သွဲ့သွဲ့လည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက အဲ့သလိုမရှက်မကြောက်စပြီးချွတ်ပြတော့မှရဲလာကြပြီး သူတို့လဲလိုက်ချွတ်ကြတော့သည်။

“အိုးးး ဟို..နင်နို့တွေကလှလိုက်တာဒါလီရယ်၊ နို့အုံရောနို့သီးရောအကြီးကြီးပဲ”
သွဲ့သွဲ့ကချီးကျူးပြောပြောရင်း မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေတော့တာ၊

“သွဲ့..နင်အဲ့လိုမကြည့်ပါနဲ့ဟယ်..ငါရှက်တယ်ဟဲ့..အရူးမ”
ဒါလီလင်းရှက်သွားပြီးနို့တွေကိုလက်နဲ့အုပ်ထားသည်။

“ဟဲ့..ဒီမှာ..မမတို့၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဒီလိုနောက်မနေကြနဲ့လေ..၊ ရဲရမယ့်သတ္တိတွေပျောက်ကုန်ဦးမယ်၊
ကြည့်ချင်ရင်ဟိုပါတီခန်းထဲကျမှကြည့်၊ အများမှအများကြီးပဲ”
မာလာကဝင်ဟန့်သည်။

“အမယ်..ငါက ပေါက်စီလှလှလေးတွေ.လို.ကြည့်မိတာပါတောိ..တကထဲ..”
“အေးပါ…အထဲရောက်ရင်၊ ပေါက်စီတင်မကဘူး၊ အီကြာကွေးကြီးတွေပါစားရမှာပါ၊ မပူပါနဲ.”
“ဘာလဲ…မနက်ကကျန်တဲ့အီကြာကွေးကွေးပျော့ပျော့ကြီးတွေလား..ဟား ဟား..”
“နင်တို.ကလဲဟာ..တကယ်ပဲ..မနိုင်ဘူး၊ ဟိဟိ..ခစ် ခစ်..”

၃ယောက်စလုံးက တကယ့်အပျိုအရွယ်ကောင်းကိုဖြတ်သန်းကျော်ဖြတ်လာခဲ့ပြီး၊
အရွယ်ဟိုင်းဘက်စဝင်လာခဲ့ပေမယ့်၊ အားလုံးကမိမိတို့ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုထိမ်းသိမ်းထားနိုင်ခဲ့ကြတော့…

မာလာသော်…
ရင်သားနို့အုံကြီးတွေကတစ်လုံးတစ်ခဲကြီး၊ နို့သီးခေါင်းတွေကစူပြီးချွန်းနေတယ်၊ အသားကခပ်လတ်လတ်၊
ပေါင်တံကြီးကြီး၊ ဖင်လုံးကောက်ကောက်ပြည့်ပြည့်၊ ဆံပင်ကောက်ကောက် (နေ့လည်ကမှအလှပြင်ဆိုင်သွားလာခဲ့တာ)၊
G-string သားရေပါးပင်တီလေးဝတ်ထားတယ်။ ပင်တီအနားကွပ်မှာလည်းရောင်စုံငှက်မွှေးလေးတွေနဲ့တန်ဆာဆင်ထားတယ်။

သွဲ့သွဲ့အေး…
အသားဖြူဖြူ ဝင်းဝင်းမွတ်မွတ်၊ အလုံးအထည်ခပ်ပါးပါး၊
ဒါပေမယ့်ကောင်းတာက ဖွေးဥနေတဲ့နို့အစုံနဲ့ အညိုနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးများ၊
နို့ဆိုက်ကသိပ်မကြီးပေမယ့်လျော့လျော့ရဲရဲမရှိ၊ အသားအရေကညက်ညက်လေး၊ ကျောအထိရှည်တဲ့ဆံပင်ကိုဝဲချထားသည်။
ဖောက်ထွင်းမြင်ရလုမတတ်ပါးတဲ့ ဇာထိုးအဖြုရောင်ပင်တီလေးကိုလည်းဝတ်ထား၏။

ဒါလီလင်း…
နို့အုံတင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့အလှဆုံးဖြစ်သည်။
ကြီးကြီးဖွေးဖွေးနှင့် ပန်းရောင်သန်းသောနို့သီးခေါင်းများကိုပိုင်ဆိုင်ထား၏။
အဘိုးကြီးစာရင်းဝင်ခင်ပွန်းအိုကိုရထားတော့၊ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းအားလုံးက အသုံးချခံရမှုအတော်ကြီးနည်းပါးခဲ့သည်။
သို့မို့ကြောင့် အခုထိတင်းတင်းရင်းရင်းနှင့်ကိတ်တုန်းပင်၊
ထို.ပြင်ဒါလီလင်း၏ လက်မောင်း၊ လက်ဖျံများနှင့် ဗိုက်သားဖွေးဖွေးရှပ်ရှပ်လေးတွင် ခပ်စိမ်းစိမ်းမွေးညှင်းနုနုပါးပါးလေးတွေရှိနေသဖြင့်ဆက်စီကျလှသည်။
တင်သားများမှာဖြူဖွေးပြီးဖွံ့ထွားလှသည်။ အသားအရည်ကစိုပြေပျော့ပြောင်းသည်။
ဖွံ့ပေမယ့်ဝတယ်လို့တော့မခေါ်နိုင်။ သို့သော် ခါးအောက်ပိုင်းမှစ၍အခြေကြီးသည်ဟုခေါ်ရမလား၊ ပေါင်တံစင်းစင်း ဖွေးဖွေးပြည့်ပြည့်ကြီးတွေနှင့်ဖြစ်သည်။
ဒါလီလင်းကတော့ ပင်တီပန်းနုရောင်ပါးပါးလေးကိုရွေးချယ်ဝတ်ဆင်ထားသည်။
ထွင်းဖောက်မြင်ရလုမတတ်ပါးသော်လည်း၊ ရှေ့နားက အဓိကနေရာကိုတော့၊ ဇာပါးဖြင့် တစ်ထပ်ပိုအုပ်ထားပြီးအမြင်ကောင်းအောင်ထိမ်းထားသည်လေ။

“ကဲ…သွားလို့ရကြပလားဟေ့..”

မာလာကဆော်ဩလိုက်တော့သည်။

“အေး..သွားဆိုလဲ သွားကြမယ်လေ..ကဲ..ရွေ့မယ်
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၄)

ဒါလီလင်းတို့အဖွဲ့ ၃ယောက်သား သူတို့အိတ်တွေကိုလော့ကာထဲသော့ထည့်ပိတ်ခဲ့ပြီးတော့
အဝတ်လဲတဲ့အခန်းထဲကနေ ကပွဲခန်းမဘက် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ စိတ်လှုပ်ရှား ရင်တခုန်ခုန်နဲ့ပေါ့။

ပါတီခန်းမကြီးထဲတွင် ဒင်းမ်လိုက် မီးပွင့်မှိန်မှိန်လေးများသာထွန်းထားသည့်အပြင်၊ ဂီတသံ သီချင်းသံများကဆူညံလို့နေသည်။
ခန်းမထဲအဝင်လိုက်မိမှာတော့ ရှေ့မှာမြင်နေရသောမြင်ကွင်းကြောင့် အားလုံးအံ့အားသင့်နေရသည်။

“အိုးး..ဟိုးး များလိုက်တဲ့လူတွေနော်..မာလာ”
ဒါလီလင်းကအံ့ဩတကြီးရေရွတ်သည်။

“အေးလေ..တစ်ယောက်မှလဲအဝတ်မကပ်ကြဘူး..ပြောင် ပြောင် ပြောင် ပဲ..အဟိ..ခစ်ခစ်…”
သွဲ့သွဲ့ကလည်း တခိခိရယ်ရင်းမှတ်ချက်ချပြန်၏။

၃ယောက်သား ပတိဝန်းကျင်နှင်လိုက်လျောညီထွေမှုရှိအောင် စတင်ပြီးစိတ်ခံစားချက်ရော၊ လူရော၊ အရောင်ပြောင်းရတော့မည်ဖြစ်သည်။
ယခုမှစပြီး ကြိုးစား၍သူတို့ရှက်စိတ်တွေကိုဖျောက်ရတော့မည်လေ။
သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး၊ သူတို့ရဲ့ခံစားချက်တွေကပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေနဲ့အညီ သဟဇာတဖြစ်၊ ဟာမိုနီဖစ်သွားကြပြီ။

“သွား..ဒါလီ..ရှေ့ကသွား၊ တို့တွေထိုင်စရာနေရာတခုခုအရင်ရှာကြရအောင်”

သူတို့တွေစားပွဲလွတ်တစ်ခုကိုရွေးလို့ထိုင်စရာနေရာရသွားပြီးတဲ့နောက်၊ ပါတီလာခဲ့ရတဲ့အပျော်တွေ၊
ရည်ရွယ်ချက်တွေသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာအောင် အယ်လကိုဟောအသောက်လေးတွေမှာလိုက်ကြတော့တယ်။

“ရဟူးးး..ကဲဟေ့..ဖန်ခွက်တိုက်မယ်…ချီးယားစ်..”
“ချီးယားစ်..”
“ချီးယားစ်..”

ရယ်သံတွေတလွင်လွင်နဲ့သီချင်းသံတွေရောသွားကြသည်။
အချိန်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့သူတို့အားလုံးပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေနဲ့လိုက်လျောညီစွာစီးမြောသွားပြီး
အပျော်ဒီဂရီတွေကတဆင့်ပြီးတဆင့်မြင့်တက်လာတော့သည်။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ..ဒီမှာ၊ နင်တို့ဟိုမိန်းမကိုကြည့်စမ်းပါဦး၊ နို့ကလဲစူပါကပ်၊ ဒီကြားထဲအိုဗာဝိတ်ကြီး၊ စွတ်ဝနေတော့ ကြည့်ရတာ အချိုးမကျလိုက်တာ..ဟီးဟီး”

သွဲ့သွဲ့က ပတ်ဝန်းကျင်ကိုစအကဲခတ်ပြီးမြင်တာတွေကိုဝေဖန်ပြီ။ အယ်လကိုဟောအရှိန်လေးကလဲတက်လာပြီလေ။

“သွဲ့..နင်ကလေ ဆော်တွေပဲလျှောက်ကြည့်နေတယ်၊ ဘဲတွေကိုကောမကြည့်တော့ဘူးလား၊
ဟိုမှာ..ဟိုတစ်ယောက်ကိုကြည့်စမ်း၊ သူ့ပစ္စည်းက ထတောင်မထသေးဘူး ဒါလောက်တောင်ကြီးနေမှတော့…”
မာလာသော်ကလဲပတ်ဝန်းကျင်လျှောက်ကြည့်ရင်းပြောနေပြန်သည်

“ဘယ်မှာလဲ…ဘယ်မှာလဲ”

“ဟိုမှာ..ဟိုမှာ..ဟိုထောင့်မှာ မတွေ့ဘူးလား”

“အိုးးး ဟူးး ဟဲ့..မိန်းမတို့ရေ..တကယ်ကြီးတာပဲဟဲ့၊ အမယ်လေး မတွေးဝံ့ဘူး၊ အထိုးခံရရင်ထုတ်ချင်းပေါက်မလား၊ ကြပ်ထုပ်ထိုးရမလားတခုခုပဲ..ဟား..ဟားးးး..”

သွဲ့သွဲ့ကပြောရင်း ဟီလာတိုက်လိုက်သည်။ ဒါလီလင်းမှာ မျက်နှာကြီးရဲတက်နေပြီ၊
သွေးရောင်တွေတစ်မျက်နှာလုံးလွှမ်းနေ၏။ အရက်ရှိန်တက်လာတာလား၊ ရှက်တာပဲလားမသိ။
ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေများကြောင့်၊ စိတ်တွေက ကယောက်ကရက်၊ ရှက်သလိုလို၊ ပျော်သလိုလို၊ စိတ်ပါလာသလိုလို၊
ဒါပေမယ့်အိန္ဒြေရှိ၊ ရှေးဆန်တဲ့မျိုးကြီးရိုးကြီးအစဉ်အဆက်ထိမ်းကွပ်ကြပ်မတ်လာခဲ့တဲ့ အကျင့်ကြောင့်
သူမသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဖောလိုးမလိုက်နိုင်သေးပဲ၊ အိန္ဒြေကိုထိမ်းထားနေမိသည်။

“နင်တို့ကလဲဟယ်..တကယ်ပဲ..နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့..”
သူ့သူငယ်ချင်းမများ ညစ်တီးညစ်ပတ်ပြောနေသည်ကိုပတ်ဝန်းကျင်ကကြားသွားသလားဟု၊ ဘေးဘီလျှောက်ကြည့်အကဲခတ်နေ၏။

သို့သော်သူမထင်သလိုမဟုတ်ပါ၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကသူ့အရှိန်နဲ့သူ၊ သူမတို့ကိုစိတ်မဝင်စားအား..၊
လူတွေကသူ့အာရုံနှင့်သူ စကားပြောလိုက်၊ ဖြတ်သွားဖြတ်လာလုပ်လိုက်နှင့်ရှိသည်။
အများစုက ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်လုပ်ရင်း မိမိတို့၏ လျှို့ဝှက်အတွင်းပစ္စည်းများကို အန်ထုတ်ပြနေလေသည်။ မိန်းမ၊ ယောက်ျား အကုန်ပင်။

တချို့နဲနဲရှက်တတ်သေးသူများကတော့ အတွင်းခံပါးပါးမျှင်မျှင်လေးတစ်ထည်တော့ဝတ်ကာ၊
မိမိတို့၏လယ်ကွက်ကျဉ်းလေးကိုဖုံးကာပေးထားကြသည်။
ဒါပေမယ့်ပေါ့ အကုန်မချွတ်ချင်လို့အတွင်းခံလေးတစ်ထည်စတိဝတ်ထားပေမယ့်၊ အားလုံးကိုကြည့်ရတာတော့၊
တကယ်လို့မိမိတို့စိတ်တိုင်းကျ၊ သဘောကျသူနှင့်တွေ့ရင်တော့၊ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးဖွင့်လှစ်ပြရန်ဝန်လေးမည့်ပုံမပေါ်ချေ။

“ဒီမှာ မာလာ..နင် အဲ့ဒီပင်တီကိုဒီညချွတ်ဖြစ်မှာလား..”
သွဲ့သွဲ့ကမေးလာတော့..မာလာက..

“ဪ..သေချာတာပေါ့ဟာ၊ တကယ်လို့ ဘော်ဒီတောင့်တောင့်၊ ကြွက်သားလှလှ၊
အောငျလတို့လျိုငါ့စိတျတိုငျးကြ စပကျစီဖိကေးရှငျးနဲ့တှေ့ရငျပေါ့၊ နောကျတစျခုက ငါကဒုတျကွီးကွီးမှကွိုကျတာဟဲ့၊ ဒါမှအားရတာ…ဟားးးး”

“ဟီဟိ..ရပါမလားကွယ်၊ တော်ကြာဘော်ဒီကအောင်လ၊ ပစ္စည်းကသွားကြားထိုးတံနဲ့တွေ့နေအူးမယ်..ဟား ဟားး”

“ကောင်မနော်..လာလောင်မနေနဲ့..ရှိပါတယ်ဟ! အများကြီး..”

“ငါကတော့ရှည်ရှည်ပဲကြိုက်တာဟဲ့..၊ သိပ်ကြီးကြီ်းမကြိုက်ဘူး၊ ရှည်တော့မှထိတယ်ဟဲ့..၊ ဒါနဲ့..ဒါလီ..နင်ကရော ဘယ်လိုလဲ”

“မ..ချွတ်..ဘူး…၊ကျမကတော့ လုံးဝမချွတ်ရေးချမချွတ်ဘူးပဲ၊ အခုဒါလေးတောင်ရှက်လွန်းလို့သေတော့မယ်”

ဒါလီက ပြတ်ပြတ်သားသားပြောနေသည်။
မာလာနဲ့သွဲ့သွဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြ၏။ သူတို့သူငယ်ချင်းဒါလီရဲ့စကားကိုတော့ယုံသည်၊
ဒါလီ့ရဲ့ကြီးပြင်းလာခဲ့တဲ့အသိုင်းအဝိုင်းကိုသိထားကြလို့လေ။

“အဲ..မာလာ ငါတစ်ခုတော့စိတ်ထဲမှာစိုးရိမ်နေတာတစ်ခုတာ့ရှိနေတယ်ဟယ်”
“ဘာများလဲ..ဒါလီရဲ့..”

“ငါတို့မျက်နှာဖုံးအုပ်ထားပေမယ့်၊ ငါတို့အသံကိုလူတွေမှတ်မိနိုင်မယ်လို့ နင်တို့ထင်သလား..ဟင်..”

“အမယ်လေး..ငါကဘာများလဲလို့ဟယ်..မမှတ်မိနိုင်ပါဘူးဟဲ့၊ မျက်နှာဖုံးကိုဖြတ်ပြီးထွက်လာတံ့အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်..၊
ပုံမှန်အပြင်ကအသံနဲ့မတူဘူးဟဲ့၊ အခု..ငါတောင်နင့်အသံကိုမမှတ်မိဘူး..”

သွဲ့သွဲ့ကလည်း..
“သီချင်းသံတွေကလဲဒီလောက်ဆူနေတော့ စကားသံတောင်မနဲနားထောင်ယူနေရတာပဲဟာ၊ နင်က ပူရန်ကော”

“အေး..ဟုတ်သားနော်၊ နင်တို့အသံတွေလဲတမျိုးဖြစ်နေတာအခုမှသတိထားမိတယ်”
အခုမှ ဒါလီလင်းလဲတင်းကြပ်နေတဲ့စိတ်တွေပြေလျော့သွားသည်။

“ဒါလီ..သိပ်ပြီးစိုးရိမ်စိတ်တွေများမနေပါနဲ့ဟယ်၊ တော်ကြာအပြည့်အဝမပျော်ရပဲနေဦးမယ်”
သွဲ့သွဲ့ကပြောရင်းရေခဲစိမ်အရက်အေးအေးကို တစ်ကျိုက် ကျိုက်ချလိုက်သည်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်အမောင်းကောင်းကောင်း၊ဘော်ဒီတောင့်တောင့်၊
လူလတ်ပိုင်းအရွယ်တစ်ယောက်၊ အရက်ဖန်ခွက်ကိုင်ပြီး သူတို့ဝိုင်းဘက်လျှောက်လာတာတွေ့ရသည်။
ကျားသစ်မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားပြီး၊ အနက်ရောင်အတွင်းခံဝတ်ထားသည်။
သူတို့အနားရောက်လာတော့ ထိုသူကပျော့ပြောင်းသောအသံဖြင့်ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနှုတ်ဆက်လာသည်။

“မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ..ဟောဒီကအမျိုးကောင်းသမီးများ၊ ကျနော့်ကိုခွင့်ပြုပါ၊ တကယ်လို့အပန်းမကြီးဘူး၊
အဆင့်အတန်းမခွဲခြားတတ်ဘူးဆိုရင်၊ ကျနော်နဲ့သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက်အတူတွဲပြီးကပေးနိုင်မလားလို့..”

အပျို (ဒီခန်းမထဲရောက်မှ) ၃ယောက်က အသံလာရာကိူပြိုင်တူလှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
ပြီးတော့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တိုင်ပင်အကြံတောင်းသလိုကြည့်နေကြပြန်၏။

“ဘယ်သူနဲ့လဲရှင့်..”
အားလုံးက တိုက်ထားကြသလိုတစ်ပြိုင်ထဲ တစ်သံထဲပြန်မေးလိုက်မိကြသည်။
လူရွယ်က ပန်းရောင်မျက်နှာဖုံးတပ်ထားသောမိန်းမပျို ဒါလီဘက်သို့လှည့်လိုက်သည်။
အားလုံးထဲမှာသူကမျက်စိကျစရာအကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်ကအလှဆုံး၊
နို့လေးတွေကလဲလုံးဝန်းတင်းရင်းပြီး နို့သီးဘေးတွေကချွန်းထွက်လို့နေသည်။
အသားအရေစိုပြေဖြူဝင်းနေသဖြင့်လည်းထိတွေ့ကိုင်ကြည့်ချင်စရာ။

“ခင်ဗျားနဲ့ပေါ့..”
ဒါလီ့ကိုလက်ညှိုးညွှန်၍ပြောသည်။

“ဒါဆိုရင်တော့တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်။ ကျမက, ကတာဝါသနာမပါလို့ပါ”

ဒါလီလင်းကပြာပြာသလဲအားမနာတမ်းငြင်းလိုက်တော့..၊ မာလာသော်ကတဘက်သားကိုအားနာသွားပြီး ရုပ်မပျက်စေရန်အတွက်..

“ဒါပေမယ့် ကျမကတော့ဝါသနာပါတယ်”
လူရွယ်ကတော့၊ သူပြန်လှည့်သွားရင်မျက်နှာပျက်မှာလည်းစိုး၊ ပြီးတော့ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်လေ
ကြည့်ပျော်ရှုပျော်မိန်းမဖြစ်ရင်တော်ပါပြီဆိုပြီး၊ စကားကြောင်းပေးလာတဲ့မာလာသော်ဘက်ကိုပဲလှည့်ပြီး…

“ဒါဖြင့် ခင်ဗျားပဲကျနော်နဲ့ကပေးလို့ရမလား”
“သိပ်ရတာပေါ့ရှင်..ဒါပေမယ့်၊ ရှင်ဟောဒီထဲကကောင်လေးကိုအပြင်ခေါ်ထုတ်ရှိုးပြီး အရင်မိတ်ဆက်ပေးရင်ပေါ့”

မာလာသော်က ခပ်သောသောလေသံနဲ့လွင်လွင်လေးရယ်မောရင်း နောက်တောက်တောက်နဲ့
လူရွယ်ရဲ့အတွင်းခံဂွဆုံကဖောင်းနေတဲ့နေရာကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးပြောနေသည်။
ထိုလူကမတ်တပ်ဆိုတော့ သူ့ရဲ့ဖုထွက်နေတဲ့အရာကြီးကထိုင်နေတဲ့မာလာရဲ့မျက်နှာနဲ့ဆို ဘယ်လောက်မှမဝေးတော့၊
မာလာရဲ့လက်ညှိုးကလဲ အဲဒါကြီးနဲ့၂လက်မလောက်ပဲကွာတော့သည်။

“ဟိဟိ..မာလာ..နင်ကတော့အတော်အခွက်ပြောင်တာပဲ”
သွဲ့သွဲ့ကပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ပြီးတခိခိရယ်ရင်းသဘောကျနေသည်။
ဒါလီကလည်း သူ့သူငယ်ချင်းမလုပ်ပေါက်ကိုကြည့်၍ကြိတ်ပြုံးနေ၏။

မိန်းမပျို ၃ယောက်က ပျော်ရွှင်စွာဟားတိုက်ရင်းသဘောကျနေကြသည်။
လူရွယ်အဖို့မှာတော့ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုပြတ်သားစွာချဖို့အခြေအနေပင်ဖြစ်သည်။
သူကအသက်ကိုတစ်ချက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ရင်း..၊

“ရတယ်လေ..၊ သိပ်မခဲယဉ်းပါဘူး..”
ပြောပြီးတာနဲ့ထိုလူက သူ့အတွင်းခံထဲလက်နှိုက်ပြီးသူ့ပစ္စည်းကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း၊
ပိုပြီးလွတ်လွတ်လပ်ရှိသွားအောင်အတွင်းခံကိုလည်းအောက်ကိုကျနိုင်သလောက်ဆွဲချလိုက်သည်။

သူတို့ ၃ယောက်စလုံးကတော့ထိုသူဒီလောက်လုပ်ရဲလုပ်ဝံ့လိမ့်မည်ဟုမထင်ထားမိသဖြင့် ပါးစပ်လေးများအဟောင်းသားဟ၍မင်သက်နေမိကြသည်။

“အမယ်လေး..ဒစ်ကြီးကနီရဲနေတာပဲ”
သွဲ့သွဲ့၏်စိတ်ထဲမှတွေးနေမိသည်။

ဒါလီလင်းမှာလည်းတစ်ခါမှမမြင်ဘူးသလိုမျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေမိ၏၊
ဟုတ်လဲဟုတ်သည်လေ၊ တသက်လုံးမှာ အပျိုပေါက်ဘဝကထဲကစ၍သူ့လင်အိုအိုကြီး၏မွေးရာပါကြီးတစ်ခုထဲကိုသာမြင်ဘူးခဲ့တာပဲ။

“သေးလိုက်တာနော်..ဘာဖြစ်လို့လဲ..”
မာလာသော်က စူးစမ်းစွာမေးလိုက်သည်။

“အမယ်..ဒါက ထမှမထသေးတာပဲဗျာ၊ ဒီမှာ..တောင်လာရင်ကြည့် ရလက်မအနဲဆုံးပဲ”
ထိုလူရွယ်က ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာဖြင့်ပြောနေသည်။

“တကယ်ရောဟုတ်လို့လား”
မာလာကမယုံကြည်သံစွက်၍မေးသည်။

“ဟုတ်လား..ဒါဖြင့်ဘာလို့ခုထိမထသေးတာလဲ”
သွဲ့သွဲ့ကလဲ စိတ်ဝင်တစားဖြင့်မေးလာသည်။ မြင်ချင်သိချင်စိတ်တွေကတဖွားဖွားပေါ်လာသည်။

“ထတာတွေ့ချင်ရင်၊ ခင်ဗျားတို့ပင်တီလေးတွေဖွင့်ပြကြည့်လေ၊ စက္ကန့်တောင်မဆိုင်းဘူး”

“အမယ်လေး..ပြနိုင်ပါဘူးတော်..၊ ကိုယ်ဖာကိုယ်ထအောင်လုပ်ပြ…၊ ကောင်လေးထမပြရင်၊ ကျမကလဲ မကရေးချမက”

မာလာက နဲနဲအိုင်တင်ခံပြီးဈေးထပ်ကိုင်လိုက်တော့၊ ထိုလူမှာလဲ ထပ်မတင်းနိုင်တော့ပဲ
ငါးဦးကော်မီတီခေါ်ကာ၊ သူ့ဖွားဘက်တော်အားတက်လိုက်ဆင်းလိုက်နှင့် မိန်းမပျို၃ယောက်ရှေ့မှာပေါ်တင်ဆွရတော့သည်။
မိန်းမသုံးယောက်မှာယခင်ကမည်သည့်ယောက်ျားကမှ သူတို့၏မျက်စိရှေ့ယခုလိုပေါ်တင်ကြီးဂွင်းထုပြနေတာကိုတစ်ခါမှမကြုံဖူးခဲ့ပေ။
ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့်၊ သိလိုမြင်လိုစိတ်များဖြင့်၊ မျက်တောင်မခတ်ပဲကြည့်နေမိကြသည်။

သိပ်မကြာလိုက်ပါ၊ ကြည့်နေရင်းမှပင်၊ လူရွယ်၏ပေါင်ကြားမှမြွေဟောက်က ပါးပြင်းထောင်ထလာပြီးတရှူးရူးဖြစ်နေလေပြီ။
ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နှင့်ဘယ်ယိမ်းလိုက်၊ ညာယိမ်းလိုက်။

“အိုးးးဟိုးးး သူပြောတာမှန်သားပဲ၊ တကယ်ကြီးလဲကြီး၊ ရှည်လဲရှည်၊ မာလဲအတော်မာပုံပဲ”

သွဲ့သွဲ့ရဲ့အာမေဋိတ်နဲ့မှတ်ချက်ချသံထွက်လာသည်။
နီတလှည့် ဝါတလှည့် မီးရောင်အောက်မှာ တင်းပြောင်နေတဲ့ဒစ်နီနီကြီးက ကြည့်လို့အတော်ကောင်းနေ၏။

“တွေ့လား…အခုကျနော်ပြောတာယုံပြီလား..”

“အို ကေ လေ၊ ကျမရှင်နဲ့လိုက်ကပါ့မယ်”
မာလာသော်ကနေရာမှထပြီးပြောလိုက်ရင်း၊ လူရွယ်ကိုလက်ကမ်းပေးလိုက်သည်။
လူရွယ်ကလဲသူမလက်ကိုလှမ်းဆွဲလို့တွဲခေါ်ပြီး၊ ကပွဲလုပ်နေရာအလယ်ကွက်လပ်ကိုထွက်သွားကြတော့သည်။

စားပွဲတွင် သွဲ့သွဲ့နှင့် ဒါလီလင်းတို့သာကျန်ခဲ့ကြသည်။

“နင်ဘယ်လိုထင်လဲဒါလီ..၊ ငါတို့ကိုလဲလာပြီးတွဲကဖို့ဖိတ်တဲ့လူတွေရှိလာဦးမလား”

“သွဲ့ရယ်..နင့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ပစ္စည်းတွေကလဲလှပါတယ်ဟဲ့၊ တော်ကြာ ဘဲတစ်ဗွေမဟုတ်၊တစ်ဗွေလာပြီးမသွားမှာပါ၊ မပူပါနဲ့..”
ဒါလီကသူ့ သူငယ်ချင်းမကိုအားပေးလိုက်သည်။

သီချင်းတစ်ပုဒ် နှစ်ပုဒ်လောက်ကပြီးတော့၊ မာလာသော်စားပွဲဆီသို့ပြန်လာသည်။
သူနှင့်တွဲကသောလူရွယ်လဲပြန်ပါလာပြီး သူမတို့ဘေးမှာပင်ခုံတစ်လုံးဆွဲ၍ထိုင်ရင်၊ သောက်ရင်း၊ စကားစမြည်ပြောနေကြလေသည်။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၅)

“ဟေးး…မြန်မြန်လုပ်ကွ ဆက်အောင်၊ ပွဲစတာကြာလောက်ပြီကွ..”
သီဟက ဆက်အောင်ကိုလောဆော်၊ ဦးဆောင်ပြီး၊ သုတ်သီးသုတ်ပြာနဲ့ ကပွဲခန်းမဘက်ကိုအပြေးတပိုင်းဝင်လာခဲ့ကြသည်။

“စောက်ရမ်းမိုက်တယ်ကွာ..သီဟ..၊ ဗဲရီးအိတ်ဆိုက်တင်းပဲ၊ နေ..နေဦးကွာ ခဏ..၊ ငါရေမွှေးဆွတ်လိုက်ဦးမယ်”

“ဟာကွာ..မြန်မြန်ပါဆိုမှ..စောက်ရေးထဲ ငါ့လခွီး..”
“ပြီးပါပြီကွာ..မင်းကလဲ..”

ကပွဲခန်းထဲရောက်တဲ့စက္ကန့်ပိုင်းလေးမှာပဲ..
လူရွယ်နှစ်ယောက်၊ ပါရာဒိုက်စ် နိဗ္ဗာန်ရဲ့မြင်ကွင်းဆိုတာဒါများလားလို့တွေးထင်ယူရလောက်အောင်ကို အအံ့ဩကြီး အံ့ဩသွားကြသည်။

“အိုးး ဟို..”
နှစ်ယောက်သား ပါးစပ်ကြီးအဟောင်းသားတွေနဲ့..
သီဟမှာ အမှတ်မထင်ပဲ စီးကျလာသောသွားရည်များကိုကမန်းကတန်းသုတ်လိုက်ရ၏။
နှစ်ယောက်စလုံး၏ပေါင်ကြားမှမွေးရာပါလက်နက်များမှာ တိုက်ပွဲခေါ်သံကြားရသည့်အလား
ပိုင်ရှင်များပင်သတိမထားလိုက်မိပဲ အော်တိုမက်တစ်ထကြွလာကြလေသည်။ ခဏကြာမှနှစ်ယောက်စလုံးသတိထားမိသွားပြီး…၊

“ဟေးးး သားလေး..ငါ့သား..အိပ် အိပ်တော့၊ သူများတွေမြင်ရင်ရှက်စရာကြီး..”
သီဟကသူ့ပေါင်ကြားကိုလက်ဖြင့်အသာသပ်၍ဖိချရင်း ကောင်လေးကိုငြိမ်အောင်ထိမ်းလိုက်ရ၏။

“အေးလေကွာ ငတိလေးတွေကလဲ၊ တော်ကြာသူများတွေကငါတို့ကိုမမြင်ဖူး၊
မတွေ့ဖူးဘူးတဲ့ကောင်တွေထင်နေဦးမယ်..နာမည်ပျက်တယ်၊ နဲနဲတော့စိတ်ကိုအေးအေးထားမှ”

ဆက်အောင်က ဝင်သက်ထိုထိမ်းပြီးရှည်ရှည်ကြီးရှိုက်သွင်းရှူလိုက်ပြီးမှ ထွက်သက်ကိုတဖြည်းဖြည်းမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
ဒါပေမယ့်ပေါ့၊ ဆူလောင်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေတွေက သူတို့အားထုတ်မှုကိုမအောင်မြင်စေနိုင်တော့ပါ။

နောက်ဆုံးတော့စိတ်ကိုအလိုက်သင့်လွှတ်ပေးထားလိုက်ရပြီး၊
သူများတွေနည်းတူလီးတောင်တောင်ကိုယ်စီဖြင့် နှစ်ယောက်သား ပွဲခန်းမထဲလျှောက်နေမိကြတော့သည်။
သူ့အတိုင်းလွှတ်ပေးထားတာပဲကောင်းသည်လေ။

ကြည့်လဲကြည့်ပါဦး..၊

ဆုံကြီး၊ ဆုံသေး၊
နှုတ်ခမ်းထူ၊ နှုတ်ခမ်းပါး၊ နှုတ်ခမ်းပြဲ၊
အမွေးထူ၊ အမွေးပါး၊ အမွေးကောက်၊ အမွေးရှုပ်၊ ရိတ်ထား ဒီဇိုင်းဖော်ထားတဲ့အမွေး၊
ပုံစံမျိုးစုံနှင့် နို့အုံ၊ နို့သီးများ၊ ပေါ်တင်ကြီးတွေပြတ်ပြတ်ထင်ထင် မမြင်ချင်မှအဆုံးလေ..၊
အေးအေးဆေးဆေးစိတ်ကြိုက်ရွေးပြီးကြည့်ချင်တာကြည့်လို့၊ ဆိုနေသကဲ့သို့ပင်။

“ဟေ့..ဟေ့..ဆက်အောင်၊ ဟိုရှေ့ကဆော်ကြီးကိုကြည့်စမ်း..၊စောက်ကျိုးနည်း လှလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ်ကွာ၊ ရှစ်…”
သီဟ နားနားကပ်ပြောရင်း တံတွေးတွေမြိုချနေရတယ်။

“ဟာ..ငါထင်တာတော့ နဲနဲသေးတယ်ကွ၊ မင်းဟိုဘက်ကဆော်မကြည့်သေးလို့မဟုတ်လား၊
ရုပ်မှန်းကြည့်ရတာခပ်ငယ်ငယ်ပဲရှိဦးမယ်ထင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဖုတ်ကသောက်တလွဲ..ဟီး..စူပါကြီးကွ၊ ဒါမျိုးမှငါကြိုက်တာ..”
ဆက်အောင်က အားရပါးရပြန်ပြောသည်။

“တို့တွေ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့သွားပြီးတွဲထိုင်ခွင့်တောင်းရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်ကွ”
“ဘယ်သူနဲ့ထိုင်မှာလဲကွ၊ အားလုံးအတွဲတွေကိုယ်စီနဲ့ သူ့အစုံလိုက်ဖြစ်နေကြပြီ၊ မတွေ့ဘူးလား”
“ဟေ့..ဟေ့..ဟိုတစ်ယောက်ဆိုကောင်းမယ်ကွ..တစ်ယောက်ထဲပဲထိုင်နေတော့ရလောက်တယ်..”

သူတို့နှစ်ယောက် အစိမ်းနုရောင်မျက်နှာဖုံးနဲ့ ပင်တီဆင်တူဝတ်ထားပြီးတစ်ယောက်ထဲထိုင်နေတဲ့ ဆော်ကြီးဆီလျှောက်သွားကြပြီး…
“မင်္ဂလာပါဗျာ…၊ ဒီနေရာမှာကျနော်တို့ကိုအတူထိုင်ခွင့်ပြုဖို့ဆိုရင် အပန်းမကြီးဘူးထင်ပါရဲ့”

သီဟက ထိုမိန်းမပျိုကိုနှုတ်ဆက်ရင်းယဉ်ကျေးစွာခွင့်တောင်းလိုက်၏။
ကိုယ်အမူအရာကိုလဲအယဉ်ကျေးဆုံးဘော်ဒီလန်းဂွေ့ရှ်ဖြင့်ရို့၍ပြောရင်း၊ မိန်းမပျိုကိုလည်းသိမ်းကြုံး၍ အကဲခတ်လိုက်သည်။

“ရပါတယ်ရှင်…ကြွပါ..”
မိန်းမပျိုကလည်းယဉ်ကျေးစွာပင်တုန့်ပြန်သည်။
“အမယ်လေး..အသံလေးက စောက်ရမ်းချိုနေတာပဲ..”
သီဟက နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ဆက်အောင်နားနားကပ်၍ပြောလိုက်သေးသည်။
ပြီးတော့သူတို့၂ယောက်မိန်းမပျို၏ဘယ်ညာတဘက်တချက်တွင် ညှပ်၍ထိုင်လိုက်ကြ၏။

“အမယ်နို့ကြီးတွေကဖွေးပြီးလုံးကျစ်နေတာပဲ၊ စို့ချင်စရာကြီး..”
သီဟ စိတ်ထဲမှမရိုးမရွတွေးနေမိ၏။ ”

ဆံပင်ကလဲခေါင်းလျှော်ရည်နံ့လေးနဲ့သင်းနေတာပဲ၊ ပေါင်သားလေးတွေကလဲဖွေးညက်နေတာပဲထိုင်ပွတ်ပေးချင်စရာ”
ဒါကတော့ ဆက်အောင်ရဲ့အတွေး၊

“ရောက်တာကြာကြပြီလားရှင့်”
မိန်းမပျိုက အသံချိုချိုလေးဖြင့်ဧည့်ထောက်ခံစကားပြောလာသည်။

“သိပ်တော့မကြာသေးပါဘူး…၊ ဒါနဲ့နာမည်လေးတဆိတ်မသိရဘူးလားဗျာ”
“ယုန်ပေါက်လေးလို့ပဲမှတ်ထားပါ…ရှင်တို့နာမည်တွေကကော…အို့..အမယ်လေး..”

ပြောနေရင်းမိန်းမပျိုက စားပွဲပေါ်တင်ထားသော၏သူမ၏မိတ်ကပ်ဗူးဝိုင်းလေးကို
လက်တစ်ဘက်ဖြင့်တိုက်ချလိုက်မိပြီးပြုတ်ကျသွားသဖြင့်လန့်ပြီးအော်လိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။
လူပျိုနှစ်ယောက်မှာလည်းကမန်းကတန်းပင် မိတ်ကပ်ဗူးမြေမကျခင်အလုအယက်လိုက်ဖမ်းကြ၏။
သို့သော်မဖမ်းမိကြပဲခုံအောက်အထိရောက်သွားရာ ၂ယောက်သားကုန်းကုန်းကြီးနှင့်
ယုန်ပေါက်လေးဆိုသူမိန်းမပျို၏ပေါင်ကြီးများအနီးတွင်ဆုံမိကြပြီးအရှိန်လွန်၍ပေါင်တစ်ဘက်စီကိုမိမိရရကြီးဆုပ်ကိုင်မိကြလေသည်။

“အူးး စောက်ရမ်းမွှေးနေတာပဲ၊ အသားလေးတွေကလဲနူးညံ့လိုက်တာ..”
သီဟ၏စိတ်ထဲမှအတွေး..
သီဟက မိတ်ကပ်ဗူးကိုအရင်ရပြီး ကုန်းထရင်းမှ

“ကျနော့်နာမည်က ပန်းသီးပါခင်ဗျ”
သီဟကနာမည်ရင်းမပြောလို၍ နာမည်ပြောင်တခုကိုအမြန်စဉ်းစားရင်းပြောလိုက်သည်။

“ဟိဟိ..နာမည်ကလဲ လူရွှင်တော်နာမည်ကြီး..၊ မိတ်ကပ်ဗူးအတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒါနဲ့..ရှင်ကကော”
ယုန်ပေါက်လေးက ဆက်အောင်ဘက်လှည့်၍မေးလိုက်ပြန်သည်။

“ကျနော်က ဟိန်းထက်ပါ၊ ဟိန်းလို့ခေါ်လို့ရပါတယ်”
“အမယ် ဒီနာမည်ကတော့ချစ်စရာလေးပဲ…၊ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ရှင်..”
“အတူတူပါပဲခင်ဗျာ..”

မိတ်ဆက်စကားတောင်မဆုံးကြသေးဘူး သူတိုု့၃ယောက်နားကိုအသားညိုညို၊အရပ်အမောင်းကောင်းကောင်း၊
ခပ်ထွားထွားလူတစ်ယောက်၊ အတွင်းခံမပါ လီးကြီးတထောင်ထောင်တရမ်းရမ်းနဲ့လျှောက်လာပြီး…

“ယုန်ပေါက်ရေ အိမ်သာဝင်ခဲ့ပြီးပြီကွ၊ တို့တွေသွားကြစို့”
ပြောရင်းသူတို့၂ယောက်ဘက်ကိုသွားကြီးဖြဲပြီးပြုံးပြတယ်။

“သွားလေ”
မိန်းမပျိုကထိုလူကိုပြန်ဖြေလိုက်ပြီး…၊သီဟ၊ဆက်အောင်တို့ဘက်လှည့်၍၊
“သွားလိုက်ပါဦးမယ်၊ ခွင့်ပြုဦးနော်၊ နောက်နေ့တွေတွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဘိုင့်ဘိုင်..”

အသံချိုလေးဖြင့်နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားတော့ရာ၊ လူပျိုလေး၂ယောက်မှာ
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်လျက်ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတော့သည်။

“ဘယ်လိုလဲကွ..မှတ်ပြီလား..”
“ခွီးတဲ့..”

***************************************************************

အချိန်တွေအတော်ကြာဖြတ်သန်းလာပြီး ညဉ့်နက်ပိုင်းရောက်လာလေ၊ ပွဲကလဲအရှိန်တက်၍ပျားပန်းခတ်မျှလှုပ်ရှားလာလေဖြစ်သည်။

ယောက်ျားပျိုကြီးငယ်၊ အရွယ်အမျိုးမျိုးက သူတို့၏ငယ်ပါကြီးများကိုအသီးသီးထုတ်ရှိုး၍
ဒါလီလင်းတို့၃ယောက်၏စားပွဲရှေ့သို့ဖြတ်သွားဖြတ်လာနှင့်မပြတ်ကြတော့ပေ။

ကပွဲလာသူတို့၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ အဆင်ပြေသောသူများကိုညှိ၍အတူတွဲကအောင်ဖိတ်ခေါ်ပြီး
ရင်းနှီးမှုယူကာတံတားခင်းပြီးနောက်ဆုံးပန်းတိုင်ဖြစ်သည့် sexကိစ္စပျော်ပါးနိုင်ရန်ပင်ဖြစ်သည်။
သိပ်မကြာလိုက်ပါ၊
ကပွဲခန်းမထဲရှိလူအများစုမှာ အတွဲလိုက် အတွဲလိုက်က်စီအဆင်ပြေသွားကြပြီး၊ နမ်းကြ ဖက်ကြဖြစ်ကုန်တော့သည်။
အချို့ကတော့ ထိုင်နေသောဆိုဖာရှည်ကြီးများ၊ ဆိုဖာဝိုင်းကြီးများပေါ်နှင့်၊ စားပွဲများပေါ်မှာပင်ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းလိုးနေဆောာ်နေကြပေပြီ။

ဒါလီလင်းတို့မိန်းမပျို၃ယောက်တို့၏ဘေးဝိုင်းများမှလည်းညည်းသံဆူညံသံများကြားလာရသည်။
သွဲ့သွဲ့မှာလည်းဘေးဝိုင်မှမိန်းမတစ်ယောက်က သူ့အတွဲဖြစ်သူလူရွယ်၏လီးကြီးကိုလက်ဖြင့်အထက်အောက်ဆောင့်ပြီးဂွင်းထုပေးလိုက်
ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ၍ပုလွေမှုတ်လိုက်လုပ်နေသည်ကို တစေ့တစောင်းတွေ့နေရသည်။
အလှစိုက်ရွက်လှပန်းပင်စိုက်ထားသောပန်းအိုးကြီတစ်ခုကွယ်နေသော်လည်း ထင်ထင်ရှားရှားကြီးမြင်နေရသေးသည်။
မြင်ကွင်းကြောင့် သူမရင်ဖိုဖိုနှင့်ဖြစ်လာပြီးစောက်ခေါင်းထဲမှတရွရွထိုးလာတော့သည်။

“အိုးးဟို..ပေါ်တင်ကြီးတွေလုပ်ရဲကြတယ်နော်..”
သွဲ့သွဲ့ဒီဖက်ကိုပြန်လှည့်လာလိုက်တော့ မာလာသော်တစ်ယောက် စောစောကသူမနှင့်တွဲကခဲ့သည့်
ကျားသစ်မျက်နှာဖုံးတပ်ထာသောလူနှင့်ဖက်နေ၊ နှိုက်နေကြပြီကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်။
သူမနည်းနည်းတော့အံဩတွေဝေသွားရသည်။
ဒါလီလင်းဘက်လှည့်ပြီးဘာများပြောလာမလဲကြည့်တော့၊
ဒါလီကသူ့ရှေ့မှမြင်ကွင်းကို မမြင်သလိုစိတ်မဝင်စားသလိုပုံစံမျိုးနှင့်၊ မာလာ၏လုပ်နေပုံများကိုမသိကျိုးကျွံပြု၍နေလေသည်။

***************************************************************

ဆက်အောင်နှင့်သီဟမှာ ခန်းမထဲနှံ့အောင်လှည့်လည်သွားလာနေရင်းမှ
သူတို့ထက်စာလျှင် အသက်တော်တောာ်ကြီးကိုကြီးမည်ဟုယူဆသော အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်နှင့်တစ်နေရာတွင်ဆုံမိကြသည်။

ထိုအမျိုးသမီးက သားရေမျက်နှာဖုံးအနက်၊ ဂျီစထရင်းပင်တီအနက်တို့ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။
နို့ကတော့သိသိသာသာကြီးတွဲစပြုပြီ။ ဗိုက်ခေါက်ကြီးကစူ၍တွဲနေ၏။

“မောင်လေးတို့၂ယောက်ဘယ်သွားကြမလို့လဲ” ထိုမိန်းမကမေး၏။

“ဪ..ဟုတ်ကဲ့..ဒီလိုပါပဲ၊ သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေတွေကိုလျှောက်ပြီးနှုတ်ဆက်နေတာပါ”
ဆက်အောင်ကဖြေလိုက်သည်။

“တကယ်လို့အဆင့်အတန်းမခွဲခြားတတ်ဘူးဆိုရင် မမနဲ့တစ်ခွက်တစ်ဖလားလောက်တွဲသောက်နိုင်ပါတယ်နော်”

မိန်းမကြီးကပြီတီတီပြောရင်း လူရွယ်နှစ်ယောက်အနားသူမ၏ကိုယ်ကိုတတ်နိုင်သမျှပူးကပ်ပြီး
အသာချင်းထိစေရန်နှင့်လူပျိုလေးများစိတ်ဝင်စားလာစေရန်ကြိုးစားရှာသည်။
လက်မောင်းတုတ်တုတ်ကြီးများကသူတို့ကိူဖက်တော့မယောင်..၊

“အဲ..ဟို..ဒီလိုပါ..ကျနော်တို့ ဟိုဘက်ခြမ်းမှာထိုင်နေတဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ချိန်းထားလို့ပါခင်ဗျာ”
မိန်းမကြီးရဲ့အကဲမရတဲ့ပုံစံကိုရိပ်မိပြီး၊ သီဟကအလောတကြီးငြင်းလိုက်ရသည်။
မိန်းမကြီး၏သိုင်းဖက်လာသောလက်များထဲမှမနည်းပင်လျှိုထွက်လိုက်ရ၏။
လွတ်မယ်မှမကြံသေးဘူး ထိုမိန်းမ၏အဖွဲ့မှနောက်တစ်ယောက်ကပိတ်ရပ်လာပြီးကူ၍ဖက်လိုက်ပြန်သည်။

“မလောပါနဲ့လားကွယ်…၊မမတို့နဲ့ ခဏလောက်အရင်ပျော်သွားပါလား..လို့..”
နောက်မှဝင်လာသည့်မိန်းမမှာလည်းအသက်ကြီးကြီး ဝဝကြီးပင်ဖြစ်လေရာ၊
သီဟနှင့်ဆက်အောင်တို့၂ယောက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်လိုက်ကြသည်၊ အချင်းချင်းအထာပေါက်သည်လေ၊
၂ယောက်သားတပြိုင်ထဲမိန်းမကြီးတို့၏လက်များကိုဆတ်ကနဲတွန်းဖြုတ်၍ အသဲအသန်ပြေးထွက်ခဲ့ကြတော့သည်။

“ဟောဟဲ..အမယ်လေး..တဲတဲလေးပဲလိုတော့တယ်၊ ပိုက်ဘောမိတော့မလို့..”
သီဟက သက်ပြင်းကြီးချရင်းပြောသည်။

“အေးလကွာ..အဲ့လောက်ကြီးရင့်ထော်နေတော့လဲ မနိုင်ဘူးဟေ့..ဟူး”
ဆက်အောင်ကလဲ တဟူးဟူးရှိုက်ရင်းမှတ်ချက်ချ၏။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၆)

“ဟေ့ရောင်..တို့တွေအေးအေးဆေးဆေးထိုင်ပြီးသောက်နိုင်မယ့်နေရာတခုတော့ရှာမှဖြစ်မယ်ကွ၊
လျှောက်သွားနေတာညောင်းလဲညောင်း၊ လည်ချောင်းတွေလဲခြောက်လာပြီ…”
သီဟကလျှောက်ရင်းသောက်လာလို့ လက်တစ်ဆစ်လောက်ပဲကျန်တော့တဲ့သူ့လက်ထဲကအရက်ခွက်ကိုကြည့်ရင်းပြောသည်။

“အေး..ကောင်းသားပဲ၊ ဒါပေမယ့်ထိုင်စရာနေရာကောင်းကောင်းကတော့ အတော်ရှာရခက်မယ်ထင်တယ်ကွ၊
တို့တွေအတော်နောက်ကျနေပြီ၊ လူတွေများသလို နေရာကလဲကုန်သလောက်ဖြစ်နေပြီ။
ဆော်တွေရှာပြီးကပ်ထိုင်ဖို့ကလဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ သားသားနားနားဆော်တွေကလဲအားလုံးကဆွဲစိပြီးနေကြပြီ၊
ငါတို့ဖို့ကျန်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါမှမဟုတ်ခုနကအဖွားကြီးတွေဆီပြန်သွားမလား..ဟားဟား”

“ထပ်တေရီးး.. တော်တော်စောက်သုံးမကျသောအိုင်ဒီယာပဲ၊ ရှာပါဦးကွာ၊ ရွက်ပုန်းသီးတွေရှိဦးမှာပါ”

သီဟနဲ့ဆက်အောင်လဲမျှော်လင့်ချက်နဲ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုတောက်လျောက်အကဲခတ်ရင်းလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။
“အိုးးးမြင်သမျှကတော့ အဖုတ်နဲ.အဖုတ်တွေချည်းပဲဟေ့၊ များလွန်းလို့မျက်စိထဲ ရိပ်တိပ်ရိပ်တိပ်ဖြစ်ပြီးမူးတောင်လာပြီ”

“အဖုတ်မွှန်တယ်ဆိုတာဒါမျိုးဖြစ်မှာပေါ့ကွ…ဟားဟား”

“ဟေး..ဟိုမှာ..ဟိုမှာ..ဟိုးထောင့်ကဝိုင်းမှာထိုင်နေတဲ့ဆော်၃ဗွေတွေ့လား..၂ယောက်ကလွတ်နေသေးတာသေချာတယ်ကွ..”
ဆက်အောင်ကမျက်စိကစားရင်းတွေ့သွားလို့ မာလာသော်တို့၊ ဒါလီလင်းတို့အုပ်စုထိုင်နေတဲ့စားပွဲကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးပြောလိုက်သည်။

“ဟေးးသီဟ မင်းကြည့်လိုက်စမ်း..၊မျက်နှာဖုံးပန်းရောင်နဲ့ဆော်ကမိုက်တယ်ကွ၊ ငါကြိုက်တဲ့ဒီဇိုင်းမျိုးပဲ၊
ပြည့်ပြည့်ကစ်ကစ်လေးနဲ့အသားအရေကလဲစိုနေတာပဲ၊ ဆွဲပြီးဖက်နမ်းပစ်ချင်စရာ..၊
နို့ကလဲတင်းပြီး တုန်တုန်..တုန်တုန်နဲ့၊ အူးးဟူ.. ဘယ်လိုလုပ်လူတွေမျက်စိရှမ်းပြီးလွတ်နေတာလဲမသိဘူး..”

“အေး..ဟုတ်သားကွ..စောက်ရမ်းမိုက်တယ်ကွာ..၊ ငါ့အထင်တော့လွတ်နေတယ်ဆိုတာက၊
သူကိုယ်တိုင်ကိုကစိတ်မပါ၊ ဂိမ်းမကစားချင်လို့၊ ကပ်တဲ့သူတွေကိုငြင်းလွှတ်လို့နေမှာပေါ့”
သီဟကထင်မြင်ချက်ပေးသည်။

“အေးကွ..အဲ့ဒါဖြစ်နိုင်တယ်..၊ ဒါပေမယ့်ငါတို့စမ်းကြည့်ရအောင်ကွာ၊ ငါတို့ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဝင်ရင်၊ ကံကောင်းရင်၊ လက်ခံချင်ခံမှာပေါ့၊
လာ.. သွားဝင်လုံးရအောင်..၊ အရှုံးတော့မရှိလောက်ပါဘူး”

ဆက်အောင်ကပြောရင်းလောဆော်သည်။
လူငယ်၂ယောက် ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ ဒါလီ၊ မာလာ တဲ့သွဲ့သွဲ့တို့ ထိုင်နေရာစားပွဲကို မိတ်ဆက်ရန်အတွက်တည့်တည့်လျှောက်ဝင်လာကြ၏။

ဆက်အောင်တစ်ယောက်၊ ယခုသူတည့်တည့်သွားရောက်မိတ်ဆက်သောမျက်နှာဖုံးပန်းရောင်၊ ပင်တီပန်းရောင်နှင့်အမျိုးသမီးမှာ
သူ၏မှေးမိခငျအရငျး ဒေါျဒါလီလငျးမှနျးလုံးဝမရိပျမျိရှာပေ။
သူဘယ်လိုမှတွေးမထား၊ ဖြစ်နိုင်မည်ဟုလုံးဝထင်မထားသောကြောင့်လည်းဖြစ်သည်။
ယခုအချိန်ဆိုလျှင် သူ့မေမေမှာ အိမ်ရှိအိပ်ခန်းတွင်အိပ်မောကျနေပေလိမ့်မည်။

“မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ၊ မမတို့ပျော်ကြရဲ့လား၊
တကယ်လို့ကျနော်တို့၂ယောက် ဒီနေရာမှာအတူထိုင်ခွင့်ပြုဖို့ခွင့်တောင်းရင် သဘောကောင်းတဲ့အမတို့က ခွင့်ပြုပေးမယ်လို့ထင်ပါတယ်”

ဆက်အောင်က သာယာသိမ်မွေ့သောစကားလုံးများဖြင့် ယဉ်ကျေးစွာခွင့်တောင်းလိုက်လေသည်။
သွဲ့သွဲ့က အသံလာရာဆီသို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
သူမအထင်ကယခင်လာတွေ့သောလူများကဲ့သို့ပင်သွားရင်းလာရင်း ဝင်ရောပြီးမိတ်ဆက်သွားသည့်အခြားယောက်ျားများကဲ့သို့ပင်ထင်လိုက်သည်။
သို့သော်ယခုလာတွေ့သောလူငယ်၂ယောက်၏ အမူအရာနှင့်စကားသံမှာ ယဉ်ကျေး၍ဆွဲဆောင်မှုရှိမှန်း စိတ်ကတစ်မုဟုတ်ချင်းအသိအမှတ်ပြုလိုက်မိ၏။

ဒါလီလင်းတစ်ယောက်သူမထံလာ၍နှုတ်ဆက်သောလူငယ်၏စကားသံကိုကြားလိုက်လျှင်ပင်စိတ်ထဲမှနှစ်ခြိုက်သွားမိသည်။
ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သောအမူအရာနှင့်ချိုသာသောစကားအသုံးအနှုန်းများက
(သူမ သူ့သားကိုငယ်စဉ်ကထဲကအမြဲလေ့ကျင့်သင်ကြားပေးထားသည့်အတိုင်းပင်)
အဆင့်ရှိရှိယဉ်ကျေးသောလူရွယ်တစ်ဦးအဖြစ်ချက်ချင်းသတ်မှတ်လိုက်နိုင်ပြီး စိတ်လိုလက်ရနှင့်ပင်…

“ကြွပါ..ထိုင်လို့ရပါတယ်ရှင်”

သွဲ့သွဲ့မှာ ဒါလီ၏စကားကိုကြားလိုက်ရ၍ အံ့အားသင့်သွားသည်။
ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဒါလီကမည်သူ့ကိုမှအရင်ဖိတ်၍လက်ခံထိုင်ခိုင်းခြင်းမရှိသေးချေ။
ဒါကြောင့်လူငယ်၂ယောက်ဘက်သို့တဖန်လှည့်ကြည့်ပြီး၊ ဒီ၂ယောက်မှာဘာကောင်းကွက်တွေများရှိနေလို့လဲဟု
စူးစမ်းသည့်အနေဖြင့်ထူးဆန်းစွာကြည့်ပြီးအဖြေရှာနေမိသည်။
ဒါလီကိုယ်တိုင်ကလည်း ဘာဖြစ်လို့လက်ခံဖိတ်ခေါ်ပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်မိမှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်နားမလည်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။

ခဏအကြာမှာတော့ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးစတင်မိတ်ဆက်ပြီးရင်းနှီးမှုယူကြသည်။

သီဟက.. “ကျနော့ နစ်က်နိမ်းမ် (Nick Name) ကတော့၊ပန်းသီးပါခင်ဗျာ”
“ဟားးး ဟားး ဒါဖြင့်ဒီနေ့ညပြက်လုံးတွေအများကြီးနားထောင်ရတော့မှာပေါ့”
မာလာက ဝင်သောသည်။

“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျနော်ကပရော်ဖက်ရှင်နယ်လူရွှင်တော်တစ်ယောက်မဟုတ်ရပါဘူး၊ မပြက်တတ်လို့မမတို့တောင်စိ်တ်ညစ်သွားမယ်”
ဆက်အောင်က..
“ဟုတ်ကဲ့..ကျနော့်နာမည်က ဟိန်း ပါ၊ ဟိန်းထက်..”

နာမည်ဝှက်တွေအားလုံးပေးကြသည်။ ဟုတ်သည်လေ၊ ဒီပွဲကပြီးတာနှင့်မေ့ပျောက်သွားရမည့်ပွဲ၊ ဘာမှသရုပ်မှန်ကိုဖွင့်ပြနေစရာမလို။

“ဟိန်း..တဲ့လား..”
ဒါလီတိုးတိုးလေးလိုက်ရွတ်ကြည့်လိုက်မိ၏။

“ဟုတ်ကဲ့..ကျမက ပန်းမမ..ပါ”
မာလာက သူ့နာမည်ပြောသည်။ အေးလေ..မာလာဆိုတော့ ပန်းပေါ့။

“ကျမကိုတော့..သန့် လို့ခေါ်နိုင်ပါတယ်”
သွဲ့သွဲ့က သူ့နာမည်ရင်းနှင့်မတိမ်းမယိမ်းလေးပဲကွာသောနာမည်နှင့်မိတ်ဆက်သည်။

“ဒီဘက်က..ပန်းရောင်မမကရောခင်ဗျာ…”
ဟိန်း ခေါ် ဆက်အောင်က ဒါလီ့ဘက်သိုလှည့်၍စိတ်ဝင်တစားမေး၏။
ဒါလီအမြန်စဉ်းစားရင်း..စိတ်ထဲပေါ်ရာ..

“ကျမက နွယ်သဇင်ပါ၊ မနွယ်လို့ခေါ်နိုင်ပါတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့..ပန်းမမ၊ မမသန့်နဲ့ မမနွယ်၊ တွေ့ရခင်ရတာဝမ်းသာတဲ့အနေနဲ့ ချီးယားစ်လေးလုပလိုက်ရအောင်ဗျာ ခင်မင်တဲ့အထိမ်းအမှတ်နဲ့..”

ပန်းသီးခေါ် သီဟက ပြောရင်းဖန်ခွက်ကိုမြှောက်လိုက်ရာ၊ အားလုံးက..
“ချီးယားစ်…” “ချီးယားစ်…”
တကျိုက်စီမော့ချလိုက်ကြရင်းရယ်သံတွေဝေစည်သွားသည်။

“ဒီမှာ..ရှင်တို့က ကျမတို့ကို မမချည်းလှိ့မ်ပြီးခေါ်နေတော့တာပဲ၊ ကျမတို့ကဒီလောက်ကြီးမရင့်သေးပါဘူးနော်”
မာလာက အကျကောက်၍၊စကားနာထိုးလိုက်လေရာ..။ ဟိန်းက ပြာပြာသလဲ၊

“ဒီလိုလဲမဟုတ်ပါဘူး..ရီစပက်ထားတာပါမမတို့ရယ်၊ မမတို့က တအားနု၊ တအားလှပါတယ်ဗျာ…။
ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့ထက်တစ်ရက်တစ်မနက်တော့ကြီးမယ့်ပုံလေးရလို့ စီနီယာအနေနဲ့လေးစားသမှုခေါ်တာပါ။
ညီမလို့ခေါ်ရမှာလဲပါးစပ်မရဲဘူးဗျ။ မမလို့ခေါ်တာ၊ ရိုမန်းတစ်သိပ်ဆန်တယ်လေ၊ ရင်နှီးသမှုနဲ့ပါ။
ရှင်တို့၊ ခင်ဗျားတိုနဲ့ပြောနေရင်စိမ်းနေသလိုကြီးပဲ၊ စိတ်မရှိကြပါနဲ့မမတို့ရယ်”

ဒါလီက
“အေးလေဟယ်..ပန်းမကလဲ၊ သူတို့ကပျိုမြစ်နေတာ တို့ထက်တော့ငယ်ပုံရပါတယ်။ ခေါ်ပါစေ၊
ဟိန်းပြောသလိုရင်းနှီးမှုသဘောပိုရပါတယ်၊ မောင်လေးတွေစိတ်မကောင်းအောင်မလုပ်ပါနဲ့..”

“အေးပါဟယ်..ဒီညတော့ မမနဲ့မောင်လေးဇာတ်လမ်းကောင်းကောင်းခင်းကြပေါ့ဟယ်..”
ဒါလီရှက်သွေးဖြာပြီးမျက်နှာကြီးရဲတွတ်သွားရ၏။ မာလာ့စကားကအနှောင့်အသွားမလွတ်။

“ကဲပါလေ အလျှောက်ကောင်းတော့အထောင်းသက်သာ၊ အပြောကောင်း အလျှောက်ကောင်းတဲ့ဟိန်းကြောင့်
မမတို့ကစိတ်မရှိပါဘူးတဲ့။ ရိုမန်းတစ်လေးပေါ့၊ ဒါပေမယ့်..သိပ်ပြီးတော့လဲ မရို နဲ့နော်..မမတို့က အသဲနုတယ်…”

သွဲ့သွဲ့ကဝင်လောင်လိုက်သဖြင့်..
“အဟင်း..ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်းးးး”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟားးး”
ပွဲလေးကပျော်စရာကောင်းလာသည်။

တဖြည်းဖြည်းညဉ့်နက်လာ၏။ လူရွယ်၂ယောက်က အပျော်အပျက်ဟာသလေးများ၊
ပြက်လုံးလေးများဖြင့်နောက်ပြောင်ပြောဆိုနေကြသဖြင့်လည်း၊ စကားဝိုင်းလေးကလဲ တဖြေးဖြေးပို၍စိုပြေလာသည်။
တဖြည်းဖြည်းရင်နှီးစပြုလာတော့၊ သာမန်ဟာသလေးများမှနေ၍ ခါးအာက်ပိုင်းပြက်လုံးမျာပင်စ၍ပြောလာကြလေပြီ။
သောက်ထားသော အရက်အယ်လကိုဟောများ၏ အရှိန်ကြောင့် ညစ်တီးညစ်ပတ်ပြက်လုံးများပါလာသော်လည်း
ရယ်သာရယ်ကြ၍ ရှက်ကြောက်မှုဖီလင်မရှိကြတော့..။ ပိုပြီးတော့တောင်ပျော်လာကြသေးသည်။

ပန်းမမနှင့် ကျားသစ်မျက်နှာဖုံးတို့က အိမ်သာဘက်ခဏသွားပါရစေဟုခွင့်တောင်းလာကြသည်။
သန့် ကလဲသူပါလိုက်မည်ဟုဆိုလာတော့၊ ပန်းသီးဆိုသည့်သီဟက သူဘော်ဒီဂတ်လုပ်၍လိုက်ပို့ပေးမည်ဟုပြောသည်။
သူတို့တွေ တစ်တွဲနှင့်တစ်တွဲ အခွင့်အရေးတွေပွင့်လာ စေရန်ဖွင့်ပေး၊ လမ်းခင်းပေးသည့်သဘော။

“ဟေးးး ရအောင်လုပ်ကွနော်..ငါသိတယ်ကွ၊ ဒီဆော်ကြီးကမင်းစိတ်ကြိုက်ပုံစံကြီး..”
သီဟက မသွားခင်မှာ ဆက်အောင်နားနားကပ်ပြီးပြောသွားသေးသည်။

အားလုံးထွက်သွားကြတော့ ဆက်အောင်က ဒါလီလင်းနာသို့တိုးပြီး ပို၍ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။
သူ၏အကြည့်များကလည်း မသိမသာ ဒါလီ၏ပေါင်ကြားမှ ပန်းရောင်ပင်တီလေးဆီသို့….
ပင်တီကဖောက်ထွင်းမြင်ရလုနီးနီးရှိသောဇာပါးလေးသာဖြစ်သည်။
ဆက်အောင်ကပင်တီအောက်ပေါင်ခွကြားဆုံမှဖုဖောင်းရုန်းကန်ထွက်လာမည့်အသားဆိုင်အုံကြီးကိုစိတ်ကူးမျက်လုံးဖြင့်ကြည့်နေမိသည်။
“အိုးဟို..ဖောင်းကားနေမှာပဲ”

နှစ်ယောက်ချင်းကျန်နေကြတဲ့ခဏမှာတော့၊ နှစ်ယောက်သားဘာမှမပြောဖြစ်ကြတော့ပဲနှုတ်ဆိတ်သွားကြသည်။
ရုတ်တရက်ဘာစပြောရမှန်းမသိသည့်အပြင် ၂ယောက်ထဲကျန်ခဲ့၍ရင်ခုန်ပြီးရှက်နေကြလို့လဲဖြစ်သည်။
ခဏကြာလို့ရင်ခုန်သံများငြိမ်စအပြု…၊
ဆက်အောင်၏မျက်လုံးများက မလှမ်းမကမ်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ကျနေသောအကြွေစေ့တစ်ခုကိုတွေ့သွားသည်။ ဒါနဲ့ဆက်အောင်ကထ၍ကုန်းကောက်လိုက်၏။
ဆက်အောင်စကားစရသွားပြီ။

“မမနွယ်..ဟိန်း မမကို မမနွယ်လို့ပဲခေါ်မယ်နော်..”
ဒီတော့မှဒါလီကလည်း အိပ်မက်မှနိုးထလာသလို..၊

“အင်းး အဲ.. ခေါ်..ခေါ်လို့ရပါတယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဟိန်းကမမမောင်လေးအရွယ်ပဲဟာ”
“မမနွယ်”
“ဟင်”
“ကျနော်တို့ အလောင်းအစားလုပ်တမ်းတစ်ခုလောက်ဆော့ရအောင်”
“ဘာအလောင်းအစားလုပ်မှာလဲ”
“ခေါင်းပန်းလှန်မယ်”

ဒါလီကဘာကိုသဘောကျသည်မသိ တဟင်းဟင်းထရယ်လိုက်သည်။

“ဟင်း ဟင်း ဟင်း ကလေးတွေကစားသလိုကြီး၊ ဒါနဲ့အခုခေတ်မှာအကြွေမရှိပဲဘယ်လိုလုပ်ပြီးခေါင်းပန်းလှန်လို့ရမလဲ”

ဆက်အောင်က ခုနကကောက်လာခဲ့သော အကြွေစေ့ကိုလက်ဝါးပေါ်တွင်တင်၍ဖြန့်ပြပြီး..၊

“ဒီမှာလေ.. မမနွယ်ရဲ့”
“ဟင်..ဘယ်ကရလာတာလဲ”

“ခုနကပဲ ဟိုဘေးကျနေတာတွေ့လို့ကောက်လိုက်တာ၊ အကြွေစေ့အစစ်တော့မဟုတ်ဘူး မမရဲ့၊
ဒီဟော်တယ်ရဲ့ကက်စီနိုဂိမ်းကစားခန်းထဲကဖြစ်မယ်၊ စလော့မရှင်း (slot machine) မှာထည့်တဲ့တိုကင်ကွိုင်စေ့မျိုးပဲ၊
ဘယ်သူကျကျန်ခဲ့သလဲတော့မသိဘူး၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ခေါင်းပန်းလှန်ကစားလို့တော့ရပါတယ်၊ ”

“တကယ့်ပိုက်ဆံမှမဟုတ်ပဲ၊ ခေါင်းပန်း ဘယ်လိုခွဲမှာလဲ”
“ဒီမှာကြည့်လေ မမရဲ့၊ ဟောဒီ ကက်စီနို လိုဂိုရှိတဲ့ဘက်ကခေါင်း၊ ဒီစာတမ်းရှိတဲ့ဘက်ကပန်းလို့သတ်မှတိ်းလိုက်ရင်ကစားလို့ရပြီပဲ”

“အင်း..ဟုတ်ပါပြီ..၊ ဒါနဲ့လောင်းကြေးက..?”
“ရှူံးတဲ့သူကအတွင်းခံကိုချွတ်ကြေးပေါ့..”

ဒါလီလင်းလောင်းကြေးကိုကြားလိုက်တော့ ခေါင်းကိုဖြေးဖြေးခါမိသည်။ ကစားတောင်မကစားချင်တော့ဘူး။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသူ့ခေါင်းထဲဝင်းကနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ပျော်စရာအတွေးတစ်ချက်ဝင်လာလို့ပါ၊

‘ကစားလို့ကောင်လေးကိုနိုင်ရင် လူပျိုပေါက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်လေးရဲ့ဂွေး ဘယ်လိုရှိမလဲ၊ ညာကြည့်ရမယ်။
ငါရှူံးချင်မှရှူံးမှာ၊ သူရှူံးသူချွတ်ပေါ့၊ ၅၀-၅ဝပဲ၊ ငါရှူံးတော့လဲမီးစင်ကြည့်ကတာပေါ့’
(သူမတကယ်ပဲကောင်လေးဟာကိုကြည့်ချင်လာတယ်။ အပျိုဖြစ်စကထဲကအိမ်ထောင်သည်ဘဝ
အတင်းသွတ်သွင်းခံရပြီးတော့၊ လူအိုကြီးရဲ့လီးကိုပဲတသက်လုံးတွေ့ခဲ့ရတာလေ)
ပြီးတော့ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ငြိမ်ပြီးထိုင်နေကြမယ့်အစား၊ တစ်ခုခုလုပ်နေတာကမှ ပျော်စရာကောင်းလိမ့်ဦးမယ်လို့တွေးမိလို့ပါ။

ဒါနဲ့ပဲ မမနွယ်ခေါ် ဒါလီလင်းက..

“ဒါဖြင့်…မမက ခေါင်းယူမယ်”
“မမနွယ်ကခေါင်းဆိုရင်..ကျနော်ကပန်းပေါ့”

စကားအဆုံး ဆက်အောင်က ကွိုင်စေ့ကိုလက်မနဲ့ခတ် လေထဲမြှောက်လိုက်ပြီးပြန်အကျမှာဖမ်းလိုက်ကာလက်ဖျံပေါ်မှာလက်ဝါးနဲ့ဖိထားလိုက်၏။
ဒါလီလဲစိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ကွိုင်စေ့ကိုဖိထားတဲ့လက်မောင်းနားတိုးပြီးကပ်ကြည့်ရင်း..
ဆက်အောင်က လက်ဖျံပေါ်အုပ်ထားတဲ့လက်ဝါးကိုဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်လိုက်တော့…

“ဟားးး တွေ့တယ်မဟုတ်လား..၊ ခေါင်းမှခေါင်းအစစ်ပဲ”

ဒါလီလင်းတစ်ယောက်ဝမ်းသာအားရအော်ရင်း လက်ခုပ်ကလေးတောင်တဖျတ်ဖျတ်တီးလိုက်သေး၏။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၇)

ဆက်အောင်တစ်ယောက်၊ ခေါင်းကျနေတဲ့ကွိုင်စေ့ကိုကြည့်ပြီးအဖြေကိုသိလိုက်ရတော့
သွေးတွေပူကနဲဖိန်းကနဲရှိန်းကနဲဖြစ်ပြီး ရှက်စိတ်တွေတက်လာတော့၏။
ဒါပေမယ့်သောက်ထားတဲ့အရက်ရဲ့အစွမ်းသတ္တိကြောင့်သွေးထဲမှာရဲစိတ်တွေဝင်လာပြီး…၊

“အိုခေ..အိုခေ..ရတယ်လေ၊ ကျနော်က ကတိတစ်လုံးပေးထားရင်မဖျက်တတ်ဘူး”

ဆက်အောင်ကပြောရင်းနဲ့ပဲ
သူ့ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားစသားရေကြိုးကိုဆွဲဟလိုက်ပြီးသူ့လီးကိုလက်ဝါးနဲ့အုပ်လို့ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက်တော့သည်။
သိလိုမြင်လိုစိတ်ဖြင့်ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသောဒါလီလင်း၏မြင်ကွင်းထဲတွင်…

“အိုးး ဟို..”

ဒါလီလင်းက ဆက်အောင်မကြားရလေအောင်တိုးတိုးလေး မပွင့်တပွင့်ရေရွတ်မိ၏။
ဆက်အောင်၏လီးတံကြီးမှာအစွမ်းကုန်တောင်၍ ဒါလီလင်းဘက်သို့လှည့်ပြီး တဆတ်ဆတ်ခေါင်းငြိမ့်ပြနေလေသည်။
ဆက်အောင်ကဒါလီလင်း၏သားပီပီအသားဖြူသူဖြစ်သောကြောင့်လီးမှာလည်းထင်သလိုမဲမဲကြီးမဟုတ်ပဲဖြူဖြူဖွေးဖွေးသန့်သန့်ကြီးဖြစ်လေသည်။
သွေးရောင်လျမ်းနေသောဒစ်ကြီးမှာနီရဲလို့နေပြီးမှိုကြီးတစ်ပွင့်ကဲ့သို့ပင်။
အရှည်မှာ ၆လက္မခွဲခန့်သာရှိသော်လည်း လုံးပတ်မှာအတော်ကြီးသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။

အမှန်တော့ဤလီးကြီးမှာယခင်နှစ်ပေါင်းအနည်းငယ်က၊ သူမကိုယ်တိုင် ရေချိုးပေး၊ ဆပ်ပြာတိုက်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့ဘူးသော
သူမရဲ့သားငယ်၏လီးနှင့်တစ်ချောင်းထဲပင်ဖြစ်ကြောင်း ယခုသူမ မသိရှာပေ။ ထင်လည်းမထင်မိချေ။

“ကြည့်စမ်းပါဦး….ဒါ အသက်ခပ်ငယ်ငယ်ပဲရှိသေးတာတောင် ဒီလောက်ရှိနေပြီဆိုတော့ ဂလု…”

ဒါလီလင်းမှာစိတ်ထဲမှတွေးရင်း၊ အံ့ဩရင်း၊ တံတွေးတွေကိုကြိတ်၍မြိုချနေရ၏။
သူမ၏စိတ်ထဲ ဒီလီးကြီးကိုမြင်ဘူးရင်းနှီးဘူးသလိုခံစားနေရသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ဒီလိုခံစားနေရမှန်းတွေးလို့မရပါ။
ဒါကလည်းမသိစိတ်၏ထူးဆန်းသောလှုံ့ဆော်မှုတမျိုးပင်ဖြစ်နိုင်လေသည်။

မမနွယ်တစ်ယောက်သူ့လီးကိုစိုက်ကြည့်ရင်းငြိမ်သက်နေသည်ကိုဆက်အောင်ကခဏစောင့်ကြည့်၍….

“ကြည့်လို့ဝပြီလားခင်ဗျာ..”
ထိုအခါမှ ဒါလီမှာသတိဝင်လာပြီးအိန္ဒြေဆည်လိုက်ရသည်။ သူမမေ့မေ့လျော့လျော့ကြည့်နေမိသည်ကို အရှက်ပြေအနေဖြင့်…

“အလကားနေရင်းအဲဒါကြီးက ဘာဖြစ်လို့မာတောင်တက်နေရတာလဲ…”

“အဲဒါကတော့ မမနွယ်ကိုစတွေ့ကထဲကအဲ့ဒီလိုဖြစ်နေတာပဲခင်ဗျ…”

ဆက်အောင်က ပန်းရောင်မျက်နှာဖုံးနောက်ကွယ်မှာရှိသောမမနွယ်၏မျက်လုံးအစုံကိုကြိုးစား၍ဆိုင်ကြည့်ပြီးအဓိပ္ပါယ်ပါပါပြောလိုက်သည်။
ဒါလီလင်းတစ်ယောက် အခုသူမ၏ရှေတွင်လီးကြီးထုတ်ရှိုးပြ၍ သူမကိုပြီတီတီမထိတထိပြောနေသူဟိန်းဆိုသည့်လူရွယ်မှာ
သူမ၏သားအရင်းဖြစ်သူဆက်အောင်ဖြစ်ကြောင်းမရိပ်မိသလို..

ဆက်အောင်မှာလည်း သူယခုဖန်၍အဆင်ပြေလျှင်၊ ဆွဲစိကာ တွယ်လိုက်တော့မည်ဟုစိတ်ကူးနေသည့်
သူ့ရှေ့မှမမနွယ်ဆိုသည့်ဆော်ကြီးမှာ သူ့ကိုမွေးထုတ်ပေးထားသည့်သူ့အမေအရင်းကြီးဖြစ်နေမှန်းမသိရှာပေ။

သညျအဖွစျမှာ၊ ဘယျလိုကံကွမ်မာဇာတျဆရာကမြား၊ တပြောျတပါးကွီးလှညျ့စားလိုကျလသေညျမသျိ၊
ကြံကြံဖန်ဖန်ပင် သားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးဖြစ်သော သူတို့၂ယောက်ကို
ဤကဲ့သို့သော sexပါတီပွဲကြီးအတွင်း တည့်တည့်ကြီးဆုံမိစေရန်ဖန်တီးပေးလိုက်လေသည်။
သားအမိ၂ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ရင်ခုံယစ်မူးတပ်မက်မောသောစိတ်များဖြင့်ကြည့်နေမိကြလေသည်။
ကံကြမ္မာဆိုတဲ့ဟာကြီးက ဒါမျိုးလုပ်ရမယ်ဆိုရင်သိပ်ပျော်တယ်ဟုထင်သည်။

ဆက်အောင်ကသူ၏လီးကြီးကိုတွင်းခံထဲအတင်းပြန်ဖိထည့်နေရာ၊
လီးကြီးမှာလည်းအတောင်မကျ၊ အတင်းပင်အာခံနေသလို နှိပ်သွင်းမရဖြစ်နေသည်…။
ဤသည်ကိုကြည့်၍ မမနွယ်ခေါ် ဒါလီလင်းက မနေနိုင်တော့ပဲတခစ်ခစ်ရီ၍..

“အင်း..ကြည့်ရတာတော့သူလည်းအသက်ရှုမဝလို့ အပြင်လေရှုချင်တယ်ထင်ပါ့..”
ဆက်အောင်ကပြန်ချေသည်…။

“ကျနော့်ကောင်တော့တော်တော်ဒုက္ခရောက်သွားပြီ..၊ အဲဒါမမကြောင့်..၊ ဒီတိုင်းတော့ဘယ်ရမလဲ၊
နောက်တစ်လှည့်ထပ်ကစားမယ်လေ၊ လောင်းကစားဆိုတာအနိုင်နဲ့ပိုင်းသွားလို့ဘယ်ရမလဲ…”

နောက်တစ်ချီထပ်ကစားမည်ဆိုတော့ဒါလီချီတုံချတုံဖြစ်သွားရပြန်သည်၊ ဒါပေမယ့်စကားအတင်မခံလိုသဖြင့်….၊

“ရတယ်လေ…တော်ကြာမမကကြောတယ်ပြောနေမစိုးလို့..၊ ဒါပေမယ့်..ဒီတစ်လှည့်ထဲပဲနော်၊
ဒါနောက်ဆုံးပဲ၊ သဘောတူလား…၊ မမကတော့အရင်အတိုင်းပဲ ခေါင်းပဲယူမယ်”

“ဒါဆိုကျနော်ကလဲပန်းပဲပေါ့..”

ပြောပြီးကြတာနဲ့ ဆက်အောင်လဲ ကွိုင်စေ့လေးကောက်ယူလိုက်ပြန်ပြီးနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မြှောက်ပြီးပြန်ဖမ်းလိုက်သည်။
ဒီတခါကျတာကတော့..ပန်း..၊
ဆက်အောင်ဝမ်းသာအားရထအော်သည်။

“ယေးးး ဟေး ဟေး !! ပန်းကွ..ဒီတစ်ခါတော့ တို့မမချွတ်ရပြီ..ဟိဟိ”

ဒီလိုဆိုတော့ ဒါလီလင်းအင်တင်တင်ဖြစ်သွားရ၏၊ တကယ်ချွတ်ပြဖို့ကျတော့ရှက်နေသည်..။
ဆက်အောင်ကတော့ရင်ခုန်စွာဖြင့် မမနွယ်ပစ္စည်းကိုကြည့်ရန်မျက်လုံးတဝင်းဝင်းဖြင့်စောင့်နေလေသည်။
အဲဒီအခြေအနေမှာပဲ မာလာနဲ့သွဲ့သွဲ့သူငယ်ချင်း၂ယောက်ပြန်လာတာကိုအတော်ပဲတွေ့လိုက်ရတော့ ဒါလီလင်းက….၊

“ဟာ..ဟိုမှာ..သူတို့တွေပြန်လာကြပြီ…၊ ဒါဆို မမအိမ်သာတလှည့်ပြေးလိုက်ဦးမယ်နော်…”

ဒါလီကပြောပြောဆိုဆို ဟဲန်းဘက်လေးကောက်ကိုင်ပြီးအိမ်သာဘက်အသော့ကလေးထွက်သွားတော့ရာ..၊

“ဟာ..ငါ့ကိုလူလည်ကျသွားပဟ..”
ဆက်အောင်တစ်ယောက် မမနွယ်၏ကျောဘက်ကိုနောက်မှလိုက်ကြည့်နေမိရုံမှတပါး…၊

***************************************************************

ဒါလီအိမ်သာထဲဝင်သွားပြီးခဏအကြာ..၊တကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေး ကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးတော့ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
ထွက်လာပြီးခြေဘယ်နှလှမ်းမှမရှိသေး၊ လူရှင်း၍သူတပါးမြင်ကွင်းမှနဲနဲလှမ်းသောထောင့်တစ်နေရာတွင်ရပ်ပြီးစဉ်းစားနေမိပြန်၏။
သူမဇဝေဇဝါဖြစ်နေခြင်းပင်။
ခန်းမထဲပြန်ဝင်ထိုင်ရင်ကောင်းမလား..၊ အိမ်ပြန်ရင်ကောင်းမလား..။

သူမစိတ်တွေအနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးနေ၏။ အမှန်တော့သူမယခု sexကိစ္စ စိတ်ဆန္ဒမရှိပါ၊
ယခုသူမပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်လျှင် သူမသူငယ်ချင်းတွေကိုဖုန်းဆက်ပြောလိုက်ရုံလောက်သာ။
ဒါပေမယ့်ယခုသူမ၏ခေါင်းထဲ၊ အတွေးအာရုံထဲမှာ၊ ဟိန်းဆိုတဲ့ကောင်လေးရဲ့ပုံရိပ်ကဝေ့ဝဲလို့နေသည်။ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိ။

“ဘာဖြစ်လို့သူ့ပုံရိပ်က ငါ့မျက်စိထဲစွဲနေရတာလဲ။
ဟဲ့..ဒီမှာ..နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲဒါလီ၊ နင်ကမိန်းမကောင်းတစ်ယောက်နော်…၊ အဲ့လိုတွေလျှောက်တွေး၊ စိတ်ကစားနေလို့မဖြစ်ဘူး”

ဒါလီက ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိစွာဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ် ထိမ်းချုပ်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေမိသည်။
နောက်ဆုံးသူမအဝတ်လဲခန်းသို့ပြန်သွားပြီးအဝတ်အစားများပြန်လဲရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဝတ်အစားလဲပြီးရင်အိမ်ပြန်တော့မည်။
အဲဒီခဏမှာပဲ… သူမ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။

“ဘာတွေများစဉ်းစားနေသလဲဗျာ..”

ဟိန်းဆိုသည့်ကောင်လေးပင်ဖြစ်သည်၊ သူမနောက်သို့လိုက်လံရှာဖွေနေခြင်းပင်။
ဒါလီတစ်ယောက်ဘာမှပြန်မဖြေနိုင်လိုက်မီမှာပင် ဟိန်းက..

“မမက ကျနော့်ဟောဒါကြီးကိုသတိရနေတာလား..”

သူက…သူမ၏စိတ်ကိုသိနေသလိုလိုပြောနေပြန်သည်။
ပြီးတော့အတွင်းခံထဲမှသူ၏လီးကြီးကိုအပြင်သို့ဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်ကာလက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်လျက်သူမအနားသို့လျှောက်လာခဲ့လေသည်။
ဒါလီကရှက်ရွံ့စွာဖြင့်မျက်နှာကိုတဘက်သိုလှည့်ပြီးရှောင်ထွက်သည်။

“ဘာ..ဘာလုပ်မလို့လဲ..”
သူမကမေးသည်။

“ကတိမတည်တဲ့သူဆီက ကတိကဝတ်ကြွေးပြန်လာတောင်းတာပါခင်ဗျာ၊
ကြည့်စမ်းပါဦး ကျနော့်ချာတိတ်လေးကို၊ သူကမမပစ္စည်းကိုကြည့်ချင်လို့စောင့်နေရှာတာ…၊ ခုနကပဲကတိပေးထားပြီးတော့..”
ဟိနျး ခေါျ ဆကျအောငျက အသံခြိုခြိုလေးနဲ့အပြော့ဆှဲလေးပွောလျိုကျသညျ။

“အရူးလေး..ရွှတ်နောက်နောက်နဲ့…၊ အဲဒါကြီးကျမဆီကဝေးဝေးဖယ်ထားစမ်းပါ”

ဒါလီလင်းက ပြောရင်းနဲ့ဟိန်းရဲ့မျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏။
ဟိန်းကပေကပ်ကပ်ပုံစံမျိုးလုပ်နေသည်။

“တကယ်လို့ အဲဒါကြီးကိုပြန်မသိမ်းသေးရင်၊ ဇက်ကျိုးအောင်ချိုးပစ်လိုက်မှာ”

“တကယ်ပဲရက်စက်တော့မှာလား…၊ ကျနော်တော့ မမတကယ်လုပ်ရဲမယ်လို့မထင်ဘူး”

“ဘာလို့မလုပ်ရဲရမှာလဲ..”
ဒါလီကစောဒကတက်တော့..

“ဒါဖြင့်စမ်းကြည့်လေ..”

“အမယ်..လာစိန်မခေါ်နဲ့နော်..”

ဒါလီလင်း မခံချင်စိတ်နဲ့ပြောရင်း လက်နဲ့လီးကြီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တာ၊ လီးတံအလယ်တည့်တည့်ဆုပ်မိရက်သားကြီးဖြစ်သွားသည်။
ကိုင်လဲကိုင်မိရော ဒါလီလင်းတစ်ယောက်ဓာတ်လိုက်သလိုရှော့ဖြစ်သွားရ၏။
ဟိန်း၏လီးကြီးမှာ အသားအရေကနူးနူးညံ့ညံ့ပေမယ့်၊ မာကျောမှုကသံတုတ်တစ်ချောင်းကဲ့သို့၊
ပြီးတော့လက်ထဲမှာနွေးနွေးကြီး၊ ဆုပ်ထားတဲ့လက်ထဲမှာသွေးတွေကတဒုတ်ဒုတ်နှင့်တိုးနေသည်။

ဘယ်လိုခံစားချက်ကြီးမှန်းမပြောပြတတ်။
သူမကယောင်ကတန်းပင်လီးကိုဆက်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ ပြီးမှ…

“ဘာဖြစ်လို့ ဟိန်းက မမကိုချည်းအတင်းလိုက်ကပ်နေရတာလဲ..”

“မမနွယ်ကလဲ ပေးထားတဲ့ကတိအတိုင်းအရင်လုပ်ပေးလေ”

ဒါလီလင်းသက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ချလိုက်သည်..။ ပြီတော့မှရွေးစရာလမ်းမရှိတော့သလို…

“ကောင်းပြီလေ၊ ချွတ်ပြဆိုလဲ မမကချွတ်ပြရမှပေါ့..၊ ဒါပေမယ့်ဘယ်သူ့ကိုမှသွားမပြောရဘူးနော်..”

ပြောအပြီးမှာတော့ဒါလီလင်းလဲ သူမရဲ့ဇာပွင့်ဖောက် ပန်းရောင်ပင်တီပါးလေးကိုဖြေးဖြေးချင်းလိပ်ပြီးချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။
ဆက်အောင်မှာအရည်ရွှန်းလဲ့သောမျက်လုံးများဖြင့် သူ့ရှေ့မှစလိုးမိုးရှင်းမြင်ကွင်းအား ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်နေမိသည်။
ပင်တီလေးပေါင်လည်ရောက်၍မြင်ကွင်းရှင်းသွားသည်နှင့်..

“အိုးး ဟို.. အမယ်လေး…လေးးး…ဘာလို့များပစ္စည်းကြီးကဒီလောက်လှ ဒီလောက်ကြီးနေရတာလဲ၊ ဖောင်းအိနေလိုက်တာ၊ ပါဖက်ပဲကွာ..”

ဆက်အောင်တစ်ယောက် မျက်စိနဲ့တစ်ပြည့်မြင်လိုက်ရတဲ့ ပိရိစွာပိတ်ထားတဲ့နှုတ်ခမ်း၂လွှာနဲ့ဖုဖုဖောင်းဖောင်းလျှာထိုးတံခါးချပ်လေးကိုကြည့်ပြီး၊
ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်သတိမထားလိုက်မိပဲလွှတ်ကနဲတောင်ရေရွတ်မိလေ၏။

ဆီးခုံပေါ်မှအမွှေးတွေကထူလဗြစ်ကြီးမဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးပင်၊ ပုံစံသွင်း၍ညှပ်ထား၊ တိထားသလို လှတပတ ပိပိပြားပြားလေး၊
အမွှေးတွေကလဲအလုံးကြီးကြီးကြမ်းထော်မနေ၊ အလုံးမျှင်မျှင်ညက်ညက်ကလေးပင်။
အမွေးပါးလေးတွေနဲ့ စောက်စိပြူးပြူးလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းပိပိလေးတွေရယ်က၊ ကြည့်ကောင်းအောင်ဟန်ချက်ညီလို့နေသည်။
လှပလိုက်သောရွှေတြိဂံနယ်မြေလေးပင်..။ သူ့ပိုင်ရှင်၏အသားအရေအတိုင်းပင် ဖွေးဥလို့နေသည်။

“မမနွယ်က အရမ်းကံကောင်းတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲမမရယ်။
မမကအရမ်းလှပတဲ့ ကိုယ်ပိုင်ရတနာလေးကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာပဲနော်…၊
တကယ်လို့ ဘယ်သူမဆို မမကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတဲ့ခင်ပွန်းကတော့ မမကိုအရမ်းချစ်အရမ်းစွဲမှာပဲ..၊ ဒီတသက် မမကိုပစ်သွားမှာမဟုတ်တော့ဘူး”

ဆက်အောင်ကစိတ်ရင်းအတိုင်းမကွယ်မဝှက်ပဲ ဒါလီလင်းကိုချီးမွမ်းခန်းဖွင့်နေလိုက်သည်။
သူ.မျက်လုံးတွေကလဲလှပတဲ့လယ်ကွက်လေးကို မျက်တောင်ပင်မခတ်နိုင်ပဲစိုက်ကြည့်နေမိရင်း….

“Can’t take my eyes off you”
(ကျနော့်မျက်လုံးတွေ မမဆီကခွာလို့မရတော့ဘူးဗျာ)

ပါးစပ်ကလွှတ်ကနဲ အင်္ဂလိပ်လိုတောင်ချီးကျူးလိုက်မိ၏။

“အဲ့လိုကြီးစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွာ၊ မမနွယ်ရှက်လာပြီ…”

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၈)

ဒါလီလင်းတစ်ယောက် သူမရဲ့အတွင်းပစ္စည်းအလှကိုချီးမွမ်းခြင်းအပြည့်နဲ့စိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးအစုံရဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပဲ
အရမ်းရှက်လာလေတော့ရာ၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့်နဲနဲစီနောက်သို့ဆုတ်သွားပြီးအနီးရှိနံရံတွင်ကပ်၍ခင်းထားသော
ဆိုဖာရှည်အလွတ်တစ်ခုသို့အရောက်၊ အင်အားကုန်ဆုံးသလိုပန်းလျစွာကျောမှီ၍ထိုင်ချလိုက်မိသည်။

ဒါလီဆိုဖာပေါ်ထိုင်မိလိုက်အပြီးမှာ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဟိန်းဆိုသောကောင်လေး၏လီးကြီးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်မိပြန်၏။
ယခုလီးကြီးက၊ စောစောကကြည့်တုန်းကထက်ပို၍တောင်နေသည်ဟုထင်မိသည်။
နီရဲသောဒစ်ကြီးကလဲပို၍ထွားပြီးကားတက်လာသလိုထင်ရသည်..၊ ပြီးတော့ ငေါက်ဆတ်..ငေါက်ဆတ်နှင့်..။

မပြောပဲနှင့်သိနိုင်တာက ဟိန်းတစ်ယောက်ကာမဆက်ဆံလိုသည့်စိတ်ဆန္ဒများ
အမြင့်ဆုံးလယ်ဗယ်သို့ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ဆဋ္ဌမအာရုံကနှိုးဆော်နေသလိုပင်။
သူမသတိထားပြီးကြည့်လိုက်မိတော့ သူမရဲ့စောက်ဖုတ်နှင့်ဟိန်းရဲ့လီးကြီးမှာ တထွာသာသာမျှပင်မကွာဝေးတော့ပေ။
တကယ်လို့ထိုးသွင်းလိုက်မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်ဆိုလို့ရှိရင် သိပ်လွယ်တဲ့အနေအထားပင်ဖြစ်သည်။
ဆက်အောင်ကလည်းထိုသို့ပင်တွေးနေမိသည်။
တကယ်လို့ထိုးသွင်းလိုက်မယ်ဆိုရင်သူ့လက်တကမ်းမှာသာရှိနေ၏။
ဘယ်သူကဒီလောက်ကောင်းတဲ့အခွင့်အရေးကြီးကိုလက်လွတ်ခံမည်နည်း….။

ဒါပေမယ့်သူမသိတာကတော့၊ သူ့ရဲ့ရှေ့မှာယခုရှိနေတဲ့စောက်ဖုတ်လှလှကြီးဟာ၊
သူ့မွေးသမိခင်အရင်းကြီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကိုပါပဲ..။

ဆက်အောင်ဖြေးဖြေးချင်း… သူ့ရဲ့လီးကြီးကိုအသာကိုင်ထိမ်းလို့ ရှေ့ကမမနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို
ရှောရှောရှူရှူထိုးသွင်းလိုက်နိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်စေရန်၊ နေရာတကျချိန်လိုက်သည်။
ဒစ်ကြီးကစောက်ဖုတ်အဝနားသို့တရွေ့ရွေ့ကပ်လာလေပြီ။

ဒါလီလင်း၏မျက်လုံးအစုံမှာအဖြစ်အပျက် အချင်းအရာအားလုံးကို စဉ်ဆက်မပြတ်မြင်နေရသော်လည်း၊
တစ်ခုထူးဆန်းနေမိတာက၊ ဘာဖြစ်လို့ဒီအခြေအနေကိုသူမထပြီးရှောင်ထွက်ဖို့ မကြိုးစားမိခြင်း
သို့မဟုတ် အင်အားတွေကုန်ဆုံးသလိုဖြစ်နေခြင်းပင်။
သူမထပြီးရုန်းထွက်သွားမယ်ဆိုရင် မခဲယဉ်းလှပေ၊
သို့သော်သူမကိုယ်တိုင်ကိုက စပါးကြီးမြွေညှို့ချက်မိနေသလို လှုပ်ရန်အင်အားတွေဖြစ်မလာခဲ့…။
ဒါမှမဟုတ်..သူမ၏မသိစိတ်က သူမကိုဟိန်းကဒီလိုလုပ်စေချင်နေခြင်းပင်လား၊ မပြောတတ်နိုင်…။

နောက်ဆုံးဒစ်ဖူးကြီးကစောက်ပတ်ဝသို့ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာလေပြီ…။
လိင်အင်္ဂါအသားတို့၏သဘာဝ၊ နူးညံ့ခြင်းနဲ့ နွေးထွေးခြင်းတို့ရဲ့အတွေ့အထိကြောင့်၊ ၂ယောက်စလုံးပြောမပြတတ်သောခံစားချက်များဖြင့်…၊
ဆက်အောင်သူ့လီးကြီးကိုဖြေးဖြေးနဲ့သာသာလေး ခပ်ဖိဖိသွင်းလိုက်ရာ ဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံးမြုပ်သွားပြီ။
ဒစ်ကြီးရဲ့ထိုးခွဲမှုကြောင့် ဒါလီလင်းမှာ နာကျင်မှုတခုကိုခံစားရပြီး၊ ဆတ်ခနဲတွန့်သွားရသည်။

ဒါပေမယ့်ပေါ့ သူမ၏စောက်ခေါင်းတွင်းမှ သူမမသိလိုက်ပဲ၊ ကာမရှေ့ပြေးစောက်ရေကြည်များ စီးထွက်ကျလာနေပြီးရွှဲအိ၍လာလေရာ၊
ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသူ မြွေဘီလူးကြီးမှာ ရှောရှူစွာပင်၊တလိမ့်လိမ့်နှင့်ဂူထဲသို့တွားသွားဝင်ရောက်လာနိုင်ခဲ့သည်။

နောက်ဆုံးတွင်ဆက်အောင်က တစ်ချက်ခပ်ပြင်းပြင်းဖိဆောင့်ချလိုက်သည်တွင်တော့၊
ဒါလီလင်း၏ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့လီးတဆုံးဝင်ရောက်သွားခဲ့တော့သည်။
ဒါလီလင်းမှာလည်းအင့်ကနဲပင်တုန်တက်သွားခဲ့ရသည်။

အနဲငယ်မျှသောမိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း၊ ကြိုတင်အဆင်သင့်မဖြစ်သောကာမဆက်ဆံမှုတစ်ခုကိုပြုလိုက်ရမှုကြောင့်
အင်္ဂါဇာတ်မှရုတ်တရက်နာကျင်မှုနင့်အတူ ဒါလီလင်းမှာပါးစပ်လေးဟ..၊ မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီးညည်းတွားမိလိုက်သည်။
“အို့…အိုးးးး”

“ဟား…နောက်ဆုံးတော့ ဝင်သွားပါပကောလား..”

ဆက်အောင်၏စိတ်ထဲမှပြောမိရင်းက ကျေနပ်အားရမှုနဲ့၊ သာယာပျော်ရွှင်မှုဖီလင်များကို တပြိုင်နက်ထဲလိုလိုခံစားလိုက်ရသည်။
ရင်တွေကလဲ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေတာပြောမနေနဲ့။

“မမနွယ်…ကျနော် မမကိုရလိုက်ပြီ…”
ဆက်အောင်၊ ရင်ခုန်စွာနှင့် ဒါလီလင်း၏နားနားကပ်ပြီးပြောလိုက်မိသည်။

ဒါပေမယ်လို့ အခုကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပြန်တက်ပြီးလိုးနေမိတယ်ဆိုတာကိုတော့သူလုံးဝမတွေးမိပါ၊
ဪ..ဘယ်သူကသိမှာလဲလို့….။

ဒါလီလင်းမှာလည်း ယခုသူမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာတန်းလန်းကြီးစွပ်လျက်ရှိသောလီးကြီးမှာ
သူမကိုယျတိုငျမှေးထားသောသားအရငျးဖွစျသူ၊ ဆကျအောငျ၏လီးမှနျးမသျိရှာပေ..။

သူမကတော့ ဆက်အောင်မှာယခုအချိန် သူ့သူငယ်ချင်းသီဟအိမ်တွင် ပရီမီယာလိဂ်ဘောပွဲကြည့်ကောင်းနေမည်ဟုသာထင်ပေမည်။
ယခုကဲ့သို့ သူမ၏ဂိုးကိုတည့်တည့်ကြီးလာအသွင်းခံရလိမ့်မည်ဟု လုံးဝမထင်မိ။
ဆက်အောင်မှာလည်းကိုယ့်ဂိုးကိုယ်ပြန်သွင်းမိလို့ သွင်းမိမှန်းမသိလိုက်ပါလေ..။

ဆက်အောင် လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးကျွတ်ခါနီးမှ ပြန်ဆောင့်သွင်း၏။
ဒါလီလင်း အင့်ကနဲတစ်ချက်တွန့်သွားပြန်တာကိုဆက်အောင် သတိထားမိလိုက်သည်။
မမနွယ်အတော်နာနေလားတွေးမိသည်၊
ဘာဖြစ်လို့လဲမသိမမနွယ်ကိုသူအကြမ်းပတမ်းမလုပ်ချင်၊ အလကားနေရင်းအကြင်နာတွေပိုနေသည်။
ဒါကြောင့်ဆက်မလှုပ်ရှားပဲလီးကိုတန်းလန်းပဲစိမ်ထားလိုက်သည်။

စောက်ရည်တွေရွှဲတက်လာသော်လဲ ဒါလီလင်းရဲ့စောက်ခေါင်းမှာကြပ်ထုပ်နေဆဲဖြစ်၏။
ရောဂါကြောင့်စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါသော အဖိုးအိုခင်ပွန်းသည်က အလုပ်မလုပ်နိုင်သည်မှာကြာပေပြီ၊
ဒါကြောင့်လဲဒီအပေါက်ကမသုံးတာကြာလို့ကြပ်နေရခြင်းပင်။

“ဒါလောက်ဆိုတော်ပြီနော်…ဟိန်း”
ဒါလီကလေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ ပြောလာသည်။
ဆက်အောင်နားမထောင်တော့ နောက်တစ်ကြိမ်ဆွဲထုတ်ပြီးပြန်ဆောင့်လိုက်သည်။

“အာ့ ဟင့် ဟင်းးး”
ဒါလီ..လည်ချောင်းသံလေးဖြင့်တိုးညှင်း ညင်သာစွာညည်းသည်၊
မမနွယ်၏ရာဂဆိပ်တက်သာအမူအရာလေးနှင့်တပ်မက်စဘွယ် ညည်းသံလေးကြာင့်
ဆက်အာင်လည်းသွေးတွေပွက်လာပြီး။ ၄-၅ ကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“အိုး…စစ်..ရှီးးး”
ဒါလီလင်းမရှက်နိုင်တော့ပဲ အသံကိုဖွင့်၍ ညည်းလာမိသည်။
ဒီလိုကာမအရသာကိုမခံစားရတာ၊ မထိတွေ့ရတာ၊ ကာလတောင်တာအတော်ကြာခဲ့ပြီ။
သူမတကို်ယ်လုံးသွေးလှည်ပတ်မှုနှုန်းတွေမြင့်နေပြီးပူထူလို့နေသည်။
ကြက်သီးတွေလဲတဖြင်းဖြင်းထပြီး သာယာပျော်ရွှင်မှုမှာပြောစရာမရှိ။

ပထမစစချင်းအကြိမ်ဆောင့်သွင်းလိုက်တုန်းကနာကျင်မှုသည်လည်းဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့..။
မိန်းမူးသာယာစဖွယ်ကောင်းတာနှင်၊့ ကောင်းတာပဲကျန်တော့သည်။

“အူးးး ကျွတ်ကျွတ်.. အင့် ဟင့် ဟင့် အင့်..”
ဖတ် ဖတ် ဖတ်…ဖွတ်…ပြွတ်..ပလွိ..ဖောက်..

ဒါလီလင်းတစ်ယောက် သူ့ကိုကောင်းကောင်းကြီးဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသောဆက်အောင်ကိုသူ့သားမှန်းမသိ၊
ကာမဆိပ်တွေတက်ပြီး၊ သူကဟိန်းဟုသာသိထားသော လူရွယ်ရဲ့လည်ပင်းကိုလက်လေး၂ဘက်ဖြင့်မေ့လျော့စွာသိုင်းဖက်ထားရင်းညည်းညူနေသည်။

“အိုးးး အားး အင့် ဟင့် ဆောင့်.. အားးး ယောက်ကျားရယ်..”

ရာဂဆိပ် ကာမဆိပ် ကထူးဆန်းလှပေသည်။
သူမကိုယခုထူးခြားသောကာမအရသာများကိုပေးနေသော၊ သို့မဟုတ် သူမကိုသားမယားအဖြစ်ပြုကျင့်၍့လိုးနေသောလူရွယ်ကို
ရာဂဆိပ်တက်ပြီး မိမိ၏ရင်မှမွေးသောသားမှန်းပင်မသိပဲ ယောက်ကျားဟု သတိလက်လွတ်ခေါ်ပြီးကာမကိုအငမ်းမရတောင်းခံနေမိလေပြီ..။

ဆက်အောင်မှာလည်းနတ်ပြည်၆ထပ် ရောက်နေပြီ။
သူ၏ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်၍ စိတ်ရောကိုယ်ပါနှစ်ကာ၊
သူ၏ရှေ့မှာရှိနေသောဖြူဖြူဖွေးဖွေးတင်းတင်းဖောင်းဖောင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို အားပါပါဆောင့်၍လိုးနေသည်။
ဆီးစပ်ချင်းရိုက်ခတ်သံများကလည်းတဖတ်ဖတ်..၊
ဒါလီ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကဆက်အောင်၏မာတင်းသောလီးကြီးကိုဆောင့်ချက်များနှင့်အညီဆွဲဆွဲ၍ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသည်မှာ
ဆက်အောင်လိုးပေးမှုကိုဝမ်းမြောက်ကြည်ဖြူစွာလက်ခံပေးနေသလိုပင်။

“အိုးးး ကောင်းလိုက်တာမမနွယ်ရယ်”

ဒါလီလင်းမှာ ဆက်အောင်ပိုပြီလွယ်ကူစွာဆောင့်လိုးနိုင်စေရန်ပေါင်ကြီးကိုအသားကုန်ကားပြီးဖြဲပေးထားလိုက်သည်။
သို့သော်သူမကြည်ဖြူစွာနှင့်အဖုတ်ကြီးကိုဖြဲပေးပြီးလိုးခိုင်းနေသူဟိန်းမှာ သူမ၏လက်နှင့်ပြုစုစောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးလာခဲ့သော
သူမ၏အချစ်ဆုံးသားလေးဟုသာသိခဲ့လျှင်..၊ သူဆက်ဖြဲပေးနိုင်ပါဦးမလား…။

ဆက်အောင်မှာလည်း သူ့စိတ်ထဲတွင်အမြဲအိပ်မက်မက်ခဲ့ဘူးသော၊
သူအကြိုက်ဆုံးဖြစ်သည့်ပုံစံမျိုးဖြင် ့မမနွယ်ဟူသောအမျိးသမီးတစ်ယောက်ကို
ယနေ့ညတွင်တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆုံတွေခွင့်ရခဲ့ပြီး၊ ယခုသူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါရခဲ့လေပြီ။

သို့သော်သူ့အမေအရင်းကိုအားရပါးရပြန်လိုးနေမိမှန်းတော့မသိ။
သူကတော့သိပ်ပျော်နေမိ၏။

အစပိုင်းက ပိရိစွာစေ့ပိတ်နေခဲ့သော ဒါလီလင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီး၏ နှုတ်ခမ်းသား၂လွှာမှာ
ယခုတော့မိမိသားဖြစ်သူ၏ လုံးပတ်တုတ်တုတ်လီးကြီးဖြင့်ထိုးခွဲသွင်းခံထားရခြင်းကြောင့်ဟပြဲလျက်ရှိနေပြီဖြစ်ရာ၊
ဆက်အောင်တယောက် မမနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲတွင်အတောင့်လိုက်ကြီးဝင်ထွက်နေသောသူ့လိးကြီးကိုကြည့်ပြီးရင်ခုန်လှုပ်ရှားနေသည်။
လှပလိုကျတဲ့မွငျကှငျးပါပဲ။ ကွညျ့နရေငျးထိုစောကျဖုတျကွီးကျိုကုနျးနမျးခငြျလာသညျ့စိတျကအောငျ့အီးမရတော့…။

ဒါကြောင့်..ဆက်အောင်ကလီးကိုအသာအယာပြန်ချွတ်လိုက်တော့၊ ဒါလီလင်းမှာဖင်ကြီးကြွပြီးလိုက်လာသည်။
သူမစောက်ခေါင်းထဲမှလီးကိုချွတ်စေချင်ပုံမပေါ်။
လီးကျွတ်သွားသော် ပါးစပ်ကဘာမှမပြောသော်ငြား၊
ဒါလီ၏မျက်လုံးအစုံက တစ်စုံတစ်ရာအလိုမကျသလိုဖြင့်၊ ဒါကဘာဖြစ်သွားရတာလဲမေးနေသယောင်..။

ဆက်အောင်ကကုန်း၍ ဒါလီလင်း၏ပေါင်ကြားခွဆုံကိုမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး
ဟပြဲလေးဖြစ်နေသောစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း၂လွှာကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့်အပ်ပြီးနမ်းလိုက်သည်။
ပြီးတော့လျှာကိုစောက်ခေါင်းရဲရဲလေးထဲထိုးသွင်းလိုက်ရင်း မွှေလိုက်လေသည်။
နောက် စောက်စိပြူးပြူးလေးကိုလည်းလျှာဖြင့်ကပ်၍စုပ်ပေးလိုက်သည်။
တလှည့်စီထိုသို့လုပ်နေရာ ဒါလီလင်းမှာထွန့်ကနဲ၊ တွန့်ကနဲ ဘယ်ညာလိမ်ဖယ်ရင်း တဟင်းဟင်းညည်းတော့၏။
မျက်နှာမှာလည်းရှုံ့မဲ့နေသည်၊ နာကျင်၍တော့မဟုတ်၊ ကြီးစွာသောမဟာအရသာခံစားချက်ကြောင့်…။

“အားးး ဟာ့..ဟာ့ အဟင်းး ဟင်းးး အင်းး”

သူမအသံကိုဖွင့်၍ညည်းလေသည်၊ ပတ်ဝန်ကျင်ရှိသူများကြားမည်ကိုပင် မရှက်နိုင်တော့၊ ဂရုမစိုက်တော့၊
ဒါပေမယ့် သီချင်းသံနဲ့ဆူညံသံများကသူမရဲ့ညည်းသံကိုဖျောက်ပေးနေသည်။
ကြားကြသည်ပဲထားဦး၊ အများသူငါကလည်းကိုယ့်အတွဲနှင့်ကိုယ် အလုပ်ရှုပ်နေကြ၍၊ သူတို့ကိုဂရုမစိုက်အားပါ။

ဒါလီလင်းမှာတော့ သူမကဟိန်းဟုသာသိထားသည့် သူ့သားအရင်းဆက်အောင်ကပေးနေသော
လျှာစွမ်းပြချက်များနဲ့ လျှာအရသာကို ငါးရံ့ပြာလူးသလိုကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရသည်၊
သူမ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်မှုအပြည့်အဝခံစားရပါသည်။

ခဏအကြာမှာတော့ဆက်အောင် ဒါလီ့ပေါင်ကြားမှမျက်နှာကိုခွာလိုက်ပြန်ပြီးအသင့်ပြဲကားနေသောအဖုတ်ဝသို့
သူ.ဒစ်ကြီးကိုတဖန်ပြန်၍တေ့ချိန်လိုက်ပြန်ကာ ဆက်တိုက်ဆောင့်ဆောင့်ပြီးလိုးနေပစ်လိုက်သည်။
ဒါလီလင်းမှာလည်းကာမအရှိန်တက်လာနေပြီဖြစ်ရာ ဖင်ကြီးကြွကြွပြီးကော့ကော့တင်ပေးနေမိ၏။

ဆက်အောင်က ဒါနှင့်မရပ်သေး…၊ အရှိန်ကိုပြန်လျှော့ပြီးလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြန်ရာ၊
ဒါလီ့ထံမှနားမလည်သောအကြည့်များဝေ့ဝဲရောက်ရှိလာပြန်သည်။
ဆက်အောင်ကဒါလီ့လက်ကလေးကိုဆွဲ၍ ခါးကျင်ကလေးကိုဆွဲလှည့်လိုက်ရာ သူမသဘောပေါက်သွားပြီ၊
အရှိန်အမြင့်ဆုံးအချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်သဖြင့် သူမဘာကိုမျှငြင်းဆန်ခြင်းမပြုတော့ပါ၊ ရှက်လဲမရှက်နိုင်တော့ပါ။
အလိုက်သင့်ပင်ဆိုဖာစောင်းတွင်ဒူးလေးထောက်၍ကုန်းပေးလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကနောက်ဘက်သို့ပြူးထွက်လာသည်။
ဆက်အောင်အချိန်ဆွဲမနေ၊ ပြူးထွက်လာသောစောက်ဖုတ်ထဲသူ့ဒုတ်ကြီးဖြင့် စလိုက်လျော၍သွင်းလိုက်တော့၏။

ဖွိ..ဇွပ်..ပလစ်..ဖောက်…

“အာ့ အ..အားးးး ဟင်းးး…”
ဖန်း..ဖန်း..ဖန်း..ဖောက်..ဖတ် ဖတ်..

ဆက်အောင်မှာ သူကမမနွယ်ဟုသာသိထားသော၊သူချစ်ရတဲ့မေမေရဲ့ခါးသိမ်လေးကို
လက်၂ဘက်ဖြင့်ထိမ်းကိုင်ပြီးဖင်ဆုံကြီးကိုဆောင့်၍ ဆောင့်၍၊ ခွေးလိုးလိုးလေတော့သည်။

“အားးး ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်၊ အသားကုန်ပဲ”

“အီးးးး အား ဟားဟာ့ ..အင့် ဟင်းးးး”
ဒါလီလင်းဆီမှ တုန့်ပြန်ပြောနိုင်တာကတော့၊ ကာရံမညီ၊ မပီသသောညည်းသံများပင်ဖြစ်သည်။

တစ်ချက် တစ်ချက်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း၊ ဆက်အောင်၏ဂွေးဥကြီးမှာ၊ အမေဖြစ်သူဒါလီလင်း၏ ဖင်မြှောင်းကြီးကြားသို့နစ်၍နစ်၍ဝင်သွားလေသည်။
သူ၏ဆီးစပ်ဖြင့် ဖြူဖွေးသောဖင်ဆုံကြီးရိုက်ခတ်သံမှာ တဖန်းဖန်းတဖတ်ဖတ်နှင့် စည်းချက်ကျကျထွက်ပေါ်နေ၏။
တဖြေးဖြေးနှင့်ဆောင့်ချက်များ မြန်လည်းမြန် ပြင်းလည်းပြင်းလာလေရာ ၂ဦးစလုံးရဲ့ကာမခံစားမှုအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်ရှိလာတော့သည်။

“အိုးးးးး ကျနော်ပြီးတော့မယ် မမနွယ်…အားးးး”
“အာ့ အားးးး မမ..မမလဲ…ပြီးပြီ..ထွက်ကုန်ပြီ..အူးးးး”

ဆက်အောင်မှာနောက်ဆုံးဆောင့်ချက်အပြီးဒါလီလင်း၏ဖင်ကြီးကိုသူ့ဆီးစပ်ဖြင့်အတင်းဖိကပ်ထားပြီး
လီးကိုစောက်ခေါင်းထဲအဆုံးရိုက်သွင်းထားသည်။ လီးထဲမှသုက်ရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များကစောက်ခေါင်းထဲအရှိန်ဖြင့်ပန်းဝင်သွားရာ
လိးကတုန်ကနဲ တုန်ကနဲ တဆတ်ဆတ် တဖျစ်ဖျစ် ၄-၅-၆ ချီလောက်ကုန်အောင်ညှစ်ထုတ်နေ၏။

ဒါလီလင်းမှာလည်းထို့အတူပင်၊ စောက်ခေါင်းကြွက်သားများကတချိန်ထဲမှာပင်လီးကိုညှစ်၍ ညှစ်၍ လရည်များကိုဆွဲစုပ်ယူနေသည်။

“အားးး အမယ်လေး… မောလဲမော..ပေါ့လဲပေါ့သွားတာပဲ”
ဆက်အောင်ကပြောလိုက်သည်။

ဆက်အောင်လီးကြီးက၊ သူမသိပဲလိုးနေမိသည့် သူ.အမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲတွင်တန်လန်းကြီးစွပ်လျင်ပင်ရှိနေသေးသည်။

ဒါလီလင်းမှာတော့ မောလဲမော၊ ရင်တွေကလည်းတဒိန်းဒိန်းနှင့်ခုန်နေဆဲပင်။ နားတွေလည်းအူထွက်လို့နေ၏။
သို့သော်သူမအနေနှင့်ကျေနပ်သာယာမှုနဲ့ စိတ်ပြေလျော့မှုများတော့အများကြီးရရှိခဲ့ပါသည်။

ဆက်အောင်က သူဆောင်ထားသော ယာယီတားဆေးတစ်လုံးကိုလည်း သူ့မမနွယ်ကိုတိုက်ကျွေးရန်မမေ့ခဲ့ပါ။
သူတို့၂ယောက် ဆူလောင်သောရာဂစိတ်များဖြင့် စိတ်ဆင်ရိုင်းချွန်းအုပ်၍မရပဲဖြစ်ခဲ့ရာ ကွန်ဒုံးတွေစွပ်ဖို့သတိပင်မရခဲ့။
အဖော်မစွပ်ပဲ ဤကဲ့သို့စွန်စားခြင်းမှာအန္တရာယ်များလှကြောင်းသိပါသည်၊
သို့သော်ရုန်းမထွက်နိုင်သောအခြေအနေတွေက အတင်းတိုက်တွန်းခေါ်ဆောင်သွားသည်လေ…။

ကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးသွားကြတော့ အိမ်သာခန်းဘက်သွားကြပြီး၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်ပြင်ဆင်ပြီးမှ
၂ယောက်သားလက်တွဲလို့ သူငယ်ချင်းတွေရှိရာပြန်လာခဲ့ကြသည်။

မာလာသော်က….၊
“ဘယ်ပျောက်သွားကြတာလဲလို့…၊ ကြာလိုက်တာ”

“တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နားလည်မှုတွေပိုရအောင်၊ သွားဆွေးနွေးနေကြတာပါခင်ဗျ”

“ဪ..အင်း..အဲ့လိုတကယ်ဖြစ်ပါစေလို့ပဲဆုတောင်းပါတယ်”
မာလာကအဓိပ္ပါယ်ပါပါပြောလိုက်တော့
ဒါလီလင်းနဲ့ဆက်အောင်တို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
မျက်နှာဖုံးတွေပိတ်ဖုံးထားကြပေမယ့်လဲ ၂ယောက်လုံးသိနေမိတာက တစ်ဘက်လူရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ မသိမသာပြုံးနေမယ်ဆိုတာပါပဲ။

ဆက်အောင် သူ့သူငယ်ချင်းသီဟတစ်ယောက်အသံထွက်မလာတာနဲ့လိုက်ရှာကြည့်တော့ ဆိုဖာတစ်ခုပေါ်မှာကွေးကွေးလေးအိပ်ပျော်နေပြီ။
အကြောင်းကတော့သူနဲ့တွဲထိုင်ဖြစ်တဲ့သွဲ့သွဲ့က အကြံနဲ့အရက်တွေခွက်ဆင့်လှိမ့်ထည့်ပေးနေတော့
မဆင်မခြင်သောက်ပြီးမှောက်သွားခြင်းသာ။ အဲဒီတော့ဒီကောင်ငတ်ပြီပေါ့…။

“ဩော..ဒါနဲ့ကိုကျားသစ်တစ်ယောက်ကောဗျ၊ မတွေ့တော့ပါလား…”

“ဟိုလူလား…၊ ခုလောက်ဆိုအတွဲအသစ်သွားရှာနေလောက်ရောပေါ့၊ ကျမကမှသူ့ကိုမပေးတာလေ။
ဆက်နေလဲနှိုက်တောင်နှိုက်ရမှာမဟုတ်လို့ ရနိုင်မယ့်ဟာဖန်ပြီးကစ်ဖို့သွားတာဖြစ်မှာ…သူ့ကြည့်ရတာလုပ်ချင်လွန်းလို့ရွတက်နေပြီ”

ပန်းမမ ခေါ် မာလာသော်က စကားလုံးလှလှမရှာတော့ပဲ၊ အရပ်သုံးနဲ့ ဒဲ့ဒိုးပင်ပြောနေသည်။

မကြာခင်မှာပဲ ဒီနေ့ပါတီအဖွင့်ပထမဦးည ပြီးဆုံးလို့ပွဲသိမ်းချိန်ပင်ရောက်လာပြီ၊
အားလုံးအဝတ်အစားတွေသွားပြန်မလဲခင်နှုတ်ဆက်ကြသည်။
ပါတီလာသူတွေကနောက်လာမည့် ၂ညအတွက်အားခဲထားကြသည်။
ဒါပေမယ့် ဒါလီလင်းတို့အမျိုးသမီးအုပ်စုကတော့၊ မနက်ဖြန်ထပ်လာ မလာကို၊ အသေအချာ ကတိမပေးနိုင်ပါ။

“နက်ဖြန်ခါ မမနွယ်ထပ်လာဦးမှာလားဟင်”
ဆက်အောင် ဒါလီလင်းနားကပ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးမေးလိုက်သည်။

“စဉ်းစားကြည့်လိုက်ဦးမယ်နော်၊ သေချာတော့မပြောနိုင်ဘူး၊ လာချင်မှလဲလာနိုင်မယ်”
ဒါလီလင်းကပြန်ဖြေတော့…

“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်မမကိုစောင့်နေပါ့မယ်”

ဆက်အောင် မမတို့အုပ်စုကိုနှုတ်ဆက်ပြီး
ယိုင်ထိုးနေသေးတဲ့သီဟကိုတွဲလို့ ကားပါကင်ဘက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်….။

——————————————
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၉)

မာလာသော်ကသူ့ကားကိုခြံထဲကွေ့ဝင်ပြီး အိမ်ဝအထိဒါလီ့ကိုလိုက်ပို့သည်။
အိမ်ထဲကမီးတွေမပိတ်သေးတာတွေ့ရတော့နဲနဲထူးဆန်းနေမိ၏။

“အယ်..ဘယ်သူအခုထိမအိပ်သေးဘူးလဲ။ ငါ့သားလဲ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ် သွားအိပ်နေတာ”
အခုအိမ်ပြန်ရောက်မှပဲ သူမသားကိုသတိရသွားသည်။
ခုနကလေးတင်ကပဲ၊ သူ့သားက သူ့ကိုတက်လိုးသွားသည်ကိုတော့လုံးဝမထင်ထားလိုက်…။

သူမအိမျထဲဝငျသှားတော့ သူမ၏ခငျပှနျးဖွစျသူ ဦးခစြျထှနျးမောငျက ဧညျ့ခနျးထဲတှငျထိုငျစောငျ့နသေညျကျိုတှေ့ရ၏။

“ဪ..အကိုကြီး..မအိပ်သေးဘူးလား…”

“ပြန်လာတာညဉ့်နက်လှချည်လား ဒါလီ…ခု နာရီပြန် ၂ချက်တီးတောင်ရှိနေပြီ”

ဦးချစ်ထွန်းမောင်အသံက ဘဝင်မကျကြောင်းဖော်ပြနေသည်။

“ဪ သမီးက ပွဲမှာ မတွေ့ရတာကြာတဲ့ ငယ်ငယ်ကသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပြန်ဆုံမိကြလို့ပါ၊ မတွေ့ဖြစ်ကြတာဆယ်နှစ်မကတော့ဘူး..၊
ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောရင်း အချိန်အတော်ကုန်သွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ဘူး အကိုကြီးရဲ့..”
ဒါလီလင်းက ခပ်တည်တည်နှင့်ဗြောင်လိမ်လိုက်သည်။

“သမီးရေအရင်ချိုးလိုက်ပါရစေဦးနော်၊ တစ်ကိုယ်လုံးလဲနုံးပြီး စေးထန်းနေပြီ”
သူမကပြောရင်းနှင့် သုတ်သုတ်ရှောင်ထွက်သွားသည်။ လင်အိုကြီးကနောက်ကလိုက်လာပြီးမြည်တွန်တောက်တီးနေသည်ကိုပင်ဂရုစိုက်နားမထောင်တော့..။

ဒါလီလင်း ကိုယ်သုတ်ပုဝါကိုဆွဲပြီး အမြန်ပင်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ခဲ့သည်။
သူမ ပါတီသန့်စင်ခန်းမှာတုန်းက သန့်ရှင်းရေးအမြန်လုပ်ခဲ့သေးသော်လဲ၊ လုံးဝမပြောင်သေးပါ၊
သူမ၏ဆီးစပ်၊ ပေါင်ခြံနှင့် စောက်ခေါင်းထဲတွင် သူမ၏သားမှန်းမသိလိုက်သည့်၊
ဟိန်းဆိုသောကောင်ကလေး၏ သုက်ရည်အကြွင်းအကျန်တွေက ပေကျံလို့နေသေးသည်။
စေးကပ်နေသောနေရာများကို အမြန်ဆေးသန့်စင်ပြီး သက်သေခံများကိုဖျောက်ရဦးမည်လေ။ အကောင်းဆုံးကတော့ရေချိုးပစ်ခြင်းပင်။

ဒါလီက ရေချိုးရန်၊ သူ့ရဲ့ပွဲတက် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကိုချွတ်လိုက်သည်၊ ဘရာမရှိ ပင်တီမရှိ၊ လှပသောကိုယ်လုံးဖွေးဖွေးကြီးပေါ်လာသည်..။
ပွဲတက်ကထဲကဘရာကမဝတ်ခဲ့၊ ဒါဆို ပင်တီကရော။ ပင်တီလဲမရှိတော့ပါ၊
အမှန်တော့ဟိန်းဆိုတဲ့ကောင်ဆိုးလေး ဂျီကျပြီးကပ်တောင်းနေ၍ဖြစ်သည်။ အမှတ်တရလိုချင်သည်ဆိုပဲ။
ဒါနဲ့ပဲ လော့ကာခန်းကအထွက်၊ ကပ်ပြီးလက်ထဲထိုးထည့်ပေးခဲ့ရသည်။ ဂါဝန်ရှည်ဆိုတော့ ပင်တီမပါလဲမသိသာလှ။

ရေချိုးနေရင်း ဒါလီ့စိတ်တွေက၊ ကပွဲခန်းမထဲသို့ပြန်လည်လွင့်ပျံရောက်ရှိသွားသည်။
ပြန်တွေးမိတော့အခုထိသူမ၏ကျေနပ်ခြင်း၊ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေရခြင်းတွေကမပျောက်သေးပေ..။

“အို…ဟိန်းရယ်…၊ မင်းလေးက မှော်ဆန်လိုက်တဲ့ စပယ်ရှယ်ဝမ်းလေးပါပဲ”
ဒါလီတိုးတိုးလေးရေရွတ်နေမိသည်။

“သူ မမကို ညတိုင်းလာဖက်အိပ်ပေးပြီး ခုနကလိုချစ်ပေးမယ်ဆိုရင် သိပ်ပျော်ရမှာပဲကွာ..”

ဒါလီအတွေးအိပ်မက်တွေမက်နေမိသည်၊ သူမအတွေးတွေက လင်ရှိမယားတစ်ယောက်အနေနှင်
့ရိုင်းများနေမလား၊ စက်ဆုတ်ဖွယ်များဖြစ်နေမလား၊ သူမဂရုမစိုက်တော့၊
သူမ၏ အဖုတ်ထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ရှိနေသော ဖြူဖြူသန့်သန့် လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုပြန်မြင်ယောင်နေမိသည်။
အသန့်ကြိုက်သောသူမအတွက် စိတ်ကြိုက်လီးတစ်ချောင်းပင်ဖြစ်သည်။

ဒါလီရေချိုးပြီးလို့ညအိပ်ဝတ်စုံလဲလို့သူမအိပ်ခန်းထဲဝင်ခဲ့ကာ ကုတင်ပေါ်တွင်ခြေဆန့်လက်ဆန့်လှဲလိုက်တော့သည်။
ကုတင်က ကင်းဆိုက် ၆ပေကုတင်ကြီးဖြစ်သည်။
သူမ သူ့ခင်ပွန်းနှင့်ကုတင်ခွဲ၍အိပ်သည်မှာ အိမ်ထောင်သက်တစ်ဝက်ကျိုးကထဲကဖြစ်သည်၊
ချမ်းသာသည့်လူတန်းစားဖြစ်သဖြင့်ဥရောပစတိုင်ဆန်ဆန်ယဉ်ကျေးမှုကိူယူကာ လင်မယားခွဲ၍အိပ်ကြသည်မှာကြာပြီ။
တစ်ယောက်တစ်ခန်းပေါ့၊ အခန်းချင်းကတော့သိပ်မလှမ်းပါ။ စိတ်ဆန္ဒရှိကြမှ ဆောင်တော်ကူးကြသည်။

ဦးချစ်ထွန်းမောင် ရောဂါထူလာတော့ နဂိုထဲကခွဲအိပ်တဲ့အကျင့်ရှိနေတာ အတော်ပဲဖြစ်သွားသည်။
ဒါလီတစ်ယောက် အမောဖောက်နေသောအသံနှင့် အမြဲကြပ်နေသော၊ ကျယ်လောင်စွာလည်းဟောက်တတ်သော၊
သူ့ခင်ပွန်းနှင့်အတူ တစ်ကုတင်ထဲမအိပ်နိုင်တော့ပါ။ ကိစ္စပြီးလျှင်အခန်းပြန်ပေတော့။

ဇရာနှင့်ရောဂါကြောင့်ဦးချစ်ထွန်းမောင်ဇနီးပျိုလေးနှင့်မပျော်ပါးဖြစ်ခဲ့သည်မှာလနှင့်ချီ၍ကြာခဲ့ပြီ။
ယခုညတော့သူက ဒါလီ၏အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်လာသည်။ ဒါလီ၏ဘေးတစ်ဘက်တွင် ဝင်လှဲလိုက်၏။
ဒီည သူဘာစိတ်ကူးရှိသလဲတော့မသိ။ မိန်းမအိမ်ပြန်နောက်ကျလို့စိတ်ထဲကပူလောင်သဝန်တိုပြီး
မိန်းမကျေနပ်အောင်၊ ရသလောက်လေးဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်မည်ဟူသောအတွေးနှင့်လား၊
ဒါမှမဟုတ် ဒါလီအိမ်ပြန်နောက်ကျတာကိုမကျေနပ်သေး၍ စောဒကထပ်တက်ဦးမလို့လား၊

ဒါလီလင်းကတော့ လင်အိုကြီးအနားမှာဝင်အိပ်သည်ကိုဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ သူ့ယောက်ျားကြီးကိုကျောပေး၍ ဖက်လုံးဖက်ပြီးအိပ်တော့သည်။
ဦးချစ်ထွန်းမောင်က ဒါလီ့အနားတိုးကပ်သွားပြီး နောက်မှနေ၍ချစ်မယားလေးကိုအသာသိုင်းဖက်လိုက်သည်။
သူ့စိတ်ထဲမှာသူ့မယားပျိုလေးနှင်သူ့ကဝေးကွာနေသည်ဟုခံစားနေရသည်၊ သူ့မယားလေး အခြားသူများရှိနေပြီလားဟုလည်းပူပင်နေမိ၏။
ဒါလီလင်းက သူ့ယောက်ျားကြီး၏လက်ကိုအသာခွာထုတ်လျက်..၊

“လက်ကြီးကဖယ်စမ်းပါဦး၊ အကိုကြီးနေလို့မကောင်းဘူးမဟုတ်လား..၊ တော်ကြာအမောဖောက်နေဦးမယ်၊ အားရှိအောင်ပဲနားစမ်းပါ”

ဦးချစ်ထွန်းမောင်မှာလည်းလက်ပြန်ရုပ်လိုက်ရပြီး…

“အကိုကြီးသိပါတယ် ဒါလီလေးရယ်၊ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာကြာကထဲက အကိုကြီးဒါ့ကို သာယာပျော်ရွှင်မှုမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး၊
ဒါလီအကိုကြီးကိုမချစ်တော့ဘူးဆိုတာလဲဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အကိုကြီးကတော့ဒါလီ့ကိုချစ်ဆဲပါ…”

ဦးချစ်ထွန်းမောင်ဝမ်းနည်းစွာပြောရင်းသူ့အခန်ဘက်ပြန်လျှောက်သွားတော့သည်။

***************************************************************

ညက ဆက်အောင်၊ သီဟတို့အိမ်ပဲ ပြန်အိပ်ကြရတယ်လေ။
သူ့အမေကိုပြောထားတဲ့အတိုင်းဘောပွဲကြည့်နေတံ့ပုံစံပေါ့၊
အမှန်ကတော့သူကိုယ်တိုင်ပွဲထွက် ဝင်ကစားပြီးဂိုးတွေသွင်းလိုက်ရလို့အတော်မောနေပြီ။
မနက်မိုးလင်းလို့အိပ်ရာထမှပဲ၊ သီဟကအမူးပြေတော့သည်။

“ဟေးး မနေ့ညက ဘယျလိုလဲကှာ..၊ ငါကတော့ မူးတာ ဘာမှနျးကိုမသျိလိုကျတော့ဘူး…”

ဆက်အောင်က သီဟ၏အမေးကို ပါးစပ်ဖြင့်မဖြေ၊ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှတစုံတခုကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
လက်ထဲတွင်ပါလာသည်ကား… ဇာပါးဖောက် ပန်းရောင်ပင်တီလေးတစ်ထည်။

“ဒါ..ဘယ်သူ့ပစ္စည်းလဲ..သိလား?”

“ဟေးး….အဲ..အဲဒါ…ညကမင်းနဲ့တွဲတဲ့ မမနွယ်ဆိုတဲ့ဆော်ကြီးရဲ့ အတွင်းခံပဲကွ၊ ငါကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်”

သီဟက အံ့ဩမျက်လုံးပြူးပြီးပြောသည်။
ဆက်အောင်က ပင်တီလေးကိုမြှောက်၍နမ်းလိုက်၏။ အားရပါးရ တစ်ရှိုက်ရှူလိုက်ရင်း..

“ဟား..မွှေးနေတာပဲ..၊ ရင်ထဲကိုအေးသွားတယ်ကွာ..”

“ဒါဆိုရင်..ဆိုလိုချင်တာက..၊မင်းညက..”

“မှန်၏အသင်လူသား..”
ဆက်အောင်ကပြောလဲပြော၊ မျက်ခုံးလဲချီပြရင်း၊ ကျေနပ်ဂုဏ်ယူစွာဖြင့်ပြုံးနေလေသည်။

“အဲဒီတော့..ဘယ်လိုနေသလဲကွ၊ ပြောပါဦး..”

“ဘာကိုမေးတာလဲကွ..”

“စောက်ဖုတ်ကိုပြောနေတာကွာ..” သီဟက ဒဲ့ပြောသည်။

“ဆုံကြီးက အကြီးကြီးပဲကွ၊ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းကြီး၊ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေနဲ.၊ အရသာကလဲရှိသလားမမေးနဲ့”
ဆက်အောင်ကပြောရင်း တံတွေးဂလုကနဲမျိုချပြ၊ လျှာသပ်ပြ၊ အိုဗာအက်ရှင်တွေလုပ်ပြနေ၏။

“ငါထင်သားပဲ..၊ အဲ့လိုပဲနေမှာပါလို့..၊ သူ့အပြင်ပန်းဘော်ဒီကြီးကြည့်ကတည်းကမှန်းလို့ရနေပြီ”
သီဟကမှတ်ချက်ချတော့..

“ငါ..အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ကွာ..တော်တော်ကြီးစွဲသွားပြီကွ၊ မိုက်လိုက်၊ကောင်းလိုက်တာဆိုတာတော့ ငါဖြုတ်ဖူးသမျှတခြားဆော်တွေနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး”

ဆက်အောင်က ညတုန်းကဖြုတ်ခဲ့ရတဲ့မမနွယ်ရဲ့ကာမဗျူဟာတွေကိုပြန်တွေးရင်းပြောနေသည်။
သူရည်ရွယ်ပြီးပိုးစိုးပက်စက်ပြောနေသူမှာတကယ်တော့သူ့အမေမှန်းလဲသူမသိ။

“ဒါဆိုမဖြစ်ဘူးကွာ..၊ ဒီညတော့ငါလဲစမ်းကြည့်မှရတော့မယ်”
သီဟက တကယ့်ကြီးလုပ်တော့မည့်ပုံနှင့်အလေးအနက်ကိုပြောနေသည်။

***************************************************************

ဒုတိယည ပွဲစချိန်ရောက်ခဲ့ပြီ..

ဆက်အောင်နဲ့သီဟတို့ ၂ယောက်၊ ညဦးပိုင်းကထဲက ရောက်လာပြီး မနေ့ညကမမတို့အုပ်စုကိုလာစောင့်နေမိကြသည်။
စိတ်စောနေကြပုံများ၊ ပွဲတောင်ကောင်းကောင်းမစသေးဘူး၊ ကြိုရောက်နေကြတာ။

“သူတို့လာကြလိမ့်မယ်လို့မင်းထင်လား..?” သီဟ အမေး..၊

“လာရမှာပေါ့ကွာ၊ ငါသိနေတယ်”

တစ်ယောက်နဲ့တယောက်တီးတိုးပြောရင်း..၊ အရက်လေးတကျိုက်ကျိုက်သောက်ရင်း..၊
သီချင်းနားထောင်ရင်း၊ ပွဲလာသမျှဆော်တွေကိုလဲမျက်စိစားပွဲထိုင်ရင်း
ဟိုဆော်က ဘယ်လို၊ ဒီဆော်က ဂလို ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောရင်း၊ အချိန်ကို မကုန်ကုန်အောင်ဖြုန်းနေကြလေသသည်။

အချိန်က တဖြည်းဖြည်းရင့်လာပြီ၊
ဒါပေမယ့်၊ ပန်းမမ၊ မမနွယ် နဲ့ မမသန့်တို့ အပျိုကြီးအုပ်စုကိုအရိပ်အယောင်မျှပင်မမြင်ရသေး။

“ဟေးး ဆက်အောင်၊ ဘာမှမထူးဘူးကွ၊ ငါတို့တော့ တခြား တားဂက်အသစ်တွေလို်က်ရှာရင်ကောင်းလိမ့်မယ်ထင်တယ်..”

“မင်းသွားရင်သွားလေ..၊ ငါတော့ဒီမှာထိုင်စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

“ဟေ့..ငါထင်တာတော့ မင်း.. အဲ့ဒီ စောက်ဖုတ်ကြီးကြီးနဲ့ မမနွယ်ဆိုတဲ့ဆော်ကြီးကို တကယ်ကြွေနေပုံရတယ်..။ အရင်ကမင်းဒီလိုမျိုးမဟုတ်ပါဘူး..”

သီဟက ဆက်အောင်ကိုကြည့်ရင်း သံသယက ကြီးထွားလာသည်။

***************************************************************

ခဏအကြာမှာတော့ ဘိုကပြားမ၂ဗွေက သူတို့၂ယောက်ဆီတည့်တည့်လျှောက်လာပြီး နှုတ်ဆက်ရင်းဝင်လုံးတော့သည်။
ဘိုစပ်မတွေက ၂ယောက်လုံး လင်းနို့မျက်နှာဖုံးတွေနဲ့၊ Bat Women တွေပေါ့။
တစ်ယောက်ကရွှေရောင်ဆံပင်၊ နောက်တစ်ယောက်က အညိုရောင်ဆံပင်နဲ့..

“ဘယ်လိုလဲ..ကိုလူပျိုနှစ်ယောက် ငေါင်နေကြတာလား”

ဘိုစပ်မတွေလာနှုတ်ဆက်တော့ ၂ယောက်သားအံ့အားသင့်သွားကြတယ်။ အမယ် ဒီဟာမတွေမြန်မာစကားပြောတတ်သားပဲ။

“မငေါင်ပါဘူးဗျာ၊ နဲနဲစိတ်တွေဆာနေရုံသက်သက်ပါ”
သီဟက ခပ်ရွတ်ရွတ်ပြန်ဖြေလိုက်တော့…

“ဟာ..တကယ်လား..me too…”
ပြောအပြီး ဘိုမ၂ဗွေကရဲရဲတင်းတင်းပဲ သူတို့နားပိုကပ်လာပြီး..ဝိုင်းထိုင်လိုက်ကြ၏၊

“ကျမနာမည်က ဒေစီတဲ့..မှတ်ထားဦး”
ဆံပင်ညိုက သူ့ကိုယ်သူမိတ်ဆက်ရင်း လက်တစ်ဘက်ကဆက်အောင်၏ခါးကိုတင်းတင်းဖက်လိုက်လေသည်။

“အဲ..ကျ ကျနော် အာ့ မကောင်းဘူးလို့ထင်ပါတယ်ဗျာ”

ဆက်အောင်က ဒေစီ့လက်ကိုကြိုးစားဖြုတ်ကြည့်သည်။
အကြောင်းရင်းကတော့ ယခုအချိန် သူ၏စိတ်ထဲ၊ ခေါင်းထဲတွင် မမနွယ်ခေါ် သူ့မေမေဒါလီလင်း၏ ပုံရိပ်ကသာကြီးစိုးနေသည်။

ဆက်အောင်ကငြင်းလေ၊ ဒေစီက သူ၏ပေါင်ခွကြားဆုံသို့လက်လှမ်းကာ ဒုတ်ကြီးကိုကျကျနနကြီးကိုင်လိုက်လေသည်။

“အိုးးးး”
ဆက်အောင်တစ်ယောက်တွန့်သွားရသည်။

“Wow..wow… အမေးဇင်း..”

ဒေစီကပြောရင်းနှင့် လီးကြီးကိုစိတ်တိုင်းကျနယ်နေသည်။ ဆက်အောင်က သူမ၏လက်တွေကိုအတင်းဆွဲဖယ်ပြီး..

“ဟာ..အဲ့လိုတော့မကစားပါနဲ့ဗျာ..”

နောက်ထပ်ရွှေရောင်ဆံပင်နဲ့တစ်ယောက်ကလဲ သူ့သူငယ်ချင်းကလက်မြန်ခြေမြန်ဝုန်းနေတာတွေ့တော့
သူကလဲအားကျမခံ သီဟရဲ့အတွင်းခံထဲလက်လျှိုပြီးကိုင်တော့သည်။
သီဟတစ်ယောက်လှုပ်ချိန်ပင်မရလိုက်။

“အူ့ (ပ်)…”
သီဟ လန့်လို့အာမေဋိတ်တစ်လုံးသာပြုနိုင်ပြီးဘာမှဆက်မပြောနိုင်ခင်..၊
ရွှေရောင်ဆံပင်ဘိုမက သီဟအတွင်းခံကိုဆွဲချလိုက်ပြီး လီးကိုကုန်းစုပ်လိုက်တော့သည်။

“ဟေးးးး..နေ…နေပါဦး”
သီဟက ကမန်းကတန်းတားလိုက်ပေမယ့် သူမလုပ်နေတာကိုအတင်းဆန့်ကျင်လိုစိတ်တော့ဖြစ်မလာခဲ့၊
သွေးသားတွေရဲ့တုန့်ပြန်မှုကြောင့်လား။
ရွှေရောင်မက လီးကိုစုပ်ရင်းလက်ကညှစ်ပြီးဂွင်းကိုင်ပေးနေသည်။
ခဏလေးပါပဲ…သီဟလီးကသံချောင်းလိုမာလာတော့၏။ ဒီတော့ရွှေရောင်မ၏ပုလွေချက်တွေကပို၍ချက်ကျလာသည်။

“အိုးးးး ရှီး အားးးး”
ဒေစီက သူငယ်ချင်းရွှေရောင်ဘိုမကိုကြည့်ပြီး ဆက်အောင်ဘက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။

“အရသာကောင်းကောင်းလေးရပါစေရှင်…”

ပြောပြီးတာနဲ့ ဆက်အောင်ကိုအတင်းဖက်လုံးတော့သည်။
ဆက်အောင်ကလည်းအတင်းပြန်ရုန်းသည်။
ဒါပေမယ့်ဘေးလူတွေအနေနဲ့ရုတ်တရက်ကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ သူတို့တွေကားရပါးရ ဖာ့က်နေကြသည်ဟုသာမြင်ပေမည်။

“မဟုတ်သေးဘူး..မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..”

ဟုတ်တယ်လေ..သူတို့လဲဘေးလူတွေအမြင်နဲ့မြင်တာပဲလေ..၊
ဒီအချိန်မှာမှတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဝင်လာခဲ့ကြတဲ့ ဒါလီလင်း၊ မာလာသော်နဲ့ သွဲ့သွဲ့တို့က
လှမ်းမြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မျက်စပစ်ပြပြီး၊ အနားကိုလျှောက်လာကြပြီး..၊ ပြိုင်တူ..

“အဟမ်း…အဟမ်း…”

သီဟ၊ ဆက်အောင်နဲ့ ဘိုမ၂ယောက်တို့
ရုတ်တရက် ထွက်လာတဲ့အနားကချောင်းဟန့်သံတွေကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။

ဆကျအောငျက ဘောပှဲမှာခွထေိုးပွီးတစျဘကျလူလဲကသြှားမှ၊ သူဘာမှမလုပျသလျိုလကျမွှောကျလိုကျတဲ့ဒီဇိုငျးနဲ့၊ လကျ၂ဘကျမွှောကျပွီး..

“မဟုတ်ဘူး၊ ကျနော်ဘာမှမလုပ်ဘူးနော်..”
ဖန်စီမျက်နှာဖုံးဖူးစာ
(၁ဝ)

“အမယ်..သက်သေသက္ကာရနဲ့ လက်ပူးလက်ကြပ်မိနေတာကိုများ..”
ပန်းမမခေါ် မာလာသော်ကပြောလိုက်တော့…၊

“တကယ်ပါဗျာ..၊ ကျနော်မလုပ်ရပါဘူး၊ သူကအတင်းလာပြီးလုံးတာပါ”

ဆက်အောင်က သူ့မမနွယ်လို့ခေါ်တဲ့ ဒါလီလင်း အထင်လွဲမှာကိုအရမ်းစိုးရိမ်နေပြီးတော့ ပြာပြာသလဲနဲ့ရှင်းချက်ထုတ်နေသည်။
ဘိုစပ်မ၂ယောက်ကတော့ အခြေအနေသိပ်မကောင်းဘူးဆိုတာရိပ်မိလိုက်လို့လှစ်ကနဲပျောက်သွားကြပြီလေ။
မာလာသော်ကဆက်ပြောသည်။

“ကျမသူငယ်ချင်းက ရှင်တို့ကိုထပ်တွေ့ချင်လို့ တမင်တကူးတက ကျမတို့ကိုချိန်းခေါ်ပြီးလာခဲ့ကြရတာနော်၊
ဒါပေမယ့် ရောက်လဲရောက်၊ ဒီလိုမြင်လိုက်ရတော့စိတ်ကုန်သွားပြီ..တကယ်ပဲ…”

“မဟုတ်ဘူးနော်…အမထင်သလိုမဟုတ်ဘူး..”
ဆက်အောင်ကခေါင်းခါရင်းပြောပြန်သည်။

“ကဲ..ဒို့တွေပြန်ကြစို့..ဖီလင်မလာတော့ဘူး..”

မာလာသော်ကပြောရင်းနဲ့ကျောခိုင်းပြီးထွက်သွားတော့မလို့လုပ်တော့၊ ကျန်သူငယ်ချင်း၂ယောက်လဲ လိုက်မလို့ပြင်သည်။
ဆက်အောင်ကအခြေအနေမဟန်မှန်းသိတော့ ချက်ချင်းပဲခုန်ပြီး မမနွယ်ရှေ့ဝင်တားလိုက်ရင်း
ဒူးထောက်ပြီးပေါင်ဖြူဖြူထွားထွားကြီးတွေကိုဖက်ထားလိုက်တော့၏။

“မပြန်ကြပါနဲ့ဗျာ..၊ ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျနော်မမနဲ့တွေ့ချင်လွန်းလို့ ရနာရီကထဲကလာစောင့်နေရတာပါ”

ဒါလီလင်းမှာ အဲ့ဒီလိုကြားလိုက်ရတော့ တွေဝေသွားပြီး ရပ်လိုက်မိသည်။

“ဟုတ်ပါတယ်..ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ..ကျနော်သက်သေရှိပါတယ်။ မယုံသေးရင်လဲ serve လုပ်တဲ့ကောင်လေးတွေမေးကြည့်ကြပါဗျာ”
သီဟကလည်းအတန်ကြာကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ အခြေအနေပိုဆိုးမလာခင်မှာ၊ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆက်အောင်ဘက်မှ စစ်ကူလိုက်၍ပြောပေးသည်။

“တကယ်ပါမမနွယ်ရယ်၊ ကျနော် မမတစ်ယောက်ထဲကိုပဲရည်ရွယ်ပြီးလာစောင့်နေတာပါ”

ဆက်အောင်ကပြောရင်းနဲ့သူ့လက်မောင်းတွေကလဲ ဒါလီလင်းရဲ့ခြေထောက်တွေကိုပိုပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားလိုက်သည်။
ဒါလီလင်းလဲစိတ်နဲနဲပျော့လာပြီး မာလာ့ဘက်လှည့်လို့…၊

“ကဲပါလေ..သူတို့ကိုတစ်ခါလောက်တော့ စမ်းပြီးယုံကြည့်လိုက်ရအောင်ပါ..”

“အေး…နင့်စိတ်ပျော့တာကတော့ အမြဲတမ်း ဒီလိုချည်းပဲ…ဟင်းးး”
မာလာကသက်ပြင်းချရင်းပြောသည်။

နောက်ဆုံးမတော့ ဆက်အောင်အတင်းချော့တာအောင်မြင်သွားပြီး၊ မမသုံးယောက်နဲ့တစ်ဝိုင်းထဲမှာအတူပြန်ထိုင်ဖြစ်ကြသည်။
ဒါလီ ခေါ် မမနွယ်က သူ့ကောင်လေးဟိန်း ခေါ် ဆက်အောင်ဘက်လှည့်ပြီး..၊

“ဒီည..မမအကြာကြီးနေလို့မရဘူးနော် ဟိန်း…၊ အိမ်ကအဖိုးကြီးက နဲနဲသံသယဖြစ်နေပြီ”

ရောက်တတ်ရာရာစကားတွေပြောကြရင်းနဲ့ အခြေအနေတွေက၊ အရင်ညကလိုပြန်ပြီးပျော်စရာကောင်းလာပြန်လေပြီ။
ဒီနေ့လဲ သွဲ့သွဲ့က သီဟကိုထပ်ပြီးလှည့်စားဖို့အစီအစဉ်ဆွဲလာပြန်သည်။ မာလာသော်နဲ့ပေါင်းကြံတာပေါ့။
ဒါလီလင်းနဲ့ဆက်အောင်ကတော့သူတို့အခြေအနေမှန်ကို (ကိုယ့်အမေမှန်း ကိုယ့်သားမှန်း) အခုထိမရိပ်မိကြသေးပဲ
ချစ်သူစုံတွဲအဖြစ် ၂ယောက်သားတတွဲထိုင်နေကြသည်။

အချိန်တစ်နာရီလောက်ကုန်သွားပြီးတဲ့နောက်… သီဟ ခေါ် ပန်းသီးမှာလည်း သူ့မမကြီး၂ယောက်ရဲ့အစသန်မှုကြောင့်
တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်၊ တစ်လှည့်စီလှိမ့်ထည့်ပေးနေတာကိုမော့ရင်း မခံနိုင်တော့ပဲ မှောက်သွားပြန်ချေပြီလေ…။
မာလာသော်က ဒါလီလင်းနဲ့ ဟိန်းဆိုသောကောင်လေးဘက်လှည့်ကြည့်တော့၊
၂ယောက်လုံးပျော်ပျော်ပါးပါးစကားလက်ဆုံကျနေကြတာကိုတွေ့ရသည်။
ဒါကြောင့်သွဲ့သွဲ့ကိုလက်တို့ပြီး၊ ကပွဲခန်းထဲ ပတ်၍ကြည့်ရအောင်ဟုဆိုကာခေါ်ထုတ်သွားသည်။
ဒါလီနှင့်ဆက်အောင်တို့အတွဲကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်လွှတ်ထားပေးခဲ့ကြ၏။

ဟိုမမ၂ယောက်ထွက်သွားတာနဲ့ ဆက်အောင်ရဲ့လက်တွေကမြန်လှသည်။
ဒါလီလင်း၏ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းကိုစ၍နှိပ်နယ်သုံးသပ်လေပြီ။

“ဒီမှာ..ဒီမှာ..မနေ့ကလိုပဲ ကဲပြန်ပြီလား၊ တော်ပြီကွယ်၊ အဲ့လိုထပ်မလုပ်ကြရင်ကောင်းမယ်နော်..”
ဒါလီလင်းက ငြင်းဆန်နေသည်။ သူမစိတ်ထဲ အမှားကျူးလွန်မိသလိုလို၊ နောင်တရသလို ခံစားမိရ၍ဖြစ်၏။
မနေ.ညက သူ.ခင်ပွန်းဦးချစ်ထွန်းအောင်၏ စိတ်ခံစားမှုအမူအရာတွေကိုပြန်စဉ်းစားမိတော့ စိတ်မကောင်းမိ။ ဒါကြောင့်ဟိန်းကို တားနေမိသည်။

ဆက်အောင်ကတေ ဒါလီပြောနေတာကိုနားမထောင်၊
သူ၏လက်တွေက ဒါလီလင်း၏ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းအသီးသီး၊ အထူးသဖြင့် အဓိကကာမခလုတ်အစိတ်အပိုင်း၊
ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့ပေါ်တွင်မနားတမ်းပြေးလွှားဆော့ကစားနေသည်။

“ကိုင်လိုက်ရတဲ့နေရာတိုင်း လက်ကိုနူးအိဖတ်နေတာပဲမမရယ်…”

ဒါလီလင်းရဲ့ နားနားကိုတိုးတိုးလေးကပ်ပြီးပြောလိုက်လျှင်…၊
ဒါလီက အငြိမ်မနေဆော့ကစားနေသောဆက်အောင်၏လက်၂ဘက်ကိုစုစည်းချုပ်ကိုင်လျက်..၊

“တော်တော့နော်..ဟိန်း”

ဆက်အောင်ကပြောလာသောစကားသံကိုနားမထောင်ပါ၊
လက်တွေကမလွတ်လပ်တော့သော်လည်းပါးစပ်ရှိနေသေးတယ်မဟုတ်လား..။
ဆက်အောင်အချိန်မဖြုန်းတော့၊ ပင်တီပါးလေးတစ်ထည်သာဖုံးထားသော
ဒါလီလငျး၏ပေါငျကွားမှရှှတွေိဂံလေးပေါျသို့ပါးစပျကိုဖိကပျ၍စုပျပွီးတဝကွီးရှိုကျကာနမျးလျိုကျသညျ။

ဒီနေ့ဒါလီလင်းဝတ်ထားတာက ပင်တီအဖြူပါးပါး သန့်သန့်လေးပါ။
စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖားခုံညှင်းကြီးလို တင်းပြီးဖောင်းကားနေသဖြင့် ပင်တီပါးလေးကလုံအောင်မဖုံးနိုင်ပဲရုန်းကြွတက်နေသည်။

“အု…အို…အစ်စ်စ်”

သူမရဲ့မြစ်ဝမြေနုကျွန်းပေါ်ဒေသလေးကို ဖိဖိလေးဆွဲစုပ်သုံးသပ်ခံလိုက်ရလို့
ဒါလီလင်းတစ်ယောက်ဒွန့်ကနဲ ဖြစ်ပြီးအာမေဋိတ်တွေတန်းစီပြီးထွက်လာတယ်။
ဆပ်ပြာမွှေးနံ့လေးနဲ့သင်းနေတဲ့ ဒါလီလင်းရဲ့ပေါင်ကြားကအနံ့အသက်လေးက လူပျိုရိုင်းလေးဆက်အောင်အဖို့အရမ်းကိုဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းလှသည်။
နမ်းပြီးရင်းနမ်းချင်ရင်းဖြစ်လာသောကြောင့်၊ နောက်တစ်ကြိမ်…

“ကျွတ်…ပြွတ်…”

မုံ့ပေါင်းကြီးကို၊ ထိထိမိမိ အားရပါးရကြီးနမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ဒါလီလင်းမှာ ပျော့ဖတ်ကျသွားရလေပြီ။
ဆိုဖာပေါ်တွင်မှီတဝက်၊ အိပ်တဝက်နှင့် ခေါင်းလေးကိုမော့၊ မေးလေးထိုးပြီးညည်းနေရုံသာတတ်နိုင်တော့၏။
ပင်တီဖြူဖြူသေးသေးလေးကလဲဘယ်အချိန်ထဲကဆွဲချွတ်ခံရလိုက်မှန်းသတိမထားမိလိုက်၊ အခုခြေသလုံးကိုရောက်နေပြီလေ။
သူမအခုသိနေရတာတော့ အရမ်းကောင်းပြီးဖီလင်တက်နေပြီဆိုတာပဲ။
ဆက်အောင်ရဲ့လျှာကစောက်ခေါင်းထဲဒလစပ်ထိုးမွှေနေတာကြောင့်နှလုံးခုန်ရပ်မတတ်ကိုကောင်းနေတာကိုး…။

“အိုးးး ကျွတ်ကျွတ်..”

ဒါလီမျက်နှာလေးမော့ပြီးမျက်လုံးစုံမှိတ်ထားမိတယ်။ ပါစပ်လေးကမဟတဟနဲ့..
ဆက်အောင် စောက်ခေါင်းထဲကလျှာကိုထုတ်ပြီး၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုပတ်ချာလှည့်လျက်ပြန်သည်။
နှုတ်ခမ်း၂လွှာကြားထိပ်လေးမှာခပ်ကွယ်ကွယ်လေးဒိုင်ရှိုပြီးပုန်းနေတဲ့
စောက်စိလေးဟာ မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့ကိုလာနှိုးတဲ့သူကိုထွက်ပြီးနှုတ်ဆက်ရတော့တာပေါ့။

ဆက်အောင် စောက်စိပြူးပြူးလေးပေါ်လာတာကိုမြင်တာနဲ့ အဲ့ဒီအသားတစ်လေးကို
လျှာဖျားလေးနဲ့တဇတ်ဇတ်လေးကလိရင်းဖိလျက်ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တော့၏။
အခုသူမအနေနဲ့အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီးကောင်လေးရဲ့လျှာလှုပ်ရှားမှုနောက်လိုက်ပြီးတုန်တက်နေရုံတစ်ခုပဲတတ်နိုင်တော့သည်။

သူမရဲ့လက်တွေကလဲ ကိုယ့်အမေရဲ့စောက်ပတ်မှန်းမသိ၊ ဘာမှန်းမသိ အားရပါးရကြုံးလျက်နေတဲ့
သူ့သားရဲ့ခေါင်းကိုစောက်ဖုတ်ကြီးဆီအတင်းဆွဲဖိ်ပေးထားနေသည်။

“အိုးးးး…မရတော့ဘူးးးး…၊ မမ..မနေနိုင်တော့သူးကွာ၊ လုပ်…လုပ်ပေးပါတော့…”

ဒါလီလင်းတစ်ယောက် အချိန်ကာလပေါင်းအတော်ကြာအောင်ဖိနှိပ်ချိုးနှိမ်ထားရလို့ ငုပ်နေတဲ့
သွေးသားဆန္ဒတွေက၊ ထိမ်းမရအောင်တောင်းဆိုလာတော့သဖြင့်မရှက်နိုင်တော့..။
ဆက်အောင်ကလဲဖြစ်လာသောအခြေအနေအခွင့်အရေးကိုအဆုံးရှူံးမခံပါ၊
ဒီအချိန်မှာအူတူတူလုပ်နေရင်သူ့ထက်မိုက်မဲသောသူရှိတော့မည်မဟုတ်။
ချက်ချင်းပဲကွန်ဒုံးကိုထုတ်ယူစွပ်လိုက်ပြီး (ဒီနေ့တော့အသင့်ဆောင်လာခဲ့တယ်လေ)
အစွမ်းကုန်တောင်နေပြီဖြစ်တဲ့လီးကြီးကို ဒါလီလင်းရဲ့စောက်ခေါင်းဝကိုတေ့လိုက်တော့၏။

ဖုထွက်ပြီးကားနေတဲ့ဒစ်ဖူးကြီးက တံတွေးနဲ့စောက်ရည်တွေရောစပ်ပြီးရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကိုထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာတယ်။

“အာ့…အိုးးရှီးးး”

ဒါလီလင်းမှာ နှုတ်ခမ်း၂လွှာထဲဖိပြီးထိုးခွဲဝင်လာတဲ့မာကျောလှတဲ့လီးတံကြီးရဲ့တင်းကြပ်ပြည့်ဝတဲ့အရသာကိုပြင်းထန်စွာမိန်းမောခံစားလိုက်ရသည်။
ဆက်အောင်ကလဲချက်မှန်မှန်နဲ့ ဒါပေမယ့်ခပ်ပြင်းပြင်းလေးတဖတ်ဖတ်နဲ့ဆောင့်လိုးနေပြီဖြစ်သည်။
ဒါလီလင်းမှာယခုသူ့ကိုကောင်းကောင်းလိုးပေးနေသူ လင်ကလေး ဟိန်း၏လည်ပင်းကိုတွဲခိုလျက်တင်းကြပ်စွာဖက်ထားမိသည်။

ဆကျအောငျမှာ ဒါလီလငျး၏ တငျကားနုအိနသေောရှှသေားမွတျနို့အစုံကျိုအရသာရှိစှာညှစျနယျနေ၏။
ပြီးတော့တလှည့်စီကုန်း၍အငမ်းမရစို့စို့ပေးနေလိုက်သေးသည်။

“အူးးးး ယောက်ျားရယ်၊ ဆောင့်ပေးပါ…၊ခပ်နာနာလေး၊ မြန်မြန်လေး…”
ဒါလီလင်းသူ့ကိုယ်သူမသိလိုက်ပဲ ဆက်အောင်ကို ယောက်ျားဟု လွှတ်ကနဲခေါ်လိုက်မိပြန်သည်။
ပေါင်ကြီးကိုလည်းအသားကုန်ဖြဲကားပေးထားမိသည်။ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ စောက်ဖုတ်ကိုကော့၍ကော့၍တင်ပေးနေ၏။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖောက်..ဖောက်..ဇွိ..ကျွိ..ပလစ်…

“အားးး… အဟင့် ဟင့်…အင်းးး..”

***************************************************************

မာလာသော်နဲ့ သွဲ့သွဲ့တို့ တပတ်ပြန်လှည့်လာကြပြီ..

“ဟိုမှာတွေ့လား..ဒို့ကောင်မကိုကြည့်လိုက်ဦး..”
မာလာက လက်ညှိုးထိုးပြပြီး သွဲ့သွဲ့ကိုပြောလိုက်ခြင်း..။

“အမယ်..ပြောတော့မိုးလားကဲလားနဲ့၊ အတွင်းခံမချွတ်ရးချမချွတ်ဘူးလေဘာညာနဲ့…မိဒါလီနော်…ကြည့်ပါဦး၊
အခုတော့ချွတ်တာထက်ပိုဆိုးနေပြီ။ မမနဲ့မောင်လေး တကုန်းကုန်းနဲ့ဆွဲနေလိုက်တာလေ.”
သွဲ့သွဲ့ကလဲယင်းသို့မှတ်ချက်ချသည်။

“အေးလေ..ကောင်လေးက ဆောင့်နေတာများ၊ ပေါက်ထွက်တော့မလားပဲ..”
မာလာကထပ်ဖြည့်သည်။

မာလာနှင့်သွဲ့သွဲ့ တို့ ၂ယောက်၊ ရှေ့မှအောကား၊ အေးရှားမြန်မာဗားရှင်းကိုကြည့်ရင်းစိတ်တွေထလာကြ၊ ဏှာတွေကြွလာကြတော့သည်။
သူမတိုစောက်ပတ်တွေထဲမှရွစိရွစိကလိကလိဖြစ်လာကြသည်။
သူတို့တွေမသိလို.သာ…၊ တကယ်လို့ ရှေ့ကချနေသည့်အတွဲမှာ (Asian Myanmar mom-son real သွေးသားရင်းချင်းမှားယွင်းမှု)
တကယ့်သားအမိအရင်းအမှန်တကယ်ဆော်နေကြသည့် အင်းစက်ဇာတ်ကားဟုသာသိခဲ့ပါမူ၊
အမှန်ပင်အရေတောက်တောက်ကျလောက်သည်။

မာလာသော်က လျှာဖြင့်နှုတ်ခမ်းပါးနားများကိုတစ်ကြိမ်သပ်လို်က်ရင်း…

“သွားကြစို့သွဲ့..၊ တို့တွေ ဟိုဘက်နားတစ်ခေါက်ထပ်လျှောက်ရအောင်၊ သူတို့ပျော်ရွှင်မှုလေးတွေဖီလင်ပျက်သွားအောင်မနှောင့်ယှက်ချင်ဘူး…”

“အေးး…”
သွဲ့သွဲ့ကလဲစကားထောက်ခံရင်း မာလာ့နောက်လျှောက်လိုက်သွားသည်။
ဒါပေမယ့်..သူတို့မျက်လုံးတွေကတော့ မြင်ကွင်းမှမခွာချင်ခွာချင်နှင့်..ထောင့်ကပ်၍ကြည့်နေမိကြသေးသည်….။

——————————————