ခိုးစားရတာမို့ နူးဖို့မအားပါ
ခိုးစားရတာမို့ နူးဖို့မအားပါ
ရေးသားသူ – ?????
အသုဘ တစ်ခုတွင်…
“ဟီး……ဖေဖေနဲ့မေမေ သမီးတို့ကို ထားခဲ့ပြီလား။”
“ဟီး.. မမ မေမေတို့ကို ခေါ်ပါဦး။”
“မေမေ ဖေဖေ ထပါဦး သားတို့ကို ကျောင်းလိုက်မပို့တော့ဘူးလား။”
ဒေါ်စန်းတင်မှာ မိမိ၏ တူမနဲ့တူ နှစ်ယောက်ကို ဖက်ထားရင်း
“ညီမလေးရေ၊ မောင်လေးရေ အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား။ နင်တို့သားသမီးတွေကို ဒီအတိုင်းထားသွားတော့မှာလား။ ရပါတယ် ညီမလေးတို့။ ငါ့တူ၊ တူမတို့ကို ငါ့သားသမီးလို့ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပြီး မွေးစားမယ်။ ညီမလေးတို့ ကောင်းရာသုကတိလားပါစေ။”
“သားတို့သမီးတို့ အားမငယ်ကြနဲ့ အရီးတစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်။”
ဒါဟာ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ ဘဝအပြောင်းအလဲ တစ်ခုပါ။ ဖိုးဂျမ်း အသက် ၁၀ နှစ်သားမှာ မိဘနှစ်ပါးက ယာဉ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားကြသည်။ ဒါကြောင့် အဒေါ်ဖြစ်သူက မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်နဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ တူနဲ့တူမတို့ကို မွေးစားလိုက်သည်။ ကျောင်းကိုလည်း ဆက်လက်ထားပေးသည်။ ဖိုးဂျမ်းရဲ့အစ်မ နာမည်မှာ မဌေးယဉ်ဖြစ်ပြီး သူထက် ၅ နှစ်ကြီးသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်စန်းတင်မှာလည်း သမီးတစ်ယောက် ရှိသည်။ သမီးနာမည်မှာ မခင်ငြိမ်းလတ် ဖြစ်သည်။ မဌေးယဉ်ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသည်။
ဖိုးဂျမ်းကို မွေးစားစဉ်က ဒေါ်စန်းတင် အသက် ၅၀ ရှိပြီ။ အိမ်ထောင်နှစ်ဆက် ကျဖူးပေမယ့် သမီးတစ်ယောက်သာ ထွန်းကားခဲ့သည်။ လင်သားဆုံးတာ ၇ နှစ် ရှိပြီးမို့ သမီးလေးနဲ့သာ ကျန်ခဲ့သည်။ အခုတော့ ညီမဖြစ်သူ ဆုံးတော့ ကျန်ရှိတဲ့ တူနဲ့တူမကို မွေးစားလိုက်ခြင်းပင်။
အဒေါ်က မွေးစားတာဆိုပေမယ့် အဒေါ်ကို အမေလို့ မခေါ်ပေ။ ခေါ်နေကျ အရီးလို့ နှုတ်ကျိူးနေပြီးဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်း လူပျိူပေါက် အရွယ်ကတည်းက ဂွေးထုတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူဂွေးထုပြီးဆိုရင် အရင်ဦးဆုံး အမှန်းခံရသူကတော့ သူ့ကိုအမြဲ အလိုလိုက်တဲ့ သူ့အဒေါ် ဒေါ်စန်းတင်ပဲဖြစ်သည်။ အဒေါ်ရဲ့ အချော့အမော့၊ အထိအတွေ့တွေဟာ လူပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်တဲ့အခါ စွဲလမ်းမှုတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေတာ ဖြစ်သည်။
အဒေါ်က ရုပ်ရည်ကျသွားပါပြီ။ မကျတာက တင်ပါးနှစ်ဖက်သာ ဖြစ်သည်။ ပါရည်နားရည်တွေ တွန့်သွားပြီ ဆိုပေမယ့် ဖင်တုံးကြီးက ကြီးဆဲပင်။
မန္တလေးမှာ နေကြသူတွေမို့ သင်တန်းကလည်း သူတို့နဲ့ သိပ်မဝေးပါ။ ဖိုးဂျမ်းက သင်တန်းကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ အသွားအပြန် လုပ်သည်။ အဒေါ်က ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတစ်ခု ဖွင့်ထားသည်မို့ မနက်ဆိုရင် အစ်မဖြစ်သူ မဌေးယဉ်က စျေးသွား၊ မခင်ငြိမ်းလတ်က ဆိုင်ဖွင့်ပြီး အဒေါ်က ဖိုးဂျမ်းစားချင်တာကို ချက်ကျွေးတတ်သည်။ သားဆိုလို့ ဒီတစ်ယောက်တည်းရှိတာမို့ အလိုလိုက်သည်။
“အရီး…”
“ပြောစေ”
“ဘာဟင်းချက်လဲ”
“သား ကြိုက်တဲ့ စာကလေးကြော်ရယ်၊ ရုံးပတီသီးဟင်းရယ် ပြီးတော့”
“ဒါမှ တို့အရီး”
အဒေါ်ဖြစ်သူ စကားပင်မဆုံးသေး အဒေါ်ကို အနောက်ကနေ ပြေးဖက်ထားလိုက်သည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဖင်အကွဲနှစ်ခုနဲ့ အတွင်းခံကိုအံတုပြီး ခုံးခုံးကြီးဖြစ်လာတဲ့ လီးကျောရိုးမှာ ထိကပ်နေတော့သည်။ ပထမ အဒေါ် ခဏငြိမ်နေပြီးမှ
“သား.. ဖယ်ဦး အရီး လုပ်စရာရှိသေးတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အရီး”
ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်နဲ့ခွာလိုက်ပြီး
“သား ဘာကူညီပေးရမလဲ”
“မလိုပါဘူး သားရယ်၊ သားက တစ်ခုပဲလုပ်ပေး၊ အရီးချက်ကျွေးတာကို စားရုံပဲ။”
“ဟုတ်ကဲ့… စားမယ် အရီး..၊ အရီး ဘာကျွေးကျွေး”
“အံမယ်..”
အဒေါ်က ပြုံးလိုက်ပြီး တူတော်မောင် ဖိုးဂျမ်းအတွက် သင်တန်းမှာ စားဖို့ ပြင်ပေးသည်။ အမှန်တော့ စာကလေးကြော်ကို ဖိုးဂျမ်းက မကြိုက်ပါ။ ဂွေးထုတတ်တဲ့ အချိန်ကစပြီး ကြိုက်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်း လိုချင်တာမှန်သမျှ အဒေါ်ဖြစ်သူက လုပ်ပေးတတ်သဖြင့် ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူကို ကြိုက်ပြီးရင်းကြိုက် ဖြစ်နေသည်။
စကားသာပြောတာ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ မျက်လုံးကတော့ အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့ ဖင်ကနေ မခွာပေ။ ဆိုင်ကိုတော့ သမီးနှစ်ယောက်က ရောင်းသည်။ ကုန်ပစ္စည်းတွေ ကုန်သွားရင်တော့ ဖိုးဂျမ်းက အဒေါ်နဲ့ အဖော်လိုက်ပြီး ကူဝယ်ပေးရသည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ကို ကြံဖို့ အားခဲထားပေမယ့် အခွင့်မသာသဖြင့် ငြိမ်နေရသည်။ တစ်ရက်မှာ အဒေါ်ဖြစ်သူက
“သား.. မနက်ဖြန်အားလား၊ သင်တန်းရှိသေးလား”
“ဘာလို့လဲ အရီး သားကို ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”
“သြော်… သားအားရင် သားကို လိုက်ပို့ခိုင်းမလို့၊ နယ်ဘက်မှာ အရီး အလှူသွားစရာ ရှိတယ်။”
“ဟုတ်လား အရီး.. သားအားပါတယ်။ မနက်ဖြန် သင်တန်းပိတ်တယ်။ ဆရာ ခရီးသွားနေလို့”
“ဟုတ်လား အဲဆို အရီးကို လိုက်ပို့ပေးနော်”
“အရီးရယ်.. သားက လိုက်ပို့ပေးချင်တာပါ”
ဖိုးဂျမ်း တွေးမိသည်။ နယ်ဆိုတော့ ခရီးဝေးမှာပဲ အရီးကိုကြံဖို့ အချိန်အများကြီးရတာပေါ့။ ဒီတစ်ခါ အရီးကို ရအောင်ကြံမယ်။ ဒီအခွင့်အရေးကို လက်လွတ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ အရီးက ငါ့ကိုချစ်တာပဲလေ။ သူငါ့ကို စိတ်ဆိုးမှာ မဟုတ်ဘူး။ အိမ်မှာက အစ်မတို့ ရှိနေလို့ သူက အခွင့်မပေးတာနေမယ်။ ဖိုးဂျမ်း တွေးနေတုန်း….
“အေး.. သား ဒါဆိုရင်တော့ အရီး တက္ကစီ မခေါ်တော့ဘူး။”
“ဟုတ်ကဲ့ အရီး..”
မိုးလင်းတော့ တူသားနှစ်ယောက် ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ပြီး ထွက်လာသည်။ အလှူအိမ်ရောက်တော့ အလာဘ သလာဘ စကားတွေပြော စားသောက် ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ ခဏနားပြီး ထွက်လာကြသည်။ အနည်းငယ်ပင် နောက်ကျနေပြီး။
“သား မြန်မြန်လေး မောင်းနော်”
“ဟုတ်.. အရီး”
ဖိုးဂျမ်း အရီးကို ဘယ်လိုကြံရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ အာ.. ဟုတ်ပြီ။ ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်မောင်းရင်း လေဘာလျှော့ပြီး ရပ်လိုက်သည်။
“သား.. ဆိုင်ကယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မသိဘူး အရီး၊ မောင်းရင်းနဲ့ ရပ်သွားတာ”
“ခက်တော့တာပဲ၊ မိုးကတော့ ချူပ်တော့မှာပဲ”
“သား ခဏကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
“အေး.. သား”
ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ဖိုးဂျမ်း ဟိုကြည့်ဒီးကြည့်နဲ့ အချိန်ဆွဲနေလိုက်သည်။ အဒေါ်မျက်နာမှာတော့ မိုးချူပ်မှာ စိုးရိမ်သော အရိပ်အရောင်တွေ တွေ့နေရသည်။ အရီးရဲ့မျက်နာညိုးနေတော့ ဖိုးဂျမ်း စိတ်ထဲက မကောင်း။ ခဏကြာတော့မှ
“ရပြီး အရီး”
“ဟုတ်လား”
ဆိုပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူမျက်နာ ကြည်လင်သွားသည်။
“အဲဆို မြန်မြန်မောင်းတော့ သား”
မြန်မြန်မောင်းပါဆိုတော့မှ ဖိုးဂျမ်း စိတ်လေးနေသည်။ သူ့စိတ်ဆန္ဒကို သူဖြည့်ဆည်းချင်သည်။ အခွင့်အရေးကိုလည်း လက်လွတ်မခံချင်။ အဲဒါနဲ့ သူဖြေးဖြေးလေး မောင်းရင်း ပြောသည်။
“ဆိုင်ကယ်က အရင်လို မမြန်တော့ဘူး အရီး။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး”
ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ကို သူရပ်လိုက်ပြန်သည်။
“ရပ်သွားပြီ အရီး.. သား ထပ်စစ်ဆေးကြည့်မယ်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး။”
အဒေါ်က ဆိုင်ကယ်အကြောင်း နားမလည်လို့သာ သူရဲရဲလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခဏဆင်းကြည့်ပြီး စတပ်ကြိုးကို ခိုးဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆီမလိုက်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ
“သား.. စက်နိုးကြည့်မယ်။ မရဘူး အရီး၊ ဟိုနားမှာ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင် ရှိတာပဲ၊ အဲဒီကို တွန်းသွားပြီး ပြင်ကြမယ်လေ”
“အေး.. ဟယ်… မတတ်နိုင်ဘူး မောင်ဂျမ်းရေ။ နေတောင် ဝင်သွားပြီ… မိုးချူပ်ပါပြီ”
“သား တစ်ယောက်လုံးရှိတာကို အရီးရယ် ဘာစိုးရိမ်စရာရှိလဲ”
“စိုးရိမ်တာပေါ့ မိုးချူပ်တာက အန္တရာယ်များတယ်။ သားရှိပေမယ့် အန္တရာယ်က ပြောလို့မရဘူး”
“စိတ်ချပါ အရီးရယ် ဘယ်သူမှ အရီးကို မလုပ်စေရဘူး”
အတွေးထဲမှာတော့ သားပဲလုပ်မှာလို့ ပြောနေမိသည်။ ဆိုင်ကယ် ပြင်ဆိုင်ရောက်တော့ ဆိုင်ကယ်ပြင်သူက ကြည့်လိုက်ပြီး ဟိုဟာဖြစ်တာ၊ ဒီဟာဖြစ်တာဆိုပြီး ဖြုတ်ထားတာတွေကို ပြန်တတ်လိုက်သည်။
“ကဲ.. ရပြီဗျား”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ရပြီ အရီး…”
“ရလည်း ဘာထူးမှာလဲ သားရယ်။ မိုးပဲချူပ်နေပြီကို၊ ပုံမှန်လေးပဲမောင်းတော့ အန္တရာယ်ရှိတယ်။”
“ဟုတ် အရီး”
ဖိုးဂျမ်း ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်း အရီးကို ဘယ်လိုဖန်ရမလဲ မသိ။ ကျောကုန်းမှာ ထိကပ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်ထဲမှာမှန်းဆမိရင်း လီးတောင်လာသည်။ တစ်ခါမှလည်း အတည်ကြီး မလုပ်ဖူးတော့ ဘယ်ကစလို့ စရမှန်းမသိ။
ထိုအချိန်မှာပဲ ကျေးဇူးရှင် မိုးမင်းကြီးက ဖိုးဂျမ်းကို သနားသွားလားမသိ မိုးရွာလာသည်။ မိုးရွာလာတော့ အဝတ်တွေ အနည်းငယ် စိုကုန်ပြီး
“သား… ဟိုထန်းပင်အောက်မှာ မိုးခိုရအောင်၊ မဟုတ်ရင် အရီးတို့ စိုကုန်လိမ့်မယ်။”
“ဟုတ် အရီး…”
ထန်းပင်အောက်မှာ မိုးခိုရင်း အရီးက ချမ်းလာသည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဖိုးဂျမ်းအတွက် အခွင့်ကောင်းပဲ ဖြစ်သည်။ အရီးကို နောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်သည်။
“အရီး ချမ်းနေတယ်မလား၊ သား ဖက်ထားပေးမယ်။”
“ရတယ်သား မဖက်နဲ့၊ အရီး တောင့်ထားနိုင်ပါတယ်။”
“သားကြောင့် အရီး အခုလို ဖြစ်ရတာလေ။ သားသာ ဆိုင်ကယ်ကို သေသေချာချာ စစ်ထားရင် အခုလိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖက်ထားပေးမယ်။”
ပထမ ဖိုးဂျမ်း ဖွဖွလေး ဖက်ထားပြီး နောက်တော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ တင်းလာသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ သားက သူ့ကိုအရမ်းချစ်လို့ ကူညီတယ်ထင်ပြီး ဘာမှမငြင်းသေး။ နောက်တော့ ဖိုးဂျမ်းလက်က သူ့နို့အုံနှစ်ဖက်ကို ပွတ်လာသည်။
“သား… ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ သား…”
“အရီးကို ချစ်လို့ပါ။”
“သား… ငါက နင့်အဒေါ်နော်”
“ဟုတ် သားသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားက အဲ့ အဒေါ်ကိုပဲ ချစ်တာ”
“မဖြစ်ဘူးနော် သား ဖယ်စမ်း…”
ဖိုးဂျမ်းက ပိုတင်းကြပ်စွာ ညာလက်နဲ့ အဒေါ့်ကို ပိုက်ထားပြီး ဘယ်လက်နဲ့ အဒေါ်ရဲ့ ထမိန်ကို လှန်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပင်တီပေါ်ကနေ အဒေါ့်တင်ပါးကို ပွတ်ပြီး ပင်တီကို စောက်ပတ်ဝပေါ်အောင် လှန်တင်လိုက်ကာ လီးကို အဒေါ့်စောက်ဖုတ်ဝတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။
စောက်ပတ်မှာကား ကြပ်နေလို့ အသံတောင် မမြည်ပေ။ သို့ပေမယ့် ဖိုးဂျမ်း လိုးထည့်လိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ဖတ်ကနဲ အသံထွက်လာသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာတော့ ငိုနေသည်။ ၁၇ နှစ်လောက် လီးနဲ့ မတွေ့ခဲ့ရတဲ့ အဒေါ့်စောက်ပတ်မှာ ကျုံ့သွားပြီးခါမှ လီးနဲ့တွေ့လို့ နာနေတာလား မသိ။ ကိုယ့်တူက အမှားကြီးကို ကျူးလွန်နေလို့ ဝမ်းနည်းတာလား မသိ။ ဘာဆိုဘာမှ ဖိုးဂျမ်း မသိတော့ပါ။ ကာမအမှောင်စိတ်တွေဖုံးကာ အဒေါ်ရဲ့ စောက်ပတ်ကို.. အားရအောင်သာ တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်ဖတ်နဲ့ လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။
ငါးမိနစ်ခန့်ကြာတော့ အရီးရဲ့ စောက်ပတ်လည်း အရည်တွေရွှမ်းကာ စီးကျလာသည်။
“ဟင်း ဟင်း”
အဒေါ်ဖြစ်သူရဲ့ ငိုသံတွေ ဆိတ်ငြိမ်သွားပြီး ညီးသံလေး ထွက်လာသည်။ ဘာရယ်မှန်းမသိ ခုနက တွေးနေမိသည်မှာ “ဖိုးဂျမ်း ခွေးကောင်၊ ခွေးစိတ်မွေးတဲ့အကောင် ကိုယ့်အဒေါ်ကိုတောင် ပြန်လိုးတဲ့ ခွေးတိရိစ္ဆာန်ကောင်” စသဖြင့် စိတ်ထဲမှာ အမျိုးမျိုးဆဲနေမိသည်။ အခုတော့ “ဟင်း ဟင်း သား.. ကောင်းတယ်” လို့ ပြောမိတော့မလို့ အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ မိမိနှုတ်ကို မိမိပြန်ပြီး ထိန်းလိုက်ရသည်။ ဘာလို့ဆို ခုနကပဲ စိတ်ထဲမှာ ဆဲချင်သလို ဆဲနေသည် မဟုတ်လား။
“အ..အ..ဖွတ် ဖွတ် ဖတ် ဖတ်”
အရီးတင်ပါးနဲ့ ဖိုးဂျမ်း ဆီးခုံတို့ ရိုက်ခတ်သံများ မြန်သထက် မြန်လာသည်။ အစောက အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားသော လီးမှာ စကားမပြောတတ်သော်လည်း အခုတော့ အဒေါ့်ရဲ့ စောက်ရည်များကြောင့် အဝင်အထွက်များ အဆင်ပြေချောမွေ့ကာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြည်နေသည်။
အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်စန်းတင်မှာလည်း အကောင်းကြီး ကောင်းနေသည်မို့ တဟင်းဟင်းနဲ့သာ ညီးနေတော့သည်။ ဆယ်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသွားတော့ အဒေါ်လည်း
“သားရေ… အရီး မင်းကို စိတ်ထဲမှာ ခွေးလို့ ပြောမိတာ အခု အဒေါ်လည်း ခွေးစိတ်ဝင်နေပြီး လွတ်ကောင်းနေတယ်။”
“အား…….. ကောင်းလိုက်တာ အရီးရယ်။ အရီးရော ကောင်းလား”
“ဟွန်း…”
အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ တူတော်မောင်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီးတော့သာ ကြည့်လိုက်သည်။ အဒေါ်ရော သူပါ ကာမအထဋ်အထိတ်သို့ ရောက်ပြီး သုတ်ရည်များကို အဒေါ့်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။
ဒီအဖြစ်အပျက်က ဖိုးဂျမ်း အသက် ၂၀ အရွယ်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး အဲအချိန်မှာ အဒေါ့်အသက်က ၆၀ ပြည့်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ မိမိအရမ်းလိုးချင်တဲ့ မိမိအဒေါ်ကို အားရပါးရ လိုးလိုက်ရတဲ့အတွက် အားရကာ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေတော့သည်။
နောက်နေ့ရောက်တော့ အဒေါ်ဖြစ်သူက ဖိုးဂျမ်းကို လုံးဝ အကပ်မခံတော့ပေ။ ဒေါ်စန်းတင် မိမိကိုယ် မိမိ ထိန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကာမအရသာကို မေ့ပစ်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိမိစောက်ပတ်ကို တူတော်မောင်ကြောင့် တရေးနိုးလာသလိုမျိုး ထိုအရသာကို လှုပ်ရှားတောင်းတလျက်သာ ရှိတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ကြာကြာ မရှောင်နိုင်ပေ။ တူတော်မောင်ကိုလည်း ဟန်ဆောင်ပြီး ပိုးစိုးပက်စက် မပြောရဲ့။ ကာမအရသာကို လူတချို့က နတ်ဘုံဟုတောင် တင်စားကြသည်မှာ လိုတောင်လိုလေဦးမည်။
ကာမဂုဏ်ရဲ့ အရသာဟာ လိုက်စားလျှင် လိုက်စားသလို စွဲလမ်းစေတတ်သည်။ အသက်ကြီးလို့ ထိုစိတ် ကုန်ခမ်းတာမျိုး မဟုတ်။ ထိုစိတ်ကို လိုက်စားပါက အဘွားကြီးလည်း ကြိုက်နှစ်သက်သည်။ ဒေါ်စန်းတင်မှာ မိမိစိတ်ကို မိမိသိနေသဖြင့် တူတော်မောင်ကို အဝေးပို့ဖို့ တွေးလေတော့၏။
မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ဒီကောင်လေးက ကြာလာရင် ပိုပိုကဲလာမှာပဲ။ ပြီးတော့ ငါကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့အသားနဲ့ထိရင် သာယာနေတယ်။ ဒီနှစ်လည်း နှစ်ကုန်ခါနီးပြီ။ သူ့သင်တန်းပြီးတာနဲ့ ငါ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲရှိတဲ့ နိုင်ငံခြားကို ပို့ထားရမှာပဲ… ဟူး။
“အမလေး…”
“အရီး ဘာလို့လန့်နေတာလဲ။”
“သြော်… နင်က အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့ အနောက်ကနေ လာဖက်တာကိုး။”
“အရီးက ဘာတွေးနေလည်းမှ မသိတာ။ ပြောပါဦး ကျွန်တော့်လီး ကောင်းတဲ့အကြောင်းကို တွေးနေတာ မဟုတ်လား။”
“ဖယ်စမ်း.. ငါ နင့်ကို အလုပ်လုပ်ခိုင်းမလို့။ ဒီသင်တန်းပြီးရင်။”
“တကယ်လား အရီး။ အဲ့ဆိုရင်တော့ အရီး စောက်ပတ်ကို သား လွမ်းနေတော့မှာပဲ။”
“ဟဲ့.. စကားတိုးတိုးပြော၊ နင့်အစ်မတွေ ကြားသွားရင် နင့်ကို ငါလုပ်ခွင့် မပေးတော့ဘူးနော်”
“အစ်မတို့ မကြားရင် သားကို လုပ်ခွင့်ပေးမယ်ပေါ့”
“အဲ.. အဲဒါ အရီးယောင်သွားလို့။ အရှက်ကွဲမှာကိုပြောတာ”
“ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အရီး ပြောပြီးပြီ ကတိတည်ရမယ်။ ကျွန်တော်လီး အရမ်းတောင်နေတယ် အရီး။ စုပ်ပေးပါလား။”
“ဒီကလေးတော့”
“အရီး မြန်မြန်လုပ်နော် မမတို့ ပြန်မလာခင် မြန်မြန်လုပ်ပေး”
“ခက်ပြီ”
“မခက်ဘူး လွယ်လွယ်လေး။ ဒီမှာ သားလီးကို အပြင်ထုတ်ထားပြီးသား။ ပါးစပ်လေးကိုဟ ပြီးရင် လီးကို ငုံလိုက်ပြီး ပလွေပေးရုံလေးပဲ။”
ဒေါ်စန်းတင်မှာ သူ့တူလီးကိုမြင်တော့ မနေနိုင်တော့ပဲ ကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရစုပ်ကာ ပလွေပေးနေမိတော့သည်။
“ပြွတ် ပြွတ်”
စုပ်နေရင်း ခဏကြာတော့ တူတော်မောင်မှာ
“မမ မမခင်”
လို့ ရေရွတ်လိုက်လို့ အရီးလည်း ကောက်ထကာ ဆိုင်တံခါးဝသို့ မျက်နာမူလိုက်သည်။ အမှန်တော့ တူမနဲ့သမီးတို့က သွားစရာပေါ်လာလို့ ဆိုင်ထဲမှာ ဒေါ်စန်းတင်က ဆိုင်စောင့်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ တူတော်မောင် ရောက်လာတော့မှ ဘာညာကွိစိကွစ ဖြစ်ပြီး သမီးခင်ငြိမ်းလတ်က ရုတ်တရက် ပြန်ရောက်လာသည်။ ခင်ငြိမ်းလတ် ဝင်လာတော့ ဖိုးဂျမ်းက
“မမ ပြန်လာပြီလား။”
ဖိုးဂျမ်းရဲ့ ညာလက်မှာကား အဒေါ်ဖြစ်သူ ဖင်ကို နှိုက်လျှက်သား..။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့မှာ ရောင်းကုန်ထည့်ထားတဲ့ ဗီဒိုရှိလို့ သူတို့အောက်ပိုင်းကို မမြင်ရပါ။
“အေး မောင်လေး။”
“မမရော..”
“နင့်မမက သူ့ကိစ္စနဲ့သူ ကျန်ခဲ့တယ်။”
“သြော်…”
ဖိုးဂျမ်းမှာ မမကို ပထုတ်လိုက် ဟူသော သဘောနဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူကို မျက်စပစ်လိုက်တော့ အဒေါ်ဖြစ်သူက
“ဒါနဲ့ သမီး ဦးမြင့်ဆီ အကြွေးတောင်းပြီးပြီးလား။”
“ပြီးပြီး မေမေ”
“ဦးလှမိုးရော”
“အဲဒါလည်း ပြီးပြီး”
“မစန်းကြည်..”
“အဲဒါတော့ မပြီးသေးဘူး။”
တော်သေးတာပေါ့ မစန်းကြည်ကယ်လို့။
“ဒါနဲ့ အဲဒါက မေမေ့ကို လာချေးတာမလား။”
“အေး ဟုတ်တယ်။ သမီး မေမေ့ကိုယ်စား သွားတောင်းလိုက်”
“ဟုတ်… သြော်… ညနေကျမှ သွားတောင်းလို့ မရဘူးလား မေမေ။”
“မရဘူး အဲဒီ မိန်းမက အခုတလော ညနေဘက် အိမ်မကပ်ဘူး။ အခုသွားတောင်းလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
ခင်ငြိမ်းလတ် ထွက်သွားတော့မှ ဖိုးဂျမ်း သူ့အဒေါ်ထမိန်ကို အမြန်လှန်ပြီး ပင်တီကိုချွတ်ကာ အဒေါ့်ခါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်တော့ အဒေါ်က အလိုအလျောက် လေးဘက်ကုန်းလေး ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် စောက်ပတ်အဝကို လီးထိပ်တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“အ…”
ပြီးတာနဲ့ တရစပ် လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။ ခိုးစားရတာမို့ နူးဖို့နပ်ဖို့ မအားပေ။ လိုးချက်တွေ မြန်လာပြီး အရှိန်တက်လာမှ ဆိုင်ထဲကို တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာသည်။ ဖိုးဂျမ်း အမြန်ပဲ အဒေါ်ကို အသိပေးပြီး သူ့အပေါ်ပိုင်းမှာ အင်္ကျီမချွတ်ထားသဖြင့် ဘေးစောင်း အနေအထားနဲ့ လက်တံတောင်ကို ဗီဒိုပေါ် တင်လိုက်ပြီး
“မမ ပြန်လာပြီးလား”
“အင်း မောင်လေး။ ဒါနဲ့ အရီးရော”
“အရီးက အိမ်ထဲမှာ”
အစ်မဖြစ်သူ ဝင်လာမယ်လုပ်တော့။
“မဝင်နဲ့ဦး အစ်မ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကျွန်တော့ကို ပြောင်းဖူးသကြားလုံး သွားဝယ်ပေးပါလား။ စားချင်လို့”
“ဒီမှာပြောင်းဖူး သကြားလုံး ရှိတယ်လေ”
“မရှိပါဘူး။ အမာစားပဲရှိတာ။ အပျော့စား စာချင်တာ”
“ဟဲ.. ငါတို့ဆိုင်မှာလည်း အပျော့စား တင်ရောင်းပါတယ်။”
“မရှိတော့ဘူး အစ်မရဲ့.. ကဲ.. သွားဝယ်ပေးပါဗျား။ ကိုယ့်မောင်ကို ချစ်ရင်။”
“နင်ကတော့လေ လိုချင်ရင် ဇွတ်ပဲ။”
အောက်ကနေလည်း အဒေါ်ဖြစ်သူက လေးဘက်ကုန်း အနေအထားနဲ့ ဖင်ကို နောက်ပြန် ဆောက်ပေးနေတာမို့ ဖိုးဂျမ်းမျက်နာမှာ တစ်မျိုးကြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ပုံပျက်နေသည်။
“ဘာလို့လဲ မောင်လေး။ နင့်မျက်နာက မအီမသာနဲ့”
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး မမ။ ကဲဗျာ မြန်မြန်သွားစမ်းပါ အစ်မရဲ့”
အစ်မဖြစ်သူ သွားတော့မှ ဖိုးဂျမ်း ကိုယ့်အဒေါ် စောက်ပတ်ကို အနောက်ကနေ စက်သေနတ် ပစ်သလို တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်ဖတ်နဲ့ ကြမ်းသထက်ကြမ်းအောင် လိုးဆော်တော့သည်။
“မောင်ဂျမ်း ကြမ်းလှချည်လား”
“မကြမ်းလို့ မရဘူး အရီး။ မမတို့ ပြန်လာခင် အမှီလိုးတာ”
“သားကြမ်းပုံကလည်း ကိုယ့်အဒေါ်ကို ဖာသည်မလို လိုးနေသလိုပဲ။”
“အဲလိုဖြစ်သွားရင် ခွင့်လွတ်နော် အရီး”
“အံမယ်.. မလိုပါဘူး။ နင့်အဒေါ်လည်း ဖာသည်မလို ဖြစ်နေပါပြီ။ အခုလို သားကြမ်းတာ အရီးကြိုက်တယ်။”
ဒီလိုနဲ့ အချက်ပေါင်းများစွာ တရစပ် လိုးဆော်ရင်း မကြာခင်မှာပဲ သုတ်ရည်များ အဒေါ့်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်ကာ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ရမ္မက်ခရီး တဒင်္ဂလေး ပြီးသွားတော့သည်။
နောက်လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို လိုးဖြစ်ခဲ့ကြတာမို့ ဒေါ်စန်းတင်ဟာ မိမိကိုယ်မိမိ ထိန်းကျောင်းတဲ့အနေနဲ့ တူတော်မောင်ကို နိုင်ငံခြားသို့ ပို့လိုက်သည်။ ဖိုးဂျမ်း နိုင်ငံခြားမသွားခင် နှစ်ရက်အလိုမှာတောင် တည်းခိုခန်းသွားပြီး တူဝရီးနှစ်ယောက် တဝကြီး လိုးခဲ့ကြသေးသည်။ ပြီးတော့မှ ဖိုးဂျမ်းမှာ မဖြစ်မနေလိုမျိုး ဦးလေးနှစ်ဝမ်းကွဲဆီကို အလုပ်သွားလုပ်ရတော့သည်။
ဒေါ်စန်းတင်မှာ သူ့တူ နိုင်ငံခြားရောက်သွားလို့ ဝေးသွားရင် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပျောက်သွားမည် ထင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဘာရယ်ကြောင့်များမသိ မှန်းချက်နဲ့နန်းထွက်မကိုက်တော့ပါ။ ရမ္မက်စိတ်က ပိုပိုပင် ဆိုးလာသည်။ တူတော်မောင် နိုင်ငံခြားသွားတာလည်း သုံးနှစ်ပြည့်တော့မည်။ မိမိ အသက်မှာလည် ၆၃ နှစ်ဆိုတော့ ဒီရမ္မက်အတွက် ယောကျ်ားယူလိုက်ရင်လည်း သူများပြောစရာတွေ ဖြစ်မှာဆိုတော့ လီးအတုဝယ်ပြီး တူရဲ့လီးလို့ သဘောထားကာ အာသာဖြေနေရတော့သည်။
သုံးနှစ်ပြည့်တော့ ဖိုးဂျမ်းဟာ အဒေါ်ဖြစ်သူတို့ကိုပဲ အကြောင်းကြားပြီး တိတ်တိတ်လေး ပြန်လာသည်။ ပြီးတော့ အရင်တည်းခိုခန်းကိုလာဖို့ အဒေါ်ဆီကို ဖုန်းဆက်ချိန်းသည်။
ဒေါ်စန်းတင်မှာ တည်းခိုးခန်းမှ အခန်းတစ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ မတ်တပ်ရပ်ကာ ကြည့်နေတဲ့ တူလေးကို မြင်တော့ ကုတင်ပေါ်သို့ တွန်းလိုက်ပြီး တက်ခွလိုက်တော့သည်။ ပြီးတာနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး တူလေးရဲ့လီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးထွက်လာမှ အံသြစွာနဲ့ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဖိုးဂျမ်းလီးက အရင်ကထက် နှစ်ဆပိုကြီးပြီး ဂေါ်လီသုံးလုံးတောင် ထည့်ထားသည်။
“သား.. သားလီးက ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူး”
“ဘယ်ဟုတ်တော့မလဲ… ဒီလီးက လေ့ကျင့်ထားတဲ့လီး….။ ဝေးအောင်လုပ်တဲ့ အရီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကွဲအောင်လိုးဖို့ ပြန်လာတာ။”
“အမလေး… လိုးလိုက်စမ်းပါ သားရယ်။ အရီးအဖုတ် ကွဲချင်ကွဲပါစေ”
ဆိုပြီး တူရဲ့လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်တော့သည်။ လီးမှာ အရင်ကထက် ပိုတုတ်လာသဖြင့် ပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဖိုးဂျမ်းမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် ဒါမှ ဖိုးဂျမ်းရဲ့ အဒေါ်ကွလို့ စိတ်ထဲ ပြောနေမိသည်။
အဲဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး ဒေါ်စန်းတင် တူတော်မောင် လိုးတာကို ခံလိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ မိုးလင်းမှ သူ့တူနဲ့ ပြန်လာသည်။ ထိုနေ့ကစပြီး ၅ နှစ်ကြာတဲ့ ယခုအချိန်ထိ အဆက်မပြတ် လိုးဖြစ်ကြသည်။
ဖိုးဂျမ်းက ဆိုင်ထဲမှာ အိပ်တတ်ပြီး အိမ်ထဲမှာတော့ အစ်မနှစ်ယောက်က တစ်ခန်း၊ အဒေါ်က တစ်ခန်းအိပ်ကြသည်။
ဒီလိုနဲ့ ယနေ့အချိန်အထိ ဖိုးဂျမ်းဟာ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားလာစရာ မရှိရင် အဒေါ်နဲ့ မမြင်ကွယ်ရာမှာ အလိုးမပျက်တန်း ရှိလေတော့သည်……။
ပြီးပါပြီ။