ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်

ကျွန်မနာမည်က ရတီဖူး။ အသက်ကတော့ ၃၈နှစ်ထဲကိုရောက်နေပြီ။ အဖေကဗမာ အမေက တရုတ်ဆိုတော့ အသားကတော့ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ မျက်နှာလေးကတော့ အမေ့အမွေရထားတော့ နုဖတ်နေတာပဲ။ အသက်အရွယ်ထက်တောင် နုသေးတယ်ရှင့်။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ပိုးပန်းတဲ့လူတွေမှ တစ်အားများ။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖေကိုချစ်မိပြီး ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းကတော့ ကျောင်းမတက်ပေမယ့် မြို့မှာ လာအလုပ်လုပ်ရင်းကျွန်မနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။

အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သူ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ သားလေးအောင်ထက်ပိုင်ကို ဈေးရောင်းပြီးတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်နေရတယ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားတာတော့ ၅နှစ်လောက်ရှိပြီ။ ကုန်ကားမောင်းရင်းကုန်ကားမှောက်ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ။ ယောကျာ်းဆုံးသွားကတည်းက သားလေးကို ကျွေးမွေးပြုစုလာတာ သားလေးတောင် ၁၀ တန်းရောက်နေပြီ။ သားလေးကလိမ်မာပါတယ်။ အမေ့စကားကို မြေဝယ်မကျနားထောင်လိုက်တာ။ သား ၁၀ တန်းရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်းနစ်မွန်းမယ်လေ။

ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေးအလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေးကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။

မိန်းမနဲ့ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် လဲ့လဲ့ကလာပြောပါတယ်။ “ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသွားလိုက်မယ်” အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက “ထိုင်လေရတီ ” “ဟုတ်” “ရတီအလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတွင်းရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် အလုပ်စားပွဲကိုဆရာ့ အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တစ်ကယ်လားဆရာ” “တစ်ကယ်ပြောတာပါ”

“ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်” ဆရာက”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့်ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင် ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတွင်းရေးမူးး ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အတွင်းရေးမူး ဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက် တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင် မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီး ကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကိုကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။

တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီးရုံးခန်းကို ပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ် ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးကအရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင် တမိတယ်။ ကျွန်မယောကျာ်းတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။

အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာကမျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး နောက်ထဲကအိမ်သာထဲ ကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံးအချိန်လေးပါပဲ။ ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇ နှစ်လောက်တောင်ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူး လာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ ဆိုဒ်လောက် ရှိမယ်။ သူ့ကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေစပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ်သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းက မသသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်းမနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်းမသိ။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။

ဒါပေမယ့် ရတီဘာဖြစ်လို့ အသံမပေးပဲ ဝင်လာတာလဲ။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့ ရပ်ကြည့်နေတာလဲ။ သူမကရော ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလား တွေးမိလိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်ရတီ့ကိုရအောင်ကြံမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယ်ကိုအောင် ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယ့်သူငယ်ချင်းချမ်းငြိမ်း နိုင်ငံခြားက ပြန်လာတာ ညကျရင် ပါတီပွဲရှိတယ် ရတီလိုက်ချင်ရင် ခော်သွားမလားလို့ သူနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးမလို့လေ” “ဟုတ်ကဲ့ ရတီလိုက်ခဲ့ပါ့မယ် ဘယ်အချိန်လဲ ကိုအောင်” “၇နာရီလောက်ပေါ့ ရုံးဆင်းလို့အိမ်ပြန်ရင် ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲထားလိုက်လေ ကိုယ်လာခေါ်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တူမလေးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်။

ဘာမှမပှောတော့ပဲ အခနွးထဲကို ဝငလွာခဲ့လိုကတွယွ။ အခနွူထဲရောကတွော့ တဈနကေုနဝွတထွားရလို့ ခှှေးနံ့တှထှကနွေတေဲ့ ကိုယပွေါကွ အဝတအွစားတှေ ခှှတပွှီး ကိုယလွုံးပေါမွှနရွှေ့မှာတဈကိုယလွုံးလှညွ့ကှညွ့လုကှတွယွ။ နို့တှကလညွေးတငွးဆဲ။ ဖငကွလညွး မကသှေး။ ရခှေိုးခနွးထဲဝငပွှီး ရပနွေးအောကကွို ဝငလွိုကပွါတယွ။ စောကပွတကွလေးကို ငုံ့ကှညွ့မိတယွ။ အမှှေးလေးတှရှညလွောပါလား ရိတလွိုကွဦးမှပဲလို့တှေးပှီးတော့ ခုံပေါတွငထွားတဲ့ ဂှုတကွိုယူပှီးစောကမွှှေးလေးတှကေိုရိတလွိုကပွါတယွ။ ရကအေေးတော့နို့သီးခေါငွးလေးတှေ ထောငလွာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတှကေို လကညွှိုးလကမွကလေးနဲ့ ဖိခှလေိုကတွယွ။ “အငွ့ ဟငွ့” တဈကိုယလွုံးတုနသွှားတယွ။ နို့သီးလေးတှေ ပှတရွငွးနဲ့အရသာတှေ့လာတော့ လကကွ စောကပွတကွလေးဆီရောကသွှားပှီး အကှဲကှောငွးလေးအတိုငွးပှတနွမေိတယွ။

စောက်စိကလေးကို ပွတ်လိုက်မိတဲ့အချိန်မှာတော့ “အင့် ဟင့်” ကောင်းလွန်းသဖြင့် ညည်းလိုက်မိသည်။ စိတ်ကူးထဲမှာလည်း တစ်နေ့ကရုံးခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရသည့် ကိုအောင်၏လီးကြီးအားပြေး မြင်မိလိုက်သည်။ ဒီအချိန်ကိုအောင်သာ သူမကိုလာလိုးလျှင် ငြင်းမိမှာမဟုတ်။ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီးကတည်းက အလုပ်တွေ မအားသဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် အာသာမဖြေခဲ့။ အခုအချိန်ထိပင်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်အိပ်ချလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပြီး စောက်စိကလေးကို ပြင်းပြင်းလေးပွတ်နေမိသည်။ “အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် အင်း ဟင်း အင့် ဟင့်” လက်ခလယ်လေးကို ကွေးပြီး ကိုအောင့်လီးအမှတ်နှင့် စောက်ပတ်လေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လက်နဲ့လိုးနေမိသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “လိုး လိုး လိုးစမ်းပါ ကိုအောင်ရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေး ကွဲသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ” ဟုဆိုပြီး လက်နှင့်လိုးနေလိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပြီး “အင်းးးးး ဟင်းးးးးးးး” သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ ဝတ်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ့ အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နှင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိရတီ နင်တော်တော်ယွပါလား”ဟု စိတ်ထဲမှာတင် တွေးနေမိ။ အသက် ၄၀ ပြည့်တော့မည် ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီးအလှဆုံးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက်တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီ စကဒ်အတိုလေးအားဝတ် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောက်တွင်အိမ်ရှေ့ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။

ကျွန်မလည်း ညအပြန် ညဉ့်နက်မည်ဟုတူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်။ “ကိုအောင်ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ””အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုင်တာမှတ်လို့” စိတ်ထဲမှပင် တွေးနေမိသည်။ ကိုအောင်က “ရတီသိပ်လှတယ်ဗျာ ဒီနေ့လိုအလှမျိုးတစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတ်လို့လား ကိုအောင်ရယ် ရတီကအသက် ၄၀ ပြည့်တော့မယ် မလှပါဘူးရှင်” “အသက်၄၀လို့သာပြောတယ် ၃၀ လောက်ပဲ ထင်ရတယ် အပျိုလေးတွေတောင်လျုက်မမှီဘူး” “အင်း ဟင်း ဟင်း မမြှောက်ပါနဲ့ရှင် မုန့်ကျွေးဆိုလည်း ကျွေးပါ့မယ်” “မြှောက်တာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကလေးတစ်ယောက်အမေလို့တောင် မထင်ရဘူး လန်းလိုက်တာ” “ဟုတ်ပါပြီရှင် အရှုံးပေးပါတယ်” စကားပြောရင်းနဲ့ပင် ခြံကြယ်ကြီး တစ်ခုရှေ့ရောက်လာသည်။

ခှံရှေ့တှငွ အနောကတွိုငွးဝတစွုံဝတထွားတဲ့ သနွ့သနွ့ပှနွ့ပှနွ့နဲ့ လူတဈယောကရွပစွောငွ့နသညွေ။ကိုအောငကွ သူ့ကိုမှငတွော့ လကလွှမွးပှပှီး နှုတဆွကလွိုကတွယွ။ “ငအောငွ ဘယတွုနွးကမိနွးမရတာလညွးဟ လှိူထှားတယနွောွ မငွးမိနွးမက လနွးလှခညှလွားဟ” “ဟာ ဟှောငွ့ ငခမွှးဘာတှေ လှှောကပွှောနတောလညွး ဒါငါ့မိတဆွှဟေ” “ဟာ ဆောရီးနောညွီမ ကှှနတွောကွမသိလို့” “ရပါတယရွှငွ” ခှံထဲကိုရောကတွော့ ဝိုငွးဖှဲ့ပှီးစကားပှောသူကပှော အတှဲလိုကကွနသေူတှကကေ သူ့အဖှဲ့နဲ့သူ တှေ့ရသညွ။ ကိုအောငွ့သူငယခွငွှးက ကှှနမွတို့နှဈယောကကွို နရောခထှားပှီးတော့ မိတဆွှမှေားကို လိုကလွံနှုတဆွကနွသညွေ။ ကိုအောငကွ “ရတီသောကွဦးမလား” “ကှှနမွမသောကတွတပွါဘူး ကိုအောငွ” “ဝိုငဖွှဈဖှဈ ဘီယာလေးဖှဈဖှဈ နညွးနညွးသောကလွိုကပွါနောွ ကိုယကွတော့ အပှငွးပဲသောကတွော့မယွ” “အငွး ဒါဆိုလညွးဝိုငပွဲသောကတွော့မယွ”

စကားပြောရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ကျွန်မလည်း ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကုန်တဲ့အချိန်ရီဝေဝေလေးဖြစ်လာပါတယ်။ ကိုအောင်က “ရတီ ဟိုမှာသူများအတွဲတွေကနေတယ် ကိုယ်တို့လည်း သွားကရအောင်လေ” “ကို့အောင့် သဘောပဲလေ” နှစ်ယောက်သားထသွားကာ လက်ချင်းယှက်ပြီး သီချင်းသံနှင့်အလိုက် ယိမ်းနွဲ့နေမိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကိုအောင့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသောအခါ ရင်ခုန်မိသလိုလို။ ကနေရင်းနဲ့ ကိုအောင်က နားအနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး… “ရတီ ရတီ့ကိုကျွန်တော်ချစ်နေမိပြီဗျာ” “ရှင်” ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားတာပေါ့။ သူလေကျွန်မကို ရင်ခုန်အောင်သိပ်လုပ်နိုင်တာပဲ။ “ဟုတ်တယ် ကိုယ်ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ချင်တယ်” “စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုအောင်ရယ် ကျွန်မမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယ်လေ” “ကိုယ့်သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကွာ မငြင်းပါနဲ့နော်” ကျွန်မမျက်လွှာလေးအသာချပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးရောင်က ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားသည်။

ပြာလဲ့လဲ့နဲ့မှိန်မှိန်လေးသာရှိသော မီးရောင်အောက်တွင်အတွဲတစ်ချို့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေကြသည်ကို ဝိုးတဝါး မီးရောင်အောက်တွင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင်က ကျွန်မအားဆွဲဖက်လိုက်ကာ ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးအား စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “အွန့်” ကျွန်မမှင်သက်သွားသည်။ ကျွန်မလည်း မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွှတ်ချင်နေသူမို့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့ကျာပြင်အား သိုင်းဖက်ကာ စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှတစ်ဆင့်ခါးပေါ် ခါးပေါ်မှ တစ်ဆင့်တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေအပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင်လီးတောင်နေတာထင်တယ်။

အဝတ်တွေသာခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာပွတ်ပေးပြီးတော့… “ရတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ တစ်နေရာသွားရအောင်” “ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ် အဲ့မှာအခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်” “ဟင်သူတော်တော်လည် ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေတက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်ကတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။

ကိုအောင်ကတံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအားခုတင်ပေါ်သို့လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကသူ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်နေသည်။ ကျွန်မမကြည့်ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှသူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်းတောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရတီ ကိုယ်ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးချင်ပြီ ရတီရယ်ကိုအောင့်သဘောလေ ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကိုလာတေ့တယ်ရှင်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။

“အား နာတယ်” “ဆောရီး ရတီ နာသွားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ရတီ့စောက်ပတ်ကလေးက ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်” “အင်း” ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေပါတယ် နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့.. “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင် ရတီခံနိုင်ပြီ” ” “ဗြွတ် ဗြွတ် ဗလွတ် ဖတ် ဖတ်” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပြီးလိုးပါတော့တယ် လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေပေးနေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ ဒီအရသာလေးတွေ မခံစားရတာကြာပြီ။

အလိုးခံရင်း စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာတယ်။ “အင်းးးး ဟင်းးးး အားးးးးရှီးးးးးး” “ဗြွတ်ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “ဆောင့် ဆောင့် ကိုအောင် ရတီပြီးတော့မယ်” ကိုအောင်လည်း အားရှိသမျှ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ်။ “အားးးးးးးး” သူမပြီးသွားပြီ။ ခဏအကြာ ၁၀ချက်လောက်ဆောင့်ပြီး ကိုအောင်လည်း တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားလေပြီ။ “ကောင်းလိုက်တာရတီရယ် ရတီ့စောက်ပတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလည်းကောင်းတယ် တစ်အားကောင်းတယ်”…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi
ကှှနမြနာမညကြ ရတီဖူး။ အသကကြတော့ ၃၈နှဈထဲကိုရောကနွပှေီ။ အဖကဗေမာ အမကေ တရုတဆြိုတော့ အသားကတော့ဖှူဖှေးနတောပဲ။ မကွနြှာလေးကတော့ အမေ့အမှရထေားတော့ နုဖတနွတောပဲ။ အသကအွရယထြှကတွောငွ နုသေးတယရွှငွ့။ ငယငွယတြုနွးကဆို ပိုးပနွးတဲ့လူတှမှေ တဈအားမွား။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖကေိုခစွမြိပှီး ကွောငွးပှီးတဲ့အခိနမြှာ အိမထွောငပွှုခဲ့တယွ ဆိုပါတော့။ ယောကွာွးကတော့ ကွောငွးမတကပွမယွေ့ မှို့မှာ လာအလုပလြုပရွငွးကှှနမြနဲ့ ဆုံခဲ့ကှတာ။

အိမထွောငကြပွှီးတော့ သူ့နောကကြို လိုကခြဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယမွှို့လေးတဈမှို့မှာ သားလေးအောငထြကပြိုငကြို ဈေးရောငွးပှီးတော့ ကှှေးမှေးစောငွ့ရှောကနွရတယွေ။ ယောကွာွးဆုံးသှားတာတော့ ၅နှဈလောကရွှိပှီ။ ကုနကြားမောငွးရငွးကုနကြားမှောကပွှီး ဆုံးသှားခဲ့တာ။ ယောကွာွးဆုံးသှားကတညွးက သားလေးကို ကှှေးမှေးပှုစုလာတာ သားလေးတောငွ ၁၀ တနွးရောကနွပှေီ။ သားလေးကလိမမြာပါတယွ။ အမေ့စကားကို မှဝယေမြကနွားထောငလြိုကတြာ။ သား ၁၀ တနွးရောကတြဲ့အခိနမြှာတော့ ကှှနမြတှေးမိလိုကတြာက ကှှနမြတို့သာ ဒီရှာမှာဆကနွရငွေ ကှီးပှားမှာမဟုတသွလို သားလေးပညာရေးလညွးနဈမှနွးမယလွေ။

ဒါကှောငွ့ အမိုးတှရှေိတဲ့ ရနကြုနကြို ပှောငွးပှီးအလုပလြုပဖြို့ဆုံးဖှတလြိုကပြါတော့တယွ။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖှားဆီမှာ ထားပှီး ကှှနမြကတော့ကှှနမြတူမလေးနဲ့ အတူသှားနဖေို့ ဆုံးဖှတလြိုကတြယွ။ တဈခါတဈရံတော့ သားလေးအလညလြာပါတယွ။ သူအလညလြာတဲ့အခိနတွော့ အတိုးခပွှီး အလှမွးသယရွတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကှှနမြ ဆောကလြုပရွေးကုပမြဏီတဈခုမှာ အလုပရွခဲ့ပါတော့တယွ။ ကုမပြဏီက ဘော့ဈနာမညကြ ကိုအောငငွှိမွးခမွး။ အသကကြတော့ ၄၅ နှဈလောကရွှိပှီ။ အတောလွေးလညွး ယောကွာွးပီသပါတယွ။

မိနွးမနဲ့ကှဲနတယြလေို့တော့ ပှောတာပဲ။ သဘောလညွး ကောငွးတယွ။ လကအွောကငွယသွားတှကေိုလညွး မွှမွှတတဆကဆြံတယွ။ လူရိုးအေးကှီးပေါ့။ ကှှနမြကတော့ သားလေးနောငရွေးကလညွး ရှိနတေော့ အလုပကြိုကှိုးစားလုပခြဲ့ပါတယွ။ ဒီလိုနဲ့ တဈနှဈလောကကွှာတော့ ကိုအောငငွှိမွးခမွးနဲ့လညွး ရငွးနှီးလာခဲ့ပါတယွ။ တဈရကွ လဲ့လဲ့ကလာပှောပါတယွ။ “ရတီ နငွ့ကိုဆရာခေါနွတယွေ” “အေး အေး ငါသှားလိုကမြယွ” အခနွးထဲကိုရောကတွော့ ကိုအောငငွှိမွးခမွးက “ထိုငလွရတေီ ” “ဟုတွ” “ရတီအလုပကွှိုးစားတာရယွ လုံ့လစိုကတြာတှရယကွှေောငွ့ ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတှငွးရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖှတထြားတယွ အလုပစြားပှဲကိုဆရာ့ အခနွးထဲ ရှှေ့ခဲ့လိုကတွော့” “တဈကယလြားဆရာ” “တဈကယပွှောတာပါ”

“ပွလြောိုကတြာ ဆရာရယွ” ဆရာက”တဈခုပှောဦးမယွ ကှနှတွောွ့ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါပွါနဲ့ ကိုအောငလြို့ပဲ ခေါပွါဗွာ ရငွးနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတကြဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခနွးထဲကနေ ပှနထြှကလြာခဲ့ပါတယွ။ မကနြှာမှာတော့ ပွောရွှှငနွတေဲ့ပုံက ထိနွးမရအောငွ ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာရဲ့ အတှငွးရေးမူးး ဖှဈခဲ့ပါတော့တယွ။ အတှငွးရေးမူး ဆိုတော့ ဆရာသှားရာကိုလိုကွ တဈနကေုနရွုံးခနွးမှာပဲ သူနဲ့အတူနရတောပေါ့။ ကှှနမြကိုလညွး ဂရုစိုကလြှနွးလို့ တဈခါတဈလေ နတေောငွ မနတတေဘြူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကွာွးဆုံးသှားပှီး ကတညွးက ယောကွာွးတှနေဲ့ ဝေးကှာခဲ့ရတဲ့ ကှှနမြဟာ ယောကွာွးပီသတဲ့ ကိုအောငွ့အပေါမွှာ စိတတွှတေိမွးညှှတခြငွခြဲ့ရပါတော့တယွ။ ဆရာကလညွး ကှှနမြဖငတွှကေိုကှညွ့လိုကတြာ အရညပွကြောမွတတပြဲ။

တဈရကွ ကှှနမြနေ့လညခြငွး အပှငသွှားပှီးရုံးခနွးကို ပှနလြာတော့ တံခါးမခေါကမြိပဲ အခနွးထဲဝငလြိုကတြာ ဆရာဘာလုပနွတယွေ ထငလြဲ။ မကွလြုံးမှိတပွှီးတော့ သူ့လီးကှီးကိုကိုငပွှီး ဂှငွးထုနတော။ ကှှနမြလညွး အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပသွှားလိုကတြယွ။ သူ့လီးကအရှညကြတော့ ၆လကမြလောကပြဲရှိမယွ။ လုံးပတကြတော့ အတြတောုတတြယွ။ အံမယလွေး။ ဘုရားတောငွ တမိတယွ။ ကှှနမြယောကွာွးတုနွးက သေးသေးလေးကိုး။ ကှှနမြမှငသွကပွှီး ကှညွ့ကောငွးကောငွးနဲ့ ကှညွ့နတေုနွး ဆရာ့ပါးစပကြနေ ညညွးသံတှေ ထှကလြာပှီးတော့ လီးထိပကြနေ သုတရွညတွှေ ပနွးထှကလြာပါတော့တယွ။

အဲ့ဒီအခိနကြမွှ ဆရာကမကွလြုံးဖှငွ့လာကာ ရှေ့မှာကှောငပွှီး ရပနွတေဲ့ ကှှနမြကိုလညွးတှေ့ရော ရှကပွှီး နောကထြဲကအိမသွာထဲ ကို ဝငပွှေးသှားပါတော့တယွ။ ဆရာနဲ့ပတသွကပွှီး ကှှနမြသူ့အပေါမွှာ ရငအွခုနခြဲ့ရဆုံးအခိနလွေးပါပဲ။ ကှနှတွောွ့နာမညကြ အောငငွှိမွးခမွး။ ဆောကလြုပရွေးကုမပြဏီ ပိုငရွှငပွေါ့။ အသကကြတော့ ၄၅ နှဈလောကရွှိပှီ။ မိနွးမယူပှီးတော့ မိနွးမနဲ့ဝေးကှာခဲ့ရတာ ၇ နှဈလောကတွောငရွှိနပှေီ။ ဒီလိုနဲ့နလောလိုကတြာ တဈရကမြှာ အလုပခွေါဖွို့ အငတြာဗွူး လာလှေွာကတြဲ့အထဲမှာ အမိုးသမီးတဈယောကကြို တှေ့လိုကတြယွ။ သူမနာမညကြ ရတီဖူး။ မကွနြှာလေးကဆို အသကအွရယနြှဲ့မလိုကွ နုဖတနွတောပဲ။ ဖငကွှီးတှဆေို ၃၉ ဆိုဒလွောကွ ရှိမယွ။ သူ့ကို သဘောကသွှားတာနဲ့ အလုပခြနွ့လိုကတြယွ။

ပှီးတော့ ကှနှတွောွ့ရုံးခနွးထဲမှာ ခေါထွားလိုကတြာပေါ့။ တဖှညွးဖှညွးနဲ့ သူနဲ့ရငွးနှီးလာရာကနေ သူ့အကှောငွးတှစပြစေုရငွး သူမက သားလေးတဈယောကရွှိတယွ ဆိုတာရယွ။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယသွိလိုကရွတယွ။ သူမယောကွာွးက မသသနတြာလား မဖှိုနိုငတြာလားတော့ မသိဘူး။ ခနဓြာကိုယအွခိုးအစားက ကလေးတဈယောကသွာ မှေးထားတယဆြိုတယွ တောငွ့ဖှောငွ့နတောပဲ။ သူမနဲ့တှေ့တဲ့အခိနွ လမွးလှေွာကတြိုငွး တုနတြုနသွှားနတဲ့ သူမဖငကွှီးတှကှညွေ့ပှီး လီးတောငခြဲ့ရတာလညွးမနညွးတော့။ ဖငထွောငခြိုငွးပှီး နောကကြနေ လိုးလိုကရွလို့ကတော့ အီဆိမွ့နမှောပဲ။ တဈရကွ ရတီအပှငသွှားတုနွး ရုံးခနွးထဲမှာ သူ့ဖငတွှကေို မှနွးပှီး ဂှငွးထုနတော အခိနဘြယလွောကကွှာသှားလညွးမသိ။ ပှီးမှ မကွလြုံးဖှငွ့လိုကတွော့ ကှနှတွော့ရှေ့မှာ ကှောငပွှီး ရပကွှညွ့နတေဲ့ ရတီ့ကိုတှေ့လိုကရွတာ။ ရှကလြိုကတြာဗွာ။

ဒါပမယွေ့ ရတီဘာဖှဈလို့ အသံမပေးပဲ ဝငလြာတာလဲ။ ပှီးတော့ ဘာဖှဈလို့ ရပကွှညွ့နတောလဲ။ သူမကရော ကှနှတွောွ့ကို စိတဝွငစြားနလေား တှေးမိလိုကတြယွ။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကှနှတွောရွတီ့ကိုရအောငကွှံမယလြို့ ဆုံးဖှတလြိုကပြါတော့တယွ။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယကြိုအောငွ ဘာခိုငွးစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယွ့သူငယခြငွးခမွးငှိမွး နိုငငွံခှားက ပှနလြာတာ ညကရွငွ ပါတီပှဲရှိတယွ ရတီလိုကခြငွရွငွ ခောသွှားမလားလို့ သူနဲ့လညွး မိတဆြကပွေးမလို့လေ” “ဟုတကြဲ့ ရတီလိုကခြဲ့ပါ့မယွ ဘယအွခိနလြဲ ကိုအောငွ” “၇နာရီလောကပွေါ့ ရုံးဆငွးလို့အိမပွှနရွငွ ရမေိုးခိုးပှီး အဝတအွစားလဲထားလိုကလွေ ကိုယလြာခေါမွယွ” “ဟုတကြဲ့” ရုံးဆငွးပှီး အိမပွှနရွောကတွော့ တူမလေးကို ဧညွ့ခနွးထဲမှာ တီဗှီကှညွ့နတောကိုတှေ့လိုကတြယွ။

ဘာမှမှပောတော့ပဲ အခနွးထဲကို ဝငလြာခဲ့လိုကတြယွ။ အခနွူထဲရောကတွော့ တဈနကေုနဝွတထြားရလို့ ခှှေးနံ့တှထှကနွေတေဲ့ ကိုယပွေါကွ အဝတအွစားတှေ ခှတှပွှီး ကိုယလြုံးပေါမွှနရွှေ့မှာတဈကိုယလြုံးလှညွ့ကှညွ့လုကွတြယွ။ နို့တှကလညွေးတငွးဆဲ။ ဖငကြလညွး မကသွေး။ ရခေိုးခနွးထဲဝငပွှီး ရပနွေးအောကကြို ဝငလြိုကပြါတယွ။ စောကပြတကြလေးကို ငုံ့ကှညွ့မိတယွ။ အမှေှးလေးတှရှညြလောပါလား ရိတလြိုကွဦးမှပဲလို့တှေးပှီးတော့ ခုံပေါတွငထြားတဲ့ ဂွုတကြိုယူပှီးစောကမွှှေးလေးတှကေိုရိတလြိုကပြါတယွ။ ရကအေေးတော့နို့သီးခေါငွးလေးတှေ ထောငလြာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတှကေို လကညွှိုးလကမြကလေးနဲ့ ဖိခွလေိုကတြယွ။ “အငွ့ ဟငွ့” တဈကိုယလြုံးတုနသွှားတယွ။ နို့သီးလေးတှေ ပှတရွငွးနဲ့အရသာတှေ့လာတော့ လကကြ စောကပြတကြလေးဆီရောကသွှားပှီး အကှဲကှောငွးလေးအတိုငွးပှတနွမေိတယွ။

စောကစြိကလေးကို ပှတလြိုကမြိတဲ့အခိနမြှာတော့ “အငွ့ ဟငွ့” ကောငွးလှနွးသဖှငွ့ ညညွးလိုကမြိသညွ။ စိတကြူးထဲမှာလညွး တဈနေ့ကရုံးခနွးထဲမှာ မှငခြဲ့ရသညွ့ ကိုအောငွ၏လီးကှီးအားပှေး မှငမြိလိုကသွညွ။ ဒီအခိနကြိုအောငသွာ သူမကိုလာလိုးလွှငွ ငှငွးမိမှာမဟုတွ။ ယောကွာွးဆုံးသှားပှီးကတညွးက အလုပတွှေ မအားသဖှငွ့ ကိုယွ့ကိုယကြိုယတွောငွ အာသာမှဖခေဲ့။ အခုအခိနထြိပငွ။ ရခေိုးခနွးကှမွးပှငပွေါအွိပခြလွိုကသွညွ။ လကတြဈဖကကြနို့သီးခေါငွးလေးတှခွပှေေီး စောကစြိကလေးကို ပှငွးပှငွးလေးပှတနွမေိသညွ။ “အား ကှှတကြှှတကြှတွှ အငွး ဟငွး အငွ့ ဟငွ့” လကခြလယလွေးကို ကှေးပှီး ကိုအောငွ့လီးအမှတနြှငွ့ စောကပြတလွေးထဲကို ထိုးထညွ့လိုကပွှီး လကနြဲ့လိုးနမေိသညွ။ ပါးစပမြှလညွး “လိုး လိုး လိုးစမွးပါ ကိုအောငရွယွ ရတီ့စောကပြတလွေး ကှဲသှားအောငွ လိုးပဈလိုကစြမွးပါ ” ဟုဆိုပှီး လကနြှငွ့လိုးနလေိုကသွညွ။

ရခေိုးခနွးကှမွးပှငပွေါတွှငွ ဝတလြဈစားလဈနှငွ့ အမိုးသမီးတဈယောကွ အာသာဖှနသေညေမြှာ နတသွမီးလေးတဈယောကလြိုပငွ။ မကှာခငတြှငွ တဈကိုယလြုံးတုနတြကသွှားပှီး “အငွးးးးး ဟငွးးးးးးးး” သကပွှငွးအရှညကွှီးခကွာ ဝတရွညမြွားကို စောကပြတလွေးအတှငွးမှ ပှကကြနဲ့ အနခြလွိုကသွညွ။ ပှီးသှားမှ ရှကမြိသလိုပငွ။ မိနွးမဖှဈလကွနြှငွ့ ယောကွာွးတဈယောကအွား မှနွးနမေိတာကိုး။ “မိရတီ နငတွောတွောယွှပါလား”ဟု စိတထြဲမှာတငွ တှေးနမေိ။ အသကွ ၄၀ ပှညွ့တော့မညွ ဖှဈသလြောညွး သှေးသားတောငွ့တမှုမွားက လွော့မကသွေး။ ပှငွးထနနွတေုနွးပငွ။ ရမေိုးခိုးပှီးအလှဆုံးဖှဈအောငပွှငဆြငပွှီး အထကအွောကတြဈဆကတြညွး အငြျကွီ စကဒအွတိုလေးအားဝတွ နှုတခြမွးနီဆိုးပှီး သူမအလှှပငတြာပှီးဆုံးသှားပှီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောကတြှငအွိမရွှေ့ကိုအောငွ့ကား ရောကလြာတယွ။

ကှှနမြလညွး ညအပှနွ ညဉွ့နကမြညဟွုတူမလေးအားမှာခဲ့ပှီး ကိုအောငွ့ကားပေါသွို့ တကလြိုကခြိနတြှငွ ကိုအောငကြ ကားမောငွးထှကလြိုကသွညွ။ “ကိုအောငဒြီနေ့သနွ့ပှနွ့နပေါလား ပါတီဆိုတော့ မိနွးမတှလညွေးပါမှာပဲ သဝနတြိုလိုကတြာ””အို ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုငတြာမှတလြို့” စိတထြဲမှပငွ တှေးနမေိသညွ။ ကိုအောငကြ “ရတီသိပလြှတယဗြွာ ဒီနေ့လိုအလှမိုးတဈခါမှ မမှငခြဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတလြို့လား ကိုအောငရွယွ ရတီကအသကွ ၄၀ ပှညွ့တော့မယွ မလှပါဘူးရှငွ” “အသကွ၄၀လို့သာပှောတယွ ၃၀ လောကပြဲ ထငရွတယွ အပိုလေးတှတေောငလြွုကမြမှီဘူး” “အငွး ဟငွး ဟငွး မှမှောကပြါနဲ့ရှငွ မုနွ့ကှှေးဆိုလညွး ကှှေးပါ့မယွ” “မှှောကတြာ မဟုတပြါဘူးဗွာ ကလေးတဈယောကအွမလေို့တောငွ မထငရွဘူး လနွးလိုကတြာ” “ဟုတပြါပှီရှငွ အရှုံးပေးပါတယွ” စကားပှောရငွးနဲ့ပငွ ခှံကှယကွှီး တဈခုရှေ့ရောကလြာသညွ။

ခှံရှေ့တှငွ အနောကတြိုငွးဝတစြုံဝတထြားတဲ့ သနွ့သနွ့ပှနွ့ပှနွ့နဲ့ လူတဈယောကရွပစွောငွ့နသညွေ။ကိုအောငကြ သူ့ကိုမှငတွော့ လကလြှမွးပှပှီး နှုတဆြကလြိုကတြယွ။ “ငအောငွ ဘယတြုနွးကမိနွးမရတာလညွးဟ လှိူထွားတယနွောွ မငွးမိနွးမက လနွးလှခညွလြားဟ” “ဟာ ဟွောငွ့ ငခမွးဘာတှေ လှေွာကပွှောနတောလညွး ဒါငါ့မိတဆွှဟေ” “ဟာ ဆောရီးနောညွီမ ကှနှတွကြောမသိလို့” “ရပါတယရွှငွ” ခှံထဲကိုရောကတွော့ ဝိုငွးဖှဲ့ပှီးစကားပှောသူကှပော အတှဲလိုကကြနသေူတှကကေ သူ့အဖှဲ့နဲ့သူ တှေ့ရသညွ။ ကိုအောငွ့သူငယခြငွးက ကှှနမြတို့နှဈယောကကြို နရောခထွားပှီးတော့ မိတဆွှမွေားကို လိုကလြံနှုတဆြကနွသညွေ။ ကိုအောငကြ “ရတီသောကွဦးမလား” “ကှှနမြမသောကတြတပြါဘူး ကိုအောငွ” “ဝိုငဖွှဈဖှဈ ဘီယာလေးဖှဈဖှဈ နညွးနညွးသောကလြိုကပြါနောွ ကိုယကြတော့ အပှငွးပဲသောကတွော့မယွ” “အငွး ဒါဆိုလညွးဝိုငပြဲသောကတွော့မယွ”

စကားပှောရငွးသောကရွငွးနဲ့ ကှှနမြလညွး ဝိုငနြှဈပုလငွးကုနတြဲ့အခိနရွီဝဝလေေေးဖှဈလာပါတယွ။ ကိုအောငကြ “ရတီ ဟိုမှာသူမွားအတှဲတှကနတေယွေ ကိုယတြို့လညွး သှားကရအောငလွေ” “ကို့အောငွ့ သဘောပဲလေ” နှဈယောကသွားထသှားကာ လကခြငွးယှကပွှီး သီခငွးသံနှငွ့အလိုကွ ယိမွးနှဲ့နမေိသညွ။ တဈခကွတြဈခကွ ကိုအောငွ့ရငခြှငထြဲ ရောကသွှားသောအခါ ရငခြုနမြိသလိုလို။ ကနရငွေးနဲ့ ကိုအောငကြ နားအနားကိုကပပွှီး တိုးတိုးလေး… “ရတီ ရတီ့ကိုကှနှတွခြောဈွနမေိပှီဗွာ” “ရှငွ” ရုတတြရကဆြိုတော့ ရငခြုနသွှားတာပေါ့။ သူလကှှနြမေကို ရငခြုနအွောငသွိပလြုပနြိုငတြာပဲ။ “ဟုတတြယွ ကိုယရွတီ့ကိုပိုငဆြိုငခြငွတြယွ တဈသကလြုံးစောငွ့ရှောကခြငွတြယွ” “စဉွးစားပါရစေဦး ကိုအောငရွယွ ကှှနမြမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယလွေ” “ကိုယွ့သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကှာ မငှငွးပါနဲ့နောွ” ကှှနမြမကွလြှှာလေးအသာခပွှီး ငှိမနွလေိုကသွညွ။ ထိုအခိနတြှငွ မီးရောငကြ ရုတတြရကွ ပှောငွးသှားသညွ။

ပှာလဲ့လဲ့နဲ့မှိနမြှိနလွေးသာရှိသော မီးရောငအွောကတြှငအွတှဲတဈခို့ နှုတခြမွးခငွးနမွးနကှသညေကြို ဝိုးတဝါး မီးရောငအွောကတြှငတွှေ့လိုကရွသညွ။ ရုတတြရကွ ကိုအောငကြ ကှှနမြအားဆှဲဖကလြိုကကြာ ကှှနမြနှုတခြမွးလေးအား စုပနြမွးလိုကသွညွ။ “အှနွ့” ကှှနမြမှငသွကသွှားသညွ။ ကှှနမြလညွး မဆှတခြငကြတညွးက ညှှတခြငွနွသေူမို့ ဘာမှှပနမြပှောတော့ပဲ သူ့ကွာပှငအွား သိုငွးဖကကြာ စိတပြါလကပြါ ပှနနြမွးနလေိုကတွော့သညွ။ ရုတတြရကွ ကိုအောငွ့လကတွှကေ ကှှနမြတငပြါးပေါသွို့ ရောကလြာကာ တငပြါးတှကေို လာပှတပွေးနသညွေ။ တငပြါးပေါမွှတဈဆငွ့ခါးပေါွ ခါးပေါမွှ တဈဆငွ့တဈဖှညွးဖှညွးနဲ့ ကှှနမြနို့တှအပေေါကွို အုပကြိုငပွှီးနို့တှကေို ဆုပနြယနွသညွေ။ ခနဓြာကိုယနြှဈခုက ပူးကပနွတောကှောငွ့ ကှှနမြဆီးခုံနရောတှငွ တဈခုခုနဲ့ထောကထြားမိနသလေို ခံစားမိလိုကသွညွ။ ဟငွ ကိုအောငလြီးတောငနွတောထငတြယွ။

အဝတတွှသောခံမနရငွေ စောကပြတထြဲ လီးဝငသွှားလောကပွှီ။ တဖှညွးဖှညွးနဲ့ သူ့လကကြ နို့ပေါမွှတဈဆငွ့ ကှှနမြစောကပြတပွေါရွောကလြာပှီး စောကပြတလွေးကို စကဒပွေါမွှတဈဆငွ့ ပှတပွေးနသညွေ။ ဘေးလူတှရှေိနတောကို ဂရုမစိုကနြိုငတွော့။ ကှှနမြ စောကပြတထြဲမှာလညွး ယားယံပှီး အရညတွှထှကြလောနပှေီ။ အတနကွှာပှတပွေးပှီးတော့… “ရတီ ကိုယမြနနေိုငတွော့ဘူးကှာ အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုငဆြိုငခြငွပွှီ တဈနရောသှားရအောငွ” “ဘယကြိုသှားမှာလညွး” “အိမအွပေါကွိုသှားမယွ အဲ့မှာအခနွးတဈခနွးရှိတယွ ပှငထြားတယွ” “ဟငသွူတောတွလြောညွ ကှိုပှငထြားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတှတကြလောမယနွောွ” “ဘယသွူမှမလာဘူး ကိုယွ့သူငယခြငွးကို ကှိုပှောထားပှီးသား” “လူလညွ” ကှှနမြတို့နှဈယောကွ အိမအွပေါထွပကြို တကလြာလိုကသွညွ။အခနွးတဈခနွးရှေ့ရောကတွော့ ကိုအောငကြတံခါးဆှဲဖှငွ့လိုကရွာ အခနွးထဲဝေ့ကှညွ့လိုကသွညွ။ ပှငဆြငပွေးထားပုံ ရတယွ။ မှေ့ယာနဲ့ ခေါငွးအုံးနှဈလုံးနဲ့။

ကိုအောငကြတံခါးဂကွထြိုးလိုကပွှီး ခုတငဆြီသို့နှဈယောကသွားလှေွာကသွှားလိုကသွညွ။ သူမအားခုတငပွေါသွို့လှဲခိုငွးလိုကပွှီး ကိုအောငကြသူ့အဝတအွစားတှကေိုခှတှနွသညွေ။ ကှှနမြမကှညွ့ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါလွိုကမြှသူ့ကိုကှညွ့မိသညွ။ အမလေး ပေါငကွှားထဲကဟာကှီးကလညွးတောငမြတနွတောပဲ။ သူက ကှှနမြဘေးလာလှဲပှီး ကှှနမြနှုတခြမွးလေးကို လာနမွးကာ နို့တှကေို ပှတပွေးနသညွေ။ “ရတီ ကိုယရွတီ့အဝတတွှေ ခှှတလြိုကတွော့မယနွောွ” “အငွး” အဝတတွှတဖှညွေးဖှညွးကှှတကြုနပွှီး တဈကိုယလြုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးခငွပွှီ ရတီရယကြိုအောငွ့သဘောလေ ပေါငလွေးကားလိုကပွှီး သူ့လီးကို ကှှနမြစောကပြတဝွကိုလာတေ့တယရွှငွ။ ပှီးတော့ ဖှညွးဖှညွးခငွးမသှငွးပဲ ရုတတြရကွ ဆောငွ့သှငွးလိုကတြယွ။

“အား နာတယွ” “ဆောရီး ရတီ နာသှားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှဈလောကရွှိပှီကို” “ကှပထြုပနွတောပဲ ရတီ့စောကပြတကြလေးက ဖှညွးဖှညွးခငွးနောွ” “အငွး” ဖှညွးဖှညွးခငွးလိုးနပေါတယွ နညွးနညွးအရှိနရွလာတော့.. “ဆောငွ့ဆောငွ့ ကိုအောငွ ရတီခံနိုငပွှီ” ” “ှဗှတွ ှဗှတွ ဗလှတွ ဖတွ ဖတွ” “အား ရှီးးးးး” ပုံစံပှောငွးလိုကပွှီး ဘေးတဈစောငွးနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပှီးလိုးပါတော့တယွ လကကြလညွး စောကစြိလေးကို ခွပေေးနတော။ ကောငွးလိုကတြာ ဒီအရသာလေးတှေ မခံစားရတာကှာပှီ။

အလိုးခံရငျး စောက်စိကို ချေပေးနေတော့ သိပ်မခံနိုငျတော့ပဲ ပွီးချင်လာတယျ။ “အငျးးးး ဟငျးးးး အားးးးးရှီးးးးးး” “ွဗွတျွဗွတျ ဖတျ ဖတျ ဖတျ” “ဆောငျ့ ဆောငျ့ ကိုအောငျ ရတီပွီးတော့မယျ” ကိုအောင်လညျး အားရှိသမျှ တဖုနျးဖုနျးနဲ့ ဆောငျ့ပါတော့တယျ။ “အားးးးးးးး” သူမပွီးသွားပွီ။ ခဏအကွာ ၁၀ချကျလောကျဆောငျ့ပွီး ကိုအောင်လညျး တုန်တက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လရညျတွေ ပနျးထညျ့လိုကျပွီး ပွီးသွားလပွေီ။ “ကောငျးလိုက်တာရတီရယျ ရတီ့စောက်ပတျလေးက ကွပျနတောပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလညျးကောငျးတယျ တဈအားကောငျးတယျ”…ပွီးပါပွီ။

ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်

Related

Leave a Reply Cancel reply