ဒေါ်ဝါနုနုလွင်
ရေးသားသူ – ကနောင်ကိုယ်တော်ကြီး

🏵️အပိုင်း (၃)🏵️

💠အခန်း ( ၁၁ )💠

“အန်တီ နုလွင်”

“ဟင်…သား မောင်ငယ် ဘယ်တုန်းက ပြန်…”

အန်တီနုလွင် စကားဆုံးအောင် မမေးနိုင်တော့ ပဲ…သံဒိုင် ရပ်နေတဲ့ အခန်းတံခါးဝထိ ထိုင်နေရာမှ ထလာပြီး လာဖက်တော့သည်။ပြီးတော့ ဖက်နေရင်း ငိုသည်။သံဒိုင် အလိုက်တသိ ပြန်ဖက်ပေးထားရင်း…

“ငို လိုက်ပါ အန်တီ အားရအောင်ငိုလိုက်ပါ”

ခင်ပွန်းဖြစ်သူကလည်း ဆုံးပါးသွားရပြီး … သားရင်း ဖြစ်သူကအဝေးတစ်နေရာမှာအလုပ်သွားလုပ်နေတာ ကြုံ နေရတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်။ တစ်ယောက်သောသူ က ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာနိုင်တော့ပဲ ထွက်သွားခြင်း နောက်တစ်ယောက်က လာချင်ပေမဲ့ ချက်ချင်း မလာနိုင်တဲ့သူ…ဘေးမှာ အားကို တိုင်ပင်စရာအဖော်ပြု ပေးမဲ့ သူ မရှိနေတဲ့ အန်တီ့ကို သနားမိရသည်။

“အန်တီလေ မောင်ငယ့် ကို မျှော်နေတာ… အိမ်က သားကလည်း ပြန်လာဖို့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်လို့ မမျှော်မိဘူး…သား ကိုပဲ မြန်မြန် ပြန်လာစေချင်ခဲ့တာ သားရယ်”

အန်တီနုလွင် ငိုရင်းနဲ့ ပြုံးပြီး သံဒိုင့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။သံဒိုင့် ပါးနှစ်ဖက်ကိုလည်း သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်သည် ကိုင်ထားလို့ အားမရဘူးဖြစ်မယ် ပါးတွေကိုထပ် လိမ်ဖဲ့လိုက်သေးသည်။

” မြန်မြန်ပြန် မလာဘူး နေစိမ့် လိုက်တာကွယ်”

“လာချင်တာပေါ့ အန်တီရယ်ဦးလတ်ဆုံးတဲ့နေ့ ဖေဖေနဲ့ ဖုန်းပြောပြီး ကတည်းက အမြန်ဆုံး ပြန်လာချင်ခဲ့တာ မန္တလေးကဘကြီး ကလည်း အသဲအသန်ဖြစ် ဆေးရုံပါတက်လိုက်ရတယ်.. သူတို့မှာ လည်း ဆေးရုံ လူနာစောင့်ပေးမဲ့ ယောင်္ကျားသား မရှိတာမို့ နေပေးခဲ့ရတာ…”

သံဒိုင် အမြန်ဆုံးပြန်လာချင်ပေမဲ့ မလာနိုင်ခဲ့… မန္တလေးက ဘကြီးဖြစ်သူ ဆေးရုံပါတက်လိုက်ရတော့ ၂ ပတ်ကျော် ကြာသွားခဲ့ရသည်။

” ၂ ပတ်ကျော် လောက်ပဲ ရှိသေးတယ် ပိန် သွား လိုက်တာ အန်တီ ရယ်”

“ထမင်းလည်း သိပ်မစားဖြစ်ဘူး…ညဖက်တွေ လည်း အိပ်လို့မရခဲ့ဘူး သားရယ်… သရဲ တစ္ဆေလည်း အန်တီ မကြောက်ဘူး… မကောင်းတဲ့လူတွေ အိမ် ကို လာပြီး လူကို တစ်ခုခု လုပ်မှာဆိုတာလည်း တွေးမပူဘူး… ဒါမဲ့ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတာကို တွေးမိပြီး သိပ် အထီးကျန် နေရတယ်”

အန်တီ ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် တစ်ကယ်ပဲ ခံစား လိုက်ရသည်။ အပေါင်းအသင်း မိတ်ဆွေများတဲ့သူဆိုရင် လည်း ကိစ္စမရှိပေမဲ့ အန်တီလိုလူအများနဲ့ မနေခဲ့သူမို့ ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာပိုဆိုးရပြီ။

“ဝင်လာလိုက်တာဆိုင်ကယ်သံတောင် မကြားလိုက်မိဘူး သားရယ်”

“ဆိုင်ကယ်သော့က မေမေအခန်းရှင်းလိုက်တာ ဘယ်မှာ သိမ်းမိမှန်းစဉ်းစားနေတာရယ် ဖေဖေ့ဘီးကလည်း သွားစရာရှိတယ်ဆိုလို့ စက်ဘီးနဲ့ ပဲ လာခဲ့လိုက်တာ အန်တီကိုလည်း သိပ်တွေ့ ချင်နေပြီလေ……”

“အန်တီ ဒီက ကိစ္စတွေပြီးကတည်းက သားကို မျှော်နေခဲ့ရတာ…ဦးမောင်လတ် အမ ကတော့ ‘ညည်း’ ဘယ်လို လုပ်မယ်စိတ်ကူးလဲတဲ့ အန်တီက ဒီအိမ်မှာပဲ ဆက်နေဦးမယ်လို့ပြောလိုက်တယ်…အဲလိုပြောတဲ့အချိန်တုန်းက စိတ်အာရုံထဲမှာ မောင်ငယ်ရဲ့ မျက်နှာပဲ ပေါ် နေတယ်ကွယ်”

” မင်းဇင် ကလည်း သင်္ဘောပေါ်မှာဆိုတော့ သူတို့က ရန်ကုန်မှာပဲနေစေချ င်ပြီ ထင်တယ်”

“ဟုတ်မှာပေါ့ သားရယ် ရန်ကုန်မှာ နေဖြစ်ရင်လည်း တစ်ယောက်တည်းပဲ နေမှာပါ..ဒါမဲ့ သွား မနေချင်ဘူးကွယ်”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်တီရယ်”

“ဟိုမှကဘယ်သူမှ အသိမရှိသေးသလိုဒီမှာကျ မောင်ငယ်တို့ မိသားစုလည်း ရှိတယ် ပီးတော့ ဟောဒီက သား လည်းရှိနေပြီမို့ပေါ့”

ပြောရင်း အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့် နဖူးကို နမ်းလိုက်တော့သည်။သံဒိုင် လည်း နွေးထွေးတဲ့ အနမ်းတစ်ခု ရလိုက်မှ အန်တီ့ မျ က်နှာကို သေချာ ကြည့်တော့ အိပ်ရေပျက်တာတွေ များခဲ့ လို့နဲ့ တူသည် မျ က်တွင်းတွေ ချိုင့်နေသည်။မျက်နှာက တော်တော်လေး ချောင်ကျ သွားသလို ကိုယ်လုံးကလည်း စစ်သွားသည်… မျက်နှာကို ကြည့်ပြီးမှ လည်ပင်းဆီရောက် လည်ပင်းကနေ အောက်ကို နည်းနည်းလေးကြည့်မိလိုက်တော့ အန်တီနုလွင် ရဲ့ ကြီးမားတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကတော့ နဂို အတိုင်း ရှိနေတုန်း…ဒါတွေက ကြီးပြီးရင် ပြန်ငယ်သွားရတယ်လို့မှ မရှိတာလေ…… ။

သံဒိုင် စိတ်တွေ ‘မခြင့်မရဲ’ ဖြစ်လွန်းလို့ အန်တီ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ပြစ်လိုက်ရသည်။ အန်တီကလည်း အလိုက် သင့်လေး တိုးဝင်လာကာသံဒိုင့် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာ အပ်ထားတော့သည်။ သံဒိုင် သက်ပြင်း တစ်ချက်ချ ပြီး အန်တီ့ ရဲ့ ကျောပြင်ကို ပွတ်ကာ ပုခုံးပေါ်က ကျော်၍ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ စွန့်ကားတဲ့ ဖင်ကြီးက ထုနဲ့ ထည်နဲ့ နောက်သို့ ကောက်လျှက်…

သံဒိုင်ဒုတိယအကြိမ်သက်ပြင်းချ အပြီးမှာတော့ အန်တီ က ရင်ခွင်ထဲက သူ့မျ က်နှာကို ခွာပြီး

“ဘာလို့ သက်ပြင်းတွေ ခဏ ခဏ ချ နေရတာ လဲကွယ်”

“ဘာရယ်ကြောင့်လို့မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်”

ဘာမှဆက်မပြောကျပေမဲ့ နှစ်ယောက်သားလူချင်း မခွာနိုင်အောင် ဖက်ထားနေမြဲ…… အန်တီ နုလွင်ကလည်း မထိုင်ခိုင်းခဲ့ သလို သံဒိုင်ကလည်း ထိုင်ဖို့ စိတ်ကူးရှိမနေခဲ့…… နှစ်ယောက်သား အခန်းပေါက်ဝ မှာပဲ တော်တော်ကြာ အောင် ရပ်လျှက်ပဲ……သံဒိုင့်ရင်ထဲ ပထမက ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်ခြင်းတွေ ခံစားပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ အငယ်ကောင်က အလိုလို ထောင်လာခဲ့ပြီ။

တော်သေးသည်ခရီးက ပြန်လာတာမို့ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်မလဲခဲ့လိုက်လို့…သူ့ အငယ်ကောင် ထ နေတာအန်တီ သိသွားရင် အားနာစရာ…… သံဒိုင်.. အန်တီနုလွင်ရဲ့ လက်မောင်းတွေကိုလည်း အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ပွတ်နေမိသည်။ခဏနေမှ အန်တီက အသိဝင်လာပြီး လူချင်းခွာကာ

“ထိုင်ဦးလေ သား… သားလည်း ကားစီးလာရတာ ပင်ပန်းနေရော့ပေါ့”

“မပင်ပန်းပါဘူး အန်တီ”

“ခဏ မှေးချင် မှေးနေလိုက်လေသား… သားနဲ့ ထမင်းတူတူစားရအောင် မနက်စာချ က်လိုက်မယ်..ဘာမှတော့ မရှိဘူးကွယ် ဈေးကိုလည်း မသွားဖြစ်ဘူး ကြက်ဥပဲ ရှိမယ်…… အန်တီ့ဆီ သွားမဲ့ အကြောင်း အိမ်ကို ပြောခဲ့တယ် မလား”

“ဟုတ် ပြောခဲ့တယ် အန်တီ”

သံဒိုင် ကားကွင်းကနေ အိမ်ရောက်ပြီးတာနဲ့ ခရီးဆောင်အိတ် ချ ဘကြီးသက်သာကြောင်း ဖေနဲ့ မေ ကို ပြောပြီး အန်တီနုလွင်ဆီပဲ ထွက်ခဲ့လိုက်တာ…ဖေဖေက အန်တီ့ဆီသွားမယ်မှန်းသိတော့

“မြန်မြန် သွားလိုက်ပါကွာ ‘မဝါ’လေး တစ်ယောက်တည်း သနားစရာ အားငယ်နေရှာမှာ”

လို့ ပြောသည်။

မေမေက လည်း အသက်ကြီးပေမဲ့ သဝန်တို တတ်သေးတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

“သား နဲ့ အတူ ရှင်ပါ လိုက်သွားလိုက်ပါ့လား ‘အဖိုးကြီး’ ရဲ့ ဒီလောက် သနားနေရင်လဲ”…

လို့ပြောတော့ ဖေဖေက

“သြော်..ခက်လိုက်တာ ရှင်မ ရယ်”

နဲ့ ပြောပြီး ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်နေခဲ့သည်… အန်တီက သံဒိုင့်ကို အိပ်ခိုင်းပေမဲ့ မအိပ်တော့ပဲ အန်တီလုပ်တာကိုင်တာတွေကိုပဲထိုင် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကြက်ဥနဲ့ ခရမ်းချ ည်သီးချ က်ဖို့ အန်တီ ပြင်ဆင်သည်။ပထမ ဆန်ဆေးပြီး ထမင်းအိုး အရင်ချ က်ဖို့ လုပ်သည်။ ထမင်းပေါင်းအိုး မီးခလုတ်ဖွင့်ပြီးတော့မှ လက်ဖက်သားထုတ် ဖောက်ပြီး ရေစိမ်သည်။ ကြက်သွန်နီ ကြက်သွန်ဖြူ ခွာလိုက်သေးသည်။

“ဒီနေ့တော့ ဘာမှမရှိဘူး ကြက်ဥ နဲ့ လက်ဖက်သုတ်နဲ့ပဲ နှစ်ပါးသွားကြတာပေါ့”

လို့ သံဒိုင်ကို အလုပ် လုပ်နေရင်း လှမ်းပြောလိုက်သည်။ တစ်ခုပြီး တစ်ခု လုပ်သွားတဲ့ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ မီးဖို ဝင်ခန်းကို သံဒိုင် အေးဆေးထိုင်ကြည့်ရင်း အန်တီနုလွင်ကို သေချာ လေ့လာလိုက်ရသည်

အန်တီ ကိုယ်လုံး ပိန်သွားတော့ ရင်သားတွေ ဖင်သားတွေက ပိုလို့တောင် ကြီးထွားနေသလို ထင်ရသည်။ ဝတ်ထားတာလည်း အိမ်မှာမြင်တွေ့နေကျ သာမန် အဝတ်အစား ဖြစ်ပေမဲ့ ဒေါ် ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ဖြစ် နေတာမို့ စိတ် လာမိတော့သည်…။

ဂျင်း ဘောင်းဘီ အောက်က အငယ်ကောင် ကလည်း အတင်း ဖောက်ထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေလို့ထိပ် တွေတောင် နာသလို ဖြစ်ရသည်။ ဒါကိုအန်တီ များ သိနေသလား မသိ…။

“သားရယ် ပုဆိုးပြောင်းဝတ်လိုက်ပါ့လား ဘောင်းဘီနဲ့ အနေရ ကြပ်နေမှာပေါ့”

တဲ့… သံဒိုင် ထိုင်နေရာ က ထပြီး မင်းဇင်ရဲ့ ပုဆိုး တစ်ထည် လဲဝတ်လိုက်ကာ ခုနက ထိုင်တဲ့ နေရာပြန်ထိုင်ပြီး အန်တီ့ ကိုပဲ ဆက်ကြည့်နေမိသည်။ ခဏနေတော့ အန်တီ့ဆီက ခပ်တိုးတိုး ရယ်သံကြားလိုက်ရသည်။

ဘာကြောင့်လဲလို့ သံဒိုင် စဉ်းစားလိုက်မိပြီး အန်တီ ရယ်တာကို သတိပြု မိသည်။ အန်တီ ရယ်ရင် ခပ်တိုးတိုးပဲ အရမ်းသဘောကျ လွန်းလို့ ရယ်ရင်တောင် အသံ အကျယ်ကြီး မထွက်ပဲ နေသည်။ ထိန်း ထားပြီး ရယ်တာမဟုတ်ပဲ အန်တီ သဘာဝကို အဲလိုဖြစ်နေတာ…တစ်ခြားမိန်းမတွေလို “တဝါးဝါး တ ဟားဟား” ရယ်သံ ဆိုးတွေကို အန်တီဆီက မတွေ့ရသလို…ရယ်ချင်တာကို အတင်း ထိန်းထားပြီး ဟန်လုပ် ပဲ များနေတဲ့ အမျိုးသမီး မျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။

တစ်ချို့ရယ် လိုက်ရင် သားဖုံးတွေပါ ပေါ်တာမျိုးရှိသည်။ မွေးရာပါ အရာတစ်ခုကိုအပြစ်တင် မကဲ့ရဲ့ချ င် ပေမဲ့ ရယ်လိုက်လို့ သွားဖုံးပေါ်တာမျိုးကိုကျ သံဒိုင် မကြိုက်ဘူး။ အန်တီက အဲဒီတစ်ခုမှာ လည်း သံဒိုင် အကြိုက်ပါပဲ…ဖြူ ဖွေးတဲ့ သွား တွေပဲ တွေ့ရပြီး နှုတ်ခမ်းပေါက် ပွင့်သွားပုံက သိပ်လှတယ်လို့ ထင်သည်။

“ဘာတွေများ သဘောကျ လို့ ရယ်နေတာလဲ အန်တီ”

သံဒိုင် ထိုင်ရာက ထ ပြီး အန်တီနားသွားကာ မေးလိုက်တော့.. အန်တီ က မေးလိုက်ကာမှ “တ ဟင်း…ဟင်း…”ထပ်ရယ်ပြီး…

“သားကို သဘောကျ လို့ပေါ့ ခုနက အသက် ခပ်ကြီးကြီး လူကြီး တစ်ယောက်လို့သက်ပြင်း တွေ ချနေပြီး ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းဝင်ကြည့်တော့ အရမ်း မမြန်ပေမဲ့ ရင်ခုန်နေတာ တွေ့လိုက်ရ တာ သဘောကျရယ်ချင် မိတာပေါ့”

အန်တီပြောလိုက်မှ သံဒိုင် ကိုယ့်အဖြစ်ကို စဉ်း စားမိသွားသည်။ ဟုတ်တယ်အန်တီပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ အန်တီ့အတွက်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့ သက်ပြင်းတွေချ မိပေမဲ့ ဒီလိုနှစ်ယောက်တည်း ပူးပူးကပ်ကပ် ဖြစ်သွားတော့ရင်ခုန်တာ အမှန်…။

” ကဲ ဆရာကြီး ရှု့စားတော်မှုခန်းပဲ လုပ်မနေနဲ့ ရေ အရင် ချိုးနှင့်လိုက် သား ပြီးမှ အန်တီ ချိုးမယ်..ပြီးရင် ထမင်းစားကြမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

သံဒိုင် အိမ်ရဲ့ နောက်ဖက် ကပ်ရက်လုပ်ထားတဲ့ နေရာမှာ ရေချိုးလိုက်သည်။ အငယ်ကောင်ကလည်း ထောင်နေမြဲ ထိတွေ့ရမဲ့ အရာတစ်ခုကို မထိတွေ့ရသေးသ၍ မာန် မချ နိုင်ဘူး ဆိုတဲ့ အနေအထား…။

သံဒိုင် ရေချိုးပြီးသွားတော့ ထမင်းဟင်းတွေလည်း ကျက်ပြီ။ အန်တီတောင် အင်္ကျီချွတ်ပြီးလို့ ရင်လျားနဲ့ သံဒိုင့် ရဲ့ ပုဆိုးပါးလေးနဲ့ ရင်လျားနေခဲ့သလို အဖု အထစ်တွေ သိပ်မမြင်ရပေမဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းနေမြဲ…… သံဒိုင် စာအုပ်စင်ပေါ်က စာအုပ်တစ်အုပ် ကောက်ကိုင် ဖတ်ရင်း အန်တီ ရေချိုးပြီးအောင် စောင့်နေလိုက်သည်။နည်းနည်းကြာလာတော့ သံဒိုင် မှေးကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ထိုင်ခုံပေါ်မှာပဲ မျ က်လုံးမှိတ်ပြီးမှေးနေလိုက်သည်။ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲတော့ သံဒိုင် မသိ…။

“သား ထမင်းစားရအောင်”

ဆိုတဲ့အန်တီ့ အသံ ကြားမှ မျ က်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့… အန်တီက ရေချိုးပြီးလို့ သနပ်ခါးရေကြဲလေးတောင် လိမ်းပြီးနေပြီ။ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါး လေးနဲ့ အန်တီနုလွင် မျက်နှာလေးကချ စ်စရာ

“လှတယ် အန်တီရယ်”

လို့ ပြောပြီး အန်တီ့မျ က်နှာကို ဆွဲယူ နမ်းပြစ်လိုက်သည်။

“အို ကွယ်…သနပ်ခါးတွေ မခြောက်သေးတာ ပျက် ကုန်လိမ့်မယ်…လူကိုများ စော်စော် ကားကားလာနမ်းနေတယ် ကိုယ့်အမေအရွယ် လောက်ကြီးကို မရှက်ဘူးလား”

လို့အန်တီက ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လို ရန်ထောင် စကားပြောတော့…

“ကိုယ့်အမေ အရွယ်လောက်ကြီးကဒီလောက် လန်း နေတာလည်းထည့်ပြောဦးလေ အန်တီ”

“ဘာတွေ ဘယ်လို လန်းတာတဲ့လဲ”

“အကုန်လုံး ပေါ့ …ဟီး ဟီး”

“လာကွယ် ထမင်းစားမယ်”

အန်တီက သံဒိုင်ကို လက်ဆွဲ ခေါ်လိုက်တော့ အသာ ထလိုက်လာပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာထိုင်လိုက် တော့တယ်။သံဒိုင်က လက်ဖက်သုတ် ပန်းကန်ထဲက လက်ဖက်တွေကို အရင် ဇွန်းနဲ့ ခပ်လိုက်ပြီး အန်တီ့ ထမင်းပန်းကန်ထဲ ဦးချ မလို့ လုပ်လိုက်တော့ အန်တီက ခေါင်းရမ်းပြပြီး သံဒိုင့်လက်ထဲက ဇွန်းကို ပြန်ယူလိုက်ကာ သံဒိုင့်ပန်းကန်ထဲ အရင်ထည့်ပေးလိုက်သည်…… သံဒိုင် ရင်ထဲ ကြည်နူးမှု့ တစ်ခု ရလိုက်သည်။

သံဒိုင်တို့ဒေသ အလေ့အထကထမင်းတစ်ဝိုင်းတည်းစားရင် ကိုယ်ထက်ကြီးသူကို ဦးချ ပြီးမှစားကြသည်။ လင်မယားတွေ ကျ တော့ မိန်းမက အသက်ကြီးရင်တောင် လင် ကို အရင် ဦးချပြီးမှ စားကြသည်။

လင်ကို ဦးစားပေးခြင်း သဘောပေါ့… အနောက်တိုင်းက’ lady first’ ဆိုပြီး အမျိုးသမီးတွေကို ညှာတာ ဦးစားပေးသလို သံဒိုင်တို့ ဆီမှလည်း လင်ကို ရိုသေခြင်း တစ်မျိုးပေးကြသည်။ ည ဖက်ရောက်မှ လင်ဖြစ်သူ ရဲ့ မျ က်နှာပေါ် မိန်းမဖြစ်သူက ပေါင်ခွကြား က ဟာနဲ့ တက်ပွတ်တာမျိုးကျ တစ်မျိုးတစ်ဘာသာ ကိုယ့်ဆန္ဒနဲ့ကိုယ်သာ ဖြစ်တော့သည်။

သံဒိုင်စားဖူးခဲ့သမျှ ထမင်းအနပ်ပေါင်းများစွာ ထဲက ဒီနေ့စားရတဲ့ ထမင်းတစ်နပ်လောက် အရသာတွေ့တာ မရှိသေးဘူးလို့ ထင်သည်။ ပြီးမှ ဒီအရွယ်ထိကျွေးမွေးခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်နှစ်ပါး သိသွားရင်ထထုလေမလားမသိလို့ တွေးမိပြီး ပြုံ းဖြစ်သွားသည်။ သူ့ပြုံးလိုက်တာကို အန်တီက မြင်လိုက်တော့……

“ဘာတွေ သဘောကျ နေတာလဲ သား”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ပျော်နေလို့”

“အန်တီကလည်း သားပြန်လာတာကိုပျော်နေတာ…ပြီးမှ စဉ်းစားမိပြီးမပျော်ပြန်တော့ဘူး”

အန်တီက ပြုံးပြုံးလေးပြောလိုက်သော်လည်း သံဒိုင် တစ်ချက်တွေသွားရပြီး……

“ဘာကြောင့်များလဲ အန်တီရယ်”

“တွေးပြီး ကြောက်နေလို့ပါ”

လို့ ဆိုကာထမင်းစားနေရင်း ပုခုံးလေးတွန့်ပြီး နှာခေါင်းရှုံ့ပြော လိုက်မှသံဒိုင်သဘောပေါက်သွားသလိုအန်တီ လုပ်ပြတဲ့ အမှုအရာလေးကိုထပ်ချစ်သွားမိပြန်သည်။ ချ စ်တဲ့စိတ်တွေမျ ားတော့ အရာရာဟာ လှပနေပါလား အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရယ်…။

ခုမှအန်တီ့ကို သေချာပြန်ကြည့်မိပြန်တော့ အောက်ကလည်း အင်္ကျီပါရဲ့သားနဲ့ သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားလေးဝတ်ရှပ်အင်္ကျီပွပွတစ်ထည်ကို ကြယ်သီးမတတ်ပဲ ထပ်ဝတ်ထားသည်။

“အန်တီနုလွင်မှာ ရေချိုးပြီးတော့ သိပ်ချမ်းနေ တာလား အင်္ကျီကနှစ်ထပ်နဲ့……”

“အောက်က လက်ပြတ်အင်္ကျီမို့လို့ အပေါ်က တစ်ထပ်ဝတ်လာတာပါ…ဘာလဲ ရှပ်အင်္ကျီ ထပ်ဝတ်လာတာ ကျမ ကရှင့်ကို တင်ပြနေရဦး မှာလား”

ဆိုပြီး သံဒိုင်တို့ဒေသကလူတွေ အပြောများတဲ့…

“ဒါလုပ်တာ သူ့ကိုတင်ပြနေရဦးမှာလား”

ဆိုတဲ့စကားနဲ့သံဒိုင့်ကို ပြန်ကလိုင်း တော့သည်……။

“မဟုတ်ပါဘူး…သိပ်ချမ်းနေလားလို့ပါ”

“ချမ်းရင် ဘာလုပ်ပေးဖို့လဲ အရင်တစ်ခါလို ဆေးကုပေးဖို့လား…တော်ပါပြီကွယ်”

“အဟင်းဟင်း …ဆေးကုပေးစရာမလိုတော့ဘူး ဆိုတော့ ရေဘတ်တိုက်ပေးမယ်လေ”

“ရေချိုးပြီးပါပြီကွယ်.…

“ရေချိုးပြီးလည်းတိုက်လို့ရပါတယ်အန်တီရယ်”

“အို…မတိုက်ချင်ပါဘူး ထမင်းသာပြီးအောင် စားပါ သားရယ်…ခုမှ စကားတွေများနေလိုက်တာ…ဘယ်ကနေတတ်လာတာတဲ့လဲ”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ထမင်းသာ မြန်မြန်ပြီးအောင် စားလိုက်သည်။

“သူ့ကို ငယ်သံဒိုင်လို့ ခေါ်ရင်ကျ စိတ်ဆိုးတော် မှုသတဲ့…ဒီက ‘ဝါနုနုလွင်’ကိုကျ ‘အန်တီနုလွင်’ တဲ့ သူများတွေနဲ့လည်း မတူဘူး…ဘယ်လိုစိတ်ကူးနဲ့ ခေါ်ဖြစ်တာလဲ ခေါ်ခဲ့တာလဲ”

နှစ်ယောက်သား စကားဆက်မပြောပဲ ထမင်းစားနေတာ ခဏအကြာမှာပဲ အန်တီက သံဒိုင်ကို မေးပြန်တော့သည်။သံဒိုင်က အန်တီနုလွင်မေးတာကို မကြားဟန်ပြု ပြီး ထမင်းပဲဆက်စားနေလိုက်သည်။

“မေးနေတယ်လေကွယ် ဖြေဦးပေါ့”

“အော်…ကျ နော့်ကို မေးတာလား”

“ဒီနားမှာ လူဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလို့လဲ”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်စိတ်ဆိုးမလား တစ်ချက်စ ကြည့်လိုက်သည်။

“နှစ်ယောက်တည်းလေ ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဒီက ကိုကိုငယ်သံဒိုင်ရယ်…… ဟောဒီက ဒေါ်ဒေါ် ဝါနုနုလွင် ရယ်လေ”

“အဲတော့နှစ်ယောက်တည်းရှိတာတစ်ယောက်ကမေးတော့ နောက်တစ်ယောက်က ဖြေပေါ့ကွယ်……”

“ခုနကကျ အန်တီပဲစကားမများနဲ့တော့ထမင်း မြန်မြန်စားဆို”

“အော်…ကဲမောင်ငယ်ကလေယောင်္ကျားလေး ဖြစ်ပြီး စကားအကျ အန သိပ်ကောက်တယ် ပီးတော့…စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ခရေစေ့တွင်းကျ မေးချင်တယ်”

“အဲတော့ အန်တီနုလွင်ကကျ နော့်ကိုဘာလုပ် ချင်ပါသလဲ ခီမျာ” ဆိုပြီး ပြောင်စပ်စပ်အမှုအ ရာလေး လုပ်ပြလိုက်တော့…… အန်တီက ကိုင်ထားတဲ့ ထမင်းစားဇွန်းကို ချ လိုက်ကာ

“ဒီလိုလေး လုပ်ချင်ပါသတဲ့ ရှင်”လို့ ပြောပြီး သံဒိုင့်ခေါင်းကို”ဒေါက်ကနဲ” ခေါက်လိုက်သည်

“အား…လား…လား”လို့သံဒိုင် ခပ်ကျယ်ကျ ယ် အော်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုလက်နဲ့ပွတ်နေတော့… အန်တီက……

“သိပ်နာသွားလားမောင်ငယ်…သား မင်းဇင်က ပြောဖူးတယ်…မေမေ့လက်က လက်ဆိပ်ပါလို့ မေမေခေါင်းခေါက်ရင် နာလို့တဲ့လေ…… ဖွ ဖွ!ပါ သားရယ်”

“ရပါတယ်ဗျာ…ထမင်းလေးကျွေးပြီး ခေါင်း ခေါက်တယ်…ခဏနေ ဘာတွေကျွေးပြီး…… ဘယ်လိုတွေ လုပ်ဦးမယ်မသိဘူး ပြန်မယ်”လို့ သံဒိုင်က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး တုံ့ပြန်လိုက်တော့

“အံမယ် ဘာထပ်ကျွေးရမှာလဲပြန်ချ င်ပြန်ပေါ့”

“ပီးရော့ စားပြီးရင်တကယ်ပြန်မယ်”လို့ပြောပြီး သံဒိုင် ထမင်းစားတာ လက်စသပ်လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင်ကလည်း စားပြီးနှင့်ပြီမို့ သံဒိုင်စားပြီးတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို သူပန်းကန်ဆီယူပြီးထပ်လိုက်သည်။

“သွားမယ်နော်အန်တီ” လို့သံဒိုင်ထပ်ပြောလိုက်တော့……

“သားရယ်…အန်တီ့ကိုလိုက်စမနေပါနဲ့တော့… ဟွင်း…လူကို သူ့တို့အရွယ်ကောင်မလေးများမှတ်နေလား မသိဘူး”

“ချ စ်လို့ စတာပါ အန်တီနုလွင်ရယ်”

“အင်!ဒီအရွယ်လေးကဒီအရွယ်ကြီးကိုချစ်တာ ဟလား…ဘယ်လိုချ စ်တာလဲကွယ်”

“အချစ်မှာ အရွယ်မလိုဘူးဆိုတာ ဟောဒီက ဒေါ်ဝါနုနုလွင်သိပြီးပြီလို့ ထင်နေတာဗျ ”

သံဒိုင်က ပြောပြီးထိုင်နေရာမှ ထကာ အန်တီနားသွားပြီး ပါးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ လိမ်းထားတာကြာလာလို့ ခြောက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင်ပါးပေါ်ကမြန်မာသနပ်ခါးနံ့က မွှေးပျံ့လွန်းလှသည်။ တစ်ဖက်နမ်းပြီးလို့… နောက်တစ်ဖက်ပြောင်းနမ်းလိုက်ကာအားမရသေးလို့ ထပ်ကာထပ်ကာ ထပ်နမ်းလိုက်သည်။

“တော်ပြီကွာ…အခန်းထဲ သွားအိပ်တော့… အန်တီ ဒါလေးတွေ ရှင်းခဲ့လိုက်ဦးမယ်”

“ကျနော် ဘယ်အခန်း အိပ်ရမလဲ အန်တီ”

“ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူပဲရှိတော့လဲ…ကျမပဲရှိတာ ကျမ အခန်းပဲ သွားအိပ်ပေါ့ရှင်.တကယ်ပဲ စကားနဲ့အနိုင်ယူချ င်သလို…တစ်ဖက်ကပြော တာကိုအပေါ်စီးကနေသိပ်အရသာခံချင်သေးတဲ့ လူလည်လေး”လို့ သူ့အနားက သွားနေပြီ ဖြစ်တဲ့ သံဒိုင်ကို လှမ်းပြောလိုက်သေးသည်။

“အင်း ချစ်လို့ဗျို့ ချ စ်လို့”

သံဒိုင် ပြန်အော်ပြောလိုက်ပြီး အိမ်နဲ့ကပ်ရက် ရေချိုးကန်ဆီ ပါးစပ်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ ဆင်းခဲ့လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင်က စားထားတဲ့ ပန်းကန်တွေ ရှင်းလင်းဆေးကြောသန့်ရှင်းရေး လုပ်နေတုန်းမှာ သံဒိုင်လည်း ကိစ္စအဝဝပြီးပြီမို့ အန်တီ့ အခန်းထဲကို အရင်ဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။

အန်တီနုလွင်အခန်းကို ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ရောက်ခဲ့ရပြန်ပြီ…နောင်ဘယ်နှစ်ကြိမ်များ ဝင် ခွင့်ရဦးမလဲ သံဒိုင်တွေးလိုက်သေးသည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ် သံဒိုင်ပစ်လှဲအိပ်လိုက်သည်… အန်တီ့ကုတင်က တစ်ယောက်အိပ်လည်းမ ကနှစ်ယောက်အိပ်လည်း မကျတာမို့…… တစ်ယောက်ခွဲအိပ်လို့ ပြောရမည်…… သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အခန်းမို့ အခန်းထဲက အနံ့ကလည်း မွှေးသလို မိမိခေါင်းအုံးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးကလည်း … မွှေးရနံ့သင်းလေးကို သံဒိုင်ရှုရှိုက်နေရသည်။

ထမင်းလည်းစားပြီးခဲ့သလိုအခန်းရဲ့လုံခြုံ အေးချမ်းမှု့တွေလည်းရှိလာတော့အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်တဲ့ အငယ်ကောင်ကို သံဒိုင်ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး……

“မင်းတွေ့ချ င်တဲ့ အရာကို မကြာခင်တွေ့ရတော့ မှာလားဆိုတာ ငါလည်းရင်ခုန်စွာ စောင့်နေမိ တယ်ဟရောင်ရေ”

သံဒိုင်ပက်လက်အိပ်နေတာမို့ မျက်လုံးအကြည့်ကို အောက်ကိုပို့လိုက်တော့ အငယ်ကောင်တို့မာန်ကြွနေပုံက ကြောက်ခမန်းလိလိ……ဈေးထိပ်အလှပြင်ဆိုင်ကဂျော်ရကီး တစ်ဦးက

“မောင်ငယ့်ရဲ့ သတင်းလည်းကြားဖူးနေတော့ လူကို မြင်လိုက်ရရင်ကို ဒီဟာမ မှာ စအိုတွေ တွန့်တွန့်လူးနေရပြီ”

လို့ အခြားတစ်ယောက်ကို ပြောမိရာ ပြောခံရတဲ့သူက ပြန်ပြောပြလို့ သံဒိုင် သိခဲ့ရဖူးသည်။ဒီအခြေအနေမျိုးသာ ဒင်း မြင်လိုက်ရရင် ဓါးနဲ့ပဲ လာဖြတ်လေမလား ပါးစပ်နဲ့ပဲပြေးလာကိုက်မလား …မပတ်သက်ဖူး တော့ သံဒိုင် မခန့်မှန်းနိုင်………။

အခန်းတံခါးပိတ်သံကြားလို့ တံခါးဝဆီ သံဒိုင် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ဝင်လာပြီ အခန်းထဲရောက်မှ အန်တီနုလွင်က …… အပေါ်အင်္ကျီချွ တ်လိုက်ပြီးအင်္ကျီချိတ်နဲ့ချိတ် ကာ အဝတ်တန်းမှာ ချိတ်လိုက်သည်။ အောက်က လက်ပြတ်အင်္ကျီက အန်တီနုလွင် ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို ပလိန်းကြီးမမြင်ရအောင် ကာထားတယ် ဖုံးထားတယ် ဆိုရုံသာ……။

တစ်ကယ့်ဖစ်တင် အကြပ်…… အဝတ်တန်းပေါ် လက်မြှောက်လိုက်တော့… ခါးတိုတဲ့ အင်္ကျီမို့ ဗိုက်လို့ ခေါ်တဲ့ ဝမ်းပြင်သား ပေါ်က အန်တီနုလွင်ရဲ့ ချက်ခွက်နက်နက် လေးပါ ရုတ်တရက် ဒုတိယအကြိမ်တွေ့လိုက် ရပြန်သည်။

အငယ်ကောင်က တဆက်ဆက်နဲ့ လှုပ်ရမ်းပြပြီး မြန်မြန်သွားကြပါစို့ဆိုတဲ့အထာနဲ့အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ် လာပြီး ထိုင်လိုက်တော့ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာ တောင် အန်တီ့ ထိုင်လိုက်တဲ့ နေရာက ကြီးတဲ့ ဖင်ကြောင့် အနည်းငယ် အောက်ကို ချိုင့်ဝင် သွားတော့သည်။

“မအိပ်သေးဘူးလား ဘာလုပ်နေတာလဲ”

“စောင့်နေတာ”

“ဘယ်သူ့ကိုလဲ”

“အန်တီ့ ကိုပေါ့”

“ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

ဒီမေးခွန်းကိုတော့ သံဒိုင့်ပါးစပ်က ပြောမနေတော့ဘူး…အိပ်နေရာကနေ ထထိုင်လိုက်ပြီး အန်တီထိုင်နေတဲ့နောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်…အန်တီ့ခါးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက် လိုက်ပြီးဆံပင်တွေကိုရှေ့ရောနောက်ပါအကုန် သိမ်းပြီး ခေါင်းပေါ်မှာပဲ စုထုံးချည်နှောင် ထား တဲ့အတွက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့… အန်တီ့ရဲ့လည်ဂုတ်သားဖြူ ဝင်းဝင်းတွေကိုနမ်း လိုက်သည်။

ခါးမှာဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုအပေါ် ကို နည်းနည်းပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ထိတွေ့ကိုင် တွယ်ခွင့်ရခဲ့ပါပြီ…အန်တီက အတွင်းခံဘရာ ဝတ်မထားခဲ့…ဘာလို့ ဘရာဝတ်မထားတာလဲ လို့ မေးဖို့စဉ်းစားမိရပေမဲ့ ဒီအချိန်ကစကားများ ရမဲ့ အချိန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ သံဒိုင်သိခဲ့ သည်။

အခုအခံ မပါတဲ့ အန်တီ့ရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ ရင်သားစိုင်တစ်စုံကိုအင်္ကျီပေါ်ကနေ ဖိနှိပ်ကိုင် တွယ်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကိုမှီလိုက်တဲ့အန်တီနုလွင် ရဲ့ နားရွက်လေးကိုလျှာနဲ့ယှက်ပါးစပ်နဲ့စုပ်ကာ သွားတွေနဲ့လည်း မနာကြင်အောင် ကိုက်ပေး လိုက်တော့…အန်တီ ပါးစပ်ကနေ ခပ်တိုးတိုး ငြီးသံလေးတစ်ခု ကြားလိုက်ရသည်။

အန်တီ့ရဲ့ ရင်သားစိုင်ကို ကိုင်နေရတာ အားမရသေးသော်လည်း တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်တက်ဆိုတဲ့ယောင်္ကျားတို့ ရဲ့ မွေးရာပါ တတ်မြှောက်ခဲ့တဲ့ သေနင်္ဂဗျူဟာ အကွက်နဲ့ ခပ်လျော့လျော့ဖြစ်နေတဲ့ အန်တီ့ လုံချည်ကို လုံးဝကျွ တ်သွားအောင်ဘယ်ဘက် ခါးပေါ်အစတင် ဝတ်တဲ့ဘယ်တင်ဝတ်လုံချည်စ ကို ဖြေချ လိုက်သည်။

လုံချည်စ ဖြေချ အပြီးမှ အမွှေးတို့ ပေါက်ရာဋ္ဌာန ဆီးစပ်စကို လက်နဲ့ အရင်စမ်းလိုက်သည်… ဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် နေရာနှံ့သွားအောင် လက်နဲ့ ပွတ်ကိုင်လိုက်တော့ များပြားစွာပေါက်နေတဲ့ အန်တီ့ အမွှေးတွေကို တွေ့ရသည်။

ဆီးခုံပေါ်နဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ပေါက်တဲ့အမွှေးက ဆံပင်မွှေး လို ပျော့ပြောင်းအိထွေးခြင်းမရှိသော်လည်း အန်တီနုလွင်ပေါက်တဲ့ အမွှေးတွေကတော့ အမွှေးကြမ်းတွေပါလို့တော့ မဆိုသာ။တစ်ချိန်တစ်ခါသာတွေဆုံဖူးတဲ့ဟိုအမလိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပေါက်တဲ့ စောက်မွှေးမျိုးမဟုတ်။

အန်တီ့ နုလွင်ပေါက်တဲ့ စောက်မွှေးကတော့ မပျော့ပြောင်းသော်လည်း မကြမ်းတမ်းပေ……သံဒိုင်က ကိုယ်အာရုံနဲ့ကိုယ် စိတ်နှစ်အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းမှာ အန်တီ့ဆီက…

“သား ရှေ့ကို ကြည့်လိုက်ပါဦး”ဆိုပြီးအန်တီက ပြောလိုက်လိုက်လို့ သံဒိုင်ကြည့်မိလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ ဘီရိုက မှန်မှာ နှစ်ယောက်သားရဲ့ ပုံရိပ်တွေ မြင်တွေ့ နေရသည်။

“မှန်ထဲက ကောင်လေးမှာ ဘာတွေအလုပ်ရှုပ် နေတာတဲ့လဲ”

“သူကြို းစားနေတာ…”လို့ဖြေရင်း……… သံဒိုင် ကိုယ့်အသံကိုယ်…… သတိထားမိလိုက်တာက ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒတစ်ခု နောက်ကို ဇွတ်လိုက်ချင်နေတဲ့ အသံမျိုး ……

“သူ ဘာကြောင့် ကြိုးစားနေတာတဲ့လဲ” လို့ အန်တီက ထပ်မေးလေတော့……သံဒိုင်က အန်တီ့နား နားလေးကပ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးနဲ့……

“အန်တီနုလွင်ကို သိပ်လိုးချင်နေလို့တဲ့”

လို့ ဖြေလိုက်တော့……အန်တီက

“အာ!အပြောတွေကြမ်းလိုက်တာကွယ်……”

တဲ့ ။သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုဆက်စကားပြောခွင့်… မပေးတော့ပဲမျက်နှာကိုဆွဲယူကာနှုတ်ခမ်းတွေ ကိုစုပ်နမ်းပြစ်လိုက်သည်။

မွေ့ယာပေါ်ပက်လက် ဖြစ်သွားအောင် လဲပေးလိုက်ပြီး အန်တီ့ပါးစပ် ကို ဘယ်လက်နဲ့ အုပ်လိုက်ပြီး ညာလက်ကို ပေါင်ခွဆုံမှာ နေရာပြန်ယူလိုက်သည်။ခုနက အန်တီက ထိုင်နေခဲ့တာမို့ ဝင်ရောက် လေ့လာရမဲ့ အပေါက်တစ်ခု ကျန်နေသေးလို့ အမွှေးများစွာဖုံးအုပ်ထားတဲ့ အန်တီ့နုလွင်ရဲ့ အင်္ဂါဇာတ်မှ အပေါက်ကို သံဒိုင် လက်ချောင်း ငါးချောင်းထဲကအရှည်ဆုံးဖြစ်တဲ့လက်ခလယ် နဲ့စတင်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

စိုစွတ်စွတ်အရည် တစ်ခူ ိ့ရယ်ကြောင့် သွားရာလမ်းကြောင်းမှာ အခက်အခဲရယ်လို့ မရှိလိုက်… အမျိုးသမီးတွေ အသက် ၄၀ ကျော်လာပြီဆိုရင် ရာသီသွေးဆုံးလို့ ချော်ဆီလို့ခေါ်တဲ့ ကာမရှေ့ ပြေး အရည်မထွက်တော့လို့ သံဒိုင် သိထားခဲ့ ရတာ…ခု အန်တီ့အင်္ဂါဇာတ်က စိုစွတ်စွတ် အရည်တွေက ဘာလို့များတဲ့လဲ………။

နောက်မှ အန်တီ့ကို မမေ့အောင်မေးတော့မည် လို့ မှတ်ထားလိုက်ပြီး အန်တီ့ပါးစပ်ပေါ်က လက်ကိုပါ ဖယ်လိုက်ပြီးရောက်ရှိချင်တဲ့ လမ်း ကြောင်းပေါ်ကို သွားရောက်ရန်အတွက်သံဒိုင် နေရာယူလိုက်သည်။သံဒိုင်ရဲ့ နေရာယူမှု့ အခင်းအကျင်းကို ကြည့်ပြီးဘာလုပ်တော့မယ် ဆိုတာသိတဲ့အန်တီနုလွင်ကတံတောင်နှစ်ဖက် မွေ့ယာပေါ် ထောက်လိုက်ပြီး……

“ခဏနေပါဦးသားရယ်…သားရဲ့ ဟာကြီးကို အန်တီစုပ်ချင်သေးလို့ပါ”

သံဒိုင်ဒါမျိုးကျ အတ္တမကြီးတတ်ပေ…အန်တီ့ရဲ့ ဆန္ဒအမှန်ကိုလည်းလိုက်လျောပေးရမယ်လေ

အန်တီက ခုန သူထိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာမှာ သံဒိုင့်ကို ပြန်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူကတော့ မွေ့ယာတင်တဲ့ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ထိုင်နေတဲ့သံဒိုင် ရှေ့အောက်မှာဒူးတုပ်ထိုင်လိုက်တယ် ပြီးမှ ထောင်မတ်နေတဲ့ သံဒိုင့်လိင်တန်ချောင်း ကို တပြွတ်ပြွတ်မည်အောင်စုပ်ပေးတော့သည် ။သံဒိုင် ငုံ့ကြည့်မိတော့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကို အားရပါးရ လွတ်သွားမှာစိုးသိအလား…… မလွှတ်တန်းစုပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့မျက်နှာ လှလှကို တွေ့မြင်ရတော့သည်။

သတိရမိလို့ ဘီရိုကမှန်ကိုကြည့်လိုက်တော့လည်း လုံချ ည် မပါတော့တဲ့အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဖြူ ဖွေးဝင်းမွတ်တဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက သံဒိုင်အတွက်…… မက်မက်စက်စက် ဖြစ်ချ င်စဖွယ်……… ဒီအချိန်မျိုးမှာ အလင်းရောင်သာ မရှိရင် ဒီလို မြင်ကွင်းမျိုးမြင်ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ဘူး…

ဆရာကျ တဲ့လူတွေကမိမိရဲ့အခန်းမှာမှန်တပ် ထားပြီး အလင်းကောင်းတဲ့မီးသီးတွေ အသုံးပြု တယ်လို့ ကြားဖူးခဲ့သည်။ဒီလို မြင်ကွင်းတွေ ကြောင့် လုပ်ရတယ်ဆိုတာ သံဒိုင် လက်တွေ့ သဘောပေါက်ခဲ့ရပြီး မိမိလည်းတတ်နိုင်ရင်လိုက်နာကျင့်သုံးရမဲ့လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ရပ်ဆိုတာ မှတ်သားထားလိုက်သလို မှောင်ရီဝိုးတဝါးမှာ လည်း လုပ်ရရင် ဒီလိုကိစ္စတွေဆိုတာ ကောင်း မှာပါပဲလေလို့လည်း သတ်မှတ်မိသွားသည်။

အန်တီနုလွင်စုပ်ပေးနေတာကို ခေါင်းငုံ့ကြည့် နေရင်း စိတ်ကမထိန်းနိုင်လာတာမို့ အန်တီ့ရဲ့ လည်ဂုတ်ပိုးကိုဖိကိုင်ပြီးသာလိင်တန်ကိုအဆုံး ထိ ထိုးသွင်းပြီး ဖိဆောင့် ပြစ်ချင်စိတ်ပေါ်လာ မိသည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း လျှာနဲ့မကစား တော့ပဲ ပါးစပ်နဲ့သာ ဦးခေါင်းကို နိမ့်လိုက် မြင့် လိုက်လုပ်၍ စုပ်နေလေတော့ကြာကြာထားရင် ပြီးတော့မှာ သံဒိုင် သိနေလို့……

“တော်ရအောင်အန်တီရယ်…လုပ်ကြရအောင်”

လို့ပြောလိုက်တော့မှ အန်တီကသံဒိုင့်လိင်တန်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲကနေဆွဲထုတ်လွှတ်ပေးသည်။ ‘ပလွတ်’ ဆိုတဲ့မြည်သံနဲ့ အတူ သံဒိုင့်လိင်တန် အပြင်ကို ထွက်ခွင့်ရခဲ့လေပြီ………

“သား ဟာကြီးကို စုပ်လို့ကို အားမရနိုင်သေး ဘူးကွယ်”

တဲ့လေ……။

အန်တီကပြောပြီးတာနဲ့ မွေ့ယာပေါ် ပက်လက် အိပ်ပေးလိုက်မှ သံဒိုင် နေရာတစ်ခါ ပြန်ယူရ ပြန်သည်။အန်တီ့ရဲ့ အမွှေးတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျောက်ကိုအမွှေးတွေဖယ် ပြီး လိင်တန်နဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ရှိရာ အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။

အလိုက်သိတဲ့အန်တီနုလွင်ရယ်မို့ခြေထောက်နည်းနည်းလေး ထပ်မြှောက်ပေးပြီး ခါးတစ်ချက်ပြင်ပေးကာ ဝင်ခွင့်လမ်းကြောင်း ကူညီဖွင့်ပေးသည်။ သာသာယာယာ တစ်တစ်ရစ်ရစ် နဲ့ပဲ သံဒိုင့် လိင်တန်က အန်တီနုလွင် အင်္ဂါဇာတ်ထဲ ဝင် သွားလေတော့…အဆုံးထိ ဝင်သွားစေရန် ဆီးစပ်ခြင်း ကပ်မိသည်အထိ သံဒိုင်ထိုးထည့် ပူးကပ်ပေးလိုက်သည်။

အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီးပြီး ခြင်း လှုပ်ရှားမှု့ မလုပ်သေးပဲ တစ်ချက်ငြိမ်ပြီး လိင်တန်ကတစ်ဆင့်ပေးပို့နေတဲ့ ခံစားမှုရသ အသစ်ကိုဖြည်းဖြည်းခြင်း ခံစားနေလိုက်သေးသည်…… လိင်တန်ချောင်းတစ်ခုလုံးကို…… စုတ်ညှစ်လိုက်……ပြန်လွှတ်လိုက် ပြန်လွှတ်လိုက်……စုတ်ညှစ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါဇာတ် ကြွက်သားသန်မာမှုကအားရစရာကောင်းသည်။

မြန်မြန်ကြီးပြီးသွားမှာစိုးတော့ သံဒိုင်တစ်ချက် ခြင်းပဲ ဆောင့်ချပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး သွားနေ လိုက်သည်။ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝမှာ “တပ်ထွက်”လို့ပြောကျ တဲ့ မိန်းမအင်္ဂါဇာတ်ကို လိင်တန်တပ်လိုက်တာနဲ့ သုတ်ရည်ထွက်သွားတဲ့ အဖြစ်မျိုးလောက် မခံချိမခံသာ ဖြစ်ရတဲ့ ခံစားချက်ဆိုးမျိုး မရှိဟု သတ်မှတ်ထားသည်။

အဲဒီအဖြစ်မျိုးက မိန်းမတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ဒူး ထောက်တောင်းပန်လိုက်ရတာထက် ပိုဆိုးနေသည်။ငှားနေတဲ့အိမ်မှာ ဟိုအမနဲ့ဆုံခဲ့ရတုန်းက ပထမအကြိမ် တပ်ထွက်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ပြည့်တန်ဆာမ တစ်ဦးရဲ့ ခပ်လှောင်လှောင် ရယ်သံ အချို့ အမှောင်ထဲမှာကြားလိုက်ရတော့ သံဒိုင်အသေရှက်သွားမိခဲ့ရတာမို့ကြောင့်လေ..။

ခု သံဒိုင် တစ်ချက်ခြင်းသွားနေတာ နည်းနည်း ကြာလာတော့လည်း အားစိုက်ဆောင့်ချင်လာ ပြန်သည်။ဆောင့်ချက်တွေကိုအရှိန်နည်းနည်း ထပ်တင်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ဆီက… “အင်း အား”ဆိုတဲ့အသံလေးပိုထွက်လာခဲ့ပြီ…။

နေ့စဉ်ထိတွေ့နေရတဲ့အိမ်ထောင်ရှင်အမျိုးသားတစ်ယောက်လိုလည်း သံဒိုင် ကြာကြာကြီး သုတ်မထိန်းနိုင်သေးတာဖို့ အဆုံးသတ်ရန်… အရှိန်တင်လိုက်လေတော့…… အောက်က အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ကို ဆွဲဖက်ပြီး ဘေးလှဲချနေပြီ…အတွေ့အကြုံ နည်းပေမဲ့ အသိဦးရှိတဲ့ သံဒိုင်က သဘောသဘာဝကို နားလည်လိုက်သည်။

အန်တီနုလွင်ပန်းတိုင်ကို ဆုံးကာနီးပြီမို့ အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပြီး ကာမခရီးရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို အဆုံးသတ် လိုက်ချင်တော့တာလို့…… သံဒိုင် အလိုက်သင့်လေးပဲ ခန္ဓာကိုယ်ကိုဘေးသို့ ကူလှဲချ ပေးပြီး အန်တီကို အပေါ်တင်ပေး လိုက်သည်။

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ခါးကို ထိုင် ရက်အနေအထား ကားယားခွပြီး လိင်တန်ကို သူ့ အင်္ဂါဇာတ်အပေါက်မှာ တည်ထည့်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချ လာသည်။

အန်တီနုလွင် က အဆုံးထိဝင်သွားအောင် ဖြည်းဖြည်းထိုင်ချ ခဲ့ပေမဲ့ ဝင်သွားပြီးနောက်မှာ နှစ်ချက်သုံးချက် လောက်ပဲ ခပ်မှန်မှန်ဆောင့်နေရာမှ သူအနှစ် နှစ်အလလ ဝေးကွာခဲ့ရမှု့ ရသကို ပြန်လည် ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားပြီမို့ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်ပြီး ပြင်းလာသည်ဟု သံဒိုင်နားလည်ရသည်။

အန်တီနုလွင်က သူ့ရင်သားတွေနဲ့…သံဒိုင့်ရင်ဘတ် ထိစပ်တဲ့အထိ ကုန်းပြီး……ဆောင့်ပေးပြန်တော့အောက်ကသံဒိုင်ကလည်း အန်တီ့ရဲ့ဖင်သားစုံ့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ထိန်းကိုင်ရင်း အောက်ကနေ အနက်ရှိုင်းဆုံးဝင်သွားအောင် ဆောင့်ချ က်နဲ့ အညီ ပင့်ကော့ပေးရသည်။

အန်တီနုလွင်ကတစ်ခါ ကိုယ်လုံးကိုပြန်မတ် လိုက်ပြီး…အပေါ်ကနေဆောင့်ပြန်တော့သည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်ကြောင့် ခေါင်းမှာစုထုံးချည် နှောင်ထားတဲ့ ဆံထုံးကမျ က်နှာပေါ်ကို ပြေကျ လာရပြီး……ပါးစပ်ကလည်း……

“အင်း!……အင်း!……အင်း!……အင်း!……”

နဲ့ သူ့ဖင်ကြီး အကြွ ဆောင့်အချ မှာ ကာရံကိုက် လိုက်ပြီး အော်မြည်ပေးနေတော့တာ……။

အန်တီနုလွင်က မျ က်လုံးတွေမှိတ်ထားရင်း… သံဒိုင့် လက်တွေကို ဆွဲယူကိုင်ပြီး သူ့ရင်သား ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့…ဆုပ်နှယ်ပေးရမယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်တဲ့ သံဒိုင်ကလည်း…… လက်နဲ့ မဆန့်လောက်အောင် ဖွံ့ထားလှတဲ့… အန်တီ့ ရင်သားစိုင်တွေကိုခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ် နှယ်ပေးလိုက်သည်။

ခဏအကြာမှာပဲ အန်တီနုလွင်ဆီက ဆောင့် ချ က်တွေ ပိုမြန်လာသလို……ပါးစပ်က တစ်ချက်ခြင်း ‘အင်း’ လိုက်နေရာမှ………… “အင်းအင်းးးးးး အင်းအင်းးးးးး”ဆိုတဲ့ မြည်သံ တွေ မြန်လာခဲ့ရတော့……အောက်ကသံဒိုင်မှာ လည်း အန်တီနုလွင်ရဲ့ အပေါ်က ဆောင့်ချက် တွေရယ်…အန်တီ ဝါနုနုလွင်ကို “ငါ့ လိုးနေရပြီ ဆိုတဲ့ ခံစားချက်အသိတွေရယ်ကြောင့် ထိန်း ထားတဲ့ ကြားက ပြီးချ င်လုလု ဖြစ်လာရပြီ… နောက်ဆုံး အန်တီနုလွင်ဆီက……”အ…အာ” “အာ…အာ…အာ”ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မြန်မြန်ကြီး ဆောင့်နေလေတော့……

“ဆောင့်စမ်းပါ အန်တီရယ်…အားရအောင်…ဆောင့်ပြစ်စမ်းပါ……ကျနော်လည်း ပြီးတော့မှာ……အား!အား”

နဲ့ သံဒိုင်ကလည်း အောက်ကနေ ပင့်လုပ်ပေးရင်း သုတ်ထွက်နေစဲမှာပဲအန်တီနုလွင်က

“ပြီးလိုက်လေ သားရယ်……အတူတူပြီးလိုက်မယ်လေ…အ!…အ! အာ!!!!!!အား!”

ဆိုပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို သံဒိုင့်အပေါ် မှောက်လှချ လိုက်တော့သည်……အန်တီဆီက “ဟင်း!ရူူး!…ဟင်း!ရူူး!”ဆိုတဲ့နှာခေါင်းက ထွက်တဲ့လေသံတွေပါ သံဒိုင်ကြားနေရသလို သံဒိုင်မှာလည်း ‘ဟင်း’ မြည်သံနဲ့ အတူ…… အသက်မြန်မြန် ရှုပေးနေရပါတော့သည်။

အန်တီနုလွင် အမောပြေနိုင်ဖို့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ ပေးပြီး လက်တွေကတော့နောက်ကျောပြင်ကို အသာလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။အန်တီ့ဆီ က အသက်ရှုကြိမ်နှုန်း နှေးသွားတော့မှ…အန်တီ့ခေါင်းကို ဆွဲမလိုက်ပြီး မျက်နှာကို သေချာ ကြည့်ပြစ်လိုက်တော့ အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့ပါရဲ့နဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်တာရယ်ကြောင့်ထင်

“ဘာကြည့်တာလဲ …သားရယ်ရှက်စရာကွယ်”

လို့ ပြောတော့……သံဒိုင်လည်း အန်တီ့ မျက်နှာ တည့်တည့်ကြည့်ပြီး………

“ခုနက လုပ်နေတုန်းကကျ မရှက်ဘူးပေါ့”

လို့ ပြန်းမေးတော့……ခုမှ ပထမဆုံး လိင်ကိစ္စကြုံဖူးတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်လို အန်တီ ပြန်ဖြေတာက……

“မသိဘူး ကွယ်”

တဲ့…။အန်တီနုလွင်က ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ထမီနဲ့ သံဒိုင့် လိင်တန်မှာပေနေတဲ့ အရည်တွေကို အရင်သုတ်ပေးပြီးမှ သူ့အင်္ဂါဇာတ်ကြီးကို…… သန့်ရှင်းရေး လုပ်တော့သည်။သံဒိုင်ချွ တ်ထား တဲ့ ပုဆိုးကိုယူပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို တစ်ခါပြန်သုတ်ပေးပြန်တယ်…သုတ်ပေးလို့ အားရသွား တော့မှ သူ့လက်တွေနဲ့ လိင်တန်ကို ဆွပေးနေပြန်သည်။

အန်တီနုလွင်နောက်တစ်ချီထပ်သွား ဖို့ လမ်းစရှာနေပြီဆိုတာ သံဒိုင်သိလိုက်သည်။ သံဒိုင်လည်း သူ့ကို ကျောပေးပြီး လုပ်ချင်တာ လုပ်နေတဲ့ အန်တီ့ ကျောပြင်ကြီးရယ် ဖင်ကြီး ရယ် ကြည့်ပြီး စိတ်ကပြန်ကြွနေရပြန်ပြီ…… ။

သံဒိုင်လက်နဲ့အာသာဖြေလို့ ပြီးဆုံးခြင်းရောက် သွားရင် နောက်တစ်ကြိမ်လုပ်ဖို့ စိတ်မပါတော့ လက်နဲ့လုပ်ရတာလည်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီးသွား တာမို့ ပြီးကာနီးပြီဆိုရပ်ထားစိတ်ကူးယဉ်တာ ခဏနား…ပြီးမှပြန်လုပ်နဲ့ အချိန်ဆွဲသွားလို့ရ တော့ တော်တော်ကြာအောင် ထိန်းလုပ်သည်။

အားရလို့သုတ်ရည်ထုတ်လိုက်ပြီဟေ့ဆိုရင်ကျ လည်း ကျေနပ်မှု့အရသာကဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်ခဲ့ သုတ်ရည်ထွက်ပြီးပြီဆိုရင်ကျ လည်း နောက် တစ်ကြိမ်မထနိုင်တော့…အငယ်ကောင်ပင်ပန်း သွားခဲ့ရပြီလေ…အသက် ၁၆/ ၁၇ လောက်တုန်း ကတော့ တစ်နေ့တည်း သုံးခါ လေးခါလောက် လွှတ်ခဲ့ဖူးသည်။

သံဒိုင် သူ့အငယ်ကောင်ရဲ့ အင်ဂျ င်ပါဝါအကြောင်း သူသာလျှင်အသိဆုံး……ပါဝါကြီးသည်။အနှိုးရခက်သည်။နိုးပြီးရင်လည်းကြာကြာရုန်းနိုင်သည်။အရုန်းဆွဲကောင်းသည် ကောင်းခဲ့သည်။ ဟိုမမနဲ့ ဒုတိယအကြိမ်မှာကျ တော်တော်လေး ဆွဲနိုင်ခဲ့သည်။

လက်နဲ့ပဲသုတ် ထိန်းလေ့ကျ င့်ခန်း လုပ်ခဲ့ရသူမို့ တစ်ကဲ့ နဖူး တွေ့ဒူးတွေ့ကျ ဝါရင့်ဆရာများကိုတော့မမှီနိုင် ခဲ့ပါဘူး…အခုလည်း စွဲဆောင်မှု့ကောင်းတဲ့… အန်တီနုလွင်ရယ်မို့ ထင်သလောက်တော့ ခရီး မပေါက်ခဲ့ရဘူး……ဒါမဲ့သိထားတဲ့သုတကြွယ်ဝ မှု့တွေနဲ့ အနှိုင်မခံအရှုံးမပေးကြိုးစားချင်သူ ရယ်ပါ……အန်တီနုလွင်ရဲ့လက်နဲ့ကိုင်ဆွပြီး ပြီမို့ လိင်တန်တစ်ခါ ထကြွခဲ့ရပြီ……။

“တောင်စေချ င်ရင် လက်နဲ့ဆွပေးစရာမလိုဘူး အန်တီနုလွင်…ခုအဝတ်အစားမပါပဲ လက်ကို ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး မတ်တတ်ရပ်ပြရင်ပဲ ရပါပြီ”

လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ကပြန်လှည့်ပြုံးပြပြီး သံဒိုင့်ခြေထောက်တစ်ချောင်းကိုမကာ ပေါင်ခွကြားမှာနေရာပြန်ယူလိုက်တော့သည်။သံဒိုင်လည်းအပေါ်ကိုနည်းနည်းထပ်တိုးလိုက်ပြီး အန်တီ့ရဲ့ စုပ်ပေးမဲ့အခန်းကို အပီရှိုးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။

အန်တီ့ရဲ့ သိပ်ထန်တဲ့ တဏှာစိတ်ကို အကြမ်းမျဉ်းတော့ သိရပြီပေါ့………။

အန်တီကပြေကျ ရှုပ်ပွသွားတဲ့သူ့ဆံပင်တွေကို အရင်ပြင်လိုက်ပြီးမှ သံဒိုင့်လိင်တန်ကို မစုပ် သေးပဲလက်နဲ့ကိုင်ကြည့်နေသေးသည်။အပေါ် အရေပြား မဖုံးတော့တဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖျား… ကွမ်းသီးခေါင်းကို လက်ဖျားထိပ်နဲ့ ပွတ်ကြည့် နေသေးတာ…သိပ်လှပြီး စွဲဆောင်မှု့ရှိတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကမိမိလိင်တန်ကိုစိတ်ဝင်စားမှု့အပြည့်နဲ့ ဂရုစိုက်ခံနေရမှု့ကို……အဘယ်ယောင်္ကျားစင်စစ်မျိုးက မကျေ မနပ် ဖြစ်ရပါတယ်လို့ ရှိပါမည်နည်း……။

သံဒိုင်လည်း စိတ်တွေ ထလာလွန်းလို့ အကြောချောင်းကို ရှုံ့လိုက်ရာ သူက အန်တီ့လက်ထဲကရုန်းထွက် ဖို့ ကြိုးစားသရောင် ဖြစ်လေတော့ လွတ်ထွက် သွားမှာစိုးရိမ်ပုံရတဲ့ အန်တီနုလွင်က လက်နှစ် ဖက်နဲ့ သေချာကိုင်ပြီး ‘စွပ်ကနဲ’မြည်သံနှင့် အတူလိင်တန်ကိုပါးစပ်ထဲထည့်၍ ငုံထားလိုက် တော့သည်။ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့ ခံစားမှု့ရနေတဲ့… သံဒိုင်အသက်အောင့်ထားရာမှပြန်ဖြေထုတ်ပြီး

” ဦးလတ်ဟာနဲ့ ကျနော့်ဟာ ဘယ်ဟာက… ပိုပြီးကြီးလဲ အန်တီ”

လို့ မမေးသင့်မှန်းသိပေမဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့သဘောသဘာဝ အရ မေးမိသွားလိုက်သည်။မိန်းမတွေက ဒီလို မေးလေ့မေးထရှိမရှိ မသိပေမဲ့ သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားဘသားတွေကတော့ဒါမျိုးသိပ်မေး ချင်သည်။

သူ့လိင်ဆက်ဆံဖော်က မိမိအရင် တစ်ယောက်နဲ့ ဆက်ဆံဖူးမှန်းသိရင်ဘယ်သူ ပိုပြီးကြီးလဲ ဆိုတာကို သိပ်မေးချင်တာ ယောင်္ကျားသားတွေရဲ့ သဘာဝတစ်ခု…… ကျန်တာ မယှဉ်ပြိုင်လိုပေမဲ့ ဒီတစ်ခုတော့… အညံ့မခံနိုင်ဘူးလေ……………

“သားကပိုကြီးတာပေါ့ကွယ်”

“ဒါဆို ကျ နော့ လီးကြီးကို အန်တီ သိပ်ကြိုက် တာပေါ့”

“မေးနေစရာ လိုသေးလို့လား သားရယ်…… သားမှာ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းရှိမှန်း မသိခဲ့ရပေမဲ့…အန်တီ့ ကြိတ်သဘောကျ ခဲ့ရတဲ့သားရဲ့ ဟာက ဒီလိုကြီးမှန်းသိလိုက်ရတော့ ဝါနုနုလွင် ကျေနပ်ရတာပေါ့ရှင်……ဒါနဲ့ ဒီနေ့စကားပြောတာတွေ သိပ်ကြမ်းနေပါလား သားရယ်”

“အန်တီ အင်္ဂလိပ်စာရှင်းပြတုန်းက ပြောသလို ပေါ့ စာလုံးပေါင်းကွဲပေမဲ့ အဓိပ္ပါယ်တူတာတွေ ရှိတယ်…ဒါမဲ့ သူ့နေရာနဲ့သူ လိုက်ဖက်အောင် သုံးရတယ်ဆိုတာလေ… ခုလည်း ဖရုဿဝါစာ ဆိုတာ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း မပြောအပ်ပေမဲ့ ဒီလိုအချိန်မျိုးကျ ပြောပေးမှ လိင်ကိစ္စမှာ ပိုထိရောက်တယ်လို့ မိန်းမကျမ်း ကျေ တဲ့ “ကာလီဒါသ”က ပြောဖူးသတဲ့”

“ဟုတ်ပါပြီ အန်တီလည်း ကြားဖူးပေမဲ့…ပါးစပ်က ပြောမထွက်ရဲဘူး”

“ပြောထွက်အောင် ကျနော် သင်ပေးမှာပေါ့”

လို့ သံဒိုင်က ပြောလိုက်တော့……အန်တီက သံဒိုင်လိင်တန်ကိုင်ထားရင်းမှ မျက်စောင်းထိုး ကြည့်ပြီး လေသံထွက်ရုံလေးနဲ့

“လူလည်လေး”

လို့ ပြောပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို “တစွတ်စွတ်” စုပ်နေပါတော့သည်။

သံဒိုင့်မှာ ဆန္ဒတွေ အမျိုးမျိုးရှိသေးပေမဲ့ ဒီနေ့အဖို့တော့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာပဲသုတ်ရည်ထည့်ပေးဖို့တစ်ခုတည်းတွေးထားတာကြောင့်…… အိပ်ပေးနေရာက ထလိုက်တော့တယ် သံဒိုင်မွေ့ယာပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီးအန်တီနုလွင်ကို မွေ့ယာပေါ်မှာ ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့…

အန်တီနုလွင်က ကုန်းပေးထားပြီးမှ…

“ဘယ်လိုတွေ လုပ်ချင်သေးတာလဲ သားရယ်”

တဲ့……။

“ဘယ်လိုလုပ်ရင်မကြို က်တာလဲ…ကျ နော်လုပ် တာကို မခံချ င်ဘူးလား အန်တီ”

“ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ကြိုက်တယ်…ခံချင်လို့ပဲ စုပ်ပေးပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားပြီပဲ မေးနေသေး တယ်ကွယ် နားအရသာကလည်း သိပ်ခံစား ချင်သေးတာ ဒီက သိတယ်”

သံဒိုင်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးရီပလိုင်းမလုပ်တော့တင်းမာပြည့်ဖြိုးတဲ့ အန်တီ့ အိုး အလှကို ရှု့စားလိုက်ရင်း အန်တီ့ဖင်အိုးကြီးကိုလက်နဲ့ ပွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ပြီးမှ စေ့နေတဲ့ ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကိုလက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့ ဖင်မြောင်းကြားရဲ့က…စအိုဝ ညိုညိုကိုတွေ့ရပါပြီ…။

အမွှေးသန်တဲ့အန်တီနုလွင်ရယ်မို့စအိုဝပတ်ချာလည်မှာလည်း ဖင်မွှေးတွေ ပေါက်နေသည်။အမွှေးရှိတဲ့ ဖင်စအိုဝကိုလက်နဲ့ဆော့ကစားပေးရင်း တစ်နေ့ဒီခရီးကို အငယ်ကောင်ရောက်ဖူးအောင် ပို့ပေးဖို့ စဉ်းစားထားလိုက်သည်။

အသားဖြူ ကျ သလောက် ဖင်မြောင်းကြားမဲတဲ့တစ်ချို့ Porn မင်းသမီးတွေလို မဟုတ်ပဲ……အန်တီနုလွင် ဖင်ကြားကအညို ရောင်အဆင်းနဲ့စူတူတူရှုံ့ပွရှုံ့ပွ ဖင်ပေါက်ဝ ကလည်းညို တိုတိုနဲ့ အခုပဲထည့်ခံချင်နေတဲ့ပုံ…သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဖင်ကိုဖြဲထားရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ အန်တီ့အင်္ဂါဇာတ်ပါထပ်ဖြဲပြီးလျှာစောင်းနဲ့ ကျွေးလိုက်…လျှာအပြားနဲ့ ယှက်လိုက်…နဲ့ လုပ်မိလိုက်သေးသည်။

ပြီးမှ လိင်တန်ထိုးထည့်လိုက်တော့…အန်တီဆီက “အား”မြည်သံ မဟုတ်သော…အင်းလိုလို အီးလိုလို မြည်သံနဲ့ ဝင်လာတဲ့သံဒိုင်လိင်တန်အရသာကို ဖင်ပိုထောင်ပေးပြီးခံစားလိုက်တာ သံဒိုင် သတိထားမိလိုက်ရသည်။

“စွတ်! …ဇွတ်!” “စွတ်!…ဇွတ်!”

“ဖတ်!…ဖတ်!” “ဖတ်!…ဖတ်!”ဆိုသော လိင်တန်နဲ့ အင်္ဂါဇာတ်တို့ထိုးသွင်းဆွဲထုတ်မြည် သံနဲ့ ဆီးစပ်နဲ့ ဖင်သားတို့ ရိုက်ခတ်မိတဲ့ အသံ တွေကသာ အခန်းတစ်ခုလုံး လွှမ်းမိုးနေသည်။ “ဖလူး…ဖလွတ်…ဖူးးးးးး”ဆိုသောလေခိုသံလား ဘာလား သံဒိုင်မသိတဲ့ အသံမျိုးလည်း မြည် သေးသည်။

အန်တီနုလွင်ခါးကို ဆွဲကိုင်လုပ်နေ ရာမှ သံဒိုင် အားမရတော့ပဲ ခြေထောက်တစ် ချောင်းကို မွေ့ယာပေါ်တင်လိုက်ကာ…… ကြမ်းပြင်ပေါ်က ခြေထောက် ခြေဖျားထောက် လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေဆောင့်မိသည်။

အောက် က အန်တီနုလွင်ကလည်းဝင်လာတဲ့ လိင်တန် ချက်အနေအထားကို သိလို့ထင်…… ခါးလေးထပ်နှိမ့်ပြီး ပြင်ခံပေးလိုက်တော့…… ခြေဖျားထောက်ထားတဲ့…… အောက်က ခြေထောက် ကို ခြေဖျားထောက်စရာမလိုတော့ပဲ ခြေဖဝါး ပြန်ချ ပြီး သံဒိုင်အပေါ်ကနေ အားရနေအောင် ဖိဆောင့်ချ နေတော့သည်။ဖိဆောင့်ချ ပေးမှု့က အဆုံးစွန့်ဝင်ပုံရသည်……အန်တီနုလွင်မှာ”အင်း”လိုလို”အီး”လိုလိုအသံမြည်နေရာမှ…

“အား!သားရယ်ဝင်လာလိုက်တာချည်းကွယ်… အား…သားရယ်! အား…အား…အား…”

နဲ့ ခုမှ “တအားအား” အော်မြည်ရှာတော့သည်။

သံဒိုင်အနေနဲ့ ခုလိုအားရပါးရ ဖိထောင်းရတာ သဘောကျ သော်လည်း သူ့လိင်တန် အဝင် အထွက်မှာ အန်တီဘယ်လိုခံစားနေရသလဲ မျက်နှာအမှုအရာကြည့်ချင်သေးတာကြောင့် ပိုဇေရှင် ပြောင်းဖို့ ရပ်လိုက်သည်။ဖိထောင်း ပေးချိန် အရမ်းကြီးမကြာလိုက်ရပေမဲ့…… အန်တီနုလွင် ဆန္ဒတစ်ခုနောက်တစ်ကြိမ်ပြည့် လိုက်ပြီထင်ရဲ့……။

“ကောင်းလိုက်တာချည်းသားရယ်…သားရဲ့ လိင်တံ ရှည်ကြီးနဲ့ လုပ်ခံရတာ ကောင်းလိုက်တာကွယ်…ဟင်းးးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုပြီးပြောတော့ သံဒိုင်ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ မှောက်ကုန်းကြီး ဖြစ်နေတဲ့ အန်တီ့ကို မွေ့ယာပေါ် ပက်လက် ပေးအိပ်လိုက်တယ်…သံဒိုင်လည်း နည်းနည်း တော့မောနေပြီလေ…စကားမပြောနိုင်သေးဘူး ။

အန်တီ့ရဲ့ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို မြှောက် ယူလိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုဘေးစောင်းခိုင်းလိုက်သည်။အန်တီကဘယ်ဘက်ကိုစောင်းပေးတော့ မှ ကိုင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကို ဖမ်းကွေးလိုက် ပြီး အန်တီ့ရင်သားတွေဆီကိုပဲ ဒူးကိုကပ်ထားလိုက်သည်။

ခြေထောက်တစ်ချောင်းချ …တစ်ချောင်းမြှောက်အနေအထားနဲ့အောက်ကအင်္ဂါဇာတ်ပြဲပြီးပေါ်လာမှ မွေ့ယာပေါ်က ပေါင်လုံးပေါ်ကို ခွထိုင်လိုက်တော့သည်။ လိင်အင်္ဂါ နှစ်ခုခြင်း နီးစပ်သွားပေမဲ့သံဒိုင် တန်း မထည့်သေးဘူး…အန်တီနုလွင်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ခဏ အမောဖြေနေလိုက်သေးသည်။

သံဒိုင်လည်းနည်းနည်းမောနေခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ လိင်တန်ကို အန်တီ့ဟာထဲထည့်စိမ်ထားလိုက် ပြီးမှ လှုပ်ရှားမှု့မလုပ်သေးပဲ……

“ခုနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ အန်တီ”

“သားရဲ့ လိင်တံရှည်ကြီးနဲ့လုပ်ခံရတာကောင်း တယ်လို့”

“လိင်တံ လေ အန်တီရဲ့…” သံဒိုင်အမောဖြေနေရင်း အန်တီနုလွင်ကို နည်း နည်းရစ်လိုက်သည်။

“ဒီက ဘာပြောနေလို့လဲ လိင်တံလို့ပြောနေ တာပဲကို”

“အန်တီ့အသံက ဒထွေးကို နငယ်သတ်တဲ့ ဒန်သံကြီးဖြစ်နေတယ်…”လိင်တံ”လေစာရေး လျှင်နငယ်သတ်နဲ့ တန်ရပြီး…စကားပြောရင် သေးသေးတင် သံနဲ့ပြောရမှာလေ…… မကြားဖူးလို့လား “စာရေးလျှင် နငယ်သတ်… စကားပြောလျှ င် သေးသေးတင်” တဲ့…… အင်္ဂလိပ်စာကျ တော်တော်များများသိပြီး ဒါကျ မသိဘူးလား”

“မသိပါဘူးကွယ် အန်တီတော့မကြားဖူးပါဘူး”

“ပြောကြည့်ပေးလေ…”လိင်တံ”လို့ သေးသေး တင်မလို့ နှာခေါင်းသံလေး နည်းနည်းထည့် ပြောပေး”

“လိင်ဒန်”

“ဟာ ဟား မဟုတ်ဘူးလေ အန်တီကလည်း ‘လိင်တံ’ ပါဆို”

အန်တီနုလွင် စ ပြောတုန်းကမှန်ပါသည်… သံဒိုင် ရစ်လိုက်မှ ရောင်သွားရပြီး မှားပြောမိရ တော့သည်။

“ပြော ‘လိင်တံ’လို့ နှာခေါင်းသံလေးနဲ့”

“လိင်ဒန်”

“မဟုတ်ဘူး ပြန်ပြော”

အန်တီနုလွင် သံဒိုင်ရစ်တာကို သိသွားတယ်နဲ့ တူသည်။မျက်နှာတည်လိုက်ပြီးမှ

“သားရဲ့ လီးရည်ကြီးနဲ့ လိုး ခံရတဲ့ ကျမ… ဝါနုနုလွင်မှာ သိပ်ကောင်းပါသတဲ့ ရှင် တဲ့…”

မျ က်နှာတည်ထားရာမှရှက်ပြုံး ပြုံးပြီးတစ်ဖက်လှည့်လိုက်ကာလက်တစ်ဖက်နဲ့ မျက်နှာကိုအုပ် ထားလိုက်တော့သည်။သံဒိုင်လည်း

“အစကတည်းက ရှင်းအောင်ပြောခဲ့ရမှာ”

လို့ ပြန်ပြောပေးပြီး စိမ်ထားသော လိင်တန်ကို အဆုံးထိဝင်အောင် ခါးတစ်ချက်လှုပ်ကာ အသက်အောင့်ပြီး ဆောင့်သွင်းချ လိုက်တော့ “အ!” ဆိုတဲ့ အသံလေး အန်တီနုလွင်ဆီက ထွက်လာခဲ့ရသည်။ မထင်မှတ်ထားပဲ လိင်တန်ဝင်လာမှု့ကြောင့်… အန်တီ တစ်ချ က်လန့်သွားပုံရပါသည်။

“သားရယ် လုပ်လိုက်ရင် ဇွတ်ကြီးကွယ်”

သံဒိုင် ဝင်သွားတဲ့လိင်တန်ကို ပြန်ဆွဲမထုတ် တော့ပဲ ဆက်ကာဆက်ကာဖိလုပ်နေတော့ သည်။အန်တီနုလွင်လည်း “အား!အား”ဆိုတဲ့ အသံလေး ခပ်တိုးတိုးမြည်လိုက်ပျောက်လိုက် နဲ့ သံဒိုင် လုပ်သမျှ ကို တစောင်းလေးကွေးပြီး ခံပေးနေတော့သည်။

ပုံစံတွေ အမျိးးမျိုးရှိတဲ့အထဲကဒီပုံစံကိုသံဒိုင် ကြိုက်သည်။အစောကအပေါ်ကနေဖိထောင်း ချ တာလောက် တစ်ကိုယ်လုံးရဲ့အားကို သုံးပြီး လုပ်လို့မရပေမဲ့အောက်ကနေတဲ့မိန်းမရဲ့ ခံစား မှု့မျက်နှာကို မြင်တွေ့ရသလို ဖင်သားတွေကို လည်းပွတ်လို့ရသည်။

စိတ်မနေနိုင်ရင် ရင်သား တွေကိုပါ ကုန်းစို့လို့ရသလို ဘယ်ဘက်စောင်း ပေးနေရတဲ့ အန်တီ့ ညာလက်ကို မြောှက်ခိုင်း ပြီး ဂျိုင်းကိုပါ ကြည့်လို့ရသေးသည်။ဒီလို ကိစ္စ တွေကတော့ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ပဲ လုပ်လုပ် နှစ်ဦး လုံး စိတ်ကျေ နပ်မှု့ရှိစွာ ပြီးဆုံးခြင်းကသာ အဓိကကျ ပါသည်။

သံဒိုင်လည်း “တစွတ်စွတ်”ဆွဲလုပ်နေရင်းမှ… ခန္ဓာကိုယ်ထဲ လိင်တန်ကြီး အဝင်အထွက်ရှိနေတာကြောင့် ကောင်းခြင်းကိုလည်းသိ ခံရခက်တဲ့ ဝေဒနာလည်း ရှိ လို့ထင် အန်တီ့ မျက်နှာက တစ်ချက်တစ်ချက်တွန့်တွန့် သွား တာ သံဒိုင်တွေ့ရတော့ ဘယ်လိုမှ ဆက်ထိန်း မထားနိုင်တော့ပဲ ခပ်မြန်မြန်လုပ်ပေးရင်း ပွဲသိမ်းလိုက်ပါတော့သည်။

သံဒိုင့်ပါးစပ်က “အား!!ရှီးးးးးးး”လို့မြည်ပြီး…… အန်တီနုလွင်အပေါ်ခဏလေးမှောက်နားလိုက်သည်။ပြီးမှဘေးသို့ လှချ လိုက်ပါတော့တယ်… ကိုယ်ထဲက ရှိသမျှ သုတ်သွေးရော ဖြစ်တည်စ သုတ်သွေးတွေရော အားလုံးကုန်အောင် အန်တီနုလွင် အင်္ဂါဇာတ်ကဆွဲစုပ်ယူသွားတယ် လို့ ထင်ရလောက်အောင် ကြွက်သားတွေ ဆွဲညှစ်အားက ကောင်းလှသည်။ပြည့်ပြည့်ဝဝ အရသာလည်း သံဒိုင် ရရှိခံစားလိုက်ရသည်။ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ဘက်လှည့်လာပြီး မျက်နှာပေါ်က ချွေးတွေရော လည်းပင်းက ချွေးတော့ရောပါ သူ့လက်ကလေးနဲ့ သုတ်ပေး ရှာပါသည်။

“ပင်ပန်းသွားရပြီပေါ့ သားရယ်…နားလိုက်ဦး သား……”

သံဒိုင်အိပ်ချင်စိတ်တွေဖြစ်လာရတော့မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်ထားရသည်။ ခပ်မှေးမှေး အိပ်ပျော်မလို့ရှိတုန်းမှာပေါင်ခွကြားနဲ့ လိင်တန်ကို တစ်ယောက်ယောက် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနေတယ်ဆိုတာ သိပြီးနောက်မှာတော့ သံဒိုင် လုံးဝအိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

သံဒိုင် အိပ်ယာကနိုးလာတော့အန်တီနုလွင်က ဘေးမှာ ရှိမနေတော့ဘူး…အိပ်ယာနိုးနိုးခြင်း အန်တီ့ကို မမြင်ရမတွေ့ရတော့ ဘယ်ကလာ မှန်း မသိတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေခံစားလိုက်ရသည်။ အိပ်ယာကနေ မြန်မြန်ထလိုက်ပြီး အခန်းပြင် ဘက်ထွက်လိုက်တော့မှ အန်တီနုလွင်က…… စားပွဲတစ်လုံးရှေ့မှာ အဝတ်အစားတွေ မီးပူတိုက်နေတာ တွေ့ရတော့မှ စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့သည်။တံခါးဖွင့်သံတွေနဲ့ လမ်း လျှောက်လာတဲ့အသံတွေကြောင့်နောက်လှည့် ကြည့်လိုက်တဲ့ အန်တီနုလွင်က သူကိုတွေ့ သွားတော့ ပြုံးပြပြီး ……

“နိုး လာပြီလား သား”

“ဟုတ်”

သံဒိုင် အန်တီ့အနီးသွားပြီး ဆွဲဖက်ပြစ်လိုက် သည်။အန်တီက ဘာမှမပြောပဲ မီးပူတိုက်နေ တာ ရပ်လိုက်ပြီး အလိုက်သင့်လေး သံဒိုင့်ရင် ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသည်။သံဒိုင်အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ အန်တီ့ကိုဆွဲဖက်ညှစ်ထားလိုက်သည်။

“အိပ်ယာနိုးနိုးခြင်း ဘေးမှာ အန်တီ့ကိုမတွေ့ ရတော့ ဘယ်များပျောက်သွားပြီလဲလို့ စိတ်ပူ သွားရတယ်ဗျာ” လို့ သံဒိုင်ပြောရင်း ဖက်ထား ထက် ပိုတိုးပြီးဖက်လိုက်သည်။

“ဘာဖြစ်လို့အန်တီ့ကိုပျောက်သွားမှာကြောက် တာလဲ……ဒီအဘွားကြီး ရှုပ်ကိုရှုပ်တယ် ဝေးဝေးမှာ သွားနေရင်ကောင်းမယ်လို့ရောမတွေး မိဘူးလား”

“မတွေးမိလို့ ခဏမတွေ့ရတာတောင် စိတ်ပူမိ ရတာပေါ့ အန်တီရယ်…ကျ န်တာပြောချင်တာ ပြော အဲဒါမျိုးနောက်ကို ကျတော့် မပြောနဲ့”

သံဒိုင်အသံထဲမှာ စိတ်မလိုကျ တဲ့ အသံကို အန်တီ နားလည်လိုက်လေသလားတော့ မသိ ရင်ခွင်ထဲကနေ ခေါင်းထွက်လာပြီး……

“နောက်ကို ဝါနုနုလွင်မပြောတော့ပါဘူးရှင်…… ဟုတ်ပြီလား…သားက အန်တီ့ရင်ထဲကို အရင် ရောက်ခဲ့တာပါ သားရယ်”

“ဗျာ!!ဟုတ်လား ဘယ်လိုများလဲအန်တီရယ်”

“အသက်ကြီးတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ဒါ တွေ ပြောပြရရင် ကောင်းပါ့မလား မသိဘူး… နောက်မှ အေးဆေးပြောပြပါ့မယ် သားရယ်… ခု မျက်နှာသွားသစ်လိုက်ဦး…မေ့သလိုလိုနဲ့ မညစ်ပတ်နဲ့ ဟွင်း!”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

သံဒိုင်စိတ်ပေါ့ပါးစွာ နောက်ဖေးဘက်ဆင်းခဲ့ လိုက်တော့သည်။မျ က်နှာသစ်ရင်းမှ အန်တီ ပြောတာလေး ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အန်တီ့ ရင်ထဲကို သူက အရင်ရောက်ခဲ့တယ်ဆိုပါလား ဘယ်လိုတွေများလဲ အန်တီရယ်……

“သားကြီး တော်ရုံမိန်းမက ငါ့ကို လိမ်လို့မရပါ ဘူးကွာ…သူတို့ မျက်လုံးတွေ ကြည့်ပြီး ဘယ် လိုတွေခံစားနေရတယ်ဆိုတာဒီက’ငယ်သံဒိုင်’ ကတစ်ခုချ င်းရှင်းပြပေးလိုက်မယ်…အေးရော့”

ဒါကို မင်းဇင်ကလည်း “အမှန်ပေါ့ သားကြီးရ” လို့ထောက်ခံပေးခဲ့သေးသည်။သံဒိုင်ဆိုလိုတာ က တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေလိမ်ညာတော့မယ် ဆိုရင် မျက်လုံးတွေ ဂဏှာမငြိမ်ပဲ စကားတွေ လိုတာထက်ပိုပြောတာမျိုးးကို…အမှုအရာတွေ က သောက်ပိုဖြစ်နေတာမျိုးး လောက်ကို သိပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆရာကြီးစာရင်း ဇွတ်သွင်းခဲ့ တာမျိုးဖြစ်သည်။

တစ်ယောက်က သူငယ်ချ င်း အရင်းဆိုတော့ “အမှန်”လို့ထောက်ခံပေးခဲ့ပေး ခဲ့သေးသည်။မြသန္တာတစ်ယောက် သံဒိုင့်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားခံခဲ့ရတာကို တောင် ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးမှ သိခွင့်ရတဲ့ အဖြစ် ကိုကျ သူနဲ့ချစ်သူတွေ မဖြစ်ခင်ကအေးဆေး စကားမပြောဖူးတော့ မသိတာလည်း အဆန်း မဟုတ်ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကျ ဖြည့်တွေးပေး ခဲ့ကြသည်။

စကားတွေ အကြိမ်ကြိမ်ပြောခဲ့ဖူး တဲ့ အန်တီ ဝါနုနုလွင်အဖြစ်ကိုတော့ သံဒိုင် အမှန်တကယ်မသိခဲ့ပါ။ဂျိုင်းမွှေး အရှည်ထား ပေးပါ ကျ နော်ကြည့်ချင်လို့လို့ ပြောလိုက်တာ မျိုးကျ အန်တီ့ဘက်က “ကြံကြံဖန်ဖန် ကွယ်” လို့ ပြန်ပြောပြီး လုပ်ပြပေးမှာသိတဲ့ ကိစ္စသေး မျိုးတော့ ရှိခဲ့တာပေါ့လေ…ဒါမဲ့ ရင်ထဲက ခံစား ချက်မျိုးကျ နည်းနည်းမှကို သတိမထားမိခဲ့…။

သံဒိုင် မျ က်နှာသစ်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ အန်တီနုလွင်က မီးပူတိုက်နေတာတောင် ပြီး သွားပြီထင် မီးပူပလပ်ကြိုးကို ဆွဲဖြုတ်နေပြီ သံဒိုင် နာရီတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၃ နာရီတိတိ…အိမ်ကမနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်လာတာပြန်ဦးမှတွေးလိုက်ရင်းအန်တီ့ကို ကြည့်မိလိုက်ပြန်တော့ မီးပူတိုက်ပြီးသား စားပွဲပေါ်ကအင်္ကျီကပလပ်ကြိုးဆွဲဖြု တ်လိုက် တာ လက်နဲ့တိုက်မိပြီးအောက်ကျ သွားတာကို အန်တီကကုန်းကောက်လိုက်တာတွေ့ရသည်။

ဖင်ကြီးပြီးအိုးလှတဲ့ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကသံဒိုင်ရှေ့ မှာပဲ ဒီလိုကုန်းပြနေတော့ ဒီနေ့ အတွက်…… တတိယတစ်ပွဲ ထပ်ကစားချ င်စိတ် ဖြစ်လာရ ပြန်သည်။

အန်တီကလည်း ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ပါးပဲ ဝတ်ထားပြန်တာကြောင့် သူ့ဖင်ကြီးက သံဒိုင်ကို ထပ်စိန်ခေါ်နေတဲ့ပုံ…သံဒိုင် ကုန်းနေတဲ့အန်တီဆီ မြန်မြန်သွားလိုက် ပြီး အန်တီ့ဖင်ကြီးကို ဆွဲကိုင်ပွတ်လိုက်ပြီး… ထလာတဲ့ အငယ်ကောင်နဲ့ ထောက်ပေးလိုက် သည်။အန်တီက ကျ နေတဲ့ အင်္ကျီပြန်ကောက် ပြီး စားပွဲတင်လိုက်ကာ……

“ဘာလဲကွယ်…အန်တီ့ကြောက်တယ်လို့ ပြော ခဲ့တာ အမှန်ဖြစ်နေပါပေါ့လား”

သံဒိုင်လည်းတဏှာစိတ်ကငယ်ထိပ်ပြန်ရောက်နေပြန်ပြီမို့……

“အန်တီကဖင်ကြီးကုန်းပြတာလည်းထည့်ပြော ဦးလေ”

“အိုကွယ်! အင်္ကျီအောက်ကျ သွားလို့ကောက် တာ မကောက်ရတော့ဘူးလား”

“မသိဘူး ကျ နော်ရှေ့တော့ ဒါမျိုးလာမလုပ်နဲ့ လုံးဝ ရပ်ကြည့်နေမဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး…… ဟွင်း ဟွင်း ဒေါ် ဝါနုနုလွင်ဆိုတဲ့ မိန်းမမျိုးကို အလွတ်လည်းပေးမှာ မဟုတ်ဘူး”

လို့ သံဒိုင် ဝမ်းသာအားရ ရင်ထဲကလာတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်ပြောပြစ်လိုက်သည်။

“ကိုယ်ကကြီးတဲ့သူ အိမ်ထောင်ရှင်ဖြစ်ခဲ့လို့ ဦးဆောင်ရမလား တွေးမိပါတယ် သူကပဲ ရှေ့ က ပြေးနေတော့တယ်ကွယ်”

“…’မအိုခင်က စွမ်းခဲ့သည်’ဆိုတဲ့စကားလိုပေါ့ အန်တီရယ်”

သံဒိုင်ပြောပြီး အန်တီရင်သားတွေကို တစ်ဖက် ကကိုင် တစ်ဖက်ကဖင်မြောင်းကြားကို လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။အပေါ်အတွင်းခံ ဝတ် ထားပေမဲ့ အောက်ကတော့ ဘာမှဝတ်မထား ဘူး။

ဖင်သားတစ်ခြမ်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းနှယ်ပြစ် လိုက်ပြီး အန်တီ့ကို စားပွဲပေါ်ပဲ လက်ထောက် ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့…အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့် ဖက် ပြန်လှည့်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးစပ်ကပုဆိုးစကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ထောထောထထောင် နေတဲ့ သံဒိုင့် လိင်တန်ကို ခပ်မြန်မြန်လေးခါးချ က်စုပ်ပေးလိုက်ပြီးမှ ရှေ့ကိုပြန်လှည့်ကုန်းပေးတော့သည်။

ဒေါ်ဝါနုနုလွင်က “မလုပ်ခင်တော့ စုပ်ချင်သည်” ဆိုတဲ့ မိန်းမမျိုးဆိုတာ သံဒိုင်အန်တီ့ကို မှတ်ချက်ပြု ရင်း လိင်တန်ကိုလက်နဲ့ကိုင်ပြီး ထည့်လိုက်တော့သည်။ဂါဝန်စလှန် ခါးပေါ်တင်ပြီး လုပ်နေရင်းမှ အချက်ရေနည်းနည်းဆောင့်လုပ်ပြီးမှသံဒိုင် အန်တီ့ ပစ္စည်းကြီးကို ယှက်ချင်လာတာမို့ လိင်တန်ဆွဲဖြု တ်အပြီး… အန်တီနုလွင် ကို မျက်နှာခြင်း ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။

အန်တီထိုင်ခဲ့တဲ့ ထိုင်ခုံပေါ်ကိုပဲ ခြေထောက်တစ်ချေ ာင်းတင်လိုက်တဲ့ပြီး သံဒိုင်ထိုင်လိုက်ကာ အန်တီ့ရဲ့အင်္ဂါဇာတ်ကြီးကို အရင်ဆုံးနမ်းလိုက်မိသည်။လတ်ဆတ်တဲ့ဆပ်ပြာနံ့ကို အန်တီ့ပစ္စည်းဆီကရလိုက်တော့ သံဒိုင် သိပ်ဘဝင်မကျချင်………မိန်းမပစ္စည်းနမ်းတာပစ္စည်းနံ့တော့ရချင်သည်။

ကိုယ်ဟာ့ကိုယ်တောင် သန့်ရှင်းရေး ကောင်းကောင်းလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ မိန်းမတွေဆီကအနံ့ဆိုးများကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်…သန့်ရှင်းနေပြီးမွှေးပျံ့နေစရာမလို စောက်ဖုတ်ဖြစ်ပြီး……စောက်ဖုတ်နံ့စင်စစ်ကို သံဒိုင်လိုချင်မိခြင်းဖြစ်သည်။

အန်တီ့ ပစ္စည်းကြီးကို နမ်းနေရင်း လျှာနဲ့ယှက်နေရင်းမှ ဘော်ဒါတစ်ယောက်ပြောတာ သတိရမိလိုက်သေးသည်။ ဘော်ဒါက သူ့စော်ကို ကောင်းပါစေကြောင်းဘာဂျာအစွမ်းပြမလို့လုပ်တော့ သူ့စော်ပစ္စည်းက ရှုးရှုးနံ့တွေရနေတော့ဒီကောင်ရေလည်တင်းသွားလို့ မလုပ်ပေးဖြစ်လိုက်…စော်က ရှုးပေါက်ပြီး သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ခဲ့လို့ အမွှေးမှာကပ်ပြီး အနံ့ကျန်နေပုံရပါသည်။

ဒါကို သိတဲ့ဘော်ဒါကလည်း……

“သောက်ကောင်မ! ညည်းသောက်မွှေးတွေ အမြန်ဆုံးရှင်းထားစမ်း…သောက်မွှေးမရိတ်ရင်ညည်းနဲ့ ငါ အပြတ်ပဲလို့”ခြိမ်းခြောက်ခဲ့ရသည်လို့ ပြောပြတာသိခဲ့ရသည်။သံဒိုင်လို အမွှေးပါမှကြိုက်တဲ့ကောင်မျိုးကျ သန့်ရှင်းနေအောင်ဂရုစိုက်လို့ပဲမှာမိလိမ့်မည်။

ဟော!အခု အန်တီနုလွင်က သန့်ရှင်းထားပြန်တော့လည်းဆပ်ပြာနံ့ရနေလို့ မကြိုက်ဖြစ်မိနေတောာ့မိမိစိတ်ကိုကလိုတာများနေပါတယ်လေလို့ သံဒိုင် ဖြေတွေးရတော့သည်။အန်တီ့ပစ္စည်းကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ဖြဲပြီး … နှာခေါင်းကပ်လိုက်တော့မှ သံဒိုင်လိုချင်တဲ့ အနံ့ကရလိုက်ပါတော့သည်။

ပစ္စည်းကိုဆပ်ပြာ နဲ့ကောင်းကောင်းဆေးထားတော့အန်တီနုလွင် စောက်မွှေးတွေကဆပ်ပြာနံ့မွှေးနေခဲ့တော့တာ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ဖြဲလိုက်မှ အနံ့ကထွက်လာ ပေးတော့တာမို့ အန်တီနုလွင်ကို သံဒိုင်…… ပို ပိုပြီးသဘောကျ ရတော့သည်။သံဒိုင် လျှာ အပြားလိုက် ယှက်ပေးလိုက်တော့……

“အင်း ဟင်း ဟင်းးးးးးးးးးးး သားရယ် ဒါတွေ လည်း သိတတ်လုပ်တတ်တာပဲလားကွယ်”

လို့ အန်တီဆီက အသံကြားလိုက်ရတော့…… သံဒိုင့်မှာအားတက်ရပြီး အန်တီ့ပစ္စည်းကို ရှိသ မျှ အစွမ်း အကုန်ထုတ်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး လုပ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။

သံဒိုင် ယှက်ပေးနေစဲမှာပဲ အန်တီနုလွင်က သူ့ပစ္စည်းနဲ့ သံဒိုင့်မျက်နှာကို အတင်းဖိကပ် ထားပြီး မချိ မဆန့်ဖြစ်တာမို့ကြောင့်ထင်…… သူ့ခါးကို ရှေ့သို့ ကော့ ကော့ထိုးပေးနေတော့ သည်။အန်တီ သူ့ကော့ထိုးကပ်ရတာ အားရ သွားမှ သံဒိုင့်ဆံပင်တွေ ဆွဲကိုင်ထားတာ…… လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အပေါ်ကိုထဖို့ ပြောပြီး…… သံဒိုင့်မျ က်နှာကို နမ်းကာ……

“အန်တီ သိပ်လိုချ င်နေပြီ သားရယ်……… မြန်မြန် ကြမ်းကြမ်းလေး လုပ်ပေးစမ်းပါ”

တဲ့ ။သံဒိုင်လည်း အမိန့်တော်အတိုင်း ခပ်မြန်မြန် လေး ဆောင့်လုပ်ပေးလိုက်ပါတော့သည်။

…………………………………………………………………………………………………………………..

သံဒိုင် စက်ဘီးစီးပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ ၄ နာရီထိုးခါနီးခဲ့ပြီ……ညဖက်မှ ပြန်လာခဲ့ဦး မယ်လို့ အန်တီနုလွင်ပြောခဲ့လိုက်ပြီး စက်ဘီး နင်းပြီး ထွက်ခဲ့ရာ…အန်တီတို့အိမ်နဲ့ နှစ်အိမ် ကျော်လောက်က ပူစူးမတို့ အိမ်ရှေ့ရောက် တော့ စက်ဘီးချိန်းက ကျ သွားတာမို့……… စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီးချိန်းပြန်တင်ပေး ရသေးသည်။

ဒေါက်ဘက်ကို စက်ဘီးကို ယိုင် လဲစေပြီး ချိန်းတင်အပြီး ပြန်သွားဖို့ရာထလိုက် ရင်း အန်တီ့တို့ ခြံပေါက်ဝကို အမှတ်တမဲ့ ပြန် ကြည့်မိလိုက်တော့…………

အင်္ကျီအကွက် ဂျ င်းဘောင်းဘီနဲ့ အောက်ကကန်ထရီးဒေါက်ကို စီးထားတဲ့ လူတစ်ယောက်သံဒိုင်ပြန်ချိတ်ခဲ့တဲ့ ခြံတံခါးချိတ်ကိုဖွင့်ပြီး……

အန်တီနုလွင်တို့ ခြံထဲ ဝင်သွားတော့တာ တွေ့လိုက်ရသည်။ဝင်သွားတဲ့ လူကလည်း သံဒိုင် တို့လို့အရပ်အမောင်းကောင်းတဲ့လူဆိုတာတော့ အမြင်နဲ့ သိရသည်။ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ သံဒိုင်ထက်တောင် တောင့်တင်းမှု့ရှိနိုင်တယ်ဆိုတာ နောက်ကျောပြင်နဲ့လမ်းလျှောက်သွားတဲ့ ပုံစံကြည့်ပြီး သိလိုက်သည်။

သံဒိုင် သဝန်တိုခြင်းတွေရယ် ဒေါသဖြစ်ခြင်း တွေရယ် ပေါင်းစပ်သွားကာ စက်ဘီးကို…… “ဖောင်းကနဲ”ပိတ်ကန်လိုက်ပြီး……လဲကျသွား တဲ့ စက်ဘီးကို ပြန်ထောင်မနေတော့ပဲ…… အန်တီနုလွင် အိမ်ဘက်ဆီသို့ ခြေဦးပြန်လှည့် လိုက်သည်။ခြေလှမ်းသုံးလှမ်းလောက်လှမ်းအ ပြီးမှာတော့ နောက်ကနေ…………

“မောင်ငယ် မောင်ငယ် တီ!တီ!တီ!”

နဲ့ သူ့နာမည်ခေါ်သံရော…ဆိုင်ကယ်ဟွန်းသံရော ကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေစက်ထဲ က အကို……ဖေဖေ့ဆိုင်ကယ်ကို စီးပြီးသံဒိုင့် ကို ခေါ်နေတာ…သူအနားရောက်လာတော့

“မောင်ငယ်…ဦးလေးက ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့…… မန်းလေးက ဘကြီးဆုံးသွားပြီတဲ့ မြန်မြန်ပြန် လာခဲ့ပါတဲ့…ဆိုင်ကယ်စီးသွားလိုက်ပါ……… ငါပဲ စက်ဘီးနဲ့ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်”

သံဒိုင် သူ့ကို မျက်မှောင်ကြုံ့ကြည့်ပြီး ခေါင်း ညိတ်တော့ပြလိုက်ပါသည်။သံဒိုင့် မျက်နှာ အမှုအရာကို မြင်ပြီး လန့်သွားလားတော့ မသိ ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းပြီးတဲ့ ခြေထောက်ကို နောက်မဆုတ်လိုက်ပေမဲ့ကိုယ့်ကိုရို့လိုက်တာ တော့သံဒိုင်သိလိုက်သည်။

အားလည်း အားနာ သွားလို့……

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး အကို…ကျ နော်စိတ်တို နေလို့ပါ…ခုပဲ အိမ်ပြန်လိုက်ပါ့မယ်…စက်ဘီး သာ စီးခဲ့ပါ”

“အေး!အေးပါ မောင်ငယ်ရာ”

လို့ပြောပြီး စက်ဘီးလဲနေတဲ့နေရာ ထွက်သွားတော့သည်။သံဒိုင်လည်း စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်နေပေမဲ့ ဘယ်ကိစ္စကို ဦးစားပေးရမည်ဆိုတာတော့ သဘောပေါက်ပြီးသားမလို့ ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်ရင်း ခြံပေါက်ဝကိုတော့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သေးသည်။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ သံဒိုင့်အဖေဖြစ်သူက ခါးထောက်ပြီး ရပ်စောင့်နေပါတော့သည်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာသောသံဒိုင်ကို ကြည့်ပြီး……

“မင်းသွားတုန်းက ဘောင်းဘီနဲ့ပါ ခုပုဆိုးနဲ့ ဘယ်လိုလဲကွ” ဆိုပြီး မကြည်နေတဲ့ အသံနဲ့ မေးလိုက်တော့……

“ဟိုမှာပဲ ရေချိုးခဲ့လိုက်တာမို့ မင်းဇင်ဟာတွေပဲ လဲဝတ်လိုက်တာပါ”

“ဒါနဲ့နေပါဦးကွ မင်းနဲ့ မဝါက ညားများနေကျ သလား”

“ဟာ!!”

“ရှင် ကလေးကိုဘာတွေလျောက်ပြောနေတာ လဲ……မဝါကြားသွားရင်လည်း အားနာစရာ လူကြီးက လူကြီးစကားပြောစမ်းပါရှင်”

“နေစမ်းပါ ရှင်မရဲ့…မနက်ပိုင်းရောက်ကတည်း ကထွက်သွားတာ ညနေ ၄ နာရီထိုးကာနီးထိ ပေါ်မလာဘူး……ညားမနေရင် ဘာလုပ်နေ ကြတာလဲကွ ဟေ…”

“ဒီဘက်ကလည်း သူ့သားနဲ့ အရွယ်ရှင်…… မဝါ လည်း မငယ်တော့ဘူး……… ဘာတွေ ပေါက်ကရတွေးပြီး ပြောနေတာလဲ ကိုယ်သားသမီးကို ဆုံးမချ င်ရင် ဆုံးမ…… တစ်ခြားလူရဲ့ သိက္ခာတော့ မပါစေနဲ့ရှင်”

“ဘာ! ဒီဘက်ကလည်း သူ့သားနဲ့အရွယ်…… မဝါကလည်း မငယ်တော့ဘူး ဟုတ်စ… အေး!မငယ်တော့ပေမဲ့ အဖုအဖောင်းတွေနဲ့ အထုအထောင်း ခံသေးတာ ရှင်မ သိလား… ဂွင်ဂွ ကောင်းတာတွေရောသိလား”

“မသိဘူးရှင်”

“အေး!မသိရင် ဝင်မပြောနဲ့လေ……”

“ရှင်ပဲ မနက်တုန်းကကျ မဝါလေး သနားစရာ မြန်မြန်သွားလိုက်ပါဆို”

“အေးလေ ဘာဖြစ်လဲ သွားရမှာပေါ့ကွ…… စောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့…ဒါမဲ့ အချိန်နဲ့ အချိန် သွား… အချိန်နဲ့ အချိန်ပြန်လာလေ…… ဘာကိစ္စ ဒီလောက်ကြီးနေရမှာလဲကွ…… ငါက မနက်ကသွားပါလို့ပြောတော့ ရှင်မပဲ သဝန်တိုတာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ပါ့ပဲ ရှင်ပါ လိုက်သွားရမှာလေး ဘာလေးနဲ့”

“ရှင်လိုက်သွားရင်သားကဒီလောက်ကြီး ဘယ် နေဖြစ်မှာလဲ”

“တော်ကွာ! နာရေးကိစ္စကို မပြောရသေးဘူး”

သံဒိုင့်ဖေဖေက နာရေးကြောင့်လည်း သံဒိုင့်ကို ပို စိတ်ဆိုးနေပုံရပါသည်။သက်သာတယ်ဆိုပြီး ဆေးရုံကမနေ့ကဆင်းလာ ဒီနေ့ဆုံးရတဲ့အဖြစ်ဆိုတော့ စိတ်တိုမယ်ဆိုလည်း တိုသင့်ပါတယ် လို့ သံဒိုင်တွေးမိပြီး ဘာမှမပြောပဲ စဉ်းစားသာ နေလိုက်တော့သည်။

“နေပါဦး…မောင်ငယ်သံဒိုင်ရ…မင်းပြောတော့ ဘကြီး သက်သာပြီဆို…မင်းဒီကို ပြန်လာချင် တာနဲ့ ဇွတ်သက်သာပေးခဲ့တာတော့မဟုတ်ပါ ဘူးနော်”

“မဟုတ်ပါဘူး ဖေဖေရာ…ကျနော်ကဆရာဝန် တစ်ယောက်ထက် ဘာကိုပိုသိမှာတဲ့လဲ… မနေ့က ဆရာဝန်ကဆင်းခိုင်းပြီလို့မမလေးက ပြောလို့ ဆင်းလာလိုက်တယ်။ညဖက်မှ…… ကျ နော် ဒီကိုပြန်လာတယ်…ဒါပဲလေဗျာ”

“မင့်မမလေးက ဘာနားလည်မှာလဲကွ…… မင်းကလူနာရဲအခြေအနေကိုမကြည့်ဘူးလား သက်သာလားမသက်သာလားအရိပ်အကဲကို မကြည့်ဘူးလား…မင်း သိတယ် တတ်တယ် ဆိုတာ ဘာတွေလဲ ငါ့ကို တစ်ချ က်ပြောစမ်း”

သံဒိုင် ဒါတော့ဟုတ်သည်…သူဒီကို အန်တီ့ဆီ ကို ပြန်လာချ င်နေတာပဲသိသည်။ဘကြီးကို ဝေရာဝစ္စ ကိစ္စအဝဝ ကိုလုပ်ပေးနေရသော် လည်း စိတ်တွေက အန်တီနုလွင်ဆီမှာပဲ …… ရောက်နေခဲ့သည်။ဆရာဝန်နဲ့ မမလေး စကား ပြောပြီး မမလေးမျ က်နှာသိပ်မကောင်းနေတာ တစ်ချ က်သတိထားလိုက်မိပေမဲ့ ပြန်ချ င်စိတ် များနေခဲ့တာမို့ အဲဒီအချက်ကို မေ့လျော့နေခဲ့သည်။

ဖြစ်ပြီးမှတော့ သံဒိုင်လည်းဘာမှမတတ် နိုင်တော့ပေ………

“ဟ!ငြိမ်သွားလှချ ည်လား ဘာတွေများစဉ်းစား နေတာလဲ…စဉ်းစားမနေနဲ့ သေပြီးပြီ…… မန်းလေးသွားဖို့လုပ်”

“ဟုတ်”

သံဒိုင်လည်း ဖခင်ကြီးစိတ်သက်သာပါစေကြောင်း……

“ဘကြီးက ဒီနေ့ဆုံးလိမ့်မယ်လို့ မသိလို့ပါ…… ဖေဖေရယ် သိရင် ဟိုမှာပဲ ဆက်နေခဲ့မှာပေါ့ အင်း!ဘကြီးအသက်ကလည်း ၈၄ နှစ်ဆိုတော့ တော်တော်နေခဲ့ရတဲ့အထဲတော့ ပါ ပါတယ်… ကျ နော်တို့ဆို……………”

“ဘာကွ!ငါ့ ဦးလေးက ဒီနေ့သေမယ်ဆိုတာ… မင့်ကိုတင်ပြနေရဦးမှာလား…၈၄ နှစ်ဆိုတော့ သွားမယ်ဆိုသွားသင့်ပါပြီ သေမယ်ဆိုလည်း နေရတာ တန်ပါပြီလို့ ပြောချ င်တာလား”

“မဟုတ်…မဟုတ်ပါဘူး ဖေဖေရာ……… ကျနော် ပြောချ င်တာက………”

“တော်တော့ကွာ!ခု အိတ်ဆွဲပြီး သွားတော့… ၅ နာရီကား မမှီခဲ့ရင်…မင့်စီးတော်ကျားနဲ့ သွားဖို့ စဉ်းစားထား……ငါတို့ မနက်မှ လာခဲ့ မယ်… ရှင်းလား…သွားတော့ကွာ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”

သံဒိုင် အဝတ်အစားအိတ်ဆွဲပြီးအိမ်ကနေ ပြန် ထွက်ခဲ့ရတော့သည်…………………

‘ချ စ်ရတစ်ရက် လွမ်းရက်တစ်ရာ’ဆိုတာ ဒါမျိုးပြောတာလား အန်တီနုလွင်ရယ်…လွမ်းရက်တစ်ရာပြည့်အောင်တော့သီချ င်းတဲ့က စာသား

လို မလုပ်လိုက်ပါနဲ့လို့ကံဇာတ်ဆရာကိုတောင်းဆိုချ င်ပါသည်။လွမ်းရက်တစ်ရာ ပြည့်အောင်ခွဲနေရမယ်ဆိုရင်လည်း ဒီလောကကြီးမှာ……

“ငယ်သံဒိုင်”ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက် လွင့်မျောပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီလို့သာမှတ်လိုက်ပါတော့အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………….

💠အခန်း ( ၁၂ )💠

“ဟေ့ရောင် မောင်ငယ်”

“ဟာ!ရဲကျော်…ဘယ်ချိန်ပြန်ရောက်တာလဲ”

“ဒီနေ့ပဲ…ခိုင်ထွန်းကြီးနဲ့ရောတွေ့ပြီးပြီ…ဒီညဆုံ ရအောင်လို့ ချိန်းခဲ့တယ်…အောင်နိုင် နဲ့လည်း တွေ့လို့ပြောခဲ့တယ်…သူက မင်း မန်းလေး သွားတယ်ဆိုတာပြောပါတယ်…ပြန်လာပြီလား သိအောင်လို့ လာကြည့်လိုက်တာ”

“စောစောကပဲရောက်တာ…ခုမှရေခူ ိးပြီးလို့ ဆိုင်ကယ်နှိုးနေတာ…မစီးတာ ကြာနေလို့ ဝပ်နေလို့ဟေ့”

“ဒီကောင်ကြီး ငါ မလေးရှားသွားကာနီးမှ ဝယ် ထားတဲ့ကောင်ကြီး မဟုတ်လား”

“အေးလေ ကျောင်းတက်ရင်းစီးဖို့ ကျောင်းမ ဖွင့်ခင် ဝယ်လိုက်တာကြီးပေါ့……ကျောင်းပြီး သွားတော့လည်းတွေ့တာဟာတွေကမကြိုက် တာရော…ကြိုက်တဲ့ဟာကျ လည်း ပိုက်ဆံ မလိုက်နိုင်တာရောကြောင့် မရောင်းဖြစ်ပဲ စီး နေတော့တာ ငါ့ကောင်ရေ”

“မင်းက ဆိုင်ကယ်ကိုတော့ သံယောဇဉ်သိပ် ကြီးပါတယ် မောင်ငယ်ရာ…ဒီဘီးကြီးတွေကျ 2D ထည့်ရတာရော ဘာတွေရောနဲ့ …… ပျင်းတယ်ကွာ…ကိုယ်နဲ့လိုက်တဲ့ 125 ပဲကိုက် ပါတယ်……ဟိုမှာဘီးကြီးစီးတဲ့သူတွေ မြင်ရင် မင့်ကို သတိရမိတယ်…ဘောလုံးပွဲတွေ ကြည့် ရင်လည်း မင်းဇင်ကို သတိရမိတယ်”

“အေးပါ…ငါနဲ့မင်းဇင်လည်းကျောင်းတက်တုန်း က မင့်အကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်ပါတယ်ကွာ… ဒါနဲ့ ဟိုမှာ ဘီးကြီးတွေ အမျိုးမျိုးစီးကြလား”

“စီးတာပေါ့ ငါ့တော့ ဘာအမျိုးအစားတွေမှန်း မသိဘူး မင်းဆိုရင်တော့ မြင်တာနဲ့သိလောက်တယ်…”

“အေးကွာ! ငါတို့ဆီလည်း နောက်ပိုင်းကျ ရင် အမျိုးမျိုးဝင်လာမှာပါ…ခုတော့ ဒီကောင် လောက်ကိုင်နိုင်ရင်ပဲ ညံ့တဲ့အထဲ မပါတော့ ဘူးပေါ့” (ငယ်သံဒိုင်တို့ ခောတ်က KTM တွေ Z1000တွေ မရှိသေးဖူးနဲ့ တူပါသည်။)

“မင်းနဲ့ဆိုင်ကယ်နဲ့လည်း လိုက်ပါတယ်…… မောင်ငယ်ရာ…နောင် အသစ်တွေဝင်လာရင်တော့ မင့်အကြိုက်ပေါ့…”

“ဟင့်အင် သားကြီး…အသစ်တွေ ဝင်လာလို့ ပိုက်ဆံတတ်နိုင်ရင် ဝယ်စီးမှာပါ…ဒါမဲ့ …… ‘ဒို’တစ်စီးကတော့ ထားကိုထားမှာ…ငါက သူတို့ကို သိပ်ချ စ်တာ”

“အေးပါ…ငါ ဦးနဲ့ အန်တီ ကိုလည်းနှုတ်ဆက် လိုက်ဦးမယ်…ပြီးရင် မြို့ပြင်ကို လစ်မယ်”

“အေးပါ”

သံဒိုင် “အေးပါ”လို့ပြောလိုက်ရပေမဲ့ စိတ်နည်းနည်းတော့ အိုက်သွားခဲ့ရသည်။မန်းလေးမှာနာရေးကိစ္စအဝဝ ပြီးစီးပြီးတာတောင်ချက်ချင်း ပြန်မလာနိုင်တစ်ပတ် ကျော်နေပေးခဲ့ရသည်။

အန်တီနုလွင်ကိုလည်း သိပ်လွမ်းနေပြီ သိပ်ကိုလည်း တွေ့ချင်နေပါပြီ။ မန်းလေးသွားမှာကိုလည်း မပြောခဲ့ရဘူး… ဒီနေ့လည်း အမြန်ပြန်လာချင်လို့ကို မနက်ကား စီးပြီးပြန်လာခဲ့သည်။ စောစောကမှ ပြန်ရောက်လို့ ရေချိုးပြီး အန်တီ့ဆီသွားဖို့ရာ ငယ်သူငယ်ချင်း “ရဲကျော်”ရောက်လာခဲ့သည်။

ရဲကျော်က သံဒိုင်နဲ့ ငယ်သူချင်း… သံဒိုင် ရဲကျော် အောင်နိုင် မြသန္တာ ခိုင်ထွန်းတို့က ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းကအတန်းတူအခန်းတူတွေ… ၉ တန်းရောက်မှမင်းဇင်ရောက်လာတော့ မင်းဇင်နဲ့ ပိုတွဲဖြစ်သွားသည်။ ဒါမဲ့ ဒီကောင်တွေနဲ့လည်း အခင်အမင်မပျက်ခဲ့ပါဘူး။

၁၀ တန်းပြီးတော့ရဲကျော် အောင်ပေမဲ့ကျောင်းဆက်မတက်ပဲ မလေးရှားသို့ သွားတော့သည်။အဲတုန်းက မလေးရှားကို ဘယ်သူမှ သိပ်မသွားကျသလို သိပ်လည်းစိတ်မဝင်စားကျသေး…… သိပ်အဆင်မပြေရှာတဲ့ ရဲကျော် တို့မိသားစုတော့ ရဲကျော်ဟိုရောက်ပြီးမှ ပို့တဲ့ငွေနဲ့ ဒီကလုပ်တတ်တာရောနဲ့ အဆင်ပြေလာပြီ သိရလို့သံဒိုင် သိပ်ဝမ်းသာခဲ့သည်။

ခုအလည်ပဲ ပြန်လာတာလား အပြီးပြန်လာတာလားမမေးရသေးပေမဲ့…သူပြန်လာတော့…သူငယ်ချ င်းဟောင်းတွေကို ပြု စုချ င်သေးတာ ရဲကျော်ရဲ့စေတနာ……ဒါကြီးကို မသိကျိုးကျွံပြု ပြီး တစ်ယောက်တည်း အန်တီ့ဆီကို သွားတွေ့နေရင်ကျ လည်း အပေါင်းအသင်းမပီသရာ ကျတော့မည်။

ခက်ပါလား အန်တီနုလွင်ရေ…တကယ်တွေ့ရတော့မယ်ဆိုရင် ကံကြမ္မာကအကျီစားသန်နေပါလေရော့လား…။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူငယ်ချ င်းတွေနဲ့ ဆုံပြီး လမ်းခွဲပြီးမှ အန်တီ့ဆီကို သွားမယ်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ရဲကျော်တို့ လာခေါ်တာလည်း တစ်မိူးကောင်းသွားသည်။

ကျောင်းတက်ခဲ့ရတဲ့ မြို့ထိသွားပြီး ဟိုကသူငယ်ချင်းအိမ်မှာအိပ်မယ်လို့ အကွက်တွေရွှေ့ပြီး အန်တီနုလွင်ဆီမှာညအိပ်ဖို့ သံဒိုင်စဉ်းစားမိသွားရပြီး…………လက်ဖျောက်တစ်ချ က်တီး လိုက်သည်။

“မောင်ငယ် ဆိုင်ကယ်နှိုးလို့ရပြီလား”

“သြော်အေး ခုမှ စမ်းနှိုးနေတုန်းသားကြီး… ရမှာပါ ငါ့ကောင်ကြီးက လိမ္မာပါတယ်……”

“မသိပါဘူးကွာ မင်းကလက်ဖျောက်တီးလိုက် လို့ ရများသွားပြီးလားလို့”

“ခဏလေးပဲ စောင့်”

သံဒိုင်လည်းစက်ဆရာတွေလိုမစွမ်းသော်လည်းနည်းနည်းပါးပါးတော့ သိထားတာမို့ ကလိပေးလိုက်တော့ ရသွားပါတော့သည်။ မစီးတာကြာလို့ အထနှေးနေပုံ ရပါသည်။သံဒိုင် မသွားသေးပဲ လစ်ဗာကစားနေလိုက်သေးသည်။

“ဦးနဲ့ အန်တီ တော်တော်အသက်ကြီးသွားပြီ နော် မောင်ငယ်”

“အေးပေါ့…ဒါကြောင့် ငါ့မှာ မင်းတို့လို မထွက် နိုင်တော့တာ…နို့မို့ရင် မင်းဇင်နဲ့သင်္ဘောလိုက် ပြီလေ……”

“အေးကွာ…ဒီနေ့လိုမျိုးမင်းဇင်ကြီးပါ ရှိရင်သိပ် ကောင်းမယ်”

“အေးပေါ့ကွာ”

သံဒိုင်လည်းသူငယ်ချင်းမင်းဇင်ကိုသတိမရတဲ့ရက် တစ်ရက်မှ မရှိခဲ့ပါ…အဆင်တော့ပြေမှာပါမင်းဇင်ရာ……တစ်ချက် တစ်ချက် မင်းဇင်တို့ သားအမိအကြောင်း စဉ်းစားလိုက်မိရင် အလိုလိုဝမ်းနည်းမိနေတတ်လို့… ဘာကြောင့်မှန်းလဲသံဒိုင်သေချာမသိဘူး………… သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဝေးနေကြလို့ဝမ်းနည်းနေမိတာလို့ပဲ သံဒိုင်စဉ်းစားလို့ရသည်။

သံဒိုင် လူကြီးတွေကို ညပြန်မအိပ်ဖြစ်ဘူးလို့ အသိပေးခဲ့ပြီး ရဲကျော်နဲ့ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ခိုင်ထွန်းနဲ့ အောင်နိုင်ကရောက်နှင့်နေပါပြီ……သံဒိုင်ထိုင်နေကြဆိုင်တော့ မဟုတ်…မြို့ပြင်က အမြည်းတွေ စားကောင်းလို့ နာမည်ရနေတဲ့ဆိုင်……………

“ခိုင်ထွန်းကြီးက ဒါမျိုးကျ ဝီရိယကောင်းတယ် နော်” လို့သံဒိုင် ခိုင်ထွန်းကိုစလိုက်ရင်းဝင်ထိုင် လိုက်တော့သည်။

“မသောက်ချင်ပါဘူးကွာ ရဲကျော်ကို အားနာ လို့ရယ် ဒါနလေးမြှောက်သွားအောင်ရယ်လို့ ပါရမီဖြည့်ပေးတာပါ မောင်ငယ်ရာ”

“အင်!ချ စ်စရာကြီးပါလား သားရယ်”

“ဟား ဟား”

သူငယ်ချင်းလေးယောက်သား ငယ်ငယ်ကကျောင်းအတူနေတုန်းက ပေါက်ကရလုပ်ခဲ့တာတွေပြော တဟားဟား ရယ်ပြီး ဘဝအမောတွေ ခဏဖြေနေကြတုန်းမှာပဲ မိုးကဖွဲဖွဲလေးစရွာလာတော့သည်။ လေးယောက်သား အိမ်တွေကိုလည်း ပြောခဲ့ပြီးသားမို့ ပြန်ဖို့စိတ်မကူးကြသေး …အေးဆေး ထပ်မှာသောက်နေကြသေးသည်။ ကျောင်းအကြောင်းတွေပြောသည်…… ရဲကျေ ာ်က မလေးရှားမှာ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောသည်။ မင်းဇင် အကြောင်းတွေ ပြောဖြစ်သည်။ မြသန္တာ အကြောင်းတွေပြောဖြစ်တော့………ခိုင်ထွန်းကြီးက

“ပြီးခဲ့တဲ့ လ က ငါ့သူတို့ဆိုင်ကို ရောက်သေးတယ် မောင်ငယ်……မင့်ကိုတောင် မြသန္တာက မေးနေသေးတယ်……ဘာတွေလုပ်နေလဲတဲ့ ငါသာ မြသန္တာနေရာဆို ကိုယ့်ကို ပလိန်းကြီး ဖြတ်သွားတဲ့ သောက်ကောင်အကြောင်းတော့ မေးနေမှာ မဟုတ်ဘူး” ခိုင်ထွန်းကလည်း သံဒိုင်နဲ့မြသန္တာ အကြောင်း သိခဲ့တာမို့ ပြောတော့သည်။ပြီးမှ……

“ငါက မင်းနဲ့ မြသန္တာနဲ့ ရမယ်လို့ကို ထင်ခဲ့တာ အာ!sorry ထင်တာမဟုတ်ဘူး ယုံကြည်ခဲ့ တာ…ဟုတ်တယ် ယုံကြည်ခဲ့တာ မောင်ငယ်”

“ဘယ်လိုကြောင့်လဲ” လို့ အောင်နိုင်ကဝင်မေး လိုက်တော့……

“မသိဘူး အောင်နိုင်ရ…ငါဟာငါ ယုံကြည်နေတာ…နာမည်တွေကလည်း သံဒိုင်နဲ့ သန္တာ တဲ့ နာမည်လေးတွေက အစ လိုက်ဖက်တယ်လို့ အခုတော့ ချီးပေကြီးက ဘာတွေလုပ်မှန်းလဲ မသိဘူး ထားလိုက်ပါတော့ကွာ…အခြား အကြောင်းပြောတာပေါ့”

“မင်းတို့တော့ မသိဘူး ငါမှာတော့ ပြောစရာ ကုန်ပြီ အဲ့တော့ မင်းတို့ပြောတာ နားထောင် မယ်ပြောကြကွာ” လို့ ရဲကျော်က ကောင်းစ ပြု နေတဲ့ အသံနဲ့ ဝင်ပြောပါတော့သည်။

သံဒိုင်ကတော့ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ်ရှိသေး တာမို့ ဘာမှ မဖြစ်သေး…သူတို့အောက်တော့ နှစ်ခွက် လောက် လျှေ ာ့သောက်ထားရသည်။ စကားပြောနေရင်းမှာပဲမိုးက သဲသဲမဲမဲရွာချ လာတော့သည်။

“ဟာ မိုးက ကောင်းလှချေ လား”

“အေးကွာ ဒီနေ့မှပဲ”

“ပြောမရဘူးလေကွာ သူရွာချင်ရွာမှာပေါ့…… မရွာချ င်မရွာဘူးပေါ့”

သံဒိုင်နာရီကြည့်လိုက်တော့၉နာရီကျော်ကျော်ရှိသွားပြီ…ခိုင်ထွန်း ကြီးက ထပ်မှာလိုက်သေးသည်။အာ!ဒီကောင်ကြီး ဒီနေ့ စကားပြောတွေ များသလိုအသောက်တွေလည်း သိပ်များသည်။ သူလည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ရတော့ စိတ်ပျော်ပြီး ပိုသောက်နိုင်ပုံရပါသည်။မိုးကသည်းထန်စွာရွာပြီးနောက်မှာခဏရပ်သွားတော့ သံဒိုင်တို့ လက်ကျ န်ဖြတ်ပြီး လူစုခွဲရပါတော့သည်။သူငယ်ချ င်းလေးယောက်သား… ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားနေရာရောက်မှ… သံဒိုင်က

“အား! အပေါ့သွားလိုက်ဦးမယ်ကွာ သားကြီး တို့လည်း သုံးယောက်နှစ်စီးဆိုတော့ အဆင် ပြေပါတယ်…ရတယ် ငါ့ကိုမစောင့်နဲ့ ထွက်နှင့် လိုက်တော့”

“အေးကွာ ဒါဆိုလည်း ငါ့တို့လစ်ပြီ”

“OK”

သံဒိုင် သူငယ်ချ င်းတွေအပေါ် လူလည်လုပ်ပြီးအရင်ပြန်ခိုင်းလိုက်သည်။အပေါ့မသွားချင်ပဲနဲ့အိမ်သာရှိရာဝင်ခဲ့လိုက်ပြီးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ မိုးက တိတ်သွားရာမှဖွဲ့ဖွဲ့လေးပြန်ကျလာသည်။ဆိုင်ကယ်နားရောက်တော့ တက်ပြီးနှိုးတာ ဆိုင်ကယ်က လုံးဝနှိုးမရတော့… သံဒိုင် စိတ်တစ်ချက်ပျက်သွားခဲ့ရသည်။

ဆိုင်ထဲကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း နှစ်ဝိုင်းပဲ ကျန်တော့သည်။ထိုင်နေတဲ့လူတွေကလည်း သံဒိုင်သိတဲ့လူတွေ မဟုတ်ဘူး။ ဆိုင်ကလည်းထိုင်နေကျ မဟုတ်တော့ ဆိုင်ရှင်နဲ့လည်း မရင်းနှီးဘူး။ ရဲကျော်တို့ကို အရင်ပြန်လွှတ်လိုက်တာပဲ မှားသွားပြီလို့ တွေးမိလိုက်သည်။

သူ့တို့ရှိသေးရင်လည်း ဆိုင်ကယ်ကိုထားခဲ့ပြီး သူ့တို့နဲ့မြို့ထဲ ဝင်လို့ရဦးမည်။ဆိုင်ကယ်က မန်းလေးသွားနေရတာနဲ့ ပစ်ထားခဲ့ရသည်။ ပုံမှန်စီးနေရင်တော့…သံဒိုင် လိုအပ်တာထည့်ပေးနေရင်း ဘာမှမဖြစ်လက်နက်ကိရိယာကလည်း ဘာမှမပါတော့…သံဒိုင်တို့သဲပြီ……။

ဆိုင်ကယ်ဘေး စိတ်ပျ က်စွာ ရပ်နေရင်းမှ…အန်တီနုလွင်ကို သိပ်သတိရသည်။ခွဲနေရတာမို့လွမ်းလည်း သိပ်လွမ်းနေရသည်။ သူပြန်ရောက်တာလည်း အန်တီ သိမှာ မဟုတ်ဘူး………ဟားး မလွယ်ပါလား အန်တီရေ………ဒီနေ့ည အန်တီ နဲ့သိပ်တွေ့ချင်မိသည်။

သံဒိုင်ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီးရမလားကြိုးစားကြည့်လိုက်သေးသည်။ အင်ဂျ င်က နည်းနည်းမှမလှုပ်။ သံဒိုင်ကြိုး စားပြီးထပ်နင်းကြည့်နေသေးသည်။ မိုးရွာနေတာတောင်ချွေးပြန်လာသလိုဖြစ်လာသည်။ မောလည်းမောနေတော့သည်။

ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလိုက်တော့……မြေကြီးပေါ်မှာ ဘီယာဘူးခွံတစ်ခု တွေ့တာနဲ့သူ့အကျင့်အတိုင်း ခြေထောက်နဲ့ ပိတ်ကန်ပြစ်လိုက်သည်။ သံဒိုင်ဒေါသတွေ ထွက်လာရပြီလေ။ အဆင်မပြေချင်ရင် ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိစ္စလေးတွေကကို ဒုက္ခပေးတော့သည်။

“ဟာ မီးပြတ်သွားပြီ” ဆိုင်ထဲက လူတွေရဲ့……အော်သံနဲ့အတူ ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှောင်သွားတော့သည်။ မိုးကလည်း “ဝေါကနဲ”ပြန်ရွာချ လာပြန်တော့သည်။

သံဒိုင်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိတော့အောင်စိတ်ပျက်မိတော့သည်။ ပြီးမှ ဆိုင်ကယ်နားသွားပြီးတွေတွေလည်း ရပ်နေမိသည်။ မြို့ထဲကို လမ်းလျောက်ပြန်ရင်လည်း ညဉ့်နက်မှ ရောက်လိမ့်မည်။ မတတ်နိုင်ရင်တော့ နောက်ဆုံးဒီလိုပဲလုပ်ရတော့မှာလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ……ဆိုင်ကယ်ကိုကိုင်လိုက်ကာ………

“ငါ မင်းအပေါ်ဘယ်လောက်တန်ဖိုးထားတယ် ဆိုတာနားလည်စမ်းပါကွာ……ကိစ္စတွေများလို့ အဝေးသွားနေရတာ မင်းလည်းသိမှာပါ……… ပုံမှန်ရက်တွေမှာ ငါ မင့်ကိုပစ်ထားဘူးသလား ငါ ဒေါသဖြစ်ရင် ခြေထောက်နဲ့ကန်တတ်တဲ့… အကျ င့်ရှိတာ မင်းလည်းသိမှာပါ………… မင့်ဆို တန်ဖိုးထားလွန်းလို့တစ်ခါမှ မကန်ဖူးတဲ့ အပြင် တသသ လုပ်ပေးခဲ့တာပါကွာ…… ဒီညတော့ ငါ့ကို ကူညီပါဦးကွာ……ငါ့ဘဝမှာ သိပ်တန်ဖိုးထားချ စ်ရမဲ့သူဆီ သွားရမှာမလို့ပါ သူ့ကို ငါသိပ်လွမ်းနေလို့ပါ ကူညီပါကွာ”

သံဒိုင် သူရူးတစ်ယောက်လို သူ့ဆိုင်ကယ်ကို ကိုင်ပြီးပါးစပ်ကပြောကာ လူက ဆိုင်ကယ်ပေါ် ပြန်တက်လိုက်သည်။ သော့ပြန်ဖွင့်ပြီး… တစ်ချက် နင်းကြည့်လိုက်တော့ မနိုးပေမဲ့ နိုးမဲ့ အထာမျိုး ရုန်းတာတစ်ချက်သိလိုက်ရသည်။ သံဒိုင် အားတတ်သွားပြီး ပါးစပ်ကလည်း……

“လုပ်စမ်းပါ! လုပ်စမ်းပါ!”ပြောပြီးတစ်ချက်နင်း မနှိးသေး……

“လုပ်ပါကွာ!ကူညီစမ်းပါ”ပြော တစ်ချက်နင်း မနိုးသေး……

“မင်းကစိတ်ကောင်းရှိပါတယ်ကွ”ပြော တစ်ချက်နင်း…မရသေး…… စိတ်လည်း သိပ်မရှည်တော့တာနဲ့

“မင့်ကိုယုံကြည်တာ ငါကွ”လို့ နည်းနည်းအော် ပြောပြီး အားစိုက်နင်းလိုက်တော့…

“ဝင်…ဝေါင်း!!!!!”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ နိုးလာပါ တော့သည်။ သံဒိုင်ရင်ထဲ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ… ခမ်းနားသွားရသည်။ သံဒိုင် ကျေ နပ်မှု့နဲ့ အတူ စက်ပွင့်သွားအောက် လစ်ဗာ ပုတ်ကစားလိုက်သည်။

“ဝေါင်…ဝေါင်…ဝေါင်း!ဝေါင်း”

လို့ မြည်သံထွက်အာင် လစ်ဗာကစားရင်း နောက်က အိပ်ဇော ရဲ့ မီးခိုးထွက်တာကို လှည့်ကြည့်မိသေးသည်။ လစ်ဗာကို ပြန့်လျှော့ပေးလိုက်တော့လည်း… “တက်တက်…တက်တက်”မြည်သံလေးနဲ့ စက်က ရပ်မသွားတော့ပါ။

သံဒိုင်တို့ ဘယ်လောက် ဝမ်းသာအားရဖြစ်သွာ တယ်ဆိုတာ ပြောပြနေစရာ မလိုတော့ပါဘူး… သံဒိုင် ဂီယာတစ်ချက်ကောက်ထည့်ထွက်လာ ရင်း ပျေ ာ်ရွှင်ရလွန်းလို့ ပါးစပ်က…… “ဝူ…ဟူးဟူးးး”လို့ပင်အော်ပြစ်လိုက်သေးသည်။

ဘယ်လိုတွေ မောင်းနှင်ခဲ့လိုက်မှန်းမသိပေမဲ့ အန်တီနုလွင်တို့ ခြံတံခါးရှေ့ရောက်မှ သံဒိုင် အသိပြန်ဝင်လာသလို ထင်ရသည်။ ရှေ့မီးသီး အလင်းအားနည်းတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို မိုးကရွာ မီးကပြတ် တစ်လောကလုံးမှောင်နေတာကိုမှ အရှိန်မချ ပဲမောင်းခဲ့လိုက်တာ……စိတ်အလိုရှိ ရာအတိုင်း သေချင်သေပါစေ အမှီလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချ က်နဲ့ မိုက်ရူးရဲဆန်စွာ မောင်း လာခဲ့မိတဲ့ အဖြစ်………………။

ခြံရှေ့ရောက်တဲ့အထိမိုးကသဲနေတုန်း………သံဒိုင် ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲ ခြံသော့ကို စမ်းလိုက်တော့ မတွေ့ဘူး…… “ဟာ” …ပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ မန်းလေးကပြန်လာတဲ့နေ့ အန်တီနဲ့တွေ့တဲ့နေ့ကခြံသော့ဘောင်းဘီထဲမှာ ပါခဲ့သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ပုဆိုးလဲခဲ့တာဆိုတော့………

“ဟာ!သွားပြန်ပြီ”

“လုပ်ချ လိုက်ပြန်ပြီကွာ”………

သံဒိုင်ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းသောက်ပြစ်တင်ရင်း စိတ်ပျ က်လက်ပျ က် ဖြစ်လွန်းလို့ ခြံတံခါးကိုမှီပြီးမြေကြီးပေါ်ခြေဆန့်ထိုင်ပြစ်လိုက်တော့သည် မျက်နှာပေါ်ကျ လာတဲ့ မိုးရေစက်တွေကို…… ဒေါသတကြီး ဖယ်သုတ်လိုက်ပြီး……

“တောက်!ဒီနေ့ ဘာလဲကွာ ဘာနေ့တဲ့လဲ…ငယ်သံဒိုင်ရ!”

လို့ ပါးစပ်ကထုတ်ပြောမိရသည်အထိ စိတ်ပျ က်မိသည်။ ဆိုင်ကယ်နိုးရခဲ့လို့ ခမ်းနားလာတဲ့ ခံစားချက်တွေ ပြန်ပျ က်စီးရပြန်ပြီကော………… မိုးတွေရွာနေတာဆိုတော့ အန်တီနုလွင်လည်း တံခါးတွေ အကုန်ပိတ် အိပ်ဖြစ်လောက်ပါပြီ…။

သံဒိုင် ထိုင်ရာမှထပြီး ခြံတံခါးကို ဒေါသတကြီး ဆွဲကိုင်လှုပ်ရင်း “အန်တီနုလွင်ရေတံခါးဖွင့်ပါဦး” လို့ ပြောလိုက်မိတော့သည်။ နောက်ဆုံး “ကြံရာမရ” ဖြစ်ရင်လည်း ခြံတံခါး ကျော်တတ်ရမယ်လို့ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။ ခြံတံခါးကျော်တတ်ရမဲ့ အလုပ်မျို သံဒိုင်မလုပ်ချ င်တာတော့ အမှန်ပါ။

မိုးကရွာမီးကပြတ်……တစ်လောကလုံး…… ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေတဲ့အချိန် အလင်းဆို လို့ လျှပ်စီးတစ်ချ က်အပွင့်မှာမှမြင်တွေခွင့်ရှိတဲ့ နေရာမှာ ခြံဝန်းတံခါးရှေ့မတ်မတ်ရပ် ရောက် နေရတာက…ငယ်သံဒိုင်တစ်ယောက်ရယ်ပါ… ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရေ………… သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နာမည်ကိုတီးတိုးရေရွတ်မိရင်းမှ…………

“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”

လို့ အကျ ယ်ကြီး အော် ခေါ်လိုက်ချိန်…အော်ခေါ်သံက

“ဒိန်း!တစ်လိန်းလိန်း…ဂျိမ်း!”

ဆိုတဲ့ မိုးကြိုးပစ်သံကြားမှာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရသည်။ သံဒိုင် “တောက်”တစ်ချက် ခေါက်ပြီး မိုးမင်းကြီးကို ဆဲဆိုပြစ်လိုက်သည်……… နောက်တစ်ကြိမ်……

“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”

လို့ တစ်လောကလုံး ကြားလိုကကြားစမ်းကွာ ဆိုပြီး အသားကုန် အော်ခေါ်ပြစ်လိုက်သည်။ မိုးရွာသံတွေနဲ့…… သူ့အသံကို တစ်လောကလုံး မကြားနိုင်သလို အိမ်ထဲက အန်တီနုလွင်လည်းကြားနိုင်မယ် မထင်မိဘူး……ဒါပေမဲ့ သံဒိုင် စိတ်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး…ရင်ခေါင်းထဲက လာတဲ့ အသံနဲ့ပဲ တတိယအကြိမ်………

“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”

လို့အော်ခေါ်လိုက်ပြန်သည်။အော်ခေါ်အပြီး ခြံတံခါးလေးကို…… လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင် စိတ်ပျက်ခြင်းတွေမခံစား နိုင်တော့လို့ နဖူးနဲ့ခြံတံခါးကို တဆက်ဆက် ရိုက်မိနေသေးသည်။

သံဒိုင် “ဟူးကနဲ” သက်ပြင်းချ ပြီးအန်တီနုလွင် တို့ အိမ်တံခါးမကြီးဆီ ကြည့်မိလိုက်တဲ့အချိန်

“လက်ကနဲ”တွေ့မြင်လိုက်ရတဲ့ဓာတ်မီးအလင်း ရောင်……

“အိုး!ဝါးးးးးးးး”

ဆိုပြီး သံဒိုင်ပါးစပ်ကအသံထွက်လိုက်သလိုသေချာအောင်မျက်လုံးကို အစွမ်းကုန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့………

သေချာတဲ့ ဓာတ်မီး အလင်းရောင်…………သံဒိုင် “အန်တီ နုလွင်”လို့ အော်ခေါ်လိုက်ပြီးမမြင်တွေ့နိုင်မှန်း သိပေမဲ့လည်း ဝမ်းသာအားရ လက်မြှောက်ပြလိုက်သည်……ခြံဝန်းတံခါးနဲ့အိမ်ပေါက်ဝက နည်းနည်းဝေးပြီးမှောင်ကလည်း မှောင်နေတာမို့ ဘယ်လိုမှမမြင်တွေ့နိုင်ပေမဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် သံဒိုင်လက်ပြလိုက်ပြန်သည်။သံဒိုင်လက်မြှောက်အပြ… လျှပ်စီးတစ်ချက် လက်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့… အန်တီနုလွင်သေချာပေါက် မြင်လိုက်ပုံရသည်။ လက်ထဲက ဖွင့်ထားတဲ့ ဓာတ်မီးကို ပြန်ပြီး ဝှေ့ရမ်းပြလေတော့သည်။

သံဒိုင် လက်မြှောက်အပြ လျှပ်စီးအထနဲ့မို့ လူရော ဆိုင်ကယ်ရောကို…… အန်တီသေချာမြင်လိုက်ရတာလို့ တွေးမိပြီး မိုးမင်းကြီးကို သံဒိုင်ကျေးဇူးတင်ပြစ်လိုက်သည် သဘာဝတရားကတော့ သူ့သဘာဝအလျောက် ဆောင်ရွက်နေတာဖြစ်ပေမဲ့ သံဒိုင်တို့လူတွေကပဲ မိမိအလိုပြည့်ရင် ကျေးဇူးတင်လိုက်……အလိုမပြည့်ရင် ဆဲရေးလိုက်…လုပ်မိပုံရပါသည်။

အန်တီနုလွင်လည်း သံဒိုင့်ကို သိပ်တွေ့နေချ င်ပုံရပါသည်။ မိုးရွာထဲကိုထီးမဆောင်းပဲဒီအတိုင်း ဓါတ်မီးကိုင်ပြီး မပြေးယုံတမယ် မြန်မြန်လာနေတယ်ဆိုတာ ဓါတ်မီးအလင်းလေးကို ကြည့်ပြီး သံဒိုင် သိလိုက်ရသည်။

အန်တီနုလွင် ခြံတံခါးနားအရောက်မှာ မိုးရေနဲ့ ချေ ာ်ပြီး လဲတော့မလိုဖြစ်သွားသေးသည်။ “အိုး အမေ့”ဆိုပြီး အန်တီပါးစပ်ကရောင်လိုက် ပြီး တံခါးကို ဆွဲကိုင်ထားလိုက်တာမို့မလဲပဲဖြစ် သွားသည်။ သံဒိုင်လည်း စိုးရိမ်သွားမိတာမို့…

“ဖြေးဖြေးအန်တီ ချော်လဲလိမ့်မယ်”

ပြောတော့ အန်တီနုလွင်က သံခြံတံခါးကိုကိုင်ပြီး……

“မသိဘူးသားရယ်…လွမ်းမိတယ်”

လို့ တမ်းတ ခြင်းတွေနဲ့ ပြန်ပြောပါတော့သည်။

သံဒိုင် သံခြံတံခါးပေါက်ကနေလက်နှစ်ဖက်လုံး ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အန်တီ့ကို ဆွဲယူဖက်လိုက် သည်။ အန်တီနုလွင်ကလည်း သူ့မျ က်နှာတည့် တည့်လောက်က အပေါက်ကနေ သူ့နှုတ်ခမ်း တွေ တိုးပေးလာတော့ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းပြစ်လိုက်သည်။

အန်တီနုလွင်ကလည်း လွမ်းတမ်းတခြင်း… မက်မောခြင်းတွေနဲ့ အနမ်းတွေ တုံပြန်ပေးနေ တော့…နှစ်ယောက်သားရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ… အချိန် ကြာအောင် ပြန်မခွာဖြစ်ကြ……………မိုးနဲ့အပြိုင် အနမ်းတွေ ရွာချ ပြီးမှ…… သံဒိုင်က………

“ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်တွေ့ဆုံရဖို့ သေးသေးလေးတွေကအစခက်ခဲလွန်းပါတယ်အန်တီရယ်

“ခက်ခဲမှု့တွေကြားမှာ တွေ့ဆုံနေရပြီမို့ …… အချိန်တွေ နှမြောရလွန်းလို့ ‘ဝါနုနုလွင်’ ကို နမ်းပေးစမ်းပါ သားရယ်…သားရဲ့ အနမ်းတွေ ကို သိပ်မက်မောလို့ပါ”

ရင်ထဲက ဆန္ဒအမှန် တွေကို အန်တီနုလွင်က လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလာခဲ့ပြီမို့ နှစ်ဦးလုံးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ပြန်လည် ထိကပ်နမ်းရှိုက်ရပြန်ပြီပေါ့…………။

အချိန်ကြာအောင် နမ်းရှိုက်အပြီးမှ သံဒိုင်က “သော့ဖွင့်ပါတော့ အန်တီ”လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ဆီက…… ခပ်ရှက်ရှက်စိတ်နဲ့ ရယ်လိုက်တဲ့… ခပ်လွင်လွင်ရယ်သံလေး…ထွက်လာခဲ့ရသည်။ ရှက်ရယ်သံတစ်ဝက်အားနာတဲ့ခံစားမှုတစ်ဝက် အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တာက……

“သော့ယူဖို့ မေ့လာခဲ့တယ် သားရယ်”

တဲ့လေ။

သံဒိုင်ရင်ထဲမဖော်ပြနိုင်ကောင်းတဲ့ ခံစားချက် တွေနဲ့……”သြော်…အန်တီနုလွင်ရယ်”လို့သာ တီးတိုးရေရွတ်မိလိုက်ပါတော့သည်။

ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ဆေးလိပ်လည်းသောက်ခဲ့မိတာမို့ အိမ်နောက်ဖေးမှာ သွားတိုက်ချင်လို့ သံဒိုင် ပါးစပ်သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်တယ်…… အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်စီကိုလာခဲ့ရာဖိနပ်တောင်မစီးခဲ့လိုက်ရတော့ ပေနေနဲ့ခြေထောက်က သဲတွေကို ထမီလေး ဒူးဆစ်အပေါ်ထိမပြီး ရေဆေးနေသည်။

သံဒိုင်က လက်တစ်ဖက်ကသွားတိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်က အန်တီနုလွင်ခြေထောက်ဆေးနေတာကို ဓါတ်မီးထိုးပြထားလိုက်တယ်။မိုးက မိုးပေါက်ကြီးတွေနဲ့ မရွာတော့ပေမဲ့ ခပ်ဖွဲဖွဲတော့ ရွာနေစ…ဒီည တစ်ညလုံး မိုးတိတ်တော့မယ်မထင်ဘူး။

အန်တီနုလွင်ခြေထောက်တွေ ရေဆေးနေတာကြည့်ရင်းခြေထောက်တွေခြေချောင်းလေးတွေက ဓါတ်မီးအလင်းရောင်နဲ့ မြင်ရတော့ ဝါဝါဝင်းဝင်းလှ နဲ့ လှနေသည်။ ပစ်ရက်စရာတစ်ကွက်မှ မရှိတဲ့အလှကိုပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါလား အန်တီနုလွင်ရယ်..အန်တီက ခြေထောက်ဆေးပြီးတော့မှ ဓါတ်မီး ကို ပြန်ယူပြီးသံဒိုင့်ကိုစောင့်ပေးနေလိုက်သည်။

သံဒိုင် ဓါတ်မီးလေးကို ကိုင်ပြီးရပ်စောင့်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို ကြည့်ရင်း သွားတိုက်နေစဲ… လျှပ်စီး ဖျက်ကနဲအလက်မှာသူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ အန်တီ့ မျ က်နှာရယ် မျ က်ဝန်းထဲကခံစားချက် အချို့ရယ်ကို ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရတော့…… သံဒိုင်သွားတိုက်နေတာရပ်ပြစ်လိုက်ကာရေကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး “ဖူးကနဲ”ထွေးထုတ်အာလုပ် မြန်မြန်ကျင်းလိုက်သည်။

အန်တီနုလွင်နားအမြန်သွားပြီး မတ်တတ်ရပ် လျှက် နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းပေးလိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ပါးစပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေဆီက……… သံဒိုင်တို့ငယ်ငယ်က အထဲကအဆံ စားချ င်လို့ ကျောက်ခဲနဲ့ ထုလိုက်ရင် ထွက်လာတဲ့……… ဗန်ဒါသီးရဲ့ အနံ့မျိုးရသည်။

အချစ်စိတ်တွေနဲ့ မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းပေးနေရင်းသံဒိုင် ပေါင်ကြားက အငယ်ကောင်တို့ ရုန်းကြွလာခဲ့ပါပြီ…… နမ်းနေရင်းပဲ အန်တီ့လက်ထဲက ဓါတ်မီးကို သံဒိုင် ဆွဲယူလိုက်ပြီး နီးစပ်ရာတစ်ခုပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။

လက်နှစ်ဖက်လုံးအားသွားပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင်က တစ်ဖက်က သံဒိုင့်ကျောပြင်တွေကို ပွတ်ရင်း တစ်ဖက်က ‘ထောထောထထောင်’ လာပြီဖြစ်တဲ့ သံဒိုင့် လိင်တန်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကပဲ ပွတ်ပေးနေ တော့သည်။ နမ်းခြင်းတွေ ခဏရပ်ကာ သံဒိုင် ဘောင်းဘီခါးပတ်ဖြု တ်ပြီး ဘောင်းဘီချွ တ်နေ တော့ အန်တီနုလွင်က………

“အခန်းထဲ မသွားတော့ဘူးလားသား”လို့ဆိုလာ တော့……

“မသွားတော့ဘူး အန်တီနုလွင်…ဒီနေ့ည… မိုးတွေကရွာ အမှတ်တရဖြစ်စရာတွေများလို့ တစ်သက်လုံးအမှတ်ရနေအောင်…ငယ်သံဒိုင် နဲ့ ဝါနုနုလွင် မိုးရွာနေတဲ့ ကွင်းပြင် မှာပဲ ကိုယ်လုံးတီးအလှနဲ့ မြိုင်ထနှစ်ပါးသွား… ကကြစို့”

သံဒိုင် စိတ်ပါလက်ပါပြောလိုက်သည်။

အန်တီနုလွင်ဆီက…”အို” လို့ စကားတစ်လုံးရေရွတ်လိုက်ပေမဲ့ အန်တီလည်းသံဒိုင်ပြောတာသဘောတူမှန်းတော့ သိလိုက်သည်။

“အအေးတွေပတ်ပြီးဖျားနေပါဦးမယ်သားရယ်”

“သေချင်သေပါစေ အန်တီနုလွင်……ချ စ်သူ ဘေးနားမှာပဲသေရမယ်ဆိုရင် သေပေးဖို့ရာ ငယ်သံဒိုင်က အသင့်ပါ”

“ဒီက နုလွင်ကလည်း မသေရဲဘူးလို့ ပြောမိပါ သလားကွယ်”

လို့ပြောပြီးအန်တီနုလွင်လည်း… သူဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီနှစ်ထည်ကို အရင်ချွတ် နေတော့သည်။ သံဒိုင်ဘောင်းဘီချွတ်နေရင်းပဲ အန်တီနုလွင်က သူ့ကိုယ်သူ “ဝါနုနုလွင်”လို့နာမ်စားသုံးနေကြမှသံဒိုင်ခေါ်သလို”နုလွင်” လို့ပဲ သုံးလိုက်တာ သတိထားမိလိုက်သေးသည်။

သံဒိုင်ချွ တ်ပြီးလိုက်တဲ့ ဘောင်းဘီကို ဘယ်နေရာမှန်းမသိလွှင့်ပြစ်လိုက်ပြီးအင်္ကျီပါဆက်ချွ တ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က အတွင်းခံပဲကျန်တော့တဲ့ သူ့အင်္ကျီရဲ့ချိတ်တွေကို လက်နောက် ပြန်ထားပြီး ဖြုတ်နေတာ ဖျက်ကနဲ ဖျ က်ကနဲ လင်း လင်း သွားရတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

သံဒိုင့် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားဆိုလို့ စိုးစီ့မှ မရှိတော့ကာမှ အန်တီနုလွင်နားပြန်ကပ် ပြီး ဖက်ရင်းနမ်းလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်က အနမ်းခံဖို့ နှုတ်ခမ်းထိုးပေးရင်း ခါးကထမီပါ အောက်ကို ဆွဲချွတ်ချ နေတော့သည်။သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ ……ဟင်းလင်းပွင့်ရွှေရင်တစ်စုံကို ဆွဲကိုင်ပွတ်သတ်ရင်း အိမ်နောက်ဖေးအမိုးအောက်ကနေ……မိုးပေါက်ကျ ရာ ဝန်းမြေပြင်ဆီကို…… ဖက်ရင်း…နမ်းရင်း…ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်ရင်းအန်တီနုလွင်နှင့်အတူ ထွက်လိုက်တော့သည်။ ထွက်နေရင်းမှ ချွ တ်ခဲ့တဲ့ ထမီက အန်တီ့ခြေထောက်နဲ့ ငြိနေပုံရသည်……အန်တီကလုံချ ည်ကို ခြေထောက်နဲ့ပဲ ဖယ်ခွာလိုက်ရင်း

“ဒီ ထမီလုံချ ည်တွေကလည်း ရှုပ်ကိုရှုပ်ပါတယ် ကွယ်”

ဆိုပြီး အနမ်းကိုဖယ်ခွာပြီးပြောတဲ့……တစ်ခါမှမကြားဖူးတဲ့အန်တီ့ဆီက စိတ်မရှည်တဲ့

စကားသံလေး သံဒိုင်ကြားလိုက်ရသည်။

သံဒိုင်တို့ နှစ်ယောက်ကို သဘာဝရွာသွန်းမှုက ဂုဏ်ပြု ပေးခြင်းလားတော့မသိ……ခေါင်မိုးစပ် ကအထွက်မှာပဲမိုးကသဲသဲမဲမဲ ရွာသွန်းဖြိုးပေး ပြန်ပါတော့သည်။

“ချစ်တယ် အန်တီရယ်…… အန်တီနုလွင်ကို ကျနော်သိပ်ချစ်တယ်”

“နုလွင်လည်းလေ သား ကိုသိပ်ချစ်တယ်…… သားက နုလွင်ရဲ့စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်တွေထဲက မင်းသားလေးတစ်ပါးပါ သားရယ်”

“ကျနော်က ပိုချစ်တာပေါ့ဗျာ……”

“နုလွင်က ပိုပြီးပိုပြီး ပိုပိုပြီး ချစ်တာပေါ့ကွယ်”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးပြီးချင်း မိန်းမတို့…… သဘာဝအတိုင်း သံဒိုင့်အနီးမှ ပြေးထွက်သွား လိုက်သည်။ မှောင်နဲ့မဲမဲဖြစ်နေသော်လည်း…… မိမိခြံဝန်းထဲမှာဆိုတော့ဘယ်နေရာဘာရှိတယ် အလွတ်ရနေတဲ့ အန်တီက ရှေ့ကအရင်ပြေး သွားတော့ သံဒိုင်နောက်က လိုက်ရပြီပေါ့……။

လျှပ်စီးတစ်ချ က်ကြောင့် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အန်တီနုလွင်ကိုယ်လုံးကြီးက သစ်တစ်ပင် အောက်ဝင်ထိုင်လိုက်တာ မြင်လိုက်ရတော့ သံဒိုင် တစ်ချက်မှတ်လိုက်ရသည်။ မှတ်ထား လိုက်တဲ့ သစ်ပင်နားအပြေးသွားလိုက်ပြီး… လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က… သစ်ပင်အောက်မှာ ရှိမနေတော့ဘူး…… တစ်နေရာ ပြောင်းလိုက်ပုံရသည်။

သံဒိုင် အညံ့ မခံပဲ လိုက်ရှာနေရတော့သည်။ သံဒိုင့်ပါးစပ် ကလည်း “အန်တီ…အန်တီရေ”လို့ ခေါ်ပြီးရှာသလို…… ပါးစပ်က နုလွင်လို့ ခေါ်ကြည့်လိုက်ရာ အရသာတွေ့ပြီး ခေါ်လို့ကောင်းတာရယ် ကြောင့်… “နုလွင်…နုလွင်ရေ” အော်မြည်တမ်း ရင်းဆက်ရှာနေရတော့သည်။ အချ ိန်နည်းနည်း ကြာတဲ့အထိအောင် မတွေ့ရတော့ သံဒိုင် စိတ် ပူလာတော့သည်။

“ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတော့ကျနော်အရှုံးပေးပါတယ် အချိန်တွေ နှမြောတယ်ဆို”

လို့ပြောရင်း သံဒိုင်နဲ့ အန်တီနုလွင်တို့ အမှတ်ရ နေရာဖြစ်တဲ့ သရက်ပင်နားလေး ရောက်လာ တော့ သံဒိုင်က…………

“ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရေ ကျ နော်ကို ရှောင်ပြေးမပုန်း ပါနဲ့ ထွက်ခဲ့ပါတော့”

လို့ လက်နှစ်ဖက်ကို ပါးစပ်နားထား ပါးစပ်ပေါက်ကို ကာပြီးအော် လိုက်တော့မှ……… သံဒိုင် နောက်ကနေဖက်လိုက်တာခံလိုက်ရပြီး

“တွေ့အောင်ဖြင့်မရှာနိုင်ပဲနဲ့…ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေ ကြားအောင် အော်မနေနဲ့ကွယ်”

ဆိုတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ စကားသံလေးပါ ကြားလိုက်ရ တော့သည်။ သံဒိုင် မျက်နှာခြင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် ကိုယ်ကိုပြန်လှည့်လိုက်ပြီး………

“အော်မှာပေါ့ဗျ မတွေ့နိုင်အောင် ပုန်းတာကို”

“ကြောက်တော့ ပုန်းရတာပေါ့ ရှင်ရယ်”

“ဘာကို ကြောက်လို့လဲ”

“ဒါကြီးကိုလေ”

လို့ အန်တီနုလွင်က ပြောရင်း လက်နဲ့ သံဒိုင် လိင်တန်ကို ဆွဲကိုင်ပါတော့သည်။ ပြီးမှ…… ဂွင်းဆောင့်ပေးသလို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လက်က ကစားပေးနေတော့…အအေးဓာတ်ကြောင့် ရော ရှာမတွေ့နိုင်တဲ့ဇော တွေရောကြောင့်…… နည်းနည်းပြန်ငယ်သွားတဲ့ သံဒိုင်ဟာကြီးက… ခုမှ ကျားကျားလျားလျား ပြန်ထောင်ခဲ့ရပြီ…။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့အကာအကွယ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို နေရာလွတ်မကျ န်အောင် ပွတ်မိနေတော့သည်။ အန်တီက သူလုပ်ပေးဖူးတဲ့အတိုင်း အောက်ထိုင်ချ လိုက်ပြီး………သံဒိုင် လိင်တန်ကို စုပ်သည်။ လိင်တန်ချောင်းကိုတင်မကဘူး…ဥတွေကိုပါ စုပ်သည်။ အရေပြားတွေကိုလည်း သွားနဲ့မနာကျ င်အောင်ကိုက်ပေးသည်။

သံဒိုင်အဖို့ စုပ်ပေးခံရတဲ့ ရသအတော် ရသော်လည်း သူလည်း အန်တီ့ကိုယှက်ပေးချင်သေးတယ်လေ .အန်တီ့ကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး တစ်ခါကခြေထောက် ညှပ်ခဲ့တဲ့ပုံစံအတိုင်းသရက်ပင်ခွမှာခြေထောက် ပြန်မတင်ပေးလိုက်ပြီး… သူက တစ်လှည့်ပြန် ထိုင်ကာဘာဂျာအပီဆွဲပေးနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာအပြားလိုက်နဲ့ ယှက်ပေးပြီးအစေ့ကိုမှ လျှ ာနဲ့အရင်ယှက် ပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ် လိုက်တော့မှ………………

“အားးး သားရယ်…အင် ဟင့် ဟင့် ဟင့်…… စေးးးး……စေးးးးး”

စေးးးဆိုတဲ့ အန်တီ့ပါးစပ် က လေကိုမှုတ်ထုတ်တာ မဟုတ်ပဲ စုပ်ယူတဲ့ အသံပါ ခပ်ကျယ်ကျယ်ကြားရတော့သည်။

“အဟင့်ဟင့် အာ အာ…နုလွင် မနေနိုင်တော့ ဘူး လုပ်ပေးပါတော့ကွယ်”

လို့အန်တီဖွင့်ပြောလာမှ သံဒိုင်မတ်တပ်ပြန်ရပ် ပြီး အန်တီနေပေးနေရတဲ့ ပုံစံကိုမပြောင်းစေပဲ လိင်ချောင်းကို ကိုင်ပြီးထည့်လိုက်တော့သည်။ စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ လုပ်လို့ကောင်းလှချ ည်လားဆိုတဲ့ အတွေးတွေနဲ့ သံဒိုင် တရစပ် လုပ်မိနေတော့ သည်။

“ကောင်းရဲ့လား အန်တီ”

“အင်း အင်း”

လို့ပဲ အန်တီနုလွင်ပြန်ဖြေပေး သည်။ အန်တီလည်း ကာမပြု လုပ်ခြင်းအရသာကို အပြည့်အဝ ယူနေတဲ့ပုံ………

လုပ်ပေးနေချိန်ကြာလာတော့မှ အန်တီက…

“သားရယ် ပုံစံပြောင်းအောင်ကွယ် သစ်ပင်ခွဆုံ က နည်းနည်းမြင့်တော့ ခြေထောက်တွေ နာရ တယ်”

လို့ ပြောမှ သံဒိုင် လိင်တန်ကို အန်တီ ပစ္စည်းထဲမှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။နှစ်ယောက်သားသရက်ပင်အောက်မှပြန်ထွက်လိုက်ပြီး ဘာအပင်အောက်မှ မနေတော့ပဲမိုးရေပဲ ကျ နေတဲ့နေရာလွတ်မှာ… …နေရာပြန်ယူ လိုက်ကြသည်။ အန်တီနုလွင်ကသူ့ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်ပဲ လက်နှစ်ချောင်းပြန်ထောက်ပြီး ကုန်းကုန်းလေး လိင်တန်ထည့်ခံဖို့ လုပ်ပေးနေရှာတော့ သံဒိုင်က နောက်ကနေပဲ သူဟာကြီး ပစ်သွင်းပေးလိုက်သည်။

“အား!ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်…သားရဲ့ ဟာကြီး အထဲကိုဝင်လာရင်ပြောပြလို့မတတ် အောင် သိပ်ကောင်းတယ် ……ဖြစ်နိုင်ရင်လေ တစ်နေကုန် တစ်ညလုံး နုလွင်ဟာထဲ ထည့်သိမ်းထားချင်တယ်”

“ကျ နော်မှာလည်း သိပ်ကောင်းတယ်……… ပစ်ရက်စရာမရှိအောင်လှတဲ့ အန်တီဝါနုနုလွင်ကို လိုးရတာ ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်ဘူးဗျာ……… အန်တီကဘာကြောင့် ဒီလောက်လှပြီးလုပ်လို့ ကောင်းရတာတဲ့လဲ”

“အကြောင်းတွေပေါင်းစုမိလို့ ဖြစ်တည်လာရ တာနေမှာပေါ့ကွယ်…… အန်တီက လှလား သား”

သံဒိုင် မေးခွန်းကိုချ က်ခြင်းမဖြေသေးပဲလုပ်နေ တာကိုပိုတိုးလုပ်လိုက်သည်။ ဆောင့်နေတာကို ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက် ပြီးမှ………

“သိပ်လှတာပေါ့……လှလွန်းလို့အခုလိုလုပ်နေရင် ဒီလို ဒီလိုတွေပိုဝင်သွားအောင်လုပ်မိတာ” သံဒိုင်ရဲ့ စကားရော လှုပ်ရှားမှု့ရောက တစ်ပြို င်တည်းနဲ့ ညီညီညာညာလုပ်မိသွားတော့… အန်တီနုလွင်မှာ”အားအားအား အင်းအင်း”ဆိုပြီး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ သံဒိုင့်ရဲ့ဆောင့်ချက်အရှိန်ပြန်လျော့သွားမှ ………

“လုပ်ပေါ့သားရယ်…နုလွင်ခဏ ပိုင်ဆိုင်ရတဲ့ ဒီအလှတွေဟာ ခု သားအတွက်ပဲလေ…… သား အားရသလိုသာနုလွင်ကိုလုပ်ပစ်စမ်းပါ”

လို့ ပြောလာနိုင်ပါတော့သည်။

မိုးတွေ တဝေါဝေါ ဆက်လက်ရွာသွန်းဖြိုးမှုနဲ့ အပြို င် အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားနေကြတဲ့ သံဒိုင်တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ချ စ်ခရီးပန်းတိုင်ဟာ …မိုးစက်တွေ ပြတ်သွားမှ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ … လှုပ်ရှားမှု့ လည်း ရပ်သွားပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ရည်ရွယ်ခဲ့တဲ့ ပန်းတိုင်ကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် ရောက်ရှိခဲ့လို့ထင်…… ကျေ နပ်မှု့တွေ ကိုယ်စီနဲ့ လက်ချင်းတွဲပြီး…… အိမ်ထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ကြပါတော့သည်။

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

မနက်မိုးလင်းတာကြာခဲ့ပြီးမှ နှစ်ယောက်သားအိပ်ယာထနိုင်တော့သည်။ သံဒိုင် သူ့ဆိုင်ကယ်ကတော့ဘယ်လိုမှနိုးလို့ မရတာကြောင့် သိမ်းထားတဲ့ မင်းဇင် ဆိုင်ကယ်ကိုပြန်ထုတ်လာခဲ့ပြီး စမ်းကြည့်နေသည်။ မင်းဇင်ဘီးက မစီးတာပိုကြာနေပေမဲ့ နင်းကြည့်လိုက်တော့ အဆင်ပြေမဲ့ အရိပ်အယောင်လေးတွေ့ရတာမို့ ကြိုးစားကြည့်နေလိုက်သည်။

သူ့ကောင် ကြီးကိုတော့ ပြနေကျ ဆေးခန်းကိုပဲ ကုနေကျ ဘီးကြီးတစ်လိုင်းပဲကုတဲ့ ဆရာဝန်နဲ့ ကုရပေတာ့မည်။ မနေ့ညက ဒီထိရောက်အောင် ပို့ဆောင်ပေးခဲ့တဲ့ အတွက်လည်း သူ့ကောင်ကြီး ကိုကျေးဇူးတော့ တင်တတ်ရတာပေါ့………။

အန်တီနုလွင်ကတော့ မီဖိုးထဲမှာ စားဖို့ရာ ချ က်ပြုတ်နေပုံရသည်။ သံဒိုင်ကတော့ အိမ် ရှေ့မှာ မင်းဇင်ဘီးကို ကလိနေရသည်။ မင်းဇင်ဘီးကတော့ သွားပြင်စရာမလိုသေးဘူး စီးလို့ ရနိုင်သေးတယ်လို တွေးနေတုန်း

“ညီလေး…ညီလေး မမဝါ မရှိဘူးလား”

ဆိုတဲ့ ခြံပေါက်ဝက အသံကြားလို့ သံဒိုင် လှမ်းကြည့် လိုက်တော့…………

ဟိုတစ်နေ့က အန်တီနုလွင်ဆီကို လာခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်…

မနေ့ညက အခန်းထဲရောက် အိပ်ခါ နီးမှ အန်တီကို မေးဖြစ်တော့…… သံဒိုင့်ကိုပဲ မသိစေချင်တာလား…… တကယ်ပဲ စိတ်မဝင်စားတာ လားတော့ မသိဘူး မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းကို စိတ်ဝင်စားဟန်မပြပဲ အန်တီတို့ မိသားစုနဲ့ ဟိုအရင်ကတည်းက သိခဲ့တဲ့ လူပါလို့ ပြောပြတဲ့ တစ်ယောက်

ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကမှ ခြံထဲဝင်သွားတာကို နောက်ကျောပဲ မြင်ခဲ့ရတဲ့…… အင်္ကျီအကွက်နဲ့ လူ ။ ။

……………………………………………………………..

💠 အခန်း ( ၁၃ )💠

“မမဝါ ပါးစပ်ဖျားကမောင်ငယ်ရော ငယ်သံဒိုင် ရော အမြဲမချတမ်းပြောနေလို့ ညီက ဘယ်လို ပုံစံရှိနေသလဲ သိချင်လို့ လာလိုက်တာပါ ညီရာ ညနေ ပြန်တော့မှာလေ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို…အကို့ကိုလည်းလူသာမမြင် ဘူးမတွေ့ဘူးပေမဲ့ မင်းဇင်က အမြဲပြောပြလို့ ကျ နော်က သိပြီးသားပါ”

“မင်းဇင်က ဘာတွေပြောလို့လဲ ညီရ”

“သူ့ဆရာ”ခောတ်သစ် ကာလီဒါသ”အကြောင်း အစုံပါပဲ အကို”

“မိန်းမကိစ္စပဲ ညီရာ…ဆရာဆိုတာ မရှိပါဘူး… ဘာမှမသိ ဘာမှအတွေ့အကြုံ မရှိသေးတဲ့ လူငယ်တွေ အတွက်တော့…သူတို့ မသိသေး တာတွေ ပြောပြခဲ့လို့ ဆရာခေါ်ခဲ့တာနေမှာပါ”

“ဆောင်ရန် ရှောင်ရန်လေးတွေ ပြောပြသင်ပေး ခဲ့တာပဲ အကိုရယ် ဆရာခေါ်ရမှာပေါ့”

“ဆရာလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ကျော်မြင့်မောင် ယူတဲ့မိန်းမက ကျော်မြင့်မောင်နဲ့ ပေါင်းမနေပဲ……နောက်တစ်ယောက်နောက်လိုက်သွားတယ်ဆိုရင်ညီဘယ်လိုပြောမလဲ…လှောင်ရယ်ချင်စိတ်ဖြစ်များ ဖြစ်သွားမလား”

“ဗျာ!ကျ နော် နားမလည်ဘူး အကို”

“အော်!မိန်းမကျမ်းကျေတာ ဆရာ ခေါ်ကြတဲ့ ကျော်မြင့်မောင်ယူထားတဲ့ မိန်းမက နောက် တစ်ယောက်နောက် လိုက်သွားလို့ ညီရ”

သံဒိုင် ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားလိုက်ရသည်။နာမည်သိတာကြာပြီဖြစ်သော်လည်း…အခုမှ တွေ့ဖူးမြင်ဖူးစကားပြောဖူးတဲ့ လူမို့ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ပြစ်လိုက်ရမှာ……အားနာနေမိသည်။

“ရယ်ချင်ရယ်လိုက်ပါ ညီ… အားမနာပါနဲ့ အ ဟား ဟား…အကိုက မရှက်ပါဘူး…… မိန်းမသဘောတွေကိုသိပြီးသားမို့ဘာမှလည်း မဖြစ်ပါဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့!”

“ဖြစ်စကတော့ သူငယ်ချင်းတွေက လှောင်တာ ပေါ့……နောက်နှစ်ယောက်ပေါ်တင်ယူပြလိုက် မှ ငြိမ်သွားတော့တယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို”

သံဒိုင် ခြံတံခါးသွားဖွင့်ပေးရင်း ဒီလူ့ မျက်နှာကိုသေချာတွေ့လိုက်ရကတည်းက……အချဉ်တော့ မဟုတ်ဘူး…ခေသူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်ပြီးသားပါ…တံခါးဖွင့်ပေးပေးခြင်းလည်း ဒီလူဟာ……ကိုကျော်မြင့်မောင်ဖြစ်တယ် ဆိုတာမသိသေးသူကလည်း သံဒိုင့်ကိုတစ်ချက် ဖျက်ကနဲကြည့်ပြီး အကဲခတ်လိုက်တာဆိုတာလည်း သံဒိုင် သိလိုက်ခဲ့သည်။

အိမ်ထဲရောက် အန်တီနုလွင် မိတ်ဆက်ပေး တော့မှမင်းဇင်ရဲ့ဆရာ ကိုကျော်မြင့်မောင် “ခောတ်သစ် ကာလီဒါသ”ဆိုတာ သိခဲ့ရတော့သည်။

“မောင်ကျော်မြင့်မောင်ကသားနဲ့လည်း တွေ့ချင်သေးတာပြောလို့ အန်တီ စောင့်ခိုင်း လိုက်တာ……ဟိုးတစ်ပတ်က သားပြန်ပြီးမှ သူက ရောက်လာတာလေ…အန်တီလည်း သား အကြောင်းတွေပြောတော့မှ သူကလည်း သား နဲ့ တွေ့ချ င်ခဲ့တော့တာ…… နောက်ရက်ထပ်လာတော့ အန်တီက သားဆီ လာခေါ်တာ သားတို့ကတစ်အိမ်လုံး မန်းလေး ကနာရေးကိစ္စသွားတယ်ဆိုတာသိရတော့တာ။

ကိုကျော်မြင့်မောင် ဘာအကြောင်းကြောင့်သူနဲ့တွေ့ချင်ရတယ်ဆိုတာကိုသံဒိုင်နားမလည် ကိုကျော်မြင့်မောင်ကပဲ တစ်နေရာရာအေးဆေးထိုင်ပြီးစကားပြောရအောင် ဆိုလာလို့……… မင်းဇင် ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲစောစောစီးစီး ဘီယာဆိုင်လာထိုင်ဖြစ်ကြသည်…………။

“ကိုယ်ယူထားတဲ့ မိန်းမက ကိုယ့်ကိုထားခဲ့ပြီး နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ထပ်ယူတာမျိုးကို ညီက ဘယ်လိုမြင်လဲ……ချ စ်သူရည်းစားဘဝမဟုတ်ဘူးနော်…လူသိရှင်ကြား လင်မယားဖြစ်နေပြီ”

“ကျနော် ကြားဖူးတာတော့ ခြံခုန်ချင်တဲ့နွားက ဘယ်လိုတားတား ဘယ်လိုဖွင့်ပေးပေး ခုန် တတ်တယ်တဲ့…”

“မှန်ပါတယ်ညီ……တစ်ဦးထက်ပိုသောဆန္ဒ ရှိ တဲ့မိန်းမမျိုးကို ရွှေငွေ ကာမ ကြိုက်သလိုပေး ထိန်းမရဘူး……မိန်းမပဲ ပြောတာမဟုတ်ဘူး ကိုယ့်တို့ ယောင်္ကျားတွေလည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ ညီလည်း ကြားဖူးမှာပါ…အဲဒီလူကွာ ရထားတဲ့ မိန်းမကလည်း ရှယ်ပဲကို နောက်ထပ်ရှာချင် သေးတယ် ဘာညာပြောကျ တာလေ”

“ဟုတ် အကို”

“အဲဒါ တစ်ဦးထက်ပိုသောဆန္ဒကြောင့်ပေါ့…… ပြောတာတော့ နေ့တိုင်းဝက်သားဟင်းပဲစား နေရတာအီလာလို့အပြောင်းအလဲ ဖြစ်အောင် ပြောင်းစားကြည့်တာနဲ့ ပြောတာပေါ့…… မိန်းမ မှာလည်း အဲ့လိုရှိတယ်ညီ……

တစ်ဦး ထက်ပိုချင်ရင် အကွက်တွေ ရွှေ့တော့တာ… အကိုရတဲ့ မိန်းမကလည်းအဲလိုမိန်းမမျိုးဖြစ်မှာ ပေါ့……အကိုကလည်း မလွမ်းပါဘူး…ဒါမဲ့ အခု အသက်ကြီးလာတော့ မယားကောင်း လိုချ င် နေပြီ ညီရေ…… မိန်းမပေါတယ် မယားရှားတယ်လို့ လူကြီးတွေ ပြောနေတာညီလည်း ကြားမှာပါ……”

“ဟုတ် အကို”

“မိန်းမက အမျိုးမျိုရှိတယ် ညီရ……တစ်ချို့က ကာမကိစ္စကို အရေးမပေးဘူး…မွေးရာပါသန္ဓေ ကကို သိပ်စိတ်မဝင်စားတာ…စိတ်မဝင်စားဘူး လို့ ပြောတာနော်…လုံးဝဆန္ဒမရှိတာကို ပြော တာမဟုတ်ဘူး…လူရယ်လို့ဖြစ်ပြီးမှတော့…… တဏှာ လိုချင်မှု့ ဖြစ်ကိုဖြစ်တယ် ရှိကိုရှိတယ် ရွှေ ငွေ ကျော်ကြားမှု sex တစ်ခုခုမှာငြိကိုငြိ တယ်…ဒါမှ လူပီသမှာပေါ့…ဒီပြင်မက်မောမှု့ ထားလိုက်တော့……sex နဲ့ပက်သက်တဲ့ အကြောင်းပဲ သွားရအောင်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို”

သံဒိုင် “ဟုတ်ကဲ့” ပြောလိုက်ရပေမဲ့ နည်းနည်းတော့ပျင်းသွားသည်။သူ့ကို ဒီလောက်ကြီးအသေးစိတ်ပြောပြရှင်းပြရမဲ့ လူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုကျော်မြင့်မောင် မသိလေရော့သလား…ရင်းနှီးပြီးသား လူဆိုရင်တော့”short to the point” ပဲ ပြောပါလို့ တောင်းဆိုမိလိမ့်မည်။တစ်ချို့ကလည်း စကားကို သေချာစပြီးမှ သူလိုချ င်တဲ့အချ က်ဆီကို အရခေါ်သွားတာမူ ိးလည်း ရှိတတ်တာမို့ အသာပဲငြိမ်ပြီးနားထောင်နေလိုက်သည်။

ကိုကျော်မြင့်မောင်က ဘီယာလေးတစ်ကူ ိက်ကြိတ်လိုက်ပြီး ဆေးလိပ်လေးတစ်ချ က် ရှိူ က်ပြီးမှ……

“လိင်စိတ်အားနည်းတဲ့မိန်းမမျိုးကသူလက်ထပ် ထားတဲ့ ယောင်္ကျားကိုပဲ တစ်သက်လုံးပေါင်း မှာ ညီရ…သူ့ယောင်္ကျားက တိုတာရှည်တာ နှေးတာမြန်တာတွေ စိတ်မဝင်စားဘူး……… တာဝန်တစ်ခုအနေနဲ့ လုပ်ဆောင်လိုက်တာမျိုး ပဲ…။

အဲ့!အဲလိုမိန်းမမျိုးးနဲ့ ငထန်ကောင်တွေ့ပြီ ဆိုရင်တော့ သောက်တစ်လွဲကို ဖြစ်ရော…… အမှန်အကန်ကို သောက်တစ်လွဲဖြစ်တာ ညီရ ဒီအချိုးအတိုင်းပဲ အားနည်းတဲ့ဘဲနဲ့ အထန်မ တွေ့ပြီဆိုလဲ စဉ်းစားသာကြည့်တော့……… မိန်းမတစ်ယောက်က သို့မဟုတ် ယောင်္ကျား တစ်ယောက်က ထန်တော့ထန်တယ်စိတ်တွေ လည်းသိပ်ရှိနေတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဆန္ဒတွေကို သိက္ခာ နဲ့ ထိန်းထားကြရတယ်။ခက်ခဲမှာပေါ့…ဒါမျိုးကျ လေးစားရပြီလေ……ညီက အန်တီနုလွင် လို့ ခေါ်တဲ့ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ဆိုတာ အဲလို အမျိုးသမီးပါ့……ညီ စဉ်းစားကြည့်လိုက်စမ်း သူ့ခန္ဓာဖွဲ့ စည်းပုံကြီးကြည့်ရတာနဲ့တင်သူ့သွေးတွေထဲမှာ လိင်ဆန္ဒတွေ ဘယ်လောက်ပြင်းပြဆာလှောင် နေမလဲဆိုတာ…မမဝါသိပ်လိုချ င်နေခဲ့မှာကွ”

သံဒိုင် ကိုစိုးမောင်ပြောဖူးတဲ့

“မင့် သူငယ်ချ င်းအမေ ဆာနေမှာ မောင်ငယ်ရ”

ဆိုတဲ့စကားသာဖျက်ကနဲ သတိရမိလိုက်သေးသည်။

“ဒါမဲ့ မမဝါ သူ့စိတ်သူ ကြိုးစားပြီးထိန်းခဲ့ပုံ ရပါတယ်…ဘာသံမှ မကြားခဲ့ရဘူး ညီ…… ဒါကြောင့်လည်းဆရာ့ဆီကို အကိုမလာခဲ့တာ

ညီ…… လာဖြစ်ရင်လည်းအကိုကအတင်းဖျားယောင်း ကြုံးသွင်းပြီး လုပ်မိမှာ……ပရိယာယ်သုံးပြီးလို့ ပြောတာနော်…မုဒိန်းကျ င့်မှာ ပြောတာမဟုတ် ဘူး…ဒေါ်ဝါနုနုလွင် လို အမျိုးသမီးမျိုးက… တော်တန်ရုံလူလဲကျ င့်ဖို့ စိတ်ကူးမယဉ်ရဲ လောက်အောင် တည်ငြိမ်တယ်လေ……

ဘာဖြစ်ဖြစ် ထောင်မကြောက် တန်းမကြောက် လုပ်မယ်ဆိုသူလည်း ဝမ်းဘိုင်ဝမ်းကတော့ မလွယ်ကူလောက်ဘူး…အချိုသတ်အညှာကိုင်ပြီးမုဒိန်းကောင်ကိုပြန်ဆုံးမလိမ့်မယ်ထင်တယ်။နှစ်ယောက်သုံးယောက်ဝိုင်းပြီးကြို းနဲ့တုတ်လုပ်ရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး……ဒါလည်း သူမှတကယ်ဒေါသဖြစ်ရင်ဗီယက်နမ်ကသူရဲကောင်းတစ်ယောက်လို လျှာကိုက်ဖြတ်ပြီး သတ်သေလောက်တယ် ညီ”

အန်တီနုလွင်အကြောင်းတွေဆိုတော့ သံဒိုင် ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေလိုက်သည်။အန်တီပြော တဲ့…”အန်တီက သရဲတစ္ဆေ လည်းမကြောက်ဘူး…မကောင်းတဲ့လူတွေလာပြီး လူကိုတစ်ခုခု လုပ်မှာကိုလည်း မကြောက်ဘူး”လို့ပြောခဲ့တာ ကိုသာ ပြန်ကြားမိတော့သည်။

“မမဝါကို မြင်မြင်ချ င်းကတည်းက အကိုစိတ် ဝင်စားခဲ့တာ ညီရ…ဒါမဲ့ အကို စတွေ့တော့ မမဝါက မင်းဇင်လေးမွေးပြီးနေလို့ မင်းဇင် ကျောင်း တောင်တက်နေပြီ။မမဝါ အမျိုးသား က ကိုယ်တွေရဲ့ဆရာ ဦးမောင်မောင်လတ်တဲ့ တကယ်ကို့ ပြည့်ဝတဲ့ ဆရာဖြစ်သူရဲ့ ဇနီးဖြစ် နေလို့ ဇာတ်လမ်းမကရဲခဲ့တာ…………။

ဆရာ့ကို ကြောက်တယ်ဆိုတာထက်…… လေးစားမှု့ ပိုခဲ့တာညီ…စိတ်နဲ့တောင်မပြစ်မှား ရဲဘူး…တပည့်တွေအပေါ် ထောက်ထားညှာ တာတာရော…နောက်ဆုံးတရားခံတွေ အပေါ် တောင် သူလုပ်ပေးနိုင်တာဆိုရင် မသိချ င် ရောင် ဆောင်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်ဘူး…………။

ဒါကြောင့်လည်း သူနဲ့ဆုံဖူးတဲ့တပည့်တွေက လည်း လေးစားချ စ်ခင်ကြတာပါ…… ကျ န်းမာရေး ဖြစ်သွားတာကို သိပ်နှမြောမိခဲ့ တာ……ဆရာ့စိတ်ကို အတိအကျ တစ်ခုပြော ပြဦးမယ်ညီ…သူကျန်းမာရေးမကောင်းနေချိန် မှာ မမဝါက လိင်ဆန္ဒကြောင့် ဖောက်ပြားမယ် ဆိုရင်တောင် ခွင့်လွှတ်နေမဲ့သူ”

ဟာ…သံဒိုင် စိတ်ထဲကပဲ ရေရွတ်မိသွားတာပါ ဦးလတ် သံဒိုင်ကို ကြည့်ခဲ့တဲ့ အကြည့်တွေ ဘာသာမပြန်နိုင်တာတွေ အဓိပ္ပာယ်မဖော်နိုင်ခဲ့တာတွေ ဒါတွေများလားလို့ သံဒိုင်တွေးနေမိသည်။ ကိုကျော်မြင့်မောင်က သူထင်တာတွေ စွတ်ပြောနေတာမျိုးလား……

“အဲသလောက်ပြည့်ဝတဲ့ဆရာ့ကိုငါတို့အားလုံး လေးစားခဲ့ကြတာ……သူ့နေရာမှာ အခြားတစ် ယောက်ဆိုရင်တော့……………အကို မိန်းမတွေအများကြီး ပတ်သက်ဖူးခဲ့တာဒါမဲ့မမဝါလို မိန်းမမျိုးတစ်ယောက်မှမဆုံရသေးဘူး ညီ………”

“ဟုတ်”

“ထားပါတော့ အကိုတို့စကားလေး ပြန်ဆက်ရ အောင်…ထန်ပေမဲ့ ထိန်းထားတဲ့ ထိန်းထားနိုင် တာပြီးသွားပြီနော်…တစ်ချို့ကကျ ထန်လည်းထန်တယ် ထိန်းလည်းမထိန်းဘူး……အကို လက်ထပ်လိုက်တဲ့ အမျိုးသမီးမျိုးပေါ့”

ဒါကိုတော့ သံဒိုင် သိပ်သဘောမကျမိဘူး……။

“အကိုကသိနေခဲ့ပြီကို ဘာကြောင့်အိမ်ထောင် ဘက်အဖြစ်ရွှေးချ ယ်ခဲ့ရတာလဲ……အကိုမှာ ယူစရာ ရွှေးစရာတွေ အမျ ားကြီးရှိမှာပါ……

အဲလို အမျိုးသမီးကိုတော့ ရှောင်နိုင်ရမှာပေါ့”

“လောကကြီးမှာ လူလည်ဆိုတဲ့သူတွေလည်း ခံရတာတွေ ရှိတာကို ညီလည်း ကြားဖူးမှာပါ ပီးတော့ သူက စွဲဆောင်မှု့သိပ်ရှိတယ်ကွ…အလှအပတင် မဟုတ်ဘူး အိပ်ယာထက်က အမှု့မျိုးမှာလည်း ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို ရူးလောက်စေပါတယ်………

တစ်ခူ ိ့ယောင်္ကျားတွေ အပျိုဆိုတာတောင် စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ အသက်ကြီးကြီးနဲ့ …… ဆားဗစ်ကောင်းတဲ့ မိန်းမကြီးတွေကိုနှစ်သက်သလိုမျိုးပေါ့……”

ကိုကျော်မြင့်မောင်ကသူ့ကို တိုက်ရိုက်ပြောနေ တာလားလို့ သံဒိုင် တွေးလိုက်မိသည်။

“အကို လက်ထပ်လိုက်တဲ့အမျိုးသမီးကတစ်ဦး ထက်ပိုသောဆန္ဒရှိတဲ့သူ……ဒီတော့သူနောက် တစ်ယောက်ရှာတာပေါ့…နောက်တစ်ယောက်နဲ့လည်း သူ့ဆန္ဒတွေမငြိမ်သေးရင်ထပ်ရှာဦးမှာ ပဲ………

ညီ မြို့မှာ ညီလည်းကြားဖူးမှာပါ…… မဘယ်သူကတော့ ကိုဘယ်သူနဲ့ ရမှငြိမ်သွားတော့တယ်…ကိုဘယ်သူကတော့ဒုတ်ကလည်း ခပ်ကြီးကြီးနဲ့မို့ ညညတွေဆိုလည်း ဘာဂျာတွေကစွမ်းသေးတာ…လင်များခဲ့တဲ့ ကောင်မတော့ခုမှ ငြိမ်သွားတော့တယ် ဘာညာနဲ့လေ………

အကိုက အဲဒါမျိုး ကြားရရင် သိပ်ရယ်ချင်တာ အဲမိန်းမကိုယ်တိုင်က နောက်တစ်ဦးအသစ်နဲ့ကာမ မလိုချ င်တော့တာ ညီရ…ကိုဘယ်သူက စွမ်းလွန်းလို့တော့ မထင်လိုက်နဲ့”

“အဲဒီ ကိုယ်ဘယ်သူက စွမ်းလို့ နောင်ထပ်မလို ချ င်တာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား အကို”

သံဒိုင့်ရဲ့ မွေးရာပါဗီဇကတော့ အားနာမှု့မရှိဘူး။

စိတ်ထဲသိပ်မရှင်းတာမူ ိးဆိုဒဲ့သာမေးပြစ်လိုက်သည်။ကိုကျေ ာ်မြင့်မောင်ပြောသောစကားများ ကို ဆန့်ကျင့်ခြင်း မဟုတ်သော်လည်းထောက်ပြ မေးခွန်းတော့ မေးသင့်တယ်ထင်လို့ မေးမိလိုက်သည်။

“ဘယ်သူက ဘယ်သူထက် ပိုစွမ်းမှာမလို့လဲ ညီရ…အတိုအရှည် အကြီးအသေး ကွဲပြားမှု့ ရှိပေမဲ့ ချုံ့နိုင်ချဲ့နိုင်တဲ့ မိန်းမပစ္စည်းကဘာကိုလွမ်းနေဦးမှာလဲ……အဲမိန်းမ ကိုယ်တိုင်က တစ်ယောက်ပြောင်းပြီး ဆက်ဆံလိုစိတ်…… အမှန်တကယ် မရှိတော့လို့ ငြိမ်သွားတာ……ယောင်္ကျားက တော်လို့ကောင်းလို့ မဟုတ်ဘူး။

“sorry!ပါ အကို ကျွ န်တော့် လက်မခံပါဘူး… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကွဲပြားမှု့ ရသပေးနိုင်တာတွေ ရှိသေးတယ်လေ”

“မရောထွေးနဲ့လေ ညီ…မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားချ က်နဲ့ ရွှေးချယ်မှု့ကို ကိုင်ဆွဲပြီး…… မပြောနဲ့လေ…… ခု အကိုပြောနေတာက လိင်ဆက်ဆံခြင်း… သီးသန့် တစ်ခုထဲကို ပြောနေတာလေ……

‘မဘယ်သူက ကိုဘယ်သူရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ကြိုက်လွန်းလို့ လုပ်ပေးတာကို ခိုက်လွန်းလို့ အရင်က လင်များခဲ့တာတောင် အခုမများနိုင်တော့ဘူး ဆိုတဲ့ စကားကိုမဟုတ်ပါဘူးဆိုတာ အကို ရှင်းပြတာလေ’……”

“အဲစကား သီးသန့်အတွက်ဆိုရင်တော့ ဟုတ် ပါတယ် အကို”

“မေးခွန်း (၁)ရဲ့ (က)ကို စဉ်းစားဖြေမယ်ဆိုရင် (က)နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အကြောင်းအရာကိုပဲ စဉ်းစားတွေးခေါ်ပြီး အဖြေရှာမယ်လေ……

(ခ)နဲ့ သွားနွယ်လိုက်ရင် အတွေးမျ ားပြီး ရှုပ် သွားမှာပေါ့ ညီရ…… အကန့်တွေတစ်ကန့်စီထားပြီး ခွဲတွေးရမှာလေ ဟုတ်တယ်မလား”

“ဟုတ်ပါတယ် အကို”

“နှစ်သက်မှု့ပုံစံ အမူ ိးမူ ိးကွဲပြားမှု့တွေကတော့ ယောင်္ကျားမိန်းမ အားလုံးမှာ ရှိမှာပဲလေ ညီရ လူတစ်ကိုယ်အကြိုက်တစ်မျိုးလို့ ဆိုခဲ့တာကို

“မိန်းမတွေက ကျနော်တို့ ယောင်္ကျားတွေရဲ့ လိင်တန် အရွယ်အစားကို စိတ်မဝင်စားဘူး လား……ဒါက ခေါင်းစဉ်တစ်မျိုးပါ အကို”

သံဒိုင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းခေါင်းစဉ်တတ်ပြီးမေးရတော့သည်။

“အကို အတွေ့အကြုံ နဲ့ပြောရရင်တော့……… စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ပဲ ပြောရမယ် ညီ…… အားလုံးသောမိန်းမတို့သည်လို့မပြောဘူးနော်။

ချွင်းချက် အနည်းအများတော့ရှိမှာပေါ့…… ကြီးမှ ရှည်မှ မိန်းမတွေ ကြို က်တယ်ဆိုရင်… အကိုတို့ အရှေ့တောင်အာရှကယောင်္ကျား တွေ ထိုင်ငိုနေရုံပဲ ရှိတော့မှာပေါ့ ညီရာ……

လိင်တန် အရွယ်အစားကိုမိန်းမတွေနဲ့ယှဉ်ရင် အကိုတို့ ယောင်္ကျားတွေကတောင် ပိုစိတ်ဝင်စားနေတာ ရယ်ဖို့လည်းသိပ်ကောင်းတယ်ကွ အကိုလည်း ပါဝင်ပါတယ်…စဉ်းစားကြည့်လေ ညီရဲ့အရွယ်အစားက ကြီးတာဖြစ်ဖြစ် သေးတာဖြစ်ဖြစ်အကိုနဲ့ဘာဆိုင်လဲ…ဘာပတ်သက် မှာမလို့လဲ……ဟား ဟား ဟား”

ကိုကျော်မြင့်မောင် သူပြောပြီး သူဟာသူရယ် နေတော့သည်။

“တစ်ခြားဟာမယှဉ်ပြိုင်ချင်ပေမဲ့ဒီတစ်ခုတော့ ယှဉ်ချင်တာမို့ စိတ်ဝင်စားကျ တာနေမှာပါ”

“ဟုတ်တယ်ညီ…ညီပြောတာမှန်ပါတယ်”

သံဒိုင် ပြောစရာစကားတွေမရှိတော့မဟုတ်ဘူးအများကြီးရှိနေသေးလို့ ဘာကစပြောရင်……ကောင်းမလဲ ငြိမ်သွားခဲ့ရသည်။ပြီးမှ…

“အကိုက ကျ နော်နဲ့တွေ့ချင်တယ်ဆိုတာ… ဘာများ ပြောချ င်လို့လဲဗျာ”

“မေးချ င်လို့ပါ ညီရာ……ညီ မမဝါကိုလက်ထပ် မှာလား”

ကိုကျော်မြင့်မောင် မေးခွန်းက သံဒိုင့်ရင်ဝကို ဆောင့်ကန်ခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဘာစကားမှ ဆက်မပြောနိုင်သေး……။

“အဖြေရခက်လို့ ရှိရင်လည်း မဖြေပါနဲ့ ညီ…… အကို ဘာကြောင့်ဒီကိုလာရတယ်ဆိုတာ ညီ လည်း တွေးမိသိပြီးဖြစ်လောက်ပါပြီ……

အကို မမဝါကို ဘာမှမပြောသေးပါဘူး။ဒါမဲ့ သိပ်ပါးနပ်တဲ့ အမျိုးသမီးဆိုတော့ စကားပြော ရင်းသူ့ရဲ့မင်းသားလေးနာမည်ကို ပါးစပ်ဖျားက မချ တော့ပဲ ဒီတစ်ဖက်ကို ပိတ်ထားလိုက် တော့တာ””အကိုက ကျနော်နဲ့တွေ့ချ င် တာဒီမေးခွန်းမေးဖို့ လားဗျာ”

“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ညီ…ကိုယ့်စိတ်ဝင်စားခဲ့တဲ့ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ အမျိုးသမီးဖြစ်သူ သဘောကျ တဲ့ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆိုတာ သိရလို့တွေ့ဖူးချင်တာပါ တစ်ခြား အကြီးကြီးအကန့် မရှိပါဘူး”

ကိုကျော်မြင့်မောင် စကားကိုပြန်လျောချ သွား တယ်လို့ သံဒိုင်ထင်လိုက်သည်။

“မမဝါ ခံစားချက်ကို ဂရုမစိုက်ပဲနေလို့မှ မရ တာ… ညီရ”

“အဲဒီတော့ အကိုက” သံဒိုင် ထိုင်ရင်းနဲ့ပဲ…… ကိုယ်နေဟန်ထားကို တစ်ချ က်ပြင်လိုက်ရင်း စကားထောက်ပြီး ပြန်မေးပြစ်လိုက်သည်။

ကိုကျော်မြင့်မောင်ကဟတ်ကနဲတစ်ချက်ရယ် ပြီး……

“ပြန်ရမှာပေါ့ညီရ…ဟား ဟားအကိုအရွယ်က ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာ ကလေးကလား လည်း လုပ်စရာမရှိဘူးလေ”

သံဒိုင်စိတ်ကိုပြန်လျော့ချ လိုက်သည်။အန်တီနဲ့ပတ်သက်ရင်သိပ်ပြီးသွေးဆူလွယ်တယ်ဆိုတာမိမိကိုယ်မိမိလည်း သိပါသည်။

“မင်းဇင်လတ်နဲ့ သူငယ်ချ င်းဆိုပေမဲ့ ညီအကို ရင်းထက်ပိုတဲ့ သံယောဇဉ်တွေနဲ့ ပေါင်းခဲ့ကြတာဟုတ်စ…လိုက်လဲလိုက်ကျ တဲ့နှစ်ယောက်ပါပဲ… ..တစ်ယောက်ကလည်းသိပ်မြန်တဲ့ကောင် တစ်ယောက်ကလည်းအခင်းအကျင်းတွေ ပြင် လိုက်တယ်…ဧည့်သည်ပေမဲ့ အဲ့လိုတွေဧည့်ခံလို့ အဆင်မပြေဘူးလေကွာ”

“ဒါဆို ကျနော် ဘယ်လိုဧည့်ခံပေးရမလဲဗျာ”

“ရပါပြီ ညီရာ…အကို တို့ သွားကြရအောင်”

သံဒိုင် ကိုကျော်မြင့်မောင်တည်းခိုတဲ့နေရာထိတော့ လိုက်ပို့ပေးခဲ့လိုက်သည်။အစပိုင်း စကားပြောရတာ အဆင် ပြေခဲ့သလောက် ပြန်ကာနီးထဖောက်ရတာအတွက်တော့စိတ်မကောင်းဘူးသိသိနဲ့ ထိန်းလို့မရခြင်းတွေ…နောက်ကိုလည်း မြို့ကို အလည်လာခဲ့ပါ…အကိုနဲ့စကားပြောလို့လည်းကောင်းပါတယ် .. ဘာညာနဲ့ ဖိတ်ခေါ်ဖို့အစီအစဉ်ရှိခဲ့သော်လည်း ခုတော့…သံဒိုင်ညကတည်းက အိမ်ပြန်မအိပ်ခဲ့တာမို့… အိမ်ကိုပဲ အရင်ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။အိမ်ရောက် အလုပ်လေး ဘာလေးလုပ်ပေးပြီး ညနေပိုင်းမှပြန်ထွက်တော့မည်လို့စိတ်ကူးထားလိုက်သည် ။

အိမ်ရောက်တော့ ဖေဖေက……

“ငါ့သားတစ်ယောက်လည်းကုလသမဂ္ဂအတွင်း ရေးမှုးတို့ အမေရိကန်သမ္မတတို့ထက်ကို အလုပ်တွေ များနေတော့တာပါလား ကွ”

လို့ ချီးကျူးထောပနာ ပြု နေသေးသည်။

“ကိစ္စများမြောင် လူ့တို့ဘောင် လို့ ဆိုရိုးစကား ရှိခဲ့ကြတာမလား”

ဟု သံဒိုင်ပြောပြီး အမြန်ဆုံး လစ်ရတော့သည်။

ညနေပိုင်းရောက်မှ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်သွားပြီး ဆိုင်ကယ်လိုက်ယူဖို့ခေါ်ပြီး အန်တီနုလွင်တို့ အိမ်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ သံဒိုင့်ဆိုင်ကယ်ကို ကြို းနဲ့ဆွဲပြီး ယူသွားကြ တော့မှ သံဒိုင် အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က ကြက်မွှေးတံ နဲ့ဖုန်တွေ လိုက် သုတ်နေတာတွေ့ရသည်။

အန်တီနုလွင် အရမ်း ကြီးဝမလာတာက အလုပ်နဲ့လက်နဲ့မပြတ်လုပ် နေခြင်းကြောင့်လည်းဖြစ်လိမ့်မည်။အန်တီနုလွင် ထိုင်နေဆိုလို့ TV ကြည့်ချိန်နဲ့ စာအုပ်ဖတ်နေချိန်ပဲ ရှိသည်။ပိုက်ဆံရှာတဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ခုကို မလုပ်ရပေမဲ့ သူ့အိမ်မှု့ကိစ္စကပဲပိုအလုပ်ရှုပ်နေလားမပြောတတ်။အန်တီက ကိုကျော်မြင့်မောင်နဲ့ဘာတွေပြောခဲ့ လည်းမေးမလားလို့ သံဒိုင်စကားစလိုက်သည်။

“ကိုကျော်မြင့်မောင် ပြန်သွားလောက်ပြီအန်တီ မနက်က ကျ နော်နဲ့စကားပြောပြီး သူနေတဲ့ နေရာ လိုက်ပို့ပေးခဲ့တယ်”

“သြော် အေး…ညနေပြန်မှာလို့ ပြောတယ်… ပြန်လောက်ရော့ပေါ့”

အန်တီက ဒါပဲပြောပြီး သူ့အလုပ်သူဆက်လုပ် နေတော့သည်။မနေနိုင်တဲ့ သံဒိုင်ကပဲ……

“ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဘာတွေ ပြောကြသလဲ ဆိုတာ အန်တီနုလွင် မမေးတော့ဘူးလား”

သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့မှ……အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ဘက် လှည့်လိုက်ပြီး……

“သားသူ့ကိုဘာတွေပြောလိုက်လဲဆိုတာတော့ အန်တီစိတ်ဝင်စားပါတယ်… မောင်ကျော်မြင့်မောင် သားကို ဘာတွေပြော လဲဆိုတာတော့ စိတ်မဝင်စားဘူး…ဒါမဲ့ အခုက သူကပဲ သားကို များများပြောလိမ့်မယ်……သားကသိပ်ပြောခဲ့ရမယ်မထင်မိဘူး…ဒါကြောင့်မေးစရာမလိုဘူး ထင်လို့ပါကွယ်”လို့ ပြောပြီးတစ်ဖက်ကို ပြန်လှည့်သွားပြန်သည်။

သံဒိုင် ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြီး အန်တီနုလွင်ကို သဘောကျ သွားသည်။သူ့အတွက်… “အရေးမပါတာဆို အရာကို မသွင်းတဲ့သူ”တစ်ဆက်တည်း အဲ့ပုံစံမျိုးပဲရှိတဲ့ မြသန္တာကိုလည်း သတိရမိသွားသည်။သံဒိုင်နီးတဲ့ ထိုင်ခုံ ပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းသန္တာအကြောင်းစဉ်းစားမိသွားရတော့သည်။

အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝက သန္တာကို ကြို က်တဲ့ ကောင်တွေ ရှိတာမို့ ချ စ်သူတွေဖြစ် မှပြန်မေးကြည့်တော့…သန္တာကသံဒိုင်လောက် တောင်မမှတ်မိတော့ဘူး……ဟိုကောင်တွေက လည်း ယောင်္ကျားလေးသူငယ်ချင်းတွေကြား မှာသာ ပြောကြသော်လည်း ကိုယ်စိတ်ဝင်စား တဲ့ကောင်မလေးကိုကျ အရိပ်အယောင်တောင် ပြခဲ့ကြရဲ့လားမသိ.

“မောင်က လူတွေတော်တော်များများကို စိတ်ဝင်စားတယ်နော် သန္တာက မောင့်လောက် လူတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူးရယ်”

“အင်းဟင် စာတစ်အုပ်ကို ဖတ်ပြီးပြီဆိုပါစို့ အဲ့ထဲကပါတဲ့ အကြောင်းအရာ ဒါမှမဟုတ် စာအုပ်ထဲက ဇာတ်ဆောင်ရဲ့ စိတ်ထားနဲ့အပြင်မှာတွေ့မြင်နေရတဲ့ ကိုယ်အပါအဝင် တစ်ခြားကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျ င်က မြင်နေရတဲ့ သူတွေနဲ့ နှိုင်းယှဉ်မကြည့်ဖူးလား သန္တာ”

“ကြိုက်မိလိုက်တဲ့ အရေးအသားနဲ့ စကားလုံး အချို့ကိုတော့ မှတ်မိပြီးတွေးဖြစ်တာမျိုးတော့ ရှိပါတယ်…ဒါမဲ့ မောင့်လိုတော့ အသေးစိတ်မရှိဘူး……ပီးတော့ စာရေးဆရာက…သူ့ဇာတ်လိုက်ကျော်ကို သိပ်ပြီးအမွှန်းတင်တာမျိုးကျ သန္တာမကြို က်ဘူး…သဘာဝ ဆန်မှသဘောကျ တာ”

“ဆရာတစ်ယောက် ဖြေရှင်းဖူးတယ်လေ…… သူ့ဇာတ်လိုက်ကို အပြင်မှာ မဖြစ်နိုင်တာမျိုး အမွှန်းတင် ရေးသားတာက စာဖတ်သူကသူ့ဇာတ်လိုက်ဆီကနေ ရသလောက်ယူနိုင် အောင်လို့ “Role Model”တစ်ယောက်အဖြစ် ဖန်တီး ရေးသားပေးကြတာ……စံပြဖြစ်တဲ့သူဆိုမှတော့ အရည်အချင်းလည်း ပြည့်မယ် စိတ်ထားလည်း ကောင်းမယ်လေ… စာဖတ်သူမှာ သူ့ကြိုက်တဲ့ ဇာတ်ကောင်ရဲ့

အကျ င့်စရိုက်တွေလွှမ်းမိုးခံနေရတာမို့ကြောင့် ဒီလိုပဲ အမွှန်းတင်ရေးဖွဲ့ရတာပေါ့…… တစ်ချို့ဆရာတွေကြလည်း သူလိုကိုယ်လိုတွေ့မြင်ရတဲ့ လူတွေကိုပဲ ထူးခြားတဲ့ အခြေ အနေတစ်ခုကို အသားပေးဖော်ပြကျ တာ… လူအားလုံးကတော့ သူ့အနေအထားနဲ့သူ ခေသူတွေမှ မဟုတ်ကျ ဘူးလေ…ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် အခြေအနေကိုတော့ သိတတ်ရတာပေါ့”

“သန္တာက မောင်ဒုတိယပြောတဲ့အရေးအသား မျိုးကို ကြိုက်တာ…မင်းသားကသိပ်ချောလွန်း နေရင် မကြိုက်ဘူး……မောင့်ကိုတောင် ခုကငယ်ငယ်ကထက်ပိုချောနေလို့မကြိုက်ချ င်ဘူး

“အန်!ဘယ်လိုလဲကွယ်…တစ်မျိုးကြီးပါလား”

“ဟုတ်တယ် မောင်…ငယ်ငယ်ကရိုးသားဖြူစင် မှု့ ပိုရှိတယ်”

“ခုရော မောင်က ဘာတွေ ယုတ်မာနေလို့လဲ”

“အာ မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ် မယုတ်မာပါဘူး ငယ်ငယ်က မောင်ပုံစံလေးကို ပိုသဘောကျ တယ်လို့ ပြောချ င်တာ”

“ခု မောင်က သိပ်ချောနေတာပေါ့ ဟုတ်လား သန္တာ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ဟုတ်မှာပေါ့”

“သန္တာ တင်မဟုတ်ပါဘူးနော်…ဟိုနေ့ကမေဂျာ က ရွှေစင်တို့အုပ်စု သန္တာအပြင်မှာရှိနေတာကို မသိဘူး…ကိုကိုငယ်သံဒိုင်ကြောင်းတွေ ပြောနေပါတယ်တော်…”

“ဟုတ်လား…ရွှေစင်တို့ ဘာတွေပြောနေတာလဲ မောင့်ကို ပြောပြ ဟီး!”

“သိပ်သိချ င်တာပေါ့ ဟလား…သေတောင် မပြောဘူး ဟွင်း”

“အန် မပြောချ င်လဲနေပေါ့…ရွှေစင့်ကိုသွားမေး မှာနော် ပီးရင်တော့……”

“ပီးရင်တော့ ဘာဖြစ်မှာလဲ မောင်နော်…… မေးပေါ့ ခုသွားမေး”

“မေးမှာပါဆို”

“မေးပေါ့လို့”

“မေးမှာ မေးမှာ”

“မေးပါ မေးပါ”

“ဘယ်သူ့ကို ဘာတွေမေးမှာလဲ သား”ဆိုတဲ့ အန်တီနုလွင် အသံလေးကြားလိုက်မှ သံဒိုင် အတွေးတွေ ရပ်သွားတော့သည်။

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး အန်တီနုလွင်……သန္တာနဲ့ ပြောခဲ့တာလေးတွေ သတိရသွားလို့ပါ”

“သားနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မြသန္တာဆိုတဲ့သမီးလေးလား”

“ဟုတ်တယ် အန်တီ…အန်တီက သိနေပါ့ပဲ”

“သားမင်းဇင်က ပြောပြခဲ့ပါတယ်တော်”

“မင်းဇင်မှာ ပြောပြစရာလူ ဒီလောက်ပဲရှားရ သတဲ့လား”

“တော်တော်များများ ပြောဖြစ်ကျ ပါတယ်… ဟိုနေ့ကပဲအဲဒီသမီးလေးဆိုင် အန်တီ ရောက် သေးတယ်…သူ့ပုံစံလေးကိုအန်တီသဘောကျတယ်ကွယ်…သားနဲ့လည်း သဘောတူတယ်”

“ဗျာ!!!!!!!!!!”

သံဒိုင် ထိုင်ရာမှ ဝုန်းကနဲ ထလိုက်မိသည်။အန်တီနုလွင်လည်း မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့သံဒိုင့်ကိုသေချာကြည့်နေသည်။အခြေအနေအေးဆေးဖြစ်နေရာမှရုတ်တရက်ပြောင်းသွားရတော့သည်။

“ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ အန်တီ”

အန်တီနုလွင်လည်းသူ့စကားကိုသူ ပြန်သတိရ သွားမိပုံရသည်။

“တော်ပြီကွယ် မမေးပါနဲ့လား သားရယ်”

သံဒိုင်ကို ကြည့်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်မျက်နှာက အောက်အချ မှာ အရည်လဲ့သွားတဲ့ မျ က်ဝန်း တစ်ချို့ကို သံဒိုင် သတိထားမိလိုက်ရသည်။ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နားပိုတိုးကပ်ပြီး ဆွဲဖက် ထားလိုက်သည်။

“ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ အန်တီနုလွင်ရယ်”

အန်တီနုလွင်ဆီက ဘာစကားမှထွက်မလာပါ။ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေတဲ့ အန်တီနုလွင် မျ က်နှာ ကို သံဒိုင် ငုံ့နမ်းလိုက်မိသည်။အန်တီနုလွင်ကသူ့ မျက်နှာကို သံဒိုင့်ရင်ခွင်ထဲ ပိုပြီးတိုးဝင်ပုန်း လိုက်တာမို့ သံဒိုင်နောက်ထပ်နမ်းခွင့်မရတော့ ပဲ ဖက်ရုံသာဖက်ထားနိုင်တာမို့ ပိုပြီးတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်မိသည်။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာတဲ့အထိ နှစ်ယောက် သား ဘာစကားမှမဆိုပဲ ဖက်ထားစဲ………။

စိတ်ဖြစ်စဉ်ဟာ ခဏတာဆိုသလို…ပြောင်းလဲ ဖြစ်ပျက်မှု့ မြန်ဆန်လှတဲ့ စိတ်ခံစားချက်မှာ ဝမ်းနည်းတာလည်း ခဏတာ… ပျော်ရွှင်တာလည်း ခဏတာ… ခံစားမှု့တစ်ခု ခံစားပြီးတဲ့ နောက်မှာ ဖိုနဲ့မ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်နှစ်ခုရဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် ရှိနေတဲ့ အနေအထားက နောက်ထပ်ခံစားချက်အသစ်ဆီကိုပြောင်းလဲခံစားဖို့တွန်းအားပေးနေပီ။ နောက်ထပ် ခံစားမှု့ပြောင်းလဲခံစား ပြီးဆုံးသွားရန်အတွက် သံဒိုင်ကပဲအစပျိုးလိုက် တော့သည်။

အချိန်ကြာကြာလေး ဖက်ထားတဲ့အထိတောင် ပြန်ထွက်မလာတဲ့ အန်တီ့မျက်နှာကိုရင်ခွင်ထဲ က ထုတ်ယူလိုက်ပြီးပါးပြင်ကိုအနမ်းတစ်ချက်ထပ်ပေးပြီး နှုတ်ခမ်းပေါက်ကနေ အတွင်းလျှ ာ ကို ဆွဲယူစုပ်လိုက်သည်။မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေက ဘယ်နားဖြစ်ဖြစ်ကာမ

ခလုတ်တွေချည်းပဲမို့ အန်တီနုလွင်ဘက်က လည်း “ခလုတ်ထိတာ အမိမတပေမဲ့” အနမ်း တွေကိုတော့တမ်းတမ်းတတပြန်ပေးလာတော့သည်။

သံဒိုင် ကျေနပ်စရာကောင်းလောက်အောင်နမ်း ပြီးချ ိန်မှာတော့…အန်တီနုလွင် ရဲ့ ပခုံးကို ဆွဲဖိထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တွေ့ဆုံမှု့အကြိမ်နည်းသော်လည်းဘာလုပ်စေချင်တယ်ဆိုတာသိတဲ့…… ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရယ်မို့ ထိုင်လိုက်ကတည်းကသံဒိုင့် ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့သည်။တင်းမာကော့ပျံနေတဲ့လိင်တန်ကိုအန်တီနုလွင် က လက်နဲ့နှစ်ချက်လောက် ပွတ်သတ်လိုက်ပြီး မှ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်လိုက်တော့သည်။

သံဒိုင် အောက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း အန်တီနုလွင် ခေါင်းကို ကိုင်ထိန်းထားလိုက်သည်။ ပါးစပ်မအားတဲ့ အန်တီ့နုလွင်ကလည်း စကားမပြောနိုင်သလို ပါးစပ်အားတဲ့ သံဒိုင်ကလည်း အသံ လုံးဝမထွက်…တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ သွားခြင်းကလည်း ခရီးရောက်တာပဲလို့ တွေးမိနေသလားတော့ မပြောတတ်………သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဆီက အကြည့်ခွာလိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့…… အမှတ်တရသရက်ပင်ရဲ့ဘေးနားပတ်လည်မှာဝါးလုံးတွေနဲ့ တန်းပြီး စောင်တွေလှန်းထားတာ တွေ့ရသည်။

မနေ့ညက မိုးရွာခဲ့တာမို့…… စောင်တွေမှာ အစိုဓာတ်ရှိနေလို့ ဒီနေ့ နေပူမှာ အန်တီနုလွင် ထုတ်လှန်းထားပုံ ရသည်။ မနေ့ညကလည်း သရက်ပင်နားမှာ လုပ်ခဲ့ရ ပေမဲ့ မှောင်နေတာမို့ သိပ်အားမရခဲ့……ခုလိုအနေအထားမှာ စောင်တွေလည်း အကာ အကွယ် ရှိတာမို့ သံဒိုင် အဲဒီသရက်ပင်နားမှာ ပဲ လုပ်ချ င်လာပြန်သည်။ စွဲမိစွဲရာ စွဲတတ်သူ…………။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင် ပါးစပ်ထဲက လိင်တန်ကိုပြန်ထုတ်စေရန် ပါးစပ်က မပြော အန်တီနုလွင်နှာခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ဖိပိတ်လိုက်သည်။အသက်ရှူ မရတော့ပါးစပ်ပေါက် ဖွင့်လာမှ အသာ ခါးကို နောက်ဆုတ်လိုက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်က အောက်ကနေ ပြူးပြူးလေးအပေါ်ကို မော့ကြည့်နေရှာသည်။

သံဒိုင် ခြေထောက်မှာပုံနေတဲ့ ပုဆိုးကို ကုန်း ယူလိုက်ကာ ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ပြီးမှ…… အန်တီနုလွင်ရဲ့ လက်မောင်းကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထူထခိုင်းလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း ဘာ မှန်းမသိပေမဲ့ ခပ်လျော့လျော့ဖြစ်နေတဲ့ ထမီ ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။

အန်တီနုလွင် ထမီပြင်ဝတ်ပြီးမှ အန်တီ့လက်ကိုဆွဲကာ နောက်ဖက်သို့လာခဲ့လိုက်သည်။မီးပူတိုက်နေကျ စားပွဲပေါ်ကပုဆိုးခေါက်ပြီးတွေ့တာနဲ့ သံဒိုင်လှမ်းယူခဲ့လိုက်သေးသည်။အန်တီနုလွင်ကလည်းဘာမှမမေး ဘာမှမပြောပဲ သံဒိုင် ဆွဲခေါ်ရာနောက်ကိုသာ လိုက်လာခဲ့တော့သည်။

သရက်ပင်နားရောက်တော့ သံဒိုင်က ပတ်ဝန်း ကျင်ကို မျက်စိ့တစ်ချ က်ကစားလိုက်သေးသည်။ချောင်းကြည့်ခဲ့ရင်တောင်ခြေထောက်ပဲမြင်ရမှာမို့ အားလုံးအေးဆေး…လုံခြုံ အောင်လို့ သာ ကြည့်တာပါ လိုတော့ မလိုအပ်ဘူး……။

ယူလာတဲ့ ပုဆိုးကို သရက်ပင်ခွဆုံပေါ်အရင် တင်လိုက်သည်။ပြီးမှ အန်တီနုလွင် ထမီစကို နည်းနည်းမလိုက်ပြီး ခြေထောက်မြှောက်ခိုင်းကာ တင်လိုက်တော့သည်။သရက်ပင်နား ရောက်ကတည်းက သံဒိုင်ဘယ်လိုလုပ်ချင်နေ တယ်နားလည်မိပုံရတဲ့ အန်တီကစကားမပြောပေမဲ့ ခြေထောက်မလိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေး မြှောက်ပေးရှာတော့သည်။

သံဒိုင်ကခြေထောက်တင်ပြီးပြီးချင်းမလုပ်သေးလက်ကို တံတွေးတစ်ချ က်ဖမ်းစွတ် လိုက်ပြီးမှ သရက်ပင်ခွဆုံပေါ် ခြေထောက်တင်ပြီး ဖြဲပေးထားသလို ဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင် ပစ္စည်းကိုမျက်နှာသေချာကြည့်ပြီးကလိပေးတော့သည်။

အန်တီနုလွင်ခမျာအသံထွက်မှာစိုးလို့ထင်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ထားရှာသည်။သံံဒိုင် လက်တစ်ချောင်းထည့်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ကလိပေးနေရာမှ နောက်တစ်ချောင်းထည့်ပြီးထပ်မွှေပေးလိုက်သည်။နှစ်ဦးသားရဲ့ ပါးစပ်ကအသံမထွက်သော်လည်း လက်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုကြောင့် “တဆွပ်ဆွပ်”မြည်သံလေးတော့ထွက်ခဲ့ရသည်။

အန်တီနုလွင်ကလည်းမျ က်လုံးအကြည့်တွေကို လုံးဝ လွဲှဖယ်မသွားပဲ……သံဒိုင်ကိုသာ သေချာကြည့်နေသလို သံဒိုင်ကလည်း အန်တီနုလွင် မျက်လုံးတွေက စိုက် ကြည့်နေရင်း လက်တွေကတော့ လှုပ်ရှားမြဲ လှုပ်ရှားလျှက်ပဲ………။

သံဒိုင် လိင်တန်ကို ကိုင်ထည့်လိုက်တော့…… အန်တီ နုလွင်ဆီက “အ”တစ်ချ က်အော်ငြီးသံ လေးလို ကြားလိုက်ရသလို ထင်လိုက်ရပေမဲ့ထည့်ပြီး ဝင်သွားပြီးလို့ ခေါင်းမော့ပြီး မျက်နှာ ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီက နှုတ်ခမ်းတွေ ကို သွားနဲ့ဖိကိုက်ထားတာ တွေ့ရသည်။

“လုပ်ပါ အားရအောင် စိတ်ကြိုက်လုပ်…အသံ မထွက်စေချ င်တာ လုံးဝမထွက်စေရဘူး”

ဆိုတဲ့ အနေအထား………

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ ခမ်မာမာတုံ့ပြန်မှု့ကို တင်းသွားတာနဲ့ ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးထိဝင် အောင် ဆောင့်လုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ တစ်ချ က်တည်းတင်မဟုတ် နောက်ထပ်ဆက်ဆက်ကာ ဖိဆောင့်လုပ်တော့သည်။

အန်တီနုလွင် မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်တော့ဘူး……မျ က်လုံးစုံမှိတ်လိုက်ပြီးအသံမထွက်အောင်သာကြိတ်ခံနေရှာတော့သည်။သံဒိုင့် လှုပ်ရှားချ က်တွေ ပိုမိုမြန်ဆန်လာခဲ့ရပြီး တိတ်ဆိတ်ခြင်း စည်းကမ်းကို ပြီးဆုံးခြင်းနဲ့ အတူ ပထမဆုံး ချိုးဖောက်သူက သံဒိုင်ပါ……။

“အား!အား! အန်တီ အန်တီ အား!”

ဆိုပြီး သံဒိုင့် ပါးစပ်က “အန်တီ အန်တီ” အော်ဟစ် မြည်တမ်းရင်း ငြိမ်သွားပါတော့သည်။

အန်တီနုလွင်ရဲ့မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေဆီကမျက်ရည်တွေပါးပြင်ကိုပေါ်ကို လိမ့်ဆင်းလာပြီး

“စိတ်မကျေ နပ်သေးရင်ထပ်နှိပ်စက်ပါဦးလား”

ဆိုတဲ့စကားလေး သံဒိုင် ကြားလိုက်ရသောအခါ ရင်ထဲမချိအောင် ခံစားလိုက်ရတော့သည်။

…………………………………………………………………………………………..

💠အခန်း ( ၁၄ )💠

“ခုနက ဘာဖြစ်လို့ ငိုရတာလဲ အန်တီရယ်…… ကျနော့် ရင်ထဲမှာမချိအောင် နာရပါတယ်”

“ဝမ်းနည်းလို့ပေါ့ သားရယ်…လူကိုစကားလည်း တစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ပဲ နှိပ်စက်တာကို…… တော်တော်အရသာ ရှိတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”

“မဟုတ်ရပါ အန်တီရာ နှိပ်စက်တယ်လို့မဟုတ် ပါဘူး…အန်တီ့ကလည်း စကားသိပ်မပြောတော့…ကျ နော်လည်း မပြောပဲလုပ်မိသွားတဲ့ သဘောပါ…အန်တီ့ဘက်ကရောစပြောပါ့လား ပြောလည်းရရဲ့သားနဲ့”

“စိတ်တွေကို နားမလည်နိုင်ပါဘူး သားရယ် ကိုယ်ချစ်တဲ့သူက ဒီလိုနေစေချ င်တာ ဒီလို ဖြစ်စေချင်တာကိုလည်း သိလိုက်တော့… ဘာမှ စောဒက တက်မနေပဲ သူလိုချင်တဲ့ ပုံစံလေး နေပေးလိုက်ချင်တာသိပ်ချ စ်တတ်တဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ သဘောသဘာဝ ထင်ပါရဲ့ ပုံစံအဆင်မပြေလို့ နာခဲ့ရင်လည်း ကြိတ်ခံရတာပေါ့…ကိစ္စပြီးသွားရင်တော့ငိုချင် တာပေါ့ကွယ်”

“အော်…အန်တီနုလွင်ရယ်”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို ကြင်ကြင်နာနာ ဖက်ထားမိလိုက်တော့သည်။နှစ်ယောက်သား…အန်တီ့ အခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောနေကြတာ……သိပ်ချ စ်တတ်လို့ ချစ်တဲ့သူ အလိုကျ နေပေးချင်တာတဲ့လား အန်တီနုလွင်ရယ်………

“အန်တီနဲ့ စကားတွေ ပြောရအောင်…ဒီမှာ ညစာစားပြီးမှ ပြန်မယ်…စကားကို အေးဆေး မပြောရသေးဘူးနော် အန်တီ”

“ဘယ်လိုလုပ်ပြောဖြစ်မှာလဲ လူကိုတွေ့တာနဲ့လုပ်မယ်ဆိုတာပဲ အားခဲနေတာကို……ဒီဝါနုနုလွင်ကလည်း သူလုပ်ချ င်နေပြီဆိုရင်မငြင်းချ င်တဲ့ “မယ်မငြင်း” ဖြစ်နေတာကိုလည်းသိနေတယ်မလား”

“အဟီး!လုပ်ချင်တာပေါ့ဗျ ……အန်တီရဲ့ ဒါကြီးတွေကလည်း အမြဲဖိတ်ခေါ်နေတာကို”

သံဒိုင် ပါးစပ်ကပြောရင်းနဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ရင်သားနဲ့တင်သားကို ကိုင်လှုပ်ပြလိုက်သေး၏

“ဒါကြီးက အမြဲထောင်ထောင် ထောင်ထောင် ဖြစ်နေတာလည်း ထည့်ပြောဦးလေ”

အန်တီနုလွင်ကလည်း အားကျ မခံ သံဒိုင့်ဟာကို ဆွဲကိုင်ပြလိုက်သေးသည်။သံဒိုင် အန်တီ့ကိုတင်ပျ ဉ်ခွေထိုင်နေရာမှပဲ သူ့ပေါင်ပေါ်ကို ဆွဲယူပေးအိပ်လိုက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း အလိုက်သင့်လေးလိုက်လာပြီး……ပက်လက်လန်လျှ က် အပေါ်က သံဒိုင့်မျက်နှာကို သေချာကြည့်နေတော့သည်။

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်မျ က်နှာကို ငုံ့ပြီး တစိမ့်စိမ့် ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလက်ချေ ာင်းတွေနဲ့ တို့ထိပွတ်သတ်ဆော့ကစားလိုက်…… အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှာခေါင်းကို ဆွဲလိမ်ညှစ်လိုက် နဲ့ ချစ်သူကို ပေါင်ပေါ်မှာထားကြည်နှုးခြင်းရသ ကိုသာ ခံစားနေတော့သည်။

အန်တီက ခုနက ဝမ်းပန်းတနဲ ငိုခဲ့သည်။သံဒိုင် ချော့လိုက်တော့ လည်း စိတ်ပြေသွားခဲ့ပြီထင်… မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့သဘောသဘာဝကတော့ အသက်ကြီးတယ် ငယ်တယ်လို့ မကွဲပြားဘူး အခြေခံသဘာဝတွေကတော့ ဒီအတိုင်းပါလား လို့ သံဒိုင် လက်တွေ့ နားလည်ခဲ့ရသည်။

“ဟောဒီတစ်ယောက်လေ နုလွင်ကိုမကြင်ချင် ပဲ ပစ်ထားခဲ့သေးတာ”

အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ပါးလေးတွေကို ပွတ်ပြီး စကားပြောလာတော့……သံဒိုင် တစ်ချ က်ရယ် မိလိုက်ရသည်။

“အန်တီပဲ အိမ်မလာခဲ့နဲ့ဆိုလို့ပါ ”

“နေ့တိုင်း မြင်တွေ့နေရရင် အန်တီ့စိတ်တွေကို ထိန်းနိုင်တော့မှာမဟုတ်လို့…အဲလိုပြောလိုက် ရတာပါသားရယ်……

အန်တီက လှဲအိပ်နေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး

“ဖြစ်သန်းခဲ့တဲ့ သက်တမ်းတစ်လျောက်လုံး ကိုယ်ပြောခဲ့တဲ့ စကားကို ပြောပြီးမှ နောင်တ ရတာ သားကို အိမ်မလာခဲ့နဲ့တော့ပြောမိလိုက် တာပဲ ရှိခဲ့ဖူးတယ်ကွယ်……… မပြောလို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူး သားရယ်… မှားကုန်ကျ တော့မှာသားကလည်းလူငယ်စိတ် ဒီကလည်း သိပ်တောင်းတနေခဲ့ရပြီလေ……

သားကို မုန်ညင်းဆီ လိမ်းပေးတဲ့နေ့က……ဦးသိန်းနိုင် ပြောလိုက်လို့ လူတွေ လေးစားမှု့ယုတ်လျော့သွားမှာစိုးတဲ့အတွက် ထိန်းလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးနော်……

*ကြိုးစားဖန်တီးထိန်းချုပ်ထားရပြီးမှလူအများက လေးစားတယ်ဆိုတဲ့ လေးစားမှု့မျိုးကို လိုလည်းမလိုချင်ဘူးစိတ်လည်းမဝင်စားဘူး*

ပင်ကိုသဘာဝကို လေးစားနှစ်ခြို က်တာမျိုးပဲ သဘောကျ တယ်…အန်တီလေးစားတဲ့ သူမျိုး တွေကလည်း အဲ့လိုလူမျိုးတွေပဲများတယ်…

လူလေးစားခံချင်လွန်းလို့ သက်သက်လုပ်နေ တာမျိုးမဟုတ်ပဲ သူဘာလုပ်လုပ်ကိုသူလုပ်တဲ့ အလုပ်တွေမှာ ရိုးသားဖြူ စင်မှု့စေတနာတွေ ပါ မှန်းသိတော့ လေးစားနေရတာ…… အဲဒါမျိုးပဲ အန်တီ သဘောကျ တာပါ”

“အန်တီနုလွင်နဲ့ ကျနော် အတွေးခြင်း လက်ခံ တဲ့ မှုခြင်းတူတယ်ပြောရမယ်…… ကျနော်ကလည်း ဆင်လောက်ကြီးတဲ့လူဖြစ်နေပါစေ မကြောက်တတ်သလို…… ဘယ်လိုလူကြီးပဲ ဖြစ်နေပါစေ ကိုယ်လက်ခံ ထားတဲ့ လေးစားမှု့မျိုးးမတွေ့ရရင် တစ်ချက်မှ ကို မလေးစားတာ……အဲ ကိုယ်ထက်အသက် ကြီးတာကြောင့် ဂါရဝတရားတော့ မေ့ထားလို့ မဖြစ်ဖူးပေါ့……ပြောသာပြောရတာ… ကျ နော်လေးစားတဲ့သူတွေက ရှားပါတယ်ဗျာ”

“ရှိတော့ရှိတယ်မလား သား……သားလည်း စာတွေ ဖတ်နေတာပါပဲ တွေ့တယ်သိတယ် လေးစားတယ် ရှိမှာပါ”

“ရှိတာပေါ့ အန်တီရယ်လေးစားစရာပုဂ္ဂို လ်တွေ ကို ကမ္ဘာ့သမိုင်းကို မပြောသေးဘူး…… မြန်မာ့သမိုင်းမှာတောင် အများကြီးပေါ့”

“ခုနက သားပြောတော့ ရှားတယ်ဆို……ဟော အခုကျ လည်း အများကြီးတဲ့ …ဘာလဲကွယ်”

အန်တီနုလွင်က ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ပြီးမေးလာ ပါတော့သည်။သံဒိုင်တို့ ဝဋ်လည်တာမျိုးလား

“ဟား!အန်တီကလည်းစကားကျ ကောက်တတ် သားပဲနော်”

“အသက်ကြီးမှ ကောင်လေးတစ်ယောက် သင် ပေးလို့တတ်တာပါရှင်…ဟိတ်!စကားကို ရှောင် မပြေးနဲ့နော်သား…ဟင်း! လူကလူလည်လေး”

“ကျ နော်လေးစားတဲ့သူက ရှားပါတယ် လို့ ပြောတာက အခုကိုယ်နေထိုင်တဲ့ မြို့အသိုင်း အဝိုင်းမှာ ရှားတယ်လို့ ပြောချ င်တာပါ……

တစ်ပြည်လုံးလို့တော့ ဘယ်ပြောရဲမှာလဲ…… ဟွင်း ဟွင်း”

“ပြီးရော ငလည်လေး”

“ဆက်ပါဦး အန်တီ…ဦးသိန်းနိုင်ပြောတာကြား ပြီးရော့………”

အန်တီနုလွင်တစ်ချက်တော့ပြန်ငြိမ်သွားတော့ သည်။မျက်နှာလေး အောက်ချ ပြန်မော့ပြီးမှ

“ဘာဖြစ်လို့ သူတစ်ပါးရဲ့ ရင်ထဲကအကြောင်း တွေကို အကုန်သိချင်ရတာတဲ့လဲ”

“ဘာဖြစ်လို့ သူ့တစ်ပါးမဟုတ်တဲ့ “ငယ်သံဒိုင်” ကိုတောင် မပြောပြချ င်တာတဲ့လဲ”

သံဒိုင် ပြန်ပြောလိုက်မှ အန်တီနုလွင်ပြန်ပြုံး လာပြီး… “ပြောပြပါမယ်ကွယ် ပြောမိအောင်လို့တောင် စကားစပြီးနေပြီပဲ” သံဒိုင် ခေါင်းပဲ ငြိမ့်လိုက်သည်။

ဦးသိန်းနိုင်က

“ဒေါ်ဝါနုကို ဒီကလူတွေက လေးစားနေကျ တာတဲ့”…

အဲဒီ လေးစားမှု့က ဦးမောင်လတ်ကို ပြု စုနေလို့ လေးစားနေကြ တာလေ သားရဲ့……ဦးသိန်းနိုင်ရဲ့ စကားထဲ က စကားလုံး နှစ်မူ ိး ကြားလိုက်ရတယ်…… ပထမက လေးစားမှု့…… ဒုတိယက ဦးမောင်လတ်… လူတွေရဲ့လေးစားမှု့ကို အန်တီအလေးမထား ပါဘူး…လေးစားချ င်လေးစားလိမ့်မယ် မလေးစားချ င်လည်း မလေးစားနဲ့ ကိုယ်လုပ် စရာရှိတာလုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတော့ နေ့စဉ် လုပ်နေရမှာပဲလေ……။

ဒါမဲ့ ဒုတိယက ဦးမောင်လတ် နာမည်ကြားလိုက်မှအိပ်ယာထဲ နေရရှာတဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ မျ က်နှာကို ပြေး မြင်လိုက်သလို ဖြစ်ရတယ်ကွယ်…… အန်တီ ရှက်လည်း သိပ်ရှက်သွားခဲ့တယ်…… မုန်ညင်းဆီက မလိမ်းလည်းရပါတယ်…… အန်တီဘာသာ စီစဉ်လိုက်တာပါ…အဲဒီနေ့က အိမ်ကို သားလာမှာလား စောင့်နေသေးတယ် မလာလောက်တော့ဘူး သိတော့မှ အိမ်လိုက် လာလိုက်တာ……

စိတ်ကို တစ်ချက်အလိုလိုက်ပြီး ဝါနုနုလွင် အရှက်မပိုက်ပဲ မိုက်ဖို့ လိုက်ခဲ့တာပေါ့သား… အဆုံးစွန်ထိ သွားဖို့စိတ်မကူးခဲ့ပေမဲ့ အချိန် ကြာကြာ ကိုင်ထားချင်ခဲ့တာ……………… ကိုယ်ရင်ထဲရောက်နေတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သားအရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ အရာကို မသင့်သေးမှန်းသိပေမဲ့ စိတ်အာသာပြေခဏ ကိုင်စမ်းကြည့်နေခဲ့ချ င်တာမျိုး………

အာသာပြေခဏလို့ စိတ်ကူးခဲ့ပေမဲ့ ဆွဲဆောင် မှု့ရှိတဲ့ အရာနောက်ကို အခွင့်ပေးရင်ပေးသလောက် ကိုင်တွယ်တပ်မက်မိတာပေါ့ ……… ဦးသိန်းနိုင်ရောက်လာ စကားပြောလိုက်မှ စိတ်ခံစားချက်တွေ တစ်မျိုးပြောင်းသွားလို့ ထိန်းလိုက်နိုင်ခဲ့ရတော့တယ်………”

“ဟုတ်အန်တီနုလွင်…အဲဒါကိုနားလည်ပါတယ် မေ့လိုက်ပါတော့ ဆိုတာ နားမလည်ခဲ့တာ”

“သားရဲ့စိတ်တွေလည်း သိနေပြီဆိုတော့…… နောက်ထပ် မဖြစ်ရလေအောင် ကိုယ်တိုင် လည်း ထိန်းတော့မယ်…သားကိုလည်းမေ့ခိုင်း လိုက်တဲ့ သဘောပါကွယ်”

” အ ဟား ဟား…အန်တီနုလွင်ကလေ ဒါမျိုးကျ ကလေးမလေးတစ်ယောက်လိုပဲနှလုံးသား ဗျ နှလုံးသား အမိန့်ပေးခိုင်းစေလို့ ရကောင်း သတဲ့လား”

“ဟုတ်ပါတယ် သားရယ်…အန်တီလည်း……”

“နှလုံးသားဆိုတာ…… အန်တီတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက်စလုံးနဲ့ စာရေးနိုင် အောင်လေ့ကျ င့်ယူလို့ရတာမျိုးမှမဟုတ်တာ”

“ဟုတ်ပါတယ်လို့ ပြောပြီးနေပြီပဲသားရယ်… သူကများ စချ စ်ခဲ့ရင် စကားနဲ့ ဘယ်လောက် တောင် အနိုင်ယူချ င်မလဲ မသိဘူး”

“ဟုတ်သား…အန်တီနုလွင်ရင်ထဲကိုကျနော်က ဘယ်လိုရောက်ခဲ့တာတဲ့လဲ”

“အတိအကျ တော့ မပြောတတ်ပါဘူးသားရယ် မင်းဇင်လေးနဲ့ အိမ်ကို အလည်လိုက်လာတဲ့ နေ့က အန်တီက မုန့်ဟင်းခါးလဲချ က်တာရှိ တယ်လေ…သားကိုကျွေ းတော့စားလိုက်တာ သုံးခါလောက်ထပ်ထည့်ပေးရတယ်………

“အန်တီနုလွင် ကျ နော်ကမုန့်ဟင်းခါးဆို သိပ်ကြို က်တာတဲ့……အန်တီချက်တာလည်း စားလို့ တအားကောင်းတယ်”

နဲ့ပလုတ်ပလောင်း စားရင်း ပြောတာလေးကို အန်တီ မျက်စေ့ထဲ ကမထွက်ဘူး ငယ်ကလည်းငယ်ငယ် အသား ကလည်း ဒီထက်ညို သေးတယ်……ဘယ်လို လေးမှန်းမသိဘူး……ပြီးတော့ သူများတွေက ဝါနုနုလွင်ကို “မဝါ” “အန်တီဝါ” “ဝါနု” ခေါ်ခဲ့ ကြပေမဲ့ သူက “အန်တီနုလွင်” တဲ့လေ……”

“သူများတွေနဲ့ မတူအောင်ခေါ်တာလို့ မဟုတ် ပါဘူး ကျ နော်စိတ်ထဲမှာ “နုလွင်” ဆိုတာလေး ပဲ ပိုသဘောကျ လို့ ပါ”

“သားရယ် ကိုယ့်ကိုကိုယ် သားလို့ ပြောပါ…… ကျနော်လို့က လူကြီးဖြစ်မှပြောပါလို့ သင်ပေး တော့……”မပြောချင်ပါဘူး အန်တီကလဲ…… သား သားနဲ့ ပြောရတာ နည်းနည်း ပျော့ညံ့သလားလို့ပါ” လို့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်က ပြောခဲ့ သေးတာ”

“ဟား အန်တီက အကုန်မှတ်မိနေတာပဲ”

“မှတ်မိတာပေါ့ကွယ်…သားရဲ့ အကျ င့်လေး တွေ အန်တီသဘောကျ တာ ရှိသေးတယ်…… အိမ်ကိုလာတယ် မင်ဇင်းကသူ့အဖေရဲ့အညစ် အကြေးတွေအမေဖြစ်သူကိုကူလုပ်ပေးနေတာ တွေ့ရင် မိသားစုဝင်တစ်ယောက်လို ပြေးလာ လုပ်ပေးတယ်……။

ဟော သူများအိမ်ကပစ္စည်း တစ်ခုခု စာအုပ်စင်က စာအုပ်တို့ တစ်ခြားတစ် ခုခု ကိုင်တော့မယ်ဆိုရင်ကျ အိမ်ရှင်ကို ပါးစပ် နဲ့ ခွင့်မတောင်းရင်တောင် မျ က်လုံးလေးနဲ့ လှမ်းကြည့်ခွင့်တောင်းပြီးမှ ကိုင်တတ်တယ်… ဒါလေးတွေက ဘာမှတော့ မဟုတ်ဘူး…… ဒါပေမဲ့ အဲဒါမျိုးလေးတွေက အစ သားကို သဘောကျ တယ်”

ဒါတော့ မိဘနှစ်ပါးရဲ့ သွန်သင်ဆုံးမမှု့ကြောင့် ဒီအကျ င့်တွေ သံဒိုင် စွဲခဲ့ရတာပါ…သူများအိမ် က ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို မပြောမဆို သံဒိုင်မကိုင် ရဲ့ခဲ့……ခင်မင်မှု့ကို ပိုင်စိုးပိုင်နဲ့ လုပ်တယ်လို့ အထင်မခံနိုင်ဘူး……မင်းဇင်နဲ့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိနေချ ိန်ဆိုရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့……

လူငယ်ချင်း နားလည်မှု့ရှိပေမဲ့ လူကြီးတွေက တစ်မျိုးမြင်သွားရင် မကောင်းဘူးလေ……… အန်တီက အိမ်မလာခိုင်းတော့ ကျောင်းကနေ ပြန်မလာတဲ့ ရက်တွေမှာ ကျောင်းနားမှာဖွင့် ထားတဲ့ သံဒိုင်တို့မြို့က ဓါတ်ပုံဆိုင်မှာပဲ အချိန် ဖြု န်းခဲ့တာမို့ဓါတ်ပုံရိုက်တာ ဘယ်လိုဆိုတာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ သိခဲ့ရသည်။

ပိုင်ရှင်ကလည်း သူငယ်ချင်းအကို လူပြိုကြီး ညဖက်လည်း တူတူသောက်ကြတာမို့ ပိုရင်းနှီး ခဲ့ကြသည်။ အန်တီနုလွင်ကို သူ့သြဇီကသူငယ် ချ င်း ပို့လိုက်တဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပေးခဲ့ချင်ပေမဲ့ camera ငှားရမှာစိုးလို့ စိတ်ကူးတွေ အကောင်အထည် မဖော်နိုင်ခဲ့။ သံဒိုင် ငှားရင် လူပြိုကြီးက ငြင်းမဲ့သူ မဟုတ် မှန်းသိပေမဲ့ ငှားရမှာ သိပ်အားနာမိသည်။ တစ်ခုခုဖြစ်သွားလို့ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူမှာ အလျေ ာ် တောင်းလည်း မကောင်း……မတောင်းလည်း မရ သိပ်ဂွကျ လိမ့်မည်။

အရမ်းကြီး ပြီးပြည့်စုံ တဲ့ဘဝတွေမဟုတ်တဲ့ သံဒိုင်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ငှားပြီးသုံးလိုက်လို့ ပျက်စီးပျောက်ဆုံး သွားရတဲ့ ပြဿနာတွေအများကြီးတွေ့ရသည် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တစ်မျိုးတွေထင် မိတ်ပျက်……တစ်ချို့ဆို ရန်ပါထဖြစ်ကြတာမျိုး တွေလည်း တွေ့နေရတော့ မိမိဘာသူ ရှိတာ လေးနဲ့ ကျေ နပ်စွာနေတာ အကောင်းဆုံးလို့ သတ်မှတ်ပါသည်။

“သားက မာနလည်းကြီးသေးတာနော်…… ဒီက အိမ်မလာခဲ့နဲ့ပြောလိုက်တော့ လုံးဝမလာဘူး…မင်းဇင်သင်္ဘောတက်သွားပြီးတာတောင် အမ က အန်တီဆီမုန့်ပို့ခိုင်းရင် ပူစူးမ ကနေ တစ်ဆင့်ပို့ခိုင်းတယ်”

“မလာခဲ့နဲ့ပြောတော့ မလာဘူးပေါ့”

“အန်တီလည်းသားကို သတိရပါတယ်…ဒါမဲ့ မာနမင်းသားကလူတွေ့ရင်တောင်စကားမပြော တော့ဘူးလေ”

“ပြောလိုက်ရင် ကိုယ့်ကို ခပ်စိမ်းစိမ်းမျ က်လုံး ကြီးနဲ့ ပြန်ကြည့်လို့ ဒီကကောင်မှာ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် ဘယ်သူတာဝန်ယူမှာလဲ”

“အပိုတွေသိပ်ပြောတတ်တယ်…ဒါကြောင့် ဟိုသမီးလေးခမျာ သိပ်ချစ်ရှာတာနေမှာ”

အန်တီနုလွင်စကားကြောင့် သံဒိုင့်ရင်ထဲ…… အောင့်သက်သက်ခံစားလိုက်ရသည်။ဒီတစ်ခါ တော့ သံဒိုင်ကပဲ စကားလွဲှပေးလိုက်သည်။

“အန်တီက ဦးလတ်ကို ဘယ်လိုချစ်ခဲ့လဲ…… ဘယ်ချိန်လောက်ကလဲ”

“အဲဒါတော့မသိဘူး သားရယ်…ကိုယ့်ကိုကိုယ် တောင် ပြန်မေးမကြည့်ခဲ့ဘူး”

ဟာ အန်တီနုလွင် အဖြေကို အရမ်းအံ့သြသွားသည်။ဒါဆို အန်တီတို့အိမ်ထောင်ရေးကအချစ်မပါတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမျိုးလား………သိခဲ့ရသလောက်တော့ အဲလိုလည်း မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။

“ဒါဆို အန်တီနုလွင်က မချစ်ပဲနဲ့……………”

“မချစ်ဘူး ချ စ်တယ် အဖြေမရှာပဲ အန်တီ ဦးမောင်လတ်ကို ရွှေးချယ်ခဲ့တာ သားရဲ့…… အန်တီ အမေကလည်းအိမ်ထောင်ပြု စေချင်ပြီ ဘယ်သူနဲ့ရယ်လို့မဟုတ်ပါဘူးအန်တီသဘော ကျတဲ့သူပေါ့…”

“လာပြောတဲ့သူတွေအများကြီးထဲမှ အန်တီမှာ ရွှေးရတာမျိုးပေါ့”

“ကိုယ့်ဂုဏ်ကိုယ် မဖော်လိုပါဘူး သားရယ်… ထားလိုက်ပါတော့……ဦးမောင်လတ်ကို ရွှေး ချယ်လိုက်တာက စိတ်နေစိတ်ထားကို အထင် ကြီးလေးစားလို့ပါ……ဖခင်တစ်ယောက်လို ရော…အကိုရင်းတစ်ယောက်လိုစိတ်ထားရော သူ့မှာရှိတယ် သားရဲ့……

သူ့ မိသားစု အဆင် ပြေရင်ပြီး ရော့ တစ်ခြားလူ ဘာလိုဖြစ်ဖြစ်ဆို တဲ့ စိတ်ထားမျိုးမရှိဘူး… တစ်ချို့အတ္တသိပ်ကြီးတဲ့အိမ်ထောင်ဦးစီးတွေ သားတွေ့ဖူးတယ်မလား…… ကိုယ့်ကိုကိုယ်နဲ့ ဇနီးမယားနဲ့ယှဉ်ရင် ကိုယ့်ကို ကိုယ်ပဲ ဦးစားပေးတယ်…… ကိုယ်မိသားစုနဲ့ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေ နဲ့ ယှဉ်ရင် ကိုယ့်မိသားစုပဲ ဦးစားပေးတယ်… လက်ခံပါတယ် ဖြစ်ရမှာပဲလေ……

ဒါပေမဲ့ အတိုင်းအထက်အလွန်ကြီးကျ လက်မခံနိုင်ဘူး တရားသာ မတရားသာ မကြည့်တော့ဘူး… ကိုယ်သားသမီး ကားအကောင်းစားစီးနေရပြီ ကို လေယဉ်ပါဝယ်ပေးချ င်တာ မိဘတိုင်းရဲ့ ဆန္ဒ အမှန်ဖြစ်ပေမဲ့…သားသမီးအတွက် ဝယ် ပေးနိုင်ဖို့ ရှာလိုက်တဲ့ငွေက ပတ်ဝန်းကျ င်လူ အများအတွက် သိပ်ဒုက္ခဖြစ်သွားစေလားဆိုတဲ့ အတွေး တွေးပြီး မလုပ်သင့်ပါဘူး………

တော်လို့ပဲ ဒီလောက်ကြီးရှာဖွေထားနိုင်ခဲ့ပြီပဲ လုပ်သင့် မလုပ်သင့် အကျိုးအကြောင်းတော့ သိသင့်တာပေါ့ကွယ်…… ဦးမောင်လတ်က အဲလိုမရှာဖွေခဲ့ဘူး…… အန်တီကလည်း အဲဒီစိတ်နေစိတ်ထားကို လေးစားခဲ့ရတာပါ…… အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က အမျိုးသားတစ် ယောက်ကို ချစ်တဲ့အချစ်ကအားလုံးချုပ်လိုက် ရင် နှစ်မျိုးပဲ ရှိတာလို့ သတ်မှတ်ကျ တယ်…… လေးစားလို့ချ စ်တာရယ်သနားလို့ချစ်တာရယ် ”

“ဒါဆိုအန်တီက ဦးလတ်ကို ချ စ်တာလေးစား မှု့နဲ့ ချ စ်တဲ့ အချ စ်မျိုးပေါ့”

အန်တီက ရယ်ပြီး……”စကားပြောတာ မပြီးသေးဘူးလေကွယ်…… ဆုံးအောင်တော့ နားထောင်ဦးမှပေါ့…”

“ဟုတ်”

“အချစ်ကို စာအုပ်တွေထဲမှာရော…သီချ င်းတွေ ထဲမှာရော အမျိုးမျိုးအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်နေကြတာပဲ ပြည့်စုံတယ်လို့မှ မရှိတာ……စိတ်မှာ ဖြစ်ပေါ် တဲ့ အရာ စိတ်စွမ်းအင် စိတ်ဖြစ်တည်မှု့ကို ဘယ်လိုဝေါဟာရက အလုံးစုံ ပြီးပြည့်စုံအောင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်မှာလဲ……

ဖွင့်ဆိုထားတဲ့ ဖွင့်ဆို ချက်တွေကို အန်တီတို့သားတို့က ကိုယ့် ရင်ဘတ်နဲ့ ကိုက်ညီမှု့ရှိရင် လက်ခံလိုက်တယ် ယူသုံးကြတယ်။ လူအများလက်ခံတဲ့ စကားက ပဲ မှန်တယ်ထင်ရပေမဲ့ အချစ်နဲ့ပတ်သက်လာ ရင် ပြီးပြည့်စုံအောင် မဟုတ်သေးဘူးလေ…… ဘာလို့ ဒီလောက်ပြောဆိုရတာ ရှုပ်ထွေးနေရ တာလဲဆိုတော့အချစ်ဟာ စိတ်စွမ်းအင်တစ်ခု ဖြစ်နေပြီး အချစ်ဟာ အချစ်ဖြစ်နေလို့နေမှာ ပေါ့ကွယ်…အ ဟင်း ဟင်း ခစ်”

“အ ဟား ဟား”

သံဒိုင်တို့ နှစ်ယောက်သား ရယ်မိလိုက်တော့ သည်။သံဒိုင် အန်တီနုလွင် ပြောပုံလေးကို ကြားဖူးပြီးသားတွေ ပါပေမဲ့ သိပ်သဘောကျ မိ သည်။

“လေးစားလို့ ချစ်တာနဲ့…… သနားလို့ ချစ်တာမှာ …ဦးလတ်ကို လေးစား လို့…………ဆက်ပါဦး အန်တီ”

“ဦးမောင်လတ်ကို အန်တီကလေးစားတယ်လို့ပဲ ပြောတာပါချ စ်တာမပါပါဘူး…သားက ရောပြောလိုက်လို့ ရှုပ်သွားတယ်နဲ့တူတယ်……လေးစားမှု့ရှိတိုင်း အချ စ်မဟုတ်ပေမဲ့………အမျိုးသမီးတွေ အချ စ်ကို လက်ခံမှု့သဘောတရား အစမှာတော့ လေးစားခြင်း ဒါမှမဟုတ် သနားခြင်း ပါတယ်လို့ပြောချင်တာ သားရဲ့…”

အန်တီနုလွင် စကားမပြတ်သေးခင်မှာပဲ……

“သံယောဇဉ်ကျ ဘယ်သွားထားမလဲ အန်တီ”

“သံယောဇဉ်က ကိန်းနဲ့ ပြောရရင် ဘုံကိန်း မလို့ နှစ်ဖက်လုံးမှာပါနိုင်ချေ ရှိတယ်လို့…… အန်တီတော့မြင်တယ်…ဒါမဲ့ လေးစားခြင်းက အထင်ကြီးမှု့တစ်မျိုးလည်းဖြစ်တာမို့…… သားပြောတဲ့ သံယောဇဉ်က သနားချ စ်မှာ ပိုပြီးပါနိုင်မှာပေါ့ကွယ်……

ခုနကပြောတဲ့ စကားကိုတော့ အန်တီက တော်တော်လေး လက်ခံတယ်…… မိန်းမတစ်ယောက်ကယောင်္ကျားတစ်ယောက် ကို ချ စ်ပြီဆိုရင် အထင်ကြီးလို့ချ စ်တာနဲ့ သနားလို့ချစ်တာ ဆိုတာလေ……”

“အထင်ကြီးတာနဲ့ လေးစားတာ မတူဘူးနော် အန်တီနုလွင်”

သံဒိုင် နည်းနည်းတော့ ကွန့်လိုက်ပြီး တိကျ အောင် ဖမ်းလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်က ပြုံးရုံလေး ပြုံးပြီး………

“အထင်ကြီးမှု့နဲ့ လေးစားမှု့ မတူဘူးတဲ့လား အဲဒီဝေါဟာရနှစ်ခု သိပ်နီးစပ်တာတော့…… သား တွေးရောတွေးမိလား……”

အန်တီနုလွင်က မေးခွန်းကို မေးခွန်းနဲ့ပဲ အဆုံးသတ်ပေးလိုက်တော့သံဒိုင်ဖမ်းလို့မရတော့……

“အချစ်နဲ့လိင်ကိစ္စကို အန်တီ ဘယ်လိုမြင်လဲ”

“သား ခံစားချက်တော့ မသိဘူး……အန်တီက တော့ ကိုယ်ချ စ်တဲ့သူနဲ့ပဲကိုယ်လက်နှီးနှောတဲ့ ကိစ္စကို ပိုစိတ်သန်တယ်……ကာမပန်းတိုင် ဒီဂရီအမြင့်ဆုံးထိကို ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ပဲ ရောက်အောင်သွားချင်တယ်ကွယ်”

“မှန်တာပေါ့……ခုက ချ စ်တဲ့သူချ င်းလည်း နှစ်ယောက်တည်း……အခြေအနေအချိန်အခါ ကလည်း အကောင်းဆုံး ပေးနေပြီဆိုတော့… အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ……………”

သံဒိုင်စကားကို ဆုံးအောင်မပြောတော့ပဲ…… အန်တီနုလွင်ကို အထာနဲ့ကြည့်လိုက်တော့…

“အံမယ် လူလည်လေး စကားကောင်းပြောနေ တာကို ထဖောက်တယ်…တော်ပြီကွယ်…သားလည်းရေချိုးတော့ အန်တီလည်းညစာပြင်တော့မယ်…နှစ်ရက်လောက်အဲ့ဒီကိစ္စဖြတ်ထားမယ်…ပြီးမှ နှစ်နှစ်ကာကာကြီး ချ စ်ကြမယ်…အဲဒီနေ့ကို အန်တီက……

“No Closthes Day of War Nu Nu Lwin”

လို့ နာမည်ပေးထားတယ်”

ဝါနုနုလွင် အဝတ်အစားမပါတဲ့ နေ့တဲ့…… ဘယ်လိုလည်းဆိုတာ သံဒိုင်မတွေးနိုင်တော့…

“ဘယ်လိုများလဲ အန်တီရယ်”

“မိုးသည်းတဲ့ညက အန်တီကို သားက …… အမှတ်တရဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့တယ်လေ အဲဒါကြောင့် အန်တီလည်း သား ကို……”

“ဒါ ဒါဆို ကျ နော်က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ”

“အော်!အရှင်းကြီးကို သားဘာသာတွေး ကြည့် ပေါ့ လိုက်မေးမနေ့နဲ့”

ပြောပြီး အန်တီနုလွင် က ထိုင်ရာက ထပြီး ထမီပြင်ဝတ်တော့သည်။

သံဒိုင် လည်း မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး……

“ဘယ်နေ့လဲ အန်တီ”

“မသိဘူး ရေသွားချိုးတော့………”

“အန်တီ ကျ နော်ကို ဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ် နဲ့နော် ဟင်း ဟင်း သိတယ်ဟုတ်”

“အံမယ် စမ်းကြည့်လိုက်လေ ဒီတစ်ခါတော့ ရမလားလို့”

အန်တီက လက်နှစ်ဖက်ခါးထောက်ပြီး……ရွှေရင်ကြီး မောက်ကာ ရန်ထောင်လာတော့…သံဒိုင်အန်တီနုလွင်ကိုလှမ်းဖက်နမ်းလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်ခါးကိုပြန်ဖက်ကာနှုတ်ခမ်းခြင်းပါ ကပ်ပေးလိုက်သည်။သံဒိုင်ကအန်တီနှုတ်ခမ်းတွေ စုပ်နမ်းနေချိန်……အန်တီလက်တွေက ထောင်လာပြီဖြစ်တဲ့အငယ်ကောင်ကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ပွပွလေးပွတ်ပေးနေရင်း သံဒိုင့်အနမ်းကို ခွာလိုက်ပြီး……

“ချစ်လို့ အလိုလိုက်ပေးတာကို ကိုယ့်ကိုကိုယ် “သရဲကောင်း”ထင်သွားတယ် ဟလား သား!”

“သူရဲကောင်း” မဟုတ် “သရဲကောင်း”ဆိုပြီးအန်တီနုလွင်ကအပြောင်အပျက်စကားနဲ့သံဒိုင့်ကို ခပ်တည်တည်ကြီး ကြည့်လိုက်တော့…

သံဒိုင်က……

“အဲဒီတော့ ဒီက “သရဲကောင်း”ကြီးကို……’အန်တီ ဝါဝါ နုနု လွင်လွင်’ က ဘာလုပ်ချ င်…”

“အားးးးးးးးးးး”

သံဒိုင်စကားဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေးပဲ အန်တီ က ဆုံးမလိုက်ပုံရသည်။သံဒိုင်ရဲ့ အားကနဲ အော်သံ ထွက်လာရသည်။အန်တီနုလွင်က လက်နဲ့ စုတ်ညှစ်ထားတဲ့ သံဒိုင့်အငယ်ကောင် ကိုလွှတ်ပေးလိုက်မှ သံဒိုင်တို့အသက်ရှုချောင် ရတော့သည်။

“အား နာလိုက်တာ အန်တီရယ် ထိပ်ကို လက်သည်းတွေနဲ့ကုပ်မိသွားတယ်ထင်တယ်”

“ဘာမှမဆိုင်ဘူးသား လက်ဖဝါးပြင်ထဲထည့်ပြီး ညှစ်လိုက်တာလက်သည်းနဲ့ထိပ်နဲ့ အဝေးကြီး”

“မဝေးဘူးလေ လက်သန်းလက်သည်းနဲ့ ခြစ်မိ ပုံ ရတယ်”

“ဉာဏ်မများပါနဲ့ သားရယ် ရေသွားချိုးတော့ အောင့်ထားပြီးမှ ဖွင့်ချရတာ သိပ်အရသာရှိ တာကိုလည်း ပြောပြထားရဲ့နဲ့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ ရပါတယ် အန်တီရာ”

သံဒိုင်အခန်းထဲကနေစိတ်ဆိုးချ င်ရောင်ဆောင်ပြီး အရင်ထွက်လိုက်တော့သည်။

“မျက်နှာကြီးက ဘာဖြစ်သွားတာတဲ့လဲ”

သံဒိုင် ရယ်ချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး နောက်ဖေးသာအရင်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။နောက်ဖေးရေချိုးကာနီးမှ သစ်ပင်တွေဆီ ရေသွားနိုင်ရန် ရေမြောင်းဖော်ထားတဲ့လိုင်းတွေ သဲပြည့်နေလို့ ပေါက်တူးတစ်လက်နဲ့ ပြန်ဖော်ပေးနေလိုက်သေးသည်။တော်တော်ကြာကြာလုပ်ပေးပြီး ခန္ဓာကိုယ်က

ချွေး နည်းနည်းထွက်လာမှ ရေတစ်ခွက်အဝသောက် ခဏနားပြီးမှ ရေခူ ိးလိုက်တော့သည်။သံဒိုင်ရေချိုးနေတော့ အန်တီနုလွင်လည်းနောက်ဖေးလာပြီး လှန်းထားတဲ့ အင်္ကျီတွေလာပြန်သိမ်းသည်။အဝတ်တန်းပေါ်က အင်္ကျီတွေ တစ်ထည်ခြင်းဆွဲယူနေသော အန်တီကိုကြည့်ရင်း သံဒိုင်အတွေးတစ်ချက်ရသွားခဲ့လိုက်သည်။

“ငါးမရ ရေချိုးပြန်”လို့ ဆိုရိုးစကားရှိပေမဲ့ အခုက ရေချိုးရပြီမို့ ကျောက်ခဲတော့ထပ်ကောက်မယ်ဆိုတဲ့အတွေး…ချစ်တဲ့ အန်တီနုလွင် အပေါ် ဆိုးချ င်တာလည်းတစ်မျိုးပေါ့…………အန်တီနုလွင် အင်္ကျီတွေပွေ့ပြီးသူ့အနားရောက်လာတော့……

“အန်တီနုလွင် ခဏ”

“ဘာလဲကွယ်”

“မီးဖိုချောင် ကိစ္စက ပြီးပြီလား”

“ထမင်းပဲချက်ရတာလေ ပြီးပြီဟင်းတွေက စား ကာနီးမှနွှေးမယ်လေ”

“အဲဆို အင်္ကျီတွေ ဟိုပေါ်တင်လိုက်ပါ ပြီးရင် ကျနော်နား လာပါဦး”

အန်တီက အင်္ကျီတွေ အနီးက ခုံပေါ်တင်ခဲ့ပြီး

“ဘာများလဲ သားရယ်”

“ဒီမှာ နာနေလို့လက်သည်းနဲ့ခြစ်မိသွားပါတယ် ဆို ရေထိလိုက်တော့ စပ်နေလို့”

“ပြစမ်းပါဦး သားရယ်”

သံဒိုင် ရေစိုပုဆိုးကို ချွတ်ချ လိုက်ပြီး အန်တီ့ လက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့ကောင်ကြီးပေါ်တင် ပေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်က ခါးကုန်းပြီးပဲ သူ့ကောင်ကြီးကို ကိုင်ကာ သေချာကြည့်ပေး နေသည်။

“အား လား လား စပ်လိုက်တာ အန်တီရယ်”

“ပွန်းတာ ထိရှ ရာတော့မတွေ့ပါဘူး သားရယ်”

“မသိဘူး အန်တီနုလွင်ရယ်ငရုတ်သီးစပ်သလို စပ်နေတယ်……အန်တီနုလွင်က အာငွေ့လေး ပေးလိုက်ရင်တော့ သက်သာမလားပဲ”

“ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး သားရယ်…အယ်! ဒါမျိုးဆို ဉာဏ်တွေ သိပ်များတတ်ပါလား ဟင်!”

အန်တီ နုလွင်က အငယ်ကောင်ကို ကိုင်ရင်း ပြုံးဖြီးကြီးလုပ်နေတဲ့ သံဒိုင် မျက်နှာကို တွေ့ လိုက်တော့ သဘောပေါက်သွားတော့သည်။

“တော်ပြီ သွားမယ် အင်္ကျီတွေ သိမ်းရဦးမယ်”

သံဒိုင် အန်တီနုလွင်လက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်ပြီး “အမျိုးသမီးတွေကအမျိူးသားတွေရဲ့သုတ်ရည် ကို မှီဝဲရင် ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်ပြီးခွန်အားတိုး ကာ မိန်းမတွေအဖြစ်များတဲ့ ရောဂါဝေဒနာ တွေ ပျောက်ကင်းနိုင်၏ လို့သိရတယ်အန်တီ”

“အံမယ်! ဘယ်မှာ သိရတာလဲ”

“ဟိုနေ့ကဖတ်လိုက်တဲ့”မသိမဖြစ်”ကျ န်းမာရေး ဂျာနယ်ထဲမှာ ပါတယ်လေ”

“ဘယ်သူ ရေးတာလဲ”

“ဒေါက်တာ သံဒိုင်”

“ဟင်!ငလည်လေး!သိပ်လည်တယ်”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးတာနဲ့ သံဒိုင်ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်ပါတော့သည်။သိပ်ချ စ်ရတဲ့ သူတွေ မို့ ဆန္ဒတွေကို ငြင်း ပယ်ခြင်းဟာ မစွမ်းသာ… သံဒိုင်တို့ကတော့ အလိုပြည့်ဖို့ရာ အဆင့်သင့် အန်တီနုလွင်ကအကိုင်အတွယ်ညင်သာသည်။ လျှာဖျားလေးနဲ့ စကစားပေးသည်။ပြီးမှ တစ် ချောင်းလုံးကိုအနှံ လျှာနဲ့ လိုက်ယှက်သည်။ လက်ကိုနှစ်ဖက်လုံးမအားအောင်အသုံးပြု သေးသည်။ အားရအောင် ယှက်ပေးပြီးမှ ပါးစပ်ထဲ

ထည့် စုပ်ပေးတော့သည်။ ဒီလိင်တန်ချောင်းကြီးကို သွားတွေနဲ့ မထိအောင် စုပ်ပေးတဲ့ နေရာမှာ အန်တီနုလွင် သိပ်ကျွမ်းကျ င်သည်လို့ သံဒိုင်ထင်သည်…… အန်တီနုလွင်က စုပ်ပေးရင်းနဲ့မှ လိင်တန်ကို ပါးစပ်က ထုတ်လိုက်ပြီး………

“လူကို သိပ်အနိုင့်ကျင့်ပြီး ခိုင်းချ င်တယ်နော်”

“အန်တီနုလွင်ရဲ့ ကျန်းမာရေး အတွက်ပါဗျာ”

“အာ ဆိုလည်း ပိုစုပ်ပေးရမှာပေါ့ ရှင်”

အန်တီနုလွင်က ပြောပြီး သံဒိုင့် လိင်တန်ကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ကာမြန်မြန်ကြီးစုပ်ပေးတော့သည်။ သံဒိုင်ဆီက…… “အား ရှီး”ဆိုတဲ့ အသံတွေကလည်း အန်တီ့ရဲ့ စုပ်ချ က်တွေနဲ့ အပြိုင် မြိုင်ရပြီပေါ့………

အန်တီနုလွင်ကပါးစပ်ကနေအမြန်စုပ်ပေးသလို ပါးစပ်က ဆွဲထုတ်ပြီး ပါးစပ်အနားပေးချိန်မှာလည်း လိင်တန်နဲ့ သူ့လက်ကိုတော့ အနားမပေးခဲ့ချေ ။လက်နဲ့လိင်တန်ကို ဂွင်းကြမ်းဆောင့်ပေးသေးသည်။

ပါးစပ်နဲ့ တစ်မျိုးလက်နဲ့ တစ်သွယ် လုပ်ပေးသူက ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရယ်မို့ သံဒိုင်တို့ သုတ်ရည်အထွက်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ခါးကိုဆတ်ကနဲဆက်ကနဲ ကော့ ကော့ ပြီး သုတ်ရည်များကို အန်တီနုလွင်ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်ရတော့သည်။

အန်တီနုလွင်ကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ သုတ်ရည်တွေကို “တဂွတ်ဂွတ်”မြည်သံ ကြားအောင် မြိုချလိုက်သည်…နှုတ်ခမ်းဘေးက အနည်းငယ်ပေကျံတဲ့ အရည်တစ်ချို့ကိုလျှာ နဲ့ လှမ်းသတ်ယူပြီး မြိုချ လိုက်ရင်း မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကာ……သံဒိုင့် ပါးကိုလိမ်ဖဲ့လိုက်တော့သည်။

“ကျေ နပ်တော့နော် သား”

လို့ ပြောပြီး…… ချထားတဲ့ အင်္ကျီနားသွားကာ အင်္ကျီတွေ ကောက်ယူပွေ့ပြီးမှ အိမ်ပေါ်ကို ပြန်တက်သွား တော့သည်။သံဒိုင် အိမ်ပေါ်တက်သွားတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ကျောပြင်ကို ကြည့်နေရင်းမှာ ပဲ အန်တီက အင်္ကျီတွေပွေ့ထားရင်း သူမရဲ့ လက်ခုံလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းဘေးကို အသာလေး သုတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသေးသည်။

“သိပ်ချစ်ရပါသော အန်တီနုလွင်ရယ်”