စိတ်ကူးမဲ့ကာမဘုံသို့
စိတ်ကူးမဲ့ကာမဘုံသို့
ရေးသူ – ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်
သရက်မြို့၊ ဟိုက်စကူးကျောင်းကြီးမှာ မြို့၏အနောက်မြောက်စွန်း တောင်ကုန်းကလေးတစ်ခုပေါ်တွင် တင့်တယ်စွာ သပ်ရပ်လှပမှုဖြင့် ရှိနေသည်။ မြောက်ဖက်ဘောလုံးကွင်း၊ တပ်ကွင်း၊ လွင်ပြင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေပြေအေးများမှာလည်း သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သည်နှင့်အမျှ အေးလှသည်။ ထိုလေပြေအေးကို တိုက်ခတ်ခံရင်း ကျောင်းဘေးပတ်လည်၌ ပြေးကာ ခုန်ကာ ကစားနေကြသော ကလေးသူငယ် အရွယ်ပေါင်းစုံမှာလည်း ရွှင်ရွင်မြူးလျှက်၊ ပျော်မြူးနေသည်။ ကျောင်းဘေးပတ်လည်တွင် ရာသီမရွေး အပွင့်အဖူးများဖြင့် ဖြူဖြူဖွေးလျှက် ရှိနေကြသည်။
ကျောင်း၏ မြောက်ဖက်သို့ ထိုးထွက်ဆောက်လုပ်ထားသော ခန်းမဆောင်ကြီးဘေး ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဇလပ်ပင်များသည် ပိုမို၍ပွင့်နေကြသည်။ အပင်တိုင်း၏အောက်တွင် ဇလပ်ပွင့်များသည် ကြွေကျလျှက် ကောက်ပန်သူများကို ငံ့လင့်လျှက် လဲလျောင်းကာ နေကြလေသည်။ ထိုခန်းမကြီး၏ အရှေ့ဖက် ကလေးများ အနည်းငယ်ရှင်းရာဘက် အုတ်လှေခါးထစ်ဘေး ဇလပ်ပင်တွင် (၁၂) နှစ်၊ (၁၃)နှစ် အရွယ် ကလေးမလေး (၅) ယောက်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။ (၄) ယောက်မှာ အပင်များအောက်၌ ကြွေကျနေသော ဇလပ်ပွင့်များကိုကောက်ကာ ကြိုးဖြင့် သီကုံးနေကြသည်။ ထိုထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ အခြားကလေးများနည်းတူ အပင်အောက်၌ ကြွေကျလင့်ပြီးသော အပွင့်များကိုတော့ သတိမှမပြု၊ အဘယ်မျှလုပ်၍ မကောက်၊ ပင်မြင့်ထက်မှာရှိနေသည့် အပွင့်များကိုသာ အာရုံပြုရင်း မမှီတမှီ ခြေဖျားလေးကိုထောက်ကာ လှပေ့ချောပေ့ ဆိုသည့် ပန်းများကိုသာ ရွေးကာ ခူးဆွတ်ရင်း သီကုံးနေသည်။ အတန်ကြာလျှင် အောက်၌ ပန်းကောက်နေသူထဲမှ တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ ထလာကြကာ….
“……ပန်းကလေးတွေက သိပ်လှတာဘဲကွယ်…..။ မူတော့ အိမ်ကြရင် မမကိုပေးဖို့ တစ်ကုံးရပြီ ဆရာ…….”
“…..အို….. ကိုယ်တော့ ဆရာ မေမေ့ကို ပေးမယ်….”
“….အို….ငါတော့ ဆရာ….. ဘုရားကို ကပ်လှူပူဇော်မယ်….”
“…အမယ်….. ငါတော့….. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဘူး…။ အိမ်နားက ဒေါ်ခင်တုတ်ကို (၂) ပြားနဲ့ ရောင်းမယ်…။ ဒါမှ မုန့်ဝယ်စားရမယ်….”
(၁၂)နှစ် (၁၃)နှစ် အရွယ် ကလေးမများမှာ သူတို့လှဖို့ထက် သူတို့နှင့် ပက်သက်သည့် အကြီးများလှဖို့၊ ဘုရားတင်ဖို့၊ မုန့်ဖိုးရဖို့ သည်မျှသာ တွေးတတ်လျှက်၊ တစ်ဦးစီ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ကိုယ်ဖော်ပြနေကြသလောက် မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှ ခူးရင်း သီကုံးနေသည့် ကလေးမလေးကတော့ သူတို့အားလုံးသို့ မျက်လုံးလေးစွေကြည့်ရင်း သူမသီကုံးပြီးထားသော ပန်းကုံးကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်းထက်မှာ သီကာ ဝိုက်ပန်လျှက်…….
“……ဟေ့….မလှလား….. ကြည့်… ပန်းတွေက သိပ်လှတယ်…. အောက်ကျပြီးသားလည်း မဟုတ်ဘူး….”
ထိုသို့အပြောလိုက်တွင် အားလုံးသော ကလေးမများမှာ သူမဘက်သို့ လှည့်လျှက် ကြည့်လိုက်ကြပါသည်။
“….ဟေ့…. ကြည်က သိပ်လှတာဘဲကွယ်….. နော်…”
မနာလိုဝန်တိုစိတ် အလျင်းမရှိကြသေးသော အရွယ်များဖြစ်သည့်အလျောက် ဖွင့်ဖွင့်ကားကား ဖြူသွယ်တန်းလျှက် ကလေးမလေး အလှကို ဝေကာဆင့်နေသည့် ပန်းကုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ပန်းပန်သူကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အားလုံးသော ကလေးမလေးများမှာ သူမကိုကြည့်၍ သဘောကျနေကြသည်။ သို့သော ကလေးအရွယ် ဘာဝအလှတွင်သာ အမြဲမနစ်မြောတတ် ကစားဖို့ကလည်း ရှိပါသေးသည်။
“…..လာဟေ့…. ဟိုဖက် ကစားရုံထဲ သွားကစားရအောင်…”
သူတို့ထဲမှ တစ်ယောက်က စလိုက်ပါသည်။
“…..အေး…လာ… သွား…. ကစားမယ်……”
ထိုတစ်ယောက်ကို သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကျန်တစ်ယောက်ကတော့…
“……ဟင့်အင်း….. ငါတော့ သွားမကစားချင်ဘူး…. ကောင်ကလေးတွေနဲ့….”
သူမမှာ အပျိုကလေးလိုဟန်ဖြင့် ဒီအပြောတွင် မျက်လုံးကလေး စွေလိုက်ပါသေးသည်။
“…….ဒါဖြင့်….. မူတို့ သွားကစားမယ်….။ ကြည်….. တစ်ယေက်တည်းနေရစ်နော်…”
ကစားဖို့ အဖော်စပ်တိုင်း ကောင်ကလေးတွေကို အရွယ်နှင့်မလိုက် ဂရုစိုက်လျှက် အကြောင်းပြတတ်သော မြင့်မြင့်ကြည်ကို ကျန်ကလေးမလေး (၄) ဦးမှာ မြင်ပြင်းကပ်သလိုဖြင့် တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လျှက် အနိမ့်ဖက်ဆီရှိ ကစားရုံဖက်သို့ ကလေးများပီပီ အပြေးကလေး လာခဲ့ကြသည်။ ကစားရုံနားရောက်မှ အပြေးရပ်လျှက်……
“…သူက ကောင်လေးတွေနဲ့လေး ဘာလေးနဲ့ ကြီးကျယ်လိုက်တာ…။ သူက သူ့ရည်းစားနဲ့မှ စကားပြောချင်နေတာ…”
“….ဟုတ်ပါရဲ့ သူက ရည်းစားနဲ့ဆရာ….”
ဟု အားလုံးက ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူတို့အရွယ်တွင် ရည်းစားဟူသောစကား အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစွာ နားမလည်သော်လည်း မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ယောကျာ်းလေးတစ်ဦး ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းနေမှုကို တွေ့လျှင် သို့သော် ကလေးပီပီ ကစားရင်း ရင်းနှီးစွာပေါင်းသင်းမှုကိုတော့ မဟုတ်ပါ။ အရွယ်နှင့်မမျှ ဟန်ပန်များလျှက် ကလေးမဆန်သော အမှုအရာမျိုးတို့နှင့် ရောနှောနေသူကို ဆိုလျှင် ရည်းစားဟု အဓိပ္ပါယ်ကိုမသိဘဲ လူကြီးစကားတစ်ခုကို မှတ်ယူစွပ်စွဲတတ်ပါသည်။
သူတို့အားလုံး ကစားရုံထဲသို့ ဝင်စတွင် မြင့်မြင့်ကြည် ထိုင်၍ ကျန်ခဲ့ရာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်။ (၁၂)နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ယောကျာ်းကလေးများသော ကစားရုံထဲသို့ မလိုက်ချင်ဟုပြောပြီး နေခဲ့လျှက် သူမဘေးမှာတော့ အခု (၁၄) နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်က ထိုင်နေပါသည်။
ထိုကောင်လေး၏ လက်ထဲတွင် ကျောင်းရှေ့ပန်းခြံအတွင်းတွင်သာ ရှိလျှက် မာလီအလစ်တွင်သာ ခိုးယူရနိုင်သော နှင်းဆီနီရဲရဲလေး တစ်ပွင့်ကို ကိုင်လျက် မြင့်မြင့်ကြည်သို့ လှမ်းပေးနေပါသည်။ ဒီပန်းကိုပင် (၁၂) နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်ကတော့ မျက်နှာကလေး ငုံ့ကာ မျက်လုံးကလေးကို စွေလျှက် ကြာမူပါပါဖြင့် လှမ်းယူနေပါသည်။ ဒါကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် လူမမယ်ကလေးဘဝ အသက်(၁၂)နှစ်အရွယ်ကပင် ဖြစ်ပါလေတော့သည်။
………………………………………………………
ငယ်စဉ်ကပင်စ၍ အလှကြိုက်မှု အကောင်းကြိုက်မှုများဖြင့် နစ်မွန်းလျှက် မိဘအမြှောက်အစားကို ခံကာ ပျက်စီးခဲ့ရသော သူမ၏ပေါ့လျော့သော စိတ်ဓါတ်တွင် ငယ်စဉ်ကပင် ရည်းစားထားချင်သည့်စိတ်ဖြင့် ဆယ့်သုံးနှစ်ဝင်ခါစကပင် အတန်းတူ ကစားဖက် လူလှလူချော လူခန့်ကလေး မောင်မြနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့လျှက် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။
…………………………………………………………
(တစ်)နှစ်၊(နှစ်)နှစ် ဆိုသော အချိန်ကာလသည် ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်းရင်းဖြင့်ပင် တစ်ရက်ပြီး တစ်ရက်၊ တစ်လပြီးတစ်လ တနှစ်ပြီးတစ်နှစ် ပြောင်းလဲ၍ လာခဲ့ရချေပြီဖြစ်၍ ယခုဆိုလျှင် မောင်မြဦးက (၁၈) နှစ်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က (၁၆) နှစ် ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ ဒီနှစ်ကုန်၍ စာမေးပွဲအောင်လျှင် သူတို့သည် တက္ကသိုလ်ပညာရေးကို တက်လှမ်းကြပေတော့မည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ဖွံ့ဖြိုးလာသည့်နည်းတူ သူမ၏အတွင်းစိတ်များနှင့် သွေးသားများသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျောညီစွာ ဖွံ့ဖြိုး၍ လာခဲ့ရပေပြီ။ ဒီမှာတင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတတ်သည့် အတိုင်း ဆန္ဒတည်းဟူသော အလိုရမ္မက်သည် သူမ၏ရင်ထဲတွင် ပေါက်ဖွားတည်ရှိ၍ လာခဲ့ရပေသည်။
သူမတင်လား ဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပါ။ မြဦးက သူမထက်ပင် အသက်တစ်နှစ်ကျော်မျှ ကြီးသူဖြစ်၍ သူလည်းပဲ မြင့်မြင့်ကြည်နည်းတူ ရင်ထဲတွင် ဆန္ဒတရားတို့သည် ကိန်းအောင်းဖြတ်တည်လျှက် ရှိနေရပေသည်။
“ ကြည်ကြည် မနေ့ညနေက ဘာလို့ မလာတာလဲ…။ ငါဖြင့် စောင့်လိုက်ရတာ…..”
“ …..ပြင်းလို့ပါ… အစ်ကိုဦးရာ…။ တနေ့ တနေ့ ဒီစကားတွေချည်း ထိုင်ထိုင်ပြီး ပြောနေရတာ…”
“….အို… ကိုယ့်ရည်းစားမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး အတူထိုင်နေရတာဘဲ ကြည်ကြည်ရာ…။ ပျော်စရာ ကောင်းပါတယ်….”
“…ဟင့်အင်း….. ကြည်တော့ ပျင်းတယ်…..။ နောက်ဆို အစ်ကိုခေါ်ရင် မလာတော့ဘူး..”
“….ဟင်……ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
ရိုးအလှသူ မြဦးမှာ ရင်ထဲရှိသည့်အတိုင်းပင် ပြောချလိုက်သည်။ သူ၏ရင်ထဲတွင်လည်း တကယ်ပင် စိတ်ညစ်ညူး၍ ကြံရာမရ ဖြစ်၍သွားရသည်။
“…..အစ်ကိုကလည်း သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဘဲဟာ ..။ ကြည် သွားတော့မယ်….”
မြဦးကို ကျောခိုင်းပြီးမှ အသံကို နှိမ့်၍ပြောကာ သူ့မျက်နှာကိုမှ လှည့်၍မကြည့်တော့ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်မှာ လွယ်အိတ်ကလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်ခွာသွားလေပြီ ဖြစ်သည်။
“…..သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာဘဲ ဟာ “
ဆိုသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားလေးသည် မြဦး၏ နားထဲတွင် ပဲ့တင်တွေထပ်၍ ကြားယောင်နေရလေသည်။ ရိုးအလှသော မြဦးကတော့ သူများ သမီးရည်းစားတွေသည် သူနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ကဲ့သို့ပင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူက တွေးထင်ထားခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားကို မကြားဖူးစဉ်ကတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အများတကာ အတွဲတွေလို ဘာမှ ဆန်းပြားစွာရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ အခုတော့ သူမသိသော အချက်ကို မြင့်မြင့်ကြည်က ထောက်၍ ပြသွားခဲ့ပေပြီ။
“..ဘာတွေများ ထူးခြားလို့ပါလိမ့်”
ဟူသော ဆန်းစစ်မှု အတွေးတွေက မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်၍လာခဲ့ရသည်။ ဒါဆိုရင် သူများသမီးရည်းစားတွေသည် သူတို့သမီးရည်းစားတွေထက် ဘာတွေထူးခြားနေသည်ဆိုသည်ကို မြဦး တစ်ယောက် သိရှိရန်လိုလာပေသည်။ သိချင်လာတာနှင့်အမျှ သိအောင်လုပ်ရပေတော့မည်။ ထိုသို့အတွေးတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်ကာနေစဉ်မှာပင် မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ အလင်းရောင်တစ်ချက် ထွက်ပေါ်၍လာရသည်။ ဒါကတော့ သူတို့နှင့်အနီးစပ်ဆုံး သမီးရည်းစားစုံတွဲဖြစ်သည့် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ မြဦးသည် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စုံတွဲကို သွား၍သတိရလိုက်မိစဉ်မှာပင် နေ့လည်က သူနှင့်သံချောင်းတို့ အတူလျှောက်လာစဉ် ကိုဘသိန်းကြီးက သံချောင်းကို မခင်တိုးထံသို့ စေခိုင်းသံကြားလိုက်ရသည်။
“ဒီည ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးဆီသွားမယ်တဲ့…”
သံချောင်းက မြဦးကို အာချောင်ပြီး ပြန်ပြောပြတာကတော့ မခင်တိုးကြီးအိမ်က လူကြီးတွေ အလစ်မှာ ခြံထဲသို့ ည(၉)နာရီလောက် ဆင်းခဲ့ရန် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို ပြောခိုင်းသည်ဟု မြဦး သိထားရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြာပါတယ် ဒီညဘဲ သူတို့အတွဲ တွေ ဘယ်လိုလဲဆိုတာကို မြဦး စုံစမ်းရပေတော့မည်။
မခင်တိုးတို့အိမ်ဆိုသည်မှာလည်း တခြားဝေးဝေးလည်း မဟုတ်။ မြဦးတို့အိမ်၏ အနောက်ဖက်တွင်ကပ်လျှက် ဖြစ်သည်။ ခြံစည်းရိုးကလည်း ခိုင်ခိုင်မာမာရှိသည် မဟုတ်တော့ မြဦးတစ်ယောက် (၉)နာရီထိုးသည်နှင့် အသာလေး မခင်တိုးတို့ ခြံဖက်သို့ မှောင်ရိပ်ခို၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ မခင်တိုးတို့ တစ်အိမ်လုံးမှာ မီးရောင်ဆို၍ ဘာမျှမမြင်ရ။ လူကြီးတွေဘဲ မရှိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်ပဲအိပ်ကုန်ကြလို့လားတော့မသိ၊ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ လဆန်း(၁၂)ရက်၏ ည(၉)နာရီထိုး လရောင်က သစ်ရွက်တွေကြားမှာ ဝိုးတဝါး ထိုးကျ၍နေသည်။တွေ့ပါပြီ ခြံထဲရှိ ပိတောက်ပင်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်း၍ ရိုက်ထားသော ဗျက်(၂)ပေခွဲလောက်ရှိသော ခုံပေါ်တွင် ကိုဘသိန်းတစ်ယောက် ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်၍နေသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ကိုဘသိန်းကိုလှမ်း၍ တွေ့မြင်လိုက်ရသည့် တခဏမှာပင် မြဦး၏ဘေးဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ တစ်စုံတစ်ဦး လျှောက်၍လာသည်ကို သတိထားမိလိုက်သဖြင့် မြဦးသည် အနီးတွင်ရှိသော စပယ်ရုံဘေးရှိ မှောင်ရိပ်ထဲသို့ ပြေး၍ကပ်ကာ ပုန်း၍နေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ၏အကြည့်က ထိုနေရာသို့ လှမ်း၍ကြည့်လိုက်တော့ လျှောက်လာသူမှာ မခင်တိုးပင်တည်း။
မခင်တိုးသည် ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်၍လာရင်းက ကိုဘသိန်းရှိရာသို့ ပိတောက်ပင်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်၍ သွားတော့ရာ မြဦးကလည်း ခါးလေးကိုကုန်း ဇက်ကလေးကိုပု၍ မှောင်ရိပ်ကို အကာအကွယ်ယူကာ ပိတောက်ပင်ကြီးဘေးရှိ ဇီဇဝါပန်းခြုံကြား ဘေးမှောင်ရိပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လိုက်သည်။ မြဦးရောက်ရှိသွားသော နေရာမှာ ကိုဘသိန်းထိုင်နေသည့် နေရာနှင့်ဆိုလျှင် (၅)ပေခန့်သာ ဝေးမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သူရောက်နေသောနေရာမှာ ပိတောက်ပင်ကြီး၏ အရိပ်ကလည်း ထပ်ဆင့်ထိုးကျ၍နေပြီး ဇီဇဝါပန်းရုံ၏အရိပ်ကလည်း ရှိနေလေရာ အတော်လေးပင် မှောင်မဲ၍ နေသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဇီဇဝါပန်းရုံကြီးဘေး ရောက်လာစဉ်မှာပင် မခင်တိုးကလည်း ကိုဘသိန်းကြီး၏ ရှေ့သို့ရောက်၍ လာခဲ့ချေပြီ။
“……စောင့်နေတာ ကြာပြီလား ကိုသိန်း….”
“….အင်း …. အတိုးကလည်း ကြာလိုက်တာကွာ …။ လာပါ့ လာပါ့ မလားလို့ …”
“…လူကြီးတွေအိပ်အောင် စောင့်ရသေးတယ် အစ်ကိုရဲ့ ….”
မခင်တိုးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် ကိုဘသိန်း၏ဘေးသို့ ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လျှင် ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးကိုဖက်၍ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပင် မွှေးကြူ၍နေလေတော့သည်။ မခင်တိုးတော့ ဘယ်လိုနေသည် မသိပေ။ မြဦးတစ်ယောက်တော့ အသက်ရှူနေတာပင် ရပ်သွားမတတ်ဖြစ်၍ သွားရလေသည်။
အလဲ့… မခင်တိုးကလည်း အာဂပင်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က ကိုဘသိန်းကြီး၏ ခါးကြီးကိုပင် ပြန်၍ ဖက်ထားသေးသည်။ ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏မျက်နှာလေးကို မွှေးကြူရရုံဖြင့် အားရပုံ မပေါ်သေးပါ။ သူ၏နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်၍ စုပ်နမ်းနေတော့ရာ ကျန်နေသော မခင်တိုး၏ လက်လေးတစ်ဖက်ကပါ ကိုဘသိန်း၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အတင်းပင်တိုး၍ ဖက်လိုက်ကြသည်။ ဒါကို မြဦးက သဲကွဲစွဲမြင်လိုက်ရသည်။ မခင်တိုး၏ မျက်လုံးတွေကလည်း မှိတ်၍သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်လာသည်မသိ။ တကိုယ်လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ်ကျသလို တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဖြစ်၍လာရတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် မြဦး သတိထားမိလိုက်တာက သမီးရည်းစားနှစ်ယောက်တွေ့ရင် စကားတွေ ဖောင်လောက်အောင် ပြောသည်ဟု သူသိထားသည်မှာ မှားယွင်း၍နေပါပြီကော။ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့ စကားတွေ ဘာမျှမပြောလိုက် တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းသာ ပြောရသေးသည်ကို သူကြားလိုက်ရသည်ဟု တွေးတောလိုက်မိသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွတ်တမ်း ငုံခဲထားရင်းကပင် သူ၏လက်ကြီးတဖက်က မခင်တိုး၏နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှာပင် ဆုပ်နယ်ချေမွ၍နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သိပ်မကြာလိုက်သော အချိန်တွင်ပင် ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးမှပွေ့ကာ ခုံတန်းပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်၍ ချလိုက်လေသည်။ မခင်တိုးတစ်ယောက် ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားစဉ်မှာပင် သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ပါ၍သွားသော ကိုဘသိန်းကြီးသည် လက်တစ်ဖက်က မခင်တိုး၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်ရာက အင်္ကျီရင်ဘတ်နှစ်ခြမ်းကို ဘယ်ညာ ဖွင့်ဟလိုက်သောအခါတွင်တော့ ကိုဘသိန်းတော့ ဘယ်လိုနေသည်မသိ မြဦးတစ်ယောက် ကတော့ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး သူ၏မျက်လုံးတွေကိုလည်း မျက်တောင်ခတ်ရန်ပင် မေ့၍သွားရလေသည်။
ဘော်လီအင်္ကျီအတွင်းမှ ပြည့်အံကာထွက်နေသော မခင်တိုး၏ နို့အုံသားတွေသည် အိဖောင်း၍ လရောင်အောက်မှာပင် ဖွေးနှစ်၍ နေလေသည်။မက်မောစရာ ကောင်းလှလွန်း၍ ကိုဘသိန်းသည် သူ၏ခေါင်းကြီးငုံ့၍ တရှုံ့ရူံ့နမ်း၍နေလေသည်။ ပြီးတော့ ကိုဘသိန်း၏လက်က အငြိမ်မနေဘဲ မခင်တိုး၏ ဘော်လီအင်္ကျီမှ ချိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်၍နေလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဘော်လီအင်္ကျီကို လှန်၍တင်လိုက်ရာက ကိုဘသိန်းသည် မခင်တိုး၏နို့တွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်၍နေပြန်လေသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ လရောင်ဖွေးဖွေးတွင် ဖြူဖွေး၍နေသည်။ ကိုဘသိန်းက စိတ်တွေ အလွန်ပင် ထလာပုံဖြင့် မခင်တိုး၏နို့တွေကို အတင်းပင် ငုံ့၍ စို့လေတော့သည်။
မြဦးတစ်ယောက်ကတော့ မတ်တပ်ပင် မရပ်နိုင်တော့။ ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်၍လာရပေပြီ။ ပြီးတော့ တခါဖူးကမှ မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ရဖူးလေသော ခံစားမှုတွေကလည်း သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် ရှိန်းဖိန်းကာ ဖြစ်ပေါ်နေလျှက် သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ ဖွားဘက်တော်ကြီးက တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလေသည်။
ကိုဘသိန်းကတော့ တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြစ်၍လာရာက မခင်တိုး၏ထဘီကို လှန်၍တင်လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးတွင် ဝင်၍ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မခင်တိုး၏ ပေါင်တံကြီးတွေမှာ လရောင်တွင် ဖြူဖွေး၍နေပြီး တလုံးတခဲကြီးဖြစ်ကာ တပ်မက်စရာကြီးပင်။ သူတခါဖူးကမျှ မမြင်ဖူးလေသော အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်၏ မမြင်အပ်လေသော ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို မြဦးသည် တစ်ခုချင်း ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်နေရချေပြီ။ ဒါ့အပြင် ယခု သူ့ရှေ့မှ မြင်ကွင်းကလည်း သူကြားဖူးနားဝသာ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ မမြင်ခဲ့ဖူးလေသော မြင်ကွင်းပင်တည်း။
မခင်တိုး၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်လုံးကြားတွင် ကိုဘသိန်းက ဝင်၍ထိုင်လိုက်ရာက ဒူးထောက်၍ သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ ချလိုက်တော့သည်နှင့် မခင်တိုးသည်လည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ထောင်လိုက်လေတော့သည်။ ဒီအချိန်မှာပင် ကိုဘသိန်းကသူ၏လီးတန်ကြီးကိုကိုင်၍ လီးတန်ကြီးထိပ်နှင့် မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုလုံးကို ထိကာ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်တိုက်ပေးနေလေသည်။
“….အ… အစ်ကိုသိန်း…. ဟင့် … တော်တော်ကြာ လူကြီးတွေနိုးလာရင် ခက်မယ်..”
မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ဝတွင်လည်း စောက်ရည်များမှာ စိမ့်၍ထွက်နေချေပြီ။ မခင်တိုးမှာ ဒီထက်ပိုပြီး စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။ အနေရ အထိုင်ရခက်နေပုံရသည်။
မခင်တိုးတစ်ယောက်တည်းပင် နေရထိုင်ရခက်လှသည်မဟုတ်။ မြဦးသည်လည်း ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသဖြင့် မတ်တပ်မရပ်နိုင်သဖြင့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်သည်။ ဟော အခုတစ်ခါ ထိုင်၍ကြည့်ရသည်မှာ အားမရသဖြင့် မြဦးတစ်ယောက် မတ်တပ်ထ၍ရပ်ကာ ကြည့်နေပြန်လေပြီ။
မခင်တိုး၏အခြေအနေကို ရိပ်စားမိလေသော ကိုဘသိန်းကလည်း လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုပေါ်တွင် လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးကို တေ့ကာ ဖိ၍ လိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ အ… အမလေး… ဟင်း …. အရမ်း… အရမ်းကြီးဘဲ… အစ်ကိုသိန်းကလဲ…. ဒီမှာ…. နာသွားတာဘဲ…. ဟွန်း…”
မခင်တိုးက သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ချွတ်ကာ မူမူစူစူလေး ပြောလိုက်သည်။
“…..တော်တော် နာသွားလားဟင်….။ အစ်ကို လောကြီးသွားလို့ပါ….”
“…..နာတာပေါ့… ဖြေးဖြေးလုပ်လဲ ရတာဘဲ…. ဟာ…. “
“….အခုရော…. ဆက်ပြီး…. နာနေသေးလား…”
“…ကဲပါ…. မနာတော့ပါဘူး… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့…။ လူကြီးတွေနိုးလာရင် ခက်မယ်..”
သူမ၏စောက်ပတ်ထဲတွင် ကိုဘသိန်း၏လီးတန်ကြီးမှာ တဆုံးဝင်လျှက် တစ်လစ်ကြီး ဖြစ်နေသည်ကို အားမလို အားမရဖြစ်လျှက် လီးတန်ကြီးကလည်း မလှုပ်ရှားဘဲ ငြိမ်နေလေတော့ အဆမတန် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာရသော မခင်တိုးက ကိုဘသိန်း မြန်မြန်လိုးစေရန် လူကြီးတွေကို အကြောင်းပြလျှက် လောဆော်လိုက်သည်။ ဒါကိုပင် မြဦးက မယောင်မလည်ဖြင့် အိမ်ကြီးဖက်ကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ကိုဘသိန်းကတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာ ဆွဲ၍ထုတ်လိုက်ရာက စ၍လိုးနေချေပြီ။ (၁၀) ချက်မျှ ခပ်ဖြေးဖြေး လုပ်ပြီးသည်နှင့် အားမရနိုင် ဖြစ်၍လာရသော ကိုဘသိန်းသည် စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ လိုးလာလေတော့သည်။
မခင်တိုးခင်မျာမှာတော့ မျက်လုံးနှစ်လုံး စုံမှိတ်ထားရင်း ဟင့်ကနဲ အင့်ကနဲပင်ဖြစ်ကာ အားပါးတရကြီးကို ကော့၍ ပေးနေတော့သည်။ ဒါ့အပြင် မခင်တိုးက သူမ၏ ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်ကို ကုန်း၍ ရုန်း၍ လိုးနေ သော ကိုဘသိန်း၏ တင်ပါးပြောင်ပြောင်ကြီးပေါ်သို့ ချိတ်ကာတင်လိုက်ပြီး စောစောကထက်ပင် တိုး၍ ကော့ပေးနေပြန်သည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေ အတော်ပင် ရွှဲစိုနေပြီဖြစ်သော မခင်တိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် “စွပ်”ကနဲ “ပြွတ်”ကနဲ “ဖွတ်”ကနဲ အသံတွေမှာလည်း တဖြေးဖြေး သိသိသာသာပင် ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
မြဦးခင်မျာမှာတော့ ဆက်လက်၍ ကြည့်ဖို့ရာ မစွမ်းတော့ပေ။ သူ၏တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေမှာလည်း ဘယ်ကိုရောက်သွားသည်မသိ တကိုယ်လုံး ချိနဲ့ကာ နေရသည်။ ဒါတင်မကသေး ရင်ထဲတွင်လည်း ဟာတာတာ ဆာတာတာဖြင့် အသက်ရှူရတာလည်း ရင်မောကာ ကြပ်၍နေရလေသည်။ ဒါ့အပြင် ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်းခုန်၍နေပြီး ကိုဘသိန်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် လှုပ်ခါ၍ နေရလေသော မခင်တိုး၏နို့အုံကြီးတွေကိုပင် ပြေး၍ ကိုင်လိုက်ချင်နေသည်။ ပြီးတော့ သူ၏အာရုံထဲတွင်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို မြင်ယောင်၍ နေရလေသည်။
မြဦးသည် ရပ်၍နေရာမှ အသာပင်လှည့်၍ မှောင်ရိပ်ကိုခိုကာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အပြန်လမ်းခရီးတွင်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်ပြောသည့်
“…..သူများ သမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်….”
ဆိုတာ ဒါကိုဘဲ ပြောတာလား မသိ….. အို…. ဒါဘဲရှိတာဘဲ… ဒါကိုဘဲ ပြောတာ သေချာပါတယ်။
ငါတို့ ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို လုပ်သလို မြင့်မြင့်ကြည်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်။ သူပြောတာ ဒါဘဲဖြစ်မှာပါ။ သေချာပါတယ်…။ အင်း…..ဒီညကတော့ အချိန်မရှိတော့ဘူး နက်ဖြန်က ကျောင်းပိတ်ရက် ဒါပေမဲ့ မြင့်မြင့်ကြည်အိမ်က လူကြီးတွေ ဈေးထဲတွင် ဆိုင်သွားထွက်ကြသဖြင့် နေ့ခင်းဘက် မြင့်မြင့်ကြည်ဘဲရှိမည်။ မနက်ဖြန် ငါသွားဖြစ်အောင်သွားရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အခုလည်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို တွေ့လိုတွေ့ငြား သူ့အိမ်ရှေ့ဖက်ဖြတ်၍ လျှောက်ဦးမည်ဟုလည်း အရမ်းကို ကြွတက်နေသော မြဦးက စဉ်းစားတွေးတောကာ ထွက်လာခဲ့သည်။
အမှန်တော့ ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့သည် ကိုဘသိန်းက အသက် (၂၄) နှစ်၊မခင်တိုးက အသက် (၂၂) နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် သမီးရည်းစားဖြစ်ကြသည်မှာ (၆) နှစ်မျှရှိခဲ့ပြီး အခုလို လင်မယားမကျ ဖြစ်နေခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်လောက်ပင် ရှိနေပြီဆိုသည်ကိုတော့ မြဦးတစ်ယောက် မသိရှာပါပေ။
မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ သမီးရည်းစား(၂)ယောက်တွင်တော့ မြဦးက(၁၇)နှစ်ကျော်(၁၈)နှစ်အတွင်း၊မြင့်မြင့်ကြည်က (၁၆)နှစ်ကျော်ကျော် သာရှိနေသေးသည်ကိုတော့ မြဦးသည် ပြန်လည်၍ မဆန်းစစ်ခဲ့မိချေ။ ဒါ့အပြင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ကာမကိစ္စကို ယခုမှလက်တည့်စမ်းရန် ကြံရွယ်ရုံသာ ရှိကြသေးပြီး ပြောရမည်ဆိုလျှင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးဖြူဖြူမို့မို့လေးများကိုပင် တခါဖူးကမျှ မမွှေးကြူခဲ့ဖူးချေ။ အခုတော့ဖြင့် အတုမြင် အတတ်သင်ဆိုတာမျိုးလို မြဦးတစ်ယောက် တည်ငြိမ်နေသော သူ၏ရင်တွင် ဂယက်လှိုင်းတို့သည် ကြောက်ခမန်းလိလိ ရိုက်ခတ်၍နေရပြီ ဖြစ်ပါတော့သည်။
………………………………………………………..
“….မြင့်မြင့်ကြည် …..ရော့….”
“……ဘာတုန်း….သံချောင်း…ရ..”
“…မြဦးက နင့်ကို စာပေးခိုင်းလိုက်လို့…”
“…..အံမယ်…..ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပေးစမ်းပါဦး….”
မြင့်မြင့်ကြည်က သံချောင်းလှမ်း၍ ပေးနေသောစာရွက်ခေါက်လေးကို လှမ်းယူ၍ စာရွက်ခေါက်လေးကို ဖြန့်ကာ ဖတ်လိုက်လေသည်။
“ ကြည်ကြည်…”
ကိုဦး နေ့လည်(၁၂)နာရီ ကြည့်အိမ်ကို လာခဲ့မယ်။ ကြည်နဲ့ (၂) ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်…။
ဆက်ဆက်စောင့်နေပါနော်…..
ချစ်တဲ့
“ကိုဦး”
စာရွက်လေးကိုဖတ်ပြီးသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ပြုံး၍ ရယ်ကျဲကျဲလေး လုပ်လိုက်သည်။
”…..အေး…. လာခဲ့လို့ပြောလိုက် သံချောင်း…။ ငါစောင့်နေမယ်..။ သူ့ကို စာကူးခိုင်းစရာရှိတယ်….”
“…..အေး…အေး….ငါပြောလိုက်မယ်….”
သူမ၏ရှေ့မှ သံချောင်းထွက်သွားသည်နှင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် စာရွက်လေးကို တခါဖြန့်၍ ဖတ်ကာ ပြုံးလိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ စာရွက်လေးကို သေချာစွာပြန်၍ခေါက်ပြီး သူမ၏လက်ကလေးဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။
ရင်ထဲတွင် ပီတိတွေ ဖုံး၍သွားခဲ့ရသော်လည်း မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦးကို မယုံရဲသေး။ ဒါမျိုး မြဦးက မချိန်းစဖူး အချိန်းထူးလာသဖြင့်သာ သူမ၏ရည်းစား မြဦးတစ်ယောက် အဆင့်တွေတက်ကာ တိုးတက်လာပြီဟု တွေးလိုက်မိရင်း ပီတိဖြစ်ကာ ပြုံးမိခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့လည်း မြဦးက ရောက်လာလျှင် ဘာတွေပြောဦးမည်မသိ။ မနက်ဖြန် ကျောင်းမတက်နိုင်၍ ခွင်တိုင်ခိုင်းပြီး ပြန်သွားဦးမည်လား မသိ။ စဉ်းစားမိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်က ထပ်မံ၍ ပြုံးလိုက်မိပြန်သည်။ အဲတော့…
သူက (၂)ယောက်ချင်း တွေ့ချင်တယ်တဲ့… ဘာများလဲ မသိဘူး။ ကိစ္စမရှိဘူး နေ့ခင်းဖက် အိမ်တွင် လူကြီးတွေ တစ်ယောက်မှမရှိ ဈေးထဲမှဆိုင်တွင် ရောက်နေကြမည်။ အင်း…(၂)ယောက်ထဲ… (၂)ယောက်ထဲ…….။
ထူးထူးဆန်းဆန်း ချိန်းဆိုလာခဲ့သော မြဦး၏စာကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ အတွေးနုယ်တွေ လွန်နေမိပါလေတော့သည်။
……………………………………………………..
ညက မြဦးတစ်ယောက် မခင်တိုးတို့ခြံထဲမှ ပြန်၍ထွက်လာခဲ့ပြီး သူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ပင် ပြန်၍မတက်တော့ဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ဖက်သို့လာကာ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှ ဖြတ်၍လျှောက်ရင်း မြင့်မြင့်ကြည်ကို သူမ၏အိမ်ဖက်သို့လှည့်၍ ကြည့်ကာ ရှာဖွေကြည့်မိသည်။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ရုပ်သွင်ကို လတ်တလော အတော်ပင် တွေ့ချင်နေလေသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိပေ။ ဒါပေမဲ့လည်း မြင့်မြင့်ကြည်တို့ တစ်အိမ်လုံးသည် မှောင်မဲကာ တစ်အိမ်လုံး အိပ်၍နေကြချေပြီ။ ဒါတောင်မှ မြဦးက ဇွဲမလျှော့သေးဘဲ သူမ၏အိမ်ရှေ့သို့ တစ်ခေါက် ပြန်၍လှည့်လာကာ ဖြတ်၍လျှောက်ကာ ကြည့်မိပါသေးသည်။
မြဦးတစ်ယောက် ဘယ်လိုဝေဒနာတွေ ကပ်ရောက်စွဲညှိလာသည်ဟု မဆိုသာ။ တစ်ညလုံးကို အိပ်၍မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ညဘက် အပေါ့အပါး သွားချင်၍ထတော့ နောက်ဖေးက တံခါးကိုဖွင့်ရင်း မခင်တိုးတို့အိမ်ဖက်ကိုပင် သူသည် ရပ်၍ကြည့်နေမိခဲ့သေးသည်။
တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်နိုင်သော မြဦးတစ်ယောက် မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်၍ပျော်သွားသဖြင့် နံနက်(၈)နာရီကျော်မှ အိပ်ရာကနိုး၍ လာခဲ့သည်။ ဒီ့နောက် လမ်းထိပ်ကိုထွက်ကာ သံချောင်းကိုရှာ၍ မြင့်မြင့်ကြည်ထံ စာသဝဏ်လွှာပါးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ စိတ်ချလက်ချဖြင့် အမေပေးလိုက်သော မုန့်ဘိုး(၅)ပြားဖြင့် ဘာဘူကြီးဆိုင်တွင် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ဝင်၍ သောက်ခဲ့သေးသည်။ နေ့လည် (၁၂) နာရီ မထိုးမှီမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ ထွက်၍လာခဲ့သည်။
မြင့်မြင့်ကြည်တို့အိမ်မှာ တိုက်ခံနှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်သည်။ သူရောက်သွားတော့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှာ အဆင်သင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ခါတိုင်းလိုပင် မြဦးသည် အိမ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်အောက်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်၍နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမရှိ။ မြဦးသည် အောက်ထပ်တွင်ပင်ရှိသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်၍လာခဲ့သည်။
ရောက်ပါပြီ မြဦးတစ်ယောက်၊ မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်ပါပြီ။ တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာလေးတွန်းကြည့်တော့ တံခါးရွက်(၂)ချပ်သည် စေ့ထားသဖြင့် သူအသာအယာ တွန်းလိုက်သည်တွင် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်၍သွားသည်။
တွေ့ပါပြီ။ မြင့်မြင့်ကြည်ကို မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်၍ အလှပြင်နေသည်ကို။ ရေချိုးပြီးခါစတော့ ဟုတ်မည်မထင်။ တံခါးဝကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး နောက်ကျောပေး၍ ထိုင်နေသော မြင့်မြင့်ကြည်ထံသို့ မြဦး၏အကြည့်တွေက ရောက်သွားပြီး တခဏမှာပင် မို့မို့လေးဖောင်း၍နေသော သူမ၏ရင်အုံလေးနှင့် ကား၍အိဖောင်းကာ ပြည့်တင်းနေသော သူမ၏တင်သားတွေဆီသို့ မြဦး၏အကြည့်တွေက ရွေးချယ်၍ ရောက်ရှိသွားခဲ့ရလေပြီ။
မခင်တိုးလောက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်သည် ကိုယ်လုံးမဖွံ့ဖြိုးသေးဘဲ သူ့ဟာနှင့်သူတော့ ကိုယ်လုံးမှာ အတော်လေး လှ၍နေသည်ဟု မြဦးက မှတ်ချက်ချ လိုက်မိရင်း မြင့်မြင့်ကြည်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်ရာ မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း သူ့ဆီသို့လှည့်အကြည့်ဖြင့် ဆုံကြလေသည်။
“…..လာ…ကိုဦး….ထိုင်လေ….”
“….အင်း…”
အခန်းထဲတွင် ထိုင်စရာနေရာရှာလိုက်တော့ မြင့်မြင့်ကြည်အိပ်သည့် ကုတင်လေး တစ်လုံးသာရှိသည်။ မြဦးကလည်း အရင်မြဦးမဟုတ်တော့ ခပ်တန်းတန်းပင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်သည်။ ကုတင်လေးပေါ်သို့ မြဦးတစ်ယောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း မှန်ရှေ့မှထကာ သူရှိရာသို့လာသည်။ ထိုသို့လာရင်းမှပင် မြင့်မြင့်ကြည်က…..
“……ကိုဦးက …….. ကြည်ကို (၂) ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်ဆို…”
“…..အင်းလေ …. “
“…..ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“…..တို့ သမီးရည်းစားတွေဘဲဟာ (၂) ယောက်ထဲဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိတာပေါ့…..”
မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည် ပြုံးစစလေးဖြစ်၍သွားရာကပင် မြဦး၏ ဘေးကုတင်ပေါ်သို့ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ထိုင်၍ချလိုက်လေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်ထံမှ မွှေးပျံ့သော သင်းရနံ့တို့သည် မြဦးဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ပင် ဝင်ရောက်၍လာရာက မြဦး၏ရင်ကို ထိုးဆွ၍နေချေပြီ။ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ရှိရာဖက်သို့ ငဲ့စောင်းကာ ကြည့်လိုက်မိသည်။
ဒီနေ့တွင် မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် ခါတိုင်းကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်း သွားစဉ်ကထက်ပင် ပို၍လှနေသည်။ သေသေချာချာကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် အလှပြင်ထားပုံရလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးက ငုံ့လျှက် ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ကို စူးစိုက်ကာကြည့်နေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသားမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စကားမဆိုမိကြချေ။ အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံးကလည်း တိတ်ဆိတ်၍ ငြိမ်သက်၍နေသည်။ တချက်တချက်တွင် အခန်းပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်၍လာသော လေပြေလေးများသည်သာ မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ကို တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလျှက်ရှိသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်နှင့် ယှဉ်တွဲ၍ ထိုင်နေရာက စိတ်တွေလှုပ်ရှား၍ လာရသော မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ပုခုံးဆီသို့ ကျရောက်၍သွားရာက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နုထွေးသော ပုခုံးလုံးလုံးလေးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း
“…..ကြည် ကိုဦးကို ချစ်လား….ဟင်…”
မြဦး၏စကားသံက ပုံမှန်ထက်တုန်ခါ၍ နေရသလိုမြင့်မြင့်ကြည်၏ မို့မောက်မောက်လေး ဖြစ်၍နေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာသည်လည်း နိမ့်ချီမြင့်ချီလေးဖြစ်၍နေသည်။ မြဦး၏ တုန်လှုပ်လှိုက်ဖိုသော အမေးစကားကို ကြားရစဉ်အခါမှာပင် ရင်ထဲတွင် နွေးကာသွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦးကိုလည်း အံသြ၍သွားရသည်။ ဒါ့အပြင် သူ၏စိတ်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ်၍သွားရသည်။
“….အင်း….”
ဟု မြင့်မြင့်ကြည်က တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်ရင်းကရီဝေသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် မြဦးကို လှည့်၍ကြည့်လိုက်သည့်ခဏမှာပင် မြဦးနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့၏ မျက်နှာနှစ်ခုတို့မှာ ထိလုမတတ် ဖြစ်၍သွားခဲ့ရပြီး မျက်လုံးချင်းလည်း ဆုံစည်း၍ သွားခဲ့ရပေသည်။ ကျန်နေသော မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ထပ်မံ၍ ကျရောက်လာခဲ့ရပြီး ခဏမှာပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်ရာက သူမ၏ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ပါးမို့ဖြူဖြူလေးများအား မွှေးကြူလိုက်ပေတော့သည်။
ချစ်စရာ့အသွင် မျက်နှာလေးကို မော့၍ပေးလိုက်မိရင်းကပင် ရင်ထဲမှ ပြင်းပြလာသော ပီတိအဟုန်တို့ကြောင့် မြင့်မြင့်ကြည်သည် မြဦး၏ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်၍ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုး ဒီလိုအပြုအမှုမျိုးကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ မျှော်လင့်ခဲ့ရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် သူမ၏မျှော်လင့်ချက်တွေသည် ပြည့်စုံခဲ့ရပေပြီ။ သူမသည် မြဦးကိုလည်း နားမလည်နိုင်စွာဖြစ်ရလျက် အံသြကျေနပ်၍လည်း နေမိသည်။ မြဦး နမ်းသည်ကို အားရကျေနပ်စွာ အနမ်းခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးသည်ပင် ပြုံးရောင်လေးသန်း၍ နေရလေသည်။ မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုသာမက နဖူးဆံစပ်လေးများနှင့် မေးဖျားကလေးကိုပင် မွှေးကြူကာ နမ်းနေပါသေးသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက သူ၏မျက်နှာကိုအသာခွာကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ မျက်နှာလေးကို စိမ်းစိမ်းလေး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးတော့မှ သူ၏နှုတ်ခမ်းတွေက မြင့်မြင့်ကြည်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။
နှစ်ဦးစလုံး၏ အစိမ်းသက်သက်ရှိလေသော သွေးသားတို့သည် ဟုန်းကနဲ နှိုးကြွကာ ထ၍လာခဲ့ရချေပြီ။ ဒီလိုနမ်းရင်းမှပင် မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချပေးလိုက်ရင်းမှ မြဦးသည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားနေမိသလို မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် သိမ်းကြုံး၍ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်မိပါသည်။ ပြီးတော့လည်း အတုမြင် အတတ်သင်ဆိုသလို မြဦးသည် သူဖိထားလေသည့်အတိုင်း သူ၏လက်တွေက အငြိမ်မနေဘဲ မြင့်မြင့်ကြည်၏ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေရုံမျှမက တင်သားလုံးလုံး ဖောင်းဖောင်းတွေကိုပါ ဆုပ်နယ်၍ ပေးနေပြန်ပါသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းပင် သူမကိုယ်သူမ မသိ။ တကိုယ်လုံးဖျဉ်းကနဲ ရှိန်းကနဲဖြစ်ကာ ခံစားနေရာမှ တကိုယ်လုံး အားအင်တွေဆုတ်လျှော့၍လာရသလို နွမ်းနယ်၍လာရပါလေသည်။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်ဝတ်၍ထားလေသော အင်္ကျီ လေးပေါ်မှာပင် သူမ၏စူစူမို့မို့ ရွှေရင်နှစ်မွှာကို ဖိကပ်ကာ နမ်းနေလေသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးက ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပစ်လိုက်ရာမှပင် တဆက်တည်းမှာပင် အငမ်းမရဖြစ်လျှက် မြင့်မြင့်ကြည်၏ ဘော်လီအင်္ကျီ လေးကို ကြယ်သီးတွေ ဆက်၍ ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်မှာတော့ ပက်လက်လေးလှန်ကာ ရီဝေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် မြဦးကိုကြည့်လျှက် မောင့်မျက်နှာ တစ်ရွာထင်ဆိုတာလို မြဦး ပြုသမျှ နုရတော့မည့်အသွင်ဖြင့် ငြိမ်သက်၍ ပက်လက်လေးလှဲနေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးမှာ ငြိမ်သက်၍နေသော်လည်း သူမ၏အတွင်းစိတ်များမှာ လှုပ်ရှား၍နေရသည်ဆိုသည်ကိုတော့ လက်ဖျားနှစ်ဖက်ဆီမှာ လက်ချောင်းလေးများ၏ လက်ဆစ်လေးများကို တစ်ဖျောက်ဖျောက်ချိုးနေသည်ကို မြင်ရခြင်းဖြင့် သိသာနိုင်လေသည်။
မြင့်မြင့်ကြည်၏ ဘော်လီအင်္ကျီမှ ကြယ်သီးများမှာ အားလုံးပြုတ်ထွက်၍သွားခဲ့ပြီးချိန်တွင်တော့ မြဦးသည် သူမ၏ဘော်လီအင်္ကျီလေးကို လှန်၍တင်လိုက်လေတော့ရာ ဖောင်းမို့မို့လေးဖြင့် နို့သီးလေးတွေ ကပ်၍နေသော သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို မြင်တွေ့လိုက်ရစဉ်ခဏပင် မြဦးသည် ငုံ့၍ အတင်းပင်စို့ပါတော့သည်။
“အို ” ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသော မြင့်မြင့်ကြည်ခင်မျာမှာတော့ ခံစားရခက် ခက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏ကျောပြင်လေးကို ကော့၍ကော့၍ပေးနေမိရုံမှတပါး တစ်ခြား ဘာမျှမတတ်နိုင်တော့ပေ။
အဲ…. တခြား သူမ တတ်နိုင်တာတစ်ခုကတော့၊ သွယ်လျှဖြူဖွေးလေသော သူမ၏လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့်မြဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပွေ့ဖက်ကာထားခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးလေးတွေကလည်း စင်းနေချေပြီ။ ပြီးတော့ မြဦး၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ထက်အောက်စုံဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေပါသေးသည်။ ဒီမှာပင် မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို တဖက်နှင့်တဖက်သို့ ကူးလိုက်သန်းလိုက်ဖြင့်လုပ်ကာ ပေါင်ရင်းမှပေါင်ဖျားနားသို့ပါ စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးနေပါသည်။မြင့်မြင့်ကြည်၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေမှာ အငြိမ်နေ၍ မရတော့ပါ။ လှုပ်လှုပ်ရွရွပင် ဖြစ်နေရချေပြီ။
မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ နို့အုံလေးတွေကို တဖက်မှတဖက်သို့ ပြောင်းလျှက်စို့ပေးနေရင်းကပင် ဗြုံးကနဲ ကြုံး၍ထလိုက်ရာမှ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲ၍မကာ တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သူသည် အင်္ကျီကိုမချွတ်တော့ဘဲ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်ရင်း သူမ၏ထဘီလေးကိုလည်း ခါးဆီသို့ လှန်၍တင်လိုက်လေတော့သည်။
“…..အို… ကိုဦး… ဘာ… ဘာလုပ်မလို့လဲ…. မလုပ်နဲ့လေ… အို… အဟင့်…”
မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် ဒီမျှအထိ မရည်ရွယ်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။ ဒီလောက်အထိလည်း အရဲစွန့်ရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေ။ သူငယ်ချင်းများ ပြောဆိုသဖြင့် ကြားဖူးနားဝဖြစ်ကာ စိတ်ကူးယဉ်၍ ရင်ခုန်မိခဲ့ဖူးလေသော်လည်း ဒီလိုကိုယ်တွေ့ကြုံလာပြန်တော့ ထိတ်လန့်၍ မရဲတာအမှန်ပင်။ လက်လေးက သူမ၏ထဘီလေးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ အတင်းဖုံးရင်း ကမန်းကတန်း ငြင်းဆန်လိုက်ပေမဲ့လည်း မုန်ယိုသော ဆင်တစ်ကောင်ပမာဖြစ်၍နေလေသော မြဦးကလည်း လုံးဝအလျှော့မပေးတော့သဖြင့် သူမ၏ငြင်းဆန်မှုများသည် အချီးနှီးဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။
တခဏအတွင်းမှာပင် မြဦးသည် သူမ၏ ခြေထောက်ဖွေးဖွေးလေး နှစ်ချောင်းကို ကားဟလိုက်ရာက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေလေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ အမွှေးနုလေးများ စိမ်း၍နေကာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဖေါင်းဖေါင်း ကစ်ကစ်လေးဖြစ်၍နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ ဖိသွင်းနေလေသည်။
“…..အို…အို… ကို.. ကို….ဦး…”
ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံကလည်းဖြစ်၊ ရမက်ဆန္ဒတွေကလည်း အဆမတန် ပြင်းထန်နေလေတော့ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်၍ မသွားလေဘဲ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဟိုထောက်ဒီထိုးဖြင့် ဖြစ်နေရသလို စောက်ပတ်ဝထိပ်နားရှိ စောက်စေ့နေရာလေးကိုလည်း လီးတန်ကြီးထိပ်က ဖိ၍ဖိ၍ထိုးနေလေတော့ရာ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက်မှာတော့ ဆက်၍ ငြင်းဆန်ရန်ပင် သတိမရတော့ဘဲ ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထလျှက်ရှိရာကပင် မထူးတော့ပါဘူး ဒီလိုဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလဲဟူသော အတွေးဖြင့် လက်တည့်စမ်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပေပြီ။
ဟိုထိုးဒီထောက်ဖြင့် ဖြစ်နေလေသော မြဦး၏လီးတန်ကြီးထိပ်က သူမ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုအစပ်လေးနှင့် စောက်စေ့လေးကိုပါ ဖိသိပ်နေတော့ရာ သူမ၏ရမ္မက်စိတ်တွေကို တမင်ပင် ထိုးဆွနေသလိုဖြစ်နေပြီး မြင့်မြင့်ကြည်သည် “အို”ကနဲ….. ”အို”..ကနဲ ဖြစ်ကာ သိမ့်သိမ့်တုန်၍ ဖြစ်နေရလေတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူမ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ နွေးကနဲ အေးကနဲဖြင့် ယောက်ယက်ခတ်ကာ ခံစားနေရလေသည်။
မြဦး၏ နဖူးဆံစပ်တွင်လည်း ချွေးဥလေးများ စိမ့်၍ထွက်လာခဲ့လေပြီ။ မြဦးသည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရာက သူ၏အင်္ကျီကိုဆွဲ၍ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ၏လက်တဖက်က သူမ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖေါင်းဖေါင်းလေးများဆီသို့ တုန်ရီစွာဖြင့် လှမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မရဲတရဲဖြင့် ဖောင်းအိနေသော မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာလေး ဖြဲလိုက်တော့သည်။
“…အို….အစ်ကို…”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်လိုက်ရင်း သူမ၏မျက်နှာလေးကိုလည်း တဖက်သို့စောင်းငဲ့ကာ လွှဲလိုက်လေတော့သည်။ မွှေးညှင်းနုလေးများ စိမ်းမြမြဖြင့် မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖေါင်းဖေါင်းလေးနှစ်ခု ပြဲဟသွားလေသောအခါတွင်တော့ နီရဲလျှက် အထပ်ထပ်အလွှာလွှာပမာဖြစ်၍နေလေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများသည် စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော စောက်ရည်ကြည်လေးများကြောင့် ပြောင်လက်ရွှမ်းစိုစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်၍လာခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ ထိပ်ဖက်တွင် ငေါက်တောက်လေး ဖြစ်၍နေသော စောက်စေ့လေးကလည်း ရဲရဲနီ၍ အသဲယားစဖွယ် ဖြစ်၍နေလေသည်။
ပြောင်တင်းကာ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ထွက်နေသော မြဦး၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ဖူးကြီးသည် သူမ၏စောက်ပတ်ဝအတွင်းသား နုနုလေးများကို ပူနွေးစွာဖြင့် တွေ့ထိလာတော့လေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်သည် အသက်ကို ဝအောင်ရှူလိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုကို တင်းတင်းလေးစေ့ကာ မာန်တင်းလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ရမ္မက်ဇောတွေပြင်းပြကာ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့သော မြဦးသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းနုနုလေးထဲသို့ တအားပင်ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေသည်။
“…..ဗြစ်… ဗြစ်… အား… အမလေး…. သေပါပြီ…. ကျွတ်…. ကျွတ်… ကျွတ်…”
မြင့်မြင့်ကြည်မှာ သူမ၏ခါးသေးသေးလေးသာ ကော့တက်သွားသည်မဟုတ်။ သူမ၏ကျောပြင်လေးသည်လည်း ကော့၍တက်သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ မြင့်မြင့်ကြည်၏ အသားလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေကြလေပြီ။ သူမ၏ စောစောက စောင်းငဲ့ထားသော မျက်နှာလေးကတော့ မော့၍ကာလာပေမဲ့ မျက်နှာလှလှလေးမှာ ရှုံ့မဲ့၍နေလေသည်။ မြဦးသည် ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြင့် ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့မှ မြဦးသည် သတိရသွားပြီး လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ ချွတ်တော့မယ်လုပ်ပြီးမှ မချွတ်ဖြစ်တော့ဘဲ လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးသွင်းထားလျှက်မှပင် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးနေအောင်ဖက်ကာ မြဦးသည် မြင့်မြင့်ကြည်၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် စို့၍ပေးနေလေတော့သည်။
စောက်ခေါင်းထဲတွင် အတော်ပင် နာအောင့်၍သွားရသော မြင့်မြင့်ကြည်သည် နဂိုကပင် ရမ္မက်ထန်တဏှာကြီးသော ဗီဇကပါလာ၍လားမသိ။ နာလွန်း၍အော်ဟစ်ကာ ညီးတွားလိုက်ရသော်လည်း သူမ၏ အော်ဟစ်ညီးတွားသံလေးအဆုံးတွင် ထိုကဲ့သို့ စောက်ခေါင်းထဲ နာကျင်၍အောင့်သွားကာ မချိမဆန့်ခံစားလိုက်ရသည်ကိုပင် ရင်ထဲတွင် ကျေနပ်၍သွားရသည်။ ထို့နောက် တဆက်တည်းမှာပင် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရမ္မက်သွေးများသည် ပို၍ပြင်းထန်စွာ ထကြွလာရလေသည်။ အရှက်တရားဆိုသည်ကတော့ သူမ၏ရင်ထဲတွင်လုံးလုံးလျားလျား ပင်မရှိတော့ပေ။ ကြည့်ပါဦး နို့စို့နေသော မြဦးထံသို့ သူမ၏နို့တွေကိုပင် ကျောလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ပင့်ကပ်ကာပေးနေသလို တတ်ကျွမ်းမှုမရှိသေးသဖြင့်လည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားသထက်ကားကာ စောက်ပတ်လေးကို မြဦး၏ လီးတန်ကြီးအရင်းသို့ အတင်းပင်ဖိကပ်၍ ပေးနေမိချေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ကတော့ တဖက်က မြဦး၏ကျောပြင်ကြီးကို သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က မြဦး၏ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို သွယ်လျှပြည့်ဖေါင်း၍နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထိုးသွင်းကာ အားမလို အားမရဖြင့် ထိုးဖွ၍နေလေသည်။
မြဦးမှာ မြင့်မြင့်ကြည် နာလွန်း၍ အော်သဖြင့်သာ အရှိန်သတ်လိုက်ရလေသည်။ သူ၏စိတ်တွေကတော့ အဆမတန် ရမ္မက်တွေ ထန်နေရလေသည်။ လိုးချင်စိတ်တွေများလာသော မြဦးက မြင့်မြင့်ကြည်၏ အခြေအနေကို ကြည့်လိုက်သည်။ ”နာသေးလား” ဟုမေးရန် စိတ်ထဲက ကြံလိုက်ပေမဲ့လည်း ပါးစပ်က ပြောမထွက်၊ မြင်ရသော အခြေအနေကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် နာကျင်ပုံမရတော့။
မြဦးသည် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ခါးလေးမှာ ကော့၍ သူမ၏စောက်ပတ်ဝလေးမှာ လီးတန်ကြီး နောက်သို့ လိုက်ပါလာဟန်ပင်။ ပြီးတော့မှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မြဦးသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို ပြန်၍သွင်း၍ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလေတော့သည်။ မြဦး၏ဆောင့်ချက်ကြောင့် အင့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားရသော်လည်း မာကြောလွန်းသော လီးတန်ကြီးကြောင့် သူမ၏စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများမှာ အီဆိမ့်၍သွားရသလို ရင်ထဲတွင်လည်း ကျေနပ်၍သွားရသည်။ မြဦးကလည်း ညှာတာရကောင်းမှန်း မသိဘဲ အတင်းပင်ဆောင့်၍ လိုးပေတော့ရာ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက် ပါကင်လေးဖြင့် အလိုးခံနေသော မြင့်မြင့်ကြည်က နာကျင်မှုတွေကို ပူးတွဲခံစားနေရပေမဲ့လည်း ဒီလိုခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တာကိုပင် သူမ၏စိတ်ထဲတွင် အားရကျေနပ် ဖြစ်နေရလေသည်။
မြဦးကတော့ သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှကြွကာ မြင့်မြင့်ကြည်၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေး တဖက်တချက်ဆီတွင် လက်ကိုထောက်၍ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်နေသဖြင့် မြဦး၏ဆောင့်ချက်များမှာ အထူးပင်ပြင်းထန်လှကာ နှစ်ဦးစလုံးမှာ တခါဖူးကမှ မကြုံခဲ့ဖူးလေသော ထူးခြားလှသည့် အရသာကို တမေ့တမောကြီး ခံစားနေရလေသည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စိတ်ထဲ ရင်ထဲတွင်လည်း မြဦးကို ခင်တွယ်သည့်စိတ် ချစ်တဲ့စိတ်များ ပို၍ ပို၍လာရသလို မြဦးကလည်း မြင့်မြင့်ကြည်အပေါ်တွင် ကြင်နာစိတ်များ ချစ်စိတ်များ ပို၍ ပို၍လာရလေတော့သည်။
မကြာလိုက်ပါချေ။ မြဦး၏ လီးတန်ကြီးက သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ အတင်းဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပြီး ဖိကပ်လိုက်ချိန်မှာပင် မြင့်မြင့်ကြည်ကလည်း သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို အတင်းပင် ကော့တင်ပေးကာ သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည် တလွန့်လွန့် တွန့်၍ သွားရပါလေတော့သည်။
“ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။”
ပြီးပါပြီ။