…………………….

ညဖက် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ သားအဖ၊ သမီးရီးစား နှစ်ယောက် ထုံးစံ အတိုင်း ကြားရက်တွေမှာ လို တွတ်ထိုး၊ ကစ်ဆင်ပေး ထိပွတ်လို့ မရခြေ၊ သောကြာ၊ စနေည တို့ ၏ ထုံးစံ အတိုင်း မိသားစု အစုံအလင် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် တီဗီ ထိုင်ကြည့် ကြရသည်။ ထိုည သူတို့ ကြည့်နေသော အခန်းဆက် စီးရီးကလည်း ကောင်းတာမို့ ညမိုးချူပ် ထိ ထိုင်ကြည့်ကြပြီးမှ အိပ်ယာ ဝင်ကြလေသည်။ မနက်ဖြန် စတိတ်ရှိုး ကြည့်ဖို့ သူတို့ အဒေါ် အိမ် သွားအိပ်ကြမည့် အကြောင်းလဲ ပြောနေကြသည်။ ရတနာဝင်း ကတော့ မနက်ဖြန်မှ အကြောင်းပြပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့မည်မို့ ဘာမှ မပြော တိတ်ဆိတ်နေသည်။ နီလာဝင်း ကလည်း ရတနာဝင်း နှင့် သူမ အဖေ တို့ အကြံ နှင့် ပလန်ကို သိပြီးသား မို့ ပြုံးစေ့စေ့ သာနေသည်။ ထိုကိစ္စကို မသိသူက သားအငယ်ဆုံး ကောင်လေးသာရှိလေသည်။

ရတနာဝင်း ကလည်း မနက်ဖြန် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြမည် ဆိုသဖြင့် ရင်တဖိုဖို ဖြင့် ဒီည အိပ်ရေး ဝဝ အိပ်မည်ဟု ဆိုသလို ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း သဘောတူထားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ ညစွန့်စား မည့် ပလန်ကို တော့ ရတနာဝင်း တယောက် မသိရှာပါ။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လောဘတက်တာလား၊ အရသာ တွေ့သွားတာလား မသိ၊ စိတ်တွေက ဆယ်ကျော်သက် ကလေး လည်း မဟုတ်ပဲ တအားထကြွနေသည်။ မနက်ဖြန် တညလုံး ရတနာဝင်း ကို စားရမယ် ဆိုတာ သိ နေတော့ ဒီနေ့ တနေ့ လုံး မထိမတွေ့ လိုက်ရသည့် နီလာဝင်း လေးကို ချစ်ချင်နေသေးသည်။ ဒါကြောင့်လည်း သမီးကြီး ဖြစ်သူ ရတနာဝင်း မသိအောင် ကြံရွယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

ည သန်းကောင် လောက်ကျတော့ မိမိအခန်းကို မီးမှောင်ချကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မီးဖိုထဲက ထမင်းစား ကုလားထိုင်တလုံး ပေါ် တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ အိမ်သာထဲမှ မီးလုံးကို ဖွင့်ထားပြီး တံခါးကို နည်းနည်းလေး ဟထားလိုက်သဖြင့် သူထိုင်နေရာ မှာ အလင်းရောင် ရနေသည်။ တခြားနေရာတွေက တော့ အလင်းကြီးမဟုတ်တောင် မြင်နေရသည်။ မှောင်ပိန်းမနေတော့။

ခနကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဂဏှာ မငြိမ်တော့၊ နီလာဝင်း အိပ်များ ပျော် သွားပလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ရတနာဝင်း များ မအိပ်သေးလို့လား၊ နည်းနည်း ကြာလာတော့ အင်း လာမှာ မဟုတ်တော့ ပါဘူးးလေ ဟု တွေးကာ ထိုင်ရာ မှ ထလိုက်သည်။ အိမ်သာထဲက မီးကို သွားပိတ်မလို့ ပြင်နေတုန်းမှာ ပင် ခြေသံတိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နီလာဝင်း၊ ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်ကလေး တယောက် ရီးစား ကောင်မလေး နှင့် အဖေအမေ မသိအောင် ချိန်းတွေ့ သလို ဖီလင်မျိုး ဖြစ်နေရသည်။

နီလာဝင်း က အသံမထွက်ဖို့၊ သူမ လက်ညိုးကို နူတ်ခမ်းမှာ ကန့်လန့် ဖြတ်ပြလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နားလည်ကြောင်းခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ဆွဲခေါ် သွားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘုမသိဘမသိ နဲ့ နီလာဝင်း ခေါ်ရာ ကို လိုက်သွားခဲ့သည်။ သူ့အကြံက နီလာဝင်းကို မီးဖိုခန်းထဲ တွင် လိုးဖို့ ဖြစ်သည်၊ သို့သော်၊ ယခု နီလာဝင်း ခေါ် ရာသို့ ပါသွားလေသည်။

အိမ်ရှေ့ခန်း မှ တီဗီရှေ့ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ကြပြီးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတိုးတိုး လေသံလေးဖြင့် ၊

“ဘာလို့ ဒီကိုခေါ်လာတာလဲ”

ဟု မေးလိုက်မိသည်။ နီလာဝင်း က လည်း လေသံလေးဖြင့်၊

“ဖေကြီး ကလည်း မီးဖိုခန်းက မီးတို့ အခန်းနဲ့ ကပ်နေတာ၊ အသံက အခန်းထဲက ကြားရနိုင်တယ်၊ နောက်ပြီး မတော်လို့ မကြီး တရေးနိုး ရူးပေါက်ချင်လို့ ထလာရင် အဲဒီဖက်ကို လာမှာ၊ ချက်ခြင်းတန်းတိုးမှာ”

တော်တော် လည်တဲ့ ကောင်မလေး ပဲ ဟု ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့သမီးကို သူ ပြန်ချီးမွမ်းလိုက်မိသည်။ ဟုတ်ပ သူတောင် မတွေးမိ၊ အိမ်ရှေ့ခန်းက သူမ တို့ အခန်းနှင့် ဆို ကြားထဲ မှာ ဦးရင် ထွန်းဝင်း တခန်း ခြားသေး သည်။ နောက် ခုန နီလာဝင်း ပြောသလို ရတနာဝင်း ထလာလျှင်လည်း ချက်ခြင်းကြီးတန်း မတိုးနိုင်။ အသံကြားတာနဲ့ ပြင်ဆင်ချိန်ရမည်။ ဆင်ခြေရှာလို့ ရမည်။ နောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဘုရားစင်မီးနှင့် လမ်းမပေါ်က ဓါတ်မီးတိုင် တို့ တံခါး ထိပ်မှန်ချပ်များမှ ဝင်နေသဖြင့် အလင်းရောင်လည်း ကောင်းကောင်းရသည်။

“အင်း ငါ့သမီး က တော်တော် တွေးတတ်တာပဲ၊ အရမ်းတော်”

ဟု ချီးကျူးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း က ပြုံးစေ့စေ့ နှင့် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာလှုပ် ပြောင်ပြရင်း၊

“ကဲ ပြောပါဦး ဖေကြီး ညကြီးသန်းကောင် ပြောစရာ ရှိတယ် ဆိုတာ ဘာပြောမှာလဲ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်း လေးကို သူ့ရင်ခွင် ထဲ ဆွဲဖက်ကာ မျက်နှာ အနှံ့နမ်းရှုံ့ ရင်း နူတ်ခမ်းလေး ကို တချက် ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်ပြီးမှ။

“မီးလတ် ကို ဖေကြီး ချစ်တယ်လို့ ပြောမလို့”

“ဟာကွာ ဖေကြီး နောက်တယ်၊ အာ့ များ ၊ ဒီအချိန် ပြောဖို့ လိုလို့လား”
အခန်း ၂၁။

နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ သူမ ကို ချိန်းမှန်း သိသိ ကြီး နှင့် မိန်းမ တို့ မာယာ ဖြင့် ပြန် ရစ်နေလေသည်။ နီလာဝင်း မှာ ညဖက်မို့ တီရှပ် နှင့် ကာတွန်း ရုပ်ကလေးများရိုက်ထားသည့် ပါဂျားမား ပိတ်ဘောင်းဘီရှည် လေးဝတ်ထားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်းလေး ကို ဖက်ထားရာမှ ဖင်လုံးလေး များ ကို ပဂျားမား ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် လိုက်ရင်း၊ စွာလန်တေး လုပ်နေသည့် နူတ်ခမ်းတို့ ကို စုပ်နမ်းလိုက် သည်။ တကယ်တော့ နီလာဝင်း ကလေး မှာလည်း မျှော်လင့် ပြီးသား ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင် ကြီးကို ပြန်ဖက်တွယ်ရင်း သူမ နူတ်ခမ်းလေးထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လျှာ ကြီးကို ပါ စုပ်ပေး လိုက် သည်။ သူမ ပေါင်ခွဆုံ မှာ ထိုးထိုးထောင်ထောင် လာထောက်နေသည့် လီးကြီး က လည်း သူမ စောက်ဖုတ် လေး ကို လာဖိ မိ နေရာ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ ယားလာရလေသည်။

သူတို့ နှစ်ယောက် နူတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်နေချိန်မှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တွေက တီရှပ်အောက်မှ တိုးဝင် ကာ နီလာဝင်း နို့ကလေး များကို အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ နီလာဝင်း တီရှပ်အောက်မှာ ဘရာဇီယာ မဝတ်ထား ကြောင်း တွေ့လိုက်ရတော့ အရမ်းသဘောကျသွားလေသည်။ သူ့လက်ဖဝါးကြီး နှစ်ဖက်ဖြင့် တဖက် တလုံးစီ အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပေးတော့ နီလာဝင်း ပါးစပ်လေး မှ ငြီးသံလေး တွေ ထွက်ပေါ် လာပြီး သူမ ပေါင်ခွဆုံ လေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး ဆီ ပိုမို ဖိကပ် ပွတ်လာတော့ သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ အသက်ရူသံများမှာ တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် ကျယ်လောင်သလို ဖြစ်လာရသည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေးက သူမ ဘိုက် ဆီးခုံ နားလာထိုးနေသည့် လီးကြီးကို လက်ကလေး ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်ကိုင် လိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချ ပြစ်လိုက်သည်။ အဲတော့ လည်း နီလာဝင်း ကလေး က သူမ လက်ဖြင့် ထောင်မတ်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် မိလိုက်သည်။ လီးကြီးက သူမလက်ထဲတွင် နွေးထွေး နူးညံ့နေသော်လည်း အတွင်းထဲက အကြောတွေက တော့ သံချောင်း ကြီး အလား တင်းမာနေသည်။

တကယ်တော့ နီလာဝင်း အရသာ တွေ့နေလေပြီ။ ပထမဆုံး အကြိမ် ကသာ စပ်ဖြင် ဖြင်း အောင့်တောင့် တောင့် နှင့် ဒုတိယ အကြိမ် မှာ တော်တော် လေး ကောင်းနေပြီ၊ နောက်ပြီး လီးကြီးကို စုပ် လိုက်တော့ လည်း တမျီုး အရသာ ရှိသလို မို့၊ ဒီနေ့ တနေ့ လုံး ဖေကြီးနား ကပ်လို့ မရဖြစ် နေတာ၊ စိတ်ထဲ အား မလို အားမရ ဖြစ်နေရသည်။ နောက် မနက်ဖြန်ဆို ရင် မကြီးနဲ့ ဖေကြီး တို့ က နှစ်ယောက်ထဲ လိုးကြ ဆော် ကြ တော့မည် ဆိုတာလည်း သိထားတော့ မနာလို ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် ကိုယ့် အမကြီး လည်း ဖြစ်၊ သူက ဖေကြီး နှင့် အရင် ဖြစ်နေကြတာ ဆိုတော့ လည်း ကိုယ်က မလုပ်နဲ့ ပြောလို့ လည်း ရမှာ မဟုတ်။ ခုတောင် ဖေကြီး က လည်း မကြီး မသိအောင် လျိုထား ပြီး သူမ နှင့် လာဖြစ်နေရတာ မဟုတ်လား။ ဖေကြီး ပြောသလို ဆို မကြီး က စောက်ဖုတ်ထဲ တောင် အလိုးမခံဘူးသေး ဆိုတော့ သူမ က ဖေကြီး လီး ကို အရင်ဆုံး အလိုးခံရသည့် သူ ဖြစ် သွား ရတာကိုလည်း အားရ ကျေနပ်မိသည်။

ဒီည သူ့ကို ဖေကြီး တွေ့ချင်သည်လို့ ချိန်း ကတည်းက စိတ်လှုပ်ရှား နေခဲ့ရသည်။ သူမ ပိပိလေး မှာ လည်း စောက်ရည် တွေက ရွဲနေပြီ။ မကြီး အိပ်ပျော် သွား အောင် မနည်း စောင့်ရသည်။ သူမ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နေလျှင် သူမ ကို ဘာလို့ အိပ်မပျော်သေး တာလဲ မေးမှာ စိုးလို့ တတ်နိုင်သလောက် အညှောင်းခံပြီး လူကို ညိမ်ညိမ်လေး လှဲနေခဲ့ရသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုဖာမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ နီလာဝင်း က ဆိုဖာရှေ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို မော့ကြည့်ကာ လေသံတိုးတိုးလေး ဖြင့်၊

“မနက်ဖြန်ကျ ရင် မကြီး နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတော့ မယ် ဆိုတော့ ပျော်နေ တာပေါ့ လေ”

ဟု ငေါ့လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သမီးလတ် တယောက် သူ့ အမကြီး အပေါ် အနည်းငယ် မနာလို ဖြစ်နေ မှု ကို သဘောကျမိလေသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မနက်ဖြန်အတွက် အလွန် စိတ်တက်ကြွ နေသည်ကို မီးလတ် မသိစေချင်၊

“အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးးကွာ၊ ဟိုက ရီးစား ပဲ ရှိသေးတာ ၊ ဒီက မှ မယား အဆင့်ရောက်နေပြီကို”

“ဘာလို့ မယား အဆင့်လဲ”

“လင်မယားလိုပဲ နေတာ ဘယ်နှစ်ခါ ရှိပလဲ၊ အဲတော့မယားအရာမြောက်ပြီပေါ့လို့၊ ဟုတ်ပလားမယားလေး ရယ်”

“ဘာမယားလေး လည်း မီးက မယားကြီး၊ မနက်ဖြန်ကျမှ မကြီး က မယားလေး ဖြစ်မှာ”

“ဟုတ်ပါပြီကွာ မိန်းမ ရာ၊ ယောက်ျား လီးကြီး တအား မာနေပြီ အာငွေ့ လေး ပေးပေးပါဦး၊ တော်ကြာ ပေါက် ကွဲ ထွက်တော့ မယ်”

နီလာဝင်း က မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးပြီး မျက်နှာကို ရှေ့တိုး လိုက်သည်။ မှောင်ထဲ မှာ မျက်လုံးက ကျင့်သား ရနေတော့ သူမ လက်ထဲ မှ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထနေသည့် လိးကြီး ၏ ဖွင့်ကား နေသော ဒစ်ဖူးး ကြီးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ သူမ လျှာလေး ထုတ်ကာ ဒစ်‌ဖူး ထိပ် အကွဲကြောင်း မှ စိမ့် ထွက် လာသော လရည် သီးလေးကို လျှက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီး တခုလုံးကို ငုံကာ ဖွဖွလေး တချက်စုပ် သည်။ နောက် သူမ လျှာကလေး ဖြင့် ဒစ်အရင်း အချိုင့် လေးကို ပတ် လျှက်သည်။ ဒစ်ဖူးး နှင့် လီးတန် တလျှောက်ကို လျှာ အပြားလေး ဖြင့် တပြတ်ပြတ် လျှက် ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီးကို အာခံတွင်းထဲ ထည့် ၊ သူမ နူတ်ခမ်း ကို လီးတန် မှာ စေ့ရင်း က စုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ခေါင်းကို နိမ့်ချီ မြင့်ချီ နှင့် နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် ဂွင်းတိုက် ပေးရင်းက လည်းအာခံတွင်းထဲ က စုပ်သည်။ ထွက်လာသမျှ အရည်ကြည်တို့ ကိုလည်း မျိုချသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က တော့ လက်တဖက်က နို့ကလေး တွေကို ဆုပ်နှယ်ရင်း တဖက်က နီလာဝင်း ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင် ပေးရင်း ဂုတ်သား လေးတွေကို ပွတ်သတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်တွင်း မှ စစ်ကနဲ စစ် ကနဲ နေအောင်ကို စုပ်ပေးရေင်း လီးကိုလည်း သူမ နူတ်ခမ်းလေး များ ဖြင့် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးနေသဖြင့် လီးကြီးက မတရား ထွား တက်လာပြီး ပေါက်ကွဲတော့ မတတ် မာတင်းလာခဲ့ ရသည်။

“တော်ပြီ ထင်တယ် မီးလတ် ဖေကြီး တော်ကြာ ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ် ထထ ”

ဟု ပြောပြီး ဆွဲထူ ပေးလိုက်တော့ နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရှေ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ခါးမှ ပါဂျားမား ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြည်ပြီး သူမ ခြေကျင်းဝတ် သို့ ကွင်းလုံး ကျွတ်ကျ သွား စေသည်။ သူ့လက်ချောင်း ထိပ်ကလေး ဖြင့် နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်စမ်း ကြည့် လိုက်တော့ စောက်ရည်တွေ က ရွဲနှစ်နေသည်။ သူ့ လက်ချောင်းကြီး စောက်စေ့လေးကို သွားဖိပွတ်မိတော့ နီလာဝင်း ပါးစပ်မှ အိ ကနဲ အသံထွက် လာပြီး၊ ဒူးတွေ ညွတ်ခွေ ချင်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို လှမ်းကိုင် ထိန်းလိုက်ရသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဆိုဖာ အစွန်းကို ဖင်ရှေ့ ထိုင်လိုက်ပြီး နီလာဝင်းကို သူ့ ပေါင်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင် စေသည်။ နီလာဝင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်အချ မှာ သူ့ လီးကြီးကို နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝ ပေါ် တေ့ ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း နှစ်ဝင် စေလေသည်။

နီလာဝင်း မှာ သူမ စောက်ခေါင်းလေး ထဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တိုးဝင် လာသော လီးတန်ကြီးကို ခံနိုင်သလောက် ထိန်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေး မှာ ထိုလီး ကြီးကို တမနက်လုံး တောင်းတ နေခဲ့ သည်မို့ နည်းနည်း ကျပ် ပြီး နာတာတာ ဖြစ်သော်လည်း အံကြိတ်ခံကာ ထိုင်ချလေသည်။ မကြာခင်မှာပင် သူမ ဖင်လုံး လေး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင် နှင့် ထိ ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးလည်း သူမ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ အဆုံးထိ အောင်ကို ဝင်သွား ခဲ့လေသည်။

” အား ကောင်းလိုက်တာ မီးလတ်ရယ်….ဖေကြီး လီးမှာ စိမ့်နေအောင် ကောင်းတာပဲ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်က လည်း နီလာဝင်း တီရှပ်အောက် မှ လျိုကာ နို့လေး နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။ နောက်တော့ အားမရသလို ဖြင့် တီရှပ်ကို မချွတ်လိုက်ရာ နီလာဝင်း ကလည်း လက်လေး နှစ်ဖက် မြှောက်ပေးရှာသည်။

“အား လှလိုက်တဲ့ နို့လေး တွေကွာ၊ ‘

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နို့လေး များကို ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ် စို့ လေသည်။ နီလာဝင်း နို့သီးခေါင်းလေး များမှာ သေးသေး ဖုကလေး များသာ ဖြစ်သဖြင့် လက်ညိုးလက်မ နှင့် ပင် ကောင်းစွာ ညှစ်ကိုင် ခြေလို့ မရသေး ပေ။ နို့လုံးလေး တွေက တော့ လက်တဆုပ်စာ မက လုံးမို့မို့ လေးတွေမို့ ကိုင်လို့ အင်မတန် ကောင်းသည့် အရွယ် ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ နို့ကို စို့လိုက်တော့ နီလာဝင်း ခမြှာ ကိုယ်လေးပင် တုံတက်ကာ ကြက်သည်း မွှေးညှင်း များ ထသွားရသည်။ သူမ အတွက် သူမ ရင်သား များကို ပထမဆုံး တခြားလူတယောက် ကိုင်တွယ်ခံရခြင်း ဖြစ်ရုံ မက စို့ပေးတာပင် ခံရတာမို့ တကိုယ် အကြော တွေ ဖိန်းတိန်း ရှိန်းတိန်း ဖြစ်သွား ရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကလေး မှလည်း အရည်ကြည် တို့ စိမ့်ဆင်း ကျလာပြီမို့ လီးကြီးကို ချောဆီ ထည့် ပေးလိုက် သလို ဖြစ်လာရသည်။

နီလာဝင်း က သူမ လုပ်တတ် သ‌လောက် ဖင်ကလေးကို ကြွလိုက် ပြချ လိုက်ဖြင့် အပေါ် မှ လိုးပေးရှာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ လီးကြီးမှ စေးအိ လှသည့် အရသာခံနေရင်း၊ အပျိုမလေး ၏ နူးညံ အိတင်းလှသည့် နို့လုံးကလေး များကို ဆုပ်နှယ်၊ စို့ ပေးရင်း ဇိမ်ခံနေလေသည်။ နို့စို့ ရာမှ အနည်းငယ် ဝ သွားမှ နီလာဝင်း ကို ဖက်ပြီး နူတ်ခမ်းကို ကစ်စ် တချက်ပေးကာ၊

“တော်ပြီ မီးလတ် ညှောင်းနေ ရော့ မယ် ဖေကြီး တလှည့် လုပ်ပေးမယ် ခန ဆင်း”

ဟု ပြောရင်း နီလာဝင်း ခါးကလေးက ကိုင်မကာ မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေးကို ဆွဲကာ ဆိုဖာ နောက်သို့ ခေါ်လာပြီး ဆိုဖာ နောက်မှီကို တတောင် ထောက် ကုံးစေကာ ဖင်ကလေးကို အနောက် ကော့ စေလိုက်သည်။

နီလာဝင်း ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဘော်ဒီလေး မှာ စင်းပြီး လှနေလေသည်။ သူမ မှာ သွယ်သော်လည်း ပိန်ညှောင် သေး မဟုတ်ခြေ၊ နောက်ပြီး လုံးဝန်းသော ဖင်လုံးလေး မှာ သေးသွယ်သော ခါးအောက် မှ ဝိုင်း စက်နေအောင် ကား ထွက် လာတော့ ခုလို ကုန်းပေးလိုက်တော့ အရမ်းကို လှသည့် ဂစ်တာ ရှိတ်ကလေး ဖြစ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကား ရပ်စေပြီး ထိုခြေထောက် နှစ်ဖက်ကြားမှာ သူက ဒူးထောက်ထိုင်ချ လိုက်သည်။

နီလာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်ကလေးက အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးလျှက် မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်းလေး ပြူ ထွက်နေသည်။ အပျိုမလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်နံ ညှီစို့စို့ လေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက် တော့ မွှေးကြိုင် သင်း ပျံ့ နေလေသညည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စော်ဖုတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဖြဲကာ သူ့လျှာကြီး ဖြင့် ထိုးလျှက်လိုက်သည်။

“အား ရှီးးးးးးးးးးးးးး အိုးးးးးးးးးးးး”

နီလာဝင်း လေးမှာ ထိုသို့ လုပ်လိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့် ထားသော်လည်း တခါမှ မခံဘူးသေးသော အတွေ့ အကြုံ ကြောင့် အသံလေး ပင်ထွက် သွားမိသည်။ နွေးထွေး စိုစွတ်သော လျှာကြီးက သူမ စောက်ဖုတ် အသား နုနု လေးကို လာထိလိုက်တော့ လူတကိုယ်လုံး တုံတက် ကာ စောက်စေ့ လေးပင် ကျင် တက် သွားရသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ပါးစပ်ကြီး တခုလုံးကို စောက်ဖုတ်အုံကလေး ရသလောက် ငုံ့ကာ စုပ်ပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေး က စိမ့်ကျနေသည့် စောက်ရည်ကြည်တို့ကိုလည်းစုပ်ကာ မျိုချလိုက်သည်၊ နောက်တော့ သူ့လျှာကြီးကို စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်သလောက် ထိုးထည့်ရင်း လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် စောက်စေ့လေး ကို ဖိပွတ်ခြေလေရာ နီလာဝင်းမှာ ဖင်လုံးလေး တယမ်းယမ်း ဖြစ်နေရသည်။ နောက် စောက်စေ့ လေးကျင်ပြီး ပြီးသွားကာ သူမ ဆက် မခံနိုင်တော့ သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဦးခေါင်းကို လက်ကလေးဖြင့် အသာတွန်းပြီး၊

“‌အီးးးး ယောက်ျား လိုးတော့ ကွာ မခံနိုင်တော့ ဘူးး ….အူးးးး”

ဟု ပြောလေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ၏ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝလေး မှာ တေ့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်။

“အ ဖြည်းဖြည်း ယောက်ျားကြီး ရယ်၊ အရမ်းမလုပ်နဲ့ ဦးလေ”

“အေးပါ မိန်းမ ရယ်၊ ယောက်ျား ဖြည်းဖြည်း လိုးပါ့မယ်”

သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ လင်မယား ရိုးပလေး စကားပြောရင်း ဖြင့် ဖီးတွေ ပိုတက်လာကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ ဒူးကို ကွေးပြီး အပေါ် သို့ ပင့်ကာ ပင့်ကာ တချက်ချင်း ဖြည်းဖြည်း စလိုးလေသည်။ နီလာဝင်း ကလည်း ဆိုဖာနောက်မှီကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖင်ကို ကော့ ကော့ ပေးကာ ခံလေသည်။ နီလာဝင်း မှာ လူက သွယ်သော်လည်း ဖင်လုံးလေး က အိုးလုံးကျစ်လေး ဖြစ်ရာ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ခြံမှာ တင်းတင်းအိအိလေး ခံစား နေရသလို၊ လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ထားသလို စေးကျပ် နေသော စောက်ဖုတ်လေးက လည်း စောက်ရည် ရွဲလျှက် အလွန်ပင် အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလှပေသည်။ နှစ်ဦးသား အရှိန်ရလာတော့ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်လာ ကြမ်းလာခဲ့သည်။

“ဖတ် ဖတ်..ဖလွတ်..ဗျိ..”

“အု….အု.”

“အီးးး အီးးး”

“ဖွတ်….စွတ်…ဖတ်..”

“အ…..အီးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးး”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ် အတွင်းသား လေးများ လီးကြီး နှင့် ပါလာသလို ပင် ခံစား နေရသလို နီလာဝင်း မှာလည်း သူမ အူတွေကို ဆွဲထုတ်သွားသလို ပင် ခံစား နေရသည်။

“…အ….ပြီးးးးး ပြီးးးးးးးးပြီးးးးးးးးးးးအိုးးးးး”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး မှ လရည်များ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထည့်ကာ တချီ ပြီးသွားခဲ့ရသလို နီလာဝင်း မှာလည်း စောက်စေ့လေး ကျင်တက်ပြီး တကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလို ပင် တွန့်တက် ပြီး ပြီးသွားရတော့ သည်။
အခန်း ၂၂။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့လီးကြီး နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ထည့်ကာ စိမ်ထားရင်းမှ၊ စောက်ခေါင်း တွင်းအသားနု လေးတွေ သူ့လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးသလို ခံစား နေရတာကို အရသာ ခံနေ လိုက်သည်။

ခနကြာမှ သူ့ကိုယ်ကို နီလာဝင်း ဖင်နောက် ပူးကပ်ထားရာမှ ခွာလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက လျောကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းက လည်း ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် လက်ထောက်ကုံးနေရာမှ မတ်မတ်ထရပ် လိုက်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ရပ်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ပြီး မော့လာသော မျက်နှာလေးမှ နူတ်ခမ်းကို စုပ်ယူ နမ်းလိုက်သည်။

“ချစ်လိုက်တာ မီးလတ် ရယ်၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ”

“ဟွန့် ဘာမီးလတ် လဲ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီး မှ မီးလတ်လား”

“အာ ဟုတ်ပါဘူးး ပါးစပ် အကျင့် ပါသွားလို့ ပါ၊ ကဲ ဘယ်လို ခေါ် ရမလဲ ပြောအာ့ ဆို၊ မိန်းမ ရေ ဆိုတာကြီးက လည်း ရို မဖြစ်ဘူးလေ”

“သိဘူး သွား သူ့ မယားလို လုပ်ချင်သလို လုပ်ပြီးမှ သမီးသမီး မခေါ်နဲ့”

“အာ့ ဆို ဘယ်လို ခေါ် ရမလဲ လို့ ပြောလေကွာ နီလာလား”

“ဟာ သွားပါ၊ အဲဒါ သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်တာ ဖယ်ပါဦး ဒီမှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ အဝတ်အစား ဝတ်လိုက်ဦးမယ်”

နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို တွန်း ပြီး ဆိုဖာရှေ့ မှာ ပုံကျနေသော သူမ အဝတ်အစား များကို ကောက်ယူကာ ပြန်ဝတ်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လည်း သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ် ပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်ချလိုက်ကာ နီလာဝင်း ထိုင်လေမလားစောင့် နေသည်။ နီလာဝင်း က သူမ အဝတ်အစား များဝတ်ပြီးတာနှင့်၊

“သွားအိပ်တော့ မယ်၊ အိပ်ချင်ပြီ”

ဆိုပြီး မျက်နှာ ခပ်တည်တည် ဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ အူကြောင်ကြောင် နှင့် ကျန်ခဲ့တော့ သည်။ အင်း မိန်းမ ဆိုတာ ဒီအရွယ် ကလေး တောင်မှ နားလည်ရ ခက်တာပါလား ဟု တွေးလိုက်မိသေးသည်။ ဘာများ စိတ်ဆိုးသွားတာလည်း သူ နားမလည်။ နောက်နေ့ မှ ပြန်ချော့ ရမယ်လေ ဟု တွေးရင်း သူ့ အခန်းထဲ သို့ သူပြန်ဝင်လာခဲ့တော့ သည်။

…………………………………..

နောက်နေ့ တနေ့လုံး နီးပါး နီလာဝင်း မှာ မျက်နှာထား တည်တည် ဖြင့် ဖြစ်နေသဖြင့် ဦရင်ထွန်းဝင်း ဘာမှ မပြောဖြစ်၊ ရတနာဝင်း လည်း အိမ်မှာ ရှိနေတာ ဆိုတော့ သူမ တခုခု ပြန်ပြောလိုက်လျှင် ရတနာဝင်း မသင်္ကာ စရာ ဖြစ်သွားမည်ကို လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လန့်နေသည်။နောက် တော့ သူတို့ မောင်နှမ သုံးယောက် စတိတ်ရှိုး ကြည့်ဖို့ သူတို့ အဒေါ် အိမ် သွားကြမည်ဟု ဆိုကာ ထွက်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်အထိ နီလာဝင်း ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ချည်းကပ်ဖို့ အခွင့်မသာခဲ့။ ရတနာဝင်း ကတော့ ထိုအိမ်ရောက်ပြီးမှ ခေါင်းကိုက်သည် ဟု ဆိုတာ အိမ်ပြန်လာဖို့ သူတို့ စီစဥ်ထား ပြီးသား ဖြစ်သည်။

သူတီု့ ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ဂဏှာ မငြိမ်တော့၊ ဒီည တညလုံး သူနှင့် ရတနာဝင်း တို့ နှစ်ယောက် ထည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေကြရမည်ကို တွေးရင်း ရင်တွေ ခုန် နေမိသည်။ ဘီပီအိုင် ထုတ် စပါးကက်ပစူး လေး တလုံးတောင် ထုတ် သောက်ထားလိုက်သည်။ လိုရမယ်ရ ပေါ့ ဟု တွေး လိုက်သည်။ ဆိုင်ကို စောစော သိမ်းပြီး တံခါးတွေ စပိတ် တော့ သည်။ ဒီအချိန် ပြန်မလာလောက်နိုင်သေးမှန်း သိရက် နှင့် လည်ပင်းရှည် အောင် မျှော်နေမိသည်။ အိမ်မှာ အဆင်သင့် ရှိနေသည့် ငါးခြောက် ဖုတ် ဆီဆမ်းလေး နှင့် ဘီယာ တလုံး ဖွင့် မြည်းရင်း တီဗီ ကို ဖွင့်ကာ ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်း ကြည့်နေ လိုက်သည်။ တီဗီကို ဖွင့်ထားသော်လည်း သူ့ မျက်စေ့ ထဲ မြင်နေတာက ညတုန်းက ဆိုဖာနောက်မှီမှာ ဖင်ကုံးခိုင်းရင်း လိုးခဲ့ရသည့် နီလာဝင်းလေး၊ အင်း၊ မနေ့ညက သူ့ ကိုယ်သူ မိန်းမ ကြီး တယောက်လို သူ့ကို ပြုမူ သွားလိုက်တာ၊ ငါ့ မှာ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ တဲ့ ဟာ ပြန်ချော့ ရဦးမည်ဟု တွေး နေမိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်ရှေ့ မှ တံခါးဖွင့် ပြီး ရတနာဝင်း ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရတနာဝင်း က အိမ်တွင်း ဝင်ပြီးသည်နှင့် တံခါးကို အတွင်းမှ ပြန်ပိတ်ကာ ဂလန့် ချလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း က အိမ်ထဲဝင်လာတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ် မှာ ထိုင်ပြီး ဘီယာသောက်ကာ တီဗီကြည့်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို တွေ့လေသည်။

“ဖေကြီး ဟွန်း ဆိုင်စောစီး သိမ်းပြီး ဇိမ်ကျနေတယ်ပေါ့လေ၊ တယောက်ထဲ စားလို့ သောက်လို့”

“ဟုတ်ပါဘူးကွာ မီးကြီး ကို စောင့်ရင်း ဘီယာလေး တလုံးသောက်နေတာပါ၊ မျှော်လိုက် ရတာကွာ ဖေကြီး လည်ပင်းတောင် ညှောင်းနေပြီ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ထိုင်ရာမှ ထပြီး ရတနာဝင်း ကို လှမ်းဖက်ကာ မျက်နှာ အနံ့နမ်းရှုံ့ရင်း နူတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း သူမ မျက်နှာလေးကို ပြန်မော့ ပေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ကုတ်ကို ခိုကာ တွယ်ထားလိုက်သည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း တီရှပ်လေးကို ဆွဲမ ပြီး ချွတ်မည်ကြံတော့ ရတနာဝင်းက၊

“အာ ဖေကြီး ကလည်း အိမ်ရှေ့ ကြီးမှာ လေ”

ဟု တားလေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ လက်ကို ဆွဲကာ သူ့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ် သွားလေသည်။ ရတနာဝင်း က နောက်မှ လိုက်သွားသော်လည်း။

“ဖေကြီး မီး ဘိုက်ဆာနေပြီ”

ဟု လှမ်းပြောသည်။ ရတနာဝင်းကို သူ့ လီးတကိုင်ကိုင် ဖြင့် မျှော်နေရတာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက၊

“အင်း ပါ ခနလေး ဒါလေး ပြီးရင် ဖေကြီးတို့ ပွဲစျေးတန်း သွား စား ကြမယ်”

ဟု ပြောလေသည်။ တကယ်တော့ အခါကြီးရက်ကြီး တန်ဆောင်တိုင်ပွဲမို့ သူတို့ နှင့် မလှမ်းမကမ်း ရပ်ကွက် မှာ တေးသရုပ်ဖေါ် စင်မြင့်တို့၊ ကိုယ်တိုင်တီးတေးဂီတဝိုင်းတို့၊ အပြင် စားစရာ မျီုးစုံ ရောင်းချသော စျေးတန်းကြီး လည်း စည်ကားစွာရှိသည်။ ကလေးများအတွက် ချားရဟတ်များ တခြား စီးစရာ များဖြင့် စည်ကားသော နေ့ မျိုး ဖြစ်လေသည်။

အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ပုံ ချွတ်ချပြီး အင်္ကျီ ကို ပါ ဆွဲချွတ်လိုက် သည်။ ရတနာဝင်းက သူမ တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲမ ချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာဇီယာ ကလေး နှင့် အောက်မှ သရီးကွာတား ဂျင်း‌ဘောင်းဘီ ကလေး ဖြင့် ရပ်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကြည့်လိုက်သည်။

“ခွိ ဖေကြီး တအား ဆိုးတာပဲ တခါထဲ သမီး အပျိုလေး ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ၊ သူ့ဟာကြီးက လည်း တချိန်လုံး မာတောင်နေတာပဲ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ လည်း တကယ်တော့ မော်ဒယ်ဘွိုင်း မဟုတ်ပါ။ အရွယ်က လည်း ၄၈-၄၉၊ အလုပ်က လည်း စျေးရောင်း ဆိုင်ထိုင် နေရသူ ဆိုတော့ သူများတွေလို မာဆယ် အဖုဖု အထစ်ထစ်လည်း မရှိပါ။ သို့သော် အရပ် မြင့်ပြီး နဂိုကတည်းက မဝတတ်သည့် မက်တယ်ဘော်လစ်ဇင်ကြောင့် လူက တော့ သိပ်မဝ၊ သို့သော် ဂျင် လည်း သွားဖို့ အချိန်မရှိ၊ အလုပ်ကြမ်းလည်း မလုပ်၊ တခါတလေ၊ ဝီစကီလေး၊ ဘီယာလေးလည်း မှီဝှဲ တတ် တာမို့ ဘိုက်ကတော့ ဆစ်ပက် အစား တဂါလံ သာ ရှိသည်။ လူက မဝ သဖြင့် ဘိုက်က အရမ်း အပူကြီး မဟုတ် သော်လည်း မော်ဒယ်တွေလို ချပ်ယပ်မနေ၊ ဘောလုံး အသေးစား လောက် တော့ ထွက် နေသည်။ လမွှေး တွေက လည်း အုပ်လိုက် ထူနေသည်။ အမွှေးဖြူ တချောင်း နှစ်ချောင်း ပင်ရှိသေးသည်။ အဲဒီ လမွှေး ကြားထဲက ထိုးထွက်နေသော လီးကြီးကတော့ ဘဝပေးကံ ကြောင့် ခပ်တုတ်တုတ် ရှိသည်။ အရပ်ရှည်လို့ အချိုးအစား အရ လီးတန်က လည်း ရှည်သည်။ ကိုယ် အသား အရည်က နေပူထဲ သိပ်မထွက်ရလို့ အသားလတ် ပေမဲ့ လီးတန်ကြီး ကတော့ ညိုနေသည်။ ဒစ်ဖူး ကတော့ ဖူးရောင်နေသလို ခရမ်ရောင် လိုလို ပန်းရောင်လိုလို ကားစွင့်နေသည်။

သူမ ဖင်ထဲ အဆုံးထိတောင် နှစ်ခါလောက် ဝင်ခဲ့ဖူး ပြီ ဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ရတနာဝင်း စိတ်တွေ ထလာသည်။ သူမ မှာ စောက်ဖုတ်ကို အလိုးမခံဖူးသေးသော်လည်း ဖင်လိုးခံရတာကို နှစ်သက် အရသာ တွေ့ နေပြီ ဖြစ်ရာ ခုလို လွတ်လပ်တုန်း စောက်ဖုတ်အလိုးခံတော့ မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

ရတနာဝင်း က သူမ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို သူမ ဘာသာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ချွတ်နေချိန်တွင်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးကို ချွတ်ကာ ဇစ်ပါ ကို ပါ ဆွဲချလိုက်သည်။ သူမ ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ပါ ရော ပြီး ချွတ်ချရာ သူမ ဖင်လုံး နှင့် ပေါင်လုံး တုတ်တုတ် လေးများ ကြောင့် ဒီတိုင်းချွတ်လို့ မရ လှိမ့် ပြီး ချွတ်ချရလေသည်။

အခုတော့ သူ့ ရှေ့မှာ အလှနတ်သမီးလေး တပါး ရောက်လို့ နေခဲ့ပြီ။ မီးလတ်နှင့် မတူ ဖြူဝင်း နေသော အသားအရည်၊ ပိုမို ထွား မို့သည့် ရင်သား အစုံ၊ ကားစွင့် သည့် တင်သား ကြီးများ နှင့် တုတ်ခိုင်သော ပေါင်လုံး ကြီးများ ကြောင့် တမျိုး တဘာသာ လှနေ၊ဆက်ဆီ ဖြစ်နေပေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်းကို ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမ နို့များကို ဆုပ်ကိုင် နှယ်ရင်းက နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလေသည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လျှာကြီး ကို စုပ်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းတာ အားရ သွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ၏ နို့တွေကို စို့လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း နို့ တွေကို တဖက်တလှည့်စီ အားရအောင် တပြွတ်ပြွတ် စို့နေချိန် ရတနာဝင်း မှာ မျက်လုံးလေး စင်းခံ ပြီး သူမ လက်ချောင်းကလေး များဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့ ကို ကုတ်ခြစ်ပေးနေလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ နို့တွေကို စို့ကာ အားရ သွားမှ ခေါင်းကို ထောင်လိုက်တော့ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်း နောက်ဆုတ်စေပြီး ကုတင်ပေါ် မှ ဖင်လျှာ ချ ဆင်းလိုက်ကာ ကြမ်း ပေါ် ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ ‌‌ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက သူမ မျက်နှာကို ထိုးမိသွား သည်။ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုး နောက်ငင် တချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက် ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီးကို သူမ ပါးစပ် ဖြင် ငုံခဲ ကာ စုပ်ပေးလေသည်။

“ပြွတ်စ် ပလွတ်”

“အား….အီးးးးး ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ လီးညိုညိုတုတ်တု် ကြီးက အကြောတွေ ထောင်ထ ပြီး မာန်ဖီသလို တဆတ်ဆတ် တုံနေသည်။ လီးဒစ်ဖူး ခရမ်းရောင် ကြီးထိပ်အကွဲကြောင်း မှ အရည်ကြည်တို့ က စိမ့်ထွက်နေသည်။ ရတနာဝင်း က သူမ လက်ကလေးဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် သကြားလုံး ကို ငုံ စုပ် သလို စုပ်လိုက်။ ရေခဲချောင်းကို လျှာာဖြင့် လျှက် သလို လျှက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“အာ ကြီးလိုက်တာ ဖေကြီးရယ်၊ ပြီးတော့ မာပြီးခဲနေတာပဲနော်”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကိုယ်ကိုယ်ကိုင်းပြီး ရတနာဝင်း ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊

“မီးကြီး က မကြိုက်ဘူးလားလို့”

“သိဘူး မီးကြီး ဟာလေး နဲ့ ဆန့်ပါ့ မလားဖေကြီးရယ်”

“ပြွတ် စ် ပလတ်..ပြွတ်ပြွတ်”

“ကဲ ပါ ဒါဆို လက်တွေ့ စမ်းရအောင် ဖေကြီး စောင့်နေရတာ ကြာလှပြီကွယ်”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့၊ ရတနာဝင်း ကို ဂျိုင်း မှ မကာ ကုတင်စောင်းပေါ် ဖင်ထိုင်ချကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကား စေလိုက်သည်။ သူက ရတနာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဝင်၍ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်က ကိုင်ကာ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝလေးကို ဒစ်ဖူး ဖြင့် အထက်အောက် ပွတ်ပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး မှာ အရည်တွေက ရွဲအိုင်နေပြီမို့ သူ့လီးထိပ်ဖူး မှ အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ပူးပေါင်းပြီး ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲကို ဒစ်ဖူး ဝင်အောင် အသာလေး ဖိထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပြီးခဲ့ သည့် တပတ်လုံး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်းများ ဖြင့် ကရိုင်း ပေးခဲ့တာတောင် မှ အခု လီးထိပ်ဖူး ဝင်တော့ စေးကျပ် နေသည်။ အရည်တွေက ရွဲနစ် နေ၍သာ တော်တော့ သည်။

“အား …..နာတယ် ဖေကြီး…ဖြည်းးးးးးဖြည်းးးးနော်…”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို သူမ လက်ကလေး နှစ်ဖက် ဖြင့် လှမ်းတွဲခိုကာ သူမ မျက်လုံးကို တင်းတင်း မှိတ်ပြီး နာမှာကို အံကြိတ်ခံဖို့ ရတနာဝင်း က အဆင်သင့် ပြင်ထားခဲ့သည်။ ဦးထွန်းဝင်း က စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းလွှာ နှစ်ခု ကြား ဒစ်ဖူးကြီး တေ့ပြီး နည်းနည်းလေးဝင် သွားသည်နှင့် အသာလေး ဖိထိုးလိုက်သည်။

“အအီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးး”

ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို အတင်းလှမ်းဖက်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နောက် တလက်မလောက် ကပ်ကာ ဖိထိုးထည့်လိုက်သည်။
အခန်း ၂၃။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ကို လက်တဖက်က သိမ်းဖက်ရင်း နောက်လက်တဖက်က ရတနာဝင်း နို့လေး တဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်း၊ သူ့လီးကြီးကို တစ်လက်မ၊ နှစ်လက်မ ဆိုသလို၊ ဖိသွင်းလိုက် မကျွတ် တကျွတ် လေး ဆွဲထုတ် လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။

“နည်းနည်း လေးပါ မီးကြီး ရယ်၊ အစလေး မို့ပါ”

ဟု ပြောဆို အားပေး လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း က အံကလေး ကြိတ်ကာ ခေါင်းကို ငြိမ့် ပြသည်။ ‌နောက်တခါ ဖိသွင်း လိုက်တော့ အသံ တော့ မထွက် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို အတင်း ကုတ်တွယ် ဖက်လိုက်သည်။ ထိုအချိန် မှာတော့ လီးကြီး က တဝက် ကျော် ဝင်နေလေပြီ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ပိုကွဲ သွား စေရန် လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် တွန်းထားလိုက်ပြီး ဖင်ကို အားယူကာ ဆောင့်ထိုးချလိုက်သည်။

“အ………………….”

ဒီတခါ အသံထွက်သွားရတာက ဦးရင်ထွန်းဝင်း၊ သူလည်း ဆောင့်အထိုး ရတနာဝင်း နာသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို ကိုက်လိုက်သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း နာပြီး အော်လိုက်ရခြင်းသာ၊ သို့သော်လည်း လီးကြီးက အဆုံးထိ ဝင်သွား ပြီး သူတို့ ဆီခုံနှစ်ခု ချင်း ပူးကပ် မိသွား သည်မို့ တန်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားကြရင်း အနာ သက်သာအောင် ခန စောင့်နေကြသည်။

“နာသေးလား မီးကြီး”

“နည်းနည်းတော့ သက်သာ သွားပြီး စပ်တတ်တတ် နေတယ်၊ မီးဟာလေး ပြဲသွားပလားမသိဘူးနော် ဖေကြီး”

“အစမို့ ပါ မီးရယ် ကဲ ဖေကြီး ဖြည်းဖြည်း စလုပ်တော့ မယ်နော်”

ရတနာဝင်း က ခေါင်းလေးကို သာ ငြိမ့် ပြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စပြီး ဖြည်းဖြည်း ချင်း အဝင် အထွက် စလုပ်သည်။ ထင်ထားသလောက် တော့ မဆိုး ခံနိုင်ရည်ရှိလာသည်။ လီးကြီး တချောင်းလုံး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက် နေတာခံစားနေရတော့ စောက်ရည်တွေက လည်း ထပ်စိမ့်ကျလာသည်။ ခံလို့ လည်း ကောင်းလာ သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း မှ စကာ အရှိန်ကို မြှင့်တင်လာခဲ့သည်။

“ဖွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

“အိ..အိ..နာသေးလား မီး..မီးးးကြီးးးးး”

“ဟင့်………….အင်းးးးးးးး..နာ…နာ..တော….တော့………ဘူးးးးးးးးး”

“ဖတ်. ဖတ်…..ဖွတ်…….ဖတ်…”

ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ကုတ်ကို ကိုင်ဆွဲထားသလို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လည်း ရတနာဝင်း ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ အရှိန်ကို မြင့်လိုးလာ ရာ နှစ်ဦးစလုံး အတိုင်အဖေါက်ညီလာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်း မှာ တောင့်တောင့် တင်းတင်း ခပ်ကိတ်ကိတ်ကလေးမို့ နီလာဝင်း ကို ကိုင်တယ်ရတာနှင့် မတူ လေးလေးပင်ပင် နှင့် စေးစေး ပိုင်ပိုင် ရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။ အသား အရည်က လည်း ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေတာမို့ အမြင်အရသာက လည်း တမျိုး ဖြစ်နေလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း တနေ့လုံးနီးပါး ဒီလို လိုးရဖို့ကို စောင့်မျှော်ရင်း လီးကို တကိုင်ကိုင် ဖြစ်နေရတာမို့ အကြာကြီး တော့ မထိန်းနိုင်တော့ခြေ၊ အချက် ၁၀၀ကျော်ကျော် လေး ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း မှ လရည်တွေ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တဖြောဖြော ပန်းထွက်ကာ တချီပြီးရလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ် ထားရင်း ကျောလေးကို သိုင်းဖက်ထားသလို၊ ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်ထားသည်။ ရတနာဝင်း ၏ နို့လုံးကလေးများက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်မှာ လာဖိ ကပ်နေ လေသည်။

“မီးကြီး နာသေးလား”

“ဟင့်အင်း”

“ကောင်းလား”

“အင်း”

“ဟာ မီးကြီး ကလည်း ဟင့်အင်းနဲ့ အင်း ပဲ ပြောတတ်တော့တာလား”

“ဖေကြီး ကလည်း ဘာကြားချင်လို့လဲ”

“မီးကြီး ရော ပြီးလားလို့ မေးချင်တာ၊ ဖေကြီး ပြီးတာ မြန်သွားတယ်”

“ပြီးတယ်၊ ဖေကြီး ဟာကြီး စဝင်တာနဲ့ မီး တခါပြီးတယ်နောက် ဖေကြီး ဟာကြီး အရည်ပူတွေ ပန်းထည့်တော့ လည်း နောက်တခါပြီးတယ်”

“ဖေကြီး ရဲ့ ဘယ်ဟာကြီးလဲ ကွ ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ”

“ဖေကြီး ရဲ့ လီးကြီး ကဲ ရှင်းပလား ဒီလောက် ကြားချင်တာ”

“ဟဲဟဲ ဟုတ်တယ် မီးကြီး ပြောတဲ့ အဲဒီ လီးကြီး ဆိုတာ ကြားချင်နေတာ ခိခိ”

“ဖယ်တော့လေ ဖေကြီး မီး ဘိုက်တအားဆာနေပြီ နေ့ခင်းကတည်းက ဘာမှ မစားရသေးတာ”

“အင်း ဟုတ်သား ပဲ လာလာ တို့တွေ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပွဲစျေးတန်း သွားစားကြရအောင်”

……………………………………..

ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် ရတနာဝင်း တို့ လီးစောက်ဖုတ် တို့ကို ရေဆေး သန့်စင်ကြပြီး အဝတ်အစား များ ပြန်ဝတ်ကာ အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ လမ်းမှာက တော့ ညအမှောင် အောက်မှာ ဓါတ်မီးတိုင်လေး တွေ အောက်လောက် ပဲ မီးအလင်းရောင် ရှိသည်။ သူတို့ လမ်းထိပ်ကို ထွက် လမ်းမကြီး တခုကို ဖြတ်ပြီး နောက် လမ်းမကြီး တခုကို ချိုးဝင်လိုက် သည်နှင့် လူတွေ စည်ကားနေသော လမ်းကြီးကို တွေ့ရလေသည်။ ထိုရပ်ကွက်မှာ မီးထွန်းပွဲ စတိတ်ရှိုးများ နှင့် စည်ကား သဖြင့် မြို့ထဲ နေရာ အနှံ့မှ လူများ လာရောက်ကြ ရသည့် နေရာတခု ဖြစ်လေသည်။

ရတနာဝင်း က ပုဇွန်ခွက်ကြော်နှင့် ခေါက်ဆွဲသုပ် စားချင်သည်ဆိုသဖြင့် ထိုဆိုင်လေးသို့ လူကြားထဲ တိုးခွေ့ သွားရလေသည်။ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းတဖက်ကို တွယ်ဖက်ပြီး လိုက်လာသဖြင့် သူမ ရင်သား များက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းကို ဖိကပ်နေသဖြင့် အိစက် ဖွံ့ထွားသည့် နို့လုံးကြီးများ က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို စိတ်ပြန်ကြွလာစေလေသည်။

စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ရတနာဝင်း က စတိတ်ရှိုး ခနကြည့်ချင်သည် ဆိုတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က မနေသာ တော့ လိုက်ပို့ရပြန်သည်။ လူတွေ ကြားထဲ တိုးခွေ့တော့ ကိုယ့် သမီး ရီးစား လေးကို သူများ တွေ လာထောက်မှာ ဆိုးသဖြင့် သူ့ ရှေ့မှာ ထားပြီး ရပ်ကြည့် ကြသည်။ သူ့လီးမာမာ ကြီးက ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲ ထောက် ထားတော့ ရတနာဝင်း ကလည်း ခြေဖျားထောက်ပြီး သူမဖင်လေးကို ကော့ ပေးသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ လက်ကို ရတနာဝင်း ဂျိုင်းအောက် မှ လျိုကာ ရတနာဝင်း ရင်သား လေးကို အုပ်ကိုင်ညှစ် လိုက်တော့ ရတနာဝင်း က သူ့ လက်ကို ဆွဲဆိတ်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ကော့ ကာ လှုပ်ယမ်းပြီး ပြန်စ လေသည်။

ကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့ ရတနာဝင်း နားနားသို့ ကပ်ကာ၊

“မီးကြီး အိမ်ပြန်ရအောင် ကွာ ဖေကြီး မအောင့် နိုင်တော့ ဘူး”

ဟု ပြောလေသည်။ ရတနာဝင်း က ပြုံးစေ့စေ့ နှင့် တခုခု ပြန်ပြောမလို့ ပြင်ပြီးမှ မပြောတော့ ပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ လူအုပ်ကြားထဲ မှ သူတို့ နှစ်ယောက် တိုးထွက်လာခဲ့ ကြလေသည်။

လူစည်ကားသည့် ထိုပွဲခင်းမှ နောက်တလမ်းရောက်တော့ လူလုံးဝ မရှိတော့ ခြေ၊ သူတို့ လမ်းထဲ ဝင်ပြီး လျှောက်လာ ကြတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်နှင့် တယောက် လက်ခြင်း ချိတ်ကာ လျှောက်လာကြ သည်။ လမ်းထောင့်က အရိပ်ကျနေသည့် သစ်ပင်ကြီး အနားရောက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ ကစ်ဆင် ပေးလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကတချက် ပြန်နမ်းလိုက်ပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ခွာကာ၊

“ဖေကြီး ဒီနားက လူတွေက မီးတို့ ကို သားအဖ မှန်းသိကြတယ် တော်ကြာ အမှတ်မထင် တွေ့သွားရင် ဒုက္ခရောက် ကုန်လိမ့်မယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ပြောသည်မှာလည်း အမှန်မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အိမ်သို့ အမြန် လျှောက်သွားကြလေသည်။

…………………..

အိမ်ထဲ ရောက်တာနှင့် တံခါးအမြန်ပိတ်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကရတနာဝင်း ကို သူ့ အခန်းသို့ ဆွဲခေါ် သွားတော့ သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ အဝတ်အစား များကို တစမကျန် ချွတ်ပြစ်လိုက်သလို ရတနာဝင်း ကလည်း သူမ တီရှပ်ကို ချွတ် ကာ ဘောင်းလီ ဇစ်ကို ဖြုတ်ရင်း အောက်တွန်းချနေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ဘရာဇီယာကို လှမ်းပြီး ဂျိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးလိုက်သလို ရတနာဝင်း ကလည်း သူမ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ ကန်ပြီး ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

တကိုယ်လုံးမှာ ပင်တီလေး တခုသာ ကျန်တော့ သော ရတနာဝင်း ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သိမ်းဖက်ကာ နူတ်ခမ်း ချင်း စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ရမက်ထန်ထန် အနမ်းအစုပ်များ ဖြင့် ပြန်လည် တုံ့ပြန်ကာ တွယ်ဖက်လေသည်။
နီလာဝင်း ၏ ဖွံ့ထွားလှသော နို့လုံးများမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို ဖိကပ် မိပြီး ထောင်မတ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေး များက ဦးရင်ထွန်းဝင်း အရေပြားကို ထိုးထောက် ပွတ်တိုက်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက လည်း ရတနာဝင်း ဘိုက် ကလေးကို သွားထောက်မိနေသည်။ ရတနာဝင်းက သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။

“ကုတင်ပေါ် သွားရ အောင်ကွာ ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကဦးဆောင်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ် တက်ကာ လှဲလိုက်ကြသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ဘေးတိုက်လှဲရင်း မှ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ယမ်း နမ်းရှုံ့ ကြပြန်သည်။

“ချစ်လိုက်တာ မီးကြီးရယ်၊ ဖေကြီး အဲလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင် နေတာ ကြာလှပြီကွာ”

“အွန် ခါတိုင်းလည်း တွေ့နေရတာပဲ ဟာ”

“အသံကို ထိန်းနေရတယ်လေ၊ ခုလို မျိုး နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တာလေ၊”

“………………..”

“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”

“အို့..ဖေကြီးး အရမ်းပဲကွာ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကပြောပြောဆိုဆို ရတနာဝင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို အားရပါးရ စို့ လိုက်ပြီး သွားကလေး ဖြင့် မနာတနာကိုက်လိုက်ရာ နာသွားသဖြင့် ရတနာဝင်း က ရုတ်တရက် အော်လိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်သည့် အားက သူမ နို့ချောင်း တလျှောက် တမျိုးကြီးခံစား လိုက်ရကာ အကြောအချဥ်တွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကပြောနေသည့် ကြားကပင် နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာ ပြောင်းကာ ပါးစပ်က တပြွတ်ပြွတ်စို့ နေသလို လက်ကလည်း ဆုပ်နှယ်နေပြန်တော့ အပျိုစင် မဟုတ် တော့သော အပျို မလေးမှာ လူးလိမ့်နေအောင် ခံနေရလေသည်။

ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆံပင်များကို သူမ လက်ချောင်းကလေး များဖြင့် ထိုးဖွကာ ကုတ်ခြစ်ပေးရင်းက။

“ဖေကြီး ကလည်း မီးနို့ က ဘာမှ မထွက်ပဲ ဘာလို့ တအားစို့နေရတာလဲ ခါထဲ ”

“မီးကြီး နို့တွေက အရမ်းလှပြီး စို့ချင်စရာကောင်းနေတာကိုး၊ မီးကြီး နို့ထွက်တဲ့ အချိန်ကျရင်လည်း ဖေကြီးကို တိုက်ရမယ်နော်”

“ဟွန့် အာ့ ဆို ကလေး အတွက် ဘယ်ကျန်တော့ မှာလဲလို့”

“ကလေးကို ဖေါ်မြူလာတိုက်ကွာ၊ မီးကြီး နို့တွေ ဖေကြီးအတွက် ပဲထား”

“ခစ်ခစ်၊ ကဲခုတော့ နို့ထွက်တဲ့ ဖေကြီး ဟာကို ပဲ မီးကြီးစို့ မယ် ပေး ဖေကြီး လီးကြီး”
အခန်း ၂၄။

ရတနာဝင်းက ပြောရင်းက အိပ်ယာပေါ် မှ ထထိုင်လိုက်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက် ပြီး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း နို့များကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ် ပေးလိုက်ပြီး သူ့ လီးကြီးကို ငုံ့ကာ ငုံခဲလိုက်သည့် ရတနာဝင်း မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်နေလိုက်သည်။

ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို လက်လေးတဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုရင်းက ဒစ်ဖူးကို သူမ ပါးစပ်လေး ဖြင့် ငုံခဲ စုပ်လိုက်သည်။

“အား ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်၊ လာ ဖေကြီး ကိုယ်ပေါ် ခွလိုက် ဖေကြီးတို့ ဆစ်စတီ နိုင်းရအောင်”

ရတနာဝင်း က သူမ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးများ ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာပေါ် ခွလိုက် တော့ စောက်ဖုတ် က ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာ ပေါ် တည့်တည့် ရောက်လာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ် ကုံးစုပ်သလို ဦးရင်ထွန််းဝင်း ကလည်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးကို တပြတ်ပြတ် လျှက်လိုက်၊ လျှာကြီးနှင့် စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊ လျှာထိပ်ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးလိုက်ဖြင့် ဘာဂျာ အစွမ်းကို ပြလေသည်။ ရတနာဝင်း မှာလည်း ယခုတော့ လီးကြီးကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရမည် ဆိုတာ သိနေပြီမို့ သူမ ကြည့်ဖူးခဲ့သည့် ဗီဒီယို များမှ ပုလွေ နည်း မျိုးစုံကို စမ်းကာ လုပ်ပေးလေရာ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက် အလွန် ပင် အရသာထူးကာ စည်းဇိမ် တွေ့နေရလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို လျှက်လိုက်၊ သူ လိုးထားဖူးသည့် ဖင်ပေါက် ညိုညို လေးကို လျှက်ပေးလိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေလေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး လီးစုပ် စောက်ဖုတ်လျှက်ရတာ ကို အားမရတော့ တကယ်လိုးးချင်လာသဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကာ လှေကြီး ထိုး ရိုးရိုး ပုံ နှင့် လိုးဖို့ ပြင်လေသည်။

ရတနာဝင်းကို ပက်လက် အနေအထား ဖြင့် နေစေကာ သူမ ဖင်အောက်မှာ ခေါင်းအုံးအပါး လေး ခု လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်က ဖေါင်းမို့တက်လာသည်။ ရတနာဝင်း က သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ကားပေးလိုက် သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို တေ့လိုက်သည်။ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းရင်းမှ လူကို ရှေ့ ကိုင်း ကာ လက်နှစ်ဖက် ရတနာဝင်း ဂျိုင်းအောက် မွေ့ယာပေါ် ထောက်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ သမီးကြီး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။

မျက်နှာလေး ဝိုင်းစက်စက် နှင့် နာတံပေါ်ပေါ် ၊ အသား ဖြူ သဖြင့် နက်မှောင်သော မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ မျက်လုံး နက်နက်၊ နူတ်ခမ်းထူထူ နီနီ တို့ ဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည့် သမီးကြီးက သူ့ကို ပြန်ပြုံးကြည့်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ မြုပ်နှံ ရင်းမှ သူမ နှာခေါင်း ပါးပြင်၊ တို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်း နူတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း နူတ်ခမ်းကို ပြန်လည် နမ်းရှုံ့ကာ ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။

လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်ကာ ဆီးခုံခြင်း ဖိကပ် သွားကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး သွေးတွေ ဆူလာ ကြပြီ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လက်နှစ်ဖက်ကို မွေရာပေါ် ထောက် ဆန့်တန်းကာ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို ကြွလိုက်သည်။ နောက်မှ ဒူးကို အားယူကာ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲက မကျွတ်ခင်လေးမှာမှ ပြန်ပြီး ထိုးသွင်းသည်၊ အစက တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံ ဇိမ်းယူကာ လုပ်သည်၊ နောက်တော့ အရှိန်ရလာ သည်။ ရတနာဝင်းက လည်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးကို ညှပ်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဖင်နောက်မှာ ခြေကျင်းဝတ်ချင်း ချိတ်ထားလိုက်သည်။ လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ မှ ဆွဲနူတ်ချိန် ကျွတ်မသွားအောာင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခြေထောက်တွေက ဖင်ကို ချိတ်ထားပြီး ပြန်အဆောင့် အားပါအောင် ဆွဲယူပေးသည်။

သို့ ဖြင့် သားအဖ နှစ် ယောက် လှေကြီးထိုး လိုးကြတာ အရှိန်ရလာကြသည်။

“ဖုတ်..ဖတ်…ဖွတ်..ဖတ်..”

“အအ…အိ…..အီးးး ဟဟားးး”

“ဖုတ်..ဖတ်…ဖွတ်..ဖတ်..”

“အိ .. အိ .. ရှီးးးးးးး”

တအိမ်လုံးမှာ လည်း သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲမို့ အသံကို မထိန်းကြတော့၊ အသားကုန် စိတ်တိုင်းကျ လိုးဆော် ကြတော့သည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း စပါးကဒ် အရှိန်ဖြင့် ထိုညက နောက်တချီ ထပ်လိုးသည်။ နောက်မနက် မိုးလင်းတော့ လင်းဆွဲ ထပ်လိုးသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ပတ်ကလေး ကျိန်း နေပေမဲ့ ရတောင့် ရခဲ အခွင့်အရေးလေးမို့ ကြိတ်မှိတ် ခံလိုက်သည်။ လင်းဆွဲပြီး တရေးပြန်အိပ်ပျော် သွားကြရာ နေ့ခင်းလောက်မှ နိုးကြသည်။ ဒီနေ့က ဆိုင်ပိတ်မှာ မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း အေးဆေး နှပ်နေသည်။

သူမ အဒေါ် အိမ်မှ ကလေး နှစ်ယောက်ကို သွားပြန်ခေါ် ရမှာမို့ ရတနာဝင်း က နိုးတာနှင့် ကမန်းကတမ်းထ ရေမိုးချိုး ပြီး ထွက်သွား တော့သည်။

……………………………..

နီလာဝင်း တို့ ပြန်ရောက်ကြပြီး တော့ ရတနာဝင်း က ပြုံးပြုံးသန်း နှင့် မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ချိန်းထားတယ် ဆိုပြီး ထွက်သွား လေသည်။ နီလာဝင်း က ည တညလုံး နီးပါး စတိတ်ရှိုး ကြည့်ထားသဖြင့် အိပ်ချင်သည် ဆိုတာ သူမ အခန်းထဲ ဝင် အိပ်နေသည်။ တင်မောင်ဝင်း ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက် ကာ သွားဆော့ နေလေသည်။ ဆိုင်ကလည်း ပိတ်ထား၊ အိမ်ထဲမှာ လည်း သူနှင့် နီလာဝင်း နှစ်ယောက်သာ ကျန်ခဲ့သည်မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နီလာဝင်း အခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။

အိပ်ယာပေါ် တွင် ပက်လက်လေး အိပ်ပျော်နေသော နီလာဝင်း လေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ငုံ့ကာ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တော့ နီလာဝင်း နိုးပြီး မျက်လုံးများ ပွင့်လာခဲ့သည်။

“ဟင် ဖေကြီး၊ မကြီးရော”

“မီးကြီးက ပြုံးပြုံးသန်း တို့ ဆီ သွားတယ် မိုးချူပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်တဲ့”

“အဲတော့ ဖေကြီးက ဘာလာလုပ်တာလဲ ဒီကို”

“ကိုယ့် မယားကြီး ကို ချစ်လို့ ၊ လွမ်းလို့ လာတာပေါ့ လို့”

“သွား ပါ တခါထဲ မနေ့က တညလုံး ဟို မယင်ငယ် လေးကို လိုးပြီးလို့ ဝမှ လာ ချွဲမနေပါနဲ့”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကုတင်ပေါ် တက်ကာ နီလာဝင်း ဘေးဝင်လှဲရင်း သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ လည်ပင်း ပါးပြင်၊ နားရွက် တို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်းက ၊

“ဒီမယား ကို အချစ်ဆုံး ဟိုဟာက မယားမဟုတ်ဘူး ရီးစား လေကွာ”

“အို တော်ပါ ခုမှ”

“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်”

နီလာဝင်း လေးက စိတ်ကောက်သလို ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသောလည်း အတင်းဝင်ဖက် နမ်းရှုံ့ ပြီး လက်တွေကလည်း သူမ နို့ တွေ ပေါင်လုံးလေးကို လျှောက်ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်ပေးတာ ခံရတော့ စိတ်တွေ ကြွလာပြီး ကောက်ချင်ယောင်ဆောင် သော စိတ်တွေလည်း ဖြောင့်ကုန်ရတော့သည်။

“အာ ယောက်ျား ဖြည်းဖြည်းကွာ၊ သူတအား နှာဘူးဘူးကျ ပြီးထန်တာ လွန်ရောပဲ၊ မနေ့ညက ဟိုရီးစား က ဝဝလင်လင် မကျွေးသွားဘူးးလား”

“အဲဒီ အကြောင်း ပြောမနေပါနဲ့ကွာ ယောက်ျား က ဒီမယားလေးကို ချစ်လို့ကို မဝနိုင်လွန်းလို့ပါ”

ပြောရင်း ဆိုရင်းမှ လူအိုလက် သွက်တာကြောင့် နီလာဝင်းလေး တကိုယ်လုံး အဝတ်ကင်းမဲ့ကာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားရလေသည်။ နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရတနာဝင်းလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တုတ်ခဲခဲ လေး မဟုတ်၊ စလင်းဘော်ဒီ နှင့် ညိုညိုလေး ဖြစ်ရာ တမျိုး တဘာသာ ဆန်းပြီး လိုးးချင်စရာလည်း အလွန်ကောင်းနေပေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ နီလာဝင်း တယောက် မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် တိုးဖက်ကာ အလိုးခံလေတော့သည်။

“အားးးး အီးးး ဆောင့် ဆောင့် ကွာ ယောက်ျား ..မိန်းမ ကို မညှာနဲ့”

“ဖွတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖွတ်….ဖွတ်….”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ညတုန်းက ရတနာဝင်း ကို စိတ်ကြိုက်လိုးထားတာမို့ ယခု အချိန် စပါးကက်ဆူးကျေးဇူး ကြောင့် လီးက မာတောင် နေသော်လည်း တော်တော် နှင့် မပြီး နိုင်ခြေ၊ နီလာဝင်း လေး တချီပြီး ပြီး နောက် တချီ ကျတော့ သူမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲပြန်သည်။ ထိုအခါတွင် နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်လေးကို တံတွေးထွေးချပြီး လက်ချောင်းဖြင့် ကရိုင်း ပေးတော့ နီလာဝင်း တချီ ပြီးရပြန်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ တို့ အခန်းတွင်း မှ အုန်းဆီ ပုလင်းကို ယူ ကာ နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်ကို ကရိုင်းပြီး ဖင်ပါကင် ဖွင့်လိုက်လေ တော့သည်။ နီလာဝင်းမှာ သူမ အမကြီး ဖင်လိုးခံနေမှန်းသိသဖြင့် သူမလည်း အလိုးးခံချင်နေရာ အနာကျင်ခံ ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ပေးလိုး လိုက်လေသည်။ တင်းကျပ်လှသည့် အပျိုဖင် ကလေး ကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒီတခါတော့ ပြီးသွား ပြီး နီလာဝင်း ဖင်ခေါင်းထဲ သူ့လရည်များ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက် လေတော့ သည်။

………………………………………………..

ရတနာဝင်း မှာ တညလုံး အဖေ ဖြစ်သူ နှင့် အချစ် ကြမ်းထားသဖြင့် နွမ်းနှယ် အိပ်ချင်နေ သော်လည်း သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ပြုံးပြုံးသန်း နှင့် ချိန်းထားပြီး မတွေ့ရတာလည်း ကြာပြီမို့ ပြုံးပြုံးသန်း အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ဆီ ရောက်တော့ ဘိုက်ဖုံးအင်္ကျီ နှင့် ပြုံးပြုံသန်း ကို တွေ့လိုက် ရတော့ ရတနာဝင်း မှာ အံအားသင့်သွားရသည်။

“ဟယ်ကောင်မ ဘိုက်ကြီးနေတာကို လျိုထားတယ်၊ ငါ့ကို တောင် မပြောပါလား ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလဲ”

“အေးလေ နင့်ကို စပရိုက် လုပ်ချင်လို့ပေါ့ ဟ၊ ခစ်ခစ်၊ ခု ၈လ တောင် ရှိနေပြီ မွေးတောင် မွေးတော့မယ်”

“အော် ဒါပေမဲ့ နင့်ဘိုက်ကြီးက တအား မပူဘူးးနော် ၊ တချို့ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ ဆို ဘိုက်ကြီးကို ကော့ လို့”

“အဲဒါ အပျို ဘိုက်မို့ လို့ ပြောတာပဲ၊ ပထမဆုံး ကိုယ်ဝန်ဆို အဲလိုပဲ မသိသာဘူးတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ တချို့ ကြီးတဲ့ လူတွေ ကတော့ ကြီးပါတယ်ဟာ၊ လူပေါ် ဆိုင်တယ်ထင်တာပါပဲ”

“အင်း နင့်ကို ခုလို မျိုးကြီး မြင်လိုက်ရတော့ တမျိုး ကြီး ဖြစ်သွားတယ်၊ အဟီး၊ နင့်ယောက်ျား က အတော် အလုပ်လုပ်တာပဲ ကိုး ခစ်ခစ် နေ့မအား ညမအားထင်တယ်၊ မြန်လိုက်တာ ခိခိ”

“ဟဲ့ သူ အလုပ်လုပ် တာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့ လုပ်တာက ငါ၊ ခစ်ခစ်၊ ငါက နေ့မအား ညမအားလုပ်တာ၊ ညဘက် ဆို သူ နဲ့ နေ့ဘက်ဆို ပါပါးနဲ့ လေ အဟီး၊ ”

“ဟယ် နင် ဦးကြုံဝါး နဲ့လည်း ခုထိ ဖြစ်နေသေးတယ်၊ နေပါဦး နင်နဲ့က ဘယ်လို နေ့ဘက် တွေ့ကြတာလဲ”

“ဒီလိုလေဟာ ငါ့ရုံးနဲ့ ပါပါး ပွဲရုံနဲ့ က နီးနီးလေး လေ၊ နေ့ခင်းဘက် ဆို ငါက နေ့လည်စာ ပါပါး တို့ ပွဲရုံမှာ သွားစားတယ်၊ မာမား ကလည်း ပါပါး အတွက် ထမင်းချိုင့် ထည့်ရင် ငါ့အတွက် ပါ ထည့်ပေးလိုက်တော့ အတော်ပဲ ပေါ့၊ ပါပါး ရုံးခန်းမှာ နေ့လည်စာလည်း စား ဟိုဟာလည်း စား ပေါ့ ခစ်ခစ်၊ နေ့တိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးးဟယ်”

“ကောင်မ တော်တော် ကဲတယ်နော်၊ ဒါဆို နင့် ဘိုက်ထဲ ကကလေးက ဘယ်သူ့ ဟာလည်း”

“အာ့ တော့ ငါလည်း မသိဘူးးဟ၊ နှစ်ယောက်စလုံး ကလည်း ပြတ်တယ်လို့ မှ မရှိတာ၊ တရက်ခြား နှစ်ရက်ခြား အလုပ်ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ လည်း တယောက်ယောက်ဟာပေါ့ ဟာ နင်ကလည်း ၊ ဒါနဲ့ ငါ့အကြောင်း ထားပါဦး ကောင်မ၊ နင့် ကြည့်ရတာ နည်းနည်း တုတ်လာသလိုပဲ နောက် မျက်နှာ အနေအထားကလည်း အရင်နဲ့ မတူဘူး နင် စား နေပြီ မဟုတ်လား၊ ငါ့ကို မလိမ်နဲ့နော်”

ရတနာဝင်း မှာ အနည်းငယ် တွေဝေ သွား သည်။ တကယ်လည်း သူမ ရင်ဖွင့်လို့ ရမည့် သူမှာ ပြုံးပြုံးသန်း တယောက်သာ ရှိသည် ဆိုတာ သူမ သိသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ကိုယ်တိုင်က သူမ အပေါ် ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း ပြောပြ ခဲ့ပြီး သူမ က လျို့ဝှက်ထားပါက ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အပေါ် သစ္စာဖေါက်သလို ဖြစ်တော့မည်၊ နောက်ပြီး တိုင်ပင် ဖို့ ဆိုလျှင်လည်း ပြုံးပြုံးသန်း ကသာ အကောင်းဆုံး၊ အတွေ့အကြုံ တူသူတွေ မဟုတ်လား။ ပြုံးပြုံးသန်းကို သူမ အခြေအနေ ကို ဖွင့်ပြောလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။

“အင်း ငါ နင့်မို့လို့ ပြောပြမယ်၊ ငါတိုင်ပင်ချင်တာလည်း ပါတယ်၊ နောက်ပြီး ဘယ်သူ့ မှလည်း ပြောပြလို့ မဖြစ်၊ နင် နဲ့သာ ငါတို့ အတွေ့အကြုံသူ မို့လို့ ငါ ပြောပြမယ်၊ နင်ဘယ်သူ့ မှ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိပေမဲ့ ငါ စိတ် လုံရအောင် ထပ်မှာမယ်နော် နင် ပါးစပ်လုံးဝ လုံ ဟုတ်ပလား”

ရတနာဝင်း စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ ပြုံးပြုံးသန်း မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်း တည်သွားရာမှ ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

“ဟယ် ကောင်မ နင်နင်….ဦးရင် ကြီးနဲ့”
အခန်း ၂၅။

ရတနာဝင်း ခေါင်းကို သာ ငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာပြင်တခုလုံး နွေးသွားသဖြင့် မျက်နှာတော့ နီရဲ နေမည် ဖြစ်ကြောင်း သူမဘာသာ သိလိုက်သည်။ ယခုလို သူငယ်ချင်းကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ပေါ့ သွားသလိုလို ကာမ စိတ်တွေက လည်း ထကြွလာရသလို ဖြစ်လာရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေး ပင် စိုတိုတို ဖြစ်လာခဲ့သည်။

“ဟယ် တော့ ၊ ငါပြောသားပဲ အဲတုန်းက နင်က မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေး ဘာလေး နဲ့ ကဲ ငါ့ကို ဒီတေး ပြောစမ်းပါဦး ဘာမှ ချန်မထားနဲ့နော် ဟင်း ကောင်မ ငါ့တုန်းက လည်း အကုန်ပြောခဲ့ရတာ”

ရတနာဝင်း လည်း အဖြစ်အပျက် အစုံကို အ‌သေးစိတ် ပြောပြလိုက်မိသည်။ ပြောပြရင်း ကမှ သူမ စိတ်တွေ ကြွ လာပြီး စောက်ဖုတ်လေး ပင် အရည်စိုလာခဲ့ရသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း လည်း အလွန်တရာ ပင် စိတ်ဝင်စား စွာ နား ထောင် လေသည်။

“အိုး ဦးရင်ကြီး ကလည်း လုပ်မဲ့ လုပ်တော့ လည်း နောက်ပေါက်ကို အရင် ဖွင့်တာပါလား မလွယ်ကြောနော် ခစ်ခစ်”

“အဲဒါက ငါသူ့ကို ါ့ ပိပိ ပေးမလုပ်လို့ပါဟယ် နင်ကလည်း နင့်ကိုရော ဦးကြုံဝါး ကြီးက မလုပ်ဘူးလား”

“အင်း သူက ငါကို နောက် တော်တော် ကြာပြီးမှ အနောက်ပေါက် ဖွင့်တာဟဲ့၊ ငါ့ယောက်ျား ဆို ခုထိ ငါ့ကို တောင်းနေတုန်း ငါက မကြိုက်ဘူးး ဆိုပြီး ခပ်တည်တည် နဲ့ ငြင်းထားတယ်၊ နောက် သူငါ့ကို နည်းနည်း ရိုးလာမှ ပေးလုပ်မယ် ခိ”

“နင်က တော်တော် ညဏ်များတယ် နော် ကောင်မ၊ ငါ့ကို နည်းနည်း ပြောပြစမ်းပါဦး နင့်အိမ်ထောင်သည်ဘဝ နဲ့ နင့် ပါပါး နဲ့ ကြား ဘယ်လို စခန်းသွားတယ်၊ နင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လီု ထားတယ် ဆိုတာ၊ ငါက အခု ကိုအောင် က လည်း မင်္ဂလာဆောင် ဖို့ လောနေပြီ၊ မယူရင်လည်း မကောင်းတော့ဘူးလေ၊ သူက စလုံးမှာ သူတော်ကြာ တခြား တယောက်နဲ့ ပါသွား ဦးမယ်”

“အမလေး ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ယူလိုက်၊ ငါပြောပြမယ်၊ လီးတချောင်းနဲ့ တချောင်းက အလုံးအရှည် တူရင် တူမယ် လူချင်း မတူရင် အရသာချင်းက တမျိုးစီပဲ၊ ငါက တော့ အစုံ ကြိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပါပါး ကတော့ အကောင်းဆုံး ပေါ့၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့လို လီးက တချောင်းပဲ ရှိတာလေ၊ ခွိ၊ ဆိုလိုတာက တခြား ယောက်ျား တယောက် နဲ့ နောက်ယောက်ျား တယောက်၊ သူတို့ က လီးဆိုက်ချင်း ကွာချင်ကွာမယ်၊ လူက တော့ တစိမ်း ယောက်ျား ပဲ၊ ဒီကမ္ဘာပေါ် မှာ နင့် အဖေ ဆိုတာက တယောက်ထဲ ရှိတာ တခြား ယောက်ျား နဲ့ မှ မတူတာ အဲဒါကို ဆိုလိုတာလေ၊ အဲ တော့ ဘယ်တော့ မှ မရိုးဘူး၊ စိတ်ခံစား မှု ကလည်း တခြားစီလေ”

“အင်း နင်ပြောတာ ငါ သဘောပေါက်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ယောက်ျား ယူပြီးရင် တခြား နိုင်ငံကို ထွက်သွားရမှာ၊ ဖေကြီး ကို လည်း ထားခဲ့ရမှာ သနားတယ်”

“ညီးသနား တာ ငါသိပါတယ်အေ ခိခိ”

“ကောင်မနော် ညည်း က ဒါပဲ တွေးနေတာပဲ ဟွန်း၊ ငါက တကယ် သနားတာ ပြောတာ၊ သူ့ခမြာ ငါတို့ အမေ ဆုံးသွား ကတည်းက တို့ကို အဖေလည်း ဟုတ် အမေလည်း ဟုတ် စောင့်ရှောက် ထားခဲ့တာ၊ ငါက ယောက်ျား ရပြီးတာနဲ့ သူ့ကို ခုလို တယောက်ထဲ ပြစ်ထားခဲ့ရမှာ သူတယောက်ထည်း အထီးကျန် ခဲ့မှာ စိုးလို့ပါ”

“အမလေး ဖြစ်သွားမှာပါဟာ၊ ငါမရှိလို့ မဖြစ်ဘူး ဆိုတာ မရှိပါဘူး၊ ဘယ်အရာမဆို၊ နင်မရှိတော့လည်း ဦးရင်ကြီး ကို တိတ်ကဲ လုပ်ဖို့ နီလာဝင်း ကျန်ခဲ့မှာပဲ ဟာကိုး”

“ဟယ်နင်နော် ပြောလိုက်တာ တခါတည်း လျှာအရိုး မရှိတိုင်း”

ရတနာဝင်း မှာ ပြုံးပြုံးသန်း ကိုသာ လှမ်းဟန့်လိုက်တာ၊ သူမ ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွား၏၊ အင်း ဖေကြီး ကို ငါတားထားလို့ သူ မိလတ် ရေချိုးပြီးတော့ လည်း ချောင်းတာ ရပ်သွားတာ၊ ခု အဲဒီကိစ္စကို မေ့နေတယ် ကြည့်စမ်း၊ သူ မိလတ် ကိုရော သွေးတိုး စမ်းနေပလား မသိဘူး၊ ဟု တွေးရင်း ခုချက်ခြင်း အိမ်ပြန်သွား ချင်စိတ်ပေါက် သွားသည်။ ဒီနေ့ ဖေကြီးလည်း ဆိုင်ပိတ်တယ်၊ မိလတ်လည်း ကျောင်းပိတ်တယ်၊ အငယ်ကောင်ကလည်း လမ်းမှာပဲ နေတာ၊ အိမ်မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်း ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“ဟဲ့ ဘာလျှာ အရိုး မရှိရမလည်းဟဲ့ ၊ နင်ပဲ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်ပါလား၊ ဦးရင် ကြီးကလည်း သူ့ အဖေပဲလေ၊ နင်တယောက်ထဲ မယ်ပိုင်သိမ်းချင်လို့ ရမလား၊ ခု ဆို နီလာဝင်း က ထွားလာတာမှ နင့်ထက်တောင် အရပ်ရှည် မလားပဲ”

“တူတူပါပဲဟ သူက နည်းနည်း ပိန်လို့ ရှည်တယ်ထင်ရတာပါ”

“အင်း ပါ ငါပြောချင်တာက တော့ နင်မရှိလည်း နင့်အဖေ အတွက် နီလာဝင်း ရှိပါသေးတယ်ဟ၊ ဘာဖြစ်တာလည်း နင့်မျက်နှာ ကြည့်ရတာ နီလာဝင်း ကိုတောင် မနာလို ဘူးလား မသိဘူး ဖြစ်ပျက်နေလိုက်တာ”

“အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ဒါပေမဲ့ ခုချိန်တော့ ငါ ဖေကြီးကို ဘယ်မိန်းမ နဲ့မှ မဖြစ်စေချင်သေးဘူး”

“ဟွန်း ငါ့တုန်း ကလည်း အဲလိုပါပဲအေ၊ ငါနဲ့ ပါပါး နဲ့ စဖြစ်တော့ ငါ က ပါပါး ကို မိနီ နဲ့ မဖြစ်ရတော့ ဘူးဆိုပြီး တားခဲ့သေးတယ်၊ နောက်တော့ မှ ငါလည်း ပြန်လျော့ လိုက်တာ၊ သူတို့ က ငါတို့ ယောက်ျား မှ မဟုတ်တာလေ၊ သူတို့ လိုချင်တဲ့ အချိန်တိုင်း ငါတို့ကလည်း ပေးမှ မပေးနိုင်တာ၊ အဲတော့ သူတို့ အနီးအနား အဆင်ပြေတဲ့ ဟာလေး စား တာ စားပစေ ပေါ့၊ ငါတို့ ကို တကယ်ချစ်ရင် ငါတို့ ဆီ အမြဲလာနေမှာပဲဟာ”

“အင်း ပါ၊ ထားလိုက်ပါတော့၊ နင့်ယောက်ျား ကရော ဘာမှ မရိပ်မိဘူးလား”

“ဟွန်း သူက ဘယ်ရိပ်မိမှာလဲ၊ ဘယ်သူက ထင်မှာလည်း ငါတို့ လို အခြေအနေကို၊ နောက်သူ့ အတွက်က လည်း ကောင်းတာပဲ၊ ပရက်ရှာ မရှိဘူးလေ၊ သူမတောင်လည်း ငါ အတင်း တွယ်စရာ မလိုဘူး ပါပါးဆီ ပြေးရုံပဲ ခစ်ခစ်”

“ကောင်မ အူမြူးနေ၊ ကဲကဲ တော်ပြီ နောက် နင်မွေးတဲ့အခါ ငါ့ဆီ ဖုံးဆက်လိုက် ငါလာခဲ့မယ်၊ ကလေး ဘယ်သူနဲ့ တူလဲ ငါလာကြည့်ပေးမယ်၊ ခစ်ခစ်”

“အေးပါ နင်လည်း သိပ်အူတို မနေနဲ့ အလတ်မ ကိုလည်း ပေးစားလိုက်ဦး”

………………….

ရတနာဝင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နီလာဝင်း ကလည်း သူမ အခန်းမှာ အိပ်ပျော် နေပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း သူ့အခန်းမှာ သူ အိပ်ပျော် နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် အနည်းငယ်တော့ စိတ်အေး သွားရသည်။

ညနေဖက်ကျတော့ သူတို့ အိမ်မှာ ဘာမှ မချက်တော့ပဲ ပွဲစျေးတန်းမှ စားစရာ များကိုသာ ဝယ်ခြမ်း ပြီး စားသောက်ကြလေသည်။ အိမ်မှာ လူအစုံ ရှိနေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနေနှင့် မည်သူ နှင့်မျှ လှုပ်ရှား ဖို့ အခွင့် မရခဲ့ခြေ၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း တကယ်တော့ ပြိုင်း နေပြီမို့ စောစော အိပ်ယာဝင် ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပင် အိပ်ပျော် သွားရလေသည်။

………………

သို့ ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ရတနာဝင်း ကို စောက်ဖုတ်လိုးခွင့် ရသွား တော့သည်။ နောက်နေ့ တွေမှာ တညခြား လောက် ရတနာဝင်း က ဆောင်တော် ကူးသည်။ ဦရင်ထွန်းဝင်း အိပ်ယာပေါ် မှာ လာလာ အလိုးခံ သည်။ တခါတလေ အိပ်လိုက် လိုးလိုက် ဖြင့် မိုးလင်းခါနီးမှ သူ့ အခန်း သူပြန်သွား သည်။

နေ့ခင်း တွေမှာ နီလာဝင်း နှင့် စာကလေးရှော့ သူ့ အခန်းထဲ ဝင်ကာ တချီလောက် လိုးဖြစ်သည်။ သမီး နှစ် ယောက်စလုံး က တယောက် တမျိုး စီမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက် က မရိုးနိုင်အောင် ဖြစ်နေရတော့ သည်။

နီလာဝင်း က ငယ်သော်လည်း အတတ်မျိုးစုံ သည်။ နေ့လည် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့ ငွေသိမ်းခုံ မှာ ထိုင် ချိန်၊ ခုံအောက်ဝင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ကာ ပုလွေလည်း ပေးတတ်သည်။ နေ့လည်ခင်း စျေးဝယ်ရှင်းချိန်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းထဲ ဝင်၍ လည်းကောင်း၊ အိမ်နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်၍ လည်းကောင်း အမြန် နှုံး ဖြင့် တချီ လောက် တော့ လိုးဖြစ်ကြသည်။

သို့သော် နီလာဝင်း စာမေးပွဲ နီးလာတော့ သူမ ပညာရေး ထိခိုက်မှာ စိုးသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သတ်သတ်မှတ် မှတ် တပတ်ကို ၂ခါလောက်သာ သတ်မှတ် လုပ်လေသည်။ ရတနာဝင်း ကတော့ သူမ ချစ်သူ နှင့် လက်ထပ်မည့် ရက် နီးလာသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ချမ်းသာ စေရန် ညတိုင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် လာလာအိပ်လေသည်။

…………………………………

ရတနာဝင်း ၏ မင်္ဂလာပွဲနေ့ ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် သူတို့သား မိဘ တို့ စကားလက်ဆုံကျ ရင်း သူတို့ ကလေးများ ၏ နောင်ရေးကို လည်း ဆွေးနွေး တိုင်ပင် ကြလေသည်။ ရတနာဝင်း မှာ အောင်မိုးဟိန်း နှင့် စင်္ကာပူ သို့ လိုက်သွားကာ အလုပ်ရှာလုပ်ရင်း အတူတူ နေကြမည်ဟု ဆိုသည်။ အောင်မိုးဟိန်း က ပို့ထားသော ငွေများ ကို စုဆောင်းပေးထားပြီး ပိုက်ဆံမှီလာသည့်အချိန်တွင် သူတို့ အတွက် တိုက်ခန်းလေး တခန်းဝယ်ထားပေးမည်၊ ဟု သူ့ မိဘများက ပြောကြသည်။

သူတို့သမီး ဝတ်စုံ ပန်းရောင် နု ကလေး ဖြင့် လှနေသော ရတနာဝင်း ကို ကြည့်ရင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ထဲ မှာ နှမြောတတ ဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း သမီးကြီး နှောင်ရေး အတွက် ကောင်းရာမွန်ရာ ဖြစ်သွားရပြီဟု တဖက်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာ မိလေသည်။

မင်္ဂလာအခန်းအနား စင်မြင့်ဆီသို့ သူတို့သမီးကို အဖေဖြစ်သူ က ပွဲထုတ်ပေးသည့် အနေဖြင့် လျှောက်လှမ်းပေါ် တွဲလျှောက်ကြတော့ သူ့ လက်မောင်းကို လာဖိမိသည့် ရတနာဝင်း နို့ကြီးတွေက လည်း သူ့သွေးတွေကို နွေး လာစေသည်။

နောက်တော့ အခန်းအနား အစီအစဥ် တွေ စတော့ သူတို့ မိသားစု တွေ အတွက် ပေးထားသည့် စားပွဲဝိုင်း မှာ ထိုင်ရင်းက သူတို့သမီး သူတို့သား တို့ လှုပ်ရှားမှုကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့သမီး ဝတ်စုံ အချိတ်ထဘီ အထူကြီး ဝတ်ထားတာတောင် စွံ့ကား နေသော ရတနာဝင်း ဖင်လုံးကြီး ကို ကြည့်ရင်း၊ သူအစလုပ်ပေးလိုက်လို့ ဖင်အလိုးခံရတာ ကြိုက်နေပြီ ဖြစ်သော မီးကြီး ၏ ဖင်ဖွေးဖွေး ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးက တောင်လာရပြန်သည်။ သူ့မျက်လုံး တွေကို ကြည့်ပြီး အထာနှပ် နေပြီဖြစ်သော မီးလတ် နီလာဝင်း က ဘေးမှာ ထိုင်နေရင်း၊ စားပွဲခင်းအောက်မှ လက်လျိူကာ သူ့ ပုဆိုးပေါ် မှ လီးကြီးကို လာအုပ်ကိုင်ရင်း ဆုပ်ညှစ် လိုက်သည်။ နောက် မကြားတကြား အသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

“စိတ်လျှော့ စိတ်လျှော့ ”

ဟု လည်း နောက်ပြောင်လေသည်။ ထိုနေ့ က မင်္ဂလာအခမ်းအနား ပြီးသည်နှင့် ရတနာဝင်း တို့ လင်မယား မှာ ငွေဆောင်သို့ တခါထည်း ဟန်းနီးမွန်း ထွက်သွားကြလေသည်။

ထိုည က နီလာဝင်း မှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်း သို့လာအိပ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ နီလာဝင်း ကို သူ့ မင်္ဂလာဦး ညအလား တညလုံးနီးပါး လိုးပြစ်လိုက်ရာ၊ သူရော နီလာဝင်း ရော နှစ်ယောက်စလုံး မနက်ကျတော့ ပြိုင်းနေကြလေသည်။ နီလာဝင်း မှာလည်း ကွတတ ဖြစ်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာလည်း ဒူးချောင် နေလေသည်။ နီလာဝင်း မှာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့သာ တော်တော့ သည်။

…………………………………………….

ရတနာဝင်း မှာ သူမ ယောက်ျား နှင့် အတူ စင်္ကာပူ သို့ လိုက်သွား ခဲ့သလို၊ နီလာဝင်း မှာလည်း ညဆိုလျှင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းမှာ သာ အိပ်လေတော့သည်။

“ယောက်ျား သူ့ရီးစား ကို သတိရနေတာလည်း ဒီနေ့ သိပ်မရွှင်သလိုပဲ”

ရတနာဝင်းတို့ စင်္ကာပူသို့ ပြောင်းသွား ပြီး တနှစ် လောက် အကြာတွင် ဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းဘက် ဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ငေးငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို နီလာဝင်းက လှမ်းမေး လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ မီးကြီးလည်း ထွက်သွားလိုက်တာ ဘာလိုလို နဲ့ သူ အိမ်ထောင်ကျတာ တနှစ်တောင် ရှိသွား ပြီနော်”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ သူ့ဖေ့ဘုပ်ပေါ်မှာ သူတို့ အန်နီဗာစတီ တင်ထားတာ တွေ့တယ်၊ ယောက်ျား လည်း အဲဒါတွေ့လို့ သတိရနေတာ မဟုတ်လားလို့ မေးတာ”

“အိုကွာ အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်သမီး ဆိုတော့လည်း ခွဲသွားတာ ကြာတော့ သတိရမိတဲ့ သဘောပါ၊ အခုက ဒီမှာ ကိုယ့်မိန်းမ တယောက်လုံး ရှိနေတာ ဟို ကိစ္စ ကြောင့် တော့ သတိမရပါဘူးးကွာ”

“အမလေး သတိရလည်း ဒီက စိတ်မဆိုးပါဘူး နော်၊ ကိုယ့်ထက် အရင် ယောက်ျား နဲ့ ဖြစ်ထားတဲ့ ရီးစား ဟာကို၊ ဒီ့နောက် ကတော့ ဘယ်မိန်းမ နဲ့ မှ မကဲလေနဲ့နော် ဟွန်း ဒုက္ခ ဖြစ်သွားမယ်မှတ်”

“အင်းပါကွာ မဖြစ်ရပါဘူး လာပါဦး ယောက်ျားကို ကစ်စ် ပေးပါဦး”

“ပေးပါဘူး သွား ၊ သူ့ရီးစားကို လွမ်းနေတဲ့ ယောက်ျားကို များ မုန်းတယ်”

နီလာဝင်း မှာ ဆယ်တန်း စာမေးပွဲလည်း ပြီးပြီမို့ အောင်စာရင်းစောင့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုင်ကို ကူလုပ်ပေးနေ တာပဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ခုတော့ ညဘက် တကယ့် လင်မယား လိုပင် အတူနေနေ ကြပြီမို့ အရင် တုန်းက လိုတော့ အရမ်းမကဲ ကြတော့ ပါ။ တခါတလေ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ထ ရင်သာ အနောက်ဖက်ခန်းဝင် ကွစ်ကီ ဆွဲဖြစ်ကြတာပဲ ရှိလေသည်။
အခန်း ၂၆။

တပတ်လောက် ကြာတော့ ရတနာဝင်း ထံမှ ဖုံးဆက်ကာ သူတို့ မိသားစု ကို အလည်လာဖို့ ခေါ်လေသည်။ နီလာဝင်း နှင့် တင်မောင်ဝင်း တို့ မှာလည်း ကျောင်းအားနေ ကြသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူတို့ ဆွေမျိုးနီးစပ် ရာတယောက်ကို ဆိုင်ကြည့်ဖို့ ပြောကာ ထားခဲ့ပြီး စင်္ကာပူ သို့ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်။

“ဟေးဖေကြီး…ဟေး မိလတ်..မောင်လေး”

အင်မီဂရေးရှင်းက ထွက်တာနှင့် အသင့်ကြိုနေသော ရတနာဝင်း မှာ သူမ မိသားစု ကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် အားရဝမ်းသာ အော်ဟစ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ရတနာဝင်း အမျိုးသား မှာလည်း သူ့ ယောက်ခထီး ကြီးနှင့် ခယ်မ၊ ယောက်ဖ တို့ကို နူတ်ဆက်ပြီး အထုတ်အပိုးများ ကူဆွဲကာ ကားဂိတ်သို့ ထွက်လာခဲ့ကြ သည်။

ရတနာဝင်း တို့မှာ အိပ်ခန်းသုံးခန်း ပါ အပတ်မန့် တခုကို ငှားထားပြီး သူတို့ ကအခန်းတခု ယူကာ ကျန် နှစ်ခန်းကို လူငှား များတင်ထားလေသည်။ ယခု လောလော ဆယ်မှာ နှစ်ခန်းစလုံး လူလွတ်နေပြီး ဒီလကုန်မှ လူငှား များ ပြန်ဝင်ကြ မည်ဖြစ်ရာ၊ နီလာဝင်း တခန်း၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် တင်မောင်ဝင်း ကို တခန်း နေရာချပေးထားလိုက် လေသည်။

ရတနာဝင်းမှာ နဂိုက အသားဖြူသူ ဖြစ်ပြီး အခု စင်္ကာပူ မှာ တနှစ်လောက် နေလိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်စေ့ထဲ ပိုပြီး ဖြူဖွေး ဝင်းဝါနေလေသည်။ အိမ်ထောင်နှင့်လည်း ဖြစ်လာတော့ ကိုယ်ခနွာကလည်း ပိုပြီး ဖွံ့ထားလာသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သားမက် ရှိနေသဖြင့် ကိုယ်ရှိန်သတ် ကာ မျက်လုံးများ ကိုလည်း ထိန်းသိမ်း နေရသော်လည်း စိတ်ထဲက တော့ အတွင်း ဆွဲဖက်ကာ တက်လိုးချင်နေမိလေသည်။

နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ သားမက် မှာ အလုပ်သွား လေသည်။ ရတနာဝင်း ကတော့ သူတို့ လာမှာ မို့ ခွင့် တပတ် ယူထား သဖြင့် အိမ်မှာ ရှိနေလေသည်။ မနက်အိပ်ယာထ သည်နှင့် သူတို့ ကို ခေါ်ကာ မားကက် တခု တွင် မနက်စာ ခေါက်ဆွဲပြုတ် လဘက်ရည် တို့ သွား စား သောက်ကြ ရင်း နှင့် စင်္ကာပူ မှ လည်ပတ်စရာ များလှည့်လည်လိုက်ပြလေသည်။

တခုသော ရှော့ပင်မော ထဲက ခုံတန်းတခု တွင် ခန နားကာ ထိုင်ချလိုက်သည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို နီလာဝင်းက မျက်စေ့တဖက် မှိတ်ပြ လိုက်ပြီး၊

“ကဲ ဖေကြီး မောနေပြီထင်တယ် မကြီးနဲ့ ဖေကြီးတို့ ဒီမှာ ခန နားနေခဲ့ကြဦး မီးနဲ့ မောင်လေး နဲ့ ဟိုဖက် က ဆိုင်တန်းတွေ ဖက် ခန သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက၊

“ဟဲ့ ဖြစ်ပါ့မလား တော်ကြာ နင်တို့ လမ်းပျောက်ပြီး ပြန်မလာတတ်ဖြစ်နေဦးမယ်”

ရတနာဝင်းက ဝင်ပြီး၊

“အော် ဖေကြီးကလည်း မီးလတ်တို့က ကလေးတွေမှ မဟုတ်တော့တာ၊ နောက်ပြီး ဒီနိုင်ငံက ဆေ့ဖ် ဖြစ်ပါတယ်၊ သူတို့ လမ်းပျောက်လည်း တယောက်ယောက်ကို မေးလို့ ရပါတယ်”

ဟု ပြောရင်း သူမ ညီမ နှင့် မောင်ငယ်တို့ စားချင်တာ စားလို့ရအောင် ပိုက်ဆံ အနည်းငယ် နီလာဝင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်းတို့ မောင်နှမ သူတို့ မြင်ကွင်း က ပျောက်သွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း အနား ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း၊

“မီးကြီး က အသား တွေလည်း ပိုဖွေး၊ လူ ကလည်း ပိုကိတ် ပြီး လှချင်တိုင်း လှနေတော့တာပဲကွယ်၊ မောင်အောင်မိုးဟိန်း ကို တကယ်မနာလိုတော့ဘူး၊ ဖေကြီး က လွမ်းနေလိုက်ရတာ၊ မီးကြီး ကရော မလွမ်းဘူးလား၊ ဖေကြီးကို တခါလောက် တော့ ပြန်ချစ်ခွင့် ပေးပါကွာ”

“ခစ်ခစ် လွမ်းတာပေါ့၊ အာ့ကြောင့် အလည်လာဖို့ လေယာဥ် လက်မှတ်တောင် ဝယ်ပေးပြီး ခေါ်လိုက်တာ၊ အခု က အခြေအနေမှ မပေးသေးတာ၊ ဖေကြီးကလည်း အရင်အတိုင်းပဲ ဘာမှ မပြောင်းလဲသေးဘူးနော်၊ ဓါတ်တွေ တည့်နေတယ်ထင်တယ်”

“ဘာဓါတ်တွေ တည့်နေရမှာလည်း မီးကြီးရဲ့ ”

“အမလေး နော် လူကို လာပြီး အင်မနေနဲ့ မနေ့ညက မိလတ် နဲ့ ပြောပြီးပြီ၊ မိလတ် က ဖေကြီး နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ ဝန်ခံတယ်၊ ဟွန်း၊ မိလတ်ကို ကြည့်ကတည်းက သိတယ်၊ ဒီလောက် အကုန်ထွားလာတာ၊ ဘီရော ဂျီရောပဲ လုံးတစ် ထွက်လာတာ ဘယ်သူ့ လက်ချက်လည်း သိတာပေါ့၊ ဟင်း၊ မီးကြီး ကို လွမ်းတယ် လာချွဲနေပြီး အိမ်မှာကျတော့ မိလတ်ကို တွယ်နေတာမဟုတ်လား၊ တခါတည်း မီးကြီး အိမ်မှာ မရှိတော့ တာနဲ့ မိလတ်ကီု ရအောင် ကပ်တော့တာမဟုတ်လား”

နီလာဝင်း က ဘယ်လောက်ထိ ပြောထားမှန်း မသိသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ သူမ ရှိစဥ် ကတည်းက မီးလတ် နှင့် သူဖြစ်နေကြောင်းသာ သိလို့က ရတနာဝင်း တယောက် သူ့ကို အရမ်း ဒေါပွမယ် လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ထင်ထား၍ ဖြစ်သည်။

ယခု ရတနာဝင်း မှာ စလုံး က တရုပ်မလေး များကဲ့သို့ ပင် အလွန်တိုနှံ့သော ဘောင်းဘီ လေးကို ဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှ တီရှပ် ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ သူမ လုံးတုတ်တုတ် ပေါင်လုံး ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကြီးများ မှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက် ကုံးလျှက် ချင်လောက်အောင်ကို ဆွဲဆောင်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ ပဲ သူ့လက်ဖဝါးကြီးကို ရတနာဝင်း ပေါင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်မိသည်။

“အို့ ဖေကြီး လူကြားထဲမှာလေ၊ ခိခိ၊ စလုံးမို့ တော်သေးတယ် မြန်မာပြည်မှာ ဆို ပြဿနာတက် သွားမယ်၊ ဟင့်၊ မိလတ် တို့ ပြန်လာရင် အိမ်ပြန်ရအောင်၊ ကိုအောင် က ညမိုးချူပ်မှ ပြန်ရောက်မှာ သူက အိုဗာတိုင်ပါ ဆက်ဆင်း နေတာ၊ မိလတ် နဲ့ အငယ်ကောင်ကို အိမ်နား က ဂိမ်းကစား တဲ့ အာခိတ် ကို လိုက်ပို့ ပြီး ထားထားခဲ့လိုက်မယ်”

ရတနာဝင်း ရဲ့ ပလန်က သူနှင့် သူမ နှစ်ယောက်ထည်း အိမ်မှာ အချိန် တော်တော် ရမှာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တအားပျော် သွား သည်။

“ဟာ ကောင်းသား ပဲ ဟိုနှစ်ယောက်ကို လိုက်ခေါ် ပြီး ပြန်ရအောင်”

“ခွိ ဖေကြီးဟာလေ၊ မနိုင်ဘူး ခစ်ခစ်၊ ဟိုမှာ ပြန်လာနေကြပါပြီ၊ လူက ဟန်မပျက်အောင် နေပါ တခါတည်း မိလတ်ကို မရှက်ဘူးလား”

………………

ရတနာဝင်း တို့ အိမ်မှ ဂိမ်းအာခိတ်ရှိသည့် စန်တာကို ဘတ်စ်စကား တမှတ်တိုင်သာသာ စီးရသည်။ သို့သော် သူမ ညီမ နှင့် မောင်ကို သေခြာအောင် လိုက်ပို့ ပြီး အရေးအကြောင်းဆို အိမ်ပြန်လာတတ် အောင် ပြပေးလိုက်သည်။ တယ်လီဖုံးတလုံးလည်း ပေးထားခဲ့ပြီး ပြန်လာချင်ရင် သို့မဟုတ် အရေးအကြောင်းရှိလျှင် ခေါ် ဖို့ မှာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း နှင့် တင်မောင်ဝင်း တို့ နှစ်ယောက်ကို ဂိမ်းအာခိတ် မှာ ထားခဲ့ပြီး ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ မသွားခင်၊ နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း နားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး၊

“ယောက်ျား သူ့ရီးစား ဟောင်းကြီးကို တန်အောင် ဆော်ခဲ့နော် ဟုတ်လား၊ မိန်းမ တို့ မိုးချူပ်မှ ပြန်လာခဲ့မယ် ခစ်ခစ်”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

……………….

ရတနာဝင်း တို့ အခန်း ရောက်သည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အတွင်း မှ တံခါး ပိတ်ကာ ရတနာဝင်း ကို လက်ဆွဲလျှက် ရတနာဝင်း တို့ အခန်းထဲ အမြန် ပြေးဝင်ခဲ့လေ သည်။ သူတို့ နှစ်ဦးသား တယောက်ကို တယောက် တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက် ကာ နူတ်ခမ်းခြင်းစုပ်၊ လျှာခြင်းပွတ် ကြသည်။ တယောက် အဝတ်အစား ကိုလည်း တယောက် ဆွဲချွတ်ခွာကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။

“လှလိုက်တာ မီးကြီးရယ်၊ နို့ကြီးတွေလည်း ကြီးလာလိုက်တာ၊ ဖင်လုံးကြီးလည်း လုံးဖွင့်နေတာပဲ”

“ကြီးလိုက်မာလိုက်တာ ဖေကြီးရယ်၊ အဲဒီကောင်ကြီး ကို မတွေ့ရတာကြာလို့ ပိုများထွားလာသလား မသိဘူး ခစ်ခစ် ကဲ ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်ဦး အဲကောင်ကြီးကို မီး ပြုစု ဦးမယ်”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း တို့ လင်မယား အိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ် တက်ပြီး ပက်လက် ဆန့်ဆန့်ကြီး လှဲချလိုက်သည်။ သူ့ လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးအလား ထောင်မတ် နေလေသည်။ ရတနာဝင်းက ကုတင်ပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးနားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း လီးကြီးကို သူမ လက်လေး တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုပေးရင်းမှ ငုံ့ကာ ငုံခဲလိုက်သည်။

“အား အဲဒီ အာခံတွင်းငွေ့လေး မရတာ ကြာလှပေါ့ မီးကြီးရယ်၊ မထူးပါဘူးး လာပါ ဖေကြီး တို့ ဆစ်စတီ နိုင်းရအောင်ပါ”

“အွန်းးးး ”

ရတနာဝင်း ကလီးစုပ်ရင်း မို့ ပါးစပ်က ပလုပ်ပလောင်း ဖြင့် အွန်းဟု သာ ပြောနိုင်ပြီး သူမ ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သူ့မျက်စေ့ တည့်တည့် ရောက်လာသည့် ပေါင်လုံး ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ ဖေါင်းပြူးး ထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခေါင်းအသာ ကြွပြီး တချက်နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမြှင် မရှိ ပြောင်ချောနေကာ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား တွန့်လိမ်လိမ်ကလေး ဖြင့် အဝတွင် အရည်တို့ စိုရွှဲ နေလေသည်။

“မီးကြီးက စောက်မွှေးတွေ ရိပ်ထားတာလား ပြောင်ချောလို့ တမျိုးတော့ ကြည့်ကောင်းတာပဲ”

ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ကုံးစုပ်နေရာမှ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး၊ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲကာ ကြည့်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းအား၊

“ရိပ်ထားတာ မှုတ်ဘူး ဖေကြီး ဝက်စ် (Waxing) သွားလုပ်ထားတာ၊ ကိုအောင် ကအဲလို လုပ်ထားမှ ဘာဂျာပေးတယ် အာ့ကြောင့် ခစ်ခစ်၊ ဖေကြီးရော ကြိုက်လား”

“အင်း အဲလို ရှင်းပြောင်တော့ လည်း တမျိုးကောင်းတ ပေါ့ကွယ် အားရပါးရ လျှက်လို့ ရတာပေါ့”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပြောရင်း ဆိုရင်း စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ရှလွတ်ကနဲ လျှာပြားကြီး နှင့် လျှက်ပြစ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အို့ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ပြန်ငုံခဲရင်း စုပ်ပေးပြန်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လက်တဖက်ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိခြေရင်း လျှာကြီးက စောက်ဖုတ် နေရာ အနှံ့အပြား လျှက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာစောင်း ဖြင့် ထိုးထည့်လိုက် ဖြင့် ဘာဂျာ ကောင်းကောင်း ပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်များက လည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေရာ ရင်ဘတ်ပေါ် မကျစေရန် မျီုချပြစ်ရလေသည်။

ရတနာဝင်း က သူမ နူတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်း စေ့လျှက် ခေါင်းကို နှိမ့်ချည် မြင့်ချည် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးရင်း အာခံတွင်း တွင်းမှ လည်း စုပ်လေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှာ အရမ်း မာတောင် တောင့်တင်း ဖေါင်းကား လာလေသည်။

ရတနာဝင်း က သူမ စောက်စေ့လေး ကို ဖိပွတ်လိုက်တာ ခံရတော့ ဖင်ကြီးလည်း ယမ်းသွားရင်း၊

“ဖေကြီး တော်ပြီ၊ အဲကောင်ကြီး နဲ့ လိုးပေးတော့ မီးကြီး လွမ်းနေတာ ကြာလှပြီ၊ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”

ဟု ပြောကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အပေါ် က မှောက်ခွ ထားရာမှ ထပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေးတွင် ပက်လက် ဝင်လှဲလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း နှစ်ခါ မပြောရပါ၊ ချက်ခြင်း ထလိုက်ပြီး ရတနာဝင်း ပေါင်လုံးကြီး နစ်လုံးကြား မှာ ဝင်လို့ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ပေါင်လုံး နှစ်လုံးကို မ ပြီး တွန်းပေးလိုက်တော့ အလိုက်သိသည့် ရတနာဝင်း က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးခေါက်ကွေး အောက် ဆီမှ လက်ဖြင့် တဖက်တချက်ကိုင် ကာ ဆွဲပေးထားလိုက်သည်။ ထိုအခါ ကြွတက်လာသည့် စောက်ဖုတ်ကြီး အဝတွင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကသူ့လီးကြီး ကို တေ့ကာ ဖိသွင်း လိုက်သည်။

“အားးးးး အီး ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ် အိတင်းနေတာပါလား”

“အီးးးးးး ဖေကြီး ဟာကြီးက လည်း မာလိုက်တာ နောက် ကျပ်နေတာပဲ နော် ကောင်းလိုက်တာ အာ့ကို ပဲ လွှမ်းနေတာ လိုးတော့ ဖေကြီးရယ်”

“ဖလွတ်..စွတ်..ဗျစ်…ဖတ်”

“အ..အ…အိ….”

“အီးးးးးးးး အူးးးးးး ဟားးးး”

“စွတ်…ဖတ်…..ဖွတ်…ဖတ်”

သားအဖ နှစ်ယောက် ငြီးသံ ငြူသံ အသက်ရူသံ ပြင်းပြင်းကလွဲလို့ တခြား ဘာသံမှ မထွက်နိုင်ကြတော့၊ အလွမ်းတွေကို အတိုး ချပြီး အိစက်ညက်ညှောတဲ့ တန်ပါပဲဒစ် မွေ့ယာကြီး ပေါ် မှာ အလိုး အညှောင့် အကော့ အဖိ တွေ နဲ့ ချစ်တလင်း ခေါ် နေကြပြီပေါ့။
အခန်း ၂၇။

“အား ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ် အဲဒါလေး လည်း လွမ်းနေရတာပေါ့”

“အီးးးးးးး လိုးးးးး ဖေကြီးး ရယ် မီးလည်း လွမ်းနေတာပါ”

“ဖွတ်…..ဖတ်…..ဖတ်ဖတ်..”

“အားးးး ဖေကြီးးးးး ပြီးးးးတော့မယ်..မီးးးကြီးးးရော”

“မီးးးး ရောပဲ ဖေကြီးးးးး မြန်မြန်လေးးးးးး အူးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးး”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်ပူပူနွေးနွေး တွေ ရတနာဝင်း စောက်ခေါင်းထဲ တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ကုန်တော့ သည်။
ရတနာဝင်း လည်း ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်း သွားကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်း နှစ်ဖက်ကို အတင်း ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ထားလိုက်မိသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ခနတာ ငြိမ်သွား ကြပြီးမှ ကိုယ်တွေ လက်တွေ ဆန့်ကာ အိပ်ယာပေါ် ဘေးချင်းယှဥ်လျှက် လှဲကာ အမောဖြေနေကြလေသည်။

ပထမ တချီ မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးပြီးသွားတော့ ခနနားရင်း တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ နားနေကြရင်း နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကာ စကား စမြည် ပြောဖြစ်ကြလေသည်။

“မီးကြီး တို့ ကလေး မယူကြသေးဘူးလား”

“အင်း ယူတော့မလို့ ဖေကြီး အခု ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်က မှ မီး တားဆေး တွေ သောက်တာ ရပ်လိုက်တာ”

“ဟင် ဒါဆို တော်ကြာ ဖေကြီး နဲ့ ကလေး ရနေဦးမယ်”

“ဘယ်သူနဲ့ ရရ လေ မီးက ကိုအောင့် ရော ဖေကြီး ကိုရော ချစ်တာ ဆိုတော့ အကြောင်းမှုတ်ဘူး။ ခစ်ခစ်”

“အင်း ဒီကောင် ကရော ကောင်းကောင်း လိုးပေးရဲ့လား မီးကြီး ကို”

” စရကာစ တုန်းက လိုးသမှ လီးကို မော်တာ တပ်ထားသလို ပဲ ဖေကြီးရဲ့၊ အဲလို မျိုး ခြောက်လ လောက် လိုးပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အနည်ထိုင်သွားတာ၊ ဒါပေမဲ့ တပတ် နှစ်ခါ သုံးခါ လောက်တော့ လိုးပါသေးတယ်”

“ဟွန့် အာ့ ကြောင့် ဖေကြီးကို လုံးလုံး မေ့နေတာပေါ့လေ၊ ခု သူ့ယောက်ျား က သိပ်မတတ်နိုင်တော့ မှ ဖေကြီး ကို သတိရတာ လား”

“ဟုတ်ပါဘူး ဖေကြီးရဲ့ ယောက်ျား က ဘယ်လောက် အလိုးကောင်းကောင်း ဖီလင်ချင်းက မတူဘူးလေ၊ ဖေကြီး နဲ့ က သားအဖ ဆိုတဲ့ ဖီလင်က ဘယ်သူနဲ့ မှ မရနိုင်ဘူးးလေ၊ အဲလို ရင်ခုံရတဲ့ ဖီလင်မျီုး က လောကကြီး တခုလုံးမှာ တယောက်ထဲ ရှိတာကို”

ထိုအရာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိထားမိလေသည်။ မိလတ်မှာ သူ့ကို ယောက်ျား ဟု ခေါ် ပြီး သူမ ကိုယ် သူမ လည်း သူ့မိန်းမ အဖြစ် ကွယ်ရာမှာ ခံယူထားသော်လည်း မီးကြီး ကတော့ ထိုသို့ မဟုတ်။ သူမ ကိုယ် သူမ အမြဲတမ်း သမီး ဟု သာ ဖေါ်ကျူး သည်။ ထိုကဲ့ သို့ သမီး နှင့် အဖေ ဆိုတာကို မကွယ်ဖျောက်ထားသဖြင့် ရသည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု က သူမ အတွက် ပိုပြီး အရသာ ရှိနေသည် မို့ သာ ဖြစ်လေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ စကားလည်းပြောရင်း ရတနာဝင်း ကို နမ်းလိုက် ကစ်ပေးလိုက်၊ နို့တွေ စို့လိုက် ဖြင့် ကလိ နေသလို ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ပွတ်သပ်ဆော့ ကစား ပေး နေလေရာ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်မာလာလေသည်။

“မီးကြီး လေးဘက်ထောက်ပေးဦးကွာ ဒေါ့ကီ ဆွဲချင်တယ်”

ရတနာဝင်း ကလည်း အလိုက်တသိ ဖြင့် အိပ်ယာမှ ထကာ လေးဖက်ထောက်ရင်း သူမ ဖင်ကြီးကို နောက်ကော့ ပေးလိုက်သည်။ အသား အရည် ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသဖြင့် ဖင်လုံး ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးက ခါးလေး မှ စွံကား တက် လာသည့် မြင်ကွင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သံချောင်းသဖွယ် မာတင်းလာစေခဲ့လေသည်။ သူမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး အောက် ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက အမွှေးအမြှင် မရှိ အကွဲ ကြောင်း လေး မှာ စောက်ရည်တွေ က စိုစွတ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူ့လီးဒစ်ဖူး ကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းဝတွင် တေ့ ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ သူ့ လက်မ လေးက ယခင် သူ လိုးနေခဲ့ ဖူးးသည့် ဖင်ပေါက် ညိုညို လေးကို သွားပွတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ရတနာဝင်း ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွား သည်။

“မီး ကြီး ယောက်ျား က နောက်‌ပေါက်ကို ရော လိုးသေးလား”

“ဟင့်အင်း သူက တောင်းတော့ တောင်းတယ် မီးက မပေးသေးဘူး၊ နောက်ပိုင်း နည်းနည်း သွေးအေးမယ် ကြံမှ ပေးလိုးမယ်လို့ တွေးထားတာ”

“အော် ဖေကြီး တယောက်ပဲ အောင်းဖူးသေးတယ်ပေါ့ ဒီ အပေါက်ကလေးက ဟားဟား”

“အင်း ပေါ့ မီး ကို များ ဖင်သရမ်းတဲ့ ကောင်မ မှတ်လို့လား ဖေကြီးနော်….အားးး အီး ဖြည်းဖြည်းလေ ဖေကြီး”

“ဖွတ်…ဗျိ…ဖတ်….”

“စွတ် စွပ်…ဖုတ်..ဖုတ်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရုတ်တရက် ဆောင့်လိုးချလိုက်တော့ ရတနာဝင်း ရုပ်တရက် အောင့် သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် အော် လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း လိုးနေကြ သူချင်းမို့ ခနလေး ဖြင့် အရှိန်ရကာ တက်ညီလက်ညီ လိုးဖြစ်ကြလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ခုန တချီ ပြီးထားသဖြင့် တော်တော် ထိန်းထားနိုင် ပြီး ဒေါ့ကီ စတိုင်မှာ ကြာကြာ လိုးနိုင်သော ပုံစံမို့ သူတို့ နှစ်ယောက် အတော်ကြာကြာ ဆောင့် ညှောင့် ဖြစ်ကြသည်။ ခနအကြာမတော့ နှစ်ဦးစလုံး မပြီးသေး ပဲ ညှောင်းလာကြသဖြင့် ပုံစံ ပြောင်းဖို့ လုပ်ကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပက်လက်လှန်အိပ်ပြီး ရတနာဝင်း က အပေါ် မှ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မြင်းစီး ပြန်လေသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ် မှာ ဆောင့်ချရင်း လိုးနေသော ရတနာဝင်း နို့ကြီးများကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လက်တဖက် ဖြင့် ကိုင်ဆုပ်နှယ်နေရင်း နောက်လက်တဖက်က စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ခြေပေးလေရာ မကြာခင်ပင် ရတနာဝင်း တယောက် တွန့်တက်ကာ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ မပြီးသေး။ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း အပေါ် ခွထိုင်ထားရာမှ ထလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးမှာ သူမ စောက်ဖုတ်မှ ပလွတ်ကနဲ ထွက်လာခဲံပြီး အလံတိုင်ကြီး လေတိုက်သလို ယိမ်းခါ နေလေသည်။ ရတနာဝင်း ကသူမ ကုတင်ဘေး စားပွဲလေး မှ အံဆွဲကို ဆွဲကာ ကွန်ဒန် နှင့် ချောဆီ ထုတ်လာပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း နား ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ချောဆီ ဗူးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ထဲ ထည့်ကြီး ကွန်ဒန်ကိုတော့ သူမ ကိုယ်တိုင် ဖေါက်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးမှာ ကွန်ဒန်ကို စွတ် ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိပ်ယာပေါ် တွင် ဖင်ဘူးးတောင် ထောင်ပေးပြီး၊

“ကဲ ဖေကြီး အကြိုက် နောက်ပေါက်ကို လိုးတော့ လေ”

ဟု ပြောလိုက် လေသည်။

…………………

ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ နှစ်ယောက် ဂိမ်းအာခိတ် စန်တာကို ရောက်တော့ ညနေ အတော် စောင်းနေလေပြီ။ နီလာဝင်း က ရတနာဝင်းတို့ကို မြင်သည်နှင့်၊

“အမလေး နော် ဒီ သမီးရီးစား နှစ်ယောက်က မတွေ့ရတာကြာလို့ ဘယ်လောက်များ အလွမ်းသည် နေကြလည်း မသိဘူး။ ဒီမှာ ဘိုက်တွေ တအားဆာပြီး တဂွီဂွီ ဖြစ်နေပြီ”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း မှာ မျက်နှာကလေး နီမြန်းသွားပြီး။

“ဟဲ့ မိလတ် နော် စကားပြောတာ ဆင်ခြင်ဦး တော်ကြာ အငယ်ကောင် ကြားသွားဦးမယ်”

“သူဒီနား မရှိပါဘူး ဟို အခန်းထဲ မှာ ခုထိ မထနိုင်သေးဘူးဂိမ်းစွဲနေတာ၊ ဘယ်လို လဲ အဆင်ပြေကြလား ခစ်”

“ဟယ် မိလတ်နော် ”

ရတနာဝင်း က ရှက်ရှက် ဖြင့် နီလာဝင်း လက်မောင်းကို ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ ပြုံးနေလိုက်သည်။

……………………………..

ထိုည တွင် တင်မောင်ဝင်း အိပ်မောကျ သွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကအိပ်ယာမှ ထကာ အသံမထွက်အောင် အခန်းထဲမှ ထွက် ပြီး ၊ နီလာဝင်း အိပ်သည့် အခန်းသို့ တံခါးသွားတွန်းကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးမှာ အပြင်က ဂျက်ချမထားသဖြင့် အလွယ်တကူ ပွင့်သွားလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က တံခါးကို အသာ ပြန်စေ့လိုက်ပြီး နီလာဝင်း အိပ်နေသည့် ကုတင်နား လျှောက်သွားလိုက်သည်။

နီလာဝင်း မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်မောကျနေရှာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမ နဖူးလေးကို အသာ ငုံ့နမ်း လိုက်တော့ နီလာဝင်း မှာ နိုးလာခဲ့သည်။

“ဟင် ယောက်ျား ဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ကိုယ့်မယားလေးကို လွမ်းလို့ပေါ့ ကွာ”

နီလာဝင်း က ချစ်စဖွယ်လေး ပြုံးလိုက်ရင်း၊

“ဟွန့် ပိုပြီ၊ နေ့လည်က တဝကြီး သူ့စော်ကို လိုးလိုက်ရလို့ ကျေနပ်သွားပြီး မှ မိန်းမ ကို လာချော့ တာမဟုတ်လား”

“မဟုတ်ပါဘူးး ကွာ တကယ်ပါ၊ ခု လို တအိပ်ယာစီ ခွဲနေရတော့ မှ မယားလေးကို ဘယ်လောက် ချစ်တယ်ဆိုတာ သဘောပေါက် တော့တယ်။ အရမ်းကို လွမ်းနေပြီ”

“ဟွန့် ဒီက လည်း လွမ်းနေတာပါနော်၊ ယောက်ျား စိတ်ချမ်းသာအောင် သူ့ ရီးစား ဟောင်းကြီး နဲ့ တွေ့ပါစေတော့ လို့ ဆိုပြီး သာ လွှတ်ပေးထားလီုက်ရတာ စိတ်ထဲ မှာ ဘယ်လိုနေတယ် ဆိုတာ မသိဘူး မလား”

သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက် နှင့် တယောက် အလွမ်းသယ်နေကြတာမို့ ရတနာဝင်း တယောက် အခန်းတံခါး ဖွင့် ပြီး ဝင်လာတာကို သတိမပြုမိလိုက်ကြ၊

“အမလေး လေး တညလေး အခန်းခွဲ အိပ်ရတာကို ကိန္နရီ၊ ကိန္နရာ ချောင်းခြား နေတာ ကျနေတာပဲ အလွမ်းသည်နေလိုက်ကြတာ”

နီလာဝင်း က ပြုံးလိုက်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။

“နောက်ပြီး အခန်းတံခါးကို လည်း လော့မချ ထားခဲ့ဘူး၊ တော်ကြာ အငယ်ကောင် နိုးလာပြီး ဖေကြီး ဘယ်ပျောက်လည်း လိုက်ရှာမှ ဟုတ်ပေ့ ဖြစ်နေမယ်”

ရတနာဝင်း က ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေးတွင် ကပ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း ရှေ့မို့ ရှိုးတို့ ရှန့်တန့် ဖြစ်နေရှာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို နီလာဝင်းက ပြုံးကြည့်ပြီး၊

“ဖေကြီး ကလည်း လေ၊ ဟိုမှာ ကိုယ့် ရီးစား လာနေတာကို ဖက်လိုက်နမ်းလိုက်ဦးလေ၊ ဘာလို့ ရှက်နေရတာလဲ”

ရတနာဝင်း ကလည်း နီလာဝင်းကို နူတ်ခမ်းရွဲ့ ပြပြီး၊

“အမယ် ခု မှ ဘာဖေကြီးလည်း၊ ခုနတုန်းက အခေါ် အဝေါ် ပဲ ဆက်ခေါ် ပါ အေ ညီးက ခုမှ ငါ့ရှေ့ ဟန်ဆောင် မနေပါနဲ့ ”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သမီးနှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ခနဲ့ နေ၊ စ နောက် ပြောင် နေကြသည်ကို ကြားထဲက မနေတတ်တော့ သဖြင့်၊

“ဟာ ဒီကောင်မလေး နှစ်ယောက်ဟာလေ၊ တော်ပြီ၊ ငါ အိပ်ခန်းပြန်တော့ မယ်၊ တော်ကြာ ဟိုကောင်လေး လိုက်ရှာနေလိမ့်မယ်”

“အမလေး ယောက်ျား ရယ် ခုမှ ရှက်သလို လုပ်နေပြန်ပါပြီ၊ နေ့လည် တုန်းက တော့ သူများ မယား၊ သူ့ ရီးစား ဟောင်းကြီးကို ဘယ်နှစ်ချီ ဘယ်နှစ်မိုးတောင် ဆော်ခဲ့ တာလည်း မသိဘူး၊ ခု မိန်းမ ရှေ့ကျ မှ မူနေပြန်ပါပြီ”

“ဟဟ ဟုတ်ပ နေ့ခင်းက တော့ မီးကြီးကို လွမ်းနေတာ လို့ ဆိုပြီး ညကျတော့ သူ့ မယား ကို လာချွဲပြနေတာ လေ၊ ယောက်ျား တွေများ နော် ခစ်ခစ်”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သူ့ကို ကြားညှပ် ပြီး သမီး နှစ်ယောက်က နောက်ပြောင်ကျီစယ်ခြင်း ခံနေရသဖြင့် ရှက်တက်တက် ဖြစ်သော်လည်း ကာမ ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလာပြီး လီးကြီးက မာတောင် လာတော့သည်။

“ကဲပြောရင်း ဆိုရင်း ယောက်ျား ဟာကြီး မာလာပြီ၊ ခစ်ခစ်၊ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ”
အခန်း ၂၈။

နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုဆိုး ခါးပုံစ ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက ထောင်ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း ကသူမ လက်ကလေး ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဂွင်းထု ပေးနေရင်းက၊

“ဟေ့ မကြီး ကြည့်ပါဦး၊ နေ့လည်တုန်းကထည်းက ထောင်နေတဲ့ ကောင်ကြီး ခုလည်း ထောင်တုန်းလား”

ဟု ရတနာဝင်းကို မေးဆပ်ပြရင်း ပြောင်ချော်ချော် ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း အားကျမခံ၊

“အင်း နေ့လည်တုန်း ကတော့ မလုပ်ရတာ ကြာနေတဲ့ ရီးစားဟောင်းကို မြူဆွယ်ချင်လို့ ထောင်တာ၊ အခုက တော့ သူ့ မယားလေးကို ချော့ ချင်လို့ တောင်တာနေမယ် ခစ်ခစ်”

“အင်း ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မကြီးရာ၊တို့ ဖေကြီး ကျေးဇူး ကို တို့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆပ်လိုက်ကြရ အောင်လား”

“အိုကေ ငါ တံခါး သွားလော့ ချလိုက်ဦးမယ်”

ဟု ဆိုကာ ရတနာဝင်း က ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ၊ အခန်းတံခါး သွားပိတ်လေသည်။ သမီး နှစ်ယောက် ကို တပြိုင်ထဲ တကုတင်ထဲ မှာ လိုးရတော့ မည်ဆိုသည့် အသိက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မတတ် မာတောင် တောင့်တင်းလာစေတော့သည်။

ရတနာဝင်း အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ပြန်လာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို မိလတ် တယောက် ကုံးကာ စုပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရတနာဝင်း က နီလာဝင်း တယောက် သူ့ ဖေကြီး လီးကို အားရ ပါးရ စုပ်နေသည်ကို စိိတ်ဝင် တစား ရပ်ကြည့်ရင်းမှ သူမ အဝတ်အစား များကို ကြမ်းပြင်ပေါ် သို့ ချွတ်ချ နေလေသည်။

နီလာဝင်း က လီးကို စုပ်နေရာမှ ကုတင်နား မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရပ်ကြည့်နေသည့် ရတနာဝင်း ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ပြုံးကာ၊

“လာ မကြီး အလှည့် မီး လည်း ချွတ်လိုက်ဦးမယ်”

ဟု ပြောကာ ကုတင်ပေါ် မှ ဆင်းပြီး အဝတ်အစားများကို ချွတ်လေသည်။ ရတနာဝင်းက ကုတင်ဘေး မှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာ ရှေ့ ရောက်လာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လက်ဖြင့် တချက်နှစ်ချက်ထုလိုက်သည်။ နီလာဝင်း ၏ သွားရည်များ ဖြင့် စိုရွှဲကာ ဖေါင်းကား နေသည့်၊ ခရမ်းရောင် ဒစ်ဖူးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။

“အား………. အီးးးးး”

ခုနတင် သမီးလတ် စုပ်ပေးခဲ့သော လီးကြီးကို ခု သမီးကြီးက ဆက်စုပ် ပေးနေပြန်တော့၊ ခံစားရသည့် ခံစား ချက်က ရင်ထဲ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်စေရုံ မက၊ နွေး‌ထွေး သော အာငွေ့လေးက သူ့လီးကြီးကို တဆတ်ဆတ် တုံခါ စေလေသည်။

ကုတင်အောက် ဆင်းကာ အဝတ်အစား များ ကမန်းကတမ်း ချွတ်ချခဲ့သော နီလာဝင်း က ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနောက်ဖက်မှ ထိုင်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဝတ်ထားသော တီရှပ် ကို ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမ ချွတ်ပေးလေရာ ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လက်နှစ်ဖက် မြှောက်ပေးလိုက်လေသည်။

“ဖေကြီး ကုတင်ပေါ် တက်လှဲလိုက်တော့ ”

ဟု နီလာဝင်း က ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း က လည်း သူမ ပါးစပ်ကို လီးစုပ်ပေးနေရာမှ လွှတ် ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်သည်။ ကုတင်‌ပေါ် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာပေါ် နီလာဝင်း က တက်ခွ လိုက်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ် ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်ပေါ် တည့်တည့် မှာ ရှိစေရန် နားထင် တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက် လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဖင်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက် နှိမ့်ချလျှက် စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ် တို့ ကပ်မိလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း သူ့ လျှာကို ထုတ်ကာ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ကို လျှက်စုပ် ဘာဂျာမှုတ်လေသည်။

ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှာ ဒူးတုတ် ထိုင်လို့ အလံတိုင်လို ထောင်နေသည့် လီးကြီးကို သူမ လက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဒစ်ဖူးကို သူမ အာခံတွင်းမှာ ငုံလျှက် စုပ်ပေးနေတော့ သည်။

ထိုပုံစံ ဖြင့် ငါးမိနစ်ခန့် နေပြီးတော့ ညီအမ နှစ်ယောက် နေရာ ပြောင်းကြလေသည်။ နီလာဝင်း က လီးကို စုပ် ပြီး ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စုပ်လေသည်။ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မအောင့် အီးနိုင်တော့၊ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်တခုခု ထဲ ထိုးထည့် လိုးချင်နေလေပြီ၊

သမီး နှစ်ယောက်ကို ကုတင်ပေါ် မှာ ကပ်လျှက် ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်စေလိုက်သည်။ တယောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေး၊ တယောက်က ညိုညိုဝင်ဝင်း ဖင်လုံး နှစ်လုံး မှာ လုံးတူ ဆိုက်တူ ၊ စောက်ဖုတ်တွေက လည်း တယောက်က အမွှေးပါးပါး၊ တယောက်က ပြောင်သလင်းခါ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အဖုတ်တခုကို အချက် နှစ်ဆယ် လောက်ဆောင့်လိုးလိုက် နောက် တဖုတ်ကို အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုးလိုက် နှင့် ‌နောက်ဆုံး ပြီးကာနီး တွင် နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ အစွမ်းကုန် အမြန်လိုးရင်း ဖြင့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့ လက်ညိုးလက်ခလည် နှစ်ချောင်းပူး ထိုးထည့် လိုးပေးရင်း ဖြင့် သုံးယောက်စလုံး ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ တပြိုင်နက် ရောက်စေခဲ့လေတော့သည်။

ထိုည က သူတို့ သုံးယောက် ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် မိုးလင်းကာနီး အထိ လိုးကြလေသည်။ နောက် နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာလည်း ထို့နည်းလည်းကောင်းပင်၊ နောက်ဆုံး ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ စင်္ကာမှ ပြန်တော့ မည့် ညအထိ ဖြစ်လေသည်။

………………………………..

ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ကြပြီး တော့ နှစ်ပတ်လောက်တွင် ဆယ်တန်း အောင်စာရင်း ထွက်ပြီး နီလာဝင်း မှာ ဂုဏ်ထူး ငါးခု ဖြင့် အောင်မြင်သဖြင့် ဆေးကျောင်း သို့ လျှောက် လေသည်။ အမှတ်က လည်း ကောင်း သဖြင့် ရမှာက သေခြာလေသည်။

စင်္ကာပူမှ ပြန်လာပြီး တလခန့် အကြာ တညတွင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် နီလာဝင်း တို့ အချစ်ပွဲကြမ်းကြမ်း ဖြင့် အသားကုန် လိုးလိုက်ကြပြီး နှစ်‌ယောက် စလုံး ပန်းသွားကြကာ တယောက်ကို တယောက်ဖက်ရင်း အနား ယူနေကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက၊

“မိန်းမ ရေ၊ မိန်းမ လည်း နောက်ဆို ဆေးကျောင်းတက် ပြီး ဆရာဝန်မ ကြီး ဖြစ်လာတော့မယ်၊ ကိုယ်နဲ့ ထိုက်သင့် တဲ့ ဖူးစာ ဖက်တွေ့ ရင်လည်း ရှာပြီး ယူမယ် ဆိုရင်လည်း ယောက်ျား ခွင့်ပြုပါတယ်။ မီးကြီး လိုပဲ အိမ်ထောင် ကျ ပြီးလည်း ဖေကြီး ကိုတော့ ပေးလိုး မယ်ဆိုရင် ရပါပြီကွာ”

“ဟင့်အင်း မိန်းမ တော့ ယောက်ျား နဲ့ပဲ တသက်လုံး နေသွားတော့ မယ် ဘယ်‌ယောက်ျား မှ မယူတော့ ဘူး။ သူများ တွေ အမြင် မှာ အပျို ကြီး အဖြစ်နဲ့ အရိုးထုတ်သွားတော့မယ်”

“အဲလို တော့ လည်း မလုပ်နဲ့လေ၊ ယောက်ျား က အသက် အများကြီး ကြီးပြီ၊ ယောက်ျား သေသွားပြီးရင် မိန်းမ အသက်က ငယ်ငယ်လေး ရှိဦးမှာ အဲခါ ကျမှ တယောက်ထဲ ဘယ်လို ဖြစ်မလဲ၊ ယောက်ျား စိတ်မချပါဘူးကွာ”

“အာ အဲဒီ အခါကျမှ စဥ်းစား မယ် ယောက်ျားရယ် ခု မစဥ်းစားသေးဘူး”

ထိုအချိန် တွင် နီလာဝင်း ဖုံးလေး မှ အသံမြည်လာခဲ့သည်။

“ဟင် မကြီး ဆီက ပါလား ဒီအချိန်ကြီး”

……………….

“ဟဲလို..အေး ဘာလဲ မကြီး၊ အိပ်တော့မလို့ ဘာဖြစ်လဲ…..ဟေ..အေး ဖေကြီး ရှိတယ် အနားမှာပဲ၊……..ဘာ……ခစ်ခစ် ..အင်းပေါ့ ဟ ..မကြီး သိတဲ့ တိုင်းပဲလေ…တို့ လင်မယားက မခွဲနိုင်ဘူးးလေဟာ..ခစ်ခစ်..ဘာရယ်ဟုတ်လား နေအုံး စပီကာ ဖုံးဖွင့်လိုက်မယ် ဖေကြီးလည်း ကြားရအောင်”

“အင်း ဟုတ်တယ် ဖေကြီး မီးကြီးမှာ ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ”

“ဟေ ဟုတ်လား…အခု ဘယ်နှစ်လလဲ”

“တလလေ..ဖေကြီး ပြန်သွားတာ တလ ရှိပြီမလား၊ ”

“ဟဲ့ မကြီး ဒါဆို နင့်ကိုယ်ဝန်က ဖေကြီးနဲ့ လား”

“အာ့ တော့ မပြောတတ် ဘူး ၊ မိလတ်တို့ ရောက်နေတုန်း ကိုအောင် နဲ့ လည်း နေဖြစ်တယ်လေဟာ၊ တယောက်ယောက်ဟာပေါ့”

“အင်းကွန်ကရက်တူလေးရှင်းဟာ”

ရတနာဝင်း ဖုံးချ သွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် နီလာဝင်း တို့ အတွေး တွေထဲ နစ်ပြီး ငြိမ်သက် သွားကြလေသည်။ ခနနေတော့ နီလာဝင်း က ၊

“ယောက်ျား ဒီမှာ မိန်းမ စဥ်းစား မိတယ် သိလား၊ တကယ်လို့သာ မိန်းမ လည်း မကြီးလို တခြားလူ ယူဖြစ်မယ် ဆိုရင် တော့ အဲလို မျိုး ဟိုလူလိုလို ဒီလူလိုလို မဖြစ်စေရဘူး သိလား၊ ယောက်ျား နဲ့ ပဲ သားလေး ဖြစ်ဖြစ် သမီးလေး ဖြစ်ဖြစ် လိုချင်တယ်၊ ”

“အင်းးး”

“ဟင် လူက မတုံမလှုပ် စိတ်မဝင်စားသလို အင်းးး ဆိုပြီး လီးကြီးက မိုးမျှော်တက်လာပါလား၊”

“အင်း ဟုတ်တယ် မိန်းမကို လေးဘက်ထောက်ပြီး တအားလိုးချင်လာလို့ကွာ ကဲဘယ်လိုလဲ”

“ရတာပေါ့ ယောက်ျား ရယ် ယောက်ျား လိုချင်ရင် မိန်းမ က အဆင်သင့်ပါပဲ”

………………………………………….

သို့ ဖြင့် နှစ်တွေ အတော် ကြာပြီးသော ကာလ တခု ….

ပြင်ဦးလွင် မြို့ကလေး ၏ ဆင်ခြေဖုံး ခြံလေး တခြံ တွင် နှစ်ထပ် တိုက်ကလေး တလုံး မှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်တည်နေလေသည်။ ကားလေး တစီးမှာ ထို ခြံဝင်းကလေး ထဲ မောင်းဝင်လာပြီး တော့ တိုက်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်လေသည်။ ကားပေါ်မှ လေးငါးနှစ်သား အရွယ် ကောင်လေး တယောက် နှင့် ခေတ်မှီမှီ ဝတ်စား ထားသည့် အမျိုး သမီးတယောက် နှင့် အမျိုးသား တယောက်တို့ ဆင်းလာကြလေသည်။

ခြံစောင့် ဦး မူတီး က ထို မိသားစု ကို လှမ်းကြိုဆိုပြီး ကားပေါ် မှ လပ်ဂေ့ချ် တို့ကို ဝိုင်းသယ်ပေးလေသည်။

“လာလာ ဆရာ နဲ့ ဆရာမ၊ ဆရာကြီးကတော့ ပြောထားတယ် ဆရာတို့ လာမယ် ဆိုတာ၊ ဒီတခေါက် ကြာမှာလား”

အမျိုးသားက၊

“ကျနော် ကတော့ နှစ်ရက်လောက်ပဲ ဦးမူတီးရေ၊ ဆေးခန်း က အကြာကြီး လစ်လို့ မရဘူး ဗျ။ ခင်ဗျား ဆရာမ ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း နှစ်ပတ်လောက် နေဦးမှာပါ ၊သူ့ဆေးရုံက ရတယ်၊ ဖေဖေ ရော ဘယ်မှာလဲ”

“ဆရာကြီး စာကြည့်ခန်းထဲမှာပါခုနပဲ ကော်ဖီ ဖျော်ပေးထားခဲ့တာ”

……………….

နောက် နှစ်ရက် အကြာ ထိုအိမ်ရှေ့တွင် တနေ့က ရောက်လာသော အမျိုး သား မှာ ကားပေါ်မှ နေ၍ အောက်မှာ ကျန်ခဲ့သည့် ဇနီး နှင့် ကလေး တို့ နှင့် ဦးလေး ကြီး တဦးတို့ကို နူတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။

“ဖေဖေ သွားလိုက်ပါဦးမယ်၊ နောက် နှစ်ပတ်လောက်မှ နီလာ့ကို ကျနော် ပြန်လာခေါ် ပါမယ်၊ သားလေး မေမေ့ စကား နားထောာင်နော် ဘိုင်ဘိုင်”

ခနအကြာတွင် ဧည့်ခန်းထဲ စာအုပ်တအုပ် ထိုင်ဖတ်နေသော ဦးလေးကြီး ရှိရာသို့ ခုနက အမျိုးသမီး က ဝင်လာခဲ့သည်၊ အမျိုးသား ကြီးက စာအုပ်ကို ဘေးချလိုက်ရင်း၊

“အော် မီးလတ်၊ မြေးလေးရော”

“အမယ်၊ အိမ်ထဲ မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ ဘူး ၊ မြေးလေး တွေ ဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့ ယောက်ျား ကိုယ့်သား ကို သားလေး ရောလို့ မေး”

“အော် မိန်းမ ကလည်းကွာ သားလေး ကြားသွားလို့ မကောင်းဘူးလေကွာ”

“အင်းပါ မကြားပါဘူး၊ ခု ဦးမူတီး သမီးလေး နဲ့ ပျော်စရာ ကမ္ဘာ ကို သွားကြတယ်၊ တနေကုန်မှာပါ”

“ဟုတ်လား ဒါဆိုရင် တအိမ်လုံး တို့လင်မယား နှစ်ယောက်ထဲပေါ့ လာ အပေါ်ထပ် တက်ရအောင်”

“ဟွန့် ဘာလုပ်ဖို့လည်း အပေါ် ထပ်မှာ ပျင်းစာကြီး”

“အမယ် ခုမှ ပျင်းစာ ကြီးတဲ့၊ သူ့ လင်ကြီး ရှိတုန်းကတောင် ရောက်ကာစ ညကတည်းက အခန်းထဲ ခိုးခိုးလာပြီး အလိုးခံတာ ဘယ်သူလဲ ပြောစမ်းပါဦး”

“အဲဒါ လင်ကြီး မဟုတ်ပါဘူးနော်၊ တကယ်က ဒေါက်တာဒေါ်နီလာဝင်းရဲ့ လင်ကြီး အစစ်က ဟောဒီက ဦးရင်ထွန်းဝင်း၊ ဟို ‌ဒေါက်တာဇော်မိုးအုံး က လင်ငယ် ခစ်ခစ်”

“ကဲပါ ဒါဆိုလည်း လာတော့ အခန်းထဲ သွားမယ်၊ ပြီးခဲ့ တဲ့ နှစ်ညလုံး က အသံတိတ် လိုးရတာ အားမရဘူး၊ ခုမှ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးရမှာ”

သူတို့ နှစ်ယောက် အပေါ် ထပ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းထဲ ရောက်လို့ အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ပြီးကြတောာ့ နီလာဝင်း ၏ ကိုယ်လုံးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းက၊

“အဲဒါကြောင့်လည်း လူတွေက တသားမွေး တသွေးလှ လို့ ပြောကြတာကိုး၊ မိန်းမ ကိုယ်လုံးက တအားကို ကိတ်လာ လှလာလိုက်တာကွာ”

“ဟှနျ့ ကိတျလာလိုကျတာ ဆိုလို့ မေးရဦးမယျ၊ ဦးမူတီး သမီးလေး ကွညျ့ရတာ အရငျတခေါကျလာတုနျးကနဲ့ တောငျ မတူဘူး ဖငျလေးကားပွီး နို့လေးတှေ ကွီးလာတယျ အကိတျကလေး ဖွစျနပွေီ၊ ယောကျြား နျဲ့ ကငျးကငျး ရှငျးရှငျး ရှိရဲ့လား”

“ဟာကွာ မိန်းမ ကလည်း အဲဒီကလေးမ လေးက ခု မှ ၈တန်းအောင် ပြီး ကိုးတန်းပဲ ရှိပါသေးတယ်ကွာ ငယ်ငယ်လေးကို”

“အမယ် မိန်းမကို ပထမဆုံး လိုးတုန်းက ဒီကလည်း ကိုးတန်းပဲ ရှိသေးတယ်လေ၊ မေ့သွားပလား၊ ယောက်ျားနော် ဟွန်း”

“မမေ့ပါဘူးကွာ ယောက်ျား အတွက် ဒီ မိန်းမ တယောက်ပဲ ဘဝ တလျှောက်လုံး မှာ အခိုင်ဆုံးနဲ့ တမြှင်ထဲ သော နှောင်ကြိုး ပါကွာ၊”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းပြောတာကို စာဖတ်ပရိတ်သတ် များ ယုံကြရဲ့လားတော့ မသိ။

ကျနော်က တော့ နောက်ဆုံး အခန်းမှာ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘယ်လို လိုးကြတယ် ဆိုတာ ကိုယ်ကြိုက်သလို ပုံဖေါ် တွေးနိုင်ဖို့ ချန်ထားခဲ့ရင်း ဇာတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ပါပြီခင်ဗျာ။

ထူးးခြား ၊
June 4, 2021