အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အစီအရင်
(၁)
ကျနော်ကနယ်မြို့လေးတစ်မြို့ကကောင်လေးတစ်ယောက်ပါ။ မြို့ကလူတွေအနေနဲ့ကြည့်ရင်တောသားပေါ့။
တောဆိုပေမယ့် ရွာဘက်ကမဟုတ်ဘူး၊ အဲ့ဒီနယ်မြို့လေးရဲ့ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်လေးမှာနေတော့
ရွာကလူတွေအမြင်နဲ့ဆိုမြို့သားလေးဖြစ်နေပြန်ရော။ ထားပါတော့…။
ကျနော်တို့မိသားစုက နယ်မြို့လေးအနေအထားနဲ့ဆိုရင်ချောင်ချောင်လည်လည်ရှိတယ်လို့ပဲပြောရမယ်။
စားဖို့၊နေဖို့အပြင်၊ငွေပိုငွေလျှံလေးရှိတယ်ပြောရမှာပေါ့၊
စောစောကပြောတဲ့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်ထဲမှာ သစ်သားအိမ်ကောင်းကောင်းကောင်းလေးတစ်လုံးပိုင်တယ်။
ကျနော်ကအဖေ အမေတို့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသားပါ။ အသက်ကခုဆိုရင်၁၈နှစ်ကျော်လို့ ၁၉နှစ်ထဲဝင်ခဲ့ပြီ၊
ဩ..ကိုယ့်နာမည်ပြောဖို့တောင်မေ့နေတယ်၊ ကျနော့်နာမည်က ထူးထူးကျော်ပါ၊ အဝေးသင်ကျောင်းသားပေါ့၊
အဖေ့အလုပ်ကတော့အဝေးပြေးကားကြီးတွေမောင်းတယ်။
တခြားကားကြီးမောင်းသမားတွေလိုရမ်းရမ်းကားကား မနေ၊ မသုံးတော့စုမိဆောင်းမိရှိတယ်လေ။
အမေကတော့ မူရင်းအလုပ်ကဈေးရောင်းတာဗျ။
ဈေးရောင်းရင်းနဲ့ တစ်ဘက်က အပျော်သဘောဗေဒင်တွေဘာတွေဟောတယ်။
အပျော်သဘောကနေ သေချာလေ့လာပြီး၊ စူးစူးစိုက်စိုက်လိုက်စားတော့ပိုသိလာတယ်။
ဟောကိန်းလေးတွေကလည်းမှန်လာတော့၊ တဆင့်စကားတဆင့်ကြားနဲ့လာကြည့်ကြတဲ့ပရိတ်သတ်ကလေးအတော်ရလာတယ်လေ။
လွန်ခဲ့တဲ့၄နှစ်လောက်၊ ကျနော့်အသက် ၁၅နှစ်လောက်မှာပဲ
ကံဆိုးချင်တော့ကျနော်အဖေက ကားမတော်တဆမှုဖြစ်ပြီးဆုံးသွားရှာတယ်။
ကျနော်တို့မိသားစုအတွက်ရွှေတောင်ကြီးပြိုတာပေါ့။ အဖေကကျနော်တို့သားအမိ၂ယောက်ထဲထားခဲ့ပြီးထာဝရခွဲခွာသွားပြီ။
ဒီလိုနဲ့အမေ့မုဆိုးမဘဝစတင်ခဲ့ရတယ်။
အမေ့အနေနဲ့ အိမ်ရဲ့ငွေရေးကြေးရေးတာဝန်ကသူမပခုံးပေါ်လုံးလုံးကျလာပြီပေါ့။
ပရိတ်သတ်လေးလဲအခိုင်အမာရှိလာတော့ ချောက်ချီးချောက်ချက်ဈေးရောင်းရတဲ့အလုပ်ကိုဖြတ်ချလိုက်ပြီး၊
ရှေးဟောင်းမှော်အတတ်နဲ့နွယ်တဲ့မြန်မာ့ဆေးပညာတွေကိုပိုပြီးတတ်အောင်လေ့လာသင်ယူခဲ့တယ်။
ပြီးတော့မှော်ဗေဒင်ဆရာမကြီးလုံးလုံးအမည်ခံလိုက်ပြီး၊ ဗေဒင်လဲဟော၊ ပယောဂတစ်ဝက်၊
ဝဋ်နာကံနာဖက်နေတဲ့ရောဂါသည်တွေကိုလည်း အစီအရင်အမျိုးမျိုးလုပ်ပြီးကုပေးနေတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့လာပြီးကုတဲ့သူတွေများလာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ပညာနဲ့စေတနာနဲ့သေချာလေ့လာပြီးကုတော့ ရောဂါသက်သာပြီး ပျောက်တဲ့သူတွေအတော်ရှိလာသဗျ။
၃နှစ်လောက်လုပ်တော့လူသိများပြီးပရိတ်သတ်လဲများလာပြီ။
အမေ့ဟောခန်းက ကျနော်တို့အိမ်ရဲ့ဝင်ငွေရတဲ့အဓိကလုပ်ငန်းဖြစ်လာပြီလေ။
အခုတော့ ဒေါ်ဝေမာသီဆိုတဲ့နာမည်တစ်လုံးနဲ့ အကြားအမြင် ပယောဂကု ဗေဒင်ဆရာမကြီးလုံးလုံးဖြစ်နေပြီပေါ့…။
ကျနော်ကတော့ အမေ့အလုပ်ကိုသိပ်ပြီးကြိုက်လှတယ်၊ ယုံလှတယ်တော့မဟုတ်ဘူး၊
ဒါပေမယ့်ဒါကအမေ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပညာလေ။
လောလောဆယ်အိမ်ရဲ့ငွေရေးကြေးရေးဖြေရှင်းပေးနေတာ အမေ့ရဲ့ဒီအလုပ်ကပဲမဟုတ်လား။ ကျနော်ဘာမှထင်မြင်ချက်မပေးပါဘူး..။
အမေကကျနော့်ကိုဘယ်လိုစိတ်စွမ်းအားထိမ်းချုပ်ရမယ်၊
သမာဓိငြိမ်အောင်ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာသင်ပြပေးတယ်၊ သမထထိုင်ခိုင်းတယ်။
အမေပြောတာကတော့ကျနော်ဒါတွေနဲနဲတော့တတ်ထားဖို့လိုမယ်၊ တခါတလေလိုအပ်လာလို့ရှိရင်၊
သူလုပ်တဲ့အစီအရင်တွေမှာ ကျနော်ဆီကအကူစိတ်စွမ်းအင်တွေလိုရင်လိုအပ်လာလိမ့်မယ်၊ သေချာကျင့်ထားတဲ့..။
ကျနော်လဲသိပ်စိတ်မပါလှပေမယ့်အမေ့ကိုမဆန့်ကျင်ချင်လို့သူသင်ပေးတဲ့အတိုင်းလိုက်လုပ်ကြည့်တယ်၊
အစကတော့ယောင်တောင်တောင်ပါပဲ၊ နောက်အကျင့်ရလာတော့မဆိုးဘူးဗျ၊
စိတ်ကိုရောက်တတ်ရာရာမရောက်အောင်၊ လိုရင်စုစည်းနိုင်အောင်ထိမ်းချုပ်တတ်လာတယ်၊
ကျနော့်အတွက်တော့ကောင်းတဲ့အလေ့အကျင့်တစ်ခုရခဲ့တယ်လို့ပဲဆိုရမှာပေါ့၊
လုပ်ရင်းနဲ့သဘောကျလာလို့၊ အချိန်ရရင်ရသလိုကျင့်ထားတတ်နေပြီ။
အမေ့ဆီမှာ ဒီနှစ်နှစ်ဦးပိုင်းမှာမှစလာခဲ့ပြီး၊ နောက်တော့ မကြာခဏပုံမှန်လိုလိုရောက်လာတတ်တဲ့ဖောက်သည်လူနာတစ်ယောက်ရှိတယ်။
သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်(၄ဝ မပြည့်တပြည့်) အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပေါ့၊
ပုံစံက သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်၊ အဆင့်အတန်းရှိရှိ၊ ရုပ်ရည်သနားကမားနဲ့ပါပဲ။ နာမည်ကဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးဆိုလား…။
အခုသူကအမေ့ဆီလာနေတာအကြိမ်ကြိမ်ရှိနေပြီ။
စောစောပိုင်းအကြိမ်တွေတုန်းကတော့ လာတာသူတစ်ယောက်ထဲပဲ။
နောက်ပိုင်းကျတော့လာတိုင်းသူ့သားကိုခေါ်ခေါ်လာတာတွေ့ရတယ်ဗျ။
ကျနော်သိရသလောက်ကတော့အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကြီးကသူ့သားအတွက်ရတက်မအေးရဘူးဆိုပဲ။
သူ့သားကအသက်၁၅နှစ်လောက်၊ လူပျိုပေါက်ကလေးပဲရှိပါဦးမယ်။
ကျနော်အကဲခတ်ကြည့်တော့အဲ့ဒီချာတိတ်က၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဒါမှမဟုတ် ပုံမှန်သဘာဝမဟုတ်တဲ့ရောဂါတခုခုခံစားနေရသလိုပဲ။
ပုံစံကြည့်ရတာ စိတ်တွေအမြဲဝေဝါးလွင့်ပါးနေပုံရတယ်ဗျ၊ တခါတလေ၊ ငေးတိငေးကြောင်၊ အူတူတူ၊ ငေါင်တောင်တောင်နဲ့…၊
သူ.အမေအပြောကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာကြာကာလအတွင်းကနေအခုအချိန်အထိ၊
သူ့သားကိုဆရာပေါင်းစုံအောင်ခေါ်သွားပြီးကုကြည့်ပြီးပြီတဲ့၊ ဒါပေမယ့်အခြေအနေကတိုးတက်မလာဘူး။ မပျောက်ဘူးပေါ့ဗျာ။
နောက်ဆုံးတော့အမေ့ဆီရောက်လာတယ်ဆိုပါတော့။
ဘာ လို့လဲဆိုတော့ အမေ့ဆီလာကုဖူးပြီး ရောဂါတွေပျောက်သွားကြဖူးတဲ့သူတွေက တဆင့်ဆက်ပေးကြလို့ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ့တစ်ရက်မှာ….အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကြီးဒေါ်ဝင့်ဝါ သူ့သားကိုခေါ်ပြီးရောက်ချလာပြန်ရော။ အမေကပြောတော့သူချိန်းထားတာတဲ့။
သူ့သားနာမည်က ရဲထိုက်စိုးတဲ့၊ ကျနော့်လိုပဲ တစ်ဦးထဲသောသားတဲ့။
ဟောခန်းမှာအတော်ကြာကြာထိုင်စကားပြောပြီးကြတဲ့နောက်ပိုင်း၊ အမေကသူတို့သားအမိ၂ယောက်ကို ပိတ်ဖြူဝတ်စုံတွေလဲဝတ်ခိုင်းတယ်။
ပြီးတော့ သူတို့၂ယောက်ကို နောက်ဘက်က အစီအရင်လုပ်တဲ့ဓာတ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီးတံခါးပိတ်လိုက်တော့တယ်ဗျို့။
ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင်ကျနော်အမေ့နားမှာနေပြီးပွဲတွေပြင်၊ အစီအရင်တွေအတွက်တစ်ခုခုကူလုပ်ပေးနေရတယ်။
ဒါမှမဟုတ်အမေလုပ်တာထိုင်ကြည့်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့တော့အမေကကျနော့်ကိုတောင်ဘာမှမလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး။
တစ်ခုပဲမှာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ပြီးပြီ၊ နောက်ထပ်ဧည့်သည်တွေလက်မခံနဲ့တော့တဲ့။
အမေနဲ့သူတို့သားအမိ ၃ယောက်သား၊ အခန်းထဲဝင်ပြီးပြိမ်သွားကြတာ
စုစုပေါင်းတစ်နာရီပတ်ဝန်းကျင်လောက်ကြာသွားပြီးမှပြန်ထွက်လာကြတယ်။
အန်တီဝင့်ဝါစိုးကိုကြည့်တော့ မျက်စိမျက်နှာတွေပျက်နေတယ်။
ကောင်လေးရဲထိုက်စိုးပုံစံကြည့်ရတာလဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းပုံစံမျိုး..၊
ကျနော့်စိတ်ထဲ တစ်ခုခု ထူးဆန်းနေသလိုပဲလို့ ထင်မိတာပဲ..။
အမေကသူတို့သားအမိကိုပြောနေတာကတော့၊ အားလုံးကောင်းသွားလိမ့်မယ်။
ဒါပေမယ့်ကုထုံးအတိုင်းပျက်ကွက်မှုမရှိပဲဆက်တိုက်ကုသွားမှရမယ် အပြတ်ခံလို့မရဘူး လို့ကြားတယ်ဗျ။
နောက်ထပ်၃-၄ ရက်လောက်ကြာတော့ သူတို့၂ယောက်ထပ်ရောက်လာကြပြန်တယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ၊ သားလုပ်တဲ့ရဲထိုက်စိုးကိုကြည့်ရတာဖြတ်ဖြတ်လတ်လတ်နဲ့ကြည်ရွှင်နေတာပဲ၊
အရင်နေ့တွေကနဲ့မတူဘူး၊ တစ်ယောက်စီလားအောင်းမေ့ရတယ်ဗျို့။
အန်တီဝင့်ဝါကပြောတော့ရဲထိုက်စိုးရဲ့အခြေအနေကတိုးတက်လာတယ်တဲ့၊
ရွှင်ရွှင်လန်းလန်နဲ့သာမန်ဆယ်ကျော်သက်တွေလိုအနေအထားမျိုးပြန်ဖြစ်လာပြီ၊
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးဖြစ်လာတာ သူမကျေနပ်တယ်လို့ဆိုလာတယ်။
အဲ့ဒီနေ့ကလဲ အမေက၊ သူတို့သားအမိကိုနောက်ခန်းထဲမှာ တံခါးအလုံပိတ်ပြီးကုထုံးအစီအရင်လုပ်ပြန်ရောဗျ။
ဒီတစ်ခါတော့အတော်ကြာသဗျို့ ၂နာရီလောက်ရှိမယ်။
ဒီတစ်ခါထွက်လာကြတော့ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ဗျ။ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကလိုရှိူးတိုးရှန့်တန့်တွေမဟုတ်ကြတော့ဘူး။
ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ သူ့သားရဲထိုက်ကို ခေါ်ခေါ်လာပြီး တစ်ပတ်ကိုတစ်ကြိမ်၊ (တခါတလေ ၂ကြိမ်လောက်)
အမေ့အစီအရင်ကုထုံးနဲ့ လာလာကုကြတယ်။
လာတဲ့အခါတိုင်းလဲ အမေက သားအမိ၂ယောက်စလုံးကိုနောက်ဖက်ဓာတ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီး တံခါးပိတ် ငြိမ်သွားကြတာပဲ၊
သူတို့ဝင်သွားတိုင်းလဲအဲဒီနေ့အဖို့ဟောခန်းပိတ်ထားရပြီး၊ ကျနော်ကအိမ်ရှေ့မှာပဲစောင့်ပေးနေရတယ်။
အစီအရင်အတွက်အရင်လူနာတွေကုသလို ကျနော့်ဆီက ဘာမှအကူမတောင်းတော့ဘူးဗျ..။
ကျနော်လဲဒီလိုပဲအမှတ်တမဲ့နဲ့နေလာခဲ့တယ်…။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၂)
ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့သားအမိ အပတ်စဉ်ပုံမှန်လာပြီးအစီအရင်နဲ့ဆေးကုနေလိုက်ကြတာ ၂လလောက်တောင်ရှိလာခဲ့ပြီ။
ဟုတ်တယ်..သိသာတယ်ဗျ၊ ဒီ ၂လအတွင်း၊ ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ကောင်လေး သာမန်လူပျိုပေါက်ခလေးတစ်ယောက်လို
ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းချက်ချက်ချာချာပြန်ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။
အန်တီဝင့်ဝါလဲအခြေအနေကိုကြည့်ပြီးအတော်ကျေနပ်နေပုံရတယ်။
ဒါပေမယ့်ဗျို့ အခုနောက်ဆုံးတစ်ပတ် နှစ်ပတ်မှာတော့ရဲထိုက်တစ်ယောက်အရင်ပုံစံမျိုးပြန်ဖြစ်လာပြန်ရောဗျ။
ထုံးစံအတိုင်းအူကြောင်ကြားပုံစံပြန်ဖြစ်လာတာကြည့်ရုံနဲ့သိသာတယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ကျနော် အမေ့ကိုဒဲ့ပဲမေးပစ်လိုက်မိတယ်။
“အမေ..ပြောပါဦး.. ရဲထိုက်ကဘာဖြစ်နေတာလဲဗျ..”
အမေကခဏငြိမ်သွားပြီး…
“အခုတလောအမေ့ပါဝါတွေကျနေတယ်ကွဲ့၊ ဒါကြောင့်အစီအရင်ပုံအမှန်လမ်းကြောင်းကနေလွဲချော်သွားတာတွေရှိနိုင်တယ်”
“သားအမေ့ကို ဘာများကူပေးနိုင်မလဲ၊ အမေလိုရင်ပြောလေ”
ကျနော်ဒီလိုပြောလိုက်တော့ အမေ့မျက်နှာဝင်းသွားတယ်။
“အေးဟယ်… ဟုတ်သားပဲ..၊ သားကိုအမေမေ့နေလိုက်တာ၊ သားကိုလဲပါဝါတွေကျင့်ခိုင်းထားသားပဲ၊
သားဆီကပါဝါကိုပါပေါင်းသုံးလိုက်ရင်…အဆင်ပြေနိုင်တယ်”
“ဒါနဲ့..ရဲထိုက်က တကယ်ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာပြောပြစမ်းပါဦး အမေရ..”
အမေက သက်ပြင်းမောကြီးတစ်ချက်ချလိုက်ပြီးတော့..
“ပြီးခဲ့တဲ့ဘဝက သူတို့၂ယောက်က ချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ကွဲ့၊ အမေ့ပညာနဲ့မေးလို့ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေကပြောကြတာ။
ဒါပေမယ့်အကြောင်းတစ်ခုကြောင့် သူတို့၂ယောက်မပေါင်းဖြစ်ကြပဲ သတ်သေခဲ့ကြတဲ့အထိဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။
ပြောရရင်တော့ဇာတ်လမ်းကအရှည်ကြီးပဲ၊ မသေခင်မှာသူတို့နောက်ဘဝမှာပြန်ပေါင်းရဖို့ကျိန်စာဆိုခဲ့ကြတယ်။
ဖြစ်ချင်တော့ အခုဘဝမှာသူတို့တွေပြန်မွေးတော့ အချိန်မှားပြီးတစ်ယောက်တစ်ချိန်စီမွေးလာကြတယ်၊
ဒီတော့အသက်အရွယ်တွေကွာကုန်တာပေါ့၊
ပိုဆိုးတာက ဒီဘဝမှာသားအမိအနေနဲ့လာဝင်စားဖြစ်ကြတာပဲ..ဒီတော့ဘယ်လိုပေါင်းကြရတော့မှာလဲ”
“ဟင်…အဲ့လိုကြီးလား..ဖြစ်လဲဖြစ်တတ်တယ်နော် အမေ”
“အေး..ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ ဆုတောင်းတွေ၊ ကျိန်စာတွေကလွှမ်းမိုးနေတော့၊ သူတို့ကြုံရမယ့်ပဋ္ဌာန်းဆက်ကအရမ်းနီးစပ်နေတယ်၊
ဒါကြောင့် မကြုံကြုံအောင်ပြန်ဖန်တီးလာတာလေ၊ ဖြစ်ချင်တော့သူ့အမေဗိုက်ထဲပြန်ဝင်စားမိတာပဲ..”
ကျနော်တောင်နားထောင်ပြီးရင်မောသွားတယ်။
အမေလဲအချိန်တော်တော်ကြာအောင်နှုတ်ဆိတ်နေတယ်။
“အဲ့ဒီတော့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲအမေ”
“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…အရင်ဘဝတုန်းကကျိန်ခဲ့ကြတာတွေလေ..။
ဒီဘဝသစ်မှာ ၂ယောက်ထဲကဘယ်သူ့ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်မပေါင်းရပဲပျက်ကွက်ခဲ့ရင် ပူလောင်ဆင်းရဲခြင်းတွေတွေ့ရပါစေလို့ပေါ့၊
အခုဘဝမှာလာတော်စပ်နေပုံကလဲပေါင်းဖို့ကမဖြစ်နိုင်ပြန်။
ဒါကြောင့် ကောင်လေးကလဲပုံမှန်အခြေအနေမဟုတ်၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါမလဲ ပူလောင်စိတ်ဒုက္ခရောက်နေရတာ”
“ဒီတော့အမေက သူတို့ကိုဒီအခြေအနေကလွတ်အောင်ဘယ်လိုကုမလဲ..”
အမေခဏကြာအောင်ငြိမ်သွားပြီးမှ မပြောမဖြစ်လို့ပြောရတဲ့ပုံနဲ့၊ သက်ပြင်းကြီးထပ်ချပြီး…
“အဲ့ဒီတော့ သူတို့၂ယောက်ကျိန်စာအတိုင်း ဒီဘဝမှာတင် လင်မယားအဖြစ်ပေါင်းရမှ
အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေတွေကပျောက်သွားမှာသေချာတယ်။
ဒါပေမယ့် ပုံမှန်မဟုတ်ပဲ၊ မလုပ်ကောင်းတာတွေလုပ်ခိုင်းရမှာဆိုတော့၊ ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေရဲ့အကူအညီကိုလဲယူရတယ်။
သူတို့ရဲ့အတိတ်ဘဝကစိတ်တွေကိုပြန်ခေါ်ယူရတယ်၊ အဒီတော့ အမေ့ရဲ့စိတ်စူးစိုက်မှုနဲ့ ပါဝါတွေလဲထုတ်သုံးရတယ်..”
ကျနော်အမေရှင်းပြနေတာကိုနားထောင်ပြီး ခေါင်းကြီးသွားတော့တယ်။
“အမေဆိုလိုချင်တာက သူတို့၂ယောက်ကို၊ ဒီဘဝမှာ..”
ကျနော့်စကားမဆုံးခင်အမေကဖြတ်ပြီး..
“ဘယ်သူ့မှလျှောက်ပြောမနေနဲ့နော်၊ သူတို့ကိုအနောက်ခန်းထဲဝင်ခိုင်းပြီးအစီအရင်လုပ်နေတာက၊
တကယ့်လင်မယားတွေလုပ်ကြတဲ့အတိုင်းကို အကုန်လုပ်ခိုင်းနေတာ”
ကျနော်ကြားရတော့တော်တော်ကြီးလန့်သွားပြီး၊ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်နေရတယ်ဗျာ..။
“အမေဆိုလိုချင်တာက…”
အမေကစကားဖြတ်ပြီး..
“ကုထုံးကတစ်နည်းပဲရှိတယ်။ သူတို့အရင်ဘဝမသေခင်ကဆုတောင်းအတိုင်း
သူတို့၂ယောက်လင်မယားအဖြစ်တကယ်ညားကြရမှ ကုထုံးမှန်ပြီးကျိန်စာတွေ၊
ဖြစ်နေတဲ့ပူလောင်တဲ့ခံစားမှုတွေပြေပျောက်ကြမယ်၊ ဒါပဲ..၊ ဒါကြောင့် အမေကြိုးစားပြီးကုပေးနေတာ”
ကျနော်အားလုံးနားလည်သွားပြီ၊ ဒါပေမယ့်ပါးစပ်ကလွှတ်ခနဲ…
“ဟာ..တကယ်ကြီး့ကိုစောက်တလွဲပဲ၊ ဒါနဲ့ ဒီဘဝသူတို့တွေကသားအမိဖြစ်နေကြတော့ဘယ်လိုတွေလုပ်ကြသလဲ..”
“ဒါကြောင့်မို့လို့ပေါ့..အမေက အမေ့ပါဝါတွေသုံးပြီး သူတို့ရဲ့အတိတ်ဘဝကစိတ်ဝိဉာဉ်တွေကိုပြန်ခေါ်ပြီးသွင်းပေးရတယ်။
ဒါမှ အရင်ဘဝစိတ်တွေဝင်လာတဲ့အခါအခုဘဝတော်စပ်ပုံကိုမေ့သွားပြီး လင်မယားတွေချစ်သူတွေလိုဆက်ဆံလာကြပြီးကုထုံးကရှေ့ဆက်သွားမှာ..
ဒါပေမယ့်အခုတလောအမေ့ပါဝါတွေကျပြီးအားနည်းနေတော့၊ သားဆီကလဲကအကူအညီယူပြီးပါဝါတွေဆွဲမှဖြစ်တော့မယ်…”
“ဒါဆို သားကအမေ့ကိုဘယ်လိုကူပေးရမှာလဲ”
“ဓာတ်ခန်းထဲကိုအတူတူဝင်လိုက်လာပြီး၊ ငြိမ်ငြိမ်သမထထိုင်နေပြီးတော့ သားရဲ့စိတ်ပါဝါတွေကိုသာအမေ့ဆီပို့ပြီးလွှတ်ပေး၊
ဒါလောက်ဆိုတော်ပြီ။ အမေပါဝါတွေပေါင်းပြီးကျန်တာတွေဆက်လုပ်မယ်”
“သားပါအခန်းထဲဝင်လိုက်လာတော့ သူတို့တွေသဘောတူပါ့မလား၊ အဆင်ပြေပါ့မလား..”
“ပြဿနာမရှိလောက်ပါဘူးသားရဲ့..”
ကျနော်နဲ့အမေတို့အဲ့ဒီလိုဆွေးနွေးပြီး ၂ရက်လောက်အကြာမှာ ဟိုသားအမိ၂ယောက်ထပ်ရောက်လာကြပြန်ပြီ။
အချိန်ကနေ့လည်ပိုင်းရောက်နေပြီ။ အမေက ဟောခန်းထဲမှာသူတိ့နဲ့ခါတိုင်းလိုထိုင်စကားပြောနေကြတယ်၊
ကျနော်ကတော့မသိဘူးဗျ၊ ဘာတွေပြောနေကြတယ်ဆိုတာ။
အမေကကျနော့်ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်၊ အိမ်တံခါးတွေအသေပိတ်ထားဖို့နဲ့
ဒီနေ့ဟောခန်းပိတ်ပြီး ဧည့်သည်လက်မခံတော့တဲ့အကြောင်းရေးထားတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ကို အိမ်ရှေ့မှာချိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့တဆက်ထဲပဲ..၊
“သား..ကိုထူးရေ..အမေ့အစီအရင်မှာကူဖို့အတွက်သားအဆင်သင့်လုပ်ထားတော့”
သူတို့သားအမိကျနော့်ဘက်လှည့်ကြည့်ကြပြီးပြုံးပြကြတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့်ရှက်ကိုးရှက်ကန်းပုံစံတွေနဲ့၊
သူတို့အရင်အခေါက်တွေကအစီအရင်တွေမှာ အမေ့အပြင် ဘယ်သူမှဝင်မပါကြဘူးလေ၊
ဒီနေ့ကျနော်ပါမှာဆိုတော့ရှိူးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်နေကြတဲ့ပုံပဲ..။
သူတို့သားအမိထပြီးဝတ်စုံအဖြူတွေလဲကြတယ်။
ကျနော်လဲ အမေမှာတဲ့အတိုင်းအိမ်ရှေ့တံခါးတွေလိုက်ပိတ်၊ ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ပြီးပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။
အစီအရင်အတွက်အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်ကျနော်လဲအင်္ကျီလုံချည်အဖြူလဲလိုက်ပြီး အစီအရင်လုပ်မယ့်ဓာတ်ခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
အမေက ကန်တော့ပွဲတစ်ခုထိုးထားတဲ့အရှေ့မှာဖယောင်းတိုင်၅တိုင်ထွန်းပြီး ဂါထာတွေကြိုရွတ်နေပြီ၊ ဘာဂါထာတွေဆိုတာတော့ကျနော်လဲမသိဘူး။
အဲဒီအချိန်မှာပဲသူတို့သားအမိ၂ယောက်က အဝတ်ဖြူတွေဝတ်ပြီး အစီအရင်ခန်းထဲဝင်လာကြတယ်။
ပြီတော့အခန်းအလယ်က သူတို့ထိုင်နေကျဖြစ်ပုံရတဲ့ကော်ဇောပေါ်ထိုင်လိုက်ကြတော့၊
ကျနော်လဲထပြီး ဓာတ်ခန်းတံခါးပိတ်လိုက်ပြီးချက်ချလိုက်ရတယ်ဗျ။
အမေက သူတို့သားအမိ၂ယောက်ကိုဂါထာတွေတိုင်ပေးပြီးလိုက်ရွတ်ခိုင်းတယ်။
အမေက ကျနော့်ကိုလည်းအခန်းထောင့်မှာတင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ခိုင်းပြီးစိတ်အာရုံစုစည်းပြီး အမေ့ဆီပို့လွှတ်ပေးဖို့ပြောတယ်။
သူတို့သားအမိကိုဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူး၊ အမေကပဲကျနော်ပို့ပေးတဲ့စိတ်အားပါဝါတွေကိုလက်ခံပြီး
လိုသလိုစုစည်းအသုံးချသွားမယ်၊ လို့ပြောတယ်၊ အခန်းထဲမှာဘာတွေပဲဖြစ်လာလာ၊ ငြိမ်ငြိမ်ပဲထိုင်ပြီးကြည့်နေဖို့လဲမှာသေးတယ်ဗျ။
သားအမိ၂ယောက်ကိုလဲကော်ဇောပေါ်မှာ တင်ပလ္လင်ခွေထိင်ခိုင်းထားပြီး၊ မျက်စိတွေမှိတ်၊ လက်အုပ်တွေချီခိုင်းထားတယ်။
အမေက သူတို့၂ယောက်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီးဂါထာတွေတတွတ်တွတ်နဲ့ မန်းနေတယ်။
ခဏအကြာမှာပဲ၊ သားဖြစ်တဲ့ရဲထိုက်စိုးက တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးယိမ်းထိုးလာတာတွေ့လိုက်ရသဗျို့၊
သိပ်အကြမ်းကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊ ခပ်ညင်ညင်သာသာပါပဲ။
ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးကမှိတ်ထားတဲ့မျက်လုံးတွေပွင့်လာတယ်။
သူ့သားဘက်ကိုရီဝေဝေလှည့်ကြည့်လို်က်ပြီးတော့ သူ့ဆံပင်ကိုစည်းထားတဲ့ဖဲကြိုးခေါင်းစည်းစကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်တာတွေ့ရတယ်။
ခေါင်းစည်းဖြည်လိုက်တော့ ခါးအထိရှိတဲ့သူ့ဆံပင်ရှည်တွေကကျောပေါ်မှာဝဲကျပြီးဆံပင်ဖားလျားနဲ့ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။
သူမကထရပ်လိုက်ပြီးလက်အုပ်ချီမပျက်နဲ့ ကန်တော့ပွဲထိုးထားတဲ့စားပွဲရှည်ဘက်လျှောက်လာပြီး၊
စားပွဲဘေးမှာယှဉ်ရက်ခင်းထားတဲ့သင်ဖြူးဖျာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်ချလိုက်တယ်။ လက်အုပ်ကတော့ချီထားရက်ပဲ။
ကျနော့်အမေကတော့ ပါးစပ်ကပွစိပွစိနဲ့ ဂါထာတေဆက်ရွတ်နေတုန်းပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ရဲထိုက်က ထပြီးလျှောက်လာပြန်တယ်၊
သူလျှောက်ပုံကအိပ်မွေ့ချစိတ်ညှို့ခံထားရသူတစ်ယောက်ပုံစံမျိုးပဲဗျ။
လျှောက်လာတာသူ့အမေဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့ခြေရင်းဘက်ရောက်တော့ရပ်လိုက်တယ်ဗျို့။
သူက ပက်လက်ကြီးမျက်စိမှိတ်လို့ လက်အုပ်ချီပြီးလှဲနေတဲ့ သူ့အမေဖြစ်သူရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမမှိတ်မသုန်ကြည့်နေတယ်။
ပြီးတော့သူကကုန်းကုန်းကြီးထိုင်ချလိုက်ပြီး၊ သူ့အမေရဲ့ခြေကျင်းဝတ်၂ဘက်ကိုကိုင်လို့ဖြေ၂ချောင်းကိုဘေးတစ်ဘက်တစ်ချက်စီဆွဲကားပစ်လိုက်တယ်၊
ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးက ပက်လက်လှန်၊ လက်အုပ်ချီပြီး မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပေမယ့် သူ့ဒူး၂လုံးကိုထောင်ပြီးတော့ကားပေးလိုက်တော့
ဝတ်ထားတဲ့ပိတ်ဖြူထမီကြီးက ဒူးအထက်အထိလန်သွားရောဗျို့။
ခြေရင်းဘက်မှာကပ်ရက်ထိုင်နေတဲ့ သူ့သားရဲထိုက်ကတော့ လန်တက်သွားတဲ့ထမီအောက်က
သူ့အမေပစ္စည်းကြီးကိုထင်းထင်းကြီးမြင်ရမှာတော့အသေအချာပဲဗျ…။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၃)
ရဲထိုက်ကဒူးတောက်ထိုက်နေရာကနေ ကုန်းပြီးတော့ ဟသွားတဲ့သူ့အမေရဲ့ထမီဖြူအကြားသေချာငုံ့ကြည့်နေတယ်။
ပြီးတော့သူ့လက်တွေက ပွင့်နေတဲ့ထမီထဲဝင်သွားပြီးဒူးကြီးတွေထောင်ထားတဲ့
သူ့အမေရဲ့ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေရဲ့အတွင်းသားတွေကိုပွတ်ပေးနေတယ်လေ။
သူပွတ်ပေးနေတာကပေါင်ခြံအစပ်ကအတွင်းသားနုနုဆိုတော့ သူ့အမေဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲ ဖီလင်တက်သလား၊ ယားလို့ပဲလားမသိဘူး၊
ဒူး၂ဘက်က စိလိုက်ခွာလိုက်နဲ့ဂဏာမငြိမ်ပဲ ထွန့်နေတော့တာဗျ…။
ကျနော်ကြည့်နေရင်းနဲ့သူ့လက်တွေပေါင်ကိုပွတ်နေရုံသက်သက်တော့မဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊
လက်အနေအထားကအထဲကိုတော်တော်ဝေးဝေးနက်နက်နဲနဲရောက်နေပြီ။
အန်တီဝင့်ဝါစိ်ုးက ငြိမ်ပြီးလှဲနေတုန်းပဲ၊ လက်အုပ်ကလဲချီထားတုန်း။
ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ဖျားတွေနှုတ်ခမ်းလေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကိုသတိထားကြည့်ရင်တွေ့နိုင်တယ်။
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့သားဖြစ်သူလူပျိုပေါက်စ ရဲထိုက်က သူ့ခါးမှာပတ်ဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူစင်ကြယ်အဝတ်စကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့တယ်ဗျို့။
အဲဒီမှာပဲအောက်ပိုင်းတုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားပြီး တောင်နေတဲ့လီးကငေါက်တောက်ပေါ်လာတော့တယ်။
လူပျိုပေါက်ချာတိတ်ဆိုတော့ လီးကသိပ်အကြီးကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ အမွှေးကလဲရေးရေးပါးပါးတက်ခါစပဲရှိသေးတာ။
အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ချီထားတဲ့လက်အုပ်ကအောက်လျှောကျလာပြီး ဒူးပေါ်တင်နေတဲသူ့ထမီဖြူစကို ခါးအထိဆွဲလှန်တင်လိုက်တယ်လေ။
ဟိုက်…သေရော..၊ အန်တီဝင့်ဝါက အတွင်းခံပင်တီလေးတောင်ဝတ်မထားပါလား။
ကျနော်ကြမ်းပေါ်မှာထိုင်နေရင်းက အန်တီဝင့်ဝါကိုပဲမျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေမိတယ်။
ခါးအထိအောင်လန်တက်နေပြီဖြစ်တဲ့ထမီကြောင့် ထောင်ထားတဲ့ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး၂လုံးကအတိုင်းသားကြီးမြင်နေရတာ၊
ဖျာပေါ်မှာပိကျနေတဲ့ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေကလဲလုံးအိနေတာပဲ၊
အခုကျနော့်ရင်တွေအသားကုန်တဒိန်းဒိန်းနဲ့ခုန်နေတယ်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို စိတ်ကိုသမာဓိရအောင်ချုပ်ပြီးပါဝါသွင်းဖို့ ဘယ်လွယ်ပါတော့မလဲ။
တခုတော့ရှိတယ်၊ စိတ်ကတော့တခြားနေရာတွေလျှောက်ပြီးပြန့်လွင့်မသွားဘူး၊ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ဖင်ကြီးဆီပဲရောက်နေတာလေ..ဟီးဟီး..။
ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်ကြည့်နေတုန်း၊ ရဲထိုက်ကဖြဲကားထားတဲ့သူ့အမေပေါင်ကြားမှာသေချာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး၊
ပေါင်ခြံထဲကုန်းပြီးမျက်နှာနှစ်လိုက်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့သူ့ခေါင်းကလှုပ်စိလှုပ်စိ၊ ငုံ့လိုက်မော့လိုက်နဲ့။
ကျနော်ကကြမ်းတစ်ဆင့်နိမ့်တဲ့နေရာမှာထိုင်နေတော့လယ်ဗယ်မတူလို့ ရှင်းရှင်းကြီးမမြင်ရပေမယ့်၊
သေချာတာကတော့သူ့အမေလိင်အင်္ဂါ အဲလေ.. အဖုတ်ကြီးကို ကုန်းမှုတ်စုပ်လျက်နေပြီဆိုတာပါပဲ။
ရင်ပတ်ပေါ်မှာလက်အုပ်ချီထားတဲ့အန်တီဝင့်ဝါရဲ့လက်တွေကပြေလျော့သွားပြီးကိုယ်ဘေးတဘက်တချက်ကိုချလိုက်တယ်၊
ပြီးတော့စိတ်လှုပ်ရှားမှုများစွာနဲ့ အတင်းထိမ်းနေရပုံပဲ၊ လက်သီးလေးတွေကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတယ်ဗျ။
သူ့မျက်စိတွေလဲပွင့်လာခဲ့ပြီး၊ အမေနဲ့ကျနော်တို့၂ယောက်ဘက်ကို တစ်လှည့်စီ ရီဝေနေတဲ့မျက်လုံးအစုံနဲ့ကြည့်တယ်၊
အကြည့်ကအဓိပ္ပါယ်ဖော်မရဘူး။ ရှက်တာလား၊ မထူးတော့ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံလား။ ရမ္မက်ခိုးတွေဝေနေတာလား။
မျက်နှာကတော့သားအရင်းရဲ့အဖုတ်လျက်ခံနေရတဲ့အရသာကိုသွေးသားကနှစ်သက်နေတဲ့လက္ခဏာ၊
ပါးစပ်လေးစူလာပြီး ငရုပ်သီးစပ်စပ်ဟင်းတစ်ခုခုစားထားသလို တရှူးရှူးနဲ့။
ခဏလေးမှာပဲ ရဲထိုက်က သူ့အမေစောက်ပတ်ကမျက်နှာဖော်ပြီးမော့လာတယ်။ သူ့နှာခေါင်းမှာဆီတွေပေနေသလိုပဲ၊
အမှန်ကတော့ သူ့အမေရဲ့စောက်ရည်တွေပါ။
ရဲထိုက်ကခန္ဓာကိုယ်ကိုလျှောတိုက်တက်သွားပြီးသု့အမေကိုယ်ပေါ်ကိုထပ်မှောက်လိုက်တယ်။ လက်မောင်း၂ဘက်က
အမေလုပ်တဲ့သူကိုသိမ်းကြုံးဖက်ထားပြီး၊ သူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းက သူ့အမေရဲ့ပေါင်ခြံဆီးစပ်မှာပိနေအောင်ဖိထားတယ်လေ။
သူ့ညာလက်ကသူ့ပေါင်ကြားထဲလျှိုလို့ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင်လိုက်ပြီး၊ သူ့အမေဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့ပေါင်ကြားတစ်နေရာကိုဖိချိန်လိုက်ပြီး
ဖင်ကြီးမြောက်ကြွမြောက်ကြွနဲ့ စလှုပ်ရှားတော့တယ်။ ကျနော်မြင်တာတော့အန်တီဝင့်ဝါ ဒွန့်ကနဲဖြစ်လို့တုန်တက်သွားပြီး
ကိုယ်လုံးကရုတ်တရက်တောင့်သွားသလို ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့တင်းတင်းဖိကိုက်ထားတာတွေ့ရတယ်။
သူမကမျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေနဲ့သူ့သားမျက်နှာကိုကြည့်နေတယ်၊
သားလုပ်တဲ့သူက ဖင်ကြီးမြှောက်လိုက်ဖိချလိုက်နဲ့အချက်မှန်မှန်စပြီးမောင်းထောင်းတော့တာပဲ။
ဓာတ်ခန်းကဘယ်လောက်မှမကျယ်၊ သူတို့လုပ်နေတဲ့နေရာနဲ့လဲသိပ်မဝေးတော့
ယောက်ျား မိန်းမလိင်အင်္ဂါ ၂ခုထိခတ်ရိုက်နှက်သံ တဖတ်ဖတ်ကို စည်းချက်ညီညီကြားနေရပြီ။
ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့အသက်ရှူသံတွေကလဲ တဖြည်းဖြည်းပြင်းလာပြီးတရှူးရှူးတရှဲရှဲ နဲ့ကြားနေရတယ်။
ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းကိုက်ထားပြီး လည်ချောင်းထဲကအသံနဲ့တအိအိ၊ တအစ်အစ် ညည်းနေတာပေါ့။
ကျနော်လဲရင်တွေဝရုန်းသုန်းကားခုန်နေပြီ။ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေနဲ့အတူ ကျနော်ပါလိုက်ပြီးမောနေရတယ်၊
တကယ်တော့ကိုယ်တိုင်လဲဘာမှ လှုပ်ရှားပြီးလုပ်ကိုင်တာလဲမဟုတ်..အသားလွတ်ကြီးပေါ့။
ချာတိတ်က အခု ဖင်ကြီးတဇတ်ဇတ်နဲ့မရပ်တမ်းဆောင့်နေပြီ။
အန်တီဝင့်ဝါကတံတောင်နဲ့ကြမ်းကိုထောက်၊ ကိုယ်ကိုကြွပြီး သူ့သားရဲ့လီးကသူမစောက်ဖုတ်ထဲဝင်ထွက်နေတာကိုကုန်းကြည့်တယ်။
ဒါပေမယ့်ရဲထိုက်ကသူ့အမေရင်ဘတ်ကိုလက်နဲ့ဆီးတွန်းထားလိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ညှစ်နေတယ်။ အန်တီဝင့်ဝါလဲပြန်လှဲချလိုက်ရတယ်။
သားလုပ်တဲ့သူက သူ့အမေပေါ်တကိုယ်လုံးပစ်ဖိထားပြီးတသားထဲနေအောင်ဖက်ထားတယ်၊
သူ့လီးနဲ့သူ့အမေစောက်ပတ်ထဲကိုကပ်ကပ်ပြီးတဇတ်ဇတ်ဆောင့်နေတာ။
ကြည့်ပါဦး….ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲတစ်ကို်ယ်လုံးမြောက်ပြီးကော့တက်လာတယ်။
ဖင်ကြီးကလေထဲမှာကြွနေပြီးခြေထောက်တွေတဆတ်ဆတ်တုန်လို့ဗျာ…။
သူမက ပူးနေတဲ့ကိုယ် ၂ခုကြားထဲလက်လျှိုပြီး ဝတ်ထားတဲ့ပိတ်အင်္ကျီအဖြူရဲ့ ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
နို့ဖွေးဖွေးကြီး၂လုံးအန်ထွက်လာတော့ ရဲထိုက်လဲသူ့အမေနို့ကြီးတွေအစိမ်းအတိုင်းအသားကိုလက်နဲ့ညှစ်ပြီးကိုင်လို့ရပြီ။
ရဲထိုက်လဲ အားရပါးရအရင်နှဲလိုက်နယ်လိုက်လုပ်ပြီးမှ ပါးစပ်နဲ့နို့တွေကိုကုန်းစို့တော့တယ်။
ဖင်မြှောက်မြှောက်ပြီးအရှိန်ယူဆောင့်နေတဲ့ ရဲထိုက်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေက ပိုကြမ်းလာတယ်ဗျို့။
သူ့အမေပေါ်ကပ်ဖိထားတဲ့ကိုယ်ကိုခွာလိုက်ပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်လက်ထောက်လို့ ခပ်ပြင်းပြင်းပစ်ဆောင့်နေတယ်။
သူအမေရဲ့ ၃ရလက္မလောက်ဆိုက်ရှိတဲ့နို့ကြီးအစုံက ဆောင့်ချက်တွေနဲ့လိုက်ဖက်ညီအောင်ပုခက်လွှဲပြီးအသားကုန်ကိုခါရမ်းနေတော့တာ၊
တုန်တုန်..တုန်တုန်..နဲ့၊ ကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေးတော့..။
ကျနေ့ာ်မျက်လုံးက အမေ့ဘက်ကိုတစ်ချက်ရောက်သွားတော့
အမေကသူ့နေရာမှာပဲထိုင်ပီးမျက်လုံးတွေမှိတ်လို့ပါးစပ်ကပွစိပွိနဲ့ဂါထာတွေတတွတ်တွတ်ရွတ်နေတုန်းပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲအမေ့မျက်လုံးတွေပွင့်လာပြီးကျနော့်ဘက်လှမ်းကြည့်တယ်။ အမေကမျက်လုံးနဲ့လှမ်းပြောလိုက်တဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုကျနော်ကောက်မိလိုက်ပြီ။
ကျနော်သေချာကြည့်ချင်ရင်အနားသွားကြည့်ဆိုတဲ့သဘော…။
ကျနော်လဲထသွားလိုက်ပြီး ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ကောင်လေး အခုသူ့အမေအရင်းဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးရဲ့သားအရိုက်အရာကနေ၊
လင်အရိုက်အရာကို ပရိုမိုးရှင်းရာထူးတိုးပြီး ၂ယောက်စလုံးစိတ်လိုလက်ရမေထုန်မှီဝဲ၊ ကာမဆက်ဆံနေကြတာကို အနီးကပ်ရပ်ကြည့်နေမိတယ်၊
အရှိန်တက်နေတဲ့သားအမိ ၂ယောက်ကတော့ဘေးကျနော်ရပ်ကြည့်နေတာတာင်ရှက်ရကောင်းမှန်းမသိတော့ပဲ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးလိုးနေ ဆော်နေကြပြီ။
ကျနော်ငုုံ့ကြည့်တော့၊ ချာတိတ်ရဲ့လီးကသူ့အမေစောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးထဲလျှောတိုက်ပြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့..၊
အမေ့ရဲ့စောက်ပတ်က နှုတိခမ်းသားတွေကလီးသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်တိုင်း၊ ပိဝင်သွားလိုက်၊ လန်ထွက်လာလိုက်နဲ့ပေါ့။
ထုတ်လိုုက်တိုင်းလဲ လီးတံမှာဖြူဖြူပျစ်ပျစ်အနှစ်တွေကပ်ကပ်ပါလာတယ်ဗျ၊ ထမရည်အနှစ်တွေကျနေတာပဲ…။
အန်တီဝင့်ဝါရဲ့စိတ်လွှတ်ပြီးညည်းတဲ့အသံတွေက ပိုပိုကျယ်လာတယ်ဗျို့၊ ကျနောတို့သားအမိ၂ယောက်ကိုလဲမရှက်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။
ဒါပေမယ့်တခုတော့ရှိတယ်၊ စလိုးကတည်းက ညည်းတာကလွဲလို့၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စကားမပြောကြဘူး။
လိုးပါ၊ ဆောင့်ပါ၊ မြန်မြန်ဆိုတဲ့စကားတွေမကြားရဘူး။ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါလဲမကြားရဘူး၊
ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးကသူ့သားအကြမ်းပတမ်းဘယ်လိုလုပ်လုပ်ဖြဲပြီးတော့သာခံနေတာပဲ..။
ကျနော်လဲဘေးမှာကပ်ရက်မတ်တပ်ရပ်ကြည့်ပြီးတော့ လီးကပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်နေရပြီ။
အခုအခြေအနေကိုကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲနားမလည်နိုင်တော့ဘူး…။ စိတ်ထဲမှာလဲ..
“ရူးသလားကွာ…ငါအခုဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ရပ်ကြည့်ပြီးလီးတောင်နေရုံပဲလား..!”
ကျနော်ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်သွားပြီး သူတို့တွေနဲ့ဝင်လုံးပစ်လိုက်ချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့်အသိစိတ်တစ်ခုကသိသိသာသာကြီးတားနေတယ်။
“သူတို့က ငါတို့ကိုအားကိုးပြီးလာကုတဲ့ ဖောက်သယ်လူနာတွေလေ၊ ဒီလိုလုပ်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
ကျနော်ကြည့်ရုံသာရပ်ကြည့်နေခဲ့ရပြီး၊ သိပ်မကြာပါဘူး..
“အူးးးးကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်…အားးး အင်း..ဟင်းးး”
ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးလဲတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တက်သွားပြီးသံရှည်ကြီးညည်းလို့ ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးကော့ထိုးသွားတယ်။
အရမ်းကောင်းပြီး၊ ပြီးသွားပြီထင်တယ်ဗျ။
ရဲထိုက်ကတော့နောက်ထပ်၃မိနစ်နီးပါးစိတ်လိုက်မာန်ပါ ဒလမန်းကြမ်းဆက်ဆော်နေသေးတယ်။
မကြာခင်မှာတော့ ချာတိတ်က သူ့အမေပေါင်ခြံထဲသူ့လီးကိုတသားထဲနေအောင်ကပ်ဖိထားပြီးငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။
ဒါပေမယ့်ဖင်ကြီးကတော့တဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်နေတော့ သူ့ရဲ့သုက်မျိုးစေ့ရည်တွေကိုသူ့အမေအဖုတ်ထဲ ကပ်ဖိပြီးညှစ်ချနေတာသေချာတယ်။
ခဏကြာမှ အန်တီဝင့်ဝါက၊ ရဲထိုက်ရဲ့ရင်ပတ်ကိုတွန်းလိုက်ပြီး..
“သားလေးဖယ်ဦး..မေမေလေးလိုက်တာ..”
ဒီတစ်ခွန်းပဲ…၊ ဒီအခန်းထဲဝင်လာပြီးကထဲက သူတို့သားအမိ၂ယောက်ပထမဆုံးစပြောတဲ့စကား..၊
ရဲထိုက်ကလီးချွတ်လိုက်ပြီး သူ့အမေကိုယ်ပေါ်ကဆင်းလို့ဘေးမှာလှဲချလိုက်တယ်။
ခုနကပန်းထည့်ထားပုံရတဲ့လရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေက အန်တီဝင့်ဝါရဲ့စောက်မွှေးမထူမပါးယှက်သန်းနေတဲ့၊
စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းကြီးကြားထဲက၊ တစိမ့်စိမ့်တအိအိနဲ့စီးထွက်ကျလာကိုကျနော်မြင်နေရတယ်၊
တကယ့်ကိုရူးသွပ်ဖို့ကောင်းတဲ့မြင်ကွင်းပဲဗျာ။
ကျနော်ဗွီဒီယိုအောကားတွေ၊ ဖုန်းထဲက အောကလစ်တွေကိုပဲကြည့်ဖူးခဲ့တာလေ၊
အခုလိုသက်ရှိထင်ရှား လူ၂ယောက်က ကိုယ့်ရှေ့ ၂ပေလောက်ပဲအကွာမှာပေါ်တင်ကြီး
အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့အစိမ်းအတိုင်းလိုးပြနေကြတာ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားသာကြည့်ကြတော့ဗျာ။
ပြီးတော့လိုးနေကြတာကလဲသားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးလို့ကိုယ်ကိုယ်တိုင်သိတားရတာဆိုတော့လေ..။
ရဲထိုက်ကလီးချွတ်ပြီးဆင်းသွားပေမယ့် အရှိန်ကမသေကြသေးဘူးဗျ။
သားအမိ၂ယောက်ယှဉ်လှဲနေရင်းကနေ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ရက်ပြီးအငမ်းမရ ကစ်စင်ဆွဲနေကြသေးတယ်။
ကျနော့်အမေလဲ အဲဒီတော့မှထိုင်ရာကထလာပြီး မန်းထားတဲ့ရေမန်းတွေကိုဖလားထဲကနေ သပြေခက်ခွက်ထဲနှစ်ပြီး သူတို့သားအမိကိုဖြန်းပေးတယ်။
သူတို့တွေကထထိုင်ပြီးမျက်လုံးတွေမှိတ် လက်အုပ်တွေချီထားကြတယ်။
ပြီးတော့မှ အန်တီဝင့်ဝါစိုးလဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိရသွားဟန်တူပြီး၊
ကမန်းကတန်းနဲ့ ပေါ်နေတဲ့နို့တွေကိုအင်္ကျီနဲ့ဆွဲဖုံး၊ ကြယ်သီးတွေပြန်တပ်၊ ထမီတွေဆွဲချလုပ်တော့တယ်၊
ရှက်ပြီးခေါင်းကြီးငုံ့လို့ကျနော်မျက်နှာကိုမကြည့်ရဲဘူးဗျ။
ကျနော်စဉ်းစားနေတာကအမေ ဂါထာတွေရွတ်၊ မန်းမှုတ်ပြီး အစီအရင်တွေသွင်းနေတုန်းမှာ၊
တကယ်ပဲ သူတို့သားအမိအခုလက်ရှိဘဝကိုမေ့သွားပြီး၊
အရင်ဘဝဟောင်းကသမီးရီးစားစိတ်တွေပြန်ဝင်လာပြီးတော့ လိုးချင်ခံချင်စိတ်တွေပေါ်လာတာလား၊
ဒါမှမဟုတ် တခြားမမြင်ရတဲ့ဆေး သို့မဟုတ် အမှောင်ဓာတ် ပယောဂတစ်ခုခုကြောင့်လား၊ မတွေးတတ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြီးဆိုတော့လဲ ယုံရမလိုပဲ။
သားအမိအရင်းကြီးတွေ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် လင်မယားတွေလို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆော်နေကြတာလေ..။
တကယ်ပဲထူးဆန်းတဲ့လောကီပညာရပ်တွေပဲလား။
ကျနော့်အမေက…
“ဒီနေ့ ဆရာမသားဆီက ပါဝါတွေထပ်တိုးပြီးအကူရလို့အဆင်ပြေသွားတယ်။ အားလုံးပိုကောင်းလာမှာပါ”
ပြီးတော့တဆက်ထဲကျနော့်ကို..
“သား..ကိုထူး..အစီအရင်ပြီးပြီ။ အပြင်သွားထွက်စောင့်နေလိုက်တော့..”
ကျနော်လဲ ဓာတ်ခန်းထဲကထွက်လာပြီး အိမ်သာကိုတန်းပြေးတော့တာပဲခင်ဗျ။
ဂွင်းတစ်ချီလောက်ကိုင်၊ အကြောလျှော့ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထွက်စောင့်နေလိုက်တယ်။
မကြာပါဘူး အမေနဲ့သူတို့သားအမိလဲအနောက်ခန်းထဲကထွက်လာကြတယ်။ အဝတ်အစားတွေလဲပြီးသပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိနေကြပြီ။
ကျနော်ကသူတို့သားအမိကိုခြံတံခါးဝအထိလိုက်ပို့ပေးတယ်။
အခုလိုကျတော့လဲအခြေအနေပုံမှန်ပဲ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီဝက်က ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြသလိုပဲဗျ။
ဒါပေမယ့်ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ရဲထိုက်ဆိုတဲ့ချာတိတ်ကိုမနာလိုပြီး ဂျေဝင်နေမိတယ်။ ကျနော်လဲသူ့လိုပဲဖြစ်ချင်တာလား၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်နားမလည်ဘူး..။
ဒီလိုရူးကြောင်ကြောင်အစီအရင်တွေနဲ့အမေ့ရဲ့ကုထုံးနည်းလမ်းတွေက မှန်လားမှားလားတော့ကျနော်မသိတော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်စိတ်တွေကဆာပြီးတော်တော်ဆူလောင်နေတယ်လို့ခံစားရတယ်။
ကျနော်လဲအိမ်အပြင်ထွက်၊ ဈေးနဲ့ပန်းခြံဘက်လမ်းလျောက်ထွက်ခဲ့ပြီး
ပူလောင်ရွတက်နေတဲ့စိတ်တွေ ငြိမ်သွားအောင် အာရုံပြောင်းလိုက်ရတော့တယ်ဗျို့။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၄)
ကျနော်လဲအန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့သားအမိကိုခြံဝအထိလိုက်ပို့ပေးပြီး၊
ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်တွေအတွက်စိတ်ငြိမ်သွားအောင် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ်လေ။
ကျနော့်စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေတယ်ဗျာ..၊ အခုဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ၊ စိတ်ထဲမှာမသေချာဘူး။
ကျနော် အောကားတွေကြည့်ဘူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှ ကိုယ့်ရှေ့မှာဒီလို Live show ပြတာမကြုံဖူးဘူး၊ မကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။
ကျနော်အမျိုးသမီးလှလှတွေမြင်လို့ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာသဘောကျ၊ လှတယ်၊ မိုက်တယ်ထင်ရင်၊
ပျိုပျိုအိုအို ကြီးကြီးငယ်ငယ်၊ ကြည့်ပစ်၊ ငမ်းပစ်တာပဲ။ အန်တီဝင့်ဝါစိုးလဲပါတာပဲ၊ တခါတလေကိုယ့်အမေတောင် မချန်ဘူး ခိုးကြည့်ဖြစ်တယ်။
(ပုံမှန်အတိုင်းဆိုအမေက ဗေဒင်ဆရာမ၊ ရင့်မကြီးဂိုက်ဖမ်းပြီး ပိတ်ဖြူဝတ်တာတို့၊
ယောဂီရောင်ဝတ်၊ ဆံထုံးထုံးထားလို့ ရုပ်ကြီးရင့်နေသလိုထင်ရပေမယ့်၊
ဟောခန်းပိတ်လို့ အိမ်မှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေတဲ့အချိန်မျိုးမှာ၊
ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ရေစို၊ ထမီရင်လျားနဲ့ ရေချိုးခန်းကထွက်လာတဲ့အချိန်တွေမှာ၊
လက်မောင်သားဝင်းဝင်း၊ ရင်သားတင်းတင်းတွေကို မထိတထိမြင်လိုက်ရတဲ့အခါ၊ ဒါမှမဟုတ်…..
သနပ်ခါးလေးဘဲကြားလူးလို ့လက်ပြတ်ဘလောက်စ်လေးဝတ်ထားတဲ့အခါမျိုးမှာ၊
အမေ့ပုံကဆွဲဆောင်မှုတစ်မျိုးရှိလာတော့၊ စိတ်ကစိုက်ငေးကြည့်ချင်လာတယ်။
ဒါပေမယ့်ပေါ်တင်မကြည့်ရဲတော့ခိုးကြည့်ဖြစ်တယ်ဆိုပါတော့”)
အဲ့သလိုဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကိုစိတ်ဝင်စားတတ်လာပေမယ့်၊ အပျော်မိန်းမတွေဆီတော့တစ်ခါမှ သွားလှုပ်ရှားလည်ပတ်ခြင်းမရှိခဲ့ဖူးဘူးဗျ။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လေ…ကိုယ်တိုင်အတွေ့အကြုံ ရှိရှိ မရှိရှိ ကိုယ့်ရှေ့မှာပေါ်တင်ကြီးလုပ်ပြနေတော့လဲ လီးတောင်ပြီးကိုယ်လဲလုပ်ချင်လာတာပဲ..။
ဒါပေမယ့်ဗျာ..ကျနော်တို့သည်းခြေကြိုက်လုပ်ငန်းကြီးကို ဘယ်လိုသွားရည်ကျအောင်ရှေ့မှာလာလုပ်ပြပြ၊
ကြိုက်တာကတပိုင်း၊ စိတ်ထဲမှာမသက်မသာခံစားနေရတာက တပိုင်းပဲဗျ။
ကျနော်အခုတွေးနေတာက အမေကအခုဒီ ရဲထိုက်တို့သားအမိကိုလုပ်ခိုင်းနေတာတွေက၊ မှန်လားမှားလားဆိုတာကိုပဲ။
တကယ်ပဲ ဝေဒနာကုပေးလို့ကုသိုလ်ဖြစ်မလား၊
သားအမိချင်းမထော်မနန်းတွေလုပ်ခိုင်းလို့အကုသိုလ်ပဲဖြစ်မလားတော့မပြောတတ်ဘူး။
ကြည့်ရတာတော့ ဇာတ်လမ်းကြီးကရူးချင်စရာကြီး။
ဒါပေမယ့်…ဖြစ်လာတဲ့အဖြေကိုကြည့်တော့လဲ OK နေသလိုပဲ။
ကျနော့်နဂိုစိတ်က၊ ဒီမှော်ပညာတွေ၊ အတိတ်ဘဝတွေ၊ ဝိဉာဉ်တွေ၊ ဥစ္စာစောင့်တွေဆိုတဲ့ဇာတ်လမ်းမျိုး သိပ်ယုံလှတယ်တော့မဟုတ်ဘူး။
ကျနော်အခုအမေလုပ်ကိုင်နေပုံကိုသိပ်သဘောမတွေ့ဘူးဆိုပေမယ့်
ဒီအလုပ်ကပဲကျနော်တို့သားအမိရဲ့အဓိကအသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအလုပ်မဟုတ်လား။
အမေကသူ့ပညာသူယုံတယ်၊ သူလုပ်သင့်လို့လုပ်နေတာလို့ပဲယုံကြည်လိုက်တယ်။
ကျနော်ဘဝင်မကျလဲ ကျနော်ကဘာဖြစ်စေချင်သလဲ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲမသိဘူး၊ ဘာမှလဲမရေရာ မသေချာဘူး။
နောက်ဆုံးတော့စိတ်ရှုပ်လာတာနဲ့ သူတို့ကံကြမ္မာအတိုင်းပဲထားလိုက်၊ အမေ့လက်ထဲပဲ ဝကွက်အပ်ထားလိုက်တာပဲကောင်းပါတယ်။
ကျနော်ကရော ဘာလုပ်ပေးနိုင်မှာမို့လို့လဲ..။
ကျနော်အတွေးတွေအမျှင်တန်းရင်းလမ်းလျှောက်လာလိုက်တာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့မှောင်စပျိုးမိုးချုပ်သွားပြီ။
အမေကကျနော့ကိုထုံးစံအတိုင်းပြန်လာလို့နှုတ်ဆက်ပြောဆိုတာကလွဲလို့ တခြားထွေထွေထူးထူးဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။
၃-၄ ရက်ကြာတော့မှ၊ အမေကသူတို့သားအမိအကြောင်းတကျော့ပြန်စကားစလာပြန်တယ်။
အန်တီဝင့်ဝါက အမေ့ဆီဖုန်းဆက်လာတဲ့အကြောင်း၊ သူမရဲ့အပြောအရဆိုရင်…
ရဲထိုက်တစ်ယောက်အခြေအနေတိုးတက်လာမှုကသိသိသာသာကြီးအားရစရာကောင်းကြောင်း။
အဲဒီအတွက်သူမကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရကြောင်း၊
မနက်ဖြန်ကျရင်အမေ့ဆီထပ်လာပြီး အစီအရင်နောက်တစ်ခေါက်ထပ်လုပ်ဦးမယ်လို့ပြောတယ်တဲ့..။
ကျနော်ကအမေ့ကိုမေးလိုက်တယ်။
“ဒါနဲ့..ရဲထိုက်အဖေ၊ အန်တီဝင့်ဝါရဲ့ယောက်ျားကရော၊ ဘယ်သူလဲအမေရဲ့…၊
သူကရောသူ့မိန်းမနဲ့သားဒီလိုလုပ်နေတာကိုသံသယမဖြစ်ဘူးလား..”
“အဲ့ဒီအိမ်ကတအားချမ်းသာတာဟဲ့၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ပိုက်ဆံရှိယောက်ျားသူဌေးတွေက မိန်းမကိစ္စပွေတာမကင်းဘူး၊
အဲ့လိုလူမျိုးက သံသယရှိဖို့နေနေသာသာ အိမ်ကမိန်းမနဲ့ခလေးတွေကျီးထိုးထိုး၊ လောက်ကိုက်ကိုက် သိပ်စိတ်ဝင်စားတော့တာမဟုတ်ဘူး”
“ဪ..ဒီလိုလား…! အင်း..ဒါနဲ့အမေရဲ့…မနက်ဖြန် အန်တီဝင့်ဝါတို့ကိုချိန်းထားတယ်ဆိုတော့၊
ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကလိုသားကမအားဘူးနော်..၊ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စချိန်းထားလို့သွားရဦးမှာ၊
အချိန်မီပြန်ရောက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ အမေတစ်ယောက်ထဲလုပ်လို့မဖြစ်ဘူးလား..၊ သားကချိန်းပြီးသားဖြစ်နေလို့ပါ”
ကျနော့စကားကြားတော့အမေ့မျက်နှာကြီးရှုံ့တွပြီးသိသိသာသာကြီးစိတ်ပျက်သွားပုံရတယ်။
ပြီးတော့သက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်၊ ဟင်းကနဲချပြီး၊
“အမေ့ကိုသားကူပေးမှ အဆင်ပြေမှာ..”
“သားလဲကူပေးချင်ပါတယ်..၊ ဟိုမှာလဲကတိပေးပြီးသားဖြစ်နေလို့၊ ဒါမှမဟုတ်၊ သားသူငယ်ချင်းနဲ့ချိန်းထားတာဖျက်လိုက်ရမလား..”
အမေလဲသက်ပြင်းကြီးထပ်ချပြန်ပြီး..
“မလိုပါဘူး သား..သွားပါ၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါနဲ့ချိန်းထားတာကလဲဖျက်လို့မမီတော့ဘူး။
ဒီတော့တခြားနည်းလမ်းတစ်ခုခု ရှာရတော့မှာပေါ့..”
အဲ့ဒီညကအိပ်ချိန်ကျတော့ကျနော်လဲအခန်းထဲဝင်ဖုန်းဆော့ရင်းငိုက်လာတာနဲ့၊ အိပ်မလို့လုပ်တုန်း၊
အိပ်မပျော်တချက်ပျော်တချက်မှာ အမေက ဝတ်စုံဖြူကြီးဝတ်လို့၊ ကျနော့်အခန်းထဲဝင်လာတယ်ဗျ။
အမေဝင်လာတော့ကျနော်လည်းမျက်လုံးတွေပြန်ကျယ်သွားတယ်။
စိတ်ထဲလဲနဲနဲထူးဆန်းနေတာ။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်အခုအချိန်အမေက ဓာတ်ခန်း၊ အစီအရင်ခန်းထဲမှာ၊
ဂါထာတွေမန်းတာတို့ တခြားအစီအရင်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ဝေယျာဝစ္စတွေ တစ်ယောက်ထဲလုပ်နေတတ်တာလေ။
“အမေသားဆီလာတာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ!..”
အမေက စကားအထစ်ထစ်၊ အငေါ့ငေါ့နဲ့၊
“အဲ…ဟို..အင်းး မနက်ဖြန် ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့သားအမိလာကြလိမ့်မယ်..”
“အမေပြောလို့သားသိပြီးပြီလေ..”
အမေကခေါင်းငြိမ့်ပြီး..
“အင်း..အဲဒါ.. အမေကအမေ့ပါဝါတွေအားကောင်း မကောင်း၊ ပြန်စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ မနက်ဖြန်အစီအရင်လုပ်ဖို့လုံလောက်တဲ့အားကမပြည့်ဘူးရယ်”
ကျနော်လဲအတော်စဉ်းစားသွားရပြီး..
“သားကြိုးစားပြီး၊ သားသူငယ်ချင်းနဲ့တွေ့တာအမြန်ဖြတ်ပြီးချက်ချင်းပြန်လာခဲ့မယ်အမေ..”
“အဲ…မလိုဘူး..သား.. အမေအထက်ဆိုင်ရာတွေနဲ့တိုင်ပင်ပြီးပြီ၊ လမ်းညွှန်ချက်က ထွက်ပေါက်တစ်ခုတော့ရှိတယ်တဲ့..”
“အဲ့တော့ဘယ်လိုလုပ်ရမှာတဲ့လဲ..”
အမေခဏငြိမ်သွားတယ်၊ အနေအထိုင်ရကြပ်သလို။ ပြောမထွက်သလိုနဲ့…၊
“အဲ..အဲ..ဒီလို…၊ အမေသားဆီမှာရှိတဲ့ပါဝါတွေလိုချင်တယ်၊
သားရဲ့ပါဝါတွေ၊ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲလွှဲပြောင်းအပ်ထည့်ပေးဖို့လိုတယ်၊ သားလုပ်ပေးနိုင်မလား..”
“လွှဲလို့ရတဲ့နည်းလမ်းရှိရင်ပေးရမှာပေါ့..၊ အမေ့ကိုကူတာပဲဟာ..။
သားအတွက်ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့..သားကဘယ်လိုများလုပ်ပေးရမှာလဲ..”
ကျနော်ဒီလိုပြန်ပြောတော့၊ အမေကခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးလိုက်ပြီးတော့…
“မခက်ပါဘူး…ငြိမ်ငြိမ်လေးသာနေပေး၊ အမေကိုယ်တိုင်ကြည့်လုပ်သွားမယ်..”
ပြောပြီးတာနဲ့အမေက ကျနော်ခြုံထားတဲ့စောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်တယ်၊
ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးခါးပုံစကိုလဲဆွဲဖြေလိုက်ပြီးပုဆိုးကိုဒူးခေါင်းအထိဆွဲချလိုက်တော့တယ်ဗျာ..၊
ဟိုက်..သေလိုက်ပါတော့…၊ ကျနော်ကညအိပ်ရင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်၊ ပုဆိုးတစ်ထည်ထဲ၊
အတွင်းခံတောင်းဘီခံဝတ်တတ်လေ့မရှိတော့၊ ကျနော့်ဂွေးစိလေးငေါက်တောက်ပေါ်လာရောဗျ..၊
ကျနော်ရုတ်တရက်အရမ်းလန့်သွားပြီးလက်နဲ့ကမန်းကတန်းအုပ်လိုက်ရတယ်။
ကြက်သီးတွေဖျင်းကနဲထပြီး ပူထူသွားတယ်ဗျ၊ ရှက်လဲရှက်သွားတယ်။ အမေလှုပ်ရှားလိုက်တာကလဲမြန်လိုက်တာဗျာ။
“အမေ..! အာ့ဘာလုပ်တာလဲ..”
အမေကကျနော့် အငယ်ကောင်ကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုဆွဲဖြေနေရင်းက..
“အမေပြောတဲ့အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးနေစမ်းသား..အမေသားဆီကပါဝါတွေထုတ်ယူပြီး၊ အမေ့ဆီကိုအားဖြည့်မလို့..”
အမေကစကားဖြတ်ပြီးပိတ်ပြောတော့ ကျနော်လဲငြိမ်နေလိုက်ရတော့တယ်။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၅)
ကျနော်လဲအူကြောင်ကြောင်ဖြစ်ပြီးငြိမ်နေလိုက်တုန်းမှာပဲ၊ အမေက ကျနော့်လီးကိုကျကျနနကြီးကိုင်လိုက်တယ်ဗျ၊
ကျနော်လဲပူထူနေပြီ၊ သိနေတာက ဒါအမေနောက်နေ၊ ကစားနေတာမဟုတ်ဘူး။
ကျနော်လဲ ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကြောင့် စောစောကအတော်ကြီးလန့်သွားတဲ့စိတ်တွေပြန်မငြိမ်သေးဘူး။
တစ်ကိုယ်လုံးလဲ အကြောအခြင်တွေဆိုင်းကုန်သလိုလှုပ်ရှားလို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်။
အမေကကျနော့်လီးကိုသူ့လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ လက်ဆုပ်ကိုအပေါ်အောက်လှုပ်ရှားပြီးကစားတော့တယ်၊
ဒါအမေကကျနော့်ကို ဂွင်းထုပေးနေတာပဲဗျ၊ ကျနော်အခုမြင်နေရတာကို၊ ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်မယုံနိုင်ဘူး။
ကျနော့တစ်သက် ဘယ်သူ့ရှေ့မှာမှအခုလိုပုဆိုးချွတ်မပြခဲ့ဖူးဘူး။
တစ်သက်လုံးဘယ်သူမှလဲကျနော့်လီးကိုဒီလိုလာမကိုင်ဖူးဘူး။
ကျနော်ကိုယ့်ဖာသာကို်ယ် ဂွင်းထုပြီး အာသာဖြေခဲ့ဖူးပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အခုဟာက၊ တခါမှဒီကိစ္စမျိုးနဲ့ပတ်သက်ပြီး အဆက်အဆံမရှိခဲ့ဘူးတဲ့ကိုယ့်အမေကိုယ်တိုင်ကိုက
လာပြီးးဂွင်းကိုင်ပေးနေတော့ ကျနော်လဲဦးဏှောက်စားပြီးလည်ထွက်ကုန်ပြီ။
ကျနော်အခုဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ဂွေးလာကိုင်ပေးနေတဲ့အမေ့ကိုရှက်လဲရှက်တယ်။
ကျနော်လဲဘယ်လိုမှမနေတတ်တော့လို့အမေ့ကို…
“အမေ..ဘာဖြစ်လို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..”
အမေက လေသံ ပျော့ပျော့ တိုးတိုးလေးနဲ့..
“အမေလုပ်မှဖြစ်မယ်..သား၊ သားဆီကဘာမှမရောနှောရသေးတဲ့ပါဝါတွေကိုဆွဲထုတ်ရယူဖို့ကဒီတစ်နည်းပဲရှိတော့တယ်.. ”
အမေဒီလိုပြောတော့၊ ကျနော်လဲဘာမှပြောမထွက်တော့ဘူး။
အမေဘာဆက်လုပ်မလဲလို့ငြိမ်ငြိမ်နေပေးပြီးကြည့်နေလိုက်တော့တယ်။
ကြည့်နေတုန်းမှာပဲအမေကခေါင်းကြီးငုံ့လာပြီး ပါးစပ်ကိုဟလို့၊ ခပ်ပျော့ပျော့ကျနော့်လီးကိုကုန်းစုပ်တော့တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော်ကြက်သီးမွေးညှင်းတွေထောင်ထအောင်ထပ်ပြီးလန့်သွားရပြန်ပြီ။
ကျနော့်ဆီက ပါဝါတွေကိုအမေဘယ်လိုနည်းနဲ့များစုပ်ယူမလဲလို့သိချင်နေတုန်းမှာ၊
ဘယ့်နှယ် ပါဝါမစုပ်ပဲ၊ ကျနော့်လီးကိုလာစုပ်နေပါလား၊ အဲ့ဒါဆိုင်သလား၊ အဲ့လိုပဲပါဝါယူရသလား။
အမေ့နည်းတွေကိုကျနော်လိုက်လို့မမီတော့ဘူး..။
ကျနော်အကြီးအကျယ်လန့်သွားတော့ ထထိုင်ပြီးနောက်ဆုတ်ထွက်မယ်အလုပ်။
အမေ့လက်ကကျနော့်ရင်ပတ်ကိုမထနိုင်အောင်ဖိထားတယ်လေ။ အမေကမော့ကြည့်ပြီးတော့အမိန့်ပေးသလိုပြောတယ်။
“ငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်နေ..ထမလာနဲ့”
ပြီးတာနဲ့အမေကပြန်ငုံ့လို့၊ ကျနော့်လီးကိုပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်ပြီး၊ ခေါင်းကြီးနိမ့်လိုက်ကြွလိုက်နဲ့ ဆက်စုပ်နေတော့တယ်ဗျ။
ကျနော်ကမိန်းမတစ်ယောက်၊ ယောက်ျားလီးစုပ်ပြီးပုလွေမှုတ်တယ်ဆိုတာ အပြာကားထဲမှာပဲကြည့်ဘူးတာဗျ။
ဒါပေမယ့်ကိုယ်ကိုတိုင်ဒီလိုအမှုတ်ခံရလိမ့်မယ်လို့မထင်ခဲ့သေးဘူး။ အခုတော့နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံရပြီ၊
ပြီးတော့လုပ်ပေးနေတဲ့သူကလဲတခြားသူမဟုတ်ဘူး၊ ကျနော်ဘယ်လိုမှကိုထင်မထား၊
အိပ်မက်မက်မထားတဲ့ ကျနော်ရဲ့အမေကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေတယ်။
ကျနော်ဘာလုပ်ရမှန်းကိုမသိတော့ဘူးဗျ။ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေတာပဲသိတယ်။ အမေလုပ်နေတာကိုငြိမ်ပြီးခံနေမိတယ်။
နောက်တစ်ခုက ကျနော့်အတွက်ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရ ပြဿနာတက်လာတာတစ်ခုတော့ရှိတယ်။
အဲ့ဒါကတော့သောက်လိုက်ကမ်းဆိုးမသိ၊ ကိုယ့်အမေရင်းမှန်းမသိ၊ ဘာမသိပဲနဲ့ ကိုရွှေလီးကသောက်တလွဲထကြွလာတာပဲဗျ၊
ကျနော်စိတ်ထိမ်းပေမယ့်ဘယ်လိုမှထိမ်းမရဘူး။
ကျနော့်ကောင်ထောင်လာတော့ အမေကမျက်နှာကိုမော့်ကျနော့်ကိုကြည့်ရင်းပြုံးလိုက်ပြီး။
“ကောင်းတယ်သား..ဒီလိုမှပေါ့..”
ကျနော်အမေဘာဆိုလိုနေတယ်ဆိုတာကိုနားမလည်ဘူး။
အမကေသူပတျပွီးဝတျထားတဲ့ပိတျဖွူပတျထမီရဲ့ခါးမှစညျးထားတဲ့အထုံးကျိုဖွခေလြိုကျတော့
လျော့ပြီးပြေကျလာတဲ့အခါ ခါးနဲ့ဒူးတွေပေါင်တွေကို တစ်ပြိုင်ထဲလှုပ်လို့ခါချလိုက်တော့၊
ထမီကခြေထောက်မှာကွင်းလုံးကျွတ်ပုံကျသွားတယ်။
ကျနော် မျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူးရပြန်ပြီ။ ကျနော့်အိပ်ခန်းထဲမှာမီးမှိတ်ထားပေမယ့်၊
အမေဝင်လာတုန်းကထဲကတံခါးဟထားတော့၊ အပြင်ခန်းကမီးအလင်းရောင်က၊
အခန်းထဲမှာ၊ အရာရာကိုတော်တော်ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်နိုင်အောင်လင်းနေတယ်။
အမေ့ထမီကြီးကွင်းလုံးပုံကျသွားတော့၊ ဘာမှမရှိတော့တဲ့ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို
ရှင်းရှင်းကြီးမြင်လိုက်ရတယ်လေ။ အမေကအတွင်းခံလဲခံဝတ်မထားဘူးဗျ။
အမှန်တော့ကျနော့်အမေကခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံအချိုးအစားကအတော်လှတယ်ဗျ။
မျက်နှာကျကလဲသာမန်ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ဆိုတာထက်အများကြီးပိုလှနေသေးတယ်။
အမေ့အသက်ကလဲ ၄ဝပြည့်ပြည့်ပဲရှိသေးတာကိုး။
ကျနော်သိတာပေါ့၊ မြို့ထဲက ယောက်ျားလတ်၊ ယောက်ျားကြီးတွေ အမေ့ကိုကြိုက်ကြ၊ စိတ်ဝင်စားကြတယ်ဆိုတာ။
ဒါပေမယ့်အမေ့ကိုဘယ်သူမှမစရဲကြဘူး။ အမေ့ပုံစံက၊ ဟိတ်နဲ့ဟန်နဲ့၊ ဗေဒင်ဆရာမဖြစ်တဲ့အပြင်၊
အထက်လမ်းဆရာမလိုလို၊ ပရောဂဆရာမလိုလို၊ ဂိုက်ဖမ်းထားပြီး၊ ဆွဲဆောင်မှုမရှိတဲ့ ဝတ်ဖြူတွေနဲ့ပဲအနေများတော့၊ ရှိန်ကြတာပေါ့လေ။
ကျနော့်အနေနဲ့ကတော့အမေ့ကိုအမေဆိုတဲ့အတွေးကလွဲလိုု့တစ်ခါမှထွေလီကာလီစိတ်မျိုးနဲ့မမြင်၊ မတွေး၊ မကြည့်ဖူးဘူး။
ကျနော့်စိတ်ကကိုယ့်အမေမပြောနဲ့။ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့လို သူများသားအမိတွေ၊
မလျော်မကန်တာတွေကိုယ့်ရှေ့လုပ်ပြနေတာကို သဘောမကျတဲ့အပြင်၊ စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေတာသာကြည်တော့….။
ကျနော့်မှာအမေ့ကိုအဲ့ဒီစိတ်တွေတစ်ခါမှမရှိခဲ့ဘူးတဲ့အပြင်၊ အမေနဲ့ကျနော့်ကြားမှာ
မတော်တဆထိတွေ့မိလို့ အဲ့ဒီစိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာရတယ်ဆိုရလောက်အောင်ဘာတစ်ခုမှငြိစွန်းစရာမရှိခဲ့တာအမှန်ပါ၊
အခုလောလောလတ်လတ် မိနစ်ပိုင်းလေးအထိဆိုပါတော့။
ဒါကြောင့်လဲအမေ့အပြုအမူတွေကိုကျနော်အရမ်းထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားရတာပါ။
ဒါပေမယ့်ထူးဆန်းတယ်ဗျာ။ အမေဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ဘာမှဖီလင်မရှိပဲပျော့နေတဲ့ဂွေးက၊
အမေ့ပါးစပ်နဲ့ ၄-၅ ကြိမ်လောက်စုပ်ပေးလိုက်လို့အာငွေ့လေးရတာနဲ့ ဘာဖြစ်လို့မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်တောင်တက်လာရတာလဲ..။
ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်လဲနားမလည်နိုင်ဘူး။
အမေ့ကိုတစ်ချိန်လုံးချစ်ခင်ရိုသေနေတဲ့စိတ်တွေကနေ၊ အခုအမေထမီကွင်းလုံးကျွတ်ကြီးချွတ်ချပြလိုက်တော့
ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိရင်တွေဗြောင်းဆန်အောင်ခုန်လာတယ်။
အမေ့လက်တွေကလဲကျနော့်လီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတုန်းပဲ။
အမေကုတင်ဘက်ဆီနောက်တစ်လှမ်းတိုးလာပြီးကုတင်ပေါ်ဒူးထောက်တက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ၊
အမေ့ပေါင်ကြီးတွေ၊ တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေ၊ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးတွေကို ဘာမှမဝတ်ထားပဲ၊
ဘဝမှာပထမဆုံးအနီးကပ်မြင်လိုက်ရတော့တယ်ဗျာ…။
အခန်းပြင်ကထိုးဝင်လာတဲ့အလင်းရောငိမှိန်မှိန်အောက်မှာကျင့်သားရလာပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်အမြင်တွေက၊
ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအကွေ့အခုံးတွေနဲ့အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမြင်နေရတယ်။
တစ်ကိုယ်လုံးဖွေးနေပေမယ့်၊ ဗိုက်သားဖွေးဖွေး၊ ချက်ရဲ့အောင်ပိုင်းပေါင်ခြံကြားမှာတော့၊ သုံးမြှောင့်တြိဂံပုံသဏ္ဍာန် အမွှေးအုံမဲမဲထူထူကြီးဗျို့။
ဟိုတစ်နေ့ကမြင်လိုက်ခဲ့ရတဲ့ အန်တီဝင့်ဝါစိုးပစ္စည်းကြီးထက်တောင်၊ ပိုထူသေးတယ်လို့ထင်တယ်။
အခုအမေ့အခြေအနေကြည့်ရတာကျနော်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွတော့မယ့်ပုံပေါက်နေတယ်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့..ကျနော်ကြည့်ဘူးတဲ့အောကားတွေမှာတက်ခွခါနီးအဲ့လိုအနေအထားမျိုးပဲ၊
အမေကကျနော်အိမ်မက်တောင်မက်မထားဘူးတဲ့အပြုအမူတစ်ခုကိုလုပ်တော့မယ်၊
ကျနော်လဲလန့်ပြီးအိပ်ယာကိုတံတောင်ထောက်အားပြုလို့ထပြီးဖင်ရွှေ့နောက်ဆုတ်ပြေးတယ်။
အဲ့ဒါကိုအမေကလဲဖင်ကြီးနောက်ရွှေ့လိုက်လာပြီးကျနော့်ပေါင်ပေါ်အတင်းလိုက်ထိုင်တယ်လေ။
ကျနောလဲကိုယ့်ငယ်ပါကိုလက်နဲ့အတင်းဆုပ်အုပ်ကိုင်ထားရင်း..၊
“အမေ..မလုပ်နဲ့..အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့အမေရာ..သားသိတယ်နော်..အမေဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ”
အမေကျနော့်ကိုတချက် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့မော့ကြည့်တော့..သူ့မျက်လုံးမှာဝမ်းနည်းရိပ်တွေသန်းနေသလိုပဲ။ ပြီးတော့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့..
“ဘာဖြစ်လို့လဲသား..အမေ့ကိုပေးလို့မရဘူးလားဟင်”
“မဖြစ်နိုင်ဘူးအမေ..၊ အမေကသားရဲ့အမေအရင်းကြီးလေ..”
ကျနော်ပြန်ဖြေလိုက်တော့၊ ကျနော့်အသံတွေလဲတုန်နေတယ်လေ။
အမေကဆီကခံစားချက်ကိုအတင်းထိမ်းနေရပုံနဲ့ တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်တာတွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ရှိုက်သံနဲ့ပဲ..
“ဘာလို့…ဒို့ကျမှမဖြစ်နိုင်ရမှာလဲသားရယ်၊ ထူးလေး..၊ သားသိလား..
အမေလေ..ဒေါ်ဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့သားအမိကို အစီအရင်လုပ်ပေးရင်း၊ အကြိမ်ကြိမ်ကြည့်ရတော့
ဘယ်လောက်တောင်စိတ်ကိုချုပ်တည်းနေခဲ့ရတယ်ဆိုတာသားနားလည်နိုင်မှမဟုတ်ဘူး။
အခုအမေသည်းခံနိုင်စွမ်းအားလဲကုန်သွားပြီ၊
အမေအခုဒီပညာတွေလိုက်စားနေပေမယ့်၊ အာသဝေါကုန်နေတဲ့အရိယာသူတော်စင်မဟုတ်ဘူး၊
သာမန်ပုထုဇဉ်၊ သာမန်မိန်းမသားတစ်ယောက်အဆင့်ပဲရှိသေးတယ်။ သားအဖေ ဒို့ကိုထားပစ်သွားပြီးကထဲက
အမေ့မှာအရမ်းအထီးကျန်ဆန်ခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့်အလုပ်မှာစိတ်မြှုပ်ထားတာ။
အမေလဲသွေးနဲ့သားနဲ့ကိုယ်ပဲ၊ ကျောက်ရုပ်မှမဟုတ်တာ၊ အခုဒေါ်ဝင့်ဝါတို့သားအမိကိုကြည့်ပြီး အမေမေနေနိုင်တော့ဘူး။
ဒေါ်ဝင့်ဝါလိုပဲ၊ သားကိုအမေပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရနိုင်ဘူးလား၊
ဒါမှမဟုတ် အမေ့ဆန္ဒတွေပြည့်အောင်၊ နောက်လင်တစ်ယောက်ရှာယူပြီး၊ အမေနဲ့သားတို့ကြားကချစ်ချင်းမေတ္တာတွေကို
တခြားသူတစ်ယောက်ကိုခွဲပေးလိုက်ရမှာလား၊ သားဆုံးဖြတ်လေ။
အမေကတော့အရမ်းလိုချင်နေတယ်သား..အမေ့ကိုတောင်သားလေး မပေးနိုင်ဘူးလားဟင်…”
“အမေအရမ်းလိုချင်နေတယ်သား” ဆိုတဲ့စကားကြောင့်
ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်ရော၊ စိတ်ထဲမှာပါ တပြိုင်ထဲရိုက်ခတ်တုန်လှုပ်၊ လှုပ်ခါသွားရတယ်ဗျာ။
ကျနော်နားလည်သွားပါပြီ။ တကယ်တော့အမေဟာ အရွယ်ရှိသေးတဲ့၊ မုဆိုးမပျိုတစ်ယောက်ပါ။
ကိလေသာရာဂမီးတွေမလျော့သေးပဲအားကောင်းတုန်းအရွယ်လို့လဲဆိုလို့ရတယ်လေ။
သွေးသားလည်ပတ်မှုကောင်းတုန်းအချိန်မှာခန္ဓာကို်ကတောင်းဆိုမှုတွေကိုချုပ်တည်းထားရပြီး
ကျနော်တို့လက်ကျန်သားအမိ၂ယောက်တာဝန်အတွက်အလုပ်ထဲစိတ်နှစ်ထားရရှာတယ်။
တကယ်တော့ အမေနောက်လင်ယူဖို့စဉ်းစားမယ်ဆိုရင်တောင်မခက်လှပါဘူး၊
၂ယောက်ထဲသာရှိတော့တဲ့ကျနော်တို့အကြား၊ နောက်လင်ကြောင့် မေတ္တာလျော့ပါးသွားမှစိုးလို့၊
အခုသူလိုချင်တဲ့ဆန္ဒကို ကျနော့ဆီမှာပဲမရှက်မကြောက်လာတောင်းခံနေတာကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။
ကျနော့်စိတ်တွေအရည်ပျော်ပြီး အမေ့ကိုလဲအရမ်းသနားသွားတယ်။
အမေ့ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ့ သူ့ရဲ့ရင်ထဲကလာတဲ့စိတ်ဆန္ဒကို မပိတ်ပင်သင့်တော့ဘူးလေ။
ပြီးတော့စောစောကအမေစုပ်ပေး၊ ဆွပေးထားတာကြောင့်လဲကျနော့်စိတ်တွေက ဝေဝါးပြောင်းလဲနေပြီ။ စိတ်တွေပါနေခဲ့ပြီ။
သနားစရာကောင်းလှတဲ့ကျနော့်မွေးမေမေကို ကျနော်လိုက်လျောပေးဆပ်လိုက်တော့မယ်လို့
စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတာနဲ့တပြိုင်ထဲလိုလို၊ သွေးတွေက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ အမြန်နှုန်းနဲ့တိုးဝှေ့စီးဆင်သွားပြီး၊
တကိုယ်လုံးပူနွေးလာသလို။ ခုနက ထိ်တ်လန့်ရောထွေးနေတဲ့စိတ်ကြောင့်
ပြည့်ပြည့်ဝဝမတင်းမာသေးတဲ့ ကျနော့်လီးကထန်ကနဲထောင်တက်လာတော့တယ်။
ကျနော်ကလိုက်လျောကြောင်းပြတဲ့အနေနဲ့၊ ပြန်လှဲချလိုက်ပြီးငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်တော့တယ်။
အမေက အခုမှကျေနပ်ပြုံးလေးတစ်ချက်ပြုံးပြီး..၊
“ဒီလိုမှပေါ့..သားရယ်..”
အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထပြီးမာတောင်ထနေပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်လီးကိုအမေကတင်းတင်းဆုပ်ပြီး
လက်နဲ့ ၄-၅ကြိမ်လောက်သွက်သွက်လေးဆောင့်ပေးလိုက်ပြီးမှ သူ့ဖင်ငြီးကိုကျနော့်ခါးပေါ်မရွှေ့လိုက်တယ်၊
ပြီးမှသူ့ပေါင်ခြံနဲ့ကျနော့်လီးကိုတည့်အောင်ချိန်ပြီးထိုင်ချလိုက်တော့တယ်ဗျ။
ကျနော်မျက်စိတွေမှိတ်ထားပေမယ့် ခံစားချက်နဲ့သိနေတယ်လေ။
အခုဟာက ကျနော်လီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းတိုက်ပေးနေတဲ့အမေ့ရဲ့လက်တစ်ခုထဲမဟုတ်တော့ဘူး။
ကျနော့်ဆီးစပ်ကအမွှေးအုံထူထူကြီးရဲ့အထိအတွေ့ကိုရနေတယ်။
လီးကပျော့ပျောင်းနူးညံ့နေတဲ့အရာတစ်ခုထဲထိုးခွဲဝင်ရောက်နေတာကိုသိလိုက်တယ်။
နုနုအိအိအသားဆိုင်ကြီးတွေကကျနော့်ကပ္ပါယ်အိတ်ဂွေးဥကြီးတွေပေါ်ကိုပိကျလာနေတယ်။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၆)
ကျနော်ငြိမ်ပြီးလှဲပေးနေတုန်းမှာပဲ။ အပေါ်ကကားယားကြီးခွထိုင်နေတဲ့အမေကစတင်လှုပ်ရှားလာတယ်။
ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ချည်ချချည်နဲ့ကျနော့်လီးပေါ်မှာဖိဖိချပြီးလီးကိုမွှေ့ပြီးနှဲ့ပေးနေတယ်လေ။
ကျနော် အမေ့ကိုတုန်ယင်ပြီအားမရှိတဲ့အသံပျော့ကလေးနဲ့…၊
“အမေ..သားဒီလိုတစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး..”
“အမေသိတယ်သား..ဒါပေမယ့်သားလဲ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့ ဘယ်လိုလုပ်နေကြတယ်ဆိုတာကိုတွေ့ဘူးတယ်မဟုတ်လား…”
ကျနော်လဲဘာမှမပြောဖြစ်တော့ပဲ ခေါင်းကိုပဲငြိမ့်ပြလိုက်ရတယ်။
အမေကလဲပြုံးပြုံးလေးလုပ်နေရုံကလွဲလို့ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။
သူ့လက်နဲ့ကျနော့်လီးကိုလှမ်းကိုင်ပြီးတည့်တည့်ထောင်လိုက်တယ်။ အမေ့ဖင်ကြီးမြောက်ပြီးကျနော့်ခါးပေါ်ဝဲလာတယ်။
ပြီးတော့မှအမေ့ပေါငိခြံဂွဆုံကလီးနဲ့တည့်တည့်အနေအထားအရောက်ကိုယ်ကိုတဖြည်းဖြည်းလျှော့ချပြီးထိုင်လိုက်တော့တယ်။
ကျနော့လီးကအမေ့ပေါင်ကြားကနက်ရှိုင်းတဲ့တစ်နေရာထဲကိုပြိကနဲဝင်သွားသလိုခံစားရတယ်။
ဒါပေမယ့်လွယ်လွယ်တော့မဟုတ်ဘူး၊ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းခက်ခက်ခဲခဲပဲ။
လီးနံရံတွေကိုအတင်းပွတ်ပြီးတွန်းထိုးခံလိုက်ရသလို စပ်ဖျင်းဖျင်းနာသွားသလို၊
တစ်ဘက်ကလဲချွဲကျိကျိစိုထိုင်းထိုင်းအထိအတွေ့ကိုရလိုက်တယ်။
ကျနော်ကဘာမှမသိတဲ့လူမမယ်ခလေးလေးမှမဟုတ်တော့တာ၊ အရွယ်ရောက်ပြီးသား၊ နားလည်လေ့ကျက်ပြီးသား၊
လက်တွေ့ပရက်တီကယ်မရှိခဲ့ပေမယ့် အခုကျနော့်လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီဆိုတာတော့ကောင်းကောင်းသိနေတယ်။
ကျနော့်ဘဝမှာစောက်ဖုတ်ကိုတေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တစ်ခါမှမလိုးဖူးဘူး။ အခုကျနော့်အမေကိုယ်တိုင်ကကျနော်လီးပေါ်ထိုင်ပြီးလိုးပေးနေပြီ။
စိတ်ထဲမှာသိနေတာကအခုဝင်သွားတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကတော်တော်ကြပ်လဲကြပ် ညပ်လဲညပ်တယ်။
ကျနော့်လီးတွေကျိန်းပြီးနာနေတယ်လေ။ ကျနော်နာလို့ဆတ်ခနဲလှုပ်လိုက်မိတော့ အမေကသဘောပေါက်ပြီး
သူ့ဖင်ကြီးဖိကြိတ်ချလာတာကိုခဏရပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲယောင်ပြီး…၊
“နာတယ်..နာတယ်အမေ”
“အမေလဲနာတာပဲသား…လီးနဲ့မတွေ့ရတာကြာပြီ အရမ်းကြပ်နေတယ်။ ဒီလိုပါပဲ၊ ခဏကြာရင်ပျောက်သွားမှာပါ..”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…”
အမေကဖင်ကြီးကိုကြွကြွပြီးအချက်ကျကျ ထိုင်ညှောင့်နေတယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲတစ်လက်မချင်းနစ်သည်ထက်နစ်ဝင်သွားပြီ။
အမေ့ဆီကအသံတိုးတိုးလေးကနေစပြီးအသံကိုလွှတ်ပြီးညည်းသံလေးတွေကျယ်လာတယ်။
“အိုးးးး စစ်စ်စ် အိ…အာ့..အာ့..ဟင်းးး…ဟုတ်ပြီ.. ခေါင်းဝင်သွားပြီးမှတော့ကျန်တာကမခက်တော့ပါဘူး..အားးးး..”
အစပိုင်းမှာအမေဆိုတဲ့အသိတစ်ခုကြောင့်သိပ်ပြီးမလာသေးတဲ့လီးဟာ
အခုတော့မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့စောက်ခေါင်းထဲဝင်သွားတဲ့အတွက်အလိုလိုကိုထလာတော့တာ၊ မာထန်နေတာပဲ၊
လီးဆိုတာကစောက်ဖုတ်ပဲသိတာ။ အမေဆိုတာကိုသိတာမဟုတ်ဘူးလို့တောင်တွေးနေမိသေးတယ်ဗျို့..။
အခုတော့ကျနော်လီးကအရည်ကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာသလို
အမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာလည်းအရည်တွေနဲ့ချောကျိနေပြီ၊
အဲဒီအရည်တွေကဘယ်လိုထွက်လာတယ်ဆိုတာကိုကျနော်အရင်းအမြစ်အထိလဲစဉ်းစားမနေတော့ဘူး။
အခု အမေကသူဖင်ကြီးကိုကျနော့်လီးပေါ်ဆောင့်ဆောင့်ချနေတယ်။
ရွှဲအိနေတဲ့အရည်တွေကြောင့်တစ်ချက်ထက်တစ်ချက်လွယ်လာပြီး၊ ပြိကနဲ၊ ပြိကနဲဝင်သွားလိုက်တာ၊
လီးကိုစောက်ပတ်ကငုံမိပြီးပျောက်သွားပြီ၊ စောက်ခေါင်းထဲကခပ်နွေးနွေးအရသာကိုခံစားနေရတယ်။
အမေ့ဖင်ကြီးကကျနော့် ဥနှစ်လုံးကိုဖိထိုင်ထားတာနဲတဲ့ ဝိတ်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့်၊ ကျနော့်မှာနာတာတွေ၊ လေးတာတွေမရှိတော့ပဲ၊
လီးအရင်းအထိအကြောတွေကတဖြင်းဖြင်းနဲ့ဆိမ့်နေတာပဲသိတော့တယ်။
အမေ့မှာလဲဖင်ကိုဆောင့်ရင်းမျက်နှာလေးမော့ခေါင်းကိုဘယ်ညာရမ်းပြီး တအင်းအင်းနဲ့ဖီးတက်ပြီးညည်းနေတော့တာလေ။
ကျနော်လဲကောင်းလာလို့လီးကိုကော့ကော့တင်ပေးနေပြီ။
လက်တွေကလဲကျနော့်ခါးပေါ်ဖြတ်ခွထိုင်ထားတဲ့အမေ့ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးတစ်တစ်ကြီးတွေကို အားရပါးရပွတ်ပေးနေမိတယ်။
ကျနော်အရင်ကအမေ့ပေါင်တွေအတွင်းသားတွေမပြောနဲ့၊ အပေါ်ယံတောင်အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမသုံးသပ်ဖူးဘူး။
ကိုင်ခွင့်ရလိမ့်မယ်လို့မထင်ခဲ့ဘူး၊ စိတ်ကူးထဲလဲမထည့်ခဲ့ဖူးဘူး။
အခုအမေ့ပေါင်တွင်းသားနုနုအိအိကြီးတွေကိုပွတ်ပေးနေရတဲ့အထိအတွေ့ကဖီးပဲဗျာ။
အမေကသူ့ကိုင်နေတာကိုဘာမှမပြောဘူး။ သူ့ကိုယ်ကြီးကိုပဲအားယူကုန်းထပြီး
ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်လက်၂ဘက်နဲ့ထောက်အားပြုပြီးနှိမ့်ချည်ကြွချည်နဲ့ထိုင်ညှောင့်နေတယ်။
ကြွလိုက်တဲ့အခါတိုင်းလဲ၊ ကျနော့်လီးကျွတ်ထွက်မသွားအောင်ထိမ်းထားပြီး အချက်အတော်များများညှောင့်ပြီးလို့အရှိန်ရလာတဲ့အခါ၊
လီးကိုစောက်ပတ်နဲ့ကြိတ်ပြီးရှေ့နောက်မွှေလိုက်။ စကောဝိုင်းလိုက်နဲ့စိတ်ကြိုက်ပတ်ရမ်းနေတော့တာဗျို့။
ဆီးစပ်ချင်းကြိတ်တော့ စောက်မွှေးနဲ့လမွှေးတွေလဲတပြိပြိကြိတ်မိနေပြီး၊ ကျွတ်တောင်ထွက်လာကြတယ်။
“အားးး အမေ၊ သားအရမ်းကောင်းနေတယ်အမေရာ”
အမေကစောက်ပတ်ကိုပိုကြိတ်မွှေ့လိုက်ပြီး…
“သားးး အမေလဲတူတူပဲအရမ်းကောင်းနေတာပဲ၊ ပေါင်ချည်းပဲပွတ်မနေနဲ့လေကွာ..
သားကိုင်ချင်အမေ့တကိုယ်လုံးသားစိတ်ကြိုက်ကိုင်လို့ရတယ်။ နို့ကိုင်ချင်၊ နို့စို့ချင်လဲရတယ်၊ သားသဘော…”
အမေဒီလိုပြောတော့ကျနော်၂ခါထပ်စဉ်းစားမနေတော့ဘူး၊ နို့တွေဆီလက်လှမ်းလိုက်တယ်၊
မျက်စိကလဲရောက်သွားတော့..၊ (အင်..အမေကအခုထိ၊ အပေါ်ပိုင်းကိုမချွတ်ရသေးဘူးလေ)
ဒါပေမယ့်..ပြောနေရင်းပဲ အမေကသူဝတ်ထားတဲ့ ပိတ်ဖြူရင်ဖုံးအင်္ကျီကိုနှိပ်စေ့လေးတွေတထောက်ထောက်နဲ့ဆွဲဖြုတ်ပစ်ပြီးချွတ်ချလိုက်တော့တယ်။
ဟင်…အမေကအတွင်းမှာဘော်လီခံမဝတ်ထားဘူး။ အမေ့နို့အုံကအင်္ကျီအချွတ်မှာအန်ကျလာတယ်။
အမေကတခြားမိန်းမတွေအများစုလိုနို့အုံကြီးကြီးထွားထွားမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဆိုဒ်ကခပ်သေးသေးရယ်။
တချို့မိန်းမတွေများဆိုရင် အင်္ကျီဝတ်ထားရင်းနဲ့ကကိုရုန်းကန်ထွက်နေတာ..။
ကျနော်ကအိမ်မှာနေရင်းအမြဲသာတွေ့နေတာ၊ အမေ့နို့ဆိုတာကိုအခုထိသတိကိုလုံးဝမထားမိခဲ့သေးတာ။
အခုချွတ်ချလိုက်တော့မှမျက်စိရှေ့တစ်ပေသာသာမှာအလုံးလိုက်ကလေးပြူးကနဲမြင်လိုက်ရဆယ်ဆိုပါတော့..၊
အဲ..ချွတ်လိုက်တော့လဲ သိပ်အကြီးကြီးမဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့်၊ သူ့ဆိုဒ် သူ့အလုံးအထည်နဲ့တော့ရှိသားပဲ။
(ကျနော်ကအတွေ့အကြုံမရှိတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ဘယ်ဆိုဒ်ဆိုတာတော့မမှန်းနိုင်၊ မပြောတတ်ဘူးဗျ၊)
လွယ်လွယ်ပဲပြောရမယ်ဆိုရင်တော့အလတ်စားပေါ့ဗျာ။ ဟိုနေ့ကတွေ့လိုက်ရတဲ့ အန်တီဝင့်ဝါစိုးရဲ့နို့ကြီးတွေကိုတော့ဘယ်မီမလဲ။
လှမ်းလိုက်တဲ့ကျနော့လက်တွေကအော်တိုမက်တစ် နို့တွေကိုကိုင်မိရက်သားဖြစ်သွားပြီ၊
သေရော..ကျနော့တစ်သက်မှာတစ်ခါမှမိန်းမနို့ မကိုင်ဘူး၊ မညှစ်ဖူးခဲ့တာပဲဟာပဲ။ လက်ရဲ့အထိအတွေ့မှာနူးနူးညံ့ညံ့အိကနဲ..။
အသက်၄ဝတန်းရှိလာတဲ့အိမ်တောင်ရှိပြီးမိန်းမတစ်ယောက်ဆိုပေမယ့်အမေ့နို့တွေကပြင်းတွဲပျော့ကျမနေပဲ၊
တင်းတင်းလေးနဲ့ခပ်အိအိလေးဗျ၊ ကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေး။
အခုမှအမေနှစ်ပေါင်းများစွာဖွက်ထားခဲ့တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ရင်သားအလှကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ခွင့်ရတော့တယ်၊
ပြီးတော့ပိုင်ရှင်တစ်ယောက်လိုကိုင်ခွင့်နယ်ခွင့်လဲရလိုက်ပြီ။ ကျနော်စိတ်လိုလက်ရနဲ့အမေ့နို့တွေကိုနယ်နေကိုင်နေလိုက်တာ
အမေ့ကိုယ်ကကိုင်းပြီးကျနော့ပေါ်စီးမိုးကျလာတယ်၊ သဘာဝကအလိုလိုသင်သွားတယ်၊
ကျနော့်ပါးစပ်တွေကအလိုလိုအမေ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလှမ်းဟပ်ပြီးတပြွတ်ပြွတ်စို့နေမိပြီ။
အမေကမျက်နှာလေးမော့ပြီးတဟင်းဟင်းနဲ့ညည်းနေတယ်။ ဖင်ကြီးကလဲအမွှေ့အဆောင့်မပျက်ဘူး။
အမေ့အသက်ရှူသံတွေကပြင်းလာပြီးတဟောဟောနဲ့မောသံလေးတွေထွက်လာခဲ့ပြီ။
“အမေမောလာပြီ မရတော့ဘူး..၊ အမေ့ကိုသားတလှည့်လုပ်ပေးဦး…”
အမေကကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး၊ ကျနော့်ပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီးတော့အိပ်ရာပေါ်ပက်လက်လှဲလိုက်တယ်၊ ဒူးလေးတွေကထောင်လို့။
ကျနော်ထထိုင်ပြီးကြည့်လိုက်တော့အမေ့ကိုမွေးရာပါဝတ်စုံနဲ့တွေ့လှပစွာတွေ့လိုက်ရတော့တယ်။
အမေ့အဝတ်အစားတွေကကုတင်ဘေးမှာတစ်စစီအပုံလိုက်။
လှလိုက်တဲ့အမေ၊ အခုမှ ကိုယ့်အမေကိုမိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့မြင်မိတယ်။
ထောင်နေတဲ့ဒူးလေး၂ဘက်ကမကားတကားလေး။ ပေါင်ကြားမှာဟပြဲလေးဖြစ်နေတဲ့အရာလေးတစ်ခုကပြုံးပြနေတယ်။
အရည်လေးတွေရွှန်းလဲ့လို့၊
အမေကကျနော့်ကိုကြည့်ရင်းတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးကျနော့လက်တွေကိုကိုင်လို့သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားတယ်။
ကျနော်ကအခုအမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာထပ်ရက်သားကြီး..
“သား…လုပ်တော့လေကွာ..”
ကျနော်တစ်ခါမှမိန်းမကို၊ ကိုယ်တိုင်မလုပ်ဖူးဘူး..၊ ဒါပေမယ့် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာအလိုလိုသိနေသလိုပဲ။
ဒူးလေးခပ်ဟဟထောင်ထားတဲ့အမေ့ပေါင်၂လုံးကိုဖြဲချလိုက်တယ်၊ အမေကလဲအလိုက်သင့်ပဲပေါင်ကြီးတွေကိုကားပြီး
ဘေးချပေးလိုက်တော့အမေ့ပေါင်ကြားကဟပြဲကြီးဖြစ်သွားတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးရှေ့ဒူးထောက်လိုက်တယ်၊
အဖုတ်ဝမှာ လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်တေ့ချိန်လိုက်ပြီးဖင်ကိုကြွလို့ဖိထိုးချလိုက်တော့..
ပြိ..ဗြစ်..ပြစ်…
“အာ့..ဟ..”
စောက်ဖုတ်ရောလီးရောခုနကမှချွတ်ထားလို့အရည်တွေရွှဲနေတဲ့အတွက် ဗြစ်ကနဲ ပြစ်ခနဲ အလွယ်တကူဝင်သွားတယ်။
အမေလဲနင့်ကနဲဖြစ်ပြီး အာ့..ကနဲအော်လိုက်တယ်။
၂ချက်လောက်ဖင်ကြွညှောင့်ပြီးဆက်သွင်းလိုက်တော့ အဆုံးဝင်သွားပြီ။ အဲ့ဒီမှကျနော်အမေ့ကိုဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
လက်တွေကလဲအမေ့နို့လုံးလုံးလေးတွေကိုအားရပါးရနယ်နေလိုက်တယ်။
အမေကလဲတဟင်းဟင်းညည်းရင်း၊ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပြီးခံလာတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ အမေ့သားရယ်၊ အမေ့ထဲမှာပဲအရေတွေထုတ်ပြီး ပီးလိုက်နော်၊ အမေအဲ့ဒီအရေကိုလိုချင်နေတာကြာခဲ့ပြီ..”
ကျနော်စိတ်ထဲမှာ၊ အခု၊ အမေဆိုတာရော၊ ရိုသေတာ၊ အားနာတာတွေရော၊ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။
အမေ့ကိုလိုးနေရတာက သိပ်ကောင်းနေတာတစ်ခုပဲသိတော့တယ်။
ကျနော် အမေ့ကိုအားမနာတမ်း အဆက်မပြတ်ဒလစပ်ပစ်ဆောင့်ပြီးလိုးနေမိတယ်။
မကြာခင်မှာ အမေ့ကိုယ်လေးကတောင့်ကနဲတက်လာပြီး၊ နှုတ်ခမ်းတွေကိုသွားနဲ့ကိုက်ရင်း၊
အံလေးကြိတ်ပြီးတအိအိနဲ့ညည်းရင်း၊ တဆတ်ဆတ်ခါအောင်တုန်တက်ပြီးငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။
ဒါပေမယ့်ရင်ပတ်ကြီးကတောမငြိမ်ပဲ ဖားဖိုကြီးဆွဲထားသလို အမေ့ရဲ့မောဟိုက်အသက်ရှူသံတွေကတော့တရှူးရှူးနဲ့…။
ကျနော်လဲနောက်ထပ်အကြိမ်အတော်များများဆက်ဆောင့်ပြီးတော့မှ လရေတွေကိုအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲတဖြင်းဖြင်းပန်းထဲ့ပြီး၊
လီးလဲတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပီးသွားတော့တယ်ဗျာ။
အမေ့ကိုကုန်းဖက်ပြီး၊ အမေ့နို့ပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီးနားနေမိတယ်၊ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်နဲ့လှိုင်းထနေတဲ့အမေ့ရင်အုံပေါ်နားကပ်ထားမိတော့၊
အမေ့နှလုံးခုန်သံမြန်မြန်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ကြားနေရတယ်။
မောလိုက်တာတော့ပြောမနေနဲ့၊ တကယ်ပဲ၊ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမလိုးကြတာ ဒါလောက်မောလိမ့်မယ်လို့ထင်မထားမိခဲ့ဘူး။
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၇)
အဲ့ဒီညကအမောပြေတော့ကျနော်တို့သားအမိထပ်လိုးဖြစ်ကြသေးတယ်။
အမေ့ကို၂ချီလိုးပြီး (အမေကတော့ ၂ချီမကဘူးပြီးမယ်ထင်တယ်) အမေကျနော့ကုတင်ပေါ်မှာပဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။
မနက်လင်းအားကြီးမှာကျနော်နိုးလာတော့ ဘေးမှာကိုယ်တုံးလုံးနဲ့အိပ်နေတဲ့အမေ့ကိုတွေ့ပြီး
လီးထပ်တောင်လာတာနဲ့ အမေ့ကိုဖက်ပြီးဆွမိတာ၊ နောက်ဆုံးလင်းဆွဲတစ်ချီထဆွဲဖြစ်လိုက်သေးတယ်၊
ပြီးမှ အမေရေထချိုးသန့်စင်ပြီးမနက်ပိုင်းလုပ်နေကျ ရှိခိုးတာတွေမေတ္တာပို့တာတွေတောင်နဲနဲနောက်ကျပြီးမှလုပ်နိုင်တော့တယ်လေ။
ကျနော်ကပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်။
အဲ့ဒီနေ့ကအန်တီဝင့်ဝါစိုးတို့သားအမိကိုအစီအရင်ထပ်လုပ်ဖို့ချိန်းထားတဲ့နေ့…၊
မိုးစင်စင်လင်းလို့အိပ်ရာကနိုးတော့ အမေကဓာတ်ခန်း၊ ဟောခန်းတွေထဲမှာထုံးစံအတိုင်းလုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်နေပြီ။
ကျနော်မျက်နှာထသစ်ပြီးခေါင်းကြည်သွားတော့မှ၊ မနေ့ညကကျနော်နဲ့အမေလုပ်ခဲ့တာတွေကို
ပြန်စဉ်းစားသတိရလာပြီးခေါင်းတွေကြီးပြီး၊ ပူထူသွားတော့တယ်။
“သေတော့မှာပဲ..ငါတို့တွေ ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်ပြီးဒီလိုလုပ်မိပါလိမ့်။ မှားကုန်ကြပြီ..”
ဒါပေမယ့် အသွေးအသားထဲမှာတော့ ညကဖီလင်ဟာ၊ ဘယ်လိုမှမမေ့နိုင်တော့တဲ့သိပ်သာယာတဲ့ဖီလင်ပဲ၊
ညကကျနော့်ဘဝမှာ သိပ်ချစ်စရာကောင်းတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ချစ်ရည်လူးခဲ့ရတယ်။
အဲ့ဒီမိန်းမကဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲ့ဒီမိန်းမကိုကျနော်အရမ်းချစ်မိသွားပြီ။
အမေလဲအမေပေါ့၊ မတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့်လူပျိုရည်ပန်းဦးကိုဆွတ်ခူးသွားတာ အမေပဲ၊
ဒါကြောင့်အမေ့ကိုသိပ်ချစ်မိသွားပြီ။
ဒါပေမယ့် ဒီမနက်အမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကိုတော့မျက်နှာပူနေမိတယ်။ ကျနော်အခန်းအောင်းနေမိတယ်။
ဒါပေမယ့် ၈နာရီလောက်ကျတော့မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ဗိုက်ဆာလာတော့နောက်ဖေးခန်းထဲဝင်ခဲ့ပြီးတစ်ခုခုရှာစားမယ်လုပ်တော့..
အဲ့ဒီမှာပဲနောက်ဖေးခန်းထဲမှာအမေနဲ့ပက်ပင်းတွေ့တယ်။
အမေကကျနော့်ကိုတွေ့တော့ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးပြုံးပြလိုက်တယ်၊
ကျနော်ကတော့အမေ့ကိုမျက်နှာပူပြီးရှိန်နေတော့တစ်ဝက်တစ်ပျက်အပြုံးလေးနဲ့ပဲပြုံးပြလိုက်ရတယ်၊ အမေကအပြုံးလေးနဲ့…
“သားနိုးလာရင်ဗိုက်ဆာနေတော့မှာသိလို့ အမေမနက်စာလုပ်နေတာ၊ အခုလေးတင်ပြီးတယ်၊ အတော်ပဲလာ..သား..”
စားပွဲပေါ်မှာအမေက ထမင်းကြော်တစ်ပန်းကန်ပြင်ထားတယ်၊
ပြီးတော့ ပန်ကန်စောက်အသေးလေးထဲမှာကြက်ဥမကျက်တကျက်ပြုတ်၂လုံး၊ နွားနို့ကတစ်ဖန်ခွက်..၊
ဒါတွေကဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ..။ ထမင်းကြော်ကတော့ထားပါတော့၊
ခါတိုင်းပုံမှန်အတိုင်းဆို၊ အသောက်အတွက်၊ ကော်ဖီမစ်တစ်ခွက်ရေနွေးနဲ့ဖျော်ပေးနေကျ၊
အခုဒီနေ့မနက်စာကတော့စပါယ်ရှယ်ပဲ၊ ကျနော့်ကိုအမေပေးတဲ့မက်ဆေ့ရှ်ကတော့ အံ့မခန်းပဲ၊
သားအားရှိအောင်သာအားမွေးထားတော့ဆိုတဲ့သဘောလား…??၊
ကျနော်ကြက်သီးတွေတောင်တဖြင်းဖြင်းထသွားတယ်၊ သွေးတွေဆူတက်ပြီးအောက်ကကောင်တောင်ငေါက်ခနဲထလာတယ်။
အမေကကျနော့အတွက်အကြံကြီးကြီးကြံထားပြီး၊ ဖျူးချားပလန်တောင်သေချချထားပြီပုံပဲ။
ကျနော် မနက်စာစားနေတုန်းမှာ အမေက…၊
“ဒီနေ့ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့သားအမိထပ်လာကြလိမ့်မယ်၊ အမေလဲပြင်ထားမှ၊ သားရောသူငယ်ချင်းနဲ့ချိန်းထားတာ၊ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ..”
ကျနော်လဲစိတ်တွေထွေပြားနေတယ်။ မသွားချင်တော့ဘူး၊ လူလဲနုုံးနေသလိုပဲလေ။
“သား..သူငယ်ချင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီးဒီနေ့အစီအစဉ်ဖျက်ပြီးနောက်မှထပ်ချိန်းတော့မယ်အမေ၊ သားဒီမှာပဲအမေ့ကိုကူပေးတော့မယ်”
“ဒါဆိုပိုကောင်းတာပေါ့သား..အစီအရင်အတွက်သားရဲ့ပါဝါပါရင်ပိုကောင်းတယ်လေ..”
ဒါနဲ့ပဲကျနော်လဲ ချိန်းထားတဲ့ကိစ္စဖျက်လိုက်ပြီးမသွားဖြစ်တော့ဘူး။
မနက်ပိုင်းတော့ပုံမှန် ပေဒင်မေး ယတြာချေသူတွေလာကြတယ်၊ မွန်တည့်တာနဲ့ကျနော်တို့ဟောခန်းပိတ်လိုက်ကြပြီ။
နေ့လည် ၁နာရီလောက်၊ အန်တီဝင့်ဝါနဲ့ ရဲထိုက်တို့ရောက်လာကြတယ်။
အခန်းထဲဝင်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းဖျာပေါ်မှာ၂ယောက်ကြုံ့ကြုံ့လေး လက်အုပ်ချီလေးတွေထိုင်ပြီး မျက်စိမှတ်ထားကြတုန်း၊
အမေကထိုင်နေကျနေရာမှာထိုင်ပြီးဖယောင်းတိုင်တွေထွန်းလို့စရွတ်တယ်။
ဒီနေ့မှာအရင်ကလိုကျနော့်ကို အခန်းထောင့်မှာထိုင်မခိုင်းတော့ပဲ အမေနဲ့လက်တစ်ကမ်းအကွာကပေါ်ဆင့်မှာပဲ
အမေရွတ်ဖတ်နေတုန်းအနီးကပ်ပါဝါလွှတ်ပေးရတယ်။
ဒီနေ့တော့ခါတိုင်းနေ့တွေလိုမဟုတ်ပဲထူးဆန်းတယ်ဗျို့၊ ခါတိုင်းလို အန်တီဝင့်ဝါက ကန်တော့ပွဲရှေထွက်မအိပ်ခင်မှာ၊
ဆိုင်ရာတွေပင့်နေတုန်း၊ အန်တီဝင့်ဝါရော ရဲထိုက်ပါ သားအမိ၂ယောက်လုံး နေရာမှာတင်ထဖက်ပြီးကစ်ဆင်ဆွဲကုန်ကြရောဗျာ။
သူတို့သားအမိ၂ယောက် ဂမူးရှူးထိုးနဲ့တစ်ယောက်ကိုတယောက်ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်နေကြတယ်။
လက်တွေကလဲအငြိမ်မနေကြဘူး၊ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သွက်လက်စွာနဲ့ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ်နေကြလေရဲ့၊
အမေကဂါထာတွေဆက်ရွတ်နေပြီး အမွှေးနံ့သာတွေနဲ့သစ်ရွက်တွေရောထည့်ပြီးမီးရှို့ထားတဲ့
အိုးပက်ပက်လေးထဲဆန်မန်းလိုလို၊ နှမ်းလိုလိုအစေ့လေးတွေလက်နဲ့ဆုပ်ဆုပ်ပြီးပက်ထဲ့ပေးနေတယ်၊
ပက်လိုက်တိုင်းလဲအဝါရောင်အခိုးအငွေ့တွေအလိပ်လိုက်ထလာတာတွေ့ရတယ်၊
အခုရဲထိုက်ကတောင်ဒီလောက်မဟုတ်ဘူး၊ ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးကက သူ့သားကိုအတင်းနသားပါယား၊ အငမ်းမရဆွဲစုပ်နမ်းရှုတ်နေတာ၊
လက်တစ်ဖက်ကလဲရဲထိုက်ဝတ်ထားတဲ့ပိတ်ဖြူပုဆိုးကိုဆွဲဖြေလိုက်တယ်။
ပုဆိုးကျွတ်ကျသွားတော့ရဲထိုက်ရဲ့လီးငေါက်တောက်ကပေါ်လာပြီ။
သူ့အသက်အရွယ်အရ၊ ရဲထိုက်ရဲ့လီးကဆိုဒ်သိမ်မကြီးသေးပေမယ့် ရာဂစိတ်တွေထန်တက်ပြီး
အသားကုန်လိုးချင်စိတ်တွေပေါ်နေလို့လားတော့မသိဘူး၊ အစွမ်းကုန်မာထန်ပြီးနေတော့၊ အတော်ကြီးတယ်လို့ထင်နေရတယ်။
လီးကြီးငေါက်ကနဲထွက်လာတော့ အမေလုပ်တဲ့အန်တီဝင့်ဝါက အချိန်ကုန်မခံပဲဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး၊
ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ဂွင်းစထုပေးတော့တယ်။
ရဲထိုက်ကလဲသူ့အမေရဲ့အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီးနို့၂လဲုးကိုကုန်းစို့တယ်။
မကြာခင်မှာပဲသားအမိ၂ယောက်တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ၊ စုပ်ကြ၊ မှုတ်ကြ၊ လျက်ကြတော့တာဗျို့၊
သူတို့ကိုကြည့်ရတာ၊ မြိန်ရေရှက်ရေရှိလိုက်တာ..။
ခဏကြာတော့ရဲထိုက်ကသူ့အမေကိုပေါင်ကြီး၂ချောင်းမိုးမျှော်ထောင်ပြီးအသားကုန်ဖိဆောင့်လိုးတော့တယ်။
တကယ်ပဲညကကျနော့်ဆီကပါဝါတွေအမေရသွားတာလား။
ကျနော်တို့သားအမိဆက်ဆံလိုက်တာပဲဩဇာလွှမ်းမိုးမှုတခုခုရှိသွားလို့လား၊
အရင်အခေါက်တွေကနဲ့မတူ အန်တီဝင့်ဝါတို့သားအမိတတွေအားရပါးရဆော်ကြတော့တာဗျို့။
သူတို့တွေရေကုန်မီးကုန်အရှိန်တက်လာတော့၊ အမေ့ဂါထာရွတ်သံတွေတဖြည်းဖြည်းတိုးပြီးပျောက်ကွယ်သွားတယ်။
အမေ့မျက်လုံးတွေက၊ သူရှေ့မှာအပြတ်လိုးပြနေတဲ့သားအမိကိုစူးစူးရဲရဲ မျက်တောင်မခတ်စတမ်းကြည့်နေလိုက်တာဗျာ။
အမေ့ပါးစပ်လေးဟလာပြီးနှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်လျှာနဲ့သပ်လိုက်တာတွေ့လိုက်ရသေးတယ်။
ပြီးလဲပြီးရော အမေကလက်တကမ်းမှာထိုင်နေတဲ့ကျနော့်လက်ကိုလှမ်းကိုင်လာပြီးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတယ်၊
အမေ့မှာ ရှေ့ကသားအမိ ရေကုန်ရေခမ်းဆော်ကြလိုးနေကြတာကြည့်ပြီးဖီလင်ပဲလာနေတာလား၊
ကျနော့ဆီကပါဝါကိုပဲဆွဲယူနေတာလား၊ ကျနော်လဲမပြောတတ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်ပေါင်၂လုံးကိုကြိတ်ပြီးဂဏာမငြိမ်တဲ့အမေ့ခန္ဓာကိုယ်အမူအရာကတော့ ဖီလင်တက်၊ စိတ်တွေလာနေတာဖြစ်ဖို့ကပိုများတယ်၊
ကျနော်ကအမေ့လက်ကိုဖြေပြီးကျနော့်လက်နဲ့ပြန်အုပ်ကိုင်ပေးပြီးတော့ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်၊
အဲဒီလိုပွတ်ပေးနေရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်းကျနော့်စိတ်တွေမချင့်မရဲဖြစ်လာပြီး၊
ပွတ်ပေးနေတဲ့လက်တွေကနေအမေ့လက်တွေကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ညှစ်ထားမိတယ်၊
ကျနော်သိလိုက်ပြီ စောစောကအမေကျနော့်လက်တွေဆုပ်ထားတုန်းကဒီအတိုင်းပဲနေမှာပဲဆိုတာ…၊
ကျနော်ရင်ခုန်သံတွေတအားမြန်လာနေတာကိုသိလိုက်မိတယ်။
အဲ့ဒီတဒင်္ဂလေးမှာပဲအမေက အဓိပ္ပါယ်ပါပါအကြည့်တစ်ခုနဲ့ဖြတ်ခနဲလှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။
ကျနော့်စိတ်ထဲမှာလဲရှေ့ကအတွဲကိုကြည့်ပြီးအရမ်းထန်နေပြီ။
အခုပဲအမေ့ကိုဆွဲလှဲပြီးတက်ချချင်စိတ်တွေပေါက်လာသဗျို့၊
ဒါပေမယ့်ငါတို့အလုပ်အရ ကုသမှုတစ်ခုလုပ်ပေးနေတာပါလားလို့အတွေးပြန်ဝင်ပြီးစိတ်တွေကိုပြန်ထိမ်းချုပ်ထားရတယ်။
သူတို့သားအမိ၂ယောက်ကတော့၊ ကျနော်နဲ့အမေ့ကိုရှိတယ်လို့ကိုမထင်ကြဘူးဗျ။
လိုးသံဆောင့်သံတွေတဖတ်ဖတ်၊ ညည်းသံတွေတညံညံနဲ့ စိတ်လွှတ်ပြီးဆော်နေကြတော့တာ။
ကျနော်ရောအမေရော တပိန်ပိန်တလိမ်လိမ်နဲ့ စိတ်တွေကိုမနဲချုပ်တည်းထားနေရတာပေါ့။
သူတို့တွေနာရီဝက်လောက်အားရပါးရ၊ နည်းမျိုးစုံနဲ့ဆော်ကြပြီးတဲ့နောက်၊
အန်တီဝင့်ဝါရဲ့အပေါ်မှာရဲထိုက်က မှေက်ရက်ကြီးထပ်ပြီးတဆတ်ဆတ်တုန်လို့ပြီးသွားတယ်ဗျ၊
အန်တီဝင့်ဝါရဲ့စောက်ပတ်ကြီးမှာရောစောက်မွှေးတွေမှာပါပျစ်ချွဲချွဲအရေတွေ ပေပွနေတယ်လေ၊
စောက်ခေါင်းထဲကနေသုက်ရည်ဖြူဖြူတွေ၊ တအိအိစီးထွက်ကျလာနေတယ်။
၂ယောက်သားတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထားရင်းက၊ လျှာချင်းလိမ်းလို့တမေ့တမော ကစ်စင်ရိုက်နေကြပြန်တယ်။
ပြီးသွားကြလို့ ထလာကြတော့ အန်တီဝင့်ဝါတိုသားအမိ၂ယောက်စလုံး
သိပ်ရှက်နေကြတဲ့ပုံတွေနဲ့မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေကြပုံရတယ်၊
အရင်အပတ်တွေက အခုဒီနေ့လို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်လွှတ်ပြီးဝုန်ဒိုင်းမကြဲခဲ့ကြဖူးဘူးလေ။
သူတို့လဲရှက်ရှက်နဲ့ ကိစ္စပြီးတာနဲ့အမေ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီးပြန်ကြမယ်ပြင်တယ်။
အမေလဲမှာစရာရှိတာတွေကိုတိုတိုတုတ်တုတ်ပဲမှာပြီး၊ သူတို့သားအမိကိုအိမ်ရှေ့ပြန်လိုက်ပို့ပေးဖို့ကျနော့်ကိုခိုင်းတယ်။
သူတို့ပြန်ကြတော့ကျနော်လဲအိမ်ရှေ့လိုက်ပို့၊ ခြံတံခါး အိမ်တံခါးအလုံပိတ်ပြီး ဓာတ်ခန်းထဲပြန်ဝင်တာနဲ့အမေက ဓာတ်ခန်းဝမှာစောင့်နေတယ်။
တယောက်အနားတယောက်ရောက်သွားတာနဲ့ တစ်ခုခုကဆွဲဆောင်လိုက်သလို၊ ကျနော်တို့သားအမိ၂ယောက်
ခန္ဓာကိုယ်တွေပူးကပ်သွားပြီးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားလိုက်မိကြတယ်။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှတော့မပြောကြတော့ဘူး။
စောစောကရဲထိုက်တို့သားအမိလို ကျနော်တို့၂ယောက်လဲဖက်မိတာနဲ့နှုတ်ခမ်းချင်းအပ်ပြီးတရှိုက်မက်မက်နမ်းမိကြတော့တယ်။
အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့လျှာလေးတွေကနွေးပြီးချိုနေတာပဲ။
“သားလေး..အမေ့သား….သူတို့သားအမိလုပ်ပြတာနဲ့မေမေစိတ်တွေကိုချုပ်တည်းထားရတာ၊ ပင်ပန်းဆင်းရဲလိုက်တာကွယ်”
“သားး..သား..လဲအတူတူပဲ..အမေ့ကိုအရမ်းချစ်ချင်နေပြီ..”
“ချစ်ချင်ရင်လဲချစ်ပေါ့ကွယ်.. အမေလဲဘယ်လိုမှစိတ်ဆက်ထိမ်းထားလို့မရတော့ဘူး..”
——————————————
အစီအရင်
သဘာဝလွန်အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
(၈)
(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)
ကျနော်အမေ့ကိုစောစောကအန်တီဝင့်ဝါတို့သားအမိလိုးသွားတဲ့ဖျာပေါ်မှာပဲပက်လက်လှန်ပြီးလှဲချလိုက်တယ်၊
အမေ့ကိုယ်ပေါ်ကပိတ်ဖြူရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးဆီလက်လှမ်းလိုက်တော့ အမေကပဲအလိုက်တသိချွတ်ပေးလိုက်ရော။
အောက်မှာတော့ဘော်လီအဖြူလေး…၊ ကျနော့်လက်ကချက်ချင်းဘော်လီပေါ်ကပဲအမေ့နို့တွေကိုလှမ်းကိုင်လိုက်မိတယ်။
“ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆရာရယ်..လောလှချည်လား”
အမေကမျက်စောင်းလေးထိုးပြီးပြောရင်း၊ လက်တွေနောက်ပစ်ပြီးဘော်လီချိတ်တွေဖြုတ်ပစ်လို့ လျှောချချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။
အမေ့နို့လှလှလေးတွေကိုထပ်မြင်လိုက်ရပြန်ပြီ၊ ကျနော်အမေ့နို့တစ်ဘက်ကိုပါးစပ်တပ်လို့အရသာရှိရှိစို့ပစ်လိုက်ပြီး
လက်ကကျန်နေတဲ့နောက်တဘက်ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုချေပေးနေတယ်။
“အူးးး စစ့်…အားးးး သားရယ်… ”
ကျနော့လက်တွေအောက်စုံဆင်းသွားပြန်ပြီး အမေထမီဖြူထဲကိုလျှိုနှိုက်လို့
ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးတွေကိုပထမပွတ်ပေးနေပြီး နောက်ဆုံးတော့လက်ကစောက်ပတ်ကွဲကြောင်းထဲဝင်သွားပြီ၊
အမေတစ်ချက်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ စောက်ခေါင်းထဲမှာရွှဲအိနေပါပကောလား။
ကျနောအမေ့ထမီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ အမေကဖင်ကိုကြွပြီးခြေထောက်တွေကိုအလိုက်သင့်မြှောက်ပေးလိုက်တော့
ကျနော့်လက်ထဲကို ခြေဖျားကနေ ကွင်းလုံးကျွတ်ပါလာတယ်ကျနော်ကအဲဒါကိုဘေးမှာပုံထားပြီး၊
အမေ့တံကောက်ကွေး၂ဘက်ကနေ ဒူးလေးတွေကွေးပြီးတွန်းတင်လိုက်တော့၊ ပေါင်၂ဘက်ကပြဲပြီးကားသွားတယ်။
အမေ့ဟာလေးကညကလိုပဲကျနော့်ကိုလျှာတစ်လစ်ကလေးနဲ့ပြုံးပြနေပြန်ပြီ။
ဒီတစ်ခါတော့ညကလိုမလုံမလောက်၊ မသဲမကွဲအလင်းရောင်နဲ့မဟုတ်ပဲ၊ နေ့ဘက်လဲဖြစ်ပြန်၊
ဓာတ်ခန်းထဲမှာလဲ၄ပေမီးချောင်းကထွန်းထားတော့၊ အမေ့ပစ္စည်းလှလှဖောင်းဖောင်းကို ရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ်ကြီးမြင်နေရပြီ။
ပေါင်ဆုံဂွကြားဖွေးဖွေးမှာ အရှည်လိုက်နှုတ်ခမ်း၂လွှာကြားကကွဲကြောင်းက
ပေါင်၂ချောင်းကိုဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဖြဲပေးထားတော့၊ ဟပြဲလေးနဲ့အတွင်းသားနီရဲရဲကိုမြင်နေရတယ်။
သိပ်အထူကြီးမဟုတ်ပေမဲ့လဲ အတော်အတန်ယှက်နေတဲ့အမွှေးတွေကစောက်ပတ်ရဲ့ပတ်လည်မှာဖုံးနေပေမယ့်
ကွဲကြောင်းနေရာကတော့ရှင်းရှင်းကြီးပဲ။ ထိပ်ပိုင်းနှုတ်ခမ်းသား၂ခုဆုံမိတဲ့နေရာမှာတော့လျှာကလေး..အဲလေ..စောက်စိကလေး။
စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းကြီးကဖျာပေါ်မှာဝိတ်နဲ့ဖိထားလို့ ပိမိနေတဲ့ဖင်ဆုံဖွေးဖွေးအိအိကြီးရဲ့ကြားကိုလျှိုဝင်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။
ကျနော့ကိုလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၈နှစ်လောက်တုန်းကဒီကွဲကြောင်းကြီးထဲကမွေးထုတ်လာခဲ့တယ်တဲ့လား..။
ကျနော်မသိဘူး၊ အခုသိနေတာကတော့ အခုမြင်နေရတဲ့ဟပြဲပြဲကွဲကြောင်းကြီးက၊ ကျနော့်လီးကို အင်မတန်တောင်တက်လာစေတယ်ဆိုတာကိုပဲ။
ကျနော်မနေနိုင်တော့ပဲ အမေ့စောက်ပတ်အုံကြီးဆီမျက်နှာကအလိုလိုရောက်သွားပြီးနမ်းမိတယ်။
ဘာလုပ်လို့လုပ်လိုက်မှန်းကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိမထားလိုက်မိခင်မှာပဲ ကျနော်အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလျှာနဲ့အတွင်သားလျက်ပေးနေမိပြီ။
ဘဝမှာပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ဘာဂျာမှုတ်ဖူးခြင်းဖြစ်ပြီး၊ မှုတ်မိတဲ့အဖုတ်ကလဲကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့အဖုတ်ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။
ဘယ်လိုဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်တယ်တောင်မသိဘူး။
အမေ့မှာဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲတွန့်တွန့်တက်သွားပြီးတော့၊ ကျနော်ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ကိုင်ဖွနေတယ်။
အမေ့နောက်လက်တစ်ဘက်ကကျနော်ပတ်ထားတဲ့ပုဆိုးဖြူကိုဆွဲချွတ်လျှောချလိုက်ပြီး
ကျနော့်လီးကိုပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးရှေ့နောက်လျှောတိုက်ဂွင်းကိုင်ပေးတယ်ဗျ။
ပြီးမှအမေက..
“တစ်ယောက်ထဲလုပ်မနေနဲ့လေကွာ…”
အမေကထလာပြီးကျနော်နဲ့ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်နေရာယူလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ကုန်းပြီးကျနော့်လီးကိုစုပ်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီတော့အမေ့ဖင်ကြီးကကျနော့်မျက်နှာပေါ်ဝဲလာတယ်။
ကျနော်လည်း အမေ့ဖင်ကြီး၂လုံးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပေါ်ဆွဲနှိမ့်ချလိုက်တော့ အဖုတ်ကြီးကနှာခေါင်းပေါ်ပိကျလာတယ်။
ကျနော်လဲပါးစပ်ဟပြီးစောက်ဖုတ်ကိုကုန်းဟပ်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီကစပြီးကျနော်နဲ့အမေ စစ်တီနိုင်းဆွဲကြတယ်။
ကျနော်တို့သားအမိရာဂမြစ်ထဲမှာစီးမြောနေလိုက်ကြတာ၊ အရာရာကိုမေ့နေကြတယ်။
အချိန်အတော်ကြာမှာကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိထားမိလိုက်တော့၊ ကျနော်ကအမေ့ပေါ်မှာခွရက်ကြီးနဲ့စိတ်လိုက်မာန်ပါဆောင့်လိုးနေပြီ။
ဖွတ် ဖွတ်.. ဖတ် ဖတ် ဖတ်…ပြိ..ပြိ..
ကျနော်တို့အိမ်က အိမ်ကြီးရခိုင်မဟုတ်ဘူး၊ သိပ်တောင့်တာမှမဟုတ်တာ။
ကျနော်အားကုန်ဆောင့်တော့ ခါနေတာကနဲနဲသိသာလှတယ်။ ဓာတ်ခန်းတစ်ခုလုံးတုန်နေတယ်။
“အားး ဟင့်..အားးး ဆောင့်..ဆောင့်..”
အမေကကျနော့်လည်ပင်းကိုလက်နဲ့ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ပြီးခိုတွဲထားတယ်။
ကျနော်ဒီအတိုင်းပဲအရှိန်မသတ်နိုင်ပဲအမေ့ကိုလိုးနေမိတာပေါ့…။
မနေ့ညကမှမိန်းမဆိုတာကျနော်စလိုးဘူးတာလေ၊ လိုးတဲ့ပိုဇေရှင်အမျိုးမျိုးရှိတယ်ဆိုတာဗသုတအနေနဲ့ရော၊
အောခွေတွေကြည့်ဖူးလို့ရောသိပေမယ့်၊ လက်တွေ့လုပ်ဖူးတာမှမဟုတ်ပဲ၊ ညကလဲအမေကပဲအစစအရာရာဦးဆောင်သွားတာ၊
လက်တွေ့မှာကျနော်ကအစိမ်းဆိုတော့ဘာအိုင်ဒီယာမှမရှိဘူး၊ အခုရော…ပိုဇေရှင်ကိုဂိုက်လုပ်ပေးတာအမေပါပဲ။
အမေကခံရင်းခံရင်းတဖြည်းဖြည်းနဲ့ပိုထန်လာပုံရတယ်။
အလိုလိုနေရင်းကလဲစကားအသုံးအနှုန်းလေးတွေကလဲပြောင်းသွားတယ်။
“အာ့..အ…အာားးး မောင်..ကောင်းတယ်ကွာ။ မောင်ကမထင်တာထက်တောင် တအားသန်တာပဲ..မကို နောက်ကနေလုပ်ပေးနော်”
ပါးစပ်လေးဟ မျက်လုံးလေးမှိတ် ညည်းနေတဲ့အမေကဖီလင်အရမ်းတက်လာပြီး
ကျနော့်ကို ‘မောင်’ လို့ခေါ်လာတယ်၊ သူ့ကိုယ်သူလဲ ‘မ’ တဲ့…။
ပြောပြီးတာနဲ့အမေကျနော့ကိုဖြေးဖြေးတွန်းထလိုက်တော့ ကျနော်လီးချွတ်ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ၊
အမေကဖျာပေါ်မှာဒူးနဲ့တံတောင်နဲ့ထောက်ပြီးကျနော်ဘက်ဖင်လှည့်လို့လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။
အမေက လေးဖက်ကြီး ဖင်ကြီးပြူးနေအောင်ကုန်းပေးတော့
အမေ့စောက်ဖုတ်သားဖောင်းဖောင်းဖောင်းကြီးတွေကမျက်စိရှေ့မှာအတိုင်းသား။
ကျနော်မင်သက်ပြီးအမေ့အင်္ဂါဇတ်ကြီးကိုကြည့်နေမိတယ်၊
ဪအဖုတ်ဆိုတာ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ယောက်ျားတွေကိုဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်းရှိလှပါလား…။
အရွယ်ကောင်းတုန်းအမေတစ်ယောက်ရဲ့ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့စောက်ပတ်ကြီးကို
ကျကျနနကြီးပြူးနေအောင်မြင်နေရတဲ့သားတစ်ယောက်အဖို့ဘယ်လိုနေမလဲ…၊
ခင်ဗျားတို့တော့မပြောတတ်ဘူး၊ ကျနော်ကတော့အမေဆိုတာခေါင်းထဲမှာဆက်မရှိတော့ဘူး၊
ရှေ့ကတစ်တောင်အကွာလောက်မှာပြူးပြီး အရေရွှဲနေတဲ့အဖုတ်ကြီးကိုကျနော်အရမ်းချစ်တယ်။
“မောင်..လုပ်တော့လေကွာ..ဟင့်..”
အမေ့ကကျနော်သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးပဲစိုက်ကြည့်ပြီးတွေနေလို့မချင့်မရဲနဲ့ပြောတယ်၊
အသံလေးကလဲဖိတ်ခေါ်ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်နဲ့။
အမေကိုယ်တိုင်ကကုန်းပေးနေမှတော့ ကျနော်လဲ အမေ့ဖင်ကြီးနောက်ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်တော့တယ်။
အမေကပေါင်ကြီး၂ချောင်းကိုထပ်ချဲပေးလိုက်တော့ စောက်ပတ်ကြီးကဟပြဲလေးဖြစ်သွားတယ်။
ကနြောျကလီးကိုလကျနဲ့ကိုငျပွီးအမေ့စောကျပတျဝကိုဒစျနဲ့တေ့ပွီးပှတျဆှဲလိုကျတယျဆိုရငျပဲ အမေ့ဖငျကွီးကနောကျကျိုတှနျးလာတယျ။
ပြိ .. ပလစ်.. ဗြစ်..ဖျစ်..ဒုတ်..
အမေကဖင်နောက်အတွန်း၊ ကျနော်ကလဲဖိအသွင်း..
လီးကစောက်ပေါက်ထဲ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ဝင်သွားပါပြီ၊ သိပ်မခက်လိုက်ပါဘူး။
စောစောကထဲကကျနော်လိုးထားပြီးသားဆိုတော့ အရည်တွေကရွှဲပြီးချွဲပြီးသား…။ လီးကဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားပြီလေ။
ကျနော်လဲအမေ့ခါးလေးကိုလက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဒေါ့ဂီအပြတ်ဆွဲတော့တယ်၊
ဖန်း..ဖန်းး..ဖန်းးး ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..
“အား..အားးးး မောင်…ဆောင့်..ဆောင့်..မပြီးတော့မယ်..အိ…”
“အားးးးး ခွီးးး ဖာ့ခ်…ရှီးး ကောင်းတယ်အမေ၊ သားလဲပြီးပြီ၊ အမေ့အထဲကိုထွက်ကုန်ပြီနော်…”
“ထွက်လိုက်မောင်..ရတယ်…မအထဲမှာပြီးလိုက်..အူးးးး”
ပြီးခါနီးမှာကျနော်နဲ့အမေတို့အသေအလဲရေကုန်ရေခမ်းရှိသမျှအင်အားနဲ့လှုပ်ရှားလိုက်ကြတာ
၂ယောက်စလုံးအရုပ်ကြိုးပြတ်ထပ်ရက်ကြီးလဲကျသွားတော့တယ်ဗျ။
ကျနော့်လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကမကျွတ်သေးဘူး။
လရည်တွေကိုတဖျစ်ဖျစ်နဲ့တစ်စက်မကျန်အမေ့သားအိမ်ခေါင်းထဲညှစ်ချနေမိတယ်။
အမေ့စောက်ခေါင်းကလဲကျနော့်လီးကိုဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးနေတာလေ။
အမောအဟိုက်လေးပြေမှကျနော်လီးကိုချွတ်လို့အမေ့ကိုယ်ပေါ်ကကုန်းထလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီတော့မှအမေကတစောင်းလေးထထိုင်လိုက်တော့ ကျနော်လဲအမေမျက်နှာလေးအနားဆွဲပြီးအနမ်းမိုးတွေရွာပစ်လိုက်တယ်။
အမေကမောသံလေးနဲ့..
“မိန်းမကိုချစ်လားမောင်..”
ကျနော်လဲအခုမှ အမေ့စကားကိုသံယောင်လိုက်ပြီး..၊
“ချစ်တာပေါ့မ ရယ်၊ ချစ်လို့အရာရာကိုမေ့ပစ်ပြီးမကိုအခုလိုလုပ်နေတာပေါ့၊ မကမောင့်မယားဖြစ်သွားပြီပေါ့…”
“အင်းပေါ့ယောက်ျားရယ်”
အဲ့ဒီနေ့ကကျနော်နဲ့အမေလဲဓာတ်ခန်းထဲမှာတင်နောက်ထပ်၊ ရေကြီးအောင်ဆော်ဖြစ်ကြတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။
ဒါနဲ့…ဒေါ်ဝင့်ဝါစိုးတို့သားအမိအကြောင်းနဲနဲပြောရဦးမယ်။
နောက်ပိုင်းမှသိရလာတာက.. ဒီနေ့မတိုင်မီကအထိ သူတို့တွေအစီအရင်လုပ်တုန်းသာ
ဆွဲဆောင်မှုတစ်ခုခုကလွှမ်းမိုးလို့ ထပြီးဆက်ဆံကြပေမယ်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့၊ သားအမိတွေလိုပုံမှန်ပဲ၊ မချဖြစ်ကြဘူးတဲ့၊
အခုတော့ သူတို့သားအမိ၂ယောာက် ဒီတစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီးကထဲက အိမ်မှာလူလစ်တာနဲ့
တကယ်လင်မယားတွေလိုပဲနေဖြစ်သွားကြတယ်တဲ့၊
သူတို့အနေနဲ့သူတို့ကိုယ်တိုင်နောက်ထပ်ဘယ်လိုကုစားရမယ်ဆိုတာသိသွားကြပြီ၊
နောက်ထပ်လဲဆရာတွေရှေ့မှာအစီအရင်လုပ်ဖို့မလိုတော့ဘူးလေ။
စိုးထိုက်ရဲ့ရောဂါလက္ခဏာတွေလဲနောက်ပိုင်းပြန်မပေါ်တော့ပဲလဲုးဝပျောက်သွားတယ်။
ကျနော်တို့သားအမိလဲဘာထူးလဲ၊
ကျနော်အမေ့ကို သွေးသားဆန္ဒကြောင့်မဟုတ်ပဲတကယ့်ချစ်သူလိုချစ်သွားမိခဲ့တယ်။
အမေ့အနားမှာနေနေရရင်၊ အမေနဲ့အတူတူတက်ဆံနေရရင်ကြည်နူးပီတိဖြစ်ရတယ်။
အခုအိမ်ထဲမှာ၂ယောက်ထဲရှိတဲ့အချိန်၊ အမေ့ပညာရပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးတဲ့အချိန်၊
အများမျက်ကွယ်ဖြစ်သွားတဲ့အချိန်တွေမှာ တကယ့်လင်မယားတွေလိုပဲနေဖြစ်ကြတော့တယ်..။
ပြောစရာတခုတော့ရှိတယ်ဗျ၊ အခုနေ့စဉ်၊ ကျနော့်မနက်စာ ဘရိတ်ဖတ်အစီအစဉ်မှာ
နေ့စဉ်နွားနို့တစ်ခွက်နဲ့ကြက်ဥပြုတ်၂လုံးပုံမှန်အမြဲပါလာတော့တာပါပဲ၊
(မနက်စာစီစဉ်သူက ကျနော့်အိမ်ရှင်မလေ၊ အခုကျနော်အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းခေါ်လိုက်ပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ရဲ့ ‘မ’ ပေါ့…)
အစီအရင်တော့လုပ်တာပဲ၊ သူများကိုပဲကုစားပြီးလုပ်ပေးခဲ့တာလား၊
ကိုယ့်သားအမိအချင်းချင်းပဲပြန်စီ၊ရင်မိလိုက်တာလား၊ မပြောတတ်တော့ပါဘူးဗျာ….။
အစီအရင် ပြီးဆုံးသွားပါပြီ။
အားလုံးကိုပျော်စေချင်တဲ့….
(လမင်းကြီး)