ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။ သူ့နာမည်ရင်းလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် ခုထိ မသိဘူးဗျ။ ကြက်မ ဒါမှမဟုတ် ဖာသည်မဆိုလို့ ခင်ဗျားတို့က ခင်ဗျားတို့ အရပ်ထဲက ကြက်မတို့ ဖာသည်မတို့ကို လှမ်းမြင်ယောင်ကြည့်နေသလား။ အသားမွဲခြောက်ခြောက် ပိန်ကပ်ကပ်အဲလိုလား။ မှားသွားမယ်။ နီနီက အဲလိုမဟုတ်ဘူးဗျ။ တကယ့်ဟော့ရှော့လေး။ သူဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲလိုဖြစ်သွားလဲဆိုတာကတော့ ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ပဲ သိတယ်။

စိတ်တော့ မကောင်းစရာပဲ။ ဆင်းရဲတာလည်းပါတာပေါ့လေ။ သူ့အကြောင်းက ဒီလို။ နီနီ…။ တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်းဆိုရမည်လား မသိ။ မွေးချင်း လေးယောက်ထဲတွင် နို့ညာဖြစ်သည့် နီနီသည် အစ်မဖြစ်သူများထက် ချော၏ လှ၏။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးရွုံးလောက်အောင် ကို လှချင်းမျိုးဖြစ်၏။ အဖေဖြစ်သူက သူမငါးနှစ်အရွယ်တွင် ဆုံးသည်။ အမေက အကျော်ကြော်ရင်း သူမတို့ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုးတန်းရောက်တော့ လူငယ်တို့ဘာဝရည်းစားထား ဖြစ်သည်။ ဟိုချိန်း ဒီချိန်းလုပ်ပါသည်။ တစ်နေ့ သူတို့ ကျောင်းပြေးရင်း တော်တော်လှမ်းသည့် တောင်စွန်းတစ်နေရာတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသည်။

ထိုနေ့ သူမဘဝပျက်ခဲ့ရသည်။ သူမချစ်သူကြောင့်မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ ကြမ္မာကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ “မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ” လူကြီးငါးယောက်။ သူမတို့ကို ဝိုင်းထားသည်။ “ဖမ်းလိုက်စမ်း” “ကျွန်မ ကျွန်တော်…” သူမတို့ စကားမပြောနိုင်တော့ပါ။ သူမတို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ကောင်လေးကို စာအုပ်မှ စက္ကူများဖြဲကာ ပါးစပ်ထဲသိပ်ထည့်ပြီး ပုဝါဖြင့် ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ လွယ်အိတ်ကြိုးဖြင့် လက်ကို နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ “သေသွားမယ်” ဟုခြိမ်းချောက်ကာ မှောက်အိပ်ခိုင်းပြီး လည်ပင်းကိုနင်းထားသည်။ နီနီက ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ကြည့်ရင်း ကြောက်နေသည်။ တစ်ယောက်က သူမကို လက်ပြန်ကိုင်ထားသည်။ တစ်ယောက်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး “အော်တာနဲ့ အသတ်ပဲ” ဟု ခြိမ်းခြောက်သည်။

“ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်” တစ်ယောက်က ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်နေသည်။ နီနီက မကြည့်ရဲသဖြင့် မျက်နှာလွဲနေသည်။ သူမကို မုဒိမ်းကျင့်ကြတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ “ဒူးထောက်လိုက်စမ်း” နောက်မှ လက်ကိုချုပ်ထားသူက ပြောလည်းပြော နိုက်လည်းနိုက်ချသဖြင့် နီနီတစ်ယောက် ဒူးအလိုလို ထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ “စုပ်…” တစ်ခွန်းတည်း ပြောသည်။ နီနီမိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချကာ ငိုသည်။ “ဟင့် အင့် ဟင့် မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်၊ မလုပ်ကြပါနဲ့၊ ကျွန်မတို့က ကျောင်း… ကျောင်းသူတွေပါ” နီနီခေါင်းကို ဆွဲမတ်ကာ ထိုလူက လီးကိုတေ့ပေးသည်။

နောက်မှ သိရသည်က ထိုသူနာမည်မှာ “ကျော်မင်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ကျော်မင်းက သိပ်မတောင်သေးသော လီးဖြင့် နီနီ၏ မျက်နှာသို့ တေ့ကပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မော့အောင် လုပ်ထားသည်။ “စုပ်လို့ ပြောနေတယ်နော်” ခြိမ်းချောက်သံပါလာသည်။ လီးက နွေးနွေးအိအိကြီး နီနီနွုတ်ခမ်းတွင် ကပ်နေသည်။ နီနီကြောက်သဖြင့် တင်းတင်းစေ့ထားသော ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ သိပ်မတောင်သေးသော လီးက သူမပါးစပ်ထဲ အခွေလိုက် ဝင်လာသည်။ “ကောင်းကောင်းစုပ်စမ်း စောက်ကောင်မ သေသွားမယ်” “ဟု ဝု အု အု ဟု အု ဝု” နီနီက ကြောက်လည်းကြောက်နေသည်။ ငိုလည်းငိုနေသည်။ လီးက ပါးစပ်ပြည့်နေသည်။ ငုံနေရာမှ ကြီးလာသည်။ နံလာသည်။ နောက်မှ ချုပ်ကိုင်ထားသူက နီနီအကျႌကို ချွတ်သည်။ ဘော်လီကို မချွတ်သေးဘဲ ဘော်လီပေါ်မှ သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ ထိုသူအမည်မှာ “စိုးနိုင်”ဟု သိရသည်။

ကျော်မင်းက ကျောင်းသူလေး၏ ကြောက်လန့်နေသော အပြုအမူလေးကို သဘောကျရင်း လီးကို ထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်သည်။ နီနီပါးပြင်တွင် မျက်ရည်များရွဲနစ်နေသည်။ “လျှာထုတ်စမ်း” နီနီက လျှာကို မထုတ်ချင် ထုတ်ချင်ထုတ်ပေးသည်။ ကျော်မင်းက လီးထိပ်ဖြင့် လျှာကို ပုတ်သည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးသည်။ စိုးနိုင်က နောက်မှဘော်လီကို ဖြုတ်သည်။ “စောက်ကောင်မက လူသာငယ်တာ ပစ္စည်းကတော့ အပြည့်ပဲ” ဘေးမှ စောင့်ကြည့်နေသူက လှမ်းပြောသည်။ နီနီက ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။ စိုးနိုင်က နို့ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကစားသည်။

သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားခိုင်းသည်။ ကျော်မင်းက ပါးစောင်ကို လီးဖြင့်ထိုးသည်။ နောက်လီးထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်ပြီး ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ ကျော်မင်းသည် နီနီ၏ မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ငုံ့စုပ်ရင်း ကွင်းထုရင်း လီးရည်ကို ဘေးထုတ်ကာ ပြီးသည်။ “အိပ်လိုက်စမ်း” စိုးနိုင်က ပြောလည်းပြော သူမကို ပက်လက်လည်း တွန်းအိပ်လိုက်ပြီး ထမီကိုချွတ်လိုက်သည်။ ဘေးတွင် လာဒူးထောက်ကာ လီးကိုစုပ်ခိုင်းပြီး သူမစောက်ပတ်ကို အတွင်းခံမချွတ်ဘဲ အပြင်မှ ပွတ်ကစားသည်။ နီနီသည် ကြောက်လည်းကြောက် ရှက်လည်းရှက်ကာ လီးကို စုပ်နေသည်။ စိုးနိုင်က အတွင်းခံထဲ လက်လျှိုကာ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းအပြည့်ဖြင့် ပွတ်သည်။ စိုးနိုင်က လီးထုတ်ကာ နို့သီးပေါ်လီးဖျားဖြင့် ဖိပြီး ပွတ်ရင်း ကွင်းထုသည်။

နောက်ငုံ့ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ ပြီးတော့ နွုတ်ခမ်းစုပ်သည်။ နို့ကို ဆက်စုပ်သည်။ နီနီအတွင်းခံကို ချွတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်ကို လက်ပြန်ပွတ်ပြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ကွင်းထုကာ ပြီးသွားသည်။ နောက်တစ်ယောက် သူမမျက်နှာကို ခွသည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသား ဖြစ်နေသလို လီးကလည်း တောင်နေသည်။ နီနီခေါင်းကိုမကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းသည်။ နီနီက မထူးတော့ပြီမို့ အလိုက်သင့်ဟကာ ငုံပေးလိုက်သည်။ နီနီ ခဏစုပ်ပြီးနောက် ထိုလူက သူမကို အခွလိုက် အောက်ဆင်းသည်။ “သောင်းထိုက်” ဟုခေါ်ကြောင်း သိရသည်။ သောင်းထိုက်သည် ဝင်းအိစူပွင့်နေသော နီနီစောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်လိုက် သည်။ နီနီ ငိုသည်။ သူမ အပျိုစင်ဘ၀ အဆုံးသတ်တော့မည်။ သည်မနက် သူမရေချိုးရင်း ခိုးကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဝင်းပြီး နုနေသည်။

စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူမ လက်ဖျားလေးနဲ့ ထိကြည့်ခဲ့ သေးသည်။ “အ..” သူမ စောက်ပတ်တွင် ကျင်ခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ပူတက်သွားသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်သွားသည်။ လီးဖျားချွန်ချွန်က သူမစောက်ခေါင်းထဲ စိုက်ဝင်သွားသည်။ သူမ အကြောများ တောင့်သွားသည်။ သောင်းထိုက်က လီးကို ပြန်ထုတ်သည်။ ပြင်ပလေ အထိကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းတွင်း အေးစက်သွားသည်။ သောင်းထိုက် ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ဘေးမှ မြက်ပင်များကို နီနီက တင်းတင်းဆုတ်စွဲလိုက်သည်။ မြက်ပင်များ ပြတ်ပါလာသည်။ လီးက သူမစောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်လာသည်။ ပူကျစ်နေသည်။ သောင်းထိုက်က ကြပ်နေသဖြင့် အတင်းအဓမ္မထိုးသွင်းသည်။ နီနီက နာလွန်းသဖြင့် “အမေ့ ေ့မ မေ့” ကယောင်ကယန်း အော်သည်။

သောင်းထိုက် တစ်ချက်ကော့ကာ တော့ထည့်သည်။ လီးက နည်းနည်းပိုဝင်လာသည်။ နီနီမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူသွားသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ” နီနီက ကြောက်လန့်တကြား သူမချစ်သူကို လှမ်းကြည့်သည်။ သတ်လိုက်ပြီလား။ မဟုတ်ပါ။ “မင်းမင်း” ဆိုသူက ကောင်လေး၏ ဖင်ကို လိုးနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးမှာ နဂိုရ်က မှောက်အိပ်နေရခြင်း ဖြစ်ရာ ပုဆိုးဆွဲချွတ်ပြီး အတွင်းခံချွတ်ကာ ဖင်ကို အလိုးခံနေရသည်။ “မင်းမင်း”က ကောင်လေးဖင်ကို ကောင်လေး၏ လည်ပင်းနိုက်ထားပြီး လိုးနေသည်။ နီနီမှာ ပိုငိုသည်။ စောက်ပတ်ကလည်း နာ။ ဘဝကလည်း နာလှသည်။ သောင်းထိုက် ဘယ်အချိန် ပြီးသွားသည်မသိ။ “သိန်းဝင်း” ဆိုသူ သူမကို တက်ခွသည်။ စောက်ပတ်ကို ချက်ချင်းလိုးသည်။

နီနီမှာ နာရမှန်း မသိတော့။ ငိုပဲ ငိုနေမိတော့သည်။ သိန်းဝင်းက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုးနေသည်။ သိန်းဝင်းလည်း ပြီးသွားသည်။ နောက်တော့ ထိုလူငါးယောက်က သူမတို့ကို အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ခိုင်းသည်။ ပုံမပျက်အောင် ပြင်ပေးသည်။ “မနက်ဖန် ထပ်လာခဲ့ကြ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့၊ ပြောလို့ကတော့ အသေဘဲ” သူမကောင်လေးကို ပိုက်ဆံငါးထောင်နှင့် သူမကို သုံးသောင်းပေးသည်။ ပုံမှန်အနေအထားအတိုင်း ဖြစ်အောင် မျက်နှာများကို ပြင်ပြီး ထိုချောင်ကျကျနေရာမှ သူမတို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုလူများ မလှမ်းမကမ်းမှ လိုက်လာခဲ့ကြသည်။ သူမတို့ လိုင်းကားစီးတော့လည်း ထိုလူများ လိုင်းကားပေါ် ပါလာသသည်။ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းကို သူမ ပစ်ချခဲ့ချင်သော်လည်း မပစ်ချရဲ။ ထိုလူများ၏ ရန်ကိုလည်း ကြောက်သည်။

ပြီးတော့ သူမဘဝမှာ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းဆိုတာ မမြင်ဖူး။ အမေ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲဟုသာ စဉ်းစားနေရသည်။ အမေ အကျော်ရောင်းတာ တစ်ရက်မှ ငါးထောင်သာ ရသည် မဟုတ်ပါလား။ “မင်းတို့ လိမ္မာသားပဲ” နောက်တစ်နေ့ နီနီနဲ့ သူမကောင်လေးတို့ ထိုနေရာကို ပြန်ရောက်သွားသည်။ မင်းမင်းက ကောင်လေးကို ပါးနမ်းကာ ဖင်ကိုနွိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားသည်။ နီနီကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အရင်ဝိုင်းနမ်းကြသည်။ ထိုနေ့တွင် အရင်နေ့ကထက် သူမပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံရသည်။ တတိယမြောက်နေ့တွင် သူမတို့ကို ကားဖြင့် တိုက်တစ်လုံးသို့ ခေါ်သွားသည်။ တစ်ခါမှ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးသည့် မွေ့ယာပေါ်တွင် သူမ အိပ်ခဲ့ရသည်။ ဖင်လိုးတတ်သော မင်းမင်းက ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်လေးဖင်လိုးပြီး အဆုံးတွင် သူမဖင်ကို လိုးသည်။ ပဋိသန္ဓေတားဆေးထိုးပေးကာ လီးရည်များကို စမြိုချခိုင်းသည်။

သူမ လီးစုပ်တတ်ပြီ။ အပေးတတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံကလည်း ရသည်။ နောက်တစ်ပတ်တွင် သူမကိုသာ ခေါ်တော့သည်။ ကောင်လေးကိုခေါ်တော့ ခေါ်သည်။ အခြားသို့ ခေါ်သွားသည်။ သူမရောက်သွားတော့ သောင်းထိုက်တစ်ယောက်သာ ရှိနေသည်။ ခါတိုင်း ပက်ပက်စက်စက် လိုးတတ်သော သောင်းထိုက်က သူမကို လက်ဖျားနဲ့ပင် မထိ။ အရက်ကိုသာ သောက်နေသည်။ “လူတစ်ယောက်လာလိမ့်မယ် မင်းကောင်းကောင်းပြုစု” ထိုနေ့တွင် လူကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ သူမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ “ငယ်တော့ ငယ်သားပဲ” ဟု မှတ်ချက်ချသည်။ “အခန်းကကော” ဟု မေးသည်။ “သွား ကိုကြီးကို အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်” နီနီဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။ သူမထတော့ လူကြီးက သူမပခုံးကိုဖက်ကာ အခန်းထဲလိုက်ဝင်သည်။

“မင်း အပျိုစစ်ရဲ့လား” အခန်းထဲတွင် သူမပက်လက်အိပ်ပေးတော့ ထိုလူကြီးက ဘေးတွင် ဝင်အိပ်ရင်း နမ်းကာ မေးသည်။ နီနီမှာ ရှက်လည်းရှက် ကြောက်လည်းကြောက်သဖြင့် ငိုမိသည်။ “ဟား ဟား တစ်သိန်းတော့ တန်ပါတယ်ကွာ” ထိုနေ့ တကယ်တမ်း သူမ ပိုက်ဆံ သုံးသောင်းသာ ရသည်။ သည်လိုနဲ့ အိမ်လေးတစ်လုံးသို့ သူမနေ့စဉ် ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ လူလည်း စုံသလောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သူမနေရာသို့ အခြား ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာရာ သူမ ရာထူးပြုတ်သည်။ သူမရာထူးပြုတ်ချိန်၌ ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိသွားပြီဖြစ်သည်။ သူမအိမ်ကို ပြင်လိုက်နိုင်သည်လေ။ အခြားအလုပ်လည်း မလုပ်လို။

ငွေကောင်းကောင်းရလျှင် လုပ်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ သူမအလှပျက်မသွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဖာတန်းသွားရအောင်” ကျွန်တော်တို့ ပထမနှစ်ကျောင်းသားတစ်သိုက် ပိုက်ဆံတွေ တထောကြီးနဲ့ တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဖာတန်းလို့သာ ပြောကြတာ။ ဖာတန်းက ဘယ်နားရှိမှန်း သိတဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လို စုံစမ်းရမှန်းလည်း မသိဘူး။ စုံလည်း မစုံစမ်းရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီဆိုတဲ့ ပထမနှစ်ကျောင်းသူလေးကို တချို့က ဖာလိုလို ဘာလိုလို ပြောနေကြတယ်။ စုံစမ်းတာပေါ့လေ။ မရမက။ ဒါနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အပေါင်းအသင်း မရှိတဲ့ အဲဒီကောင်မလေးကို ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါင်းရ စပြောရမှန်းလည်း မသိဘူး။ မပြေးတဲ့သူကို ကျွန်တော်က လိုက်နေတာပဲဗျာ။ နောက်ဆုံးရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က လေးယောက်။

နီနီက တစ်ယောက်တည်း။ အေးဆေးပဲ။ တောတစ်ခုတည်းသွားတယ်။ နီနီလည်း အတူတူပါလာတာပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်မှ နီနီအနား မကပ်ရဲကြဘူး။ ရယ်စရာကြီး။ “နင်တို့က မတွေ့ဖူးကြဘူးထင်တယ်” နီနီက ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ “နင်အရင်လာ” တဲ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းက အေးစက်စက်ကြီး နေမှာပါ။ နီနီက ရယ်ပြီး ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ “ရိုးရိုးလေးပါဟာ” နီနီက အားပြန်ပေးနေရသေးတယ်။ ဘေးက ကောင်တွေကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ရှောင်ရမလိုလို ကြည့်ရမလိုလိုပေါ့။ “နင်တို့ ကြည့်ထား၊ ခဏ ငါလုပ်မပေးတော့ဘူး” နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီးကွင်းထုရင်း ဘေးကကောင်တွေကို သတိပေးတယ်။

လီးက တစ်ခါမှ မိန်းကလေး ကိုင်တာ မခံရဖူးတော့ တောင်လိုက်တာ ချက်ချင်းပဲဗျာ။ နီနီက စကဒ်ကိုချွတ်ပြီး ဘေးမှာချတယ်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဝင်တွယ်လိုက်တယ်။ လီးက ပြွတ်ဆို စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ နီနီက “အ..” လို့ တစ်ချက်ညည်းတယ်။ ကျွန်တော် ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးတယ်။ “အရည်ကို အထဲ မလွတ်ထည့်နဲ့နော် နောက်လူကျန်သေးတယ်” နီနီက သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လီးရည်တွေ တစ်ဝက်လောက် အထဲဝင်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အပြင်မှာ ပေကုန်တယ်။ လိုးမှ မလိုးတတ်တာ။ အချက် ၂၀ တောင် မပြည့်သေးဘူးထင်တယ်။ ပြီးသွားတယ်။ နီနီကတော့ အေးဆေးပဲ။ တစ်ရွုးနဲ့ လီးရည်တွေသုတ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်လို့ ခေါ်တယ်။ ဘယ်သူလည်း မသိဘူး။ ဝင်ဆော်တာပဲ။

ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်လုံး ဘယ်သူက ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်း ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် နီနီကို ပိုက်ဆံပေးလိုးလို့ ရတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ကြတာ အမြတ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက် နှစ်သောင်းစီ ပေးလိုက်တယ်။ နီနီက ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ပြောလို့ကို မပြီးဘူး။ “နို့တောင် မကိုင်ရဘူးကွာ” “အေးကွာ ပါးလည်း မနမ်းရဘူး” “နိုင်ငံခြားကားလို လိုးချင်တာ” စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပိုက်ဆံပြန်စုကြတယ်။ နီနီကို ဆက်သွယ်ကြတယ်။ နိုင်ငံခြားကားထဲကလို ခံပေးနိုင်လားလို့ မေးကြတယ်။ နီနီက “တစ်ယောက် သုံးသောင်းခွဲဆိုရင် ရမယ်” တဲ့။ အဟီး။ ဘာပြောကောင်းမတုန်း။

ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ဘယ်လို ရလာကြမှန်း မသိကြဘူး။ နီနီက ကျွန်တော်တို့ကို ဦးဆောင်ပြီး အခန်းတစ်ခုကို ခေါ်သွားတယ်။ အဲဒီနေ့က သူငယ်ချင်းကားလည်းပါလာတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ကားပေါ်မှာ နီနီက အလည်မှာ ထိုင်တယ်။ ဘေးမှာ ကျွန်တော်ကျတယ်။ ဘာပြောကောင်း မလဲဗျ။ နီနီပါးကို တရွတ်ရွတ်နဲ့ကို နမ်းပစ်တယ်။ နီနီက ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ မေးလေးကိုင်လိုက်ရင် မျက်လုံးလေးပိတ်ပြီး ပါးကို အနမ်းခံတယ်။ နားကို မနားချင်ဘူး။ ဟိုဘက်ကကောင် ကဆွဲနမ်းလိုက်။ ကျွန်တော်က ဆွဲနမ်းလိုက်ပေါ့။ ကြာတော့ တစ်ဖက် ဘေးကကောင်က နမ်းချင်လာတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ထိုင်ပေးပြီး ဟိုကောင် အနမ်းခံတယ်။

နဂိုရ်ကတည်းက လိုးရမယ်လို့ သိပြီးသားမို့ လီးကတောင်နေတဲ့ကြားထဲ နီနီဖင်လုံးအိအိကြီးက ကားခုံတိုင်း ကျွန်တော့်လီးပေါ် တအိအိနဲ့ ဆိုတော့ မလိုးရသေးဘဲ တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ နီနီက သိတယ်ဗျား။ ကျွန်တော့်ကို ရယ်ပြပြီး နွုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် မေ့တောင် မေ့သွားတော့မလို့။ တကယ်။ အဲ ပြီးတော့ ဘေးကကောင် တွေလည်း လီးတောင်နေကြတာကို သိတော့ နီနီက အပေါ်ယံကနေ တစ်ဖက်စီပွတ်ပေးတယ်။ ဟိုကောင်တွေက ငြိမ်ခံနေကြတာပေ့ါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ပိုဖီးလ်ရှိတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်ပေါ်မှာလေ။ ကျွန်တော် ကိုင်ရမလိုလို မကိုင်ရမလိုလိုဖြစ်နေတော့ နီနီကပဲ ကျွန်တော့်လက်ယူပြီး သူ့နို့ကို ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ဟား မိုက်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်းဗျာ။ ဟိုကောင်တွေလည်း ပြီးကျတာပဲ။ ကားမောင်းတဲ့ကောင်ကတော့ မကျေနပ်ဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် နီနီက တော်တယ်။ ဆင်းဆင်းချင်း ကားမောင်းတဲ့ကောင် ရင်ခွင်ထဲနေတယ်။

ကားမောင်းတဲ့ကောင်လည်း ဆာဆာနဲ့ ပတ်ရမ်းပြီး နမ်းတော့တာပဲဗျို့။ နီနီက ဖင်တုံးအိအိကြီးနဲ့ လီးနားတေ့ထားတော့ ဒီကောင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ ပြီးရတာပဲ။ “လျက်ပေးရဲလား” နီနီက အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ မေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီလေ။ နီနီက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးကိုင်ပြီးမေးတယ်။ နီနီက ပြောရင်း ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့လျှာနဲ့ထိုးတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်တော့မှာတုန်းဗျ။ နီနီကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နို့ကိုစုပ်တော့တာပဲ။ ဖာသည်မသာ လုပ်စားတာ။ နို့က တင်းနေတာဗျ။ လုံးလည်း လုံးတယ်။ ကျစ်လည်းကျစ်တယ်။ စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ။ နို့သီးခေါင်းကကို မည်းမည်းကြီး မဟုတ်ဘူး။ မည်းတယ် ဆိုရုံလေးပဲ။

“ဖြည်းဖြည်းပေါ့” နီနီက ကျွန်တော့် နွုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနဲ့ တားပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး နို့ကို ဆက်စို့တော့တာပါပဲ။ နီနီက ကျွမ်းပြီးသားလေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်အောင်ကို လုပ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ပေါင်တစ်ဖက်တင်လိုက်တယ်။ နီရဲနေတဲ့ စောက်စေ့ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လျက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလည်း မသိတော့ဘူးဗျာ။ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပြီး လျက်ပေးလိုက်တယ်။ “အား…” နီနီရဲ့ ညည်းသံက စိတ်ပိုကြွစေတယ်လေ။ စောက်မွေးက နုနေသေးတယ်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက် လိုးထားမှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်တော် လေးငါးချက်ကို လျက်ပစ်လိုက်တယ်။ နံသလိုလို မွေးသလိုလိုပါပဲ။ “ယူ..” နီနီက ဘေးကကောင်ကို လက်ညိုးထိုးပြီး အဲကောင်မျက်နှာကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲအပ်တော့တာပါပဲ။

အဲကောင်လည်း နီနီစောက်ပတ်ကို လျက်ပေးရတာပါပဲ။ “နိုင်ငံခြားကားထဲက အတိုင်းဆို၊ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး လျက်စမ်းပါ၊ ရှင်တို့ကလည်း အကုန်လုံးချွတ်ထားကြလေ၊ ကျွန်မက ချွတ်ပြီးနေပြီ၊ ရှင်တို့က ဒီတိုင်းပဲလား၊ အား.. ကောင်းတယ် အဲလို စောက်စေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေး အား တော်လိုက်တာ အားကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သိပ်မကြည့်ရဲဘူး။ လီးတွေကလည်း တောင်နေကြတယ်။ နီနီက တော်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ရပ်ခိုင်းတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ကွင်းထုပေးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဟိုတစ်ယောက်လီးကို တစ်လှည့်စီစုပ်ပေးတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင် လီးကိုလည်း နောက်စုပ်ပေးတယ်။ “ကောင်းလား” ပြောင်းပြန်ကြီး။

နီနီက မေးတာ။ “ကောင်းတယ်” တဲ့ ဝိုင်းဖြေကြပုံများ။ နီနီက ဒူးထောက်ထိုင်ရာကနေ ကုန်းပြီး လီးကိုစုပ်ပေးတယ်။ “လိုးတော့လေ” ဘေးကကောင်ကို နီနီက နောက်ကိုဆွဲပြီး လိုးခိုင်းတယ်။ ဘေးကကောင်က ချက်ချင်းဆော်တော့တာပဲ။ နီနီက နောက်ကကောင် ဆောင့်တာ နာလို့လားမသိဘူး။ “အ” လို့တစ်ချက်အော်တယ်။ ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးနေချိန်ဆိုတော့ လီးက သူ့အာခေါင်ကို သွားထိတယ်။ ဆိမ့်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို လိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကကောင်ကလည်း စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုး။ ကျွန်တော်လည်း ပါးစပ်ကိုဆောင့်လိုးပေါ့။ နီနီက ဘေးနှစ်ကောင် လီးကို ကိုင်ထားရုံပဲ ကိုင်ထားနိုင်တော့တယ်။

နောက်ကကောင်က “ထွန်းထွန်း” တဲ့။ ထွန်းထွန်းက နီနီရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီလိုက်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ နီနီက ပါးစပ်လည်း အလိုးခံရ စောက်ပတ်ကိုလည်း ပေါင်တစ်ဖက် မချီပြီး အကားလိုက် အလိုးခံနေရပေမယ့် မဖြုံသလိုပါပဲ။ “အိပ်ရာပေါ် သွားရအောင်” နီနီက ပြောတာ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာပေါ် ရောက်သွားကြရော။ ဘေးနှစ်ကောင်နာမည်က “အောင်ချစ်” နှင့် “မျိုးကျော်” ပါ။ ကျွန်တော့်နာမည်က သိပြီးသားနော်။ “ကိုကိုလေး” လေ။ ကောင်မလေးတွေ မခေါ်ရဲအောင် အဖေက မှည့်ပေးထားတာ။ အဲဒါကြောင့်လားမသိဘူး။ ရည်းစားကို မရဘူး။ ရည်းစားမရတော့ လိုးဖို့ ရှာရတော့တာပေါ့။ ရှာတော့ ရတယ်လေ။ နီနီမာတဲ့ ။ နာမည်အပြည့်အစုံက။ နီနီမာက အောင်ချစ်လီးပေါ်ကို စောက်ပတ်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ အလကားကောင် အောင်ချစ်။

ကောင်မလေးက မအော်ရဘူး။ သူက အော်တယ်။ “အား” တဲ့။ အောင်ချစ်က နီနီမာရယ်တော့ နည်းနည်း ရှက်သွားတယ်။ အဲဒါကြောင့်လား ဘာလားတော့မသိဘူး။ အောင်ချစ် နောက်ပိုင်း နီနီကို မလိုးတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မတွဲတော့ဘူး။ နီနီမာက မျိုးကျော်က ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ မျိုးကျော်က ဖင်ကို နည်းနည်းရွံနေပုံရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ ငိုချင်ရက် လက်တို့ပေ့ါဗျာ။ နီနီဖင်လုံးကြီးက ဖွေးဆွတ်နေတယ်။ တင်းအိနေတယ်။ စွင့်ကားနေတယ်။ ကျွန်တော်က တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မည်းမည်းနဲ့ စူစူလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လီးခေါင်းကို ဘေးတိုက် ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နီနီမာက တစ်ချက်ငြိမ်ခံတယ်။ ကျွန်တော်ဆက်ထိုးထည့်တယ်။

လီးကမြုပ်သွားပြီးတဲ့နောက် ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ နီနီမာက မျိုးကျော်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ငနဲက ဒီလိုကျတော့ ဖြီးလို့။ ထွန်းထွန်းကလည်း စုပ်ခိုင်းတယ်။ နီနီပါးကို လီးနဲ့ သွားသွားထိုးတယ်။ နီနီကလှည့်စုပ်ပေးတယ်။ အောင်ချစ်က အရင်ပြီးတယ်။ နီနီက မျိုးကျော်ကို စောက်ပတ်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ ထွန်းထွန်းပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်က နီနီဖင်ကို ဆက်လိုးတယ်။ မျိုးကျော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးမို့ ပါးစပ်ကို လိုးတယ်။ သိပ်မကြာဘူး။ ပြီးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ အားမရကြဘူးပေါ့။ နီနီက တစ်ယောက်သုံးသောင်းခွဲ ပြောထားပေမယ့် အဲဒီနေ့က နှစ်သောင်းစီပဲယူပြီး ကျန်တာအရက်တိုက်တယ်။ “နင်တို့လီးက သေးတယ်” “….” နီနီက မူးတော့ ပြောပြီ။ ကျွန်တော်တို့က ရှက်တာပေါ့။

ဒါပေမယ့် နီနီက လီးကြီးအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကိုပြောပြတယ်။ မိန်းကလေး ဖီးလ်လာအောင် ခံချင်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကို ပြောပြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နီနီကို ခင်သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း အောင်ချစ်ကတော့ မပါတော့ဘူးပေ့ါလေ။ ကံကောင်းချင်တော့ နီနီက ကျွန်တော့်ကို ကြွေနေတာပါပဲ။ အဲဒါက အခွင့်အရေးကောင်းကို ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါပဲ။ “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ နင်နဲ့ငါ အခန်းတစ်ခု ငှါးရအောင်” “ငါ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး နီနီရဲ့” “အားလုံး ငါ အကုန်အကျခံပါ့မယ်ဟယ် အရေးထဲ ကပ်စေးနှဲကြီးနဲ့ လာတွေ့နေတယ်” ကျွန်တော် နီနီခါးလေးကို အသာလေးဖက်ပြီး ပေါင်ရင်းနဲ့ထိထားတယ်။ နီနီရဲ့ နွုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်တယ်။

လျှာချင်းထိကြတယ် သူ့လျှာကို ကျွန်တော်စုပ်သလို ကျွန်တော့်လျှာကိုလည်း သူက စုပ်တယ်။ လျှာအိအိစက်စက်လေးကို စုပ်ရတာ လီးကြောကို တင်းခနဲ တင်းခနဲပဲဗျာ။ ကျွန်တော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး အစုပ်ခံတော့လည်း ရှိန်းခနဲရှိန်းခနဲပဲဗျ။ ကျွန်တော် သူ့ခါးကိုဖက်ရင်း သူ့တင်ကြီးကို အားကုန်ဖိညစ်မိတာပေါ့ဗျာ။ ဖင်လုံးကြီးကလည်း တင်းအိနေတာပဲ။ ပေါင်ရင်းနားဆွဲကပ်ပြီး တေ့ထားကြတာပေါ့ဗျာ။ သူ့နို့ကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးကိုင်ပြီး ဖိချေပစ်လိုက်တယ်။ နီနီက ဖီးလ်တက်လာတယ်။ တအင်းအင်းနဲ့ညည်းတယ်။ အပေါ်ယံကနေ သူ့နို့သီးကို လက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပစ်တယ်။ တင်လုံးကိုလည်း တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးချေရင်း ပင့်ရင်းတေ့တေ့ထားတယ်။ ပိုပြီး ကပ်ကပ် နေကြတယ်။ နီနီက အကျႌချွတ်ချတယ်။ ခါတိုင်းအများနဲ့လိုးနေကြမို့ သေချာမကြည့်မိဘူး။ ရင့်ညွန့်သား တွေကလည်း ဖွေးစက်နေတာပဲ။

ကျွန်တော် နွုတ်ခမ်းနဲ့ ရင်ညွန့်သားတွေအကုန် လိုက်စုပ်တယ်။ ဘော်လီက မချွတ်ရဘဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဝင်းဝါပြီးအိနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ကျွန်တော် အားနဲ့ချေပြီး ပါးစပ်အပြည့်ကို စုပ်ပစ်တယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း တင်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်းပေါ့။ ဝတ်ထားတာက စကဒ်မို့လို့ ကျွန်တော် ပင့်တင်ဖိချေရင်း တင်သားအိအိကြီးကိုပဲ ကိုင်နေတာ။ နီနီက ဘော်လီချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ စကဒ်ကိုချွတ်လိုက်တယ်။ အနီရောင်အတွင်းခံလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ နီနီကတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် ဝတ်သမျှ အနီချည်းပဲ။ စောက်ပတ်ကလည်း ဖီးလ်တက်နေလို့လား တောင်နေလို့လား လီးဆာနေပြီမို့လားမသိဘူး။

နီတျှာရဲလေးနဲ့ စောက်စေ့က ဖူးအိနေတဲ့ စောက်အုံကြားမှာ စူးစူးချွန်ချွန်လေး။ ကျွန်တော် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်တယ်။ လူတွေစုံနေလောက်အောင် လိုးဖူးပေမယ့် ပင်ကိုယ်အတိုင်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ နီနီစောက်ပတ်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်ပြီး လျှာကို အပြားလိုက် လျက်လိုက်တယ်။ “အင်း………” နီနီလည်း တော်တော်ဖီးလ်လာနေပုံရတယ်။ ညည်းသံက ပြင်းတယ်လေ။ စောက်ပတ်ကို လျက်ပြီး ဆီးခုံကို နွုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်စုပ်ပေးတယ်။ ချက်ကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးပေးတယ်။ အောက်ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ စုပ်ဆင်းတယ်။ ပေါင်ကို သေချာကိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်ဘေးကို လျက်တယ်။ နီနီက သူ့လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးနဲ့ စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို ပွတ်ဆွဲတယ်။

ကျွန်တော် သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို နွုတ်ခမ်းဖျားနဲ့ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာအောင် စုပ်ထားတာ။ နီနီက ကော့ရာကနေ ကုန်းသွားလို့ ကျွန်တော်က လိုက်ဆွဲပြီး စောက်စေ့ကို မရမကဆွဲစုပ်တယ်။ နီနီတစ်ချက် တုန်သွားတယ်။ စောက်ရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရပ်လို့မရတာနဲ့ စောက်စေ့ကို လိုက်စုပ်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တော်တော်များများ ကျွန်တော့်နွုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတဲ့ စောက်ရည်ကို ကျွန်တော် ထွေးထုတ်လိုက်တယ်။ နီနီပေါင်မှာလည်း စောက်ရည်စီးကြောင်းက တလက်လက်နဲ့ပါပဲ။ နီနီက ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ မေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို လျက်ပေးတယ်။ လျက်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြန်လျက်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တချို့ မြိုချဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။

ငံသလိုလို ချိုသလိုလိုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ “အဲလို မိန်းကလေးက ပြီးသွားရင် မိန်းကလေးတွေက စိတ်ကုန်သွားတတ်တယ်။ ဒီတော့ လာ ဒီလိုလုပ်” နီနီက ကျွန်တော့်ကို သင်တန်းသဘောမျိုးလည်းပြတယ်။ စောက်ခေါင်းထိပ်ကို စုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်ထဲကို လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်နှစ်ချောင်းသွင်းတယ်။ ကုတ်တယ်။ ထိုးလိမ်တယ်။ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး မြန်မြန်ထိုးသွင်းတယ်။ စောက်ရည်အကျန်တွေက လက်မှာပေနေတယ်။ နီနီက ကျွန်တော့်လက်မှာ ပေနေတဲ့ စောက်ရည်အကျန်လေးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ရပ်ခိုင်းပြီး နီနီက ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်လီးက သူစားခိုင်းထားတဲ့ ဆေးနဲ့ နည်းနည်း ပိုကြီးလာသလို ရှိပေမယ့် သိပ်မကြီးသေးဘူး။ ဒါကြောင့် နီနီက ဆေးတစ်မျိုးလိမ်းပေးတယ်။

လီးက ပူလာတယ်။ ပွလာတယ်။ တော်တော်လေးကို အလုံးကြီးလာတယ်။ နီနီစမ်းငုံကြည့်တယ်။ လီးထိပ်နဲ့တင် ပါးစပ်ပြည့်နေတယ်။ နီနီက လက်မထောင်ပြတယ်။ “အိုကေ” ပြီဆိုတဲ့သဘော။ ဒီလိုနဲ့ နီနီက ကျွန်တော့်လီးကို ကြီးအောင်လုပ်ပေးပြီး ဘယ်လိုလိုးရတယ် ဘယ်လိုဖီးလ်လာအောင် လုပ်ရတယ်လို့ သင်ပေးခဲ့တယ်။ နီနီဟာ ကျွန်တော့်လက်ဦးဆရာပေ့ါလေ။ ကျန်တဲ့အချိန် ထွန်းထွန်း၊ မျိုးကျော်နဲ့ပေါင်းပြီး လိုးတယ်။ ပထမနှစ်ဟာ ပြီးတာ မြန်လိုက်တာလို့ ကျွန်တော်တို့ ထင်ရတယ်ဗျာ။ နီနီနဲ့ ဝေးခဲ့ရတယ်။ နယ်ပြန်တော့ ခဏခဏ နီနီကို မှန်းပြီး ကွင်းထုဖြေသိမ့်ရတယ်။ ဖူးစာအုပ်တွေ ဖတ်ရတယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရပါဘူး။ ဒုတိယနှစ် ပြန်တက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် နီနီကို မတွေ့ရတော့ဘူး။

စုံစမ်းလို့လည်း မရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ကံကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကားမရှိပေမယ့် ထွန်းထွန်းမှာ ကားရှိတယ်လေ။ သူ့ကားနဲ့ ကျောင်းက ပြန်အလာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပွတ်မိတယ်။ “ဝါဝါသွယ်” တဲ့။ ကောင်မလေးက မေ့နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ဒါနဲ့ ကားပေါ်ခေါ်တင်လာတယ်။ ငှါးနေတဲ့ အိမ်ရောက်တော့ နီနီကို မရမယ့်အတူတူ ဒီကောင်မလေးကို ဖမ်းထားကြရအောင်လို့ တိုင်ပင်လိုက်တယ်။ အားလုံး သဘောတူတယ်။ တကယ်တမ်းတော့ ဝါဝါသွယ်ကလည်း စိတ်ညစ်လို့ ဘယ်ရောက်ရောက် ဘယ်ပေါက်ပေါက် ဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပြီး ထွက်လာတာတဲ့။ သူမအဖြစ်က ဒီလို။ ဒေါ်အေးပို။ “ဝါဝါသွယ်” မိခင်ဖြစ်သည်။ ဝါဝါသွယ်ကို မွေးပြီး ယောကျာ်းနှင့် ကွဲသွားသည်။

သို့နှင့် မအေတစ်ခု သမီးတစ်ခု နေထိုင်ခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူက ဘာလုပ်တယ်ဟု မပြော။ ပိုက်ဆံကရနေသည်။ ဒါကို ဝါဝါသွယ် မသိခဲ့။ သို့သော် သူမကိုးတန်းရောက်တော့ ဘေးက ပြောသည်နှင့် သူမ တိတ်တဆိတ် ကျောင်းပြေးကာ အိမ်ကို နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်က ခွေးက သူမကို သိနေသဖြင့် မဟောင်ခဲ့။ နောက်ဖေးက အသာလေး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ “ချစ်” “မောင်” ဝါဝါသွယ်မှာ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရိုးရိုးလေး ဝတ်ပြတတ်သော ဒေါ်အေးပိုသည် အသက် ၃၅ နှစ်ပါဟု ကျိန်ပြောလျှင် ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုပြီး ဝတ်စားထားပုံမှာ လန်ထွက်နေသည်။ တစ်ဖက်အိမ်က လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ချစ်တင်းနှောဖို့ ပြင်နေကြသည်။ “ဦးသောင်းဌေး” ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှီနွဲ့ကာ အရက်ခွက်ကိုင်ထားသည်။

ဦးသောင်းဌေးက အရက်တစ်ငုံငုံပြီး အေးပို၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်သည်။ အေးပိုက ပါးစပ်ပိတ်ထားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက ထူခဲနေသော အေးပို၏ နွုတ်ခမ်းနဲ့ နွုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အရက်ကိုထွေးထည့်သည်။ အေးပိုက ပြန်ထွေးထုတ်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက ပါးများ လည်ပင်းများသို့ ကျသွားသော အရက်များကို လိုက်လျက်သည်။ “ချစ် အရမ်းမူးလို့ မဖြစ်ဘူး မောင်ရယ်၊ ကလေးပြန်လာလို့ သိသွားရင် ရှင်းရခက်မယ်” “ဦးထိုက်စိုး” က ဒေါ်အေးပိုနောက်မှ ကြိုးကိုဆွဲလိုက်တော့ ဒေါ်အေးပိုလည်ပင်းတွင် ချည်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကို ဝါဝါသွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည့်စမ်း။ ခွေးလည်ပတ်ကို လည်ပင်းမှာ ပတ်ထားပါလား။ သံဆူးတွေနဲ့ အလှဆင်ထားလိုက်သေးသည်။

အေးပိုသည် ကြိုးကိုဆွဲကာ ခေါ်ရာ ဦးထိုက်စိုးရင်ခွင်ထဲ ပြောင်းဝင်သည်။ အေးပိုဝတ်ထားပုံမှာ လည်ပင်းတွင်ကြိုးစလေးမျှပါသော ဘော်လီအကျႌဖြစ်သည်။ ကျောပြင်တစ်ခုလုံးပေါ်နေသည်။ ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းသွင်းပြီး ထိုးကစားသည်။ အေးပိုက ဦးထိုက်စိုးကလက်ချောင်းကို စုပ်နေရာ ဦးထိုက်စိုးက လက်ချောင်းကို နည်းနည်းစီ နောက်ဆုတ်သည်။ အေးပိုက လိုက်စုပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး နွုတ်ခမ်းချင်း တစ်ချက်စီ စုပ်ကြသည်။ စုပ်ရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် စိမ်းစိမ်းကြည့်ကြသည်။ “ချစ်ရဲ့ အကလေးကို ကြည့်ချင်ပြီချစ်ရဲ့” ဦးထိုက်စိုးက ပြောသည်။ အေးပိုက ထရပ်သည်။ ပေါင်ကားသည်။ ခါးနွဲ့သည်။ လက်ကိုမြောက်သည်။ ကိုယ်ကို ဟိုယိမ်းဒီယိမ်းလုပ်သည်။

ပေါင်အလယ်လောက်မှ စကဒ်ကို လက်ဝါးဖြင့်လက်ကလေး ကွေးပြီး အုပ်ကာ အသာလေး မတင်သည်။ ဦးထိုက်စိုးနှင့် ဦးသောင်းဌေးတို့က အရက်ကို တစ်ခွက်စီ “ချီးယား” လုပ်ပြီး သောက်လိုက်သည်။ အေးပိုလည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ကြိုးစကို ဦးထိုက်စိုးက ဆွဲလိုက်သည်။ “အမြည်းလေး လုပ်ပါဦး” အေးပိုက ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး စကဒ်ကိုပင့်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဝက်အူချောင်းကျော် လေးကို စောက်ပတ်ထဲညှပ်လိုက်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက အေးပိုတင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ကာ စောက်ပတ်ဖြင့် ညှပ်ထားသော ဝက်အူချောင်းကိုဆွဲငုံကာ စောက်ပတ်ကို လျက်သည်။ စောက်စေ့ကိုလည်း စုပ်သည်။ အေးပိုမှာ တအင်း အင်း ညည်းကာ တင်ကိုလွုပ်ယမ်းသည်။

ဦးသောင်းဌေးက စွင့်ကားနေသော အေးပိုတင်လုံးကို ဦးထိုက်စိုးဘက်သို့ တွန်းပို့သည်။ အေးပိုက နောက်ဝက်အူချောင်းတစ်စကို ထပ်ညှပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက စောက်ပတ်ထဲ တစ်ဝက်မျှဝင်နေသော ဝက်အူချောင်းကို မြုပ်အောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် တင်နှစ်လုံးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို အုံလိုက်ငုံပြီး ဝက်အူချောင်းကို ဆွဲစုပ်သည်။ အေးပိုက ညှစ်ထုတ်သည်။ ဘယ်အချိန် ဦးထိုက်စိုးပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသည်မသိ။ ဦးထိုက်စိုးက ဝက်အူချောင်းကို ဝါးစားနေသည်။ အေးပိုက တင်ကို ဘယ်ညာဆက်ယမ်းပြနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက အေးပို၏ အဝတ်စကြိုးလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ အဝတ်များ အလွယ်တကူ ကျွတ်ကျသွားသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တွဲအိကျနေသည်။ တကယ်တမ်း အေးပိုတင်မှာလည်း လျောနေပြီဖြစ်ပါသည်။

သို့သော် စွင့်ကားလှသဖြင့် လိုးချင်စရာကောင်းနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက လည်ပတ်တွင်ချည်ထားသော သံကြိုးစဖြင့် အေးပို၏ ပေါင်ကြားသို့ ဆွဲလိုက်သည်။ အေးပိုမှာ သံကွင်းများက စောက်စေ့နှင့် ဖင်ကိုရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲနေသဖြင့် ဖီးလ်အလွန်တက်ကာ “အား” ဟု တအားအားဖြင့် အကျယ်ကြီး ညည်းသည်။ ဦးသောင်းဌေးက သံကြိုးကို စောက်ပတ်တွင် ဆွဲနစ်ထားပြီး စောက်အုံကို လျက်သည်။ အေးပိုမှာ ဒူးတစ်ဖက်ကို ဦးသောင်းဌေးပခုံးပေါ်တင်ရင်း ဦးသောင်းဌေး ဆံပင်ကို ဆွဲဖွကာ ကော့ပေးသည်။ အေးပိုစီးထားသည့် ဒေါက်မှာ လေးလက်မမြင့်သည်။ ထို့ကြောင့် တင်ကလည်းလျောသလောက် လျောမှန်းမသိသာသလို ကော့လို့လည်း ထိရောက်သည်။ သံကြိုးကို ဖယ်ပြီး ဦးသောင်းဌေးက လက်သုံးချောင်းကို တံတွေးဆွတ်ကာ အေးပိုစောက်ပတ်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးကစားသည်။ အေးပိုမှာ “အ.. အ… အ..” ဟု အော်နေရသည်။

ဦးထိုက်စိုးက ပြဲအယ်နေသော တင်ကို ဖြန်းခနဲရိုက်ကစားသည်။ လက်ဝါးရာများက အေးပို၏ တင်သားဖြူဖြူတွင် အနီလိုက် စင်းကျန်နေသည်။ ရိုက်ပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုတ်ကိုင်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက စောက်ပတ်ထဲကို လက်သုံးချောင်းဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးတုတစ်ခုယူကာ ရပ်ပြီး အေးပိုကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အေးပိုက လီးတုကို စုပ်သည်။ အေးပိုလီးတုစုပ်နေချိန် ဦးထိုက်စိုးက တွဲအိနေသော အေးပိုနို့ကို ပွတ်ချေရင်း စုပ်သည်။ နောက် လီးတုကို ကျောတစ်လျောက်ပွတ်ဆွဲလာကာ ဖင်ပေါက်တွင် တေ့လိုက်သည်။ လီးတုခေါင်းက အေးပိုဖင်ထဲမြုပ်ဝင်တော့ “အု” ခနဲအေးပိုအော်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးတုကို ဆက်ထိုးထည့်သည်။ “အာ.. အ.. နာတယ်” အေးပိုအော်သည်။

ဦးထိုက်စိုးက လီးတုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်ကိုလျက်သည်။ ပြီးတော့ လီးတုကို ပြန်ထိုးထည့်သည်။ စောက်ရည်များ ရွဲနစ်နေအောင် ပေါင်များပေါ် စီးကျနေသည်။ ဦးသောင်းဌေးက သူ့လက်တွင် ပေကျံနေသော စောက်ရည်များကို အေးပိုအားလျက်ခိုင်းသည်။ အေးပိုက ပေကျံနေသော စောက်ရည်များလျက်ရင်း လက်ချောင်းကို စုပ်ပေးသည်။ ဆက်၍ အရပ်လိုက်ကုန်းကာ ဦးသောင်းဌေးလီးကို ငုံ့စုပ်သည်။ ဦးသောင်းဌေးက လက်နောက်ပြန်ထားလျှက် လီးအစုပ်ခံသည်။ ထူခဲနေသော အေးပို၏ နွုတ်ခမ်းက လီးကိုအဆုံးတွင် လာဖိနေသောအခါ ဦးသောင်းဌေးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ အေးပိုခေါင်းကိုကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို ဆွဲလှည့်သည်။ အေးပိုက လီးကိုအဆုံးထိ ဆက်ငုံထားသည်။ လျာရည်များ စီးကျနေသည်။

ဦးသောင်းဌေးက ခေါင်းကို ဆွဲလိုက်သဖြင့် အေးပိုလီးကို လွတ်လိုက်သည်။ အေးပို၏ မေးနှင့် နွုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်တွင် လျာရည်များ စိုနေသည်ကို ဦးသောင်းဌေးက လျက်ပစ်လိုက်ပြီး နွုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ပြီးနောက် လီးကို တစ်ခါ စုပ်ခိုင်းသည်။ သည်တစ်ခါတော့ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဖင်ထဲကို တံထွေးတွေးထည့်ပြီး လီးတုဖြင့် ကစားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ အေးပိုက လီးကို နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ ထိုင်ချသည်။ လီးဝင်တော့ အေးပိုက “အ .. အ..” ဟု ညည်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ အေးပိုက ခါးလေးကို ဘယ်ညာ ယိမ်းကာ စောက်ပတ်ထဲ လီးကို စိမ်ထားသည်။ ဦးထိုက်စိုးက အရက်တစ်ခွက်ထပ်သောက်သည်။ ပြီးနောက် အေးပိုခါးကို စုံကိုင်ကာ နောက်မှ ဖင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ထည့်သည်။

အေးပိုမှာ “အွတ်” ခနဲမြည်သွားသည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဝင်ဝင်ချင်း အားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ ဦးသောင်းထိုက်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း တအားအားအော်နေသော အေးပို၏ တွဲလျားကျနေသည့် နို့ကို ပင့်နိုက်ကာ စို့သည်။ အေးပိုမှာ လက်ကို ထောက်ထားသော်လည်း ဦးထိုက်စိုးဆောင့်ချက်များ ပြင်းသဖြင့် မှောက်ကျသွားသည်။ ဦးသောင်းဌေးက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး နို့သီးနှစ်ခုကို စို့သည်။ နို့မှာ အလွန်ကြီးပြီး တွဲကျနေသဖြင့် နို့သီးမှာ ပူးလို့ရနေသည်။ နို့သီးပေါက်ကလည်း တစ်ခါခါ နို့ရည်များထွက်အောင် သူတို့စုပ်ထားကြသဖြင့် ကျယ်နေသည်။ နို့ရည်ကြည်များ ထွက်အောင် စို့သည်။ အေးပိုမှာ ကြားတွင်ညပ်လျှက် မောနေသည်။ ဖင်ကိုလိုးချက်က ပြင်းသည်။ ဦးထိုက်စိုးက ဖင်ထဲက လီးက ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်ပြီး အရက်ကို နောက်တစ်ခွက် သွားသောက်သည်။ ထိုအချိန် ဦးသောင်းဌေးက တင်ကိုပုတ်ကာ ဆောင့်ချခိုင်းသဖြင့် အေးပိုက ဆောင့်ချသည်။

ဦးထိုက်စိုးက အေးပိုလည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကြိုးစကို ဆွဲသဖြင့် အေးပိုမှာ နောက်သို့လက်ပြန် ထောက်ကာ ဆောင့်ချနေရသည်။ ဦးထိုက်စိုးက နဖူးက လက်ညိုးနဲ့ထောက်ကာ မျက်နှာကို မော့ခိုင်းသည်။ ဦးထိုက်စိုးက လီးကို အပေါ်မထားပြီး အေးပိုပါးစပ်ထဲသို့ လပြွတ်ကိုထည့်သည်။ တွဲကျနေသော လပြွတ်ကြီးကို အေးပိုက စုပ်လိုက်သည်။ လပြွတ်က တော်တော်ကြီးသဖြင့် တစ်လုံးသာ ငုံနိုင်သည်။ ဦးထိုက်စိုးက ကွင်းထုရင်း လပြွတ်ကို တစ်လုံးစီငုံခိုင်းနေသည်။ နောက် အေးပိုကို လျှာထုတ် ခိုင်းကာ လျှာပေါ် လီးကိုဟိုပွတ်ဆွဲ ဒီပွတ်ဆွဲလုပ်သည်။ ဦးထိုက်စိုးသည် မေးကိုကိုင်ပြီး အေးပိုပါးစပ်ကို ဖြဲကာ တံတွေးကို လေးငါးခါ ထွေးထည့်သည်။ ပြီးတော့ လီးကိုထိုးထည့်ကာ ခေါင်းကိုစုံကိုင်ပြီး ပေါင်ရင်းတွင် ဆွဲအပ်ထားသည်။

လီးကပါးစပ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်နေသည်။ ခေါင်းကိုငြိမ်ငြိမ်ကိုင်ထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဘယ်ညာလွုပ်သည်။ အေးပိုမှာ တဝူးဝူးဖြစ်နေသည်။ လျှာရည်များလည်း အေးပိုမေးတွင် တစ်စက်ချင်းစီ စီးကျနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးလီးကို တစ်ချက်ထုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲသို့ တံတွေးထွေးထည့် ပြန်သည်။ ပြီးလျှင် လီးကို အဆုံးထိသွင်းထားပြန်သည်။ ဆံပင်များဆွဲပြီး ခေါင်းကို ယမ်းသည်။ တော်တော်ကြာသည်။ လီးကိုဆွဲထုတ်တော့ အေးပိုမှာ မောနေသည်။ ဦးထိုက်စိုးသည် အလုံးတစ်လုံးပါသော ကြိယာတစ်ခုကို ယူလိုက်သည်။ အေးပိုက ဦးထိုက်စိုးကို မော့ကြည့်သည်။

ဦးထိုက်စိုးက အလုံးဖြင့် အေးပိုပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်ကာ ချည်လိုက်သည်။ “ဒီလို လိမ္မာလွန်းလို့ ချစ်နေရတာ” “ဝုန်း” ဝါဝါသွယ် သည်းမခံနိုင်တော့။ တံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်လိုက်သည်။ လက်ညိုးကို ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက် သော်လည်း ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာ။ ဝမ်းပမ်းတနည်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဘာတွေ ဘယ်လို ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ဘယ်လောက်ထိ သူမပြေးနေသည်ကိုလည်း မသိတော့။ “ဝုန်း” ဝါဝါသွယ် သည်းမခံနိုင်တော့။ တံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်လိုက်သည်။ လက်ညိုးကို ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက် သော်လည်း ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာ။ ဝမ်းပမ်းတနည်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဘာတွေ ဘယ်လို ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ဘယ်လောက်ထိ သူမပြေးနေသည်ကိုလည်း မသိတော့။ ကျွန်တော်ရယ် ထွန်းထွန်းရယ် မျိုးကျော်ရယ် မေ့နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ပါးစပ်ကို တိတ်နဲ့ ပတ်လိုက်တယ်။ ကြိုးမရှိလို့ ပုဆိုးကွင်းတွေ ဆွဲဖြဲပြီး လက်တွေကို ကုတင်တိုင်မှာ ဘယ်ညာ ကပ်ချည်လိုက်တယ်။

“သတိမရခင်ဖိုက်မလား၊ သတိရမှ ဖိုက်ကြမလား” “အေးကွာ ကျောင်းသူလေးကွ၊ အသက်မှ ပြည့်ရဲ့လား မသိဘူး၊ ဘယ်နှစ်တန်းလဲ မသိဘူး” “ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားကတော့ စားလောက်ပါပြီကွ” ခုလိုကျတော့လည်း သုံးယောက်သား သတ္တိက ကြောင်နေကြပြန်တယ်။ “အွန်း” နဲ့ အသံကြားတော့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်စလုံး ကောင်မလေးကို ငုံကြည့်ကြတယ်။ ကောင်မလေးက လန့်သွားပုံရတယ်။ ရုန်းတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက်ဖြစ်နေပြီ။ “ဝူး ဝူး” ကောင်မလေးက တဝူးဝူးနဲ့ ခေါင်းခါလိုက် ခေါင်းညိတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ သူ့ကိုချည်ထားတဲ့ ကြိုးဘက်ကိုလည်း လှန်းကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်တယ်။

ကောင်မလေးက ဝူးဝူးဝါးဝါး ဖြစ်နေတယ်။ “စကား ပြောချင်တာလား” ကျွန်တော် မေးကြည့်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ “အော်မယ် မကြံနဲ့နော်” ကောင်မလေး ခေါင်းခါပြတယ်။ “အော်ရင် ငါတို့သတ်ပစ်မှာ” ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျွန်တော် တိတ်ကို ဖြုတ်တော့ ထွန်းထွန်းက ကျွန်တော့်လက်ကို လာတားတယ်။ ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ်ပြနေပြန်တယ်။ “အော်ရင် သတ်ပစ်မှာနော်” ကောင်မလေးခေါင်းညိတ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်က တိတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက နည်းနည်းအမောဖြေတယ်။ ပြီးတော့ မောနေတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောတယ်။ ငိုသံလည်း ပါတယ်။ “ရှင်တို့ ကျွန်မကို ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ၊ ကျွန်မစောက်ပတ်ကို လိုးချင်လို့လား” “ဘာ..” မျိုးကျော်က အလန့်တကြား အော်တယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ထွန်းထွန်းလည်း ကိုယ့်နား ကိုယ်မယုံသလို ဖြစ်နေတယ်။

“မင်းကျောင်းသူနော်” “ဟုတ်တယ်” ခပ်ဆတ်ဆတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ “ဘယ်နှစ်တန်းလဲ” “ကိုးတန်း” “အသက်က” “ဆယ့်လေးနှစ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ လိုးမရဘူးထင်လို့လား၊ လိုးစမ်းပါ အခုလိုးလိုက်စမ်းပါ” “ဟုတ်သေးပါဘူးကွာ” ဒီလိုကျပြန်တော့ ကျွန်တော်တို့က စိတ်ထဲမကောင်းဘူး။ “ကျွန်မကို မယုံလို့လား၊ ကျွန်မက အပျို၊ အပျိုမှ အပျိုစစ်စစ်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ်လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိပြီး မကစားဖူးသေးဘူး” “……..” “ကျွန်မ အရက်သောက်ချင်တယ်” “ဟင်…” ကျွန်တော်တို့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက် အချင်းချင်းပြန်ကြည့်မိကြသည်မသိ။ သုံးယောက်သား မတိုင်ပင်မိကြဘဲ အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အပြင်ရောက်တော့လည်း စကားမပြောဖြစ်သေးဘူး။

“လိုးပါ၊ လိုးပေးပါ၊ စောက်ပတ်ကို လာလိုးပေးကြပါ” ကောင်မလေး၏ အသံက အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာတယ်။ “ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် လိုးကွာ၊ ကိုကိုလေး မင်းက အရင်အကြံပေးတဲ့သူ ဒီတော့ မင်းဝင်ဆော်လိုက်ကွာ၊ ပြီးမှ အကြောင်းစုံ မေးစားကြတာပေါ့” “ရူးနေလား မသိပါဘူး” “ရူးရူး မရူးရူး ချကွာ၊ စောက်ဖုတ်ပါတယ် လိုးလို့ရတယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား” ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲ တွန်းဝင်လိုက်ကြလို့ ကျွန်တော်လည်း ယောင်နနနဲ့ အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်။ ငြင်းရမှာ။ အခုက မငြင်းဘဲ အလိုးခံချင်နေတာဆိုတော့ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ငြင်းနေရင် ခုလောက်ဆို တစ်ချီလောက်တော့ ပြီးနေလောက်ပြီ။

“နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “ဝါဝါသွယ်၊ ဘာလဲ နာမည်က လိုးလို့မရဘူး၊ စောက်ပတ်ကပဲ လိုးလို့ရတယ်၊ လိုးကြစမ်းပါ” ကျွန်တော်လည်း မထူးဘူးဆိုပြီး ကျောင်းစိမ်းထမီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။အတွင်းခံ အစိမ်းနုလေးနဲ့ စောက်ပတ်စီးကြောင်း အက်အက်ရယ် စောက်မွေးမပေါက်သေးတာကိုရယ် မြင်နေရတယ်။ ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အတွင်းခံကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ စောက်မွေးက တကယ်မပေါက်သေးတာ။ စောက်ပတ်ကလည်း နုနုအိအိသေးသေးလေး။ စောက်စေ့ကလည်း ချွန်စူးနေတာ။ “အကျႌလည်းချွတ်လေ” “ဟမ်” ကျွန်တော်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကျောင်းအကျႌဖြူဖြူလေးကို ကြယ်သီးတွေ မြန်မြန်ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဘော်လီအကျႌကလည်း အစိမ်းနုရောင်လေးပါပဲ။ နို့က ခုမှ စူကာစပဲ ရှိသေးတယ်။

“အဲဒါလေးလည်း ချွတ်ပါ” ဘော်လီကို ချွတ်ရမလိုလို လုပ်နေတာကို ဝါဝါသွယ်က ချွတ်ခိုင်းနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မေးမြန်းမနေတော့ဘူး။ ချွတ်လိုက်တယ်။ “ဟေ့ကောင်နေဦး” ထွန်းထွန်း ရုတ်တရက် ဝင်လာတယ်။ သူချွတ်ထားတဲ့ ဝါဝါသွယ် အဝတ်တွေကို ယူပြီး ဝါဝါသွယ်ကို ပြန်ဖုံးပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လိုးမှာသာ ပြောတာ။ လီးက မတောင်သေးတာနဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။ ထွန်းထွန်းက ဝါဝါသွယ်ကို ချည်ထားတာကို ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထွန်းထွန်းဟာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ် မသိဘူး။ ဝါဝါသွယ်ကို အတည်လက်ထပ်မည့် အကြောင်း ပြောတယ်။

ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မပေါင်းတော့ဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်တို့ကို သူငှါးထားတဲ့ အိမ်ကနေ ဒီည ထွက်သွား ပေးဖို့ ပြောတယ်။ “ဝါဝါသွယ်ကို ငါချစ်သွားတယ်ကွာ၊ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုကြပါနဲ့၊ ဘာမှလည်း မပြောကြပါနဲ့၊ သူ့မှာ စိတ်နာစရာတွေ ရှိနေလို့ သူခုလို ဖြစ်နေတာပါ။ငါကုပေးမယ်၊ သူ့ကို ကျောင်းဆက်တက်ခိုင်းမယ်” ကျွန်တော်တို့လည်း ထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ချက်ချင်းဘဲ ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော် အဆောင်ရှာတယ်။ အဆောင်ကတော့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထွန်းထွန်းငှါးတဲ့ အဆောင်လို သတ်သတ်မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းလည်း ပိတ်ခါနီးပြီဆိုတော့ အောင့်အီးနေလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော်အတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ကျောင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့ မျိုးကျော် ခိုးဖတ်နေတဲ့ ဖူးစာအုပ်ကို ချိုချိုငြိမ်းချမ်းဆိုတဲ့ ဆရာမက လာသိမ်းသွားရာက စတာပါပဲ။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းသည် ကျူတာပေါက်စလေးဖြစ်၏။ မစတာတန်း တန်းဝင်အောင်စာတွေကျက် ကျူတာဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ရသည်။ လုပ်ခဲ့ရသည်ဆိုခြင်းထက် ခံခဲ့ရသည်ဆိုသည်က ပိုမှန်မည်။ သူမ ငွေမတတ်နိုင်။ တတ်နိုင်သည့် ဘဝကို ပုံအပ်ခဲ့ရသည်။ “ကျူတာဖြစ်ချင်ရင်..” ဆိုသည့် စကားဖြင့် သူမ တိုက်ခန်း တစ်ခန်းသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုတိုက်ခန်းသို့ သူမရောက်သွားချိန်တွင် အရက်ခိုးဝေနေသော ဆရာကြီး သုံးယောက်က သူမကို အသင့်စောင့်ကြိုနေသည်။

“ဦးကြူအိုက်” ”ဦးလင်းခန့်”နှင့် “ဦးဝေစိုး” တို့ဖြစ်သည်။ “လာ ကလေး၊ မင်းနာမည်က ဘယ်သူ” “ချိုချိုငြိမ်းချမ်းပါ” “အေးကွာ ဒီကို မင်းသုံးရက်လောက် လာပြီးမှ မင်းဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်မှာကွ။ဘယ်လိုလဲ လာနိုင်မလား” “ဟုတ်ကဲ့” “အေး မင်းကိုယ်လေးကို တစ်ပတ်လောက် လှည့်ပြကွာ” ချိုချိုငြိမ်းချမ်းက ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ပြလိုက်သည်။ “မင်းတင်တွေ ရင်တွေက သိပ်မရှိဘူးကိုးကွ၊ ဒါပေမယ့် ဒါလည်း အရသာ တစ်မျိုးပေါ့လေ” မှန်ပါသည်။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းမှာ တော်တော့်ကို ပိန်သည်။ ပိန်လည်းပိန်သလို အရပ်ကလည်း ရှည်သဖြင့် ရင်သား တင်သားတို့က မထွက်သလို ဖြစ်နေသည်။

ထိုဆရာကြီးများ ကြည့်ရသည်မှာ သူမတို့လို ကျူတာဖြစ်ချင်သူများကို ဤကဲ့သို့ နည်းဖြင့် ပေးနေကျ ဖြစ်ပုံရပါသည်။ ချိုချိုငြိမ်းချမ်းသည် သူများလိုးသည်ကိုသာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်။ ကိုယ်တိုင် မခံဖူး။ ထို့ကြောင့်ကြောက်သလိုလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် တစ်ဖက်အိမ်က မိန်းမကတော့ … ချိုချိုငြိမ်းချမ်း၏ အိမ်သည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွင် ရှိသည်ဆိုသော်လည်း အဘိုးမှအ မွေရထားသဖြင့် လုံလုံခြုံခြုံရှိသည်။ မိမိ၏ မိဘလက်ထက်မှ ငွေအသုံးအဖြုန်းကြမ်းသဖြင့် ဆင်းရဲသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သိုနှင့် ဘေးအိမ်တွင် ဖြစ်သော တစ်ခါက အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို မြင်ခဲ့သည်။ အဖြစ်အပျက်က ငိုရမလိုလို ရယ်ရမလိုလို ဖြစ်နေ လေတော့သတည်း ……… ပြီးပါပြီ။